Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας «Ῥόδον τὸ Ἀμάραντον» τῆς κοινότητας Κουτραφᾶ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (21.11.2022).
Ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Ἐπικήδειοι λόγοι Πρωτοπρεσβ. Μιχαὴλ Νικολάου καὶ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τῆς μακαριστῆς πρεσβύτερας Ἑλένης Παπαγεωργίου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Αὐξιβίου Α΄ Ἐπισκόπου Σόλων τῆς κοινότητας Ἀστρομερίτη τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (19.11.2022).
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΕΛΕΝΗΣ (19/11/2022)
Πρωτοπρεσβ. Μιχαήλ Νικολάου
Δοξάζουμε και προσκυνούμε τον Πανάγαθο Τριαδικό Θεό, που μας αξιώνει να φθάσουμε στην σημερνή μέρα και να ζήσουμε την ιερά ταύτην στιγμή, και να κηδεύωμεν και να προπέμπωμεν στην αιώνια ζωή, την αγαπημένη μας μητέρα. Όσες κηδείες και αν τελέσαμε εμείς ως κληρικοί, αλλά και όσες μετείχαμε ως απλοί πιστοί , καμία δεν μπορεί να συγκριθεί με την κηδεία της μάνας που μας γέννησε. Έφυγε και ταξιδεύει για την αιωνιότητα, αυτή, που συνέβαλε και υπηρέτησε ενεργητικά το μυστήριο της πρόνοιας του Θεού, να έρθουμε εμείς και να ζήσουμε μέσα σε τούτο τον κόσμο. Έφυγε αυτή που μας κυοφόρησε και μας ανέθρεψε με το δικό της σώμα και αίμα. Έφυγε η πρώτη αγκαλιά της ζωής μας, τα μάτια που αντικρίσαμε μέσα τους για πρώτη φορά, την γεύση της αγάπης του Θεού.
Η μακαριστή και ουρανουπολίτισσα πλέον μητέρα μας Ελένη, γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1940, στο Πραστειό Μόρφου , με πατέρα τον εκ Πραστειού και ιερέα αυτού , Παπαγεώργιο Χριστοφή και μητέρα την εκ Πάνω Ζώδιας Παναγιώτα Σολωμού. Ήταν το τρίτο από τα πέντε κατά σειρά τέκνο τους και η μοναδική τους θυγατέρα . Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον αυστηρό, βασισμένο στις μεγάλες ηθικές αξίες της ζωής αλλά και στην πιστή τήρηση του νόμου του Θεού. Κατά τα νεανικά της χρόνια, όπως μας εξομολογείται αργότερα, είχε έντονους προβληματισμούς αν θα ακολουθούσε την μοναχική ζωή, ή αν θα προχωρούσε στον έγγαμο βίο . Τελικά έχοντας συνείδηση της δυσκολίας που έχει ο αγώνας ενός μοναχού, αποφασίζει κατά το έτος 1965 και συγκεκριμένα στις 22 Αυγούστου, να παντρευτεί τον νεαρό ιεροσπουδαστή της ιερατικής σχολής Αποστόλου Βαρνάβα, Γεώργιο Νικολάου με καταγωγή το όμορο χωριό του Πραστειού , Νέο Λειβάδι Μόρφου . Βασικό κριτήριο της επιλογής της για το συγκεκριμένο νεαρό, που φανέρωνε επίσης την βαθιά σχέση της με το Θεό, ήταν το γεγονός ότι αυτός προοριζόταν για ιερέας, κάτι που ένιωθε ότι θα την κρατούσε παντοτινά κοντά στην ζωή της αγίας μας Εκκλησίας. Παντρεύτηκε τον πατέρα μας και τον αγάπησε πολύ. Για όλη της ζωή τον είχε κορώνα στο κεφάλι της και ουδέποτε έφυγε από τις βουλές του . Τα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς έφεραν την μακαριστή μητέρα μας, μαζί με τον σύζυγο και τα παιδιά τους, πρώτα για ένα διάστημα στην Ιερά Μονή Κύκκου όπου φιλοξενήθηκαν για ένα περίπου χρόνο , αργότερα στην κοινότητα Ευρύχου για δέκα περίπου χρόνια, για να καταλήξουν μέχρι και σήμερα στην φιλόξενη κοινότητα του Αστρομερίτη . Με τον σύζυγό της απέκτησαν πέντε παιδιά και από αυτά 12 εγγόνια και δυο δισέγγονα, ενώ σε λίγες μέρες θα χαιρόταν και την γέννηση ακόμη δύο δισεγγόνων. Για αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι πρόσφερε όλη της τη ζωή.
Πόσο μικρή ακούγεται η λέξη ευχαριστώ, όταν την απευθύνεις στη μάνα σου! Πόσο ελάχιστη μπροστά στα μέγιστα και θαυμαστά που σου πρόσφερε! Από που ν’ αρχίσω τον ύμνο της ευγνωμοσύνης προς εσένα μάνα; Τι να σου πω για να δω την ψυχή σου να χαμογελά από τον ουρανό; Τα όσα ζήσαμε εκ της κοιλίας σου, μέχρι και της παρούσης, απαντούν σε αυτά, με ένα μεγάλο τίποτα. Τίποτα δεν ήθελες από μας. Εσύ μόνο έδινες. Έδινες τα πάντα με υπομονή απέραντη, με σκοπό μοναδικό να βλέπεις τα παιδιά σου να χαίρονται. Ποτέ δε μέτρησες τον κόπο σου, τον χρόνο σου, τις στερήσεις σου, τις θυσίες σου για όλους εμάς. Ποτέ δεν κυνήγησες τις απολαύσεις , τις χαρές και τις δόξες τούτου κόσμου. Ήξερες και δίδασκες ότι η πραγματική χαρά και ευτυχία βρίσκεται στην μεταξύ μας αγάπη, αλλά και ότι η μόνη δόξα ανήκει στον Θεό . Ποτέ δεν έπαψαν τα χείλη σου να τον δοξάζουν. Ποτέ δεν σταμάτησε η καρδιά σου με τον ευχαριστεί. Όλα κι αν πέρασαν στη λήθη το τελευταίο καιρό, λόγω της ασθένειας που περνούσες, η μνήμη του Θεού παρέμενε μέσα σου ζωντανή. Η τελευταία ίσως συνειδητή κίνηση του σώματος σου, ήταν το σχήμα του σταυρού επί του στήθους σου. Έκανες το σταυρό σου ευλαβικά, αλλά κυρίως τον σήκωσες καρτερικά . Η μεγάλη πίστη που καλλιέργησες σε όλη σου τη ζωή, ήταν το όπλο της υπομονής σου, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια των δοκιμασιών. Δοκιμαζόσουν εσύ σωματικά, αλλά εμείς ξέραμε καλά ότι μαζί σου δοκιμαζόμασταν κι εμείς πνευματικά. Γιατί κάτω από το σταυρό, γνωρίζουμε καλά, ότι πολύ λίγοι, ελάχιστοι μένουν. Συγχώρα μας λοιπόν μανούλα μου που δεν είμασταν ίσως άξιοι της δικής σου αξίας. Συγχώρα μας, αν φανήκαμε μικροί, ενώ εσύ όλη σου τη ζωή προσπαθούσες να μας κάνεις μεγάλους . Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας θα σε ευγνωμονούμε για τις αξίες που μας χάρισες μαζί με το σεβαστό μας πατέρα. Για το ήθος που προσπάθησες να μας μεταδώσεις. Ένα ήθος βγαλμένο από την αρετή του Χριστού μας και ταυτισμένο με την λαϊκή ευσέβεια του τόπου μας. Τα φθαρτά υλικά αγαθά που μας πρόσφερες καθημερινά , καμία αξία δεν έχουν μπροστά στο άφθαρτο παράδειγμα της πίστης σου , της αγάπης, και της καλοσύνης σου που μας έδειξες. Αυτή ήταν η καλύτερη μόρφωση που πήραμε, όσα σχολεία και τελειώσαμε στη ζωή μας. Εύχομαι να μη σε απογοητεύσουμε και να μπορέσουμε έστω για λίγο να συνεχίσουμε κι εμείς στη ζωή μας, να πρεσβεύουμε την παράδοση που παραλάβαμε από σένα.
Μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας σε ευχαριστούμε και για ένα άλλο πολύ μεγάλο καλό, που έκανες σε όλους μας αν και δεν φαινόταν πολύ. Το γεγονός ότι στήριξες όσο κάνεις άλλος, τον σεβαστό μας πατέρα σε όλα τα χρόνια της διακονίας του στην εκκλησία. Θα τολμήσω να πω ότι ήσουν η πέτρα πάνω στην οποία οικοδομήθηκε και στηρίχθηκε ιεροσύνη που του χάρισε ο Θεός. Αυτό άλλωστε ομολογεί και ο ίδιος. Με τη δική σου συμβολή μπορέσαμε εμείς τα παιδιά σας, να νιώσουμε την υψηλή αξία που έχει το να αφιερωθεί κάποιος στον Θεό , και να ακολουθήσουμε τα βήματα του πατέρα μας. Είναι ένα δώρο που μας έκανες, αλλά που τώρα βέβαια ο Θεός σου αντιδωρίζει, αφού εμείς τώρα όντες λειτουργοί Του, αλλά όλοι οι αδελφοί και φίλοι μας κληρικοί που είναι δίπλα μας, θα σε μνημονεύουμε σε κάθε Θεία Λειτουργία που θα τελούμε . Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, που ο Θεός ευδόκησε ώστε να φύγεις αυτές τις ευλογημένες μέρες που σε κάθε Ναό μας τελείται το σαρανταλείτουργο για τη γιορτή των Χριστουγέννων.
Θα μπορούσα αγαπημένη μου μάνα, να μιλώ ώρες για τον σεβαστό πρόσωπό σου . Όμως τι να τα κάνεις τα λόγια, εσύ που δεν έλεγες τίποτα; Ένα σου λέω μάνα! Είμαστε περήφανοι για σένα! Κι αν μπροστά μας έχουμε το νεκρό άψυχο σώμα σου, άμορφο άδοξον, μή έχον είδος, τούτο δε μας λυπεί καθόλου. Ξέρουμε καλά, ότι αυτό συμβαίνει από την πολλήν φιλανθρωπία του Θεού, ίνα μη το κακόν αθανάτον γένηται , για να μπορέσει η αγνή ψυχή σου να φτερουγίσει στον ουρανό αναμένοντας την κοινήν ανάστασιν και το φθαρτό και ταλαιπωρημένο σώμα σου να επιστρέψει και να αναλυθεί εις τα εξ´ ων συνετέθη. Για να σταματήσεις να πονάς και να υποφέρεις και να αρχίσεις να χαίρεσαι εν τη αγήρω μακαριότητα μετά των χωρών των δικαίων, ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη, ού στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Η προσδοκία της ζωής του μέλλοντος αιώνος που αποκτήσαμε με την Ανάσταση του Χριστού μας, αλλά και η εικόνα που έδωσες σε όλους μας ,με όλη την επί γης παρουσία σου, μεταβάλουν σήμερα την λύπη μας σε χαρά, και τον θρήνο μας σε δοξολογία του Τριαδικού Θεού.
Τούτη την ώρα νιώθω έντονη την ανάγκη και καθήκον ιερόν, να απευθύνω εκ μέρους όλης της οικογένειας μας, ένα μεγάλο ευχαριστώ πρωτίστως σε ένα σημαντικό άνθρωπο που φάνηκε ανώτερος των περιστάσεων. Ευχαριστούμε την αγαπητή μας Σοφία, που υπηρετεί εδώ και αρκετά χρόνια τους σεβαστούς γονείς μας. Έναν άνθρωπο που αγάπησε τη μητέρα μας περισσότερο από μητέρα της, και την περιέθαλπε θυσιαστικά μέχρι να κλείσει τα μάτια της , που μετείχε όσο κανένας μας την οδό του μαρτυρίου της, υποβαστάζουσα ως Κυρηναίος το σταυρό που κουβαλούσε. Θα την ευγνωμονούμε για όλη μας τη ζωή που αναπλήρωσε το δικό μας κενό και τις δικές μας ελλείψεις και αδυναμίες.
Θερμές καρδιακές ευχαριστίες, οφείλω να εκφράσω και προς εσάς Πανιερώτατε, τον πατέρα μας, μετά τον πατέρα μας, τον ποιμένα τον καλόν, τον όντως οικείον επισκόπον, που όχι ως καθήκον χρεωστικό , αλλά ως φυσική έκφραση της αγάπης του, ξέρει να κατεβαίνει από τον υψηλόν δεσποτικό θρόνο και να είναι δίπλα μας σε κάθε στιγμή , σε κάθε ώρα . Να χαίρεται στις χαρές μας και να μετέχει παρηγορητικά στις λύπες μας, διδάσκοντας μας καθ’ ημέραν το τι εστίν αληθινή πατρότητα. Σας ευχαριστούμε Πανιερώτατε, γιατί μόνο στο άκουσμα της κοιμήσεως της μητέρας μας αρχίσατε ήδη να μας απαντάτε με ευχές και ικεσίες προς τον Θεόν για την ανάπαυση της. Να συνεχίσετε να εύχεσθε δεσπότη μου, για την ψυχή της μητέρας μας. Μην την ξεχάσετε ποτέ. Προσθέστε την, στο πλήθος των ονομάτων που η αγάπη σας θυμάται και μνημονεύει σε κάθε Θεία Λειτουργία και ζητήστε από τον Κύριον και κυβερνήτη των ψυχών όλων , να την ανεβάσει όσο το δυνατόν ψηλότερα για να μπορεί να μετέχει και να χαίρεται και της ουράνιας Θείας Λειτουργίας μέσα στο Φως του Χριστού.
Πριν κλείσω απευθύνω λόγον ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας προς όλους εσάς, κληρικούς και λαϊκούς που μετέχετε σήμερα του δικού μας πένθους και πού κοπιάσετε να μεταβείτε εδώ, για να ευχηθείτε για την ψυχή της μητέρας μας. Σας ευχαριστώ ακόμη και την μεγάλη αγάπη που της δείξετε, που την αγαπήσατε σαν δικό σας άνθρωπο και ιδιαίτερα εδώ σε τούτη την κοινότητα. Πόσο με συγκίνησε προχθές μια ευσεβής γυναίκα, που μαζί με τα συλλυπητήρια που μου απηύθυνε, μου επισήμανε χαρακτηριστικά «Η μάνα σας δεν ήταν μόνο μάνα σας, ήταν και δική μας μάνα, εμείς έτσι την νιώθαμε τόσο καιρό που είμαστε μαζί της, την αγαπήσαμε πολύ σαν μητέρα, και μας αγάπησε κι αυτή σαν παιδιά της».
Τι άλλο υπομένει λοιπόν αδελφοί μου παρά να δοξάζουμε το Θεό για όλα αυτά που είδαμε και ακούσαμε, παρά να τον παρακαλέσουμε με θέρμη για την ανάπαυση της. Να εύχεσθε αδελφοί μου, να εύχεστε για την δούλη του Θεού Ελένη και να την μνημονεύετε τακτικά σε κάθε θεία Λειτουργία. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για αυτήν, αλλά και για μας, η καλύτερη παρηγοριά. Να εύχεσθε αδελφοί μου, και για τον καλό και σεβαστό μας πατέρα, που χάνει σήμερα ένα κομμάτι της ζωής του. Χάνει το οστούν έκ των οστέων του και την σάρκα εκ της σαρκός του. Χάνει την σύντροφό του, την καλύτερη του παρέα, χάνει την αγάπη του. Εμείς τα παιδιά του βέβαια δεν θα τον εγκαταλείψουμε ποτέ, αλλά αυτό δεν παύει την απώλεια να είναι μεγάλη. Να εύχεστε να του δίνει παρηγοριά , και όπως την απουσία της μητέρας μας, αναπληρώσει στη ζωή του πολλαπλάσια η Χάρις του Θεού.
Ύπαγε λοιπόν εν ειρήνη αγαπητή μας μητέρα , πρεσβυτέρα Ελένη. Αναπαύου εν Κυρίω μετά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και μετά πάντων των εκλεκτών του Θεού και προσεύχου και υπέρ ημών να βαδίσουμε τον δρόμο της μετανοίας, τον δρόμο της αγιότητος, και της αρετής, τον δρόμο που οδηγεί στην βασιλεία των ουρανών . Αυτή την βασιλεία που ποθούμε όλοι και που σε αυτήν ελπίζουμε και προσδοκούμε ότι θα σε συναντήσουμε ξανά.
Αιωνία να είναι η μνήμη σου , μέσα στην αιώνια μνήμη του αιωνίου Θεού, πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ! Αμήν !
Мы- группа поддержки митрополита Морфу Неофита на предстоящих архиерейских выборах.
Со смертью Архиепископа Кипрского Хризостома II и после принятия соответствующих решений Священного Синода Кипрской Церкви (14.11.2022) мы вступили в предвыборный этап выдвижения кандидатуры нового Архиепископа Кипрского. Мы – греко-кипрские православные христиане поддерживаем кандидатуру митрополита Морфу Неофита.
Мы оказываем свою поддержку по многим причинам:
-Он истинный и традиционный православный христианин, с глубоким богословским и юридическим образованием, с богатым знанием истории Ближнего Востока, постоянно изучающий подлинное святое Предание Православия и человека с чистой духовной жизнью.
-Он является истинным чадом народного благочестия Кипра и современных святых старцев (Иакова Цаликиса, Евмениоса Саридакиса, Афанасия Ставровуниоту) и других мужей Божиих.
-Он очень ценит и уважает бесценное культурное наследие нашей страны. Именно поэтому, с первого момента, когда он возглавил Морфоускую епархию, он, для того, чтобы подчеркнуть ее огромное богатство и наследие, сразу же занялся ремонтом и реконструкцией церквей и монастырей, сохранением сотен реликвий, созданием коллекций икон и организацией соответствующих выставок, а также изданием большого количества информационных путеводителей по многим церковным памятникам региона.
-Годами он способствовал своими речами и духовными книгами изучению трудов отцов нашей Церкви и поддерживал истинность православной веры и нравов. Более того он продолжил проповедовать учение отцов Церкви по исцелению разума и сердца через Православную антропологию, что, к большому сожалению, является большой редкостью в наше время. А ведь именно это учение в наше время созидает и направляет множество верующих по всему миру к подлинной христианской жизни.
-Он знает, как выбрать тех людей, которые будут рядом с ним в его делах и проектах. С мужеством, достойным примера, и личными затратами он поддерживал православные позиции в современных испытаниях и вызовах нашего времени (Колимварский Синод, украинский вопрос, эпидемия короновируса и т.д.) и без стеснения подчеркивал пророческо слово древних и современных святых, говоря о том, как мы живем сегодня и для чего мы должны жить.
-Своей многообразной пастырской деятельностью он показывает себя настоящим отцом и учителем православной веры как для духовенства, так и для своих многочисленных духовных чад в миру, а истинное духовное отцовство очень необходимо в наше неспокойное время.
-Он искренне любит весь Кипр. Он многократно показывал свою поддержку нашим регионам, порабощенным турками (возглавлял совершение литургий и содержал, и восстанавливал церкви). Дух его благороден, но в то же время очень прост, что легко сближает его с людьми. А речи его наполнены обширными политическими знаниями. Но и наконец, у него есть важное видение будущего Церкви на Кипре.
Подводя итог всего вышесказанного, но и приводя в пример многое другое, мы полагаем, что Морфу Неофит полностью соответствует условиям для вступления на высокий пост Архиепископа Кипра, вследствие чего он считается наиболее подходящим для возведения на архиепископскую кафедру Кипрской Церкви. И, более того, мы верим, что он обладает от Бога телесными силами, духовными и сердечными возможностями, а также огромным желанием осветить поместную Церковь в ее древней красоте, во славу Божию и на пользу православным христианам повсюду.
***
Выражаем благодарность тем из вас, кто заинтересован в поддержке кандидатуры митрополита Морфу в его попытке быть избранным на Архиепископский престол Кипрской Церкви, и за чувства признательности и любви, которые вы выражаете ему.
Прежде всего, мы хотели бы попросить вас сохранять христианское, порядочное и братское отношение ко всем нашим соотечественникам и остальным людям, которые живут и работают на Кипре. Просим вас при любых обсуждениях или обмене мнением по вопросу избрания Архиепископа проявлять благородство и любовь ко всем, а также сохранять мир в сердце, без лишнего противостояния, страстей и фанатизма. Любое обращение к потенциальным избирателям с призывом поддержать Высокопреосвященнейшего Митрополита Морфу Неофита должно осуществляться в духе взаимного уважения и свободы.
Мы также просим вас сообщить всем грекам-киприотам старше 18 лет, имеющим право голоса, о том, что они смогут воспользоваться своим правом голоса в приходе по месту жительства.
Те же, кто не зарегистрирован в списках избирателей, смогут зарегистрироваться, чтобы иметь право голоса. Мы также просим вас сообщить каждому православному христианину, желающему проголосовать, что он сможет сделать это в своем приходе по месту жительства и, более того, что он сможет проголосовать за митрополита Морфу Неофита, где бы он ни проживал на Кипре.
Также вы можете сообщить всем православным христианам, приехавшим из других стран, но проживающим на Кипре не менее 12 месяцев, что они могут быть зарегистрированы в списках избирателей своего прихода и проголосовать там.
Вы можете направить, тех, кто заинтересован, на веб-сайт митрополита Морфу, а также на специальный веб-сайт, который был создан, чтобы дать избирателям возможность ознакомиться с деятельностью митрополита Морфу за 25-летний период его священничества. Электронный адрес www.mmorfou.org.
Наконец, те, кто желает присутствовать при подсчете голосов в вашем приходе в день выборов (воскресенье, 18.12.2022), вы можете заполнить свои данные (имя и телефон) на соответствующем веб-сайте, чтобы мы могли организовать людей, которые помогут в этой работе.
Вы можете связаться с центрами поддержки Морфской Метрополии через следующие контакты:
Морфский регион:
1. Протопресвитер Христофорос Димитриу: 99 465448
2. Эконом Томас Папастергиу: 99 247292
Никосия:
1. Петрос Лазару: 99 327187
2. Кости Папаполивиу: 99 620057
3. Антонис Антониу: 99 610031
4. Мария Канту: 99 859585
Лимассол:
1. Гианакис Цианис: 99 334833
2. Белогианис Лисандру: 99 445141
3. Ставрис Андреу: 99 774996
Ларнака:
1. Харис Масарус: 99 669279
2. Элпидофорос Сотириадис: 99 410677
3. Марина Димитриу: 99 940488 (+ Viber)
Пафос:
1. Андреас Масаурас: 96 173441
2. Иоаннис Христодулу: 99 452911
3. Спирос Аристиду: 99 757351
4. Мариос Хр. Савва: 99699302
Провинция Амохостос:
1. Лукия Лисандру: 99 644037
2. Гиоргос Зимбулакис: 99 659317 (+ Viber)
Провинция Кирения:
1. Костис Папаполивиу: 99 620057
Карпасия:
1. Иоаннис Папапетру: 99 566223
Поддержите нашу группу и кандидатуру Митрополита Неофита Морфского в предстоящих выборах Архиепископа Кипра.
Λαϊκὸ ποίημα γραμμένο τὶς μέρες αὐτὲς ποὺ ἐπίκεινται οἱ ἀρχιεπισκοπικὲς ἐκλογὲς.
«Ὁ Μόρφου ὁ Νεόφυτος, ὁ ᾽πίσκοπος τῶν Σόλων»
Οὕλλοι βουροῦν τζιαὶ τρέχουσιν τὰ ἔργα νὰ ἀναδείξουν,
τζιαὶ πόθον ἔχουσιν πολύν, ὁ ᾽πίσκοπος τους νὰ ξεβεῖ
στὸ θρόνον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς τὸν μιάλον, ποὺ ἔν στὴ χώρα.
Ὁμολογῶ πὼς ἔχουσιν πολλὰ μὰ τζιαὶ καλὰ ἔργα οὕλλοι νὰ δείξουν!
Φτωχοὺς πολλοὺς ταΐζουσιν, μιτσιούς, μὰ τζιαὶ μεάλους.
Μονὲς καλὲς ἐκτίσασιν, τζιαὶ Ἐκκλησιὲς μεάλες!
Μὰ τοῦτα οὕλλα ποὺ θωρῶ κάμνουν με νὰ συλλοηθῶ·
Ἄραγες τοῦτος ὁ Θεός, ποὺ ὀνομάζεται Χριστός, τί σκέψεις ἐν νὰ κάμνει;
Ὅταν ἐκλεῖαν Ἐκκλησιὲς μὲ διατάγματα τοῦ χτές, ποῦ ἦταν οἱ ᾽πισκόποι;
Στὸν Ἁγιασμὸν στὰ Φῶτα του, ποῦ ἐχωστήκαν οὕλλοι,
τζιαὶ ἐσκέθτουνταν τὸν Τίμιον Σταυρὸν νὰ πάσειν γιὰ νὰ ρίξουν;
Στοὺς νόμους τῆς διαφθορᾶς, ἀνωμαλίας τζιαὶ φθορᾶς,
τούν τοῦ ποιμνίου του μπροστὰ ποιός ἔφκην νὰ φωνάξει;
Τοὺς λόους τῶν Ἁγίων του ποιός ᾽φκῆκεν νὰ διδάξει;
Τὶς Εκκλησιὲς στὰ κατεχόμενα ποιός ἔτρεχεν νὰ σάσει;
Χριστέ μου, Παναγία μου, συγχωρᾶτε μου τὰ λόγια· Ξέρω, πὼς ἀγρικᾶτε το καλά,
τὸ σέβας μου σὲ οὕλλους τους ἐν μιάλον, ἔν τὸ κρύφκω!
Θαρρῶ τζιαὶ θέλω νὰ τὸ πῶ, νὰ τὸ φωνάξω δυνατά, στὰ πέρατα νὰ φτάσει,
Ὁ Μόρφου ὁ Νεόφυτος, ὁ ᾽πίσκοπος τῶν Σόλων,
ἔν τοῦτος ποὺ ἐστάθηκεν στὸ ὕψος τοῦ ᾽πισκόπου,
τζεῖνες τὲς ὧρες τὲς θολές, τὲς ὧρες τῆς φοβίας.
Ἐμεῖς ποὺ ξέρουμεν καλά, τζιαὶ εἴδαμέν τον ποὺ κοντά, πόσον λεβέντης εἶναι,
τζιαὶ δὲ φοᾶται τίποτε, μὰ οὔτε λοαρκάζει,
ἅμαν ἔν γιὰ τὴν πίστη μας τούτην τῆς Ρωμιοσύνης,
τραβᾶ τὸν δρόμον τοῦ Χριστοῦ τζιαὶ τῆς Ἁγιοσύνης.
Μπαίνει μπροστὰ στὰ δύσκολα, τὸ ποίμνιο ποιμαίνει,
ὅπως τοὺς Αποστόλους μας φοβία δὲν τὸν σκιάζει.
Κρατᾶ σὰν βράχος δυνατός, τὴν πίστη μας πρωτάσσει,
σὲ τοὺν τοὺς δύσκολους τζιαιρούς, ποὺ θέλουσιν, Χριστούλλη μου,
τὸ πλάσμα σου νὰ κάμουσιν σὰν τέρας γιὰ νὰ μοιάζει.
Ἐμεῖς, νὰ ξέρετε καλά, πὼς θἄμαστεν πάντα κοντά στὸν ἅγιον Πατέρα,
τζι᾽ ἀγάπην θὰ τοῦ ἔχουμεν πάντα, πέρα γιὰ πέρα!
Οἱ ποιητὲς τῶν Κοκκινοχωρίων
Ὁμιλία Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου μὲ θέμα: «Οἱ σύγχρονοι ἅγιοι Πορφύριος, Παΐσιος καὶ Ιάκωβος ὡς πατέρες τῶν πιστῶν», ποὺ πραγματοποίηθηκε τὴν Τρίτη 22α Μαΐου 2018, στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Ἰδαλίου στὸ πλαίσιο τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ ὁμώνυμου ναοῦ, ἐπί τῆ ἀφίξη τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Ἁγίας Ἑλένης καὶ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Μεγαλοχωρίτου.
Πόσες φορές τον άγιο Δαυΐδ τον έχομε δει ζωντανό! Θα πήτε, «πώς τον βλέπετε, πάτερ;». Σαν ένας μοναχός, χτυπά το σήμαντρο μόνος του, χτυπά την καμπάνα και μπαίνουμε και ‘ρχόμαστε στην Εκκλησία και βλέπουμε έναν γέροντα, έναν καλόγερο. Τον βλέπομε να μπαίνη στο Ιερό και γίνεται άφαντος. Πόσες φορές μίλησα μαζί του!
Συχνά βλέπω τον άγιο Δαυΐδ οφθαλμοφανώς σαν καλόγερο μέσα στην Εκκλησία. Παρακαλώ τον Άγιο: «Όπως με φροντίζεις εδώ στο επίγειο Μοναστήρι σου, Άγιέ μου, να με φροντίζης και στο ουράνιο».
Εδώ στο Μοναστήρι όλοι έρχονται για τον Άγιο, σπάνια έρχεται κανείς για τον τόπο! (Ενώ πολύς κόσμος πήγαινε να δη τον ίδιο, τον Γέροντα). Πολλές φορές το βράδυ είμαι άρρωστος, αλλά το πρωί σηκώνομαι για την θεία Λειτουργία.
Σκέφτομαι ότι ίσως να είναι η τελευταία και παρακαλώ τον Άγιο: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εσύ να λειτουργήσης» και γίνομαι καλά και λειτουργώ.
Λέω το πρωί του Αγίου: «Άγιέ μου Δαυΐδ, έχω τώρα τα πόδια, την δισκοπάθεια, την καρδιά μου, αν με βοηθήσης θα λειτουργήσω, αν δεν με βοηθήσης, βγες μόνος και λειτούργα».
Μου λένε: «Πρόσεχε στην Λειτουργία, μην σε κόψη κανένας κρύος ιδρώτας και πέσης, ουαί και αλλοίμονό σου!». Εγώ όμως έκανα τον σταυρό μου και λέω, «περιμένουν αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι (βοήθεια)».
Όταν μπήκα στην Λειτουργία, δεν ξέρω, δεν αισθανόμουνα κόπο, τίποτε, με βοηθά η Χάρις του Θεού. Η προσευχή στηρίζει τον άνθρωπο. Παιδιά μου, δεν λειτουργάω εγώ, άλλος λειτουργάει.
Κάποτε –έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος– ήρθε εδώ στο Μοναστήρι ένας νέος (ο οποίος) ήθελε να καλογερέψη, να αφιερωθή και να υπηρετήση την Μονή του Οσίου Δαυΐδ, όμως ήταν σπανός, δεν είχε καθόλου γένεια.
Πώς θα γινόταν καλόγερος; Αυτό τον στενοχωρούσε, αλλά προσευχήθηκε στον Άγιο και του έδωσε μία γενειάδα και δεν προλάβαινε να ξυριστή. Είναι πολύ θαυματουργός ο άγιος Δαυΐδ• ό,τι ανάγκες έχω και του ζητάω, (όλα) μου τα δίνει απλόχερα.
(Ο νέος αυτός ήταν ο ίδιος ο Γέροντας, κατά την μαρτυρία του π. Παύλου Τσουκνίδα).
Πριν πέντε ημέρες, πέρασε ένας από την Λάρισα, αυτός είχε στο στομάχι την σοβαρή ασθένεια. Ζήτησε εμένα, αλλά εγώ δεν πηγαίνω, αποφεύγω λιγάκι, να μην έχω τις φιλοδοξίες και αυτά και με βλέπη ο κόσμος, είπα στον π. Κύριλλο, τον σταύρωσε με την αγία Κάρα, μέχρι να πάη στην Λάρισα ο άνθρωπος έγινε τελείως καλά. Έρχεται και την άλλη μέρα πάλι και λέει ότι «με βοήθησες πάτερ, με την Χάρη του Αγίου, και ήρθα να σου πω το θαύμα του Αγίου. Εθεραπεύθην και έγινα τελείως καλά και ήρθα να τον ευχαριστήσω»
Είναι πολύ θαυματουργός ο Άγιος. Δεν περνάει ώρα, δεν θα περάση η ημέρα, χωρίς να το δείξη το θαύμα του ο Άγιος.
Παραπονιόμουν στον όσιο Δαυΐδ για τις ελιές που έκοψε εκείνος ο ασεβής και έλεγα: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εγώ τα άφησα όλα και τώρα ήρθα να κοιτάξω τις δικές σου τις δουλειές σε τόσα κτήματα;». Από το τέμπλο, παιδιά μου, ακούστηκε ένας κρότος μέρα μεσημέρι, δηλαδή φεύγει από το τέμπλο, με συγχωρείτε, η αγία του εικόνα και στέκεται ένας καλόγερος στην βόρεια πύλη του ιερού, εκεί που είναι ο ταξιάρχης Μιχαήλ, και λέει: «Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια». Και έγινε αμέσως άφαντος μετά από αυτό και πήγε στην θέση του (στο τέμπλο). Σας το διδάσκω, παιδιά μου, να το ξέρετε• η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια.
Όταν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή βγαίνη η αγία Κάρα του, πάντα βρέχει στο χωριό, έστω κι αν όλη την ημέρα ο ήλιος καίη.
Ο Άγιος, κατά την πίστη θαυματουργεί. Κατά το «η πίστις σου σέσωκέ σε», ενεργεί το θαύμα. Γι αυτό, συνέχεια ο κόσμος κάνει ευχαριστήριες Λειτουργίες.
Μου λέει ο Δημήτρης: «Πάτερ μου, στο κτήμα μας δεν υπάρχει νερό και θέλουμε να ανοίξουμε πηγάδι».
– Ε, και τι θες, Δημήτρη, από εμένα;
– Πάτερ, μου λέει, κάνε μια προσευχή στον Άγιο και πες μας (αν) θα βρούμε νερό στο κτήμα αυτό το μεγάλο. Είμαστε επτά αδέλφια και θα ξεραθούνε οι ελιές μας.
– Δημήτρη μου, λέω, έχε πίστη Θεού, μην στεναχωριέστε. Νερό θα βρήτε ποτάμι.
– Πάτερ, πώς θα το βρούμε;
– Να, πάρτε την εικονίτσα του οσίου Δαυΐδ που σας έχω δώσει, σε όποιο σημείο θέλετε μέσα στο κτήμα σας εκεί που είναι κατάλληλο για να ανοίξετε το πηγάδι βάλτε εκεί την εικονίτσα του οσίου Δαυΐδ, ράντισε και με λίγο αγιασμό, κάντε το σημείο του Σταυρού, να πης το «Πάτερ ημών» και το τροπάριο του οσίου Δαυΐδ και να χτυπήσετε. Μόλις χτυπήσετε, τέκνο μου, με συγχωρείτε, το νερό βρίσκεται στην επιφάνεια της γης. Το κάνανε και βρήκαν ποτάμι νερό.
– Τώρα πάτερ μου, μου λέει, τόσο (πολύ) νερό (που βρήκαμε) δίνουμε και σε άλλους ανθρώπους εδώ στην Κόρινθο και ποτίζουνε τα περιβόλια τους και τα χωράφια τους.
Όταν έχουμε πίστη και ζητήσουμε κάτι από τον Θεό θα μας το δώση. Ό,τι ζητούσα παιδιόθεν, ο Θεός μου το χάριζε.
Κάποτε, ήμασταν μ’ έναν αδελφό εδώ στην Μονή και τον λέγανε π. Ακάκιο, αυτός έφυγε απ’ το Μοναστήρι και πήγε στην Αλόννησο. Λοιπόν, ένα βραδάκι κατά τις 8 Νοεμβρίου πριν λίγα χρόνια, κάναμε μια παράκληση στον άγιο Νεκτάριο.
Όπως ήμασταν και οι δυό πατέρες στο μέσον της εκκλησίας, στο εικονοστάσι εκεί είχαμε την εικονίτσα του αγίου Νεκταρίου και ψάλλαμε την παράκληση του Αγίου. Λέω, «δεν πηγαίνω καλύτερα πίσω απ’ την Ωραία Πύλη να διαβάσω το Ευαγγέλιον εις Ιεράρχην από την Ωραία Πύλη; και ‘δω το ίδιο είναι, αλλά ας πάω στην Ωραία Πύλη να πω απ’ το Ιερό το άγιον Ευαγγέλιον».
Μόλις μπήκα μέσα από την Βόρεια πύλη, βλέπω έναν Γέροντα σαν τον π. Σεραφείμ, μ’ ένα μπαστούνι, με το κουκούλι όπως φοράμε εμείς οι μοναχοί, τον βλέπω στο δεξιό μέρος της αγίας Τραπέζης. (Απόρησα και ρώτησα τον π. Ακάκιο): «Πατέρα Ακάκιε, εμείς δύο πατέρες είμαστε και ψάλλουμε την παράκληση του αγίου Νεκταρίου, ο τρίτος παπάς από πού ήρθε;».
(Και ρωτώ και τον ίδιο): «Πάτερ, δεν μου λες από πού μπήκες; από πού ήρθες;». Νύχτα (ήταν), δέκα η ώρα. Σα να εμειδίασε, χαμογέλασε, άστραψε το πρόσωπό του σαν ήλιος, στο Ιερό δεν είχαμε ούτε φώτα, ούτε τίποτα, μόνον ένα καντηλάκι.
«Άκουσε πάτερ, του λέω, εάν δεν φύγης έξω απ’ το Ιερό, εγώ δεν πάω στην Ωραία Πύλη να (την) ανοίξω, ούτε στην αγία Τράπεζα να πάρω το Ευαγγέλιο και να πω το Ευαγγέλιο στην Ωραία Πύλη».
Μετά, του λέω, «Άντε, πάτερ, σε παρακαλώ, τώρα βγείτε έξω απ’ το Ιερό. Πάτερ, δεν μπορώ να πάω να προσκυνήσω στην αγία Τράπεζα, βγείτε έξω απ’ το Ιερό για να πω το Ευαγγέλιο, ήρθε η ώρα τώρα». Χαμογέλασε και βλέπω ότι φεύγει από το Ιερό, απ’ την νότια πόρτα.
(Είπα): «Τώρα που έφυγε θα πάω να πω το Ευαγγέλιο». Άνοιξα την Ωραία Πύλη, πήρα το Ευαγγέλιο και κοίταξα, με συγχωρείτε, όχι πονηρά αλλά μήπως γυρίση πίσω. Έλεγα το Ευαγγέλιο και με το μάτι μου έβλεπα μήπως έρθη ο Άγιος. Πήγε μπροστά στην εικόνα του και έγινε άφαντος. Είχε φύγει απ’ το τέμπλο –βλέπετε (είναι) ζωντανή εικόνα θαυματουργικιά– και πήγε μέσα στο Ιερό και μετά ετακτοποιούνταν μέσα στην θέση του τέμπλου, όπως είναι ο Άγιος στη θέση του. Είπα το Ευαγγέλιο, τελείωσε η Παράκληση, και ρώτησα:
– Πάτερ Ακάκιε, άκουσες κανένα κτύπο, είδες κανέναν Ιερέα, δεν άκουσες τι σου έλεγα;
– Όχι πάτερ, δεν άκουσα (τίποτα, μόνο) άκουσα έναν κτύπο αλλά πού να ξέρω; καμμιά πόρτα θα χτύπησε απ’ τον αέρα.
– Παπάς ήταν μέσα στην αγία Τράπεζα.
– Όχι δεν είδα, τίποτα.
Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
Όταν νύχτωνε και οι πατέρες ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Γέροντας Ιάκωβος άνοιγε το πίσω πορτάκι της Μονής και μέσα στη νύχτα ξεκινούσε για το ασκητήριο-σπηλιά του Οσίου Δαβίδ. Από το πυκνό σκοτάδι όμως δεν έβλεπε καθόλου να προχωρήσει ανάμεσα στους γκρεμούς, τα βράχια και την πυκνή βλάστηση, οπότε παρακαλούσε τον Όσιο να τον βοηθήσει:
–Εσύ, Άγιε μου, προστάτη μου βοήθησέ με να φτάσω στο ασκητήριό σου.
Και τότε, ω του θαύματος, ένα αστεράκι κατέβαινε από τον ουρανό και φώτιζε το μονοπάτι μπροστά του!!!
Έτσι έβλεπε και έφτανε στη σπηλιά του Αγίου, όπου πολλές φορές τον περίμενε ο ίδιος ο Άγιος Δαβίδ!
Γράφει ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος: Εντύπωση προκαλούσε η άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ. Κάποτε η πατρίδα του Όσιου Δαβίδ οι Λιβανάτες υπέφερε από ανομβρία. Ο π.Ιάκωβος που είχε πάει να την επισκεφτεί για να φέρει στους κατοίκους την κάρα του οσίου, ακούγοντας τους ανθρώπους να μιλούν για τη συμφορά, έκατσε στην άκρη της βάρκας και είπε στον όσιο:
-Γέρο ήρθαν οι χωριανοί σου για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα που θα πάμε να μπουμπουνίσεις. Πρόσεξε μη με ντροπιάσεις. Θα ρεζιλευτείς κι εσύ κι εγώ! Βγήκανε στη στεριά κι άρχισε αμέσως να μπουμπουνίζει.
Τριάντα χρόνια μετά έλεγε:
–Εγώ, τέκνον μου, τα λέω στο αυτί του αγίου κι αυτός ανοίγει γραμμή με το Χριστό μας!
Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος σκιαγραφεί την προσωπικότητα και την αγιότητα του Αγίου Ιακώβου, όπως ο ίδιος τον έζησε.Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της ενορίας Αποστόλου Βαρνάβα και Μακαρίου Δασούπολης σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από την ενορία Αποστόλου Ανδρέα Συνοικισμού Στρόβολος 3 Λευκωσίας Κύπρου στις 11 Φεβρουαρίου 2017.
Πηγή: RumOrthodox
