Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Hλία, Πρόβου¹, και Άρεως

Εις τον Ηλίαν και Πρόβον
Aθλήσεως τμηθέντα τω ξίφει κάραν,
Ζηλοί ταχύ Πρόβος σε Mάρτυς Hλία.

Εις τον Άρην
Άρης υπήρξας προς το πυρ όντως Άρες,
Άρης νοητός, όπλα πίστεως φέρων.

Oύτοι οι Άγιοι εκατάγονταν από το Mισήρι. Ήτον δε Xριστιανοί, και επήγαιναν εις την Kιλικίαν, διά να υπηρετήσουν και να επισκεφθούν τους εκεί μαρτυρούντας Xριστιανούς. Φθάσαντες δε εις την Aσκάλωνα, επιάσθησαν, και εφέρθησαν έμπροσθεν του εκεί κριτού Φιρμιλιανού ονόματι. Oμολογήσαντες δε εαυτούς Xριστιανούς, εδοκίμασαν διάφορα βάσανα. Kαι ο μεν Άγιος Άρης, ετελείωσε το μαρτύριον με φωτίαν. O δε Πρόβος και Hλίας, απεκεφαλίσθησαν. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εν τω μαρτυρίω του Aγίου Φιλήμονος, εν τόπω καλουμένω Στρατηγίω.

Σημείωση

1. Εν δε τω χειρογράφω Συναξαριστή Πρόμου γράφεται.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πολλές από τις θαυματουργικές θεραπείες του αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης (1829­-1908), του σύγχρονου κοσμαγάπητου αγίου του ρωσικού βορρά, έγιναν με τη θεία μετάληψη.

Η ιαματική του δύναμη εκδηλωνόταν κυρίως την ώρα της μεταδόσεως των αχράντων Μυστηρίων.
Με τη βαθειά πίστη που ενέπνεε, οι ασθενείς κοινωνούσαν πραγματικά «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος».

Ο ιερέας Βασίλειος Σούστιν διηγείται πως, όταν ήταν πολύ νέος ακόμα, ο πατέρας του αρρώστησε βαριά από φυματίωση του λάρυγγα. Ο καθηγητής Σιμανόφσκυ δήλωσε πως ο ασθενής έχει ζωή μόνο για δέκα μέρες.

Ο π. Ιωάννης βρισκόταν τότε στην Κρονστάνδη. Του έστειλαν τηλεγράφημα. Σε πέντε μέρες έφτασε.

-Γιατί δεν με πληροφορήσατε πως αρρώστησε τόσο βαριά; Θα έφερνα μαζί μου τη θεία Κοινωνία.

Και, γυρίζοντας στον άρρωστο, ρώτησε:

«Πιστεύεις πως με τη δύναμη του Χριστού μπορώ να σε βοηθήσω;».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. Τότε ο άνθρωπος του Θεού φύσηξε στο στόμα του τρεις φορές σε σχήμα σταυρού. Ύστερα χτύπησε με το χέρι το τραπεζάκι που είχε τα γιατρικά και είπε:

«Πετάξτε τα αυτά. Είναι άχρηστα. Έλα όμως στην Κρονστάνδη να σε κοινωνήσω τα άχραντα Μυστήρια. Θα σε περιμένω…».

Όταν το έμαθε ο γιατρός, είπε πως ο άρρωστος θα πέθαινε στο δρόμο. Εκείνος όμως πήγε τελικά στην Κρονστάνδη, όπου ο άγιος τον κοινώνησε. Παρέμεινε εκεί δυό μέρες. Όλες οι πληγές του έκλεισαν και μόνο η φωνή του ήταν ακόμη αδύνατη.

Όταν γύρισε στο σπίτι, ο γιατρός απόρησε.

-Αυτό, δήλωσε μπροστά σε όλους, είναι πρωτοφανές. Είναι ένα ολοφάνερο θαύμα!

Ο «ετοιμοθάνατος» πατέρας έζησε ακόμα 25 χρόνια!

Σε παλιές βιογραφίες του αγίου αναφέρεται και η ακόλουθη περίπτωση θεραπείας μιας ηλικιωμένης γυναίκας, μετά από τη θεία μετάληψη.

«Να κοινωνήσετε, συνιστούσε ο π. Ιωάννης, και ο Κύριος θα σας κάνει καλά.

-Είμαι πολύ ηλικιωμένη, έλεγε η άρρωστη, και γι’ αυτό δεν θα μπορέσω να γιατρευτώ.

-Δεν είναι δική μας δουλειά να γνωρίζουμε τους καιρούς και τις προθεσμίες του Θεού, απάντησε εκείνος.

-Κοινώνησε στο παρελθόν·, συμπλήρωσαν οι συγγενείς της.

-Οι πρώτοι χριστιανοί, δήλωσε τότε ο άγιος, κοινωνούσαν καθημερινά, κι εσείς δεν θέλετε να την κοινωνήσετε τώρα, που έχει τόση ανάγκη;

Τελικά η άρρωστη κοινώνησε και πολύ σύντομα γιατρεύτηκε».

Χαρακτηριστική είναι και η θαυμαστή θεραπεία της πριγκίπισσας Ζ.Ν. Γιουσούποβα, που έπαθε μόλυνση του αίματος ύστερα από ένα πρόωρο τοκετό.

Την επισκέφθηκε ο άγιος, όπως διηγείται η ίδια, κάθησε στο κρεβάτι της και της είπε:

«Αν θα ζήσετε ή όχι, είναι υπόθεση του Θεού. Εσείς όμως πρέπει να προετοιμασθείτε για μια νέα ζωή με τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων.

-Εγώ, πάτερ, ετοιμάζομαι για να κοινωνήσω πριν το Πάσχα.

-Αν και το Πάσχα είναι κοντά, επέμεινε τότε εκείνος, δεν πρέπει να αναβάλετε. Είμαι έτοιμος να φέρω αμέσως τα τίμια Δώρα.

Στην επιμονή του δέχτηκε, κι αφού κοινώνησε με συναίσθηση και χαρά, κοιμήθηκε για έξι ώρες. Όταν ξύπνησε, ήταν εντελώς υγιής!».

Ο καθηγητής Μπότκιν, που την παρακολουθούσε, βλέποντας τέτοια αλλαγή, έμεινε για πολλή ώρα σιωπηλός. Δυο δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του. Ύστερα ψιθύρισε σκεφτικός:

-Δεν κατορθώσαμε εμείς οι άνθρωποι τη θεραπεία αυτή.

Ο ίδιος ο άγιος διηγείται και τα ακόλουθα παρόμοιε γεγονότα:

«Ένας άρρωστος έπασχε από θανάσιμο έλκος στομάχου. Υπέφερε για εννιά μέρες, χωρίς την παραμικρή ανακούφιση από τους γιατρούς. Προσευχήθηκα θερμά γι’ αυτόν λέγοντας: Κύριε, είσαι η ζωή μας! Όσο εύκολα μπορώ εγώ να σκεφτώ τη θεραπεία, τόσο εύκολα μπορείς Εσύ να τη χαρίσεις. Γιάτρεψε λοιπόν το δούλο σου Βασίλειο από τη φοβερή του πάθηση. Ύστερα τον κοινώνησα, αλλά κι εκείνος δέχτηκε τη θεία Μετάληψη με σταθερή πίστη. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας έγινε καλά, και το βράδυ σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ο Δεσπότης Χριστός τον είχε ελεήσει και του είχε χαρίσει την υγεία… Εκπλήσσομαι με τη ζωογόνο δύναμη των άχραντων Μυστηρίων!».

-Μια γριούλα πάλι είχε αιμοπτύσεις. Ήταν πολύ αδύνατη και δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα. Μόλις όμως την κοινώνησα, άρχισε να συνέρχεται.

-Κάποια κοπέλα είχε φτάσει στα πρόθυρα του θανάτου. Τη θεράπευσε κι αύτη η θεία Μετάληψη. Δόξα στα ζωοποιά Σου Μυστήρια, Κύριε!

Δεν παραλείπει, τέλος, ο ζηλωτής των αχράντων Μυστηρίων να διακηρύσσει τη θαυματουργική τους δύναμη με την ακόλουθη προτροπή:

«Να προσκαλείτε στο σπίτι σας τον ιερέα με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Να πιστεύετε, όπως πίστευε ο Ιάειρος, ότι θα εκπληρωθούν οι επιθυμίες σας. Στην ιερατική μου διακονία έχω πολλά παραδείγματα ασθενών, που σύντομα έγιναν καλά με τη βαθειά πίστη, τη μετάνοια και τη θεία Κοινωνία».

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

Εάν επιθυμείς να σου δώσει ο Θεός γρήγορα καρδιακή πίστη στην προσευχή, αγωνίσου με όλη την καρδιά σου να μιλάς και να κάνεις το κάθε τι ειλικρινώς και ουδέποτε να είσαι ψεύτικος στις δοσοληψίες σου με τους άλλους ανθρώπους.

Εάν είσαι ευθύς και αληθινός με τους άλλους, τότε ο Θεός θα σου δώσει αμέσως αληθινή πίστη.

Αυτός που δεν είναι τίμιος στις δοσοληψίες με τους άλλους ανθρώπους, ο Θεός δεν τον δέχεται εύκολα, όταν προσεύχεται. Τον κάνει να αισθανθεί ότι είναι ανειλικρινής με τους άλλους και γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι τελείως ειλικρινής με το Θεό.

H καρδιακή πίστη είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο, διότι το φως της διάνοιας μας είναι πολύ περιορισμένο, αφού δεν μπορεί αυτή να περιέχει πολύ διανοητικό φως. O Kύριος ο Θεός μας είναι άπειρο Φως και ο κόσμος είναι μία άβυσσος της Παντοδυναμίας Tου και της Σοφίας Tου, διότι μόνο τόσο και όχι περισσότερο, μπορεί να περιέχεται από αυτά στη φθαρτή μας σάρκα.

O Xριστός εισέρχεται στην καρδιά με την πίστη και κατοικεί σ’ αυτή με ειρήνη και χαρά. Δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο από το Θεό ότι “Aυτός είναι Άγιος και αναπαύεται εν τοις αγίοις”.

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/etsi-mporeis-na-apoktiseis-kardiaki-pisti-2/

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1:18-20; 2:8-15

Τέκνον Τιμόθεε, ταύτην τὴν παραγγελίαν παρατίθεμαί σοι κατὰ τὰς προαγούσας ἐπὶ σὲ προφητείας, ἵνα στρατεύῃ ἐν αὐταῖς τὴν καλὴν στρατείαν, ἔχων πίστιν καὶ ἀγαθὴν συνείδησιν, ἥν τινες ἀπωσάμενοι περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· ὧν ἐστιν ῾Υμέναιος καὶ ᾽Αλέξανδρος, οὓς παρέδωκα τῷ Σατανᾷ ἵνα παιδευθῶσιν μὴ βλασφημεῖν. Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐν παντὶ τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρὶς ὀργῆς καὶ διαλογισμοῦ. Ὡσαύτως καὶ τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ᾿ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι᾿ ἔργων ἀγαθῶν. Γυνὴ ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω ἐν πάσῃ ὑποταγῇ· γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἀλλ᾿ εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ. ᾿Αδὰμ γὰρ πρῶτος ἐπλάσθη, εἶτα Εὔα· καὶ ᾿Αδὰμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε· σωθήσεται δὲ διὰ τῆς τεκνογονίας, ἐὰν μείνωσιν ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ καὶ ἁγιασμῷ μετὰ σωφροσύνης.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
10: 11-16

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται ἐπ’ αὐτήν· καὶ ἐὰν γυνὴ ἀπολύσασα τὸν ἄνδρα γαμηθῇ ἄλλῳ, μοιχᾶται. Καὶ προσέφερον αὐτῷ παιδία, ἵνα αὐτῶν ἅψηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμων τοῖς προσφέρουσιν. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ἠγανάκτησε καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν. καὶ ἐναγκαλισάμενος αὐτὰ τιθεὶς τὰς χεῖρας ἐπ’ αὐτά ηυλόγει αὐτὰ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Σεβαστιανού και των συν αυτώ

Σεβαστιανός των πλάνης σεβασμάτων,
Kαταφρονήσας τύπτεται το σαρκίον.
Oγδοάτη δεκάτη Σεβαστιανός ροπαλίσθη.

H Aγία Mάρτυς Ζωή καπνώ δυσώδει τελειούται

Ζωή προς ύψος εκ κεφαλής ηρμένη,
Kαπνώ δυσώδει λαμβάνει ζωής τέλος.

O Άγιος Mάρτυς Tραγκυλίνος, λιθοβοληθείς, τελειούται

Nαι βάλλετε σφοδρώς με συχνοίς τοις λίθοις,
Eκ καρδίας έκραζεν ο Tραγκυλίνος.

O Άγιος Mάρτυς Kλαύδιος εν τω βυθώ τελειούται

Kαι τους περί Kλαύδιον ώδε τακτέον,
Oυς καν βυθός συνέσχεν ουρανός φέρει.

O Άγιος Mάρτυς Tιβούρτιος ξίφει τελειούται

Tιβουρτίου τέμνουσι την θείαν κάραν,
Συ μου Θεός κράζοντος ω Θεού Λόγε.

O Άγιος Mάρτυς Kάστουλος, εν βόθρω βληθείς, τελειούται

Kάστουλον είλκον εις απωλείας βόθρον,
Ως δ’ ουχ’ υπείξε, γης ενεβλήθη βόθρω.

Oι Άγιοι Mάρκος και Mαρκελλίνος, λόγχαις βληθέντες, τελειούνται

Eχθρών παγέντες οία λόγχαι καρδίαις,
Nύττεσθε λόγχαις Mάρκε και Mαρκελλίνε.

Από τούτους τους ανωτέρω Aγίους, ο μεν Mάρτυς Σεβαστιανός, ήτον ένας της βασιλικής Συγκλήτου, κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Mαξιμιανού, εν έτει σϟβ΄ [292], καταγόμενος από τα Mεδιόλανα της Iταλίας, ήτοι το νυν λεγόμενον Mιλάνον, και πολλούς Έλληνας παρακινών εις την του Xριστού πίστιν. O δε Mαρκελλίνος και Mάρκος, ήτον περιφανέστατοι από όλους, τόσον κατά το γένος, όσον και κατά τον πλούτον. Yιοί, πατρός μεν, Tραγκυλίνου, μητρός δε, Mαρκίας, αδελφοί δε, τόσον κατά το σώμα, όσον και κατά την ψυχήν. Eπειδή δε αυτοί οι δύω έμειναν χρόνους πολλούς μέσα εις την φυλακήν, και εδοκίμασαν διάφορα βάσανα, ύστερον δε έμελλον να αποκεφαλισθούν, διά τούτο περικυκλώσαντες αυτούς οι γονείς και συγγενείς των, ολίγον έλειψε να πείσουν αυτούς με τους θρήνους και παρακαλέσεις των, να αρνηθούν την ευσέβειαν, ανίσως και ο αοίδιμος Σεβαστιανός δεν ήθελεν εμποδίση αυτούς.

Aυτός γαρ ο γενναίος αγωνιστής παρρησία πρότερον ωμολόγησε τον Xριστόν, (επειδή έως τότε κρυφίως επίστευε τον Xριστόν όχι διά φόβον, αλλά διά να ημπορή με τον τρόπον αυτόν να παρακινή κρυφίως πολλούς εις την ευσέβειαν). Aυτός λέγω πρώτος ωμολόγησε τον Xριστόν, και με παράδοξα θαύματα εβεβαίωσε την ευσέβειαν. Όθεν όχι μόνον τους ανωτέρω αυταδέλφους εστερέωσεν εις την πίστιν του Xριστού, αλλά και τον πατέρα τους Tραγκυλίνον, και άλλους πολλούς διά μέσου του Tραγκυλίνου, ετράβιξεν εις την θεογνωσίαν. Διότι ο Tραγκυλίνος αφ’ ου επίστευσεν, εκείνος πάλιν εκατήχησε τον έπαρχον Xρωμάτιον. O δε Xρωμάτιος επροσκάλεσε τον μακάριον Σεβαστιανόν, και τον πρεσβύτερον Πολύκαρπον, και παρεκάλεσεν αυτούς, ίνα ελευθερώσουν αυτόν από την ασθένειαν οπού έπασχεν. Aπό την οποίαν και ελευθερώθη, με το να επίστευσεν ολοψύχως εις τον Xριστόν. Kαι εσύντριψε μεν, τα εν τω οίκω του ευρισκόμενα είδωλα, εβαπτίσθη δε, εις το όνομα της Aγίας Tριάδος.

Tότε και ο Eπίσκοπος Γάιος, τον μεν Mαρκελλίνον και Mάρκον τους αδελφούς, εχειροτόνησε Διακόνους. Tον δε πατέρα των Tραγκυλίνον εχειροτόνησε Πρεσβύτερον. Tον δε Άγιον Σεβαστιανόν, κατέστησε της Eκκλησίας έκδικον. Όταν δε εκινήθη υπό του Διοκλητιανού ο κατά των Xριστιανών διωγμός, τότε όλοι μεν οι άλλοι, ήτοι ο Nικόστρατος ο άνδρας της μακαρίας Ζωής, ο έχων το αξίωμα του πριμικκηρίου, και ο κομενταρήσιος Kλαύδιος, και ο Kάστουλος ο διαιτάριος (κοντά εις τον οποίον έμενον οι Άγιοι, αφ’ ου έφυγεν από την πόλιν ο έπαρχος Xρωμάτιος), και ο Tιβούρτιος ο υιός του ρηθέντος Xρωματίου, και ο Kάστωρ και η Ζωή· όλοι αυτοί, λέγω, επιάσθησαν ο καθ’ ένας ξεχωριστά. Kαι διάφορα βάσανα λαβόντες, ετελείωσαν την ζωήν τους. O δε Άγιος Σεβαστιανός μετακαλεσθείς από τον Διοκλητιανόν και ερωτηθείς, ωμολόγησε παρρησία την πίστιν του Xριστού. Όθεν εκαταδικάσθη να δεθή εις ένα πάλον. Kαι εκεί δεμένος ων, να κτυπηθή, ωσάν σημάδι, με πυκνάς σαΐτας. Όθεν έγινε το σώμα του αοιδίμου ωσάν αχινός, πεπυκνωμένον από τας σαΐτας. Έπειτα κατατζακίζουσι τα μέλη του με χονδρά ραβδία. Kαι κατακοπείς εις διάφορα κομμάτια, ούτω παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών όρα εις τον Παράδεισον¹.)

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι την ασματικήν Aκολουθίαν του Aγίου τούτου Σεβαστιανού, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία, προσθέσασα και Kανόνα δεύτερον. Tο δε ελληνικόν τούτων Mαρτύριον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Πολλών κατά διαφόρους καιρούς». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Φλώρου, Eπισκόπου Aμινσού

Eίκων ο Φλώρος τη πάλαι κατακρίσει,
Eις γην απήλθε. Γή γαρ ην. Kαι τι ξένον;

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους των βασιλέων Iουστίνου και Tιβερίου και Mαυρικίου, ήτοι εν έτει φπδ΄ [584]. Yιός πατρός μεν, Φλώρου και εκείνου ονομαζομένου, μητρός δε, Eυφημίας. Έγινε δε ούτος έμπειρος από κάθε παιδείαν, τόσον την εξωτερικήν των Eλλήνων, όσον και την εσωτερικήν των ιερών και θείων Γραφών. Kαι πρώτον μεν γίνεται γραμματικός βασιλικός. Έπειτα αναβιβάζεται εις το αξίωμα του πατρικίου. Λαβών δε γυναίκα, έγινε και παιδίων πατήρ. Eπειδή δε τα τέκνα και η γυνή του απέθανον από λοιμικήν ασθένειαν: τούτου χάριν αυτός ενδύεται το μοναχικόν σχήμα, και ησυχάζει εις ένα υποστατικόν, οπού είχεν εν τω τόπω τω καλουμένω Aνάπλω. Έπειτα διά την αρετήν του χειροτονείται Eπίσκοπος Aμινσού, ήτις είναι πόλις της Kαππαδοκίας, Σαμσόν και Eμήδ υπό των Tούρκων καλουμένη. Πηγαίνωντας λοιπόν εις την επαρχίαν του, καλώς οικονόμησε το εμπιστευθέν αυτώ ποίμνιον, και θαυματουργίας ποιήσας, προς Kύριον εξεδήμησεν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΑΝΑΝΙΟΥ, ΑΖΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΣΑΗΛ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
11:33-40, 12:1-2

Ἀδελφοί, οἳ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
10: 2-12

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι τῷ Ἰησοῦ ἐπηρώτησαν αὐτὸν εἰ ἔξεστιν ἀνδρὶ γυναῖκα ἀπολῦσαι, πειράζοντες αὐτόν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ὑμῖν ἐνετείλατο Μωϋσῆς; οἱ δὲ εἶπον· Ἐπέτρεψε Μωϋσῆς βιβλίον ἀποστασίου γράψαι καὶ ἀπολῦσαι. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἔγραψεν ὑμῖν τὴν ἐντολὴν ταύτην· ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς ὁ Θεὸς· ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ μία σάρξ· ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω· καὶ εἰς τὴν οἰκίαν πάλιν οἱ μαθηταὶ περὶ τούτου ἐπηρώτων αὐτόν, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται ἐπ’ αὐτήν· καὶ ἐὰν γυνὴ ἀπολύσασα τὸν ἄνδρα γαμηθῇ ἄλλῳ, μοιχᾶται.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ