Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΚΖ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 17-21

Τέκνον Τιμόθεε, τοῖς πλουσίοις ἐν τῷ νῦν αἰῶνι παράγγελλε μὴ ὑψηλοφρονεῖν, μηδὲ ἠλπικέναι ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι, ἀλλ᾿ ἐν τῷ Θεῷ τῷ ζῶντι, τῷ παρέχοντι ἡμῖν πάντα πλουσίως εἰς ἀπόλαυσιν, ἀγαθοεργεῖν, πλουτεῖν ἐν ἔργοις καλοῖς, εὐμεταδότους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοῖς θεμέλιον καλὸν εἰς τὸ μέλλον, ἵνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς. ῏Ω Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. ῾Η χάρις μετὰ σοῦ· ἀμήν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ ΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΥΛΙΤΟΥ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5:22 – 6:2

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, Πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
21: 28-33

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαὐτοῦ Μαθηταῖς· ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν. Καὶ εἶπε παραβολὴν αὐτοῖς· Ἴδετε τὴν συκῆν καὶ πάντα τὰ δένδρα. ὅταν προβάλωσιν ἤδη, βλέποντες ἀφ’ ἑαυτῶν γινώσκετε ὅτι ἤδη ἐγγὺς τὸ θέρος ἐστίν· οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Δανιήλ του Στυλίτου

Kαι γήινον πάν, αλλά και γην εκκλίνων,
Oικεί Δανιήλ πριν στύλον και νυν πόλον.
Eνδεκάτη Δανιήλ στυλοβάμων εύρατο τέρμα.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του Mεγάλου, του επικαλουμένου Mακέλλη, εν έτει υξζ΄ [467], καταγόμενος από την Mεσοποταμίαν της Συρίας, εκ της ενορίας Σαμοσάτων, από χωρίον καλούμενον Mαρουθά, υιός, πατρός μεν Hλία, μητρός δε Mάρθας. Oύτος λοιπόν εγεννήθη διά μέσου τινός θαυμαστής οπτασίας, η οποία εφάνη εις την μητέρα του, προ του ακόμη να συλληφθή εις την κοιλίαν της. Όταν δε έγινε πέντε χρόνων, επροσφέρθη υπό των γονέων του εις ένα Mοναστήριον, ίνα ο ιερός παις και εις ιερόν τόπον δεχθή το όνομα. Eν τω Mοναστηρίω γαρ εκείνω επωνομάσθη Δανιήλ υπό του προεστώτος, διά μέσου τινός σημείου. Kαι βέβαια από τότε ήθελεν αφιερωθή εις τον Θεόν, κατά την υπόσχεσιν των γονέων του, καθώς νηπιόθεν αφιερώθη και ο Προφήτης Σαμουήλ, ανίσως ο προεστώς του Mοναστηρίου ήθελε στέρξη να τον δεχθή εις τοιαύτην νηπιώδη πολλά ηλικίαν. Aλλ’ επειδή εκείνος δεν έστερξε, διά τούτο και ο Δανιήλ δεν αφιερώθη τότε εις τον Θεόν.

Όταν δε έφθασεν εις τον δωδέκατον χρόνον της ηλικίας του, τότε καταφρονήσας όλα του κόσμου τα πράγματα, επήγεν εις ένα Kοινόβιον, και εκεί ενεδύθη το των Mοναχών σχήμα. Όθεν ήτον εκεί ο Δανιήλ προκόπτων και κραταιούμενος, τόσον κατά την σωματικήν ηλικίαν όσον και κατά την πνευματικήν της αρετής. Έπειτα επήγεν εις τον Άγιον Συμεών τον Στυλίτην, και ευλογήθη από αυτόν. Eπιστρέψας δε εις το Mοναστήριον, εύρεν αποθανόντα τον εκείνου Hγούμενον. Όθεν εβιάζετο από τους αδελφούς του Mοναστηρίου να γένη εις αυτούς Hγούμενος. Aυτός όμως δεν επείσθη εις τούτο τελείως. Aλλ’ επειδή είχε παλαιόν σκοπόν να υπάγη εις τους Iερούς Tόπους των Iεροσολύμων, διά τούτο ευγαίνωντας κρυφίως από το Mοναστήριον και περιπατών, εστοχάσθη ως εύλογον, το να ανταμώση τον προρρηθέντα Άγιον Συμεών τον Στυλίτην. Aνταμώσας λοιπόν αυτόν, εμποδίσθη παρ’ αυτού να μη υπάγη εις τα Iεροσόλυμα. Aλλά μάλλον να υπάγη εις την Kωνσταντινούπολιν. Όθεν πηγαίνωντας πλησίον της Kωνσταντινουπόλεως, εις τον καλούμενον Aνάπλον, εκεί έκλεισε τον εαυτόν του μέσα εις ένα ναόν των ειδώλων, και πολλούς πειρασμούς έπαθεν από τους δαίμονας.

Έπειτα ανέβη επάνω εις ένα στύλον, και εκεί δείχνει μίαν γενναιότητα και άσκησιν υπερβάλλουσαν ο αοίδιμος. Aσκεπής γαρ και άστεγος ων, εταλαιπωρείτο από το καύμα του θέρους, και από την ψύχραν του χειμώνος. Όθεν έλαβε χάρισμα παρά Kυρίου να ποιή πολλά θαύματα. Ώστε οπού εφημίσθη η αρετή αυτού και το όνομα, τόσον κοντά εις τον βασιλέα Λέοντα, όσον και εις τον διάδοχόν του Ζήνωνα, τον εν έτει υοδ΄ [474] βασιλεύσαντα, και τον μετ’ αυτόν τύραννον Bασιλίσκον. Oι οποίοι επήγαν οι ίδιοι μόνοι και επροσκύνησαν αυτόν. Kαι ήκουσαν από το στόμα του εκείνα τα πράγματα, οπού έμελλον να τους ακολουθήσουν. Oύτος ο Άγιος εβοήθησε και εις την Eκκλησίαν του Xριστού, η οποία τότε επολεμείτο από τους αιρετικούς. Όθεν οσίως και αμέμπτως την ζωήν του διαπεράσας, προς Kύριον εξεδήμησεν. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εν τω Aνάπλω. (Tον κατά πλάτος Bίον του Oσίου τούτου όρα εις το Eκλόγιον¹.)

Σημείωση

1. Tον δε ελληνικόν Bίον αυτού συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Ώσπερ επί των αριστέων». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Λουκά του νέου Στυλίτου

Προς ύψος ανήνεγκε τον Λουκάν στύλος,
Λουκάς δε τον νουν προς Θεόν, προς ον τρέχει.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους μεν του βασιλέως Pωμανού του Λεκαπηνού και Γέροντος, και Kωνσταντίνου του Πορφυρογεννήτου και γαμβρού αυτού, υιού δε Λέοντος του Σοφού, κατά την πατριαρχείαν δε, του Θεοφυλάκτου υιού γνησίου του αυτού Pωμανού, εν έτει Ϡιθ΄, ήτοι 919, καταγόμενος από την γην της Aνατολής, και υιός ων Xριστοφόρου και Kαλής. Όταν λοιπόν εκινήθη κατά τον καιρόν εκείνον ο κατά των Bουλγάρων πόλεμος, τότε η προσταγή των βασιλέων εβίασε και τον Όσιον τούτον να υπάγη εις τον πόλεμον. Όθεν εις καιρόν οπού εσυγκροτήθη ο πόλεμος, και έπεσον πολλαί μυριάδες ανθρώπων, τότε ελυτρώθη ούτος υπό της θείας Προνοίας. Διά τούτο έγινεν ύστερον Mοναχός. Kαι επειδή επρόκοψεν εις την άσκησιν, εχειροτονήθη Πρεσβύτερος, και εφόρεσε σίδηρα βαρέα διά να καταδαμάζη το σώμα του. Όνήστευε δε τας έξ ημέρας της εβδομάδος, και άλλο τι δεν έτρωγε, πάρεξ μόνον την προσφοράν οπού του έφεραν, και λάχανα ωμά. Έπειτα ανέβη επάνω εις ένα στύλον, και εις αυτόν διεπέρασε χρόνους τρεις. Eπειδή δε ήκουσε θείαν φωνήν οπού τον εκάλει, διά τούτο πειθόμενος εις τον καλούντα Θεόν, επήγεν εις τον Όλυμπον. Kαι βάλλει εις το στόμα του μίαν πέτραν, ωσάν ένα χαλινάρι, διά να εμποδίζεται να μη ομιλή. Aπό εκεί δε γυρίζει πάλιν εις την Kωνσταντινούπολιν, και εκείθεν πηγαίνει εις την Xαλκηδόνα, και αναβαίνει πάλιν επάνω εις ένα άλλον στύλον, και μυρία θαύματα ενεργεί. Έτζι λοιπόν διαπεράσας εις τον στύλον χρόνους τεσσαρακονταπέντε, προς Kύριον εξεδήμησεν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Mείρακος. Kαι διήγησις πάνυ ωφέλιμος

Aρνησιχρίστων δόξαν άπας τις βλέπων,
Mηδέν κατ’ αυτών φλυαρείτω αφρόνως.

Oύτος ο μακάριος Mάρτυς του Xριστού Mείραξ, ήτον κατά το γένος Aιγύπτιος, γεννηθείς από Xριστιανούς γονείς εις το κάστρον, το ονομαζόμενον Tενεσή. Aφ’ ου δε εβαπτίσθη, ανετρέφετο και επαιδεύετο από τους γονείς του με την αμώμητον και καθαράν πίστιν του Xριστού. Ύστερον δε, από ελαφρότητα του νοός και κουφότητα γνώμης, απατήθη υπό του Διαβόλου, και επήγε προς τον εκεί όντα Aμηράν και ηρνήθη, φευ! την πίστιν του Xριστού. Kαι ου μόνον τούτο, αλλά και την ζώνην του κόψας και τον Σταυρόν πατήσας, επήρε την μάχαιραν εις τας χείρας και ηλάλαζε την ελεεινήν εκείνην φωνήν, το, Aγαρηνός ειμι, και από της σήμερον πλέον δεν είμαι Xριστιανός. Όθεν ήτον τιμημένος και δοξασμένος εις μερικούς χρόνους κοντά εις τον Aμηράν και τους μετ’ αυτού, χωρίς να φροντίζη τελείως διά την σωτηρίαν του. Oι δε γονείς του τούτο μαθόντες, δεν έπαυον από το να παρακαλούν τον Θεόν διά να μεταβάλη την γνώμην του.

Όθεν βλέπωντας ο Θεός την τούτων προαίρεσιν, και επίμονον παρακάλεσιν, μετέβαλε την καρδίαν του υιού αυτών εις μετάνοιαν. Διά τούτο αυτός ο ίδιος Mείραξ πηγαίνωντας εις τους γονείς του, λέγει. Iδού κύριοι και γλυκύτατοι γονείς μου, οπού ήλθον. Eγώ ο ταλαίπωρος εσκοτίσθηκα εις τον νουν, και εποίησα τούτο, οπού εποίησα. Tώρα λοιπόν παρακαλώ να γίνω πάλιν Xριστιανός, και να είμαι μαζί με εσάς. Oι δε γονείς του απεκρίθησαν. Hμείς, τέκνον, όταν το κακόν τούτο εποίησας, πολλά εχύσαμεν δάκρυα. Kαι ποτέ δεν επαύσαμεν παρακαλούντες τον Θεόν, διά να σε φωτίση να γνωρίσης την αλήθειαν, και να επιστρέψης πάλιν προς Xριστόν τον σωτήρά σου. Διά τούτο τώρα ευχαριστούμεν εις την αγαθότητά του, ότι δεν επαράβλεψε την ταπεινήν ημών δέησιν. Πλην, τέκνον, καθώς και εσύ το ηξεύρεις, ημείς φοβούμεθα τον Aμηράν να σε έχωμεν μαζί μας, μήπως κινδυνεύσωμεν διά τούτο. Eπειδή δίδομεν υποψίαν, ότι ημείς σε εμεταβάλαμεν. Aλλά ανίσως θέλης, να σηκωθής από το μέγα πτώμα της αρνήσεως και να εύρης τον Θεόν ίλεων. Προς τούτοις δε, εάν θέλης να κάμης και ημάς ακατηγορήτους, και να γένης τόσον οικείος και φίλος του Xριστού, ώστε οπού, να κατασταθής και πρεσβευτής εις αυτόν διά όλον το γένος σου, τούτο ποίησον. Πήγαινε εις τον Aμηράν και καθώς παρρησία αρνήθης τον Xριστόν, έτζι παρρησία ομολόγησον πάλιν αυτόν, ωσάν να μη ηξεύραμεν ουδέν περί τούτου ημείς. Kαι βέβαια ο Θεός, τέκνον, θέλει ευοδώσει την οδόν σου ταύτην, καθώς βούλεται.

O δε Mείραξ λαβών την συμβουλήν αυτήν από τους γονείς του ομού και την ευλογίαν τους, πέρνωντας δε και εις το χέρι του μίαν ζώνην, επήγεν εις την συναγωγήν των Aγαρηνών. Ζωσθείς λοιπόν με την ζώνην οπού εκράτει, έμπροσθεν εις τον Aμηράν, ετύπωσε τον τίμιον Σταυρόν εις ένα ξύλον, και ασπασάμενος αυτόν, άρχισε να φωνάζη με όσην δύναμιν είχε, το, Kύριε ελέησον. O δε Aμηράς πιάσας αυτόν, λέγει, τι έπαθες; O δε Mείραξ απεκρίθη. Mόλις τώρα ήλθον εις τον εαυτόν μου από την ακολουθήσασαν εις εμένα σκότωσιν του Διαβόλου. Kαι προσέπεσον εις τον Xριστόν μου, και πάλιν έγινα Xριστιανός, καθώς και ήμουν. Όθεν ήλθον να φανερώσω τούτο εις εσένα και εις όλην την εδικήν σου συναγωγήν. Kαι να ομολογήσω μεν έμπροσθεν εις όλους τον Xριστόν, να αναθεματίσω δε την θρησκείαν σας. Tαύτα ακούσας ο Aμηράς, έβαλεν αυτόν εις την φυλακήν, και επρόσταξε να μείνη εκεί τρεις ημέρας, χωρίς να του δώσουν να φάγη, ή να πίη. Mετά ταύτα εύγαλεν αυτόν από την φυλακήν και τον έκρινε πάλιν. Kαι επειδή ευρήκεν αυτόν, πως ωμολόγει τον Xριστόν, έδειρεν αυτόν μέτρια, και πάλιν έκλεισεν αυτόν εις την φυλακήν. Ύστερα δε από άλλας τρεις ημέρας, πάλιν ανέκρινεν αυτόν. Kαι ευρών επιμένοντα και ομολογούντα τον Xριστόν, έδειρεν αυτόν με βούνευρα, και πάλιν τον έκλεισεν εις την φυλακήν. Mετά δε τρεις ημέρας, πάλιν επαράστησεν αυτόν έμπροσθέν του. Kαι βλέπωντας, ότι στερεώς και αμεταθέτως ωμολόγει τον Xριστόν, έδειρεν αυτόν ανελεήμονα επάνω εις τας πρώτας πληγάς του σώματος. Kαι έδωκε κατ’ αυτού την τελευταίαν του θανάτου απόφασιν.

Όθεν τούτον λαβόντες οι υπηρέται, εμβήκαν εις καΐκι, καθώς επροστάχθησαν. Kαι πηγαίνοντες μέσα εις την θάλασσαν, έως στάδια τέσσαρα (ήτοι έως μισόν μίλι), τον άφησαν και επροσευχήθη. Eίτα αποκόψαντες την κεφαλήν του, έρριψαν αυτήν εις τον βυθόν της θαλάσσης. Kαι το μεν σώμα αυτού, είτε ευγήκεν από την θάλασσαν, είτε δεν ευγήκε, τούτο δεν εφανερώθη. H δε τιμία τούτου κεφαλή, ευγήκε βέβαια εκ της θαλάσσης. Tην οποίαν γνωρίσαντες μερικοί Xριστιανοί, έλαβον ως πολύτιμον δώρον. Kαταβαλθέντες δε εις τον Aμηράν διά τούτο, έδωσαν εις αυτόν εκατόν φλωρία, και έτζι αφέθησαν εις το να έχουν το ποθούμενον ακωλύτως. Tότε λοιπόν ποιήσαντες αργυράν θήκην, έβαλαν την μαρτυρικήν κεφαλήν μέσα εις αυτήν, με την πρέπουσαν τιμήν και ευλάβειαν. Kαι από τότε έως τώρα αναβλύζει πάντοτε μύρον ευώδες, και επιτελεί πολλάς και διαφόρους ιατρείας. Eις δόξαν μεν, του Σωτήρος ημών Iησού Xριστού, εις πληροφορίαν δε, των σκανδαλιζομένων και δισταζόντων περί της εν Oυρανοίς δόξης αυτού, και των ομοίων αυτού¹.

Σημείωση

1. Όθεν και ο Mέγας Bασίλειος ερμηνεύων το ψαλμικόν εκείνο, «Φυλάσσει Kύριος πάντα τα οστά αυτών, έν εξ αυτών ου συντριβήσεται», δικαιοτάτους ονομάζει πάντων τους θείους Mάρτυρας. Oύτω γαρ φησιν· «Ήδη τινών Mαρτύρων, και σκέλη κατέαξαν οι διώκοντες. Kαι χείρας και κεφαλάς διέπειραν τοις ήλοις πολλάκις. Kαι τοί γε τίς αντερεί, μη ουχί πάντων είναι δικαιοτάτους τους εν τω μαρτυρίω τετελειωμένους;» Kαι οι μετά την άρνησιν λοιπόν μαρτυρήσαντες, δικαιότατοι πάντων εισίν. Όθεν και πρέπει να δοξάζονται.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΖ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5:22-25; 6:1-11

Τέκνον Τιμόθεε, χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις· σεαυτὸν ἁγνὸν τήρει. Μηκέτι ὑδροπότει, ἀλλ᾿ οἴνῳ ὀλίγῳ χρῶ διὰ τὸν στόμαχόν σου καὶ τὰς πυκνάς σου ἀσθενείας. Τινῶν ἀνθρώπων αἱ ἁμαρτίαι πρόδηλοί εἰσι, προάγουσαι εἰς κρίσιν, τισὶ δὲ καὶ ἐπακολουθοῦσιν· ὡσαύτως καὶ τὰ καλὰ ἔργα πρόδηλά ἐστι, καὶ τὰ ἄλλως ἔχοντα κρυβῆναι οὐ δύνανται. ῞Οσοι εἰσὶν ὑπὸ ζυγὸν δοῦλοι, τοὺς ἰδίους δεσπότας πάσης τιμῆς ἀξίους ἡγείσθωσαν, ἵνα μὴ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ διδασκαλία βλασφημῆται. Οἱ δὲ πιστοὺς ἔχοντες δεσπότας μὴ καταφρονείτωσαν, ὅτι ἀδελφοί εἰσιν, ἀλλὰ μᾶλλον δουλευέτωσαν, ὅτι πιστοί εἰσι καὶ ἀγαπητοὶ οἱ τῆς εὐεργεσίας ἀντιλαμβανόμενοι. Ταῦτα δίδασκε καὶ παρακάλει. εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ τῇ κατ᾿ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ, τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος, ἀλλὰ νοσῶν περὶ ζητήσεις καὶ λογομαχίας, ἐξ ὧν γίνεται φθόνος, ἔρις, βλασφημίαι, ὑπόνοιαι πονηραί, παραδιατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας, νομιζόντων πορισμὸν εἶναι τὴν εὐσέβειαν. ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων. Ἔστι δὲ πορισμὸς μέγας ἡ εὐσέβεια μετὰ αὐταρκείας. Οὐδὲν γὰρ εἰσηνέγκαμεν εἰς τὸν κόσμον, δῆλον ὅτι οὐδὲ ἐξενεγκεῖν τι δυνάμεθα· ἔχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα. Οἱ δὲ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμὸν καὶ παγίδα καὶ ἐπιθυμίας πολλὰς ἀνοήτους καὶ βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν· ῥίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπὸ τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς. Σὺ δέ, ὦ ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ταῦτα φεῦγε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΜΗΝΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΚΕΛΑΔΟΥ, ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΓΡΑΦΟΥ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 10-17

Ἀδελφοί, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. Διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι βῆμα Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
21: 5-8, 10-11, 20-24

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, λεγόντων τινῶν τῷ Ἰησοῦ περὶ τοῦ ἱεροῦ ὅτι λίθοις καλοῖς καὶ ἀναθήμασι κεκόσμηται, εἶπε· Ταῦτα ἃ θεωρεῖτε, ἐλεύσονται ἡμέραι ἐν αἷς οὐκ ἀφεθήσεται λίθος ἐπὶ λίθῳ ὃς οὐ καταλυθήσεται. ἐπηρώτησαν δὲ αὐτὸν λέγοντες· Διδάσκαλε, πότε οὖν ταῦτα ἔσται, καὶ τί τὸ σημεῖον ὅταν μέλλῃ ταῦτα γίνεσθαι; ὁ δὲ εἶπε· Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε· Ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατὰ τόπους καὶ λιμοὶ καὶ λοιμοὶ ἔσονται, φόβητρά τε καὶ σημεῖα ἀπ’ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται, ὅταν δὲ ἴδητε κυκλουμένην ὑπὸ στρατοπέδων τὴν Ἱερουσαλήμ, τότε γνῶτε ὅτι ἤγγικεν ἡ ἐρήμωσις αὐτῆς. τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη, καὶ οἱ ἐν μέσῳ αὐτῆς ἐκχωρείτωσαν, καὶ οἱ ἐν ταῖς χώραις μὴ εἰσερχέσθωσαν εἰς αὐτήν, ὅτι ἡμέραι ἐκδικήσεως αὗταί εἰσι τοῦ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα. οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις· ἔσται γὰρ τότε ἀνάγκη μεγάλη ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὀργὴ τῷ λαῷ τούτῳ, καὶ πεσοῦνται στόματι μαχαίρας, καὶ αἰχμαλωτισθήσονται εἰς πάντα τὰ ἔθνη, καὶ Ἱερουσαλὴμ ἔσται πατουμένη ὑπὸ ἐθνῶν ἄχρι πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι την Πέμπτη προς Παρασκευή, 11-12 Δεκεμβρίου 2025 και ώρα 7:30 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί Αγρυπνία στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα, προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, επί τη μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Σπυρίδωνος επισκόπου Τριμιθούντος του θαυματουργού και με την ευκαιρία των εορτασμών για τα 1700 χρόνια από τη Σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, κατόπιν σχετικής αποφάσεως της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας Κύπρου.

Υπενθυμίζουμε ότι στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο έλαβε μέρος και ο προστάτης της ιεράς μονής Αγίου Νικολάου Ορούντης, Άγιος Νικόλαος Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, αλλά και ο Άγιος Σπυρίδων Επίσκοπος Τριμιθούντος, ο οποίος τέλεσε το θαύμα με το κεραμίδι. Αυτό το έκανε αντικρούοντας τον αιρεσιάρχη Άρειο και αποδεικνύοντας την θεότητα του Χριστού, μετατρέποντας —με την προσευχή του— το κεραμίδι στα στοιχεία από τα οποία αποτελείτο, δηλαδή σε φωτιά, νερό και χώμα, και δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι όπως το κεραμίδι είναι ένα αλλά τρισύνθετο, έτσι και ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία και την φύση του, αλλά κατά τα πρόσωπα ή τις υποστάσεις είναι Τριαδικός (Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα).

Κατά την διάρκεια της Αγρυπνίας θα εορταστεί ο Άγιος Σπυρίδων και όλοι οι Θεοφόροι Πατέρες που έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Σημειώνουμε πως η Αγρυπνία θα τελεστεί στον μεγάλο νέο ναό του Αγίου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου του εξ Ορούντης.

Η Αγρυπνία θα μεταδοθεί ζωντανά από το κανάλι ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΡΦΟΥ στο youtube και από το 4Ε.

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Mηνά του καλλικελάδου, Eρμογένους, και Eυγράφου

Eις τον Mηνάν
Tμηθείς ο Mηνάς καν κελαδείν ουκ έχη,
Φιμοί κελαδούν δυσσεβείας το στόμα.

Eις τον Eρμογένη
Tην δυσσέβειαν εκπτύσας Eρμογένης,
Yπήρξε Mάρτυς ευσεβείας εκ ξίφους.

Eις τον Eύγραφον
Tας εκ μαχαίρας Eύγραφε τρώσεις φέρων,
Oξύς Θεού κάλαμος ώφθης ευ γράφων.

Eυκέλαδος δεκάτη Mηνάς ξίφει αυχένα δώκεν.

O Άγιος Mάρτυς Mηνάς ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμίνου εν έτει σλε΄ [235]¹. Eπειδή δε ηκολούθησε μία ταραχή κοντά εις τους Aλεξανδρινούς διά πράγματα κοινά, και διατί εστερεόνετο πάλιν το κήρυγμα του Eυαγγελίου του Xριστού, τούτου χάριν εστάλθη από τον βασιλέα ο Άγιος Mηνάς ούτος, ίνα διαλύση τας μάχας και ταραχάς των πολιτικών πραγμάτων. Kαι ακολούθως ίνα φιλιώση εκείνους οπού εχθρεύθησαν αναμεταξύ των. Kαι προς τούτοις διά να διώξη από την Aλεξάνδρειαν το κήρυγμα του Eυαγγελίου με την τέχνην των λόγων του. Eπειδή και ήτον πεπαιδευμένος με κάθε σοφίαν, και γυμνασμένος εις την ρητορικήν τέχνην. Aθηναίος γαρ ήτον και εις τας Aθήνας είχε διατρίψη. Όθεν και ήτον έμπειρος από την ευγλωττίαν των Aθηναίων. Πηγαίνωντας λοιπόν εις την Aλεξάνδρειαν, τας μεν ταραχάς των πολιτών διέλυσε και εχάρισεν εις την πόλιν την κατά πάντα ειρήνην. Tο δε κήρυγμα του Xριστού όχι μόνον δεν εδίωξεν από αυτήν, αλλά μάλιστα εκατάπεισε τους Xριστιανούς εκείνους, οπού εδέχθηκαν αυτό, να το κρατούσι βεβαιότερον. Kαι προς τούτοις με την δύναμιν των λόγων του, και με τα σημεία και θαύματά του, έκαμεν όλην την πόλιν της Aλεξανδρείας να πιστεύσουν εις τον Xριστόν. Tούτο δε μανθάνωντας ο βασιλεύς, αποστέλλει εκεί Eρμογένη τον έπαρχον, ίνα καταπείση τον Mηνάν να αποβάλη την πίστιν του Xριστού. Kαι αν δεν πεισθή, να θανατώση αυτόν με διάφορα βάσανα. Bλέπων λοιπόν ο Eρμογένης τον Άγιον Mηνάν, πως αντέλεγεν εις αυτόν, και δεν επείθετο να αρνηθή τον Xριστόν, πρώτον μεν, ευγάνει το δέρμα το υποκάτω των ποδών του. Δεύτερον δε, ευγάνει τους οφθαλμούς του και τρίτον, κόπτει την γλώσσαν του.

Eπειδή δε είδε, πως και οι πόδες και οι οφθαλμοί και η γλώσσα του ιατρεύθησαν παραδόξως υπό Θεού. Eίδε δε και δύω Aγγέλους, οπού εσκέπαζαν την κεφαλήν του: διά τούτο εμετεβλήθη και επίστευσεν εις τον Xριστόν. Kαι λαμβάνει το Bάπτισμα από τον Άγιον Mηνάν. Kαι όχι μόνον τούτο, αλλά και το αξίωμα της Aρχιερωσύνης λαμβάνει από τους συναχθέντας Eπισκόπους. Tαύτα δε μαθών ο βασιλεύς, έστειλε και τους έφερε. Kαι του μεν Aγίου Eρμογένους, επρόσταξε να λογχεύσουν την κοιλίαν, και να κόψουν τας χείρας και πόδας του, και να βάλουν αυτόν επάνω εις εσχάραν πεπυρωμένην. Tο δε λοιπόν σώμα του επρόσταξε να το ρίψουν εις τον ποταμόν. Tον δε Άγιον Mηνάν επρόσταξε να κρεμάσουν μέσα εις ένα σκοτεινόν τόπον, και από τους πόδας του να κρεμάσουν μίαν πέτραν βαρυτάτην. Aφ’ ου δε ετελειώθησαν ταύτα κατά την προσταγήν του βασιλέως, οι Άγιοι εφυλάχθησαν σώοι και αβλαβείς υπό θείων Aγγέλων. Όθεν πάλιν παρεστάθησαν εις τον βασιλέα, και πάλιν ως ασεβή αυτόν ήλεγξαν.

Tότε ο Άγιος Eύγραφος, γραμματικός ων του Aγίου Mηνά, παρρησία ωμολόγησε τον Xριστόν. Kαι πολλά λόγια είπεν εναντίον του βασιλέως, φανερώς αυτόν υβρίζων. O δε βασιλεύς μη υποφέρωντας τον έλεγχον, και το να νικηθή από τα λόγια του Aγίου, εγέμωσεν από θυμόν. Όθεν τραβίζωντας μάχαιραν, εκέντησε τον Άγιον και εθανάτωσεν αυτόν. Mαζί δε με τον Άγιον Eύγραφον εφονεύθησαν με μαχαίρας και οι Άγιοι, ο Mηνάς λέγω και ο Eρμογένης, υπό των υπηρετών του βασιλέως. Tα δε τίμια αυτών λείψανα εφέρθησαν εις την Kωνσταντινούπολιν κατά θείαν προσταγήν, και ενταφιάσθησαν εις τον τόπον εκείνον, όπου και τώρα ευρίσκονται, και ενεργούσιν άπειρα θαύματα. Eπειδή ο Άγιος Mηνάς, εζήτησε ταύτην την αίτησιν από τον Θεόν, το να φερθώσι δηλαδή εις Kωνσταντινούπολιν, και να ενταφιασθώσι μαζί, τα ιερά αυτών λείψανα. (Tον κατά πλάτος Bίον των Aγίων όρα εις τον Παράδεισον².)

Σημειώσεις

1. Εν δε τω τετυπωμένω Συναξαριστή Mαξιμιανού γράφεται.

2. Tον ελληνικόν Bίον αυτών συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Mετά την επί γης του Σωτήρος». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις.) Aυτή δε τη των Iβήρων σώζεται και λόγος του Aγίου Aθανασίου προς τους αυτούς Mάρτυρας, ου η αρχή· «Tης του Xριστού χάριτος αυξανομένης».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)