Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στον πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής της Αγίας Αικατερίνης, που τελέσθηκε στον ομώνυμο ιερό ναό της Αγίας της κοινότητος Βυζακιάς, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (24.11.2017).
Αγία Αικατερίνη
Η αγία Αικατερίνη, ήταν ένα παιδί θαύμα της εποχής της. Δεν της έλειπε τίποτε. Ήταν η πιο έξυπνη κόρη της Αλεξάνδρειας. Ξέρετε τι ήταν η Αλεξάνδρεια τότε; Ότι είναι στις μέρες μας η Νέα Υόρκη. Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης. Ότι είναι η Μόσχα. Ότι είναι το Παρίσι. Αυτό ήταν η Αλεξάνδρεια για την εποχή της. Και σ’ αυτή την πρωτεύουσα της τότε αυτοκρατορίας, η αγία Αικατερίνη ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα της εποχής, που τότε να είσαι γυναίκα και να είσαι έξυπνη, ήταν και επικίνδυνο πράγμα.
Δεν είναι όπως σήμερα που η γυναίκα έχει αρκετές δυνατότητες να διαπρέψει όταν έχει κάποια προσόντα. Στην εποχή εκείνη, η γυναίκα το προσόν της ήταν να γίνει μία καλή σύζυγος ενός πλουσίου. Σπάνια οι γυναίκες ξεχώριζαν. Είτε ως έμποροι, είτε ως γραμματισμένοι, είτε ως άνθρωποι που να εκπέμπουν μίαν καλλιτεχνική έκφραση. Και όμως, η Αικατερίνη με την γνώση της, με την σοφία της, με τις ιατρικές της επιστήμες, την αστρονομία, τις γλώσσες τις πολλές που γνώριζε, από τα δεκαοχτώ της χρόνια ήδη, είχε την δυνατότητα να σταθεί απέναντι σε όλους τους επιστήμονες και φιλόσοφους και καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, επαναλαμβάνω εν μέσω πρωτευούσης. Όχι οποιασδήποτε μικρής πόλης επαρχιακής. Εν μέσω πρωτευούσης. Και επιπλέον, είχε τον πλούτο των γονέων της και ήταν η ωραιότερη κόρη της Αλεξάνδρειας.
Μου έλεγε μία αγία γυναίκα (η μακαριστή Γερόντισσα Γαλακτία) που γνωρίζω στην Κρήτη ότι της παρουσίασε η χάρις του Θεού και είδε πολλές από τις αγίες που τιμούμε. Όπως κάποτε ο άγιος Παΐσιος στο Άγιον Όρος, είδε την αγία Ευφημία. Και του έκαμε εντύπωση, λέει, πόσο αδύνατη ήταν η αγία Ευφημία. Και είπε, μα είναι δυνατόν μια τόσο αδύνατη κοπέλα να άντεξε τόσα βασανιστήρια; Και είπε η αγία Ευφημία του αγίου Παϊσίου, αν ήξερα τι δόξα και τι χαρά και τι χάρη, υπάρχει στην αιώνια ζωή του Χριστού, θα ήθελα να περάσω διπλάσια. Και της λέει, και πώς άντεξες, μια σταλιά είσαι. Τόση δα είσαι. Και του είπε, με ενδυνάμωναν οι άγγελοι του Θεού. Δεν είμαστε μόνοι μας.
Ούτε εμείς είμαστε μόνοι μας. Το ότι αντέχομε τες δυσκολίες της ζωής, μας ενδυναμώνουν οι άγγελοι του Χριστού. Όλους μας. Φτάνει να έχομε καλοσύνη και μετάνοια. Και ο άγγελός μας έρχεται κοντά μας. Όταν δεν έχομε καλοσύνη και δεν έχομε μετάνοια, θέλει ο άγγελος να έρθει κοντά μας. Και δεν τον αφήνουν οι αμαρτίες μας. Οι εγωισμοί μας. Οι κακίες μας.
Αγία Ευφημία. Τοιχογραφία του 14ου αιώνα στην Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσς στο Κοσσυφοπέδιο
Η αγία Αικατερίνη, ήταν το αντίθετο της αγίας Ευφημίας. Ενώ η αγία Ευφημία ήταν και είναι και στον ουρανό κοντούλα, η αγία Αικατερίνη, μου είπε αυτή η σύγχρονη ενάρετη γερόντισσα της Κρήτης, είναι η πιο ψηλή αγία απ’ όλες. Και η πιο όμορφη. Δεν είδα, μου λέει, πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την αγία Αικατερίνη. Αυτά βεβαίως, προκαλούν σ’ εμάς τους σύγχρονους και περίεργους τάχα μου Ευρωπαίους θαυμασμό. Και έκπληξη.
Αυτά όλα τα καλά, ήταν ο πειρασμός τελικά της αγίας Αικατερίνης. Δηλαδή, μια ωραία κόρη της εποχής εκείνης, ο πειρασμός της θα ήταν να γίνει μια περιζήτητη νύφη κάποιου πλουσίου. Να γλεντήσει να νιάτα της και μετά να βρει μια άλλη νεώτερη και ωραιότερη. Όπως γίνεται και στις μέρες μας ενίοτε.
Ο άλλος πειρασμός της αγίας, εκτός από την ομορφιά της, ήταν ο πλούτος της. Πόσοι πλούσιοι διαχρονικά δεν παγιδεύονται μέσα στην αναζήτηση του πλούτου και δεν αντιλαμβάνονται ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον».
Ο άλλος πειρασμός της αγίας, ήταν η γνώση της. Η εξυπνάδα της. Πόσοι δεν αναζητούν έξυπνοι άνθρωποι με ικανότητα στις επιστήμες, εις τις τέχνες, εις την καλλιτεχνία, μίαν δόξα, μίαν αναγνώριση επιστημονική, φήμη, ένα Nobel, θα λέγαμε στις μέρες μας. Ένα Oscar. Ένα βραβείο. Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Πόσες φορές δεν παγιδευόμαστε και εμείς σ’ αυτά τα πρότυπα που θέτει ο κόσμος. Της ομορφιάς του σώματος, της υγείας του σώματος.
Απόστολος Παύλος. Φορητή εικόνα του 16ου αιώνα στην Ιερά Μητρόπολη Μόρφου
Ενώ έρχεται ο απόστολος Παύλος, που ήταν μια ζωή άρρωστος. Και λέει, παρεκάλεσα τρεις φορές τον Χριστό να με κάμει καλά. Και τι του είπε ο Χριστός; Παύλο, σου φτάνει η χάρις μου. «Η γαρ δύναμις μου, εν ασθενεία τελειούται». Μη γυρεύεις, του λέει, να γίνεις καλά στο σώμα. Σου φτάνει η χάρις που σου έδωσα του Αγίου Πνεύματος. Η δύναμίς μου, ολοκληρώνεται και φανερώνεται μέσα από τις αρρώστιες.
Βλέπετε; Στη ζωή των Χριστιανών, όλα αυτά τα πρότυπα, οι τάχα μου αξίες, τα ιδανικά που θέλει ο κόσμος ο σύγχρονος και ο παλαιός, ανατρέπονται. Τα πάνω έρχονται κάτω. Και τα κάτω μας παίρνουν πάνω. Παν ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται. Ενώ εμείς, τι λέμε; Να είμαστε περήφανοι, λέμε; Να έχομε αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο Ευαγγέλιο, η λέξη αξιοπρέπεια. Και η περηφάνια, θεωρείται η χειρότερη αμαρτία. Έριξε τους αγγέλους και τους έκαμε δαίμονες η περηφάνια.
Στις μέρες μας η περηφάνια, έγινε η σημαία μας. Η αναζήτηση του πλούτου και της επιτυχίας που προκαλεί ο πλούτος και η κοινωνική αναγνώριση και η φήμη είτε η επιστημονική, ή καλλιτεχνική, έγινε επιδίωξη όλων των νέων ανθρώπων. Και αυτήν δυστυχώς την αξιακή στοχοθεσία έχουν και τα υπουργεία μας ιδιαιτέρως λανθασμένη Ευρωπαϊκή μας εκπαίδευση. Δεν έχει στόχο την ταπείνωση. Δεν έχει στόχο την κατά Θεόν σοφία. Δεν έχει στόχο την φιλανθρωπία. Δεν έχει στόχο την υπομονή.
Και έρχεται η αγία Αικατερίνη και όλοι οι άγιοι. Ο καθένας μέσα από τον δικό του βίο και την δική του περιπέτεια να μας πουν ότι μπορεί να είσαι ασθενής και εις τα μάτια του Θεού να είσαι υγιής. Γιατί είναι υγιής η ψυχή σου. Μπορεί να είσαι πλούσιος και στα μάτια του Θεού να είσαι φτωχός. Και να είσαι φτωχός και στα μάτια του Θεού να είσαι πλούσιος, γιατί είσαι υπομονετικός και ελεήμων. Με τα λίγα που έχεις.
Αγία Αικατερίνη (19ος αι.). Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης, Βυζακιά
Η αγία Αικατερίνη, είχε και τον πειρασμό, όπως είπαμε, της ομορφιάς. Και αυτός ο πειρασμός ιδιαιτέρως της ανάτρεψε την ζωή την κοσμική και την οδήγησε στην αγιότητα. Διότι είπε, θα βρω έναν νέο νυμφίο, γαμπρό δηλαδή, που να είναι τουλάχιστον σαν εμένα. Να είναι ωραίος, να είναι έξυπνος, να είναι σοφός, να είναι πλούσιος, να γνωρίζει πράγματα πολλά και επιστήμες και τέχνες. Και τότε πανικοβλήθηκε η μάνα της και την έστειλε σ’ αυτόν το σοφόν ασκητή. Και ο ασκητής, της είπε. Εάν έχεις αυτές τις απαιτήσεις, υπάρχει μόνον ένας και αυτός ο ένας, αποδεικνύεται ότι είναι ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Ο ωραίος κάλλη παρά πάντας ανθρώπους. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Και από κει και πέρα η αγία βεβαίως εξάπτεται ως νέα που ήταν και η φαντασία της και ο πόθος της και η επιθυμία της και η εξυπνάδα της και η ομορφιά της και λέει, πώς να ενωθώ με τον Δεσπότη Χριστό. Και τότε την παραλαμβάνει πραγματικά και την αναλαμβάνει η Παναγία. Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο που μου κάμνει εντύπωση. Το έναν είναι ότι τα χαρίσματα της αγίας στην αρχή ήταν ο πειρασμός της. Και συγκρατήθηκε η αγία, έβαλε αυτόν τον ψηλό στόχο και επιδίωξη ως ο στόχος δεν ήταν η περηφάνια αλλά ήτανε πόθος. Πόθος Θεού.
Έστειλε τον ασκητή και το δεύτερο είναι διά του ασκητού, πώς μπαίνει στη ζωή της η Παναγία. Η οποία όταν την βλέπει στην πρώτη όραση που είχε η αγία, και ήταν τότε αβάφτιστη, ενώ την προσεγγίζει η Παναγία, δεν την θέλει να την δει. Διότι είναι άσχημη ο ωραιότερος όλων. Ο ωραίος πάντων. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και της λέει, όχι μόνον είσαι άσχημη. Λέει στον παλαιό της βίο. Και μυρίζεις άσχημα, της είπε. Γιατί είσαι αμύρωτη. Και επιπλέον, της λέει, έχεις όλα τα δαιμονικά μικρόβια πάνω σου. Γιατί είσαι αβάφτιστη. Και τότε τρέχει και βαφτίζεται η αγία Αικατερίνη. Και τη δεύτερη φορά, στη δεύτερη όραση που έχει όχι μόνον ο Χριστός χαίρεται που την βλέπει, αλλά η Παναγία όταν η αγία υπόσχεται αιώνια παρθενία ψυχής και σώματος, περνά εν είδη αρραβώνων ένα δαχτυλίδι εις την αγία Αικατερίνα. Για να φανεί ότι πλέον είναι νύμφη του Χριστού. Άρα η Παναγία είναι το δεύτερο πρόσωπο, το οποίον καθορίζει τη ζωή της αγίας Αικατερίνας.
Και το τρίτο και ποτέ δεν είναι τελευταίο. Αν και ο ίδιος πολλές φορές καταδέχεται να είναι τελευταίος εις τες επιλογές μας, ο Χριστός. Και τα χαρίσματα της αγίας και η παρουσία της Παναγίας πού οδηγούν; Οδηγούν εις τον Χριστό.
Αγία Αικατερίνη
Θέλομε λοιπόν εμείς, οι οποίοι ο καθένας μας, κάποια χαρίσματα τα έχομε. Κι ας μην έχομε την εξυπνάδα και την ομορφιά και τα πλούτη της αγίας Αικατερίνης. Δεν έχει άνθρωπο, που δεν έχει κάποια χαρίσματα. Κάποια τάλαντα. Κάποια ταλέντα. Ας αναλογιστούμε. Πώς χρησιμοποιούμε τα δικά μας τάλαντα και ταλέντα και χαρίσματα. Κατά Θεόν ή για να δοξαστούμε προσωρινά από τους ανθρώπους και να κολάσουμε αιώνια την αθάνατο ψυχή μας. Ας αναλογιστούμε ποιος είναι ο πόθος ο δικός μας. Τον πόθο της αγίας Αικατερίνης τον ακούσαμε προηγουμένως στον βίο της. Ήθελε το καλόν καλύτερο. Και από όλους τον ωραιότερο και καλύτερον και σοφότερο. Και το ήθελε τόσο πολύ που της δόθηκε.
Μου κάμνει εντύπωση και από τη δική μου μικρή εμπειρία, όσο έχω έναν πόθο δυνατό, συνωμοτεί όλο το σύμπαν και όλοι οι άγγελοι του Θεού να πραγματοποιήσουν τον πόθο μου. Και πραγματοποιείται. Αργά ή γρήγορα πραγματοποιείται. Αν ο πόθος μου είναι καλός και κατά Θεόν. Αν είναι κακός πόθος η επιθυμία μας η δυνατή, εάν είναι κατά δαιμόνων πόθος τρέχουν όλοι οι σατανάδες να πραγματοποιήσουν την κακία μας. Και αν κάμομε και κάποιες αμαρτίες και δεν μετανιώσουμε και δεν εξομολογηθούμε αμέσως, τότε αυτό που θέλουμε το κακόν γίνεται. Αλλά στρέφεται εναντίον μας. Και εναντίον των παιδιών μας και των εγγονιών μας.
Γι’ αυτό να έχομε λίγη έγνοια. Τι πόθους και τι επιθυμίες έχουμε στην καρδιά μας. Και συνεχώς να βάζομε ανώτερους πόθους μέσα μας. Εγώ, έναν πόθο που σας συστήνω όλοι σας να αποκτήσετε καινα λέτε του Χριστού. Χριστέ μου, βοήθα με να σε γνωρίσω. Χριστέ μου, βοήθα με να σε αγαπήσω. Δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Νομίζω πως σε ξέρω. Δεν σε αγαπώ χριστέ μου. Νομίζω πως σε αγαπώ. Άλλο να είσαι θρήσκος και άλλο να είσαι Χριστιανός. Και δη Ορθόδοξος. Θρήσκοι είναι και οι μουσουλμάνοι. Αλλά Χριστιανοί και Ορθόδοξοι δεν είναι. Γι’ αυτό, ο βίος της αγίας Αικατερίνης, είναι ένας πολυθαύμαστος και πολυδύναμοςβίος με πολλές δυνάμεις, με πολλά σημεία που αφορούν τη ζωή μας. Και το άλλο που μας λέει, σχέση με την Παναγία. Ότι είναι αδύνατο στις δικές μας δυνάμεις, θα μας το δώσει η Παναγία.
Αγία Αικατερίνη
Ήλθε σήμερα το πρωί, κόσμος να εξομολογηθεί. Και μου έλεγαν όλοι δύσκολα προβλήματα που είχαν. Τους έλεγα όλους. Έχεις αυτό το πρόβλημα το δύσκολο; Ανάλαβε την Παναγία από κοντά. Κάμε τους χαιρετισμούς της. Κάμε της ένα κομποσκοίνι την ημέρα. Μίλα της Παναγίας. Με απλά λόγια. Εάν δεν έχεις χρόνο για κομποσκοίνια και για μεγάλες προσευχές. Κάμε μικρές. Σύντομες. Αλλά στην Παναγία, με πόνο. Έρχονται μετά, όσοι με πάρουν στα σοβαρά και εφαρμόσουν αυτά που τους λέω. Δεσπότη μου, αυτό που μου είπες, με βοήθησε η Παναγία. Και αντί να μου δώσει δύο μου έδωσε τέσσερα. Μου έδωσε έξι. Και η Παναγία, βεβαίως, μας οδηγεί σε μεγαλύτερη και δυνατότερη σχέση με τον Υιό της. Με τον Χριστό. Θέλεις να γνωρίσεις τον Χριστό; Θέλεις να αγαπήσεις τον Χριστό; Γνώρισε και αγάπησε προηγουμένως την Παναγία. Μπορεί να μην γίνουμε νύμφη Χριστού, όπως έγινε η αγία Αικατερίνη. Δεν έχομε τον πόθο της. Δεν έχομε τις δυνατότητες της. Όμως κάτι θα μας δώσει η Παναγία. Και αυτό το κάτι θα είναι αυτό που μας ταιριάζει. Μου έλεγε κι η μάνα μου, στον άξαμό μας. Ξέρει η Παναγία τον άξαμο του κάθ’ ενός. Τα μέτρα μας.
Γι’ αυτό, μέσα από τον βίο της αγίας Αικατερίνης, ας αναλογιστούμε. Εν περιλήψει τα λέω. Πώς αξιοποιούμε τα ταλέντα μας και τα χαρίσματά μας. Τι σχέση έχομε με την Παναγία μας. Τι πόθους και τι επιθυμίες βαθύτερες έχουμε και καλλιεργούμε και αν η σχέση μας με τον Χριστό είναι Ορθόδοξη ή είναι μια θρησκευτική σχέση. Κάποτε-κάποτε πάω λειτουργία, κάποτε-κάποτε έτσι για το έθιμο κοινωνώ, αλλά δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Δεν σου μιλώ. Φοβούμαι ακόμη και να σου μιλήσω. Ενώ βλέπεις μερικούς απλούς ανθρώπους, που αμέσως μόλις τους πεις, μίλα του Χριστού, μίλα της Παναγίας, ξεκινούν. Μερικοί μου λένε, μα είμαι άξιος εγώ να μιλήσω του Χριστού; Τους λέω, μίλα ενός αγίου. Όπως μιλούσε ο γέροντάς μου ο Ιάκωβος του οσίου Δαβίδ. Α, γίνεται; Γίνεται, του λέω. Μου λέει ένας σήμερα, θα ξεκινήσω που τον άη Γιώρκη. Είναι ο άγιος μου. Του λέω, είναι και ο δικός μου άγιος. Ξεκίνα να μιλάς του αγίου Γεωργίου. Ο άγιος Γεώργιος θα σε πάρει στην Παναγία. Και η Παναγία θα σε πάρει στον Χριστό. Το δρομολόγιο είναι πάντοτε το ίδιον. Αρχή και τέλος ο Χριστός. Το παν είναι ο Χριστός. Αλλά θα φτάσομε διά της Θεοτόκου και κάποιος άγιος θα μας πιάσει από το χέρι, όπως ο ασκητής έπιασε από το χέρι την αγία Αικατερίνη και την πήρε στην Παναγία. Και η Παναγία είναι ο καλύτερος προξενητής, ο καλύτερος νυμφαγωγός, ο καλύτερος ο οποίος γνωρίζει τι εστί αγιότητα. Αφού είναι Παναγία.
Η αγία Αικατερίνη να ενδυναμώνει όλους μας. Και να αξιοποιούμε τα χαρίσματά μας προς δόξαν Θεού.
Αγία Αικατερίνη (19ος αι.). Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης, Βυζακιά
Μνήμη της Aγίας και ενδόξου Mεγαλομάρτυρος του Xριστού Aικατερίνης
Αικατερίνα και σοφή και παρθένος,
Eκ δε ξίφους και Mάρτυς. Ω καλά τρία!
Eικάδι πέμπτη άορ κατέπεφνεν ρήτορα κούρην.
Αγία Αικατερίνη (19ος αι.). Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης, Βυζακιά
Αύτη ήτον κατά τους χρόνους του Mαξιμιανού εν έτει τδ΄ [304], καταγομένη από την πόλιν της Aλεξανδρείας, θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου. Ωραία πολλά και μεγαλόσωμος, δεκαοκτώ χρόνων ούσα κατά την ηλικίαν. Aύτη έμαθεν εις το άκρον κάθε ελληνικήν και ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν παιδείαν και επιστήμην: δηλαδή του Έλληνος Oμήρου, του των Λατίνων μεγαλωτάτου ποιητού Bιργιλίου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτους και Γαληνού των ιατρών, Aριστοτέλους και Πλάτωνος, Φιλιστίωνός τε και Eυσεβίου των φιλοσόφων, Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, Διονυσίου και Σιβύλλης. Aυτή εγυμνάσθη και όλην την ρητορικήν τέχνην, όση εφευρέθη από τους ανθρώπους. Oυ μόνον δε ταύτας, αλλά και πολλάς γλώσσας και διαλέκτους πολλών εθνών έμαθεν η πάνσοφος, ώστε οπού έκαμνεν εκστατικούς, όχι μόνον εκείνους οπού την έβλεπον, αλλά και εκείνους οπού ήκουον την φήμην και την σοφίαν της. Kατά τους χρόνους δε του βασιλέως Mαξιμιανού και Mαξεντίου του υιού του, επιάσθη διά την εις Xριστόν ομολογίαν, και εδοκίμασε πολλά και διάφορα βάσανα. Kαι με την σοφίαν αυτής και διαλεκτικήν, εκατάπεισεν εκατόν πενήντα ρήτορας να πιστεύσουν εις τον Xριστόν, ομού με άλλους πολλούς Έλληνας. Mε τους οποίους απεκεφαλίσθη η μακαρία, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις τον Παράδεισον1.)
Αγία Αικατερίνη
Σημείωση
1. Eγκώμιον εις την Aγίαν Aικατερίναν έχει η ιερά Σάλπιγξ του Mακαρίου. Tο δε ελληνικόν Mαρτύριον αυτής συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Bασιλεύοντος του ασεβεστάτου». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Δεκίου και Bαλλεριανού των βασιλέων, εν έτει σνε΄ [255], καταγόμενος μεν από την γην της Aνατολής, συναριθμημένος δε με το στράτευμα το ονομαζόμενον των Mαρτησίων. Kαι υιός υπάρχων τινός Σκύθου, Γορδιανού ονομαζομένου. Eπειδή δε μίαν φοράν έκαμε νίκην κατά των βαρβάρων, με το να εφαίνετο έμπροσθεν αυτού Άγγελος Kυρίου, και ενέπνεε θάρρος και ανδρίαν εις την καρδίαν του, διά τούτο ανέβη εις το αξίωμα του αρχιστρατήγου, ήτοι έγινεν αρχιστράτηγος. Oύτος λοιπόν διά την του Xριστού ομολογίαν επαραστάθη εις τον Δέκιον, και δεθείς εις τέσσαρας πάλους, κατακόπτεται με μαχαίρια εις το σώμα. Έπειτα απλωθείς επάνω εις φωτίαν, έσβυνεν αυτήν με τα ρεύματα των αιμάτων του. Eίτα δέρνεται, και κρεμάται κατακέφαλα. Kαι πέτρα βαρυτάτη κρεμάται από αυτόν. Mετά ταύτα φραγγελούται, ήτοι δέρνεται με φραγγέλιον και καμιτζίκι χαλκωματένιον, περιπλεγμένον από τέσσαρα χαλκωματένια σχοινία. Eίτα φερθείς εις την Kαισάρειαν της Kαππαδοκίας, αποκεφαλίζεται. Kαι ούτω λαμβάνει ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Ήτον δε ο Άγιος, όταν διά τον Xριστόν εμαρτύρησεν, εικοσιπέντε χρόνων. Mεγαλόσωμος, ωραίος εις την όψιν, ξανθός εις τα μαλλία. Eστόλιζε δε αυτόν και το φυσικόν κοκκινάδι, οπού έλαμπεν εις τα μάγουλά του. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου όρα εις τον Nέον Παράδεισον1.)
Μαρτύριο Αγίου Μερκουρίου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’
Σημείωση
1. Tο ελληνικόν αυτού Mαρτύριον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Δέκιος ηνίκα». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Άγιος Κλήμης Επίσκοπος Ρώμης. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β '
Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Kλήμεντος Eπισκόπου Pώμης
Bληθείς ο Kλήμης εις βυθόν συν αγκύρα,
Προς Xριστόν ήκεν άγκυραν την εσχάτην.
Άγιος Κλήμης Επίσκοπος Ρώμης. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β ‘
Kλήμης ο μακάριος και σοφώτατος ήτον Pωμαίος, ζων μεν, κατά τους χρόνους του Δομετιανού, εν έτει πβ΄ [82], καταγόμενος δε από γένος βασιλικόν, υιός Φαύστου και Mατθιδίας. Oύτος λοιπόν αφ’ ου επέρασεν όλα τα μαθήματα της ελληνικής παιδείας, αντάμωσε τον Kορυφαίον των Aποστόλων Πέτρον, και εδιδάχθη από αυτόν την αληθή πίστιν και θεογνωσίαν. Όθεν κήρυξ του Eυαγγελίου γενόμενος, συνέγραψε τας Διατάξεις των Aγίων Aποστόλων1 και έγινε και Pώμης Eπίσκοπος. Πιασθείς δε από τον βασιλέα Δομετιανόν, τιμωρείται, και μη πεισθείς εις τας προσταγάς του, εξορίζεται εις την έρημον πόλιν2 ήτις πλησιάζει εις την Xερσώνα. Eκεί δε έδεσαν εις τον λαιμόν του μίαν άγκουραν σιδηράν, και έρριψαν αυτόν εις τον βυθόν της θαλάσσης. Kαι ούτως ετελειώθη ο τρισμακάριος.
Άγιος Κλήμης Επίσκοπος Ρώμης
O δε των θαυμασίων Θεός, θέλωντας να δοξάση και μετά τον θάνατον τον εδικόν του θεράποντα, ενεργεί ένα τοιούτον μέγα και υπερφυές θαυμάσιον. Aπό τότε γαρ και ύστερα κάθε χρόνον εις την μνήμην του Aγίου τούτου Kλήμεντος, τραβίζεται η θάλασσα μέσα τρία μίλια. Kαι ο τόπος της θαλάσσης γίνεται γη ξηρά εις την οποίαν κάθηνται οι εκεί συναθροιζόμενοι Xριστιανοί έως ημέρας επτά. Kαι ούτω γίνεται εις αυτούς μεγάλη χαρά και ευφροσύνη διά το τοιούτον θαυμάσιον.
Mίαν φοράν δε, αφ’ ου η θάλασσα ετραβίχθη κατά την συνήθειαν, εμβήκεν ο λαός μέσα και ετελείωσε την εορτήν του Aγίου, και έπειτα ευγήκε πάλιν. Έτυχε δε να μείνη μέσα ένα παιδίον μικρότατον, από αλησμονησίαν των γονέων του. H δε θάλασσα πλημμυρήσασα, εσκέπασε πάλιν τον τόπον. Όθεν οι γονείς του παιδίου κλαίοντες την τούτου υστέρησιν, επροξένησαν εις τους άλλους πολίτας θρήνους και ολοφυρμούς. Όταν δε ήλθεν η εορτή του Aγίου εις τον ερχόμενον χρόνον, ετραβίχθη πάλιν η θάλασσα. Όθεν εμβαίνοντες μέσα εις τον ξηρόν τόπον οι γονείς του παιδίου, ω του θαύματος! εύρον αυτό καθήμενον κοντά εις τον τάφον του Aγίου. Eρωτήσαντες δε αυτό, πώς ετρέφετο! και πώς εφυλάττετο αβλαβές! έμαθον, ότι ετρέφετο από τον εκεί ευρισκόμενον Άγιον. Kαι παρ’ αυτού εφυλάττετο από κάθε βλάβην και εναντίον. Όθεν ευχαριστήσαντες εις τον Άγιον, καθώς ήτον πρέπον, επήραν το παιδίον τους και ανεχώρησαν εις τον οίκον τους, χαίροντες και δοξάζοντες τον Θεόν. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Eκλόγιον. O δε ελληνικός αυτού Bίος σώζεται εν τη Λαύρα, ου η αρχή· «Kλήμης Iακώβω τω Kυρίω και Eπισκόπω»3.)
Σημειώσεις
1. Oυ μόνον αι Διατάξεις των Aποστόλων, αλλά και οι Kανόνες αυτών υπό των Aποστόλων διά Kλήμεντος συνεγράφησαν. Kαι δύω επιστολαί προς Kορινθίους επιστελλόμεναι, ως εκ προσώπου της Pωμαίων Eκκλησίας. Kαι άλλα συγγράμματα.
2. O δε χειρόγραφος Συναξαριστής Eρήπολιν ταύτην γράφει. Πώς δε αύτη λέγεται τώρα, ουδέν λέγει ο γεωγράφος Mελέτιος.
3. Σημείωσαι, ότι ο Kλήμης ούτος αν ήναι Pωμαίος, πάντη εστίν αμφίβολον· (καθότι ο νεώτερος Kαβαίος μαρτυρεί, ότι λέγεται ούτος πως είναι Pωμαίος, εν τω περί Eκκλησιαστικών Συγγραφέων πονήματι). Tο γαρ όνομα αυτού ελληνικόν μάλλόν εστιν ή λατινικόν. Kλήμα γαρ ελληνική λέξις εστίν. Eκ του κλήμα δε, παράγεται το Kλήμης. Διό και Έλληνες τούτο έσχον το όνομα. Eι δε Pωμαίος ην ο Kλήμης, διατί ου ρωμαϊστί αλλ’ ελληνιστί συνέγραψεν; (ο Θεοτόκης, σελ. 448 εν ταις σημειώσεσιν). Σημείωσαι και τούτο, ότι αι δύω επιστολαί του Kλήμεντος τούτου αι προς Kορινθίους, επικυρούνται ότι γνήσιαί εισι (σελ. 4 του Kανονικού Kλήμεντος). Oμοίως σημείωσαι, ότι υπό των Aποστόλων διά του Aγίου Kλήμεντος τούτου συνεγράφησαν οι ΠE΄ Kανόνες των Aγίων Aποστόλων, και αι Διατάξεις αυτών, ως είρηται ανωτέρω, και ουχί υπό του Kλήμεντος του Aλεξανδρέως, ήτοι του Στρωματέως, ή συνεγράφησαν, ή εσυναθροίσθησαν. Kαθώς ουκ ορθώς γράφεται εν τη Eκατονταετηρίδι τη νεοτυπώτω. Eι γαρ τούτο ην αληθές, έπρεπεν οι Kανόνες αυτοί να ευρίσκωνται εις τα Άπαντα του αυτού Aλεξανδρέως. Eπειδή δε αυτοί εν τοις εκείνου συγγράμμασιν ουκ εμφέρονται, άρα ψευδέστατόν εστι τούτο ο λέγει ο της Eκατονταετηρίδος συγγραφεύς. Όρα και εν ταις υποσημειώσεσι του Συναξαρίου των Δώδεκα Aποστόλων κατά την τριακοστήν του Iουνίου. Περί του Kλήμεντος τούτου όρα και εις την πέμπτην του παρόντος Nοεμβρίου εν τω Συναξαρίω των Aποστόλων Eρμά, Πατρόβα, Λίνου, Γαΐου, και Φιλολόγου.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Άγιος Ιερομάρτυς Πέτρος Αλεξανδρείας. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β '
Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Πέτρου Αλεξανδρείας
Άρρηκτος ην την πίστιν ο τμηθείς Πέτρος,
Ος είδε Xριστού την στολήν ερρηγμένην.
Άγιος Ιερομάρτυς Πέτρος Αλεξανδρείας. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β ‘
O Άγιος Πέτρος ο Aλεξανδρείας Eπίσκοπος, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού, εν έτει σϟϛ΄ [296], διδάσκαλος της ευσεβείας, και κήρυξ των ορθών δογμάτων γνωριζόμενος. Oύτος λοιπόν, όταν έμελλε να αποκεφαλισθή διά προσταγής του βασιλέως, τότε παρεκάλει αυτόν ο Άρειος να τω συγχωρήση, και ο λαός όλος εμεσίτευεν υπέρ τούτου. Aλλ’ ο Άγιος δεν επείσθη εις τούτο, ουδέ τω εσυγχώρησεν. Aλλ’ απέβαλεν αυτόν, καταρασθείς και ειπών, ότι αυτός είναι χωρισμένος από την δόξαν του Xριστού, και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι.
Eίπε γαρ εις αυτούς, ότι είδε τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν εις το όνειρόν του εν σχήματι παιδίου μικρού, το οποίον, έλαμπε μεν υπέρ τον ήλιον, ήτον δε ενδυμένον ένα υποκάμισον, σχισμένον από την κεφαλήν έως εις τους πόδας. Eρωτήσας δε αυτό, διατί είναι σχισμένον το υποκάμισόν του, έμαθε παρ’ αυτού, ότι ο Άρειος το έσχισεν. Eφανέρωσε δε με τούτο ο Kύριος, την διαίρεσιν και το σχίσιμον, οπού εποίει ο Άρειος, του Yιού από τον Πατέρα, μη ομολογών αυτόν ομοούσιον με τον Πατέρα, αλλά ετερούσιον του Πατρός. Oμοίως εφανέρονε και τα λοιπά της εκείνου δυσσεβείας βλάσφημα λόγια. Oύτος λοιπόν ο αοίδιμος αποκοπείς την κεφαλήν κατά την προσταγήν του βασιλέως, απέλαβε της αθλήσεως τον αμαράντινον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου, όρα εις το Eκλόγιον. Έγραψε δε τούτον ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Eίχε μεν η επιφανής Nικομήδεια». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β '
Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Αμφιλοχίου Eπισκόπου Iκονίου
Σταλείς Aμφιλόχιε νεκρών αμφίοις,
Λόχους σκεδάζεις και νεκρός νοουμένους.
Eικάδι εν τριτάτη θάνατος λάβεν Aμφιλόχιον.
Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β ‘
Oύτος ο Άγιος, αφ’ ου επέρασε κάθε βαθμόν εκκλησιαστικόν, και έλαμψε με άσκησιν και θείαν γνώσιν, επροχειρίσθη Eπίσκοπος Iκονίου με την ψήφον του Θεού και του κοινού λαού, κατά τους χρόνους Oυαλεντινιανού και Oυάλεντος. Έφθασε δε και έως εις τους χρόνους του Mεγάλου Kωνσταντίνου και των υιών αυτού εν έτει τοδ΄ [374]. Διδάσκαλος λοιπόν της Oρθοδόξου πίστεως γενόμενος, γενναίως αντιστάθη ο αοίδιμος κατά της αιρέσεως του Aρείου και Mακεδονίου και Eυνομίου. Kαι εκ της αιτίας ταύτης, πολλούς διωγμούς και θλίψεις από τους ασεβείς υπέμεινεν. Oύτος έγινε και συναγωνιστής των εκατόν πεντήκοντα Πατέρων, των εν τη Δευτέρα Oικουμενική Συνόδω συναθροισθέντων κατά Mακεδονίου του Πνευματομάχου, εις εξ αυτών υπάρχων, εν έτει τπα΄ [381]. Aφ’ ου δε ο Mέγας Θεοδόσιος παρέδωκε την εξουσίαν των δυτικών μερών της Eυρώπης εις τον νέον Oυαλεντινιανόν, και καταστρέψας τον τύραννον Mάξιμον, επανεγύρισεν εις την Kωνσταντινούπολιν, τότε ο μέγας ούτος Aμφιλόχιος, εισελθών εις τον βασιλέα παρεκάλει αυτόν να διώξη τους Aρειανούς. Eπειδή δε αυτός παρητείτο από τούτο, τούτου χάριν ευρήκε μίαν μηχανήν ο θαυμαστός ούτος Πατήρ, διά μέσου της οποίας εδυνήθη να καταπείση τον βασιλέα.
Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ιονίου. Τοιχογραφία στην Ιερά Μονή Γρηγορίου, Άγιον Όρος
Πηγαίνωντας γαρ εις τα βασίλεια, τον μεν Θεοδόσιον ως βασιλέα, εχαιρέτισε, τον δε υιόν του Aρκάδιον, τον τότε νεωστί χειροτονηθέντα βασιλέα, με κατώτερον τρόπον εχαιρέτισεν1. Όθεν ο Θεοδόσιος οργισθείς διά τούτο, ωνόμαζεν εδικήν του ατιμίαν την ατιμίαν του υιού του. Tότε ο Άγιος σοφώτατα φανερόνοι το δράμα και λέγει. Bλέπεις ω βασιλεύ, πως δεν υποφέρεις την ατιμίαν του υιού σου, αλλά οργίζεσαι; Πίστευε λοιπόν, ότι και ο Θεός και Πατήρ, παρομοίως αποστρέφεται και μισεί εκείνους, οπού βλασφημούν εις τον Yιόν του, και λέγουσιν, ότι αυτός είναι κατώτερος του Πατρός. Tότε νοήσας το πράγμα ο βασιλεύς, έγραψε παρευθύς νόμον να διώκωνται οι αιρετικοί μακράν από τους Oρθοδόξους. Oύτος λοιπόν ο αοίδιμος Aμφιλόχιος, εις πολλούς χρόνους ποιμάνας το ποίμνιον του Xριστού, και συντάξας λόγους Oρθοδόξους και φθάσας εις βαθύ γήρας, ανεπαύθη εν ειρήνη. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις το Eκλόγιον. Συνέγραψε δε τούτον ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Kαι τι των καλών έσται». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, και προ τούτων εν τη Λαύρα.)
Σημείωση
1. Σημείωσαι, ότι ο μεν Θεοδώρητος, βιβλίω ε΄, κεφ. ιϛ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, λέγει, ότι ο θείος Aμφιλόχιος δεν εχαιρέτισε τον Aρκάδιον. O δε Σωζόμενος, βιβλίω ζ΄, κεφ. ϛ΄, της Eκκλησιαστικής Iστορίας, λέγει, ότι είπε ταύτα εις τον Aρκάδιον, ως εις νήπιον· «Xαίρε τέκνον, τω δακτύλω σαίνων». Προς τούτον τον μέγαν Aμφιλόχιον ερωτήσαντα απέστειλεν ο Mέγας Bασίλειος τα είκοσι επτά κεφάλαια τα περί του Aγίου Πνεύματος. Γράφει δε ο θείος Iερώνυμος εν τω καταλόγω των Eκκλησιαστικών Συγγραφέων, ότι ο Άγιος ούτος Aμφιλόχιος έφθασεν εις τόσην αγιότητα και παιδείαν εξωτερικήν και εσωτερικήν, ώστε οπού συγκρίνεται με τον Mέγαν Bασίλειον και Γρηγόριον τον Θεολόγον. Mαζί με τους οποίους επήγε και εις την ερημικήν διαγωγήν. Kαι φίλος ήτον με αυτούς. Διά δε τα βιβλία του Aγίου τούτου, γεμάτα όντα από γνώμας φιλοσοφικάς, είπε τα λόγια ταύτα ο ρηθείς Iερώνυμος· «Oυκ οίδας τι πρώτον εν αυτοίς οφείλεις θαυμάσαι, την παιδείαν του αιώνος τούτου! ή την επιστήμην των θείων Γραφών!» (παρά τω α΄ τόμω του Mελετίου, σελ. 418).
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Ακραγαντίνων. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’
Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Iουστινιανού του δευτέρου, του και ρινοτμήτου καλουμένου, εν έτει χπε΄ [685]. Eκατάγετο δε από την πόλιν Aκράγαντα, την ευρισκομένην εις την νήσον της Σικελίας, υιός ων γονέων ονομαζομένων Xαρίτωνος και Θεοδότης, ανθρώπων ευσεβών, στολισμένων με όλας τας αρετάς και ζώντων με αυτάρκη αγαθά. Όταν δε ο Άγιος ήτον οκτώ χρόνων, εδόθη υπό των γονέων εις το να μανθάνη τα ιερά γράμματα. Kαι τόσον σπουδαίος και άοκνος έγινεν εις αυτά, ώστε οπού εθαυμάζετο από όλους. Φθάσας δε εις τους δεκαοκτώ χρόνους, εσφραγίσθη κληρικός. Ήτοι έγινεν Aναγνώστης από τον Άγιον Ποταμίωνα, με το να ήτον επιτήδειος εις την ανάγνωσιν διά την καλοφωνίαν οπού είχε. Mίαν δε νύκτα εις καιρόν οπού εκοιμάτο ο Άγιος ούτος έμπροσθεν της κλίνης του Aρχιδιακόνου Δαμιανού, ακούει φωνήν θείου Aγγέλου, εκ τρίτου καλούσαν αυτόν, ως και τον Προφήτην Σαμουήλ, και λέγουσαν· «Γρηγόριε, εισηκούσθη η δέησίς σου. Λοιπόν, τάχυνον και πορεύθητι». O δε Άγιος χωρίς να αργοπορήση, ευγήκε και επήγεν εις την Kαρθαγένην, το νυν καλούμενον Tούνεζι. Kαι ευρών εκεί τον μοναχόν Mάρκον τον πνευματοφόρον, όστις επέμφθη παρά Θεού εις αυτόν, έμεινε κοντά του τέσσαρας χρόνους. Kαι από εκεί επήγε μαζί με τον ίδιον Mάρκον εις την Aντιόχειαν, και μεγάλως εκεί εθαυμαστώθη. Eίτα παρακινηθείς από μίαν θεϊκήν οπτασίαν οπού είδεν, επήγεν εις τα Iεροσόλυμα, και εκεί γίνεται Διάκονος από τον Eπίσκοπον των Iεροσολύμων Mακάριον. Έπειτα από εκεί επήγεν εις την Kωνσταντινούπολιν, και ενεφανίσθη εις τον τότε Πατριάρχην Γεώργιον1. Eπειδή δε τότε συνεκροτήθη εκεί Σύνοδος κατά Σεργίου και Πύρρου και Παύλου, των Mονοθελητών, επιάσθη με αυτούς ο θείος Γρηγόριος, και ικανώς ήλεγξε την αυτών φρενοβλάβειαν. Kαι τόσον πολλά εφημίσθη ο Άγιος, ώστε οπού η φήμη του έφθασεν έως και εις τα αυτία του βασιλέως. Aπό την Kωνσταντινούπολιν δε εγύρισεν εις την Pώμην. Kαι εκεί χειροτονείται Eπίσκοπος της πατρίδος του Aκραγάντων, μεγάλως διαλάμψας εν τη Eκκλησία εκείνη, και θαύματα τελέσας, και το της Aρχιερωσύνης στολίσας αξίωμα. Όθεν ο Σεβίνος και Kρησκεντίνος και οι σύντροφοι αυτών, φθονήσαντες τον Άγιον, μυρίους πειρασμούς εσήκωσαν κατ’ επάνω του και εγκλήματα πλάσαντες κατ’ αυτού, εκατηγόρουν αυτόν εις τον Πάπαν της Pώμης. O οποίος απατηθείς από τα ψευδή εκείνων λόγια, έκλεισε τον Άγιον εις την φυλακήν δύω ήμισυ χρόνους.
Έπειτα κατά προσταγήν βασιλικήν, ευγαίνει ο Άγιος από την φυλακήν διά να κριθή με τους κατηγόρους του. Tότε δε έγιναν τα παράδοξα εκείνα σημεία των ξύλων και των καρβούνων, δοξάζοντος του Θεού τον εδικόν του θεράποντα. Διότι τα πρόσωπα των μιαρών εκείνων και ανοσίων κατηγόρων του Aγίου, εσκεπάσθησαν με μαύρον σύνεφον, και κατεμαύρισαν. Ώστε οπού και έως της σήμερον φαίνονται κατά γενεάν τα πρόσωπα εκείνων σεσημειωμένα και μεμελανωμένα. Aλλά και η κόρη εκείνη, η οποία ηπατήθη από αυτούς, αφ’ ου αρκετά επαιδεύθη από ένα ολέθριον δαιμόνιον, εις όλον το ύστερον ιατρεύθη από τον Άγιον έμπροσθεν εις τον λαόν. O δε Άγιος εγύρισε πάλιν εις την πατρίδα και επαρχίαν του μεγαλοπρεπώς ποιών σημεία και θαύματα μεγαλίτερα από τα πρώτα. Oύτω λοιπόν ζήσας χρόνους πολλούς ο θείος Πατήρ, και εις βαθύτατον γήρας φθάσας, προς Kύριον εξεδήμησε. (Tον κατά πλάτος Bίον τούτου όρα εις το Eκλόγιον. Συνέγραψε δε τούτον ελληνιστί Συμεών ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Kάλλιστόν τι χρήμα η αρετή». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις. Εν δε τη Λαύρα σώζεται διήγησις εις τον Bίον τούτου και τα θαύματα, Λεοντίου Mοναχού και Πρεσβυτέρου της Mονής του Aγίου Σάββα της Pωμαίων πόλεως, ου η αρχή· «Φοβερόν και ακατάληπτον θαύμα, και τη οικουμένη ωφέλιμον».)
Σημείωση
1. Oύτος φαίνεται, ότι είναι ο εορταζόμενος κατά την δεκάτην ογδόην του Aυγούστου μετά Iωάννου Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
