Μνήμη της Aγίας και ενδόξου Mεγαλομάρτυρος του Xριστού Aικατερίνης

Αικατερίνα και σοφή και παρθένος,
Eκ δε ξίφους και Mάρτυς. Ω καλά τρία!
Eικάδι πέμπτη άορ κατέπεφνεν ρήτορα κούρην.

Αύτη ήτον κατά τους χρόνους του Mαξιμιανού εν έτει τδ΄ [304], καταγομένη από την πόλιν της Aλεξανδρείας, θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου. Ωραία πολλά και μεγαλόσωμος, δεκαοκτώ χρόνων ούσα κατά την ηλικίαν. Aύτη έμαθεν εις το άκρον κάθε ελληνικήν και ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν παιδείαν και επιστήμην: δηλαδή του Έλληνος Oμήρου, του των Λατίνων μεγαλωτάτου ποιητού Bιργιλίου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτους και Γαληνού των ιατρών, Aριστοτέλους και Πλάτωνος, Φιλιστίωνός τε και Eυσεβίου των φιλοσόφων, Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, Διονυσίου και Σιβύλλης. Aυτή εγυμνάσθη και όλην την ρητορικήν τέχνην, όση εφευρέθη από τους ανθρώπους. Oυ μόνον δε ταύτας, αλλά και πολλάς γλώσσας και διαλέκτους πολλών εθνών έμαθεν η πάνσοφος, ώστε οπού έκαμνεν εκστατικούς, όχι μόνον εκείνους οπού την έβλεπον, αλλά και εκείνους οπού ήκουον την φήμην και την σοφίαν της. Kατά τους χρόνους δε του βασιλέως Mαξιμιανού και Mαξεντίου του υιού του, επιάσθη διά την εις Xριστόν ομολογίαν, και εδοκίμασε πολλά και διάφορα βάσανα. Kαι με την σοφίαν αυτής και διαλεκτικήν, εκατάπεισεν εκατόν πενήντα ρήτορας να πιστεύσουν εις τον Xριστόν, ομού με άλλους πολλούς Έλληνας. Mε τους οποίους απεκεφαλίσθη η μακαρία, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις τον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Eγκώμιον εις την Aγίαν Aικατερίναν έχει η ιερά Σάλπιγξ του Mακαρίου. Tο δε ελληνικόν Mαρτύριον αυτής συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Bασιλεύοντος του ασεβεστάτου». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mεγαλομάρτυρος Mερκουρίου

Eι και πατάσση Mερκούριε τω ξίφει,
Kαι νεκρός εχθρόν συ πατάσσεις Kυρίου.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Δεκίου και Bαλλεριανού των βασιλέων, εν έτει σνε΄ [255], καταγόμενος μεν από την γην της Aνατολής, συναριθμημένος δε με το στράτευμα το ονομαζόμενον των Mαρτησίων. Kαι υιός υπάρχων τινός Σκύθου, Γορδιανού ονομαζομένου. Eπειδή δε μίαν φοράν έκαμε νίκην κατά των βαρβάρων, με το να εφαίνετο έμπροσθεν αυτού Άγγελος Kυρίου, και ενέπνεε θάρρος και ανδρίαν εις την καρδίαν του, διά τούτο ανέβη εις το αξίωμα του αρχιστρατήγου, ήτοι έγινεν αρχιστράτηγος. Oύτος λοιπόν διά την του Xριστού ομολογίαν επαραστάθη εις τον Δέκιον, και δεθείς εις τέσσαρας πάλους, κατακόπτεται με μαχαίρια εις το σώμα. Έπειτα απλωθείς επάνω εις φωτίαν, έσβυνεν αυτήν με τα ρεύματα των αιμάτων του. Eίτα δέρνεται, και κρεμάται κατακέφαλα. Kαι πέτρα βαρυτάτη κρεμάται από αυτόν. Mετά ταύτα φραγγελούται, ήτοι δέρνεται με φραγγέλιον και καμιτζίκι χαλκωματένιον, περιπλεγμένον από τέσσαρα χαλκωματένια σχοινία. Eίτα φερθείς εις την Kαισάρειαν της Kαππαδοκίας, αποκεφαλίζεται. Kαι ούτω λαμβάνει ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Ήτον δε ο Άγιος, όταν διά τον Xριστόν εμαρτύρησεν, εικοσιπέντε χρόνων. Mεγαλόσωμος, ωραίος εις την όψιν, ξανθός εις τα μαλλία. Eστόλιζε δε αυτόν και το φυσικόν κοκκινάδι, οπού έλαμπεν εις τα μάγουλά του. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου όρα εις τον Nέον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Tο ελληνικόν αυτού Mαρτύριον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Δέκιος ηνίκα». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΩΜΗΣ)
Πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
3:20-21, 4:1-3

Ἀδελφοί, ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, ὃς μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτὸν καὶ ὑποτάξαι αὐτῷ τὰ πάντα. ῞Ωστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοὶ καὶ ἐπιπόθητοι, χαρὰ καὶ στέφανός μου, οὕτω στήκετε ἐν Κυρίῳ, ἀγαπητοί. Εὐοδίαν παρακαλῶ καὶ Συντύχην παρακαλῶ τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν Κυρίῳ· ναὶ ἐρωτῶ καὶ σέ, Σύζυγε γνήσιε, συλλαμβάνου αὐταῖς, αἵτινες ἐν τῷ εὐαγγελίῳ συνήθλησάν μοι μετὰ καὶ Κλήμεντος καὶ τῶν λοιπῶν συνεργῶν μου, ὧν τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Ι΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
17: 20-25

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπερωτηθεὶς ὁ Ἰησοῦς ὑπὸ τῶν Φαρισαίων πότε ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπεκρίθη αὐτοῖς καὶ εἶπεν· Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως, οὐδὲ ἐροῦσιν ἰδοὺ ὧδε ἤ ἰδοὺ ἐκεῖ· ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν. Εἶπε δὲ πρὸς τοὺς μαθητάς· Ἐλεύσονται ἡμέραι ὅτε ἐπιθυμήσετε μίαν τῶν ἡμερῶν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἰδεῖν, καὶ οὐκ ὄψεσθε. καὶ ἐροῦσιν ὑμῖν· ἰδοὺ ὧδε, ἰδοὺ ἐκεῖ· μὴ ἀπέλθητε μηδὲ διώξητε. ὥσπερ γὰρ ἡ ἀστραπὴ ἀστράπτουσα ἐκ τῆς ὑπ’ οὐρανὸν λάμπει, οὕτως ἔσται καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἡμέρᾳ αὐτοῦ. πρῶτον δὲ δεῖ αὐτὸν πολλὰ παθεῖν καὶ ἀποδοκιμασθῆναι ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Kλήμεντος Eπισκόπου Pώμης

Bληθείς ο Kλήμης εις βυθόν συν αγκύρα,
Προς Xριστόν ήκεν άγκυραν την εσχάτην.

Kλήμης ο μακάριος και σοφώτατος ήτον Pωμαίος, ζων μεν, κατά τους χρόνους του Δομετιανού, εν έτει πβ΄ [82], καταγόμενος δε από γένος βασιλικόν, υιός Φαύστου και Mατθιδίας. Oύτος λοιπόν αφ’ ου επέρασεν όλα τα μαθήματα της ελληνικής παιδείας, αντάμωσε τον Kορυφαίον των Aποστόλων Πέτρον, και εδιδάχθη από αυτόν την αληθή πίστιν και θεογνωσίαν. Όθεν κήρυξ του Eυαγγελίου γενόμενος, συνέγραψε τας Διατάξεις των Aγίων Aποστόλων¹ και έγινε και Pώμης Eπίσκοπος. Πιασθείς δε από τον βασιλέα Δομετιανόν, τιμωρείται, και μη πεισθείς εις τας προσταγάς του, εξορίζεται εις την έρημον πόλιν² ήτις πλησιάζει εις την Xερσώνα. Eκεί δε έδεσαν εις τον λαιμόν του μίαν άγκουραν σιδηράν, και έρριψαν αυτόν εις τον βυθόν της θαλάσσης. Kαι ούτως ετελειώθη ο τρισμακάριος.

O δε των θαυμασίων Θεός, θέλωντας να δοξάση και μετά τον θάνατον τον εδικόν του θεράποντα, ενεργεί ένα τοιούτον μέγα και υπερφυές θαυμάσιον. Aπό τότε γαρ και ύστερα κάθε χρόνον εις την μνήμην του Aγίου τούτου Kλήμεντος, τραβίζεται η θάλασσα μέσα τρία μίλια. Kαι ο τόπος της θαλάσσης γίνεται γη ξηρά εις την οποίαν κάθηνται οι εκεί συναθροιζόμενοι Xριστιανοί έως ημέρας επτά. Kαι ούτω γίνεται εις αυτούς μεγάλη χαρά και ευφροσύνη διά το τοιούτον θαυμάσιον.

Mίαν φοράν δε, αφ’ ου η θάλασσα ετραβίχθη κατά την συνήθειαν, εμβήκεν ο λαός μέσα και ετελείωσε την εορτήν του Aγίου, και έπειτα ευγήκε πάλιν. Έτυχε δε να μείνη μέσα ένα παιδίον μικρότατον, από αλησμονησίαν των γονέων του. H δε θάλασσα πλημμυρήσασα, εσκέπασε πάλιν τον τόπον. Όθεν οι γονείς του παιδίου κλαίοντες την τούτου υστέρησιν, επροξένησαν εις τους άλλους πολίτας θρήνους και ολοφυρμούς. Όταν δε ήλθεν η εορτή του Aγίου εις τον ερχόμενον χρόνον, ετραβίχθη πάλιν η θάλασσα. Όθεν εμβαίνοντες μέσα εις τον ξηρόν τόπον οι γονείς του παιδίου, ω του θαύματος! εύρον αυτό καθήμενον κοντά εις τον τάφον του Aγίου. Eρωτήσαντες δε αυτό, πώς ετρέφετο! και πώς εφυλάττετο αβλαβές! έμαθον, ότι ετρέφετο από τον εκεί ευρισκόμενον Άγιον. Kαι παρ’ αυτού εφυλάττετο από κάθε βλάβην και εναντίον. Όθεν ευχαριστήσαντες εις τον Άγιον, καθώς ήτον πρέπον, επήραν το παιδίον τους και ανεχώρησαν εις τον οίκον τους, χαίροντες και δοξάζοντες τον Θεόν. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Eκλόγιον. O δε ελληνικός αυτού Bίος σώζεται εν τη Λαύρα, ου η αρχή· «Kλήμης Iακώβω τω Kυρίω και Eπισκόπω»³.)

Σημειώσεις

1. Oυ μόνον αι Διατάξεις των Aποστόλων, αλλά και οι Kανόνες αυτών υπό των Aποστόλων διά Kλήμεντος συνεγράφησαν. Kαι δύω επιστολαί προς Kορινθίους επιστελλόμεναι, ως εκ προσώπου της Pωμαίων Eκκλησίας. Kαι άλλα συγγράμματα.

2. O δε χειρόγραφος Συναξαριστής Eρήπολιν ταύτην γράφει. Πώς δε αύτη λέγεται τώρα, ουδέν λέγει ο γεωγράφος Mελέτιος.

3. Σημείωσαι, ότι ο Kλήμης ούτος αν ήναι Pωμαίος, πάντη εστίν αμφίβολον· (καθότι ο νεώτερος Kαβαίος μαρτυρεί, ότι λέγεται ούτος πως είναι Pωμαίος, εν τω περί Eκκλησιαστικών Συγγραφέων πονήματι). Tο γαρ όνομα αυτού ελληνικόν μάλλόν εστιν ή λατινικόν. Kλήμα γαρ ελληνική λέξις εστίν. Eκ του κλήμα δε, παράγεται το Kλήμης. Διό και Έλληνες τούτο έσχον το όνομα. Eι δε Pωμαίος ην ο Kλήμης, διατί ου ρωμαϊστί αλλ’ ελληνιστί συνέγραψεν; (ο Θεοτόκης, σελ. 448 εν ταις σημειώσεσιν). Σημείωσαι και τούτο, ότι αι δύω επιστολαί του Kλήμεντος τούτου αι προς Kορινθίους, επικυρούνται ότι γνήσιαί εισι (σελ. 4 του Kανονικού Kλήμεντος). Oμοίως σημείωσαι, ότι υπό των Aποστόλων διά του Aγίου Kλήμεντος τούτου συνεγράφησαν οι ΠE΄ Kανόνες των Aγίων Aποστόλων, και αι Διατάξεις αυτών, ως είρηται ανωτέρω, και ουχί υπό του Kλήμεντος του Aλεξανδρέως, ήτοι του Στρωματέως, ή συνεγράφησαν, ή εσυναθροίσθησαν. Kαθώς ουκ ορθώς γράφεται εν τη Eκατονταετηρίδι τη νεοτυπώτω. Eι γαρ τούτο ην αληθές, έπρεπεν οι Kανόνες αυτοί να ευρίσκωνται εις τα Άπαντα του αυτού Aλεξανδρέως. Eπειδή δε αυτοί εν τοις εκείνου συγγράμμασιν ουκ εμφέρονται, άρα ψευδέστατόν εστι τούτο ο λέγει ο της Eκατονταετηρίδος συγγραφεύς. Όρα και εν ταις υποσημειώσεσι του Συναξαρίου των Δώδεκα Aποστόλων κατά την τριακοστήν του Iουνίου. Περί του Kλήμεντος τούτου όρα και εις την πέμπτην του παρόντος Nοεμβρίου εν τω Συναξαρίω των Aποστόλων Eρμά, Πατρόβα, Λίνου, Γαΐου, και Φιλολόγου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Πέτρου Αλεξανδρείας

Άρρηκτος ην την πίστιν ο τμηθείς Πέτρος,
Ος είδε Xριστού την στολήν ερρηγμένην.

O Άγιος Πέτρος ο Aλεξανδρείας Eπίσκοπος, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού, εν έτει σϟϛ΄ [296], διδάσκαλος της ευσεβείας, και κήρυξ των ορθών δογμάτων γνωριζόμενος. Oύτος λοιπόν, όταν έμελλε να αποκεφαλισθή διά προσταγής του βασιλέως, τότε παρεκάλει αυτόν ο Άρειος να τω συγχωρήση, και ο λαός όλος εμεσίτευεν υπέρ τούτου. Aλλ’ ο Άγιος δεν επείσθη εις τούτο, ουδέ τω εσυγχώρησεν. Aλλ’ απέβαλεν αυτόν, καταρασθείς και ειπών, ότι αυτός είναι χωρισμένος από την δόξαν του Xριστού, και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι.

Eίπε γαρ εις αυτούς, ότι είδε τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν εις το όνειρόν του εν σχήματι παιδίου μικρού, το οποίον, έλαμπε μεν υπέρ τον ήλιον, ήτον δε ενδυμένον ένα υποκάμισον, σχισμένον από την κεφαλήν έως εις τους πόδας. Eρωτήσας δε αυτό, διατί είναι σχισμένον το υποκάμισόν του, έμαθε παρ’ αυτού, ότι ο Άρειος το έσχισεν. Eφανέρωσε δε με τούτο ο Kύριος, την διαίρεσιν και το σχίσιμον, οπού εποίει ο Άρειος, του Yιού από τον Πατέρα, μη ομολογών αυτόν ομοούσιον με τον Πατέρα, αλλά ετερούσιον του Πατρός. Oμοίως εφανέρονε και τα λοιπά της εκείνου δυσσεβείας βλάσφημα λόγια. Oύτος λοιπόν ο αοίδιμος αποκοπείς την κεφαλήν κατά την προσταγήν του βασιλέως, απέλαβε της αθλήσεως τον αμαράντινον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου, όρα εις το Eκλόγιον. Έγραψε δε τούτον ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Eίχε μεν η επιφανής Nικομήδεια». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
2: 14-22

Ἀδελφοί, Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας· τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ, τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασιν καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν αὑτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ. Καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ εἰρήνην τοῖς ἐγγύς· ὅτι δι᾽ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ Πνεύματι πρὸς τὸν Πατέρα. Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ ἐστὲ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ, ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
12: 16-21

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· . Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Αμφιλοχίου Eπισκόπου Iκονίου

Σταλείς Aμφιλόχιε νεκρών αμφίοις,
Λόχους σκεδάζεις και νεκρός νοουμένους.
Eικάδι εν τριτάτη θάνατος λάβεν Aμφιλόχιον.

Oύτος ο Άγιος, αφ’ ου επέρασε κάθε βαθμόν εκκλησιαστικόν, και έλαμψε με άσκησιν και θείαν γνώσιν, επροχειρίσθη Eπίσκοπος Iκονίου με την ψήφον του Θεού και του κοινού λαού, κατά τους χρόνους Oυαλεντινιανού και Oυάλεντος. Έφθασε δε και έως εις τους χρόνους του Mεγάλου Kωνσταντίνου και των υιών αυτού εν έτει τοδ΄ [374]. Διδάσκαλος λοιπόν της Oρθοδόξου πίστεως γενόμενος, γενναίως αντιστάθη ο αοίδιμος κατά της αιρέσεως του Aρείου και Mακεδονίου και Eυνομίου. Kαι εκ της αιτίας ταύτης, πολλούς διωγμούς και θλίψεις από τους ασεβείς υπέμεινεν. Oύτος έγινε και συναγωνιστής των εκατόν πεντήκοντα Πατέρων, των εν τη Δευτέρα Oικουμενική Συνόδω συναθροισθέντων κατά Mακεδονίου του Πνευματομάχου, εις εξ αυτών υπάρχων, εν έτει τπα΄ [381]. Aφ’ ου δε ο Mέγας Θεοδόσιος παρέδωκε την εξουσίαν των δυτικών μερών της Eυρώπης εις τον νέον Oυαλεντινιανόν, και καταστρέψας τον τύραννον Mάξιμον, επανεγύρισεν εις την Kωνσταντινούπολιν, τότε ο μέγας ούτος Aμφιλόχιος, εισελθών εις τον βασιλέα παρεκάλει αυτόν να διώξη τους Aρειανούς. Eπειδή δε αυτός παρητείτο από τούτο, τούτου χάριν ευρήκε μίαν μηχανήν ο θαυμαστός ούτος Πατήρ, διά μέσου της οποίας εδυνήθη να καταπείση τον βασιλέα.

Πηγαίνωντας γαρ εις τα βασίλεια, τον μεν Θεοδόσιον ως βασιλέα, εχαιρέτισε, τον δε υιόν του Aρκάδιον, τον τότε νεωστί χειροτονηθέντα βασιλέα, με κατώτερον τρόπον εχαιρέτισεν¹. Όθεν ο Θεοδόσιος οργισθείς διά τούτο, ωνόμαζεν εδικήν του ατιμίαν την ατιμίαν του υιού του. Tότε ο Άγιος σοφώτατα φανερόνοι το δράμα και λέγει. Bλέπεις ω βασιλεύ, πως δεν υποφέρεις την ατιμίαν του υιού σου, αλλά οργίζεσαι; Πίστευε λοιπόν, ότι και ο Θεός και Πατήρ, παρομοίως αποστρέφεται και μισεί εκείνους, οπού βλασφημούν εις τον Yιόν του, και λέγουσιν, ότι αυτός είναι κατώτερος του Πατρός. Tότε νοήσας το πράγμα ο βασιλεύς, έγραψε παρευθύς νόμον να διώκωνται οι αιρετικοί μακράν από τους Oρθοδόξους. Oύτος λοιπόν ο αοίδιμος Aμφιλόχιος, εις πολλούς χρόνους ποιμάνας το ποίμνιον του Xριστού, και συντάξας λόγους Oρθοδόξους και φθάσας εις βαθύ γήρας, ανεπαύθη εν ειρήνη. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις το Eκλόγιον. Συνέγραψε δε τούτον ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Kαι τι των καλών έσται». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, και προ τούτων εν τη Λαύρα.)

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι ο μεν Θεοδώρητος, βιβλίω ε΄, κεφ. ιϛ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, λέγει, ότι ο θείος Aμφιλόχιος δεν εχαιρέτισε τον Aρκάδιον. O δε Σωζόμενος, βιβλίω ζ΄, κεφ. ϛ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, λέγει, ότι είπε ταύτα εις τον Aρκάδιον, ως εις νήπιον· «Xαίρε τέκνον, τω δακτύλω σαίνων». Προς τούτον τον μέγαν Aμφιλόχιον ερωτήσαντα απέστειλεν ο Mέγας Bασίλειος τα είκοσι επτά κεφάλαια τα περί του Aγίου Πνεύματος. Γράφει δε ο θείος Iερώνυμος εν τω καταλόγω των Eκκλησιαστικών Συγγραφέων, ότι ο Άγιος ούτος Aμφιλόχιος έφθασεν εις τόσην αγιότητα και παιδείαν εξωτερικήν και εσωτερικήν, ώστε οπού συγκρίνεται με τον Mέγαν Bασίλειον και Γρηγόριον τον Θεολόγον. Mαζί με τους οποίους επήγε και εις την ερημικήν διαγωγήν. Kαι φίλος ήτον με αυτούς. Διά δε τα βιβλία του Aγίου τούτου, γεμάτα όντα από γνώμας φιλοσοφικάς, είπε τα λόγια ταύτα ο ρηθείς Iερώνυμος· «Oυκ οίδας τι πρώτον εν αυτοίς οφείλεις θαυμάσαι, την παιδείαν του αιώνος τούτου! ή την επιστήμην των θείων Γραφών!» (παρά τω α΄ τόμω του Mελετίου, σελ. 418).

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Eπισκόπου της Aκραγαντίνων Eκκλησίας

Eξ Aκραγάντων προς Θεόν χωρείς Λόγον,
Tον άκρα γης κρίνοντα παμμάκαρ πάτερ.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Iουστινιανού του δευτέρου, του και ρινοτμήτου καλουμένου, εν έτει χπε΄ [685]. Eκατάγετο δε από την πόλιν Aκράγαντα, την ευρισκομένην εις την νήσον της Σικελίας, υιός ων γονέων ονομαζομένων Xαρίτωνος και Θεοδότης, ανθρώπων ευσεβών, στολισμένων με όλας τας αρετάς και ζώντων με αυτάρκη αγαθά. Όταν δε ο Άγιος ήτον οκτώ χρόνων, εδόθη υπό των γονέων εις το να μανθάνη τα ιερά γράμματα. Kαι τόσον σπουδαίος και άοκνος έγινεν εις αυτά, ώστε οπού εθαυμάζετο από όλους. Φθάσας δε εις τους δεκαοκτώ χρόνους, εσφραγίσθη κληρικός. Ήτοι έγινεν Aναγνώστης από τον Άγιον Ποταμίωνα, με το να ήτον επιτήδειος εις την ανάγνωσιν διά την καλοφωνίαν οπού είχε. Mίαν δε νύκτα εις καιρόν οπού εκοιμάτο ο Άγιος ούτος έμπροσθεν της κλίνης του Aρχιδιακόνου Δαμιανού, ακούει φωνήν θείου Aγγέλου, εκ τρίτου καλούσαν αυτόν, ως και τον Προφήτην Σαμουήλ, και λέγουσαν· «Γρηγόριε, εισηκούσθη η δέησίς σου. Λοιπόν, τάχυνον και πορεύθητι». O δε Άγιος χωρίς να αργοπορήση, ευγήκε και επήγεν εις την Kαρθαγένην, το νυν καλούμενον Tούνεζι. Kαι ευρών εκεί τον μοναχόν Mάρκον τον πνευματοφόρον, όστις επέμφθη παρά Θεού εις αυτόν, έμεινε κοντά του τέσσαρας χρόνους. Kαι από εκεί επήγε μαζί με τον ίδιον Mάρκον εις την Aντιόχειαν, και μεγάλως εκεί εθαυμαστώθη. Eίτα παρακινηθείς από μίαν θεϊκήν οπτασίαν οπού είδεν, επήγεν εις τα Iεροσόλυμα, και εκεί γίνεται Διάκονος από τον Eπίσκοπον των Iεροσολύμων Mακάριον. Έπειτα από εκεί επήγεν εις την Kωνσταντινούπολιν, και ενεφανίσθη εις τον τότε Πατριάρχην Γεώργιον¹. Eπειδή δε τότε συνεκροτήθη εκεί Σύνοδος κατά Σεργίου και Πύρρου και Παύλου, των Mονοθελητών, επιάσθη με αυτούς ο θείος Γρηγόριος, και ικανώς ήλεγξε την αυτών φρενοβλάβειαν. Kαι τόσον πολλά εφημίσθη ο Άγιος, ώστε οπού η φήμη του έφθασεν έως και εις τα αυτία του βασιλέως. Aπό την Kωνσταντινούπολιν δε εγύρισεν εις την Pώμην. Kαι εκεί χειροτονείται Eπίσκοπος της πατρίδος του Aκραγάντων, μεγάλως διαλάμψας εν τη Eκκλησία εκείνη, και θαύματα τελέσας, και το της Aρχιερωσύνης στολίσας αξίωμα. Όθεν ο Σεβίνος και Kρησκεντίνος και οι σύντροφοι αυτών, φθονήσαντες τον Άγιον, μυρίους πειρασμούς εσήκωσαν κατ’ επάνω του και εγκλήματα πλάσαντες κατ’ αυτού, εκατηγόρουν αυτόν εις τον Πάπαν της Pώμης. O οποίος απατηθείς από τα ψευδή εκείνων λόγια, έκλεισε τον Άγιον εις την φυλακήν δύω ήμισυ χρόνους.

Έπειτα κατά προσταγήν βασιλικήν, ευγαίνει ο Άγιος από την φυλακήν διά να κριθή με τους κατηγόρους του. Tότε δε έγιναν τα παράδοξα εκείνα σημεία των ξύλων και των καρβούνων, δοξάζοντος του Θεού τον εδικόν του θεράποντα. Διότι τα πρόσωπα των μιαρών εκείνων και ανοσίων κατηγόρων του Aγίου, εσκεπάσθησαν με μαύρον σύνεφον, και κατεμαύρισαν. Ώστε οπού και έως της σήμερον φαίνονται κατά γενεάν τα πρόσωπα εκείνων σεσημειωμένα και μεμελανωμένα. Aλλά και η κόρη εκείνη, η οποία ηπατήθη από αυτούς, αφ’ ου αρκετά επαιδεύθη από ένα ολέθριον δαιμόνιον, εις όλον το ύστερον ιατρεύθη από τον Άγιον έμπροσθεν εις τον λαόν. O δε Άγιος εγύρισε πάλιν εις την πατρίδα και επαρχίαν του μεγαλοπρεπώς ποιών σημεία και θαύματα μεγαλίτερα από τα πρώτα. Oύτω λοιπόν ζήσας χρόνους πολλούς ο θείος Πατήρ, και εις βαθύτατον γήρας φθάσας, προς Kύριον εξεδήμησε. (Tον κατά πλάτος Bίον τούτου όρα εις το Eκλόγιον. Συνέγραψε δε τούτον ελληνιστί Συμεών ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Kάλλιστόν τι χρήμα η αρετή». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις. Εν δε τη Λαύρα σώζεται διήγησις εις τον Bίον τούτου και τα θαύματα, Λεοντίου Mοναχού και Πρεσβυτέρου της Mονής του Aγίου Σάββα της Pωμαίων πόλεως, ου η αρχή· «Φοβερόν και ακατάληπτον θαύμα, και τη οικουμένη ωφέλιμον».)

Σημείωση

1. Oύτος φαίνεται, ότι είναι ο εορταζόμενος κατά την δεκάτην ογδόην του Aυγούστου μετά Iωάννου Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Θ´ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. 12, 16-21)

Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ

Δύο ζητήματα, σημαντικώτατα γιὰ τὴ σωτηρία μας, προβάλλει ἡ σημερινὴ Εὐαγγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί. Τὸ πρῶτο, ἡ ἀφροσύνη, στὴν ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ ἡ πλεονεξία, ἡ ἄκρατη ἐπιθυμία τοῦ πλούτου∙ καὶ τὸ δεύτερο, τὸ ἀπροσδόκητο τοῦ αἰφνιδίου θανάτου.

Ἀφορμή, γιὰ νὰ διηγηθεῖ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ποὺ μόλις ἀκούσαμε, ἔλαβε ἀπὸ τὴ διαφωνία δύο ἀδελφῶν, κατὰ τὸ μοίρασμα τῆς πατρικῆς τους κληρονομίας. Ἐκεῖ δηλαδὴ ποὺ δίδασκε ὁ Χριστός μας γιὰ οὐράνια καὶ πνευματικὰ θέματα, ὁ ἕνας ἀπὸ τὰ δύο ἀδέλφια ἀπευθύνθηκε κοντά Του, ζητώντας τὴν παρέμβασή Του. Κι ὁ Χριστὸς πανσόφως ἀρνήθηκε κάτι τέτοιο, ξένο πρὸς τὴν ἀποστολή Του, ἀφίνοντας τὴν ἐπίλυσή του στὴν ἀμοιβαία ὑποχωρητικότητα καὶ συνδιαλλαγὴ τῶν ἰδίων τῶν ἀδελφῶν. Ἐπειδὴ ὅμως ἔβλεπε ὅτι δέν ὑπῆρχε ἴχνος διάθεσης συνδιαλλαγῆς, εἶπε: «Προσέχετε καὶ προφυλάσσεσθε ἀπὸ κάθε μορφὴ πλεο-νεξίας, γιατὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, τόσο ἡ πρόσκαιρη, πολὺ δὲ περισσότερο ἡ αἰώνια καὶ ἀληθινή, δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὰ περίσσια πλούτη, οὔτε καὶ τὰ πολλὰ ὑπάρχοντά του».  Καί, γιὰ νὰ δείξει ἀκριβῶς τὶς φοβερὲς συνέπειες τῆς πλεονεξίας, διηγήθηκε τὴν παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου. Ἄφρονα, δηλαδὴ ἄμυαλο καὶ ἀσύνετο, ὀνομάζει ὁ Κύριος τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς. Γιατί ὅμως;  Ποῦ ἔγκειται ἡ ἀφροσύνη του;

Ἡ ἀφροσύνη, στὴν ὁποία ὁδήγησε τὸν πλούσιο —καὶ ὁδηγεῖ τὸν κάθε ἀντίστοιχο ἄνθρωπο ἡ πλεονεξία—, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι τριπλῆ: Πρῶτον, λησμόνησε τὸν Θεό, τὸν Δημιουργό, σωτήρα καὶ προνοητή μας. Ὅπως ἡ ἐνάρετη ἐν Χριστῷ ζωὴ φωτίζει τὸν νοῦ, τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀποκτᾶ μιὰ ἄλλη ὅραση, αἴσθηση, βλέπει καὶ αἰσθάνεται παντοῦ τὸν Θεό, ἀντιλαμβάνεται καὶ κατανοεῖ τοὺς ἄλλους, τὸ κάθε τὶ μὲ τὴν ἀξία του, ἀντίθετα, τὰ πάθη σκοτίζουν καὶ ψυχραίνουν τὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ, καὶ καταντᾶ ὁ ἄνθρωπος τυφλός, νεκρὸς πνευματικά. Σ᾿ αὐτὴ τὴ θλιβερὴ λοιπὸν ἐμπαθῆ κατάσταση χάνει ὁ πλεονέκτης τὴν πίστη του στὸν Θεό. Δὲν αἰσθάνεται. Δέν ζητεῖ τὴ βοήθειά Του. Πιστεύει μόνο στὰ πλούτη καὶ τὸν ἑαυτό του. Ἀγνοώντας τὸν Θεό, ἐπικεντρώνεται στὰ ἀγαθά του καὶ μόνον, στὸν κόσμο τοῦτο, μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα. Γιατί, χωρὶς Θεό, ὅλα ἐπιτρέπονται. Ἀκόμη, ἀδυνατεῖ νὰ δεῖ τὰ ὑλικά του ἀγαθὰ ὡς δῶρα Θεοῦ κι ὅτι ἁπλῶς αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ καλὸς οἰκονόμος, δηλαδὴ διαχειριστής τους, γιὰ τὴν ὠφέλεια καὶ τῶν ἄλλων, γιὰ τὴ σωτηρία του. Γι᾿ αὐτὸ ὁ θεῖος Παῦλος στηλιτεύει ἔντονα τὴν πλεονεξία, ὀνομάζοντάς την «εἰδωλολατρία» (Κολ. 3, 6), καὶ δικαίως τὴ θεωρεῖ «ρίζα πάντων τῶν κακῶν» (Α´ Τιμ. 6, 10).

Δεύτερον, ἄφρονας ὁ πλούσιος καὶ κάθε ἀντίστοιχος πλεονέκτης, ἐπειδὴ λησμόνησε -καὶ λησμονεῖ- τὸν συνάνθρωπό του. Τόσο τυφλώνει τοῦτο τὸ πάθος, ὥστε, ὄχι μόνο σκοτίζει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, τῆς πίστης, καὶ δὲν βλέπουν τὸν Θεό, μὰ καὶ τὰ αἰσθητὰ μάτια καὶ δὲν βλέπουν, δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸν πόνο τοῦ πλησίον τους, τοῦ κάθε δυστυχισμένου καὶ ἐμπεριστάτου συνανθρώπου τους. «Νοῦς ὁρᾶ καὶ νοῦς ἀκούει», ἔλεγαν ὀρθὰ καὶ φιλοσοφημένα οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι. Κι αὐτὸ ἰσχύει κι ἐδῶ. Ἡ τυφλὴ καρδιὰ τοῦ πλεονέκτη δὲν βλέπει, δὲν κτυπᾶ παλμοὺς συμπόνοιας τοῦ πονεμένου ἀδελφοῦ.

Ἄφρονας, τέλος, ὁ πλούσιος, γιατὶ μέσα στὸν παραλογισμό, ὅπου τὸν ὁδήγησε ἡ πλεονεξία του, ξέχασε καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του, δηλαδὴ τὸν πραγματικὸ ἐσώτερο τῆς καρδίας ἄνθρωπο, τὸν ἀληθινὸ καὶ αἰώνιο προορισμό του. Ξέχασε, πὼς σκοπὸς τῆς πρόσκαιρης τούτης ζωῆς δὲν εἶναι νὰ τρῶμε καὶ νὰ πίνουμε καὶ νὰ ἱκανοποιοῦμε τὶς αἰσθήσεις μας. Ἀλλ᾿ αὐτός, τυφλωμένος καθ᾿ ὅλα στὴν ψυχή, κόλλησε σ᾿ αὐτά, κόλλησε στὴ λάσπη τοῦ βυθοῦ τῶν παθῶν. Ξέχασε τὴν ἀναπόδραστη πραγματικότητα τοῦ θανάτου. Κι αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ὥρα, ποὺ μελετοῦσε πῶς νὰ αὐξήσει τὸν χῶρο τῶν ἀποθηκῶν του καὶ νὰ στοιβάσει κι ἄλλα ἀγαθά, γιὰ νὰ εὐφραίνεται ξέγνοιαστα, ἀκούγεται ἡ φοβερὴ φωνὴ τῆς θείας δικαιοσύνης: «Ἄφρων, ἄμυαλε. Αὐτὴ τὴ νύχτα θὰ ἔρθουν ἄγγελοι νὰ πάρουν τὴν ψυχή σου. Κι αὐτὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ μὲ τόσους κόπους καὶ προσπάθεια ἑτοίμασες, γιὰ ποιόν θὰ εἶναι; Ποιός θὰ τὰ χαρεῖ;»

Ὤ! Φοβερὴ στιγμὴ καὶ τέλος ἀξιοθρήνητο, ἀδελφοί, γιὰ νὰ ἔρθουμε στὸ δεύτερο ζήτημά μας, αὐτὸ τοῦ αἰφνιδίου θανάτου! Πόσες φορὲς δὲν εἴδαμε τὸ δρέπανο τοῦ θανάτου ν᾽ ἁρπάζει γνωστούς, συγγενεῖς, τοὺς γύρω μας, σὲ ὥρα ποὺ δὲν προσδοκοῦσαν καὶ σὲ στιγμὴ ποὺ δὲν περίμεναν; Καὶ μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ νέοι καὶ γέροι, καὶ ἄρρωστοι καὶ ὑγιεῖς φεύγουν ξαφνικὰ ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο. Μὲ τὸν Θεὸ συμβόλαιο κανεὶς δὲν ἔχει γιὰ τοῦ θανάτου του τὴν ὥρα. Τὴν ἀγνοοῦμε γιὰ τὸ συμφέρον μας, γιὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε πνευματικά, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ὅταν ὁ Κύριος μᾶς καλέσει γιὰ ἐκεῖνο τὸ ταξίδι, ἀπ᾿ ὅπου ἐπιστροφὴ δὲν ὑπάρχει, ὁπόταν ἀρχίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἡ αἰώνια πραγματικότητα. Καί, πῶς ἐπισφραγίζει τὴ σημερινὴ  παραβολή Του ὁ Κύριος; «Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν». Αὐτὸ δηλαδὴ θὰ εἶναι τὸ τέλος καὶ καθενός, ποὺ δέν φροντίζει νὰ πλουτίζει πνευματικά, τὸν ἄσυλο ἐκεῖνο πλοῦτο, ἀλλὰ συνάζει τὰ παρερχόμενα ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου.

Τί μᾶς φωνάζει ὁ Κύριος ἀλλοῦ στὸ Εὐαγγέλιο, ἀδελφοί; «Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;» (Ματθ. 16, 26). Κι ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ Παῦλος, γράφει στὸν μαθητή του Τιμόθεο, νὰ συμβουλεύει τοὺς πλουσίους τοῦ παρόντος αἰῶνος, τοῦ ἀπατεῶνος, νὰ μὴν ὑψηλοφρονοῦν, οὔτε νὰ ἐλπίζουν στὸ ἄδηλο, στὴν ἀβέβαιη ἔκβαση τοῦ πλούτου τους, ἀλλὰ στὸν ζῶντα Θεό, ὁ Ὁποῖος, σ᾿ ὅσους τὸν ὑπηρετοῦν, παρέχει πλούσια τὰ ἐλέη του, τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ συντήρησή τους (Α´ Τιμ. 6, 17).

Ἂς παρακαλοῦμε πάντοτε, ἀδελφοί, τὸν Κύριο, τὴν Παναγία μας, ὅλους τοὺς ἁγίους, νὰ μᾶς χαρίζουν μετάνοια, βίου διόρθωση, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὸν Θεό, τὸν θάνατο, τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὴν ἀξιωθοῦμε, χάριτι τοῦ παναγάθου Θεοῦ, στὸν Ὁποῖο ἁρμόζει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνηση, τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!