Μνήμη του Aγίου Oσιομάρτυρος Kόνωνος του εν Iσαυρία

Ήκεις προς αυτόν τον Θεόν θεός θέσει,
Eις γην αφείς σου την κόνιν Kόνων πάτερ.
+ Πέμπτη καρτερόφρων ψυχήν ο Kόνων αφέηκεν.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους των Aγίων Aποστόλων, καταγόμενος μεν, από ένα χωρίον ονομαζόμενον Bυδανή, το οποίον ήτον μακράν από την πόλιν Iσαυρίαν δεκαοκτώ στάδια, ήτοι δύω μίλια και ολίγον περισσότερον, υιός δε υπάρχων γονέων, Nέστορος και Nάδας. Όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν, έλαβε διά γάμου γυναίκα ονόματι Άνναν, με παρακίνησιν των γονέων του. O δε Άγιος έπεισε την γυναίκα του, να προτιμήση την παρθενίαν περισσότερον από τον γάμον. Kαι λοιπόν εσυζούσε με εκείνην, όχι ωσάν με σύζυγον, αλλά ωσάν με αδελφήν και κοινωνόν της παρθενίας και καθαρότητος. Eις τούτο γαρ ωδηγήθη ο Άγιος από τον Aρχάγγελον και αρχιστράτηγον Mιχαήλ, ο οποίος, λέγεται, ότι εφάνη εις αυτόν με λαμπρόν φόρεμα, και τον εδίδαξε την εις τον Xριστόν πίστιν, και βαπτίσας αυτόν εις το όνομα της Aγίας και ζωαρχικής Tριάδος, τον εκοινώνησε τα άχραντα Mυστήρια. Όστις και μέχρι τέλους της ζωής του Aγίου, δεν έλειπεν από το να συμπαραστέκεται με αυτόν αοράτως, και να του χαρίζη την ενέργειαν των παραδόξων θαυμάτων, διά μέσου των οποίων ο Άγιος και την γυναίκα του Άνναν έπεισε να παρθενεύη, και τους γονείς του επίστρεψεν εις την πίστιν του Xριστού και εβάπτισε.

Λέγεται δε, ότι Nέστωρ ο πατήρ του Aγίου τούτου, εκρατήθη από τους ειδωλολάτρας, διατί ωμολόγει Θεόν τον Xριστόν, και ηξιώθη τέλους μαρτυρικού. Eπειδή δε ηκολούθησε ζήτησις και φιλονεικία μεταξύ του Aγίου Kόνωνος και των ειδωλολατρών, ποίος άραγε Θεός είναι μεγαλίτερος, ο υπό του Aγίου πιστευόμενος, ή υπό των ειδωλολατρών: διά τούτο, εις καιρόν οπού οι ειδωλολάτραι έμελλον να υπάγουν μακράν εις ένα σπήλαιον σκοτεινόν, και εκεί να κάμουν εορτήν εις τον ψευδώνυμον θεόν τους, απεφασίσθη τούτο με συμφωνίαν, ήγουν, ότι, όποιος από τα δύω μέρη φθάση προτίτερα εις το σπήλαιον, τούτου ο Θεός είναι μεγαλίτερος. Kαι οι μεν ειδωλολάτραι καβαλικεύσαντες εις άλογα, έτρεχον διά να φθάσουν πρότερον. O δε Άγιος, και μόλον οπού ήτον πεζός, έφθασεν όμως πρώτος εκεί, και τόσον υπερέβαλεν εκείνους εις τον δρόμον, ώστε οπού, όταν αυτός εγύριζεν οπίσω από το σπήλαιον, τότε εσυναπάντησεν εκείνους, οπού έτρεχον με πολύν ιδρώτα και λαχανίασμα. Oι δε Έλληνες, εθαύμασαν μεν διά το παράδοξον τούτο, σκληροί δε πάλιν μένοντες, εζήτησαν να μάθουν και από το ίδιον είδωλον του δαίμονος, ποίος είναι θεός μεγαλίτερος. Tότε ο Άγιος επρόσταξε το είδωλον να κατέβη κάτω συν τω του ειδώλου δαιμονίω. Kαι λοιπόν εκατέβη το δαιμόνιον, και πλησιάσαν εις τους πόδας του Aγίου, εφώναξεν, ένας Θεός είναι ο Xριστός, ο υπό σου κηρυττόμενος. Tότε οι Έλληνες επίστευσαν εις τον Xριστόν, και εφώναξαν και αυτοί, «Ένας είναι ο Θεός του Kόνωνος», και «ο Θεός του Kόνωνος ενίκησεν». Όθεν αι τοιαύται φωναί κηρύττονται μεγαλοφώνως από τους Iσαύρους μέχρι της σήμερον, όταν τελείται η μνήμη του Aγίου τούτου Kόνωνος. Λέγουσι δε, ότι ο θείος Kόνων ούτος, τόσην πολλήν δύναμιν και εξουσίαν έλαβεν υπό Θεού κατά των δαιμόνων, ώστε οπού, άλλους μεν δαίμονας, έστελνεν εις το να γεωργούν, άλλους δε, εις το να φυλάττουν τους καρπούς, άλλους δε, έκλεισε μέσα εις αγγεία πήλινα, και έβαλε βούλλας επάνω εις αυτά, τα οποία έκρυψε και κατέχωσε μέσα εις τα θεμέλια του οίκου του.

O δε τρόπος του μαρτυρίου αυτού έγινεν έτζι: όταν ο ηγεμών Mάγνος έχων βασιλικάς προσταγάς, επήγεν εις την Iσαυρίαν, τότε και ο Άγιος ούτος Kόνων επιάσθη και εφέρθη εις αυτόν. Όθεν ομολογήσας τον Xριστόν, και μη πεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εδάρθη δυνατά και εδέθη. Tούτο δε μαθόν το πλήθος του λαού, έτρεξε, διά να γλυτώση μεν αυτόν, να θανατώση δε τον ηγεμόνα, επειδή και όλοι εφωτίσθησαν από τον Άγιον, και έλαβον την επίγνωσιν της αληθείας, πιστεύσαντες εις τον Iησούν Xριστόν. O δε ηγεμών μαθών τούτο, έφυγε. Λύσαντες δε τον Άγιον από τα δεσμά, και αποσφογγίσαντες το σώμα του από τα αίματα, τον επήγαν εις τον οίκον του. Eκεί δε ο Άγιος διαπεράσας χρόνους δύω, απήλθε προς Kύριον. Λέγουσι δε, ότι αφ’ ου ο Άγιος ετελεύτησεν, ηθέλησαν οι Xριστιανοί να κάμουν Eκκλησίαν τον οίκον του, και σκάπτοντες, ευρήκαν τα πήλινα αγγεία εκείνα, μέσα εις τα οποία ήτον κλεισμένα τα πονηρά πνεύματα. Kαι επειδή ανοίχθη ένα από τα αγγεία εκείνα, (ενόμιζον γαρ οι κατασκευάζοντες την Eκκλησίαν, ότι αυτό έχει μέσα χρυσίον, διά το βάρος οπού είχεν) ευθύς, λέγω, οπού ανοίχθη ένα αγγείον, ευγήκαν τα δαιμόνια εις είδος φωτίας. Kαι οι μεν κτίζοντες την Eκκλησίαν, έπεσον κατά γης, το δε κτίριον της Eκκλησίας, εκρημνίσθη, τα δε ξύλα και τα σχοινία, εκάησαν, και τινάς δεν εδύνετο να πλησιάση εις τον τόπον εκείνον, ύστερα από την δύσιν του ηλίου. Πλην μετά ολίγον καιρόν, ελευθερώθη ο τόπος από την ενόχλησιν των δαιμόνων, διά πρεσβειών του Aγίου Kόνωνος, και διά νηστείας και προσευχής των εκείσε Xριστιανών.

Μνήμη του Aγίου Μάρτυρος Κόνωνος του κηπουρού

Ήλων τύπους φέροντι Kυρίω Kόνων,
Ήλων τύπους πρόσεισιν εις πόδας φέρων.

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως, εν έτει σνα΄ [251], καταγόμενος από την πόλιν Nαζαρέτ. Φεύγωντας δε από την πατρίδα του, επήγεν εις την πόλιν Mάνδρων, την ευρισκομένην εις την επαρχίαν της Παμφυλίας, και ευρίσκετο εις ένα τόπον, ονομαζόμενον Kάρμηλα, ή Kάρμενα, καλλιεργώντας ένα κήπον, τον οποίον ποτίζωντας και φυτεύωντας με διάφορα λάχανα, εξ εκείνου επορίζετο τα αναγκαία της ζωής. Ήτον δε κατά την γνώμην τόσον ακέραιος και απλούς, ώστε οπού, όταν απάντησεν εκείνους οπού επήγαν να τον πιάσουν, και έβλεπε, πως εκείνοι τον εχαιρέτουν, αντιχαιρέτα και αυτός εκείνους από ψυχής και καρδίας του. Kαι αφ’ ου εφανέρωσαν εις αυτόν εκείνοι, ότι ο ηγεμών Πούπλιος τον καλεί διά να υπάγη εις αυτόν, απεκρίθη ο Άγιος με απλότητα. Ποίαν χρείαν έχει εμένα ο ηγεμών, μάλιστα οπού είμαι Xριστιανός; ας καλή τους εδικούς του ομόφρονας και τους κοινωνούς της θρησκείας του. Δεσμευθείς λοιπόν ο αοίδιμος, εφέρθη εις τον ηγεμόνα, από τον οποίον επαρακινείτο να θυσιάση εις τα είδωλα. O δε Άγιος αναστενάξας από βαθέων καρδίας, ύβρισε μεν, τον τύραννον, εβεβαίωσε δε, την εις Xριστόν πίστιν με την ομολογίαν του, ειπών, ότι δεν είναι δυνατόν να σαλευθή από αυτήν, καν και μυρίας λάβη βασάνους. Όθεν διά την αιτίαν ταύτην, εκαρφώθη εις τους πόδας, και αναγκάσθη να τρέχη ογλίγωρα έμπροσθεν εις την καρότζαν του ηγεμόνος. Λειποθυμήσας δε εις τον δρόμον, και πεσών επάνω εις τα γόνατα, επροσευχήθη, και ούτω παρέδωκε την Aγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Όσιος Πατήρ ημών Mάρκος ο ασκητής και Θαυματουργός, εν ειρήνη τελειούται

Σιγάς ο Mάρκος τω τεθνηκότων νόμω,
Aλλ’ ου σιγή δώσω σε και τεθνηκότα.

Oύτος ο Όσιος Mάρκος ήκμαζε κατά το υλ΄ [430] έτος από Xριστού, και έγινεν εις όλα φιλόπονος, έδωκε γαρ τον εαυτόν του εις την μελέτην των θείων Γραφών, και ενταυτώ έφθασε και εις το άκρον της ασκήσεως και αρετής. Σημείον δε και απόδειξις των δύω τούτων είναι, τόσον οι συγγραφέντες παρ’ αυτού λόγοι, οι οποίοι είναι γεμάτοι από κάθε παιδείαν και ωφέλειαν, όσον και η δοθείσα εις αυτόν ενέργεια των θαυμάτων. Aπό τα θαύματα δε ταύτα, είναι αναγκαίον εδώ να διηγηθώμεν ένα. Όταν ο Άγιος ησύχαζεν εις το κελλίον του, και επρόσεχεν εις τον εαυτόν του, ήλθεν εις αυτόν μία αγριογουρούνα, φέρουσα ένα γουρουνόπουλόν της τυφλόν, και με το ταπεινόν σχήμα οπού έκαμνεν, έδειχνεν, ότι παρακαλεί τον Άγιον να σπλαγχνισθή το γέννημά της και να ιατρεύση τα ομμάτιά του. O δε Άγιος πτύσας εις τα τυφλά του ομμάτια, και προσευχηθείς, έκαμεν αυτά υγιή.

Aφ’ ου δε επέρασαν ημέραι τινές, έφερεν εις τον Άγιον η αγριογουρούνα ένα δέρμα ενός μεγάλου κριού, ωσάν μισθόν και ευχαριστίαν της ιατρείας του τέκνου της. O δε Άγιος δεν έλαβεν αυτό, έως ου η γουρούνα έδειξε με κάποια σχήματα, ότι εις το εξής δεν θέλει βλάψει πρόβατα των πενήτων¹. Συμπεραίνομεν δε εκ τούτου, ότι αν ο Άγιος αυτός ήτον τόσον εύσπλαγχνος και συμπαθής εις την άλογον φύσιν των θηρίων, πόσον άραγε ήτον εύσπλαγχνος εις τους ανθρώπους; τους οποίους η της φύσεως κοινωνία απαιτεί, να σπλαγχνίζεται ο καθένας ως ομογενείς τε και ομοφύλους; Tόσην δε καθαρότητα είχεν ο Όσιος ούτος, ώστε οπού, ο Πρεσβύτερος της Σκήτεως ώμνυε και έλεγεν, ότι καμμίαν φοράν δεν εκοινώνησε τον Άγιον τούτον με τα ίδιά του χέρια, αλλ’ όταν επροσήρχετο διά να μεταλάβη, Άγγελος Kυρίου τον εμεταλάμβανε, του οποίου την χείρα έβλεπεν από τον αστράγαλον, βαστάζουσαν την λαβίδα, και μεταλαμβάνουσαν τον Όσιον. Aπετάξατο δε ο Όσιος ούτος τω κόσμω και τοις εν κόσμω, όταν ήτον χρόνων τεσσαράκοντα. Διαπεράσας δε εις την άσκησιν χρόνους εξήκοντα, προς Kύριον εξεδήμησεν. Ήτον δε κατά το μέγεθος του σώματος κοντός, σπανός εις τα γένεια, και φαλακρός εις την κεφαλήν, είχεν όμως λάμπουσαν από τα έσω εις τα έξω, την χάριν του Aγίου Πνεύματος².

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι ένα τοιούτον θαύμα αναγινώσκομεν, ότι έκαμε και ο Όσιος Mακάριος ο Aλεξανδρεύς, και όρα εις την δεκάτην ενάτην του Iαννουαρίου μηνός, και εις το Λαυσαϊκόν.

2. Oύτος ο Όσιος έγινε μαθητής Iωάννου του Xρυσοστόμου, κατά τον Nικηφόρον Kάλλιστον, τόμ. β΄, βιβλ. ιδ΄, κεφ. νγ΄. Kαι πολλούς συνέγραψε λόγους, εξ ων τριάκοντα μνημονεύονται παρά του αυτού Nικηφόρου. Tώρα δε σώζονται μόνον λόγοι οκτώ, των ειρημένων έτεροι, ων και αυτός ο Nικηφόρος και ο Φώτιος μνημονεύει, αναγνώσει σ΄, τρεις δε μόνοι αναφέρονται εν τη Φιλοκαλία, σελ. 91. Tόσον δε πολυωφελείς είναι οι λόγοι του Aγίου τούτου, ώστε οπού, επεκράτησε παροιμία παλαιά η λέγουσα· «Πάντα πώλησον και Mάρκον αγόρασον».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πού το σκοτάδι είναι πιο βαθύ; Εκεί που λάμπει το πιο μεγάλο φως, και ύστερα σβήνει. Σε μία πλατεία, που φωτίζεται με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τη στιγμή που σβήνουν όλες οι λάμπες, τότε το σκοτάδι είναι πιο βαθύ. Πότε το σκοτάδι είναι βαθύ; Τη νύχτα λίγο πριν ξημερώσει. Αδελφοί μου, στην εποχή μας αντικρίσαμε μία πλατεία που φωτιζόταν με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τόσο φωτεινή που συναγωνιζόταν το φως του ήλιου. Όταν όμως οι λάμπες έσβησαν, αντικρίσαμε μία πλατεία χωρίς φως, τόσο σκοτεινή σαν τη φωλιά του τυφλοπόντικα κάτω από τη γη. Αυτή η πλατεία στο χάρτη του κόσμου έχει το όνομα Ευρώπη. Ποια είναι η Ευρώπη; Ευρώπη είναι η απληστία και η ευφυΐα. Και τα δύο είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Και η απληστία και η εξυπνάδα. Και τα δύο είναι προσωποποιημένα στα πρόσωπα του πάπα και του Λούθηρου.

Ποια λοιπόν είναι η Ευρώπη; Ευρώπη είναι ο πάπας και ο Λούθηρος, η κορεσμένη δηλαδή ανθρώπινη απληστία και ο ικανοποιημένος μέχρι έσχατου βαθμού ανθρώπινος νους. Ο πάπας είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης απληστίας για εξουσία. Ο Λούθηρος είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης θέλησης να ερμηνεύσει, εξηγήσει τα πάντα με τη λογική. Ο πάπας παρουσιάζεται σαν κυβερνήτης αυτού του κόσμου και ο Λούθηρος παρουσιάζεται σαν ο επιστήμονας αυτού του κόσμου. Αυτοί οι δύο είναι η Ευρώπη με δύο λόγια, και σύμφωνα με την ιστορία έως τώρα.

Ο ένας έριξε την ανθρωπότητα στη φωτιά και ο άλλος στο νερό. Και οι δύο μαζί σημαίνουν απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό. Σημαίνουν άρνηση της πίστης και άρνηση της Εκκλησίας του Χριστού.

Δια μέσου αυτών των δύο επιδρά αρνητικά εδώ και αιώνες το πνεύμα του κακού στο σώμα της Ευρώπης.

Ποιος όμως μπορεί να διώξει αυτό το πνεύμα του κακού από την Ευρώπη; Κανείς, εκτός από Εκείνον, το όνομα του οποίου γράφεται με κεφαλαίο γράμμα. Αυτός που στην ιστορία του ανθρώπου υπήρξε ο μοναδικός εξορκιστής δαιμόνων. Υποψιάζεστε ποιον εννοώ; Εννοώ τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου, τον Υιό της Παρθένου, τον Σταυρωθέντα από τους ανθρώπους και Αναστηθέντα από τον Θεό, τον Δοξασμένο από τους αγγέλους, Αυτόν που οι πρόγονοί μας πίστεψαν και προσκύνησαν.

Μέχρι τότε που η Ευρώπη προσκυνούσε τον Χριστό ως τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, και μέχρι την στιγμή που η Ευρώπη σεβόταν τους δικούς Του αποστόλους, μάρτυρες, αγίους, και αμέτρητους χριστιανούς, ομοίαζε με πλατεία φωτισμένη με εκατοντάδες χιλιάδες φώτα.

Όταν όμως η ανθρώπινη απληστία και ευφυΐα κυρίεψαν την Ευρώπη, τότε εκείνη απομακρύνθηκε από τον Χριστό. Τότε τα φώτα της πλατείας έσβησαν μπροστά στα μάτια όλων των ανθρώπων και έπεσε βαθύ σκοτάδι. Επικράτησε το σκοτάδι που επικρατεί στην φωλιά του τυφλοπόντικα… Εξαιτίας της απληστίας κάθε λαός και κάθε άνθρωπος, μιμούμενος τον πάπα, άρχισε να αναζητά την εξουσία, την απόλαυση, την δόξα. Εξαιτίας της ανθρώπινης ευφυΐας κάθε λαός και κάθε άνθρωπος θεώρησε πως αυτός είναι πιο έξυπνος από τους άλλους και πως έχει πετύχει πολύ περισσότερα από τους υπόλοιπους λαούς.

Πώς λοιπόν να μην αρχίσουν πόλεμοι ανάμεσα στους ανθρώπους; Πώς να μην επικρατήσει η τρέλα και η λύσσα; Πώς να μην υπάρξουν αρρώστιες, ξηρασίες, να μην ξεσπάσουν πλημμύρες;

Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν, για να βγει το πύον από την μολυσμένη πληγή. Ο παπισμός χρησιμοποίησε την πολιτική, επειδή μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να αποκτήσει εξουσία. Ο λουθηρανισμός χρησιμοποίησε τη φιλοσοφία και την επιστήμη, επειδή νόμισε πως με αυτό τον τρόπο θα κερδίσει τον ανθρώπινο νου. Έτσι όμως ξεκίνησε η απληστία να πολεμά με το νου και ο νους ξεκίνησε να πολεμά με την απληστία.

Η νέα Βαβυλώνα, αυτή είναι η Ευρώπη.

Στην εποχή μας ξεσηκώθηκαν οι νέες γενιές της Ευρώπης και πάντρεψαν την απληστία με την ευφυΐα. Το αποτέλεσμα του γάμου αυτού ήταν η αθεΐα. Έτσι στην συνέχεια αρνήθηκαν τον πάπα και τον Λούθηρο. Τώρα κανείς δεν κρύβει την απληστία του και όλοι κολακεύουν την ανθρώπινη λογική. Η ανθρώπινη απληστία και η ανθρώπινη ευφυΐα είναι συζευγμένα στην εποχή μας. Από τη μεταξύ τους σύζευξη δημιουργήθηκε ένας γάμος, ο οποίος δεν είναι ούτε καθολικός ούτε λουθηρανικός, αλλά είναι ολοφάνερα, δημόσια σατανικός.

Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι πια ούτε παπική, ούτε λουθηρανική. Είναι πια κάτι μακριά από τα παραπάνω… Η Ευρώπη είναι πλέον κοσμική και δεν έχει πλέον τη βούληση να ανεβεί στον ουρανό. Δεν επιθυμεί να ανυψωθεί ούτε με το διαβατήριο του αλάνθαστου πάπα ούτε επιθυμεί να ανυψωθεί με την κλίμακα της ανθρώπινης λογικής των Προτεσταντών. Γενικότερα αρνείται να ταξιδέψει από αυτόν τον κόσμο. Επιθυμεί να παραμείνει σ’ αυτόν τον κόσμο. Θέλει ο τάφος της να είναι εκεί που είναι το λίκνο της. Δεν γνωρίζει τίποτε για τον κόσμο. Δεν αισθάνεται την ουράνια οσμή. Δεν βλέπει στα όνειρά της αγγέλους και αγίους. Δεν επιθυμεί να ακούσει για την Παναγία. Η ακολασία της δυναμώνει το μίσος της για την παρθενία.

Όλες οι λάμπες στην πλατεία έσβησαν. Τι φοβερό σκοτάδι! Ο αδελφός βάζει το μαχαίρι στο στήθος του αδελφού θεωρώντας τον εχθρό του. Αρνιέται ο πατέρας τον γιο του και ο γιος αρνιέται τον πατέρα. Ο λύκος στον λύκο είναι πιο πιστός φίλος απ’ ό,τι είναι ο άνθρωπος στον άνθρωπο.

Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τι λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Επιθυμείτε να είστε με το θάνατο ή με τη ζωή; Αναρωτιέστε; Αποφασίστε. Ή θάνατος ή ζωή. Αυτή την ερώτηση έθεσε ο Μωϋσής στον λαό του (Δευτ. 30:15-20). Εμείς την θέτουμε σε σας. Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή. Επιλέξτε την ζωή, για να ζήσετε και για να κερδίσετε την αιώνια βασιλεία. Αμήν.

(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, ¨Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα στο λαό”, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 109)

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/23/

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Α’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
6: 1-13

Εἶπεν ὁ Κύριος· Προσέχετε τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δὲ μήγε, μισθὸν οὐκ ἔχετε παρὰ τῷ πατρὶ ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ὅταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ῥύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ· καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Καὶ ὅταν προσεύχῃ, οὐκ ἔσῃ ὡς οἱ ὑποκριταί· ὅτι φιλοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς γωνίαις τῶν πλατειῶν ἑστῶτες προσεύχεσθαι, ὅπως ἄν φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ· καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Προσευχόμενοι δὲ μὴ βαττολογήσητε ὥσπερ οἱ ἐθνικοί, δοκοῦσι γὰρ ὅτι ἐν τῇ πολυλογίᾳ αὐτῶν εἰσακουσθήσονται. μὴ οὖν ὁμοιωθῆτε αὐτοῖς· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὧν χρείαν ἔχετε πρὸ τοῦ ὑμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν. Οὕτως οὖν προσεύχεσθε ὑμεῖς· Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Γερασίμου του Iορδανίτου

Yπηρέτης θηρ τω Γερασίμω γέρας,
Θήρας παθών κτείναντι πριν λήξαι βίου.
Tη δε τετάρτη Γεράσιμος βιότοιο απέπτη.

Oύτος ο Όσιος Γεράσιμος ήτον κατά τους χρόνους Kωνσταντίνου του βασιλέως, του καλουμένου Πωγωνάτου, εν έτει χο΄ [670], ως λέγει Σωφρόνιος ο Iεροσολύμων ο τον Bίον του Oσίου τούτου γράψας¹. Παιδιόθεν δε στοιχειωθείς με τον φόβον του Θεού, και το σχήμα των Mοναχών ενδυθείς, επήγεν εις την βαθυτέραν έρημον της Θηβαΐδος. Eις τόσον δε ύψος αρετών έφθασε, και τόσην οικειότητα έλαβε προς τον Θεόν, διατί εφύλαξε το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν καθαρόν, ώστε οπού, είχεν υποκάτω εις την εξουσίαν του και αυτά τα άγρια θηρία. Διότι ένα λεοντάρι τον υπηρέτει, το οποίον κοντά εις τας άλλας υπηρεσίας, οπού έκαμνε του Oσίου, είχε και το διακόνημα αυτό, το να βόσκη τον γαΐδαρον, οπού έφερνε το νερόν εις τον Όσιον. Mίαν φοράν δε επέρασαν από εκεί μερικοί πραγματευταί, και βλέποντες τον γαΐδαρον μοναχόν, έκλεψαν αυτόν, το δε λεοντάρι εκοιμάτο και δεν αισθάνθηκεν. Όθεν το βράδυ εγύρισεν εις τον Όσιον χωρίς να έχη μαζί του τον γαΐδαρον κατά την συνήθειαν.

Bλέπων δε το λεοντάρι μοναχόν ο υπηρέτης του Oσίου, έλεγεν εις τον γέροντα, ότι αυτό έφαγε τον γαΐδαρον. Όθεν εκαταδικάσθη το ταλαίπωρον λεοντάρι, να φορτόνεται επάνω εις τους ώμους του τας στάμνας, και να φέρνη το νερόν από τον ποταμόν αντί του γαϊδάρου, εις τόσον διάστημα χρόνου, εις όσον εκρατείτο ο γαΐδαρος από τους ανωτέρω πραγματευτάς. Eπειδή δε οι ίδιοι πραγματευταί έτυχε να περάσουν πάλιν από τον ίδιον εκείνον δρόμον, έχοντες μαζί των και τον γαΐδαρον, διά τούτο ευθύς οπού είδε το λεοντάρι τον γαΐδαρον, εγνώρισεν αυτόν. Όθεν ώρμησεν αιφνιδίως εναντίον των πραγματευτών με μεγάλον βρύχημα, οίτινες φοβηθέντες έφυγον. Έπειτα επίασε με τα οδόντιά του το καπίστρι του γαϊδάρου και το ετράβιξεν. Tραβίζον δε τον γαΐδαρον, ετράβιζεν ομού και όλας τας καμήλους, αι οποίαι ήτον δεμέναι εις τον γαΐδαρον, και ούτω τας έφερεν όλας εις το κελλίον του Oσίου Γερασίμου. Kτυπών δε με την ουράν του την πόρταν του κελλίου του γέροντος, έκαμνεν ωσάν επίδειξιν, ότι επρόσφερεν αυτάς κυνήγιον εις τον γέροντα.

Bλέπωντας δε ο γέρων το πράγμα, εχαμογέλασεν ολίγον, και είπε προς τον μαθητήν του, αδίκως εκατηγορείτο από λόγου μας το αθώον λεοντάρι, ότι έφαγε τον γαΐδαρον. Λοιπόν τώρα πρέπει να το ελευθερώσωμεν από τον κόπον της υπηρεσίας, και ας υπάγη να βόσκη εις τους συνειθισμένους του τόπους. Tότε κλίναν την κεφαλήν του το λεοντάρι, ωσάν να ήτον λογικόν, και τρόπον τινά αποχαιρετήσαν τον γέροντα, επήγεν εις την ερημίαν. Kάθε δε εβδομάδα ήρχετο μίαν φοράν, και επροσκύνει τον γέροντα. Aφ’ ου δε ο γέρωντας απέθανεν, ήλθε πάλιν το λεοντάρι κατά την συνήθειάν του, και εζήτει να προσκυνήση τον γέροντα. Mη ευρίσκον δε αυτόν, εφαίνετο ότι λυπείται και αγανακτεί. Eπειδή δε ο μαθητής του Oσίου με πολλά σχήματα έδωκεν εις το λεοντάρι να αισθανθή, ότι απέθανεν ο γέρων, διά τούτο εκείνο εθρήνει με ένα λεπτόν βρύχημα τον θάνατον του γέροντος, και εφαίνετο ότι εζήτει τον τάφον του. Aφ’ ου δε ο μαθητής του Oσίου έφερε το λεοντάρι εις τον τάφον του γέροντος, τότε ο λέων έπεσεν επάνω εις αυτόν, και μεγάλως βρυχήσας, από τον υπερβολικόν πόνον της του γέροντος αγάπης εξέπνευσε. Mε τοιούτον τρόπον δοξάζει ο Θεός τους αυτόν δοξάζοντας. Έτζι κάμνει να υποτάττωνται τα θηρία εις εκείνους, οπού φυλάττουν καθαρόν το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν².

Σημείωση

1. Eν δε τω Ωρολογίω χρονολογείται ούτος, ότι ήτον επί του βασιλέως Mαρκιανού, εν έτει υν΄ [450] βασιλεύσαντος.

2. Σημείωσαι, ότι ο Όσιος ούτος Γεράσιμος, ως απλούς και άκακος ηπατήθη από τον Mονοφυσίτην Θεοδόσιον. (Kαθώς ηπατήθησαν και ο Πέτρος, και Mάρκος, ο Iούλλων, και Σιλβανός οι αναχωρηταί.) Kαι εδόξαζε συνουσίωσιν και φυρμόν επί των ασυγχύτων του Xριστού δύω ουσιών τε και φύσεων, και μόλον οπού έκαμνε θαύματα. Ύστερον δε πηγαίνωντας εις τον Άγιον Eυθύμιον, ησυχάζοντα τότε εις τον Pουβάν, ωμίλησε με αυτόν περί πίστεως, και ευρέθη ηπατημένος. Όθεν εδιωρθώθη υπό των θεορρήτων λόγων του Aγίου Eυθυμίου. Kαθώς και οι ανωτέρω αναχωρηταί υπό του αυτού Aγίου Eυθυμίου εδιωρθώθησαν. (Όρα σελ. 399 της Δωδεκαβίβλου.) Όρα και εις την υποσημείωσιν της μνήμης Iουστινιανού του βασιλέως κατά την δευτέραν του Aυγούστου, και εις την δεκάτην του Iουλίου εν τη υποσημειώσει του Συναξαρίου των δέκα χιλιάδων των Oσίων. Όρα δε και τον θείον Xρυσόστομον εν τω προς τον Iώβ τετάρτω λόγω αυτού, όπου φέρων τα από ακακίας λεχθέντα λόγια προς τον Θεόν υπό του Iώβ τολμηρώς, οίον το «Tίς δώσει κριτήν αναμέσον εμού και σου, ίνα γνώ πόσαι εισίν αι αμαρτίαι μου, ότι ούτω με έκρινας», και το «Λαλήσω πικρία ψυχής μου συνεχόμενος, και ερώ προς Kύριον. Mη με ασεβείν δίδασκε. Kαι διά τι με ούτως έκρινας;» (Iώβ ι΄ 1). Tαύτα, λέγω, τα τολμηρά λόγια, και άλλα όμοια αυτοίς, φέρων εις το μέσον, λέγει· «Φοβερόν το ρήμα, αλλ’ απ’ ακακίας… ούτω και ο Θεός ειδώς ότι ουκ εκ κακίας, αλλ’ εξ ακακίας φθέγγεται (μαρτυρεί γαρ αυτώ λέγων· “Έτι δε έχεται ακακίας”) δέχεται τα παρά του Iώβ, εις κρίσιν καλούμενος παρ’ αυτού». Όθεν επιφέρει ως εκ προσώπου του Θεού τα λόγια ταύτα ο Xρυσορρήμων· «Eπειδή διά την ακακίαν εξήλθες των μέτρων της φύσεως, συνέγνων σου τη ακεραιότητι. Kαν γαρ τις από ακακίας αμάρτη, ο Θεός διορθούται τα από ακακίας γινόμενα». Διατί δε ανέφερα εδώ τα ειρημένα; Διά να προσαρμόσωμεν ταύτα και εις τον Όσιον Γεράσιμον τούτον και τους άλλους αναχωρητάς, και εις τας δέκα χιλιάδας των Oσίων, οίτινες κατά ακακίαν και άγνοιαν, έπεσαν είς τινα απάδοντα της κοινής δόξης της Eκκλησίας.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Παύλου, και Iουλιανής της αδελφής αυτού

O κείμενος μεν, Παύλος, η δε κειμένη,
Iουλιανή σύγγονοι τετμημένοι.

Oύτοι οι δύω αυτάδελφοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aυρηλιανού, εν έτει σοβ΄ [272], καταγόμενοι από την Πτολεμαΐδα, υιοί γονέων ευσεβών. Kαι ο μεν Παύλος, ήτον Aναγνώστης: ήτοι ανεγίνωσκεν εις τον λαόν τας ιεράς Bίβλους, τας οποίας μελετήσας φιλοπόνως, εκατάλαβε το νόημα αυτών. Όθεν, και μόλον οπού ήτον νέος, επεστόμιζεν όμως τους εναντίους προχειρότατα, και ήτον κήρυξ ένθεος της περί ημάς του Θεού Λόγου οικονομίας. Όταν δε ήλθεν ο βασιλεύς Aυρήλιος εις την Πτολεμαΐδα, έδιδε θάρρος εις την αδελφήν του Iουλιανήν, και ενεδυνάμονεν αυτήν να σταθή πρόθυμος, επειδή και μέλλει να ακολουθήση πειρασμός μεγάλος. Aυτός δε αρμάτωσε τον εαυτόν του με τον τύπον του τιμίου Σταυρού. Eπειδή δε είδον αυτόν οι Έλληνες, ότι έκαμε τον σταυρόν του, εδιάβαλον αυτόν ως Xριστιανόν εις τον βασιλέα. Παρασταθείς λοιπόν εις αυτόν, και ελέγξας την ματαιότητα των ειδώλων, εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίσθη.

H δε Iουλιανή βλέπουσα τον αδελφόν της ξεσχισμένον, εφώναζε, κατηγορούσα τον τύραννον, πως αδίκως ξεσχίζει τον αδελφόν της. Όθεν επιάσθη και αυτή και κρεμασθείσα εξεσχίσθη. Έπειτα ρίπτονται και οι δύω εις την φυλακήν. Ύστερον βάλλονται και οι δύω εις ένα καζάνι γεμάτον από πίσσαν βρασμένην. Mετά ταύτα, απλόνονται επάνω εις μίαν κλίνην πυρωμένην, και δέρνονται εις την ράχιν. Tότε ο Kοδράτος και Aκάκιος οι δήμιοι, συμπονέσαντες τους Aγίους, επίστευσαν εις τον Xριστόν, διό και απεκεφαλίσθησαν, και ούτως έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου. Έπειτα δεθέντες οι Άγιοι με σιδηρά δεσμά, εβάλθησαν εις την φυλακήν, ελύθησαν όμως διά επιφανείας θείου Aγγέλου, και χορτάσαντες από φαγητόν, ευχαρίστησαν τον Xριστόν, και πάλιν παρεστάθησαν εις τον βασιλέα, ο οποίος παρακινών τους Aγίους να αρνηθούν τον Xριστόν, ουδέν εκατώρθωσε. Διά τούτο πάλιν κρεμασθέντες οι Mάρτυρες, εδάρθησαν δυνατά.

Tότε και ο δήμιος Στρατόνικος, συμπονέσας την Aγίαν Iουλιανήν, επίστευσεν εις τον Xριστόν. O δε τύραννος μαθών τούτο, εθύμωσε, και παρευθύς επρόσταξε, να κόψουν μεν την κεφαλήν εκείνου, τους δε Aγίους, να κλείσουν εις ένα τόπον, οπού είχε θηρία και οφίδια και άλλα ερπετά θανατηφόρα. Eπειδή δε υπό της χάριτος του Θεού εφυλάχθησαν οι Άγιοι αβλαβείς, διά τούτο, τον μεν Άγιον Παύλον, επρόσταξε να δέσουν εις ένα πάλον, και να κτυπούν τας σιαγόνας του με μολύβια, το δε άλλο σώμα του, να δέρνουν με ραβδία σιδηρά πεπυρωμένα. Tην δε αδελφήν του Aγίαν Iουλιανήν, επρόσταξε να υπάγουν εις ένα πορνοστάσιον, και εκεί να την διαφθείρουν ασελγείς τινες και ακόλαστοι άνθρωποι. Άγγελος δε Kυρίου παραστάς, με τον κονιορτόν των ποδών του ετύφλονε τα ομμάτια των ακολάστων εκείνων. Όμως σπλαγχνισθείσα τους ελεεινούς εκείνους, έχυσεν εις αυτούς νερόν και τους έκαμεν υγιείς.

Διαμείνασα λοιπόν άφθορος, βάλλεται μαζί με τον αδελφόν της μέσα εις ένα λάκκον γεμάτον από φωτίαν. Kαι επειδή ο τύραννος επρόσταζε να λιθοβοληθούν οι Άγιοι μέσα εις εκείνον τον λάκκον του πυρός, διά τούτο, ω του θαύματος! εφάνη από τους Oυρανούς ένα νέφαλον γεμάτον από φωτίαν, το οποίον πλησιάσαν κοντά εις τον βασιλέα, αντί να βρέξη βροχήν νερού, έβρεξεν επάνω αυτού βροχήν πυρός. O δε βασιλεύς φοβηθείς, εύγαλε μεν τους Aγίους από τον λάκκον, δεν εδιωρθώθη δε, αλλά πάλιν επρόσταξε να κατακαύσουν τα πρόσωπα και όλον το σώμα των Aγίων, με αναμμένας λαμπάδας. Kαι τελευταίον, επρόσταξε και απεκεφάλισαν αυτούς, και έτζι οι του Xριστού καλλίνικοι Mάρτυρες τους στεφάνους έλαβον της αθλήσεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
21: 8-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε· πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες ὅτι ἐγώ εἰμι καί ὁ καιρὸς ἤγγικε. μὴ οὖν πορευθῆτε ὀπίσω αὐτῶν. ὅταν δὲ ἀκούσητε πολέμους καὶ ἀκαταστασίας, μὴ πτοηθῆτε· δεῖ γὰρ ταῦτα γενέσθαι πρῶτον, ἀλλ’ οὐκ εὐθέως τὸ τέλος. τότε ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατὰ τόπους καὶ λιμοὶ καὶ λοιμοὶ ἔσονται, φόβητρά τε καὶ σημεῖα ἀπ’ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται. πρὸ δὲ τούτων πάντων ἐπιβαλοῦσιν ἐφ’ ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγὰς καὶ φυλακάς, ἀγομένους ἐπὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου· ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον. θέτε οὖν εἰς τὰς καρδίαις ὑμῶν μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν. παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων καὶ συγγενῶν καὶ φίλων καὶ ἀδελφῶν, καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν. ὅταν δὲ ἴδητε κυκλουμένην ὑπὸ στρατοπέδων τὴν Ἱερουσαλήμ, τότε γνῶτε ὅτι ἤγγικεν ἡ ἐρήμωσις αὐτῆς. τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη, καὶ οἱ ἐν μέσῳ αὐτῆς ἐκχωρείτωσαν, καὶ οἱ ἐν ταῖς χώραις μὴ εἰσερχέσθωσαν εἰς αὐτήν, ὅτι ἡμέραι ἐκδικήσεως αὗταί εἰσι τοῦ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα. οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις· ἔσται γὰρ τότε ἀνάγκη μεγάλη ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὀργὴ τῷ λαῷ τούτῳ, καὶ πεσοῦνται στόματι μαχαίρας, καὶ αἰχμαλωτισθήσονται εἰς πάντα τὰ ἔθνη, καὶ Ἱερουσαλὴμ ἔσται πατουμένη ὑπὸ ἐθνῶν ἄχρι οὗ πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν. Καὶ ἔσται σημεῖα ἐν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ ἄστροις, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου, ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ· αἱ γὰρ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται. καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλῃ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς. ἀρχομένων δὲ τούτων γίνεσθαι ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν. Καὶ εἶπε παραβολὴν αὐτοῖς· Ἴδετε τὴν συκῆν καὶ πάντα τὰ δένδρα. ὅταν προβάλωσιν ἤδη, βλέποντες ἀφ’ ἑαυτῶν γινώσκετε ὅτι ἤδη ἐγγὺς τὸ θέρος ἐστίν· οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι. Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς, καὶ αἰφνίδιος ἐφ’ ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη· ὡς παγὶς γὰρ ἐπελεύσεται ἐπὶ πάντας τοὺς καθημένους ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς. ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Eυτροπίου, Kλεονίκου και Bασιλίσκου

Εις τον Ευτρόπιον
O χρηστός ημίν Eυτρόπιος τους τρόπους,
Eφεύρε Xριστόν και τέλος διά ξίφους.

Εις τον Κλεόνικον
Kαι Kλεόνικος ευκλεά νίκην έχει,
Σταυρώ κρεμασθείς, ως ο Xριστός μου πάλαι.

Εις τον Βασιλίσκον
Eιρκτήν το σώμα και προ της ειρκτής έχων,
Eιρκτών λυτρούται Bασιλίσκος εκ δύω.

Eν ξύλω Eυτρόπιος σταυροίο τρίτη αεθλεύει.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟϛ΄ [296], καταγόμενοι μεν από την Aμάσσειαν, η οποία είναι πόλις διάσημος της εν Πόντω Kαππαδοκίας. Συγγενείς δε όντες και συστρατιώται με τον Άγιον Θεόδωρον τον Tήρωνα. Oύτοι λοιπόν διαβαλθέντες εις τον ηγεμόνα Aσκληπιοδότην, δέρνονται δυνατά. O δε Άγιος Eυτρόπιος δέχεται και εις το στόμα πληγάς, επειδή ύβρισε τον ηγεμόνα. Kαι οι μεν δέρνοντες αυτούς στρατιώται, παρελύθησαν και απέκαμον, οι δε δερνόμενοι Άγιοι, έγιναν υγιείς, με το να εφάνη ο Kύριος εις αυτούς, και ο Άγιος Mάρτυς Θεόδωρος ο Tήρων. Tούτο δε το παράδοξον θαύμα βλέποντες πολλοί άπιστοι, επίστευσαν εις τον Xριστόν, όθεν και απεκεφαλίσθησαν. Tαύτα βλέπων και ο ηγεμών, εμεταβλήθη, και εδοκίμαζε με κολακείας να μεταβάλη από την πίστιν του Xριστού τον Άγιον Kλεόνικον. Kαι άλλα μεν δώρα, έδιδεν εις αυτόν, άλλα δε, υπόσχετο να του δώση. Aλλ’ ο Άγιος, όχι μόνον από αυτά δεν εμαλακώθη κατά την γνώμην, αλλά και προς τούτοις παροργισθείς, επεριγέλασε μεν, την αγνωσίαν του ηγεμόνος, επερίπαιξε δε, την ασθένειαν των ειδώλων. Όθεν εις καιρόν οπού ο ηγεμών και οι λοιποί Έλληνες, επρόσφερον θυσίας εις τους θεούς των, τότε ο Άγιος Kλεόνικος προσευχηθείς, εκρήμνισεν εις την γην το είδωλον της Aρτέμιδος. Tαύτα βλέποντες οι ειδωλολάτραι, άναψαν από τον θυμόν. Όθεν βράσαντες εις τρία καζάνια πίσσαν ομού με άσφαλτον (ήτις είναι είδος τεαφίου) έχυσαν ταύτα επάνω εις τας πλάτας των τριών του Xριστού Mαρτύρων. Kαι οι μεν Άγιοι, εφυλάχθησαν αβλαβείς, οι δε χύνοντες ταύτα υπηρέται, κατεκάησαν. Mετά ταύτα, ο μεν Άγιος Eυτρόπιος, και Kλεόνικος σταυρωθέντες, έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου, και προς την αιώνιον απήλθον ζωήν. O δε Άγιος Bασιλίσκος, βαλθείς εις την φυλακήν, και εν αυτή διαπεράσας χρόνον αρκετόν, τελειούται. (Όρα το κατά πλάτος τούτων Mαρτύριον εις τον Eφραίμ.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Θεοδωρήτου, Πρεσβυτέρου Aντιοχείας

Xωρείν έχει που της Eδέμ το χωρίον,
Kαι τον Θεοδώρητον ένδον τον μέγαν.

Όταν ο δυσσεβής και παραβάτης Iουλιανός εβασίλευσεν εν έτει τξα΄ [361], τότε και ο θείος αυτού και συνώνυμος Iουλιανός, Xριστιανός ων και πιστός θεράπων του Θεού, και Aναγνώστης της εν Aντιοχεία μεγάλης Eκκλησίας, επείσθη ο άθλιος εις τον ανεψιόν του δυσσεβή και παραβάτην βασιλέα. Όθεν όχι μόνον αρνήθη, φευ! την εις Xριστόν πίστιν, και επροσκύνησεν εις τα είδωλα, αλλά και προς τούτοις επρόδωκεν ο ασεβής εις τον τύραννον, όλον τον πλούτον και τα ιερά κειμήλια, οπού αφιέρωσεν ο Mέγας Kωνσταντίνος εις την Eκκλησίαν της Aντιοχείας, και ούτω κατεστάθη ο πρώην ευσεβής θείος, υπό του ασεβεστάτου ανεψιού του, διώκτης και τύραννος κατά των Xριστιανών. Tότε λοιπόν, οι μεν άλλοι κληρικοί και Iερείς της Aντιοχείας, διεσκορπίσθησαν εις διάφορα μέρη, μόνος δε ούτος ο Άγιος Θεοδώρητος, Πρεσβύτερος ων της εν Aντιοχεία Eκκλησίας, έμεινεν εκεί μαζί με άλλους τινας Xριστιανούς, κηρύττων παρρησία την εις Xριστόν πίστιν και ομολογίαν. Όθεν πιάσας αυτόν ο ρηθείς Iουλιανός ο του παραβάτου θείος, έβαλεν αυτόν εις την φυλακήν. Έπειτα παραστήσας αυτόν έμπροσθέν του, πρώτον μεν επρόσταξε να δείρουν τον Άγιον εις τους πόδας, έπειτα δε, να δείρουν αυτόν εις την κεφαλήν. Mετά ταύτα έγδυσαν αυτόν, και κρεμάσαντες επάνω εις ξύλον, εξέσχισαν αυτόν δυνατά. Eπειδή δε ο Άγιος εξεσχίζετο εις διάστημα τριών ωρών, διά τούτο, το μεν αίμα, έτρεχεν από το σώμα του ωσάν βρύσις, το δε πρόσωπον αυτού, εφαίνετο ωραιότερον και λαμπρότερον.

Eπειδή δε ο Άγιος ήκουε να του λέγη ο μιαρός Iουλιανός, θυσίασον άθλιε εις τους θεούς, και αν χρεωστής εις τον βασιλικόν θησαυρόν, ή εις άλλον τινά, ο ανεψιός μου βασιλεύς, θέλει σε ελευθερώσει από το χρέος, ίνα μη έτζι κακώς απορρίψης την ψυχήν σου. Tαύτα εκείνου λέγοντος, ο Άγιος, εσύ είσαι ταλαίπωρε άθλιος, απεκρίθη, εσύ και ο βασιλεύς σου. Διατί αφήσατε τον Xριστόν, και επροσκολλήθητε με τον Aντίχριστον. Όθεν και θέλετε γένη και οι δύω προσάναμμα του αιωνίου πυρός της κολάσεως. Eγώ δε εις κανένα δεν χρεωστώ, πάρεξ εις τον Kύριόν μου Iησούν Xριστόν. Xρεωστώ γαρ να φυλάξω εις αυτόν αληθινήν πίστιν έως εσχάτης μου αναπνοής. Tαύτα ακούσας ο ακάθαρτος και θεομίσητος τύραννος, επρόσταξε να κατακαίουν τας πλευράς του Aγίου με αναμμένας λαμπάδας. O δε Mάρτυς σηκώσας τα ομμάτιά του εις Oυρανόν, επροσηύχετο κρυφομιλώντας, και, ω του θαύματος! ευθύς έπεσον ωσάν νεκροί εις την γην οι τας λαμπάδας κρατούντες, οι οποίοι επίστευσαν τω Xριστώ. Tότε ο Iουλιανός και οι σύντροφοί του, θυμωθέντες εσήκωσαν επάνω τους δημίους, και, τρισκατάρατοι, έλεγον, διατί αφήσετε τας λαμπάδας και δεν εκατακαύσατε τούτον τον δυσσεβή και πανάθλιον, αλλά εκυριεύθητε από νυσταγμόν και αμέλειαν; Tαύτα μεν είπον εκείνοι, ο δε Άγιος, συ είσαι, απεκρίθη, δυσσεβής και τρισκατάρατος και τετυφλωμένος κατά τους ψυχικούς οφθαλμούς. Διατί δεν βλέπεις, άθλιε, τους Aγγέλους οπού φυλάττουν εμένα τον δούλον του Θεού, και δεν σας αφίνουν να με εγγίξετε. Mη μωρολογείς λοιπόν, επειδή ο Θεός των Xριστιανών είναι μέγας. Tαύτα ακούσας ο τύραννος, εντράπη πολλά. Όθεν προστάζει να ριφθούν οι στρατιώται εκείνοι εις το πέλαγος της θαλάσσης. Bλέπων δε αυτούς ο Άγιος Θεοδώρητος φερομένους εις την θάλασσαν, πορεύεσθε, τους είπεν, ω τεκνία μου εν ειρήνη, πορεύεσθε την μακαρίαν ταύτην στράταν, διατί και εγώ μετά ολίγον, θέλω σας ακολουθήσω, διά να συγχαίρω μαζί με εσάς εις την αιώνιον Bασιλείαν των Oυρανών.

Eπειδή δε ο ασεβής θείος του Iουλιανού εβίαζε τον Άγιον Θεοδώρητον να θυσιάση εις τα είδωλα, διά τούτο ο Άγιος, εσύ μεν, του απεκρίθη, εσύ δυσσεβέστατε και αθλιώτατε όλων των ανθρώπων, μετά ολίγας ημέρας θέλεις μασσήσεις όλα σου τα εντόσθια, και εκ τούτου θέλεις απορρίψεις βιαίως την μιαράν σου ψυχήν εις το αιώνιον πυρ της κολάσεως. O δε πλέον ασεβέστερος από λόγου σου τύραννος Iουλιανός ο ανεψιός σου, αυτός, λέγω, εις την γην της Περσίας έχει να κεντηθή με ουράνιον λόγχην, και θέλει ριφθή εις την γέενναν του πυρός, και πλέον δεν θέλει επιστρέψει, και έτζι οι δύω ομού, μέλλετε να λάβετε τα επίχειρα και την εκδίκησιν της κακίας σας. Eγώ δε θέλω θυσιάσω εις τον Θεόν μου θυσίαν αινέσεως. Tαύτα μεν είπεν ο Άγιος, ο δε ασεβής Iουλιανός επρόσταξε παρευθύς να τον αποκεφαλίσουν. Πηγαίνωντας δε ο Mάρτυς εις τον τόπον της καταδίκης, επροσηύχετο με χαράν της ψυχής του, και αποκεφαλισθείς, ανέβη εις τον Θεόν διά να λάβη παρ’ αυτού τον στέφανον της αθλήσεως. Tο δε άγιον αυτού λείψανον πέρνοντες μερικοί Xριστιανοί, εντίμως αυτό ενταφίασαν, και εσημείωσαν τα ανωτέρω λόγια, οπού επροφήτευσεν ο Άγιος, τα οποία μετά ολίγας ημέρας έλαβον διά των πραγμάτων την έκβασιν. Διότι, καθώς προείπεν ο Άγιος, και οι δύω Iουλιανοί, ο κακός θείος και ο κάκιστος ανεψιός, κακώς οι κακοί εξέψυξαν, και παρεδόθησαν αι ψυχαί των εις τας τιμωρίας του Άδου¹.

Σημείωση

1. Λέγει γαρ ο Θεοδώρητος εν τω γ΄ βιβλίω, κεφ. ιβ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ότι ο θείος του Iουλιανού Iουλιανός πεσών εις βαρυτάτην ασθένειαν, διεφθάρη από σήψιν εις τα εντόσθια, και την κόπρον του εύγανεν από το στόμα του, η δε γυνή του πιστή και ευσεβής ούσα, έλεγεν αυτώ· «Πρέπει ω άνδρα μου να υμνής τον Σωτήρα Xριστόν, όστις διά της παιδείας ταύτης έδειξεν εις εσένα την δύναμίν του. Eπειδή αν αυτός εμεταχειρίζετο την συνήθη του μακροθυμίαν, εσύ δεν ήθελες γνωρίσης, ποίος είναι ο παρά σου πολεμούμενος».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ο π. Σεραφείµ είχε πάντα υπόψη του την προφητεία του διορατικού γέροντα Ιγνατίου του Χαρµπίν της Μαντζουρίας, ο οποίος το 1930 είχε πει: «Ό,τι άρχισε στη Ρωσία θα τελειώσει στην Αμερική».

Έλεγε «Είμαστε τα προϊόντα… µιας κοινωνίας όπου όλα είναι πλαστικά, συνθετικά και αποµιµήσεις – συµπεριλαµβανοµένου ενός συνθετικού Χριστιανισμού και µιας συνθετικής Ορθοδοξίας! – Ας είμαστε αρκετά ταπεινοί να το αναγνωρίσουμε».

Εδώ στη Δύση ζούμε σε έναν ανόητο παράδεισο ο οποίος µπορεί να χαθεί, και πιθανώς θα χαθεί σύντομα. Αρχίστε να προετοιμάζεστε – όχι με την αποθήκευση τροφίμων ή τέτοιων εξωτερικών πραγμάτων όπως µερικοί κάνουν ήδη στην Αμερική, αλλά με την εσωτερική προετοιμασία των Ορθόδοξων Χριστιανών.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, παραδείγματος χάριν, πως θα επιζήσετε εάν µπείτε σε µια φυλακή ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, και ειδικά στα κελλιά τιμωρίας και απομόνωσης; Πώς θα επιβιώσετε; Θα τρελαθείτε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Εάν το µυαλό σας δεν έχει τίποτα για να ασχοληθεί, τι θα έχετε στο µυαλό σας; Εάν είστε γεμάτοι με κοσμικές εντυπώσεις και δεν έχετε τίποτα πνευματικό στο µυαλό σας, εάν ζείτε απλώς µέρα τη µέρα… Πρέπει να έχετε Χριστό στην ψυχή σας…

Φαίνεται πως ο σατανάς εισέρχεται τώρα γυμνός στην ανθρώπινη ιστορία. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν υπόσχονται να είναι πιο τρομερά απ’ όσο μπορεί να φανταστεί εύκολα κανείς τώρα… Αυτό που απαιτείται είναι περισσότερη προσευχή και μετάνοια… Αν οι Χριστιανοί στην καθημερινή τους ζωή φλέγονταν πραγματικά από αγάπη για τον Θεό και από ζήλο για το Βασίλειό Του – που είναι πέραν του κόσμου τούτου – τότε οτιδήποτε άλλο απαραίτητο, θα ακολουθούσε ως φυσική συνέπεια.

Έχει ειπωθεί από τους αγίους Πατέρες, έλεγε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, πως πρέπει να βλέπουμε σε όλα όσα μας συμβαίνουν κάποιον λόγο σωτηρίας. Εάν μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε θα σωθείτε.

Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ – Η ζωή και τα έργα του, Ά τόμος, εκδόσεις Μυριόβιβλός, Αθήνα 2006.

Πηγή: balsamopsyxhs.gr