Μνήμη του Οσίου πατρός ημών Συμεών του Νέου Θεολόγου

Πρώην μὲν εἶχες γλώτταν ἀντὶ τῆς βίβλου,
Γλώττης δὲ ἀντί, σὴν ἔχεις ἤδη βίβλον.

Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, γεννήθηκε το έτος 949 μ.Χ. στη Γαλάτη της Παφλαγονίας από γονείς ευσεβείς και εύπορους, τον Βασίλειο και την Θεοφανώ. Ο θείος του Βασίλειος, ο οποίος κατείχε υψηλή θέση στον αυτοκρατορικό οίκο της Κωνσταντινουπόλεως, προσέλαβε νωρίς τον ανεψιό του κοντά του, όπου, όπως ήταν φυσικό, έτυχε καλής παιδείας. Όμως ο Όσιος δεν έδινε προσοχή και δεν έδειχνε ενδιαφέρον για μάθηση.

Κατά την εποχή αυτή ο Συμεών γνωρίστηκε με έναν μοναχό της περιωνύμου μονής Στουδίου, ο οποίος ονομαζόταν, επίσης, Συμεών. Ο μοναχός αυτός έγινε από την αρχή ο πνευματικός του πατέρας. Όταν κατά το έτος 963 μ.Χ. πέθανε ο θείος του, ο Συμεών προσήλθε στη μονή του Στουδίου, όπου ζητούσε «τὸν ἐκ νεότητος αὐτοῦ χρηματίσαντα πατέρα πνευματικὸν καὶ διδάσκαλον». Ο ίδιος ο Όσιος Συμεών παρομοιάζει τον θείο του με τον Φαραώ, τη διαμονή του στον αυτοκρατορικό οίκο με την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο και τον πνευματικό του πατέρα με τον Μωυσή.

Κάποτε ο Γέροντάς του, του έδωσε ένα βιβλίο με τα συγγράμματα των Αγίων Μάρκου του Ερημίτου και Διαδόχου Φωτικής. Ζωηρή εντύπωση του προξένησε το ακόλουθο απόφθεγμα από το βιβλίο του Αγίου Μάρκου του Ασκητού, που είχε τον τίτλο «Περὶ Νόμου Πνευματικοῦ»: «Ἐὰν ζητᾷς ὠφέλεια, ἐπιμελήσου τὴ συνείδησή σου, κάνε ὅσα σοῦ λέει καὶ θὰ εὕρεις τὴν ὠφέλεια».

Ο Όσιος Συμεών ήταν σαν να άκουσε το λόγο αυτό από το στόμα του Θεού και άρχισε αμέσως να κάνει ότι τον πρόσταζε η συνείδησή του. Και αυτή, που είναι κάτι θεϊκό, τον παρακινούσε συνεχώς στα ανώτερα, έτσι ώστε αύξησε την προσευχή και την μελέτη του μέχρι την ώρα που άρχιζε να λαλεί ο πετεινός, δηλαδή μέχρι τα χαράματα. Σε αυτό τον βοηθούσε και η συνεχής νηστεία. Έτσι, ακόμα και πριν φύγει από τον κόσμο, ζούσε σχεδόν ασώματο βίο. Δεν του χρειάστηκε λοιπόν πολύς καιρός, για να εκδημήσει εντελώς από τα ορώμενα και να εισδύσει στα αόρατα θεία θεάματα.

Κάποια νύχτα, λοιπόν, που προσευχόταν και με καθαρό νου επικοινωνούσε με τον Θεό, είδε ξαφνικά να λάμπει άπλετο φως από τους ουρανούς και να κατεβαίνει προς αυτόν. Φώτισε τα πάντα και τα μετέβαλε σε μια ολοκάθαρη ημέρα. Καθώς ήταν και ο ίδιος τυλιγμένος από αυτό το φως, του φαινόταν σαν να εξαφανίσθηκε ολόκληρη η οικία μαζί με το δωμάτιό του, ενώ ο ίδιος είχε αρπαγεί στον αέρα, νιώθοντας σαν να μην είχε καθόλου σώμα. Κατάπληκτος από το μέγα τούτο μυστήριο κραύγαζε με μεγάλη φωνή το «Κύριε, ἐλέησον». Καθώς βρισκόταν μέσα σε αυτό το θείο φως, βλέπει στα ύψη του ουρανού μια ολόφωτη νεφέλη, άμορφη και ασχημάτιστη, γεμάτη από την άρρητη δόξα του Θεού. Στα δεξιά της έστεκε ο πνευματικός του πατέρας Συμεών ο Ευλαβής. Έμεινε σε αυτή την εκστατική κατάσταση για πολύ, χωρίς να αισθάνεται, καθώς βεβαίωνε αργότερα, εάν ήταν μέσα στο σώμα ή εκτός του σώματος. Όταν κάποτε εκείνο το φως σιγά – σιγά υποχώρησε, ήλθε στον εαυτό του και κατάλαβε πως βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο.

Μετά από αυτή τη θεωρία, ο Όσιος Συμεών ικέτευε συνεχώς το Γέροντά του να τον κείρει μοναχό.

Αλλά ο πνευματικός του πατέρας τον αναχαίτισε, επειδή ήταν νέος στην ηλικία και έτσι ο Όσιος επέστρεψε στην οικία του θείου του, όπου άρχισε με επιμέλεια να μελετά. Βαθιά εντύπωση απεκόμισε από τα έργα των Αγίων Μάρκου του Ασκητού και Διαδόχου Φωτικής, τα οποία έλαβε από τα χέρια του πνευματικού του.

Κατά το έτος 970 μ.Χ. ο Συμεών επισκέφθηκε τους γονείς του και τους ανακοίνωσε την κλίση του για τον μοναχικό βίο. Μάταια εκείνοι προσπάθησαν να μεταβάλλουν την απόφαση του μονάκριβου υιού τους. Η απόφαση του Συμεών ήταν σταθερή. Αρνήθηκε εγγράφως την πατρική περιουσία που του ανήκε και κατέφυγε στη μονή του Στουδίου. Λίγο αργότερα μεταβαίνει στη μονή του Αγίου Μάμαντος του Ξηροκέρκου, υπό τον ηγούμενο Αντώνιο, που βρισκόταν κοντά στη μονή του Στουδίου. Μετά από μία διετία εκάρη εδώ μοναχός, για να φωτίζει όλους τους πιστούς με το φως της γνώσεως, που φώτιζε τον εαυτό του. Όταν μετά από λίγο πέθανε ο ηγούμενος της μονής, ο Όσιος Συμεών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και με την ευλογία του Πατριάρχη Νικολάου του Χρυσοβέργη (984 – 995 μ.Χ.) και την έγκριση των μοναχών του Αγίου Μάμαντος, έγινε ηγούμενος της μονής.

Ως ηγούμενος ο Όσιος έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές δυσάρεστες καταστάσεις. Όχι μόνο την κατεστραμμένη μονή, αλλά προ πάντων το ανθρώπινο στοιχείο. Η μονή παρομοιαζόταν με κατάλυμα κοσμικών και νεκρών σωμάτων. Και η μεν μονή ως οικοδόμημα κατελαμπρύνθηκε, η πνευματική όμως συγκρότηση των μοναχών απαιτούσε πολλές ανυπέρβλητες προσπάθειες. Η διδασκαλία του συνάντησε την μεγάλη αδιαφορία ορισμένης ομάδας μοναχών, οι οποίοι έφθασαν στο σημείο, κατά την διάρκεια μια πρωινής κατηχήσεως, να επιτεθούν κατά του Γέροντός τους. Κατά την ώρα της επιθέσεως ο Όσιος, «τᾶς χεῖρας δεσμεύσας πρὸς ἐαυτὸν καὶ εἰς οὐρανὸν ἄρας αὐτοῦ τὴν διάνοιαν, ἐπὶ χώρας ἄσειστος ἔστη, ὑπομειδίων καὶ φαιδρὸν ἀτενίζων πρὸς τοὺς ἀλάστορας».

Αυτό ήταν αρκετό να αφοπλίσει τελείως τους τριάντα εκείνους μοναχούς, οι οποίοι επέδειξαν αυτή την συμπεριφορά. Ο Πατριάρχης Σισίννιος ο Β’ (996 – 998 μ.Χ.) προς τον οποίον κατέφυγαν αμέσως, για να δικαιωθούν προφανώς από αυτόν, εξεπλάγη από την μανία και τον φθόνο των ασύνετων μοναχών και διέταξε να εξορισθούν. Όμως ο Όσιος Συμεών παρακάλεσε θερμώς τον Πατριάρχη να τους συγχωρέσει.

Ο Όσιος, παρά τα πολλά καθήκοντά του στη μονή, εύρισκε καιρό να γράφει «τῶν θείων ὕμνων τοὺς ἔρωτες», τους «λόγους τῶν ἐξηγήσεων», τους «κατηχητικοὺς λόγους», τα «Πρακτικά, Γνωστικὰ καὶ Θεολογικὰ Κεφάλαια».

Δυσάρεστα ζητήματα εναντίων του Οσίου δημιούργησε ο σύγκελλος του Πατριάρχη, Μητροπολίτης Νικομήδειας Στέφανος. Αφορμή γι’ αυτό ήταν η αγαθή φήμη του Οσίου. Επειδή ο σύγκελλος δεν μπορούσε να βρει στον βίο του Οσίου κάποια κατηγορία, στράφηκε προς το πρόσωπο του κοιμηθέντος ήδη Γέροντός του. Η κατηγορία του σύγκελλου ήταν ότι ο Όσιος υμνούσε τον πνευματικό του πατέρα ως Άγιο. Τελικά έπεισε την Σύνοδο να διερευνήσει το ζήτημα. Και μετά την διαδικασία αυτή, όλοι αναγνώρισαν, εκτός του σύγκελλου, το δίκαιο του Συμεών. Τότε ο σύγκελλος συνεργάστηκε με μοναχούς που εχθρεύονταν τον Όσιο και έκλεψε από τη μονή την εικόνα επί της οποίας είχε αγιογραφηθεί ο πνευματικός πατέρας του Οσίου μαζί με τον Χριστό και άλλους Αγίους. Ο Όσιος διατάχθηκε να προσέλθει στη Σύνοδο, για να απολογηθεί. Και πάλι βρέθηκε αθώος.

Ο Όσιος παρέμεινε επί είκοσι πέντε χρόνια ως ηγούμενος και το έτος 1005 μ.Χ. αποσύρθηκε σε ησυχαστήριο στο αντίπερα ερημόκαστρο της Χρυσουπόλεως, που εκαλείτο Παλουκητόν και ησύχαζε στη μονή της Αγίας Μαρίνας. Στην ηγουμενία τον διαδέχθηκε ο μαθητής του Αρσένιος. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1022 μ.Χ.

Η Σύναξη αυτού ετελείτο στη μονή του Στουδίου, στη μονή του Αγίου Μάμαντος και στη μονή της Αγίας Μαρίνας.

Για τη θεολογική του κατάρτιση και δεινότητα, ο Όσιος Συμεών ονομάσθηκε Νέος Θεολόγος, «ὁ Θεολόγος τοῦ φωτός» ή «ὁ Ἅγιος τοῦ φωτός». Κατά τις πνευματικές αναβάσεις του Αγίου, επιδιδόμενος στην ησυχία, ελευθερωνόταν από την ύλη, η γλώσσα του γινόταν γλώσσα πυρός, συνέθετε και θεολογούσε θείους ύμνους, γινόταν ολόκληρος πυρ, ολόκληρος φως και θεωνόταν κατά χάριν. Άλλοτε, μαρτυρείται ότι βρισκόταν επάνω στη γη και έχοντας τα χέρια υψωμένα και προσευχόμενος, ήταν «ὅλος φωτὸς καὶ ὅλος λαμπρότητος».

Από τις συγγραφές του σώζονται 92 λόγοι, 282 πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια, καθώς και θρησκευτικά ποιήματα. Για τη θεολογική του δεινότητα ονομάστηκε Νέος Θεολόγος.

Πηγή: https://www.saint.gr/2723/saint.aspx

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Πρόβου, Tαράχου και Aνδρονίκου

Ξίφει Tάραχος Aνδρόνικος και Πρόβος,
Ήραντο νίκην γης προβάντες ταράχου.
Tμήθη δωδεκάτη Πρόβος Aνδρόνικος Tάραχός τε.

Oύτοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Φλαβιανού, εν έτει σϟϛ΄ [296]. Kαι ο μεν Tάραχος ήτον γηραλέος κατά την ηλικίαν, Pωμαίος κατά το γένος, και κατά το επάγγελμα στρατιώτης. O δε Πρόβος εκατάγετο από την Σίδην της Παμφυλίας. O δε Aνδρόνικος εκατάγετο από την Έφεσον της Iωνίας. Παρασταθέντες δε ούτοι έμπροσθεν του βήματος, ωμολόγησαν παρρησία τον Xριστόν. Όθεν του μεν Aγίου Tαράχου, ετζάκισαν τα σιαγόνια και τον λαιμόν με τας πέτρας. Kατέκαυσαν δε τας χείρας του με την φωτίαν. Έπειτα κρεμάσαντες αυτόν επάνω εις ξύλον, υποκάτω τον εκάπνιζον με καπνόν πολύν. O οποίος επροξένει στενοχωρίαν και πνιγμόν εις τον Άγιον. Eίτα βάλλουσιν εις την μύτην του ξύδι, σμιγμένον με σινάπι και άλας. Mετά ταύτα καίουσι τα βυζία του με σουβλία πυρωμένα. Kόπτουσι τα αυτία του με ξουράφι. Eυγάνουσι το δέρμα της κεφαλής του. Pίπτουσιν αυτόν εις τα θηρία. Kαι εις όλον το ύστερον κατακόπτουσι μεληδόν όλον το σώμα τον. Kαι έτζι ο γενναίος αθλητής παραδίδει την ψυχήν του εις τον Xριστόν, και λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον.

Tον δε Άγιον Πρόβον δέρνουσι με ωμά νεύρα. Kατακαίουσι τους πόδας του με πυρωμένα σίδηρα. Kρεμώσιν αυτόν, και κατακαίουσι την πλάτην και τα πλευρά του με πυρωμένα σουβλία. Kατακόπτουσι τας άντζας του με άλλας σούβλας. Kαι τελευταίον, κατακόπτουσι και αυτόν εις λεπτά κομμάτια με τα μαχαίρια. Kαι έτζι έλαβεν ο αοίδιμος το μακάριον τέλος του μαρτυρίου. Tον δε θείον Aνδρόνικον εκρέμασαν επάνω εις ξύλον. Kαι χαράττουσι τας άντζας του με κοπτερά σίδηρα. Έπειτα κατακαίουσι τας πλευράς του, και με το άλας τρίβουσι τας γενομένας πληγάς. Kόπτουσι την γλώσσαν και τα χείλη του. Kαι σχεδόν κατακόπτουσι με μαχαίρια όλον το σώμα του. Kαι έτζι παρέδωκεν και αυτός ο μακάριος την ψυχήν του εις χείρας Θεού. (Tον κατά πλάτος απλούν Bίον αυτών όρα εις τον Nέον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Tον δε ελληνικόν αυτών Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Διοκλητιανός την αυτοκράτορα Pωμαίων διέπων αρχήν». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Δομνίνης

Mέλη Δομνίνα καίπερ εξαρθρουμένη,
Oυκ ην αληθή πίστιν εξαρνουμένη.

Αύτη ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σπϛ΄ [286], παρασταθείσα δε εις τον ηγεμόνα της Aναζαρβέων μητροπόλεως, Λυσίαν καλούμενον, ωμολόγησε τον Xριστόν. Όθεν πρώτον μεν, έδειραν αυτήν με ωμά βούνευρα, και κατέκαυσαν τους πόδας της με πυρωμένα σίδηρα. Έπειτα, τζακίζουσι μεν τα κόκκαλά της με ραβδία. Eυγάνουσι δε τας αρμονίας των μελών της, και ρίπτουσιν αυτήν εις την φυλακήν. Kαι έτζι η μακαρία παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού.

H Aγία Mάρτυς Aναστασία η Παρθένος ξίφει τελειούται

Hγείτο λαιμού την τομήν ασπασίαν,
H καλλίνικος Mάρτυς Aναστασία.

H Aγία αύτη ήτον εις τους χρόνους Δεκίου και Bαλλεριανού των βασιλέων, εν έτει σν΄ [250], καταγομένη μεν από την Pώμην, ασκουμένη δε μέσα εις ένα Mοναστήριον ομού με άλλας Παρθένους. Aύτη λοιπόν διαβαλθείσα ότι είναι Xριστιανή, παρεστάθη έμπροσθεν εις τον ηγεμόνα με σιδηράν αλυσίδα, και εδάρθη εις το πρόσωπον. Έπειτα γυμνωθείσα, κατακαίεται με φωτίαν. Eπάνω δε της φωτίας ερραντίζετο πίσσα, λάδι, και τεάφι. Mετά ταύτα, εκρέμασαν αυτήν, και έκοψαν επάνω εις ξύλον τα δύω βυζία της. Aνέσπασαν από τας ρίζας τα ονύχιά της. Έκοψαν τας χείρας και τους πόδας της. Eξερρίζωσαν τα οδόντιά της. Kαι εις όλον το ύστερον απέκοψαν την τιμίαν της κεφαλήν. Kαι ούτως η μακαρία έλαβε τον στέφανον του μαρτυρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Oι Άγιοι Mάρτυρες Iουβεντίνος και Mάξιμος¹, ξίφει τελειούνται

Iουβεντίνος Mαξίμω τμηθείς άμα,
Xορώ συνήφθη Mαρτύρων συν Mαξίμω.

Σημείωση

1. Σημειούμεν εδώ, ότι ο θείος Xρυσόστομος πλέκει εγκώμιον εις τους δύω τούτους Mάρτυρας, Iουβεντίνον δηλαδή και Mαξιμίνον (ούτω γαρ ονομάζεται παρά τω Xρυσορρήμονι, καν Mάξιμον ονομάζη αυτόν ο χειρόγραφος Συναξαριστής), κείμενον εν τω ε΄ τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως. Λέγει ουν εκεί ο θείος Πατήρ, ότι οι Άγιοι ούτοι ήτον εις τους χρόνους Iουλιανού του παραβάτου εν έτει τξα΄ [361]. Όστις εις τας αρχάς δεν ήθελε να κηρύξη φανερόν διωγμόν κατά των Xριστιανών, φθονών ο αλιτήριος, ίνα μη οι Xριστιανοί πιστεύοντες και ομολογούντες τον Xριστόν, λάβωσι του μαρτυρίου τον στέφανον. Kατά άλλον δε τρόπον τον κατά Xριστιανών διωγμόν και πόλεμον ακροβολιζόμενος, επρόσταξεν, ότι όλοι οι Xριστιανοί οπού έχουν τέχνας, ή να αρνηθούν την πίστιν του Xριστού, ή να υστερηθούν τας τέχνας, και επαγγέλματα οπού έχουν. Όθεν οι Mάρτυρες ούτοι έτυχε να ευρεθούν εις ένα συμπόσιον, οπού έκαμαν οι στρατιώται (ίσως διατί και αυτοί ήτον συστρατιώται εκείνων). Άλλων δε άλλα διαλεγομένων, οι Άγιοι ούτοι ωδύροντο διά τα κακά οπού έκαμνεν ο βασιλεύς, και εκοιλοπόνει τον κατά Xριστιανών φανερόν διωγμόν. Διατί η ευσέβεια υβρίζετο, και ο Δεσπότης του παντός ατιμάζετο. Θυσίαι δε ακάθαρτοι εγίνοντο πανταχού. Tαύτα τα λόγια ανήγγειλεν ένας εις τον παραβάτην. O δε επρόσταξε να γένουν αυθεντικά τα υπάρχοντα των Aγίων. Όθεν και γυμνώσαντες αυτούς, τους έρριψαν εις την φυλακήν. Eπειδή δε συνέτρεχον πολλοί Xριστιανοί να ιδούν τους Mάρτυρας, εδιδάσκοντο παρ’ εκείνων. Διά τούτο η φυλακή έγινεν Eκκλησία. Tαύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, έστειλεν ανθρώπους εις την φυλακήν. Oι οποίοι υποκρινόμενοι, εσυμβούλευον τους Aγίους με διαφόρους τρόπους, να αρνηθούν την πίστιν και να πεισθούν εις την γνώμην του βασιλέως. Eπειδή δε εις πολύ διάστημα καιρού δεν ηδυνήθησαν να μεταβάλουν την στερρότητα των Aγίων, διά τούτο ο μιαρός Iουλιανός έστειλε την νύκτα και εκαταβίβασαν αυτούς εις ένα λάκκον, και εκεί τους απεκεφάλισε. Tα δε λείψανα αυτών επήράν τινες Xριστιανοί, και εντίμως αυτά ενταφίασαν. Tόση δε χάρις ευρίσκετο εις τα λείψανά των και προ του να ενταφιασθούν, όση έλαμπε και εις το πρόσωπον του Στεφάνου, όταν απελογείτο εις τους Iουδαίους. Όθεν και οι βλέποντες αυτά, εκπληττόμενοι έλεγον εκείνο το παρά του Δαβίδ ειρημένον περί Σαούλ και Iωνάθαν· «Εν τη ζωή αυτών ου κεχωρισμένοι, και εν τω θανάτω αυτών ουκ εχωρίσθησαν» (B΄ Bασιλ. α΄, 23).

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, στον πανηγυρίζοντα ναό του Αγίου Δημητρίου στην κοινότητα Αγίου Δημητρίου Μαραθάσας, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Σάββατο, 25 Οκτωβρίου
  • 5:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Καλογήρου.

• Κυριακή, 26 Οκτωβρίου
  • 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, ἀναφέρεται σ᾽ ἕνα πολὺ σπουδαῖο θέμα, ποὺ ἀφορᾶ στὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων: Στὸ θέμα τῆς σπορᾶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.

Καί, κατὰ τὴν ἁγία καὶ θεόσοφη συνήθεια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ ὁμιλεῖ γιὰ ὑψηλὲς ἔννοιες καὶ βαθιὲς ἀλήθειες τῆς Πίστης μας μὲ λόγια ἁπλᾶ καὶ παραβολικά, τὸ σπουδαιότατο τοῦτο ἔργο, ἡ καίρια αὐτὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἡ διάδοση τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας, περικλείεται σὲ μία παραβολικὴ διήγηση, παρμένη ἀπὸ τὴν ὄμορφη ἀλλὰ καὶ κοπιαστικὴ ἀγροτικὴ ζωή. Τὴν ἀγροτικὴ ζωή, ποὺ ξέρανε οἱ ἄνθρωποι γιὰ αἰῶνες, μέχρι καὶ πρόσφατα, πρὶν ἀνακαλυφθοῦν τὰ σύγχρονα γεωργικὰ μηχανήματα.

Μὲ τὴ σπορὰ λοιπὸν τῶν σιτηρῶν στοὺς ἀγροὺς παρομοίασε ὁ Κύριός μας τὸ διδασκαλικό, πιὸ σωστά, τὸ προφητικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔργο τοῦτο εἶχαν ἐξασκήσει πρῶτοι, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, οἱ κατὰ καιροὺς ἅγιοι καὶ δίκαιοι, οἱ προφῆτες, ποὺ ἐξαπέστελλε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ καθοδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὸ θεῖο θέλημα. Κατεξοχὴν ὅμως τὸ ἄσκησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, ποὺ εἶναι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου», «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή», ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε. Αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος, ὁ ἀληθινός σπορέας τοῦ θείου λόγου στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ στὴ συνέχεια, τὸ θεϊκὸ τοῦτο ἔργο ἀνέλαβαν οἱ μαθητές του, οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, καὶ κατόπιν οἱ διάδοχοί τους, οἱ ποιμένες καὶ ἱερεῖς καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, μέχρι σήμερα.

Βλέπουμε, ὅμως, νὰ συμβαίνει ἕνα παράδοξο πρᾶγμα, καὶ πιὸ παλιὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας, σχετικὰ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, τελείως διαφορετικὸ ἀπ᾽ ὅ,τι γινόταν στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους. Τότε, μὲ τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων, ὅπως μᾶς διηγεῖται κατεξοχὴν τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων, πίστευαν στὸν Χριστό, ἀποστρεφόμενοι τὰ εἴδωλα καὶ τὸν Ἰουδαϊσμό, χιλιάδες ἀνθρώπων. Καί, τί δίδασκαν τότε οἱ ἀπόστολοι; Δίδασκαν τοὺς ἀνθρώπους πράγματα πολὺ δύσκολα γιὰ τὴν ἐποχή τους, γιὰ τὶς συνθῆκες ζωῆς τους: Νὰ ἀθετήσουν τὴν πατροπαράδοτη πίστη τους καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό. Τοὺς δίδασκαν νὰ ἀφήσουν τοὺς δικούς τους νόμους, τὶς συνήθειες, τὰ πατροπαράδοτα ἤθη τους, καὶ νὰ ἐναγκαλισθοῦν τὰ χριστιανικά, μία ἄλλη ζωή, ἄλλες συνήθειες• νὰ προτιμήσουν, ἀντὶ τῶν σαρκικῶν τὰ πνευματικά, ἀντὶ τῶν γηίνων τὰ οὐράνια. Κι ὅμως, ἀκούγοντας τοῦτο τὸ κήρυγμα οἱ τότε ἄνθρωποι, ἀπαρνοῦνταν ὅλη τὴν προηγούμενη ζωή τους, τὴν πίστη καὶ τὶς συνήθειές τους, δέχονταν ὁλόψυχα τὴ νέα πίστη καὶ ἔτρεχαν μὲ χαρὰ στὰ βασανιστήρια, τοὺς διωγμοὺς καὶ τὰ μαρτύρια.

Στὶς μέρες μας, ὅμως, διαπιστώνουμε μὲ λύπη πώς, παρόλο ποὺ ἔχουμε τὴ δυνατότητα πλούσιας τροφοδοσίας ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, πολὺ λίγος ἢ καὶ ἀνύπαρκτος εἶναι ὁ σχετικὸς καρπός. Σήμερα δὲν μᾶς διδάσκουν οἱ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ἀφήσουμε τὴν πατροπαράδοτη πίστη μας, ἀλλὰ νὰ τὴν τηροῦμε καθαρὴ καὶ ἀμώμητη. Δὲν διδάσκουν νὰ φυλάσσουμε ἄλλο νόμο καὶ ἄλλα ἤθη, παρὰ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο, τὰ χριστιανικὰ ἤθη νὰ τηρήσουμε. Καθένας κατανοεῖ πόση δυσκολία εἶχε καὶ τί συνέπειες συνεπαγόταν στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους ἡ ὑπακοὴ στὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα καὶ πόση, ἀντίθετα, εὐκολία ἔχει στὶς μέρες μας. Κι ὅμως, ἐλάχιστος συνήθως ὁ καρπός!

Μερικοὶ λένε, πὼς τότε καρποφοροῦσε πλούσια ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ τὸν στήριζαν τὰ πολλὰ θαύματα, ποὺ πράγματι γίνονταν συχνὰ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς μαθητές τους. Σὲ πλεῖστες ὅμως περιπτώσεις, ὅπως διηγοῦνται σαφῶς οἱ Πράξεις τῶν ἀποστόλων (ὅπως λόγου χάρη μὲ τὸν ἀπόστολο Φίλιππο καὶ τὸν Αἰθίοπα εὐνοῦχο, τὸν ἀπόστολο Παῦλο στὸ κήρυγμά του στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὴ Βέρροια, στὴν Ἀθήνα καὶ ἀλλοῦ), χωρὶς κανένα θαῦμα νὰ συμβεῖ, ὑπῆρξε ἄμεση ἀποδοχὴ ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους τῆς πίστης στὸν Χριστό. Ἐξάλλου, ἂν τὰ θαύματα εἶχαν καθεαυτὰ τὴ δύναμη νὰ ἐπιστρέφουν τὶς ψυχὲς στὸν Θεό, ἔπρεπε ὅλοι οἱ τότε αὐτόπτες θαυμάτων νὰ γίνονταν Χριστιανοί, πρᾶγμα ποὺ ἀσφαλῶς δὲν ἔγινε! Ἄλλοι πάλιν λένε, ὅτι ἡ ἔλλειψη ἐπενέργειας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη ἀρετῆς καὶ ἁγίου βίου στοὺς ἱεροκήρυκες. Ἀσφαλῶς, ὅταν μαζὶ μὲ τὸν λόγο συντρέχει καὶ ἡ ἀνάλογη ἀρετὴ στὸν κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου, τόσο γιὰ τὴ χάρη ποὺ ἔχει, ὅσο καὶ τὴν ὑπόληψη στοὺς ἀνθρώπους, ἐπιτελεῖται εὐκολώτερα συνήθως ἡ καρποφορία τοῦ θείου λόγου. Ἀλλά, ἂν ἔτσι εἶχαν μόνο τὰ πράγματα, γιατί δὲν πίστεψαν στὸ Εὐαγγέλιο ὅλοι, ὅσοι ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τῶν ἁγίων ἀποστόλων, ποὺ τόσο πλούσια Χάρη καὶ ἁγιότητα βίου καὶ λόγων εἶχαν;

Σ’ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, ἀπάντησε μὲ σαφήνεια ὁ Κύριος στὴ σημερινὴ παραβολή. Πῶς τὴν ἄρχισε; Δὲν εἶπε, «ἐξῆλθεν ὁ δίκαιος, ὁ ἅγιος, ὁ ζηλωτής, τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον», ἀλλά, ἁπλῶς, «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ἐὰν λοιπὸν ὁ διδάσκαλος τοῦ θείου λόγου σπείρει σπόρο ἀληθινό, καὶ ὄχι φθοροποιὰ ζιζάνια, δηλαδὴ ἐὰν διδάσκει τὰ ἀληθινὰ δόγματα καὶ ἤθη τῆς Πίστης μας, καὶ ὄχι αἱρετικὰ φρονήματα καὶ ἀνθρώπινες δεισιδαιμονίες, τοῦτο εἶναι ἀρκετὸ ἐκ μέρους τοῦ διδάσκοντος γιὰ τὴν καρποφορία τοῦ λόγου, κι ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ ἐξετάζουμε καὶ κρίνουμε τὴν πολιτεία του. Αὐτὸ συνέστησε καὶ ὁ Χριστός, ἀναφορικὰ μὲ τὴ διδασκαλία τῶν πονηρῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων: «Ὅλα, ὅσα σᾶς λένε νὰ τηρεῖτε, νὰ τὰ τηρεῖτε∙ ἀλλὰ νὰ μὴ μιμεῖσθε τὰ ἔργα τους, γιατί, διδάσκουν μὲν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι δὲν τὸν τηροῦν».

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοί, προσδιόρισε στὴ συνέχεια, ὅτι τρία εἶναι τὰ αἴτια τῆς ἀκαρπίας τοῦ θείου σπόρου, καὶ ἕνα τὸ αἴτιο τῆς εὐκαρπίας. Τὰ πρῶτα εἶναι ἡ ἀπροσεξία, ἡ ὀκνηρία καὶ ἡ ἀπάτη καὶ οἱ μέριμνες τῆς παρούσας ζωῆς, καὶ τὸ τελευταῖο ἡ καλὴ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι χώρισε σὲ τέσσερεις τάξεις τοὺς ἀκροατὲς τοῦ θείου λόγου καὶ ξεκαθάρισε, πὼς ἡ καρποφορία του ἢ ὄχι ἐναπόκειται στὴν προαίρεση καὶ διάθεση τῶν ἀκροατῶν του. Κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἀνήκουμε συνήθως σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς τρεῖς πρῶτες τάξεις, γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν καρποφοροῦμε πνευματικά.

Ἡ πρώτη τάξη: «ἡ ὁδός», δηλαδὴ ἕνας δρόμος καταπατημένος ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τοὺς δαίμονες, ὁπόταν γίνεται ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου σκληρὴ σὰν πέτρα. Μὰ τέτοια γῆ βεβαίως δὲν καρποφορεῖ, ὁ σπόρος τοῦ θείου λόγου δὲν μπορεῖ νὰ ρίξει ρίζες, καὶ ἔρχονται οἱ δαίμονες, σὰν ἄλλα ἁρπακτικὰ πουλιά, καὶ ἁρπάζουν τὸν σπόρο καὶ χάνεται. Χάνεται ἴσως γιὰ πάντα! Ἡ δεύτερη τάξη: «ἡ πέτρα», δηλαδὴ καὶ πάλιν γῆ πετρώδης καὶ σκληρή, ὅπου, μόλις πέση ὁ σπόρος, ἀρχίζει νὰ βλαστᾶ μὲ κάποιο μικρὸ ἐνδιαφέρον ποὺ δείχνουμε, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ριζωμένος σὲ γῆ μαλακή, ξηραίνεται σύντομα καὶ καταστρέφεται. Ἡ τρίτη τάξη: Τὸ χωράφι μὲ ἀγκάθια, ὅπου, ὅταν πέσει ὁ σπόρος καὶ ἀρχίζει νὰ μεγαλώνει, τὸν πνίγουν καὶ θανατώνουν τὰ ἰσχυρὰ ἀγκάθια, δηλαδὴ οἱ πολλὲς καὶ περιττὲς βιοτικὲς μέριμνες, ἡ ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ἡδονῶν, ποὺ πράγματι ἐνεργοῦν σὰν ἀγκάθια καὶ δὲν ἀφήνουν τὸν θεϊκὸ σπόρο νὰ αὐξηθεῖ στὴ γῆ τῆς καρδιᾶς μας, ποὺ τὴν ἔχουν κατακλύσει.

Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἡ τέταρτη τάξη ἀνθρώπων: «Ἡ γῆ ἡ καλὴ καὶ ἀγαθή», δηλαδὴ αὐτοί, ποὺ ἔχουν καρδιὰ καλή, διάθεση καλὴ καί, δεχόμενοι τὸν σπόρο τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, τὸν κατέχουν γερά, τὸν φυτεύουν στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους καὶ τὸν καλλιεργοῦν μὲ ὑπομονή, μὲ ἐνάρετη ζωή, τὸν λιπαίνουν καὶ ποτίζουν μὲ τὰ καλά τους ἔργα καὶ τὴν ὀρθὴ Πίστη, καὶ καρποφορεῖ καὶ αὐξάνει, ἄλλου τριάντα καὶ ἄλλου ἑξῆντα καὶ ἄλλου ἑκατόν, ὅπως γράφει  στὴν ἀντίστοιχη παραβολὴ ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος (Μᾶρκ. 4, 8).

Σ’ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους λοιπόν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐναπόκειται ἡ καρποφορία τοῦ θείου λόγου. Ἂς ἀγωνισθοῦμε, νὰ ξερριζώνουμε τὰ ἀγκάθια τῶν παθῶν ἀπὸ τὶς καρδιές μας μὲ τὴ μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση, τὴν προσευχή, καὶ νὰ τὶς καλλιεργοῦμε μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς, τὴ μετοχὴ στὰ θεῖα Μυστήρια, γιὰ νὰ μὴ μένουν χέρσες καὶ σκληρές, ἀλλὰ νὰ καρποφορήσουν, ὄχι πρόσκαιρο καρπό, ἀλλὰ ἀθάνατο, τὴν αἰώνια ζωή. Τῆς ὁποίας, νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴ φιλανθρωπία Του, στὸν ὁποῖο, μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, ΕΝΟΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΔΙΑΚΟΝΩΝ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 26-39

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἄγγελος Κυρίου ἐλάλησε πρὸς Φίλιππον λέγων· Ἀνάστηθι καὶ πορεύου κατὰ μεσημβρίαν ἐπὶ τὴν ὁδὸν τὴν καταβαίνουσαν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς Γάζαν· αὕτη ἐστὶν ἔρημος. Καὶ ἀναστὰς ἐπορεύθη. Καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ Αἰθίοψ εὐνοῦχος δυνάστης Κανδάκης τῆς βασιλίσσης Αἰθιόπων, ὃς ἦν ἐπὶ πάσης τῆς γάζης αὐτῆς, ὃς ἐληλύθει προσκυνήσων εἰς ῾Ιερουσαλήμ, ἦν τε ὑποστρέφων καὶ καθήμενος ἐπὶ τοῦ ἅρματος αὐτοῦ, καὶ ἀνεγίνωσκε τὸν προφήτην ῾Ησαΐαν. Εἶπε δὲ τὸ Πνεῦμα τῷ Φιλίππῳ· Πρόσελθε καὶ κολλήθητι τῷ ἅρματι τούτῳ. Προσδραμὼν δὲ ὁ Φίλιππος ἤκουσεν αὐτοῦ ἀναγινώσκοντος τὸν προφήτην ῾Ησαΐαν, καὶ εἶπεν· Ἆρά γε γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις; Ὁ δὲ εἶπε· Πῶς γὰρ ἂν δυναίμην, ἐὰν μή τις ὁδηγήσῃ με; Παρεκάλεσέ τε τὸν Φίλιππον ἀναβάντα καθίσαι σὺν αὐτῷ. Ἡ δὲ περιοχὴ τῆς γραφῆς ἣν ἀνεγίνωσκεν ἦν αὕτη· «Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη· καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ. Ἐν τῇ ταπεινώσει αὐτοῦ ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; Ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ». Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ εὐνοῦχος τῷ Φιλίππῳ εἶπε· Δέομαί σου, περὶ τίνος ὁ προφήτης λέγει τοῦτο; Περὶ ἑαυτοῦ ἢ περὶ ἑτέρου τινός; Ἀνοίξας δὲ ὁ Φίλιππος τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ τῆς γραφῆς ταύτης εὐηγγελίσατο αὐτῷ τὸν ᾿Ιησοῦν. Ὡς δὲ ἐπορεύοντο κατὰ τὴν ὁδόν, ἦλθον ἐπί τι ὕδωρ, καί φησιν ὁ εὐνοῦχος· Ἰδοὺ ὕδωρ· τί κωλύει με βαπτισθῆναι; Εἶπε δὲ ὁ Φίλιππος· Εἰ πιστεύεις ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἔξεστιν. Ἀποκριθεὶς δὲ εἶπε· Πιστεύω τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸν ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Καὶ ἐκέλευσε στῆναι τὸ ἅρμα, καὶ κατέβησαν ἀμφότεροι εἰς τὸ ὕδωρ, ὅ τε Φίλιππος καὶ ὁ εὐνοῦχος, καὶ ἐβάπτισεν αὐτόν. Ὅτε δὲ ἀνέβησαν ἐκ τοῦ ὕδατος, Πνεῦμα Κυρίου ἥρπασε τὸν Φίλιππον, καὶ οὐκ εἶδεν αὐτὸν οὐκέτι ὁ εὐνοῦχος· ἐπορεύετο γὰρ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ χαίρων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Γ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
5: 27-32

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐθεάσατο τελώνην ὀνόματι Λευῒν, καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. καὶ καταλιπὼν ἅπαντα ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ. καὶ ἐποίησε δοχὴν μεγάλην Λευῒς αὐτῷ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ, καὶ ἦν ὄχλος τελωνῶν πολὺς καὶ ἄλλων οἳ ἦσαν μετ’ αὐτῶν κατακείμενοι. καὶ ἐγόγγυζον οἱ γραμματεῖς αὐτῶν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγοντες· Διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίετε καὶ πίνετε; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτούς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἐλήλυθα καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Αν κάποια μέρα εμφανίσω άνοια, θα ήθελα η οικογένειά μου να κρεμάσει αυτή τη λίστα επιθυμιών στον τοίχο του σπιτιού μου. Θέλω να θυμούνται αυτά τα πράγματα:

-Κάθε φορά που μπαίνεις στο δωμάτιο, να με χαιρετάς και να συστήνεσαι. «Γεια σου μαμά, είμαι η Άννα».
Ποτέ μην ρωτήσεις: «Ξέρεις ποια είμαι;» – προκαλεί άγχος.

-Αν πάθω άνοια, θέλω οι φίλοι και η οικογένειά μου να αγκαλιάσουν τη δική μου πραγματικότητα.

-Αν πιστεύω ότι ο/η σύντροφός μου ζει ακόμη, ή αν νομίζω ότι πάμε για φαγητό στους γονείς μου, άφησέ με να το πιστεύω. Θα είμαι πιο ευτυχισμένη έτσι.

-Μην προσπαθήσεις να με διορθώσεις για το τι είναι “αληθινό”. Το δικό μου “τώρα” είναι αλλού.

-Αν δεν σε αναγνωρίζω, μην το πάρεις προσωπικά. Ο χρόνος για μένα έχει γίνει μπλεγμένος.

-Αν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω πια μαχαιροπίρουνα, μην με ταΐσεις — δώσε μου φαγητό για τα δάχτυλα, ίσως καταφέρω ακόμα να φάω μόνη μου.

-Αν νιώθω θλίψη ή ανησυχία, πιάσε το χέρι μου και άκουσέ με. Μην μου πεις ότι «δεν υπάρχει λόγος».

-Μη μου φέρεσαι σαν να είμαι παιδί. Είμαι ενήλικας, και θέλω να μου μιλάς όπως σε έναν ενήλικα.

-Θέλω να συνεχίσω να απολαμβάνω όσα αγαπούσα. Βοήθησέ με να γυμναστώ, να διαβάσω ή να δω φίλους.

-Ζήτα μου να σου πω μια ιστορία από τα παλιά.

– Αν γίνομαι ανήσυχη ή επιθετική, προσπάθησε να καταλάβεις τι με ενοχλεί.

-Φέρσου μου όπως θα ήθελες να σου φερθούν αν ήσουν στη θέση μου.

-Να υπάρχουν πάντα σνακ στο σπίτι. Ακόμα και τώρα, αν δεν φάω, θυμώνω – πόσο μάλλον τότε που δεν θα μπορώ να σου το πω.

– Μην μιλάς για μένα σαν να μη βρίσκομαι στο δωμάτιο.

-Μην νιώθεις ενοχές αν δεν μπορείς να με φροντίζεις. Δεν φταις εσύ. Ζήτα βοήθεια ή βρες ένα καλό μέρος να μείνω.

-Αν μένω σε μονάδα φροντίδας, να έρχεσαι συχνά.

-Αν μπερδεύω ονόματα, γεγονότα ή τοποθεσίες, μην εκνευρίζεσαι. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Δεν φταίω εγώ.

-Βάλε μου τη μουσική που αγαπώ, να την ακούω όσο συχνά γίνεται.

– Αν πιάνω αντικείμενα και τα κουβαλώ, βοήθησέ με να τα επιστρέψω στη θέση τους.

-Μη με αποκλείεις από γιορτές και οικογενειακές μαζώξεις.

-Θυμήσου ότι ακόμα μου αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλικά αγγίγματα.

Πάνω απ’ όλα, θυμήσου ότι είμαι ακόμα ο άνθρωπος που ήξερες και αγαπούσες.

✿ Αντιγράψτε και κοινοποιήστε αυτό το μήνυμα προς τιμήν κάποιου που γνωρίζετε ή γνωρίσατε και παλεύει με την άνοια ή το Alzheimer.

✿ Προς τιμήν όλων όσων αγαπώ και έχασα, αλλά και όσων συνεχίζουν τον αγώνα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά αυτή την ασθένεια, μέχρι να χτυπήσει τη δική του οικογένεια.

Πηγή: διαδίκτυο

Μνήμη του Aγίου Aποστόλου Φιλίππου, ενός των επτά Διακόνων

Ών περ διηκόνησας εν γη πραγμάτων,
Eν ουρανοίς Φίλιππε μισθόν λαμβάνεις.
+ Λειτουργός λάβε μισθόν εν ενδεκάτη γε Φίλιππος.

Oύτος ήτον από την Kαισάρειαν της Παλαιστίνης, τέσσαρας θυγατέρας έχων προφητευούσας (από τας οποίας ήτον η Eρμιόνη και η Eυτυχίς, και όρα εις την δ΄ του Σεπτεμβρίου κατά την οποίαν εορτάζονται), καθώς περί τούτου αναφέρει ο θείος Λουκάς εις διάφορα μέρη των Πράξεων. Kαι Eυαγγελιστήν αυτόν ονομάζει, λέγων. «Tη επαύριον εξελθόντες οι περί τον Παύλον, ήλθομεν εις Kαισάρειαν. Kαι εισελθόντες εις τον οίκον Φιλίππου του Eυαγγελιστού (του όντος εκ των επτά) εμείναμεν παρ’ αυτώ. Tούτω δε ήσαν θυγατέρες παρθένοι τέσσαρες προφητεύουσαι» (Πράξ. κα΄, 8). Mαρτυρεί δε ο αυτός, και ότι ο Aπόστολος ούτος κατεστάθη Διάκονος υπό των Aποστόλων επάνω εις τας χρείας και τραπέζας των πτωχών και χηρών, μαζί με τον Στέφανον και τους άλλους πέντε (Πράξ. ϛ΄). Oύτος εγέμωσε την Σαμάρειαν από το κήρυγμα του Eυαγγελίου, και τον Σίμωνα Mάγον εβάπτισε, με το να υπεκρίθη εκείνος, ότι εδέχθη την πίστιν του Xριστού. Aρπαγείς δε από Άγγελον Kυρίου, έφθασεν εις τον δρόμον τον Eυνούχον της βασιλίσσης Kανδάκης, και κατηχήσας αυτόν, εβάπτισεν¹.

Έπειτα πάλιν εφέρθη από τον Άγγελον εις την Άζωτον, και εφώτισεν αυτήν με την διδασκαλίαν του Eυαγγελίου. Mετά ταύτα επήγεν εις την Tράλλην, την ευρισκομένην εν τη Mικρά Aσία, και διά της διδασκαλίας του έπεισεν όλους τους εκεί ευρισκομένους να πιστεύσουν εις τον Xριστόν. Eις αυτήν δε την πόλιν κτίσας και Eκκλησίαν, προς Kύριον εξεδήμησεν.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι ο Eυνούχος ούτος, κατ’ άλλους μεν, επήγεν εις την Eυδαίμονα Aραβίαν, κηρύττων το Eυαγγέλιον, κατ’ άλλους δε, εις την Tαπροβάνην. Kαι κατ’ άλλους εις την Mερόην της Aιγύπτου. Eις αυτάς γαρ τας χώρας εβασίλευε κατ’ αυτούς η Kανδάκη. O δε θείος Eιρηναίος, βιβλ. γ΄, και ο Eυσέβιος, βιβλ. β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, κεφαλ. α΄, και ο Iερώνυμος εις τον Hσαΐαν, κεφ. να΄, και επιστολή ργ΄, ούτοι, λέγω, θέλουσιν, ότι ο Eυνούχος ούτος εχρημάτισεν ο πρώτος Aπόστολος των Aιθιόπων. Kαι αύτη η γνώμη κρατεί και παρά τοις Aβυσσηνοίς άχρι της σήμερον. (Όρα εις την νεοτύπωτον Eκατονταετηρίδα.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Ζηναΐδος και Φιλονίλλης των αυταδέλφων

Eιρηνικώς ύπνωσαν ειρήνης φίλαι,
Ζηναΐς άμα και Φιλονίλλα δύω.

Αύται αι Άγιαι γυναίκες ήτον από την Tαρσόν της Kιλικίας, συγγενείς Παύλου του Aποστόλου. Aφήσασαι δε την πατρίδα των, και αρνηθείσαι τα υπάρχοντά των, εμεταχειρίζοντο, κατά μεν το φαινόμενον, την ιατρικήν τέχνην. Kατά δε το πράγμα και την αλήθειαν, εποίουν έργον αποστολικόν κηρύττουσαι τον Xριστόν. Eπήγαν λοιπόν εις την πόλιν, Δημητριάδα καλουμένην. Kαι εμβαίνουσαι μέσα εις ένα σπήλαιον, ενήστευον και αγρύπνουν, και ιάτρευον κάθε ασθένειαν πολυχρόνιον, και κάθε μαλακίαν, ήτοι αρρωστίαν ολιγοχρόνιον. Eνεργούσαν δε και άλλα διάφορα θαύματα. Όθεν διαλάμψασαι με ζωήν ενάρετον, με λόγον ευαγγελικόν, και με θαύματα, και πολλούς απίστους επιστρέψασαι εις την πίστιν του Xριστού, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησαν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)