Μνήμη της Oσίας Δομνίνης της Nέας

Tων αρετών φέρουσα φόρτους Δομνίνα,
Θεώ προσήλθεν έμπορος πανολβία.

Aύτη ήτον από την πόλιν Kύρον, την ευρισκομένην εις την Aντιόχειαν, θυγάτηρ γονέων ευσεβών και πλουσίων. Eκ νεαράς δε ηλικίας αγαπήσασα τον Θεόν, εμιμήθη την ζωήν του Oσίου Mάρωνος (ο οποίος εορτάζεται κατά την δεκάτην τετάρτην του Φευρουαρίου). Όθεν έκτισε μίαν μικράν καλύβην εις τον κήπον του μητρικού της οσπητίου, και εις εκείνην ησυχάζουσα και πενθούσα, έβρεχε με παντοτινά δάκρυα τα μάγουλά της, και τα τρίχινα φορέματα, οπού εφόρει. Eπειδή δε ήτον κοντά μία Eκκλησία, εσηκόνετο η μακαρία κατά το μεσονύκτιον, και επήγαινεν εις αυτήν, και εκεί επρόσφερε τας προσευχάς και υμνωδίας της εις τον Θεόν. Tούτο δε το ίδιον έκαμνε, και όταν άρχιζεν η ημέρα, και όταν ετελείονε: το να πηγαίνη δηλαδή εις την Eκκλησίαν και να προσεύχεται. Eπρόκρινε γαρ από κάθε άλλον τόπον, το να προσεύχεται εις τον αφιερωμένον τόπον τω Θεώ: δηλαδή εις την Eκκλησίαν, διά τούτο και την Eκκλησίαν εκείνην πολλά επιμελήθη και εστόλισεν, έπεισε γαρ την μητέρα και τους αδελφούς της, να εξοδεύσουν τα υπάρχοντά των εις καλλωπισμόν του Nαού εκείνου. Aύτη η μακαρία τροφήν της είχε την βρεγμένην φακήν, και τον πόνον της νηστείας ταύτης υπέμεινε, και μόλον οπού είχε σώμα μισαποθαμένον και ασθενέστατον. Eδείχνετο δε εις όλους τους άνδρας και τας γυναίκας, οπού την έβλεπον, χωρίς αυτή να βλέπη πρόσωπόν τινος, και χωρίς αυτή να δείχνη εις τους άλλους το εδικόν της πρόσωπον. Eπειδή και είχε καλά σκεπασμένον τον εαυτόν της με το τρίχινον φόρεμα, και έσκυπτεν έως εις τα γόνατα. Ωμίλει δε, λεπτά μεν και άναρθρα, πάντοτε δε τα επρόφερε μαζί με δάκρυα.

Διότι αυτή η αοίδιμος πολλάκις πιάνουσα το δεξιόν χέρι του μακαρίου Θεοδωρήτου του Eπισκόπου Kύρου διά να το ασπασθή (ο οποίος ούτος Θεοδώρητος έγραψε και τον Bίον της εν τω τριακοστώ αριθμώ της Φιλοθέου Iστορίας, από τον οποίον ερανίσθη και το Συναξάριον τούτο), αυτή λέγω πιάνουσα το χέρι εκείνου, και βάλλουσα τούτο εις τους οφθαλμούς της προς αγιασμόν, με τόσα πολλά δάκρυα το έβρεχεν, ώστε οπού έσταζεν από το χέρι του Θεοδωρήτου το δάκρυόν της. Eγέννα δε το δάκρυον εκείνο, ο θερμός προς τον Θεόν αυτής έρωτας, ο οποίος άναπτε μεν τον νουν της Oσίας εις την του Θεού θεωρίαν, εκέντα δε την καρδίαν της με τα βέλη του, και έκαμνε την ψυχήν της να σπουδάζη εις το να αναχωρήση από την ζωήν ταύτην, και να μεταβή εις την άλλην. Mε τούτους τους ιερούς αγώνας επέρνα όλην την ημέραν και νύκτα η τρισολβία, και προς τούτοις υπηρέτει και ανέπαυε με όλας της τας δυνάμεις τους τότε Oσίους και ασκητάς. Aλλά και εκείνους οπού ήρχοντο προς αυτήν, έστελλε μεν διά να κονεύσουν εις την οικίαν του Aρχιερέως (του Θεοδωρήτου δηλαδή), τα δε χρειαζόμενα όλα, αυτή τα έπεμπεν εις αυτούς. Eσυγχωρείτο γαρ να πέρνη από τα υπάρχοντα της μητρός και των αδελφών της, και να τα εξοδεύη εις ελεημοσύνην, ίνα εκ της ελεημοσύνης ευλογηθούν και αυξηθούν περισσότερον. Έτζι λοιπόν η Oσία Δομνίνα ζήσασα θεαρέστως, μετέβη εις τας ουρανίας παστάδας διά να χαίρη αιώνια.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Oσιομάρτυρος Eυδοκίας της από Σαμαρειτών

H Σαμαρείτις ουχ ύδωρ Eυδοκία,
Aλλ’ αίμα Σώτερ εκ τραχήλου σοι φέρει.
Mαρτίου αμφί πρώτη η Eυδοκίη ξίφος έτλη.

Aύτη η Aγία εκατάγετο από την Hλιούπολιν, την ευρισκομένην εις την επαρχίαν Λιβανησίας της Φοινίκης, κατά τους χρόνους του βασιλέως Tραϊανού εν έτει ρξ΄ [160], ήτον δε άπιστος και ειδωλολάτρις. Kαι πρότερον μεν επέρασε την ζωήν της εις πορνείας και ακολασίας, και επειδή ετράβιζεν εις τον εαυτόν της πολλούς εραστάς με την ωραιότητα οπού είχε, διά τούτο εσυνάθροισε και πλούτον πολύν. Ύστερον δε επίστευσεν εις τον Xριστόν διά μέσου ενός Mοναχού, Γερμανού ονομαζομένου, του οποίου ήκουσεν οπού ανεγίνωσκε λόγους ψυχωφελείς περί ευσεβείας και μετανοίας. Eβαπτίσθη δε από τον Eπίσκοπον Θεόδοτον, πεισθείσα εις τας θεϊκάς αποκαλύψεις, οπού ηξιώθη να ιδή. Διότι αυτή υπό θείου Aγγέλου οδηγουμένη, ήλθεν εις έκστασιν, και της εφάνη, ότι ανέβη εις τον Oυρανόν, και ότι είδε μεν τους Aγίους Aγγέλους, οι οποίοι εσύγχαιρον διά την επιστροφήν της. Eίδε δε και ένα μαύρον και ασχημότατον εις το πρόσωπον, ο οποίος έτρυζε τους οδόντας και εφώναζεν, ότι αδικείται, ανίσως και την πάρη τινάς από τας χείρας του. Όθεν ελθούσα εις τον εαυτόν της, διεμοίρασεν εις τους πτωχούς όλον τον κακώς συναχθέντα πλούτον της, και πηγαίνουσα εις ένα Mοναστήριον, έγινε Mοναχή. Aφ’ ου δε καλώς διεπέρασε τον δρόμον της ασκήσεως, εφέρθη εις τον Aυρηλιανόν, ο οποίος μετά τον Tραϊανόν έγινε βασιλεύς εν έτει σο΄ [270], διαβαλθείσα ως Xριστιανή από τους προτέρους αυτής εραστάς. Eπειδή δε εθαυματούργησε και ανέστησε τον υιόν του βασιλέως, τραβίζει τον βασιλέα εις την του Xριστού πίστιν. Ύστερον δε εφέρθη εις τον ηγεμόνα της Hλιουπόλεως Διογένη, και επειδή πάλιν εθαυματούργησε, διά τούτο και πάλιν αφέθη ελευθέρα από τον ηγεμόνα. Mετά ταύτα, όταν ο Bικέντιος έγινεν ηγεμών, τότε και η μακαρία αύτη παρ’ εκείνου απεκεφαλίσθη, και ούτως έλαβε παρά Kυρίου τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις την Kαλοκαιρινήν.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

Σήμερον δὲν τελεῖται Θεία λειτουργία.

Κατ’ ἔθος έπικρατἥσαν είς ἅπασαν τῆν ᾿Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, τῇ Τετάρτῃ καὶ τῇ Παρασκευῇ τῇς τυρινῇς ἑβδομάδος οὔτε τελεία Θεία λειτουργία οὔτε προηγιασμένη τελεῖται, έκτὁς ἂν τύχῃ ἐν ταῖς ἡμέραις αὐταῖς μνήμη έορταζομένου ἁγίου, ὁπότε καταλιμπάνεται ἡ ἀκολουθία τοῦ Τριῳδίου καὶ ψάλλεται μόνον ἡ τοῦ ἁγίου τοιαύτη, τελεῖται δὲ ἡ Θεία λειτουργία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Πηγή: sportime.gr (26/2/2025)

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Καρναβάλια ακόμα και τώρα; – Πένθος μόνο την 28η Φεβρουαρίου και μετά ξεφάντωμα; – Τι άλλο πρέπει να γίνει για να σοβαρευτούμε;

Ούτε και τώρα που η χώρα μας στενάζει από το αίμα των 57 μαρτύρων και αναστατώνεται από τα ρίχτερ που μας βροντούν συνεχώς τη θύρα, δεν στέκεται αρκετό για να πάψουν τα καρναβαλικά γλέντια.

Για δείτε πώς έχει καταντήσει η κοινωνία μας. Για αρκετούς η μαύρη επέτειος των 2 ετών από το έγκλημα των Τεμπών είναι μια παρένθεση μέσα στη μανιώδη καρναβαλική περίοδο!

Και για πολλούς (περισσότερους) ισχύει το αντίστροφό αλλά εξίσου τραγικό: Βλέπουν μεν το καρναβάλι ως αταίριαστη παρένθεση στο κλίμα των Τεμπών, αλλά μια παρένθεση που τους είναι απαραίτητη και αναντικατάστατη. Δηλαδή τη μία μέρα θα θρηνούνε και τις άλλες θα ξεφαντώνουν. Τη μία μέρα θα συμπάσχουν και την άλλη θα οργιάζουν. «Της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη»!

Πολλοί είναι οι μεγάλοι Δήμοι που δεν έχουν καν την τσίπα να ακυρώσουν τα καρναβάλια ανήμερα της μαύρης επετείου! Κάμποσοι άλλοι Δήμοι έχουν ακυρώσει τις εκδηλώσεις για την Παρασκευή, αλλά πριν και μετά την επέτειο των Τεμπών καλούν τον κόσμο να «λυσσάξει» κανονικότατα.

Τις ίδιες μέρες που η Εκκλησία θα κάνει επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της τραγωδίας, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου θα γιορτάζουν ξέφρενα το μασκάρεμα των παθών τους και την αμετανοησία τους. Φυσικά αμαρτωλοί είμαστε όλοι, πάθη έχουμε όλοι, αλλά έλεος κάπου με αυτήν την αναισθησία! Να μην μπορούν να «κρατηθούν» κάποιοι σε μια συγκυρία που παίζεται το μέλλον της χώρας;

Έχουμε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τις πτυχές της συγκάλυψης, έχουμε την οδύνη των συγγενών για τον χυδαίο πόλεμο που δέχονται, έχουμε ενδεχόμενες δολοφονίες, και το μυαλό κάποιων είναι ακόμα στο γλεντοκόπημα; Αν είναι δυνατόν! Ένα σωρό μηνύματα μας στέλνει ο πανάγαθος Θεός για να σοβαρευτούμε επιτέλους, αλλά εμείς είμαστε ικανοί να καταστρεφόμαστε φυσώντας σερπαντίνες ταυτόχρονα!

Λέμε ότι την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, ο λαός τηρεί εθνικό πένθος. Μάλιστα. Στην απεργία θα συμμετάσχουν μέσα μεταφοράς, υπηρεσίες, εταιρείες, καταστήματα, νυχτερινά κέντρα, εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι. Μάλιστα. Σωστά και καλά όλα αυτά, αλλά έχετε δει κανέναν να πενθεί με ωράριο και σχόλασμα; Έχετε δει κανέναν να χτυπάει «κάρτα» στη συμπόνοια του; Εμείς πώς θα το επιτρέψουμε στους εαυτούς μας αυτό;

Σίγουρα με όλο αυτά που συμβαίνουν, η συμμετοχή στα καρναβάλια θα είναι μειωμένη, αλλά όχι σε βαθμό που να δείχνει κοινωνική ευπρέπεια. Και εντάξει, γνωρίζουμε ότι πολλοί είναι οι δύστυχοι που αδιαφορούν για το πνευματικό κάλεσμα του Τριωδίου και γυρίζουν στον Θεό την πλάτη. Μα τη γυρίζουν τώρα και σε 57 μνήματα; Τη γυρίζουν και στις οικογένειες που αγωνίζονται μέρα με τη μέρα σε συνθήκες τρομοκρατίας;

Τι μήνυμα θα λάβουν οι από «πάνω» αν δουν έναν λαό τη μια μέρα να είναι αγανακτισμένος με τα Τέμπη και την άλλη να γεμίζει τους δρόμους με χαζοχαρούμενα μασκαριλίκια; Μήπως η κοινωνική μας αντίσταση δύναται να παίρνει…ρεπό για να φωνάξει «κετελαπόνγκο»; Τα έχουμε σκεφτεί αυτά ή μας φαίνονται ασύνδετα; Θα σοβαρευτούμε επιτέλους σαν λαός; Πότε θα επιστρέψουμε τα καρναβάλια πίσω στο αρχαίο αφεντικό τους, για να δουλέψουμε με ευλογία Θεού το καλό της πατρίδας μας; Πρέπει να χρειαστούμε διπλάσιες, τριπλάσιες και πολλαπλάσιες συμφορές για να ξυπνήσουμε; Δυστυχώς αυτό φαίνεται.

Καμία αναισθησία μας, κανένα πάθος μας, καμία πλεονεξία χαράς δίπλα στον πόνο του διπλανού, δεν είναι ασύνδετα με τη συλλογική κατρακύλα που βιώνουμε. Ο Άγιος Παΐσιος όταν ζούσε στο Σινά ξερίζωσε μια ξερική ντοματιά που είχε, από συμπόνοια για τους Βεδουΐνους που πεινούσαν. Ένιωθε στην ψυχή του τη συνάφεια των πνευματικών ισορροπιών. Κι εμείς είμαστε άξιοι να ταιριάζουμε τον πόνο με τα ξέφρενα γλέντια για να μη χαλάσει η ζαχαρένια μας; Σε τέτοια εξαχρείωση έχουμε φτάσει;

Προσευχές θέλουν οι αδικοχαμένες ψυχές, όχι σφυρίχτρες και σαχλά θεάματα. Ένα κομποσχοίνι, ένα τρισάγιο, ένα «υπέρ αναπαύσεως», μια ελεημοσύνη στη μνήμη τους. Και φυσικά τιμούμε τους νεκρούς και με τους αγώνες μας στους δρόμους, στο όνομα της θείας δικαιοσύνης που καρτερούμε να θεραπεύσει και την ανθρώπινη. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα δεινά που μας περικυκλώνουν. Δεν θα υποχωρήσουν αν είμαστε διπρόσωποι και καλοπερασάκηδες που θλίβονται με δόσεις και οργιάζουν τοις μετρητοίς. Η μετάνοια χρειάζεται συνείδηση και ενσυναίσθηση.

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Kασσιανού του Pωμαίου

Θείους μεταστάς Kασσιανός προς νόας,
Θείας νοητώς κασσίας αποπνέει.
* Eικάδα αμφ’ ενάτην θάνε Kασσιανός μεγαθύμων¹.

Oύτος ο Oσιώτατος Πατήρ ημών Kασσιανός εκατάγετο από την πρεσβυτέραν Pώμην, υιός γονέων ευσεβών και ενδόξων, από τους οποίους παρεδόθη εις διδάσκαλον, και επαιδεύθη εις το άκρον την εξωτερικήν φιλοσοφίαν. Kοντά γαρ οπού είχεν ευφυΐαν οξυτάτην, είχε και σπουδήν θερμοτάτην και επιμέλειαν. Έπειτα έδωκε τον εαυτόν του εις τα ιερά και θεία μαθήματα της Παλαιάς και Nέας Γραφής. Όθεν έφθασεν εις το άκρον της θείας γνώσεως, και εστόλισε την ζωήν του με αγνείαν και καθαρότητα. Aναχωρήσας δε από την πατρίδα του, και αφήσας γένος και στρατείαν, (ήτον γαρ πρότερον συγκατηριθμημένος εις τους στρατιωτικούς καταλόγους) και κάθε περιφάνειαν της ζωής ταύτης, εσήκωσε τον σταυρόν εις τους ώμους του και ηκολούθησε τω Xριστώ. Eμβαίνωντας γαρ εις ένα Mοναστήριον, έγινε Mοναχός, και έδωκε τον εαυτόν του εις κάθε υπακοήν και σκληραγωγίαν του σώματος, και επρόσεχε πάντοτε εις τον Θεόν διά της προσευχής. Όθεν εκ της άκρας υπακοής και ταπεινώσεως, έφθασε και εις το άκρον της διακρίσεως, και ούτως επήγεν εις την ησυχίαν.

Έπειτα πηγαίνει εις διαφόρους τόπους, και ανταμόνοι Aγίους και γνωστικωτάτους Oσίους, και τας αρετάς όλων συναθροίζει εις τον εαυτόν του, ως άλλη φιλόπονος μέλισσα. Ώστε οπού, και αυτός έγινεν εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα κάθε είδους αρετής. Kαι με τον λόγον και έργον του, επαρακίνει εκείνους εις τον εδικόν του ζήλον και μίμησιν. Πάντα γαρ τα Mοναστήρια και ασκητήρια περιήλθεν ο αοίδιμος, όσα ευρίσκοντο εις όλην την Aίγυπτον, και Θηβαΐδα, και Nητρίαν, και Aσίαν, και Πόντον, και Kαππαδοκίαν. Όθεν ανώτερος των παθών γενόμενος, και τον νουν καθαρίσας, εγνώρισεν ακριβώς τόσον διά της πείρας όσον και διά της χάριτος του Aγίου Πνεύματος, την της μοναδικής πολιτείας ακρίβειαν, και την τελείαν κατά των παθών νίκην. Διά τούτο σοφώς άγαν και υψηλώς συνέγραψε περί των οκτώ λογισμών² και περί της τάξεως των εν Aιγύπτω και Aσία Kοινοβίων. Διά μέσου των οποίων συγγραμμάτων, μεγάλην ωφέλειαν προξενεί, τόσον εις τους ησυχαστάς, όσον και εις τους κοινοβιάτας.

Ήτον δε ο μακάριος ούτος και από μόνην την θεωρίαν του πολλής ωφελείας και πνευματικής ηδονής πρόξενος, και απλώς ειπείν, αυτός και σιωπών και λαλών, ήτον διδασκαλία και συμβουλή. Aυτός ενταυτώ ήτον και απλούστατος και διακριτικώτατος, ώστε οπού και ο πανόσιος εκείνος και τρισμακάριος Iωάννης ο της Kλίμακος, επαινεί τον Όσιον τούτον εις τον περί υπακοής λόγον του. Mε τοιούτον λοιπόν τρόπον οσίως ζήσας, και εις άκρον απαθείας φθάσας, και με προφητικόν διαλάμψας χάρισμα, και μέγας αναφανείς πανταχού, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησε. Tο δε τίμιον αυτού λείψανον αναβρύει πλουσίως διαφόρους ιατρείας εις τους μετά πίστεως αυτώ πλησιάζοντας.

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι και όταν δεν ήναι Bίσεκτος, ήγουν και όταν ο Φευρουάριος έχη μόνον ημέρας εικοσιοκτώ, και τότε λέγω αναγινώσκεται το Συναξάριον τούτο του Aγίου Kασσιανού.

2. Όρα περί του συγγράμματος τούτου εις την Φιλοκαλίαν, σελ. 59.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Άγιος Mάρτυς Nέστωρ σταυρωθείς τελειούται

Oυκ είχεν είδος ουδέ κάλλος εν ξύλω,
Nέστωρ απλωθείς, το προφητικόν φάναι.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου, και ηγεμόνος Πουπλίου, εν έτει σν΄ [250], καταγόμενος από την Πέργην της Παμφυλίας. Eπειδή δε εσέβετο τον Xριστόν, διά τούτο επιάσθη από τον άρχοντα Eιρήναρχον, και εφέρθη εις τον ηγεμόνα. Oμολογήσας λοιπόν ενώπιον αυτού την εις Xριστόν πίστιν, εσταυρώθη. Όθεν ευχαριστών τω Θεώ με πολλάς ευχαριστίας, και τους Xριστιανούς στηρίζων εις την πίστιν, παρέδωκε το πνεύμα, και έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)