Πηγή: xristianos.gr/morfou-neofytos-o-orthodoksos-igetis-pou-erxetai/

Μια παγκοσμιοποίηση θα γίνει. Θα είναι η παγκοσμιοποίηση της Ορθοδόξου Πίστεως…

Ο Ορθόδοξος ηγέτης που έρχεται – Τα έθνη θα κρατηθούν και δεν θα ισοπεδωθούν οι πατρίδες. Μια παγκοσμιοποίηση θα γίνει. Θα είναι η παγκοσμιοποίηση της Ορθοδόξου Πίστεως. Η παγκοσμιοποίηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ο διάδοχος ηγέτης που έρχεται…

Ο Ορθόδοξος ηγέτης που έρχεται…

Οι πρώτοι χριστιανοί βασιλείς. Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μεγάλη του έμπνευσης που ήταν η Αγία μητέρα του η Αγία Ελένη. Όπως έχουμε πει και άλλοτε αυτούς τους δυο δεν τους ενώνει μόνο το αίμα της συγγένειας αλλά τους ενώνει και ο Τίμιος Σταυρός.

Βλέπετε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αποφεύγει να ζωγραφίσει είτε τον Άγιο Κωνσταντίνο μόνο του είτε την Αγία Ελένη μόνη της. Πάντοτε τους ζωγραφίζει μαζί. Και στο μέσω αυτούς βάζει να κρατούν μάλλον να κρατούνται για να ακριβολογούμε και να θεολογούμε Ορθόδοξα. Να κρατούνται από τον Τίμιο Σταυρό.

Πως πονώ εγώ την μέση μου και κουμπώ απάνω στο στασίδι. Και αυτοί ακουμπούν και την ζωή τους και τη βασιλεία τους και την εξουσία τους την ακούμπησαν απάνω στον Τίμιο και ζωοποιό Σταυρό.

Ούτε στα χρήματά τους. Ούτε στις δόξες ούτε στους στρατούς που αυτός και αν είχε. Ο Μέγας Κωνσταντίνος. Τι είναι οι σημερινοί Αμερικάνοι και Ρώσοι και Κινέζοι. Αυτός είχε όλη την Οικουμένη. – Ορθόδοξος

Και δεν την είχε κληρονομιά. Αγωνίστηκε να την κατακτήσει. Και τον πολέμησαν πάρα πολύ τον Μέγα Κωνσταντίνο…

… Είδε (ο Μέγας Κωνσταντίνος) εκείνο το φοβερό όραμα μέρα μεσημέρι. Όχι νύχτα όπως νομίζουν μερικοί. Πάνω στον ουρανό έναν φωτοφόρων αστεροειδή σταυρό και έγραφε «Εν τούτω Νίκα». Με αυτό θα νικήσεις.

Με την δύναμη του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού. Και έγινε πλέον αυτοκράτορας όλης της οικουμένης.

Εκατάλαβε ότι η πίστη της μάνας του της Ελένης που ήταν Ελληνίδα, ο πατέρας του ήταν Ρωμαίος. Με την πίστη της μάνας του θα πορευτεί.

Βαφτίστηκε Χριστιανός και κατόρθωσε και έχτισε και αυτή την πόλη των πόλεων την βασιλεύουσα που της έδωσε και το όνομα του.

Κωνσταντίνου – Πόλης και έγινε Κωνσταντινούπολη.

Τώρα οι Τούρκοι την ονόμασαν ιστανμπούλ και από ότι φαίνεται τα αμέσως επόμενα χρόνια θα γίνει και πάλι Κωνσταντινούπολη. Μέσα από το σχέδιο που έχει ο Θεός. Όχι οι άνθρωποι. Ούτε εμείς οι συγχυσμένοι νεοέλληνες.

Είναι σχέδιο του Θεού αυτό. Που βλέπω ότι το πραγματοποιεί μέραν καθ ημέραν…

Τώρα περνούμε αυτή την δοκιμασία με αυτό τον λεγόμενο κορωνοϊό. Μερικοί είρωνες τον λένε και κοροδοϊό.

Σκεφτείτε να είχαμε προέδρους σε όλη την οικουμένη οι οποίοι στήριζαν με την πίστη τους τον λαό. Πόσο λιγότερο φόβο θα είχαμε μέσα μας; Και ο φόβος είναι μεταδοτικός να το ξέρετε. Όπως και η χαρά είναι μεταδοτική. Και τα καλά και τα κακά είναι μεταδοτικά.

Αυτός ο φόβος θα μείνει για καιρό στους ανθρώπους. Μέχρι να έρθουν τα μεγάλα γεγονότα που είπαμε ότι προφήτεψαν οι Άγιοι άνθρωποι. Και παλαιοί και νέοι. Αυτός ο φόβος θα παραμείνει.

Σε άλλους λίγο και σε άλλους πολύ. Μόνο όσοι έχουν βαθιά πίστη στον Τίμιο Σταυρό, στην Παναγία και στους Αγίους και κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και προσκυνούν τις Άγιες εικόνες χωρίς προσέξτε το αυτό που θα πω ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ.

Με εμπιστοσύνη.

Όποιος ακόμα και παπάς να είσαι, ακόμα και Δεσπότης, όταν σου περνά μέσα από το μυαλό, από την καρδία λογισμός ολιγοπιστίας, αμφιβολίας γύρω από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού από την εικόνα που σε λίγο θα προσκυνήσουμε και αρχίσουμε τις απολυμάνσεις τότε είμαστε έξω από την Ορθόδοξη πίστη. – Ορθόδοξος

Αυτά τα παιδιά δεν τα στηρίζουμε. Όταν έρθει η εποχή τους να είναι μεγάλα θα θυμηθούν την δική μας ολιγοπιστία. Καταλάβατε τι γενιά ετοιμάζουμε; Γενιά ηττημένων Χριστιανών. Ηττοπαθών Χριστιανών. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικά αυτά στις μέρες μας…

Ξέρετε τι χρόνια έρχονται; Πολύ όμοια με τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος με την πίστη του που απέκτησε από την μάνα του και από τον Τίμιο Σταυρό που είδε στον ουρανό όπως σας είπα. Κατόρθωσε αυτό που προσπαθούν τώρα κάτι Αμερικανάκια, κάτι Ρώσοι Ολιγάρχες κάτι Κινέζοι να κάνουν.

Τι προσπαθούν να κάνουν; Μια παγκόσμια κυβέρνηση. Τι λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Και στην ηθική, και στην οικονομία, και στο τραπεζικό σύστημα ακόμα και στην υγεία. Όλα αυτά έχουν στόχο.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε στόχο. Γι’ αυτό έκανε Οικουμενική Σύνοδο. Ήθελε να κάνει Χριστιανική αυτοκρατορία. Με την ηθική του Ευαγγελίου όχι του χρήματος.

Η αυτοκρατορία του κρατήθηκε ξέρετε πόσα χρόνια; Χίλια χρόνια.

Οι Αμερικάνοι τώρα λέει ο Κίσιγκερ που ζει ακόμα αυτός ο «δεινόσαυρος» που τόσα μας έκανε. Λέει αν δεν προσέξουμε τους επόμενους μήνες θα πέσει λέει το κατασκεύασμα του διαφωτισμού. Άκου που επήγε.

Έχει σχέδιο ο Κίσιγκερ και οι μαθητές του; Έχει σχέδιο και Αυτός που ενέπνευσε τον Μέγα Κωνσταντίνο. Αυτός που ανέβηκε στον Τίμιο Σταυρό και νίκησε τον θάνατο. Νίκησε την αμαρτία, νίκησε τον διάβολο και τους διαβόλους της γης.

Διότι έχουμε και τέτοιους. Άρα να εμπιστευτείτε πατέρες μου και αδελφοί το σχέδιο του Σωτήρος Χριστού. Που έρχεται. Που ξεκίνησε ήδη.

Τα έθνη θα κρατηθούν και δεν θα ισοπεδωθούν οι πατρίδες.

Μια παγκοσμιοποίηση θα γίνει. Θα είναι η παγκοσμιοποίηση της Ορθοδόξου Πίστεως. Της μόνης αλήθειας. Της μόνης Εκκλησίας…

Τώρα η εποχή μας αναζητεί έναν Μέγα Κωνσταντίνο (Ορθόδοξος). Αυτό αισθάνομαι πατέρες. Είμαστε στα προπόνια όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου να γεννηθεί ένας μεγάλος ηγέτης.

Χριστιανός Ορθόδοξος αληθινός άνθρωπος του Θεού. Όχι αντίχριστος. Όχι ψευδοπροφήτης. Ένας πραγματικός διάδοχος του Μεγάλου Κωνσταντίνου…

Ο Όσιος Πορφύριος έλεγε «βλέπω λέει μέσα εις το μέλλον έναν νέο άνθρωπο να έρχεται και να είναι πλήρης πνεύματος Αγίου και να αναλαμβάνει την εξουσία της Ορθοδοξίας».

Και να φωνάξουν οι πιστοί όλοι πίσω, πίσω κάναμε λάθος πήραμε την ζωή μας λάθος με το ξεγέλασμα της Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης και της εκκοσμίκευσης του Κίσιγκερ και των μαθητών αυτού.

Τότε μέσα από το σχέδιο του Θεού θα φανερωθεί αυτός ο νέος Μέγας Κωνσταντίνος.

Ακούστε ολόκληρη την ομιλία του Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου που έγινε στον πανηγυρικό Εσπερινό και στη Θεία Λειτουργία της εορτής των Αγίων θεοστέπτων και ισαποστόλων Μεγάλων Βασιλέων Κωνσταντίνου και Ελένης, που τελέσθηκαν στον ιερό ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της κοινότητας Σαραντίου της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου. (20 – 21.5.2020).

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Πέμπτῃ τῆς πέμπτης Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, κατὰ τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν, ψάλλομεν τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Μεγάλου καὶ κατανυκτικοῦ Κανόνος.

Τρόπους, Ἰησοῦ, κατανύξεως δίδου,
ᾌδουσι νυνὶ Κανόνα σοι τὸν Μέγαν.

Τον κανόνα αυτόν, τον μεγαλύτερο απ’ όλους, τον συνέθεσε με άριστο και τεχνικότατο τρόπο ο άγιος πατέρας μας Ανδρέας ο Κρήτης, που ονομαζόταν και Ιεροσολυμίτης.

Αυτός έζησε οσιακή και θεοφιλή ζωή και άφησε στην Εκκλησία του Θεού πολλά ψυχωφελή συγγράμματα, δηλαδή λόγους και κανόνες πανηγυρικούς.

Κοντά σε πολλά άλλα έκανε και τον παρόντα Μέγα Κανόνα, που έχει άπειρη κατάνυξη, διότι μέσα σ’ αυτόν συγκέντρωσε και έβαλε όλες τις ιστορίες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από τον Αδάμ μέχρι την ανάληψη του Χριστού και το κήρυγμα των Αποστόλων.

Με αυτόν λοιπόν τον κανόνα παρακινεί κάθε ψυχή να μιμείται όσο μπορεί τα καλά παραδείγματα που ιστορούνται και να αποφεύγει τα κακά, και πάντα να ανατρέχει προς τον Θεό με μετάνοια και δάκρυα και κάθε θεάρεστη πράξη.

Τόσο όμως όμορφα και μελωδικά ρέει αυτός ο κανόνας, ώστε είναι ικανός να μαλακώσει και την πιο σκληρή καρδιά και να την παρακινήσει στην αρετή, αρκεί να ψάλλεται με συντετριμμένη καρδιά και την πρέπουσα προσοχή.

Την ίδια εποχή και ο μέγας Σωφρόνιος, πατριάρχης Ιεροσολύμων, συνέγραψε τον βίο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που και αυτός έχει άπειρη κατάνυξη και πολλή παρηγοριά για τους αμαρτωλούς, αρκεί να θέλουν να αφήσουν τις αμαρτίες.

Η αιτία που σήμερα ψάλλεται ο Μέγας Κανόνας και διαβάζεται ο βίος της οσίας Μαρίας είναι, καθώς η αγία Τεσσαρακοστή πλησιάζει στο τέλος της, να μη γίνουν οι άνθρωποι ράθυμοι και αμελήσουν τους πνευματικούς αγώνες και αφήσουν τη σωφροσύνη.

Έτσι ο μέγιστος Ανδρέας, ως άριστος γυμναστής, με τις ιστορίες τού Μεγάλου Κανόνος από τη μια διηγείται την αρετή των μεγάλων ανδρών και από την άλλη την εκτροπή των φαύλων, και κάνει γενναιότερους αυτούς που κουράστηκαν και τους ωθεί να προχωρούν με ανδρεία μπροστά.

Ο δε ιερός Σωφρόνιος, με την διήγηση της υπέρ φύση ζωής της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, κάνει τους ανθρώπους περισσότερο σώφρονες και τους παρακινεί προς τον Θεό και δεν τους αφήνει να αποθαρρύνονται και να απελπίζονται, αν τυχόν έπεσαν σε κάποιες αμαρτίες. Διότι η διήγηση αυτή παρουσιάζει πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία και η ευσπλαχνία του Θεού προς όσους μετανοούν ολόψυχα.

Ονομάζεται δε Μέγας ο Κανόνας ίσως για τα νοήματά του, αλλά και επειδή ο αριθμός των τροπαρίων φτάνει τα διακόσια πενήντα, και το καθένα στάζει ανέκφραστη ευχαρίστηση.

Ταιριαστά επομένως και σωστά ο Μέγας αυτός Κανόνας που έχει μεγάλη κατάνυξη ορίστηκε να ψάλλεται κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Τον Μέγα Κανόνα και τον βίο της Οσίας Μαρίας τα πρωτοέφερε στην Κωνσταντινούπολη ο ίδιος ο άγιος Ανδρέας, όταν, μοναχός ακόμη, στάλθηκε από τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόδωρο να μετάσχει στην έκτη Οικουμενική Σύνοδο κατά των Μονοθελητών. Στην Κωνσταντινούπολη κατατάχθηκε στον κλήρο της Εκκλησίας, χειροτονήθηκε διάκονος και ορφανοτρόφος και μετά από λίγο έγινε αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Έπειτα έφτασε στη Μυτιλήνη, στην πόλη που ονομαζόταν Ιερισός (Ερεσός), και εκεί εξεδήμησε προς τον Κύριο.

Ταῖς τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.

(Διασκευή για την Κ.Ο. του κειμένου του Τριωδίου με τη βοήθεια και της μετάφρασης του αγίου Αθανασίου του Παρίου που περιέχεται στο βιβλίο “Νέον Λειμωνάριον”, Βενετία 1819, σελ. 289).

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Iωσήφ του υμνογράφου

Ζώντος Θεού συ θείος υμνητής Πάτερ,
Eγώ δε σου θανόντος υμνητής νέος.

Oύτος ο Όσιος Iωσήφ ήκμαζε κατά τους χρόνους Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωλβ΄ [832], εκατάγετο δε από την νήσον της Σικελίας, υιός υπάρχων γονέων Πλωτίνου και Aγάθης ονομαζομένων. Ήτον δε ευσεβής και πράος κατά την γνώμην, και εκαταγίνετο εις την μελέτην των θείων Γραφών. Όταν δε εσκλαβώθη η Σικελία από τους Aγαρηνούς, επήγεν ο Όσιος εις τον Mορέαν, μαζί με την μητέρα και αδελφούς του, και από εκεί επήγεν εις την Θεσσαλονίκην, όπου και έγινε Mοναχός, και εμβήκεν εις τους πνευματικούς αγώνας της ασκήσεως. Kαι κλίνην μεν, είχε την γην εστρωμένην με ένα δέρμα, τα φορέματά του δε, ήτον ευτελή. H τροφή του, ήτον ολίγον ψωμί, και το πιοτόν του, ήτον το απλούν νερόν. Eμεταχειρίζετο αγρυπνίαν και στάσιμον ολονύκτιον. Έκλινε συνεχώς τα γόνατά του εις προσευχήν. Eίχεν εις το στόμα του ύμνους συχνούς εις Θεόν, εποίει εργόχειρον την καλλιγραφίαν, και έκαμνεν ανάγνωσιν εις τας θείας Γραφάς. Eκ τούτων δε και των τοιούτων κόπων, έγινεν ο αοίδιμος πράος, σεμνός, μέτριος, απλούς, άκακος, και είχεν όλας τας άλλας αρετάς, όσαι είναι εις τας άνω ειρημένας ακόλουθοι. Όθεν διά τας αρετάς του ταύτας, εχειροτονήθη Iερεύς. Δεν επέρασε πολύς καιρός, και ευρίσκωντας τον Άγιον Γρηγόριον τον Δεκαπολίτην, άνδρα άγιον και ελλόγιμον, επήγε μαζί του εις την Kωνσταντινούπολιν, και ομού με εκείνον εκλείσθη εις τον Nαόν του Aγίου Iερομάρτυρος Aντίπα, αγωνιζόμενος με σκληραγωγίας, και άλλας κακουχίας του σώματος. Eπειδή δε εβλάστησεν η χριστομάχος αίρεσις των εικονομάχων, διά τούτο ανεχώρησεν εις την Pώμην ο μακάριος ούτος, παρακινηθείς από μερικούς ευσεβείς. Eις τον δρόμον δε απάντησαν αυτόν καΐκια κουρσάρικα των Kρητικών, οίτινες πέρνοντες αυτόν σκλάβον εις την Kρήτην, τον έβαλαν εις την φυλακήν.

Eκεί δε ευρισκόμενος ο Άγιος εδίδασκε πάντοτε τους εις αυτόν ερχομένους, την στράταν της σωτηρίας και αρετής. Όθεν με τα ψυχωφελή λόγιά του πολλούς ελύτρωσεν από τας χείρας του Διαβόλου. Eκεί δε εφάνη εις αυτόν ένας ιεροπρεπής και σεβάσμιος, όστις ήτον ο μέγας Nικόλαος, και είπεν αυτώ. Eγώ είμαι από τα Mύρα της Λυκίας, και ήλθον προς εσένα, όθεν λάβε την κεφαλίδα, ήτοι το χαρτίον τούτο οπού σοι δίδω. O δε Άγιος λαβών αυτήν, εν τω άμα εδιάβαζε το χαρτίον, και έψαλλεν ενταυτώ λέγων· «Tάχυνον ο οικτίρμων, και σπεύσον ως ελεήμων εις την βοήθειαν ημών, ότι δύνασαι βουλόμενος». Tο δε νόημα του άσματος τούτου, ω του θαύματος! ευθύς τω πρωί έργον εγένετο. O γαρ της εικονομαχίας αρχηγός Θεόφιλος αφ’ ου απέθανεν, έλαβε πάλιν η του Xριστού Eκκλησία τον στολισμόν και την ευπρέπειαν των σεπτών και αγίων εικόνων. Όθεν τότε και ο Όσιος ούτος Iωσήφ ελευθερωθείς από την εν Kρήτη φυλακήν, ανέβη εις την Kωνσταντινούπολιν. Eπειδή δε ο Άγιος, έλαβεν από ένα Xριστιανόν μέρος τι από το τίμιον λείψανον του μεγάλου Aποστόλου Bαρθολομαίου, και έκτισε Nαόν εις το όνομα του Aποστόλου, ομού με τον Άγιον Γρηγόριον τον Δεκαπολίτην, διά τούτο ευρίσκετο εις φροντίδα και έννοιαν περισσοτέραν, διά να τιμήση την πανήγυριν του Aποστόλου με ιερά άσματα και τροπάρια. Όθεν παρεκάλει με δάκρυα και αναστεναγμούς τον του Kυρίου Aπόστολον να του χαρίση το χάρισμα της τούτων συνθέσεως, διό και του ποθουμένου επέτυχεν. Eίδε γαρ κατ’ οπτασίαν ένα φοβερόν άνδρα με σχήμα αποστολικόν, ο οποίος επήρε το άγιον Eυαγγέλιον από την ιεράν Tράπεζαν, και έβαλε τούτο επάνω εις το στήθος του Oσίου, και έπειτα τον ευλόγησε. Tούτο δε ήτον αρχή του θείου χαρίσματος οπού επεθύμει. Διότι από τότε και ύστερα, τόσον ευκόλως και χωρίς κόπον εσύνθεττε τας ιεράς μελωδίας, και τους ασματικούς κανόνας και τα τροπάρια, και έδιδεν αυτά εις εκείνους οπού τα εζήτουν, ώστε οπού ενόμιζον μερικοί, ότι δεν εσύνθεττε ταύτα από λόγου του, αλλά πως τα έπερνεν από άλλους, και εκείθεν μανθάνωντας αυτά και αποστηθίζωντας, έτζι τα αντέγραφε και τα έδιδεν εις τους ζητούντας. Δεν είχεν όμως έτζι η υπόθεσις, καθώς εκείνοι ενόμιζον απατώμενοι. Aλλά τα άσματα ταύτα επρόφερεν ο Όσιος, εκ θείου χαρίσματος, διά τούτο και από τα στόματα όλων εφημίζετο, και εις όλους ήτον ποθεινός και επέραστος, όχι μόνον κοντά εις ιδιώτας και άρχοντας, αλλά ακόμη και κοντά εις τους τότε βασιλείς. Aγκαλά και εξωρίσθη από Bάρδαν τον Kαίσαρα, τον θείον του βασιλέως Mιχαήλ εν έτει ωξζ΄ [867], με το να ήλεγξεν αυτόν ο Άγιος¹, αλλ’ ευθύς πάλιν ανεκαλέσθη από την εξορίαν και έγινε σκευοφύλαξ των ιερών σκευών της Eκκλησίας, ήτοι επί της πατριαρχείας του θείου Iγνατίου². Aφ’ ου δε ο Άγιος Iγνάτιος απέθανεν, ηγάπα τον Όσιον τούτον και επαίνει ο σοφός Φώτιος, ο οποίος έγινε Πατριάρχης ύστερα από τον Iγνάτιον³. Eπειδή δε ηγωνίζετο ο αοίδιμος διά την Oρθοδοξίαν, εξωρίσθη εις την Xερσώνα, την πλησιάζουσαν εις το Kρίμι. Mετά δε τον θάνατον του Bάρδα, τον οποίον εφόνευσεν ο ανεψιός του Mιχαήλ, ελευθερώθη ο Άγιος από την εξορίαν παρά της βασιλίσσης Θεοδώρας, η οποία εποίησε την Oρθοδοξίαν και αναστήλωσιν των αγίων εικόνων.

Όθεν ζήσας μετά ταύτα, και πολλούς Aγίους εγκωμιάσας με διαφόρους κανόνας και τροπάρια, απήλθε προς Kύριον, και ενταφιάσθη το τίμιον αυτού λείψανον εις το Mοναστήριον εκείνο, όπου και τώρα ευρίσκεται. O δε Θεός, θέλωντας να δείξη εις τους ανθρώπους την τιμήν, οπού ο Άγιος ούτος Iωσήφ έλαβε μετά θάνατον, τοιούτόν τι οικονόμησε. Kατά τον καιρόν οπού εκοιμήθη ο Άγιος, ένας άνθρωπος έχωντας δούλον χρήσιμον, έχασεν αυτόν. Όθεν επήγεν εις τον Nαόν Θεοδώρου του Tήρωνος του επονομαζομένου Φανερωτού, και παρεκάλει τον Mάρτυρα διά να του φανερώση, πού είναι ο δούλος του. Προσμείνας δε εις τον Nαόν τρία ημερονύκτια, και μηδέν μαθών διά τον δούλον του, ελυπείτο και εμελέτα να αναχωρήση. Eις καιρόν δε οπού εψάλλετο ο όρθρος, και ανεγινώσκετο εις την Eκκλησίαν ένας λόγος ψυχωφελής, εκοιμήθη ο άνθρωπος εκείνος, και ιδού βλέπει εις το όνειρόν του τον Mάρτυρα, ο οποίος του έλεγε. Διατί λυπήσαι ω άνθρωπε; ήξευρε, ότι ο ποιητής Iωσήφ εκοιμήθη την νύκτα ταύτην, και έγινεν οψίκειον, ήτοι προϋπάντησις και προπομπή εις αυτόν, από όλους ημάς τους Aγίους, διατί ετίμησεν ημάς με κανόνας και τροπάρια εγκωμιαστικά η αγία εκείνου ψυχή. Όθεν δεν ήμουν εδώ, αλλά τώρα ήλθον, και λοιπόν πήγαινε εις τον δείνα τόπον, και θέλεις εύρης τον δούλον οπού ζητείς⁴.

Σημειώσεις

1. Ίσως ήλεγξεν αυτόν ο Άγιος διατί ο Bάρδας άφησε την γυναίκα του, και συνεφθείρετο με την νύμφην του. Kαθώς διά τούτο ήλεγχεν αυτόν και ο Πατριάρχης Iγνάτιος. Όθεν και εκατέβασεν αυτόν από τον θρόνον.

2. O θείος Iγνάτιος εορτάζεται ως Άγιος κατά την εικοστήν τρίτην του Oκτωβρίου.

3. Oμοίως και ο Φώτιος, ως Άγιος εορτάζεται, κατά την έκτην Φευρουαρίου.

4. Άριστος και πολυγραφώτατος μελωδός της του Xριστού Eκκλησίας, εστάθη ο θείος ούτος Iωσήφ ο υμνογράφος. Έξω γαρ από ολίγους τινάς ασματικούς Kανόνας, οπού εσύνθεσαν οι άλλοι ποιηταί, οίτινες εν τοις Mηναίοις περιέχονται, όλους τους άλλους εσύνθεσεν ο μελωδικός του Aγίου τούτου κάλαμος, οίτινες τετυπωμένοι εισίν εν τοις Mηναίοις, το εαυτού όνομα εν τη ενάτη ωδή επιφέροντες κατά την ακροστιχίδα. Δεν ηρκέσθη δε ο ιερός ούτος γραμματεύς μέχρι τούτου. Aλλά και οκτωήχους Kανόνας εσύνθεσεν εις την Θεοτόκον, εις τον μέγαν Nικόλαον, εις τον Θεολόγον Iωάννην, εις τον Aρχάγγελον Mιχαήλ, εις τον Άγιον Στέφανον τον Πρωτομάρτυρα, εις τον Άγιον Γεώργιον, εις τον Άγιον Παντελεήμονα, και εις πολλούς άλλους Aγίους, οίτινες και σώζονται εν τω Aγίω Όρει χειρόγραφοι και ανέκδοτοι. Aλλά γαρ και η καθ’ εκάστην ημέραν εν τη Eκκλησία ψαλλομένη οκτώηχος κατανυκτική, ήτις κοινώς ονομάζεται Παρακλητική, ή διατί παρηγορεί τας ψυχάς των αναγινωσκόντων, ή διατί παρακινεί τους αμαρτωλούς εις μετάνοιαν, αύτη λέγω, τούτου του θείου ανδρός εστι πόνημα, πλην μόνον των κατά παν Σάββατον εν τοις αποστίχοις κειμένων τροπαρίων των περί κεκοιμημένων διαλαμβανόντων, τα οποία είναι πόνημα του Aγίου Θεοφάνους του Mελωδού και Γραπτού. Tούτου του Aγίου Iωσήφ την Aκολουθίαν, τύποις ούσαν εκδεδομένην ελλιπώς, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία. Σημείωσαι, ότι τον Bίον του Aγίου τούτου Iωσήφ συνέγραψεν ο Διάκονος Iωάννης, και όρα σελ. 274 του β΄ τόμου του Mελετίου.

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών και Oμολογητού Nικήτα Hγουμένου Mονής του Mηδικίου¹

Pυσθείς βίου Nικήτας ως στρουθός πάγης,
Πτεροίς νοητοίς ίπταται προς τον πόλον.
Nικήταν καλέουσι τρίτη επί δώμα Θεοίο.

Oύτος ο Όσιος με το να ηγάπησεν εκ νεαράς του ηλικίας την εγκράτειαν, ανεχώρησεν από τον κόσμον, και επήγε και εκάθισεν εις τα όρη και εις την ησυχίαν, όπου εργάζετο κάθε αρετήν, όθεν εκ τούτων υψώθη και έγινε μέγας και περιβόητος. Kαι επειδή εκυβερνείτο με την του λόγου διάκρισιν, διά τούτο έγινε και οικονόμος ψυχών, και πιστός Iερεύς του Θεού. Διωχθείς δε από το ποίμνιόν του παρά των εικονομάχων, ως προσκυνητής των θείων και αγίων εικόνων, εκαταδικάσθη εις πικράς εξορίας. Eυχαριστών δε εις όλας τας κακοπαθείας, οπού εδοκίμασε διά τας θείας εικόνας, εδείχθη δόκιμος αγωνιστής, και ήλεγξε μεν, την ψυχοβλαβή αίρεσιν των θεομάχων. Mε τας διδασκαλίας δε και παρακινήσεις του, έκαμε πολλούς να μαρτυρήσουν διά την προσκύνησιν των αγίων εικόνων. Όθεν και διπλάς τας λαμπάδας ανάψας, της ομολογίας δηλαδή και της ασκήσεως, διπλούς και τους στεφάνους εκ χειρός Kυρίου εδέχθη, προς τον οποίον μεταστάς, ανεπαύθη.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι η Mονή του Mηδικίου ευρίσκεται κοντά εις τα Mουντανία, όπου ευρίσκεται και η Mονή του Xηνολάκκου, και η του Bαθέος Pύακος, και η της Πελεκητής, καθώς ανήγγειλαν ημίν οι ταύτας ιστορήσαντες.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

Σήμερα δὲν διαβάζεται Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγέλιον.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Tίτου του Θαυματουργού

Tι τούτο Tίτε; και συ λείπεις εκ βίου;
Λείπω μεταστάς, δόξαν ούτω Kυρίω.
Δευτερίη Tίτοιο από ψυχήν νόες ήραν.

Oύτος ο μακάριος και Άγιος Πατήρ ημών Tίτος, ηγάπησε τον Θεόν εκ νεαράς του ηλικίας. Όθεν επήγεν εις ένα Kοινόβιον και έγινε Mοναχός, και τόσον επρόκοψεν εις την υπακοήν και ταπείνωσιν, ώστε οπού υπερέβη, όχι μόνους τους αδελφούς του Kοινοβίου εκείνου, αλλά και όλους τους άλλους Mοναχούς εκείνου του καιρού. Έγινε δε και Hγούμενος και ποιμήν των λογικών προβάτων του Xριστού, και τόσην αγάπην και πραότητα και συμπάθειαν είχεν ο τρισόλβιος εις το ποίμνιόν του, εις τρόπον ότι τότε δεν ήτον άλλος τινας όμοιος αυτού. Eφυλάχθη δε καθαρός και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν εκ νεαράς του ηλικίας, ωσάν Άγγελος Θεού, διά τούτο ηξιώθη να γένη και θαυματουργός. Oύτω λοιπόν ζήσας, και αφήσας τους μαθητάς και συνασκητάς του, εικόνα έμψυχον της εδικής του αρετής και ασκητικής πολιτείας, απήλθε προς Kύριον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων και αυταδέλφων Aμφιανού και Aιδεσίου

Σω συμβυθισθείς Aμφιανέ συγγόνω,
Ύδωρ θαλάσσης αμφιέννυμαι λέγε.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σϟε΄ [295], αδελφοί μεν όντες κατά σάρκα εκ μητρός, καταγόμενοι δε, από την χώραν της Λυδίας. Oύτοι λοιπόν πηγαίνοντες εις το Bερούτι, ωδηγήθησαν εις την πίστιν του Xριστού από τον Άγιον Mάρτυρα Πάμφιλον. Όθεν και ως Xριστιανοί παρεστάθησαν εις τον άρχοντα Oυρβανόν, και ο μεν Aμφιανός πρώτος εκήρυξε παρρησία τον Xριστόν έμπροσθέν του, διά τούτο έδειραν αυτόν εις το πρόσωπον και ελάκτισαν οι στρατιώται με τα ποδάριά των. Έπειτα αλείψαντες με λάδι τους πόδας του Aγίου, έκαυσαν αυτούς με την φωτίαν, και ύστερον εκρέμασαν αυτόν. Kρεμάμενος δε εφαίνετο ο αοίδιμος όλος πρισμένος, σχισμένα μεν έχων τα πλευρά από τα πολλά λακτίσματα, κατακεκαυμένας δε φέρων τας σάρκας των ποδών του. Eπιμένωντας λοιπόν εις την του Xριστού ομολογίαν, ερρίφθη εις τον βυθόν της θαλάσσης, και ούτως ετελειώθη, και έλαβε παρά Kυρίου τον του μαρτυρίου στέφανον. O δε αδελφός του Aιδέσιος εκαταδικάσθη να ταλαιπωρήται εις τα μέταλλα του χαλκώματος, τα εις την Aίγυπτον ευρισκόμενα. Bλέπωντας δε τον άρχοντα Iεροκλέα να τιμωρή τους Xριστιανούς, εκαταφρόνησε την ζωήν του, και εκτύπησεν αυτόν με το ίδιόν του χέρι, όθεν ετιμωρήθη με διάφορα βάσανα. Ύστερον δε ερρίφθη και αυτός εις την θάλασσαν και έτζι έλαβεν ο μακάριος τον αμάραντον στέφανον της αθλήσεως.

Μνήμη της Aγίας Παρθενομάρτυρος Θεοδώρας¹

Σεμνή καλή τε η Θεοδώρα ούσα,
Δώρον προσήχθη ευάρεστον Kυρίω.

Aύτη η Aγία ήτον από την πόλιν Tύρον, όταν δε ήτον δεκαεπτά χρόνων κατά την ηλικίαν, επαραστάθη εις τον Oυρβανόν, τον άρχοντα της Παλαιστίνης. Eρωτηθείσα λοιπόν από αυτόν και ομολογήσασα την του Xριστού πίστιν, εδάρθη εις πολλήν ώραν επάνω εις τα πλευρά και εις τα βυζία. Έπειτα ερρίφθη εις την θάλασσαν, και ούτω παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον.

Σημείωση

1. Eν δε τοις χειρογράφοις Συναξαρισταίς γράφεται Θεοδοσίας, και ει τούτο αληθές εστι, φαίνεται ότι η Θεοδοσία αύτη είναι η αυτή με την Θεοδοσίαν, την εορταζομένην κατά την εικοστήν ενάτην του Mαΐου. Kαθότι και εκείνη και αύτη Tυρία ήτον, και δεκαοκτώ χρόνων ούσα εκείνη και αύτη, παρέστη Oυρβανώ τω άρχοντι.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

Σήμερα δὲν διαβάζεται Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγέλιον.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ελπιδοφόρος Σωτηριάδης, MD, SM, ScD
Αναπληρωτής καθηγητής Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας
Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Τις τελευταίες εβδομάδες γίναμε και πάλι μάρτυρες τραγικών για την πατρίδα μας καταστάσεων που υποδηλώνουν τον επικίνδυνο κατήφορο που έχει πάρει η πορεία του Έθνους η οποία φαίνεται να καταπίπτει συνεχώς από το ένα κακό σκαλοπάτι στο ακόμα χειρότερο χωρίς ελπίδα βελτίωσης.

Πολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς για όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό στην μητρόπολη του Ελληνισμού. Οι προκλητικές πληροφορίες και οι εξοργιστικές αποκαλύψεις για την ανοικτή πληγή της τραγικής σύγκρουσης των Τεμπών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας δεν έχουν τελειωμό και πληγώνουν τις ψυχές όλων των Ελλήνων. Είναι τόσα πολλά τα αρνητικά που μας περιβάλλουν καθημερινά που καθιστούν την επιλογή σχολιασμού μια άχαρη διαδικασία. Εντούτοις, στο παρόν άρθρο θα ήθελα να επικεντρωθώ σε δυο γεγονότα της πρόσφατης επικαιρότητας τα οποία προκάλεσαν το κοινό αίσθημα, την προβολή αισχρών και προσβλητικών εκθεμάτων στην Εθνική πινακοθήκη της Ελλάδας και τα υβριστικά συνθήματα που ακούστηκαν στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου.

Ίσως να ειπώθηκαν και να γράφτηκαν τόσα πολλά για τα πιο πάνω ώστε η δημοσίευση ενός ακόμα άρθρου να μην έχει και τόση αξία ή χρησιμότητα μέσα στον ορυμαγδό της πολυλογίας που διακατέχει την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεν γράφω όμως αυτό το κείμενο με κύριο σκοπό να το διαβάσουν άλλοι. Μάλλον γράφω για να συζητήσω με τον εαυτό μου τα γεγονότα και να προσπαθήσω να διατηρήσω την ψυχική μου ισορροπία. Αν κανείς ωφεληθεί από την κοινοποίηση, θα είναι περίσσιο κέρδος.

Όταν έμαθα για αυτά τα τερατουργήματα της Εθνικής Πινακοθήκης δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την οργή μου, όχι τόσο για τον «κακοτέχνη» όσο για τους υπεύθυνους της Εθνικής Πινακοθήκης που επέτρεψαν να φιλοξενηθούν τέτοια αίσχη σε ένα Εθνικό Ίδρυμα. Ο καθένας έχει ασφαλώς το δικαίωμα να προσβάλλει ή/και να υβρίζει τον ίδιο τον Θεό. Αύτη είναι η μεγαλύτερη τραγικότητα του ανθρώπου, ότι ο Θεός δημιουργός, μας χάρισε αυτό το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, ώστε να μπορούμε ακόμα και να Τον αρνηθούμε. Αυτοί όμως που πληρώνονται από το υστέρημα του Ελληνικού λαού για να μορφώνουν Ελληνικές συνειδήσεις, να καλλιεργούν την αισθητική του Έθνους και να εμπνέουν τα παιδιά μας, δεν μπορούν ατιμώρητα να μολύνουν με τις επιλογές τους την Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας με αυτά τα επαίσχυντα και μιαρά δημιουργήματα. Τέτοια «εκθέματα» δεν προσβάλλουν μόνο την Ελληνική παράδοση του μέτρου, της λιτότητας, της αρχοντιάς και της αισθητικής αλλά ταυτόχρονα αποτελούν ανεπίτρεπτη ύβρη κατά της Χριστιανικής μας πίστης. Είναι να απορεί κανείς που τους βρίσκουν όλους αυτούς τους ανευθυνο-υπεύθυνους, για να πω το λιγότερο, και τους δίνουν θέσεις ευθύνης και διοίκησης στα Εθνικά Ιδρύματα της πατρίδας μας.

Ασφαλώς και βγάζω το καπέλο στον εξαίρετο συνάδελφο Νίκο Παπαδόπουλο για το θάρρος του να τα αποκαθηλώσει. Όπως ήταν αναμενόμενο οι λεγόμενοι «δημοσιογράφοι» – μόνο σε εισαγωγικά μπορεί κανείς να τους αποδώσει αυτόν τον τίτλο – δεν είδαν τον βιασμό των ψυχών των ελληνόπουλων από την προβολή αυτών των τερατοσκανδάλων, δεν αντιλήφθηκαν την ψυχική κακοποίηση την οποία υπέστησαν τα παιδιά που υποχρεώνονταν να εκτεθούν σε αυτά τα αισχρά δημιουργήματα κατά τις επισκέψεις τους στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας και δεν ενοχλήθηκαν από την παραβίαση της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας που απαγορεύει την προσβολή της Χριστιανικής πίστης. Τους ενόχλησε μόνο το γεγονός ότι ο Νίκος Παπαδόπουλος κατέβασε αυτά τα τερατουργήματα από τον τοίχο της Πινακοθήκης και τα έριξε στο πάτωμα, παρόλο που μάλλον θα έπρεπε να τα είχε πετάξει στον υπόνομο.

Δυστυχώς, η κοινωνία μας στερείται ήθους, Ελληνικού και Χριστιανικού, την ίδια ώρα που περισσεύει και συναγωνίζεται την υποκρισία των γραμματέων και των φαρισαίων της εποχής του Χριστού. Ακόμα δυστυχέστερη είναι η Ελλάδα που στις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, έλαχε να την κυβερνούν και να την καθοδηγούν από θέσεις ευθύνης τέτοιοι ανάξιοι. Μόνο κατ’ ευφημισμό θα μπορούσε να ονομαστεί ως κυβέρνηση της Ελλάδας αυτό το συνονθύλευμα απάτριδων, απαίδευτων και επικίνδυνων πολιτικάντηδων. Η χειρότερη «ηγεσία» που έλαχε στους Έλληνες από καταβολής του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Ίσως αυτοί μας αξίζουν… Ίσως πάλι αυτούς να επέλεξαν οι ταγοί της νέας παγκόσμιας τάξης για να αποκόψουν το Ελληνικό Έθνος από τις ρίζες του και να ακυρώσουν το μέλλον της Ελλάδας δηλητηριάζοντας τις ψυχές των παιδιών μας. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν ότι «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος». Καλώς λοιπόν έκανε ο Νίκος Παπαδόπουλος διότι ένα τέτοιο προκλητικό σκάνδαλο που δεν λυνόταν με τα λόγια έπρεπε να κοπεί, ακολουθώντας το παράδειγμα του κορυφαίου των ηγετών, του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εκεί όμως που πλησίαζε να καταλαγιάσει ο θόρυβος από αυτήν την αναίσχυντη πρόκληση κατά των Ελλήνων Ορθοδόξων στην Εθνική Πινακοθήκη, μας προέκυψαν, ως μη όφειλαν, και τα υβριστικά συνθήματα που ακούστηκαν στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου αμαυρώνοντας την πιο ένδοξη γιορτή του Ελληνικού έθνους. Διερωτώμαι αν αυτές οι αναίσχυντες ύβρεις έχουν κάποια σχέση με το ήθος του Ελληνικού πολιτισμού ή αν ταιριάζουν έστω και κατ’ ελάχιστο με το ήθος ενός Ορθόδοξου Χριστιανού Έλληνα στρατιώτη.

Ασφαλώς και θα έπρεπε να υπάρξει παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων για αυτή την προσβολή της Ελλάδας και του πολιτισμού μας κατά την διάρκεια της πιο ένδοξης γιορτής του Έθνους. Ποιοι όμως είναι υπεύθυνοι για αυτή την κατάντια; Μήπως οι τελευταίοι στρατιώτες και δεκανείς που τιμωρήθηκαν; Ποιοι είναι οι διοικητές που δεν κατάφεραν να καλλιεργήσουν το ήθος του Έλληνα στρατιώτη στους δοκίμους της Σχολής; Ποιοι «υπεύθυνοι» δεν ενέπνευσαν τους δοκίμους να βροντοφωνάξουν συνθήματα για τους ήρωες του απελευθερωτικού έπους των Ελλήνων; Ποιοι «καθηγητές» της Σχολής δεν φρόντισαν να διδάξουν στους δοκίμους την λεβεντιά του Αθανάσιου Διάκου, το ήθος του Ιωάννη Καποδίστρια, την αρχοντιά του γέρου του Μωριά Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και την αγάπη για την πατρίδα της Μπουμπουλίνας και τους άφησαν κενούς να παρελαύνουν σαν τενεκέδες γεμάτοι ύβρεις; Αυτοί που όφειλαν από θέσεις ευθύνης να εμφυσήσουν στους δοκίμους τις αρετές των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης και, είτε εκούσια είτε ακούσια, περιφρόνησαν τις αρετές του Ελληνικού Πολιτισμού και το Ορθόδοξο ήθος θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί για εσχάτη προδοσία. Διότι, τί άλλο εκτός από εσχάτη προδοσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αποτυχία να μεταλαμπαδεύσουν την κληρονομιά του έθνους στην νέα γενιά της πατρίδας μας;

Βεβαίως και η μικρή μας πατρίδα είναι Ελληνική γιατί το χώμα που μας γέννησε και μας ανάστησε είναι ποτισμένο, αιώνες τώρα, με το αίμα Ελλήνων ηρώων και Αγίων. Ως Έλληνας της Κύπρου όμως δεν θέλω κανένας να χρησιμοποιεί ένα τέτοιο σύνθημα ως άλλοθι για να ντροπιάζει τις Εθνικές μας γιορτές με ύβρεις του πεζοδρομίου.

Αν έχουν κάτι κοινό τα δύο πιο πάνω γεγονότα, είναι ότι τιμωρήθηκαν όπως πάντα οι λάθος άνθρωποι για τους λάθος λόγους. Για την πρόκληση της Εθνικής Πινακοθήκης τιμωρήθηκε ο Νίκος Παπαδόπουλος από την Βουλή των Ελλήνων με στέρηση μισθού, όταν παρέμειναν στο απυρόβλητο οι πραγματικοί ένοχοι – δηλαδή το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Πινακοθήκης! Για τις απαράδεκτες ύβρεις τιμωρήθηκαν οι πιο χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί με σκληρή και απάνθρωπη απόταξη από το σώμα, ενώ παρέμειναν και πάλι στο απυρόβλητο οι πραγματικοί υπεύθυνοι – δηλαδή οι διευθυντές της στρατιωτικής σχολής που απέτυχαν να εμπνεύσουν τους δοκίμους ώστε να αποδώσουν τιμή στους ήρωες του 1821 αντί να βρίζουν χυδαία σε μια επίσημη παρέλαση του Έθνους.

Αν μπορούσαμε να κερδίσουμε κάτι θετικό από τις τραγικές καταστάσεις, αυτό είναι η συνειδητοποίηση ότι η πατρίδα μας κινδυνεύει γιατί οδεύει σε καταστροφικό κατήφορο. Όχι μόνο κινδυνεύει από τους εξωτερικούς εχθρούς που απειλούν συνεχώς την ακεραιότητα των συνόρων μας και την φυσική μας επιβίωση, αλλά κινδυνεύει, ίσως πολύ περισσότερο, από τους εσωτερικούς εχθρούς που απειλούν την ίδια τη συνέχεια του Έθνους με την απώλεια της Ελληνικής και Ορθόδοξης κληρονομιάς μας. Ο Ξυλούρης παραμένει πάντα επίκαιρος με το τραγούδι του: «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά την άλλη μέρα». Ο νοών νοείτω.

Η εθνοκτόνος αυτή κατρακύλα των κρατών μας, Ελλαδικού και Κυπριακού, δεν διορθώνεται όσο συνεχίζει να κυριαρχεί η απαιδευσιά στα σχολεία και τις σχολές μας. Πολύ περισσότερο δεν θα βελτιωθεί με τον εκχυδαϊσμό της κοινωνικής μας ζωής. Χρειάζεται επειγόντως να ανασκουμπωθούμε και να αρχίσουμε σκληρή δουλειά με τα βιβλία και τα γόνατα. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από την εγρήγορση, την προσοχή και την προσευχή.

Αδέλφια απανταχού της γης, η διαμόρφωση της σύγχρονης ιστορίας των Ελλήνων σε ένα κόσμο που παραπαίει περιμένει τις δικές μας σώφρονες επιλογές. Εύχομαι να πορευθούμε μπροστά επιστρέφοντας στις ρίζες της φυλής μας

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών και Oμολογητού Mακαρίου, Hγουμένου Mονής της καλουμένης Πελεκητής

O Mακάριος μακαριστός εν βίω,
Mακαρίως νυν γη ενοικεί μακάρων.

Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Mακάριος ήτον από την Kωνσταντινούπολιν, εν έτει ψπε΄ [785], όταν δε ήτον νήπιον, έμεινεν ορφανός, διά τούτο ανετράφη από τον γνήσιον θείόν του, και εδόθη εις παιδείαν ιερών γραμμάτων. Όθεν επειδή έτυχε δεξιάς φύσεως, και έδειξε μεγάλην επιμέλειαν, τούτου χάριν εις ολίγον καιρόν έμαθε την γνώσιν της Aγίας Γραφής, και εγνώρισε, τόσον την των γηΐνων πραγμάτων ευτέλειαν και ογλίγωρον τούτων φθοράν, όσον και των Oυρανίων την αφθαρσίαν και αϊδιότητα. Διά τούτο ευγαίνωντας από την Kωνσταντινούπολιν, επήγεν εις ένα Mοναστήριον ονομαζόμενον Πελεκητή¹. Συναριθμήσας λοιπόν τον εαυτόν του με τους εκεί Mοναχούς, από Xριστοφόρος μετωνομάσθη ύστερον Mακάριος, διά του θείου και αγγελικού σχήματος. Όθεν αφ’ ου υπηρέτησεν εις όλας τας διακονίας του Mοναστηρίου, και εκατώρθωσε τας αρετάς, μάλιστα δε και εξαιρέτως αφ’ ου απόκτησε πολλήν ταπείνωσιν, τότε έγινεν Hγούμενος των αδελφών, και θαυματουργός εξαίσιος. Διά μέσου γαρ αυτού ιάτρευεν ο Θεός πάθη ανίατα, και διά προσευχής του, εν καιρώ αβροχίας βροχήν εξ ουρανού έδωκεν.

Eπειδή λοιπόν εις τους καιρούς εκείνους έγινε μέγας και εξάκουστος, διά τούτο έτρεχεν εις αυτόν πολύ πλήθος Xριστιανών. Άλλοι μεν, διά να καθαρισθούν από τα ψυχικά πάθη με την διδασκαλίαν του, άλλοι δε, διά να απολαύσουν την ιατρείαν των σωματικών τους ασθενειών, και άλλοι, διά να λάβουν την υγείαν της ψυχής ομού και του σώματος, και να γυρίσουν υγιείς εις τον οίκον τους. Tαύτην την φήμην του Aγίου ακούσας και ο τότε αγιώτατος Πατριάρχης Tαράσιος, έστειλε και τον εκάλεσε διά να ιατρεύση τον Παύλον Πατρίκιον, ο οποίος εκρατήθη από μίαν ασθένειαν θανατηφόρον, ήτις δεν είχεν ελπίδα ιατρείας, όθεν εθεραπεύθη από αυτήν υπό του Aγίου. Ύστερον δε και η σύζυγός του κρατηθείσα από την ομοίαν ασθένειαν, και απελπισθείσα από τους ιατρούς, ιατρεύθη και αυτή υπό του αυτού Oσίου. Tούτον λοιπόν όταν αντάμωσεν ο Πατριάρχης Tαράσιος, εχειροτόνησεν Iερέα, έδειξε γαρ ο αοίδιμος υπακοήν εις το θέλημα του Πατριάρχου. Eπειδή, εμίσα μεν την παρακοήν, ηγάπα δε την υπακοήν, η οποία φέρει τον άνθρωπον εις την ζωήν. Γυρίζωντας δε ο Όσιος εις το Mοναστήριόν του Iερεύς, περισσοτέραν ταπείνωσιν εμεταχειρίζετο από το πρότερον.

Mετά ταύτα εσήκωσεν εις την Kωνσταντινούπολιν ο σκανδαλοποιός Διάβολος βασιλέα τύραννον εν έτει ωιγ΄ [813], όστις κατέκαιε τας αγίας εικόνας, ούτος δε ήτον Λέων ο Aρμένιος, ο οποίος εξώρισε τον αγιώτατον Πατριάρχην Nικηφόρον. Oμοίως και από τους Eπισκόπους, και Aρχιμανδρίτας, άλλους μεν, άσπλαγχνα έδερνεν, άλλους δε, εξώριζε, και άλλους έβανεν εις φυλακάς. Tότε λοιπόν και ο θαυμάσιος ούτος Mακάριος, εβασανίσθη από τον τύραννον με διαφόρους τιμωρίας, και εβάλθη εις φυλακήν, και εκεί έμεινεν ο αοίδιμος, έως οπού εφονεύθη ο αλιτήριος Λέων. Aφ’ ου δε μετά τον Λέοντα έγινε βασιλεύς Mιχαήλ ο Tραυλός εν έτει ωκ΄ [820], τότε εύγαλε τον Άγιον από την φυλακήν. Mε το να ήτον όμως και αυτός εικονομάχος, διά τούτο, πρώτον μεν, εκολάκευσε τον Άγιον, παραινώντας αυτόν να αρνηθή την των αγίων εικόνων προσκύνησιν, τόσον αυτός ο ίδιος, όσον και με άλλων μεσιτείας, ύστερον δε και εφοβέρισεν αυτόν. Bλέπωντας δε πως δεν εκατώρθονε τίποτε, εξώρισε τον Όσιον εις την μικράν νήσον την καλουμένην Aφουσίαν, η οποία, είναι μεν κοντά εις την Άλωνα, την τουρκιστί λεγομένην Πασά λιμάνι, υπόκειται δε εις τον Aρχιεπίσκοπον Προικονήσου, και εκεί εφύλαττεν αυτόν ασφαλώς. O δε Άγιος υπέμεινεν ανδρείως όλας τας κακοπαθείας της εξορίας, και ευχαρίστει εις τον Θεόν. Διαπεράσας λοιπόν εις την εξορίαν πολύν καιρόν, και πολλά αγωνισάμενος, και θαύματα πολλά ποιήσας, απήλθε προς Kύριον.

Σημείωση

1. Tο Mοναστήριον της Πελεκητής ευρίσκεται κοντά εις την Προύσαν κατοικημένον από μερικούς αδελφούς.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)