Εκ του Ιερού Ναού Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στο Μένικο:
Την Τετάρτη, 22 Μαρτίου 2023 στις 6:00 μ.μ., στο αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Μενίκου, θα πραγματοποιηθεί ομιλία από τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου αρχιμ. Φώτιο Ιωακείμ με θέμα “Ο Σταυρός του Χριστού και ο σταυρός στη ζωή του πιστού”.
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι!
Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ Β’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ )
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 12-16
Ἀδελφοί, βλέπετε, μή ποτε ἔσται ἔν τινι ὑμῶν καρδία πονηρὰ ἀπιστίας ἐν τῷ ἀποστῆναι ἀπὸ Θεοῦ ζῶντος, ἀλλὰ παρακαλεῖτε ἑαυτοὺς καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν ἄχρις οὗ τὸ σήμερον καλεῖται, ἵνα μὴ σκληρυνθῇ ἐξ ὑμῶν τις ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας· μέτοχοι γὰρ γεγόναμεν τοῦ Χριστοῦ, ἐάνπερ τὴν ἀρχὴν τῆς ὑποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν, ἐν τῷ λέγεσθαι· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν τῷ παραπικρασμῷ. Τινὲς γὰρ ἀκούσαντες παρεπίκραναν, ἀλλ᾽ οὐ πάντες οἱ ἐξελθόντες ἐξ Αἰγύπτου διὰ Μωϋσέως.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ Β’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ )
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
1: 35-44
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀπῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς ἔρημον τόπον, κἀκεῖ προσηύχετο. καὶ κατεδίωξαν αὐτὸν ὁ Σίμων καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ, καὶ εὑρόντες αὐτὸν λέγουσιν αὐτῷ ὅτι πάντες σε ζητοῦσι. καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἄγωμεν εἰς τὰς ἐχομένας κωμοπόλεις, ἵνα καὶ ἐκεῖ κηρύξω· εἰς τοῦτο γὰρ ἐξελήλυθα. καὶ ἦν κηρύσσων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν εἰς ὅλην τὴν Γαλιλαίαν καὶ τὰ δαιμόνια ἐκβάλλων. Καὶ ἔρχεται πρὸς αὐτὸν λεπρὸς παρακαλῶν αὐτὸν καὶ γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων αὐτῷ ὅτι Ἐὰν θέλῃς δύνασαί με καθαρίσαι. ὁ δὲ Ἰησοῦς σπλαγχνισθεὶς, ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἥψατο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· Θέλω, καθαρίσθητι· καὶ εἰπόντος αὐτοῦ εὐθέως ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ ἡ λέπρα, καὶ ἐκαθαρίσθη. καὶ ἐμβριμησάμενος αὐτῷ εὐθέως ἐξέβαλεν αὐτόν καὶ λέγει αὐτῷ· Ὅρα μηδενὶ μηδὲν εἴπῃς, ἀλλ’ ὕπαγε σεαυτὸν δεῖξον τῷ ἱερεῖ καὶ προσένεγκε περὶ τοῦ καθαρισμοῦ σου ἃ προσέταξε Μωϋσῆς, εἰς μαρτύριον αὐτοῖς.
Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στην Ακολουθία της Β΄ Στάσεως των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου, που τελέσθηκε στον ιερό ναό Παναγίας Θεοτόκου της «Απολυτρώσεως των Εξηρτημένων» της κοινότητος Κανναβιών-Αγίας Ειρήνης της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (22.3.2019).
Πατέρες μου και αδελφοί μου,
Με μεγάλη χαρά ήλθαμε σήμερα στην ευλογημένη κοινότητα των Κανναβιών, για να απαγγείλομε ενώπιον της θαυματουργής εικόνος της Παναγίας της Απολυτρώσεως των Εξηρτημένων τη Β΄ Στάση των Χαιρετισμών της Θεοτόκου.
Ξέρετε τί εσκεπτόμουν τώρα που προσκυνούσα την Παναγίας μας εδώ; Της Παναγίας, εσκέφθηκα, και ίσως να ‘χω λάθος, αλλά νομίζω δεν έχω. Της Παναγίας της εφορτώσαμε όλες τες δικές μας αδυναμίες. Της Παναγίας της εφορτώσαμε όλες τες δικές μας δυσκολίες. Αυτά που δεν μπορούμε εμείς να επιτύχομε, τα αναθέσαμε σε ποικίλα εικονίσματα της Παναγίας: Δεν έχουν οι γυναίκες μας γάλα; Εφεύραμε την Παναγία τη Γαλακτοτροφούσα. Δεν έχομε βροχές; Έχομε την Παναγία την Βροχοκυρά. Δεν έχομε ελευθερία, που πάντα η Κύπρος ήταν διψασμένη για βροχές και ελευθερία; Έχομε την Παναγία την Ελευθερώτρια. Δεν μπορούμε να κουμαντάρομε τα παιδιά μας και να τα κρατήσομε καθαρά από ουσίες ναρκωτικές; Δεν μπορούμε να κρατήσομε τον εαυτό μας μακριά από το αλκοόλ και γινόμεθα αλκοολικοί, εξηρτημένοι από αυτή την ιδιότητα του κρασιού; Δεν αντέχομε εις τον πειρασμό της τύχης και των τυχερών παιχνιδιών; Ψάξαμε, βρήκαμε, ότι οι Ρώσοι προηγήθηκαν από μας και είχαν από τον 16ο αιώνα εικόνα και τώρα την αναβίωσαν στα νεώτερα χρόνια μετά την αθεΐα, την Παναγία που λυτρώνει τους εξηρτημένους αδελφούς από ναρκωτικά, από αλκοόλ, από τυχερά παιχνίδια, από ποικίλες ουσίες, ακόμη και αυτό το τσιγάρο που δεν είναι αθώο. Ακόμη και όλα αυτά τα ταπεινά, Παναγία μου, που εμείς, ως πνευματικοί πατέρες, πρώτα οι κληρικοί, οι αρχιερείς και οι ιερείς που δεν κατορθώνομε να αλλάξομε τα παιδιά μας προς τον δρόμο του Υιού σου, σου το φορτώσαμε και αυτό εσένα. Και σου είπαμε, Παναγία μου, ανάλαβε και το έργο της απεξάρτησης εσύ.
Προσπαθούμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά σήμερα είναι τόση μεγάλη η δαιμονική ενέργεια, που όσα και να πράξουμε εμείς, κάθε τι ανθρώπινο ηττάται ενώπιον της δαιμονικής ενέργειας που εμείς αυξάνομε, που εμείς προκαλούμε, ένεκεν των πολλών εκτρώσεων, των πολλών σαρκικών αμαρτιών, της πολλής μαγείας και της πολλής βλασφημίας και αποστασίας από τον δρόμο του Χριστού μας, όπως μου είπε ένας σύγχρονος άγιος. Ένεκεν όλων αυτών, τα παιδιά χάνουν πλέον το νόημα της ζωής. Εμείς οι ποιμένες και οι γονείς τους και οι παππούδες και οι γιαγιάδες, δεν μπορούμε να τα εμπνεύσουμε να πουν ένα «Πάτερ ἡμῶν». Να κάμουν το σταυρό τους. Να κάμουν ένα προσκύνημα. Δεν τα μάθαμε τα παιδιά μας να μετανοούν, ενώ τους εδώσαμε πολλά άλλα. Και γαλλικά και πιάνα και αγγλικά και φροντιστήρια και γνώσεις ανθρώπινες, αλλά δεν τους εδώσαμε το Φως που η Παναγία εγέννησε, η Θεοτόκος, η μητέρα του Φωτός.
Όλα αυτά, Παναγία μου, τα ανάλαβες εσύ. Και σε ευχαριστούμε, που σ᾿ αυτή την ταπεινή κώμη, ανάμεσα σε Σολέα και Πιτσιλιά, ευρίσκεται αυτή η εικόνα σου πλέον τα τελευταία χρόνια η θαυματουργή και δίδει δύναμη και θέληση, σ᾿ αυτούς που δεν έχουν δύναμη, που δεν έχουν θέληση να αλλάξουν τη ζωή τους. Που πολλές φορές θέλουν αλλά δεν μπορούν.
Λέει και ο απόστολος Παύλος. Ποιος; Ένας απόστολος Παύλος. «Ἃ μὴ θέλω, πράττω». Αυτά που δεν θέλω, όμως τα πράττω. «Ταλαίπωρος ἄνθρωπος, λέει, τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ θανάτου. Τῆς θελήσεως». Και έρχεται το σώμα του Χριστού, η αγία Εκκλησία μας είναι το σώμα, το Θεανθρώπινο σώμα του Χριστού μας. Αυτό το σώμα που η Παναγία εδάνεισε στον Θεό Λόγο και «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς παρθένου», εγεννήθη εκεί εις την Βηθλεέμ και σε λίγες μέρες, θα γιορτάσουμε τες απαρχές αυτής της σαρκώσεως με την μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Και έρχεται λοιπόν η Θεοτόκος μας και μας προσφέρει αυτό το σώμα, το οποίον είναι η Εκκλησία μας, το Θεανθρώπινο, επαναλαμβάνω, σώμα. Και μας λέει, μέσα σ᾿ αυτό το σώμα, μέσα σ᾿ αυτή «τὴν μίαν ἁγίαν, καθολική, ἀποστολική Ὀρθόδοξην Ἐκκλησία», θα μάθετε να μετανοείτε. Να μάθετε να ασκητεύετε. Ο καθένας κατά τη δύναμή του. Αλλά, αυτό που μπορώ, να το δώσω του Χριστού. Ούτε αυτό δεν το μάθαμε εις τα παιδιά μας. Να τους πούμε, παιδί μου, μπορείς να κάμεις το ολίγον; Κάνε το. Το πολύ, θα το προσθέσει ο Θεός. Ούτε αυτό δεν τους το μάθαμε.
Μου έλεγε ένας εκ των συγχρόνων αγίων γερόντων, μαθητής του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, ο γέρων Ευμένιος, από την Κρήτη. Ο Σαριδάκης στο επίθετο. Όταν του έλεγα, νέο παιδί τότε φοιτητής, γέροντα, θέλω να αλλάξω τα λάθη και τα πάθη του εαυτού μου, να τα μεταμορφώσω, αλλά βλέπω ότι συνεχώς τα επαναλαμβάνω. Για λίγο καιρό σταματώ, μετά συνεχίζω. Γιατί να συμβαίνει αυτό. Και ακούτε, τι ωραία απάντηση μου έδωσε. Αυτό, παιδί μου, συμβαίνει γιατί θέλουμε να αλλάξουμε αλλά φαίνεται θέλουμε λίγο. Αν θέλαμε πολύ και αν είχαμε πολλή πόθο, θα τα καταφέρναμε. Και θα μας βοηθούσε και η Παναγία. Αλλά θέλουμε λίγο. Και του λέω, εμείς που θέλουμε λίγο τί κάμνουμε. Και μου είπε, να μιλάς του Χριστού απλά. Όπως μιλά ο γέρων Ιάκωβος της Εύβοιας απλά, στην εικόνα του αγίου Δαβίδ. Και να του λες, «Χριστέ μου, Παναγία μου, θέλω να αλλάξω. Θέλω να διορθώσω τον εαυτό μου αλλά θέλω λίγο. Βοήθα με εσύ», ο οποίος Χριστός, έχεις το τέλειο ανθρώπινο θέλημα και το τέλειον θείο θέλημα. Βοήθα με Εσύ, να πολλύνω (αυξήσω) το θέλω μου. Να αυξήσω τον πόθο μου για Σένα, την αγάπη μου για το σώμα Σου, για την Εκκλησία μας.
Και τότε, όταν αυτά μιλάς του Χριστού και της Παναγίας με την καρδιά σου την πονεμένη, το λίγο σου θα το κάμει πολύ. Τη μικρή σου επιθυμία θα την κάμει πόθο. Και τη σπίθα θα την κάμει πυρκαγιά. Έτσι να μάθομε να μιλούμε του Χριστού μας. και εξαιρέτως εις την Παναγία μας. Μάλλον, πρώτα μαθαίνουμε να μιλούμε έτσι, να προσευχόμεθα έτσι στην Παναγία μας και αυτή σιγά-σιγά ως μητέρα και ως οδηγήτρια όπως ονομάζεται από τον απόστολο Λουκά, μας οδηγεί εις τον Υιόν της.
Και κάτι τελευταίο που σήμερα με αφορμή την παρουσία μου κοντά σας, ερχόταν συνεχώς εις την καρδιά μου, τί διαβάσαμε στην αρχή-αρχή των Οίκων, των Χαιρετισμών δηλαδή: «Ἤκουσαν οἱ ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων, τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν». Λέει για τη στιγμή, που ήταν ο Χριστός και η Παναγία μας εις την Βηθλεέμ. Εις το σπήλαιο της Βηθλεέμ. Και εκεί, οι Ποιμένες, οι βοσκοί δηλαδή, ήκουσαν τους Αγγέλους να υμνούν την παρουσία του Χριστού. Ποιαν παρουσία του Χριστού. Την πρώτη παρουσία, την ένσαρκο παρουσία του Χριστού. Εκείνη τη στιγμή που εγεννήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Και τι έκαμαν αυτοί οι Ποιμένες; «Καὶ δραμόντες ὡς πρὸς ποιμένα, θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν ἄμωμον ἐν τῇ γαστρὶ Μαρίας βοσκηθέντα. Και έτρεξαν, λέει. Ἔδραμαν, σημαίνει πηγαίνω με βήμα ταχύ. Εξ ου και απόδρασις, όταν κάποιος αποδρά. Καὶ ἔδραμαν, λέει, σαν να πήγαιναν σε ποιμένα. Σε άνθρωπο δηλαδή που κουμαντάρει έναν ολόκληρο κοπάδι. Και τι θεωρούσι; Τι είδαν, ενώ πήγαιναν για ποιμένα; Είδαν έναν «μικρὸ ἀμνὸν ἄμωμον». Ένα μικρό προβατάκι άμωμο, χωρίς μώμο, χωρίς ακαθαρσία, χωρίς αμαρτία, αναμάρτητο. Και αυτός ο μικρός άμωμος αμνός, αυτό το μικρό προβατάκι, είχε τη δυνατότητα να βόσκει εις τη γαστέρα της Μαρίας, της Παναγίας, εννιά ολόκληρους μήνες. Από 25 του Μάρτη έως 25 του Δεκέμβρη.
Μας περιγράφει εδώ την απαρχή της γιορτής που έρχεται. Του Ευαγγελισμού. Που κατέληξε αυτή η γιορτή στη μητρόπολη των εορτών, στα Χριστούγεννα. Και ότι η πιο απλοί και αγράμματοι άνθρωποι, οι βοσκοί, μπορούσαν, είχαν καθαρά αυτιά, λόγο της απλότητάς τους και της ακακίας τους για να ακούν τους αγγέλους. Αυτοί τελικά, λέει, είναι οι πραγματικοί ποιμένες, οι οποίοι έτρεξαν για να βρουν έναν Δεσπότη. Και αντί να βρουν Δεσπότη, βρήκαν έναν ταπεινό αρνάκι να κάθεται ως βρέφος Ιησούς στις αγκαλιές της μάνας του, της Παναγίας.
Λοιπόν, σήμερα, αδελφοί μου, έχουμε ανάγκη από βοσκούς. Από ποιμένες. Από ανθρώπους οι οποίοι να μπορούν να ακούν τους αγγέλους. Μπορώ εγώ ως επίσκοπος της Μόρφου, σιγά-σιγά, παρακαλώντας την Παναγία και τον Χριστό, να μου δώσει πραότητα, ταπείνωση και απλότητα, το θέλημά Του να γίνει θέλημά μου. Η αγάπη του Χριστού μου να γίνει αγάπη μου. Ο πόθος του Χριστού μου να γίνει πόθος μου. Τότε και τα πνευματικά μου παιδιά θα γίνονται καλύτερα. Γιατί; Γιατί θα γίνομαι ταπεινός όπως τον Χριστό, που έτρεξαν οι βοσκοί και αντί να βρουν έναν δεσπότη, και μετά οι Μάγοι που ήρθαν από την Περσία και αντί να βρουν αυτοί έναν βασιλέα, βρήκαν έναν δούλο, έναν απλό παιδάκι. Και ξαφνιάστηκαν. Και πληροφορείτο η καρδία τους, ότι αυτό το παιδάκι είναι ο Θεός που έπλασε τα σύμπαντα. Που έπλασε τον άνθρωπο. Που θα νικήσει τον θάνατο στον Γολγοθά. Που θα νικήσει τον διάβολο και την αμαρτία την ανθρώπινη. Και είναι αναμάρτητος. Άμωμος αμνός. Και το άκουαν μέσα τους. Αλλά Τον έβλεπαν τόσο ταπεινό, που εξεπλήττοντο. Και έλεγαν όλα αυτά τα «Χαῖρε».
Αν εμείς στη ζωή μας την καθημερινή, ο καθένας στο χωριό του, στην πόλη του, στο σπίτι του με τα παιδιά μας, με τα εγγόνια μας, με τους φίλους μας, γινόμαστε μικρότεροι, ταπεινότεροι, θα έχομε μεγαλύτερα αποτελέσματα. Στην επικοινωνία μας με τους ανθρώπους, με τους αγίους, με την Παναγία μας, στο τέλος-τέλος με τον Χριστό. Το πρόβλημά μας είναι ένα. Δεν μπορούμε να ταπεινωθούμε. Όπως ένας ολόκληρος Θεός εταπεινώθηκε και έγινε βρέφος.
Βλέπετε στην εικόνα του χωριού σας, μέσα σε έναν ποτήριον είναι ο Χριστός. Έναν παιδάριο που ευλογεί. Ως Δεσπότης ευλογεί. Αλλά είναι παιδάριον. Και είναι μέσα στο Άγιον Ποτήριον. Ένας Θεός που σμικρύνεται τόσο πολύ για να τον χωράει έναν κουταλάκι. Για να μπορέσει να χωρέσει μέσα στο στόμα μας. Μέσα στο σώμα μας. Να τα σκεφτόμαστε αυτά. Και επειδή καθημερινά, συνηθίσαμε τον νου μας να περηφανεύεται και να γίνεται αυθαίρετος και εγωιστής, άμα αρχίσουμε αυτά να σκεφτόμαστε, ο νους μας πλέον αρχίζει και γίνεται πιο ταπεινός. Και όταν λέμε πιο ταπεινός, γίνεται περισσότερο Χριστός. Χριστοειδής. Καθότι η ταπείνωσις είναι το ένδυμα της θεότητας.
Αυτά είχα να πω σήμερα στην αγάπη σας. Ευχηθείτε εσείς για μας που λέμε τους μεγάλους λόγους και εμείς για σας. Να έχομε Καλό Στάδιο σ᾿ αυτές τις μέρες της νηστείας, κατά τη δύναμη του καθενός. Συμμετοχή στις Ακολουθίες μας, που είναι πολλές. Στις Λειτουργίες. Προηγιασμένες και τες άλλες τες τέλειες. Και να έχομε πόθο Χριστού. Να συναντήσουμε αυτό τον Ποιμένα. Να τον φάμε και να τον πιούμε «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον».
Και όταν αυτά γίνονται με πόθο και όποτε είναι λίγος ο πόθος, είπαμε στην αρχή του κηρύγματος. Μιλούμε της Παναγίας να αυξάνει τον πόθο μας, την επιθυμία μας για Θεό. Και τότε τα παιδιά μας, και τότε τα έκγονά μας θα μας ακολουθούν. Γιατί βλέπουν ότι οι μεγάλοι δεν είναι λόγια. Είναι ταπεινοί άνθρωποι. Αυτό λείπει σήμερα, αγαπητοί μου, από την κοινωνία μας. Και έχει τόση φθορά και τόση διαφθορά. Η ταπείνωση λείπει.
Ας αρχίσομε εμείς οι Χριστιανοί, εμείς οι πιστοί ή έστω ολιγόπιστοι, αυτή την προσπάθεια. Και με την καθοδήγηση ενός πνευματικού, να εισέλθομε στο μυστήριο της άκρας ταπείνωσης του Δεσπότη Χριστού. Του καλού Ποιμένος, που γίνεται και αμνός.
Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).
Σήμερα δὲν διαβάζεται Ἀπόστολος και Εὐαγγέλιον.
Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ κήρυγμα «Τὰ Τέμπηˑ στὰ χρόνια μας δώσαμε πολλὰ δικαιώματα στὸν πειρασμό…» τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου (03.03.2023)…
Ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: Ὁμιλία στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας
Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.
Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως.
Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον, στήν πραγματικότητα βλέπουμε τόν Ζῶντα Θεό. Αὐτός εἶναι ἡ ζῶσα Εἰκών τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Διαφυλάσσοντας τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεφύλαξε τόν ἄνθρωπο, διεφύλαξε τόν Χριστό ὡς ἄνθρωπο. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά βρῆ σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τήν θεία Εἰκόνα, τήν ζῶσα θεία Εἰκόνα, τήν ὁποία ἐμεῖς ἀμαυρώσαμε μέ τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη, τήν παραμορφώσαμε, τήν καταξέσαμε ὅλη μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή μας. Ὅπως λέγεται στούς θαυμάσιους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους, ὁ Κύριος κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ Εἰκόνα», νά ἀνακαινίσῃ τήν Ἰδική Του Εἰκόνα στόν ἄνθρωπο· «φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», πού ἐφθάρη δηλαδή μέ τά ἐλαττώματά μας καί μέ τίς ἁμαρτίες μας, καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μία παραμορφωμένη, μία δύσμορφη, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός, κατεβαίνοντας σέ αὐτόν τόν κόσμο σάν καθαρή, ὁλοκάθαρη Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεός, ἔδειξε τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος, πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο.
Πῶς πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ἐμεῖς σέ αὐτόν τόν κόσμο πραγματικά πολεμᾶμε, συνέχεια πολεμᾶμε γι’ αὐτήν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας. Ποιός μᾶς τήν κλέβει; Ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι. Πρῶτος εἰκονομάχος εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία δέν θέλει τόν Θεό. Δέν θέλει τόν Θεό οὔτε μέσα στόν ἄνθρωπο, οὔτε μέσα στόν κόσμο γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί διά τῆς ἁμαρτίας κατεξοχήν εἰκονομάχος εἶναι ὁ Σατανᾶς καί οἱ ἄγγελοί του, οἱ ἀπαίσιοι δαίμονες.
Ἐκεῖνοι εἶναι πού κλέβουν τήν ψυχή μας, πού σωρεύουν ἁμαρτίες στήν ψυχή μας καί κατακαλύπτουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα μας. Μέ τό μαῦρο κατράμι τῆς ἁμαρτίας ἀλοίφουν τήν θεία Εἰκόνα πού εἶναι μέσα στήν ψυχή μας. Καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ζῆ ἀμετανόητος μέσα στήν ἁμαρτία, ὅταν δέν πολεμᾶ κατά τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅταν μένει σέ αὐτές, ὅταν δέν τίς ἐξομολογῆται, τί ἀπομένει ἀπό τήν ψυχή του; Ἀπομένει ἡ θεία Εἰκόνα πασαλειμένη μέ τό μαῦρο πῦον τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Φρικτό θέαμα, φοβερή ντροπή!
Τί σημαίνει λοιπόν νά εἶσαι Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Σημαίνει, ἀδελφοί, τό ἑξῆς: Ἐμεῖς ἔχουμε νοῦ, ἀλλά ὁ νοῦς μας εἶναι εἰκόνα τοῦ νοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Ἐμεῖς ἔχουμε θέλησι, ἀλλά ἡ θέλησις εἶναι εἰκόνα τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Ἐμεῖς ἔχουμε αἴσθησι, ἔχουμε καρδιά, ἀλλά αὐτά εἶναι εἰκόνα θείων αἰσθήσεων μέσα μας.
Ἐμεῖς ζοῦμε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς εἴμαστε ὡσάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ ἀθάνατες, ἀλλά αὐτό εἶναι εἰκόνα τῆς ἀθανασίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε θεοειδεῖς, γιά νά ζοῦμε μέσα σέ αὐτόν τόν κόσμο δι’ Αὐτοῦ, γιά νά σκέπτεται πάντοτε ὁ νοῦς μας: πρόσεχε ἀπό Ποιόν εἶσαι, εἶσαι ἀπό τόν Θεό, νά κάνῃς καθαρές σκέψεις, σκέψεις θεϊκές. Τότε τό θέλημά μας εἶναι τέλειο καί ὑγιές, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πρωτότυπό του. Ἡ αἴσθησίς μας τότε εἶναι καθαρή, ὑγιής, θεϊκή, ὅταν εὐθυγραμμίζεται πρός τήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ.
Ἄς μᾶς καθαρίσῃ Αὐτός ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό κάθε πάθος, ἀπό κάθε θάνατο. Ἄς μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό κάθε διάβολο, γιά νά μποροῦμε νά εἴμαστε πραγματικά ζῶσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἐπί τῆς γῆς ἕνα θεῖο μεγαλεῖο. Ἄνθρωπε! Ἀδελφέ! Ποτέ μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι μικρός Θεός μέσα στήν λάσπη! Μέσα στήν λάσπη τοῦ σώματός σου ἐσύ ἔχεις τήν ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Πρόσεχε πῶς ζῆς. Πρόσεχε τί κάνεις μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μέσα σου. Πρόσεχε, –ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! Διότι ἡ ζωή μας ξεκινᾶ ἀπό τήν γῆ καί καταλήγει στό πάμφωτο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γιά νά δώσουμε ἐκεῖ ἀπολογία τί κάναμε μέ τήν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὅσο ἤμασταν σέ αὐτόν τόν κόσμο.
Εὔχομαι ὁ Ἀγαθός Κύριος νά χαρίσῃ στήν καρδιά τοῦ καθενός μας ὅλα τά οὐράνια δῶρα, ὅλες τίς εὐαγγελικές ἀρετές: τήν πίστι καί τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα καί τήν προσευχή καί τήν νηστεία καί τήν ὑπομονή καί τήν πραότητα καί τήν ταπείνωσι, ὥστε νά μπορέσουμε νά ἀντέξουμε ὅλο αὐτόν τό φοβερό ἐπίγειο ἀγῶνα, νά διαφυλάξουμε στήν ψυχή μας τήν θεία μορφή καί νά μετατεθοῦμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο σέ ἐκεῖνο τόν κόσμο. Ἀλλά μέχρι τότε ἡ ἁγία νηστεία ἄς μᾶς ὁδηγῇ πρός τό Ἅγιον Πάσχα, τήν Ἁγία Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, γιά νά προσκυνήσουμε, ὅσο εἴμαστε ἀκόμη μέ τό σῶμα μας, Αὐτόν, τόν Ἀναστάντα Κύριο, τόν Νικητή τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, Αὐτόν πού ἐξασφάλισε τήν Αἰώνιο Ζωή γιά τό σῶμα μας καί γιά τήν ψυχή μας.
Σέ Αὐτόν, μόνο σέ Αὐτόν, ἀποκλειστικά σέ Αὐτόν, ἀνήκει αἰώνιος δόξα καί τιμή, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν Ἀκολουθία τῆς Α΄ Στάσης τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Παναγίας Χρυσοκουρδαλιώτισσας στὸ χωριὸ Κούρδαλι τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (03.03.2023).
Ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης τῆς κοινότητος Μενίκου, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (19.02.2023).
Ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων Σαράντα Μαρτύρων, ποὺ τελέσθηκε στὸ πανηγυρίζων ὁμώνυμο ἱερὸ ἐξωκκλήσι τῆς κοινότητος Λινοῦ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (8.3.2019).
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι, τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Παναγία Δέσποινα, ὑπό τήν σκέπην σου πάντες, οἱ δοῦλοι σου τρέχομεν, καί παρακαλοῦμεν σε οἱ ἀνάξιοι. Πρόφθασον καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης περιστάσεως καί ἀπό θάνατον, τόν ἐξαφνικόν καί πανώλεθρον. Οἲδαμεν ὂτι δύνασαι πάντα ὂσα ἂν θέλεις καί βούλεσαι. Δέσποινα τοῦ κόσμου, Ἐλπίς καί Προστασία τῶν πιστῶν, Χαριτωμένη ἐπάκουσον τῶν παρακαλούντων σε.
