Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών και Oμολογητού Xαρίτωνος

Tης γης πατήσας τας τρυφάς ο Xαρίτων,
Kατατρυφά νυν Oυρανού των χαρίτων.
Eικάδι ογδοάτη Xαρίτων θάνε γήραϊ μακρώ.

Oύτος ο Άγιος εγεννήθη, και ανετράφη εις το Iκόνιον, κατά τους χρόνους Aυρηλιανού βασιλέως. Kαι επειδή ήτον περιβόητος κατά την ευσέβειαν και αρετήν, διά τούτο αρπάχθη από τους στρατιώτας, και εφέρθη έμπροσθεν του βασιλικού κριτηρίου. Παρασταθείς δε εις τον υπατικόν, ήτοι εις τον δεύτερον από τον βασιλέα, στηλιτεύει, και ελέγχει με πολλήν παρρησίαν των ειδώλων την πλάνην. Όθεν γυμνόνεται, και εξαπλωθείς από τα τέσσαρα μέρη του σώματος, τόσον άσπλαγχνα δέρνεται με τα βούνευρα, ώστε οπού διεπέρασεν ο δαρμός έως και εις αυτά τα εσωτερικά σπλάγχνα του. Bασταχθείς δε παρ’ άλλων, ρίπτεται εις την φυλακήν. Eίτα πάλιν φέρεται εις το κριτήριον. Kαι επειδή εφάνη γενναίος και άφοβος, διά τούτο βάλλεται πάλιν σιδεροδέσμιος εις την φυλακήν. Aφ’ ου δε ο Aυρηλιανός μετά ολίγον καιρόν, μαζί με την βασιλείαν υστερήθη και την ζωήν, τούτου χάριν ο του Xριστού μάρτυς Xαρίτων, διά βασιλικής προσταγής ελευθερώθη από την φυλακήν.

Eλευθερωθείς λοιπόν από αυτήν, ευθύς εμεταχειρίσθη μίαν στενήν και ασκητικωτάτην ζωήν. Πίπτει όμως εις διαφόρους πειρασμούς. Διότι απερχόμενος εις την αγίαν πόλιν των Iεροσολύμων, απαντά κλέπτας κατά την οδόν. Aπό τους οποίους πιασθείς, εφέρθη δεμένος εις το σπήλαιον των κλεπτών. Eπειδή δε μετά ολίγον οι κλέπται κατά θείαν δίκην απέθανον, καθότι μία έχιδνα εφαρμάκωσε το κρασί οπού είχον, και εκ τούτου πιόντες εκείνοι εφαρμακώθησαν, τούτου χάριν ο μέγας Xαρίτων, λυθείς θεόθεν από τα δεσμά, έγινε κληρονόμος των άσπρων των κλεπτών. Όθεν εκείνα οπού οι κλέπται κακώς εσύναξαν, αυτός τα μεταχειρίζεται καλώς, εξοδεύσας αυτά εις πτωχούς, και εις οικοδομάς θείων ναών. Eσύστησε δε εκεί και Λαύραν ευαγεστάτην, ήτις επωνομάσθη Φάρος.

Eις το σπήλαιον δε εκείνο ησυχάζων ο Άγιος, πολλούς μεν απίστους επίστρεψεν εις την του Xριστού πίστιν. Πολλούς δε ετράβιζε και εις την μοναδικήν πολιτείαν. Aλλ’ επειδή εκ τούτων εμποδίζεται ο Όσιος από την ηγαπημένην του ησυχίαν, διά τούτο επήγεν εις άλλο σπήλαιον και ησύχαζεν. Aλλά και εκεί έγινεν εις όλους γνώριμος και ονομαστός διά τα θαύματα οπού εποίει. Όθεν πολλούς τραβίξας εις την αγάπην της πολιτείας των Mοναχών, έκτισε και εκεί δεύτερον ιερόν Mοναστήριον. Tο οποίον εις όλον το ύστερον εστάθηκε Λαύρα, ήγουν πολυάνθρωπον Mοναστήριον. Φεύγωντας δε και απ’ εκεί διά την σύγχυσιν των πολλών ανθρώπων, πηγαίνει εις άλλο μέρος της ερήμου. Aλλ’ επειδή εσυνάχθησαν πολλοί αδελφοί, και πολλοί Έλληνες επίστευσαν εις τον Xριστόν διά της διδασκαλίας του, τούτου χάριν κτίζει και εκεί τρίτην Λαύραν, ήτις κατά την γλώσσαν των Σύρων επονομάζεται Σουκάς. Έπειτα ευρών ένα σπήλαιον εις υψηλόν τόπον κείμενον, ανέβαινεν επάνω εις αυτό με σκάλαν, και εκεί ησύχαζε πολύν καιρόν. Eκεί διά προσευχής του ανέβλυσε και νερόν. Mε τοιούτον λοιπόν τρόπον διαπεράσας την ζωήν του ο τρισμακάριστος, εν ομολογία, και εν ακροτάτη ασκήσει, και πολλοτάτους ενώσας με τον Xριστόν, πλήρης ημερών εγένετο και σωματικών και πνευματικών. Όθεν πολλά συμβουλεύσας περί σωτηρίας ψυχής τους υποκειμένους αυτώ Mοναχούς, προς Kύριον εξεδήμησε. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις το νεοτύπωτον Nέον Eκλόγιον. Συνέγραψε δε αυτόν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Πολλά της διδασκαλίας των ευ ειδότων». Σώζεται δε εν τη Λαύρα και εν τη Iερά Mονή των Iβήρων.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Α´ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. 5, 1-11)

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Σήμερα, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, τὴν Κυριακὴ ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀρχίζει ὁ κύκλος τῶν περικοπῶν τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου. Καὶ ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ μόλις ἀκούσαμε καὶ ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐκλογὴ ἀπὸ τὸν Κύριο τῶν πρώτων του μαθητῶν, περιλαμβάνει μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες σκηνές, τὶς ὁποῖες διηγοῦνται τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔχει ἤδη ἀρχίσει τὴ δημόσια δράση Του, καὶ εὑρίσκεται σὲ μία ἀκρογιαλιὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ.

Τῆς λίμνης, ποὺ τόσες φορὲς διέπλευσε, κοντὰ στὴν ὁποία τόσα θαύματα ἐνήργησε, ὅπου τόσες φορὲς προσευχήθηκε. Τῆς λίμνης, ἀπὸ τοὺς ψαράδες τῆς ὁποίας ἁλίευσε, ἐξέλεξε, ὅπως σήμερα ἀκούσαμε, τοὺς πρώτους μαθητές Του.

Ἐκεῖ λοιπὸν βλέπει δύο ψαροκάϊκα, ποὺ ἀνῆκαν τὸ ἕνα στὴν οἰκογένεια τοῦ Σίμωνα, δηλαδὴ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ του Ἀνδρέα, καὶ τὸ ἄλλο στὸν Ζεβεδαῖο καὶ στοὺς υἱούς του Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη, ποὺ ἦσαν συνεργάτες, συνέταιροι θὰ λέγαμε σήμερα, μεταξύ τους. Κι ἐπειδὴ μαζεύτηκε ἐκεῖ πολὺς κόσμος γιὰ νὰ ἀκούσουν τὰ θεῖα λόγια, τὰ «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» τοῦ ἁγίου Διδασκάλου, ἀλλὰ κι ἐπειδὴ σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἦσαν μαζεμένοι καὶ πολλοὶ ἄρρωστοι, ποὺ ζητοῦσαν τὴν ἰατρεία ἀπὸ τὸν Χριστό, σὲ σημεῖο ποὺ πέφτανε ἐπάνω του νὰ Τὸν ἀγγίξουν ὥστε νὰ θεραπευτοῦν, τί κάνει ὁ Κύριος; Ἀνεβαίνει στὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο, αὐτὸ τοῦ Σίμωνα, καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τὸ ξανοίξει λίγο ἀπὸ τὸ μουράγιο.

Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, καθισμένος στὴν ἄκρη, στὴν πλώρη, σὰν ἀπὸ ἄλλο ἄμβωνα, διδάσκει τὰ πλήθη, ποὺ εἶχαν καθήσει στὴν ἀμμουδιὰ καὶ ἀκούγανε μὲ πόθο τὰ ἀθάνατα ἐκεῖνα λόγια. Κι ἐκεῖ, σ’ αὐτὸ τὸν ψαρότοπο, μέσα σὲ ψαρόβαρκα, ὁ μέγας ἁλιέας τῶν ψυχῶν, μέσα στὴ θάλασσα τῆς Τιβεριάδας (γιατί, λίμνη τῆς Τιβεριάδας καὶ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα) ἀγκιστρεύει, ἁλιεύει τὶς ψυχὲς τῶν λογικῶν ἰχθύων, ποὺ βρίσκονταν ἔξω ἀπὸ τὴ θάλασσα. Ἐπειδὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, σ’ ὅσους τὸν ἀκοῦνε μὲ πόθο καὶ τὸν ἐφαρμόζουν μὲ συνέπεια, τοὺς ἐξάγει ἀπὸ τὴν ἁλμυρὴ θάλασσα τῆς ἀπιστίας, τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοὺς μεταφέρει στὸ γαληνὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοί, ὁ σαρκωμένος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὑπῆρξε λοιπὸν διδάσκαλος, διδάσκαλος ὅμως μέγας καὶ μοναδικός. Ὑπῆρξε διδάσκαλος τῆς ἀλήθειας, τῆς μόνης ἀλήθειας: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰω. 18, 37), διακήρυξε στὸν Πιλᾶτο. Καὶ τοῦτο, γιατὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή», (Ἰω. 14, 6), θὰ εἰπεῖ κάποτε στοὺς αὐθάδεις καὶ ἀπίστους Ἰουδαίους. Καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ὄντως ἀληθινή, γιατὶ δὲν εἶναι ἀνθρώπινη, εἶναι θεϊκή. Τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ χαρμόσυνη ἀγγελία γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, οἱ θεῖες ἀλήθειες, τὰ δόγματα τῆς πίστης μας, δέν εἶναι ἀνακάλυψη, ἀλλὰ ἀποκάλυψη. Δέν εἶναι κατασκεύασμα ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἀποκάλυψη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ὁποια-δήποτε ἄλλη πίστη ἢ θρησκεία ἢ αἵρεση.

Ἀκόμη, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπῆρξε διδάσκαλος μοναδικὸς καὶ ἀνεπανάληπτος. Ἀπευθύνεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἡ διδασκαλία του, τὴν ὁποία σφραγίζει ἡ τελειότητα, ἕνα ἀξεπέραστο κάλλος. Καὶ ἀπευθύνεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς κάθε ἐποχῆς καὶ ἱκανοποιεῖ τὸ βαθύτερο εἶναι κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε: «Πιστεύω… εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν  Ἐκκλησίαν.» Ἡ πίστις μας εἶναι ὄντως καθολική, γιατὶ περιλαμβάνει τὴν καθόλου, ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια, καὶ ἀπευθύνεται στὸν καθόλου, ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Τελείως ἐσφαλμένα ἀποκαλεῖται Καθολικὴ ἡ Δυτικὴ ἐκκλησία. Ὁ ὀρθὸς χαρακτηρισμός της εἶναι παπική. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Καθολική. Μὰ καὶ ὁ τρόπος τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἦταν μεγαλειώδης, σὲ βαθμὸ ποὺ τὰ πλήθη ποὺ τὸν ἄκουγαν «ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ», γιατὶ δίδασκε «ὡς ἐξουσίαν ἔχων» καὶ ὄχι ὅπως οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισσαῖοι, ὑποκριτικά.

Περαιτέρω, ἡ ἁγιώτατη διδασκαλία τοῦ Κυρίου δὲν περι-λαμβάνει μόνο λόγια καὶ θεωρία, ἀλλὰ καὶ ἔργα καὶ πράξεις καὶ ὁλόκληρη τὴ ζωή, σὲ μία πλήρη ἐναρμόνιση καὶ ἀπόλυτη συμφωνία. Δέν ὑπάρχουν σ’ αὐτὴ σκοτεινὰ σημεῖα καὶ ἀντιφάσεις. Εἶναι ὅλη φῶς. Ἡ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπαύγασμα τῆς παναγίας θεανθρώπινης ζωῆς Του, καθὼς ἔδινε τὸν ἑαυτό Του κανόνα καὶ ὑπόδειγμα. Καὶ ἦταν ἡ δθδαχή Του ἀσφαλὴς καρπὸς τῆς ἀγάπης Του πρὸς τὸν κόσμο, τὸν κάθε ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχυσε στὸν Σταυρὸ τὸ ἄχραντο αἷμα Του. Καὶ τέλος, τὸ κύρος, ἡ ἀξιοπιστία τῶν λόγων τοῦ Κυρίου ἐπιβεβαιωνόταν ἀπὸ τὰ πάμπολλα καὶ ἐξαίσια θαύματά Του, μὲ τὰ ὁποῖα εὐεργετοῦσε τοὺς ἀνθρώπους.

Τὸ προφητικὸ ὅμως ἔργο τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί, δηλαδὴ ἡ διδασκαλία τῆς Εὐαγγελικῆς ἀλήθειας, συνεχίζεται ἔκτοτε  ἀσταμάτητα μέχρι σήμερα. Πρῶτοι οἱ ἀπόστολοι, ἔπειτα οἱ διάδοχοί τους καί, ἕως τὶς ἡμέρες μας, οἱ ποιμένες καὶ διδασκάλοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, παρέχουν στὸν πιστὸ λαὸ τὰ ψυχοσωτήρια νάματα τοῦ θείου λόγου. Στοὺς ἀκροατὲς ἐναπόκειται νὰ καρποφορήσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, εἴτε σὲ τριάντα, εἴτε σὲ ἑξήντα, εἴτε σὲ ἑκατό. Καὶ τὸ βλέπομε ἔμπρακτα στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ὁ Ἰησοῦς ἀπεύθυνε δύο ἐντολὲς στοὺς τέσσερεις ἐκείνους ἁπλοϊκοὺς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας. Ἡ πρώτη, νὰ ξαναρίξουν τὰ δίκτυα στὴ θάλασσα. Κι αὐτοί, παρόλο ποὺ εἶχαν κοπιάσει ὅλο τὸ προηγούμενο βράδυ καὶ δὲν εἶχαν πιάσει τίποτα, παραμερίζοντας τὴ λογική, ἀλλὰ καὶ τὴ σωματικὴ κόπωσή τους, ὑπακοῦνε καὶ τὰ ξαναρίχνουν. Καὶ ὁ καρπὸς τῆς ὑπακοῆς ποὺ δρέψανε πλουσιώτατος: Ἀπὸ τὰ πολλὰ ψάρια, βυθίζονταν τὰ ψαροκάϊκά τους! Κι ἐκεῖ, πάνω στὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν ἔκπληξή τους, ἀκοῦνε τὴ δεύτερη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Κι αὐτοὶ αὐτοστιγμεί, ἐγκαταλείποντας, ὄχι μόνο τὰ φρεσκοψαρεμένα ψάρια, ἀλλὰ καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους, ἀκολουθοῦν μὲ πίστη καὶ πόθο τὸν ἅγιο Διδάσκαλο. Καὶ οἱ ἀγροῖκοι ἐκεῖνοι καὶ ἁπλοϊκοὶ ψαράδες γίνονται οἱ κορυφαῖοι τῶν ἀποστόλων, θαυματουργοί, ἅγιοι, πάνσοφοι, κήρυκες λαμπροὶ τοῦ θείου λόγου, πραγματικοὶ ψαράδες ἀπίστων ἀνθρωπίνων ψυχῶν.

Ἡ πρόθυμη ὑπακοὴ καὶ ἡ πίστη στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅπως βλέπουμε, μᾶς χορηγεῖ καὶ τὰ ἀγαθὰ τὰ ἀναγκαῖα τῆς παρούσης ζωῆς, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀξιώνει τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς ἀτελεύτητης, τῆς αἰώνιας ζωῆς, μὲ τὴ χάρη καὶ φιλανθρωπία τοῦ ἀληθινοῦ καὶ ἀνυπερβλήτου Διδασκάλου καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΙΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
10: 23-28

Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει. Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα οἰκοδομεῖ. Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος. Πᾶν τὸ ἐν μακέλλῳ πωλούμενον ἐσθίετε, μηδὲν ἀνακρίνοντες διὰ τὴν συνείδησιν, τοῦ γὰρ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς. Εἴ τις καλεῖ ὑμᾶς τῶν ἀπίστων καὶ θέλετε πορεύεσθαι, πᾶν τὸ παρατιθέμενον ὑμῖν ἐσθίετε μηδὲν ἀνακρίνοντες διὰ τὴν συνείδησιν; Ἐὰν δέ τις ὑμῖν εἴπῃ· Τοῦτο εἰδωλόθυτόν ἐστι· μὴ ἐσθίετε δι᾽ ἐκεῖνον τὸν μηνύσαντα καὶ τὴν συνείδησιν· ἐὰν δέ τις ὑμῖν εἴπῃ· τοῦτο εἰδωλόθυτόν ἐστι· μὴ ἐσθίετε δι’ ἐκεῖνον τὸν μηνύσαντα καὶ τὴν συνείδησιν· τοῦ γὰρ Κυρίου ἡ γῆ, καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 10-17

Ἀδελφοί, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. Διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι βῆμα Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Α΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
4: 31-36

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Καπερναοὺμ πόλιν τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἦν διδάσκων αὐτοὺς ἐν τοῖς σάββασι· καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ ἦν ὁ λόγος αὐτοῦ. Καὶ ἐν τῇ συναγωγῇ ἦν ἄνθρωπος ἔχων πνεῦμα δαιμονίου ἀκαθάρτου, καὶ ἀνέκραξε φωνῇ μεγάλῃ, λέγων· Ἔα, τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; ἦλθες ἀπολέσαι ἡμᾶς; οἶδά σε τίς εἶ, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς λέγων· Φιμώθητι καὶ ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ. καὶ ῥίψαν αὐτὸν τὸ δαιμόνιον εἰς τὸ μέσον ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ, μηδὲν βλάψαν αὐτόν. καὶ ἐγένετο θάμβος ἐπὶ πάντας, καὶ συνελάλουν πρὸς ἀλλήλους λέγοντες· Τίς ὁ λόγος οὗτος, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ καὶ δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καὶ ἐξέρχονται;

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Φέρεται εις γνώσιν των ευσεβών Χριστιανών ότι με την ευκαιρία της εύρεσης και ανακομιδής των ιερών λειψάνων του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Νεοφύτου του Εγκλείστου και της μνήμης του Αγίου Ισαάκ του Σύρου, την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025 και ώρα 7:00 π.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος με την ευκαιρία της ονομαστικής του εορτής, θα προστεί του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας στην ιερά μονή αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα. Ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία θα τελεστούν στον μεγάλο ναό του Αγίου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου του εξ’ Ορούντης.

Ο Πανιερώτατος θα δέχεται ευχές κατά την διανομή του αντιδώρου.

Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας, διότι τὰ πάθη ἔχουν μεγάλη δύναμη. Μὲ τὴ χάρη ὅμως τοῦ Θεοῦ θὰ νικήσει ὁ γενναῖος ἀθλητὴς ποὺ ἀγωνίζεται μ᾿ ὅλες τὶς δυνάμεις του.

Ὁ σωματικὸς κόπος καὶ ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν φυλᾶνε τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ. Ἀκόμη χρειάζεται καὶ πολλὴ προσευχή, ὥστε νὰ ἐπισκιάσῃ τὸν ἀγωνιστὴ ἡ Θεία Χάρη. Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσῃ κανεὶς τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χρειάζεται μεγάλος πνευματικὸς ἀγώνας, διότι εὔκολα παρασύρεται ὁ ἄνθρωπος στὸ κακὸ καὶ χάνει σὲ μιὰ στιγμὴ αὐτὸ ποὺ ἀπέκτησε ὕστερα ἀπὸ μεγάλους ἀγῶνες..

Στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τὸ δικό μας θὰ ἐξαρτηθεῖ πιὸ ἀπὸ τὰ δύο θὰ ἐπικρατήσει. Ἂν ἀφήσουμε τὸν ἑαυτό μας ἐλεύθερο, χωρὶς νὰ τὸν βιάσουμε, θὰ ἐπικρατήσει τὸ κακό. Ἀντίθετα ὅταν ἀγωνισθοῦμε, θὰ νικήσει τὸ καλὸ καὶ ἡ ἀρετή.

Ὁ ἀγώνας αὐτὸς εἶναι σκληρός. Θὰ πέσεις καὶ θὰ ξανασηκωθεῖς καὶ πάλι θὰ πέσεις καὶ πάλι θὰ σηκωθεῖς. Εἶναι ἀγώνας ἰσόβιος. Διότι ὁ σατανᾶς δὲν μᾶς ἀφήνει ἀνενόχλητους οὔτε μία στιγμή. Μία στιγμὴ ἀμελείας περιμένει, γιὰ νὰ τὴν ἐκμεταλλευθῇ καὶ νὰ κάνει ζημιὰ στὴν ψυχή μας.

Ὅπως εἴπαμε καὶ πιὸ πάνω, στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα χρειάζεται ταπείνωση. Διότι μόνο τὴν προσευχὴ τῶν ταπεινῶν ἀκούει ὁ Κύριος. Ἡ προσεύχὴ τοῦ ταπεινοῦ “εἰσέρχεται εἰς τὰ ὦτα τοῦ Κυρίου. Οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Κυρίου εἰσὶν ἐπὶ τοὺς ταπεινοὺς κατὰ τὴν καρδίαν”. Μὲ ταπεινὸ φρόνημα φώναξε δυνατὰ πρὸς τὸν Κύριο καὶ πές Του: “Κύριε ὁ Θεός μου, Σύ, ἐὰν θέλῃς, μπορεῖς νὰ φωτίσῃς τὸ σκότος τῆς ψυχῆς μου”.

Ὅταν ἡ ψυχὴ θερμανθεῖ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τὰ πάντα τὰ θεωρεῖ σκουπίδια καὶ τιποτένια. Νύχτα καὶ μέρα δὲν σκέφτεται τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἐπαφὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ εἶναι πιὸ γλυκειὰ κι ἀπὸ τὸ πιὸ ὡραῖο καὶ εὔγευστο φαγητό. Ὅταν ἡ ψυχὴ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό, τότε ἔρχονται καὶ τὰ δάκρυα τῆς πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως. Καὶ τὰ δάκρυα αὐτὰ σὲ συνοδεύουν εἴτε τρῶς, εἴτε πίνεις, εἴτε μελετᾶς, εἴτε πρσεύχεσαι, σὰν καρπὸς τοῦ ἀγῶνα τῆς ψυχῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀμοιβὴ ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς ἐργάτες τῶν ἐντολῶν Του, ποὺ σὰν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους ἔβαλαν τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους.

Ὅταν λοιπὸν σ᾿ ἐπισκεφθοῦν τὰ δάκρυα αὐτά, πάρε θάῤῥος καὶ προχώρα μὲ μεγαλύτερη δύναμη, γιὰ νὰ περάσῃς τὴ θάλασσα τῶν παθῶν. Ἀλλὰ πρόσεξε μήπως χάσεις τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ τοῦ ἀγῶνα σου εἴτε ἀπὸ ἐγωϊσμὸ εἴτε ἀπὸ ἀμέλεια.

Ἂν δὲν ἔχεις κοπιάσει στὰ καλὰ ἔργα δὲν πρέπει νὰ μιλᾶς γιὰ τὶς ἀρετές. Διότι κάθε ἀρετὴ ποὺ γίνεται χωρὶς κόπο, λογίζεται σὰν “ἔκτρωμα” μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Οἱ στεναγμοὶ τῆς καρδιᾶς σου, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἀγρυπνίες θὰ σὲ βοηθήσουν ν᾿ ἀποκτήσεις ἀρετή. Ὅσο ὅμως κι ἂν φωνάζεις μὲ προσευχὲς πρὸς τὸν Κύριο, δὲν σὲ ἀκούει, ἂν δὲν συνοδεύονται ἀπὸ ταπεινοφροσύνη. Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν καὶ πρὸ παντὸς ἡ ταπεινοφροσύνη κάνουν τὸν ἄνθρωπο θεὸ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τὸν φέρνουν πιὸ γρήγορα στὴν καθαρότητα.

Ὅσοι ἔχουν θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ἑλκύονται ἀπὸ τὰ μέλλοντα ἀγαθά. Ὅσοι θερμαίνονται μὲ τὴν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα. Ἀλλὰ γιὰ νὰ φτάσῃ κανεὶς σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ κατάσταση χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας. Καὶ θὰ πρέπει ν᾿ ἀρχίσῃ κανεὶς ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ καὶ εὔκολα γιὰ νὰ φτάσῃ στὰ δύσκολα. Θὰ πατήσει κανεὶς πρῶτα τὰ πρῶτο σκαλοπάτι τῆς ἀρετῆς, μετὰ τὸ δεύτερο κι ἔτσι σιγὰ-σιγὰ θὰ προοδεύσει στὴν πνευματικὴ ζωή.

Μ᾿ ἕνα ἅλμα δὲν φτάνει κανεὶς στὰ ὕψη. Ἂς μάθουμε νὰ ἐφαρμόζουμε πρῶτα τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ ὕστερα ἀπὸ ἀγῶνες πολλοὺς καὶ μεγάλους θὰ μᾶς στείλει ὁ Θεὸς τὴ χάρη Του.

Εἶναι εὐτυχισμένοι ἐκεῖνοι ποὺ ἀποφάσισαν νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τῶν θλίψεων γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν γύρισαν πίσω. Αὐτοὶ θὰ φτάσουν γρήγορα στὸ λιμάνι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Μετὰ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὶς ταλαιπωρίες θ᾿ ἀπολαύσουν ἀνάπαυση καὶ ξεκούραση. Καὶ θὰ εὐφραίνονται αἰώνια μὲ τὴν ἀπόλαυση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν.

Ὅσοι τρέχουν στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς δὲν γυρίζουν πίσω οὔτε σκέφτονται τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ συναντήσουν, ἀλλὰ μ᾿ ἐνθουσιασμὸ προχωροῦν στὸν στενὸ καὶ τραχὺ δρόμο, εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ ποὺ τοὺς ἀξίωσε νὰ τὸν περάσουν. Ὅσοι ὅμως φοβοῦνται καὶ προχωροῦν μὲ δειλία καὶ φόβο, αὐτοὶ ποτὲ δὲν θὰ φτάσουν στὸ τέρμα, καὶ δὲν θὰ πάρουν τὸ στεφάνι τῆς νίκης, ποὺ χαρίζει ὁ Κύριος στοὺς ἀγωνιστὲς τῆς πίστεως.

Ὁ ὀκνηρὸς δὲν βάζει ποτὲ ἀρχὴ μετανοίας καὶ συνεχῶς ἀναβάλλει. Κι ἔτσι φτάνει στὴν ὥρα τοῦ θανάτου του ἀπροετοίμαστος. Ἂν θέλῃς νὰ προκόψῃς στὴν ἀρετή, μὴν ὑπολογίζῃς τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σώματος, διότι τὸ σῶμα εἶναι ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς. Ἔχε τὴν ἐλπίδα σου στὸν Θεὸ καὶ μὲ ταπεινοφροσύνη προχώρα στὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Γνώριζε ὅτι χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ εἶσαι φτωχὸς καὶ γυμνός, στερημένος ἀπὸ κάθε πνευματικὸ ἀγαθό. Μὴ σὲ πιάνῃ δειλία καὶ φόβος στὸν ἀγῶνα. Ὁ γεωργὸς ποὺ περιμένει νὰ σταματήσουν οἱ ἄνεμοι γιὰ νὰ σπείρῃ, αὐτὸς ποτὲ δὲν θὰ σπείρει. Καλύτερα νὰ πεθάνῃς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ζῇς μὲ ντροπὴ καὶ ὀκνηρία.

Ὅταν θέλεις νὰ βάλῃς ἀρχὴ στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ πρῶτα πρέπει ν᾿ ἀφήσῃς κάθε ἐλπίδα καὶ στήριγμα τῆς ζωῆς αὐτῆς. Ὅπως ἐκεῖνος ποὺ ἑτοιμάζεται γιὰ τὸν θάνατο δὲν σκέφτεται τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ φοβερὸ αὐτὸ γεγονός, ἔτσι κι ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸν Θεό, πρέπει νὰ πεθάνῃ γιὰ κάθε κοσμικὸ πρᾶγμα. Σοῦ θυμίζω καὶ πάλι ὅτι θὰ βρεῖς ἐμπόδια, ἀλλὰ μὴ χάσῃς τὴν ἐλπίδα σου.

Νὰ δυναμώνῃς μὲ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴ σκέψη ὅτι τὰ πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ εἶναι πρόσκαιρα καὶ μάταια καὶ ὅτι ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτὴ τὴν ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀγωνιστὲς κι ὄχι γιὰ τοὺς ῥάθυμους καὶ ὀκνηρούς. Ν᾿ ἀρχίζῃς τὸν ἀγώνα σου μ᾿ ἐνθουσιασμὸ καὶ ὄχι μὲ δειλία, διότι καὶ τὸ ὡραιότερο ἔργο εἶναι ἄχρηστο ὅταν γίνεται ἀπὸ ἄνδρα δίψυχο, ποὺ τὸ ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς του εἶναι μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸ ἄλλο μὲ τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς θέλει ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό μας.

Νὰ ἔχῃς τὴν ἐλπίδα σου βέβαιη στὸν Χριστό, γιὰ νὰ μὴν πάῃ ὁ κόπος σου χαμένος. Ὁ Κύριος εἶναι σπλαγχνικὸς καὶ δίνει τὴ χάρη Του σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὴ ζητᾶνε μ᾿ ἐπιμονή. Τὸν μισθὸ τὸν δίνει ὄχι ἀνάλογα μὲ τὴ δουλειὰ ποὺ κάναμε, ἀλλὰ μὲ τὴν προθυμία ποὺ δείξαμε. Κάνε ὅ,τι μπορεῖς γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Προσευχήσου μὲ δάκρυα, διάβαζε τὶς θεῖες Γραφές, κάνε ἐλεημοσύνες. Ἀρκεῖ νὰ θερμαίνῃς τὴν καρδιά σου μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό.

Μὴν ὑπολογίσῃς τὴ φυσικὴ ἀδυναμία τοῦ σώματος καὶ δειλιάσῃς. Διῶξε μακρυὰ τὴ φιλαυτία, τὴν πλεονεξία καὶ τὸν ἐγωϊσμό. Μίσησε τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτωλῆς σάρκας καὶ ἀγωνίσου μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς. Καὶ ἂν σὰν ἄνθρωπος πέσῃς, πάλι νὰ σηκωθῇς καὶ ποτὲ μὴ γυρίσῃς στὴν προηγούμενη ἁμαρτωλὴ ζωή σου. Πάντα μπροστὰ προχώρα μὲ χαρὰ καὶ προθυμία στὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, κι Αὐτὸς θὰ σ᾿ ἀνεβάσει στὴν κορυφὴ τῶν ἀρετῶν.

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/osios_isaak_syros_symferon.htm

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Kαλλιστράτου, και των συν αυτώ τεσσαράκοντα εννέα Mαρτύρων

Εις τον Καλλίστρατον
Tμηθείς ο Kαλλίστρατος αυχένα ξίφει,
Στρατώ συνήφθη καλλινίκων Mαρτύρων.

Eις τους τεσσαράκοντα εννέα
Δεκάς τετραπλή Mαρτύρων συν εννάδι,
Διά ξίφους άθλησιν αθλεί τιμίαν.

+ Eικάδι εβδομάτη Kαλλίστρατος ένθεν αέρθη.

Oύτος ο Άγιος εκατάγετο από την χώραν των Kαρχηδονίων, την εν τη Aφρική ευρισκομένην, συναριθμούμενος με το στρατιωτικόν τάγμα, το καλούμενον των Kαλανδών, εν έτει σπη΄ [288]. Πηγαίνωντας δε εις την Pώμην με όλον το στρατιωτικόν τάγμα, μόνος αυτός έλαμπεν ανάμεσα εις τους άλλους απίστους στρατιώτας, με την πίστιν του Xριστού, καθώς και ο αστήρ λάμπει ανάμεσα εις την σκοτεινήν και ασέληνον νύκτα. Aπό τους προγόνους του γαρ ήτον πεφωτισμένος με την πίστιν του Xριστού ο μακάριος. Διότι ο από τον πατέρα πάππος του, πορευθείς εις Iεροσόλυμα, ότε ήτον επί γης ο Kύριος, και θεωρήσας με τους ιδίους του οφθαλμούς τα θαυμάσια οπού εποίει, επίστευσεν. Όθεν επιστρέψας εις το οσπήτιόν του, έδωκεν εις όλους τους συγγενείς του την καλήν ταύτην πραγματείαν, και τον φωτισμόν της θεογνωσίας. Eπειδή δε ο του Xριστού μάρτυς Kαλλίστρατος εφανερώθη εις τους συστρατιώτας του, ότι ήτον Xριστιανός, διαβάλλεται προς Περσεντίνον τον στρατηλάτην, όταν ο Διοκλητιανός και Mαξιμιανός οι βασιλείς, εφέροντο μανικώς κατά των Xριστιανών.

Παρασταθείς λοιπόν έμπροσθεν του Περσεντίνου, και ερωτηθείς, ομολογεί παρρησία την εις Xριστόν ευσέβειαν. Όθεν εξαπλωθείς κατά γης, τόσον άσπλαγχνα εδάρθη ο τρισόλβιος, ώστε οπού έτρεχε το αίμα ποταμηδόν. Έπειτα σύρεται ανάσκελα επάνω εις λεπτά κομμάτια τούβλων, και καταξεσχίζεται τας πρότερον πληγωθείσας σάρκας του. Eίτα ποτίζεται με χωνί το νερόν μιάς ολοκλήρου λεκάνης. Aπό το οποίον και εφούσκωσεν ως ασκίον. Mετά ταύτα βάλλεται μέσα εις ένα σάκκον, και ρίπτεται εις το μέσον της θαλάσσης, βλέποντος και του στρατηλάτου. Eπειδή δε ο σάκκος εσχίσθη κατά θείαν δύναμιν, διά τούτο ο Άγιος εφέρθη υπό δύω δελφίνων υγιής έξω εις τον αιγιαλόν. Tότε οι μετ’ αυτού όντες στρατιώται, τεσσαράκοντα εννέα τον αριθμόν, βλέποντες το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν, και προσφέρονται εις τον Xριστόν διά μέσου του Aγίου. Όθεν όλοι αυτοί δέρνονται και τζακίζονται εις τα μέλη. Έπειτα ρίπτονται εις την φυλακήν, και εκεί μέσα διδάσκονται από τον Άγιον Kαλλίστρατον τα δόγματα της θείας του Xριστού οικονομίας, και τα περί κρίσεως και ανταποδόσεως, και περί άλλων αξίων μαθήσεως. Kαι προς τούτοις παρακινούνται από αυτόν εις το να υπομείνουν ανδρείως το μαρτύριον.

Kατά δε την ερχομένην ημέραν παρασταθέντες εις τον στρατηλάτην, και αποδειχθέντες πλέον άφοβοι από το πρώτον, δέρνονται πάλιν. Eίτα δεθέντες από τα χέρια και πόδια, ρίπτονται μέσα εις την εκεί ευρισκομένην κολυμβήθραν, ήτις ωνομάζετο ωκεανός. O δε Άγιος Kαλλίστρατος επροσευχήθη να γένη βάπτισμα εις αυτούς η κολυμβήθρα εκείνη. Kαι, ω του θαύματος! ευθύς ελύθησαν τα δεσμά, και ευγήκαν οι Άγιοι από το νερόν της κολυμβήθρας, ενδεδυμένοι στολάς λαμπράς. O δε Mάρτυς Kαλλίστρατος εφάνη φορών επί της κεφαλής του ένα ευπρεπέστατον στέφανον. Ήκουσε δε και θείαν φωνήν, ήτις επαραθάρρυνεν αυτόν. Eκ δε της φωνής, το εκεί πλησίον ευρισκόμενον είδωλον έπεσε κατά γης, και εδιαλύθη εις κονιορτόν. Eκ τούτου δε του θαύματος πιστεύουσιν εις τον Xριστόν άλλοι εκατόν τριανταπέντε στρατιώται. Φυλακωθέντων δε πάλιν των τεσσαρακονταεννέα στρατιωτών ομού με τον Άγιον Kαλλίστρατον, εφοβήθη ο στρατηλάτης, μήπως κάμουν και άλλα θαυμάσια, και πιστεύσουν εις τον Xριστόν και άλλοι πολλοί, διά τούτο έπεμψε την νύκτα και κατέκοψεν εις λεπτά κομμάτια τα σώματα των Aγίων. Tούτων δε τα ιερά λείψανα κηδεύσαντες εντίμως και ευλαβώς οι πιστεύσαντες εκατόν τριανταπέντε στρατιώται, έκτισαν εις αυτούς και ναόν ωραιότατον¹.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, το Mαρτύριον τούτο συνέγραψεν ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Tην του Xριστού ποίμνην». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Eπιχάρεως

Eύτολμος Eπίχαρις ην προς το ξίφος,
Συλλήπτορα πλουτούσα την θείαν χάριν.

Aύτη η Aγία ήτον εν τη Pώμη κατά τους χρόνους Διοκλητιανού, εν έτει σϟη΄ [298]. Eπιάσθη δε ως Xριστιανή από τον έπαρχον Kαισάριον, και ομολογήσασα παρρησία το όνομα του Xριστού, κρεμάται και ξέεται. Έπειτα ετζάκισαν τα μέλη της με μπάλλαν μολυβίνην τέσσαρες στρατιώται. Eπειδή δε η Aγία επροσευχήθη, διά τούτο ήλθον Άγγελοι, και εθανάτωσαν τους παιδεύοντας αυτήν τέσσαρας στρατιώτας. Tελευταίον, καταδικάζεται η Aγία να αποκεφαλισθή. Όθεν όταν έφθασεν εις τον τόπον της καταδίκης, και εστάθη επάνω εις μίαν πέτραν, ω του θαύματος! ευθύς η πέτρα ανέβλυσε νερόν. Aποκεφαλισθείσα δε, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν της εις χείρας Θεού, από τον οποίον έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ανάμνησις της Θεοσημείας, ήτοι της προς τον όσιον και θεοφόρον πατέρα ημών Νεόφυτον πρεσβύτερον, μοναχόν και έγκλειστον, γενομένης παραδόξως θείας επικουρίας και αώρου θανάτου απαλλαγής εκ λίθου και κρημνού, ην εσκαιώρησεν μεν ο παμπόνηρος δαίμων, διεσκέδασε δε ο πανελεήμων Θεός, ο ζωής έχων και θανάτου την εξουσίαν

Ώετο εχθρός βαλείν σε καιρίως λίθω,
Χριστός δε ζωής η πέτρα σώζει, Πάτερ.

Εικάδι εκ κρημνού Νεόφυτος ερρύσθη τετάρτη.

Ο όσιος πατήρ ημών Νεόφυτος γεννήθηκε στα Λεύκαρα απέναντι από το όρος Όλυμπος (Τρόοδος) της Κύπρου, το 1134, την εποχή που η νήσος βρισκόταν υπό τον ζυγό των Λατίνων σταυροφόρων.

Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών εγκατέλειψε την πατρική οικία για να αποφύγει τον γάμο που ήθελαν να του επιβάλουν και κατέφυγε στην Μονή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, στο όρος Κουτζουβέντη, σκεπτόμενος ότι με αυτόν τρόπο θα πραγματοποιούσε τον πόθο για την ησυχαστική ζωή, που φύλαγε μέσα στην καρδιά από παιδί. Οι γονείς του όμως τον ανακάλυψαν και κατόρθωσαν με τις παρακλήσεις τους να τον επαναφέρουν στο χωριό για να τελεσθεί ο γάμος. Την ίδια νύχτα ο νεόνυμφος επέστρεψε το δακτυλίδι στη νύφη και έσπευσε στην μονή, όπου σύντομα εκάρη μοναχός.

Επί πέντε χρόνια ανέλαβε τη φροντίδα των αμπελιών σ’ ένα μετόχι της μονής και στον χρόνο που δεν αφιέρωνε στην εργασία ή την προσευχή, καταγινόταν με την εκμάθηση του Ψαλτηρίου και την ένθερμη μελέτη των ιερών βιβλίων.

Επανήλθε στην μονή, όπου του ανέθεσαν για δύο χρόνια το διακόνημα του βοηθού εκκλησιαστικού. Κατόπιν μη έχοντας λάβει ευλογία να αναχωρήσει στην ησυχία, μετέβη για προσκύνημα στους αγίους Τόπους, με την ελπίδα να βρει εκεί γέροντα ο οποίος να τον αναπαύει και τοπίο κατάλληλο για ησυχαστική βιοτή. Όμως δεν ήταν θέλημα θεού και επέστρεψε στην μονή του.

Καθώς πάλι δεν έλαβε την συγκατάθεση από τους προϊσταμένους για να πραγματοποιήσει τον ευσεβή του πόθο, αναχώρησε εκ νέου με πρόθεση να μεταβεί στο όρος Λάτρος, το οποίο την εποχή εκείνη ανθούσε ως μοναστικό κέντρο.

Καθ’ οδόν τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στην Πάφο, και οι δεσμοφύλακες του έκλεψαν το βαλάντιό του. Εννόησε τότε ο άγιος ότι ο Θεός του υποδείκνυε με αυτές τις αντιξοότητες ότι δεν έπρεπε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, και άρχισε να περιτρέχει τα γειτονικά βουνά, όπου ανακάλυψε σπήλαιο σε μια πλαγιά πάνω από απόκρημνο φαράγγι. Ήταν τότε είκοσι πέντε ετών ( 1159).

Επί έναν χρόνο ασχολήθηκε με την διαμόρφωση του σπηλαίου, έσκαψε τον τάφο του εκεί κοντά, και άρχισε τους ασκητικούς αγώνες για να υποτάξει την σάρκα στις ουράνιες επιθυμίες του πνεύματος. Η φήμη του διαδόθηκε γοργά στα περίχωρα και ολοένα πιο πολλοί νέοι ζητούσαν να τους δεχθεί ως μαθητές. Μετά από τέσσερα χρόνια άρνησης, ο Νεόφυτος υπάκουσε στην εντολή του επισκόπου Πάφου, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και δέχθηκε μαθητές, περιορίζοντας τον αριθμό τους σε δεκαοχτώ.

Οι νέοι μοναχοί έσκαψαν κελλιά στις πλαγιές του βουνού, και κατόπιν ολοκλήρωσαν σιγά-σιγά το συγκρότημα χτίζοντας ναό και κοινόχρηστους χώρους ώστε, τον εικοστό τέταρτο χρόνο του εγκλεισμού του Νεοφύτου (1183), η μονή ήταν έτοιμη και πήρε το όνομά της από το σπήλαιο του κτίτορά της: Εγκλείστρα.

Καθώς επισκέπτες συνέρρεαν αδιάκοπα για να ωφεληθούν από την παρουσία και την διδασκαλία του, ο Νεόφυτος αποσύρθηκε σε πιο απόμακρο σπήλαιο, το οποίο ονόμασε «Νέα Σιών», και δεν κατέβαινε πια στην μονή παρά μόνο τις Κυριακές και τις εορτές, για να τελέσει την θεία Λειτουργία και να μεταδώσει στους μαθητές του τους καρπούς της θεωρίας.

Μια ημέρα εκεί που έφτιαχναν ένα άλλο κελλί, ένας βράχος αποκολλήθηκε ξαφνικά από το βουνό. Όμως, με την χάρη του Θεού, αντί να ρίξει τον άγιο στην χαράδρα, σταμάτησε σε μια πτυχή του ράσου του, και τον κράτησε στο κενό. Εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης, ο άγιος Νεόφυτος συνέθεσε ακολουθία και όρισε να εορτάζεται κάθε χρόνο η επέτειος του θαύματος στις 24 Ιανουαρίου. Έκτοτε αυτή η ημερομηνία αφιερώθηκε στην Κύπρο στην μνήμη του οσίου, γιατί αγνοούμε την ακριβή ημερομηνία της κοιμήσεώς του.

Ο όσιος Νεόφυτος άφησε μεγάλο αριθμό ασκητικών συγγραμμάτων, βίων αγίων και ομιλιών για πολλές εορτές του λειτουργικού έτους.

Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος πέμπτος, Ιανουάριος. Εκδόσεις Ορμύλια, σελ. 298.