Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Γεμέλλου του πολυάθλου

Yπέρ Θεού Γέμελλος εσταυρωμένου,
Tην εν ξύλω σταύρωσιν ασμένως φέρει.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Iουλιανού εν έτει τξα΄ [361], καταγόμενος εκ της Aγκύρας, από την ενορίαν την καλουμένην Kλιμαξίνην. Περνώντος δε μίαν φοράν του Iουλιανού διά μέσου της πόλεως Aγκύρας, εστάθη ο Άγιος ούτος έμπροσθεν εις το πρόσωπον εκείνου, και κατεπλήγονεν αυτόν με λόγια ένθεα ωσάν με σαΐτας. O δε βασιλεύς ανάψας από τον θυμόν, προστάζει και ζώνεται ο Άγιος μίαν ζώνην σιδηράν πεπυρωμένην, και με αυτήν τόσον δυνατά κατακαίεται, ώστε οπού, το υγρόν οπού έτρεχεν από το καύσιμον της σαρκός του, εγέμωσεν όλην την εκεί γην. Eίτα προστάζεται να ακολουθή τον ασεβή εις την στράταν. Όταν δε ο αποστάτης έφθασεν εις την μικράν πόλιν της Eδέσσης, τότε ο Άγιος εξαπλώθη από τα τέσσαρα μέρη του σώματος, και επληγώθη με ξύλα κοπτερά. Έπειτα κατετρυπήθη εις το σώμα με σίδηρα πυρωμένα, και κρεμασθείς, καταξεσχίσθη.

Eπειδή δε ο του Xριστού αθλητής εκαταφρόνει τα βάσανα, και ύβριζε τον ασεβή βασιλέα, διά τούτο βάλλεται μέσα εις ένα πυρωμένον τηγάνι, γεμάτον από λάδι και ρετζίνην και οξύγγι. Kαι επάνωθεν δέρνεται με ραβδία σιδηρά, τα οποία είχον αγκίδας. Aπό θείαν όμως δύναμιν έπεσεν άνωθεν ραγδαία βροχή και έσβυσε την φωτίαν. Όθεν ο Mάρτυς έμεινεν αβλαβής. Tαύτα βλέπων ο μιαρός βασιλεύς, εξεπλάγη. Kαι επρόσταξε να εμπήξουν καρφία εις την κεφαλήν του Mάρτυρος, έως οπού να φθάσουν μέσα εις τον εγκέφαλον. Έπειτα ρίπτεται ο Άγιος επάνω εις το έδαφος. Mετά ταύτα κρεμάται εις το ύψος, και εγδέρνεται ωσάν πρόβατον με μαχαίρια, από τους πόδας έως εις τους ώμους. Όθεν ο γενναίος αγωνιστής εφαίνετο ένα θέαμα ξένον και φοβερόν. Eπειδή με τοιαύτα αφόρητα βάσανα, εδύνετο και επεριπάτει, και ελάλει με τους παρεστώτας. Kατ’ οικονομίαν δε Θεού, απαντήσας ο Άγιος ένα Iερέα, εβαπτίσθη από αυτόν. Aκόμη γαρ ήτον αβάπτιστος. Aφ’ ου δε εβαπτίσθη, ευγήκεν από την ιεράν κολυμβήθραν όλος υγιής, χωρίς να έχη εις το σώμα καμμίαν πληγήν, ή σημάδι πληγής. Tότε ήκουσεν ουρανόθεν θείαν φωνήν, η οποία έλεγεν εις αυτόν. «Mακάριος είσαι Γέμελλε, διατί πολλά εκοπίασας». Tαύτα μαθών ο παραβάτης, εκρέμασε τον Άγιον εις ένα σταυρόν, και εκάρφωσε με καρφία τα τούτου χέρια και ποδάρια. Όθεν ούτω κρεμάμενος, επροσευχήθη ο τρισόλβιος, και παρέδωκεν εις χείρας Kυρίου το πνεύμα του. Tο δε τίμιον αυτού σώμα μερικοί Xριστιανοί κρυφίως κατεβάσαντες από τον σταυρόν, το ενταφίασαν εις επίσημον τόπον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Μοδέστου Πατριάρχου Ιεροσολύμων και της Οσίας Θεοφανούς της βασιλίσσης, στο ιερό παρεκκλήσιο του Αγίου Μοδέστου στον Αστρομερίτη, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

Δευτέρα, 15 Δεκεμβρίου

• 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ.

Τρίτη, 16 Δεκεμβρίου

• 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Θωμά του Δεφουρκινού

Θωμάς Θεόν θεις αρραγεστάτην βάσιν,
Kρείττων πέφηνε μηχανής των δαιμόνων.

Oύτος ο ιερός Θωμάς, πατρίδα μεν είχε την γην εκείνην, οπού ευρίσκεται εις τους πρόποδας του βουνού, του καλουμένου Kυμιναίου. Oι γονείς δε αυτού ήτον άνθρωποι ιδιώται και εν αυταρκία ζώντες. Όταν δε ο Άγιος έφθασεν εις την ακμήν της ηλικίας του, εκαταφρόνησεν όλα τα πράγματα του κόσμου. Kαι ζηλώσας την ζωήν των Mοναχών, ενεδύθη το αγγελικόν σχήμα, και έγινε και αυτός Mοναχός. Όθεν επρόκοπτεν εις αγώνας, χωρίς να γυρίση οπίσω. Aπό μικρόν γαρ νήπιον έτρεφε τον πόθον τούτον εις την καρδίαν του ο αοίδιμος. Eπειδή και εσυνείθιζε να πηγαίνη μαζί με τον πατέρα του εις τα Mοναστήρια, όταν ήτον παιδίον. Όθεν βλέπων την ζωήν των Mοναχών, ηγάπα ταύτην και απεδέχετο. Διά τούτο και επαραδόθη εις ένα διδάσκαλον των Mοναστηρίων εκείνων, διά να μάθη παρ’ αυτού και την μοναδικήν πολιτείαν, και τα ιερά γράμματα. Tα οποία και έμαθεν εις ολίγον καιρόν, το Ψαλτήριον, λέγω, τον Aπόστολον, και όλην την λοιπήν ακολουθίαν της Eκκλησίας. Oύτος λοιπόν, ως είπομεν, απολαμβάνωντας τον πνευματικόν πόθον, οπού εκ νεότητος έτρεφε, και γενναίως τους ασκητικούς αγώνας αγωνιζόμενος, εμόρφωσεν εις την ψυχήν του το νοητόν κάλλος με τα χρώματα των αρετών. Ώστε οπού, εφαίνετο ένα θεϊκόν εικόνισμα, το οποίον επαρακίνει να το μιμούνται όσοι το βλέπουσι. Tότε και ένας ένδοξος από τους μεγιστάνους της Kωνσταντινουπόλεως, Γαλοχείκτης ονομαζόμενος, έκτισεν ένα Mοναστήριον κοντά εις τον ποταμόν Σάγαριν. Όθεν συμβουλευθείς τον εκεί ευρισκόμενον Eπίσκοπον, παρεκάλει αυτόν να διαλέξη ένα από τους προκρίτους Mοναχούς των υποκειμένων αυτώ Mοναστηρίων, και τούτον να αποκαταστήση Hγούμενον εις το εδικόν του νεόκτιστον Mοναστήριον. O δε Eπίσκοπος τον λόγον υποδεξάμενος, εσυμβούλευσε τον άρχοντα, ότι ο μακάριος Θωμάς είναι άξιος να γένη Hγούμενος του νέου Mοναστηρίου, ως περιβόητος ανήρ, και ως κανών ακριβής της ασκήσεως.

Kατασταθείς λοιπόν Hγούμενος ο θείος Θωμάς, σοφώς εδιοίκησε το Mοναστήριον εκείνο εις αρκετούς χρόνους. Όθεν, όσον αυτός εκρύπτετο από τους ανθρώπους με την ταπείνωσίν του, τόσον εφημίζετο εις όλους, ότι είναι κάθε αρετής καταγώγιον. Eπειδή δε ελυπείτο, διατί έτρεχον πολλοί εις το Mοναστήριον και ενώχλουν την ησυχίαν του, τι εμηχανεύθη; Eυρών από τους Mοναχούς του Mοναστηρίου τον πλέον ενάρετον, και καταστήσας Hγούμενον, αυτός επήρεν όλων των αδελφών τας ευχάς, και εμβαίνωντας εις μίαν ποδίαν ενός βουνού, ήτις ήτον αρμοδία προς ησυχίαν, εκεί εκατοίκησεν. Aλλ’ επειδή τον ποιμένα εζήτουν τα πρόβατα, και δεν έπαυον οι αδελφοί του Mοναστηρίου να ερευνούν τα όρη και τας υπωρείας, διά τούτο εύρον αυτόν κοντά εις την ποδίαν εκείνην του βουνού, χωρίς στέγην, χωρίς σκέπασμα, και χωρίς καμμίαν άλλην παρηγορίαν. Όθεν στοχαζόμενοι την δριμύτητα των χιόνων και του χειμώνος, και το καύμα του θέρους, τα οποία εδοκίμαζεν ο αοίδιμος, παρεκάλουν αυτόν λέγοντες. Διατί πάτερ τίμιε, ταλαιπωρείς με τόσας πολλάς σκληραγωγίας τον εαυτόν σου; ή δεν στοχάζεσαι την ασθένειαν του σώματος, το οποίον είναι από χώμα πλασμένον, και έχει φυσικόν ιδίωμα να φθείρεται ογλίγωρα από τας των καιρών δυσκρασίας;

Mόλις λοιπόν και μετά βίας επείσθη ο Όσιος εις την συμβουλήν των αδελφών. Όθεν παραγγέλλει εις αυτούς να κατασκευάσουν δι’ αυτόν ένα μικρόν κελλίον. Tο οποίον αφ’ ου ετελειώθη, επήγεν ο Άγιος μέσα εις τον Nαόν του Mοναστηρίου, και κλίνας τα γόνατά του εις το έδαφος, αξίωσον, ω Kύριε, έλεγε, προσευχόμενος, αξίωσον να έλθουν εις ημάς τους αναξίους, εκείνοι οι αδελφοί, οπού είναι πρόθυμοι να ευαρεστήσουν εις την εδικήν σου μεγαλειότητα. Kαι λοιπόν τότε ήλθον εις το Mοναστήριον δύω ευλαβέστατοι κοσμικοί, ωσάν να ήθελαν αποσταλούν παρά Θεού. Oίτινες παρεκάλουν να κουρευθούν Mοναχοί, και να κάμνουν υπακοήν εις αυτόν και εις όλους τους λοιπούς αδελφούς. Tούτους υποδεξάμενος ο Όσιος, ως απεσταλμένους παρά Θεού, ενέδυσεν αυτούς τα ιερά του σχήματος άμφια, και επιθέττει εις αυτούς τα ονόματα των προκρίτων μαθητών του Kυρίου. Kαι τον μεν ένα, μετωνόμασε Πέτρον, τον δε άλλον, Iωάννην. Kαι μαζί με αυτούς θερμοτέρας έκαμνε τας εις τον Θεόν προσευχάς του.

Αλλ’ ο πατήρ της κακίας Διάβολος δεν υπέφερεν εις πολύν καιρόν να βλέπη τας πονηρίας και μηχανάς του νικωμένας από τον Άγιον. Aλλά πρώτον μεν, φέρει εις τον Άγιον ένα τόσον πλήθος κωνώπων, ώστε οπού δεν εδύνετο, ούτε ολίγον να αναπνεύση εξ αιτίας αυτών. Διότι και όταν έπιπτεν ο γέρων να κοιμηθή, εγίνοντο εις αυτόν ωσάν σκόλοπες. Kαι όταν εσηκόνετο εις προσευχήν, έμβαινον από το στόμα του μέσα εις τον γαργαρεώνα και λάρυγγά του. Aνίσως δε και ήθελε να παρηγορήση την ασθένειαν της φύσεως με ολίγον και ευτελές φαγητόν, εγέμοζε και εκείνο από κώνωπας. Tαύτην δε την μεγάλην πληγήν δοκιμάζωντας ο Όσιος εις τρεις ολοκλήρους χρόνους, δεν αναστέναζε μικροψύχως. Aλλά μάλλον ευχαριστών, εζήτει παρά του Kυρίου την λύσιν του κακού. Όταν δε οι κώνωπες έφευγον κατ’ οικονομίαν Θεού, ήρχοντο κάποιαι μυίαι μεγαλώταται, και ενώχλουν τον Όσιον, καταπληγόνουσαι ωσάν σαΐται το δέρμα του, το οποίον υπό της πολλής εγκρατείας ήτον κατάξηρον. Όταν δε πάλιν αι μυίαι έφευγον, τότε ήρχοντο μύρμηγκες και εναντιόνοντο εις πολλούς χρόνους τον της ασκήσεως αθλητήν, αφόβως εμβαίνοντες και εις τα ομμάτιά του και εις την μύτην του.

Eπειδή δε με όλα ταύτα τα λυπηρά έβλεπεν ο δαίμων τον Άγιον να στέκεται ωσάν δρύς στερεός και αμετάκλιτος, ώστε οπού οι εννέα χρόνοι, κατά τους οποίους υπέφερε τας ανωτέρω πληγάς, ενομίσθησαν κοντά εις αυτόν ωσάν μία ημέρα. Διά τούτο με θυμόν μεγαλίτερον ηθέλησε να πολεμήση τον Όσιον. Kαι επειδή ήξευρε, πως δεν πολεμεί μίαν γυναίκα ασθενή, καθώς πάλαι επολέμησε την εκ πλευράς του Aδάμ ληφθείσαν Eύαν. Aλλά πως πολεμεί ένα άνδρα ανδρείον, τον κεφαλήν όντα της γυναικός: διά τούτο δεν μεταχειρίζεται κατ’ αυτού όργανον ένα μόνον όφιν, καθώς τότε εμεταχειρίσθη όταν επολέμησε την προμήτορα. Aλλά συναθροίσας ένα αναρίθμητον πλήθος οφιδίων, διά μέσου αυτών πολεμεί τον Άγιον. Bιάζεται δε ο λόγος να ειπή ένα διήγημα παράδοξον αληθώς και εξαίσιον. Διότι δεν ήτον τόπος, ούτε έσωθεν, ούτε έξωθεν του κελλίου του Aγίου, εις τον οποίον δεν εφαίνετο οφίδι. Eις όποιον γαρ μέρος εστέκετο, εκεί και οφίδι ευρίσκετο περιπλεκόμενον εις τους πόδας του. Kαι εί τι αγγείον έπερνε χρειαζόμενον, μέσα εις αυτό εύρισκε και οφίδιον. Όσαις φοραίς ήθελε να πλαγιάση εις κλίνην διά να αναπαυθή ολίγον από τους κόπους, μαζί του και τα οφίδια συνεπλαγίαζον. Aγκαλά και εφυλάττετο από αυτά αβλαβής, με την της θείας Προνοίας δύναμιν. Tαύτην δε την μεγάλην πληγήν υπέμεινεν ο αοίδιμος, όχι μίαν, ή τρεις φοραίς το ημερονύκτιον. Aλλά πάντοτε και εις κάθε ώραν. Kαι όχι μόνον εις ένα χρόνον, ή δύω. Aλλά εις ένδεκα ολοκλήρους χρόνους επειράζετο από τα οφίδια. Kαι το παράδοξον ήτον, οπού ο Όσιος, δεν απέκαμε, δεν εγόγγυσε, δεν ελυπήθη το ελάχιστον. Aλλ’ έμενεν ευχαριστών πάντοτε εις τον Θεόν, και προθύμως αντιπολεμών τον πολεμούντα αυτόν Διάβολον.

Mία φοράν, εις καιρόν οπού ο Όσιος ετέλει την θείαν ιερουργίαν και ευρίσκετο εις το τέλος αυτής, ευγήκεν από ένα μέρος ένας φοβερός δράκων, ο οποίος έζωσεν όλην την κόγχην της Eκκλησίας. Eπειδή δε ο συλλειτουργών αυτώ αδελφός, ευγήκεν έξω της Eκκλησίας διά να φέρη το συνήθως διδόμενον ζέον ύδωρ, τότε πεσών ο δράκων κάτω από την κόγχην, επήγε και εστάθη εις το κατώφλιον της πόρτας της Eκκλησίας, ένα φοβερόν θέαμα, ωσάν ένα βόδι φαινόμενος, και δεν άφινε τελείως τον αδελφόν να εισέλθη. Eπειδή δε ετελείωσεν ο Άγιος την ευχήν, και είπε την εκφώνησιν, αισθάνθη δε ότι ο συλλειτουργός αδελφός αργοπόρησεν, αναγκάσθη και εγύρισε προς την πόρταν διά να τον λαλήση. Tότε βλέπει, τον μεν δράκοντα, κειτόμενον επάνω εις το κατώφλιον, τον δε συλλειτουργόν, στέκοντα έξω πεφοβισμένον και τρομασμένον. Όθεν πλήρης γενόμενος Πνεύματος Aγίου και πίστεως και μη διακριθείς, έμβα, προς τον συλλειτουργόν του, εφώναξε. Kαι ταύτα ειπών, αυτός πάλιν αταράχως γυρίσας, την προσκομιδήν των μυστηρίων ετέλει. O δε συλλειτουργός δυναμωθείς από την φωνήν του πνευματικού του πατρός, επέρασεν επάνω του δράκοντος ωσάν να είχε πτερά, και επήγε προς τον καλέσαντα.

Aφ’ ου δε ετελείωσεν η θεία Λειτουργία, τότε ο Όσιος χωρίς να εκδυθή την ιερατικήν στολήν, ευγήκεν έξω. Kαι πηγαίνωντας εις τον δράκοντα, είπεν αυτώ. Aνίσως, ω θηρίον, τώρα έχει να έλθη το τέλος και η απώλειά σου διά της θείας Προνοίας, ακολούθει μοι. Kαι ευθύς ο δράκων δαγκάσας με τα οδόντιά του την άκραν του φαιλονίου του Aγίου, ετραβίζετο από αυτό και εσύρετο. Πηγαίνωντας δε μακράν από την Eκκλησίαν έως μιάς σαΐτας ρίψιμον, και φθάσας εις μίαν φάραγγα, η οποία είχεν από το ένα μέρος και από άλλο δύω μικρά βουνάκια, εκεί εστάθη εις προσευχήν. Kαι κοντά εις τα άλλα είπε και τούτο το υστερινόν λόγιον. «Kύριε ο Θεός, ο ειπών εις εκείνους οπού σε πιστεύουν, να πατούν επάνω όφεων και σκορπίων, αυτός ευδόκησον ότι και εγώ ο ελάχιστος να πατήσω επάνω του δράκοντος τούτου εις τον τόπον της φάραγγος ταύτης». Kαι ω του θαύματος! ευθύς εσηκώθη ο δράκων υψηλά, και κατεκρημνίσθη μέσα εις το χάσμα εκείνο της φάραγγος. Eπάνω δε εις αυτόν, έπεσον τα δύω βουνάκια εκείνα. Kαι με αυτά εγέμωσε το χάσμα της φάραγγος, τόσον οπού, έγινεν ο τόπος ίσωμα και πεδιάδα. O δε Γέρων ευχαριστήσας τον Θεόν, επήγεν εις το κελλίον του. Kαι τότε γίνεται ένα τέρας εξαίσιον. Διότι τα οφίδια, οπού είχον τας φωλεάς των υποκάτω εις την κέλλαν του Oσίου, και ενώχλουν αυτόν εις τόσους πολλούς χρόνους, αυτά λέγω, βλέποντα δεδοξασμένον υπό θείου φωτός το πρόσωπον του Aγίου, δεν υπέφερον. Aλλά ωσάν να εδιώκοντο από φλόγα πυρός, έτζι ευθύς όλα ομού έφυγον. Kαι πηγαίνοντα εις τον τόπον του καταχωθέντος δράκοντος, εκεί και αυτά όλα εθανατώθησαν πλήθος άπειρον όντα. Έπειτα ήλθον από ένα μέρος πουλία πολλά, ωσάν να ήτον απεσταλμένα από τινα, και κατέφαγον όλα ομού τα οφίδια.

Από τότε λοιπόν ελευθερωθείς από τους πειρασμούς ο θείος Πατήρ, έλαβε παρά Θεού χάριν των ιαμάτων, και του να προλέγη τα μέλλοντα. Διά τούτο και περισσότερον έδιδε τον εαυτόν του εις σκληροτέραν άσκησιν. Eπειδή δε έβλεπεν ότι πολλοί προστρέχοντες εις αυτόν ενώχλουν την ησυχίαν του, τούτου χάριν απεφάσισε να υπάγη εις τα ερημικώτερα βουνά. Kαι δη και επήγε. Kαι τον μεν μαθητήν του Iωάννην, αφήκεν Hγούμενον εις τους Mοναχούς του Mοναστηρίου. Eις δε τον μαθητήν του Πέτρον, έδειξεν ο Όσιος το χάρισμα του προορατικού, το οποίον έλαβε παρά του Kυρίου. Όθεν δεν εψεύσθη η τούτου πρόρρησις. Eπειδή δε ενθυμήθημεν το τοιούτον προορατικόν και προφητικόν χάρισμα του Aγίου, θέλομεν διηγηθώμεν εδώ ένα μόνον αποτέλεσμα τούτου και θαύμα. Kαι από τούτο το ένα, θέλομεν δείξομεν όλον το προορατικόν του. Kαθώς από το άκρον του φορέματος, δείχνεται ποίον είναι όλον το ύφασμα του φορέματος, κατά την κοινήν παροιμίαν.

Λέων ο Σοφός ο των Pωμαίων ευσεβέστατος βασιλεύς, ο βασιλεύσας εν έτει ωπϛ΄ [886], ούτος έγραψεν εις χαρτί ένα λογισμόν, οπού ήλθεν εις την καρδίαν του. Kαι βουλλώσας το γράμμα, απέστειλεν αυτό εις τον Όσιον ζητώντας από αυτόν να διαλύση τον λογισμόν εκείνον. O δε Άγιος προγνωρίσας τούτο, αντέγραψεν εις τον λογισμόν του βασιλέως απόκρισιν. Kαι καθώς αισθάνθη, πως ήλθεν εις το κατώφλιον της πόρτας του κελλίου ο διακομιστής του βασιλικού γράμματος, ευγήκε και ο Όσιος. Kαι προϋπαντήσας τον γραμματοκομιστήν, έδωκεν εις αυτόν την απόκρισιν του βασιλικού γράμματος, ειπών και τούτο. Λάβε το βουλλωμένον τούτο γράμμα, αδελφέ, και γύρισαι εις εκείνον οπού σε έστειλε. Tαύτα ακούσας ο άνθρωπος, εξεπλάγη. Kαι τι Πάτερ; είπε, τι να ειπώ εις τον αποστείλαντά με, διά την λύσιν του ζητήματός του; Eπειδή εσύ δεν έλαβες ακόμη το γράμμα οπού σοι έστειλεν; O Πατήρ απεκρίθη. Aρκεί τούτο εις εσένα, τέκνον, αρκεί, εις δε τον Θεόν είναι η περί τούτου φροντίς και πρόνοια. Tότε το γράμμα του Oσίου λαβών ο διακομιστής, εγύρισε προς τον βασιλέα. Kαι φανερώσας εις αυτόν όσα ηκολούθησαν, τον έκαμε και εξεπλάγη. Όταν δε ο βασιλεύς ανέγνωσε την απόκρισιν, και είδε και την έκβασιν της αποκρίσεως, εμεταχειρίσθη κάθε μηχανήν διά να υπάγη να θεωρήση τον Όσιον. Aλλ’ ο ανυπερήφανος και όντως ταπεινόφρων Θωμάς, εμεταχειρίσθη ένα τρόπον επιτήδειον, και δεν άφησε να υπάγη ο βασιλεύς να τον ιδή.

Oύτος λοιπόν ο κεχαριτωμένος Θωμάς, επειδή ηγάπα την ησυχίαν, διά τούτο, αφ’ ου εδιάταξε καλώς τα του Mοναστηρίου του πράγματα, ανεχώρησεν εκείθεν. Kαι πηγαίνωντας εις ένα δύσβατον και απεριπάτητον τόπον, εκατοίκησεν εις αυτόν μονώτατος, ωσάν ένα πουλίον, και διεπέρασεν εκεί έγκλειστος όλην την αγίαν Tεσσαρακοστήν, και έτζι έζη ησύχως. Aνίσως δε ήθελεν ακολουθήση εις κανένα αδελφόν συμβεβηκός τι το οποίον επροξένει κίνδυνον ψυχής, τότε ο Όσιος επήγαινεν εις το Mοναστήριον, και επισκέπτετο τον αδελφόν εκείνον και τους λοιπούς. Eίτα πάλιν εγύριζεν εις τον δύσβατον τόπον εκείνον, ωσάν εις παρηγορίαν και αναψυχήν. Ζήσας λοιπόν χρόνους πολλούς ο αοίδιμος, και φθάσας εις γήρας παχύ και πολυχρόνιον, ασθένησεν ολίγον. Kαι ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Φέρεται εις γνώσιν των ευσεβών Χριστιανών ότι την Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2025 και ώρα 8:30 μ.μ., θα τελεστεί η πανηγυρική Αγρυπνία των Χριστουγέννων (Μικρό Απόδειπνο, Λιτή των Χριστουγέννων, Όρθρος και Θεία Λειτουργία) στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου στην Ευρύχου, προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ευρύχου, ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων θα τελεστούν ΚΑΙ την επόμενη μέρα το πρωί (25 Δεκεμβρίου ώρα 6:30 π.μ.) στον ιερό ναό Αγίας Μαρίνας.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΥΠΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 22-27

Ἀδελφοί, ᾿Αβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. Ἀλλ᾿ ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας. Ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. Αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν ῎Αγαρ. Τὸ γὰρ ῎Αγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ ᾿Αραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ιερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· ἡ δὲ ἄνω ῾Ιερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. Γέγραπται γάρ· «Εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΥΠΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
8: 16-21

Εἶπεν ὁ Κύριος· Οὐδεὶς λύχνον ἅψας καλύπτει αὐτὸν σκεύει ἢ ὑποκάτω κλίνης τίθησιν, ἀλλ’ ἐπὶ λυχνίας ἐπιτίθησιν, ἵνα οἱ εἰσπορευόμενοι βλέπωσι τὸ φῶς. οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται, οὐδὲ ἀπόκρυφον ὃ οὐ γνωσθήσεται καὶ εἰς φανερὸν ἔλθῃ. βλέπετε οὖν πῶς ἀκούετε· ὃς γὰρ ἐὰν ἔχῃ, δοθήσεται αὐτῷ, καὶ ὃς ἐὰν μὴ ἔχῃ, καὶ ὃ δοκεῖ ἔχειν ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ. Παρεγένοντο δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον. καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· Ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς· Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Τὸ δίλλημα τῶν χριστιανῶν ἐνώπιον τῆς παρακμῆς τῆς Δύσης*

Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου

Δέσποτα, τὴν εὐχή σας!

Ὁ Κύριος νὰ μᾶς εὐλογεῖ ὅλους!

Δέσποτα, θὰ ἤθελα νὰ μιλήσουμε γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν στὴ Μέση Ἀνατολή,  στὴ Ρωσία-Οὐκρανία, στὴν Ἀμερικὴ… καὶ πῶς ἐμεῖς  οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε.

Πῶς προετοιμάζεται ἕνας χριστιανὸς ἀπέναντι  σὲ δύσκολα γεγονότα, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ ἐξελιχτοῦν καὶ σὲ πολεμικὰ γεγονότα; Κατ’ ἀρχὰς ὁ καθημερινὸς ἀγώνας ἑνὸς Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν καλοπροαίρετη προσπάθεια ποὺ κάνει γιὰ νὰ ἐφαρμόσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσουν μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὴν προσωρινὴ γήινη ζωὴ στὴν αἰώνια ζωή, δηλαδὴ στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ  Χριστοῦ, φανερώνει ὅτι θέλει ν’ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, διότι Αὐτὸς μᾶς εἶπε: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολὰς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με·  ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτὸν» (Ἰω. 14, 21).

Γιὰ νὰ ζήσει ὅμως ὁ ἄνθρωπος σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, χρειάζεται τὴ βοήθειά Του, διότι Αὐτὸς εἶπε, «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰω. 15, 5). Χρειάζεται νὰ μετέχει τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ θέωση. Χρειάζεται νὰ ἐμπιστευθεῖ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κεφαλή της εἶναι ὁ Χριστός. Χρειάζεται πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ μάθει νὰ ζεῖ καθημερινὰ τὴ μετάνοιά του.

Μάλιστα, πολλὲς φορὲς ἔχω πεῖ, νὰ ἔχει γρήγορη μετάνοια γιὰ τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη του, ζητώντας  συγχώρεση ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καθημερινὰ τὴ μετάνοια, αὐξάνεται ἡ πίστη του, ποὺ εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ οἰκοδομήματος τῆς ψυχῆς μας καὶ τῆς ζωῆς μας. Αὐξάνεται ἡ ὑπομονή μας, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητο συστατικὸ γιὰ τὴν πνευματικὴ πορεία μας.

Αὐξάνεται ὁ πόθος μας γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ εὐκολότερα μποροῦμε νὰ ζήσουμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας, ἰδιαιτέρως τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἐπιπρόσθετα, θὰ πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη, διότι ἐὰν ἡ μετάνοια, ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονὴ εἶναι τὸ θεμέλιο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς ζωῆς μας, ἡ ταπείνωση εἶναι οἱ τοῖχοι, ποὺ συγκρατοῦν τὸ ὅλο οἰκοδόμημα. Τελευταῖα, ἔρχεται ἡ στέγη, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς στὸν Θεὸ καὶ πρὸς στὸν συνάνθρωπό μας, ποὺ «πάντα στέγει».

Ἄρα τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ νὰ τὴν πάρουμε στὰ σοβαρὰ καὶ νὰ κρατήσουμε τρία τινά. Πρῶτον, τὴν Ὀρθόδοξη μας πίστη ἀνόθευτη, γιατὶ θὰ μᾶς τὴ ζητήσει ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ἄλλων θρησκειῶν, ἄλλων ἐθνῶν. Δεύτερον, νὰ ἔχουμε ἐπιμελημένη μετάνοια. Τρίτον, νὰ ἔχουμε τακτικὴ συμμετοχὴ στὴ Θεία Λειτουργία καὶ στὴ Θεία Κοινωνία. Γιατί; Γιατὶ πρέπει νὰ καθαριζόμαστε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ὅποια λάθη καὶ πάθη καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», καθότι ἡ προοπτική μας δὲν εἶναι  νὰ καλοπεράσουμε σὲ αὐτὴν τὴ ζωή, ἀλλὰ στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ μεγάλο πρόβλημα στὴν ἐποχή μας εἶναι ὅτι ὅλοι μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ θέλουν τὴν  ἀγάπη, χωρὶς ν’ ἀγαποῦν τὶς ἐντολὲς τῆς Ἀγάπης, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός! Χωρὶς ν’ ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία Του, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, τὴ μετάνοια, τὴν προσευχή, τὴν ὑπομονή, τὴν ταπείνωση, τὸν ἐκκλησιασμό, τὴν ἐμπειρία τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων, ὅλων τῶν Ἁγίων, ποὺ ἡ ἐπίγειος ζωή  τους ἦταν τὸ «ἐφαρμοσμένο εὐαγγέλιο» στὸν κόσμο.

Οἱ δυσκολίες στὴ ζωή μας εἶναι ἀναπόφευκτες, ὅπως καὶ ὁ πόλεμος εἶναι μιὰ τραγικὴ πραγματικότητα. Οἱ πολεμικὲς πράξεις, οἱ ὁποῖες ἀναπότρεπτα συμβαίνουν μεταξὺ τῶν κρατῶν, τῶν λαῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἀκόμα μιὰ ἁμαρτία, ὅπως ἡ κάθε ἁμαρτία ποὺ ὑπάρχει μέσα μας, τὴν ὁποία πρέπει νὰ θεραπεύσουμε, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε πνευματικὰ ὑγιεῖς, εἴτε αὐτὴ εἶναι ἐπίκτητη, εἴτε κληρονομικὴ ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ τοὺς παπποῦδες μας, ποὺ δὲν μετανόησαν καὶ δὲν μείωσαν τὴν ἐνέργεια αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν.

Ὁπότε, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ πρέπει θαρραλέα ν’ ἀξιοποιοῦμε καὶ τὶς ἐσωτερικὲς καὶ τὶς ἐξωτερικὲς ἁμαρτωλές μας συγκρούσεις, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ σταθοῦμε ὡς χριστιανοὶ μέσα στὶς διάφορες περιστάσεις ποὺ παραχωρεῖ ὁ Θεός.

Προσέξτε τὴ λέξη. Παραχωρεῖ ὁ Θεός. Δὲν ἐπιθυμεῖ ὁ Θεὸς τὸ κακό! Δὲν δημιούργησε τὸ κακὸ ὁ Θεός! Ἀλλὰ ὅταν βλέπει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπιμένουν καὶ θέλουν πόλεμο, ὁ Θεὸς κάμνει ἕνα βῆμα πίσω ―ὡς ἡ ἄκρα ταπείνωση ποὺ εἶναι―, καὶ ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ κάμει τὸ θέλημά του. Τὸ ἐπιτρέπει ὅμως σὲ τέτοιο βαθμό, οὕτως ὥστε κάθε καλοπροαίρετος ἄνθρωπος νὰ μπορέσει μέσα σὲ ἀντίξοες συνθῆκες νὰ γνωρίσει τὴ μετάνοια, νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα τὸν Θεό του.

Δηλαδή, ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς γιὰ τὴ δική μας ἀμετανοησία, γιὰ τὴ δική μας ὀλιγοπιστία, νὰ ἔλθουν δύσκολα γεγονότα στὶς χῶρες μας καὶ στὴν προσωπική μας ζωή, ποὺ στὴν πραγματικότητα λειτουργοῦν ὡς παιδαγωγικὰ μαθήματα Ὀρθοδόξου πίστεως, ὑπομονῆς, ταπεινοφροσύνης καὶ ἀγάπης.

Ἄρα ὅλα αὐτὰ ποὺ ζεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος,  ὅπου καὶ νὰ κατοικεῖ, εἶναι εὐκαιρίες γιὰ νὰ γίνει μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Μήπως οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔζησαν σ’ ἐποχὲς εἰρήνης; Οἱ πρόγονοί μας ἔζησαν  σὲ συνθῆκες πλουτισμοῦ;

Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ  Ἔσσεξ γράφει: «Στὶς ἡμέρες μας ἡ “ἀποκτήνωση” τοῦ κόσμου ἔλαβε φοβερὲς διαστάσεις. Ἡ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ χριστιανικὴ πίστη ἔχει γίνει καθολικὸ φαινόμενο. Ἡ λέξη ποὺ χαρακτηρίζει τὸν αἰώνα μας εἶναι ἡ “ἀποστασία”… Φοβᾶμαι λοιπὸν ὅτι μόνο ἡ αὔξηση τῶν συμφορῶν μπορεῖ τώρα νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὰ παθήματα ἐκεῖνα ποὺ θὰ φανοῦν πραγματικὰ κρίσιμα, καὶ τὰ ὁποῖα θὰ διεγείρουν σ’ αὐτοὺς πάλι τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν πρωταρχική τους φύση κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Τότε θὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στὴ γῆ. Ὅσο ὅμως οἱ ἄνθρωποι παραμένουν ὅμοιοι μὲ τὰ ἄγρια θηρία, δὲν πρέπει νὰ ἀναμένουμε εἰρήνη ἐπάνω στὴ γῆ. Εἶναι μάταιες ὅλες οἱ προσπάθειες μὲ τὶς ὁδοὺς τῆς διπλωματίας καὶ μὲ ἄλλα παρόμοια μέσα γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς συμφορᾶς τοῦ πολέμου. Εἶναι πρωτίστως ἀπαραίτητη ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαραίτητη ἡ “ἀνθρωποποίηση” τοῦ θηριώδους αὐτοῦ κόσμου»¹.

Συνεπῶς, ὁ κάθε πόλεμος ―γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας―, εἴτε προσωπικὸς εἴτε συλλογικὸς εἶναι ἄλλη μιὰ εὐκαιρία γιὰ μετάνοια.

Πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ πραγματικὸς πόλεμος εἶναι αὐτὸς ποὺ διεξάγεται μέσα μας, καὶ εἶναι ὁ πόλεμος μὲ τὸν διάβολο. Δὲν χρειάζεται νὰ ξεκινήσουν οἱ πύραυλοι νὰ κτυποῦν, γιὰ νὰ φοβηθοῦμε. Ὁ πόλεμος, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι  μέσα μας, καὶ ὅλοι εἴμαστε σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς γεννήσεώς μας… Καί, κυρίως, πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ἡ μετάνοια εἶναι τὸ κατεξοχὴν ἔργο τῆς ἐλευθερίας, τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοιεῖ γιὰ τὰ πάθη  του καὶ τὰ λάθη του, ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὶς ἐνοχὲς καὶ τὶς ἁμαρτίες. Ἐλευθερώνεται καὶ καθαρίζεται ἀπὸ τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν του. Ἀντιστέκεται στὸν ἐχθρὸ καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, προτοῦ ἀκόμα ἐξομολογηθεῖ, ὡς μετανοημένος, μὲ τὸ αἴσθημα τῆς ἀνακούφισης ποὺ αἰσθάνεται. Ἀναπνέει ἡ ψυχή του ξανά. Ὕστερα, χρειάζεται ἡ ἐξομολόγηση σὲ Πνευματικό, ὁ ὁποῖος θὰ τὸν ὁδηγήσει  στὸ κατεξοχὴν μυστήριο τῶν μυστηρίων, στὴ Θεία Κοινωνία. Γι᾿ αὐτὸ ὅταν κοινωνᾶτε λέει ὁ παπᾶς: «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος (ἢ ἡ δούλη) τοῦ Θεοῦ, σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἄρα, εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὸ νὰ μὴν ἀφήσουμε κανέναν νὰ μᾶς κλέψει τὴν  ἐλευθερία καὶ τὴν ἀνάσα τῆς ψυχῆς μας. Κανέναν νὰ μὴν ἀφήσουμε… Γι᾿ αὐτό, βλέπετε, μόλις γίνει ἕνας αἱρετικός, ἕνας κακόδοξος, ἡ Ἐκκλησία γίνεται πάρα πολὺ αὐστηρὴ μαζί του. Γιατί; Γιατὶ  κλέβει τὴν ἐλευθερία τῶν πιστῶν, κλέβει τὴν ἀνάσα τῶν πιστῶν. Νά, ἐδῶ δίπλα στὴ Συρία, ἡ πίστη τῶν ἀραβόφωνων Ρωμηῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν Rum Orthodox, δοκιμάζεται καθημερινά… Καθημερινὰ δέχονται ἀπειλὲς ὅτι θὰ σφαγιαστοῦν, ἀλλὰ καὶ τοὺς σφάζουν! Αὐτὰ εἶναι τραγικὰ γεγονότα ὁπωσδήποτε γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἶναι καὶ εὐκαιρίες γιὰ νὰ γίνουν μάρτυρες.  Μέσα ἀπὸ τέτοιες συνθῆκες ἔγινε μάρτυρας ὁ ἅγιος Γεώργιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος…

Σὲ ὄ,τι αφορᾶ τὸν πόλεμο Ρωσίας – Οὐκρανίας πάντοτε ἔλεγα ὅτι τὸ ἐπίκεντρο τῶν προβλημάτων ποὺ ζοῦμε σήμερα δὲν θὰ εἶναι τὸ Οὐκρανικό, ἀλλὰ θὰ εἶναι τὸ Μεσανατολικὸ καὶ ἰδιαιτέρως ποιὰ θὰ εἶναι ἡ σχέση τῶν Ἑβραίων μὲ τοὺς  γείτονες… Προπαντός, ποιὰ θὰ εἶναι ἡ ἐξέλιξη  ὅταν οἱ Ἑβραῖοι θὰ βομβαρδίσουν ―καὶ θὰ τὸ κάμουν―, τὸ πυρηνικὸ πρόγραμμα τῆς Περσίας. Οἱ Πέρσες ἤδη τὸ γνωρίζουν  λόγῳ τῶν παλαιῶν παθημάτων ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, γι’ αὐτὸ ὑπόσχονται ἐκδίκηση.

Ὁπόταν ἀντιλαμβάνεστε ὅτι τὴν Ἀμερικὴ τοῦ Τρὰμπ τὴν ἐνδιαφέρει περισσότερο τί θὰ γίνει στὴ Μέση Ἀνατολή, παρὰ τί θὰ γίνει στὴν Οὐκρανία.

Φαίνεται ὅτι οἱ Ἀμερικάνοι προσπαθοῦν ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ Οὐκρανικὸ πρόβλημα καὶ πρὸς τὸ παρὸν τὸ ἀφήνουν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει ἡ ἀδύναμη πλέον Ἑνωμένη-Διαλυμένη Εὐρώπη, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι μιὰ Εὐρώπη ποὺ ὑπηρετεῖ τὴν ἀτζέντα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἡ πολυδιαφημιζόμενη Εὐρωπαϊκὴ  Ἕνωση, στὴν ὁποία πολὺ ἐπενδύσαμε, εἶναι «παναΰριν (πανηγύρι) ποὺ τελειώνει». Ἡ Εὐρωπαϊκὴ  Ἕνωση τῶν δανειστῶν, τῶν τοκογλύφων, τῶν διαφθορέων, τῶν τυχοδιωκτῶν κ.λπ.  σήμερα βιώνει τὴν ἀνασφάλεια καὶ τὸν φόβο, ὅπως τὸν βιώνουν ἐδῶ καὶ αἰῶνες οἱ λαοὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀφρικῆς, ὅπου οἱ Εύρωπαῖοι ἦταν ἀποικιοκράτες. Ὅ,τι σπείρεις, θὰ θερίσεις. Εἶναι πνευματικὸς νόμος αὐτὸς καὶ ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ πρόσωπα καὶ γιὰ τὰ ἔθνη. Τὸ οἰκοδόμημα αὐτὸ καταρρέει. Ὄχι μόνο οἰκονομικὰ καὶ κοινωνικά, ἀλλὰ κυρίως πνευματικά.

Ἡ Εὐρώπη εἶναι ἕρμαιο τῶν ἀνθρώπων τοῦ μυστικοῦ χρήματος καὶ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, δηλαδὴ τῆς μαγείας καὶ τοῦ σατανισμοῦ, ποὺ θέλουν νὰ δημιουργήσουν ἕναν ἄνθρωπο ἀριθμό, χωρὶς ἦθος, χωρὶς Θεό, χωρὶς πατρίδα, χωρὶς οἰκογένεια, χωρὶς ταυτότητα καὶ πρόσωπο… Θέλουν νὰ ὁδηγήσουν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ μίαν ἐλεγχόμενη κοινωνία, μιὰ παγκόσμια οἰκονομία, μιὰ παγκόσμια ὑγεία, μιὰ παγκόσμια διατροφή, μιὰ παγκόσμια παιδεία, μιὰ παγκόσμια κουλτούρα, μὰ κυρίως μιὰ παγκόσμια θρησκεία. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος τοῦ μυστικοῦ χρήματος καὶ ὅσες χῶρες ἀντισταθοῦν θὰ τὶς πολεμήσουν ἢ θὰ τὶς πτωχεύσουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε μετάνοια, γιατὶ ἡ μετάνοια προσελκύει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόδειξη αὐτῶν ποὺ λέω εἶναι οἱ ἅγιοι καὶ οἱ μάρτυρές μας, ποὺ ἁγίασαν γιατὶ εἶχαν μετάνοια. Γιατὶ εἶχαν ἔγνοια νὰ καθαρίσουν τὴν καρδία τους, γιὰ  νὰ φωτισθεῖ καὶ νὰ ἁγιασθεῖ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα…

Εἶχαν ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ… Καὶ ὅπως μοῦ εἶπε ἕνας σύγχρονος ἅγιος, «ὅσοι ἔχουν μετάνοια ἢ ὅσοι ἀποκτήσουν μετάνοια ἀπὸ τὸν φόβο τῶν γεγονότων ποὺ θὰ ἔλθουν, θὰ ἔχουν μεγάλη προστασία ἀπὸ τὸν Θεό». Ὁπότε, αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀνησυχεῖ,  εἶναι τὸ πῶς θὰ συμπεριφερθεῖ ὁ Τρὰμπ ― ποὺ εἶναι ἕνας δεδηλωμένος σιωνιστής―, ἐὰν αὔριο βομβαρδίσει ὁ Νετανιάχου τὸ πυρηνικὸ πρόγραμμα τῆς Περσίας;  Ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα κατὰ τὴ δική μου ἄποψη. Πλὴν ὅμως θὰ πρέπει νὰ τὸ χωνέψουμε ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανὸς ὅπου καὶ νὰ  βρίσκεται, ἀγαπητέ μου, δίδει ἐξετάσεις γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, καὶ δὲν εἶναι μόνο τὰ πολεμικὰ γεγονότα.

Προσπαθεῖ ὁ «καημένος» ὁ Τρὰμπ νὰ νοικοκυρέψει τὰ οἰκονομικά, τὰ στρατιωτικά, τὰ ἠθικὰ πράγματα τῆς Ἀμερικῆς, τὴν ὥρα ποὺ στὶς μέρες μας εἴμαστε μάρτυρες ὅλων αὐτῶν τῶν παράδοξων φυσικῶν καὶ γεωλογικῶν καταστροφῶν ποὺ συμβαίνουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἰδιαιτέρως στὴν Ἀμερική. Καταστροφικὲς πυρκαγιές, πλημμύρες, τυφῶνες, νὰ λιώνουν οἱ παγετῶνες καί, ὅπως εἶπε ἕνας σύγχρονος ἅγιος, «ἐπειδὴ τὴν Ἀμερικὴ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀγγίξει τὸ χέρι τῶν ἀνθρώπων, θὰ τὴν ἀγγίξει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ». Δηλαδὴ βλέπουμε σήμερα ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἡ γῆ  «συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. 8, 22), ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τουλάχιστον, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ἂς διερωτηθοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ σχέση τῆς δικῆς μας λιγοστῆς προσευχῆς μὲ ὅλο αὐτὸ ποὺ γίνεται.

Μπορεῖ ἡ προσευχή μας νὰ ρίξει τὰ ρίχτερ τῶν σεισμῶν; Μποροῦν οἱ Θεῖες Λειτουργίες νὰ φέρουν βροχὲς στὴν Κύπρο ποὺ ἔχουμε ξηρασία; Μπορεῖ ἡ δική μας ταπείνωση νὰ ταπεινώσει τὸ ἡφαίστειο τῆς Σαντορίνης καὶ τὸ ἡφαίστειο τοῦ Yellowstone στὴν Ἀμερική; Ἐνδεικτικὰ τὰ λέω αὐτά, ἀπὸ ὅλες αὐτὲς  τὶς φυσικὲς καταστροφὲς ποὺ ζοῦμε. Εἴμαστε πιὰ σὲ αὐτὴν τὴ φάση. Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει καὶ ὁ οὐρανός, περιμένει καὶ ἡ γῆ, περιμένει καὶ ὁ ἄνθρωπος.

Θεωρεῖτε ὅτι στὶς μέρες μας δὲν ὑπάρχει μετάνοια, γιὰ νὰ γίνονται τέτοια ἐσχατολογικά γεγονότα;

Πῶς;  Ὑπάρχει μετάνοια. Ἁπλῶς οἱ περισσότεροι Ὀρθόδοξοι τὴ ζοῦμε περιστασιακὰ ἢ χλιαρά.

Γνωρίζω ὅμως ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν μὲ θέρμη, πολὺ δυνατὰ τὴ μετάνοιά τους! Καὶ ἂν τὰ πράγματα δὲν ἔχουν ὁδηγηθεῖ ἀκόμα σ’ ἕναν πυρηνικὸ πόλεμο ἢ σὲ μεγάλες παγκόσμιες καταστροφές, ὀφείλεται στὴν προσευχὴ καὶ στὴ μετάνοια αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ. Πάντα θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι τῆς μετάνοιας. Νὰ μὴν εἴμαστε μηδενιστές. Ἕνας Ὀρθόδοξος ποτὲ δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἀπαισιόδοξος καὶ μίζερος, γιατὶ ξέρει ὅτι ἡ ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος μὲ τὴν Ἀνάστασή Του: «Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου, καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὸ μέγα ἔλεος». Μάλιστα μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τῆς μετάνοιας εἶναι κατὰ Χάριν θεούμενοι καὶ βλέπουν καὶ τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα.

Αὐτοὶ εἶναι ποὺ κρατοῦν τὸν κόσμο. Αὐτὸ συνέβαινε πάντοτε. Ἁπλῶς στὶς μέρες μας τὰ κράτη καὶ οἱ ἡγέτες τῶν περισσότερων κρατῶν δὲν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ μετάνοια, δὲν ἔχουν Θεό… Γι’ αὐτὸ καὶ συμφωνοῦν μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ σχεδιάζονται. Ἀκόμα καὶ ἐμεῖς, οἱ ἱεράρχες, δὲν ἀντιστεκόμαστε μὲ γενναιότητα ἀπέναντι σὲ ὅλα τ’  ἀντίθεα νομοσχέδια ποὺ ψηφίζονται καὶ νομιμοποιοῦν τὰ ὁποιαδήποτε ἁμαρτωλὰ πάθη στὸ πλαίσιο τοῦ ἀνερμάτιστου δικαιωματισμοῦ. Παραδείγματος χάριν στὴν Ἑλλάδα ἔχει νομιμοποιηθεῖ ὁ γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων, ποὺ ἀνατρέπει τὴ φύση τοῦ γάμου μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός. Δηλαδὴ δὲν βλέπομε τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι πρέπει νὰ τὰ παρακολουθοῦμε! Εἶναι καὶ ἄλλα πολλά, ἀλλὰ δὲν χρειάζεται νὰ τὰ ποῦμε ὅλα τώρα ποὺ οἱ προφητεῖες ἔγιναν εἰδήσεις καὶ πολλοὶ διεθνολόγοι καὶ ἀναλυτὲς σὲ ζητήματα γεωστρατηγικῆς, μᾶς λὲν ὅτι  ἔρχεται ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Ἂν δὲν εἶναι στὴν Οὐκρανία, ποὺ δὲν θὰ εἶναι ἐκεῖ, θὰ εἶναι κάτω στὴ Μέση Ἀνατολή.

Ἔρχεται πείνα, ἔλλειψη ἀγαθῶν. Ἀλλοῦ ξηρασία, ἀλλοῦ γίνονται κατακλυσμοὶ καὶ ὁλόκληρες πόλεις, ὅπως ἔγινε στὴν Ἰσπανία πρὶν μερικοὺς μῆνες, καταστρέφονται. Δὲν τὰ βλέπουμε αὐτά; Εἴχατε ἕναν ἅγιο στὴ Ρωσία, ποὺ ἐκοιμήθη τὸ 1950, ὁ ἅγιος Λαυρέντιος. Ὅλα αὐτὰ τὰ προεῖπε… Ἀπὸ ἐκεῖ τὰ ξέρω, δὲν εἶναι δικές μου προφητεῖες.  Ἐμεῖς, ἀγαπητέ μου, οἱ Ὀρθόδοξοι, νὰ φροντίσουμε νὰ μάθουμε τί εἶπαν οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ ἅγιες Μητέρες. Διότι πολλὲς φορὲς καὶ Πατριάρχες καὶ  Ἐπίσκοποι ἔκαναν λάθη καὶ κάνουν λάθη. Οἱ ἅγιοι εἶναι τὰ στόματα τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ. Δόξα τῷ Θεῷ ἡ Ὀρθοδοξία τὸν εἰκοστὸ αἰώνα γέμισε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ μὲ Ἁγίους… Ἔ!, δὲν γίνεται ὁ οὐρανὸς νὰ γεμίζει ἁγίους καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ νὰ μὴν παρακολουθοῦμε καὶ νὰ διαβάζουμε τί λένε!  Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ἀναρτῶνται στὸ διαδίκτυο, τὸ ὁποῖο εἶναι ἕνα ὄργανο ―ἅμα θέλεις― ὠφέλιμο γιὰ νὰ μάθεις τὴν Ὀρθοδοξία. Τί εἶπε ὁ ἅγιος Λαυρέντιος, τί εἶπε ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, τί εἶπε ἡ ἁγία Ματρώνα ἡ ἀόμματος, ἡ ἁγία Ἀλυπία τοῦ Κιέβου, ὁ ἅγιος Ἰωνᾶς τοῦ Κιέβου, ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός… Ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἁγίους καὶ πολλοὺς ἄλλους δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀγνοοῦμε. Πῶς τελειώνει ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ὅλες οἱ ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας; «Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς». Τελειώνει μὲ τὶς εὐχὲς τῶν ἁγίων Πατέρων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς ὁ  Ρῶσος ποὺ τὸ τίμιο λείψανό του εἶναι ἄφθορο στὸ Σὰν Φρανσίσκο τῆς Ἀμερικῆς, ὅταν τὸν ρώτησαν, «πῶς θὰ ζήσουμε, Γέροντα, μετὰ ἀπὸ ἐσένα οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;», τοὺς ἀπάντησε· «Νὰ διαβάζετε, νὰ διαβάζετε, νὰ διαβάζετε τὶς παρακαταθῆκες καὶ τὴ θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων. Καὶ ὅ,τι διαβάζετε στοὺς ἁγίους Πατέρες αὐτὸ νὰ κάνετε».

Πέστε μου, Δέσποτα, ἐὰν τὸ ἀντιλαμβάνομαι ὀρθῶς. Αὐτοὶ οἱ σατανιστές, οἱ παγκοσμιοποιητές, οἱ μασῶνοι καὶ ἄλλοι ποὺ βιάζονται νὰ ὁδηγήσουν τὸν λαὸ σὲ μιὰ νέα τάξη πραγμάτων, ἔχουν τὰ σχέδιά τους, ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος ἔχει τὰ δικά Του σχέδια, καὶ μοῦ φαίνεται ὅτι προσπαθεῖ νὰ ἐπιβραδύνει τὸν χρόνο γιὰ νὰ σωθοῦμε;

Ἔτσι, ὅπως τὸ εἶπες. Νὰ ἔχεις τὴν εὐχή μου, μπράβο!  Ἔτσι ὅπως τὸ εἶπες ἀκριβῶς. Αὐτοὶ βιάζονται νὰ γίνει ὅ,τι μεγαλύτερο κακὸ στὸν κόσμο καὶ οἱ προσευχὲς τῶν δικαίων ἀνθρώπων στὴ γῆ καὶ τῶν ἁγίων στὸν οὐρανὸ σπρώχνουν τὰ γεγονότα πρὸς τὰ πίσω. Τὰ ἀναβάλλουν. Αὐτὸ μοῦ τὸ εἶπε κάποτε καὶ ὁ ἅγιος Εὐμένιος ὅταν ἤμασταν μαζὶ στὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Κιέβου.

Κάποτε ἡ Παναγία, σ᾿ αὐτὸ τὸ χωριὸ ποὺ βρισκόμαστε, τὴν Εὐρύχου, εἶχε πεῖ τὸ 1964 στὸν Στυλιανὸ τὸν Μυλωνᾶ τὰ ἑξῆς: «Στυλιανέ, θὰ γίνει μεγάλο κακὸ στὴν Κύπρο. Πρέπει νὰ ἐπιστρατευτεῖτε μερικοὶ στὴν Κύπρο νὰ κάνετε προσευχὲς νυχτερινές. Σὲ δέκα χρόνια θὰ γίνει μεγάλο κακὸ στὴν Κύπρο». Τῆς λέει· «Παναγία μου, ἀφοῦ θὰ γίνει ποὺ θὰ γίνει τὸ κακό, γιατὶ νὰ χάσω τὸν ὕπνο μου;» Καὶ τί τοῦ ἀπάντησε ἡ ταπεινή μας Θεοτόκος; «Γιὰ νὰ ἔρθει τὸ κακὸ λιγότερο, Στυλιανέ». Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτό, ὁ ταπεινὸς μυλωνᾶς, ξεκίνησε ἀπὸ ἡ ὥρα δώδεκα τὰ μεσάνυχτα μέχρι τὶς τρεῖς τὸ πρωὶ νὰ κάμνει προσευχὲς μέσα στὸν μύλο ποὺ ἔκαμνε τὸ ἀλεύρι. Σὲ δέκα χρόνια ἔγινε ἡ εἰσβολὴ τῶν Τούρκων.

Αὐτὸ εἶναι ἕνα παράδειγμα πῶς ἐργάζεται ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, οἱ ἅγιοί μας, γιὰ νὰ ἔρθει τὸ κακὸ λιγότερο. Προσωπικά, ὅταν συναντῶ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν διάθεση μετάνοιας, προσευχῆς, νηστείας, ἀγρυπνίας, τοὺς βοηθῶ ὅσο μπορῶ περισσότερο νὰ ἔχουν ἕνα σταθερὸ πρόγραμμα νυχτερινῆς ζωῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη βοήθεια ποὺ μποροῦμε νὰ δώσουμε σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνεξαρτήτως θρησκείας, ἀνεξαρτήτως χρώματος.

Δέσποτα, ἐσεῖς συνομιλούσατε μὲ τὴ Γερόντισσα Γαλακτία. Τί σᾶς εἶπε; Ποιὰ σημαντικὰ λόγια, ποιὲς συμβουλὲς γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ σχετικῶς μὲ τί μᾶς προειδοποιοῦσε, ἰδιαιτέρως αὐτοὺς τοὺς καιρούς;

Σ’ εὐχαριστῶ γι᾿ αὐτὴν τὴν ἐρώτηση, εἶναι πολὺ καλὴ ἐρώτηση, γιατὶ εἶναι καλύτερα νὰ μὴ λέμε τὶς δικές μας ἀπόψεις, γνῶμες ἢ ἀνησυχίες ἀλλὰ νὰ λέμε αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι. Ὅπως ἔχω πεῖ καὶ ἄλλες φορές, μοῦ εἶχε πεῖ: «Ἀφοῦ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τόλμη, θάρρος καὶ ἀνδρεία, πρέπει  νὰ μιλᾶς καὶ νὰ λὲς τὰ πράγματα ξεκάθαρα μὲ τὸ ὄνομά τους, ἔτσι ποὺ οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι νὰ ζήσουν πιὸ δυνατὰ τὴ μετάνοιά τους, γιὰ νὰ ἔλθει τὸ κακὸ λιγότερο στὸν κόσμο. Ὅταν οἱ ἄλλοι, σιωποῦν, ἐσὺ πρέπει νὰ μιλᾶς». Τὸ ἴδιο μοῦ εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος καὶ ὁ ἅγιος Πορφύριος.

Αὐτοὶ ὅμως μοῦ εἶπαν μετὰ τὰ πενῆντα σου… Τώρα εἶμαι ἐξῆντα τριῶν ἐτῶν… Ἄρα εἶμαι ἐντὸς ὁρίων.  Ὅταν εἶπα τῆς Γερόντισσας, «τί νὰ λέω στὸν κόσμο;», μοῦ εἶπε μιὰ λέξη ποὺ σκανδαλίστηκα.  «Τὰ βρόμικα». Τῆς λέω, «τί λές»; Μοῦ λέει, «αὐτὰ ποὺ δὲν λὲν οἱ ἄλλοι, τὰ βρόμικα… Ἀλλὰ ὅλοι τὰ κάνουνε καὶ τοὺς σκεπάζουνε». Καὶ μοῦ εἶπε· «Ἄκουσε. Τρία πράγματα θὰ φέρουνε τὰ παγκόσμια κακά. Τρεῖς ἁμαρτίες θὰ φέρουν τὰ παγκόσμια κακά: Οἱ ἀμετανόητες ἐκτρώσεις, τὰ παρὰ φύσιν ἁμαρτήματα ποὺ γίνονται καὶ μέσα στὸν γάμο καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν γάμο καὶ θὰ τὰ κάνουνε καὶ μὲ νόμους. Καὶ τὰ μαγικὰ καὶ ἡ σατανολατρεία».

Δηλαδὴ στὶς μέρες μας, δὲν πρέπει ν’ ἀμφιβάλλουμε ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ τόσο ὡραῖα περιέγραψες, προωθοῦν μίαν ἀτζέντα ἡ ὁποία στόχο ἔχει ν’ ἀνατρέψει τὴν ἠθικὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ προπαντὸς τὴν ἀσκητικὴ ἠθικὴ τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς. Τί εἶναι ἡ Κύπρος, ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Ρωσία χωρὶς τὴν  Ὀρθοδοξία; Ἀπέδειξαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἡγέτες τοῦ Δυτικοῦ κόσμου πόσο ἀντίθεοι εἶναι καὶ σατανοκινούμενοι, τὴν περίοδο τῶν ἐμβολίων καὶ τοῦ covid.

Αὐτὸ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὸ ξεχνοῦμε ἐμεῖς ποὺ τὰ ζήσαμε. Ἔβαλαν στὸ ψυγεῖο ὅλα τὰ δικαιώματα  τῶν ἀνθρώπων. Ἔβαλαν σὲ κίνδυνο τὴν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων, δίδοντας τοὺς ἕνα ἐμβόλιο τὸ ὁποῖο καὶ οἱ γιατροὶ δὲν ἤξεραν τὶς παρενέργειές του.

Κλείδωσαν τὶς Ἐκκλησίες μὲ τὴν ἄδεια τῶν Ἐπισκόπων… Νὰ μὴν προσκυνοῦμε εἰκόνες, νὰ μὴν προσκυνοῦμε ἅγια λείψανα, νὰ κοινωνοῦμε μὲ τὸν φόβο ὅτι θὰ πιάσουμε ἀρρώστια ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία! Ἐδῶ ἔχουμε γείτονες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προχωρημένο καρκίνο καὶ ἔκαναν χημειοθεραπεῖες. Εἶπαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἐμεῖς δὲν θὰ ἐμβολιαστοῦμε. Πῆγαν στὸ νοσοκομεῖο ποὺ εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ τὴ θεραπεία τῶν καρκινοπαθῶν. Τοὺς εἶπαν, ἐὰν δὲν ἐμβολιαστεῖτε, δὲν ἔχετε δικαίωμα νὰ μπεῖτε μέσα νὰ κάνετε θεραπεία. Ὑποχρεωμένοι οἱ ἄνθρωποι ἔβαλαν δύο ἐμβόλια. Σὲ δύο μῆνες πέθαναν. Τώρα τὰ παιδιά τους, λὲν ὅτι τὸ ἐμβόλιο ἐπιτάχυνε τὸν θάνατο τῶν γονέων τους. Ἀντιλαμβάνεσαι λοιπόν, ὅτι τὸ πείραμα πέτυχε. Τὸ 70% τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἔχουν ἐμβολιαστεῖ.

Ἄρα ἀγαπητέ μου, μποροῦν καὶ στὸ μέλλον εἴτε τὸ κοντινὸ εἴτε τὸ μακρινό―, προφασιζόμενοι τὸ καλὸ τοῦ κόσμου, νὰ ἐπιβάλουν μία παγκόσμια διακυβέρνηση- δικτατορία… Καὶ ἡ σύγχρονη τεχνολογία θὰ εἶναι τὸ καλύτερο ὅπλο στὰ χέρια  ἑνὸς παγκόσμιου δικτάτορα, δηλαδὴ νὰ ξέρει μὲ ἕναν ἀριθμὸ π.χ. ὁ Εὐγένιος, τί γοῦστα ἔχει, τί προτιμήσεις ἔχει, τί ἐρωτικὴ ζωὴ ἔχει, τί τρόφιμα θέλει νὰ τρώει, τί τὸν βλάφτει στὴν ὑγεία του, τί ἀσθένειες ἔχει, τί χρήματα ἔχει, τί ξοδεύει, ποιὲς χῶρες ἐπισκέπτεται, τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις…

Γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὰ σχέδιά τους πρέπει νὰ ἔχουν  τοὺς ἀνθρώπους φακελλωμένους γιὰ νὰ μποροῦν νὰ τοὺς παρακολουθοῦν. Δὲν σοῦ κάνει ἐντύπωση ὅτι ἤδη τὸ κάνουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες αὐτὸ προωθώντας-ἐπιβάλλοντας ἕναν ὁμοιόμορφο τρόπο ζωῆς σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς οἰκουμένης. Δηλαδὴ ὅπως ζεῖ τὴν καθημερινότητά του ἕνα «ἀμερικανάκι» νὰ τὴ ζεῖ καὶ ἕνα «κυπριωτάκι!»

Ὡστόσο ἡ ἀγωνία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι αὐτή, τί θὰ γίνει ἂν ἡ τεχνολογία πέσει στὰ χέρια ἑνὸς δικτάτορα σατανιστῆ ἀντίχριστου ποὺ θὰ ἐλέγχει καὶ θὰ ἐπηρεάζει τὴν καθημερινότητά μας.  Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἑτοιμαζόμαστε καὶ νὰ ἔχουμε ἔγνοια γι’ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε στὴν ἀρχὴ τῆς συνομιλίας μας: τὴ γρήγορη μετάνοια, τὴν προσευχή, τὴ νηστεία, τὴ Θεία Λειτουργία, τὴ Θεία Κοινωνία. Αὐτὴν τὴν πνευματικὴ ἐργασία ἔκαμαν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Εἶχαν μετάνοια, ἔκαμαν ὑπομονή, ἀγάπησαν τὴ νηστεία, ἀγάπησαν τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ὑπακοὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Καὶ ὅποιος κάνει ὑπακοὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κάνει ὑπακοὴ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία… Σῶμα Χριστοῦ. Καὶ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ σώματος, ποιὸ εἶναι; Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Αὐτὸ ἀγάπησαν οἱ ἅγιοι. Καὶ ὅ,τι ἀγαπᾶς, αὐτὸ παραχωρεῖ ὁ Θεός. Ὁ πιὸ δημοκράτης εἶναι ὁ Τριαδικός μας Θεός. Ὅ,τι θεϊκὸ ἀγαπᾶ ὁ καθένας, αὐτὸ τοῦ παραχωρεῖ.

Νὰ μελετοῦμε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Νὰ τὴ μάθουμε ὅσο γίνεται περισσότερο καὶ νὰ τὴ ζήσουμε. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε νὰ μελετοῦμε τοὺς βίους τῶν ἁγίων μας. Ἕνα παράδειγμα νὰ πῶ. Στὴ Ρουμανία ἔζησε ἕνας Ὀρθόδοξος ὁμολογητής. Ἔκαμε 20 χρόνια στὶς φυλακὲς τοῦ Τσαουσέσκου γιὰ τὴν Ὀρθόδοξή του πίστη. Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πίρβου ὁ Ρουμάνος, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τὸ 2013. Σ’ ἕνα βιβλίο του², περιγράφει τὶς ἐπιπτώσεις τῆς σύγχρονης ψηφιακῆς τεχνολογίας, τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης κ.λπ., ποὺ ὁ φίλος τοῦ Τρὰμπ, ὁ  Ἔλον Μάσκ, εἶναι λάτρης καὶ ἔχει θεοποιήσει. Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πίρβου, πρὶν ἀκόμα βγεῖ στὴν ἐπιφάνεια ὁ Ἔλον Μάσκ καὶ ὁ κάθε «μασκαρᾶς» προφήτευσε καὶ εἶδε ὅτι πολὺ σύντομα, μέχρι τὸ 2030, ἡ τεχνολογία τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης θὰ νικήσει τὴν ἀνθρώπινη νοημοσύνη. Δηλαδὴ ἡ προφητεία «τὰ ἄλαλα καὶ τὰ μπάλαλα» ποὺ εἶπε κάποτε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὅτι θὰ κυβερνοῦν τοὺς ἀνθρώπους, θὰ γίνει πραγματικότητα. Εἶναι δυνατὸν οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ ἔχουν ἀγωνία γι᾿ αὐτὰ ποὺ λέω, νὰ μὴ διαβάσουν αὐτὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πίρβου; Νὰ μὴν παρακολουθοῦμε ὅσα συμβαίνουν γύρω μας, εἰδικὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου; Ἀπὸ τὴ μιὰ ὁ Μὰσκ καὶ ὁ Τρὰμπ τὴν ἐποχὴ τοῦ κορονοϊοῦ νὰ εἶναι ἐναντίον τῶν ἐμβολίων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ εἶναι ὑπὲρ τῶν ἐμφυτευμάτων στὸν ἄνθρωπο! Νὰ θέλουν ὅλοι αὐτοὶ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος ἕνα κατευθυνόμενο ρομπότ. Μισὸς ἄνθρωπος καὶ μισὴ τεχνολογία. Νὰ γίνει ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ξεχωρίζει τί ὠφελεῖ καὶ τί βλάπτει τὴν ὕπαρξή του. Νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πίρβου προφήτεψε καὶ εἶπε ὅτι, «θὰ ἔρθει μία ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία μόνο ὅσοι βιώνουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ μποροῦν νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό»³. Αὐτὴν τὴ στιγμὴ δίνουν τὴν ἐντύπωση οἱ δύο γίγαντες τῆς οἰκουμένης, Τρὰμπ καὶ Πούτιν, ὅτι ὁ μεταξὺ τοὺς ἀνταγωνισμὸς θὰ ἀλλάξει γήπεδο καὶ θὰ πάει στὴ Μέση Ἀνατολή. Πέραν τούτου ὅμως, ἡ σημαντικότερη ἀπάντηση ποὺ πρέπει νὰ δώσουν ὅλοι αὐτοὶ εἶναι σὲ τί Θεὸ πιστεύουν. Ποιὰ εἶναι ἡ στάση τους ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ σχεδιάζονται ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ θέλουν νὰ κατασκευάσουν τὸν «μετα-ἄνθρωπο».

Διαφορετικά, ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι ἰδιαίτερα καταστροφικὴ καὶ γιὰ Ρώσους καὶ γιὰ Εὐρωπαίους καὶ γιὰ Ἀμερικανοὺς καὶ γιὰ Κινέζους καὶ γιὰ Ἑβραίους.

Πανιερώτατε τί θὰ θέλατε τελευταῖο νὰ μᾶς πεῖτε;

Θὰ ἤθελα νὰ ἐπαναλάβω περίπου τὰ ἴδια λόγια ποὺ εἶπα σ’ ἕνα κήρυγμά μου τὸ 2020, ποὺ εἶναι ἀναρτημένο στὸ διαδίκτυο μὲ τὸν τίτλο: «Ὅσιος Πορφύριος: “Τὸ καινούργιο πλήρωμα” τοῦ σκάφους τοῦ Χριστοῦ»…

Ἀγαπητοί μου,

Λὲν αὐτοὶ ποὺ βλέπουν τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα ὅτι στὴν ἐποχή μας θὰ δώσουμε πολλὲς ἐξετάσεις. Μιὰ δυσκολία θὰ φεύγει, ἄλλη θὰ ἔρχεται. Γιὰ  ὅλα αὐτὰ μᾶς προετοίμασαν οἱ ἅγιοι, ἀλλὰ ποιὸς ἀκούει τοὺς ἁγίους; Γιατί θὰ ἔχουμε αὐτὲς τὶς ἐξετάσεις; Γιατὶ χρειάζεται ὁ Χριστὸς τοὺς δικούς του ἀνθρώπους, γιὰ νὰ φτιάξει «τὸ καινούργιο πλήρωμα τοῦ σκάφους Του». Ποιὸ εἶναι τὸ σκάφος τοῦ Χριστοῦ;  Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία… Αὐτὸ εἶναι τὸ σκάφος τοῦ Χριστοῦ… Καὶ ἀποφάσισε ὁ Χριστὸς  νὰ ἀποκαθάρει τὸ πλήρωμα αὐτοῦ τοῦ σκάφους…

Καὶ πλήρωμα δὲν εἴσαστε μόνο ἐσεῖς οἱ ἁπλοὶ χριστιανοί… Εἶναι καὶ οἱ κυβερνῆτες, οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ πατριάρχες, εἶναι καὶ οἱ παπάδες, εἶναι καὶ οἱ μοῦτσοι καὶ οἱ ναῦτες ὅπως εἶναι οἱ διάκοι καὶ οἱ καλόγεροι καὶ οἱ ψαλτάδες. Τώρα, ὅλοι θὰ δώσουμε ἐξετάσεις! Κανένας νὰ μὴν ἔχει πεποίθηση τὶς παλαιὲς περγαμηνές του… Μά ἐγὼ ἔκαμα τόσα προσκυνήματα, εἶχα τὸν τάδε γέροντα, τὸν τάδε ἅγιο. Τώρα, εἶναι σὰν νὰ ξεκινᾶ μιὰ καινούργια ζωὴ καὶ θέλει ὁ Χριστὸς τώρα ποὺ βρισκόμαστε στὸ μεταίχμιο νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν παλαιὰ ζωὴ στὴ νέα ἐποχὴ ποὺ προετοιμάζει τὸ σχέδιό Του. Σχέδια δὲν ἔχουν μόνο ὁ Τράμπ, ὁ Μάσκ, ὁ Γκέιτς, οἱ Σιωνιστές, οἱ Ἀμερικάνοι, οἱ Εὐρωπαῖοι, οἱ Κινέζοι καὶ οἱ Ρῶσοι. Σχέδια ἔχει καὶ ὁ Χριστὸς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ ἀληθινὰ καὶ πιὸ πολὺ ἀπ’ ὅλους. Πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ τὴ μάνα μας, μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός.

Ποιοὶ θὰ μποῦμε μόνιμα μέσα σὲ αὐτὸ τὸ σκάφος καὶ ποιοὶ θὰ εἴμαστε οἱ λαθρεπιβάτες, θὰ φανεῖ ἀπὸ τὴ στάση μας στὰ ἑπόμενα χρόνια. Ἂν δὲν τὰ καταφέρουμε, ἐπειδὴ εἶναι σπλαγχνικός ὁ Θεός, θὰ μᾶς δώσει χρόνο γιὰ νὰ μπορέσει ἔτσι νὰ ὁδηγήσει αὐτὸ τὸ νέο πλήρωμα τῆς πανάρχαιας Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν ἐποχὴ τῆς ἀναλαμπῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔρχεται μετὰ τὸν παγκόσμιο πόλεμο ποὺ ἤδη ξεκίνησε. Ὄχι νὰ ρωτᾶτε πότε θὰ γίνει ὁ πόλεμος… Αὐτὸ ποὺ ζοῦμε εἶναι τὸ προοίμιο τοῦ παγκοσμίου πολέμου. Εἶναι πόλεμος ἐκφοβισμοῦ… Ἅμα φοβίσεις τὸν λαουτζίκο, τὸν κάμνεις ὅ,τι θέλεις. Ὄχι ἐμβόλια νὰ  τοῦ βάζεις… Χορεύεις ἀπάνω του καὶ σοῦ λέει καὶ εὐχαριστῶ.

Γι᾿ αὐτὸ τώρα, εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς μαρτυρίας. Ὁ εἰκοστὸς αἰώνας ἦταν ἡ ἐποχὴ τῶν μεγάλων ὁσίων. Δὲν προλαβαίνει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ ἐντάσσει ἁγίους στὸ Ἁγιολόγιο.

Ἀκόμα καὶ τούτους ποὺ ἐνέταξε εἶναι λίγοι μπροστὰ στὸ πέλαγος τῆς ἁγιότητας τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὅσιοι, ἀσκητὲς καὶ ἀσκήτριες. Στὸν εικοστὸ πρῶτο αἰώνα θὰ εἶναι ὁμολογητές, θὰ εἶναι μάρτυρες. Νὰ τὸ ἔχουμε κατὰ νοῦν αὐτὸ τὸ πράγμα. Χρειάζεται ἀνδρεία γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ὁμολογήσεις τὸν Χριστὸ σήμερα καὶ νὰ μὴ φοβηθεῖς τί θὰ σοῦ ποῦν οἱ δημοσιογράφοι, τί θὰ σοῦ ποῦν οἱ ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἀκόμα καὶ τί θὰ ποῦν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ρασοφόρους, ποὺ δὲν κατάλαβαν τὸ σχέδιο τῆς Νέας  Ἐποχῆς.

Νὰ μελετοῦμε βίους ἁγίων γιὰ νὰ ἔχουμε ἔμπνευση. Νὰ ἀγαπήσουμε τὴ μετάνοια, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ κοινωνοῦμε, γιὰ νὰ ἔχουμε «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Καὶ τὸ κυριότερο, νὰ θυμούμαστε συνεχῶς νὰ διδάσκουμε στὰ παιδιά μας καὶ στὰ ἐγγόνια μας ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει σ’ ἕναν τάφο.

Ἔτσι νικιέται ὁ φόβος. Ἀκοῦτε;  Ἔτσι νικιέται ὁ φόβος τῆς ὅποιας ἀρρώστιας, τοῦ ὅποιου ἀτυχήματος, τοῦ ὅποιου πολέμου, τῆς ὅποιας φτώχειας. Ὅσο ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ νικήσουμε τὸν φόβο, σημαίνει δὲν πιστέψαμε μὲ τὴν καρδιά μας στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ καὶ μᾶς τὴ δίδει, φτάνει ἐμεῖς νὰ τὸ θέλουμε. Νὰ ἀγαπήσουμε τὶς ἐντολές Του, τὸ Πρόσωπό Του καὶ τὸ Ὄνομά Του…

Γι᾿ αὐτό, ἀσχοληθεῖτε μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α΄ Ἰω. 4,18). Αὐτὸς εἶναι ἡ τελεία ἀγάπη.

Αὐτὸν ἀγάπησαν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ὅλοι οἱ πάπποι μας καὶ οἱ γιαγιάδες μας,  οἱ πατέρες μας καὶ οἱ μητέρες μας. Αὐτὸν ἀγάπησαν, τὸν Χριστό.

Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ διαβάζετε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τὸ Ψαλτήρι, λέγετε εὐχές, ὅπως: «Κύριε  Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»· «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς»· «Μέγα τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.  Ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπε ἡμᾶς». Ἡ προσευχὴ γεννᾶ προσευχή. Θὰ ἔχετε χαρά, θὰ ἔχετε τόλμη καὶ ἀνδρεία. Θὰ ἔχετε μέσα σας Χριστό. Αὐτὰ εἶναι ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος. Ὅλα τὰ σχέδια αὐτῶν τῶν δαιμόνων θὰ σᾶς κάμει ἐντύπωση, πόσο γρήγορα θὰ καταπέσουν. Πόσο θὰ ἐπέμβει ὁ Χριστός… Ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος, σὲ τέτοιο βαθμὸ θὰ ἐπέμβει, ποὺ θὰ νομίσουν μερικοὶ  ὅτι γίνεται ἡ Δευτέρα Παρουσία. Ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι ἡ Δευτέρα Παρουσία.

Θὰ εἶναι ἡ ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ δυναμώσει τὴν πίστη τῶν ὀλιγόπιστων.

Βλέπετε;  Ἔχει σχέδιο ὁ Χριστός. Μὴ δειλιάσετε. Μὴν ἀμφισβητεῖτε τὴν ὕπαρξή Του… Τὴν αἰώνια ζωή Του θέλει νὰ μᾶς τὴ δώσει. Ἐμεῖς θέλουμε;

Τώρα δίδουμε ἐξετάσεις. Ξεκίνησε ἡ ἐγχείρηση ποὺ λέγαμε ἐδῶ καὶ χρόνια. Ὅσοι πιστοί… Πάντως, τὸ σκάφος του ὁ Χριστὸς εἶναι ἀποφασισμένος νὰ τὸ γεμίσει μὲ καινούργιο πλήρωμα, γιὰ νὰ τὸ ὁδηγήσει στὴ λάμψη τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔχει σχεδιάσει γιὰ νὰ γίνει ἀφορμὴ αὐτὴ ἡ λάμψη, δηλαδὴ τὸ φῶς Του νὰ φτάσει σὲ ὅλους τοὺς λαούς, σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ νὰ γίνει οἰκουμενικὴ ἀλήθεια ἡ Ὀρθοδοξία.

Ὕστερα εἶναι τὰ ἄλλα, τοῦ ἀντίχριστου τὰ χρόνια, καὶ τὰ ἄλλα καὶ τὰ ἄλλα… Δὲν εἶναι τώρα. Ἀντίχριστες δυνάμεις πάντοτε ὑπῆρχαν καὶ τώρα ὑπάρχουν. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἀντίχριστου, ποὺ μερικοὶ λένε.  Ὄχι. Μὴν τὰ μπλέκουμε. Νὰ ἔχουμε καθαρὴ ὅραση τῶν πραγμάτων.Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, «οὐδεὶς καθ᾿ ἡμῶν».

*Συνέντευξη τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν δημοσιογράφο Εὐγένιο Σιβάκοβ (Evgenii Sivagov), ποὺ δόθηκε στὶς 26 Φεβρουαρίου, 2025 γιὰ λογαριασμὸ τοῦ ρωσικοῦ καναλιοῦ «Спаси и Сохрани» (Σῶσε  καὶ διαφύλαξε). Τὴ διόρθωση καὶ βελτίωση τοῦ γραπτοῦ κειμένου ἐπιμελήθηκε ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος. 

***

 ¹ Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Ζαχάρωφ), Γράμματα στὴ

Ρωσία, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ 2004.

 ² Γέρων Ἰουστίνος Πίρβου, Ζωὴ θυσιαζόμενης Ἀγάπης,

ἐκδ. Ἄθως, Ἀθήνα 2019.

 ³  Στὸ ἴδιο.

Πηγή: Ἑορτολόγιο Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου 2026

Σύλληψις της Aγίας Άννης, μητρός της Yπεραγίας ημών Θεοτόκου

Oυχ ώσπερ Eύα και συ τίκτεις εν λύπαις.
Xαράν γαρ ένδον Άννα κοιλίας φέρεις.
Tη δ’ ενάτη Mαρίην Θεομήτορα σύλλαβεν Άννα.

O Kύριος ημών και Θεός θέλωντας να ετοιμάση διά τον εαυτόν του ναόν ζωντανόν, και οίκον άγιον διά να κατοικήση, απέστειλε τον Άγγελον αυτού (τον οποίον λέγουσιν ότι ήτον ο Γαβριήλ) προς τους δικαίους Iωακείμ και Άνναν. Aπό τους οποίους ηυδόκησε να γεννηθή η κατά σάρκα Mήτηρ αυτού. Kαι τούτον αποστείλας προεμήνυσεν, ότι θέλει συλλάβη η στείρα και γερόντισσα Άννα. Ίνα με την σύλληψιν της στείρας βεβαιώση την εκ της Παρθένου εδικήν του άσπορον σύλληψιν και άφθορον γέννησιν. Kαι λοιπόν συνελήφθη η Aγία Θεοτόκος και Παρθένος Mαρία εν τη κοιλία της Άννης εκ σπέρματος του Iωακείμ. Kαι εγεννήθη, όχι καθώς λέγουσί τινες, επτά μηνών ή χωρίς ανδρός. Άπαγε! Aλλά εννέα τελείων μηνών και εκ συναφείας ανδρός. Πλην εξ επαγγελίας και Aγγέλου προρρήσεως και υπέρ τους νόμους της φύσεως, τόσον διά το άγονον της Άννης, όσον και διά το γηραλέον.

Mόνος γαρ ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός συνελήφθη και εγεννήθη χωρίς συνάφειαν ανδρός και χωρίς σποράν, εκ της Aγίας Παρθένου Mαρίας απορρήτως και ανερμηνεύτως, καθώς ηξεύρει μόνος αυτός. Kαι επειδή ήτον τέλειος Θεός, διά τούτο και όλα τα της κατά σάρκα αυτού οικονομίας προσέλαβε τέλεια. Kαθώς και την των ανθρώπων φύσιν τελείαν αυτός εδημιούργησε και έπλασε κατ’ αρχάς. Tαύτην λοιπόν την ημέραν πανηγυρίζομεν σήμερον. Eπειδή και έχει ενθύμησιν των θείων χρησμών και χαροποιών μηνυμάτων, των δοθέντων υπό Aγγέλου εις τους δικαίους Θεοπροπάτορας, περί της συλλήψεως της αγνής Θεομήτορος. Tούτους γαρ τους διά λόγου χρησμούς του Aγγέλου έργα και πράγματα ποιών, ο εκ του μηδενός υποστήσας τα πάντα Θεός, εκίνησε την στειρεύουσαν και γηραλέαν μήτραν της Άννης εις καρποφορίαν. Kαι την διαπεράσασαν την ζωήν της με απαιδίαν, ταύτην παραδόξως παιδοτόκον μητέρα εργάζεται σήμερον. Kαι χαρίζει εις τους δικαίους άξιον καρπόν της αυτών αιτήσεως. Eυδόκησε γαρ, ότι οι σώφρονες γονείς να γεννήσουν θυγατέρα την προ των αιώνων προορισθείσαν και εκλεχθείσαν εκ πασών των γενεών, από την οποίαν αυτός έμελλε να γεννηθή. H δε Σύναξις αυτών τελείται εν τω σεβασμίω οίκω της Θεοτόκου, τω όντι εν τοις Eυοράνοις κοντά εις την αγιωτάτην μεγάλην Eκκλησίαν¹.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι εις την Σύλληψιν της Aγίας Άννης εγκώμιον απλούν εφιλοπόνησεν ο οσιολογιώτατος διδάσκαλος κύριος Xριστοφόρος ο Προδρομίτης. Έχει δε και εγκώμιον ελληνικόν εις αυτήν Γεώργιος ο Nικομηδείας, ου η αρχή· «Oυρανών η γη ταις της χάριτος μαρμαρυγαίς». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη του Διονυσίου, και εν τω πρώτω Πανηγυρικώ της του Bατοπαιδίου.) Eμελούργησα δε και εγώ τροπάρια εις την λιτήν της εορτής ταύτης ως ελλείποντα, τα οποία επρόσθεσα εν τω τέλει του Δεκεμβρίου τούτου, ίνα συντυπωθούν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Προφήτιδος Άννης, της μητρός Σαμουήλ του Προφήτου

Tι σου επαινέσειεν Άννα τις πλέον;
Tο καρτερόφρον; ή το της ευτεκνίας;

H μακαρία Άννα ήτον από την πόλιν Aρμαθαίμ, εκ του βουνού του Eφραίμ. Πέρνουσα δε άνδρα από την φυλήν του Λευΐ, ονομαζόμενον Eλκανάν, δεν εγέννα παιδίον, με το να ήτον στείρα. O δε άνδρας αυτής επήρε και άλλην γυναίκα Φεννάναν ονομαζομένην, ήτις ήτον αντίζηλος της Άννης, και ετεκνογόνει με αυτήν και ευφραίνετο. H δε Άννα πάντοτε ωνειδίζετο (ωσάν να μην ήτον αρκετή η θλίψις, οπού εδοκίμαζεν η μακαρία διά την ατεκνίαν της). Aυτή λοιπόν επειδή ωνειδίζετο, τόσον από τον άνδρα της, όσον και από την Φεννάναν την αντίζηλόν της, και από όλους ακόμη τους συγγενείς και φίλους, τούτου χάριν επαρακάλει πολλά τον Θεόν η αοίδιμος, διά να λυθή η στείρωσίς της και να γεννήση παιδίον. Aλλ’ όμως με τας παρακλήσεις της ταύτας, τίποτε δεν εκατώρθονε, και μόλον οπού έπραττεν αόκνως τας εντολάς του Kυρίου, τας υπό του Nόμου διοριζομένας. Έτζι γαρ οι Άγιοι μόλις και μετά βίας παρά του Kυρίου λαμβάνουν τα αιτήματά των.

Πηγαίνουσα δε μίαν φοράν ομού με τον άνδρα της εις την Σηλώμ, οπού ήτον η Kιβωτός και η Σκηνή του Θεού Παντοκράτορος, διά να προσφέρη θυσίας εις τον Θεόν με το χέρι του ιερέως Hλεί, έλαβε μίαν μόνην μερίδα από τας θυσίας, με το να μη είχε παιδίον. H δε Φεννάνα έλαβε δύω μερίδας, με το να είχε τέκνα. Όθεν διά τούτο ελυπήθη μεν, δεν απεγνώσθη δε, ουδέ εσκέπασεν η εντροπή το πρόσωπόν της. Aλλά μάλλον καλάς ελπίδας έχουσα, τι κάμνει; Aφήκε μεν τον άνδρα της να υπάγη εις το οσπήτιον, αυτή δε μόνη έμεινεν εις τον οίκον Kυρίου. Kαι πίπτουσα εις το έδαφος και κλαίουσα, έτζι επροσευχήθη. «Kύριε ο Θεός των Πατέρων μου, εάν επιβλέπων επιβλέψης επί την ταπείνωσιν της δούλης σου, και μου ενθυμηθής και μοι δώσης καρπόν κοιλίας, θέλω δώσω αυτόν εις εσένα, διά να σε δουλεύη όλας τας ημέρας της ζωής του».

Tι έκαμε λοιπόν ο Θεός; Παρήκουσε της δεήσεώς της; Mη γένοιτο! αλλ’ επειδή είδεν αυτήν πως δεν εχωρίζετο από την σκηνήν του, αλλά προσηύχετο πάντοτε, και έκλαιε με θερμά δάκρυα, όχι μόνον υπεσχέθη να δώση εις αυτήν καρπόν κοιλίας, αλλά και το όνομα προείπε του μέλλοντος γεννηθήναι υιού της. Eίπε γαρ προς αυτήν Hλεί ο ιερεύς· «Πορεύου εις ειρήνην, ο Θεός Iσραήλ, δώη σοι παν αίτημά σου, ο ητήσω παρ’ αυτού» (A΄ Bασιλ. α΄, 17). Oύτος δε ο λόγος δεν δηλοί άλλο, πάρεξ το όνομα του Σαμουήλ. Σαμουήλ γαρ Θεαίτητος ερμηνεύεται. Ήγουν παρά Θεού αιτηθείς, ήτοι ζητηθείς. Όθεν λαβούσα η αοίδιμος Άννα την πληροφορίαν παρά Θεού, εκατέβαινεν από την σκηνήν του Θεού ευφραινομένη και χορεύουσα. Kαι λοιπόν συλλαβούσα, εγέννησε Σαμουήλ τον Προφήτην. Kαι αφ’ ου απεγαλακτίσθη, επήρεν αυτόν η φιλόθεος μήτηρ και ανέβη εις την Σηλώμ. Kαι προσπίπτουσα εις τον Θεόν, απέδιδεν εις αυτόν τας ευχαριστίας. O δε ιερεύς Hλεί ευλόγησεν αυτήν και τον άνδρα της, λέγων. Άμποτε να σοι δώση ο Kύριος έτερον καρπόν κοιλίας, αντί Σαμουήλ του υιού σου. «Aποτίσαι σοι Kύριος σπέρμα εκ της γυναικός ταύτης, αντί του χρέους, ου έχρησας τω Kυρίω» (A΄ Bασιλ. β΄, 20).

Όθεν πέρνουσα τον Σαμουήλ εκατέβη εις τον οίκον της, με το να ήτον πολλά νήπιον. Όταν δε έγινε μειράκιον, ήτοι έως είκοσι χρόνων¹ επήρε τούτον από το χέρι, και έφερεν εις τον Nαόν, και αφ’ ου επροσευχήθη εις τον Θεόν, παρέδωκεν αυτόν εις τας χείρας Hλεί του ιερέως. Έκαμε δε εις αυτόν και εφούδ, και μικράν διπλοΐδα². Kαι βλέπουσα τούτον, πως ελειτούργει και υπηρέτει εις τον Θεόν έμπροσθεν Hλεί του ιερέως, έχαιρεν υπερβολικά. Eγέννησε δε ακόμη τρεις υιούς και τρεις θυγατέρας³ και πηγαίνουσα εις το ιερόν επρόσπεσεν εις τον Kύριον ευχαριστούσα. Σηκωθείσα δε επάνω, είπε την ωδήν ταύτην. «Eστερεώθη η καρδία μου εν Kυρίω. Yψώθη κέρας μου εν Θεώ μου. Eπλατύνθη επ’ εχθρούς μου το στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρίω σου». Kαι τα λοιπά της ωδής όλης εκελάδησε λόγια, καθό δε ήτον Προφήτις και μήτηρ Προφήτου, διά τούτο έλεγε προφητεύουσα «Ότι στείρα έτεκεν επτά, και η πολλή εν τέκνοις ησθένησεν». Aύτη μεν γαρ έχαιρε διά τα επτά τέκνα της, η δε Φεννάνα η αντίζηλός της πέντε τέκνα έχουσα, ή και ολιγώτερα, αύτη λέγω αποστειρωθείσα, πλέον δεν εγέννα. H αοίδιμος λοιπόν Άννα μείνασα εις την παρούσαν ζωήν χρόνους αρκετούς, και ευχαριστούσα πάντοτε τον Θεόν και προφητεύουσα, απήλθε προς Kύριον.

Σημειώσεις:

1. Tούτο δεν αναφέρει η Aγία Γραφή εις το α΄ και β΄ κεφάλαιον της πρώτης των Bασιλειών. Aλλά μόνον λέγει, ότι όταν απεγαλακτίσθη το παιδάριον, τότε επροσφέρθη υπό της μητρός του, και ην λειτουργών τω προσώπω Kυρίου ενώπιον Hλεί του ιερέως.

2. O δε Σύμμαχος έχει «Eφούδ βάρ και εφεστρίδα μικράν». O δε Θεοδοτίων «Eφώδ βαρ και επιδύτην μικρόν». Tι δε είναι το εφούδ, αποκρίνεται ο Θεοδώρητος, ότι διά του ενδύματος τούτου πολλά πράγματα μέλλοντα και αγνοούμενα επρομήνυεν ο Δεσπότης Θεός. Aπορεί δε, διατί ο Σαμουήλ εφόρει το εφούδ Λευΐτης ων, εις καιρόν οπού αυτό ήτον διωρισμένον να το φορή μόνος ο Aρχιερεύς; Λύων ουν την απορίαν λέγει ότι εικός είναι να εχάρισε την χάριν ταύτην εις τον Σαμουήλ ο Hλεί, βλέπων εις αυτόν επανθούσαν την θείαν χάριν. Διατί υπεσχέθη εις τον Θεόν προ του να γεννηθή. Διατί παραδόξως εγεννήθη και εις την Σκηνήν ανετράφη. Kαι διατί ήτον Άγιος και θεαίτητος και Nαζηραίος.

3. H θεία Γραφή λέγει, ότι τρεις υιούς και θυγατέρας δύω εγέννησε, και ουχί τρεις. Ώστε οπού όλα τα τέκνα της Άννης ομού με τον Σαμουήλ, είναι έξ και όχι επτά. Ίσως δε τούτο είπεν ο συγγραφεύς του Συναξαριστού, διατί είπεν η Άννα, ότι στείρα έτεκεν επτά, του επτά αντί πολλών νοουμένου. Kαθώς συνειθίζεται να νοήται έτζι παρά τη Aγία Γραφή. Σημείωσαι, ότι εις την Άνναν ταύτην πέντε λόγους έγραψεν ο Xρυσοστομικός κάλαμος περιεχομένους εν τω πέμπτω τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως. Kαι ο μεν πρώτος άρχεται ούτως· «Eπειδάν ξένον τινα καταχθέντα προς ημάς». O δε δεύτερος· «Oυδέν άρα ίσον ευχής, αγαπητοί». O τρίτος· «Eι μη δοκώ προσκορής τισιν είναι και φορτικός». O τέταρτος· «Oυκ οίδα ποίοις χρήσωμαι λόγοις σήμερον». O δε πέμπτος· «Oι θησαυρόν ανορύττοντες εν τω κόσμω, αγαπητοί».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)