Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 5-8

Ἀδελφοί, μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν· καὶ τότε ὁ ἔπαινος γενήσεται ἑκάστῳ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. Ταῦτα δέ, ἀδελφοί, μετεσχημάτισα εἰς ἐμαυτὸν καὶ ᾽Απολλὼ δι᾽ ὑμᾶς, ἵνα ἐν ἡμῖν μάθητε τὸ Μὴ ὑπὲρ ὃ γέγραπται φρονεῖν ἵνα μὴ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἑνὸς φυσιοῦσθε κατὰ τοῦ ἑτέρου. Τί γάρ σε διακρίνει; τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών; ἤδη κεκορεσμένοι ἐστέ· ἤδη ἐπλουτήσατε· χωρὶς ἡμῶν ἐβασιλεύσατε· καὶ ὄφελόν γε ἐβασιλεύσατε, ἵνα καὶ ἡμεῖς ὑμῖν συμβασιλεύσωμεν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 28-39

Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται; Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
13: 44-54

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν ἄνθρωπος ἔκρυψε, καὶ ἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ ὑπάγει καὶ πάντα ὅσα ἔχει πωλεῖ καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον. Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ ἐμπόρῳ ζητοῦντι καλοὺς μαργαρίτας· ὃς εὑρὼν ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθὼν πέπρακε πάντα ὅσα εἶχε καὶ ἠγόρασεν αὐτόν. Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σαγήνῃ βληθείσῃ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκ παντὸς γένους συναγαγούσῃ· ἣν, ὅτε ἐπληρώθη, ἀναβιβάσαντες αὐτὴν ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν καὶ καθίσαντες συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα, τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον. οὕτως ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος. ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀφοριοῦσι τοὺς πονηροὺς ἐκ μέσου τῶν δικαίων καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Συνήκατε ταῦτα πάντα; λέγουσιν αὐτῷ, Ναί Κύριε. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Διὰ τοῦτο πᾶς γραμματεὺς μαθητευθεὶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ ὅστις ἐκβάλλει ἐκ τοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ καινὰ καὶ παλαιά. Καὶ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς τὰς παραβολὰς ταύτας, μετῆρεν ἐκεῖθεν. καὶ ἐλθὼν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ

Βασική πηγή για τον βίο του οσίου Ονησιφόρου αποτελεί η χειρόγραφη Ακολουθία του, που γράφηκε τον 17ο αιώνα, το Συναξάριο της οποίας αρύεται από παλαιότερο πρότυπο  ή και παραδόσεις, που εξικνούνται στους βυζαντινούς χρόνους.

Σύμφωνα μ᾽ αυτό, ο άγιος καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, άκμασε δε κατά τη βυζαντινή περίοδο, άγνωστο όμως πότε ακριβώς. Οι γονείς του ήταν πιστοί και ευλαβείς χριστιανοί, τιμημένοι με λαμπρά αξιώματα από τους τότε βασιλείς. Αναστρεφόμενος λοιπόν ο άγιος στα βασίλεια, αξιώθηκε για τη σοφία και σύνεσή του να γίνει δρουγγάριος (ναύαρχος) του βυζαντινού στόλου. Όταν κάποτε απεστάλη  να πολεμήσει τους εχθρούς του κράτους, όλα τα πλοία του στόλου —κατά παραχώρηση Θεού— εκτός του πλοίου στο οποίο επέβαινε ο άγιος, καταστράφηκαν, διότι από βρασμό της θάλασσας διαλύθηκε η ασφαλτόπισσα που συγκρατούσε συνδεδεμένα τα ξύλα των πλοίων.

Βλέποντας ο Ονησιφόρος την καταστροφή αυτή και κατανοώντας τη ματαιότητα του κόσμου, κατανύχθηκε στην καρδιά και αποφάσισε να μονάσει. Βρήκε μάλιστα και δέκα άνδρες από τη συνοδεία του, οι οποίοι συμφώνησαν να τον ακολουθήσουν. Αφού λοιπόν διέπλευσαν το πέλαγος, έφθασαν στην Πάφο της Κύπρου, όπου αποβιβάσθηκαν, και άρχισαν να προσκυνούν σε ναούς και μονύδρια της περιοχής, ευχόμενοι να τύχουν του ποθουμένου. Παίρνοντας κατόπιν συγχώρηση ο ένας από τον άλλο, μετέβη ο καθένας τους όπου επιθυμούσε.

Ο Ονησιφόρος, ερχόμενος πλησίον του χωριού της Αναρίτας, βρήκε σπήλαιο κατάλληλο για ησυχαστική ζωή. Εκεί λοιπόν έστησε την ασκητική του παλαίστρα, και πέρασε τη ζωή του με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές, φθάνοντας σε μέτρα αγιότητας. Ενόσω ζούσε ακόμη ο άγιος, έλαβε πλούσια τη χάρη της θαυματουργίας και θεράπευε ποικίλες ασθένειες. Αλλά και σε περίοδο ανομβρίας κατέβασε με την προσευχή του πλούσια βροχή στη διψασμένη γη. Όταν δε κοιμήθηκε ειρηνικά, τάφηκε στο σπήλαιό του, όπου συνέχισε και μετά θάνατο να επιτελεί μεγάλα θαύματα.

Κοντά στο σπήλαιό του, που δεν σώζεται σήμερα, οικοδομήθηκε ναός και πιθανώτατα και μονή στο όνομά του. Ο παλαιός του αυτός ναός, που βρισκόταν ερειπωμένος στη ΝΔ γωνιά του κοιμητηρίου του χωριού της Αναρίτας, δυστυχώς καταστράφηκε πρόσφατα (2010), ενώ κτίσθηκε νεώτερος ναός του κοντά στο σημείο του παλαιού και εκτός του κοιμητηρίου. Στον ναό τούτο φυλάσσονται οι δύο παλαιότερες γνωστές εικόνες του οσίου (μία του 18ου αι. και μία του 19ου αι., στην οποία συναπεικονίζεται και ο ιερομάρτυς Αρτέμων, που επίσης τιμάται στην Αναρίτα). Ιερά του λείψανα φυλάσσονται στον ναό της Αγίας Μαρίνας στην Αναρίτα, καθώς και στις μονές Κύκκου και Χρυσορροϊάτισσας. Η μνήμη του τελείται στις 18 Ιουλίου.

Βιβλιογραφία: Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, Κύπρια Μηναία, Θ´ (Ιούλιος), σ. 98-103 (νέα πλήρης ασματική Ακολουθία του οσίου Ονησιφόρου, με σχετική βιβλιογραφία).

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Aιμιλιανού

Aιμιλιανός ανθράκων βληθείς μέσον.
Oν Hσαΐας είδεν άνθρακα βλέπει.
Oγδοάτη δεκάτη καύσαν πυρί Aιμιλιανόν.

Oύτος εκατάγετο από το Δορόστολον, η οποία είναι πόλις Mοισίας της εν τη Θράκη, και ήτον δούλος ενός Έλληνος, κατά τους χρόνους Iουλιανού του παραβάτου, και Kαπετωλίνου βικαρίου εν έτει τξα΄ [361]. Eσέβετο δε και επίστευεν εις τον Xριστόν, τα δε είδωλα απεστρέφετο. Όθεν εμβαίνωντας μίαν φοράν μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, εσύντριψεν όλα τα είδωλα με το σφυρί οπού είχεν εις χείρας του. Eπειδή δε ετραβίζοντο πολλοί εις καταδίκην διά το συμβεβηκός τούτο, και εδέρνοντο, με το να μην ήτον φανερός ο το έργον τούτο ποιήσας, τούτου χάριν ο Άγιος επήγε μόνος και εφανέρωσε τον εαυτόν του, ότι αυτός τούτο εποίησεν. Όθεν πιασθείς, ήλεγξε την αγνωσίαν του βικαρίου, διότι είχε την ελπίδα του εις τα μάταια είδωλα. Διά τούτο εδάρθη ασπλάγχνως με βούνευρα, έπειτα ερρίφθη εις την φωτίαν, και άκαυστος διαμείνας, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, παρά του οποίου έλαβε του μαρτυρίου τον αμάραντον στέφανον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εν τω Nαώ αυτού τω ευρισκομένω εις τόπον καλούμενον Pάβδος¹.

Σημείωση

1. Περί του Aγίου Aιμιλιανού τούτου γράφει ο Θεοδώρητος, εν βιβλίω τρίτω, κεφαλ. έκτω της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ταύτα· «Eν Δοροστόλω, πόλις δε αύτη της Θράκης επίσημος, Aιμιλιανός ο νικηφόρος αγωνιστής, υπό Kαπετωλίνου του της Θράκης απάσης άρχοντος, παρεδόθη πυρά». Σημείωσαι, ότι εν τη Mεγίστη Λαύρα σώζεται το Mαρτύριον τούτου ελληνικόν, ου η αρχή· «Bασιλεύοντος του ασεβεστάτου Iουλιανού».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Όσιος Παμβώ εν ειρήνη τελειούται¹

Εαυτόν εσταύρωσε Παμβώ τω βίω,
Kαι σοι παρέστη Σώτερ εσταυρωμένε.

Σημείωση

1. Tούτου του Oσίου Παμβώ τον Bίον όρα εις το Λαυσαϊκόν. Eνωχλήθη δε ποτε ο Όσιος ούτος από τον δαίμονα της βλασφημίας και παρεκάλει υπέρ τούτου τον Θεόν. Ήκουσε δε φωνήν άνωθεν λέγουσαν αυτώ· «Παμβώ Παμβώ, μη αθύμει επί αλλοτρία αμαρτία, αλλά περί των σων φρόντισον πράξεων, τας δε του πονηρού βλασφημίας επ’ αυτόν κατάλιπε». Kαι ημείς ουν αδελφοί καταφρονήσωμεν του λογισμού της βλασφημίας ως σατανικού και αλλοτρίου ημών. Kαι ούτω διά της εξουδενώσεως, δυνησόμεθα απαλλαγήναι αυτού, Θεού χάριτι. Oυ γαρ άλλως τούτου περιγενέσθαι ισχύσομεν (σελ. 722, του Eυεργετινού). O αυτός δε Eυεργετινός λέγει (σελ. 312) ότι ο μέγας ούτος Παμβώ, τρεις χρόνους παρεκάλει τον Θεόν λέγων· «μη με δοξάσης εις την γην». Όθεν διά την ταπείνωσίν του ταύτην, τόσον εδόξασεν αυτόν ο Θεός, ώστε οπού δεν εδύνετό τινας να ιδή εις το πρόσωπόν του από την δόξαν και λαμπρότητα οπού είχε. Tο αυτό δε χάρισμα είχε και ο Aββάς Σισώης, και ο Σιλουανός.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Yακίνθου του εν Aμάστριδι

Ως οσφράδιον υακίνθινον Λόγε,
Δέξαι τον Yάκινθον αυτοίς καλάμοις.

Oύτος ο Άγιος εγεννήθη από γονείς ευσεβείς, Θεοκλήτου και Θεονίλλης καλουμένων, κατά τους χρόνους του Eπισκόπου Hρακλείδου, όστις επεσκόπευεν εις την Aμάστριδα την παραθαλασσίαν, την ευρισκομένην εις την Mαύρην Θάλασσαν. Έλαβε δε ο Άγιος ούτος το όνομα Yάκινθος, από επιφάνειαν θείου Aγγέλου. Όταν δε έγινε τριών χρόνων, ανέστησεν ένα νεκρόν παιδίον με την επικάλεσιν του ονόματος του Xριστού. Όσον δε ο Άγιος αύξανε κατά την ηλικίαν του σώματος, τόσον αύξανε και κατά την πνευματικήν ηλικίαν της αρετής. Eποίησε δε πολλά θαύματα ο μακάριος, έως οπού έφθασεν εις το γηρατείον. Bλέπωντας δε τους ειδωλολάτρας Έλληνας να προσκυνούν ένα δένδρον της καλουμένης πτελαίας, το οποίον ήτον τρυπημένον και κούφιον, τούτου χάριν ζήλω θείω κινηθείς ο αοίδιμος, επήγε και έκοψεν αυτό. Όθεν πιασθείς εφέρθη εις τον ηγεμόνα Kανστρίσιον ονόματι, και εις τους άρχοντας της πόλεως, και εδάρθη δυνατά. Eίτα εξερρίζωσαν τα οδόντιά του. Mετά ταύτα δέσαντες αυτόν με σχοινία, τον έσυραν έξω της πόλεως, και τον επλήγωσαν με οξέα καλάμια. Ύστερον έβαλον αυτόν εις φυλακήν, και εκεί παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού. Λέγεται δε, ότι εις την μνήμην αυτού γίνεται ένα τοιούτον θαυμάσιον. O τάφος του Aγίου είναι υποκάτω εις την γην, μέσα εις τον οποίον ευρίσκεται το τίμιον αυτού λείψανον. Όταν λοιπόν οι Xριστιανοί συναχθούν εις την ημέραν της εορτής του, και αρχίσουν να ψάλλουν, τότε αναβρύει αποκάτω από τον τάφον χώμα, το οποίον πέρνωντας ο Eπίσκοπος εις ένα αγγείον ιερόν, διαμοιράζει αυτό εις τους Xριστιανούς, και δι’ αυτού ιατρεύονται τα πάθη της ψυχής και του σώματος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΜΑΡΙΝΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
3:23-29; 4:1-5

Ἀδελφοί, πρὸ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκ ἔτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ. Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε· οὐκ ἔνι ᾽Ιουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ. Εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ ᾽Αβραὰμ σπέρμα ἐστέ, καὶ κατ᾽ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. Λέγω δέ, ἐφ᾽ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΜΑΡΙΝΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
5: 24-34

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠκολούθει τῷ Ἰησοῦ ὄχλος πολύς, καὶ συνέθλιβον αὐτόν. Καὶ γυνή τις οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἔτη δώδεκα, καὶ πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν καὶ δαπανήσασα τὰ παρ’ ἑαυτῆς πάντα, καὶ μηδὲν ὠφεληθεῖσα, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χεῖρον ἐλθοῦσα, ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἐλθοῦσα ἐν τῷ ὄχλῳ ὄπισθεν ἥψατο τοῦ ἱματίου αὐτοῦ· ἔλεγεν γὰρ ἐν ἑαυτῇ ὅτι Ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι. καὶ εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος. καὶ εὐθέως ὁ Ἰησοῦς ἐπιγνοὺς ἐν ἑαυτῷ τὴν ἐξ αὐτοῦ δύναμιν ἐξελθοῦσαν, ἐπιστραφεὶς ἐν τῷ ὄχλῳ ἔλεγε· Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; καὶ ἔλεγον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Βλέπεις τὸν ὄχλον συνθλίβοντά σε, καὶ λέγεις· τίς μου ἥψατο; καὶ περιεβλέπετο ἰδεῖν τὴν τοῦτο ποιήσασαν. ἡ δὲ γυνὴ φοβηθεῖσα καὶ τρέμουσα, εἰδυῖα ὃ γέγονεν ἐπ’ αὐτῇ, ἦλθε καὶ προσέπεσεν αὐτῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Πνευματικὴ πανήγυρις καὶ κοσμοχαρμόσυνη ἑορτὴ ἡ σημερινή, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, τὴν ὁποία συνεκάλεσε, καὶ κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα συγκροτεῖ, ἡ πανένδοξη μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Μαρίνα. Κι ἐμεῖς, ὁ φιλόχριστος καὶ φιλομάρτυς λαὸς τοῦ Κυρίου, συναθροισθήκαμε στὸν ἅγιο τοῦτο ναό της, νὰ τὴν ἀνυμνήσουμε κατὰ χρέος μὲ ὕμνους καὶ ᾠδὲς πνευματικές.

Ἡ λαοφίλητη τούτη ἁγία, ἡ τόσο ἰδιαίτερα τιμώμενη στὸ νησί μας, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀνὰ τὸ παγκόσμιον Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, περίφημη ἀρχαία πόλη, εὑρισκόμενη στὴ νότια κεντρικὴ Μικρὰ Ἀσία, πόλη, ποὺ συνδέθηκε μὲ τὴν Κύπρο ἀπὸ παλαιοὺς χρόνους. Στὴν πόλη τούτη κήρυξαν τὸν Χριστὸ γιὰ πρώτη φορὰ οἱ ἀπόστολοι Παῦλος καὶ Βαρνάβας κατὰ τὴν πρώτη τους ἀποστολικὴ περιοδεία, μετὰ τὸν εὐαγγελισμὸ στὴν Κύπρο καὶ τὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας. Στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων σώζεται ἐκτενὴς ὁμιλία τοῦ Παύλου στὴ συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων στὴν Ἀντιόχεια αὐτή. Τὴν πόλη ξανα-επισκέφθηκε ὁ Παῦλος καὶ σὲ ἑπόμενες περιοδεῖες του, ἐγκαθιδρύοντας τὴν ἐκεῖ πρωτοχριστιανικὴ Ἐκκλησία. Βεβαίως, σύμφωνα καὶ μὲ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα, ἡ λατρεία τῶν εἰδώλων στὴν Ἀντιόχεια τούτη συνέχισε ἔντονη καὶ κατὰ τοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνες.

Ἡ ἁγία Μαρίνα λοιπὸν ἔζησε στὴν κατείδωλο πόλη αὐτὴ περὶ τὰ τέλη τοῦ 3ου μ.Χ. αἰώνα καὶ μαρτύρησε μᾶλλον κατὰ τὸν τελευταῖο Μεγάλο Διωγμό, ποὺ κήρυξαν στὴν Ἀνατολὴ ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς μὲ τὸν καίσαρα Γαλέριο Μαξιμιανὸ στὶς 23.02.303. Ὁ πατέρας της, ποὺ ὀνομαζόταν Αἰδέσιος, ἦταν ἱερέας τῶν εἰδώλων, ἐνῶ ἡ μητέρα της, ποὺ δυστυχῶς δὲν μᾶς διασώθηκε τὸ ὄνομά της, ὑπῆρξε εὐσεβὴς Χριστιανή. Σὲ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν ἡ Μαρίνα ἔχασε τὴ μητέρα της, ἀλλὰ μὲ τὶς νουθεσίες της εἶχε ἤδη στερεωθεῖ στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τόσο δὲ πόθο θεϊκὸ εἶχε στὴν καρδιά της, ὥστε, ὅταν ἔφθασε μόλις στὴν ἡλικία τῶν 15-16 ἐτῶν, διψοῦσε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ δόθηκε ἡ ἀφορμή, ὡς ἑξῆς:

Κάποια μέρα, ὁ ἔπαρχος τῆς Πισιδίας Ὀλύμβριος συνάντησε καθοδὸν τὴν ἁγία νὰ βόσκει τὸ ποίμνιο τοῦ πατέρα της μαζὶ μὲ ἄλλες γυναῖκες. Τόσο σαγηνεύθηκε ἀπὸ τὸ φυσικό της κάλλος, ποὺ ἦταν ἀπόρροια καὶ τῆς πνευματικῆς της ὡραιότητας, ὥστε διέταξε τὴ συνοδεία του νὰ τὴ συλλάβουν καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσουν μπροστά του, μὲ σκοπὸ νὰ τῆς προτείνει νὰ τὴ νυμφευθεῖ. Πράγματι, ἡ ἁγία ὁδηγήθηκε στὸ παλάτι τοῦ ἐπάρχου, χωρὶς ὅμως νὰ αἰσθάνεται ὁποιοδήποτε φόβο ἢ ἀνησυχία· ἀντίθετα, εἶχε ἀκράδαντη πίστη στὸν Κύριο καὶ ἔλπιζε στὴ βοήθεια καὶ τὸ ἔλεός Του, ποὺ ὑποσχέθηκε στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι θὰ δίνει λόγο καὶ θεϊκὴ σοφία στοὺς μάρτυρές Του, ὅταν θὰ ὁδηγοῦνται νὰ ἀπολογηθοῦν ἐνώπιον βασιλέων καὶ ἡγεμόνων. Ἐκεῖ, πράγματι ὁμολόγησε ἐλεύθερα τὴν πίστη της καὶ ἀπέρριψε τὶς βδελυρὲς προτάσεις τοῦ τυράννου.  Μὴ ὑποκύπτοντας λοιπὸν ἡ ἁγία, οὔτε στὶς ἀπειλές, οὔτε στὶς κολακεῖες τοῦ Ὀλυμβρίου, παραδόθηκε σὲ ποικίλα βασανιστήρια καὶ ρίχθηκε ἡμιθανὴς στὴ φυλακή. Μὰ καὶ ἐκεῖ ὁ διάβολος, ποὺ φθονοῦσε τὴ δόξα ποὺ λάμβανε μὲ τὸ μαρτύριο ἡ Μαρίνα, τῆς ἐμφανίστηκε ὀφθαλμοφανῶς ὡς δράκοντας. Ἀλλ’ ἡ μάρτυς ἀπτόητη, μὲ τὴν προσευχή της καὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὸν κατατρόπωσε καὶ τὸν βασάνισε, κτυπώντας τον μ᾽ ἕνα σφυρὶ ποὺ βρέθηκε στὴ φυλακή.  Ξαναβασανίστηκε τὴν ἑπομένη ποικιλότροπα ἡ ἁγία καί, ἐπειδὴ μὲ τὰ θαύματα ποὺ λάμβαναν χώρα κατὰ τὸ μαρτύριό της πίστεψαν περὶ τὶς δεκαπέντε χιλιάδες εἰδωλολάτρες, ὀργισμένος ὁ τύραννος διέταξε ὅλοι αὐτοὶ νὰ ἀποκεφαλιστοῦν μαζὶ μὲ τὴ Μαρίνα.

Ὁδηγήθηκε τότε ὅλος ὁ ἔνθεος αὐτὸς λαὸς μὲ τὴ μάρτυρα στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἡ ἁγία ἀνέπεμψε θερμὴ προσευχὴ στὸν Κύριο καὶ ζήτησε νὰ παρέχει ὁ Νυμφίος της τὴ βοήθειά Του σ’ ὅσους θὰ τὴν ἐπικαλοῦνταν, ἀποκεφαλίστηκε, λαμβάνοντας τοὺς στεφάνους τῆς παρθενίας, τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς ἀθλήσεως. Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν αἰτία νὰ δοξασθεῖ ὁ Κύριος, νὰ φωτισθοῦν μέσῳ της τόσες χιλιάδες, νὰ δοξασθεῖ καὶ ἡ ἴδια, καὶ νὰ ἐνεργεῖ τόσα θαύματα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.

Θὰ ἤθελα νὰ σταθοῦμε λίγο στὶς ἀρετές, τὶς ἔνθεες καὶ μεγάλες ἀρετὲς τῆς ἁγίας Μαρίνας, ὅπως διαγράφονται στὸν βίο της.

Καὶ πρῶτα, στὴ θερμὴ πίστη καὶ ἀγάπη της στὸν Χριστό. Τόσο μεγάλες ἦταν οἱ ἀρετές της αὐτές, τόσο τὶς βίωνε ἔντονα, τόσο ξεχείλιζαν μέσα ἀπ’ τὴν ψυχή της, ὥστε, παρόλο ποὺ ἦταν ἕνα κορίτσι 15-16 χρόνων, ὅπως γράφουν τὰ Συναξάριά της, καὶ ὅπως πρὶν μερικὰ χρόνια ἡ ἴδια σὲ θαυμαστὴ φανέρωσή της ἐπιβεβαίωσε, ἐλεύθερα καὶ μὲ παρρησία κήρυττε στοὺς συμπολίτες της τὴν πίστη της. Κι αὐτά, πότε; Τοὺς φοβεροὺς ἐκείνους χρόνους τῆς βασιλείας τῶν μεγάλων διωγμῶν τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Γαλερίου! Ἀλλ’ ἡ ἁγία ἀψήφησε τὸν ἐπικρεμάμενο κίνδυνο!

Κι ἐδῶ προβάλλουν ἄλλες δύο ἀρετές της, ἀποτέλεσμα τῆς πίστης καὶ ἀγάπης στὸν Κύριο: Ἡ ἀνδρεία τῆς ψυχῆς καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν γηΐνων. Δέν ἔμελλε τὴν ἁγία, ὅπως πολλὲς φορὲς συμβαίνει μ᾽ ἐμᾶς, νὰ βρεῖ τρόπους νὰ περάσει καλά, ἄνετα, εὐχάριστα τὴ μάταια τούτη καὶ πρόσκαιρη ζωή. Τὰ μάτια τῆς ψυχῆς της ἦταν στραμμένα στὴν ἄλλη, τὴν ἀληθινή ζωή. Ἐκεῖ ἦταν ἡ ἔγνοια καὶ ὁ πόθος της, ἐκεῖ ἡ χριστοπόθητη νοσταλγία της.

Δεμένη μαζὶ μ’ αὐτὲς τὶς ἀρετές της, ἦταν καὶ ὁ πόθος της νὰ ζήσει μὲ σωφροσύνη καὶ παρθενία. Ἕνα νυμφίο ποθοῦσε, ἕνα ζητοῦσε, ἕνα σκεφτόταν: Τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! Καὶ ὁ Κύριος τὴν ἀξίωσε νὰ τὴν κάμει νύμφη Του μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου της, μὲ τὰ στίγματα τῶν πληγῶν καὶ τῶν βασάνων, ποὺ τὴν κόσμησαν σὰν ἄλλα πολύτιμα πετράδια καὶ νυμφικὰ στολίδια! 

Οἱ ἀρετὲς αὐτὲς τῆς ἁγίας ἀκτινοβόλησαν λαμπρότερα τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου της, τῆς ἀνδρείας καὶ λαμπρῆς ὁμολογίας της, ἐνώπιον τοῦ ἀσπλάγχνου καὶ αἱμοβόρου τυράννου: Φαντασθεῖτε, ἀδελφοί, μιὰ κοπελλίτσα (τῆς πρώτης Λυκείου, θὰ λέγαμε σήμερα), νὰ στέκεται μόνη ἐνώπιον σκληροτάτου δικαστοῦ, ἐνώπιον μαινομένου ὄχλου ἀπίστων ἀνδρῶν, μὲ ὁρατὰ ἐπικρεμάμενο τὸν κίνδυνο ἐπωδύνου θάνατου. Κι ὅμως, τίποτε δέν πτόησε, δέν κλόνησε τὸν πύργο τῆς ἁγίας ψυχῆς της. Οὔτε οἱ κολακεῖες στὴν ἀρχὴ τοῦ ἐπάρχου Ὀλυμβρίου, ποὺ τὴν ἐπαινοῦσε γιὰ τὸ κάλλος καὶ τὴν ὡραιότητά της, οὔτε οἱ χίλιες-μύριες ὑποσχέσεις του, νὰ τὴν πάρει σύζυγο, νὰ τὴν κάμει -ὅπως αὐτὸς νόμιζε- πλούσια κι εὐτυχισμένη, ἀλλ’ οὔτε καὶ οἱ ἀπειλές του, ὕστερα, νὰ τὴν κακοποιήσει. Καὶ στὴν ἁγία Μαρίνα ἐκπληρώθηκε πλήρως ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ μας στὸ Εὐαγγέλιο, νὰ μὴ δειλιάσουν οἱ μαθητές του, ὅταν ὁδηγηθοῦν μπροστὰ στοὺς ἄρχοντες καὶ βασιλιάδες τοῦ κόσμου τούτου, οὔτε νὰ προετοιμασθοῦν τί νὰ ἀπολογηθοῦν, γιατὶ αὐτὸς θὰ τοὺς δώσει λόγο ἁρμόδιο καὶ σοφία, νὰ καταισχύνουν τοὺς τυράννους καὶ νὰ λαμπρύνουν ἔτσι τὴν καλή τους μαρτυρία.

Ἡ ἀνδρεία καὶ τὸ θάρρος τῆς μάρτυρος διαφάνηκαν ἀκόμη πιὸ λαμπρὰ τὴν ὥρα τῶν βασάνων. Τόσο δάρηκε, τόσο μαστίχθηκε τὸ ἁπαλὸ καὶ ἐφηβικὸ ἐκεῖνο ἅγιο σῶμα της, ποὺ πλημμύρισε ἡ γύρω γῆ στὰ ἱερά της αἵματα. Κι αὐτή, ὢ τοῦ θαύματος!, οὔτε μιλιά, οὔτε ἄχνα δέν ἔβγαλε ἀπ’ τὸ στόμα της! Ὅταν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, χορηγηθεῖ πλούσια σ’ ἕνα ἄνθρωπο, λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, τότε μεταβαίνει καὶ στὸ σῶμα του αἰσθητά, καὶ τὸ ἐνισχύει νὰ ἀντέχει τὶς ὑπὲρ τὴν φύσιν κακουχίες. Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, τὸν θεηγόρο ἀπόστολο Παῦλο, τί κηρύττει ἐν προκειμένῳ: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Κίνδυνος ἢ μάχαιρα, ἤ θλῖψις, ἢ διωγμός, ἢ στενοχωρία;» Τίποτα, κανένα πρᾶγμα τοῦ κόσμου τούτου δέν μπορεῖ νὰ χωρίσει μιὰ τέτοια ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τέτοια ἦταν καὶ ἡ ἁγία μας Μαρίνα.

Καὶ καλεῖται ὁ καθένας μας σήμερα, στὴ λαμπρὴ τούτη ἡμέρα τῆς μνήμης της, ποὺ εἶναι καὶ πλούσια ἡ χάρη της, νὰ μιμηθεῖ κάτι ἀπὸ τὴ ζωή της, τὶς ἀρετές της. Γιατί, κατὰ τὸ γνωστὸ ἀπόφθεγμα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, «τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος». Ὅσο καὶ ὅ,τι μπορεῖ ὁ καθένας. Καὶ θὰ ἔχει συνεργὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας. Νὰ ζητήσει ὁ καθένας ἐκεῖνο, ποὺ ἔχει ἀνάγκη, γιὰ τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς του, τὴν ἴαση τοῦ σώματός του, γιὰ τὴ διόρθωσή του. Καὶ κατὰ τὴν πίστη του θὰ λάβει. Ὅλοι νὰ ἀναχωρήσουμε ἀπὸ τὴν ἱερὴ αὐτὴ σύναξη ὠφελημένοι, ἀλλοιωμένοι τὴν καλὴ ἀλλοίωση, μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ δείξουμε θεϊκὸ ζῆλο στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἂς ἀκούσουμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, σὰν κατακλεῖδα, τὰ χρυσὰ ρήματα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἀπὸ μία ὁμιλία του γιὰ τοὺς μάρτυρες: «Ὅταν ἀναλογισθοῦμε τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ ἔπαθλα καὶ τὰ βραβεῖα καὶ τὰ στεφάνια τῶν ἁγίων μαρτύρων, βρίσκουμε ἀφορμὲς γιὰ ταπεινοφροσύνη, γιὰ ἐνάρετη ζωὴ… Τέτοια καὶ πολλὰ ἄλλα εἶναι δυνατὸ νὰ φιλοσοφήσουμε καὶ ἔτσι ὠφελημένοι νὰ ἀναχωρήσουμε ἀπ’ ἐδῶ. Γιατί, ὁ θάνατος τῶν μαρτύρων εἶναι παρηγορία τῶν πιστῶν, δόξα τῶν Ἐκκλησιῶν, σύστασις τοῦ Χριστιανισμοῦ, κατάργηση τοῦ θανάτου, ἀπόδειξη τῆς ἀναστάσεως, αἰσχύνη τοῦ διαβόλου, κατάκριση τῶν δαιμόνων, διδασκαλία ἀληθινῆς φιλοσοφίας τῆς ζωῆς, παραίνεση νὰ περιφρονοῦμε τὰ πρόσκαιρα, ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐπιθυμία τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, παρηγορία στὰ δεινὰ ποὺ μᾶς βρίσκουν, πρόφαση ὑπομονῆς, καρτερίας ἀφορμή, καὶ ὅλων τῶν καλῶν ρίζα καὶ πηγὴ καὶ μητέρα.»

Αὐτὰ τὰ καλὰ χορηγοῦνται στοὺς εὐλαβεῖς καὶ πιστοὺς τιμητὲς τῶν ἁγίων μαρτύρων, τῶν ὁποίων, ἂς εὐχηθοῦμε νὰ τύχουμε κι ἐμεῖς, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς πανένδοξης μεγαλομάρτυρος Μαρίνης καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ἀμήν!

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
2:9-16; 3:1-9

Ἀδελφοί, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν. Ἡμῖν δὲ ἀπεκάλυψεν ὁ Θεὸς διὰ τοῦ πνεύματος· τὸ γὰρ πνεῦμα πάντα ἐρευνᾷ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ. Τίς γὰρ οἶδεν ἀνθρώπων τὰ τοῦ ἀνθρώπου εἰ μὴ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἐν αὐτῷ; οὕτως καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ οὐδεὶς ἔγνωκεν εἰ μὴ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν· ἃ καὶ λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις ἀλλ᾽ ἐν διδακτοῖς Πνεύματος ἁγίου, πνευματικοῖς πνευματικὰ συγκρίνοντες. Ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ πνεύματος τοῦ Θεοῦ· μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστιν, καὶ οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται· ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾽ οὐδενὸς ἀνακρίνεται. Τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου, ὃς συμβιβάσει αὐτόν; ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν. Κἀγώ, ἀδελφοί, οὐκ ἠδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς ἀλλ᾽ ὡς σαρκικοῖς, ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ. Γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ ἠδύνασθε· ἀλλ᾽ οὔτε ἔτι νῦν δύνασθε· ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε. ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις καὶ διχοστασίαι, οὐχὶ σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε; ὅταν γὰρ λέγῃ τις, ᾽Εγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἕτερος δέ, ᾽Εγὼ ᾽Απολλώ, οὐκ ἄνθρωποί ἐστε; τί οὖν ἐστιν ᾽Απολλώς; τί δέ ἐστιν Παῦλος; ἀλλ’ ἢ διάκονοι δι᾽ ὧν ἐπιστεύσατε, καὶ ἑκάστῳ ὡς ὁ Κύριος ἔδωκεν; Ἐγὼ ἐφύτευσα, ᾽Απολλὼς ἐπότισεν, ἀλλ΄ ὁ Θεὸς ηὔξανεν· ὥστε οὔτε ὁ φυτεύων ἐστί τι οὔτε ὁ ποτίζων, ἀλλ᾽ ὁ αὐξάνων Θεός. Ὁ φυτεύων δὲ καὶ ὁ ποτίζων ἕν εἰσιν, ἕκαστος δὲ τὸν ἴδιον μισθὸν λήψεται κατὰ τὸν ἴδιον κόπον.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
13: 31-36

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν κόκκῳ σινάπεως, ὃν λαβὼν ἄνθρωπος ἔσπειρεν ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ· ὃ μικρότερον μέν ἐστι πάντων τῶν σπερμάτων, ὅταν δὲ αὐξηθῇ μεῖζον τῶν λαχάνων ἐστὶ καὶ γίνεται δένδρον, ὥστε ἐλθεῖν τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατασκηνοῦν ἐν τοῖς κλάδοις αὐτοῦ. Ἄλλην παραβολὴν ἐλάλησεν αὐτοῖς· Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἐνέκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον. Ταῦτα πάντα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν παραβολαῖς τοῖς ὄχλοις, καὶ χωρὶς παραβολῆς οὐδὲν ἐλάλει αὐτοῖς· ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἀνοίξω ἐν παραβολαῖς τὸ στόμα μου, ἐρεύξομαι κεκρυμμένα ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Τότε ἀφεὶς τοὺς ὄχλους ἦλθεν εἰς τὴν οἰκίαν ὁ Ἰησοῦς.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ