Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Θεοδωρήτου, Πρεσβυτέρου Aντιοχείας
Xωρείν έχει που της Eδέμ το χωρίον,
Kαι τον Θεοδώρητον ένδον τον μέγαν.
Όταν ο δυσσεβής και παραβάτης Iουλιανός εβασίλευσεν εν έτει τξα΄ [361], τότε και ο θείος αυτού και συνώνυμος Iουλιανός, Xριστιανός ων και πιστός θεράπων του Θεού, και Aναγνώστης της εν Aντιοχεία μεγάλης Eκκλησίας, επείσθη ο άθλιος εις τον ανεψιόν του δυσσεβή και παραβάτην βασιλέα. Όθεν όχι μόνον αρνήθη, φευ! την εις Xριστόν πίστιν, και επροσκύνησεν εις τα είδωλα, αλλά και προς τούτοις επρόδωκεν ο ασεβής εις τον τύραννον, όλον τον πλούτον και τα ιερά κειμήλια, οπού αφιέρωσεν ο Mέγας Kωνσταντίνος εις την Eκκλησίαν της Aντιοχείας, και ούτω κατεστάθη ο πρώην ευσεβής θείος, υπό του ασεβεστάτου ανεψιού του, διώκτης και τύραννος κατά των Xριστιανών. Tότε λοιπόν, οι μεν άλλοι κληρικοί και Iερείς της Aντιοχείας, διεσκορπίσθησαν εις διάφορα μέρη, μόνος δε ούτος ο Άγιος Θεοδώρητος, Πρεσβύτερος ων της εν Aντιοχεία Eκκλησίας, έμεινεν εκεί μαζί με άλλους τινας Xριστιανούς, κηρύττων παρρησία την εις Xριστόν πίστιν και ομολογίαν. Όθεν πιάσας αυτόν ο ρηθείς Iουλιανός ο του παραβάτου θείος, έβαλεν αυτόν εις την φυλακήν. Έπειτα παραστήσας αυτόν έμπροσθέν του, πρώτον μεν επρόσταξε να δείρουν τον Άγιον εις τους πόδας, έπειτα δε, να δείρουν αυτόν εις την κεφαλήν. Mετά ταύτα έγδυσαν αυτόν, και κρεμάσαντες επάνω εις ξύλον, εξέσχισαν αυτόν δυνατά. Eπειδή δε ο Άγιος εξεσχίζετο εις διάστημα τριών ωρών, διά τούτο, το μεν αίμα, έτρεχεν από το σώμα του ωσάν βρύσις, το δε πρόσωπον αυτού, εφαίνετο ωραιότερον και λαμπρότερον.
Eπειδή δε ο Άγιος ήκουε να του λέγη ο μιαρός Iουλιανός, θυσίασον άθλιε εις τους θεούς, και αν χρεωστής εις τον βασιλικόν θησαυρόν, ή εις άλλον τινά, ο ανεψιός μου βασιλεύς, θέλει σε ελευθερώσει από το χρέος, ίνα μη έτζι κακώς απορρίψης την ψυχήν σου. Tαύτα εκείνου λέγοντος, ο Άγιος, εσύ είσαι ταλαίπωρε άθλιος, απεκρίθη, εσύ και ο βασιλεύς σου. Διατί αφήσατε τον Xριστόν, και επροσκολλήθητε με τον Aντίχριστον. Όθεν και θέλετε γένη και οι δύω προσάναμμα του αιωνίου πυρός της κολάσεως. Eγώ δε εις κανένα δεν χρεωστώ, πάρεξ εις τον Kύριόν μου Iησούν Xριστόν. Xρεωστώ γαρ να φυλάξω εις αυτόν αληθινήν πίστιν έως εσχάτης μου αναπνοής. Tαύτα ακούσας ο ακάθαρτος και θεομίσητος τύραννος, επρόσταξε να κατακαίουν τας πλευράς του Aγίου με αναμμένας λαμπάδας. O δε Mάρτυς σηκώσας τα ομμάτιά του εις Oυρανόν, επροσηύχετο κρυφομιλώντας, και, ω του θαύματος! ευθύς έπεσον ωσάν νεκροί εις την γην οι τας λαμπάδας κρατούντες, οι οποίοι επίστευσαν τω Xριστώ. Tότε ο Iουλιανός και οι σύντροφοί του, θυμωθέντες εσήκωσαν επάνω τους δημίους, και, τρισκατάρατοι, έλεγον, διατί αφήσετε τας λαμπάδας και δεν εκατακαύσατε τούτον τον δυσσεβή και πανάθλιον, αλλά εκυριεύθητε από νυσταγμόν και αμέλειαν; Tαύτα μεν είπον εκείνοι, ο δε Άγιος, συ είσαι, απεκρίθη, δυσσεβής και τρισκατάρατος και τετυφλωμένος κατά τους ψυχικούς οφθαλμούς. Διατί δεν βλέπεις, άθλιε, τους Aγγέλους οπού φυλάττουν εμένα τον δούλον του Θεού, και δεν σας αφίνουν να με εγγίξετε. Mη μωρολογείς λοιπόν, επειδή ο Θεός των Xριστιανών είναι μέγας. Tαύτα ακούσας ο τύραννος, εντράπη πολλά. Όθεν προστάζει να ριφθούν οι στρατιώται εκείνοι εις το πέλαγος της θαλάσσης. Bλέπων δε αυτούς ο Άγιος Θεοδώρητος φερομένους εις την θάλασσαν, πορεύεσθε, τους είπεν, ω τεκνία μου εν ειρήνη, πορεύεσθε την μακαρίαν ταύτην στράταν, διατί και εγώ μετά ολίγον, θέλω σας ακολουθήσω, διά να συγχαίρω μαζί με εσάς εις την αιώνιον Bασιλείαν των Oυρανών.
Eπειδή δε ο ασεβής θείος του Iουλιανού εβίαζε τον Άγιον Θεοδώρητον να θυσιάση εις τα είδωλα, διά τούτο ο Άγιος, εσύ μεν, του απεκρίθη, εσύ δυσσεβέστατε και αθλιώτατε όλων των ανθρώπων, μετά ολίγας ημέρας θέλεις μασσήσεις όλα σου τα εντόσθια, και εκ τούτου θέλεις απορρίψεις βιαίως την μιαράν σου ψυχήν εις το αιώνιον πυρ της κολάσεως. O δε πλέον ασεβέστερος από λόγου σου τύραννος Iουλιανός ο ανεψιός σου, αυτός, λέγω, εις την γην της Περσίας έχει να κεντηθή με ουράνιον λόγχην, και θέλει ριφθή εις την γέενναν του πυρός, και πλέον δεν θέλει επιστρέψει, και έτζι οι δύω ομού, μέλλετε να λάβετε τα επίχειρα και την εκδίκησιν της κακίας σας. Eγώ δε θέλω θυσιάσω εις τον Θεόν μου θυσίαν αινέσεως. Tαύτα μεν είπεν ο Άγιος, ο δε ασεβής Iουλιανός επρόσταξε παρευθύς να τον αποκεφαλίσουν. Πηγαίνωντας δε ο Mάρτυς εις τον τόπον της καταδίκης, επροσηύχετο με χαράν της ψυχής του, και αποκεφαλισθείς, ανέβη εις τον Θεόν διά να λάβη παρ’ αυτού τον στέφανον της αθλήσεως. Tο δε άγιον αυτού λείψανον πέρνοντες μερικοί Xριστιανοί, εντίμως αυτό ενταφίασαν, και εσημείωσαν τα ανωτέρω λόγια, οπού επροφήτευσεν ο Άγιος, τα οποία μετά ολίγας ημέρας έλαβον διά των πραγμάτων την έκβασιν. Διότι, καθώς προείπεν ο Άγιος, και οι δύω Iουλιανοί, ο κακός θείος και ο κάκιστος ανεψιός, κακώς οι κακοί εξέψυξαν, και παρεδόθησαν αι ψυχαί των εις τας τιμωρίας του Άδου1.
Σημείωση
1. Λέγει γαρ ο Θεοδώρητος εν τω γ΄ βιβλίω, κεφ. ιβ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ότι ο θείος του Iουλιανού Iουλιανός πεσών εις βαρυτάτην ασθένειαν, διεφθάρη από σήψιν εις τα εντόσθια, και την κόπρον του εύγανεν από το στόμα του, η δε γυνή του πιστή και ευσεβής ούσα, έλεγεν αυτώ· «Πρέπει ω άνδρα μου να υμνής τον Σωτήρα Xριστόν, όστις διά της παιδείας ταύτης έδειξεν εις εσένα την δύναμίν του. Eπειδή αν αυτός εμεταχειρίζετο την συνήθη του μακροθυμίαν, εσύ δεν ήθελες γνωρίσης, ποίος είναι ο παρά σου πολεμούμενος».
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Ο π. Σεραφείµ είχε πάντα υπόψη του την προφητεία του διορατικού γέροντα Ιγνατίου του Χαρµπίν της Μαντζουρίας, ο οποίος το 1930 είχε πει: «Ό,τι άρχισε στη Ρωσία θα τελειώσει στην Αμερική».
Έλεγε «Είμαστε τα προϊόντα… µιας κοινωνίας όπου όλα είναι πλαστικά, συνθετικά και αποµιµήσεις – συµπεριλαµβανοµένου ενός συνθετικού Χριστιανισμού και µιας συνθετικής Ορθοδοξίας! – Ας είμαστε αρκετά ταπεινοί να το αναγνωρίσουμε».
Εδώ στη Δύση ζούμε σε έναν ανόητο παράδεισο ο οποίος µπορεί να χαθεί, και πιθανώς θα χαθεί σύντομα. Αρχίστε να προετοιμάζεστε – όχι με την αποθήκευση τροφίμων ή τέτοιων εξωτερικών πραγμάτων όπως µερικοί κάνουν ήδη στην Αμερική, αλλά με την εσωτερική προετοιμασία των Ορθόδοξων Χριστιανών.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, παραδείγματος χάριν, πως θα επιζήσετε εάν µπείτε σε µια φυλακή ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, και ειδικά στα κελλιά τιμωρίας και απομόνωσης; Πώς θα επιβιώσετε; Θα τρελαθείτε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Εάν το µυαλό σας δεν έχει τίποτα για να ασχοληθεί, τι θα έχετε στο µυαλό σας; Εάν είστε γεμάτοι με κοσμικές εντυπώσεις και δεν έχετε τίποτα πνευματικό στο µυαλό σας, εάν ζείτε απλώς µέρα τη µέρα… Πρέπει να έχετε Χριστό στην ψυχή σας…
Φαίνεται πως ο σατανάς εισέρχεται τώρα γυμνός στην ανθρώπινη ιστορία. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν υπόσχονται να είναι πιο τρομερά απ’ όσο μπορεί να φανταστεί εύκολα κανείς τώρα… Αυτό που απαιτείται είναι περισσότερη προσευχή και μετάνοια… Αν οι Χριστιανοί στην καθημερινή τους ζωή φλέγονταν πραγματικά από αγάπη για τον Θεό και από ζήλο για το Βασίλειό Του – που είναι πέραν του κόσμου τούτου – τότε οτιδήποτε άλλο απαραίτητο, θα ακολουθούσε ως φυσική συνέπεια.
Έχει ειπωθεί από τους αγίους Πατέρες, έλεγε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, πως πρέπει να βλέπουμε σε όλα όσα μας συμβαίνουν κάποιον λόγο σωτηρίας. Εάν μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε θα σωθείτε.
Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ – Η ζωή και τα έργα του, Ά τόμος, εκδόσεις Μυριόβιβλός, Αθήνα 2006.
Οι παγκόσμιες ειδήσεις για τον άρρωστο πάπα είναι καταιγιστικές κατά τις τελευταίες μέρες: «Ανακοίνωση Βατικανού: Ο πάπας Φραγκίσκος παραμένει σε “κρίσιμη κατάσταση” και αντιμετωπίζει νεφρική ανεπάρκεια». «Βατικανό: Ο πάπας Φραγκίσκος αναρρώνει χωρίς αναπνευστικά προβλήματα». «Όταν ο πάπας Φραγκίσκος ήταν… πορτιέρης: Έξι πράγματα που δεν ξέραμε για τη ζωή του». «Μήνυμα του Πάπα από το νοσοκομείο: Επικοινωνεί με το περιβάλλον, χρειάζεται οξυγόνο και μεταγγίσεις». «Ο πάπας κοιμήθηκε, αλλά αυτό θα το ανακοινώσουν σε αποκρυφιστική ημερομηνία όπως είναι, λ.χ., η 3/3/2025», κλπ.
Παραλλήλως, οι τοποθετήσεις, οι αναφορές και τα σχόλια κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε σχέση με την πορεία της υγείας του πάπα Φραγκίσκου και αυτές τρέχουν επίσης με ταχύτατους ρυθμούς: «Έκτακτο: Ο πάπας πεθαίνει, ευτυχώς όχι κοινό Πάσχα!». «Ο Τριαδικός Θεός αποφάσισε: Όχι κοινό Πάσχα!». «Δόξα τω Θεώ, όχι κοινή Πασχαλιά: Η Ορθοδοξία πάντα νικά και θριαμβεύει σύμφωνα με το θέλημα του Τριοδικού Θεού μας». «Ο άνθρωπος σχεδιάζει, αλλά ο Θεός γελάει και αποφασίζει!», κλπ.
Με βάση τα ανωτέρω και με κεντρικό άξονα την εντεινόμενη αγωνία του κόσμου για την εξέλιξη της πορείας της υγείας του 88χρονου πάπα Φραγκίσκου, μου δίνεται θεωρώ μια ακόμη συγκυριακή ευκαιρία για να ασχοληθώ και πάλι με το Βατικανό και τους ανά τον κόσμο ρασοφόρους υπηρέτες του. Εδώ και λίγους μήνες πράγματι ασχολούμαι πέρα από το όρια και ίσως υπέρμετρα με το θέμα της πορείας και των σχέσεων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Φράγκο-παπικής αυλής.
Αυτή η υπερδραστήρια συγγραφική προσπάθειά μου εξηγείται και έχει να κάνει με την πρόταση του Πατριαρχείου για «λάιτ» συγχρονισμένο και «απαλό» πρώτο συνεορτασμό του Πάσχα φέτος μαζί με τους χριστιανίζοντες Φράγκο-παπικούς. Γεγονός, εντούτοις, που γίνεται ακόμη πολύ πιο τρομακτικό όταν το Φανάρι εύχεται και για πολλά ακόμη περισσότερα να συμβούν και στο μέλλον με καθορισμό Κοινής Πασχαλιάς ή όπως είπε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος «τήν ἀπαρχήν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διά τόν ἑορτασμόν του κατ᾽ ἔτος».
Αυτά που συγγράφω για το Βατικανό, για τον εκάστοτε ποντίφικα και για τους λοιπούς ρασοφόρους υπηρέτες της Έδρας στη Ρώμη τα κάνω αυστηρά και μόνον για λόγους περαιτέρω ενημέρωσης και γενικότερης πληροφόρησης. Και φυσικά όλα αυτά, πάνω και πέρα από τις πανανθρώπινες αξίες, τον δέοντα σεβασμό, τις δοκιμασίες και τον πόνο για τον κάθε συνάνθρωπο που πάσχει, πονάει και βρίσκεται προς το τέλος της παρούσας ζωής.
Παραταύτα, όμως, άλλο πράγμα είναι ο άνθρωπος ως φυσικό πρόσωπο και άλλο παντελώς πράγμα είναι ο κάθε θεσμός και οι άνθρωποι-υπηρέτες του, όπως εδώ είναι ο πάπας και το Βατικανό. Άλλο πράγμα είναι η Εκκλησία που ίδρυσε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και άλλο παντελώς πράγμα είναι οι ιδιωτικές χριστιανίζουσες αιρέσεις κάποιων πολύ σπουδαίων Καλβίνων και κάποιων διαβόητων θεολογούντων Λούθηρων. Άλλο πράγμα είναι η αμαρτία ενός ανθρώπου και άλλο πράγμα είναι ο αμαρτάνων, όπου εμείς μισούμε την αμαρτία και φυσικά όχι τον αμαρτάνοντα.
Θεωρώ λοιπόν υποχρέωσή μου να φέρνω πάλι και ξανά στην συγγραφική επιφάνεια και στο ορατό προσκήνιο τα εωσφορικά, τα ασύλληπτα και τα εξόχως τραγικά και παγανιστικά που συμβαίνουν στην παπική αυλή, για να αναδείξω, με πολύ λύπη, αυτομάτως και το εκκλησιαστικό γίγα χάσμα που συνεχίζει να υπάρχει μεταξύ της Ορθόδοξου Ανατολής και της εωσφορικώς αλωμένης Φράγκο-παπικής Δύσης.
Γράφω ξανά για το Βατικανό για να φέρω εν νέου στο φως τις πράξεις, τα λόγια και τα πνευματικά «κατορθώματα» της παπικής εξουσίας και των ανά τον κόσμο ρασοφόρων υπηρετών της. Γράφω για μια ακόμη φορά για την παπική αυλή, η οποία έχει διαγράψει εδώ και έναν περίπου αιώνα τον Κύριο Ιησού Χριστό και στη θέση Του τοποθέτησε τον έναν και μόνο «αλάθητο» με τα «πρωτεία» του πάπα. Διαβάστε του λόγου το αληθές.
Ο παπικός αρχιεπίσκοπος Ντένις Τζέιμς Χαρτ έχει αναφέρει ρητώς και δημοσίως ότι η παιδοφιλία είναι μια «πνευματική συνάντηση με τον Θεό». Δηλαδή, ένας από τους ανώτατους αξιωματούχους στην παπική-Καθολική «Εκκλησία» τονίζει ότι τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά μπορούν να βιώσουν «πνευματική συνάντηση με τον Θεό μέσω του πάστορα», ενώ αυτά είναι σωματικά κακοποιημένα και ψυχολογικώς κατεστραμμένα.
Ο Denis James Hart, που διετέλεσε παπικός αρχιεπίσκοπος Μελβούρνης από το 2001 έως το 2018, λέει ωμά, εν ψυχρώ και ξεκάθαρα ότι η παπική πρακτική της εξομολόγησης είναι αρκετά ικανοποιητική για την ειδική αντιμετώπιση της παιδεραστίας μέσα στην «εκκλησία», καθώς αυτό «βοηθάει» τους πάστορες να απαλλάσσουν την «ενοχή τους» μετά από σεξουαλική κακοποίηση παιδιών.
Το 2013, σε απάντησή του προς την Αυστραλιανή Βασιλική Επιτροπή που ερευνούσε τις θεσμικές απαντήσεις για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, ο παπικός αρχιεπίσκοπος Ντένις Χαρτ επέμεινε ότι η σεξουαλική κακοποίηση ήταν «μια πνευματική συνάντηση με τον Θεό μέσω του πάστορα» και ότι αυτό είναι μια «απολύτως ιερή επικοινωνία ανώτερης τάξης», πάνω ακόμη και από τον απλό ποινικό νόμο.
Και τούτο, παρά το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι της Βασιλικής Επιτροπής δήλωναν ότι η παπική «Εκκλησία» χρησιμοποιεί το «απόρρητο της εξομολόγησης» ως κάλυψη για να μην αναφέρει μέχρι και αυτή ακόμα την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από ενεργούς παιδεραστές στις αρμόδιες αρχές. Και αυτό, πέραν του γεγονότος ότι η Βασιλική Επιτροπή συνολικά επέμενε ότι δεν πρέπει να υπάρχει «δικαιολογία, προστασία ή προνόμιο» για τον παπικό κλήρο που δεν κατάφερε να προειδοποιήσει την αστυνομία για την κακοποίηση παιδιών μέσα στην «εκκλησία».
Προσέτι, μια άκρως αιρετική και ιδιαζόντως Χριστομάχη πράξη και παπική πρακτική έλαβε χώρα κατά την επίσημη τελετή «οσιοποίησης» του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ (1920-2005) από τον Πάπα Βενέδικτο ΣΤ’ (1927-2022). Αυτό το μέγα αιρετικό γεγονός έλαβε χώρα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, την Κυριακή 1 Μαΐου 2011, και αφορά την ταχύτερη και υπέρ-εξπρές χρονικά «αγιοποίηση» που έγινε ή υπήρξε ποτέ στη σύγχρονη παπική εποχή.
Όπου τότε, το αίμα του εκλιπόντος Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ ελήφθη ενώ ο ίδιος βρισκόταν ακόμα εν ζωή και από τότε φυλάσσεται, ώστε αυτό να λατρεύεται ως «το άγιο αίμα του πάπα» Ιωάννη. Μη γελάτε παρακαλώ! Διότι στο «άγιο» Βατικανό τις «αγιοκατατάξεις» τις κάνει ο εκάστοτε «άγιος» πάπας Ρώμης και όχι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Αποστολικά, ορθά και αντιθέτως, υπάρχει εξ Ύψους αναγνώριση της αγιότητος, όπου ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός με δικές Του έκτακτες επεμβάσεις, με λείψανα που ευωδιάζουν και θαυματουργούν και με άλλες εισέτι θεοσημείες αποδεικνύει την δική Του ευαρέσκεια και επέμβαση στην κάθε συγκεκριμένη περίπτωση.
Δυστυχώς όμως, όλα τα αιρετικά και τα Χριστοπόλεμα στοιχεία είναι μια αλυσίδα και μια συνεχής ροή εωσφοροφιλίας στο Βατικανό. Δεν ήταν και πάλι παλαιότερα, λόγου χάρη, όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Α΄ (1912-1978) εκθείασε και επαίνεσε δημοσίως τον διαβόητο σατανιστή Τζοζουέ Α. Καρντούτσι; Ο Ιταλός ποιητής και λογοτέχνης Giosue Α. Carducci (1835-1907) θεωρείται ως ο ανεπίσημος εθνικός ποιητής των Ιταλών και ο οποίος έγινε ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στην Λογοτεχνία το έτος 1906.
Ο Giosue Carducci ήταν ένας από τους πλέον επιφανείς και σημαντικούς εκπροσώπους του ιταλικού και φανερού σατανισμού. Γράφοντας τάχα ενάντια στον τότε πάπα και με έναν δήθεν αντικληρικό επαναστατικό παπισμό, το πιο διάσημο, βλάσφημο και προκλητικό έργο του Καρντούτσι είναι η «Ωδή στον Σατανά»! Το «έργο» το συνέθεσε ο ίδιος το 1863 σε μια εποχή όπου ο σιωνιστικός τεκτονισμός όχι μόνον μπορούσε να μην συγκαλύπτεται για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, αλλά και μπορούσε επίσης να δείχνει ανέτως και το μεγάλο του μίσος του εναντίον του Τριαδικού Θεού.
Εισέτι, η εωσφορική και παγανιστική ηγεσία στο Βατικανό χρησιμοποιεί αστρολογικά και άλλα αστροφυσικά δεδομένα με απώτερο σκοπό και με αθέατο στόχο να προετοιμάσει ψυχολογικά το έδαφος για μια εντυπωσιακή προεκβολή της εμφάνισης του αντίχριστου μέσω και των εξωγήινων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κατά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μαζική και συντονισμένη προβολή γύρα από τα ΑΤΙΑ και μια επικοινωνιακή υστερία γύρω από τα Άγνωστης Ταυτότητας Ανώμαλα Φαινόμενα και για τους τάχα εξωγήινους.
Το «άγιο» Βατικανό, που σκοπίμως και χειρουργικώς υποστηρίξει τις πλάνες θεωρίες για τους δήθεν εξωγήινους, έχει δικό της ιδιόκτητο και τεράστιο τηλεσκόπιο με έδρα στην έρημο της Αριζόνα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα στο βουνό Γκράχαμ. Το εν λόγω διάσημο παπικό τηλεσκόπιο το χειρίζονται αποκλειστικά εκπαιδευμένοι πάστορες που όλοι τους ανήκουν στο γνωστό σκοτεινό τάγμα των Ιησουϊτών και οι οποίοι θεωρούνται από τους κορυφαίους αστρονόμους του πλανήτη.
Το άκρως τυχαίο όνομα του εν λόγω διάσημου παπικού τηλεσκοπίου είναι: «L.U.C.I.F.E.R» ή «Ε.Ω.Σ.Φ.Ο.Ρ.Ο.Σ». Το οποίο όνομα αναλυτικά σημαίνει και παράγεται από το ακρώνυμο: «Large Binocular Telescope Near-infrared Utility with Camera and Integral Field Unit for Extragalactic Research» («Βοηθητικό πρόγραμμα μεγάλου διόφθαλμου υπέρυθρου τηλεσκοπίου με κάμερα και ενσωματωμένη μονάδα πεδίου για εξωγαλαξιακή έρευνα»). Όλα είναι απολύτως και με κάθε λεπτομέρεια προ-σχεδιασμένα, για να μας πείσουν οι παπικοί σιωνιστές ότι όντως «υπάρχουν» εξωγήινοι.
Πέραν των ανωτέρω, πολύς λόγος και μέγας ντόρος έγινε για το άνοιγμα των «αγίας» πύλης στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου από τον «άγιο» Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο. Για τα μάτια του κόσμου, ο «άγιος» Πάπας Φραγκίσκος άνοιξε την «Ιερή Πύλη» για να ξεκινήσει το Ιωβηλαίο του έτους 2025. Το γενικό τελετουργικό του Ιωβηλαίου ξεκίνησε στις 2 Δεκεμβρίου 2024 και θα τελειώσει στις 6 Ιανουαρίου 2026.
Το άνοιγμα των πέντε «Αγίων Θυρών» σηματοδοτεί την έναρξη του Ιωβηλαίου του έτους 2025. Οι 5 «Ιερές Πύλες» άνοιξαν παραμονή των Χριστουγέννων του 2024. Ο Πάπας Ρώμης άνοιξε συνολικά πέντε «άγιες» Πύλες για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια. Τα «ιωβηλαία» γιορτάζονται κάθε 25 χρόνια από το 1300 μ.Χ. και το φετινό θέμα είναι «Προσκυνητές της Ελπίδας».
Όπως ήταν φυσικό, με το άνοιγμα της πρώτης «πύλης» ο «άγιος» πάπας Ρώμης κάλεσε τους πιστούς να επικεντρωθούν κυρίως στις επιπτώσεις του πολέμου, της πανδημίας COVID-19 και την κλιματική κρίση. Άσχετα εάν τώρα η «ψεκασμένη» κυβέρνηση Τραμπ είπε τέρμα στον πόλεμο στην Ουκρανία, τέρμα στα υποχρεωτικά εμβόλια, τέρμα στα αμέτρητα μπόλια στα μικρά παιδιά, τέρμα στο ψέμα ότι τάχα υπάρχει κλιματική αλλαγή και τέρμα και στη woke ατζέντα!
Στην αντίπερα όχθη, ο παγκόσμιος ιστός και τα κοινωνικά δίκτυα έκαναν ένα μαύρο πάρτι με βίντεο, με εικόνες, με σχόλια, με διεισδυτικές έρευνες και με αποκρυφιστικές αναλύσεις για εκείνον τον ..«Θεό» που έψαχνε ο πάπας Φραγκίσκος, ανοίγοντας τις «ιερές πύλες» στο «άγιο» Βατικανό. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι όσα βίντεο είδα ο ίδιος στο διαδίκτυο με γέμισαν με φόβο και με μεγάλη ταραχή με το απόκοσμο σκηνικό που παρουσιάζονταν. Αμέτρητα ήταν τα βίντεο παγκοσμίως που έδειχναν τον πάπα και τον εωσφόρο… αγκαλιά.
Σε μια από αυτές τις διαδικτυακές αναλύσεις σε σχέση με το άνοιγμα των «πυλών», ο πάπας άνοιγε αποκρυφιστικά το «δρόμο προς την άβυσσο», όπως αυτά αποτυπώνονται νοητά πάνω στα σχέδια της πόλης του Βατικανού και όπως αυτά επίσης περιγράφονται στα γριμόρια (grimoires) ή στα βιβλία με τα ξόρκια και με τις μαγείες του 16ου αιώνα. Είναι τρομακτική η σχηματισθείσα εδώ νοητή εικόνα στον ευρύτερο χώρο του Βατικανού και η οποία από πάνω μοιάζει απόλυτα με τη «σφραγίδα» που χρησιμοποιούν οι μάγοι για να καλέσουν τους δαίμονες. Άνοιγμα «πυλών» ίσον επίκληση δαιμόνων!
Το γεγονός της εν λόγω αποκρυφιστικής επίκλησης των πονηρών αγγέλων, ωχριά μπροστά στην παλαιότερη παπική γίγα υπέρ-βλασφημία κατά του Τριαδικού Θεού, η οποία συνέβη πριν από 11 χρόνια στο «άγιο» Βατικανό. Στις 27 Απριλίου 2014, έλαβε χώρα η πλέον φρικτή ασέβεια, η απόλυτη και η ασύλληπτη ύβρις και η πλέον ασυγχώρητη βλασφημία προς τον Ίδιο τον Δημιουργό, όταν ο πάπας Μπεργκόλιο-Φραγκίσκος, μαζί με το Κονκλάβιό του, έψαλαν μέσα στον Άγιο Πέτρο: «Ο Χριστός είναι γιος του Λούσιφερ (Εωσφόρου)»!
Ναι, πολύ καλά το διαβάσατε! Ο ήχος, οι εικόνες, το φόντο, τα βίντεο και τα αμέτρητα σχετικά κείμενα-αποδείξεις στο διαδίκτυο ήταν δεκάδες χιλιάδες. Αμέτρητα από αυτά τα βίντεο, τα οποία ήταν μεταφρασμένα σε όλες σχεδόν της γλώσσες, τυχαία διαγράφηκαν. Η εν λόγω «αγία» τελετή μεταδόθηκε ζωντανά στα διεθνή ΜΜΕ. Κάποια Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης είπαν ότι έγινε, τάχα, μια «παρερμηνεία ενός μεσαιωνικού λατινικού ύμνου»! Δηλαδή, έγινε μεν το εν λόγω γεγονός, αλλά με λάθος ..μετάφραση δε! Κλπ.
Η εν λόγω και πρωτοφανής και υπέρ-βλάσφημη τελετή έγινε στο Βατικανό με την παρουσία δύο παπών, του νυν άρρωστου πάπα Φραγκίσκου και του απερχόμενου τότε πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ (1927-2022) είναι και αποτελεί μνημείο εωσφορισμού, παγανισμού και λατρείας του εκπεσόντος αρχαγγέλου.
Για την ιστορία σημειώνω ότι η εν λόγω «αγία» τελετή στο Βατικανό έλαβε χώρα ως μια επίσημη πασχαλινή «προσευχή». Το 2014, το Ορθόδοξο Πάσχα έπεφτε μαζί με το Πάσχα των παπικών την Κυριακή 20 Απριλίου. Όπως θα λάβει χώρα επίσης την ίδια ακριβώς ημερομηνία και φέτος το 2025! Τα ξέρουν αυτά στο Φανάρι;
ΗΛΙΑΣ Δ. ΚΑΛΛΙΩΡΑΣ, PhD Διεθνολόγος Καθηγητής, Συγγραφέας Πρώην Βουλευτής Φθιώτιδας
1. Γιὰ τὸ πρόσωπό του βλ. Ino Michaelidou-Nicolaou, «Antistius Sabinus, an unknown Praeses of Cyprus», Acta of the Fifth International Congress of Greek and Latin Epigraphy, Cambridge 1967 [Oxford 1971], σσ. 381-383, πίν. 39-41· PLRE I, σ. 792.
Άγιος Νικόλαος Πλανάς. ”Ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων”
Εορτάζει στις 2 Μαρτίου.
Άγιος Νικόλαος Πλανάς
Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς (+1932), ένας άγιος των ημερών μας, ήταν άνθρωπος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση.
Έδειχνε μεγάλη υπομονή στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες. Έλεγε κάποτε ο ίδιος συμβουλεύοντας μια πνευματική του κόρη: “Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν”.
Εξηγεί σε μια «κόρη του» γιατί να μην θυμώνει και λέει: «και ‘γω δεν ξέρω να μιλήσω; ξέρω, αλλά σκέφτομαι το αποτέλεσμα και έτσι σιωπώ».
Ο παπα – Νικόλας Πλανάς λειτουργούσε καθημερινά, χωρίς διακοπή, σε διάστημα μισού αιώνα. Στο διάστημα αυτό τύχαινε κάποτε να μην έχει πρόσφορο. Πάντοτε όμως εξοικονομούσε είτε από τους πιστούς είτε από τους γύρω φούρνους.
Κάποια μέρα είχε προχωρήσει ο όρθρος αρκετά, αλλά πρόσφορο δεν φαινόταν πουθενά. Έστειλε να ψάξουν στους φούρνους και στις νοικοκυρές που πάντα είχαν. Κοίταξε και στα ντουλάπια του ιερού, μήπως είχε αφήσει άλλος ιερέας. Μα κανένα αποτέλεσμα. Στενοχωρήθηκε μέχρι δακρύων.
Κάποια στιγμή τον βλέπουν να βγαίνει στην ωραία πύλη κρατώντας ένα πρόσφορο φρέσκο-φρέσκο. Το είχε βρει πάνω στην αγία τράπεζα!
-Κοιτάξτε, παιδιά μου, τι σημείο μου έκανε ο Θεός, είπε συγκινημένος και χαρούμενος. Όλα τα θαύματα, σημεία τα έλεγε. Τα θεωρούσε φυσικά, γιατί είχε μεγάλη πίστη. Στα συναξάρια συναντάμε ασκητές που τους υπηρετούσε άγγελος Κυρίου. Πολύ φυσικό λοιπόν να υπηρετούσε άγγελος Κυρίου και τον παπα-Νικόλα, τον «εντός του κόσμου διαβούντα αληθινόν ασκητήν».
Αρκετοί ενορίτες του, κυρίως μικρά παιδιά, τον έβλεπαν όταν λειτουργούσε κυριολεκτικά μεταρσιωμένο. «Η φήμη του παπα-Νικόλα», διηγείται σεβαστή γυναίκα, «είχε απλωθεί σ’ όλη την Αθήνα. Κάποτε, παραμονή Χριστουγέννων, ξεκίνησα με τα εγγονάκια μου για να κοινωνήσω από τ’ αγιασμένα χέρια του.
Τότε στη Βουλιαγμένη ήταν ακόμα ερημιά. Είκοσι χαμόσπιτα σκόρπια εδώ κι εκεί και τριγύρω χωράφια. Στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι, μικρό σαν κουβούκλιο, χαμηλό και μισοσκότεινο.
Είχαν έρθει και άλλες οικογένειες με τα παιδάκια τους. Κάποια στιγμή που ο παπα-Νικόλας εμφανίστηκε στην ωραία πύλη κρατώντας το άγιο ποτήρι, το εγγονάκι μου φώναξε:
-Γιαγιά, ο παπάς περπατάει στον αέρα!
-Πάψε, του λέω, ενώ συγχρόνως σταυροκοπήθηκα. Πώς περπατάει στον αέρα;
-Τον βλέπω κι εγώ, φώναξε άλλο παιδάκι. Δεν πατάει κάτω.
Στο «Μετά φόβου…» πλησιάσαμε όλες οι γυναίκες και τα παιδάκια να κοινωνήσουμε. Ο παπα-Νικόλας δεν είχε ακούσει τίποτε, αλλά, κι αν είχε ακούσει, δεν έδωσε καθόλου προσοχή.
Από τότε ερχόμουν πάντοτε εδώ και κοινωνούσα. Και κάθε φορά ήταν αδύνατον να μην ακούσω παιδάκια να φωνάζουν:
–Ο παπάς περπατάει στον αέρα!».
Το 1920, ανήμερα τα Χριστούγεννα, ο όσιος λειτουργούσε στον άγιο Ιωάννη Βουλιαγμένης. Όταν βγήκε να κοινωνήσει τους πιστούς, πλησίασε και μια γυναίκα με το μωρό της. Αφού κοινώνησε το μικρό, το έδωσε σε μια κοπέλα, την Ιουλία, να το κρατάει.
Η Ιουλία, καθώς το κρατούσε, γύρισε και κοίταξε τον ιερέα. Τότε παρά λίγο να της πέσει το παιδί από τα χέρια.
-Πρόσεξε! Τί έπαθες; της φωνάζει η γυναίκα.
–Βλέπω τον παπά να στέκεται πάνω σ’ ένα σύννεφο, απάντησε εκείνη εκστατική.
Άλλοτε πάλι, ενώ λειτουργούσε ο όσιος στον προφήτη Ελισαίο, έγινε και τούτο: Ένα οκτάχρονο παιδάκι βγαίνει κάτωχρο από το ιερό και λέει στη μητέρα του:
-Μαμά, ο παπα-Νικόλας είναι τόσο ψηλά από τη γη!
Και της έδειξε μισό πήχη με το χεράκι του.
Δύο μικροί φίλοι, καθώς βάδιζαν στο δρόμο, συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο. Ο ένας από τούς δύο ήταν τύπος αγαθός· και επειδή ήταν αγαθός οι φίλοι του τον έλεγαν βλάκα, αλλά δεν συνέβαινε αυτό, ήταν απλώς αθώος και πολύ θρησκευόμενος.
Στο δρόμο πού συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο, λέει ο αγαθός στον φίλο του: «Κοίταξε να δεις, ο παπάς δεν πατάει στη γη»! Και ο μεν αγαθός έβλεπε τον Άγιο 30 πόντους πάνω από το έδαφος, ο δε άλλος δεν μπορούσε να τον δει.
Ο Παπαδιαμάντης για τον παπα-Νικόλα
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την αγιότητα του παπα-Νικόλα τις έχουμε από τον σύγχρονό του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο Παπαδιαμάντης ήταν ψάλτης του, στο Εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, κοντά στο Μοναστηράκι της Αθήνας. Έψαλλε στους εσπερινούς και τους όρθρους, στις λειτουργίες και τις ολονυκτίες, που τελούσε με κατάνυξη, αλλά και μεγαλοπρέπεια ο παπα-Νικόλας. Και μπόρεσε να εισδύση στο βάθος της αγιαμένης αυτής ύπαρξης και να αντιληφθή το πλήθος των χαρισμάτων της, τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα κάτω από το κέλυφος της απλότητας και της ταπείνωσης, γιατί ήταν και εκείνος εντεταγμένος στην ίδια προοπτική, ήταν, δηλαδή, φορέας της Ορθοδόξου Παραδόσεως.
Τον ονομάζει άξιο λειτουργό του Υψίστου και τον αντιπαραβάλλει με τους “επαγγελματικούς ιερείς”, όπως τους αποκαλεί.
“…Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί, εις τας πόλεις και εις τα χωρία. Είναι τύποι λαικοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνώσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πως να διδάσκωσι το ποίμνιον.
Άγιος Νικόλαος Πλανάς
Γνωρίζω ένα ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοικότερος των ανθρώπων. Διά πάσαν ιεροπραξίαν αν του δώσης μίαν δραχμήν η πενήντα λεπτά η μίαν δεκάραν, τα παίρνει. Αν δεν του δώσης τίποτε, δεν ζητεί. Διά τρεις δραχμάς εκτελεί ολόκληρον παννύχιον ακολουθίαν. Απόδειπνον, Εσπερινόν, Όρθρον, Ώρας, Λειτουργίαν. Το όλον διαρκεί εννέα ώρας. Αν του δώσης μόνον δύο δραχμάς, δεν παραπονείται.
Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τα μνημονευτέα ονόματα των τεθνεώτων, αφού άπαξ του δώσης, το κρατεί διά πάντοτε. Επί δύο, τρία, τέσσαρα, πέντε έτη εξακολουθεί να μνημονεύη τα ονόματα, δι᾿ είκοσι λεπτά τα οποία του έδωκες εισάπαξ. Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο η τρεις χιλιάδας ονόματα. Δεν βαρύνεται ποτέ. Η προσκομιδή παρ᾿ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία άλλας δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός του ιερού, από πρόσφορα η αρτοκλασίαν, τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.
Μίαν φοράν έτυχε να χρεωστή μικρόν χρηματικόν ποσόν, και ήθελε να το πληρώση, είχε δέκα η δεκαπέντε δραχμάς, όλα εις χαλκόν, επί δύο ώρας εμετρούσεν, εμετρούσε και δεν ημπορούσε να τα εύρη πόσα ήσαν. Τέλος, εις άλλος χριστιανός έλαβε τον κόπον και του τα εμέτρησεν.
Είναι ολίγον τι βραδύγλωσσος, και περισσότερον αγράμματος. Εις τας ευχάς, τας περισσοτέρας λέξεις τας λέγει ορθάς, εις το Ευαγγέλιον τας περισσοτέρας εσφαλμένας. Θα ειπήτε, διατί η αντίθεσις αυτή; Αλλά τας ευχάς τας ιδίας απαγγέλλει καθ᾿ εκάστην, ενώ την δείνα περικοπήν του Ευαγγελίου θα την αναγνώση άπαξ η δις ή, το πολύ, τρις του έτους, εξαιρέσει ωρισμένων περικοπών συχνά αλλ᾿ ατάκτως επανερχομένων, ως εις τους Αγιασμούς και τας Παρακλήσεις.
Τα λάθη, όσα κάμνει εις την ανάγνωσιν, είναι πολλάκις κωμικά. Καί όμως εξ όλων των ακροατών του, εξ όλου του εκκλησιάσματος, κανείς μας δεν γελά. Διατί; Τον εσυνηθίσαμεν, και μας αρέσει. Είναι αξιαγάπητος. Είναι απλοικός και ενάρετος. Είναι άξιος του πρώτου των Μακαρισμών του Σωτήρος.
Τώρα, υποθέσατε δύο υποθέσεις, μίαν αδύνατον, και μίαν δυνατήν, υποθέσατε ότι αυτός ο ίδιος ιερεύς είχεν εξέλθει από ιεροδιδασκαλείον, παλαιόν η νέον· θα είχε διαφοράν επί το βέλτιον; Θα ήτο πασσαλειμμένος με ολίγα ατελή, κακοχώνευτα και συγκεχυμένα γράμματα, με περισσότερον οίησιν και αξιώσεις. Θα ήτο διά τούτο καλύτερος; …”.
Μνεία – και μάλιστα ονομαστική – στον άγ. Νικόλαο Πλανά πραγματοποιεί ο Παπαδιαμάντης και στο διήγημα «Τα τραγούδια του Θεού». Σ’ αυτό περιγράφει το θάνατο της μικρής Κούλας Μπούκη και την Εξόδιο ακολουθία της. Όταν λοιπόν οι ψάλτες μαζί με τους ιερείς έψαλλαν το «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν» συνέβη το εξής:
“Μόνος ο παπα-Νικόλας από τον Αη-Γιάννη του Αγρού, ο Ναξιώτης, εφαίνετο ότι επίανε χωριστήν ακολουθίαν, εμουρμούριζε μέσα του, και τα όμματά του εφαίνοντο δακρυσμένα. «Τι μουρμουρίζεις παπά;», του είπα από το όπισθεν του στασιδίου, όπου είχεν ακουμβήσει. Λέγω την ακολουθίαν των νηπίων μέσα μου», είπεν ο παπα-Νικόλας. «Εις αυτό το άκακον αρμόζει η ακολουθία των νηπίων»”.
Άγιος Νικόλαος Πλανάς
Στις 2 Μαρτίου του 1884, όπως μαρτυρεί και ιδιόγραφο σημείωμά μου, χειροτονήθηκε ιερέας «εις την Εκκλησίαν του προφήτου Ελισσαίου», ένα ταπεινό εκκλησάκι στο κέντρο της αγοράς, στο οποίον αργότερα επρόκειτο να τελεί τις Αγρυπνίες, με ψάλτες τους μεγάλους των νεοελληνικών Γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Αλέξανδρο Μωραϊτίδη. Επί 48 ολόκληρα χρόνια, μέχρι την οσιακή κοίμηση του, διακρίθηκε ως ο λειτουργικότερος ιερέας και άνθρωπος προσευχής, του οποίου η ζωή υπήρξε μία αδιάκοπη διακονία του θυσιαστηρίου.
Τον παπα-Νικόλα γνώρισαν ως λειτουργό και άλλα ταπεινά εκκλησάκια γύρω από την Ακρόπολη, καθώς αναφέρει και ο Φώτης Κόντογλου, στα οποία τελούσε κυρίως Αγρυπνίες, όπως του Άη-Γιάννη του Κυνηγού (μετέπειτα Άγιος Ιωάννης της οδού Βουλιαγμένης), των Τριών Ιεραρχών Παγκρατίου, του Αγίου Γεωργίου Κουκακίου, του Αγίου Λαζάρου, του Αγίου Φανουρίου Παγκρατίου, του Αγίου Σπυρίδωνος Μαντουκά, του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη. Αλλά τις Κυριακές και μεγάλες εορτές λειτουργούσε στην ενορία του (Άγιο Παντελεήμονα Ιλισσού), με τους λίγους ενορίτες.
Προσηύχετο, δια να τον αφήσουν να προσευχηθή
Άγιος Νικόλαος Πλανάς
Κατά την εποχή εκείνη ήτανε Μητροπολίτης ο Μελέτιος Μεταξάκης και απηγόρευσε τις αγρυπνίες. Δεν μπορούσαμε να εννοήσουμε την αιτία…
Πέρασε λίγος καιρός, έφυγε ο Μητροπολίτης Μεταξάκης, κατηργήθη η δέσμευσις των αγρυπνιών. Κατόπιν ήλθεη αλλαγή του Ημερολογίου. Νέα βάσανα, νέοι αγώνες για τον Παππού. Ιδίως όταν ξημέρωναν μεγάλες γιορτές. Τι να κάμη; Στο βάθος του Αγίου Ελισσαίου (σ. Κ. Σ.: παλαιός ναΐσκος στην Πλάκα πλησίον της στάσεως του μετρό ”Μοναστηράκι”) ήτανε αρκετά δωμάτια (τρώγλες πες καλύτερα). Σε ένα από αυτά τα δωμάτια έμενε μια γυναικούλα η κυρά-Μάρθα, πολύ φτωχή κατά το ζην, πολύ πλούσια κατά αγαθήν προαίρεσίν. Αυτή μας επέτρεψε να συγκεντρωθούμε στο μοναχικόν της δωμάτιον ο πατήρ Νικόλαος με την συνοδείαν του, απαρτιζομένην από 6-7 πρόσωπα. Κατά τας 10 μ. μ. είμεθα όλοι παρόντες. Αρχίσαμε τον Όρθρον κατά τας 11 μ. μ. και ως την 1ην μετά τα μεσάνυχτα είμεθα έτοιμοι για την Λειτουργία. Κατεβήκαμε από το υπερώον δωμάτιον, με κίνδυνον να υποχωρήση η σκάλα, τρίζουσα από την πάροδον αορίστων δεκαετηρίδων… Φθάσαμε όσο το δυνατόν αθορύβως εις την εκκλησίαν του Προφήτου, μπήκαμε από την πίσω μικρά πορτούλα. Ως φως είχαμε τα καντήλια, που φώτιζαν τα ιερά πρόσωπα των Αγίων, οι οποίοι μας κοίταζαν σαν να μας γνώριζαν. Η εκκλησία ήτο καταστολισμένη από μορφές αγίων εικόνων, φυσικού μεγέθους…
Τέλος αρχίσαμε τη Λειτουργία. Να βλέπατε τον παπα-Νικόλα με ασυνήθη ευχέρεια να προσπαθή να πάρη καιρό. Να αισθάνεται την νύκτα ότι μας παρεχωρήθη για τον άγιο αυτό σκοπό. Ως τας 3 π. μ. είχαμε τελειώσει την Λειτουργίαν. Αλησμόνητος θα μείνει η Λειτουργία αυτή, που με τόση κατάνυξη, με τόση γαλήνη, ιερεύς και συνοδεία έπαθαν πνευματικήν αλλοίωσιν, κατά ψυχήν τε και διάνοιαν…
Ήταν ακόμα γνωστός για την ταπεινότητα, την απλότητα και την υπομονή του. Δηλαδή αρετές που σπανίζουν στην εποχή μας. Ο αγαθός ιερέας είχε εμπεδώσει την ευαγγελική αλήθεια ότι χωρίς την πραότητα και την ταπείνωση δεν ήταν δυνατό να βρει «ανάπαυσιν» στην ψυχή του.
Κρυφαί λειτουργίαι
Τας Κυριακάς και τας μεγάλας εορτάς, δεν έλειπε από την ενορία του. Αν και δεν ελάμβανεν μέρος στη Λειτουργία επειδή είχε άλλους δύο ιερείς βοηθούς. Κάποτε στη Μητρόπολη έμαθαν ότι κρυφολειτουργούσε ο Παππούς στις μεγάλες εορτές καθώς και τις καθημερινές ημέρες στα ερημοκκλήσια έκανε ότι ήθελε. Τον φώναξαν στη Μητρόπολη να τον παρατηρήσουν. Πήγε μαζί του, όπως πάντοτε, η συνοδός του και ψάλτριά του (Βικτωρία μοναχή). Εκεί ανέλαβε να τον παρατηρήση ένας τότε αρχιμανδρίτης και κατόπιν Αρχιερεύς. Αποσιωπώ το όνομά του – δεν ξέρω αν ζη. Του μίλησε πολύ απότομα. Δεν απάντησε ούτε μια λέξη. Καταφοβισμένον τον πήρε σπίτι η συνοδός του και τον έφερε στο σπίτι μου. Όλο αυτό το απόγευμα έμεινε άφωνος! Η συνοδός του καθότανε κοντά του και προσπαθούσε να τον παρηγορήση. Πάντοτε σιγή εκείνος! Αυτή την ώρα ήτανε ακριβώς σαν μωρό παιδάκι, που μας λέγει ο Κύριος: “αν δεν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά”…
Εμφάνισις του Προφήτου Ελισσαίου
Προφήτης Ελισσαίος
Εις την εποχήν του πρώτου διωγμού των Παλαιοημερολογιτών, ηθέλησε να λειτουργήση κατά το πάτριον ημερολόγιον την εορτήν του προφήτου Ελισσαίου. Αλλά φοβούμενος μήπως του παρουσιασθούν εμπόδια, συνεφώνησε με την βοηθόν του αφ’ εσπέρας, να πάνε εις τον Άγιον Σπυρίδωνα του Μαντουκά. Το πρωί επήγε η ψάλτριά του και τον περίμενε. Η ώρα παρήρχετο και ο παπάς δεν εφαίνετο να έλθη να λειτουργήση. Απηλπίσθη. Ενόμισε πως κάτι σπουδαίο θα του έτυχε, και δεν επήγε ως αυτήν την ώρα. Έφυγε και πήγε εις τον Προφήτη Ελισσαίο (διότι εκεί ήταν το “κέντρον των πληροφοριών”), να ρωτήση τι γίνεται ο παπάς, και να, τον βλέπη μέσα στην εκκλησία να ετοιμάζεται να λειτουργήση! Του έκαμεν παρατήρησιν, γιατί ηθέτησε την συνεννόηση που είχανε κάμει, και ακόμη ότι δεν εφοβήθη, παρά ήλθε μέσα στο κέντρον, μέσα στη βράση του διωγμού.
Της λέγει: “Μή με μαλώνεις, γιατί σήμερα το πρωί είδα τον Προφήτη και μου είπε να λειτουργήσω, και να μη φοβηθώ τίποτα, γιατί αυτός θα με προσέχη”. Έμεινε η βοηθός του με την συζήτησιν ατελείωτη!
-”Μα, πως τον είδες”; τον ρωτά.
Της λέγει: “Σηκώθηκα σήμερα το πρωί και ετοιμάστηκα για τον Άγιο Σπυρίδωνα. Εκάθησα σε μια πολυθρόνα ως που να μου φέρουν το αμάξι. Αυτή τη στιγμή, βλέπω μπρος μου τον προφήτη Ελισσαίο, και μου λέγει, να πάω στην εκκλησία του να λειτουργήσω”! Έφεραν οι δικοί του το αμάξι και τους λέγει: “Να πήτε του αμαξά να με πάη στον Προφήτη…”. Άρχισαν τις φωνές οι δικοί του: “Τι είναι αυτά; Αφού είπαμε του αμαξά για τον Άγιο Σπυρίδωνα”.
-”Αυτό που σας λέγω. Να με πάτε στον Προφήτη. Τον είδα εμπρός μου και με διέταξε”.
Ελειτούργησαν αυτήν την ημέρα κατανυκτικώτατα με μεγάλη ησυχία, και το βράδυ επήγε στο συνηθισμένο φιλικό του σπίτι, που πήγαινε πάντοτε. Λέγει η βοηθός του εις την κόρην της οικογενείας: “Σήμερα ο Παππούς είδε ολοφάνερα τον Προφήτη” κ.τ.λ. Τον πλησίασε τότε η κόρη και προσπαθούσε να τον καταφέρη να της πη ο ίδιος πως είδε τον Προφήτη. Αλλά ήτανε και αυτή η ώρα, μια απ’ αυτές που ήθελε κάτι να κρύπτη από τα ιδιαίτερά του και της λέγει: “Τίποτα δεν είδα, από λόγου μου τα λέω”. Αλλά αυτό μας το βεβαίωσαν και οι δικοί του, που τους το πρωτοείπε. Κρυφογελάσαμε με τη σπουδή που τον κατέλαβε, να κρύψη και αυτός κάτι, για να μη φωνή η αρετή του, διότι πάντοτε εις τας ομιλίας του έλεγε: “είμαι ανάξιος ιερεύς”.
Το θάρρος που του έδιδεν η πίστις
Άλλη μια φορά, εις εποχήν διωγμού των Παλαιοημερολογιτών, τον πήρε μια ομάς χριστιανών και τον πήγε σε κάποιο ερημοκλήσι (τέρμα Αχαρνών) να λειτουργήσουν. Εκεί, 5-6 εκ των νεωτέρων, είχον αναλάβει γύρωθεν της εκκλησίας να προσέχουν, δια να προλάβουν να κρύψουν τον παπα-Νικόλα.
Περί το μεσονύκτιον αντελήφθησαν τον κίνδυνον, και επρότειναν στον Παππού να τον κρύψουν ή, με κάθε τρόπον, να τον προφυλάξουν. Αυτός, ατάραχος, δεν τους άκουε που του έλεγαν να τον ξεντύσουν, μόνο τους έλεγε: “Μη φοβόσαστε, θα ‘ρθουν τα παιδιά, θα προσκυνήσουν και θα φύγουν…”.
Και όντως ήλθανε οκτώ αστυνομικοί, και άκουσαν οι εκκλησιαζόμενοι να λέγη ο ανώτερος: “Αφήστε τους χριστιανούς, δεν κάνουν κανέναν κακό”! Ησπάσθησαν το προσκυνητάρι, που ήτο απ’ έξω από την εκκλησία και έφυγαν.
Το πρωί τους λέγει ο Παππούς: “Ήλθανε τα παιδιά”; Του είπον πως ήλθανε και φύγανε. Τους λέγει: “Δεν σας είπα εγώ να μη φοβόσαστε, γιατί θα ‘ρθουνε να προσκυνήσουν και θα φύγουν;”
Επί τη ευκαιρία αυτή, θα γράψω και κάτι άλλο παρακάτω.
Εις την τελευταίαν εποχήν του διωγμού, μέσα εις τα περιβόλια του Αιγάλεω, ήτανε μια εκκλησία και μαζεύτηκαν πολλοί χριστιανοί να εορτάσουν τα Εισόδια της Παναγίας.
Μετά τα μεσάνυκτα καταφθάνει ένας Μοίραρχος μετά της… κουστωδίας. Θυμώδης, αγέρωχος προχωρεί εις το Ιερόν, και ακούμπησε ασεβέστατα τα νώτα στην Αγία Τράπεζα και διέταξε να φύγουν όλοι.
Τον παπά τον πήρε στην Αστυνομία, σε ένα χωλ, με σπασμένα τζάμια. Το ράσο του ο παπάς πρόφθασε και το έδωσε σε κάποιον, για να μη του το πάρουν οι φανατικοί υποστηρικταί της Μητροπόλεως, οι οποίοι είχον ολόκληρον δωμάτιον γεμίσει από ράσα και καλυμμαύχια, λάφυρα των κατορθωμάτων των. Και έτσι, χωρίς ράσα, εκρύωσε μέσα σ’ αυτό το γραφείο (εν μηνί Νοεμβρίω) ως επίσης και όλο το εκκλησίασμα. Αφού επήραν τον παπά, δεν άφηναν τον κόσμο μέσα στην εκκλησία ώσπου να ξημερώση ή να ερχότανε στας 10-11 το βράδυ, ούτως ώστε να μπορούν να πάνε στα σπίτια τους ο κόσμος;
Αλλά ήλθαν στας 2 μετά τα μεσάνυκτα και σκόρπισαν οι άνθρωποι μέσα στα χωράφια, τρέμοντας από το κρύο, γυναίκες από το Μαρούσι, από το Φάληρο, από την Αγία Παρασκευή – μαρτυρική βραδυά, ώσπου να ξημερώση. Τον αξιοσέβαστον ιερέα τον πήγαν το πρωί στη Μητρόπολη. Δια να τον ξυρίσουν ηθέλησαν να τον δέσουν στην κάρέκλα. Δεν το εδέχθη. Αφού τον εξύρισαν του έδωσαν ένα παλιό κασκέτο στο κεφάλι, ένα λειωμένο βελούδινο παντελόνι (με το ένα σκέλος πιο κοντό), ένα παλιό σακκάκι, και με αυτήν την περιβολήν τον έστειλαν εις τον Εισαγγελέα, ο οποίος τον αθώωσε αμέσως με τα χάλια που τον είδε. Το σκότος της αμαρτίας δεν τους άφηνε να καταλάβουν ότι χλευάζοντες την ιερωσύνην εχλεύαζον και τον ίδιον τον εαυτόν τους!
Μια φορά τον ρώτησε ο ψάλτης των αγρυπνιών Παναγιώτης Τομής: “Τι φρονείς, πάτερ μου, περί του ημερολογίου;”. Και αυτός του απήντησε: “Από πεποίθηση το Παλαιό και από υποχρέωση το Νέο!”.
(Μαρτυρία μοναχής: από το κεφάλαιο “Ευλαβείς αναμνήσεις από μερικούς χριστιανούς όπου τον εγνώρισαν”):
Και εγώ, 1η Αυγούστου 1928 τον είδα και ερχόταν από μακρυά και, όπως γύρισε και με ατένισε, μου είπε: “Τι κάνεις, ευλογημένη;” (ήμουν ρασοφόρα τότε και με λέγανε Χρυσάνθη). Και, χωρίς να ξέρη το όνομά μου, με εκάλεσε με το όνομά μου και μου είπε: “Σήμερα είναι πρώτη με το ορθόδοξον εορτολόγιον”. Εγώ του απήντησα: “Ευλογείτε”, βάζοντάς του μετάνοια. Και φιλώντας του το χέρι του είπα: “Τι θλίψι είναι αυτή, Γέροντα, ανάμεσά μας;” και μου απήντησε: “Μη θλίβεσαι, διότι ό,τι είναι αντικανονικό δεν μένει αιώνιο!”
O π. Φιλόθεος Ζερβάκος († 8 Μαΐου 1980) έγραφε:
Ας μιμηθώμεν και ημείς, αγαπητοί, κατά το δυνατόν, την ταπείνωσιν του αγίου παπα-Νικόλα, δια να επιβλέψη και εις ημάς ο Κύριος και μας υψώση. Ας μιμηθώμεν την πραότητα αυτού, δια να αναπαυθή και εις τας ιδικάς μας καρδίας το Πνεύμα του Κυρίου, ας μιμηθώμεν την εκείνου υπομονήν, ίνα εν τη υπομονή ημών κτησώμεθα τας ψυχάς ημών, και ούτω κληρονομήσωμεν την Ουράνιον και αιώνιον Βασιλείαν του Θεού. Ης γένοιτο πάντας επιτυχείν, ελέει και οικτιρμοίς, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ι. Χριστού, και δια πρεσβειών της Πανάχραντου Μητρός Αυτού και πάντων των Αγίων. Αμήν.
Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος μιλάει στο περιοδικό «π» και την δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου, για τα παιδικά του χρόνια, πως αντιμετώπισε την προσφυγιά, τον τρόπο που μεγάλωσε, τις συμβουλές της μητέρας του που τον καθόρισαν. Για το ποιμαντικό του έργο που ασκεί με ζήλο. Για τους Άγιους Πατέρες με τους οποίους ήρθε σε επικοινωνία, αλλά και για τα διεθνή ζητήματα που ταλανίζουν σήμερα τον κόσμο.
Σεβασμιώτατε, πώς είναι για ένα μικρό παιδί να χάνει τον πατέρα του, αμέσως μετά τον αδελφό του και να εκπατρίζεται. Κάπου εκεί νοιώσατε ένα χέρι, αυτό που λέμε το «χέρι του Θεού», να σας κρατά και να σας ενδυναμώνει;
Πάντοτε αισθανόμουν ότι με κρατά το χέρι του Θεού και με ενδυναμώνει. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι δεν έχω την προστασία του Θεού… Αυτό θα είναι πολύ μεγάλο ψέμα αν το πω… Η μάνα μου όταν έμεινε έγκυος σ’ εμένα, επειδή ήταν μεγάλης ηλικίας ανησυχούσε. Της εμφανίστηκε ο Απόστολος Αντρέας και την καθησύχασε λέγοντάς της «μην κλαις και μη λυπάσαι, θα κάνεις καλή γέννα», και την ευλόγησε. Ένα άλλο περιστατικό σημαδιακό της προστασίας του Θεού που συνέβη ήταν το εξής. Το σπίτι μας στο χωριό ήταν παλιό και κινδύνευε ανά πάσα στιγμή να κατεδαφιστεί, οπότε κάποια μέρα εμφανίστηκε η Παναγία στην αδελφή μου τη Στέλλα και της είπε «πιάσε το μωρό και φύγε αμέσως», και μόλις μ’ έπιασε και βγήκε έξω, το σπίτι κατεδαφίστηκε. Αυτό τι σημαίνει; Ότι εκ κοιλίας μητρός ήμουν προστατευμένος, κι αυτήν την προστασία, δηλαδή τη συνεχή πρόνοια του Θεού την αισθάνομαι μέχρι σήμερα. Αυτός που πρώτος ενεφύσησε στη μάνα μου και αυτή σ’ εμάς, ότι ο μεγάλος προστάτης του σπιτιού και όλης της οικογένειας είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο γείτονάς μας, διότι η εκκλησία του είναι δίπλα από το σπίτι που γεννήθηκα στην κατεχόμενη Πάνω Ζώδεια, ήταν ο πατέρας μου Νικόλας. Βέβαια, για εμάς η πίστη του πατέρα μου και της μάνας μου Μηλιάς, δεν ήταν μια γενική και αφηρημένη πίστη, αλλά ήταν πολύ συγκεκριμένη. Ήταν η πίστη στη μία αγία και ορθόδοξη Εκκλησία, η πίστη των αποστόλων, το εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο, που εμείς ως παιδιά το βιώναμε βλέποντας τους γονείς μας. Ιδιαιτέρως μετά την κοίμηση του πατέρα μου, αυτή την πίστη των αγίων και των πατέρων της Ορθόδοξου Εκκλησίας μας τη φανέρωνε καθημερινά η μητέρα μας Μηλιά, και όπως συχνά μου έλεγε για να μη λυπάμαι που έχασα τον πατέρα μου «ο Θεός κάμνει ορφανά γιε μου, κακορίζικα δεν κάμνει!» Δεν ήταν απλώς ένας λόγος λαϊκής σοφίας, αλλά λόγος βαθιάς πίστης και εμπιστοσύνης στην πρόνοια του Θεού! Αυτήν την ευλάβεια της μάνας μου την κατανόησα και την είδα, όταν μέναμε στο ίδιο δωμάτιο στην προσφυγιά. Όταν εκτοπιστήκαμε το 1974 βίαια από το χωριό μας, μας έδωσαν ένα σπίτι με τρία υπνοδωμάτια στον προσφυγικό συνοικισμό Λατσιών. Στο ένα δωμάτιο έμενε ο γαμπρός μου ο Ανδρέας με την αδελφή μου τη Στέλλα. Στο δεύτερο υπνοδωμάτιο έμεναν τα δύο τους παιδιά ο Αντώνης και η Μαρία και στο τρίτο υπνοδωμάτιο έμενα εγώ με τη μάνα μου. Τότε ήμουνα 14 χρονών. Εκείνα τα τέσσερα χρόνια που συγκατοίκησα με τη μάνα μου στο ίδιο δωμάτιο, είδα ότι η Μηλιά δεν ήταν απλώς μια τυπική χριστιανή, αλλά μια χριστιανή που είχε νυχτερινή ζωή. Αυτό τι σημαίνει; Σηκωνόταν μετά τα μεσάνυχτα, έκαμνε μετάνοιες, γονάτιζε με τα χέρια υψωμένα και προσευχόταν. Δηλαδή, ακολουθούσε τον κανόνα και το πρόγραμμα προσευχής που της είχε βάλει ο εξομολόγος της, ο μακαριστός άγιος Γέροντας Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης.
Επιπλέον, ήταν αδιανόητο για τη μάνα μου να ξημερώσει μεγάλη γιορτή ή Κυριακή και να μην ετοιμαστεί πρώτη να πάει στη Θεία Λειτουργία, κάτι που έκανε πάντα και στο χωριό μας και στην προσφυγιά. Αλλά το μεγάλο ορθόδοξο παράδειγμα που πήραμε από τη μάνα μας ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε το πένθος όχι μόνο του ανδρός της, αλλά και του γιου της, του αδελφού μου του Πέτρου που σκοτώθηκε το 1974, κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα για μένα… πάρα πολύ μεγάλο μάθημα. Επίσης, μάθημα για μένα ήταν και πώς αντιμετώπιζε την προσφυγιά και την επιστροφή μας. Είχε πίστη, αλλά και φρικτό ρεαλισμό.
Συνεπώς η πίστη για μένα, για να απαντήσω στο ερώτημα, ήταν μια συνεχής ροή ηλεκτρικού ρεύματος που ερχόταν όχι μόνο από τη μάνα μου, αλλά και από τον πατέρα μου όσο ζούσε, ιδίως μετά που κοιμήθηκε. Μέχρι γράμμα μου έστειλε από τον παράδεισο που μου έλεγε να μη λυπούμαι, «θα σε προστατεύω, γιε μου, είμαι στον παράδεισο. Ο πατέρας σου Νικόλας». Κι αυτό πρώτη φορά το λέω. Τι συνέβη; Μόλις κοιμήθηκε ο πατέρας μου αρνούμουν να πάω σχολείο γιατί θα με έλεγαν ορφανό. Τόσο περήφανος ήμουν… Με παρακαλούσε η μάνα μου να πάω λέγοντας μου «θα μείνεις αγράμματος, γιε μου, επειδή εκοιμήθη ο πατέρας σου; Δεν είσαι έξυπνος; Το μόνο που μας έμεινε είναι ο νους μας. Τα γράμματα τα παίρνεις. Γιατί, γιε μου;» «Θα με λεν ορφανό. Δεν πάω σχολείο» της απάντησα. Δεν πήγα μια μέρα, δεν πήγα δυο, δεν πήγα τρεις μέρες. Την τέταρτη ή την πέμπτη μέρα το βράδυ, είδα όνειρο μια λευκή σελίδα, η οποία έγραφε πάνω: «Αγαπητέ μου Όμηρε, σε παρακαλώ να πηγαίνεις σχολείο για να μάθεις γράμματα. Είμαι πολύ καλά, είμαι στον παράδεισο. Ο πατέρας σου Νικόλας». Και το πρωί χωρίς να πω σε κανέναν τι είδα, λέω, «μάνα, που είναι τα ρούχα μου να πάω σχολείο!» Μου λέει, «μα θα πας σχολείο;» «Ναι». «Γιατί;» «Δεν σου λέω. Πρέπει να μάθω γράμματα». Αυτό που συνέβη ήταν εκ Θεού και δεν το είπα ποτέ μου, παρά μόνο της μάνας μου όταν ενηλικιώθηκα και έγινα φοιτητής.
Οπόταν αντιλαμβάνεστε η πίστη στην οικογένεια μας ήταν μια πολύ δυνατή υπόθεση. Την είχε η γιαγιά μου η Μυροφόρα, ο πατέρας μου ο Νικόλας, η μάνα μου η Μηλιά, τα αδέλφια μου. Κι όταν μεγαλώσεις μέσα σ’ ένα κλίμα ενεργειακό, αυτή η πίστη που είναι ενέργεια του Αγίου Πνεύματος είναι μεταδοτική. Και οι δυσκολίες που αναφέρατε στο ερώτημα σας, δυνάμωσαν την πίστη μου. Ούτε στιγμή δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι δεν υπάρχει Θεός. Μπορεί να «δίκαζα» τον Θεό γιατί να πάρει τον αδελφό μου; Αλλά τον δίκαζα επειδή υπήρχε…
Προσφυγάκι με σκληρές εικόνες νωπές στη μνήμη σας, ήλθατε στην Ελλάδα να σπουδάσετε στη νομική σχολή του ΕΚΠΑ. Τι σας οδήγησε να στραφείτε προς τον κλήρο;
Δεν συμφωνώ με τον όρο σκληρές εικόνες. Νωπές ναι. Αλλά όχι σκληρές. Ο θάνατος, όπως και ο πόλεμος και η προσφυγιά είναι μέρος της ζωής και της ιστορίας, και δεν ήταν αυτά που με οδήγησαν στον κλήρο, αλλά η πίστη που περιέγραψα προηγουμένως. Κατ’ αρχάς όταν ήμουν έφηβος δεν σκεφτόμουνα την ιεροσύνη, αλλά τον μοναχισμό και όχι τόσο έντονα. Απλώς μου περνούσε από το μυαλό. Δηλαδή ανάμεσα στις άλλες επιλογές που σκεφτόμουν ήταν και ο μοναχισμός. Μια επιλογή ήταν να γίνω αρχιτέκτονας. Μια άλλη επιλογή ήταν να γίνω καθηγητής της ιστορίας και ποτέ δεν ήταν μέσα στις επιλογές μου να γίνω νομικός. Ποτέ…
Όσον αφορά τις σκέψεις που έκανα να γίνω μοναχός, είχαν σαν βάση τις εμπειρίες που βίωσα μέσα στο σπίτι, αλλά και τη διαχείριση του έρωτα. Ο θάνατος του πατέρα μου, του αδελφού μου και η προσφυγιά που την εισέπραξα ως θάνατο του παιδικού μου παραδείσου, δεν μου άφησαν περιθώριο να κοιτάξω με εμμονή προς τη γυναίκα, προς το ωραίο φύλο. Από τα 14 μου και πιο πριν ακόμα, θυμάμαι που κάποιες ωραίες συμμαθήτριες μου τις έβλεπα σαν ομορφιά, τις θαύμαζα γιατί με έλκυε η ομορφιά, αλλά ποτέ δεν τις είδα σεξουαλικά, σαρκικά. Θυμάμαι που η μάνα μου κάποτε μου είπε «μια γυναίκα ο Θεός σου τη χρωστά. Αλλά είναι κρίμα οι κοπέλες του κόσμου, δεν θα κάμνετε πειράματα πάνω τους. Θα αγαπήσεις, θα αγαπηθείς, θα πας στην εκκλησία και ό,τι κάμετε σαρκικά μετά τον γάμο». Αυτό πέρασε μέσα μου, και όποτε έβλεπα να έρχεται κάποια κοπέλα προς εμένα αυτή η συμβουλή έμπαινε μπροστά μου. Υπήρχε πάντοτε φρένο. Αν απουσίαζε η συμβουλή της μάνας μου, δεν νομίζω να υπήρχε αυτό το φρένο… Και τη μάνα μου την έπαιρνα πάντα πολύ σοβαρά, και ό,τι μου έλεγε το φύλαγα βαθιά μέσα μου. Πώς να μην την πάρω σοβαρά όταν από μικρός είδα τόσα σημεία και άλλα σημεία που δεν τα λέω. Αντιλήφθηκα από νωρίς ότι η Μηλιά, αλλά και η γιαγιά μου η Μυροφόρα ήταν σ’ ένα άλλο πνευματικό επίπεδο… Από την άλλη μου άρεσε να φτιάξω οικογένεια, αλλά το σκεφτόμουν κάπως ιδεαλιστικά, ρομαντικά. Τελειώνοντας, θα έλεγα ότι οι σκέψεις μου για τον μοναχισμό ωρίμασαν και ενισχύθηκαν όταν γνώρισα τον άγιο Ιάκωβο (Τσαλίκη), τον άγιο Ευμένιο (Σαριδάκη) και τον αδελφό μου εν Χριστώ μακαριστό Γεράσιμο Φωκά, τον κατοπινό -για λίγο καιρό- μητροπολίτη Κεφαλληνίας.
Πώς είναι για έναν κληρικό και μάλιστα επίσκοπο να επιτελεί ποιμαντικό έργο σε μια βαριά δοκιμαζόμενη από τον κατακτητή περιοχή όπως αυτή της Κύπρου;
Η διαποίμανση της Μητρόπολης Μόρφου είναι ιδιαίτερη, διότι η μισή είναι κατεχόμενη και η άλλη μισή είναι ελεύθερη. Έχουμε 45 κοινότητες ελεύθερες και 25 σκλαβωμένες. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι κινούμαι σε δύο επίπεδα. Από τη μια κινούμαι στα κατεχόμενα και πρέπει -όπου υπάρχει καλή θέληση- να διορθώσω και να λειτουργήσω τις κατεχόμενες Εκκλησίες, γι’ αυτό και διατηρώ και καλές σχέσεις με τους καλοπροαίρετους Τουρκοκύπριους. Από την άλλη πρέπει να βρίσκω τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για τη διαποίμανση των ελεύθερων περιοχών, διότι η περιουσία της Μητρόπολης είναι στην κατεχόμενη πόλη της Μόρφου, και η ελεύθερη περιοχή έχει αποψιλωθεί λόγω αστυφιλίας και λόγω απομόνωσης από τη νότια Κύπρο, αφού πλέον η ανάπτυξη είναι στα παράλια της ελεύθερης νότιας πλευράς της Κύπρου και όχι στη δυτική Λευκωσία, όπως ονομάζεται η περιοχής της Μόρφου.
Οπότε η μόνη μου διέξοδος όλα αυτά τα 26 χρόνια για να αντιμετωπίσω αυτές τις ιδιαιτερότητες, τις ιδιομορφίες, τις ιδιοτροπίες της ιστορίας και της επαρχίας της Μόρφου είναι η προσευχή. Τα προβλήματα αυτά με υποχρέωσαν από πολύ νωρίς να προσεύχομαι να μου στείλει ο Θεός καλούς ιερείς, γιατί όταν πρωτοήλθα υπήρχε έλλειψη ιερέων στα ελεύθερα μέρη. Να μου στείλει καλούς ιεροψάλτες και ιδιαίτερα δάσκαλο της ψαλτικής τέχνης γιατί έβλεπα ότι οι ψάλτες ήταν όλοι γέροι και υπό αναχώρηση… Και μου έστειλε ο Θεός… Παρακάλεσα να μου στείλει έναν δάσκαλο της αγιογραφίας για να συνεχιστεί η παράδοση που παραλάβαμε από τα μνημεία τα πολλά που έχει η ελεύθερη περιοχή της Μόρφου και μου έστειλε ο Θεός. Έβλεπα ότι είχαμε ανάγκη από ένα γηροκομείο, μια κατασκήνωση, ένα πολιτιστικό κέντρο, μοναστήρια, προσκυνήματα, παιδική λέσχη για παιδιά εργαζόμενων μητέρων, εικονοφυλάκια για να στεγάσουμε τις πολλές εικόνες αφού πρώτα τις συντηρήσουμε… Όλα αυτά χρειάζονται χρήματα. Έπρεπε να κινηθώ σε πολλά επίπεδα. Ποιμαντικά, πολιτιστικά, πολιτικά. Οι πρόσφυγες ήθελαν να τους επισκέπτομαι στις περιοχές που κατοικούν τώρα σε όλη την Κύπρο. Επομένως η προσευχή μου σε κάθε Θεία Λειτουργία, αλλά και στο κελί μου ήταν «Χριστέ μου, στείλε μου καλούς ιερείς, καλούς ιεροψάλτες και τα αναγκαία χρήματα». Και ο Θεός μου τα έστειλε πλούσια και τα αναγκαία χρήματα και τους ανθρώπους. Έτσι με τη χάρη του Θεού τώρα η Μητρόπολη Μόρφου είναι στελεχωμένη από ανθρώπους όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων, κληρικούς και λαϊκούς. Επίσης αρκετοί άνθρωποι γίνονται χορηγοί στο έργο που βλέπουν να γίνεται, και μας βοηθά από καιρού εις καιρόν και η Αρχιεπισκοπή Κύπρου και η Μονή Κύκκου και απόδημοι αδελφοί μας που βρίσκονται στην ξενιτειά.
Πολλοί άνθρωποι όσο ανεβαίνουν είτε σε αξιώματα είτε σε γνώσεις είτε και στα δύο, έχουν μίαν τάση να αμφισβητούν τον Θεό, να δηλώνουν αγνωστικιστές ή πως κάτι υπάρχει, κάπου υπάρχει. Τι τους απαντάτε και πώς μπορεί να απαντήσει ένας ορθόδοξος χριστιανός στην πρόκληση αυτή;
Δεν ξέρω οι άλλοι τι απαντούν. Εγώ σε αυτούς που ολιγοπιστούν ή απιστούν, τους λέω, ελάτε μαζί μου μια βδομάδα και να δείτε και τον Θεό και τον διάβολο. Τίποτε άλλο. Και τον διάβολο όμως…
Είχατε την ευλογία να γνωρίσετε από κοντά δύο σύγχρονους αγίους, τον άγιο Πορφύριο και τον άγιο Ιάκωβο τον Τσαλίκη. Ποιο ήταν το αποτύπωμα που σας άφησαν οι δύο αυτές μεγάλες μορφές των αγίων που ήταν τόσο κοντά στον Θεό;
Γνώρισα τον άγιο Πορφύριο αλλά οι άνθρωποι που καθόρισαν τη ζωή μου ήταν ο άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) ο εν Ευβοία και ο άγιος Ευμένιος (Σαριδάκης) ο Λεπρός, ο συμπαραστάτης και μαθητής του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού. Στο πρόσωπό τους αναγνώρισα τη λαϊκή ευσέβεια της Κύπρου, την αγιότητα των πρωτινών Κυπρίων. Μάλιστα έλεγα ότι ο τρόπος που μιλούσε, που φερόταν και συμβούλευε ο άγιος Ιάκωβος μου θυμίζει τη γιαγιά μου και τη μάνα μου, και ο ανδρισμός, η ρωμαλεότητα, η ευθύτητα, το απροσποίητο, η απλότητα, η σοβαρότητα, τα γέλια του αγίου Ευμένιου μου θυμίζουν τους πρωτινούς παπάδες της Κύπρου… Και ευγνωμονώ τον Θεό που μου έδωσε αυτά τα δύο πρότυπα αγιότητας τα οποία είχαν αρκετές διαφορές μεταξύ τους, αλλά ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Ήταν κάτι που πάντοτε το είχα ανάγκη. Δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος του ενός βιβλίου, του ενός ανθρώπου. Θα πρέπει όμως να πω ότι ένα τρίτο πρόσωπο που ήταν πολύ καθοριστικό για μένα, ήταν ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος Φωκάς. Ήταν ο άνθρωπος που με πήρε σε αυτούς τους αγίους, ο άνθρωπος και μου γνώρισε την άλλη Ελλάδα την κρυμμένη… Γνώρισα οικογένειες αγιασμένες, όχι μόνο καλόγερους και Γεροντάδες. Προσκυνήματα, επισκόπους αγιασμένους όπως ήταν ο Ύδρας Ιερόθεος, ο ταπεινός μητροπολίτης Κερκύρας Πολύκαρπος, ο πρώην Λαρίσης Θεολόγος, ο Πρεβέζης Μελέτιος Καλαμαράς. Κατάλαβα δηλαδή ότι στην Ελλάδα υπήρχε μια διάχυτη αγιότητα η οποία ήταν για πολλούς κρυμμένη. Επειδή δεν φαινόταν, δεν την αισθανόντουσαν. Αλλά ο Γεράσιμος και οι δύο προαναφερθέντες άγιοι πατέρες συν ο άγιος Πορφύριος και ο άγιος Παΐσιος στο Άγιο Όρος την έκαμναν πολύ εμφανή, χειροπιαστή στα μάτια τα δικά μου. Έτσι για μένα το Ευαγγέλιο δεν ήταν θεωρίες αλλά το έβλεπα πάνω σε ανθρώπους εφαρμοσμένο. Μπορώ να πω ότι αρχικά είδα το Ευαγγέλιο εφαρμοσμένο στο σπίτι μου, και αργότερα στους πατέρες που περιέγραψα, σε οικογένειες που γνώρισα στην Ελλάδα και ύστερα το διάβασα… Το τονίζω αυτό. Αν ανοίξει κανείς τα βιβλία που διαβάζω τη Φιλοκαλία, την Κλίμακα του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, τα Ασκητικά του αββά Δωρόθεου, το Ευαγγέλιο, τους βίους αγίων… βιβλία που αγαπώ και τα διαβάζω συνεχώς, πάλιν και πολλάκις, θα δει ότι σημειώνω δίπλα από πολλά κείμενα που περιέχονται στα βιβλία με μολύβι: «Γέρων Ιάκωβος, Γέρων Ευμένιος, πάτερ Πορφύριος, Μηλιά, Μυροφόρα»… Γι᾿ αυτό λέω είναι εφαρμοσμένο το Ευαγγέλιο. Πρώτα είδα την εφαρμογή στους ανθρώπους αυτούς που γνώρισα και μετά τη θεωρία.
Πώς μπορούμε να μεταλαμπαδεύσουμε την ορθόδοξη παράδοση στους νέους ειδικά σε μίαν εποχή που ο κόσμος απομακρύνεται από τις πνευματικές αξίες.
Όπως είπα προηγουμένως. Όχι θεωρίες, όχι συμβουλές χωρίς εμπειρία. Είναι προτιμότερο να μιλήσουμε για τα βιώματα της αμαρτίας μας και της μετάνοιάς μας, παρά να δώσουμε άδειες συμβουλές τις οποίες δεν προσπαθήσαμε έστω και λίγο να τις εφαρμόσουμε. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει, μη διδάξεις τίποτα που δεν προσπάθησες προηγουμένως έστω και λίγο να το εφαρμόσεις. Πάρα πολλοί Θυμάμαι μου είπαν ότι βοηθήθηκαν όταν άκουσαν ότι για ένα διάστημα στη φοιτητική μου ζωή κάπνιζα, ή ότι όταν ήμουν μαθητής Λυκείου συμμετείχα σε αριστερές ομάδες, ή ότι με ενδιέφερε η λαϊκή μουσική και το παραδοσιακό τραγούδι, ή ότι πήγαινα κινηματογράφο… Μου είπαν ήσουν άνθρωπος που έζησες την εποχή σου, δεν ήσουν κλεισμένος σε ένα κονσερβοκούτι! Ακούστε, να βγάζεις τον εαυτό σου περίπατο είναι πολύ τολμηρό… Εκτίθεσαι μεν, αλλά αυτός που αναζητά την αλήθεια όταν δει ότι αυτό το κάμνεις θυσιαστικά για τον άλλο και όχι επιδεικτικά, χωρίς αυταρέσκεια, κενοδοξία, ιδιοτέλεια και συμφέρον, αλλά προς δόξα Θεού για να βοηθηθεί ο συνάνθρωπός σου μέσα από τις δικές σου ατέλειες και πτώσεις, αλλά και τις δικές σου ευλογίες, το εκτιμά. Εγώ αυτό κάνω σε όλη μου τη ζωή. Βέβαια, κάποιοι σκανδαλίζονται με αυτά που λέω, κι εγώ τους λέω: «Έχει άλλους που μιλούν πιο γλυκά, πιο διακριτικά από εμένα, πηγαίνετε άμα δεν σας αρέσει αυτός ο τρόπος». Αλλά βλέπω ότι αυτός ο τρόπος σ’ ένα μεγάλο ποσοστό νέων και μεγαλύτερων τους αρέσει. Ο βιωματικός τρόπος εννοώ.
Τώρα αυτό που λέτε εδώ, ότι ο κόσμος απομακρύνεται από τις πνευματικές αξίες. Είναι πολύ φιλολογικό, πολύ κουλτουριάρικο… Ψηλαφώντας παγκόσμια τα πράγματα βλέπω ότι το αντίθετο συμβαίνει. Λέτε «ο κόσμος απομακρύνεται από τις πνευματικές αξίες». Ο κόσμος δεν πλησιάζει πια τις αξίες… Αυτά είναι ηθικολογία, σχήματα του παρελθόντος, γλώσσα και ορολογία ξεπερασμένη, ιδεολογική και φιλοσοφική που ταλαιπώρησε τον νεοέλληνα. Δεν έχουμε ανάγκη από αξίες. Έχουμε ανάγκη από την ενέργεια της αγιότητας. Ο άνθρωπος και όλη η δημιουργία είναι τρία τινά ενωμένα: ενέργεια, ύλη και πληροφορίες. Ο κόσμος σήμερα έχει κατασπαράξει την ύλη, το σώμα, τη σάρκα την ψηλαφεί παντού ευτελίζοντάς την, έχει γίνει ένας τεράστιος τενεκές πληροφοριών που οι περισσότερες είναι αχρείαστες, είναι δέκτης πολλαπλών ενεργειών ορατών και αοράτων, καλών και κακών, αγγελικών και δαιμονικών κι ας μην το καταλαβαίνει. Ο άνθρωπος που αναζητά βαθύτερα… Οι λέξεις αρχές, αξίες, ιδέες, ιδανικά είναι του 20ού αιώνα, νεκρές φύσεις που πλέον δεν τον νοηματοδοτούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη από Χριστό και αυτή είναι η γλώσσα που πρέπει να μιλούμε είτε είμαστε δημοσιογράφοι είτε είμαστε ιερείς είτε είμαστε δάσκαλοι είτε είμαστε γονείς.
Ποιες είναι οι σκέψεις σας σχετικά με όσα συμβαίνουν σε Ουκρανία και Ρωσία από θρησκευτικής απόψεως και πώς βλέπετε την ρήξη αυτών των δύο ορθοδόξων εκκλησιών;
Από πολύ νωρίς είπα ότι από τη ρήξη των δύο πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας, αδικείται κατάφορα ο Κιέβου Ονούφριος. Αδικείται κατάφορα ο άνθρωπος του Θεού, ο ταπεινός, ο κανονικός μητροπολίτης Κιέβου Ονούφριος. Και δεν αδικείται μόνο ο ίδιος, αλλά και αυτοί που είναι κάτω από αυτόν, οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι μοναχοί, οι μοναχές, ο λαός. Καταπιέζονται όλοι αυτοί από το καθεστώς του Ζελένσκι, ο οποίος υπηρετεί συμφέροντα όχι Ορθόδοξα, αλλά σατανιστικά, νεοεποχίτικα. Το αποδεικνύει και η προσωπική του ζωή, αλλά και η καταγωγή του για όποιον θέλει να ερευνήσει. Σύντομα ο Θεός θα δώσει διέξοδο στη μαρτυρική Ουκρανία η οποία πάντοτε ήταν κομμάτι της Ρωσίας. Ένας που γνωρίζει ιστορία γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ουκρανία προέκυψε το 1922 με την ονομασία «Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία» και ήταν μία από τις ιδρυτικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. Πιο πριν ονομαζόταν μικρή Ρωσία… Εμείς αυτό που ξέρουμε από τους αγίους Πατέρες είναι ότι μετά που και τα όπλα θα αποτύχουν στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που ξεκίνησε από τη Συρία και θα συνεχιστεί, όταν επέλθει ειρήνη, θα γίνει μία μεγάλη Οικουμενική Σύνοδος και όλα αυτά τα προβλήματα θα πάρουν τις λύσεις τους. Όταν λέω όλα αυτά τα προβλήματα, δεν εννοώ μόνο το Ουκρανικό, αλλά και το παλαιοημερολογιτικό, η αίρεση του παπισμού και του προτεσταντισμού που δεν θα λυθεί με τον οικουμενισμό αλλά με τη μετάνοια και την επιστροφή τους εις την μία, αγία, καθολική και αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Για όλα αυτά λοιπόν έχει το σχέδιο του ο Θεός. Επαναλαμβάνω ότι η προσευχή μας ιδιαιτέρως είναι σ᾿ αυτό τον μαρτυρικό μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο.
Ποια είναι η άποψή σας σχετικά με την επίλυση του κυπριακού και αν θεωρείτε ότι το σχέδιο δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας μπορεί να αποτελέσει μίαν κάποια λύση.
Κάποτε πίστεψα ότι το σχέδιο για δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία είναι μια κάποια λύση, γι’ αυτό και είπα «ναι» στο σχέδιο Ανάν και ήταν από τα μεγάλα λάθη που έκανα, το λέω και το ξαναλέω. Διότι απέδειξε ο σουλτάνος Ερντογάν ακόμα και με τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία ότι το σχέδιό του είναι η επανασύσταση της μεγάλης οθωμανικής αυτοκρατορίας, γι᾿ αυτό και τον ονομάζω εδώ και χρόνια σουλτάνο και όχι πρόεδρο. Τώρα το λέει και ο ίδιος. Οπόταν δεν έχει νόημα με έναν τέτοιο ηγέτη που βαυκαλίζεται ότι είναι ο τελευταίος των ηγετών να κάνουμε σοβαρές συνομιλίες. Ας τις κάνουμε έτσι για να γίνονται, για να έχουν δουλειά και οι διπλωμάτες. Η λύση του Κυπριακού όπως και άλλων προβλημάτων του μείζονος ελληνισμού της Ρωμηοσύνης θα βρουν διέξοδο όταν οι Κούρδοι κάμουν κράτος, όταν αποδυναμωθεί η Τουρκία και εδαφικά και στρατιωτικά και πολιτικά, όταν οι Αρμένιοι και οι Πόντιοι και οι Μικρασιάτες και οι Κωνσταντινοπολίτες βρουν τις πατρίδες τους ελεύθερες, κι ό,τι μείνει θα είναι Τουρκία. Αυτά είναι προφητευμένα από τον καιρό του αγίου Κοσμά του Αιτωλού αλλά και από τον σύγχρονο προφήτη της Ρωμηοσύνης τον άγιο Παΐσιο, αλλά και από άλλους αγίους Ρώσους, Ρουμάνους και Σέρβους. Και αφού ξεκινήσαμε αυτή τη συνέντευξη από το χωριό μου τη Ζώδεια να καταλήξουμε πάλι στην ευλογημένη γη και τους ανθρώπους της Ζώδειας. Είχαμε ένα πολύ καλό ιεροψάλτη γνώστη της βυζαντινής και ευρωπαϊκής μουσικής τον Δημήτρη του Πρωτόπαπα στην Πάνω Ζώδεια στην Εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Το 1972-73 άρχισε να κλαίει γοερά. Οι κόρες του, η μία ζει. Του έλεγαν, πατέρα, γιατί κλαις έτσι; Μου αποκάλυψε, κόρη μου, ο Θεός ότι θα βγούμε πρόσφυγες. Θα πεθάνουμε πολλοί πρόσφυγες. Μα τι σημαίνει πρόσφυγας, πατέρα; Τούρκοι θα κατοικήσουν στο χωριό μας, για πολλά χρόνια θα γίνει αυτό. Και θα μείνουμε για πάντα πρόσφυγες, πατέρα; Πολλοί θα πεθάνουν στην προσφυγιά. Όταν ακούσετε όμως ότι ιδρύθηκε μια καινούργια χώρα στην Τουρκία που θα λέγεται Κουρδία, τότε θα επιστρέψετε πίσω χωρίς πόλεμο. Ο πόλεμος θα γίνεται αλλού. Όταν τα λέγαμε αυτά πριν δέκα χρόνια φαινόντουσαν ευσεβή παραμυθάκια. Τώρα ρωτώ. Βλέπετε αυτά να έχουν δυνατότητα πραγματοποίησης; Στο τελευταίο μας εορτολόγιο του 2025 το οποίο είναι αφιερωμένο στα 50 χρόνια προσφυγιάς που ζήσαμε όλοι εμείς οι πρόσφυγες της Κύπρου από το 1974 μέχρι σήμερα, στο οπισθόφυλλο γράψαμε από πάνω: «Περιμένοντας το θαύμα…και τους Κούρδους!!!» Και αυτά τα γράψαμε τον Αύγουστο πριν γίνουν τα γεγονότα της Συρίας τα σημερινά. Οπόταν αντιλαμβάνεστε ότι εμείς πιστεύομε στον προφητικό λόγο είτε των αγίων είτε των γερόντων είτε των απλών ανθρώπων. Πίστη χρειάζεται, υπομονή και αναμονή.
Με σεβασμό και εκτίμηση τις πατρικές σας ευχές και ευλογίες ευτυχία να βρούμε.
Μαρτύριο της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ευθαλίας και των Αγίων Ευτροπίου και Κλεονίκου. Ιερά Μονή Βισόκι Ντέτσανι (Κοσσυφοπέδιο)
Aύτη η Aγία Mάρτυς Eυθαλία ήτον εις την Σικελίαν, μητέρα έχουσα αιμορροούσαν, Eυθαλίαν και αυτήν καλουμένην, η οποία ιατρεύθη από τους Aγίους Mάρτυρας Aλφειόν, Φιλάδελφον, και Kυπρίνον1. Eφάνησαν γαρ οι τρεις ούτοι Mάρτυρες εις τον ύπνον της Eυθαλίας και είπον αυτή, εάν πιστεύσης εις τον Xριστόν και βαπτισθής, βέβαια θέλεις ιατρευθής και σωθής, εάν δε μη πιστεύσης, φεύγε μακράν από λόγου μας. H δε Eυθαλία εξυπνίσασα, επείσθη εις τα λόγια των Aγίων Mαρτύρων. Όθεν πιστεύσασα εις τον Xριστόν, εβαπτίσθη μαζί με την συνώνυμον Eυθαλίαν την θυγατέρα της. Eίχε δε αύτη υιόν, ονομαζόμενον Σερμιλιανόν, από τον οποίον υιόν της επιάσθη η μακαρία, και εκινδύνευε να πνιγή από αυτόν, διατί επίστευσεν εις τον Xριστόν. H δε Aγία λυτρωθείσα από τας χείρας του υιού της, με την βοήθειαν μιάς της δουλεύτρας, έφυγεν. H δε θυγάτηρ της Eυθαλία ήλεγξε πολλά τον αδελφόν της, διατί ηθέλησε να θανατώση την μητέρα των. Eκείνος δε προς αυτήν απεκρίθη. Mήπως και εσύ ήσαι Xριστιανή; H Aγία απεκρίθη. Nαι Xριστιανή είμαι, και διά τον Xριστόν είμαι ετοίμη προθύμως να αποθάνω. Tότε ο μιαρός και αλιτήριος αδελφός της, εγύμνωσεν αυτήν, και έδειρε δυνατά, είτα παρέδωκεν αυτήν εις ένα του δούλον διά να την ατιμάση. H δε Aγία προσευξαμένη, ετύφλωσε τον δούλον. O δε αδελφός της βλέπωντας τούτο, εσηκώθη ως άλλος δεύτερος Kάιν, και απέκοψε την αγίαν κεφαλήν της αδελφής του, και ούτως έλαβεν η μακαρία του μαρτυρίου τον στέφανον.
Σημείωση
1. Oύτοι οι Άγιοι εορτάζονται κατά την δεκάτην του Mαΐου
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
