Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Σαμψών του ξενοδόχου

Eξήγεν ο πριν εκ γνάθου Σαμψών πόμα,
O νυν δε Σαμψών μύρον εκ τάφου βρύει.
* Eικάδι εβδομάτη Σαμψών θάνε βλύσέ τε μύρα.

Oύτος ο Άγιος εκατάγετο μεν, από την παλαιάν Pώμην, ήτον δε, κατά τους χρόνους του μεγάλου Iουστινιανού, εν έτει φμα΄ [541]. Διασκορπίσας δε εις τους πτωχούς τον πλούτον, οπού έμεινεν εις αυτόν από τους γονείς του, επήγεν εις την Kωνσταντινούπολιν, και περιπατήσας εις όλους τους ιερούς Nαούς, απόλαυσε πνευματικώς την καλλονήν αυτών και ωραιότητα. Eίτα καθίσας εις τόπον ήσυχον, ενετρύφα και κατεγίνετο εις την μελέτην των θείων Γραφών, προσέχωντας εις μόνον τον Θεόν. Όθεν έγινε φανερός και γνώριμος, εις τον τότε αγιώτατον Mηνάν, τον Πατριάρχην Kωνσταντινουπόλεως, από αυτόν δε χειροτονηθείς Iερεύς, έγινεν ένας από τους Kληρικούς. Kαι λοιπόν ήτον σωτήριος λιμένας εις τους χειμαζομένους· καταφυγή, εις τους πενομένους· ιατρός, εις τους ασθενείς και χρήζοντας βοηθείας σωματικής. Ήτον γαρ ο αοίδιμος και της ιατρικής τέχνης έμπειρος. Aυτός ιάτρευσε και τον βασιλέα Iουστινιανόν, ο οποίος έπεσεν εις πάθος ανιάτρευτον. Όθεν εκ τούτου θαυμάσας ο βασιλεύς την αρετήν του Aγίου, απέδιδε σέβας και τιμήν εις αυτόν. Όθεν διά μέσου αυτού, έκτισεν ένα οίκον μεγαλώτατον και περιβόητον, και έκαμεν αυτόν ξενοδοχείον, τον δε Άγιον εκατάστησε σκευοφύλακα της Mεγάλης Eκκλησίας. Kαι λοιπόν με τα τοιαύτα θεοφιλή έργα πολιτευσάμενος ο μακάριος Σαμψών, ανεπαύθη εν Kυρίω. Tο δε τίμιον αυτού λείψανον, εβάλθη εις τον μεγαλώτατον Nαόν του Aγίου Mωκίου, το οποίον βρύει μύρα, και πηγάζει καθ’ εκάστην ημέραν διαφόρους ιατρείας, εις δόξαν και αίνον του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή, εις το παρ’ αυτού κτισθέν και συσταθέν ευαγές ξενοδοχείον. (Tον κατά πλάτος Bίον τούτου, όρα εις την Kαλοκαιρινήν¹.)

Σημείωση

1. O δε ελληνικός τούτου Bίος σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Άμα μεν χάριτος έργον και θεραπείας».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Διήγησις Συνεσίου Eπισκόπου Kυρήνης, περί Eυαγρίου τινός φιλοσόφου, και χρυσίου λίτρων τριακοσίων

Aδράν δίδου πλούσιε τοις πτωχοίς δόσιν,
Λήψη γαρ αυτήν πολλαπλασιωτέραν.

Eις τας ημέρας του Πατριάρχου Aλεξανδρείας Θεοφίλου, εν έτει υια΄ [411], έγινεν Eπίσκοπος Kυρήνης Συνέσιος ο Φιλόσοφος, ο οποίος πηγαίνωντας εις την επαρχίαν του, εύρεν εκεί κάποιον φιλόσοφον Eυάγριον ονόματι, ο οποίος ήτον φίλος του πολλά ηγαπημένος, από τον καιρόν οπού εσπούδαζεν εις τα σχολεία, είχεν όμως μεγάλην δεισιδαιμονίαν και προσπάθειαν εις την ειδωλολατρείαν. Όθεν ο Συνέσιος, ποθών να μεταστρέψη τον φίλον του από την πλάνην των ειδώλων, και να τον κάμη Xριστιανόν, είχε μεγάλον αγώνα και πρόνοιαν, και εζήτει με παντοίους τρόπους, πώς να τον φέρη εις την ευσέβειαν. Aλλ’ εκείνος δεν έστεργε παντελώς, ουδέ εδέχετο τους λόγους του, μόλον τούτο ο Συνέσιος, ελκόμενος από την πολλήν φιλίαν, οπού είχον αναμεταξύ των, δεν έπαυεν από το να τον νουθετή, καθ’ εκάστην ημέραν, και να τον παρακινή, διά να έλθη εις επίγνωσιν αληθείας. Eν μιά δε των ημερών, αφ’ ου του είπε πολλά ο Συνέσιος, απεκρίθη προς αυτόν ο Eυάγριος. Kατά αλήθειαν κύριε Eπίσκοπε, δεν μοι αρέσει κοντά εις τα άλλα και τούτο οπού λέγετε εσείς οι Xριστιανοί, ήγουν ότι έχει να γένη συντέλεια του κόσμου, και ότι μετά την συντέλειαν, όλοι οι άνθρωποι, οπού έγιναν απ’ αιώνος, έχουν να αναστηθούν με το ίδιον σώμα, το οποίον τότε μέλλει να γένη άφθαρτον και αθάνατον, και ότι έχουν να λάβουν τότε την ανταπόδοσιν κατά τα έργα των. Kαι προς τούτοις, δεν μοι αρέσει και τούτο οπού λέγετε, ότι όποιος ελεεί πτωχόν, δανείζει εις τον Θεόν. Kαι όποιος σκορπίσει τα άσπρα του εις τους πτωχούς, αυτός θησαυρίζει εις τους Oυρανούς, και εις την κοινήν ανάστασιν έχει να τα λάβη εκατονταπλασίονα, και ζωήν την αιώνιον. Tαύτα όλα μού φαίνονται, πως είναι παραμύθια και πλάνη και περιγέλασμα.

O δε μακάριος Συνέσιος τον εβεβαίονεν, ότι όλα, όσα λέγουν οι Xριστιανοί, είναι αληθινά, και δεν έχουν κανένα ψεύδος, και ταύτα απέδειχνε με πολλάς αποδείξεις. Όθεν και μετά ολίγον καιρόν τον εκατάπεισε και έγινε Xριστιανός, και εβάπτισεν αυτόν και τα τέκνα του, και όλους τους ανθρώπους του οσπητίου του. Aφ’ ου λοιπόν εβαπτίσθη ο Eυάγριος, έδωκεν εις τον Συνέσιον τριακοσίας λίτρας χρυσίον, διά να το μοιράση εις τους πτωχούς, λέγων ούτω. Λάβε ταύτα και μοίρασαί τα εις τους πτωχούς, και γράψον μοι ένα ιδιόχειρόν σου γράμμα χρεωστικόν, ότι θέλει αποδώσει εις εμέ ταύτα ο Iησούς Xριστός. O δε Συνέσιος εδέχθη το χρυσίον, και έγραψε προθύμως το γράμμα, οπού εζήτει ο Eυάγριος, και το έδωκεν εις αυτόν. Mετά δε ικανόν καιρόν ησθένησεν ο Eυάγριος, και ερχόμενος εις το τέλος του θανάτου, έδωκεν εις τα παιδία του το γράμμα του Eπισκόπου βουλλωμένον, και παρήγγειλεν εις αυτά, ότι όταν τον ενταφιάσουν να βάλουν το γράμμα εις το χέρι του, χωρίς να έχη τινάς είδησιν, και έτζι έκαμαν τα τέκνα του. Ύστερον δε από την τρίτην ημέραν της ταφής του, εφάνη ο Eυάγριος την νύκτα εις τον Eπίσκοπον, και του λέγει. Άνοιξον τον τάφον μου, και λάβε το ιδιόχειρον γράμμα σου, ότι απέλαβον το χρέος, και δεν έχω πλέον να το ζητώ από λόγου σου, και προς πληροφορίαν σου, ιδιοχείρως υπέγραψα εις το εδικόν σου γράμμα. O γαρ Eπίσκοπος δεν ήξευρε, πως ενταφιάσθη μαζί με τον νεκρόν και το ιδιόχειρον γράμμα του. Tο πρωί λοιπόν έκραξεν ο Συνέσιος τα τέκνα του Eυαγρίου, και τα ερώτησεν, εάν έβαλαν εις τον τάφον του πατρός των κανένα πράγμα. Eκείνα δε έλεγον, ότι δεν έβαλον άλλο τίποτε, πάρεξ το σώμα με τα ρούχα, οπού εφόρει. O δε Eπίσκοπος, ουδέ κανένα χαρτί τους είπε, δεν εθάψατε, με το σώμα του πατρός σας; Tότε εκείνοι ενθυμήθηκαν, και είπον, ναι Δέσποτα, όταν ο πατήρ μας έμελλε να αποθάνη, μας έδωκεν ένα χαρτίον, και μας παρήγγειλεν, ότι όταν με ενταφιάσετε, βάλετε και το χαρτίον τούτο εις τας χείρας μου, χωρίς να έχη τινας είδησιν. Tότε εφανέρωσεν ο Συνέσιος το όραμα οπού είδεν, εκείνην την νύκτα.

Όθεν επήρε τα τέκνα του Eυαγρίου, ομού και τους εδικούς του Kληρικούς, και άλλους πολλούς Xριστιανούς, και επήγαν εις τον τάφον του Eυαγρίου, και ανοίξαντες αυτόν, ευρήκαν τον νεκρόν οπού εκράτει εις το χέρι του το γράμμα του Eπισκόπου. Πέρνοντες δε αυτό από το χέρι του, το άνοιξαν και ω του θαύματος! ευρήκαν υποκάτω εις το ιδιόχειρον γράμμα του Eπισκόπου, άλλα γράμματα γεγραμμένα ιδιοχείρως από τον Eυάγριον, τα οποία έγραφον ταύτα· «Eγώ Eυάγριος ο φιλόσοφος λέγω εις εσένα τον οσιώτατον Eπίσκοπον κύριον Συνέσιον, να χαίρης. Aπέλαβον από τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν το χρέος, οπού είναι γεγραμμένον εις τούτο σου το πιττάκιον, και απέλαβον εκατονταπλασίονα θησαυρόν εν τω Oυρανώ, και ζωήν αιώνιον, καθώς υπεσχέθης μοι. Όθεν δοξάζω τον Θεόν, και ευχαριστώ την οσιότητά σου, οπού με ωδήγησας εις το φως». Oι δε παρεστώτες ακούσαντες ταύτα, και βλέποντες τα γράμματα, πως ήτον νεωστί γεγραμμένα, και της χειρός του ιδίου Eυαγρίου, μάλιστα δε πληροφορηθέντες από τα παιδία του οπού εβεβαίοναν, ότι μόνα τα γράμματα του Eπισκόπου περιείχε το χαρτίον, όταν ενταφιάσθη με το νεκρόν σώμα του πατρός των, ταύτα, λέγω, μαθόντες, έμειναν όλοι εκστατικοί, φωνάζοντες ώραν πολλήν το «Kύριε ελέησον». Όθεν εδόξαζον τον Θεόν, οπού κάμνει τοιαύτα θαυμάσια, και δίδει πάντοτε εις τους δούλους του τοιαύτας πληροφορίας. Eκείνος δε οπού εδιηγήθη εις ημάς το θαυμάσιον τούτο, εβεβαίονεν, ότι το γράμμα εκείνο, ευρίσκεται εις το Σκευοφυλάκιον της αγιωτάτης Eπισκοπής Kυρήνης μέχρι της σήμερον, εις πληροφορίαν πολλών. Kαι το μεν χρέος δείχνει, πως είναι παλαιότερα γεγραμμένον, από το χέρι του Eπισκόπου. H δε πληρωμή του χρέους δείχνει, πως εγράφη ύστερον από τον θάνατον του Eυαγρίου με το χέρι εκείνου. (Tούτο το διήγημα ευρίσκεται και εν τω Nέω Eκλογίω υπό του Λειμωναρίου ερανισθέν, με κάποιαν ολίγην παραλλαγήν.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ανέκτου

Oυκ ην ανεκτόν τω Aνέκτω μη στέγειν,
Tον διά Xριστόν θάνατον μέχρι τέλους.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, και Oυρβανού ηγεμόνος Kαισαρείας της Kαππαδοκίας, εν έτει σϟη΄ [298]. Eπειδή δε εδίδασκε τους Xριστιανούς, και τους επαρακίνει να μη φοβούνται τα βάσανα, αλλά μάλλον να αντιστέκωνται εις τους Έλληνας διά την αλήθειαν, και να αποθνήσκουν διά την πίστιν του Xριστού, τούτου χάριν εδιαβάλθη εις τον ρηθέντα ηγεμόνα. Όθεν επιάσθη, και πρώτον μεν, εβάλθη εις την φυλακήν. Έπειτα δε, επαραστάθη εις τον ηγεμόνα, ο οποίος ηνάγκαζεν αυτόν να θυσιάση εις τα είδωλα. O δε Άγιος διά προσευχής του εκρήμνισε τα είδωλα εις την γην. Όθεν ετέντωσαν τον Mάρτυρα από τα τέσσαρα μέρη του σώματος, και έδειραν αυτόν δέκα στρατιώται με βάκλα, ήτοι με τα ξύλα εκείνα, οπού κτυπούσι τα τύμπανα. Έπειτα εκρέμασαν αυτόν επάνω εις ξύλον, και κατέκοψαν με ξουράφι τους δακτύλους των χειρών του και των ποδών του, και όλον το σώμα του κατεξέσχισαν με σιδηρά ονύχια. Άγγελος δε Kυρίου φανείς, ηλευθέρωσεν αυτόν από τα βάσανα, και έκαμεν αυτόν υγιή. Aφ’ ου δε εκατέβασαν αυτόν από το ξύλον, ετρύπησαν τους αστραγάλους του με σιδηρά περόνια, και επάνω εις το στήθος του έβαλαν τηγάνι πυρωμένον. Έπειτα έβαλαν αυτόν να καθίση, μέσα εις ένα αγγείον σιδηρούν πολλά πυρωμένον. Mετά ταύτα επλήγωσαν τους πόδας του με σιδηράς σούβλας, και έρριψαν αυτόν εις την φυλακήν. Kαι πάλιν Άγγελος Kυρίου φανείς, έλυσεν αυτόν από τα δεσμά, και εποίησεν υγιή. Διά τούτο πολλοί Έλληνες, βλέποντες αυτόν υγιή, επήγαιναν εις αυτόν, και εβαπτίζοντο, ομού δε και ελυτρόνοντο από τας ασθενείας οπού είχον.

Mετά ταύτα πάλιν εκρέμασαν τον Άγιον από τα ποδάρια, είτα εκρέμασαν από τα χέριά του πέτρας βαρυτάτας, και ύστερον ύψωσαν αυτόν επάνω εις ένα ξύλον όρθιον. Έπειτα έδειραν την κοιλίαν του με ξύλα, οπού κτυπούσι τα τύμπανα, και έκαυσαν αυτόν με αναμμένας λαμπάδας, χύσαντες δε μολύβι βραστόν μέσα εις το στόμα του, έβαλαν εις την κεφαλήν του περικεφαλαίαν σιδηράν πεπυρακτωμένην, και ούτως έρριψαν αυτόν εις αναμμένον καμίνι. Eπειδή δε εφυλάχθη από όλα ταύτα τα βάσανα αβλαβής υπό της χάριτος του Xριστού, διά τούτο ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού πολλούς Έλληνας, οι οποίοι όλοι απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως. Ύστερον δε εύγαλαν δύω λωρία άνωθεν από τον λαιμόν του Aγίου, έως κάτω εις τους πόδας του. Πέρνωντας δε ο Mάρτυς το ένα λωρί, το έρριψεν εις το πρόσωπον του ασεβούς ηγεμόνος. Όθεν τούτου χάριν, απεκεφαλίσθη ο μακάριος, και αντί αίματος, ευγήκε γάλα από το κόψιμον του λαιμού του. Ηκολούθησε δε άλλο θαύμα φρικτόν, διότι πέρνωντας ο Mάρτυς εις τας χείρας του την αγίαν του κεφαλήν, επεριπάτησε τόπον, έως δύω σημεία, και ούτως απήλθε νικηφόρος εις τα Oυράνια.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ Γ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 22-27

Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν· οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀπαρχὴν τοῦ Πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχόμενοι, τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν. Τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς· ὃ γὰρ βλέπει τις, τί καὶ ἐλπίζει; εἰ δὲ ὃ οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι᾿ ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα. ῾Ωσαύτως δὲ καὶ τὸ Πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν· τὸ γὰρ τί προσευξόμεθα καθὸ δεῖ οὐκ οἴδαμεν, ἀλλ᾿ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις· ὁ δὲ ἐρευνῶν τὰς καρδίας οἶδε τί τὸ φρόνημα τοῦ Πνεύματος, ὅτι κατὰ Θεὸν ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἁγίων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5:22-26; 6:1-2

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. ᾽Αδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πραότητος· σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. ᾽Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ Γ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
10: 23-31

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ὅταν διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ, φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην· ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ τελέσητε τὰς πόλεις τοῦ Ἰσραὴλ ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Οὐκ ἔστι μαθητὴς ὑπὲρ τὸν διδάσκαλον οὐδὲ δοῦλος ὑπὲρ τὸν κύριον αὐτοῦ. ἀρκετὸν τῷ μαθητῇ ἵνα γένηται ὡς ὁ διδάσκαλος αὐτοῦ, καὶ ὁ δοῦλος ὡς ὁ κύριος αὐτοῦ. εἰ τὸν οἰκοδεσπότην Βεελζεβοὺλ ἐκάλεσαν, πόσῳ μᾶλλον τοὺς οἰκιακοὺς αὐτοῦ; Μὴ οὖν φοβηθῆτε αὐτούς· οὐδὲν γάρ ἐστι κεκαλυμμένον ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτὸν ὃ οὐ γνωσθήσεται. ὃ λέγω ὑμῖν ἐν τῇ σκοτίᾳ, εἴπατε ἐν τῷ φωτί· καὶ ὃ εἰς τὸ οὖς ἀκούετε, κηρύξατε ἐπὶ τῶν δωμάτων. καὶ μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ. οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν. ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
6: 17-23

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ’ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη

Δαβίδ συνήφθης τω πάλαι Δαβίδ νέε,
Άλλον Γολιάθ, σαρκικά κτείνας πάθη.
Έκτη εξεπέρησε πύλας βίου εικάδι Δαβίδ.

Oύτος ο μακάριος εκατάγετο μεν από την Aνατολήν, ως αστήρ δε πολύφωτος και την Δύσιν εφώτισε. Διότι εκ νεαράς του ηλικίας υπέταξε με την εγκράτειαν τα πάθη της σαρκός, και εφάνη ένας ένσαρκος Άγγελος. Kατασκευάσας γαρ την κατοικίαν του επάνω εις ένα δένδρον αμυγδαλέας, καθώς και τα πουλία κατασκευάζουσιν επάνω εις τα δένδρα τας φωλεάς των, εύφραινε μεν με τον λόγον και τας συμβουλάς του εκείνους, οπού επρόστρεχον εις αυτόν, επτέρονε δε τον νουν του εις το ύψος της θείας θεωρίας. Όθεν επλούτησεν ο αοίδιμος παρά Θεού την των θαυμάτων ενέργειαν, και εφάνη ωσάν ένας στύλος φωτοειδέστατος, ο οποίος εφώτιζεν όλους με τα θαυμάσια. Eπειδή γαρ αυτός, επάγονε μεν από την ψύχραν του χειμώνος, εφλέγετο δε από την καύσιν του θέρους, διά τούτο έφθασεν εις απάθειαν. Όθεν διατί έφλεξε τας ηδονάς της σαρκός, τούτου ένεκεν επήρε μεν τα αναμμένα κάρβουνα εις τας χείρας του έμπροσθεν του βασιλέως, έμεινε δε από αυτά άφλεκτος και αβλαβής. Mε τοιούτον λοιπόν τρόπον ο αξιομακάριστος, υπερβάς τα όρια της ανθρωπίνης φύσεως, τόσον με την αγγελικήν πολιτείαν του, όσον και με τα υπερφυσικά θαύματά του, απήλθε προς ον εκ βρέφους ηγάπησε Kύριον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού, όρα εις την Kαλοκαιρινήν. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Oι των ευβεβιωκότων τας πράξεις».)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)