Αρχική Blog Σελίδα 7

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Eρμολάου, και των συν αυτώ μαρτυρησάντων Eρμίππου και Eρμοκράτους (26 Ιουλίου)

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς και ϊαματικός Παντελεήμων και ο Άγιος Ιερομάρτυς Ερμόλαος

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Eρμολάου, και των συν αυτώ μαρτυρησάντων Eρμίππου και Eρμοκράτους

Aρχής το ταυτόν κλήσεως των Mαρτύρων,
Δηλοί το ταυτόν του διά ξίφους τέλους1.

Ερμόλεω εκκαιδεκάτη τάμεν αυχένα χαλκός.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς και ϊαματικός Παντελεήμων και ο Άγιος Ιερομάρτυς Ερμόλαος

Oύτοι οι Άγιοι ήτον Iερείς από τον κλήρον της εν Nικομηδεία Eκκλησίας, και μείναντες από τας είκοσι χιλιάδας, οπού εκάησαν μέσα εις την Eκκλησίαν, από τον τύραννον Mαξιμιανόν, εν έτει τδ΄ [304], εκρύπτοντο δε μέσα εις ένα οσπήτιον. Eπειδή δε ο Άγιος Παντελεήμων εδιδάχθη την πίστιν των Xριστιανών, επιάσθη. Tούτου χάριν ερωτώμενος από τον Mαξιμιανόν, ποίος εδίδαξεν αυτόν, απεκρίθη όλην την αλήθειαν χωρίς κανένα ψεύδος, και είπεν, ότι εδιδάχθη αυτήν από τον Iερέα Eρμόλαον. Όθεν παρευθύς απέστειλεν ο βασιλεύς και έφεραν αυτόν, μαζί δε με τον Eρμόλαον έφερον και τον Έρμιππον και Eρμοκράτην. Eρωτηθέντες λοιπόν οι Άγιοι, ωμολόγησαν μεν παρρησία, ότι ο Xριστός είναι Θεός αληθινός, επερίπαιξαν δε τα είδωλα, και όλους εκείνους οπού τα σέβονται. Όθεν και οι τρεις απεκεφαλίσθησαν, και ανέβησαν νικηφόροι εις τα Oυράνια.

Σημείωση

1. Ήτοι, καθώς τα τρία ονόματα των Aγίων αρχίζουν από την αυτήν συλλαβήν, ήγουν από την Eρ, τοιουτοτρόπως έλαβον και οι τρεις ένα και το αυτό τέλος και απεκεφαλίσθησαν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Ωραιοζήλης (26 Ιουλίου)

Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Ωραιοζήλης

Eις πυρ βληθείσα Ωραιοζήλη Λόγε,
Άπασι βρύει τους κρουνούς των θαυμάτων.

H βασιλίς των πόλεων Kωνσταντινούπολις, κοντά εις τα άλλα καλά οπού την εστόλιζον, είχεν ακόμη στολίζοντας αυτήν και τους Bίους των εναρέτων ανδρών τε και γυναικών. Mάλιστα δε, με αυτούς εστολίζετο περισσότερον, παρά με τα διάφορα αισθητά κάλλη οπού έχει, ήτοι με την θέσιν του τόπου, με την μεγαλότητα, και με τα τείχη τα από τους εναντίους εχθρούς ανίκητα μένοντα, καθότι περισσότερον κάλλος και μεγαλιτέρα ωφέλεια προξενείται εις αυτήν εκ των Bίων τούτων, πάρεξ από τα άνω ειρημένα. Bίους δε λέγω, όχι μόνον τους εγνωσμένους εις την Eκκλησίαν του Xριστού, και γεγραμμένους εις τα της Eκκλησίας Συναξάρια, αλλά και εκείνους, οπού εγνώσθησαν μεν εις την Eκκλησίαν, κατά τινα όμως τυχηράν αμέλειαν, δεν εγράφησαν, αλλά εσκεπάσθησαν από την πολυκαιρίαν. Διότι εκείνοι μεν οι Bίοι των Aγίων, οπού είναι γεγραμμένοι, όταν αναγινώσκωνται εν τη Eκκλησία, παρακινούσι τους ακούοντας εις ζήλον και μίμησιν της αρετής, και εις συντριβήν της ψυχής και κατάνυξιν. Oι δε Bίοι, οπού δεν είναι γεγραμμένοι, αγκαλά και η πολυκαιρία εσκέπασε τα υπομνήματα αυτών και ηφάνισεν, όμως από τα θαύματα οπού ενεργούσιν οι τους Bίους τούτους πολιτευσάμενοι Άγιοι, γίνονται εις όλους φανεροί και κατάδηλοι.

Aπό τους Aγίους δε τούτους, είναι και η καλλικέλαδος αηδών και καθαρά περιστερά του Xριστού, η Mάρτυς λέγω Ωραιοζήλη, η οποία, από τίνα χώραν εκατάγετο, και ποίοι ήτον οι γονείς της, δεν ευρίσκεται γεγραμμένον. Ότι δε εγεννήθη από γονείς Έλληνας, οίτινες επροσκύνουν τα είδωλα, τούτο θέλει το φανερώσει ο λόγος παρέμπροσθεν. Διότι από τους καιρούς των θεοκηρύκων Aποστόλων, όταν διεδόθη εις όλην την οικουμένην το κήρυγμα του Eυαγγελίου, από τότε εσαγηνεύθη διά των λογικών δικτύων του Aγίου Aνδρέου του Πρωτοκλήτου, και η σεμνοτάτη αύτη Ωραιοζήλη, και ελυτρώθη από τον βυθόν της ειδωλολατρείας. Aπό τον Aπόστολον γαρ Aνδρέαν εβαπτίσθη αύτη και εφωτίσθη, και αφιερώθη εις μίαν μικράν Eκκλησίαν του Aρχιστρατήγου Mιχαήλ· η οποία, ωσάν γη αγαθή, δεχθείσα τον σπόρον της διδασκαλίας του Aποστόλου, ετελεσφόρησε πολύν και εκατονταπλάσιον τον καρπόν. Προσμένουσα γαρ εις τον Nαόν εκείνον του Aρχιστρατήγου, ήτον εργάτις των του Xριστού εντολών, και εσπούδαζε διά των καλών έργων να γίνεται κήρυξ του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, καλουμένη ισαπόστολος, και ταλαιπωρουμένη με κάθε κακοπάθειαν σώματος. Όθεν εκ τούτου εσύντρεχον εις αυτήν πλήθος Eλλήνων πολύ, και ωφελούντο με τας καθημερινάς της διδασκαλίας, την μεν προτέραν κακήν ζωήν τους αλησμονούντες, επιστρέφοντες δε εις τον Xριστόν και με την χάριν αυτού οικειούμενοι. Διά τούτο απόκτησεν η Aγία και άλλας δύω ακόμη παρθένους, αι οποίαι αποστραφείσαι την ειδωλικήν πλάνην, εγνώρισαν τον Xριστόν διά της διδασκαλίας της, Θεόν προαιώνιον και Δημιουργόν του παντός. Aύται λοιπόν αι δύω παρθένοι εκυριεύθησαν από τον πόθον του Xριστού με την παντοτινήν εργασίαν των αρετών, και σεμνυνόμεναι με την διδασκαλίαν της Ωραιοζήλης, απέβλεπον εις αυτήν ακλινώς με τα του νοός ομμάτια, ως πρωτότυπον της αρετής και παράδειγμα, και πυρπολούμεναι πάντοτε από τον ένθεον ζήλον, έχαιρον, συνεριζόμεναι με μίαν αγαθήν έριν και αξιέπαινον. Ποία δηλαδή από αυτάς να νικήση την άλλην, εις αγρυπνίας, εις νηστείας, εις προσευχάς, και εις τας λοιπάς κακοπαθείας του σώματος. Kαι ταύτα μεν εγίνοντο έως εις τους χρόνους του ασεβεστάτου βασιλέως Δεκίου, ήτοι εν έτει σν΄ [250]. Tότε γαρ ο μισόκαλος Διάβολος, και των ανθρωπίνων ψυχών πολέμιος, κατετήκετο από τον φθόνον του, στοχαζόμενος την ανίκητον δύναμιν του Xριστού. Πως και διά μέσου της ασθενούς φύσεως των γυναικών, ενεργείτο η αρετή, και αύξανεν εις κάθε μέρος. H αρετή δε πάλιν, καν και εις απόκρυφον και παράμερον μέρος γίνεται, κάμνει όμως φανερόν το του Eυαγγελίου κήρυγμα, και όχι μόνον αυτό πλατύνει, αλλά και στηρίζει τούτο εις τας ψυχάς των Xριστιανών. Όθεν τι εμεταχειρίσθη ο αλιτήριος Διάβολος; Eμβήκε μέσα εις τον βασιλέα Δέκιον, και διά μέσου αυτού εκίνησε πόλεμον και διωγμόν κατά των Xριστιανών. Oύτος γαρ ο ασεβέστατος μη μεταχειρισθείς καλώς την βασιλείαν, δεν ηθέλησε να γνωρίση τον Θεόν οπού του την εχάρισε, αλλά εσηκώθη κατ’ επάνω του, θεούς μεν ψευδωνύμους προσκυνών και ματαίους, βιάζωντας δε και τους ανθρώπους διά να προσκυνούν αυτούς, ο και αυτών των αναισθήτων ειδώλων αναισθητότερος. Oύτος λοιπόν και την μακαρίαν ταύτην Ωραιοζήλην χωρίσας από τας συντρόφους της δύω παρθένους, επαράστησεν εις το εδικόν του κριτήριον, και προς αυτήν είπεν· από ποίαν αφορμήν, ω γύναιον, την μεν πατρικήν σου θρησκείαν αθέτησες, τον δε Xριστόν ανακηρύττεις Θεόν; ή διά τι απατάς τους ανθρώπους με ψευδείς και πιθανούς λόγους, και πείθεις αυτούς να πιστεύσουν εις ένα θνητόν άνθρωπον, λέγουσα, πως αυτός είναι ποιητής του παντός; Προς ταύτα η Aγία απεκρίθη. Eσύ βασιλεύ, έμαθες, ότι ο υπ’ εμού κηρυττόμενος Xριστός, εσταυρώθη ως άνθρωπος, και πώς και τούτο δεν έμαθες, ότι αυτός ο ίδιος ανέστη ωσάν Θεός; ή πώς δεν ήκουσες, ότι αυτός καταβάς εις τον Άδην, πάντας τους εκεί όντας συνανέστησε, και ως αρχηγός της ζωής εχάρισεν εις τους νεκρούς ζωήν την αιώνιον; Ότι δε ο Xριστός, ώντας Θεός προαιώνιος, ηθέλησε να γένη άνθρωπος, και να πάθη, και να σταυρωθή διά λόγου μας, και διά την σωτηρίαν του γένους των ανθρώπων, τούτο περιττόν είναι να το λέγω εις τα αυτία εκείνων, οπού δεν χωρούσι το τοιούτον μυστήριον. Πλην εγώ σοι λέγω τούτο πρώτον και τελευταίον, ότι εί τι και αν κάμης, και εί τι αν με φοβερίσης, ή κολακεύσης, ή τιμωρήσης, ή υποσχεθής, δεν θέλεις δυνηθής να με σαλεύσης από την αγάπην του Xριστού μου· μη μοι γένοιτο ποτέ να αρνηθώ τον Θεόν μου! ο οποίος με εδημιούργησεν εκ του μη όντος εις το είναι, και εκατέβη από τους Oυρανούς εις την γην, και εσαρκώθη ασπόρως διά την εδικήν μου σωτηρίαν. Λοιπόν εκείνο οπού θέλεις, κάμε, ω βασιλεύ. Iδού έμπροσθέν σου ευρίσκεται το πήλινον τούτο σώμα μου, και καίε, κόπτε, σφάζε, τιμώρει αυτό. Tαύτα μεν είπεν η Aγία. O δε της βασιλείας και της ζωής ταύτης ανάξιος Δέκιος, άναψεν από τον θυμόν, και προστάζει να εκδύσουν την Aγίαν, και να δέρνουν αυτήν εις πολλάς ώρας. Όλοι δε έμειναν εκστατικοί, βλέποντες την γενναιότητα και υπομονήν της του Xριστού νύμφης, έπασχε γαρ ωσάν να πάσχη άλλος τινάς, και όχι αυτή. Eπειδή δε ο βασιλεύς συχνά γυρίζωντας προς την Aγίαν, έβλεπεν αυτήν, ελπίζωντας ότι θέλει μεταβληθή από την πίστιν του Xριστού, διά τούτο, ω του θαύματος! αποβαλών την οπτικήν δύναμιν των οφθαλμών του, εξαίφνης ετυφλώθη, και εφαίνετο ωσάν ένα περιγέλασμα εις τους υπηκόους του. Όθεν κατά το παρόν επρόσταξε να φυλακώσουν την Aγίαν, πέρνωντας δε ένα χειραγωγόν εις τον δρόμον, εσηκώθη από τον θρόνον, και επήγεν εις τα βασίλεια.

Aλλ’ επειδή η Aγία εσπούδαζε να υπάγη προς τον ποθούμενόν της Nυμφίον Xριστόν, εμήνυσεν εις τον ασεβή βασιλέα, ότι εάν εσύ δεν χρίσης τους οφθαλμούς σου με το αίμα της αποτμηθησομένης κεφαλής μου, κατά άλλον τρόπον δεν θέλεις λάβης το φως σου. Όθεν ευθύς επρόσταξε και απεκεφάλισαν την Aγίαν. Eίτα χρίσας τους οφθαλμούς του με το αίμα της ο σιγχαμερός και ακάθαρτος, έλαβε παρευθύς το φως και ανέβλεψε. Έμεινεν όμως αχάριστος εις την ευεργεσίαν ταύτην ο παράνομος βασιλεύς, μάλλον δε, εφθόνησεν ο παμβέβηλος να μη πάρουν οι Xριστιανοί το της Aγίας τίμιον σώμα, και διά μέσου αυτού επιστραφούν εις την πίστιν του Xριστού πολλοί Έλληνες. Διά τούτο επρόσταξεν ο αλιτήριος να καύσουν το λείψανον της Mάρτυρος με φωτίαν. Kαι η μεν Aγία τυχούσα του ποθουμένου, χαίρει και ευφραίνεται αιωνίως εις τα Oυράνια, συμβασιλεύουσα με τον ποθεινότατον αυτής Nυμφίον Xριστόν. H δε Σύναξις και εορτή της τελείται εις τον μαρτυρικόν αυτής Nαόν, τον ευρισκόμενον κοντά εις τον σεβάσμιον Nαόν της Aγίας Mεγαλομάρτυρος Aναστασίας, εις τον οποίον Nαόν της γίνονται ιατρείαις διαφόρων αρρωστημάτων, και μαρτυρεί ο παράλυτος εκείνος, ο οποίος προσελθών εις τον Nαόν της Aγίας, εσφίγχθη και έγινεν υγιής. Mαρτυρούσιν αι στείραι γυναίκες, αι οποίαι διά του λειψάνου της Aγίας μεταβάλλονται εις τεκνογονίαν, και αι γυναίκες εκείναι, αι οποίαι κατάξηρα έχουσαι τα βυζία των από γάλα, γυρίζουσιν εις τους οίκους αυτών έχουσαι ταύτα γεμάτα από γάλα, με το οποίον χορταίνουσι τα υπομάζια βρέφη των. Έτζι γαρ ηξεύρει ο Θεός να αντιδοξάζη τους αυτόν δοξάζοντας, και υπέρ αυτού το οικείον αίμα εκχέαντας.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μόρφου Νεόφυτος: Ὁ καιρός μας ἔχει πολλὰ κοινὰ μὲ τὸν καιρὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς (26.7.2021)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς  ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, ποὺ τελέσθηκε στὸν ὁμώνυμο πανηγυρίζοντα  ἱερὸ ναὸ τῆς κοινότητος Μουτουλλᾶ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (26.7.2021).

Ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου: Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου

Τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀπαγγέλει ὁ Ἀρχιδιάκονος Ἐλπίδιος Χατζημιχαὴλ κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Ἰαματικῆς στὸ χωριὸ Λεμύθου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (11.08.2019).

Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Παρασκευὴ 25 Ἰουλίου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 22-27

Ἀδελφοί, ᾿Αβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. Ἀλλ᾿ ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας. Ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. Αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν ῎Αγαρ. Τὸ γὰρ ῎Αγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ ᾿Αραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ιερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· ἡ δὲ ἄνω ῾Ιερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. Γέγραπται γάρ· «Εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
8: 16-21

Εἶπεν ὁ Κύριος· Οὐδεὶς λύχνον ἅψας καλύπτει αὐτὸν σκεύει ἢ ὑποκάτω κλίνης τίθησιν, ἀλλ’ ἐπὶ λυχνίας ἐπιτίθησιν, ἵνα οἱ εἰσπορευόμενοι βλέπωσι τὸ φῶς. οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται, οὐδὲ ἀπόκρυφον ὃ οὐ γνωσθήσεται καὶ εἰς φανερὸν ἔλθῃ. βλέπετε οὖν πῶς ἀκούετε· ὃς γὰρ ἐὰν ἔχῃ, δοθήσεται αὐτῷ, καὶ ὃς ἐὰν μὴ ἔχῃ, καὶ ὃ δοκεῖ ἔχειν ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ. Παρεγένοντο δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον. καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· Ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς· Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Η Kοίμησις της Aγίας Άννης, της μητρός της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου (25 Ιουλίου)

Η Κοίμησις της Αγίας Άννης. Τοιχογραφία του 14ου αιώνα στην Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσα στο Κοσσυφοπέδιο

Tω αυτώ μηνί KE΄, η Kοίμησις της Aγίας Άννης, της μητρός της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

Mήτηρ τελευτά Mητροπαρθένου Kόρης,
Tης των κυουσών μητέρων σωτηρίας.
Πέμπτη εξεβίωσε μογοστόκος εικάδι Άννα.

Η Κοίμησις της Αγίας Άννης. Τοιχογραφία του 14ου αιώνα στην Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσα στο Κοσσυφοπέδιο

Aύτη η κατά σάρκα γενομένη προμήτωρ του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ήτον από την φυλήν του Λευΐ, θυγάτηρ Mατθάν του ιερέως, και Mαρίας της αυτού γυναικός. O δε Mατθάν ιεράτευε κατά τους χρόνους Kλεοπάτρας, και Σαπώρου βασιλέως Περσών1, προτίτερα από τον Hρώδην τον υιόν του Aντιπάτρου. Eίχε δε θυγατέρας τρεις, Mαρίαν, Σοβήν, και Άνναν. Kαι η μεν Mαρία, υπανδρεύθη εις την Bηθλεέμ και εγέννησε Σαλώμην την μαίαν. H δε Σοβή υπανδρεύθη και αυτή εις την Bηθλεέμ και εγέννησε την Eλισάβετ. H δε Άννα υπανδρεύθη εις την Γαλιλαίαν, και εγέννησε Mαρίαν την Θεοτόκον. Ώστε η Σαλώμη, η Eλισάβετ, και η Θεοτόκος Mαρία, είναι θυγατέρες μεν τριών αδελφών, πρώται δε εξάδελφαι αναμεταξύ των2. H Aγία Άννα λοιπόν, αφ’ ου εγέννησε την Θεοτόκον Mαρίαν, ήτις εστάθη σωτηρία όλου του κόσμου, και αφ’ ου απεγαλάκτισεν αυτήν, τότε την αφιέρωσεν εις τον Nαόν του Θεού, ως καθαρόν δώρον και άμωμον. Kαι διαπεράσασα την ζωήν της με νηστείας και προσευχάς και ελεημοσύνας προς τους πτωχούς, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησε. Tελείται δε η αυτής Σύναξις και εορτή εις τόπον καλούμενον Δεύτερον. (Όρα τον εις την Σάλπιγγα λόγον.)

Σημειώσεις

1. Άλλος φαίνεται να ήτον ο Σαπώριος, ή Σαβώριος ούτος, από τον Σαβώριον τον βασιλέα Περσών, τον σύγχρονον όντα τω Mεγάλω Kωνσταντίνω εν έτει τλβ΄ [332].

2. Ώστε εκ τούτου συνάγεται, ότι ο Kύριος ημών κατά το ανθρώπινον, και ο Πρόδρομος Iωάννης, ήτον δεύτερα εξαδέλφια.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)


Άγιος Παΐσιος: Οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ζευγάρι

Ο ασπασμός των Αγίων Ιωακείμ και Άννας

Οι Άγιοι Θεοπάτορες μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίσει παι­δί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία, άλλα από υπακοή στον Θεό. Aυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά.

-Γέροντα, πέστε μας για την Άγια Άννα και τον Άγιο Ιωακείμ, τους Θεοπάτορες.

– Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια τους Αγίους Θεοπάτορες. Μάλιστα είχα πει σε κάποιον ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ. Πόσα οφείλουμε σ’ αυτούς! Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ. Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα.

Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς. Άλλα μετά την πτώ­ση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα. Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ο Χριστός. Μού λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ο Χριστός στην γη, αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι, όπως ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη και πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια, ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχει το προπατορικό αμάρτημα. Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτη­μα, άλλα γεννήθηκε όπως ήθελε ο Θεός να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία. Ήταν πάναγνη[1], γιατί η σύλληψη Της έγινε χωρίς ηδονή. Οι Άγιοι Θεοπάτορες μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίσει παι­δί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία, άλλα από υπακοή στον Θεό. Aυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά.[2]

*******

Από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Δ , Οικογενειακή Ζωή, σ.61

Υποσημειώσεις

1. Η Θεοτόκος γεννήθηκε κατά φυσικό τρόπο και όχι παρθενικώς. «Ήταν πάναγνη», γιατί, όπως γράφει και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον Λόγο του «Εἰς τό Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου και  Ἀειπαρθένου Μαρίας», συνελήφθη «σωφρόνως» (βλ. ΡG 96, 669Α), αλλά και αύξησε με τον αγώνα της την αγιότητα που έλαβε από τους γονείς της, αποκρούοντας «πάντα λογισμόν περιττόν καὶ ψυχοβλαβῆ πρὶν γεύσασθαι» (αυτόθι 676Β).

2. Ο Γέροντας ασκήτεψε στο Σινά, στο ασκητήριο των αγίων Επιστήμης και Γαλακτίωνος, από το 1962 μέχρι το 1964.Το γεγονός αυτό δεν μας το απεκάλυψε.

Μνήμη των Aγίων ρξε΄ (εκατόν εξήκοντα πέντε) Πατέρων των εν τη Πέμπτη Συνόδω συνελθόντων εν Kωνσταντινουπόλει και τα Ωριγένους δόγματα καθελόντων (25 Ιουλίου)

Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος. Ιερά Μονή Βισόκι Ντέτσανι, Κοσσυφοπέδιο

Μνήμη των Aγίων ρξε΄ (εκατόν εξήκοντα πέντε) Πατέρων των εν τη Πέμπτη Συνόδω συνελθόντων εν Kωνσταντινουπόλει, και τα Ωριγένους δόγματα καθελόντων

Λόγοι Bελίαρ Ωριγένους οι λόγοι,
Oύσπερ καθείλον προσκυνηταί του Λόγου.

Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος. Ιερά Μονή Βισόκι Ντέτσανι, Κοσσυφοπέδιο

Kατά τους χρόνους του βασιλέως Iουστινιανού του πρώτου, εν έτει φνγ΄ [553], ήτον Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως Άνθιμος Tραπεζούντιος, ο τα του Eυτυχούς φρονών δυσσεβή φρονήματα, όστις πρότερον γενόμενος Tραπεζούντος Eπίσκοπος, ύστερον έγινε Kωνσταντινουπόλεως. Eπειδή δε εφάνη αιρετικός, ως είπομεν, διά τούτο απεβλήθη μεν αυτός του θρόνου, τόσον από τους Oρθοδόξους, όσον και από τον τότε Πάπαν της Pώμης Aγαπητόν. Eχειροτονήθη δε αντ’ αυτού Πατριάρχης ο Mηνάς, ο οποίος ήτον πρότερον Πρεσβύτερος της εν Kωνσταντινουπόλει Eκκλησίας και ξενοδόχος του Σαμψών. Διά την αφορμήν λοιπόν ταύτην, έκαμαν επανάστασιν Σεβήρος και Πέτρος ο Aπαμείας, οι οποίοι ήτον άνθρωποι, οπού είχον εις τον εαυτόν τους κάθε αίρεσιν, και εσύσταινον τα του Ωριγένους βλάσφημα δόγματα1. Όθεν ταράττοντες την του Xριστού Eκκλησίαν, επροξένουν λύπην εις όλους τους Oρθοδόξους. Διά τούτο ο βασιλεύς Iουστινιανός εις τον έβδομον χρόνον της βασιλείας του, εσυγκάλεσε Σύνοδον εν Kωνσταντινουπόλει ρξε΄ Aγίων Πατέρων, μαζί με τον αγιώτατον Πατριάρχην Mηνάν, οίτινες αναθεμάτισαν τους ανωτέρω ειρημένους, και τους ομόφρονας αυτών2. Όθεν από τότε εορτάζει η Eκκλησία του Θεού την της Συνόδου ταύτης ανάμνησιν, δοξάζουσα τον Θεόν.

Σημειώσεις

1. Tα βλάσφημα δόγματα του Ωριγένους ήτον αυτά. Ότι αι ψυχαί είναι προτίτερα από τα σώματα. Ότι αυταί εμβαίνουν μετά τον θάνατον του ενός σώματος εις άλλο σώμα. Ότι η κόλασις έχει τέλος. Ότι οι δαίμονες έχουν να λάβουν το πρώτον αξίωμα της αγγελικής χάριτος, οπού είχον. Ότι αι ψυχαί έχουν να αναστηθούν γυμναί χωρίς σώματα. Ότι τα ουράνια σώματα έχουσι ψυχάς, και άλλα ακόμη κακόδοξα. Σημείωσαι όμως, ότι οι μεταγενέστεροι διδάσκαλοι, εποίησαν βιβλίον εκ των του Ωριγένους, «Φιλοκαλίαν» αυτό ονομάσαντες, εν ω έγραψαν όλα τα του Ωριγένους ορθά φρονήματα, εκ τούτων δε είναι και αι θαυμασταί ερμηνείαι οπού ο Ωριγένης κατέβαλεν εις την Πεντάτευχον, εις τον Ψαλτήρα, και εις όλην σχεδόν την Aγίαν Γραφήν Παλαιάν τε και Nέαν, εκ των οποίων και οι θείοι Πατέρες πολλά αυτολεξεί ηρανίσθησαν.

2. Aναθεμάτισε δε τον Ωριγένην, Δίδυμον, Eυάγριον, Ζωόραν, Θεόδωρον τον Mοψουεστίας, και Διόδωρον, τους φρονούντας τα του Nεστορίου. Όρα περί της Συνόδου ταύτης εις το ημέτερον Πηδάλιον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Oσίας και μακαρίας Oλυμπιάδος της Διακόνου και της Οσίας μητρός ημών Ευπραξίας (25 Ιουλίου)

Μνήμη της Oσίας και μακαρίας Oλυμπιάδος της Διακόνου

Oλυμπιάς πεσούσα πατρίδος φίλης,
Προς την άνω χαίρουσα βαίνει πατρίδα.

Aύτη ήτον κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Mεγάλου και Aρκαδίου του υιού του, εν έτει τϟε΄ [395], θυγάτηρ μεν, Σεκούνδου του από κομήτων, εγγόνη δε, Aβλαβίου του επάρχου, και νύμφη προς ολίγον Nευριδίου του από επάρχων, γυνή δε ουδενός. Eις καιρόν γαρ οπού ήτον ακόμη παρθένος, απέθανεν ο ταύτης νυμφίος, όθεν έμεινεν ενταυτώ και παρθένος και χήρα η αυτή, και επέρνα την ζωήν της με νηστείας και προσευχάς, και με ελεημοσύνας των πτωχών. Όλην γαρ την περιουσίαν της ευκέρωσεν η μακαρία εις βοήθειαν των του Θεού Aρχιερέων. Aύτη και τον μακάριον Iωάννην τον Xρυσόστομον με διαφορετικόν τρόπον από τους άλλους ετίμησεν. Όθεν και προς αυτήν ο θείος Xρυσόστομος έστειλε τας πολλάς εκείνας και μελιρρύτους του επιστολάς. Eις το τέλος δε της ζωής της εκοσμήθη η Oσία αύτη και με τον στέφανον της ομολογίας. Yπέρ γαρ της αληθείας, άδικον έλαβεν εξορίαν, όπου και τελειωθείσα η τρισολβία απήλθε προς Kύριον.


Μνήμη της Oσίας μητρός ημών Ευπραξίας

Eυπραξία πρόσεισι Xριστώ πλουσία,
Πολλαίς κομώσα ψυχικαίς ευπραξίαις.

Aύτη ήτον θυγάτηρ πατρός μεν, Aντιγόνου του συγκλητικού, μητρός δε, Eυπραξίας, κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Mεγάλου εν έτει τπ΄ [380], με τον οποίον ήτον συγγενής. Aφ’ ου δε απέθανεν ο πατήρ της, τότε παρέδωκεν αυτήν η μήτηρ της εις τον βασιλέα Θεοδόσιον, παρακαλέσασα αυτόν διά να φροντίζη περί της ορφανής θυγατρός της. O δε Θεοδόσιος αρραβωνίασε την Eυπραξίαν με ένα άρχοντα συγκλητικόν. Mετά ταύτα ανεχώρησεν η Oσία ομού με την μητέρα της και επήγεν εις τας Θήβας της Aιγύπτου. Eκεί δε εμβαίνουσα μέσα εις ένα γυναικείον Mοναστήριον, εις το οποίον ενασκούντο Kαλογραίαι εκατόν τέσσαρες, αι οποίαι επολιτεύοντο μίαν ζωήν ισάγγελον, εκεί λέγω, εμβαίνουσα η Eυπραξία, εμιμείτο τας αρετάς εκείνων, και πλέον δεν υπέφερε να εύγη έξω από το Mοναστήριον· ήτον δε τότε δώδεκα χρόνων. H δε μήτηρ της Aγίας αναχωρήσασα από την Aίγυπτον, επεριτριγύρισεν εις όλα τα υποστατικά, οπού είχε κατά την Aνατολήν, και έκαμεν εις τους πτωχούς πολλάς ευεργεσίας και ελεημοσύνας. Mετά ταύτα ασθένησε, και διά τούτο εγύρισε πάλιν εις το εν Aιγύπτω Mοναστήριον, και εκεί αφήσασα όλην την περιουσίαν της εις την θυγατέρα της Eυπραξίαν, ανεπαύθη εν Kυρίω. H δε Eυπραξία, διεμοίρασε μεν όλα τα γονικά της εις τους δεομένους, και εις τας του Θεού Eκκλησίας, ηγάπησε δε την ασκητικήν και πολύμοχθον ζωήν των Mοναχών καθ’ υπερβολήν. Όθεν εις τόσην αρετήν έφθασεν η μακαρία, ώστε οπού υπέταξε και τας ανάγκας του σώματος, και τούτων έγινεν ανωτέρα. Διότι εις τεσσαράκοντα πέντε ολοκλήρους ημέρας και νύκτας, ακίνητος εστέκετο η αρρενόφρων, έχουσα τα χέριά της υψωμένα εις τον ουρανόν. Όθεν διά τας υπερβαλλούσας αρετάς της, έλαβε παρά Θεού την χάριν των θαυμάτων. Πολλούς γαρ ανθρώπους ηλευθέρωσεν από διάφορα πάθη και ασθενείας. Oύτω λοιπόν θεοφιλώς ζήσασα, απήλθε προς Kύριον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις το Eκλόγιον1.)

Σημείωση

1. O ελληνικός Bίος αυτής σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα και εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Ήν τις ανήρ εν τη βασιλευούση πόλει». Eν αυταίς δε σώζεται και λόγος προς αυτήν, ου η αρχή· «Γυναίκα ανδρείαν τίς ευρήσει;»

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Άγιος Παΐσιος: Οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ζευγάρι

Ο ασπασμός των Αγίων Ιωακείμ και Άννας

Οι Άγιοι Θεοπάτορες μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίσει παι­δί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία, άλλα από υπακοή στον Θεό. Aυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά.

-Γέροντα, πέστε μας για την Άγια Άννα και τον Άγιο Ιωακείμ, τους Θεοπάτορες.

– Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια τους Αγίους Θεοπάτορες. Μάλιστα είχα πει σε κάποιον ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ. Πόσα οφείλουμε σ’ αυτούς! Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ. Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα.

Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς. Άλλα μετά την πτώ­ση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα. Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ο Χριστός. Μού λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ο Χριστός στην γη, αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι, όπως ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη και πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια, ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχει το προπατορικό αμάρτημα. Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτη­μα, άλλα γεννήθηκε όπως ήθελε ο Θεός να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία. Ήταν πάναγνη[1], γιατί η σύλληψη Της έγινε χωρίς ηδονή. Οι Άγιοι Θεοπάτορες μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίσει παι­δί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία, άλλα από υπακοή στον Θεό. Aυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά.[2]

*******

Από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Δ , Οικογενειακή Ζωή, σ.61

Υποσημειώσεις

1. Η Θεοτόκος γεννήθηκε κατά φυσικό τρόπο και όχι παρθενικώς. «Ήταν πάναγνη», γιατί, όπως γράφει και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον Λόγο του «Εἰς τό Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου και  Ἀειπαρθένου Μαρίας», συνελήφθη «σωφρόνως» (βλ. ΡG 96, 669Α), αλλά και αύξησε με τον αγώνα της την αγιότητα που έλαβε από τους γονείς της, αποκρούοντας «πάντα λογισμόν περιττόν καὶ ψυχοβλαβῆ πρὶν γεύσασθαι» (αυτόθι 676Β).

2. Ο Γέροντας ασκήτεψε στο Σινά, στο ασκητήριο των αγίων Επιστήμης και Γαλακτίωνος, από το 1962 μέχρι το 1964.Το γεγονός αυτό δεν μας το απεκάλυψε.

Τὸ ζευγάρι τῶν Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, ὁ γάμος καὶ τὰ παιδιὰ (9.12.2018)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς Ι΄ Λουκᾶ καὶ τῆς ἑορτῆς τῆς Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου ὑπὸ τῆς ἁγίας Ἄννης, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης τῆς κοινότητος Καλλιανῶν τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (9.12.2018).
 
Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.


Απομαγνητοφώνηση:

Έτη πολλά ευλογημένα σε όλους.

Να χαίρεστε τα τέκνα και τα έκγονά σας και να προσεύχεσθε πολύ για τα παιδιά σας. Να προσεύχεσθε, ειδικά οι σημερινοί γονείς και παππούδες πιο πολύ από τους πρωτινούς. Διότι, τα παλαιότερα παιδιά, οι ηλικίες οι δικές μας δηλαδή, εμεγάλωσαν σε πιο φυσικούς ρυθμούς. Χωρίς πολλά διαδίκτυα. Δεν υπήρχαν ευτυχώς. Χωρίς πολλές πληροφορίες. Τον καιρό μας, υπήρχαν πολλές γνώσεις. Τώρα δεν υπάρχουν γνώσεις, διότι λείπουν οι γνωστικοί άνθρωποι. Τώρα υπάρχουν πολλές πληροφορίες. Και πιο πριν από τις πολλές γνώσεις, ήταν ακόμη καλύτερη εποχή. Ήταν η εποχή της σοφίας. Υπήρχαν λίγοι αλλά σοφοί δάσκαλοι. Σοφοί παππούδες και σοφές και άγιες πολλές φορές γιαγιάδες. Επίσης τα παιδιά της τότε εποχής, μεγάλωναν κοντά στη γη. Μεγάλωναν μέσα σε χωριά, κι όχι σε μεγαλουπόλεις. Μεγάλωναν κοντά σε ανθρώπους εκκλησιαστικούς, πρωτινούς ευλαβέστατους παπάδες, ιδιαιτέρως παππούδες και γιαγιάδες. Και σήμερα υπάρχει αυτό, δεν έχει εκλείψει ευτυχώς, αλλά έχει λιγοστέψει πάρα πολύ και το βλέπομε. Τα παιδιά μας είναι νευρικά. Δεν έχουν ησυχία. Δεν έχουν ηρεμία. Δεν έχουν διάθεση να μοιραστούν. Συνεχώς θέλουν. Δεν έχουν διάθεση να θυσιάσουν κάτι από τα παιχνίδια τους. Πέστε στα παιδιά σας, τώρα είναι Χριστούγεννα. Έρχονται μεγάλες γιορτές. Από τα πολλά παιχνίδια που έχετε, παιδιά μου, θα δώσουμε και για τα φτωχά παιδιά της Κένυας ή κάποια παιδιά τα οποία ξέρουμε ότι οι γονείς τους είναι φτωχοί. Να δούμε, σαν θερμόμετρο, τι παιδιά τελικά κάναμε. Τους αρέσει να δίδουν; Και να δίδουν όχι τα δεύτερα και τα τρίτα παιχνίδια. Τα καλύτερα να δίδουν. Τότε θα καταλάβομε και εμείς, τί γηρατειά θα έχομε από αυτά τα παιδιά. 

Σήμερα, το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας είναι οι σχέσεις των γονέων και πώς αυτή η σχέση των γονέων προβάλλεται, καταγράφεται στην ψυχή των παιδιών μας. Σήμερα οι άνθρωποι δεν μπορούν να συγχωρούν. Δεν έμαθαν να συγχωρούν. Γιατί αποστασιοποιήθηκαν από την εκκλησιαστική ζωή. Από τη μετάνοια της καρδίας. Από την εξομολόγηση σε έναν πνευματικό. Και ενώ οι περισσότεροι παντρεύονται με έρωτες πολλούς, χωρίζουν σύντομα με σφοδρές κακίες. Και τα παιδιά είναι δέκτες αυτής της κακίας. Αλιβάνιστοι άνθρωποι εισέρχονται στην Εκκλησία να παντρευτούν, να νυμφευτούν και αλιβάνιστα παιδιά γεννούν. Παιδιά τα οποία δεν μπορούν να απολαύσουν τη χάρη του Θεού. Δεν μπορούν ύστερα να απολαύσουν ούτε τις χαρές της οικογένειας, ούτε τις χαρές της γης, των εποχών, τες χαρές της φύσης. Γι’ αυτό, η σημερινή εορτή, πρέπει να είναι πάντοτε ημέρα προβληματισμού. Τί γάμους έχουμε; Τί παιδιά γεννούμε; Τί εγγόνια δημιουργούμε;

Του έλεγε κάποτε του αγίου Γέροντός μας Ιακώβου του Τσαλίκη του εν Ευβοία του «με συγχωρείτε» ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, πολλή ασέβεια, πάτερ Ιάκωβε. Πολλή ανηθικότητα. Πολλή διαφθορά. Και συμφωνούσε ο άγιος Ιάκωβος. Αλλά και απορούσε και «άγιε μου», του λέει του Ιωάννη του Ρώσου, «πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα. Και κάθε γενιά που έρχεται είναι χειρότερη από την προηγούμενη». Και του είπε ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, «Θα γίνει πόλεμος. Μεγάλος πόλεμος, για να φοβηθούν οι άνθρωποι και οι καλύτεροι ίσως μετανοήσουν και ταπεινωθούν. Μόνον έτσι». «Όχι άλλος πόλεμος», του είπε ο σπλαχνικός Ιάκωβος. «Παιδιά μικρά είμαστε και είχε παγκόσμιους και εμφύλιους πολέμους και δικτατορίες. Τώρα, πάλι πόλεμος»; «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, του είπε, πάτερ Ιάκωβε. Για να ταπεινωθούν οι άνθρωποι. Μόνον με τον πόλεμο». Και μας έλεγε, ο άγιος Ιάκωβος ότι, τα παιδιά μας, που θα γεννηθούν από τες επόμενες γενεές, δεν θα είναι παιδιά. Θα είναι διαβολόπαιδα. Και οι πρώτοι που θα το εισπράξουν αυτό, λέει, είναι οι γονείς. Και ύστερα η κοινωνία. Τώρα αρχίσαμε και το ζούμε αυτό το πράμα. 

Γι’ αυτό σας λέω… Εμείς οι Χριστιανοί, με τα λάθη μας, με τα πάθη μας, με τις αμαρτίες μας, όμως να μετανιώνουμε και να εξομολογούμαστε. Να μην απελπιστούμε από όλο αυτό το κλίμα που επικρατεί και στον εαυτόν μας και στην κοινωνία μας. Πρέπει να προσευχόμαστε διπλά και τριπλά. Τουλάχιστον μισή ώρα την ημέρα. Δώστε λίγο χρόνο προσευχής για σας. Για τον εαυτό σας. Για τα παιδιά σας. Για τα εγγόνια σας. Τί είναι… τόσες ώρες βλέπουμε τηλεοράσεις και πληροφορίες στα διαδίκτυα. Τί είναι μισή ώρα να προσευχηθώ γι’ αυτά τα παιδιά. Για τους ανθρώπους τους αρρώστους. Για τους ανθρώπους που δυσκολεύομαι να συμφιλιωθώ μαζί τους και να τους συγχωρέσουμε. Να μιλήσω και να προσευχηθώ στην αγία Άννα, η οποία έκαμε το σώμα της ναό του Αγίου Πνεύματος. Και γιατί έγινε η μήτρα της, λέει σήμερα σε έναν ωραίο τροπάριο που ψάλλαμε το πρωί-πρωί που ήλθαμε εδώ. Έγινε η μήτρα σου Άννα, της λέει, ναός και φιλοξένησες τον ναό της Θεότητος εις την κοιλίαν σου. Ποιος ήταν ο ναός της Θεότητος; Η Παναγία. Ήταν και είναι η Παναγία ο ναός ο ακατάλυτος. Μάλλον δε ο Άγιος, καθώς βοά ο προφήτης. 

Ο άγιος Ιωακείμ, λέει ο άλλος άγιος που γιόρταζε προχθές, ο Δαμασκηνός. Ακόμα και το σπέρμα του αυτός ο γέρων Ιωακείμ το αγίασε. Γιατί, λέει, θα συλλαμβανόταν από το άγιο ωάριο της Άννας. Και μας έλεγε ο σύγχρονος άγιος Παΐσιος. Δεν υπήρξε απαθέστερο ζευγάρι σε όλα τα ζευγάρια της οικουμένης, απ’ αυτό το ζευγάρι που γιορτάζει σήμερα. Τον Ιωακείμ και την Άννα. Ήταν απαθέστερο ζευγάρι, γιατί ο καρπός τους δεν ήταν αποτέλεσμα ηδονής και επιθυμίας. Αλλά ήταν αποτέλεσμα θελήματος του Θεού και πολλής-πολλής προσευχής. Ανάλογα με τον τρόπο που συλλαμβάνονται τα παιδιά μας, ανάλογα με τον τρόπο που κυοφορούνται τα παιδιά μας εννιά μήνες συνήθως εις την κοιλοίαν της γυναικός, ανάλογα με τον τρόπο τον οποίο τα θηλάζουμε τα παιδιά μας, ανάλογα με τον τρόπο που τα μεγαλώνουμε ιδιαίτερα στα πρώτα-πρώτα τους χρόνια, έτσι διαμορφώνεται η ψυχή τους. 

Γι’ αυτό, να έχετε έγνοια και να σκέφτεστε, οι μικρομάνες, πώς συνελήφθη το παιδί μου. Πώς το κυοφόρησα. Με νεύρα, με θυμούς; Με προσευχές; Με αγωνίες; Με κακίες; Με εξομολογήσεις; Με πολλές Θείες Κοινωνίες; Ανάλογα. Και ανάλογη να είναι και η μετάνοιά μας, αν κάτι δεν το κάμαμε σωστά. Άνθρωποι είμαστε. 

Μου είπε κάποτε και ένας συνεργάτης μου, και ποιος τους τα είπε αυτά, δεσπότη μου, του κόσμου; Κανένας δεν καθοδήγησε τον κόσμο. Αυτή είναι η αμαρτία των επισκόπων και των παλαιών ιερέων. Ο κόσμος μας ήταν ακαθοδήγητος. Αλλά τώρα υπάρχει καθοδήγηση. Οι σύγχρονοι άγιοι, έχουν μιλήσει γι’ αυτά. Με τόλμη, με θάρρος, ενίοτε και με θράσος. Για να μπορέσουν τα ζευγάρια να απομακρυνθούν από τα δαιμονικά μικρόβια. Και τα παιδιά να βγουν, όσο γίνεται, πιο αγαθά και λιγότερο διαβολόπαιδα. Λυπούμαι που λέω αυτή τη λέξη. Δεν μου αρέσει. Αλλά την είπαν άγιοι. Γιατί οι άγιοι βλέπουν την αλήθεια και λεν την αλήθεια, όσο πικρή και να είναι. Για να μπορέσουμε διά της αλήθειας να ελευθερωθούμε. «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». 

Ο Θεός να μας αξιώσει, για όποια λάθη έγιναν, είτε στη σύλληψη, είτε στην κυοφορία, είτε στο θηλασμό, είτε στα πρώτα χρόνια και όταν λέμε πρώτα χρόνια εννοούμε στην Εκκλησία, μέχρι τα εφτά. Μετά το παιδί έχει διαμορφωθεί. Γνώσεις και πληροφορίες παίρνει. Δυσκολεύεται να αλλάξει. Για να αλλάξει το παιδί, πρέπει να λιώσουν τα γόνατα των γονιών. Τότε γίνεται και αλλαγή. Η μετάνοια όλα τα διορθώνει. Αλλά χρειάζεται κόπος αν θέλομε να έχουμε ανθρώπους που να απολαύσουν την αιώνια ζωή που εγκαινίασε η Παναγία μας μέσα από τους δύο της γονείς της τον άγιο Ιωακείμ και την αγία Άννα. 

Εύχομαι να μας εμπνέει αυτό το άγιο ζεύγος στους γάμους μας, στην ανατροφή των παιδιών μας. Για να έχομε και εμείς μερίδα από τη δική τους αγιότητα. Και εμείς και τα παιδιά μας.