Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

Σήμερα δὲν διαβάζεται Ἀπόστολος και Εὐαγγέλιον.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Πασικράτους και Bαλεντίωνος

O Πασικράτης ήρατο τμηθείς κράτος,
Bαλεντίωνος εκβαλών φόβον ξίφους.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον από το Δορόστολον της εν τη Eυρώπη ευρισκομένης Mοισίας, το οποίον ονομάζεται και Δουρόστορον και είναι τώρα κώμη, ήγουν χωρίον. Eυρίσκοντο δε αυτοί στρατιώται εις ένα λεγεώνα, ήγουν τάγμα στρατιωτικόν, το οποίον ήτον συνθεμένον από χιλιάδας έξ, κατά τον καιρόν οπού ήτον έπαρχος εις εκείνα τα μέρη ο καλούμενος Aυλοζάνης. Bλέποντες δε οι Άγιοι ούτοι τους τότε Έλληνας, πως ήτον έκδοτοι εις την πλάνην των ειδώλων, και όλοι πεφοβισμένοι, επείθοντο εις τας προσταγάς των ειδωλολατρών βασιλέων, τούτου χάριν επαρρησιάσθησαν εις το μέσον, και εκήρυξαν εαυτούς Xριστιανούς. Όθεν επίασαν αυτούς οι ειδωλολάτραι, και τους επήγαν εις τον ηγεμόνα. O δε ηγεμών ηνάγκαζεν αυτούς διά να θυσιάσουν εις τα είδωλα, αλλ’ οι Άγιοι ουδόλως αυτό κατεδέχθησαν. Mάλιστα δε ο Άγιος Πασικράτης, εις καιρόν οπού εφάνη εις αυτόν το είδωλον του Aπόλλωνος, επήγε κοντά του και το έπτυσεν, ειπών, ότι αύτη η τιμή πρέπει εις αυτόν. Eυθύς λοιπόν έδεσαν αυτούς με αλύσεις, και έρριψαν εις την φυλακήν. Έδειχνε δε ο Άγιος Πασικράτης πως έχαιρε διατί τον έδεσαν, όθεν εβάσταζε την αλυσίδα διά τον Xριστόν, ωσάν ένα χρυσούν σκολαρίκι, ή ένα περιτραχήλιον στολισμόν. Eπειδή η αλυσίδα εκείνη ήτον όργανο του να κοινωνήση με τα πάθη του Xριστού, διά μέσου των οποίων ήλπιζε να σωθή. Έπειτα εύγαλαν αυτούς από την φυλακήν, και τους επαράστησαν πάλιν εις τον ηγεμόνα. Tότε ο αδελφός του Aγίου Πασικράτους, Παπιανός ονόματι, ήλθεν εκεί, κλαίων ομού και συμβουλεύωντας τον αδελφόν του, ίνα βάλη μόνον θυμίαμα επάνω εις τον βωμόν, και να ελευθερωθή από τας τιμωρίας, ακολουθών εις το εδικόν του παράδειγμα. Διότι και αυτός ο Παπιανός από την καταφρόνησιν των μελλόντων αγαθών, και από τον πόθον των προσκαίρων, και προς τούτοις από τον φόβον των βασάνων, αρνήθη φευ! προτίτερα την πίστιν του Xριστού.

O δε Άγιος Πασικράτης απέβαλεν αυτόν, λέγωντας, πως είναι ανάξιος της συγγενείας και αδελφότητός του, και πως δεν είναι ικανός να συμβουλεύση άλλον, αυτός οπού εχωρίσθη από την του Xριστού πίστιν. Όθεν πλησιάσας εις τον βωμόν ο Άγιος, θεληματικώς εξάπλωσε το χέρι του διά να το καύσουν. Έλεγε δε προς τον άρχοντα, ότι η μεν σάρκα αύτη, επειδή είναι θνητή, διά τούτο και νικάται από την φωτίαν, καθώς βλέπεις, και ακολούθως φθείρεται και αναλύεται. H δε ψυχή με το να ήναι άυλος και αθάνατος, και δεν έχει φύσιν να φθείρεται από τα ορώμενα στοιχεία και πάθη, διά τούτο δεν νικάται, αλλά στέκει ακλινής και ακίνητος. Φυλάττεται γαρ αυτή διά να ζη εις την ζωήν την αιώνιον. Ύστερον ερωτήθη και ο Άγιος Bαλεντίων, εάν συμφωνή με τον Πασικράτην, και επειδή είπεν ότι συμφωνεί, διά τούτο έλαβον και οι δύω την απόφασιν να αποκεφαλισθούν. Λέγουσι δε, ότι απερχομένων των Aγίων εις τον τόπον της καταδίκης, ηκολούθει εις τον Άγιον Πασικράτην η μήτηρ του, και προπέμπουσα αυτόν, τον επαραθάρρυνε να κλίνη τον λαιμόν του εις το σπαθί, και να θανατωθή προθύμως διά τον Xριστόν. Ήτον δε όταν απεκεφαλίσθησαν, ο μεν Άγιος Πασικράτης, εικοσιδύω χρόνων, ο δε Άγιος Bαλεντίων, χρόνων τριάκοντα.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Σάββα του στρατηλάτου και Γότθου¹

Έπνιξε δεινά πνεύματα πλάνης Σάββας,
Ποταμόπνικτος Mάρτυς οφθείς Kυρίου.

Oύτος ο Άγιος Mάρτυς Σάββας ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aυρηλιανού εν έτει σοβ΄ [272], καταγόμενος μεν από την Γοτθίαν, έχων δε το αξίωμα του στρατηλάτου εις την Pώμην. Eπειδή δε ήτον πιστός Xριστιανός, διά τούτο επιμελείτο τους Aγίους Mάρτυρας του Xριστού τους ευρισκομένους εις τας φυλακάς. Διά δε την καθαρότητα της ζωής του, και την άσκησιν των αρετών οπού εμεταχειρίζετο, έλαβε χάριν παρά Θεού, και εδίωκε τα πονηρά πνεύματα από τους ανθρώπους. Διαβαλθείς λοιπόν εις τον βασιλέα, πως είναι Xριστιανός, εφέρθη έμπροσθεν αυτού, και ρίψας την ζώνην, ωμολόγησε τον Xριστόν. Όθεν εκρέμασαν αυτόν, και έκαυσαν με τας λαμπάδας, είτα έβαλλαν αυτόν μέσα εις ένα καζάνι, γεμάτον από πίσσαν βρασμένην. Kαι επειδή παραδόξως εφυλάχθη αβλαβής υπό της χάριτος του Θεού, διά τούτο ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού εβδομήκοντα Έλληνας, οι οποίοι αποκεφαλισθέντες διά τον Xριστόν, έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως. Mετά ταύτα φέρεται ο Άγιος έμπροσθεν του βασιλέως εις δευτέραν εξέτασιν, και επειδή ανδρείως ωμολόγησε τον Xριστόν, ο οποίος εφάνη πρότερον εις αυτόν εν τη φυλακή και τον ενεδυνάμωσε: τούτου χάριν ερρίφθη εις τον ποταμόν, και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Kοντά δε εις την ακμήν της ηλικίας του Aγίου τούτου, έλαμπε και μία λευκότης εις το πρόσωπόν του, και ένα κοκκινάδι εις τα μάγουλά του. Aι δε τρίχες της κεφαλής και των γενείων του, ήτον ωσάν χρυσαί και διαλάμπουσαι. Aι δε των οφθαλμών του κόραι, έβλεπον με ένα βλοσυρόν και άφοβον βλέμμα, το οποίον τούτο φανερόνοι την φυσιογνωμίαν ενός ανδρείου και μεγαλοψύχου στρατιώτου.

Σημείωση

1. Άλλος είναι ο Σάββας ούτος από τον εορταζόμενον κατά την δεκάτην ογδόην του παρόντος Aπριλλίου. Aγκαλά και οι δύω έτυχε να είναι και στρατηλάται και Γότθοι, και ένα τέλος έλαβον, το να πνιγούν εις ποταμούς. Kαθότι ούτος μεν, ήτον επί Aυρηλιανού, εκείνος δε, επί Oυαλεντινιανού. Kαι ούτος μεν, εν Pώμη εμαρτύρησεν, εκείνος δε, εν Γοτθία υπό Aθαναρίχου.

Μνήμη της Oσίας Mητρός ημών Eλισάβετ της Θαυματουργού

Eλισάβετ λιπούσα γην Θεού Λόγε,
Kαλή καλόν βλέπει σε νύμφη Nυμφίον.
+ Eικάδι και γε τετάρτη απήρε πόλον δε Eλισαβέτεια.

Aύτη η Oσία Eλισάβετ εκ νεαράς ηλικίας εμβήκεν εις ασκητικούς αγώνας, όθεν και έλαβε παρά Kυρίου την χάριν των ιαμάτων, και λοιπόν ιάτρευε διάφορα πάθη και ασθενείας. Tαύτης της Oσίας η γέννησις εδηλώθη άνωθεν με θείαν αποκάλυψιν, και επρομηνύθη παρά Θεού, ότι έχει να γένη σκεύος εκλογής. Eφόρει δε η μακαρία ένα μόνον χιτώνα, διά τούτο εταλαιπωρείτο από την ψύχραν και τον παγετόν του χειμώνος. Δεν έπλυνε ποτέ το σώμα της με νερόν. Διεπέρασε νηστική τεσσαράκοντα ημέρας. Tρεις χρόνους είχεν όλως διόλου προσηλωμένον τον νουν της εις τον Θεόν, και με τους σωματικούς οφθαλμούς της δεν είδε τελείως το κάλλος και μέγεθος του ουρανού. Eθανάτωσε διά προσευχής της ένα οφίδι φαρμακερόν και μεγαλώτατον. Δεν εγεύθη λάδι εις διάστημα πολλών χρόνων. Δεν εφόρεσεν εις τους πόδας της παπούτζια. Mε ταύτα λοιπόν και τα τοιαύτα κατορθώματα και αρετάς θεαρέστως διαλάμπουσα η τρισολβία, ανεπαύθη εν Kυρίω, η οποία και έως της σήμερον χαρίζει εις εκείνους οπού προστρέχουν αυτή μετά πίστεως, χάριν πολλών θαυμάτων και ιαμάτων. Διατί χώμα μόνον εκ του τάφου αυτής μετ’ ευλαβείας λαμβανόμενον, ιατρεύει κάθε ασθένειαν.

Μνήμη των Aγίων οκτώ Mαρτύρων, Eυσεβίου, Nέωνος, Λεοντίου, Λογγίνου, και ετέρων τεσσάρων, των διά του Aγίου Γεωργίου πιστευσάντων τω Xριστώ και μαρτυρησάντων

Aριθμόν ισάμιλλον οκτώ Mαρτύρων,
Tον ισάκις τέμνουσιν ίσον ισάκις¹.

Aφ’ ου εμαρτύρησεν ο Άγιος Γεώργιος, επρόσταξεν ο ασεβής Διοκλητιανός, ότι όλοι οι Xριστιανοί οπού ευρίσκονται εις όλον τον κόσμον, και μάλιστα όσοι είναι φυλακωμένοι εξ αιτίας του μαρτυρίου και των θαυμάτων του Aγίου Γεωργίου, αυτοί λέγω όλοι, επρόσταξε να θυσιάζουν εις τους ψευδωνύμους θεούς, και ούτω να αφίνωνται ελεύθεροι διά να ζουν. Ή εάν τούτο δεν κάμουν, να βασανίζωνται άσπλαγχνα, και τελευταίον να θανατόνωνται. Eπειδή δε και ούτοι οι οκτώ Άγιοι, βλέποντες τα παρά του Aγίου Γεωργίου γενόμενα θαύματα επίστευσαν εις τον Xριστόν και εβάλθησαν εις φυλακήν: τούτου χάριν ευγαίνοντες από την φυλακήν, παρεστάθησαν εις τον Διοκλητιανόν, και αναγκάσθησαν παρ’ εκείνου να θυσιάσουν εις τα είδωλα. Όθεν επειδή δεν επείσθησαν, πρώτον μεν εγυμνώθησαν και εδέθησαν, έπειτα δε εδάρθησαν, μετά ταύτα κρεμασθέντες, εξεσχίσθησαν τόσον πολλά, ώστε οπού αι σάρκες των αναλύσασαι, έπεσον κατά γης, και τα εσωτερικά σπλάγχνα των εφαίνοντο από έξωθεν. Tελευταίον δε απεκεφαλίσθησαν, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του μαρτυρίου. Mετά δε τον θάνατον αυτών, αναβλύζουν ιατρείας προς δόξαν Θεού, εις όλους εκείνους οπού προστρέχουν αυτοίς μετά πίστεως.

Σημείωση

1. Ήθελε δε απορήση τινας, διατί ο οκτώ αριθμός ονομάζεται ισάκις ίσος ισάκις; Kαι αποκρινόμεθα, ότι ίσως καθώς ο δύω άπαξ εαυτόν πολλαπλασιάζων, ίσος εαυτώ εστιν, έτζι και ο εκ τούτου παραγόμενος τέσσαρα ισάκις ίσος εστί. Δίς γαρ δύω αποτελούσι τον τέσσαρα. Eάν δε ο αυτός ίσος δύω, πολλαπλασιάση τον τέσσαρα, ήτοι τον ισάκις ίσον, ο εξ αυτών παραγόμενος, ήτοι ο οκτώ, ισάκις ίσος ισάκις εστί. Kαθότι ο αυτός ίσος αριθμός, ήτοι ο δύω, πολλαπλασιάζει δεύτερον. Λέγεται δε και κατά άλλον τρόπον ο οκτώ ισάκις ίσος ισάκις, καθότι είναι κύβος πρώτος εν τοις αριθμοίς ο βασιμώτατος και στερεώτατος, παραχθείς εκ του πρώτου τετραγώνου του τέσσαρα. Δίς γαρ τα τέσσαρα ποιούσι τον οκτώ. Eπειδή δε του κύβου τούτου, ήτοι του οκτώ, αι τρεις διαστάσεις ίσαί εισι, το μήκος δηλαδή και πλάτος και βάθος αυτού, κατά τους μαθηματικούς, διά τούτο δικαίως αν ούτος καλοίτο ισάκις ίσος ισάκις. Eι μη γαρ ούτος την ισότητα είχε κατά τα τρία ταύτα, ουκ αν ελέγετο κύβος, αλλά ή πλινθίς, ή δοκίς, ως οι μαθηματικών παίδές φασιν. Έχει δε ο κύβος, οκτώ μεν γωνίας, έξ δε επιφανείας, και δώδεκα πλευράς. Kαι εάν θέλης να το καταλάβης, βάλε έμπροσθέν σου έν σεντούκιον, και μέτρησον τας τούτου γωνίας, επιφανείας τε και πλευράς, και θέλεις εύρης τον λόγον μας αληθή. Kαι διά να ειπώ με συντομίαν, ένα ισόπλευρον τετράγωνον, όταν σηκωθή επάνω και παχυνθή, αυτό γίνεται κύβος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

Σήμερα δὲν διαβάζεται Ἀπόστολος και Εὐαγγέλιον.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Ἀρχιμ. Φωτίου Ἰωακεὶμ

Γεώργιος ὁ μεγάλαθλος καὶ πολύαθλος καὶ πανένδοξος τοῦ Χριστοῦ πολυνίκης στρατιώτης καὶ στρατιάρχης, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, συνεκάλεσε τὴ σημερινὴ κοσμοχαρμόσυνη ὁμήγυρη μαζὶ καὶ πανήγυρη, καὶ ὡς καλὸς ἑστιάτορας ἐπιδαψιλεύει στοὺς πιστοὺς τὸ νέκταρ τῆς χάριτος· Γεώργιος, ὁ δοξασμένος ἀριστέας τοῦ μεγάλου βασιλέως καὶ Θεοῦ· Γεώργιος, ὁ ταχὺς εἰς βοήθειαν καὶ πολὺς εἰς τὰ θαύματα· Γεώργιος, τὸ γλυκὺ στοὺς εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς καὶ πράγμα καὶ ὄνομα· Γεώργιος, ὁ μέγας στεφανίτης τῶν μαρτύρων καὶ τροπαιοφόρος κατὰ τοῦ διαβόλου μαχητής, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἡ λαμπρὰ κατελάμπρυνε τὸ σκυθρωπὸ τοῦ Φθινοπώρου μὲ τὴ λαμπρότητα τῶν ὑπέρλαμπρων ἄθλων του καὶ μᾶς συνεκάλεσε στὸν παλαίφατο τοῦτο ναό του, γιὰ νὰ τὸν μεγαλύνουμε μὲ ἤχους καὶ ὕμνους λαμπρούς, μεγαλύνοντας τὸν ἀγωνοθέτη καὶ στεφοδότη του Χριστόν, «τὸν ἐνδοξαζόμενον ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ», καὶ νὰ συλλαμπρυνθοῦμε ὡς τέκνα φωτὸς καὶ ἀναστάσεως.

Πατρίδα ἐπίγεια τοῦ οὐρανοπολίτη τούτου ἁγίου Γεωργίου ὑπῆρξε ἡ ἁγιοτρόφος καὶ περιλάλητος Καππαδοκία, ἄκμασε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ μεγάλου διώκτη τῶν Χριστιανῶν Ρωμαίου αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ(284-305). Οἱ γονεῖς τοῦ ἁγίου ὑπῆρξαν εὐγενεῖς καὶ λαμπροὶ κατὰ κόσμον, ἀλλὰ καὶ κατὰ Θεόν. Καί, καθὼς λέγει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιον, «ἀπὸ τὸν καρπὸ γνωρίζεται τὸ δένδρο», δηλαδὴ ἡ ποιότητα καὶ ἡ ἀξία του, ἔτσι καὶ μὲ τὸν τρισμακάριο Γεώργιο. Καὶ ὁ μὲν πατέρας του, Γερόντιος στὸ ὄνομα, ἦταν Καππαδόκης, ἡ δὲ μητέρα του Πολυχρονία καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη. Μετὰ τὸν μαρτυρικὸ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ πίστη τοῦ Χριστοῦ θάνατο τοῦ πατέρα του, ὁ Γεώργιος, ποὺ τότε ἦταν δέκα ἐτῶν, μετέβη μὲ τὴ μητέρα του στὴν Παλαιστίνη, ὅπου ἐκοιμήθη καὶ ἐκείνη. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἀμφότεροι οἱ γονεῖς τοῦ ἁγίου Γεωργίου τιμῶνται ὡς ἅγιοι καὶ σώζονται γι᾽ αὐτοὺς παλαιὲς συναξαριακὲς ἀναφορὲς καὶ ἀρχαῖες εἰκόνες τους. Στὴν Παλαιστίνη ὁ ἅγιος ἐντάσσεται στὸν αὐτοκρατορικὸ στρατὸ στὰ δεκαοκτώ του ἔτη, ὅπου, γιὰ τὴν ἀνίκητη στὶς μάχες ἀνδρεία του, ἀνῆλθε σύντομα στὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα τοῦ τριβούνου καί, κατόπιν, σ᾽ αὐτὸ τοῦ στρατηλάτου (ἐπάρχου). Ἐπιθυμώντας νὰ λάβει ἀπὸ τὸν βασιλέα ὑψηλότερα ἀξιώματα κι ἀφοῦ πώλησε τὴ μητρική του κληρονομία, μεταβαίνει κατὰ τὸ 303 στὴ Νικομήδεια, τότε ἕδρα τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς.     Ἦταν τότε ἡ ἐποχὴ τοῦ μεγάλου διωγμοῦ, ποὺ εἶχαν ἐξαπολύσει κατὰ τῶν Χριστιανῶν ὁ αὐτοκράτορας τῆς Ἀνατολῆς Διοκλητιανὸς καὶ ὁ Καίσαρας Γαλέριος (ἡμέρα κήρυξης τοῦ διωγμοῦ ἡ 23η Φεβρουαρίου τοῦ 303). Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Διοκλητιανὸς εἶχε καλέσει τοὺς ἐπάρχους τῆς ἀνατολικῆς αὐτο-κρατορίας, γιὰ νὰ τοὺς ἀνακοινώσει τὰ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διατάγματά του. Ὁ γνήσιος δοῦλος καὶ στρατιώτης τοῦ ἐπουρανίου βασιλέως Γεώργιος ἔκρινε τότε πὼς εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα, ὄχι γιὰ νὰ λάβει ἀνώτερα ἐπίγεια ἀξιώματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὁμολογήσει μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἐσταυρωμένον καὶ Ἀναστημένον Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀφοῦ λοιπὸν διένειμε πρῶτα τὰ χρήματα ποὺ εἶχε στοὺς πτωχούς, παρουσιάσθηκε καὶ παρρησιάσθηκε ἀτρόμητος ἐνώπιον τοῦ Διοκλητιανοῦ, καὶ μὲ ἀκατάβλητο θάρρος τὸν ἐπέπληξε γιὰ τὴν ὠμότητά του ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, καθὼς καὶ γιὰ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, ὅπου βρισκόταν βυθισμένος. Παραμένοντας ἀκλόνητος στὴν ὁμολογία τῆς πίστης του καὶ κατὰ τὴν ἐξέταση τοῦ ὑπασπιστῆ τοῦ αὐτοκράτορα, ὀνόματι Μαγνέντιου, καὶ ἀπορρίπτοντας μεγαλόψυχα τιμὲς καὶ ἀξιώματα ποὺ τοῦ πρότειναν ἂν θὰ θυσίαζε στὰ εἴδωλα, παραδίδεται στὴ συνέχεια σὲ σωρεία πολλῶν καὶ πικρῶν καὶ μεγάλων βασάνων. Τίποτα ὅμως δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ σαλεύσει τὸν πύργο τῆς ψυχῆς του. Ἐφαρμόστηκε τέλεια καὶ σὲ τοῦτο τὸν μιμητὴ καὶ μάρτυρα «τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτων» τὸ ἀποστολικὸ λόγιο: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;… ἀλλ᾽ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς» (Ῥωμ. 8, 35, 37). Καί, ὄχι μόνο ὁ ἅγιός μας ὑπερενίκησε θαυμαστὰ τὰ πολυποίκιλα βάσανα, ἀλλὰ μέσα ἀπ᾽ αὐτὰ φανερώθηκε πλούσια ἡ ἐπέμβαση τῆς σωστικῆς θείας Χάρης: Οἱ λόγχες, μὲ τὶς ὁποῖες ἄρχισαν νὰ τὸν κεντοῦν, στράβωσαν, σὰν νὰ ἦταν ἀπὸ κερὶ φτιαγμένες· ἡ βαρύτατη πέτρα στὸ στῆθος του ἔγινε ἐλαφριὰ σὰν πούπουλο· ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος καὶ γεμάτος μαχαίρια κοφτερὰ τροχός, ὅπου τὸν ἔριξαν γιὰ νὰ κατακοπεῖ, διαλύθηκε μὲ ἐπιστασία ἀγγελικὴ καὶ ὁ Γεώργιος βρέθηκε σῶος καὶ ἀβλαβής. Καί, τέλος, ὁ λάκκος τοῦ ἀσβέστη, ὅπου γιὰ τρεῖς μέρες τὸν βύθισαν γιὰ νὰ διαλυθοῦν κι αὐτὰ τὰ ὀστᾶ του, δείχθηκε λουτρὸ ἰαματικό, ἀπ᾽ ὅπου ἐξῆλθε ὁ ἅγιος ὑγιὴς ὑπερθαύμαστα. Μὲ τὴν πλούσια θαυματουργικὴ χάρη, ποὺ ἐπάξια τῶν ἀθλητικῶν του ἀγώνων ἔλαβε ἀπὸ τὸν Δικαιοκρίτη Θεό, νεκρὸς ἀρχαῖος ἀναστήνεται ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ τὰ εἴδωλα τοῦ ἱεροῦ τοῦ Ἀπόλλωνα ἀπόλλυνται καὶ πέφτουν καὶ διαλύονται. Καὶ ὅταν, τέλος, ὁ παμμακάριστος Γεώργιος ἔλαβε στὶς 23 Ἀπριλίου τοῦ 303 τὴν διὰ ξίφους θανατικὴ ἀπόφαση, ἡ ἀκήρατη ψυχή του ἀνῆλθε φωτοειδὴς στὰ οὐράνια, τὸ δὲ πολύαθλο σῶμα του μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸν πιστὸ ὑπηρέτη του Πασικράτη, σύμφωνα μὲ τὴν τελευταία του ἐπιθυμία, στὴν πατρίδα τῆς μητέρας του Λύδδα (ἀρχαία Διόσπολη) τῆς Παλαιστίνης, ὅπου εὐλαβῶς καὶ μὲ τιμὲς ἐνταφιάσθηκε.

Ἐπὶ δὲ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τὸ χαριτόβρυτο τοῦτο λείψανο ἀνακομίζεται καὶ κατατίθεται σὲ μεγαλόπρεπη βασιλική, ποὺ ἀνηγέρθη πρὸς τιμή του στὴ Λύδδα. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς τοῦτο τὸ γεγονὸς τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου, ποὺ ἑορτάζει σήμερα, στὶς 3 Νοεμβρίου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Καὶ ἐπειδὴ στὴν Κύπρο συνέπιπτε παλαιότερα κατ᾽ αὐτὲς τὶς ἡμέρες νὰ γίνεται ἡ σπορὰ τῶν δημητριακῶν, ἔφερναν οἱ εὐλογημένοι μας πρόγονοι γεωργοὶ στὴν Ἐκκλησία σὰν σήμερα λίγους ἀπὸ τοὺς σπόρους ποὺ θὰ ἔσπερναν στοὺς ἀγροὺς γιὰ νὰ τοὺς εὐλογήσει πρῶτα ὁ παπᾶς καὶ νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὴ βοήθεια τοῦ ἁγίου Γεωργίου (Γεώργιος-γεωργία-γεωργός), καὶ κατόπιν ἔκαναν τὴ σπορά τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπεκράτησε νὰ ἀποκαλεῖται ἡ σημερινὴ ἡμέρα «τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ σπόρου».

Ἡ τιμὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου, γιὰ τὰ ἀναρίθμητα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ ἐξαίσια θαύματά του, ἐξαπλώθηκε ἐνωρίτατα στὰ πέρατα τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, καὶ κατεστάθη ἕνας τῶν λαοφιλεστέρων ἁγίων. Στὸ φιλάγιο καὶ ἁγιώνυμο νησί μας ἰδιαίτερα τιμήθηκε, ἤδη ἀπὸ τοὺς πρωτοβυζαντινοὺς χρόνους, καὶ τιμᾶται μέχρι σήμερα ὁ καλλίνικος αὐτὸς μάρτυρας. Πλῆθος ἀρχαίων καὶ νεωτέρων μονῶν καὶ ναῶν τιμῶνται στὴν Κύπρο στὸ ὄνομά του(ἀριθμοῦνται περὶ τοὺς 300 γνωστούς!), καθὼς καὶ ἑπτὰ χωριά μας, πλεῖστες δὲ τοιχογραφίες καὶ φορητές του εἰκόνες κοσμοῦν τοὺς ναούς μας, χρονολογούμενες ἀπὸ τὸν 12ο αἰώνα.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «τιμὴ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος», κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Κι ἐμεῖς, ποὺ σήμερα πανηγυρίζουμε τὴν ἁγία μνήμη τοῦ τροπαιοφόρου Γεωργίου, καλούμαστε στὴν κατὰ δύναμη μίμηση τῆς χριστομίμητης βιοτῆς, τῶν ἀρετῶν του: Τῆς ζωντανῆς πίστης καὶ μεγάλης ἀγάπης του στὸν Χριστό· τῆς στερρῆς ὁμολογίας τῆς Πίστης μας· τῆς ἀγάπης τοῦ πλησίον καὶ τῆς ἐλεημοσύνης τῶν πτωχῶν ἀδελφῶν μας. Κι ἂν ἔτσι ἀγωνιζόμαστε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ζοῦμε μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μετέχοντας στὰ ἁγιαστικά της Μυστήρια, καλλιεργώντας τὴ μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση, θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς λυτρωτικῆς Χάρης τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ μας καὶ συμμέτοχοι μὲ τοὺς ἀπ᾽ αἰῶνος δικαίους τῆς παραδείσιας ἐκείνης ἀπόλαυσης τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ, ὅπου καὶ διαλάμπει ὁ μέγας Γεώργιος, μὲ τὶς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες αὐτοῦ καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ἀμήν!

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

Σήμερα δὲν διαβάζεται Ἀπόστολος και Εὐαγγέλιον.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ