Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Ανδρέας Κονάνος: Με πόνο ψυχής για τον ίδιο, άλλα και για τους χιλιάδες ανθρώπους που τον ακολουθούν ως «life coach», είδαμε τον Ανδρέα Κονάνο με το βίντεο του με τίτλο «φτου, ξελευτερία», να επικοινωνεί στο πανελλήνιο ότι είναι ομοφυλόφιλος.

Δεν θα μπούμε σε καμία λογική κριτικής στην ομοφυλοφιλία, αφού όλοι μας πολεμούμε με πάθη και σοβαρές πτώσεις στη ζωή μας. Εξάλλου το Ευαγγέλιο είναι καθαρό και ξάστερο (και) σε αυτό το θέμα, όπως επίσης και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Οπότε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να φτιασιδώνουν κάποιοι το πάθος της ομοφυλοφιλίας για να νομιμοποιούν ηθικά την αποστασία τους, όπως δεν υπάρχει περιθώριο παρερμηνείας και για κανένα άλλο πάθος, ανεξαρτήτως φύσεως και προσανατολισμού.

Δεν θα βάλουμε τα πάθη σε ζύγι. Αυτό δεν είναι δική μας δουλειά, αλλά του Θεού. Δική μας δουλειά είναι όμως να αναγνωρίζουμε τα πάθη ως πάθη, και να μην τα κάνουμε παγιωμένες «ταυτότητες». Είναι άλλο πράγμα να πολεμάς με το πάθος σου και να συνειδητοποιείς ότι προδίδεις τον Θεό με κάθε πράξη σου που βεβηλώνει το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, και άλλο να δικαιολογείς το πάθος σου με άλματα πνευματικής λογικής, και μάλιστα να το κάνεις «σημαία» σε όλη την ελληνική κοινωνία.

Είναι πολύ θλιβερό ένας άνθρωπος που ποίμανε χιλιάδες ψυχές με τις υπέροχες εκπομπές και τα κηρύγματά του, σήμερα να είναι κοσμικός «ποιμένας» που παραδίδει ψυχές «εις αφανισμόν απωλείας», μόνο και μόνο για την προσωπική «επανάστασή» του, και φυσικά την προβολή του. Ένα πετραχήλι που σήκωσε πάνω του ατελείωτο βάρος αμαρτιών, να μετασχηματίζεται σήμερα σε βρόχο πνευματικό που αντί για «άφεση αμαρτιών και ζωήν αιώνιον», εργάζεται για δικαιολόγηση αμαρτιών και ζωή πρόσκαιρη.

Εκεί είναι το μεγάλο ζήτημα στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε κυρίως. Όχι το ότι ο Ανδρέας Κονάνος πήρε τον δρόμο που πήρε στην προσωπική του ζωή, άλλα το ότι έκανε κήρυγμα «περηφάνειας» το πάθος του και με τη στάση του προέτρεψε χιλιάδες κόσμου να αποκηρύξει τον σωτήριο δρόμο της μετάνοιας. Αυτό είναι ένα φρικτό ατόπημα, που φέρει μεγάλο βάρος ευθύνης.

Ο ίδιος μπορεί, και του ευχόμαστε ολόψυχα να μετανοήσει, όπως οφείλουμε να μετανοούμε όλοι μας. Τις πνευματικές βάσεις τις έχει, μπορεί να αγιάσει αν επιστρέψει στην πηγή της κατά Θεόν διδασκαλίας του, και αντιθέτως να χαθούν αυτοί που παρουσιάζονται ως «ορθοί» στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Όμως οι λόγοι του που ακούστηκαν στο διαδίκτυο και σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους, δεν μπορούν να μαζευτούν πια. Έκαναν την καταστρεπτική δουλειά τους. «Φυτεύτηκαν» σε καρδιές, επηρέασαν ψυχές, κοίμισαν συνειδήσεις, έδωσαν τροφή στους σημαιοφόρους της «απελευθέρωσης» για να παρελάσουν με τη γνωστή προπαγάνδα τους.

Ποια «ελευθερία»;

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5: 15-21

Ἀδελφοί, Χριστός ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι. ῞Ωστε ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ νῦν οὐδένα οἴδαμεν κατὰ σάρκα· εἰ δὲ καὶ ἐγνώκαμεν κατὰ σάρκα Χριστόν, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν. Ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα. Τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς, ὡς ὅτι Θεὸς ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενος αὐτοῖς τὰ παραπτώματα αὐτῶν, καὶ θέμενος ἐν ἡμῖν τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς. ῾Υπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ Θεῷ· τὸν γὰρ μὴ γνόντα ἁμαρτίαν ὑπὲρ ἡμῶν ἁμαρτίαν ἐποίησεν, ἵνα ἡμεῖς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεοῦ ἐν αὐτῷ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
1: 16-22

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε Σίμωνα καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ τοῦ Σίμωνος, βάλλοντας ἀμφίβληστρον ἐν τῇ θαλάσσῃ· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς γενέσθαι ἁλιεῖς ἀνθρώπων. καὶ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν ὀλίγον εἶδεν Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, καὶ αὐτοὺς ἐν τῷ πλοίῳ καταρτίζοντας τὰ δίκτυα, καὶ εὐθέως ἐκάλεσεν αὐτούς. καὶ ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ. Καὶ εἰσπορεύονται εἰς Καπερναούμ· καὶ εὐθέως τοῖς σάββασιν εἰσελθὼν εἰς τὴν συναγωγὴν ἐδίδασκε. καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ· ἦν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων, καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5: 10-15

Ἀδελφοί, πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν. Εἰδότες οὖν τὸν φόβον τοῦ Κυρίου ἀνθρώπους πείθομεν, Θεῷ δὲ πεφανερώμεθα· ἐλπίζω δὲ καὶ ἐν ταῖς συνειδήσεσιν ὑμῶν πεφανερῶσθαι. Οὐ γὰρ πάλιν ἑαυτοὺς συνιστάνομεν ὑμῖν, ἀλλὰ ἀφορμὴν διδόντες ὑμῖν καυχήματος ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα ἔχητε πρὸς τοὺς ἐν προσώπῳ καυχωμένους καὶ οὐ καρδίᾳ. Εἴτε γὰρ ἐξέστημεν, Θεῷ, εἴτε σωφρονοῦμεν, ὑμῖν. Ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς, κρίναντας τοῦτο, ὅτι εἰ εἷς ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἄρα οἱ πάντες ἀπέθανον· καί ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
1: 9-15

Ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ Ἰωάννου εἰς τὸν Ἰορδάνην. καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ’ αὐτόν· καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· Σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα. Καὶ εὐθέως τὸ Πνεῦμα αὐτὸν ἐκβάλλει εἰς τὴν ἔρημον· καὶ ἦν ἐκεῖ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἡμέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος ὑπὸ τοῦ σατανᾶ, καὶ ἦν μετὰ τῶν θηρίων, καὶ οἱ ἄγγελοι διηκόνουν αὐτῷ. Μετὰ δὲ τὸ παραδοθῆναι Ἰωάννην ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Γαλιλαίαν κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ λέγων ὅτι Πεπλήρωται ὁ καιρὸς καὶ ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ· μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΑΔΔΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
3: 13-21

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ὄρος, καὶ προσκαλεῖται οὓς ἤθελεν αὐτός, καὶ ἀπῆλθον πρὸς αὐτόν. καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν καὶ ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τὰς νόσους καὶ ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια· καὶ ἐπέθηκεν ὄνομα τῷ Σίμωνι Πέτρον, καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν τοῦ Ἰακώβου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτοῖς ὀνόματα Βοανεργές, ὅ ἐστιν υἱοὶ βροντῆς· καὶ Ἀνδρέαν καὶ Φίλιππον καὶ Βαρθολομαῖον καὶ Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἁλφαίου καὶ Θαδδαῖον καὶ Σίμωνα τὸν Κανανίτην καὶ Ἰούδαν Ἰσκαριώτην, ὃς καὶ παρέδωκεν αὐτόν. Καὶ ἔρχονται εἰς οἶκον· καὶ συνέρχεται πάλιν ὄχλος, ὥστε μὴ δύνασθαι αὐτοὺς μηδὲ ἄρτον φαγεῖν. καὶ ἀκούσαντες οἱ παρ’ αὐτοῦ ἐξῆλθον κρατῆσαι αὐτόν· ἔλεγον γὰρ ὅτι ἐξέστη.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ 

Η σελήνη η οποία μεγαλώνει και πάλι μικραίνει, είναι τύπος του ανθρώπου, ο οποίος άλλοτε πράττει καλά και άλλοτε αμαρτάνει, και κατόπιν με την μετάνοια επανέρχεται στην ενάρετη ζωή. Λοιπόν δεν χάθηκε ο νους όποιου αμάρτησε, καθώς νομίζουν μερικοί, όπως της σελήνης το σώμα δεν λιγόστεψε, αλλά μόνο το φως της. Αποκτά λοιπόν πάλι ο άνθρωπος τη λαμπρότητά του με την μετάνοια, όπως η σελήνη μετά το λιγόστεμά της ξαναντύνεται πάλι το φως. Γιατί λέει η Γραφή: «Εκείνος που πιστεύει στον Χριστό, κι αν πεθάνει θα ζήσει»(Ιω.11,26) «και θα γνωρίσει ότι Εγώ ο Κύριος μίλησα και θα το κάνω»(Ιεζ. 17,24).

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ 

Λέει η Γραφή: «Ευαγγελίζομαι χαρά μεγάλη σ’ εσάς, που αφορά όλο το λαό» (Λουκ. 2,10), όχι ένα μέρος μόνον του λαού. Και «όλοι οι κάτοικοι της γης θα σε προσκυνήσουν και θα ψάλλουν σε Σένα» (Ψαλμ. 65,4), όχι ένα μέρος μόνον της γης. Η ψαλμωδία δεν είναι γνώρισμα αυτών που δέονται με δάκρυα, αλλά εκείνων που είναι εύθυμοι. Αφού λοιπόν έτσι είναι, ας μην απελπιστούμε διόλου, αλλά ας περάσουμε τον παρόντα βίο εύθυμοι, έχοντας στο νου μας την μέλλουσα εκείνη χαρά και ευθυμία. Αλλά όμως να την ανακατέψουμε την ευφροσύνη με το φόβο του Θεού, όπως λέει η Γραφή: «Να νιώθετε αγαλλίαση για τον Κύριο μαζί με τρόμο» (Ψαλμ.2,11). Οι γυναίκες που ήταν μαζί με τη Μαρία, έφυγαν από τον Τάφο με φόβο και χαρά (Ματθ. 28,8). Ίσως κι εμείς κάποτε με φόβο και χαρά βγούμε από τον νοητό τάφο. Απορώ πώς μπορούμε να μην έχουμε φόβο, γιατί κανείς δεν είναι αναμάρτητος, και αν ακόμη είναι Μωυσής ή Απόστολος Πέτρος. Πλην όμως σ’ αυτούς, αφού νικήσει η θεία αγάπη, αποδιώχνει το φόβο(Α΄ Ιω. 4,18) κατά την ώρα του θανάτου.

ΚΟΜΠΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑΡΕΤΗ ΖΩΗ 

Αν λησμονήσεις τον Παύλο που είπε: «Φοβούμαι μήπως εγώ, που κήρυξα σε άλλους, ο ίδιος γίνω ανάξιος» (Α΄ Κορ. 9, 27), και: Όποιος νομίζει ότι στέκεται, ας προσέξει μήπως πέσει» (Α΄ Κορ. 10, 12), και: «Συ, ο καταρτισμένος πνευματικά, πρόσεχε τον εαυτό σου, μήπως και συ δοκιμάσεις πειρασμό» (Γαλ. 6, 1)· και αν λησμονήσεις το παραστράτισμα και την ανομία του Σολομώντα (Γ΄ Βασ. 11, 1-8) υστέρα από τόση χάρη· και αν λησμονήσεις επίσης την αναπάντεχη άρνηση του Αποστόλου Πέτρου, τότε μπορείς να έχεις θάρρος στη γνώση σου και να κομπάζεις για την ενάρετη ζωή σου και να καυχιέσαι για τα πολλά χρόνια της ασκήσεώς σου· κι έτσι λοιπόν θα δώσεις τόπο μέσα σου στην υπερηφάνεια. Όμως καθόλου μην αμελήσεις αδελφέ! Να φοβάσαι μάλλον μέχρις ότου αναπνέεις, ακόμα και αν έφτασες τα χρόνια του Μωυσή· και να προσεύχεσαι λέγοντας: «Κύριε, μη με απορρίψεις τον καιρό των γηρατειών μου· όταν λιγοστεύουν οι δυνάμεις μου, μη με εγκαταλείψεις. Θεέ μου, Σωτήρα μου, εσένα θα υμνώ παντοτινά»(Ψαλμ. 70, 6-9).

ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΠΕΣΕΙΣ, ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΤΡΕΞΕ 

Σου λέει ο Κύριος, όπως είπε στο Ματθαίο: «Ακολούθησε με» (Ματθ. 9, 9). Εσύ λοιπόν, εκεί που καταδιώκεις με προθυμία τον πολυπόθητο Κύριό σου, αν στο δρόμο σου σκοντάψεις το πόδι σου στην πέτρα (Ψαλμ. 90,12) κανενός πάθους και πέσεις απροσδόκητα στην αμαρτία, ή και πολλές φορές, επειδή υπάρχουν λασπώδη μέρη, γλίστρησες χωρίς να το θέλεις και έπεσες, όσες φορές τύχει να πέσεις και να βασανίσεις το σώμα σου, τόσες φορές σήκω επάνω και τρέξε πίσω από τον Κύριό σου μέχρις ότου τον φτάσεις. «Έτσι παρουσιάστηκα μπροστά Σου στο ναό της διάνοιας, να δω τη δύναμη και τη δόξα Σου που με σώζουν και στο όνομά Σου, Κύριε, θα υψώσω τα χέρια μου να προσευχηθώ και θα εισακουστώ· και θα αισθάνομαι σαν να χόρτασα με λιπαρά και παχιά φαγητά· και θα χαρούν τα χείλη μου να σου ψάλλουν»(Ψαλμ. 62, 3-6). Γιατί θεωρώ σπουδαίο πράγμα το ότι αξιώθηκα να ονομαστώ Χριστιανός, όπως μου λέει ο Κύριος μέσω του προφήτη Ησαΐα: «Είναι μεγάλη σου τιμή να ονομαστείς παιδί Μου»(Ησ. 49, 6).

Με όλη σου τη δύναμη προφύλαγε τον εαυτό σου να μην πέφτεις· γιατί η πτώση δεν αρμόζει στο δυνατό αθλητή. Αν όμως συμβεί να πέσεις, πετάξου επάνω αμέσως και στάσου πάλι στον καλό αγώνα· και αν μύριες φορές πέσεις από υποχώρηση της χάρης, άλλες τόσες φορές σήκω επάνω· κι αυτό μέχρι του θανάτου σου. Γιατί είναι γραμμένο: «Αν ο δίκαιος πέσει εφτά φορές —δηλαδή διαρκώς σε όλη τη ζωή του— άλλες τόσες θα σηκωθεί»(Παροιμ. 24, 16). Όσο λοιπόν κρατείς το όπλο του αγίου σχήματος με δάκρυα και ικεσία στον Θεό, λογαριάζεσαι μ’ εκείνους που στέκονται, κι ας έχεις πέσει πολλές φορές· όσο παραμένεις ανάμεσα στους μοναχούς, δέχεσαι σαν ανδρείος στρατιώτης από εμπρός πληγές, για τις οποίες και θα επαινεθείς περισσότερο, επειδή κι όταν σε χτυπούσαν δεν καταδέχτηκες να υποχωρήσεις ή να φύγεις από τον πόλεμο. Ενώ αν φύγεις από τους μοναχούς, τότε δέχεσαι πληγές στην πλάτη ως φυγάς και δειλός και λιποτάκτης και άνανδρος.

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΑΦΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΔΩΡΕΑΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ ΣΕ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ 

Αλλού η Γραφή λέει ότι ο Πατέρας θα δώσει αγαθά σε όσους του ζητούν (Ματθ. 7, 11), αλλού ότι θα δώσει το Άγιο Πνεύμα σε όσους το ζητούν (Λουκ. 11, 13). Με τα λόγια αυτά εννοούμε ότι, όχι μόνον άφεση των αμαρτιών, αλλά και ουράνια χαρίσματα χορηγεί ο Θεός σε όσους τον παρακαλούν με ισχυρή πίστη στα λόγια Του. Γιατί ο Κύριος υπόσχεται αυτά τα αγαθά όχι σε δικαίους, αλλά σε αμαρτωλούς, λέγοντας: «Αν εσείς, ενώ είστε γεμάτοι πονηρία, ξέρετε να δίνετε ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά σας, πόσο περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας σας θα δώσει το Άγιο Πνεύμα σ’ εκείνους που του το ζητούν;» (Λουκ. 11, 13). Ζήτησε λοιπόν με επιμονή και χωρίς δισταγμό, και αν ακόμη είσαι φτωχός σε αρετές και πάρα πολύ αδύνατος και είναι παραπάνω από την αξία σου αυτά που ζητάς· και θα τα λάβεις αυτά τα μεγάλα χαρίσματα.

Ο ΓΥΜΝΟΣ ΝΟΥΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ 

Αν θέλουμε πράγματι να ευαρεστήσουμε τον Θεό και να συνάψουμε την τρισμακάριστη φιλία μαζί Του, ας παρουσιάσουμε το νου μας γυμνό σ’ Αυτόν, χωρίς να σέρνουμε μαζί μας κανένα πράγμα αυτού του αιώνα, ούτε τέχνη, ούτε νόημα, ούτε τέχνασμα, ούτε δικαιολογία, ακόμη και αν γνωρίζουμε όλη τη σοφία του κόσμου. Γιατί αποστρέφεται ο Θεός εκείνους που προσέρχονται σ’ Αυτόν με οίηση και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και τρέφονται από την κενοδοξία και είναι φουσκωμένοι από αυτήν. Σωστά είπαν μερικοί ερμηνευτές, ότι η μάταιη οίηση τρέφει και φουσκώνει τον άνθρωπο.

ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ 

Ενεδρεύει ο εχθρός διάβολος όπως το λιοντάρι στη φωλιά του, και κρύβει για κακό μας παγίδες και δίχτυα από λογισμούς ακάθαρτους και ασεβείς. Αλλά και εμείς, αν δεν κοιμόμαστε, θα μπορέσουμε να του στήνουμε μεγαλύτερες και φοβερότερες παγίδες και δίχτυα και ενέδρες. Γιατί η προσευχή, οι ψαλμοί, η αγρυπνία, η ταπεινοφροσύνη, η υπηρεσία προς τον πλησίον και το έλεός, η ευχαριστία και η ακρόαση των θείων λόγων, γίνονται ενέδρα και παγίδα και λάκκος και μάστιγες και αγχόνη και δίχτυα για τον εχθρό.

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΣ 

Αν ο δαίμονας έχει τόση δύναμη, ώστε και χωρίς να θέλει ο άνθρωπος να τον αλλάζει και να τον φέρνει στο δικό του δρόμο, βγάζοντάς τον από τη φυσική αγαθή κατάστασή του, πόση δύναμη έχει ο Άγγελος όταν τον ορισμένο χρόνο πάρει τη διαταγή του Θεού, να μεταστρέψει στο καλύτερο όλη τη διάθεση του ανθρώπου; Και αν ο ψυχρός βοριάς έχει τόση δύναμη, ώστε το νερό που είναι τόσο μαλακό να το μεταβάλει σε σκληρότατο πάγο, τι δεν μπορεί να κάνει ο θερμότατος νοτιάς; Και αν ο κατάψυχρος αέρας τα πάντα υποτάσσει —γιατί ποιος θα αντέξει το ψύχος; (Ψαλμ. 147, 6)— πώς λοιπόν και η θερμότητα δεν θα μεταβάλει τα πάντα; Γιατί, ποιος θα αντέξει τον καύσωνα; (Σ. Σειρ. 43, 3). Ας πιστέψουμε λοιπόν ότι και το ψυχρό και μαύρο κάρβουνο της διάνοιάς μας, αργά ή γρήγορα θα γίνει θερμό και λαμπερό με την επίδραση της θείας φωτιάς.

Όταν άφησε ο διάβολος τον Κύριο στην έρημο, ήρθαν άγγελοι και τον υπηρετούσαν (Ματθ. 4, 11). Ας γνωρίζουμε λοιπόν ότι, όπως δε λέει η Γραφή ότι όταν πειραζόταν ο Κύριος ήσαν παρόντες άγγελοι, έτσι και στην ώρα του δικού μας πειρασμού, για λίγο υποχωρούν οι άγγελοι του Θεού, αλλά όχι μακριά. Έπειτα, μετά την αναχώρηση των δαιμόνων, έρχονται σ’ εμάς οι άγγελοι και μας υπηρετούν με θεία νοήματα, με φωτισμό, κατάνυξη, παρηγοριά, υπομονή, γλυκύτητα και με όσα σώζουν και ενισχύουν και φέρνουν στην πρώτη κατάσταση την κουρασμένη ψυχή. Γιατί έχει λεχθεί στον Ναθαναήλ: «Θα δεις τους αγγέλους ν’ ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν στον υιό του ανθρώπου» (Ιω. 1, 52), δηλαδή θα δοθεί πλούσια στο γένος των ανθρώπων, η υπηρεσία και η βοήθεια των αγγέλων.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΨΥΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ 

Άκουσα μερικούς αδελφούς που αρρωσταίνουν ακατάπαυστα και δεν μπορούν να κρατήσουν νηστεία και μου είπαν: «Πώς μπορούμε χωρίς νηστεία να απαλλαγούμε από τον διάβολο και τα πάθη;» Προς αυτούς πρέπει να πούμε ότι, όχι μόνον με την αποχή από τροφή, αλλά και με την κραυγή της καρδιάς θα μπορέσετε να βγάλετε και να εξορίσετε και τα κακά και αυτούς που υποβάλλουν τα κακά. Γιατί λέει η Γραφή: «Φώναξαν στον Κύριο όταν ήταν σε θλίψη και τους γλύτωσε» (Ψαλμ. 106, 6), και πάλι: «Μέσα από την κοιλιά του Άδη κραύγασα και άκουσες τη φωνή μου· ας ανεβεί η ζωή μου από τη φθορά» (Ιωνά 2, 3-7). Γι’ αυτό λέει: «Έως ότου περάσει η ανομία —δηλαδή η ενόχληση της αμαρτίας— θα φωνάζω προς τον ‘Ύψιστο Θεό» (Ψαλμ.56, 1-2) , για να μού κάνει την πιο μεγάλη ευεργεσία και να εξαφανίσει την προσβολή της αμαρτίας με την εξουσία Του και να εξαλείψει τις εικόνες της εμπαθούς διάνοιας. Αν λοιπόν δεν έχεις λάβει το χάρισμα της εγκράτειας, να γνωρίζεις ότι θα σε ακούσει ο Κύριος αν τον παρακαλείς με προσευχή και με ελπίδα. Αφού έμαθες λοιπόν τη δεσποτική απόφαση, μη λυπάσαι και μικροψυχείς για την αδυναμία της ασκήσεως· καλύτερα να εργαστείς για να απαλλαγείς από τον εχθρό με την προσευχή και τη γεμάτη ευχαριστία υπομονή. Αν λοιπόν σας διώχνουν οι λογισμοί της ασθένειας και ταλαιπωρίας από την πόλη της νηστείας, εσείς πηγαίνετε στην άλλη (Ματθ. 10, 23), δηλαδή στην προσευχή και την ευχαριστία.

ΤΑ ΣΚΕΥΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ 

Ο Δαβίδ δέχτηκε την προθυμία των κατοίκων της Σικελάκ που βγήκαν να πολεμήσουν μαζί του τους αλλόφυλους, αν και έμειναν από την κόπωση στον χείμαρρο Βοσόρ (Α΄ Βασ. 30). Γιατί όταν γύρισε σ’ αυτούς αφού νίκησε τους βαρβάρους, και άκουσε μερικούς να λένε να μη δώσουν μερίδιο από τα λάφυρα σ’ εκείνους που από την κούραση έμειναν στον χείμαρρο, και ενώ αυτοί από ντροπή δεν μιλούσαν, τότε τους υπερασπίστηκε ο χρηστότατος Δαβίδ λέγοντας ότι κάθισαν και φύλαγαν τα σκεύη. Και γι’ αυτό έδωσε και σ’ αυτούς ίσο μερίδιο λαφύρων, όσο και στους ανδρείους και ψυχωμένους πολεμιστές. Εξέτασε λοιπόν μήπως για κανένα αδελφό που έδειξε στην αρχή θέρμη, υστέρα όμως λύγισε και απόκαμε, σκεύη σωτηρίας μπορούν να θεωρηθούν η πίστη, η μετάνοια, η ταπείνωση, το κλάμα, η υπομονή, η ελπίδα, η μακροθυμία κτλ. Αν καθίσει φυλάγοντας αυτά, έστω και χωρίς να κάνει τίποτα, και υπομένει μόνο με την προσδοκία του Χριστού, φυσικά λαμβάνει κάποια ουράνια δωρεά.

ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ (ΔΙΑΒΟΛΟΥ) 

Τα χτυπήματα που επιφέρει ο εχθρός διάβολος εναντίον μας, είτε φανερά, είτε αόρατα, πολλές φορές τα εννοούμε και τα βλέπουμε. Τα βάσανα όμως και τους πόνους που υποφέρει ο εχθρός από εμάς επειδή κατορθώνουμε κάποιες φορές τις αρετές, ή μετανοούμε για τις αμαρτίες μας, ή έχουμε υπομονή και καρτερία στις θλιβερές περιστάσεις, ή προσευχόμαστε και κάνουμε τα παρόμοια, για τα οποία αυτός τρίζει τα δόντια και τιμωρείται και θρηνεί και χτυπιέται, όλα αυτά εμείς με θεία οικονομία δεν τα βλέπουμε, για να μη πέσουμε σε χαύνωση. Γιατί λέει η Γραφή: «Είναι δίκαιο ο Θεός ν’ ανταποδώσει θλίψη σε όσους σας θλίβουν» (Α΄ Θεσ. 1, 6).

Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ 

Προς την ψυχή που αποδοκιμάζει τον εαυτό της και απελπίζεται από τους υπερβολικούς πειρασμούς και από το πλήθος των αμαρτιών και λέει: «Χάθηκε η ελπίδα μας, είμαστε χαμένοι» (Ιεζ. 37, 11), έχει λεχθεί από τον Θεό, ο οποίος δεν απελπίζεται για τη σωτηρία μας: «Θα ζήσετε και θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος» (Ιεζ. 37,6). Προς την ψυχή που βρίσκεται σε αμηχανία, πώς άραγε θα μπορέσει μέσω μεγάλων αρετών να γεννήσει τον Χριστό, έχει λεχθεί: «Πνεύμα Άγιο θα έρθει σε σένα» (Λουκ. 1, 35). Και όπου υπάρχει παρουσία του Αγίου Πνεύματος, μη ζητάς συνέπεια και νόμο φύσεως και συνήθειας. Γιατί το Προσκυνητό και Άγιο Πνεύμα, επειδή είναι παντοδύναμο, και όσα δεν υπάρχουν, σου τα δημιουργεί, για να θαυμάσεις. Αλλά και νικητή αναδεικνύει το νου που πρωτύτερα είχε νικηθεί· γιατί ο Παράκλητος που έρχεται από ψηλά σ’ εμάς από ευσπλαχνία, είναι πάνω απ’ όλα (Ιω. 3, 31) και σε υψώνει πάνω από τα φυσικά κινήματα και τα δαιμονικά πάθη.

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ 

Χειρότερο από το να αμαρτάνει κανείς είναι να απελπίζεται. Ο Ιούδας ο προδότης ήταν μικρόψυχος και δεν είχε πείρα του πολέμου, και γι’ αυτό απελπίστηκε· έπεσε πάνω του με ορμή ο διάβολος και τον έβαλε να απαγχονιστεί. Ο Πέτρος όμως, η στερεά πέτρα, αφού έπεσε σε σοβαρό παράπτωμα, της αρνήσεως του Χριστού, σαν εμπειροπόλεμος που ήταν δεν παρέλυσε, ούτε απελπίστηκε από τη λύπη του, αλλά αφού σηκώθηκε πρόσφερε πικρά δάκρυα μέσα από καρδιά θλιμμένη και ταπεινωμένη. Και αμέσως ο εχθρός, όταν τα είδε αυτά, σαν να τον έκαψαν δυνατές φλόγες στο πρόσωπο, έφυγε με ορμή μακριά, με φοβερούς θρήνους.

ΨΑΛΜΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΩΔΕΣ 

Κάποιος Ισραηλίτης βασιλιάς, συνέτριψε το έθνος των τρωγλοδυτών και τους άλλους βαρβάρους με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, με τα λόγια δηλαδή και τα όργανα του Δαβίδ. Έχεις και συ βάρβαρους τρωγλοδύτες, τους δαίμονες που εισχωρούν στις αισθήσεις και τα μέλη σου και πυρώνουν τη σάρκα και σε κάνουν να βλέπεις και να ακούς και να μυρίζεις μ’ εμπάθεια και να λες άπρεπα λόγια και να έχεις μάτια γεμάτα μοιχεία και να είσαι ταραγμένος εσωτερικά και εξωτερικά, όπως η χώρα της Βαβυλώνας. Φρόντισε λοιπόν και συ με μεγάλη πίστη και με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές (Εφ. 5, 19), να εξολοθρεύσεις τελείως τους τρωγλοδύτες αυτούς που σε ωθούν στα κακά.

ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΡΟΝΟΥΝ ΤΑ ΘΕΙΑ 

Όπως ο Κύριος θέλει ο άνθρωπος να σώζεται μέσω άλλου ανθρώπου, έτσι και ο σατανάς σπεύδει τον άνθρωπο μέσω άλλου άνθρωπου να τον κολάσει. Γι’ αυτό δεν πρέπει να προσκολλάται κανείς σε άνθρωπο που καταφρονεί τα θεία και είναι πονηρός και δεν κρατεί τη γλώσσα του, για να μην πάει μαζί του στην κόλαση. Γιατί και δίκαιο άνθρωπο να συναναστρέφεται κανείς, μόλις και μπορεί να σωθεί. Αν όμως συναναστραφεί με πονηρό απρόσεκτα, είναι σαν να κόλλησε λέπρα και θα οδηγηθεί σε ναυάγιο. Και ποιος λοιπόν θα ελεήσει εκείνον που πλησιάζει χαρούμενος το φίδι; Ν’ αποφεύγεις λοιπόν εκείνους που είναι άτακτοι στη γλώσσα τους και φιλόνεικοι και ταράζονται εσωτερικά και εξωτερικά.

Η ΦΛΥΑΡΙΑ

Μια καλή λέξη, τον άλλοτε ακάθαρτο εκείνο ληστή, τον έκανε καθαρό και άγιο και τον έβαλε στον Παράδεισο (Λουκ. 23, 42-43). Και μια λέξη ανάρμοστη έφραξε στο Μωυσή την γη της επαγγελία (Αριθ. 20,12). Να μη νομίσουμε λοιπόν μικρή αρρώστια την φλυαρία· γιατί οι φιλοκατήγοροι και φλύαροι αποκλείουν τον εαυτό τους από τη βασιλεία των Ουρανών. Ο άνθρωπος που έχει κακή γλώσσα, κι αν ακόμη προκόψει στην εδώ ζωή, όμως εκεί δε θα προκόψει, αλλά θα σκοντάψει και θα τον συλλάβουν ως θήραμά τους οι κακές τιμωρίες και θα τον καταστρέψουν (Ψαλμ. 139, 12). Σωστά έλεγε κάποιος σοφός, ότι είναι καλύτερο να πέσεις από ψηλά στο έδαφος, παρά από γλώσσα (Σ. Σειρ. 20,18). Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε τον Απόστολο Ιάκωβο, που γράφει: «Κάθε άνθρωπος ας είναι γρήγορος ν’ ακούσει και αργός να μιλήσει»(Ιακ. 1, 19).

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΙΣΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ 

Αν, όπως λέει ο Ιωάννης, ο Θεός είναι αγάπη, και όποιος αγαπά, μένει στον Θεό, και ο Θεός σ’ αυτόν (Ιω. 4, 16), τότε όποιος μισεί τον πλησίον του, με το να χωρίζεται από την αγάπη, φανερό είναι ότι βρίσκεται μέσα στο μίσος. Εκείνος λοιπόν που μισεί τον συνάνθρωπό του, είναι χωρισμένος από τον Θεό, αφού ο Θεός είναι αγάπη και όποιος μένει στην αγάπη, μένει στον Θεό και ο Θεός σ’ αυτόν. Σ’ Αυτόν η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.

Πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄ τόμος, σελ. 329-350.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
9: 2-12

Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. Ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί. Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς; Ἤ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; Ἤ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει; Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; Ἤ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει; Ἐν γὰρ τῷ Μωσέως νόμῳ γέγραπται· «Οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα». Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; Ἤ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν; Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; Ἀλλ᾿ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΣΑΜΟΥΗΛ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
14: 20-25

Αδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε. Ἐν τῷ νόμῳ γέγραπται· ὅτι ᾽Εν ἑτερογλώσσοις καὶ ἐν χείλεσιν ἑτέρων λαλήσω τῷ λαῷ τούτῳ, καὶ οὐδ᾽ οὕτως εἰσακούσονταί μου, λέγει Κύριος. Ὥστε αἱ γλῶσσαι εἰς σημεῖόν εἰσιν οὐ τοῖς πιστεύουσιν ἀλλὰ τοῖς ἀπίστοις, ἡ δὲ προφητεία οὐ τοῖς ἀπίστοις ἀλλὰ τοῖς πιστεύουσιν. ᾽Εὰν οὖν συνέλθῃ ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ πάντες γλώσσαις λαλῶσιν, εἰσέλθωσιν δὲ ἰδιῶται ἢ ἄπιστοι, οὐκ ἐροῦσιν ὅτι μαίνεσθε; ἐὰν δὲ πάντες προφητεύωσιν, εἰσέλθῃ δέ τις ἄπιστος ἢ ἰδιώτης, ἐλέγχεται ὑπὸ πάντων, ἀνακρίνεται ὑπὸ πάντων, καὶ οὕτω τὰ κρυπτὰ τῆς καρδίας αὐτοῦ φανερὰ γίνεται, καὶ οὕτω πεσὼν ἐπὶ πρόσωπον προσκυνήσει τῷ Θεῷ, ἀπαγγέλλων ὅτι ὁ Θεὸς ὄντως ἐν ὑμῖν ἐστιν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
18: 23-35

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ ὃς ἠθέλησεν συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι. πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καὶ πάντα σοι ἀποδώσω. σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτόν, καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ. ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγεν λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις. πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καὶ ἀποδώσω σοι· ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον. ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα. τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με· οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγὼ σὲ ἠλέησα; καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ. Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Με την πάροδον των ετών, φουντώνει η διαμάχη μεταξύ της ονομασίας Έλληνος ή Ρωμηού για τους κατοίκους της χώρας μας, που στο μεταξύ έχει καταστεί η βορειοτέρα χώρα της Αφρικής ή άλλως ένα Μπανανιστάν.

Γράφει ο Κυανούς Ουρανός. Επιμέλεια κειμένου Πύρινος Λόγιος.

Αντί λοιπόν να κοιτάξουμε κατάμματα τα χάλια μας, αντί να αναλογιστούμε πώς φθάσαμε εδώ, διαφωνούμε για το πως θα ονομαζόμαστε, Έλληνες ή Ρωμηοί, ενοχλούμενοι αν διαφωνούμε με αυτό, που δεν μας αρέσει, αλλά μη ενοχλούμενοι αν μας αποκαλούν μαλάκες στην καθημερινότητα, καθιστώντας αυτήν την ονομασία πλέον αποδεκτή από το “Έλλην” ή “Ρωμηός”.

Ιστορική αναδρομή περί ονομάτων

Δεδομένης της σχεδόν καθολικής αγνοίας της Ιστορίας (κάποιοι χρησιμοποιούν ως αναφορές άρθρα του Cosmopolitan, του DownTown και λοιπών περιοδικών life-style, για να μην αναφέρω και την επαίσχυντη wikipedia) και της επίσης παντελούς κριτικής σκέψεως, λόγω της όχι απλώς υποβαθμισμένης και διεστραμμένης αλλά εκλειπούσης παιδείας, ας δούμε μίαν ιστορικήν αναδρομήν περί των προαναφερθέντων ονομάτων.

α) Έλλην : Το όνομα αυτό στην Ιλιάδα αναφέρεται μόνον δύο φορές (στην δε Οδύσσεια δεν αναφέρεται), ως δηλωτικόν των κατοίκων της Φθίας, των Μυρμηδόνων (~Αχιλλεύς). Άρα την εποχή του Ομήρου δεν ήταν εθνοτικόν όνομα όλων των Ελλήνων, όπως νομίζουν (ανέφερα το κακό σπυρί των life-style περιοδικών) και κακώς υποστηρίζουν οι οπαδοί του ονόματος, αποδεικνυόμενοι αδιάβαστοι αλλά και εμμονικοί. Μετά τον Όμηρον, πρώτος ο Ηρόδοτος χρησιμοποιεί εθνοτικώς το όνομα Έλληνες κατά τους μηδικούς πολέμους («τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» Ουρανία 144.3). Ας προσεχθή η διατύπωσις “καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι” και όχι “ομόθρησκον” όπως το διαστρέφουν πολλοί.

Μετά παύσιν σχεδόν δύο αιώνων της χρήσεως του ονόματος Έλλην (πάντοτε αναφέρομαι ως εθνοτικόν χαρακτηριστικόν), έρχεται ο Μέγας Αλέξανδρος, όπου ενώνοντας τους Έλληνες, αναφέρει το «Ελλήνων πλην Λακεδαιμονίων». Αλλά φευ, όπου έφθασαν οι Έλληνες υπό τον Μέγα Αλέξανδρον, ως Ίωνες τους γνώρισαν και ως Γιουνάν (~Ίων) τους θυμούνται ακόμα, σχεδόν δυόμισυ χιλιετίες μετά. Να μην αγνοείται ότι η Ιωνία είναι η πατρίδα της Φιλοσοφίας, του κυριοτέρου δημιουργήματος του Ελληνικού πολιτισμού, της μάνας της Επιστήμης. Ακόμα και στην Γιουνάν της Κίνας και οι Αινού στην Ιαπωνία, δεν χρησιμοποίησαν το εθνοτικό χαρακτηριστικόν “Έλλην” αλλά το Ίων. Αλλά οι αδιάβαστοι “έλληνες” επιμένουν στα φληναφήματα του life-style (λέγε μας διεθνής ανθελληνισμός και υπανθρωπισμός, όπως θα αποδειχθεί στην συνέχεια). Τα δε κράτη των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μόνον στην Ιστορίαν, αιώνες μετά, απεκλήθησαν Ελληνιστικά, ενώ όσο υπήρχαν δεν προέταξαν κανένα όνομα με συνθετικό το “Έλλην”. Αλλά και κατά την περίοδον μέχρι της ολοκληρωτικής καταλήψεως του Ελλαδικού χώρου από τους Ρωμαίους (146πΧ), πουθενά δεν χρησιμοποιείται η ονομασία «Έλλην» με εθνοτικόν προσδιορισμόν.

Για να μην παρεξηγηθώ (παρότι είναι σίγουρον) το επίθετον “ελληνικόν” σαφώς και χαρακτηρίζει τον υπό αυτού του γένους πολιτιστικόν δημιούργημα, τον μόνον πολιτισμόν επί γης! Αλλά το “Έλλην”, ως εθνοτικόν χαρακτηριστικόν, την εποχήν της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας χαρακτήριζε τον “εθνικόν”, πέραν του ελληνικού πολιτισμού αποδίδοντος και του ειδωλολατρικού στοιχείου (του ψευδώς αναφερομένου “ομοθρήσκου”).

Αυτό λοιπόν το Ελληνικόν γένος, το οποίον κάλλιστα θα μπορούσε να έχει το όνομα Πελασγοί ή Δωριείς ή Αχαιοί ή Αιολείς ή Ίωνες (ανετότατα) ή πάμπολλα ακόμα ιστορικά ονόματα, ας δούμε τι το χαρακτήρισε :

Ο αρχαίος Έλλην άρχιζε την ημέραν επικαλούμενος τους θεούς (το ανώτερο ον), αποζητώντας τις συμβουλές τους, την ευμένειαν κι εξιλέωσιν για τυχούσες απρέπειες (Μαντεία, θρησκευτικές τελετές, Ελευσίνια μυστήρια, θυσίες, Διοσημείες κλπ). Ας σημειωθεί ότι η Ιστορία δεν αναφέρει τελετές ή επετείους πολιτικών-πολεμικών γεγονότων παρά μόνον όσων είχαν άμεσον σχέσιν με τους θεούς, αυτούς που νόμιζαν ότι γνώριζαν.

Μετά την βοήθεια του ανωτέρου όντος, η πρώτη του προτεραιότητα ήταν η απόδοσις τιμών προς αυτό. Τέχνη κι Αρχιτεκτονική τιμούσαν σχεδόν αποκλειστικά τους θεούς. Ανέπτυξε την τραγωδία αναγνωρίζοντας ότι όπου σαν άνθρωπος αδυνατεί, είναι εκεί ο “από μηχανής θεός” για το “θαύμα”. Καθιέρωσε τους Ολυμπιακούς αγώνας (κι όχι μόνον) αποβλέπων σε συμμετοχή, ευγενή άμιλλα κι έπαθλον δόξας, υπό την σκέπη των θεών.

Στον πόλεμον απέδειξε ότι “δεν έχει φόβον θανάτου”, διαβαίνοντας το κατώφλι της αθανασίας θυσιαζόμενος χάριν της Πατρίδος, σεβόμενος και τιμώντας όλους τους νεκρούς. Πολύ σημαντικόν ότι πίστευε ενδομύχως την αιωνιότητα των ψυχών, ειδικών των “δικαιομένων” εις τόπους μακαρίους.

Αφού κατέκτησεν όλον τον γνωστόν και μη γνωστόν κόσμον διέδωσε στους άλλους λαούς τον κορυφαίον πολιτισμόν, επιστήμην, ήθος και παιδείαν του, εξανθρωπίζοντας αυτούς.  Κορυφαίον δείγμα αυτού, η πολιτιστική εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του κορυφαίου στρατηλάτου της Ιστορίας, που όμως δεν αναφέρεται ως στρατηλάτης αλλά “πολιτιστικός ευεργέτης”.

[Λυπάμαι που διακόπτω τον ειρμό του άρθρου αλλά υπάρχει πιθανότατα παγκοσμίως μόνον ένας που απαξιώνει την αξία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ούτε ο μισέλλην Φαλμεράυερ δεν τόλμησε.  Αυτός είναι ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και νυν υπουργός Δημήτρης Καιρίδης, ο οποίος δήλωσε ότι η αξία του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είναι μεγαλυτέρα ενός σκουπιδοτενεκέ.  Αυτό είναι το κατάντημα της σημερινής παιδείας, όταν διδάσκουν αυτά τα σκουπίδια…]

Κατακτώντας ερευνητικά και πολιτιστικά τα φυσικά πέρατα της οικουμένης και με “όπλα” τα “καλός κ’αγαθός” & “αίεν αριστεύειν”, ο Έλλην ανεζήτησε τα πνευματικά όρια της ζωής  με την Φιλοσοφίαν, αναζητώντας την προέλευσιν, σκοπόν και προορισμόν του στην παρούσα ζωή, αναρωτώμενος για το επέκεινα, ερευνώντας, αναζητώντας και προσδιορίζοντας τον “άγνωστον Θεόν”.

Μετά από αιώνων εθνική συντριβή και πνευματική ξηρασία (Ρωμαϊκή κατοχή) ο “άγνωστος Θεός” του αποκαλύπτεται κι ο Έλληνας Tον ακολούθησε με Πίστιν, χύνοντας με τους μάρτυρες ποτάμια αίματος κι ο “γνωστός” πλέον Θεός τίμησε τον Έλληνα προσφέροντάς του το “απόλυτον όπλο” («Τούτω νίκα»)κι αναίμακτα το “παγκόσμιο στέμμα” αλλά κυρίως την αποστολικήν εντολήν διαδόσεως της Πίστεως του Ενός και Μοναδικού Τριαδικού Θεού στην οικουμένη.

β) Ρωμηός: Το όνομα προκύπτει από την Ρώμη και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ποιά η σχέσις όμως των Ρωμαίων με τον Έλληνα;

Είναι πασίγνωστον ότι η Ρώμη ανεπτύχθη χάριν των Ελληνικών αποικιών στην ιταλική χερσόνησον, πολύ νωρίτερα από τον Μέγα Αλέξανδρον. Άλλωστα ακόμα μέχρι σήμερα η αποκαλουμένη Μεγάλη Ελλάς (Magna Grecia) μυρίζει Ελληνισμόν. Πατρίς του λατινικού αλφαβήτου υπήρξεν η αρχαία Κύμη δια των αποικιστών της.

Πέραν αυτών η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία θεωρείται ιστορικώς ως το δυτικόν Ελληνιστικόν κράτος (σε αντιδιαστολή με τα ανατολικά των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που όλα κατελύθησαν) αλλά και η ονομασία Ρώμη είναι κατ’εξοχήν “ελληνική”. Είναι δε πολύ σημαντική η παρατήρησις ότι οι αρχαίες ελληνικές αποικίες κατ’εξοχήν δημιουργήθησαν προς δυσμάς και πολύ μακρύτερον του ελλαδικού χώρου από όσον οι ανατολικές αποικίες (Μικρά Ασία, Ταυρίς-Κριμαία-Εύξεινος Πόντος). Μόνον ο Μέγας Αλέξανδρος πήγε πολύ βαθύτερα στην ανατολή, με στόχον να εξαλείψει την … δαιμονικήν απειλή!

Ανεξαρτήτως αυτών ο φιλόσοφος Έλλην της ρωμαϊκής κατοχής συνειδητοποίησε το πέρας της Φιλοσοφίας.

Δύο αναπάντητα ερωτήματα του έμειναν : “Από πού ήρθε και πού θα πάει μετά θάνατον”.

Αυτά δεν τα έλυσε.

Τα Ηλύσια πεδία και οι νήσοι των μακάρων, καλά ως μύθος, αλλά αναπόδεικτα. Είχε θέσει όμως σε αμφιβολία τους επιβληθέντες ψευτοθεούς από την Ιστορίαν και όλοι οι κορυφαίοι φιλόσοφοι απεδείχθησαν μονοθεϊσταί και διώχθησαν για αυτό (πχ. Πρωταγόρας, Σωκράτης κα). Η αρχαιοελληνική ηθική δεν ταίριαζε με την ανηθικότητα των Ολυμπίων θεών. Δεν ταίριαζε ο Σόλων να νομοθετεί σκληρά περί ομοφυλοφιλίας και «Κίναιδος ασελγήσας εις παίδας, αυθημερόν τελευθησάτο» και ο Ζευς να διακορεύει πάσες και πάντες (πχ. Γανυμήδης). Δεν του άρεσε η σκληρότης του Διός («Σφετέρησιν ατασθαλίησιν υπέρ μόρον κατά άλγεα έχουσινοι βρωτοί» Οδύσσεια), όπως και ο Ηρόδοτος χαρακτήριζε τους θεούς σκληρούς και ταραχώδεις. Δεν ταίραζαν στο «άνω θρώσκειν» του οι Ολύμπιοι, που η ανατολή του φύτεψε και άρχισε να τους απορρίπτει, διότι δεν είχαν το μέτρον του «καλός κ’αγαθός». Πολλοί θα πουν ότι ολίγοι αυτοί που τα ενστερνίσθησαν. Ιστορικώς πάντοτε έτσι συμβαίνει, οι ολίγοι κάνουν την διαφορά, κάποιες φορές ακόμα και ένας («Αρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον διορθώσασθαι δῆμον» Άγ.Ιωάννης Χρυσόστομος).

Όταν λοιπόν ο Χριστός παρουσιάσθη στον Έλληνα, αυτός Τον αγκάλιασε, αναγνωρίζων τι πλέον της προχριστιανικής πίστεως του προσέφερε, πέρα απ’την εθνικήν ανάστασιν : Έδωσε συγχώρησιν στα ανθρώπινα λάθη.  Άλλη η σκληρότης του Διός κι άλλη η αγάπη του Χριστού.  Άλλο από μηχανής θεός των ποιητών κι άλλο ενσαρκωμένος Θεός από αγάπη προς τον άνθρωπον, παρέχων “αδαπάνητον” ενέργεια για πολιτιστική δημιουργία και πραγματικόν «άνω θρώσκειν».

Είναι η αρχή του νέου ταξιδιού του Ελληνισμού προς την δόξα. Έτοιμες υποδομές από αιώνων και τα μονοπάτια προς τα πέρατα της Οικουμένης ήδη χαρτογραφημένα.  Το «καλός κ’αγαθός» αποκτά το μέτρον του Χριστού, το ήθος ανέρχεται εις την Ύψιστον βαθμίδα, η παιδεία καλύπτει πλέον όλους, η Τέχνη εξυμνεί την αγιότητα πέραν του κάλλους, η Επιστήμη αναβαθμίζεται χάρις εις την φέγγουσα Αλήθεια και πλέον “τα όπλα είναι ιερά”.

Η ελληνικής καταγωγής λοιπόν Ρώμη επιστρέφει στις ρίζες της, μία νέα Ελληνική αυτοκρατορία ανασυστήνεται, η υπερχιλιόχρονη Ρωμανία, που μεγαλουργεί πολιτικώς, στρατιωτικώς κυρίως όμως πολιτιστικώς, και συνεχίζει τον εξανθρωπισμόν της ανθρωπότητος. Η Χριστοκεντρική δομή του κράτους, με Χριστόν κεφαλή, δίνει εις όλους τους τομείς μοναδική διάστασιν, πρωτοτυπεί εις πάντα, καθιερώνει νέες προδιαγραφές κοινωνίας για το μέλλον της ανθρωπότητος.

Ο Ρωμηός λοιπόν είναι ο Έλλην, ο φιλόσοφος φιλαλήθης Έλλην, που απαγκιστρωμένος από τις πανάρχαιες “πονηρές” πλάνες, ακολούθησε τον Παντοκράτορα Χριστόν με όλη την καρδία και διάνοια του.

Ο Ρωμηός είναι ο Έλλην, που αναγνώρισε ότι τα μοναδικά του χαρίσματα ήταν Χάρις του Χριστού («παν δώρημα τέλειον Άνωθεν εστί»), τα οποία οφείλει να δωρίσει εις όλην την οικουμένη («δωρεάν λάβατε, δωρεάν δότε» και «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» αφού «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου»). Πόσο φθηνό να αποδίδονται τα πνευματικά χαρίσματα σε υλική αιτία, όπως DNA ή ιχώρ (μάλιστα δε αναποδείκτως), ειδικώς εις τον φορέα του πνευματικού πολιτισμού.

Πέραν της Κεφαλής, εκτελεστικά λειτουργεί ο ανθρώπινος παράγων κι αναποφεύκτως συντελούνται ανθρώπινες πτώσεις στον διαρκή πόλεμον έναντι έξω/έσω εχθρών και του “εσωτερικού εχθρού”, τελικά δε το κράτος αλώνεται δύο φορές με επακόλουθο την σκοτεινή περίοδον της Οθωμανοκρατίας, που κοσμικά δείχνει θλιβερή και μαύρη, πνευματικά όμως για τον Έλληνα ήταν η ευκαιρία διατρανώσεως της Πίστεώς του κι εξιλεώσεως για την απομάκρυνσιν από τον Χριστόν, αίτιον των δύο αλώσεων.

Ο Χριστός τιμώντας την σταθερότητα της Πίστεως του Ρωμηού, τίθεται ο Ίδιος επικεφαλής, όπως οι οπλαρχηγοί του 1821 μας είπαν, κι ευλογεί τα όπλα του αγώνος, ώστε η Ελλάς υπήρξε μοναδική περίπτωσις επιτυχίας ενόπλου απελευθερωτικού αγώνα κι από τοτε η Ελλάς διαρκώς επεκτείνεται παρά τις τόσες επί δύο αιώνες προδοτικές ηγεσίες.

Ο Έλληνας δεν πίστευε ότι θα γίνει θεός ξεπερνώντας το ανώτερον όν αλλά στην εξάρτησιν από αυτό και την δυνατότητα να παρίσταται αυτού (ημίθεος). Αυτό το διετράνωσε κυρίως ως Ρωμηός, γινόμενος Άγιος και παριστάμενος του Θρόνου του Παντοκράτορος!

Ο Έλληνας πίστευε στην παντογνωσίαν του ανώτερου όντος και πάντα το συμβουλευόταν, περίμενε το θαύμα αλλά κι λάμβανε ανώτερη γνώσιν και οδηγίες. Ως Ρωμηός απέδωσε το φως της γνώσεως του Ελληνικού πολιτισμού και διανοήσεως εις τον Ένα Θεόν, λαμβάνων απ’ευθείας Θείαν Γνώσιν δια των Αγίων Πατέρων !

Ο Έλληνας λειτούργησε ως πρόδρομος της Τριαδικής Πίστεως προ Χριστού και μετά ως Ρωμηός απόστολος της Πίστεως.  Γι αυτό πήρε τόσα χαρίσματα από την Χάριν του Θεού.

Ιδού η απαράμιλλος “θεία” ιστορία του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης !

γ) Έλλην και Ρωμηός σήμερα: Ο σημερινός Ρωμηός δεν απαρνείται τον διαχρονικόν Ελληνισμόν του. Γνωρίζει καλώς ότι κατάγεται από τον Πελασγόν, τον Αχαιόν, τον Αιολέα, τον Ίωνα τον Δωριέα και τόσους άλλους προπάτορές του, που κατάφεραν με τον πνευματικόν αγώνα τους (φιλοσοφία) να εξέλθουν της παναρχαίας δαιμονικής πλάνης των ψευτοθεών («πάντες οι θεοί δαιμόνια») και πλέον αποδίδει “τα του διαβόλου, τω διαβόλω και τα του Χριστού τω Χριστώ”.

Αποδέχεται πλήρως ότι όσα κατέχει από την αρχαίαν Ελληνικήν γνώσιν, υπάρχουν χάριν των αόκνων Αγίων Πατέρων και ορθοδόξων μοναχών, οι οποίοι τα παρέδωσαν καθαρά από τις “πονηρές πλάνες” και το “κακόβουλο” λογισμικό, με κορυφαίον εργάτην τον Μέγα Βασίλειον και τους λοιπούς Ιεράρχες του χρυσού αιώνος της Ελληνορθοδοξίας.

Γνωρίζει καλώς ότι η Ρωμηοσύνη απεκήρυξε την παλαιά Ρώμην, μετακινούμενη εις την Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολιν) με τελικόν προορισμόν την Άνω Ιερουσαλήμ, όπως ο ορθόδοξος απεκδύεται τον παλαιόν άνθρωπον (τον “παληάνθρωπον”) και ενδύεται τον καινόν άνθρωπον, με τελικόν στόχον την θέωσιν. Ο Ρωμηός αποδεικνύεται το «Φως του Κόσμου» και το «άλας της γης», λειτουργώντας ως το χέρι του Χριστού επί γης και υπηρετώντας το Θείον Σχέδιον. Παρ’ όλες τις πτώσεις, που πολλάκις οδηγούν και σε Αλώσεις (πχ. Κωνσταντινουπόλεως) ξέρει να μετανοεί και να συγχωρείται από τον ελεήμονα Χριστόν, να ορθώνεται πάλιν και να συνεχίζει τον ένα και μοναδικόν αγώνα από αρχής ανθρωπότητος. Ακολουθεί τον κακοτράχαλον δρόμον της Αρετής του Ηρακλέους και δεν παρασύρεται από την σαγήνη του δρόμου της Κακίας.

Αντιθέτως ο Έλλην, που απαρνείται την Ρωμηοσύνη, παραμένει αμετανόητος “εραστής” της παρέας του Διός, είτε ενσυνειδήτως, είτε ασυνειδήτως. Αν συνεχίζει να φιλοσοφεί, ενώ η Αλήθεια έχει πλήρως αποκαλυφθεί, ματαιοπονεί εις μίαν λαθεμένη ατέρμονην έρευνα.

Δεν προβληματίζεται από τον λοατκικό χαρακτήρα της Διοπαρέας, που προωθείται και σήμερα ως στάσις ζωής, ενώ προ χιλιετιών είχε απορριφθεί μετά βδελυγμίας από τους ενδόξους προγόνους του. Κάποιοι μάλιστα με άγνοια κινδύνου, επιμένουν με απεγνωσμένα σκουξίματα σε δάση να καλούν τον επί χιλιετίες φευγάτον Δία, μη αναλογιζόμενοι τί τράβηξε ο Γανυμήδης και τί του τράβηξε ο Ζεύς. Κυρίως όμως με τον μολυσμόν της φιλοσοφίας από τον γαλλικόν διαστρεφισμόν, δεν έχουν την δυνατότητα να διακρίνουν ότι όλα τα παγκόσμια σημερινά (και διαχρονικά) προβλήματα έχουν έναν μόνον αίτιον και έναν σκοπόν : την απώλεια του ανθρώπου!

Ενώ αυτό το έχει πλήρως εμπεδώσει ο Έλλην-Ρωμηός και έχει ήδη ταχθεί στρατιώτης του Χριστού.

Όσον αφορά δε την διάρκεια χρήσεως των ονομάτων Έλλην/Ρωμηός, προ του 1821, η Ιστορία κατέγραψεν ότι εθνοτικώς το Έλλην χρησιμοποιήθηκε για λιγότερο των δύο αιώνων (από Ηρόδοτον έως Μέγα Αλέξανδρον) ενώ το Ρωμηός περίπου 15 αιώνες (330~1821) και ασφαλώς το Έλλην ξεπήδησε χάριν του Ρωμηού επί Ρωμανίας.

Το λάθος του απαρνούμενου (ή μερικώς δεχομένου) την Ρωμηοσύνην Έλληνος, είναι ότι ακόμα πιστεύει ότι πριν “πιάσει βάρδια” ο Ενσαρκωμένος Χριστός, κάποιοι άλλοι θεοί “φύλαγαν σκοπιά”.

Ο Χριστός υπήρχε προ αιώνων, προ του κόσμου, του οποίου περαστικοί και αθλούμενοι είμαστε οι άνθρωποι. Αδυνατούν να αιτιολογήσουν πως σε άνω των 450 ετών Ρωμαιοκρατίας ο Έλληνας υπό την “σκέπη της παρέας του Διός” δεν έκανε ούτε ένα απελευθερωτικό κίνημα, παραμένοντας πολιτιστικώς αποχαυνωμένος και πολιτικώς προσκυνημένος στον κατακτητή Ρωμαίον, αναγεννούμενος από τον Χριστόν και αναδεικνυόμενος ΑΝΑΙΜΑΚΤΩΣ κυρίαρχος της γης δια της Ρωμανίας.

Ο μολυσμός δε του σκεπτικού του ισχύει όσον δεν αποδέχεται πλήρως τις κατασκευαστικές προδιαγραφές του Δημιουργού (~: Ευαγγέλιον) και τις ερμηνευτικές εγκυκλίους διά “πάσαν νόσον και πάσαν (δαιμονικήν-αιρετική) μαλακίαν” (~: Αγία Γραφή και πατερική παράδοσις), παραμένων προσκυνημένος στην εκάστοτε προδοτικήν (και διαρκώς λοατκικότερην-σωματικώς και πνευματικώς) ηγεσία.

Δηλαδή, σε κάτι ανθρωποειδείς κουλο-καισαρίσκους!

Πηγή: http://corfiatiko.blogspot.com/2023/08/blog-post_928.html

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 3-9

Ἀδελφοί, χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ μου πάντοτε περὶ ὑμῶν ἐπὶ τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ τῇ δοθείσῃ ὑμῖν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ, ὅτι ἐν παντὶ ἐπλουτίσθητε ἐν αὐτῷ, ἐν παντὶ λόγῳ καὶ πάσῃ γνώσει, καθὼς τὸ μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ ἐβεβαιώθη ἐν ὑμῖν· ὥστε ὑμᾶς μὴ ὑστερεῖσθαι ἐν μηδενὶ χαρίσματι, ἀπεκδεχομένους τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ· ὃς καὶ βεβαιώσει ὑμᾶς ἕως τέλους ἀνεγκλήτους ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Πιστὸς ὁ Θεὸς δι᾽ οὗ ἐκλήθητε εἰς κοινωνίαν τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
19: 3-12

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσῆλθον οἱ Φαρισαῖοι τῷ Ἰησοῦ πειράζοντες αὐτὸν καὶ λέγοντες αὐτῷ· Εἰ ἔξεστιν ἀνθρώπῳ ἀπολῦσαι τὴν γυναῖκα αὐτοῦ κατὰ πᾶσαν αἰτίαν; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ ἀνέγνωτε ὅτι ὁ ποιήσας ἀπ’ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καὶ εἶπεν, ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν; ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω. λέγουσιν αὐτῷ· Τί οὖν Μωσῆς ἐνετείλατο δοῦναι βιβλίον ἀποστασίου καὶ ἀπολῦσαι αὐτήν; λέγει αὐτοῖς ὅτι Μωσῆς πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἐπέτρεψεν ὑμῖν ἀπολῦσαι τὰς γυναῖκας ὑμῶν· ἀπ’ ἀρχῆς δὲ οὐ γέγονεν οὕτω. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μὴ ἐπὶ πορνείᾳ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται· καὶ ὁ ἀπολελυμένην γαμήσας μοιχᾶται. λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Εἰ οὕτως ἐστὶν ἡ αἰτία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τῆς γυναικός, οὐ συμφέρει γαμῆσαι. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ’ οἷς δέδοται· εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ