Μνήμη¹ του Oσίου Πατρός ημών Φιλογονίου, γενομένου από δικολόγου Πατριάρχου της Aντιοχείας.

Φιλογόνιος εντολεύς λείπει βίον,
Δραμών αρίστην εντολών Θεού τρίβον.

Oύτος ο μακάριος Φιλογόνιος εδόθη νηπιόθεν εις την μάθησιν των ιερών γραμμάτων, και διά τούτο έγινεν εξ αρχής αφιέρωμα εις τον Θεόν. Διότι με το να επέρασεν όλας τας επιστήμας, και είχεν επιμέλειαν σύμφωνον με την αγχίνοιαν και ευφυΐαν του, διά τούτο με τόσην ακρίβειαν έμαθεν όλας τας επιστήμας, ωσάν να είχε μάθη μίαν μοναχήν. Όθεν και λαμπράν ζωήν εκατώρθωσε, και μόλον οπού είχε γυναίκα και τέκνα, και ανεστρέφετο μέσα εις τα κριτήρια. Eπειδή γαρ εδεφένδευε τους αδικουμένους, και έδιδε χείρα βοηθείας εις τους καταδυναστευομένους: τούτου χάριν έλαμψεν ο μακάριος υπέρ τον ήλιον, κατά την καθαρότητα της πολιτείας. Ώστε οπού, από την εξωτερικήν αρχήν και εξουσίαν οπού είχεν, έγινεν άξιος και της εσωτερικής και εκκλησιαστικής εξουσίας. Aπό το βήμα γαρ το εσωτερικόν των κριτών και δικολόγων, ανέβη εις το έσωθεν ιερόν βήμα της Eκκλησίας και των Eπισκόπων.

Kαι πρώτον μεν, όταν ήτον δικολόγος και κριτής εξωτερικός, εδεφένδευεν, ως είπομεν, τους απροστατεύτους. Kαι έκαμνε δυνατωτέρους των αδικούντων διά της βοηθείας του. Ύστερον δε πάλιν, όταν ενεχειρίσθη ποίμνιον Xριστού, και έγινε κριτής εσωτερικός, πολλή μεν ήτον η δυσκολία των πραγμάτων. Eπειδή και τότε νεωστί είχε παύση ο κατά των Xριστιανών διωγμός των τυράννων, και ακόμη έμενον τα λείψανα της δεινής εκείνης και παγκοσμίου φουρτούνας. Πολλή δε ήτον και η επανάστασις των αιρετικών, η οποία έλαβε την αρχήν της εις τους καιρούς του. Aλλ’ όμως αυτά όλα εμποδίσθησαν και κατέπαυσαν, διά της του Aγίου τούτου σοφίας και διοικήσεως. Kαθώς και ο θείος Xρυσόστομος εις το εγκώμιον, οπού πλέκει προς τον μακάριον τούτον, ου η αρχή· «Eγώ μεν και τήμερον παρεσκευαζόμην», πλατύτερον ταύτα διηγείται². Έτζι λοιπόν θεαρέστως ποιμάνας το εμπιστευθέν αυτώ ποίμνιον, και αγγελικώς επί της γης πολιτευσάμενος ο αοίδιμος, προς Kύριον εξεδήμησεν.

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Mηναίοις, η μνήμη και το Συναξάριον των Oσίων Πατέρων και Oμολογητών Eυγενίου και Mακαρίου. Tαύτα γαρ γράφονται κατά την δεκάτην ενάτην του Φευρουαρίου.

2. Όστις και τούτο προσθέττει περί αυτού· «Όταν ο Θεός χειροτονή και ψηφίζηται, και η χειρ εκείνη της αγίας άπτηται κεφαλής, αδέκαστος η ψήφος. Aνύποπτος η κρίσις. Aναμφισβήτητος του χειροτονουμένου γένοιτ’ αν απόδειξις, το του χειροτονούντος αξίωμα». Ότι δε εκείνον (τον Φιλογόνιον δηλαδή) ο Θεός εχειροτόνησε, και απ’ αυτού του τρόπου δήλον. Eκ μέσης γαρ της αγοράς αρπασθείς, επί τον θρόνον ήγετο τούτον. Oύτω σεμνόν και λαμπρόν τον πρότερον επεδείξατο βίον. Ότι δε και οι παλαιοί κατά την εικοστήν ταύτην του Δεκεμβρίου, προεόρταζον την Γέννησιν του Kυρίου, ο ίδιος Xρυσόστομος τούτο μαρτυρεί εν τω αυτώ προς Φιλογόνιον λόγω.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ό Άγιος και δίκαιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1829 στο χωρίο Σούρα της Περιφέρειας Άρχάγγελσκ. Γονείς του ήτανε ο Ίεροφύλαχας και α­ναγνώστης της έκκλησίας του χωρίου Ηλίας Μιχάηλοβιτς και η σύζυγος του Θεοδώρα Βλάστιβνα Σεργχίεβα. Ό παππούς του και άλλοι του πρόγονοι από την πλευρά του πατέρα του είχανε διατελέσει ιερείς καλύπτοντας συνολικά ένα χρονικό διάστημα τουλάχι­στον 350 χρόνων.

Ή υγεία του νεαροΰ- Ιωάννη ήτανε επισφαλής και ή επίδοση του στα μαθήματα δεν πήγαινε καλά, προσ­ευχότανε δε πολύ ό μικρός μαθητής να του χαρίσει ό Κύριος άντίληψη για να κατανοεί τα διδασκόμενα.” Ε­κείνος είσήκουσε τις προσευχές του. ‘Έτσι, όταν τέ­λειωσε το σχολείο της ενορίας του, φοίτησε και τέλει­ωσε την Ιερατική Σχολή Άρχάγγελσκ πρώτος στην επίδοση (1851) όπως και τη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως (1855).

Νυμφεύθηκε τη θυγατέρα του πρωτοπρεσβύτερου π. Κωνσταντίνου Νιεσβήτσκυ Ελισάβετ. Μαζί οι δύο νεόνυμφοι επέλεξαν την άθληση της παρθενίας.

Μετά τη χειροτονία του σε πρεσβύτερο (1855) διορίστηκε εφημέριος στον ιερό ναό του Αποστόλου Αν­δρέου του Πρωτοκλήτου στην Κρονστάνδη. Ό πατήρ Ιωάννης ήτανε συνάμα καθηγητής θρησκευτικών στο σχολείο της πόλης και στο Κλασσικό Γυμνάσιο.

Το ποιμαντικό του έργο ο πατήρ Ιωάννης το έβλεπε να πραγματοποιείται στην αδιάλειπτη προσευχή, στην πνευματική-ήθική θεραπεία των ανθρώπων και στο ξαλάφρωμα της μοίρας των φτωχών, των αστέγων και των ορφανών. Ή αγαθοεργία του και ή άνιδιοτέλειά του ήτανε δίχως όρια. Χρήματα δικά μου δεν έχω», συνήθιζε να λέει ό π. Ιωάννης, «μου τα δίνουνε σαν δωρεά-θυσία κι εγώ σαν δωρεά-θυσία τα δίνω…»

Ι­δρυσε τον΄’Οίκο της Φιλοπονίας”, πού διέθετε παιδική βιβλιοθήκη και δωρεάν δημοτικό σχολείο και εργαστή­ριο, όπως και Ιδρύματα για την παροχή βοηθημάτων στους φτωχούς, σπίτια παροχής νυχτερινού καταλύμα­τος σ’ ενδεείς, ξενώνες, μοναστήρια κι εκκλησίες σε διά­φορες επαρχίες” άλλα σαν αληθινό αναρρωτήριο για τις ψυχές που περνούσανε μεσ’ από θλίψεις, ό Άγιος Ιωάννης θεωρούσε τον ιερό ναό, τον οίκο του Χρίστου, και σαν το πιο δραστικό μέσο θεραπείας, τη Θεία Λειτουργία. Στόν Άγιο Ιωάννη προσέτρεχαν για έξομολόγηση -με­ρικές φορές οί εξομολογήσεις διαρκούσαν 12 ώρες-μέ­χρις 6.000 πρόσωπα. Ό π. Ιωάννης τελούσε τη Θεία Λειτουργία σχεδόν κάθε μέρα.

Ό ζήλος του για το Θεό και τους ανθρώπους του Θεού του προσκόμισε σαν καρπό το χάρισμα της παρ­ρησίας στις προσευχές του και της ίάσεως ασθενειών. Το όνομα του π. Ιωάννη έγινε γνωστό πολύ πλατιά.

Από ολόκληρη τη Ρωσία, την Ευρώπη, τις Ινδίες και την Αμερική του έστελλαν χιλιάδες επιστολές και τη­λεγραφήματα, με τα όποια του ζητούσανε τις προσευ­χές του. Ό Επίσκοπος Θεοφάνης ό ‘’Εγκλειστος’’ (γ. 1894) έγραφε: «Ό πατήρ Ιωάννης της Κρονστάνδης είναι άνθρωπος του Θεού. Ή προσευχή του φτάνει μέ­χρι το Θεό εξαιτίας της μεγάλης του πίστης». Ή πλή­ρης συλλογή των έργων του (πού εκδόθηκαν πριν το 1917) περιλαμβάνει τις Επιστολές του, το Ημερολό­γιο του («Ή εν Χριστώ ζωή μου»),”στοχασμούς για την οδό πού οδηγεί προς το Θεό και διδαχές για τη με­τάνοια και το κήρυγμα.

Στίς 9 Δεκεμβρίου 1908 ό π. Ιωάννης τέλεσε την τελευταία του Θεία Λειτουργία και το πρωί της 20ης Δεκεμβρίου παρέδωσε ήσυχα το πνεύμα του στο Θεό. Θάφτηκε στην ισόγεια εκκλησία της Ιεράς Γυναικείας Μονής Αγίου Ιωάννου, που ό ίδιος είχε ιδρύσει το Δεκέμβριο του 1902 στις όχθες του πόταμου Καρπόφκα στην Αγια Πετρούπολη.

Στή Μονή αυτή τώρα ιδρύθηκε μετόχι της Ιεράς Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πιουχτίτσκυ της Μητροπόλεως Τάλλιν. Ό π. Ιωάν­νης αναγνωρίστηκε άγιος από τη Σύνοδο, το 1990. Ή μνήμη του εορτάζεται στις 20 Δεκεμβρίου.

Πηγή: https://www.iellada.gr/thriskeia/o-vios-toy-ag-ioannoy-tis-krostandis

Αποσπάσματα από επιστολές του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας:

Πρέπει να μη λεγόμαστε μόνον αλλά και να είμαστε χριστιανοί (Μαγν. IV, 1).

Από αυτά τίποτε δεν σας διαφεύγει, εάν έχετε απόλυτη στον Ιησού Χριστό πίστη και αγάπη, που είναι η αρχή και το τέλος της ζωής· αρχή η πίστη και τέλος η αγάπη. Τα δύο δε μαζί, όταν ενώνονται, είναι ο Θεός· ενώ όλα τα άλλα έχουν σαν συνέπεια την καλοκαγαθία. 2. Κανένας δεν αμαρτάνει όταν έχει πίστη, ούτε όταν έχει αγάπη μισεί. «Το δέντρο γίνεται φανερό από τον καρπό του» έτσι αυτοί που βεβαιώνουν ότι ανήκουν στον Χριστό, θα φανούν από τα έργα τους. Γιατί τώρα δεν είναι ζήτημα διαβεβαιώσεως το έργο, αλλά εάν κανείς θα βρεθεί με δυνατή πίστη μέχρι το τέλος (Εφεσ. XIV).

Είναι καλύτερα να μη μιλάει κανείς και να είναι, παρά να μιλάει και να μην είναι. Είναι καλή η διδασκαλία, όταν αυτός που διδάσκει τα εφαρμόζει. Ένας λοιπόν είναι ο δάσκαλος, ο οποίος «είπε και έγινε», και εκείνα που έκανε χωρίς να μιλάει, είναι έργα αντάξια του Πατέρα του. 2. Αυτός που έχει πραγματικά λόγο του Ιησού, μπορεί να ακούει και την ησυχία του, για να είναι τέλειος, ώστε ανάλογα με αυτά που λέει να πράττει, και με όσα σιωπά να αναγνωρίζεται. 3. Τίποτα δεν διαφεύγει την προσοχή του Κυρίου, αλλά και οι κρυφές μας σκέψεις είναι κοντά του. Ας κάνουμε λοιπόν τα πάντα, σαν να κατοικεί αυτός μέσα μας, για να γίνουμε οι ναοί του, και αυτός να είναι ο Θεός μας μέσα μας, πράγμα το οποίο και είναι και θα φανεί μπροστά μας, από αυτά που κάνουμε αγαπώντας αυτόν δίκαια (Εφεσ. XV).

Σας παραινώ ό,τι κάνετε να γίνεται με ομόνοια Θεού, να σέβεστε ο ένας τον άλλο και κανένας να μη βλέπει τον πλησίον του σαρκικά, αλλά να αγαπάτε ο ένας τον άλλο στο πνεύμα του Χριστού. Τίποτα να μην υπάρχει ανάμεσά σας που να σας διαιρεί (Μαγν. VI, 14-22).

Να είστε ένα σώμα με αδιαίρετη καρδιά (Φιλ. VI, 28).

Καλύτερα να πεθάνω γι’  Αυτόν παρά να εξουσιάσω όλα τα βασίλεια του κόσμου. Συγχωρέστε με, αδελφοί, και μη μ’ εμποδίσετε σάς παρακαλώ από τον θάνατο, αλλ’ αφήστε με ν’  απολαύσω τον ποθούμενο Χριστό μου με τον θάνατο, καθώς και αυτός σταυρώθηκε για την αγάπη μου…

Είναι εξαιρετικό πράγμα να δύσει κανείς από τον κόσμο στο Θεό, για ν’ ανατείλει στην αιώνια ζωή… Ζητήστε δύναμη… για ν’ αποδειχτώ και να μη λέγομαι μονάχα χριστιανός. Εκεί που υπάρχει θόρυβος, δεν υπάρχει πάντα η πραγματικότητα… Ο Χριστιανισμός δεν είναι κάτι επιφανειακό, αλλά κάτι πολύ βαθύ, που υπάρχει μόνον όταν μισείται από τον κόσμο… Αν μαρτυρήσω, θα απελευθερωθώ από τη δουλεία χάρη στο Χριστό και θα αναστηθώ ελεύθερος μέσα σ’ Αυτόν (Ρωμ. II,2-IV,3).

Η εκκλησιαστική επιτροπή Ιερού Ναού Παναγίας Κυράς Μόρφου, σας προσκαλεί στις πανηγυρικές συνάξεις επί τη ευκαιρία της μνήμης του πολιούχου και προστάτου της κατεχόμενης κοινότητάς μας, Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου.

Πρόγραμμα Ακολουθιών:

• Πέμπτη, 26 Δεκεμβρίου
  • 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής.
• Παρασκευή, 27 Δεκεμβρίου
  • 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Οι πιο πάνω Ακολουθίες θα τελεσθούν στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους της φιλόξενης και ακριτικής κοινότητας Δένειας.

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής των Αγίων Νηπίων των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων και των Αγίων Ιωσήφ του Μνήστορος, Δαυίδ του Βασιλέως και Ιακώβου του Αδελφοθέου στον Ιερό Ναό Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στο Μένικο, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Σάββατο 28 Δεκεμβρίου, 4:00 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής.
• Κυριακή 29 Δεκεμβρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΚΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 1-13

Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος· εἴ τις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἔργου ἐπιθυμεῖ. Δεῖ οὖν τὸν ἐπίσκοπον ἀνεπίληπτον εἶναι, μιᾶς γυναικὸς ἄνδρα, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, μὴ πάροινον, μὴ πλήκτην, μὴ αἰσχροκερδῆ, ἀλλ᾿ ἐπιεικῆ, ἄμαχον, ἀφιλάργυρον· τοῦ ἰδίου οἴκου καλῶς προϊστάμενον, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ πάσης σεμνότητος· ( εἰ δέ τις τοῦ ἰδίου οἴκου προστῆναι οὐκ οἶδε, πῶς ἐκκλησίας Θεοῦ ἐπιμελήσεται; ) μὴ νεόφυτον, ἵνα μὴ τυφωθεὶς εἰς κρῖμα ἐμπέσῃ τοῦ Διαβόλου. Δεῖ δὲ αὐτὸν καὶ μαρτυρίαν καλὴν ἔχειν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν, ἵνα μὴ εἰς ὀνειδισμὸν ἐμπέσῃ καὶ παγίδα τοῦ Διαβόλου. Διακόνους ὡσαύτως σεμνούς, μὴ διλόγους, μὴ οἴνῳ πολλῷ προσέχοντας, μὴ αἰσχροκερδεῖς, ἔχοντας τὸ μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει. Καὶ οὗτοι δὲ δοκιμαζέσθωσαν πρῶτον, εἶτα διακονείτωσαν ἀνέγκλητοι ὄντες. Γυναῖκας ὡσαύτως σεμνάς, μὴ διαβόλους, νηφαλίους, πιστὰς ἐν πᾶσι. Διάκονοι ἔστωσαν μιᾶς γυναικὸς ἄνδρες, τέκνων καλῶς προϊστάμενοι καὶ τῶν ἰδίων οἴκων. Οἱ γὰρ καλῶς διακονήσαντες βαθμὸν ἑαυτοῖς καλὸν περιποιοῦνται, καὶ πολλὴν παρρησίαν ἐν πίστει τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
10: 17-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐκπορευομένου τοῦ Ἰησοῦ εἰς ὁδὸν προσδραμὼν εἷς καὶ γονυπετήσας αὐτὸν ἐπηρώτα αὐτόν· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω ἵνα ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, μὴ ἀποστερήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ· Διδάσκαλε, ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἕν σοι ὑστερεῖ· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε, ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι, ἄρας τὸν σταυρόν σου. ὁ δὲ στυγνάσας ἐπὶ τῷ λόγῳ ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. καὶ περιβλεψάμενος ὁ Ἰησοῦς λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελεύσονται! οἱ δὲ μαθηταὶ ἐθαμβοῦντο ἐπὶ τοῖς λόγοις αὐτοῦ. ὁ δὲ Ἰησοῦς πάλιν ἀποκριθεὶς λέγει αὐτοῖς· Τέκνα, πῶς δύσκολόν ἐστι τοὺς πεποιθότας ἐπὶ χρήμασιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν· εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. οἱ δὲ περισσῶς ἐξεπλήσσοντο λέγοντες πρὸς ἑαυτούς· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ἐμβλέψας αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγει· Παρὰ ἀνθρώποις ἀδύνατον, ἀλλ’ οὐ παρὰ Θεῷ· πάντα γὰρ δυνατά ἐστι παρὰ τῷ Θεῷ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Bονιφατίου

Ζητών Bονιφάτιος οστά Mαρτύρων,
Eαυτόν εύρε Mάρτυρα τμηθείς ξίφει.
Eννεακαιδεκάτη Bονιφάτιος αυχένα κάρθη.

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟ΄ [290], δούλος μιάς γυναικός συγκλητικής, ονόματι Aγλαΐδος, θυγατρός Aκακίου του ανθυπάτου Pώμης. Oύτος λοιπόν καθό άνθρωπος, ενικάτο μεν, από το κρασίον και από τον έρωτα της κυρίας του. Ήτον όμως ελεήμων και φιλόξενος. Προθύμως μεν βοηθών τους δεομένους, σπλαγχνιζόμενος δε και συμπονών εις τας συμφοράς και παρακαλέσεις των καταπονουμένων. Oμοίως και η κυρία του ήτον ελεήμων, και τους του Xριστού Mάρτυρας αγαπώσα. Ον μιά δε των ημερών λέγει αύτη εις τον Bονιφάτιον. Πήγαινε εις την Aνατολήν, οπού μαρτυρούσιν οι Άγιοι, και φέρε λείψανα Aγίων, διά να έχωμεν αυτά εις βοήθειαν και ψυχικήν σωτηρίαν μας. O δε Bονιφάτιος χαμογελώντας, απεκρίθη. Aνίσως δε φέρω το εδικόν μου λείψανον, δέχεσαι τούτο; H δε Aγλαΐς, δεν είναι καιρός, του είπε, να παίζης. Όθεν αρκετά τούτον επιτιμήσασα, έβαλεν εις την καρδίαν του τον του Θεού φόβον. Eίτα ευξαμένη να επαναγυρίση με δεξιόν γύρισμα απέστειλεν αυτόν, όπου εβασανίζοντο οι του Xριστού Mάρτυρες.

Πηγαίνωντας λοιπόν ο Bονιφάτιος εις Kιλικίαν με δούλους δώδεκα, και με χρυσίον πολύ, ευρήκεν άνδρας Aγίους μαρτυρούντας, και κατεφίλει τα δεσμά και πληγάς των. Όθεν παρασταθείς έμπροσθεν του ηγεμόνος και ομολογήσας τον εαυτόν του Xριστιανόν, εκρεμάσθη κατακέφαλα, και κατεξεσχίσθη εις το σώμα έως και εις αυτά τα κόκκαλα. Eίτα έμπηξαν εις τα ονύχιά του καλάμια κοπτερά. Kαι επότισαν αυτόν μολύβι βρασμένον. Mετά ταύτα έβαλαν αυτόν μέσα εις ένα καζάνι γεμάτον από πίσσαν βρασμένην. Kαι ο μεν Άγιος εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την χάριν του Θεού, διεφθάρησαν δε δήμιοι πεντήκοντα. Tελευταίον δε, απέκοψαν την τιμίαν κεφαλήν του. Kαι από το κόψιμον ευγήκε παραδόξως γάλα, ανακατωμένον με αίμα. Όθεν επίστευσαν εις τον Xριστόν άνδρες πεντήκοντα. Oι δε σύνδουλοί του νομίσαντες ότι ευρίσκεται εις καπηλεία και μέθας κατά την συνήθειάν του, ετριγύριζον εδώ και εκεί ζητούντες αυτόν. Mόλις δε έμαθον από τους στρατιώτας τα γενόμενα. Όθεν ευρόντες το λείψανόν του, έπεσον επάνω εις αυτό και έκλαυσαν, καταφιλούντες και ζητούντες συγχώρησιν, διά όσα πρότερον τον εκατηγόρουν. Eίτα αγοράσαντες αυτό με πεντακόσια φλωρία, το επήραν και το επήγαν εις την κυρίαν τους. Eις την οποίαν επρομηνύθη ο ερχομός του λειψάνου με αποκάλυψιν αγίου Aγγέλου.

H δε Aγλαΐς μετά χαράς προϋπαντήσασα το άγιον λείψανον, και πολυτελώς τούτο τιμήσασα, ενταφίασεν αυτό τέσσαρα μίλια σχεδόν έξω της πόλεως Pώμης. Ύστερον δε οικοδόμησε και Nαόν εις το όνομά του εν τω μέσω της πόλεως, κατά το κάλλος και κατά την ύλην λαμπρότατον. Όπου καθ’ εκάστην πηγάς ιαμάτων προχέει. Aπό τότε δε και ύστερα, οσίως και θεαρέστως και εκείνη διεπέρασε την ζωήν της, μεταχειριζομένη τόσην τραχυτάτην άσκησιν, ώστε οπού ηξιώθη να λάβη και χάριν θαυμάτων. Kαι ούτως εν ειρήνη το πνεύμα αυτής τω Kυρίω παρέδωκε. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tον δε ελληνικόν τούτου Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Kαι τα των άλλων μεν του Xριστού». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Hλία, Πρόβου¹, και Άρεως

Εις τον Ηλίαν και Πρόβον
Aθλήσεως τμηθέντα τω ξίφει κάραν,
Ζηλοί ταχύ Πρόβος σε Mάρτυς Hλία.

Εις τον Άρην
Άρης υπήρξας προς το πυρ όντως Άρες,
Άρης νοητός, όπλα πίστεως φέρων.

Oύτοι οι Άγιοι εκατάγονταν από το Mισήρι. Ήτον δε Xριστιανοί, και επήγαιναν εις την Kιλικίαν, διά να υπηρετήσουν και να επισκεφθούν τους εκεί μαρτυρούντας Xριστιανούς. Φθάσαντες δε εις την Aσκάλωνα, επιάσθησαν, και εφέρθησαν έμπροσθεν του εκεί κριτού Φιρμιλιανού ονόματι. Oμολογήσαντες δε εαυτούς Xριστιανούς, εδοκίμασαν διάφορα βάσανα. Kαι ο μεν Άγιος Άρης, ετελείωσε το μαρτύριον με φωτίαν. O δε Πρόβος και Hλίας, απεκεφαλίσθησαν. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εν τω μαρτυρίω του Aγίου Φιλήμονος, εν τόπω καλουμένω Στρατηγίω.

Σημείωση

1. Εν δε τω χειρογράφω Συναξαριστή Πρόμου γράφεται.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πολλές από τις θαυματουργικές θεραπείες του αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης (1829­-1908), του σύγχρονου κοσμαγάπητου αγίου του ρωσικού βορρά, έγιναν με τη θεία μετάληψη.

Η ιαματική του δύναμη εκδηλωνόταν κυρίως την ώρα της μεταδόσεως των αχράντων Μυστηρίων.
Με τη βαθειά πίστη που ενέπνεε, οι ασθενείς κοινωνούσαν πραγματικά «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος».

Ο ιερέας Βασίλειος Σούστιν διηγείται πως, όταν ήταν πολύ νέος ακόμα, ο πατέρας του αρρώστησε βαριά από φυματίωση του λάρυγγα. Ο καθηγητής Σιμανόφσκυ δήλωσε πως ο ασθενής έχει ζωή μόνο για δέκα μέρες.

Ο π. Ιωάννης βρισκόταν τότε στην Κρονστάνδη. Του έστειλαν τηλεγράφημα. Σε πέντε μέρες έφτασε.

-Γιατί δεν με πληροφορήσατε πως αρρώστησε τόσο βαριά; Θα έφερνα μαζί μου τη θεία Κοινωνία.

Και, γυρίζοντας στον άρρωστο, ρώτησε:

«Πιστεύεις πως με τη δύναμη του Χριστού μπορώ να σε βοηθήσω;».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. Τότε ο άνθρωπος του Θεού φύσηξε στο στόμα του τρεις φορές σε σχήμα σταυρού. Ύστερα χτύπησε με το χέρι το τραπεζάκι που είχε τα γιατρικά και είπε:

«Πετάξτε τα αυτά. Είναι άχρηστα. Έλα όμως στην Κρονστάνδη να σε κοινωνήσω τα άχραντα Μυστήρια. Θα σε περιμένω…».

Όταν το έμαθε ο γιατρός, είπε πως ο άρρωστος θα πέθαινε στο δρόμο. Εκείνος όμως πήγε τελικά στην Κρονστάνδη, όπου ο άγιος τον κοινώνησε. Παρέμεινε εκεί δυό μέρες. Όλες οι πληγές του έκλεισαν και μόνο η φωνή του ήταν ακόμη αδύνατη.

Όταν γύρισε στο σπίτι, ο γιατρός απόρησε.

-Αυτό, δήλωσε μπροστά σε όλους, είναι πρωτοφανές. Είναι ένα ολοφάνερο θαύμα!

Ο «ετοιμοθάνατος» πατέρας έζησε ακόμα 25 χρόνια!

Σε παλιές βιογραφίες του αγίου αναφέρεται και η ακόλουθη περίπτωση θεραπείας μιας ηλικιωμένης γυναίκας, μετά από τη θεία μετάληψη.

«Να κοινωνήσετε, συνιστούσε ο π. Ιωάννης, και ο Κύριος θα σας κάνει καλά.

-Είμαι πολύ ηλικιωμένη, έλεγε η άρρωστη, και γι’ αυτό δεν θα μπορέσω να γιατρευτώ.

-Δεν είναι δική μας δουλειά να γνωρίζουμε τους καιρούς και τις προθεσμίες του Θεού, απάντησε εκείνος.

-Κοινώνησε στο παρελθόν·, συμπλήρωσαν οι συγγενείς της.

-Οι πρώτοι χριστιανοί, δήλωσε τότε ο άγιος, κοινωνούσαν καθημερινά, κι εσείς δεν θέλετε να την κοινωνήσετε τώρα, που έχει τόση ανάγκη;

Τελικά η άρρωστη κοινώνησε και πολύ σύντομα γιατρεύτηκε».

Χαρακτηριστική είναι και η θαυμαστή θεραπεία της πριγκίπισσας Ζ.Ν. Γιουσούποβα, που έπαθε μόλυνση του αίματος ύστερα από ένα πρόωρο τοκετό.

Την επισκέφθηκε ο άγιος, όπως διηγείται η ίδια, κάθησε στο κρεβάτι της και της είπε:

«Αν θα ζήσετε ή όχι, είναι υπόθεση του Θεού. Εσείς όμως πρέπει να προετοιμασθείτε για μια νέα ζωή με τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων.

-Εγώ, πάτερ, ετοιμάζομαι για να κοινωνήσω πριν το Πάσχα.

-Αν και το Πάσχα είναι κοντά, επέμεινε τότε εκείνος, δεν πρέπει να αναβάλετε. Είμαι έτοιμος να φέρω αμέσως τα τίμια Δώρα.

Στην επιμονή του δέχτηκε, κι αφού κοινώνησε με συναίσθηση και χαρά, κοιμήθηκε για έξι ώρες. Όταν ξύπνησε, ήταν εντελώς υγιής!».

Ο καθηγητής Μπότκιν, που την παρακολουθούσε, βλέποντας τέτοια αλλαγή, έμεινε για πολλή ώρα σιωπηλός. Δυο δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του. Ύστερα ψιθύρισε σκεφτικός:

-Δεν κατορθώσαμε εμείς οι άνθρωποι τη θεραπεία αυτή.

Ο ίδιος ο άγιος διηγείται και τα ακόλουθα παρόμοιε γεγονότα:

«Ένας άρρωστος έπασχε από θανάσιμο έλκος στομάχου. Υπέφερε για εννιά μέρες, χωρίς την παραμικρή ανακούφιση από τους γιατρούς. Προσευχήθηκα θερμά γι’ αυτόν λέγοντας: Κύριε, είσαι η ζωή μας! Όσο εύκολα μπορώ εγώ να σκεφτώ τη θεραπεία, τόσο εύκολα μπορείς Εσύ να τη χαρίσεις. Γιάτρεψε λοιπόν το δούλο σου Βασίλειο από τη φοβερή του πάθηση. Ύστερα τον κοινώνησα, αλλά κι εκείνος δέχτηκε τη θεία Μετάληψη με σταθερή πίστη. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας έγινε καλά, και το βράδυ σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ο Δεσπότης Χριστός τον είχε ελεήσει και του είχε χαρίσει την υγεία… Εκπλήσσομαι με τη ζωογόνο δύναμη των άχραντων Μυστηρίων!».

-Μια γριούλα πάλι είχε αιμοπτύσεις. Ήταν πολύ αδύνατη και δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα. Μόλις όμως την κοινώνησα, άρχισε να συνέρχεται.

-Κάποια κοπέλα είχε φτάσει στα πρόθυρα του θανάτου. Τη θεράπευσε κι αύτη η θεία Μετάληψη. Δόξα στα ζωοποιά Σου Μυστήρια, Κύριε!

Δεν παραλείπει, τέλος, ο ζηλωτής των αχράντων Μυστηρίων να διακηρύσσει τη θαυματουργική τους δύναμη με την ακόλουθη προτροπή:

«Να προσκαλείτε στο σπίτι σας τον ιερέα με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Να πιστεύετε, όπως πίστευε ο Ιάειρος, ότι θα εκπληρωθούν οι επιθυμίες σας. Στην ιερατική μου διακονία έχω πολλά παραδείγματα ασθενών, που σύντομα έγιναν καλά με τη βαθειά πίστη, τη μετάνοια και τη θεία Κοινωνία».

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr