Μνήμη των Aγίων Μαρτύρων Σαρβήλου και Βεβαίας της αδελφής αυτού, των εν Eδέσση μαρτυρησάντων

Λιπών Σάρβηλος τας μυσαράς θυσίας,
Χριστώ προσήχθη συν αδελφή θυσία.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του Τραϊανού βασιλέως εν έτει ρι΄ [110], καταγόμενοι από την πόλιν Έδεσσαν. O δε Άγιος Σάρβηλος ήτον ιερεύς των ειδώλων, και υπηρέτης των μυσαρών θυσιών των δαιμόνων. Ήτον δε ο Σάρβηλος ούτος, πολλά ωραίος και ένδοξος, ο οποίος εφόρει πολυτελή και λαμπρά φορέματα, είχε δε και κίδαριν, ήτοι μίτραν χρυσήν εις την κεφαλήν του, και ενομίζετο κοντά εις τους εκεί Έλληνας, ωσάν άλλος μικρός βασιλεύς, και ετιμάτο ως άλλος θεός, διότι αυτός ήτον οπού επρόσταζε να προσκυνούν και να θυσιάζουν εις τα είδωλα. Ούτος λοιπόν πολλάκις ελέγχθη και εκατηχήθη από τον Άγιον Βαρσίμαιον τον Eπίσκοπον της Εδέσσης, αλλά δεν επίστρεψεν από την πλάνην. Μίαν φοράν δε, όταν εγίνετο εορτή εις τους δαίμονας, και ο Σάρβηλος ήτον επιστάτης επάνω εις τας δαιμονικάς θυσίας, τότε βλέπων αυτόν ο Άγιος Βαρσίμαιος, ήλεγξε πάλιν αυτόν και εκατηγόρησε, πως γίνεται εις πολλούς αίτιος απωλείας. Aκούσας δε ο Σάρβηλος, εκατανύχθη από την του Xριστού χάριν, και πεισθείς εις τα λόγια του Eπισκόπου, επίστευσεν εις τον Χριστόν ομού με την αδελφήν του Βεβαίαν. Όθεν εβαπτίσθησαν και οι δύω από τον ίδιον Eπίσκοπον, από τον οποίον εκατηχήθη και δεύτερον ο Σάρβηλος. Όθεν πωλήσας όλα τα υπάρχοντά του, εμοίρασεν αυτά εις τους πτωχούς, και πτωχός γενόμενος, επήγε και εκάθητο κοντά εις τον Άγιον Βαρσίμαιον.

Τούτο δε μαθών Λυσίας ο ηγεμών, φέρνει έμπροσθέν του τον Σάρβηλον, και εξετάσας αυτόν και ευρών ομολογούντα τον Xριστόν, προστάζει και τον δέρνουν με ραβδία. Eπειδή δε ο Μάρτυς πολλά εκατηγόρει αυτόν και τα είδωλά του, ομού και τον βασιλέα οπού έκαμεν αυτόν άρχοντα, διά τούτο κυριευθείς ο άρχων από θυμόν υπερβολικόν, επρόσταξε και έδειραν τον Άγιον με νεύρα βοών, όχι μίαν φοράν, αλλά επτά φοραίς, και με χειράγρας σιδηράς τον εξέσχισαν, και με λαμπάδας αναμμένας τον έκαυσαν. O δε Μάρτυς ταύτα πάσχων, απέβλεπεν εις μόνον τον Θεόν και επροσηύχετο, διό και ο Θεός ελάφρυνε τους πόνους του. Βλέπωντας δε ο Λυσίας την γενναιότητα και υπομονήν του Aγίου, επρόσταξε και έμπηξαν καρφία εις την κεφαλήν του, και έπειτα έβαλον αυτόν εις ένα μηχανικόν όργανον, και τον επριόνισαν. Eπειδή δε εφυλάχθη ο Άγιος αβλαβής τη του Xριστού χάριτι, διά τούτο εξέπληξεν άπαντας.

Ταύτα βλέπουσα η αδελφή του Aγίου, Βεβαία ονόματι, μόνη από λόγου της επήγε και επαρρησιάσθη εις τον ηγεμόνα, ονομάζουσα τον εαυτόν της Χριστιανήν. O δε ηγεμών, αφ’ ου έδειρεν αυτήν αρκετά, την έβαλεν εις φυλακήν. Tον δε αδελφόν της Σάρβηλον επρόσταξε και τον έδειραν με ξυλίνας σπάθας, είτα εξέσχισαν το πρόσωπόν του. Μετά ταύτα έδεσαν οπίσω τας χείρας του, και τον έδειραν εις την κοιλίαν. Έπειτα εκρέμασαν αυτόν από το ένα χέρι, και με φωτίαν έκαυσαν διάφορα μέρη του σώματός του, ύστερον έγδαραν το δέρμα του. Βλέπωντας δε ο ηγεμών, ότι ακόμη αναπνέει, επρόσταξε και έκοψαν και των δύω αδελφών τας κεφαλάς, και έτζι έλαβον και οι δύω του μαρτυρίου τους στεφάνους. Τα δε τίμια αυτών λείψανα επήραν κρυφίως μερικοί Χριστιανοί, και ενταφίασαν αυτά εντίμως, δοξάζοντες και ευλογούντες τον Θεόν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Φέρεται εις γνώσιν των ευσεβών Χριστιανών ότι το Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2025 και ώρα 5:15 μ.μ., θα τελεστεί η ακολουθία του Εσπερινού στο Αρχοντικό-Παρεκκλήσιο του οσίου Ιακώβου του με συγχωρείτε στο Ακάκι (πλησίον του κυκλικού κόμβου Ακακίου – Μενοίκου), χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου. Την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025 και ώρα 7:00 π.μ., στο Αρχοντικό-Παρεκκλήσιο θα τελεστεί η Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2025 και ώρα 7:30 μ.μ., στο Αρχοντικό-Παρεκκλήσιο, θα τελεστεί Αγρυπνία προς τιμή των Τριών Ιεραρχών και Οικουμενικών Διδασκάλων Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Της ιεράς αγρυπνίας θα προεξάρχει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος.

Κατά την διάρκεια της ιεράς αγρυπνίας θα εκτίθενται για προσκύνηση τεμάχια ιερών λειψάνων των Τριών Ιεραρχών.

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου, στον Ιερό Ναό Παναγίας Σκουριώτισσας, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Σάββατο 1η Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
• Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Ἄρακος στὰ Λαγουδερὰ βρίσκεται στὴν εὐχάριστη θέση νὰ ἀνακοινώσει στοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανοὺς ὅτι, μὲ τὴν ἔγκριση τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας, Μόρφου κ. Νεοφύτου, καὶ ἐνέργειες τῶν ὁμόρων Κοινοτήτων Λαγουδερῶν καὶ Σαραντίου, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος ἔδωσε τὴν πατρική του εὐλογία, ὥστε μία παλαιὰ φορητὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, ποὺ φυλάσσεται σήμερα στὸ Μουσεῖο Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ´ στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου, Λευκωσία, νὰ μεταφερθεῖ στὸ καθολικὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς.

Ἡ ἐν λόγῳ εἰκόνα ἀπεικονίζει τὴν Παναγία Βρεφοκρατοῦσα -Ὁδηγήτρια ἱσταμένη καὶ χρονολογεῖται στὸν 16ο αἰώνα. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονή μας καὶ πρὶν ἀπὸ χρόνια μεταφέρθηκε γιὰ ἀσφάλεια μαζὶ μὲ ἄλλες εἰκόνες μας στὸ ὡς ἄνω Μουσεῖο Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ´, ὅπου καὶ παραμένουν μέχρι σήμερα.

Ἡ εἰκόνα αὐτὴ τῆς Παναγίας θὰ ἀφιχθεῖ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἄρακος τὸ Σάββατο, 1η Φεβρουαρίου 2025, στὶς 4.30 μ.μ. Μετὰ τὴν τελετὴ ὑποδοχῆς της, θὰ τελεσθεῖ ὁ Ἑσπερινὸς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου. Τὴν ἑπομένη, στὴν παρουσία τῆς εἰκόνας, θὰ τελεσθοῦν ὁ Ὄρθρος καὶ ἡ Θεία Λειτουργία (7-10 π.μ.). Ἡ εἰκόνα θὰ παραμείνει γιὰ προσκύνηση ἀπὸ τοὺς πιστοὺς στὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς μας μέχρι τὶς 3 μ.μ., ὁπόταν θὰ μεταφερθεῖ πίσω στὸ Μουσεῖο Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ´. Τὸν Μητροπολίτη Μόρφου θὰ ἐκπροσωπήσει στὸν Ὄρθρο καὶ τὴ Θεία Λειτουργία ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως Μόρφου, ἀρχιμ. Φώτιος Ἰωακείμ.

Ὅσοι πιστοὶ ἐνδιαφέρονται νὰ κάνουν τὴν ἑορτὴ καὶ νὰ μνημονευθοῦν τὰ ὀνόματά τους στὶς ἀνωτέρω ἀκολουθίες, μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τὸν ἱερομόναχο Δοσίθεο στὸ τηλ. 99332049, ἢ μὲ τὸν Οἰκονόμο π. Χριστόδουλο Ἐρημάκη στὸ τηλ. 99557369.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας τοῦ Ἄρακος, 28.01.2025.

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, στον Ιερό Ναό Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου στην κοινότητα Αγίου Θεοδώρο Σολέας, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής.
• Σάββατο 8 Φεβρουαρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Φέρεται εις γνώσιν του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας ότι, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025, θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας στο Πλατύ Αγλαντζιάς το ετήσιο μνημόσυνο του διδασκάλου του γένους ημών Λουκή Ακρίτα (ο οποίος κατάγεται από την κατεχόμενη κωμόπολη της Μόρφου) και των τεθνεώτων Δημάρχων και Δημοτικών Συμβούλων της Μόρφου. Του μνημοσύνου θα προΐσταται ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ιωακείμ.

Οι Ακολουθίες του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας θα αρχίσουν στις 6:30 π.μ.

Διαβάστε: Η Μόρφου και ο Λουκής Ακρίτας. Πενήντα εννέα χρόνια από τον θάνατο του πανελλήνιου δημοσιογράφου, λογοτέχνη και πολιτικού

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του Θαυματουργού, στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους στην Δένεια, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Καλογήρου.
• Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
• Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Παράκλησις και Χαιρετισμοί προς τον Άγιο Χαράλαμπο.

• Τρίτη 31 Δεκεμβρίου, 8:00 μ.μ. – Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής της Περιτομής του Κυρίου και του εν Αγίοις Πατρός ημών Βασιλείου του Μεγάλου.
• Δευτέρα 20 Ιανουαρίου, 8:00 μ.μ. – Παρεκκλήσιο Οσίων Νικηφόρου του Λεπρού και Ευμενίου του Νέου στην Περιστερώνα: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού και του Αγίου Μάρτυρος Νεοφύτου.
• Τετάρτη 29 Ιανουαρίου, 8:00 μ.μ. – Αρχοντικό-Παρεκκλήσιο Αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία στο Ακάκι: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
• Ιερό Ησυχαστήριο Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ παρά την Σκουριώτισσα: Η Θεία Λειτουργία τελείται καθημερινά (Κυριακή βράδυ με Πέμπτη βράδυ) στις 12:00 τα μεσάνυχτα. Σημείωση: Το βράδυ της Παρασκευής και το βράδυ του Σαββάτου ΔΕΝ τελείται αγρυπνία αφού η Θεία Λειτουργία τελείται το πρωΐ του Σαββάτου και της Κυριακής αντίστοιχα.
  
• Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Πιτυδιώτου παρά τον Άγιο Επιφάνιο Σολέας: Ησυχαστική αγρυπνία στις
  • 8 προς 9 Ιανουαρίου (Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, Ευστρατίου οσίου του Θαυματουργού)
  • 15 προς 16 Ιανουαρίου (Η Προσκύνησις της τιμίας αλύσεως του Αποστόλου Πέτρου)
  • 23 προς 24 Ιανουαρίου (Θεοσημεία Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου)
  • 28 προς 29 Ιανουαρίου (Ανακομιδή λειψάνων Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου)

Η Ησυχαστική αγρυπνία τελείται ως εξής:

• • 8:30 μ.μ. – 9:00 μ.μ.: Μικρό Απόδειπνο – Χαιρετισμοί.
  • 9:00 μ.μ. – 11:00 μ.μ.: Μόνος ο καθένας προσεύχεται σιωπηλά και νοερά με την ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και το Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
  • 11:00 μ.μ. – ~12:00 π.μ. (μεσάνυχτα): Διαβαστός όρθρος της ακολουθίας της ημέρας και μετά την Δοξολογία η ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Κατα την διάρκεια αυτή οι ιερείς θα μνημονεύουν στην Αγία Πρόθεση ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων Ορθοδόξων αδελφών μας.
  • ~12:00 π.μ. (μεσάνυχτα): «Ευλογημένη η Βασιλεία…». Έναρξη Θείας Λειτουργίας.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΛΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Ἐπιστολῆς Ἰακώβου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 1-10

Ἀδελφοί, μὴ πολλοὶ διδάσκαλοι γίνεσθε, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρῖμα ληψόμεθα· πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες. Εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλον τὸ σῶμα. Ἴδε τῶν ἵππων τοὺς χαλινοὺς εἰς τὰ στόματα βάλλομεν πρὸς τὸ πείθεσθαι αὐτοὺς ἡμῖν, καὶ ὅλον τὸ σῶμα αὐτῶν μετάγομεν. ᾽Ιδοὺ καὶ τὰ πλοῖα, τηλικαῦτα ὄντα καὶ ὑπὸ σκληρῶν ἀνέμων ἐλαυνόμενα, μετάγεται ὑπὸ ἐλαχίστου πηδαλίου ὅπου ἂν ἡ ὁρμὴ τοῦ εὐθύνοντος βούληται. Οὕτω καὶ ἡ γλῶσσα μικρὸν μέλος ἐστὶ καὶ μεγαλαυχεῖ. ἰδοὺ ὀλίγον πῦρ ἡλίκην ὕλην ἀνάπτει! Καὶ ἡ γλῶσσα πῦρ, ὁ κόσμος τῆς ἀδικίας. Οὕτως ἡ γλῶσσα καθίσταται ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν ἡ σπιλοῦσα ὅλον τὸ σῶμα καὶ φλογίζουσα τὸν τροχὸν τῆς γενέσεως καὶ φλογιζομένη ὑπὸ τῆς γεέννης. Πᾶσα γὰρ φύσις θηρίων τε καὶ πετεινῶν, ἑρπετῶν τε καὶ ἐναλίων δαμάζεται καὶ δε δάμασται τῇ φύσει τῇ ἀνθρωπίνῃ, τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου. Ἐν αὐτῇ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ πατέρα, καὶ ἐν αὐτῇ καταρώμεθα τοὺς ἀνθρώπους τοὺς καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ γεγονότας· ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καὶ κατάρα. Οὐ χρή, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΕΦΡΑΙΜ ΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5: 22-26, 6: 1-2

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. ᾽Αδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πραότητος· σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. ᾽Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
6: 1-7

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν πατρίδα ἑαυτοῦ· καὶ ἀκολουθοῦσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. καὶ γενομένου σαββάτου ἤρξατο ἐν τῇ συναγωγῇ διδάσκειν· καὶ πολλοὶ ἀκούοντες ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· Πόθεν τούτῳ ταῦτα; καὶ τίς ἡ σοφία ἡ δοθεῖσα αὐτῷ, καὶ δυνάμεις τοιαῦται διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ γίνονται; οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. ἔλεγε δὲ αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ὅτι Οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς συγγενέσι καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε· καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Καὶ περιῆγε τὰς κώμας κύκλῳ διδάσκων. Καὶ προσκαλεῖται τοὺς δώδεκα, καὶ ἤρξατο αὐτοὺς ἀποστέλλειν δύο δύο, καὶ ἐδίδου αὐτοῖς ἐξουσίαν τῶν πνευμάτων τῶν ἀκαθάρτων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΕΦΡΑΙΜ ΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
6: 17 – 23

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ’ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

«Ο ΖΗΤΩΝ ΕΥΡΙΣΚΕΙ» (Ματθ. 7, 9)
Μιά ζωή πνευματικῆς ἀναζήτησης καί θεϊκῆς εὐλογίας

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν

Μέ τόν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη (1850–1929) δέν μοῦ δόθηκε ἡ ἀφορμή νά ἀσχοληθῶ ἰδιαίτερα. Τό ἐνδιαφέρον μου στρεφόταν πάντοτε στόν «ἄλλον Ἀλέξανδρο» καί μακρινό ἐξάδελφό του, τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη (1851–1911). Ὥσπου ἔλαβα μιά σπουδαία Μελέτη τοῦ ἐκλεκτοῦ Συναδέλφου καί Φίλου κ. Παντελῆ Πάσχου («Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης, ὁ ποιητής, ὁ Μοναχός, ὁ Ὑμνογράφος», Ἀθήνα 1976).

Ἔτσι ἔγινε ἡ πρώτη οὐσιαστική γνωριμία μου μέ μία ὑπεροχική Μορφή τῶν Γραμμάτων μας, ἀλλά καί Μάρτυρα τοῦ ρωμαίϊκου–ἑλληνορθοδόξου Ἤθους. Ἔκτοτε δέν ἔπαυσα, δοθείσης εὐκαιρίας, νά μελετῶ κείμενα τοῦ Ἀλ. Μωραϊτίδη καί νά εὐφραίνωμαι διδασκόμενος ἀπό τόν ἀγῶνα καί τήν δυναμική μαρτυρία του στήν Νεοελληνική Πραγματικότητα. Δέν ἄργησα δέ νά συνειδητοποιήσω τήν σοφή ρήση τοῦ κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, ὅτι Παπαδιαμάντης καί Μωραϊτίδης ἦσαν «ὁμόπλουν πλοῖον».

Στά 90 χρόνια, λοιπόν, ἀπό τήν κοίμησή του ἀποτολμῶ νά καταθέσω καί τήν δική μου ταπεινή μαρτυρία γιά τήν μεγάλη αὐτή Μορφή τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καί τῆς Ρωμηοσύνης. Δέν πρόκειται φυσικά νά παρουσιάσω κάποια εἰδική μελέτη, διότι ἔχουν γραφῆ καί γράφονται συνεχῶς σπουδαῖες γι’ αὐτόν ἐρευνητικές ἐργασίες, ἐγώ δέ αἰσθάνομαι πάντα ἔπηλυς στόν χῶρο. Ἔτσι θά καταθέσω κάποιες ἁπλές σκέψεις, μιά καρδιακή περισσότερο προσέγγιση τῆς πορείας του, πού κυριολεκτικά ἐντυπωσιάζει.

Παρακολουθώντας τόν ἀγῶνα τοῦ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη καί τήν πάλη του μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, μιά ἀληθινά «ἰακώβεια πάλη» (Γεν. 32, 23 ἑπ.), ἐθαύμασα τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν συνεχῆ ἀναζήτησή του μέχρι τό τελικό ρίζωμά του στήν ἡσυχαστική πράξη, πού εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικότητας. Τό ἐπίκεντρο αὐτῆς τῆς ἀνοδικῆς του πορείας ἦταν ἡ λατρεία, ἡ κιβωτός αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας καί πνευματική μήτρα ἀναγέννησης τῶν πιστῶν της. Οἱ ἡσυχαστικές βέβαια, πρακτικές δέν μποροῦν νά γίνουν κατανοητές ὡς τρόπος ζωῆς στόν ἀμύητο στήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἔστω καί ἄν τυπικά κινῆται στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτό αἰσθάνθηκα κάτι μεταξύ αἰφνιδιασμοῦ καί θλίψης, ὅταν σέ κάποιο κείμενο γιά τόν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη διάβασα, ὅτι ἐξ ἴσου μέ τόν Παπαδιαμάντη «ἦταν ἀφιερωμένος στήν ὀρθόδοξη χριστιανική τυπολατρία». Θά ἦταν ὅμως ἐγγύτερα στήν ἀλήθεια, ἄν μιλοῦσε κάποιος γιά «οὐσιολατρία», διότι καί οἱ δύο Ἀλέξανδροι, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν πνευματικό τους ἀγῶνα, ἔφτασαν στήν οὐσία τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας, μολονότι ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης μέ κάποια βραδυπορία. Καί αὐτό φαίνεται στό ἔργο τοῦ Μωραϊτίδη, στό ὁποῖο εἶναι αἰσθητή ἡ ἀπό κάποιο σημεῖο καί μετά προοδευτική ἀνακάλυψη ἀπό αὐτόν τῶν ἀρχῶν, πού διέπουν τό Φιλοκαλικό Κίνημα, στήν ἀνάδειξη τοῦ ὁποίου πρωτοστάτησε καί ἡ γενέτειρα τῶν δύο Ἀλεξάνδρων, ἡ Σκιάθος.

Ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης ἀνταποκρινόμενος στήν κλήση τοῦ Θεοῦ πέτυχε –καί αὐτός– τήν ὑπέρβαση τῆς ἁπλῆς καί τυπικῆς θρησκευτικότητας, πού χαρακτηρίζει τήν πίστη καί ζωή τῶν συμβατικά Ὀρθοδόξων. Ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ ἦλθε σ’ αὐτόν μέ ἕνα τρόπο, πού θυμίζει μιά συναφῆ ὁμολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Πληγή τῆς εὖ φρονοῦσι μάθημα γίνεται».

Ἡ «πληγή» καί τό «μάθημα» ἦλθαν μέ τό ἀτύχημά του στό Μέγα Σπήλαιο τό 1907, διότι τότε μέ τήν συμβουλή τοῦ Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτη ἔπαυσε νά ἀσχολῆται μέ κοσμικά θέματα στίς συγγραφές του, κάνοντας μιά ἀποφασιστική στροφή πρός τά πνευματικά. Ἔτσι, μέ τήν προτροπή καί εὐλογία τοῦ Γέροντα πέρασε ἀπό τήν δημοσιογραφία καί τήν διηγηματογραφία σέ θεματογραφία πνευματικοῦ, ὀρθοδοξοπατερικοῦ περιεχομένου. Αὐτό ὅμως προϋπέθεσε τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τό «κοσμικό φρόνημα». Στήν συνάντηση δέ τοῦ Ἔθνους μέ τόν εὐρωπαϊκό διαφωτισμό καί τά λοιπά συναφῆ ἰδεολογικά ρεύματα, πού παρήγαγε ἡ μακρά εὐρωπαϊκή Διαλεκτική, προϊόν τῆς θρησκευτικο-πνευματικῆς ἀλλοτρίωσης τοῦ δυτικοῦ κόσμου μέσῳ τοῦ Παπισμοῦ, ἄρχισε καί ὁ δικός του προβληματισμός μέ μόνιμο σημεῖο ἀναφορᾶς τό Ἔθνος του, πού ἀπό τόν 18ο αἰῶνα καί κυρίως μέ τό ἑλληνικό ρεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ, μέ πρωτεργάτη τόν Ἀδαμάντιο Κοραῆ (1748–1833), ὑποδουλωνόταν ὅλο καί περισσότερο στήν Δυτική Πρακτική ἀθεΐα.

Σέ κάποια στιγμή προκαλεῖ φρικίαση στόν Μωραϊτίδη ἡ αἰσθητή πιά ἀποκοπή τοῦ Νεοέλληνα ἀπό τίς ἑλληνορθόδοξες ρίζες του. Ὁ σχετικός λόγος του εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακός: «Τά ἔθιμα ριζώνουν μέσα εἰς τήν καρδίαν τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅταν καταργῶνται, νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως ἀπό μέσα ἀπό τήν καρδίαν, ἥτις πονεῖ καί ὀδυνᾶται, μεταδίδουσα τόν πόνον εἰς ὅλον τό σῶμα». Καί συνεχίζει ἐν ἀναφορᾷ πρός τίς παραδόσεις τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ: «Ὁ ἄνθρωπος ὅστις δέν ἔχει τό νεῦρον τοῦτο, δέν ἀνήκει εἰς ἔθνος. Εἶναι ἀλλότριος αὐτοῦ. Ἀνήκει εἰς ὅλα τά ἔθνη, καί εἰς οὐδέν. Νομίζει πώς εἶναι εἰς τόν κόσμον ὅλον, καί δέν εἶναι πουθενά. Εἶναι εἰς τόν ἀέρα ὅμως. Ἀεροβατεῖ. Εἶναι πολίτης τῆς «Νεφελοκοκκυγίας» τοῦ Ἀριστοφάνους. Ἐάν οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι εἶναι ἄχρηστοι διά πᾶν ἔθνος, εἶναι πολύ περισσότερον διά τό Ἑλληνικόν. Εἶναι βλαβεροί. Τό ἑλληνικόν ἔθνος βλέπομεν ὅτι φεῦ! ὁλοέν ἐκλείπει καί χάνεται, διότι ἐκλείπουσι καί χάνονται οἱ ἔχοντες τό πονετικόν αὐτό νεῦρον ἐν τῇ καρδίᾳ των πολῖται… (Ἀλ. Μωραϊτίδη, Τά Διηγήματα, τ. Β΄ Χριστούγεννα στόν ὕπνο μου, Ἀθήνα 1991, σ. 180).

Κορύφωση ὅμως τῆς θεοκίνητης ἀναβατικῆς αὐτῆς πορείας του στήν Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια εἶναι ἡ ἔνδυσή του μέ τό μοναστικό ράσο. Μετά τήν σύζυγό του (Βασιλική) πού τό 1914 ἔγινε Μοναχή (Ἀθανασία) στό Κεχροβούνι τῆς Τήνου, ἐκάρη καί αὐτός μοναχός στίς 16.9.1929 ἐκπληρώνοντας τόν μύχιό του πόθο. «Σήμερα εἶχον τήν μεγαλύτερη ἑορτή τῆς ζωῆς μου» δήλωσε μετά τήν κουρά του. Ἡ «ὁμολογία του καί στήν περίπτωση αὐτή συγκινεῖ καί ἐνθουσιάζει: «Ἐκεῖνο πού ἐπόθουν ἀπό τόσα χρόνια, ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἡ ψυχή μου ἐμελετοῦσε νύκτας καί ἡμέρας, τό ἀπήλαυσα, τό ἀπέκτησα. Τό Μέγα καί Ἀγγελικόν Σχῆμα. Δέν εἶμαι πλέον ὁ Διδάσκαλος Ἀλέξανδρος, ὁ πρεσβύτης, ὁ πολυάσχολος μέ τάς μερίμνας τοῦ κόσμου. Εἶμαι ὁ μοναχός Ἀνδρόνικος, λαβών τό Ἀγγελικόν σχῆμα ἀπό τόν γλυκύτατον καί ἀηδονόστομον Μητροπολίτην Χαλκίδος, σεβ. Γρηγόριον εἰς μίαν πανέκλαμπρον λειτουργίαν τελεσθεῖσαν ἐν τῇ Μητροπόλει Σκιάθου ὑπό τήν πανευφρόσυνον χαράν τοῦ κείραντός με καί τήν εὐφροσύνην τῶν καλῶν καί ἀγαπώντων με συμπολιτῶν μου, ἐν τῷ Ναῷ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, μέ τόν ὁποῖον μέ συνδέουσι ἀναμνήσεις παιδικῶν χρόνων.

Ἔτσι ἔρχονται οἱ Μεταφράσεις πατερικῶν ἔργων γιά τήν ἀτομική του οἰκοδομή, ἀλλά καί τοῦ Λαοῦ, γιά τόν ὁποῖο ἀγωνιζόταν ὁ Ἀλεξ. Μωραϊτίδης. Στήν ἴδια κατεύθυνση ἀποτιμᾶται καί ἡ ἀφιέρωσή του στό ὑμνογραφικό ἔργο. Σέ ἐποχή, δηλαδή, πού ἡ ἐθνική μας γραμματεία ἀπό μακροῦ ἔστρεφε κοραϊκά τό ἐνδιαφέρον της στά «φῶτα τῆς Εὐρώπης», ὁ Ἀλεξ. Μωραϊτίδης καί ὡς λαϊκός, ἀλλά καί ὡς μοναχός Ἀνδρόνικος, προβάλλει τήν Ὀρθοδοξία μέ τά ἡσυχαστικά συστατικά της, μέ κέντρο τήν Λατρεία. Ἔτσι μεταβάλλει βαθμιαῖα τήν δημοσιογραφία σέ ἄμβωνα, καί μάλιστα ὄχι σάν μιάν ἀνέρειστη ἠθικολογία εὐσεβιστικοῦ τύπου, ἀλλ’ ὡς δύναμη μεταμορφωτική καί ἀναγεννητική.

Ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης βρῆκε αὐτό πού ποθοῦσε σ’ Αὐτόν πού ζητοῦσε. Σ’ Ἐκεῖνον, πού ὑμνοῦσε ὡς «ἀριστερός» Ψάλτης στόν ἅγιο Ἐλισσαῖο τῆς Πλάκας. Αἰωνία του ἡ μνήμη!

Πηγή: https://enromiosini.gr/ta-periodika-mas-erw-kai-rwmnios/o-ziton-eyriskei-mia/