Ο ναός ανήκει στον λεγόμενο φραγκοβυζαντινό ρυθµό και συνδυάζει τη γοτθική τρίκλιτη βασιλική µε τον βυζαντινού τύπου τρουλλαίο ναό. Παρουσιάζει σηµαντικές οµοιότητες µε το καθολικό της Μονής του Αγίου Νεοφύτου στην Πάφο, που είναι της ίδιας χρονολογικής περιόδου (16ος αιώνας). Τα τρία κλίτη διαχωρίζονται από δύο κιονοστοιχίες µε πέντε κίονες ή κάθε µία. Τα τόξα που ενώνουν τους κίονες είναι ημικυκλικά και ξεκινούν από ψευδογοτθικά κιονόκρανα.

Στο µέσο του βόρειου τοίχου του ναού ανοίγεται τυφλό τόξο µε περίτεχνο λαξευτό διάκοσµο και στεγάζει τη µαρµάρινη σαρκοφάγο του Αγίου Μάµαντος του 3ου αιώνα μ.Χ. Από τη σαρκοφάγο οι πιστοί λαμβάνουν αγιασμένο έλαιο, το οποίο χρησιμοποιούν για τις θεραπείες κυρίως των ασθενειών των αυτιών. Το ανατολικό άκρο του βόρειου κλίτους είναι αφιερωµένο στην Αγία Τριάδα (εορτάζει τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος) και στους γονείς του αγίου Μάμαντος, αγίους Θεόδοτο και Ρουφίνα (εορτάζουν στις 31 Αυγούστου) και το αντίστοιχο του νότιου κλίτους είναι αφιερωμένο στην Αγία Άννα (εορτάζει στις 25 Ιουλίου και στις 9 Δεκεμβρίου). Οι άγιες Τράπεζες και των δύο παρεκκλησίων καθώς και οι Προθέσεις τους διανοίγονται στον ανατολικό τοίχο.

Αρχικά ο ναός έφερε χαµηλό κτιστό τέµπλο µε µαρµάρινα θωράκια, πάνω στο οποίο τοποθετήθηκε ξυλόγλυπτο εικονοστάσιο, που χρονολογείται στον 16ο αιώνα, αλλά έχει υποστεί µμεταγενέστερες επεµβάσεις. Οι τοιχογραφίες στις δυτικές πλευρές των δύο κιόνων, που είναι ενσωματωμένοι στο εικονοστάσιο παριστάνουν τους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Στην κόγχη της Πρόθεσης υπάρχει τοιχογραφία µε τον Άρτο της Ζωής. Οι τοιχογραφίες χρονολογούνται στον 16ο αιώνα. Το ξυλόγλυπτο κιβώριο που καλύπτει την αγία Τράπεζα, το σημαντικότερο ίσως κιβώριο που σώζεται στην Κύπρο χρονολογείται γύρω στα μέσα του 16ου  αιώνα και η ζωγραφική του υπογράφεται από τον ζωγράφο Σίλβεστρο Αξιώτη.

Ο ναός του Αγίου Μάµαντος είναι κτισµένος με πωρόλιθο στα ερείπια δύο παλαιοχριστιανικών βασιλικών και ενός µεσοβυζαντινού ναού, ο οποίος φαίνεται ότι παρέµεινε σε χρήση πιθανώς µέχρι την ανέγερση του σηµερινού ναού στο α΄ μισό του 16ου αιώνα από τον φεουδάρχη της περιοχής Ευγένιο Συγκλητικό. Μέσα στο ναό εντοπίστηκαν μεσαιωνικές ταφές, στοιχείο που οδηγεί ότι αυτός χρησιμοποιήθηκε και ως κοιμητηριακός. Ήδη από τον 16ο αιώνα ο ναός αποτελούσε καθολικό Μονής αφιερωμένης στον Άγιο Μάµαντα. Τη Μονή επισκέφθηκε το 1727 και το1735 ο Ρώσος περιηγητής Βασίλειος Μπάρσκυ. Κατά την επίσκεψή του το 1727 περίγραψε τον ναό, ενώ κατά το 1735 σχεδίασε το μοναστήρι. Σε μαρμάρινο κίονα της δυτικής εισόδου ο Μπάρσκυ άφησε γραπτή ενθύμηση της επίσκεψής του στο ναό.

Το 1907 στη δυτική και τη βόρεια πλευρά κατασκευάστηκε υπόστεγο (ηλιακός) από τον εργολάβο Γεώργιο Ασσιώτη από το Καϊµακλί. Την ίδια εποχή έγινε και το λιθανάγλυφο προσκυνητάρι στη δυτική πλευρά του ναού. Το 1918 κτίστηκε το κωδωνοστάσιο στη βορειοανατολική γωνιά του ναού.

Ο ναός πανηγυρίζει στις 2 Σεπτεμβρίου και την Κυριακή των Βαΐων. Πριν από την τουρκική εισβολή γινόντουσαν μεγάλες εμποροπανηγύρεις και πλήθη πιστών προσέτρεχαν στην χάρη του Αγίου.

Ο ναός κατελήφθη το 1974 από τα τουρκικά στρατεύματα και μετατράπηκε σε «μουσείο εικόνων». Στον ναό φυλάσσεται προσωρινά και η θαυματουργή εικόνα του Χρυσοσώτηρος από την κατεχόμενη Ακανθού. Από το 2004 τελείται στον τουρκοκρατούμενο ναό από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο Εσπερινός και θεία Λειτουργία την 1η και 2α Σεπτεμβρίου αντίστοιχα, για την εορτή του Πολιούχου αγίου της Μόρφου Μεγαλομάρτυρος Μάμαντος. Στις φετινές (2014) εορταστικές ακολουθίες θα παραστεί και ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος.

Τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε ότι για τη διοργάνωση της πανηγύρεως η Εκκλησιαστική Επιτροπή του Αγίου Μάμαντος Μόρφου συνεργάζεται με τους Δήμους Μόρφου και Ακανθούς, προς τους οποίους ευχόμαστε το ποθούμενον ως τάχιστα!

Ισιδώρας Μοναχής

Η Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοκουρδαλιώτισσας, ένα γραφικό μεσαιωνικό κτίσμα, παρέμενε μέχρι πρόσφατα άγνωστη στον πολύ κόσμο της Κύπρου. Βρίσκεται στο χωριό Κούρδαλι, κοντά στο γνωστότερο χωριό Σπήλια, στην όμορφη περιοχή της Σολιάς. Το Κούρδαλι είναι ένα μικρό χωριό, αλλά ευλογημένο, καθώς και ιστορικό, διότι λαμπρύνεται με τον παλαιό και τόσο κατανυκτικό ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου, που μέσα στα σπλάγχνα του αποθησαυρίζει οστά οσίων ανδρών και αγωνιστών της ελευθερίας του νησιού μας.

Το Μοναστήρι βρίσκεται μέσα σ’ ένα καταπληκτικό φυσικό περιβάλλον. Το ποταμάκι, που ρέει κατά μήκος της εκκλησίας, οι καρυδιές, η πυκνή συστάδα των πεύκων, οι αιωνόβιες και επιβλητικές ελιές, που το περιβάλλουν, καθώς και οι απόκοσμες φωνές των γλυκύλαλων πουλιών του δάσους, που ανυμνούν κι αυτά τον Θεό με τον τρόπο τους, σε κάνουν να νοιώθεις ότι βρίσκεσαι σε κάποια απόκοσμη σκήτη, σαν αυτές του Αγίου Όρους, που έχουνε την εκκλησία στο κέντρο και λιγοστά προσκτίσματα να την κυκλώνουν.

Τη Μονή έκτισε η οικογένεια Κούρδαλη, με πρωτοστατούντες τον ιεροδιάκονο Λέοντα Κούρδαλη και τον συγγενή του, πρωθιερέα Ιωάννη Κούρδαλη και χρονολογείται στα τέλη του15ου/αρχές του 16ου αιώνα. Πρόκειται γιά μία από τις πολλές περιπτώσεις ιδιωτικών μονυδρίων και ναών, που ανεγείρονται στην Κύπρο από κληρικούς ή λαϊκούς κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας. Παλαιότερα ήταν ανδρικό μοναστήρι, εγκαταλείφθηκε όμως αργότερα, ίσως επί Τουρκοκρατίας, κι έτσι το καθολικό της Μονής χρησιμοποιήθηκε ως εκκλησία του μεταγενέστερου της Μονής οικισμού Κουρδάλων.

Ο ναός είναι διαιρεμένος σε τρία κλίτη με ξύλινες κολώνες και δοκούς, οι οποίες ήταν διακοσμημένες. Σήμερα σώζονται μόνο τρείς από τις αρχικές αυτές δοκούς. Οι τοιχογραφίες του ναού, που συντηρήθηκαν μαζί με τον ναό από το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κύπρου, χρονολογούνται στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα, αλλά πλείστες όσες έχουν δυστυχώς καταστραφεί. Σε πολύ κατάσταση διατηρούνται σήμερα αυτές στο ιερό Βήμα και σε κάποια άλλα σημεία του ναού. Στον νότιο τοίχο, στη γωνία, υπάρχει η γνωστή τοιχογραφία του Αποστόλου Βαρνάβα, ίσως η καλύτερη στην Κύπρο. Στον βόρειο τοίχο, υπάρχει η μεγαλοπρεπής τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου με σκηνές από το μαρτύριό του και τον κτήτορα της Μονής να δέεται στον Άγιο. Στο ιερό Βήμα σώζονται οι παραστάσεις του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η Πλατυτέρα, οι Τρείς Ιεράρχες, μαζί με τους Κυπρίους Αγίους Σπυρίδωνα και Επιφάνιο. Ακόμα, η θυσία του Αβραάμ, ο Άγιος Στέφανος ο πρωτομάρτυρας, η φιλοξενία του Αβραάμ, και οι Κύπροι Άγιοι Ιωάννης ο Λαμπαδιστής και Αθανάσιος ο Πεντασχοινίτης. Στον δυτικό τοίχο υπάρχει μεγάλη τοιχογραφία της Σταύρωσης και ακολούθως τοιχογραφίες από τις Κυριακές του Πεντηκοσταρίου. Δεξιά των τοιχογραφιών του Πεντηκοσταρίου υπάρχει ἡ παράσταση της Ρίζας του Ιεσσαί και, αριστερά, η Παναγία ένθρονη, με τους Προφήτες που προφήτεψαν γι’ Αυτήν. Αξιόλογης τέχνης είναι και το επιχρυσωμένο σκαλιστό τέμπλο με σπουδαίες και σπάνιες εικόνες. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η προσκυνηματική και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας του 16ου αιώνα (Δεξιοκρατούσα). Ένα ακόμη ξεχωριστό στοιχείο αυτού του ναού είναι τα στασίδια του, με τους σκαλιστούς δράκους στο πλάι, που χρονολογούνται κι αυτά στην περίοδο της Βενετοκρατίας.

Μετά από πνευματική καθοδήγηση του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, ήρθα στο Μοναστήρι αυτό για δοκιμαστική εγκαταβίωση, στις 12 Ιουνίου 2004. Ο Πανιερώτατος, βλέποντας την ησυχία του τόπου, τον πόθο των κατοίκων της περιοχής, αλλά και τη δική μου συγκατάθεση, αποφασίζει την ανασύσταση της Μονής. Έτσι, στις 14 Αυγούστου 2005, κατά τον εσπερινό της πανήγυρης, ανακοινώνει την απόφασή του αυτή, προτρέποντας όλους να δουλέψουν για τον σκοπό αυτό. Με τη Χάρη του Θεού, έχει ήδη ολοκληρωθεί η πρώτη φάση του έργου: Έγιναν έργα υδρομόνωσης του ναού και αναδιαμορφώθηκαν τα υφιστάμενα κτήρια, το παλαιό σχολείο του χωριού σε μοναχικό κελλί και το πρόχειρο καφενείο σε αρχονταρίκι. Με τη βοήθεια του Θεού έχει ολοκληρωθεί και η δεύτερη φάση, που αφορά στην επέκταση του Μοναστηριού, με τη δημιουργία κελλιών και βοηθητικών χώρων, για την εξυπηρέτηση κι άλλων μοναζουσών, αν η Παναγία το ευλογήσει.

Στη Μονή Χρυσοκουρδαλιώτισσας τηρείται το μοναστηριακό τυπικό σε όλες τις Ακολουθίες (Μεσονυκτικού, Όρθρου, Ωρών το πρωί, και του Εσπερινού και Αποδείπνου το απόγευμα). Ακόμη, κάθε Τετάρτη το απόγευμα ψάλλεται ο Παρακλητικός Κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο, όπου οι πιστοί καταφεύγουν με ευλάβεια και δέονται στην Κυρία των Αγγέλων και την Προστασία των Χριστιανών. Καθόλη τη διάρκεια του έτους, η θεία Λειτουργία της Κυριακής τελείται δύο Κυριακές στο χωριό Σπήλια και μία στη Μονή. Ακόμη,  τελείται σε κάθε εορτή της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατεξοχήν και με πανηγυρικό τρόπο όμως στις 15 Αυγούστου, οπόταν εορτάζει ο ναός.

Αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι, όλοι όσοι έρχονται να προσκυνήσουν εδώ, στη Χάρη της Παναγίας μας, φεύγουν με μία πληρότητα πνευματική, μία ψυχική αγαλλίαση και ηρεμία. Αυτό αποτελεί τρανή απόδειξη της παρουσίας της Παναγίας, καθώς και των ευχών των κεκοιμημένων πατέρων, «των ενθάδε ευσεβώς κειμένων και εν ασκήσει διαλαμψάντων». Ο απλός κόσμος μαρτυρεί, ότι αυτή η εκκλησία, «κάτι κατέχει, που σε γαληνεύει και παρηγορεί». Διάφοροι εξάλλου προσκυνητές της Μονής μάς αφηγήθηκαν ποικίλες θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας Χρυσοκουρδαλιώτισσας, που αποτέλεσμα είχαν, τόσο την σωματική, όσο και την ψυχική ίαση τους.

Ταις της Πανάχραντου Θεοτόκου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν!

Η Μονή Πανηγυρίζει 15 Αυγούστου 

Στο τέλος της κοιλάδας της Σολέας, στην καταπράσινη περιοχή «Εξήντα» της Σκουριώτισσας βρίσκεται το Ιερό Ησυχαστήριο του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ.

Το Ησυχαστήριο ανακαινίστηκε και διαμορφώθηκε το 2001, ώστε να εγκαταβιώσει εκεί ο ρώσος ιερομόναχος πατήρ Αμβρόσιος Γκορέλωβ, αφότου πρωτύτερα στεγαζόταν στο χώρο ο Αστυνομικός Σταθμός του μεταλλευτικού οικισμού της Σκουριώτισσας.

Εντός του Ιερού Ησυχαστηρίου υπάρχει παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Όσιο Σεραφείμ και σε αυτό θησαυρίζεται μικρό τεμάχιο από το λείψανό του.

Το 2010, στην πανήγυρη του Ησυχαστηρίου, ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος κατέθεσε Θεμέλιο Λίθο σε χώρο, πλησίον του Ησυχαστηρίου,  όπου θα οικοδομηθεί ο νέος Ιερός Ναός που θα είναι αφιερωμένος στον Όσιο Σεραφείμ. Οι εργασίες ανοικοδόμησης του Ναού έχουν ήδη αρχίσει και βρίσκονται σε εξέλιξη.   

Ο Μητροπολίτης στην ακολουθία του Θεμέλιου Λίθου, αφού προηγουμένως αναφέρθηκε στον Όσιο Σεραφείμ, τόνισε ότι η παρουσία του ρώσου αρχιμανδρίτη και αγιογράφου Αμβροσίου στην Κύπρο συνδέει τη ρωσική Ορθοδοξία με την Εκκλησία της Κύπρου και  τονίζει την οικουμενικότητα της πίστης μας. Επίσης ανέφερε τα εξής:   «Όλοι εμείς, που κοινωνούμε τον Αναστημένο Χριστό, είμεθα αδελφοί, ανεξάρτητα από την καταγωγή μας. Αρκετά ταλαιπώρησε ο εθνικισμός όλες τις ορθόδοξες πατρίδες. Είναι η ώρα να ενωθούμε γύρω από τους Αγίους και όταν ενωθούμε γύρω από τους Αγίους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, τότε βλέπει ο Θεός το ορθόδοξο μας φρόνημα και βοηθά τα έθνη και τις πατρίδες μας. Με αυτό τον τρόπο εδώ γίνεται μια υπέρβαση των εθνικών Εκκλησιών και εισερχόμαστε δια πρεσβειών του Οσίου Σεραφείμ σε μια Εκκλησία όντως Αγία και Καθολική, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως μας».

Ο π. Αμβρόσιος είναι αγιογράφος και αγιογραφεί σύμφωνα με τον παραδοσιακό τρόπο.  Επανέφερε στον τόπο μας την κομνήνεια τέχνη του 12^ου  αιώνα, μια τέχνη την οποία συναντάμε σε πολλά μνημεία της Κύπρου, (π.χ. Παναγία του Άρακα, Παναγία της Ασίνου, Άγιο Ιωάννη Λαμπαδιστή κ.α.). Το κυριότερο δε, είναι ότι εμπνέεται από τον 12^ο αιώνα, και δεν τον μιμείται, συνθέτοντας έτσι μια τέχνη εκκλησιαστική, με συγχρόνους τρόπους και εκφράσεις. Πολλοί αγιογράφοι της Κύπρου εμπνέονται από τα γαιώδη χρώματα που χρησιμοποιεί, τη λιτότητα και αφαίρεση που εκφράζει, και την ιεροπρέπεια που αναδεικνύει, στοιχεία που έχει ανάγκη ο σύγχρονος κόσμος: Λιτότητα, απλότητα, ιεροπρέπεια και αναγωγή εις τα άνω. Παράλληλα παραδίδει την ιερή τέχνη αυτή σε όποιο το επιθυμεί να τον συμβουλευτεί.   

Το Ησυχαστήριο πανηγυρίζει στις 2 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Σεραφείμ του Σαρώφ. Τόσο στην ακολουθία του Εσπερινού όσο και της θείας Λειτουργίας είναι πολλοί οι προσκυνητές που καταφεύγουν στη χάρη του.

Υπεύθυνος: Αρχιμ. Αμβρόσιος, τηλ.99524283

____________________________________

____________________________________

Βίος του Οσίου Πατρός ημών Σεραφείμ του Σαρώφ*

Ο όσιος Σεραφείμ, το ολοφώτεινο αστέρι της Ρωσικής Ορθοδοξίας, έζησε, έδρασε και έλαμψε στις αρχές του 19ου αιώνα (1759-1833).

Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1759 στην πόλη Κουρκ και παρέμεινε εκεί μέχρι τα δεκαεννέα του χρόνια. Στην ηλικία αυτή πήρε τη γενναία απόφαση ν  αφοσιωθεί ολόψυχα στο Θεό· κι Εκείνος οδήγησε τα βήματά του στο μοναστήρι του Σαρώφ.

Ενώ ήταν ακόμη δόκιμος, αρρώστησε βαριά από υδρωπικία. Μετά από τρία χρόνια ασθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικά με επίσκεψη της Θεοτόκου.

Στη μοναχική του κουρά (1786) ονομάστηκε Σεραφείμ -προηγουμένως είχε το όνομα Πρόχορος. Το ίδιο έτος χειροτονήθηκε διάκονος και μετά από επτά χρόνια, σε ηλικία 34 ετών, ιερεύς. Όταν λειτουργούσε, πετούσε στα ουράνια, και πολλές φορές αξιωνόταν να βλέπει θαυμαστά οράματα και ν’  ακούει αγγελικές μελωδίες.

Διψώντας να πλησιάσει περισσότερο το Θεό, Τον παρακάλεσε να τον αξιώσει ν’ αποσυρθεί σε κάποια ερημική περιοχή. Ένα χρόνο μετά τη χειροτονία του σε ιερέα, έλαβε άδεια από τη μονή ν’  αφοσιωθεί στη μελέτη, στη σιωπή, στην άσκηση, στην έντονη προσευχή. Για δεκαέξι χρόνια, βαθιά μέσα στο δάσος, αγωνιζόταν ν’  ανεβαίνει, μέρα με τη μέρα, την κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό. Τότε έκανε και τη γνωστή άσκηση, τις «χίλιες νύχτες προσευχής»: Πάνω σε μια μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος επί χίλιες νύχτες.

Μαζί με την προσευχή, διάβαζε ακατάπαυστα την Αγία Γραφή. «Πρέπει να τρέφεις, έλεγε, την ψυχή με το λόγο του Θεού, γιατί ο λόγος του θεού είναι ο «άρτος των αγγέλων». Μ’  αυτόν πρέπει να τρέφονται οι ψυχές που αγαπούν με πάθος το Θεό». Ευλαβείτο αφάνταστα τη Θεοτόκο. Στο πρόσωπό Της έβρισκε ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση. Συχνά έλεγε: «Η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ’  όλες τις χαρές».

Στο διάστημα που ασκήτευε στην έρημο, δέχθηκε επίθεση ληστών, που τον τραυμάτισαν βαριά, θεραπεύθηκε και πάλι θαυματουργικά από τη Θεοτόκο.

Το 1810 επέστρεψε από την έρημο στη Μονή του Σαρώφ και έμεινε έγκλειστος στο κελλί του, ασκούμενος στη σιωπή. Στην αρχή απέφευγε τον κόσμο. Αργότερα όμως, το 1815, σε ηλικία 56 ετών, άνοιξε το κελλί του και δεχόταν κάθε επισκέπτη. Είχε αποκτήσει πια φήμη αγίου και φωτισμένου ανδρός και ο κόσμος έτρεχε κοντά του να ξεδιψάσει. Ο ίδιος, ωστόσο, δεν βγήκε ποτέ από το κελλί του για άλλα δέκα χρόνια.

Σε ηλικία 66 ετών, κατόπιν οράματος και προσταγής της Θεοτόκου, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη διακονία του πλησίον και άρχισε στο εξής το έργο του «στάρετς», του πνευματικού καθοδηγητού.

Η δράση του ως «στάρετς» υπήρξε καταπληκτική. Αναρίθμητες ψυχές έτρεχαν κοντά του, για να βρουν τη γαλήνη, τη χάρη, τη σωτηρία. Και όσοι δεν μπορούσαν να φθάσουν μέχρι το κελλί του, τον κατέκλυζαν με επιστολές.

Οι επισκέπτες του επέστρεφαν άλλοι άνθρωποι. Καθώς προσευχόταν γι’ αυτούς, καθώς τους ευλογούσε με το σημείο του σταυρού, καθώς μύρωνε το μέτωπό τους με λάδι από το καντήλι της Παναγίας, καθώς τους έδινε πνευματικές συμβουλές…, μια μυστική δύναμη απλωνόταν στις ψυχές τους. «Οποιοσδήποτε ερχόταν στον στάρετς Σεραφείμ, ένιωθε να τον αγγίζει η θεϊκή φλόγα που υπήρχε σ’  αυτόν και ν’  αγκαλιάζει την ψυχή του». Σ’  όλους μοίραζε ειρήνη, χαρά, θεϊκές ευλογίες.

Συνιστούσε συχνά την ειρήνη: «Απόκτησε την πνευματική ειρήνη και τότε χιλιάδες ψυχές ολόγυρά σου θα βρουν τη λύτρωση». Σχετικά με το σκοπό της ζωής μας, δίδασκε: «Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος». Μιλούσε πολύ για την Ανάσταση του Χριστού. Χαιρετούσε τους επισκέπτες του με τα λόγια: «Χαρά μου, Χριστός ανέστη!». Και κάθε φορά που κοινωνούσε, απήγγελλε τον πασχαλινό κανόνα «Αναστάσεως ημέρα…».

Από τα πνευματικά του χαρίσματα, τι να πρωτοαναφέρουμε; Το μάτι του διέσχιζε τα βάθη των καρδιών. Είχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τα μέλλοντα. Απαντούσε σε επιστολές χωρίς να τις ανοίξει, γιατί γνώριζε το περιεχόμενό τους. Θεράπευε με την προσευχή του πλήθος αρρώστων. Πολλές φορές το πρόσωπό του άστραφτε σαν ήλιος. Και μέσα στο δάσος, όταν ασκήτευε, είχε φιλίες με τα άγρια πουλιά και ζώα, και μάλιστα με μια πελώρια αρκούδα, που κάθε μέρα ερχόταν να φιλευτεί από το χέρι του! Ζωή προπτωτική, παραδεισένια!

Ο θάνατός του υπήρξε οσιακός. Στις 2 Ιανουαρίου του 1833 βρέθηκε νεκρός, γονατισμένος, με τα μάτια προσηλωμένα στην εικόνα της Θεοτόκου. Την προηγούμενη μέρα είχε κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και είχε αποχαιρετήσει τους πατέρες του μοναστηριού.

Το πέρασμά του από τη γη θα μείνει αξέχαστο. Η Εκκλησία του Χριστού λίγες παρόμοιες μορφές γνώρισε. Τα λόγια του και τα έργα του θα δυναμώνουν πάντα τους πιστούς.

Άγιος ανακηρύχθηκε επίσημα το 1903. Η μνήμη του εορτάζεται στις 2 Ιανουαρίου, αλλά και στις 19 Ιουλίου -ημέρα της ανακομιδής του αγίου λειψάνου του. Η αγιότητά του γίνεται όλο και περισσότερο γνωστή στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο.

Συγκλονιστικό γεγονός για τη Ρωσία υπήρξε η εύρεση της σορού του, το 1990, και η μεταφορά της στη γυναικεία Μονή του Ντιβέγιεβο (την οποία ο όσιος είχε υπό την πνευματική του καθοδήγηση και προστασία).

Είθε οι πρεσβείες του να μας ενισχύουν στο δρόμο της ζωής μας, και το παράδειγμά του να μας εμπνέει.

*Πηγή:  «Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιον Σεραφείμ του Σαρώφ», υπό του Ιερομονάχου Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου, Υμνογράφου Μ.Χ.Ε.