Φέρεται εις γνώσιν του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας ότι, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025, θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας στο Πλατύ Αγλαντζιάς το ετήσιο μνημόσυνο του διδασκάλου του γένους ημών Λουκή Ακρίτα (ο οποίος κατάγεται από την κατεχόμενη κωμόπολη της Μόρφου) και των τεθνεώτων Δημάρχων και Δημοτικών Συμβούλων της Μόρφου. Του μνημοσύνου θα προΐσταται ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ιωακείμ.

Οι Ακολουθίες του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας θα αρχίσουν στις 6:30 π.μ.

Διαβάστε: Η Μόρφου και ο Λουκής Ακρίτας. Πενήντα εννέα χρόνια από τον θάνατο του πανελλήνιου δημοσιογράφου, λογοτέχνη και πολιτικού

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του Θαυματουργού, στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους στην Δένεια, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Καλογήρου.
• Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
• Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Παράκλησις και Χαιρετισμοί προς τον Άγιο Χαράλαμπο.

• Τρίτη 31 Δεκεμβρίου, 8:00 μ.μ. – Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής της Περιτομής του Κυρίου και του εν Αγίοις Πατρός ημών Βασιλείου του Μεγάλου.
• Δευτέρα 20 Ιανουαρίου, 8:00 μ.μ. – Παρεκκλήσιο Οσίων Νικηφόρου του Λεπρού και Ευμενίου του Νέου στην Περιστερώνα: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού και του Αγίου Μάρτυρος Νεοφύτου.
• Τετάρτη 29 Ιανουαρίου, 8:00 μ.μ. – Αρχοντικό-Παρεκκλήσιο Αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία στο Ακάκι: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
• Ιερό Ησυχαστήριο Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ παρά την Σκουριώτισσα: Η Θεία Λειτουργία τελείται καθημερινά (Κυριακή βράδυ με Πέμπτη βράδυ) στις 12:00 τα μεσάνυχτα. Σημείωση: Το βράδυ της Παρασκευής και το βράδυ του Σαββάτου ΔΕΝ τελείται αγρυπνία αφού η Θεία Λειτουργία τελείται το πρωΐ του Σαββάτου και της Κυριακής αντίστοιχα.
  
• Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Πιτυδιώτου παρά τον Άγιο Επιφάνιο Σολέας: Ησυχαστική αγρυπνία στις
  • 8 προς 9 Ιανουαρίου (Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, Ευστρατίου οσίου του Θαυματουργού)
  • 15 προς 16 Ιανουαρίου (Η Προσκύνησις της τιμίας αλύσεως του Αποστόλου Πέτρου)
  • 23 προς 24 Ιανουαρίου (Θεοσημεία Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου)
  • 28 προς 29 Ιανουαρίου (Ανακομιδή λειψάνων Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου)

Η Ησυχαστική αγρυπνία τελείται ως εξής:

• • 8:30 μ.μ. – 9:00 μ.μ.: Μικρό Απόδειπνο – Χαιρετισμοί.
  • 9:00 μ.μ. – 11:00 μ.μ.: Μόνος ο καθένας προσεύχεται σιωπηλά και νοερά με την ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και το Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
  • 11:00 μ.μ. – ~12:00 π.μ. (μεσάνυχτα): Διαβαστός όρθρος της ακολουθίας της ημέρας και μετά την Δοξολογία η ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Κατα την διάρκεια αυτή οι ιερείς θα μνημονεύουν στην Αγία Πρόθεση ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων Ορθοδόξων αδελφών μας.
  • ~12:00 π.μ. (μεσάνυχτα): «Ευλογημένη η Βασιλεία…». Έναρξη Θείας Λειτουργίας.

Μετά από εισήγηση και προτροπή του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου, λόγω των πολλών ασθενειών αλλά και των πολλών ξαφνικών θανάτων που παρατηρούνται τον τελευταίο καιρό, αποφασίστηκε να τελείται εβδομαδιαίως κάθε Τετάρτη η Ακολουθία του Αγίου Ευχελαίου, εκ περιτροπής στις 4 μεγάλες κοινότητες της πεδινής περιοχής της Μητροπολιτικής Περιφέρειας Μόρφου (Μένικο, Ακάκι, Περιστερώνα, Αστρομερίτης).

Για τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2025 το πρόγραμμα έχει διαμορφωθεί ως εξής:

• 5 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Ακάκι – Ιερός Ναός Παναγίας Χρυσελεούσης
• 12 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Αστρομερίτης – Ιερός Ναός Αγίου Αυξιβίου Α′ Επισκόπου Σόλων
• 19 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Περιστερώνα – Ιερός Ναός Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού και Οσίου Ευμενίου του Νέου
• 26 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Μένικο – Ιερός Ναός Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
• 5 Μαρτίου, 5:30 μ.μ.: Ακάκι – Ιερός Ναός Παναγίας Χρυσελεούσης
• 12 Μαρτίου, 5:30 μ.μ.: Αστρομερίτης – Ιερός Ναός Αγίου Αυξιβίου Α′ Επισκόπου Σόλων
• 19 Μαρτίου, 5:30 μ.μ.: Περιστερώνα – Ιερός Ναός Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού και Οσίου Ευμενίου του Νέου
• 26 Μαρτίου, 5:30 μ.μ.: Μένικο – Ιερός Ναός Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΛΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Ἐπιστολῆς Ἰακώβου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 1-10

Ἀδελφοί, μὴ πολλοὶ διδάσκαλοι γίνεσθε, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρῖμα ληψόμεθα· πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες. Εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλον τὸ σῶμα. Ἴδε τῶν ἵππων τοὺς χαλινοὺς εἰς τὰ στόματα βάλλομεν πρὸς τὸ πείθεσθαι αὐτοὺς ἡμῖν, καὶ ὅλον τὸ σῶμα αὐτῶν μετάγομεν. ᾽Ιδοὺ καὶ τὰ πλοῖα, τηλικαῦτα ὄντα καὶ ὑπὸ σκληρῶν ἀνέμων ἐλαυνόμενα, μετάγεται ὑπὸ ἐλαχίστου πηδαλίου ὅπου ἂν ἡ ὁρμὴ τοῦ εὐθύνοντος βούληται. Οὕτω καὶ ἡ γλῶσσα μικρὸν μέλος ἐστὶ καὶ μεγαλαυχεῖ. ἰδοὺ ὀλίγον πῦρ ἡλίκην ὕλην ἀνάπτει! Καὶ ἡ γλῶσσα πῦρ, ὁ κόσμος τῆς ἀδικίας. Οὕτως ἡ γλῶσσα καθίσταται ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν ἡ σπιλοῦσα ὅλον τὸ σῶμα καὶ φλογίζουσα τὸν τροχὸν τῆς γενέσεως καὶ φλογιζομένη ὑπὸ τῆς γεέννης. Πᾶσα γὰρ φύσις θηρίων τε καὶ πετεινῶν, ἑρπετῶν τε καὶ ἐναλίων δαμάζεται καὶ δε δάμασται τῇ φύσει τῇ ἀνθρωπίνῃ, τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου. Ἐν αὐτῇ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ πατέρα, καὶ ἐν αὐτῇ καταρώμεθα τοὺς ἀνθρώπους τοὺς καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ γεγονότας· ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καὶ κατάρα. Οὐ χρή, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΕΦΡΑΙΜ ΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5: 22-26, 6: 1-2

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. ᾽Αδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πραότητος· σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. ᾽Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
6: 1-7

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν πατρίδα ἑαυτοῦ· καὶ ἀκολουθοῦσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. καὶ γενομένου σαββάτου ἤρξατο ἐν τῇ συναγωγῇ διδάσκειν· καὶ πολλοὶ ἀκούοντες ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· Πόθεν τούτῳ ταῦτα; καὶ τίς ἡ σοφία ἡ δοθεῖσα αὐτῷ, καὶ δυνάμεις τοιαῦται διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ γίνονται; οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. ἔλεγε δὲ αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ὅτι Οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς συγγενέσι καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε· καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Καὶ περιῆγε τὰς κώμας κύκλῳ διδάσκων. Καὶ προσκαλεῖται τοὺς δώδεκα, καὶ ἤρξατο αὐτοὺς ἀποστέλλειν δύο δύο, καὶ ἐδίδου αὐτοῖς ἐξουσίαν τῶν πνευμάτων τῶν ἀκαθάρτων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΕΦΡΑΙΜ ΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
6: 17 – 23

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ’ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

«Ο ΖΗΤΩΝ ΕΥΡΙΣΚΕΙ» (Ματθ. 7, 9)
Μιά ζωή πνευματικῆς ἀναζήτησης καί θεϊκῆς εὐλογίας

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν

Μέ τόν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη (1850–1929) δέν μοῦ δόθηκε ἡ ἀφορμή νά ἀσχοληθῶ ἰδιαίτερα. Τό ἐνδιαφέρον μου στρεφόταν πάντοτε στόν «ἄλλον Ἀλέξανδρο» καί μακρινό ἐξάδελφό του, τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη (1851–1911). Ὥσπου ἔλαβα μιά σπουδαία Μελέτη τοῦ ἐκλεκτοῦ Συναδέλφου καί Φίλου κ. Παντελῆ Πάσχου («Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης, ὁ ποιητής, ὁ Μοναχός, ὁ Ὑμνογράφος», Ἀθήνα 1976).

Ἔτσι ἔγινε ἡ πρώτη οὐσιαστική γνωριμία μου μέ μία ὑπεροχική Μορφή τῶν Γραμμάτων μας, ἀλλά καί Μάρτυρα τοῦ ρωμαίϊκου–ἑλληνορθοδόξου Ἤθους. Ἔκτοτε δέν ἔπαυσα, δοθείσης εὐκαιρίας, νά μελετῶ κείμενα τοῦ Ἀλ. Μωραϊτίδη καί νά εὐφραίνωμαι διδασκόμενος ἀπό τόν ἀγῶνα καί τήν δυναμική μαρτυρία του στήν Νεοελληνική Πραγματικότητα. Δέν ἄργησα δέ νά συνειδητοποιήσω τήν σοφή ρήση τοῦ κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, ὅτι Παπαδιαμάντης καί Μωραϊτίδης ἦσαν «ὁμόπλουν πλοῖον».

Στά 90 χρόνια, λοιπόν, ἀπό τήν κοίμησή του ἀποτολμῶ νά καταθέσω καί τήν δική μου ταπεινή μαρτυρία γιά τήν μεγάλη αὐτή Μορφή τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καί τῆς Ρωμηοσύνης. Δέν πρόκειται φυσικά νά παρουσιάσω κάποια εἰδική μελέτη, διότι ἔχουν γραφῆ καί γράφονται συνεχῶς σπουδαῖες γι’ αὐτόν ἐρευνητικές ἐργασίες, ἐγώ δέ αἰσθάνομαι πάντα ἔπηλυς στόν χῶρο. Ἔτσι θά καταθέσω κάποιες ἁπλές σκέψεις, μιά καρδιακή περισσότερο προσέγγιση τῆς πορείας του, πού κυριολεκτικά ἐντυπωσιάζει.

Παρακολουθώντας τόν ἀγῶνα τοῦ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη καί τήν πάλη του μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, μιά ἀληθινά «ἰακώβεια πάλη» (Γεν. 32, 23 ἑπ.), ἐθαύμασα τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν συνεχῆ ἀναζήτησή του μέχρι τό τελικό ρίζωμά του στήν ἡσυχαστική πράξη, πού εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικότητας. Τό ἐπίκεντρο αὐτῆς τῆς ἀνοδικῆς του πορείας ἦταν ἡ λατρεία, ἡ κιβωτός αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας καί πνευματική μήτρα ἀναγέννησης τῶν πιστῶν της. Οἱ ἡσυχαστικές βέβαια, πρακτικές δέν μποροῦν νά γίνουν κατανοητές ὡς τρόπος ζωῆς στόν ἀμύητο στήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἔστω καί ἄν τυπικά κινῆται στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτό αἰσθάνθηκα κάτι μεταξύ αἰφνιδιασμοῦ καί θλίψης, ὅταν σέ κάποιο κείμενο γιά τόν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη διάβασα, ὅτι ἐξ ἴσου μέ τόν Παπαδιαμάντη «ἦταν ἀφιερωμένος στήν ὀρθόδοξη χριστιανική τυπολατρία». Θά ἦταν ὅμως ἐγγύτερα στήν ἀλήθεια, ἄν μιλοῦσε κάποιος γιά «οὐσιολατρία», διότι καί οἱ δύο Ἀλέξανδροι, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν πνευματικό τους ἀγῶνα, ἔφτασαν στήν οὐσία τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας, μολονότι ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης μέ κάποια βραδυπορία. Καί αὐτό φαίνεται στό ἔργο τοῦ Μωραϊτίδη, στό ὁποῖο εἶναι αἰσθητή ἡ ἀπό κάποιο σημεῖο καί μετά προοδευτική ἀνακάλυψη ἀπό αὐτόν τῶν ἀρχῶν, πού διέπουν τό Φιλοκαλικό Κίνημα, στήν ἀνάδειξη τοῦ ὁποίου πρωτοστάτησε καί ἡ γενέτειρα τῶν δύο Ἀλεξάνδρων, ἡ Σκιάθος.

Ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης ἀνταποκρινόμενος στήν κλήση τοῦ Θεοῦ πέτυχε –καί αὐτός– τήν ὑπέρβαση τῆς ἁπλῆς καί τυπικῆς θρησκευτικότητας, πού χαρακτηρίζει τήν πίστη καί ζωή τῶν συμβατικά Ὀρθοδόξων. Ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ ἦλθε σ’ αὐτόν μέ ἕνα τρόπο, πού θυμίζει μιά συναφῆ ὁμολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Πληγή τῆς εὖ φρονοῦσι μάθημα γίνεται».

Ἡ «πληγή» καί τό «μάθημα» ἦλθαν μέ τό ἀτύχημά του στό Μέγα Σπήλαιο τό 1907, διότι τότε μέ τήν συμβουλή τοῦ Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτη ἔπαυσε νά ἀσχολῆται μέ κοσμικά θέματα στίς συγγραφές του, κάνοντας μιά ἀποφασιστική στροφή πρός τά πνευματικά. Ἔτσι, μέ τήν προτροπή καί εὐλογία τοῦ Γέροντα πέρασε ἀπό τήν δημοσιογραφία καί τήν διηγηματογραφία σέ θεματογραφία πνευματικοῦ, ὀρθοδοξοπατερικοῦ περιεχομένου. Αὐτό ὅμως προϋπέθεσε τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τό «κοσμικό φρόνημα». Στήν συνάντηση δέ τοῦ Ἔθνους μέ τόν εὐρωπαϊκό διαφωτισμό καί τά λοιπά συναφῆ ἰδεολογικά ρεύματα, πού παρήγαγε ἡ μακρά εὐρωπαϊκή Διαλεκτική, προϊόν τῆς θρησκευτικο-πνευματικῆς ἀλλοτρίωσης τοῦ δυτικοῦ κόσμου μέσῳ τοῦ Παπισμοῦ, ἄρχισε καί ὁ δικός του προβληματισμός μέ μόνιμο σημεῖο ἀναφορᾶς τό Ἔθνος του, πού ἀπό τόν 18ο αἰῶνα καί κυρίως μέ τό ἑλληνικό ρεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ, μέ πρωτεργάτη τόν Ἀδαμάντιο Κοραῆ (1748–1833), ὑποδουλωνόταν ὅλο καί περισσότερο στήν Δυτική Πρακτική ἀθεΐα.

Σέ κάποια στιγμή προκαλεῖ φρικίαση στόν Μωραϊτίδη ἡ αἰσθητή πιά ἀποκοπή τοῦ Νεοέλληνα ἀπό τίς ἑλληνορθόδοξες ρίζες του. Ὁ σχετικός λόγος του εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακός: «Τά ἔθιμα ριζώνουν μέσα εἰς τήν καρδίαν τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅταν καταργῶνται, νεῦρον εὐαίσθητον ξερριζώνεται βιαίως ἀπό μέσα ἀπό τήν καρδίαν, ἥτις πονεῖ καί ὀδυνᾶται, μεταδίδουσα τόν πόνον εἰς ὅλον τό σῶμα». Καί συνεχίζει ἐν ἀναφορᾷ πρός τίς παραδόσεις τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ: «Ὁ ἄνθρωπος ὅστις δέν ἔχει τό νεῦρον τοῦτο, δέν ἀνήκει εἰς ἔθνος. Εἶναι ἀλλότριος αὐτοῦ. Ἀνήκει εἰς ὅλα τά ἔθνη, καί εἰς οὐδέν. Νομίζει πώς εἶναι εἰς τόν κόσμον ὅλον, καί δέν εἶναι πουθενά. Εἶναι εἰς τόν ἀέρα ὅμως. Ἀεροβατεῖ. Εἶναι πολίτης τῆς «Νεφελοκοκκυγίας» τοῦ Ἀριστοφάνους. Ἐάν οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι εἶναι ἄχρηστοι διά πᾶν ἔθνος, εἶναι πολύ περισσότερον διά τό Ἑλληνικόν. Εἶναι βλαβεροί. Τό ἑλληνικόν ἔθνος βλέπομεν ὅτι φεῦ! ὁλοέν ἐκλείπει καί χάνεται, διότι ἐκλείπουσι καί χάνονται οἱ ἔχοντες τό πονετικόν αὐτό νεῦρον ἐν τῇ καρδίᾳ των πολῖται… (Ἀλ. Μωραϊτίδη, Τά Διηγήματα, τ. Β΄ Χριστούγεννα στόν ὕπνο μου, Ἀθήνα 1991, σ. 180).

Κορύφωση ὅμως τῆς θεοκίνητης ἀναβατικῆς αὐτῆς πορείας του στήν Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια εἶναι ἡ ἔνδυσή του μέ τό μοναστικό ράσο. Μετά τήν σύζυγό του (Βασιλική) πού τό 1914 ἔγινε Μοναχή (Ἀθανασία) στό Κεχροβούνι τῆς Τήνου, ἐκάρη καί αὐτός μοναχός στίς 16.9.1929 ἐκπληρώνοντας τόν μύχιό του πόθο. «Σήμερα εἶχον τήν μεγαλύτερη ἑορτή τῆς ζωῆς μου» δήλωσε μετά τήν κουρά του. Ἡ «ὁμολογία του καί στήν περίπτωση αὐτή συγκινεῖ καί ἐνθουσιάζει: «Ἐκεῖνο πού ἐπόθουν ἀπό τόσα χρόνια, ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἡ ψυχή μου ἐμελετοῦσε νύκτας καί ἡμέρας, τό ἀπήλαυσα, τό ἀπέκτησα. Τό Μέγα καί Ἀγγελικόν Σχῆμα. Δέν εἶμαι πλέον ὁ Διδάσκαλος Ἀλέξανδρος, ὁ πρεσβύτης, ὁ πολυάσχολος μέ τάς μερίμνας τοῦ κόσμου. Εἶμαι ὁ μοναχός Ἀνδρόνικος, λαβών τό Ἀγγελικόν σχῆμα ἀπό τόν γλυκύτατον καί ἀηδονόστομον Μητροπολίτην Χαλκίδος, σεβ. Γρηγόριον εἰς μίαν πανέκλαμπρον λειτουργίαν τελεσθεῖσαν ἐν τῇ Μητροπόλει Σκιάθου ὑπό τήν πανευφρόσυνον χαράν τοῦ κείραντός με καί τήν εὐφροσύνην τῶν καλῶν καί ἀγαπώντων με συμπολιτῶν μου, ἐν τῷ Ναῷ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, μέ τόν ὁποῖον μέ συνδέουσι ἀναμνήσεις παιδικῶν χρόνων.

Ἔτσι ἔρχονται οἱ Μεταφράσεις πατερικῶν ἔργων γιά τήν ἀτομική του οἰκοδομή, ἀλλά καί τοῦ Λαοῦ, γιά τόν ὁποῖο ἀγωνιζόταν ὁ Ἀλεξ. Μωραϊτίδης. Στήν ἴδια κατεύθυνση ἀποτιμᾶται καί ἡ ἀφιέρωσή του στό ὑμνογραφικό ἔργο. Σέ ἐποχή, δηλαδή, πού ἡ ἐθνική μας γραμματεία ἀπό μακροῦ ἔστρεφε κοραϊκά τό ἐνδιαφέρον της στά «φῶτα τῆς Εὐρώπης», ὁ Ἀλεξ. Μωραϊτίδης καί ὡς λαϊκός, ἀλλά καί ὡς μοναχός Ἀνδρόνικος, προβάλλει τήν Ὀρθοδοξία μέ τά ἡσυχαστικά συστατικά της, μέ κέντρο τήν Λατρεία. Ἔτσι μεταβάλλει βαθμιαῖα τήν δημοσιογραφία σέ ἄμβωνα, καί μάλιστα ὄχι σάν μιάν ἀνέρειστη ἠθικολογία εὐσεβιστικοῦ τύπου, ἀλλ’ ὡς δύναμη μεταμορφωτική καί ἀναγεννητική.

Ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης βρῆκε αὐτό πού ποθοῦσε σ’ Αὐτόν πού ζητοῦσε. Σ’ Ἐκεῖνον, πού ὑμνοῦσε ὡς «ἀριστερός» Ψάλτης στόν ἅγιο Ἐλισσαῖο τῆς Πλάκας. Αἰωνία του ἡ μνήμη!

Πηγή: https://enromiosini.gr/ta-periodika-mas-erw-kai-rwmnios/o-ziton-eyriskei-mia/

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Eφραίμ του Σύρου

Ήκουσε γλώτταν ψαλμικώς, ην ουκ έγνω,
Eφραίμ άνω καλούσαν ο γλώτταν Σύρος.
Εικάδι ογδοάτη νόες Eφραίμ θυμόν απηύρον
(ήτοι επήραν την ψυχήν).

Oύτος εκατάγετο εξ Aνατολής από το γένος των Σύρων, διδαχθείς την ευσέβειαν παρά των προγόνων του, κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Μεγάλου εν έτει τογ΄ [373]. Eκ νεαράς του δε ηλικίας ηγάπησεν ο μακάριος την μοναχικήν ζωήν. Eις τούτον τον Άγιον λέγεται, ότι εξεχύθη χάρις από τον Θεόν, διά μέσου της οποίας, εσύνθεσε πάμπολλα συγγράμματα, γεμάτα από κάθε κατάνυξιν και ωφέλειαν, και με αυτά πολλούς ωδήγησεν εις την αρετήν. Ούτος έγινεν εις τους μετά ταύτα Οσίους, τύπος και παράδειγμα της ασκητικής πολιτείας. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν Ναόν της Aγίας Aκυλίνης, εν τη Φιλοξένω κοντά εις τον Φόρον. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις τον Νέον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Τούτου του Aγίου τα συγγράμματα είναι εκδεδομένα εις έξι τόμους, τρεις μεν, ελληνιστί και λατινιστί, τρεις δε, συριστί και λατινιστί. Όθεν ας λάβουν πρόνοιαν να εξηγήσουν και τους άλλους τρεις τόμους εις το ελληνικόν, ή εις το απλούν, όσοι από τους Γραικούς έχουν είδησιν της λατινίδος φωνής. Και ας μη αμελούν και αφίνουν να υστερούνται οι ομογενείς των Γραικοί, τοιαύτα αξιόλογα συγγράμματα του Οσίου, τα οποία είναι εξηγητικά της Πεντατεύχου, του Ιησού, των Κριτών, των τεσσάρων Βασιλειών, του Ιώβ, Ησαΐου, Ιερεμίου, Θρήνων, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Ωσηέ, Ιωήλ, Aμώς, Aβδιού, Μιχαίου, Ζαχαρίου, και Μαλαχίου. Eν τούτοις δε περιέχονται και ένδεκα λόγοι εξηγητικοί εις τους εκλεκτούς τόπους της Γραφής. Και δεκατρείς λόγοι εις την Γέννησιν του Κυρίου. Και λόγοι δώδεκα περί του εν Eδέμ Παραδείσου, και άλλα αξιόλογα και ωφέλιμα. Eάν γαρ αμελήσουν, έχουν να κατακριθούν ως ο πονηρός δούλος, ο κρύψας το τάλαντον του κυρίου αυτού εν τη γή. Λέγουσι δέ τινες, ότι ο Άγιος Eφραίμ συνέγραψε συριακά τρία μιλλιώνια στίχους. Και ο Ιερώνυμος μαρτυρεί εν τω καταλόγω των εκκλησιαστικών συγγραφέων, ότι τα βιβλία του έφθασαν εις τόσην δόξαν και προτίμησιν, ώστε οπού, εις πολλάς Eκκλησίας μετά τας Aγίας Γραφάς ανεγινώσκοντο. (Όρα τον Μελέτιον, τόμ. α΄, της Eκκλησιαστικής Ιστορίας, σελ. 398.) Διά να μάθης δε πόσην κατάνυξιν προξενούσι τα βιβλία του Πατρός τούτου Eφραίμ, όρα εις το Συναξάριον του Οσίου Ευαρέστου, κατά την εικοστήν έκτην του Δεκεμβρίου. Σημείωσαι, ότι Γρηγόριος ο Νύσσης εν τω εις τον Άγιον Eφραίμ εγκωμίω του λέγει περί αυτού· «O μέγας Πατήρ ημών και της οικουμένης Διδάσκαλος Eφραίμ». Τούτου τον Βίον ελληνιστί συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Eφραίμ ο θαυμάσιος». (Σώζεται εν τω τέλει της βίβλου του Aγίου Eφραίμ, και εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Όσιος Πατήρ ημών Ιάκωβος ο ασκητής, εν ειρήνη τελειούται

Aπήλθε σαρκός ώσπερ έκ τινος πάγης,
O σαρκός Ιάκωβος, ουχ αλούς πάγαις.

Oύτος ο Όσιος αφήσας όλα του κόσμου τα πράγματα, εκατοίκησεν εις ένα σπήλαιον δεκαπέντε χρόνους, κοντά εις μίαν κωμόπολιν, ονομαζομένην Πορφυριώνη, και εκεί εμεταχειρίζετο κάθε άσκησιν. Eις τούτον τον Όσιον ήλθέ ποτε μία γυνή πόρνη παρακινηθείσα από μερικούς ακολάστους, η οποία πηδήσασα επάνω εις αυτόν αδιάντροπα, τον επαρακίνει εις ασέλγειαν. O δε Όσιος ενθύμησεν αυτήν την μέλλουσαν κόλασιν του αιωνίου πυρός. Όθεν έκαμεν αυτήν να μετανοήση, και να προσέλθη εις τον Χριστόν. Eπειδή όμως κανένας άνθρωπος ψιλός, δεν ημπορεί να αποφύγη τας μηχανάς και παγίδας του πονηρού Διαβόλου, διά τούτο ηκολούθησε να πέση και ούτος ως άνθρωπος, εις πτώματα και αμαρτίας μεγάλας, ίνα εκ του παραδείγματος τούτου, προσέχουν εις τον εαυτόν τους οι ενάρετοι εκείνοι, οι οποίοι νομίζουν ότι στέκονται, και να πέσουν δεν ημπορούν. Και προς τούτοις, ίνα εκ του εναντίου, αφ’ ου πέσουν ούτοι εις αμαρτίας μεγάλας, πάλιν σηκωθούν διά της μετανοίας, και μη απελπισθώσιν. Ένας γαρ άρχων ένδοξος, έχωντας θυγατέρα δαιμονιζομένην, επρόσφερεν αυτήν εις τον Όσιον τούτον διά να την ιατρεύση. O δε Άγιος προσευχηθείς, παρευθύς ηλευθέρωσεν αυτήν από το δαιμόνιον. O δε πατήρ της κόρης, φοβηθείς μήπως πάλιν ο δαίμων ενοχλήση αυτήν, αφήκε την κόρην μαζί με τον νέον αδελφόν της εις το σπήλαιον του Οσίου.

O δε Όσιος νικηθείς από την επιθυμίαν, φευ του πτώματος! διαφθείρει την κόρην. Έπειτα τι γίνεται; Φοβηθείς διά να μη φανερωθή η σιγχαμερά αύτη πράξίς του, φονεύει μεν την γυναίκα, φονεύει δε ομού και τον αδελφόν της. Τα δε νεκρά σώματα τούτων, ρίπτει αυτά εις τον ποταμόν, οπού εκεί κοντά έτρεχεν. Eκ τούτου δε απελπισθείς τελείως από την σωτηρίαν του, ώρμησε διά να υπάγη εις τον κόσμον. Eις καιρόν δε οπού επήγαινεν, απαντά αυτόν ένας ευλαβής Μοναχός, εις του οποίου τας παραινέσεις και συμβουλάς υπακούσας ο Όσιος, εσφάλισε τον εαυτόν του μέσα εις ένα τάφον, και εκεί υπέμεινε κάθε σκληραγωγίαν και κακοπάθειαν¹. Μετά ταύτα, ηκολούθησε να γένη μίαν φοράν ξηρασία και αβροχία εις την χώραν εκείνην. Όθεν προστάζει ο Θεός τον Eπίσκοπον της πόλεως, ότι αν ο Ιάκωβος, οπού είναι κλεισμένος μέσα εις τον τάφον, δεν προσευχηθή, δεν θέλει λυθή η αβροχία. Τότε λοιπόν επήγεν εις τον Όσιον ο Eπίσκοπος με όλον τον λαόν και πολλά παρακαλέσας αυτόν, τον έπεισε διά να προσευχηθή. Όθεν ευθύς οπού επροσευχήθη, έγινε βροχή πολλή. Eκ τούτου λοιπόν λαβών ο Όσιος καλάς ελπίδας περί της σωτηρίας του επρόσθεσε σκληραγωγίαν επάνω εις την σκληραγωγίαν, και δάκρυα επάνω εις τα δάκρυα, και έτζι με πολιτείαν θεάρεστον τελειώσας την ζωήν του, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι η προσευχή οπού έλεγε γονατιστός δέκα χρόνους ο Όσιος ούτος Ιάκωβος εν τω τάφω ευρισκόμενος, ήτον αύτη· «Πώς ατενίσω προς σε ο Θεός; ποίαν δε αρχήν της εξομολογήσεως εύροιμι; ποία καρδία ή ποίω θαρρήσας συνειδότι, γλώσσαν ασεβή, και χείλη μολυσμού γέμοντα, κινήσαι πειράσωμαι; ποίας δε αμαρτίας πρώτον άφεσιν αιτήσαι κατατολμήσω; φείσαι φιλάνθρωπε Κύριε! ίλεως γενού τω αναξίω, Δέσποτα αγαθέ, και μη συναπολέσης με ταις αισχραίς μου πράξεσιν. Ου γαρ μικρά μου τα δυσσεβήματα. Πορνείαν ετέλεσα. Φόνον ειργασάμην. Αίμα αθώον εξέχεα. Και προς τούτοις, τοις ύδασι, και θηρίοις, και πετεινοίς δέδωκα εις βοράν. Και νυν Κύριε, ειδότι σοι τα πάντα εξομολογούμαι, αγαθέ, την τούτων εξαιτούμενος άφεσιν. Μη παρίδης με Δέσποτα. Aλλά κατά την σοι πρέπουσαν ευσπλαγχνίαν, οικτείρησόν με τον ασεβή. Και κατάπεμψον εις εμέ το παρά σου πλούσιον έλεος, ελθόντα επί τα της αμαρτίας βάραθρα. Κατεπόντισέ με γαρ, η του λυμεώνος εχθρού καταιγίς. Μη δη καταπίη με ο δράκων ο βύθιος». Και τα λοιπά.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Η γλυκύλαλη άρπα του Αγίου Πνεύματος, ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, με αθάνατη χαρά μαρτυρεί για την παν-ζωοδοτική δραστηριότητα του Αγίου Πνεύματος στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Εκείνος σε κάθε χριστιανό αναγγέλει την χαρμόσυνο είδηση «με όλη σου την δύναμη και με ζήλο να ασκείς τις αρετές […] ώστε να μετοικήσει σε σένα το Άγιον Πνεύμα». «Στον ανθρώπινο ταπεινό νού ενοικεί το Άγιον Πνεύμα». «Ασυγχώρητη είναι η αμαρτία, η αμαρτία έναντι του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή είναι η αμαρτία κάθε αιρετικού, επειδή οι αιρετικοί βλασφήμησαν και βλασφημούν το Άγιον Πνεύμα. Για αυτούς δεν υπάρχει συγχώρεση “ούτε εν τω νύν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι” και επειδή εναντιώθηκαν στον ίδιο τον Θεό από τον οποίο προέρχεται η σωτηρία. […] Κάθε αμετανόητη αμαρτία είναι θανάσιμο αμάρτημα». «Ένας είναι ο σκοπός της θεοσέβειας: ως προς την πίστη και τον μεγάλο ζήλο για όλες τις αρετές να αξιωθεί κανείς την πλήρωση με το Άγιον Πνεύμα και να αποκτήσει την τέλεια απαλλαγή από τα πάθη, ήτοι την κάθαρση της καρδιάς η οποία στις ψυχές των πιστών και των ευσεβών τελείται με το καθαγιάζον Άγιον Πνεύμα». «Στην καθαρή καρδιά το Άγιον Πνεύμα καθίσταται ιερέας. Η καρδιά σου είναι άγιο θυσιαστήριο. Εντός σου λειτουργεί ως ιερέας το Άγιον Πνεύμα. Μη δίνεις πρόσβαση στην ρυπαρή αμαρτία, ώστε από εσένα να μην απομακρυνθεί το Άγιον Πνεύμα». Κανένας αμαρτωλός δεν έχει εγκαταλειφθεί από τον παν-οικτίρμονα Κύριο. Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος ευαγγελίζεται: «το Άγιον Πνεύμα περιμένει ενώπιον της πύλης την ανθρώπινη ψυχή, έτσι ώστε να εισέλθει, να ενοικήσει εντός της και να την καθαγιάσει. Πρόσεχε, Εκείνο περιφέρεται αναζητώντας για τον εαυτό Του είσοδο».

Πηγή: Δογματική Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Πνευματολογία – Άγιος Εφραίμ ο Σύρος