[Τὸ παρὸν κείμενο ἀποτελεῖ ἕνα ἀπάνθισμα τῆς ὁμιλίας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Ἐρζεγοβίνης (τῆς Σερβίας) Ἀθανασίου Γέφτιτς, μὲ θέμα: «Παπαδιαμάντης – Ντοστογιέφκσυ», εἰς τὴν Ἀθήνα τὴν 26η Μαΐου τοῦ 2001]

Μόλις εἶχε τελειώσει ὁ Α´ Παγκόσμιος Πόλεμος καὶ εἶχε καταρρεύσει ἡ Γερμανία, ἐνῷ οἱ Μπολσεβίκοι στὴν Ρωσσία εἶχαν νικήσει, ὁ γερμανὸς (λογοτέχνης) Χέρμαν Ἔσσε ἔγραφε, σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα κείμενά του (1919), γιὰ τὸν Ντοστογιέφσκυ περίπου τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸς εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν Δύσι. Οἱ ἥρωές του, οἱ Καραμαζώφ, εἶναι ἀνατολικοὶ τύποι, πολὺ ἐπικίνδυνοι, σκοτεινοί, μὲ ἀσιατικὸ βάθος καὶ ἀποτελοῦν ἄμεσο κίνδυνο γιὰ τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο». Αὐτὴ ἡ πόλωση, «Ἀνατολικοὶ – Δυτικοί», ποὺ ἔβλεπε τότε ὁ Ἔσσε, τὴν ἔχουν λίγο-πολὺ καὶ σήμερα οἱ περισσότεροι, ποὺ γράφουν γιὰ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους λαούς…

Εἶναι, ὅμως, τραγικὴ εἰρωνεία τῆς ἱστορίας ὅτι ὁ Χ. Ἔσσε, ἀφοῦ πέρασε καὶ ὁ Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος καὶ πάλι οἱ Γερμανοὶ ἠττήθησαν στὰ Βαλκάνια, ἔγινε βουδδιστής, δηλαδὴ ἄκρως Ἀνατολικός. Καὶ διερωτᾶται κανείς, μήπως οἱ λεγόμενοι Δυτικοὶ εἶναι πιὸ κοντὰ στοὺς ἄπω Ἀνατολίτες, παρὰ σὲ μᾶς ἐδῶ τοὺς κοντινοὺς Βαλκάνιους. Ὅμως, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ὄχι μόνο ποὺ δὲν εἴμαστε Δυτικοί, ἀλλ᾿ οὔτε καὶ Ἀνατολικοί του Ἔσσε· δὲν εἴμαστε Εὐρωπαῖοι τοῦ Ἔσσε, ἀλλ᾿ ἀκόμη λιγότερο Ἀσιάτες του.

Οἱ ἥρωες τοῦ Ντοστογιέφσκυ καὶ τοῦ Παπαδιαμάντη δὲν κατατάσσονται στὰ σχήματα αὐτά, οὔτε ἐξηγοῦνται ἀπὸ αὐτά: «Ἀνατολὴ-Δύσι, Εὐρώπη-Ἀσία, Ἀνατολικοί-Δυτικοί». Ἡ γεωγραφικὴ καὶ πνευματικὴ πατρίδα τους, ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας, εἶναι ἡ Ἀνατολικὴ Μεσογειακὴ λεκάνη μὲ τὰ περίχωρά της, ὅπου περιλαμβάνονται ἡ χερσόνησος τοῦ Αἴμου, τὰ Βαλκάνια (ἀλλὰ καὶ ἡ Ρωσσία), ἡ Μ. Ἀσία, ἡ Παλαιστίνη, ἡ Μεσοποταμία, ἡ Αἴγυπτος, ἡ Β. Ἀφρικὴ καὶ ἡ Ν. Ἰταλία, δηλαδὴ ἡ γεωγραφικὴ καὶ πνευματικὴ περιοχὴ τοῦ Βυζαντίου, ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστιανισμός, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχαῖος ἑλληνικὸς πολιτισμός, καὶ ὅπου γεννήθηκε καὶ ἀναπτύχθηκε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μὲ τὴν παράδοσί της τὴν ζωντανή.

Τὰ πρόσωπα, ποὺ βρίσκομε στὰ ἔργα τοῦ Ντοστογιέφσκυ καὶ τοῦ Παπαδιαμάντη, δὲν μπαίνουν καὶ δὲν ἐξηγοῦνται στὰ πλαίσια αὐτά: «Ἀνατολή-Δύσι», οὔτε στὴν πόλωσι αὐτήν: «Εὐρώπη-Βαλκάνια». Ὄχι πῶς δὲν εἶναι καὶ Ἀνατολικοὶ καὶ Δυτικοί, ἀλλὰ δὲν ἐξαντλοῦνται σ᾿ αὐτὸ τὸ σχῆμα, ὅπως δὲν ἐξαντλούμεθα ἐμεῖς σήμερα μὲ τὸ νὰ χωριζώμεθα σὲ Εὐρωπαίους καὶ Βαλκάνιους…

Ὁ Παπαδιαμάντης καὶ ὁ Ντοστογιέφσκυ γεννήθηκαν καὶ ἀνατράφηκαν σ᾿ αὐτὸ τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ περιβάλλον. Εἶναι γνωστὴ ἡ σχέσι καὶ τῶν δυό με τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καὶ εἰδικὰ μὲ τὰ Μοναστήρια, καὶ διαπιστώνεται αὐτὴ ἡ σχέσι στὰ ἔργα τους, μὲ διαφορὲς βέβαια, ἀλλὰ καὶ μὲ μία ἐσωτάτη ταυτότητα. Οἱ Κολλυβάδες τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ οἱ Στάρετς (Γέροντες) τοῦ Ντοστογιέφσκυ ἦσαν φορεῖς τῆς ζωντανῆς αὐτῆς παραδόσεως τοῦ Ἡσυχασμοῦ. Οἱ Στάρετς τῆς Ρωσίας –καὶ ὄχι μόνον τῆς Ὄπτινα στὰ μετέπειτα ἔργα τοῦ Ντοστογιέφσκυ, ἀλλὰ καὶ τοῦ (ἁγίου) Τύχωνος τοῦ Ζαντόνκ, ἐπισκόπου καὶ ἀσκητοῦ– καὶ οἱ Κολλυβάδες μαρτυροῦν προσωπικά, καὶ ὄχι μόνο με τὰ ἔργα τους ἣ τὰ γραπτά τους, ἐκεῖνο ποὺ βρίσκεται στὸ βάθος τῆς ἀνθρωπολογίας τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Ντοστογιέφσκυ: Τὸ ἀνθρώπινο πρόβλημα, ἡ ἀνθρώπινη μοίρα, ἂν θέλετε, ἢ τὸ πεπρωμένο του· ὄχι, ὅμως, μὲ τὴν ἐξωχριστιανικὴ ἔννοια τοῦ κρίματος ἢ τῶν κριμάτων τοῦ Θεοῦ. Κι ἑπομένως μαρτυροῦν γιὰ τὸ ἀνθρωπολογικὸ καὶ ἀνθρωπιστικὸ πρόβλημα.

Πόσα χρωστᾶ ὁ Ντοστογιέφσκυ στὰ Μοναστήρια, στὸν ἅγιο Τύχωνα καὶ στοὺς Στάρετς ἐν συνεχείᾳ καὶ πόσα χρωστᾶ ὁ Παπαδιαμάντης στὸν πατέρα του ἱερέα, ἀλλὰ καὶ στὴν παράδοση τῶν Κολλυβάδων στὴν Σκιάθο… Ἀπὸ τὰ παιδικά τους χρόνια ἦσαν πολὺ ποτισμένοι μὲ τὶς ἐμπειρίες αὐτὲς καί, ὅπως λένε καὶ οἱ δυό, ἀλλὰ τὸ ἐκφράζω μὲ τὰ λόγια του Κ. Παλαμᾶ, ὅτι ἦσαν παιδιά: «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πάντα αὐτό, ποὺ ἦταν παιδί». Ἴσως δὲν τὸ ξέρομε ἀκριβῶς, ἀλλὰ ξέρομε ὅτι μένει πάντα μέσα του, καὶ στὸν πλέον ἀλλαγμένο ἄνθρωπο –ἀλλαγμένο ἀπὸ τὴν ἡλικία, ἀπὸ τὰ πάθη, ἀπὸ τὴν σκέψι– μένει κάτι ἀπὸ τὸ παιδί. Καὶ ἦσαν παιδιὰ ὅταν ἔζησαν τὴν βαθειὰ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, τὴν βαθειὰ ἐμπειρία τῶν ἡρῴων της Βίβλου, ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ ἔτσι νὰ πῶ.

Ὁ Ντοστογιέφσκυ τὸ περιγράφει βάζοντας τὸν στάρετς Ζωσιμᾶ, ποὺ ὡς μικρὸς βρέθηκε στὸν ναὸ τὴν Μ. Ἑβδομάδα, ὅταν διαβαζόταν τὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ. Καὶ εἶναι γνωστό, πὼς ἐκεῖ ἔζησε ὁ στάρετς Ζωσιμᾶς, δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Ντοστογιέφσκυ, τὸ μεγάλο μυστήριο, κατὰ τὸ ὁποῖον ἡ πεπερασμένη γήινη μορφὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ αἰώνια Ἀλήθεια, ἡ μορφὴ τοῦ Θεοῦ, συναστήθηκαν, ἀγγίχτηκαν μαζί. Καὶ ἡ γήινη δικαιοσύνη –μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀληθείας, διότι τὸ ῥωσσικὸ «πράβδα» ἔχει καὶ τὴν ἔννοια τῆς ἀληθείας– συναντήθηκε μὲ τὴν αἰώνια ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Ἰὼβ ἀπήντησε: «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας».

Ὁ Παπαδιαμάντης, στὸ καταπληκτικὸ κείμενό του: «Φωνὴ αὔρας λεπτῆς», γραμμένο τὸ 1901, (σχολιάζοντας) ἕνα εἱρμὸ ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, γράφει: «Ὁ Θεὸς ἐφανερώθη εἰς τὸν Προφήτην ὄχι ἐν τῷ πνεύματι τῷ βιαίῳ, ὄχι ἐν τῷ συσσεισμῷ, ὄχι ἐν πυρί, ἀλλ᾿ ἐν φωνῇ αὔρας λεπτῆς. Καὶ ἡ φωνὴ τῆς αὔρας τῆς λεπτῆς εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ πράου Ἰησοῦ, εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου».

Ἐν συνεχείᾳ τελειώνει τὸ πολὺ μικρὸ καὶ πολὺ χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ἄρθρο –γιὰ νὰ ποῦμε ὅτι δὲν εἶναι ὅλα τὰ διηγήματα, οὔτε ἀκόμη λιγότερο ὅλα τὰ ἄρθρα τοῦ Παπαδιαμάντη τῆς ἴδιας ἀξίας, οὔτε τοῦ Ντοστογιέφσκυ, στὸ ἴδιο ἐπίπεδο, ἀφοῦ ὡς ἄνθρωποι πάλευαν καὶ ἀποτύπωναν– τελειώνει ἀναφέροντας τὸ ποίημα τοῦ Πινδάρου, ὅπου «οἰονεὶ (:σὰν νὰ) προφητεύει» γιὰ τὸν Χριστό, ἀφοῦ «τοιοῦτος Θεός, ἥρως καὶ ἄνθρωπος οὐδεὶς ἄλλος ὑπάρχει, εἰ μὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστός».

Φαίνεται μία μεγάλη ἀγάπη τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Ντοστογιέφσκυ γιὰ τὸν Χριστό. Εἶναι γνωστὸ τὸ γράμμα τοῦ Ντοστογιέφσκυ στὸν Φονβίζιν (τὸ 1854), ποὺ λέει παράδοξα: «Ἂν ἡ ἀλήθεια, ἂς ὑποθέσωμε, θὰ ἀπέκλειε τὸν Χριστό, ἐγὼ θὰ ἔμενα μὲ τὸν Χριστὸ κι ὄχι μὲ τὴν ἀλήθεια». Παράδοξο, παραδοξότατο, (ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Αὐτοαλήθεια, Ἰωάν. ιδ´ 6), ἀλλ᾿ ἀληθηνέστατο. Ὁ Τ. Χρυσάφης, σ᾿ ἕνα βιβλίο του, γράφει γιὰ τὴν θεολογικὴ σκέψι τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ λέει: «Σπάνια συναντοῦμε τὴν λέξι Θεός. Στὰ γραπτά του μιλάει γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἀπευθύνεται στὸν Χριστό». Ὁ Τέσλαν Μίλος ἔχει γράψει ἕνα ἄρθρο γιὰ τὸν Ντοστογιέφσκυ καὶ λέει: «Δὲν βρῆκε τὸν Θεό, ἔχασε τὸν Θεὸ καὶ πιάστηκε ἀπὸ τὸν Χριστό». Καὶ τὸ θεωρεῖ κατάντημα τοῦ Ντοστογιέφσκυ αὐτό. Ὅμως, τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ γράψη ἕνας καθολικὸς καὶ ποῦ ἀλλοῦ θὰ μποροῦσε νὰ τὸν ὁδηγήση ἡ θρησκεία του; Πῶς νὰ καταλάβη γιατί ὁ Ντοστογιέφσκυ πιάστηκε ἀπὸ τὸν Χριστό…

Ὁ Παπαδιαμάντης τὴν ἴδια ὁμολογία δίνει ὅταν λέῃ: «Ἐν ὅσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ δὲν θὰ παύσω πάντοτε νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου…». Διότι δὲν ἀρκεῖ κάποιος θεός, οὔτε κάποια θρησκεία. Ὁ Θεός μας εἶναι Θεὸς ἐνσαρκωμένος στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θεὸς ποὺ δὲν ἔλαβε σάρκα, ποὺ δὲν ἔζησε τὸν πόνο μας τὸν ἀνθρώπινο, τὴν ὕπαρξί μας, τὰ βάσανά μας, τί νὰ τὸν κάνωμε; Ἔτσι καὶ οἱ θεοὶ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ποὺ ὁ Πλήθων στὴν «Γυφτοπούλα» (τοῦ Παπαδιαμάντη) θέλει νὰ τοὺς ἀποκαταστήσῃ, ὅπως ὁ Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης πρίν, εἶναι νεκροί.

Ὁ Ντοστογιέφσκυ πέρασε ἀπὸ τὸν μεγάλο πειρασμὸ (τῆς Εὐρώπης) καὶ μπολιάστηκε πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν Δύσι, καὶ δὲν μποροῦσε (ἴσως) νὰ μὴ μπολιαστῇ. Διότι «ἀνένδεκτον (:ἀδύνατον) ἐστι τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα», τοὺς πειρασμοὺς (Λουκ. ιζ´ 1). Ἀλλὰ πρέπει νὰ ξέρωμε ὅτι «πειρασμὸς ἡμᾶς οὐκ εἴληφεν (:κατέλαβε) εἰ μὴ ἀνθρώπινος» (Α´ Κορ. Ι´ 12). Εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ περάσωμε κι ἐμεῖς (τέτοιο πειρασμό), διότι εἶναι ὄχι γεωγραφικές, ἀλλὰ πνευματικὲς κατηγορίες αὐτές. Ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος εἶναι μέσα μας, εἶναι ὁ παλαιὸς Ἀδάμ. Καὶ παλεύουμε μέσα μας νὰ βγοῦμε, ἂν ὄχι Ἀνατολίτες, νὰ βγοῦμε τουλάχιστον ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, ἄνθρωποι ὀρθόδοξοι, πέστε τὸ Βαλκάνιοι, Βυζαντινοί, Ἕλληνες, Σέρβοι, Ῥῶσσοι, κτλ, πάντως μὲ διαφορετικὴ γεῦσι ζωῆς, μὲ πείρα ἀνθρώπου διαφορετικὴ ἀπὸ ὅ,τι εἶναι ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος.

Αὐτὸ ποὺ λέμε «δυτικὸς ἄνθρωπος», ἐμφωλεύει πάντα μέσα μας. Ἤξερε ὁ Παπαδιαμάντης καὶ ὁ Ντοστογιέφσκυ τὴν χριστιανικὴ ἀλήθεια, ὅτι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεότητος ῥέπει πρὸς τὸ πονηρό. «Ἐκ νεότητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη». Γράφει τὸ 1875 σὲ μία ἐπιστολή του ὁ Παπαδιαμάντης: «Εἰς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπάρχει μία ῥοπή, μία τάσις πρὸς τὴν διαφθοράν. Θέλει κανεὶς νὰ χαλασθῇ καὶ διὰ τούτου χαλνιέται». Στὸν «Χρῖστο Μηλιώνη» μὲ ἄλλα λόγια γράφει: «Τὰ ὅρια τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς κακίας εἶναι τοσοῦτον δυσδιάκριτα ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ὥστε οἱ νεώτεροι ἐκ τῶν φιλοσοφούντων ἔχουν δίκαιον νὰ ἀνακηρύξουν ὡς ὅλως ἀνωφελῆ καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν ψυχολογίαν, ὅπως ἀνεκήρυξαν καὶ τὴν μεταφυσικήν».

Λέει κι ἄλλα ὁ Παπαδιαμάντης γιὰ τὸ σκοτεινὸ ἄντρο τῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἀλλοῦ πάλι: «Ἡ αἰωνία τάσις τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας εἰς τὸ νὰ ἀγαπᾷ πᾶν τὸ μισητόν». Καὶ μιλάει γιὰ αὐτολατρεία: «Ἐπέστη ὁ καιρὸς τῆς αὐτολατρείας καὶ πᾶσαι αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι κατηργήθησαν». Ὁ κ. Μπαστιᾶς, (στὸ ὡραῖο βιβλίο του γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη), μιλάει γιὰ αὐτολατρεία τοῦ οὐμανισμοῦ, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης τὸ εἶχε πῆ πολὺ πρὶν στὸν Μεγάλο Κανόνα του: «Αὐτείδωλον ἐγενόμην». Αὐτὸ εἶναι ἡ Δύσι: αὐτείδωλον. Καὶ αὐτὸ εἶναι μέσα μου…

Ὁ Ντοστογιέφσκυ εἶχε πολὺ μπολιαστεῖ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη κι ἔλεγε: «Εἶναι χώρα τῶν θαυμάτων, ἀλλ᾿ εἶναι νεκροταφεῖο. Εἴμαστε εὐγνώμονες, πήραμε πάρα πολλὰ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ θὰ πάρωμε καὶ τὴν εὐχαριστοῦμε, ἀλλ᾿ εἶναι πλέον καιρὸς νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν “αἰχμαλωσία τῆς Αἰγύπτου”, ἀπὸ τὴν Εὐρώπη». Αὐτὸ ἔχει πολλὴ σημασία ἂν τὸ μετρᾶμε μὲ τὶς διαστάσεις ἑνὸς Ντοστογιέφσκυ. Νομίζω πὼς καὶ ὁ Παπαδιαμάντης πέρασε κι αὐτὸς ἀπὸ τὸν βαθὺ πειρασμὸ τῆς Δύσεως. Ἦταν ἄνθρωπος εὐρωπαῖος, σύγχρονος, μορφωμένος, διαβασμένος, μετέφρασε (δυτικὰ ἔργα), ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἀκριβῶς τὴν μέτρησε…, δὲν εἶπε ἀνάθεμα στὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ τὴν ζοῦσε μέσα του.

Αὐτὸ εἶναι τὸ δράμα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ δράμα τῶν λαῶν, ποὺ σήμερα ζοῦμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι λαοί. Γιατί τόσο δὲν θέλουν τοὺς Ῥώσσους, τοὺς Σέρβους καὶ τοὺς Ἕλληνες; Γιατὶ εἶναι ἀπρόβλεπτοι, ἀπροσδόκητοι. Αὐτοὶ θέλουν τὸ σίγουρο, θέλουν τὸ καλούπι, θέλουν νὰ ἐλέγχουν. Αὐτὸ εἶναι φιλαρχία δαιμονικὴ στὸ βάθος τῆς στάσεως τῆς Εὐρώπης, γιὰ γνῶσι καὶ γιὰ κυριαρχία καὶ γιὰ ὅ,τι φαίνεται. Ὁ π. Ἰουστίνος (Πόποβιτς) ἐμμένοντας στὸν Ντοστογιέφσκυ –δὲν ξέρω ἂν διάβασε τὸν Παπαδιαμάντη, δὲν τὸν ἀναφέρει– ἔλεγε ὅτι Παπισμὸς κατὰ βάθος εἶναι στὴν Εὐρώπη ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής. Ἡ νοοτροπία αὐτὴ νὰ κατέχῃς τὸν ἄλλον, νὰ τὸν γνωρίζῃς, νὰ τὸν κάνῃς εὐτυχισμένο, ἀλλὰ κατὰ τὰ μέτρα σου.

Κι ἐδῶ ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ὁ πράος, ὁ ταπεινός, ὁ ἀδύναμος, ποὺ φανερώνεται στὰ πρόσωπα τῶν ἡρῴων του Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Ντοστογιέφσκυ, ἀλλὰ δὲν σῴζει βίαια, σῴνει καὶ καλά. Δὲν ἔσωσε τὴν «Φραγκογιαννοῦ τὴν φόνισσα», ποὺ δὲν μετάνοιωσε, δὲν ἔσωσε τὴν «κα Αὐγούστα», ποὺ κι ἐκείνη δὲν μετάνοιωσε. Γιατὶ ἡ αὐτομεμψία ἀπὸ μόνη της δὲν σῴζει. Σῴζει ὁ Θεὸς βλέποντας τὸν ἄνθρωπο νὰ ξεχύνεται, νὰ καταγκρεμίζη τὰ εἴδωλα καὶ αὐτείδωλά του, τὴν αὐτοθρησκεία του, τὴν αὐτολατρεία του καὶ νὰ προσφέρῃ λατρεία στὸν Θεό.

Τὸ καλὸ καὶ χαρακτηριστικό του Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Ντοστογιέφσκυ εἶναι ὅτι αὐτοὶ δὲν φτιάχνουν πρόσωπα, ἀλλὰ περιγράφουν, παριστάνουν. Στὸν Ντοστογιέφσκυ βλέπει κανεὶς μία πολυφωνία καὶ μία διαλογικότητα, δηλαδὴ τὸν πλοῦτο τῆς καθολικότητας τῆς Ἐκκλησίας, τὸν πλοῦτο τῆς ἰδιοφορφίας, τῆς ἰδιοπροσωπίας. Καὶ σ᾿ ὅλα τὰ ἱστορήματα τοῦ Παπαδιαμάντη (εἶναι) μαζεμένος ὁλόκληρος λαός, ἕνα ἑλληνικὸ πανηγύρι, κι ἁπλώνεται μία ὁμοαλήθεια. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκυ μὲ τὴν «σόμπορνοστ» (:ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ), ὄχι ἐπιβαρυμένη μὲ τὴν ἔννοια τῶν Σλαβοφίλων του Σολόβιεφ, ἀλλὰ μ᾿ ἐκείνη ποὺ τῆς ἔδωσε στὴν ὁμιλία του γιὰ τὸν (μεγάλο ῥῶσσο ποιητή) Πούσκιν, ὅπου εἶπε ὅτι ὁ Πούσκιν εἶναι «πανάνθρωπος», ἀντὶ τοῦ εὐρωπαίου «ὑπερανθρώπου».

Στὴν ὁμιλία αὐτὴ τοῦ 1880 ὁ Ντοστογιέφσκυ εἶπε: «Ταπεινώσου ὑπερήφανε ἄνθρωπε…». Καὶ σὲ λίγο ἐκοιμήθη († 1911) μὲ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, μὲ τὴν Θ. Κοινωνία, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀνθρώπους…

Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com/

Διαβάστε επίσης: Η συγκλονιστική κοίμηση και ταφή του Μεγάλου Ντοστογιέφσκι

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΥ ΕΥΦΗΜΙΑΣ)
Πρὸς Κορινθίους Β’  Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 1-10

Ἀδελφοί, συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς – λέγει γὰρ· «Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι»· ἰδοὺ νῦν «καιρὸς εὐπρόσδεκτος», ἰδοὺ νῦν «ἡμέρα σωτηρίας» – μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
8: 21-30

Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· Ἐγὼ ὑπάγω καὶ ζητήσετέ με, καὶ ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὑμῶν ἀποθανεῖσθε· ὅπου ἐγὼ ὑπάγω ὑμεῖς οὐ δύνασθε ἐλθεῖν. Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι, Μήτι ἀποκτενεῖ ἑαυτόν, ὅτι λέγει, Ὅπου ἐγὼ ὑπάγω ὑμεῖς οὐ δύνασθε ἐλθεῖν;καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς, Ὑμεῖς ἐκ τῶν κάτω ἐστέ, ἐγὼ ἐκ τῶν ἄνω εἰμί· ὑμεῖς ἐκ τούτου τοῦ κόσμου ἐστέ, ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Εἶπον οὖν ὑμῖν ὅτι ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν· ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. Ἔλεγον οὖν αὐτῷ, Σὺ τίς εἶ; εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, Τὴν ἀρχὴν ὅ τι καὶ λαλῶ ὑμῖν;πολλὰ ἔχω περὶ ὑμῶν λαλεῖν καὶ κρίνειν· ἀλλ΄ ὁ πέμψας με ἀληθής ἐστιν, κἀγὼ ἃ ἤκουσα παρ΄ αὐτοῦ ταῦτα λαλῶ εἰς τὸν κόσμον. Οὐκ ἔγνωσαν ὅτι τὸν πατέρα αὐτοῖς ἔλεγεν. Εἶπεν οὖν [αὐτοῖς] ὁ Ἰησοῦς, Ὅταν ὑψώσητε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ ἀπ΄ ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλὰ καθὼς ἐδίδαξέν με ὁ πατὴρ ταῦτα λαλῶ. Καὶ ὁ πέμψας με μετ΄ ἐμοῦ ἐστιν· οὐκ ἀφῆκέν με μόνον, ὅτι ἐγὼ τὰ ἀρεστὰ αὐτῷ ποιῶ πάντοτε. Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντος πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΙΚΗΤΑ ΤΟΥ ΓΟΤΘΟΥ)
Πρὸς Κολασσαεῖς Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 24-29

Ἀδελφοί, νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν, καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία, ἧς ἐγενόμην ἐγὼ διάκονος κατὰ τὴν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι εἰς ὑμᾶς πληρῶσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ δὲ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἷς ἠθέλησεν ὁ Θεὸς γνωρίσαι τίς ὁ πλοῦτος τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὅς ἐστιν Χριστὸς ἐν ὑμῖν, ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης· ὃν ἡμεῖς καταγγέλλομεν νουθετοῦντες πάντα ἄνθρωπον καὶ διδάσκοντες ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· εἰς ὃ καὶ κοπιῶ ἀγωνιζόμενος κατὰ τὴν ἐνέργειαν αὐτοῦ τὴν ἐνεργουμένην ἐν ἐμοὶ ἐν δυνάμει. Θέλω γὰρ ὑμᾶς εἰδέναι ἡλίκον ἀγῶνα ἔχω περὶ ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΙΚΗΤΑ ΤΟΥ ΓΟΤΘΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
10: 16-22

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί. προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια, καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν. ὅταν δὲ παραδῶσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσητε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσητε· οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν. παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ)
Πρὸς Κορινθίους Α’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 18-24

Ἀδελφοί, ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. Γέγραπται γάρ· «Ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω». Ποῦ σοφός; Ποῦ γραμματεύς; Ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεός την σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. Ἐπειδὴ καὶ ᾿Ιουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ ῞Ελληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, ᾿Ιουδαίοις μὲν σκάνδαλον, ῞Ελλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, ᾿Ιουδαίοις τε καὶ ῞Ελλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
19: 6-11, 13-20, 25-27, 30

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, συμβούλιον εποίησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Πρεσβύτεροι κατὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ, ὅπως αὐτόν ἀπολέσωσι. Καὶ παρεγένοντο πρὸς Πιλάτον, λέγοντες· Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· Λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν. Ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ ᾿Ιουδαῖοι· Ἡμεῖς νόμον ἔχομεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐποίησεν. ῞Οτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πιλᾶτ ος τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλλον ἐφοβήθη. Καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ Πραιτώριαν πάλιν, καὶ λέγει τῷ ᾿Ιησοῦ· Πόθεν εἶ σύ; Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπόκρισιν οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ. Λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· Ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε, καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε; Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ᾿ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν. Ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον, ἤγαγεν ἔξω τὸν ᾿Ιησοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ βήματος, εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Ἑβραῑστὶ δὲ Γαββαθᾶ. Ἦν δὲ Παρασκευὴ τοῦ Πάσχα, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς ᾿Ιουδαίοις· Ἴδε ὁ Βασιλεὺς ὑμῶν. Οἱ δὲ ἐκραύγασαν· Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· Τὸν Βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; Ἀπεκρίθησαν οἱ Ἀἀρχιερεῖς· Οὐκ ἔχομεν βασιλέα, εἰ μὴ Καίσαρα. Τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς, ἵνα σταυρωθῇ. Παρέλαβον δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν, καὶ ἀπήγαγον. Καὶ βαστάζων τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ, ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον Κρανίου τόπον, ὃς λέγεται Ἑβραῑστὶ Γολγοθᾶ· ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν. Ἔγραψε δὲ καὶ τίτλον ὁ Πιλᾶτος, καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἦν δὲ γεγραμμένον· ᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ Βασιλεὺς τῶν ᾿Ιουδαίων. Τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν ᾿Ιουδαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν ὁ τόπος τῆς πόλεως, ὅπου ἐσταυρώθη ὁ ᾿Ιησοῦς· καὶ ἦν γεγραμμένον ῾Εβραῑστί, ῾Ελληνιστί, ῾Ρωμαϊστί. Εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ Σταυρῷ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἡ Μήτηρ αὐτοῦ, καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς Μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. ᾿Ιησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν Μητέρα, καὶ τὸν Μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ Μητρί αὐτοῦ· Γύναι, ἰδοὺ ὁ υἱός σου. Εἶτα λέγει τῷ Μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ Μήτηρ σου. Καὶ ἀπ᾿ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ Μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια. Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα. Οἱ οὖν ᾿Ιουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ Σαββάτῳ, ἐπεὶ Παρασκευὴ ἦν, (ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου,) ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν. ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη, καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ· Ἐπὶ δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν ἐλθόντες, ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη· ἀλλ᾿ εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ. Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατά τον πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, που τελέσθηκε στο ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Συνοικισμού Ανθουπόλεως στὴ Λευκωσία (13.09.2019). Κατά την ημέρα αυτή πανηγυρίζει στην προσφυγιά η κατεχόμενη από τους Τούρκους κοινότητα της Κάτω Ζὠδειας, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου.

Έτη πολλά και σε σας. Ελεύθερα τα έτη μας να είναι. Σήμερα ένεκεν ημών και εκείνων, η πανήγυρις του Τιμίου Σταυρού δεν γίνεται εκεί που ανήκει, αλλά εδώ εις την προσφυγιά. Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ πανάγιε, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου. Αυτά μάθαμε από τους πρωτινούς πνευματικούς να λέμε στην προσευχή μας προς τον Τίμιο Σταυρό. Το επαναλαμβάνω, γιατί πολλοί δεν το ξέρουν καν. Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ πανάγιε, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου. Είναι πανάγιος ο Τίμιος Σταυρός διότι ἥπλωσε ταῖς παλάμαις ἐπ᾿ αὐτοῦ και καταδέχτηκε να ηττηθεί εκούσια. Ἐρχόμενος πρὸς τὸ ἐκούσιον πάθος ὁ πανάγιος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ σεσαρκωμένος Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. 

Βλέπετε έχουμε έναν Θεό, που καταδέχεται να σταυρωθεί. Αφού προηγουμένως συλλαμβάνεται, ραπίζεται, δικάζεται, κατηγορείται, χλευάζεται, μένει μόνος Του  μακριά από τους μαθητές Του, με μόνον τη μητέρα Του και τον ηγαπημένον  επιστήθιον μαθητή, φίλον τον παρθένον Ιωάννη Θεολόγο. Αυτά όλα είναι μαθήματα για τη δική μας καθημερινότητα για τη δική μας ζωή. Την οποία, όταν τα μαθήματα έρχονται σε μας επειδή όντως είναι πικρά, δυσανασχετούμε και δεν αντιλαμβανόμεθα ότι, διά της ταπεινώσεως γίνεται η ύψωσις και ο δοξασμός. Ακόμη και αυτού του Θεανθρώπου. Τοσούτο μάλλον ημών που έχουμε τόσα λάθη, τόσα πάθη, τόσα αμαρτήματα.

Ενθυμούμαι, αγαπητέ μου πάτερ Μιχαήλ, και λέω σε σένα που είσαι κατά τι μεγαλύτερός μου και ας μη σου φαίνεται. Πριν εικοσιένα χρόνια τέτοιαν ημέρα, τέτοιαν ώρα επέλεξε ο Θεός να είναι το πρωί η χειροτονία μου σε Μητροπολίτη Μόρφου και το απόγευμα μετά τον εσπερινό του Σταυρού η ενθρόνισή μου στην προσφυγική έδρα της Ευρύχου. Όπως ξεύρεις καλά, είσαι πλέον παλαιός Οικονόμος και Πρωτοπρεσβύτερος. Πρέπει ο ενθρονισθείς Μητροπολίτης να απαγγείλει και λόγον. Λόγον ενθρονιστήριο. Η πατερική γραμματεία και θεολογία είναι πλούσια αιώνες τώρα. Το Πνεύμα το Άγιον φωτίζει τους αγίους και όπου αντλούμε εμείς και γινόμεθα κλέπται των αγίων. Άρα κλέπτουμε από τη σοφία τους και την αγιότητά τους. Θεμιτή κλοπή, επαινετή κλοπή. Έπρεπε λοιπόν να γράψω τις προηγούμενες ημέρες, τον ενθρονιστήριο λόγο και τον χειτοτονητήριο για το πρωί. Θυμάμαι ποιος άγιος με βοήθησε πολύ, στο να εμπνευστώ τι θα γράψω. Ένας που τότε δεν ήταν επίσημα αγιοκαταταγμένος, αργότερα αγιοκατατάχθηκε από τη Σερβική Εκκλησία. Ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς. Έγραψε την καλύτερη, την απλούστερη και ταυτόχρονα βαθύτερη δογματική. Τελευταία η μονή του Βατοπεδίου το εξέδωσε το βιβλίο. Το συνιστώ σε όσους αγαπούν να μάθουν την πίστη τους. Όχι από τα κανάλια και από τις εφημερίδες, αλλά από τους αγίους μαθαίνουμε την πίστη μας. Ακόμα και εμείς οι αρχιερείς, μπορεί μερικές φορές να μην εκφράσουμε σωστά την πίστη μας. Το συγχωρεί ο Θεός. Το συγχωρεί και ο λαός, φτάνει να μην εμμένουμε εις το λάθος μας. Αυτοί που εκφέρουν αυθεντικό λόγο περί του τι εστί Θεός, τι εστί κόσμος, τι εστί άνθρωπος, τι εστί εν Χριστώ αγιασμός και σωτηρία, είναι μόνον οι άγιοι. Γιατί οι άγιοι σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν. Τότε σ᾿ αυτό τον ενθρονιστήριο λόγο, εδανείστηκα από το βιβλίο του το περίφημο μεταφρασμένο στα ελληνικά, «άνθρωπος και Θεάνθρωπος». Έχει εκεί ένα κεφάλαιο, η εσωτερική ιεραποστολή της Εκκλησίας. Το συνιστώ σε όλους τους νέους ιερείς πάντοτε να το διαβάζουν. Αν θέλουν να κάμουν δουλειά πρώτα μέσα τους και μετά εις τον λαό του Θεού. Επαναλαμβάνω, η εσωτερική ιεραποστολή της Εκκλησίας. Λέει εσωτερική, γιατί υπάρχει και εξωτερική. Εδώ οι ιερείς σας βοηθούν πολύ την εξωτερική ιεραποστολή. Ιδιαιτέρως εις την Αφρική. Υπάρχει όμως ανάγκη μεγάλη πάντοτε εσωτερικής ιεραποστολής στο λαό του τόπου μας, στο λαό της ενορίας μας.

Ο λαός μας φαίνεται σήμερα ακατήχητος. Αδιάβαστος στα περί πίστεώς του σε μιαν εποχή πληροφορίας και πληροφορικής. Είναι τραγικόν αυτό. Την ευθύνη πρώτον ημών των επισκόπων να ορθοτομούμε λόγον αληθείας και ας οι άλλοι, μας αμφισβητούν. Άρα, θα έλεγα όταν λέμε η κρίσις είναι πνευματική, είναι πρώτα και κύρια αρχιερατική και ιερατική εάν έχουμε τόλμη να εκφέρουμε σε συνθήκες σύγχρονης ευρωκρατίας και νέας τάξης πραγμάτων, λόγον Χριστού. Χωρίς φόβον και χωρίς πάθος. Εκεί λοιπόν, ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς γράφει κάτι που αφορά τη σήμερον εορτή. Μου έκαμε μεγάλην εντύπωση. Λέει, πρέπει να μάθει ο ιερέας και κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός να γυρίζει κατά τον Τίμιο Σταυρό να τον βλέπει και αμέσως, λέει, να κλείνει το κεφάλι με ταπεινόν φρόνημα και να λέει στην καρδία του: «Ταπεινέ μου Κύριε, ταπείνωσόν με διὰ τῆς ταπεινώσεώς Σου». Το επαναλαμβάνω: Ταπεινέ μου Κύριε, ταπείνωσόν με διὰ τῆς ταπεινώσεώς Σου. Θα μου πείτε, τότε ήμουν τριάντα έξι χρονών. Το κατάλαβες; Την επόμενην ημέρα, χειροτονούμουν επίσκοπος. Δεν το κατάλαβα τι εννοούσε ακριβώς ο άγιος. Ήξερα όμως, ότι έχω ανάγκην από ταπείνωση μέχρι να πεθάνω.

Το δεύτερο που ήξερα είναι ότι, στην Εκκλησία πολλά δεν τα καταλαβαίνουμε αλλά τα αισθανόμαστε. Όπως ιδιαιτέρως τη Χάρη του Παναγἰου Πνεύματος. Μπορούμε να καταλάβουμε τη Χάρη; Όχι. Μπορούμε όμως να την αισθανθούμε. Γι αυτό λοιπόν, το αισθάνθηκα εκείνη την ημέρα. Ότι κατά κύριον λόγο ο πιστός Χριστιανός και δη ο επίσκοπος και ο ιερέας, πρέπει καθημερινά να γυρίζει κατά τον Τίμιο Σταυρό και να βλέπει Αυτόν που ταπεινώθηκε και ηττήθηκε εκούσια πάνω στον σταυρό. Αυτός που είπε επί του Σταυρού, διψῶ. Αυτός που είπε επί του Σταυρού, Ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τι ποιοῦσι. Αυτός που είπε επί του Σταυρού, τετέλεσται. Αυτός που είπε επί του Σταυρού, Πάτερ μου, εἰς χεῖρας σου παραθήσομαι τὸ πνεῦμα μου. Οι επτά λόγοι του Κυρίου μας επί του Σταυρού. Όλα αυτά, ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς ο Σέρβος, τα συνόψισε σε αυτή την προσευχή: «Ταπεινέ μου Κύριε, ταπείνωσόν με διὰ τῆς ταπεινώσεώς Σου». Και πᾶς ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. Δηλαδή, μας συμφέρει να επιδιώκουμε την ταπείνωση. Θυμούμαι, από μικρούς μας εμάθαιναν να είμαστε περήφανοι. Όχι να είμαστε ταπεινοί. Οι παλιές οι γιαγιάδες, μας εμάθαιναν την ταπείνωση. Όσον εξευρωπαϊζόμεθα, μας έλεγαν, να είσαι περήφανος που είσαι πρώτος εις το σχολείο, που είσαι ο πιο ψηλός, που είσαι ο πιο όμορφος, που είσαι ο πιο πλούσιος. Δεν μας εμάθαιναν την ταπείνωση. Πηγαίναμε στην Εκκλησία και βλέπαμε επάνω στο εικονοστάσι ένα σταυρό και πάνω στο σταυρό έναν Θεό. Έναν σταυρωμένο Θεό! Έναν ταπεινωμένο Θεό! Και ακούγαμε το Ευαγγέλιο, πᾶν ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. Και πᾶν ὁ ὑψῶν ἑαυτόν, όποιος περηφανεύεται δηλαδή, ταπεινωθήσεται. Οι πρωτινοί είχαν και παροιμίες. Τα ξαναείπαμε. Το πουλλίν το μουττάτον, ο Θεός προμουττά το. Αν δεν χτυπήσεις στο ανώφλι, δεν θα δεις το κατώφλι. Είχαν σοφία, την οποίαν κωδικοποιούσαν σε λαϊκές παροιμίες. Αλλά ήταν η σοφία του Ευαγγελίου. Όχι των διαταγμάτων της ενωμένης Ευρώπης. 

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι αν κάτι μας λείπει για να επιστρέψουμε εις την αγαπημένη μας Κάτω Ζώδεια να τελέσουμε εκεί τη λειτουργία και την πανήγυρη της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, είναι πρώτα και κύρια να μάθουμε και να διδάξουμε στο εαυτό μας, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας τον Σταυρωμένον και Αναστημένον Ιησούν. Όταν έτσι εργαστούμε πρώτα στον εαυτό μας, μετά στη μικρή μας οικογένεια, αυτό θα επεκταθεί και στη μεγάλη μας οικογένεια που είναι η πατρίδα μας. Η πατρίδα μας είναι η μεγάλη μας οικογένεια.

Γι αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας, να ζητάτε και να αναζητάτε Αυτόν που σταυρώθηκε. Αυτόν που ταπεινώθηκε για μας και να μας διδάξει διά της σταυρώσεώς Του, διά του Τιμίου του Σταυρού διά της ταπεινώσεώς Του, την ταπείνωση σε μας τους τάχα μου υπερήφανους Ευρωπαίους. 

Έτη πολλά και ελεύθερα!

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 1-4

Ἀδελφοί ἅγιοι, κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι, κατανοήσατε τὸν ἀπόστολον καὶ ἀρχιερέα τῆς ὁμολογίας ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, «πιστὸν» ὄντα τῷ ποιήσαντι αὐτόν, «ὡς καὶ Μωῡσῆς ἐν ὅλῳ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ». Πλείονος γὰρ δόξης οὗτος παρὰ Μωῡσῆν ἠξίωται, καθ᾿ ὅσον πλείονα τιμὴν ἔχει τοῦ οἴκου ὁ κατασκευάσας αὐτόν. Πᾶς γὰρ οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΡΟΕΟΡΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
12: 25-36

Εἶπεν ὁ Κύριος, ὁ φιλῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ μισῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εἰς ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν. ἐὰν ἐμοί διακονῇ τις, ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται· καὶ ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ, τιμήσει αὐτὸν ὁ πατήρ. Νῦν ἡ ψυχή μου τετάρακται, καὶ τί εἴπω; Πάτερ, σῶσόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης. ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τὴν ὥραν ταύτην. πάτερ, δόξασόν σου τὸ ὄνομα. ἦλθεν οὖν φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ· Καὶ ἐδόξασα καὶ πάλιν δοξάσω. ὁ οὖν ὄχλος ὁ ἑστὼς καὶ ἀκούσας ἔλεγε βροντὴν γεγονέναι· ἄλλοι ἔλεγον· Ἄγγελος αὐτῷ λελάληκεν. ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· Οὐ δι’ ἐμὲ αὕτη ἡ φωνὴ γέγονεν, ἀλλὰ δι’ ὑμᾶς. νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω· κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. τοῦτο δὲ ἔλεγεν σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἤμελλεν ἀποθνήσκειν. ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ὄχλος· Ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ Χριστὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖ ὑψωθῆναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; τίς ἐστιν οὗτος ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου; εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἔτι μικρὸν χρόνον τὸ φῶς μεθ’ ὑμῶν ἐστι· περιπατεῖτε ἕως τὸ φῶς ἔχετε, ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ· καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδεν ποῦ ὑπάγει. ἕως τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Στον πατροπαράδοτο τρόπο εκμάθησης στα σχολεία κάνει στροφή η Σουηδία, μετά τον «προβληματικό» δρόμο της υπερ-ψηφιοποίησης που είχε ακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.

Εφέτος, λοιπόν, τα παιδιά στα σουηδικά σχολεία δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν αν έχουν μπαταρία στα tablet τους, καθώς τα βιβλία επανακτούν τον χαμένο τους ρόλο και επιστρέφουν στις σχολικές αίθουσες.

Σύμφωνα με τον Guardian, η έμφαση θα δίνεται πλέον στα τυπωμένα βιβλία, την ήσυχη ανάγνωση και την εξάσκηση στο γράψιμο με το χέρι, και θα αφιερώνεται λιγότερος χρόνος στα tablets, την έρευνα στο διαδίκτυο και τις δεξιότητες πληκτρολόγησης.

Ο λόγος της επιστροφής στα σχολικά βιβλία

Η επιστροφή στους πιο παραδοσιακούς τρόπους εκμάθησης δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, καθώς νωρίτερα είχε εκφραστεί από πολιτικούς και ειδικούς η άποψη ότι η υπερ-ψηφιοποίηση έχει οδηγήσει στη μείωση των βασικών δεξιοτήτων, που είναι κομβικής σημασίας.

Εν τω μεταξύ, η υφυπουργός Παιδείας, Λότα Έντολμ, η οποία ανέλαβε καθήκοντα πριν από 11 μήνες, είχε πολλές φορές εκφράσει την αντίθεσή της στην ολοκληρωτική υιοθέτηση της τεχνολογίας στα σχολεία. «Οι μαθητές της Σουηδίας χρειάζονται περισσότερα βιβλία» είχε δηλώσει τον Μάρτιο η ίδια, προσθέτοντας πως τα βιβλία είναι σημαντικά για την εκμάθηση.

Η υπουργός ανακοίνωσε τον Αύγουστο ότι η κυβέρνηση θέλει να ανατρέψει την απόφαση της εθνικής υπηρεσίας εκπαίδευσης που κατέστησε υποχρεωτικές τις ψηφιακές συσκευές στα νηπιαγωγεία και μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες από το υπουργείο, η κυβέρνηση θα τερματίσει εντελώς την ψηφιακή μάθηση για παιδιά κάτω των έξι ετών.

Πτώση της αναγνωστικής ικανότητας στα σχολεία

Μπορεί οι Σουηδοί μαθητές να σημειώνουν βαθμολογία πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο όσον αφορά την αναγνωστική ικανότητα, σύμφωνα με τη διεθνή αξιολόγηση που διενεργείται στο επίπεδο ανάγνωσης στην δ’ τάξη του δημοτικού, ωστόσο η Progress in International Reading Literacy Study (PIRLS) ανέδειξε πτώση της αναγνωστικής ικανότητας των μαθητών της Σουηδίας μεταξύ 2016 και 2021.

Σύμφωνα με την εν λόγω αξιολόγηση, που διενεργήθηκε το 2021, οι Σουηδοί μαθητές της δ’ δημοτικού είχαν μέσο όρο 544 μονάδες, μια πτώση από τον μέσο όρο των 555 μονάδων που σημειώθηκαν το 2016. Ωστόσο, οι επιδόσεις τους εξακολουθούν να τοποθετούν τη χώρα στην έβδομη θέση, σε ισοβαθμία με την Ταϊβάν.

Η Σιγκαπούρη ήταν η χώρα που βρέθηκε στην κορυφή της λίστας στη συγκεκριμένη αξιολόγηση και μάλιστα κατάφερε και βελτίωσε τις βαθμολογίες της στην ανάγνωση από 576 σε 587 κατά την ίδια περίοδο.

Οι μειωμένες επιδόσεις της Σουηδία μπορεί πιθανότατα να οφείλονται και σε άλλους λόγους, όπως, παραδείγματος χάρη, στην πανδημία του κορωνοϊού, που άλλαξε πολλά από τα δεδομένα στα σχολεία όπου τα μαθήματα γίνονταν εξ αποστάσεως.

Επίσης, υπάρχει το ενδεχόμενο τα αποτελέσματα να οφείλονται και στον αυξημένο αριθμό μαθητών μεταναστών που δεν έχουν τα σουηδικά ως μητρική τους γλώσσα.

Συνδυαστικά λοιπόν, με την υπερβολική χρήση οθονών κατά τη διάρκεια των σχολικών μαθημάτων ενδέχεται να προκλήθηκε η υστέρηση των νέων αυτών παιδιών στα βασικά μαθήματα, σύμφωνα με ειδικούς στη εκπαίδευση.

«Υπάρχουν σαφείς επιστημονικές αποδείξεις ότι τα ψηφιακά εργαλεία μάλλον βλάπτουν παρά ενισχύουν τη μάθηση», ανέφερε τον Αύγουστο το ερευνητικό Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Ιατρικής σχολής.

«Πιστεύουμε ότι η εστίαση θα πρέπει να επιστρέψει στην απόκτηση γνώσεων μέσω έντυπων εγχειριδίων και της εμπειρογνωμοσύνης των εκπαιδευτικών, αντί να αποκτά κανείς γνώσεις κυρίως από ελεύθερα διαθέσιμες ψηφιακές πηγές που δεν έχουν ελεγχθεί για την ακρίβειά τους», πρόσθεσε το Ινστιτούτο.

Επείγουσα έκκληση από την UNESCO

Οι αλλαγές στην εκπαίδευση και η υιοθέτηση ψηφιακών εργαλείων μάθησης έχει επίσης προκαλέσει την ανησυχία της υπηρεσίας του ΟΗΕ.

Η UNESCO, σε έκθεση που δημοσίευσε τον Αύγουστο, απηύθυνε «επείγουσα έκκληση για την κατάλληλη χρήση της τεχνολογίας στην εκπαίδευση». Ο οργανισμός προτρέπει τις χώρες να επιταχύνουν τις συνδέσεις διαδικτύου στα σχολεία, προειδοποιώντας παράλληλα ότι η τεχνολογία στην εκπαίδευση θα πρέπει να εφαρμόζεται με φειδώ και όχι να αντικαθιστά τη διδασκαλία που παρέχεται υπό την καθοδήγηση του δασκάλου, αλλά να υποστηρίζει τον κοινό στόχο της ποιοτικής εκπαίδευσης για όλους.

Προκειμένου να εφαρμοστεί το νέο μέτρο και να αντιμετωπιστεί η πτώση των επιδόσεων των Σουηδών μαθητών στην ανάγνωση, η κυβέρνηση ανακοίνωσε επενδύσεις ύψους 685 εκατ. κορονών (57,5 εκατ. ευρώ) για την αγορά βιβλίων στα σχολεία φέτος. Επιπλέον, 42 εκατ. ευρώ θα δαπανηθούν ετησίως το 2024 και το 2025 για να επιταχυνθεί η επιστροφή στα σχολικά βιβλία.

Πηγή: https://www.iefimerida.gr/

Τοῦ Φώτη Σχοινᾶ

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης εἶναι ἕνας σύγχρονος ἅγιος καὶ μάλιστα ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἁγίους ὅλων των ἐποχῶν, ὅπως ἀποφάνθηκε σύγχρονος ἐπίσκοπος. Ὄχι ἕνας ἁπλὸς ἅγιος, ἀλλὰ ἕνας ἅγιος σχεδὸν πάνσοφος μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅπως ἔχει γραφεῖ «ὁ πατὴρ Πορφύριος κατεῖχε νοῦ δυνάμενο νὰ ὑπερίπταται πάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ κατέρχεται ἕως τὶς ἀβύσσους, νοῦ παντοδύναμο μὲ τὴ Θεία Δύναμη, παντεπόπτη μέσα στὸ θεῖο Φῶς, παντογνώστη μέσα στὴν ἔνθεη Γνώση. Μὲ τὴν ἐνορατική του δύναμη, τὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὰ ὁποῖα δὲν γνωρίζει “εἰ μὴ τὸ πνεῦμα τὸ τοῦ ἀνθρώπου”, ἐκεῖνος τὸ γνώριζε μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ». (Χρυσοστόμου Μοναχοῦ Διονυσιάτου, Θεὸς Λόγος καὶ ἀνθρώπινος λόγος, Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Διονυσίου, Ἅγιον Ὅρος 1998, σελ. 449).

Ἀποτελεῖ ξεχωριστὸ ἐνδιαφέρον λοιπὸν νὰ δοῦμε τὶς ἀπόψεις ἑνὸς τόσο θεοφωτίστου νοῦ γιὰ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα.Νομίζω ἀναγκαῖο νὰ σημειώσω ὅτι παρουσιάζω μόνον ὅσες ἐγὼ ἐγνώρισα καὶ αὐτὲς ἐλλειπτικὰ λόγω στενότητος χώρου. Μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν καὶ ἄλλες, ἐξίσου ἢ περισσότερο ἐνδιαφέρουσες.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος θεωρεῖ πολὺ σημαντικὸ πράγμα τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα. Καὶ τοῦτο γιατὶ σὲ αὐτὴ τὴ γλώσσα ἔχουν γραφεῖ πρωτογενὼς πολὺ σπουδαία πράγματα καὶ βαθιὰ νοήματα καὶ κυρίως γιατὶ σὲ αὐτὴ τὴ γλώσσα διετυπώθη πρωτογενὼς τὸ σωτηριολογικὸ μήνυμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Θεωρεῖ ὅτι ἡ τυχὸν ἐγκατάλειψή της συνεπάγεται μεγάλη πνευματικὴ πτώχευση καὶ ἔνδεια. Ὠσαύτως εἶναι τῆς γνώμης ὅτι τὰ παιδιὰ ἔπρεπε νὰ μαθαίνουν τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα: «Ἡ γλώσσα εἶναι σπουδαῖο πράγμα. Ἔχουν πεῖ τόσο βαθιὰ πράγματα σ- αὐτὴ τὴν γλώσσα καὶ δὲν πρέπει ἐμεῖς νὰ τὴν ἀφήσουμε, γιατὶ θὰ φτωχύνουμε πολύ. Θὰ καταργηθοῦν ὅλα, ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ χρόνια οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀναζητήσουν πάλι τὴν παλιὰ γλώσσα καὶ τὰ κείμενα ἐκεῖνα. Γιατὶ θὰ κουραστοῦν, θὰ ἀδειάσουν. Ἡ λέξη ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ παλιὸς ἔχει σημασία. Ἡ φράση “μέσα στὸν Χριστὸ” διαφέρει ἀπὸ τὴν φράση “ἐν τῷ Χριστῷ” ἢ “ἐν Χριστῷ” καὶ ἂς φαίνεται ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο. Λοιπόν, ἔπρεπε νὰ συνεχίσουν νὰ μαθαίνουν τὰ ἀρχαῖα τὰ παιδιὰ καὶ οἱ λογοτέχνες, οἱ ποιητὲς ἂς ἔγραφαν στὴν νέα, ὅπως θέλουν, καὶ ἂς τοὺς διαβάζουν τὰ παιδιὰ καὶ ὅλοι. Ἐκείνη τὴν γλώσσα ὅμως νὰ μὴν τὴν ἀφήναμε, δὲν ἔπρεπε. Φτωχαίνουμε πολὺ» (Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο, ἐκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2011, σελ. 289-290. Ἐπίσης βλ. Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 103-104). Αὐτὸ ποὺ ἐμφαντικῶς τονίζει ὁ θεοφώτιστος Γέροντας εἶναι ὅτι φτωχαίνουμε πολὺ πνευματικὰ μὲ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας.

Ἐπανέρχεται ὁ ἅγιος Πορφύριος στὴν ἀναγκαιότητα ἐκμαθήσεως τῆς ἀρχαίας γλώσσας ἀπὸ τὰ σύγχρονα παιδιά. Ἡ ἐκμάθησή της δὲν εἶναι περιττή. Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους δυσκολεύονται τὰ σύγχρονα παιδιὰ νὰ μάθουν τὶς παλαιότερες μορφὲς τῆς ἑνιαίας γλώσσας μας εἶναι ψυχολογικοί. Αὐτὴ καθ᾿ ἑαυτὴν ἡ ἐκμάθηση τῆς ἀρχαίας δὲν εἶναι δύσκολη, ἀλλὰ προσκρούει σὲ ψυχολογικοῦ τύπου δυσκολίες καὶ ἀναστολές. Ὠσαύτως ὁ ἅγιος Πορφύριος θεωρεῖ τὴν διδασκαλία τῆς ἀρχαίας ἰσχυρὴ ἐκγύμναση τοῦ νοῦ: «Δὲν ἔπρεπε νὰ πάψουν νὰ μαθαίνουν στὰ παιδιὰ τὴν παλιὰ γλώσσα. Εἶναι ψυχολογικοὶ οἱ λόγοι ποὺ δυσκολεύουν τὰ παιδιὰ στὴν μάθηση, ὄχι πὼς εἶναι δύσκολο νὰ μάθουν ἀρχαῖα. Καὶ ἦταν μιὰ σπουδαία ἄσκηση αὐτὴ γιὰ τὰ παιδιά. Μιὰ ἐξάσκηση τοῦ νοῦ». (Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο, ἔκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2011, σελ. 289. Ἐπίσης βλ. Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 103-104). Βέβαια νομίζω πὼς ἦταν ἀναγκαῖο ὁ/ἡ συνομιλητὴς/συνομιλήτρια τοῦ Γέροντος νὰ τοῦ ζητήσει νὰ ἀναλύσει διεξοδικώτερα τὴν ἄποψή του αὐτή, ὅτι δηλαδὴ εἶναι ψυχολογικοὶ οἱ λόγοι ποὺ ἐμποδίζουν τὰ παιδιὰ νὰ μάθουν ἀρχαῖα ἑλληνικά.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος, καίτοι ὀλιγογράμματος, κατανοεῖ μὲ ἐκπληκτικὸ τρόπο τὴν λογικὴ-μαθηματικὴ δομὴ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἡ κάθε λέξη εἶναι στὴν προσήκουσα, στὴν κατάλληλη θέση. Τίποτε τὸ πλεονάζον ἢ ἐλλεῖπον. Ὄντως αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ἀξία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας: ἡ νοηματικὴ πύκνωση, ἡ λιτὴ δομή, τὸ ἀφοριστικὸ καὶ γενικευτικὸ ὕφος της ποὺ τὴν καθιστᾷ κατάλληλο ὄργανο γιὰ τὴν ἀφηρημένη σκέψη. Μὲ λίγες λέξεις καὶ μὲ στέρεα λογικὴ δομὴ ἐκφράζει πολλὰ καὶ βαθιὰ νοήματα. «Διαβάζω στὸν Γέροντα τὸ κείμενο “Διήγησις περὶ ἀγάπης πάνυ ὠφέλιμος” ἀπὸ τὸ Μηναῖον τοῦ Σεπτεμβρίου (8η τοῦ μηνός), ὅπου, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς: “…τί τοῖς λογισμοῖς δι᾿ ἐμὲ πολιορκῇ καὶ ταράττῃ, ὦ ἄνθρωπε;”.

Καὶ ὁ Γέροντας σχολιάζει:

-Μ᾿ ἀρέσει αὐτὴ ἡ γλώσσα. Δὲν τὴν καταλαβαίνω μὲ εὐκολία, ἀλλὰ μ᾿ ἀρέσει. Μοῦ φαίνεται πιὸ ἁγία. Δὲν ξέρω γιατί. Ἴσως κάνω λάθος.

-Μήπως ἐξαγιάζεται καὶ ἡ γλώσσα ἀπὸ τὰ νοήματα ποὺ ἐκφράζει; Σ᾿ αὐτὴ τὴν γλώσσα ἔχουν ἐκφραστεῖ πολλὰ καὶ πολὺ σημαντικὰ πράγματα.

-Ναί, καὶ αὐτό. Ἀλλὰ μ᾿ ἀρέσει ποὺ ἡ κάθε λέξη εἶναι ἀκριβῶς στὴν θέση της. Δὲν εἶναι λίγο πιὸ δῶ, λίγο πιὸ κεῖ. Σὰν πέτρα ποὺ μπαίνει ἀπὸ τὸν κτίστη στὴν θέση ποὺ εἶναι γι᾿ αὐτήν. “Ἡ τῆς στειρώσεως μεταβολή, τὴν κοσμικὴν τῶν ἀγαθῶν, διέλυσε στείρωσιν…”. Πόσα λέει μὲ λίγες λέξεις! Γιὰ νὰ τὰ ἐξηγήσεις θέλεις πολλὰ λόγια. Μ᾿ ἀρέσει σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀρχαία γλώσσα, ποὺ ἡ κάθε λέξη εἶναι στὴν θέση της καὶ δὲν μπορεῖς μὲ ἄλλη νὰ πεῖς αὐτὸ ποὺ λέει» (Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο, ἔκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2011, σελ. 294-29. Ἐπίσης βλ. Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 108-109-110). Σημαντικὸ καὶ αὐτὸ ποὺ λέγει ὅτι αὐτὴ ἡ γλώσσα, ἡ ἀρχαιότροπη Ἐκκλησιαστική, τοῦ φαίνεται πιὸ «ἁγία» ἀπὸ τὴ σύγχρονη νεοελληνική. Καὶ τὴν προτιμᾶ, ἔστω καὶ ἂν τὸν δυσκολεύει λίγο ἡ πλήρης κατανόησή της. Βασισμένοι στὸν θεοφόρο Γέροντα ἅγιο Πορφύριο μποροῦμε νὰ ποῦμε μὲ βεβαιότητα ὅτι παρὰ τὴν ὅποια δυσκολία κατανοήσεώς της ὀφείλουμε νὰ διατηρήσουμε τὴ πατροπαράδοτη γλώσσα τουλάχιστον στὴν Λειτουργικὴ χρήση της. Ἡ ἐγκατάλειψή της θὰ σημάνει δραματικὴ πνευματικὴ πτώχευση καὶ πνευματικὴ ζημία, θέση ποὺ ἄλλωστε ἀσπάζεται καὶ διαλαλεῖ καὶ ὁ π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ λογικότητα ὁ Γέροντας τονίζει καὶ τὴ μουσικότητα τῆς ἀρχαίας γλώσσας: «Ἡ γλώσσα ἡ ἑλληνικὴ εἶναι μουσική. Αὐτοὶ ποὺ παλαιὰ ξέρανε καλὰ τὴ γλώσσα, μέσα ὅπως τὰ ἔψαλλαν, ὅπως τὰ μιλοῦσαν ὅλα τὰ νοήματά των, ψυχικά, ὅπως τὰ αἰσθάνονταν, τὰ μετέδιδαν ἀκριβῶς μὲ τοὺς τόνους, τὴ βαρεία, τὴν ὀξεία, τὴν περισπωμένη καί, δὲν ξέρω κι ἐγώ, πῶς τὰ λένε» (Εὐαγγέλου Χρ. Καραδήμου, Βίος καὶ πολιτεία τοῦ ὁσίου γέροντος Πορφυρίου, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2011, σελ. 598).

Γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴ μουσικότητα καὶ τὴν αὐστηρὰ λογικὴ δομὴ τῆς ἀρχαίας γλώσσας ὁ π. Πορφύριος χρησιμοποιεῖ τὸν ὄρο «ἰσοδομική», δικῆς του ἐμπνεύσεως: «Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα ἔχει πολύτιμους θησαυρούς, εἶναι ἡ γλώσσα ποὺ ἐπλούτισαν οἱ Ἕλληνες Πατέρες τόσο ὡραία καὶ τὴν ἐτόρνευσαν· ἔκαναν τὸ χτίσιμό της τόσο τέλεια, σᾶ νὰ εἶναι – μιὰ λέξη νὰ πῶ – “ἰσοδομική”. Τί θὰ πεῖ “ἰσοδομική”; Νὰ σᾶς πῶ ἐγώ. Δὲν τὸ ἔχω διαβάσει σὲ λεξικό, ἀλλὰ μόνος μου νὰ σᾶς πῶ πῶς τὸ καταλαβαίνω. Ξέρετε, ἔχομε στὸ μοναστήρι κάτι τσιμεντόλιθους, οἱ ὁποῖοι ὅλοι ἔχουνε βγεῖ ἀπὸ ἕνα καλούπι. Αὐτοὶ οἱ τσιμεντόλιθοι ὅλοι εἶναι ἰσοδομικοί, ταιριάζουνε ὅπου νὰ τοὺς βάλεις. Λοιπόν, παλαιὰ δὲν εἴχανε τσιμέντο νὰ κάνουνε καλούπια, ἀλλὰ παίρνανε τὰ μάρμαρα καὶ τὰ μετρούσανε τὰ ἴδια καὶ τὶς γωνίες τους, τὸ ὕψος, τὸ βάθος, μὲ τὸ χιλιοστό. Τὴν Ἀκρόπολη καὶ πολλὰ μνημεῖα ποὺ εἴχανε κτίσει, ἔτσι τὰ εἴχανε μετρήσει. Δηλαδὴ ταιριάζανε. Ἔτσι, λοιπόν, καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, οἱ Πατέρες τοῦ Ἔθνους – μποροῦμε κι ἐκείνους νὰ τοὺς ποῦμε Πατέρες – ξέρανε τόσο καλὰ τὴ γλώσσα, ὥστε, ὅταν μιλοῦσαν, δὲν μποροῦσαν νὰ ποῦνε μιὰ λέξη ποὺ δὲν ταίριαζε μὲ τὸ θέμα ποὺ λέγανε. Ἡ λέξη “ἰσοδομικὴ” εἶναι δική μου λέξη, δὲν ξέρω ἂν ὑπάρχει. Κοιτάξτε τώρα στὸ λεξικό. Μὲ συγχωρεῖτε, ἐγὼ αὐτὰ τὰ λέγω ἀπὸ μόνος μου, δὲν τὰ ξέρω, δὲν τά ῾χω διαβάσει. Ρωτάω ἐσᾶς ποὺ ξέρετε γράμματα. -“ἰσόδομος”: ὁ ἐκτισμένος κατὰ σειρᾶς ἰσομεγεθῶν λίθων· ἡ τεχνοτροπία τοῦ κατ᾿ ἴσους δόμους κτισίματος. -Ἐγώ αὐτὸ δὲν τὸ ξέρω, ἀλλὰ φαίνεται φώτισις Θεοῦ. Εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπ᾿ εὐθείας! Στὸ λόγο, ὅμως, καταλαβαίνεις ὅτι ὁ λόγιος ἔχει ταιριαστὲς λέξεις ποὺ λέγει σὲ κάθε ὑπόθεση. Ὅταν δὲν εἶναι ταιριαστὲς οἱ λέξεις τὶς λέμε “σόλοικες”. Τὸ γράψιμό σου, λέμε, εἶναι σόλοικο. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι ἰσοδομική. Τὸ ἰσοδομικόν, ὅπως ἐγὼ τὸ καταλαβαίνω, ἔχει σειρά, ὁμαλότητα, γραμμή. Κανεὶς δὲν ἐξέχει πιὸ ἔξω ἢ πιὸ μέσα ἢ ἔχει κενό. Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἰσοδομικὴ γλώσσα. Πῶ, πῶ, τί ὡραῖα πράγματα! Θυμᾶστε τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, στὴν ἀρχαία γλώσσα; Μοιάζουνε μὲ τοῦ Δημοσθένη καὶ μὲ ὅλων τῶν ρητόρων. Αὐτοὺς τοὺς εἴχανε μελετήσει, τοὺς εἴχανε φάει, τρόπον τινά, οἱ Πατέρες. Ναί, ἀλλὰ ζοῦσαν μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι στὰ ἔργα τοὺς εἶχαν τέλειο περιεχόμενο καὶ τὸ ἐξέφραζαν μὲ τὴν τέλεια γλώσσα τους. Τοὺς ἀρχαίους τους εἶχαν ξεπεράσει στὴ δομή» (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Λόγοι περὶ πνευματικῆς ζωῆς, Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2010, σελ. 106-107-108). Ἡ ἀρχαία γλώσσα κατὰ τὸν θεοφόρο Γέροντα ἔχει τέλεια δομή· τίποτε τὸ πλεονάζον, τίποτε τὸ ἐλλεῖπον, τίποτε δὲν περισσεύει, τίποτε δὲν λείπει. Ἔχει σφιχτὴ συντακτικὴ πλοκὴ σὲ τέτοιο τρόπο ὥστε νὰ μὴ παρουσιάζει χάσματα, κενὰ καὶ πλαδαρότητα. Ἔχει ἁρμονικὸ δέσιμο μορφῆς καὶ περιεχομένου. Εἶναι ἡ τέλεια γλώσσα, ὅπως αὐτολεξεὶ τὴν χαρακτηρίζει ὁ θεόσοφος Γέροντας.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος συνιστᾶ ὑπομονὴ στὴ διαδικασία ἐξοικειώσεως μὲ τὴν πρωτότυπη Ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα: «Πρέπει νὰ κάνεις ὑπομονὴ καὶ νὰ περιμένεις. Μὴ νομίζεις ὅτι μόλις πᾶς στὸ μοναστήρι θὰ μάθεις ἐκεῖ νὰ λατρεύεις τὸν Θεό. Πρέπει ἀπὸ τώρα, στὸ σπίτι, νὰ μάθεις πῶς νὰ λατρεύεις τὸν Θεό.Ἔχεις Παρακλητική, Πεντηκοστάριο, Ὡρολόγιο; Νὰ διαβάζεις καθαρὰ μὲ τὸ νῖ καὶ μὲ τὸ σίγμα. Ἐσεῖς ἔχετε μάθει τώρα τὴν Δημοτικὴ καὶ δυσκολεύεσθε νὰ διαβάζετε καθαρά. Ἐγὼ ἔμαθα νὰ τὰ λέω ὁλόκληρα, χωρὶς νὰ παραλείπω τὰ νῖ καὶ τὰ σίγμα ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι» (Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο, ἔκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2011, σελ. 340). Ἂς προσέξουμε ἰδιαιτέρως τὸ θέμα τῆς ὑπομονῆς ποὺ συνιστᾶ ὁ Γέροντας ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐξοικείωση μὲ τὴ Λειτουργικὴ γλώσσα. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, καὶ δὴ ὁ σύγχρονος νέος εἶναι ἄκρως ἀνυπόμονοι: θέλουν νὰ κατανοοῦν τὰ πάντα μὲ τὴν πρώτη ματιά! Τοῦτο ὅμως εἶναι ἀδύνατον ὄχι μόνο ὅσον ἀφορᾶ τὴ Λειτουργικὴ γλώσσα, ἀλλὰ καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὶς Ἐπιστῆμες καὶ τὶς Τέχνες. Δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβεις ἀνώτερα μαθηματικά, χωρὶς νὰ ἔχει προηγηθεῖ ἱκανὴ μαθηματικὴ παιδεία καὶ ἐξάσκηση. Ὁμοίως δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβεις σὲ βάθος μιὰ φούγκα τοῦ Μπὰχ χωρὶς τὴν κατάλληλη μουσικὴ παιδεία. Τί λέγω; Οὔτε ἕνα ποδοσφαιρικὸ ἀγώνα δὲν μπορεῖς νὰ ἐκτιμήσεις χωρὶς τὴν ἀπαραίτητη ποδοσφαιρικὴ παιδεία! Καὶ ὅμως μερικοὶ ἀπαιτοῦν νὰ κατανοοῦν μὲ τὸ πρῶτο τὴ Λατρεία καί, εἰ δυνατόν, ἀκόπως! Λὲς καὶ εἶναι δυνατὸν τοῦτο!

Πέρα ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ ὁ θεόσοφος ἅγιος Πορφύριος συνιστοῦσε καὶ τὴν προσοχὴ στὴν ἀνάγνωση τῶν Λειτουργικῶν βιβλίων. Προσοχὴ καὶ καθαρότητα/εὐκρίνεια στὴν ἀνάγνωση. Αὐτὰ εἶναι τὰ μυστικὰ ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴν ἐξοικείωση μὲ τὴ Λειτουργικὴ γλώσσα. Τὰ συνοψίζουμε: ὑπομονή, ἱκανὸς χρόνος, προετοιμασία στὸ σπίτι, προσοχὴ καὶ καθαρότητα στὴν ἀνάγνωση: «Νὰ διαβάζεις τοὺς Κανόνες τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Παρακλητικῆς. Νὰ ἐμβαθύνεις στὶς λέξεις. Πολλὲς φορὲς προσευχόμαστε χωρὶς νὰ προσευχόμαστε καὶ διαβάζουμε χωρὶς νὰ διαβάζουμε. Αὐτοὶ ποὺ τὰ ἔγραψαν ἦταν ἅγιοι ποιηταί, θεοφώτιστοι. Πρὸ ἡμερῶν, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πήγαμε μία βόλτα καὶ βάλαμε κάποιον νὰ μᾶς διαβάσει τὸν κανόνα τοῦ Ἁγίου. Πῶ, πῶ τί μεγαλυνάρια, τί θεοτοκία ἦταν ἐκεῖνα! Τί θεολογία ἔκρυβαν! Ἂν τὰ διάβαζες καὶ σὺ ὅπως μοῦ τὰ διάβασαν ἐμένα, τότε χαλάλι σου!

Τὸ Θεοτοκάριον τὸ ἔχεις;

(Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁ Γέροντας πῆρε μιὰ χαρὰ καὶ μὲ ὡραία κατακάθαρη φωνὴ ἄρχισε νὰ ψάλλει ἀπὸ τὸ τηλέφωνο). “Χαίροις μετὰ Θεὸν ἡ Θεός, τὰ δευτερεία τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα”.

Τοὺς γονεῖς μας μπορεῖ νὰ μὴν τοὺς γνωρίσαμε, μπορεῖ νὰ εἶναι μακριά. Γιὰ μᾶς γονεῖς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγίτσα, πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι οἱ οὐράνιοι γονεῖς.

Σοῦ τὸ ἐπαναλαμβάνω, τώρα εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετᾶς μὲ προσοχὴ τοὺς κανόνες. Ἐγὼ ὅ,τι εἶμαι, σ᾿ αὐτὸ τὸ ὀφείλω. Αὐτὰ εἶναι ἡ εὐχαρίστησίς μου, τὸ ἀγαλλίαμά μου. Ἐκεῖ βρίσκω τρόπους πῶς νὰ νικήσω.Ἔχω ἕνα αἴσθημα πῶς δὲν ἀνταποκρίνομαι στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ κόσμος λέει πῶς εἶμαι καλός, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν εἶμαι. Στενοχωριέμαι, θέλω νὰ τὸν ἀγαπήσω περισότερο.

Ἄκου, ἐκεῖ ποὺ διάβαζεις, κορούλα μου, ἅμα βρεῖς κανένα ὡραῖο κομμάτι, νὰ μὲ παίρνεις τηλέφωνο καὶ νὰ μοῦ τὸ διαβάζεις. Σὲ παρακαλῶ, αὐτὸ νὰ τὸ κάνεις σὰν ὑπακοή.

Κάποιος ἦρθε καὶ μοῦ εἶπε:

-Γέροντα, διάβασα ὅλη τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη. Καλὰ ἔκανα;

-Γέμισες τὸν ἀέρα λόγια, τοῦ εἶπα. Τίποτε δὲν ἔκανες.

Αὐτὸς περίμενε νὰ τοῦ πῶ “μπράβο!”.

Μοῦ ἔφεραν τὸν τέταρτο τόμο τῆς Φιλοκαλίας. Αὐτὸν διαβάζω τώρα. Ὁ Θεὸς θὰ μὲ κρίνει. Θὰ μοῦ πεῖ: Ἐγὼ βάζω ὅλον τὸν κόσμο νὰ σὲ ἀγαπάει καὶ σὺ τίποτε δὲν κάνεις» (Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο, ἔκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2011, σελ. 385-387).

Αὐτὰ ποὺ συμβουλεύει τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ἐξοικείωση μὲ τὴν Λειτουργικὴ γλώσσα τὰ ἐφήρμοσε πρῶτος στὸν ἑαυτό του ὁ Πορφύριος καὶ μολονότι, ὀλιγογράμματος, εἶχε θαυματὰ ἀποτελέσματα. Ἂς δοῦμε πῶς ἐξιστορεῖ ὁ ἴδιος τὴν πορεία αὐτή: «Διάβαζα πολύ… Ἤμουν πολὺ μελετηρός. Μυστικῶς διάβαζα. Ξέκλεβα χρόνο, ὅπου μποροῦσα. Ἔμαθα ἀπ᾿ ἔξω τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου, τοῦ Λουκᾶ καὶ τὸ μισὸ τοῦ Ἰωάννη. Ἐπίσης τοὺς Ψαλμούς. Μελετοῦσα τοὺς Πατέρες. Πολὺ διάβαζα. Ἔκανα πνευματικὴ ἐργασία. Καὶ νὰ ξέρεις ὅτι ἐγὼ γράμματα δὲν ἤξερα. Μόλις τῆς Β´ Δημοτικοῦ ἤμουνα. Ὅταν πρωτοπῆγα στὸ Μοναστήρι, μοῦ δίνουν στὸν ἑσπερινὸ τὸ Ψαλτήρι νὰ διαβάσω. Ἐγὼ ἄρχισα νὰ συλλαβίζω “Μα-κά-ρι-ος ἀ-νήρ”. Καλά, μοῦ λένε, φτάνει. Θὰ πάρεις τὸ Ψαλτήρι, θὰ τὸ διαβάζεις καλὰ νὰ τὸ μάθεις. Θὰ διαβάζεις καὶ τὰ συναξάρια τῶν Ἁγίων. Τίποτε ἄλλο. Διάβαζα ἀλλὰ δὲν καταλάβαινα. Λεξικὰ δὲν εἶχα. Π.χ. δὲν ἤξερα ὅτι οἶκος θὰ πεῖ σπίτι. Ἔτσι εὕρισκα τὴν ἴδια λέξη καὶ ἀλλοῦ, καὶ ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα εὕρισκα τὸ νόημα τῶν λέξεων. Ἀπεστήθιζα κομμάτια ὁλόκληρα, καθὼς ἔτρεχα στὰ βράχια, τὰ ἀπήγγειλα δυνατά, μὲ νόημα» (Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Ἀνθολόγιο συμβουλῶν, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς, Γ´ ἔκδοσις, Ἰούνιος 2003, σελ. 137). Βλέπουμε πῶς ὁ π. Πορφύριος ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ μάλιστα ἀπ᾿ ἔξω. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι δὲν εἶχε τὰ ἀπαραίτητα βοηθήματα, π.χ. Λεξικά. Ὁ σύγχρονος πιστὸς καὶ μάλιστα ὁ σύγχρονος νέος κατὰ κανόνα καὶ περισσότερα γράμματα ξέρουν, δηλαδὴ ἀνώτερη μόρφωση ἔχουν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Δημοτικοῦ, καὶ πληθώρα ἔχουν βοηθημάτων, π.χ. Λεξικὰ καὶ πολλὲς μεταφράσεις τῆς Θ. Λειτουργίας, τῆς Καινῆς καὶ Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἀρκετῶν ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ μὴ ἔχουν καμμία δικαιολογία ὅταν ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν καταλαβαίνουν τὴ γλώσσα τῆς Θ. Λειτουργίας.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος μὲ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὸν ἔνθεο ζῆλο του γιὰ τὰ ἱερὰ γράμματα ἤξερε ἀπ᾿ ἔξω ὁρισμένες ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως διαπιστώνουμε ἀπὸ τὸ κάτωθι περιστατικὸ τῆς ζωῆς του: «Μερικὲς φορές, ἐκτὸς τῶν Θεοφανείων, μὲ φωνάζανε νὰ κάνω ἁγιασμὸ στὰ σπίτια μὲ διάφορες εὐκαιρίες. Μιὰ φορὰ μοῦ συνέβηκε τὸ ἑξῆς. Ἦταν κατοχὴ κι ἐγὼ ἤμουν στὴν Πολυκλινική. Ἦλθε κάποιος ἐκπρόσωπος τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, νὰ μὲ πάρει νὰ πᾶμε γιὰ ἁγιασμό. – Ἄ, τοῦ λέω, πρέπει νὰ πάρετε παπᾶ ἀπ᾿ τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο- αὐτὴ ἦταν ἡ ἐνορία του. – Ὄχι, λέει, θὰ ἔλθεις ἐσύ. Ὑπάρχει λόγος καί, θέλεις δὲν θέλεις, θὰ ἔλθεις στὴν 3ης Σεπτεμβρίου! Κι ἐγὼ ὁ καημένος τὸν ἀκολούθησα, παίρνοντας μαζί μου τὸ Σταυρό, τὸ ἐπανωκαλύμμαυχο καὶ τὸ καλὸ τὸ ράσο. Ὅταν ἐφθάσαμε, τὰ ἔχασα! Βρέθηκα μπροστά σε κόσμο μορφωμένο, κυρίες, κυρίους, στὸν πρύτανη τοῦ Πανεπιστημίου, ποὺ ἐδίδασκε τὴ φιλοσοφία -Βέης, νομίζω, ἦταν τὸ ὄνομά του. Μόλις μπῆκα μέσα, παρουσιάστηκα μὲ θάρρος καὶ χαιρέτησα. Ἀλλὰ βιβλίο δὲν εἶχα πάρει, κι ἐγὼ ἀγράμματος. -Νὰ κάνομε ἁγιασμό, τοὺς λέω. Μ᾿ ἔπιασε τρεμούλα ποὺ τοὺς εἶδα καλοντυμένους, μὲ τοὺς δίσκους γεμάτους ἐπιδόρπια σ᾿ ἐποχὴ κατοχῆς. Φόρεσα τὸ ράσο, τὸ ἐπανωκαλύμμαυχο, πῆρα τὸ Σταυρό. Ἄρχισα τὸν ἁγιασμὸ χωρὶς βιβλίο, πῆρα θάρρος καὶ τὰ ἔλεγα καθαρά, μία-μία τὶς λέξεις. Μετὰ τὰ ἔλεγα καλύτερα, ἀλλὰ κοίταζα μόνο τὴ λεκάνη…Τὰ ἔλεγα σὰν δεσπότης. Ὅταν τελείωσα τὸν ἁγιασμό, δὲν ἐπῆγα νὰ τοὺς ἁγιάσω -πολλοὶ δὲν τὸ θέλουν αὐτό- ἀλλὰ βάστηξα τὸ Σταυρὸ καὶ κοίταγα ποιὸς θὰ ἔλθει. Κι ἦλθε πρῶτος ὁ ὑπουργὸς καὶ μετὰ οἱ ἄλλοι… Εἶχα, ὅμως, τὸ αἴσθημα συνέχεια ὅτι εἶμαι ἀγράμματος. Πρὶν φύγω, ἔκανα κι ἕνα σταυρὸ στὸν ἀέρα, τοὺς εὐλόγησα, εἶπα, “καλημέρα, παιδιά!”. Καὶ ἦταν καὶ καθηγηταὶ τοῦ Πανεπιστημίου! – Ἡ εὐχὴ αὐτὴ ἦταν πολὺ μεγαλοπρεπής, εἶπε ὁ κύριος πρύτανης, πολὺ εὐχαριστήθηκα. Χάρηκα πολὺ μὲ τὸν ἁγιασμό, ποὺ τὰ εἶπες ὅλα τόσο καλὰ κι ἀπ᾿ ἔξω. Θεολόγος εἶσαι; Ἔκανες, ὅμως, ἕνα λάθος στὸ Εὐαγγέλιο. Εἶπες “ὑγιὴς ἐγένετο”, ἐνῶ εἶναι “ἐγίνετο”.- Σᾶς εὐχαριστῶ, τοῦ λέω. Εἶμαι ἀγράμματος» (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ λόγοι, Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2004, σελ. 149-150-151).

Ὠσαύτως ἕνα πνευματικό του τέκνο γράφει: «Στὴ νυχτερινὴ Λειτουργία τοῦ Πάσχα, ὅταν ἐρχόταν ἡ ὥρα νὰ πεῖ τὸν περίφημο Κατηχητικὸ Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, δημιουργεῖτο πρωτοφανὴς συγκίνηση καὶ ἱερὸς ἐνθουσιασμός. Τὸν λόγο τὸν ἀπήγγελε ἀπὸ στήθους, ἀργά, ἐπίσημα, ὡραιότατα. Ὅλους τοὺς λόγους τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου τοὺς ἀγαποῦσε, ἀλλὰ αὐτὸν εἰδικὰ τὸν ὑπεραγαποῦσε. Τὸν ἔλεγε, λοιπόν, ἀργὰ-ἀργά, ἐπιβλητικά, χωρὶς νὰ κρατεῖ φυλλάδα, παρὰ μόνο τὴν πασχαλινὴ λαμπάδα. Τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ μεγαλείου ἦταν στὶς φράσεις: “Ὁ ᾅδης φησιν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Ἐπικράνθη καὶ γὰρ κατηργήθη…” Ἀνεπανάληπτες ἱερὲς συγκινήσεις. Κάθε ἐκκλησιαστικὴ εὐχή, κάθε ἀνάγνωση ἱεροῦ κειμένου, τὴν εὐλαβεῖτο. Ἔπρεπε νὰ λεχθοῦν μὲ τὸν καλύτερο τρόπο. Σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ βοήθησε ἀναρίθμητους ἱερεῖς, μοναχούς, ψάλτες, ἀναγνῶστες, νὰ ψάλλουν καὶ νὰ διαβάζουν μὲ τὸν πιὸ ὡραῖο τρόπο, ἀντάξιο τοῦ Θεοῦ» (Κλείτου Ἰωαννίδη, Ὁ Γέρων Πορφύριος. Μαρτυρίες καὶ ἐμπειρίες, ἔκδοση Ἱεροῦ Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθήνα 2009, σελ. 93).

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος π. Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς γράφει γιὰ τὴν εὐρύτατη γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ κατεῖχε ὁ ἅγιος Πορφύριος: «Κάτι, ποὺ τονίζω πάντα, εἶναι ὅτι ὁ Γέρων Πορφύριος ἦταν καὶ βαθὺς θεολόγος. Μελετοῦσε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἡμέρα καὶ νύκτα, ἀπὸ τὴ νεότητά του. Κι ἐνῷ διδάσκω τὴν Καινὴ Διαθήκη στὴ Θεολογικὴ Σχολή, πολλὲς φορὲς ντροπιαζόμουν μπροστά του, ὅταν ἀνέφερε σωρηδὸν παραθέματα ἀπὸ διάφορα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐνῶ τὴν Καινὴ Διαθήκη τὴ γνώριζε σχεδὸν ἀπ᾿ ἔξω. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἑρμηνεῖες, ποὺ ἔδιδε, ἦσαν καρποὶ καὶ ἀναγνωσμάτων» (Μητροπολίτου Μπάτσκας Εἰρηναίου, “Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὅπως τὸν ἐγνώρισα”, στὴν Ὀρθόδοξη Μαρτυρία, ἀριθμὸς τεύχους 113, Λευκωσία, Φθινόπωρο 2017, σελ. 11).

Ὁ θεοφώτιστος Γέροντας συνεχῶς παρακινοῦσε τὰ πνευματικὰ τέκνα του νὰ ἐντρυφοῦν στὰ ἱερὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας: «Ὅλα τ᾿ ἅγια βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Παρακλητική, τὸ Ὡρολόγιο, τὸ Ψαλτήρι, τὰ Μηναῖα περιέχουν λόγια ἅγια, ἐρωτικὰ πρὸς τὸν Χριστό μας. Νὰ τὰ διαβάζετε μὲ χαρὰ καὶ ἀγάπη καὶ ἀγαλλίαση. Ὅταν δοθεῖτε σ᾿ αὐτὴ τὴν προσπάθεια μὲ λαχτάρα, ἡ ψυχή σας θ᾿ ἁγιάζεται μὲ τρόπο ἁπαλό, μυστικό, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνετε» (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Λόγοι περὶ πνευματικῆς ζωῆς, Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2010, σελ. 21). Τὰ βιβλία αὐτὰ εἶναι τὸ “Πανεπιστήμιο τῆς Ἐκκλησίάς” μας, ὅπως ἔλεγε (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ λόγοι, Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2004, σελ. 178).

Ἀκόμη ὁ ἅγιος Πορφύριος συμβουλεύει νὰ κάνουμε συλλογὴ ἀπὸ ἔνθεες λέξεις ποὺ ἐκφράζουν τὸν θεῖο ἔρωτα: «Οἱ ὕμνοι καὶ τὰ τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι γεμάτα μὲ θεῖο ἔρωτα. Ἀκοῦστε τί λέει στὸν κανόνα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τιμοθέου:

“Ποθήσας θερμῶς τῶν ἐφετῶν τὸ ἀκρότατον

Καὶ δι᾿ ἀγάπης συγκραθεὶς

Πόθῳ κατάλληλον ζωὴν μετῆλθες, θεόληπτε,

Διὰ παντός σου κατοπτεύων τὸν ἔρωτα

Καὶ τῆς αὐτοῦ θεωρίας πιμπλάμενος”.

“Συγκραθεὶς” σημαίνει γίνεσαι ἕνα, ἑνώνεσαι μὲ τὸν ἐρωμένο. Καὶ “πιμπλάμενος”, ἀπὸ τὸ “πίμπλημι”, σημαίνει γεμίζω, χορταίνω. Ὤ, λέξεις σπουδαῖες! Νὰ κάνετε συλλογὴ ἀπὸ τέτοιες λέξεις, ποὺ δείχνουν τὴ θεία ἀγάπη, τὴ θεία τρέλα. Δὲν τὶς χορταίνεις!» (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ λόγοι, Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2004, σελ. 226-227).

Χαρακτηριστικὰ εἶναι καὶ αὐτὰ ποὺ γράφει μία στενὴ γνώριμός του: «Σχολιασμὸς ἀκολουθίας σύγχρονου ποιητῆ. – Δὲν εἶναι δικά του καὶ φαίνεται αὐτό. Τὰ ξέρει τὰ λόγια καλὰ καὶ τὰ δανείζεται. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀπὸ μέσα του. Ὁ π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ἀντιθέτως εἶναι θεόπνευστος. Ζητὰ νὰ τοῦ διαβάσω τοὺς ἰαμβικοὺς στίχους. Τοῦ ἀρέσουν ἐπίσης γιὰ τὴν πυκνότητα καὶ εὐστοχία. Γιὰ νὰ βρεῖ τὴν ἑρμηνεία τῶν λέξεων θυμᾶται τὴ χρήση τους σὲ ἄλλα τροπάρια ἢ κείμενα ἐκκλησιαστικά» (Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση, ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 110)

Ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶχε μεγάλη ἔγνοια γιὰ νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ τὴν ἀρχαία γλώσσα: «-Χθὲς μιλήσανε στὸν “Παρνασσό”. Καὶ τί ὡραῖα πράγματα εἶπαν! Τὰ εἶχε πάρει τὸ ραδιόφωνο. Προσπαθοῦν τώρα νὰ ἐπαναφέρουν τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά. Ἐγὼ λέω, δὲν μπορεῖ, θὰ τὴ φέρουνε τὴ γλώσσα πάλι. Ἔτσι ποὺ πᾶμε, τὰ παιδιὰ στὴν ἐκκλησία ἀρχίζουν νὰ μὴν καταλαβαίνουν τὸ Εὐαγγέλιο. Πολὺ ἄσχημο πράγμα. Ἐμένα κλωτσάει ἡ καρδιά μου. Πρέπει νὰ φωνάξομε τώρα καὶ νὰ τονίσομε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ξεχάσομε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα… Μεγάλα συγχαρητήρια ἀνήκουν στὸν καθηγητὴ γιὰ τὴν προσπάθεια ποὺ ἔκανε νὰ διατηρήσει τὴ γλώσσα τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῶν Πατέρων, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ σοφία ποὺ μεταχειρίστηκε… Ἀλλὰ ἀναίμακτα, ἁπλά, ἁπαλά, σιωπηλὰ ἀγωνίζεται νὰ κάνει τὰ ἑλληνόπουλα νὰ ἀγαπήσουν τὴ γλώσσα τῶν προγόνων τοὺς» (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Λόγοι περὶ πνευματικῆς ζωῆς, Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2010, σελ. 105-106).

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ ἅγιος Γέροντας θεωροῦσε πὼς ὁρισμένοι σκοτεινοὶ κύκλοι ἀπεργάζονται μυστικὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος ὑπονομεύοντας τὴν συνέχεια καὶ ἀρτιότητα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας. Θεωροῦσε ὅτι ἡ γλωσσικὴ πτώχευση συνεπάγεται πνευματικὴ καὶ διανοητικὴ πτώχευση τοῦ ἰδίου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ: «-Ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἀρχίσανε μὲ τὴν γλώσσα. Ὅσο ξεπέφτει ἡ γλώσσα, τόσο ξεπέφτει ὁ λαός. Λένε ὅτι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά. Ἄλλ- αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Τὰ παιδιὰ καὶ πάλι δὲν θὰ μάθουν γράμματα, γιατὶ ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο. Τὸ αἴτιο εἶναι ἡ ὀρφάνια, ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ δίνει τόπο στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ μπερδεύεται μὲ τὸν νέο καὶ κάνει μπερδεμένη τὴν ψυχὴ» (Ἱερὸν Γυναικεῖον Ἡσυχαστήριον Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀπὸ τὸ σημειωματάριο ἑνὸς ὑποτακτικοῦ, τ. Α´, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2016, σελ. 70-71).

Τέλος πρέπει νὰ σημειώσουμε πὼς ὁ Ὅσιός μας ἔτρεφε ἀγάπη καὶ συμπάθεια στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες. Ἐκτιμοῦσε τὴν προσπάθεια τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ἀνεκπλήρωτη βέβαια, γιὰ θεογνωσία, τὴν ὁποία ἐκπλήρωσε ὁ Χριστός. Ὅπως γράφει μία μαθήτριά του «ὁ Γέροντας ἔβλεπε καὶ συμπαθοῦσε τὶς ἀνεπιτυχεῖς προσπάθειες τῶν ἀρχαίων νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό. Στὴν ἐσώτερη αὐτὴ ἀναζήτησή τους, ἔλεγε, ἔδωσε ἀπάντηση ὁ Χριστὸς» (Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση, ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 52).

Ἂς δοῦμε δύο μαρτυρίες ποὺ καθιστοῦν φανερὴ τὴν ἐκτίμηση τοῦ Γέροντος στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα: «Στὴν Δωδώνη καθόμαστε κάτω ἀπὸ τὴν ἱερὴ δρῦ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς συνταξιδιῶτες μας διαβάζει ἀπὸ ἕναν ὁδηγὸ πῶς λειτουργοῦσε τὸ μαντεῖο. Ὁ Γέροντας λέει: Τὸν Ἰανουάριο εἶχαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι τὰ Ἐπιφάνια. Μετὰ ἔγιναν τὰ Θεοφάνια. Δὲν εἶναι πὼς τὰ πήραμε ἀπὸ κείνους. Τὰ δικά μας εἶναι ἡ ἀποκάλυψη. Ἀλλὰ ἦταν καὶ τότε κάτι, πῶς τὸ εἶπες Π.;

-Ὁ σπερματικὸς λόγος;

– Ναί. Ψάχνανε. Εἶχαν κάποια διαίσθηση. Ἀλλὰ ὅλα ἦταν στὴν σκιά. Σὲ μᾶς ἦρθε ὁ Χριστὸς καὶ τὰ φανέρωσε» (Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση, ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 51). Καὶ «Κάποια στιγμὴ τοῦ εἶπα ἐκεῖνο τὸ Πεντζικικό, πῶς ἂν δὲ μάθεις τὴν θεολογία τοῦ Ὁμήρου δὲ θὰ καταλάβεις τὴν θεολογία τῶν Πατέρων, καὶ πρόσθεσα πῶς αὐτὸ ἦταν λίγο ὑπερβολικό. Καὶ ὁ Γέροντας: Ἄ, ἐμένα μ᾿ ἀρέσει πολὺ αὐτό. Ἔτσι εἶναι. Ἔχει σχέση ἐκείνη ἡ θεολογία μὲ τούτη» (Ἄννας Κωστάκου, Συνομιλώντας μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, 2η ἔκδοση, ἐκδόσεις ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι 2014, σελ. 51-52). Νομίζω πῶς ἔπρεπε νὰ ζητήσει ἡ συνομιλήτριά του νὰ τὸ διευκρινίσει αὐτὸ περισσότερο, διότι ὄντως εἶναι πολὺ τολμηρό.

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω διαπιστώνουμε τὴν μεγάλη ἀγάπη καὶ ἐκτίμηση ποὺ ἔτρεφε ὁ θεοφώτιστος Γέροντας γιὰ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ δὴ γιὰ τὴν ἀρχαιόμορφη Ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα. Βλέπει κανεὶς καὶ τὴν ἱερὴ ἀγωνία ποὺ εἶχε ὁ ἅγιός μας γιὰ τὴ διατήρησή της. Λυπόταν ὅταν ἔβλεπε τὰ ἑλληνόπουλα νὰ μὴ εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοοῦν ἐπαρκῶς τὸ Εὐαγγέλιο. Πίστευε ἀκράδαντα στὴν ἁγιαστικὴ δύναμη καὶ λειτουργία της. Ἡ εὐαίσθητη καὶ τρυφερὴ ψυχή του πονοῦσε ὅταν διαπίστωνε τὴν ὑποβάθμιση τῆς γλωσσικῆς, ἑπομένως καὶ σκεπτικῆς, ἱκανότητας τῶν Ἑλλήνων.

Πηγή: https://www.orthros.eu/

Πάτερ μου να έχεις έγνοια τη μαθητεία της χάριτος και τότε θα είσαι χαριτωμένος πρεσβύτερος και θα μπορείς να συνομιλείς με όποια γλώσσα θέλεις, ουχί των φιλολόγων, ουχί των ακαδημαϊκών θεολόγων αλλά αυτών που γνωρίζουν την εμπειρία της προσευχής, της μετάνοιας και των λειτουργικών μυστηρίων, αυτή τη γλώσσα να μάθεις. 

Τα αρχαία ελληνικά θα μας χρειαστούν όταν θα πραγματοποιηθεί η προφητεία του Αγίου Παϊσίου, που είπε, ότι θα ᾿ρθει η εποχή που όλοι θα μαθαίνουν αρχαία ελληνικά, όχι επειδή θα τα έχει ανάγκη η Εκκλησία, αλλά θα τα έχει ανάγκη η σύγχρονη επιστήμη της πληροφορικής, την οποίαν επίσης καλώς κατέχεις. 

Θα έχει τέτοια διευρυμένη γνώση ο μελλοντικός ηλεκτρονικός υπολογιστής, που η μόνη μνήμη που θα δέχεται πρέπει να είναι πλούσια, ακριβής, σοφή αλλά και σαφής δηλαδή το σοφόν να είναι σαφές και αυτό  μόνο στη διαχρονική γλώσσα της ελληνικής συναντάται. 

Μέχρι τότε όμως, να καταλάβομε  τα οχυρά της μετανοίας, της προσευχής και της έλευσης και αποδημίας της Θείας Χάριτος, τότε θα ᾿σαι παπάς. Όταν θα μιλάς με την κοτζιάκαρη (γριά) και θα μάθεις τις δικές της συχνότητες, τις οποίες εμείς οι περισπούδαστοι πολλές φορές αγνοούμε αφού αυτές  είναι οι συχνότητες του ουρανού, και είναι οι συχνότητες της αγάπης της θυσιαστικής.

Απόσπασμα λόγου Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατά τη χειροτονία του διακόνου Σταύρου Λαού σε πρεσβύτερο στον ιερό ναό Οσίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος (10.11.2019).

– Γέροντα, γιατί κατήργησαν τους τόνους από την γραμματική;
– Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!

Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μία μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου». Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο! Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα. Ποιος, ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»;

Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά». Δεν ταιριάζει· πως να το κάνουμε; Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος»;

– Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.

– Άσ’ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε φωτοτυπικά ούτε τίποτε και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι. Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πως κράτησαν τα έθιμά τους! Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους. Αλλά, παρ’ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πως ήταν πριν οι καημένοι!

Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ – ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ