Την Παρασκευή 8 Απριλίου 2022 και ώρα 6:00 μ.μ. ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα προστεί της Ακολουθίας του Ακαθίστου Ύμνου προς την Θεοτόκο, στον Ιερό Ναό Παναγίας Χρυσελεούσης (Ακάκι).
Ιερός Ναός Παναγίας Χρυσελεούσης (Ακάκι): Ακολουθία Ακαθίστου Ύμνου (8 Απριλίου 2022 6:00 μ.μ.)
Περιστερώνα (Μόρφου) – Ιερός Ναός Αγίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος: Αγρυπνία Ακαθίστου Ύμνου (8-9 Απριλίου 2022)
Ανακοινώνεται στους πιστούς ότι την Παρασκευή 8 Απριλίου, ημέρα κατά την οποία ψέλνεται στους Ναούς μας ο Ακάθιστος Ύμνος προς την Υπεραγία Θεοτόκο, θα τελεστεί στον Ιερό Ναό Αγίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος στην Περιστερώνα Αγρυπνία όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Η ακολουθία θα ξεκινήσει στις 7:30 μ.μ. με την μνημόνευση των κεκοιμημένων μας και θα ακολουθήσει ο Όρθρος με τις τέσσερις στάσεις του Ακαθίστου Ύμνου, και στην συνέχεια η Θεία Λειτουργία.
Βιβλίο: Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ο Θαυμαστός Προφήτης του Γένους μας (1924 – 1994)
Κυκλοφορεῖ ὰπὸ τὶς ἐκδόσεις «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου τὸ βιβλίο τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου «Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ θαυμαστὸς προφήτης τοῦ Γένους μας (1924-1994)».
Ἡ παροῦσα ἔκδοση ἀποτελεῖται ἀπὸ 64 σελίδες καὶ διανθίζεται ἀπὸ ὡραῖες τετράχρωμες εἰκόνες. Τὰ περιεχόμενα κείμενα τοῦ Πανιερωτάτου: «Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ θαυμαστὸς προφήτης τοῦ Γένους μας (1924-1994), «Ἕνα δῶρο τοῦ ἁγίου Παϊσίου».
Στὴ συνέχεια παραθέτουμε σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:
«Ἀκοῦστε τώρα, πατέρες καὶ ἀδελφοί, σὲ τρεῖς γραμμές, τί εἶναι γιὰ μένα ὁ ἅγιος Παΐσιος: Εἶναι ὁ Καππαδόκης, ποὺ ἔγινε Ἁγιορείτης, λόγῳ προσφυγιᾶς, καὶ τώρα πιὰ κατέστη ἅγιος οἰκουμενικὸς διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξαιρέτως τοῦ μοναχικοῦ καὶ τοῦ ἔγγαμου βίου, καθὼς καὶ θαυμαστὸς προφήτης τοῦ Γένους μας, ὁ ὁποῖος, μὲ τὸν διδακτικὸ καὶ προφητικό του λόγο δοκιμάζει τὴν πίστη καὶ τὴν ἀπιστία πολλῶν! Πραγματικά, φρονῶ ὅτι καὶ μόνον αὐτὰ εἶναι ἡ ὅλη μου αἴσθηση, ποὺ ἀπεκόμισα ἀπὸ αὐτὸν τὸν μέγιστο ἅγιο».
Συγγραφέας: Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος
Εκδότης: Θεομόρφου
ISBN: 978-9963-553-96-9
Γλώσσα: Ελληνικά
Έτος Έκδοσης: 2022
Τόπος Έκδοσης: Λευκωσία
Αριθμός Σελίδων: 64
Εξώφυλλο: Μαλακό
Διαστάσεις: 14χ21
Τιμή: €5.00
***
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
Βιβλιοπωλεῖο «Θεομόρφου»
Πλατεῖα Ἐλευθερίας 5, 2731 Περιστερώνα Λευκωσία
τηλ.: (+357) 22824811
e-mail: costas@immorfou.org.cy
Μόρφου Νεόφυτος: Γαβριήλ, ὁ ἀρχάγγελος τῆς Θεοτόκου (25.03.2022)
Κήρυγμα στὴν Ἀκολουθία τῆς Γ΄ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Παναγίας τοῦ Ἄρακος παρὰ τὴν κοινότητα Λαγουδερῶν τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (25.03.2022).
Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Ιερός Ναός Παναγίας – Ρόδον το Αμάραντον (Κουτραφάς): Δ’ Στάση Χαιρετισμών της Θεοτόκου (01.04.2022)
Την Παρασκευή 1 Απριλίου 2022 και ώρα 6:30 μ.μ. ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα προστεί της Ακολουθίας και θα αναγνώσει την Δ΄ Στάση των Χαιρετισμών της Θεοτόκου, στον Ιερό Ναό Παναγίας – Ρόδον το Αμάραντον (Κουτραφάς).
Ιερά Μονή Παναγίας Παντανάσσης: Αγρυπνία προς τιμήν της Οσίας μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας (31 Μαρτίου – 1 Απριλίου 2022)
Την Πέμπτη προς Παρασκευή, 31 Μαρτίου – 1 Απριλίου 2022 και ώρα 8:00 μ.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα προστεί της Αγρυπνίας με την ευκαιρία της μνήμης της Οσίας μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας, στην Ιερά Μονή Παναγίας Παντανάσσης, στο χωριό Κοτσιάτης (επαρχία Λευκωσίας).
Δύση ή Ανατολή; «Τι μυστήριο κρύβει το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά;»
Δύση ή Ανατολή;
Αλέξη Παπαχελά
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/opinion/561779617/dysi-i-anatoli/
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη κρίση ξυπνάει μέσα μας το δίλημμα: «Πού ανήκουμε, στη Δύση ή στην Ανατολή;». Οι αιώνες περνάνε, αλλά μοιάζουμε να μη θέλουμε να λύσουμε τον γρίφο. Από το «παπική τιάρα ή φέσι» έως τις μέρες μας ο διχασμός αυτός ελλοχεύει σε κρίσιμες στιγμές. Το βλέπουμε γύρω μας καθώς η κρίση στην Ουκρανία έχει δώσει ορμή σε ένα αντιδυτικό ξέσπασμα που αφορά σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Δεν έχει να κάνει με τη σκληρή κριτική στα λάθη των ΗΠΑ ή της Ευρώπης, ούτε με την υποκρισία εναντίον της Τουρκίας. Είναι κάτι πιο βαθύ και ενστικτώδες που βγαίνει από μέσα μας. Το είδαμε και το 2015 σε ένα άλλο, πιο δυναμικό κύμα που κόντεψε να μας σπρώξει από την άλλη πλευρά της Ιστορίας όταν η δικαιολογημένη, συσσωρευμένη οργή από την οικονομική κρίση στράφηκε κατά της Δύσης.
Ο τρόπος που την αντιμετωπίζουμε είναι ενίοτε σχιζοφρενικός. Απολαμβάνουμε τα «δικαιώματα» που μας εξασφαλίζει με τη συμμετοχή στα πιο κλειστά δυτικά κλαμπ, απεχθανόμαστε την έννοια των «υποχρεώσεων» που απορρέουν από αυτή. Μπαίνουμε εύκολα στον ρόλο του θύματος και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μια έντονη αίσθηση ανασφάλειας. Αντιλαμβανόμαστε, συνήθως πολύ καθυστερημένα, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και πως δεν διατίθεται κάποιο άλλο γεωπολιτικό μπλοκ που θα μας υιοθετήσει λύνοντας με ένα μαγικό και ανέξοδο τρόπο όλα μας τα προβλήματα. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού το έμαθε μέσα από ένα πανάκριβο φροντιστήριο το 2015.
Μια απλοϊκή εξήγηση είναι πως η Δύση απευθύνεται στη λογική, η Ανατολή στο θυμικό μας. Το συναισθηματικό μας κομμάτι είναι χορδή που μπορεί εύκολα να παίξει είτε ο περιστασιακός έμπορος του εθνολαϊκισμού είτε όποιος παίκτης το θεωρεί συμφέρον για εκείνον. Οι ιστορικοί μπορούν να το εξηγήσουν, αλλά δεν είναι κάτι περαστικό.
Ξέρω πολλούς που θεωρούν ότι ξεμπλέξαμε για τα καλά με αυτά τα διλήμματα μετά το 2015. Αμ δε! Κάνουν μεγάλο λάθος και δεν καταλαβαίνουν πως «ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος μας». Τα ρήγματα είναι ολοζώντανα και κρύβουν ασύλληπτη ενέργεια και δύναμη. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με αυτά, έχουν αντέξει στο πέρασμα των αιώνων.
Η Ιστορία θα μας δοκιμάσει πάλι. Πανδημία, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεωπολιτική βία και αστάθεια, ακρίβεια αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν «παλεύεται» εύκολα. Ηγεσία, ψυχραιμία, καλό ζύγι χρειάζονται.
Μια τελευταία παρατήρηση. Το απόλυτο κρας τεστ της σχέσης μας με τη Δύση θα είναι προφανώς η στάση της στην απευκταία περίπτωση μιας σύγκρουσης με την Τουρκία. Αν νιώσουμε ότι η Δύση μας προδίδει, όλα τα στοιχήματα δεν ισχύουν και τα ρήγματα της δυσπιστίας και του αντιδυτικισμού θα εκδηλωθούν με τρόπο εκρηκτικό. Ας το ξέρουν αυτό σύμμαχοι και εταίροι.
Τί μυστήριο κρύβει το άρθρο του Παπαχελά; Μεγαλώνει το μίσος των Ελλήνων κατά της Δύσης …Οσμίζονται ότι ξημερώνει η απελευθέρωσή μας ;
Πηγή: https://www.triklopodia.gr/
σχόλιο Γ.Θ : Διαβάστε το, οπωσδήποτε…
Οσμίζονται ότι ξημερώνει η απελευθέρωσή μας…
Ανησυχεί ο Παπαχελάς για πιθανή έκρηξη αντιδυτικισμού στην Ελλάδα
Τον κώδωνα του κινδύνου (για ποιους;) για το ενδεχόμενο κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων που θα μπορούσαν να εκτρέψουν την Ελλάδα από την οριοθετημένη πορεία της (το να είναι δηλαδή τσιράκι της Δύσης), κρούει με άρθρο του ο διεθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο ανόδου λαϊκιστικών κινημάτων (για τις έγχρωμες όμως επαναστάσεις που οι ίδιοι διοργανώνουν δεν μιλάει έτσι αυτός ο κύριος), μέσα από τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό και τις ιδιάζουσες συνθήκες που δημιουργεί η οικονομική κρίση και η εθνική υποβάθμιση της Ελλάδας.
Σε ένα άρθρο του… ο Αλέξης Παπαχελάς απευθύνεται ευθέως στους εταίρους και συμμάχους της Ελλάδας (κατακτητές και επικυρίαρχους δηλαδή), αναδεικνύοντας το πρόβλημα του υφέρποντος κοινωνικού διχασμού, της μεγάλης δύναμης των αντιδραστικών κινημάτων (έτσι λέμε τώρα τα απελευθερωτικά κινήματα) και τον κίνδυνο επανάκαμψης του αντιδυτικισμού (γιατί πότε έπαψε να κυριαρχεί ο αντιδυτικισμός; Η διατύπωση είναι πονηρή και προσπαθεί να ”παίξει” με την ψυχολογία και να μας φέρει σαν δεδομένο ότι τώρα ήμαστε φιλοδυτικοί οι Έλληνες).
Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος εστιάζει στις κοινωνικές ρηγματώσεις τις οποίες αξιολογεί ως υφιστάμενες, εγκαλώντας μάλιστα όσους θεωρούν ότι οι εποχές του λαϊκισμού (είπαμε… ότι τους ενοχλεί το βαφτίζουν ”λαϊκισμό”), όπως το 2015, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί (ακόμα το φυσάνε και δεν κρυώνει το δημοψήφισμα του ’15).
Στο άρθρο σκιαγραφείται η δυναμική κοινωνικού διχασμού, όχι όμως στη βάση πολιτικών επιλογών, αλλά των παραλείψεων από εταίρους και συμμάχους και ως απόρροια της δυναμικής των αλληλεπικαλυπτόμενων κρίσεων.
Η ανάλυση του άρθρου
Όπως αναφέρει το crisismonitor.gr ο Παπαχελάς αναδεικνύει το ζήτημα του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού ως υπαρκτό και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές.
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη κρίση ξυπνάει μέσα μας το δίλημμα: «Πού ανήκουμε, στη Δύση ή στην Ανατολή;». Οι αιώνες περνάνε, αλλά μοιάζουμε να μη θέλουμε να λύσουμε τον γρίφο. Από το «παπική τιάρα ή φέσι» έως τις μέρες μας ο διχασμός αυτός ελλοχεύει σε κρίσιμες στιγμές. (άλλο ένα ψυχολογικό τρικ. Σου δίνουν δύο επιλογές ως απάντηση για να μην σκεφτείς ΠΟΤΕ ότι η απάντηση είναι άλλη. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Δύση, ούτε Ανατολή. Είμαστε το Κέντρο. Η γέφυρα και το σημείο όπου όλοι οι άλλοι αυτοπροσδιορίζονται με βάσει την δική μας θέση. Για τους Παπαχελάδες πρέπει να ανήκουμε κάπου εκτός από εμάς).
Η επιλογή του αυτή αποτελεί το βασικό καμπανάκι, καθώς τώρα διαπιστώνεται ότι στην Ελλάδα υπάρχει ισχυρό φιλορωσικό κίνημα, το οποίο μέχρι πρότινος ήταν υφέρπον και εντασσόταν σε όλες ανεξαιρέτως τις κομματικές γραμμές. (Έχουν τρομάξει από την γενναία αντίδραση όλων αυτών των Ελλήνων του διαδικτύου που κατακεραυνώνουν την δυτική – χιτλερική προπαγάνδα των ελληνόφωνων τηλεσκουπιδιών. Βρίζουν την Ρωσία και τον Πούτιν και τους γυρνάει μπούμερανγκ).
Συνεχίζοντας, ο Αλέξης Παπαχελάς προσδιορίζει το κίνημα αυτό ως βαθύτερο από ιδεολογικά ρεύματα και το χαρακτηρίζει “ενστικτώδες”, άρα δύσκολα αντιμετωπίσιμο (θέλει να μας αντιμετωπίσει), με εκστρατείες λογικής:
Το βλέπουμε γύρω μας καθώς η κρίση στην Ουκρανία έχει δώσει ορμή σε ένα αντιδυτικό ξέσπασμα που αφορά σημαντικό μέρος της κοινωνίας (το γνωρίζει καλά ότι είναι η πλειοψηφία). Δεν έχει να κάνει με τη σκληρή κριτική στα λάθη των ΗΠΑ ή της Ευρώπης, ούτε με την υποκρισία εναντίον της Τουρκίας. Είναι κάτι πιο βαθύ και ενστικτώδες που βγαίνει από μέσα μας.
Όπως αναφέρει το κίνημα αυτό βγαίνει από μέσα μας και δεν περιορίζεται στα πραγματικά γεγονότα, τα οποία επίσης αναγνωρίζει ο αρθρογράφος. Η παρατήρηση αυτή αποτελεί το βασικό επιχείρημα του Αλέξη Παπαχελά για την ανάγκη ανάληψης δράσης… την οποία παρουσιάζει στη συνέχεια. (ανάληψη δράσεις… και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…)
Αναφερόμενος στη σχέση Ελλήνων-Δύσης την χαρακτηρίζει -ενίοτε- σχιζοφρενική, καθώς υποστηρίζει ότι οι Έλληνες δεν θέλουν το κόστος της συμμετοχής στα “κλειστά club” (ούτε το κόστος ούτε την συμμετοχή. Καμιά συνεργασία με τον διάβολο). Ασχέτως όμως της εκτίμησης του Αλέξη Παπαχελά, εντοπίζεται ένα ζήτημα: Η Ελλάδα καλείται πάλι να… πληρώσει. Το πώς, μένει να διαφανεί (Όλοι γνωρίζουν ότι είναι το Αιγαίο… εκτός τον Παπαχελά). Πάντως, από την προσέγγιση του αρθρογράφου δεν φαίνεται ότι πρόκειται για μια ακόμη οικονομική συναλλαγή.
Αναφερόμενος στο 2015, ο Αλέξης Παπαχελάς αποφεύγει ατοπήματα προς την κοινωνία και τα κόμματα, ρίχνει όμως την ευθύνη, εμμέσως πλην σαφώς, στους εταίρους της Ελλάδας, γράφοντας:
Το είδαμε και το 2015 σε ένα άλλο, πιο δυναμικό κύμα που κόντεψε να μας σπρώξει από την άλλη πλευρά της Ιστορίας (Στην απελευθέρωση από την σατανική σας ευρω-φυλακή) όταν η δικαιολογημένη, συσσωρευμένη οργή από την οικονομική κρίση στράφηκε κατά της Δύσης.
Αν και εν συνεχεία αναγνωρίζει ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έμαθε μέσα από ένα “πανάκριβο φροντιστήριο”, όπως αποκαλέι τη διαπραγμάτευση Τσίπρα και την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εν τέλει επισημαίνει ότι:
Ξέρω πολλούς που θεωρούν ότι ξεμπλέξαμε για τα καλά με αυτά τα διλήμματα μετά το 2015. Αμ δε! Κάνουν μεγάλο λάθος και δεν καταλαβαίνουν πως «ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος μας». Τα ρήγματα είναι ολοζώντανα και κρύβουν ασύλληπτη ενέργεια και δύναμη. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με αυτά, έχουν αντέξει στο πέρασμα των αιώνων (και θα αντέξουμε μέχρι το τέλος είτε το θέλουν είτε όχι).
Εδώ αναφέρεται πάλι σε… ασύλληπτη ενέργεια και δύναμη. Η διατύπωση αυτή έχει ιδιαίτερη δυναμική, καθώς φαίνεται να αντιφάσκει με την προηγούμενη διατύπωση, ενδεχομένως γιατί η κατάσταση είναι οριακή και ο ίδιος φοβάται ότι ενδεχομένως σε νέα ζητήματα να αλλάξουν οι ισορροπίες.
Μπαίνοντας στην κατακλείδα του κειμένου, απευθύνεται στην κυβέρνηση και ενδεχομένως στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γράφοντας:
Η Ιστορία θα μας δοκιμάσει πάλι. Πανδημία, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεωπολιτική βία και αστάθεια, ακρίβεια αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν «παλεύεται» εύκολα. Ηγεσία, ψυχραιμία, καλό ζύγι χρειάζονται.
Η τοποθέτηση αυτή είναι εξαιρετικά ηχηρή, χωρίς περιστροφές και προβλέπει νέα κοινωνική κρίση με αφορμή των πόλεμο στην Ουκρανία και καθώς συντρέχουν παράλληλες κρίσεις.
Καταλήγοντας, ο Παπαχελάς προειδοποιεί για σύγκρουση με την Τουρκία, ενδεχομένως όχι πραγματική, αλλά, όπως αναφέρει στη συνέχεια, “αν νιώσουμε ότι η Δύση μας προδίδει”
Μια τελευταία παρατήρηση. Το απόλυτο κρας τεστ της σχέσης μας με τη Δύση θα είναι προφανώς η στάση της στην απευκταία περίπτωση μιας σύγκρουσης με την Τουρκία. Αν νιώσουμε ότι η Δύση μας προδίδει, όλα τα στοιχήματα δεν ισχύουν και τα ρήγματα της δυσπιστίας και του αντιδυτικισμού θα εκδηλωθούν με τρόπο εκρηκτικό. Ας το ξέρουν αυτό σύμμαχοι και εταίροι (οι κατακτητές και επικυρίαρχοι που μας μισούν γιατί κρατάμε την αληθινή Αυτοκρατορική ταυτότητά μας, παρά την παρακμή μας…).
Σε αυτή την πρόταση μάλιστα χρησιμοποιεί την αγγλικής προέλευσης ατάκα (Τί να κάνουμε έτσι σκέφτεται… αγγλικά), “όλα τα στοιχήματα δεν ισχύουν”, η οποία δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα στα ελληνικά, αλλά ακούγεται υπέροχα στην μεταφρασμένη έκδοση “all bets are off”, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει σιγουριά για την στάση της Ελλάδας…
Αυτό πρακτικά μεταφράζεται στην πολιτική ορολογία ως ανησυχία για ήττα σε διεθνές γεωπολιτικό επίπεδο που θα δημιουργήσει αίσθηση προδοσίας σε τμήματα του λαού. Αυτό, σε συνδυασμό με άλλα υφέρποντα σύνδρομα, κόπωση και αγανάκτηση, θα μπορούσαν να αποβούν μοιραία, σύμφωνα πάντα με τον Παπαχελά.
Κλείνοντας μάλιστα, ο διευθυντής της Καθημερινής απευθύνεται άμεσα στους συμμάχους και εταίρους (Μην λέμε τα ίδια για αυτά τα λαμόγια…): ήτοι, πρώτα στους Αμερικανούς και μετά στους Ευρωπαίους, που, με βάση το γεωπολιτικό τους αποτύπωμα, είναι οι Γάλλοι, Βρετανοί και Γερμανοί, οι λήπτες του μηνύματος.
Αυτό το μήνυμα, άλλωστε, τονίζει και με διακριτή γραφή σε παράθεση στο άρθρο, θέλοντας έτσι να καταστήσει σαφές ότι δεν θα το χάσουν ακόμα και αυτοί που θα βιαστούν…
Όπου μπλε… Γ.Θ.
Περιστερωνάρι
Μεικτό χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, περί τα 53 χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας. Βρίσκεται στην κατεχόμενη από το 1974 από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής περιοχή της Κύπρου.
Το Περιστερωνάρι είναι κτισμένο στο δυτικό τμήμα της κεντρικής πεδιάδας, σε μέσο υψόμετρο 85 μέτρων. Από τον κόλπο της Μόρφου, που βρίσκεται στα βόρειά του, απέχει περί τα 2 χιλιόμετρα. Το ανάγλυφο του χωριού έχει μια κλίση προς τη θάλασσα.
Από γεωλογικής απόψεως, στη διοικητική του έκταση κυριαρχούν οι πρόσφατες αλλουβιακές αποθέσεις της Ολόκαινης γεωλογικής περιόδου, οι αποθέσεις του σχηματισμού Λευκωσίας (ασβεστολιθικοί ψαμμίτες, κροκάλες και ψαμμιτικές μάργες) και τα αμμοχάλικα της Πλειστόκαινης περιόδου, γνωστά σαν σύναγμα.
Το Περιστερωνάρι δέχεται μια χαμηλή μέση ετήσια βροχόπτωση που κυμαίνεται περί τα 310 χιλιοστόμετρα. Στην περιοχή του εκαλλιεργούντο, πριν από την τουρκική εισβολή του 1974, τα εσπεριδοειδή (πορτοκαλιές και κιτρομηλιές), τα σιτηρά και τα νομευτικά φυτά.
Η οδική σύνδεση του Περιστερωναριού με τη γύρω περιοχή δεν είναι πυκνή. Ένας μόνο σκυρόστρωτος δρόμος διασχίζει το χωριό και το συνδέει στα βόρεια με τον δρόμο Πύργου-Καραβοστασίου-Μόρφου (περί τα 3 χμ.) και στα νοτιοανατολικά με το Καλό Χωριό Λεύκας (περί τα 3 χμ.).
Πολλοί από τους κατοίκους του χωριού απασχολούνταν στις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις και στα μεταλλεία της περιοχής. Η σιδηροδρομική γραμμή που μετέφερε μετάλλευμα στις εγκαταστάσεις της περιοχής Ξερού-Καραβοστασίου περνούσε δίπλα από το χωριό, προερχόμενη από το γειτονικό μεταλλείο της Σκουριώτισσας.
Το χωριό υφίστατο κατά τα Μεσαιωνικά χρόνια με την ίδια ακριβώς ονομασία. Βρίσκεται επίσης σημειωμένο σε παλαιούς χάρτες ως Peristeronari. Όπως και στην περίπτωση των τριών κυπριακών χωριών τα οποία φέρουν και αυτά την ονομασία Περιστερώνα (η), έτσι κι αυτού του χωριού η ονομασία προέρχεται από το περιστέρι και υποδηλώνει χώρο εκτροφής περιστεριών στο παρελθόν. Η ονομασία του χωριού, πάντως, πρέπει να είναι παλαιότερη της περιόδου της Φραγκοκρατίας, δηλαδή πριν αρχίσει να χρησιμοποιείται στην Κύπρο η ξενική λέξη πεζούνιν για το περιστέρι. Μπορούμε συνεπώς να υποθέσουμε ότι ο οικισμός υφίστατο από τα Βυζαντινά χρόνια.
Ο ιστορικός Φλώριος Βουστρώνιος (16ος αιώνας) αναφέρει το χωριό, γράφοντας την ονομασία του ακριβώς Peristeronari. Σημειώνει ότι ήταν ένας των οικισμών που υδρεύονταν από τον ποταμό Καρκώτη. Δίνει όμως και την πληροφορία ότι: Κατά την αναδιανομή των φέουδων, που έκανε ο βασιλιάς της Κύπρου Ιάκωβος Β΄ μετά την άνοδό του στο θρόνο το 1460, το Περιστερωνάρι δόθηκε ως φέουδο, με φοροαπαλλαγή, στον αξιωματούχο Μανώλη Ζέμπε.
Σχετικά με την αρχαία πόλη Αίπεια, είναι αμφίβολο εάν αυτή βρισκόταν πράγματι στον χώρο όπου αναφέρει ο Αθ. Σακελλάριος. Στο Περιστερωνάρι, πάντως, δεν έχουν γίνει πλήρεις ανασκαφικές εργασίες κι έτσι δεν γνωρίζουμε πολλά για τον εκεί αρχαιολογικό χώρο. Εξάλλου η περιοχή του, απρόσιτη από το 1974, δεν κατέστη δυνατό να διερευνηθεί περισσότερο.
Το Περιστερωνάρι, ευρισκόμενο κοντά στην αρχαία πόλη των Σόλων, έχει αρχαιότητες στη διοικητική του έκταση η οποία ήταν κατοικημένη κατά την Αρχαιότητα, οπότε ανήκε, προφανώς, στο βασίλειο των Σόλων. Μάλιστα παλαιότεροι ερευνητές και μελετητές υποστήριξαν ότι μέχρι την περιοχή του χωριού εκτεινόταν η αρχαία πόλη Αίπεια. Ο Αθανάσιος Σακελλάριος (Τά Κυπριακά, τόμος Α’, 1890, σ. 135), ονομάζει το χωριό αυτό Περιστερώνα αντί Περίστερωνάρι και γράφει:
…Πρός νότον δέ τῆς κώμης ταύτης [της Λεύκας] εὑρίσκονται ἐρείπια ἀρχαίας πόλεως, ἐκτεινόμενα μέχρι τοῦ Καλοῦ Χωριοῦ καί τῆς Περιστερῶνας. Ταῦτα πιθανῶς εἶνε ἡ πόλις Αἰπεῖα, κειμένη κατά τόν Πλούταρχον ὑπεράνω τῶν Σόλων…
Φαίνεται ότι για το Περιστερωνάρι εχρησιμοποιείτο και η ονομασία Περιστερώνα. Μάλιστα κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, και προκειμένου το χωριό να ξεχωρίζει από την κοντινή Περιστερώνα (Μόρφου), ονομαζόταν Presteron da la Mountaine (Ορεινή Περιστερώνα).
Οι Τούρκοι ονόμαζαν από παλιά το χωριό Cengizköy, που σημαίνει γενναίο χωριό. Την ίδια ονομασία του δίνουν και σήμερα.
Πηγή: http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=8744&-V=limmata
Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας
Κατεχόμενο χωριό της Λευκωσίας, 250 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Βρίσκεται 3 περίπου χμ. στα δυτικά του δρόμου Λευκωσίας – Μύρτου και κάπου 24 χμ. από τη Λευκωσία. Το χωριό είναι χτισμένο στα ανατολικά ριζά ενός μικρού οροπεδίου, που η ψηλότερη του κορφή φτάνει τα 363 μέτρα. Ψηλά στο τραπεζοειδές οροπέδιο βρίσκεται μαρωνίτικο μοναστήρι, όπου πριν από την εισβολή μόναζαν δυο-τρεις μοναχοί. Η θέα από το ύψωμα αυτό προς τον κάμπο της Μόρφου και γενικά της Μεσαορίας είναι υπέροχη.
Στην Αγία Μαρίνα καλλιεργούνται τα σιτηρά, ιδιαίτερα το σιτάρι και το κριθάρι. Καλλιεργούνται επίσης τα κτηνοτροφικά φυτά και σε μικρότερο βαθμό οι αμυγδαλιές. Ανεπτυγμένη, σε περιορισμένη κλίμακα, είναι η κτηνοτροφία αιγοπροβάτων. Το 1973 εκτρέφονταν από 64 κτηνοτρόφους 3.914 κατσίκες και 1.197 πουλερικά.
Η Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας κατοικείται από Μαρωνίτες κι είναι ένα από τα τέσσερα χωριά (τα υπόλοιπα: Κορμακίτης, Ασώματος, Καρπασία) τα οποία μέχρι την τουρκική εισβολή κατοικούνταν από Μαρωνίτες. Κατά την απογραφή του 1960, ο συνολικός πληθυσμός των Μαρωνιτών στην Κύπρο ανερχόταν σε 2.752 κατοίκους, που αποτελούσαν το 0.5% του ολικού πληθυσμού της Κύπρου.
Το χωριό αυτό προφανώς είχε ιδρυθεί κατά τα Βυζαντινά χρόνια. Υφίστατο δε κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Σε χάρτη της περιόδου της Βενετοκρατίας το χωριό βρίσκεται σημειωμένο ως S. Marina. Ως φέουδο, υπαγόταν διοικητικά στο διαμέρισμα της Πεντάγυιας. Το χωριό απαριθμεί μεταξύ των 19 μαρωνίτικων οικισμών της Κύπρου ο Ιησουίτης ιερωμένος Dandini, το 1596. Σήμερα οι Τούρκοι ονομάζουν το χωριό Gurpinar, που σημαίνει μεγάλη πηγή (κεφαλόβρυσο). Υπάρχουν αρχαιότητες στην περιοχή του χωριού, των Προϊστορικών χρόνων. Υπάρχουν επίσης ίχνη για κατοίκηση και κατά τα Βυζαντινά χρόνια. Κοντά στο χωριό, εξ άλλου, βρίσκεται η παλαιά εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Ρηγάτη.
Ένας παλαιός επισκέπτης της Κύπρου, ο καθηγητής της θεολογίας Τζιρόλαμο Νταντίνι, που πέρασε από το νησί το 1596-7 ως απεσταλμένος του πάπα Κλήμεντος Ζ’ προς τους Μαρωνίτες του Λιβάνου, μνημονεύει και την Αγία Μαρίνα (γράφοντας Sandamarina), ως ένα των μαρωνίτικων χωριών της Κύπρου.
Από γεωλογικής απόψεως, στη διοικητική έκταση του χωριού κυριαρχούν οι αποθέσεις του φλύσχη της Κυθρέας, οι αποθέσεις του σχηματισμού Αθαλάσσας (ασβεστολιθικοί ψαμμίτες και άμμοι), οι αποθέσεις του σχηματισμού Πάχνας (εναλλασσόμενες στρώσεις κρητίδων, μαργών και ψαμμιτών), οι προσχώσεις των αναβαθμίδων και οι αποθέσεις του σχηματισμού Λαπήθου (σειρά πελαγικών κρητίδων, μαργών και ασβεστόλιθων). Πάνω στα πετρώματα αυτά αναπτύχθηκαν ξερορεντζίνες, καφκάλλες και ασβεστούχα εδάφη.
Η μέση ετήσια βροχόπτωση που δέχεται το χωριό κυμαίνεται περί τα 350 χιλιοστόμετρα.
Η Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας συνδέεται στα ανατολικά με το χωριό Σκυλλούρα (περί τα 4 χμ.) και στα βορειοδυτικά με το χωριό Δυο Ποταμοί (περί τα 5 χμ.).
Σε απόσταση 2,5 χμ. από το χωριό βρίσκονται τα κατάλοιπα βυζαντινής πόλης στην τοποθεσία Φλούη. Η εκκλησία του αγίου Ιωάννη του Κοκκινόκρεμμου, από τον κόκκινο βράχο που ορθώνεται από πάνω, είχε ανακαινισθεί πρόσφατα.
Πηγή: http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=12466&-V=limmata
