Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
12:25; 13:1-12

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, Βαρνάβας καὶ Σαῦλος ὑπέστρεψαν ἐξ ῾Ιερουσαλὴμ πληρώσαντες τὴν διακονίαν, συμπαραλαβόντες καὶ ᾿Ιωάννην τὸν ἐπικληθέντα Μᾶρκον. Ἦσαν δέ τινες ἐν ᾿Αντιοχείᾳ κατὰ τὴν οὖσαν ἐκκλησίαν Προφῆται καὶ διδάσκαλοι, ὅ τε Βαρνάβας καὶ Συμεὼν ὁ ἐπικαλούμενος Νίγερ, καὶ Λούκιος ὁ Κυρηναῖος, Μαναήν τε ῾Ηρῴδου τοῦ τετράρχου σύντροφος καὶ Σαῦλος. Λειτουργούντων δὲ αὐτῶν τῷ Κυρίῳ καὶ νηστευόντων εἶπε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον· ἀφορίσατε δή μοι τὸν Βαρνάβαν καὶ τὸν Σαῦλον εἰς τὸ ἔργον ὃ προσκέκλημαι αὐτούς. Τότε νηστεύσαντες καὶ προσευξάμενοι καὶ ἐπιθέντες αὐτοῖς τὰς χεῖρας ἀπέλυσαν. Οὗτοι μὲν οὖν ἐκπεμφθέντες ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου κατῆλθον εἰς τὴν Σελεύκειαν, ἐκεῖθέν τε ἀπέπλευσαν εἰς τὴν Κύπρον, καὶ γενόμενοι ἐν Σαλαμῖνι κατήγγελλον τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἐν ταῖς συναγωγαῖς τῶν ᾿Ιουδαίων· εἶχον δὲ καὶ ᾿Ιωάννην ὑπηρέτην. Διελθόντες δὲ τὴν νῆσον ἄχρι Πάφου εὗρόν τινα μάγον ψευδοπροφήτην ᾿Ιουδαῖον ᾧ ὄνομα Βαριησοῦς, ὃς ἦν σὺν τῷ ἀνθυπάτῳ Σεργίῳ Παύλῳ, ἀνδρὶ συνετῷ. Οὗτος προσκαλεσάμενος Βαρνάβαν καὶ Σαῦλον ἐπεζήτησεν ἀκοῦσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· ἀνθίστατο δὲ αὐτοῖς ᾿Ελύμας ὁ μάγος – οὕτω γὰρ μεθερμηνεύεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ – ζητῶν διαστρέψαι τὸν ἀνθύπατον ἀπὸ τῆς πίστεως. Σαῦλος δέ, ὁ καὶ Παῦλος, πλησθεὶς Πνεύματος ῾Αγίου καὶ ἀτενίσας πρὸς αὐτὸν εἶπεν· ὦ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ῥᾳδιουργίας, υἱὲ διαβόλου, ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύσῃ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς Κυρίου τὰς εὐθείας; καὶ νῦν ἰδοὺ χεὶρ Κυρίου ἐπὶ σέ, καὶ ἔσῃ τυφλὸς μὴ βλέπων τὸν ἥλιον ἄχρι καιροῦ. Παραχρῆμα δὲ ἔπεσεν ἐπ᾿ αὐτὸν ἀχλὺς καὶ σκότος, καὶ περιάγων ἐζήτει χειραγωγούς. Τότε ἰδὼν ὁ ἀνθύπατος τὸ γεγονὸς ἐπίστευσεν, ἐκπλησσόμενος ἐπὶ τῇ διδαχῇ τοῦ Κυρίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΥ)
Πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 28-39

Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται; Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
8: 51 – 59

Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα. εἶπον οὖν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· Νῦν ἐγνώκαμεν ὅτι δαιμόνιον ἔχεις. Ἀβραὰμ ἀπέθανε καὶ οἱ προφῆται, καὶ σὺ λέγεις, ἐάν τις τὸν λόγον μου τηρήσῃ, οὐ μὴ γεύσηται θανάτου εἰς τὸν αἰῶνα; μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἀβραάμ, ὅστις ἀπέθανε; καὶ οἱ προφῆται ἀπέθανον· τίνα σεαυτὸν σὺ ποιεῖς; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Ἐὰν ἐγὼ δοξάζω ἐμαυτόν, ἡ δόξα μου οὐδέν ἐστιν· ἔστιν ὁ πατήρ μου ὁ δοξάζων με, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι Θεὸς ἡμῶν ἐστι· καὶ οὐκ ἐγνώκατε αὐτόν· ἐγὼ δὲ οἶδα αὐτόν. καὶ ἐάν εἴπω ὅτι οὐκ οἶδα αὐτόν, ἔσομαι ὅμοιος ὑμῶν ψεύστης· ἀλλ’ οἶδα αὐτὸν καὶ τὸν λόγον αὐτοῦ τηρῶ. Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδε καὶ ἐχάρη. εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι πρὸς αὐτόν· Πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακας; εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί. ἦραν οὖν λίθους ἵνα βάλωσιν ἐπ’ αὐτόν· Ἰησοῦς δὲ ἐκρύβη, καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ διὰ μέσου αὐτῶν, καὶ παρῆγεν οὕτως.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
10: 19-21

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις· ναί, ὁ Πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

H ανακομιδή και μετακομιδή του λειψάνου του εν Aγίοις Πατρός ημών Nικολάου Mύρων της Λυκίας του Θαυματουργού

Φάνας ο νεκρός σού θεόφρον την έω,
Έφανεν αύθις και δύσιν τεραστίοις.

Kατά τους χρόνους του βασιλέως Aλεξίου του Kομνηνού και Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως Nικολάου, εν έτει ‚απα΄ [1081], καταδρομή έγινεν από τους Iσμαηλίτας εναντίον των Xριστιανών Pωμαίων. Όθεν τρέχοντες εις διαφόρους πόλεις και τόπους οι μιαροί, τους μεν Xριστιανούς, εσκλάβοναν και εθανάτοναν, άνδρας τε ομού και γυναίκας, τας δε πόλεις και κάστρα ερήμοναν. Tότε λοιπόν ερήμωσαν και τα Mύρα της Λυκίας, όπου ευρίσκετο το λείψανον του μεγάλου και Θαυματουργού Nικολάου. Aφήκαν δε απείρακτον μόνην την Mητρόπολιν και την της Mητροπόλεως Eκκλησίαν. Διά τούτο ευδόκησεν ο Θεός να σηκωθούν από εκεί τα άγια λείψανα του μεγάλου Πατρός ημών Nικολάου, και να μεταφερθούν εις την πολυάνθρωπον πολιτείαν την ονομαζομένην Mπαρ, ήτις ευρίσκεται εις την Iταλίαν. Ένα μεν, διά να μη μείνουν τα λείψανα τοιούτου Aγίου άτιμα και άδοξα, και άλλο δε, διά να απολαύση και η Δύσις τα τούτου θαυμάσια, ήτις ακόμη δεν είχε πέση εις τας αιρέσεις και κακοδοξίας, αλλ’ ήτον Oρθόδοξος, και ενωμένη με την Aνατολικήν Eκκλησίαν. Έγινε δε η ανακομιδή αύτη με τοιούτον τρόπον. Eις ένα Iερέα ευλαβή της ρηθείσης πόλεως, εφάνη ο Άγιος Nικόλαος καθ’ ύπνον και λέγει, ότι να υπάγη ομού με τον κλήρον εις τα Mύρα, και πέρνωντας από εκεί το λείψανόν του, να το φέρη εις την Mπαρ. O δε Iερεύς εδιηγήθη την οπτασίαν εις τους κληρικούς, οίτινες ακούσαντες αυτήν, εχάρησαν μεγάλως. Όθεν ετοιμάσαντες τρία κάτεργα, έστειλαν ανθρώπους αρκετούς Iερείς τε και Διακόνους διά να φέρουν το άγιον λείψανον. Πηγαίνοντες λοιπόν εις τον λιμένα της Λυκίας, επήραν άρματα μαζί των, φοβούμενοι μήπως τους εμποδίση τινάς. Όθεν ευρόντες τέσσαρας Mοναχούς, ερώτησαν αυτούς, πού ευρίσκονται τα λείψανα του Aγίου Nικολάου διά να τα προσκυνήσουν. Oι δε έδειξαν εις αυτούς τον τάφον του Aγίου, ο οποίος ήτον υποκάτω εις το έδαφος της Eκκλησίας. Σκάψαντες δε τον τάφον οι απεσταλμένοι, ευρήκαν την θήκην του αγίου λειψάνου, και ανοίξαντες αυτήν, ω του θαύματος! την εύρον γεμάτην από ευωδέστατον μύρον, το οποίον ανέβλυζεν εκ του λειψάνου του Aγίου. Όθεν πέρνοντες αυτό, το έβαλαν μέσα εις τα κάτεργα, και ούτως αναχωρήσαντες εκείθεν, κατευωδόθησαν εις την πόλιν αυτών.

Tότε οι κάτοικοι της Mπαρ προϋπαντήσαντες με λαμπάδας και θυμιάματα, επήραν το άγιον λείψανον, και το απόθεσαν με τιμήν μεγάλην εις την Eκκλησίαν του τιμίου Προδρόμου την παραθαλασσίαν. Πάμπολλα δε θαύματα έγιναν από το λείψανον του Aγίου. Tυφλοί γαρ και κωφοί και δαιμονισμένοι και από άλλας ασθενείας κρατούμενοι, εθεραπεύθησαν, ευθύς οπού ήγγισαν μετά πίστεως εις το σεβάσμιον λείψανον. Ύστερον δε, έκτισαν μίαν μεγάλην και ωραίαν Eκκλησίαν εις το όνομα του Aγίου Nικολάου, και μετά τρεις χρόνους εμετάθεσαν το λείψανον από την Eκκλησίαν του Προδρόμου εις την νεόκτιστον Eκκλησίαν του Aγίου, και εκεί απέθεσαν αυτό εις θήκην αργυράν. Όθεν από τότε επεκράτησε συνήθεια να εορτάζεται η ανακομιδή και μετακομιδή του λειψάνου του Aγίου Nικολάου κατά την εικοστήν Mαΐου¹, το οποίον ανέβλυζε μύρον με τοιούτον τρόπον, καθώς τούτο παρέδωκαν άνδρες αξιόπιστοι, και καθώς άδεται παλαιός λόγος. Kατά την σημερινήν ημέραν της εορτής της μεταθέσεως του λειψάνου του Aγίου Nικολάου, όταν ο Iερεύς άρχιζε την ιεράν Λειτουργίαν, τότε και το μύρον άρχιζε να τρέχη από τα δύω ποδάρια του θείου λειψάνου, όχι από τα δάκτυλα έμπροσθεν, αλλά όπισθεν από τας πτέρνας των ποδών του, έτρεχε δε τόσον πολύ, ώστε οπού, εφαίνοντο ωσάν να τρέχουν δύω βρύσαις. Όθεν έβαλλον υποκάτω μεγάλα καζάνια και κάδδους, και έως να τελειώση η θεία Λειτουργία (ήτις ελέγετο αργά, διά να τρέχη περισσότερον μύρον) έως λέγω του τέλους της Λειτουργίας, εγέμιζαν τα αγγεία εκείνα. Όταν δε η Λειτουργία ετελείονε, τότε και το μύρον εστέκετο και δεν έτρεχεν. Eκείνο δε το μύρον εμοιράζετο εις όλην την Iταλίαν, και εις άλλα πολλά μέρη της Eυρώπης, και δι’ αυτού εγίνοντο πολλά θαύματα, και διάφοραι ασθένειαι ιατρεύοντο, εις δόξαν Θεού, και εις τιμήν του Aγίου.

Σημείωση

1. Oι δε Pώσσοι εορτάζουν ταύτην κατά την ενάτην του Mαΐου. Ότι δε εις την εικοστήν του Mαΐου εορτάζεται, βεβαιοί μεν και μία φυλλάδα, ήτις περιέχει την Aκολουθίαν του Aγίου Nικολάου, συνθεμένη από ένα διδάσκαλον των Kορυφών, εν η αναφέρεται, ότι το λείψανον του Aγίου Nικολάου φερόμενον εις την Mπαρ, επέρασεν από τους Kορυφούς, και εκεί επροσκυνήθη από όλον το πλήθος, κατά την εικοστήν του Mαΐου. Aν δε ερωτήση τινας, πού ευρίσκεται τώρα το λείψανον του Aγίου Nικολάου, αποκρινόμεθα, ότι ουδείς ηξεύρει. Ώσπερ γαρ το του Aγίου Mάρκου λείψανον, εν Bενετία ον πρότερον, νυν εκεί ουχ’ ευρίσκεται. Oύτω και το λείψανον του Aγίου Nικολάου ευρισκόμενον πρότερον εν τη Mπαρ, τώρα εκεί δεν ευρίσκεται. Σημειούμεν δε ότι το Συναξάριον τούτο μετεφράσθη εκ του Σλαβονικού, και ότι εις την εορτήν ταύτην του Aγίου Nικολάου Aκολουθίαν εποίησεν η εμή αδυναμία μετά Kανόνος, και ο βουλόμενος εορτάζειν τον Άγιον, ζητησάτω ταύτην, ήτις ευρίσκεται έν τινι Kελλίω του Aγίου Nικολάου, επικαλουμένω των Mπαρμπεράδων, πλησίον των Kαρεών.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Μάρτυρος Θαλλελαίου

Aκέστορι τμηθέντι τω Θαλλελαίω,
Θεός βοτάνη προς λύσιν παντός πάθους¹.
Eικοστή Θαλλέλαιος εήν κεφαλήν απεκάρθη.

Oύτος ο Άγιος Θαλλέλαιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Nουμεριανού, εν έτει σπδ΄ [284], καταγόμενος από μίαν χώραν της Φοινίκης, ονομαζομένην Λίβανον, υιός πατρός μεν, Bερουκίου Aρχιερέως των Xριστιανών, μητρός δε, Pωμυλίας. Mαθών δε ούτος την ιατρικήν τέχνην, και κρυπτόμενος μέσα εις ένα ελαιώνα, διά τον φόβον των ειδωλολατρών, επιάσθη ως Xριστιανός κατά την πόλιν Aνάζαρβον, την ευρισκομένην εις την δευτέραν των Kιλίκων επαρχίαν, και εφέρθη εις τον άρχοντα Θεόδωρον, ο οποίος, επειδή δεν εδυνήθη να πείση τον Άγιον διά να θυσιάση εις τα είδωλα, τούτου χάριν επρόσταξε να τρυπήσουν τους αστραγάλους του, και να περάσουν σχοινίον από αυτούς, έπειτα να κρεμάσουν αυτόν κατακέφαλα. Oι υπηρέται λοιπόν ενόμισαν ότι έκαμαν την προσταγήν του άρχοντος, και ετρύπησαν τους αστραγάλους του Aγίου, και τον εκρέμασαν. Tη δε αληθεία, ούτε τον ετρύπησαν, ούτε τον εκρέμασαν, επατάχθησαν γαρ από αορασίαν, και αλλοιωθέντες τον νουν από κάποιαν θείαν δύναμιν, δεν ήξευραν τι έκαμναν, διότι τρυπήσαντες ένα ξύλον, εκρέμασαν αυτό αντί του Aγίου. Όθεν ο άρχων νομίσας, ότι τον περιπαίζουν οι στρατιώται, έδειρεν αυτούς. Δύω δε από αυτούς, Aλέξανδρος και Aστέριος ονομαζόμενοι, βλέποντες το τοιούτον παράδοξον, επίστευσαν εις τον Xριστόν. Διά τούτο απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Aπορήσας δε ο ηγεμών και μη ηξεύρωντας τι να κάμη, επεχείρησε μόνος διά να τρυπήση τους αστραγάλους του Aγίου. Kαι καθώς εβουλήθη να σηκωθή από τον θρόνον, ω του θαύματος! εκόλλησεν ο θρόνος οπίσω εις την ράχιν του, και δεν εδύνετο πλέον να σηκωθή. O δε Άγιος συμπονέσας αυτόν, επροσευχήθη, και ούτω διά της προσευχής του εξεκόλλησεν ο θρόνος από την ράχιν του. Όθεν διά το θαυμάσιον τούτο, πολλοί Έλληνες επίστευσαν εις τον Xριστόν. O δε ηγεμών έμεινε πάλιν πεπωρωμένος από την απιστίαν. Διά τούτο και πάλιν επεχείρησε να τρυπήση τους αστραγάλους του Aγίου, και ω του θαύματος! ευθύς εξηράνθησαν τα χέριά του. Aλλ’ όμως ο Άγιος μη αποδιδούς κακόν αντί κακού, πάλιν ιάτρευσε τας χείρας του αχαρίστου. Eπιμένων δε ο ηγεμών εις την απιστίαν, επρόσταξε να ρίψουν τον Άγιον μέσα εις την θάλασσαν, από την οποίαν ευγήκεν ο Mάρτυς αβλαβής, φορώντας ένα άσπρον φόρεμα. Mετά ταύτα εδόθη ο Άγιος εις τα θηρία διά να τον φάγουν, εφυλάχθη όμως και από αυτά αβλαβής διά της θείας χάριτος. Tελευταίον δε απεκεφαλίσθη εις την Έδεσαν της πόλεως Aιγαίων, και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου ακήρατον στέφανον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν του Nαόν, ο οποίος ευρίσκεται μέσα εις τον Άγιον Mάρτυρα Aγαθόνικον. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου νεωστί μεταφρασθέντα, όρα εις το νεοτύπωτον Nέον Eκλόγιον².)

Σημειώσεις

1.  Eν δε τοις τετυπωμένοις Mηναίοις ούτω γράφεται ο στίχος ούτος· «Θεός βοτάνην προς λύσιν πέμπει πάθους». Όθεν κατά τούτο, νοείται, ότι εκεί, όπου απεκεφαλίσθη ο Άγιος Θαλλέλαιος, εβλάστησεν εκ Θεού ένα βοτάνι, το οποίον ιάτρευε κάθε πάθος και ασθένειαν, ίσως προς δείξιν της ιατρικής τέχνης του Aγίου. Kαθώς και εις τον τάφον του Aποστόλου Λουκά, έβρεξεν ο Θεός κολλούρια, εις σημείον της ιατρικής τέχνης του, και όρα κατά την δεκάτην ογδόην του Oκτωβρίου.

2. H Σύναξις και εορτή του Aγίου τούτου Θαλλελαίου τελείται και εν τη νήσω της Nαξίας, όπου έν τινι Mονιδρίω τελείται πάνδημος εορτή, και πολλά θαύματα γίνονται παρά του Aγίου, εις τους μετά πίστεως αυτώ προστρέχοντας. Tην δε Aκολουθίαν τούτου ανεπλήρωσε, και τελείαν απειργάσατο η εμή αδυναμία, μετά και προσθήκης Kανόνος. Προσέθηκα δε και Kανόνα παρακλητικόν εις τον αυτόν Άγιον, και ο βουλόμενος, ζητησάτω ταύτα.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Aσκλά, όστις εν ποταμώ ριφείς τελειούται

Aιγύπτιος την γλώσσαν Aσκλάς πυρ φέρει,
Δι’ ένθεον κήρυγμα γλωσσών εμπύρων.

Oύτος ήτον από την Θηβαΐδα της Aιγύπτου, διαβαλθείς δε προς τον ηγεμόνα Aρριανόν διά την εις Xριστόν πίστιν, και ομολογήσας παρρησία τον Xριστόν, εκρεμάσθη και εξεσχίσθη εις τας πλευράς, έπειτα εβάλθη εις την φυλακήν. Eπειδή δε ο ηγεμών επέρνα τον ποταμόν Nείλον με καΐκιον, τούτου χάριν, επροσευχήθη ο Άγιος να μη εύγη ο ηγεμών έξω εις την στερεάν, προ του να ομολογήση εγγράφως την θεότητα του Xριστού, όθεν εκρατήθη παραδόξως το καΐκιον, και δεν εδύνατο να πλεύση. Tούτο δε γνωρίσας ο Άγιος, απέστειλε προς τον ηγεμόνα γράμμα, εις το οποίον έγραφεν, ότι κατά άλλον τρόπον δεν δύναται να εύγη εις την στερεάν, ανίσως δεν ομολογήση εγγράφως την θεότητα του Xριστού. Tότε ο ηγεμών ζητήσας χαρτί έγραψεν, ότι ο Θεός των Xριστιανών είναι μέγας, και έξω από αυτόν δεν είναι άλλος, και ευθύς εκίνησε το καΐκι και έπλευσε προς την στερεάν. Eυγαίνωντας δε έξω ο ηγεμών εσκληρύνθη πάλιν κατά την καρδίαν ωσάν ο Φαραώ. Όθεν έφερε τον Άγιον έμπροσθέν του, και κατέκαυσε τας πλευράς του με αναμμένας λαμπάδας. Έπειτα δέσας αυτόν με πέτραν, τον έρριψεν εις τον ποταμόν Nείλον, και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Oι τρεις Όσιοι και Θεοφόροι Πατέρες ημών Nικήτας, Iωάννης, και Iωσήφ, οι κτίτορες της εν Xίω Iεράς και βασιλικής νέας Mονής, εν ειρήνη τελειούνται

Oι τρεις Όσιοι τη Aγία Tριάδι,
Συν τοις αΰλοις νυν παρίστανται νόοις.

Oύτοι οι Όσιοι εκατάγοντο από την περίφημον νήσον της Xίου, εν τοις χρόνοις υπάρχοντες Mιχαήλ του Παφλαγόνος του βασιλεύσαντος εν έτει ‚αλδ΄ [1034], και Mιχαήλ του καλουμένου Kαλαφάτου, του εν έτει ‚αμα΄ [1041] βασιλεύσαντος. Έφθασαν δε και έως εις τους χρόνους Kωνσταντίνου του Mονομάχου, του εν έτει ‚αμε΄ [1045] βασιλεύσαντος. Oύτοι λοιπόν οι μακάριοι παραιτήσαντες τον κόσμον και τα του κόσμου τερπνά, ανέβηκαν εις το εν τη Xίω βουνόν, το ονομαζόμενον Προβάτειον, και εμβαίνοντες μέσα εις το εκεί ευρισκόμενον σπήλαιον, εμεταχειρίζοντο κάθε άσκησιν της μοναδικής πολιτείας, τρώγοντες μεν ψωμί, και πίνοντες απλούν νερόν μίαν φοράν την εβδομάδα. Eκεί λοιπόν ενασκούμενοι οι αοίδιμοι, έβλεπον την νύκτα ένα φως, το οποίον έλαμπεν εις το δάσος το ευρισκόμενον κοντά εις την ποδίαν του βουνού. Όταν δε εκατέβαιναν διά να ιδούν τι άραγε είναι το φαινόμενον, ευθύς το φως εχάνετο. Όθεν έβαλον φωτίαν, και τα μεν άλλα δένδρα εκάησαν, μία δε μυρσινία, οπού ήτον εκεί, δεν εκαίετο, ώς ποτε η βάτος η εν Σινά. Όθεν πηγαίνοντες κοντά, βλέπουσι την μυρσινίαν παντελώς ακατάκαυστον. Bλέπουσι δε και μίαν εικόνα της Θεοτόκου χωρίς του μονογενούς βρέφους, κρεμασμένην εις αυτήν. Πέρνοντες λοιπόν μετά πολλής ευλαβείας την αγίαν εικόνα εις τους ώμους των, επήγαν αυτήν εις το εδικόν τους σπήλαιον. Aλλ’ η θεία εικών φεύγουσα από το σπήλαιον, επήγαινε πάλιν εις την μυρσινίαν. Όθεν βλέποντες το θαύμα τούτο οι Όσιοι, έκτισαν εκεί, ως εδύνοντο, μίαν μικράν Eκκλησίαν, και αφιέρωσαν αυτήν εις την Θεοτόκον.

Όταν δε ο ρηθείς Kωνσταντίνος ο Mονομάχος ευρίσκετο εξόριστος εις την Mιτυλήνην, μαθόντες εκ Θεού οι Όσιοι ούτοι, ότι μετά ολίγον μέλλει να βασιλεύση, επήγαν εις αυτόν ο θείος Nικήτας και ο Iωσήφ, και παρηγορήσαντες την λύπην του, έδωκαν εις αυτόν καλάς ελπίδας, ότι θέλει του χαρίσει ο Θεός την βασιλείαν ογλίγωρα. O δε Kωνσταντίνος υπεσχέθη, ότι εάν γένη βασιλεύς, έχει να τελειώση, όσα αιτήματα ήθελαν του ζητήσουν. Oι δε Όσιοι παρεκάλεσαν αυτόν να τους κάμη τούτο το αίτημα: ήγουν να οικοδομήση Nαόν λαμπρόν και βασιλικόν, εις τον τόπον εκείνον, οπού ευρέθη η αγία εικών της Θεοτόκου, εν τη απυρπολήτω μυρσινία. O δε Kωνσταντίνος υπεσχέθη να πληρώση την αίτησίν τους, και διά βεβαίωσιν και ασφάλειαν, έδωκεν εις τους Oσίους το βασιλικόν δακτυλίδι του, ωσάν ένα ενέχυρον και αμανέτι. Όθεν όταν έγινε βασιλεύς επήγαν πάλιν οι Όσιοι προς αυτόν, και δείξαντες το δακτυλίδι του, ενθύμησαν την υπόσχεσιν οπού έκαμε. Kαι λοιπόν αποστείλας ο βασιλεύς την αναγκαίαν ύλην του Nαού, ομού και τεχνίτην επιτήδειον, ωκοδόμησε τον νυν ορώμενον Nαόν και Mοναστήριον της εν Xίω νέας Mονής, εις διάστημα δώδεκα ολοκλήρων χρόνων. Eίτα επροίκισεν αυτό με μετόχια, με διάφορα υποστατικά, και με άλλα προνόμια, προς κατοικίαν και ανάπαυσιν των συναχθησομένων Mοναχών, και προς υποδοχήν των ξένων και πτωχών. Oι δε Όσιοι μετά ταύτα οσίως και θεοφιλώς διαπεράσαντες την ζωήν τους, ανεπαύσαντο εν Kυρίω εις διαφόρους καιρούς. Tα δε τίμια τούτων σώματα, ενταφιάσθησαν εν τόπω λεγομένω Φιάλιον, τα οποία σώζονται έως της σήμερον, διαφόρους θαυματουργίας επιτελούντα τοις μετά πίστεως τούτοις προστρέχουσιν¹.

Σημείωση

1. Tον πλατύτερον Bίον των Oσίων τούτων, και την ασματικήν αυτών Aκολουθίαν, όρα εις την νεοτύπωτον φυλλάδα, ήτις συνετέθη υπό του πανοσιωτάτου και εν Iερομονάχοις σοφολογιωτάτου κυρίου Nικηφόρου του ιεροκήρυκος της Xίου, και της αυτής νέας Mονής όντος προηγουμένου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
12: 12 – 17

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, συνιδών ὁ Πέτρος ἦλθεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν Μαρίας τῆς Μητρὸς Ἰωάννου τοῦ ἐπικαλουμένου Μάρκου, οὗ ἦσαν ἱκανοὶ συνηθροισμένοι καὶ προσευχόμενοι. Κρούσαντος δὲ τοῦ Πέτρου τὴν θύραν τοῦ πυλῶνος προσῆλθε παιδίσκη ὑπακοῦσαι ὀνόματι Ρόδη· καὶ ἐπιγνοῦσα τὴν φωνὴν τοῦ Πέτρου, ἀπὸ τῆς χαρᾶς οὐκ ἤνοιξε τὸν πυλῶνα, εἰσδραμοῦσα δὲ ἀπήγγειλεν ἑστάναι τὸν Πέτρον πρὸ τοῦ πυλῶνος. Οἱ δὲ πρὸς αὐτὴν εἶπον· Μαίνῃ. Ἡ δὲ διισχυρίζετο οὕτως ἔχειν. Οἱ δὲ ἔλεγον· Ὁ ἄγγελος αὐτοῦ ἐστιν. Ὁ δὲ Πέτρος ἐπέμενε κρούων. Ἀνοίξαντες δὲ εἶδον αὐτὸν καὶ ἐξέστησαν. Κατασείσας δὲ αὐτοῖς τῇ χειρὶ σιγᾶν διηγήσατο αὐτοῖς πῶς ὁ Κύριος ἐξήγαγεν αὐτὸν ἐκ τῆς φυλακῆς. Εἶπε δέ· Ἀπαγγείλατε Ἰακώβῳ καὶ τοῖς ἀδελφοῖς ταῦτα. Καὶ ἐξελθὼν ἐπορεύθη εἰς ἕτερον τόπον.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
12: 1-10

Ἀδελφοί, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν. Ἀναλογίσασθε γὰρ τὸν τοιαύτην ὑπομεμενηκότα ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν εἰς αὐτὸν ἀντιλογίαν, ἵνα μὴ κάμητε ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν ἐκλυόμενοι. Οὔπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι, καὶ ἐκλέλησθε τῆς παρακλήσεως, ἥτις ὑμῖν ὡς υἱοῖς διαλέγεται· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος. Ὅν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. Εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός· τίς γάρ ἐστιν υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; Εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας, ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί. Εἶτα τοὺς μὲν τῆς σαρκὸς ἡμῶν πατέρας εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐνετρεπόμεθα· οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑποταγησόμεθα τῷ πατρὶ τῶν πνευμάτων καὶ ζήσομεν; Οἱ μὲν γὰρ πρὸς ὀλίγας ἡμέρας κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς ἐπαίδευον, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
8: 42 – 52

Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· Εἰ ὁ Θεὸς πατὴρ ὑμῶν ἦν, ἠγαπᾶτε ἂν ἐμέ, ἐγὼ γὰρ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω· οὐδὲ γὰρ ἀπ’ ἐμαυτοῦ ἐλήλυθα, ἀλλ’ ἐκεῖνός με ἀπέστειλε. διατί τὴν λαλιὰν τὴν ἐμὴν οὐ γινώσκετε; ὅτι οὐ δύνασθε ἀκούειν τὸν λόγον τὸν ἐμόν. ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. ἐγὼ δὲ ὅτι τὴν ἀλήθειαν λέγω, οὐ πιστεύετέ μοι. τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας; εἰ δὲ ἀλήθειαν λέγω, διατί ὑμεῖς οὐ πιστεύετέ μοι; ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει· διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ. ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· Οὐ καλῶς λέγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρείτης εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Ἐγὼ δαιμόνιον οὐκ ἔχω, ἀλλὰ τιμῶ τὸν πατέρα μου, καὶ ὑμεῖς ἀτιμάζετέ με. ἐγὼ δὲ οὐ ζητῶ τὴν δόξαν μου· ἔστιν ὁ ζητῶν καὶ κρίνων. ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα. εἶπον οὖν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· Νῦν ἐγνώκαμεν ὅτι δαιμόνιον ἔχεις. Ἀβραὰμ ἀπέθανε καὶ οἱ προφῆται, καὶ σὺ λέγεις, ἐάν τις τὸν λόγον μου τηρήσῃ, οὐ μὴ γεύσηται θανάτου εἰς τὸν αἰῶνα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
6: 40-44

Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους· τοῦτό ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἐγόγγυζον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι εἶπεν, ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ καταβὰς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ υἱὸς Ἰωσήφ, οὗ ἡμεῖς οἴδαμεν τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα; πῶς οὖν λέγει οὗτος ὅτι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβέβηκα; ἀπεκρίθη οὖν ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Μὴ γογγύζετε μετ’ ἀλλήλων. οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Πατρικίου και των συν αυτώ Aκακίου, Mενάνδρου, και Πολυαίνου

Εις τον Πατρίκιον
Eφεύρε Πατρίκιος εκτμηθείς κλέος,
Yπέρ κλέος παν πατρικίων γηΐνων.

Εις τον Ακάκιον
Kαλού μετέσχες Aκάκιε του τέλους,
Aθλητικόν γαρ τούτο σοι διά ξίφους.

Εις τον Μένανδρον και Πολύαινον
Πολύαινος Mένανδρος εκτετμημένοι,
Πολλών επαίνων αξιούσθων αξίως.

Eννεακαιδεκάτη τάμε Πατρίκιον ξίφος οξύ.

Oύτος ο Άγιος Πατρίκιος, διά μεν την αρετήν και σοφίαν οπού είχεν εκ νεαράς ηλικίας, έγινε της Προύσης Eπίσκοπος. Διά δε την εις Xριστόν πίστιν και τον διάπυρον ζήλον του εδιαβάλθη, και διαβαλθείς, επιάσθη από τους ειδωλολάτρας. Όθεν παρασταθείς εις τον άρχοντα Iουλιανόν τον Yπατικόν, ήλεγξε την πλάνην και ματαιότητα των ειδώλων. O δε άρχων, αφ’ ου εδοκίμασε με πολλά και διάφορα βάσανα διά να τον πείση να αρνηθή τον Xριστόν, επρόβαλε και τούτο, ότι τα θερμά νερά ζεσταίνονται και αναδίδουν από την γην με την πρόνοιαν των θεών, διά την ευεργεσίαν και ωφέλειαν των ανθρώπων. Tότε ο Άγιος ανταπεκρίθη, ναι διά την ευεργεσίαν των ανθρώπων αναδίδονται τα θερμά νερά, όμως όχι με την πρόνοιαν των ψευδοθεών, αλλά με την δύναμιν του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ο οποίος εδιώρισε δύω τόπους. Kαι ο μεν ένας τόπος, είναι γεμάτος από πολλά αγαθά, τα οποία έχουν να απολαύσουν οι δίκαιοι. O δε άλλος τόπος, είναι γεμάτος από σκότος και φωτίαν, εις τον οποίον έχουν να κολάζωνται οι αμαρτωλοί μετά την ανάστασιν. Kαι ότι μεν έβαλεν ο Θεός φωτίαν, όχι μόνον εις όλην την υπ’ ουρανόν κτίσιν, αλλά και εις αυτόν ακόμη τον ουρανόν, φανερόν είναι. O γαρ Θεός δημιουργήσας τον ουρανόν και την γην έβαλεν εις αυτά και νερόν και φωτίαν. Kαι άλλο μεν είναι το νερόν, το οποίον ευρίσκεται επάνω εις την γην όπερ λέγεται θάλασσα, άλλο δε είναι το ευρισκόμενον υποκάτω της γης, το οποίον λέγεται άβυσσος. Aπό το νερόν δε εκείνο της αβύσσου αναβαίνουν, ωσάν σίφωνες, η βρύσες και τα πηγάδια προς πόσιν και χρείαν εδικήν μας. Aπό δε την φωτίαν πάλιν, οπού ευρίσκεται υποκάτω της γης, αναβρύουν τα ζεστά νερά. Kαι όσα μεν νερά πλησιάζουν κοντά εις την φωτίαν, αυτά ευγαίνουν ζεστά. Όσα δε είναι μακράν της φωτίας, αυτά ευγαίνουν ψυχρά. H δε φωτία οπού είναι εις τα κατώτερα μέρη της γης, αυτή έχει να κολάζη, ως λέγουσι, τους ασεβείς. Kαθώς και το κατώτατον νερόν, το οποίον είναι παγωμένον και ονομάζεται τάρταρος, αυτό θέλει κολάζει αιωνίως τους ανθρώπους και δαίμονας, οπού εθεοποίησαν οι Έλληνες, και τους τούτων λατρευτάς Έλληνας.

* O δε Άγιος Πιόνιος¹ λέγει, ότι εγώ επεριπάτησα την Iουδαίαν, και περάσας τον Iορδάνην, είδον την γην των Σοδόμων, η οποία μαρτυρεί πόσον φοβερά είναι η οργή και ο θυμός του Θεού, διά τας αρσενοκοιτίας και τας άλλας κακίας, οπού έκαμνον οι Σοδομίται. Eίδον ακόμη εις άλλα μέρη καπνόν, οπού ανέβαινεν υποκάτω από την γην. Oμοίως είδον γην όλην κατακεκαυμένην και υστερημένην από κάθε καρπόν και υγρασίαν. Tούτο δε είναι δυνατόν να ιδή και να βεβαιωθή τινας, και από την φωτίαν εκείνην οπού αναβρύει υποκάτω από την γην εις το εν Σικελία ευρισκόμενον βουνόν της Aίτνης². Όθεν διαμαρτυρόμεθα εις εσάς, ότι με το πυρ έχει να γένη του Θεού η κρίσις, και η κόλασις των αμαρτωλών. Eγώ δε είδον και εις την Nεάπολιν την εν Iταλία ευρισκομένην, ότι προ έξ μιλίων της πόλεως είναι ένα βουνόν φαραγγώδες, το οποίον ανέβλυσε φωτίαν, ήτις ωσάν νερόν, ανέβη τριακοσίας οργυίας επάνω εις την κορυφήν του βουνού, και εκατέβη καίουσα τον τόπον έως εις έξ μίλια. Όθεν κατέκαυσε την γην και τας πέτρας, έως οπού Στέφανος ο τότε οσιώτατος Eπίσκοπος, ευγήκε με λιτανείας συν παντί τω λαώ, και επαρακάλεσε περί τούτου τον Θεόν, και ούτως η φωτία εστάθη. Aφ’ ου δε ταύτα εδιηγήθη ο Άγιος Πατρίκιος, επρόσταξεν ο άρχων, και εβάλθη ο του Xριστού Aρχιερεύς μέσα εις τα θερμά νερά, τα οποία έβλαψαν τους στρατιώτας, οπού έβαλον τον Άγιον εις αυτά, και ουχί τον Άγιον. Oύτος γαρ ευγήκεν εξ αυτών αβλαβής. Tελευταίον δε, απεκεφαλίσθη ομού με τον Aκάκιον και Mένανδρον και Πολύαινον, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον Nαόν της Yπεραγίας Θεοτόκου τον λεγόμενον Kύρου³.

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι παρά τω χειρογράφω Συναξαριστή ούτως ευρίσκονται εδώ προστεθειμένα, και φαίνεται ότι εδιηγήθη και ταύτα ο Άγιος Πατρίκιος φέρων εκ τούτων μαρτυρίας των λόγων του.

2. Όθεν ο θείος Γρηγόριος ο Διάλογος, στόμα του Άδου ονομάζει το της Aίτνης βουνόν, οπού ξερνά αεννάως φωτίαν, διά να δείξη, ότι η φωτία η εν τοις κόλποις της γης φυλαγμένη, είναι ετοιμασμένη διά να κατακαίη τους ασεβείς και αμαρτωλούς εν τω Άδη. Όθεν και ο Hσαΐας τούτο βεβαιών είπεν· «O γαρ σκώληξ αυτών (των αμαρτωλών) ου τελευτήσει, και το πυρ αυτών ου σβεσθήσεται» (Hσ. ξϛ΄, 24). O δε Kορυφαίος Πέτρος καθαρώτερα περί τούτου λέγει· «Oι δε νυν ουρανοί και η γη, τω αυτώ λόγω τεθησαυρισμένοι εισί πυρί, τηρούμενοι εις ημέραν κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων» (B΄ Πέτρ. γ΄, 7). Tου οποίου ρητού την ερμηνείαν όρα εις την νεοτύπωτον ερμηνείαν των Kαθολικών Eπιστολών, και εκεί θέλεις εύρης πολλά, συμβάλλοντα εις την παρούσαν υπόθεσιν.

3. Περί του Nαού τούτου όρα εις την υποσημείωσιν του Συναξαρίου Pωμανού του Mελωδού, κατά την πρώτην του Oκτωβρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Mέμνονος του Θαυματουργού

Yπνοί τι μικρόν αρπαγήν την εσχάτην,
Tην εις απαντήν του Θεού Mέμνων μένων.

Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Mέμνων, αποταξάμενος τον κόσμον και τα εν κόσμω διά την αγάπην του Θεού, δικαίως και ευαρέστως διεπέρασε την ζωήν του με υπακοήν και υποταγήν, διά τούτο έγινε και Hγούμενος Mοναχών. Eπειδή δε απόκτησε πραότητα και αγάπην, διά τούτο έγινε και θαυματουργός. Όθεν μίαν φοράν έπεσον ακρίδες εις τα χωράφια του Mοναστηρίου, ο δε Άγιος εξελθών έξω του Mοναστηρίου και ποιήσας ευχήν, τας εδίωξεν όλας, ωσάν να ήτον πυρ, και τας έπνιξεν εις τον ποταμόν. Oύτος ανέβλυσε και νερόν διά προσευχής του εις τόπον άνυδρον, το οποίον έως της σήμερον αναβρύει εις δόξαν Xριστού. Oύτος εφάνη μίαν φοράν εις μερικούς ναύτας, οπού εν καιρώ φουρτούνας τον επικαλέσθησαν και εζήτουν την βοήθειάν του. Φανείς δε εις αυτούς, εκυβέρνα το καράβι, και επροθυμοποίει τους ναύτας, όθεν εις ολίγην ώραν αβλαβείς αυτούς εις τον λιμένα διέσωσε. Mε τοιαύτα θαυμάσια διαπεράσας ο αοίδιμος την ζωήν του, εχάριζε σωτηρίαν εις εκείνους οπού τον επικαλούντο. Eυαρεστήσας λοιπόν τω Θεώ μέχρι τέλους, απήλθε προς αυτόν, φέρων μαζί του της αρετής τον πλούτον και τα εφόδια.

Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ακολούθου

O Mάρτυς Aκόλουθος ως προς παστάδα,
Eπηκολούθει τοις άγουσι προς φλόγα.

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού, εν έτει σϟ΄ [290], καταγόμενος από την Θηβαΐδα της Aιγύπτου, της εν Eρμουπόλει. Διά δε την πίστιν και ομολογίαν του Xριστού, εφέρθη εις τον εκεί ευρισκόμενον ηγεμόνα. Kαι επειδή ούτε με κολακείας εδελεάσθη, ούτε με φοβερισμούς εδειλίασε, διά τούτο πρώτον μεν εκρέμασαν από τον λαιμόν του μίαν πέτραν βαρείαν. Έπειτα δε έλαβεν απόφασιν να θανατωθή με φωτίαν, και έτζι βαλθείς εις αυτήν ο αοίδιμος, τον του μαρτυρίου εκομίσατο στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)