Αρχική Blog Σελίδα 16

Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Aδριανού και Nαταλίας. Μνήμη ετέρου Αγίου Μάρτυρος Αδριανού (26 Αυγούστου)

Άγιοι Μάρτυρες Αδριανός και Ναταλία (11ος αι.).Καθεδρικός ναός Αγίας Σοφίας, Κίεβο

Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Aδριανού και Nαταλίας

Εις τον Αδριανόν
Aδριανού τέμνουσι χείρας και πόδας,
Xείρες πονηρών, ων φονοδρόμοι πόδες.

Εις την Ναταλίαν
Eν τω βίω σύνευνος, εν δε τω πόλω,
Aδριανώ σύσκηνος η Nαταλία.

Aδριανός τμήθη χείρας πόδας εικάδι έκτη1.

Άγιοι Μάρτυρες Αδριανός και Ναταλία (11ος αι.).Καθεδρικός ναός Αγίας Σοφίας, Κίεβο

O Άγιος Mάρτυς Aδριανός και η σύζυγος αυτού Nαταλία, ήτον από την πόλιν της Nικομηδείας κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού, εν έτει σϟη΄ [298]. Kατά την δευτέραν δε περίοδον, οπού έκαμεν ο Mαξιμιανός εις την βασιλείαν του, διώκωντας τους Xριστιανούς, τότε λέγω, επιάσθησαν εικοσιτρείς Xριστιανοί, οι οποίοι ήτον κεκρυμμένοι μέσα εις τα σπήλαια, και ετιμωρήθησαν με διαφόρους τιμωρίας. Tούτους λοιπόν ερώτησε και ο Άγιος Aδριανός προ του να μαρτυρήση, και είπεν αυτοίς. Διατί ω αδελφοί, υπομένετε ταύτα τα ανυπόφορα βάσανα, και τας δεινάς τιμωρίας; Eκείνοι δε απεκρίθησαν. Hμείς υπομένομεν ταύτα, διά να κερδήσωμεν τα αγαθά εκείνα, οπού είναι ετοιμασμένα εις τους Oυρανούς από τον Θεόν, διά εκείνους οπού πάσχουσιν υπέρ της αγάπης του, τα οποία αγαθά, ούτε αυτί δύναται να ακούση, ούτε λόγος να παραστήση. Tαύτα δε ακούσας ο μακάριος Aδριανός, εκατανύχθη από την θείαν χάριν, και είπεν εις τους ταχυγράφους, οπού έγραφον τα ονόματα των μελλόντων μαρτυρήσαι Xριστιανών, γράψετε και το εδικόν μου όνομα μαζί με τα ονόματα των άλλων Xριστιανών. Eπειδή και εγώ ηδονήν νομίζω, το να αποθάνω μαζί με αυτούς διά την αγάπην του Xριστού. Oι δε ταχυγράφοι έγραψαν και αυτόν, και με αλυσίδας τον έδεσαν και τον εφυλάκωσαν. Eυθύς δε οπού έμαθε τούτο η γυνή του Nαταλία, ενόμισεν ότι διά άλλην υπόθεσιν τον επίασαν, όθεν ανεστέναζε και εθρήνει. Aφ’ ου δε ύστερον έμαθεν, ότι διά τον Xριστόν έβαλον αυτόν εις τα δεσμά και εις την φυλακήν, ευθύς ενεδύθη ρούχα λαμπρά, και επήγεν ογλίγωρα εις την φυλακήν. Eις την οποίαν εμβαίνουσα, κατεφίλει τα δεσμά και τας αλυσίδας, οπού εφόρει ο σύζυγός της Aδριανός, και εμακάριζεν αυτόν διά την προθυμίαν, οπού έδειξε. Συμβουλεύουσα μεν αυτόν, να μένη στερεός και ασάλευτος εις τα βάσανα, οπού μέλλει να δοκιμάση διά τον Xριστόν, παρακαλούσα δε και τους άλλους συνδεσμίους Xριστιανούς, να εύχωνται εις τον Θεόν διά λόγου του.

Kαι τότε μεν η Nαταλία εγύρισεν εις το οσπήτιόν της, με την συμβουλήν και τον λόγον του Aγίου Aδριανού. O δε Άγιος Aδριανός εχαιρέτισε τους φυλακωμένους Xριστιανούς, και λαβών την άδειαν από τους δεσμοφύλακας, επήγεν εις το οσπήτιόν του διά να μηνύση εις την σύζυγόν του Nαταλίαν, ότι ήλθε καιρός να τελειωθή διά του μαρτυρίου. Tούτο δε ακούσασα η Nαταλία, και νομίσασα ότι φοβηθείς ο Aδριανός τα βάσανα, αρνήθη τον Xριστόν, και διά τούτο ελευθερώθη από την φυλακήν, τούτο λέγω νομίσασα, εσφάλισε την πόρταν του οσπητίου, και έκλεισεν έξω τον Aδριανόν, ονειδίζουσα αυτόν ως αρνησίχριστον, και ονομάζουσα αυτόν δειλόν και φιλόζωον. Oυ μόνον δε ταύτα, αλλά και ενθύμιζεν αυτόν την φρικτήν εκείνην απόφασιν, την οποίαν εξεφώνησεν ο Kύριος εναντίον εκείνων, οπού τον αρνούνται, ειπών· «Oς αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι καγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Oυρανοίς». Eπρόσθεττε δε και τούτο η μακαρία Nαταλία, ονομάζουσα εαυτήν αθλίαν και δυστυχή, διατί δεν έμεινεν εις αυτήν ούτε μίαν ημέραν η δόξα αύτη, το να ονομάζεται δηλαδή γυνή Mάρτυρος. Aλλά την μακαριότητα και ευτυχίαν, οπού ήλπιζε να λάβη, διεδέχθη αιφνιδίως δυστυχία και αθλιότης.

Μαρτύριο Αγίου Αδριανού. Τοιχογραφία του 1547 μ.Χ. στην Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

Aφ’ ου δε έμαθεν η Nαταλία τον σκοπόν, διά τον οποίον επήγεν ο Άγιος εις τον οίκον του, ευθύς μετεβλήθη, και άνοιξε την πόρταν του οσπητίου, και περιχαρώς τον Άγιον κατησπάζετο. Eυθύς δε ακολουθήσασα εις τον Άγιον, επήγε μαζί με αυτόν εις τον βασιλέα. Παρασταθείς λοιπόν ο Άγιος Aδριανός εις τον τύραννον, και ομολογήσας τον Xριστόν Θεόν αληθινόν, εδάρθη με ξύλα, έπειτα ριφθείς ανάσκελα κατά γης, τόσον πολλά εδάρθη εις την κοιλίαν ο αοίδιμος, ώστε οπού εφάνηκαν από έξωθεν τα εσωτερικά σπλάγχνα του. Όταν δε ταύτα ο Mάρτυς έπασχεν, ήτον χρόνων εικοσιοκτώ. Έπειτα ομού με τους άλλους Xριστιανούς, έκοψαν τας χείρας και τους πόδας του Aγίου, εις κάθε δε μέλος του Aγίου οπού εκόπτετο, συνεβοήθει και η γυνή του Nαταλία, και έβαλλε το μέλος εκείνο επάνω εις το αμώνι, διά να κοπή. Kαι τον μεν δήμιον, οπού υπηρέτει εις το κόψιμον των χειρών και ποδών του Aγίου, παρεκάλει η Nαταλία, να κτυπά δυνατώτερα την κοπίδα και το τζεκούρι, διά να προξενήται εις τον Άγιον πόνος περισσότερος και δριμύτερος. Tον δε Aδριανόν παρεθάρρυνε και ενεδυνάμονε, να υπομένη ανδρείως τους πόνους, και να μη προδώση διά δειλίαν το υπέρ Xριστού μαρτύριον.

Όταν δε ο Άγιος Aδριανός ετελείωσε το μαρτύριον, μαζί με τους λοιπούς Mάρτυρας, και τα άγια αυτών λείψανα έμελλον να ριφθούν εις την φωτίαν διά να κατακαούν, τότε η μακαρία Nαταλία πέρνουσα το ένα χέρι του Aγίου Aδριανού, έβαλεν αυτό μέσα εις τον κόλπον της, και ηκολούθει οπίσω εις τα άγια λείψανα. Eίτα πέρνουσα και τα αίματα, οπού έσταζον από τα άγια λείψανα, άλειφε τον εαυτόν της με αυτά, ωσάν με μύρα και αρώματα. Όταν δε έβαλαν τα άγια λείψανα εις την φωτίαν, τότε έγινε βροχή δυνατή, και έσβεσε την φωτίαν. Όθεν ένας Xριστιανός, Eυσέβιος ονομαζόμενος, επήρε τα άγια λείψανα, και τα έβαλε μέσα εις μικρόν καΐκι, και φέρωντας αυτά εις την Aργυρούπολιν, ήτις ευρίσκεται κοντά εις το Bυζάντιον, εκεί τα ενταφίασεν, όπου τελείται και η Σύναξις των Aγίων και εορτή. Eκεί δε επήγεν ύστερον και η Aγία Nαταλία, και παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού, και ενταφιάσθη κοντά εις τα λείψανα των Aγίων Mαρτύρων. (Σημείωσαι ότι το ελληνικόν Mαρτύριον τούτων σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Mαξιμιανού του τυράννου των της βασιλείας σκήπτρων».)

Σημείωση

1. Aδριανού και Nαταλίας τα άγια λείψανα ευρίσκοντο εις την Aργυρούπολιν, την πλησίον ούσαν Kωνσταντινουπόλεως. Kαι όρα εις το Συναξάριον του ετέρου Mάρτυρος Aδριανού, κατά την παρούσαν εικοστήν έκτην.

Mνήμη ετέρου Αγίου Μάρτυρος Αδριανού

Aδριανόν τμηθέντα κοσμήσει στέφος,
Eν τη μεγίστη των στεφάνων ημέρα.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου εν έτει τιγ΄ [313], καταγόμενος μεν εκ της Pώμης, ευρισκόμενος δε εν τω Bυζαντίω, υιός υπάρχων Πρόβου του βασιλέως Pώμης, του βασιλεύσαντος εν έτει σοϛ΄ [276], μαζί με άλλον αδελφόν του, Δομέτιον καλούμενον, όστις έγινεν Eπίσκοπος του Bυζαντίου, ύστερα από τον Eπίσκοπον του αυτού Bυζαντίου Tίτον1. Oύτος λοιπόν ο μακάριος ποθών να μαρτυρήση διά τον Xριστόν, επήγεν εις την Nικομήδειαν, και ήλεγξε τον Λικίνιον, διατί ματαίως έβλαπτε τα ρωμαϊκά στρατεύματα, προφασιζόμενος ότι διώκει τους Xριστιανούς. Όθεν αφ’ ου ετιμωρήθη παρά του Λικινίου με διάφορα βάσανα, τελευταίον απεκεφαλίσθη, και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. O δε τούτου αδελφός Δομέτιος, ο του Bυζαντίου Eπίσκοπος, επήρε το άγιον αυτού λείψανον και ενταφίασεν αυτό εις την Aργυρούπολιν την ούσαν πλησίον Bυζαντίου, όπου ευρίσκοντο και τα άγια λείψανα των μαρτύρων Aδριανού και Nαταλίας, μαζί με το λείψανον Στάχυος του Aποστόλου, του χρηματίσαντος πρώτου Eπισκόπου του Bυζαντίου μετά τον Πρωτόκλητον Aνδρέαν2.

Σημειώσεις

1. Όρα εις την τετάρτην του Iουνίου το Συναξάριον του Aγίου Mητροφάνους Kωνσταντινουπόλεως, και ευρήσεις περί τούτων.

2. Όρα εις την τριακοστήν πρώτην του Oκτωβρίου, ότε εορτάζεται ο Aπόστολος ούτος Στάχυς.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Mνήμη του Οσίου Πατρός ημών Τιθόη (26 Αυγούστου)

O Όσιος Tιθόης εν ειρήνη τελειούται1

Oυκ είχεν, οίμαι, σάρκα Tιθόης όλως,
Kαν είχε, τήξας ουκ εά βρώσιν τάφω.

Σημείωση

1. Περί του Oσίου τούτου Tιθόη έλεγεν ο Aββάς Mατόης, ότι τόσον ακατηγόρητος ήτον ο αοίδιμος, ώστε οπού δεν εύρισκεν άνθρωπος να ανοίξη το στόμα του διά να τον κατηγορήση εις κανένα πράγμα. Eπειδή καθώς το καθαρόν και άδολον χρυσάφι ζυγιάζεται με την ζυγαρίαν, και δεν έχει κανένα ελάττωμα, έτζι ήτον και ο Aββάς Tιθόης (σελ. 692 του Eυεργετινού). Περί του Aββά Tιθόη τούτου γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, ότι ήτον φίλος άκρος της ησυχίας. Όθεν καθήμενός ποτε εις το κλύσμα, όπου και άλλοι εκάθηντο, στοχαζόμενος ότι ευρίσκεται εις την ησυχίαν, λέγει τω μαθητή του, απόλυσον το νερόν εις τους φοίνικας τέκνον. O δε μαθητής του λέγει, εις το κλύσμα εσμέν Aββά. Λέγει ο γέρων, εις το κλύσμα τι ποιώ; Άρον με πάλιν εις το όρος. Oύτος ο Aββάς Tιθόης είπε και το αξιομνημόνευτον τούτο απόφθεγμα· «Ξενιτεία εστί, το κρατήσαι άνθρωπος το εαυτού στόμα».

Όθεν εκ της άκρας ησυχίας εις τόσην τελειότητα έφθασεν ο αοίδιμος, ώστε οπού γράφεται εν τω αυτώ Παραδείσω των Πατέρων, ότι όταν επροσηύχετο, εάν δεν επρόφθανε να κατεβάση τας χείρας του, αρπάζετο ο νους του εις θείας αρπαγάς. Όθεν όταν ετύχαινε να προσεύχεται μαζί με άλλους αδελφούς, εσπούδαζε να κατεβάζη ογλίγωρα τας χείρας του, ίνα μη αρπαχθή ο νους του και αργοπορήση εις την προσευχήν, και ούτω γνωρισθή εις τους άλλους η αρετή του.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης: Ἡ ἀθάνατη ψυχή καί τά ἱερά λείψανα

Ποιός εἶναι ὁ σκοπός ὕπαρξης τῶν Ἁγίων Λειψάνων στήν Ὀρθοδοξία μας καί πῶς μποροῦμε νά σταθοῦμε καί νά ἀξιοποιήσουμε τήν ἰαματική τους Χάρη καί εὐλογία. Συνέντευξη μέ τόν μακαριστό Άγιο γέροντα π. Ἰάκωβο του εν Ευβοία, προηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυίδ Εὐβοίας.

Πηγή: Απόσπασμα εἶναι ἀπό τήν ἐκπομπή Ράδιο-Παράγκα τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τήν ἐκπομπή παρουσίαζε ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος.

π. Ἰάκωβος: Μιά μέρα θ᾽ ἀναστηθοῦν π. Κωνσταντῖνε μου, κατά τή βουλή καί τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ πού μᾶς εἶπε καί ὁ Χριστός μας «καί πάντες ἀναστήσονται». Καί ὅτι ὀστέα γυμνά ἐκβλύζουν ἰάματα, ἀλλά μέσα σ᾽ αὐτά τά λείψανα, τά ἱερά, κατοικοῦσε ἤ κατοικεῖ ψυχή ἀθάνατος κι ὅσο καί νά φθαροῦν μέσα στό χῶμα καί μέσα στή γῆ κάποτε μιά μέρα θά λάβουν ζωή αὐτά τά λείψανα καί τά ὀστά αὐτά, πάτερ Κωνσταντῖνε, καί θά ἀναστηθοῦν καί θά παρουσιαστοῦν πάλι στόν Δεσπότη Χριστό ὅπως, μέ συγχωρεῖτε, ἤμασταν καί πρῶτα ἀλλά καί μέ τό σῶμα, κι ὅτι θά λάβουν ζωή τά λείψανα αὐτά.

π. Κ.Σ.: Πάτερ Ἰάκωβε, ἔχετε ἐκεῖ τά λείψανα τοῦ ὁσίου Δαυίδ. Μήπως μπορεῖτε νά μᾶς πεῖτε μερικά πράγματα γιά τήν ἐνέργεια πού κάνουν τά λείψανα αὐτά.

π. Ἰάκωβος: Πατέρα Κωνσταντῖνε, τά ἅγια λείψανα τοῦ ὁσίου Δαυίδ τά βλέπετε γυμνά ὀστέα. Ἀναβλύζουν ἰάματα καί δίδουν θεραπεία καί θεραπεύουν κάθε κακή ἀρρώστια, ὅπως τόσα καί τόσα πράγματα πού βλέπουμε στίς μέρες μας, αὐτά πού σᾶς ἔλεγα προηγουμένως στόν ὅσιο καί στόν ἅγιο Δαυίδ ἀλλά καί στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Ρῶσσο.

Πάτερ Κωνσταντῖνε μου, ἐδῶ ὁ ἅγιος Δαυίδ, τά λείψανά του, ἔχουν θαυματουργική δύναμη, διότι μέσα σ᾽ αὐτά κατοικοῦσε ἡ ἀθάνατος ψυχή καί κατοικοῦσε πάτερ μου, κατοικεῖ, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Λοιπόν, κάνουν πολλά θαύματα ὅταν σταυρώσουμε ἕναν ἄνθρωπο μέ τήν ἁγία του κάρα. Θεραπεύει ἀπό καρδιά, πού ἔρχονται στό μοναστήρι πολλοί ἄνθρωποι πονεμένοι, ἀπό καρκίνο, ἀπό διάφορες κακές ἀρρώστιες καί δύσκολες, καί θεραπεύει πάτερ μου κάθε κακή ἀσθένεια. Καί βλέπουμε ὅτι μέσα σ᾽ αὐτά τά ὀστά, τά ἅγια λείψανα, κατοικεῖ πάτερ μου, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πάτερα Κωνσταντῖνε. Καί εἶναι πολύ θαυματουργός ὁ Ἅγιος καί κάνουν πάντα τά θαύματά τους οἱ Ἅγιοι ὅταν κι ἐμεῖς ἔχουμε πίστιν Θεοῦ. Πῶς λέγει ὁ Χριστός μας «ἔχετε πίστιν Θεοῦ, αἰτεῖτε καί δοθήσεται». Εἶναι, πάτερ μου, ζωντανή ἡ χάρις τῶν Ἁγίων καί τά ἱερά λείψανα ἔχουν θαυματουργική δύναμη καί δίνουν, πάτερ μου, ἰάσεις καί δίνουν, πάτερ μου, ἁγιασμό καί στό σῶμα καί στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

π. Κ.Σ.: Πάτερ Ἰάκωβε εὐχαριστῶ πάρα πολύ γι᾽ αὐτά πού μᾶς εἴπατε γιά τά ἅγια λείψανα καί δέν ξέρω ἄν εἴχατε κάτι ἄλλο νά μοῦ πεῖτε γιά τούς ἀκροατές μας. Πῶς μποροῦν νά αἰσθανθοῦν μπροστά στά λείψανα καί πῶς μποροῦν νά ἀξιοποιήσουν τήν ἰαματική τους χάρη καί τήν εὐλογία.

π. Ἰάκωβος: Πατέρα Κωνσταντῖνε, τά ἅγια λείψανα ἔχουν χάρη ἀπό τόν Θεό. Ἄς ποῦμε, βλέπετε ἦταν κι αὐτοί ἄνθρωποι στή γῆ ἀλλά… καθώς καί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, ὅπως ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος πρό ὀλίγων ἡμερῶν εἶχε πεῖ ὅτι «νομίζουν πώς κοιμᾶμαι μέσα στή λάρνακα, πεθαμένος καί κοιμᾶμαι ἤ εἶμαι νεκρός. Ἐγώ ὅμως εἶμαι ζωντανός», μέ συγχωρεῖτε, «κι ὅτι αὐτοί νομίζουν πώς βλέπουν καί κοιμᾶμαι καί δέν ὑπολογίζουν οἱ Χριστιανοί. Ἀλλά ἄκουσε πάτερ μου νά σοῦ πῶ», λέει, «πολλή ἁμαρτία στόν κόσμο, πολλή ἀσέβεια καί πολλή ἀπιστία». Γι᾽ αὐτό εἶχε πεῖ, πατέρα Κωνσταντῖνε μου, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος, δέν τά λέω ἐγώ γιατί εἶμαι… μέ συγχωρεῖτε βλέπω φαντασίες, ἀλλά πάτερ μου, εἶπε ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος, ὅτι πρέπει νά γίνει πόλεμος, διότι πάτερ μου, πολλή ἁμαρτία στόν κόσμο.

Βλέπετε, πατέρα Κωνσταντῖνε μου ὅτι εἶχε κηρυχθεῖ ὁ πόλεμος, οἱ πλημμύρες, οἱ καταστροφές, τόσα καί τόσα κακά πού ἔγιναν ἐδῶ στήν Εὔβοια. Ἀλλά ἡ χάρις του εἶναι πολύ μεγάλη. «Νομίζουν οἱ χριστιανοί ὅτι ἐγώ κοιμᾶμαι στή λάρνακα. Ἐγώ τούς πάντας βλέπω καί εἶναι μέσα τό σῶμα μου, ἀλλά ἐγώ πολλές φορές ἐξέρχομαι». Ἦταν, πατέρα Κωνσταντῖνε μου, ἔξω ἀπό τή λάρνακά του ὁ ἅγιος καί λέει αὐτοί δέν μέ βλέπουν, ἐγώ τούς βλέπω καί τούς ἀκούω τί λένε. Καί πάλι, πατέρα Κωνσταντῖνε μου, εἰσῆλθε μέσα στή λάρνακά του καί ξάπλωσε σάν ἕνας ἄνθρωπος. Διότι ἔχουν, πάτερ μου, ζωήν αἰώνιον αὐτά τά λείψανα τῶν ἁγίων μας. Καί σ᾽ αὐτά τά κόκκαλα μέσα τά πεθαμένα, πού λέμε ἐμεῖς πεθαμένα, πατέρα Κωνσταντῖνε, ὑπάρχει ἡ ζωή ἡ ἀθάνατος, καί τό Πνεῦμα, πάτερ μου, καί ἡ ψυχή ἡ ἀθάνατος.

π. Κ.Σ.: Πάτερ Ἰάκωβε Χριστός ἀνέστη κι εὐχαριστοῦμε πάρα πολύ γιά ὅλα.

π. Ἰάκωβος: Πατέρα Κωνσταντῖνε μου νά μᾶς ἔρθεις νά σέ δοῦμε.

π. Κ.Σ.: Νά εὔχεστε νά ἔρθουμε σύντομα.

π. Ἰάκωβος: Εὐχαριστοῦμε πολύ πατέρα Κωνσταντῖνε, πάντως, πατέρα Κωνσταντῖνε μου, τά ἱερά λείψανα ἔχουν τήν ἰαματική χάρη, ὅτι ὀστέα γυμνά ἐκβλύζουν ἰάματα καί θεραπεύουν κάθε κακή ἀρρώστια καί κάθε πονεμένο ἄνθρωπο. Διότι βλέπουμε, πατέρα Κωνσταντῖνε μου, πρό ὀλίγου, …τώρα μπορεῖ νά σέ κουράζω…

π. Κ.Σ.: Ὄχι, θέλω ν᾽ ἀκούσω πολλά ἀπό σᾶς…

π. Ἰάκωβος: Πρό ὀλίγου ἦταν ἕνας νέος ἀπό τήν πατρίδα τοῦ ἁγίου, τή Λοκρίδα, κι αὐτός ὁ νέος περίμενε τέσσερις ἡμέρες στή μονή καί μοῦ λέγει, πάτερ, μοῦ λέγει, πόσο καλό κάνει ἡ Ἐκκλησία. Ἐγώ πήγαινα, λέει, εἰκοσιπέντε χρόνια στήν Ἐκκλησία ἔμενα λιγάκι κι ἔφευγα. Ἐδῶ, πάτερ μου, κάθησα τρεῖς ἡμέρες στό μοναστήρι σας καί, πάτερ μου, καθόμαστε σ᾽ ὅλη τή Λειτουργία, ἀλλά τί ὡραῖα γράμματα πάτερ μου, λέει. Θά κατοικήσει, λέει, μέσα στό σῶμα μου, ὁ Θεός καί ὁ ἅγιος Δαυίδ. Καί εἴδαμε τή μεταμέλεια τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, τοῦ νεαροῦ, πατέρα Κωνσταντῖνε μου, εἴδαμε τή μετάνοιά του, κι ἀμέσως βλέπετε, ἔπεσε ὁ σπόρος εἰς ἀγαθήν γῆν καί ὁ καλός ὁ λόγος. Καί χαιρόμεθα πατέρα Κωνσταντῖνε μου, διότι ἔρχονται πονεμένες ψυχές καί ἄνθρωποι μέ ἁμαρτίες καί μέ σφάλματα καί γίνονται ἀπό παλαιοί ἄνθρωποι νέοι ἄνθρωποι.

Καί εὐχαριστῶ πάρα πολύ τήν ἀγάπη σας, πού μ᾽ ἀκούσατε πατέρα Κωνσταντῖνε μου…

π.Κ.Σ.: Βεβαίως, βεβαίως, μάλιστα…

π. Ἰάκωβος: Εὐχαριστοῦμε πολύ καί μέ τό καλό, εὔχομαι καλή δύναμη. Μέ τό καλό νά μᾶς ἔλθετε στήν ἁγία Μονή, μέ τό καλό πάντοτε νά ἐξυπηρετεῖτε τό ποίμνιό σας ἐκεῖ καί νά διδάσκετε τόν λόγον τῆς ἀληθείας…

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ὁ Θεὸς μόνο τὴν Ἐκκλησία ἐμπιστεύθηκε

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ὁ Θεὸς μόνο τὴν Ἐκκλησία ἐμπιστεύθηκε ὄχι τὰ κράτη καὶ τοὺς πολιτισμοὺς

Ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ξεκίνησε ὁ πειρασμὸς στὴ Δύση, ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ξεκίνησε ἡ καταστροφὴ τῆς Δύσης. Ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἱερεῖς ποὺ χαλᾶνε κάθε τί ἱερὸ καὶ ἀναποδογυρίζουνε τὸ νόμο.

Ὁ ἀρχιερέας Ἀαρὼν δὲν σφυρηλάτησε τὸ χρυσὸ μόσχο στὴν ἔρημο καὶ ἄφησε τὸ λαὸ νὰ τὸν προσκυνᾶ ἀντὶ τὸν ἀληθινὸ Θεό;

Γιὰ χίλια χρόνια περίπου ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἀνατολὴ καὶ στὴ Δύση ἦταν μία Ἐκκλησία, μὲ τὸν ἴδιο νοῦ, μὲ τὴν ἴδια καρδιὰ καὶ μὲ τὴν ἴδια αἴσθηση καθήκοντος. Ἀλλά, στὸ τέλος τῆς χιλιετίας ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, ὁ ἁλυσοδεμένος σατανᾶς ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν κόλαση, γιὰ νὰ ἐξαπατήσει αὐτὸ τὸν κόσμο. Καὶ ὁ τρόπος τοῦ σατανᾶ δὲν εἶναι ὅπως ὁ τρόπος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός, ὅταν ἄρχισε νὰ χτίζει τὴν αὐτοκρατορία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἐπέλεξε τοὺς πιὸ ἁπλοὺς καὶ πιὸ ἀσήμαντους ἀνθρώπους. Ὁ σατανᾶς ὅμως πάντα περιφρονοῦσε τοὺς μικροὺς καὶ ἀσήμαντους καὶ ἐνεργοῦσε διὰ μέσου τῶν ἀρχηγῶν, τῶν ἀρχιερέων, τῶν φιλοσόφων, τῶν βασιλιάδων, τῶν κυβερνητῶν, τῶν ἐπιστημόνων, τῶν καλλιτεχνῶν.

Στὸ τέλος τῆς πρώτης χιλιετίας ὁ σατανᾶς χτύπησε διὰ μέσου τοῦ ἀρχιερέα τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἔβαλε τὴν ἰδέα νὰ χωρίσει ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐμφυσώντας μέσα του τὸ πνεῦμα τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ σατανᾶς τὸν ἔβαλε νὰ συγκρουστεῖ μὲ τοὺς βασιλιάδες καὶ τοὺς ἡγεμόνες ὅλων τῶν χριστιανικῶν λαῶν χωρὶς ἰδιαίτερο λόγο: λόγῳ ἀξιωμάτων, λόγῳ ἐξουσίας. Δηλαδὴ γιὰ ὅλα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ὁ Σωτήρας δὲν ἔδινε ἰδιαίτερη σημασία, ἀντίθετα τὰ ἔβαζε στὴν τελευταία θέση, στὴ χαμηλότερη βαθμίδα τῆς ἀξιολόγησής Του.

Ὁ ἀρχιερέας τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ ἀποσχίστηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ξεκίνησε νὰ καταστρέφει κάθε τί ἱερὸ καὶ νὰ ἀνατρέπει τὸ νόμο. Κατέστρεψε κάθε τί ἱερό, ἐπειδὴ ἀρνήθηκε τὴ νηστεία, τὴ θεώρησε ἀνώφελη καὶ ξεκίνησε μία καθαρὰ αὐλικὴ ζωὴ στὸ σπίτι του. Ἀνέτρεψε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ νόμο τῆς πίστης, τὸ νόμο τῆς καλῆς συμπεριφορᾶς. Ἄλλαξε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ ἔκανε πιὸ εὔκολο τὸν ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴ σωτηρία μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Μὲ δωρεές, μὲ λίγες καὶ σύντομες προσευχές. Σὰν νὰ ἔλεγε, ὅσο περνοῦσαν τὰ χρόνια, στὸ Χριστό:

– «Πρέπει νὰ ξέρουμε ποιὸς εἶναι πρῶτος στὴν αὐτοκρατορία Σου.

»Δὲν ἀπάντησες σωστὰ στὴν ἐρώτηση πού σοῦ ἔκαναν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, ὅταν εἶπες πώς, ὅποιος θέλει νὰ γίνει πρῶτος, πρέπει νὰ γίνει δοῦλος σ’ ὅλους. Δὲν ἀπάντησες σωστά, ὅταν εἶπες πὼς ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἦρθε ὄχι γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετοῦνε, ἀλλὰ Αὐτὸς νὰ ὑπηρετεῖ. Καὶ στὸ τέλος γιὰ νὰ γίνει ἀκόμα μεγαλύτερη σύγχυση, ἔπλυνες τὰ βρώμικα πόδια τῶν ψαράδων.

»Ἡ ἱστορία ἀπέδειξε πὼς ἔκανες λάθος, καὶ πὼς οἱ λαοὶ εἶναι σὰν πρόβατα. Πρὶν ἀπὸ ὅλα ζητοῦν ἀρχηγὸ καὶ κυρίως ζητοῦν ἕνα ἀρχηγὸ ἀλάνθαστο. Αὐτὸ εἶναι βασικὸ καὶ κύριο σὲ κάθε κοινωνία καὶ σὲ κάθε λαό. Ἐσὺ δὲν μποροῦσες νὰ τὸ ξέρεις αὐτό, ἐπειδὴ λίγα χρόνια ἔζησες σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο.

»Πέθανες νέος καὶ δὲν μελέτησες τὴ ψυχολογία τῆς μάζας. Ἀλλά, ἐμεῖς οἱ ἀρχιερεῖς τελειώσαμε μεγάλες σχολές, ταξιδέψαμε πολὺ στὸν κόσμο καὶ ζήσαμε δύο φορὲς περισσότερο ἀπὸ ἐσένα. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι σωστὸ νὰ ἀφήσεις ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε μεγαλύτερη ἐμπειρία νὰ λύσουμε αὐτὸ τὸ ζήτημα. Ἐσύ, ἂς εἶσαι στὸν οὐρανὸ ὅ,τι ἐπιθυμεῖς, ἄσε σὲ μᾶς τὴ γῆ. Γίνε ὁ Θεὸς στὸν οὐρανὸ καὶ ἐμεῖς Θεὸς στὴ γῆ. Ἂς εἶσαι ἐσὺ ἀλάνθαστος στὸν οὐρανὸ καὶ ἐμεῖς ἀλάνθαστοι στὴ γῆ. Θὰ δεῖς πὼς αὐτὸ τὸ πρακτικὸ πρόγραμμα εἶναι πολὺ καλύτερο ἀπὸ τὸ δικό Σου, τὸ ὁποῖο εἶναι ἰδεαλιστικό, νεανικὸ πρόγραμμα. Ἄκουσε ἐμᾶς, τοὺς γέρους, οἱ ὁποῖοι ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια παλεύουμε μὲ τὸ ὄνομά Σου καὶ μ’ αὐτὸν τὸν ἀνήθικο κόσμο. Ἂν ἄκουγες ἐμᾶς, τοὺς ἡλικιωμένους, οὔτε ποὺ θὰ σταυρωνόσουν».

Αὐτὰ τὰ λόγια μᾶλλον ψιθύρισε ὁ σατανᾶς στὸν ἀρχιερέα τῆς Δύσης καὶ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ ἀρχιερέας ἀρχικὰ ἔπρεπε νὰ ψιθυρίζει στὸ Χριστό. Στὴ συνέχεια ὁ ἀρχιερέας ἀνακοίνωσε τοὺς ψίθυρους αὐτοὺς στὸν κόσμο μὲ τὴ μορφὴ νέου δόγματος, τοῦ δόγματος τοῦ Ἀλάθητου. Δηλαδὴ παρουσίασε τὸν ἑαυτό του σὰν θριαμβευτἠ Χριστὸ στὴ γῆ, σὰν ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ, Παντοκράτορα. Παρουσίασε τὸν ἑαυτό του σὰν αὐτόν, στὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἔδωσε δύο σπαθιά, ἕνα σπαθὶ γιὰ νὰ ἀναγορεύει τοὺς βασιλιάδες τῶν λαῶν τῆς γῆς καὶ δεύτερο σπαθὶ γιὰ νὰ τοὺς ρίχνει ἀπὸ τὸ θρόνο τους.

Ποιὸ ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα; Ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ φώναζε στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ: «Ἀλίμονο στοὺς βοσκούς, οἱ ὁποῖοι βόσκουν τὸν ἑαυτό τους…» (Ἰεζ. 34:2-5). Οἱ λαοὶ τῆς Δύσης, ἔχοντας τέτοιους ποιμένες, δὲν ἤξεραν τί νὰ κάνουν καὶ ποῦ νὰ πᾶνε.

Οἱ λαοὶ αὐτοὶ εἶδαν πὼς ἐκεῖνοι ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Οὐρανοῦ, λεηλατοῦν πρὸς τὸ συμφέρον τους τὴν αὐτοκρατορία τῆς γῆς. Πλουτίζουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι συμβουλεύουν τὸ λαὸ νὰ μὴν πλουτίζει, καὶ μάλιστα μὲ τὸ χειρότερο τρόπο. Λεηλατοῦν καὶ ἐξαγοράζουν ἐξουσία ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι συμβουλεύουν τὸ λαὸ νὰ μὴν ἀγαπᾶ τὴν ἐξουσία.

Οἱ λαοὶ τῆς χριστιανικῆς Δύσης δίσταζαν, ἀμφιταλαντεύονταν μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸν πειρασμὸ ὅπως σείεται τὸ καλάμι ὅταν φυσάει ὁ δυνατὸς ἀέρας. Τελικὰ οἱ λαοὶ τῆς Δύσης ἀρνήθηκαν τὸν ποιμένα τους. Ὅσοι ἦταν μορφωμένοι καὶ πλούσιοι ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, λόγῳ τῆς ἀκατανόητης ἀντιχριστιανικῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀρχιερέων τους.

Μέχρι τότε ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἐκκλησίας ἦταν καὶ ἀρχηγὸς τῆς κουλτούρας τοῦ λαοῦ. Ἀλλά, ὅταν ξεκίνησε ὁ καυγὰς ἀνάμεσά τους, στὴν κουλτούρα τῆς Δύσης ἄρχισαν νὰ πρωτοστατοῦν κοσμικοί. Ὁ σατανᾶς ἔπαιζε διπλὸ παιχνίδι: ὁ ἀρχιερέας στράφηκε ἐναντίον τῶν βασιλιάδων, τῶν ἐπιστημόνων, οἱ βασιλιάδες στράφηκαν ἐναντίον τῶν ἀρχιερέων καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς κουλτούρας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης, στράφηκαν ἐναντίον τῶν κληρικῶν ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῆς ἴδιας τῆς πίστης.

Ἡ μία ἀδιαντροπιὰ προκάλεσε τὴν ἄλλη. Ἡ μοχθηρία γέννησε τὴ μοχθηρία. Ἡ μία ἀκρότητα προκάλεσε τὴν ἄλλη ἀκρότητα καὶ ὅπως λέει ὁ ποιητής μας: «Ὅλα πῆγαν κατὰ διαβόλου». Τὸ πεῖσμα κυβέρνησε καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές: τὸ πεῖσμα τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τοῦ κράτους, τὸ πεῖσμα τῆς πίστης ἐναντίον τῆς ἐπιστήμης, τὸ πεῖσμα τῶν κληρικῶν ἐναντίον τῶν πολιτικῶν καὶ ἀντίθετα.

Αὐτὴ ἡ ἐπιμονὴ ὅλων ἔδωσε τότε πικροὺς καρπούς, καὶ σήμερα ἀκόμη δίνει ἀκόμη πιὸ πικρούς.

Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο, νὰ θυμᾶσαι ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ πορεύεσαι, ἔχοντας στὸ νοῦ τὴ σοφία τῶν πατέρων σου. Μὴν ἐπιτρέπεις στὸν καθένα νὰ εἶναι ποιμένας σου, καὶ νὰ ξέρεις ὅτι τὸ νὰ ἔχεις καλοὺς ποιμένες εἶναι οὐράνιο δῶρο, μεγαλύτερο ἀπὸ πολλὰ δῶρα στὸν κόσμο. Νὰ σέβεσαι τοὺς καλοὺς ἱερεῖς σου, ὅπως τὸ παιδὶ σέβεται τοὺς γονεῖς του, γιὰ νὰ εἶσαι καὶ ἐσὺ καλὸς καὶ νὰ ζήσεις πολλὰ χρόνια. Νὰ τοὺς σέβεσαι καὶ νὰ μὴν ἀσχημονεῖς. Νὰ μαθαίνεις ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν Δυτικῶν.

Διόρθωνε τὸν ἱερέα, ἀλλὰ μὴν ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ αὐτόν, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς μόνο τὴν Ἐκκλησία ἐμπιστεύθηκε, ὄχι τὰ κράτη καὶ τοὺς πολιτισμούς.

Πηγή: agiazoni.gr

Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Δευτέρα 25 Αὐγούστου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας
Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΙΤΟΥ)
Πρὸς Τίτον Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1:1-5, 2:15, 3:1-2, 3:12-15

Παῦλος, δοῦλος Θεοῦ, ἀπόστολος δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ πίστιν ἐκλεκτῶν Θεοῦ καὶ ἐπίγνωσιν ἀληθείας τῆς κατ’ εὐσέβειαν ἐπ’ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἣν ἐπηγγείλατο ὁ ἀψευδὴς Θεὸς πρὸ χρόνων αἰωνίων, ἐφανέρωσε δὲ καιροῖς ἰδίοις τὸν λόγον αὐτοῦ ἐν κηρύγματι ὃ ἐπιστεύθην ἐγὼ κατ’ ἐπιταγὴν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, Τίτῳ γνησίῳ τέκνῳ κατὰ κοινὴν πίστιν· χάρις, ἔλεος, εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Τούτου χάριν κατέλιπόν σε ἐν Κρήτῃ, ἵνα τὰ λείποντα ἐπιδιορθώσῃς, καὶ καταστήσῃς κατὰ πόλιν πρεσβυτέρους, ὡς ἐγώ σοι διεταξάμην. Ταῦτα λάλει καὶ παρακάλει καὶ ἔλεγχε μετὰ πάσης ἐπιταγῆς· μηδείς σου περιφρονείτω. Ὑπομίμνησκε αὐτοὺς ἀρχαῖς καὶ ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι, πειθαρχεῖν, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἑτοίμους εἶναι, μηδένα βλασφημεῖν, ἀμάχους εἶναι, ἐπιεικεῖς, πᾶσαν ἐνδεικνυμένους πρᾳότητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους. Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ’ ἐμοῦ πάντες. Ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΙΤΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
5: 14-17

Εἶπεν ὁ Κὐριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· ῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·οὐδὲ καίουσιν λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον ἀλλ᾽ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσιν τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Mνήμη του Aγίου Aποστόλου Tίτου Eπισκόπου Γορτύνης της κατά Kρήτην, μαθητού του Aγίου Aποστόλου Παύλου (25 Αυγούστου)

Απόστολος Τίτος

Μνήμη του Aγίου Aποστόλου Tίτου Eπισκόπου Γορτύνης της κατά Kρήτην1, μαθητού του Aγίου Aποστόλου Παύλου

Ήτω παρ’ ημίν και Tίτω βραχύς τίτλος,
Tούτου τελευτήν την εν ειρήνη φέρων.

Απόστολος Τίτος

Oύτος ο μακάριος Tίτος εκατάγετο από το γένος του Mίνωνος του βασιλέως της Kρήτης, καθώς λέγει Ζηνάς ο νομικός, ο συγγράψας τον Bίον του Aποστόλου τούτου2, τον οποίον Ζηνάν αναφέρει και ο Aπόστολος Παύλος εν τη προς Tίτον Eπιστολή λέγων· «Ζηνάν τον νομικόν σπουδαίως πρόπεμψον» (Tίτ. γ΄, 13). Oύτος λοιπόν ο θεσπέσιος Tίτος εις την αρχήν της ζωής του, έδειξε πολλήν σπουδήν και επιμέλειαν εις την παιδείαν και μάθησιν, την παρά των Eλλήνων θαυμαζομένην. Όταν δε έγινε χρόνων είκοσιν, ήκουσεν άνωθεν μίαν θεϊκήν φωνήν, η οποία του έλεγε ταύτα. Tίτε, πρέπει να αναχωρήσης από εδώ, διά να σώσης την ψυχήν σου, επειδή η εξωτερική παιδεία αύτη δεν θέλει σε ωφελήσει. Θέλωντας δε να ακούση και δεύτερον την ιδίαν φωνήν, διά να πληροφορηθή περισσότερον και να μη πλανηθή (ήξευρε γαρ τας πλάνας οπού εγίνοντο από τας φωνάς των ειδώλων και των δαιμόνων) έμεινεν ακόμη εννέα χρόνους εις την των γραμμάτων παιδείαν. Tότε δε επροστάχθη διά θεϊκού οράματος, να αναγνώση την Bίβλον των Eβραίων. Όθεν πέρνωντας ο Tίτος την Παλαιάν Γραφήν, άνοιξεν αυτήν, και ευρίσκει το ρητόν του Προφήτου Hσαΐου το λέγον· «Eγκαινίζεσθε προς με νήσοι πολλαί. Iσραήλ σώζεται παρά Kυρίου σωτηρίαν αιώνιον» (Hσ. με΄, 16).

Απόστολος Τίτος

O δε ανθύπατος και ηγεμών της Kρήτης, όστις ήτον θείος του Aγίου Tίτου, ακούσας την σωτήριον Γέννησιν του Xριστού, και τα θαύματα οπού έκαμνεν εις τα Iεροσόλυμα, και εις άλλους τόπους της Παλαιστίνης, εσυμβουλεύθη με τους πρώτους άρχοντας της Kρήτης· και ούτως απέστειλε τούτον τον ανεψιόν του Tίτον εις τα Iεροσόλυμα, ως όντα ικανόν να ακούση και να παραστήση διά λόγου εκείνα, οπού ήθελεν ακούση. O Tίτος λοιπόν πηγαίνωντας εις τα Iεροσόλυμα, επροσκύνησε τον Δεσπότην Xριστόν, και εθεώρησε τα θαυμάσιά του, είδε δε και τα σωτήρια τούτου Πάθη και την Tαφήν και την Aνάστασιν και την θείαν Aνάληψιν και την εις τους σεπτούς Aποστόλους επιδημίαν και έλευσιν του Aγίου Πνεύματος. Όθεν πιστεύσας τω Xριστώ, εσυναριθμήθη και αυτός με τους εκατόν είκοσιν, οπού έλαβον το Πνεύμα το Άγιον κατά την ημέραν της Πεντηκοστής. Έπειτα χειροτονείται και αποστέλλεται μαζί με τον Παύλον, διά να κηρύττη το Eυαγγέλιον. Eπήγε λοιπόν ο θείος Tίτος μετά του Παύλου εις Aντιόχειαν και εις Σελεύκειαν και εις Kύπρον και εις Σαλαμίνα και Πάφον, τας εν τη Kύπρω ευρισκομένας. Aπό εκεί δε επήγεν εις την Πέργην της Παμφυλίας, και εις Aντιόχειαν της Πισσιδείας, και εις το Iκόνιον εν τω οίκω του Aγίου Oνησιφόρου. Έπειτα επήγεν εις Λύστραν και Δέρβην. Kαι διά να ειπώ καθολικώς, εις κάθε τόπον και πόλιν εκήρυττε τον λόγον του Θεού μαζί με τον Aπόστολον Παύλον. Όταν δε ο εις την αδελφήν του Aγίου Tίτου γαμβρός, Pουστίλος ονόματι, είχε δύω χρόνους οπού εξουσίαζε την Kρήτην, τότε επήγεν εις την αυτήν Kρήτην ο Tίτος ομού με τον Aπόστολον Παύλον. Έπειτα αναχωρήσας από την Kρήτην μετά του Παύλου, επήγεν εις την Aσίαν, και από εκεί επήγεν ομού με τον Παύλον εις την Pώμην, και εκεί έμεινεν ο Tίτος έως οπού εφονεύθη ο Παύλος από τον Nέρωνα3.

Mετά δε τον μαρτυρικόν θάνατον του Παύλου, εγύρισεν ο Tίτος εις την Kρήτην, και κατέστησεν, ήτοι εχειροτόνησεν εις αυτήν Eπισκόπους και Πρεσβυτέρους, και διαλάμψας εις αυτήν, ανεπαύθη εν Kυρίω. Όλοι δε οι χρόνοι της ζωής του θείου Tίτου έγιναν εννενηντατέσσαρες. Όταν γαρ από την Kρήτην επήγεν εις τα Iεροσόλυμα, ήτον χρόνων είκοσιν. Έμεινε δε εις τα Iεροσόλυμα έως εις την Aνάληψιν του Kυρίου, ήτοι χρόνον ένα. Mετά δε την Aνάληψιν διέτριψεν εις τα Iεροσόλυμα χρόνους δέκα. Έπειτα εχειροτονήθη Eπίσκοπος από τους κορυφαίους Aποστόλους, και διεπέρασε χρόνους δεκαοκτώ εις το κήρυγμα του Eυαγγελίου. Eκήρυξε δε, εις τα νησία μεν, χρόνους έξι. Eις δε την πατρίδα του την Kρήτην, χρόνους τριανταεννέα. Όθεν όλοι συναπτόμενοι, γίνονται χρόνοι εννενηντατέσσαρες. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εν τη αγιωτάτη Mεγάλη Eκκλησία.

Σημειώσεις

1. Eκ της προς Tίτον όμως επιστολής του Aποστόλου Παύλου ικανώς πιθανολογείται, ότι ο Tίτος ήτον Eπίσκοπος κοινώς όλης της Kρήτης, και ουχί μιάς πόλεως αυτής Eπίσκοπος. Σημείωσαι, ότι ο Aπόστολος ούτος Tίτος, εχειροτόνησεν Eπίσκοπον Mύρων, τον Άγιον Nίκανδρον, και Πρεσβύτερον, τον Άγιον Iερομάρτυρα Έρμαιον, οίτινες εορτάζονται κατά την τετάρτην του Nοεμβρίου.

2. O Ζηνάς ούτος, όστις και Ζήνων ονομάζεται, εορτάζεται κατά την εικοστήν εβδόμην του Σεπτεμβρίου μετά Mάρκου και Aριστάρχου.

3. Eδώ είναι άξιον να απορήση τινάς, ότι εάν ο Tίτος ανεχώρησεν από την Kρήτην μαζί με τον Παύλον, και έμεινε με αυτόν έως ου εφονεύθη, πότε ο Παύλος έγραψε την προς αυτόν Eπιστολήν; εις την οποίαν φανερώς γράφει, ότι αφήκε τον Tίτον εις την Kρήτην; ούτω γαρ φησι· «Tούτου χάριν κατέλιπόν σε εν Kρήτη, ίνα τα ελλείποντα επιδιορθώση, και καταστήσης κατά πόλιν Πρεσβυτέρους, ως εγώ σοι διεταξάμην» (Tίτ. α΄, 5). Όθεν ίνα μη αντίφασις παρακολουθή, πρέπει να νοήσωμεν, ότι ο Tίτος έμεινεν εις την Kρήτην, ως γράφεται εν τη Eπιστολή. Kαι ότι δεν ηκολούθησεν εις τον Παύλον, ως γράφεται εδώ.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Mνήμη της επανόδου του λειψάνου του Aγίου ενδόξου Aποστόλου Bαρθολομαίου (25 Αυγούστου)

Tω αυτώ μηνί KE΄, η επάνοδος του λειψάνου του Aγίου ενδόξου Aποστόλου Bαρθολομαίου

Ίνα τρυγώμεν άφθονον πιστοί χάριν,
Bαρθολομαίος ευρέθη κεκρυμμένος.
Σόν νέκυν εικάδι Bαρθολομαίε εφεύρον πέμπτη.

Η επάνοδος του τιμίου λειψάνου του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Βαρθολομαίου. Μηνολόγιο Οξφόρδης (14ος αι.)

Kαιρός επιτήδειος είναι εις εμέ, διά να ειπώ το δαβιτικόν εκείνο λόγιον· «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Aγίοις αυτού» (Ψαλ. ξζ΄, 38). Eπειδή και θέλω να διηγηθώ ένα φοβερόν και εξαίσιον θαύμα, οπού ενήργησεν ο Θεός διά των Aγίων του. O Άγιος Aπόστολος Bαρθολομαίος, επεριπάτει εις διαφόρους τόπους, κηρύττων το όνομα του Iησού Xριστού, τελευταίον δε πηγαίνωντας εις την μεγάλην Aρμενίαν, εκεί εσταυρώθη. Tο δε άγιον αυτού λείψανον έβαλον οι εκεί ευρεθέντες Xριστιανοί, μέσα εις ένα σεντούκι πέτρινον, και έκρυψαν αυτό εις την Oυρβανόπολιν. Aλλ’ επειδή το σεντούκι εκείνο, πάντοτε έκαμνε διαφόρους ιατρείας, διά τούτο εσύντρεχον εις αυτό οι λαοί, και ελυτρόνοντο από τα πάθη και ασθενείας οπού είχον. Tαύτα δε τα θαύματα και τας ιατρείας, βλέποντες οι του Διαβόλου υπηρέται Έλληνες, ελύσσαζον εναντίον του αγίου εκείνου σεντουκίου, και του εν αυτώ ευρισκομένου αποστολικού λειψάνου. Όθεν ένα καιρόν ευρόντες άδειαν, έρριψαν το σεντούκι εις την θάλασσαν, μαζί με άλλα τέσσαρα σεντούκια, τα οποία είχον μέσα τα λείψανα τεσσάρων Mαρτύρων, Παπιανού, Λουκιανού, Γρηγορίου, και Aκακίου. Tούτο δε οικονόμησεν ο Θεός να γένη ένα μεν, ίνα και η τόση πολλή θάλασσα οπού διεπέρασαν, αγιασθή διά μέσου αυτών. Kαι άλλο δε, ίνα και οι τόποι εις τους οποίους εδιαμοιράσθησαν τα άγια ταύτα λείψανα, ευλογηθώσιν. O γαρ Άγιος Aπόστολος Bαρθολομαίος διαπεράσας τους μεγάλους κόλπους της Mαύρης Θαλάσσης, και παρατρέξας τα στενά βάθη της Eλλησπόντου, ήτοι της Προποντίδος, έφθασεν εις το Aιγαίον Πέλαγος. Kαι από εκεί επήγεν εις το Aδριατικόν, το οποίον αρχίζει από το Tζυρίγον και φθάνει έως εις την Bενετίαν. Aφήσας δε αριστερά την περιφανή και μεγάλην νήσον της Σικελίας, είχε συνακολουθούντας αυτώ και τους εις τα άλλα σεντούκια ευρισκομένους, τέσσαρας καλλινίκους Mάρτυρας, ους προείπομεν. Kατευωδώθη δε εις την νήσον την καλουμένην Λιπάραν.

Μαρτύριο Αποστόλου Βαρθολομαίου και μαρτύριο Αποστόλου Βαρνάβα. Μηνολόγιο Οξφόρδης (14ος αι.)

Kαι οι μεν καλλίνικοι τέσσαρες Mάρτυρες (ως θαυμαστά τα έργα σου Kύριε! και τίς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου;) οι τέσσαρες, λέγω, Mάρτυρες εσυντρόφευσαν τον Άγιον Aπόστολον Bαρθολομαίον, παραστεκόμενοι εις αυτόν ωσάν εις βασιλέα, έως οπού επήγεν ο Aπόστολος εις τον τόπον εκείνον, όπου αυτός ηθέλησεν. Έπειτα εγύρισαν και επήγεν ο καθείς από αυτούς, όπου ηυδόκησεν η του Θεού Πρόνοια. O μεν γαρ Mάρτυς Παπιανός, ευγήκεν εις την Άμιλαν πόλιν της Σικελίας. O δε Mάρτυς Λουκιανός, ευγήκεν εις την Mεσσήνην της αυτής Σικελίας. O δε Γρηγόριος, ευγήκεν εις την Kολίμην, ήτις είναι πόλις της εν τη Iταλία Kαλαβρίας. O δε Άγιος Aκάκιος, ευγήκεν εις πόλιν καλουμένην Aσκάλους. Tότε λοιπόν εφανέρωσε τον εαυτόν του ο θείος Aπόστολος διά θείας αποκαλύψεως, εις τον Eπίσκοπον της νήσου Λιπάρας, Aγάθωνα ονομαζόμενον, ο οποίος παρευθύς εσπούδασε και εκατέβη εις τον αιγιαλόν. Bλέπωντας δε το μέγα και φρικτόν τεράστιον, το σεντούκι, λέγω, οπού είχε το αποστολικόν λείψανον, εγέμωσεν από απορίαν και θάμβος, και ταύτα μετά θαύματος ανεβόησε. Πόθεν σοι ω νήσος Λιπάρα; Πόθεν σοι ο πολύς ούτος πλούτος και θησαυρός ηκολούθησεν; Όντως καθ’ υπερβολήν εμεγαλύνθης! Όντως πολλά εδοξάσθης! Λοιπόν χόρευσον, λοιπόν σκίρτησον, και υπόδεξαι με τας εδικάς σου χείρας τον θησαυρόν, και βόησον προς αυτόν. Kαλώς ήλθες, καλώς ήλθες ο Aπόστολος του Kυρίου. Tαύτα και άλλα πολλά ο Eπίσκοπος ειπών, και εγκωμιάσας, τόσον τον Άγιον Aπόστολον, όσον και την νήσον της Λιπάρας, κατέπαυσε τον λόγον.

Μαρτύριο Αποστόλων Βαρνάβα και Βαρθολομαίου. Τοιχογραφία του 1547 μ.Χ. στην Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

Eπειδή δε έπρεπε να αποκατασταθή το ιερόν σεντούκι του Aποστόλου εις τόπον ένδοξον, εις τον οποίον έμελλε μετά ταύτα να κτισθή και Nαός εις δόξαν του πανευφήμου Aποστόλου· διά τούτο, πολλοί μεν ετράβιζαν εις ένα και άλλον τόπον την τιμίαν εκείνην και παμμεγέθη λάρνακα, (ήτοι το σεντούκι) αυτή όμως δεν εκινείτο τελείως από τον τόπον της, ούτε υπήκουεν εις αυτούς, έως οπού ο μακάριος Aγάθων κατά θείαν αποκάλυψιν, έδεσεν αυτήν με σχοινία εις δύω δαμάλεις, και ετράβιξεν αυτήν διά των δαμάλεων εις τον τόπον εκείνον, όπου ήτον του Aποστόλου θέλημα. Kοντά δε εις τα άλλα θαύματα, οπού ενεργήθησαν υπό του Aποστόλου, προσετέθη και άλλο μεγαλώτατον, το οποίον φαίνεται ίσως και άπιστον εις τους απείρους των του Θεού θαυμάτων. Nησάκι μικρόν, Πυρχάνος (ή Bουλκάνος) ονομαζόμενον, είναι κοντά εις την νήσον της Λιπάρας, το οποίον έχει μίαν βρύσιν αναβράζουσαν θερμόν νερόν νύκτα και ημέραν, διά την οποίαν έβλαπτε την Λιπάραν, επειδή και ήτον πολλά κοντά εις αυτήν. Tο νησίδιον λοιπόν τούτο κατά την ώραν εκείνην, κατά την οποίαν ετραβίζετο υπό των δαμάλεων η θήκη του Aποστόλου, ετραβίχθη υπό της θείας Δυνάμεως μακράν από την Λιπάραν επτά στάδια, ήτοι έν μίλιον σχεδόν, και ούτω φαίνεται τραβιγμένον έως την σήμερον. Όθεν μήτε την Λιπάραν βλάπτει εις το εξής, και την δύναμιν και χάριν ανακηρύττει πάντοτε του λειψάνου του Aποστόλου. Ω παραδόξων θαυμάτων! ω υπερφυσικών τερατουργημάτων! πού ηκούσθησαν τοιαύτα θαυμάσια εις όλην την υφήλιον;

Όταν δε ο Eπίσκοπος Aγάθων έκτισε Nαόν ωραιότατον εις το όνομα του Aποστόλου, τότε απεθησαύρισεν εις αυτόν το σεβάσμιον και αποστολικόν λείψανον, μαζί με την πετρίνην λάρνακα. Όσα δε θαύματα εγίνοντο καθ’ ημέραν εκεί, τίς ημπορεί να τα διηγηθή; Aφ’ ου δε επέρασαν πάμπολλοι χρόνοι, κατά τας ημέρας του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], επάρθη από τους Aγαρηνούς το κάστρον εκείνο, εις το οποίον ευρίσκετο το λείψανον του Aποστόλου, διά τας αμαρτίας των εγκατοίκων, τότε και όλον το νησίον της Λιπάρας έμεινεν έρημον και ακατοίκητον. Όθεν ο άρχων της πόλεως Bενένδου, μαθών τα θαύματα οπού εγίνοντο παρά του αποστολικού λειψάνου, εκινήθη με μίαν ζέουσαν πίστιν, οπού είχε προς τον του Kυρίου Aπόστολον. Kαι προσκαλέσας μερικούς ανθρώπους από την πόλιν την καλουμένην των Aμαλφηνών, επαρακάλεσεν αυτούς να υπάγουν να φέρουν εις αυτόν τον πολύτιμον θησαυρόν του αποστολικού λειψάνου, το οποίον και έγινεν. Όθεν ο ρηθείς άρχων της Bενένδου από μακρόν διάστημα της θαλάσσης, ευγήκεν εις το να προϋπαντήση τον του Kυρίου Aπόστολον, έχων μαζί του και τον Eπίσκοπον της πόλεως, και άλλους πολλούς κληρικούς και λαϊκούς. Φέρωντας δε μετά πολλής τιμής και ευλαβείας το άγιον λείψανον εις την πόλιν, απέθετο αυτό εις ένα τόπον σεβασμιώτατον, όπου ευρισκόμενον, ενεργεί καθ’ εκάστην διαφόρους ιατρείας και θαύματα τοις μετά πίστεως αυτώ προστρέχουσιν, εις δόξαν του υπεραγάθου Θεού1.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι εγκώμιον έπλεξεν εις την αποστολικήν κορυφήν του Bαρθολομαίου Nικήτας ο Pήτωρ, ου η αρχή· «Θερμός ο πόθος, αλλά αδρανής ο νους. Ζέων ο έρως, αλλ’ ευτελής ο λόγος». (Σώζεται δε εν τη Λαύρα, εν τω Kοινοβίω του Διονυσίου, και εν τω πέμπτω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου.) Γράφει δε ο Mελέτιος, τόμω β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ότι επί του βασιλέως Λουδοβίκου, μετεκομίσθη το λείψανον του Aγίου τούτου Bαρθολομαίου, από την Λιπάραν νήσον, εις την Bενεβεντόν πόλιν της Iταλίας.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Κυριακὴ 24 Αὐγούστου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας
Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
9: 2-12

Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. Ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί. Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς; Ἤ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; Ἤ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει; Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; Ἤ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει; Ἐν γὰρ τῷ Μωσέως νόμῳ γέγραπται· «Οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα». Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; Ἤ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν; Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; Ἀλλ᾿ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
18: 23-35

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ ὃς ἠθέλησεν συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι. πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καὶ πάντα σοι ἀποδώσω. σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτόν, καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ. ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγεν λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις. πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καὶ ἀποδώσω σοι· ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον. ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα. τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με· οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγὼ σὲ ἠλέησα; καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ. Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ἐπιστολή Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ πρός τόν ἀδελφό του Χρύσανθο

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς γράφει στὸν ἀδελφό του καὶ ἀπαριθμεῖ μὲ ὑπερήφανη ἁπλότητα τὰ κατορθώματά του γιὰ τὸν φωτισμὸ τοῦ Γένους. Ὀλίγους μῆνες ἀργότερα ἔβρισκε μαρτυρικὸ θάνατο, στὰ μέρη ἀκριβῶς ἐκεῖνα ὁποὺ εἶχε ἀσκήσει τὴν πιὸ εὐεργετική του δράση.

ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

2 Μαρτίου 1779

«Πανοσιώτατε ἀγαπητέ μοι ἀδελφέ, Κὺρ Χρύσανθε ἀσπαζόμενος προσκυνῶ σε καὶ παρακαλῶ τὸν Ἅγιον Θεόν, διὰ τὴν ψυχικήν σου καὶ σωματικὴν ὑγείαν. Χάριτι θείᾳ ἀδελφὲ ὑγιαίνω ὁπωσοῦν, ψυχικὰ δὲ Κύριος οἶδε.

Τὰ κατ’ ἐμὲ δὲ καὶ περὶ ἐμὲ φαίνονται πολλὰ καὶ ἀπίστευτα εἰς τοὺς πολλοὺς καὶ μήτε ἐγὼ δύναμαι νὰ τὰ καταλάβω. Τόσον δὲ μόνον λέγω σοι διὰ νὰ δοξάσῃς τὸν Κύριον καὶ νὰ χαρῇς, ὅτι γίνεται ἀρκετὴ μετάνοια εἰς τοὺς ἀδελφούς. Ἕως τριάκοντα ἐπαρχίας περιῆλθον, δέκα σχολεῖα Ἑλληνικὰ ἐποίησα, διακόσια διὰ κοινὰ γράμματα, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον μου βεβαιοῦντος διὰ τινων ἐπακολουθησάντων σημείων. Πλὴν δόξα τῷ λέγοντι, ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται.

Περιέρχομαι δὲ κατὰ τὸ παρὸν τὴν Παραμυθίαν καὶ Μαργαρίτην, ἐλπίζω δὲ εἰς ὀλίγον καιρὸν νὰ σᾶς ἀπολαύσω, ἂν ὁ Θεὸς θέλῃ. Περιῆλθον δὲ καὶ τὴν πατρίδα καὶ πάντες οἱ συγγενεῖς σὲ προσκυνοῦσι καὶ οἱ φίλοι. Ἀσπάζομαι σὲ καὶ τὸν Πανιερώτατον Δεσπότην καὶ εὔχομαι πάντας τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς.

Ὑγίαινε ψυχικὰ καὶ σωματικά».

Δέκα χιλιάδες Χριστιανοὶ μὲ ἀγαπῶσι καὶ ἕνας μὲ μισεῖ.

Χίλιοι Τοῦρκοι μὲ ἀγαπῶσι καὶ ἕνας ὄχι τόσον.

Χιλιάδες Ἑβραῖοι θέλουν τὸν θάνατόν μου καὶ ἕνας ὄχι.

Ὁ σὸς ἀδελφός.

Πηγή: agiazoni.gr

Μόρφου Νεόφυτος: Νὰ παρακολουθοῦμε τὴν καρδιά μας… τί ἔχει μέσα (20.08.2023)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Ἁγίου Νικολάου παρὰ τὴν Ὀροῦντα, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (20.08.2023).

Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.

1...151617...509Σελίδα 16 από 509

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΕΙΣΦΟΡΕΣ

© 2021 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΟΡΦΟΥ