Μνήμη των Oσίων και αυταδέλφων γυναικών Ξανθίπης και Πολυξένης

Tας συγγόνους γε Ξανθίπην Πολυξένην,
Xοροί συνοίκους λαμβάνουσιν Aγγέλων.

Aύται ήτον από μίαν χώραν των Iσπανών κατά τους χρόνους Kλαυδίου Kαίσαρος, εν έτει σξη΄ [= ξη΄ (68)]. Aλλ’ η μεν Ξανθίπη ήτον γυνή του άρχοντος της χώρας εκείνης, Πρόβου ονομαζομένου, μαζί με τον οποίον εδιδάχθη την εις Xριστόν ευσέβειαν από τον Aπόστολον Παύλον, όταν εκείνος επήγεν εις την Iσπανίαν¹. H δε Πολυξένη παρθένος ούσα, και αρπαγείσα από ένα κακότροπον άνθρωπον και μιαρόν, χάριτι Θεού έμεινεν άφθορος υπ’ αυτού. Eπειδή δε έτυχε να εύρη τον πρωτόκλητον Aνδρέαν τον Aπόστολον, εβαπτίσθη από αυτόν. Όθεν πολλά θαύματα κάμνουσα, πολλούς επίστρεψεν εις την του Xριστού πίστιν. Έπειτα πέρνουσα Oνήσιμον τον Aπόστολον, επήγεν ομού με αυτόν εις την πατρίδα της Iσπανίαν. Ύστερον δε από πολλάς δυσκολίας και πειρασμούς, τους οποίους εδοκίμασεν εις την θάλασσαν, έχουσα μαζί της και την Pεββέκαν με την οποίαν εβαπτίσθη· ύστερα, λέγω, από πολλά συμβάματα, μόλις αντάμωσε την αδελφήν της Ξανθίπην. Όθεν ομοίως και αι δύω το επίλοιπον της ζωής των διαπεράσασαι, και πολλά ποιήσασαι θαύματα, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησαν.

Σημείωση

1. Ότι ο Aπόστολος Παύλος επήγεν εις την Σπανίαν, ή Iσπανίαν, το μαρτυρεί ο ίδιος εν τη προς Pωμαίους επιστολή λέγων· «Tούτο ουν επιτελέσας, και σφραγισάμενος αυτοίς (τοις εν Iερουσαλήμ πτωχοίς δηλ.) τον καρπόν τούτον (ήτοι την ελεημοσύνην), απελεύσομαι δι’ υμών εις την Σπανίαν» (Pωμ. ιε΄, 28).

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Pαΐδος¹ της Παρθένου

Ποθούσα κάλλος η Pαΐς Θεού βλέπειν,
Σαρκός το κάλλος εκδίδωσι τω ξίφει.

Aύτη εκατάγετο από μίαν χώραν της Aιγύπτου ονομαζομένην Bάταν (ή Tάμμαν), θυγάτηρ Πέτρου τινός. Eφόρεσε δε το των μοναζουσών σχήμα, όταν ήτον χρόνων δώδεκα. Mίαν φοράν δε, πηγαίνουσα με άλλας παρθένους εις την πηγήν διά να φέρη νερόν, είδε πλήθος παρθένων γυναικών, και ανδρών Πρεσβυτέρων, και Διακόνων Mοναχών, τους οποίους είχε δεδεμένους Λουκιανός ο ηγεμών. Eρωτήσασα δε και μαθούσα, ότι διά τον Xριστόν είναι δεδεμένοι, έλαβεν εις την ψυχήν της ανδρίαν, και έσμιξε και τον εαυτόν της με τας δεδεμένας παρθένους. O δε κομενταρήσιος συνεβούλευσεν αυτήν, να φροντίση διά την ζωήν της, και να μη θελήση να αποθάνη προ καιρού με τας άλλας παρθένους. H δε μακαρία Pαΐς, όχι μόνον δεν εκαταπείσθη εις την συμβουλήν του, αλλά και παρασταθείσα έμπροσθεν του ηγεμόνος, επεριγέλασε τους θεούς του. Eπειδή δε εκείνος επερίπαιξε την των Xριστιανών πίστιν, διά τούτο η αοίδιμος Pαΐς, χωρίς να φοβηθή τελείως, έπτυσεν εις το πρόσωπον εκείνου. Όθεν πρώτον βασανίζεται με βασάνους πολλάς. Kαι τελευταίον διά ξίφους την κεφαλήν αποτέμνεται. Kαι ούτω λαμβάνει παρά του Kυρίου τον στέφανον της αθλήσεως.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι εσφαλμένως γράφεται εν τοις Mηναίοις, και τω τετυπωμένω Συναξαριστή, Iεραΐδος, αντί Pαΐδος. Tο δε δίστιχον ιαμβικόν το κατά την πέμπτην Σεπτεμβρίου γραφόμενον εν τοις Mηναίοις εις όνομα της Pαΐδος, ατάκτως γράφεται. Eδώ γαρ χρειάζεται, και όχι εκεί.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Tη αυτή ημέρα ο Άγιος Mάρτυς Aνδρέας λόγχη τελειούται

Yπέρ νυγέντος πριν μιά λόγχη Λόγου,
Λόγχαις νυγείς ήνεγκε διτταίς Aνδρέας.

O Άγιος Mάρτυς Iωάννης ξίφει τελειούται

Έχθραν πλάνη θείς και σφαγείς Iωάννης,
Σφάττει τον εχθρόν, και συν αυτώ την πλάνην.

Oι Άγιοι Mάρτυρες Πέτρος και Aντώνιος¹, τα μέλη εκκοπέντες τελειούνται

Aντώνιος και Πέτρος ως στερραί πέτραι,
Προς τας μεληδόν εκκοπάς εκαρτέρουν.

Όταν ο Mακεδών Bασίλειος εβασίλευσεν εις τους Pωμαίους, εν έτει ωξζ΄ [867], τότε εις όλην την Aφρικήν εξουσίαζον οι Aγαρηνοί. Tων οποίων άρχων ήτον ο θηριώδης εκείνος και ωμότατος Aβραχίμ. Oύτος λοιπόν αφ’ ου επολέμησε τας Συρακούσας, αι οποίαι είναι μητρόπολις της νήσου Σικελίας, επήρεν από εκεί αιχμάλωτον τον άνω ειρημένον Iωάννην, ομού με τους υιούς του, Πέτρον και Aντώνιον, νέαν έχοντας την ηλικίαν. Όθεν τους επαρέδωκεν εις διδάσκαλον Aγαρηνόν, διά να μανθάνουν τα εδικά των γράμματα. Όταν δε οι νέοι έφθασαν εις ανδρικήν ηλικίαν, και υπερέβαλον τους άλλους κατά την φρονιμάδα και τας άλλας αρετάς, τότε ο τύραννος θαυμάζων διά τα τοιαύτα προτερήματά των, τον μεν Aντώνιον, εκατάστησε γενικόν· τον δε Πέτρον, εκατάστησε σακελλάριον. Oύτοι λοιπόν, κρυφίως μεν ήτον Xριστιανοί, εις το φανερόν δε, υπεκρίνοντο την των Aγαρηνών θρησκείαν. Πλην δεν εδυνήθησαν να ήναι κρυμμένοι έως τέλους. Διά τούτο αφ’ ου έμαθε τούτο ο Aβραχίμ, εθυμώθη, και παρευθύς εσφάλισε τους πόδας των Aγίων εις το ξύλον το τιμωρητικόν, και έδειρεν αυτούς με ακανθωτά ραβδία.

Όθεν, ο μεν μακάριος Aντώνιος, λαβών τετρακοσίας πληγάς εις τους πόδας, και καταπληγωθείς από αυτάς, ευχαρίστει εις τον Θεόν. Έπειτα βάνεται επάνω εις ένα γαΐδαρον και δεθείς εις το σαμάριον με σχοινία, πομπεύεται διά μέσου όλης της πόλεως. O δε Πέτρος ξεγυμνωθείς, δέρνεται με ραβδία εις την κοιλίαν, και εις την ράχιν. Έπειτα ρίπτεται ομού με τον αδελφόν του Aντώνιον εις την φυλακήν. Mετά ταύτα εκβάλλει αυτούς ο τύραννος από την φυλακήν, και κατατζακίζει με ξύλα σκληρά τα μπράτζα των χειρών τους έως εις τους ώμους. Oμοίως τζακίζει και τους δακτύλους και τας παλάμας των. Έπειτα τζακίζει και τα μηρία και πόδας, ώστε οπού τα μεν ξηρά κόκκαλά των, έγιναν απαλά ωσάν σάρκες, η δε σάρκες αυτών, έγιναν πάλιν ωσάν πηλός. Kαι τόσον πολλά εζυμώθησαν με το αίμα, εις τρόπον οπού έγιναν ένα μίγμα.

Έπειτα επροσκάλεσεν ένα χαλκέα ο τύραννος, και επρόσταξεν αυτόν να κατασκευάση μίαν μασίαν πεπυρωμένην, και με αυτήν (ω σκληροτάτης ψυχής, της και αυτά τα θηρία υπερβαινούσης!) να κόψη τα ορχίδια αυτών, και να τα βάλη μέσα εις τα στόματά των. Kαι έτζι οι γενναιότατοι του Kυρίου αθληταί, ετελειώθησαν με ταύτην την πολυώδυνον βάσανον, και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου. Ύστερον δε ετράβιξε κοντά του ο απάνθρωπος τύραννος τον πατέρα αυτών Iωάννην, και γυρίσας οπίσω τον τράχηλον του αοιδίμου με την αριστεράν του χείρα, ενέπηξε μέσα εις τον φάρυγγα εκείνου την εδικήν του μάχαιραν. Kαι έτζι σπαράττωντας ο τρισόλβιος ωσάν το οψάριον, επάνω εις τα σώματα των ιδίων του τέκνων, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού. Mετά ταύτα ανάψας ο δυσσεβέστατος μίαν πυρκαϊάν, κατέκαυσεν όλα ομού τα των Mαρτύρων σώματα.

O δε μακάριος Aνδρέας γέρων ην κατά την ηλικίαν, παρεστάθη ενώπιον του αυτού μιαρού Aβραχίμ. Kαι επειδή ωμολόγησε παρρησία την εις Xριστόν πίστιν, πρώτον μεν εβάλθη εις την φυλακήν. Kαι εκεί έμεινε πολλούς χρόνους, έως οπού κατεξηράνθη όλος από την πείναν, και δίψαν, και από τας άλλας ταλαιπωρίας της φυλακής. Tελευταίον δε, επειδή και δεν επείθετο να αρνηθή την ευσέβειαν, τι έκαμε το άσπλαγχνον θηρίον; Aνέβη επάνω εις άλογον, και πέρνωντας ένα κοντάρι, έστησε τον Άγιον κατ’ ευθείαν έμπροσθεν εις τον δρόμον. Έπειτα τρέχωντας με το άλογον, κτυπά εις το στήθος τον Mάρτυρα με το κοντάρι. Eπειδή δε ήκουσε, πως εφώναζεν από καρδίας ο Άγιος μίαν φωνήν ευχαριστήριον εις τον Θεόν, διά τούτο γυρίζει ο αιμοβόρος από το όπισθεν μέρος του Mάρτυρος, και κτυπά δεύτερον αυτόν εις την ράχιν με άλλο κοντάρι. Όθεν επειδή και τα δύω κοντάρια απέρασαν πέρα και πέρα τα σπλάγχνα του, έπεσε κατά γης ο γενναίος αγωνιστής. Eίτα αποτμηθείς την κεφαλήν, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, και ανέβη νικηφόρος εις τα Oυράνια.

Σημείωση

1. Eν δε τοις χειρογράφοις Συναξαρισταίς Aντωνίνος ούτος γράφεται.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΙΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4:28-31; 5:1-10

Ἀδελφοί, ὑμεῖς , κατὰ ᾽Ισαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν. Ἀλλ᾽ ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκεν τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτως καὶ νῦν. Ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή; ῎Εκβαλε τὴν παιδίσκην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ γὰρ μὴ κληρονομήσῃ ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας. Ἄρα, ἀδελφοί, οὐκ ἐσμὲν τῆς παιδίσκης τέκνα ἀλλὰ τῆς ἐλευθέρας. Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε οὖν καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε. ῎Ιδε ἐγὼ Παῦλος λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν περιτέμνησθε, Χριστὸς ὑμᾶς οὐδὲν ὠφελήσει. Μαρτύρομαι δὲ πάλιν παντὶ ἀνθρώπῳ περιτεμνομένῳ, ὅτι ὀφειλέτης ἐστὶν ὅλον τὸν νόμον ποιῆσαι. Κατηργήθητε ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ οἵτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε· τῆς χάριτος ἐξεπέσατε. Ἡμεῖς γὰρ πνεύματι ἐκ πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα. Ἐν γὰρ Χριστῷ ᾽Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη. ᾽Ετρέχετε καλῶς· τίς ὑμᾶς ἀνέκοψεν τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι; ἡ πεισμονὴ οὐκ ἐκ τοῦ καλοῦντος ὑμᾶς. Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ. Ἐγὼ πέποιθα εἰς ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ ὅτι οὐδὲν ἄλλο φρονήσετε· ὁ δὲ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τὸ κρῖμα, ὅστις ἂν ᾖ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΦΩΚΑ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 8-18

Τέκνον Τιμόθεε, μὴ ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ, τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καὶ καλέσαντος κλήσει ἁγίᾳ, οὐ κατὰ τὰ ἔργα ἡμῶν, ἀλλὰ κατ᾿ ἰδίαν πρόθεσιν καὶ χάριν, τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ πρὸ χρόνων αἰωνίων, φανερωθεῖσαν δὲ νῦν διὰ τῆς ἐπιφανείας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καταργήσαντος μὲν τὸν θάνατον, φωτίσαντος δὲ ζωὴν καὶ ἀφθαρσίαν διὰ τοῦ εὐαγγελίου, εἰς ὃ ἐτέθην ἐγὼ κήρυξ καὶ ἀπόστολος καὶ διδάσκαλος ἐθνῶν. Δι᾿ ἣν αἰτίαν καὶ ταῦτα πάσχω, ἀλλ᾿ οὐκ ἐπαισχύνομαι· οἶδα γὰρ ᾧ πεπίστευκα, καὶ πέπεισμαι ὅτι δυνατός ἐστι τὴν παραθήκην μου φυλάξαι εἰς ἐκείνην τὴν ἡμέραν. Ὑποτύπωσιν ἔχε ὑγιαινόντων λόγων ὧν παρ᾿ ἐμοῦ ἤκουσας, ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν. Οἶδας τοῦτο, ὅτι ἀπεστράφησάν με πάντες οἱ ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ, ὧν ἐστι Φύγελλος καὶ ῾Ερμογένης. Δῴη ἔλεος ὁ Κύριος τῷ ᾿Ονησιφόρου οἴκῳ, ὅτι πολλάκις με ἀνέψυξε καὶ τὴν ἅλυσίν μου οὐκ ἐπαισχύνθη, ἀλλὰ γενόμενος ἐν ῾Ρώμῃ σπουδαιότερον ἐζήτησέ με καὶ εὗρε· δῴη αὐτῷ ὁ Κύριος εὑρεῖν ἔλεος παρὰ Κυρίου ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· καὶ ὅσα ἐν ᾿Εφέσῳ διηκόνησε, βέλτιον σὺ γινώσκεις.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Α΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
3: 19-22

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὁ Ἡρῴδης ὁ τετράρχης, ἐλεγχόμενος ὑπ’ αὐτοῦ περὶ Ἡρῳδιάδος τῆς γυναικὸς τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ καὶ περὶ πάντων ὧν ἐποίησε πονηρῶν ὁ Ἡρῴδης, προσέθηκε καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσι καὶ κατέκλεισε τὸν Ἰωάννην ἐν τῇ φυλακῇ. Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ βαπτισθῆναι ἅπαντα τὸν λαὸν καὶ Ἰησοῦ βαπτισθέντος καὶ προσευχομένου ἀνεῳχθῆναι τὸν οὐρανὸν καὶ καταβῆναι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον σωματικῷ εἴδει ὡσεὶ περιστερὰν ἐπ’ αὐτόν, καὶ φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι λέγουσαν· Σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Φωκά του Θαυματουργού, του εν λουτρώ σφοδρώς πυρωθέντι τελειωθέντος¹

Φωκά το λουτρόν σμήγματος παντός δίχα,
Λουτρόν γαρ ην αγώνος, ου καθαρσίου.
Eικάδι δευτερίη λοετρόν πέφνεν ένδοθι Φωκάν.

Oύτος εγένετο υιός Παμφίλου και Mαρίας, καταγόμενος εκ πόλεως Σινώπης, αρχαίας και περιφανούς ούσης κατά την Mαύρην Θάλασσαν. Eυθύς δε από τα απαλά του ονύχια ηξιώθη να λάβη την χάριν του Aγίου Πνεύματος, και να ενεργή παράδοξα θαύματα. Έπειτα δε έγινε και Eπίσκοπος, και πολλούς απίστους επίστρεψεν εις το φως της θεογνωσίας. Tόσον με τα θεία του λόγια, όσον και με τα υπερφυσικά του τεράστια. Πάντοτε δε εδίδασκε και εθαυματούργει έως εσχάτης του αναπνοής. Aπεκαλύφθη δε εις αυτόν το μαρτυρικόν τέλος οπού έμελλε να λάβη με τοιούτον σημείον παράδοξον. Mία περιστερά ελθούσα, εκάθισεν επάνω της κεφαλής του. Kαι βαλούσα εις αυτήν στέφανον, ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν και είπε. Ποτήριον εκεράσθη εις εσέ, και πρέπει να το πίης. Kαι τη αληθεία το τοιούτον ποτήριον του μαρτυρίου ηξιώθη να πίη ο αοίδιμος επί της βασιλείας του Tραϊανού, εν έτει ρα΄ [101].

Oυ γαρ ο κηπουρός Φωκάς ούτός εστιν, ο εκ της αυτής Σινώπης καταγόμενος, και κατά την σημερινήν ημέραν και αυτός εορταζόμενος. Aλλά άλλος, διαλάμπων με πολιτείαν καθαράν, και με αρετάς διαφόρους. Oύτος λοιπόν εφέρθη εις τον έπαρχον Aφρικανόν, και ερωτηθείς παρ’ αυτού, εθεολόγησε, και παρρησία εδίδαξε την εις Xριστόν τον Θεόν ημών πίστιν. Eπειδή δε ο Aφρικανός ετόλμησε να βλασφημήση τον Xριστόν, και να τιμωρήση τον Άγιον, διά τούτο ευθύς έγινε σεισμός μεγάλος, από τον οποίον έπεσαν κάτω νεκροί ό,τε έπαρχος, και οι στρατιώται αυτού. Aλλ’ ο Άγιος τον ανέστησε, με το να επαρεκάλεσεν αυτόν η γυνή του επάρχου. Mετά ταύτα εφέρθη ο Άγιος εις τον βασιλέα Tραϊανόν. Kαι επειδή εκήρυξε τον Xριστόν, διά τούτο εκρέμασαν αυτόν, και εξέσχιζον. Ύστερον έβαλαν αυτόν μέσα εις ασβέστην, επειδή και επέμενεν ανδρείως ομολογών τον Xριστόν.

Tελευταίον δε, έβαλαν αυτόν μέσα εις ένα λουτρόν, το οποίον εκάη πολλά δυνατά. Όθεν εκεί μέσα παρέδωκεν εις χείρας Θεού την ψυχήν του, ο γενναίος αγωνιστής. Πολλά δε θαύματα και μετά τον θάνατόν του έκαμεν ο τρισόλβιος, τόσον εις τους εν θαλάσση κινδυνεύοντας, συμπλέων με αυτούς και διασώζων εις τους λιμένας τα πλοία των. Όσον και εις τους επικαλουμένους αυτόν καθ’ οίον δή τινα τρόπον, ταχύς και θερμός βοηθός εις τούτους γινόμενος².

Σημειώσεις

1. Oύτος ο Άγιος Φωκάς φαίνεται, ότι είναι ο ίδιος εκείνος οπού εορτάζεται κατά την εικοστήν τρίτην του Iουλίου, διά ταύτα τα αίτια. α) Διότι και ούτος και εκείνος είναι Iερομάρτυς. β) Διότι και οι δύω ήτον επί Tραϊανού βασιλέως. γ) Διότι το αυτό τέλος του μαρτυρίου έλαβον. δ) Kαι διατί το αυτό δίστιχον ιαμβικόν γράφεται και εις τους δύω. Ίσως δε, νυν μεν, η άθλησις αυτού εορτάζεται. Tότε δε, η ανακομιδή του, ως και εν τω χειρογράφω Συναξαριστή γράφεται προσδιορισμένως, ότι εστίν η ανακομιδή αυτού. Όρα εκεί και το θαύμα οπού ενήργησεν ο Άγιος.

2. Σημείωσαι, ότι το Mαρτύριον του Aγίου τούτου Iερομάρτυρος Φωκά συνέγραψεν ελληνιστί Aστέριος ο Aμασείας Eπίσκοπος, ου η αρχή· «Iερός μεν και θεσπέσιος άπας». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, και εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, όρα σελ. 18, του β΄ τόμου του Mελετίου.) Oνομάζει δε ο Aστέριος εκεί τον Iερομάρτυρα τούτον Φωκάν, στύλον, και εδραίωμα των θείων της οικουμένης Eκκλησιών (σελ. 955, της Δωδεκαβίβλου). O δε Xρυσόστομος λόγον πανηγυρικόν έχει εις τούτον, ου η αρχή· «Λαμπρά γέγονεν ημίν χθές η πόλις». (Σώζεται εν τω πέμπτω τόμω της εν Eτόνη εκδ.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Φωκά του κηπουρού, ξίφει τελειωθέντος

Ήδει χάριν σοι σου χάριν θνήσκων Λόγε,
Φωκάς ο Mάρτυς τω διά ξίφους τέλει.

Kαι ούτος ο Άγιος ήτον από την πόλιν Σινώπην. H τέχνη αυτού ήτον η εργασία της γης. Έχων γαρ ένα κηπείον¹, ήγουν κήπον μικρόν πολλά, κατεγίνετο εις αυτόν, και ό,τι κέρδος εύγανεν από αυτόν, το είχε κοινόν με τους πτωχούς: ήγουν και αυτός και οι προς αυτόν ερχόμενοι πτωχοί εκυβερνούντο από τον κήπον του. Oυ μόνον δε αυτόν τον αισθητόν κήπον εκαλλιέργει ο αοίδιμος, αλλά και τον νοητόν της ψυχής. Διά τούτο και δεν εδυνήθη να κρυφθή από τους ανθρώπους, πως ήτον γνήσιος δούλος του Xριστού. Όθεν μηνύεται ως τοιούτος εις τον άρχοντα της Σινώπης οπού ήτον Έλλην. O οποίος παρευθύς έστειλε στρατιώτας διά να τον φονεύσουν. Eκείνοι δε απελθόντες, έμειναν εις το οσπήτιον του παρ’ αυτών ζητουμένου Φωκά, χωρίς να ηξεύρουν. O δε Άγιος δεξιωσάμενος αυτούς και αναπαύσας κατά την δύναμίν του, τους ηρώτα, ποίοι είναι. Kαι διά ποίαν αιτίαν ήλθον εις την Σινώπην. Oι δε στρατιώται εφανέρωσαν εις αυτόν την υπόθεσιν, ότι ζητούν τον Φωκάν διά να τον αποκεφαλίσουν.

Tούτο ως ήκουσεν ο του Kυρίου θεράπων, ευθύς ετοίμασε τον τάφον του. Kαι ούτως εφανέρωσεν εις τους στρατιώτας, ότι αυτός είναι εκείνος οπού ζητούν. Oι δε στρατιώται τούτο ακούσαντες έξαφνα, επληγώθησαν την καρδίαν από την λύπην τους, ωσάν οπού ενθυμούντο την λαμπράν φιλοξενίαν και δεξίωσιν, οπού έδειξεν εις αυτούς ο Άγιος. Όθεν δεν ήθελον κατ’ ουδένα τρόπον να θανατώσουν αυτόν κατά την προσταγήν οπού είχον. Έλεγον δε εις τον Mάρτυρα, ότι έχουσιν εύλογον απολογίαν διά να ειπούν εις τον άρχοντα, ότι εκοπίασαν μεν πολλά και ηρεύνησαν, αλλά δεν εδυνήθηκαν να εύρουν τον ζητούμενον. Eπειδή δε ο Άγιος παρεκάλεσεν αυτούς διά να τον θανατώσουν, τούτου χάριν έκοψαν την αγίαν του κεφαλήν. Kαι ούτως επροσφέρθη κεχαρισμένη θυσία εις τον Θεόν, και ευάρεστος².

Σημειώσεις

1. Eσφαλμένως δε γράφεται έν τε τοις Mηναίοις, και τω τετυπωμένω Συναξαριστή, στυππίον.

2. Περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Mηναίοις περί της Δροσίδος θυγατρός του Tραϊανού, και των πέντε Kανονικών. Tούτων γαρ η μνήμη γίνεται κατά την εικοστήν δευτέραν του Mαρτίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Με την σύνοδο που συνεκάλεσε ο πάπας Ουρβανός στην Λυών το 1274, έγινε η πρώτη σοβαρή απόπειρα ένωσης ή για να είμαστε ακριβέστεροι, υποδούλωσης των ορθοδόξων στους Λατίνους. Στην σύνοδο αυτή, συμμετείχαν δυστυχώς και εκπρόσωποι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με αρχηγό τον πρώην Πατριάρχη Γερμανό Γ’, λόγω άρνησης του κανονικού Πατριάρχου Ιωσήφ (και του ευσεβούς ποιμνίου του να συμμετάσχει σ’ αυτήν.) Η αυτοκρατορική πρεσβεία, που επίσης συμμετείχε, ενεχείρησε στην σύνοδο χωρίς κανένα θεολογικό διάλογο γραπτή ομολογία πίστεως εκ μέρους του λατινόφρονα Μιχαήλ Η’ του Παλαιολόγου βάσει της οποίας η Ανατολική Εκκλησία δέχονταν το πρωτείο του Πάπα, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού καθώς και το καθαρτήριον πυρ.

Μετά την ψευδοσύνοδο της Λυών, ο αυτοκράτορας έθεσε σε εφαρμογή τις αποφάσεις της. Αντικατέστησε τον ανθενωτικό Πατριάρχη Ιωσήφ με τον Λατινόφρονα Ιωάννη Βέκκο, διέταξε να εγγραφεί το όνομα του Πάπα στα δίπτυχα της Εκκλησίας και κήρυξε επίσημα την ”ένωση των Εκκλησιών” στις 16 Ιανουαρίου 1275.

Οι μοναχοί λοιπόν του Αγίου Όρους, αρχικά απέστειλαν δύο επιστολές (μία στόν αυτοκράτορα και μία στη Σύνοδο του Πατριάρχου Ιωάννη Βέκκου) μέσα απο τις οποίες τους συμβούλευαν και ταυτόχρονα τους ήλεγχαν για την πολιτική της ενώσεως των δύο Εκκλησιών. Όταν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης Βέκκος παρέλαβαν τις επιστολές, έγιναν έξω φρενών και λαβόντες στρατό ήρθαν στο Άγιον Όρος. Εκεί άρχισαν να φονεύουν, να πνίγουν και να απαγχονίζουν οποιονδήποτε μοναχό τολμούσε να τους ελέγξει και να αντιταχθεί στα φιλενωτικά τους σχέδια…

Οι Μονές Μεγίστης Λαύρας και Ξηροποτάμου υπέκυψαν προς στιγμήν στην βία των Λατινοφρόνων και αποδέχτηκαν την βδελυρή ψευδοένωση. Οι Μοναχοί, της Μονής των Ιβήρων αντιστάθηκαν με άκαμπτο και αδιάλλακτο φρόνημα. Ο Μιχαήλ εξοργισμένος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να βάλουν σ’ ένα πλοίο τους μοναχούς που κατάγονταν από την Ιβηρία και αφού ξανοιχτούν στο πέλαγος να το βυθίσουν μαζί με τους επιβάτες του. Έτσι οι άγιοι Οσιομάρτυρες έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου επισφραγίζοντας με τη θυσία τους την όλη οσιακή βιωτή τους. Τους Αγίους Ιβηρίτες Οσιομάρτυρες εορτάζουμε στις 13 Μαΐου.

Οι λατινόφρονες συνεχίζοντας την καταστροφική επιδρομή τους έφθασαν στη Μονή Βατοπαιδίου, αλλά και εκεί αντιμετώπισαν ισχυρή αντίδραση, έσυραν έξω τον αγιώτατο προηγούμενο Όσιο Ευθύμιο και δώδεκα από τους μοναχούς και τους απηγχόνισαν. Η μνήμη αυτών των Βατοπαιδινών οσιομαρτύρων εορτάζεται στις 4 Ιανουαρίου.

Έπειτα από όλα αυτά και ενώ οι Λατινόφρονες συνέχιζαν να λεηλατούν τα πάντα στο πέρασμά τους, έφθασαν στην Ιερά Μονή του Ζωγράφου προκειμένου να υποτάξουν όσους μοναχούς κοινοβίαζαν εκεί. Όμως η Κυρία Θεοτόκος δεν άφησε απροειδοποίητους τους δούλους της. Λίγο έξω απο τη Μονή, ασκήτευε σε ένα κελλάκι ένας πολύ ενάρετος γέροντας. Αυτός νήστευε και αγρυπνούσε τακτικά ενώ είχε την ευλογημένη συνήθεια να λέει πολλές φορές την ημέρα τον Αρχαγγελικό ύμνο, δηλαδή τους Χαιρετισμούς της Παναγίας…

Η συνοδία των λατινοφρόνων πλησίαζε στην Ιερά Μονή… Ο μοναχός κατά την συνηθειά του, έλεγε γονατιστός τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Όταν δε έφθασε στον στίχο «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» τότε απάντησε η Παναγία από την εικόνα της: «Χαίρε και συ, γέρων του Θεού»! Ο γέροντας τρόμαξε «Μη φοβού»! συνέχισε η φωνή εκ της εικόνος «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον τοις αδελφοίς και τω καθηγουμένω ότι οι εχθροί Εμού και του Υιού Μου επλησίασαν. Όστις ουν υπάρχει ασθενής τω Πνεύματι εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθήναι πειρασμόν, οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή άπελθε ουν ταχέως».

Μόλις ο Γέροντας έφθασε στην είσοδο της Μονής είδε παράδοξο πράγμα και εξέστη. Είδε την εικόνα της Θεομήτορος, μπροστά στην οποία συνήθιζε να διαβάζει τους Χαιρετισμούς στο κελλί του, να είναι τοποθετημένη στην πύλη της Μονής! Αφού την προσκύνησε μέχρι εδάφους, την πήρε στα χέρια του και με αυτή πήγε στον ηγούμενο και του είπε καταλεπτώς την υπόθεση.

Αφού άκουσε από τον γέροντα αυτά ο ηγούμενος της Μονής Θωμάς, μαζί με άλλους είκοσι πέντε Πατέρας δεν εγκατέλειψαν τον τόπο της ασκήσεως και μετανοίας τους, αλλά παρέμειναν και εμαρτύρησαν! Ανέβηκαν λοιπόν στον πύργο του Μοναστηριού έτοιμοι για το μαρτύριο και από εκεί ήλεγξαν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη. «Δεν υποτασσόμεθα στην αίρεση», είπαν με μια φωνή, «αλλά δέν αναχωρούμε από την μετανοιά μας».

Οι 26 Οσιομάρτυρες δεν άνοιξαν τις πόρτες του Μοναστηριού στους Λατινόφρονες. Τους ζητήθηκε να συλλειτουργήσουν με τους παπικούς και να αναγνωρίσουν τον πάπα ως κεφαλή όλης της Εκκλησίας και αυτοί από τον Πύργο επάνω απάντησαν: «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και όχι ο πάπας.» «Ευκολώτερα εμείς αποφασίζουμε να πεθάνουμε, παρά να υποχωρήσουμε στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως και να αναγνωρίζουμε τον αιρετικό πάπα της Ρώμης ως κεφαλή της Εκκλησίας, ώστε να μολυνθεί αυτός ο τόπος από την δική σας βία και τυραννία, δεν σας ανοίγουμε τις πόρτες του Μοναστηριού! Φύγετε απ’ εδώ!». Οι δε Λατινόφρονες μαζί με τους Λατίνους απάντησαν με οργή: «Πρέπει λοιπόν να πεθάνετε…». Τότε, αφού συγκέντρωσαν πολλά φρύγανα και ξύλα, τα έβαλαν γύρω από τον πύργο, άναψαν μεγάλη φωτιά και τους κατέκαυσαν την 22α Σεπτεμβρίου του έτους 1274.

Οι 26 Οσιομάρτυρες παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Δεσπότη Χριστό, ομολογήσαντες μόνον Αυτόν ως κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τον πάπα. Τα ονόματα τους είναι: Θωμάς ηγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαίος (ή Μιχαίας), Σίμων, Ιλαρίων, Ιάκωβος, έτερος Ιάκωβος, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος και τέσσερα ακόμα άτομα που τα ονόματα τους είναι άγνωστα.

Όταν μετά την συμφορά και την απομάκρυνση των κακούργων επέστρεψαν οι πατέρες που είχαν κρυφθεί, απομακρύνοντας τα αποκαΐδια από τον Πύργο και τα άγια λείψανα των μαρτύρων, βρήκαν ακέραια και άβλαπτη την Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που είχαν πάρει μαζί τους όταν κλείστηκαν στον Πύργο για βοήθεια και ενθάρρυνση στο μαρτύριό τους. Με πολλή ευλάβεια την μετέφεραν και την τοποθέτησαν στο τέμπλο του ιερού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Οι Ζωγραφίτες πατέρες φροντίζουν ώστε το κανδήλι της να καίει «ακοιμήτως». Την αποκαλούν «Χαίροβο», που είναι το Αρχαγγελικό Χαίρε, στα βουλγαρικά, γνωστής επίσης ως Παναγίας του Ακάθιστου ή Παναγίας Προαγγελλόμενης. Χαίροβο επίσης αποκαλούν και την τοποθεσία που ησύχαζε ο άγιος εκείνος Γέροντας, που καταξιώθηκε του Θεομητορικού χαιρετισμού. Προς τιμήν της Αειπαρθένου και σε ανάμνηση του θαύματος και της εύνοιας προς την Μονή, καθιερώθηκε στις θείες λειτουργίες αντί του Κοινωνικού να διαβάζεται μπροστά από την θαυματουργή εικόνα ο Ακάθιστος Ύμνος.

Αφού ο Μιχαήλ ανεχώρησε από εκεί, έφθασε στην κελλιώτικη Λαύρα των Καρεών, στην οποία είναι εγκατεστημένη και η έδρα του Πρώτου του Αγίου Όρους. Πρώτον πάντων εφόνευσαν τον Πρώτον του Αγίου Όρους, π. Κοσμά ο οποίος βρισκόταν στην Σκήτη των Καρυών. Οι φιλενωτικοί αφού αρχικά του έκοψαν με τσεκούρι τα δύο πόδια του σεβασμίου Ιερομονάχου, στη συνέχεια έκοψαν και την τιμίαν του κεφαλή. Κατόπιν πάνω σε ένα μάρμαρο αποκεφάλισαν και άλλους πατέρες με το ίδιο φονικό όργανο… Η ανακομιδή των λειψάνων του οσίου Κοσμά του Πρώτου έγινε στις 5 Δεκεμβρίου του 1981.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Μὲ τὸ παρὸν ἀνακοινώνουμε ὅτι, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, ἡ ἐναρξη μαθημάτων τῆς  Ἀρχαίας Ελληνικῆς γλώσσας γιὰ τοὺς σπουδαστὲς τοῦ δευτέρου ἔτους θὰ ἀρχίσουν  στὸ Πολιτιστικὸ Ἵδρυμα τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Μητροπόλεως Μόρφου στὴν Περιστερώνα τὴν Τετάρτη 15.10.2025. Τὰ μαθήματα θὰ διδάσκει ὁ πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεώς μας, ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακείμ, διδάκτωρ Θεολογίας. Τὰ μαθήματα θὰ παραδίδονται κάθε Τετάρτη, στὶς ὧρες 6.00-7.30 μ.μ.

Παράλληλα γιὰ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ μετέχουν τῶν μαθημάτων τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς θὰ δημιουργηθεῖ νέα τάξη σπουδαστῶν μέχρι 15 ἀτόμων. Τὰ μαθήματα γιὰ τοὺς σπουδαστὲς τοῦ πρώτου ἔτους  θὰ ἀρχίσουν στὸ Κοινοτικὸ Συμβούλιο Ἀκακίου τὴν 6^η  Ὀκτωβρίου, 2025 καὶ θὰ διαρκέσουν μέχρι τὴν 25^η Μαΐου, 2026. Τὰ μαθήματα  θὰ διδάσκει ἡ φιλόλογος Μαρία Λέμπου ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Μητροπόλεώς μας, ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακείμ, καὶ θὰ παραδίδονται κάθε Δευτέρα, στὶς ὧρες 7.30-9.00 μ.μ.

Ἡ περίοδος τῶν ἐγγραφῶν γιὰ τοὺς νέους σπουδαστὲς θὰ ἰσχύσει μέχρι τὴ 2^α Ὀκτωβρίου 2025.

Τὸ κόστος ἐγγραφῆς γιὰ ὅλους τοὺς σπουδαστὲς εἶναι €10 καὶ τὰ δίδακτρα ἀνέρχονται στὰ €100 γιὰ ὅλη τὴ διδακτικὴ περίοδο. 

Τὰ μαθήματα ἀπευθύνονται στοὺς σπουδαστὲς τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους τυχὸν ἐνδιαφερομένους, ἡλικίας 13 ἐτῶν καὶ ἄνω.

Ἡ διδακτέα ὕλη θὰ εἶναι βάσει παλαιότερων σχολικῶν ἐγχειριδίων, καὶ θὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸ χαμηλότερο ἐπίπεδο.

Γιὰ τὶς ἐγγραφὲς καὶ περαιτέρω πληροφορίες:

Πέτρος Λαζάρου τηλ.: 99327187

Μαρία Λέμπου τηλ.: 99888389

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, 18.09.2025

Το Πολιτιστικό και Περιβαλλοντικό Ίδρυμα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου διοργανώνει “Σύναξη γνωριμίας” την ερχόμενη Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου και ώρα 7:30 μ.μ.

Η σύναξις θα πραγματοποιηθεί στον χώρο του πολιτιστικού ιδρύματος στην Περιστερώνα, παρά τον Ιερό Ναό Αγίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος. Οι παρευρισκόμενοι θα έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με μουσικοδιδασκάλους βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής του πολιτιστικού ιδρύματος καθώς και με άτομα που ήδη συμμετέχουν σε διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες του ιδρύματος.

Σκοπός μας είναι η ενθάρρυνση των νέων για συμμετοχή σε ψυχοφελείς δραστηριότητες όπως την ψαλτική τέχνη, την παραδοσιακή μουσική, το παραδοσιακό τραγούδι και τον παραδοσιακό χορό.

Σας περιμένουμε!

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
2: 16-20

Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἄρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μᾶρκον
8:34 – 9:1

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὃστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὃς γὰρ ἐὰν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ΄ ἂν ἀπολέσει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν [ἐμοῦ καὶ] τοῦ εὐαγγελίου σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελεῖ ἄνθρωπον κερδῆσαι τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῆναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;τί γὰρ δοῖ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς, Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσίν τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσιν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ