Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Παύλου του Θηβαίου

Ει θαύμα Θήβαις ταις παρ’ Αίγυπτον πύλαι,
Πόσον γε Παύλος, καν βίου λίπη πύλας;
Βλαστός Θηβαΐδος πέμπτη δεκάτη θάνε Παύλος.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Δεκίου και Ουαλλεριανού των βασιλέων εν έτει σνε΄ [255], καταγόμενος από την εν Αιγύπτω πόλιν της Θηβαΐδος. Eπειδή δε εγνώρισεν, ότι ο της αδελφής του άνδρας, έμελλε να προδώση αυτόν εις τους τυράννους ως Χριστιανόν, με σκοπόν διά να κληρονομήση εκείνος το μερίδιον της γονικής κληρονομίας του Aγίου: τούτου χάριν εμάκρυνε φυγαδεύων κατά τον Δαβίδ εις την έρημον και εις τα βουνά, φοβούμενος τα βάσανα, οπού οι τύραννοι εποίουν εις τους Χριστιανούς. Περνώντος δε του καιρού, ωλιγόστευσεν ο των βασάνων φόβος, και έγινε μάλλον εις την καρδίαν του Οσίου φόβος Θεού, και επιθυμία του να αρέση εις τον Θεόν.

Διά τούτο πηγαίνωντας εις αυτήν την βαθυτάτην έρημον, πλησιάζει εις ένα σπήλαιον, μέσα εις το οποίον διαπεράσας όλον το διάστημα της ζωής του, με ειρήνην και αταραξίαν των παθών, απήλθε προς Κύριον. Τούτον τον Όσιον λέγουσιν, ότι εύρεν ο Μέγας Aντώνιος, και εμακάρισεν αυτόν διά τον ήσυχον και ερημικόν τόπον, όπου εκατοίκει, διά την πολυκαιρίαν οπού επέρασεν εν τοιούτω τόπω, και διά την από του κόσμου αναχώρησιν και φυγήν του. Πρώτος γαρ ούτος από τους Οσίους, ετόλμησε να προχωρήση μέσα εις τα βαθύτερα μέρη της ερήμου, και σχεδόν πρώτος αυτός εις πολύ διάστημα καιρού εξέτεινε τον δρόμον της ασκήσεως. Διότι αναχωρήσας από τας φροντίδας του κόσμου εκ νεαράς του ηλικίας, έζησεν εν τη ερήμω χρόνους εκατόν δεκατρείς. (Τον κατά πλάτος Βίον τούτου όρα εις τον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Tον Βίον τούτου συνέγραψεν ελληνιστί ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Και ζωγράφοις των αρχετύπων εκείνα προς μίμησιν». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Καλυβίτου

Αρνησίκοσμος παις λιπών γης καλύβαν,
Eν Ουρανοίς έπηξε καινήν καλύβαν.

Oύτος είχε πατρίδα την Κωνσταντινούπολιν, υιός ων, πατρός μεν, Ευτροπίου συγκλητικού, μητρός δε, Θεοδώρας, κατά τους χρόνους Λέοντος του Mεγάλου εν έτει υξ΄ [460]. Ούτος λοιπόν εν τη αρχή της ηλικίας του, και από αυτό ακόμη το σχολείον των γραμμάτων, ανεχώρησε κρυφίως από τους γονείς του και από τους διδασκάλους του, και σμίξας με ένα Μοναχόν, επήγεν εις το Μοναστήριον των Aκοιμήτων και ενεδύθη το σχήμα των Μοναχών. Eκεί δε εσυνείθισε να γυμνάζη τον εαυτόν του ο τρισμακάριστος, με μίαν δίαιταν πολλά σκληράν. Eπειδή δε ο Διάβολος ενωχλούσε τον νέον με την προς τους γονείς του αγάπην, διά τούτο ο Άγιος πολεμεί και νικά τον εχθρόν. Πώς, και με τι τρόπον; Aφ’ ου ο Όσιος εφανέρωσε τα περί αυτού εις τον καθηγούμενον της Μονής, εζήτησεν άδειαν από αυτόν να γυρίση οπίσω εις τους γονείς του. Και λοιπόν λαβών ευχήν από όλην την αδελφότητα, πηγαίνει αγνώριστος εις τον οίκον του πατρός του με σχήμα πτωχικόν, και με ευτελέστατα φορέματα. Όθεν ωσάν ένας ζήτουλας, λαβών από τον πατέρα του ολιγώτατον τόπον, έμπροσθεν της πόρτας του οίκου των, εκεί έκτισε μίαν καλύβην, και επέρνα την ζωήν του, φυλάττων εαυτόν αγνώριστον. Και μάλιστα όταν έβλεπε τον πατέρα του και την μητέρα του, οπού επερνούσαν έμπροσθέν του με κοσμικήν φαντασίαν. Ου μόνον δε εστενοχωρείτο ο αοίδιμος εις την μικράν εκείνην καλύβην, αλλά και το χειρότερον, επεριπαίζετο και εσπρώχνετο από τους εδικούς του δούλους.

Αφ’ ου λοιπόν διεπέρασεν εκεί τρεις χρόνους με πολλήν εγκράτειαν και στενότητα, επρογνώρισε την προς Θεόν εκδημίαν και κοίμησίν του. Όθεν εκάλεσε την μητέρα του, και εγνωρίσθη εις αυτήν διά μέσου του χρυσοκατασκευάστου Ευαγγελίου, το οποίον οι γονείς του εκατασκεύασαν δι’ αυτόν, όταν ήτον ακόμη παιδίον εις το σχολείον. Και μετά την γνωριμίαν, ευθύς εκοιμήθη ο μακάριος και απήλθε προς Κύριον. (Τον κατά πλάτος αυτού Βίον όρα εις τον Παράδεισον. Τούτον δε συνέγραψεν ελληνιστί ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Τυραννικόν τι χρήμα τεκόντων». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις. Eν δε τη Μεγίστη Λαύρα σώζεται και άλλος Βίος αυτού, ου η αρχή· «Βίον θεάρεστον και αμόλυντον ανδρός δικαίου».)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ Λ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
9: 8-23

Ἀδελφοί, τοῦτο δηλοῦντος τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, μήπω πεφανερῶσθαι τὴν τῶν Ἁγίων ὁδὸν, ἔτι τῆς πρώτης σκηνῆς ἐχούσης στάσιν· ἥτις παραβολὴ εἰς τὸν καιρὸν τὸν ἐνεστηκότα, καθ᾽ ὃν δῶρά τε καὶ θυσίαι προσφέρονται μὴ δυνάμεναι κατὰ συνείδησιν τελειῶσαι τὸν λατρεύοντα, μόνον ἐπὶ βρώμασιν καὶ πόμασιν καὶ διαφόροις βαπτισμοῖς καὶ δικαιώματα σαρκὸς μέχρι καιροῦ διορθώσεως ἐπικείμενα. Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν γενομένων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾽ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾽ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος, εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. Εἰ γὰρ τὸ αἷμα τράγων καὶ ταύρων καὶ σποδὸς δαμάλεως ῥαντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι; Καὶ διὰ τοῦτο διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστίν, ὅπως θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας. Ὅπου γὰρ διαθήκη, θάνατον ἀνάγκη φέρεσθαι τοῦ διαθεμένου· διαθήκη γὰρ ἐπὶ νεκροῖς βεβαία, ἐπεὶ μήποτε ἰσχύει ὅτε ζῇ ὁ διαθέμενος. Ὅθεν οὐδ’ ἡ πρώτη χωρὶς αἵματος ἐγκεκαίνισται· λαληθείσης γὰρ πάσης ἐντολῆς κατὰ τὸν νόμον ὑπὸ Μωϋσέως παντὶ τῷ λαῷ, λαβὼν τὸ αἷμα τῶν μόσχων μετὰ ὕδατος καὶ ἐρίου κοκκίνου καὶ ὑσσώπου αὐτό τε τὸ βιβλίον καὶ πάντα τὸν λαὸν ἐράντισε, λέγων· Τοῦτο τὸ αἷμα τῆς διαθήκης ἧς ἐνετείλατο πρὸς ὑμᾶς ὁ Θεός· καὶ τὴν σκηνὴν δὲ καὶ πάντα τὰ σκεύη τῆς λειτουργίας τῷ αἵματι ὁμοίως ἐράντισε. Καὶ σχεδὸν ἐν αἵματι πάντα καθαρίζεται κατὰ τὸν νόμον, καὶ χωρὶς αἱματεκχυσίας οὐ γίνεται ἄφεσις. ᾽Ανάγκη οὖν τὰ μὲν ὑποδείγματα τῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς τούτοις καθαρίζεσθαι, αὐτὰ δὲ τὰ ἐπουράνια κρείττοσι θυσίαις παρὰ ταύτας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΓ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
3: 13-21

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ὄρος, καὶ προσκαλεῖται οὓς ἤθελεν αὐτός, καὶ ἀπῆλθον πρὸς αὐτόν. καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν καὶ ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τὰς νόσους καὶ ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια· καὶ ἐπέθηκεν ὄνομα τῷ Σίμωνι Πέτρον, καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν τοῦ Ἰακώβου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτοῖς ὀνόματα Βοανεργές, ὅ ἐστιν υἱοὶ βροντῆς· καὶ Ἀνδρέαν καὶ Φίλιππον καὶ Βαρθολομαῖον καὶ Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἁλφαίου καὶ Θαδδαῖον καὶ Σίμωνα τὸν Κανανίτην καὶ Ἰούδαν Ἰσκαριώτην, ὃς καὶ παρέδωκεν αὐτόν. Καὶ ἔρχονται εἰς οἶκον· καὶ συνέρχεται πάλιν ὄχλος, ὥστε μὴ δύνασθαι αὐτοὺς μηδὲ ἄρτον φαγεῖν. καὶ ἀκούσαντες οἱ παρ’ αὐτοῦ ἐξῆλθον κρατῆσαι αὐτόν· ἔλεγον γὰρ ὅτι ἐξέστη.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Aγίων τριακονταοκτώ, και άλλων Aββάδων, των εν τω Σινά όρει αναιρεθέντων

Σπάθαι το πράξαν ώδε τους πολλούς φόνους,
Το δ’ αυ πεπονθός, άνδρες αρετής φίλοι.
Aββάδας αμφί τετάρτη και δεκάτη κτάνε χαλκός.

Oύτοι οι Όσιοι με το να ηγάπησαν την ασκητικήν ζωήν, αφήκαν όλα του κόσμου τα πράγματα, και εκατοίκησαν εις την έρημον. Μαζί δε με τούτους ήτον και ο Όσιος Nείλος, ο πρώην έπαρχος της Κωνσταντινουπόλεως¹. Όστις με την δύναμιν των λόγων οπού είχε, και με την χάριν του Aγίου Πνεύματος, συνέγραψε κάλλιστα και ωφελιμώτατα συγγράμματα. Τα οποία παρακινούσι μεν τους ανθρώπους προς άσκησιν, διηγούνται δε άριστα την ζωήν ομού και την σκλαβίαν και φόνον των Aγίων Πατέρων τούτων. Διότι ελθόντες εις το Σίναιον όρος οι βάρβαροι, οι καλούμενοι Βλέμμυοι, (οι οποίοι ζώσιν ως άγρια ζώα εις την έρημον, από το Μισήρι έως εις την Eρυθράν Θάλασσαν), ούτοι λέγω εκεί ελθόντες, εφόνευσαν άσπλαγχνα τους Οσίους τούτους.

Προ χρόνων δε πολλών, ήτοι επί της βασιλείας του Διοκλητιανού εν έτει σπη΄ [288], και επί της πατριαρχείας Πέτρου Aλεξανδρείας, εφονεύθησαν και άλλοι Όσιοι, οίτινες ησύχαζον εις το Σίναιον όρος². Διότι ευγαίνοντες οι εκεί κατοικούντες Σαρακηνοί, αφ’ ου απέθανεν ο φύλαρχος και πρώτος αυτών, εφόνευσαν πολλούς ασκητάς. Οι δε επίλοιποι κατέφυγον εις ένα οχύρωμα και πύργον, οπού ήτον εκεί, διά να φυλαχθούν. Κατά θείαν δε Πρόνοιαν εφάνη την νύκτα εις τους Σαρακηνούς μία φλόγα πυρός, η οποία κατέκαιεν όλον το Σίναιον όρος, η δε φλόγα ανέβαινεν έως του ουρανού. Όθεν βλέποντες αυτήν οι βάρβαροι, εφοβήθησαν, και ρίψαντες τα άρματα, έφυγον. Oι φονευθέντες δε Μοναχοί ήτον τριανταοκτώ, οι οποίοι είχον διαφόρους πληγάς εις τα σώματά των. Και άλλων μεν αι κεφαλαί, ήτον τελείως κομμέναι, άλλων δε, εκράτει ακόμη το δέρμα από το ένα μέρος, και άλλοι ήτον εις το μέσον κομμένοι, από αυτούς δε ευρέθηκαν δύω Όσιοι ζωντανοί, Σάββας και Ησαΐας ονομαζόμενοι. Οι οποίοι έθαψαν τους φονευθέντας, και εδιηγήθησαν την περί αυτών υπόθεσιν. (Όρα την κατά πλάτος διήγησιν αυτών εις τον Νέον Παράδεισον.) O περί τούτων ελληνικός λόγος του Aββά Νείλου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Aλώμενος (ήτοι πλανώμενος) εγώ μετά την έφοδον των βαρβάρων». Έχει δε εις αυτούς και λόγον έτερον Aμμώνιος ο Μοναχός, ου η αρχή· «Eγένετό μοί ποτε καθεζομένω εν τω ταπεινώ μου κελλίω» (σώζεται εν τη Λαύρα και εν τη των Ιβήρων).

Σημειώσεις

1. Ούτος εορτάζεται χωριστά κατά την δωδεκάτην του Νοεμβρίου.

2. Όρα, ότι και κατά τους χρόνους εκείνους του διωγμού, ήτον ασκηταί και ησυχασταί. Και αγκαλά γράφεται εις το Συναξάριον του Aγίου Παύλου του Θηβαίου, και εις το Συναξάριον του Μεγάλου Aντωνίου, ότι πρώτοι αυτοί έγιναν αρχηγοί της ασκητικής ζωής. Aλλ’ όμως εκεί προστίθεται και τούτο, ότι αυτοί πρώτοι επροχώρησαν εις τα ενδότερα της ερήμου, και όχι πως ήτον αυτοί μόνοι ασκηταί, και ότι με πολλά ολίγους άλλους, ήτον εκείνοι αρχηγοί. Σημείωσαι δε ότι και οι ασκηταί ούτοι ήτον κατά τους χρόνους, καθ’ ους ήτον και ο Aντώνιος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων τριακοντατριών Aββάδων Πατέρων, ήτοι των εν τη Pαϊθώ αναιρεθέντων

Ως πριν Ραχήλ τα τέκνα νυν τους Αββάδας,
Κλαίει Ραϊθώ συγκεκομμένους σπάθαις.

Oύτοι οι μακάριοι Πατέρες εκατοίκουν εις τον τόπον εκείνον, όπου είναι αι δώδεκα πηγαί των υδάτων, και τα εβδομήκοντα δένδρα των φοινίκων, τα οποία αναφέρει η θεία Γραφή εις το βιβλίον της Eξόδου. Eπειδή δε τριακόσιοι Βλέμμυοι εμβήκαν μέσα εις ξύλα και σχεδίας μεγάλας, επέρασαν το πέλαγος της Aιθιοπίας. Και ελθόντες εις ένα τόπον, εύρον εκεί καΐκια. Και εμβαίνοντες εις αυτά, επέρασαν εις την χώραν των Φαρανιτών¹. Βλέποντες δε αυτούς οι Φαρανίται, εστάθησαν εις πόλεμον. Και νικηθέντες, εφονεύθησαν από αυτούς άνθρωποι σαρανταεπτά. Οι δε Βλέμμυοι πέρνοντες τας γυναίκας και τα παιδία των Φαρανιτών, επήγαν εις το Καστέλι όπου είχον την Eκκλησίαν οι Όσιοι Πατέρες. Οι οποίοι κλείσαντες την πόρταν, επρόσμεναν τον θάνατον. Eλθόντες λοιπόν οι βάρβαροι και ψηλαφήσαντες, και μη ευρίσκοντες άσπρα, εφόνευσαν όλους τους Πατέρας, είτα πέρνοντες τας γυναίκας και τα παιδία και όσους άλλους είχον σκλαβώσει, επήγαν διά να περάσουν την θάλασσαν. Μη ευρόντες δε καΐκι (εβύθισαν γαρ αυτό οι παρά των Βλεμμύων αγγαρευθέντες και έφυγον) εθυμώθησαν, και κατέσφαξαν όλους τους σκλάβους, οπού είχον μαζί των. Ύστερον δε εσφάγησαν και αυτοί αναμεταξύ των. (Όρα εις τον Νέον Παράδεισον.)

Σημείωση

1. Οι Φαρανίται ονομάζονται από την έρημον την καλουμένην Φαράν, ήτις ευρίσκεται εις την Πετραίαν Aραβίαν κοντά εις τον Aραβικόν κόλπον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

[…] «Οι “Βίοι των Αγίων” δεν είναι άλλο, παρά η ζωή του Χριστού, η επαναλαμβανόμενη σε κάθε άγιο, λίγο ή πολύ, κατά τούτον ή εκείνον τον τρόπον. Ή ακριβέστερα, είναι η ζωή του Χριστού παρατεινόμενη δια των αγίων… Η ζωή των αγίων είναι στην πραγματικότητα αυτή η ζωή του Θεανθρώπου Χριστού, η οποία διοχετεύεται εις τους ακολουθούντας Αυτόν και βιούται από αυτούς εν τη Εκκλησία Του…».

[…] «Πράξεις των αγίων Αποστόλων». Αυτές περιέχουν ό,τι δίδαξε ο Χριστός και η βίωση της ζωής Του από τους Αποστόλους, η οποία μεταδόθηκε μέσα στην Εκκλησία. Οι δε “Βίοι των Αγίων” είναι συνεπώς συνέχιση των “Πράξεων των Αποστόλων”… «Μέσα σ’ αυτούς συναντά κανείς το ίδιο το Ευαγγέλιο, την ίδια τη ζωή, την ίδια αλήθεια, την ίδια δικαιοσύνη, την ίδια αγάπη, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια “δύναμιν εξ ύψους”, τον ίδιον Θεόν και Κύριον». Αυτή είναι και η Παράδοση της Εκκλησίας.

«Οι “Βίοι των Αγίων” δεν είναι άλλο, παρά οι ευαγγελικές θείες αλήθειες, που μεταφέρθηκαν στην ανθρώπινη ζωή μας διά της χάριτος και των ασκήσεων. Δεν υπάρχει ευαγγελική αλήθεια, η οποία να μην μπορεί να μεταβληθεί σε ζωή. Όλες οι αλήθειες αυτές δόθηκαν από το Χριστό για ένα σκοπό: για να γίνουν ζωή μας, πραγματικότητά μας, κτήμα δικό μας, χαρά μας. Και οι άγιοι, όλοι τους μέχρις ενός, ζουν αυτές τις θείες αλήθειες ως κέντρο της ζωής τους και ως την ουσία του είναι τους. Ακριβώς γι` αυτό “Βίοι των Αγίων” αποτελούν απόδειξη και μαρτυρία ότι η καταγωγή μας είναι από τον ουρανό. Ότι εμείς δεν είμαστε απ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά από τον άλλο. Ότι ο άνθρωπος είναι αληθινός άνθρωπος μόνο “εν τω Θεώ”. Ότι ζούμε επάνω στη γη διά του ουρανού. Ότι «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3,20) και ότι ο σκοπός μας είναι να ουρανώσουμε τον εαυτό μας, τρεφόμενοι με τον “ουράνιον άρτον” τον καταβάντα εκ του ουρανού εις την γην…».

(απὸ τὸ βιβλίο: “ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ”, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς)

Πηγή: https://www.sostis.gr/blog/item/5135-vioi-agion-alithia-agios-popovits

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Λ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 7-13

Ἀδελφοί, εἰ ἡ πρώτη διαθήκη ἦν ἄμεμπτος, οὐκ ἂν δευτέρας ἐζητεῖτο τόπος· μεμφόμενος γὰρ αὐτοῖς λέγει· ᾽Ιδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ συντελέσω ἐπὶ τὸν οἶκον ᾽Ισραὴλ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον ᾽Ιούδα διαθήκην καινήν, οὐ κατὰ τὴν διαθήκην ἣν ἐποίησα τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ ἐπιλαβομένου μου τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ὅτι αὐτοὶ οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου, κἀγὼ ἠμέλησα αὐτῶν, λέγει Κύριος. Ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη ἣν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ ᾽Ισραὴλ μετὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, λέγει Κύριος· διδοὺς νόμους μου εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν, καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν ἐπιγράψω αὐτούς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεὸν καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν. Καὶ οὐ μὴ διδάξωσιν ἕκαστος τὸν πολίτην αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, λέγων· Γνῶθι τὸν Κύριον· ὅτι πάντες εἰδήσουσί με ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου αὐτῶν. Ὅτι ἵλεως ἔσομαι ταῖς ἀδικίαις αὐτῶν, καὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν οὐ μὴ μνησθῶ ἔτι. Ἐν τῷ λέγειν καινὴν πεπαλαίωκεν τὴν πρώτην· τὸ δὲ παλαιούμενον καὶ γηράσκον ἐγγὺς ἀφανισμοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΜΕΘΕΟΡΤΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
20: 1-8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διδάσκοντος τοῦ Ἰησοῦ τὸν λαὸν ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εὐαγγελιζομένου ἐπέστησαν οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς σὺν τοῖς πρεσβυτέροις καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν λέγοντες· Εἰπέ ἡμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς, ἢ τίς ἐστιν ὁ δούς σοι τὴν ἐξουσίαν ταύτην; ἀποκριθεὶς δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· Ἐρωτήσω ὑμᾶς κἀγὼ ἕνα λόγον, καὶ εἴπατέ μοι· τὸ βάπτισμα Ἰωάννου ἐξ οὐρανοῦ ἦν ἢ ἐξ ἀνθρώπων; οἱ δὲ συνελογίσαντο πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντες ὅτι ἐὰν εἴπωμεν, ἐξ οὐρανοῦ, ἐρεῖ, διατί οὖν οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ; ἐὰν δὲ εἴπωμεν, ἐξ ἀνθρώπων, πᾶς ὁ λαὸς καταλιθάσει ἡμᾶς· πεπεισμένος γάρ ἐστιν Ἰωάννην προφήτην εἶναι. καὶ ἀπεκρίθησαν μὴ εἰδέναι πόθεν. καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐδὲ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου

H σαργάνη ναυς Eρμύλω Στρατονίκω,
Κοινόν κατάπλουν εις βυθόν ποιουμένοις.
Έρμυλον ηδ’ ετάρον δεκάτη πνίξε τρίτη ίστρος.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους Λικινίου του βασιλέως, εν έτει τιδ΄ [314]. Και ο μεν Άγιος Έρμυλος ήτον Διάκονος κατά το αξίωμα. O δε Στρατόνικος ήτον φίλος του Aγίου Eρμύλου. Παρασταθείς λοιπόν ο Άγιος Έρμυλος έμπροσθεν του βασιλέως, και ομολογήσας το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πρώτον μεν, δέρνεται με κάποιας βούλλας χαλκωματένιας, έπειτα καταξεσχίζεται εις όλον το κορμί με ραβδία ακανθωτά. Διά μέσου δε των βασάνων τούτων, προσκαλεί τον φίλον του Στρατόνικον διά να παρρησιασθή και αυτός και να ομολογήση τον Χριστόν. Βλέπων γαρ ο Στρατόνικος τον Άγιον Έρμυλον, πως εδέρνετο τόσον άσπλαγχνα, και πως η κοιλία και το στήθος του εσχίσθησαν από τον πολύν δαρμόν, και από τα ακανθωτά ραβδία, εσυμπόνεσεν. Όθεν επαρρησίασε παρευθύς τον εαυτόν του, ότι και αυτός έχει την αυτήν πίστιν του Eρμύλου. Eρωτηθείς λοιπόν από τον βασιλέα, ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός. Διά τούτο δέρνεται, και ρίπτεται εις τον ποταμόν Ίστρον: ήτοι Δούναβιν, μαζί με τον Άγιον Έρμυλον. Και εκεί έλαβον και οι δύω το μακάριον τέλος του μαρτυρίου. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εις την μικράν Eκκλησίαν του Aρχαγγέλου Μιχαήλ, την ευρισκομένην εις την Oξείαν, και εις την Φυρμούπολιν, και εις τον τόπον τον καλούμενον Σπουδαίου, κοντά εις το ορφανοτροφείον. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτών όρα εις τον Νέον Παράδεισον. Tον δε ελληνικόν τούτων Βίον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Βασιλεύοντος Λικινίου του δυσσεβούς». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)