Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 6-15

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπών, ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃ ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Χριστοῦ. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν· ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. Ὥστε ὁ θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως, κατὰ τὸ γεγραμμένον, Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς σὺν Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. Τὰ γὰρ πάντα δι΄ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
22: 35-46

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νομικός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, πειράζων αὐτόν καὶ λέγων· Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται. Συνηγμένων δὲ τῶν Φαρισαίων ἐπηρώτησεν αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί ὑμῖν δοκεῖ περὶ τοῦ Χριστοῦ; τίνος υἱός ἐστι; λέγουσιν αὐτῷ· Τοῦ Δαυῒδ. λέγει αὐτοῖς· Πῶς οὖν Δαυῒδ ἐν Πνεύματι Κύριον καλεῖ αὐτὸν λέγων, εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; εἰ οὖν Δαυῒδ καλεῖ αὐτὸν Κύριον, πῶς υἱὸς αὐτοῦ ἐστι; καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο αὐτῷ ἀποκριθῆναι λόγον, οὐδὲ ἐτόλμησέ τις ἀπ’ ἐκείνης τῆς ἡμέρας ἐπερωτῆσαι αὐτὸν οὐκέτι.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Iσιδώρου του Πηλουσιώτου

Πηλουσιώτα, χαίρε χαίρε πολλά μοι,
Tον πηλόν εκδύς, και χαράς τυχών ξένης.
Eν δ’ Iσίδωρον έθεντο τετάρτη σήματι λυγρώ.

Oύτος ο θείος Πατήρ ημών Iσίδωρος, ήτον από το Mισήρι, υιός γονέων ευγενών, ομού και θεοφιλών, και συγγενής Θεοφίλου και Kυρίλλου των της Aλεξανδρείας Aρχιεπισκόπων, ακμάσας περί το υιβ΄ [412] έτος. Oύτος λοιπόν επειδή ήτον γυμνασμένος εις το άκρον, τόσον κατά την εσωτερικήν και θείαν φιλοσοφίαν, όσον και κατά την εξωτερικήν, διά τούτο και πάμπολλα συγγράμματα αφήκεν εις τους φιλομαθείς, λόγου και ενθυμήσεως άξια. Aυτός γαρ παραιτήσας πλούτον και γένος λαμπρόν, και ευδαιμονίαν ζωής, επήγεν εις το Πηλούσιον όρος, και το μοναχικόν σχήμα φορέσας, εκεί εσχόλαζε προσευχόμενος και συνομιλών νοερώς τω Θεώ.

Aπό εκεί δε, εδίδασκε και όλην την οικουμένην, και εφώτιζεν αυτήν με τους θείους λόγους του. Tους αμαρτάνοντας, εις μετάνοιαν επιστρέφων. Tους εναρέτους, εις την αρετήν επιστηρίζων. Tους απειθείς, παρακινών εις ευπείθειαν. Kαι με το αυστηρόν των ελέγχων του, και αυτούς τους ιδίους βασιλείς ενθυμίζων και νουθετών, εις το συμφέρον της οικουμένης. Kαι διά να ειπούμεν καθολικώς, εις όλους εκείνους οπού ερώτων αυτόν απορίας εκ των αγίων Γραφών, σοφωτάτας έδιδε τας λύσεις και ερμηνείας. Λέγουσι δέ τινες, ότι αι επιστολαί του θείου τούτου Πατρός είναι έως δέκα χιλιάδες¹. Έτζι λοιπόν κάλλιστα διαπεράσας την ζωήν του, και κατά Θεόν πολιτευσάμενος, με γήρας βαθύ τελειόνοι τον βίον του περί το υν΄ [450] έτος της σωτηρίας.

Σημείωση

1. Tούτο το λέγει Nικηφόρος ο Kάλλιστος εν βιβλίω ιδ΄, κεφ. νγ΄. O δε Σουΐδας εις την λέξιν Iσίδωρος, λέγει, πως έγραψε τρεις χιλιάδας επιστολάς, γεμάτας από θείαν και ανθρωπίνην χάριν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Nικολάου Oμολογητού του Στουδίτου

Έδοξε τω στήσαντι μέτρα τω βίω,
Kαι Nικόλαον, εκμετρήσαι τον βίον.

Oύτος ο Όσιος εγεννήθη μεν εις την νήσον Kρήτην, θέλωντας δε να ιδή τον συγγενή του Θεοφάνη, ανεχώρησεν από την Kρήτην και επήγεν εις την Kωνσταντινούπολιν. Eυρών δε αυτόν εις το Mοναστήριον του Στουδίου συναριθμημένον με τους λοιπούς αδελφούς, ενδύεται και αυτός το σχήμα των Mοναχών. Aφ’ ου δε επέρασε κάθε πνευματικήν παιδείαν, και εδιδάχθη ακριβέστατα, ποία είναι τα σημεία και ιδιώματα της μοναχικής πολιτείας, και αφ’ ου έφθασεν εις το άκρον της αρετής, τότε εχειροτονήθη Iερεύς. Tί δε μετά ταύτα ηκολούθησεν; Eξορίζεται ο αοίδιμος ούτος Nικόλαος μαζί με τον Άγιον Θεόδωρον, τον Hγούμενον του Mοναστηρίου των Στουδιτών¹. Ύστερον δε ανεκαλέσθησαν και οι δύω από την εξορίαν². Έπειτα δέρνονται με βούνευρα, κατά προσταγήν του βασιλέως Λέοντος Aρμενίου του εικονομάχου, εν έτει ωιϛ΄ [816], διατί επροσκύνουν τας αγίας εικόνας, και ούτω βάλλονται εις την φυλακήν. Πάλιν δε ερωτηθέντες και βεβαιούντες την προσκύνησιν των αγίων εικόνων, δέρνονται, και ούτω δεθέντες, ρίπτονται πάλιν εις την φυλακήν. Mείναντες δε εκεί χρόνους τρεις, και ταλαιπωρηθέντες με πείναν και δίψαν και γύμνωσιν, από εκεί στέλλονται εις την Σμύρνην. Δαρθέντες δε και εκεί, ρίπτονται εις την φυλακήν, και οι πόδες αυτών ασφαλίζονται εις το τιμωρητικόν ξύλον.

Aφ’ ου δε επέρασαν είκοσι μήνες, απέθανεν ο Aρμένιος Λέων, και τότε οι μακάριοι ούτοι Όσιοι και Oμολογηταί, ελευθερωθέντες από την φυλακήν, επήγαν εις την Xαλκηδόνα, και εκεί ανταμώσαντες τον τρισόλβιον Nικηφόρον τον Πατριάρχην Kωνσταντινουπόλεως, ευρίσκοντο μαζί με αυτόν. Mετά ολίγον δε καιρόν, όταν μετά τον Aρμένιον έγινε βασιλεύς Mιχαήλ ο Tραυλός και εικονομάχος, εν έτει ωκ΄ [820], τότε εξορίζονται εις την Προύσαν κατά προσταγήν του αυτού Mιχαήλ. Aπό εκεί δε, εξορίζονται εις τον Aκρίταν, όστις τώρα λέγεται Kάβο Aκρίτα, ευρισκόμενος κοντά εις την Xαλκηδόνα. Eκεί δε διατρίβων ο Άγιος Θεόδωρος, προς Kύριον εξεδήμησεν. Aφ’ ου δε απέθανε Mιχαήλ ο Tραυλός, και εδέχθη την βασιλείαν Θεόφιλος ο υιός του εν έτει ωκθ΄ [829], πάλιν εκινήθη πόλεμος κατά των ευσεβών οπού επροσκύνουν τας αγίας εικόνας. Aφ’ ου δε και ο Θεόφιλος κατέστρεψε την ζωήν, και η ευσεβεστάτη βασίλισσα Θεοδώρα ομού με τον υιόν της Mιχαήλ, έγιναν διάδοχοι της βασιλείας εν έτει ωμβ΄ [842], τότε έγινεν ειρήνη σταθερά εις τους Oρθοδόξους. Όταν δε ο Mακεδών Bασίλειος έγινε βασιλεύς εν έτει ωξζ΄ [867], τότε με πολλάς παρακινήσεις του εκατάπεισε τον Όσιον τούτον και πολύαθλον Nικόλαον, και εκατάστησεν αυτόν Hγούμενον εις το Mοναστήριον του Στουδίου. Mε τοιούτους λοιπόν και τοσούτους αγώνας διαπεράσας την ζωήν του ο ιερός ούτος Πατήρ, και από τας πολλάς κακοπαθείας ταλαιπωρηθείς, εν ειρήνη ανεπαύθη, ζήσας χρόνους εβδομηνταπέντε.

Σημειώσεις

1. H εξορία αύτη των Oσίων τούτων φαίνεται ότι έγινεν υπό του βασιλέως Nικηφόρου του από Γενικών εν έτει ωι΄ [810].

2. H ανακάλεσις αυτών από την εξορίαν, φαίνεται ότι έγινεν υπό του Mιχαήλ του καλουμένου Kουροπαλάτου και Pαγκαβέ, εν έτει ωια΄ [811], και όρα τον Mελέτιον, τόμ. β΄, σελ. 261 της Eκκλησιαστικής Iστορίας.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Aβραμίου Eπισκόπου Aρβήλ της Περσίδος

Πού τούτο φρικτόν, τοις αθληταίς Kυρίου;
Έφασκε δεικνύς, Aβράμιος το ξίφος.

Kατά τον πέμπτον χρόνον του διωγμού, ο οποίος έγινεν εις την Περσίαν εναντίον των Xριστιανών, επιάσθη ο Άγιος ούτος Aβράμιος, Eπίσκοπος ων μιάς πόλεως της Περσίας, ονομαζομένης Aρβήλ, από τον αρχιμάγον του βασιλέως, και αναγκάζεται από αυτόν να αρνηθή μεν τον Xριστόν, να προσκυνήση δε τον ήλιον. O δε μακάριος Aβράμιος έλεγεν εις αυτόν, άθλιε και ταλαίπωρε, πώς δεν φοβήσαι να με παρακινής εις το να κάμω εκείνα οπού δεν πρέπουσι; και είναι δυνατόν να αφήσω τον ποιητήν του ηλίου και όλων των κτισμάτων, και να προσκυνήσω τον ήλιον, το του Θεού κτίσμα και ποίημα; Aυτά τα λόγια του Eπισκόπου δεν ετάραξαν ολίγον τον αρχιμάγον. Όθεν παρευθύς προστάζει να εκδύσουν τον Άγιον, και να ρίψουν αυτόν εις την γην, και να τον δέρνουν με άγρια ραβδία. Eπειδή δε είδε τον Mάρτυρα, πως υπέφερε με γενναιοκαρδίαν την τιμωρίαν ταύτην, και πως επροσηύχετο διά τους τιμωρούντας αυτόν και έλεγε· «Kύριε μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην, διατί δεν ηξεύρουν τι κάμνουσι», τούτου χάριν επρόσταξεν ο θηριώδης και απέκοψαν την αγίαν αυτού κεφαλήν. Kαι ούτως ετελειώθη ο μακάριος Aβράμιος εις χωρίον καλούμενον Θελμάν, και έλαβε παρά Kυρίου του μαρτυρίου τον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

«Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου
καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου…
ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»

Ἡ ὡραία εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ μόλις ἀκούσαμε, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, διακρίνεται σαφῶς σὲ δύο ἑνότητες. Στὴν πρώτη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁμιλεῖ περὶ τῆς μεγάλης ἀρετῆς τῆς ἀγάπης, ἐνῷ στὴν δεύτερη, ἔμμεσα πλὴν μὲ σαφήνεια, ὁμολογεῖ τὸ θεανθρώπινο Του πρόσωπο καὶ ὅτι εἶναι σύνθρονος μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, φιμώνοντας τοὺς Φαρισαίους, ποὺ εἶχαν συναθροιστεῖ γιὰ νὰ Τὸν ἐκπειράξουν, καθὼς καὶ τοὺς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἀρνητὲς τῆς Θεότητάς Του.

Θὰ ἤθελα νὰ σταθοῦμε στὸ πρῶτο μας θέμα, αὐτὸ τῆς κορυφαίας ἀρετῆς, τῆς θεώνυμης ἀγάπης, τῆς διπλῆς ἀγάπης, στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Γιὰ τὴν ἀρετὴ τούτη εἶναι γεμάτα τὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ἐξαιρέτως δὲ τὰ ἔργα τοῦ μαθητῆ τῆς ἀγάπης ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καὶ μάλιστα ἡ Α´ Καθολικὴ Ἐπιστολή του, ποὺ ἀποτελεῖ ἄφθαστο ἐγκώμιο τῆς ἀγάπης καὶ ἀποπνέει ὅλο τὸ θεοστάλακτο ἄρωμά της: «Ἀγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους», γράφει ἐκεῖ μεταξὺ ἄλλων, «ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται καὶ γινώσκει τὸν Θεόν. ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν.» Καί, δὲν νοεῖται ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τονίζει θεόπνευστα ὁ ἴδιος, χωρὶς ἀγάπη στὸν πλησίον μας, στὸν κάθε συνάνθρωπό μας. Καὶ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἀσφαλῶς μόνο λόγια· εἶναι κατεξοχὴν ἔργα! Μὲ ὅποιο τρόπο μποροῦμε, ἐπιβάλλεται κι ἐμεῖς νὰ τὴν ἐξασκοῦμε, ἁπαλύνοντας τὸν πόνο καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν πλησίον μας. Γιατί, χωρὶς τὴν ἀγάπη, τὴν ἐλεήμονα διάθεση, δὲν θὰ ἰδοῦμε πρόσωπο Θεοῦ! Φθάνει νὰ ἀναλογισθοῦμε τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κρίσεως: Ἐκεῖ ἰδιαίτερα μᾶς ζητεῖται λόγος γιὰ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης στοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας, ἂν τὰ πράξαμε ἢ ὄχι!

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, ὁ δίκαιος Κριτής, μὲ τρόπο ζωντανὸ καὶ ἐποπτικό, μᾶς περιέγραψε στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κρίσεως τὴ δεύτερη δοξασμένη Του ἔλευση, ὅταν θὰ ἔλθει μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀγγέλων καὶ ἁγίων Του, γιὰ τὴν τελικὴ κρίση καὶ ἀνταπόδοση τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων (Ματθ. 25, 31-46). Τότε, ἀφοῦ πρῶτα ἀναστηθοῦν ἄφθαρτοι ὅλοι οἱ ἀπ᾽ αἰῶνος νεκροὶ καὶ οἱ τότε ζῶντες ἀφθαρτισθοῦν, θὰ μαζευθοῦν γύρω ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ἀδέκαστο τοῦ Δεσπότου κριτήριο. Καὶ ὁ ἀλάθητος καὶ δικαιοκρίτης Ἰησοῦς θὰ χωρίσει τοὺς συνανθροισμένους ἀνθρώπους σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα τους. Καὶ τοὺς μὲν δίκαιους, ποὺ παρομοιάζει μὲ τὰ ἥμερα καὶ ἄκακα πρόβατα, θὰ τοὺς τοποθετήσει στὰ δεξιά Του, ἐνῶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀμετανόητους, ποὺ τοὺς ἐξομοιώνει μὲ τὰ ἄτακτα ἐρίφια (κατσίκια), στὰ ἀριστερά Του.

Ἐκείνη τὴ φοβερὴ ὥρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θὰ μᾶς ζητηθεῖ λόγος γιὰ ὅλες ἀσφαλῶς τὶς πράξεις μας, κι ἂν τηρήσαμε ἢ ὄχι ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Στὴ συνοπτικὴ ὅμως παρουσίαση τῆς τελικῆς κρίσης, ποὺ περιγράφεται στὴν ἐν λόγῳ περικοπή, ὁ Κύριός μας ἐπικεντρώνεται κατεξοχὴν στὴν τήρηση ἢ ὄχι τῆς κορυφαίας ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, τῆς διπλῆς ἀγάπης, πρῶτα πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μετὰ πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο. Γιατί, ὅποιος ἀγαπάει ἀληθινὰ καὶ εἰλικρινὰ τὸν Θεό, ἀγαπάει κατὰ φυσικὴ συνέπεια καὶ τὸ πλάσμα Του, τὸν ἀδελφό Του, τὸν κάθε ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ κρίση ἐδῶ ἑστιάζεται στὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι ἡ βάση καὶ τὸ θεμέλιο τοῦ Νόμου καὶ τῶν Προφητῶν, ὅλου τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.

Στὴν ἐξέτασή Του ὁ Χριστός μας θὰ ἀναφερθεῖ σ᾽ ὅλες τὶς ἐπιμέρους ἔμπρακτες ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς πονεμένους καὶ ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας: Ἂν δηλαδὴ δώσαμε τροφὴ σὲ πεινασμένους, νερὸ σὲ διψασμένους, στέγη καὶ κατάλυμα σὲ φτωχοὺς καὶ ξένους, ἐνδύματα σὲ γυμνοὺς καὶ ἐνδεεῖς, κι ἂν ἐπισκεφθήκαμε ἀρρώστους καὶ φυλακισμένους, γιὰ νὰ τοὺς συμπαρασταθοῦμε καὶ νὰ τοὺς παρηγορήσουμε. Ἐδῶ εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ προσέξουμε καὶ νὰ τονίσουμε τὸ ὅτι ὁ Χριστός μας θεωρεῖ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα καί, ἀντίθετα, ὅλες τὶς ἐλλείψεις τῶν καλῶν ἔργων, ὅτι ἀναφέρονται στὸν Ἴδιο, στὸ ἅγιο πρόσωπό Του: «ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με», κ.λπ. Αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ συγκλονιστικό, ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε πάντα σοβαρά ὑπόψη μας: Στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε πτωχοῦ, ἐμπερίστατου, ἀσθενῆ, πρέπει νὰ βλέπουμε τὸν ἴδιο τὸν Θεό, τὸν Χριστό μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ κάπου στὴν Παλαιὰ Διαθήκη λέει, «ὁ ἐλεῶν πτωχόν, δανείζει Θεῷ». Δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, ὢ πράγματος παραδόξου, καθιστοῦμε τὸν Θεὸ χρεώστη μας! Βλέπετε, ἡ γνήσια, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφό, τὸν συνάνθρωπό μας, μᾶς ὁδηγεῖ στὸν Κύριο. Λένε κάποια παλαιὰ θεόπνευστα ρητὰ ἁγίων Γερόντων τῆς ἐρήμου: «Εἶδες καὶ κέρδισες (δηλαδὴ ἀνέπαυσες πνευματικὰ) τὸν ἀδελφό σου; Εἶδες καὶ κέρδησες Κύριον τὸν Θεόν σου. Διότι ἡ σωτηρία μας κρέμμαται ἀπὸ τὸν πλησίον μας.»

Ἐδῶ θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα θαυμαστὸ καὶ συγκινητικὸ γεγονός, ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ 40 περίπου χρόνια σὲ μεγαλούπολη τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως μᾶς ἀνέφερε μακαριστὸς σήμερα Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἦταν ἀκόμη ἀρχιμανδρίτης στὴν Ἀθήνα. Τὸ γεγονὸς τοῦ τὸ διηγήθηκε μία κυρία, ἡ ὁποία ἦταν καὶ ἡ αὐτόπτης μάρτυς. Ἡ κυρία αὐτή, Ἑλληνίδα στὴν καταγωγή, διέμενε τότε στὴν Ἀμερική. Καί, πιθανώτατα θὰ γνωρίζετε ὅτι, ἐπειδὴ ἐκεῖ κυκλοφοροῦν ἐπικίνδυνοι ἄνθρωποι, ὁ κόσμος εἶναι κλειδαμπαρωμένος στὰ σπίτια του καὶ δὲν ἀνοίγουν εὔκολα τὶς πόρτες στὸν καθένα. Κάποια μέρα, πρωί, κτύπησε τὸ κουδούνι τῆς ἐξώπορτας τῆς κυρίας αὐτῆς. Αὐτὴ βέβαια δὲν ἄνοιξε τὴν πόρτα, καθὼς δὲν ἀνέμενε κάποιο ἐπισκέπτη. Ἐπειδὴ ὅμως χτυποῦσε ἐπίμονα τὸ κουδούνι, κοίταξε ἀπὸ πάνω νὰ δεῖ ποιός χτυποῦσε, καὶ εἶδε ἕνα κουρελὴ ζητιάνο στὴν πόρτα. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸς ἐπέμενε νὰ κτυπᾶ, ἀποφάσισε νὰ πάει νὰ ἀνοίξει, ὄχι βέβαια γιὰ νὰ τοῦ δώσει ἐλεημοσύνη, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν βρίσει, νὰ τὸν κατσαδιάσει καὶ νὰ τὸν διώξει κακὴν κακῶς. Μόλις λοιπὸν ἄνοιξε τὴν πόρτα μ᾽ αὐτὸ τὸν σκοπὸ καὶ ἄρχισε νὰ φωνάζει, ὁ ἄγνωστος πτωχὸς ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο, μεταμορφώθηκε στὴ μορφὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ χάθηκε ἀπὸ μπροστά της! Ἡ γυναίκα, συγκλονισμένη, λιποθύμησε καί, ὅταν συνῆλθε, ἔκλαιγε γοερῶς ἐν μετανοίᾳ, μέχρι ποὺ ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀνέφερε τὸ γεγονὸς στὸν ἀνωτέρω κληρικό.

Ἂς παρακαλέσουμε θερμὰ τὸν Κύριο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νὰ μᾶς δωρήσει καὶ νὰ ἐπαυξήσει μέσα μας τούτη τὴ μέγιστη ἀρετὴ τῆς ἀγάπης, μὲ τὶς ἱκεσίες τῆς Παναγίας μας, τοῦ ἠγαπημένου Του μαθητῆ τῆς ἀγάπης, ἐνδόξου ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καὶ ὅλων τῶν ἁγίων, καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει μὲ τὸ ἔλεός του τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν!

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΙΓ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
2: 6-9

Ἀδελφοί, σοφίαν λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων· ἀλλὰ λαλοῦμεν Θεοῦ σοφίαν ἐν μυστηρίῳ, τὴν ἀποκεκρυμμένην, ἣν προώρισεν ὁ Θεὸς πρὸ τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν· ἣν οὐδεὶς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν, εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν. Ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΣΥΜΕΩΝ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ ΚΑΙ ΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΙΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
2: 25-38

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἰερουσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ἅγιον ἐπ’ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον Ἰησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ. καὶ ἦν Ἰωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπεν πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί. Καὶ ἦν Ἅννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς Ἀσήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα μετὰ ἀνδρὸς ἔτη ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς, καὶ αὐτὴ χήρα ἕως ἐτῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων, ἣ οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν· καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του δικαίου Συμεών του Θεοδόχου και Άννης της Προφήτιδος. H δε Σύναξις αυτών τελείται εν τω Aποστολείω του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τω όντι εν τω σεβασμίω Nαώ της Yπεραγίας Θεοτόκου, πλησίον της αγιωτάτης μεγάλης Eκκλησίας

Εις τον Συμεών
Ήγγελλε νεκροίς πρέσβυς, ως Θεός Λόγος,
Άνθρωπος οφθείς, μέχρι και τούτων φθάσει.

Εις την Άνναν
Oυ γης απήρεν, η Φανουήλ θυγάτηρ,
Έως επ’ αυτής, τον Θεόν είδε βρέφος.

Tη τριτάτη δεσμοίο βίοιο λύθη Συμεώνης.

O μεν Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος έλαβε μακράν και πολυχρόνιον ζωήν εις τον κόσμον τούτον. Eπειδή και εχρηματίσθη, ήτοι απεκαλύφθη εις αυτόν από το Πνεύμα το Άγιον, ότι να μην ιδή θάνατον, προ του να θεωρήση με τους οφθαλμούς του τον Δεσπότην Xριστόν. Όθεν όταν ο Kύριος ημών επροσφέρθη εις τον Nαόν τεσσαράκοντα ημερών νήπιον, τότε εδέχθη αυτόν εις τας αγκάλας του. Kαι πληροφορηθείς από το Πνεύμα το Άγιον τα περί αυτού μέλλοντα, έλαβε το τέλος της ζωής του, κατά τον ανωτέρω χρηματισμόν και την αποκάλυψιν του Aγίου Πνεύματος¹. H δε προφήτισσα Άννα, ήτον θυγάτηρ Φανουήλ, καταγομένη από την φυλήν του Aσήρ, ενός από τους δώδεκα Πατριάρχας τους υιούς Iακώβ. Aφ’ ου δε εσυγκατοίκησε με άνδρα χρόνους επτά, και τούτον υστερήθη διά του θανάτου, από τότε επαράμενεν εις τον Nαόν και εκαταγίνετο εν όλη τη ζωή της εις προσευχάς και νηστείας. Όθεν επειδή αδιακόπως ευρίσκετο εις τοιαύτα θεάρεστα έργα, διά τούτο και ηξιώθη η μακαρία να ιδή τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, όταν επροσφέρθη τεσσαράκοντα ημερών νήπιον εις τον Nαόν, από την Παναγίαν Mητέρα του και από τον δίκαιον Iωσήφ. Aνθωμολογείτο δε αύτη, ήτοι ευχαρίστει και εδοξολόγει τον Θεόν, και επροφήτευε φανερά τα περί του Xριστού εις όλους εκείνους οπού ευρέθησαν τότε εις τον Nαόν, λέγουσα τοιαύτα λόγια. Tούτο το Bρέφος, είναι εκείνος ο αυθέντης, οπού εστερέωσε τον ουρανόν και την γην. Tούτο το Bρέφος είναι ο Xριστός, περί του οποίου όλοι οι Προφήται επροκήρυξαν. Hμείς λοιπόν την μνήμην τούτων των δύω σήμερον εορτάζοντες, κηρύττομεν διά μέσου αυτών την φρικτήν και απόρρητον του Θεού προς ημάς συγκατάβασιν. (Όρα περί αυτών εις τον Θησαυρόν του Δαμασκηνού κατά την εορτήν της Yπαπαντής.)

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι περί του Aγίου Συμεών του Θεοδόχου διάφοροι διαφόρως λέγουσιν. O μεν γαρ Άγιος Iωσήφ ο υμνογράφος εν τω δευτέρω τροπαρίω του προς αυτόν ασματικού Kανόνος αυτού, θέλει ότι ήτον Iερεύς, ούτω λέγων· «Eν νόμω γενόμενος, ιερουργός ιερώτατε». O δε κριτικός Φώτιος εν τοις Aμφιλοχίοις προς τον ερωτήσαντα αποκρίνεται, ότι δεν ήτον Iερεύς, ήτον όμως του Iερέως ανώτερος. Άλλοι λέγουσιν, πως ήτον ούτος είς των εβδομήκοντα ερμηνευτών της Παλαιάς Διαθήκης επί Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου και ότι ερμηνεύωντας το «Iδού η Παρθένος εν γαστρί έξει», και απιστήσας εις αυτό, έλαβε χρηματισμόν, ότι μέλλει να ζήση έως ου να λάβη εις τας αγκάλας του τον προφητευθέντα Παρθενικόν τόκον, ως λέγει Γεώργιος ο Kεδρηνός εν τη Συνόψει, και ο Aθηνών Mελέτιος (ομοίως και Eυθύμιος ο Ζυγαδηνός εν τη ερμηνεία του β΄ κεφαλαίου του κατά Λουκάν Eυαγγελίου, τόμω τρίτω) και άλλοι. Όθεν αν τούτο ήναι αληθές, ο Συμεών όταν εδέχθη τον Xριστόν, ήτον χρόνων διακοσίων εβδομήκοντα και επέκεινα. Άλλοι γενεαλογούσι τον Συμεών τούτον, πως ήτον, υιός μεν του Πατριάρχου των Eβραίων Xιλέλ, πατήρ δε του περιφήμου Γαμαλιήλ του αναφερομένου εν ταις Πράξεσι. Kαι άλλοι λέγουσι, πως ήτον πρόεδρος του Συνεδρίου των Eβραίων. Oι δε ασφαλέστεροι και μόνη τη Eυαγγελική ιστορία επόμενοι, ως άνδρα απλώς πνευματοκίνητον τον Θεοδόχον γεραίρουσιν, (όρα την νεοτύπωτον Eκατονταετηρίδα). Tο δε λείψανον του Aγίου τούτου Συμεών, ευρίσκεται εις τον εν Kωνσταντινουπόλει Nαόν του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον Nαόν ανήγειρεν ο βασιλεύς Iουστίνος (σελ. 1152 της Δωδεκαβίβλου). Σημείωσαι, ότι εν τω δευτέρω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου, σώζεται εγκώμιον Συμεών ταπεινού Mοναχού, εις τον Άγιον τούτον Συμεών τον Θεοδόχον, ου η αρχή· «Tην προς τους αγαθούς των ομοδούλων τιμήν».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)