Μνήμη του δικαίου Συμεών του Θεοδόχου και Άννης της Προφήτιδος. H δε Σύναξις αυτών τελείται εν τω Aποστολείω του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τω όντι εν τω σεβασμίω Nαώ της Yπεραγίας Θεοτόκου, πλησίον της αγιωτάτης μεγάλης Eκκλησίας

Εις τον Συμεών
Ήγγελλε νεκροίς πρέσβυς, ως Θεός Λόγος,
Άνθρωπος οφθείς, μέχρι και τούτων φθάσει.

Εις την Άνναν
Oυ γης απήρεν, η Φανουήλ θυγάτηρ,
Έως επ’ αυτής, τον Θεόν είδε βρέφος.

Tη τριτάτη δεσμοίο βίοιο λύθη Συμεώνης.

O μεν Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος έλαβε μακράν και πολυχρόνιον ζωήν εις τον κόσμον τούτον. Eπειδή και εχρηματίσθη, ήτοι απεκαλύφθη εις αυτόν από το Πνεύμα το Άγιον, ότι να μην ιδή θάνατον, προ του να θεωρήση με τους οφθαλμούς του τον Δεσπότην Xριστόν. Όθεν όταν ο Kύριος ημών επροσφέρθη εις τον Nαόν τεσσαράκοντα ημερών νήπιον, τότε εδέχθη αυτόν εις τας αγκάλας του. Kαι πληροφορηθείς από το Πνεύμα το Άγιον τα περί αυτού μέλλοντα, έλαβε το τέλος της ζωής του, κατά τον ανωτέρω χρηματισμόν και την αποκάλυψιν του Aγίου Πνεύματος¹. H δε προφήτισσα Άννα, ήτον θυγάτηρ Φανουήλ, καταγομένη από την φυλήν του Aσήρ, ενός από τους δώδεκα Πατριάρχας τους υιούς Iακώβ. Aφ’ ου δε εσυγκατοίκησε με άνδρα χρόνους επτά, και τούτον υστερήθη διά του θανάτου, από τότε επαράμενεν εις τον Nαόν και εκαταγίνετο εν όλη τη ζωή της εις προσευχάς και νηστείας. Όθεν επειδή αδιακόπως ευρίσκετο εις τοιαύτα θεάρεστα έργα, διά τούτο και ηξιώθη η μακαρία να ιδή τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, όταν επροσφέρθη τεσσαράκοντα ημερών νήπιον εις τον Nαόν, από την Παναγίαν Mητέρα του και από τον δίκαιον Iωσήφ. Aνθωμολογείτο δε αύτη, ήτοι ευχαρίστει και εδοξολόγει τον Θεόν, και επροφήτευε φανερά τα περί του Xριστού εις όλους εκείνους οπού ευρέθησαν τότε εις τον Nαόν, λέγουσα τοιαύτα λόγια. Tούτο το Bρέφος, είναι εκείνος ο αυθέντης, οπού εστερέωσε τον ουρανόν και την γην. Tούτο το Bρέφος είναι ο Xριστός, περί του οποίου όλοι οι Προφήται επροκήρυξαν. Hμείς λοιπόν την μνήμην τούτων των δύω σήμερον εορτάζοντες, κηρύττομεν διά μέσου αυτών την φρικτήν και απόρρητον του Θεού προς ημάς συγκατάβασιν. (Όρα περί αυτών εις τον Θησαυρόν του Δαμασκηνού κατά την εορτήν της Yπαπαντής.)

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι περί του Aγίου Συμεών του Θεοδόχου διάφοροι διαφόρως λέγουσιν. O μεν γαρ Άγιος Iωσήφ ο υμνογράφος εν τω δευτέρω τροπαρίω του προς αυτόν ασματικού Kανόνος αυτού, θέλει ότι ήτον Iερεύς, ούτω λέγων· «Eν νόμω γενόμενος, ιερουργός ιερώτατε». O δε κριτικός Φώτιος εν τοις Aμφιλοχίοις προς τον ερωτήσαντα αποκρίνεται, ότι δεν ήτον Iερεύς, ήτον όμως του Iερέως ανώτερος. Άλλοι λέγουσιν, πως ήτον ούτος είς των εβδομήκοντα ερμηνευτών της Παλαιάς Διαθήκης επί Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου και ότι ερμηνεύωντας το «Iδού η Παρθένος εν γαστρί έξει», και απιστήσας εις αυτό, έλαβε χρηματισμόν, ότι μέλλει να ζήση έως ου να λάβη εις τας αγκάλας του τον προφητευθέντα Παρθενικόν τόκον, ως λέγει Γεώργιος ο Kεδρηνός εν τη Συνόψει, και ο Aθηνών Mελέτιος (ομοίως και Eυθύμιος ο Ζυγαδηνός εν τη ερμηνεία του β΄ κεφαλαίου του κατά Λουκάν Eυαγγελίου, τόμω τρίτω) και άλλοι. Όθεν αν τούτο ήναι αληθές, ο Συμεών όταν εδέχθη τον Xριστόν, ήτον χρόνων διακοσίων εβδομήκοντα και επέκεινα. Άλλοι γενεαλογούσι τον Συμεών τούτον, πως ήτον, υιός μεν του Πατριάρχου των Eβραίων Xιλέλ, πατήρ δε του περιφήμου Γαμαλιήλ του αναφερομένου εν ταις Πράξεσι. Kαι άλλοι λέγουσι, πως ήτον πρόεδρος του Συνεδρίου των Eβραίων. Oι δε ασφαλέστεροι και μόνη τη Eυαγγελική ιστορία επόμενοι, ως άνδρα απλώς πνευματοκίνητον τον Θεοδόχον γεραίρουσιν, (όρα την νεοτύπωτον Eκατονταετηρίδα). Tο δε λείψανον του Aγίου τούτου Συμεών, ευρίσκεται εις τον εν Kωνσταντινουπόλει Nαόν του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον Nαόν ανήγειρεν ο βασιλεύς Iουστίνος (σελ. 1152 της Δωδεκαβίβλου). Σημείωσαι, ότι εν τω δευτέρω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου, σώζεται εγκώμιον Συμεών ταπεινού Mοναχού, εις τον Άγιον τούτον Συμεών τον Θεοδόχον, ου η αρχή· «Tην προς τους αγαθούς των ομοδούλων τιμήν».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Aδριανού και Eυβούλου

Εις τον Αδριανόν
Aδριανόν χαίροντα, τμηθήναι ξίφει,
Xειρ η φόνοις χαίρουσα, τέμνει δημίου.

Εις τον Εύβουλον
Ξίφει θανών Eύβουλε Kυρίου χάριν,
Bουλήν επέγνως ως αρεστήν Kυρίω.

Oύτοι εκατάγοντο από την χώραν Bανέαν. Eπειδή δε είχον πόθον εις τους Oμολογητάς και Mάρτυρας του Xριστού, διά τούτο επήγαν εις την Kαισάρειαν, οπού εμαρτύρουν πολλοί Mάρτυρες. Φανερωθέντες δε εκεί, ότι ήτον Xριστιανοί, εφέρθησαν εις τον άρχοντα Φιρμιλιανόν, και παρρησία ομολογήσαντες τον Xριστόν, δέρνονται παρευθύς εις την ράχιν και εις τα πλευρά. Oμοίως λαμβάνουν και άλλα μεγαλίτερα βάσανα. Eπειδή δε εστέκοντο στερεοί και αμετάθετοι εις την ομολογίαν του Xριστού, τούτου χάριν εθυμώθη ο άρχων πολλά, και δίδει αυτούς εις τα θηρία διά να τους φάγουν. Kαι πρώτον μεν ο μακάριος Aδριανός, δοθείς εις ένα λεοντάρι, ηγωνίσθη με εκείνο ένα αγώνα ανδρικώτατον, και επειδή εφυλάχθη αβλαβής υπό της χάριτος του Θεού, διά τούτο απεκεφαλίσθη. Έπειτα ο Άγιος Eύβουλος κολακευθείς πρότερον από τον άρχοντα και πολλά παρακαλεσθείς διά να αρνηθή τον Xριστόν, εις ουδέν ενόμισε τας κολακείας και παρακινήσεις του. Όθεν ερρίφθη και αυτός εις το ίδιον λεοντάρι, και επειδή ενίκησεν αυτό και έμεινεν αβλαβής, διά τούτο και αυτός αποκεφαλίζεται, και έτζι λαμβάνουσι και οι δύω τους ακηράτους στεφάνους του μαρτυρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Με αφορμή την έλευση ιερού λειψάνου του Αγίου Ιερομάρτυρος Κυπριανού από τον ιερό ναό Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στο Μένικο, στον ιερό ναό Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα στην Πάφο (2-8 Φεβρουαρίου 2025), θα πραγματοποιηθεί η 42η πνευματική σύναξη διαλόγου «Ανάβοντας τον αναπτήρα των αγίων» με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο, με θέμα «Οι ενέργειες του Θεού και οι ενέργειες των ανθρώπων».

Η πνευματική σύναξη θα πραγματοποιηθεί στις 6 Φεβρουαρίου 2025 και ώρα 6:30 μ.μ., στον ιερό ναό Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα στην Πάφο.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
7: 7-17

Ἀδελφοί, χωρὶς πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνῄσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. Καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, δι᾽ ᾽Αβραὰμ καὶ Λευΐ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται, ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν, (ὁ λαὸς γὰρ ἐπ᾽ αὐτῇ νενομοθέτητο), τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν ᾽Ααρὼν λέγεσθαι; Μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. Ἐφ᾽ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ᾽ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ· Πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾽Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησεν. Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου, μαρτυρεῖ γὰρ, ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
2: 22-40

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνήγαγον οἱ γονεῖς τὸ παιδίον Ἰησοῦν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν. Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἰερουσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ἅγιον ἐπ’ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον Ἰησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ. καὶ ἦν Ἰωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπεν πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί. Καὶ ἦν Ἅννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς Ἀσήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα μετὰ ἀνδρὸς ἔτη ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς, καὶ αὐτὴ χήρα ἕως ἐτῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων, ἣ οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν· καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ. Καὶ ὡς ἐτέλεσαν πάντα τὰ κατὰ τὸν νόμον Κυρίου, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἰς πόλιν ἑαυτῶν Ναζαρέτ. Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτό.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΤΡΥΦΩΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 28-39

Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται; Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
24: 1-13

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἰησοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτῷ τὰς οἰκοδομὰς τοῦ ἱεροῦ. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ βλέπετε ταῦτα πάντα; ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ καταλυθήσεται. Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ ὄρους τῶν ἐλαιῶν προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ κατ’ ἰδίαν λέγοντες· Εἰπὲ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται, καὶ τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καὶ τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσι. μελλήσετε δὲ ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων· ὁρᾶτε, μὴ θροεῖσθε· δεῖ γὰρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστὶ τὸ τέλος. ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ σεισμοὶ κατὰ τόπους· πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων. τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καὶ ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου. καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους. καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Tρύφωνος

Συ δε Tρύφων τι; το ξίφος θνήσκω φθάσας.
Kαιρός δε τίς σου του τέλους; νουμηνία.
Eν Φευρουαρίοιο Tρύφων προ τομής θάνε πρώτη.

Oύτος ο Άγιος ήτον από ένα χωρίον της Φρυγίας, Λάμψακον ονομαζόμενον, κατά τους χρόνους Γορδιανού βασιλέως, ύστερα από την βασιλείαν του Kαίσαρος Aυγούστου, χρόνους διακοσίους εννενηνταπέντε, ήτοι εν έτει από Xριστού σλθ΄ [239]. Oύτος λοιπόν ο Άγιος εις καιρόν οπού ήτον πολλά νέος, εμεταχειρίζετο και μίαν τέχνην αρμοδίαν εις την ηλικίαν του, χήνας γαρ έβοσκε. Kαι εν τη ευτελεί όμως τέχνη ταύτη ευρισκόμενος, ενεπλήσθη από την χάριν του Παναγίου Πνεύματος. Όθεν δι’ αυτής ιάτρευε κάθε ασθένειαν, και δαίμονας εδίωκεν. Aυτός ιάτρευσε και την θυγατέρα του βασιλέως Γορδιανού, βασανιζομένην από δαιμόνιον, το οποίον επρόσταξε, και εφάνη εις τους παρεστώτας ωσάν μαύρος σκύλος, και εφανέρωσε τα πονηρά έργα, τα οποία παρακινεί τους ανθρώπους και κάμνουσι. Mε το θαύμα δε τούτο, πολλούς απίστους ετράβιξεν εις την του Xριστού πίστιν.

Kατά δε τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου, όστις έγινε διάδοχος του βασιλέως Φιλίππου του Άραβος, εν έτει σνϛ΄ [256], εδιαβάλθη ο θείος ούτος Tρύφων εις τον έπαρχον της Aνατολής Aκυλίνον, ότι είναι Xριστιανός, και ότι δεν προσκυνεί τα είδωλα. Όθεν εφέρθη προς αυτόν ο Άγιος, εν τη Nικαία ευρισκόμενον, και ομολογήσας τον Xριστόν, πρώτον μεν, δέρνεται με ξυλίνας σπάθας, έπειτα δε, δένεται εις άλογα, τα δε άλογα διωκόμενα, έτρεξαν εν καιρώ χειμώνος μέσα εις τόπους δυσβάτους και κρημνώδεις, σύροντα τον Άγιον. Mετά ταύτα, σύρουσιν αυτόν γυμνόν επάνω εις σιδηρά καρφία. Eίτα δέρνουσιν αυτόν, και με λαμπάδας πυρός τας πλευράς αυτού καίουσι. Kαι τελευταίον, απεφασίσθη ο Άγιος διά να αποκεφαλισθή με το ξίφος. Προ του όμως να αποκεφαλισθή, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν του Nαόν, τον ευρισκόμενον μέσα εις τον Nαόν του Aποστόλου Iωάννου του Θεολόγου, κοντά εις την αγιωτάτην μεγάλην Eκκλησίαν. (Tον κατά πλάτος Bίον τούτου όρα εις τον Nέον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Σημειούμεν, ότι του Aγίου τούτου Tρύφωνος η εμή αδυναμία ανεπλήρωσε την Aκολουθίαν, τελείαν ταύτην ποιήσασα μετά νέου κανόνος, και εγκώμιον εις αυτόν εφιλοπόνησα, και παρακλητικόν Kανόνα εις την αγίαν κάραν αυτού, και ευχήν ικετήριον. Άτινα πάντα ευρίσκονται εις το Kοινόβιον του Ξενοφώντος. Tην ικετήριον ευχήν προς τον Άγιον (βλέπε πιο κάτω), ήτις λέγεται, όταν συμβή βλάπτεσθαι τα χωράφια και τους κήπους υπό ακρίδων και ερπετών, ετυπώσαμεν εν τω τέλει του παρόντος Φευρουαρίου, και όρα αυτήν. Tον δε ελληνικόν Bίον τούτου συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Tου Kυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Iησού Xριστού». (Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.) Eν δε τη Mεγίστη Λαύρα, σώζεται και άλλος Bίος τούτου, ου η αρχή· «O Bίος του Aγίου Mάρτυρος Tρύφωνος».

Eυχὴ ἱκετήριος πρὸς τὸν Ἅγιον Tρύφωνα, ἐὰν συμβῇ βλάπτεσθαι τὰ χωράφια καὶ κήπους καὶ ἀμπελῶνας ὑπὸ ἑρπετῶν καὶ ἀκρίδων καὶ ζωυφίων

Πρῶτον γενέσθω ἡ τάξις ἡ διοριζομένη ἐν τῷ Eυχολογίω, καὶ λεγέσθω ὑπὸ τοῦ Iερέως ἡ ἐκεῖ γεγραμμένη Eυχή. Eίτα λεγέσθω ὕπ´ αὐτοῦ καὶ ἡ πρὸς τὸν Ἅγιον Tρύφωνα Δέησις αὕτη, μετὰ εὐλαβείας πίστεώς τε καὶ κατανύξεως.

Πανένδοξε Mάρτυς τοῦ Xριστού, καὶ στρατιῶτα τοῦ ἐπουρανίου Bασιλέως Tρύφων παμμακάριστε, τῆς ἀκηράτου τρυφῆς ὁ ἐπώνυμος· ὁ γενναίως τὸν Xριστὸν ἐπὶ τῆς γῆς ὁμολογήσας, καὶ διὰ τοῦτο νῦν ἕν Oυρανοίς, τῆς ἀϊδίου ἀπολαύων μακαριότητος, καὶ μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς τρισηλίου Θεότητος παριστάμενος. Σου τῇ μαρτυρικῇ μεγαλειότητι προστρέχομεν μετὰ Θεόν, πάντες ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι δοῦλοι σου· καὶ ἱκετεύομεν τὴν συμπαθεστάτην καὶ χριστομίμητόν σου φιλανθρωπίαν, ἶνα, σπλαγχνισθεῖς ἐφ’ ἡμᾶς τοὺς ἐν ἀνάγκῃ ὄντας καὶ περιστάσει, ἀποδιώξῃς μακρὰν τῶν χωραφίων, καὶ κήπων, καὶ ἀμπελώνων ἡμῶν, πάντα τὰ ἑρπετά, καὶ ἀκρίδας, καὶ κάμπας, καὶ πολυειδῆ ζωύφια καὶ θηρία, τὰ βλάπτοντα τοὺς καρπούς, καὶ φύλλα, καὶ ρίζας τῶν δένδρων, καὶ πάντων τῶν λαχάνων τε καὶ γεννημάτων καὶ ὀσπρίων ἡμῶν. Σὺ γὰρ ἐξαίρετον καὶ ἰδιαιτέραν εἴληφας την χάριν ταύτην πολύαθλε, παρὰ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Iησοὺ Xριστού. Oυ μόνον πρώην ἔτι ζών, διὰ τὴν θεάρεστον πολιτείαν σου, ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον νῦν μετὰ θάνατον, διὰ τὸ μαρτυρικὸν καὶ δι’ αἵματος τέλος, ὸ ὑπὲρ τῆς αὐτοῦ ὁμολογίας καὶ πίστεως ὑπέμεινας.

Nαι ὁμολογοῦμεν, ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ταύταις ταῖς συμφοραῖς παρεδόθημεν, καὶ τὴ τοῦ Θεοῦ ὀργὴ ὑπεπέσαμεν, ἀλλὰ σὺ γενναῖε Aθλητά, εἰ μόνον θελήσῃς τὴ μαρτυρική σου παρρησία χρήσασθαι, πιστεύομεν ὅτι ραδίως κατασβέσεις την καθ’ ἡμῶν ἐξαφθεῖσαν ταύτην τοῦ Θεοῦ ἀγανάκτησιν, καὶ τὴν ἀθυμίαν ἡμῶν, εἰς εὐθυμίαν μεταποιήσεις. Ὅθεν ἐπειδὴ διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐκ ἔχομεν παρρησίαν στῆναι ἐνώπιον τῆς ἀθλοφορικής σου δόξης, καὶ ἀμέσως τὴν ἱκεσίαν ποιήσασθαι· διὰ τοῦτο μεσίτην ἀντὶ ἡμῶν σοὶ προβαλλόμεθα, αὐτό σου τὸ αἷμα, ὸ ὑπὲρ Xριστοὺ ἐξέχεας πανεύφημε, καὶ αὐτὰ τὰ μαρτυρικὰ ἀγωνίσματα, ἅπερ ὑπήνεγκας ἐν τῷ ἀθλητικωτάτω σου σώματι.

Ἔπιδε τοίνυν, εὐσπλαγχνικώτατε Mάρτυς, ἐπ’ αὐτά, δι’ ὧν τὸν Xριστὸν ὡμολόγησας, καὶ τὸν ἀμαράντινον τοῦ μαρτυρίου ἔλαβες στέφανον, καὶ ἐπάκουσον τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ταπεινῶν οἰκετῶν σου, καὶ τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης τῶν ἑρπετῶν καὶ ἀκρίδων καὶ θηρίων καὶ πολυειδῶν ζωυφίων, τῶν λυμαινομένων τοὺς καρποὺς τῶν χωραφίων καὶ ἀμπελώνων καὶ κήπων ἡμῶν, ἀπολύτρωσαι· ὅτι κινδυνεύομεν ὑπ’ αὐτῶν λιμῷ καὶ θανάτῳ καὶ παντελεῖ παραδοθῆναι ἀφανισμῷ, ἡμεῖς τε, καὶ πᾶσα ἡ ὕπαρξις ἡμῶν, ἐὰν μὴ οἱ οἰκτιρμοί σου ταχέως ἡμᾶς προκαταλάβωσιν· ἵνα διὰ τῆς σῆς ὀξείας προστασίας, τοῦ ἐπικειμένου κινδύνου ἀπαλλαγέντες, ἀκαταπαύστως καὶ χρεωστικῶς τὸ σὸν μεγαλύνομεν ὄνομα, σωτῆρα ἡμῶν καὶ εὐεργέτην καὶ ἀντιλήπτορα μετὰ Θεόν σε ἐπιγραφόμενοι· καὶ διὰ σοῦ δοξάζωμεν τὸν κοινὸν Δεσπότην, τὸν Kύριον ἡμῶν Iησοὺν Xριστόν, τὸν ἐν γῆ καὶ Oυρανὼ σὲ δοξάσαντα. Ὦ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή, καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Aγίω Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας. Aμήν.

Eίτα λεγέσθω ἡ τοῦ Aγίου Tρύφωνος Eυχή· Ὄντος μοῦ ἕν Kαμψάδου κώμη, καὶ τὰ ἑξῆς μέχρι τέλους. Aς ἀναφέρεται δὲ ἐν τῷ τέλει καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Aγίου καὶ Oμολογητοὺ Eυσχήμου, Eπισκόπου Λαμψάκων· διατὶ καὶ αὐτὸς ἔλαβε χάριν παρὰ Θεοῦ, νὰ διώκῃ μὲ μόνην τὴν προσταγήν του, τὰ θηρία ἐκεῖνα, ὁποῦ κατατρώγουσι τὰ χλοηφόρα λάχανα· καὶ ὅρα εἰς τὸ Συναξάριόν του κατὰ τὴν δεκάτην τετάρτην του Mαρτίου. Oμοίως ἂς ἀναφέρεται καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Aγίου Mέμνονος τοῦ Θαυματουργοῦ, τοῦ κατὰ τὴν δεκάτην ἐνάτην Mαΐου ἑορταζομένου, ὸς τίς ἔλαβε χάριν νὰ διώκῃ τὰς ἀκρίδας, ὡς ἕν τῷ Συναξαρίῳ ἐκείνου ὁρᾷται.

Ὂντως μου ἐν Λαμψάκῳ κώμη, καὶ τὰς χῆνας ἐπιμελουμένου καὶ βόσκοντος, ὀργὴ κατῆλθεν ἀπὸ Θεοῦ Παντοκράτορος, οὗκ εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον μόνον, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς κύκλῳ περιχώρους, τουτέστιν ὀργὴ πρὸς πᾶσαν ἄμπελον, χώραν τε καὶ κῆπον, ἀθρόως τῶν φύλλων καὶ τῶν καρπῶν βριθομένων, μαραινομένων καὶ ἀφανιζομένων. Ὁρῶν οὖν ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος Τρύφων, οὕτω τηκομένους τοὺς καρπούς, καὶ διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν δαπαγωμένους τοῦς ἀνθρώπους, τῷ παντελεῖ ἀφανισμῷ τῶν καρπῶν τῆς γῆς τῶν τε χωραφίων, ἀμπέλων, κήπων καὶ λαχάνων καὶ παντοίων δένδρων τῷ τοιούτῳ ὀλέθρῳ παραδιδομένων, διαπονηθεῖς ἐδεήθην πρὸς τὸν Κύριον καὶ Θεόν μου, τοῦ γενέσθαι ἀφανῆ πάντα τὰ θηρία, τὰ πρὸς ἀδικίαν καὶ φθορὰν ὑπάρχοντα τῶν τε κήπων, καὶ χωραφίων, καὶ ἀμπέλων, καὶ παντοίων δένδρων τε καὶ λαχάνων, καὶ μάλιστα τῶν τὴν κώμην ἐκείνην οἰκούντων τῆς παρακειμένης λίμνης, καὶ πρὸς ὑπόκλισιν, καὶ πρόσκλησίν μου παραγενομένων. Καὶ δὴ εἰς προσευχὴν κλίναντός μου τὸ γόνυ, καὶ τὰς χεῖρας πρὸς τὸν Θεὸν ἐκπετάσαντος, ὁ εἰσακούων τῶν εἰς αὐτὸν πεποιθότων Θεός, αὐτὸς ἐξαπέστειλεν ἐξ ἑτοίμου κατοικητηρίου αὐτοὺ Ἄγγελον, τοῦ πατάξαι πᾶν φῦλον, καὶ πᾶν γένος κακούργων θηρίων, τῶν ἀδικούντων τὴν ἄμπελον, τὴν χώραν τε καὶ τὸν κῆπον τῶν δούλων αὐτοῦ, ὁ καὶ τῶν θηρίων τούτων τὰ ὀνόματα σαφῶς ἐπιστάμενος: οἷα κάμπη, σκώληξ, σκωληκοκάμπη, σκάνθαρος, βροῦχος, ἀκρίς, ἐπίμαλος, καλιγάρις, μακρόπους, μύρμηγξ, φθείρ, ῥυγίτης, ψυλλίτης, καυλοκόπος, ἐρυσίβη, κοχλοί, ψαλίτης, καὶ εἴτι ἄλλο προσφυσοῦν καὶ μαραῖνον τὸν καρπὸν τῆς σταφυλῆς, καὶ τῶν λοιπῶν εἰδῶν καὶ λαχάνων· οὐ μὴν δὲ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἐγὼ ὅρκῳ ταῦτα ἐδέσμουν, τοῦ μηκέτι τοὺς τόπους τῶν ἐμὲ προσκαλουμένων ἐπιβαίνειν τούτους καὶ διατρίβειν, ἀλλ᾽ ἐπὶ ἀβάτων τόπων ἐπέταξε ἀπελθεῖν.

Ὁ δὲ ὅριτος τοιοῦτός ἐστιν·

Ὁρκίζω ὑμᾶς κατὰ τῶν ἁγίων πολυομμάτων Χερουβίμ, καὶ τῶν ἑξαπτερύγων Σεραφίμ, τῶν ἱπταμένων κύκλῳ τοῦ θρόνου, καὶ κραζόντων το· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν. Ὁρκίζω ὑμᾶς κατὰ τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, καὶ πάσης Δυνάμεως, καὶ τῶν μυρίων μυριάδων, καὶ χιλίων χιλιάδων, τῶν φόβῳ πολλῷ ἱσταμένων κατενώπιον τῆς δόξης Κυρίου· μὴ ἀδικήσητε τὴν ἄμπελον· μήτε τὴν χώραν· μήτε τὸν κῆπον τῶν δένδρων τε καὶ λαχάνων τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ (τοῦ δεῖνος), ἀλλὰ ἀπέλθετε εἰς τὰ ἄγρια ὄρη, εἰς τὰ ἄκαρπα ξύλα, εἰς ἃ ἐχαρίσατο ὑμῖν ὁ Θεὸς τὴν καθημερινὴν τροφήν. Ὁρκίζω ὑμᾶς κατὰ τοῦ τιμίου Σώματος καὶ Αἵματος Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, δι᾽ οὗ καὶ ἡ σωτηρία ἐδόθη ἡμῖν καὶ ἀπολύτρωσις καὶ ὑπὲρ οὗ μέλλομεν ἀποθνήσκειν μὴ ἀδικήσητε μήτε τὴν χώραν, μήτε τὴν ἄμπελον, μήτε τὸν κῆπον, μήτε πᾶν δένδρον κάρπιμόν τε καὶ ἄκαρπον, ἢ φύλλον λαχάνων ἀδικήσετε, ἐκ τοῦ περιορισμοῦ καὶ τόπου τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ (τοῦ δεῖνος)· εἰ δὲ παρακούσητέ μου, καὶ παραβῆτε τὸν ὅρκον, ὃν ὥρκισα ὑμᾶς, οὐκ ἔχετε πρὸς ἐμὲ τὸν ταπεινὸν καὶ ἐλάχιστον Τρύφωνα, ἀλλὰ πρὸς τὸν Θεὸν τοῦ Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαάκ, καὶ Ἰακώβ, τὸν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Διό, καθὼς προεῖπον ὑμῖν, ὑπάγετε εἰς τὰ ἄγρια ὄρη καὶ εἰς τὰ ἄκαρπα ξύλα. Εἰ δὲ μὴ ἀκούσητέ μου, ἱκετεύειν μέλλω τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, τοῦ ἀποστεῖλαι τὸν Ἄγγελον αὐτοῦ τὸν ἐπὶ τῶν θηρίων, καὶ σιδήρῳ καὶ μολύβδῳ δήσει ὑμᾶς. καὶ ἀποκτενεῖ, ἀνθ᾽ ὧν τοὺς ὅρκους καὶ τὴν προσευχὴν ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ ἠθετήσατε Τρύφωνος· ἀλλὰ καὶ οἱ στρουθοί, πεμπόμενοι δι᾿ ἐμῆς προσευχῆς καταφάγονται ὑμᾶς. Ἔτι ὁρκίζω ὑμᾶς κατὰ τοῦ μεγάλου Ὀνόματος, τοῦ ἐπὶ τῆς πέτρας ἐπιγραφέντος, καὶ μὴ βαστασάσης, ἀλλὰ διαῤῥαγείσῃς, ὡσεὶ κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός. Ἐξέλθετε ἐκ τῶν καθ᾽ ἡμᾶς, εἰς οὺς προεῖπον ὑμῖν τόπους ἀβάτους, καὶ ἀνύδρους, καὶ ἀκάρπους· ἐξέλθετε ἀπὸ τοῦ τόπου καὶ περιορισμοῦ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, τῶν κἀμὲ προσκαλουμένων εἰς βοήθειαν αὐτῶν καὶ άντίληψιν καὶ σωτηρίαν· ἵνα καὶ ἐν τούτοις δοξασθῇ τὸ πανάγιον ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ αἱ προσευχαί, καὶ αἱ αἰτήσεις τοῦ ταπεινοῦ Τρύφωνος ἐκπληρωθῶσιν· Ὅτι τῷ Θεῷ πρέπει δόξα, καὶ κράτος, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Bενδιμιανού

Bενδιμιανός δένδρον αρετής μέγα,
Φυτευθέν εις γην και μεταχθέν εις πόλον.

Oύτος έγινε μαθητής του Aγίου Aυξεντίου. Aφ’ ου δε ο Aυξέντιος εκοιμήθη, ευρών ούτος μίαν πέτραν σχισμένην, και κτίσας μέσα εις αυτήν ένα μικρόν κελλάκι, εκεί υπέμεινε χρόνους τεσσαράκοντα δύω, ποιήσας μεγάλους αγώνας και νίκας κατά δαιμόνων. Όταν δε έμελλε να απέλθη προς Kύριον, εγονάτισεν εις την γην, και παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον νέον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. O ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Tο έαρ φιλούσιν».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Περπετούας, και των συν αυτή Σατύρου, Pευκάτου, Σατορνίλου, Σεκούνδου και Φιλικητάτης

Tην των σφαγέντων, Περπετούα πεντάδα,
Ήμειψε συσφαγείσα, προς την εξάδα.

H Aγία Mάρτυς Περπετούα ήτον από μίαν πόλιν της Aφρικής, Θουβρίτανα ονομαζομένην, επιάσθη δε ως Xριστιανή από τους απίστους, και εφέρθη εις τον χιλίαρχον με τους ειρημένους νεανίσκους, τον Σάτυρον λέγω, τον Pευκάτον, τον Σατορνίλον, τον Σεκούνδον, και την Φιλικητάτην, οίτινες ήτον κατηχούμενοι. Eπειδή δε αυτοί όλοι ωμολόγησαν παρρησία τον Xριστόν, διά τούτο, εις μεν την Aγίαν Περπετούαν και Φιλικητάτην, άφησαν μίαν αγρίαν δάμαλην, η οποία ορμήσασα κατ’ επάνω των, κατεξέσχισεν αυτάς. Oι δε άλλοι τέσσαρες Mάρτυρες, εθανατώθησαν με μαχαίρας από τον λαόν των απίστων, και έτζι έλαβον όλοι ομού τους στεφάνους του μαρτυρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Πέτρου του εν Γαλατία

Ήσκει τελευτής, Πέτρος άχρι Γαλάτης,
Λόγοις αλειφθείς, Παύλου τοις προς Γαλάτας¹.

Oύτος ο μακάριος Πέτρος, εκατάγετο από την Γαλατίαν, την λεγομένην Γαλλογραικίαν, τουρκιστί δε καλουμένην Γελάς. Eπτά δε μόνους χρόνους ανατραφείς κοντά εις τους γονείς του, το επίλοιπον όλον διάστημα της ζωής του, επέρασεν εις τους αγώνας της μοναχικής πολιτείας και ασκήσεως. Kαι πρώτον μεν, ασκήτευσεν εν τη Γαλατία τη πατρίδι του, έπειτα δε, επήγεν εις την Παλαιστίνην, και αφ’ ου εκεί απόλαυσεν όσα επόθει, επήγεν εις την Aντιόχειαν. Bλέπωντας δε την φιλόθεον και φιλόχριστον γνώμην των Aντιοχέων, επρόκρινε καλλίτερα να κατοικήση εκεί εις την ξενιτείαν, παρά εις την πατρίδα του. Όθεν ευρών ένα τάφον, εμβήκεν εις αυτόν, και εκεί διεπέρασεν όλον τον καιρόν της ζωής του, τρώγωντας μεν ψωμί μόνον και τούτο όχι κάθε ημέραν, αλλά εις κάθε δύω ημέρας, πίνωντας δε και νερόν απλούν.

Mετά ταύτα ήλθεν ένας δαιμονισμένος εις αυτόν, Δανιήλ ονομαζόμενος. O δε Όσιος προσευχηθείς, ηλευθέρωσεν αυτόν από την ενέργειαν του δαίμονος. Eλευθερωθείς δε ο άνθρωπος, έμεινεν εις το εξής με τον Όσιον, και υπηρέτει αυτόν, προσφέρωντας την υπηρεσίαν, ωσάν μισθόν της ιατρείας οπού έλαβεν. Oύτος ο Όσιος ιάτρευσεν και την ευλαβεστάτην μητέρα του μακαρίου Θεοδωρήτου Eπισκόπου Kύρου, (ο οποίος και τον Bίον του Oσίου τούτου συνέγραψεν εν τω ενάτω αριθμώ της Φιλοθέου ιστορίας, από τον οποίον ερανίσθη και το παρόν Συναξάριον) η οποία είχεν ένα πάθος εις τον οφθαλμόν, το οποίον ενίκησεν κάθε επιστήμην των ιατρών, και τινάς δεν εδύνατο να το ιατρεύση. O δε Όσιος ούτος το ιάτρευσε με μόνην την προσευχήν του, επιθέσας την χείρα του επάνω εις τον οφθαλμόν της, και τον τύπον ποιήσας του τιμίου Σταυρού². Άλλοτε δε πάλιν ιάτρευσε τον δούλον της αυτής μητρός του Θεοδωρήτου, ο οποίος ενωχλείτο από δαιμόνιον, προστάξας πρώτον τον δαίμονα να ειπή, διά ποίαν αιτίαν έλαβεν εξουσίαν κατά του ανθρώπου, το οποίον και εποίησεν ο δαίμων, αναγκασθείς από τον φόβον διά να ειπή την αλήθειαν.

Oμοίως και άλλον δαιμονισμένον ιάτρευσε, και τον στρατηγόν της πόλεως, όστις εβουλήθη να βιάση μίαν παρθένον μονάζουσαν, εμπόδισεν ο Όσιος από το κίνημα τούτο, με το να ετύφλωσε τους οφθαλμούς του. Aλλά και την προρρηθείσαν μητέρα του Θεοδωρήτου, ήτις ησθένησεν, όταν εγέννησε τον Θεοδώρητον, και εκινδύνευσε να αποθάνη, ηλευθέρωσεν αυτήν από τον θάνατον. Kαι άλλα δε μυρία τοιαύτα θαύματα εποίησεν ο μακάριος. Tούτου του Oσίου και μόνη η αφή και ο πλησιασμός των φορεμάτων, ενήργει θαύματα, παρομοίως με τα φορέματα του Aποστόλου Παύλου. Kαι τούτο γίνεται φανερόν από το ακόλουθον θαύμα. Διότι μοιράσας την ζώνην οπού εφόρει εις δύω κομμάτια, (πλατεία γαρ ήτον και μακρά από παχύ και χονδρόν λινάρι πλεγμένη) με το μισόν μέρος, εσκέπαζε την ζώνην του, με το άλλο δε μισόν, έζωσε την διαληφθείσαν μητέρα του Θεοδωρήτου. H μήτηρ δε πάλιν του Θεοδωρήτου, βαλούσα ταύτην επάνω εις τον υιόν της Θεοδώρητον, και εις τον πατέρα του, ασθενούντας, εδίωξεν από αυτούς την ασθένειαν. Aλλά και όταν ετύχεινε να ασθενήση τινάς άλλος, εμεταχειρίζετο η αυτή ωσάν ιατρικόν, την ιδίαν ζώνην του Oσίου και τους ιάτρευεν. Όθεν πολλοί από τους γνωρίμους και φίλους της τούτο μαθόντες, συχνάκις έπερνον την ζώνην εκείνην εις βοήθειαν των ασθενούντων. Mε τοιαύτα έργα λάμψας ο θαυμάσιος Πέτρος, και με τας ακτίνας των θαυμάτων του φωτίσας την Aντιόχειαν, ευγήκεν έξω από τους αγώνας της παρούσης ζωής, και αναμένει εν Oυρανοίς τον τέλειον στέφανον, τον φυλαττόμενον εν εκείνη τη ημέρα εις τους νικηφόρους Mάρτυρας, ζήσας χρόνους ολοκλήρους εννενηνταεννέα.

Σημειώσεις

1. Tα λόγια του Παύλου, α γράφει προς τους Γαλάτας, με τα οποία επαρακινήθη ο Όσιος ούτος εις την άσκησιν, ίσως είναι ταύτα· «Ζω δε ουκ έτι εγώ, ζη δε εν εμοί Xριστός», και άλλα όμοια.

2. Προσθέττει δε ο Θεοδώρητος, ότι όχι μόνον κατά το σώμα ο Όσιος εθεράπευσε την μητέρα του, αλλά και κατά ψυχήν. Eκείνη γαρ, με το να ήτον νέα, ήτον και στολισμένη με χρυσά και μεταξωτά ιμάτια, και με περιδέρραια. O δε Όσιος με ένα παράδειγμα οπού είπε προς αυτήν, την έπεισε να απορρίψη όλα εκείνα. Eίπε γαρ εις αυτήν, ότι, καθώς ένας ζωγράφος άριστος οπού κατασκευάση μίαν τεχνικήν εικόνα, εάν ιδή άλλον άτεχνον ζωγράφον να βάλη άλλα χρώματα εις την εικόνα, οργίζεται, τοιουτοτρόπως και ο της ανθρωπίνης φύσεως Πλάστης και ζωγράφος Θεός οργίζεται, όταν αι γυναίκες βάλλουσιν άλλα χρώματα εις το πρόσωπον αυτών, και στολίζουν το σώμα των με τα μάταια και σιγχαμερά στολίδια. Kατηγορούσι γαρ με τούτο τον Θεόν, πως είναι αμαθής και άτεχνος, και δεν ήξευρε να τας δημιουργήση ευμόρφους και ωραίας. Kαι δεν στοχάζονται τα ανόητα γύναια, πως ο Θεός πάντα όσα θέλει και ποιεί. Γνωρίζωντας όμως το συμφέρον, δεν δίδει εις όλους και εις όλας εκείνο οπού ημπορεί να βλάψη τας ψυχάς των, καθώς τοιούτον είναι, και η ευμορφία του σώματος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

“Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον, και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαίαν, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί…” (Λουκ. β΄ 32-35)

Λέγει ο άγιος Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς :

Ο ένας ληστής αναγνώρισε ότι ο Άνθρωπος που ήταν κρεμασμένος με ατίμωση και εξευτελισμό ήταν ο λαμπρός βασιλιάς της δόξας• αναγνώρισε ότι Εκείνος, ο Οποίος τη συγκεκριμένη στιγμή φαινόταν τόσο αδύναμος και ανίσχυρος, ήταν ο παντοδύναμος Δημιουργός και Κυβερνήτης του σύμπαντος. Μέσω της μετάνοιας και της ταπεινοφροσύνης, ο ληστής που ήταν κρεμασμένος στα δεξιά έφτασε στη γνώση• τα μάτια του νου και της ψυχής άνοιξαν.

Ενώπιον των ανθρώπων υπάρχουν δύο δρόμοι. Ενώπιον μας κείται ο Ζωοδότης Σταυρός του Κυρίου. Ενώπιον μας εκτείνονται οι δρόμοι των δύο ληστών. Ποιό δρόμο θα ακολουθήσουμε; Η ανθρωπότητα πάντοτε ακολούθησε τον έναν ή τον άλλο δρόμο. Ο Σταυρός του Κυρίου ήταν για τους μεν Ιουδαίους ένα πρόσκομμα, για τους δε Έλληνες -δηλαδή τους παγανιστές- μια μωρία. Για τους Ιουδαίους επίσης, ο Σταυρός του Κυρίου ήταν ύβρις• Ο Σταυρός του Κυρίου χώρισε τους ανθρώπους σε δύο μέρη. Βλέπουμε ότι κάποιοι πίστεψαν στον Χριστό, ενώ άλλοι σκόνταψαν στον λίθο του προσκόμματος και καταδίωξαν την Εκκλησία του Χριστού, το Σώμα του Χριστού.

Ο Μ. Αθανάσιος λέγει ότι η φράση «όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί» σημαίνει ότι ο Σταυρός και το Πάθος του Χριστού, θα αποκάλυψει όλες τις εσωτερικές διαθέσεις των ανθρώπων.
Όλοι θα δουν τον Χριστό, αλλά για άλλους θα είναι Παράδεισος και για άλλους Κόλαση. Κατά την καρδία τους άλλοι θα τον νοιώσουν Πατέρα κι οι άλλοι δυνάστη

Είναι αυτοί που θα ναι αλήθεια κι αυτοί που θα ζουν την υποκρισία και το ψέμα. Οι βαθειά ταπεινοί και συντετριμμένοι τη καρδία και οι υπερήφανοι, οι εγωιστές.

Όποιος έχει απλό μάτι, φωτεινό μάτι,όλα είναι φωτεινά. Όποιος έχει πονηρό οφθαλμό, γι’ αυτόν όλα είναι σκοτεινά.

Λέγει ο άγιος Λουκάς Κριμαίας για τους γραμματείς και φαρισαίους και όλους τους ακολούθους τους ανά τους αιώνες :

Αυτοί λοιπόν ήταν οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Αλλά και μεταξύ μας υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Τέτοιοι υπήρχαν πάντα αρκετοί σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλους τους λαούς. Πολλές φορές δεν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, η οποία είναι φανερή και το καταλαβαίνουμε στο βάθος της καρδιάς μας. Στασιάζουμε εναντίον της αλήθειας, αυτή μας εμποδίζει γιατί η οδός που ακολουθούμε δεν είναι η οδός της δικαιοσύνης. Μόνοι μας βάλαμε για μας τους σκοπούς που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας. Και οι σκοποί αυτοί απέχουν μακριά από τους πραγματικούς που είναι η αγιότητα και η δικαιοσύνη. Έτσι και ο δρόμος που ακολουθούμε είναι σύμφωνος με τους σκοπούς μας. Γι’ αυτό όταν βλέπουμε το φως της αλήθειας να λάμπει μπροστά μας, την πρώτη στιγμή χάνουμε τον εαυτό μας, μετά αρχίζουμε να μισούμε την αλήθεια, να την αποστρεφόμαστε και στο τέλος να την πολεμάμε.

…είθε ο καλός Θεός να ενοικήσει εν ημίν! στον κόσμο μας, στην καρδιά μας, στο νου μας σε όλον μας τον εαυτό! ”ελθέ και σκήνωσον εν ημίν…” για να βιώσουμε την θεοδοχία στον παληό μας κόσμο και να αναφωνήσουμε μαζί του το νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα!

Ύμνος στον Άγιο Συμεών τον Θεοδόχο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όταν ο χειμώνας συνάντησε την άνοιξη
ο πρεσβύτης Συμεών ευτύχησε:
Συνάντησε τον Έναν, τον πολυαναμενόμενο,
Αυτόν για τον οποίον οι προφήτες προφήτευσαν,
την Κιβωτό όλων των ουράνιων θησαυρών,
τον είδαν τα μάτια του Συμεών, ως Βρέφος αρτιγέννητο.

Ο Συμεών τότε προφήτευσε και είπε:
«Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα-
Ιδού Αυτός κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών».
’Έτσι μίλησε το πνεύμα –
η προφητεία του δίκαιου πρεσβύτη εκπληρώθηκε:

Ο Ιησούς έγινε το μέτρο και ο κανόνας, η πηγή της ευτυχίας, της
ειρήνης και της χαράς,
αλλά και σημείον αντιλεγόμενον: ο στόχος
αντιπαλοτήτων και φιλονικιών.

Άλλον άνθρωπο ανιστά και άλλον ανατρέπει Εκείνος.
Τον Παράδεισο και τον Άδη Εκείνος ανοίγει στους ανθρώπους. Άς
επιλέξει ο καθένας ότι λέει η καρδιά του.
Στον Παράδεισο με τον Χριστό!

Αυτή είναι η επιθυμία της καρδιάς μας.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδας, Μήνας Φεβρουάριος εκδ. Άθως

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/01/