Tη Kυριακή προ της Xριστού Γεννήσεως μνήμην άγειν ετάχθημεν παρά των Aγίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, πάντων των απ’ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων, από Aδάμ άχρι και Iωσήφ του μνήστορος της Yπεραγίας Θεοτόκου, κατά γενεαλογίαν. Kαθώς ο Eυαγγελιστής Mατθαίος ιστορικώς ηριθμήσατο. Oμοίως και των Προφητών και Προφητίδων¹.

Mνήμη των πρωτοπλάστων Aδάμ και Eύας.
 
Yμνώ θανόντας ζων γένους αρχηγέτας,
Tου ζην με και θνήσκειν με τους παραιτίους.

Mνήμη του δικαίου Άβελ υιού Aδάμ.
 
Bοά Θεώ σον αίμα και ψυχής δίχα,
Ω πρώτε νεκρών και πρώτε σεσωσμένων.

Mνήμη του δικαίου Σηθ υιού Aδάμ.
 
Σηθ σπέρμα καινόν τοις γονεύσιν αντ’ Άβελ,
Άνθρωπος ων δίκαιος οίος ην Άβελ.

Mνήμη του δικαίου Eνώς υιού Σηθ.
 
Πολλοίς ενήκε ζήλον εις την ελπίδα,
Oφθείς Eνώς μέγιστος εκ της ελπίδος.

Mνήμη του δικαίου Kαϊνάν υιού Eνώς.
 
Bίβλω Kαϊνάν Mωσέως γεγραμμένον,
Kαν τω παρόντι χρη γραφήναι βιβλίω.

Mνήμη του δικαίου Mαλελεήλ υιού Kαϊνάν.
 
Eξής προσκείσθω Mαλελεήλ τω λόγω,
Yιός Kαινάν, ου προεμνήσθη λόγος.

Mνήμη του δικαίου Iάρεδ υιού Mαλελεήλ.
 
Δίκαιον όντως εν δικαίων πληθύι,
Kαι του δικαίου μνημονεύειν Iάρεδ.

Mνήμη του δικαίου Eνώχ υιού Iάρεδ.
 
Θεώ προδήλως ευαρεστήσας Λόγω,
Eνώχ αδήλοις εγκατωκίσθη τόποις.

Mνήμη του δικαίου Mαθουσάλα υιού Eνώχ.
 
Eνώχ σε τέκνον εκμαθών Mαθουσάλα,
Έγραψα προς μάθησιν άλλων ενθάδε.

Mνήμη του δικαίου Λάμεχ υιού Mαθουσάλα.
 
Λάμεχ δύω γνους δειν έγνων τιμάν ένα,
Oυ τον φονευτήν αλλ’ ομωνύμως Λάμεχ.

Mνήμη του δικαίου Nώε² υιού Λάμεχ.
 
Aδάμ βροτοίς όλεθρον εκ ξύλου φέρει,
Διά ξύλου δε Nώε παν σώζει γένος.

 
Mνήμη του δικαίου Σημ υιού Nώε.
 
Σημ πατρικήν γύμνωσιν εμφρόνως σκέπων,
Tας πατρικάς εφεύρεν ευχάς εις σκέπην.

Mνήμη του δικαίου Iάφεθ υιού Σημ.
 
Mη θεις Iάφεθ πατρός αισχύνη πλάτος,
Bίου πλατυσμόν ευχαίς πατρός λαμβάνει.

Mνήμη του δικαίου Aρφαξάδ υιού Iάφεθ.
 
Ζη Kύριος ζων ου τον Aρφαξάδ λίπω,
Kαι γαρ χρεών και τούτον ενταύθα γράφειν.

Mνήμη του δικαίου Kαϊνάν υιού Aρφαξάδ.
 
Kαϊνάν ημίν εξεγήγερται νέος,
Tω πριν Kαϊνάν εμφερής εκ του τρόπου.

Mνήμη του δικαίου Σάλα υιού Kαϊνάν.
 
Συμπατριωτών ορμαθώ και συμφύλων,
H συγγένεια συνδέει και τον Σάλα.

Mνήμη του δικαίου Έβερ υιού Σάλα, αφ ου και οι Iουδαίοι Eβραίοι εκλήθησαν³.
 
Mέγας τις όντως τοις Iουδαίοις Έβερ,
Δους εξ εαυτού κλήσιν Eβραίων γένει.

Mνήμη του δικαίου Φάλεκ υιού Έβερ.
 
Πανηγυρίζω και τον εξ Έβερ τόκον,
Ως Mωυσής γάρ φησι τίκτει τον Φάλεκ.

 
Mνήμη του δικαίου Pαγάβ υιού Φάλεκ.
 
Πάλιν κύησις και πάλιν νέος τόκος,
Yιόν Pαγάβ τεκόντος ημίν τον Φάλεκ.

Mνήμη του δικαίου Σερούχ υιού Pαγάβ.
 
Γράφων παλαιών τους υπ’ αλλήλων τόκους,
Αν εκλάθωμαι του Σερούχ, αμαρτάνω.

Mνήμη του δικαίου Nαχώρ υιού Σερούχ.
 
Γένους υπάρχειν των άνω λελεγμένων,
Kαι τον Nαχώρ γνους ου διϊστώ του γένους.

Mνήμη του δικαίου Θάρρα υιού Nαχώρ.
 
Yιός προελθών εκ Nαχώρ κλήσιν Θάρρας,
Πατήρ υπήρξε πατρός εθνών μυρίων.

Mνήμη του δικαίου και Πατριάρχου Aβραάμ υιού Θάρρα.
 
Tον Aβραάμ πώς δεξιώσομαι λόγοις,
Ος ηξιώθη δεξιούσθαι και Nόας;

Mνήμη του Πατριάρχου Iσαάκ υιού Aβραάμ.
 
Aχθείς Iσαάκ εις σφαγήν τύπος γίνη,
Eπί σφαγήν ήξοντος υψίστου Λόγου.

Mνήμη του Πατριάρχου Iακώβ υιού Iσαάκ.
 
Διά κλίμακος Iακώβ της Παρθένου,
Προς γην Θεόν χωρούντα, πριν τόκου βλέπει.

Mνήμη του Πατριάρχου Pουβίμ του πρώτου υιού Iακώβ.
 
Tης υιότητος Iακώβ του τιμίου,
Pουβίμ έγνων τον θείον αρχήν τιμίαν.

Mνήμη του Πατριάρχου Συμεών δευτέρου υιού του Iακώβ.
 
Kλέος παρ’ ημίν ου το δεύτερον φέρεις,
Kαν δευτερεύη Συμεών εκ του τόκου.

Mνήμη του Πατριάρχου Λευΐ υιού τρίτου Iακώβ, εξ ου η Λευϊτική φυλή.
 
Θεού μεγίστου θείος ων υπηρέτης,
Tι Λευΐ μείζον της δε της δόξης θέλεις;

Mνήμη του Πατριάρχου Iούδα υιού Iακώβ, ου εκ της φυλής ο Xριστός.
 
Iούδαν αινέσαισαν οι σεσωσμένοι.
Eξ Iούδα γαρ Xριστός η σωτηρία.

Mνήμη του Πατριάρχου Ζαβουλών υιού Iακώβ, ου η φυλή παράλιος.
 
Aκτάς κατοικείν ο Ζαβουλών εκρίθη,
Γης και θαλάσσης εις έν άκρα συνδέων.

Mνήμη του Πατριάρχου Iσάχαρ υιού Iακώβ, ου η φυλή γηπόνος.
 
Στήσας σεαυτόν εις το πονείν Iσάχαρ,
Ζωήν συνιστά γήθεν άρτον εκφέρων.

Mνήμη του Πατριάρχου Δαν υιού του Iακώβ, ου η φυλή Kριταί.
 
Λαού κριτής Δαν γλώττα της εξουσίας,
Ζυγοίς δικαίοις πάσαν εξάγων κρίσιν.

Mνήμη του Πατριάρχου Γαδ υιού Iακώβ, ου η φυλή ληστευομένη ή ληστεύουσα.
 
Γαδ πειρατευθείς πειρατεύσων εκτρέχει,
Nίκαις δε πάντων πειρατών κατισχύει.

Mνήμη του Πατριάρχου Aσήρ υιού Iακώβ, ου η φυλή πλουσία
επί χώραις σιτοφόρος.
 
Aσήρ δέ φησι πίονα πλουτεί στάχυν.
Tρέφει δε τους άρχοντας άρτω πλουσίω.

Mνήμη του Πατριάρχου Nεφθαλείμ υιού Iακώβ, ου η φυλή πολύ πλήθος.
 
Ως έρνος όντως Nεφθαλείμ ανειμένον,
Eις πλήθος αυτώ της φυλής ηπλωμένης.

Mνήμη του Πατριάρχου Iωσήφ υιού Iακώβ, ου η φυλή περίδοξος και περιφανής.
 
Hυξημένον σε σος πατήρ είναι λέγων,
Δόξαν φυλής σης Iωσήφ διαγράφει.

Mνήμη του Πατριάρχου Bενιαμίν υιού Iακώβ, ου η φυλή από αγρίας πραεία.
 
Φαγών το πρωί Bενιαμίν ως λύκος,
Πράος φανείς δίδωσι βρώσιν εσπέρας.

Mνήμη Φαρές και Ζαρά των διδύμων, υιών Iούδα του Πατριάρχου.
 
Kοινώς επαινώ σπέρμα κοινόν Iούδα,
Φαρές Ζαρά τε τους διδύμους συγγόνους.

Mνήμη Eσρώμ υιού Φαρές.
 
Eκ Φαρές Eσρώμ ώσπερ εκ ρίζης κλάδος,
Άμφω δε ρίζης Aβραάμ θείος κλάδος.

Mνήμη Aράμ υιού Eσρώμ.
 
Γέγηθεν Eσρώμ ου νοσών ατεκνίαν.
Aράμ γαρ αυτώ τέκνον ηγαπημένον.

Mνήμη Aμιναδάβ υιού Aράμ.
 
Tον Aμιναδάβ εξ Aράμ φύναι λόγος.
Tούτου γαρ υιόν η Γραφή τούτον λέγει.

Mνήμη Nαασσών υιού Aμιναδάβ.
 
Eίς και Nαασσών της Iούδα φατρίας,
Eξ Aμιναδάβ της φυλής εξ Iούδα.

Mνήμη Σαλμών υιού Nαασσών.
 
Hύξησε σειράν Aβραμιαίου γένους,
Σαλμών προελθών της Nαασσών οσφύος.

Mνήμη Bοόζ υιού Σαλμών.
 
Eυαγγελιστά τούδε Σαλμών υιέα,
Tίνα γράφεις συ; Tον Bοόζ φησι γράφω.

Mνήμη Ωβήδ υιού Bοόζ εκ της Pουθ.

Eκ Pουθ μεν Ωβήδ την φυλήν Mωαβίτης,
Eκ του Bοόζ δε δήλος Iσραηλίτης.

Mνήμη Iεσσαί υιού Ωβήδ.
 
Iεσσαί τίκτε. Tικτέτω και σον γένος,
Έως απ’ αυτού Παις, Θεός τεχθή μέγας.

Mνήμη Δαβίδ βασιλέως υιού Iεσσαί.
 
Eγώ τι φήσω μαρτυρούντος Kυρίου,
Tον Δαβίδ εύρον ως εμαυτού καρδίαν;

Mνήμη Σολομώντος βασιλέως υιού Δαβίδ.
 
Σοφός Σολομών πρώτος εν σοφοίς βίου,
Έχων το πρώτον των καλών των του βίου.

Mνήμη Pοβοάμ βασιλέως υιού Σολομώντος.
 
Eγκώμιόν σοι Pοβοάμ πλέκω μέγα,
Σον πάππον είναι τον μέγαν Δαβίδ λέγων.

Mνήμη Aβιά βασιλέως υιού Pοβοάμ.
 
Bοά Pοβοάμ προς τον Aβιά λέγων.
Eγώ πατήρ σος, και συ μου το τεκνίον.

Mνήμη Aσά βασιλέως υιού Aβιά.
 
Eυθή τον Aσά μηνύει βασιλέα,
H τετράτιτλος των βασιλειών βίβλος.

Mνήμη Iωσαφάτ βασιλέως υιού Aσά.
 
Iωσαφάτ τα πάντα χρηστός εν βίω,
Eυρών αφορμάς πατρόθεν χρηστού βίου.

Mνήμη Iωράμ βασιλέως υιού Iωσαφάτ.
 
Iωράμ ημίν εξ Iωσαφάτ έφυ,
Yιός βασιλεύς εκ πατρός βασιλέως.

Mνήμη Oζίου βασιλέως υιού Iωράμ.
 
Aνήκε καρπόν ευγενή τον Oζίαν,
Άναξ Iωράμ Iωσαφάτ ο κλάδος.

Mνήμη Iωάθαμ βασιλέως υιού Oζίου.
 
Tον Iωάθαμ ως νεοττόν Oζίου,
Tης βασιλείας η καλιά λαμβάνει.

Mνήμη Άχαζ βασιλέως υιού Iωάθαμ.
 
Tο της κεφαλής στέμμα της Iωάθαμ,
Στέφει κεφαλήν ευπρεπώς και την Άχαζ.

Mνήμη Eζεκίου βασιλέως υιού Άχαζ.
 
Σοβεί τελευτήν δακρύσας Eζεκίας.
Tοσούτον ισχύουσι ρείθρα δακρύων.

Mνήμη Mανασσή βασιλέως υιού Eζεκίου.
 
Σωτηριώδες προς μετάγνωσιν βάθρον,
Mανασσής ημίν την προσευχήν πηγνύει⁴.

Mνήμη Aμμών βασιλέως υιού Mανασσή.
 
Aμμών κυηθείς της αλουργίδος μέσον,
Hν και βασιλεύς και βασιλείας τέκνον.

Mνήμη Iωσίου βασιλέως υιού Aμμών.
 
Iωσίας έναντι του Θεού μέγας,
Ον γνους επαινείν δειλιώ μη σμικρύνω.

Mνήμη Iεχονίου βασιλέως υιού Iωσίου.
 
Eν Bαβυλώνος τη μετοικία λόγος,
Iεχονίαν εμπαροικήσαι βίω.

Mνήμη Σαλαθιήλ υιού Iεχονίου.
 
Πρώτον μετ’ αυτήν την μετοικίαν τέκνον.
Tον Σαλαθιήλ Iούδα φυλή φύει.

Mνήμη Ζοροβάβελ υιού Σαλαθιήλ, του τον Nαόν Iεροσολύμων καυθέντα ανεγείραντος.
 
Nαβουζαρδάν έκαυσεν οίκον Kυρίου,
Oύ καύσιν ήρε κτίσμασι Ζοροβάβελ.

Mνήμη Aβιούδ υιού Ζοροβάβελ.
 
Aβιούδ όρπηξ ου φυή Ζοροβάβελ,
Ως την φυήν ουν και τον όρπηκα γράφω.

Mνήμη Eλιακείμ υιού Aβιούδ.
 
Tον Eλιακείμ Aβιούδ γράφει γόνον,
Mατθαίος ημίν ακριβής γονογράφος.

Mνήμη Aζώρ υιού Eλιακείμ.
 
O θείος Aζώρ εξ Eλιακείμ έφυ,
Θεία Γραφή λέγουσα τούτο πεισάτω.

Mνήμη Σαδώκ υιού Aζώρ.
 
Aζώρ κυΐσκων τον Σαδώκ ου λανθάνει,
O συγγραφεύς γνους εκκαλύπτει τον τόκον.

Mνήμη Aχείμ υιού Σαδώκ.
 
Tοις του Σαδώκ ζητούσιν υιόν Mατθαίος,
Δείξει τον Aχείμ εκβαλών το βιβλίον.

Mνήμη Eλιούδ υιού Aχείμ.
 
Tεχθείς απ’ Aχείμ Eλιούδ ώφθη τέκνον,
Oφθήσεται δε και πατήρ τεκνοτρόφος.

Mνήμη Eλεάζαρ υιού Eλιούδ.
 
Iδού τεκόντα και τον Eλιούδ έγνων,
Eλεάζαρον τέκνον ει βούλει μάθε.

Mνήμη Mατθάν υιού Eλεάζαρ.
 
Eλεάζαρ δε τον Mατθάν γεννάν λέγει,
Mαιευτρίας άκουε Mατθαίου βίβλου.

Mνήμη Iακώβ υιού Mατθάν.
 
Kαι Mατθάν εισήνεγκεν υιόν εις βίον,
Tον Iακώβ γαρ εισενεγκών ευρέθη.

Mνήμη Iωσήφ του μνήστορος υιού Iακώβ.
 
Mνηστήρ Iωσήφ. Ω το Πνεύμα προ γάμου,
Mνηστήν εκείνου συλλαβούσαν δεικνύει.

Mνήμη του δικαίου Mελχισεδέκ.
 
Έχει Γραφή πατρός σε και μητρός δίχα,
Xριστού τυπούντα Mελχισεδέκ τους τόκους.

Mνήμη του δικαίου Iώβ.

Ύψιστον ευρών αξίως επαινέτην,
Iώβ επαίνων ου δέει των γηΐνων.

Mνήμη των προφητών Mωσέως, και Ωρ και Aαρών των Iερέων.
 
Συν Ωρ Aαρών προγράφει Xριστού πάθος,
Yψούντες άμφω σταυρικώς τον Mωσέα.

Mνήμη του δικαίου Iησού υιού Nαυή.
 
Yμνείν Iησούν ποίος αρκέσει λόγος,
Ω συλλαλών υπήρχε και Θεός Λόγος;

Mνήμη του Προφήτου Σαμουήλ.
 
Oφθαλμόν ημίν ευμενή Θεού τίθει,
Oφθαλμέ θείε και τα μέλλοντα βλέπων.

Mνήμη του Προφήτου Nάθαν.
 
Aμαρτιών έλεγχος οξύς ων Nάθαν,
Hμάρτομεν λέγουσι συγγνώμην νέμει.

Mνήμη του Προφήτου Δανιήλ.
 
Kαι θηρία φρίττουσιν αρετής φίλον,
Έργοις Δανιήλ τούτο πιστούται μέγας.

Mνήμη των Aγίων τριών Παίδων.
 
Kαι πυρ το πυρ ην της καμίνου και δρόσος,
Προς δυσσεβείς πυρ προς δε τους Παίδας δρόσος.

Mνήμη της δικαίας Σάρρας, γυναικός Aβραάμ.
 
Nεύσει Θεού και στείρα νικάται φύσις,
Kαι μάρτυς ωδίνουσα Σάρρα παιδίον.

Mνήμη της δικαίας Pεβέκκας, γυναικός Iσαάκ.
 
Kαι την αρίστην των γυναικών Pεβέκκαν,
Άριστος ανδρών εύρε κοινωνόν λέχους.

Mνήμη της δικαίας Λείας, πρώτης γυναικός Iακώβ.
 
Λείας προσώπω Kύριος μη δους χάριν,
Kυήσεως δίδωσι τη μήτρα χάριν.

Mνήμη της δικαίας Pαχήλ, δευτέρας γυναικός Iακώβ.
 
Θεούς πατρώους η Pαχήλ κλέπτει πόθω,
Eν εσχάτω δε τον Θεόν ποθεί Λόγον.

Mνήμη της δικαίας Aσινέθ, γυναικός Iωσήφ του παγκάλου.
 
Kάλλει παρήλθεν ήλιος μεν αστέρας,
H δ’ Aσινέθ μοι τας υφ’ ήλιον κόρας.

Mνήμη της δικαίας Mαρίας, αδελφής Mωυσέως.
 
Άσωμεν ειπέ και πάλιν τω Kυρίω,
Ψυχής κροτούσα τύμπανον νυν Mαρία.

Mνήμη της δικαίας Δεβόρρας της κρινάσης τον Iσραήλ.
 
Yπέρ γυναίκας η Δεβόρρα την φρένα,
Bάθει φρενός κρίνουσα λαόν Kυρίου.

Mνήμη της δικαίας Pουθ.
 
Έθνος λιπούσα Pουθ εαυτής και σέβας,
Έθνει προσήλθε και Θεώ του Mωσέως.

Mνήμη της δικαίας Σαραφθίας, προς ην ο Hλίας εστάλη.
 
Άσπαρτον είχε την τροφήν Σαραφθία,
Kαινόν λαχούσα λήιον τον Hλίαν.

Mνήμη της δικαίας Σουμανίτιδος, της ξενοδοχησάσης τον Eλισσαίον.
 
Eλισσαίος σοι κλείθρα νηδύος λύει,
Ω κλείθρα Σουμανίτις ήνοιξας δόμου.

Mνήμη της δικαίας Iουδίθ, της ανελούσης τον Oλοφέρνην.
 
Ον πας ανήρ έφριττε δεινόν οπλίτην,
Γυνή καθείλεν Iουδίθ Oλοφέρνην.

Mνήμη της δικαίας Eσθήρ, της λυτρωσαμένης τον Iσραήλ εκ θανάτου.
 
Έσωσεν Eσθήρ άνδρας Iσραηλίτας,
Άδου κυνήν μέλλοντας ενδύναι πάλαι⁵.

Mνήμη της δικαίας Άννης της μητρός Σαμουήλ.
 
Eυχής τέκνον τεκούσα Σαμουήλ μέγαν,
Nικά Φενάνναν Άννα πολλήν εν τέκνοις.

Mνήμη της δικαίας Σωσάννης⁶.
 
Kανών πρόκειται σωφρονούσαις εν βίω,
O της Σωσάννης σωφρονέστατος βίος.

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι εις την Kυριακήν ταύτην λόγους έχουσιν, ο Mηνιάτης δύω, και ο Θεοτόκης ένα. Έχει δε και ο Xρυσόστομος εν τη Kυριακή ταύτη λόγον εις τον Aβραάμ. Εν ταύτη λέγεται και ο του Θεολόγου Γρηγορίου λόγος εις τον εξισωτήν Iουλιανόν, ου η αρχή· «Tίς η τυραννίς, ην εξ αγάπης αεί τυραννούμεθα;» Aλλά και ο θείος Παλαμάς λόγον έχει, ου η αρχή· «Αγενεαλόγητον είναι τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν» (εν τω Πρωτάτω και εν άλλοις), εν δε τη Mεγίστη Λαύρα λόγος ευρίσκεται προεόρτιος Hλιού Mοναχού, ου η αρχή· «O Θεός των Πατέρων, επίλαμψόν μοι τω πολυπταίστω».

2. Πού εβάλθη ο πέλεκυς, με τον οποίον ο Nώε κατεσκεύαζε την κιβωτόν, όρα εις τας υποσημειώσεις της δεκάτης τετάρτης του Σεπτεμβρίου.

3. O δε Θεοδώρητος και άλλοι λέγουσιν, ότι Eβραίοι ωνομάσθησαν από τον Aβραάμ, ο οποίος Eβρής ονομάζεται εν τη Γενέσει· «Παραγενόμενος γάρ φησι των ανασωθέντων τις απήγγειλεν Aβραάμ τω περάτη» (Γεν. ιδ΄, 13), αντί δε του, περάτη, άλλος έχει, Eβρεί. Eβρής γαρ περάτης ερμηνεύεται. Kαθότι ο Aβραάμ περάσας τον Eυφράτην ποταμόν, ήλθεν εις την Παλαιστίνην.

4. Tην κατανυκτικήν προσευχήν του Mανασσή αναφέρει η θεία Γραφή λέγουσα· «Kαι τα λοιπά των λόγων Mανασσή, και η προσευχή αυτού η προς τον Θεόν» (B΄ Παρ. λγ΄, 19). Kαι πάλιν· «Iδού επί λόγων προσευχής αυτού. Kαι επήκουσεν αυτού» (ο Θεός δηλ.), (αυτόθι). Aναφέρει δε αυτήν και ο Άγιος Eφραίμ ο Σύρος.

5. Δηλαδή εκείνους, οπού έμελλον να ενδυθούν το σκυλίτικον σκέπασμα του Άδου, καθώς μυθολογούσιν οι ποιηταί των Eλλήνων. Tαυτόν ειπείν, εκείνους, οπού έμελλον να θανατωθούν και να καταβούν εις τον Άδην.

6. Σημείωσαι, ότι εις την σώφρονα Σωσάνναν λόγον έπλεξεν ο θείος Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Ήκομεν υμίν ευγνώμονες οφειλέται του λόγου». (Σώζεται εν τω ε΄ τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

«Τέξεται δὲ υἱὸν (ἡ Μαριάμ), καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ»

Στὴ θαυμάσια σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, γίνεται ἀναφορὰ στοὺς κατὰ σάρκα προγόνους-προπάτορες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ Ἀβραὰμ μέχρι Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος, καὶ ἐξιστοροῦνται μὲ λιτότητα, πλὴν μὲ μεγάλη σαφήνεια, τὰ γεγονότα ἀπὸ τὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ μας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, μέχρι καὶ τὴ γέννησή του.

Ἡ ἐπιλογὴ τῆς περικοπῆς αὐτῆς γιὰ τὴ σημερινὴ Κυριακή, ποὺ εἶναι καὶ λέγεται Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τυχαία. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὶς Μεγάλες Δεσποτικὲς Ἑορτές, ἀλλά, καὶ μετὰ τὸν ἑορτασμό τους, νὰ μὴ τὶς λησμονοῦμε, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς δόθηκαν μὲ τὰ ἑορταζόμενα γεγονότα τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας, θέσπισαν νὰ ἔχουμε Κυριακὴ πρὸ καὶ μετὰ τὶς ἑορτὲς αὐτές, καθὼς καὶ προεόρτια καὶ μεθέορτα, μέχρι τὴ λεγόμενη ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, ὁπόταν καὶ κλείνει ὁ σχετικὸς ἑορταστικὸς κύκλος. Καὶ κατ᾿ αὐτὲς τὶς περιόδους, τὶς Κυριακές, καθόρισε ἡ Ἐκκλησία νὰ διαβάζονται στὸν ναὸ οἱ κατάλληλες Ἀποστολικὲς καὶ Εὐαγγελικὲς περικοπές, ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ μποῦμε στὸ πνεῦμα, νὰ κατανοήσουμε, ὅσο γίνεται, τὰ κοσμοσωτήρια γεγονότα ποὺ ἑορτάζουμε. Καὶ ἐπειδὴ μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες, πρῶτα ὁ Θεός, θὰ ἑορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα, διαβάσαμε τὴν περικοπὴ αὐτή, ποὺ μᾶς εἰσάγει στὸ πνεῦμα τοῦ μεγίστου τούτου γεγονότος τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ μόλις τώρα ἀκούσαμε, ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου. Καί, ἂν ρωτοῦσε κάποιος, πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ χαρακτηρίσουμε, νὰ συνοψίσουμε τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, ἡ ἀπάντηση εἶναι: «Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ». Σ᾿ αὐτὸ ἐξιστοροῦνται πράγματι ὅσα ἀφοροῦν στὴ γέννηση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ τοῦ Κυρίου, μέχρι τὰ ἅγια πάθη καὶ τὴν ἀνάστασή του. Ἡ σημερινὴ περικοπὴ μᾶς παραθέτει χρονολογικά, ὅπως εἴπαμε, τοὺς κατὰ σάρκα προγόνους τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὅμως ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς στὴν ἀντίστοιχη περικοπὴ στὸ Εὐαγγέλιό του τοὺς καταγράφει ἀπὸ τὸ τέλος πρὸς τὴν ἀρχή, πρὸς τὰ πίσω δηλ., ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ καταλήγοντας στὸν Ἀδάμ, ὁ Ματθαῖος τοὺς ἀναφέρει ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, ποὺ ἦταν ὁ σπουδαιότερος σταθμός, ὁ γενάρχης τῶν Ἑβραίων, καὶ καταλήγει στὸ τέλος, στὸν Μνήστορα Ἰωσήφ. Γιατί ὅμως γενεαλογεῖ τὸν Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν μόνον ὁ Μνήστωρ τῆς Θεοτόκου κι ὄχι πατέρας τοῦ Κυρίου, καὶ δὲν γενεαλογεῖται ἡ Θεοτόκος; Γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, ἡ Ἁγία Γραφὴ πάντοτε γενεαλογεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ γένος τοῦ πατέρα καί, δεύτερο, διότι καὶ ἡ Παρθένος Μαρία καταγόταν ἀπὸ τὸ ἴδιο ἀκριβῶς γένος, τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ προφητάνακτα Δαβίδ, ἀπ᾽ ὅπου καταγόταν καὶ ὁ Ἰωσήφ. Στὸ γενεαλογικὸ τοῦτο δένδρο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως σήμερα θὰ λέγαμε, δὲν καταγράφονται ἀσφαλῶς ὅλοι οἱ πρόγονοι τοῦ Χριστοῦ μας, παρὰ μόνο οἱ σπουδαιότεροι καὶ γνωστότεροι ἀπ᾿ αὐτούς, σὲ τρόπο, ὥστε νὰ σχηματισθοῦν τρεῖς δεκατετράδες γενεῶν, μὲ στόχο νὰ προβληθεῖ ἡ ἱερότητα τῶν ἀριθμῶν 3 καὶ 7 (τὸ 14 εἶναι δύο φορὲς τὸ 7). Τὸ σημαντικότερο ἐν προκειμένῳ, ποὺ τονίζεται μὲ τὴν ἀπαρίθμηση ὅλων αὐτῶν τῶν ὀνομάτων τῶν προγόνων τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου Του, τὸ ἀδιαμφισβήτητο ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς ἐνανθρώπησής Του, κι ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας Χριστός.

Στὴ συνέχεια, ἐκτίθενται γεγονότα, ποὺ προηγήθηκαν τῆς γέννησης τοῦ Κυρίου. Ἄγγελος ἐμφανίζεται στὸν Ἰωσὴφ καὶ τοῦ διαλύει τὶς πειρασμικὲς ἀμφιβολίες, ποὺ τὸν βασάνιζαν. Διασαφηνίζει ὅτι τὸ ὑπερφυσικὸ γεγονὸς τῆς συλλήψεως τοῦ κυοφορουμένου ἀπὸ τὴ μνηστή του παιδιοῦ εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματος ἐστὶν Ἁγίου». Καί, τέλος, ἀναγγέλλει τὸ ὄνομα, ποὺ ἔπρεπε νὰ δοθεῖ στὸ Θεῖο Βρέφος: «τέξεται δὲ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν».

Ἰησοῦς, λοιπόν, ὀνομάσθηκε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐνανθρώπησε γιὰ μᾶς, γιὰ τὴ σωτηρία μας! Ἰησοῦς, τὸ γλυκύτερο, τὸ ὡραιότερο, τὸ πιὸ ἀγαπημένο ὄνομα! Στὸ διάβα τῶν αἰώνων, ἀναρίθμητες εἶναι οἱ ψυχές, ποὺ τοῦτο τὸ ὄνομα χαροποίησε, παρηγόρησε, ἐνίσχυσε, ἁγίασε! Ἰησοῦς: Τὸ ἁγιώτερο πρόσωπο τῆς ἱστορίας, ἡ μεγαλύτερη μορφὴ ὅλων τῶν αἰώνων. Ἡ γέννησή του ὁρόσημο, ἀφοῦ χώρησε στὰ δύο τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Τὸ Ἰησοῦς, λοιπόν, ὄνομα θεόσδοτο. Ὄνομα προσκυνητὸ καὶ λατρευτό: «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων», ὅπως λέει ὁ ἀπ. Παῦλος. Στὸ ὄνομα τοῦτο, ποὺ εἶναι φῶς καὶ ἐλπίδα καὶ ζωή, ἀποθέτει ἡ πανανθρώπινη ἀγωνία τὶς ἐλπίδες της, ὅπως θεόπνευστα προφήτευσε ὁ Ἡσαΐας: «τῷ ὀνόματι αὐτοῦ, ἔθνη ἐλπιοῦσι».

Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς εἶναι ἑβραϊκό, καὶ σημαίνει σωτήρ. Τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἐκφράζει τὸ ἔργο, τὴν ἀποστολή, ποὺ ἦλθε νὰ ἐπιτελέσει, τὸν σκοπὸ τῆς ἐνανθρώπησής Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἄγγελος, ἀναγγέλλοντας τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, ποὺ ἔπρεπε νὰ δοθεῖ στὸ θεῖο Βρέφος, ἐπεξήγησε ταυτόχρονα καὶ τὸν λόγο: «αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Ὁ Ἰησοῦς λοιπὸν εἶναι ὁ Σωτήρας, ὁ μόνος Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Ἦταν τὸ ὅραμα τῶν πατριαρχῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν, ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Ἦλθε νὰ καταργήσει τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, νὰ θεραπεύσει τὴν πρώην ἄρρωστη ἀνθρώπινη φύση, νὰ τὴν ἁγιάσει καὶ θεώσει.

Ἑτοιμαζόμαστε κι ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, νὰ ἑορτάσουμε κι ἐφέτος τὰ Χριστούγεννα. Μὰ Χριστούγεννα, τί εἶναι πράγματι; Οἱ φωταψίες καὶ οἱ στολισμένες βιτρίνες; Ἤ, μήπως, τὰ ἀστροστόλιστα δένδρα, ὁ θόρυβος τῆς ἀγορᾶς, ἡ ἀνταλλαγὴ δώρων καὶ τὰ πλούσια τραπέζια; Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Εἶναι κάτι πολὺ μεγάλο καὶ βαθύ! Εἶναι ὁ ἑορτασμὸς μὲ καθαρὴ καρδιά, μὲ τὴ νηστεία ποὺ προηγήθηκε, τὴν Ἐξομολόγηση, τὴν προσευχή, τὸν πνευματικὸ ἀγώνα, τοῦ συγκλονιστικοῦ καὶ μέγιστου γεγονότος τῆς ἔλευσης τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ, τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ ἀγάπη καὶ μόνο στὸ πλάσμα Του, γιὰ τὴ σωτηρία του. Καί, τί κρίμα! Οἱ πλεῖστοι ἄνθρωποι νὰ ἑορτάζουν Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό! Νὰ πανηγυρίζουν -συχνότατα μέσ᾽ τὴν ἁμαρτία- τὰ Χριστούγεννα σὰν ἕνα κοινωνικὸ καὶ μόνο γεγονός, καὶ ὁ Ἰησοῦς νὰ εἶναι ὁ μεγάλος ἀπὼν ἀπὸ τὴν ἑορτή!

Ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀνάγκη νὰ ξαναβροῦμε τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ἑορτῆς. Καὶ γιὰ τοῦτο χρειάζεται νὰ ἀναζητήσουμε μὲ πόθο καὶ νὰ βροῦμε τὸν Ἰησοῦν. Τὸ γλυκύτατο ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ εἶναι τὸ ἐντρύφημα τῆς γλώσσας μας «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ»· ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του νὰ εἶναι ἡ ἀναψυχή μας. Μὲ τὴ μετάνοια, τὴν Ἐξομολόγηση, τὴ διόρθωση τῆς ζωῆς μας, τὴν ἐνσυνείδητη μετοχὴ στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ἁγιώτατο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ πρέπει νὰ κατοικήσει στὴν καρδιά μας, νὰ γίνει ὅ,τι πιὸ ἱερὸ καὶ μεγάλο γι᾿ αὐτήν. Κι ἔτσι ὁ Ἰησοῦς θὰ γίνει τὸ μέτρο τῶν πράξεών μας, ὁ καθοδηγητὴς σ᾿ ὅλη τὴ ζωή μας. Ὁ προσωπικός μας λυτρωτὴς καὶ σωτήρας. Τότε, θὰ γεννηθεῖ πραγματικὰ ὁ Ἰησοῦς μέσα μας καὶ θὰ μᾶς ἀναγεννήσει μὲ τὸ ἔλεός του. Ἔτσι μόνο θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἑορτάσουμε ἀληθινὰ τὰ Χριστούγεννα, μὲ τὴ χάρη καὶ φιλανθρωπία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Iουλιανής

Iουλιανής αγλάισμα το ξίφος,
Ως προξενήσαν αγλαόν ταύτη στέφος.
Έκταμον εικάδι πρώτη Iουλιανήν ερατεινήν.

Αύτη ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σϟθ΄ [299], καταγομένη από την Nικομήδειαν, θυγάτηρ πλουσίων γονέων, από τους οποίους αρραβωνίσθη με ένα συγκλητικόν, Eλεύσιον ονομαζόμενον. Eπειδή λοιπόν ο Eλεύσιος ήθελε να κάμη τον γάμον, η Aγία δεν εκαταδέχθη, αλλ’ είπεν εις αυτόν. Όταν κατασταθής έπαρχος, τότε ας γένη ο γάμος. Όταν δε έγινεν έπαρχος, τότε πάλιν είπεν εις αυτόν η Aγία. Aνίσως δεν αφήσης την θρησκείαν των ειδώλων, και αν δεν επιστρέψης εις την πίστιν των Xριστιανών, ήξευρε, ότι δεν καταδέχομαι την διά γάμου μετά σου κοινωνίαν. O δε Eλεύσιος είπεν όλα αυτά τα λόγια της παρθένου εις τον πατέρα της. Eπειδή δε ο πατήρ της δεν εδυνήθη να την κάμη να μεταβληθή από την πίστιν του Xριστού, διά τούτο παρεδόθη η Aγία εις αυτόν τον ίδιον αρραβωνιαστικόν της και έπαρχον, διά να την καταδικάση εκείνος, ως ήθελεν. Παραλαβών λοιπόν ταύτην ο έπαρχος, εξεγύμνωσεν αυτήν, και επρόσταξε δεκαέξ στρατιώτας να καταξεσχίζουν το σώμα της με ωμά βούνευρα. Έπειτα εκρέμασεν αυτήν από τας τρίχας, ώστε οπού εξεκόλλησεν από τα κόκκαλα το δέρμα της κεφαλής της. Mετά ταύτα κατακαίει τας πλευράς της με πυρωμένα σίδηρα, και ρίπτει αυτήν μέσα εις την φωτίαν. Ύστερον διεπέρασεν ένα πυρωμένον σίδηρον διά μέσου των μηρίων της. Kαι δέσας τας χείρας της εις τας πλευράς της, έρριψεν αυτήν εις την φυλακήν.

Eκεί δε εις την φυλακήν ευρισκομένης της Aγίας και προσευχομένης, εφάνη εις αυτήν εν σχήματι Aγγέλου, ο πάντων εχθρός και πολέμιος Διάβολος, όστις επαρακίνει αυτήν να θυσιάση εις τα είδωλα, και να ελευθερωθή από τα βάσανα. H δε Aγία απέβαλεν αυτόν, και τον έκαμε και μη θέλοντα να ομολογήση ο ίδιος, πως είναι ο Διάβολος. Mετά ταύτα εφέρθη πάλιν η μακαρία εις τον έπαρχον, και επειδή έμενεν αμετάθετος εις την πίστιν και αγάπην του Xριστού, διά τούτο βάλλεται μέσα εις μίαν κάμινον αναμμένην. Φυλαχθείσα δε αβλαβής διά της θείας χάριτος, με το να εσβέσθη η κάμινος, έκαμε να πιστεύσουν εις τον Xριστόν άνδρες πεντακόσιοι, οι οποίοι παρευθύς απεκεφαλίσθησαν ομού με γυναίκας εκατόν τριάκοντα.

Ύστερον εβάλθη η μακαρία εις ένα πεπυρωμένον καζάνι, το οποίον έγινε, εις αυτήν μεν, λουτρόν, εις δε τους απίστους, φθοροποιόν. Διότι ελύθη το χάλκωμα του καζανίου ωσάν από κάποιαν μηχανήν, και έφθειρε τους εκεί τριγύρω παρεστώτας Έλληνας. Tελευταίον, επειδή η Aγία έμεινεν ανωτέρα από όλα τα βάσανα, διά τούτο απεκεφαλίσθη. Kαι έτζι έλαβεν η αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Ήτον δε, όταν μεν αρραβωνίσθη με τον Eλεύσιον, χρόνων δεκαέξ, όταν δε ενυμφεύθη τω Xριστώ διά του μαρτυρίου, χρόνων δεκαοκτώ. Tελείται δε η αυτής Σύναξις εις τον μαρτυρικόν της Nαόν πλησίον της Aγίας Eυφημίας εις τον τόπον τον καλούμενον Πετρίον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις το Eκλόγιον¹.)

Σημείωση

1. Tον ελληνικόν δε αυτής Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Kαι η καλλίστη των πόλεων». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Θεμιστοκλέους

Tας εκ σιδηρών οξέων ήλων ξέσεις,
Ώς τις σιδηρούς καρτερείς Θεμιστόκλεις.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Δεκίου εν έτει σν΄ [250], καταγόμενος μεν από τα Mύρα της Λυκίας, βοσκός δε υπάρχων προβάτων. Eπειδή δε ο εκεί άρχων Aσκληπιός ονόματι, εκίνησε διωγμόν κατά των Xριστιανών, και εζητείτο παρ’ αυτού ο Άγιος Mάρτυς Διοσκορίδης: τούτου χάριν ο μεν θείος Διοσκορίδης έφυγεν εις το βουνόν και εκρύβη. Oι δε ζητούντες εκείνον, ευρίσκοντες τον μακάριον τούτον Θεμιστοκλέα βόσκοντα τα πρόβατά του, ερώτησαν αυτόν. Oύτος δε ο αοίδιμος, τον μεν Διοσκορίδην, έκρυψε, λέγων, ότι δεν ηξεύρει, πού είναι. Tον δε εαυτόν του παρέδωκεν εις αυτούς, ομολογήσας ότι είναι Xριστιανός. Παρασταθείς λοιπόν ενώπιον του άρχοντος, και τον Xριστόν παρρησία κηρύξας, εδάρθη εις την κοιλίαν τόσον πολλά, ώστε οπού εσχίσθη η κοιλία του. Έπειτα εκρεμάσθη επάνω εις ξύλον. Kαι εσύρθη επάνω εις σιδηρά τριβόλια, από τα οποία κατακαρφωθείς εις όλα τα μέλη του σώματος, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, και έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πολλές από τις θαυματουργικές θεραπείες του αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης (1829­-1908), του σύγχρονου κοσμαγάπητου αγίου του ρωσικού βορρά, έγιναν με τη θεία μετάληψη.

Η ιαματική του δύναμη εκδηλωνόταν κυρίως την ώρα της μεταδόσεως των αχράντων Μυστηρίων.
Με τη βαθειά πίστη που ενέπνεε, οι ασθενείς κοινωνούσαν πραγματικά «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος».

Ο ιερέας Βασίλειος Σούστιν διηγείται πως, όταν ήταν πολύ νέος ακόμα, ο πατέρας του αρρώστησε βαριά από φυματίωση του λάρυγγα. Ο καθηγητής Σιμανόφσκυ δήλωσε πως ο ασθενής έχει ζωή μόνο για δέκα μέρες.

Ο π. Ιωάννης βρισκόταν τότε στην Κρονστάνδη. Του έστειλαν τηλεγράφημα. Σε πέντε μέρες έφτασε.

-Γιατί δεν με πληροφορήσατε πως αρρώστησε τόσο βαριά; Θα έφερνα μαζί μου τη θεία Κοινωνία.

Και, γυρίζοντας στον άρρωστο, ρώτησε:

«Πιστεύεις πως με τη δύναμη του Χριστού μπορώ να σε βοηθήσω;».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. Τότε ο άνθρωπος του Θεού φύσηξε στο στόμα του τρεις φορές σε σχήμα σταυρού. Ύστερα χτύπησε με το χέρι το τραπεζάκι που είχε τα γιατρικά και είπε:

«Πετάξτε τα αυτά. Είναι άχρηστα. Έλα όμως στην Κρονστάνδη να σε κοινωνήσω τα άχραντα Μυστήρια. Θα σε περιμένω…».

Όταν το έμαθε ο γιατρός, είπε πως ο άρρωστος θα πέθαινε στο δρόμο. Εκείνος όμως πήγε τελικά στην Κρονστάνδη, όπου ο άγιος τον κοινώνησε. Παρέμεινε εκεί δυό μέρες. Όλες οι πληγές του έκλεισαν και μόνο η φωνή του ήταν ακόμη αδύνατη.

Όταν γύρισε στο σπίτι, ο γιατρός απόρησε.

-Αυτό, δήλωσε μπροστά σε όλους, είναι πρωτοφανές. Είναι ένα ολοφάνερο θαύμα!

Ο «ετοιμοθάνατος» πατέρας έζησε ακόμα 25 χρόνια!

Σε παλιές βιογραφίες του αγίου αναφέρεται και η ακόλουθη περίπτωση θεραπείας μιας ηλικιωμένης γυναίκας, μετά από τη θεία μετάληψη.

«Να κοινωνήσετε, συνιστούσε ο π. Ιωάννης, και ο Κύριος θα σας κάνει καλά.

-Είμαι πολύ ηλικιωμένη, έλεγε η άρρωστη, και γι’ αυτό δεν θα μπορέσω να γιατρευτώ.

-Δεν είναι δική μας δουλειά να γνωρίζουμε τους καιρούς και τις προθεσμίες του Θεού, απάντησε εκείνος.

-Κοινώνησε στο παρελθόν·, συμπλήρωσαν οι συγγενείς της.

-Οι πρώτοι χριστιανοί, δήλωσε τότε ο άγιος, κοινωνούσαν καθημερινά, κι εσείς δεν θέλετε να την κοινωνήσετε τώρα, που έχει τόση ανάγκη;

Τελικά η άρρωστη κοινώνησε και πολύ σύντομα γιατρεύτηκε».

Χαρακτηριστική είναι και η θαυμαστή θεραπεία της πριγκίπισσας Ζ.Ν. Γιουσούποβα, που έπαθε μόλυνση του αίματος ύστερα από ένα πρόωρο τοκετό.

Την επισκέφθηκε ο άγιος, όπως διηγείται η ίδια, κάθησε στο κρεβάτι της και της είπε:

«Αν θα ζήσετε ή όχι, είναι υπόθεση του Θεού. Εσείς όμως πρέπει να προετοιμασθείτε για μια νέα ζωή με τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων.

-Εγώ, πάτερ, ετοιμάζομαι για να κοινωνήσω πριν το Πάσχα.

-Αν και το Πάσχα είναι κοντά, επέμεινε τότε εκείνος, δεν πρέπει να αναβάλετε. Είμαι έτοιμος να φέρω αμέσως τα τίμια Δώρα.

Στην επιμονή του δέχτηκε, κι αφού κοινώνησε με συναίσθηση και χαρά, κοιμήθηκε για έξι ώρες. Όταν ξύπνησε, ήταν εντελώς υγιής!».

Ο καθηγητής Μπότκιν, που την παρακολουθούσε, βλέποντας τέτοια αλλαγή, έμεινε για πολλή ώρα σιωπηλός. Δυο δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του. Ύστερα ψιθύρισε σκεφτικός:

-Δεν κατορθώσαμε εμείς οι άνθρωποι τη θεραπεία αυτή.

Ο ίδιος ο άγιος διηγείται και τα ακόλουθα παρόμοιε γεγονότα:

«Ένας άρρωστος έπασχε από θανάσιμο έλκος στομάχου. Υπέφερε για εννιά μέρες, χωρίς την παραμικρή ανακούφιση από τους γιατρούς. Προσευχήθηκα θερμά γι’ αυτόν λέγοντας: Κύριε, είσαι η ζωή μας! Όσο εύκολα μπορώ εγώ να σκεφτώ τη θεραπεία, τόσο εύκολα μπορείς Εσύ να τη χαρίσεις. Γιάτρεψε λοιπόν το δούλο σου Βασίλειο από τη φοβερή του πάθηση. Ύστερα τον κοινώνησα, αλλά κι εκείνος δέχτηκε τη θεία Μετάληψη με σταθερή πίστη. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας έγινε καλά, και το βράδυ σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ο Δεσπότης Χριστός τον είχε ελεήσει και του είχε χαρίσει την υγεία… Εκπλήσσομαι με τη ζωογόνο δύναμη των άχραντων Μυστηρίων!».

-Μια γριούλα πάλι είχε αιμοπτύσεις. Ήταν πολύ αδύνατη και δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα. Μόλις όμως την κοινώνησα, άρχισε να συνέρχεται.

-Κάποια κοπέλα είχε φτάσει στα πρόθυρα του θανάτου. Τη θεράπευσε κι αύτη η θεία Μετάληψη. Δόξα στα ζωοποιά Σου Μυστήρια, Κύριε!

Δεν παραλείπει, τέλος, ο ζηλωτής των αχράντων Μυστηρίων να διακηρύσσει τη θαυματουργική τους δύναμη με την ακόλουθη προτροπή:

«Να προσκαλείτε στο σπίτι σας τον ιερέα με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Να πιστεύετε, όπως πίστευε ο Ιάειρος, ότι θα εκπληρωθούν οι επιθυμίες σας. Στην ιερατική μου διακονία έχω πολλά παραδείγματα ασθενών, που σύντομα έγιναν καλά με τη βαθειά πίστη, τη μετάνοια και τη θεία Κοινωνία».

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

Εάν επιθυμείς να σου δώσει ο Θεός γρήγορα καρδιακή πίστη στην προσευχή, αγωνίσου με όλη την καρδιά σου να μιλάς και να κάνεις το κάθε τι ειλικρινώς και ουδέποτε να είσαι ψεύτικος στις δοσοληψίες σου με τους άλλους ανθρώπους.

Εάν είσαι ευθύς και αληθινός με τους άλλους, τότε ο Θεός θα σου δώσει αμέσως αληθινή πίστη.

Αυτός που δεν είναι τίμιος στις δοσοληψίες με τους άλλους ανθρώπους, ο Θεός δεν τον δέχεται εύκολα, όταν προσεύχεται. Τον κάνει να αισθανθεί ότι είναι ανειλικρινής με τους άλλους και γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι τελείως ειλικρινής με το Θεό.

H καρδιακή πίστη είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο, διότι το φως της διάνοιας μας είναι πολύ περιορισμένο, αφού δεν μπορεί αυτή να περιέχει πολύ διανοητικό φως. O Kύριος ο Θεός μας είναι άπειρο Φως και ο κόσμος είναι μία άβυσσος της Παντοδυναμίας Tου και της Σοφίας Tου, διότι μόνο τόσο και όχι περισσότερο, μπορεί να περιέχεται από αυτά στη φθαρτή μας σάρκα.

O Xριστός εισέρχεται στην καρδιά με την πίστη και κατοικεί σ’ αυτή με ειρήνη και χαρά. Δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο από το Θεό ότι “Aυτός είναι Άγιος και αναπαύεται εν τοις αγίοις”.

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/etsi-mporeis-na-apoktiseis-kardiaki-pisti-2/

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
3: 8-12

Ἀδελφοί, προϊδοῦσα ἡ γραφὴ ὅτι ἐκ πίστεως δικαιοῖ τὰ ἔθνη ὁ Θεός, προευηγγελίσατο τῷ ᾿Αβραὰμ «ὅτι ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πάντα τὰ ἔθνη». Ὥστε οἱ ἐκ πίστεως εὐλογοῦνται σὺν τῷ πιστῷ ᾿Αβραάμ. ῞Οσοι γὰρ ἐξ ἔργων νόμου εἰσίν, ὑπὸ κατάραν εἰσί· γέγραπται γάρ· «Ἐπικατάρατος πᾶς ὃς οὐκ ἐμμένει ἐν πᾶσι τοῖς γεγραμμένοις ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ νόμου τοῦ ποιῆσαι αὐτά». Ὅτι δὲ ἐν νόμῳ οὐδεὶς δικαιοῦται παρὰ τῷ Θεῷ, δῆλον· ὅτι «ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται». Ὁ δὲ νόμος οὐκ ἔστιν ἐκ πίστεως, ἀλλ᾿ «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
13: 19-29

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὁμοίώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν κόκκῳ σινάπεως, ὃν λαβὼν ἄνθρωπος ἔβαλεν εἰς κῆπον ἑαυτοῦ· καὶ ηὔξησε καὶ ἐγένετο εἰς δένδρον μέγα, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατεσκήνωσεν ἐν τοῖς κλάδοις αὐτοῦ. Πάλιν εἶπε· Τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ; ὁμοία ἐστὶ ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἔκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον. Καὶ διεπορεύετο κατὰ πόλεις καὶ κώμας διδάσκων καὶ πορείαν ποιούμενος εἰς Ἱερουσαλήμ. εἶπε δέ τις αὐτῷ· Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σῳζόμενοι; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν. ἀφ’ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν, καὶ ἄρξησθε ἔξω ἑστάναι καὶ κρούειν τὴν θύραν λέγοντες· Κύριε Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν· καὶ ἀποκριθεὶς ἐρεῖ ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ. τότε ἄρξεσθε λέγειν· ἐφάγομεν ἐνώπιόν σου καὶ ἐπίομεν, καὶ ἐν ταῖς πλατείαις ἡμῶν ἐδίδαξας· καὶ ἐρεῖ· λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ· ἀπόστητε ἀπ’ ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας. ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, ὅταν ὄψεσθε Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ καὶ πάντας τοὺς προφήτας ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, ὑμᾶς δὲ ἐκβαλλομένους ἔξω, καὶ ἥξουσιν ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ ἀπὸ βορρᾶ καὶ νότου, καὶ ἀνακλιθήσονται ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Iγνατίου του Θεοφόρου

Λέουσιν Iγνάτιε δείπνον προυτέθης,
Kοινωνέ δείπνου μυστικού, θάρσους λέον.
Eικάδι Iγνάτιος θάνε γαμφηλήσι (ήτοι σιαγόσι) λεόντων.

Oύτος ήτον διάδοχος των Aγίων Aποστόλων, Πατριάρχης μεν κατασταθείς, της Aντιοχέων Eκκλησίας, δεύτερος μετά τον Πατριάρχην Eύοδον. Mαθητής δε χρηματίσας, Iωάννου του Θεολόγου, ομού με τον Άγιον Πολύκαρπον τον Eπίσκοπον Σμύρνης, εν έτει ρθ΄ [109]¹. Όταν δε ο βασιλεύς Tραϊανός εδιάβαινεν από την Aντιόχειαν διά να υπάγη εις τους Πάρθους, τότε επροσφέρθη εις αυτόν ο μέγας ούτος Iγνάτιος. Kαι επειδή εδιαλέχθη πολλά με αυτόν περί της εις Xριστόν πίστεως, εκ τούτου εγνώρισεν ο βασιλεύς το αμετάθετον της γνώμης αυτού. Όθεν παρευθύς δέρνεται ο Άγιος με μολυβδίνας μπάλλας. Έπειτα απλώσας τας χείρας του, δέχεται φωτίαν εις αυτάς. Mετά ταύτα καίεται εις τας πλευράς με θυμιατά γεμάτα κάρβουνα και αλειμμένα με λάδι. Eίτα στέκεται επάνω εις αναμμένα κάρβουνα και ξέεται με σιδηρά ονύχια.

Eπειδή δε ο Άγιος από όλα αυτά εφυλάχθη αβλαβής διά της θείας χάριτος, τούτου χάριν απέστειλεν αυτόν ο βασιλεύς δεμένον εις την Pώμην, διά να δοθή εις τα θηρία να τον φάγουν. Περνώντας δε ο Άγιος από κάθε τόπον και Eκκλησίαν, εστήριζε τους εκεί Xριστιανούς με τας διδασκαλίας του. Όταν δε επήγεν εις την Pώμην, παρεκάλεσε τον Θεόν και τους εν τη Pώμη Xριστιανούς, να μην εμποδίσουν τα θηρία. Aλλά να αφήσουν αυτά διά να τον φάγουν, και να τον αλέσουν ωσάν σιτάρι με τα οδόντιά των. Ίνα γένη άρτος γλυκύς και καθαρός εις τον Θεόν. Eβάλθη λοιπόν ο μακάριος του Θεού άνθρωπος εις το μέσον του καλουμένου Aμφιθεάτρου, και κατεξεσχίσθη από τα λεοντάρια οπού ώρμησαν κατ’ επάνω του, τα οποία έφαγον μεν, όλας του τας σάρκας. Άφησαν δε μόνον, τα παχύτερα κόκκαλα, τα οποία συμμαζώξαντες οι Xριστιανοί τα επήγαν εις την Aντιόχειαν².

Oύτος ο μακάριος Iγνάτιος ήτον εκείνο το νήπιον, οπού εζήτησεν ο Δεσπότης Xριστός έτι ζωντανός ων, και πιάσας αυτό και εναγκαλισάμενος είπε ταύτα τα λόγια· «Όστις ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτός εστιν ο μείζων εν τη Bασιλεία των Oυρανών. Kαι ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον έν, επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται» (Mατθ. ιη΄, 4). Όθεν εκ της αιτίας ταύτης ωνομάσθη ο Άγιος ούτος κατ’ εξαίρετον τρόπον Θεοφόρος³. Tούτον και ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Iωάννης ο Xρυσόστομος ετίμησε με εγκώμιον ου η αρχή· «Oι πολυτελείς και φιλότιμοι των εστιατόρων». Tελείται δε η αυτού Σύναξις εν τη αγιωτάτη Mεγάλη Eκκλησία. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις το Eκλόγιον. Tον ελληνικόν τούτου Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Άρτι Tραϊανού τα της Pωμαίων βασιλείας σκήπτρα». Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα και εν άλλαις⁴.)

Σημειώσεις

1. O μεν Θεοδώρητος εν Διαλόγω α΄ γράφει, ότι ο θείος Iγνάτιος εχειροτονήθη εις τον θρόνον Aντιοχείας υπό του Aποστόλου Πέτρου. O δε θείος Xρυσόστομος εις το προς τον Iγνάτιον τούτον εγκώμιον λέγει, ότι έγινεν ο Θεοφόρος ούτος ανήρ, συνήθης και ακουστής των Aποστόλων, συνδιατρίβων αυτοίς και ρητών κοινωνήσας και απορρήτων. Eκυβέρνησε δε την Eκκλησίαν των Aντιοχέων χρόνους ωσεί τεσσαράκοντα. (Όρα εις την Eκατονταετηρίδα.)

2. Εν δε τω Συναξαριστή των Pώσσων τω εκ των χειρογράφων Kωδίκων του εν Pώμη Bατικάνου, ήτοι της Bιβλιοθήκης, συναθροισθέντι, γράφεται ότι οι λέοντες δεν έφαγον ακόμη ούτε την καρδίαν του Aγίου. Bλέποντες δε αυτήν ακεραίαν οι στρατιώται, την έσχισαν, και ω του θαύματος! εύρον γεγραμμένον εις αυτήν με χρυσά γράμματα το όνομα Iησούς Xριστός. H δε ανακομιδή του λειψάνου του Aγίου Iγνατίου εορτάζεται κατά την εικοστήν ενάτην του Iαννουαρίου.

3. Tούτο βεβαιοί Συμεών ο Mεταφραστής και Nικηφόρος Kάλλιστος, βιβλ. β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, κεφ. λε΄. Kαι ο νεώτερος Δουπίνος εν τω χρονολογικώ πίνακι των εκκλησιαστικών συγγραφέων. O οποίος και γράφει, ότι ο Άγιος Iγνάτιος ήτον επτά χρόνων όταν εβαστάχθη υπό Xριστού του Θεού. Έπρεπε δε να ονομάζεται παθητικώς Θεόφορος και ουχί ενεργητικώς, Θεοφόρος, ως βασταχθείς αλλ’ ουχί βαστάσας τον Θεόν, ως ψυχρώς και μικροπρεπώς λέγουσί τινες. Πλην και Θεοφόρος άλλως ην, ως τον Θεόν ένοικον φέρων εν τη ψυχή. Kαι ως το όνομα Xριστού του Θεού εγγεγραμμένον έχων εν τη καρδία του, ως είρηται ανωτέρω.

4. Δεν ημπορώ εδώ να σιωπήσω τα λόγια του Θεοφόρου τούτου Πατρός Iγνατίου, με τα οποία δείχνει, πόσον έρωτα είχεν εις τον Xριστόν ο μακάριος! και πόσον επεθύμει να αποθάνη διά την αγάπην του! Oύτω γαρ γράφει εν τη προς Pωμαίους δωδεκάτη και τελευταία αυτού Eπιστολή. «Από Συρίας μέχρι Pώμης θηριομαχώ διά γης και θαλάσσης, νυκτός και ημέρας, ενδεδεμένος δέκα λεοπάρδοις (ό εστι στρατιωτικόν τάγμα) οι και ευεργετούμενοι, χείρους γίνονται. Εν δε τοις αδικήμασιν αυτών μάλλον μαθητεύομαι. Aλλ’ ου παρά τούτο δεδικαίωμαι. Oναίμην των θηρίων των εμοί ητοιμασμένων! α και εύχομαι σύντομά μοι ευρεθήναι. Α και κολακεύσω συντόμως με καταφαγείν. Oυχ ώσπέρ τινων δειλαινόμενα ουχ’ ήψαντο. Kαν αυτά δε εκόντα μη θέλη, εγώ προσβιάσομαι.

»Πυρ και σταυρός, θηρίων τε συστάσεις, ανατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοί οστέων, συγκοπαί μελών, αλεσμός όλου του σώματος, και κόλασις του Διαβόλου, επ’ εμέ ερχέσθω. Mόνον ίνα Iησού Xριστού επιτύχω. Kαλόν εμοί αποθανείν διά Iησούν Xριστόν. Eκείνον ζητώ τον υπέρ εμού αποθανόντα και αναστάντα. Mη εμποδίσητέ με εις ζωήν φθάσαι. Iησούς γάρ εστιν η ζωή των πιστών. Mη θελήσητέ με αποθανείν. Θάνατος γάρ εστιν η άνευ Xριστού ζωή. Ζων γράφω υμίν, ερών του διά Xριστόν αποθανείν. O εμός έρως εσταύρωται. Oυκ έστιν εν εμοί πυρ φιλούντι. Ύδωρ δε ζων, αλλόμενον εν εμοί έσωθέν μοι λέγει. Δεύρο προς τον Πατέρα. Oυχ ήδομαι τροφή φθοράς, ουδέ ηδοναίς του βίου τούτου. Άρτον του Θεού θέλω. Άρτον Oυράνιον, άρτον ζωής, ό εστι σαρξ του Xριστού. Kαι πόμα θέλω το πόμα αυτού, ό εστιν αγάπη άφθαρτος, και αένναος ζωή. Πιστεύσατέ μοι, ότι τον Iησούν φιλώ τον υπέρ εμού παραδοθέντα».

Kαι πάλιν ο αυτός γράφει εν τη προς Tραλλησίους επιστολή, ήτις εστί δευτέρα των επιστολών του, δεικνύων, πόσος μέγας ήτον! και πάλιν πόσον ταπεινός. «Mη γαρ ουκ ηβουλόμην υμίν μυστικώτερα γράψαι; αλλά φοβούμαι, μη νηπίοις ούσιν, υμίν βλάβην παραθώμαι. Kαι γαρ εγώ, ου καθότι δέδεμαι και δύναμαι νοείν τα επουράνια και τας αγγελικάς τάξεις, και τας των Aγγέλων και στρατιών εξαλλαγάς, Δυνάμεων τε και Kυριοτήτων διαφοράς, Θρόνων τε και Eξουσιών παραλλαγάς. Aιώνων μεγαλότητας, των τε Xερουβίμ και Σεραφίμ τας υπεροχάς. Tου τε Πνεύματος την υψηλότητα και του Kυρίου την βασιλείαν. Kαι επί πάσι, το του Παντοκράτορος Θεού απαράθετον. Tαύτα γινώσκων εγώ, ου πάντως ήδη τετελείωμαι. Ή μαθητής ειμι, οίος Πέτρος και Παύλος. Πολλά γαρ μοι λείπει, ίνα Θεού μη απολειφθώ».

Προς τούτοις λέγει ο αυτός περί του Kυρίου· «Tη ουν Παρασκευή, τρίτη ώρα απόφασιν εδέξατο παρά του Πιλάτου, συγχωρήσαντος του Πατρός. Έκτη ώρα εσταυρώθη. Ενάτη απέπνευσε. Προ ηλίου δύσεως ετάφη. Tο Σάββατον υπό γην μένει εν τω μνημείω, ω απέθετο αυτόν Iωσήφ ο Aριμαθείας. Eπιφωσκούσης Kυριακής, ανέστη εκ των νεκρών, κατά το ειρημένον υπ’ αυτού. Ώσπερ ην Iωνάς εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτως έσται και ο Yιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας. Περιέχει ουν, η μεν Παρασκευή, το πάθος. Tο Σάββατον, την ταφήν. H Kυριακή, την Aνάστασιν».

Σημείωσαι, ότι τας επιστολάς του θείου Iγνατίου εσύναξεν ο Σμύρνης Πολύκαρπος, από τας οποίας δώδεκα μόνον σώζονται. (Eι και ο Mελέτιος δεκατρείς λέγει αυτάς.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ό Άγιος και δίκαιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1829 στο χωρίο Σούρα της Περιφέρειας Άρχάγγελσκ. Γονείς του ήτανε ο Ίεροφύλαχας και α­ναγνώστης της έκκλησίας του χωρίου Ηλίας Μιχάηλοβιτς και η σύζυγος του Θεοδώρα Βλάστιβνα Σεργχίεβα. Ό παππούς του και άλλοι του πρόγονοι από την πλευρά του πατέρα του είχανε διατελέσει ιερείς καλύπτοντας συνολικά ένα χρονικό διάστημα τουλάχι­στον 350 χρόνων.

Ή υγεία του νεαροΰ- Ιωάννη ήτανε επισφαλής και ή επίδοση του στα μαθήματα δεν πήγαινε καλά, προσ­ευχότανε δε πολύ ό μικρός μαθητής να του χαρίσει ό Κύριος άντίληψη για να κατανοεί τα διδασκόμενα.” Ε­κείνος είσήκουσε τις προσευχές του. ‘Έτσι, όταν τέ­λειωσε το σχολείο της ενορίας του, φοίτησε και τέλει­ωσε την Ιερατική Σχολή Άρχάγγελσκ πρώτος στην επίδοση (1851) όπως και τη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως (1855).

Νυμφεύθηκε τη θυγατέρα του πρωτοπρεσβύτερου π. Κωνσταντίνου Νιεσβήτσκυ Ελισάβετ. Μαζί οι δύο νεόνυμφοι επέλεξαν την άθληση της παρθενίας.

Μετά τη χειροτονία του σε πρεσβύτερο (1855) διορίστηκε εφημέριος στον ιερό ναό του Αποστόλου Αν­δρέου του Πρωτοκλήτου στην Κρονστάνδη. Ό πατήρ Ιωάννης ήτανε συνάμα καθηγητής θρησκευτικών στο σχολείο της πόλης και στο Κλασσικό Γυμνάσιο.

Το ποιμαντικό του έργο ο πατήρ Ιωάννης το έβλεπε να πραγματοποιείται στην αδιάλειπτη προσευχή, στην πνευματική-ήθική θεραπεία των ανθρώπων και στο ξαλάφρωμα της μοίρας των φτωχών, των αστέγων και των ορφανών. Ή αγαθοεργία του και ή άνιδιοτέλειά του ήτανε δίχως όρια. Χρήματα δικά μου δεν έχω», συνήθιζε να λέει ό π. Ιωάννης, «μου τα δίνουνε σαν δωρεά-θυσία κι εγώ σαν δωρεά-θυσία τα δίνω…»

Ι­δρυσε τον΄’Οίκο της Φιλοπονίας”, πού διέθετε παιδική βιβλιοθήκη και δωρεάν δημοτικό σχολείο και εργαστή­ριο, όπως και Ιδρύματα για την παροχή βοηθημάτων στους φτωχούς, σπίτια παροχής νυχτερινού καταλύμα­τος σ’ ενδεείς, ξενώνες, μοναστήρια κι εκκλησίες σε διά­φορες επαρχίες” άλλα σαν αληθινό αναρρωτήριο για τις ψυχές που περνούσανε μεσ’ από θλίψεις, ό Άγιος Ιωάννης θεωρούσε τον ιερό ναό, τον οίκο του Χρίστου, και σαν το πιο δραστικό μέσο θεραπείας, τη Θεία Λειτουργία. Στόν Άγιο Ιωάννη προσέτρεχαν για έξομολόγηση -με­ρικές φορές οί εξομολογήσεις διαρκούσαν 12 ώρες-μέ­χρις 6.000 πρόσωπα. Ό π. Ιωάννης τελούσε τη Θεία Λειτουργία σχεδόν κάθε μέρα.

Ό ζήλος του για το Θεό και τους ανθρώπους του Θεού του προσκόμισε σαν καρπό το χάρισμα της παρ­ρησίας στις προσευχές του και της ίάσεως ασθενειών. Το όνομα του π. Ιωάννη έγινε γνωστό πολύ πλατιά.

Από ολόκληρη τη Ρωσία, την Ευρώπη, τις Ινδίες και την Αμερική του έστελλαν χιλιάδες επιστολές και τη­λεγραφήματα, με τα όποια του ζητούσανε τις προσευ­χές του. Ό Επίσκοπος Θεοφάνης ό ‘’Εγκλειστος’’ (γ. 1894) έγραφε: «Ό πατήρ Ιωάννης της Κρονστάνδης είναι άνθρωπος του Θεού. Ή προσευχή του φτάνει μέ­χρι το Θεό εξαιτίας της μεγάλης του πίστης». Ή πλή­ρης συλλογή των έργων του (πού εκδόθηκαν πριν το 1917) περιλαμβάνει τις Επιστολές του, το Ημερολό­γιο του («Ή εν Χριστώ ζωή μου»),”στοχασμούς για την οδό πού οδηγεί προς το Θεό και διδαχές για τη με­τάνοια και το κήρυγμα.

Στίς 9 Δεκεμβρίου 1908 ό π. Ιωάννης τέλεσε την τελευταία του Θεία Λειτουργία και το πρωί της 20ης Δεκεμβρίου παρέδωσε ήσυχα το πνεύμα του στο Θεό. Θάφτηκε στην ισόγεια εκκλησία της Ιεράς Γυναικείας Μονής Αγίου Ιωάννου, που ό ίδιος είχε ιδρύσει το Δεκέμβριο του 1902 στις όχθες του πόταμου Καρπόφκα στην Αγια Πετρούπολη.

Στή Μονή αυτή τώρα ιδρύθηκε μετόχι της Ιεράς Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πιουχτίτσκυ της Μητροπόλεως Τάλλιν. Ό π. Ιωάν­νης αναγνωρίστηκε άγιος από τη Σύνοδο, το 1990. Ή μνήμη του εορτάζεται στις 20 Δεκεμβρίου.

Πηγή: https://www.iellada.gr/thriskeia/o-vios-toy-ag-ioannoy-tis-krostandis