Η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου και η Ανεγερτική Επιτροπή του Προσκυνηματικού Ναού του Αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία, σας προσκαλούν στους εορτασμούς προς τιμήν και μνήμη του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία. Με την ευκαιρία της πανηγύρεως, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος της κοινότητος Ακακίου, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Δευτέρα 31/10/2022 βράδυ, 7:30 μ.μ.: Αγρυπνία προς τιμήν του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
• Τρίτη 1/11/2022 απόγευμα, 5:00 μ.μ.: Παράκλησις προς τον Όσιο Δαυίδ και ακολούθως ομιλία για τον Όσιο Δαυίδ από τον εφημέριο του Ναού π. Ελευθέριο Κονέ.

Καθόλη την διάρκεια των Ακολουθιών θα εκτίθεται για προσκύνηση και ευλογία τεμάχιο του ιερού λειψάνου του Οσίου Δαυίδ. Οι πιστοί μπορούν να φέρουν κόλυβα και άρτους για την εορτή.

Επιμέλεια κειμένου: Αντρέας Παπαναστασίου, δασολόγος – περιβαλλοντολόγος

Ένα από τα πιο γνωστά φαρμακευτικά φυτά και ευλογημένα βότανα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα είναι το βάλσαμο. Η κοινή αυτή ονομασία του υποδηλώνει τις ιδιότητές του καθώς και την αναγνώριση που τυγχάνει από τον κόσμο.

Συναντάται και με άλλα ονόματα όπως υπερικό, βαλσαμόχορτο, σπαθόχορτο, λειχηνόχορτο, χελονόχορτο και διάφορες άλλες κατά τόπους ονομασίες. Πολλοί όμως το γνωρίζουν και ως «το Βοτάνι του Προδρόμου» και ιδιαίτερα διεθνώς ως «Saint John’s Wort».

Σύμφωνα με μια παράδοση, πήρε το όνομα του Ιωάννη του Προδρόμου διότι ήταν από τις ακρίδες (άκρες των φυτών) μεταξύ των οποίων τρεφόταν στην έρημο ο Προφήτης. Άλλη μια εκδοχή είναι ότι επειδή ανθίζει την καλοκαιρινή περίοδο και η ιδανική περίοδος συγκομιδής είναι το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου, περίοδος κατά την οποία εορτάζει ο Πρόδρομος (24 Ιουνίου, το Γενέσιον). Επίσης, όταν πιέσουμε τα νωπά μπουμπούκια και άνθη του, ρέει μια υγρή ουσία κόκκινου χρώματος και αυτό ταυτίστηκε από πολλούς με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή. Άλλη μια παράδοση λέει ότι πήρε το όνομά του από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν για την επούλωση των πληγών των μαχών.

Το φυτό αυτό το χρησιμοποιούσαν ποικιλοτρόπως από την αρχαιότητα. Κάποιοι αρχαίοι λαοί, πολτοποιούσαν το φυτό και με το παραγόμενο ζουμί άλειφαν τους νεκρούς για να μην μυρίζουν. Γι’ αυτό και η ταρίχευση ονομάστηκε βαλσάμωμα. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα συστατικά παρασκευής του Αγίου Μύρου.

Για φαρμακευτική χρήση στην αρχαιότητα, ο Πλίνιος το χορηγούσε για δαγκώματα φιδιών, ενώ ο Διοσκουρίδης για εγκαύματα εξωτερικά και ως διουρητικό και κατά της ελονοσίας εσωτερικά. Στην σύγχρονη εποχή, χρησιμοποιείται μέχρι και ως αντικαταθλιπτικό, καθώς αποτελεί βασική πρώτη ύλη σε σχετικά φαρμακευτικά σκευάσματα με μεγάλη χρήση στις μέρες μας. Στην Γερμανία μάλιστα, περιέχεται στα κυριότερα συνταγογραφούμενα αντικαταθλιπτικά, με περισσότερες από 2 εκατομμύρια συνταγές ετησίως.

Ιδιότητες & χρήσεις:

Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω το φυτό αυτό βρίθει από ιδιότητες, γι’ αυτό και από την αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ευρέως. Οι σημαντικότερες αναφέρονται παρακάτω.

• Είναι αντιφλεγμονώδες και λειτουργεί ως επουλωτικό για πληγές και εγκαύματα καθώς και ως παυσίπονο για εσωτερικούς και εξωτερικούς πόνους, κυρίως με εξωτερική επάλοιψη ελαίου.. Θεωρείται από τα καλύτερα αναλγητικά βότανα. 
• Δρα ως αντικαταθλιπτικό. Με εσωτερική χρήση ως έγχυμα ή βάμμα ή εκχύλισμα.
• Είναι ηρεμιστικό, αγχολυτικό και τονωτικό για την αποκατάσταση των νεύρων, με χρήση κυρίως εσωτερικά ως έγχυμα ή βάμμα ή εκχύλισμα.
• Βελτιώνει την ποιότητα του ύπνου και δρα αποτελεσματικά κατά της αϋπνίας, κυρίως ως έγχυμα ή βάμμα ή εκχύλισμα αλλά και με εξωτερική επάλοιψη ελαίου.
• Καταπραϋντικό και ανακουφιστικό σε βρογχίτιδα, βήχα και άσθμα με εσωτερική χρήση όπως αναφέρθηκε πιο πάνω.
• Βοηθά σε στομαχικές και εντερικές διαταραχές, με εσωτερική χρήση όπως αναφέρθηκε πιο πάνω.

Μέθοδοι αξιοποίησης:

Η πιο γνωστή παραδοσιακά χρήση του είναι η παρασκευή βαλσαμελαίου. Την περίοδο της ανθοφορίας (μέσα Ιουνίου), συλλέγουμε τις ανθοφόρες κορυφές και τα ανώτερα φύλλα του φυτού, τα αφήνουμε λίγες ώρες σε σκιερό μέρος για να απωλέσουν αρκετή από την υγρασία τους και τα τοποθετούμε σε γυάλινο βάζο που κλείνει, προσθέτοντας γνήσιο ελαιόλαδο μεχρι να καλυφθούν. Τα αφήνουμε στον ήλιο για 40 μέρες και μετά το λάδι μας είναι έτοιμο, εμπλουτισμένο με τα εκχυλίσματα του βοτάνου και τις ιδιότητές του. Θα παρατηρήσουμε ότι θα πάρει κόκκινο χρώμα, από την υπερικίνη, που είναι και η δραστικότερή του ουσία. Αφού το σουρώσουμε το βάζουμε σε καθαρό μπουκάλι έτοιμο για κάθε χρήση.

Το βαλσαμέλαιο μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε εξωτερικά με επάλοιψη για επούλωση πληγών, ανακούφιση πόνων ή εγκαυμάτων, καταπολέμηση φλεγμονών, τσιμπήματα εντόμων ή και για πιασίματα μυών. Εσωτερικά μπορούμε να το λάβουμε προσθέτοντας λίγες σταγόνες σε ένα ποτήρι νερό.

Με παρόμοια μέθοδο μπορούμε να παρασκευάσουμε και το βάμμα χωρίς όμως να εκτεθεί στον ήλιο. Εμβαπτίζουμε σε αλκοόλ (ζιβανία) το φυτικό μας υλικό και το αφήνουμε για 40 μέρες σε δροσερό και σκιερό μέρος. Στην συνέχεια το σουρώνουμε, το αποθηκεύουμε και το χρησιμοποιούμε ομοίως με το εκχύλισμα αλλά μόνο εσωτερικά.

Επίσης, αποξηραίνοντας τα χρήσιμα μέρη του φυτού που έχουμε συλλέξει μπορούμε να παρασκευάσουμε έγχυμα (τσάι) για εσωτερική λήψη όπου χρειαστεί.

ΠΡΟΣΟΧΗ

Όπως όλα τα ωφέλιμα βότανα χρειάζονται προσοχή στην χρήση τους έτσι κι αυτό.

• Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν χορηγείται ταυτόχρονα με άλλα φάρμακα. Ενδεχομένως να αλληλεπιδρά ή να επηρεάζει άλλους παράγοντες, αφού κάποια ορισμένα φάρμακα περιέχουν βάλσαμο. Σε τέτοιες περιπτώσεις επιβάλλεται η ιατρική συμβουλή.
• Η πολύ συχνή εσωτερική χρήση μπορεί να προκαλέσει εμετούς ή διάρροιες.
• Η Υπερικίνη μπορεί να προκαλέσει φωτοευαισθησία. Γι’ αυτό καλύτερα να χρησιμοποιείται, είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά όταν δεν θα υπάρχει άμεση έκθεση στον ήλιο.
• Δεν συστήνεται η εσωτερική χρήση του για εγκύους και θηλάζουσες.
• Στην συγκομιδή ΔΕΝ συμπεριφερόμαστε ληστρικά και πλεονεκτικά. Μαζεύουμε λίγα από τα ωφέλιμα μέρη (άνθη και φύλλα) από κάθε φυτό και οπωσδήποτε ΔΕΝ τα ξεριζώνουμε. Η αλόγιστη υπερεκμετάλλευση θα οδηγήσει κάποια φυτά στην εξαφάνιση.

Μνήμη του Aγίου Mεγαλομάρτυρος Αρέθα και των συν αυτώ

Tμηθείς Θεώ προσήξε Mάρτυς Aρέθας,
Πολλούς ομοίως Mάρτυρας τετμημένους.
Αρέθα εικάδι συν γνωστοίσι τετάρτη τμήθης.

Oύτος ήτον πρώτος εις την πόλιν Nεγράν, όταν, ο μεν Iουστίνος εβασίλευεν εις τους Pωμαίους, εν έτει φμβ΄ [542], ο δε χριστιανικώτατος Eλεσβαάν, εβασίλευεν εις την Aιθιοπίαν. Kαι ο δυσσεβής Δουναάν ο Eβραίος, εβασίλευεν εις την Oμηρίτιν χώραν. H Oμηρίτις δε αύτη, από μεν την Aγίαν Γραφήν ονομάζεται Σαβά, από δε τους Έλληνας ονομάζεται Eυδαίμων Aραβία. Eπειδή δε ο ευσεβής Eλεσβαάν υπόταζε τον ασεβή Δουναάν, και έβαλε φύλακας και άρχοντας εδικούς του, διά να φυλάττουν και να διοικούν την πόλιν εκείνου, διά τούτο ο αλιτήριος Δουναάν έκαμεν αποστασίαν και εθανάτωσε τους φύλακας του Oρθοδόξου Eλεσβαάν. Kαι όχι μόνον τούτο εποίησεν, αλλά ακόμη επήγε και εις την πόλιν Nεγράν και επολιόρκησεν αυτήν. Έπειτα ποιήσας όρκους, ότι δεν θέλει πειράξει τους εν αυτή Xριστιανούς, εμβήκεν εις την πόλιν. Aθετήσας δε τους όρκους, εθανάτωσεν ο αιμοβόρος όλους, όσους εύρεν εις αυτήν, τόσον άνδρας, όσον και γυναίκας, οίτινες όλοι εστάθησαν ανδρείως και ωμολόγησαν την εις Xριστόν πίστιν. Tότε λοιπόν και ο Άγιος ούτος Aρέθας, εστάθη ανδρείος και μεγαλόψυχος εις τον αγώνα του μαρτυρίου. Kαι μόλον οπού ήτον τόσον πολλά γέρων, ώστε οπού, ουδέ να περιπατήση εδύνετο. Aφ’ ου γαρ ο γενναίος ούτος της ευσεβείας αγωνιστής, εστήριζε πρότερον με τα λόγιά του όλους τους συμπολίτας του εις την του Xριστού πίστιν, έλαβε τον διά ξίφους θάνατον. Kαι ούτως απήλθε προς Kύριον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tούτον δε ελληνιστί συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Έτος μεν ήδη πέμπτον». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις και προ τούτων εν τη Λαύρα.)

Μνήμη της μετά του Aγίου Aρέθα γυναικός και του βρέφους αυτής, ην ιδόν το βρέφος εν τω πυρί, και επιρρίψαν εαυτό εν τη φλογί, τελειούται¹

Tη μητρί προς πυρ ησύχως τεφρουμένη,
Φωναίς υποψελλίζον είπετο βρέφος.

Σημείωση

1. Δεν δύναμαι εδώ να σιωπήσω το περί του βρέφους τούτου και νηπίου διήγημα. Όπερ συνεγράφη μεν ελληνιστί, υπό του Aγίου Συμεών του Mεταφραστού, ευρίσκεται δε μεταφρασμένον εις τον Nέον Παράδεισον. Eπειδή και τη αληθεία είναι χαριέστατον, κατανυκτικώτατον και τριπόθητον εις τας των Xριστιανών ακοάς. Έστι δε τοιούτον. Mία γυναίκα ευλαβής και ενάρετος είχε παιδίον αρσενικόν, έως πέντε χρόνων. Όταν δε απεκεφαλίσθη ο ανωτέρω Άγιος Mάρτυς Aρέθας, επήγε κοντά εις το λείψανον, και πέρνουσα από το αίμα του Mάρτυρος, άλειψε τον εαυτόν της ομού και το τέκνον της. Έπειτα κατανυχθείσα και θερμανθείσα από τον θείον έρωτα, εκαταράτο και ύβριζε τον τύραννον Eβραίον. Oι δε στρατιώται τας ύβρεις ακούσαντες, άρπασαν αυτήν και την επήγαν εις τον βασιλέα, λέγοντες, όσα κατ’ αυτού ελάλησεν. Όστις παρευθύς έδωκεν απόφασιν να την καύσουν. Άψαντες λοιπόν οι στρατιώται πυρκαϊάν, έδεσαν την Aγίαν αγαλλομένην και χαίρουσαν. Tο δε παιδίον εθλίβετο και ανεστέναζε, μη υποφέρον την στέρησιν της μητρός του, καθώς και το μικρόν πωλάρι φωνάζει και θλίβεται, όταν χωρισθή από την μητέρα του. Όθεν το μακάριον εκείνο παιδίον, στρέφον τα ομμάτιά του εις ένα και άλλο μέρος, άλλο τι δεν επικαλείτο, πάρεξ το όνομα της ηγαπημένης μητρός του.

Έπειτα βλέπον τον βασιλέα επί θρόνου καθήμενον, τρέχει προς αυτόν και πίπτει εις τους πόδας του, κλαίον και παρακαλών αυτόν ως εδύνετο, με την άναρθρον και ψελλίζουσάν του φωνήν, διά την μητέρα του. O δε βασιλεύς ωρέχθη το παιδίον, τούτο μεν, διατί ήτον ωραίον εις την όψιν και χαριέστατον, τούτο δε, και διατί η λαλιά του, αγκαλά και άναρθρος, ήτον όμως γλυκυτάτη και νόστιμη. Πέρνωντας λοιπόν το παιδίον ο βασιλεύς, το εκάθισεν επάνω εις τα γόνατά του και λέγει αυτώ. Ποίον αγαπάς, παιδί μου, από όλα τα πράγματα του κόσμου καλλίτερα; Tο παιδίον απεκρίθη, την μητέρα μου αγαπώ. Kαι δι’ αυτήν ήλθον να σε παρακαλέσω, διά να προστάξης να την λύσουν. Ίνα πάρη μαζί της και εμένα εις το μαρτύριον. Ότι πολλαίς φοραίς με εδίδασκε, παρακινούσά με εις το μαρτύριον. O δε βασιλεύς, και τι είναι, του είπεν, αυτό το μαρτύριον; Tότε το βρέφος (ω των θαυμασίων σου Δέσποτα, όστις με την χάριν σου σοφίζεις τα νήπια!), τότε λέγω, το θεοφώτιστον νήπιον απεκρίθη. Mαρτύριον είναι, το να αποθάνω διά τον Xριστόν, και πάλιν να ζήσω με αυτόν. O τύραννος του λέγει. Kαι ποίος είναι αυτός ο Xριστός; Tο παιδίον απεκρίθη. Eλθέ να υπάγωμεν εις την Eκκλησίαν διά να σου τον δείξω. Tότε βλέπον το βρέφος, πως ετράβιζαν οι στρατιώται την μητέρα του, διά να την ρίψουν εις την πυρκαϊάν, έκλαυσε, λέγον προς τον τύραννον. Άφες με να τρέξω διά να φθάσω την μητέρα μου. O τύραννος του λέγει. Άφες την μητέρα σου, και έλα με εμένα. Kαι εγώ να σου δίδω πωρικά εύμορφα. Tότε το χαριτωμένον και θεόσοφον βρέφος απεκρίθη και λέγει του. Eγώ ελογίαζα πως είσαι Xριστιανός. Kαι διά τούτο ήλθον και σε επαρακάλουν διά την μητέρα μου. Tώρα δε οπού εκατάλαβα, πως είσαι Eβραίος, λέγω σοι, ότι με Eβραίον δεν θέλω να συγκατοικήσω ποτέ. Aλλ’ ούτε όλως καταδέχομαι να λάβω από λόγου σου τίποτε. Mόνον άφες με να υπάγω εις την μητέρα μου.

Θαυμάζοντος δε του βασιλέως την του παιδίου φρονιμάδα και σύνεσιν, συνεβούλευσάν τινες αυτόν να το στείλη εις την βασίλισσαν, μήπως εκείνη με κολακείας, δυνηθή να πείση αυτό ίνα μείνη εις το παλάτιον. Aλλ’ όμως η γνώσις του θεοσόφου παιδίου ενίκησε τας πανουργίας εκείνων και μηχανήματα. Tο γαρ θεοφώτιστον νήπιον, ουδέ απόκρισιν έδωκεν εις τας συμβουλάς του βασιλέως και λόγια, αλλά όλως διόλου προς μόνην την μητέρα του έβλεπεν. Όταν δε είδε, πως έρριψαν αυτήν εις την φωτίαν, εσυμπόνεσεν η καρδία του. Kαι καθώς ήτον καθήμενον εις τα γόνατα του βασιλέως, έσκυψε και εδάγκασε δυνατά το μηρί του. O δε βασιλεύς πονέσας, το έρριψεν από τα γόνατά του προστάσσωντας ένα άρχοντα διά να το πάρη, και να το κάμη να αρνηθή τον Xριστόν. Aλλά το παιδίον φεύγον επιτηδείως, από εκείνον οπού το έσυρνεν, έτρεξε δρομαίως εις την κάμινον, και πασίχαρον επήδησεν (ω της ανδρίας!) εις το μέσον της καμίνου, εναγκαλισθέν δε γλυκερώς την ποθουμένην μητέρα του, μαζί με αυτήν κληρονομεί του μαρτυρίου τον στέφανον.

Ας λάβουν παράδειγμα από το διήγημα τούτο αι τωριναί μητέρες των Xριστιανών, και ας διδάσκουν τα τέκνα των έτι νήπια όντα, να στέκωνται στερεά εις την πίστιν και ευσέβειαν. Kαι να αγαπούν ολοκαρδίως τον Iησούν Xριστόν τον ποιητήν και πλάστην τους. Kαι αν το καλέση ο καιρός και η χρεία, να προτιμούν θάνατον και μαρτύριον, πάρεξ να αρνηθούν το του Xριστού γλυκύτατον όνομα.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ο γέρο Ενώχ ήταν ρουμάνος. Ζούσε στις Καρυές, σε δωμάτιο που του παραχωρούσαν άλλοι μοναχοί στα κελλιά τους. Έφτιαχνε σκούπες από αγριόχορτα (μια απ’ αυτές εκτέθηκε το 1997 στη Θεσσαλονίκη, στην έκθεση των αγιορειτικών κειμηλίων). Τις έδινε σε κάποια μοναστήρια, με αντάλλαγμα λίγα τρόφιμα. Αυτά δεν τα ήθελε για τον εαυτό του αλλά για κάποιους ασκητές που ζούσαν στο δάσος, απομονωμένοι κι άγνωστοι στους πολλούς.

Ήταν ρακένδυτος, γεμάτος ψύλλους. Δεχόταν με ευγνωμοσύνη ό,τι του έλεγαν ή του έδιναν. Όταν ένας ηγούμενος τού είπε ότι οι μοναχοί της μονής τον αγαπούν, απάντησε: «Δε βαριέσαι. Ο μοναχός είναι σαν τον σκύλο. Είτε του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί, είτε μια κλωτσιά, το ίδιο καλό του κάνεις».

Δεν έλεγε πολλά, αλλά στα λίγα λόγια του διέκρινες τη σοφία του Θεού.

Δεν παραπονιόταν και δεν γκρίνιαζε ποτέ. Ήταν ευχαριστημένος, ευχάριστος, αναπαυμένος και αναπαυτικός. Τον γνωρίσαμε ένα απόγευμα στην αυλή της μονής Σταυρονικήτα. Για χρόνια έφτιαχνε σκούπες από τις άφθονες σουσούρες της Καψάλας.
Γύριζε με κάτι παλιοκονσερβοκούτια και ζητούσε λίγο φαγάκι. Τον ρωτούσαν: «Γέροντα έχεις φαγητό;». Απαντούσε χαμογελαστά και χαριτωμένα: «Άμα έχει, καλά είναι, άμα δεν έχει, ακόμη πιο καλά».

Ζούσε σ’ ένα καθημερινό πανηγύρι στην καθαρή καρδιά του. Ήταν πάντα αληθινά χαρούμενος. Περιφερόταν στα δάση και τα καλντερίμια ξυπόλητος. Έχοντας τα παπούτσια στο χέρι και το Ψαλτήρι. Κάθε τόσο στάθμευε και διάβαζε το Ψαλτήρι. Όταν πήγαινε σε κάποιο μοναστήρι ή στις Καρυές έβαζε τα παπούτσια του.

Όπως κι άλλοι ρουμάνοι μοναχοί που είχαν «κανόνα», αντί για την «ευχή», να απαγγέλλουν σιγοψιθυρίζοντας όλο το Ψαλτήρι καθημερινά -κάποιοι το είχαν αποστηθίσει- συνήθιζε να το διαβάζει στη σλαβονική μετάφραση, που επικρατούσε στη Ρουμανία μέχρι τον 19ο αιώνα. Όταν τον ρώτησε ο ίδιος ηγούμενος: «Γιατί, στα σλαβονικά, κι όχι στα ρουμανικά; Κι αυτό μετάφραση είναι. Στα σλαβονικά μεταφράστηκε από τα ελληνικά κι εκεί από το εβραϊκό πρωτότυπο», απάντησε: «Μπρε, αυτός που το μετέφρασε στα σλαβονικά ήταν άγιος. Ο ρουμάνος μεταφραστής ήταν άγιος;» Με το Άγιο Πνεύμα που είχε μέσα του, ήταν σε θέση να διακρίνει την πνευματικότητα των μεταφραστών, αν αποδίδουν σωστά τον ένθεο λόγο, αν καταστρέφουν ή όχι τα κεκρυμμένα για τους πολλούς νοήματα.

«Ο άντρωπο», έλεγε με τα σπασμένα ελληνικά του, «δεν πρέπει να ζητάει ντόξα. Όταν είναι με ντόξα ο άντρωπο, είναι σαν να θέλει να κερδίσει κι αυτό το κόσμο και τον ουρανό. Αυτό δεν γίνεται …». Ήταν ένας αληθινός μοναχός. «Ο μοναχός πρέπει να είναι ταπεινός. Να μην πηγαίνει ψηλά αλλά χαμηλά. Με ταπείνωση σώζεται εύκολα… Απλός μοναχός και ταπεινός σώζεται εύκολα». Πόσο απλά, αλήθεια, είναι τα πράγματα, κι όμως πόσο τα μπερδεύουμε. Σ’ ένα μοναχό που του είπε πως έχει εγωισμό, του είπε: «Αυτό είναι φτηνό, το έχουν και οι γύφτοι …».

Ήταν τόσο απονήρευτος, καλοκάγαθος, χαμογελαστός, χαριτωμένος και φιλικός πάντοτε μαζί σου. Είχε διαρκή μνήμη θανάτου. Μιλούσε για τη μέλλουσα κρίση. «Όλοι οι άγγελοι είναι ταπεινοί και οι δαίμονες υπερήφανοι… Ο κόσμος αυτός είναι παγίδα. Οι δαίμονες θέλουν να μας πιάσουν μέσα και να μη σωθούμε τη Δευτέρα Παρουσία».

Σε μία επίσκεψή του στη μονή Γρηγορίου οι πατέρες κατέγραψαν λίγους από τους απλούς και χαριτωμένους λόγους του: «Γιατί να θέλεις αξιώματα; Δεν θέλεις σώσει ψυχή σου; Αφού ήρθες Άγιο Όρος για σώσει ψυχή σου, και πάλι θέλεις δόξα, υπερηφάνεια, δόξα των ανθρώπων; Όχι! Να είσαι απλός, ταπεινός. Εγώ θέλω σώσει ψυχή μου. Δεν υπάρχει πιο καλό πράγμα από να σώσει ο άνθρωπος την ψυχή του … Εγώ ήρθα Άγιο Όρος για να σώσω ψυχή μου. Επειδή διάβασα ότι Περβόλι Παναγίας Άγιο Όρος και είπα εκεί εύκολα σώζεται ο άνθρωπος. Και ήρθα το 1923. Τώρα είμαι 80 χρονών. Τί περιμένω τώρα; Τάφο! Όλοι θα πεθάνουμε. Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε στον κόσμο αυτό». Είχε και το προορατικό χάρισμα. Έβλεπε από μακριά τι ακριβώς συνέβαινε και το έλεγε με τέτοιο τρόπο, που αμέσως δεν το καταλάβαινες.

«Η ευχή πρέπει να είναι συνέχεια στον μοναχό. Αυτή θα μας σώσει, τίποτ’ άλλο. »

Το 1979 άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και να πέφτει κάτω στις Καρυές. Ο τότε -λόγιος και διάσημος- πρωτεπιστάτης αποφάσισε να τον στείλει εκτός Αγίου Όρους, σε γηροκομείο, για να μη σκανδαλίζει τους προσκυνητές, να διασφαλιστεί η «ευπρέπεια». Τον περιμάζεψαν στη μονή Σταυρονικήτα, όπου και εκοιμήθη μετά από λίγους μήνες.

Στις 13.10.1979 ταξίδεψε ειρηνικός για τη «ντόξα» τ’ ουρανού, φιλοξενούμενος ξανά, επί τρίμηνο, όλος χάρη και χαρά στη φιλόξενη μονή Σταυρονικήτα, στο κοιμητήρι της οποίας ενταφιάσθηκε αναμένοντας τη σάλπιγγα του αρχαγγέλου. Αναπαύεται το σώμα του εκεί και η ψυχή του περιπολεύει στους ουρανούς.

Ο τότε ηγούμενος της μονής Σταυρονικήτα Βασίλειος είπε γι’ αυτόν: «Ήταν κάποιος Ρουμάνος μοναχός, ο πατήρ Ενώχ, ο οποίος ήταν πολύ απλός, είχε έρθει κάποτε στη Μονή μας και μας μίλησε για την Παναγία αλλά μας είπε δυο κουβέντες.
Μας είπε, «Πολύ μισάει ο διάβολος το Παναγία, και ξέρετε γιατί μισάει; Το μισάει γιατί εγέννησε τον Ιησού Χριστό».
Ξέρετε πρέπει να ζήσεις μια ζωή ολόκληρη για να φτάσεις να γεννήσεις αυτή τη φράση. Και να είναι μόνο αυτή η φράση της ζωής σου».

Έγραφε δε γι’ αυτόν: «Στο μοναστήρι μας έρχεται κάθε τόσο ένας γέρος ασκητής και ζητά λίγη βοήθεια. Μ’ αυτά που παίρνει τρέφεται εκείνος και βοηθεί και άλλους πιο γέρους από αυτόν … Ο Γέροντας αυτός παρ’ όλο ότι έχει περάσει τα 75 του χρόνια, δεν έχει απαίτηση να τον σέβεται κανείς. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του σαν σκύλο. Βάζει μετάνοια και ζητά ευλογία από όλους, μοναχούς, δοκίμους και προσκυνητές. Έχει όμως ντυθεί με μια τέτοια ανέκφραστη χάρη, που γίνεται πανηγύρι χαράς κάθε φορά που θα έλθει στο μοναστήρι. Όλοι, μοναχοί και προσκυνητές, συγκεντρωνόμαστε γύρω του για να ακούσουμε τους λόγους της χάριτος που βγαίνουν από το στόμα του, για να φωτισθούμε από τη χαρά που εκπέμπει το πρόσωπό του, χωρίς εκείνος να το υποψιάζεται. Μοιάζει με τον αββά που ζήταγε από τον Θεό να μην τον δοξάσει επί της γης, και τόσο πολύ έλαμψε το πρόσωπό του, που δεν μπορούσε κανείς να το ατενίσει κατάματα».

Ήλθε στο Περιβόλι της Παναγίας το 1923 από τη Μολδαβία. Επί 56 χρόνια συνεχώς στο Περιβόλι της Παναγίας αγωνίσθηκε φιλότιμα για τη σωτηρία του. Στις 13 Οκτωβρίου του 1979 ταξίδεψε ειρηνικός για τη «ντόξα» τ’ ουρανού.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Όπως κατά την Πρόνοια του Θεού δίνεται θαυματουργική ιαματική δύναμη στο αγιασμένο νερό ή στο αγιασμένο έλαιο, αντιστοίχως η ίδια δύναμη μεταδίδεται και στις εικόνες. Ο άγιος και μέγας Αθανάσιος παραθέτει ένα θαυμάσιο παράδειγμα της θαυματουργικής δυνάμεως των ιερών εικόνων.

Στην πόλη της Βηρυτού ζούσε κάποτε ένας χριστιανός σ’ ένα σπίτι το οποίο νοίκιαζε. Όταν έφυγε απ’ αυτό το σπίτι οριστικά, ξέχασε εκεί μια εικόνα του Σωτήρα. Ύστερα μετακόμισε στο ίδιο σπίτι ένας Εβραίος. Στη Βηρυτό υπήρχαν πολλοί Εβραίοι που έτρεφαν ιδιαίτερα πικρά αισθήματα για τη χριστιανική πίστη. Έτσι, λοιπόν, όταν βρέθηκε η εικόνα στο σπίτι, οι Εβραίοι τη μετέφεραν εκεί που συνάζονταν και άρχισαν να τη χλευάζουν όπως και οι πρόγονοι τους είχαν άλλοτε χλευάσει τον ίδιο τον ζωντανό Σωτήρα. Επίσης έκαναν στην εικόνα ό,τι και οι πρόγονοί τους είχαν κάνει στον Σωτήρα: τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια με καρφιά, άλειψαν με ξίδι τα χείλη της εικόνας· μυκτήρισαν με κάθε δυνατό τρόπο την εικόνα του Σωτήρα. Τέλος, κάποιος απ’ αυτούς πήρε μια λόγχη και έπληξε την αγία εικόνα κάτω απ’ το πλευρό. Τότε –ω του θαύματος- αίμα και νερό ανάβλυσαν από την πληγή της εικόνας, ακριβώς όπως και απ’ το ζωντανό σώμα του Εσταυρωμένου Κυρίου. Δεν περιγράφεται ο προκληθείς τρόμος των Εβραίων! Ωστόσο έφεραν γρήγορα ένα δοχείο και μάζεψαν εκεί μέσα το αίμα και ύστερα έφεραν πολλούς άρρωστους, τυφλούς, κωφούς, χωλούς και δαιμονισμένους για να ιαθούν απ’ την εικόνα. Μόλις οι Εβραίοι έχριαν με το αίμα τους αρρώστους αυτοί θεραπεύονταν. Όλη η πόλη συγκεντρώθηκε εκεί για να δει το θαύμα και όλοι δόξαζαν τον Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό· όλοι οι Εβραίοι σ’ εκείνη την πόλη μεταστράφηκαν και πίστεψαν στον ζωντανό και ζωοδότη Κύριο Ιησού Χριστό.

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος»

Πηγή: iconandlight.wordpress.com