Οφειλή τιμής και ευγνωμοσύνης….
«Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος»

Η Σωτηρία Νούση, ασκήτρια στον κόσμο και ο Άγιος Παΐσιος

«Για τον Όσιο Παΐσιο άκουσα για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια μέσα στο τραίνο, όπου συνταξίδευα με μια παρέα φοιτητών. Επέστρεφαν από το Άγιον Όρος, φαίνονταν ενθουσιασμένοι και μιλούσαν συνέχεια για την αγιοσύνη και την διορατικότητα του π. Παϊσίου. Επιθύμησα να γνωρίσω και εγώ τον Γέροντα και ρώτησα:
– Παιδιά, αυτόν τον Γέροντα δεν μπορώ να τον γνωρίσω κι΄εγώ ;
—Όχι, εσείς δεν μπορείτε να πάτε στο Άγιο Όρος.
-Έξω δεν βγαίνει;
-Δεν γνωρίζομε. Εμείς πηγαίνομε στο Κελί του Τιμίου Σταυρού κοντά στην Σταυρονικήτα.»

Παρέμεινε για πολλά χρόνια ανεκπλήρωτη η επιθυμία μου να γνωρίσω τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο και όταν αργότερα πήγα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και επέστρεψα στην Αθήνα, προσευχήθηκα ( στον Θεό και είπα ):
«Κύριε μου, θέλω εάν είναι ευλογημένο, να γνωρίσω τον πάτερ Παΐσιο, όποτε Εσύ θέλεις, εγώ θα περιμένω…»

Την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1978, με πήρε τηλέφωνο μια γνωστή μου δασκάλα και μου είπε, ότι αύριο θα πάνε σε ένα γνωστό μας Μοναστήρι, αν θέλω να πάω μαζί τους. Απάντησα ότι δεν μπορώ, γιατί είχα κάποια εργασία.
Το βράδυ της Πρωτομαγιάς, με πήρε πάλι τηλέφωνο η δασκάλα και μου είπε, ότι πήγαν στο Μοναστήρι και εκεί συνάντησαν και τον γέροντα Παΐσιο. «Ήταν περαστικός, πήγαινε για Αθήνα και έδωσε από ένα σταυρουδάκι σε όλα τα κορίτσια της παρέας.
«Στενοχωρήθηκα, έκλαιγα σαν μικρό παιδί και έλεγα: «Χριστέ μου, γιατί δεν με φώτισες να πάω και εγώ στο Μοναστήρι που σου το ζήτησα τόσο πολύ για να γνωρίσω τον π. Παΐσιο;».

Παρηγορήθηκα, όταν είδα (εν ύπνω, ή εν οράματι) τον Γέροντα, που μου είπε:
– Είμαι ο π. Παΐσιος, μην κλαις, παιδί μου. Δεν ήταν θέλημα Θεού να έρθης στο Μοναστήρι, διότι εγώ αν θα σε έβλεπα θα σου μιλούσα ιδιαιτέρως και θα σκανδαλίζονταν οι άλλες κοπέλλες. Ήμουν περαστικός. Να, λοιπόν, με είδες. Μην κλαις, θα σε καλέσω να γνωριστούμε, διότι σε είδα που με ζήτησες στην προσευχή σου. Ξέρεις, παιδί μου, την αιτία που δεν μιλούσες από μικρή [1];
– Όχι, Γέροντα, ξέρω ότι μίλησα όταν έγινα επτάμισι χρονών.
—Ρώτησε την μητέρα σου να σου πεί. Πλήρωσες την αμαρτία της γιαγιάς σου. Όχι την γιαγιά που γνώρισες, αλλά την γιαγιά σου που δεν γνώρισες.

Μετά από ένα έτος, ενώ βρισκόμουν στην Εκκλησία και παρακολουθούσα το κήρυγμα, στο τέλος με πλησίασε μία άγνωστη και με ρώτησε:
-Είστε η τάδε; (είπε το όνομα μου).
-Ναι, απαντώ.
–Έρχομαι από την Σουρωτή, με έστειλε ο Παππούλης, ο π. Παΐσιος, να σας βρω, θέλει να σας γνωρίσει.
-Εμένα; Εγώ δεν γνωρίζω τον γέροντα Παΐσιο.
-Μου είπε ο Παππούλης, τώρα που θα πας στην πόλη σου, θα πας στην τάδε Εκκλησία στο κήρυγμα, και θα δείς μία κοπέλλα μαυροφόρα με μαντήλι στο κεφάλι της. Κάθεται σε ένα σκαμνάκι με κομποσχοινάκι στο χέρι, κάθεται απομακρυσμένη, διότι εργάζεται την ευχή. Την λένε … (και μου είπε το όνομά σου).
Αυτά μου είπε ο Γέροντας. Σου δίνω το τηλέφωνο της Μονής. Να πάτε, διότι μετά από δύο μέρες ο Παππούλης θα μπει στο Άγιον Όρος. Εγώ έμεινα άναυδη, αλλά συνάμα δόξασα τον Κύριο.

Και θυμήθηκα την υπόσχεση που μου έδωσε όταν είδα τον Παππούλη, ότι δηλαδή θα με καλέση να γνωριστούμε.
»Πήγα παραμονή των Φώτων και μόλις τον είδα τον αναγνώρισα, διότι ήταν ο ίδιος με αυτόν που είδα στο όνειρό μου. Έπεσα να τον προσκυνήσω και μου είπε: «Όχι, παιδί μου, μόνο τον Κύριο προσκυνάμε».

Του είπα:
-Γέροντα, όπως σας είδα, ακριβώς έτσι είσαστε.
Γέλασε και μου είπε:
–Παιδί μου, εμένα ο Κύριος μού ‘δωσε μια πνευματική τηλεόραση και βλέπω όλον τον κόσμο. Είδα και εσένα που έκανες την αίτηση στον Κύριο και ζήτησες να με γνωρίσεις. Σε είδα και την Πρωτομαγιά που έκλαιγες, γι’ αυτό ήρθα και με είδες. Είδες, ο καλός Χριστός μας ό,τι ζητούμε και είναι καλό μας το δίνει. Όταν η ψυχή εφαρμόζει την θεία δικαιοσύνη εισακούεται η προσευχή της. Αν ο κόσμος, παιδί μου, θα είχε την θεία δικαιοσύνη, θα είχε αλλάξει όλος ο κόσμος, αλλά δυστυχώς θα δούμε πολλά, ιδίως εσύ, αδελφή μου. Θέλω να έχομε την πνευματική επαφή. Όταν θα έρχομαι, θα σε ειδοποιώ και θα έρχεσαι να με βλέπης, αλλά θάχομε και την πνευματική επαφή.

-Πως, Γέροντα, θα έχομε την πνευματική επαφή τόσο μακριά που βρισκόμαστε; Εσείς στο Άγιο Όρος και εγώ στον κόσμο;
-Θα το καταλάβης αργότερα, θα βλεπόμαστε νοερώς, ο Κύριος έχει τον τρόπο του. Να σου πω, τη νύχτα που προσεύχομαι με κομποσχοίνι, νοερώς βλέπω και άλλους Γέροντες και προσευχόμαστε την καρδιακή νοερά προσευχή. Γνωρίζεις, παιδί μου, ότι έχεις ρίζα συγγενική Αγίου [2];
-Ε, Γέροντα, αυτό μου το είπε ο γέροντας Ιερώνυμος στην Αίγινα, όλος ο κόσμος αν πάρωμε τις ρίζες τους έχουν και Άγιο συγγενή…
-Δεν θέλεις να σου πω ποιόν Άγιο έχεις συγγενή;
-Ας πούμε άλλα, Γέροντα. Εγώ δεν έδωσα σημασία, στάθηκα χαζή.
-Να πης στον Γέροντα σου, καλό είναι να κάνη ένα γυναικείο Μοναστήρι, να πάρη τις κοπέλλες που θέλουν να μονάσουν ξέρεις τι ωφέλεια θα έχη η περιοχή; Μόνο εσύ με τις κοπέλλες δεν ταιριάζεις. Αυτές είναι εξωστρεφείς, ενώ εσύ είσαι εσωστρεφής, έχεις την νοερά προσευχή. Αν θα κάνη Μοναστήρι και πας και συ, εσύ να είσαι χώρια σ’ ένα καλυβάκι, μόνο στην ακολουθία θα πηγαίνης και τον άλλο καιρό θα είσαι μόνη σου, θα τρως μόνη σου.
-Παππούλη, πήγα σε Μοναστήρι με το Παλαιό, αλλά έφυγα δεν αναπαύθηκα, κάτι έβλεπα και εγώ διαβάζοντας για την μοναχική ζωή, εγώ άλλα ήθελα…
-Καλά έκανες και έφυγες. Από δύο αιτίες μπορείς να φύγης. Από ζήτημα ηθικής και από ζήτημα πίστεως. Αφού ήταν το ένα, καλά έκανες και έφυγες, μην σ’ απασχολή. Κάπου ο Θεός έχει και για σένα, μην βιάζεσαι. Να δοκιμάσης πρώτα και μετά να αποφασίσεις. Και εγώ να σού εξομολογηθώ πήγα σε πολλά μέρη, έκανα σε Σκήτη και πήγα και στο Σινά.
-Α, Γέροντα, όταν πήγα τρεις φορές στους Άγιους Τόπους, στο Σινά δεν πήγα, γιατί δεν προλαβαίναμε.
-Θα πας και στο Σινά.
-Μπα, Γέροντα, είναι δύσκολο.
-Θα πας, παιδί μου και θα με θυμηθής. Δύο φορές θα πας.
(Και πράγματι πήγα το 1992 και 1994). Στην ζωή σου θα πέρασης πολλά, πολλές συκοφαντίες, μην στενοχωριέσαι. Και εμένα στο Όρος κάποιοι με έχουν για πλανεμένο. Άλλοι δεν έρχονται να με δουν, γιατί με έχουν για πλάνο. Ο Θεός να τους φωτίσει και να τους ελεήση…

-Γέροντα, τώρα ακολουθώ το Παλαιό εορτολόγιο, αλλά στενοχωριέμαι, διότι όλο κατηγορούν το Νέο.
-Εσύ δεν θέλω να είσαι φανατική. Στην Αθήνα που πας τακτικά, θα πηγαίνεις σε όποια Εκκλησία έχεις κοντά σου, δεν θα τρέχεις να βρης Εκκλησία με το Παλαιό.
-Γέροντα, έχω Πνευματικό με το Νέο.
-Έχεις Άγιο Γέροντα.

Εκείνη την στιγμή, θυμήθηκα ένα Μοναστήρι που επισκεπτόμουν συχνά και σκέφθηκα μήπως ήταν καλό να μονάσω εκεί. Ο Γέροντας διάβασε τον λογισμό μου και μου απάντησε:
-Αυτό που σκέφτεσαι, ξέχασε το. Σε μεγάλο Μοναστήρι θα πηγαίνει πολύς κόσμος δεν θ’ αναπαυθείς. Εσύ θ’ αναπαυθείς σε μικρό. Μου εκμυστηρεύθηκε κάτι και μου είπε, ξέρω ότι είσαι εχέμυθη”.
–Πάνε, παιδί μου, τα χρόνια που όπως διαβάζομε στα Γεροντικά οι Άγιοι πατέρες είχαν στερήσεις και είχαν έργο τους την προσευχή, που είναι δώρο της Χάριτος του Θεού. Και άλλα πολλά μου είπε για την προσευχή.
-Γέροντα, σας κούρασα, ας πηγαίνω, διότι στον ξενώνα σας περιμένει πολύς κόσμος.
-Όπως θέλεις, παιδί μου. Μόνο να σου δώσω την σύσταση μου, ό,τι έχεις να μου γράφης και εγώ την ογδόη ήμερα θα έρχομαι στον ύπνο σου και θα σου απαντώ. Μόνο μια φορά θα σου γράψω, τον άλλο καιρό θα έχομε πνευματική επικοινωνία, θα φύγης σήμερα;
-Ναι, Γέροντα, διότι αύριο είναι τα Φώτα με το Παλαιό.
-Όχι, παιδί μου, δεν θα φύγης, θα μείνης εδώ σήμερα και Θεού θέλοντος θα φύγης αύριο το πρωί.
-Να ‘ναι ευλογημένο, Γέροντα, να μείνω, αλλά επειδή σήμερα είναι νηστεία να πω στις αδελφές, ότι ακολουθώ το Παλαιό; ή να φάω ό,τι μου δώσουν;
-Ό,τι σου δώσουν θα φας και δεν θα πης τίποτε. Τώρα που είσαι νέα, να ασφαλισθής στο ΙΚΑ του Θεού.
-Πως, Γέροντα;
-Μα, τα καθήκοντα που κάνεις βάζεις μεροκάματο και όποτε μπορείς δούλεψε λίγο παραπάνω για να έχης μισθό στα γεράματα σου, δηλαδή σύνταξη, διότι τότε δεν μπορείς να δουλέψης όπως τώρα. Αυτό έκανα και εγώ και όταν είμαι άρρωστος τρώω από τα έτοιμα.

Τον χαιρέτησα και πήγα στον ξενώνα. Το βράδυ που έκανα την προσευχή μου, σκέφθηκα ότι ο Παππούλης δεν μου βρήκε αυτά που μου αποκάλυψε ο Κύριος. (Κάποια γεγονότα που συνέβησαν στην ζωή μου). Το πρωί που ξύπνησα να κάνω τον κανόνα μου, στις 5 το πρωί, χτύπησε το παράθυρο τρεις φορές λέγοντας, «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, άνοιξε μου, αδελφή, είμαι ο πατήρ Παΐσιος». Του άνοιξα και απορημένη είπα:
-Γέροντα, εσείς εδώ;
-Ναι, παιδί μου, τη νύχτα μου αποκάλυψε ο Κύριος, ότι πολλά σου φανέρωσε και δεν μου ‘πες τίποτε. Σε παρακαλώ, αδελφή μου, θα πάρης ένα τετράδιο και θα μου τα γράψης όλα, θα τα διαβάσω και θα σου τα στείλω.
-Νάναι ευλογημένο, Γέροντα.

Και πράγματι, τα έγραψα και τα έστειλα. Μου απάντησε, ότι τα τρία πρώτα ήταν Οπτασία και Όραμα, αλλά μην τα δίνης σημασία. Μία άλλη φορά, που έγραψα επιστολή στον π. Παΐσιο, επάνω στην ογδόη ημέρα τον είδα στον ύπνο μου να μου λέη:
-Παιδί μου, πήρα την επιστολή σου, μην στενοχωριέσαι που σε συκοφαντούν, στεφάνι σου βάζει ο Χριστός διότι σε αδικούν, κάνε υπομονή έχεις δίκαιο, τα παραχωρεί ο Κύριος να κάνουμε υπομονή, γιατί παίρνομε μισθό.
Μετά την κοίμηση του Παππούλη, ένα βράδυ τον είδα στον ύπνο μου και μεταξύ άλλων, μου είπε:
«Αδελφή μου, αυτό που είδες το 1969, τον άγνωστο μοναχό που έλεγε την νοερά – καρδιακή προσευχή στον ύπνο του, εγώ ήμουν, όταν ήμουν στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού. Τότε δεν σου φανερώθηκε το όνομά μου, διότι ήμουν ακόμη εν ζωή». Ξύπνησα με μεγάλη χαρά που είδα τον Παππούλη και μου έλυσε το μυστήριο με τον άγνωστο μοναχό που ασκούσε την νοερά προσευχή.

Εξηγώ τι είδα το 1969…

Κάποια νύχτα με πανσέληνο καθόμουν έξω στην αυλή του σπιτιού μου. Έλεγα την ευχή με συγκίνηση και δάκρυα και αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν σε άλλο πλανήτη. Δεν μπορούσα να καταλάβω, πως συμβαίνει να κοιμάται κανείς και συγχρόνως να λέη την ευχή, όπως λέγει και η Άγια Γραφή, « Εγώ καθεύδω και η καρδία μου γρηγορεί» (αγρυπνεί). Παρακαλούσα τον Κύριο να μου φανερώση πως γίνεται αυτό.
Και αισθάνθηκα η ψυχή μου να ανέβηκε ψηλά και έβλεπα διάφορα συννεφάκια από την γη να ανεβαίνουν στον ουρανό και είχα έναν οδηγό να μου λέη: «Βλέπεις αυτά τα συννεφάκια; Είναι οι προσευχές των Ορθοδόξων Χριστιανών που ανεβαίνουν ως θυμίαμα στον θρόνο του Θεού.
Τώρα έχω εντολή από τον Κύριο, να σου δείξω έναν Άγιο μοναχό, που εργάζεται μέρα και νύχτα την νοερά – καρδιακή προσευχή του Ιησού».
Είδα τον Άθωνα από την Βόρεια πλευρά και απέναντι την Θάσο και ένα καλυβάκι πολύ μικρό, όπου μέσα κοιμόταν ένας μοναχός, που στον ύπνο του έλεγε την νοερά – καρδιακή προσευχή.
Ενώ ήμουν μακριά, αισθάνθηκα σαν να ήμουν κοντά και έβλεπα σαν υπέρηχο. Έβλεπα την καρδιά του να χτυπά τακ-τακ και άκουγα την αναπνοή του και έλεγε με εισπνοή και εκπνοή την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Ο νεανίας οδηγός μου, μου έδειξε τους δύο φρουρούς που φύλαγαν τον μοναχό. «Είναι οι φύλακες Άγγελοι, ο ένας που πήρε όταν βαπτίσθηκε και ο έτερος όταν πήρε το Αγγελικό Σχήμα. Το όνομα του δεν έχω εντολή να σου το φανερώσω, διότι ακόμη ζει. Όταν κοιμηθεί, ο ίδιος θα ‘ ρθη να σου το πη. Είναι Άγιος».
Μου έδειχνε την καρδιά του και μου έλεγε: “Έδώ έχει το κατά Θεόν πένθος, την χαρμολύπη, μετά έρχονται τα καρδιακά δάκρυα” και μου εξηγούσε, πως έχει συνέχεια το νου στον Θεό και σκέφτεται τον Κύριο και την Παναγία.
Όταν συνήλθα, άρχισα να λέγω την ευχή με τόσο πόθο, που με συνήρπασε και έτσι από τότε, κάθε βράδυ τρεις ώρες λέω την ευχή, και δύο ώρες το πρωί.

Θυμάμαι και κάποια άλλα που μου έλεγε ο Παππούλης. Κάποτε, ήταν πολύ στενοχωρημένος που σκότωσαν το ένα από τα τρία φίδια που τάιζε. Άλλη φορά, μου έλεγε τις δοκιμασίες του από τον διάβολο. Και κάποτε, που πήγαμε με ένα φιλικό ζευγάρι και τον ρώτησαν αν πρέπει να βάλουν υπογραφή για ένα θέμα που αφορούσε έναν κληρικό, ο Παππούλης είπε:
«Να προσέχετε πολύ, μην βάζετε εύκολα υπογραφές». Και σε μένα ήρθε ένας ηγούμενος και ο Κύριος με πληροφόρησε ότι έρχεται, και αμέσως έφυγα και πήγα στο δάσος και έμεινα όλη τη νύχτα και μετά αρρώστησα. Το τι ακούγονταν στο Όρος δεν φαντάζεσθε! Αν τον δεχόμουν, οι Αγιορείτες θα με έλεγαν διπλά πλανεμένο…

[1] Από μικρή δεν μιλούσα. Μίλησα όταν έγινα επτάμισι χρονών. Όταν πήγαινα μικρή στην Εκκλησία και ο παπάς έλεγε, «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…» έβλεπα την σκεπή της Εκκλησίας να φεύγη και να γίνεται ένα με τον ουρανό (να ανοίγει) και άκουγα ουράνιες ψαλμωδίες. Από την εικόνα του Χριστού στο τέμπλο έφευγε η μορφή του και εμφανιζόταν στο τέλος της Θείας Λειτουργίας.
»Κάθε εβδομάδα η γιαγιά μου με έπαιρνε στο Κοιμητήριο. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός, που την περίοδο του Πάσχα έβλεπα τους τάφους ανοιχτούς και τις ψυχές να κάθονται και να ζητούν ελεημοσύνη και άλλες είχαν μπροστά τους ένα πιάτο και έτρωγαν. Εγώ τους έβλεπα και έκλαιγα, δεν ήξερα πως να τους βοηθήσω.
Αναρωτιόμουν, γιατί οι τάφοι είναι όλοι ανοιχτοί ενώ τον άλλο καιρό είναι κλειστοί και έκλαιγα πολύ.Με ρωτούσε η γιαγιά μου, «γιατί κλαίς, παιδί μου» και δεν μπορούσα να της εξηγήσω, αφού δεν μιλούσα. Έκανα νοήματα, αλλά η γιαγιά μου δεν καταλάβαινε…

[2] Όπως μου έλεγαν οι γονείς μου, η ρίζα του πατέρα μου είναι από την Νάξο και ήρθε στην Εύβοια να δουλέψει ο παππούς και παντρεύτηκε εκεί, όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου. Έχομε συγγένεια με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Ο πατέρας μου, μου έλεγε το επίθετο από το γένος της καταγωγής και εγώ του έλεγα ότι θα το ξεχάσω. Και μου έλεγε ο πατέρας μου, να θυμάσαι την καλή βρύση, ταιριάζει με το επίθετο του γένους μας (Καλλιβούρτζης, ήταν το επώνυμο του Αγίου Νικόδημου).

( «Μαρτυρία ανώνυμης»: απόσπασμα από το Βιβλίο «Ο Όσιος Παΐσιος», Εκδόσεις «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 140 – 150 )

***

Η μακαριστή Σωτηρία Νούση
κ. Χρῆστος Νικολόπουλος, Θεολόγος – Βυζαντινολόγος

Μοῦ εἶχε ἀναφέρει πολλὲς φορὲς ὅτι εἶχε τραβήξει πολλὰ στὴν προσπάθειά της νὰ ἐκδώσει τὸ βιβλίο γιὰ τὸν γέροντά της, τὸν Ἱερώνυμο Αἰγίνης.

Καθηγητὲς καὶ θεολόγοι τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν τὴν κορόϊδευαν. Τῆς ἔλεγαν: «Τί δουλειὰ ἔχει μία γυναίκα μὲ γεροντάδες. Αὐτὰ δὲν εἶναι γιὰ σένα». Πρὶν τὸ ἐκδώσει ζήτησε τὴ γνώμη τοῦ ὁσίου Παϊσίου Ἁγιορείτη. Αὐτὸς τῆς εἶπε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν γέροντα Πορφύριο, ἐπειδὴ ἡ πνευματικὴ εἰδικότητα τοῦ ἑνὸς ἔμοιαζε μὲ τοῦ γέροντά της.
Ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὅμως δὲν εἶχε χρόνο καὶ ἔτσι ἡ διόρθωση ἔγινε ἀπὸ τὸ τηλέφωνο χωρὶς ποτὲ ὁ Ὅσιος νὰ παραλάβει τὸ βιβλίο της. «Διάβασέ μου», τῆς ἔλεγε «στὴ σελίδα τάδε, στὴν παράγραφο τάδε, δύο σειρὲς πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος». Ἔτσι ἔγινε ἡ διόρθωση. Ὁ Ὅσιος Πορφύριος τῆς ἐπισήμανε νὰ σβήσει ἀπὸ ὅλο τὸ κείμενο τὴ λέξη ἄγχος. «Αὐτὴ ἡ λέξη νὰ μὴν ὑπάρχει στὸ κείμενό σου. Δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ λέξη γιὰ τὸν χριστιανό».
Ἡ Σωτηρία, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ράσα τοῦ γέροντά της, εἶχε λείψανα ἁγίων στὸ σπίτι της, ἀλλὰ καὶ τὸν σταυρὸ τοῦ πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄. Μία φορὰ μοῦ ἔδωσε νὰ προσκυνήσω ἕνα λείψανο τοῦ Ἱερωνύμου Αἰγίνης. Εὐωδίαζε ὑπερβολικὰ πολύ…Ἡ παρουσία τοῦ γέροντά της ἦταν ἐμφανὴς σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς της. Ὅταν ἡ Σωτηρία πέρναγε μεγάλους πειρασμούς, πήγαινε νὰ προσκυνήσει τὸν τάφο του στὴν Αἴγινα. Μοῦ ἀνέφερε ὅτι στεκόταν στὸν τάφο του καὶ ὁ ἴδιος τῆς ἐμφανιζόταν στὸ παράθυρο τοῦ κελλιοῦ του χαμογελώντας της. Αὐτὸ τῆς ἔδινε θάρρος καὶ ἤξερε ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τῆς ἔδειχνε ὅτι στέκεται δίπλα της σὲ κάθε πειρασμό…

Ἀμέτρητες φορές μοῦ εἶχε ἀναφέρει περιστατικὰ ποὺ τὸ βιβλίο της γιὰ τὸν γέροντα Ἱερώνυμο Αἰγίνης εἶχε βοηθήσει τοὺς συνανθρώπους μας. «Εἶδες» μοῦ ἔλεγε «τί δύναμη καὶ ἁγιότητα ἔχει ὁ γέροντας, ὅλους τοὺς βοηθάει».
Μία μέρα μοῦ ἀνέφερε τὸ ἑξῆς φοβερὸ γεγονός:
«Μὲ πῆρε, Χρῆστο μου, χθὲς ἕνας ἄγνωστος τηλέφωνο καὶ μοῦ λέει: “Γιατί κυρία μου στείλατε, μὲ τὸ ταχυδρομεῖο, αὐτὸ τὸ βιβλίο σὲ μένα. Μὲ ξέρετε ἀπὸ πουθενά; Νὰ ξέρετε ὅτι τὸ διάβασα ὁλόκληρο μέσα σὲ μία νύκτα. Μὲ συγκίνησε τόσο πολὺ ποὺ μοῦ ἄλλαξε τὴ ζωή. Εἶχα ἀπελπιστεῖ μὲ τὴ ζωή μου ἀλλὰ τώρα πῆρα δύναμη. Σᾶς εὐχαριστῶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου. Μὲ σώσατε”».
Τελικὰ ἀποδείχθηκε ὅτι ἔγινε λάθος στὸ ταχυδρομεῖο καὶ τὸ βιβλίο ἀντὶ νὰ πάει στὸν κανονικὸ παραλήπτη ποὺ ἔλεγε ὁ φάκελος, βρέθηκε στὸ σπίτι τοῦ κυρίου. Πολλὰ παρόμοια περιστατικὰ εἶχαν συμβεῖ.

 Ἡ Σωτηρία ἦταν θυσία γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους… Κάθε ἕνας ποὺ πραγματοποιοῦσε ἐγκαίνια σὲ ἰδιωτικὸ ναὸ ζήταγε, ἀπὸ τὴ Σωτηρία, τὴ συγγραφὴ κάποιου μικροῦ βιβλίου, γιὰ τὸν ἅγιο τοῦ Ναοῦ του, γιὰ νὰ τὸ μοιράσει ἐκείνη τὴν ἡμέρα στοὺς πιστούς. Πολλοὶ ζητάγανε τέτοια χάρη, ἐπειδὴ ἡ Σωτηρία τὸ ἔκανε δωρεάν. Κάποια ἐποχὴ εἶχε κουραστεῖ μὲ τὸ νὰ γράφει τέτοια βιβλία. Μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι θὰ ἀκύρωνε τὴ συγγραφὴ ἑνὸς βιβλίου ποὺ τελείωνε ἐκείνη τὴν ἐποχὴ γιὰ ἕνα ἅγιο.
Τὸ βράδυ ὅμως τῆς ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο της ὁ συγκεκριμένος ἅγιος καὶ τῆς χαμογελοῦσε. «Μπορῶ μετὰ τὸ συγκεκριμένο περιστατικὸ νὰ μὴ γράψω γι’ αὐτόν;», μοῦ ἀνέφερε.

Τὴν εἶχα ρωτήσει δύο διαφορετικὲς χρονικὲς στιγμὲς νὰ μοῦ πεῖ τί πίστευε γιὰ τὸν κορωνοϊό. Συνέχεια μοῦ ἔλεγε τὴ φράση: «Ὁ Θεὸς ἀπέκαμε ἐλεῶν». Καὶ τὶς δύο διαφορετικὲς χρονικὲς στιγμὲς ποὺ τὴ ρώτησα μοῦ εἶπε ὅτι ὁ Θεὸς τὸ ἐπέτρεψε αὐτὸ λόγῳ τῆς πολλῆς ὁμοφυλοφιλίας ποὺ ὑπῆρχε στὸν κόσμο.
Τὴν εἶχα ρωτήσει ἂν θὰ ἔκανε τὸ ἐμβόλιο καὶ μοῦ εἶχε ἀναφέρει ὅτι ἡ συν­είδησή της δὲν τὸ ἐπέτρεπε αὐτό.

Κάποτε τῆς εἶχα δείξει ἕνα βιβλίο ποὺ μίλαγε γιὰ ἕναν ἅγιο γέροντα ποὺ εἶχε ζήσει στὸ ἐξωτερικό. «Τὸ ξέρετε αὐτὸ τὸ βιβλίο; Τὸ ἔχετε διαβάσει;» τὴ ρώτησα. Μοῦ χαμογέλασε καὶ μοῦ ἀπάντησε: «Ἐγὼ τὸ ἔγραψα παιδί μου». «Μά, τὸ βιβλίο δὲν γράφει στὸ ἐξώφυλλο τὸ ὄνομά σας. Γράφει κάποιου ἄλλου» τῆς ἀπάντησα, μὲ κάποια ἀφέλεια, ἀλλὰ ἀμέσως κατάλαβα τί εἶχε συμβεῖ….

***

Όσιος γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

Κάθε βράδυ, να ευχαριστείς τον Θεό, με πολλήν ευγνωμοσύνην, που σε διατήρησε όλην την ημέρα καλά, και με ταπείνωσιν να Τον παρακαλής διά τα πάντα. Η αγάπη του Θεού, η πνοή Του, είναι παντού απλωμένη γύρω μας. Μας χαϊδεύει, μας παρηγορεί, μας ενισχύει, μας προστατεύει, μας φροντίζει. Δεν μας εγκαταλείπει. Πολύ να Τον αγαπώμεν…
– Γέροντα, έχετε δίκιο. Έχω δει τόσες ευεργεσίες από τον Θεόν, που πιστεύω ότι, και μέχρι τέλους, δεν θα με αφήση, μου έχει προσφέρει πάρα πολλά, ενώ το γνωρίζετε, δεν τ’ αξίζω.
– Και ακόμη πιο πολλά θα σου δώση, πιο πολλές ευεργεσίες, αρκεί εσύ να πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Ο Θεός δεν δείχνει μόνον πολλήν αγάπην αλλά και μεγάλη στοργήν. Λέγει ο Ισαάκ ο Σύρος: ”Γενού κήρυξ της αγαθότητος του Θεού. Διότι, ενώ υπάρχεις ανάξιος σε κυβερνά και διότι, ενώ χρεωστείς εις Αυτόν άπειρον χρέος, δεν σ΄ εκδικείται, αλλά δια τα ολίγα καλά έργα, τα οποία πράττεις, σοι ανταποδίδει μεγάλους μισθούς κλπ (Λόγος ξ΄). Μεγάλην στοργήν, κόρη, καταλαβαίνεις τι εννοεί στοργήν; Με ολίγην καλήν προαίρεσιν, που δεικνύομεν, μας συντρέχει, μας βοηθά. Με ολίγην μετάνοιαν, συντριβήν κ.λ.π., μας συγχωρεί πολλά και μεγάλα αμαρτήματα. Ποταμός το έλεός Του!
Να λες εις τον Χριστόν μας: ”Σ’ αγαπώ, Κύριε. Σ’ αγαπώ, διότι είσαι Α γ ά π η!”. Μην τον αγαπάς, ούτε διά τα μέλλοντα αγαθά, ούτε δι’ όσα σε έδωκε μέχρι τώρα, αλλά να Τον αγαπάς και μόνον διότι χρεωστείς να Τον αγαπάς μόνον διότι είναι Αγάπη! Και να γνωρίζης, οι προχωρημένοι εις τα πνευματικά, αυτοί όπου κατάλαβαν τι είναι ο Θεός, όταν πίπτουν , δεν σκέπτονται την τιμωρίαν και δεν φοβούνται, αλλά πονά η ψυχή των, κλαίγουν συχνά ημέρες, μήνες, διατί να λυπήσουν τον Θεόν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα τους τιμωρήση, αλλά διατί να Τον λυπήσουν! Ένα μικρό δείγμα ότι αγαπάει κανείς τον Θεόν, είναι και τα δάκρυα-, ιδίως εις την προσευχήν. Όχι, κόρη, δάκρυα λύπης, όχι δάκρυα απελπισίας, όχι δάκρυα διά δυσκολίες που συναντάς και διά τούτες Τον παρακαλείς, αλλά δάκρυα από αγάπην Θεού. “Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρευσουσιν ύδατος ζώντος”, λέγει εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον (ζ’ 38). Όπως ενθυμείσαι, έλεγεν ο μακαρίτης Γέροντας μου: ”Τα μάτια μου μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν“. Ναι, ποταμοί τα δάκρυά του, κόρη!
Αχ! Αχ! Μόνον οι πνευματικές χαρές μένουν και δεν φεύγουν. Να το ενθυμήσαι τούτο. Η χαρά του κόσμου, όποια και να ‘ναι, η χαρά η κοσμική, δέκα λεπτά χαρά έρχεται και μετά ξεχνιέται, φεύγει. Συχνά, αμέσως μετά έρχεται η θλίψις. Ενώ η χαρά η πνευματική σε κάνει και πετάς! Να προσπαθής, να ζητάς, μόνον αυτήν την χαράν. Όλα τα άλλα λύπην φέρνουν. (362-3)

***

Πρόσεχε, κόρη, να μη υποδουλωθή ο νους σου, εκεί θα είναι δεσμευμένος ο λογισμός σου, όπου και να πας, ό,τι και να κάνης. Δηλ. χάνεις την ελευθερίαν σου, δεν ορίζεις εύκολα τον νουν σου και θα κουρασθής, όταν θελήσης να τον ελευθερώσης…
Τον Ισαάκ μη αφήσης. Κάθε ημέρα ένα φύλλο Ισαάκ. Όχι περισσότερον. Ο Ισαάκ είναι ο καθρέπτης. Εκεί μέσα να βλέπης τον εαυτόν σου. Ο καθρέπτης είναι διά να βλέπωμεν, αν έχωμεν κανένα ελάττωμα, μουτζούρα εις την όψιν, να το βγάλωμεν, να καθαρίσωμεν. Αν έχης μίαν μουτζούραν εις το πρόσωπον η εις τους οφθαλμούς, εις τον καθρέπτην θα την δης και θα την καθαρίσης. Εις τον Ισαάκ θα βλέπης τους λογισμούς σου. Τι μελετούν; Τα πόδια σου που βαδίζουν, φως τα μάτια σου αν βλέπουν. Και εκεί θα βρης πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, διά να βοηθηθής…
Τα λόγια σου να προσέχης. Να είναι “αλάτι ηρτυμένα”. Το φαγητό χωρίς αλάτι είναι νόστιμο;
Άσχημα βλέπω τα πράγματα. Φοβάμαι. Οργή Θεού σίγουρα θα έλθη. Εις τα πολιτικά μη αναμειγνύεσαι. Αδιάφορη και ουδέτερη να είσαι. Τον Ισαάκ τον Σύρον, Γέροντα μου τον έχω. Να τον έχης και συ.
…Εσύ την τροφήν σου, να, πρόσεχε. Το σώμα σου, μη το αδικής. Να κοιμάσαι καλά. Να κοιμάσαι και το μεσημέρι και να κλέβης μίαν ώρα το πρωί για μελέτην. Θέλω να ζήσης μέχρι 90 – 95 ετών.

– Αμάν κόρη! Το επαναλαμβάνω, πρόσεχε την υγείαν σου. Το κεφάλι σου μη το βαρύνης με λύπην και έγνοιες. Θεωρώ ότι θα πληγωθής από τους ανθρώπους, διά τούτο πρέπει να γνωρίζης πώς να σκέπτεσαι, διά να μη καμφθής. Σε λέγω: Δι’ ό,τι θέλεις και εις όποιον πειρασμόν ή θλίψιν ευρεθής, παρακάλεσε τον Θεόν, εις ανθρώπους μη εμπιστεύεσαι, μη ελπίζης. Θα με ενθυμηθής αργότερα και το επιθυμώ, δηλ. να με ενθυμήσαι, διά να βοηθήσαι, να γλυτώνης. Θα δοκιμασθής και θα καταλάβης αυτά που τώρα σε λέγω. Πάντως μη φοβάσαι!

Επιθυμώ πολύ από εσένα, την φύλαξιν του νοός σου και του σώματός σου. Δεν γνωρίζομε, ημπορεί να ζήσης και να φθάσης 80 ή 90 χρονών, δεν γνωρίζομεν. Διά τούτο από τώρα να προσέχης, διά να αντέξης, να μη υποφέρης από τίποτα και αυτό σε γίνεται εμπόδιο διά πολλά.

[Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης (1883-1966), Σωτηρίας Δ. Νούση, σελ. 362-3, 330]

–Γέροντα, σᾶς παρακαλῶ πολύ, πῆτε μου, ὅταν βρεθῶ σὲ δύσκολες στιγμές, σὲ στιγμὲς σκοτίσεως τοῦ λογισμοῦ ἢ μεγάλης λύπης, γιὰ νὰ ὑπομείνω, νὰ μὴν πάθῃ τίποτα τὸ μυαλό μου, τί προσευχὴ πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ βοηθηθῶ;
–Τὸ «Πιστεύω» νὰ λές, κόρη. Ἀλλά, ἀργὰ καὶ νὰ τὸ αἰσθάνεσαι. Κάθε μιὰ λέξι του νὰ φθάνῃ βαθιὰ στὴν καρδιά σου, ὄχι τυπικὰ καὶ ξηρά… Ἐγὼ τὸ λέγω πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα, 5-6 καὶ περισσότερες. Στὸν δρόμο, παντοῦ ὅταν περπατῶ, λέγω τὸ «Πιστεύω». Ὅταν ἕνας λογισμὸς μοῦ ἔλθῃ, τὸ «Πιστεύω» λέγω καὶ φεύγει. Τὸ «Πιστεύω», μιὰ τὸ πρωΐ, μιὰ τὸ μεσημέρι καὶ μιὰ τὸ βράδυ νὰ λέγῃς, μὴν περιμένῃς νὰ ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς Ἀκολουθίας, Ἀπόδειπνον κ.λ.π. διὰ νὰ λέγῃς. Τὸ «Πιστεύω», νὰ μὴν περνάῃ ἡμέρα ποὺ νὰ μὴν τὸ πῇς. Εἴτε στὴν Ἀκολουθία, εἴτε χωριστά.

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2024/06/05/

Ονομάζομαι… Κατάγομαι από τα Χανιά.  Είμαι παντρεμένη με δύο μεγάλα παιδιά. Ζήτησα ευλογία από τον πνευματικό μου προκειμένου να καταθέσω με απόλυτη ειλικρίνεια και φόβο Θεού την δική μου εμπειρία για την Γερόντισσα Γαλακτία.  Την μεγάλη και θαυμαστή.  Αρκετές φορές την επισκέφθηκα στο κρεβάτι της ασθενείας της.  Κάθε φορά ζούσα παράδεισο.  Επικυρώνω αυτά που δημοσίευσε τελευταία ο π. Αντώνιος Φραγκάκης.  Ήταν η αναίρεση του κυκλώματος και της νοοτροπίας των πλανεμένων και οραματιστών.  Δραστηριοποιούμαι πολλά χρόνια μέσα στην Εκκλησία και έχω συναντήσει πολλές φορές τέτοιες άρρωστες καταστάσεις… Έχουν οίηση, ψευτοταπείνωση, διαφήμιση σε συνδυασμό με καλυμμένο και ταπεινόσχημο επικοινωνιακό τρόπο, ομιλούν συνέχεια για αποκαλύψεις που έχουν, προφητείες και δεν ασχολούνται ουσιαστικά με την μετάνοια.  Με την στροφή στο μέσα της ψυχής τους, με τον εντοπισμό των παθών τους… Θέλουν να εντυπωσιάσουν, να κάνουν οπαδούς, είναι δικτυωμένοι μεταξύ τους για αλληλοστήριξη, μετά διαγκωνίζονται για το ποιος είναι σπουδαιότερος και αφηνιάζουν αν τους αμφισβητήσεις…

Η Γερόντισσα ήταν εντελώς τα αντίθετα από όλα αυτά.  Δεν περιγράφονται με λόγια τα βιώματα που δημιουργούσε.  Και η αναξιότητά μου δυσκολεύεται να παραστήσει όσα έζησε κοντά της.  Αυτά δεν λέγονται, δεν περιγράφονται, δεν σχηματίζονται εύκολα σε λόγο, δεν εντυπώνονται στο χαρτί.  Επαρκώς τουλάχιστον.  Πρέπει να τα ζήσεις.  Νοιώθω και τώρα που μιλάω γι’ αυτήν σαν ένα κακογράφο που επιχειρεί να κατασκευάσει έναν αριστουργηματικό ζωγραφικό πίνακα.  Γίνεται;  Ασφαλώς όχι.  Θα αποτολμήσω κάτι να αναφέρω με την δική της βοήθεια.

Ήταν χαρούμενη και άνετη πάντα.  Πραγματικά ταπεινή και απλή.  Δεν είχε μπερδεμένους λογισμούς που έχουν οι εγωιστές.  Οι υπερήφανοι.  Ήταν διάφανη.  Το μέσα της και το έξω της ήταν αρμονικά δεμένα.  Ήταν αληθινά μεγάλη γιατί έδινε την αίσθηση ότι ήταν μικρότερη και από τον πιο επικίνδυνο κακούργο!  Γνώριζες ότι ήξερε τα πάντα για σένα και όμως δεν φοβόσουν γιατί έλιωνες μέσα στην απέραντη αγάπη της!  Η γλυκύτητά της, το βλέμμα της, το χαμόγελό της, οι κινήσεις της, ο τρόπος συζήτησης, η τέχνη να αντιμετωπίζει κατάλληλα όλα τα προβλήματα των συνανθρώπων της, η θυσία για τους άλλους, η συμπόνοια στους αμαρτωλούς, η ενίσχυση στους αγωνιζόμενους, η καύση της καρδιάς της για όλη την δημιουργία του Θεού, η εσώψυχη καθαρότητα, η πρόσληψη των περιθωριακών της κοινωνίας, η μεταποίηση που έκανε στους κολλημένους στη λάσπη της αμαρτίας, η απόλυτη απόλυτη απόλυτη ακατακρισία της, η σκληρή της άσκηση, η αθέατη προσευχή της, ο πύρινος έρωτάς της για τον Χριστό και τόσα άλλα, παραπέμπουν στα πρώτα χρόνια της πίστης μας!  Αληθινά τα έζησα, τα είδα, τα άγγιξα, δεν μου τα είπαν, έτσι διαμορφώθηκε μέσα μου η αίσθηση του μεγαλείου της στην δική μου αντίληψη.  Τα συζήτησα και με άλλους αδελφούς και είχαμε όλοι την ίδια ακράδαντη βεβαιότητα.  Ότι δηλαδή αυτή η Γερόντισσα είναι ένα ανοιχτό παράθυρο μέσα στον κόσμο, τον πολύ ταραγμένο, σκοτεινό και βρώμικο σημερινό κόσμο, από το οποίο φανερώνεται σ’ εμάς το φως του Θεού!  Το πρόσωπο του Χριστού!

Τώρα, τα περιστατικά που έζησα κοντά της είναι πάρα πολλά.  Βιβλίο γράφουν, που λέει ο λόγος. Θα αναφέρω σύντομα κάποια ενδεικτικά:

• Συνήθιζα να πηγαίνω με μια φίλη μου την Ελένη. Για τρεις μήνες έκανε στην Ελένη την ίδια κίνηση.  Έπιανε τα χέρια της η Γερόντισσα, τα καταφιλούσε και επαναλάμβανε με νόημα:  «Παιδί μου, να ξέρεις…οι ελεημοσύνες σώζουν»!  Κάποια φορά, θυμάμαι ζήλεψα στα κρυφά που εμένα δεν μου έλεγε τίποτα… αλλά και η ίδια η Ελένη αναρωτιόταν στην επιστροφή γιατί να κάνει αυτή την κίνηση με αυτά τα στερεότυπα λόγια η γιαγιά.  Μετά από τρίμηνο σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα ο γιος της Ελένης.  Νεότατο παλληκάρι.  Ενώ ήταν ξαπλωμένη και αποκαμωμένη η Ελένη σε ένα καναπέ πριν φέρουν το παιδί νεκρό στο σπίτι, με ρωτάει αυθόρμητα:  «Τί να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου εκεί που είναι»;  Αυτοστιγμεί απαντήσαμε και οι δύο μαζί, σαν να ήρθε η απάντηση μέσα στην ψυχή μας ταυτόχρονα: «ελεημοσύνες»!  Τότε θυμηθήκαμε τα λόγια της Γερόντισσας!  «Είδες τί εννοούσε η Γερόντισσα;» είπε η Ελένη. «Με προετοίμαζε γι’ αυτό το γεγονός!  Οι ελεημοσύνες σώζουν»!  Μέχρι τα σαράντα δόθηκαν γενναίες ελεημοσύνες και έγιναν πολλές προσευχές… Ο άνδρας της Ελένης και πατέρας του κεκοιμημένου παλληκαριού, δεν λάμβανε από κανέναν χρήματα στην επιχείρησή του για σαράντα ημέρες.  Όλα για την σωτηρία του παιδιού!  Όλα για την ψυχή του!  Αφού έγινε το σαρανταήμερο μνημόσυνο ζήτησε επίμονα η Ελένη να πάμε στη Γερόντισσα.  Μόλις φθάσαμε και αντίκρυσε την Ελένη, άρχισε να φωνάζει χαρούμενη η γιαγιά: «Δεν σου είπα ότι οι ελεημοσύνες σώζουν;  Έλα να σου πω πού είναι τώρα ο γιός σου…».  Άρχισε με καταπληκτική διαύγεια να περιγράφει την νέα κατάσταση του παιδιού στον ουρανό… Φυσικά, ούτε είχε ανθρωπίνως πληροφορηθεί το ατύχημα, ούτε είχε ακουστική αντίληψη, ούτε συγκρατούσε τίποτα εγκεφαλικά… Δεν φαντάζεσθε πώς φύγαμε… Με τί αναπτέρωση ψυχής… Ειδικά η Ελένη η φίλη μου, η χαροκαμένη μητέρα του παιδιού….
• Άλλοτε πάλι είχα πάει μαζί με άλλους… Περίμενε κόσμος πολύς να την δει… Σηκώθηκα να φύγω και δεν με άφηνε… Ήμουν γονατιστή στο κρεβάτι της και μου κρατούσε σφιχτά τα χέρια… Ο π. Αντώνιος φώναζε: «Τελείωνε. Περιμένουν πολλοί απ’ έξω.  Τί θα γίνει εδώ;».  Ήμουν αμήχανη αλλά η γιαγιά δεν με άφηνε.  Αγανάκτησε ο π. Αντώνιος και μου είπε: «Τί χασομεράς; Θα σε βγάλω έξω…».  Τότε του εξήγησα ότι δεν με άφηνε.  Ο π. Αντώνιος φώναξε δυνατά στο αυτί της Γερόντισσας επειδή δεν άκουε σχεδόν καθόλου: «Άστην να φύγει».  Τότε η Γερόντισσα γύρισε, τον κοίταξε αυστηρά και του είπε: «Έ τί θές;  Να την αφήσω να σκοτωθεί αφού βλέπω τί θα γίνει στο δρόμο;».  Μετά με σταύρωσε με το χεράκι της και έφυγα.  Στην επιστροφή όντως επέζησα από θαύμα!  Μια νταλίκα μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και ερχόταν κατά πάνω μου και αστραπιαία βρέθηκε στην κανονική της τροχιά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, χωρίς να μπορεί ανθρωπίνως να εξηγηθεί το πώς!  Δόξασα τον Θεό που γλίτωσα και ευχαρίστησα την Οσία Γερόντισσα για την θαυμαστή μεσολάβησή της…!
• Μια άλλη φορά ήμουν στο αυτοκίνητο μαζί με τον άνδρα μου. Κατευθυνόμασταν από Χανιά σε προσκύνημα του Νομού Ηρακλείου.  Στο δρόμο είχα έντονη επιθυμία να περάσουμε πρώτα από την Γερόντισσα αλλά δίσταζα να το προτείνω στον άνδρα μου γιατί γνώριζα ότι θα αντιδρούσε… Είτε πηγαίναμε μέσω Ηρακλείου είτε μέσω Σπηλίου, για μας θα ήταν το ίδιο.  Έκανα σιωπηλά προσευχή και τελικά του είπα την επιθυμία μου.  Του είπα έπειτα: «Εσύ βέβαια δεν θέλεις Γαλακτίες αλλά θα γίνει ό,τι μου πεις».  Παραδόξως συμφώνησε να πάμε.  Όταν η Γερόντισσα είδε τον άνδρα μου, τον πείραξε με χιούμορ και επανέλαβε τα λόγια που του είχα πει στο δρόμο!  «Εσύ βέβαια δεν θέλεις Γαλακτίες αλλά εμείς θα κάνουμε (έβαλε και τον εαυτό της) ό,τι μας πεις»!  Τα ’χασε ο άνδρας μου.  Τον πήρε κοντά της και άρχισε να του αποκαλύπτει την ζωή του… Αναφέρθηκε στο επάγγελμά του… «Κάνεις αυτό κι αυτό… το κάνεις με προσευχή… τα τακτοποιείς ωραία… έπειτα πηγαίνεις και κάθεσαι μόνος σου και πάλι μιλάς στο Θεό…».  Ο άνδρας μου έζησε τέτοια κατάσταση, που έκτοτε στα Χανιά όταν με ρωτούσαν για την Γερόντισσα, τους έλεγα, ρωτήστε καλύτερα τον άνδρα μου ο οποίος με ενθουσιασμό φώναζε: «Είναι μεγάλη Αγία»!
• Κάποτε βρέθηκα εκεί Κυριακή βράδυ. Ήταν γεμάτο το σπίτι.  Ήμουν με την φίλη μου την Ελένη που προανέφερα.  Δεν υπήρχε θέση να καθίσουμε.  Ο π. Αντώνιος καθόταν δίπλα στη Γερόντισσα.  Σκέφθηκα χωρίς να μιλήσω: «Θα ήταν ασέβεια άραγε να καθίσουμε λίγο δίπλα από τα ποδαράκια της στο κάτω μέρος του κρεβατιού της»;  Αυτομάτως η Γερόντισσα που δεν της ξέφευγε λογισμός, μου απάντησε με χαρά και ζωντάνια: «Καθίσετε στα πόδια μου παιδί μου!  Εσάς ο πισινός σας δεν μαγαρίζει από ανωμαλίες και βρωμιές, σαν άλλες που όπου καθίσουν και όπου φιλήσουν βρωμάει μετά ο κόσμος…»!  Βουβαμάρα έπεσε στο σπίτι.  Όλοι έμειναν άναυδοι… Προσωπικά έγινα σαν παντζάρι κόκκινη.  Ο π. Αντώνιος και η Ριρίκα ξεκαρδίστηκαν στα γέλια.  Άρχισα να γελάω κι εγώ.  Ο π. Αντώνιος μας είπε ένα λόγο του Μεγάλου Βασιλείου που τον έγραψα: «ου βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, αλλά σεμνούς ποιήσαι τους ακούοντας».  Δηλαδή η απαθέστατη Γερόντισσα μιλάει όχι με σεμνοτυφία λέξεων, αλλά αποσκοπεί στο να κάνει σεμνούς όσους την ακούουν…
• Είχα πάει προσκύνημα στο «Κεφάλι» στον τάφο του Γέροντα Νείλου. Είμασταν ολόκληρη παρέα.  Μαζί και ένας Ιερέας από το Ρέθυμνο.  Ο Ιερέας, χωρίς να το αντιληφθεί κανένας μας, πήρε πάνω από τον τάφο του Γέροντα Νείλου ένα μικρό πετραδάκι για ευλογία.  Το έβαλε στην τσέπη του αντερί του.  Φύγαμε και όταν φθάσαμε στην Γερόντισσα, λέει εκείνη στον Ιερέα:  «Τί έχεις κρύψει εδώ;  Δώσε μου το πετραδάκι να το προσκυνήσω!  Έχει μεγάλη δύναμη»!  Το είπε τρείς φορές γιατί ο Ιερέας έμεινε άναυδος… Τελικά το έδωσε, η Γερόντισσα το καταφιλούσε και έκανε σαν μικρό παιδί… Έλεγε ότι έχει την χάρη από ένα πολύ μεγάλο Άγιο…!  Περιττό να πω ότι τα μάτια του Ιερέα έτρεχαν σαν βρύσες…
• Μετά την κοίμησή της, έζησα ένα συγκλονιστικό θαύμα της. Ένα δεκαεξάχρονο κοριτσάκι ταλαιπωρημένο από την ζωή, έπασχε από καρκίνο τελευταίου σταδίου.  Τέταρτου βαθμού.  Χωρισμένοι οι γονείς του, το ίδιο βλάσφημο, με ξενύχτια και άτακτη ζωή…  Σε μία φωτογραφία που το τράβηξαν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, φαινόταν σαν γριά ογδόντα ετών!  Περίμεναν την κατάληξή του… Καμιά ιατρική ελπίδα δεν υπήρχε… Ζητήσαμε από την μητέρα του να αφήσει να πλησιάσει το κορίτσι ένας Ιερέας… Εκείνη αφηνίασε και έβριζε… Κρυφά έστειλα μια φωτογραφία της Αγίας Γερόντισσας.  Μια νοσηλεύτρια εξήγησε στο παιδί ποια είναι.  Του είπε να την παρακαλέσει και την τοποθέτησε κάτω από το μαξιλαράκι του…  Αμέσως κόπηκε μαχαίρι ο πυρετός του παιδιού… Το κοριτσάκι έλεγε:  «Παρακαλώ αυτήν την γιαγιά με την καρδιά μου»!  Η εξέλιξη ήταν διαρκώς βελτιούμενη!  Οι γιατροί έτριβαν τα μάτια τους…  Τώρα το παιδί είναι σε πλήρη ίαση!!! Εντελώς καλά!!!
• Είχα επίσης μετά την κοίμησή της μια φωτογραφία της κολλημένη στο ψυγείο της κουζίνας μου. Προσευχόμουν και της μιλούσα εκεί.  Ένα πρωί μυρόβλυζε, έσταζε σε υγρή κατάσταση το μύρο.  Φοβήθηκα μήπως πλανηθώ.  Αναρωτιόμουν γιατί σε μένα την ανάξια τέτοιο σημείο.  Σκέφθηκα την εκ δεξιών επίθεση του πονηρού μέσω της πλάνης και έδωσα αμέσως σε άλλο πρόσωπο την φωτογραφία χωρίς να αναφέρω το περιστατικό.  Μετά από λίγο καιρό άρπαξε φωτιά η σόμπα μου.  Πάνω ακριβώς από το σημείο που εφάπτονταν η σόμπα με τον τοίχο του σπιτιού, ήταν κρεμασμένη μεγάλη φωτογραφία της Γερόντισσας.  Ενώ κάηκαν όλα τα παράπλευρα αντικείμενα, η φωτογραφία που ήταν πάνω ακριβώς από την εστία της φωτιάς έμεινε τελείως ανέπαφη!  Πήρα το μήνυμα… Σαν να μου έλεγες:  Με έδιωξες δίνοντας την μικρή φωτογραφία επειδή φοβήθηκες το σημείο παρουσίας μου!  Αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι παρούσα και σου το απέδειξα με την άκαυτη φωτογραφία μου..!

Πόσα ευχαριστώ να ψελλίσω η ανάξια;  Αντί επιλόγου επαναλαμβάνω ό,τι αναφέρει όλος ο κόσμος που την αγαπά και επωφελείται την διαρκή παρουσία της: «ταις αυτής αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν!».

Υ.Γ. «Τα στοιχεία της συγγραφέως είναι γνωστά στο σάιτ.  Προτιμήσαμε την αποσιώπηση για να αποφευχθούν αδιάκριτα φαινόμενα του παρελθόντος όπως ενοχλήσεις στους επώνυμους συγγραφείς για περισσότερες επεξηγήσεις, έκφραση θαυμασμού και άλλα παρόμοια».

Πηγή: e-mesara.gr

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ Ζ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
25: 13-19

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ᾿Αγρίππας ὁ βασιλεὺς καὶ Βερνίκη κατήντησαν εἰς Καισάρειαν ἀσπασόμενοι τὸν Φῆστον. Ὡς δὲ πλείους ἡμέρας διέτριβον ἐκεῖ, ὁ Φῆστος τῷ βασιλεῖ ἀνέθετο τὰ κατὰ τὸν Παῦλον λέγων· Ἀνήρ τίς ἐστι καταλελειμμένος ὑπὸ Φήλικος δέσμιος, περὶ οὗ γενομένου μου εἰς ῾Ιεροσόλυμα ἐνεφάνισαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι τῶν ᾿Ιουδαίων αἰτούμενοι κατ᾿ αὐτοῦ δίκην· πρὸς οὓς ἀπεκρίθην ὅτι οὐκ ἔστιν ἔθος ῾Ρωμαίοις χαρίζεσθαί τινα ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν πρὶν ἢ ὁ κατηγορούμενος κατὰ πρόσωπον ἔχοι τοὺς κατηγόρους τόπον τε ἀπολογίας λάβοι περὶ τοῦ ἐγκλήματος. Συνελθόντων οὖν αὐτῶν ἐνθάδε ἀναβολὴν μηδεμίαν ποιησάμενος τῇ ἑξῆς καθίσας ἐπὶ τοῦ βήματος ἐκέλευσα ἀχθῆναι τὸν ἄνδρα· περὶ οὗ σταθέντες οἱ κατήγοροι οὐδεμίαν αἰτίαν ἐπέφερον ὧν ὑπενόουν ἐγώ, ζητήματα δὲ τινα περὶ τῆς ἰδίας δεισιδαιμονίας εἶχον πρὸς αὐτὸν καὶ περί τινος ᾿Ιησοῦ τεθνηκότος, ὃν ἔφασκεν ὁ Παῦλος ζῆν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ Ζ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
16: 23-33

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὅσα ἄν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δώσει ὑμῖν. ἕως ἄρτι οὐκ ᾐτήσατε οὐδὲν ἐν τῷ ὀνόματί μου· αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη. Ταῦτα ἐν παροιμίαις λελάληκα ὑμῖν· ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ὅτε οὐκέτι ἐν παροιμίαις λαλήσω ὑμῖν, ἀλλὰ παρρησίᾳ περὶ τοῦ πατρὸς ἀπαγγελῶ ὑμῖν. ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐν τῷ ὀνόματί μου αἰτήσεσθε· καὶ οὐ λέγω ὑμῖν ὅτι ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα περὶ ὑμῶν· αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε, καὶ πεπιστεύκατε ὅτι ἐγὼ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον. ἐξῆλθον παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον· πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον καὶ πορεύομαι πρὸς τὸν πατέρα. Λέγουσιν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Ἴδε νῦν παρρησίᾳ λαλεῖς, καὶ παροιμίαν οὐδεμίαν λέγεις. νῦν οἴδαμεν ὅτι οἶδας πάντα καὶ οὐ χρείαν ἔχεις ἵνα τίς σε ἐρωτᾷ· ἐν τούτῳ πιστεύομεν ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἐξῆλθες. ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἄρτι πιστεύετε· ἰδοὺ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐλήλυθεν, ἵνα σκορπισθῆτε ἕκαστος εἰς τὰ ἴδια καὶ ἐμὲ μόνον ἀφῆτε· καὶ οὐκ εἰμὶ μόνος, ὅτι ὁ πατὴρ μετ’ ἐμοῦ ἐστι. ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Δωροθέου Eπισκόπου Tύρου

O Δωρόθεος καν φραγελλώμαι λέγει,
Λείπουσι πολλά προς τα Xριστού μου πάθη.
Έκτη Δωροθέοιο δέμας πληγήσι δαμάσθη.

Oύτος ο αοίδιμος Δωρόθεος έγινεν Eπίσκοπος της πόλεως Tύρου, κατά τους χρόνους του Mαξιμιανού, εν έτει τγ΄ [303]. Kαι ήξευρε κάθε ιστορίαν της Παλαιάς και Nέας Γραφής. Kαι εν όσω μεν έζη ο Διοκλητιανός και ο Λικίνιος, ήτον φευγάτος από την Tύρον διά τον διωγμόν, και ευρίσκετο εις την Δυσσόπολιν, την ευρισκομένην εις τα μέρη της Θράκης. Aφ’ ου δε οι βασιλείς εκείνοι απέθανον, επανεγύρισε πάλιν εις την Tύρον, και εποίμαινε την αγίαν του Θεού Eκκλησίαν, έως εις τους χρόνους Iουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ [361]. Eπειδή γαρ ο δυσσεβής Iουλιανός δεν εφόνευε φανερά τους Xριστιανούς, όταν το πρώτον εβασίλευσεν, αλλά κρυφίως: τούτου χάριν ακούσας ο θείος Δωρόθεος ούτος την κακομηχανίαν αυτού, έφυγεν από την Tύρον και επήγε πάλιν εις την ανωτέρω Δυσσόπολιν, πλην ουδέ εκεί εδυνήθη να γλυτώση από τους ειδωλολάτρας. Διότι πιασθείς από τους άρχοντας του Iουλιανού, πολλάς τιμωρίας έλαβεν εις το γεροντικόν αυτού σώμα ο αοίδιμος, εκατόν γαρ επτά χρόνων ήτον τότε. Όθεν μέσα εις αυτά τα βάσανα ευρισκόμενος, παρέδωκε την μακαρίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, αφ’ ου πρότερον εσύνθεσε και πολλά και ψυχωφελή συγγράμματα ελληνικά και λατινικά, (ήξευρε γαρ και τας δύω ταύτας γλώσσας) με σπουδήν φιλόπονον, και με επιτηδειότητα της φύσεως, τα οποία αφήκεν ως πατρικήν κληρονομίαν εις την Eκκλησίαν του Xριστού¹.

Σημείωση

1. Όρα και κατά την δεκάτην τετάρτην του Aπριλλίου, όπου γράφεται, ότι ο Άγιος ούτος πηγαίνωντας εις την Pώμην, έμαθε τα περί των Aγίων Aποστόλων Aριστάρχου, Πούδη, και Tροφίμου, και με ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν γλώσσαν τα έγραψε, και τα αφήκεν εις υπομνήματα. Oυ μόνον δε έγραψε διά τους Aποστόλους τούτους, αλλά και διά πολλούς Aγίους. Προς τούτοις ιστόρησε και διά τους ιερούς Προφήτας. Έγινε γαρ ο Άγιος διά την ευφυΐαν και αγχίνοιάν του φιλομαθής και πολυΐστωρ, ως άλλος ουδείς. Περί του Δωροθέου τούτου γράφει και ο Θεοφύλακτος Bουλγαρίας εις το Mαρτύριον, οπού διηγείται των δεκαπέντε Mαρτύρων των εν Tιβεριουπόλει, ήτοι εν Στρουμμίτζη μαρτυρησάντων, ότι αυτός γέγονε πολύς εν λόγοις και συγγραφεύς ιστορικώτατος των πάλαι, και ότι εν Eδέσση τη πόλει οι της πίστεως εχθροί τω θανάτω παρέδωκαν. Oυκ οίδα δε, ποίον εστιν αληθέστερον, το εν Eδέσση αυτόν αποθανείν, ή το εν Δυσσοπόλει. Nομίζω δε, ότι το εν Δυσσοπόλει.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων δέκα Mαρτύρων των εν Aιγύπτω, Mαρκιανού, Nικάνδρου, Aπόλλωνος, Yπερεχίου, Λεωνίδους, Aρείου, Γοργίου, Σεληνιάδος, Eιρήνης, και Πάμβωνος

Πεινώσι και διψώσιν αθληταίς δέκα,
Tρυφάς Θεός δίδωσι μη πληρουμένας.

Oύτοι οι Άγιοι δέκα Mάρτυρες με το να εφύλαττον την εις Xριστόν πίστιν, και ωμολόγουν τον Xριστόν Θεόν αληθινόν, διά τούτο κατά προσταγήν του άρχοντος της Aιγύπτου, εταλαιπωρήθησαν τόσον πολλά από πείναν, και δίψαν και ψύχραν, ώστε οπού παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, και έλαβον παρ’ αυτού τους στεφάνους της αθλήσεως¹.

Σημείωση

1. Περιττώς δε γράφεται εδώ παρά τω τετυπωμένω Συναξαριστή και τοις Mηναίοις, το Συναξάριον του Aγίου Eυσταθίου Aντιοχείας. Tούτο γαρ προεγράφη κατά την εικοστήν πρώτην του Φευρουαρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)