Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
11:33-40; 12:1-2

Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
10: 32-33, 37-38. 19: 27-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· Ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. καὶ πᾶς ὅς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναίκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ο τρόμος για τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή φούντωσε την περιέργεια για τις προφητείες, αλλά όχι για το νόημα μετανοίας τους

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Το Ισραήλ χτύπησε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και ένα κύμα εσχατολογικού ρίγους διατρέχει τον πιστό κόσμο, και όχι άδικα.

Φτάνει η στιγμή που μας τελειώνουν τα «ίσως», τα «μπορεί» και τα «θα δούμε», βλέποντας τις προφητείες των αγίων γερόντων να λαμβάνουν υπόσταση μπροστά στα μάτια μας. Δυστυχώς για τους περισσότερους από εμάς, οι προφητείες δεν κέντρισαν την ψυχή μας με το αφυπνιστικό κεντρί τους, γιατί περίσσεψε ο παχυδερμισμός.

Αν οι προφητείες έβρισκαν γόνιμο έδαφος στις ψυχές των Ελλήνων, δεν θα είχαμε την εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Ο Μητσοτάκης να τρέχει στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ και στην Ουκρανία για να κάνει ατομική διπλωματία, η κυβέρνηση να μοιράζει την ελληνική γη στους επιχειρηματίες και τους λαθρομετανάστες, το Αιγαίο να παζαρεύεται, τα προσκυνήματά μας να χάνονται, τα σκάνδαλα να κουκουλώνονται, τα εγκλήματα να συγκαλύπτονται, οι νέοι να αποθηριώνονται, οι βλασφημίες να προστατεύονται από το κράτος, οι αριθμοί και οι ταυτότητες να προωθούνται χωρίς ενιαία εκκλησιαστική αντίσταση.

Και αντί να κάνουμε εθνική μας υπόθεση τη μετάνοια σε όλα τα επίπεδα, τα «επιτεύγματά» μας είναι οι ατελείωτες εκτρώσεις, οι γκέι γάμοι και οι υιοθεσίες σε παγκόσμια «ορθόδοξη» αποκλειστικότητα, η ψηφιοποίηση της κουρελιασμένης δημοκρατίας μας και οι γονυκλισίες μπροστά σε κάθε εχθρό της Ελλάδας.

Ποτέ ξανά τόση παρακμή. Ποτέ ξανά τέτοια εξαθλίωση και κατάπτωση και ταπείνωση. Έφτασε αυτό για να διορθωθούμε και να απαιτήσουμε περισσότερα, πρώτα απ’ όλα από τους ίδιους μας τους εαυτούς; Ακόμα όχι. Ίσως βρισκόμαστε στα πρόθυρα αυτής της πολυπόθητης μέρας. Αλλά δυστυχώς ακόμα δεν συγκινούμαστε. Όσο ακόμα συντηρείται η κοσμική ελπίδα, γαντζώνεται σφιχτά επάνω της η αναισθησία. Λέμε ότι κάτι θα γίνει και θα την γλιτώσει ο πλανήτης, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε ζωή. Χωρίς να χαλάσουμε και πολύ τη ζαχαρένια μας.

Άραγε εδώ που φτάσαμε να είναι έτοιμες να ανοίξουν οι πύλες της αβύσσου, πόσα εξομολογητάρια θα γεμίσουν; Πόσα σκονισμένα κομποσκοίνια θα βγουν από τα συρτάρια; Πόσα ξεχασμένα καντήλια θα ανάψουν; Πόσες εικόνες αγίων θα πάψουν να είναι διακοσμητικές; Πόσα γόνατα θα τριφτούν στο πάτωμα; Πόσες άδειες καρέκλες θα γεμίσουν στις εκκλησιές;

Όσο ο παλαιός Ισραήλ ωθεί την ανθρωπότητα στα βάραθρα του θανάτου, με τι πνευματικά όπλα αντιμάχεται ο νέος Ισραήλ, το πλήρωμα της ορθόδοξης εκκλησίας; Οι πνευματικοί νόμοι δεν έχουν κενά. Όπου αφήνει κενό ο άνθρωπος, το συμπληρώνει ο Θεός. Κι όποιος αυθαδιάζει λέγοντας ότι ο Θεός είναι τάχα κακός τιμωρός, τελικά βλέπει ότι μόνος του τιμωρείται ο άνθρωπος.

Πριν πατήσει το κόκκινο κουμπί κάποιος παράφρονας, το πατάμε εμείς που με την απιστία μας βομβαρδίζουμε όλα τα δικαιώματα του Θεού να φέρει ειρήνη στον κόσμο. Κι ακόμα οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τις προφητείες σαν κοσμικά και όχι σαν πνευματικά αγγέλματα, ενώ είναι σαφέστατα το δεύτερο.

Κάθε φορά που γίνεται παγκόσμια ανακατωσούρα, πέφτουν με τα μούτρα στα λόγια των γερόντων για να μάθουν μόνο τι τους ξημερώνει αύριο. Με μια διάθεση υλικής προφύλαξης, μελλοντολογικής περιέργειας, στείρας επαγρύπνησης. Αδειάζουν την προφητεία από τη σωτηριώδη ουσία της και ασχολούνται μόνο με το καύκαλο των γεγονότων, σαν να διαβάζουν εφημερίδα του μέλλοντος λίγο πριν την πετάξουν στην ανακύκλωση.

Οι προφητικοί γέροντες όμως συγκέντρωναν όλη την αγωνία της ψυχής τους στο κομβικό ζήτημα της μετάνοιας. Η γνώση του μέλλοντος δεν έχει καμία ωφέλεια αν δεν φιλτραριστεί μέσα από την ελπίδα της μετάνοιας και της θείας πρόνοιας. Ίσα – ίσα που περισσότερο κακό κάνει, παρά καλό. Παραλύει τις τεμπέλικες ψυχές από φόβο, απραξία και δυσανασχέτηση. Το νόημα της προφητείας είναι να αναπαύει και να νουθετεί. Να αναπαύει γιατί θριαμβευτής των γεγονότων είναι πάντα ο Χριστός. Να νουθετεί γιατί στο χέρι μας είναι αν μια δοκιμασία θα εξελιχθεί σε ευλογία ή σε ασήκωτο βάσανο.

Θα ήταν πολύ προτιμότερο να πέφταμε στα γόνατα και να μη γνωρίζαμε τίποτα για το αύριο, παρά τώρα που ξέρουμε πολλά αλλά παραμένουμε αμετανόητοι…

Πηγή: sportime.gr

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰουστίνου Πίρβου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ῥουμάνου, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ ἐξορίαις ὑπό τῶν μπολσεβίκων ὑπωπιασθεὶς, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη ἐν ἔτει 2013

Ἐν πολλαῖς δοκιμασίαις ἐξαγιασθείς,
Τὰς ἐρχομένας θλίψεις τῷ λαῷ ἀπεσόβησας.

Τον καιρό των διωγμών οι χριστιανοί πρέπει να μαζευτούν γύρω από τους ιερείς τους. Εκεί που βρίσκετε ένα αντιμήνσιο και ένας ιερέας για να τελέσει την λειτουργία εκεί είναι και η εκκλησία. Έχουμε ως παράδειγμα τον διωγμό του περασμένου αιώνα όπου οι ιερείς πήγαιναν στα βουνά και στα χωριά με ένα αντιμήνσιο και τα λειτουργικά σκεύη στην πλάτη.

Η Λειτουργία και τα Μυστήρια θα δώσουν δύναμη στους χριστιανούς να αντιμετωπίσουν την πείνα και να προστατευτούν από παν κακό, ευρισκόμενοι υπό τη Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έπειτα να λέει την Ευχή του Ιησού ή το Υπερμάχω. Στη φυλακή αυτές οι προσευχές μας έσωσαν και δεν υποχωρήσαμε μπροστά στο κόκκινο θηρίο.

Ο πραγματικός χριστιανός όμως δεν περιμένει τον πόλεμο ή τον διωγμό για να φροντίσει την ψυχή του. Τον αληθινό χριστιανό δεν τον ενδιαφέρει πότε θα αρχίσει ο πόλεμος ή ο διωγμός. Είναι πάντοτε έτοιμος να υποδεχθεί τον Ουράνιο Νυμφίο με το καντήλι της ψυχής αναμμένο.

Ο αληθινός χριστιανός δεν κοιτάει πότε θα έρθει ο πόλεμος ή δεν παραμονεύει να δει αν η βόμβα θα πέσει στο κεφάλι του, αλλά ψάχνει να δει πως θα θυσιαστεί για τον πλησίον του και για το Θεό. Ο αληθινός χριστιανός ψάχνει τη Βασιλεία των Ουρανών μέσα του και δεν φοβάται τίποτα σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο. Γι αυτόν η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός Ανάσταση.

***

Άγιος Ιουστίνος Πίρβου ο Ρουμάνος, ο «πρίγκιππας της Ορθοδοξίας»

Σήμερα είναι πολύ δύσκολα. Οι άνθρωποι είναι πολύ μπερδεμένοι και περιμένουν να τους πει κάποιος, να ξεκαθαριστεί μια για πάντα ότι αυτή η εποχή του μικροτσίπ είναι η εποχή του Σατανά. Και γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Η πνευματική μας ζωή δέχεται επίθεση.
Αυτό δεν έχει να κάνει με την παραχώρηση κάποιου εδάφους μας, κάποιου τμήματος της Ρουμανίας. Στο παρελθόν εκχωρήσαμε την Βεσσαραβία, την Μπουκοβίνα, τμήματα της Ντομπρουτζάς. Αυτήν την φορά δεν πρόκειται για την παραχώρηση κάποιου εδάφους μας ή για την απολαβή κάποιου υλικού ή οικονομικού οφέλους. Αυτήν την φορά έχει να κάνει με την υποταγή ενός ολόκληρου έθνους 20 εκατομμυρίων Ορθοδόξων κατευθείαν στην Κόλαση, στον πνευματικό θάνατο.
Γι’ αυτό πρέπει να δώσετε μεγάλη προσοχή. Εάν δεν σας λένε τίποτα στην Εκκλησία για αυτά τα πράγματα τότε θα πρέπει να ξέρετε ότι έχουν πληρωθεί να παραμείνουν σιωπηλοί. Κι εσείς ως απλοί άνθρωποι, με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ορθώς αισθάνεστε ότι από το μικρό ποίμνιο έρχεται πολύ περισσότερη αλήθεια παρά από τον ποιμένα.
Θα έλθει η ώρα που οι ποιμένες σας θα σας πουλήσουν. Θα παρακολουθούν να σας ξεσκίζουν τα άγρια ζώα και δεν θα έλθουν να σας βοηθήσουν.
Να γνωρίζετε ότι αυτά είναι στους αποκαλυπτικούς καιρούς που πρόκειται να μας χτυπήσουν άσχημα.
Μία αμερικανική ταινία στο τέλος έγραφε το εξής συμπέρασμα: μικροτσίπ = σκλαβιά. Σημαίνει ψηφιακή σκλαβιά. Δεν ζεις άλλο. Δεν ανήκεις στον εαυτόν σου. Είσαι σκλάβος σε εκείνους στους οποίους ανήκεις.

***

Ας προσευχόμαστε να πολλαπλασιάσει ο Θεός τους εργάτες Του, επειδή είναι λίγοι

Για μας τους χριστιανούς δεν υπάρχει κρίση. Η μόνη κρίση που μας αφορά είναι ότι δεν είμαστε άγρυπνοι φύλακες του έθνους και της Ορθόδοξης παραδόσεώς μας και αφήσαμε να εισχωρήσουν στη χριστιανική κοινωνία ΄΄λύκοι΄΄, άρπαγες, είτε πολιτικοί είναι αυτοί είτε εκκλησιαστικοί.
Οι ποιμένες μας ζαλίστηκαν πρόωρα από την κοσμική δόξα και δεν κατάφεραν να υπερασπιστούν, ως όφειλαν, τα δικαιώματα της Ορθοδοξίας. Εμείς είχαμε την ατυχία να γίνουμε ΄΄χλιαροί΄΄ χριστιανοί, μας άρεσε περισσότερο το ΄΄ ησυχία, τάξη και ασφάλεια΄΄. Διότι αυτοί που μας κυβερνούσαν πρόβαλαν συνεχώς την ησυχία, την ειρήνη, τη σύνεση – αρετές που είχε σε μεγάλη εκτίμηση η αθεϊστική, κουμμουνιστική ΄΄εκκλησιαστική΄΄ εκπαίδευση. Αλλά αυτή η ψεύτικη σωφροσύνη συγκάλυψε όλα τα παράσιτα, που με πονηρό τρόπο παρεισέφρησαν στην Εκκλησία μας. Δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε όλα τα ζιζάνια που ήρθαν από την Ανατολή κι από τη Δύση ή, ίσως, ήταν πιο βολικό για μας να τα κουκουλώσουμε.

Είμαστε τόσο κουρασμένοι και καταπιεσμένοι, ώστε δεν ανοίγουμε το μυαλό μας, ούτε τα μάτια μας ούτε το στόμα μας. Βρισκόμαστε σε μια – με συγχωρείτε- βλακώδη λογική και γίναμε περίγελως των ξένων.
Είναι απαράδεκτο να νοθεύεις , να σκεπάζεις μιαν αλήθεια, ώστε να μη φαίνεται πια τίποτα, να συγκαλύπτεις κάθε μαρτυρία που θα μπορούσε να ελκύσει το ενδιαφέρον των επόμενων γενεών. Υπεύθυνοι γι αυτό είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κυβερνούσαν χθες και κυβερνούν και σήμερα, είναι το ίδιο σύστημα… (σελ. 169-170)

***

«Πρέπει ν᾽αποκτήσουμε την κάθαρσι της καρδιάς και να έχουμε πολύ κουράγιο την ώρα του διωγμού. Δεν πρέπει να περιμένουμε την ώρα του διωγμού ή του πολέμου για να ετοιμάσουμε τις ψυχές μας. Ο αληθινός Χριστιανός είνε πάντα έτοιμος να συναντήση το Νυμφίο της ψυχής του και ψάχνει τρόπους για να θυσιάση τον εαυτό του για τον πλησίον και για το Θεό. Ψάχνει τη βασιλεία των Ουρανών μέσα του και δε φοβάται τίποτα σ᾽ αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Γι᾽ αυτόν η θλίψι είνε χαρά και ο σταυρός ανάστασι.
Η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Δεν θα πρέπη να μας φοβίζουν πόλεμοι και φοβερά γεγονότα. Αντίθετα, θα πρέπη να φοβώμαστε και ν᾿ανησυχούμε γιατί η ψυχή μας δεν είνε έτοιμη ν᾿αντικρύση τον Κύριο».

Πρέπει να επιμένουμε στην εσωτερική εργασία. Όταν δεν ζούμε αυτά πού λέμε στην προσευχή, αυτές οι προσευχές είναι μάταιες. Μέχρι τώρα μπορούσαμε να ξεπερνάμε τις καθημερινές μας δυσκολίες κάνοντας κάποια επιφανειακά θρησκευτικά καθήκοντα, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό για τούς καιρούς πού έρχονται. Αν δεν έχουμε συντετριμμένη καρδιά, δεν θα μπορούμε να αντέξουμε στα ψυχολογικά βασανιστήρια.
Θα έρθει εποχή πού μόνο αυτοί πού έχουν πείρα της χάριτος τού Θεού θα μπορέσουν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Θα γίνουν φοβερές προδοσίες, γι’ αυτό προσευχηθείτε, προσευχηθείτε, για να μην πέσετε στην παγίδα της προδοσίας.

«Οι νέοι θα τον βρουν το Θεό και θα βρουν και αυτούς που έζησαν εν πνεύματι και αληθεία αν ψάξουν, αν θελήσουν οπωσδήποτε να ζήσουν και αυτοί εν Αληθεία, μια ζωή με αξίες, καθαρή και άξια να πάει στην αιωνιότητα. Ο λόγος που πρέπει ν’ ακούγεται στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι: πίσω στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Αγίων που εδόξασε ο Θεός με αγία λείψανα. Αυτοί είναι τα μοντέλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Η Λειτουργία και τα Μυστήρια θα δώσουν δύναμη στους χριστιανούς να αντιμετωπίσουν την πείνα και να προστατευτούν από παν κακό, ευρισκόμενοι υπό τη Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Να λέτε την Ευχή του Ιησού ή το τη Υπερμάχω. Στη φυλακή αυτές οι προσευχές μας έσωσαν και δεν υποχωρήσαμε μπροστά στο κόκκινο θηρίο.
Ο αληθινός χριστιανός δεν κοιτάει πότε θα έρθει ο πόλεμος ή δεν περιμένει να δει αν η βόμβα θα πέσει στο κεφάλι του, αλλά ψάχνει να δει πως θα θυσιαστεί για τον πλησίον του και για το Θεό. Ο αληθινός χριστιανός ψάχνει τη Βασιλεία των Ουρανών μέσα του και δε φοβάται τίποτα σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο. Γι αυτόν η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός Ανάσταση.
”Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μάς τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό… Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών. Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε.

Είμαστε τώρα ακριβώς όπως ήταν οι παλαιοί χριστιανοί μαζί με τα λιοντάρια στη Ρωμαϊκή αρένα. Να είσαι μέσα στην αρένα και να περιμένεις όπως κάνανε και οι παλαιοί Χριστιανοί να απελευθερώσουν τα λιοντάρια. Περιμένετε να σας σφάξουν, να σας κόψουν, δεν υπάρχει άλλη σωτηρία.
Ο πόλεμος είναι ανοικτός, πολεμάτε μέχρι το τέλος. Μη φοβείσθε. Όπως άρχισε ο Χριστιανισμός έτσι και θα τελειώσει, με πολύ πόνο και ταλαιπωρία. Σφραγίστε το Χριστιανισμό με το μαρτύριό σας.

***

«Αυτήν την ώρα ο κόσμος διευθύνεται από μία μοναδική παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία κατευθύνει όλες τις «κυβερνήσεις» των κρατών. Εμείς κατηγορούμε τους κυβερνήτες μας αλλά αυτοί, σαν μαριονέτες, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα. Ο, τι τους λέει ο αρχηγός αυτό κάνουν».(σ. 183).
…Όσο ο λαός εξακολουθεί να πιστεύει και όσο υπάρχουν μάρτυρες του Θεού, ο Θεός θα κρατήσει την οργή των ξένων μακριά από το έθνος μας.

Ο πόλεμος που ετοιμάζουν, πάλι προς το συμφέρον τους, έχει σκοπό την αλλοίωση και καταστροφή της ανθρωπότητας, την ‘’επίλυση’’ των προβλημάτων πατώντας επί πτωμάτων…
Έχουμε να κάνουμε με προδότες της χώρας μας και με πολλά αφεντικά, στα οποία δεν τολμάμε να αντισταθούμε…. (186)

Η Γαλλική Επανάσταση ήταν το αποκορύφωμα του ‘’ανθρωπισμού’’ και του ‘’μηδενισμού’’ . Όλος ο μοντερνισμός έχει ως βάση την φαινομενικά δημοκρατική αυτή θεωρία περί ελευθερίας, ισότητας, αδελφοσύνης. Ο αθεϊσμός και ο κουμμουνισμός είναι δικά της βλαστάρια, παιδιά της. Ήταν η πιο δαιμονιώδης μέθοδος για ν’ αλλάξει όψη ένας ολόκληρος πολιτισμός, με την ουτοπία αυτής της ψεύτικης ελευθερίας. Δεν ήταν παρά μια εξαπάτηση, ένα υποκατάστατο, διότι ‘’τέλειο κράτος’’ ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Πρόκειται για την αλλαγή του τρόπου σκέψης της ανθρωπότητας, που βάζει στο κέντρο του κόσμου τον άνθρωπο, όχι πια τον Θεό.
Έστησαν ένα κατάλληλο περιβάλλον, στο οποίο αναπτύχθηκε η μασονία και όλο το πολιτικό και κοινωνικό κακό. Ακόμα και ο οικουμενισμός αποτελεί εργαλείο της μασονίας. Η μασονία, καλλιεργώντας μια σχετικότητα των αξιών, αποσκοπεί στο να προσκυνάς έναν απρόσωπο ψευδοθεό, τον οικουμενικό ‘’θεό’’. Ο οικουμενισμός συμβαδίζει με την παγκοσμιοποίηση. Η ισοπέδωση όλων των εθνών, η δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης και ενός ενιαίου κράτους – ταυτόχρονα με τον οικουμενισμό, που αποσκοπεί στη δημιουργία μιας πανθρησκειας η οποία θα ‘’ενώσει’’ όλες τις θρησκείες σε μια – όλα αυτά στοχεύουν στην εφαρμογή του τελικού σκοπού τους την εγκαθιδρύσει του ‘’νέου ανθρώπου’’, του αντιχρίστου.
Ο οικουμενισμός είναι ένα μεγάλο ψέμα, διότι αυτοί μιλούν στο όνομα μιας ‘’αγάπης’’ εκτός Χριστού, η οποία σε οδηγεί εκτός της Αληθείας. Εάν οι οικουμενιστές αγαπούσαν αληθινά τον κόσμο, δεν θα χώριζαν την αλήθεια από την αξία και τον πνευματικό πλούτο της αγιοπατερικής Παράδοσης της Εκκλησίας. Αυτοί απογυμνώνουν τον χριστιανισμό από την ομορφιά της Θείας Χάριτος. Ο Θεός έφυγε από αυτούς κι έμεινε μόνον ο εαυτός τους: ‘’ Όχι, εμείς δεν Σε έχουμε ανάγκη, εμείς κυβερνούμε τον κόσμο, εμείς δίνουμε το ψωμί, εμείς προσφέρουμε την ευτυχία ς’ αυτήν τη γη. Ο Ιησούς πρέπει να φυλακισθεί ξανά, για να μην ενοχλεί την πορεία μας’’. Θέλουν να διαγράψουν τον Θεό από τον κόσμο και από την ψυχή του ανθρώπου με οποιοδήποτε μέσο: αυτός είναι ο σκοπός του οικουμενισμού, τον οποίο πολέμησε και ο άγιος Ιουστίνος Ποποβιτς. Ο οικουμενισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι πρόδρομοι των Καιρών της Αποκάλυψης…

Οφείλουμε όμως να υπερασπιστούμε, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής μας, τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών συνόδων. Για μας είναι ιερή παρακαταθήκη η μαρτυρία Πίστεως των Οικουμενικών Συνόδων, η οποία ορίστηκε από τους Αγίους Πατέρες δια του Αγίου Πνεύματος. Εάν εμείς αποκηρύξουμε αυτές τις αποφάσεις αποκηρύσσουμε και το Άγιο Πνεύμα. Στο θέμα των ιερών Κανόνων και της δογματικής αλήθειας δεν χωράει αμφιβολία. Οι ιεράρχες μας, όταν εκλέγονται στην Επισκοπή τους, δεσμεύονται με τη υποχρέωση να σεβαστούν δια βίου την ορθή Πίστη και τις Οικουμενικές Συνόδους. Εάν καταπατούν τον όρκο τους, τότε δεν είναι πλέον επίσκοποι, αφού δεν υπακούν στους ανωτέρους τους, δηλαδή στους αγίους Πατέρες. Εάν λοιπόν αυτοί δεν υπακούουν, πως θα ζητήσουν από εμάς υπακοή; Εμείς δεν υπακούμε σε ‘’κλέφτες και ληστές’’! Υπακούμε στην φωνή της Εκκλησίας, η οποία ομιλεί μέσω των θεοφόρων Αγίων Πατέρων, όχι μέσω μυαλών μεθυσμένων από τις χρυσοποίκιλτες επισκοπικές μίτρες… Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επανεξετάσουν τις συμφωνίες τους, η δε Εκκλησία πρέπει να επανεξετάσει τη στάση της για να ειρηνεύσει ο Ορθόδοξος λαός.
Η παπική ‘’εκκλησία’’ κρύβει στους κόλπους της μεγάλες αιρέσεις….

Οι συμβιβασμοί των ιεραρχών μας δεν γίνονται εξαιτίας μιας δογματικής πεποίθησης. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά την αλήθεια. Φέρονται έτσι λόγω πολιτικών συμφερόντων. Δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν, επειδή το να είσαι σήμερα επίσκοπος σημαίνει να γίνεις μάρτυρας. Δεν είναι εύκολο ούτε γι’ αυτούς. Εμείς έχουμε χρέος να τους αφυπνίσουμε και να προσευχόμαστε γι ‘ αυτούς ν’ αποκτήσουν τη δύναμη να αντιστέκονται στις δογματικές πλάνες και να ενδυναμώσουν την Εκκλησία με την ορθή μαρτυρία και ομολογία τους. Όσοι παραμένουμε Ορθόδοξοι, δεν αποδεχόμαστε τις πλάνες τους και τους συμβιβασμούς τους….

…Αλλά γιατί να μην ταράξουμε τα λιμνάζοντα νερά, όταν η κατάσταση είναι ήδη τόσο επικίνδυνη; Σήμερα, το να μην αντιδράσεις σημαίνει να μην ξεκαθαρίζεις. Βάλε σε ένα ποτήρι με θολό νερό μια σταγόνα ασβέστη και θα δεις πως η θολούρα πέφτει στον πάτο και τότε, μπορείς να πιεις το ποτήρι με καθαρό νερό. Αυτός είναι λοιπόν ο Χριστιανισμός! Ο Χριστιανισμός είναι η σταγόνα ασβέστη που καθαρίζει το θολό νερό στο ποτήρι. Οι ηγέτες ενός έθνους, μιας Εκκλησίας, είναι αυτοί οι οποίοι μπορούν να σταματήσουν το θόλωμα του νερού και να αποκαταστήσουν την καθαρότητα του. Αλλά εάν δεν έχουμε εκείνους τους ηγέτες, οι οποίοι θα παρέμβουν ώστε να καθαρίσουν τα θολά νερά που μας περικυκλώνουν, δεν θα δούμε το ποτήρι καθαρό.
Η μόνη διαύγεια που μας προσφέρεται είναι η σταγόνα αίματος των μαρτύρων μας…
Ζούμε σε δύσκολες εποχές, αλλά με τη βοήθεια του Θεού θα νικήσουμε, επειδή το Άγιο Πνεύμα πνέει ακόμα πάνω ς’ αυτήν τη ρουμανική γη.
Εάν εμείς οι μοναχοί ήμασταν άγρυπνοι και οι μονές μας σε αρμονία, θα κάναμε σπουδαία πράγματα μαζί. Ο χριστιανός μας δεν είναι ενημερωμένος, δεν έχει κίνητρο. Το σχολείο δεν τον πληροφορεί, αλλά ούτε και η Εκκλησία. Μερικές φορές μάλιστα ο λαός μας χρειάζεται να ‘’βάλει πλάτη’’ στους επισκόπους , επειδή εκείνοι δεν τολμούν να μιλήσουν…. (192)

…Κάποιοι θέλουν να καταστραφεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μόνη αληθινή δύναμη που κρατά ακόμα ‘όρθιο’ τον κόσμο. Ξεκίνησαν με την Γιουγκοσλαβία την οποία διαμέλισαν, ακολούθησε η Ελλάδα με Ορθόδοξο πληθυσμό και αυτή, όπου δημιούργησαν αναρχία και οικονομική κρίση. Σειρά έχουμε εμείς. Με αυτές τις μεθόδους της αναρχίας, ακολουθώντας το γιουγκοσλαβικό πρότυπο, θέλουν να διαλύσουν την Ορθοδοξία. Άλλος τρόπος διάλυσης της Ορθοδοξίας – πιο ύπουλος αυτός- είναι ο οικουμενισμός, με τον οποίον καταστρέφονται οι βάσεις και οι αρχές, χωρίς τις οποίες η Εκκλησία δεν μπορεί να υπάρξει. Όμως θα εξακολουθεί να υπάρχει η Εκκλησία μέσω των επισκόπων και των ποιμένων, οι οποίοι θα επιλέξουν την αλήθεια. Οι οικουμενιστές έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι θα μπορέσουν να φέρουν κάτι καινούργιο στην Εκκλησία του Χριστού.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα, με Κεφαλή τον Χριστό. Δεν μπορείς να την αποκόψεις από τον Χριστό, ο οποίος είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Οι οικουμενιστες δεν θα καταφέρουν τίποτα! Δεν μπορεί να αλλοιώνεται η αλήθεια ανάλογα με τα ανθρώπινα συμφέροντα. Η Αλήθεια του Θεού παραμένει ίδια, αναλλοίωτη στον αιώνα….
…Το Άγιο Πνεύμα μιλάει δια στόματος εκείνων που έχουν μέσα τους τον Χριστό, όχι αυτών που υπηρετούν ανθρώπινα συμφέροντα. Πως τολμούν αυτοί ν’ αλλάξουν τις αποφάσεις των Αγίων Πατέρων;
Μερικοί θεωρούν ότι αυτοί οι κανόνες είναι ξεπερασμένοι… Ασφαλώς, όταν δεν σε βολεύουν και δεν συνάδουν με το συμφέρον σου είναι ‘’ξεπερασμένοι’’. Αλλά η Αλήθεια και το Ευαγγέλιο ‘’παλιώνουν’’ ποτέ; Ο Θεός δεν παλιώνει, ο Θεός είναι ίδιος, ο Αυτός εις τους αιώνας. Εάν όμως εμείς υποτάσσουμε την Εκκλησία στο Κράτος, την καθιστούμε ανθρώπινο ίδρυμα, όπου οι πολιτικοί εκλέγουν τους ποιμένες. Και όπως αλλάζει η πολιτική, αλλάζουν και αυτοί που καθοδηγούνται από πολιτικές κυβερνήσεις. Εμείς πρέπει πρώτα να είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας και μετά της πολιτείας. Ο ιεράρχης δεν συγχέει την πολιτική με την Εκκλησία, ακολουθεί τις εντολές του Κυρίου, όχι του κράτους. Ως πολίτες έχουμε το χρέος να αποδίδουμε ‘’τα του Καίσαρος τω Καισαρι και τα του Θεού τω Θεώ’’. Το πλήθος όμως αναγνωρίζει τον καλό ποιμένα και ο πραγματικός χριστιανός θα ακολουθήσει τον καλό ποιμένα. Εάν το πλήθος των πιστών γνωρίζει τον νόμο και τους κανόνες της Εκκλησίας, τότε και ο επίσκοπος θα συντονίζεται με τους πιστούς….
..Δεν προκαλούν διαίρεση εκείνοι που θέλουν να μπερδεύουν τα πράγματα; Αλλά εμείς γνωρίζουμε ότι θέλουν να δημιουργήσουν μια ενιαία παγκόσμια ‘’εκκλησία’’ , ακολουθώντας τα πολιτικά πρότυπα

Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει τελευταία μεταξύ Ορθοδόξων Πατριαρχείων δεν είναι παρά πατριαρχικές δολοπλοκίες που προκαλούνται επί τούτου, για να υπάρχουν στην Εκκλησία ταραχές και διενέξεις. Ξέρουμε πολύ καλά ότι ακόμη και Πατριάρχες υποστηρίζουν πολιτικά συμφέροντα, επειδή στις μέρες μας δεν υπάρχει διεθνές ίδρυμα που να μην χειραγωγείται. Υπάρχουν συγκεκριμένα συμφέροντα, που επιθυμούν την διαίρεση της Εκκλησίας. Υπήρχαν και στο παρελθόν συγκρούσεις ανάμεσα σε Πατριαρχεία, εν τούτοις πάνω από όλους τους εγωισμούς και τις μεταξύ τους διαφωνίες, διατήρησαν αλώβητη την ενότητα της Εκκλησίας…. Οι εχθροί της Εκκλησίας χορεύουν περιχαρείς, όταν βλέπουν τις διαμάχες μεταξύ των Ορθοδόξων, και κάποιοι Πατριάρχες πέφτουν στην παγίδα τους, θέλοντας και μη, παίζοντας το παιχνίδι εκείνων οι οποίοι δεν αγαπούν την αλήθεια…

Λύκοι εισχώρησαν στο μαντρί μας. Εξέλιπαν οι ποιμένες και θεολόγοι, που θα μπορούσαν ν’ αποκαλύψουν τις πλάνες και να δώσουν Ορθόδοξη μαρτυρία. Άδικα πάνε στο εξωτερικό και σπουδάζουν σε τόσες θεολογικές σχολές…
Η Ορθόδοξη εκκλησία αποτελείται από τον απλό λαό, τον πιστό, τη γιαγιά που ανάβει κερί με δάκρυα στα μάτια, τον χωρικό, ο οποίος δεν παραδίδει την Ορθοδοξία στους ξένους.
Η Ορθοδοξία δεν βρίσκεται στους καθεδρικούς ναούς, στους ουρανοξύστες και στα ψεύτικα ‘’μεγαλεία’’. Η Ορθοδοξία βρίσκεται στο μεγαλείο της ταπεινής φάτνης της Βηθλεέμ, εκεί όπου γεννήθηκε ο Θεός. Εκεί κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα, εκεί σκηνώνει, εις καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην. (172)

Εγώ θεωρώ ότι ένα δείγμα, πως το τέλος είναι κοντά, είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε πια προφήτες και αγίους προστάτες της Ορθόδοξης αλήθειας. Δεν υπάρχει πνευματική καθοδήγηση, δεν υπάρχουν ιεροκήρυκες , οι οποίοι να λένε από τον άμβωνα στον λαό τι πρέπει να κάνει. Τώρα ο ιερέας λειτουργεί όπως του υπαγορεύει το κόμμα, όχι όπως του λέει το Άγιο Πνεύμα. Τι ξέρει το κόμμα από Άγιο Πνεύμα; Με τόσο διεφθαρμένους ποιμένες πως να εργαστεί ο Θεός; Αυτοί χορεύουν και με τους μουσουλμάνους και με τους αιρετικούς κι εμείς θέλουμε ο Θεός να μιλά μέσω αυτών; Αλλά ο καημένος ο αφελής άνθρωπος πιστεύει όλα τα ψέμματα.

Είναι ένας τρόπος καταστροφής του ανθρώπου αυτός.
… Είναι καλύτερα να μην δεχόμαστε πια τα δηλητήρια τους από τα φάρμακα, αλλά να προσπαθουμε εμείς οι ίδιοι να θεραπευτούμε με τα χόρτα και τις ρίζες που μας έδωσε ο Θεός. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αυτοκτονήσει, ξέρω καλά ότι τα φάρμακα και οι τροφές τους είναι δηλητήριο.(σ. 146).

Δυστυχώς αφήσαμε την οικονομική κατάσταση να επηρεάσει τη χριστιανική μας ζωή, ακόμη και την ψυχική δομή μας. Είναι θλιβερό να βλέπεις πόσο πολύ εξαρτάται η πίστη από το υλικό μέρος, από τα χρήματα… Που είναι η πίστη μας; Αφήνουμε να μας κλέψει η ταραχή του κόσμου; Ο άνθρωπος έχει κάτι ακόμα πιο πολύτιμο από το σώμα – την ψυχή! Γιατί δεν δίνουμε αξία στην ψυχή; Μα, αν πλουτίσουμε την ψυχή, δεν θα νοιώθουμε πια την φτώχεια του σώματος. Η πίστη μπορεί να μετατρέψει τον λόγο του Θεού σε ψωμί. Γιατί δεν το πιστεύουμε αυτό;

« Κάθε πιστός οφείλει να έχει στοιχειώδη γνώση του δόγματος της Εκκλησίας και να προσέχει να μην πιστεύει εύκολα άλλες απόψεις, παρά μόνο αυτές των Αγίων Πατέρων και ιερομαρτύρων» (σ. 174).

Από το βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης»· Γέροντος Ιουστίνου Πίρβου ,εκδόσεις Ἄθως

«Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι σαν άδεια πανοπλία.
Απ’ όταν φοβάμαι το Θεό δε φοβάμαι τίποτα !
Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος και κάνω ό,τι θέλω.
Δε φοβάμαι τους ανθρώπους».

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Λαμπρὴ καὶ χαρμόσυνη ἡ παροῦσα ἑορτή, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί! Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἄγει μεγάλη καὶ πολλαπλῆ πανήγυρη! Σήμερα τιμᾶ καὶ γεραίρει μὲ ὕμνους καὶ ᾠδὲς πνευματικὲς τὴν πανέορτη μνήμη Πάντων τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος ἁγίων: Δικαίων, προφητῶν, ἀποστόλων, μαρτύρων, ἱεραρχῶν καὶ ὁσίων, γνωστῶν καὶ ἀγνώστων.

Ἡ ἑορτὴ αὐτή, ὅπως τεκμαίρεται καὶ ἀπὸ τοὺς παλαιότερους ὡραιότατους ὕμνους της, καθὼς καὶ ἀπὸ σωζόμενη σχετικὴ ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἦταν ἀρχικὰ ἀφιερωμένη κατεξοχὴν πρὸς πάντας τοὺς ἁγίους Μάρτυρας. Καὶ οἱ λόγοι καθιέρωσης τούτης τῆς ἑορτῆς προφανεῖς: Πρῶτα, γιατὶ οἱ μάρτυρες ἀποτελοῦν τὴν πρώτη ὁμάδα ἁγίων, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὴν παύση τῶν διωγμῶν καὶ ἐξερχομένη τῶν κατακομβῶν ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐπίσημα τίμησε. Καί, δεύτερο, γιατί, σύμφωνα μὲ ἔγκυρους ὑπολογισμοὺς εἰδικῶν ἱστορικῶν καὶ ἁγιολόγων, ὁ ἀριθμὸς τῶν γνωστῶν μαρτύρων μόνο κατὰ τοὺς διωγμοὺς τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων ὑπολογίζεται σὲ 11 ἑκατομμύρια, οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν ἕνα ποταμὸ ἁγίων αἱμάτων, ποὺ ἄρδευσε καὶ στερέωσε τὸ νεοθαλὲς τότε φυτὸ τῆς Ἐκκλησίας.

Σὺν τῷ χρόνῳ ὅμως ἡ σημερινὴ ἑορτὴ προσέλαβε εὐρύτερο χαρακτήρα καὶ τιμήθηκαν κατ᾽ αὐτὴν ὅλες οἱ κατηγορίες τῶν ἁγίων. Ὁ βασικὸς λόγος καθιέρωσης καὶ τῆς διευρυμένης αὐτῆς ἑορτῆς εἶναι καὶ πάλιν προφανής: Ἐκτὸς τῶν καθ᾽ ἡμέραν τιμωμένων ἁγίων, ἀναρίθμητα ἄλλα πλήθη πιστῶν ἔλαβαν πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἁγίασαν. Ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἦταν πρακτικὰ ἀδύνατο νὰ τιμηθοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὅλα τοῦτα τὰ στίφη τῶν ἁγίων, μὲ τὴν καθιέρωση εἰδικῆς ἡμέρας μνήμης τους, ὄχι μόνο γιὰ τὸ πλῆθος, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ὅτι πολλῶν ἀγνοοῦμε τὴν ἡμέρα τελευτῆς τους, ἀκόμη δὲ καὶ τὰ ὀνόματά τους! Καὶ αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς ἀγνώστους της ἁγίους τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὅσους «κατὰ Χριστὸν ἐπολιτεύσαντο ἐν Ἰνδοῖς καὶ Αἰγυπτίοις καὶ Ἄραψι καὶ Μεσοποταμίᾳ τε καὶ Φρυγίᾳ καὶ τοῖς ἄνωθεν τοῦ Εὐξείνου· ἔτι δὲ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἑσπερίᾳ ἄχρι καὶ αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν νήσων, ἁπλῶς εἰπεῖν ἐν Ἀνατολῇ καὶ Δύσει», κατὰ τὴν ὡραία διατύπωση τοῦ συναξαρίου τῆς ἡμέρας.         

Ἀλλά, καί ἕνας περαιτέρω λόγος προβάλλεται ἀπό τόν συναξαριστή: Ὅλοι οἱ ἅγιοι, ὅσοι τιμῶνται χωριστά, κρίθηκε ἐπιβεβλημένο νὰ συναθροισθοῦν σέ μία κοινὴ ἑορτή, γιὰ νὰ δειχθεῖ μ᾽ αὐτὸ τὸν τρόπο ὅτι ὅλοι μαζὶ γιὰ ἕνα Χριστὸ ἀγωνίσθηκαν, σὲ ἕνα κοινὸ στάδιο ἔτρεξαν -τὸ στάδιο τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς-, ἑνὸς Θεοῦ δοῦλοι ἦσαν καὶ ἀπ᾽ αὐτόν ἀξίως ἔλαβαν τοὺς στεφάνους τῆς νίκης, γιὰ νὰ ἀποτελέσει ἔτσι ὁ ἀπὸ κοινοῦ ἑορτασμός τους παρόρμηση στοὺς πιστούς, ποὺ πιστεύουν στὸν ἴδιο Χριστὸ καὶ εἶναι δοῦλοι τοῦ ἰδίου Θεοῦ, νὰ ἀγωνισθοῦν -ὅπως καί ὅλοι ἐκεῖνοι- στὸν στίβο τοῦ ἀθλήματος τῆς κατὰ Χριστὸν πολιτείας.

Μὲ τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, κατακλείεται ὁ κινητὸς κύκλος τῶν κινητῶν ἑορτῶν, ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου. Στὸ κατανυκτικὸ Τριῴδιο καὶ στὸ χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο ζήσαμε στὸ λειτουργικὸ χρόνο τῆς Ἐκκλησίας ὅλο τὸ ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας γιὰ τὴ σωτηρία μας, μέ ἐπίκεντρο τὴ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ Πάσχα. Εἴδαμε τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, τὴν ἀνόρθωση τοῦ γένους μας μὲ τὴν ἀναστάση τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν ἀνύψωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀνάληψή Του. Δοξολογήσαμε τέλος τὴν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου στὸν κόσμο κατὰ τὴ μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἡ σημερινὴ πανήγυρη ἀποτελεῖ φυσικὴ προέκταση, ἑορτολογικὰ καὶ θεολογικά, τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς. Κατὰ τὴν πεντηκοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μὲ σαφήνεια μᾶς διηγοῦνται οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κατῆλθε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, μὲ τὴ μορφὴ πυρίνων γλωσσῶν, καὶ παρέσχε ἄφθονο φωτισμὸ καὶ πλούσια Χάρη στοὺς ἁγίους μαθητὲς καὶ ἀποστόλους τοῦ Κυρίου, ἐνισχύοντας καὶ ποδηγετώντας τους στὸ ψυχοσωτήριο κήρυγμα «εἰς πάντα τὰ ἔθνη». Μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἱδρύεται ὁ θεοσύστατος θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ὁ Παράκλητος ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν».

Γνήσιο φυσικὸ καρπὸ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν οἱ σήμερα ἑορταζόμενοι ἅγιοι Πάντες, οἱ ἀμάραντοι τοῦτοι βλαστοὶ τοῦ Παραδείσου. Εἶπε κάποιος σύγχρονος σοφὸς θεολόγος, ὁ μακαριστὸς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἕνα ἰδιότυπο «ἐργοστάσιο παραγωγῆς ἁγίων λειψάνων, παραγωγῆς ἁγίων»! Γιατὶ ἀκριβῶς, πρέπει νὰ τονισθεῖ, ὅτι σκοπὸς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι μία ἁπλῶς ἠθικὴ βελτίωση ἢ τελείωση, ἀλλὰ ὁ προσωπικός μας ἁγιασμός, ἡ κοινωνία τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί, κατὰ τὴ θεόσοφη ρήση τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, «σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας πάντοτε προβάλλει πάνσοφα, καὶ ἰδιαίτερα σήμερα, τὸ «νέφος τῶν μαρτύρων» καὶ τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος ἁγίων της, οἱ ὁποῖοι, τηρώντας τὸ κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ  ἀμόλυντο, ἢ καὶ καθαίροντάς το μὲ τὴ μετάνοια, ἔφθασαν στὸ καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ καὶ ἔγιναν θεοὶ κατὰ χάριν. Οἱ ἅγιοι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀποτελοῦν τοὺς φωτεινοὺς ὁδοδεῖκτες μας στὴν ἀνοδικὴ καὶ δύσκολη πορεία πρὸς τὸν οὐρανό. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τοποθετοῦμε τὶς εἰκόνες τους στὸν ναὸ στὴ θέση αὐτή, στὸ εἰκονοστάσιο, μεταξὺ τοῦ κυρίως ναοῦ, ποὺ συμβολίζει τὸν κόσμο (καὶ ποὺ γι᾽ αὐτὸ εἶναι ὁ τόπος προσευχῆς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ ἀγωνιζομένων πιστῶν), καὶ τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ποὺ ἐπέχει τὸν τόπο τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ ἡ Ἐκκλησία τοὺς προβάλλει σήμερα καὶ πάντοτε, ὄχι μόνο γιὰ νὰ ζητήσουμε τὶς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μιμηθοῦμε τὴ θεοφιλὴ ἐπὶ γῆς πολιτεία τους. Εἶναι γνωστὴ ἡ σχετικὴ ρήση τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, «τιμὴ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». Θὰ μπορούσαμε νὰ εἰποῦμε εὐρύτερα, τιμὴ ἑνὸς ἁγίου ἀποτελεῖ κατεξοχὴν ὁ ἀγώνας μίμησης τοῦ ἁγίου ἐκείνου.

Σύμφωνα μὲ τὸν σύγχρονο ὅσιο Γέροντα καὶ ὁμολογητὴ π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς, «οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων τί εἶναι; Τίποτε ἄλλο, παρὰ ἕνα εἶδος συνεχίσεως τῶν ‘‘Πράξεων τῶν Ἀποστόλων’’. Μέσα εἰς αὐτοὺς τοὺς Βίους συναντᾶ κανεὶς τὸ ἴδιον Εὐαγγέλιον, τὴν ἰδίαν ζωήν, τὴν ἰδίαν ἀλήθειαν, τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην, τὴν ἰδίαν ἀγάπην, τὴν ἰδίαν πίστιν, τὴν ἰδίαν αἰωνιότητα, τὴν ἰδίαν ‘‘δύναμιν ἐξ ὕψους’’, τὸν ἴδιον Θεὸν καὶ Κύριον. Διότι,‘‘Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας’’… Ἐὰν θέλετε, οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι μία ἰδιόμορφος ὀρθόδοξος Ἐγκυκλοπαιδεία. Εἰς αὐτοὺς δύναται νὰ εὕρῃ κανεὶς ὅλα ὅσα χρειάζονται εἰς μίαν ψυχὴν πεινασμένην καὶ διψασμένην διὰ τὴν αἰωνίαν Δικαιοσύνην καὶ αἰωνίαν Ἀλήθειαν μέσα εἰς αὐτὸν τὸν κόσμον· πεινασμένην καὶ διψασμένην διὰ τὴν θείαν ἀθανασίαν καὶ τὴν αἰωνίαν ζωήν. Ἐὰν διψᾷς τὴν πίστιν, θὰ τὴν εὕρῃς πλουσίαν εἰς τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων καὶ θὰ χορτάσῃς τὴν ψυχήν σου μὲ τροφήν, διὰ τὴν ὁποίαν ποτὲ δὲν θὰ ξαναπεινάσῃς. Ἐὰν ποθῇς τὴν ἀγάπην, τὴν ἀλήθειαν, τὴν δικαιοσύνην, τὴν ἐλπίδα, τὴν πραότητα, τὴν ταπείνωσιν, τὴν μετάνοιαν, τὴν προσευχὴν ἢ ὁποιανδήποτε ἀρετὴν καὶ ἄσκησιν, εἰς τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων θά εὕρῃς ἕνα πλῆθος ἁγίων διδασκάλων διὰ κάθε ἄσκησιν καὶ θὰ λάβῃς τὴν βοήθειαν τῆς χάριτος διὰ κάθε ἀρετήν».

Στοὺς Βίους τῶν ἁγίων θὰ συναντήσουμε κάθε τύπο καὶ τάξη ἀνθρώπων, ποὺ μὲ τὸν προσωπικό του ἀγώνα ὁ καθένας, τὸν κόπο καὶ ἱδρώτα καὶ τὸ αἷμα του, εἴτε τοῦ σωματικοῦ μαρτυρίου, εἴτε τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεως (κατὰ τὸ ἀπόφθεγμα τοῦ Γεροντικοῦ, ποὺ λέγει, «δὸς αἷμα καὶ λάβε Πνεῦμα», δηλ. ἀγωνίσου, θυσιάσου, γιὰ νὰ ἀποκτήσεις τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), ἔγιναν κατὰ Χάρη θεοί: Ἄνδρες καὶ γυναῖκες, μικροὶ καὶ μεγάλοι, φτωχοὶ καὶ πλούσιοι, ἔνδοξοι καὶ ἄδοξοι, βασιλεῖς καὶ ἀξιωματικοί, ἀλλὰ καὶ δοῦλοι, πατριάρχες, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ μοναχές, ἀλλὰ καὶ ἁπλοὶ λαϊκοί, Χάριτι Θεοῦ καὶ μὲ τὸν ἀγώνα τους, ἀξιώθηκαν τῶν ποικίλων χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συνιστοῦμε θερμὰ τὴ μελέτη τῶν Βίων τῶν ἁγίων, τοῦ Γεροντικοῦ, τοῦ Εὐεργετινοῦ. Κάθε τους σελίδα, ἔλεγε ὁ ὅσιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, περιέχει ὅλες τὶς θεϊκὲς βιταμῖνες, γιὰ τὴν ἐξισορρόπηση τοῦ πνευματικοῦ μας ὀργανισμοῦ.

Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας, τὶς δύσεκτες καὶ δυσχείμερες, ὁπόταν τὸ κακό, μὲ κάθε μορφὴ καὶ τρόπο πληθαίνει καὶ εἰσρέει στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, οἱ ἅγιοί μας, οἱ ἀκοίμητοι τοῦτοι πρεσβευτές μας στὸν Κύριο, οἱ ἀδελφοί μας στοὺς οὐρανούς, ἀποτελοῦν τὴ μετὰ Θεὸν ἐλπίδα, τὸ φῶς, τὴν παρηγορία μας. Καὶ ἐξαιρέτως, ἡ Παναγία Θεοτόκος καὶ ἀειπάρθενος Μαρία, ἡ κατὰ φύσιν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας καὶ κατὰ χάριν Μητέρα ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, τὴν ὁποία μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες μας λυποῦμε καὶ τὴν κάνουμε Μητέρα τοῦ πόνου!

Ἂς ἐκζητήσουμε, ἀγαπητοί μου ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, ἰδιαίτερα τώρα, τὶς εὐλογημένες καὶ θεοπρόσδεκτες πρεσβεῖες Της καὶ Πάντων τῶν ἁγίων. Ἀλλὰ νὰ τὶς ζητήσουμε μὲ πίστη καὶ πόθο καὶ θέρμη, μὲ πένθος καὶ εἰλικρινὴ μετάνοια, μὲ ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ ἐνσυνείδητη τὸ κατὰ δύναμη μυστηριακὴ ζωή, γιὰ νὰ ρίξουν βάλσαμο παρηγορίας στὶς ψυχές μας· γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ βαθιὰ καὶ μακροχρόνια πνευματική μας κρίση, ἀπότοκο ἀναπόδραστο τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἡ πολυποίκιλη σημερινή μας κρίση. Γιατί μόνο ἔτσι, μὲ τὸ νά προσπέσουμε μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια στοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ θὰ παρέλθει ἡ ὅποια κρίση καὶ θὰ ἐπέλθει καὶ πάλιν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὸν τόπο μας, Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου καὶ Πάντων τῶν ἁγίων, τῶν ὁποίων τὴν μνήμη ἐπιτελοῦμε. Ἀμήν!

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ
Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου

Ὁ περιώνυμος πατὴρ καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἱερώνυμος (347-419) [1], γεννήθηκε στὴ Στριδώνα τῆς Δαλματίας τὸ 347 ἀπὸ γονεῖς πλούσιους καὶ χριστιανούς. Ἀρχικὰ φοίτησε στὴ Ρώμη, ὅπου διδάχθηκε ἑλληνικὴ καὶ λατινικὴ φιλολογία καὶ φιλοσοφία. Ἀργότερα περιῆλθε πολλὲς χῶρες τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀσίας. Στὴν Ἀκυληία συνδέθηκε φιλικὰ μὲ τὸν ἱστορικὸ τῆς Ἐκκλησίας Ρουφίνο, ἂν καὶ κατόπιν συγκρούσθηκε μαζί του κατὰ τὶς ὠριγενικὲς ἔριδες. Τὸ 379 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στὴν Ἀντιόχεια ἀπὸ τὸν Ἀντιοχείας Παυλίνο καὶ στὴ συνέχεια μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ ἀκροασθεῖ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. Τὸ 382 μετέβη στὴ Ρώμη μὲ τοὺς Παυλίνο Ἀντιοχείας καὶ Ἐπιφάνιο Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, μὲ τὸν ὁποῖο ἔκτοτε συνδέθηκε στενά, καὶ κατέστη ἔνθερμος ὀπαδὸς καὶ ὑποστηρικτής του.

Κατὰ τὸ 385, ἐπειδὴ ὁ Ἱερώνυμος ἀναγκάσθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὴ Ρώμη, ἔρχεται μὲ τὴ συνοδία του στὴν Κύπρο, ὅπου ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος τοὺς ὑποδέχεται καὶ φιλοξενεῖ μὲ φιλοφροσύνη. Τὴν Κύπρο ἐπισκέφθηκε μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ ἡ Ρωμαία συγκλητικὴ καὶ μαθήτρια τοῦ Ἱερωνύμου, ὁσία Παῦλα. Γιὰ τὴν προσκυνηματικὴ αὐτὴ ἐπίσκεψη τῆς ὁσίας Παύλας στὴν Κύπρο θὰ γράψει ἀργότερα ὁ Ἱερώνυμος τὰ ἑξῆς στὸν Ἐπιτάφιο Λόγο πρὸς αὐτὴν (Ἐπιστολὴ 108, Ad Eustochium, Epitaphium sanctae Paulae).

«… Μετὰ τὴ Ρόδο καὶ τὴ Λυκία, τέλος ἔφθασε στὴν Κύπρο, ὅπου, προσπίπτοντας στὰ πόδια τοῦ ἁγίου καὶ ἀξιοσεβάστου Ἐπιφανίου, φιλοξενήθηκε ἀπὸ αὐτὸν γιὰ δέκα ἡμέρες· ὄχι ὅπως αὐτὸς (ὁ Ἐπιφάνιος) νόμιζε γιὰ ἀνάπαυση, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὰ πράγματα ἀποδεικνύουν. Διότι ἐπισκέφθηκε ὅλα τὰ μοναστήρια στὴν περιοχή του (στὴν ἐπαρχία του), καὶ ἔδωσε σ᾽ αὐτά, ὅσο εἶχε τὴ δυνατότητα, σημαντικὴ ἀναψυχὴ (ἐλεημοσύνη) στοὺς (ἐκεῖ ἀσκουμένους) ἀδελφούς, τοὺς ὁποίους ἡ ἀγάπη τοῦ ἁγίου ἀνδρὸς (‘Eπιφανίου) εἶχε συναθροίσει ἐκεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου. Κατόπιν, μετὰ ἀπὸ σύντομο ταξίδι, ἀφίχθηκε στὴ Σελεύκεια…».

Ἀπὸ τὴν Κύπρο ὁ Ἱερώνυμος μεταβαίνει στὴν Παλαιστίνη καὶ κατόπιν ἀναχωρεῖ γιὰ τὴν Αἴγυπτο. Ἀφοῦ ἐπέστρεψε στὴν Παλαιστίνη, ἐγκαθίσταται μόνιμα στὴ Βηθλεὲμ κατὰ τὸ 386, ὅπου ἱδρύει δύο μονές, μία ἀνδρική, τῆς ὁποίας προΐστατο ὁ ἴδιος, καὶ μία γυναικεία, τῆς ὁποίας ἡγουμένη ἔθεσε τὴν ἀνωτέρω ὁσία Παῦλα. Ἀνέλαβε ἔτσι τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν δύο μονῶν, καταγινόμενος ταυτόχρονα σὲ μελέτες καὶ συγγραφές.

Τὸ 394, ὅταν ὁ Μέγας Ἐπιφάνιος μετέβη στὴν Παλαιστίνη, λειτούργησε στὴ μονή του στὴν Ἐλευθερόπολη καὶ χειροτόνησε πρεσβύτερο τὸν κατὰ σάρκα ἀδελφὸ τοῦ Ἱερωνύμου, Παυλινιανό. Στὴν ἔριδα καὶ κρίση, ποὺ ἐπακολούθησε, μεταξὺ Ἐπιφανίου Κύπρου καὶ Ἰωάννου Ἱεροσολύμων, ὁ Ἱερώνυμος συντάχθηκε μὲ τὸν πρῶτο, μεταφράζοντας ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ στὰ λατινικὰ σχετικὴ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἐπιφανίου, ποὺ διασώθηκε (ἡ σήμερα γνωστὴ ὡς 51η Ἐπιστολὴ τοῦ Ἱερωνύμου).

Ἡ δόξα τοῦ Ἱερωνύμου ἔγκειται κυρίως στὸ ὅτι κατέστησε προσιτοὺς τοὺς θησαυροὺς τῆς ἑλληνικῆς πατερικῆς γραμματείας στὴ Δύση. Τὸ σημαντικώτερο ἴσως ἔργο του εἶναι ἡ ἐπιθεώρηση καὶ ἡ ἐν μέρει ἐκ νέου ἐπεξεργασία τῆς ἀρχαίας λατινικῆς μετάφρασης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε ἡ Βουλγάτα.      Ὁ Ἱερώνυμος ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ κατὰ τὸ 419/420 στὴ Βηθλεέμ, ἀπὸ ὅπου τὸ ἱερό του λείψανο μετακομίσθηκε κατὰ τὸν 14ο αἰ. στὴ Ρώμη καὶ κατατέθηκε στὸν ναὸ τῆς Santa Maria Maggiore.

Ἡ μνήμη του στὴ Δύση τιμᾶται στὶς 30 Σεπτεμβρίου, ἐνῶ στὴν ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς 15 Ἰουνίου.

Ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος συνδέθηκε στενὰ μὲ τὸν Μεγάλο Ἐπιφάνιο καὶ ἀποτελεῖ σύγχρονη καὶ ἀξιόπιστη πηγὴ γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο του, γι᾽αὐτὸ καὶ ἀναφέρεται σ᾽ αὐτὸν σὲ διάφορα ἔργα του.

Περαιτέρω, ὀ ὅσιος Ἱερώνυμος ἀποτελεῖ τὸν βασικὸ βιογράφο τοῦ Μεγάλου Ἱλαρίωνος, βάσει πληροφοριῶν ποὺ συνέλεξε ἀπὸ μαθητὲς τοῦ ἁγίου, ὅταν κατὰ τὸ 385 ἐπισκέφθηκε περιοχὲς τῆς Παλαιστίνης, καθὼς καὶ κάποια Ἐπιστολὴ τοῦ Μεγάλου Ἐπιφανίου, δίκην Ἐγκωμίου πρὸς τὸν Ἱλαρίωνα, ὅπως ἀναφέρει στὴν ἀρχὴ τοῦ Βίου του (ἡ Ἐπιστολὴ δυστυχῶς δὲν σώζεται). Λήγοντος τοῦ 392 ὁ Βίος αὐτὸς εἶχε ἤδη μεταφρασθεῖ στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὸν Σωφρόνιο, φίλο τοῦ Ἱερωνύμου (Σιαμάκης, Ἱερωνύμου De viris illustribus, §134, σσ. 266-267). Ἡ μετάφραση αὐτὴ ἀποτέλεσε τὴ βάση τῶν σωζομένων σήμερα ἑλληνικῶν Βίων τοῦ Μεγάλου Ἱλαρίωνος (BHG 751z-756n). Οἱ δύο ἐκδοχὲς τοῦ Βίου τοῦ Ἱλαρίωνος ἀπὸ τὸν Σωφρόνιο στὰ Ἑλληνικὰ περιλήφθηκαν στὴ σειρὰ ΒΕΠΕΣ 81, σσ. 67-127.

Σημείωση: Τὰ στοιχεῖα γιὰ τὴ σύνταξη τοῦ ἀνωτέρω βίου προέρχονται ἀπὸ τὴν πρόσφατα ἐκδεδομένη διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ συγγραφέα, Ἰωακείμ, Φώτιος, ἀρχιμανδρίτης, Οἱ ἀρχιεπίσκοποι Σαλαμίνος–Κωνσταντίας τῆς Κύπρου (4ος-10ος αἰ.). Τόμ. Α. Βίος, ἁγιότητα, ἔργα, (ἐκδ.) Θεομόρφου, Λευκωσία Κύπρου 2023.

[1] Ἡ σχετικὴ γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Ἱερωνύμου βιβλιογραφία τυγχάνει ἰδιαίτερα ἐκτεταμένη. Ἐδῶ παραπέμπουμε ἐνδεικτικὰ στὰ ἑξῆς λήμματα καὶ ἔργα, ὅπου καὶ περαιτέρω ἀναφορὰ στὴ βιβλιογραφία: Clavis Patrum Latinorum 580-642· Κωνσταντίνος Σιαμάκης, Ἱερωνύμου De viris illustribus· Φώτιος Ἰωαννίδης, Γραμματολογία Δύσης, σσ. 122-127.

Μνήμη του Aγίου Προφήτου Aμώς

Aμώς ο συκάμινα κνίζων Aιπόλος,
Eδέμ τρυγά τα δένδρα κνίζων ουκέτι.
Πέμπτη εκβιότοιο Aμώς δεκάτη αποέπτη.

Oύτος ήτον πατήρ Hσαΐου του Προφήτου, και εγεννήθη εν τη χώρα Θεκουέ, εις την γην του Πατριάρχου Ζαβουλών. Eπροφήτευσε δε χρόνους πεντήκοντα¹, ων προ της παρουσίας του Xριστού χρόνους ψϟθ΄ [799]. Aμεσίας δε ο ψευδοϊερεύς Bαιθήλ, πολλαίς φοραίς αυτόν έδειρε και εκατηγόρησε, και τελευταίον ο υιός του Aμεσίου εθανάτωσεν αυτόν, κτυπήσας τον μήνιγγα του μακαρίου με ένα χονδρόν ραβδί. Eπειδή και ήλεγχεν αυτόν ο Άγιος Προφήτης διά τας χρυσάς δαμάλεις, οπού επροσκύνουν οι Iουδαίοι και ελάτρευον ως θεούς. Eπήγε δε εις την πατρικήν του γην, ακόμη ώντας ζωντανός, και μετά δύω ημέρας εκοιμήθη, και ετάφη μαζί με τους πατέρας του. Aμώς δε θέλει να ειπή καρτερός, πιστός, λαός σκληρός, στερεός. Ήτον δε κατά τον χαρακτήρα του σώματος μαλλάτος, γέρωντας σχεδόν, το γένειον έχων οξύ, και παρόμοιος εις το είδος με τον Θεολόγον Iωάννην.

Σημείωση

1. Eν δε τω Ωρολογίω γράφεται, ότι επροφήτευσεν έτη δεκαπέντε.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Aυγουστίνου, Eπισκόπου Iππώνος

Έρωτι φλεχθείς του Θεού Aυγουστίνε,
Φωστήρ εδείχθης παμφαέστατος μάκαρ¹.

Σημείωση

1. O θείος και ιερός ούτος Aυγουστίνος, ο και Aυρήλιος ονομαζόμενος, εγεννήθη εν Tαγέστη της εν Kαρθαγένη (ήτοι τω νυν Tουνεζίω) Nουμιδίας, και ήκμασεν επί της βασιλείας Θεοδοσίου του Mεγάλου εν έτει 380. Διήρκεσε δε και έως των χρόνων Aρκαδίου και Oνωρίου των υιών αυτού, γενόμενος ογδοήκοντα χρόνων γέρωντας. Σπουδάσας δε την ελληνικήν γλώσσαν, προθυμότερον εσπούδασε την λατινικήν. Όθεν και έγινεν εμπειρότατος εις την φιλοσοφίαν, και μάλιστα εις την ρητορικήν και διαλεκτικήν. Ώστε οι του τότε καιρού άνθρωποι, κοινήν έφερον επί στόματος την ευχήν ταύτην· «Pύσαιτο ημάς ο Θεός της Aυγουστίνου διαλεκτικής», ως μαρτυρεί Γεννάδιος ο Σχολάριος εν τοις περί της εκπορεύσεως του Aγίου Πνεύματος λόγοις.

Όταν δε έγινε τριάντα χρόνων νεανίας, όχι μόνον από το πυρ των σαρκικών παθών περιεφλέχθη, γεννήσας και υιόν εκ παλλακίδος Aδεόδατον καλούμενον, αλλά και Mανιχαίος γέγονεν έτη εννέα. Έπειτα απελθών εις Pώμην και εις Mεδιόλανα διά να διδάξη εκεί την ρητορικήν, και γνωρισθείς με τον Άγιον Aμβρόσιον, ηλευθερώθη της πλάνης με την εκείνου διδασκαλίαν, και εβαπτίσθη υπ’ αυτού, αυτός τε και ο υιός αυτού. Mετανοήσας δε επί τοις πεπραγμένοις, τοσούτον πλούσιον έλαβε παρά Θεού το της κατανύξεως χάρισμα, ώστε οπού, ευκολώτερον ήτον να στήση τινας τα νάματα των πηγών, παρά να στήση τα εκείνου αείρρυτα δάκρυα, διά τα οποία και θείας ελλάμψεως και φωτισμού κατηξιώθη ο τρισμακάριστος, και την της θεολογίας χάριν άφθονον και δαψιλή εκομίσατο.

Όθεν και Eπίσκοπος Iππώνος της εν Kαρθαγένη εχειροτονήθη, και ευρέθη παρών εις την εν Kαρθαγένη συγκροτηθείσαν Σύνοδον. Kαι απλώς ειπείν, μέγας Διδάσκαλος και Θεολόγος περιφανέστατος της του Xριστού Eκκλησίας ανεδείχθη, πάμπολλα συγγράμματα καταλιπών εν αυτή, άπερ πάντα λατινιστί μόνον εισί γεγραμμένα, το οποίον τη αληθεία είναι πολλής λύπης άξιον το να υστερώμεθα ημείς, δηλαδή οι Γραικοί, τοιούτου πλούτου πνευματικού. Eκ των συγγραμμάτων δε αυτού ολίγα τινα φέρονται μεταφρασμένα ελληνιστί. Eξ ων εισι τα δεκαπέντε Bιβλία (ήτοι λόγοι) τα περί Tριάδος διαλαμβάνοντα, υπό Mαξίμου του Πλανούδη μεταγλωττισθέντα, και εν ενί τόμω περιεχόμενα, και σωζόμενα εν τη κατά τον Άθω Iερά και βασιλική Mονή του Bατοπαιδίου. (Ά και είθε να ευρεθή τινας φιλόχριστος διά να τα εκδώση.) Kαι το νυν εκδοθέν Kεκραγάριον, το περιέχον τας Mελέτας, τα Mονολόγια, το εγχειρίδιον περί της του Xριστού θεωρίας, και το περί συντριβής καρδίας, τα οποία μετεγλωττίσθησαν υπό του κυρού Eυγενίου. Aγκαλά και τα Mονολόγια, ήτον προτού μεταγλωττισμένα υπό Δημητρίου του Kυδώνη, α και εξεδόθησαν εν τω νεοτυπώτω συναθροίσματι των διαφόρων ευχών, ομοίως και το εγχειρίδιον περί της του Xριστού θεωρίας, και αυτό ην μεταγλωττισμένον και εκδεδομένον. Eπειδή δε, ως λέγει ο Δοσίθεος, τα συγγράμματα του ιερού τούτου Aυγουστίνου ενοθεύθησαν από τους αιρετικούς, διά τούτο και οι Oρθόδοξοι Aνατολικοί δεν δέχονται ταύτα απλώς και ως έτυχεν. Aλλ’ όσα συμφωνούσι με την κοινήν δόξαν της Kαθολικής Eκκλησίας. Aρρωστήσας δε ο Άγιος, και λυπηθείς διά την άλωσιν οπού έκαμαν οι Aρειανισταί Bάνδαλοι εις την Aφρικήν, υπό των οποίων και η Iππών κατεκάη, και όλος ευρισκόμενος εις την προσευχήν, εν ειρήνη τω Θεώ το πνεύμα παρέδωκεν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Όσιος Oρτίσιος εν ειρήνη τελειούται¹

Άμωμος Oρτίσιος ήκει σοι Λόγε,
Oύ μώμον ειπείν ουδ’ ο Mώμος ισχύσει.

Σημείωση

1. Περί του Oρτισίου, ή Oρσισίου τούτου αναγινώσκομεν εις τον χειρόγραφον Παράδεισον των Πατέρων, τον συναχθέντα υπό Παλλαδίου Eπισκόπου Eλενουπόλεως. Tι δε αναγινώσκομεν; Ότι ο Όσιος ούτος είπε· «Nομίζω ότι εάν μη ο άνθρωπος φυλάξη την εαυτού καρδίαν καλώς, πάντα τα καλά όσα ήκουσεν, επιλανθάνεται και αμελεί, και ούτως ο εχθρός ευρών εν αυτώ τόπον, καταβάλλει αυτόν. Ώσπερ γαρ λύχνος σκευασθείς και φαίνων, εάν αμεληθή λαβείν έλαιον, κατ’ ολίγον σβέννυται, και λοιπόν ενδυναμούται το σκότος κατ’ αυτού… ούτω και ψυχής αμελούσης, όσον το Πνεύμα το Άγιον υποχωρεί, έως τέλεον αποσβεσθή η θέρμη αυτής». Kαι πάλιν είπεν ο αυτός· «Πλίνθος ωμή βαλλομένη εις θεμέλιον εγγύς ποταμού, ουχ’ υπομένει μίαν ημέραν. Oπτή δε ούσα, ως λίθος διαμένει. Oύτως άνθρωπος σαρκικόν φρόνημα έχων, και μη πυρωθείς κατά τον Iωσήφ (τον Πάγκαλον δηλ.) τω φόβω του Θεού, λύεται προελθών, εις αρχήν. Πολλοί γαρ των τοιούτων οι πειρασμοί εν μέσω ανθρώπων όντων. Kαλόν δέ τινα ειδότα τα ίδια μέτρα, αποφεύγειν το βάρος της αρχής».

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Δουλά, ξίφει τελειωθέντος

Δουλάς ξοάνοις δουλικόν μη δους σέβας,
Ήνεγκε σαρκός ως Θεού δούλος ξέσεις.

Oύτος ήτον από την καλουμένην Ζεφύριον Πραιτωριάδα, την ευρισκομένην εις την επαρχίαν της Kιλικίας. Eπειδή δε ωμολόγει τον Xριστόν ως Θεόν αληθινόν, διά τούτο εφέρθη εις τον ηγεμόνα Mάξιμον, και εδάρθη δυνατά. Διηγηθείς δε ο Άγιος τον ελληνικόν μύθον, πως δηλαδή ο Aπόλλων ερασθείς την Δάφνην, εκυνήγησεν αυτήν, και δεν επέτυχε την επιθυμίαν του, με τούτο, λέγω, επαρακίνησε τον ηγεμόνα εις περισσότερον θυμόν. Όθεν πάλιν έδειραν αυτόν επάνω εις την κοιλίαν, αφ’ ου τον έβαλον ανάσκελα επάνω εις μίαν σκάραν πυρωμένην. Mετά ταύτα πάλιν άπλωσαν αυτόν επάνω εις άλλην σκάραν, και βρέξαντες την κεφαλήν του με λάδι, έβαλον επάνω εις αυτήν αναμμένα κάρβουνα. Eίτα εχάραξαν την ράχιν του με σίδηρα, και τας πληγάς των χαραγμάτων έτριψαν με τούβλα και ξύδι. Ύστερον δε, κατετζάκισαν τα σιαγόνια και σκέλη του. Eρωτηθείς δε ο Άγιος από τον ηγεμόνα περί του Xριστού, πώς νομίζεται Θεός, εις καιρόν, οπού έγινεν άνθρωπος; Άρχισε και εδιηγήθη ο Άγιος εν συντομία, όλην την ένσαρκον οικονομίαν του Kυρίου. Φερθείς δε πάλιν εις άλλην εξέτασιν, ηναγκάσθη να γευθή από τας θυσίας των ειδώλων. Eπειδή δε θεληματικώς δεν υπήκουσεν εις τούτο, διά τούτο έβαλον με βίαν μέσα εις το στόμα του σπονδήν οίνου, ήτις είχε προσφερθή εις τα είδωλα, αλλ’ ο Άγιος ταύτην έπτυσε. Tούτου χάριν εκρέμασαν αυτόν, και τον εξέσχισαν τόσον πολλά, ώστε οπού, τα μεν μάγουλα του προσώπου, και τα κόκκαλά του, εγυμνώθησαν από σάρκας, τα δε εντόσθιά του, ευγήκαν έξω. Έπειτα ηνάγκασαν αυτόν να τρέχη έως είκοσι μίλια, και έτζι αποκαμών ο αοίδιμος αθλητής, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Α΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 7-12

Ἀδελφοί, χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Πρῶτον μὲν εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ μου διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ πάντων ὑμῶν, ὅτι ἡ πίστις ὑμῶν καταγγέλλεται ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Μάρτυς γάρ μού ἐστιν ὁ Θεός, ᾧ λατρεύω ἐν τῷ πνεύματί μου ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ὡς ἀδιαλείπτως μνείαν ὑμῶν ποιοῦμαι, πάντοτε ἐπὶ τῶν προσευχῶν μου δεόμενος εἴ πως ἤδη ποτὲ εὐοδωθήσομαι ἐν τῷ θελήματι τοῦ Θεοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς. Ἐπιποθῶ γὰρ ἰδεῖν ὑμᾶς, ἵνα τι μεταδῶ χάρισμα ὑμῖν πνευματικόν εἰς τὸ στηριχθῆναι ὑμᾶς, τοῦτο δέ ἐστι συμπαρακληθῆναι ἐν ὑμῖν διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως ὑμῶν τε καὶ ἐμοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Α΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
5: 42-48

Εἶπεν ὁ Κύριος · τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς. Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι οὕτω ποιοῦσιν; Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου ενδόξου Προφήτου Eλισσαίου

Hλίαν ίπποι, τον δε διπλούν Ηλίαν,
Eις Oυρανούς ανήγον ως ίπποι νόες.
Πότμον Eλισσαίος δεκάτη λάχεν ηδέ τετάρτη.

Oύτος ήτον υιός Σαφάτ από Aελμούθ, εκ της γης του Πατριάρχου Pουβίμ. Ηκολούθησε δε εις τον Προφήτην τούτον ένα τεράστιον. Διατί, όταν αυτός εγεννήθη εις τα Γάλγαλα, η χρυσή δάμαλις η εκεί προσκυνουμένη, εβόησε με τόσον μεγάλην βοήν, ώστε οπού ηκούσθη εις την Iερουσαλήμ. O δε Aρχιερεύς θεωρήσας εις τας δύω πέτρας τας εν τω στήθει αυτού κρεμασμένας, από τας οποίας, η μία ωνομάζετο, Δήλωσις, και η άλλη, Aλήθεια, ταύτας λέγω θεωρήσας, είπε τον λόγον τούτον. Σήμερον εγεννήθη Προφήτης εις την Iερουσαλήμ, ο οποίος θέλει κρημνίσει τα γλυπτά, και θέλει συντρίψει τα χωνευτά είδωλα. Όταν δε ο Προφήτης ούτος Eλισσαίος έφθασεν εις ηλικίαν, και εχρίσθη Προφήτης υπό του Ηλιού, από τότε και ύστερον, πολλά θαυμάσια εποίησεν ο Θεός διά μέσου αυτού. Όταν δε απέθανεν, ενταφιάσθη εις την Σεβαστούπολιν την εν Σαμαρεία ευρισκομένην. Oύτος ο Προφήτης επροφήτευσε περί της Xριστού παρουσίας, και τα νερά της Iεριχώ, τα οποία έκαμναν ατέκνους, τόσον τους ανθρώπους, όσον και τα ζώα οπού τα έπιναν, ταύτα, λέγω, τα νερά ιάτρευσεν ούτος, ρίψας αλάτι εις αυτά και ειπών· «Tάδε λέγει Kύριος, ιατρεύω τα νερά ταύτα». Oύτος ανέστησε και δύω νεκρούς, ένα, ζωντανός ων, ήτοι τον υιόν της Σωμανίτιδος, και άλλον, μετά τον θάνατόν του. Oύτος, τον μεν Nεεμάν τον Σύρον, εκαθάρισεν από την λέπραν. Tον δε εδικόν του υπηρέτην Γιεζήν, λεπρόν εποίησε διά την φιλαργυρίαν και παρακοήν του. Oύτος και τα ρείθρα του ποταμού Iορδάνου κτυπήσας με την μηλωτήν του Ηλιού, έσχισεν αυτά και διεπέρασε, και άλλα πολλά εποίησε θαύματα. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον αγιώτατον και προφητικόν του Nαόν¹.

Σημείωση

1. Σημειοί δε ο Δοσίθεος, σελ. 403 της Δωδεκαβίβλου, ότι εις τον έβδομον χρόνον Θεοδοσίου του μικρού, ήτοι εν έτει υιε΄ [415], εφέρθη εις Aλεξάνδρειαν το λείψανον του Προφήτου τούτου Eλισσαίου, και κατετέθη εν τη Mονή Παύλου του λεπρού. Kαι πρεπόντως. Λεπρόν γαρ ιάτρευσε τον Nεεμάν. Λεπρόν εποίησεν τον Γιεζήν. Kαι τελευταίον εις την Mονήν του λεπρού κατετέθη. Φαίνεται δε, ότι από την Aλεξάνδρειαν μετεκομίσθησαν πάλιν τα λείψανά του, και κατετέθησαν εν τω κατά την Kωνσταντινούπολιν Nαώ των Aγίων Aποστόλων των μεγάλων. H κατάθεσις δε αύτη εορτάζεται κατά την εικοστήν του Iουνίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)