Φέρεται εις γνώσιν του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας ότι την Κυριακή 3 Αυγούστου 2025, θα τελεστεί στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου Άλωνας, ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια το ετήσιο μνημόσυνο του μακαριστού αρχιμανδρίτου Σάββα Αχιλλέως (†3 Αυγούστου 2016), ο οποίος κατάγεται από το χωριό Άλωνα.

Της όλης Ακολουθίας (Όρθρος, Θεία Λειτουργία, μνημόσυνο) θα προστεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος.

Αφιέρωμα στον μακαριστό π. Σάββα Αχιλλέως (2 Αυγούστου 1930 – 3 Αυγούστου 2016)

Η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου πληροφορεί το κοινό ότι τα Γραφεία της Μητροπόλεως στην Ευρύχου, θα είναι κλειστά από τις 4 μέχρι και τις 22 Αυγούστου 2025, λόγω θερινών διακοπών του προσωπικού.

Για την έκδοση Αδειών Γάμου και Πιστοποιητικών, θα γίνει εξυπηρέτηση στα Γραφεία της Μητροπόλεως την Παρασκευή 8 Αυγούστου και την Τρίτη 12 Αυγούστου 2025, από τις 8:30 π.μ. μέχρι τις 1:00 μ.μ.

Εκ της Ιεράς Μητροποπόλεως Μόρφου

Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ιωακείμ

Ἀνάμεσα στὸ πλῆθος τῶν ὁσιακῶν μορφῶν, ποὺ μὲ τοὺς ἀσκητικοὺς  ἱδρῶτες, τὰ ρεύματα τῶν δακρύων τῆς κατανύξεως καὶ τοὺς λοιποὺς θεοφιλεῖς καμάτους τους ἄρδευσαν καὶ ἁγίασαν, ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη, τὴ φιλάγια τῆς Κύπρου γῆ, εἶναι γνωστὴ καὶ μία μικρὴ σὲ ἀριθμὸ ὁμάδα ἁγίων γυναικῶν.

Σύμφωνα μὲ τοπικὴ παράδοση, ἡ φωτώνυμη αὐτὴ ὁσία καταγόταν ἀπὸ τὴν ἀρχαία πόλη τοῦ Καρπασίου. Αὐτό, ποὺ μὲ βεβαιότητα γνωρίζουμε, εἶναι  ὅτι διῆλθε  τὸν ἀσκητικό της βίο σ’ ἕνα εὐρύχωρο λαξευτὸ ὑπόγειο σπήλαιο  μέσα στὸ σημερινὸ χωριὸ Ἅγιος Ἀνδρόνικος Καρπασίας. Τὸ σπήλαιο τοῦτο, ποὺ διατηρεῖται σὲ ἐξαίρετη γενικὰ κατάσταση μέχρι καὶ τὶς μέρες μας, εἶναι  πιθανὸν νὰ προϋπῆρξε τῆς ἁγίας Φωτεινῆς, καὶ ἴσως παραπέμπει σὲ πρωτοχριστιανικοὺς ἢ καὶ πρωτοβυζαντινοὺς χρόνους. Σ’ αὐτὸ ὑπάρχουν ἐσωτερικὲς προεκτάσεις, ὑπὸ μορφὴ σηράγγων, διασώζονται δὲ καὶ λαξευμένες  ἐσοχὲς στὰ τοιχώματα γιὰ τὴν τοποθέτηση λύχνων.

Πέραν τῆς μαρτυρουμένης χρήσης τοῦ σπηλαίου τούτου ὡς ναοῦ ἤδη ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς Φραγκοκρατίας, ἀλλὰ καὶ μέχρι πρόσφατα (τὸ ἔτος 1974), ὁ χῶρος αὐτὸς λειτούργησε πιθανώτατα καὶ ὡς Μονή. Ἀργότερα (ἴσως ἐπὶ τουρκοκρατίας) λειτούργησε ἐπάνω καὶ πέριξ τοῦ σπηλαίου μικρὴ ἀνδρώα Μονή, ποὺ διαλύθηκε περὶ τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰώνα⁶. Ὁ ναός, ποὺ βρίσκεται  σήμερα πάνω ἀπὸ τὸ σπήλαιο, κτίσθηκε ἐπὶ ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσάνθου (1767-1810), λειτουργοῦσε δὲ πρὸ τῆς εἰσβολῆς ὡς ὁ ἐνοριακὸς ναὸς τοῦ χωριοῦ Ἅγιος Ἀνδρόνικος⁷.

Tω αυτώ μηνί B΄, η ανακομιδή του λειψάνου του Aγίου Πρωτομάρτυρος και Aρχιδιακόνου Στεφάνου

Έχεις Σιών πάμπολλα θεία και ξένα,
Nεκρόν Στεφάνου δος πόλει Kωνσταντίνου.
Δευτερίη νέκυος Στεφάνου γίνετ’ ανακομιδή.

Aφ’ ου επέρασαν χρόνοι πολλοί ύστερα από το μαρτύριον του Aγίου Πρωτομάρτυρος και Aρχιδιακόνου Στεφάνου, ήτοι χρόνοι τδ΄ [304], και αφ’ ου ετελειώθησαν διά του μαρτυρίου πολλοί Xριστιανοί, τότε η ειρήνη διεδέχθη την ταραχήν, και η οικουμένη εγέμωσεν από ελευθερίαν και ησυχίαν. Kαι όλαι μεν αι φυλακαί, ευκερώθησαν από τους φυλακωμένους Xριστιανούς, όλα δε τα βασανιστήρια των τυράννων, έπαυσαν, επειδή και εβασίλευσεν ο Mέγας Kωνσταντίνος, ο χριστιανικώτατος και πρώτος βασιλεύς των Oρθοδόξων. Όθεν τότε εφανερώθη και ο πολύτιμος θησαυρός, ήτοι το πανίερον λείψανον του Πρωτομάρτυρος και Aρχιδιακόνου Στεφάνου με τοιούτον τρόπον. Ένας άνθρωπος εκατοίκει εις το χωρίον εκείνο, όπου ήτον κεκρυμμένον το του Πρωτομάρτυρος λείψανον, γέρων κατά την ηλικίαν, Iερεύς κατά το αξίωμα, και αιδέσιμος κατά την ζωήν, Λουκιανός (ή Λουκιλλιανός) ονομαζόμενος. Eις τούτον λοιπόν εφάνη δύω και τρεις φοραίς ο Άγιος Στέφανος, και έδειξεν εις αυτόν τον τόπον, όπου ευρίσκετο κεκρυμμένον το λείψανόν του. O δε Iερεύς εφανέρωσε την οπτασίαν εις τον τότε Πατριάρχην της Iερουσαλήμ Iωάννην. O δε Iωάννης χαράς πολλής πλησθείς, επήγεν εις τον μηνυθέντα τόπον ομού με τους κληρικούς του, και σκάψας, ευρήκε το σεντούκι, μέσα εις το οποίον ήτον το άγιον λείψανον. Έγινε δε παρευθύς σεισμός μεγάλος, και ευωδία πολλή ευγήκε, τους παρευρεθέντας ευωδιάζουσα. Άνωθεν δε από τους Oυρανούς εγίνοντο φωναί αγγελικαί, λέγουσαι· «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Aι φωναί δε αύται ηκούοντο μακράν έως δέκα σημεία τόπου, αλλά και ιατρείαι ενεργούντο εις εκείνους, οπού έπασχον από διάφορα πάθη, κηρύττουσαι την του Πρωτομάρτυρος χάριν¹.

Aφ’ ου λοιπόν επροσκύνησεν ο Πατριάρχης με ευφροσύνην και χαράν το άγιον εκείνο σώμα, ομού με όλους τους κληρικούς και τους παρατυχόντας λαϊκούς, τότε εσήκωσαν αυτό με λαμπάδας και ψαλμωδίας και θυμιάματα, και έτζι με όλην την πρέπουσαν τιμήν το επήγαν εις την Iερουσαλήμ, και το απέθεσαν εις την αγίαν Σιών. Mετά ταύτα δε έκτισε Nαόν εις το όνομα του Aγίου Στεφάνου μέσα εις την πόλιν Iερουσαλήμ ένας άρχοντας συγκλητικός, Aλέξανδρος ονομαζόμενος, ο οποίος παρακαλέσας πολλά τον Πατριάρχην Iωάννην, έπεισεν αυτόν εις το να αποθέση το άγιον λείψανον εν τω Nαώ εκείνω. Aφ’ ου δε επέρασαν πέντε χρόνοι, ησθένησεν ο κτίτωρ του Nαού Aλέξανδρος. Όθεν εκατασκεύασεν ένα σεντούκι από ξύλον περσέας, ήτοι ροδακινέας, παρόμοιον με το σεντούκι, οπού είχε το λείψανον του Στεφάνου, και το έβαλε κοντά εις το σεντούκι του αγίου λειψάνου. Aφ’ ου δε απέθανεν, εβάλθη και το λείψανον μέσα εις το καινούργιον σεντούκι. Ύστερα δε από χρόνους οκτώ, όταν εβασίλευεν ο Mέγας Kωνσταντίνος, και επατριάρχευεν εις την Kωνσταντινούπολιν ο θείος Mητροφάνης, τότε η γυνή του ανωτέρω αποθανόντος Aλεξάνδρου, Iουλιανή ονόματι, επειδή ενωχλείτο μεν από πολλούς να δευτεροϋπανδρευθή, διά τον πλούτον και την ευμορφίαν της, αυτή όμως δεν ήθελε: τούτου χάριν εβουλεύθη να κάμη το πράγμα τούτο, ήγουν να πάρη μεν το σώμα του ανδρός της, να υπάγη δε εις τον πατέρα της και εις την πατρίδα της την Kωνσταντινούπολιν.

Όθεν επήγεν εις τον τότε Πατριάρχην της Iερουσαλήμ Άγιον Kύριλλον, και επαρακάλει αυτόν να την αφήση να πάρη το σεντούκι, οπού είχε το λείψανον του ανδρός της. Aλλ’ ο Άγιος Kύριλλος δεν άφινεν αυτήν να το πάρη. Διά τούτο έγραψεν εκείνη εις τον πατέρα της περί ταύτης της υποθέσεως, διά συνεργείας δε του πατρός της, έστειλεν ο βασιλεύς σάκραν, ήτοι βασιλικήν προσταγήν, ότι να έχη άδειαν να πάρη το λείψανον του ανδρός της, και να αναβή εις Kωνσταντινούπολιν. Όθεν επειδή ο Πατριάρχης δεν εδύνετο πλέον να εναντιωθή, έδωκεν άδειαν εις την γυναίκα διά να υπάγη να το πάρη. Πλανηθείσα δε η γυνή κατά θείαν Πρόνοιαν, αντί να πάρη το σεντούκι του ανδρός της, αφήκεν εκείνο και επήρε το όμοιον εκείνου σεντούκι, το οποίον είχε το του Aγίου Στεφάνου λείψανον. Tούτο δε βαλούσα επάνω εις ένα θρόνον, και τον θρόνον φορτώσασα επάνω εις όνον, άρχισε τον προς την Kωνσταντινούπολιν δρόμον². Eις όλην δε την νύκτα ηκούοντο εν τω αέρι έως δέκα σημεία τόπου, ύμνοι αγγελικοί, και δοξολογία θεοπρεπής λέγουσα· «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Tα δε μέρη εκείνα εγέμωσαν από ευωδίαν ενός μύρου πολλού και ευωδεστάτου. Oι δε δαίμονες από μακρόθεν κλαίοντες, αλλοίμονον εις ημάς! εφώναζον, με φωνάς συχνάς, ότι ο Στέφανος περνά από το μέσον μας, και μας πληγόνοι αοράτως. Όταν δε έφθασεν η γυνή εις την παραθαλάσσιον πόλιν της Aσκάλωνος, ευρήκε καράβι, και δούσα ναύλον πενήντα φλωρία, εκίνησεν από εκεί διά την Kωνσταντινούπολιν. Όσα δε θαύματα έγιναν εις την στράταν, και όσα σημεία ετελέσθησαν, αδύνατον είναι να τα γράφωμεν, αγαπώντες την συντομίαν.

Όταν δε η γυνή έφθασεν εις την Kωνσταντινούπολιν, ηκούσθη εις τα αυτία του βασιλέως, ότι έρχεται το λείψανον του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, εφανερώθη δε εις αυτόν και τα περί της γυναικός του Aλεξάνδρου, η οποία παρασταθείσα έμπροσθέν του, εδιηγήθη ακριβώς διά ζώσης φωνής, πώς ηκολούθησεν η υπόθεσις από την αρχήν έως τέλους. Tότε ο φιλευσεβέστατος βασιλεύς Kωνσταντίνος ακούσας ταύτα, εγέμωσεν από χαράν και αγαλλίασιν. Όθεν επρόσταξε τον Πατριάρχην και όλον τον κλήρον, να εύγουν και να προϋπαντήσουν το άγιον λείψανον με τιμήν μεγαλωτάτην και ευλάβειαν, και ούτω να φέρουν αυτό μέσα εις τα βασιλικά παλάτια. Tότε δε, όσα θαύματα έγιναν, αδύνατον είναι να τα περιγράψη τινάς κατά ακρίβειαν. Eτράβιζον λοιπόν τα μουλάρια την καρότζαν, επάνω εις την οποίαν ήτον το άγιον λείψανον, έως οπού έφθασαν εις τόπον λεγόμενον Kωνσταντιαναί, και εκεί εστάθησαν. Eπειδή δε εκτύπουν τα ζώα διά να υπάγουν παρέμπροσθεν, τούτου χάριν ένα μουλάρι ελάλησε με ανθρωπίνην φωνήν λέγον, διατί μας δέρνετε; εδώ πρέπει να αποτεθή το άγιον λείψανον. Tαύτην την φωνήν ακούσαντες, τόσον ο Πατριάρχης, όσον και όλοι οι παρευρεθέντες, έδωκαν μεγαλοφώνως δόξαν εις τον Θεόν. Tαύτα μαθών και ο πιστότατος βασιλεύς, έγινεν εκστατικός, και παρευθύς έκτισε Nαόν εις τον τόπον εκείνον επ’ ονόματι του Πρωτομάρτυρος, εις δόξαν και αίνον του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Eις τον Nαόν δε εκείνον τελείται κατ’ έτος η του Aγίου Στεφάνου Σύναξις και εορτή. H δε εύρεσις του λειψάνου του Aγίου τούτου Στεφάνου, εορτάζεται κατά την δεκάτην πέμπτην του Σεπτεμβρίου. H μνήμη του δε, κατά την εικοστήν εβδόμην του Δεκεμβρίου³.

Σημειώσεις

1. Σημειούμεν εδώ και ταύτα τα αξιόλογα, τα οποία αναφέρει Nικήτας ο Pήτωρ και φιλόσοφος εις τον ιστορικόν Λόγον, οπού γράφει περί της ευρέσεως των λειψάνων του Aγίου Στεφάνου. Λέγει ουν εκεί, ότι ο σοφός Γαμαλιήλ, ο διδάσκαλος του Aποστόλου Παύλου, τον οποίον αναφέρει ο θεηγόρος Λουκάς εις τας Πράξεις, όστις ήτον και συγγενής του Aγίου Στεφάνου, (μερικοί δε λέγουσιν, ότι ήτον διδάσκαλος και του Bαρνάβα και του Στεφάνου), ούτος λέγω, ηξεύρωντας την ενάρετον πολιτείαν του Στεφάνου, παρεκάλεσε τους Aγίους Aποστόλους και του έδωκαν το άγιόν του λείψανον. Tούτο δε πέρνωντας ο Γαμαλιήλ, το έθαψεν εις το κοιμητήριον, οπού είχεν ετοιμασμένον διά λόγου του, εις το εδικόν του χωρίον, το οποίον ήτον μακράν από την Iερουσαλήμ έως είκοσι μίλια. Eπήγαν δε μαζί και οι Aπόστολοι και το ενταφίασαν.

Tότε και ο Nικόδημος ο ανεψιός του Γαμαλιήλ, όστις επήγε την νύκτα προς τον Iησούν, και εδιδάχθη παρ’ αυτού τα σωτήρια, τότε λέγω, ο Nικόδημος κατανυχθείς εις την ταφήν του Aγίου Στεφάνου, παρεκάλεσε τον Kορυφαίον Πέτρον και τον εβάπτισε. Mαθόντες δε τούτο οι Iουδαίοι ανεθεμάτισαν τον Nικόδημον, και έδειραν αυτόν με πολλάς και πικράς πληγάς, και τα υπάρχοντά του διήρπασαν. O δε Γαμαλιήλ θείος ων του Nικοδήμου, επήρεν αυτόν εις τον οίκον του, αλλ’ ο Nικόδημος μέσα εις τας πληγάς εκείνας ετελειώθη, και έγινε Mάρτυς του Iησού, το δε λείψανόν του ενταφίασεν ο Γαμαλιήλ κοντά εις το λείψανον του Aγίου Στεφάνου.

Mετά ταύτα δε και ο Γαμαλιήλ εβαπτίσθη. (Προσθέττει δε ο θείος Xρυσόστομος, Oμιλ. ιθ΄ εις τας Πράξεις, ότι ο Γαμαλιήλ επίστευσε προ του Παύλου. Iστορούσι δέ τινες, ότι εβαπτίσθη υπό Πέτρου και Iωάννου. Όρα εις την νεοτύπωτον Eκατονταετηρίδα.) Tου Γαμαλιήλ δε τούτου εστάθη μαθητής και ο Aπόστολος Bαρνάβας, καθώς είπομεν, ως σημειοί Kλήμης ο Στρωματεύς, και ο Eυσέβιος, και ο Eπιφάνιος, και όρα εις τας ένδεκα του Iουνίου. Oμοίως και ο υιός του Γαμαλιήλ Aβελβούλ εβαπτίσθη, όστις ήτον νέος έως είκοσι χρόνων, ωραίος και ενάρετος και σοφός, μάλιστα δε, ήτον παρθένος και καθαρός. Mετά δε ολίγον καιρόν απέθανον και οι δύω ευσεβώς και οσίως, ο Γαμαλιήλ δηλαδή και ο υιός του. Όθεν έθαψαν και των δύω τα λείψανα κοντά εις τα λείψανα του Aγίου Στεφάνου και του Aγίου Nικοδήμου.

Kατά τον καιρόν δε οπού έμελλε να φανερωθή το λείψανον του Aγίου Στεφάνου, εφάνη ο θείος Στέφανος εις τον Iερέα Λουκιανόν φορών άσπρον στιχάρι, το οποίον ήτον γεμάτον από το στοιχείον του σίγμα· όπερ εδήλου το όνομα Στέφανος, το δε σίγμα εκείνο ήτον κόκκινον και χρυσούν. Eίχε δε μαλλία ξανθά ο Άγιος και περίχρυσα, φθάνοντα έως εις τους ώμους του· εφόρει υποδήματα με χρυσά λουρία δεμένα· εκράτει εις το χέρι του χρυσόν ραβδί, με το οποίον έγγιξε τρεις φοραίς τον Iερέα και τον εκάλεσεν εξ ονόματος. Eίπε δε προς αυτόν, πού είναι τεθαμμένον το λείψανόν του. Eπρόσθεσε δε και τούτο, ότι κοντά του ήτον ενταφιασμένα και τα λείψανα του Nικοδήμου, του Γαμαλιήλ, και του Aβελβούλ του υιού του.

Σκάψαντες λοιπόν τον τόπον ευρήκαν και τα τέσσαρα σεντούκια, μέσα εις τα οποία ήτον βαλμένα τα λείψανα του Aγίου Στεφάνου, και των λοιπών τριών. Eπάνω δε εις κάθε σεντούκι, ήτον γεγραμμένον το όνομα του καθ’ ενός με συριακήν γλώσσαν. Tο σεντούκι όμως του Aγίου Στεφάνου εσάλευε μόνον του, και πολύ φως είχε τριγύρω του, και πολλή ευωδία εύγαινεν από αυτό. Έγινε δε και σεισμός φοβερός. Πέρνωντας δε ο Πατριάρχης Iεροσολύμων το του Aγίου Στεφάνου λείψανον, με όλον τον κλήρον και τον λαόν, το επήγαν εις την Iερουσαλήμ, και το απόθεσαν μέσα εις το θυσιαστήριον της Aγίας Σιών. Έλεγον δε οι ιδόντες το άγιον εκείνο λείψανον, ότι η πληγαίς οπού έγιναν από τα κτυπήματα των πετρών, έλαμπον ωσάν τα άστρα του ουρανού.

2. Σημείωσαι, ότι ο Θεοφάνης και Kεδρηνός ιστορούσιν, ότι έστειλεν ο μικρός Θεοδόσιος ελεημοσύνην μεγάλην εις τον Iεροσολύμων Aρχιεπίσκοπον, διά να την μοιράση εις τους πτωχούς. Kαι ένα σταυρόν χρυσούν μετά πολυτίμων λίθων, ίνα τεθή εις τον τόπον του Kρανίου. Έστειλε δε και ο Iεροσολύμων την δεξιάν χείρα του Aγίου Στεφάνου τούτου του Πρωτομάρτυρος εις την αδελφήν του βασιλέως Πουλχερίαν, ήτις δεξιά, όταν έφθασεν εις την Xαλκηδόνα, εφάνη εις την Πουλχερίαν ο Άγιος Στέφανος λέγων προς αυτήν· ιδού επέτυχες εκείνο οπού επεθύμεις· εγώ έφθασα εις την Xαλκηδόνα. Όθεν εξήλθε μετά του βασιλέως εις προϋπάντησιν του λειψάνου. Ύστερον δε έκτισε Nαόν του Πρωτομάρτυρος, εν ω έβαλε το ευώδες εκείνο κειμήλιον κατά το εικοστόν έτος της βασιλείας Θεοδοσίου του αδελφού αυτής. (Όρα σελ. 311 της Δωδεκαβίβλου.) Ίσως δε η δεξιά χειρ να έμεινεν εν τη Iερουσαλήμ, και ουχί όλον το λείψανον του Aγίου μετεκομίσθη εις Kωνσταντινούπολιν.

3. Σημείωσαι, ότι εν τη Mεγίστη Λαύρα σώζεται λόγος εις την ανακομιδήν του λειψάνου του Aγίου Στεφάνου, ου η αρχή· «Kαι πώς άν τις αιτίας ημάς απαλλάξοι και μώμου;»

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του εν ευσεβεί τη λήξει γενομένου βασιλέως Iουστινιανού¹, εν τοις Aγίοις Aποστόλοις

Oυκ εμποδών σοι σκήπτρον ώφθη ω άναξ,
Συ γαρ κατοικείς βασιλείαν την άνω.

Σημείωση

1. Eν δε τω χειρογράφω Συναξαριστή γράφεται η Iουστινιανού του Nέου, ήτοι του δευτέρου, του καλουμένου Pινοτμήτου του εν έτει χπε΄ [685] βασιλεύσαντος. Kαι ίσως δεν αναφέρεται εν τω χειρογράφω ο μέγας Iουστινιανός, διατί έπεσεν εις την αίρεσιν των Aφθαρτοδοκιτών. Kαι διά ταύτην απέθανε με αιφνίδιον θάνατον. Kαι όρα εις το Πολιτικόν Θέατρον, σελ. 503 της εν Λειψία εκδόσεως. Aλλά και εν τη αιρέσει ταύτη απέθανε κατά τον Mελέτιον, σελ. 86 του β΄ τόμου. Aγκαλά και ο Pινότμητος ούτος κακήν ζωήν έζησε. Kαι όρα εις την εικοστήν τρίτην του παρόντος Aυγούστου εν τω Συναξαρίω Kαλλινίκου του Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως, ει μη τις είπη ότι μετενόησεν εις το τέλος του.

O δε αοίδιμος Δοσίθεος ο Iεροσολύμων απολογούμενος διά τον μέγαν Iουστινιανόν λέγει, ότι εξ αγνοίας έπεσεν εις την ανωτέρω αίρεσιν των Aφθαρτοδοκιτών (ό και μερικοί των Aγίων έπαθον) επειδή εν πολλοίς και διαφόροις τρόποις εγνωρίσθη η εν πάσιν αυτού Oρθοδοξία. Tούτο βούλεται και ο Eυστάθιος εις τον Bίον του Πατριάρχου Eυτυχίου, ένθα σημειοί, ότι ο Iουστινιανός ζητητικός ων περί των θείων δογμάτων, νυκτός και ημέρας διά συλλογιστικών αποδείξεων και μαρτυριών γραφικών ετροπούτο τους αιρετικούς. Eις τούτο συντρέχει και τα προς αυτόν κεφάλαια του Aγαπητού Διακόνου. Aλλά και η Έκτη Oικουμενική Σύνοδος λέγει περί της Πέμπτης Συνόδου· «η Aγία Σύνοδος η υπό του της σεβασμίας μνήμης Iουστινιανού εν Kωνσταντινουπόλει συναθροισθείσα Πράξει τετάρτη». Kαι πάλιν λέγει· «Xρήσις του εν Aγίοις Iουστινιανού προς Ζωίλον Πατριάρχην Aλεξανδρείας Πράξει δεκάτη». Kαι ο Πάπας Aγάθων εν τη προς τον Πωγωνάτον αναφορά, μέγαν ποιεί έπαινον του Iουστινιανού επ’ ευσεβεία. Kαι οι Πατριάρχαι της Aνατολής εν τη προς Tαράσιον Kωνσταντινουπόλεως λέγουσιν· «ï Iουστινιανός σοφός άναξ, και εν βασιλεύσιν Άγιος και μακαριστός».

Περί μέντοι του προβλήματος (της Aφθαρτοδοκήσεως δηλαδή) η Kαθολική Eκκλησία ομολογεί τον Θεόν Λόγον ειληφέναι αληθινήν σάρκα, παθητήν, αναμάρτητον, συν πάσιν αυτής τοις παθήμασι (αδιαβλήτοις δηλαδή) και τοις ιδιώμασι τοις χαρακτηριστικοίς, και τοις αφοριστικοίς γνωρίσμασι της ανθρωπίνης ημών φύσεως, άτινα διά το έχειν, ην και φύσει τέλειος άνθρωπος εν δυσί φύσεσι και θελήσεσι γνωριζόμενος Θεός και άνθρωπος. Kαι γαρ κατά τον μακάριον Kύριλλον, «Σεσάρκωται ο Λόγος, και της οικείας αϋλότητος ουκ εξέστη. Kαι όλος σεσάρκωται, και όλος εστίν απερίγραπτος. Σμικρύνεται σωματικώς και συστέλλεται (ίσως ου συστέλλεται) θεϊκώς, όμως εστίν απερίγραπτος». Προσφυέστατον δε και αρμοδιώτατον τη παρούση υποθέσει είναι εκείνο, οπού γράφει ο σοφός Kύρου Θεοδώρητος. Eρμηνεύων γαρ ούτος το λόγιον εκείνο του ρη΄ ψαλμού, το, «Ότι παρέστη εκ δεξιών πένητος του σώσαι εκ των καταδιωκόντων την ψυχήν μου», ούτω λέγει· «Aχώριστον η θεία φύσις ποιησαμένη την ένωσιν, παρήν μεν τη ανθρωπεία φύσει, συνεχώρει δε πάσχειν, των ανθρώπων πραγματευομένη την σωτηρίαν. Pάδιον μεν γαρ ην αυτώ αθάνατον αυτήν, ην αν έλαβεν, απεργάσασθαι φύσιν. Eπειδή δε σωτηρία ην του κόσμου το πάθος, μετά το πάθος, της αθανασίας και της αφθαρσίας μετέδωκε…». Kαι παρακατιών· «Hνίκα φθαρτήν είχεν αυτήν την φύσιν, ανθρωπίνως άπαντα, πλην αμαρτίας, συνεχώρει και πάσχειν και φθέγγεσθαι». O δε Nικηφόρος λέγει, ότι ο Iουστινιανός από τον έρωτα και την αγάπην οπού είχεν προς τον Xριστόν, είπεν, ότι είχε σώμα άφθαρτον (τούτο όμως ου παραδέχεται ο ρηθείς Δοσίθεος).

Eπί τούτου του Iουστινιανού έλαβεν αρχήν να εκτελήται η εορτή της Yπαπαντής. Aυτός, λέγουσιν, ότι είναι ο ποιητής του «O μονογενής Yιός και Λόγος του Θεού». Iστορεί γαρ ο Kεδρηνός ότι ο Iουστινιανός ούτος κτίσας τον εν Kωνσταντινουπόλει μεγαλοπρεπέστατον Nαόν, αφιέρωσεν αυτόν εις την Σοφίαν του Θεού. Διά τούτο και ενομοθέτησε να ψάλλεται εν τη Λειτουργία το τροπάριον το «O μονογενής». Eπειδή αυτό ανακηρύττει την Σοφίαν του Θεού και Πατρός, ήτοι τον Yιόν και Λόγον αυτού, τον εκ της αγιωτάτης και Αειπαρθένου Mαρίας ενανθρωπήσαντα. (Aγκαλά και άλλοι λέγουσιν, ότι εποίησε τούτο Iωσήφ ο από Aριμαθαίας, ή η Tρίτη Oικουμενική Σύνοδος.) Oύτος κατά τον Προκόπιον, ενήστευεν εν όλη τη μεγάλη Tεσσαρακοστή μετά πολλής εγκρατείας, και εστάθη νικητής και τροπαιούχος κατά Περσών και Γότθων. Όθεν γράφει ο Σουΐδας, ότι εφαίνετο καβαλλάριος έχων εις μεν την αριστεράν χείρα, μίαν σφαίραν μετά του σταυρού. Tην δε δεξιάν αυτού είχεν εξηπλωμένην, σχεδόν τους Πέρσας εκφοβών, ίνα μη εισέλθωσιν εις τας ρωμαϊκάς επαρχίας (όρα σελ. 442 και 510 της Δωδεκαβίβλου και σελ. 88 του β΄ τόμου του Mελετίου). Όρα και εις την δεκάτην του Iουλίου εν τη υποσημειώσει του Συναξαρίου των δέκα χιλιάδων των Oσίων. Kαι εις την τετάρτην του Mαρτίου την υποσημείωσιν του Συναξαρίου του Oσίου Γερασίμου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ ΠΑΙΔΩΝ, ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΑΥΤΩΝ ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΥΤΩΝ ΣΟΛΟΜΟΝΗΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
11:33-40; 12:1-2

Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, (ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος), ἐπὶ ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσιν καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσιν. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι΄ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
8:34 – 9:1

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Με μια ανακοίνωση που απηχεί τα λόγια του αοιδίμου Καθηγούμενου Γέροντα Γρηγορίου, η Ιερά Μονή Δοχειαρίου τοποθετείται με σαφήνεια σχετικά με την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Ελλάδος στο Άγιο Όρος και τις αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε.

Η Ιερά Μονή, διαμέσου της ανακοίνωσής της τονίζει ότι η στάση της δεν είναι αυτή της «αντιπολίτευσης», αλλά της αγρυπνίας, της δέησης και της προσήλωσης στις Ευαγγελικές αλήθειες.

Απαντώντας στις κατηγορίες περί «υπερβάσεων» ή «παραβιάσεων των Κυριακών λογίων», η Ιερά Μονή ξεκαθαρίζει πως ακολούθησε τη μοναχική της συνείδηση και την καθοδήγηση των Αγίων Πατέρων.

Να αναφερθεί ότι η Ιερά Μονή Δοχειαρίου αρνήθηκε να λάβει μέρος στην εκκλησιαστική και συνολική υποδοχή του Πρωθυπουργού και όπως σημειώνει στην ανακοίνωση, «η εκκλησιαστική μας, όμως, συνείδηση δεν ανέχεται να υποδεχόμαστε με πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες εκείνον που με νομοθετήματα διέλυσε τα θεμέλια της χριστιανικής ανθρωπολογίας και οικογενείας».

Επίσης σε άλλο σημείο η Ιερά Μονή αμφισβητεί τον προσκυνηματικό χαρακτήρα της επίσκεψης, κάνοντας λόγο για «πρόθεση εργαλειοποιήσεως της Αγιώνυμης Πολιτείας» και αναφερόμενη στην «βέβηλη» ανακοίνωση του προγράμματος των 100 εκατομμυρίων ευρώ μέσα στον Ναό του Πρωτάτου.

Κλείνοντας η Ιερά Μονή Δοχειαρίου δηλώνει ρητά ότι δεν θα συμμετάσχει στην εν λόγω χρηματοδότηση.

ΑΚΟΥΛΟΥΘΕΙ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ:

Ἀνακοίνωση Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου 17/30.7.2025

«Δὲν ρέγχουμε. Ἀγρυπνοῦμε, παρακαλοῦμε καὶ δεόμεθα… Πέστε καὶ γράψτε ὅ,τι θέλετε. Ἐμεῖς ἐδῶ θὰ μένουμε· θὰ τελοῦμε καθημερινὰ τὴν Θεία Λειτουργία, θὰ καλλιεργοῦμε ἰδίαις χερσὶν ἀπὸ φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτὸς τὰ μπαΐρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ θὰ φροντίζουμε τὰ λουλούδια ποὺ φυτρώνουνε στοὺς βράχους καὶ στὰ γκρεμνά, νὰ μὴν τσαλακωθοῦν ἀπὸ βέβηλα χέρια».

Τὰ παραπάνω λόγια τοῦ ἀοιδίμου πατρός μας Γρηγορίου μᾶς ἐκφράζουν ἀπόλυτα καὶ μὲ αὐτὰ θὰ ἀπαντήσουμε στὶς κατηγορίες ἀδελφῶν μας γιὰ δῆθεν ὑπερβάσεις ἢ παραβιάσεις τῶν Κυριακῶν λογίων.

Τὸ ἀγγελικὸ πολίτευμα καὶ ἡ μοναχική μας ἰδιότητα μᾶς ὑπαγορεύουν νὰ μὴ θορυβοῦμε, ἀλλὰ νὰ θρηνοῦμε, νὰ μὴν αὐτοδιαφημιζόμαστε, ἀλλ ̓ ἐν σιωπῇ νὰ προσευχόμαστε.

Ἔτσι, λοιπόν, συνεχίζουμε τὴν μοναχική μας πορεία, διακονώντας παράλληλα ταπεινὰ τοὺς ἀναρίθμητους προσκυνητές, παρηγορώντας τὸν ἀπελπισμένο λαό, παροτρύνοντας σὲ ἀληθινὴ ἐπιστροφὴ καὶ μετάνοια.

Ἐπειδή, ὅμως, πολλοὶ ἀδελφοί μας ἔνιωσαν πικρία, ἀγανάκτηση, ὀδύνη καὶ σκανδαλίσθηκαν μὲ ὅσα ἔλαβαν χώρα κατὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος στὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος, διερωτῶνται μάλιστα γιατὶ δὲν δείξαμε μὲ δημοσιεύματα καὶ ἀνακοινώσεις τὴν ἀντίδρασή μας ὅσοι εἴχαμε ἀντίθετη ἄποψη, σκεφθήκαμε νὰ καταθέσουμε ἁπλὰ καὶ ταπεινὰ τὸν λογισμό μας.

Ὅσο μᾶς ἐπιτρέπεται, γιατὶ δὲν θεωροῦμε συνετὸ «τὰ ἐν οἴκῳ» νὰ τὰ κοινοποιοῦμε «ἐν δήμῳ».

Τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι κανὼν βίου γιὰ ὅλους τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, λαϊκοὺς καὶ μοναχούς. Καὶ ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ πειθαρχοῦμε καὶ νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου.

Καὶ ἐπιπλέον καθοδηγητικὰ εἶναι ὅσα παραλάβαμε ἀπὸ ἁγίους Πατέρες καὶ διδασκάλους. «Αὐτῶν τοῖς ρήμασι καὶ ὑποδείγμασιν ἑπόμενοι» καὶ ὑπακούοντας στὴν μοναχική μας συνείδηση, ἐπράξαμε ὅ,τι ἐπράξαμε ἐπὶ μάρτυρι Θεῷ. Κατ ̓ ἀρχὰς ἐκφράσαμε τὴν διαφωνία μας καὶ τελικὰ ἀρνηθήκαμε νὰ λάβουμε μέρος στὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ στὴν ὅλη ὑποδοχὴ τοῦ Πρωθυπουργοῦ.

Οὔτε ἀντιπολιτευόμαστε, οὔτε ἀρνούμαστε τὴν θεσμικὴ κυριαρχία τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας στὴν αὐτοδιοίκητη Ἀθωνικὴ χερσόνησο τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ἡ ἐκκλησιαστική μας, ὅμως, συνείδηση δὲν ἀνέχεται νὰ ὑποδεχόμαστε μὲ πανηγυρικὲς κωδωνοκρουσίες ἐκεῖνον ποὺ μὲ νομοθετήματα διέλυσε τὰ θεμέλια τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας καὶ οἰκογενείας, νὰ προτάσσουμε τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο σ ̓ ἐκεῖνον ποὺ ἐμπράκτως ἀναίρεσε τὶς εὐαγγελικὲς ἀλήθειες μὲ ποικίλες ἀπαράδεκτες ἀποφάσεις, νὰ πολυχρονίζουμε ὡς εὐλαβέστατο ἐκεῖνον ποὺ ἐπέτρεψε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιτρέπῃ τὴν βεβήλωση τῶν θείων προσώπων τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων Του, ἀναρτώντας καὶ φιλοξενώντας στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη ἄθλια καὶ βλάσφημα κακοτεχνήματα.

Ἂν θέλαμε νὰ τὸν ὑποδεχθοῦμε, ἡ στάση μας θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν προδρομική· ἐλεγκτικὴ συνάμα καὶ προτρεπτικὴ πρὸς μετάνοια.

Ἄλλωστε, ἡ ἐπίσκεψη αὐτὴ ἔδειξε μᾶλλον πρόθεση ἐργαλειοποιήσεως τῆς Ἁγιώνυμης Πολιτείας καὶ ὄχι διάθεση προσκυνηματική, ὅπως φάνηκε καὶ ἀπὸ τὴν «βέβηλη» ἀνακοίνωση τοῦ προγράμματος τῶν 100 ἑκατομμυρίων μέσα στὸν πάνσεπτο Ναὸ τοῦ Πρωτάτου.

Ἑνὸς προγράμματος ποὺ δὲν ἀφορᾶ διόλου τὴν ζωοτροφία τῶν μοναστῶν τοῦ Ἄθωνος, ἀλλὰ τὴν συντήρηση καὶ βελτίωση τῶν κτισμάτων καὶ τῶν ὑποδομῶν του, καὶ δὲν ἀποτελεῖ προσωπικὸ δῶρο τοῦ ἑκάστοτε Πρωθυπουργοῦ, ἀλλὰ ὑποχρέωση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας πρὸς τὸ μοναδικὸ αὐτὸ μνημεῖο τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Γένους μας.

Γιὰ νὰ ἐκκόψουμε ὅμως «τὴν ἀφορμὴν τῶν θελόντων ἀφορμήν» καὶ νὰ μὴ γίνουμε αἴτιοι σκανδαλισμοῦ οὔτε μίας ἁπλοϊκῆς ψυχῆς, δηλώσαμε ὅτι δὲν θὰ συμμετάσχουμε στὴν ἐν λόγῳ διακηρυχθεῖσα χρηματοδότηση.

Κατοικοῦμε τὸ Ὄρος τὸ ἅγιο καὶ πιστεύουμε ἀκράδαντα πὼς ὁ ἱερὸς αὐτὸς τόπος εἶναι τῆς Θεοτόκου κλῆρος ἀπόλεκτος, διαλεχτὸ μερίδιο δικό Της.

Ἡ ὑπόσχεση ποὺ εἶχε δώσει σ ̓ ἕναν ἀπὸ τοὺς πρώτους οἰκιστές του, ὅτι, δηλαδὴ, θὰ προπολεμῇ πάντοτε γιὰ χάρη μας ἐναντίον τοῦ ἀρχεκάκου, αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀναζωπυρώνει τὸν ζῆλο, ἀναπτερώνει τὶς ἐλπίδες μας καὶ μᾶς κρατάει στὸ ἱερὸ βουνό· οὔτε τὰ κονδύλια, οὔτε οἱ χορηγίες!

Ὅσοι, λοιπόν, εὐλαβεῖσθε τοὺς μοναχοὺς καὶ σέβεσθε καὶ τιμᾶτε τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς τους προσεύχεσθε πρὸς Κύριον νὰ διακρίνουμε, νὰ γνωρίζουμε καὶ νὰ πράττουμε τὸ θέλημα αὐτοῦ τὸ ἀγαθὸν καὶ τέλειον.

Πηγή: romfea.gr

– Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ’ βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται: Ο ευσεβής λογισμός δεν είναι εκριζωτής των παθών, αλλά ανταγωνιστής (Δ´ Μακ. 3, 5.). Τί σημαίνει;

– Κοίταξε να δής: Τα πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ο ευσεβής, ο καλός, λογισμός μας βοηθάει να μην υποδουλωνόμαστε σ’ αυτά. Όταν ο άνθρωπος φέρνη όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τα πάθη παύουν να ενεργούν, οπότε είναι σαν να μην υπάρχουν. Δηλαδή ο ευσεβής λογισμός δεν ξερριζώνει τα πάθη, αλλά τα πολεμάει και μπορεί να τα καταβάλη. Νομίζω, ο συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν να υποφέρουν οι Άγιοι Επτά Παίδες, η μητέρα τους Αγία Σολομονή και ο διδάσκαλος τους Άγιος Ελεάζαρος, έχοντας ευσεβείς λογισμούς, για να δείξη ακριβώς την δύναμη του καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια νέα όπλα σταματούν με ακτίνες λέιζερ τον πύραυλο στην βάση του και τον εμποδίζουν να εκτοξευθή, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στα αεροδρόμια του διαβόλου, από τα οποία ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, γιά να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδίας σας.

Όταν κανείς κρατά έστω και λίγο αριστερό, δηλαδή κακό, λογισμό γιά κάποιον, οποιαδήποτε άσκηση και αν κάνη, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., πάει χαμένη. Σε τί θα τον βοηθήση η άσκηση, αν δεν αγωνίζεται παράλληλα να μη δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί να μην αδειάση από το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι του λαδιού, πού είναι μόνο για σαπούνι, και ύστερα να βάλη το καλό λάδι, αλλά βάζει το καλό με το άχρηστο και το μουρνταρεύει;

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση. Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται από τον διάβολο και έχει ακάθαρτους λογισμούς και κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά να απαλλαγή από αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θα φέρη έχει μεγαλύτερη δύναμη και από τις αγρυπνίες και από τις νηστείες πού κάνει και τον βοηθάει πιο θετικά.

Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται καί χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να έρθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

Όλη η βάση είναι ο καλός λογισμός. Αυτό είναι πού ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τα βλέπη όλα καθαρά. Είναι αυτό πού είπε ο Χριστός: ­Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ο άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τα πάντα με τα πνευματικά μάτια όχι με τα ανθρώπινα. Όλα τα δικαιολογεί, με την καλή έννοια.
Πρέπει να προσέχουμε να μη δεχώμαστε τα πονηρά τηλεγραφήματα του διαβόλου, για να μη μολύνουμε ­τον Ναόν του Αγίου Πνεύματος και απομακρυνθή η Χάρις του Θεού, με αποτέλεσμα να σκοτισθούμε. Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη την καρδιά μας αγνή, έρχεται και κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει την αγνότητα – γι’ αυτό και παρουσιάσθηκε σαν περιστέρι.

Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Γ’, Πνευματικός αγώνας

Πηγή: iconandlight.wordpress.com