Κυπριανού Τζιάπρα, Αναγνώστου της καθ’ ημάς Μητροπόλεως Μόρφου
Πανιερώτατε, σεβαστό ιερατείο, αγαπητοί φίλοι και συγγενείς,
Αποχαιρετούμε σήμερα έναν άνθρωπο απλό, τόσο στους τρόπους όσο και στην πίστη του. Αποχαιρετούμε τον Κώστα του Τζιάπρα, τον άνθρωπο του κόπου και της παράδοσης.
Φάνταζε εύκολο να περιγράψουμε τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τον πατέρα μας αλλά τελικά δεν είναι.
Ο Κώστας Τζιάπρας γεννήθηκε στο Παλιομέτοχο στις 10/10/49. Γονείς του ο Κυπριανός και μετέπειτα μοναχός Πρόδρομος και η Αννού. Νυμφεύτηκε την Μαρία Πίπη από το Αργάκι και απέκτησαν μαζί 4 παιδιά και 4 εγγόνια.
Ήταν ο οικογενειάρχης, του οποίου βάση ήταν το σπίτι του. Είχε πάντα συνοδοιπόρο και στήριγμα την αγαπημένη του σύζυγο Μαρία. Τον θυμόμαστε να συζητά μαζί της και να παίρνουν κοινές αποφάσεις για τα πάντα.
Τα παιδιά του τα μεγάλωσε με μεγάλους κόπους και αγώνες ούτως ώστε να καταφέρει να τα σπουδάσει και να τα αποκαταστήσει.
Η απλότητα του τον έκανε να αγαπά και να κάνει δικούς του ανθρώπους, τους ανθρώπους τους οποίους του συστήναμε για φίλους μας, χαρίζοντας τους, χωρίς όρους, ότι είχε.
Μας μετάδωσε ανόθευτη, με απλό τρόπο, την πίστη του. Την Πίστη των πατέρων του, ένα εφόδιο που μας προστάτεψε από πολλούς κινδύνους και μας ώθησε σε σωστές αποφάσεις καίριες για την ζωή μας.
Αγαπούσε την παράδοση και ήθελε να την μάθει τόσο σε μας όσο και στα παιδιά μας. Ήθελε να γνωρίζουμε από που ερχόμαστε και ποιοι είμαστε.
Ένα βασικό του χαρακτηριστικό ήταν ότι δεν λογάριαζε, ούτε φοβόταν τον κόπο για να βοηθήσει τους γύρω του. Ενίοτε, αυτό παρεξηγείτο επειδή πραγματικά αγαπούσε άνευ όρων. Οι κουμπάροι μας, κουμπάροι του, οι φίλοι μας, φίλοι του, οι συνάδελφοι μας, συνεργάτες του.
Πανιερώτατε, μια φιλία του όμως, η οποία δεν ήταν ευρέως γνωστή, ήταν η φιλία που είχε μαζί σας. Νομίζω, εμείς οι γύρω του, δεν αντιληφθήκαμε ποτέ το βάθος της σχέσης που είχατε μεταξύ σας. Το μόνο σίγουρο που αντιλαμβανόμασταν, ήταν το πόσο σας αγαπούσε. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος με το έργο που θα ξεκινούσατε μαζί, έτσι έλεγε, τον Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου Ιακώβου. Συνεχώς μου έλεγε να σας μεταφέρω να μην ανησυχείτε γιατί μόλις ξεκινούσε το έργο θα ήταν καθημερινά παρόν για να βοηθούσε σε ότι χρειαζόταν.
Σ’ αυτό το σημείο, θα ήθελα να περιγράψω ένα μόνο γεγονός για να φανεί η αρχοντιά του χαρακτήρα του. Όταν αποφάσισε να δωρίσει το τεμάχιο γης στο Προσκύνημα του Αγίου Ιακώβου με φώναξε και μου είπε ότι το χωράφι στο Ακάκι θέλω να κανονίσεις να μεταβιβαστεί πάνω σας, και στους 4 και μετά στον Προσκυνηματικό Ναό. Εγώ τον ρώτησα γιατί να γίνει όλη αυτή η διαδικασία και να μην μεταβιβαστεί από τον ίδιο στον Ναό, αφού ο ίδιος δωρίζει το χωράφι. Και μου απάντησε: επειδή θέλω να είστε εσείς οι δωρητές, είναι δικό σας το χωράφι, δεν είναι δικό μου, γιατί να φαίνομαι δωρητής;
Τελικά είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις ένα απλό, πιστό, παραδοσιακό άοκνο άνθρωπο. Όσοι τον γνωρίσατε αντιλαμβάνεστε τι λέω. Πάντως εμείς τα παιδιά του έχουμε μεγάλη ευχαρίστηση σε αυτόν. Μας έδωσε ότι είχε.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη μάνα μας Μαρία που στάθηκε δίπλα του μέχρι το τέλος. Ο Θεός γνωρίζει τους αγώνες που έκαναν μαζί.
Να ευχαριστήσω τον πάτερ Χριστόφορο Δημητρίου, τον πάτερ Φοίβο Παναγιώτου, τον πάτερ Κυπριανό Παναγιώτου και τον πάτερ Αντρέα Αντρέου που όσο καιρό ήταν άρρωστος ήταν στο πλάι του κάνοντας του Άγιον Ευχέλαιο, εξομολογώντας τον και μεταδίδοντας του την Θεία Κοινωνία.
Ευχαριστούμε τον φίλο μας Χρήστο Τσεκούρα, νοσηλευτή που φρόντισε να του απαλύνει τον πόνο με κάθε τρόπο, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Τους γιατρούς του, Άννα Πούλλου, Πέτρο Πέτρου, και Αντρέα Καλλή, που πρόθυμα τον βοήθησαν σε κάθε δυσκολία που είχε.
Πατέρα μας,
Ποτέ δεν σου άρεσε να σου λέμε μεγάλες υποσχέσεις και μεγάλα λόγια. Πάντα μας έλεγες:
Έκαμα σας ανθρώπους, κάμετε ότι σας φωτίσει ο Θεός. Γι’ αυτό δεν θα σου υποσχεθούμε τίποτε παρά μόνο θα σου πούμε ένα μεγάλο Ευχαριστώ!
Αιωνία σου η μνήμη, Καλή Αντάμωση!
