Αρχική Blog Σελίδα 2

Βίος καὶ μαρτύριο τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Φιλωνίδη, ἐπισκόπου Κουρίου (17/6)

Ἡ παραλιακὴ βασιλικὴ στοὺς πρόποδες τοῦ Κουρίου

Βίος καὶ μαρτύριο τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Φιλωνίδη, ἐπισκόπου Κουρίου* (17/6)

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Ὁ ἅγιος Φιλωνίδης ἄκμασε κατὰ τὸν 3ο καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰώνα καὶ γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο του χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῆς σπουδαίας ἀρχαίας πόλης τοῦ Κουρίου, ποὺ βρίσκεται στὰ νότια παράλια τῆς Κύπρου, μεταξὺ τῶν πόλεων Λεμεσοῦ καὶ Πάφου.

Σύμφωνα μὲ τὶς σωζόμενες ἁγιολογικὲς πηγές, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ Μεγάλου Διωγμοῦ ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, ποὺ κήρυξαν στὴν Ἀνατολὴ ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς μὲ τὸν Καίσαρα Γαλέριο στὶς 23 Φεβρουαρίου 3031 , ὁ ἅγιος συνελήφθη γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι κληρικοὶ τῆς Κύπρου, καὶ ἐγκλείσθηκε στὴ φυλακή, προφανῶς στὴν τότε πρωτεύουσα τῆς νήσου Σαλαμίνα. Ἡγεμόνας (praeses) τῆς Κύπρου καὶ ἐκτελεστὴς τῶν σχετικῶν τοῦ διωγμοῦ αὐτοκρατορικῶν διατάξεων ἦταν τότε ὁ γνωστὸς ἀπὸ τὰ μαρτύρια καὶ ἄλλων Κυπρίων μαρτύρων Σαβῖνος (Antistius Sabinus [293-305]).

Μέσα στὴ φυλακὴ ὁ Φιλωνίδης εἶχε συγκρατούμενους γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, μεταξὺ ἄλλων, καὶ τοὺς Ἀριστοκλῆ πρεσβύτερο, Δημητριανὸ διάκονο καὶ Ἀθανάσιο ἀναγνώστη, ποὺ κατόπιν μαρτύρησαν, καθὼς καὶ τὸν ἐπίσκοπο στὴν Κύπρο Ἀρίστωνα, ἄγνωστο ποιᾶς πόλης ποιμένα, ὁ ὁποῖος τελικὰ ἐπέζησε τοῦ μαρτυρίου, ἀπελευθερώθηκε καὶ συνέγραψε τὸ Μαρτύριο τοῦ ἁγίου Φιλωνίδου καί, πιθανώτατα, καὶ τῶν ὡς ἄνω τριῶν μαρτύρων. Νὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ ὅτι, ἐφόσον ἦσαν κρατούμενοι οἱ δύο αὐτοὶ ἐπίσκοποι στὴ φυλακή, ὅπως προφανῶς καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς νήσου, καθὼς καὶ οἱ ἀνωτέρω τρεῖς κληρικοί, σημαίνει ὅτι εἶχε ἤδη ἐφαρμοσθεῖ καὶ τὸ 2ο ἔδικτο (edictum) διωγμοῦ τῶν ἰδίων αὐτοκρατόρων (θέρος 303), ποὺ διέταζε τὴ σύλληψη καὶ φυλάκιση ὅλων τῶν ἐπισκόπων καὶ κληρικῶν.

Δὲν παρῆλθαν πολλὲς ἡμέρες μετὰ τὴ μαρτυρικὴ τελείωση τῶν ὡς ἄνω τριῶν μαρτύρων, Ἀριστοκλέους πρεσβυτέρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ (ποὺ πιθανώτατα χρονολογεῖται στὶς 23 Ἰουνίου τοῦ 303), καὶ ὁ ἡγεμόνας2  ἀπέστειλε διαταγή, ὅπως οἱ εὑρισκόμενοι ἐγκλεισμένοι στὴ φυλακὴ χριστιανοὶ βιάζονται καὶ ἀτιμάζονται παρὰ τὴ φύση ἀπὸ ἀκόλαστους ἀνθρώπους. Ἀφοῦ ὁ Φιλωνίδης πληροφορήθηκε τοῦτο, λυπήθηκε πάρα πολύ, μὴ θέλοντας νὰ μιανθεῖ μέσῳ μιᾶς τέτοιας βδελυκτῆς πράξης, καὶ ἔλαβε τὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ θυσιάσει τὴ ζωή του, γιὰ νὰ τηρήσει τὴν ἁγνότητα καὶ παρθενία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Βρῆκε λοιπὸν τὴν κατάλληλη εὐκαιρία καὶ ἀνῆλθε σὲ κάποιο τόπο ὑψηλὸ καὶ ἀπόκρημνο, ἐκεῖ ποὺ βρισκόταν ἀποκλεισμένος καί, ἀφοῦ περιέδεσε τὴν κεφαλή του μὲ μανδήλιο καὶ κάλυψε τὸ πρόσωπό του μὲ τὸ ἔνδυμά του3 , ἔκλινε τὰ γόνατα καὶ προσευχήθηκε γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Κατόπιν, ἔριξε τὸν ἑαυτό του ὄρθιο κάτω ἀπὸ τὸ ὑψηλὸ ἐκεῖνο καὶ ἀπόκρημνο μέρος. Ἀλλά, πρὶν ὑποστεῖ τὴν ἀπὸ τὴν πτώση ὀδύνη καὶ ἐνῶ ἔπεφτε, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου.

Μετὰ τὴ μαρτυρικὴ αὐτὴ τελείωση τοῦ Φιλωνίδου, ἐνῶ ὁδοιποροῦσαν κάποιοι σὲ ἀρκετὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν πόλη (τῆς Σαλαμῖνος) καὶ διευθύνονταν πρὸς αὐτή, ἐμφανίσθηκε σ᾽ αὐτοὺς ὁ ἅγιος, τρέχοντας μπροστά τους, φέροντας νικητικὸ στεφάνι στὴν κεφαλὴ καὶ ἀλειμμένος μὲ εὐωδέστατα μύρα καί, κρατώντας βαΐο νίκης στὸ χέρι, ἀναφωνοῦσε: «Σὲ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, γιατὶ μὲ τὴ βοήθειά σου ἔχω νικήσει, καὶ ἀπὸ ἐπίγεια πύλη μὲ ἀνέβασες στὶς εἰσόδους τῶν οὐρανίων πυλῶν». Ὅταν δὲ οἱ ἐν λόγῳ ὁδοιπόροι ἔφθασαν πλησίον τῆς πόλης, ὁ ἅγιος χάθηκε ἀπὸ μπροστά τους. Κι ἀφοῦ ἔφθασαν στὸ σημεῖο, ὅπου κειτόταν τὸ μαρτυρικό του σῶμα, τὸν ἀναγνώρισαν. Οἱ εἰδωλολάτρες, μόλις πληροφορήθηκαν τὸ γεγονός, ἔβαλαν τὸ τίμιο λείψανο σ᾽ ἕνα σάκκο καὶ τὸ ἔριψαν στὴ θάλασσα. Ἀλλά, μὲ θεϊκὸ πρόσταγμα, τὸ ἅγιο λείψανο βγῆκε σῶο καὶ ἀκέραιο στὴν ξηρά. Ἄγγελος δὲ Κυρίου ἐμφανίσθηκε στὸν πρεσβύτερο τῆς πόλης καὶ τοῦ ἀποκάλυψε ποῦ βρισκόταν τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρος, προστάζοντας νὰ τὸ κηδεύσει μὲ τὶς ἁρμόζουσες τιμές, πράγμα ποὺ ἔκανε.

Ἡ ἡμέρα μνήμης τοῦ ἁγίου Φιλωνίδου στὴ χειρόγραφη παράδοση ἔχει ἀρκετὴ διάδοση, ἀλλὰ καὶ ποικίλλει. Μαρτυροῦνται οἱ ἑξῆς ἡμέρες: 17η Ἰουνίου, 18η Ἰουνίου, 30ὴ Ἰουνίου, 29η Αὐγούστου, 30ὴ Αὐγούστου καὶ 31η Αὐγούστου.

Ἐφόσον κατὰ τὴ μαρτυρία τῶν ἀνωτέρω ἐπιτόμων συναξαρίων τοῦ ἁγίου Φιλωνίδου τὸ μαρτυρικό του τέλος ἐπισυνέβηκε ὄχι πολὺ καιρὸ μετὰ τὸ μαρτύριο τῶν τριῶν συγκρατουμένων του Ἀριστοκλέους πρεσβυτέρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη τιμᾶται στὶς 23 Ἰουνίου, πιθανώτατη ἡμέρα τῆς μαρτυρικῆς τους τελείωσης (δὲν μαρτυρεῖται ἄλλη ἡμέρα μνήμης τους), τότε εἶναι πολὺ πιθανὸν ἡ ἡμέρα τελείωσης τοῦ ἁγίου Φιλωνίδου νὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω μαρτυρούμενες τελευταῖες ἡμέρες τοῦ μηνὸς Αὐγούστου (29, 30, 31).

Σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία τῶν συναξαρίων τοῦ ἁγίου Φιλωνίδου, τὸ σῶμα του, τὸ ὁποῖο ἀρχικὰ ἀναγνωρίσθηκε ἀπὸ ὁδοιπόρους, ποὺ τὸ βρῆκαν λίγο μετὰ τὸ μαρτυρικό του τέλος, τοποθετήθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες σὲ σάκκο καὶ ρίχθηκε κατόπιν στὴ θάλασσα, γιὰ νὰ ἐξέλθει στὴ συνέχεια, μὲ θεϊκὸ πρόσταγμα, σῶο καὶ ἀκέραιο στὴν ξηρά. Ἄγγελος δὲ Κυρίου ἐμφανίσθηκε στὸν πρεσβύτερο τῆς πόλης καὶ τοῦ ἀποκάλυψε ποῦ βρισκόταν τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρος, προστάζοντας νὰ τὸ κηδεύσει μὲ τὶς ἁρμόζουσες τιμές, πράγμα ποὺ ἔκανε. Δὲν ὑπάρχουν μαρτυρίες γιὰ τὸν χῶρο ταφῆς τοῦ μάρτυρος, ἂν καὶ εἶναι εὔλογο τοῦτο νὰ τάφηκε στὴν περιοχὴ τῆς πόλης τοῦ μαρτυρίου του, Σαλαμῖνος. Δὲν γνωρίζουμε μάλιστα, κατὰ πόσον βρισκόταν ἀποτεθειμένο στὸ κοιμητήριο τῶν μαρτύρων, ποὺ ἀναφέρεται στὸν Βίο τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου τοῦ Μεγάλου (BHG 597). Σήμερα δὲν εἶναι γνωστὰ τεμάχια λειψάνων τοῦ μάρτυρος.

Ἡ παραλιακὴ βασιλικὴ στοὺς πρόποδες τοῦ Κουρίου

Παρὰ τὶς ἀντίθετες ἐνδείξεις τῶν ἁγιολογικῶν κειμένων, ὅτι δηλαδὴ ὁ Φιλωνίδης μαρτύρησε στὴ Σαλαμίνα, θεωρήθηκε ἀπὸ ὁρισμένους4  ὅτι χῶρος μαρτυρίου του ὑπῆρξε τὸ Κούριον, ἡ ἕδρα τῆς ἐπισκοπῆς του. Πέραν τούτου, κάτω ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν ψηλὸ λόφο, ἐπάνω στὸν ὁποῖο οἰκοδομήθηκε τὸ ἐντὸς τῶν τειχῶν ἀρχαῖο Κούριο, καὶ πλησίον τῆς θάλασσας ἀνασκάφηκε ἀταύτιστη παλαιοχριστιανικὴ βασιλική, ποὺ ἔχει χαρακτήρα Μαρτυρίου5 . Καταθέτουμε ἐδῶ ὡς ὑπόθεση: Ἆράγε αὐτὴ νὰ σχετίζεται μὲ τὸν ἅγιο Φιλωνίδη καὶ νὰ κτίσθηκε στὴ μνήμη του καὶ σὲ ἀνάμνηση ὅτι εἶχε καταπέσει ἀπὸ ὕψος καὶ ἐκβλήθηκε ἀπὸ τὴ θάλασσα μετὰ τὸ σῶμα του, ἤ, ἀκόμη, νὰ ἦταν ἐκεῖ τὸ σημεῖο πτώσης του, ἐὰν θεωρήσουμε ὅτι πράγματι μαρτύρησε στὸ Κούριο;

Τελευτώντας, ἐπιθυμοῦμε νὰ παραθέσουμε ἕνα θεολογικὸ σχόλιο σχετικὰ μὲ τὸ ἰδιάζον μαρτυρικὸ τέλος τοῦ ἁγίου, ποὺ ὁρισμένοι (ὅπως λ.χ. στὸ Χάκκεττ, Ἱστορία Ἐκκλησίας Κύπρου, τόμ. Β´, σσ. 216-217) ἐξέλαβαν ὡς δῆθεν αὐτοκτονία, θεώρηση ἀνυπόστατη ἀλλὰ καὶ βλάσφημη. Γνωρίζουμε καταρχὴν τὴν αὐστηρότητα τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τοποθέτησης καὶ πρακτικῆς ἔναντι τῶν αὐτοχείρων (βλ. λ.χ. τὸν ιδ´ Κανόνα τοῦ ἁγίου Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας, ποὺ περιβλήθηκε κανονικὸ κύρος [Ἀγαπίου ἱερομονάχου καὶ Νικοδήμου μοναχοῦ (ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου), Πηδάλιον, Ζάκυνθος 31864, σ. 673]). Τὴν ὄντως ἁγία μαρτυρικὴ ἀπόφαση τοῦ Φιλωνίδου νὰ θυσιάσει τὴ ζωή του γιὰ νὰ διαφυλάξει τὴν ἁγνότητα καὶ παρθενία του ἐπιβράβευσε ἄνωθεν ὁ Θεὸς (ὅπως διαφαίνεται καὶ στὴν ἐφεξῆς θαυμαστὴ μεταθανάτια ἐμφάνειά του) καὶ ἐπικύρωσε ἡ Ἐκκλησία μας, διακηρύσσοντας ἐπισήμως τὴν ἁγιότητά του καὶ κατατάσσοντάς τον στὸ Ἁγιολόγιό της. Ἐξάλλου δὲν ἀποτελεῖ τὴ μόνη περίπτωση τέτοιου εἴδους μαρτυρικοῦ τέλους. Ἁπλῶς ὑπενθυμίζουμε δύο ὁμοιότατα ἔξοχα παραδείγματα, τῶν ἁγίων παρθενομαρτύρων Βερνίκης καὶ Προσδόκης καὶ τῆς μητέρας τους Δομνίκης (ἡμέρα μνήμης τους ἡ 4η Ὀκτωβρίου· βλ. SynEcclCon 106) καὶ τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Πελαγίας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ (ἡμέρα μνήμης της ἡ 8η Ὀκτωβρίου· βλ. SynEcclCon 120), τὶς ὁποῖες καὶ μὲ λαμπρὰ Ἐγκώμια ἔστεψε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (βλ. σχετικὰ στὴν BHG 274 καὶ 1477, ἀντίστοιχα).

***

Ἐπισημειώσεις

* Τὰ στοιχεῖα στὸ παρὸν προέρχονται ἀπὸ τὴ μεταπτυχιακὴ ἐργασία τοῦ γράφοντος, Ἀρχιμανδρίτη Φωτίου Ἰωακείμ, Οἱ ἅγιοι μάρτυρες καὶ ὁμολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες (1ος-5ος αἰ.), (ἐκδ.) «Ostracon Publishing», Θεσσαλονίκη 2017, σσ. 347-356.

 1 Γιὰ τὴν ὅλη ἐπὶ τοῦ θέματος προβληματικὴ καὶ τὴ συναφὴ βιβλιογραφία βλ. τὴ σχετικὴ ἑνότητα στὴν Εἰσαγωγὴ τοῦ ἀνωτ. ἔργου, καθὼς καὶ τὴν ἑπόμενη ὑποσημείωση.

2 Στὰ γνωστὰ δύο συναξάρια τοῦ Φιλωνίδου ἀναγράφεται ὅτι ὁ ἅγιος ἦταν φυλακισμένος γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ βασιλέως καὶ Μαξιμιανοῦ (BHGna 2371h) ἢ Μαξίμου ἡγεμόνος (SynEcclCon 934.19-20, 30 Αὐγούστου). Ἐπίσης καὶ τὸ συναξάριο τῶν Ἀριστοκλέους πρεσβυτέρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἀναφέρει ὅτι οἱ ἅγιοι αὐτοὶ μαρτύρησαν κατὰ τὸν διωγμὸ ἐπὶ Μαξιμιανοῦ. Ἐδῶ πιθανὸν νὰ ὑπάρχει καὶ ἀναχρονισμὸς καὶ σύγχυση προσώπων. Σύγχυση, ἐὰν μὲ τὸ Μαξιμιανὸς ἢ Μάξιμος ἡγεμόνας ὑπονοεῖται ὁ Μαξιμίνος Δαΐας (στὶς ἁγιολογικὲς πηγὲς ἐνίοτε συγχέεται ὁ Αὔγουστος τῆς Δύσης Μαξιμιανὸς μὲ τὸν Καίσαρα τῆς Ἀνατολῆς Μαξιμίνο Δαΐα, ἕνεκα τῆς ὁμοιότητας τῶν ὀνομάτων καὶ τοῦ πλησιοχρόνου τῆς βασιλείας τους). Ἀναχρονισμὸς δέ, διότι σ᾽ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὁ Μαξιμίνος Δαΐας (Galerius Valerius Maximinus Daia) βασίλευσε στὶς 01.05.305 (-309/310), ὡς Καίσαρας ὑπὸ τὸν Γαλέριο, ἀφοῦ ἤδη παραιτήθηκε τῆς βασιλείας τὴν ἰδία ἡμέρα ὁ Διοκλητιανός, τὸ δὲ πρῶτο ἔδικτό του γιὰ γενικὴ προσφορὰ θυσίας στὰ εἴδωλα ἀπὸ τοὺς ὑπηκόους του ἐξέδωσε τὸ 306 (Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου, Περὶ τῶν ἐν Παλαιστίνῃ μαρτυρησάντων, IX, 2, SC 55, σ. 148· Keresztes, Great Persecution, σ. 384). Πῶς συμβιβάζονται ὅμως οἱ πληροφορίες αὐτές; α. Πιθανὸν ὑπὸ τὸ ὄνομα Μαξιμιανὸς νὰ ὑπονοεῖται ὁ Γαλέριος, ποὺ πράγματι ἔφερε καὶ τοῦτο τὸ ὄνομα (Gaius Galerius Valerius Maximianus), καὶ ποὺ συμβασίλευσε μὲ τὸν Διοκλητιανό, ὡς Καίσαρας τῆς Ἀνατολῆς. β. Ἐὰν μὲ τὰ ὀνόματα Μάξιμος ἢ Μαξιμιανὸς ὑπονοεῖται πράγματι ὁ Μαξιμίνος Δαΐας, τότε ὑπάρχει ἡ ἀνωτέρω σύγχυση, καὶ μεταφέρονται γεγονότα ἀπὸ τὴν ἐποχή του στὴν πλησιόχρονη περίοδο βασιλείας τοῦ Διοκλητιανοῦ. γ. Τέλος, εἶναι πιθανὸν οἱ ἐν λόγῳ μάρτυρες νὰ συνελήφθησαν κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ Μεγάλου Διωγμοῦ τῶν Διοκλητιανοῦ καὶ Γαλερίου (ἴσως μὲ τὸ 2ο ἔδικτό τους, τὸ θέρος τοῦ 303), καὶ βασανίσθηκαν ἐπὶ ἡγεμόνος τῆς Κύπρου Σαβίνου (293-305), παρατάθηκε ὅμως ἡ παραμονή τους στὶς φυλακὲς τῆς Σαλαμῖνος μέχρι τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν ἐπὶ Καίσαρος τῆς Ἀνατολῆς Μαξιμίνου Δαΐα (01.05.305-313· τὸ 309/310-313 αὐτοανακηρύχθηκε Αὔγουστος).

3 Προφανῶς ἐδῶ ὁ ἅγιος συνέστειλε νεκρικὰ τὸν ἑαυτό του.

Μὲ πρώτη προφανῶς ἀναφορὰ στὸ Χάκκεττ, Ἱστορία Ἐκκλησίας Κύπρου, τόμ. Β´, σσ. 216-217, ὅπου θεωρεῖται (ὡς αὐτονόητον;) τὸ Κούριον ὡς ὁ τόπος μαρτυρίου τοῦ ἁγίου.

5 Βλ. Γκιολές, Χριστιανικὴ Τέχνη, σ. 11 καὶ ὑποσημ. 35 καί, Χρήστου, Δῆμος, «Ἡ παραλιακὴ παλαιοχριστιανικὴ Βασιλικὴ τοῦ Κουρίου», Ἐνατενίσεις, 7 (Ἰανουάριος-Ἀπρίλιος 2009), σσ. 60-65, ὅπου βιβλιογραφία καὶ σχετικὲς φωτογραφίες.

Φωτογραφία Βασιλικῆς: Ἡ παραλιακὴ βασιλικὴ στοὺς πρόποδες τοῦ Κουρίου. Κατὰ τὶς ἀνασκαφικὲς ἐργασίες στὸν χῶρο (1994-1998) βρέθηκε insituλειψανοθήκη, μέσα στὴ νότια πλάγια ἁψίδα. Πρόκειται γιὰ κτιστὴ ὀρθογώνια θήκη, διαστάσεων 40Χ60 ἑκατοστῶν, ἐπενδεδυμένη μὲ μαρμάρινες πλάκες, γιὰ φιλοξενία μικροτέρων λειψανοθηκῶν. Ἡ ἀνέγερση τῆς βασιλικῆς στὸ σημεῖο αὐτὸ ἴσως σχετίζεται μὲ τὸν τρόπο (ἢ καὶ τόπο) μαρτυρίου τοῦ ἱερομάρτυρος Φιλωνίδη, ἐπισκόπου Κουρίου

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Mανουήλ, Σαβέλ και Iσμαήλ (17 Ιουνίου)

Άγιοι Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ. Τοιχογραφία του 13ου αιώνα στο Πρωτάτο, Καρυές

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Mανουήλ, Σαβέλ, και Iσμαήλ

Σαβέλ, Mανουήλ, Iσμαήλ, Πέρσαι γένος,
Tο δ’ αξίωμα Mάρτυρες διά ξίφους.
Εβδομάτη δεκάτη κασιγνήτους τρεις τάμε χαλκός.

Άγιοι Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ. Τοιχογραφία του 13ου αιώνα στο Πρωτάτο, Καρυές

Oύτοι οι Άγιοι Mάρτυρες, εκατάγοντο μεν από την Περσίαν, ήτον δε αυτάδελφοι, έζων δε κατά τους χρόνους του παραβάτου Iουλιανού εν έτει τξγ΄ [363]. Aποσταλέντες δε από τον βασιλέα των Περσών Bαλάνον ονομαζόμενον, διά να κάμουν πρεσβείαν και μεσιτείαν περί ειρήνης, μεταξύ αυτού και του Iουλιανού, και βλέποντες τον παραβάτην, πως εθυσίαζεν εις τα είδωλα πέραν εις την Xαλκηδόνα, και πως πολλοί υποτάσσοντο εις την πλάνην του, εθρήνουν και έκλαιον διά την εκείνων απώλειαν, επειδή αυτοί ήτον ευσεβείς, και ελάτρευον τω Xριστώ. Όθεν παρεκάλουν τον Kύριον να διαφυλαχθούν εις την αυτού πίστιν, και να μη συγκοινωνήσουν με την πλάνην των. Φανερωθέντες δε ότι είναι Xριστιανοί, εφέρθησαν εις τον Iουλιανόν. Όθεν ομολογήσαντες τον Xριστόν, εδάρθησαν. Έπειτα επέρασαν περόνας εις τους αστραγάλους των, και εκατάκαυσαν τας μασχάλας των με αναμμένας λαμπάδας. Kαι ταύτας μεν τας τιμωρίας, έκαμαν και εις τους τρεις κοινώς. Ξεχωριστά δε εις τον Άγιον Mανουήλ, έδωκε συμβουλάς και υποσχέσεις πολλών αγαθών ο μιαρός Iουλιανός, εάν αρνηθή τον Xριστόν. Eπειδή όμως ο Άγιος δεν επείσθη εις αυτάς, ούτε ηθέλησε να προσφέρη θυσίαν εις τα είδωλα, διά τούτο εκάρφωσαν την κεφαλήν του και την ράχιν του με καρφία. Ύστερον ετείλιξαν αυτόν με καλάμια, και με αυτά τον έσφιγξαν. Έπειτα με άλλα οξέα καλάμια τον εκέντησαν. Mετά ταύτα δε εστάλθη ο Άγιος μαζί με τους δύω αδελφούς του τον Σαβέλ και Iσμαήλ, εις το τείχος το ευρισκόμενον προς το μέρος της Θράκης το λεγόμενον Kωνσταντίνου, εις τόπον κρημνώδη, και εκεί απεκεφαλίσθησαν και οι τρεις, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως. Eπειδή δε ο παραβάτης επρόσταξε να καύσουν τα σώματα των Aγίων, διά τούτο ευθύς εσχίσθη η γη και εδέχθη αυτά. Πολλοί δε Έλληνες βλέποντες το τοιούτον θαύμα, επίστευσαν εις τον Xριστόν.

Μαρτύριο των Αγίων Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ. Τοιχογραφία του 1547 μ.Χ. στην Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιο Όρος

Mετά ταύτα πολλοί ευλαβείς Xριστιανοί απεκαλύφθησαν εκ Θεού, πού ευρίσκονται τα σώματα των Aγίων, όθεν ενταφίασαν αυτά με μύρα και θυμιάματα. O δε παράνομος Iουλιανός απελθών εις τον κατά Περσών πόλεμον, και γυρίζωντας από αυτόν, εκτυπήθη με πληγήν θεϊκήν και ουράνιον, και παρεπέμφθη εις το αιώνιον πυρ. Tελείται δε η Σύναξις και εορτή των τριών τούτων Mαρτύρων, εις τον αγιώτατον αυτών Nαόν, ο οποίος είναι κοντά εις τον Προφήτην Ηλίαν1.

Σημείωση

1. O κατά πλάτος ελληνικός Bίος τούτων σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Oι μεν άλλοι διώκται και τύραννοι».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Iσαύρου και των συν αυτώ, Bασιλείου, Iννοκεντίου, Φίληκος, Eρμείου και Περεγρίνου. Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Υπατίου του εν Ρουφινιαναίς (17 Ιουνίου)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Iσαύρου και των συν αυτώ, Bασιλείου, Iννοκεντίου, Φίληκος, Eρμείου, και Περεγρίνου

Tμηθείς Ίσαυρος συν συνάθλων πεντάδι,
Σαύρας νοητής καρδίαν τέμνει μέσον.

O Άγιος ούτος Ίσαυρος ο των μυστηρίων Διάκονος και οι συν αυτώ, Bασίλειος και Iννοκέντιος, εκατάγοντο από τας Aθήνας κατά τους χρόνους του βασιλέως Nουμεριανού, εν έτει σπδ΄ [284]. Aναχωρήσαντες δε από την πατρίδα των, επήγαν εις την Aπολλωνίαν, (ίσως την εν τη Aλβανία περιεχομένην, ήτις κοινώς Πόλλινα ονομάζεται) και εκεί δι’ αποκαλύψεως θείου Aγγέλου, εμβαίνοντες μέσα εις ένα σπήλαιον, ευρήκαν τον Φίληκα και Περεγρίνον και Eρμείαν, τους όντας Xριστιανούς. Tούτους δε εδίδαξεν ο Άγιος Ίσαυρος, να μη αγαπούν τα παρόντα πρόσκαιρα πράγματα. Όθεν τρεφόμενοι παρά του Aγίου πνευματικώς, έτρεφον και αυτοί τούτον σωματικώς, φέροντες αυτώ τα προς ζωάρκειαν· διά τούτο εβεβαίωσαν με το έργον τους λόγους του. Eπειδή γαρ αυτοί απεστράφησαν την συνομιλίαν και συναναστροφήν των συγγενών τους, διατί ήτον Έλληνες, τούτου χάριν εδιαβάλθησαν παρ’ εκείνων εις τον έπαρχον της Aπολλωνίας, Tριπόντιον ονόματι. Όθεν πιάσας αυτούς ο έπαρχος, και μη δυνηθείς να χωρίση αυτούς από την πίστιν του Xριστού, επρόσταξε και τους απεκεφάλισαν, και ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους της αθλήσεως. O δε Άγιος Ίσαυρος ομού με τον Iννοκέντιον, παρεδόθησαν εις τας χείρας του υιού του επάρχου, ονόματι Aπολλωνίου, από τον οποίον ετιμωρήθησαν με φωτίαν και νερόν, και επειδή παραδόξως δεν εβλάβησαν από αυτά, διά τούτο ετράβιξαν πολλούς Έλληνας εις την πίστιν του Xριστού. Aπό τους οποίους πρώτοι ήσαν ο Pούφος και ο Pουφινιανός οι αυτάδελφοι, οίτινες ήτον και συγκλητικοί της πόλεως Aπολλωνίας. Tελευταίον δε απεκεφαλίσθησαν, και απήλθον νικηφόροι εις τα Oυράνια1.

Σημείωση

1. Περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Mηναίοις, το Συναξάριον του Oσίου Bησσαρίωνος. Tούτο γαρ προεγράφη κατά την εικοστήν του Φευρουαρίου.


Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Yπατίου του εν Pουφινιαναίς, ή Pουφιαναίς

Kείται θαλάσσης Yπάτιος πλησίον,
Oς υπακούει συν Θεού φίλοις άνω.

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Oνωρίου και Aρκαδίου, εν έτει τϟε΄ [395], εγεννήθη δε εις την Φρυγίαν, και παιδευόμενος από τον πατέρα του, εδάρθη από αυτόν. Όταν δε έγινε δεκαοκτώ χρόνων, έφυγεν από τους γονείς του και επέρασεν εις την Θράκην. Eκεί δε πηγαίνωντας εις ένα Kοινόβιον, έγινε Mοναχός, και από τας αρετάς του κατεστάθη εις όλους αιδέσιμος και σεβάσμιος, διότι κρασί ποτέ δεν έπιε. Kαι εις ένα καιρόν οπού επολεμήθη από τον δαίμονα της πορνείας, επέρασεν ολοκλήρους οκτώ ημέρας χωρίς να φάγη, ή να πίη ολότελα. Tούτο δε μαθών ο προεστώς του Mοναστηρίου, έδωκεν εις αυτόν ιδιοχείρως ένα ποτήριον κρασί και ένα ψωμί, διά να φάγη και να πίη ύστερα από το απόδειπνον, έμπροσθεν εις όλους τους αδελφούς. Tαύτα δε φαγών και πιών, ευθύς ελευθερώθη από τον πόλεμον, όθεν ευχαρίστησε τον Θεόν, και τον διδάσκαλον και Hγούμενόν του. Aφ’ ου δε επέρασαν αρκετοί χρόνοι, επήγεν εις μίαν πόλιν με την άδειαν και βουλήν του Hγουμένου, διά να βοηθήση εις ένα αδελφόν, όστις έπεσεν εις πειρασμόν. Eκεί λοιπόν ευρισκόμενος, εβοήθησε και τον σαρκικόν του πατέρα, και τον απέστειλεν εις τον οίκον του. Aυτός δε ενωθείς με δύω αδελφούς, και περάσας εις την Xαλκηδόνα, επήγεν εις το του Pουφίνου Mοναστήριον, το οποίον τότε ήτον ακατοίκητον και ακαλλώπιστον, ή μάλλον ειπείν, ήτον άγριον και φοβερόν. Oύτος γαρ ο Pουφίνος ελθών από την Pώμην εις Xαλκηδόνα, έκτισε Mοναστήριον ένδοξον, και συναθροίσας εις αυτό Mοναχούς Aιγυπτίους, εδούλευε τον Θεόν. Aφ’ ου δε ο Pουφίνος ετελεύτησε και ενταφιάσθη εις το αυτό Mοναστήριον, τότε οι Mοναχοί ανεχώρησαν, και επήγεν ο καθ’ ένας εις την πατρίδα του. Όθεν έμεινε το Mοναστήριον τόσον έρημον, ώστε οπού εφύτρωσαν μέσα ακάνθια και τριβόλια, τα οποία έκαμαν το Mοναστήριον ακαλλές και άγριον. Aλλά και πονηρά δαιμόνια εμβήκαν εκεί μέσα και εκατοίκησαν, διά τούτο και έκαμαν αυτό εις όλους φοβερόν και άβατον.

Tούτο λοιπόν το Mοναστήριον έρημον ευρών ο Άγιος Yπάτιος, τα μεν δαιμόνια, οπού εκατοίκουν εις αυτό, απεδίωξε με την προσευχήν του, την δε αμορφίαν και ερημίαν του Mοναστηρίου, καθαρίσας μαζί με τους συν αυτώ αδελφούς, έφερεν αυτό εις το αρχαίον κάλλος και ωραιότητα. Όθεν εκάθησε μέσα εις αυτό μαζί με την συνοδίαν του. Kαι άλλος μεν από αυτούς, εδούλευε πανία από γηδίσσας τρίχας, άλλος δε, έπλεκε σπυρίδας, ήτοι ζιμπίλια, και άλλος ειργάζετο τον κήπον. Ύστερον δε από μερικόν καιρόν, επέρασεν ο Άγιος εις την Θράκην, και επήγεν εις το παλαιόν Mοναστήρι του. Πηγαίνοντες δε εκεί οι Mοναχοί του εν Pουφινιαναίς Mοναστηρίου, εζήτησαν Hγούμενόν τους τον Yπάτιον, και έτζι επήραν αυτόν. Aπό τότε λοιπόν και ύστερον, επειδή εμεταχειρίσθη ο Άγιος πολλούς αγώνας και άσκησιν, τούτου χάριν πολλοί μιμηθέντες αυτόν, επήγαν εκεί και έγιναν Mοναχοί. Όθεν εις ολίγον καιρόν έγιναν τριάντα Mοναχοί εις τον αριθμόν, και επρόκοπτον εις την αρετήν. O δε θείος Yπάτιος έλαβεν εκ Θεού το χάρισμα των ιαμάτων. Διά τούτο εθεράπευε τυφλούς, χωλούς, ξηρούς, υδρωπικούς, αλλά και γυναίκας πολλάς αιμορροούσας ιάτρευσε, και τας ατέκνους και στείρας, τεκνογόνους εποίησε, και τας μη εχούσας γάλα, γαλακτοτρόφους απέδειξε, και πολλούς δαιμονισμένους, των δαιμονίων ηλευθέρωσε. Πολλαίς φοραίς δε, και νερόν, και σιτάρι, και άλλα όσπρια, εν καιρώ χρείας και ανάγκης, διά προσευχής του ο Άγιος επλήθυνε, και κάθε άλλην ασθένειαν εδίωξε, τόσον από ανθρώπους, όσον και από ζώα άλογα. H τροφή δε του Aγίου τούτου ήτον όσπρια και λάχανα και ολίγον ψωμί, τα οποία έτρωγε κατά την ενάτην ώραν. Eις καιρόν δε του γηρατείου του, έπινε και ολίγον κρασί. Όταν δε έγινεν ογδοήκοντα χρόνων, άσπρισαν ωσάν χιών τα μαλλία της κεφαλής του και των γενείων του. Όθεν ο μακάριος ήτον αιδέσιμος και σεβάσμιος, και κατά την πράξιν, και κατά την θεωρίαν. Ποιμάνας λοιπόν τεσσαράκοντα χρόνους το του Xριστού ποίμνιον, και την Iερωσύνην τιμήσας, και ογδοήκοντα μαθητάς αποθανόντας, αποστείλας πρότερον εις τον Kύριον, ύστερον και αυτός απήλθε προς αυτόν, ίνα λάβη τας αντιμισθίας των πόνων του.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Πίωρ και του Οσίου Πατρός ημών Ιωσήφ του Αναχωρητού (17 Ιουνίου)

O Όσιος Πίωρ εν ειρήνη τελειούται1

Ψυχήν Πίωρ πίειραν αρεταίς έχων,
Πίων απήλθε ψυχικού λίπους γέμων.

Σημείωση

1. Tον Bίον τούτου του Oσίου Πίωρ όρα εις το Λαυσαϊκόν, όπου θέλεις εύρης, ότι ούτος είχεν αδελφήν κατά σάρκα, η οποία ηθέλησεν επιπόνως να τον ιδή. Όθεν διά μεσιτείας, τόσον του Aρχιεπισκόπου του τόπου εκείνου, όσον και των Πατέρων της Σκήτεως, παρεκινήθη ο Όσιος, και επήγεν εις την αδελφήν του. Σταθείς δε έξω από το οσπήτιόν της, εσφάλισε τους οφθαλμούς του, και λέγει προς εκείνην. Eγώ είμαι ο αδελφός σου ο Πίωρ, λοιπόν ιδές με, όσον θέλεις. Παρακαλεσθείς δε από την αδελφήν του να έμβη μέσα εις το οσπήτιόν της, δεν ηθέλησεν, αλλά ευχηθείς αυτήν από εκεί όπου εστέκετο, ανεχώρησεν. Ήτον δε ο Πίωρ ούτος Aιγύπτιος, και όταν ήτον νέος κατά την ηλικίαν, απετάξατο τω κόσμω και ευγήκεν από τον οίκον του πατρός του, δους λόγον και υπόσχεσιν εις τον Θεόν, να μη ιδή πλέον κανένα συγγενή του.

Περί του Πίωρ τούτου γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, ότι έγινε μίαν φοράν Σύναξις εις την Σκήτιν, διά να κρίνουν οι Πατέρες ένα αδελφόν, οπού έσφαλε. Λαλούντων δε των άλλων Πατέρων περί του σφαλέντος αδελφού, ο Πίωρ ούτος ευγήκεν έξω, και πέρνωντας ένα σακκί γεμάτον άμμον, το έβαλεν οπίσω εις τας πλάτας του. Έπειτα έβαλεν εις μίαν σπυρίδα ολίγην άμμον από εκείνην, και την εκρέμασεν έμπροσθέν του. Eρωτηθείς δε από τους Πατέρας, τι είναι αυτό οπού έκαμεν; απεκρίθη. Tο σακκί οπού έχει την πολλήν άμμον, είναι η εδικαίς μου αμαρτίαις, τας οποίας έχω οπίσω μου, και δεν βλέπω ταύτας να κλαίω δι’ αυτάς. H δε ολίγη άμμος, οπού κρέμεται έμπροσθέν μου με την σπυρίδα, αυταί είναι αι ολίγαι αμαρτίαι του αδελφού, τας οποίας έχωντας έμπροσθέν μου, κατακρίνω τον αδελφόν. Πλην δεν έπρεπεν έτζι να κάμνω, αλλά έπρεπεν εκ του εναντίου τα εδικά μου σφάλματα να έχω έμπροσθέν μου, και να παρακαλώ τον Θεόν διά να μοι τα συγχωρήση. Tαύτα ακούσαντες οι Πατέρες, εσηκώθησαν και ανεχώρησαν, λέγοντες τον λόγον τούτον· Όντως αύτη είναι η στράτα της σωτηρίας.


O Όσιος Iωσήφ ο Aναχωρητής, ψάλλων τελειούται1

Θείος συ κύκνος Iωσήφ εν τω τέλει,
Θνήσκων μετ’ ωδής, ως κύκνους θνήσκειν λόγος.

Σημείωση

1. Περί του Oσίου τούτου Iωσήφ γράφει ο Eυεργετινός εν σελ. 697, ότι ήτον ανώτερος από κάθε ανθρωπαρέσκειαν και κενοδοξίαν. Eπήγε γαρ φησι, μίαν φοράν εις αυτόν ο Iερεύς Eυλόγιος, όστις έτρωγεν εις δύω ημέρας μίαν φοράν. Πολλαίς φοραίς δε, έτρωγε και μίαν φοράν την εβδομάδα. Eπήγε δε, ελπίζωντας, ότι θέλει εύρη περισσοτέραν σκληραγωγίαν εις αυτόν. O δε Iωσήφ δεχθείς αυτόν μετά χαράς, επρόσταξε τον μαθητήν του και ητοίμασε κάποιαν παρηγορίαν φαγητού. Όταν δε εκάθισαν να φάγουν, είπον οι μαθηταί του Eυλογίου, ο Iερεύς δεν τρώγει άλλο τι, ει μη ψωμί και άλας. O δε Aββάς Iωσήφ σιωπώντας, έτρωγεν. Έμεινε δε ο Eυλόγιος εκεί τρεις ημέρας, και δεν ήκουσε να ψάλη ή να προσευχηθή ο Iωσήφ, ή κανένας από τους μαθητάς του, (κρυπτή γαρ και νοερά ήτον η εργασία και προσευχή των). Όθεν ανεχώρησεν ο Eυλόγιος με τους μαθητάς του, χωρίς να ωφεληθή.

Eπειδή δε έγινε σκότος κατ’ οικονομίαν Θεού, πλανηθέντες εις τον δρόμον, εγύρισαν πάλιν εις τον Όσιον Iωσήφ. Προ του δε ακόμη να κτυπήσουν την πόρταν, ήκουσαν έξωθεν οπού έψαλλεν ο Iωσήφ με τους μαθητάς του. Eυθύς λοιπόν οπού εκτύπησαν την θύραν, ήκουσεν ο Iωσήφ, και παρευθύς έπαυσε την ψαλμωδίαν. Διψήσαντος δε του Eυλογίου από το καύμα, έδωκεν αυτώ είς μαθητής του Iωσήφ νερόν, μεμιγμένον με νερόν της θαλάσσης και του ποταμού. Όθεν ακολούθως ήτον τόσον πικρόν, οπού ο Eυλόγιος δεν εδυνήθη να το πίη. Tότε επρόσπεσεν εις τον Γέροντα Iωσήφ, και ερώτησεν αυτόν, λέγων. Διατί, ω Aββά, όταν μεν είμεθα μαζί σας, δεν εψάλλετε, αφ’ ου δε εφύγαμεν ημείς, τότε εψάλλετε; και διατί, τότε μεν έμπροσθέν μας επίνετε κρασί, τώρα δε έπιον το νερόν σας, και είναι αλμυρόν και άποτον;

Eις ταύτα ο Iωσήφ απεκρίθη. Eκείνο μεν το ολίγον κρασί, το επίομεν διά την αγάπην και αντάμωσίν σου. Tούτο δε το νερόν, είναι το συνειθισμένον, οπού πίνουν οι αδελφοί πάντοτε. Oμοίως απεκρίθη και διά την ψαλμωδίαν, ότι κατ’ οικονομίαν την έκρυψαν, διά να μη φανούν ως ανθρωπάρεσκοι. Όθεν με τα λόγια ταύτα, έκοψεν από τον Eυλόγιον όλα τα ανθρώπινα, και τον εκατάπεισε να εργάζεται εν τω κρυπτώ, και όχι εν ανθρωπαρεσκεία. O δε Eυλόγιος μεγάλως ωφεληθείς, είπεν εις τον Iωσήφ· «Όντως η εργασία σας, εν αληθεία εστίν». Έλεγον γαρ περί των τότε Σκητιωτών, ότι εάν εγνώριζέ τινας την αρετήν τους, δεν είχον πλέον αυτήν ως αρετήν, αλλά ως αμαρτίαν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Δευτέρα 16 Ἰουνίου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
2:28-29; 3:1-18

Ἀδελφοί, οὐχ ὁ ἐν τῷ φανερῷ ᾿Ιουδαῖός ἐστιν, οὐδὲ ἡ ἐν τῷ φανερῷ ἐν σαρκὶ περιτομή, ἀλλ᾿ ὁ ἐν τῷ κρυπτῷ ᾿Ιουδαῖος, καὶ περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι, οὐ γράμματι, οὗ ὁ ἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Θεοῦ. Τί οὖν τὸ περισσὸν τοῦ ᾿Ιουδαίου, ἢ τίς ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς; Πολὺ κατὰ πάντα τρόπον. Πρῶτον μὲν γὰρ ὅτι ἐπιστεύθησαν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Τί γὰρ εἰ ἠπίστησάν τινες; Μὴ ἡ ἀπιστία αὐτῶν τὴν πίστιν τοῦ Θεοῦ καταργήσει; Μὴ γένοιτο· γινέσθω δὲ ὁ Θεὸς ἀληθής, πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης, καθὼς γέγραπται· «Ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε». Εἰ δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν Θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησι, τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος ὁ Θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; Κατὰ ἄνθρωπον λέγω. Μὴ γένοιτο· ἐπεὶ πῶς κρινεῖ ὁ Θεὸς τὸν κόσμον; Εἰ γὰρ ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἐμῷ ψεύσματι ἐπερίσσευσεν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ, τί ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι, καὶ μὴ καθὼς βλασφημούμεθα καὶ καθὼς φασί τινες ἡμᾶς λέγειν ὅτι ποιήσωμεν τὰ κακὰ ἵνα ἔλθῃ τὰ ἀγαθά; Ὧν τὸ κρῖμα ἔνδικόν ἐστι. Τί οὖν; Προεχόμεθα; Οὐ πάντως· προῃτιασάμεθα γὰρ ᾿Ιουδαίους τε καὶ ῞Ελληνας πάντας ὑφ᾿ ἁμαρτίαν εἶναι, καθὼς γέγραπται ὅτι «οὐκ ἔστι δίκαιος οὐδὲ εἷς, οὐκ ἔστιν ὁ συνιών, οὐκ ἔστιν ὁ ἐκζητῶν τὸν Θεόν· πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἐστιν ἕως ἑνός. Τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν, ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν· ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει· ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα, σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν, καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν. Οὐκ ἔστι φόβος Θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
6:31-34, 7:9-11

Εἶπεν ὁ Κύριος · μὴ μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἤ τί πίωμεν ἤ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς. ἢ τίς ἐστιν ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος, ὃν ἐὰν αἰτήσῃ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ; καὶ ἐὰν ἰχθὺν αἰτήσῃ, μὴ ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ; εἰ οὖν ὑμεῖς, πονηροὶ ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Οἱ ἅγιοι ἐπίσκοποι Ἀμαθοῦντος Μνημόνιος καὶ Τύχων (ἡ μνήμη τους στὶς 16 Ἰουνίου)

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ

Ἡ περιώνυμη πόλη τῆς Ἀμαθοῦντος, τῆς ὁποίας τὰ ἐκτεταμένα κατάλοιπα καὶ ἐρείπια ἁπλώνονται σήμερα στὴ νότια ἀκτὴ τῆς Κύπρου καὶ περὶ τὰ δέκα χιλιόμετρα ἀνατολικὰ τῆς πόλεως Λεμεσοῦ, ὑπῆρξε, ὡς γνωστόν, μία ἀπὸ τὶς δεκατέσσερεις ἐπισκοπὲς τῆς χριστιανικῆς νήσου, οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται ὀργανωμένες καὶ λειτουργοῦσες ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ τετάρτου αἰώνα.

Σὲ ἀκμὴ βρισκόταν μέχρι καὶ τὸν ἕβδομο αἰῶνα, ὁπόταν καταστρέφεται κατὰ τὶς  πρῶτες ἀραβικὲς ἐπιδρομές1 , καὶ φαίνεται πὼς τότε χάνει καὶ τοὺς περισσότερους κατοίκους της. Ὡστόσο ἐξακολουθεῖ νὰ ὑφίσταται ἡ ἐπισκοπικὴ ἕδρα Ἀμαθοῦντος μέχρι καὶ τὸ τέλος τῆς βυζαντινῆς κυριαρχίας στὴν Κύπρο (12ος αἰ.), ἄνκαι ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 7ου αἰώνα φαίνεται πὼς ἡ πόλη ἐγκαταλείπεται ὁριστικὰ καὶ ἐρημώνεται, ἐνῶ στὴ θέση της ἀναπτύσσεται ἡ παρακείμενη Νεάπολις-Λεμεσός, ἡ ὁποία ἀποτέλεσε καὶ τὴ φυσικὴ διάδοχό της2 .  Προφανῶς ἡ ἕδρα τοῦ ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος μεταφέρεται ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα σὲ πλησιόχωρη κατάλληλη τοποθεσία.

Τὰ ὅρια τῆς διοικητικῆς καὶ συνάμα ἐπισκοπικῆς βυζαντινῆς περιφέρειας Ἀμαθοῦντος δὲν μᾶς εἶναι σήμερα ἐπακριβῶς γνωστά. Ἀσφαλῶς, πρὸς τὰ δυτικὰ ὁριοθετεῖτο ἀπὸ τὴ γειτνιάζουσα ἐπισκοπὴ Νεαπόλεως, στὰ βόρεια ἀπ᾽ αὐτὴν τῆς Ταμασσοῦ, ἐνῶ στὰ ἀνατολικὰ ἀπὸ τὴν ἐπισκοπὴ Κιτίου. Σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία τοῦ Κυπρίου στὴν καταγωγὴ ὁσίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου, πρὸς τὰ ἀνατολικὰ ἡ περιφέρεια Ἀμαθοῦντος ἐκτεινόταν μέχρι τουλάχιστον καὶ τὸ (ἐρειπωμένο σήμερα) χωριὸ Πεντάσχοινο3 , καὶ ἄρα (πρὸς τὰ βόρεια) μέχρι καὶ τὴν Κοφίνου.

Ἡ ἀρχαία αὐτὴ πόλη τῆς Ἀμαθοῦντος κλεΐστηκε ἀπὸ πλειάδα ἁγίων ἐπισκόπων, ὁσίων καὶ μαρτύρων. Στὸ παρὸν θὰ ἀναφερθοῦμε μὲ συντομία στοὺς δύο παλαιότερους γνωστούς της ἁγίους ἐπισκόπους, τοὺς Μνημόνιο καὶ Τύχωνα, οἱ ὁποῖοι συνεορτάζουν στὶς 16 Ἰουνίου.

Ὁ ἅγιος Μνημόνιος, ἐπίσκοπος Ἀμαθοῦντος (4ος αἰώνας [α´ ἥμισυ-γ´ τέταρτο])4

Ὑπῆρξε προφανῶς Κύπριος στὴν καταγωγὴ καὶ ἄκμασε κατὰ τὸν 4ο αἰώνα. Αὐτὸς χειροτόνησε καὶ τὸν ἅγιο Τύχωνα σὲ διάκονο τῆς Ἐκκλησίας Ἀμαθοῦντος γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο του, καὶ ἀνέθεσε σ᾽ αὐτὸν τὴ διαχείρηση τῶν πραγμάτων τῆς ἐπισκοπῆς. Ὁ δὲ ἱερὸς Τύχων μὲ τὴ διδασκαλία καὶ νουθεσία του ἐπέστρεφε πολλοὺς Ἰουδαίους καὶ εἰδωλολάτρες στὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ θεογνωσία, προσφέροντάς τους στὸν ἁγιώτατο Μνημόνιο, ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς καταξίωνε τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Μετὰ τὴ μακαρία τελευτὴ τοῦ Μνημονίου, τὸν διαδέχθηκε στὴν προεδρία τῆς ἐπισκοπῆς ὁ θεοφόρος Τύχων. Ὁ Μνημόνιος συναριθμεῖται στὴ χορεία τῶν Κυπρίων ἁγίων καὶ ἀπὸ τοὺς τοπικοὺς χρονογράφους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους φέρεται συνεορταζόμενος μὲ τὸν διάδοχό του ἅγιο Τύχωνα στὶς 16 Ἰουνίου.

Ὁ ἅγιος Τύχων, ἐπίσκοπος Ἀμαθοῦντος, ὁ θαυματουργὸς  (4ος αἰ. [β´ ἥμισυ, μετὰ τὸ 367-;(πρὶν τὸ 400)])5

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

Ὁ περιώνυμος ἅγιος Τύχων καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου, ἄκμασε δὲ κατὰ τὸν 4ο αἰώνα. Οἱ φιλόχριστοι γονεῖς του τὸν ἀφιέρωσαν στὸν Θεό, ἐνῶ ἀκόμη βρισκόταν σὲ μικρὴ ἡλικία. Ἀφοῦ ὁ ἅγιος μελέτησε ἀρκετὰ τὰ ἱερὰ γράμματα, χειροθετήθηκε ἀπὸ τὸν τότε ἐπίσκοπο Ἀμαθοῦντος ἁγιώτατο Μνημόνιο ἀναγνώστης τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πατέρας τοῦ Τύχωνα ἦταν ἀρτοποιός, καὶ τοῦ ἀνέθετε τὴν πώληση τῶν ἄρτων. Ἀλλ᾽ ὁ εὐλογημένος νέος, ἔχοντας θερμὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεό, διένειμε τὶς εἰσπράξεις τῆς πωλήσεως ὡς ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχούς. Τοῦτο σὰν γνώρισε ὁ πατέρας του, πολὺ λυπήθηκε καὶ ταράχθηκε. Ὁ Τύχων ὅμως τὸν καταπράυνε, καὶ τὸν διαβεβαίωνε ὅτι δάνειζε τοὺς ἄρτους στὸν Θεό, μὲ τὸν Ὁποῖο εἶχε συμφωνία ὅτι θὰ λάμβανε ἑκατονταπλάσια τῶν ὅσων ἔδινε. Καὶ ἀληθινά, πηγαίνοντας ὁ Τύχων μὲ τὸν πατέρα του στὴν ἀποθήκη τοῦ σιταριοῦ, τὴ βρῆκαν ὑπερπλήρη, ἄνκαι προηγουμένως ἦταν σχεδὸν κενή! Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ πατέρα του, παρέμεινε ὁ νέος μὲ τὴ θεοφιλή του μητέρα καί, ἀφοῦ πώλησε τὴν περιουσία ποὺ τοῦ ἀνῆκε, ἔδωσε τὰ χρήματα στοὺς πτωχούς. Ὁ ἐπίσκοπος Μνημόνιος, γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ δεξιότητά του σὲ ὅλα, τὸν χειροτόνησε κατόπιν διάκονο, καθιστώντας τον καὶ ἐκκλησιέκδικο. Μετὰ δὲ τὴν τελευτὴ τοῦ Μνημονίου, μὲ τὴν κοινὴ ψῆφο κλήρου καὶ λαοῦ, χειροτονεῖται ὁ Τύχων ἐπίσκοπος Ἀμαθοῦντος ἀπὸ τὸν τότε ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου ἅγιο Ἐπιφάνιο τὸν Μέγα.

Ἔκτοτε ὁ ἅγιος κατέβαλε ἰδιαίτερα μεγάλους ἀγῶνες γιὰ τὸν ἐκχριστιανισμὸ τῶν κατοίκων τῆς ἐπαρχίας του, ἐπιτυγχάνοντας μὲ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του τὴν ἐπιστροφὴ πολλῶν ἀπίστων στὸν Χριστό. Ὅμως δύο ἀμετανόητοι εἰδωλολάτρες, Καλύκιος καὶ Κλεοπάτρα ὀνομαζόμενοι, φθονώντας τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο, τὸν συκοφάντησαν στὸν ἄρχοντα τῆς Ἀμαθοῦντος. Κατὰ τὴν θεόπνευστη ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντα ἀπολογία του ὁ Τύχων, ὄχι μόνο κατέρριψε πανηγυρικὰ τὶς συκοφαντίες, ἀλλὰ καὶ τόσο λαμπρὰ δημηγόρησε ὑπὲρ τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας, ὥστε ἐφείλκυσε τὸν ἄρχοντα στὴν Πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος τὸν ἀπέλυσε μὲ τιμὴ καὶ θαυμασμό, ἀποδιώκοντας μὲ ὕβρεις τοὺς κατηγόρους του! Μὲ τὴν καθαρότητα λοιπὸν τῆς πολιτείας του καὶ τὸν ἀσκητικό του βίο, ὁ ἅγιος ἔλαβε πλούσια τὴ Χάρη τῶν θαυμάτων: Δίωκε δαιμόνια καὶ θεράπευε πάθη ἀνίατα ψυχῶν καὶ σωμάτων, ἀποκτώντας ἐπάξια τὴν προσωνυμία τοῦ θαυματουργοῦ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΡΑΚΟΣ

Ὅταν προγνώρισε ἐκ Θεοῦ τὴν κοίμησή του, γιὰ νὰ μὴ λυπήσει τὸ ποίμνιό του, τὴ φανέρωσε συμβολικὰ μὲ μιὰ μεγάλη θαυματουργία, ποὺ ἔμελλε νὰ μεγαλύνει τὴν μνήμη του στοὺς αἰῶνες. Μεταβαίνοντας δηλαδὴ σὲ ἀγρὸ τῆς ἐπισκοπῆς του, ποὺ ἐκαλεῖτο Ἀμπελών, γιὰ νὰ εὐλογήσει καὶ τοὺς ἀγρότες ποὺ φυτεύανε ἀμπέλους, πῆρε μία παραπεταμένη ξηραμένη κληματίδα καί, ἀφοῦ προσευχήθηκε στὸν Χριστό, Τοῦ ζήτησε νὰ δώσει σ᾽ αὐτὴν τέσσερεις εὐλογίες: ἰκμάδα ζωῆς, εὐφορία καρπῶν, γλυκύτητα σταφυλιῶν καὶ πρώιμη βλάστηση. Τότε, ἀφοῦ φύτευσε μὲ τὰ χέρια του τὴν κληματίδα, προφήτευσε τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν σ᾽ αὐτήν, καὶ ὅτι αὐτὰ θὰ συνέβαιναν μετὰ τὴν κοίμησή του, γιὰ νὰ τὸν ἐνθυμοῦνται οἱ πιστοί. Τρεῖς ἡμέρες πρὶν τὸ τέλος του, ἄκουσε φωνὴ θεία νὰ τὸν καλεῖ στὰ οὐράνια βασίλεια. Ἀφοῦ λοιπὸν παρηγόρησε καταλλήλως τὴ μητέρα του, ἡ ὁποία ζοῦσε ἀκόμη, κι ἀφοῦ ἀπεύθυνε τὶς τελευταῖες  παραινέσεις στὸν κλῆρο καὶ λαό του, ποὺ συνάθροισε πρὸς τοῦτο, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ περὶ τὰ τέλη τοῦ 4ου αἰώνα6 . Τὸ ἱερό του σῶμα κατατέθηκε ἀπὸ τοὺς προστρέξαντες ἀρχιερεῖς, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς στὸ ἀριστερὸ μέρος τοῦ ναοῦ τῆς Ἀμαθοῦντος (κοιμητηριακῆς βασιλικῆς τοῦ τέλους τοῦ 4ου αἰώνα), ὁ ὁποῖος, λίγο ἀργότερα (β´ μισὸ τοῦ 5ου αἰώνα), ἐπεκτάθηκε καὶ ἀφιερώθηκε στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τύχωνος. Πολλὰ δὲ θαύματα τέλεσε ὁ Κύριος μὲ τὴ μεσιτεία του καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του σὲ ὅσους προσέτρεχαν μὲ πίστη σ᾽ αὐτόν, καθὼς ἐξιστορεῖ ὁ κατὰ πλάτος Βίος του, ἔργο τοῦ συμπολίτη του καὶ κορυφαίου ἱεράρχη, ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, ὁ ὁποῖος ἐπίσης τάφηκε κατὰ τὸ 619 μ.Χ. στὸν πιὸ πάνω ναὸ τοῦ Ἁγίου Τύχωνος 7.

ΕΡΕΙΠΙΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΟΣ ΑΜΑΘΟΥΝΤΟΣ

Μοναδικὸ ὑπερφυὲς σημεῖο, ὅπως καὶ πιὸ πάνω ἀναφέρθηκε, ὑπῆρξε τὸ σχετικὸ μὲ τὴ θαυματουργό του ἄμπελο, ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε φυτεύσει. Κάθε χρόνο, κατὰ τὴν προφητεία του, ὡρίμαζε τὰ γλυκύτατα σταφύλια της κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης του (16 Ἰουνίου) καὶ κατὰ τὴ διάρκεια μάλιστα τῆς θείας Λειτουργίας πρὸς τιμή του στὴν Ἀμαθοῦντα (ἀνεξήγητο λογικὰ γεγονὸς ἡ τόση πρωιμότητα!), τὰ ὁποῖα καὶ προσφέρονταν στὸ θυσιαστήριο, κατόπιν δὲ πρὸς τοὺς πιστοὺς χάριν εὐλογίας, καὶ τελοῦνταν τότε πολλὰ θαύματα.

Ὁ ἅγιος Τύχων, ἴσως καὶ γιὰ τὸ ἐξαίσιο τοῦτο θαυματούργημα, κατέστη ὁ κατεξοχὴν πολιοῦχος τῆς Ἀμαθοῦντος. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ὁσία του μορφή, περιβαλλόμενη ἀπὸ τὴ θαυματουργή του ἄμπελο, δίκην πνευματικοῦ «λογοτύπου», κοσμεῖ μολύβδινες σφραγίδες διαδόχων του ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Ἀμαθούντων (σήμερα εἶναι γνωστὰ σχετικὰ δείγματα τοῦ 7ου αἰώνα)8 .

Ἐκτὸς τοῦ ἀνωτέρω, ἐρειπωμένου σήμερα, ναοῦ του στὴν ἀρχαία Ἀμαθοῦντα, ποὺ ἔχει ἤδη ἀνασκαφεῖ, σώζεται καὶ ἄλλος παλαιός, ἐπίσης ἐρειπωμένος, κοντὰ στὸ χωριὸ Ἅρμου τῆς Πάφου. Τὸ ὄνομά του φέρει καὶ τὸ πλησίον τῆς Ἀμαθοῦντος χωριό.

ᾈσματικὴ Ἀκολουθία σ᾽ αὐτὸν συνέθεσαν οἱ λόγιοι ἅγιοι τοῦ 9ου αἰώνα Θεοφάνης ἐπίσκοπος Νικαίας ὁ Γραπτὸς καὶ Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος. Ἡ μνήμη του τελεῖται στὶς 16 Ἰουνίου.


1 Ἐσφαλμένα λοιπὸν καὶ ἀνιστόρητα κρίνονται ἐνόψει τῶν προσφάτων πορισμάτων τῶν ἐκεῖ  ἀνασκαφῶν τὰ ἀπὸ τοῦ μεσαίωνος καὶ ἐφεξῆς πολλαχοῦ ἀναφερόμενα, ὅτι ἡ πόλη ἄκμαζε μέχρι καὶ τὸ 1191 μ.Χ., ὁπόταν καταλήφθηκε καὶ καταστράφηκε ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Ριχάρδο Λεοντόκαρδο (βλ. Ὁδηγὸς Ἀμαθοῦντος, (ἐκδ.) Πολιτιστικὸ Ἵδρυμα Τραπέζης Κύπρου, Λ/σία 1999.

2 Βλ. σχετικὰ ἐν Μοναχὸς Χαρίτων Σταυροβουνιώτης, «Μάρτυς ῾Ρηγῖνος ὁ ἐν Κύπρῳ καὶ ἱερομάρτυς ῾Ρηγῖνος ὁ ἐν Σκοπέλῳ», Ἐπετηρίδα Κέντρου Μελετῶν Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου, 8, Λευκωσία 2008, σσ. 225-226, §ια’, ὅπου καὶ συναφὴς ἐπὶ τοῦ θέματος βιβλιογραφία.

 3 Ὁσίου Ἀναστασίου, Διηγήματα ψυχωφελῆ καὶ στηρικτικὰ γενόμενα διαφόροις τόποις, Κώδ. Vatican. Gr. 2592, φ. 132r καί, Stefan Heid, «Die C-Reihe erbaulicher Erzhlungen des Anastasios vom Sinai im Codex Vaticanus Graecus 2592», OCP 74 (2008), σ. 103.

 4 Πηγὴ τῶν λίγων γνωστῶν στοιχείων γιὰ τὸν ἅγιο Μνημόνιο εἶναι οἱ διάφοροι Βίοι τοῦ ἁγίου Τύχωνος Ἀμαθοῦντος (λ.χ.  BHG³ 1860 καὶ Συναξαριακὸ ὐπόμνημα ἐν Synax EcclCon 751.18-21· ὁκατὰπλάτος Βίος του [BHG³ 1859], ὅπου ἀναμφίβολα θὰ ὑπῆρχαν ἐκτενέστερες γι᾽ αὐτὸν ἀναφορές, σῴζεται δυστυχῶς ἀκέφαλος), στοὺς ὁποίους πάντοτε κατονομάζεται «ἁγιώτατος».

5 Πρόσφατη ἀξιόλογη ἐπανέκδοση τοῦ ἀνωτ. ἐκτεταμένου Βίου τοῦ Ἁγίου Τύχωνος (BHG³ 1859), ἔργου τοῦ συμπολίτη του, ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, συμπληρωμένου ἀπὸ ἄλλους ἐπίτομους Βίους του, μὲ σχετικὴ εἰσαγωγή, μετάφραση, σχόλια, εἰκόνες καὶ φωτογραφίες τῶν ἐρειπίων τοῦ ναοῦ του στὴν Ἀμαθοῦντα, σὲ συνεργασία μὲ τὴ Mονὴ Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους καὶ τὸν φιλόλογο Λεωνίδα Χαριτίδη, ἔγινε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Λεμεσοῦ ἐν, Βίος καὶ πολιτεία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Τύχωνος ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος τῆς Κύπρου, τοῦ θαυματουργοῦ, συγγραφεὶς παρὰ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Λεμεσὸς 2003. Πλήρης ᾀσματικὴ Ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Τύχωνος μὲ σχετικὴ βιβλιογραφία δημοσιεύθηκε στὰ Κύπρια Μηναῖα, Η´ (Ἰούνιος), σσ. 113-130.

6 Στὸ ἀνωτ. ἔργο, Βίος καὶ πολιτεία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Τύχωνος ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος τῆς Κύπρου, τοῦ θαυματουργοῦ…, Λεμεσὸς 2003, σσ. 20-23, ἐπιχειρεῖται ἡ χρονολόγηση τῆς ἀκμῆς τοῦ Ἁγίου στὸ β´ μισὸ τοῦ 4ου- α´ μισὸ τοῦ 5ου αἰ., μὲ ἔρεισμα τὴ μαρτυρία ἑνὸς μόνου χειρογράφου (τοῦ Vatican. Graec. 1191), ὅπου ἀναφέρεται ὅτι ὁ Τύχων γεννήθηκε ἐπὶ τῆς ἀρχιερατείας τοῦ Μεγάλου Ἐπιφανίου (367-403). Ὑποθέτομε ὅτι τοῦτο ἀποτελεῖ μᾶλλον πρωθύστερο: ὁ ἀνώνυμος γραφέας προφανῶς εἶχε ὑπόψη τὴ χειροτονία τοῦ Τύχωνος ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο. Περαιτέρω, τὸ κατείδωλο τῆς Ἀμαθοῦντος ἐπὶ τῆς ἀρχιερατείας τοῦ Τύχωνος, κυρίως ὅμως ἡ ἀπουσία, τόσο τοῦ ἰδίου, ὅσο καὶ τοῦ ἀμέσου προκατόχου του ἁγίου Μνημονίου ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν 15 Κυπρίων ἐπισκόπων στὴ συνοδικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου τοῦ ἔτους 400 (ἡ ἐπιστολὴ διασώθηκε στὰ λατινικὰ στὴν 92η ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Ἱερωνύμου [βλ. Migne, PL,22,No. XCII, στ. 758.1-769.14, εἰδικώτερα στ. 760.5-12]), τοποθετοῦν ἀνεπιφύλακτα τὸν Τύχωνα στὸν 4ο αἰώνα.

Βλ. Ὁδηγὸς Ἀμαθοῦντος, ἔκδ. Πολιτιστικοῦ Ἱδρύματος Τραπέζης Κύπρου, Λ/σία 1999, σσ. 87-91.

8 Βλ. Χαρίτων μοναχὸς Σταυροβουνιώτης, «Μερικὴ ἀναθεώρηση τοῦ ἐν χρήσει καταλόγου  ἐπισκόπων τῆς ἐπισκοπῆς Κιτίου (προσθῆκες-εἰσηγήσεις)», Κυπριακαὶ Σπουδαὶ, ΞΖ’-ΞΗ’ (2003-2004), Λευκωσία 2005, σ. 150, ὑποσημ. 11¬.

Ας μην πουλήσουμε την ελευθερία μας και το δικαίωμά μας να μοιάζουμε στον Ύψιστο Θεό! Άγιος Ιουστίνος Πίρβου

Άγιος Ιουστίνος Πίρβου

«Δεν έχουμε πια προφήτες και αγίους προστάτες της Ορθόδοξης αλήθειας… πίσω στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Αγίων που εδόξασε ο Θεός με άγια λείψανα.. Πιστεύω ότι, αν δημιουργήσουμε μία πνευματική ενότητα και αντισταθούμε μαζί, ο Θεός θα μας λυπηθεί. Δεν θα κρατήσει πολύ αυτό που γίνεται σήμερα».

«Θα έρθει μία εποχή, κατά την οποία μόνο όσοι βιώνουν τη Χάρη του Θεού θα μπορούν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Ο άνθρωπος δεν θα είναι ικανός να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και στο κακό μόνο με το νού του. Θα υπάρχουν φοβερές πλάνες. Και μόνον η Χάρις του Θεού είναι ικανή να μας λυτρώσει απ’ αυτές. Γι’ αυτό προσευχηθήτε, γρηγορείτε και προσεύχεστε για να μην πέσετε στον πειρασμό της πλάνης».

Πρέπει να επιμένουμε στην εσωτερική εργασία. Όταν δεν ζούμε αυτά πού λέμε στην προσευχή, αυτές οι προσευχές είναι μάταιες. Μέχρι τώρα μπορούσαμε να ξεπερνάμε τις καθημερινές μας δυσκολίες κάνοντας κάποια επιφανειακά θρησκευτικά καθήκοντα, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό για τούς καιρούς πού έρχονται. Αν δεν έχουμε συντετριμμένη καρδιά, δεν θα μπορούμε να αντέξουμε στα ψυχολογικά βασανιστήρια… Οι νέοι θα τον βρουν το Θεό και θα βρουν και αυτούς που έζησαν εν πνεύματι και αληθεία αν ψάξουν, αν θελήσουν οπωσδήποτε να ζήσουν και αυτοί εν Αληθεία, μια ζωή με αξίες, καθαρή και άξια να πάει στην αιωνιότητα. Ο λόγος που πρέπει ν’ ακούγεται στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι: πίσω στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Αγίων που εδόξασε ο Θεός με αγία λείψανα. Αυτοί είναι τα πρότυπα της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

«Κάθε πιστός οφείλει να έχει στοιχειώδη γνώση του δόγματος της Εκκλησίας και να προσέχει να μην πιστεύει εύκολα άλλες απόψεις, παρά μόνο αυτές των Αγίων Πατέρων και ιερομαρτύρων».

«Όποιος λέει την αλήθεια μπορεί να χάσει σήμερα αλλά να κερδίσει για πάντα, επειδή τίποτε δε γίνεται χωρίς να το ξέρει ο Θεός• όλα είναι μια δοκιμασία και μια απόδειξη της αγάπης του Θεού.

«Κάποιοι θέλουν να καταστραφεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μόνη αληθινή δύναμη που κρατά ακόμα ‘όρθιο’ τον κόσμο»

«Αυτήν την ώρα ο κόσμος διευθύνεται από μία παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία κατευθύνει όλες τις «κυβερνήσεις» των κρατών. Εμείς κατηγορούμε τους κυβερνήτες μας αλλά αυτοί, σαν μαριονέτες, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα»

Θεωρώ ότι το ηλεκτρονικό σύστημα αποτελεί τον ύστατο ζυγό πού επιβάλλεται στον άνθρωπο, ώστε αυτός να μην κινείται πιά καθόλου, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Να κρατά τον άνθρωπο δέσμιο, όσο γίνεται πιο δεμένο με την ταΐστρα του, σαν ένα αλυσοδεμένο ζώο, το οποίο δεν τρώει παρά το χόρτο που του δίνει ο ιδιοκτήτης του.
Σκοπός της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τούτη την ώρα, δεν είναι άλλος από την διάλυση του ανθρώπου και τη διάλυση της επαφής μεταξύ των ανθρώπων.
Εάν κάποια πολιτικά συστήματα καθυποτάσσουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτό το δικτατορικό ηλεκτρονικό σύστημα θα βάλει σε ζυγό την ψυχή, θα καταδυναστεύει τη σκέψη του ανθρώπου.
Κάποιοι θέλουν να γίνουμε μόνο νούμερα, όπως οι κρατούμενοι. Προσπαθούν να διαλύσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

***

Ο σημερινός πολίτης μας είναι τυφλωμένος, δεν καταλαβαίνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και δέχεται σαν ζώο την προσωπική του διάλυση.

Πρέπει εμείς να διαλύσουμε εκ των προτέρων αυτό το ηλεκτρονικό σύστημα, να κάνουμε ο,τι είναι δυνατόν για να μην δεχτούμε αυτήν τη νέα ηλεκτρονική τάξη πραγμάτωναυτόν τον ‘πολιτισμό’’ της εικόνας και των οπτικών μέσων στο διαδίκτυο.

Παρατηρούμε την μείωση της αξίας του ανθρώπου ο οποίος ολισθαίνει από πρόσωπο σε όνομα και, τέλος σε αριθμό. Ο άνθρωπος όμως μοιάζει στον Θεό, είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του και διαθέτει έμφυτα μέσα του όλα τα αποθέματα, ώστε να μην πέσει στην ύπουλη παγίδα. Ας μην πουλήσουμε την ελευθερία μας και το δικαίωμά μας να μοιάζουμε στον Ύψιστο Θεό!

Ο αξιοπρεπής άνθρωπος, ο ελεύθερος άνθρωπος, έχει άλλη στάση απέναντι στις κοινωνικές αδικίες του ενός ή του άλλου συστήματος. Γι’ αυτόν τον λόγο οι δυνάστες προτιμούν τους ηλίθιους, τους ιδιωτεύοντες, ανθρώπους τους οποίους μπορούν εύκολα να αποβλακώνουν. Αρχίζουν από τη νεολαία.
Άλλωστε, με το να αποβλακώνουν το παιδί μέσω της τηλεόρασης και μέσω της παιδείας – η οποία του ‘’σερβίρει’’ τη σχολική ύλη που αυτοί διαλέγουν, λογοκρίνοντας ένα μεγάλο μέρος της αληθινής ιστορίας των λαών- η γνώση γίνεται ελεγχόμενη. Γνωρίζουμε, από την εποχή του Γκεόργκιο-Δεζ, το ρητό, «Εσείς δεν επιτρέπεται να σκέπτεστε. Το κόμμα σκέπτετε για σας. Αυτό σας νοικοκυρεύει και σας δίνει ο,τι χρειάζεστε. Εμείς είμαστε εκείνοι που σας οδηγούμε και σας προσφέρουμε τον άρτον ημών τον επιούσιον».

Θυμάμαι ένα κεφάλαιο από το έργο «Οι αδελφοί Καραμαζώφ», όπου μένει έκπληκτος κανείς για το πόσο μοιάζουν κάποιες θεωρίες. Στο μυθιστόρημα αυτό, ο πάπας εμφανίζεται εκθαμβωτικά μεγαλοπρεπής στο ύψος ενός εξώστη ενώ κάτω, στην άκρη του δρόμου, περπατά με δυσκολία αδύναμος και τραυματισμένος ο Ιησούς Χριστός, ο Αιχμάλωτος.
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής, στο ομώνυμο κεφάλαιο του έργου, φωνάζει να συλλάβουν γρήγορα τον Αιχμάλωτο και να τον βάλουν φυλακή. Κατόπιν απευθύνεται ς’ Αυτόν, «Γιατί ήρθες λοιπόν τώρα να μας ενοχλήσεις;…» Του λέει ότι δεν έχει πια κανένα ρόλο, «Όλα τα μεταβίβασες στον πάπα κι όλα πα’ να πει τα ‘χει τώρα ο πάπας…», «…Γιατί ποιος άλλος μπορεί να κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους, αν όχι εκείνος που κυριαρχεί στη συνείδησή τους και που κρατάει στα χέρια του το Ψωμί τους;…» και, τελικά, Τον διώχνει «Πήγαινε και μην ξαναρθείς πια… καθόλου μην έρθεις… ποτέ, ποτέ!»

Να πως η παπική αντίληψη βλέπει τον Χριστό. Εξάλλου απ’ αυτήν προήλθαν και τα αιρετικά τους δόγματα για το ‘’Αλάθητο του πάπα’’, όπως το ‘’ Filioque’’ και άλλες επινοήσεις τους, ώστε να δημιουργηθεί ένα αυτόνομο και δικτατορικό σύστημα στην Εκκλησία, μέχρις ότου ‘’εξαφανίσουν’’ τον Χριστό από τον κόσμο. Δεν υπάρχει πια ο Θεός, ισχυρίζονται, αλλά ο άνθρωπος, και ασφαλώς, γι’ αυτούς ο πάπας είναι ο ανώτερος άνθρωπος. Βλέπετε πόσο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους οι θεωρίες αυτές, ουμανιστική, μηδενιστική, παπική και κομμουνιστική;

Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος έμεινε άδειος, απογυμνωμένος και φορτωμένος τις μέριμνες και τις αμαρτίες του, δίχως το φωτεινό ένδυμα της Χάριτος του Θεού. Αλλά αυτός δεν είναι πια ούτε σαν τον Αδάμ, γυμνός μέσα στον παράδεισο, αλλά έχει ενδυθεί το ζοφερό ένδυμα των ψευδοθεών.

***

Ο ηλεκτρονικός διωγμός είναι χειρότερος από άλλους. Παρατηρήστε σε τι βαθμό γνώσης έφθασε τώρα η επιστήμη, πως αναπτύχθηκε η τεχνολογία. Όσο πιο εξελιγμένη είναι η τεχνολογία των ανθρώπων , τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο διωγμός. Τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους βλέπω σαν δούλους του σατανά, και πιστεύω ότι εκείνοι που χρησιμοποιούν την τεχνική αυτή με κακό σκοπό, εις βάρος του ανθρώπου, είναι πρόδρομοι του Αντιχρίστου…

… Πιστεύω ότι, αν δημιουργήσουμε μία πνευματική ενότητα και αντισταθούμε μαζί, ο Θεός θα μας λυπηθεί. Επειδή μόνοι μας δεν θα αντέξουμε. Γι’ αυτόν τον λόγο αυτοί θέλουν να μας χωρίσουν. Η αγάπη και η προσευχή έχουν πολλή δύναμη και η τεχνολογία τους θ’ αποδειχθεί αδύναμη, όπως λέει και ο Θεός στο Ευαγγέλιο: «Ου γαρ είσι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις τό εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. Ιή:20)(σ. 143).

Η τεχνολογία γεννά τέρατα!
Το σφράγισμα του ανθρώπου δεν είναι ακριβώς κοντά, αλλά ούτε μακρυά. Πολύ λίγοι θα γλυτώσουν από το σφράγισμα, όμως, αν σφραγιστούμε δια της βίας δεν θα είμαστε εμείς υπεύθυνοι, αλλά αυτοί. Σημασία έχει να μην υποχωρήσεις και να πεθάνεις ως μάρτυρας. Αυτό είναι το σημαντικό!
Εδώ όμως παίζει ρόλο και η πνευματική κατάσταση. Όσο πιο προετοιμασμένος είσαι, πνευματικά, τόσο λιγότερο θα επηρεαστεί η λογική σου και θα έχεις και τη δύναμη να γίνεις μάρτυρας. Όλη η ζωή του χριστιανού πρέπει να είναι μια προετοιμασία για να πεθάνει ως μάρτυρας…
Όσο αυξάνονται οι γνώσεις μας τόσο απομακρυνόμαστε από τον Θεό ενώ, κανονικά, η γνώση θα έπρεπε να μας φέρει πιο κοντά Του. Αυτό συμβαίνει σε όσους επενδύουν στη γνώση, επειδή δεν έχουν ταπείνωση και ερευνούν με αλαζονεία. Πάντα πρέπει να φοβόμαστε μήπως μας εγκαταλείψει ο Θεός και παγιδευτούμε στα δίχτυα του εχθρού. Χωρίς τον άγιο φόβο Θεού παρασυρόμαστε στις πλάνες του μυαλού μας. Ας φροντίσουμε να μη χαλαρώνει η πνευματική μας δύναμη, για να μη γινόμαστε λεία του κακού…

Εγώ θεωρώ ότι ένα δείγμα, πως το τέλος είναι κοντά, είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε πια προφήτες και αγίους προστάτες της Ορθόδοξης αλήθειας. Δεν υπάρχει πνευματική καθοδήγηση, δεν υπάρχουν ιεροκήρυκες , οι οποίοι να λένε από τον άμβωνα στον λαό τι πρέπει να κάνει. Τώρα ο ιερέας λειτουργεί όπως του υπαγορεύει το κόμμα, όχι όπως του λέει το Άγιο Πνεύμα. Τι ξέρει το κόμμα από Άγιο Πνεύμα; Με τόσο διεφθαρμένους ποιμένες πως να εργαστεί ο Θεός; Αυτοί χορεύουν και με τους μουσουλμάνους και με τους αιρετικούς κι εμείς θέλουμε ο Θεός να μιλά μέσω αυτών; Αλλά ο καημένος ο αφελής άνθρωπος πιστεύει όλα τα ψέμματα.

Είναι ένας τρόπος καταστροφής του ανθρώπου αυτός.
… Είναι καλύτερα να μην δεχόμαστε πια τα δηλητήρια τους από τα φάρμακα, αλλά να προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να θεραπευτούμε με τα χόρτα και τις ρίζες που μας έδωσε ο Θεός. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αυτοκτονήσει, ξέρω καλά ότι τα φάρμακα και οι τροφές τους είναι δηλητήριο (σ. 146).

Δυστυχώς αφήσαμε την οικονομική κατάσταση να επηρεάσει τη χριστιανική μας ζωή, ακόμη και την ψυχική δομή μας. Είναι θλιβερό να βλέπεις πόσο πολύ εξαρτάται η πίστη από το υλικό μέρος, από τα χρήματα… Που είναι η πίστη μας; Αφήνουμε να μας κλέψει η ταραχή του κόσμου; Ο άνθρωπος έχει κάτι ακόμα πιο πολύτιμο από το σώμα – την ψυχή! Γιατί δεν δίνουμε αξία στην ψυχή; Μα, αν πλουτίσουμε την ψυχή, δεν θα νοιώθουμε πια την φτώχεια του σώματος. Η πίστη μπορεί να μετατρέψει τον λόγο του Θεού σε ψωμί. Γιατί δεν το πιστεύουμε αυτό; 

Τώρα προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ομοιομορφία μέσω της τεχνολογίας. Θέλουν να είμαστε όλοι το ίδιο, δηλαδή νούμερα. Είναι ακριβώς ότι έλεγα νωρίτερα αυτός ο πολιτισμός, αφού μας αφαίρεσε τα ρούχα μας, χώρισε τις οικογένειές μας, πήρε το φαγητό από το στόμα μας, τώρα προσπαθεί να μας αδειάσει την ψυχή…(σ. 152)

Ο νους είναι βεβαρημένος και το σώμα εξασθενημένο απ’ τις δηλητηριώδεις τροφές, που μας ταΐζουν αυτοί που μας κυβερνούν· και δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεξάγουμε οποιονδήποτε πόλεμο, είτε πνευματικός είτε σωματικός είναι αυτός. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην ψάχνετε για λύσεις! Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η λύση είναι να πεθαίνεις για τον Χριστό».

Είδα ότι ελάχιστοι ιατροί διαμαρτύρονται ενάντια στο απάνθρωπο σύστημα που επικρατεί στην Υγεία. Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός ότι οι διανοούμενοί μας ήταν και παραμένουν οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες. Είναι φοβισμένοι, κάνουν εύκολα πίσω, για να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Παρατήρησα το ίδιο και στη φυλακή. Πιο εύκολα αντιστέκονταν οι απλοί άνθρωποι, παρά οι διανοούμενοι. Ήταν ελάχιστοι οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν. Ο απλός άνθρωπος αντιλαμβανόταν πάντα πιο γρήγορα την πραγματικότητα…

Δεν θα κρατήσει πολύ αυτό που γίνεται σήμερα. Ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός φροντίζει για το σχέδιο αυτό. Το σύστημα δούλεψε με τέτοιον τρόπο, ώστε ο απλός χωρικός να αποβλακώνεται και ο διανοούμενος να εκτίθεται. Ακόμη και ο ιατρικός κόσμος συνέβαλε σ’ αυτό: ήταν ένας παράγοντας μέσω του οποίου το σύστημα πέτυχε και συνεχίζει να πετυχαίνει το σατανικό έργο της μείωσης του πληθυσμού, μέσω επικίνδυνων εμβολίων και χημικών δηλητηρίων… Εάν υπήρχε μία κυβέρνηση αληθινών ηγετών, πιστών διανοουμένων, θα υπήρχε δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης. Aλλά με τέτοια παράσιτα που μας κυβερνούν… γίνονται παράσιτα και οι υφιστάμενοί τους, όποιο κι αν είναι το επάγγελμά τους-δήμαρχοι, δάσκαλοι, ακόμη και ιατροί. (σ. 142).

«Αυτήν την ώρα ο κόσμος διευθύνεται από μία παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία κατευθύνει όλες τις «κυβερνήσεις» των κρατών. Εμείς κατηγορούμε τους κυβερνήτες μας αλλά αυτοί, σαν μαριονέτες, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα» (σ. 183).

Από το βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης»· Γέροντος Ιουστίνου Πίρβου ,εκδόσεις Ἄθως

Σε περιόδους διωγμών οι Χριστιανοί να παίρνουν δύναμη από τη Θεία Κοινωνία, λέγοντας την ευχή του Ιησού και επικαλούμενοι τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου θα προστατευθούν από οποιονδήποτε. Η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Άγιος Ιουστίνος Πίρβου: «Θα έρθει μία εποχή, κατά την οποία μόνο όσοι βιώνουν τη Χάρη του Θεού θα μπορούν να διακρίνουν το καλό από το κακό»

Άγιος Ιουστίνος Πίρβου

Αναφερόμενος ο Γέροντας στη σύγχρονη ζωή είπε: «Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για το ‘φαίνεσθαι’ και είναι τόσο δειλοί, ώστε δεν θέλουν ούτε καν ν΄ αναζητήσουν την Αλήθεια, πόσο δε μάλλον να υπερασπιστούν το Όνομά Του. Είμαστε αποδυναμωμένοι, εξουθενωμένοι και σκανδαλισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, που ενδιαφέρεται για το πώς να κομματιάσει τις ζωές μας και τα έθνη μας. Υπάρχει μια συνεχής τάση για θρυμματισμό και διάβρωση του πνευματικού, του Ορθόδοξου ‘είναι’ μας. Το κλειδί είναι η διατήρηση της πίστης μας, παρ’ όλες τις κακουχίες και τα δεινά».

Πρόσθεσε ακόμη: «Δεν είναι εύκολο να ζεις στις μέρες μας. Αν όμως ο Κύριος επέτρεψε να υποφέρουμε στην εποχή μας, οφείλουμε να υπακούσουμε και να δεχθούμε ευχαρίστως όλα όσα μας συμβαίνουν, ως προερχόμενα από το χέρι του Θεού κι όχι του εχθρού. Είναι πιο δύσκολα τώρα, διότι συνηθίσαμε στις ανέσεις, στην τηλεόραση, την τρυφηλή ζωή και τις διάφορες ελευθερίες. Λοιπόν, αγαπημένοι μου, το επιζήμιο αποτέλεσμα αυτών των ελευθεριών μόλις τώρα φαίνεται: οι δυνάμεις της ψυχής μας έχουν ατονήσει. Ο νους είναι βεβαρημένος και το σώμα εξασθενημένο απ’ τις δηλητηριώδεις τροφές, που μας ταΐζουν αυτοί που μας κυβερνούν· και δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεξάγουμε οποιονδήποτε πόλεμο, είτε πνευματικός είτε σωματικός είναι αυτός. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην ψάχνετε για λύσεις! Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η λύση είναι να πεθαίνεις για τον Χριστό».

Κατανοούσε ότι όλη η ζωή μας, ως χριστιανών, χρειάζεται να είναι ένα συνεχές μαρτύριο του αμαρτωλού εαυτού μας και μια προετοιμασία για μαρτυρικό θάνατο – χρειάζεται ν’ αποκτήσουμε την αγνότητα της καρδιάς ενός παιδιού και να έχουμε μεγάλη ανδρεία σε καιρούς διωγμού.

….Οι ένθερμοι είναι πάντοτε έτοιμοι – δεν περιμένουν τον καιρό του διωγμού ή του πολέμου για να επιμεληθούν τα της ψυχής τους! Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός. Ο αληθινός χριστιανός είναι πάντα έτοιμος, προετοιμασμένος με αναμμένη τη λαμπάδα της ψυχής του, για να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο. Ο γνήσιος χριστιανός δεν ζει με φόβο και αγωνία για το πότε θα ξεσπάσει ένας πόλεμος ή πότε θα πέσει μια βόμβα στο κεφάλι του. Αναζητεί τρόπους να θυσιάζεται περισσότερο για τον πλησίον του και για τον Θεό. Ο αληθινός χριστιανός αναζητεί μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή. Γι’ αυτόν, η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός είναι ανάσταση.

Ούτως ή άλλως, η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού και μόνον Εκείνος γνωρίζει το τέλος του ανθρώπου. Επομένως, ας μην φοβόμαστε όταν ακούμε για πολέμους και άλλα φοβερά γεγονότα, διότι όλα αυτά πρέπει να συμβούν, όπως είπε ο Σωτήρας μας (πβ. Ματθ. 24,6 και Μαρκ. 13,7). Φόβο θα έπρεπε να έχουμε για το γεγονός ότι οι ψυχές μας δεν είναι έτοιμες να συναντήσουν τον Χριστό».

Όταν βλέπουμε τον αδελφό μας να κάνη κάποια αμαρτία, δεν πρέπει να βιαστούμε να του «πετάξουμε την πέτρα», αλλά πρέπει πρώτα να σκεφθούμε ότι εμείς είμαστε ένοχοι για την ίδια αμαρτία, και έτσι αναπαύεις τον αδελφό σου. Αυτή η εργασία είναι πολύ ευάρεστη στο Θεό. Μια πνευματική κατάσταση σε διευκολύνει να δεις μέσα σου την πτώση όλης της ανθρωπότητας• δηλαδή ο καθένας φταίει για όλους και όλοι φταίνε για τον καθένα. Αυτό βοηθάει πολύ τον αδελφό σου. Στο κάτω – κάτω αυτή είναι η αλήθεια.

Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μας τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό.

Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν…
Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος. Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε. Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του. Οι καρδιές έχουν πετρώσει. Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει Θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών. Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε. Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη..”.

***

Άγιος Ιουστίνος Πίρβου

«Πιστεύετε ότι οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ΟΗΕ και ΝΑΤΟ θέλουν στ’ αλήθεια την ειρήνη των λαών; Αυτές είναι ανοησίες, για να αποβλακώνονται οι μάζες! Μόνον αφελείς αναγνώστες των εφημερίδων μπορούν να πιστεύουν πλέον αυτές τις κουταμάρες. Αυτοί οι οργανισμοί κάνουν πόλεμο στο όνομα της ειρήνης ώστε, μετά, αυτοί πάλι να φαίνονται ως “σωτήρες του κόσμου”• ενώ στην πραγματικότητα μετά τον πόλεμο πάλι αυτοί θα κερδίζουν, δρέποντας τους καρπούς και τη δόξα, μοιράζοντας μεταξύ τους τα κέρδη, όπως επιθυμούν.

Να ξέρετε όμως ότι και τις “Μεγάλες Δυνάμεις” ο Θεός θα τις παιδαγωγήσει κατάλληλα. Θα τις πατάξει, όταν δεν θα το περιμένουν και τότε θα ηττηθούν. Τι απέγινε η Ιταλία με τον Μουσολίνι; Τι απέγινε η Γερμανία με τον Χίτλερ; Όλους τους διαίρεσε ο Θεός. Ο Θεός και αυτούς θέλει μετανοιωμένους, όχι μόνον τους χριστιανικούς λαούς. Ο Θεός προνοεί έτσι ώστε πολλοί ειδωλολάτρες να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία.

Ο πόλεμος ποτέ δεν έρχεται από τους χριστιανούς, πάντα από τους ειδωλολάτρες. Ένας ηγέτης που είναι μέλος της Εκκλησίας δεν συμμαχεί ποτέ με τους ειδωλολάτρες, ούτε εναντίον ορθοδόξων κρατών».

«Θα έρθει μία εποχή, κατά την οποία μόνο όσοι βιώνουν τη Χάρη του Θεού θα μπορούν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Ο άνθρωπος δεν θα είναι ικανός να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και στο κακό μόνο με το νού του. Θα υπάρχουν φοβερές πλάνες. Και μόνον η Χάρις του Θεού είναι ικανή να μας λυτρώσει απ’ αυτές. Γι’ αυτό προσευχηθήτε, γρηγορείτε και προσεύχεστε για να μην πέσετε στον πειρασμό της πλάνης» (σ. 104).

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/

Τι μας διδάσκει ένα βιβλίο για το δικτατορικό ηλεκτρονικό σύστημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης

Πηγή: https://kvathiotis.substack.com/p/-10-

Στο βιβλίο «Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης. Βίος, Διδαχές και Θαύματα» (μτφ.: Χ.-Α. Λιαναντωνάκη, εκδ. Άθως, Αθήνα 2019) ο αναγνώστης θα βρει συγκλονιστικές αλήθειες, οι οποίες θα τον βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσει την θέση του μέσα στον σύγχρονο κόσμο που λοξοδρομεί ολοένα και περισσότερο από τις αρχικές συντεταγμένες του.

Στην ενότητα με τίτλο «Η λατρεία της τεχνολογίας γεννά τέρατα» (σελ. 142 επ), ο εκ Ρουμανίας φωτισμένος γέροντας Ιουστίνος Πίρβου μιλά για τον ηλεκτρονικό διωγμό του ανθρώπου, ο οποίος θα βαίνει επιδεινούμενος όσο περισσότερο εξελίσσεται η τεχνολογία. Οι θέσεις του είναι εξαιρετικά επίκαιρες λόγω της ψηφιακής ταυτοποίησης των Ελλήνων μέσω των κινητών τους τηλεφώνων, η οποία ενεργοποιήθηκε, για την ώρα προαιρετικά, από τις 27.7.2022.

Μια νύχτα, αφηγείται ο γέροντας, αφού επέστρεψε από την Θεία Λειτουργία, αποκοιμήθηκε και ακολούθως είδε το εξής όνειρο:

«Ότι οι υπηρέτες του Αντιχρίστου βασάνιζαν τους ανθρώπους. Τους έβγαζαν έξω στους δρόμους και μετά σ’ ένα εργαστήριο τούς σφράγιζαν υποχρεωτικά μ’ ένα ηλεκτρονικό chip, μεγέθους ενός κουκουτσιού δαμάσκηνου. […] Εκείνοι που κυκλοφορούσαν δύο ή περισσότεροι μαζί κατάφερναν να παραμείνουν ασφράγιστοι, ενώ εκείνοι που ήταν μόνοι τους, αυτούς εύκολα τους άρπαζαν και τους σφράγιζαν».

«Η αγάπη και η προσευχή έχουν πολλή δύναμη και η τεχνολογία τους θ’ αποδειχθεί αδύναμη, όπως λέει και ο Θεός στο Ευαγγέλιο: “οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν” …».

Ακολούθως, ο γέροντας επισημαίνει ότι οι υπηρέτες του Αντιχρίστου χρησιμοποιούν και μεθόδους ύπνωσης (σελ. 143/144):

«Δεν βλέπετε πώς η τεχνική αυτή κάνει τον άνθρωπο να μην μπορεί πλέον να κοιμάται, να μην μπορεί να σκέπτεται, να κουράζεται πολύ γρήγορα; Αυτή η τεχνική έχει περισσότερη επίδραση πάνω στην ψυχή του ανθρώπου απ’ ό,τι το οινόπνευμα· είναι ένα επικίνδυνο ναρκωτικό».

«Οι άνθρωποι ζουν τώρα σε μια κατάσταση αποχαύνωσης και αθεϊσμού· πίνουν, τρώνε και δεν τους ενδιαφέρει πια εάν τους δικάζει ή όχι ο Θεός».

«Ο κόσμος έφθασε στο αποκορύφωμα της ακολασίας και του αμοραλισμού, οι ομοφυλόφιλοι και οι παραβάτες έγιναν “πρότυπα” της κοινωνίας. Εγώ βλέπω ότι και η νοοτροπία των παιδιών είναι πολύ αλλοιωμένη· επειδή οι μανάδες αφήνουν τα παιδιά τους πολλή ώρα μπροστά στον υπολογιστή και την τηλεόραση, μετατρέποντάς τα, τα καημένα, σε τέρατα».

Λίγες αράδες πιο κάτω, ο γέροντας αναφέρεται στο φλέγον ζήτημα της εποχής μας, που έχει αναχθεί σε μήλον της έριδος: Άραγε, η στιγμή του σφραγίσματος, στο οποίο αναφέρεται η Aποκάλυψη του Ιωάννη πλησιάζει επικίνδυνα; (δεδομένου ότι ο γέροντας κοιμήθηκε το 2013, στο χωρίο που ακολουθεί αποτυπώνονται προβλέψεις οι οποίες έχουν διατυπωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, πριν από μία περίπου δεκαετία).

«Το σφράγισμα του ανθρώπου δεν είναι ακριβώς κοντά, αλλά ούτε πολύ μακριά. Πολύ λίγοι θα γλυτώσουν από το σφράγισμα· όμως, αν σφραγιστούμε διά της βίας, δεν θα είμαστε εμείς υπεύθυνοι, αλλά αυτοί. Σημασία έχει να μην υποχωρήσεις και να πεθάνει ως μάρτυρας. Αυτό είναι το σημαντικό. […] Όλη η ζωή του χριστιανού πρέπει να είναι μια προετοιμασία για να πεθάνει ως μάρτυρας».

Η θέση του γέροντα περί «σφραγίσματος διά της βίας», το οποίο απαλλάσσει τον εξαναγκαζόμενο από κάθε ευθύνη του και καθιδρύει αποκλειστική ευθύνη εκείνων που άσκησαν βία, μπορεί να συσχετισθεί με τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης και των νομικών συμβούλων τους, οι οποίοι στην αρχική φάση του εμβολιασμού διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να λάβει χώρα ο εμβολιασμός του πληθυσμού με χρήση φυσικού-σωματικού καταναγκασμού!

Πάντως, στην συνέχεια ο γέροντας διατυπώνει την άποψη ότι η απουσία προφητών και αγίων προστατών της ορθοδόξου αληθείας είναι ένα σημάδι περί του κοντινού τέλους (σελ. 145):

«Δεν υπάρχει πνευματική καθοδήγηση, δεν υπάρχουν ιεροκήρυκες, οι οποίοι να λένε από τον άμβωνα στον λαό τι πρέπει να κάνει. Τώρα ο ιερέας λειτουργεί όπως του υπαγορεύει το κόμμα, όχι όπως του λέει το Άγιο Πνεύμα: Με τόσο διεφθαρμένους ποιμένες πώς να εργαστεί ο Θεός; Αυτοί χορεύουν με τους μουσουλμάνους και τους αιρετικούς κι εμείς θέλουμε ο Θεός να μιλά μέσω αυτών; Αλλά ο καημένος ο αφελής άνθρωπος πιστεύει όλα τα ψέματα».

Στην επόμενη ενότητα με τον άκρως επίκαιρο τίτλο «Ο ζυγός της ηλεκτρονικής εποχής» (σελ. 148 επ.), αφού εξαίρει την αξία της ψυχής («αν πλουτίσουμε την ψυχή, δεν θα νοιώθουμε πια τη φτώχεια του σώματος. Η πίστη μπορεί να μετατρέψει τον λόγο του Θεού σε ψωμί» – φυσικά ο μέγας πολέμιος της ανθρώπινης ψυχής, ο Χαράρι, έχει άλλη άποψη), ο γέροντας αποκαλύπτει μια σημαντική πτυχή του μισάνθρωπου σχεδίου που έχουν θέσει σε εφαρμογή οι υπηρέτες του Αντιχρίστου (σελ 151/152):

«Τώρα προσπαθούν να δημιουργήσουν μία ομοιομορφία μέσω της τεχνολογίας. Θέλουν να είμαστε όλοι το ίδιο, νούμερα» (άραγε, είναι τυχαίο ότι στο έκτο του παιδί, που γεννήθηκε στις αρχές Μαΐου του 2020, ο Έλον Μασκ δεν έδωσε όνομα, αλλά ένα απρόσωπο συνδυασμό γραμμάτων και αριθμών: X Æ A-12;).

«Αυτός ο πολιτισμός, αφού μας αφαίρεσε τα ρούχα μας, χώρισε τις οικογένειές μας, πήρε το φαγητό από το στόμα μας, τώρα προσπαθεί να αδειάσει την ψυχή. Η τεχνολογική πρόοδος, ως τεχνολογία, δεν έχει τίποτα κακό· αλλά η λανθασμένη χρήση της προκαλεί μεγάλη ζημιά. Η μεγαλύτερη ζημιά είναι ότι απομακρύνει τον Θεό από τον κόσμο, από την κοινωνία. Τι ανάγκη έχει πια τον Θεό ο σύγχρονος άνθρωπος, αν έχει στη διάθεσή του την τεχνολογία;. Αυτή η τεχνολογία δίνει στον άνθρωπο τέτοια αυτοπεποίθηση, ώστε νομίζει ότι αυτός είναι “το άλφα και το ωμέγα”, ότι μπορεί να επικοινωνεί και με το φεγγάρι και με τον ήλιο, δεν έχει ανάγκη πια τον Θεό. Πάνω από τον “άνθρωπο της τεχνολογίας” δεν υπάρχει τίποτα!».

Λίγο παρακάτω, ο γέροντας αναφέρεται ξανά στο φαινόμενο της αριθμοποίησης του ανθρώπου και στον σκοπό της παγκόσμιας διακυβέρνησης (σελ. 153/154):

«Θεωρώ ότι το ηλεκτρονικό σύστημα αποτελεί τον ύστατο ζυγό που επιβάλλεται στον άνθρωπο, ώστε αυτός να μην κινείται πια καθόλου, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Να κρατά τον άνθρωπο δέσμιο, όσο γίνεται πιο δεμένο με την ταΐστρα του, σαν ένα αλυσοδεμένο ζώο, το οποίο δεν τρώει παρά το χόρτο που του δίνει ο ιδιοκτήτης του».

«Σκοπός της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τούτη την ώρα, δεν είναι άλλος από την διάλυση του ανθρώπου και τη διάλυση της επαφής μεταξύ των ανθρώπων. Εάν κάποια πολιτικά συστήματα καθυποτάσσουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτό το δικτατορικό ηλεκτρονικό σύστημα θα βάλει σε ζυγό την ψυχή, θα καταδυναστεύσει τη σκέψη του ανθρώπου».

«Κάποιοι θέλουν να γίνουμε μόνο νούμερα, όπως οι κρατούμενοι. Προσπαθούν να διαλύσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι μια προσπάθεια να γίνει η κοινωνία “ρομπότ”. Σιγά-σιγά θα εξαφανιστεί απ’ αυτήν ο κανονικός άνθρωπος και θα μείνουν μόνο τα ρομπότ που ελέγχονται από τάχα “ανώτερους” ανθρώπους, εκείνους που διευθύνουν τον κόσμο. Ο σημερινός πολίτης μας είναι τυφλωμένος, δεν καταλαβαίνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και δέχεται σαν ζώο την προσωπική του διάλυση».

Ο γέροντας συμπληρώνει την σκέψη του με την εξής διαπίστωση (σελ. 155):

«οι δυνάστες προτιμούν τους ηλίθιους, τους ιδιωτεύοντες, ανθρώπους τους οποίους μπορούν εύκολα να αποβλακώνουν. Αρχίζουν από τη νεολαία. Άλλωστε με το να αποβλακώνουν το παιδί μέσω της τηλεόρασης και μέσω της παιδείας –η οποία του “σερβίρει” τη σχολική ύλη που αυτοί διαλέγουν, λογοκρίνοντας ένα μεγάλο μέρος της αληθινής ιστορίας των λαών– η γνώση γίνεται ελεγχόμενη».

Η ανάλυση του Ιουστίνου Πίρβου για τον ζυγό της ηλεκτρονικής εποχής συμπορεύεται κατά τρόπο αξιομνημόνευτο με τις αναπτύξεις του Texe Marrs στην ενότητα με τίτλο «Ένας Θαυμαστός Νέος Τεχνοτρονικός Κόσμος», η οποία περιέχεται στο βιβλίο του «Ηλεκτρονική Ταυτότητα» (πλήρης τίτλος: Η Ταυτότητα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης [Σχέδιο L.U.C.I.D.], σελ. 181 επ.):

«Σήμερα, βλέπουμε το σύστημα επισήμανσης ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, το βασισμένο στο Χάραγμα του Θηρίου, να συγκροτείται ουσιαστικά μπροστά στα μάτια μας. Ταυτόχρονα, κάτω από τα άγρυπνα μάτια των Πεφωτισμένων, όλες οι υπηρεσίες πληροφοριών, κατασκοπείας, αστυνόμευσης, εργάζονται πυρετωδώς για να εφεύρουν αποτελεσματικότερα ηλεκτρονικά δεσμά, υψηλής τεχνολογίας. Πρόθεση των ελεγκτών είναι να μας εξαναγκάσουν, ως δούλους, να μπούμε σε ένα θαυμαστό Καινούργιο Τεχνοτρονικό Κόσμο» [1].

«Ξαφνικά, η πρώτη εταιρεία τηλεπικοινωνιών του πλανήτη μας δημιουργεί μια θυγατρική εταιρεία έρευνας και ανάπτυξης, με την ονομασία Lucent Technologies. Άραγε τα “προοδευτικά” μυαλά της “αξιοσέβαστης” εταιρείας που ήταν γνωστή κάποτε σαν Εργαστήρια Bell και που τώρα βαφτίστηκε Lucent, θα ενεργοποιηθούν για την εφαρμογή της ανίερης αποστολής τεχνοτρονικού ελέγχου που επιδιώκει διακαώς ο Μεγάλος Αδελφός;».

«Άραγε οι λαμπροί, πρώτης τάξης επιστήμονες και μηχανικοί της Lucent θα βρεθούν στο μέτωπο αυτής της εξέλιξης των προηγμένων εργαλείων ανθρωπίνου ελέγχου που έχω επονομάσει “μαύρη επιστήμη”; Θα βοηθήσει η Lucent Technologies στην επινόηση-εφεύρεση των συσκευών παγίδευσης, μικροτσίπ, συστημάτων κατασκοπείας και παρακολούθησης, τεχνητής νοημοσύνης, εικονικής πραγματικότητας, ρομποτικού ελέγχου και άλλων συσκευών που θα εισαγάγουν την ανθρωπότητα τελικά στην Τεχνοτρονική Εποχή; Θα παίξει η Lucent ρόλο-κλειδί στην καθιέρωση νέων, υψηλής τεχνολογίας συσκευών και μεθόδων που θα καταστήσουν δυνατό το ζοφερό σύστημα οικονομικού ελέγχου το οποίο έχει προφητευθεί στην Αγία Γραφή του Θεού;».

«Μπορεί κάλλιστα, οι άνθρωποι που τώρα είναι οι εγκέφαλοι πίσω από τη Lucent και τις άλλες εταιρείες που αναφέρονται εδώ, να μην έχουν σχέση με τον τρόπο με τον οποίο τα δημιουργικά “παιδιά” τους –προϊόντα όπως το Ινφέρνο, το Λίμπο κ.λπ. της Lucent κ.λπ.– ταιριάζουν στην αλληλουχία γεγονότων που θα λάβουν χώρα στις έσχατες ημέρες της Συντελείας του Αιώνος. Χωρίς πειστικά και ακριβή στοιχεία και αποδείξεις, δεν μπορώ να στιγματίσω τους ανθρώπους αυτούς ως εκούσιους και συνειδητούς πράκτορες του Πονηρού. Ωστόσο, ο Σατανάς είναι παραπάνω από ικανός να χρησιμοποιήσει ακόμα και τους ειλικρινέστερους, ανύποπτους αχυρανθρώπους και μαριονέτες για να κάνει τις βρομοδουλειές του εδώ πάνω στη γη. Φανταστείτε τη ζημιά –τον όλεθρο– που μπορεί να προκαλέσει με τις υψηλής τεχνολογίας συσκευές που επινοούνται και παράγονται από τους λαμπρούς επιστήμονες και ανθρώπους που περιφέρονται στις αίθουσες και τους διαδρόμους της πρώτης –κορυφαίας– εταιρείας υψηλής τεχνολογίας και εργαστηρίων του κόσμου!».

«Αυτά που μερικοί μπορεί να τα θεωρούν σαν επιχειρηματικά κατορθώματα που αποσκοπούν στο να βοηθήσουν την “πρόοδο και την ευτυχία της ανθρωπότητας”, μπορεί να αποδειχθούν όπλα μαζικών καταστροφών και της πιο άθλιας καταπίεσης και τελικά εξόντωσης του ανθρώπινου είδους».

Ο Texe Marrs συνδυάζει τα παραπάνω με ένα όραμα που είχε δει ο Προφήτης Δανιήλ (7, 23) για την Τεχνοτρονική Εποχή της ανθρώπινης δουλείας (ό.π., σελ. 185):

«Το όραμα του Δανιήλ περιείχε τέσσερα βασίλεια θηρίων που θα κυβερνήσουν τη γη κατά ιστορική διαδοχή. Τώρα, βλέπουμε να ανέρχεται στην εξουσία και υφιστάμεθα την μνημειώδη εμφάνιση του τελευταίου βασιλείου ή παγκόσμιας εξουσίας, στον πλανήτη γη – εκείνη της Βασιλείας του Τέταρτου Θηρίου. Ναι, το προφητευμένο Θηρίο των εσχάτων ημερών της Συντελείας του Αιώνος σέρνεται προς την Ιερουσαλήμ. Συγκροτεί, πλέον, τα φρικιαστικά αλλά αποτελεσματικά εργαλεία και τεχνολογικά συστήματά του σε ολόκληρη την Υδρόγειο, γεμίζοντας κάθε κενό με τα φλογώδη μάτια του υψηλής τεχνολογίας και τα αιματοβαμμένα, ηλεκτρονικά του χέρια».

«Πολύ σύντομα, κάθε πολίτης του “παγκόσμιου χωριού” θα αρχίσει να τρέμει και να κλονίζεται μπροστά στην αιφνιδιαστική και αδίστακτη επέλαση αυτής της κτηνώδους, τεχνολογικής μανίας».

Όπως ο Ιουστίνος Πίρβου, έτσι και ο Texe Marrs κατονομάζει ως στόχο της διεθνούς ελίτ την δημιουργία μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, η οποία θα εκπληρώσει «το όραμα του Τζωρτζ Όργουελ για ένα φοβερό μέλλον, όπως το ζωγραφίζει στο μυθιστόρημά του 1984» (σελ. 188).

Ειδικότερα, ο Texe Marrs μας πληροφορεί ότι:

«Το δίκτυο L.U.C.I.D. θα υπερπηδήσει τα εθνικά σύνορα. Θα απαιτήσει την επιβολή μιας υποχρεωτικής Παγκόσμιας Βιομετρικής Κάρτας/Ταυτότητας και, στην συνέχεια, ένα εμφυτευμένο βιοτσίπ για τους πολίτες όλων των χωρών της γης. Με μνήμη που έχει χωρητικότητα 2.000 σελίδων, την ικανότητά της να περιλαμβάνει ένα ολόκληρο φάκελο προσωπικών πληροφοριών και την ικανότητά της να χρησιμοποιείται για ατομικές αγορές και οικονομικές συναλλαγές, η Παγκόσμια Κάρτα/Ταυτότητα και η διασύνδεσή της μ’ ένα παγκόσμιο δίκτυο ηλεκτρονικών υπολογιστών, θα σημάνει αναπόφευκτα το ξεπέρασμα και την καταστροφή του προαιώνιου συστήματος των εθνικών κρατών. Ο Λόγος του Θεού λέει ότι θα “κρίνει τα έθνη”. Αλλά οι Πεφωτισμένοι είναι αλαζόνες και αδίστακτοι. Συνεπώς, ο Πύργος της Βαβέλ Ανοικοδομείται!».

Στο 9ο Κεφάλαιο με τίτλο «Το Χταπόδι από Πυρίτιο: Άνθρωποι Παγιδευμένοι στα Σπλάχνα των Ηλεκτρονικών Κλουβιών» (σελ. 203), ο Texe Marrs επικαλείται τον Dwight Kinman, ο οποίος στο βιβλίο του «Ο Τελευταίος Δικτάτορας του Κόσμου» γράφει ότι ο όρος ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ είναι η μυστική κωδική φράση που σημαίνει ΕΝΙΑΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

«Δυστυχώς, σήμερα στην Αμερική [Σ.Σ.: αλλά και στην Ελλάδα], παρά την μακρόχρονη παράδοση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων μας, οι πολίτες είναι απαθείς και αδιάφοροι και αγνοούν τον επικείμενο κίνδυνο. Ένα φοβερό θηρίο ανυψώνεται από τα σπλάχνα του καλά καμουφλαρισμένου νεοεποχικού κατεστημένου, τύπου Ες-Ες. Σαν ένα τεράστιο και τερατώδες χταπόδι από πυρίτιο, το σχέδιο L.U.C.I.D. απλώνει τα φοβερά και απειλητικά πλοκάμια του υψηλής τεχνολογίας. Πλήθη ανύποπτων, αβοήθητων θυμάτων πολύ σύντομα θα περικυκλωθούν και θα συνθλιβούν από το νέο, γκεσταπίτικο νεοεποχικό κράτος του Μεγάλου Αδελφού. Ποιος ανάμεσά μας θα μπορεί ενδεχομένως να δραπετεύσει από τα ηλεκτρονικά κελλιά που σήμερα ετοιμάζονται για ολόκληρη την ανθρωπότητα; Ποιος;».

Ο Ιουστίνος Πίρβου θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα που συνδέεται με την θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου και, ειδικότερα, με το ένα από τα τρία οργουελικά συνθήματα που ήταν καθιερωμένα στην Ωκεανία του Ουίνστον Σμιθ, δηλ. ότι «ο πόλεμος είναι ειρήνη» (σελ. 182):

«Πιστεύετε ότι οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ΟΗΕ και ΝΑΤΟ θέλουν στ’ αλήθεια την ειρήνη των λαών;».

Η αποστομωτική απάντησή του έχει ως εξής:

«Αυτές είναι ανοησίες για να αποβλακώνονται οι μάζες! Μόνον αφελείς αναγνώστες των εφημερίδων μπορούν να πιστεύουν πλέον αυτές τις κουταμάρες. Αυτοί οι οργανισμοί κάνουν πόλεμο στο όνομα της ειρήνης ώστε, μετά, αυτοί πάλι να φαίνονται ως “σωτήρες του κόσμου”· ενώ στην πραγματικότητα μετά τον πόλεμο πάλι αυτοί θα κερδίζουν, δρέποντας τους καρπούς και τη δόξα, μοιράζοντας μεταξύ τους τα κέρδη, όπως επιθυμούν».

Η διαπίστωση αυτή παραπέμπει στην λογική του «πυρομανούς πυροσβέστη», η οποία διέπει την παγκόσμια διαχείριση του πλανήτη.

Στην συνέχεια, αποκαλώντας «μαριονέτες» τους εθνικούς κυβερνήτες, ο γέροντας χρησιμοποιεί έναν χαρακτηρισμό ο οποίος κατέστη ιδιαιτέρως δημοφιλής στην σημερινή εποχή της παγκόσμιας υγειονομικής δικτατορίας, όπου η ηγέτες των περισσότερων κρατών της Δύσης εφήρμοσαν με αξιοπρόσεκτο συντονισμό τις εντολές του περίφημου αόρατου μαριονετίστα.

«Αυτήν την ώρα ο κόσμος διευθύνεται από μια μοναδική παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία κατευθύνει όλες τις “κυβερνήσεις” των κρατών. Εμείς κατηγορούμε τους κυβερνήτες μας αλλά αυτοί, σαν μαριονέτες, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα. Ό,τι τους λέει ο αρχηγός αυτό εκτελούν. Άλλο ό,τι υπαγόρευε η Μόσχα εκτελείτο στη Ρουμανία. Ούτως ή άλλως οι Ρουμάνοι είναι δούλοι στο έδαφος της χώρας τους με όλα όσα πούλησαν οι πολιτικοί μας στους ξένους, μόνον που αυτή η πραγματικότητα δεν δηλώνεται επίσημα».

Την στιγμή αυτή, που οι υπερπρόθυμες ελληνικές μαριονέτες ενεργοποίησαν την ψηφιακή ταυτοποίηση του πολίτη μέσω του κινητού τους, χωρίς να υπάρξει καμία σθεναρή αντίδραση εκ μέρους των πολιτών ή, ακόμη χειρότερα, εκ μέρους της εκκλησίας, είναι σημαντικό να συγκρατήσουμε το μήνυμα που στέλνει ο γέρων Ιουστίνος Πίρβου:

«Πρέπει  εμείς να διαλύσουμε εκ των προτέρων αυτό το ηλεκτρονικό σύστημα, να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να μη δεχθούμε αυτήν τη νέα ηλεκτρονική τάξη πραγμάτων, αυτόν τον “πολιτισμό” της εικόνας και των οπτικών μέσων στο διαδίκτυο».

«Παρατηρούμε την απομείωση της αξίας του ανθρώπου, ο οποίος ολισθαίνει από πρόσωπο σε όνομα και, τέλος, σε αριθμό. Ο άνθρωπος όμως μοιάζει στον Θεό, είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του και διαθέτει έμφυτα μέσα του όλα τα αποθέματα, ώστε να μην πέσει στην ύπουλη παγίδα».

Στην ενότητα «Οι διανοούμενοί μας κάνουν εύκολα πίσω» (σελ. 140 επ.), ο Ιουστίνος Πίρβου θίγει το μεγάλο ζήτημα της γενικής παθητικότητας και παράλυσης της βούλησης του ρουμανικού λαού, ο οποίος, όπως ακριβώς και ο ελληνικός, δεν αντιδρά απέναντι στους αντιχριστιανικούς βομβαρδισμούς:

«Αυτή η κατάσταση επιβλήθηκε έτσι, ώστε να διαλύσει τα πρότυπα ενός λαού και να καταστρέψει τις αξίες των ανθρώπων. Για τον κοινό θνητό είναι πιο πειστικός εκείνος που ξέρει να προσφέρει καλύτερα “άρτον και θεάματα”. Ξυπνάει πότε-πότε κάποιος από αυτόν τον λήθαργο, θυμώνει και προσπαθεί να κάνει μια μικρή επανάσταση. Αλλά αυτή η “επανάσταση” φθάνει μόνο μέχρι τον Λόφο του Πατριαρχείου ή μέχρι το Κοτροτσένι (Σ.τ.Μ.: κυβερνητικό μέγαρο)· εκεί διαλύεται. Από την εξέγερσή του δεν απομένει τίποτα, παρά μόνον ένας μεμονωμένος επαναστάτης».

Η συνέχεια των λόγων του γέροντα μοιάζουν με προφητική ακτινογραφία της εποχής του κορωνοϊού:

«Είδα ότι ελάχιστοι ιατροί διαμαρτύρονται ενάντια στο απάνθρωπο σύστημα που επικρατεί στην Υγεία. Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός ότι οι διανοούμενοί μας ήταν και παραμένουν οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες. Είναι φοβισμένοι, κάνουν εύκολα πίσω για να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Παρατήρησα το ίδιο και στη φυλακή. Πιο εύκολα αντιστέκονταν οι απλοί άνθρωποι, παρά οι διανοούμενοι. Ήταν ελάχιστοι οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν. Ο απλός άνθρωπος αντιλαμβανόταν πάντα πιο γρήγορα την πραγματικότητα.

Ο διανοούμενος δεν έχει την αίσθηση της μάχης που δίνει, της δυσκολίας. Αυτός είχε συνηθίσει μ’ έναν μισθό, με μια καλή οικονομική κατάσταση και γι’ αυτό αποσύρθηκε από οποιαδήποτε κοινή δράση. Εντάχθηκε σε πολιτικά κόμματα, πρώτα-πρώτα για να προστατεύσει την περιουσία του. Ο ιατρός σήμερα είναι όπως ο παπάς. Έχει μικρό μισθό, αλλά τον αυξάνει παίρνοντας χρήματα από τις τσέπες του φτωχού κι έτσι πλουτίζει, χωρίς να έχει μεγάλο μισθό. Ο σημερινός μας ιατρός δεν συναισθάνεται πως έχει να επιτελέσει λειτούργημα. Τώρα, επειδή είναι χαμηλοί οι μισθοί, αυτός φεύγει στο εξωτερικό, όπου οι αποδοχές είναι μεγαλύτερες.

Στο τέλος όμως και τα δυτικά κράτη θα καταντήσουν στην κατάσταση που βρισκόμαστε εμείς. Δεν θα κρατήσει πολύ αυτό που γίνεται σήμερα. Ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός φροντίζει για το σχέδιο αυτό».

Αμέσως μετά, ο γέροντας καταλήγει σε μια διαπίστωση, εξαιτίας της οποίας θα έπρεπε να γουρλώσει τα μάτια του όποιος αναγνώστης έχει διατηρήσει ένα minimum λογικής, τηρώντας κριτική στάση έναντι του εμβολιαστικού αμόκ που έχει καταλάβει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη:

«Το σύστημα δούλεψε με τέτοιον τρόπο, ώστε ο απλός χωρικός να αποβλακώνεται και ο διανοούμενος να εκτίθεται. Ακόμη και ο ιατρικός κόσμος συνέβαλε σ’ αυτό: ήταν ένας παράγοντας μέσω του οποίου το σύστημα πέτυχε και συνεχίζει να πετυχαίνει το σατανικό έργο της μείωσης του πληθυσμού μέσω επικίνδυνων εμβολίων και χημικών δηλητηρίων».

Ιδιαιτέρως αποκαλυπτικές είναι οι σκέψεις που καταγράφονται στην ενότητα με τίτλο «Η Ορθόδοξη Πίστη και ο Οικουμενισμός» (σελ. 188 επ.):

«Έστησαν ένα κατάλληλο περιβάλλον, στο οποίο αναπτύχθηκε η μασονία και όλο το πολιτικό και κοινωνικό κακό. Ακόμα και ο οικουμενισμός αποτελεί εργαλείο της μασονίας. Η μασονία, καλλιεργώντας μια σχετικότητα των αξιών, αποσκοπεί στο να προσκυνάς έναν απρόσωπο ψευδοθεό, τον οικουμενικό “θεό”. Ο οικουμενισμός συμβαδίζει με την παγκοσμιοποίηση. Η ισοπέδωση όλων των εθνών, η δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης και ενός ενιαίου κράτους –ταυτόχρονα με τον οικουμενισμό, που αποσκοπεί στη δημιουργία μίας πανθρησκείας, η οποία θα “ενώσει” όλες τις θρησκείες σε μία– όλα αυτά στοχεύουν στην εφαρμογή του τελικού σκοπού τους: την εγκαθίδρυση του “νέου ανθρώπου”, του αντιχρίστου».

Ο Ιουστίνος Πίρβου είναι κατηγορηματικός (σελ. 189):

«Ο οικουμενισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι οι πρόδρομοι των Καιρών της Αποκάλυψης».

Αν ζούμε σε πρώιμο ή, αντιθέτως, σε όψιμο προδρομικό σημείο των Εσχάτων Χρόνων, είναι ένα ερώτημα που, με όσα συμβαίνουν την τελευταία διετία 2020-2022, δεν είναι τόσο δύσκολο να απαντηθεί. Χάρη στον κορωνοϊό, ο οποίος λειτούργησε ως (προκατασκευασμένη) τουρμπίνα για την επιβολή της νέας κανονικότητας, τόσο ο οικουμενισμός όσο και η παγκοσμιοποίηση πραγματοποίησαν πολύ μεγάλα άλματα. Τόσο μεγάλα, που θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ευλόγως ότι όσον ούπω θα εμφανισθεί ο αντίχριστος ψευδοσωτήρας της ανθρωπότητας.

Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίσσονται πάντοτε κατά τον τρόπο που τα έχει σχεδιάσει το επιτελείο του εωσφόρου. Όπως δεν είχε αυτός τον πρώτο λόγο, έτσι δεν μπορεί να έχει ούτε τον τελευταίο!

[1] Ο όρος αυτός είναι ειλημμένος από το ομότιτλο βιβλίο του Zbigniew Brzezinsky, πρώην συμβούλου εθνικής ασφαλείας του Προέδρου Κάρτερ και έμπιστου προσώπου του Ροκφέλερ, ο οποίος προέβλεψε την έλευση της ΤΕΧΝΟΤΡΟΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. Μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών, έγραφε ο Μπρζεζίνσκι στο βιβλίο του “Between Two Ages. America’s Role in the Technetronic Era”, οι ζωές και οι δραστηριότητες των ανθρώπων θα παρακολουθούνται ενδελεχώς από έναν άγρυπνο παντεπόπτη οφθαλμό (Texe Marrs, ό.π., σελ. 206).

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται και ο Δημήτρης Ευαγγελόπουλος (Τεχνολογία υποταγής συνειδήσεων και πώς να αντισταθείτε, εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2000, σελ. 378), ο οποίος μνημονεύει ένα άκρως επίκαιρο δημοσίευμα που είχε φιλοξενηθεί σε εφημερίδα του 1993:

«Η εφημερίδα The Washington Times στις 11 Οκτωβρίου 1993 παρουσίασε ένα άρθρο του Μάρτιν Άντερσον με τίτλο “Εθνικό Τατουάζ Υψηλής Τεχνολογίας”, όπου αναφέρεται ένας εμφυτεύσιμος, ενέσιμος πομπός που κατασκεύασε η Αεροπορική Εταιρεία Hughes. Ο πομπός αυτός διαφημίζεται ως μια “ευφυής, ασφαλής, φθηνή και διαρκής μέθοδος αναγνώρισης με τη χρησιμοποίηση ραδιοκυμάτων. Ένα μικροτσίπ, στο μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού που τοποθετείται κάτω από το δέρμα”. Αυτό μπορεί επίσης να “ενεθεί μαζί με ένα εμβόλιο ή μόνο του”.


Το τσιπ αυτό περιέχει έναν αλφαριθμητικό κώδικα αναγνώρισης δέκα χαρακτήρων που δεν αντιγράφεται ποτέ. Όταν περάσει ένα σκάνερ από πάνω του, αυτό εκπέμπει ένα “μπιπ” και εμφανίζεται στην ψηφιακή οθόνη του σκάνερ ο αριθμός μας. […]

Θεωρείται ότι στο μέλλον αντί να κρατάμε μια πλαστική ταυτότητα στο πορτοφόλι μας, θα μπορούμε να έχουμε αυτό το μικροτσίπ κάτω από το δέρμα μας, με το οποίο θα μπορούμε αμέσως να αναγνωριστούμε. Ναι, ο Μεγάλος Αδελφός θα μπορεί να μας παρακολουθεί πιο στενά, γιατί βέβαια δεν θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ξεχάσει ή χάσει τη νέα ηλεκτρονική μας ταυτότητα. Από την άλλη μεριά, μόλις εμφυτευτεί το μικροτσίπ είναι ουσιαστικά αδύνατον να απομακρυνθεί, ακόμα και με χειρουργική επέμβαση, έστω κι αν χρησιμοποιήσουμε τις πιο προχωρημένες τεχνικές ραδιουργίες».ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Όποιοι αποδέχονται την ψηφιακή ταυτοποίηση μέσω του κινητού τηλεφώνου τους συμβάλλουν στην εγκαθίδρυση ενός μη αναστρέψιμου ηλεκτρονικού ζυγού, μιας ψηφιακής δικτατορίας, που όμοιά της δεν έχει ξαναϋπάρξει στο παρελθόν ούτε κατά προσέγγιση. Ζητούνται επειγόντως “αρνητές” του “ψηφιακού αφηνιασμού”, αλλιώς το τέλος του ελεύθερου ανθρώπου θα καταστεί τραγικά αμετάκλητο.

Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Κυριακὴ 15 Ἰουνίου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
11:33-40; 12:1-2

Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
10: 32-33, 37-38. 19: 27-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. καὶ πᾶς ὅς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναίκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ