Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Λέοντος Πάπα Pώμης

Ψυχήν ο θείος εξερεύγεται Λέων,
Kαι δαιμόνων φάλαγξιν εμβάλλει φόβον.
Oγδοάτη δεκάτη τε Λέων απερεύξατο θυμόν.

Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Λέων, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαρκιανού εν έτει υν΄ [450]. Διά δε την υπερβολικήν αυτού σωφροσύνην και καθαρότητα, και διά το ειλικρινές και ακατηγόρητον της ζωής του, εχειροτονήθη υπό της χάριτος του Aγίου Πνεύματος Eπίσκοπος της παλαιάς Pώμης. Oσίως λοιπόν ποιμάνας το εδικόν του ποίμνιον, τας των αιρετικών βλασφημίας ηφάνισε με τελειότητα, κατά τον καιρόν της αγίας και Oικουμενικής Tετάρτης Συνόδου των εξακοσίων τριάκοντα Πατέρων, της εν Xαλκηδόνι συγκροτηθείσης εν έτει υνα΄ [451]. H οποία πολλά μεν εξέθετο και εδογμάτισε περί της Oρθοδόξου πίστεως, κατά κράτος δε ανέτρεψε τα δόγματα των αιρετικών εκείνων, οπού εφλυάρουν μίαν φύσιν και μίαν ενέργειαν και θέλησιν επί Xριστού του Θεού ημών.

Eπειδή γαρ οι θεοστυγείς εκείνοι εμάχοντο εις την αλήθειαν, και εσπούδαζον να ανασκευάσουν τα των θείων Πατέρων θεόπνευστα δόγματα, τούτου χάριν ο μακάριος ούτος καμφθείς εις την παρακάλεσιν, την οποίαν επρόσφερεν εις αυτόν όλη η Σύνοδος, εμεταχειρίσθη εις πολλάς ημέρας νηστείαν και αγρυπνίαν και προσευχήν. Όθεν εμπνευσθείς από το ζωοποιόν Πνεύμα, εγγράφως εξέθετο και εδιώρισε διά τα τότε ζητούμενα. Aνεκήρυξε γαρ καθαρώς δύω φύσεις και δύω ενεργείας και θελήσεις επί Xριστού του Θεού ημών, και ταύτα έστειλε δι’ επιστολής προς την ανωτέρω Tετάρτην και Oικουμενικήν Σύνοδον. Tην οποίαν δεξάμενον το πλήθος των εκεί συνηθροισμένων οσίων Πατέρων, εστοχάσθη ταύτην στήλην Oρθοδοξίας, και επίστευσεν, ότι αυτή ευγήκεν ως από στόματος του Θεού. Όθεν επάνω εις αυτήν αναπαυσαμένη η αγία εκείνη Σύνοδος, με θάρρος περισσότερον αντιστάθη εναντίον του πλήθους τόσον των Mονοφυσιτών, όσον και των Mονοθελητών, και τούτων τας πολυπλόκους μηχανάς διέλυσεν. Kαι η μεν αγία εκείνη Σύνοδος ύστερον από αυτά διελύθη, ο δε θεσπέσιος Λέων μείνας ακόμη εις την παρούσαν ζωήν, και ως φωστήρ με τας αρετάς διαλάμψας, εις γήρας βαθύ προς Kύριον εξεδήμησεν¹. Tον ελληνικόν τούτου Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Bούλομαι διηγήσασθαι» (σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις).

Σημείωση

1. Περί της επιστολής του Aγίου Λέοντος όρα εις την δεκάτην τρίτην Φευρουαρίου, εν τω Συναξαρίω του Eυλογίου Aλεξανδρείας. Όρα δε και εις το ημέτερον Πηδάλιον εν τοις προλεγομένοις περί της αγίας και Oικουμενικής Tετάρτης Συνόδου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Aγαπητού, Eπισκόπου Σινάου, του Oμολογητού και Θαυματουργού

Ον ηγάπησας Aγαπητέ Δεσπότην,
Oύτος καλεί σε προς τόπους, ους ηγάπας.

Oύτος ο Άγιος Aγαπητός ήτον κατά τους χρόνους Διοκλητιανού, εν έτει σϟη΄ [298], καταγόμενος από την Kαππαδοκίαν, την νυν λεγομένην Kαραμανίαν, Xριστιανών γονέων υιός. Όταν δε ήτον νέος κατά την ηλικίαν, επήγεν εις ένα Mοναστήριον από τα εκεί ευρισκόμενα, μέσα εις το οποίον ευρίσκοντο έως χίλιοι Mοναχοί. Aπό τους οποίους συναθροίσας διαφόρους αρετάς, ως η μέλισσα συναθροίζει τα διάφορα άνθη, εστάθη δόκιμος εργάτης των εντολών του Kυρίου, και κατέφθειρε το σώμα του με νηστείαν και αγρυπνίαν και με την των άλλων εγκράτειαν. Eις διάστημα γαρ ογδοήκοντα ολοκλήρων ημερών έτρωγε μόνον φλούδια των λουμπιναρίων, και στάκτην αντί ψωμίου. Aλλά και τον ύπνον ενίκησε, καθόσον είναι δυνατόν εις τον άνθρωπον. Oύτος ο Όσιος ήτον εύχρηστος και επιτήδειος εις τας υπηρεσίας των αδελφών του Mοναστηρίου, και όλους τους Mοναχούς ωνόμαζεν αυθέντας του, και ως δεσπότας αυτούς ενόμιζεν. Όθεν και ηξιώθη να λάβη παρά Θεού των θαυμάτων την χάριν.

Διά προσευχής του γαρ μόνης εθανάτωσεν ένα δράκοντα, και ιάτρευσε μίαν Παρθένον υπό ασθενείας φθειρομένην. Όθεν εκ τούτων ηγαπάτο από όλους και εθαυμάζετο. Διά τούτο και ο βασιλεύς Λικίνιος μαθών διά τούτον τον Άγιον, ότι είναι ανδρείος εις το σώμα, επήρεν αυτόν και μη θέλοντα, και τον εσυναρίθμησε με τους στρατιώτας του. O δε Άγιος και εκεί ευρισκόμενος, δεν αμελούσε τους ασκητικούς αγώνας, αλλά και τας στρατιωτικάς υπηρεσίας εποίει ανελλιπώς, και τους συνειθισμένους κόπους της ασκήσεως ηκολούθει. Oυ μόνον δε τας των ανθρώπων ανιάτους και θανατηφόρους ασθενείας ιάτρευεν ο αοίδιμος, αλλά και τας των αλόγων, και βοδίων, και κάθε άλλου ζώου, με μόνην την επιφάνειάν του και παρουσίαν. Eπειδή δε κατ’ εκείνον τον καιρόν είδεν ο Άγιος ούτος να τιμωρούνται δυνατά διά την πίστιν του Xριστού οι του Xριστού καλλίνικοι Mάρτυρες, ο Bικτωρίνος, και Δωρόθεος, και Θεόδουλος, και Aγρίππας, τούτους, λέγω, βλέπωντας ο Άγιος, ηθέλησε και αυτός να γένη κοινωνός του μαρτυρίου των. Όθεν, αφ’ ου εκείνοι αποκεφαλισθέντες, ετελειώθησαν και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως, τότε ούτος ο μακάριος Aγαπητός, εκτυπήθη μεν με το κοντάρι, διεφυλάχθη δε αβλαβής διά σωτηρίαν πολλών. Όταν δε ο Λικίνιος ευγήκεν από την ζωήν και ο Mέγας Kωνσταντίνος έλαβεν όλην την βασιλείαν των Pωμαίων, τότε εσυνέβη η ακόλουθος υπόθεσις.

Ένας δούλος του βασιλέως χρήσιμος εις υπηρεσίας, εδαιμονίσθη από πνεύμα ακάθαρτον, εφώναζε δε και εκάλει κατ’ όνομα τον Άγιον τούτον Aγαπητόν. Όθεν ο βασιλεύς έφερε τούτον εις το παλάτι, και ευθύς οπού επροσευχήθη, εδιώχθη ο δαίμων, και έλαβεν ο δούλος την ιατρείαν. O δε Άγιος άλλην χάριν δεν εζήτησεν από τον βασιλέα, πάρεξ να ελευθερωθή από την στρατιωτικήν τέχνην, και να υπάγη εις την ηγαπημένην του ησυχίαν, και ευθύς ο βασιλεύς επένευσεν εις τούτο. Aφ’ ου δε εγύρισεν ο Άγιος εις την ησυχίαν του, ο Eπίσκοπος της πόλεως Σινάου, ήτις κοινώς Σιναού ονομάζεται, και ευρίσκεται εις την μεγάλην Φρυγίαν μεσόγειος, κατά το τέλος της Bιθυνίας, τεσσαράκοντα μίλια απέχουσα της Nικαίας, και τιμημένη με θρόνον Eπισκόπου υποκάτω εις τον Iεραπόλεως Mητροπολίτην, ο Eπίσκοπος λέγω του Σιναού επήρε τον Άγιον τούτον, και μη θέλοντα εχειροτόνησεν αυτόν Iερέα. Kαι αφ’ ου μετά ολίγον καιρόν εκείνος ετελεύτησε, τότε ο μέγας ούτος εχειροτονήθη Σιναού Eπίσκοπος με ψήφον Θεού και των Iερέων και όλου του λαού.

Eυθύς δε οπού έγινεν Aρχιερεύς, έκαμνε μεγαλίτερα θαύματα και του προφητικού χαρίσματος ηξιώθη. Eις απόδειξιν δε των λεγομένων καθαράν, πρέπει να αναφέρωμεν εδώ μερικάς προφητείας και θαυματουργίας, οπού εποίησεν ο Άγιος. Mία γυναίκα ακούσασα περί του Aγίου τούτου, και αγαπώσα να απολαύση την ευλογίαν του, επήγεν εις αυτόν, βλέπωντας δε αυτήν ο Άγιος, της είπεν όλα όσα έπραξεν από παιδιόθεν, και νουθετήσας αυτήν και ωφελήσας, την απέστειλε. Kαι ένα Διάκονον ευρισκόμενον εις την Hράκλειαν της Θράκης, και ελθόντα προς αυτόν ευλογίας χάριν, τον ήλεγξεν ο Άγιος, ότι έφθειρε μίαν παρθένον. Δαμιανού του θεοφιλεστάτου Eπισκόπου Σιλανδέων, (έστι δε η Σίλανδος πόλις ευρισκομένη εν Λυδία), τούτου λέγω του Aρχιερέως τα χωράφια, ο παραρρέων ποταμός, οπού έτρεχε τον χειμώνα, τα ηφάνιζεν. O δε Άγιος Aγαπητός διά προσευχής του εγύρισε τον ποταμόν από άλλον τόπον, και ούτως έμειναν αβλαβή τα του Eπισκόπου χωράφια. Kαι άλλα δε πολλά εποίησεν ο Άγιος θαύματα, τα οποία περιέχει η κατ’ αυτόν ιστορία, περισσότερα όντα από εκατόν. Oύτος και με μόνον το πιάσιμον της χειρός του, και με μόνον τον ίσκιον του σώματός του, και με μόνον τον λόγον του, πάθη ιάτρευσεν ανίατα. Kαλώς ουν και θεοφιλώς πολιτευσάμενος, και πλήρης ημερών γενόμενος, ανεπαύθη εν Kυρίω.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Στα μάτια του Αμερικανού προέδρου όσο και του προέδρου Πούτιν, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Ένωση πλουσίων αλλά εντελώς αδύναμων Εθνών, γράφει ο υπουργός Υγείας της Ελλάδας Άδωνις Γεωργιάδης.

Σε μακροσκελές κείμενό του ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης αναφέρεται στις κινήσεις του Ντόναλντ Τραμπ και την ομιλία του Τζ. Ντ. Βανς αλλά και την απάντηση της Ευρώπης σε όλα αυτά.

Χαρακτηρίζει την ομιλία του Αμερικανού αντιπροέδρου «κυνική αλλά κοντά στην αλήθεια» και προσθέτει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες «τα έχουν χαμένα».

«Όμως για αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη ποιος έχει τελικά την ευθύνη; Ο Πρόεδρος Τράμπ, ο κ. Ίλον Μάσκ, ο Αντιπρόεδρος κ. Βάνς ή μία διαδοχική σειρά λανθασμένων επιλογών των ηγεσιών της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια;», ρωτά ο υπουργός.

Αναφέρεται στη Γερμανία και τον εκβιασμό που δέχτηκε με το ρωσικό φυσικό αέριο, αλλά και τη Γαλλία και τις πρόσφατες διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό.

«Διαμαρτύρονται πολλοί στην ΕΕ για τις παρεμβάσεις του κ. Ίλον Μάσκ στα πολιτικά πράγματα των Χωρών και ορθά, αλλά έχουν διαμαρτυρεί άραγε οι ίδιοι για το γιατί φαίνεται ότι οι ΗΠΑ μοίραζαν χρήματα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ πχ σε διάφορες Ευρωπαϊκές Χώρες ή για την υποδοχή μεταναστών;», ρωτά ακόμη.

«Πιστεύω ότι τελικά η πολιτική Τραμπ όχι μόνον δεν είναι απειλή, αλλά ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης», τονίζει ο κ. Γεωργιάδης.

Εξηγεί ακόμη ότι την πολεμική ρώμη, οι αρχαίοι Έλληνες την κληροδότησαν στην Ρώμη, αυτή στο Βυζάντιο και με την σειρά του αυτό στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίες έως και τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούνταν από έθνη, που όταν έπρεπε να πολεμήσουν και έτοιμα ήταν και εξαιρετικά ικανά. «Όμως από τον Β´ ΠΠ και μετά συνέβη μια συγκλονιστική μεταβολή. Τα Ευρωπαϊκά Κράτη, πιθανώς αηδιασμένα από την μεγάλη φρίκη του πολέμου, σαν να παραιτήθηκαν συλλογικά από αυτό τους το χαρακτηριστικό. Σταδιακά σταμάτησαν να έχουν αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις και μετέφεραν όλη τους την αδράνεια στις ΗΠΑ, που για κάποιον μεταφυσικό λόγο θα έπρεπε για πάντα να είναι έτοιμες να μας προστατεύσουν από οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή».

«Στα μάτια τόσο του Προέδρου Τραμπ όσο και του Προέδρου Πούτιν, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Ένωση πλουσίων αλλά εντελώς αδύναμων Εθνών», γράφει ακόμη και καταλήγει:  «Είναι σοκαριστικό πώς διαδοχικές Ευρωπαϊκές ηγεσίες επέλεξαν, για να ζήσουν το τώρα, να καταστήσουν τα Κράτη τους τόσο ανίσχυρα και επαναλαμβάνω, ευτυχώς, εμείς είμαστε η εξαίρεση. Η μεγαλύτερη υπηρεσία που οι ΗΠΑ μπορούν να προσφέρουν στην ΕΕ σήμερα είναι αυτή ακριβώς, να της δείξουν χωρίς καμμία ευγένεια σε ποιο υπέρτατο βαθμό αδυναμίας και ανυποληψίας έχει φθάσει και να την ξυπνήσουν πριν να είναι πολύ αργά».

Η ανάρτηση του Άδωνι Γεωργιάδη

Μερικές σκέψεις για την ομιλία του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ κ. Βάνς και τις πρωτοβουλίες του Προέδρου Τραμπ.

Τις τελευταίες μέρες η Ευρώπη διατελεί σε κατάσταση σοκ. Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ κ. Βάνς στο Συνέδριο Ασφαλείας του Μονάχου μίλησε με κυνισμό, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω όχι μακρυά από την αλήθεια, για την κατάσταση της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος Τραμπ σχεδιάζει συνάντηση με τον Πρόεδρο της Ρωσίας κ. Πούτιν για την Ουκρανία, στην Σαουδική Αραβία, όπου με το ζόρι σχεδόν προσκαλείται η ίδια η Ουκρανία, ενώ φαίνεται ότι ολόκληρη η Ευρώπη θα είναι αποκλεισμένη. Ο πόλεμος μέσα στην ίδια την Ευρώπη, ο οποίος έχει κατά βάση επηρεάσει περισσότερο παντός άλλου την ζωή των Ευρωπαίων πολιτών, εξελίσσεται ερήμην αυτών. Πρωτοφανές ιστορικά γεγονός, αλλά δηλωτικό της αδυναμίας έως και πλήρους Διεθνούς ανυποληψίας της ΕΕ δυστυχώς.

Οι Ευρωπαϊκές Ηγεσίες δείχνουν να τα έχουν χαμένα, δειλά και πολύ καθυστερημένα η κ. Φον ντερ Λάϊεν πρότεινε προχθές, κάτι που η Ελλάδα το διεκδικεί εδώ και χρόνια, χωρίς κανείς όμως από τους εταίρους μας τόσο καιρό να μας δίνει την παραμικρή σημασία, την εξαίρεση των Αμυντικών δαπανών από τις ρήτρες για το έλλειμμα.

Όμως για αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη ποιος έχει τελικά την ευθύνη; Ο Πρόεδρος Τράμπ, ο κ. Ίλον Μάσκ, ο Αντιπρόεδρος κ. Βάνς ή μία διαδοχική σειρά λανθασμένων επιλογών των ηγεσιών της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια;

Δείτε πχ την Γερμανία, την θεωρητικά ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ. Είχε τόσο επαναπαυθεί στο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που της έδινε το πάμφθηνο Ρωσικό Φυσικό Αέριο, που έφτασε στο σημείο μόνη της να κλείσει τα πυρηνικά της εργοστάσια…η απόφαση των Γερμανών αυτή νομίζω θα διδάσκεται στο μέλλον στις έδρες των ιστορικών και πολιτικών επιστημών, ως παράδειγμα συλλογικής ανοησίας. Εάν, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία η Γερμανία είχε σε λειτουργία τα πυρηνικά της εργοστάσια, οι επιπτώσεις του Ρωσικού εκβιασμού της με το Φυσικό Αέριο, θα ήταν πολύ μικρότερες για την ίδια, αλλά είχαν φροντίσει να τα κλείσουν και να τα αχρηστεύσουν όλα, λόγω της πολιτικής επιρροής εκεί των Πρασίνων στους οποίους υποχώρησε η Καγκελάριος Μέρκελ. Η ίδια Καγκελάριος ήταν που άνοιξε τα Γερμανικά σύνορα σε κάθε λάθρομετανάστη, προσδοκώντας σε φθηνά εργατικά χέρια, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο στον οποίο έβαλε την Κοινωνία, το Πολιτικό της σύστημα και τελικά την ίδια της την πατρίδα αλλά και την Ευρώπη συνολικά. .

Οταν ο Πρόεδρος Τραμπ, στην προηγούμενη του θητεία, ζητούσε να αυξήσουν οι Ευρωπαίοι τις Αμυντικές τους δαπάνες, ή να λάβουν υπόψιν στην Γερμανία τον κίνδυνο από την απόλυτη εξάρτηση της Οικονομίας τους από το Ρωσικό Φυσικό Αέριο, οι ηγέτες της Ευρώπης γελούσαν…. Δεν ήθελαν να χάσουν ψήφους από τα πολλά επιδόματα που μοίραζαν δεξιά και αριστερά και θεωρούσαν ότι οι ΗΠΑ για κάποιο απροσδιόριστο λόγο ήταν καταδικασμένες να παρέχουν ασφάλεια στην ΕΕ εις το διηνεκές.

Τώρα που η Οικονομία της Γερμανίας είναι σε κρίση και που η έλλειψη ισχυρών ενόπλων δυνάμεων την καθιστούν Διεθνώς ασήμαντη, τώρα διαμαρτύρονται.

Να μην πούμε δε για την Γαλλία την άλλη μεγάλη «ατμομηχανή» της Ευρώπης. Μία χώρα που ο μόνος λόγος που κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους τα τελευταία χρόνια οι Γάλλοι είναι για να μην αυξηθεί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τους από τα 60 στα 62 χρόνια (μεταρρύθμιση Μακρόν)….και τώρα τσακώνονται η Λεπέν και ο Μελανσόν για το ποιος θα νικήσει στις Εκλογές τους, για να διαγράψει αυτή την αύξηση των 2 ετών, όταν στην υπόλοιπη ΕΕ το όριο τείνει στα 67….δεν υπάρχει εκεί ένας πολιτικός αρκετά θαρραλέος, για να τους πει το προφανές; Ότι δεν γίνεται σε όλες τις άλλες Χώρες το όριο ηλικίας να ανεβαίνει και στην Γαλλία να πέφτει, χωρίς αυτό να βλάψει σοβαρά την ισχύ και την ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας; Ο λαϊκισμός εκεί φαίνεται ότι έχει κυριαρχήσει δυστυχώς εντελώς. Ελπίζω πραγματικά ότι η παραδοσιακή φιλοπατρία των Γάλλων θα τους κάνουν να θελήσουν ξανά να κάνουν την Γαλλία ισχυρή διότι χρειαζόμαστε μία ισχυρή Γαλλία.

Διαμαρτύρονται πολλοί στην ΕΕ για τις παρεμβάσεις του κ. Ίλον Μάσκ στα πολιτικά πράγματα των Χωρών και ορθά, αλλά έχουν διαμαρτυρεί άραγε οι ίδιοι για το γιατί φαίνεται ότι οι ΗΠΑ μοίραζαν χρήματα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ πχ σε διάφορες Ευρωπαϊκές Χώρες ή για την υποδοχή μεταναστών; Δεν ήταν αυτό παρέμβαση τελικά στα εσωτερικά των άλλων Χωρών μόνον του κ. Μάσκ είναι; Εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου παρεμβάσεις ξένων πλουσίων στα εσωτερικά πολιτικά συστήματα των άλλων Κρατών αλλά όπως δεν μου αρέσουν οι παρεμβάσεις του κ. Μάσκ, για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν μου άρεσαν και οι παρεμβάσεις πχ του κ. Σόρος. Εγώ πχ εάν έχουν μοιράσει, μέσω της USAID χρήματα για να προπαγανδιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών, όπως λέγεται, θα ήθελα να το γνωρίζω και εάν έχει συμβεί, το θεωρώ τεράστια παρέμβαση στα εσωτερικά μας ζητήματα από τις ΗΠΑ. Ο λαός μας και όλοι οι λαοί της Ευρώπης έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν εάν υπήρχαν τέτοιου είδους παρεμβάσεις και προς ποια κατεύθυνση.

Αλλά ας γυρίσουμε στο μείζον θέμα της Ευρώπης και του γιατί πιστεύω ότι τελικά η πολιτική Τραμπ όχι μόνον δεν είναι απειλή, αλλά ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης.

Πριν από μερικά χρόνια ένας καθηγητής από τις ΗΠΑ ο κ. Victor Davis Hanson είχε γράψει ένα φοβερό βιβλίο «Ο Δυτικός τρόπος του Πολέμου» (στα Ελληνικά εκδόσεις Τουρίκη). Εκεί προσπαθούσε να εξηγήσει τί ήταν αυτό που έκανε τελικά τον Δυτικό τρόπο ζωής να επικρατήσει σε όλο τον πλανήτη και κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι οι Δυτικοί δεν κληρονόμησαν από την Αρχαία Ελλάδα μόνον την Δημοκρατία, την Επιστήμη και τις Τέχνες αλλά και τον ολοκληρωτικό τρόπο του Πολέμου της. Είναι κάτι που πάντα δίδασκα στους μαθητές μου στην Ελληνική Αγωγή, οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν τίποτε αμπελοφιλόσοφοι και απόλεμοι φλώροι, αλλά αδυσώπητα σκληροί πολεμιστές. Ο ίδιος ο Σωκράτης πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμής της μάχης και μάλιστα είχε διακριθεί στην μάχη της Ποτίδαιας ως ένας από τους καλύτερους πολεμιστές των Αθηνών.

Αυτή την πολεμική ρώμη των Αρχαίων Ελλήνων, που ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος είναι το μόνον του γνώρισμα που ήθελε να θυμούνται οι επόμενες γενεές για αυτόν και το έγραψε ο ίδιος στο ταφικό του επίγραμμα (Τον Αισχύλο, τον γιο του Ευφορίωνα, τον Αθηναίο, που πέθανε στη σιτοφόρα Γέλα, σκεπάζει τούτο το μνήμα· για την πολυθρύλητη ανδρεία του ας μιλήσει το δάσος του Μαραθώνα και ο βαθυχαιτήεις Μήδος που τη γνώρισε), οι Έλληνες τον κληροδότησαν στην Ρώμη, αυτή στο Βυζάντιο και με την σειρά του αυτό στις Χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίες έως και τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούνταν από Έθνη, που όταν έπρεπε να πολεμήσουν και έτοιμα ήταν και εξαιρετικά ικανά. Όμως από τον Β´ ΠΠ και μετά συνέβη μια συγκλονιστική μεταβολή. Τα Ευρωπαϊκά Κράτη, πιθανώς αηδιασμένα από την μεγάλη φρίκη του πολέμου, σαν να παραιτήθηκαν συλλογικά από αυτό τους το χαρακτηριστικό. Σταδιακά σταμάτησαν να έχουν αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις και μετέφεραν όλη τους την αδράνεια στις ΗΠΑ, που για κάποιον μεταφυσικό λόγο θα έπρεπε για πάντα να είναι έτοιμες να μας προστατεύσουν από οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή.

Δεν ξέρω πόσοι το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά η Ελλάδα, λόγω της Τουρκικής απειλής προφανώς, διαθέτει έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στην ΕΕ, στην πραγματικότητα πολύ ισχυρότερο από της Γερμανίας πχ. Και όσο και αν είναι τιμητικό αυτό για μας, παραμένει βαθειά προβληματικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην ιστορία υφίσταται ένα δόγμα απαράβατο, όποιος ψάχνει για προστάτες βρίσκει αφεντικά και όπως ο Θουκυδίδης στον διάλογο Αθηναίων/Μηλίων απέδειξε «ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλει η αδυναμία του…». Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν στα μάτια τόσο του Προέδρου Τραμπ όσο και του Προέδρου Πούτιν, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Ένωση πλουσίων αλλά εντελώς αδύναμων Εθνών.

Η μεγαλύτερη υπηρεσία που μας προσφέρει σήμερα η νέα Αμερικανική ηγεσία είναι ότι αυτή την αλήθεια μας την λέει πλέον κατάμουτρα και κυνικά. Θα τολμούσε κανείς να πει άγαρμπα, με αγένεια αλλά όλα αυτά δεν αναιρούν την ουσία, αυτή είναι η αλήθεια. Σε όλες τις μεγάλες Διεθνείς Κρίσεις η Ευρώπη είναι απούσα. Αν κάποιος στέλνει στρατό είναι οι ΗΠΑ, εμείς εθίσαμε την κοινή μας γνώμη σε όλα τα Ευρωπαϊκά Κράτη ότι εμείς δεν θα χρειαστεί να πολεμήσουμε ξανά ποτέ. Και τώρα;

Τώρα εάν αποφάσιζαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία να μοιράσουν τα εδάφη της Ευρώπης δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε απολύτως τίποτε, πλην μίας καταγγελίας στον ΟΗΕ, όπου όμως οι δυο αυτές χώρες έχουν και εκεί veto οπότε τζίφος….

Είναι σοκαριστικό πώς διαδοχικές Ευρωπαϊκές ηγεσίες επέλεξαν, για να ζήσουν το τώρα, να καταστήσουν τα Κράτη τους τόσο ανίσχυρα και επαναλαμβάνω, ευτυχώς, εμείς είμαστε η εξαίρεση.

Η μεγαλύτερη υπηρεσία που οι ΗΠΑ μπορούν να προσφέρουν στην ΕΕ σήμερα είναι αυτή ακριβώς, να της δείξουν χωρίς καμμία ευγένεια σε ποιο υπέρτατο βαθμό αδυναμίας και ανυποληψίας έχει φθάσει και να την ξυπνήσουν πριν να είναι πολύ αργά.

Ναι θα χρειαστούν θυσίες μεγάλες από τα Ευρωπαϊκά Έθνη, για να καταστούν ξανά ισχυρά, αλλά εάν το αποφασίσουν, θα τα καταφέρουν και αν και τώρα με τον φόβο να αποφασίζουν άλλοι και για αυτά ακόμη τα σύνορα τους δεν ξυπνήσουν, τότε θα είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας.

Εγώ πιστεύω στην Ευρωπαϊκή Ένωση και Ένωση χωρίς δικές της ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις και δική της εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει. Αν είναι να μείνει έτσι, ας γίνει πάλι μια χαλαρή ενιαία αγορά και ας τραβήξει ο καθένας μας τον δρόμο του. Για να δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, σοβαρή Ένωση, που ένα τρίτο κράτος κατέχει παράνομα έδαφος της (η Τουρκία της Κύπρου) και το θεωρούν όλοι φυσιολογικό, ε με συγχωρείτε αλλά δεν είναι σοβαρή Ένωση. Είναι σαν κάποιος γείτονας των ΗΠΑ να κατείχε ένα τμήμα μίας Πολιτείας των ΗΠΑ και η Ουάσιγκτον να έκανε ότι δεν το βλέπει, θα τους έπαιρνε μετά κανείς στα σοβαρά;

Όσα ζούμε τώρα είναι ένα μεγάλο ξυπνητήρι για όλους τους Λαούς της Ευρώπης, για την ηλίθια πολιτική των ανοικτών συνόρων που έχει αποσταθεροποιήσει όλες τις Ευρωπαϊκές Κοινωνίες, για την ουσιαστική έλλειψη της μεταξύ μας αλληλεγγύης (συζητάμε πχ στα σοβαρά εάν Κράτη Μέλη της Ένωσης θα πουλούν προηγμένα όπλα στην Τουρκία, ενώ αυτή κατέχει παράνομα Ευρωπαϊκό έδαφος στην Κύπρο και απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα κλπ;), για την παντελή στρατιωτική της αδυναμία, για την πλήρη έλλειψη αποφασιστικότητας στην Εξωτερική της πολιτική.

Σε αυτόν τον νέο κόσμο η Ελλάδα μας μπορεί να αποτελέσει σημαντικό κρίκο της νέας ισχυρότερης Ευρώπης και αυτό πρέπει να είναι το νέο εθνικό μας όραμα. Μια Ελλάδα πρωταγωνιστής στην προσπάθεια να γεννηθεί μια νέα πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση, που πλέον κανείς δεν θα μπορεί να την αγνοεί τόσο επιδεικτικά.

Πηγή: protothema.gr

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΛΕ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Α΄Ἐπιστολῆς Ἰωάννου τὸ Ἀνάγνωσμα
2:18-29, 3:1-8

Ἀδελφοί, ἐσχάτη ὥρα ἐστί· καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾽ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ᾽ ἡμῶν· ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν. Καὶ ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα. Οὐκ ἔγραψα ὑμῖν ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ᾽ ὅτι οἴδατε αὐτήν, καὶ ὅτι πᾶν ψεῦδος ἐκ τῆς ἀληθείας οὐκ ἔστι. Τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι ᾽Ιησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; Οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν. Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν Υἱὸν οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει. ῾Υμεῖς οὖν ὃ ἠκούσατε ἀπ᾽ ἀρχῆς, ἐν ὑμῖν μενέτω. ἐὰν ἐν ὑμῖν μείνῃ ὃ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἠκούσατε, καὶ ὑμεῖς ἐν τῷ Υἱῷ καὶ ἐν τῷ Πατρὶ μενεῖτε. Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία ἣν αὐτὸς ἐπηγγείλατο ἡμῖν, τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον. Ταῦτα ἔγραψα ὑμῖν περὶ τῶν πλανώντων ὑμᾶς. Καὶ ὑμεῖς, τὸ χρῖσμα ὃ ἐλάβετε ἀπ᾽ αὐτοῦ, ἐν ὑμῖν μένει, καὶ οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκῃ ὑμᾶς, ἀλλ᾽ ὡς τὸ αὐτὸ χρῖσμα διδάσκει ὑμᾶς περὶ πάντων, καὶ ἀληθές ἐστι καὶ οὐκ ἔστι ψεῦδος· καὶ καθὼς ἐδίδαξεν ὑμᾶς μενεῖτε ἐν αὐτῷ. Καὶ νῦν, τεκνία, μένετε ἐν αὐτῷ, ἵνα ὅταν φανερωθῇ, ἔχωμεν παρρησίαν καὶ μὴ αἰσχυνθῶμεν ἀπ᾽ αὐτοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ. Ἐὰν εἰδῆτε ὅτι δίκαιός ἐστι, γινώσκετε ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην ἐξ αὐτοῦ γεγέννηται. ῎Ιδετε ποταπὴν ἀγάπην δέδωκεν ἡμῖν ὁ Πατὴρ ἵνα τέκνα Θεοῦ κληθῶμεν. Διὰ τοῦτο ὁ κόσμος οὐ γινώσκει ὑμᾶς, ὅτι οὐκ ἔγνω αὐτόν. ᾽Αγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐὰν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι. Καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ᾽ αὐτῷ, ἁγνίζει ἑαυτόν, καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστι. Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ἀνομίαν ποιεῖ, καὶ ἡ ἁμαρτία ἐστὶν ἡ ἀνομία. Καὶ οἴδατε ὅτι ἐκεῖνος ἐφανερώθη ἵνα τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἄρῃ, καὶ ἁμαρτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστι. Πᾶς ὁ ἐν αὐτῷ μένων οὐχ ἁμαρτάνει· πᾶς ὁ ἁμαρτάνων οὐχ ἑώρακεν αὐτὸν οὐδὲ ἔγνωκεν αὐτόν. Τεκνία, μηδεὶς πλανάτω ὑμᾶς· ὁ ποιῶν τὴν δικαιο σύνην δίκαιός ἐστι, καθὼς ἐκεῖνος δίκαιός ἐστιν· ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν, ὅτι ἀπ᾽ ἀρ χῆς ὁ διάβολος ἁμαρτάνει. Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΥΞΙΒΙΟΥ Α’ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΟΛΩΝ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
13: 17-21

Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε, αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες, ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες, ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. Προσεύχεσθε περὶ ἡμῶν, πεποίθαμεν γὰρ ὅτι καλὴν συνείδησιν ἔχομεν, ἐν πᾶσι καλῶς θέλοντες ἀναστρέφεσθαι. Περισσοτέρως δὲ παρακαλῶ τοῦτο ποιῆσαι ἵνα τάχιον ἀποκατασταθῶ ὑμῖν. Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν ᾽Ιησοῦν, καταρτίσαι ὑμᾶς ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ εἰς τὸ ποιῆσαι τὸ θέλημα αὐτοῦ, ποιῶν ἐν ἡμῖν τὸ εὐάρεστον ἐνώπιον αὐτοῦ διὰ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
11: 1-11

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἤγγιζεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα εἰς Βηθσφαγὴ καὶ Βηθανίαν πρὸς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν, ἀποστέλλει δύο τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτοῖς· Ὑπάγετε εἰς τὴν κώμην τὴν κατέναντι ὑμῶν, καὶ εὐθέως εἰσπορευόμενοι εἰς αὐτὴν εὑρήσετε πῶλον δεδεμένον, ἐφ’ ὃν οὐδεὶς ἀνθρώπων κεκάθικε· λύσαντες αὐτὸν ἀγάγετε. καὶ ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ· τί ποιεῖτε τοῦτο; εἴπετε ὅτι ὁ Κύριος αὐτοῦ χρείαν ἔχει, καὶ εὐθέως αὐτὸν ἀποστέλλει πάλιν ὧδε. ἀπῆλθον δὲ καὶ εὗρον τὸν πῶλον δεδεμένον πρὸς τὴν θύραν ἔξω ἐπὶ τοῦ ἀμφόδου, καὶ λύουσιν αὐτόν. καί τινες τῶν ἐκεῖ ἑστηκότων ἔλεγον αὐτοῖς· Τί ποιεῖτε λύοντες τὸν πῶλον; οἱ δὲ εἶπον αὐτοῖς καθὼς ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἀφῆκαν αὐτούς. καὶ ἤγαγον τὸν πῶλον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐπιβάλον αὐτῷ τὰ ἱμάτια αὐτῶν, καὶ ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτῷ. πολλοὶ δὲ τὰ ἱμάτια αὐτῶν ἔστρωσαν εἰς τὴν ὁδόν, ἄλλοι δὲ στιβάδας ἔκοπτον ἐκ τῶν δένδρων καὶ ἐστρώννυον εἰς τὴν ὁδόν. καὶ οἱ προάγοντες καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες ἔκραζον λέγοντες· Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη βασιλεία ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ πατρὸς ἡμῶν Δαυῒδ· ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Καὶ εἰσῆλθεν εἰς Ἱεροσόλυμα ὁ Ἰησοῦς καὶ εἰς τὸ ἱερόν· καὶ περιβλεψάμενος πάντα, ὀψίας ἤδη οὔσης τῆς ὥρας, ἐξῆλθεν εἰς Βηθανίαν μετὰ τῶν δώδεκα μαθητῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΥΞΙΒΙΟΥ Α’ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΟΛΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
10: 9–16

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾽ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ σωθήσεται καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται καὶ νομὴν εὑρήσει. Ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ· ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσιν καὶ περισσὸν ἔχωσιν. ᾽Εγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός· ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·ὁ μισθωτὸς καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ ἔστιν τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησιν τὰ πρόβατα καὶ φεύγει καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. Ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει ὅτι μισθωτός ἐστιν καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων. ᾽Εγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν,καθὼς γινώσκει με ὁ πατὴρ κἀγὼ γινώσκω τὸν πατέρα· καὶ τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων. Καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνα δεῖ με ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσιν, καὶ γενήσονται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ὁ ἅγιος Αὐξίβιος Α΄ Ἐπίσκοπος Σόλων, ἐκδ. Θεομόρφου, 2015

1.  Ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς διηγηθῶ τὴ θαυμαστὴ καὶ λαμπρὴ πολιτεία τοῦ θαυμαστοῦ καὶ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν καὶ διατελέσαντος ἀρχιεπισκόπου τῆς πόλης τῶν Σολίων Αὐξιβίου. Γιατὶ πρῶτος αὐτός, σὰν λαμπρὸς ἥλιος, ἀνέτειλε στὴν πόλη αὐτή, φωτίζοντας μὲ τὶς ἀκτίνες τῆς θείας διδασκαλίας του ὅσους βρίσκονταν στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων.  Αὐτὸς ἔλαμπε πάνω ἀπὸ τὴν πόλη αὐτή, ὅπως φέγγει στὸ σκοτάδι ἕνα λυχνάρι γεμᾶτο μὲ θεϊκὸ λάδι, μέχρι τὴ στιγμή, ποὺ ὁ Χριστὸς φώτισε τοὺς κατοίκους της καὶ σὰν Αὐγερινὸς ἀνέτειλε στὶς καρδιές τους. 

2.  Ἀλλὰ συγχωρέστε με, σᾶς παρακαλῶ. Γιατὶ  ἐγώ, καθὼς εἶμαι καὶ στὸν λόγο καὶ στὴ γνώση ἀδύνατος, θεώρησα ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο, ἐνῶ ἔχει νὰ παρουσιάσει πολλὰ θαυμαστὰ ἔργα, νὰ σᾶς διηγηθῶ μόνο λίγες ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τοῦ μακαρίου Αὐξιβίου, ὅπως τὶς ἄκουσα καὶ τὶς διδάχθηκα ἀπὸ ἄνδρες προχωρημένης ἡλικίας· ὅπως γράφει καὶ ἡ Θεία Γραφή: Ρώτησε τὸν πατέρα σου καὶ θὰ σοῦ τὸ μάθει καὶ τοὺς μεγαλύτερούς σου καὶ θὰ σοῦ τὸ ποῦν. Ἂς ἀρχίσουμε, λοιπόν, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀφήγηση.

3. Ὁ Αὐξίβιος καταγόταν ἀπὸ τὴ μεγαλούπολη τῶν Ρωμαίων. Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι καὶ στὸ θρήσκευμα εἰδωλολάτρες, ἀπέκτησαν δὲ δύο υἱούς, τὸν μακάριο Αὐξίβιο καὶ τὸν ἀδελφό του, τὸν Θεμισταγόρα.  Ὁ μακάριος Αὐξίβιος ἦταν πολὺ χαριτωμένος.  Ἦταν πρᾶος ὅπως ὁ Μωυσῆς καὶ σώφρων στοὺς λογισμούς του ὅπως ὁ μακάριος Ἰωσὴφ καὶ γενικά, καθὼς μεγάλωνε, στολιζόταν μὲ κάθε εἴδους ἀρετή. Ὁ πατέρας του ἀκόμη τὸν μόρφωσε μὲ ὅλη τὴ θύραθεν παιδεία.

4.  Ὅταν ἔφτασε στὴ νόμιμη ἡλικία, οἱ γονεῖς του θέλησαν νὰ τὸν νυμφεύσουν.  Αὐτός, ὅμως, ἐπειδὴ εἶχε ἔνθεο νοῦ, ἀκέραιο λογισμὸ καὶ ἐνάρετη ζωή, ἔφερνε ἀντιρρήσεις.  Γιατὶ ἄκουε ὅσα λέγονταν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ εἶχε πόθο νὰ γίνει χριστιανός.  Ὅταν τὸ ἄκουσαν αὐτὸ οἱ γονεῖς του, ἀγανάκτησαν μαζί του καί, ὁ μὲν πατέρας του τὸν ἐξανάγκαζε νὰ προχωρήσει σὲ γάμο μὲ ἀπειλές, ἐνῶ ἡ  μητέρα του τὸν συμβούλευε νὰ τὸ κάνει μὲ τὶς κολακεῖες της.

5.  Βλέποντας ὁ μακάριος Αὐξίβιος, ὅτι αὐτή τους ἡ ἐπιλογὴ ἦταν παγίδα καὶ ἐμπόδιο στὴ δική του ἀγαθὴ ἐπιλογή, θέλησε νὰ ἀναχωρήσει κρυφὰ ἀπὸ τὴ Ρώμη.  Ἔτσι, λοιπόν, ἀφοῦ διατράνωσε τὴν ἀπόφασή του, χωρὶς νὰ πεῖ σὲ κανένα τίποτα, μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες, ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καί, κατεβαίνοντας στὸ λιμάνι, βρῆκε ἕνα πλοῖο, τὸ ὁποῖο ἐπρόκειτο νὰ ἀποπλεύσει πρὸς τὰ ἀνατολικά.  Κι ἔτσι, ἐγκαταλείποντας τὰ πάντα, παίρνοντας μόνο λίγα χρήματα μαζί του γιὰ λόγους διατροφῆς, μπῆκε στὸ πλοῖο.  

6.  Ἀφοῦ ἀπέπλευσαν ἀπὸ τὴ Ρώμη, μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες ἔφτασαν στὴ Ρόδο.  Ἀπὸ ἐκεῖ, διασχίζοντας τὸ πέλαγος τῆς Παμφυλίας, ἔφτασαν στὴν Κύπρο, καὶ κατέπλευσαν σὲ κάποια κώμη μὲ τὸ ὄνομα Λιμνήτης, ποὺ ἀπεῖχε περίπου τέσσερα ρωμαϊκὰ μίλια ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Σολίων.  Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ καθοδηγοῦσε τὸν μακάριο Αὐξίβιο πρὸς σωτηρία πολλῶν ψυχῶν.  Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸ πλοῖο, παρέμεινε γιὰ κάποιο χρόνο στὸν Λιμνήτη γιὰ νὰ συνέλθει, γιατὶ ἦταν πολὺ ζαλισμένος ἀπὸ τὸ ταξίδι καὶ ὀλιγοψύχησε. 

7.  Στὴν Κύπρο, τότε, ἦλθε καὶ ὁ Βαρνάβας, ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴ δεύτερη περιοδεία του, ἀφοῦ ἀποχωρίστηκε ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο μὲ τὸ σῶμα, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὴν καρδιά.  Μαζί του, μάλιστα, εἶχε λάβει καὶ τὸν Μᾶρκο, καὶ κατέπλευσαν στὴ Λάπηθο.  Ἔπειτα, περιερχόμενοι ὅλο τὸ νησί, ἔφτασαν στὴ Σαλαμίνα, τὴ σημερινὴ Κωνσταντία, ὅπως ἀναφέρει ὁ Μᾶρκος.  Ἐκεῖ βρῆκαν τὸν Ἡρακλείδη, τὸν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ νησιοῦ, τὸν ὁποῖο, ἀφοῦ ἀναγνώρισαν, δίδαξαν πῶς πρέπει νὰ κηρύττει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἱδρύει ἐκκλησίες καὶ νὰ χειροτονεῖ τοὺς λειτουργούς τους. Ἀφοῦ λοιπὸν τὸν ἀσπάστηκαν, τὸν ἀπέστειλαν στὸν προορισμό του μὲ εἰρήνη. Ὅταν δὲ ὁ Βαρνάβας ὁλοκλήρωσε τὸν δικό του δρόμο καὶ ἀγωνίστηκε τὸν καλὸ ἀγῶνα τῆς πίστης καὶ στέφθηκε μὲ τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου στὴν Κωνσταντία, οἱ παράνομοι Ἰουδαῖοι ἀναζητοῦσαν καὶ τὸν Μᾶρκο, γιὰ νὰ τὸν  θανατώσουν.  Ὁ Μᾶρκος, ὅμως, διέφυγε καὶ τὸν καταδίωξαν μέχρι τοὺς Λέδρους (σημ. Λευκωσία). Βρίσκοντας ἐκεῖ μιὰ σπηλιά, μπῆκε μέσα καὶ ἔμεινε κρυμμένος γιὰ τρεῖς μέρες.    Μετὰ ἀπὸ τρεῖς μέρες ἔφυγε ἀπὸ τὸν τόπο ἐκεῖνο καί,  περνώντας μέσα ἀπὸ τὰ βουνά, ἦρθε στὸν Λιμνήτη.  Μαζί του ἦταν ὁ Τίμων καὶ ὁ Ρόδων.

8.  Ὅταν ἔφτασαν στὴν κώμη τοῦ Λιμνήτη, συνάντησαν τὸν μακάριο Αὐξίβιο, ὁ ὁποῖος πρόσφατα εἶχε φτάσει ἐκεῖ ἀπὸ τὴ Ρώμη.  Ὅταν, λοιπόν, συναντήθηκαν, ρώτησε ὁ Μᾶρκος τὸν Αὐξίβιο: «Ἀπὸ ποιά πόλη κατάγεσαι;»  Αὐτὸς ἀπάντησε: «Ἀπὸ τὴ μεγάλη πόλη τῆς Ρώμης, καὶ ἔχω ἔλθει ἐδῶ, γιὰ νὰ γίνω χριστιανός.»  Ὁ ἀπόστολος, βλέποντας ὅτι εἶχε πόθο γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ὅτι ἦταν ἄνδρας πιστὸς καὶ λόγιος, τὸν κατήχησε ἐπαρκῶς. Καί, ἀφοῦ τὸν δίδαξε τὸν λόγο τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ, κατέβηκε στὴν πηγὴ καὶ τὸν βάπτισε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Ὅταν τὸν βάπτισε, ἐπέθεσε τὰ χέρια του ἐπάνω του καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.  Ἔπειτα τὸν χειροτόνησε ἐπίσκοπο καί, ἀφοῦ τὸν δίδαξε πῶς πρέπει νὰ κηρύττει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἔστειλε στὴν πόλη τῶν Σολίων, δίνοντάς του τὶς ἑξῆς  ὁδηγίες: «Ἐπειδὴ ἡ πόλη εἶναι γεμάτη εἴδωλα καὶ οἱ κάτοικοι δὲν δέχτηκαν ἀκόμη τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ βρίσκονται στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων, νὰ κάνεις αὐτὸ ποὺ σοῦ λέω: Κανεὶς νὰ μὴ μάθει γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα ὅτι εἶσαι χριστιανός, ἀλλὰ νὰ ὑποκριθεῖς ὅτι ἀσπάζεσαι τὴ θρησκεία τους. Καί, καθὼς περνᾶ ὁ καιρός, νὰ ἀρχίσεις νὰ τοὺς μιλᾶς συγκεκαλυμμένα σὰν σὲ νήπια, προσφέροντάς τους γάλα, ὥσπου νὰ ὡριμάσουν πνευματικὰ καὶ νὰ μποροῦν νὰ πάρουν στέρεη  τροφή.»  Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ καὶ περισσότερα ὁ ἀπόστολος στὸν Αὐξίβιο, τὸν χαιρέτησε καὶ ἀναχώρησε εἰρηνικά. Ὁ δὲ Μᾶρκος, βρίσκοντας κάποιο πλοῖο αἰγυπτιακό, ἀνέβηκε σ᾽αὐτὸ (μὲ τὴ συνοδεία του), ἀπέπλευσαν καὶ ἔφτασαν στὴν Ἀλεξάνδρεια.  Ἐκεῖ κήρυττε τὸ εὐαγγέλιο καὶ δίδασκε γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

9.  Ὁ μακάριος Αὐξίβιος ἔφυγε ἀπὸ τὸν Λιμνήτη καὶ κατὰ τὴν πορεία του ζητῶντας διαρκῶς ὁδηγίες ἔφτασε στοὺς Σόλους. Κοντὰ στὶς πύλες τῆς πόλης, πρὸς τὰ δυτικά, ὑπῆρχε ἕνας ναὸς τοῦ Δία, τοῦ ψεύτικου θεοῦ τους, στὸν ὁποῖο κατοικοῦσε καὶ ἕνας ἱερέας.  Καθὼς λοιπὸν περνοῦσε ὁ μακάριος Αὐξίβιος ἀπὸ τὸν τόπο ἐκεῖνο, τὸν εἶδε ὁ ἱερέας τοῦ Δία ὅτι ἦταν ξένος, τὸν πῆρε στὸ σπίτι του, τὸν φιλοξένησε μὲ καλοσύνη καὶ τοῦ ἔκανε τὸ τραπέζι.  Ὁ Αὐξίβιος, λοιπόν, τὴ μέρα ἐκείνη ἔμεινε κοντά του.  Τὴν ἑπόμενη μέρα ὁ ἱερέας τὸν ρώτησε: «Ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι καὶ γιὰ ποιό λόγο ἦλθες στὰ μέρη μας;»  Ὁ ἅγιος Αὐξίβιος τοῦ ἀπάντησε: «Εἶμαι  ἀπὸ τὴ Ρώμη. Ἐπειδὴ ὅμως μοῦ παρουσιάστηκε ἡ ἀνάγκη νὰ μεταβῶ στὴν Παλαιστίνη, ἔφθασα καθοδὸν στὸν Λιμνήτη καί, μαθαίνοντας ὅτι ἡ διαμονὴ στοὺς Σόλους εἶναι καλὴ καὶ ἔτσι ζητώντας ὁδηγίες, ἔφθασα ἐδῶ καὶ σκοπεύω νὰ μείνω μετὰ χαρᾶς.  Ἀλλά, ἂν θέλεις νὰ μὲ βοηθήσεις, ἄφησέ με νὰ μείνω κοντά σου, μέχρι νὰ βρῶ τόπο, γιὰ νὰ κατοικήσω.»  Αὐτὸς τοῦ εἶπε: «Μεῖνε, νὰ εἶσαι καλά.»        

10.  Ἔμεινε, λοιπόν, σ᾽ἐκεῖνο τὸν τόπο, ποὺ ὀνομαζόταν τοῦ Διὸς γιὰ ἀρκετὸ καιρό, χωρὶς νὰ φανερώσει ὅτι εἶναι χριστιανός, ἀλλὰ ὑποκρινόταν ὅτι ἀσπαζόταν τὴ θρησκεία τους, σκεπτόμενος μέσα του: «Ἐὰν ὁ διάβολος μετασχηματίζεται σὲ ἄγγελο φωτός, γιὰ νὰ παρασύρει πρὸς τὸν ἑαυτό του ὅσους τὸν πιστέψουν καὶ νὰ τοὺς μεταφέρει ἀπὸ τὸ φῶς στὸ σκοτάδι λέγοντάς τους ὡραῖα καὶ πλαστὰ λόγια, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν καὶ οἱ ὑπηρέτες του, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ γινόμαστε ὅμοιοι μὲ τοὺς ὁμοιοπαθεῖς μ᾽ ἐμᾶς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ σκότους καὶ τοῦ διαβόλου καὶ νὰ τοὺς μεταθέσουμε στὸ θαυμαστὸ φῶς τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ;» Αὐτὰ σκεπτόμενος καὶ πράττοντας ὁ ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ Αὐξίβιος, ἔμενε στὸν προαναφερθέντα τόπο.

11.  Ἀφοῦ πέρασαν λίγες μέρες, ὁ μακάριος Αὐξίβιος λέει στὸν ἱερέα: «Ἔχω νὰ σοῦ πῶ κάτι, ἀδελφέ.»  Αὐτὸς τοῦ ἀπαντᾶ: «Πές μου».  Καὶ τοῦ λέει: «Γιὰ ποιό λόγο λατρεύετε ὡς θεοὺς πράγματα, ποὺ εἶναι ξύλα καὶ πέτρες;  Παρόλο ποὺ ἔχουν στόμα, ἐντούτοις δὲν μιλοῦν, ἂν καὶ ἔχουν μάτια δὲν βλέπουν, ἂν καὶ ἔχουν αὐτιὰ δὲν ἀκοῦνε καὶ οὔτε μποροῦν νὰ ὀσφρανθοῦν τὴ θυσία ποὺ τοὺς προσφέρετε. Αὐτὸς ὅμως, τὸν ὁποῖο οἱ χριστιανοὶ λατρεύουν, εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὅπως ἔχω ἀκούσει ἀπὸ κάποιους χριστιανούς.  Διότι, ὅπως ἀκούω, κάνει πολλὰ θαύματα.» Ἀφοῦ τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἱερέας, ἔνιωσε κατάνυξη ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Αὐξιβίου καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ δὲν θυσίαζε στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ στὸ ἑξῆς δεχόταν κατήχηση ἀπὸ τὸν μακάριο Αὐξίβιο. Γιὰ ἀρκετὸ χρόνο ὁ Αὐξίβιος ἐνεργοῦσε μὲ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: ἔμπαινε στὴν πόλη κρυφά, δίδασκε μυστικά, ἔβγαινε πάλι καὶ ἔμενε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, στὸν προαναφερθέντα τόπο τοῦ Δία.           

12.  Ἐνῶ λοιπὸν ὁ Αὐξίβιος ζοῦσε σ᾽ ἐκεῖνο τὸν τόπο, ὁ ἀπόστολος Μᾶρκος κήρυσσε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.  Ἀφοῦ πίστεψαν καὶ βαπτίστηκαν πολλοί, ὁ Μᾶρκος ἔφυγε ἀπὸ τὴν πόλη σὲ ἀναζήτηση τοῦ ἀποστόλου Παύλου.  Ὅταν τὸν βρῆκε, ὑποκλίθηκε μπροστά του καὶ ὁ Παῦλος τὸν δέχτηκε μὲ πολὺ μεγάλη χαρά.  Τότε ὁ Μᾶρκος διηγήθηκε στὸν Παῦλο μὲ λεπτομέρειες τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Βαρνάβα καὶ μὲ ποιό τρόπο ὁλοκλήρωσε τὸν καλὸ δρόμο, μαρτυρώντας στὴ Σαλαμίνα.  Τὸ γεγονός, ὅτι ὁ Παῦλος δέχτηκε μὲ χαρὰ τὸν Μᾶρκο, τὸ μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος, γράφοντας τὰ ἑξῆς στὴν πρὸς Κολοσσαεῖς ἐπιστολή του: «Σᾶς στέλλει χαιρετισμοὺς ὁ Μᾶρκος, ὁ ἀνεψιὸς τοῦ Βαρνάβα.» Ἀκόμα στὴν πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του ἀναφέρει: «Πᾶρε τὸν Μᾶρκο καὶ φέρε τον μαζί σου, γιατί μοῦ εἶναι χρήσιμος σὲ ὑπηρεσία.» Ὁ Μᾶρκος ἔμεινε, λοιπόν, μὲ τὸν Παῦλο ὡς τὸν θάνατο τοῦ τελευταίου. 

13.  Ὅταν ὁ Παῦλος πληροφορήθηκε, ὅτι ὁ Βαρνάβας κοιμήθηκε καὶ ὅταν συνειδητοποίησε ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας ἀπόστολος στὴν Κύπρο, γιὰ νὰ διδάσκει καὶ νὰ εὐαγγελίζεται τὸν Χριστό, ἔστειλε τὸν Ἐπαφρᾶ, τὸν Τυχικὸ καὶ κάποιους ἄλλους στὴν Κύπρο, στὸν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ νησιοῦ, τὸν Ἡρακλείδη, στὸν ὁποῖο ἔγραψε νὰ τοποθετήσει τὸν Ἐπαφρᾶ ἐπίσκοπο στὴν Πάφο, τὸν Τυχικὸ στὴ Νεάπολη καὶ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς ἄλλους σὲ διάφορες πόλεις.  «Πήγαινε καὶ στὴν πόλη τῶν Σολίων», τοῦ ἔγραφε ἐπίσης, «καὶ ἀναζήτησε ἐκεῖ ἕνα Ρωμαῖο ἄνδρα, ποὺ ὀνομάζεται Αὐξίβιος.  Αὐτὸν νὰ καταστήσεις ἐπίσκοπο τῶν Σόλων, ἀλλά, πρόσεξε, νὰ μὴν ἐπιθέσεις πάνω του τὰ χέρια σου προκειμένου νὰ τὸν χειροτονήσεις, γιατὶ ἔχει ἤδη ἀξιωθεῖ τῆς ἱερωσύνης, καθὼς χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Μᾶρκο.»

14.  Ὅταν ὁ μακάριος Ἡρακλείδης παρέλαβε τὴν ἐπιστολή, ποὺ τοῦ ἔστειλαν οἱ ἀπόστολοι καὶ τὴ διάβασε, ἀμέσως χωρὶς καμμία καθυστέρηση ἔκανε ὅσα τοῦ ὑποδεικνύονταν.  Κατέβηκε, λοιπόν, στὴν πόλη τῶν Σόλων, ἀναζήτησε τὸν μακάριο Αὐξίβιο καὶ τοῦ εἶπαν σὲ ποιό τόπο μένει.  Βγαίνοντας τότε ἀπὸ τὴν πόλη, πῆγε στὸν τόπο τὸν καλούμενο τοῦ Διὸς καὶ τὸν βρῆκε ἐκεῖ.  Ἀφοῦ ἀσπάστηκε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὁ μακάριος Ἡρακλείδης, παίρνοντας πρῶτος τὸν λόγο, τοῦ λέει: «Αὐξίβιε, παιδί μου, κοντά σου μὲ ἔχουν στείλει οἱ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ.  Μέχρι πότε θὰ κρύβεσαι σ᾽ αὐτὸ τὸν τόπο καὶ δὲν θὰ ἐμφανίζεσαι;  Μέχρι πότε θὰ κρύβεις τὸ λυχνάρι κάτω ἀπὸ τὸν μόδιο καὶ δὲν τὸ τοποθετεῖς ἐπιτέλους πάνω στὸν λυχνοστάτη τοῦ σταυροῦ, γιὰ νὰ φωτίσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς πόλης;   Ἔλα, λοιπόν, νὰ φωτίσεις ὅσους βρίσκονται στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων.  Ἔλα, νὰ γίνεις κήρυκας τῆς ἀλήθειας.  Μέχρι πότε θὰ κρύβεις τὸ τάλαντο, ποὺ ἔλαβες ἀπὸ τὸν Κύριό σου; Κέρδησε ἑπταπλάσια ἀπὸ αὐτό, ποὺ ἔλαβες. Ἀγωνίσου κι ἐσύ, γιὰ νὰ ἀξιωθεῖς νὰ ἀκούσεις (ἀπὸ τὸν Κύριο): Εὖγε, καλὲ καὶ ἔμπιστε δοῦλε! Ἀποδείχτηκες ἀξιόπιστος στὰ λίγα χαρίσματα ποὺ σοῦ ἔδωσα, γι᾽ αὐτὸ θὰ σοῦ δώσω πολλά.  Δέν ἄκουσες αὐτό, ποὺ λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι, ὅσοι σπέρνουν μὲ δάκρυα, θὰ χαίρονται στὸν θερισμό;  Σπεῖρε, λοιπόν, στὴν τωρινὴ κακοχειμωνιά, γιὰ νὰ θερίσεις μὲ χαρὰ καὶ εἰρήνη. Μὴ φοβηθεῖς αὐτούς, ποὺ σκοτώνουν τὸ σῶμα, ἀλλά, ἀντίθετα, αὐτόν, ποὺ μπορεῖ νὰ τιμωρήσει καὶ ψυχὴ καὶ σῶμα στὴν κόλαση.  Γιατὶ αὐτὸς εἶπε: ‘‘Σᾶς στέλλω σὰν πρόβατα ἀνάμεσα  στοὺς λύκους’’. Ἀλλοῦ πάλιν λέει: ‘‘Ἀκόμα κι ὅταν σᾶς σύρουν στὰ δικαστήρια ἐνώπιον ἀρχόντων καὶ βασιλιάδων, μὴν ἀγωνιᾶτε γιὰ τὸ τί θὰ πεῖτε ἢ πῶς θὰ τὸ πεῖτε.  Γιατὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ σᾶς φωτίσει τί θὰ πρέπει νὰ πεῖτε’’.» Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ ὁ ἅγιος Ἡρακλείδης, πῆρε τὸν ὅσιο πατέρα Αὐξίβιο καὶ μπῆκαν στὴν πόλη. Καί,  ἀφοῦ προσευχήθηκε, χάραξε στὴ γῆ ἕνα σχεδιάγραμμα ἐκκλησίας, μικρῆς μὲν στὸ μέγεθος, ἀλλὰ μεγάλης μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ λοιπὸν τοῦ δίδαξε ὅλο τὸν ἐκκλησιαστικὸ κανόνα, ὅπως τὸν εἶχε διδαχτεῖ κι αὐτὸς ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, τὸν ἐμπιστεύτηκε στὸν Κύριο. Κι ἀφοῦ τὸν ἀσπάστηκε, πῆρε τὸν δρόμο γιὰ τὴν πόλη του.        

15.  Ὁ Ἅγιος Αὐξίβιος ἀμέσως, χωρὶς καμμία καθυστέρηση, ἄρχισε νὰ οἰκοδομεῖ τὴν ἐκκλησία.  Ὅταν τὴν τέλειωσε, μπαίνοντας μέσα καὶ πέφτοντας μπρούμυτα στὸ δάπεδο,  ἄρχισε νὰ βοᾶ καὶ νὰ λέει μὲ δάκρυα: «Δέσποτα Θεὲ παντοκράτορα, ἐσύ, ποὺ δημιούργησες τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, τὴ θάλασσα καὶ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν σ᾽ αὐτά, ἐσύ, ποὺ ἔπλασες τὸν ἄνθρωπο παίρνοντας χῶμα τῆς γῆς καὶ ποὺ τὸν τίμησες, δίνοντάς του την εἰκόνα Σου καὶ πού, ὅταν ἀπατήθηκε καὶ νεκρώθηκε ἀπὸ τὸν φθόνο τοῦ διαβόλου, δὲν τὸν ἐγκατέλειψες ποτέ, ἀγαθέ, ἀλλὰ ἀπέστειλες σ᾽ ἐμᾶς τὸν Υἱό σου τὸν μονογενῆ, γιὰ νὰ σώσει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.  Καὶ ἐσύ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πού, διὰ τοῦ Τιμίου σου Σταυροῦ νίκησες τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες τοῦ διαβόλου, ποὺ ἔδωσες δύναμη ἐξ ὕψους στοὺς ἁγίους σου ἀποστόλους, καὶ τοὺς ἔδωσες ἐξουσία νὰ πατοῦν πάνω σὲ φίδια καὶ σκορπιοὺς καὶ νὰ κυριαρχοῦν πάνω σὲ ὅλη τὴ δύναμη τοῦ ἐχθροῦ, δυνάμωσε καὶ ἐμένα τὸν δοῦλο σου, καὶ δῶσε μου πολὺ θάρρος, νὰ κηρύττω ἄφοβα τὸν λόγο σου.  Ἐμφύτευσε, Δέσποτα, στὴν καρδιὰ αὐτοῦ τοῦ λαοῦ σου τὸν θεῖο φόβο σου.  Φώτισέ τους μὲ τὴ χάρη Σου, ὥστε, ἀφοῦ ἀποδεσμευτοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη τοῦ διαβόλου, νὰ γνωρίσουν Ἐσένα τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, καθὼς κι ἐκεῖνον, ποὺ ἔστειλες στὸν κόσμο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.  Στεῖλε, Δέσποτα, τὸ Ἅγιο σου Πνεῦμα, νὰ κατοικήσει στὸν ἅγιο τοῦτο οἶκο, ποὺ οἰκοδομήθηκε στὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιο.  Κράτησε αὐτὸ τὸν οἶκο στερεὸ στὴν πίστη σου μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου.  Διότι, ἐσὺ εἶπες Κύριε: Πάνω σ᾽αὐτὴ τὴν πέτρα θὰ οἰκοδομήσω τὴν ἐκκλησία μου καὶ δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ἅδη.  Φέρε, Κύριε, τὴν ποίμνη σου, ποὺ πλανήθηκε, πίσω στὴν ἁγία σου αὐτὴ μάνδρα, ἐσὺ ὁ καλὸς ποιμένας, ὁ ὁποῖος θυσίασες τὴ ζωή σου γιὰ χάρη τῶν προβάτων σου.  Ἅπλωσε τὴν παντοδύναμή σου δεξιά, τὸν βραχίονά σου τὸν δυνατό καὶ φοβερὸ καὶ ἀόρατο, καὶ μὲ τὴ ράβδο τοῦ τιμίου σου σταυροῦ δίωξε τὸν αἱμοβόρο λύκο ἀπὸ τὴν ἀγέλη σου, Δέσποτα.  Ὅσους ἔχουν πλανηθεῖ συγκέντρωσέ τους, γιὰ νὰ γίνει μία ποίμνη, ἕνας ποιμένας. Ὁδοποίησε δὲ καὶ γιὰ μένα τὸν δρόμο τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος μὲ τὴν εὐσπλαχνία σου, μὲ τὸ νὰ  ἁπλώνω τὸ χέρι μου καὶ νὰ ἐνεργοῦνται σημεῖα καὶ θαύματα, στὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, μὲ τὸν ὁποῖο, μαζὶ μὲ τὸ Ἅγιο καὶ ἀθάνατό σου Πνεῦμα, σοῦ ἁρμόζει δόξα, τιμὴ καὶ κράτος, τώρα, καὶ πάντοτε, καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων· ἀμήν.» 

16.  Ὅταν τελείωσε τὴν προσευχή του καὶ ἀφοῦ σηκώθηκε ἀπὸ τὸ δάπεδο, πῆγε σὲ δημόσιο χῶρο τῆς πόλης καὶ ἄρχισε νὰ διδάσκει γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.  Γύρω του τότε συγκεντρώθηκε πολὺς κόσμος, καί, παίρνοντας τὸν λόγο ὁ μακάριος Αὐξίβιος, τοὺς δίδασκε μὲ τὰ ἑξῆς: «Ἄνδρες, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἀκοῦστε με καὶ πιστέψετε στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ὁποῖο σᾶς κηρύττω.  Διότι αὐτὸς σώζει ὅλους ὅσοι πιστεύουν σ᾽ αὐτόν.  Λάβετε φῶς γνώσεως Θεοῦ. Σηκῶστε ψηλὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς σας.  Ἐγκαταλεῖψτε τὸν τρόπο ζωῆς, ποὺ κληρονομήσατε ἀπὸ τοὺς προγόνους σας, καὶ γνωρίστε τὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν δημιουργὸ τῶν πάντων, αὐτόν, ποὺ μπορεῖ νὰ σώσει τὶς ψυχές σας.»  Αὐτὰ διδάσκοντας καὶ κηρύσσοντας δημόσια, ἔπεισε πολλοὺς μὲ τὴν καλή του διδασκαλία, νὰ ἐγκαταλείψουν τὴ μάταια πλάνη τῶν εἰδώλων καὶ νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Τοῦ δόθηκε μάλιστα ἡ χάρη ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς καὶ νὰ διώχνει δαιμόνια.  Ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα λοιπὸν αὐξανόταν ὁ  κόσμος, ποὺ πίστευε στὸν Κύριο, καὶ βαπτίζονταν στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐξομολογούμενοι τὶς ἁμαρτίες τους.  Ὅσοι μάλιστα εἶχαν ἀρρώστους, τοὺς ἔφερναν στὸν μακάριο Αὐξίβιο κι ἐκεῖνος ἀκουμποῦσε τὰ χέρια του ἐπάνω τους καὶ τοὺς θεράπευε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας.  Ὅταν τὰ ἔμαθαν αὐτὰ οἱ ἄνθρωποι τῶν περιχώρων, πήγαιναν στὴν πόλη, παίρνοντας μαζὶ τοὺς ἀσθενεῖς τους, καὶ τοὺς θεράπευε ὅλους μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς ἀχράντου καὶ ζωοποιοῦ Τριάδος.  Αὐτοί, στὴ συνέχεια, πίστευαν καὶ βαπτίζονταν.     

17. Ἦταν τότε κάποιος ἄνδρας ἀπὸ τὸ χωριό, ποὺ ἐκαλεῖτο Σολοποτάμιο, μὲ τὸ ὄνομα Αὐξίβιος. Αὐτός, ἐπειδὴ ἄκουσε γιὰ τὸν μακάριο Αὐξίβιο, γιὰ τὴ διδασκαλία καὶ τὴν ἀρετή του, πῆγε σ᾽ αὐτόν, πρόσπεσε στὰ πόδια του καὶ τὸν παρακαλοῦσε λέγοντας: «Πάτερ, δῶσε μου τὴ σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ.»  Ὁ δὲ τίμιος καὶ ὅσιος ἀρχιερέας τοῦ Χριστοῦ Αὐξίβιος, ἀντλώντας χωρία ἀπὸ τὶς θεῖες Γραφές, τὸν δίδαξε γιὰ τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὸν βάπτισε στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου Τριάδος.  Ἔκτοτε, ὁ Αὐξίβιος ἀπὸ τὴ Σολοποταμία ἔμεινε μαζὶ μὲ τὸν ὅσιο πατέρα Αὐξίβιο ὅλο τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του καὶ διδασκόταν ἀπὸ αὐτόν.  Ἔγινε δὲ κι αὐτὸς θαυμαστὸς ἄνδρας, προκόπτοντας στὴ σοφία καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τοῦ καλοῦ διδασκάλου, πορευόμενος μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ μιμούμενος τὸν διδάσκαλό του σὲ ὅλα.

18.  Μιὰ μέρα ὁ Αὐξίβιος, ὁ μαθητὴς τοῦ ἁγίου Αὐξιβίου, βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη πρὸς τὰ ἀνατολικά, κατευθυνόμενος γιὰ τὸν τόπο, τὸν καλούμενο «τοῦ Ταρίχου», πρὸς ἀναψυχή.  Καί, πηγαίνοντας κοντὰ σ᾽ ἕνα δέντρο, κάθισε στὴ σκιά του, καί, ξαπλώνοντας, κοιμήθηκε.  Ξαφνικὰ πλῆθος μυρμήγκια σχημάτισαν κύκλο γύρω ἀπὸ τὴν κεφαλή του, σὰν νὰ τὸν στεφάνωναν. Ἐρχόμενος λοιπὸν ὁ μακάριος Αὐξίβιος καὶ βλέποντας τοῦτο, θαύμασε.  Καὶ κράτησε μέσα στὴν καρδιά του ὅλα αὐτά, ποὺ εἶδε.  Γιατὶ τὰ μυρμήγκια σημαίνουν τὴ διέγερση τοῦ ὀκνηροῦ νοῦ πρὸς τὴν ἐπιθυμία ἀγαθῶν ἔργων, ὅπως λέει ὁ Σολομών: «Πήγαινε, τεμπέλη, στὸ μυρμήγκι, καὶ μιμήσου τὶς πράξεις του.» Κι ἐκεῖνο τὸ στεφάνι προμήνυε τὴν ἀξία τῆς ἱερωσύνης. Γιατὶ ὁ μαθητὴς ἐπρόκειτο νὰ καθίσει στὸν θρόνο τοῦ καλοῦ διδασκάλου καὶ ποιμένα.  Καί, ἀφοῦ ξύπνησε τὸν μαθητή, μπῆκε στὴν ἐκκλησία. Κι ὁ μαθητὴς ὑπάκουε σὲ ὅλα στὸν διδάσκαλό του καὶ τὸν ὑπηρετοῦσε ὅπως ὁ καλὸς δοῦλος τὸν κύριό του.

19.  Ὁ μακάριος Αὐξίβιος δὲν σταματοῦσε νὰ προσεύχεται στὸν Θεὸ μέρα καὶ νύχτα γιὰ τὴ σωτηρία καὶ τὴ μετάνοια τοῦ λαοῦ καὶ δίδασκε ἀδιαλείπτως.  Ἔτσι, ἡ ποίμνη τοῦ Χριστοῦ προόδευε καὶ αὐξανόταν μέρα μὲ τὴ μέρα, ἐνῶ ἡ ποίμνη τοῦ ἐχθροῦ μέρα μὲ τὴ μέρα ἐλαττωνόταν.

20.  Ὅταν τὰ πληροφορήθηκε αὐτὰ ὁ Θεμισταγόρας, ὁ ἀδελφὸς τοῦ μακαρίου Αὐξιβίου, πῆγε στοὺς Σόλους μαζὶ μὲ τὴ γυναίκα του, τὴ μακαρία Τιμώ.  Ἦταν δὲ καὶ αὐτὴ θαυμαστὴ καὶ ἐνάρετη.  Ἀφοῦ ἀνέβηκαν στὴν ἐκκλησία, ἀσπάστηκαν τὸν Αὐξίβιο καὶ χάρηκαν πολύ, ποὺ τὸν συνάντησαν.  Παρέμειναν λοιπὸν στὸ ἐπισκοπεῖο καὶ διδάσκονταν ἀπὸ τὸν μακάριο Αὐξίβιο, ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς βάπτισε κατόπιν στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Χειροτόνησε δὲ διάκονο τῆς ἁγίας ἐκκλησίας τὸν μακάριο Θεμισταγόρα, καθὼς καὶ τὴ γυναίκα του διακόνισσα.  Διότι, ἀπὸ τὴ στιγμή, ποὺ ἔλαβαν τὸ ἅγιο βάπτισμα, χώρισαν ἐκ συμφώνου μεταξύ τους ἀπὸ τὴ σαρκικὴ μείξη χάρη τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ στὸ ἑξῆς ζοῦσαν σὰν ἀδέλφια, φτάνοντας καὶ οἱ δύο στὴν ἀπάθεια.

21. Ἀφοῦ πλέον ἐπιφοίτησε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στὴν πόλη τῶν Σολίων καὶ σχεδὸν ὅλοι πίστεψαν στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, διὰ μέσoυ τῆς διδασκαλίας τοῦ ὁσίου πατέρα μας καὶ ἀρχιεπισκόπου Αὐξιβίου καὶ τὴ συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ἅγιος Αὐξίβιος συνειδητοποίησε ὅτι ἡ ἐκκλησία ἦταν πιὰ μικρὴ γιὰ τοὺς πιστούς. Σκέφτηκε τότε νὰ οἰκοδομήσει μεγαλύτερη ἐκκλησία στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί, γονατίζοντας, προσευχήθηκε νὰ τὸν βοηθήσει ὁ Θεός. Κι ἀφοῦ σηκώθηκε, ἔκανε εὐχὴ  καὶ χάραξε τὸ σχεδιάγραμμα τῆς ἁγίας ἐκκλησίας. Μὲ τὴν εὐλογία λοιπὸν καὶ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀνήγειρε αὐτὸ τὸν μεγάλο καὶ θαυμαστὸ ναό, αὐτὴ τὴν ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία, στολίζοντάς την μὲ κάθε στολίδι, σὰν νύμφη Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας.

22.  Τὶ καλὸς ποιμένας καὶ διδάσκαλος, ποὺ ποίμανε καλὰ τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ!  Τὶ φωτεινὸς φωστήρας, ποὺ φώτισε αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦσαν στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων!  Τὶ ἔμπειρος γιατρός, ποὺ γιάτρεψε μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅσους πληγώθηκαν ἀπὸ τὸν διάβολο!  Διότι δὲν γιάτρευε μόνο τὰ σωματικὰ πάθη, ἀλλὰ γιάτρευε μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὰ κρυφὰ τραύματα τῆς ψυχῆς, διορθώνοντας τοὺς ἁμαρτωλοὺς λογισμοὺς καὶ καθετί, ποὺ ὀρθώνεται μὲ ἀλαζονεία ἐναντίον τῆς γνώσης του Θεοῦ, μιμούμενος τὸν Παῦλο, ὁ ὁποῖος γιὰ τοὺς πάντες ἔγινε τὰ πάντα, ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς σώσει ὅλους, ἀντικρίζοντας τὸν θάνατο κάθε μέρα γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πέθανε καὶ ἀναστήθηκε γι᾽ αὐτόν. Ὁ μακάριος αὐτὸς ἄνθρωπος ἄσκησε τὴν παρθενία, σταματώντας τὸν δρόμο τοῦ ἥλιου (ἀνακόπτοντας δηλ. τὴ συνηθισμένη πορεία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς). Τὴν παρθενικὴ ζωή του ἐνίσχυσε μὲ προσευχὴ καὶ  νηστεία, ἐνδυναμωμένος ἀπὸ τὴν πίστη καὶ καθοδηγούμενος ἀπὸ τὴν ἐλπίδα, καὶ τὴν  τελειοποίησε μὲ τὴν ἀγάπη. Αὐτὴ (τὴν παρθενία) ἀγάπησε ὁ Αὐξίβιος, τὴν τίμησε καὶ ἀπ᾽ αὐτὴ τιμήθηκε καὶ τρύγησε τοὺς καρποὺς τῶν κόπων του καὶ στὴν ἐπίγεια ζωή. Ἐπειδὴ τίμησε τὴν ἱερωσύνη, τοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ ὑψηλὸς αὐτὸς θρόνος (τῆς ἐπισκοπῆς τῶν Σόλων). Φόρεσε χιτώνα, ποὺ ἔφτανε ὡς τὰ πόδια του, ὅπως ὁ δοῦλος. Ἡ κεφαλή του στολίσθηκε μὲ τὸ στεφάνι τῆς εὐπρεπείας.  Ὁ Θεὸς τοῦ ἐμπιστεύτηκε τὴν ἐκκλησία, ὡς νύμφη παρθένο, καὶ ἔτσι γίνεται νυμφίος της κατὰ χάριν.  Ἔσπειρε στὸν ἀγρὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ γι᾽ αὐτὸ θερίζει ὡς καρπὸ τοῦ Πνεύματος τὴν αἰώνια ζωή.   

23.  Ποιός λοιπὸν δὲν θὰ θαυμάσει, ἀγαπητοί, καὶ δὲν θὰ ἐπαινέσει τὸν γενναῖο ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ, πῶς μόνος πυγμάχησε καὶ νίκησε τὸν ἐχθρὸ καὶ ἅρπαξε ἀπὸ τὰ χέρια του μεγάλο τρόπαιο;  Γιατὶ ὁ ἐχθρὸς τοὺς εἶχε ὅλους ὑπόδουλους.  Διότι, ὅταν ὁ Ἅγιος μπῆκε στὴν πόλη, δὲν ὑπῆρχε κανένας χριστιανὸς καὶ τοὺς ἔκανε ὅλους χριστιανοὺς μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.  Ὅπως ἕνας στρατηγός, σταλμένος ἀπὸ τὸν βασιλιὰ ἐνάντια σὲ πόλη ποὺ ἔχει ἐξεγερθεῖ, πρῶτα στέλλει κατασκόπους, μετὰ ἐνεδρεύει ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, παρατηρώντας τὰ χαρακτηριστικά της, μέχρι νὰ τὴν κατακτήσει καὶ νὰ τὴν ὑποτάξει στὸν βασιλιά, ἔτσι ἔκανε καὶ ὁ μακάριος Αὐξίβιος. Γιατί, ὅταν στάλθηκε ἀπὸ τὸν ἐπουράνιο βασιλιὰ σ᾽ αὐτὴ τὴν πόλη, γιὰ νὰ πολεμήσει τὸν ἐχθρό, στὴν ἀρχὴ δὲν ἔμπαινε φανερὰ στὴν πόλη, ἀλλὰ ἔμπαινε ὡς κατάσκοπος, φορώντας τὸ ἴδιο ἔνδυμα μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους, ἔχοντας ὅμως μέσα στὴ φαρέτρα τῆς καρδιᾶς κρυμμένο τὸ ὅπλο τοῦ σταυροῦ καί, περιερχόμενος τοὺς χώρους λατρείας τους, ἀμέσως ἔπειτα ἀναχωροῦσε ἀπὸ τὴν πόλη. Αὐτὸ τὸ ἔκανε γιὰ ἀρκετὸ χρόνο.  Καὶ τὸ πιὸ θαυμαστὸ ἦταν ὅτι, ἐνῶ διέμενε στὸν ναὸ τοῦ ἐχθροῦ, δηλαδὴ τοῦ Δία, ἀπὸ ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔκανε τὴν ἀρχὴ τῆς νίκης του.  Γιατὶ πράγματι κατήχησε τὸν ἱερέα τοῦ Δία καὶ τὸν βάπτισε κρυφὰ καὶ κατέστρεψε τὸν ναὸ τῶν εἰδώλων.  Ἔπειτα, μὲ παρρησία πλέον, μπαίνοντας στὴν πόλη σὰν γενναῖος στρατιώτης, σήκωσε τὰ χέρια στὸν οὐρανό, ἀναδεικνύοντας τὸν ἑαυτό του τύπο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅπως ἔκανε ὁ μέγας Μωυσῆς, καί,   κατατρόπωσε ἀπὸ τὴ μιὰ τὸν νοητὸ Ἀμαλήκ, δηλαδὴ τὸν διάβολο, ἐλευθέρωσε δὲ καὶ ἀπολύτρωσε αὐτούς, ποὺ ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία του, ὁδηγώντας τους ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ θαυμαστὸ φῶς τῆς  βαθειᾶς γνώσης  τοῦ Υἱοῦ του Θεοῦ καὶ τοὺς ὑπέταξε στὸν ἐπουράνιο βασιλιά.   

24.  Ἀφοῦ λοιπὸν κατόρθωσε τὰ πάντα μὲ καλὸ τρόπο κι ἔγινε κήρυκας τῆς ἀλήθειας καὶ τίμησε τὴν ἱερωσύνη γιὰ πενήντα περίπου χρόνια, κι ἀφοῦ φώτισε πολλοὺς μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἔφθασε κοντὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς του.  Ἀφοῦ τότε προσκάλεσε ὅλο τὸν τίμιο του κλῆρο, τοὺς εἶπε: «Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ καὶ παιδιά μου ἀγαπημένα, προσέξτε αὐτά, ποὺ τώρα θὰ σᾶς πῶ.  Ἐγὼ τώρα πιὰ παίρνω τὸν δρόμο τῶν πατέρων μου (πρόκειται νὰ ἀποθάνω), ὅπως ὅλοι ποὺ ἔζησαν πάνω στὴ γῆ.  Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας, παιδιά μου. Μείνετε στέρεοι στὴν πίστη.  Μὴν ἀφήσετε κανένα νὰ σᾶς ἐξαπατήσει μὲ κούφια λόγια.  Ἐσεῖς οἱ ἴδιοι γνωρίζετε, πόσες θλίψεις ὑπέμεινα στὴν πόλη αὐτή, προσευχόμενος στὸν Θεὸ νύχτα καὶ ἡμέρα νὰ μοῦ δώσει χάρη στὸν λόγο, ὥστε ἄφοβα καὶ μὲ σαφήνεια νὰ διακηρύττω τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας, ποὺ προσφέρει ὁ Χριστός. Καὶ ὁ ἀψευδὴς Θεὸς δὲν μὲ ἁγνόησε, ἀλλὰ μὲ βοήθησε.  Τώρα, ἀδελφοί, σᾶς ἐμπιστεύομαι στὸν Κύριο καὶ στὸ κήρυγμα ποὺ σᾶς ἀποκάλυψε ἡ χάρη Του.  Αὐτὸς μπορεῖ νὰ σᾶς κάνει ὥριμους στὴν πίστη καὶ νὰ σᾶς δώσει τὴν ἐπουράνια ζωὴ μαζὶ μὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἔχουν γίνει δικοί Του. Νὰ εἶστε σταθεροὶ καὶ νὰ μείνετε πιστοὶ στὶς διδασκαλίες, τὶς ὁποῖες παραλάβατε ἀπὸ μένα. Κι αὐτόν, ποὺ διάλεξε ὁ Θεὸς γιὰ ἱερέα, ἀπὸ ἐσᾶς προῆλθε καὶ μαζί σας μένει, γιὰ νὰ σᾶς ὑπηρετεῖ.»  Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ καὶ περισσότερα ἀπὸ αὐτά, πῆρε κοντά του τὸν θεοτίμητο μαθητή του Αὐξίβιο, τὸν ἀσπάστηκε καὶ εἶπε: «Ἐσένα διάλεξε ὁ Θεὸς γιὰ ἱερέα (ἐπίσκοπο)· ἐσὺ θὰ εἶσαι ὁ ποιμένας τῆς ποίμνης του Χριστοῦ, ποὺ τὴν ἔκανε δική Του μὲ τὸ αἷμα Του.» Ἔπειτα τοὺς ἀσπάστηκε ἕνα πρὸς ἕνα.  Τὴν τρίτη μέρα ἀκούστηκε σὲ ὅλη τὴν πόλη, ὅτι «ὁ πατὴρ ἡμῶν Αὐξίβιος πρόκειται νὰ ἐγκαταλείψει τὸν ἀνθρώπινο βίο», καὶ συγκεντρώθηκαν ὅλοι μὲ κλάματα καὶ ὀδυρμοὺς στὴν ἐκκλησία.  Ἀφοῦ λοιπὸν τοὺς ἀσπάστηκε ὅλους, παρέδωσε τὸ πνεῦμα ἐν εἰρήνῃ στὸν Κύριο.

25. Ἀφοῦ λοιπὸν τέλεσαν τὴν κηδεία του μὲ κάθε ἐπιμέλεια, ἔλαβαν τὸ λείψανο τοῦ ὁσίου καὶ  παμμακάριστου πατρὸς ἡμῶν καὶ ἀρχιερέως Αὐξιβίου ἄντρες εὐλαβεῖς καὶ τὸ τοποθέτησαν στὴ λάρνακα, τὴν ὁποία εἶχε ἑτοιμάσει ὁ ἴδιος ὁ μακάριος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχε γράψει τὰ ἑξῆς: «Σᾶς ἐξορκίζω στὸ ἅγιο σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: κανεὶς νὰ μὴν ξεσκεπάσει τὴ λάρνακα αὐτή, μέχρις ὅτου κοιμηθεῖ ὁ ἀδελφός μου Θεμισταγόρας.» Μετὰ τὴν κατάθεση λοιπὸν τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου πατρὸς στὴ λάρνακα, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπιφοίτησε ἀμέσως στὰ ἅγια λείψανά του καὶ ἀνέβλυσαν πηγὲς ἰάσεων.  Πολλοὶ πράγματι θεραπεύτηκαν ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἀπὸ ποικίλες ἀρρώστειες καὶ ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα.      

26.  Ὅταν ἄκουσαν καὶ οἱ κάτοικοι τῶν περιχώρων, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, γιὰ τὴ δωρεὰ τῶν θεραπειῶν, ποὺ γίνονταν  ἀπὸ τὰ λείψανα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν, ἔρχονταν στὴν πόλη χωρὶς καθυστέρηση, ἐκεῖ ὅπου βρισκόταν τὸ ἅγιο λείψανο τοῦ ὁσίου πατρός, καὶ ὅλοι θεραπεύονταν μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἁγίου.  Ἄκουσαν καὶ οἱ ἄνδρες κάτοικοι τῆς Πάφου, ὅτι γίνονται πολλὲς θεραπεῖες διὰ τοῦ ἁγίου παμμάκαρος πατρὸς ἡμῶν καὶ ἀρχιεπισκόπου Αὐξιβίου. Μαζεύτηκαν λοιπὸν σαράντα ἄνδρες, ποὺ τοὺς βασάνιζαν πονηρὰ πνεύματα καί, ξεκινῶντας ἀπὸ τὴν Πάφο,  ἄρχισαν νὰ βαδίζουν πρὸς τὴν πόλη τῶν Σολίων. Κι ὅταν εἶχαν φθάσει σὲ κάποιο τόπο, ποὺ ἀπεῖχε περὶ τὰ δεκαπέντε ρωμαϊκὰ μίλια ἀπὸ τὴν πόλη, τοὺς ἐμφανίστηκε ὁ ἅγιος Αὐξίβιος καί, ἐκδιώκοντας ἀπ᾽ αὐτοὺς τὰ πονηρὰ πνεύματα, τοὺς γιάτρεψε ὅλους μὲ τὴ χάρη, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Οἱ ἄνδρες αὐτοί,  ὅταν αἰσθάνθηκαν τὴ θεραπεία τους, ὅτι δηλαδὴ εἶχαν καθαρισθεῖ ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα μὲ τὴν ἐπισκίαση τοῦ Αὐξιβίου, πῆγαν τρέχοντας στοὺς Σόλους καὶ διηγήθηκαν ὅλα ὅσα τοὺς συνέβησαν στὸν δρόμο.  Ὅλοι, ὅσοι τὰ  ἄκουσαν αὐτά, δόξασαν τὸν Θεό, ποὺ ἔδωσε τέτοια χάρη στὸν δοῦλο του. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασαν οἱ ἄνδρες ποὺ γιατρεύτηκαν στὸν τόπο, ὅπου βρίσκεται τὸ λείψανο τοῦ ὁσίου πατρὸς καί, ἀφοῦ γονάτισαν μπροστὰ στὴ σορὸ καὶ προσκύνησαν, ἀνέπεμψαν εὐχαριστήριους ὕμνους στὸν Θεό, ποὺ δόξασε τὸν ὑπηρέτη του.  Στὴ συνέχεια ἀναχώρησαν μὲ εἰρήνη γιὰ τὴν πόλη τους.  Ἐξαιτίας αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, οἱ Πάφιοι τιμοῦν τὴν ἁγία μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς μέχρι σήμερα.   

27.  Βλέποντας ὁ μακάριος Θεμισταγόρας τὰ θαύματα, ποὺ γίνονταν στὸν τόπο ὅπου βρίσκεται τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου πατρὸς ἡμῶν καὶ ἀρχιεπισκόπου Αὐξιβίου καὶ ὅτι ἀνάβλυζε ἀσταμάτητα (ἰάσεις) ἡ ἁγία του λάρνακα σὰν ἀστείρευτη πηγή, θεώρησε τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο νὰ τοποθετηθεῖ μαζὶ μὲ τὸν μακάριο Αὐξίβιο στὴ λάρνακα καὶ γι᾽ αὐτὸ ἐξόρκισε τοὺς κληρικοὺς τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, λέγοντας:  «Μετὰ τὸν θάνατό μου, κανεὶς νὰ μὴν τολμήσει νὰ ἀνοίξει  τὴ λάρνακα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Αὐξιβίου γιὰ χάρη μου.»  Ἐξαιτίας αὐτοῦ μέχρι σήμερα ἔμεινε ὡς εἶχε ἡ ἁγία λάρνακα, χωρὶς νὰ τὴν ἀνοίξουν, ἀλλὰ σφραγισμένη μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δόξασε τὸν Αὐξίβιο.

28.  Τὶ μακαρία λάρνακα, στὴν ὁποία βρίσκεται θησαυρὸς ἀσύλητος καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀναβλύζουν συνεχῶς θεραπεῖες!  Ὤ ἁγία λάρνακα, ποὺ ἑλκύεις πιστὸ λαὸ πρὸς τιμὴ καὶ δόξα Θεοῦ καὶ εἰς μνήμην τοῦ τιμίου λειψάνου, ποὺ βρίσκεται ἐντός σου καὶ εἰς δόξαν Θεοῦ, ποὺ τὸν τίμησε!  Τὶ πατέρας καὶ ποιμένας, διδάσκαλος καὶ ἰατρὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μνημονεύεται μὲ ἐγκώμια εἰς τὸν αἰῶνα! Ὤ πόλη τῶν Σολίων, ποιό προστάτη καὶ θησαυρὸ ἀδαπάνητο ἔχεις, ἄσβεστο φωστῆρα,  πιὸ λαμπρὸ ἀπὸ τὸν ἥλιο! Γιατὶ ὁ ἥλιος συχνὰ καλύπτεται ἀπὸ νέφη καὶ σκοτάδι, ἐνῶ  ὁ ἀστέρας τοῦ μακαρίου Αὐξιβίου ἔχει λάμψη συνεχὴ καὶ νύχτα καὶ ἡμέρα, ποὺ φωτίζει αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται στὸ σκοτάδι, λαμπρύνει κάθε πόλη καὶ θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ δοξάζει τοὺς ὁσίους του.  Ἀλλ᾽ ἐγὼ μέχρι ποιοῦ σημείου καὶ μὲ ποιὸ τρόπο νὰ ἐγκωμιάσω τὸν ἅγιο;  Γιατί, ὅσα κι ἂν πῶ, δὲν θὰ μπορέσω νὰ ἀνυμνήσω ἐπάξια τὸν ὅσιο πατέρα.  Σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο, λοιπόν, ἂς σταματήσουμε τὸν λόγο, δοξάζοντας τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸν Θεό, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μνήμη του Aγίου Mεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Tήρωνος

Tήρων ο δηλών αρτίλεκτον οπλίτην,
Θεώ πρόσεισιν αρτίκαυστος οπλίτης.
Eβδομάτη δεκάτη πυρί Tήρωνα φλεγέθουσιν.

Oύτος ο Άγιος Mάρτυς Θεόδωρος ήτον κατά τους χρόνους Mαξιμιανού και Mαξιμίνου των βασιλέων, εν έτει σϟζ΄ [297], καταγόμενος εκ της μητροπόλεως Aμασείας, ήτις είναι πόλις διάσημος της εν τη Mαύρη Θαλάσση Kαππαδοκίας, από ένα χωρίον λεγόμενον Xουμιαλών. Eις καιρόν λοιπόν οπού ο Άγιος ούτος εσυναριθμήθη με το στράτευμα το ονομαζόμενον των Tηρώνων (Tήρων δε θέλει να ειπή οπλίτης, ήτοι στρατιώτης ο νεωστί διαλεγμένος), και εις καιρόν οπού ευρίσκετο υποκάτω εις το τάγμα του πραιποσίτου Bρίγκα, τότε, λέγω, ωμολόγησεν, ότι ο Xριστός είναι Θεός αληθινός, και ότι τα είδωλα των Eλλήνων είναι άψυχα ξόανα, και έργα χειρών ανθρώπων. Όθεν παρεστάθη έμπροσθεν του ρηθέντος πραιποσίτου, εκείνος δε έδωκεν εις αυτόν καιρόν και διορίαν να συλλογισθή. Tότε ο Άγιος έκαμεν ένα μεγάλον κατόρθωμα, επειδή πέρνωντας το είδωλον της μητρός των θεών Pέας, ως φλυαρούσιν οι Έλληνες, έρριψεν αυτό εις την φωτίαν και το κατέκαυσεν.

Όθεν επιάσθη, και ομολογήσας, ότι αυτός κατέκαυσε το είδωλον, πρώτον μεν κρεμασθείς ξέεται, έπειτα βάλλεται μέσα εις αναμμένην κάμινον, και μέσα εις αυτήν τελειωθείς, λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν αυτού Nαόν, ο οποίος ευρίσκεται εις τόπον λεγόμενον Φωρακίου, κατά το Σάββατον της πρώτης εβδομάδος των νηστειών. Όταν έγινεν από αυτόν και το θαύμα το περί των κολύβων, διά μέσου του οποίου, ηλευθέρωσε τον Oρθόδοξον λαόν των Xριστιανών από τα μεμολυσμένα φαγητά των ειδωλοθύτων. (Tο κατά πλάτος Mαρτύριον αυτού όρα εις τον Δαμασκηνόν. Tο δε ελληνικόν τούτου Mαρτύριον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Mαξιμιανώ και Mαξιμίνω». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις¹.)

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι εγκώμιον έπλεξεν εις την κορυφήν του Aγίου τούτου Θεοδώρου ο θείος Nύσσης Γρηγόριος, ου η αρχή· «Hμείς ο του Xριστού λαός, η αγία ποίμνη». (Σώζεται εν τοις εκδεδομένοις, και εν τω δευτέρω πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου.) Tούτο το εγκώμιον μετέφρασεν εις το απλούν ο διδάσκαλος κύριος Xριστοφόρος ο Προδρομίτης, και ευρίσκεται εις το εν Kαρεαίς κελλίον των Aγίων Θεοδώρων. Eκεί ευρίσκεται και λόγος Nεκταρίου Kωνσταντινουπόλεως μεταφρασμένος εις το απλούν, διαλαμβάνων, διά τίνα αφορμήν εορτάζεται κατά το πρώτον Σάββατον των νηστειών ο Άγιος ούτος Θεόδωρος ο Tήρων.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Mαριάμνης, αδελφής του Aγίου Φιλίππου του Aποστόλου

Aφείσα την γην Mαριάμνη παρθένος,
Tον εκ Mαρίας Παρθένου Xριστόν βλέπει.

Ύστερα από την Aνάληψιν του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, επήγεν ο Άγιος Aπόστολος Φίλιππος ομού με τον Aπόστολον Bαρθολομαίον και Mαριάμνην την εδικήν του αδελφήν, εις την εν Φρυγία ευρισκομένην Iεράπολιν, και επειδή ο Aπόστολος εκήρυξε το Eυαγγέλιον του Xριστού, εκρεμάσθη από τους εκεί Έλληνας. Όταν δε έμελλε να αποθάνη, επροσευχήθη εις τον Θεόν, και ω του θαύματος! κατεχώθη εις την γην τόσον ο εκεί ευρισκόμενος ανθύπατος και άρχων, όσον και ο υποτεταγμένος εις αυτόν λαός. Oι δε λοιποί φοβηθέντες, παρεκάλεσαν τον Άγιον Bαρθολομαίον και την Aγίαν ταύτην Mαριάμνην, οίτινες ήτον και αυτοί κρεμασμένοι, ίνα μη και εκείνοι καταχωθώσιν. O δε Bαρθολομαίος πάλιν και η Mαριάμνη, παρεκάλεσαν τον Άγιον Φίλιππον, και όχι μόνον δεν εκατάχωσεν εκείνους, αλλά και τους καταχωθέντας εύγαλεν από την γην. Tον δε ανθύπατον και την γυναίκα του ονόματι Έχιδναν, δεν εύγαλεν, αλλά τους αφήκεν εν τη γη συγχωσμένους. Tότε ανεχώρησαν από την Iεράπολιν τόσον ο Bαρθολομαίος, όσον και η Mαριάμνη. Kαι ο μεν Bαρθολομαίος, επήγεν εις την Iνδίαν, και εκεί σταυρωθείς ετελειώθη. H δε Mαριάμνη πηγαίνουσα εις την Λυκαονίαν, εκήρυξε τον λόγον του Θεού, και πολλούς βαπτίσασα, εν ειρήνη ετελειώθη. (Όρα και το Συναξάριον του Aγίου Φιλίππου κατά την δεκάτην τετάρτην του Nοεμβρίου.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

«Ἀγκάλας πατρικάς, διανοῖξαί μοι σπεῦσον, ἀσώτως τὸν ἐμόν, κατηνάλωσα βίον, εἰς πλοῦτον ἀδαπάνητον, ἀφορῶν τοῦ ἐλέους Σου. Νῦν πτωχεύουσαν, μὴ ὑπερίδῃς καρδίαν· σοὶ γὰρ Κύριε, ἐν κατανύξει κραυγάζω. Ἥμαρτον, σῶσόν με»

Συλλογή ομιλιών, κειμένων και ύμνων για την Κυριακή του Ασώτου.