Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἔχει ἀπὸ προχθές, Χάριτι Θεοῦ, περατωθεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν Παρασκευὴ ποὺ μᾶς πέρασε, καθόρισε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ ψάλλονται δύο ὡραιότατα τροπάρια, ποὺ ἀρχίζουν ὡς ἑξῆς: «Τὴν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν Ἑβδομάδα τοῦ Πάθους Σου ἀξίωσον ἡμᾶς ἰδεῖν, Φιλάνθρωπε».

Ἔχουμε ἤδη ἀπὸ χθὲς εἰσέλθει στὸν κύκλο τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν καὶ γεγονότων τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου μας, ποὺ ὁδηγοῦν στὰ ἅγια Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Χθὲς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὴν παντεξουσιαστική του δύναμη καὶ τὸ κέλευσμα, «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», συνετάραξε τὰ θεμέλια τοῦ ᾍδη, ποὺ καὶ χωρὶς νὰ θέλει, ἀπέλυσε τὴν ψυχὴ τοῦ φίλου Του. Ἐπανέφερε λοιπὸν ὁ Χριστὸς στὴ ζωὴ τῶν πέντε αἰσθήσεων τὸν τετραήμερο Λάζαρο, ὁ τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς, πιστοποιώντας τὶς δύο Του φύσεις στὸ ἕνα Θεανθρώπινο Πρόσωπό Του.

Καί, μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, ἕξι ἡμέρες πρὶν τὸ ἰουδαϊκὸ Πάσχα, πρὶν δηλαδὴ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάθους Του, ἔρχεται γιὰ τελευταία φορὰ στὴν πλησιόχωρη στὰ Ἱεροσόλυμα πόλη τῆς Βηθανίας, στὸ σπίτι τοῦ φίλου του Λαζάρου, ποὺ εἶχε ἀναστήσει. Ἐκεῖ, οἱ ἀδελφὲς τοῦ νεκρέγερτου Λάζαρου Μάρθα καὶ Μαρία, σ’ ἔνδειξη ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ στὸν θαυματουργὸ Διδάσκαλο, παρέθεσαν σ’ Αὐτὸν καὶ τοὺς μαθητές Του, μὰ καὶ σὲ ἄλλους ποὺ ἔτυχαν ἐκεῖ, Δεῖπνο. Τότε ἡ Μαρία, τὴν ὥρα τοῦ Δείπνου, ἐκφράζοντας τὴ βαθειά της εὐλάβεια πρὸς τὸν Φιλάνθρωπο Κύριο -τὸ μύρο τὸ νοητό, ποὺ παύει τὴν δυσωδία τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας καὶ εὐωδιάζει τὶς ψυχὲς μὲ τὴ Χάρη Του-, ἔχοντας ἀγοράσει ἕνα ὑάλλινο δοχεῖο μὲ πολύτιμο καὶ πανάκριβο μύρο, ἄλειψε μὲ ἄκρο σεβασμὸ τὰ πανάγια πόδια τοῦ Δεσπότου καὶ τὰ σκούπισε ὕστερα μὲ τὶς τρίχες τῶν μαλλιῶν της. Ὁ προδότης Ἰούδας ἔκαμε τότε τὸν ἀγανακτισμένο, γιατί νὰ μὴ δοθεῖ τάχα τὸ ἀντίτιμο τοῦ ἀκριβοῦ ἐκείνου μύρου στοὺς φτωχούς, καὶ νὰ ξοδευθεῖ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο. Καὶ τοῦτο εἶπε, γιατὶ εἶχε τὸ ταμεῖο τῶν μαθητῶν καί,  ὡς φιλάργυρος ποὺ ἦταν, ἔκλεβε ἀπ’ ὅσα τοὺς ἔδινε ὁ κόσμος ἐλεημοσύνη γιὰ τὶς λιγοστὲς ἀνάγκες τους ἢ καὶ γιὰ νὰ δίνουν σὲ πτωχούς. Κι ὁ Χριστός, δίνοντάς του ἀκόμη μία εὐκαιρία μετάνοιας καὶ διόρθωσης καὶ χωρὶς νὰ τὸν ἐλέγξει εὐθέως γιὰ τὸ πάθος καὶ τὴν ὑποκρισία του, μίλησε προφητικὰ καὶ μὲ πραότητα γιὰ τὸ ἐπερχόμενο τέλος Του καὶ εἶπε: «Ἄφησέ την Ἰούδα, τὴ Μαρία, στὸ θεάρεστο ἔργο, ποὺ κάνει. Τοὺς φτωχοὺς θὰ τοὺς ἔχετε πάντα κοντά σας, κι ὅταν θελήσετε, μπορεῖτε νὰ τοὺς ἐλεεῖτε. Ἐμένα ὅμως δὲν θὰ μὲ ἔχετε γιὰ πολὺ ἀκόμη μαζί σας σὲ τούτη τὴ ζωή. Ἔρχεται τὸ τέλος μου καὶ ἡ Μαρία μὲ ἄλειψε ἀπὸ πρὶν μύρα, ὅπως συνηθίζεται νὰ ἀλείφουν μὲ εὐώδη μύρα τοὺς νεκροὺς πρὶν τοὺς ἐνταφιάσουν.»

Κι ἐπειδὴ πολλοὶ Ἰουδαῖοι εἶχαν πληροφορηθεῖ πὼς ὁ μέγας θαυματουργὸς ἦταν στὴν οἰκία τοῦ Λαζάρου, πῆγαν νὰ ἰδοῦν, ὄχι μόνον Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀναστημένο Λάζαρο, καὶ ὁδηγοῦνταν ἔτσι στὴν Πίστη στὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου Ἰησοῦν. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ἀποφάσισαν νὰ θανατώσουν καὶ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὸν Λάζαρο. Εἶναι τότε ποὺ ὁ Λάζαρος, σύμφωνα μὲ ἀρχαία παράδοση, «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων», κατόρθωσε καὶ διέφυγε ἀβλαβὴς κρυφά, καὶ ἦρθε στὴν περίφημη ἀρχαία πόλη τοῦ Κιτίου, τὴ σημερινὴ Λάρνακα, ὅπου ἀργότερα χειροτονήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους Παῦλο καὶ Βαρνάβα πρῶτος ἐπίσκοπος Κιτίου. Κι ἀφοῦ ἔζησε ἄλλα τριάντα ἔτη μετὰ τὴν ἀνάστασή του, ἐκοιμήθη καὶ πάλιν στὸ Κίτιο. Ὁ τάφος του ἀνακαλύφθηκε πρὶν ἀπὸ σαράντα περίπου χρόνια, ὅταν ἔγιναν ἐργασίες στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὴ Λάρνακα, καὶ βρίσκεται σὲ ὑπόγεια ταφικὴ κρύπτη κάτω ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ ἱερὸ Βῆμα τοῦ ναοῦ.

Τὴν ἑπόμενη τῆς ἔγερσης τοῦ Λαζάρου ἡμέρα ἀνεβαίνει ὁ Ἰησοῦς γιὰ τελευταία φορὰ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὑπακούοντας στὸ θέλημα τοῦ ἀνάρχου Του Πατέρα καὶ ὁλοκληρώνοντας τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἔρχεται πρὸς τὸ ἑκούσιο πάθος. Πρᾶος καὶ γαλήνιος, καὶ καθισμένος σ’ ἕνα ἄκακο γαϊδουράκι, εἰσέρχεται στὴν ἁγία πόλη. Ὁ τρόπος τοῦτος εἰσόδου τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα ἀποκαλύπτει τὴ βαθειὰ ἁπλότητα καὶ ἄκρα ταπείνωσή Του. Καὶ ἐκπληρώνει ταυτόχρονα τὴν πρόρρηση τοῦ προφήτη Ζαχαρία, πού, αἰῶνες πρίν, εἶχε εἰπεῖ: «Μὴ φοβᾶσαι, θυγατέρα Σιών∙ νά, ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται καθισμένος ἐπάνω σὲ μικρὸ γαϊδουράκι». Καί, ὅπως ἑρμηνεύουν θεόπνευστα οἱ ἅγιοι Πατέρες, τὸ κάθισμα στὸ ἄλογο ὀνάριο συμβολίζει ὅτι ὁ Κύριος ὑπέταξε, μὲ τὴν ἑκούσια ἐνανθρώπησή Του, τὴν πρώην ἀλογία τῶν ἀνθρώπων, ὁδηγώντας τους στὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ θεογνωσία.

Μά, αὐτὴ ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου, λαμβάνει τελικὰ τόνο θριαμβευτικό: Τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ, ἔχοντας ἀκούσει γιὰ τὰ ἐξαίσια θαύματα τοῦ Χριστοῦ, καὶ μάλιστα ἐκεῖνο τῆς πρόσφατης ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου, ἔκοψαν φρέσκους βλαστοὺς ἀπὸ φοινικιὲς καί, καὶ ἀφήνοντας τὶς δουλειὲς καὶ ἀσχολίες τους, βγῆκαν στὸν δρόμο νὰ προϋπαντήσουν τὸν ἐρχόμενο βασιλέα τῆς δόξας καὶ νικητὴ τοῦ θανάτου. Διότι, τὰ βαΐα τῶν φοινίκων εἶναι σύμβολο νίκης. Καὶ στὴν ἀρχαιότητα, τὸν βασιλιὰ ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὸν πόλεμο νικητής, τὸν ὑποδέχονταν «μετὰ βαΐων καὶ κλάδων φοινίκων».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, κάθε Μεγάλη Ἑβδομάδα ἐπιτελεῖται μία μυστικὴ ἐπανάληψη τοῦ θείου Πάθους. Καὶ τίθεται τὸ ἐρώτημα: Ἐμεῖς, πῶς θὰ ὑποδεχθοῦμε ἐφέτος τὸν Χριστό μας, ποὺ προσέφερε τὰ πάντα γιὰ ᾽μᾶς καὶ ἔχυσε καὶ τὴν τελευταία ρανίδα τοῦ ἁγίου Του αἵματος στὸ Ξύλο τοῦ Σταυροῦ; Καλὸ εἶναι, καὶ σὲ ἀνάμνηση ἐκείνης τῆς προϋπάντησης τοῦ ὄχλου, τὸ ὅτι κι ἐμεῖς σήμερα κρατοῦμε κλαδιὰ ἐλιᾶς καὶ φοινίκων.

Μὰ ὁ Χριστὸς ζητάει κάτι βαθύτερο, κάτι σπουδαιότερο νὰ κρατοῦμε: Ζητάει νὰ φέρουμε, νὰ τοῦ προσφέρουμε τὰ καλά μας ἔργα. Ἔργα ἀρετῆς καὶ μετάνοιας, νηστείας καὶ ἐξομολόγησης. Τηρήσαμε νηστεία, δείξαμε μετάνοια καὶ κάναμε ἐξομολόγηση σὲ τούτη τὴν κατεξοχὴν περίοδο τῆς μετάνοιας ποὺ διήλθαμε, τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Διορθώσαμε τὴ ζωή μας; Ἀλλάξαμε τὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο σκέψης μας; Συγχωρέσαμε τοὺς ἀδελφοὺς καὶ πλησίον μας; Κάναμε τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ; Αὐτὰ ζητᾶ ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ ἐμᾶς, ἀδελφοί. Γιατὶ ὁ ἀνενδεὴς Θεὸς ζητάει πρώτιστα τὴν καρδιά μας, ὅλη τὴν καρδιὰ καὶ τὸ εἶναι μας, νὰ τοῦ τὰ ἀφιερώσουμε: «Υἱέ μου», λέει κάπου στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, «δός μοι σὴν καρδίαν» (Παροιμ. 23, 26). Καὶ στέκεται ὑπομονετικὰ ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ κρούει: «ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. 3, 20). Αὐτός, ποὺ θὰ Τοῦ ἀνοίξει, θὰ γευθεῖ «ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος», θὰ χορτάσει ἀχορτάστως τὴν χρηστότητα τοῦ Κυρίου καὶ στὸν παρόντα αἰώνα ἀτελέστερα, καὶ τελειώτερα στὴ μέλλουσα καὶ ἀτελεύτητη ζωή.

Αὐτοῦ τοῦ ἀτελεύτητου δείπνου Σου ἀξίωσέ μας, Κύριε, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. ἀμήν!

Φέρεται εις γνώσιν του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας ότι, την Κυριακή 28 Απριλίου 2024, ημέρα της Βαϊφόρου εισόδου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα, θα τελεστεί πανηγυρική Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό ιερό ναό του Αγίου Μάμαντος στην κατεχόμενη κωμόπολη της Μόρφου.

Η εορτή της θριαμβευτικής Εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, γνωστής στην Κύπρο ως «Κυριακή της Ελιάς» αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη πανήγυρη του ναού και της Μόρφου.

Της Θείας Λειτουργίας θα προστεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, συμπαραστατούμενος από κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου.

• Έναρξη Ακολουθίας του Όρθρου 06:15 π.μ.
• Άφιξη Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου 07:00 π.μ.
• Πέρας Θείας Λειτουργίας περί τις 10:30 π.μ.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας θα γίνει λιτάνευση της ιεράς εικόνος της Βαϊοφόρου η οποία φυλάσσεται στο ναό του Αγίου Μάμαντος. Οι πιστοί μπορούν να φέρουν μαζί τους βάϊα και κλάδους ελαίας για την λιτανεία.

Επίσης, οι πιστοί μπορούν να φέρουν κόλυβα και άρτους για την εορτή.

Για πληροφορίες απευθύνεστε

• Στον γραμματέα Χριστόδουλο Χατζηχριστοδούλου στο τηλ. 99333939,
• Ιερά Μητρόπολις Μόρφου στο τηλ. 22932401

Φέρεται εις γνώσιν των ευσεβών Χριστιανών ότι την Παρασκευή 26 Απριλίου 2024 και ώρα 8:30 μ.μ., θα τελεστεί πανηγυρική Αγρυπνία (Μικρό Απόδειπνο – Κανόνας του Λαζάρου, Όρθρος και Θεία Λειτουργία) επί τη ευκαιρία της εορτής της Εγέρσεως του Λαζάρου, στον ιερό ναό Αγίας Βαρβάρας της κοινότητος Οίκου Μαραθάσας, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

ΕΝΤΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ 2024

Για αποθήκευση ή εκτύπωση του εντύπου αιτήσεως συμμετοχής πατήστε εδώ.

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακείμ

Πανήγυρη λαμπρὴ καὶ κοσμοχαρμόσυνη ἡ σημερινὴ ἡμέρα, σεβαστὲς ἐν Χριστῷ ἀδελφές, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, προανάκρουσμα τῆς λαμπρᾶς ἡμέρας τοῦ Πάσχα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ὕμνοι σήμερα ἀναστάσιμοι καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα πασχαλινή.

Τελείωσε σὺν Θεῷ ἐχθὲς ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, ὅπως τὸ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στὰ ὡραιότατα ἐκεῖνα τροπάρια, «Τὴν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν», καὶ εἰσήλθαμε ἤδη στὸν κύκλο τῶν Δεσποτικῶν Ἑορτῶν καὶ γεγονότων τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου, ποὺ ὁδηγοῦν στὰ ἄχραντα Πάθη καὶ τὴ ζωηφόρο Του Ἀνάσταση.

Σήμερα ὁ Ἅδης «στένων βοᾷ» προοιμιακά, ἐπαισθανόμενος τὸ ἐπερχόμενο τέλος του. Ὁ Δεσπόζων τοῦ θανάτου καὶ τῆς ζωῆς Κύριος ἀφήνει σκοπίμως νὰ παρέλθουν τέσσερεις ἡμέρες ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ δικαίου Λαζάρου, γιὰ νὰ πιστωθεῖ ἀσφαλέστατα ὁ θάνατος, μὰ καὶ τὸ ὑπερφυὲς τῆς ἀνάστασης τοῦ φίλου Του. Ἔρχεται λοιπὸν στὴ Βηθανία καὶ δακρύζει πορευόμενος πρὸς τὸ μνῆμα τοῦ Λαζάρου, ὄχι μόνο δείχνοντας τὴν πρὸς αὐτὸν ἀγάπη Του, μὰ καὶ τὴν φιλοικτίρμονα διάθεσή του στὴν πεσοῦσα στὴ φθορὰ ἀνθρώπινη φύση καὶ ἐπιβεβαιώνοντας, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ ὁ ἴδιος ἀληθῶς καὶ καθ’ ὁλοκληρία προσέλαβε.

Ἡ παντεξούσια φωνὴ τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ σείει συνθέμελα τὰ ταμεῖα τοῦ ᾍδου, ὅπου καὶ ὁ τετραήμερος Λάζαρος βρισκόταν δέσμιος, δεσμοῖς ἀλύτοις ἀνθρωπίνως, καὶ ἄκων τὸν ἀπολύει. Τὸ δεσποτικὸ κέλευσμα, «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», ὡς ἄλλο δημιουργικὸ «Γενηθήτω» Αὐτοῦ, ποὺ εἶναι «ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση», ἀναπλάθει τὴ φθορὰ τῆς φύσης, διώκει τὴ δυσωδία τῆς ἀποσύνθεσης τοῦ νεκροῦ, ἐπαναφέρει ἀπὸ τὰ καταχθόνια τὴν ψυχὴ τοῦ φίλου, καὶ εὐθὺς ὁ Λάζαρος ἀνίσταται. Καὶ τότε, θαῦμα τῷ θαύματι ἠκολούθη. Γιατὶ ὁ νεκρὸς ἐξέρχεται τοῦ μνημείου, ἂν καὶ «δεδεμένος κειρίαις», παρόλο δηλαδὴ ποὺ ἦταν σφιγκτοδεμένος καθ’ ὅλo του τὸ σῶμα χειροπόδαρα μὲ τὰ ἐντάφια σπάργανα, τὶς ρούχινες ἐκεῖνες λωρίδες, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ Ἰουδαῖοι σαβάνωναν τοὺς νεκρούς. Ἐπαναφέρει λοιπὸν θαυμαστῶς ὁ Κύριος στὴ ζωὴ τῶν πέντε αἰσθήσεων τὸν τετραήμερο ὁ ἐκ νεκρῶν τριήμερος, πιστούμενος τὶς δύο φύσεις  τοῦ ἑνὸς Θεανδρικοῦ Του Προσώπου.

Ἡ ὑπὲρ ἔννοιαν ἔγερση τοῦ Λαζάρου, ποὺ συνέβη «μικρὸν πρὸ τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου», ἀποτελοῦσε καὶ ἀποτελεῖ ταυτόχρονα διαβεβαίωση γιὰ τὴν κοινὴ τῶν ἀνθρώπων ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση, ὅπως ᾀσματομελῳδεῖται στὸ ὡραιότατο σημερινὸ ἀπολυτίκιο («Τὴν κοινὴν ἀνάστασιν, πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός»), ἀλλὰ καὶ ἐγγύηση τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασης καὶ προανάκρουση τῆς τελειωτικῆς νίκης τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ ᾍδη καὶ τοῦ θανάτου, μὲ τὴ νεκρόζωη ταφὴ καὶ ἔγερσή Του. Κι ἐπειδὴ πολλοὶ Ἰουδαῖοι πίστευσαν μὲ τὸ μέγα τοῦτο σημεῖο στὸν Κύριο καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ἀποφάσισαν νὰ θανατώσουν, ὄχι μόνο τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ τὸν Λάζαρο, αὐτός, σύμφωνα μὲ ἀρχαιότατη παράδοση, φεύγει κρυφὰ ἀπὸ τὴ Βηθανία (ἦταν τότε τριάντα περίπου ἐτῶν) καὶ ἔρχεται στὴν ἀρχαία περίφημη πόλη τοῦ Κιτίου, τὴ σημερινὴ Λάρνακα, ὅπου, περὶ τὸ ἔτος 45, χειροτονεῖται ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους Παῦλο καὶ Βαρνάβα πρῶτος ἐπίσκοπος Κιτίου. Μετὰ ἀπὸ δεκαοκτὼ ἔτη ἱεραποστολικῆς ἐν Κύπρῳ δράσης καὶ τριάντα ἔτη μετὰ τὴν ἔγερσή του, ἐκοιμήθη καὶ πάλιν ὁ ἅγιος Λάζαρος στὸ Κίτιο. Ἐπάνω ἀπὸ τὸν τάφο του ἀνηγέρθη παλαιοχριστιανικὴ βασιλική, τῆς ὁποίας τὰ κατάλοιπα ἐντάχθηκαν στὸν σημερινὸ περίλαμπρο ναό, χρονολογούμενο στὸν 10ο αἰῶνα. Κατὰ τὶς ἐργασίες συντήρησης τοῦ ναοῦ, τὸ ἔτος 1972, ἀποκαλύφθηκε ταφικὴ κρύπτη κάτω ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ ἱερὸ Βῆμα, μὲ μαρμάρινες ρωμαϊκὲς σαρκοφάγους. Σὲ μία ἀπ’ αὐτές, ποὺ φέρει χαραγμένη τὴν ἐπιγραφή, ΦΙΛΙΟΣ, δηλαδὴ φίλος, ἀγαπημένος, καὶ θεωρεῖται ὡς ὁ τάφος τοῦ ἁγίου Λαζάρου, βρέθηκε καὶ τμῆμα ἱερῶν λειψάνων, τὰ ὁποῖα ἀποδίδονται σ’ αὐτόν. Ἀξιώθηκα νὰ τὰ ἰδῶ μυροβλύζοντα. Καὶ ἡ μυροβλυσία τους συνεχίζεται μέχρι καὶ σήμερα. Πρὶν δὲ ἀπὸ δέκα περίπου χρόνια, τέτοια μέρα, μικρὰ ἀθώα παιδιά, κατεβαίνοντας ἐκεῖ, εἶδαν τὸν ἅγιο, μέσα σὲ ὑπέρλαμπρο φῶς, νὰ κάθεται ἐπάνω σ’ ἐκεῖνο ἀκριβῶς τὸν τάφο, ὁμολογῶντας στὰ παιδιὰ ὅτι εἶναι ὁ ἅγιος Λάζαρος. Κι ὅταν τὰ παιδιὰ φοβισμένα ἔτρεξαν καὶ κάλεσαν τοὺς γονεῖς τους, ἐκεῖνοι δὲν εἶδαν τὸν ἅγιο, ἀλλ’ ὀσφράνθηκαν μία ὑπερκόσμια εὐωδία διάχυτη στὸν χῶρο.

Ἂς ἱκετεύσουμε τὸν ἅγιο Λάζαρο, μὲ τὴν πρὸς Θεὸν παρρησία του, νὰ ἀξιώσει κι ἐμᾶς νὰ ἰδοῦμε τὴν προσωπικὴ ἀνάσταση τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἀναισθησίας καὶ τὸν λίθο τῆς πώρωσης. Γιὰ νὰ γίνει τοῦτο ὅμως, χρειάζεται, κατὰ τὴν ἀναγωγικὴ ἑρμηνεία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ κοπιώδης πράξη καὶ ἐργασία τῶν ἀρετῶν, ποὺ συμβολίζει ἡ μεριμνῶσα περὶ πολλὰ ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου Μάρθα· καὶ ὕστερα, τὸ φιλόθεο χαρμόσυνο πένθος καὶ ἡ πνευματικὴ θεωρία, σύμβολο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἄλλη ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, ἡ Μαρία, «ἥτις τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο». Κι ὅταν ἐμεῖς κι ὁ τόπος μας ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ποικιλώνυμης ἁμαρτίας καὶ τῶν ξένων στὴν Πίστη μας ἠθῶν, θὰ τροχιοδρομηθεῖ ἀναμφίβολα καὶ ἡ ἔγερση ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς βαρβαρικῆς δουλείας, τὴν ὁποία ἐλπίζουμε καὶ προσευχητικὰ ὁραματιζόμαστε ἐρχομένη, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος Χριστοῦ, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 
12: 28-29, 13: 1-8

Ἀδελφοί, βασιλείαν ἀσάλευτον παραλαμβάνοντες ἔχομεν χάριν, δι᾽ ἧς λατρεύομεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας· καὶ γὰρ ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον. ῾Η φιλαδελφία μενέτω, τῆς φιλοξενίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· διὰ ταύτης γὰρ ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους. Μιμνήσκεσθε τῶν δεσμίων ὡς συνδεδεμένοι, τῶν κατηχουμένων ὡς καὶ αὐτοὶ ὄντες ἐν σώματι. Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος· πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ Θεός. ᾽Αφιλάργυρος ὁ τρόπος, ἀρκούμενοι τοῖς παροῦσιν· αὐτὸς γὰρ εἴρηκεν· οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ᾽ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω· ὥστε θαρροῦντας ἡμᾶς λέγειν· Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι· τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος; Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. ᾽Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
11: 1-45

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν τις ἀσθενῶν Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας, ἐκ τῆς κώμης Μαρίας καὶ Μάρθας τῆς ἀδελφῆς αὐτῆς. ἦν δὲ Μαριὰμ ἡ ἀλείψασα τὸν Κύριον μύρῳ καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξὶν αὐτῆς, ἧς ὁ ἀδελφὸς Λάζαρος ἠσθένει. ἀπέστειλαν οὖν αἱ ἀδελφαὶ πρὸς αὐτὸν λέγουσαι· Κύριε, ἴδε ὃν φιλεῖς ἀσθενεῖ. ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρὸς θάνατον, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι’ αὐτῆς. ἠγάπα δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν Μάρθαν καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς καὶ τὸν Λάζαρον. ὡς οὖν ἤκουσεν ὅτι ἀσθενεῖ, τότε μὲν ἔμεινεν ἐν ᾧ ἦν τόπῳ δύο ἡμέρας· ἔπειτα μετὰ τοῦτο λέγει τοῖς μαθηταῖς· Ἄγωμεν εἰς τὴν Ἰουδαίαν πάλιν. λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί· Ραββί, νῦν ἐζήτουν σε λιθάσαι οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ πάλιν ὑπάγεις ἐκεῖ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Οὐχὶ δώδεκά εἰσιν ὧραι τῆς ἡμέρας; ἐάν τις περιπατῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, οὐ προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου βλέπει· ἐὰν δέ τις περιπατῇ ἐν τῇ νυκτί, προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ. ταῦτα εἶπε, καὶ μετὰ τοῦτο λέγει αὐτοῖς· Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν· εἶπον οὖν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Κύριε, εἰ κεκοίμηται, σωθήσεται. εἰρήκει δὲ ὁ Ἰησοῦς περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ἐκεῖνοι δὲ ἔδοξαν ὅτι περὶ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὕπνου λέγει. τότε οὖν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς παρρησίᾳ· Λάζαρος ἀπέθανε, καὶ χαίρω δι’ ὑμᾶς, ἵνα πιστεύσητε, ὅτι οὐκ ἤμην ἐκεῖ· ἀλλ’ ἄγωμεν πρὸς αὐτόν. εἶπεν οὖν Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος τοῖς συμμαθηταῖς· Ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ’ αὐτοῦ. Ἐλθὼν οὖν ὁ Ἰησοῦς εὗρεν αὐτὸν τέσσαρας ἡμέρας ἤδη ἔχοντα ἐν τῷ μνημείῳ. ἦν δὲ ἡ Βηθανία ἐγγὺς τῶν Ἱεροσολύμων ὡς ἀπὸ σταδίων δεκαπέντε. καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐληλύθεισαν πρὸς τὰς περὶ Μάρθαν καὶ Μαρίαν ἵνα παραμυθήσωνται αὐτὰς περὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῶν. ἡ οὖν Μάρθα ὡς ἤκουσεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται, ὑπήντησεν αὐτῷ· Μαρία δὲ ἐν τῷ οἴκῳ ἐκαθέζετο. εἶπεν οὖν ἡ Μάρθα πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει. ἀλλὰ καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν Θεὸν, δώσει σοι ὁ Θεός. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. λέγει αὐτῷ Μάρθα· Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο; λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος. καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἀπῆλθε καὶ ἐφώνησε Μαρίαν τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς λάθρᾳ εἰποῦσα· Ὁ διδάσκαλος πάρεστι καὶ φωνεῖ σε. ἐκείνη ὡς ἤκουσεν, ἐγείρεται ταχὺ καὶ ἔρχεται πρὸς αὐτόν. οὔπω δὲ ἐληλύθει ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν κώμην, ἀλλ’ ἦν ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ὑπήντησεν αὐτῷ ἡ Μάρθα. οἱ οὖν Ἰουδαῖοι οἱ ὄντες μετ’ αὐτῆς ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ παραμυθούμενοι αὐτήν, ἰδόντες τὴν Μαρίαν ὅτι ταχέως ἀνέστη καὶ ἐξῆλθεν, ἠκολούθησαν αὐτῇ, λέγοντες ὅτι ὑπάγει εἰς τὸ μνημεῖον ἵνα κλαύσῃ ἐκεῖ. ἡ οὖν Μαρία ὡς ἦλθεν ὅπου ἦν Ἰησοῦς, ἰδοῦσα αὐτὸν ἔπεσεν αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας λέγουσα αὐτῷ· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἄν ἀπέθανέ μου ὁ ἀδελφός. Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, καὶ εἶπε· Ποῦ τεθείκατε αὐτόν; λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· Ἴδε πῶς ἐφίλει αὐτόν· τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν εἶπον· Οὐκ ἐδύνατο οὗτος, ὁ ἀνοίξας τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ, ποιῆσαι ἵνα καὶ οὗτος μὴ ἀποθάνῃ; Ἰησοῦς οὖν, πάλιν ἐμβριμώμενος ἐν ἑαυτῷ, ἔρχεται εἰς τὸ μνημεῖον· ἦν δὲ σπήλαιον, καὶ λίθος ἐπέκειτο ἐπ’ αὐτῷ. λέγει ὁ Ἰησοῦς· Ἄρατε τὸν λίθον. λέγει αὐτῷ ἡ ἀδελφὴ τοῦ τεθνηκότος Μάρθα· Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς, ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ; ἦραν οὖν τὸν λίθον οὗ ἦν ὁ τεθνηκὼς κείμενος. ὁ δὲ Ἰησοῦς ἦρε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄνω καὶ εἶπε· Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. ἐγὼ δὲ ᾔδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. καὶ ταῦτα εἰπὼν φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. καὶ ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκὼς δεδεμένος τοὺς πόδας καὶ τὰς χεῖρας κειρίαις καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν. Πολλοὶ οὖν ἐκ τῶν Ἰουδαίων, οἱ ἐλθόντες πρὸς τὴν Μαρίαν καὶ θεασάμενοι ἃ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

Σήμερα δὲν διαβάζεται Ἀπόστολος και Εὐαγγέλιον.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ)
Καθολικῆς Α’ Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
5: 6-14

Ἀδελφοί, ταπεινώθητε ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. Πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ᾿ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν, νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. Ὧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι. Ὁ δέ Θεός πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. Διὰ Σιλουανοῦ ὑμῖν τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς λογίζομαι, δι᾿ ὀλίγων ἔγραψα, παρακαλῶν καὶ ἐπιμαρτυρῶν ταύτην εἶναι ἀληθῆ χάριν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν ἑστήκατε. ᾿Ασπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου. Ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
6: 7-13

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσκαλεῖται ὁ Ἰησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ, καὶ ἤρξατο αὐτοὺς ἀποστέλλειν δύο δύο, καὶ ἐδίδου αὐτοῖς ἐξουσίαν τῶν πνευμάτων τῶν ἀκαθάρτων, καὶ παρήγγειλεν αὐτοῖς ἵνα μηδὲν αἴρωσιν εἰς ὁδὸν εἰ μὴ ῥάβδον μόνον, μὴ πήραν, μὴ ἄρτον, μὴ εἰς τὴν ζώνην χαλκόν, ἀλλ’ ὑποδεδεμένους σανδάλια, καὶ μὴ ἐνδεδύσθαι δύο χιτῶνας. καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ὅπου ἐὰν εἰσέλθητε εἰς οἰκίαν, ἐκεῖ μένετε ἕως ἂν ἐξέλθητε ἐκεῖθεν· καὶ ὅσοι ἐὰν μὴ δέξωνται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσωσιν ὑμῶν, ἐκπορευόμενοι ἐκεῖθεν ἐκτινάξατε τὸν χοῦν τὸν ὑποκάτω τῶν ποδῶν ὑμῶν εἰς μαρτύριον αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται Σοδόμοις ἢ Γομόρροις ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ. Καὶ ἐξελθόντες ἐκήρυσσον ἵνα μετανοήσωσι, καὶ δαιμόνια πολλὰ ἐξέβαλλον, καὶ ἤλειφον ἐλαίῳ πολλοὺς ἀρρώστους καὶ ἐθεράπευον.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ