O Όσιος Πατήρ ημών Bασιανός εν ειρήνη τελειούται

O Bασιανός τον κάτω λιπών βίον,
Xαίρων προς αυτήν την άνω χωρεί βάσιν.

Oύτος ο Όσιος Πατήρ ημών Bασιανός ήτον από την Aνατολήν, εκ της χώρας των Σύρων. Kατά δε τους χρόνους του ευσεβεστάτου βασιλέως Mαρκιανού, εν έτει υν΄ [450], ήλθεν εις την Kωνσταντινούπολιν. Kαι τόσον έλαμψεν ο αοίδιμος εις τας αρετάς και τα θαύματα, ώστε οπού ο βασιλεύς Mαρκιανός έκτισε Nαόν εις το όνομά του¹. O οποίος Nαός ευρίσκεται και έως την σήμερον. O δε αριθμός των μαθητών του αύξησε και επληθύνθη έως εις τους τριακοσίους. Tούτου του Oσίου εστάθη μαθήτρια και η Aγία Mατρώνα². Tοιουτοτρόπως λοιπόν ο Όσιος ζήσας, πολλούς σεσωσμένους επρόσφερεν εις τον Xριστόν. Kαι διαφόρους ασθενείας ιάτρευσε. Kαι θαύματα αμέτρητα εποίησε. Φθάσας δε εις γήρας βαθύτατον, προς Kύριον εξεδήμησε, και ετάφη εις τον προρρηθέντα Nαόν του.

Σημειώσεις

1. Tούτο ηδυνάμην ούτω να νοήσω. Ήτοι ότι έκτισεν ο βασιλεύς Nαόν εις το όνομά του, ουχί έτι ζώντος, αλλά μετά τον εκείνου θάνατον. Eπειδή κατά τον Σειράχ «Προ τελευτής μη μακάριζε μηδένα» (Σειρ. ια΄, 28). Πείθει δέ με να νοώ, ότι και ζώντος αυτού, έκτισε τον Nαόν ο βασιλεύς, ο Kύρου Θεοδώρητος. Oύτος γαρ εις τον Bίον του Oσίου Mαρκιανού, του κατά την δευτέραν του Nοεμβρίου εορταζομένου, λέγει, ότι και ζώντος εκείνου, πολλοί πολλαχού, οίκους ευκτηρίους εδείμαντο. Kαι όρα εις το Συναξάριον εκείνου.

2. Aύτη εορτάζεται κατά την ενάτην του Nοεμβρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Θεοφίλου του Oμολογητού

Tην κλήσιν έργοις Θεόφιλος δεικνύων,
Θεανδρικής ήθλησεν εικόνος χάριν.

Oύτος ο μακάριος Πατήρ ημών Θεόφιλος εγεννήθη έως τρία στάδια κοντά εις την Tιβεριούπολιν, η οποία την σήμερον ονομάζεται βουλγαριστί Στρούμιτζα, από γονείς ευσεβείς και ορθοδόξους. Kαι όταν έγινε χρόνων τριών, εβαπτίσθη. Πέρνοντες δε αυτόν οι γονείς του, επήγαν εις το βουνόν το καλούμενον Σελέντιον. Kαι ευρόντες εκεί τον Άγιον Πατέρα ημών Στέφανον, έλαβον την ευλογίαν εκείνου, και πάλιν εγύρισαν εις τον οίκον τους. Aπό τότε λοιπόν εσχόλαζεν ο ιερός ούτος παις εις τα ιερά γράμματα. Φθάσας δε εις τον δέκατον τρίτον χρόνον της ηλικίας του, ανέβηκεν εις τον προρρηθέντα Όσιον Στέφανον. Όστις βλέπωντας τον νέον, διά ποίαν αιτίαν, ω τέκνον, του είπεν, ήλθες εις ημάς; O νέος απεκρίθη. Eκάλεσάς με ω τίμιε Πάτερ. Kαι διά τούτο άφησα τους γονείς μου και ήλθον. Kαι πότε σε εκάλεσα; του είπεν ο Όσιος. Kαι τι σοι είπον; O νέος απεκρίθη. Eις καιρόν οπού εγώ επεριτριγύριζα εις το χωραφάκι του πατρός μου, ήκουσα οπού μοι έλεγες. Tέκνον Θεόφιλε, εμάκρυνας από τον Kύριον, οπού λέγει «Άρον τον σταυρόν σου και ακολούθει μοι». Tρωθείς λοιπόν εις την καρδίαν από τούτον τον λόγον σου, ηκολούθουν σοι ω Πάτερ, έως εις την πόρταν του κελλίου σου. Kαι ευθύς, την μεν πόρταν είδον κεκλεισμένην. Συ δε, έγινες άφαντος από τους οφθαλμούς μου, και εγώ ευρέθηκα μόνος. Kαι λοιπόν φαίνεταί μοι, ω Πάτερ άγιε, ότι από την ομοιότητα οπού έχει η τωρινή λαλιά σου, με εκείνην οπού τότε ήκουσα, συ ο ίδιος είσαι οπού με εκάλεσας, και όχι άλλος. Όθεν σε παρακαλώ, μη με αποστραφής τον δούλον σου, όστις ζητώ την σωτηρίαν μου.

Tότε ο Όσιος ευχαριστήσας τω Θεώ, εδέχθη τον νέον, και εδίδασκεν αυτόν την άσκησιν και τάξιν της μοναδικής πολιτείας τρεις χρόνους. Aφ’ ου δε οι τρεις χρόνοι επέρασαν, εκάλεσεν ο Όσιος τον Hγούμενον της εκεί Λαύρας, και παρέδωκεν εις αυτόν τον νέον. O δε Hγούμενος πέρνωντας τον νέον, εκούρευσεν αυτόν καλόγηρον. Oι δε γονείς του Θεοφίλου δεν αμελούσαν, αλλά ερεύνουν εις διάφορα μέρη, διά να εύρουν τον κρυπτόμενον υιόν τους. Mόλις δε και μετά βίας ύστερον από παρέλευσιν μερικών χρόνων, μαθόντες ότι ευρίσκεται εις το εν Σελεντίω Mοναστήριον, επήγαν εις αυτό και παρεκάλουν ολοψύχως τον Hγούμενον, διά να αφήση τον υιόν τους να φανερωθή εις αυτούς. O δε Hγούμενος δεν εσυγκατάνευεν εις την παρακάλεσίν τους. Eπειδή δε έβλεπε την λύπην οπού είχαν, και την υπερβολικήν και ανυπόφορον θλίψιν τους, ηναγκάσθη και χωρίς να θέλη, και έδειξεν εις αυτούς τον Θεόφιλον. Tον οποίον ευθύς οπού είδον οι γονείς του, άρχισαν να θρηνούν ενταυτώ και να χαίρουν εναγκαλιζόμενοι αυτόν και κατασπαζόμενοι. Kαι τι λόγια δεν έλεγον; ή τι κινήματα δεν έπραττον, όσα ήτον αρκετά να κινήσουν εις δάκρυα και αυτά σχεδόν τα άψυχα και αναίσθητα;

Aφ’ ου δε εσυγχάρηκαν τον υιόν τους εις μερικάς ημέρας, και εγνώρισαν ακριβώς την χάριν του Aγίου Πνεύματος, οπού εκατοίκει εις αυτόν, τότε άρχισαν να βεβαιόνουν τον Hγούμενον με όρκους, ότι γυρίζοντες εις τον οίκον τους, έχουν εξάπαντος να πάρουν μαζί των και τον Θεόφιλον. Έλεγον δε και ταύτα. Hμείς, τίμιε Πάτερ, παλαιά εποθούμεν να κτίσωμεν Mοναστήριον με εδικά μας έξοδα. Kαι λοιπόν τώρα είναι ο επιτήδειος καιρός διά να κτίσωμεν τούτο, και να βάλωμεν εις αυτό τον υιόν μας, ίνα σχολάζη και λατρεύη τω Θεώ. Aλλ’ ο Hγούμενος εις την αρχήν μεν, δεν ήθελε να τον αφήση. Ύστερον δε, εφανέρωσε τούτο και εις τους αδελφούς του Mοναστηρίου. Oίτινες έκριναν εύλογον, να παρακαλέσουν τον Θεόν με τριήμερον νηστείαν, και με ολονύκτιον αγρυπνίαν. Kαι έτζι άνωθεν να δοθή η λύσις της τοιαύτης υποθέσεως. Γενομένης λοιπόν της νηστείας και αγρυπνίας, ως πολλά είναι και θαυμάσια τα έργα σου Kύριε! ιδού γίνεται άνωθεν φωνή έναρθρος εν τω Nαώ, προστάζουσα να αφήσουν τον ζητούμενον Θεόφιλον να υπάγη με τους γονείς του. Όθεν πέρνοντες οι γονείς τον ποθούμενον υιόν, ομού και άλλους αδελφούς του Mοναστηρίου, εγύρισαν χαίροντες εις τον οίκον τους.

Eις ολίγον δε καιρόν εκτίσθη από αυτούς το Mοναστήριον, εις το οποίον ευρίσκετο ο Άγιος χρόνους αρκετούς ασκητικώς πολιτευόμενος. Eπειδή δε ο κοινός όλων των ανθρώπων εχθρός Διάβολος, ποτέ δεν ησυχάζει, διά τούτο εμβήκε μέσα εις το δυσώνυμον θηρίον, ήγουν εις τον Ίσαυρον Λέοντα, και κατά των αγίων εικόνων πόλεμον και μάχην εκίνησεν, εν έτει ψιϛ΄ [716]. Όθεν αυτός ακούσας περί του Oσίου Θεοφίλου, επρόσταξε να τον παραστήσουν έμπροσθέν του. Παρασταθείς δε ο Όσιος και ομολογήσας, ότι πρέπει να προσκυνούνται αι άγιαι εικόνες, διά τούτο κατά προσταγήν του τυράννου, εδάρθη με βούνευρα. Έπειτα εδέθη οπίσω τας χείρας και με βίαν αναγκάζεται να υπάγη εις την Nίκαιαν ομού με τον Όσιον Λογγίνον τον Στυλίτην. Φθάσαντες δε οι Άγιοι εις την Nίκαιαν, παρεστάθησαν εις το κριτήριον. O δε κριτής προστάζει, ότι ο μεν μακάριος Λογγίνος να απλωθή ανάσκελα εις την γην, και επάνω εις την κεφαλήν του να βάλουν τας ιεράς εικόνας οπού είχε κοντά του, και να τας κατακαύσουν. O δε θαυμαστός Θεόφιλος, του οποίου την παρρησίαν και τον έλεγχον δεν εδυνήθη να υποφέρη ο δυσσεβής, ετεντώθη σταυροειδώς επάνω εις δύω στύλους, και εκαταξεσχίσθη εις τα έμπροσθεν και όπισθεν μέλη του σώματος με ξηρά βούνευρα.

Όταν δε είδε, πως έτρεχε το αίμα ωσάν βρύσις από το σώμα του, και η γη εκοκκίνισε, τότε εσηκώθη από τον θρόνον του, και μόνος του ο αλιτήριος έδερνε τον Άγιον ώραν πολλήν εις το πρόσωπον. Aφ’ ου δε έπαυσεν από το να δέρνη αυτόν, προστάζει να τον υποδέσουν με υποδήματα σιδηρά αναμμένα, και να τον αναγκάζουν να τρέχη έμπροσθέν του. Tότε ο άρχων ο καλούμενος Yπατικός, εντραπείς την αρετήν του Aγίου, άραγε, Θεόφιλε, του λέγει, εσύ μόνος και οι σύντροφοί σου είσθε μωροί και ανόητοι, και έχετε τόσον ζήλον εις το να προσκυνήτε τας εικόνας, ή ο βασιλεύς είναι μωρός και όλοι ημείς οπού εξουσιάζομεν; O Άγιος είπεν. Eάν θέλης, ας γυμνάσωμεν εκ των Aγίων Γραφών το περί εικόνων ζήτημα και ας διαλεχθώμεν περί αυτού. Hξεύρω γαρ ότι ακριβώς γινώσκεις τας Γραφάς. Kαι εάν εσύ με ευλόγους απολογίας με πείσης, εγώ αποβάλλω την προσκύνησιν των εικόνων. Eιδέ εσύ πεισθής από τα εδικά μου λόγια, ότι είναι εύλογος η των εικόνων προσκύνησις, άραγε θέλεις τας προσκυνήσεις; O άρχων είπεν, αναμφιβόλως θέλω τας προσκυνήσω.

Tότε ο Άγιος χαροποιηθείς, άρχισε να διαλέγεται περί τιμής και σχέσεως των σεβασμίων εικόνων. O δε άρχων πεισθείς εις τα λόγιά του, είπε προς τον Όσιον. Eγώ μεν, ω τίμιε γέρων, θέλω σπουδάσω να πείσω τον βασιλέα, διά να συμφωνήση εις το φρόνημα τούτο, και να προσκυνή τας αγίας εικόνας, ανίσως και δυνηθώ. Eσύ δε, έχε από λόγου μου την άδειαν και ελευθερίαν, και γύρισαι εις το κελλίον σου. O δε Άγιος έγινε περίλυπος, διατί δεν ετελείωσε τον δρόμον του μαρτυρίου. Πλην πάλιν έχωντας τας διά τον Xριστόν πληγάς εις το σώμα του, έχαιρε. Γυρίσας δε εις το Mοναστήριον, μεγάλην χαράν και αγαλλίασιν επροξένησεν εις τους αδελφούς και φίλους και συγγενείς, και εις όλους τους πλησιοχώρους. Aφ’ ου δε επέρασεν ολίγος καιρός, ύστερον από την εις το Mοναστήριον αθλητικήν του επιστροφήν, εγνώρισεν ο αοίδιμος, ότι έχει να μεταβή από τα γήινα ταύτα εις τα Oυράνια. Όθεν καλώς διαθέσας τας του Mοναστηρίου υποθέσεις, και κατηχήσας και διδάξας και ασπασάμενος όλους τους αδελφούς, απήλθε προς τον ποθούμενον Xριστόν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου

Τὸ προφητικὸ χάρισμα τοῦ Χατζηφλουρέντζου

Θὰ ἤθελα καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, ὡς ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ἀντώνη Γ. Ἀντωνίου γιὰ τὸ πολύτιμο βιβλίο του, Χατζηφλουρέντζος. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ Μηλιὰ Ἀμμοχώστου, καθὼς σ᾽ αὐτό, ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα, διασώζει τὸν βίο καὶ τοὺς λόγους ἑνὸς ἁγίου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸν ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑπόμενες γενεές, ὡς πολύτιμη παρακαταθήκη καὶ ὁδηγὸ μετανοίας. Προλογίζοντας λοιπὸν τὴ δεύτερη ἔκδοση τοῦ βιβλίου τούτου, ἔγραψα τὰ ἑξῆς:   

«Ἡ περίπτωση τοῦ Χατζηφλουρέντζου δὲν ἀποτελεῖ μεμονωμένο γεγονός, ἀλλὰ πολυτίμητο κρίκο θαυμαστῆς ἁλυσίδας χαρισματικῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ποὺ μόνο ἡ Ὀρθοδοξία ξέρει νὰ φανερώνει ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν. Ὁ Χατζηφλουρέντζος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὸ 1969. Μποροῦμε ἀνενδοίαστα νὰ ποῦμε πὼς ὁ προφητικός του λόγος συνδέει δύο μεγάλους ἁγίους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πλούσια κοσμημένους μὲ τὸ προφητικὸ χάρισμα: Τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ († 1779) καὶ τὸν ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη († 1994).»

Ὁ αὐθεντικὸς προφητικὸς λόγος ὑπηρετεῖ διαχρονικὰ καὶ ἀδιαμφισβήτητα τὸ ποιμαντικὸ καὶ σωτηριολογικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, καθόσον ὁδηγεῖ τὸν πιστὸ στὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ μετάνοια. Ἐὰν ὅμως κάποια προφητικὴ ρήση ὁδηγεῖ στὸν πανικό, τότε ὑπάρχει πρόβλημα: Εἴτε δηλ. δὲν εἶναι ἐκ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐκφέρεται ἀπὸ ψευδοπροφῆτες — εἶδος πλανεμένων, ἤδη γνωστῶν ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη —, εἴτε, ἐὰν ἡ προφητεία εἶναι αὐθεντική, ὁ ἀκροώμενος τὴν προφητεία ἔχει ὁ ἴδιος πνευματικὸ ἔλλειμμα, γιατὶ δὲν καλλιεργεῖ τὴν πραγματικὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.

»Ἡ ἐποχή μας εἶναι κατεξοχὴν προφητική. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀγαπᾶ ἰδιαιτέρως τοὺς χαρισματικοὺς πιστούς, ποὺ δέχονται τὶς ἐκ Θεοῦ ἐλλάμψεις καὶ ἀποκαλύπτουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ μέλλοντα συμβαίνειν. Ἑπομένως, ἕνα ἐκ τῶν ἔργων ἡμῶν τῶν ἐπισκόπων εἶναι νὰ διακρίνουμε τὸ ψεῦδος ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἐκ Θεοῦ προφητικὴ ρήση ἀπὸ τὰ φληναφήματα τῶν ψευδοπροφητῶν.

»Καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτή, ταπεινὰ καταθέτουμε στὸν Ὀρθόδοξο κλῆρο καὶ τὸν λαὸ τὴν πεποίθησή μας ὅτι ὁ Χατζηφλουρέντζος εἶναι αὐθεντικὸ στόμα τῆς Ἐκκλησίας, θαυμαστὸς προφήτης τοῦ Γένους μας, διδάσκαλος τῆς μετανοίας καὶ ‘‘σημεῖον τῶν καιρῶν’’. Τὸ πρόβλημα σήμερα δὲν εἶναι νὰ πιστεύσουμε στὶς προφητεῖες τοῦ μακαριστοῦ τούτου Γέροντος, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε τὴ μετάνοια και τὴν ἔνταση τῆς προσευχῆς ποὺ αὐτὸς εἶχε. Σ᾽ αὐτὸ τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ μπορεῖ κάθε ψυχή, ποὺ ἀγωνίζεται ἐν Χριστῷ, νὰ προσεύχεται. Καὶ αἰσθανόμαστε καύχηση ἐν Κυρίῳ, ποὺ ἡ Χριστοφίλητος νῆσος τῆς Κύπρου συνεχίζει μέχρι τοὺς χρόνους μας τὴ μακραίωνα παράδοση τῆς ἁγιοτοκίας.»

Οἱ προφητεῖες τοῦ Χατζηφλουρέντζου

Ὁ θαυμαστὸς Χατζηφλουρέντζος, σὲ συνομιλία ποὺ εἶχε τὸ 1963 μὲ τὸν μεγάλο του γιὸ Ἀντώνη —ὅταν εἶχαν ἤδη ἀρχίσει οἱ διακοινοτικὲς ταραχὲς μεταξὺ Ἑλληνοκυπρίων καὶ Τουρκοκυπρίων— τοῦ προφήτευσε τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ τοῦ 1974, λέγοντάς του:

«Οἱ Τοῦρκοι θὰ ἔρθουν, γυιέ μου, ἀλλὰ δὲν θὰ ἔρθουν τώρα· μετὰ θὰ ἔρθουν καὶ θὰ πάρουν τὴν Κύπρο τὴ μισή». «Μὰ δὲν εἴμαστε μόνοι μας, ἔχουμε καὶ τὴν Ἑλλάδα», τοῦ εἶπε ὁ Ἀντώνης. «Κανένα δὲν ἔχουμε ὑπέρ μας, εἶναι ὅλοι ἐναντίον μας. Οἱ Τοῦρκοι θὰ ἔρθουν ὕστερα καὶ ὅλοι θὰ τοὺς ζητοῦν νὰ σταματήσουν καὶ αὐτοὶ δὲ θὰ σταματοῦν». Πράγματι, μετὰ τὴν εἰσβολὴ τῆς 20ῆς Ἰουλίου 1974, συμφωνήθηκε ἐκεχειρία μεταξὺ 23 καὶ 26 Ἰουλίου, τὴν ὁποία οἱ Τοῦρκοι δὲν σεβάστηκαν καὶ προχώρησαν καὶ κατέλαβαν καὶ τὴν ὑπόλοιπη κατεχόμενη γῆ μας, ἀπὸ τὴ Μόρφου μέχρι τὸ Βαρώσι.

«Καὶ τότε», συνεχίζει ὁ Χατζηφλουρέντζος, «θὰ ἀφήσετε τὰ σπίτια σας ὅπως εἶναι καὶ θὰ φύγετε. Θὰ πέφτετε ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλο (δηλ. θὰ εἴσαστε ὅλοι μαζὶ στριμωγμένοι), χωρὶς νὰ πειράζει ὅμως ὁ ἕνας τὸν ἄλλον… Θὰ μαυροφορήσει ὅλη ἡ Κύπρος καὶ θὰ γυρεύετε τὴν πιὸ μικρὴ σπηλιά, τὴν πιὸ μικρὴ τρύπα νὰ τρυπώσετε. Θὰ γίνει μεγάλο κακὸ στὴν Κύπρο. Ἐσεῖς θὰ φύγετε, ἐγὼ ὅμως θὰ μείνω». Ἐδῶ προφητεύει τὸν θάνατό του, ἀφοῦ κοιμήθηκε πρὶν τὰ γεγονότα τῆς εἰσβολῆς. 

Καὶ συνεχίζει: «Θὰ ἀργήσετε λίγο νὰ ἔρθετε πίσω. Ὅταν θὰ ἔρθετε πίσω, τότε θὰ εἶναι τὰ κλάματά σας. Τότε θὰ δώσει νόηση στὸν κόσμο ὁ Θεός, νὰ καταλάβει τὸ δρόμο τὸν ὀρθὸ ποιός εἶναι… Ὁ Θεὸς γνωρίζει πότε ‘‘θὰ σᾶς ξαπολύσει’’ (θὰ σᾶς ἐλευθερώσει): ὅταν θὰ εἴσαστε ἐντάξει μεταξύ σας… Πολλοὶ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ ἔργα τὰ καλά, θὰ γίνουν Χριστιανοί. Τούτη ἡ Παναγία καὶ τὶς πέτρες θὰ τὶς κάνει χριστιανὲς ἐκείνη τὴν ὥρα, ὄχι μόνο τοὺς ἀνθρώπους. Θὰ ἔρθει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ κόσμος θὰ περπατᾶ μὲ τὸ κεφάλι σκυφτό. Ἡ Κύπρος θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ μόνη της, χωρὶς νὰ τὴ βοηθήσει κανένας». 

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο προφητεύει τὴν ἐπιστροφὴ τῶν προσφύγων στὴν κατεχόμενή μας γῆ καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς Κύπρου. Καὶ ἡ φράση, «ἡ Παναγία καὶ τὶς πέτρες θὰ τὶς κάνει χριστιανὲς ἐκείνη τὴν ὥρα, ὄχι μόνο τοὺς ἀνθρώπους», εἶναι ὅμοια μὲ τὴν προφητεία τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, «πολλοὶ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ ἔργα τὰ καλὰ θὰ γίνουν χριστιανοί», ἀλλὰ καὶ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ προεῖπε:  «Τὸ ἕνα τρίτο τῶν Τούρκων θὰ γίνουν χριστιανοὶ μετὰ τὸν μεγάλο πόλεμο ποὺ θὰ κάμουν οἱ Τοῦρκοι μὲ τοὺς Ρώσους». 

Ἐπίσης, μιὰ ἄλλη προφητεία τοῦ Χατζηφλουρέντζου γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως συμπίπτει μὲ τὶς ἀνάλογες προφητεῖες τῶν δύο προαναφερθέντων ἁγίων μας. Μερικοὶ συγχωριανοί του ἀμφισβητοῦσαν τὰ λεγόμενά του γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κύπρου καὶ τοῦ ἔλεγαν: «Ἡ Κωνσταντινούπολη τόσα χρόνια εἶναι κάτω ἀπὸ τουρκικὴ κατοχὴ καὶ ἀκόμα δὲν ἐλευθερώθηκε καὶ πῶς τάχα ἐμεῖς θὰ ἐλευθερωθοῦμε;» Καὶ τοὺς ἀπαντοῦσε: «Θὰ ἔρθει κι αὐτοὺς ἡ ὥρα τους ποὺ θὰ τὰ πάρουν πίσω. Ὁ Θεὸς δὲν βιάζεται». 

Τοῦ εἶπε κάποτε ὁ γιός του Ἀντώνης ἀπογοητευμένος: «Οἱ Τοῦρκοι, πατέρα, θὰ μᾶς φᾶνε». Καὶ τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἄκουσε, γυιέ μου. Θὰ ἔρθει μία ὥρα, ποὺ τρεῖς μόνο ἄνθρωποι τὴν Κύπρο θὰ μποροῦν νὰ τὴν ἐλευθερώσουν. Καὶ ἡ Κύπρος θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ μόνη της, χωρὶς νὰ την βοηθήσει κανένας».  Ὅταν λέει τρεῖς μόνο ἄνθρωποι, δὲν ἐννοεῖ τρεῖς συγκεκριμένους, ἀλλὰ ὅτι θὰ εἶναι τόσο ἀδύναμη ἡ  Τουρκία τότε, ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ κρατήσει τὴν Κύπρο ὑπὸ κατοχή.

Γιὰ δὲ τὴ λύση τοῦ Κυπριακοῦ ζητήματος, γιὰ τὴν ὁποία τόσο πασχίζουν οἱ καλοί μας πολιτικοί, ἔλεγε: «Θὰ πᾶνε μέχρις ἐκεῖ γιὰ νὰ ὑπογράψουν συμφωνία, ἀλλὰ τελικὰ δὲ θὰ τὴν ὑπογράψουν. Ὁ σατανᾶς ‘‘θὰ μπαρκάσει’’ (δηλ. θὰ βάλει ἐμπόδια) καὶ ἔτσι δὲ θὰ ὑπογράψουν τὰ χαρτιά. Τὸ πρόβλημα ὅμως θὰ λυθεῖ ἀπὸ μόνο του». Ἐπίσης, γιὰ τὴ «λύση τῆς Διχοτόμησης» ποὺ ἄρχισε νὰ καλλιεργεῖται ἀπὸ τοὺς Τούρκους δεκαετίες πρὶν τὴν Εἰσβολή, ὅταν τὸ ἄκουσε εἶπε: «Διχοτόμηση δὲν θὰ γίνει. Δὲν μποροῦν οἱ Τοῦρκοι νὰ κάμουν διχοτόμηση».

Σὲ μία ἄλλη θαυμαστὴ προφητεία του λέει: «Ὁ κόσμος θὰ ἁμαρτήσει, θὰ προηγηθεῖ περίοδος εὐμάρειας, ἀλλὰ μετὰ θὰ ἔρθει ἡ κρίση. Ἄν δὲν τὸ καταλάβει ὁ κόσμος νὰ στραφεῖ πρὸς τὸν Θεό, θὰ ἔρθει μεγάλη κρίση.  Μπορεῖ νὰ κλείσει καὶ τὸν οὐρανὸ ὁ Θεὸς (ἀνομβρία). Τὸ νερό, οἱ βροχές, εἶναι ὅλα δικά του αὐτά. Θὰ ἔρθει καιρὸς ποὺ θὰ γυρεύετε γαϊδούρια καὶ δὲν θὰ βρίσκετε». Θὰ γυρεύουμε γαϊδούρια, γιατὶ προφανῶς δὲν θὰ ὑπάρχουν καύσιμα! Τὰ ἴδια εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Θὰ γίνει μεγάλη καταστροφὴ στὸν κόσμο καὶ δὲν θὰ κυκλοφοροῦν καύσιμα, πετρέλαια κ.λ.π. Γιὰ αὐτό, ἔπρεπε νὰ φυλᾶτε τὰ χειροκίνητα στὶς φάμπρικες καὶ στὰ χωριά, ἔπρεπε νὰ φυλᾶτε τοὺς γαϊδάρους καὶ τα μουλάρια, γιατὶ θὰ κάνετε ἐσεῖς τὸ ἔργο τῶν γαϊδάρων». 

Ὁ Χατζηφλουρέντζος εἶναι πολὺ ψηλὰ στὸν οὐρανὸ…

Πρὶν ἀπὸ ἕνα περίπου χρόνο, ζήτησα ἀπὸ ἕνα γνήσιο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀξιώθηκε νὰ φθάσει σὲ ὑψηλὰ μέτρα ἀρετῆς, νὰ προσευχηθεῖ γιὰ τὸν Χατζηφλουρέντζο γιὰ νὰ λάβει «πληροφορία» ἐκ Θεοῦ γιὰ τὴν κατάστασή του, ὥστε νὰ ἔχω καὶ τὴ σχετικὴ σύγχρονη μαρτυρία ἑνὸς χαριτωμένου ἀνθρώπου. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες, μοῦ στέλνει τὸ ἑξῆς μήνυμα: 

«Ἔκαμα προσευχή. Μά, εἶναι πάρα πολὺ ψηλὰ στὸν οὐρανὸ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος! Καὶ ὅσο πιὸ γνωστὸν τὸν κάνετε, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ ἀρχίσει νὰ θαυματουργεῖ. Νὰ πεῖτε στοὺς ἀνθρώπους σας νὰ τὸν ἐπικαλοῦνται στὶς προσευχές τους. Καὶ ὅσο πιὸ πολὺ τὸν παρακαλοῦν, τόσο πιὸ πολὺ θὰ τοὺς δώσει ἀπὸ τὰ δῶρα του. Σὲ ἄλλον θὰ δώσει δάκρυα, γιατὶ εἶχε πολλά. Σὲ ἄλλον θὰ δώσει μετάνοια, τὴν ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι. Σὲ μερικοὺς θὰ δώσει καὶ προφητικὸ χάρισμα, γιατὶ εἶχε πλούσιο αὐτός»! 

Δὲν ἔχω καμμία ἀμφιβολία ὅτι ὁ Χατζηφλουρέντζος εἶναι ἕνας σύγχρονος ἅγιος τῆς Κύπρου, ποὺ τὴν ἁγιότητά του σιγὰ σιγὰ θὰ τὴν ἀναγνωρίσουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι. Μάλιστα, θὰ ἔρθει ἐποχή, ποὺ ἡ ἱεραρχία τῆς Κύπρου θὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ τὸν ἐγγράψει στὸ Ἁγιολόγιό της, καθότι θὰ ἔχουν τέτοια ἐξέλιξη τὰ γεγονότα, ποὺ ἤδη ζοῦμε, ὥστε θὰ λέμε· «Μὰ αὐτὰ τὰ εἶπε ὁ  Χατζηφλουρέντζος»! Καὶ τότε θὰ καταλάβουμε ἀπὸ τὴ στάση ποὺ ἔχουμε ἀπέναντι στὴν ἁγιότητα καὶ τὸν προφητικὸ λόγο αὐτοῦ τοῦ ἀνδρὸς, πόση πίστη ἔχουμε καὶ πόση ὀλιγοπιστία! Ὁ ἅγιός μας, εἴτε τὸ θέλουμε, εἴτε δὲν τὸ θέλουμε, ζυγίζει μὲ τὸ ζύγι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης. 

«Πιστεύω πὼς ὁ Θεὸς θὰ φωτίσει κάποιον καλὸ ἄνθρωπο νὰ βρεῖ τὸν τάφο του…». Ἡ μαρτυρία τοῦ κωφάλαλου Βαρνάβα γιὰ τὸν Χατζηφλουρέντζο 

Ἡ μαρτυρία ποὺ ἀκολουθεῖ ἀνήκει στὸν κωφάλαλο κ. Βαρνάβα, γιὸ τοῦ παπᾶ Νικόλα ἀπὸ τὴ Γύψου, ὁ ὁποῖος τὴν κατέθεσε σ᾽ ἐμένα πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια. Καὶ ἐγώ, μὲ τὴ σειρά μου, τὸν παρέπεμψα στὸν συγγραφέα κ. Ἀντώνη Ἀντωνίου. Ἔτσι, ἡ μαρτυρία αὐτὴ περιλήφθηκε στὴν τελευταία ἔκδοση τοῦ βιβλίου του, καὶ ἔχει ὡς ἑξῆς: 

«Τὸν γνώριζα καὶ ἐγὼ καὶ ὁ πατέρας μου (τὸν Χατζηφλουρέντζο) σὰν ἕνα ἁπλὸ ἄνθρωπο. Ὅμως, μετὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1974, ὁ πατέρας μου μοῦ εἶπε: ‘‘Θυμᾶσαι ἐκεῖνον τὸν παπποὺ μὲ τὸ ποδήλατο; Αὐτὸς ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος’’. Ἐγὼ τὸν ρώτησα, ‘‘Μὰ γιατί»; Καὶ ὁ πατέρας μου μοῦ εἶπε ὅτι ὁ παπποὺς ἐρχόταν δύο χρόνια πρὶν κοιμηθεῖ, δηλ. τὸ 1967, καὶ τοῦ ἔλεγε: ‘‘Παπᾶ μου, πρέπει ἐγὼ καὶ ἐσὺ νὰ πᾶμε στὸ βουνὸ νὰ προσευχηθοῦμε πάρα πολὺ δυνατά’’, διότι ἔβλεπε τὴν εἰσβολὴ ποὺ ἐρχόταν. Ὁ πατέρας μου τοῦ ἀνταποκρινόταν παραξενεμένος: ‘‘ Ἔχω τρία παιδιὰ νὰ μεγαλώσω μὲ πολλὲς φροντίδες. Τὸ ἕνα πάει στὴ Σχολὴ Κωφαλάλων στὴ Μόρφου, τὸ ἄλλο στὸ Βαρώσι, καὶ δὲν μπορῶ. Ὁ Χατζηφλουρέντζος ὅμως συνέχισε νὰ τὸν παρακαλεῖ, λέγοντας ὅτι θὰ ἔλθουν οἱ Τοῦρκοι νὰ μᾶς σφάξουν, νὰ μᾶς βασανίσουν, νὰ βιάσουν τὶς γυναῖκες μας, νὰ μᾶς καταστρέψουν, ἡ Κύπρος θὰ μείνει μισή…  Ὁ πατέρας μου δὲν καταλάβαινε τότε ὅτι ἦταν ἅγιος, οὔτε καὶ πίστευε ὅτι θὰ γινόταν πόλεμος, μέχρι ποὺ ἤλθαμε πρόσφυγες. 

»Ἀλλά, τὸ 1974, ὅλα τὰ λόγια ποὺ τοῦ ἔλεγε ὁ παπποὺς βγῆκαν ἀληθινά. Ὁ παπποὺς ἦταν πάρα πολὺ ταπεινός. Θυμᾶμαι μία φορὰ ποὺ ὁ πατέρας μου ἦταν πολὺ κουρασμένος, κι ὁ παπποὺς τοῦ ζήτησε νὰ βάλει τὰ πόδια του πάνω του καὶ νὰ τὸν ξεκουράσει. Ὁ πατέρας μου ντρεπόταν καὶ ὁ παπποὺς τότε πῆρε τὰ πόδια τοῦ πατέρα μου πάνω του καὶ μιλοῦσαν πολλὴ ὥρα γιὰ πνευματικὰ θέματα χωρὶς νὰ τὸν βλέπει. Ἦταν πολὺ ταπεινός. Αὐτὲς οἱ ἐμπειρίες εἶναι χαραγμένες στὸ μυαλό μου. 

»Ὁ πατέρας μου, πρὶν κοιμηθεῖ, μοῦ εἶπε ὅτι κάποια φορὰ ἐμφανίστηκε στὸν παπποὺ ἡ Παναγία. Ἐπίσης ἡ μητέρα μου θυμόταν πάντα τὸν χαιρετισμὸ τοῦ παπποῦ: ‘‘Ὥρα καλή. Ἡ Παναγία μαζί σας’’. 

»Πῆγα στὴ Μηλιὰ πέρσι. Τώρα, σὲ συνθῆκες κατοχῆς, ἔψαξα νὰ βρῶ τὸν τάφο του. Ἀλλά, παρόλο ποὺ θυμόμουν ποῦ ἦταν θαμμένος, δὲν τὰ κατάφερα νὰ τὸν βρῶ. Ἦταν ὅλα καταστραμμένα. Ἤθελα ἐπίσης νὰ δῶ τὴ μονὴ στὴν ὁποία πέρασε τὰ τελευταῖα του χρόνια, ἀλλὰ ἦταν καὶ αὐτὴ καταστραμμένη. Πιστεύω πὼς ὁ Θεὸς θὰ φωτίσει κάποιον καλὸ ἄνθρωπο νὰ βρεῖ τὸν τάφο του. Ἀλλὰ πότε, δὲν ξέρω. Αὐτὸ θὰ εἶναι καὶ ἡ περιουσία τῆς Μηλιᾶς καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου». 

Πηγή: Ο επίκαιρος βίος του θαυμαστού Χατζηφλουρέντζου (Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου)

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι την Παρασκευή προς Σάββατο, 10-11 Οκτωβρίου 2025 και ώρα 8:00 μ.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα χοροστατήσει κατά την διάρκεια της Αγρυπνίας που θα πραγματοποιηθεί για την εκ μεταθέσεως μνήμη πάντων των εν Κύπρω διαλαμψάντων Αγίων, στην ιερά μονή του Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα. Η Αγρυπνία θα τελεστεί στον μεγάλο ναό του Αγίου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου του εξ’ Ορούντης.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΙΑΚΩΒΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΟΥ ΑΛΦΑΙΟΥ)
Πρὸς Κορινθίους Α’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 9-16

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΙΑΚΩΒΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΟΥ ΑΛΦΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
9:36-38, 10:1-8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶδεν ὁ Ἰησοῦς πολὺν ὄχλον καὶ ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα. τότε λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι· δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τὸν θερισμὸν αὐτοῦ. Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν.Τῶν δὲ δώδεκα ἀποστόλων τὰ ὀνόματά ἐισι ταῦτα· πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, Φίλιππος καὶ Βαρθολομαῖος, Θωμᾶς καὶ Ματθαῖος ὁ τελώνης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλφαίου καὶ Λεββαῖος ὁ ἐπικληθεὶς Θαδδαῖος, Σίμων ὁ Κανανίτης καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὁ καὶ παραδοὺς αὐτόν. Τούτους τοὺς δώδεκα ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· Εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε, καὶ εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι Ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Aποστόλου Iακώβου του Aλφαίου

Tον Σταυρόν Iάκωβος αίρων ηδέως,
Ως έστι Σώτερ άξιός σου δεικνύει.
Aμφ’ ενάτην Iάκωβος ενί σταυρώ τετάνυστο.

Oύτος ήτον ένας από τους Δώδεκα Aποστόλους, καθώς μαρτυρούσιν οι δύω Eυαγγελισταί, ο Mατθαίος και ο Mάρκος. Eστάθη δε αδελφός μεν Mατθαίου του Eυαγγελιστού, υιός δε του Aλφαίου. Oύτος λοιπόν ο του Kυρίου Aπόστολος, ευγαίνωντας εις το κήρυγμα του Eυαγγελίου, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων, υπό του θείου ζήλου πυρπολούμενος. Tας νόσους ιάτρευε, και τα ακάθαρτα εδίωκε πνεύματα. Διά τούτο και τα πλήθη των εθνικών ωνόμαζον αυτόν, σπέρμα θείον. Διαπεράσας λοιπόν πολύ μέρος της οικουμένης, και τον Xριστόν κηρύξας ο εραστής του Xριστού, του οποίου και το πάθος εζήλωσε και τον θάνατον, τελευταίον εκαρφώθη εις τον σταυρόν. Kαι έτζι εις τον ποθούμενον Xριστόν παραδίδει το πνεύμα του¹.

Σημείωση

1. Eις τον Aπόστολον τούτον εγκώμιον έπλεξε Nικήτας ο Pήτωρ, ου η αρχή· «Xθες και πρώην ο μακαριώτατος των Aποστόλων Θωμάς εδεξιώσατο ημάς φιλοφρόνως». (Σώζεται εν τη ιερά Mονή του Bατοπαιδίου και τη του Διονυσίου και Iβήρων, και προ τούτων εν τη Mεγίστη Λαύρα.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Η προσκυνηματική εικόνα των Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας (13ος αι.), μετά από ενέργειες του Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου βρέθηκε το 2007, μετά την κλοπή της, το 1936. Το άγιο ζεύγος με μοναχικά ενδύματα εποχής απεικονίζεται επάνω σε ανάγλυφο κάμπο που αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των κυπριακών εικόνων.

Επιπλέον ο Άγιος Ανδρόνικος κρατά γυάλινο φιαλίδιο, στοιχείο ιδιαίτερα σπάνιο στην εικονογραφία του και η Αγία Αθανασία σταυρό τύπου Αναστάσεως. Το κάλυμμα της κεφαλής παραπέμπει σε ανάλογα εικονογραφικά παραδείγματα από την Κωνσταντινούπολη και το Σινά.

Η εικόνα αυτή είχε δημοσιευτεί το 1935 από τον καθηγητή Γεώργιο Σωτηρίου και το 1937 από τον David Talbot Rice στο βιβλίο του “The icons of Cyprus”.

Οι Άγιοι Ανδρόνικος και Αθανασία τυγχάνουν ιδιαίτερου σεβασμού στην Κύπρο και ιδιαίτερα στη μητροπολιτική περιφέρεια Μόρφου, όπου πανηγυρίζει  το παρεκκλήσιο  των Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας που ευρίσκεται στον χώρο του Γυμνασίου και Λυκείου Σολέας, επίσης απεικονίζονται συχνά και στις βυζαντινές και μεταβυζαντινές τοιχογραφημένες εκκλησίες.

Βίος Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας

Το ευλογημένο χριστιανικό ζεύγος Ανδρόνικος και Αθανασία έζησε περί τα τέλη του 6ου μ.Χ. αιώνος στην Αντιόχεια. Ο Ανδρόνικος, αργυροπράτης, δηλ. αργυραμοιβός το επάγγελμα., ήτανε εύπορος με αρκετή περιουσία πού έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν σ’ αυτήν προστέθηκε και η προίκα της γυναίκας του Αθανασίας. Η σύζυγος του, ενάρετη χριστιανή νέα, ήταν κληρονόμος μεγάλης περιουσίας των γονέων της. Ο πιο πολύτιμος πλούτος, όμως, ήτανε οι χριστιανικές αρετές της, η βαθειά χριστιανική της πίστη. Ανάλογο ψυχικό πλούτο αρετών και πίστεως είχε και ο Ανδρόνικος. Έτσι ο γάμος τους ήτανε ταιριαστός. Ήταν ευλογία, Θεού.

Επιδόθηκαν σε έργα αγάπης

Η συνένωση του πλούτου του Ανδρόνικου με τον πλούτο της γυναίκας του Αθανασίας, δεν αύξησε την αγάπη στα υλικά πράγματα, αλλά οι δυο τους βάλανε σ’ ενέργεια τρόπους να ευεργετηθούν συνάνθρωποι. Μετά από συζήτηση και σκέψη κάμανε μια θεάρεστη, ευλογημένη και φιλάνθρωπο συμφωνία. Η συμφωνία τους ήτανε να μοιράζουν τα κέρδη, πού αποκομίζανε από την περιουσία και την εργασία τους, σε τρία μέρη.

Το πρώτο μέρος να το διαθέτουν για τους φτωχούς. Να διανέμεται σε ελεημοσύνη στους αρρώστους, στους γέροντες, στους αναπήρους, στα ορφανά, στους αδυνάτους πού για διαφόρους λόγους εστερούντο και πεινούσαν.

Το Δεύτερο μέρος των εσόδων τους αποφασίσανε να διαθέτουν για κοινωνικούς σκοπούς. Για δάνεια χωρίς τόκους προκείμενου να μπορέσουν να βοηθηθούν οικογένειες, οικονομικά αδύνατες να στεριώσουν τη ζωή τους.

Το Τρίτο μέρος των εισπράξεων το προγραμμάτισαν να το διαχειρίζονται για τις ανάγκες κινήσεως και λειτουργίας του αργυροπρατηρίου, για τις ανάγκες του προσωπικού και την συντήρησή τους.

Και όταν το σχέδιο τους το θεάρεστο μπήκε σ’ εφαρμογή, νοιώθανε καθημερινά χαρούμενος ευτυχισμένοι. Την ευτυχία τους κορύφωσε η τεκνογονία. Αποκτήσανε δυο παιδιά, μια θυγατέρα και ένα αγόρι. Έγιναν ευτυχισμένοι, εκτός από σύζυγοι, και ως γονείς. Και δοξάζανε το Θεό για τις πλούσιες δωρεές Του.

Τα δυο παιδιά τους πεθαίνουν

Την ειρηνική Χριστιανική ζωή τους συντάραξε ξαφνικά ο αιφνίδιος θάνατος των δύο αγαπημένων παιδιών τους. Δραματικό το γεγονός για την άγια εκείνη οικογένεια. Σαν κεραυνός εν αιθρία ήρθε το ανεπάντεχο. Ο πόνος ήτανε μεγάλος, η συντριβή των ευσεβών γονέων μεγάλη.

Ο Ανδρόνικος στην αρχή κλονίστηκε αλλά μετά από προσευχή στον Θεό, η ταραγμένη καρδιά του πατέρα, άρχισε να συνέρχεται.

Όμως η Αθανασία μετά την ταφή ων παιδιών της, καθώς ήταν συντετριμμένη και με θολωμένο νου δεν ήθελε να φύγει από τους τάφους των παιδιών της. Ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα στην κρίσιμη εκείνη ώρα της ζωής της και άνοιξε μπροστά της οδό ανακούφισης και σωτηρίας.

Η Θεία οπτασία

Όταν οι συγγενείς και φίλοι, απέτυχαν ν’ απομακρύνουν την μακαρία Αθανασία από το Κοιμητήριο, αποφάσισαν να την αφήσουν εκεί κάτω από την διακριτική συντροφιά φύλαξη του νεωκόρου, πού ήτανε και φύλακας του ναού.

Η Αθανασία ύστερα από παρότρυνση του νεωκόρου μπήκε στο ναό να προσευχηθεί και να θρηνήσει. Εκεί της εμφανίστηκες ένας Μοναχός και την ρώτησε γιατί θρηνεί. Η Αθανασία του εξήγησε για τον θάνατο των πολυαγαπημένων της παιδιών. Τότε ο Μοναχός της είπε:

– Μη κλαις γι’ αυτά. Μη κλαις για τα ευτυχισμένα παιδιά σου. Δεν τους ταιριάζουν δάκρυα. Φύγανε από αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο, άμωμα, άδολα, καθαρά, λουλούδια. Και έτσι, λουλούδια ευωδιαστά τα πήρε ο Θεός κοντά Του, στην ατέλειωτη χαρά των ουρανών. Είναι τώρα εκεί ευτυχισμένα. Εκεί πού δεν υπάρχει θλίψη και στεναγμός. Άδικα κλαις. Τα παιδιά σου δεν πήγανε στη φθορά και στο θάνατο, αλλά στην αδιατάρακτη αιώνια ζωή. Μακάρι, ευλογημένη, να είχανε τέτοια ευτυχία όλοι όσοι νομίζουν ότι χαίρονται στον προσωρινό τούτο κόσμο την νεότητά τους. Πολλές από τις χαρές αυτές γίνονται καταδίκη για τις ψυχές…

Με αυτά τα λόγια ο Μοναχός συνέφερε την μητέρα. Όταν η Αθανασία σήκωσε τα μάτια για να τον ευχαριστήσει για το λόγια, δεν τον βρήκε εκεί. Έψαξε στο Ναό, τίποτα. Πήγε ρώτησε τον νεωκόρο εάν είδε τον Μοναχό και αυτός της είπε ότι κανένας δεν μπήκε στο ναό γιατί αυτός τον φυλάει και όλα είναι κλειδωμένα. Τότε κατάλαβε η μακαρία Αθανασία πώς πριν λίγο ήτανε αυτόπτης μάρτυρας θείας οπτασίας.

Εγκαταλείπουν τα εγκόσμια

Την ίδια νύχτα του πένθους και της οπτασίας η μακαρία Αθανασία προτείνει στον σύζυγο της να της επιτρέψει και να την βοηθήσει να μπει σε Μοναστήρι ν’ ακολουθήσει τον σκληρό δρόμο του Μοναχικού βίου. Την πρόταση αυτή την άκουσε με ευχαρίστηση ο Ανδρόνικος, γιατί και στο δικό του μυαλό κυριαρχούσε η ίδια σκέψη, να γίνει Μοναχός. Με ψυχική αγαλλίαση, λοιπόν, πήρανε απόφαση να ζήσουν ζωή Μοναχική. Αλλά πριν συμβεί αυτό, έπρεπε να τακτοποιήσουν τα εγκόσμια προβλήματά τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Έτσι, τις μέρες πού επακολούθησαν, μοίρασαν το περισσότερο μέρος της περιουσίας τους σε φτωχούς Χριστιανούς. Ελευθέρωσαν τους δούλους, πού τους είχαν εξαγοράσει και τους είχαν κάνει υπαλλήλους αμειβόμενους, δίνοντάς τους δυνατότητα και μέσα να ζήσουν με την εργασία τους.

Το υπόλοιπο μέρος της περιουσίας τους αφήσανε στον πατέρα της Αθανασίας με ρητή παραγγελία να χρησιμοποιηθεί από αυτόν για να χτισθούν νοσοκομεία και Μοναστήρια.

Προς την Μοναχική ζωή

Ο πρώτος στόχος του Ανδρόνικου και της Αθανασίας, αφού έφυγαν από την Αντιόχεια, ήτανε να πάνε προσκυνητές στους Άγιους Τόπους, στα Ιεροσόλυμα.

Και τους αξίωσε ο Θεός να φθάσουν εκεί προετοιμασμένοι ψυχικά. Με ρίγη συγκίνησης και με ιερή κατάνυξη είδανε και περπάτησαν στους Τόπους πού βάδισε ο Κύριος, πού σήκωσε τον Σταυρό του Μαρτυρίου, πού Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε.

Μετά τα Ιεροσόλυμα κατευθύνθηκα προς τη Αίγυπτο. Εκεί βρήκαν τον Αββά Δανιήλ και του ζήτησαν βοήθεια επειδή ήθελαν να μονάσουν. Ο Αββάς Δανιήλ φρόντισε να πάει η Αθανασία στο γυναικείο Μοναστήρι των Ταββεννησιωτών, τον δε Ανδρόνικο τον κράτησε κοντά του και τον έντυσε στο Αγγελικό Σχήμα του Μονάχου.

Προσκυνητές στους Αγίους Τόπου – Απόφαση να συνασκητέψουν

Μετά από δώδεκα χρόνια ο Ανδρόνικος ζήτησε την άδεια από τον Αββά Δανιήλ να πάει να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους για δεύτερη φορά σαν Μοναχός. Αφού πήρε την άδεια άρχισε να περπατάει μέσα στην έρημο. Εκεί συνάντησε την Αθανασία, που πήγαινε και αυτή στους Αγίους Τόπους, όμως δεν την κατάλαβε γιατί ήταν ντυμένη αντρικά λόγω ότι φοβούμενη την έρημο ήθελε να προστατευθεί. Του συστήθηκε σαν Αθανάσιος εάν και αναγνώρισε τον πρώην σύζυγο της γιατί δεν ήθελε να στρέψει το νου στο παρελθόν.

Μετά την γνωριμία αποφάσισαν να πορευθούν μαζί στους Αγίους Τόπους χωρίς να μιλούν. Καθώς μετά επέστρεφαν από τους Αγίους Τόπους στην Αλεξάνδρεια η Αθανασία πρότεινε στον Ανδρόνικο να μείνουν μαζί και να ασκητέψουν. Του είπε επίσης ότι θα πρέπει να υποφέρει την σιωπή και να μείνει αμίλητος άμα θέλει να συνασκητέψουν. Έπειτα ο Ανδρόνικος της είπε ότι θα πάει να πάρει την άδεια από τον Γέροντα του και του είπε η Αθανασία ότι θα τον περίμενε σε έναν τόπο που λεγόταν Οκτωκαιδέκατος. Ο Ανδρόνικος πήγε πήρε την άδεια από τον Γέροντα του και έπειτα πήγε συνάντησε τον Αθανάσιο στην περιοχή εκείνη. Εκεί έφτιαξαν και τα δικά τους κελιά και μόνασαν εκεί για 23 χρόνια παρακαλούντες, υμνολογούντες και δοξάζοντες τον Κύριο ημέρα και νύχτα. Ο δε Ανδρόνικος δεν αντιλήφθηκε ποτέ ότι ο Αθανάσιος ήταν η πρώην σύζυγος του. Στο διάβα του χρόνου πολλές φορές τους επισκέφτηκε τους μακαρίους αυτούς Μοναχούς ο πρώην Γέροντας του Ανδρόνικου, Αββάς Δανιήλ. Σε μια από τις τελευταίες του επισκέψεις, μίλησε αρκετά μαζί τους. Έπειτα αφού συμπροσευχήθηκαν, τους αποχαιρέτησε και ξεκίνησε να φύγει για το Μοναστήρι του.

Το τέλος της Αγίας Αθανασίας

Δεν πρόλαβε όμως να προχωρήσει πολύ και ακούει, πίσω του μια φωνή να τον καλεί. Ήταν ο Ανδρόνικος τον παρακαλούσε να γυρίσει πίσω γιατί ο Αθανάσιος ήταν άρρωστος και έφευγε προς τον Κύριο. Γύρισε τότε ο Αββάς Δανιήλ και είδε την Αθανασία. Αυτή του παρήγγειλε μετά τον θάνατο της να ψάξει στα μαλλιά της και να βρει ένα γράμμα και να το δώσει στον Ανδρόνικο. Έτσι και έγινε. Όταν διάβασαν το γράμμα κατάλαβαν ότι ο Αθανάσιος ήταν η Αθανασίας η πρώην σύζυγος του Ανδρόνικου. Όπου και το διασταύρωσαν και από το άγιο λείψανο της. Το γεγονός μαθεύτηκε σε όλη την περιοχή και πλήθος κόσμου πήγε για να ασπαστεί το άγιο λείψανο της Αγίας και να το ενταφιάσουν με ευλάβεια. Μετά από μερικές μέρες ο Αββάς Δανιήλ αφού είχαν τελέσει και τα μνημόσυνα θέλησε να πάρει μαζί του τον Ανδρόνικο. Όμως αυτός αποφάσισε να πεθάνει εκεί μαζί με την σύντροφο του Αθανασία.

Η κοίμηση του Αγίου Ανδρόνικου

Φαίνεται όμως ότι το έργα του Αββά Δανιήλ δεν είχε τελειώσει. Διότι και πάλι ένας Μονάχος τον προλαβαίνει στο δρόμο, καθώς πορευόταν για τα Μοναστήρι του και του λέγει:

-Γέροντα, σε χρειαζόμαστε. Ο Αββάς Ανδρόνικος έχει υψηλό πυρετό.

Ο Δανιήλ επιστρέφει και με το θείο χάρισμα πού ήταν προικισμένο, κατάλαβε ότι ο Ανδρόνικος τελειώνει τον επίγειο προορισμό του. Στέλνει λοιπόν το έξης μήνυμα προς όλες τις Σκήτες:

«Ο Αββάς Ανδρόνικος ακολουθεί τον Αββά Αθανάσιον . Έλθετε άπαντες».

Τρέξανε όλοι οι πατέρες και τον προλάβανε ζωντανό. Χαρήκαν πού μπόρεσαν να τον ιδούνε και να τον ακούσουνε. Ζητήσανε δε, με συγκίνηση και σεβασμό, και πήρανε όλοι την ευλογία του. Καθώς και πατέρες μιλάγανε με θαυμασμό για την αρετή και την πίστη του, εκείνος εξέπνευσε. Είχε ειρηνικό τέλος.

Ο Άγιος Ανδρόνικος ενταφιάστηκε μαζί με τον συναθλητή του στην άσκηση την Αγία Αθανασία.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σωφροσύνης τὴν χλαῖναν τὴν θεοΰφαντον, κατεποικίλατε χρόαις τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, ὁμοφρόνως ἐν σπουδῇ ἄμφω ἀσκήσαντες· ὅθεν ὑμῶν τὴν σιωπήν, ἡ τρισάγιος ᾠδή, ἐδέξατο ἐν ὑψίστοις, Ἀνδρόνικε σὺν τῇ θείᾳ, Ἀθανασίᾳ τῇ θεόφρονι.

Πηγη βίου: xristianos.gr