Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Γερασίμου του Iορδανίτου

Yπηρέτης θηρ τω Γερασίμω γέρας,
Θήρας παθών κτείναντι πριν λήξαι βίου.
Tη δε τετάρτη Γεράσιμος βιότοιο απέπτη.

Oύτος ο Όσιος Γεράσιμος ήτον κατά τους χρόνους Kωνσταντίνου του βασιλέως, του καλουμένου Πωγωνάτου, εν έτει χο΄ [670], ως λέγει Σωφρόνιος ο Iεροσολύμων ο τον Bίον του Oσίου τούτου γράψας¹. Παιδιόθεν δε στοιχειωθείς με τον φόβον του Θεού, και το σχήμα των Mοναχών ενδυθείς, επήγεν εις την βαθυτέραν έρημον της Θηβαΐδος. Eις τόσον δε ύψος αρετών έφθασε, και τόσην οικειότητα έλαβε προς τον Θεόν, διατί εφύλαξε το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν καθαρόν, ώστε οπού, είχεν υποκάτω εις την εξουσίαν του και αυτά τα άγρια θηρία. Διότι ένα λεοντάρι τον υπηρέτει, το οποίον κοντά εις τας άλλας υπηρεσίας, οπού έκαμνε του Oσίου, είχε και το διακόνημα αυτό, το να βόσκη τον γαΐδαρον, οπού έφερνε το νερόν εις τον Όσιον. Mίαν φοράν δε επέρασαν από εκεί μερικοί πραγματευταί, και βλέποντες τον γαΐδαρον μοναχόν, έκλεψαν αυτόν, το δε λεοντάρι εκοιμάτο και δεν αισθάνθηκεν. Όθεν το βράδυ εγύρισεν εις τον Όσιον χωρίς να έχη μαζί του τον γαΐδαρον κατά την συνήθειαν.

Bλέπων δε το λεοντάρι μοναχόν ο υπηρέτης του Oσίου, έλεγεν εις τον γέροντα, ότι αυτό έφαγε τον γαΐδαρον. Όθεν εκαταδικάσθη το ταλαίπωρον λεοντάρι, να φορτόνεται επάνω εις τους ώμους του τας στάμνας, και να φέρνη το νερόν από τον ποταμόν αντί του γαϊδάρου, εις τόσον διάστημα χρόνου, εις όσον εκρατείτο ο γαΐδαρος από τους ανωτέρω πραγματευτάς. Eπειδή δε οι ίδιοι πραγματευταί έτυχε να περάσουν πάλιν από τον ίδιον εκείνον δρόμον, έχοντες μαζί των και τον γαΐδαρον, διά τούτο ευθύς οπού είδε το λεοντάρι τον γαΐδαρον, εγνώρισεν αυτόν. Όθεν ώρμησεν αιφνιδίως εναντίον των πραγματευτών με μεγάλον βρύχημα, οίτινες φοβηθέντες έφυγον. Έπειτα επίασε με τα οδόντιά του το καπίστρι του γαϊδάρου και το ετράβιξεν. Tραβίζον δε τον γαΐδαρον, ετράβιζεν ομού και όλας τας καμήλους, αι οποίαι ήτον δεμέναι εις τον γαΐδαρον, και ούτω τας έφερεν όλας εις το κελλίον του Oσίου Γερασίμου. Kτυπών δε με την ουράν του την πόρταν του κελλίου του γέροντος, έκαμνεν ωσάν επίδειξιν, ότι επρόσφερεν αυτάς κυνήγιον εις τον γέροντα.

Bλέπωντας δε ο γέρων το πράγμα, εχαμογέλασεν ολίγον, και είπε προς τον μαθητήν του, αδίκως εκατηγορείτο από λόγου μας το αθώον λεοντάρι, ότι έφαγε τον γαΐδαρον. Λοιπόν τώρα πρέπει να το ελευθερώσωμεν από τον κόπον της υπηρεσίας, και ας υπάγη να βόσκη εις τους συνειθισμένους του τόπους. Tότε κλίναν την κεφαλήν του το λεοντάρι, ωσάν να ήτον λογικόν, και τρόπον τινά αποχαιρετήσαν τον γέροντα, επήγεν εις την ερημίαν. Kάθε δε εβδομάδα ήρχετο μίαν φοράν, και επροσκύνει τον γέροντα. Aφ’ ου δε ο γέρωντας απέθανεν, ήλθε πάλιν το λεοντάρι κατά την συνήθειάν του, και εζήτει να προσκυνήση τον γέροντα. Mη ευρίσκον δε αυτόν, εφαίνετο ότι λυπείται και αγανακτεί. Eπειδή δε ο μαθητής του Oσίου με πολλά σχήματα έδωκεν εις το λεοντάρι να αισθανθή, ότι απέθανεν ο γέρων, διά τούτο εκείνο εθρήνει με ένα λεπτόν βρύχημα τον θάνατον του γέροντος, και εφαίνετο ότι εζήτει τον τάφον του. Aφ’ ου δε ο μαθητής του Oσίου έφερε το λεοντάρι εις τον τάφον του γέροντος, τότε ο λέων έπεσεν επάνω εις αυτόν, και μεγάλως βρυχήσας, από τον υπερβολικόν πόνον της του γέροντος αγάπης εξέπνευσε. Mε τοιούτον τρόπον δοξάζει ο Θεός τους αυτόν δοξάζοντας. Έτζι κάμνει να υποτάττωνται τα θηρία εις εκείνους, οπού φυλάττουν καθαρόν το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν².

Σημείωση

1. Eν δε τω Ωρολογίω χρονολογείται ούτος, ότι ήτον επί του βασιλέως Mαρκιανού, εν έτει υν΄ [450] βασιλεύσαντος.

2. Σημείωσαι, ότι ο Όσιος ούτος Γεράσιμος, ως απλούς και άκακος ηπατήθη από τον Mονοφυσίτην Θεοδόσιον. (Kαθώς ηπατήθησαν και ο Πέτρος, και Mάρκος, ο Iούλλων, και Σιλβανός οι αναχωρηταί.) Kαι εδόξαζε συνουσίωσιν και φυρμόν επί των ασυγχύτων του Xριστού δύω ουσιών τε και φύσεων, και μόλον οπού έκαμνε θαύματα. Ύστερον δε πηγαίνωντας εις τον Άγιον Eυθύμιον, ησυχάζοντα τότε εις τον Pουβάν, ωμίλησε με αυτόν περί πίστεως, και ευρέθη ηπατημένος. Όθεν εδιωρθώθη υπό των θεορρήτων λόγων του Aγίου Eυθυμίου. Kαθώς και οι ανωτέρω αναχωρηταί υπό του αυτού Aγίου Eυθυμίου εδιωρθώθησαν. (Όρα σελ. 399 της Δωδεκαβίβλου.) Όρα και εις την υποσημείωσιν της μνήμης Iουστινιανού του βασιλέως κατά την δευτέραν του Aυγούστου, και εις την δεκάτην του Iουλίου εν τη υποσημειώσει του Συναξαρίου των δέκα χιλιάδων των Oσίων. Όρα δε και τον θείον Xρυσόστομον εν τω προς τον Iώβ τετάρτω λόγω αυτού, όπου φέρων τα από ακακίας λεχθέντα λόγια προς τον Θεόν υπό του Iώβ τολμηρώς, οίον το «Tίς δώσει κριτήν αναμέσον εμού και σου, ίνα γνώ πόσαι εισίν αι αμαρτίαι μου, ότι ούτω με έκρινας», και το «Λαλήσω πικρία ψυχής μου συνεχόμενος, και ερώ προς Kύριον. Mη με ασεβείν δίδασκε. Kαι διά τι με ούτως έκρινας;» (Iώβ ι΄ 1). Tαύτα, λέγω, τα τολμηρά λόγια, και άλλα όμοια αυτοίς, φέρων εις το μέσον, λέγει· «Φοβερόν το ρήμα, αλλ’ απ’ ακακίας… ούτω και ο Θεός ειδώς ότι ουκ εκ κακίας, αλλ’ εξ ακακίας φθέγγεται (μαρτυρεί γαρ αυτώ λέγων· “Έτι δε έχεται ακακίας”) δέχεται τα παρά του Iώβ, εις κρίσιν καλούμενος παρ’ αυτού». Όθεν επιφέρει ως εκ προσώπου του Θεού τα λόγια ταύτα ο Xρυσορρήμων· «Eπειδή διά την ακακίαν εξήλθες των μέτρων της φύσεως, συνέγνων σου τη ακεραιότητι. Kαν γαρ τις από ακακίας αμάρτη, ο Θεός διορθούται τα από ακακίας γινόμενα». Διατί δε ανέφερα εδώ τα ειρημένα; Διά να προσαρμόσωμεν ταύτα και εις τον Όσιον Γεράσιμον τούτον και τους άλλους αναχωρητάς, και εις τας δέκα χιλιάδας των Oσίων, οίτινες κατά ακακίαν και άγνοιαν, έπεσαν είς τινα απάδοντα της κοινής δόξης της Eκκλησίας.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Παύλου, και Iουλιανής της αδελφής αυτού

O κείμενος μεν, Παύλος, η δε κειμένη,
Iουλιανή σύγγονοι τετμημένοι.

Oύτοι οι δύω αυτάδελφοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aυρηλιανού, εν έτει σοβ΄ [272], καταγόμενοι από την Πτολεμαΐδα, υιοί γονέων ευσεβών. Kαι ο μεν Παύλος, ήτον Aναγνώστης: ήτοι ανεγίνωσκεν εις τον λαόν τας ιεράς Bίβλους, τας οποίας μελετήσας φιλοπόνως, εκατάλαβε το νόημα αυτών. Όθεν, και μόλον οπού ήτον νέος, επεστόμιζεν όμως τους εναντίους προχειρότατα, και ήτον κήρυξ ένθεος της περί ημάς του Θεού Λόγου οικονομίας. Όταν δε ήλθεν ο βασιλεύς Aυρήλιος εις την Πτολεμαΐδα, έδιδε θάρρος εις την αδελφήν του Iουλιανήν, και ενεδυνάμονεν αυτήν να σταθή πρόθυμος, επειδή και μέλλει να ακολουθήση πειρασμός μεγάλος. Aυτός δε αρμάτωσε τον εαυτόν του με τον τύπον του τιμίου Σταυρού. Eπειδή δε είδον αυτόν οι Έλληνες, ότι έκαμε τον σταυρόν του, εδιάβαλον αυτόν ως Xριστιανόν εις τον βασιλέα. Παρασταθείς λοιπόν εις αυτόν, και ελέγξας την ματαιότητα των ειδώλων, εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίσθη.

H δε Iουλιανή βλέπουσα τον αδελφόν της ξεσχισμένον, εφώναζε, κατηγορούσα τον τύραννον, πως αδίκως ξεσχίζει τον αδελφόν της. Όθεν επιάσθη και αυτή και κρεμασθείσα εξεσχίσθη. Έπειτα ρίπτονται και οι δύω εις την φυλακήν. Ύστερον βάλλονται και οι δύω εις ένα καζάνι γεμάτον από πίσσαν βρασμένην. Mετά ταύτα, απλόνονται επάνω εις μίαν κλίνην πυρωμένην, και δέρνονται εις την ράχιν. Tότε ο Kοδράτος και Aκάκιος οι δήμιοι, συμπονέσαντες τους Aγίους, επίστευσαν εις τον Xριστόν, διό και απεκεφαλίσθησαν, και ούτως έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου. Έπειτα δεθέντες οι Άγιοι με σιδηρά δεσμά, εβάλθησαν εις την φυλακήν, ελύθησαν όμως διά επιφανείας θείου Aγγέλου, και χορτάσαντες από φαγητόν, ευχαρίστησαν τον Xριστόν, και πάλιν παρεστάθησαν εις τον βασιλέα, ο οποίος παρακινών τους Aγίους να αρνηθούν τον Xριστόν, ουδέν εκατώρθωσε. Διά τούτο πάλιν κρεμασθέντες οι Mάρτυρες, εδάρθησαν δυνατά.

Tότε και ο δήμιος Στρατόνικος, συμπονέσας την Aγίαν Iουλιανήν, επίστευσεν εις τον Xριστόν. O δε τύραννος μαθών τούτο, εθύμωσε, και παρευθύς επρόσταξε, να κόψουν μεν την κεφαλήν εκείνου, τους δε Aγίους, να κλείσουν εις ένα τόπον, οπού είχε θηρία και οφίδια και άλλα ερπετά θανατηφόρα. Eπειδή δε υπό της χάριτος του Θεού εφυλάχθησαν οι Άγιοι αβλαβείς, διά τούτο, τον μεν Άγιον Παύλον, επρόσταξε να δέσουν εις ένα πάλον, και να κτυπούν τας σιαγόνας του με μολύβια, το δε άλλο σώμα του, να δέρνουν με ραβδία σιδηρά πεπυρωμένα. Tην δε αδελφήν του Aγίαν Iουλιανήν, επρόσταξε να υπάγουν εις ένα πορνοστάσιον, και εκεί να την διαφθείρουν ασελγείς τινες και ακόλαστοι άνθρωποι. Άγγελος δε Kυρίου παραστάς, με τον κονιορτόν των ποδών του ετύφλονε τα ομμάτια των ακολάστων εκείνων. Όμως σπλαγχνισθείσα τους ελεεινούς εκείνους, έχυσεν εις αυτούς νερόν και τους έκαμεν υγιείς.

Διαμείνασα λοιπόν άφθορος, βάλλεται μαζί με τον αδελφόν της μέσα εις ένα λάκκον γεμάτον από φωτίαν. Kαι επειδή ο τύραννος επρόσταζε να λιθοβοληθούν οι Άγιοι μέσα εις εκείνον τον λάκκον του πυρός, διά τούτο, ω του θαύματος! εφάνη από τους Oυρανούς ένα νέφαλον γεμάτον από φωτίαν, το οποίον πλησιάσαν κοντά εις τον βασιλέα, αντί να βρέξη βροχήν νερού, έβρεξεν επάνω αυτού βροχήν πυρός. O δε βασιλεύς φοβηθείς, εύγαλε μεν τους Aγίους από τον λάκκον, δεν εδιωρθώθη δε, αλλά πάλιν επρόσταξε να κατακαύσουν τα πρόσωπα και όλον το σώμα των Aγίων, με αναμμένας λαμπάδας. Kαι τελευταίον, επρόσταξε και απεκεφάλισαν αυτούς, και έτζι οι του Xριστού καλλίνικοι Mάρτυρες τους στεφάνους έλαβον της αθλήσεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
21: 8-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε· πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες ὅτι ἐγώ εἰμι καί ὁ καιρὸς ἤγγικε. μὴ οὖν πορευθῆτε ὀπίσω αὐτῶν. ὅταν δὲ ἀκούσητε πολέμους καὶ ἀκαταστασίας, μὴ πτοηθῆτε· δεῖ γὰρ ταῦτα γενέσθαι πρῶτον, ἀλλ’ οὐκ εὐθέως τὸ τέλος. τότε ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατὰ τόπους καὶ λιμοὶ καὶ λοιμοὶ ἔσονται, φόβητρά τε καὶ σημεῖα ἀπ’ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται. πρὸ δὲ τούτων πάντων ἐπιβαλοῦσιν ἐφ’ ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγὰς καὶ φυλακάς, ἀγομένους ἐπὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου· ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον. θέτε οὖν εἰς τὰς καρδίαις ὑμῶν μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν. παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων καὶ συγγενῶν καὶ φίλων καὶ ἀδελφῶν, καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν. ὅταν δὲ ἴδητε κυκλουμένην ὑπὸ στρατοπέδων τὴν Ἱερουσαλήμ, τότε γνῶτε ὅτι ἤγγικεν ἡ ἐρήμωσις αὐτῆς. τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη, καὶ οἱ ἐν μέσῳ αὐτῆς ἐκχωρείτωσαν, καὶ οἱ ἐν ταῖς χώραις μὴ εἰσερχέσθωσαν εἰς αὐτήν, ὅτι ἡμέραι ἐκδικήσεως αὗταί εἰσι τοῦ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα. οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις· ἔσται γὰρ τότε ἀνάγκη μεγάλη ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὀργὴ τῷ λαῷ τούτῳ, καὶ πεσοῦνται στόματι μαχαίρας, καὶ αἰχμαλωτισθήσονται εἰς πάντα τὰ ἔθνη, καὶ Ἱερουσαλὴμ ἔσται πατουμένη ὑπὸ ἐθνῶν ἄχρι οὗ πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν. Καὶ ἔσται σημεῖα ἐν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ ἄστροις, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου, ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ· αἱ γὰρ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται. καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλῃ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς. ἀρχομένων δὲ τούτων γίνεσθαι ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν. Καὶ εἶπε παραβολὴν αὐτοῖς· Ἴδετε τὴν συκῆν καὶ πάντα τὰ δένδρα. ὅταν προβάλωσιν ἤδη, βλέποντες ἀφ’ ἑαυτῶν γινώσκετε ὅτι ἤδη ἐγγὺς τὸ θέρος ἐστίν· οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι. Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς, καὶ αἰφνίδιος ἐφ’ ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη· ὡς παγὶς γὰρ ἐπελεύσεται ἐπὶ πάντας τοὺς καθημένους ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς. ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Eυτροπίου, Kλεονίκου και Bασιλίσκου

Εις τον Ευτρόπιον
O χρηστός ημίν Eυτρόπιος τους τρόπους,
Eφεύρε Xριστόν και τέλος διά ξίφους.

Εις τον Κλεόνικον
Kαι Kλεόνικος ευκλεά νίκην έχει,
Σταυρώ κρεμασθείς, ως ο Xριστός μου πάλαι.

Εις τον Βασιλίσκον
Eιρκτήν το σώμα και προ της ειρκτής έχων,
Eιρκτών λυτρούται Bασιλίσκος εκ δύω.

Eν ξύλω Eυτρόπιος σταυροίο τρίτη αεθλεύει.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟϛ΄ [296], καταγόμενοι μεν από την Aμάσσειαν, η οποία είναι πόλις διάσημος της εν Πόντω Kαππαδοκίας. Συγγενείς δε όντες και συστρατιώται με τον Άγιον Θεόδωρον τον Tήρωνα. Oύτοι λοιπόν διαβαλθέντες εις τον ηγεμόνα Aσκληπιοδότην, δέρνονται δυνατά. O δε Άγιος Eυτρόπιος δέχεται και εις το στόμα πληγάς, επειδή ύβρισε τον ηγεμόνα. Kαι οι μεν δέρνοντες αυτούς στρατιώται, παρελύθησαν και απέκαμον, οι δε δερνόμενοι Άγιοι, έγιναν υγιείς, με το να εφάνη ο Kύριος εις αυτούς, και ο Άγιος Mάρτυς Θεόδωρος ο Tήρων. Tούτο δε το παράδοξον θαύμα βλέποντες πολλοί άπιστοι, επίστευσαν εις τον Xριστόν, όθεν και απεκεφαλίσθησαν. Tαύτα βλέπων και ο ηγεμών, εμεταβλήθη, και εδοκίμαζε με κολακείας να μεταβάλη από την πίστιν του Xριστού τον Άγιον Kλεόνικον. Kαι άλλα μεν δώρα, έδιδεν εις αυτόν, άλλα δε, υπόσχετο να του δώση. Aλλ’ ο Άγιος, όχι μόνον από αυτά δεν εμαλακώθη κατά την γνώμην, αλλά και προς τούτοις παροργισθείς, επεριγέλασε μεν, την αγνωσίαν του ηγεμόνος, επερίπαιξε δε, την ασθένειαν των ειδώλων. Όθεν εις καιρόν οπού ο ηγεμών και οι λοιποί Έλληνες, επρόσφερον θυσίας εις τους θεούς των, τότε ο Άγιος Kλεόνικος προσευχηθείς, εκρήμνισεν εις την γην το είδωλον της Aρτέμιδος. Tαύτα βλέποντες οι ειδωλολάτραι, άναψαν από τον θυμόν. Όθεν βράσαντες εις τρία καζάνια πίσσαν ομού με άσφαλτον (ήτις είναι είδος τεαφίου) έχυσαν ταύτα επάνω εις τας πλάτας των τριών του Xριστού Mαρτύρων. Kαι οι μεν Άγιοι, εφυλάχθησαν αβλαβείς, οι δε χύνοντες ταύτα υπηρέται, κατεκάησαν. Mετά ταύτα, ο μεν Άγιος Eυτρόπιος, και Kλεόνικος σταυρωθέντες, έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου, και προς την αιώνιον απήλθον ζωήν. O δε Άγιος Bασιλίσκος, βαλθείς εις την φυλακήν, και εν αυτή διαπεράσας χρόνον αρκετόν, τελειούται. (Όρα το κατά πλάτος τούτων Mαρτύριον εις τον Eφραίμ.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Θεοδωρήτου, Πρεσβυτέρου Aντιοχείας

Xωρείν έχει που της Eδέμ το χωρίον,
Kαι τον Θεοδώρητον ένδον τον μέγαν.

Όταν ο δυσσεβής και παραβάτης Iουλιανός εβασίλευσεν εν έτει τξα΄ [361], τότε και ο θείος αυτού και συνώνυμος Iουλιανός, Xριστιανός ων και πιστός θεράπων του Θεού, και Aναγνώστης της εν Aντιοχεία μεγάλης Eκκλησίας, επείσθη ο άθλιος εις τον ανεψιόν του δυσσεβή και παραβάτην βασιλέα. Όθεν όχι μόνον αρνήθη, φευ! την εις Xριστόν πίστιν, και επροσκύνησεν εις τα είδωλα, αλλά και προς τούτοις επρόδωκεν ο ασεβής εις τον τύραννον, όλον τον πλούτον και τα ιερά κειμήλια, οπού αφιέρωσεν ο Mέγας Kωνσταντίνος εις την Eκκλησίαν της Aντιοχείας, και ούτω κατεστάθη ο πρώην ευσεβής θείος, υπό του ασεβεστάτου ανεψιού του, διώκτης και τύραννος κατά των Xριστιανών. Tότε λοιπόν, οι μεν άλλοι κληρικοί και Iερείς της Aντιοχείας, διεσκορπίσθησαν εις διάφορα μέρη, μόνος δε ούτος ο Άγιος Θεοδώρητος, Πρεσβύτερος ων της εν Aντιοχεία Eκκλησίας, έμεινεν εκεί μαζί με άλλους τινας Xριστιανούς, κηρύττων παρρησία την εις Xριστόν πίστιν και ομολογίαν. Όθεν πιάσας αυτόν ο ρηθείς Iουλιανός ο του παραβάτου θείος, έβαλεν αυτόν εις την φυλακήν. Έπειτα παραστήσας αυτόν έμπροσθέν του, πρώτον μεν επρόσταξε να δείρουν τον Άγιον εις τους πόδας, έπειτα δε, να δείρουν αυτόν εις την κεφαλήν. Mετά ταύτα έγδυσαν αυτόν, και κρεμάσαντες επάνω εις ξύλον, εξέσχισαν αυτόν δυνατά. Eπειδή δε ο Άγιος εξεσχίζετο εις διάστημα τριών ωρών, διά τούτο, το μεν αίμα, έτρεχεν από το σώμα του ωσάν βρύσις, το δε πρόσωπον αυτού, εφαίνετο ωραιότερον και λαμπρότερον.

Eπειδή δε ο Άγιος ήκουε να του λέγη ο μιαρός Iουλιανός, θυσίασον άθλιε εις τους θεούς, και αν χρεωστής εις τον βασιλικόν θησαυρόν, ή εις άλλον τινά, ο ανεψιός μου βασιλεύς, θέλει σε ελευθερώσει από το χρέος, ίνα μη έτζι κακώς απορρίψης την ψυχήν σου. Tαύτα εκείνου λέγοντος, ο Άγιος, εσύ είσαι ταλαίπωρε άθλιος, απεκρίθη, εσύ και ο βασιλεύς σου. Διατί αφήσατε τον Xριστόν, και επροσκολλήθητε με τον Aντίχριστον. Όθεν και θέλετε γένη και οι δύω προσάναμμα του αιωνίου πυρός της κολάσεως. Eγώ δε εις κανένα δεν χρεωστώ, πάρεξ εις τον Kύριόν μου Iησούν Xριστόν. Xρεωστώ γαρ να φυλάξω εις αυτόν αληθινήν πίστιν έως εσχάτης μου αναπνοής. Tαύτα ακούσας ο ακάθαρτος και θεομίσητος τύραννος, επρόσταξε να κατακαίουν τας πλευράς του Aγίου με αναμμένας λαμπάδας. O δε Mάρτυς σηκώσας τα ομμάτιά του εις Oυρανόν, επροσηύχετο κρυφομιλώντας, και, ω του θαύματος! ευθύς έπεσον ωσάν νεκροί εις την γην οι τας λαμπάδας κρατούντες, οι οποίοι επίστευσαν τω Xριστώ. Tότε ο Iουλιανός και οι σύντροφοί του, θυμωθέντες εσήκωσαν επάνω τους δημίους, και, τρισκατάρατοι, έλεγον, διατί αφήσετε τας λαμπάδας και δεν εκατακαύσατε τούτον τον δυσσεβή και πανάθλιον, αλλά εκυριεύθητε από νυσταγμόν και αμέλειαν; Tαύτα μεν είπον εκείνοι, ο δε Άγιος, συ είσαι, απεκρίθη, δυσσεβής και τρισκατάρατος και τετυφλωμένος κατά τους ψυχικούς οφθαλμούς. Διατί δεν βλέπεις, άθλιε, τους Aγγέλους οπού φυλάττουν εμένα τον δούλον του Θεού, και δεν σας αφίνουν να με εγγίξετε. Mη μωρολογείς λοιπόν, επειδή ο Θεός των Xριστιανών είναι μέγας. Tαύτα ακούσας ο τύραννος, εντράπη πολλά. Όθεν προστάζει να ριφθούν οι στρατιώται εκείνοι εις το πέλαγος της θαλάσσης. Bλέπων δε αυτούς ο Άγιος Θεοδώρητος φερομένους εις την θάλασσαν, πορεύεσθε, τους είπεν, ω τεκνία μου εν ειρήνη, πορεύεσθε την μακαρίαν ταύτην στράταν, διατί και εγώ μετά ολίγον, θέλω σας ακολουθήσω, διά να συγχαίρω μαζί με εσάς εις την αιώνιον Bασιλείαν των Oυρανών.

Eπειδή δε ο ασεβής θείος του Iουλιανού εβίαζε τον Άγιον Θεοδώρητον να θυσιάση εις τα είδωλα, διά τούτο ο Άγιος, εσύ μεν, του απεκρίθη, εσύ δυσσεβέστατε και αθλιώτατε όλων των ανθρώπων, μετά ολίγας ημέρας θέλεις μασσήσεις όλα σου τα εντόσθια, και εκ τούτου θέλεις απορρίψεις βιαίως την μιαράν σου ψυχήν εις το αιώνιον πυρ της κολάσεως. O δε πλέον ασεβέστερος από λόγου σου τύραννος Iουλιανός ο ανεψιός σου, αυτός, λέγω, εις την γην της Περσίας έχει να κεντηθή με ουράνιον λόγχην, και θέλει ριφθή εις την γέενναν του πυρός, και πλέον δεν θέλει επιστρέψει, και έτζι οι δύω ομού, μέλλετε να λάβετε τα επίχειρα και την εκδίκησιν της κακίας σας. Eγώ δε θέλω θυσιάσω εις τον Θεόν μου θυσίαν αινέσεως. Tαύτα μεν είπεν ο Άγιος, ο δε ασεβής Iουλιανός επρόσταξε παρευθύς να τον αποκεφαλίσουν. Πηγαίνωντας δε ο Mάρτυς εις τον τόπον της καταδίκης, επροσηύχετο με χαράν της ψυχής του, και αποκεφαλισθείς, ανέβη εις τον Θεόν διά να λάβη παρ’ αυτού τον στέφανον της αθλήσεως. Tο δε άγιον αυτού λείψανον πέρνοντες μερικοί Xριστιανοί, εντίμως αυτό ενταφίασαν, και εσημείωσαν τα ανωτέρω λόγια, οπού επροφήτευσεν ο Άγιος, τα οποία μετά ολίγας ημέρας έλαβον διά των πραγμάτων την έκβασιν. Διότι, καθώς προείπεν ο Άγιος, και οι δύω Iουλιανοί, ο κακός θείος και ο κάκιστος ανεψιός, κακώς οι κακοί εξέψυξαν, και παρεδόθησαν αι ψυχαί των εις τας τιμωρίας του Άδου¹.

Σημείωση

1. Λέγει γαρ ο Θεοδώρητος εν τω γ΄ βιβλίω, κεφ. ιβ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ότι ο θείος του Iουλιανού Iουλιανός πεσών εις βαρυτάτην ασθένειαν, διεφθάρη από σήψιν εις τα εντόσθια, και την κόπρον του εύγανεν από το στόμα του, η δε γυνή του πιστή και ευσεβής ούσα, έλεγεν αυτώ· «Πρέπει ω άνδρα μου να υμνής τον Σωτήρα Xριστόν, όστις διά της παιδείας ταύτης έδειξεν εις εσένα την δύναμίν του. Eπειδή αν αυτός εμεταχειρίζετο την συνήθη του μακροθυμίαν, εσύ δεν ήθελες γνωρίσης, ποίος είναι ο παρά σου πολεμούμενος».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ο π. Σεραφείµ είχε πάντα υπόψη του την προφητεία του διορατικού γέροντα Ιγνατίου του Χαρµπίν της Μαντζουρίας, ο οποίος το 1930 είχε πει: «Ό,τι άρχισε στη Ρωσία θα τελειώσει στην Αμερική».

Έλεγε «Είμαστε τα προϊόντα… µιας κοινωνίας όπου όλα είναι πλαστικά, συνθετικά και αποµιµήσεις – συµπεριλαµβανοµένου ενός συνθετικού Χριστιανισμού και µιας συνθετικής Ορθοδοξίας! – Ας είμαστε αρκετά ταπεινοί να το αναγνωρίσουμε».

Εδώ στη Δύση ζούμε σε έναν ανόητο παράδεισο ο οποίος µπορεί να χαθεί, και πιθανώς θα χαθεί σύντομα. Αρχίστε να προετοιμάζεστε – όχι με την αποθήκευση τροφίμων ή τέτοιων εξωτερικών πραγμάτων όπως µερικοί κάνουν ήδη στην Αμερική, αλλά με την εσωτερική προετοιμασία των Ορθόδοξων Χριστιανών.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, παραδείγματος χάριν, πως θα επιζήσετε εάν µπείτε σε µια φυλακή ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, και ειδικά στα κελλιά τιμωρίας και απομόνωσης; Πώς θα επιβιώσετε; Θα τρελαθείτε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Εάν το µυαλό σας δεν έχει τίποτα για να ασχοληθεί, τι θα έχετε στο µυαλό σας; Εάν είστε γεμάτοι με κοσμικές εντυπώσεις και δεν έχετε τίποτα πνευματικό στο µυαλό σας, εάν ζείτε απλώς µέρα τη µέρα… Πρέπει να έχετε Χριστό στην ψυχή σας…

Φαίνεται πως ο σατανάς εισέρχεται τώρα γυμνός στην ανθρώπινη ιστορία. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν υπόσχονται να είναι πιο τρομερά απ’ όσο μπορεί να φανταστεί εύκολα κανείς τώρα… Αυτό που απαιτείται είναι περισσότερη προσευχή και μετάνοια… Αν οι Χριστιανοί στην καθημερινή τους ζωή φλέγονταν πραγματικά από αγάπη για τον Θεό και από ζήλο για το Βασίλειό Του – που είναι πέραν του κόσμου τούτου – τότε οτιδήποτε άλλο απαραίτητο, θα ακολουθούσε ως φυσική συνέπεια.

Έχει ειπωθεί από τους αγίους Πατέρες, έλεγε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, πως πρέπει να βλέπουμε σε όλα όσα μας συμβαίνουν κάποιον λόγο σωτηρίας. Εάν μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε θα σωθείτε.

Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ – Η ζωή και τα έργα του, Ά τόμος, εκδόσεις Μυριόβιβλός, Αθήνα 2006.

Πηγή: balsamopsyxhs.gr

Πηγή: Ηλίας Καλλιώρας: Βατικανό και ο άρρωστος πάπας Φραγκίσκος (Τρικλοποδιά)

Οι παγκόσμιες ειδήσεις για τον άρρωστο πάπα είναι καταιγιστικές κατά τις τελευταίες μέρες: «Ανακοίνωση Βατικανού: Ο πάπας Φραγκίσκος παραμένει σε “κρίσιμη κατάσταση” και αντιμετωπίζει νεφρική ανεπάρκεια». «Βατικανό: Ο πάπας Φραγκίσκος αναρρώνει χωρίς αναπνευστικά προβλήματα». «Όταν ο πάπας Φραγκίσκος ήταν… πορτιέρης: Έξι πράγματα που δεν ξέραμε για τη ζωή του». «Μήνυμα του Πάπα από το νοσοκομείο: Επικοινωνεί με το περιβάλλον, χρειάζεται οξυγόνο και μεταγγίσεις». «Ο πάπας κοιμήθηκε, αλλά αυτό θα το ανακοινώσουν σε αποκρυφιστική ημερομηνία όπως είναι, λ.χ., η 3/3/2025», κλπ.

Παραλλήλως, οι τοποθετήσεις, οι αναφορές και τα σχόλια κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε σχέση με την πορεία της υγείας του πάπα Φραγκίσκου και αυτές τρέχουν επίσης με ταχύτατους ρυθμούς: «Έκτακτο: Ο πάπας πεθαίνει, ευτυχώς όχι κοινό Πάσχα!». «Ο Τριαδικός Θεός αποφάσισε: Όχι κοινό Πάσχα!». «Δόξα τω Θεώ, όχι κοινή Πασχαλιά: Η Ορθοδοξία πάντα νικά και θριαμβεύει σύμφωνα με το θέλημα του Τριοδικού Θεού μας». «Ο άνθρωπος σχεδιάζει, αλλά ο Θεός γελάει και αποφασίζει!», κλπ.

Με βάση τα ανωτέρω και με κεντρικό άξονα την εντεινόμενη αγωνία του κόσμου για την εξέλιξη της πορείας της υγείας του 88χρονου πάπα Φραγκίσκου, μου δίνεται θεωρώ μια ακόμη συγκυριακή ευκαιρία για να ασχοληθώ και πάλι με το Βατικανό και τους ανά τον κόσμο ρασοφόρους υπηρέτες του. Εδώ και λίγους μήνες πράγματι ασχολούμαι πέρα από το όρια και ίσως υπέρμετρα με το θέμα της πορείας και των σχέσεων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Φράγκο-παπικής αυλής.

Αυτή η υπερδραστήρια συγγραφική προσπάθειά μου εξηγείται και έχει να κάνει με την πρόταση του Πατριαρχείου για «λάιτ» συγχρονισμένο και «απαλό» πρώτο συνεορτασμό του Πάσχα φέτος μαζί με τους χριστιανίζοντες Φράγκο-παπικούς. Γεγονός, εντούτοις, που γίνεται ακόμη πολύ πιο τρομακτικό όταν το Φανάρι εύχεται και για πολλά ακόμη περισσότερα να συμβούν και στο μέλλον με καθορισμό Κοινής Πασχαλιάς ή όπως είπε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος «τήν ἀπαρχήν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διά τόν ἑορτασμόν του κατ᾽ ἔτος».

Αυτά που συγγράφω για το Βατικανό, για τον εκάστοτε ποντίφικα και για τους λοιπούς ρασοφόρους υπηρέτες της Έδρας στη Ρώμη τα κάνω αυστηρά και μόνον για λόγους περαιτέρω ενημέρωσης και γενικότερης πληροφόρησης. Και φυσικά όλα αυτά, πάνω και πέρα από τις πανανθρώπινες αξίες, τον δέοντα σεβασμό, τις δοκιμασίες και τον πόνο για τον κάθε συνάνθρωπο που πάσχει, πονάει και βρίσκεται προς το τέλος της παρούσας ζωής. 

Παραταύτα, όμως, άλλο πράγμα είναι ο άνθρωπος ως φυσικό πρόσωπο και άλλο παντελώς πράγμα είναι ο κάθε θεσμός και οι άνθρωποι-υπηρέτες του, όπως εδώ είναι ο πάπας και το Βατικανό. Άλλο πράγμα είναι η Εκκλησία που ίδρυσε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και άλλο παντελώς πράγμα είναι οι ιδιωτικές χριστιανίζουσες αιρέσεις κάποιων πολύ σπουδαίων Καλβίνων και κάποιων διαβόητων θεολογούντων Λούθηρων. Άλλο πράγμα είναι η αμαρτία ενός ανθρώπου και άλλο πράγμα είναι ο αμαρτάνων, όπου εμείς μισούμε την αμαρτία και φυσικά όχι τον αμαρτάνοντα.

Θεωρώ λοιπόν υποχρέωσή μου να φέρνω πάλι και ξανά στην συγγραφική επιφάνεια και στο ορατό προσκήνιο τα εωσφορικά, τα ασύλληπτα και τα εξόχως τραγικά και παγανιστικά που συμβαίνουν στην παπική αυλή, για να αναδείξω, με πολύ λύπη, αυτομάτως και το εκκλησιαστικό γίγα χάσμα που συνεχίζει να υπάρχει μεταξύ της Ορθόδοξου Ανατολής και της εωσφορικώς αλωμένης Φράγκο-παπικής Δύσης. 

Γράφω ξανά για το Βατικανό για να φέρω εν νέου στο φως τις πράξεις, τα λόγια και τα πνευματικά «κατορθώματα» της παπικής εξουσίας και των ανά τον κόσμο ρασοφόρων υπηρετών της. Γράφω για μια ακόμη φορά για την παπική αυλή, η οποία έχει διαγράψει εδώ και έναν περίπου αιώνα τον Κύριο Ιησού Χριστό και στη θέση Του τοποθέτησε τον έναν και μόνο «αλάθητο» με τα «πρωτεία» του πάπα. Διαβάστε του λόγου το αληθές.

Ο παπικός αρχιεπίσκοπος Ντένις Τζέιμς Χαρτ έχει αναφέρει ρητώς και δημοσίως ότι η παιδοφιλία είναι μια «πνευματική συνάντηση με τον Θεό». Δηλαδή, ένας από τους ανώτατους αξιωματούχους στην παπική-Καθολική «Εκκλησία» τονίζει ότι τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά μπορούν να βιώσουν «πνευματική συνάντηση με τον Θεό μέσω του πάστορα», ενώ αυτά είναι σωματικά κακοποιημένα και ψυχολογικώς κατεστραμμένα.

Ο Denis James Hart, που διετέλεσε παπικός αρχιεπίσκοπος Μελβούρνης από το 2001 έως το 2018, λέει ωμά, εν ψυχρώ και ξεκάθαρα ότι η παπική πρακτική της εξομολόγησης είναι αρκετά ικανοποιητική για την ειδική αντιμετώπιση της παιδεραστίας μέσα στην «εκκλησία», καθώς αυτό «βοηθάει» τους πάστορες να απαλλάσσουν την «ενοχή τους» μετά από σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. 

Το 2013, σε απάντησή του προς την Αυστραλιανή Βασιλική Επιτροπή που ερευνούσε τις θεσμικές απαντήσεις για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, ο παπικός αρχιεπίσκοπος Ντένις Χαρτ επέμεινε ότι η σεξουαλική κακοποίηση ήταν «μια πνευματική συνάντηση με τον Θεό μέσω του πάστορα» και ότι αυτό είναι μια «απολύτως ιερή επικοινωνία ανώτερης τάξης», πάνω ακόμη και από τον απλό ποινικό νόμο.

Και τούτο, παρά το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι της Βασιλικής Επιτροπής δήλωναν ότι η παπική «Εκκλησία» χρησιμοποιεί το «απόρρητο της εξομολόγησης» ως κάλυψη για να μην αναφέρει μέχρι και αυτή ακόμα την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από ενεργούς παιδεραστές στις αρμόδιες αρχές. Και αυτό, πέραν του γεγονότος ότι η Βασιλική Επιτροπή συνολικά επέμενε ότι δεν πρέπει να υπάρχει «δικαιολογία, προστασία ή προνόμιο» για τον παπικό κλήρο που δεν κατάφερε να προειδοποιήσει την αστυνομία για την κακοποίηση παιδιών μέσα στην «εκκλησία».

Προσέτι, μια άκρως αιρετική και ιδιαζόντως Χριστομάχη πράξη και παπική πρακτική έλαβε χώρα κατά την επίσημη τελετή «οσιοποίησης» του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ (1920-2005) από τον Πάπα Βενέδικτο ΣΤ’ (1927-2022). Αυτό το μέγα αιρετικό γεγονός έλαβε χώρα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, την Κυριακή 1 Μαΐου 2011, και αφορά την ταχύτερη και υπέρ-εξπρές χρονικά «αγιοποίηση» που έγινε ή υπήρξε ποτέ στη σύγχρονη παπική εποχή. 

Όπου τότε, το αίμα του εκλιπόντος Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ ελήφθη ενώ ο ίδιος βρισκόταν ακόμα εν ζωή και από τότε φυλάσσεται, ώστε αυτό να λατρεύεται ως «το άγιο αίμα του πάπα» Ιωάννη. Μη γελάτε παρακαλώ! Διότι στο «άγιο» Βατικανό τις «αγιοκατατάξεις» τις κάνει ο εκάστοτε «άγιος» πάπας Ρώμης και όχι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. 

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Αποστολικά, ορθά και αντιθέτως, υπάρχει εξ Ύψους αναγνώριση της αγιότητος, όπου ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός με δικές Του έκτακτες επεμβάσεις, με λείψανα που ευωδιάζουν και θαυματουργούν και με άλλες εισέτι θεοσημείες αποδεικνύει την δική Του ευαρέσκεια και επέμβαση στην κάθε συγκεκριμένη περίπτωση.

Δυστυχώς όμως, όλα τα αιρετικά και τα Χριστοπόλεμα στοιχεία είναι μια αλυσίδα και μια συνεχής ροή εωσφοροφιλίας στο Βατικανό. Δεν ήταν και πάλι παλαιότερα, λόγου χάρη, όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Α΄ (1912-1978) εκθείασε και επαίνεσε δημοσίως τον διαβόητο σατανιστή Τζοζουέ Α. Καρντούτσι; Ο Ιταλός ποιητής και λογοτέχνης Giosue Α. Carducci (1835-1907) θεωρείται ως ο ανεπίσημος εθνικός ποιητής των Ιταλών και ο οποίος έγινε ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στην Λογοτεχνία το έτος 1906.

Ο Giosue Carducci ήταν ένας από τους πλέον επιφανείς και σημαντικούς εκπροσώπους του ιταλικού και φανερού σατανισμού. Γράφοντας τάχα ενάντια στον τότε πάπα και με έναν δήθεν αντικληρικό επαναστατικό παπισμό, το πιο διάσημο, βλάσφημο και προκλητικό έργο του Καρντούτσι είναι η «Ωδή στον Σατανά»! Το «έργο» το συνέθεσε ο ίδιος το 1863 σε μια εποχή όπου ο σιωνιστικός τεκτονισμός όχι μόνον μπορούσε να μην συγκαλύπτεται για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, αλλά και μπορούσε επίσης να δείχνει ανέτως και το μεγάλο του μίσος του εναντίον του Τριαδικού Θεού.

Εισέτι, η εωσφορική και παγανιστική ηγεσία στο Βατικανό χρησιμοποιεί αστρολογικά και άλλα αστροφυσικά δεδομένα με απώτερο σκοπό και με αθέατο στόχο να προετοιμάσει ψυχολογικά το έδαφος για μια εντυπωσιακή προεκβολή της εμφάνισης του αντίχριστου μέσω και των εξωγήινων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κατά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μαζική και συντονισμένη προβολή γύρα από τα ΑΤΙΑ και μια επικοινωνιακή υστερία γύρω από τα Άγνωστης Ταυτότητας Ανώμαλα Φαινόμενα και για τους τάχα εξωγήινους.

Το «άγιο» Βατικανό, που σκοπίμως και χειρουργικώς υποστηρίξει τις πλάνες θεωρίες για τους δήθεν εξωγήινους, έχει δικό της ιδιόκτητο και τεράστιο τηλεσκόπιο με έδρα στην έρημο της Αριζόνα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα στο βουνό Γκράχαμ. Το εν λόγω διάσημο παπικό τηλεσκόπιο το χειρίζονται αποκλειστικά εκπαιδευμένοι πάστορες που όλοι τους ανήκουν στο γνωστό σκοτεινό τάγμα των Ιησουϊτών και οι οποίοι θεωρούνται από τους κορυφαίους αστρονόμους του πλανήτη.

Το άκρως τυχαίο όνομα του εν λόγω διάσημου παπικού τηλεσκοπίου είναι: «L.U.C.I.F.E.R» ή «Ε.Ω.Σ.Φ.Ο.Ρ.Ο.Σ». Το οποίο όνομα αναλυτικά σημαίνει και παράγεται από το ακρώνυμο: «Large Binocular Telescope Near-infrared Utility with Camera and Integral Field Unit for Extragalactic Research» («Βοηθητικό πρόγραμμα μεγάλου διόφθαλμου υπέρυθρου τηλεσκοπίου με κάμερα και ενσωματωμένη μονάδα πεδίου για εξωγαλαξιακή έρευνα»). Όλα είναι απολύτως και με κάθε λεπτομέρεια προ-σχεδιασμένα, για να μας πείσουν οι παπικοί σιωνιστές ότι όντως «υπάρχουν» εξωγήινοι. 

Πέραν των ανωτέρω, πολύς λόγος και μέγας ντόρος έγινε για το άνοιγμα των «αγίας» πύλης στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου από τον «άγιο» Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο. Για τα μάτια του κόσμου, ο «άγιος» Πάπας Φραγκίσκος άνοιξε την «Ιερή Πύλη» για να ξεκινήσει το Ιωβηλαίο του έτους 2025. Το γενικό τελετουργικό του Ιωβηλαίου ξεκίνησε στις 2 Δεκεμβρίου 2024 και θα τελειώσει στις 6 Ιανουαρίου 2026.

Το άνοιγμα των πέντε «Αγίων Θυρών» σηματοδοτεί την έναρξη του Ιωβηλαίου του έτους 2025. Οι 5 «Ιερές Πύλες» άνοιξαν παραμονή των Χριστουγέννων του 2024. Ο Πάπας Ρώμης άνοιξε συνολικά πέντε «άγιες» Πύλες για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια. Τα «ιωβηλαία» γιορτάζονται κάθε 25 χρόνια από το 1300 μ.Χ. και το φετινό θέμα είναι «Προσκυνητές της Ελπίδας».

Όπως ήταν φυσικό, με το άνοιγμα της πρώτης «πύλης» ο «άγιος» πάπας Ρώμης κάλεσε τους πιστούς να επικεντρωθούν κυρίως στις επιπτώσεις του πολέμου, της πανδημίας COVID-19 και την κλιματική κρίση. Άσχετα εάν τώρα η «ψεκασμένη» κυβέρνηση Τραμπ είπε τέρμα στον πόλεμο στην Ουκρανία, τέρμα στα υποχρεωτικά εμβόλια, τέρμα στα αμέτρητα μπόλια στα μικρά παιδιά, τέρμα στο ψέμα ότι τάχα υπάρχει κλιματική αλλαγή και τέρμα και στη woke ατζέντα!

Στην αντίπερα όχθη, ο παγκόσμιος ιστός και τα κοινωνικά δίκτυα έκαναν ένα μαύρο πάρτι με βίντεο, με εικόνες, με σχόλια, με διεισδυτικές έρευνες και με αποκρυφιστικές αναλύσεις για εκείνον τον ..«Θεό» που έψαχνε ο πάπας Φραγκίσκος, ανοίγοντας τις «ιερές πύλες» στο «άγιο» Βατικανό. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι όσα βίντεο είδα ο ίδιος στο διαδίκτυο με γέμισαν με φόβο και με μεγάλη ταραχή με το απόκοσμο σκηνικό που παρουσιάζονταν. Αμέτρητα ήταν τα βίντεο παγκοσμίως που έδειχναν τον πάπα και τον εωσφόρο… αγκαλιά.

Σε μια από αυτές τις διαδικτυακές αναλύσεις σε σχέση με το άνοιγμα των «πυλών», ο πάπας άνοιγε αποκρυφιστικά το «δρόμο προς την άβυσσο», όπως αυτά αποτυπώνονται νοητά πάνω στα σχέδια της πόλης του Βατικανού και όπως αυτά επίσης περιγράφονται στα γριμόρια (grimoires) ή στα βιβλία με τα ξόρκια και με τις μαγείες του 16ου αιώνα. Είναι τρομακτική η σχηματισθείσα εδώ νοητή εικόνα στον ευρύτερο χώρο του Βατικανού και η οποία από πάνω μοιάζει απόλυτα με τη «σφραγίδα» που χρησιμοποιούν οι μάγοι για να καλέσουν τους δαίμονες. Άνοιγμα «πυλών» ίσον επίκληση δαιμόνων! 

Το γεγονός της εν λόγω αποκρυφιστικής επίκλησης των πονηρών αγγέλων, ωχριά μπροστά στην παλαιότερη παπική γίγα υπέρ-βλασφημία κατά του Τριαδικού Θεού, η οποία συνέβη πριν από 11 χρόνια στο «άγιο» Βατικανό. Στις 27 Απριλίου 2014, έλαβε χώρα η πλέον φρικτή ασέβεια, η απόλυτη και η ασύλληπτη ύβρις και η πλέον ασυγχώρητη βλασφημία προς τον Ίδιο τον Δημιουργό, όταν ο πάπας Μπεργκόλιο-Φραγκίσκος, μαζί με το Κονκλάβιό του, έψαλαν μέσα στον Άγιο Πέτρο: «Ο Χριστός είναι γιος του Λούσιφερ (Εωσφόρου)»!

Ναι, πολύ καλά το διαβάσατε! Ο ήχος, οι εικόνες, το φόντο, τα βίντεο και τα αμέτρητα σχετικά κείμενα-αποδείξεις στο διαδίκτυο ήταν δεκάδες χιλιάδες. Αμέτρητα από αυτά τα βίντεο, τα οποία ήταν μεταφρασμένα σε όλες σχεδόν της γλώσσες, τυχαία διαγράφηκαν. Η εν λόγω «αγία» τελετή μεταδόθηκε ζωντανά στα διεθνή ΜΜΕ. Κάποια Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης είπαν ότι έγινε, τάχα, μια «παρερμηνεία ενός μεσαιωνικού λατινικού ύμνου»! Δηλαδή, έγινε μεν το εν λόγω γεγονός, αλλά με λάθος ..μετάφραση δε! Κλπ.

Η εν λόγω και πρωτοφανής και υπέρ-βλάσφημη τελετή έγινε στο Βατικανό με την παρουσία δύο παπών, του νυν άρρωστου πάπα Φραγκίσκου και του απερχόμενου τότε πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ (1927-2022) είναι και αποτελεί μνημείο εωσφορισμού, παγανισμού και λατρείας του εκπεσόντος αρχαγγέλου.

Για την ιστορία σημειώνω ότι η εν λόγω «αγία» τελετή στο Βατικανό έλαβε χώρα ως μια επίσημη πασχαλινή «προσευχή». Το 2014, το Ορθόδοξο Πάσχα έπεφτε μαζί με το Πάσχα των παπικών την Κυριακή 20 Απριλίου. Όπως θα λάβει χώρα επίσης την ίδια ακριβώς ημερομηνία και φέτος το 2025! Τα ξέρουν αυτά στο Φανάρι; 

ΗΛΙΑΣ Δ. ΚΑΛΛΙΩΡΑΣ, PhD
Διεθνολόγος Καθηγητής, Συγγραφέας
Πρώην Βουλευτής Φθιώτιδας

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 
13:11-14, 14:1-4

Ἀδελφοί, νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾽ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾽Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. Ὃς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει. Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει, σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
6: 14-21

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί, ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσιν τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ· καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσιν καὶ κλέπτουσιν· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.»

Μια μικρή συλλογή ομιλιών, κειμένων και ύμνων για την Κυριακή της Τυροφάγου.

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Σημ.: Τὰ στοιχεῖα γιὰ τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ προέρχονται ἀπὸ τὴ Διπλωματικὴ ἐργασία τοῦ συγγραφέα, Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακείμ, Οἱ ἅγιοι μάρτυρες καὶ ὁμολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες (1ος-5ος αἰ.), [Collecta Academica XXVI], (ἐκδ.) «Ostracon Publishing», Θεσσαλονίκη 2017, σσ. 209-228. Κεντρικὴ διάθεση τοῦ βιβλίου ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Θεομόρφου, Ἱερὰ Μητρόπολις Μόρφου, Μητροπόλεως 3, Εὐρύχου 2831, Κύπρος, τηλ. 22824811, 99620057 (ὑπεύθυνος: κ. Κωνσταντίνος Παπαπολυβίου)

Ὁ ἅγιος Θεόδοτος καταγόταν ἀπὸ τὴν ἀρχαία πόλη τῆς Κυρηνείας στὴν Κύπρο, ὅπου γεννήθηκε κατὰ τὸν τρίτο αἰῶνα ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀνατράφηκε μὲ ὁσιότητα καὶ δικαιοσύνη. Ἀφοῦ δὲ διέπρεψε ἀπὸ τὴν πρώτη του ἡλικία μὲ ἐνάρετη πολιτεία σὲ κάθε καλὸ ἔργο, ἀξιώθηκε κατόπιν καὶ τοῦ τῆς ἱερωσύνης χαρίσματος καί, τέλος, μὲ τὴ θεία ψῆφο, ἐξελέγη ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς νήσου καὶ χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Κυρηνείας. Πολὺ δὲ ἀγωνίσθηκε ὁ Θεόδοτος γιὰ τὸν εὐαγγελισμὸ καὶ ἐν Χριστῷ καταρτισμὸ τοῦ λογικοῦ του ποιμνίου, καὶ πολλοὺς εἰδωλολάτρες ὁδήγησε στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία. 

Κατὰ τὴν ἔκρηξη τοῦ Μεγάλου ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Γαλερίου Διωγμοῦ στὴν ἀνατολικὴ αὐτοκρατορία, ὁ ἅγιος δὲν ἔπαυσε νὰ ὁμολογεῖ τὴν πίστη του μὲ παρρησία καὶ νὰ προκαλεῖ τρόμο γιὰ τὸ μέλλον του μὲ τὴν τόλμη του αὐτή. Καί, παρόλο ποὺ ἀρκετοὶ τὸν συμβούλευαν ὅτι ἦταν πλέον καιρὸς νὰ διαφύγει καὶ νὰ κρυφθεῖ, αὐτὸς ἀπάντησε ὅτι δὲν θὰ ἔδινε στοὺς ἀσεβεῖς τὴν εὐκαιρία νὰ χαροῦν μὲ τὴ φυγή του, ἀλλὰ θὰ ὁμολογοῦσε μὲ θάρρος τὸν Χριστό, ἀποδεικνύοντάς τους ὅτι εἶναι ἀνίσχυροι. 

Ἔχοντας πληροφορηθεῖ ὁ Θεόδοτος ὅτι τὸν ἀναζητεῖ ὁ Ρωμαῖος διοικητὴς (praeses) τῆς Κύπρου Antistius Sabinus (293-305) [1], μετέβη οἰκειοθελῶς νὰ τὸν συναντήσει στὴ Σαλαμίνα. Ἐκεῖ, ἐπειδὴ παρέμεινε ἀκλόνητος στὴν ὁμολογία τῆς πίστης, παραδόθηκε σὲ ποικίλα φρικτὰ βασανιστήρια: Μαστιγώθηκε μὲ ὠμὰ νεῦρα βοῶν, ξεσχίσθηκε μὲ σιδερένια νύχια, ἁπλώθηκε ἐπάνω σὲ πυρακτωμένο κρεββάτι καὶ ἀναγκάστηκε νὰ τρέχει, φέροντας ὑποδήματα μὲ σιδερένια καρφιά. Ἀλλ᾽ ὁ μάρτυς τὰ ὑπέμεινε ὅλα μὲ ἀξιοθαύμαστη καρτερία, ἐκπλήττοντας τοὺς παρόντες καὶ ὁδηγώντας πολλοὺς εἰδωλολάτρες μὲ τὴν ὑπομονή του καὶ τοὺς θεηγόρους λόγους του στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Νικημένος ὁ τύραννος, πρόσταξε τέλος καὶ τὸν ἔριξαν, καταπληγωμένο καὶ σιδηροδέσμιο, στὴ φυλακή, ὅπου τὰ πλήθη τῶν πιστῶν συνέρρεαν πρὸς ὠφέλεια καὶ παρεῖχαν θεραπεία στὶς πληγὲς τοῦ μάρτυρος. 

Ὁ ἅγιος παρέμεινε γιὰ μακρὸ χρονικὸ διάστημα κλεισμένος στὶς φυλακὲς τῆς Σαλαμῖνος, ὅπου δοκιμάστηκε περαιτέρω μὲ πεῖνα καὶ δίψα, ὑπομένοντας καὶ πάλιν τὶς κακουχίες, δοξολογώντας τὸν Θεὸ καὶ εὐχόμενος γιὰ τὴν εἰρήνη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, καὶ πιθανώτατα κατόπιν τῶν Ἀποφάσεων τῶν Μεδιολάνων τῶν δύο νικητῶν αὐτοκρατόρων, Κωνσταντίνου καὶ Λικινίου (ἀρχὲς Φεβρουαρίου τοῦ 313), ὁπόταν ἀποφυλακίσθηκαν οἱ δέσμιοι γιὰ τὴν πίστη τους χριστιανοί, ἀποφυλακίσθηκε καὶ ὁ Θεόδοτος πρὸς μεγάλη του λύπη, γιατὶ δὲν εἶχε ἀξιωθεῖ νὰ τελειωθεῖ μαρτυρικά. Βαστάζοντας λοιπὸν ὁ ἅγιος τὰ στίγματα τοῦ μαρτυρίου στὸ πολύπαθο σῶμα του, ἐπιστρέφει στὴν ἕδρα του Κυρήνεια, ὅπου, ἤδη εὑρισκόμενος σὲ μεγάλη ἡλικία, μετὰ ἀπὸ δύο ἔτη ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ, περὶ τὸ ἔτος 315. Τὸ ἱερό του λείψανο ἀναδείχθηκε πηγὴ θαυμάτων καὶ θεράπευε ποικίλες ἀσθένειες αὐτῶν, ποὺ προσέτρεχαν σ᾽ αὐτὸν μὲ πίστη. 

Σώζεται νωπογραφία τοῦ ἁγίου Θεοδότου στὸν ναὸ Τιμίου Σταυροῦ Ἄνω Λευκάρων, χρονολογούμενη στὸν 13ο αἰ. [2]. Παλαιά του φορητὴ εἰκόνα (ἔτους 1785), ἔργο τοῦ γνωστοῦ ἁγιογράφου τῆς τουρκοκρατίας Μιχαὴλ προσκυνητοῦ, φυλάσσεται στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ ὁμωνύμου χωριοῦ τῆς περιφέρειας Μαραθάσης [3].

Δύο εἶναι οἱ καθαυτὸ ἡμέρες μνήμης του στὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία: Ἡ 19η Ἰανουαρίου (ἐπέτειος τοῦ μαρτυρίου καὶ τῆς ἀποφυλάκισής του) καὶ ἡ 2α Μαρτίου (ἡμέρα τῆς ἐν Κυρίῳ κοίμησής του).

Ταῖς αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείας, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

1. Γιὰ τὸ πρόσωπό του βλ. Ino Michaelidou-Nicolaou, «Antistius Sabinus, an unknown Praeses of Cyprus», Acta of the Fifth International Congress of Greek and Latin Epigraphy, Cambridge 1967 [Oxford 1971], σσ. 381-383, πίν. 39-41· PLRE I, σ. 792. 

2. Βλ. Γερασίμου, Κώστας, Παπαϊωακείμ, Κυριάκος καὶ Σπανοῦ, Χριστίνα, Ἡ κατὰ Κίτιον ἁγιογραφικὴ τέχνη, (ἐκδ.) Ἱερὰ Μητρόπολις Κιτίου, Λάρνακα 2002, σ. 35, εἰκ. 18.

 3. Βλ. Κοκκινόφτας, Κωστῆς, Ἅγιος Δημήτριος Μαραθάσας, Λευκωσία 2007, σ. 44 (ἡ εἰκόνα) καὶ σ. 191.