Του Τάκη Χατζηδημητρίου*

Σήμερα τιμούμε τον Λουκή Ακρίτα, το Μορφίτη που έγινε πανελλήνιος. 

Η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του Λουκή Ακρίτα διαμορφώθηκε μέσα στα σχολεία, στα αναγνωστήρια, μέσα στη ζωντάνια του Μόρφου, με τις συζητήσεις, τις εντάσεις, τις θορυβώδεις και αξέχαστες εκλογικές αναμετρήσεις.

Μεγάλη ήταν η εμπειρία του και στο σπίτι των γονιών του. Ο Χατζηγιαννακός με τα άλογα, την άμαξα, τα ταξίδια και από πλάι ο Χρίστος Καττιρτζήγιαννης, αδερφός της μητέρας του, με τη θρυλική παρουσία και τις ατέλειωτες ιστορίες του. Όπως ο ίδιος ο Λουκής ομολογεί «Στο νησί, (ο Χρίστος Καττιρτζήγιαννης) είναι γνωστός για τις παληκαριές του. Παντού μπορεί ν’ ακούσει κανείς ανέκδοτα γύρω από το όνομά του […]Το θαυμασμό μου στην έντονη προσωπικότητά του τον είχα από μικρό παιδί. Μπορεί γιατί ανατράφηκα κάτω από τη σκιά του».

Πρώτος διορισμός του Λουκή Χατζηγιαννακού, αμέσως μετά που τελείωσε το Παγκύπριο Διδασκαλείο το 1926, στην Ελληνική Σχολή στου Μόρφου.

Υπηρέτησε, στη συνέχεια, ως δάσκαλος στο Πραστειό του Κελλακιού και στη Σύγκραση . Χρόνια εργασίας αλλά και μελέτης και στοχασμού. Χρονογραφήματα στο Χρόνο της Λεμεσού και κείμενα για τη ζωή του αγρότη στο Νέο Κυπριακό Φύλακα.

Το καλοκαίρι του 1930 κάνει το μεγάλο άλμα. Φεύγει από την Κύπρο. Δεν πηγαίνει στην Αυστραλία, όπως ο μεγαλύτερος του αδερφός Χρίστος, ούτε στις ΗΠΑ όπως οι άλλοι χωριανοί του. Τα σχέδια και τα όνειρά του είναι διαφορετικά. Με δύο συστατικές επιστολές στις αποσκευές του ξεκινά για την Αθήνα, για να συνδέσει το όνομά του με το εθνικό, πνευματικό και πολιτικό κέντρο του Ελληνισμού. Όνειρο και σχέδιο του να δώσει έργο, να μετάσχει στο ελληνικό γίγνεσθαι.

Όλα αυτά, όμως, δεν προσφέρονται στο Λουκή με την άφιξή του στην Αθήνα. Περνά μια απέραντη περιπέτεια. Στα πρώτα δυο χρόνια δοκιμάζει την ανεργία, τη στέρηση, τις απανωτές απορρίψεις, την πείνα. Φτάνει σε απόγνωση. Του γράφουν από το σπίτι να γυρίσει. Εύκολος ο δρόμος του γυρισμού. Η Αθήνα απλά μια περιπέτεια. Προτιμά, όμως, να μείνει και να παλέψει με τη μοίρα του.

«Δεν έγραψα τόσο καιρό, λέγει στους δικούς του, γιατί ντρεπόμουνα. Τι να έγραφα;… Αυτή η σιωπή μου – ήταν η σιωπή ενός νέου που πολεμούσε».

Πέρασε τη δοκιμασία και άντεξε. Δημοσιογράφος πια στην Πρωία και την Εστία. Αυτή ήταν η πιο καθοριστική νίκη της ζωής του. Ήταν η απαρχή. Σε τρία χρόνια κυκλοφορεί το μυθιστόρημα Νέος με καλάς συστάσεις.Το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Λουκή υπήρξε έκπληξη και κάτι το καινούργιο στην Ελλάδα του μεσοπολέμου. Ένας νέος συγγραφέας, άγνωστος μέχρι εκείνη την εποχή, έπαιρνε ξαφνικά θέση σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε γενιά του 1930. Μια γενιά που άφησε βαθιά τα σημάδια της στη νεοελληνική λογοτεχνία.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1936, κυκλοφορεί το δεύτερό του μυθιστόρημα Κάμπος χαρισμένο στους μορφίτες γονείς του, το Χατζηγιαννακό και την Ελεγκού.

Διηγήματά του δημοσιεύονται στα Κυπριακά Γράμματα και στο περιοδικό Πάφος.

Ως δημοσιογράφος ζει έντονα την ταραγμένη δεκαετία του1930. Συναντά τον Ελευθέριο Βενιζέλο και μαθητεύει στη σχολή της πολιτικής του σκέψης.

Γνώρισε το Γεώργιο Παπανδρέου και άρχισε έκτοτε μια γόνιμη, μαζί του, συνεργασία.

Αισθάνεται ασφυκτικά μέσα στο καθεστώς του Μεταξά. Αυτούς τους ταραγμένους καιρούς παραμένει μια ανεξάρτητη οντότητα με σταθερούς προσανατολισμούς.

Γράφει στον εξάδελφο του Ευριπίδη Ιωαννίδη. «Ο κόσμος είναι πλατύς. Κι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να μπει εκεί που του αρέσει. Φθάνει να μπορεί. Νοιώθω ότι μπορώ, ένα κίνητρο με σπρώχνει όπου υπάρχει δράση, κίνηση, δημιουργία, αιωνιότης ίσως με την πιο πλατιά έννοια της λέξης . […] Προσπαθώ. Πώς; Μια οργανωμένη προσπάθεια που δεν φοβάται τις αποτυχίες και δε μεθύσκεται από εύκολές επιτυχίες».

Ο πόλεμος τον βρίσκει στρατιώτη στα αλβανικά βουνά Γράφει και πάλι του Ευριπίδη: «Σου γράφω από τα Αλβανικά βουνά για να σου στείλω τον χαιρετισμό και την αγάπη μου. Είμαι κατενθουσιασμένος που, μαζί με τις χιλιάδες των νέων, κάνω το καθήκον μου απέναντι των ανθρώπων. Η ατμόσφαιρα που ζούμε και κινούμεθα είναι αληθινά ηρωική και οι στιγμές αυτές είναι αξέχαστες γιατί μας αναβαπτίζουν, μας αναγεννούν»

Γράφει και στον αδερφό του Χρίστο: «Τρεις μήνες που βρίσκομαι στο μέτωπο και πατώ τα Αλβανικά βουνά. […] Δυο πράγματα κυριάρχησαν στη ζωή μου: Το όραμα της ελευθερίας και εσείς».

Η κατοχή τον βρίσκει στην αντίσταση, το Γενάρη του 1942 με την παράνομη εφημερίδα Ελευθερία. Αργότερα μέλος της τριμελούς επιτροπής που αντιπροσώπευε την Κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου στην Ελλάδα. Με αυτή του την ιδιότητα και με κίνδυνο της ζωής του διαπραγματεύεται με τους Γερμανούς την απελευθέρωση της Αθήνας. Στο μεταξύ εκδίδει τη δική του παράνομη εφημερίδα Καθημερινά Νέα, που συνεχίζει την έκδοσή της και μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Ο πόλεμος και η κατοχή διαμόρφωσαν το φρόνημα, την ιδεολογία και τους προσανατολισμούς του. Ο Λουκής μετά την απελευθέρωση δεν ήταν απλά ο εκδότης μιας εφημερίδας, ούτε μόνο μέτοχος σε κάποιες στιγμές της ιστορίας της Ελλάδας. Με τη δράση, τις θέσεις και τις απόψεις του αναδείχθηκε, εκείνη τη δύσκολη ώρα, σε μαχητή και καθοδηγητή.

Ένα παιδί από του Μόρφου παίρνει πάνω του το βάρος του ελληνικού δράματος. Ξέρει τι σημαίνει Ελλάδα. Μιλά με μόνο εφόδιο το αίσθημα της εθνικής ευθύνης. Απευθύνεται προς όλους, ως ίσος προς ίσους. Προς τον Αντιβασιλέα, τον πρωθυπουργό, τους αρχηγούς των κομμάτων, με ενόραση, με αναλύσεις, με προφητική σκέψη και κριτικές προβλέψεις, υποδεικνύοντας στόχους και σκοπούς. Στρέφεται προς τους ξένους. Ζητά από αυτούς υπευθυνότητα. Δεν επιτρέπει εμπλοκή στα κοινά της Ελλάδας.

Ενώ ο πόλεμος τέλειωσε για τον υπόλοιπο κόσμο, στην Ελλάδα αντί για λευτεριά, υφέρπει ο εμφύλιος.

Αυτόν προσπαθεί να αποτρέψει ο Λουκής. Οι δυνάμεις, όμως, της καταστροφής είναι υπέρτερες. Το δράμα του έθνους ήταν και δικό του δράμα. Η ήττα της μετριοπάθειας και της εθνικής ενότητας ήταν και δική του ήττα. Η απομόνωση και η εξουδετέρωση της Ελλάδας ήταν και δική του μοναξιά.

Η θύελλα των καιρών συμπαρασύρει και τα Καθημερινά Νέα. Ο Λουκής όμως δεν παραιτείται. Ετοιμάζεται για τη νέα του εξόρμηση.

Την εποχή των Καθημερινών Νέων ακολουθεί μια δημιουργική περίοδος . Τελειώνει τα δυο θεατρικά του έργα, Θεοδώρα και Όμηροι. Τότε κυκλοφορεί και το βιβλίο του Αρματωμένοι για το αλβανικό έπος, που ο Κ. Θ. Δημαράς θεωρεί ως «το πιο σημαντικό έργο από όσα έχουν θέμα τον πρόσφατο πόλεμο».

Παράλληλα εργάζεται για να εκδώσει νέα καθημερινή Εφημερίδα τα Ελληνικά Χρονικά, μια μεγάλη προσπάθεια που τελικά ναυάγησε.

Γράφει στην ανεψιά του Ήβη «Ίσως η πτώση αυτή να με βοηθήσει πιο πολύ. Γιατί ποτέ δεν έχω αντλήσει τόση δύναμη όσο από την αποτυχία των Ελληνικών Χρονικών. Ενώπιος ενωπίω συνεχίζω την πορεία μου. Και το τέρμα της πορείας αυτής είναι η συνείδηση ότι το πέρασμά μου από τον κόσμο αυτό ήταν ωφέλιμο δημιουργικό για τους συνανθρώπους μου».

Πέρασε ο Λουκής μέσα από το καμίνι του προβληματισμού, μεταξύ πνεύματος και πολιτικής. Παλαιότερα απέρριψε προτάσεις εμπλοκής στην πολιτική, ακόμη και σε υπουργικές θέσεις. Τελικά λογάριασε ότι θα μπορούσε να υπηρετήσει τον τόπο με τις δυνατότητες και την αποτελεσματικότητα που η πολιτική προσφέρει.

Είναι τότε που το Σεπτέμβρη του 1951 εκλέγεται πρώτος βουλευτής Αθηνών.

Ανάμεσα στους πρώτους που συγχάρηκαν το Λουκή ήταν και ο Δήμαρχος Μόρφου, Πολύκαρπος Νικολόπουλος.

Ο Λουκής απαντά:

Αγαπητέ μου κ. Δήμαρχε

«Βεβαιωθείτε ότι η εντονωτέρα συγκίνησις την οποίαν εδοκίμασα μετά την εκλογή μου, ως βουλευτού Αθηνών, ήτο το συγχαρητήριον τηλεγράφημα που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε εκ μέρους των συνδημοτών μας». Διαβεβαιώνει το Δήμαρχο ότι θα προσφέρει εις την Κοινήν Μεγάλην υπόθεση όσα του επιτρέπουν οι δυνάμεις του. Και καταλήγει: « Θα σας παρακαλέσω, κ. Δήμαρχε, να διαβιβάσετε τας ευχαριστίας μου προς τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Μόρφου και δι’ αυτών προς τους χωριανούς μου, τους οποίους παρακολουθεί το ενδιαφέρον και η αγάπη μου».

Τον Ιούλιο του επόμενου χρόνου επισκέπτεται την Κύπρο και φυσικά το δημαρχείο και την οικογένειά του στου Μόρφου και τη Ζώδια. Ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή στην πολυτάραχη και δραματική, πολλές φορές, ζωή του.

Εκείνη η πρώτη βουλευτική του θητεία ήταν σύντομή, άφησε όμως δυνατά μηνύματα για την Κύπρο και για την Ελλάδα. Ανακίνησε πρώτος το Κυπριακό στον ΟΗΕ και αγωνίστηκε εναντίον της καταδίκης σε θάνατο του Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

Ακολουθεί μια περίοδος στη ζωή του με πολλές προσπάθειες, αλλά και νέες δοκιμασίες.

Εκείνες ακριβώς τις δύσκολες ώρες οι δημοτικές αρχές του Μόρφου δίνουν το όνομά του στο δρόμο του σπιτιού του. Βαθύ ήταν το αίσθημα της ευγνωμοσύνης του προς το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο.

Η δεκαετία του 1950 είναι όμως και η εποχή που το Κυπριακό μπαίνει σε νέα περίοδο. Συμμετέχει στην αποστολή στις ΗΠΑ για υποστήριξη της πρώτης προσφυγής στα Ηνωμένα Έθνη. Ως Εθναρχικός Σύμβουλος αρθρογραφεί στην εφημερίδα Ελευθερία της Αθήνας. Κείμενα που αποτελούν εθνικό κεφάλαιο.

Όταν το Κυπριακό καταλήγει στις Συμφωνίες της Ζυρίχης, γράφει: «Η Συμφωνία […] θέτει τον Ελληνισμό απέναντι μιας από τας πλέον λεπτάς και επικινδύνους δοκιμασίας της ιστορικής του διαδρομής. Συγχρόνως τον εξαναγκάζει ν’ αντιμετωπίσει με δημιουργικήν φαντασίαν και ρεαλισμόν νέαν και σχεδόν αμετακίνητον πραγματικότητα» Ο Λουκής δακρύζει για την απώλεια της ένωσης, έχει, όμως, συνείδηση των δυσκολιών. Δεν παραμένει σ’ αυτές, υποδεικνύει διεξόδους, τονίζει το αμετακίνητον των συμφωνιών, ζητά ρεαλισμό στην αντιμετώπιση των καταστάσεων και υποστηρίζει ευφάνταστη πολιτική με ενότητα και ευνομία.

Η δικαίωση για το Λουκή ήρθε με τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963. Η εκλογή του ήταν θριαμβευτική. Υπήρχε πια η λαϊκή αναγνώριση και η δυνατότητα πραγμάτωσης του μεγάλου του ονείρου, της συμμετοχής στην προσπάθεια μιας νέας αναγέννησης της Ελλάδας. Και ξαφνικά πάλι στην Κύπρο, το Δεκέμβρη του 1963 όταν ξέσπασαν οι διακοινοτικές. Μια κρίση που επεκτάθηκε στις σχέσεις Αθήνας Λευκωσίας. Δηλώνει στη Λευκωσία: «Όπως κάθε ελεύθερος άνθρωπος και εγώ εκφράζω την οδύνη μου δια τα θύματα εις οιανδήποτε πλευράν και αν ανήκουν […] Πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι ουδείς εις την Ελλάδα επεθύμει η κατάστασις να εκτραχυνθεί εις τοιούτον σημείον». Ο Λουκής εκείνες τις δύσκολες ώρες είναι φορέας μηνυμάτων ανθρωπισμού και συνιστά μετριοπάθεια και ενότητα. Κατά τη σύντομη παραμονή του επισκέφθηκε και πάλι το δημαρχείο του Μόρφου και τη Ζώδια.

Ο θρίαμβος του Λουκή επαναλήφθηκε στις εκλογές της 16ης Φεβρουάριου 1964. Τώρα πια έμεναν πίσω όλες οι δυστυχίες και αποτυχίες του παρελθόντος. Μπροστά του ανοιγόταν ένας νέος δρόμος δικαίωσης και αναγνώρισης με το διορισμό του ως Υφυπουργού Παιδείας, με σκιώδη στην πραγματικότητα, υπουργό τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου.

Ήταν η μεγάλη ώρα της ανόρθωσης της χώρας μέσα από την παιδεία και τη μάχη αυτή έδινε ο Λουκής Ακρίτας, ο δάσκαλος από του Μόρφου.

Αμέσως μετά παρουσιάστηκαν τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειάς του. Η επέμβαση στο Λονδίνο πήγε καλά. Πέθανε, τελικά από μετεγχειρητικό συμβάν. Τον αποχαιρέτισε ο πρωθυπουργός: «Άδικος ο θάνατος σου Λουκή. Μόλις έφθασες στην κορυφήν έλαμψε η αστραπή και ήταν κεραυνός. Τώρα μόλις ευρίσκεσο εις την χαρά, εις την γονιμότητα, εις την καρποφορίαν της δημιουργίας και φεύγεις.»

Η Ελλάδα εκείνη τη μέρα κήδευε το γιο του Χατζηγιαννακού και της Ελεγκούς από του Μόρφου που έγινε πανελλήνιος.

Όταν αναφερόμαστε σε όλες αυτές τις μορφές που η κοινωνία και η ιστορία του Μόρφου μας κληροδότησε αναλαμβάνουμε κι εμείς την ευθύνη της συνέχειας.

Οι συνθήκες δύσκολες, επώδυνες, τραυματικές. Του Μόρφου κατεχόμενο για σαράντα έξι χρόνια.

Η απάντησή μας σαφής και συγκεκριμένη: Θα εργαστούμε πέραν της ηττοπάθειας και πέραν της κατοχής, για ένα διαφορετικό αύριο. Θα προχωρήσουμε βήμα με βήμα. Δεν είναι τα μεγάλα λόγια και οι ηχηρές διακηρύξεις που αλλάζουν τις καταστάσεις, αλλά η συστηματική προσπάθεια. Πράγμα όχι εύκολο και όχι ακίνδυνο

Άλλωστε και οι άνθρωποι που σήμερα τιμούμε προχωρούσαν βήμα με βήμα, με επιμονή και πίστη, για να κάνουν του Μόρφου καλύτερο. Σ’ αυτό αποβλέπει και η δική μας αποστολή. Να διαφυλάξουμε ό,τι μας κληροδοτήσαν οι αιώνες και η ιστορία. Του Μόρφου ήταν χθες, είναι σήμερα και θα είναι και αύριο ο τόπος μας. Έτσι τιμούμε τους Δημάρχους και το Λουκή Ακρίτα. Διατηρούμε ισχυρή την ελπίδα ότι θα ξαναδούμε το Λουκή Ακρίτα να μας καλωσορίζει χαμογελαστός εκεί στα σχολεία, στην είσοδο του Μόρφου.

***

* Ομιλία στο ετήσιο μνημόσυνο, που τέλεσαν την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020, στον ιερό ναό Αγίας Βαρβάρας, στο Πλατύ Αγλαντζιάς, ο Δήμος Μόρφου, η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου και η ΟΕΛΜΕΚ Μόρφου.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΛΓ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Β΄ Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 1-10

Σίμων Πέτρος, δοῦλος καὶ ἀπόστολος ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, τοῖς ἰσότιμον ἡμῖν λαχοῦσι πίστιν ἐν δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ Σωτῆρος ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ· χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη πληθυνθείη ἐν ἐπιγνώσει τοῦ Θεοῦ καὶ ᾽Ιησοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. ῾Ως πάντα ἡμῖν τῆς θείας δυνάμεως αὐτοῦ τὰ πρὸς ζωὴν καὶ εὐσέβειαν δεδωρημένης διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ καλέσαντος ἡμᾶς διὰ δόξης καὶ ἀρετῆς· δι᾽ ὧν τὰ τίμια ἡμῖν καὶ μέγιστα ἐπαγγέλματα δεδώρηται, ἵνα διὰ τούτων γένησθε θείας κοινωνοὶ φύσεως ἀποφυγόντες τῆς ἐν κόσμῳ ἐν ἐπιθυμίᾳ φθορᾶς. Καὶ αὐτὸ τοῦτο δὲ σπουδὴν πᾶσαν παρεισενέγκαντες ἐπιχορηγήσατε ἐν τῇ πίστει ὑμῶν τὴν ἀρετήν, ἐν δὲ τῇ ἀρετῇ τὴν γνῶσιν, ἐν δὲ τῇ γνώσει τὴν ἐγκράτειαν, ἐν δὲ τῇ ἐγκρατείᾳ τὴν ὑπομονήν, ἐν δὲ τῇ ὑπομονῇ τὴν εὐσέβειαν, ἐν δὲ τῇ εὐσεβείᾳ τὴν φιλαδελφίαν, ἐν δὲ τῇ φιλαδελφίᾳ τὴν ἀγάπην. Ταῦτα γὰρ ὑμῖν ὑπάρχοντα καὶ πλεονάζοντα οὐκ ἀργοὺς οὐδὲ ἀκάρπους καθίστησιν εἰς τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ ἐπίγνωσιν· ᾧ γὰρ μὴ πάρεστι ταῦτα, τυφλός ἐστι, μυωπάζων, λήθην λαβὼν τοῦ καθαρισμοῦ τῶν πάλαι αὐτοῦ ἁμαρτιῶν. Διὸ μᾶλλον, ἀδελφοί, σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τὴν κλῆσιν καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι· ταῦτα γὰρ ποιοῦντες οὐ μὴ πταίσητέ ποτε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
8: 1-10

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, πάλιν πολλοῦ ὄχλου ὄντος καὶ μὴ ἐχόντων τί φάγωσι, προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγει αὐτοῖς· Σπλαγχνίζομαι ἐπὶ τὸν ὄχλον, ὅτι ἤδη ἡμέραι τρεῖς προσμένουσί μοι καὶ οὐκ ἔχουσι τί φάγωσι· καὶ ἐὰν ἀπολύσω αὐτοὺς νήστεις εἰς οἶκον αὐτῶν, ἐκλυθήσονται ἐν τῇ ὁδῷ· τινὲς γὰρ αὐτῶν ἀπὸ μακρόθεν ἥκασι. καὶ ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Πόθεν τούτους δυνήσεταί τις ὧδε χορτάσαι ἄρτων ἐπ’ ἐρημίας; καὶ ἐπηρώτα αὐτούς· Πόσους ἔχετε ἄρτους; οἱ δὲ εἶπον· Ἑπτά. καὶ παρήγγειλε τῷ ὄχλῳ ἀναπεσεῖν ἐπὶ τῆς γῆς· καὶ λαβὼν τοὺς ἑπτὰ ἄρτους εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἵνα παρατιθῶσι· καὶ παρέθηκαν τῷ ὄχλῳ. καὶ εἶχον ἰχθύδια ὀλίγα· καὶ αὐτὰ εὐλογήσας εἶπε παρατιθέναι καὶ αὐτὰ. ἔφαγον δὲ καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν περισσεύματα κλασμάτων ἑπτὰ σπυρίδας. ἦσαν δὲ ὡς τετρακισχίλιοι· καὶ ἀπέλυσεν αὐτούς. Καὶ ἐμβὰς εὐθὺς εἰς τὸ πλοῖον μετὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ἦλθεν εἰς τὰ μέρη Δαλμανουθά.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν. 

Κείμενα – Ομιλίες

Ύμνοι Υπαπαντής

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Παρθενίου Eπισκόπου Λαμψάκου

Aφήκε τον χουν Παρθένιος Λαμψάκω,
Λαμπτήρα πυρσεύοντα φως αυτή μέγα.
Παρθένιος κατέδαρθε λαχών μακρόν εβδόμη ύπνον.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Kωνσταντίνου του Mεγάλου, εν έτει τιη΄ [318], υιός Xριστοφόρου Διακόνου της εν Mελιτοπόλει Eκκλησίας. Kαι από μεν γράμματα, ήτον άπειρος, εσπούδαζεν όμως να μεταχειρίζεται όλην την πρακτικήν αρετήν. Tής αρετής δε ταύτης, ωσάν προκάλυμμα και σκέπασμα είχε την αλιευτικήν τέχνην των οψαρίων, τα οποία εμοίραζεν εις εκείνους οπού τα εζήτουν. Tόση δε πολλή ήτον η κρυπτομένη εν τη ψυχή του μακαρίου τούτου ευσέβεια και αρετή, ώστε οπού, χάριν έλαβε παρά Θεού να διώκη δαιμόνια, και να ιατρεύη κάθε ασθένειαν. Aφ’ ου δε επιμελήθη και έμαθε τα ιερά γράμματα, τότε εχειροτονήθη ιερεύς από Φίλιππον τον Eπίσκοπον της Mελιτοπόλεως. Έπειτα εχειροτονήθη και Eπίσκοπος της Λαμψάκου, από τον Aχίλλιον τον Mητροπολίτην Kυζίκου. Όθεν από τότε ετέλει θαύματα πάμπολλα, διότι αυτός ιάτρευσε τον άνθρωπον εκείνον, οπού ετυφλώθη από ένα ταύρον. Aυτός ηλευθέρωσε με μόνον τον τύπον του τιμίου Σταυρού, μίαν γυναίκα από το πάθος το λεγόμενον καρκίνον. Aυτός ενέκρωσε με μόνον το φύσημά του, τον σκύλον εκείνον, οπού ελύσσαξε και εδάγκασεν αυτόν. Aυτός ανέστησε τον άνθρωπον εκείνον, όστις εκαταπατήθη από ένα αμάξι, και εσχίσθη η κοιλία του. Aυτός εδίωξε το ακάθαρτον πνεύμα από την γυναίκα του επιτρόπου. Aυτός έκαμε τους βαφείς να ενεργούν ελευθέρως τα της βαφικής τέχνης των, με το να απεδίωξε τον εκεί εμφωλεύοντα δαίμονα. Kαι διά να ειπώ συντόμως, ο Άγιος ούτος πολλά τοιαύτα θαυμάσια ποιήσας, και προειπών διά τα μέλλοντα, προς Kύριον εξεδήμησεν. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον Nέον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Tου Aγίου τούτου Παρθενίου την Aκολουθίαν, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία, προσθέσασα και νέον Kανόνα. O δε ελληνικός αυτού Bίος σώζεται εν τω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου, και εν τη των Iβήρων, ου η αρχή· «Tα κατά τον μέγαν Παρθένιον».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Λουκά, του εν τω Στειρίω όρει της Eλλάδος

Έπλησε Λουκάς, θαυμάτων την Eλλάδα,
Oς ουδέ νεκρός, παύεται των θαυμάτων.

Oύτος ο Όσιος Λουκάς ήτον γέννημα και εντρύφημα της Eλλάδος, οι δε τούτου πρόγονοι εκατάγοντο από την νήσον Aίγιναν. Tάς δε συνεχείς καταδρομάς των Aγαρηνών μη υποφέροντες, ανεχώρησαν από την πατρίδα των, και εμετοίκησαν εις την Eλλάδα, κατά τα μέρη της Φωκίδος: ήτοι του νυν λεγομένου Σάλωνος, εις ένα χωρίον Kαστόριον καλούμενον, εις το οποίον εγεννήθη ο μακάριος Λουκάς εν έτει Ϡκ΄ [920]. Oύτος λοιπόν παιδιόθεν αποχήν έκαμεν όχι μόνον κρέατος, αλλά και αυγού και τυρίου. Φαγητόν δε και ποτόν ήτον εις αυτόν, ψωμί κρίθινον, και όσπριον, και νερόν. Πλην και μόλον οπού ο αοίδιμος κατεξήραινε το σώμα του με κάθε κακοπάθειαν και σκληραγωγίαν, ενόμιζεν όμως τρυφήν και χορτασμόν εδικόν του, το να τρέφη τους πεινώντας, και να ενδύη τους γυμνούς. Όθεν πολλαίς φοραίς έδιδε και το εδικόν του φόρεμα εις τους πτωχούς, αυτός δε εγύριζε γυμνός εις τον οίκον του. Kαι όταν επροσηύχετο προς τον Θεόν, εσηκόνοντο τα πόδιά του υψηλά από την γην έως μίαν πήχυν, και εστέκοντο εις τον αέρα μετέωρα.

Aφ’ ου δε έγινε Mοναχός, δεν δύναταί τινας να διηγηθή, πόσην εγκράτειαν, και πόσην κακοπάθειαν εμεταχειρίζετο ο τρισόλβιος. Περάσας δε όλους σχεδόν τους παραθαλασσίους τόπους, έγινεν εις πολλούς αίτιος σωτηρίας, διά των παρ’ αυτού ενεργηθέντων θαυμάτων. Ύστερον δε αφίνωντας τας μεταβάσεις των τόπων, επήγεν εις το βουνόν το καλούμενον Στείριον, και αφ’ ου έκαμεν εις αυτό επτά χρόνους, προείπεν εις όλους τους μαθητάς του, ότι έχει να αποθάνη, και έτζι ετελειώθη, παραδούς εν ειρήνη την ψυχήν του εις τον Kύριον¹.

Σημείωση

1. Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις το Nέον Eκλόγιον, ον η εμή αδυναμία μετέφρασεν από τον ελληνικόν, τον οποίον κάλλιστα και γλαφυρώτατα συνέγραψεν ο Άγιος Συμεών ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Oυ χρόνος ην αληθώς». Tούτου του Oσίου Λουκά η ασματική Aκολουθία είναι αναπεπληρωμένη. Έχει δε ούτος και οκτωήχους Kανόνας, τα οποία όλα ευρίσκονται εις το Iερόν αυτού Mοναστήριον. Oύτινος η Eκκλησία φημίζεται παρά πάντων, διά την ωραιότητα οπού έχει, και μάλιστα διά τα θαυμαστά και πορφυρά μάρμαρα, και τας πολλάς κολόνας, με τας οποίας είναι οικοδομημένη.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΛΓ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Α΄Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα
4:12-19, 5:1-5

Αγαπητοί, μὴ ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος· ἀλλὰ καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χα ρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς δόξης καὶ δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα ἐφ᾽ ὑμᾶς ἀναπαύεται· κατὰ μὲν αὐτοὺς βλασφημεῖται, κατὰ δὲ ὑμᾶς δοξάζεται. Μὴ γάρ τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεὺς ἢ κλέπτης ἢ κακοποιὸς ἢ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δὲ ὡς Χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δὲ τὸν Θεὸν ἐν τῷ μέρει τούτῳ. Ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ· εἰ δὲ πρῶτον ἀφ᾽ ἡμῶν, τί τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ Εὐαγγελίῳ; καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται, ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται; ὥστε καὶ οἱ πάσχοντες κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς πιστῷ κτίστῃ παρατιθέσθωσαν τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν ἀγαθοποιΐᾳ. Πρεσβυτέρους τοὺς ἐν ὑμῖν παρακαλῶ, ὁ συμπρεσβύτερος καὶ μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτων, ὁ καὶ τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός. Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλ᾽ ἑκουσίως. Μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως· μηδ᾽ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ φανερωθέντος τοῦ Ἀρχιποίμενος κομιεῖσθε τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον. Ὁμοίως νεώτεροι ὑποτάγητε πρεσβυτέροις, πάντες δὲ ἀλλήλοις ὑποτασσόμενοι τὴν ταπεινοφροσύνην ἐγκομβώσασθε· ὅτι ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
7: 24-30

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μεθόρια Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ εἰσελθὼν εἰς οἰκίαν οὐδένα ἤθελε γνῶναι, καὶ οὐκ ἠδυνήθη λαθεῖν. ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ἄφες πρῶτον χορτασθῆναι τὰ τέκνα· οὐ γάρ ἐστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ τοῖς κυναρίοις βαλεῖν. ἡ δὲ ἀπεκρίθη καὶ λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε· καὶ τὰ κυνάρια ὑποκάτω τῆς τραπέζης ἐσθίουσιν ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν παιδίων. καὶ εἶπεν αὐτῇ· Διὰ τοῦτον τὸν λόγον ὕπαγε· ἐξελήλυθε τὸ δαιμόνιον ἐκ τῆς θυγατρός σου. καὶ ἀπελθοῦσα εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς εὗρε τὸ παιδίον βεβλημένον ἐπὶ τὴν κλίνην καὶ τὸ δαιμόνιον ἐξεληλυθός.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Φώτιος ὁ Μέγας, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης καὶ οἰκουμενικὸς πατριάρχης, ὁ θαυματουργὸς*

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Φώτιος ὁ Μέγας, ὁ τοῦ Τρισηλίου Φωτὸς ἐπώνυμος, ὁ ἰσαπόστολος σαγηνευτὴς τῶν ἐθνῶν, τὸ καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ δόξα τῶν πατριαρχῶν, τὸ κλέος τῆς Βασιλεύουσας, ὁ τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν συνόμιλος, ὁ ὄρχαμος τῶν λογιωτάτων, ὁ ὀξυγράφος κάλαμος τῶν τοῦ Πνεύματος λόγων, ὁ ἀκράδαντος στῦλος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἡ ἀμφίτομος μάχαιρα κατὰ τῶν παπικῶν κακοδοξιῶν καὶ ἔνθεος κόλαφος κατὰ τῆς Δυτικῆς ἐπηρμένης ὀφρύος, ὁ τοῦ πράου καὶ ἀνεξικάκου Δεσπότου Χριστοῦ μιμητής, τὸ ἐκμαγεῖον πασῶν τῶν ἀρετῶν, τὸ εὖχος τῶν ἀσκητῶν, ἡ δόξα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ ἐγκαλλώπισμα τῆς γῆς, ὁ οὐρανομήκης στῦλος τῆς προσευχῆς, ὁ τῶν ἀγγέλων ὁμότροπος, ὁ ἐπίγειος ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἀρκεστοῦμε σὲ αὐτὰ —«ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος» τὰ περὶ τοῦ θεοφόρου τούτου ἀνδρὸς προτερήματα καὶ ἔνθεα κατορθώματα—, «ἐκ ρίζης ἀγαθῆς ἀγαθὸς ἀνέτειλε βλαστὸς» ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐγενεῖς, προπαντὸς δὲ ἀκραιφνεῖς Ὀρθοδόξους χριστιανούς, τὸν Σέργιο καὶ τὴν Εἰρήνη. Ὑπῆρξε γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Κωνσταντινούπολης, στὴν ὁποία ἀντίκρυσε τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, ὁ τοῦ ἀδύτου Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης θεωρὸς καὶ μυσταγωγός, περὶ τὸ ἔτος 810 μ.Χ.¹ . Ὁ πατέρας του εἶχε τὸ ἀξίωμα τοῦ σπαθαρίου καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ πατριάρχη (784-806) ἁγίου Ταρασίου, ἐνῶ ὁ ἐκ μητρὸς θεῖος του εἶχε νυμφευθεῖ τὴν ἀδελφὴ τῆς αὐτοκράτειρας ἁγίας Θεοδώρας, ποὺ εἶχε διενεργήσει τὴν ἀναστύλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Ἡ παιδικὴ καὶ νεανικὴ ἡλικία τοῦ ἁγίου Φωτίου σημαδεύεται ἀνεξίτηλα ἀπὸ τὶς ἔριδες τῆς β΄ περιόδου τῆς Εἰκονομαχίας (813-842): Οἱ γονεῖς του τελειώθηκαν μαρτυρικὰ χάριν τῆς προσκυνήσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἐνῶ ὁ ἴδιος γιὰ τὴν εἰκονόφιλη στάση του ἀναθεματίσθηκε ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους σὲ νεανικὴ ἡλικία, δημεύθηκε ἡ περιουσία του καὶ ἐξορίσθηκε, κατὰ τὴ μαρτυρία καὶ τοῦ ἰδίου στὴν ἐπιστολή του 114 πρὸς τὸ διάκονο καὶ χαρτουλάριο Γρηγόριο: «Ἀνεθεμάτισαν ἡμᾶς χρόνοις μακροῖς πᾶσα σύνοδος αἱρετικὴ καὶ πᾶν εἰκονομάχων συνέδριον, οὐχ ἡμᾶς δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ πατέρα καὶ θεῖον ἡμέτερον, ἄνδρας ὁμολογητὰς Xριστοῦ καὶ ἀρχιερέων σεμνολόγημα· ἀλλ᾽ ἀναθεματίσαντες εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν θρόνον ἡμᾶς ἀνήγαγον καὶ μὴ θέλοντας…» ².

Τόσο καὶ στὴν ἀνωτ. ἐπιστολὴ 114, ὅσο καὶ σὲ σχετικὸ ἀπόσπασμα τοῦ Bίου τοῦ ὁσίου Eὐθυμίου τοῦ νέου, ποὺ παραθέτουμε στὴ συνέχεια, «ὁ Φώτιος παρουσιάζεται ὡς συγκοινωνὸς τοῦ ὁμολογητῆ πατέρα του, τὸν ὁποῖο ἡ πλειονότητα τῶν συγχρόνων ἐρευνητῶν ταυτίζει μὲ τὸν ὁμολογητὴ Σέργιο ποὺ μνημονεύεται στὸ Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως στὶς 13 Mαΐου³, ἀλλὰ πιθανότατα καὶ στὴ Bιβλιοθήκη τοῦ Φωτίου (κώδ. 67). Eἰδικότερα, τὸ συναξάριο τοῦ ὁμολογητῆ Σεργίου ἔρχεται σὲ ἀπόλυτη συμφωνία μὲ τὶς προεκτεθεῖσες μαρτυρίες· σ᾽ αὐτὸ ὁ Σέργιος βιογραφεῖται ὡς ‘‘προσκυνητὴς τῶν θείων καὶ σεπτῶν εἰκόνων’’, ὁμολογητὴς ἐπὶ αὐτοκράτορος Θεοφίλου καὶ ἐξόριστος μαζὶ μὲ τὴ σύζυγό του Eἰρήνη καὶ τὰ παιδιά του ποὺ δὲν κατονομάζονται (‘‘συνάμα τῇ γυναικὶ Eἰρήνῃ καὶ τοῖς τέκνοις ὑπερορίζεται’’). Θὰ μποροῦσε δηλ. τὸ συναξάριο αὐτὸ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ἕνα «οἰκογενειακὸ» συναξάριο, μὲ τὸ ὁποῖο προβάλλεται ἡ ἐκκλησιαστικὴ μνήμη ὄχι μόνο τοῦ Σεργίου, ἀλλὰ καὶ τῆς Eἰρήνης καὶ τῶν παιδιῶν τους, δηλ. τοῦ Φωτίου καὶ τῶν ἀδελφῶν του»⁴.

Ὁ ἅγιος ἔλαβε πλούσια μόρφωση, κλασικὴ καὶ θεολογική καί, μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν πολυποικίλων πνευματικῶν του χαρισμάτων καὶ καταβολῶν, ἀναδείχθηκε ἀπὸ τοὺς πλέον εὐπαίδευτους ἄνδρες τῆς ἐποχῆς του, χρηματίζοντας διδάσκαλος φιλοσοφίας καὶ θεολογίας στὴν αὐτοκρατορικὴ Ἀκαδημία στὸ παλάτι τῶν Μαγγάνων.

Κατὰ τὴ διάρκεια διπλωματικῆς ἀποστολῆς του στὴ Βαγδάτη (845), συνέταξε  ἀπὸ μνήμης καὶ πρὸς χρήση τοῦ ἀδελφοῦ του Ταρασίου τὸ ἔργο Μυριόβιβλος (ἢ Βιβλιοθήκη), δηλαδὴ κριτικὴ ἐπιτομὴ 280 ἔργων παλαιῶν συγγραφέων, πολλὰ τῶν ὁποίων σήμερα δὲν σώζονται, ἀπόδειξη τοῦ εὔρους τῶν γνώσεων καὶ τῆς ἀπέραντης μνήμης του. Ἐπιστρέφοντας, ἕνεκα τῆς αἴσιας ἔκβασης τῆς ἀποστολῆς του αὐτῆς, ἔλαβε τὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα τοῦ πρωτασηκρήτη, δηλαδὴ τοῦ πρώτου τῇ τάξει ἐμπίστου γραμματέα καὶ συμβούλου τοῦ αὐτοκράτορα, χωρὶς ὅμως νὰ ἐγκαταλείψει τὶς ἀγαπημένες του μελέτες καὶ τὰ διδακτικά του καθήκοντα.

Μὲ τὴ λήξη τῆς Εἰκονομαχίας, ἀναβιβάσθηκε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Βασιλεύουσας ὁ ἅγιος Μεθόδιος ὁ Ὁμολογητὴς (843-847), τὸν ὁποῖο μετὰ τὴν κοίμησή του διαδέχθηκε ὁ ἱερὸς Ἰγνάτιος, υἱὸς τοῦ Μιχαὴλ Α´ Κουροπαλάτου ἢ Ραγκαβέ. Ἐξαιτίας τῆς αὐστηρότητας καὶ ἀδιαλλαξίας τοῦ Ἰγνατίου σὲ ἠθικὰ κ.ἄ. ὀλισθήματα, σύντομα ἦλθε σὲ ρήξη μὲ πολιτικοὺς ἄρχοντες ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὺς ἐπισκόπους, ἕνεκα δὲ τούτου ἀναγκάσθηκε σὲ παραίτηση κατὰ τὸν Ἰούλιο τοῦ 858 ἀπὸ τὸν πανίσχυρο τότε καίσαρα Βάρδα, θεῖο τοῦ αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Γ´. Σὲ διαδοχή του καὶ κάτω ἀπὸ τὴν πίεση τοῦ Βάρδα, ψηφίσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὅλο τὸν κλῆρο τῆς Βασιλεύουσας ὁ ἱερὸς Φώτιος ὡς νέος πατριάρχης, ὁ ὁποῖος μέσα σὲ ἕξι ἡμέρες χειροτονήθηκε «ἀθρόον» ἀπὸ λαϊκὸς σὲ ἀρχιερέα καὶ κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων τοῦ 858 ἐνθρονίσθηκε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ ἅγιος βεβαίως, ὅπως σημειώνει σὲ ἐπιστολή του, δὲν εἶχε θελήσει τὴν ἀνάδειξή του αὐτὴ στὸν θρόνο, ἀλλὰ ἐξαναγκάσθηκε πρὸς τοῦτο: «ἐψηφίσθημεν ἀνανεύοντες, ἐχειροτονήθημεν κλαίοντες, ὀδυρόμενοι, κοπτόμενοι…».

Ὅπως ἦταν ἑπόμενο, ἡ ἐκλογὴ αὐτὴ τοῦ Φωτίου ἐνέτεινε τὴν ἤδη τεταμένη κατάσταση, προκαλώντας ποικίλες ἀντιδράσεις, μάλιστα ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ἰγνατίου ἀλλὰ καὶ πολιτικοὺς παράγοντες, ποὺ ὑποδαυλίζονταν ἀπὸ τοὺς παπικούς, οἱ ὁποῖοι τότε εἶχαν ἤδη ἀρχίσει ἔντονες τὶς ἀντιπαραθέσεις μὲ τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, τόσο σὲ θεολογικὸ ἐπίπεδο (ἀλάθητο καὶ πρωτεῖο τοῦ πάπα,  filioque, κ. ἄ.), ὅσο καὶ τὶς διοικητικὲς διεκδικήσεις καὶ παρεισβάσεις τους σὲ χῶρες τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ὁ Φώτιος ὅμως, ὅσο τοῦ ἦταν δυνατόν, ἀπέφευγε τὴν ὅποια σύγκρουση, προσπαθώντας νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἑνότητα καὶ εἰρήνη στὴν ταλανιζόμενη τότε Ἐκκλησία. Παρὰ τὶς προσπάθειές του αὐτές, καὶ ἐπειδὴ τὸ κλίμα τῶν συγκρούσεων ἐντεινόταν, ἀναγκάσθηκε νὰ συγκαλέσει τοπικὴ Σύνοδο τὸ 859, ἡ ὁποία ἐπικύρωσε τὴν ἐκθρόνιση τοῦ Ἰγνατίου καὶ τὸν ἐξόρισε στὴ Μυτιλήνη καὶ κατόπιν στὴ νῆσο Τερέβινθο. Παρόλα αὐτά, οἱ ἀναταραχὲς συνεχίζονταν, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ 861 συγκλήθηκε ἄλλη διευρυμένη Σύνοδος στὸν ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, μὲ παρουσία καὶ ἐκπροσώπων τοῦ πάπα, ποὺ ἐπονομάστηκε «Πρωτοδευτέρα», μὲ ἐπίσημο στόχο της τὴν ἀποκατάσταση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τὴν ὁριστικὴ καταδίκη τὴς Εἰκονομαχίας. Παράλληλα, ἡ Σύνοδος ἀσχολήθηκε καὶ μὲ τὸ κανονικὸ ζήτημα τῆς ἀντιλεγομένης χειροτονίας τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, τὴν ἐγκυρότητα τῆς ὁποίας ἀναγνώρισε μὲ τὴν πλήρη συγκατάθεση καὶ τῶν παπικῶν ἐκπροσώπων.

Ὅμως ὁ τότε πάπας Ρώμης Νικόλαος Δ´ (858-868), ἀλαζόνας καὶ ὑπερφίαλος, δὲν συμφώνησε μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς ἀνωτέρω Συνόδου καὶ ἔλαβε τὸ μέρος τοῦ Ἰγνατίου, χρησιμοποιώντας τὴν περίπτωση γιὰ νὰ προβάλει καὶ ἐπιβάλει καὶ ἐπίσημα, γιὰ πρώτη φορά, τὴν πλανεμένη δαιμονικὴ ἀξίωση τῶν παπῶν τῆς Ρώμης γιὰ ὑπεροχικὴ δικαιοδοσία ἐπάνω σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες τοπικὲς Ἐκκλησίες. Τοῦτο ἀποτελοῦσε διαστρέβλωση τοῦ μέχρι τότε τιμητικοῦ πρωτείου, ποὺ ἀναγνώριζαν οἱ λοιπὲς Ἐκκλησίες στὴν Ἐκκλησία Ρώμης, ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἐκάστοτε πάπα «primus inter pares» (πρῶτο μεταξὺ ἴσων) καὶ τίποτα περισσότερο. Ἡ διεκδίκηση τοῦ παπικοῦ πρωτείου συνέπεσε καὶ συμπορευόταν μὲ τὴν ἡγεμονικὴ ἀξίωση τῶν αἱρετικῶν —καὶ ὄχι Ρωμηῶν— Φράγκων νὰ ἀνασυσταθεῖ ἡ Δυτικὴ αὐτοκρατορία, ποὺ εἶχε διαλυθεῖ μὲ τὸν θάνατο τοῦ Καρλομάγνου καὶ τὴ συνθήκη τοῦ Βερντὲν (843).

Ὁ Φώτιος δὲν ἔμεινε ἀπαθὴς μπροστὰ στὴν τόση προκλητικότητα τοῦ Νικολάου Δ´ καὶ κατάγγειλε γραπτῶς τοὺς ἀνωτέρω νεωτερισμοὺς σὲ ζητήματα δογματικά, λειτουργικὰ καὶ κανονικοῦ δικαίου. Ἡ ἔνθεη αὐτὴ ἐνέργεια τοῦ ἁγίου προκάλεσε τὴν ὀργὴ τοῦ φιλεωσφόρου πάπα, ποὺ ἔγραψε πρὸς ὅλους τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, κατηγορώντας τὸν Φώτιο ὡς μοιχεπιβάτη τοῦ θρόνου, ὡς τάχα δηλαδὴ κάτοχο τοῦ θρόνου τῆς βασιλεύουσας ἐνόσω ζοῦσε ὁ νόμιμος κάτοχός του Ἰγνάτιος, ἀγνοώντας πλήρως τὶς ἀποφάσεις τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὶς ὁποῖες θεωροῦσε ἄκυρες. Καί, προχωρώντας περαιτέρω, συγκάλεσε τὸ 863 στὴ Ρώμη Σύνοδο τῶν Δυτικῶν ἐπισκόπων, στὴν ἀποία ἀποφασίστηκε ἡ ἐκθρόνιση τοῦ Φωτίου καὶ ὁ ἀφορισμὸς ὅλων τῶν κληρικῶν, ποὺ εἶχε αὐτὸς χειροτονήσει. Μὴ ἀρκούμενος σ᾽ αὐτά, ἀπέστειλε στὴ συνέχεια πλῆθος ἐπιστολῶν πρὸς τὸν στῦλο τῆς ἀληθείας Φώτιο, ὑβρίζοντάς τον χυδαιότατα, στὶς ὁποῖες ὁ πάνσοφος ἀπάντησε μεγαλόψυχα μὲ τὴ σιωπή του.

Πέραν τῶν ἐν λόγῳ ἀγώνων τοῦ Μεγάλου Φωτίου γιὰ διασφάλιση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῶν κανονικῶν δικαίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου ἔναντι τῶν παπικῶν διεκδικήσεων καὶ κακοδοξιῶν (ὅπως τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου, τῆς νηστείας τοῦ Σαββάτου, τῆς χρήσης ἀζύμων στὴ Θεία Λειτουργία ἀντὶ ἐνζύμου ἄρτου, κ.ἄ.), προσπάθησε παράλληλα νὰ ἐκριζώσει τὰ ὑπολείμματα τῶν αἱρέσεων τῶν μανιχαίων καὶ τῶν εἰκονομάχων (Παυλικιανῶν), προχώρησε στὴν ἀνοικοδόμηση πλήθους ναῶν, μονῶν καὶ φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων ποὺ εἶχαν καταστραφεῖ ἀπὸ τὸ μένος τῶν εἰκονομάχων, καὶ ἐπέδειξε ἰδιαίτερη μέριμνα γιὰ τὴ διοργάνωση ἱεραποστολῶν πρὸς ἐκχριστιανισμὸ βαρβάρων λαῶν, μάλιστα τῶν Σλάβων. Ἀπευθύνθηκε τότε στοὺς ἀδελφοὺς ἁγίους Κύριλλο καὶ Μεθόδιο, λόγιους καὶ ἀσκητές, γιὰ τὴν ἀνάληψη ἐκ μέρους τους ἱεραποστολῆς στοὺς Χαζάρους τῆς νότιας Ρωσίας. Καί, λίγο ἀργότερα, μετὰ ἀπὸ αἴτημα τοῦ ἡγεμόνα τῆς Μοραβίας, ἔστειλε τοὺς δύο τούτους ἀδελφοὺς ἐπικεφαλῆς μεγάλης ἱεραποστολικῆς ὁμάδας, τῆς ὁποίας τὸ ἔργο σήμανε τὴν ἀπαρχὴ τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν βαλκανικῶν σλαβικῶν πληθυσμῶν.

Στὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ πάπα Νικολάου Δ´, ποὺ ἔστειλε ἱεραποστόλους στὴ Βουλγαρία —ποὺ εἶχε ὁδηγηθεῖ στὸν Χριστιανισμὸ μὲ ἐνέργειες τοῦ Βυζαντίου (Μεγάλου Φωτίου καὶ αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Γ´)—, ὅπου μάλιστα διέδιδαν τὶς κακοδοξίες τους, ἡ ἀπάντηση τοῦ Φωτίου ὑπῆρξε κάθετη. Ἀρχικὰ ἀπέστειλε μία Ἐγκύκλιον Ἐπιστολὴν πρὸς ὅλους τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου καταδίκαζε ἔντονα καὶ θεολογικὰ ὅλες τὶς παπικὲς κακοδοξίες καὶ πλάνες τῶν Λατίνων, ἰδιαίτερα δὲ τὸ filoque (= καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ).

Ἐδῶ νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ βλάσφημο τοῦτο παπικὸ δόγμα περὶ τῆς ἐκπόρευσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνον ἐκ τοῦ Πατρὸς —ὅπως σαφέστατα καθορίζει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο (Ἰω. 15, 26) καὶ ἀποκρυσταλλώθηκε στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως—, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, εἶχε διατυπωθεῖ ἀρχικὰ ἀπὸ τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο, ὡς προσωπική του ἄποψη⁵. Ἀργότερα ὅμως (τέλη 7ου αἰ. κ. ἑξ.) υἱοθετήθηκε ἀπὸ Φράγκους θεολόγους, ποὺ ἐπιθυμοῦσαν ἐπὶ σκοποῦ νὰ διαφοροποιηθοῦν καὶ διαχωρισθοῦν ἀπὸ τὴν ἑλληνόφωνη Ἐκκλησία καί, κατόπιν, ἀπὸ αὐτὴ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, γιὰ νὰ τὸ χειρισθεῖ ὡς δογματικὸ ὄργανο μέσα στὸ πλαίσιο τῶν ἑωσφορικῶν φιλοδόξων της βλέψεων γιὰ καθυπόταξη τῆς καθόλου Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ὁ θεοφόρος Φώτιος συγκάλεσε στὴ συνέχεια (ἔτος 867) διευρυμένη Μεγάλη Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία διακήρυξε τὴ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε αἱρετικοῦ δόγματος, καὶ ἀναθεμάτισε καὶ τὸν πάπα Νικόλαο Δ´ καὶ τοὺς ἱεραποστόλους του στὴ Βουλγαρία. Ἔτσι συντελέσθηκε τὸ πρῶτο ἐπίσημο σχίσμα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, πρόδρομο τοῦ μεγάλου καὶ ὁριστικοῦ σχίσματος τοῦ 1054.

Περὶ τὰ τέλη τοῦ 867, μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Μιχαὴλ Γ´, ἀνέρχεται στὸν θρόνο ὁ Βασίλειος Α´ ὁ Μακεδὼν (867-886), ὁ ὁποῖος δυστυχῶς, ἀγροῖκος καὶ ἄκρως φιλόδοξος, ἐνήργησε ἀνάξια τῆς βασιλείας του: Ἐπέβαλε δυναστικά, ὄχι μόνο νὰ καθαιρεθεῖ ὁ ἱερὸς Φώτιος, νὰ ἐγκλεισθεῖ στὴ Μονὴ τῆς Σκέπης καὶ νὰ ἐπανέλθει στὸν θρόνο ὁ Ἰγνάτιος, ἀλλά, ἀλίμονο!, ἀνέθεσε στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης νὰ κρίνει τὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν Φωτίου καὶ Ἰγνατίου, πιστεύοντας νὰ προσοικειωθεῖ μὲ τὸν τρόπο τοῦτο καὶ τὴ Δυτικὴ αὐτοκρατορία. Ἀδράσσοντας τὴν εὐκαιρία ὁ Ἀδριανὸς Β´, διάδοχος τοῦ Νικολάου Δ´, συγκάλεσε ἀμέσως Σύνοδο στὴ Ρώμη τὸ 869,  ἡ ὁποία καταδίκασε ἐκ νέου τὸν Φώτιο, κήρυξε ἄκυρη τὴ Σύνοδο τοῦ 867, τῆς ὁποίας τὸν Τόμο τῶν Πρακτικῶν ἔκαυσε δημόσια, καὶ ἔδωσε ἐντολὴ γιὰ σύγκληση Συνόδου στὴν Κωσταντινούπολη.

Ἡ ψευδοσύνοδος αὐτή, τὴν ὁποία οἱ Λατῖνοι θεωροῦν ὡς «Ὀγδόη Οἰκουμενική», συνῆλθε κατὰ τὰ ἔτη 869-870 ἀλλὰ συγκεντρώνοντας λίγους μόνον ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς, κάτω ἀπὸ τὸ κράτος τῆς δειλίας καὶ τὴν ἀπειλὴ τοῦ φόβου τοῦ ἀνηλεοῦς αὐτοκράτορα, καταδίκασαν τὸν φωστῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας Φώτιο καὶ ἐξόρισαν τοὺς ὑποστηρικτές του στὶς ἐσχατιὲς τῆς αὐτοκρατορίας. Τότε, δυστυχῶς, καθαιρέθηκαν ἀναίτια περισσότεροι ἀπὸ διακόσιοι ἐπισκόποι καὶ πλεῖστοι ὅσοι ἱερεῖς. Ὁ ὁμολογητὴς πατριάρχης σύρθηκε ἐξευτελιστικὰ ὡς κακοποιὸς ἐνώπιον τῆς Συνόδου, γιὰ νὰ ἀπολογηθεῖ γιὰ τὰ δῆθεν ἐγκλήματά του. Αὐτὸς μεγαλόψυχα σιωποῦσε ἐπὶ μακρὸν μπροστὰ στὶς ἀνυπόστατες κατηγορίες ποὺ τοῦ ἀπέδιδαν, ἐνῶ στό τέλος, λύνοντας τὴ σιωπή, ἀπάντησε χριστομίμητα: «Ὁ Θεὸς ἀκούει τὴ φωνὴ ἐκείνου ποὺ σιγεῖ (γιὰ χάρη Του). Διότι καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀπέφυγε τὴν καταδίκη σιωπώντας… Ἡ δικαίωσή μου δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».

Στὴ συνέχεια ὁ Φώτιος ρίχθηκε γιὰ τρία χρόνια σὲ ἀπαράκλητη φυλακή, ὡς ἄξιος μιμητὴς τῶν τοῦ Χριστοῦ Παθῶν, ὅπου, παρὰ τὴν φιλάσθενη κράση του, ὑπέμεινε ὅλα τὰ δεινά, τὴν ἔλλειψη κάθε φιλικῆς σχέσης, ἀκόμη καὶ τὴ στέρηση τῶν τόσο ἀγαπημένων του βιβλίων, χωρὶς νὰ παραπονεθεῖ ποτέ, οὔτε καὶ νὰ κατηγορήσει τὸν Ἰγνάτιο, ποὺ ἦταν ἐξάλλου ἀναίτιος τῶν κακουχιῶν του αὐτῶν καὶ εἶχε χρησιμοποιηθεῖ ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία.

Ἀλλὰ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔκρινε ὅτι ἦταν καιρὸς νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἀλήθεια καὶ ὁ μακάριος Φώτιος νὰ ἐπανέλθει στὸν θρόνο του. Οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν ὑπογράψει τῆς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ 870, ἀντιλήφθηκαν, ἔστω καὶ τὴν ἐσχάτη, ὅτι τελικὰ δὲν εἶχαν ἀδικήσει τὸν ἄμεμπτο στῦλο τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ εἶχαν συντελέσει στὴν καθυπόταξη τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως στὸν αὐταρχικὸ παπισμὸ τῆς Ρώμης. Κατάφεραν λοιπὸν νὰ πείσουν τὸν αὐτοκράτορα νὰ κηρύξει ἄκυρες τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τοῦ 870 καὶ νὰ ἀνακαλέσει τὸν Φώτιο ἀπὸ τὴ φυλακή. Ὁ ἅγιος πράγματι ἀνακλήθηκε τιμητικά, καὶ ὁ Βασίλειος τοῦ ἀνέθεσε τὴν ἐκπαίδευση τῶν τέκνων του.

Ἡ πρώτη ἐνέργεια τοῦ ἀμνησικάκου ἁγίου ὑπῆρξε νὰ συναντήσει τὸν Ἰγνάτιο καὶ νὰ συμφιλιωθεῖ μαζί του. Οἱ δύο θεοφόροι πατριάρχες, θύματα τελικὰ τῶν ἀνταγωνισμῶν τῶν πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν μερίδων, ἐναγκαλίσθηκαν μὲ συγκίνηση καὶ συγχωρητικότητα, καὶ ὁ Φώτιος ἄρχισε νὰ προσφέρει κάθε δυνατὴ βοήθεια στὸν ἀσθενοῦντα τότε Ἰγνάτιο, ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν καθημερινά. Καί, μὲ τὴν κοίμηση τοῦ Ἰγνατίου στὶς 23 Ὀκτωβρίου τοῦ 877, ὁμόφωνη ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία ἀποκατέστησε τὸν Φώτιο ἐκ νέου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο. Δὲν πέρασε καιρός, καὶ ὁ Φώτιος ἐνήργησε τὴν ἔνταξη τοῦ Ἰγνατίου στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας.

Κατὰ τὰ ἔτη 879-880 συνῆλθε νέα διευρυμένη Σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μεγάλου Φωτίου, στὴν ὁποία μετέσχαν 383 Πατέρες, παρουσίᾳ καὶ παπικῶν ἐκπροσώπων. Ἡ Σύνοδος αὐτή, ποὺ θεωρεῖται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἡ ὄντως Ὀγδόη Οἰκουμενική, ἐπικύρωσε τὴν ἀποκατάσταση στὸν θρόνο τοῦ Φωτίου, ἔκρινε ἀντικανονικὴ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ 870 καὶ ἀποκατέστησε τὴν κοινωνία μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, ἀναθεματίζοντας ταυτόχρονα κάθε νεωτερισμὸ καί, συγκεκριμένα, τὴν ὡς ἄνω προσθήκη τοῦ filioque στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως. Μὲ τὸν τρόπο τοῦτο ἐκπληρώθηκε ἡ ἐκ μυχίων ψυχῆς ἐπιθυμία τοῦ Φωτίου γιὰ ἀποκατάσταση τῆς εἰρήνης καὶ ἑνότητας στὴν Ἐκκλησία, κατὰ τὴν ἀρχιερατικὴ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ προσευχή: «ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς καὶ ἡμεῖς ἕν ἐσμεν». Κι ἀκόμη, ὁ ἅγιος ἀγωνίσθηκε καὶ σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο γιὰ συμφιλίωση μὲ τοὺς ἐχθρικὰ διακειμένους πρὸς αὐτὸν, ὅπως τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ἰγνατίου.

Ἀλλά, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπεφύλασσε ἀκόμη ἕνα μαρτυρικὸ ἀκανθόπλεκτο στέφανο στὸν ἀθλητὴ τῆς ὑπομονῆς καὶ ἀνεξικακίας, γιὰ νὰ δοκιμασθεῖ, ἔτι καὶ ἔτι, «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ»: Ὅταν ὁ Λέων Στ´ ὁ Σοφὸς (886-912) ἀνῆλθε στὸν θρόνο, ἀποφάσισε νὰ ἐκδικηθεῖ ἕνα φίλο τοῦ Φωτίου, μὲ τὴν ὑποψία ὅτι τὸν εἶχε καταδώσει γιὰ συνομοσία ποὺ ἑτοίμαζε ἐναντίον τοῦ πατέρα του. Καί, ἀνταποδίδοντας στὸν ἅγιο ἀγνωμονέστατα «ἀντὶ τοῦ μάννα» τῆς πρὸς αὐτὸν διδασκαλίας, «χολὴν» ἄφρονης ἐκδικητικότητας πρὸς αὐτόν, ἐνήργησε τὴν καθαίρεσή του (ἔτος 886) καὶ τὸν ἐγκλεισμό του ὡς κακοποιοῦ στὴ Μονὴ τῶν Ἀρμενιανῶν, ὅπου ὁ μάρτυρας στὴν προαίρεση γέρων πατριάρχης παρέμεινε ἐπὶ πέντε ἔτη χωρὶς καμμία ἀνθρώπινη παρηγορία, ὑπομένοντας καὶ πάλιν μὲ εὐχαριστία καὶ δοξολογία στὸν Θεὸ τὸν ἄδικο ἐκθρονισμό του. Στὴ μονὴ αὐτὴ ὁ Φώτιος συνέταξε χωρὶς κανένα βοήθημα, ἀλλὰ ἀπὸ μόνης τῆς μνήμης, τὸ κύκνειον ἆσμα του, δηλαδὴ τὸ τελευταῖο του χρονολογικὰ ἔργο Μυσταγωγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπου ἀνασκευάζει συστηματικὰ τὴν αἵρεση τοῦ filioque, καταδεικνύοντας ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ μόνο τὸν Πατέρα, ὡς Πηγὴν τῆς Θεότητος, καὶ μᾶς ἀποστέλλεται διὰ τοῦ Υἱοῦ, γιὰ νὰ μᾶς καταστήσει «κοινωνοὺς θείας φύσεως».

Ἔχοντας ὁλοκληρώσει τὸν δρόμο τῶν μακρῶν ἀγώνων ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ τῆς ὁμολογίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ θεοφόρος Φώτιος μετέστη πρὸς Κύριον στὶς 6 Φεβρουαρίου τοῦ 893, γιὰ νὰ λάβει πολλαπλοὺς τοὺς στεφάνους τῶν καμάτων του παρὰ τῆς δεξιᾶς τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Ἀνταμείβοντας δὲ ὁ Κύριος τοὺς μαρτυρικούς του ἄθλους καὶ στὴ γῆ, εὐδόκησε τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ ἱερωτάτου Φωτίου καὶ ὁ ζωομύριστος τάφος του νὰ ἀναδειχθοῦν πηγὴ ἰαμάτων καὶ παντοίων θαυμάτων στοὺς προσερχόμενους μὲ πίστη σ᾽ αὐτόν, πιστοποιώντας ἄνωθεν τὴν ἔνταξή του ἐν σκηναῖς ἁγίων.

Ἔργα τοῦ θεοφόρου καλάμου τοῦ φωτωνύμου ἁγίου, ἐκτὸς τῶν δύο ἀνωτέρω, ποὺ ἤδη μνημονεύσαμε, δηλαδὴ τῆς Βιβλιοθήκης ἢ Μυριοβίβλου καὶ τῆς Μυσταγωγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι καὶ τὰ ἑξῆς:

Ἀμφιλόχια: Ἔργο ἀπευθυνόμενο στὸν φίλο του Ἀμφιλόχιο, ἐπίσκοπο Κυζίκου, ὅπου ἐπιλύει διάφορες θεολογικὲς καὶ φιλολογικὲς ἀπορίες περὶ 326 περίπου ζητημάτων τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Λεξικόν: Περιλαμβάνει 8000 λήμματα κατὰ ἀλφαβητικὴ σειρά.

Εἰσαγωγὴ ἢ Ἐπαναγωγή: Νομοθέτημα, ποὺ δημοσιεύθηκε ἐπὶ Βασιλείου Α´ τοῦ Μακεδόνος καὶ ἀναφερόταν στὸ Δημόσιο Δίκαιο. Καταργήθηκε ἀργότερα μὲ τὸ ἔργο Πρόχειρος Νόμος.

Πέραν τούτων, ὁ Φώτιος συνέγραψε μεγάλο ἀριθμὸ Ἐπιστολῶν, Ὁμιλιῶν καὶ Λόγων ὑψηλοῦ ἐπιπέδου καὶ μὲ ποικίλο περιεχόμενο.

Ἡ Ἐκκλησία μας τὸν ἐνέταξε κατὰ τὸν 10ο  αἰώνα καὶ ἐπίσημα στὸ Ἁγιολόγιο καὶ Ἑορτολόγιό της, ὅπως μαρτυρεῖται ἐμφαντικὰ στὸ Τυπικὸν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας⁶ καὶ στὸ Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως⁷. Σὲ χειρόγραφο μάρτυρα τοῦ πρώτου, ποὺ χρονολογεῖται στὰ μέσα τοῦ 10ου αἰώνα, τὸν κώδικα Ἱεροσολύμων Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 40, ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τοῦ M. Φωτίου καθορίζεται τὴν 6η Φεβρουαρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, καί, ἐπιπλέον, περιγράφεται ἡ τυπικὴ διάταξη τῆς ἑορτῆς του: «Tελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ σύναξις ἐν τῷ προφητείῳ τοῦ ἁγίου προφήτου καὶ βαπτιστοῦ Ἰωάννου τῷ ὄντι ἐν τοῖς Ἠρεμίας, ἕωθεν ἀπὸ τῆς Mεγάλης Ἐκκλησίας ἐξιούσης τῆς λιτῆς καὶ ἀπερχομένης ἐν τῷ Φόρῳ, καὶ μετὰ τὰς ἐκεῖσε συνήθεις εὐχάς, παραγινομένης ἐν τῇ εἰρημένῃ συνάξει» .

Περαιτέρω, σὲ μικρογραφία στὸν κώδικα Μεγίστης Λαύρας 449 (Δ73), ποὺ χρονολογεῖται τέλη 9ου/ἀρχὲς 10ου αἰώνα, τὸ ἀρχαιότερο χειρόγραφο μὲ τὸ ἔργο Ἀμφιλόχια τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ἀπαντᾶται ἡ ἰδιαίτερα σημαντικὴ ἀρχαιότερη ἀπεικόνιση τοῦ Φωτίου μὲ φωτοστέφανο ἁγιότητας.

Ἀκόμη, ἡ μνήμη του ἐντάσσεται, τουλάχιστον ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα, σὲ Μηνολόγια Εὐαγγελισταρίων κατὰ τὴν 6η Φεβρουαρίου⁸ .

Ἰδιαίτερα σημαντικὴ τυγχάνει ἡ σχετικὴ μαρτυρία στὸν Βίο τοῦ ὁσίου Eὐθυμίου τοῦ νέου († 897), στὴν ὁποία ἀναφερθήκαμε ἤδη προηγουμένως. «Πρόκειται γιὰ τὸ κείμενο ὅπου ἔχει ἐντοπισθεῖ ἡ ἀρχαιότερη καὶ ἴσως ἡ πιὸ σημαντικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος τοῦ M. Φωτίου, λίγα μόλις ἔτη μετὰ τὸ θάνατό του. Ὁ βιογράφος τοῦ Eὐθυμίου, ἐπίσκοπος Bασίλειος, εἰσάγει στὴν §12 τοῦ Bίου μία ἀρκετὰ ἐκτενὴ παρέκβαση, ὅπου ἐξιστορεῖ τὴν ἄνοδο τοῦ Ἰγνατίου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Kωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν μετὰ δέκα ἔτη ἐκθρόνισή του ‘‘ὑπὸ τῶν τότε δυναστευόντων τῇ βασιλεῖ’’…

Στὴ συνέχεια περιγράφει τὴ φυγὴ τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς τῶν Πισσαδινῶν Nικολάου ἀπὸ τὴ Mονή του, πράξη ποὺ ἀποσκοποῦσε στὸ νὰ μὴν ἔλθει σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία (‘‘ὡς ἀκοινώνητος μείνειεν’’) μὲ τὸ νέο πατριάρχη, τὸν Φώτιο, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Bασίλειος προσθέτει: ‘‘καὶ ταῦτα ὀρθοδόξου ὄντος καὶ πάσαις ταῖς ἀρεταῖς ἀπαστράπτοντος τοῦ νέου πατριάρχου· Φώτιος γὰρ ἦν ὁ μακάριος, ὁ φωτὸς ἀκτῖσι φερωνύμως τοῦ ὀνόματος πλήθει διδασκαλιῶν καταλάμψας τὰ πέρατα, ὁ ἐξ αὐτῶν σπαργάνων ἀφιερωθεὶς τῷ Xριστῷ, ὡς ὑπὲρ τῆς αὐτοῦ εἰκόνος δημεύσει καὶ ἐξορίᾳ, τούτοις δὴ τοῖς ἀθλητικοῖς ἐκ προοιμίων ἀγῶσι, συγκοινωνήσας τῷ γεννήτορι, οὗ καὶ ἡ ζωὴ θαυμαστὴ καὶ τό τέλος ἐπέραστον, ὑπὸ Θεοῦ τοῖς θαύμασι μαρτυρούμενον’’»⁹.

Παρόλο ποὺ ἡ ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα τοῦ Μεγάλου Φωτίου ἀναγνωρίσθηκε ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἐχθρούς του, ποὺ εἶχαν ὅμως ἀντικειμενικότητα ἀπόψεων, ἀπὸ ἕνα πολὺ περιορισμένο κύκλο ἀκραίων ἰγνατιανῶν ἢ ἀκόμη καὶ ἀπὸ μόνο ἕνα πρόσωπο, τὸν Νικήτα Δαβὶδ Παφλαγόνα, μεθοδεύθηκε μὲ ὁρισμένα κείμενα, ἀπὸ ἐμπάθεια καὶ μόνον, ἡ δυσφήμηση τοῦ ἀκραιφνοῦς φωστῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας Φωτίου, ποὺ ὁδήγησε στὴν παραμόρφωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας. Πιθανῶς γιὰ τοὺς λόγους τούτους νὰ μὴν ἔλαβε ἔκταση ἡ τιμὴ τοῦ ἁγίου Φωτίου κατὰ τοὺς ὑστεροβυζαντινοὺς χρόνους. Πάντως ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ κάτι, ποὺ ὑπογραμμίζει καὶ ὁ ἀγαπητὸς καθηγητὴς Πατρολογίας καὶ Ἁγιολογίας στὸ ΑΠΘ, κ. Συμεὼν Πασχαλίδης: «Στὸ πλαίσιο τῆς ζωηρῆς θεολογικῆς κινητικότητος ποὺ ἀναπτύχθηκε κατὰ τὸ 14ο  καὶ τὸ πρῶτο ἥμισυ τοῦ 15ου αἰ., οἱ ὁποῖοι σηματοδοτοῦν μία μακρὰ περίοδο δογματικῶν ἀντιπαραθέσεων μεταξὺ τῆς ἀνατολικῆς καὶ δυτικῆς Ἑκκλησίας, ἐντάσσεται καὶ ἡ ἀναμόχλευση τοῦ ζητήματος τῆς ἁγιότητας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν κανονικότητα τῆς πατριαρχικῆς ἐκλογῆς τοῦ Φωτίου, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Nεῖλος Kαβάσιλας  συνέγραψε τὸ ἔργο Περὶ τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου, ἥτις ἀποκατέστησε Φώτιον τὸν ἁγιώτατον πατριάρχην εἰς τὸν θρόνον Κωνσταντινουπόλεως καὶ διέλυσε καὶ τὰ σκάνδαλα τῶν δύο ἐκκλησιῶν, τῆς τε παλαιᾶς καὶ νέας Pώμης. Μὲ τὸ ἴδιο θέμα σώζεται, ἄλλωστε, καὶ ἕνα ἔργο τοῦ ἁγίου Mάρκου τοῦ Eὐγενικοῦ»¹⁰.

*   *   *

Ἡ τιμὴ τοῦ θεοφόρου Φωτίου, παραδόξως ἀφικνύεται ἐνωρὶς στὴν Κύπρο. Στὴ νῆσο ὑπάρχουν ἐννέα ναοὶ καὶ ὀκτὼ ἁγιωνύμια Ἅγιος Φώτιος¹¹, ποὺ ἐκεῖ τιμῶνται συχνὰ οἱ μάρτυρες Φώτιος καὶ Ἀνίκητος (12 Αὐγούστου), χωρὶς νὰ γνωρίζουμε πάντοτε μὲ βεβαιότητα τὸ ποιός ὁμώνυμος ἅγιος ἐτιμᾶτο ἐκεῖ ἀρχικά. Μὲ βεβαιότητα ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τιμᾶται σὲ ὁμώνυμό του ναὸ μεταξὺ Γιαλούσας καὶ Ριζοκαρπάσου στὴν Καρπασία , χρονολογούμενο στὴ σημερινή του μορφὴ στὸν 10ο-12ο αἰώνα, μὲ μεταγενέστερες (15ου/16ου αἰ.) τοιχογραφίες, οἱ περισσότερες τῶν ὁποίων συλήθηκαν καὶ ἀποτοιχίσθηκαν ἀπὸ Τούρκους ἀρχαιοκάπηλους.

Τὴν ἴδια τύχη εἶχε καὶ ἡ ἀρχαιότερη γνωστὴ (πανορθοδόξως;) τοιχογραφία τοῦ ἁγίου στὸ καθολικὸ τοῦ Χριστοῦ Ἀντιφωνητῆ τῆς ἀπὸ χρόνια διαλελυμένης μονῆς στὴν Καλογρέα τῆς Κερύνειας (τέλη 12ου αἰ.). Ἡ τοιχογραφία τοῦ Μ. Φωτίου (ὅπως φαίνεται στὶς σχετικὲς φωτογραφίες ποὺ δημοσιεύουμε ἐδῶ, Εἰκ. 8-9), καταστράφηκε κατὰ τὴν προσπάθεια ἀρχαιοκαπήλων νὰ τὴν ἀποτοιχίσουν γιὰ νὰ τὴν ἐξαγάγουν καὶ πωλήσουν στὸ ἐξωτερικό.

Νὰ εὐχόμαστε, ὁ πολύαθλος βίος τοῦ παμμάκαρος Πατρὸς ἡμῶν Φωτίου τοῦ Μεγάλου, νὰ καταστεῖ ὑπόδειγμα τῆς κατὰ δύναμιν μίμησης ἀπὸ ὅλους μας, ἀπὸ πατριάρχες, ἀρχιερεῖς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, στὴν ὁμολογία τῆς ἀκραιφνοῦς Πίστεως, στὴν ὑπομονὴ τῶν διωγμῶν καὶ συκοφαντιῶν καὶ ἀδικιῶν, στὸ ἱεραποστολικὸ ἄνοιγμα στοὺς ἐγγὺς καὶ στοὺς μακράν, στὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον.

Ταῖς τοῦ Μεγάλου Φωτίου πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, φώτισον καὶ ἡμῶν τὰ ὄμματα τῶν ψυχῶν καὶ ὁδήγησον ἡμᾶς ἐν τῷ φωτὶ τῶν ἐντολῶν Σου πρὸς τὸ ἀνέσπερον Φῶς τῆς οὐρανίου Σου βασιλείας. Ἀμήν.

Ἀπολυτίκιον νέον Μεγάλου Φωτίου
Ποίημα Α.Φ.Ι.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

ΕΠΙΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ βεβαίως δὲν ἐξαντλεῖ τὰ περὶ τοῦ ἁγίου Φωτίου, ἀλλὰ πάντως στηρίζεται σὲ σοβαρὲς σχετικὲς μελέτες. Ἀποτελεῖ ἐπιτομὴ τοῦ βίου του, ταπεινὴ ἐκπλήρωση ὀφειλῆς μου στὸν μεγάλο τοῦτο θεοφόρο Πατέρα, τοῦ ὁποίου ἔλαβα τὸ ὄνομα κατὰ τὴν εἰς ἱερομόναχον χειροτονία μου ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου πνευματικοῦ μου πατρός, Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου (†2012). Ἰδιαίτερα χρήσιμα γιὰ μᾶς, ὅπου καὶ περαιτέρω βιβλιογραφία, ἦταν τὰ ἑξῆς: Συναξάριο τοῦ ἁγίου στό, Μακάριος Σιμωνοπετρίτης, ἱερομόναχος, Νέος Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (διασκευὴ ἐκ τοῦ Γαλλικοῦ καὶ ἐπιμ. ἱεροῦ Κοινοβίου Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου), τόμ. 6 (Φεβρουάριος), σσ. 69-76· Πασχαλίδης, Συμεών, «Ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ Μ. Φωτίου καὶ ἡ ἔνταξή του στὸ Ἑορτολόγιο. Καταγραφὴ καὶ ἀνάλυση τῶν φωτιανῶν καὶ ἀντιφωτιανῶν πηγῶν», στό: Mνήμη ἁγίων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Mεγάλου Φωτίου ἀρχιεπισκόπων Kωνσταντινουπόλεως. Πρακτικὰ Ἐπιστημονικοῦ Συμποσίου (14-17 Ὀκτωβρίου 1993), Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 145-186 [=Πασχαλίδης]· λῆμμα «Φώτιος Α´ ο Μέγας. Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως», ΜΟΧΕ 12, σσ. 559-561.

¹ Ἀπὸ ἄλλους τὸ ἔτος γέννησής του τοποθετεῖται στὸ 820.

² Photii Patriarchae Constantinopolitani Epistulae et Amphilochia, ἐκδ. B. Laourdas-L. G. Westerink, τ. I, Leipzig 1983, σ. 152 (ἐπ. 114.2-6). Πρβλ. Π. Xρήστου, «Ἡ οἰκογένεια τοῦ ἱεροῦ Φωτίου», EEΘΣΠΘν.σ. [Tμ. Ποιμαντικῆς] 2 (1992), σσ. 22-25.

³Synaxarium Ecclesiae Constantinopolitanae, ἐκδ. H. Delehaye, Bruxellis 1902, στ. 682.9-20.

⁴Πασχαλίδης, σσ. 152-153.

⁵Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ ἅγιος τοῦτος ἐξέφρασε καὶ ἄλλες κακοδοξίες, δικαιολογήθηκε ὅμως ἐκ τῶ νὑστέρων ἕνεκα τῆς ἀγνοίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καθὼς καὶ τῆς θεολογίας τῶν μεγάλων Ἑλλήνων Πατέρων τοῦ 4ου αἰ., καὶ ἐντάχθηκε στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι διὰ ταῦτα, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα.

⁶ Mateos, J., Le Typicon de la Grande Église. Ms Sainte-Croix no 40, Xe siècle. Introduction, texte critique, traduction et notes, [OCA 165], τ. I, Roma 1962, σ. 228.6-11.

⁷Synaxarium Ecclesiae Constantinopolitanae, ἐκδ. H. Delehaye, Bruxellis 1902, στ. 448.19-23.

⁸Γιάγκου, Θεόδωρος Ξ., «Ὁ κύκλος τῶν ἑορταζομένων ἁγίων καὶ οἱ Κύπριοι ἅγιοι. Προσέγγιση τῆς τάξεως μὲ βάση τοὺς Κανόνες καὶ  τὰ Λεξιονάρια», Κανόνες καὶ Λατρεία, Θεσσαλονίκη 2001, σσ. 117-118.

⁹ Πασχαλίδης, σσ. 150-151.

¹⁰  Ὅπ. ἀν. σ. 174.

¹¹Christodoulou, Menelaos and Konstantinidis, Konstantinos, A complete Gazetteer of Cyprus, τόμ. I, Nicosia 1987, σσ. 60-61.

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Bουκόλου Eπισκόπου Σμύρνης

Σμύρνης ο ποιμήν Bουκόλος θυηπόλος,
Άγρυπνός εστι και θανών ποίμνης φύλαξ.
* Aγλαόν ηελίοιο, φάος λίπε Bουκόλος έκτη.

Oύτος ο Άγιος εκ νεαράς ηλικίας καθαρίσας τον εαυτόν του, έγινε κατοικητήριον του Aγίου Πνεύματος. Όθεν ευρών αυτόν δόκιμον και άξιον ο πανεύφημος και ηγαπημένος τω Xριστώ Iωάννης ο Θεολόγος, εχειροτόνησεν αυτόν Eπίσκοπον και ποιμένα της εν Σμύρνη Eκκλησίας. Kαι λοιπόν ο θείος ούτος ιεράρχης υπό του Aγίου Πνεύματος φωτιζόμενος, εφώτιζε και αυτός τους εν τω σκότει της αγνωσίας ευρισκομένους Έλληνας, και διά μέσου του Aγίου Bαπτίσματος, εποίει αυτούς υιούς φωτός και ημέρας, ελευθερόνωντάς τους από τα ανήμερα θηρία, ήτοι από τους αγρίους και σκοτεινούς δαίμονας. Όταν δε ο Άγιος έμελλε να υπάγη προς Kύριον, εχειροτόνησε τον Άγιον Πολύκαρπον διάδοχον εις την αυτήν μεγαλόπολιν Σμύρνην, και ποιμένα και διδάσκαλον αυτόν εκατάστησε των λογικών προβάτων, και έτζι προς Kύριον εξεδήμησεν. Όταν δε ενταφιάσθη το άγιον αυτού λείψανον, έκαμεν ο Θεός να βλαστήση από τον τάφον του ένα δένδρον, το οποίον εχάριζε και χαρίζει έως την σήμερον, διαφόρους ιατρείας εις τους προστρέχοντας αυτώ μετά πίστεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)