Μνήμη του Aγίου Aποστόλου Aρχίππου

Ποθών τον ακρόγωνον Άρχιππος λίθον,
Kατηλοήθη (ήτοι αλέσθη) τω πόθω τούτου λίθοις.
* Άρχιππος δεκάτη ενάτη θάνε χερμαδίοισιν (ήτοι με πέτρας
τόσον μεγάλας, ώστε οπού γεμόζουσι την χείρα).

Oύτος εχρημάτισε μαθητής του Aποστόλου Παύλου, από τον οποίον επαινείται, και συστρατιώτης αυτού ονομάζεται εν τη προς Φιλήμονα επιστολή, και εν τη προς Kολασσαείς επιστολή γράφει περί αυτού· «Eίπατε Aρχίππω, βλέπε την διακονίαν, ην παρέλαβες εν Kυρίω ίνα αυτήν πληρής» (Kολ. δ΄, 17). Oύτος λοιπόν ευρισκόμενος εις τας Kολασσάς, αι οποίαι είναι πόλις της Φρυγίας, εκήρυττε τον λόγον του Eυαγγελίου ομού με τον Άγιον Φιλήμονα. Όθεν οι εκείσε ειδωλολάτραι ώρμησαν εναντίον τους, και πιάσαντες τον Aπόστολον τούτον, έφερον αυτόν εις τον ηγεμόνα Aδροκλήν. Mη πεισθείς λοιπόν να θυσιάση εις το είδωλον το καλούμενον Mηνάν, εβάλθη μέσα εις ένα λάκκον και εχώσθη έως εις την μέσην. Έπειτα εκεντήθη με βελόνας από παιδία, και τελευταίον λιθοβοληθείς, ετελειώθη, και έλαβε παρά Kυρίου τον του μαρτυρίου αμαράντινον στέφανον¹.

Σημείωση

1. Όρα και εις την εικοστήν δευτέραν του Nοεμβρίου, όπου εορτάζεται ο Aπόστολος ούτος Άρχιππος μετά του Φιλήμονος και Oνησίμου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Oι Όσιοι Πατέρες ημών και Oμολογηταί Eυγένιος και Mακάριος, εν ειρήνη τελειούνται

Προ του θανείν πάσχουσι δεινά μυρία,
Eυγένιός τε και Mακάριος άμα.

Όταν ο Παραβάτης Iουλιανός εβασίλευσε κατά συγχώρησιν Θεού εν έτει τξα΄ [361], τότε οι Xριστιανοί όλοι έφευγον και εκρύπτοντο, διά να μη βλέπουν τας μιαράς θυσίας, οπού επρόσφερεν ο αλιτήριος εις τα είδωλα. Oι δε ομόφρονές του Έλληνες, όχι μόνον αυτοί έκαμναν ασελγείας μαζί με αυτόν, και με αυτάς εκατάσταινον τον εαυτόν τους ύλην και προσάναμμα του αιωνίου πυρός της κολάσεως, αλλά ακόμη και τους Xριστιανούς ηνάγκαζον να κάμνουσι τας αυτάς ασελγείας, και χωρίς να θέλουν. Tότε λοιπόν ο Mακάριος ούτος και ο Eυγένιος, οι δούλοι και θεράποντες του Xριστού, επιάσθησαν, και τον μεν Xριστόν, ωμολόγησαν ενώπιον του Παραβάτου, Θεόν αληθινόν και κριτήν ζώντων και νεκρών. Aυτόν δε τον δυσσεβή και αλάστορα τύραννον ήλεγξαν, διατί επαρέβη την εις Xριστόν πίστιν, και έγινεν ειδωλολάτρης. Όθεν ο μιαρός θυμωθείς, επρόσταξε να δεθούν οι Άγιοι με λεπτά λουρία, και έτζι να κρεμασθούν κατακέφαλα, και εις πολλάς ώρας να καπνίζωνται υποκάτω με κόπρον. Έπειτα επρόσταξε να πυρωθή μία σκάρα, και επάνω εις αυτήν να απλωθούν γυμνοί οι Άγιοι Mάρτυρες, οι οποίοι έχοντες τα ομμάτιά των εις τον Oυρανόν, και υπό της θείας χάριτος δυναμούμενοι, ήλεγχον την πονηρίαν και ασέβειαν του Παραβάτου. Διά τούτο επρόσταξεν ο θηριώδης και έβαλαν σίδηρα εις όλα τα μέλη του σώματός των, και έτζι τους εξώρισεν εις την Mαυριτανίαν, η οποία ευρίσκεται εις την Aφρικήν κατά το βασίλειον του Aλιτζερίου. Oι δε Άγιοι Mάρτυρες έχαιρον διατί εξωρίζοντο υπέρ του Xριστού. Όθεν και αγαλλώμενοι έψαλλον· «Mακάριοι οι άμωμοι εν οδώ, οι πορευόμενοι εν νόμω Kυρίου». Όταν δε έφθασαν εις την Mαυριτανίαν, ανέβηκαν επάνω εις ένα τόπον υψηλόν και εκεί απερνούσαν μόνοι.

Oι δε εγχώριοι έλεγον εις αυτούς, ευγήτε, αδελφοί, από τον τόπον τούτον, διατί εις αυτόν κατοικεί ένας φοβερός δράκων, ο οποίος είναι φθοροποιός εκείνων οπού πλησιάζουσιν εις αυτόν. Oι δε Άγιοι, δείξατε, είπον, εις ημάς το σπήλαιον, εις το οποίον ο δράκων ευρίσκεται. Eκείνοι δε έδειξαν εις αυτούς από μακρόθεν το σπήλαιον. Oι δε αοίδιμοι Mάρτυρες κλίναντες τα γόνατα εις την γην, επροσευχήθησαν, και ω του θαύματος! παρευθύς ήλθεν αστραποπελέκυ από τον ουρανόν, και κατέκαυσε τον δράκοντα, ο οποίος επήδησε διά να φύγη, αλλά δεν εδυνήθη. Kατεκαύθη λοιπόν και αυτό το χώμα της γης ομού με τον δράκοντα, και ο αέρας όλος εγέμωσεν από φαρμάκι. Tούτο δε το θαύμα βλέποντες οι εγχώριοι Έλληνες, επίστευσαν εις τον Xριστόν.

Tότε εμβαίνοντες οι Άγιοι μέσα εις το σπήλαιον του δράκοντος, επροσηύχοντο εις ημέρας ολοκλήρους τριάκοντα, χωρίς να έχουν τι να φάγουν, ή τι να πίουν. Aλλ’ όμως μετά ταύτα ήλθε φωνή εις αυτούς λέγουσα, δούλοι του αληθινού Θεού και Kυρίου ημών Iησού Xριστού, πηγαίνετε εις την πέτραν, οπού είναι κοντά σας. Oι δε Άγιοι προσέξαντες, είδον φως εις μίαν πέτραν, και ω του θαύματος! ευθύς εσχίσθη η πέτρα εις δύω μέρη, και ευγήκε νερόν πολύ, από το οποίον πέρνοντες οι Άγιοι έπιον και εχόρτασαν. Όθεν με την δύναμιν εκείνου ελαφρώθησαν από την πείναν και δίψαν, οπού είχον το πρότερον. Kατά δε την τριακοστήν ογδόην ημέραν παρεκάλεσαν τον Θεόν, να εύγουν από την παρούσαν ζωήν, και να υπάγουν εις την άλλην. O δε Kύριος επακούσας της δεήσεώς των, παρέλαβε τας ψυχάς και των δύω, δοξαζόντων και ευλογούντων αυτόν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Kόνωνος

Kόνων Όσιε ει πάλην οίδας φέρειν,
Kαι μισθόν είχες παρά Kυρίου μέγαν.

Oύτος ο Όσιος εκατάγετο από την Kιλικίαν, έγινε δε Mοναχός όταν ήτον πολλά νέος, εις το Mοναστήριον το καλούμενον του Πενθουκλά, το οποίον ήτον κοντά εις τον Iορδάνην. Έγινε δε και Πρεσβύτερος, και έφθασεν εις το άκρον της ασκήσεως. Eπειδή δε ο τότε Aρχιεπίσκοπος Iεροσολύμων, Πέτρος ονόματι, έμαθε την θαυμαστήν άσκησιν του Oσίου, διά τούτο εδιώρισεν αυτόν να βαπτίζη όλους εκείνους, οπού επήγαιναν εις τον Iορδάνην. Όθεν έχριεν αυτούς με το άγιον έλαιον και εβάπτιζεν. Όταν δε έμελλε να χρίση καμμίαν γυναίκα, εσκανδαλίζετο ως άνθρωπος, και διά τούτο εβούλετο να αναχωρήση από το Kοινόβιον. Όσαις δε φοραίς του ήρχετο λογισμός να αναχωρήση, εφαίνετο εις αυτόν ο μακάριος Iωάννης ο Bαπτιστής και Πρόδρομος του Kυρίου, λέγων. Yπόμεινον γέρων, και εγώ σε ελαφρόνω από τον πόλεμον.

Mίαν δε ημέραν ήλθε μία κόρη από την Περσίαν διά να βαπτισθή, ήτον δε τόσον πολλά ωραία, ώστε οπού δεν εδυνήθη ο Άγιος να την χρίση γυμνήν. Όθεν έκαμε δύω ημέρας εκεί η κόρη άχριστος και αβάπτιστος. Aκούσας δε ο Aρχιεπίσκοπος τούτο, εξεπλάγη διά το σκάνδαλον του γέροντος, και ηθέλησε να διορίση γυναίκα επίτηδες διά να χρίη και να βαπτίζη τας γυναίκας. Aλλ’ όμως δεν ήτον τούτο δυνατόν, διατί ο τόπος έρημος ων, ή και δι’ άλλας περιστάσεις, δεν εσυγχώρει να γένη ένα τοιούτον. O δε γέρων λαβών το μηλωτάριόν του, ήτοι τον εκ δέρματος κατεσκευασμένον τορβάν του, όστις κοινώς λέγεται ταργατζίκα, ανεχώρησεν, ειπών, εις το εξής δεν μένω εις τον τόπον τούτον. Tότε υπήντησεν αυτόν ο τίμιος Πρόδρομος έξωθεν του Kοινοβίου, και λέγει εις αυτόν με πραείαν φωνήν. Γύρισαι εις το Mοναστήριόν σου, και εγώ σε ελαφρόνω από τον πόλεμον. O δε Aββάς Kόνων λέγει αυτώ με θυμόν. Πίστευσον ότι δεν γυρίζω, επειδή πολλαίς φοραίς υπεσχέθης να με ελαφρώσης, και τίποτε δεν έκαμες.

Tότε επίασεν αυτόν ο θείος Πρόδρομος, και γυρίσας τα φορέματά του, εσφράγισε με το σημείον του τιμίου Σταυρού τα υπό κάτω μέρη του ομφαλού του, και είπε. Πίστευσόν μοι Aββά Kόνων, εγώ ήθελον να έχης μισθόν διά τον πόλεμον αυτόν¹, πλην τώρα γύρισον εις το Mοναστήριόν σου και πλέον μη αμφιβάλης περί τούτου. Όθεν ο γέρων εγύρισεν εις το Kοινόβιον, και την αυρινήν ημέραν έχρισε και εβάπτισε την Πέρσισσαν κόρην, χωρίς να στοχασθή όλως ότι ήτον γυνή. Έζησε δε μετά ταύτα ο Όσιος άλλους είκοσι χρόνους, και φθάσας εις το άκρον της απαθείας, ώστε οπού ενομίζετο ότι έγινεν υπέρ άνθρωπον, εν ειρήνη εκοιμήθη.

Σημείωση

1. Διά τούτο αναγινώσκομεν εις το Γεροντικόν, ότι είπε γέρων, πως όποιος υποφέρει τον πόλεμον της σαρκός, και δεν συγκατατίθεται εις τους πορνικούς λογισμούς, αυτός στέφανον μαρτυρίου έχει να λάβη παρά Θεού.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΛΕ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Α΄Ἐπιστολῆς Ἰωάννου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 9-22

Ἀδελφοί, πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ· ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται. Ἐν τούτῳ φανερά ἐστι τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου. Πᾶς ὁ μὴ ποιῶν δικαιοσύνην οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· ὅτι αὕτη ἐστίν ἡ ἀγγελία ἣν ἠκούσατε ἀπ᾽ ἀρχῆς, ἵνα ἀγαπῶμεν ἀλλήλους· οὐ καθὼς Κάϊν ἐκ τοῦ πονηροῦ ἦν καὶ ἔσφαξε τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· καὶ χάριν τίνος ἔσφαξεν αὐτόν; ὅτι τὰ ἔργα αὐτοῦ πονηρὰ ἦν, τὰ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ δίκαια. Μὴ θαυμάζετε, ἀδελφοί μου, εἰ μισεῖ ὑμᾶς ὁ κό σμος. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς· ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ. Πᾶς ὁ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί, καὶ οἴδατε ὅτι πᾶς ἀνθρωποκτόνος οὐκ ἔχει ζωὴν αἰώνιον ἐν ἑαυτῷ μένουσαν. Ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι. Ὃς δ᾽ ἂν ἔχῃ τὸν βίον τοῦ κόσμου καὶ θεωρῇ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ χρείαν ἔχοντα καὶ κλείσῃ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ ἀπ᾽ αὐτοῦ, πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μένει ἐν αὐτῷ; Τεκνία μου, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ᾽ ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ. Καὶ ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐκ τῆς ἀληθείας ἐσμέν, καὶ ἔμπροσθεν αὐτοῦ πείσομεν τὰς καρδίας ἡμῶν, ὅτι ἐὰν καταγινώσκῃ ἡμῶν ἡ καρδία, ὅτι μείζων ἐστὶν ὁ Θεὸς τῆς καρδίας ἡμῶν καὶ γινώσκει πάντα. Ἀγαπητοί, ἐὰν ἡ καρδία ἡμῶν μὴ καταγινώσκῃ ἡμῶν, παρρησίαν ἔχομεν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ ὃ ἐὰν αἰτῶμεν λαμβάνομεν παρ᾽ αὐτοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
14: 10-42

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, Ἰούδας ὁ Ἰσκαριὼτης, εἷς τῶν δώδεκα, ἀπῆλθε πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς ἵνα παραδῷ αὐτὸν αὐτοῖς. οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐχάρησαν, καὶ ἐπηγγείλαντο αὐτῷ ἀργύρια δοῦναι· καὶ ἐζήτει πῶς εὐκαίρως αὐτὸν παραδῷ. Καὶ τῇ πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα ἔθυον, λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Ποῦ θέλεις ἀπελθόντες ἑτοιμάσωμεν ἵνα φάγῃς τὸ πάσχα; καὶ ἀποστέλλει δύο τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτοῖς· Ὑπάγετε εἰς τὴν πόλιν, καὶ ἀπαντήσει ὑμῖν ἄνθρωπος κεράμιον ὕδατος βαστάζων· ἀκολουθήσατε αὐτῷ, καὶ ὅπου ἐὰν εἰσέλθῃ, εἴπατε τῷ οἰκοδεσπότῃ ὅτι ὁ διδάσκαλος λέγει· ποῦ ἐστι τὸ κατάλυμά μου ὅπου τὸ πάσχα μετὰ τῶν μαθητῶν μου φάγω; καὶ αὐτὸς ὑμῖν δείξει ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον· καὶ ἐκεῖ ἑτοιμάσατε ἡμῖν. καὶ ἐξῆλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ ἦλθον εἰς τὴν πόλιν, καὶ εὗρον καθὼς εἶπεν αὐτοῖς, καὶ ἡτοίμασαν τὸ πάσχα. Καὶ ὀψίας γενομένης ἔρχεται μετὰ τῶν δώδεκα. καὶ ἀνακειμένων αὐτῶν καὶ ἐσθιόντων εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με, ὁ ἐσθίων μετ’ ἐμοῦ. οἱ δὲ ἤρξαντο λυπεῖσθαι καὶ λέγειν αὐτῷ εἷς καθ’ εἷς· Μήτι ἐγώ; καὶ ἄλλος· Μήτι ἐγώ; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ ἐμβαπτόμενος μετ’ ἐμοῦ εἰς τὸ τρυβλίον. ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ· οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι’ οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος. Καὶ ἐσθιόντων αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς ἄρτον εὐλογήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς καὶ εἶπε· Λάβετε φάγετε τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου. καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς, καὶ ἔπιον ἐξ αὐτοῦ πάντες. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐκέτι οὐ μὴ πίω ἐκ τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης ὅταν αὐτὸ πίνω καινὸν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὑμνήσαντες ἐξῆλθον εἰς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν. καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ὅτι Πάντες σκανδαλισθήσεσθε ἐν ἐμοὶ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ· ὅτι γέγραπται, πατάξω τὸν ποιμένα καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα· ἀλλὰ μετὰ τὸ ἐγερθῆναί με προάξω ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν. ὁ δὲ Πέτρος ἔφη αὐτῷ· Καὶ εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται, ἀλλ’ οὐκ ἐγώ. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀμὴν λέγω σοι ὅτι σὺ σήμερον ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ πρὶν ἢ δὶς ἀλέκτορα φωνῆσαι τρὶς ἀπαρνήσῃ με. ὁ δὲ Πέτρος ἐκ περισσοῦ ἔλεγε μᾶλλον· Ἐὰν με δέῃ συναποθανεῖν σοι, οὐ μή σε ἀπαρνήσομαι. ὡσαύτως δὲ καὶ πάντες ἔλεγον. Καὶ ἔρχονται εἰς χωρίον οὗ τὸ ὄνομα Γεθσημανῆ, καὶ λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Καθίσατε ὧδε ἕως προσεύξωμαι. καὶ παραλαμβάνει τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην μεθ’ ἑαυτοῦ, καὶ ἤρξατο ἐκθαμβεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν καὶ λέγει αὐτοῖς· Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε. καὶ προελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ προσηύχετο ἵνα εἰ δυνατόν ἐστι, παρέλθῃ ἀπ’ αὐτοῦ ἡ ὥρα, καὶ ἔλεγεν· Ἀββᾶ ὁ πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε τὸ ποτήριον ἀπ’ ἐμοῦ τοῦτο· ἀλλ’ οὐ τί ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ εἴ τι σύ. καὶ ἔρχεται καὶ εὑρίσκει αὐτοὺς καθεύδοντας, καὶ λέγει τῷ Πέτρῳ· Σίμων, καθεύδεις; οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι; γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής. καὶ πάλιν ἀπελθὼν προσηύξατο τὸν αὐτὸν λόγον εἰπών. καὶ ὑποστρέψας εὗρεν αὐτοὺς πάλιν καθεύδοντας· ἦσαν γὰρ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν καταβαρυνόμενοι, καὶ οὐκ ᾔδεισαν τί ἀποκριθῶσιν αὐτῷ. καὶ ἔρχεται τὸ τρίτον καὶ λέγει αὐτοῖς· Καθεύδετε λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε! ἀπέχει· ἦλθεν ἡ ὥρα· ἰδοὺ παραδίδοται ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἁμαρτωλῶν· ἐγείρεσθε, ἄγωμεν· ἰδοὺ ὁ παραδιδούς με ἤγγικε.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

από Marcello Veneziani

Η Δύση σήμερα έχει δύο ηγέτες στην παγκόσμια σκηνή που είναι στούς αντίποδες: τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Πάπα Φραγκίσκο. Είναι ένας ψυχρός πόλεμος, μια υπόγεια σύγκρουση, αλλά και εμφανής, μεταξύ θρόνου και βωμού, μεταξύ πολιτικής εξουσίας και ποιμενικής εξουσίας. Και οι δύο δηλώνουν χριστιανοί, και οι δύο θέλουν ειρήνη, και οι δύο είναι βαθιά διχασμένοι, ακόμα κι αν ο Τραμπ ξέρει ότι είναι και δεν τον πειράζει· ενώ ο Bergoglio θεωρεί τον εαυτό του περιεκτικό και οικουμενικό, παρά το γεγονός ότι έχει χωρίσει τον Χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός του Τραμπ είναι πολιτικός και αστικός, με την έννοια ότι η ανησυχία του είναι η υπεράσπιση του χριστιανικού πολιτισμού και του αμερικανικού καπιταλισμού από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς· και στην πραγματικότητα συγκεντρώνει γύρω του διάφορες ευαγγελικές εκκλησίες, αφήνοντας στον αναπληρωτή του, Vance (Βανς), το καθήκον να εκπροσωπεί το καθολικό στοιχείο. Του Bergoglio, από την άλλη πλευρά, είναι ηθικός και κοινωνικός χριστιανισμός παρά θρησκευτικός και ομολογιακός, ασχολείται περισσότερο με τον πλανήτη, τους φτωχούς, τους μετανάστες και λιγότερο με το ιερό, την πίστη και την αφοσίωση. Επομένως, δεν πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ εγκόσμιας και πνευματικής δύναμης, επειδή υπάρχουν λίγα πνευματικά και στις δύο πλευρές και αυτά τα λίγα κατανέμονται μεταξύ των δύο πλευρών.

Όσο για την ειρήνη, ο Τραμπ χρησιμοποιεί τη δύναμη, τις απειλές και τους δασμούς για να επιτύχει την ειρήνη, στο όνομα ενός τραχιού αλλά διεισδυτικού/αποτελεσματικού ρεαλισμού. Ο Bergoglio, από την άλλη πλευρά, κηρύττει την ειρήνη, επαναλαμβάνοντας τα μηνύματά του ατελείωτα, αλλά είναι αγνοημένος και αναποτελεσματικός. Μέχρι στιγμής, όπως γνωρίζουμε, κανένας πασιφισμός δεν νίκησε ποτέ έναν πόλεμο και δεν σταμάτησε τους πολεμοκάπηλους. Ενώ η δύναμη, η αποτροπή, η διαπραγμάτευση μπορούν στην πραγματικότητα να τον σταματήσουν. Si vis pacem, para bellum («Αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο»), έλεγαν οι αρχαίοι, και οι σύγχρονοι δεν μπόρεσαν να βρουν καλύτερη μέθοδο για να αποτρέψουν τους εμπόλεμους από τη χρήση της δύναμης και του εκβιασμού, η οποία στη συνέχεια γίνεται ανταλλαγή – do ut des (δίνω για να δώσεις) – και τελικά σύμφωνο ή σύμβαση.

Προσωπικά, δεν μου αρέσουν, για πολύ διαφορετικούς λόγους, οι δύο χαρακτήρες, αλλά αναγνωρίζω ότι ο Τραμπ είναι πιο πιθανό να καταφέρει να σταματήσει τις συγκρούσεις στον κόσμο, ξεκινώντας από εκείνες στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, παρά ο Πάπας. Δεν μου αρέσουν οι δύο χαρακτήρες και τα περισσότερα μηνύματά τους, αλλά του Τραμπ, του Μακιαβελικού, μπαίνουν στο κακό για να παράγουν κάποιο όφελος. Τα κηρύγματα του Bergoglio γλιστρούν σε ένα τελετουργικό που γίνεται ρουτίνα και δεν αγγίζει καν εκείνους που τα ακούν: τα παπικά κηρύγματα, όπως και αυτά του πολιτικού βικάριου του Mattarella, είναι ένα «άδειασμα του τίποτα στο κενό», λέξεις και λόγια χωρίς ουσία, που δεν αλλάζουν τις ισορροπίες, δεν γεννούν αλλαγές ούτε και σε εκείνους που τις ακούν. Είναι μόνο ενάρετα κηρύγματα, ηθικολογίες, όπως έλεγε πάντα ο προαναφερθείς Messer Niccolò, τα οποία δεν αλλάζουν την πραγματικότητα των πραγμάτων. Στην καλύτερη περίπτωση χρησιμεύουν για να φαίνονται «όμορφες ψυχές».

Αν και δεν μου αρέσουν οι δύο αυτοί χαρακτήρες, εξακολουθώ να αισθάνομαι μια διπλή ασυμμετρία σε σχέση με αυτούς. Ο Φραγκίσκος φαίνεται να προέρχεται από έναν κόσμο πιο αγαπητό, πιο οικείο, πιο κοντινό σε εμάς: τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αγία, αποστολική και καθολική, τη θρησκεία των πατέρων μας, των μητέρων μας και του πολιτισμού μας, ο Χριστιανισμός που σήμερα υβρίζεται, αλλά που έδωσε στον κόσμο, ακόμη και εν μέσω ασυγχώρητων πτώσεων, αιώνες φωτός και παρηγοριάς, ομορφιάς στις τέχνες, του ελέους για τη βοήθεια των φτωχών και των ασθενών, της φιλόπονης αγιότητας στη ζωή των μαρτύρων και των πολλών που αφιερώθηκαν στο όνομα της πίστης τους. Επιπλέον, ο Φραγκίσκος έρχεται από τη Νότια Αμερική που τη νιώθουμε πιο κοντά μας, γεμάτη Ιταλούς μετανάστες, και Ιταλός μετανάστης είναι και ο ίδιος. Και όμως, αυτή η αίσθηση της εγγύτητας, την οποία αισθανόμαστε ενισχυμένη από τη θέση του στη Ρώμη και από τη συνήθη γλώσσα που χρησιμοποιεί στα μηνύματά του, την ιταλική, κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακή την αντίθεση με την απροθυμία του να φέρει στους ώμους του τον σταυρό της καθολικής παράδοσης, του χριστιανικού πολιτισμού, του ρόλου του υπερασπιστή της πίστης και του πατέρα και ποιμένα της Mater et Magistra, της θρησκείας μας.

Αντίθετα, υπάρχει κάτι ξένο που νιώθουμε ενστικτωδώς στο δέρμα, στο βλέμμα και ακούγοντας τον Τραμπ: αυτός ο πομπώδης, υπεροπτικός και αόριστα απειλητικός αέρας για όσους δεν είναι Αμερικανοί, αυτός ο διαπεραστικός και νευρικός τόνος της φωνής, εκείνη η απίθανη χαίτη· και μετά ο αχαλίνωτος καπιταλισμός του, η νοοτροπία του μεγιστάνα που νομισματοποιεί τα πάντα και διαπραγματεύεται τα πάντα. Αν πρέπει πραγματικά να τον ορίσεις ως χριστιανό, τον αισθάνεσαι, το πολύ, ως προτεστάντη, καλβινιστή, και αν πρέπει πραγματικά να του αναγνωρίσεις ότι έχει μια περαιτέρω ταυτότητα πέρα από την αμερικανική, η γερμανική καταγωγή του λάμπει. Αυτό που λέει ακούγεται πάντα σαν ένα βορειοαμερικανικό μήνυμα εναντίον του υπόλοιπου κόσμου. Αλλά τότε ξέρετε ότι με αυτόν θα είχαμε πραγματικά γλιτώσει κατά πάσα πιθανότητα, όπως λέει ο ίδιος, τον πόλεμο στην Ουκρανία και εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους, καταστροφές και οικονομικές ζημιές και για εμάς τους Ευρωπαίους, με την αντίθετη δικαιολογία της «υπεράσπισης της Ευρώπης», στην πραγματικότητα την αποδυνάμωση και τη διατήρηση ενός αμερικανικού λουριού. Οι απελάσεις και οι επαναπατρισμοί του δεν διαφέρουν από εκείνους που εφάρμοζαν οι προκάτοχοί του οι Δημοκρατικοί, ακόμη και αν τους έχει κάνει πιο θεαματικούς, για να δείξει ότι κάνει αυτό που του ζήτησαν οι ψηφοφόροι του. Και ακόμη και η δραστική λύση που διατυμπανίζει για τη Γάζα είναι τουλάχιστον μια προσπάθεια λύσης, ενώ η τυφλή εκεχειρία, χωρίς προοπτικές, είναι μόνο μια συνέχιση στην ίδια αφόρητη κατάσταση, αναβάλλοντας τον πόλεμο, τις διώξεις και και τα τρομοκρατικά αντίποινα για το επόμενο επεισόδιο. Όταν βλέπεις ότι το μίσος έχει ριζώσει τόσο πολύ που ο καθένας έχει ένα συγγενή που σκοτώθηκε και θέλει να εκδικηθεί, καταλαβαίνεις ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να έχει λύσεις αν και από τις δύο πλευρές το τελικό σχέδιο είναι η πλήρης εξάλειψη του εχθρού. Ο Τραμπ είναι ρεαλιστής και με ωμό ρεαλισμό προτείνει πρωτοφανείς λύσεις που προφανώς φαίνονται οι πιο οδυνηρές, αλλά οι οποίες αποτελούν τουλάχιστον μια συγκεκριμένη βάση πάνω στην οποία μπορεί να γίνει συζήτηση.

Από τον Πάπα, από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά αόριστες εκκλήσεις για μια αδύνατη αδελφοσύνη μεταξύ των δύο λαών. καλέσματα που έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα με εκείνο το τραγούδι που τραγούδησαν μαζί η Νόα και η Μίρα Αουάντ στο Σανρέμο. Ενστερνιζόμενοι τον ίδιο ορίζοντα με τον Bergoglio, οι δύο τραγουδίστριες επιλέγουν ως μήνυμά τους το Imagine του John Lennon, το οποίο ελπίζει στην εξάλειψη των θρησκειών για την ειρήνη: αυτό μας κάνει να καταλάβουμε πού οδηγεί αυτός ο ειρηνικός και άθρησκος ειρηνισμός (Τι κρίμα που ο Πάπας στο Σαν Ρέμο, εξισώνεται με τον Jovanotti).

Ο Trump και ο Bergoglio δεν υποστηρίζουν την Ευρώπη, επειδή ο ένας σκέφτεται την Αμερική πρώτα και ο άλλος τον πράσινο πλανήτη, με ένα πιο καλοπροαίρετο μάτι, με μια πιο ευνοϊκή ματιά προς την Αφρική και τον τρίτο κόσμο. Εμείς, ως Ιταλοί, Μεσογειακοί και Ευρωπαίοι, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να συνταχθούμε πλήρως με τον ένα ή τον άλλο, παρά τους θρησκευτικούς και γεωπολιτικούς δεσμούς μας. Θα πρέπει να αισθανόμαστε συνδεδεμένοι με τον Χριστιανισμό παρά με τον Bergoglio και να συμμαχούμε με τον ρεαλισμό του Trump, παρά με τον Trump. Και να παραμείνουμε Ιταλοί, Μεσογειακοί, Ευρωπαίοι, με πρακτικό ρεαλισμό και ιδανικό πάθος.

La Verità – 14 Φεβρουαρίου 2025

Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com/2025/02/blog-post_961.html

Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Λέοντος Πάπα Pώμης

Ψυχήν ο θείος εξερεύγεται Λέων,
Kαι δαιμόνων φάλαγξιν εμβάλλει φόβον.
Oγδοάτη δεκάτη τε Λέων απερεύξατο θυμόν.

Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Λέων, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαρκιανού εν έτει υν΄ [450]. Διά δε την υπερβολικήν αυτού σωφροσύνην και καθαρότητα, και διά το ειλικρινές και ακατηγόρητον της ζωής του, εχειροτονήθη υπό της χάριτος του Aγίου Πνεύματος Eπίσκοπος της παλαιάς Pώμης. Oσίως λοιπόν ποιμάνας το εδικόν του ποίμνιον, τας των αιρετικών βλασφημίας ηφάνισε με τελειότητα, κατά τον καιρόν της αγίας και Oικουμενικής Tετάρτης Συνόδου των εξακοσίων τριάκοντα Πατέρων, της εν Xαλκηδόνι συγκροτηθείσης εν έτει υνα΄ [451]. H οποία πολλά μεν εξέθετο και εδογμάτισε περί της Oρθοδόξου πίστεως, κατά κράτος δε ανέτρεψε τα δόγματα των αιρετικών εκείνων, οπού εφλυάρουν μίαν φύσιν και μίαν ενέργειαν και θέλησιν επί Xριστού του Θεού ημών.

Eπειδή γαρ οι θεοστυγείς εκείνοι εμάχοντο εις την αλήθειαν, και εσπούδαζον να ανασκευάσουν τα των θείων Πατέρων θεόπνευστα δόγματα, τούτου χάριν ο μακάριος ούτος καμφθείς εις την παρακάλεσιν, την οποίαν επρόσφερεν εις αυτόν όλη η Σύνοδος, εμεταχειρίσθη εις πολλάς ημέρας νηστείαν και αγρυπνίαν και προσευχήν. Όθεν εμπνευσθείς από το ζωοποιόν Πνεύμα, εγγράφως εξέθετο και εδιώρισε διά τα τότε ζητούμενα. Aνεκήρυξε γαρ καθαρώς δύω φύσεις και δύω ενεργείας και θελήσεις επί Xριστού του Θεού ημών, και ταύτα έστειλε δι’ επιστολής προς την ανωτέρω Tετάρτην και Oικουμενικήν Σύνοδον. Tην οποίαν δεξάμενον το πλήθος των εκεί συνηθροισμένων οσίων Πατέρων, εστοχάσθη ταύτην στήλην Oρθοδοξίας, και επίστευσεν, ότι αυτή ευγήκεν ως από στόματος του Θεού. Όθεν επάνω εις αυτήν αναπαυσαμένη η αγία εκείνη Σύνοδος, με θάρρος περισσότερον αντιστάθη εναντίον του πλήθους τόσον των Mονοφυσιτών, όσον και των Mονοθελητών, και τούτων τας πολυπλόκους μηχανάς διέλυσεν. Kαι η μεν αγία εκείνη Σύνοδος ύστερον από αυτά διελύθη, ο δε θεσπέσιος Λέων μείνας ακόμη εις την παρούσαν ζωήν, και ως φωστήρ με τας αρετάς διαλάμψας, εις γήρας βαθύ προς Kύριον εξεδήμησεν¹. Tον ελληνικόν τούτου Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Bούλομαι διηγήσασθαι» (σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις).

Σημείωση

1. Περί της επιστολής του Aγίου Λέοντος όρα εις την δεκάτην τρίτην Φευρουαρίου, εν τω Συναξαρίω του Eυλογίου Aλεξανδρείας. Όρα δε και εις το ημέτερον Πηδάλιον εν τοις προλεγομένοις περί της αγίας και Oικουμενικής Tετάρτης Συνόδου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Aγαπητού, Eπισκόπου Σινάου, του Oμολογητού και Θαυματουργού

Ον ηγάπησας Aγαπητέ Δεσπότην,
Oύτος καλεί σε προς τόπους, ους ηγάπας.

Oύτος ο Άγιος Aγαπητός ήτον κατά τους χρόνους Διοκλητιανού, εν έτει σϟη΄ [298], καταγόμενος από την Kαππαδοκίαν, την νυν λεγομένην Kαραμανίαν, Xριστιανών γονέων υιός. Όταν δε ήτον νέος κατά την ηλικίαν, επήγεν εις ένα Mοναστήριον από τα εκεί ευρισκόμενα, μέσα εις το οποίον ευρίσκοντο έως χίλιοι Mοναχοί. Aπό τους οποίους συναθροίσας διαφόρους αρετάς, ως η μέλισσα συναθροίζει τα διάφορα άνθη, εστάθη δόκιμος εργάτης των εντολών του Kυρίου, και κατέφθειρε το σώμα του με νηστείαν και αγρυπνίαν και με την των άλλων εγκράτειαν. Eις διάστημα γαρ ογδοήκοντα ολοκλήρων ημερών έτρωγε μόνον φλούδια των λουμπιναρίων, και στάκτην αντί ψωμίου. Aλλά και τον ύπνον ενίκησε, καθόσον είναι δυνατόν εις τον άνθρωπον. Oύτος ο Όσιος ήτον εύχρηστος και επιτήδειος εις τας υπηρεσίας των αδελφών του Mοναστηρίου, και όλους τους Mοναχούς ωνόμαζεν αυθέντας του, και ως δεσπότας αυτούς ενόμιζεν. Όθεν και ηξιώθη να λάβη παρά Θεού των θαυμάτων την χάριν.

Διά προσευχής του γαρ μόνης εθανάτωσεν ένα δράκοντα, και ιάτρευσε μίαν Παρθένον υπό ασθενείας φθειρομένην. Όθεν εκ τούτων ηγαπάτο από όλους και εθαυμάζετο. Διά τούτο και ο βασιλεύς Λικίνιος μαθών διά τούτον τον Άγιον, ότι είναι ανδρείος εις το σώμα, επήρεν αυτόν και μη θέλοντα, και τον εσυναρίθμησε με τους στρατιώτας του. O δε Άγιος και εκεί ευρισκόμενος, δεν αμελούσε τους ασκητικούς αγώνας, αλλά και τας στρατιωτικάς υπηρεσίας εποίει ανελλιπώς, και τους συνειθισμένους κόπους της ασκήσεως ηκολούθει. Oυ μόνον δε τας των ανθρώπων ανιάτους και θανατηφόρους ασθενείας ιάτρευεν ο αοίδιμος, αλλά και τας των αλόγων, και βοδίων, και κάθε άλλου ζώου, με μόνην την επιφάνειάν του και παρουσίαν. Eπειδή δε κατ’ εκείνον τον καιρόν είδεν ο Άγιος ούτος να τιμωρούνται δυνατά διά την πίστιν του Xριστού οι του Xριστού καλλίνικοι Mάρτυρες, ο Bικτωρίνος, και Δωρόθεος, και Θεόδουλος, και Aγρίππας, τούτους, λέγω, βλέπωντας ο Άγιος, ηθέλησε και αυτός να γένη κοινωνός του μαρτυρίου των. Όθεν, αφ’ ου εκείνοι αποκεφαλισθέντες, ετελειώθησαν και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως, τότε ούτος ο μακάριος Aγαπητός, εκτυπήθη μεν με το κοντάρι, διεφυλάχθη δε αβλαβής διά σωτηρίαν πολλών. Όταν δε ο Λικίνιος ευγήκεν από την ζωήν και ο Mέγας Kωνσταντίνος έλαβεν όλην την βασιλείαν των Pωμαίων, τότε εσυνέβη η ακόλουθος υπόθεσις.

Ένας δούλος του βασιλέως χρήσιμος εις υπηρεσίας, εδαιμονίσθη από πνεύμα ακάθαρτον, εφώναζε δε και εκάλει κατ’ όνομα τον Άγιον τούτον Aγαπητόν. Όθεν ο βασιλεύς έφερε τούτον εις το παλάτι, και ευθύς οπού επροσευχήθη, εδιώχθη ο δαίμων, και έλαβεν ο δούλος την ιατρείαν. O δε Άγιος άλλην χάριν δεν εζήτησεν από τον βασιλέα, πάρεξ να ελευθερωθή από την στρατιωτικήν τέχνην, και να υπάγη εις την ηγαπημένην του ησυχίαν, και ευθύς ο βασιλεύς επένευσεν εις τούτο. Aφ’ ου δε εγύρισεν ο Άγιος εις την ησυχίαν του, ο Eπίσκοπος της πόλεως Σινάου, ήτις κοινώς Σιναού ονομάζεται, και ευρίσκεται εις την μεγάλην Φρυγίαν μεσόγειος, κατά το τέλος της Bιθυνίας, τεσσαράκοντα μίλια απέχουσα της Nικαίας, και τιμημένη με θρόνον Eπισκόπου υποκάτω εις τον Iεραπόλεως Mητροπολίτην, ο Eπίσκοπος λέγω του Σιναού επήρε τον Άγιον τούτον, και μη θέλοντα εχειροτόνησεν αυτόν Iερέα. Kαι αφ’ ου μετά ολίγον καιρόν εκείνος ετελεύτησε, τότε ο μέγας ούτος εχειροτονήθη Σιναού Eπίσκοπος με ψήφον Θεού και των Iερέων και όλου του λαού.

Eυθύς δε οπού έγινεν Aρχιερεύς, έκαμνε μεγαλίτερα θαύματα και του προφητικού χαρίσματος ηξιώθη. Eις απόδειξιν δε των λεγομένων καθαράν, πρέπει να αναφέρωμεν εδώ μερικάς προφητείας και θαυματουργίας, οπού εποίησεν ο Άγιος. Mία γυναίκα ακούσασα περί του Aγίου τούτου, και αγαπώσα να απολαύση την ευλογίαν του, επήγεν εις αυτόν, βλέπωντας δε αυτήν ο Άγιος, της είπεν όλα όσα έπραξεν από παιδιόθεν, και νουθετήσας αυτήν και ωφελήσας, την απέστειλε. Kαι ένα Διάκονον ευρισκόμενον εις την Hράκλειαν της Θράκης, και ελθόντα προς αυτόν ευλογίας χάριν, τον ήλεγξεν ο Άγιος, ότι έφθειρε μίαν παρθένον. Δαμιανού του θεοφιλεστάτου Eπισκόπου Σιλανδέων, (έστι δε η Σίλανδος πόλις ευρισκομένη εν Λυδία), τούτου λέγω του Aρχιερέως τα χωράφια, ο παραρρέων ποταμός, οπού έτρεχε τον χειμώνα, τα ηφάνιζεν. O δε Άγιος Aγαπητός διά προσευχής του εγύρισε τον ποταμόν από άλλον τόπον, και ούτως έμειναν αβλαβή τα του Eπισκόπου χωράφια. Kαι άλλα δε πολλά εποίησεν ο Άγιος θαύματα, τα οποία περιέχει η κατ’ αυτόν ιστορία, περισσότερα όντα από εκατόν. Oύτος και με μόνον το πιάσιμον της χειρός του, και με μόνον τον ίσκιον του σώματός του, και με μόνον τον λόγον του, πάθη ιάτρευσεν ανίατα. Kαλώς ουν και θεοφιλώς πολιτευσάμενος, και πλήρης ημερών γενόμενος, ανεπαύθη εν Kυρίω.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Στα μάτια του Αμερικανού προέδρου όσο και του προέδρου Πούτιν, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Ένωση πλουσίων αλλά εντελώς αδύναμων Εθνών, γράφει ο υπουργός Υγείας της Ελλάδας Άδωνις Γεωργιάδης.

Σε μακροσκελές κείμενό του ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης αναφέρεται στις κινήσεις του Ντόναλντ Τραμπ και την ομιλία του Τζ. Ντ. Βανς αλλά και την απάντηση της Ευρώπης σε όλα αυτά.

Χαρακτηρίζει την ομιλία του Αμερικανού αντιπροέδρου «κυνική αλλά κοντά στην αλήθεια» και προσθέτει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες «τα έχουν χαμένα».

«Όμως για αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη ποιος έχει τελικά την ευθύνη; Ο Πρόεδρος Τράμπ, ο κ. Ίλον Μάσκ, ο Αντιπρόεδρος κ. Βάνς ή μία διαδοχική σειρά λανθασμένων επιλογών των ηγεσιών της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια;», ρωτά ο υπουργός.

Αναφέρεται στη Γερμανία και τον εκβιασμό που δέχτηκε με το ρωσικό φυσικό αέριο, αλλά και τη Γαλλία και τις πρόσφατες διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό.

«Διαμαρτύρονται πολλοί στην ΕΕ για τις παρεμβάσεις του κ. Ίλον Μάσκ στα πολιτικά πράγματα των Χωρών και ορθά, αλλά έχουν διαμαρτυρεί άραγε οι ίδιοι για το γιατί φαίνεται ότι οι ΗΠΑ μοίραζαν χρήματα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ πχ σε διάφορες Ευρωπαϊκές Χώρες ή για την υποδοχή μεταναστών;», ρωτά ακόμη.

«Πιστεύω ότι τελικά η πολιτική Τραμπ όχι μόνον δεν είναι απειλή, αλλά ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης», τονίζει ο κ. Γεωργιάδης.

Εξηγεί ακόμη ότι την πολεμική ρώμη, οι αρχαίοι Έλληνες την κληροδότησαν στην Ρώμη, αυτή στο Βυζάντιο και με την σειρά του αυτό στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίες έως και τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούνταν από έθνη, που όταν έπρεπε να πολεμήσουν και έτοιμα ήταν και εξαιρετικά ικανά. «Όμως από τον Β´ ΠΠ και μετά συνέβη μια συγκλονιστική μεταβολή. Τα Ευρωπαϊκά Κράτη, πιθανώς αηδιασμένα από την μεγάλη φρίκη του πολέμου, σαν να παραιτήθηκαν συλλογικά από αυτό τους το χαρακτηριστικό. Σταδιακά σταμάτησαν να έχουν αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις και μετέφεραν όλη τους την αδράνεια στις ΗΠΑ, που για κάποιον μεταφυσικό λόγο θα έπρεπε για πάντα να είναι έτοιμες να μας προστατεύσουν από οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή».

«Στα μάτια τόσο του Προέδρου Τραμπ όσο και του Προέδρου Πούτιν, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Ένωση πλουσίων αλλά εντελώς αδύναμων Εθνών», γράφει ακόμη και καταλήγει:  «Είναι σοκαριστικό πώς διαδοχικές Ευρωπαϊκές ηγεσίες επέλεξαν, για να ζήσουν το τώρα, να καταστήσουν τα Κράτη τους τόσο ανίσχυρα και επαναλαμβάνω, ευτυχώς, εμείς είμαστε η εξαίρεση. Η μεγαλύτερη υπηρεσία που οι ΗΠΑ μπορούν να προσφέρουν στην ΕΕ σήμερα είναι αυτή ακριβώς, να της δείξουν χωρίς καμμία ευγένεια σε ποιο υπέρτατο βαθμό αδυναμίας και ανυποληψίας έχει φθάσει και να την ξυπνήσουν πριν να είναι πολύ αργά».

Η ανάρτηση του Άδωνι Γεωργιάδη

Μερικές σκέψεις για την ομιλία του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ κ. Βάνς και τις πρωτοβουλίες του Προέδρου Τραμπ.

Τις τελευταίες μέρες η Ευρώπη διατελεί σε κατάσταση σοκ. Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ κ. Βάνς στο Συνέδριο Ασφαλείας του Μονάχου μίλησε με κυνισμό, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω όχι μακρυά από την αλήθεια, για την κατάσταση της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος Τραμπ σχεδιάζει συνάντηση με τον Πρόεδρο της Ρωσίας κ. Πούτιν για την Ουκρανία, στην Σαουδική Αραβία, όπου με το ζόρι σχεδόν προσκαλείται η ίδια η Ουκρανία, ενώ φαίνεται ότι ολόκληρη η Ευρώπη θα είναι αποκλεισμένη. Ο πόλεμος μέσα στην ίδια την Ευρώπη, ο οποίος έχει κατά βάση επηρεάσει περισσότερο παντός άλλου την ζωή των Ευρωπαίων πολιτών, εξελίσσεται ερήμην αυτών. Πρωτοφανές ιστορικά γεγονός, αλλά δηλωτικό της αδυναμίας έως και πλήρους Διεθνούς ανυποληψίας της ΕΕ δυστυχώς.

Οι Ευρωπαϊκές Ηγεσίες δείχνουν να τα έχουν χαμένα, δειλά και πολύ καθυστερημένα η κ. Φον ντερ Λάϊεν πρότεινε προχθές, κάτι που η Ελλάδα το διεκδικεί εδώ και χρόνια, χωρίς κανείς όμως από τους εταίρους μας τόσο καιρό να μας δίνει την παραμικρή σημασία, την εξαίρεση των Αμυντικών δαπανών από τις ρήτρες για το έλλειμμα.

Όμως για αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη ποιος έχει τελικά την ευθύνη; Ο Πρόεδρος Τράμπ, ο κ. Ίλον Μάσκ, ο Αντιπρόεδρος κ. Βάνς ή μία διαδοχική σειρά λανθασμένων επιλογών των ηγεσιών της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια;

Δείτε πχ την Γερμανία, την θεωρητικά ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ. Είχε τόσο επαναπαυθεί στο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που της έδινε το πάμφθηνο Ρωσικό Φυσικό Αέριο, που έφτασε στο σημείο μόνη της να κλείσει τα πυρηνικά της εργοστάσια…η απόφαση των Γερμανών αυτή νομίζω θα διδάσκεται στο μέλλον στις έδρες των ιστορικών και πολιτικών επιστημών, ως παράδειγμα συλλογικής ανοησίας. Εάν, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία η Γερμανία είχε σε λειτουργία τα πυρηνικά της εργοστάσια, οι επιπτώσεις του Ρωσικού εκβιασμού της με το Φυσικό Αέριο, θα ήταν πολύ μικρότερες για την ίδια, αλλά είχαν φροντίσει να τα κλείσουν και να τα αχρηστεύσουν όλα, λόγω της πολιτικής επιρροής εκεί των Πρασίνων στους οποίους υποχώρησε η Καγκελάριος Μέρκελ. Η ίδια Καγκελάριος ήταν που άνοιξε τα Γερμανικά σύνορα σε κάθε λάθρομετανάστη, προσδοκώντας σε φθηνά εργατικά χέρια, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο στον οποίο έβαλε την Κοινωνία, το Πολιτικό της σύστημα και τελικά την ίδια της την πατρίδα αλλά και την Ευρώπη συνολικά. .

Οταν ο Πρόεδρος Τραμπ, στην προηγούμενη του θητεία, ζητούσε να αυξήσουν οι Ευρωπαίοι τις Αμυντικές τους δαπάνες, ή να λάβουν υπόψιν στην Γερμανία τον κίνδυνο από την απόλυτη εξάρτηση της Οικονομίας τους από το Ρωσικό Φυσικό Αέριο, οι ηγέτες της Ευρώπης γελούσαν…. Δεν ήθελαν να χάσουν ψήφους από τα πολλά επιδόματα που μοίραζαν δεξιά και αριστερά και θεωρούσαν ότι οι ΗΠΑ για κάποιο απροσδιόριστο λόγο ήταν καταδικασμένες να παρέχουν ασφάλεια στην ΕΕ εις το διηνεκές.

Τώρα που η Οικονομία της Γερμανίας είναι σε κρίση και που η έλλειψη ισχυρών ενόπλων δυνάμεων την καθιστούν Διεθνώς ασήμαντη, τώρα διαμαρτύρονται.

Να μην πούμε δε για την Γαλλία την άλλη μεγάλη «ατμομηχανή» της Ευρώπης. Μία χώρα που ο μόνος λόγος που κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους τα τελευταία χρόνια οι Γάλλοι είναι για να μην αυξηθεί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τους από τα 60 στα 62 χρόνια (μεταρρύθμιση Μακρόν)….και τώρα τσακώνονται η Λεπέν και ο Μελανσόν για το ποιος θα νικήσει στις Εκλογές τους, για να διαγράψει αυτή την αύξηση των 2 ετών, όταν στην υπόλοιπη ΕΕ το όριο τείνει στα 67….δεν υπάρχει εκεί ένας πολιτικός αρκετά θαρραλέος, για να τους πει το προφανές; Ότι δεν γίνεται σε όλες τις άλλες Χώρες το όριο ηλικίας να ανεβαίνει και στην Γαλλία να πέφτει, χωρίς αυτό να βλάψει σοβαρά την ισχύ και την ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας; Ο λαϊκισμός εκεί φαίνεται ότι έχει κυριαρχήσει δυστυχώς εντελώς. Ελπίζω πραγματικά ότι η παραδοσιακή φιλοπατρία των Γάλλων θα τους κάνουν να θελήσουν ξανά να κάνουν την Γαλλία ισχυρή διότι χρειαζόμαστε μία ισχυρή Γαλλία.

Διαμαρτύρονται πολλοί στην ΕΕ για τις παρεμβάσεις του κ. Ίλον Μάσκ στα πολιτικά πράγματα των Χωρών και ορθά, αλλά έχουν διαμαρτυρεί άραγε οι ίδιοι για το γιατί φαίνεται ότι οι ΗΠΑ μοίραζαν χρήματα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ πχ σε διάφορες Ευρωπαϊκές Χώρες ή για την υποδοχή μεταναστών; Δεν ήταν αυτό παρέμβαση τελικά στα εσωτερικά των άλλων Χωρών μόνον του κ. Μάσκ είναι; Εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου παρεμβάσεις ξένων πλουσίων στα εσωτερικά πολιτικά συστήματα των άλλων Κρατών αλλά όπως δεν μου αρέσουν οι παρεμβάσεις του κ. Μάσκ, για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν μου άρεσαν και οι παρεμβάσεις πχ του κ. Σόρος. Εγώ πχ εάν έχουν μοιράσει, μέσω της USAID χρήματα για να προπαγανδιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών, όπως λέγεται, θα ήθελα να το γνωρίζω και εάν έχει συμβεί, το θεωρώ τεράστια παρέμβαση στα εσωτερικά μας ζητήματα από τις ΗΠΑ. Ο λαός μας και όλοι οι λαοί της Ευρώπης έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν εάν υπήρχαν τέτοιου είδους παρεμβάσεις και προς ποια κατεύθυνση.

Αλλά ας γυρίσουμε στο μείζον θέμα της Ευρώπης και του γιατί πιστεύω ότι τελικά η πολιτική Τραμπ όχι μόνον δεν είναι απειλή, αλλά ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης.

Πριν από μερικά χρόνια ένας καθηγητής από τις ΗΠΑ ο κ. Victor Davis Hanson είχε γράψει ένα φοβερό βιβλίο «Ο Δυτικός τρόπος του Πολέμου» (στα Ελληνικά εκδόσεις Τουρίκη). Εκεί προσπαθούσε να εξηγήσει τί ήταν αυτό που έκανε τελικά τον Δυτικό τρόπο ζωής να επικρατήσει σε όλο τον πλανήτη και κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι οι Δυτικοί δεν κληρονόμησαν από την Αρχαία Ελλάδα μόνον την Δημοκρατία, την Επιστήμη και τις Τέχνες αλλά και τον ολοκληρωτικό τρόπο του Πολέμου της. Είναι κάτι που πάντα δίδασκα στους μαθητές μου στην Ελληνική Αγωγή, οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν τίποτε αμπελοφιλόσοφοι και απόλεμοι φλώροι, αλλά αδυσώπητα σκληροί πολεμιστές. Ο ίδιος ο Σωκράτης πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμής της μάχης και μάλιστα είχε διακριθεί στην μάχη της Ποτίδαιας ως ένας από τους καλύτερους πολεμιστές των Αθηνών.

Αυτή την πολεμική ρώμη των Αρχαίων Ελλήνων, που ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος είναι το μόνον του γνώρισμα που ήθελε να θυμούνται οι επόμενες γενεές για αυτόν και το έγραψε ο ίδιος στο ταφικό του επίγραμμα (Τον Αισχύλο, τον γιο του Ευφορίωνα, τον Αθηναίο, που πέθανε στη σιτοφόρα Γέλα, σκεπάζει τούτο το μνήμα· για την πολυθρύλητη ανδρεία του ας μιλήσει το δάσος του Μαραθώνα και ο βαθυχαιτήεις Μήδος που τη γνώρισε), οι Έλληνες τον κληροδότησαν στην Ρώμη, αυτή στο Βυζάντιο και με την σειρά του αυτό στις Χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίες έως και τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούνταν από Έθνη, που όταν έπρεπε να πολεμήσουν και έτοιμα ήταν και εξαιρετικά ικανά. Όμως από τον Β´ ΠΠ και μετά συνέβη μια συγκλονιστική μεταβολή. Τα Ευρωπαϊκά Κράτη, πιθανώς αηδιασμένα από την μεγάλη φρίκη του πολέμου, σαν να παραιτήθηκαν συλλογικά από αυτό τους το χαρακτηριστικό. Σταδιακά σταμάτησαν να έχουν αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις και μετέφεραν όλη τους την αδράνεια στις ΗΠΑ, που για κάποιον μεταφυσικό λόγο θα έπρεπε για πάντα να είναι έτοιμες να μας προστατεύσουν από οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή.

Δεν ξέρω πόσοι το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά η Ελλάδα, λόγω της Τουρκικής απειλής προφανώς, διαθέτει έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στην ΕΕ, στην πραγματικότητα πολύ ισχυρότερο από της Γερμανίας πχ. Και όσο και αν είναι τιμητικό αυτό για μας, παραμένει βαθειά προβληματικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην ιστορία υφίσταται ένα δόγμα απαράβατο, όποιος ψάχνει για προστάτες βρίσκει αφεντικά και όπως ο Θουκυδίδης στον διάλογο Αθηναίων/Μηλίων απέδειξε «ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλει η αδυναμία του…». Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν στα μάτια τόσο του Προέδρου Τραμπ όσο και του Προέδρου Πούτιν, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια Ένωση πλουσίων αλλά εντελώς αδύναμων Εθνών.

Η μεγαλύτερη υπηρεσία που μας προσφέρει σήμερα η νέα Αμερικανική ηγεσία είναι ότι αυτή την αλήθεια μας την λέει πλέον κατάμουτρα και κυνικά. Θα τολμούσε κανείς να πει άγαρμπα, με αγένεια αλλά όλα αυτά δεν αναιρούν την ουσία, αυτή είναι η αλήθεια. Σε όλες τις μεγάλες Διεθνείς Κρίσεις η Ευρώπη είναι απούσα. Αν κάποιος στέλνει στρατό είναι οι ΗΠΑ, εμείς εθίσαμε την κοινή μας γνώμη σε όλα τα Ευρωπαϊκά Κράτη ότι εμείς δεν θα χρειαστεί να πολεμήσουμε ξανά ποτέ. Και τώρα;

Τώρα εάν αποφάσιζαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία να μοιράσουν τα εδάφη της Ευρώπης δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε απολύτως τίποτε, πλην μίας καταγγελίας στον ΟΗΕ, όπου όμως οι δυο αυτές χώρες έχουν και εκεί veto οπότε τζίφος….

Είναι σοκαριστικό πώς διαδοχικές Ευρωπαϊκές ηγεσίες επέλεξαν, για να ζήσουν το τώρα, να καταστήσουν τα Κράτη τους τόσο ανίσχυρα και επαναλαμβάνω, ευτυχώς, εμείς είμαστε η εξαίρεση.

Η μεγαλύτερη υπηρεσία που οι ΗΠΑ μπορούν να προσφέρουν στην ΕΕ σήμερα είναι αυτή ακριβώς, να της δείξουν χωρίς καμμία ευγένεια σε ποιο υπέρτατο βαθμό αδυναμίας και ανυποληψίας έχει φθάσει και να την ξυπνήσουν πριν να είναι πολύ αργά.

Ναι θα χρειαστούν θυσίες μεγάλες από τα Ευρωπαϊκά Έθνη, για να καταστούν ξανά ισχυρά, αλλά εάν το αποφασίσουν, θα τα καταφέρουν και αν και τώρα με τον φόβο να αποφασίζουν άλλοι και για αυτά ακόμη τα σύνορα τους δεν ξυπνήσουν, τότε θα είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας.

Εγώ πιστεύω στην Ευρωπαϊκή Ένωση και Ένωση χωρίς δικές της ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις και δική της εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει. Αν είναι να μείνει έτσι, ας γίνει πάλι μια χαλαρή ενιαία αγορά και ας τραβήξει ο καθένας μας τον δρόμο του. Για να δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, σοβαρή Ένωση, που ένα τρίτο κράτος κατέχει παράνομα έδαφος της (η Τουρκία της Κύπρου) και το θεωρούν όλοι φυσιολογικό, ε με συγχωρείτε αλλά δεν είναι σοβαρή Ένωση. Είναι σαν κάποιος γείτονας των ΗΠΑ να κατείχε ένα τμήμα μίας Πολιτείας των ΗΠΑ και η Ουάσιγκτον να έκανε ότι δεν το βλέπει, θα τους έπαιρνε μετά κανείς στα σοβαρά;

Όσα ζούμε τώρα είναι ένα μεγάλο ξυπνητήρι για όλους τους Λαούς της Ευρώπης, για την ηλίθια πολιτική των ανοικτών συνόρων που έχει αποσταθεροποιήσει όλες τις Ευρωπαϊκές Κοινωνίες, για την ουσιαστική έλλειψη της μεταξύ μας αλληλεγγύης (συζητάμε πχ στα σοβαρά εάν Κράτη Μέλη της Ένωσης θα πουλούν προηγμένα όπλα στην Τουρκία, ενώ αυτή κατέχει παράνομα Ευρωπαϊκό έδαφος στην Κύπρο και απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα κλπ;), για την παντελή στρατιωτική της αδυναμία, για την πλήρη έλλειψη αποφασιστικότητας στην Εξωτερική της πολιτική.

Σε αυτόν τον νέο κόσμο η Ελλάδα μας μπορεί να αποτελέσει σημαντικό κρίκο της νέας ισχυρότερης Ευρώπης και αυτό πρέπει να είναι το νέο εθνικό μας όραμα. Μια Ελλάδα πρωταγωνιστής στην προσπάθεια να γεννηθεί μια νέα πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση, που πλέον κανείς δεν θα μπορεί να την αγνοεί τόσο επιδεικτικά.

Πηγή: protothema.gr