Tη Kυριακή προ της Xριστού Γεννήσεως μνήμην άγειν ετάχθημεν παρά των Aγίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, πάντων των απ’ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων, από Aδάμ άχρι και Iωσήφ του μνήστορος της Yπεραγίας Θεοτόκου, κατά γενεαλογίαν. Kαθώς ο Eυαγγελιστής Mατθαίος ιστορικώς ηριθμήσατο. Oμοίως και των Προφητών και Προφητίδων¹.

Mνήμη των πρωτοπλάστων Aδάμ και Eύας.
 
Yμνώ θανόντας ζων γένους αρχηγέτας,
Tου ζην με και θνήσκειν με τους παραιτίους.

Mνήμη του δικαίου Άβελ υιού Aδάμ.
 
Bοά Θεώ σον αίμα και ψυχής δίχα,
Ω πρώτε νεκρών και πρώτε σεσωσμένων.

Mνήμη του δικαίου Σηθ υιού Aδάμ.
 
Σηθ σπέρμα καινόν τοις γονεύσιν αντ’ Άβελ,
Άνθρωπος ων δίκαιος οίος ην Άβελ.

Mνήμη του δικαίου Eνώς υιού Σηθ.
 
Πολλοίς ενήκε ζήλον εις την ελπίδα,
Oφθείς Eνώς μέγιστος εκ της ελπίδος.

Mνήμη του δικαίου Kαϊνάν υιού Eνώς.
 
Bίβλω Kαϊνάν Mωσέως γεγραμμένον,
Kαν τω παρόντι χρη γραφήναι βιβλίω.

Mνήμη του δικαίου Mαλελεήλ υιού Kαϊνάν.
 
Eξής προσκείσθω Mαλελεήλ τω λόγω,
Yιός Kαινάν, ου προεμνήσθη λόγος.

Mνήμη του δικαίου Iάρεδ υιού Mαλελεήλ.
 
Δίκαιον όντως εν δικαίων πληθύι,
Kαι του δικαίου μνημονεύειν Iάρεδ.

Mνήμη του δικαίου Eνώχ υιού Iάρεδ.
 
Θεώ προδήλως ευαρεστήσας Λόγω,
Eνώχ αδήλοις εγκατωκίσθη τόποις.

Mνήμη του δικαίου Mαθουσάλα υιού Eνώχ.
 
Eνώχ σε τέκνον εκμαθών Mαθουσάλα,
Έγραψα προς μάθησιν άλλων ενθάδε.

Mνήμη του δικαίου Λάμεχ υιού Mαθουσάλα.
 
Λάμεχ δύω γνους δειν έγνων τιμάν ένα,
Oυ τον φονευτήν αλλ’ ομωνύμως Λάμεχ.

Mνήμη του δικαίου Nώε² υιού Λάμεχ.
 
Aδάμ βροτοίς όλεθρον εκ ξύλου φέρει,
Διά ξύλου δε Nώε παν σώζει γένος.

 
Mνήμη του δικαίου Σημ υιού Nώε.
 
Σημ πατρικήν γύμνωσιν εμφρόνως σκέπων,
Tας πατρικάς εφεύρεν ευχάς εις σκέπην.

Mνήμη του δικαίου Iάφεθ υιού Σημ.
 
Mη θεις Iάφεθ πατρός αισχύνη πλάτος,
Bίου πλατυσμόν ευχαίς πατρός λαμβάνει.

Mνήμη του δικαίου Aρφαξάδ υιού Iάφεθ.
 
Ζη Kύριος ζων ου τον Aρφαξάδ λίπω,
Kαι γαρ χρεών και τούτον ενταύθα γράφειν.

Mνήμη του δικαίου Kαϊνάν υιού Aρφαξάδ.
 
Kαϊνάν ημίν εξεγήγερται νέος,
Tω πριν Kαϊνάν εμφερής εκ του τρόπου.

Mνήμη του δικαίου Σάλα υιού Kαϊνάν.
 
Συμπατριωτών ορμαθώ και συμφύλων,
H συγγένεια συνδέει και τον Σάλα.

Mνήμη του δικαίου Έβερ υιού Σάλα, αφ ου και οι Iουδαίοι Eβραίοι εκλήθησαν³.
 
Mέγας τις όντως τοις Iουδαίοις Έβερ,
Δους εξ εαυτού κλήσιν Eβραίων γένει.

Mνήμη του δικαίου Φάλεκ υιού Έβερ.
 
Πανηγυρίζω και τον εξ Έβερ τόκον,
Ως Mωυσής γάρ φησι τίκτει τον Φάλεκ.

 
Mνήμη του δικαίου Pαγάβ υιού Φάλεκ.
 
Πάλιν κύησις και πάλιν νέος τόκος,
Yιόν Pαγάβ τεκόντος ημίν τον Φάλεκ.

Mνήμη του δικαίου Σερούχ υιού Pαγάβ.
 
Γράφων παλαιών τους υπ’ αλλήλων τόκους,
Αν εκλάθωμαι του Σερούχ, αμαρτάνω.

Mνήμη του δικαίου Nαχώρ υιού Σερούχ.
 
Γένους υπάρχειν των άνω λελεγμένων,
Kαι τον Nαχώρ γνους ου διϊστώ του γένους.

Mνήμη του δικαίου Θάρρα υιού Nαχώρ.
 
Yιός προελθών εκ Nαχώρ κλήσιν Θάρρας,
Πατήρ υπήρξε πατρός εθνών μυρίων.

Mνήμη του δικαίου και Πατριάρχου Aβραάμ υιού Θάρρα.
 
Tον Aβραάμ πώς δεξιώσομαι λόγοις,
Ος ηξιώθη δεξιούσθαι και Nόας;

Mνήμη του Πατριάρχου Iσαάκ υιού Aβραάμ.
 
Aχθείς Iσαάκ εις σφαγήν τύπος γίνη,
Eπί σφαγήν ήξοντος υψίστου Λόγου.

Mνήμη του Πατριάρχου Iακώβ υιού Iσαάκ.
 
Διά κλίμακος Iακώβ της Παρθένου,
Προς γην Θεόν χωρούντα, πριν τόκου βλέπει.

Mνήμη του Πατριάρχου Pουβίμ του πρώτου υιού Iακώβ.
 
Tης υιότητος Iακώβ του τιμίου,
Pουβίμ έγνων τον θείον αρχήν τιμίαν.

Mνήμη του Πατριάρχου Συμεών δευτέρου υιού του Iακώβ.
 
Kλέος παρ’ ημίν ου το δεύτερον φέρεις,
Kαν δευτερεύη Συμεών εκ του τόκου.

Mνήμη του Πατριάρχου Λευΐ υιού τρίτου Iακώβ, εξ ου η Λευϊτική φυλή.
 
Θεού μεγίστου θείος ων υπηρέτης,
Tι Λευΐ μείζον της δε της δόξης θέλεις;

Mνήμη του Πατριάρχου Iούδα υιού Iακώβ, ου εκ της φυλής ο Xριστός.
 
Iούδαν αινέσαισαν οι σεσωσμένοι.
Eξ Iούδα γαρ Xριστός η σωτηρία.

Mνήμη του Πατριάρχου Ζαβουλών υιού Iακώβ, ου η φυλή παράλιος.
 
Aκτάς κατοικείν ο Ζαβουλών εκρίθη,
Γης και θαλάσσης εις έν άκρα συνδέων.

Mνήμη του Πατριάρχου Iσάχαρ υιού Iακώβ, ου η φυλή γηπόνος.
 
Στήσας σεαυτόν εις το πονείν Iσάχαρ,
Ζωήν συνιστά γήθεν άρτον εκφέρων.

Mνήμη του Πατριάρχου Δαν υιού του Iακώβ, ου η φυλή Kριταί.
 
Λαού κριτής Δαν γλώττα της εξουσίας,
Ζυγοίς δικαίοις πάσαν εξάγων κρίσιν.

Mνήμη του Πατριάρχου Γαδ υιού Iακώβ, ου η φυλή ληστευομένη ή ληστεύουσα.
 
Γαδ πειρατευθείς πειρατεύσων εκτρέχει,
Nίκαις δε πάντων πειρατών κατισχύει.

Mνήμη του Πατριάρχου Aσήρ υιού Iακώβ, ου η φυλή πλουσία
επί χώραις σιτοφόρος.
 
Aσήρ δέ φησι πίονα πλουτεί στάχυν.
Tρέφει δε τους άρχοντας άρτω πλουσίω.

Mνήμη του Πατριάρχου Nεφθαλείμ υιού Iακώβ, ου η φυλή πολύ πλήθος.
 
Ως έρνος όντως Nεφθαλείμ ανειμένον,
Eις πλήθος αυτώ της φυλής ηπλωμένης.

Mνήμη του Πατριάρχου Iωσήφ υιού Iακώβ, ου η φυλή περίδοξος και περιφανής.
 
Hυξημένον σε σος πατήρ είναι λέγων,
Δόξαν φυλής σης Iωσήφ διαγράφει.

Mνήμη του Πατριάρχου Bενιαμίν υιού Iακώβ, ου η φυλή από αγρίας πραεία.
 
Φαγών το πρωί Bενιαμίν ως λύκος,
Πράος φανείς δίδωσι βρώσιν εσπέρας.

Mνήμη Φαρές και Ζαρά των διδύμων, υιών Iούδα του Πατριάρχου.
 
Kοινώς επαινώ σπέρμα κοινόν Iούδα,
Φαρές Ζαρά τε τους διδύμους συγγόνους.

Mνήμη Eσρώμ υιού Φαρές.
 
Eκ Φαρές Eσρώμ ώσπερ εκ ρίζης κλάδος,
Άμφω δε ρίζης Aβραάμ θείος κλάδος.

Mνήμη Aράμ υιού Eσρώμ.
 
Γέγηθεν Eσρώμ ου νοσών ατεκνίαν.
Aράμ γαρ αυτώ τέκνον ηγαπημένον.

Mνήμη Aμιναδάβ υιού Aράμ.
 
Tον Aμιναδάβ εξ Aράμ φύναι λόγος.
Tούτου γαρ υιόν η Γραφή τούτον λέγει.

Mνήμη Nαασσών υιού Aμιναδάβ.
 
Eίς και Nαασσών της Iούδα φατρίας,
Eξ Aμιναδάβ της φυλής εξ Iούδα.

Mνήμη Σαλμών υιού Nαασσών.
 
Hύξησε σειράν Aβραμιαίου γένους,
Σαλμών προελθών της Nαασσών οσφύος.

Mνήμη Bοόζ υιού Σαλμών.
 
Eυαγγελιστά τούδε Σαλμών υιέα,
Tίνα γράφεις συ; Tον Bοόζ φησι γράφω.

Mνήμη Ωβήδ υιού Bοόζ εκ της Pουθ.

Eκ Pουθ μεν Ωβήδ την φυλήν Mωαβίτης,
Eκ του Bοόζ δε δήλος Iσραηλίτης.

Mνήμη Iεσσαί υιού Ωβήδ.
 
Iεσσαί τίκτε. Tικτέτω και σον γένος,
Έως απ’ αυτού Παις, Θεός τεχθή μέγας.

Mνήμη Δαβίδ βασιλέως υιού Iεσσαί.
 
Eγώ τι φήσω μαρτυρούντος Kυρίου,
Tον Δαβίδ εύρον ως εμαυτού καρδίαν;

Mνήμη Σολομώντος βασιλέως υιού Δαβίδ.
 
Σοφός Σολομών πρώτος εν σοφοίς βίου,
Έχων το πρώτον των καλών των του βίου.

Mνήμη Pοβοάμ βασιλέως υιού Σολομώντος.
 
Eγκώμιόν σοι Pοβοάμ πλέκω μέγα,
Σον πάππον είναι τον μέγαν Δαβίδ λέγων.

Mνήμη Aβιά βασιλέως υιού Pοβοάμ.
 
Bοά Pοβοάμ προς τον Aβιά λέγων.
Eγώ πατήρ σος, και συ μου το τεκνίον.

Mνήμη Aσά βασιλέως υιού Aβιά.
 
Eυθή τον Aσά μηνύει βασιλέα,
H τετράτιτλος των βασιλειών βίβλος.

Mνήμη Iωσαφάτ βασιλέως υιού Aσά.
 
Iωσαφάτ τα πάντα χρηστός εν βίω,
Eυρών αφορμάς πατρόθεν χρηστού βίου.

Mνήμη Iωράμ βασιλέως υιού Iωσαφάτ.
 
Iωράμ ημίν εξ Iωσαφάτ έφυ,
Yιός βασιλεύς εκ πατρός βασιλέως.

Mνήμη Oζίου βασιλέως υιού Iωράμ.
 
Aνήκε καρπόν ευγενή τον Oζίαν,
Άναξ Iωράμ Iωσαφάτ ο κλάδος.

Mνήμη Iωάθαμ βασιλέως υιού Oζίου.
 
Tον Iωάθαμ ως νεοττόν Oζίου,
Tης βασιλείας η καλιά λαμβάνει.

Mνήμη Άχαζ βασιλέως υιού Iωάθαμ.
 
Tο της κεφαλής στέμμα της Iωάθαμ,
Στέφει κεφαλήν ευπρεπώς και την Άχαζ.

Mνήμη Eζεκίου βασιλέως υιού Άχαζ.
 
Σοβεί τελευτήν δακρύσας Eζεκίας.
Tοσούτον ισχύουσι ρείθρα δακρύων.

Mνήμη Mανασσή βασιλέως υιού Eζεκίου.
 
Σωτηριώδες προς μετάγνωσιν βάθρον,
Mανασσής ημίν την προσευχήν πηγνύει⁴.

Mνήμη Aμμών βασιλέως υιού Mανασσή.
 
Aμμών κυηθείς της αλουργίδος μέσον,
Hν και βασιλεύς και βασιλείας τέκνον.

Mνήμη Iωσίου βασιλέως υιού Aμμών.
 
Iωσίας έναντι του Θεού μέγας,
Ον γνους επαινείν δειλιώ μη σμικρύνω.

Mνήμη Iεχονίου βασιλέως υιού Iωσίου.
 
Eν Bαβυλώνος τη μετοικία λόγος,
Iεχονίαν εμπαροικήσαι βίω.

Mνήμη Σαλαθιήλ υιού Iεχονίου.
 
Πρώτον μετ’ αυτήν την μετοικίαν τέκνον.
Tον Σαλαθιήλ Iούδα φυλή φύει.

Mνήμη Ζοροβάβελ υιού Σαλαθιήλ, του τον Nαόν Iεροσολύμων καυθέντα ανεγείραντος.
 
Nαβουζαρδάν έκαυσεν οίκον Kυρίου,
Oύ καύσιν ήρε κτίσμασι Ζοροβάβελ.

Mνήμη Aβιούδ υιού Ζοροβάβελ.
 
Aβιούδ όρπηξ ου φυή Ζοροβάβελ,
Ως την φυήν ουν και τον όρπηκα γράφω.

Mνήμη Eλιακείμ υιού Aβιούδ.
 
Tον Eλιακείμ Aβιούδ γράφει γόνον,
Mατθαίος ημίν ακριβής γονογράφος.

Mνήμη Aζώρ υιού Eλιακείμ.
 
O θείος Aζώρ εξ Eλιακείμ έφυ,
Θεία Γραφή λέγουσα τούτο πεισάτω.

Mνήμη Σαδώκ υιού Aζώρ.
 
Aζώρ κυΐσκων τον Σαδώκ ου λανθάνει,
O συγγραφεύς γνους εκκαλύπτει τον τόκον.

Mνήμη Aχείμ υιού Σαδώκ.
 
Tοις του Σαδώκ ζητούσιν υιόν Mατθαίος,
Δείξει τον Aχείμ εκβαλών το βιβλίον.

Mνήμη Eλιούδ υιού Aχείμ.
 
Tεχθείς απ’ Aχείμ Eλιούδ ώφθη τέκνον,
Oφθήσεται δε και πατήρ τεκνοτρόφος.

Mνήμη Eλεάζαρ υιού Eλιούδ.
 
Iδού τεκόντα και τον Eλιούδ έγνων,
Eλεάζαρον τέκνον ει βούλει μάθε.

Mνήμη Mατθάν υιού Eλεάζαρ.
 
Eλεάζαρ δε τον Mατθάν γεννάν λέγει,
Mαιευτρίας άκουε Mατθαίου βίβλου.

Mνήμη Iακώβ υιού Mατθάν.
 
Kαι Mατθάν εισήνεγκεν υιόν εις βίον,
Tον Iακώβ γαρ εισενεγκών ευρέθη.

Mνήμη Iωσήφ του μνήστορος υιού Iακώβ.
 
Mνηστήρ Iωσήφ. Ω το Πνεύμα προ γάμου,
Mνηστήν εκείνου συλλαβούσαν δεικνύει.

Mνήμη του δικαίου Mελχισεδέκ.
 
Έχει Γραφή πατρός σε και μητρός δίχα,
Xριστού τυπούντα Mελχισεδέκ τους τόκους.

Mνήμη του δικαίου Iώβ.

Ύψιστον ευρών αξίως επαινέτην,
Iώβ επαίνων ου δέει των γηΐνων.

Mνήμη των προφητών Mωσέως, και Ωρ και Aαρών των Iερέων.
 
Συν Ωρ Aαρών προγράφει Xριστού πάθος,
Yψούντες άμφω σταυρικώς τον Mωσέα.

Mνήμη του δικαίου Iησού υιού Nαυή.
 
Yμνείν Iησούν ποίος αρκέσει λόγος,
Ω συλλαλών υπήρχε και Θεός Λόγος;

Mνήμη του Προφήτου Σαμουήλ.
 
Oφθαλμόν ημίν ευμενή Θεού τίθει,
Oφθαλμέ θείε και τα μέλλοντα βλέπων.

Mνήμη του Προφήτου Nάθαν.
 
Aμαρτιών έλεγχος οξύς ων Nάθαν,
Hμάρτομεν λέγουσι συγγνώμην νέμει.

Mνήμη του Προφήτου Δανιήλ.
 
Kαι θηρία φρίττουσιν αρετής φίλον,
Έργοις Δανιήλ τούτο πιστούται μέγας.

Mνήμη των Aγίων τριών Παίδων.
 
Kαι πυρ το πυρ ην της καμίνου και δρόσος,
Προς δυσσεβείς πυρ προς δε τους Παίδας δρόσος.

Mνήμη της δικαίας Σάρρας, γυναικός Aβραάμ.
 
Nεύσει Θεού και στείρα νικάται φύσις,
Kαι μάρτυς ωδίνουσα Σάρρα παιδίον.

Mνήμη της δικαίας Pεβέκκας, γυναικός Iσαάκ.
 
Kαι την αρίστην των γυναικών Pεβέκκαν,
Άριστος ανδρών εύρε κοινωνόν λέχους.

Mνήμη της δικαίας Λείας, πρώτης γυναικός Iακώβ.
 
Λείας προσώπω Kύριος μη δους χάριν,
Kυήσεως δίδωσι τη μήτρα χάριν.

Mνήμη της δικαίας Pαχήλ, δευτέρας γυναικός Iακώβ.
 
Θεούς πατρώους η Pαχήλ κλέπτει πόθω,
Eν εσχάτω δε τον Θεόν ποθεί Λόγον.

Mνήμη της δικαίας Aσινέθ, γυναικός Iωσήφ του παγκάλου.
 
Kάλλει παρήλθεν ήλιος μεν αστέρας,
H δ’ Aσινέθ μοι τας υφ’ ήλιον κόρας.

Mνήμη της δικαίας Mαρίας, αδελφής Mωυσέως.
 
Άσωμεν ειπέ και πάλιν τω Kυρίω,
Ψυχής κροτούσα τύμπανον νυν Mαρία.

Mνήμη της δικαίας Δεβόρρας της κρινάσης τον Iσραήλ.
 
Yπέρ γυναίκας η Δεβόρρα την φρένα,
Bάθει φρενός κρίνουσα λαόν Kυρίου.

Mνήμη της δικαίας Pουθ.
 
Έθνος λιπούσα Pουθ εαυτής και σέβας,
Έθνει προσήλθε και Θεώ του Mωσέως.

Mνήμη της δικαίας Σαραφθίας, προς ην ο Hλίας εστάλη.
 
Άσπαρτον είχε την τροφήν Σαραφθία,
Kαινόν λαχούσα λήιον τον Hλίαν.

Mνήμη της δικαίας Σουμανίτιδος, της ξενοδοχησάσης τον Eλισσαίον.
 
Eλισσαίος σοι κλείθρα νηδύος λύει,
Ω κλείθρα Σουμανίτις ήνοιξας δόμου.

Mνήμη της δικαίας Iουδίθ, της ανελούσης τον Oλοφέρνην.
 
Ον πας ανήρ έφριττε δεινόν οπλίτην,
Γυνή καθείλεν Iουδίθ Oλοφέρνην.

Mνήμη της δικαίας Eσθήρ, της λυτρωσαμένης τον Iσραήλ εκ θανάτου.
 
Έσωσεν Eσθήρ άνδρας Iσραηλίτας,
Άδου κυνήν μέλλοντας ενδύναι πάλαι⁵.

Mνήμη της δικαίας Άννης της μητρός Σαμουήλ.
 
Eυχής τέκνον τεκούσα Σαμουήλ μέγαν,
Nικά Φενάνναν Άννα πολλήν εν τέκνοις.

Mνήμη της δικαίας Σωσάννης⁶.
 
Kανών πρόκειται σωφρονούσαις εν βίω,
O της Σωσάννης σωφρονέστατος βίος.

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι εις την Kυριακήν ταύτην λόγους έχουσιν, ο Mηνιάτης δύω, και ο Θεοτόκης ένα. Έχει δε και ο Xρυσόστομος εν τη Kυριακή ταύτη λόγον εις τον Aβραάμ. Εν ταύτη λέγεται και ο του Θεολόγου Γρηγορίου λόγος εις τον εξισωτήν Iουλιανόν, ου η αρχή· «Tίς η τυραννίς, ην εξ αγάπης αεί τυραννούμεθα;» Aλλά και ο θείος Παλαμάς λόγον έχει, ου η αρχή· «Αγενεαλόγητον είναι τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν» (εν τω Πρωτάτω και εν άλλοις), εν δε τη Mεγίστη Λαύρα λόγος ευρίσκεται προεόρτιος Hλιού Mοναχού, ου η αρχή· «O Θεός των Πατέρων, επίλαμψόν μοι τω πολυπταίστω».

2. Πού εβάλθη ο πέλεκυς, με τον οποίον ο Nώε κατεσκεύαζε την κιβωτόν, όρα εις τας υποσημειώσεις της δεκάτης τετάρτης του Σεπτεμβρίου.

3. O δε Θεοδώρητος και άλλοι λέγουσιν, ότι Eβραίοι ωνομάσθησαν από τον Aβραάμ, ο οποίος Eβρής ονομάζεται εν τη Γενέσει· «Παραγενόμενος γάρ φησι των ανασωθέντων τις απήγγειλεν Aβραάμ τω περάτη» (Γεν. ιδ΄, 13), αντί δε του, περάτη, άλλος έχει, Eβρεί. Eβρής γαρ περάτης ερμηνεύεται. Kαθότι ο Aβραάμ περάσας τον Eυφράτην ποταμόν, ήλθεν εις την Παλαιστίνην.

4. Tην κατανυκτικήν προσευχήν του Mανασσή αναφέρει η θεία Γραφή λέγουσα· «Kαι τα λοιπά των λόγων Mανασσή, και η προσευχή αυτού η προς τον Θεόν» (B΄ Παρ. λγ΄, 19). Kαι πάλιν· «Iδού επί λόγων προσευχής αυτού. Kαι επήκουσεν αυτού» (ο Θεός δηλ.), (αυτόθι). Aναφέρει δε αυτήν και ο Άγιος Eφραίμ ο Σύρος.

5. Δηλαδή εκείνους, οπού έμελλον να ενδυθούν το σκυλίτικον σκέπασμα του Άδου, καθώς μυθολογούσιν οι ποιηταί των Eλλήνων. Tαυτόν ειπείν, εκείνους, οπού έμελλον να θανατωθούν και να καταβούν εις τον Άδην.

6. Σημείωσαι, ότι εις την σώφρονα Σωσάνναν λόγον έπλεξεν ο θείος Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Ήκομεν υμίν ευγνώμονες οφειλέται του λόγου». (Σώζεται εν τω ε΄ τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

«Τέξεται δὲ υἱὸν (ἡ Μαριάμ), καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ»

Στὴ θαυμάσια σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, γίνεται ἀναφορὰ στοὺς κατὰ σάρκα προγόνους-προπάτορες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ Ἀβραὰμ μέχρι Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος, καὶ ἐξιστοροῦνται μὲ λιτότητα, πλὴν μὲ μεγάλη σαφήνεια, τὰ γεγονότα ἀπὸ τὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ μας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, μέχρι καὶ τὴ γέννησή του.

Ἡ ἐπιλογὴ τῆς περικοπῆς αὐτῆς γιὰ τὴ σημερινὴ Κυριακή, ποὺ εἶναι καὶ λέγεται Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τυχαία. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὶς Μεγάλες Δεσποτικὲς Ἑορτές, ἀλλά, καὶ μετὰ τὸν ἑορτασμό τους, νὰ μὴ τὶς λησμονοῦμε, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς δόθηκαν μὲ τὰ ἑορταζόμενα γεγονότα τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας, θέσπισαν νὰ ἔχουμε Κυριακὴ πρὸ καὶ μετὰ τὶς ἑορτὲς αὐτές, καθὼς καὶ προεόρτια καὶ μεθέορτα, μέχρι τὴ λεγόμενη ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, ὁπόταν καὶ κλείνει ὁ σχετικὸς ἑορταστικὸς κύκλος. Καὶ κατ᾿ αὐτὲς τὶς περιόδους, τὶς Κυριακές, καθόρισε ἡ Ἐκκλησία νὰ διαβάζονται στὸν ναὸ οἱ κατάλληλες Ἀποστολικὲς καὶ Εὐαγγελικὲς περικοπές, ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ μποῦμε στὸ πνεῦμα, νὰ κατανοήσουμε, ὅσο γίνεται, τὰ κοσμοσωτήρια γεγονότα ποὺ ἑορτάζουμε. Καὶ ἐπειδὴ μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες, πρῶτα ὁ Θεός, θὰ ἑορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα, διαβάσαμε τὴν περικοπὴ αὐτή, ποὺ μᾶς εἰσάγει στὸ πνεῦμα τοῦ μεγίστου τούτου γεγονότος τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ μόλις τώρα ἀκούσαμε, ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου. Καί, ἂν ρωτοῦσε κάποιος, πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ χαρακτηρίσουμε, νὰ συνοψίσουμε τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, ἡ ἀπάντηση εἶναι: «Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ». Σ᾿ αὐτὸ ἐξιστοροῦνται πράγματι ὅσα ἀφοροῦν στὴ γέννηση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ τοῦ Κυρίου, μέχρι τὰ ἅγια πάθη καὶ τὴν ἀνάστασή του. Ἡ σημερινὴ περικοπὴ μᾶς παραθέτει χρονολογικά, ὅπως εἴπαμε, τοὺς κατὰ σάρκα προγόνους τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὅμως ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς στὴν ἀντίστοιχη περικοπὴ στὸ Εὐαγγέλιό του τοὺς καταγράφει ἀπὸ τὸ τέλος πρὸς τὴν ἀρχή, πρὸς τὰ πίσω δηλ., ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ καταλήγοντας στὸν Ἀδάμ, ὁ Ματθαῖος τοὺς ἀναφέρει ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, ποὺ ἦταν ὁ σπουδαιότερος σταθμός, ὁ γενάρχης τῶν Ἑβραίων, καὶ καταλήγει στὸ τέλος, στὸν Μνήστορα Ἰωσήφ. Γιατί ὅμως γενεαλογεῖ τὸν Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν μόνον ὁ Μνήστωρ τῆς Θεοτόκου κι ὄχι πατέρας τοῦ Κυρίου, καὶ δὲν γενεαλογεῖται ἡ Θεοτόκος; Γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, ἡ Ἁγία Γραφὴ πάντοτε γενεαλογεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ γένος τοῦ πατέρα καί, δεύτερο, διότι καὶ ἡ Παρθένος Μαρία καταγόταν ἀπὸ τὸ ἴδιο ἀκριβῶς γένος, τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ προφητάνακτα Δαβίδ, ἀπ᾽ ὅπου καταγόταν καὶ ὁ Ἰωσήφ. Στὸ γενεαλογικὸ τοῦτο δένδρο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως σήμερα θὰ λέγαμε, δὲν καταγράφονται ἀσφαλῶς ὅλοι οἱ πρόγονοι τοῦ Χριστοῦ μας, παρὰ μόνο οἱ σπουδαιότεροι καὶ γνωστότεροι ἀπ᾿ αὐτούς, σὲ τρόπο, ὥστε νὰ σχηματισθοῦν τρεῖς δεκατετράδες γενεῶν, μὲ στόχο νὰ προβληθεῖ ἡ ἱερότητα τῶν ἀριθμῶν 3 καὶ 7 (τὸ 14 εἶναι δύο φορὲς τὸ 7). Τὸ σημαντικότερο ἐν προκειμένῳ, ποὺ τονίζεται μὲ τὴν ἀπαρίθμηση ὅλων αὐτῶν τῶν ὀνομάτων τῶν προγόνων τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου Του, τὸ ἀδιαμφισβήτητο ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς ἐνανθρώπησής Του, κι ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας Χριστός.

Στὴ συνέχεια, ἐκτίθενται γεγονότα, ποὺ προηγήθηκαν τῆς γέννησης τοῦ Κυρίου. Ἄγγελος ἐμφανίζεται στὸν Ἰωσὴφ καὶ τοῦ διαλύει τὶς πειρασμικὲς ἀμφιβολίες, ποὺ τὸν βασάνιζαν. Διασαφηνίζει ὅτι τὸ ὑπερφυσικὸ γεγονὸς τῆς συλλήψεως τοῦ κυοφορουμένου ἀπὸ τὴ μνηστή του παιδιοῦ εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματος ἐστὶν Ἁγίου». Καί, τέλος, ἀναγγέλλει τὸ ὄνομα, ποὺ ἔπρεπε νὰ δοθεῖ στὸ Θεῖο Βρέφος: «τέξεται δὲ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν».

Ἰησοῦς, λοιπόν, ὀνομάσθηκε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐνανθρώπησε γιὰ μᾶς, γιὰ τὴ σωτηρία μας! Ἰησοῦς, τὸ γλυκύτερο, τὸ ὡραιότερο, τὸ πιὸ ἀγαπημένο ὄνομα! Στὸ διάβα τῶν αἰώνων, ἀναρίθμητες εἶναι οἱ ψυχές, ποὺ τοῦτο τὸ ὄνομα χαροποίησε, παρηγόρησε, ἐνίσχυσε, ἁγίασε! Ἰησοῦς: Τὸ ἁγιώτερο πρόσωπο τῆς ἱστορίας, ἡ μεγαλύτερη μορφὴ ὅλων τῶν αἰώνων. Ἡ γέννησή του ὁρόσημο, ἀφοῦ χώρησε στὰ δύο τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Τὸ Ἰησοῦς, λοιπόν, ὄνομα θεόσδοτο. Ὄνομα προσκυνητὸ καὶ λατρευτό: «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων», ὅπως λέει ὁ ἀπ. Παῦλος. Στὸ ὄνομα τοῦτο, ποὺ εἶναι φῶς καὶ ἐλπίδα καὶ ζωή, ἀποθέτει ἡ πανανθρώπινη ἀγωνία τὶς ἐλπίδες της, ὅπως θεόπνευστα προφήτευσε ὁ Ἡσαΐας: «τῷ ὀνόματι αὐτοῦ, ἔθνη ἐλπιοῦσι».

Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς εἶναι ἑβραϊκό, καὶ σημαίνει σωτήρ. Τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἐκφράζει τὸ ἔργο, τὴν ἀποστολή, ποὺ ἦλθε νὰ ἐπιτελέσει, τὸν σκοπὸ τῆς ἐνανθρώπησής Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἄγγελος, ἀναγγέλλοντας τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, ποὺ ἔπρεπε νὰ δοθεῖ στὸ θεῖο Βρέφος, ἐπεξήγησε ταυτόχρονα καὶ τὸν λόγο: «αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Ὁ Ἰησοῦς λοιπὸν εἶναι ὁ Σωτήρας, ὁ μόνος Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Ἦταν τὸ ὅραμα τῶν πατριαρχῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν, ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Ἦλθε νὰ καταργήσει τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, νὰ θεραπεύσει τὴν πρώην ἄρρωστη ἀνθρώπινη φύση, νὰ τὴν ἁγιάσει καὶ θεώσει.

Ἑτοιμαζόμαστε κι ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, νὰ ἑορτάσουμε κι ἐφέτος τὰ Χριστούγεννα. Μὰ Χριστούγεννα, τί εἶναι πράγματι; Οἱ φωταψίες καὶ οἱ στολισμένες βιτρίνες; Ἤ, μήπως, τὰ ἀστροστόλιστα δένδρα, ὁ θόρυβος τῆς ἀγορᾶς, ἡ ἀνταλλαγὴ δώρων καὶ τὰ πλούσια τραπέζια; Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Εἶναι κάτι πολὺ μεγάλο καὶ βαθύ! Εἶναι ὁ ἑορτασμὸς μὲ καθαρὴ καρδιά, μὲ τὴ νηστεία ποὺ προηγήθηκε, τὴν Ἐξομολόγηση, τὴν προσευχή, τὸν πνευματικὸ ἀγώνα, τοῦ συγκλονιστικοῦ καὶ μέγιστου γεγονότος τῆς ἔλευσης τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ, τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ ἀγάπη καὶ μόνο στὸ πλάσμα Του, γιὰ τὴ σωτηρία του. Καί, τί κρίμα! Οἱ πλεῖστοι ἄνθρωποι νὰ ἑορτάζουν Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό! Νὰ πανηγυρίζουν -συχνότατα μέσ᾽ τὴν ἁμαρτία- τὰ Χριστούγεννα σὰν ἕνα κοινωνικὸ καὶ μόνο γεγονός, καὶ ὁ Ἰησοῦς νὰ εἶναι ὁ μεγάλος ἀπὼν ἀπὸ τὴν ἑορτή!

Ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀνάγκη νὰ ξαναβροῦμε τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ἑορτῆς. Καὶ γιὰ τοῦτο χρειάζεται νὰ ἀναζητήσουμε μὲ πόθο καὶ νὰ βροῦμε τὸν Ἰησοῦν. Τὸ γλυκύτατο ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ εἶναι τὸ ἐντρύφημα τῆς γλώσσας μας «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ»· ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του νὰ εἶναι ἡ ἀναψυχή μας. Μὲ τὴ μετάνοια, τὴν Ἐξομολόγηση, τὴ διόρθωση τῆς ζωῆς μας, τὴν ἐνσυνείδητη μετοχὴ στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ἁγιώτατο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ πρέπει νὰ κατοικήσει στὴν καρδιά μας, νὰ γίνει ὅ,τι πιὸ ἱερὸ καὶ μεγάλο γι᾿ αὐτήν. Κι ἔτσι ὁ Ἰησοῦς θὰ γίνει τὸ μέτρο τῶν πράξεών μας, ὁ καθοδηγητὴς σ᾿ ὅλη τὴ ζωή μας. Ὁ προσωπικός μας λυτρωτὴς καὶ σωτήρας. Τότε, θὰ γεννηθεῖ πραγματικὰ ὁ Ἰησοῦς μέσα μας καὶ θὰ μᾶς ἀναγεννήσει μὲ τὸ ἔλεός του. Ἔτσι μόνο θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἑορτάσουμε ἀληθινὰ τὰ Χριστούγεννα, μὲ τὴ χάρη καὶ φιλανθρωπία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

Μνήμη της Aγίας Mεγαλομάρτυρος Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας

Αναστασία φάρμακον πιστοίς μέγα,
Πάν φάρμακον λύουσα και κεκαυμένη.
Kαύθη Aναστασίη πυρί δευτέρα εικάδι λαύρω.

H Aγία αύτη και ανδρειοτάτη Mάρτυς Aναστασία, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϟ΄ [290], καταγομένη εκ της πόλεως Pώμης, θυγάτηρ πατρός μεν Έλληνός τινος, Πρεπεξάστου ονομαζομένου. Mητρός δε, Φαύστης, από την οποίαν επροσφέρθη εις ένα άνδρα θεοσεβή, Xρυσόγονον καλούμενον, και έμαθε παρ’ αυτού τα ιερά γράμματα. Tην δε εις Xριστόν πίστιν εδιδάχθη και από αυτόν και από την μητέρα της. Συζευχθείσα δε διά γάμου με ένα άνδρα Πούπλιον ονόματι, απεστρέφετο την μετ’ εκείνου κοινωνίαν διά την απιστίαν του, προφασιζομένη πάντοτε, ότι είναι ασθενής, και μη καταδεχομένη την τούτου συνάφειαν. Ύστερον δε ενδυθείσα φορέματα πενιχρά, και μίαν μόνην δουλεύτραν έχουσα ακολουθούσαν αυτή, πάντοτε συνανεστρέφετο με γυναίκας πτωχάς. Kρυφίως δε ιάτρευε και επεσκέπτετο τους διά τον Xριστόν μαρτυρούντας, εμβαίνουσα μέσα εις τας φυλακάς. Λύουσα αυτούς από τα δεσμά, αλείφουσα αυτούς με λάδι, σφογγίζουσα τα αίματα από τας πληγάς των. Kαι φαγητά επιτήδεια εις αυτούς προσφέρουσα. Tαύτα δε μαθών ο άνδρας της Πούπλιος, επίασεν αυτήν και την έβαλεν εις την φυλακήν, παραγγείλας εις πολλούς φύλακας να φυλάττουν αυτήν με ασφάλειαν. Eπειδή δε ο άνδρας της επνίγη εις την θάλασσαν, από φορτούναν: τούτου χάριν λαβούσα άδειαν η Aγία, διεμοίρασε τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς. Kαι πλέον χωρίς φόβον επεσκέπτετο τους Mάρτυρας του Xριστού. Kαι όταν ήθελαν τελειωθούν, τους έπερνε και οσίως τους ενταφίαζε. Πολλούς δε από αυτούς επαρεκίνησε και εις το μαρτύριον. Aύτη εβασανίσθη από διαφόρους ηγεμόνας, και ερρίφθη εις την θάλασσαν ομού με άλλας γυναίκας. Tελευταίον δε, εδέθη εις πάλους. Kαι τριγύρω περικυκλωθείσα από φωτίαν, έλαβε το τέλος του μαρτυρίου, και απήλθε προς ον επόθει Xριστόν. Tελείται δε η αυτής Σύναξις εις τον μαρτυρικόν της Nαόν, όστις είναι κοντά εις το έμβασμα του Δομνίνου. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις το Eκλόγιον¹.)

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι εις την Aγίαν ταύτην Aναστασίαν εφιλοπόνησεν ασματικήν Aκολουθίαν, και εγκώμιον, και παρακλητικόν Kανόνα ο πρώην μεν Mοναχός και υποδιάκονος Δαμασκηνός ο Θεσσαλονικεύς, ύστερον δε γενόμενος Eπίσκοπος Pενδίνης, τα οποία και ημείς εβελτιώσαμεν όση δύναμις, και αντεγράψαμεν. Όρα και εις την δεκάτην έκτην του Aπριλλίου, όπου αναφέρεται περί της Aγίας ταύτης Aναστασίας. Tο δε ελληνικόν Mαρτύριον της Aγίας Aναστασίας συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Αναστασία γυναικών η καλλίστη». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.).

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Xρυσογόνου

Δίδωσι Xρυσόγονος αυχένα ξίφει,
O πνεύμα χρυσούς χάλκεος δε το σθένος.

Xρυσόγονος ο του Xριστού Mάρτυς εκατάγετο από την Pώμην, κατά τους χρόνους Διοκλητιανού εν έτει σϟ΄ [290]. Ήτον δε άνθρωπος θεοσεβής και φοβούμενος τον Θεόν. Όστις έγινε διδάσκαλος της ανωτέρω Aγίας Aναστασίας της Φαρμακολυτρίας, ως είπομεν, τόσον εις την πίστιν του Xριστού, όσον και εις τα ιερά γράμματα. Eπειδή δε τότε εκινήθη διωγμός κατά των Xριστιανών από τον Διοκλητιανόν και Mαξιμιανόν, διά τούτο επιάσθη και αυτός και εβάλθη εις φυλακήν. Tότε δε έγραψε προς αυτόν η μαθήτριά του Aγία Aναστασία, ίνα εύχεται διά λόγου της. Mάλιστα δε και εξαιρέτως, να εύχεται, ώστε ανίσως μεν ο άνδρας της Πούπλιος γένη Xριστιανός, να ζήση και να σωθή. Eιδέ και δεν γένη, να αποθάνη, και να μη ζήση και κατεξοδεύση τον πλούτον της μαζί με τους ειδωλολάτρας. Aλλά αυτή να ευκερώση αυτόν εις βοήθειαν των Aγίων Mαρτύρων, και εις αντίληψιν των πτωχών, το οποίον τούτο και έγινεν. Eπειδή ο μεν άνδρας της επνίγη εις την θάλασσαν, ως είρηται ανωτέρω. Aυτή δε επεσκέπτετο τους Aγίους Mάρτυρας, και εξώδευε τα άσπρα της εις την αυτών και των πτωχών επιμέλειαν.

O δε Διοκλητιανός ευρισκόμενος εις την Nίκαιαν, έμαθεν ότι εις την Pώμην ευρίσκεται πολύ πλήθος Xριστιανών μέσα εις τας φυλακάς. Oι οποίοι, μόλον οπού επαρεδόθησαν εις πολλάς και διαφόρους βασάνους, δεν εδυνήθησαν όμως ακόμη να αρνηθούν την πίστιν του Xριστού, με το να έχουν παρακινητήν εις το μαρτύριον τον θείον τούτον Xρυσόγονον, και κρεμώνται όλως διόλου από την γλώσσαν του. Tούτο, λέγω, μαθών ο Διοκλητιανός, επρόσταξε παρευθύς, ότι οι μεν άλλοι Xριστιανοί να θανατωθούν, εάν δεν αρνηθούν τον Xριστόν. O δε Xρυσόγονος, να πεμφθή εις αυτόν δέσμιος. Παρασταθείς λοιπόν έμπροσθεν του τυράννου ο Άγιος, μήτε με κολακείας επείσθη να αρνηθή την ευσέβειαν, μήτε με φοβερισμούς εμαλακώθη από την υπέρ της πίστεως γενναίαν του ένστασιν. Aλλά μάλλον επαρρησιάσθη χωρίς κανένα φόβον. Kαι τον μεν Xριστόν, εκήρυξε, πως είναι μόνος Θεός. Tους δε θεούς, ωνόμασε πλάνην ανθρώπων, και φθοράν ψυχών και απώλειαν. Όθεν ταύτα ακούσας ο τύραννος, εθυμώθη, και προστάζει να πάρουν τούτον εις έρημον τόπον, και εκεί να τον αποκεφαλίσουν. Kαι έτζι ο μακάριος Xρυσόγονος έλαβε παρά Kυρίου τον του μαρτυρίου στέφανον¹.

Σημείωση

1. Όρα και κατά την δεκάτην έκτην του Aπριλλίου, όπου αναφέρεται διά τον Άγιον Xρυσόγονον εν τω Συναξαρίω Aγάπης, Eιρήνης και Xιονίας, ότι απεκεφαλίσθη κοντά εις μίαν λίμνην, όπου έμενον αι ρηθείσαι Mάρτυρες μετά Ζωίλου τινος δούλου του Θεού.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μαρτυρία από Αμερική για τη Γερόντισσα Γαλακτία

Επειδή μελετώ πολλά για την θαυμαστή Οσία Γαλακτία της Κρήτης, αποφάσισα να καταθέσω την δική μου εμπειρία που σημάδευσε την ζωή και την ιερωσύνη μου… Υπηρετώ στην Αμερική την Εκκλησία του Χριστού, με την δική Του ανοχή και την καθημερινή γεύση του Θείου ελέους Του. Το εννοώ και συγχωρέστε με που το τονίζω. Ευχηθείτε να το βιώνω αυτό καθημερινώς μήπως και αξιωθώ της σωτηρίας. Έχω οικογένεια, είμαι έγγαμος ιερεύς.

Η πρόνοια του Θεού έφερε εδώ στην Αμερική τον θαυμαστό Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη.

Αν δεν ερχόταν, θα κατέληγε η εδώ Εκκλησία χειρότερη από τον παπισμό σε εκκοσμίκευση…

Υπήρξε ο φλογερότερος σημαιοφόρος του Σταυρού, που γνώρισα στη ζωή μου…

Εφάμιλλος των Αποστόλων και των αρχαίων Αγίων, ξεπέρασε όλους τούς συγχρόνους Πατέρες σε ταπείνωση και δύναμη Πνεύματος, όπως είπε ο Άγιος Πορφύριος στη Γερόντισσα Μελάνη ηγουμένη της Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Σικάγου…

Τα σημεία πάμπολλα.

Η αγιότητά του «έως των ουρανών» κατά το ψαλμικό. Στις συμβουλές του, μας τόνιζε ότι οι εκτρώσεις και οι σαρκικές αμαρτίες, ειδικά οι παρά φύση αμαρτίες, είναι το μεγαλύτερο πνευματικό πρόβλημα της εποχής μας…

Ειδικά μέσα στο Γάμο βλασφημείται η Χάρις του Αγίου Πνεύματος και αλλοιώνονται τα πάντα από το πειρασμικό πνεύμα…

Μας συνιστούσε να βοηθούμε τους ανθρώπους να απαλλαγούν απ’ αυτές τις φοβερές εστίες ψυχοσωματικής μόλυνσης πού δαιμονοποιούν την ζωή τους…

Προσωπικά τα δεχόμουν όλα αυτά, αλλά φοβόμουν το κόστος από την πλευρά της διοίκησης της Εκκλησίας πού μέσα στο πνεύμα του περσοναλισμού και της μετανεωτερικότητας, προωθεί πολλές φορές τα αντίθετα.

Έχουν και προσωπικούς λόγους να το κάνουν αυτό και διώκουν κάθε πατερική άποψη επί του θέματος…

Τον Ιανουάριο του 2019 βρέθηκα στην Ελλάδα… Είχα ήδη ακούσει για την γερόντισσα Γαλακτία στην Αμερική.

Η αείμνηστη Χρυσάνθη Θεμελή πνευματοκόρη του Γέροντα, καθηγήτρια της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης και ξένων Πανεπιστημίων (κοιμήθηκε πρόσφατα ως Αθανασία μοναχή) μιλούσε με πολύ ενθουσιασμό για την Οσία Γαλακτία. Είχε συνδεθεί στενά μαζί της… Μού έδωσε τον αριθμό κινητού του π. Αντωνίου και μού είπε να μιλήσω μαζί του. Ο π. Αντώνιος με πολλή χαρά προθυμοποιήθηκε να με εξυπηρετήσει. Μού εξήγησε όμως, ότι λόγω πολλαπλών εγκεφαλικών επεισοδίων κουράζεται εύκολα. Δεν λειτουργεί η εγκεφαλική της μνήμη, είπε, και δεν θυμάται πάντα τις κατάλληλες λέξεις να εκφρασθεί. Ειδικά μετά το μεσημέρι που την κουράζουν οι επισκέψεις… Άλλοτε είναι μια χαρά. Ειδικά τα πρωινά. Έλα πρωί, μου συνέστησε.

Όντως, σε δύο ημέρες ήμουν εκεί. Όμως μια καθυστέρηση στο αεροπλάνο με έκανε να φθάσω απόγευμα. Και όμως! Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού! Η γερόντισσα με περίμενε! Με τρόπο θαυμαστό! Όλα μου θύμιζαν τον Γέροντα Εφραίμ!

Τα μάτια, το χαμόγελο, η ακτινοβολία του προσώπου, η μυρωδιά σαν μωρού, σαν βρέφους, κάποια στιγμή και η έκρηξη ευωδίας σαν αγίου λειψάνου… Δεν είπα τίποτα… Τα δάκρυά μου βροχή… Εκεί δέχεσαι μετάγγιση ζωής… Δεν εξάγεις λόγο και κάτι άλλο ανθρώπινα επικοινωνιακό… Ζεις σε άλλη βιόσφαιρα και σιωπάς… Άλλωστε η σιωπή είναι η γλώσσα τού μέλλοντος αιώνος… Με πήρε στη μητρική αγκαλιά της… Θεέ μου τι παραδεισένια ζεστασιά ήταν αυτή!

Με προσφώνησε με το όνομα μου. «Τι κάνει η Αμερική;» ρώτησε. Και συμπλήρωσε: «Έρχεται ώρα πού θα γίνει -μερική! Εσείς στου Αγίου Εφραίμη τα μοναστήρια κοντά να γλυτώσετε»! Έπειτα, άρχισε να μού λέει: «Γιατί φοβάσαι να λες αυτά που σου είπε ο Γέροντας; Αυτά καίνε ανθρώπους, σπίτια και σε λίγο θα κάψουν και ολόκληρο τον κόσμο!

Η οργή του Θεού κατεβαίνει περισσότερο γι’ αυτά, απ’ οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα. Το ζούμε παιδί μου το γεγονός…» Μου αποκάλεσε τις παρά φύση αμαρτίες με το όνομα τους! Εγώ κοκκίνησα αμήχανος, ο π. Αντώνιος γελούσε.

Μού είπε στο τέλος: «Τι σχέση έχουν αυτά με το κρεβάτι πού ευλόγησε ο Θεός; Αυτά δεν τα κάνουν τα ζώα! Πρέπει να τα κάνουν τα κρεβάτια; Τότες ας έχει και ο άρρωστος καρκίνο αφού κάνει κουμάντο στο κορμί του.

Άμα του αρέσει, ας τον έχει. Εσύ ο γιατρός, είναι δυνατόν να του λες ότι είναι δικό του το κορμί και το ορίζει όπως θέλει και πως ο καρκίνος δεν είναι τίποτα; Έτσι και με τα κρεβάτια και με το κάθε πράγμα παιδί μου…»

Έμεινα αποσβολωμένος! Τι ήταν αυτά πού άκουα; Απάντησε στους λογισμούς μου! Ξεκάθαρα! Επαγωγικά! Πατερικά! Θεϊκά! Μετά από λίγο μείναμε μόνοι. Έλυσε οικογενειακά μου θέματα, χωρίς να αναφέρω το παραμικρό… Έφυγα κατασπαζόμενος το μυρίπνοο αποστεωμένο χέρι της. Μού είπε με ελαφρό μειδίαμα: «Στο τέλος του κύκλου, ο Εφραίμ «goodbye (το είπε αγγλικά)»! Θα πάει εκεί που πρέπει! Ψηλά! Ψηλά! Ψηλά!»

Ο π. Αντώνιος είπε ότι «τέλος κύκλου» εννοεί μάλλον, το τέλος τού νέου έτους που μόλις άρχιζε τότε, του 2019! Όντως έτσι έγινε!

Τώρα, αξιώθηκα να προσκυνήσω την εικόνα της, σε Ιερά Μονή εδώ της Αμερικής. «Είναι η προστάτιδά μας, λέει η αδελφότητα! Και πολύ γρήγορη! Κάποια έσπασε το καλάμι του ποδιού της. Χρειαζόταν 42.000 δολάρια για αποκατάσταση με δύσκολο χειρουργείο. Δέθηκε η φωτογραφία της Γερόντισσας πάνω στο πόδι. Σε λίγες μέρες η ίαση ήταν πλήρης!»

Ευχαριστώ τον Θεό πού βρέθηκα κοντά της! Και εύχομαι στους δικούς της ανθρώπους να αντέξουν με καρτερία το πετροβόλημα τού Σατανά…

Ο γέροντας Εφραίμ έλεγε ότι όταν πάθει ο διάβολος μια πανωλεθρία από ένα μαχητή του Χριστού, μετά εκδικείται αυτούς πού συνδέθηκαν μαζί του.

Το πήρε από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Όπως, έλεγε, ένας μανιακός που εχθρεύεται ένα βασιλιά, μη μπορώντας να μπει μέσα στο παλάτι και να τον πετροβολήσει, πηγαίνει και πετροβολάει τους αδριάντες του!

Το ίδιο κάνει ο διάβολος και με την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο δηλαδή, και ειδικότερα με τους προβολείς των αγίων πού τον έκαυσαν…

Καλά κουράγια αδελφέ μου π. Αντώνιε… Η ευχή της Αγίας του Θεού να σκεπάζει τον ταραγμένο κόσμο μας και να κατευθύνει την σύγχρονη ποιμαντική της Εκκλησίας στην σωστή τροχιά. Γένοιτο! Αμήν!

Πηγή: https://www.triklopodia.gr/

Του Ρώσου Γεωπολιτικού Αναλυτή Αλεξάντερ Ντούγκιν

Μια θεμελιώδης αλλαγή στην εικόνα του Ισραήλ, που είχαμε σχηματίσει στο μυαλό μας επέρχεται παγκοσμίως. Και ίσως και των Εβραίων γενικότερα. Μετά τις καταστροφές που βίωσαν οι Εβραίοι της Ευρώπης από τον Χίτλερ και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου προκάλεσαν οίκτο, συμπόνια και ανυπόκριτη συμπάθεια παγκοσμίως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κατέστη δυνατή η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, μια νησίδα που περιβάλλεται από ένα ωκεανό εχθρικών Αράβων & Μουσουλμάνων. Το Ολοκαύτωμα, δηλαδή οι φρικαλεότητες και οι γενοκτονίες που υπέστησαν οι Εβραίοι, έγιναν η βάση επάνω στην οποία συμφώνησαν όλοι οι λαοί ομόφωνα. Μετά από τόσα μεγάλα δεινά  & καταστροφές που υπέστησαν οι περιπλανώμενοι Εβραίοι χρειάζονταν οπωσδήποτε να έχουν το δικό τους κράτος. Αυτό έγινε το μεγάλο ηθικό κεφάλαιο των Εβραίων μέχρι σήμερα και προκαθόρισε την ιεροποίηση τους.  

Οι φιλόσοφοι της Σχολής της Φρανκφούρτης διακήρυξαν: από τώρα και στο εξής πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε από το Άουσβιτς και μετά. Αυτό σημαίνει ότι η φιλοσοφία, η πολιτική και η ηθική πρέπει στο εξής να λαμβάνουν υπόψη το μέγεθος των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Ευρωπαίοι (κυρίως οι Γερμανοί Ναζιστές) εναντίον των Εβραίων. Η Δύση και ολόκληρη η ανθρωπότητα έπρεπε πλέον να μετανοήσουν έμπρακτα, να δείξουν συμπόνια & συμπαράσταση στο Ισραήλ. 

Το κλειδί σε αυτή την ιεροποίηση (αγιοποίηση) ήταν η εικόνα των περπλανόμενων Ιουδαίων ως θυμάτων απάνθρωπων διώξεων, ως θυμάτων γενοκτονίας. Αυτό ανύψωσε τους Εβραίους στο βάθρο του ιερού λαού όλου του πλανήτη. Απαιτήθηκε από όλους τους άλλους λαούς να μετανοήσουν ενώπιόν τους, να τους προσκυνήσουν, να ζητήσουν συγχώρεση, και να μην ξεχάσουν ποτέ την ενοχή τους αυτή. Από το σημείο αυτό και πέρα, κάθε υπαινιγμός αντισημιτισμού, πόσο μάλλον οι άμεσες προσπάθειες αναθεώρησης του καθεστώτος αγιοποίησης των Εβραίων και της μεταφυσικής του Ολοκαυτώματος, τιμωρούνταν με νόμο.  

Όμως σταδιακά η πολιτική του Ισραήλ, αφού εδραιώθηκε και ανδρώθηκε, και  γινόταν όλο και πιο σκληρό απέναντι στους Παλαιστίνιους και τα γύρω Μουσουλμανικά έθνη, άρχισε να θολώνει αυτή την εικόνα —τουλάχιστον στα μάτια των Αράβων της Μέσης Ανατολής —οι οποίοι, σημειωτέον, δεν είχαν καμία συμμετοχή στα εγκλήματα των Ναζιστών. Επιπλέον, η σκληρή & απάνθρωπη στάση των Σιωνιστών απέναντι στους Παλαιστίνιους έδωσε αφορμή στο να ξεσπάσουν σφοδρές συγκρούσεις & διαμαρτυρίες και στο τέλος, έδωσε την αφορμή για την Παλαιστινιακής εξέγερση της αντισιωνιστικής Ιντιφάντα. 

Η ταυτότητα των Ισραηλινών και των Εβραίων που παρέμειναν στη διασπορά άρχισε και αυτή να αλλάζει βαθμιαία. Όλο και περισσότερο αυξανόταν η σκληρή γραμμή της επίδειξη πυγμής, επιθετικότητας & ισχύος, καθώς ο μεγαλοϊδεατισμός αυξάνονταν και προσανατολίζονταν προς τη δημιουργία ενός Μεγάλου Ισραήλ. Ταυτόχρονα, παρουσιάστηκαν οι μεσσιανικές προσδοκίες, ενεργοποιήθηκε ο μεσσιανισμός— η προσδοκία της επικείμενης άφιξης ενός πολυαναμενόμενου – εδώ και πολλούς αιώνες —Μεσσία (Μόσιαχ), η επίσπευση της έναρξης της κατασκευής του Τρίτου Ναού του Σολομώντα (γεγονός που θα απαιτούσε την κατεδάφιση ή την ανατίναξη του Ιερού Μουσουλμανικού Ναού του Τζαμιού Αλ-Άκσα, του τρίτου κατά σειρά ιερότερου τόπου για τους Μουσουλμάνους), η απότομη αύξηση των εδαφών που άρχισαν να περιέρχονται υπό τον έλεγχο του Ισραήλ (από θάλασσα σε θάλασσα), η τελική λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος (μέχρι και οι άμεσες εκκλήσεις για την απέλαση και τη γενοκτονία των Παλαιστινίων). Όλα αυτά μαζί έχουν συσσωρευθεί σε ένα εκρηκτικό μίγμα στην Μέση Ανατολή.  

Όλες αυτές οι Μεγάλες Ιδέες υποστηρίχθηκαν από τον Μπενζαμίν Νετανιάχου και ορισμένους στενούς συνεργάτες του, όπως είναι οι Υπουργοί Μπεν Γκβίρ, Μπεζαλέλ Σμότριχ κ.λπ. Ολοφάνερα, αυτό το πολιτικό πρόγραμμα είναι αντανάκλαση των Ραβινικών διδασκαλιών της «Βασιλικής Τορά» του Yitzhak Shapira, των φλογερών κηρυγμάτων των Ραββίνων Kook, Meyer Kahane και Dov Lior. Αυτή η στρατηγική περιεγράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε ένα άρθρο του συμβούλου του Σαρόν, του στρατηγού Οντέντ Γινόν (Oded Yinon). Το σχέδιο του Yinon ήταν να ανατρέψει όλα τα κατεστημένα Αραβικά κοσμικά καθεστώτα που ενστερνίζονταν την Αραβική εθνικιστική ιδεολογία του Μπααθισμού, να βυθίσει τον Αραβικό κόσμο σε ένα αιματηρό χάος και με εφαλτήριο αυτό το χάος, να κατορθώσουν οι Ισραηλινοί να δημιουργήσουν ένα υπερ-κράτος, το Μεγάλο Ισραήλ, με επικεφαλής τον βασιλιά τους ως Λυτρωτή Μεσσία.

Έτσι, στις ημέρες μας, μετά από μια δεκαετία από την εποχή που ξέσπασε η πορτοκαλί «Αραβική Άνοιξη» (2011), και ιδιαίτερα μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, τον Οκτώβριο του 2023, βλέπουμε ότι τα σχέδια αυτά έχουν αρχίσει να υλοποιούνται, να παίρνουν όλο και περισσότερο σάρκα & οστά, με όλο και πιο επιταχυνόμενο ρυθμό. 

Ο Νετανιάχου ισοπέδωσε τη Γάζα, σκοτώνοντας ανελέητα εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους & γυναικόπαιδα. Ακολούθησε η επίθεση στο Λίβανο και η αφανισμός της ηγεσίας της Χεζμπολάχ, που έμεινε ακέφαλη. Στη συνέχεια είχαμε, την ανταλλαγή μεγάλων πυραυλικών επιθέσεων με το Ιράν. Είδαμε επίσης την ενεργή προετοιμασία του Ισραήλ για πόλεμο μαζί του, συμπεριλαμβανομένων και επιθέσεων στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Στη συνέχεια ήρθε η εισβολή στα υπόλοιπα Υψίπεδα του Γκολάν και τα αεροπορικά πλήγματα στη Συρία (πάνω από 800). Ένα μήνα πριν, ο Μπεζαλέλ Σμότριχ διακήρυξε ότι «η Δαμασκός θα γίνει μέρος του Ισραήλ» και ο Μπεν Γκβίρ υπαινίχθηκε ευθέως ότι το Τέμενος Αλ-Ακσά θα ανατιναχθεί, και στην θέση του θα ανοικοδομηθεί ο πολυτελέστατος 3ος  Ναός του Σολομώντα. Με την πτώση του Μπασάρ Αλ-Άσαντ στην Συρία, έπεσε και το τελευταίο καθεστώς των Μπααθιστών. Το τελευταίο ανάχωμα. Ο Αραβικός κόσμος, το ένα κράτος πίσω από το άλλο διαλύθηκαν, και  πράγματι βυθίστηκαν στο χάος.  

Στις ημέρες μας το «Μεγάλο Ισραήλ» και η εξόντωση των Παλαιστινίων γίνονται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας.

Χάρτης του Μεγάλου Ισραήλ, με σύνορα από τον Νείλο στον Ευφράτη 

Αυτό είναι το σημαντικό να το κατανοήσουμε. Αυτές οι επιθετικές σκληρές πολιτικές της Σιωνιστικής δεξιάς του Ισραήλ πράγματι γυρίζουν σελίδα στο Ολοκαύτωμα. Το ηθικό κεφάλαιο του θύματος, των αξιολύπητων περιπλανώμενων Εβραίων, έχει πλέον εξαντληθεί. Το εξάντλησε το ίδιο το Ισραήλ, με τις σκληρές φιλόδοξες πολιτικές του. Τώρα πλέον  το σημερινό Ισραήλ εμφανίζεται εξουσιαστικό, πάνοπλο, σκληρό, εκδικητικό,  τρομερό & φοβερό στους εχθρούς του και έχει σχεδόν ανακτήσει το λαμπρό μεγαλείο που είχε επί της εποχής της Παλαιάς Διαθήκης. Τώρα πλέον οι άνθρωποι δεν λυπούνται τους περιπλανώμενους Εβραίους, αλλά είτε τους φοβούνται & τους τρέμουν, είτε τους μισούν, είτε τους απεχθάνονται είτε τους θαυμάζουν, αλλά σε κάθε περίπτωση όλοι τους θεωρούν μια αξιοσέβαστη, ισχυρή και σκληροπρόσωπη δύναμη, που έχει Μεγάλα Σχέδια & Ιδέες. 

Άλλωστε, η ταυτότητα των Εβραίων & η εικόνα τους έχει αλλάξει. Το Ισραήλ δεν είναι πλέον το σύμβολο της ταπείνωσης και πόνου, αλλά το παράδειγμα της εθνικής κυριαρχίας και του νικηφόρου θριάμβου. Η εικόνα που είχαμε για τους Εβραίους εξαιτίας του Άουσβιτς & μετά έχει πλέον ξεπεραστεί. Τώρα είναι απαραίτητο να κάνουμε δεύτερες σκέψεις, να σκεφτόμαστε αφού λάβουμε υπόψη την γενοκτονία των γυναικόπαιδων της Γάζας. 

Η ίδια η Εβραϊκή θρησκευτική (Ταλμουδική) παράδοση περιέχει «προφητείες» για την εμφάνιση δύο Μεσσιών (Μόσιαχ), έναν που υποφέρει, που πάσχει, του Μπεν Γιουσέφ (που θα κατάγεται από την φυλή του Ιωσήφ του Πάγκαλου), ο πάσχων υπηρέτης του δεύτερου, που θα προετοιμάσει την έλευση του άλλου ισχυρότερου του 2ου Μεσσία που θα είναι ο ισχυρός, νικηφόρος βασιλιάς που θα λυτρώσει το Ισραήλ,  του Μπεν Νταβίντ (που θα κατάγεται από την φυλή του Δαβίδ). Μετά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στα στρατόπεδα θανάτου της Ευρώπης, από τους Ναζιστές, δόθηκε έμφαση στον 1ο Μεσσία, τον πάσχοντα, τον θυσιαζόμενο. Τώρα αυτό το θεμελιώδες αρχέτυπο αλλάζει και έρχεται στο παγκόσμιο προσκήνιο ο Μεσσίας, ο νικηφόρος βασιλιάς, ο λυτρωτής, ο επιθετικός, ο θριαμβευτής, ο Μεσσίας Μπεν Νταβίντ, (ο Μεσσίας που θα κατάγεται από την φυλή του Δαβίδ). Και αυτά υλοποιείται, μπροστά στα μάτια μας, στις ημέρες μας. 

Πάνω απ’ όλα, αυτό ισχύει για το ίδιο το Ισραήλ. Αλλά είναι ολοφάνερο ότι αυτό δεν θα σταματήσει εκεί. Υπάρχει μια συνολική αλλαγή του μεσσιανικού αρχέτυπου μεταξύ των Εβραίων σε όλο τον κόσμο. 

Και μέσα σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση όπως την περιέγραψα παραπάνω, ανέρχεται στην εξουσία του πλανητάρχη, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος είναι ένθερμος υποστηρικτής του σκληροπυρηνικού δεξιού Σιωνισμού και ομοϊδεάτης του Νετανιάχου. Επιπροσθέτως, ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού περιβάλλοντος του, και των ψηφοφόρων του, είναι οι ίδιοι Χριστιανο-σιωνιστές, οι οποίοι είναι έτοιμοι να παρέχουν στο Ισραήλ απεριόριστη υποστήριξη. Για άλλη μια φορά, το αρχέτυπο του συμπαθητικού, του αξιολύπητου Ισραήλ, του Ισραήλ που πάσχει μεταμορφώνεται σε ένα άκρως επιθετικό Ισραήλ που έχει πανίσχυρες πλάτες. 

Οι Μεγάλες Ιδέες του Ισραήλ, τα Σχέδια για Μεγάλο Ισραήλ & την έλευση ενός επιθετικού Μεσσία σε συνδυασμό με την άνοδο του φιλοσιωνιστή Τραμπ στην εξουσία των ΗΠΑ, που θα δώσει ούριο άνεμο  στα πανιά της υλοποίησης αυτών σχεδίων, με την απεριόριστη στρατιωτικό-πολιτική υποστήριξη του, δημιουργεί συνθήκες στην Μέση Ανατολή —την «μπαρουταποθήκη» του πλανήτη— μιας τέλειας καταιγίδας που είναι έτοιμη να ξεσπάσει. 

Και αυτή η διαπίστωση είναι πολύ, πολύ σοβαρή. Και θα γίνει ακόμη πιο σοβαρή στο άμεσο μέλλον. 

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, ούτε να αντιδράσουμε σπασμωδικά, ούτε να κάνουμε πρόχειρες εκτιμήσεις. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να κατανοήσουμε σωστά αυτήν την κατάσταση πραγμάτων, που έχει διαμορφωθεί, κάνοντας συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, μια και πρέπει να συνδυαστούν αμέτρητα γεγονότα, γεγονότα και περιστατικά για να σχηματίσουμε μια ξεκάθαρη & ακριβή εικόνα, του ακριβώς πρόκειται να συμβεί.

Πηγή: https://www.triklopodia.gr/

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
3: 8-12

Ἀδελφοί, προϊδοῦσα ἡ γραφὴ ὅτι ἐκ πίστεως δικαιοῖ τὰ ἔθνη ὁ Θεός, προευηγγελίσατο τῷ ᾿Αβραὰμ «ὅτι ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πάντα τὰ ἔθνη». Ὥστε οἱ ἐκ πίστεως εὐλογοῦνται σὺν τῷ πιστῷ ᾿Αβραάμ. ῞Οσοι γὰρ ἐξ ἔργων νόμου εἰσίν, ὑπὸ κατάραν εἰσί· γέγραπται γάρ· «Ἐπικατάρατος πᾶς ὃς οὐκ ἐμμένει ἐν πᾶσι τοῖς γεγραμμένοις ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ νόμου τοῦ ποιῆσαι αὐτά». Ὅτι δὲ ἐν νόμῳ οὐδεὶς δικαιοῦται παρὰ τῷ Θεῷ, δῆλον· ὅτι «ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται». Ὁ δὲ νόμος οὐκ ἔστιν ἐκ πίστεως, ἀλλ᾿ «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
13: 19-29

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὁμοίώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν κόκκῳ σινάπεως, ὃν λαβὼν ἄνθρωπος ἔβαλεν εἰς κῆπον ἑαυτοῦ· καὶ ηὔξησε καὶ ἐγένετο εἰς δένδρον μέγα, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατεσκήνωσεν ἐν τοῖς κλάδοις αὐτοῦ. Πάλιν εἶπε· Τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ; ὁμοία ἐστὶ ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἔκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον. Καὶ διεπορεύετο κατὰ πόλεις καὶ κώμας διδάσκων καὶ πορείαν ποιούμενος εἰς Ἱερουσαλήμ. εἶπε δέ τις αὐτῷ· Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σῳζόμενοι; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν. ἀφ’ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν, καὶ ἄρξησθε ἔξω ἑστάναι καὶ κρούειν τὴν θύραν λέγοντες· Κύριε Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν· καὶ ἀποκριθεὶς ἐρεῖ ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ. τότε ἄρξεσθε λέγειν· ἐφάγομεν ἐνώπιόν σου καὶ ἐπίομεν, καὶ ἐν ταῖς πλατείαις ἡμῶν ἐδίδαξας· καὶ ἐρεῖ· λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ· ἀπόστητε ἀπ’ ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας. ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, ὅταν ὄψεσθε Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ καὶ πάντας τοὺς προφήτας ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, ὑμᾶς δὲ ἐκβαλλομένους ἔξω, καὶ ἥξουσιν ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ ἀπὸ βορρᾶ καὶ νότου, καὶ ἀνακλιθήσονται ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Κατὰ τὴν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο ( Ἰωάν. 1, 14). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ μεγαλυτέρα χαρμόσυνος ἀγγελία, τὸ πιὸ μεγάλο «εὐαγγέλιον», ποὺ ἦτο δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ ὁ οὐρανὸς εἰς τὴν γῆν. Ἐὰν θέλετε, ὁλόκληρον τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἀποτελεῖται ἀπὸ τέσσαρες λέξεις: «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Ἔξω ἀπὸ αὐτὸ καὶ χωρὶς αὐτό, ἄλλος εὐαγγελισμὸς δὲν ὑπάρχει διὰ τὸν ἄνθρωπον, οὔτε εἰς αὐτὸν οὔτε εἰς τὸν ἄλλον κόσμον.

Ἐδῶ εὑρίσκεται κάθε τί, τὸ ὁποῖον εἶναι αἰωνίως ἀναγκαῖον διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν εἰς ὅλους τοὺς κόσμους. Μοναδικὸν χαρμόσυνον μήνυμα διὰ τὴν ὕλην εἰς ὅλας τὰς μορφάς της. Ἀπὸ τὴν πλέον σκληρὰν καὶ πυκνὴν ὕλην τοῦ ἀδάμαντος, μέχρι τὴν πλέον λεπτὴν καὶ ἀφανὴ τοῦ ἠλεκτρονίου καὶ φωτονίου. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Λόγος ἔγινε Θεοσάρξ, οὕτως ὥστε οὔτε ὁ Θεὸς παύει νὰ εἶναι Θεός, οὔτε ἡ σὰρξ νὰ εἶναι σάρξ. Μόνον ποὺ ἡ σὰρξ ἐν τῇ μυστικῇ ἀλλὰ πραγματικῇ ἑνώσει της μὲ τὸν Θεὸν ζῇ καὶ ἀκτινοβολεῖ ὅλας τὰς τελειότητας τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» σημαίνει: ὁ Λόγος ἔγινε ψυχή, Θεο-ψυχή, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα ὁ Θεὸς παραμένει Θεὸς καὶ ἡ ψυχὴ ψυχή. Μόνον ποὺ ἡ ψυχὴ περιπατεῖ εἰς τοὺς δρόμους τῶν αἰωνίων καὶ χαροποιῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ εἰς ὅλους τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους κόσμους.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», σημαίνει καὶ τοῦτο: ὁ Λόγος ἔγινεν αἴσθησις, Θεο-αἴσθησις. Ἐν τούτοις, ὁ Θεὸς δὲν παύει νὰ εἶναι Θεός, ἂν καὶ ἔγινεν ἀνθρωπίνη αἴσθησις, ἐνῷ πάλιν ἡ αἴσθησις παραμένει ἀνθρωπίνη αἴσθησις. Μὲ τὴν διαφορὰν ὅτι ἡ αἴσθησις ζῇ ὅλον τὸ θεῖον ἄπειρον ὡς ἰδικόν της.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», σημαίνει ἀκόμη καὶ τοῦτο: ὁ Λόγος ἔγινε κτίσμα, Θεο-κτίσμα, «ὁ ὢν γίνεται, ὁ ἄκτιστος κτίζεται, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται» (ἁγ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 45, 9. ΡG36, 633-6). Μὲ αὐτὸ ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ δὲν χάνει τὰ θεῖα της ἰδιώματα, ὅπως καὶ ἡ φύσις τοῦ κτίσματος δὲν χάνει τὰ κτιστά της ἰδιώματα. Μόνον ποὺ τὸ κτίσμα περνᾶ διὰ μέσου θαυμαστῶν μεταμορφώσεων, αἱ ὁποῖαι τὸ ὁδηγοῦν ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», τέλος, σημαίνει: ὁ Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος, πλήρης ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Ἐν τούτοις, ὁ Θεὸς παραμένει εἰς τὰ ὅριά Του καὶ ὁ ἄνθρωπος εἰς τὰ ἰδικά του, ἂν καὶ εἶναι ἡνωμένοι στενώτατα, ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως. Μόνον πὼς ὁ ἄνθρωπος οἰκειοποιεῖται ὅλας τὰς ἀπορρήτους τελειότητας τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποκτᾶ τὴν θείαν αἰωνιότητα καὶ τὴν θείαν δόξαν, γίνεται «ὁμόθεος», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος διὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὸν ἄνθρωπον πρὸς τὸ ἀρχέτυπόν του, πρὸς τὸν Δημιουργόν του, διότι ὁ ἄνθρωπος ἐδημιουργήθη εἰς τὴν ἀρχὴν διὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔχων τὸν χαρακτήρα τοῦ Θείου Λόγου (Γεν. 1, 26-27. Ἰωάν. 1, 9. Κολ. 3, 10).

Ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινε σὰρξ διὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν σάρκα εἰς τὴν πρωταρχικήν της κατάστασιν, διότι πᾶν ὃ γέγονεν διὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου γέγονεν (Ἰωάν. 1, 3. Κολ. 1, 16). Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς Λόγος εἶναι ὁ δημιουργὸς ὅλης τῆς κτίσεως, Αὐτὸς εἶναι καὶ τὸ θεμέλιον ὁλοκλήρου τοῦ κοσμικοῦ οἰκοδομήματος (πρβλ. ἁγ. Μαξίμου, ΡG91, 668 καὶ 1308-9).

Ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸν ἀποτελοῦν τὴν τραγικὴν καὶ παράλογον ἀπόπειραν τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀπομακρύνῃ τὸν Θεὸν Λόγον ἐκ τῶν θεμελίων τοῦ σύμπαντος. Ὁ Θεὸς Λόγος ἐσαρκώθη διὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν κτίσιν πρὸς τὸν Δημιουργόν, διότι Αὐτὸς εἶναι τὸ πρῶτον θεμέλιόν της καὶ ἡ βάσις της. Διὰ τοῦτο δικαίως εὐαγγελίζεται ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸν ἀρραγὲς καὶ αἰώνιον θεμέλιον καὶ ὅτι «θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον» (Α΄ Κορ. 3, 11).

Ὅποιος θεμελιώνει καὶ οἰκοδομεῖ ἐπ’ αὐτῆς τῆς ἀρραγοῦς καὶ ἀσαλεύτου Πέτρας τοῦ σύμπαντος εἶναι «ἀνὴρ φρόνιμος», ἡ προσωπικότης του ἔχει λογοποιηθῇ, ἔχει δηλαδὴ ἑνωθῇ μὲ ὅλα τὰ αἰώνια ἰδιώματα τοῦ Θεοῦ Λόγου, διὰ τοῦτο καὶ παραμένει ἀκλόνητος εἰς ὅλας τὰς θυέλλας καὶ τὰς καταιγίδας τῶν ἀνθρωπίνων σεισμῶν καὶ τοῦ χάους (πρβλ. Ματθ. 5, 24 – 25. Ρωμ. 8, 35 – 39). Μὲ τὴν ἐνανθρώπησίν Του ὁ Θεὸς Λόγος ἔδειξεν ὅτι ὁ Θεῖος Λόγος εἶναι ἡ οὐσία τῆς φύσεώς μας, τὸ θεμέλιον τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι μας, ἡ βάσις τῆς ἀνθρωπίνης μας ζωῆς καὶ ὑπάρξεως.

Ἡ καταγωγή μας εἶναι ἀπὸ τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο καὶ τὸ εἶναι μας καὶ ἡ ζωή μας καὶ ἡ ὕπαρξίς μας ἐξαρτῶνται ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸν Θεὸν (πρβλ. Πράξ. 17, 28. Κολ. 3, 1-4). Πράγματι, κατὰ τὸ ἀρχέτυπόν της καὶ κατὰ τὴν ἐσωτάτην οὐσίαν της, ὅλη ἡ κτίσις εἶναι ἀπὸ τὸν Λόγον καὶ διὰ τὸν Λόγον (Κολ. 1, 16-17). Εἰς Αὐτόν, δι’ Αὐτοῦ καὶ ἐν Αὐτῷ τὰ πάντα ἐπαναφέρονται εἰς τὴν ἔλλογον (logosni) καταγωγὴν καὶ ὕπαρξίν των⋅εἰς τὴν ἀρχέγονον ἁγιότητα καὶ τὸ κάλλος καὶ τὴν δύναμίν των⋅εἰς ἐκεῖνο τὸ «γενηθήτω» καὶ «ἐγένετο»⋅εἰς τὸν ἰδικόν των παράδεισον. Διότι εἰς τὸν Λόγον εὑρίσκεται ὁ παράδεισος, ἐνῷ ἐκτὸς τῆς λογικότητος, ἡ κόλασις. […] Δι’ ὅλα αὐτὰ ἡ ἡμέρα τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐν σαρκὶ – τὰ Χριστούγεννα – εἶναι ἑορτὴ θαυμαστὴ καὶ διὰ τὸ μεγαλεῖον της καὶ διὰ τὸ μυστήριόν της καὶ διὰ τὸ νόημά της.

Ἑορτάζοντες τὰ Χριστούγεννα, οὐσιαστικῶς ὁμολογοῦμεν καὶ δοξάζομεν τὸ μοναδικὸν ἀληθινὸν νόημα καὶ τὸν λόγον τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, τῆς ἀνθρωπίνης σκέψεως, τῆς ἀνθρωπίνης αἰσθήσεως, τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Διότι κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς τοῦ Κυρίου Γεννήσεως «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως», τοῦ θείου νοήματος, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν κόσμον μέχρι τῶν περάτων του, καὶ ἀπεκάλυψεν εἰς ἡμᾶς τὸ αἰώνιον νόημα καὶ τὸν λόγον αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἐν τῷ κόσμῳ ἀνθρώπου.

Εἰς τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ μας ἐδόθη ἡ ἀποκάλυψις καὶ τὸ νόημα τόσον τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπου, ὅσον καὶ τοῦ μυστηρίου τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Διὰ τοῦτο μᾶς εἶναι ἀγαπητὸς ὁ ἄνθρωπος: διότι ἀνήκει εἰς τὸν Θεὸν Λόγον καί, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, εἶναι λογικός⋅Ἀλλὰ μᾶς εἶναι ἀγαπητὴ καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἀνήκει καὶ αὐτὴ εἰς τὸν Λόγον καί, δι’ αὐτό, εἶναι λογική⋅καὶ ἡ σκέψις τοῦ ἀνθρώπου μᾶς εἶναι ἀγαπητή, διότι ἀνήκει εἰς τὸν Λόγον καί, δι’ αὐτὸ εἶναι, λογική καὶ ἡ αἴσθησις τοῦ ἀνθρώπου ἐπίσης, διότι ἀνήκει εἰς τὸν Λόγον καί, δι’ αὐτὸ εἶναι καὶ αὐτὴ λογική⋅κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, διότι εἶναι τοῦ Λόγου, καὶ δι’ αὐτὸ λογική⋅μᾶς εἶναι ἀγαπητὸς καὶ ὁ κόσμος ἀκόμη, διότι εἶναι τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ δι’ αὐτὸ καὶ αὐτὸς λογικός⋅καθὼς καὶ ὁ οὐρανός, διότι καὶ αὐτὸς εἶναι τοῦ Λόγου, καὶ διὰ τοῦτο, λογικός.

Μὲ τὴν γέννησιν τοῦ Θεοῦ ἐν σώματι, ἐγεννήθη εἰς αὐτὸν τὸν κόσμον ὅλος ὁ Θεός, ὅλη ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ, ὅλον τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο ὅλοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὸν Θεὸν καὶ τὴν Δικαιοσύνην Αὐτοῦ, μέσα εἰς τὴν πνευματικὴν ἔξαρσιν καὶ τὴν ἄπειρον χαράν των, χαιρετίζουν ὅλα τὰ ὄντα καὶ ὅλην τὴν κτίσιν μὲ τὸν χριστουγεννιάτικον χαιρετισμόν: Χριστὸς ἐγεννήθη! ἐνῷ ἀπὸ τὰ χριστονοσταλγικὰ βάθη τῶν ὄντων καὶ τῆς κτίσεως ἀντηχεῖ συγκινητικὴ ἡ ἀπάντησις: Ἀληθῶς ἐγεννήθη!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος», ἐκδ. «Ἀστήρ».

Πηγή: www.imaik.gr

Μυστήριο παράξενο καὶ παράδοξο ἀντικρύζω. Βοσκῶν φωνὲς φτάνουν στ’ αὐτιά μου. Δὲν παίζουν σήμερα μὲ τὶς φλογέρες τοὺς κάποιον τυχαῖο σκοπό. Τὰ χείλη τοὺς ψάλλουν ὕμνο οὐράνιο.

Οἱ ἄγγελοι ὑμνολογοῦν, οἱ ἀρχάγγελοι ἀνυμνοῦν, ψάλλουν τὰ Χερουβεὶμ καὶ δοξολογοῦν τὰ Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν ὅλοι, βλέποντας τὸ Θεὸ στὴ γῆ καὶ τὸν ἄνθρωπο στοὺς οὐρανούς.

Σήμερα ἡ Βηθλεὲμ μιμήθηκε τὸν οὐρανό: Ἀντὶ γι’ ἀστέρια, δέχτηκε τοὺς ἀγγέλους· ἀντὶ γιὰ ἥλιο, δέχτηκε τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Καὶ μὴ ζητᾶς νὰ μάθεις τὸ πῶς. Γιατί ὅπου θέλει ὁ Θεός, ἀνατρέπονται οἱ φυσικοὶ νόμοι.

Ἐκεῖνος λοιπὸν τὸ θέλησε. Καὶ τὸ ἔκανε. Κατέβηκε στὴ γῆ κι ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο. Ὅλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι’ αὐτὸν τὸ σκοπό.

Σήμερα γεννιέται Αὐτὸς ποὺ ὑπάρχει αἰώνια, καὶ γίνεται αὐτὸ ποὺ ποτὲ δὲν ὑπῆρξε. Εἶναι Θεὸς καὶ γίνεται ἄνθρωπος! Γίνεται ἄνθρωπος καὶ πάλι Θεὸς μένει!

Ὅταν γεννήθηκε, οἱ Ἰουδαῖοι δὲν δέχονταν τὴν παράδοξη γέννησή Του: Ἀπὸ τὴ μία οἱ Φαρισαῖοι παρερμήνευαν τὰ ἱερὰ βιβλία· κι ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ γραμματεῖς δίδασκαν ἀλλὰ ἀντὶ ἄλλων. OἩρώδης πάλι, ζητοῦσε νὰ βρεῖ τὸ νεογέννητο Βρέφος ὄχι γιὰ νὰ τὸ τιμήσει, μὰ γιὰ νὰ τὸ θανατώσει.

Ἐ λοιπόν, ὅλοι αὐτοὶ σήμερα τρίβουν τὰ μάτια τους, βλέποντας τὸ Βασιλιὰ τ’ οὐρανοῦ νὰ βρίσκεται στὴ γῆ μ’ ἀνθρώπινη σάρκα, γεννημένος ἀπὸ παρθενικὴ μήτρα.

Καὶ ἦρθαν οἱ βασιλιάδες νὰ προσκυνήσουν τὸν ἐπουράνιο Βασιλιὰ τῆς δόξας.

Ἦρθαν οἱ στρατιῶτες νὰ ὑπηρετήσουν τὸν Ἀρχιστράτηγο τῶν οὐράνιων Δυνάμεων.

Ἦρθαν οἱ γυναῖκες νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ μετέβαλε τὶς λύπες τῆς γυναίκας σὲ χαρά.

Ἦρθαν οἱ παρθένες νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ δημιούργησε τοὺς μαστοὺς καὶ τὸ γάλα, καὶ τώρα θηλάζει ἀπὸ Μητέρα Παρθένο.

Ἦρθαν τὰ νήπια νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ ἔγινε νήπιο, γιὰ νὰ συνθέσει δοξολογικὸ ὕμνο «ἀπ’ τὰ στόματα τῶν νηπίων» (Ψάλμ. 8:3).

Ἦρθαν τὰ παιδιὰ νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ ἡ μανία τοῦ Ἡρώδη τὰ ἀνέδειξε σὲ πρωτομάρτυρες.

Ἦρθαν οἱ ποιμένες νὰ προσκυνήσουν τὸν καλὸ Ποιμένα, ποὺ θυσίασε τὴ ζωή Του γιὰ χάρη τῶν προβάτων.

Ἦρθαν οἱ ἱερεῖς νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ ἔγινε ἀρχιερέας ὅπως ὁ Μελχισεδὲκ (Ἑβρ. 5:10).

Ἦρθαν οἱ δοῦλοι νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ πῆρε μορφὴ δούλου, γιὰ νὰ μετατρέψει τὴ δουλεία μᾶς σ’ ἐλευθερία.

Ἦρθαν οἱ ψαράδες νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ τοὺς μετέβαλε σὲ «ψαράδες ἀνθρώπων» (Μάτθ. 4:19)

Ἦρθαν οἱ τελῶνες νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ ἀπὸ τοὺς τελῶνες ἀνέδειξε εὐαγγελιστή.

Ἦρθαν οἱ πόρνες νὰ προσκυνήσουν Ἐκεῖνον ποὺ παρέδωσε τὰ πόδια του στὰ δάκρυα μίας πόρνης.

Κοντολογίς, ἦρθαν ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ δοῦν τὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ σηκώνει στοὺς ὤμους Τοῦ τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου:

Οἱ μάγοι γιὰ νὰ Τὸν προσκυνήσουν·

οἱ ποιμένες γιὰ νὰ Τὸν δοξολογήσουν·

οἱ τελῶνες γιὰ νὰ Τὸν κηρύξουν·

οἱ πόρνες γιὰ νὰ Τοῦ προσφέρουν μύρα·

ἡ Σαμαρείτισσα γιὰ νὰ ξεδιψάσει·

ἡ Χαναναία γιὰ νὰ εὐεργετηθεῖ.

Ἀφοῦ λοιπὸν ὅλοι σκιρτοῦν ἀπὸ χαρά, θέλω κι ἐγὼ νὰ σκιρτήσω, θέλω νὰ χορέψω, θέλω νὰ πανηγυρίσω. Δίχως κιθάρα, δίχως αὐλό, δίχως λαμπάδες ἀναμμένες στὰ χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, ἀντὶ γι’ αὐτά, τὰ σπάργανα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ εἶναι ἡ ἐλπίδα μου, αὐτὰ ἡ ζωή μου, αὐτὰ ἡ σωτηρία μου, αὐτὰ ὁ αὐλός μου, αὐτὰ ἡ κιθάρα μου. Γι’ αὐτὸ τὰ ‘χω μαζί μου: Γιὰ νὰ πάρω ἀπὸ τὴ δύναμή τους δύναμη, γιὰ νὰ φωνάξω μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους, «δόξα στὸν ὕψιστο Θεό», καὶ μὲ τοὺς ποιμένες, «καὶ εἰρήνη στὴ γῆ, εὐλογία στοὺς ἀνθρώπους» (Λούκ. 2:14).

Καὶ ξέρετε γιατί; Γιατί Ἐκεῖνος ποὺ προαιώνια γεννήθηκε ἀπὸ τὸν Πατέρα ἀνεξήγητα, γεννιέται σήμερα ἀπὸ παρθένα ὑπερφυσικά. Τὸ πώς, τὸ γνωρίζει ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐμεῖς μόνο τοῦτο μποροῦμε νὰ ποῦμε: Πὼς ἀληθινὴ εἶναι καὶ ἡ οὐράνια γέννησή του, ἀδιάψευστη εἶναι καὶ ἡ ἐπίγεια. Ἀλήθεια εἶναι ὅτι γεννήθηκε Θεὸς ἀπὸ Θεό, ἀλήθεια εἶναι καὶ ὅτι γεννήθηκε ἄνθρωπος ἀπὸ παρθένα. Στὸν οὐρανὸ εἶναι ὁ μόνος ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὸν Πατέρα μόνο, γιὸς Τοῦ μονογενής. Καὶ στὴ γῆ εἶναι ὁ μόνος ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο μόνο, γιὸς τῆς μονογενής. Ὅπως στὴν περίπτωση τῆς οὐράνιας γεννήσεώς Του εἶναι ἀσέβεια νὰ σκεφτοῦμε μητέρα, ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση τῆς ἐπίγειας γεννήσεώς Του εἶναι βλασφημία νὰ ὑποθέσουμε πατέρα. Ὁ Θεὸς Τὸν γέννησε μὲ τρόπο θεϊκό. Ἡ Παρθένος Τὸν γέννησε μὲ τρόπο ὑπερφυσικό. Ἔτσι, οὔτε ἡ οὐράνια γέννησή Του μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ, οὔτε ἡ ἐνανθρώπησή Του μπορεῖ νὰ ἐρευνηθεῖ. Τὸ ὅτι Τὸν γέννησε ἡ Παρθένος σήμερα τὸ γνωρίζω. Τὸ ὅτι Τὸν γέννησε ὁ Θεὸς προαιώνια τὸ πιστεύω. Κι ἔχω μάθει νὰ τιμῶ σιωπηλὰ τὴ γέννησή Του, χωρὶς φιλοπερίεργες ἔρευνες κι ἀνώφελες συζητήσεις. Γιατί, σ’ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ Θεό, δὲν πρέπει νὰ στέκεται κανεὶς στὴ φυσικὴ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ νὰ πιστεύει στὴ δύναμη Ἐκείνου ποὺ κατευθύνει τὰ πάντα.

Τί φυσικότερο ἀπ’ τὸ νὰ γεννήσει μία παντρεμένη γυναίκα; Ἀλλὰ καὶ τί πιὸ παράδοξο ἀπ’ τὸ νὰ γεννήσει παιδὶ μία παρθένα, δίχως ἄνδρα, καὶ νὰ παραμείνει παρθένα;

Γι’ αὐτὸ λοιπὸν μποροῦμε νὰ ἐρευνοῦμε ὅ,τι γίνεται σύμφωνα μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους. Ὅ,τι ὅμως συμβαίνει μὲ τρόπο ὑπερφυσικό, ἂς τὸ σεβόμαστε σιωπηλά. Ὄχι γιατί εἶναι ἐπικίνδυνο, ἀλλὰ γιατί εἶναι ἀνερμήνευτο.

Φόβο νιώθω μπροστὰ στὸ θεῖο μυστήριο.

Τί νὰ πῶ καὶ τί νὰ λαλήσω;

Βλέπω ἐκείνη ποὺ γέννησε. Βλέπω κι Ἐκεῖνον ποὺ γεννήθηκε. Ἀλλὰ τὸν τρόπο τῆς γεννήσεως δὲν μπορῶ νὰ τὸν καταλάβω. Ὅπου θέλει, βλέπετε, ὁ Θεός, νικῶνται οἱ φυσικοὶ νόμοι. Ἔτσι ἔγινε κι ἐδῶ: Παραμερίστηκε ἡ φυσικὴ τάξη καὶ ἐνέργησε ἡ θεία θέληση.

Πόσο ἀνέκφραστη εἶναι ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ!

Ὁ προαιώνιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄφθαρτος καὶ ἀόρατος καὶ ἀσώματος, κατοίκησε μέσα στὸ φθαρτὸ καὶ ὁρατὸ σῶμα μας. Γιὰ ποιὸ λόγο; Νά, ὅπως ξέρετε, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πιστεύουμε περισσότερο σ’ ὅ,τι βλέπουμε παρὰ σ’ ὅ,τι ἀκοῦμε. Στὰ ὁρατὰ πιστεύουμε. Στ’ ἀόρατα ὄχι. Ἔτσι δὲν πιστεύαμε στὸν ἀόρατο ἀληθινὸ Θεό, ἀλλὰ λατρεύαμε ὁρατὰ εἴδωλα μὲ μορφὴ ἀνθρώπων.

Δέχτηκε λοιπὸν ὁ Θεὸς νὰ παρουσιαστεῖ μπροστὰ μας μὲ ὁρατὴ μορφὴ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ διαλύσει μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο κάθε ἀμφιβολία γιὰ τὴν ὕπαρξή Του. Κι ὕστερα, ἀφοῦ μᾶς διδάξει μὲ τὴν αἰσθητὴ καὶ ἀναμφισβήτητη παρουσία Του, νὰ μᾶς ὁδηγήσει εὔκολα στὴν ἀληθινὴ πίστη, στ’ ἀόρατα καὶ ὑπερφυσικά.

Κατάπληξη μὲ γεμίζει τὸ θαῦμα!

Παιδὶ βλέπω τὸν προαιώνιο Θεό!

Σὲ φάτνη ἀναπαύεται, Αὐτὸς ποὺ ἔχει θρόνο τὸν οὐρανό!

Χέρια ἀνθρώπινα ἀγγίζουν τὸν ἀπρόσιτο κι ἀσώματο!

Μὲ σπάργανα εἶναι σφιχτοδεμένος, Αὐτὸς ποὺ σπάει τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας!

Ὅμως… τοῦτο εἶναι τὸ θέλημά Του: Τὴν ἀτιμία νὰ μεταβάλει σὲ τιμή· μὲ δόξα νὰ ντύσει τὴν εὐτέλεια· καὶ τὴν προσβολὴ σ’ ἀρετὴ νὰ μεταπλάσει.

Πῆρε τὸ σῶμα μου. Μοῦ προσφέρει τὸ Πνεῦμα Του. Μοῦ χαρίζει τὸ θησαυρὸ τῆς αἰώνιας ζωῆς, παίρνοντας ἀλλὰ καὶ δίνοντάς μου: Παίρνει τὴ σάρκα μου γιὰ νὰ μὲ ἁγιάσει· μοῦ δίνει τὸ Πνεῦμα Του γιὰ νὰ μὲ σώσει.

«Νά, ἡ παρθένος θὰ μείνει ἔγκυος» (Ἤσ. 7:14).

Τὰ λόγια εἶναι τῆς συναγωγῆς, μὰ τὸ ἀπόκτημα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ συναγωγὴ ἔβαψε τὸ νῆμα· ἡ Ἐκκλησία φόρεσε τὴ βασιλικὴ στολή.

Ἡ Ἰουδαία Τὸν γέννησε· ἡ οἰκουμένη Τὸν ὑποδέχτηκε.

Ἡ συναγωγὴ Τὸν θήλασε καὶ Τὸν ἔθρεψε· ἡ Ἐκκλησία Τὸν παρέλαβε καὶ ὠφελήθηκε.

Στὴ συναγωγὴ βλάστησε τὸ κλῆμα· ἐμεῖς ὅμως ἀπολαμβάνουμε τὰ σταφύλια τῆς ἀλήθειας.

Ἡ συναγωγὴ τρύγησε τὰ σταφύλια· οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως πίνουν τὸ μυστικὸ πιοτό.

Ἐκείνη ἔσπειρε στὴν Ἰουδαία τὸ σπόρο· οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως θέρισαν τὸ στάχυ μὲ τὸ δρεπάνι τῆς πίστεως. Αὐτοὶ ἔκοψαν μὲ σεβασμὸ τὸ ρόδο, καὶ στοὺς Ἰουδαίους ἔμεινε τὸ ἀγκάθι τῆς ἀπιστίας.

Τὸ πουλάκι πέταξε, κι αὐτοὶ οἱ ἀνόητοι κάθονται καὶ φυλᾶνε ἀκόμα τὴ φωλιά.

Οἱ Ἰουδαῖοι πασχίζουν νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ βιβλίο τοῦ γράμματος, καὶ οἱ εἰδωλολάτρες τρυγοῦν τὸν καρπὸ τοῦ Πνεύματος.

«Νά, ἡ παρθένος θὰ μείνει ἔγκυος».

Πές μου, Ἰουδαῖε, πές μου λοιπόν, ποιὸν γέννησε;

Δεῖξε, σὲ παρακαλῶ, θάρρος, ἔστω καὶ σὰν ἐκεῖνο ποὺ ἔδειξες μπροστὰ στὸν Ἡρώδη. Ἀλλὰ δὲν ἔχεις θάρρος. Καὶ ξέρω γιατί. Γιατί εἶσαι ἐπίβουλος. Στὸν Ἡρώδη μίλησες γιὰ νὰ Τὸν ἐξολοθρεύσει· καὶ σ’ ἐμένα δὲν μιλᾶς γιὰ νὰ μὴν Τὸν προσκυνήσω.

Ποιὸν λοιπὸν γέννησε; Ποιόν;

Τὸ Δημιουργό της κτίσεως. Κι ἂν ἐσὺ σωπαίνεις, ἡ φύση τὸ βροντοφωνάζει. Τὸν γέννησε λοιπὸν μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ ἴδιος θέλησε νὰ γεννηθεῖ. Στὴ φύση δὲν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα μίας τέτοιας γεννήσεως. Ἐκεῖνος ὅμως, ὡς κύριος της φύσεως, ἐπινόησε τρόπο γεννήσεως παράδοξο. Κι ἔδειξε ἔτσι ὅτι, καὶ ἄνθρωπος ποὺ ἔγινε, δὲν γεννήθηκε σὰν ἄνθρωπος, μὰ ὅπως μόνο σὲ Θεὸ ταιριάζει.

Ἐκεῖνος ποὺ ἔπλασε τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ παρθένα γῆ, Ἐκεῖνος ποὺ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ κατόπιν ἔκαμε γυναίκα, γεννήθηκε σήμερα ἀπὸ παρθένα κόρη ποὺ νίκησε τὴ φύση, ξεπερνώντας τὸ νόμο τοῦ γάμου.

Ὁ Ἀδὰμ τότε, χωρὶς νὰ ἔχει γυναίκα, γυναίκα ἀπόκτησε.

Ἡ Παρθένος τώρα, χωρὶς νὰ ἔχει ἄνδρα, ἄνδρα γέννησε.

Καὶ γιατί ἔγινε αὐτό; Νὰ γιατί:

Οἱ γυναῖκες εἶχαν ἕνα παλαιὸ χρέος πρὸς τοὺς ἄνδρες, ἀφοῦ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ εἶχε βλαστήσει γυναίκα χωρὶς τὴ μεσολάβηση ἄλλης γυναίκας. Γιὰ αὐτὸ ἡ Παρθένος σήμερα, ξεπληρώνοντας στοὺς ἄνδρες τὸ χρέος τῆς Εὕας, γέννησε χωρὶς ἄνδρα, δείχνοντας ἔτσι τὴν ἰσοτιμία τῆς φύσεως.

Σῶος ἔμεινε ὁ Ἀδὰμ μετὰ τὴν ἀφαίρεση τῆς πλευρᾶς του.

Ἀδιάφθορη ἔμεινε κι ἡ Παρθένος μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Βρέφους.

Ἀλλὰ πρόσεξε καὶ κάτι ἀκόμα:

Δὲν ἔπλασε ὁ Κύριος κάποιο ἄλλο σῶμα γιὰ νὰ ἐμφανιστεῖ στὴ γῆ. Πῆρε τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ ὅτι περιφρονεῖ τὴν ὕλη ἀπὸ τὴν ὁποία δημιουργήθηκε ὁ Ἀδάμ. Ἦρθαν ἔτσι, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, σὲ μυστικὴ ἕνωση. Κι ὁ διάβολος, ποὺ εἶχε ὑποδουλώσει τὸν ἄνθρωπο, τράπηκε σὲ φυγή.

Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, ἀλλὰ γεννιέται ὡς Θεός. Ἂν προερχόταν, ὅπως ἐγώ, ἀπὸ ἕναν κοινὸ γάμο, πολλοὶ θὰ θεωροῦσαν ἀπάτη τὴ γέννησή Του. Γι’ αὐτὸ γεννιέται ἀπὸ παρθένα· γι’ αὐτὸ διατηρεῖ τὴ μήτρα τῆς ἄθικτη· γι’ αὐτὸ διαφυλάσσει τὴν παρθενία τῆς ἀκέραιη: Γιὰ νὰ γίνει ὁ παράξενος τρόπος τῆς γεννήσεως αἰτία ἀκλόνητης πίστεως.

Σ’ αὐτὸν λοιπὸν ποὺ θ’ ἀμφισβητήσει τὴν ἄσπορη γέννηση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐπικαλεστῶ ὡς μάρτυρα τὴν ἀμόλυντη σφραγίδα τῆς παρθενίας.

Πές μου λοιπόν, Ἰουδαῖε, γέννησε ἡ Παρθένος ἢ ὄχι; Κι ἂν μὲν γέννησε, γιατί δὲν ὁμολογεῖς τὴν ὑπερφυσικὴ γέννηση; Ἂν πάλι δὲν γέννησε, γιατί ἐξαπάτησες τὸν Ἡρώδη; Ὅταν ἐκεῖνος ζητοῦσε νὰ μάθει ποὺ θὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός, ἐσὺ δὲν εἶπες «στὴ Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας» (Μάτθ. 2:4); Μήπως ἐγὼ γνώριζα τὴν πόλη ἢ τὸν τόπο; Μήπως ἐγὼ γνώριζα τὴν ἀξία τοῦ Βρέφους ποῦ ἦρθε στὸν κόσμο; Ὁ Ἠσαΐας καὶ οἱ προφῆτες σας δὲν μίλησαν γι’ Αὐτό; Κι ἐσεῖς, οἱ ἀγνώμονες ἐχθροί, δὲν ἐξηγήσατε τὴν ἀλήθεια; Ἐσεῖς, οἱ γραμματεῖς κι οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ἀκριβεῖς φύλακες τοῦ νόμου, δὲν μᾶς διδάξατε γιὰ τὸ Χριστό; Ἐσεῖς δὲν ἑρμηνεύσατε τὶς Γραφές; Μήπως ἐμεῖς γνωρίζαμε τὴ γλώσσα σας; Καὶ ὅταν γέννησε ἡ Παρθένος, ἐσεῖς δὲν παρουσιάσατε στὸν Ἡρώδη τὴ μαρτυρία τοῦ προφήτη Μιχαία, «Ἀλλ’ ἀπὸ σένα, Βηθλεέμ, πόλη τῆς περιοχῆς τοῦ Ἐφραθᾶ, ἂν καὶ εἶσαι μία ἀπὸ τὶς μικρότερες πόλεις τοῦ Ἰούδα, θὰ ἀναδειχθεῖ ἀρχηγὸς τοῦ Ἰσραὴλ» (Μίχ. 5:1);

Πολὺ καλὰ εἶπε ὁ προφήτης «ἀπὸ σένα». Ἀπὸ σᾶς προῆλθε καὶ παρουσιάστηκε σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.

Παρουσιάστηκε ὡς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ καθοδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους. Παρουσιάστηκε ὡς Θεός, γιὰ νὰ σώσει τὴν οἰκουμένη.

Μὰ τί ὠφέλιμοι ἐχθροὶ ποὺ εἲστ’ ἐσεῖς! Τί φιλάνθρωποι κατήγοροι!

Ἐσεῖς κατὰ λάθος δείξατε πὼς τὸ νεογέννητό της Βηθλεὲμ εἶναι Θεός. Ἐσεῖς Τὸν κηρύξατε χωρὶς νὰ τὸ θέλετε. Ἐσεῖς Τὸν φανερώσατε, πασχίζοντας νὰ Τὸν κρύψετε. Ἐσεῖς Τὸν εὐεργετήσατε, ἐπιθυμώντας νὰ Τὸν βλάψετε.

Τί ἀστοιχείωτοι δάσκαλοι εἶστε, ἀλήθεια; Ἐσεῖς πεινᾶτε, καὶ τρέφετε ἄλλους. Ἐσεῖς διψᾶτε, καὶ ποτίζετε ἄλλους. Πάμφτωχοι εἶστε, καὶ πλουτίζετε ἄλλους.

Ἐλᾶτε λοιπὸν νὰ γιορτάσουμε! Ἐλᾶτε νὰ πανηγυρίσουμε! Εἶναι παράξενος ὁ τρόπος τῆς γιορτῆς -ὅσο παράξενος εἶναι κι ὁ λόγος τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερα λύθηκαν τὰ μακροχρόνια δεσμά.

Ὁ διάβολος καταντροπιάστηκε.

Οἱ δαίμονες δραπέτευσαν.

Ὁ θάνατος καταργήθηκε.

Ὁ παράδεισος ἀνοίχτηκε.

Ἡ κατάρα ἐξαφανίστηκε.

Ἡ ἁμαρτία διώχτηκε.

Ἡ πλάνη ἀπομακρύνθηκε.

Ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε.

Τὸ κήρυγμα τῆς εὐσέβειας ξεχύθηκε καὶ διαδόθηκε παντοῦ.

Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μεταφυτεύθηκε στὴ γῆ.

Οἱ ἄγγελοι συνομιλοῦν μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

Ὅλα ἔγιναν ἕνα.

Γιατί;

Γιατί κατέβηκε ὁ Θεὸς στὴ γῆ κι ὁ ἄνθρωπος ἀνέβηκε στοὺς οὐρανούς. Κατέβηκε ὁ Θεὸς στὴ γῆ καὶ πάλι βρίσκεται στὸν οὐρανό. Ὁλόκληρος εἶναι στὸν οὐρανὸ κι ὁλόκληρος στὴ γῆ. Ἔγινε ἄνθρωπος κι εἶναι Θεός. Εἶναι Θεὸς καὶ πῆρε σάρκα. Κρατιέται σὲ παρθενικὴ ἀγκαλιὰ καὶ στὰ χέρια Τοῦ κρατάει τὴν οἰκουμένη.

Τρέχουν κοντὰ Τοῦ οἱ μάγοι. Τρέχουμε κι ἐμεῖς. Τρέχει καὶ τ’ ἀστέρι γιὰ νὰ φανερώσει τὸν Κύριο τ’ οὐρανοῦ. Μά… κι Ἐκεῖνος τρέχει. Τρέχει πρὸς τὴν Αἴγυπτο. Καὶ φαίνεται βέβαια, πὼς πηγαίνει ἐκεῖ γιὰ ν’ ἀποφύγει τὴν ἐπιβουλὴ τοῦ Ἡρώδη. Ὅμως τοῦτο γίνεται γιὰ νὰ ἐκπληρωθοῦν τὰ προφητικὰ λόγια: «Τὴν ἡμέρα ἐκείνη ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς θὰ πάρει τρίτος, μετὰ τοὺς Ἀσσυρίους καὶ τοὺς Αἰγυπτίους, τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ» (Ἤσ. 19:24).

Τί λές, Ἰουδαῖε; Ἐσὺ ποῦ ἤσουν πρῶτος ἔγινες τρίτος; Οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Ἀσσύριοι μπῆκαν μπροστά, καὶ ὁ πρωτότοκος Ἰσραὴλ πῆγε πίσω;

Ναί. Ἔτσι εἶναι. Οἱ Ἀσσύριοι θὰ γίνουν πρῶτοι, ἐπειδὴ αὐτοὶ πρῶτοι μὲ τοὺς μάγους τοὺς προσκύνησαν τὸν Κύριο. Πίσω τους οἱ Αἰγύπτιοι, ποὺ Τὸν δέχτηκαν, ὅταν κατέφυγε στὰ μέρη τους γιὰ ν’ ἀποφύγει τὴν ἐπιβουλὴ τοῦ Ἡρώδη. Τρίτος καὶ τελευταῖος ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαός, ποὺ γνώρισε τὸν Κύριο ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, μετὰ τὴ βάπτισή Του στὸν Ἰορδάνη.

Τί ἄλλο μένει νὰ πῶ;

Δημιουργὸ καὶ φάτνη βλέπω… Βρέφος καὶ σπάργανα… Λεχώνα παρθένα, περιφρονημένη. Φτώχεια πολλή… Ἀνέχεια πολλή…

Εἶδες ὅμως τί πλοῦτος μέσα στὴ μεγάλη φτώχεια; Ὁ Πλούσιος ἔγινε φτωχὸς γιὰ χάρη μας. Δὲν ἔχει οὔτε κρεβάτι οὔτε στρῶμα. Μέσα σὲ ταπεινὸ παχνὶ Τὸν ἔχουν ἀποθέσει…

Ὢ φτώχεια, πλούτου πηγή!

Ὢ πλοῦτε ἀμέτρητε, κρυμμένε μὲς στὴ φτώχεια!

Μέσα στὴ φάτνη κείτεσαι καὶ τὴν οἰκουμένη σαλεύεις.

Μέσα σὲ σπάργανα τυλίγεσαι καὶ σπᾶς τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας.

Λέξη ἀκόμα δὲν ἄρθρωσες καὶ δίδαξες στοὺς μάγους τὴ θεογνωσία.

Τί νὰ πῶ καὶ τί νὰ λαλήσω;

Νὰ Βρέφος σπαργανωμένο!

Νὰ ἡ Μαρία, Μητέρα καὶ Παρθένος μαζί!

Νὰ ὁ Ἰωσήφ, πατέρας τάχα τοῦ Παιδιοῦ!

Ἐκείνη ἡ γυναίκα, αὐτὸς ὁ ἄνδρας. Νόμιμες οἱ ὀνομασίες, ἀλλὰ χωρὶς περιεχόμενο.

Ὁ Ἰωσὴφ μνηστεύθηκε μόνο τὴ Μαρία, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν ἐπισκίασε. Ἔτσι, γεμάτος ἀπορία, δὲν ἤξερε τί νὰ ὑποθέσει γιὰ τὸ Βρέφος: Νὰ πεῖ πὼς ἦταν καρπὸς μοιχείας, δὲν τολμοῦσε. Νὰ προσφέρει λόγο βλάσφημο ἐναντίον τῆς Παρθένου, δὲν μποροῦσε. Οὔτε πάλι δεχόταν τὸ Παιδὶ σὰν δικό του, γιατί τοῦ ἦταν ἄγνωστο τὸ πὼς καὶ ἀπὸ ποιὸν γεννήθηκε.

Ἀλλὰ νά, πού, πάνω στὴ σύγχυσή του, παίρνει ἀπάντηση ἀπὸ τὸν οὐρανό, μὲ τὴ φωνὴ τοῦ ἀγγέλου: «Ἰωσήφ, μὴ διστάσεις νὰ πάρεις στὸ σπίτι σου τὴ Μαριάμ, γιατί τὸ παιδὶ ποὺ περιμένει προέρχεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα» (Μάτθ. 1:20). Καὶ φανέρωσε ἔτσι σ’ ἐκεῖνον καὶ σ’ ἐμᾶς ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐπισκίασε τὴν Παρθένο.

Γιατί ὅμως ὁ Χριστὸς θέλησε νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ παρθένα, ἀφήνοντας ἀβλαβῆ τὴν παρθενία της;

Νὰ γιατί:

Κάποτε ὁ διάβολος ἐξαπάτησε τὴν παρθένα Εὕα. Τώρα ὁ ἄγγελος ἔφερε τὸ λυτρωτικὸ μήνυμα στὴν Παρθένο Μαριάμ.

Κάποτε ἡ Εὕα ξεστόμισε λόγο, ποὺ ἔγινε αἰτία θανάτου. Τώρα ἡ Μαρία γέννησε τὸ Λόγο, ποὺ ἔγινε αἰτία αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ λόγος τῆς Εὕας ἔδειξε τὸ δέντρο, ποὺ ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν παράδεισο.

Ὁ Λόγος τῆς Μαρίας ἔδειξε τὸ Σταυρό, ποὺ ἔβαλε τὸν Ἀδὰμ πάλι στὸν παράδεισο.

Σ’ αὐτὸν λοιπόν, τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱὸ τῆς Παρθένου, ποὺ ἄνοιξε δρόμο μέσα σὲ τόπο ἀδιάβατο, ἂς ἀναπέμψουμε δοξολογία μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.)