Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5: 8-19

Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε· ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνη καὶ ἀληθείᾳ· δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. Διὸ λέγει· Ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
10: 9-16

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾽ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ σωθήσεται καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται καὶ νομὴν εὑρήσει. Ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ· ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσιν καὶ περισσὸν ἔχωσιν. ᾽Εγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός· ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·ὁ μισθωτὸς καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ ἔστιν τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησιν τὰ πρόβατα καὶ φεύγει καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. Ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει ὅτι μισθωτός ἐστιν καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων. ᾽Εγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν,καθὼς γινώσκει με ὁ πατὴρ κἀγὼ γινώσκω τὸν πατέρα· καὶ τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων. Καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνα δεῖ με ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσιν, καὶ γενήσονται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Τὸ δίλλημα τῶν χριστιανῶν ἐνώπιον τῆς παρακμῆς τῆς Δύσης*

Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου

Δέσποτα, τὴν εὐχή σας!

Ὁ Κύριος νὰ μᾶς εὐλογεῖ ὅλους!

Δέσποτα, θὰ ἤθελα νὰ μιλήσουμε γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν στὴ Μέση Ἀνατολή,  στὴ Ρωσία-Οὐκρανία, στὴν Ἀμερικὴ… καὶ πῶς ἐμεῖς  οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε.

Πῶς προετοιμάζεται ἕνας χριστιανὸς ἀπέναντι  σὲ δύσκολα γεγονότα, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ ἐξελιχτοῦν καὶ σὲ πολεμικὰ γεγονότα; Κατ’ ἀρχὰς ὁ καθημερινὸς ἀγώνας ἑνὸς Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν καλοπροαίρετη προσπάθεια ποὺ κάνει γιὰ νὰ ἐφαρμόσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσουν μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὴν προσωρινὴ γήινη ζωὴ στὴν αἰώνια ζωή, δηλαδὴ στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ  Χριστοῦ, φανερώνει ὅτι θέλει ν’ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, διότι Αὐτὸς μᾶς εἶπε: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολὰς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με·  ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτὸν» (Ἰω. 14, 21).

Γιὰ νὰ ζήσει ὅμως ὁ ἄνθρωπος σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, χρειάζεται τὴ βοήθειά Του, διότι Αὐτὸς εἶπε, «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰω. 15, 5). Χρειάζεται νὰ μετέχει τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ θέωση. Χρειάζεται νὰ ἐμπιστευθεῖ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κεφαλή της εἶναι ὁ Χριστός. Χρειάζεται πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ μάθει νὰ ζεῖ καθημερινὰ τὴ μετάνοιά του.

Μάλιστα, πολλὲς φορὲς ἔχω πεῖ, νὰ ἔχει γρήγορη μετάνοια γιὰ τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη του, ζητώντας  συγχώρεση ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καθημερινὰ τὴ μετάνοια, αὐξάνεται ἡ πίστη του, ποὺ εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ οἰκοδομήματος τῆς ψυχῆς μας καὶ τῆς ζωῆς μας. Αὐξάνεται ἡ ὑπομονή μας, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητο συστατικὸ γιὰ τὴν πνευματικὴ πορεία μας.

Αὐξάνεται ὁ πόθος μας γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ εὐκολότερα μποροῦμε νὰ ζήσουμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας, ἰδιαιτέρως τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἐπιπρόσθετα, θὰ πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη, διότι ἐὰν ἡ μετάνοια, ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονὴ εἶναι τὸ θεμέλιο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς ζωῆς μας, ἡ ταπείνωση εἶναι οἱ τοῖχοι, ποὺ συγκρατοῦν τὸ ὅλο οἰκοδόμημα. Τελευταῖα, ἔρχεται ἡ στέγη, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς στὸν Θεὸ καὶ πρὸς στὸν συνάνθρωπό μας, ποὺ «πάντα στέγει».

Ἄρα τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ νὰ τὴν πάρουμε στὰ σοβαρὰ καὶ νὰ κρατήσουμε τρία τινά. Πρῶτον, τὴν Ὀρθόδοξη μας πίστη ἀνόθευτη, γιατὶ θὰ μᾶς τὴ ζητήσει ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ἄλλων θρησκειῶν, ἄλλων ἐθνῶν. Δεύτερον, νὰ ἔχουμε ἐπιμελημένη μετάνοια. Τρίτον, νὰ ἔχουμε τακτικὴ συμμετοχὴ στὴ Θεία Λειτουργία καὶ στὴ Θεία Κοινωνία. Γιατί; Γιατὶ πρέπει νὰ καθαριζόμαστε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ὅποια λάθη καὶ πάθη καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», καθότι ἡ προοπτική μας δὲν εἶναι  νὰ καλοπεράσουμε σὲ αὐτὴν τὴ ζωή, ἀλλὰ στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ μεγάλο πρόβλημα στὴν ἐποχή μας εἶναι ὅτι ὅλοι μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ θέλουν τὴν  ἀγάπη, χωρὶς ν’ ἀγαποῦν τὶς ἐντολὲς τῆς Ἀγάπης, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός! Χωρὶς ν’ ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία Του, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, τὴ μετάνοια, τὴν προσευχή, τὴν ὑπομονή, τὴν ταπείνωση, τὸν ἐκκλησιασμό, τὴν ἐμπειρία τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων, ὅλων τῶν Ἁγίων, ποὺ ἡ ἐπίγειος ζωή  τους ἦταν τὸ «ἐφαρμοσμένο εὐαγγέλιο» στὸν κόσμο.

Οἱ δυσκολίες στὴ ζωή μας εἶναι ἀναπόφευκτες, ὅπως καὶ ὁ πόλεμος εἶναι μιὰ τραγικὴ πραγματικότητα. Οἱ πολεμικὲς πράξεις, οἱ ὁποῖες ἀναπότρεπτα συμβαίνουν μεταξὺ τῶν κρατῶν, τῶν λαῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἀκόμα μιὰ ἁμαρτία, ὅπως ἡ κάθε ἁμαρτία ποὺ ὑπάρχει μέσα μας, τὴν ὁποία πρέπει νὰ θεραπεύσουμε, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε πνευματικὰ ὑγιεῖς, εἴτε αὐτὴ εἶναι ἐπίκτητη, εἴτε κληρονομικὴ ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ τοὺς παπποῦδες μας, ποὺ δὲν μετανόησαν καὶ δὲν μείωσαν τὴν ἐνέργεια αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν.

Ὁπότε, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ πρέπει θαρραλέα ν’ ἀξιοποιοῦμε καὶ τὶς ἐσωτερικὲς καὶ τὶς ἐξωτερικὲς ἁμαρτωλές μας συγκρούσεις, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ σταθοῦμε ὡς χριστιανοὶ μέσα στὶς διάφορες περιστάσεις ποὺ παραχωρεῖ ὁ Θεός.

Προσέξτε τὴ λέξη. Παραχωρεῖ ὁ Θεός. Δὲν ἐπιθυμεῖ ὁ Θεὸς τὸ κακό! Δὲν δημιούργησε τὸ κακὸ ὁ Θεός! Ἀλλὰ ὅταν βλέπει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπιμένουν καὶ θέλουν πόλεμο, ὁ Θεὸς κάμνει ἕνα βῆμα πίσω ―ὡς ἡ ἄκρα ταπείνωση ποὺ εἶναι―, καὶ ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ κάμει τὸ θέλημά του. Τὸ ἐπιτρέπει ὅμως σὲ τέτοιο βαθμό, οὕτως ὥστε κάθε καλοπροαίρετος ἄνθρωπος νὰ μπορέσει μέσα σὲ ἀντίξοες συνθῆκες νὰ γνωρίσει τὴ μετάνοια, νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα τὸν Θεό του.

Δηλαδή, ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς γιὰ τὴ δική μας ἀμετανοησία, γιὰ τὴ δική μας ὀλιγοπιστία, νὰ ἔλθουν δύσκολα γεγονότα στὶς χῶρες μας καὶ στὴν προσωπική μας ζωή, ποὺ στὴν πραγματικότητα λειτουργοῦν ὡς παιδαγωγικὰ μαθήματα Ὀρθοδόξου πίστεως, ὑπομονῆς, ταπεινοφροσύνης καὶ ἀγάπης.

Ἄρα ὅλα αὐτὰ ποὺ ζεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος,  ὅπου καὶ νὰ κατοικεῖ, εἶναι εὐκαιρίες γιὰ νὰ γίνει μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Μήπως οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔζησαν σ’ ἐποχὲς εἰρήνης; Οἱ πρόγονοί μας ἔζησαν  σὲ συνθῆκες πλουτισμοῦ;

Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ  Ἔσσεξ γράφει: «Στὶς ἡμέρες μας ἡ “ἀποκτήνωση” τοῦ κόσμου ἔλαβε φοβερὲς διαστάσεις. Ἡ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ χριστιανικὴ πίστη ἔχει γίνει καθολικὸ φαινόμενο. Ἡ λέξη ποὺ χαρακτηρίζει τὸν αἰώνα μας εἶναι ἡ “ἀποστασία”… Φοβᾶμαι λοιπὸν ὅτι μόνο ἡ αὔξηση τῶν συμφορῶν μπορεῖ τώρα νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὰ παθήματα ἐκεῖνα ποὺ θὰ φανοῦν πραγματικὰ κρίσιμα, καὶ τὰ ὁποῖα θὰ διεγείρουν σ’ αὐτοὺς πάλι τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν πρωταρχική τους φύση κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Τότε θὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στὴ γῆ. Ὅσο ὅμως οἱ ἄνθρωποι παραμένουν ὅμοιοι μὲ τὰ ἄγρια θηρία, δὲν πρέπει νὰ ἀναμένουμε εἰρήνη ἐπάνω στὴ γῆ. Εἶναι μάταιες ὅλες οἱ προσπάθειες μὲ τὶς ὁδοὺς τῆς διπλωματίας καὶ μὲ ἄλλα παρόμοια μέσα γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς συμφορᾶς τοῦ πολέμου. Εἶναι πρωτίστως ἀπαραίτητη ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαραίτητη ἡ “ἀνθρωποποίηση” τοῦ θηριώδους αὐτοῦ κόσμου»¹.

Συνεπῶς, ὁ κάθε πόλεμος ―γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας―, εἴτε προσωπικὸς εἴτε συλλογικὸς εἶναι ἄλλη μιὰ εὐκαιρία γιὰ μετάνοια.

Πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ πραγματικὸς πόλεμος εἶναι αὐτὸς ποὺ διεξάγεται μέσα μας, καὶ εἶναι ὁ πόλεμος μὲ τὸν διάβολο. Δὲν χρειάζεται νὰ ξεκινήσουν οἱ πύραυλοι νὰ κτυποῦν, γιὰ νὰ φοβηθοῦμε. Ὁ πόλεμος, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι  μέσα μας, καὶ ὅλοι εἴμαστε σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς γεννήσεώς μας… Καί, κυρίως, πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ἡ μετάνοια εἶναι τὸ κατεξοχὴν ἔργο τῆς ἐλευθερίας, τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοιεῖ γιὰ τὰ πάθη  του καὶ τὰ λάθη του, ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὶς ἐνοχὲς καὶ τὶς ἁμαρτίες. Ἐλευθερώνεται καὶ καθαρίζεται ἀπὸ τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν του. Ἀντιστέκεται στὸν ἐχθρὸ καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, προτοῦ ἀκόμα ἐξομολογηθεῖ, ὡς μετανοημένος, μὲ τὸ αἴσθημα τῆς ἀνακούφισης ποὺ αἰσθάνεται. Ἀναπνέει ἡ ψυχή του ξανά. Ὕστερα, χρειάζεται ἡ ἐξομολόγηση σὲ Πνευματικό, ὁ ὁποῖος θὰ τὸν ὁδηγήσει  στὸ κατεξοχὴν μυστήριο τῶν μυστηρίων, στὴ Θεία Κοινωνία. Γι᾿ αὐτὸ ὅταν κοινωνᾶτε λέει ὁ παπᾶς: «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος (ἢ ἡ δούλη) τοῦ Θεοῦ, σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἄρα, εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὸ νὰ μὴν ἀφήσουμε κανέναν νὰ μᾶς κλέψει τὴν  ἐλευθερία καὶ τὴν ἀνάσα τῆς ψυχῆς μας. Κανέναν νὰ μὴν ἀφήσουμε… Γι᾿ αὐτό, βλέπετε, μόλις γίνει ἕνας αἱρετικός, ἕνας κακόδοξος, ἡ Ἐκκλησία γίνεται πάρα πολὺ αὐστηρὴ μαζί του. Γιατί; Γιατὶ  κλέβει τὴν ἐλευθερία τῶν πιστῶν, κλέβει τὴν ἀνάσα τῶν πιστῶν. Νά, ἐδῶ δίπλα στὴ Συρία, ἡ πίστη τῶν ἀραβόφωνων Ρωμηῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν Rum Orthodox, δοκιμάζεται καθημερινά… Καθημερινὰ δέχονται ἀπειλὲς ὅτι θὰ σφαγιαστοῦν, ἀλλὰ καὶ τοὺς σφάζουν! Αὐτὰ εἶναι τραγικὰ γεγονότα ὁπωσδήποτε γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἶναι καὶ εὐκαιρίες γιὰ νὰ γίνουν μάρτυρες.  Μέσα ἀπὸ τέτοιες συνθῆκες ἔγινε μάρτυρας ὁ ἅγιος Γεώργιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος…

Σὲ ὄ,τι αφορᾶ τὸν πόλεμο Ρωσίας – Οὐκρανίας πάντοτε ἔλεγα ὅτι τὸ ἐπίκεντρο τῶν προβλημάτων ποὺ ζοῦμε σήμερα δὲν θὰ εἶναι τὸ Οὐκρανικό, ἀλλὰ θὰ εἶναι τὸ Μεσανατολικὸ καὶ ἰδιαιτέρως ποιὰ θὰ εἶναι ἡ σχέση τῶν Ἑβραίων μὲ τοὺς  γείτονες… Προπαντός, ποιὰ θὰ εἶναι ἡ ἐξέλιξη  ὅταν οἱ Ἑβραῖοι θὰ βομβαρδίσουν ―καὶ θὰ τὸ κάμουν―, τὸ πυρηνικὸ πρόγραμμα τῆς Περσίας. Οἱ Πέρσες ἤδη τὸ γνωρίζουν  λόγῳ τῶν παλαιῶν παθημάτων ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, γι’ αὐτὸ ὑπόσχονται ἐκδίκηση.

Ὁπόταν ἀντιλαμβάνεστε ὅτι τὴν Ἀμερικὴ τοῦ Τρὰμπ τὴν ἐνδιαφέρει περισσότερο τί θὰ γίνει στὴ Μέση Ἀνατολή, παρὰ τί θὰ γίνει στὴν Οὐκρανία.

Φαίνεται ὅτι οἱ Ἀμερικάνοι προσπαθοῦν ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ Οὐκρανικὸ πρόβλημα καὶ πρὸς τὸ παρὸν τὸ ἀφήνουν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει ἡ ἀδύναμη πλέον Ἑνωμένη-Διαλυμένη Εὐρώπη, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι μιὰ Εὐρώπη ποὺ ὑπηρετεῖ τὴν ἀτζέντα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἡ πολυδιαφημιζόμενη Εὐρωπαϊκὴ  Ἕνωση, στὴν ὁποία πολὺ ἐπενδύσαμε, εἶναι «παναΰριν (πανηγύρι) ποὺ τελειώνει». Ἡ Εὐρωπαϊκὴ  Ἕνωση τῶν δανειστῶν, τῶν τοκογλύφων, τῶν διαφθορέων, τῶν τυχοδιωκτῶν κ.λπ.  σήμερα βιώνει τὴν ἀνασφάλεια καὶ τὸν φόβο, ὅπως τὸν βιώνουν ἐδῶ καὶ αἰῶνες οἱ λαοὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀφρικῆς, ὅπου οἱ Εύρωπαῖοι ἦταν ἀποικιοκράτες. Ὅ,τι σπείρεις, θὰ θερίσεις. Εἶναι πνευματικὸς νόμος αὐτὸς καὶ ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ πρόσωπα καὶ γιὰ τὰ ἔθνη. Τὸ οἰκοδόμημα αὐτὸ καταρρέει. Ὄχι μόνο οἰκονομικὰ καὶ κοινωνικά, ἀλλὰ κυρίως πνευματικά.

Ἡ Εὐρώπη εἶναι ἕρμαιο τῶν ἀνθρώπων τοῦ μυστικοῦ χρήματος καὶ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, δηλαδὴ τῆς μαγείας καὶ τοῦ σατανισμοῦ, ποὺ θέλουν νὰ δημιουργήσουν ἕναν ἄνθρωπο ἀριθμό, χωρὶς ἦθος, χωρὶς Θεό, χωρὶς πατρίδα, χωρὶς οἰκογένεια, χωρὶς ταυτότητα καὶ πρόσωπο… Θέλουν νὰ ὁδηγήσουν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ μίαν ἐλεγχόμενη κοινωνία, μιὰ παγκόσμια οἰκονομία, μιὰ παγκόσμια ὑγεία, μιὰ παγκόσμια διατροφή, μιὰ παγκόσμια παιδεία, μιὰ παγκόσμια κουλτούρα, μὰ κυρίως μιὰ παγκόσμια θρησκεία. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος τοῦ μυστικοῦ χρήματος καὶ ὅσες χῶρες ἀντισταθοῦν θὰ τὶς πολεμήσουν ἢ θὰ τὶς πτωχεύσουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε μετάνοια, γιατὶ ἡ μετάνοια προσελκύει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόδειξη αὐτῶν ποὺ λέω εἶναι οἱ ἅγιοι καὶ οἱ μάρτυρές μας, ποὺ ἁγίασαν γιατὶ εἶχαν μετάνοια. Γιατὶ εἶχαν ἔγνοια νὰ καθαρίσουν τὴν καρδία τους, γιὰ  νὰ φωτισθεῖ καὶ νὰ ἁγιασθεῖ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα…

Εἶχαν ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ… Καὶ ὅπως μοῦ εἶπε ἕνας σύγχρονος ἅγιος, «ὅσοι ἔχουν μετάνοια ἢ ὅσοι ἀποκτήσουν μετάνοια ἀπὸ τὸν φόβο τῶν γεγονότων ποὺ θὰ ἔλθουν, θὰ ἔχουν μεγάλη προστασία ἀπὸ τὸν Θεό». Ὁπότε, αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀνησυχεῖ,  εἶναι τὸ πῶς θὰ συμπεριφερθεῖ ὁ Τρὰμπ ― ποὺ εἶναι ἕνας δεδηλωμένος σιωνιστής―, ἐὰν αὔριο βομβαρδίσει ὁ Νετανιάχου τὸ πυρηνικὸ πρόγραμμα τῆς Περσίας;  Ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα κατὰ τὴ δική μου ἄποψη. Πλὴν ὅμως θὰ πρέπει νὰ τὸ χωνέψουμε ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανὸς ὅπου καὶ νὰ  βρίσκεται, ἀγαπητέ μου, δίδει ἐξετάσεις γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, καὶ δὲν εἶναι μόνο τὰ πολεμικὰ γεγονότα.

Προσπαθεῖ ὁ «καημένος» ὁ Τρὰμπ νὰ νοικοκυρέψει τὰ οἰκονομικά, τὰ στρατιωτικά, τὰ ἠθικὰ πράγματα τῆς Ἀμερικῆς, τὴν ὥρα ποὺ στὶς μέρες μας εἴμαστε μάρτυρες ὅλων αὐτῶν τῶν παράδοξων φυσικῶν καὶ γεωλογικῶν καταστροφῶν ποὺ συμβαίνουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἰδιαιτέρως στὴν Ἀμερική. Καταστροφικὲς πυρκαγιές, πλημμύρες, τυφῶνες, νὰ λιώνουν οἱ παγετῶνες καί, ὅπως εἶπε ἕνας σύγχρονος ἅγιος, «ἐπειδὴ τὴν Ἀμερικὴ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀγγίξει τὸ χέρι τῶν ἀνθρώπων, θὰ τὴν ἀγγίξει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ». Δηλαδὴ βλέπουμε σήμερα ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἡ γῆ  «συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. 8, 22), ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τουλάχιστον, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ἂς διερωτηθοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ σχέση τῆς δικῆς μας λιγοστῆς προσευχῆς μὲ ὅλο αὐτὸ ποὺ γίνεται.

Μπορεῖ ἡ προσευχή μας νὰ ρίξει τὰ ρίχτερ τῶν σεισμῶν; Μποροῦν οἱ Θεῖες Λειτουργίες νὰ φέρουν βροχὲς στὴν Κύπρο ποὺ ἔχουμε ξηρασία; Μπορεῖ ἡ δική μας ταπείνωση νὰ ταπεινώσει τὸ ἡφαίστειο τῆς Σαντορίνης καὶ τὸ ἡφαίστειο τοῦ Yellowstone στὴν Ἀμερική; Ἐνδεικτικὰ τὰ λέω αὐτά, ἀπὸ ὅλες αὐτὲς  τὶς φυσικὲς καταστροφὲς ποὺ ζοῦμε. Εἴμαστε πιὰ σὲ αὐτὴν τὴ φάση. Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει καὶ ὁ οὐρανός, περιμένει καὶ ἡ γῆ, περιμένει καὶ ὁ ἄνθρωπος.

Θεωρεῖτε ὅτι στὶς μέρες μας δὲν ὑπάρχει μετάνοια, γιὰ νὰ γίνονται τέτοια ἐσχατολογικά γεγονότα;

Πῶς;  Ὑπάρχει μετάνοια. Ἁπλῶς οἱ περισσότεροι Ὀρθόδοξοι τὴ ζοῦμε περιστασιακὰ ἢ χλιαρά.

Γνωρίζω ὅμως ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν μὲ θέρμη, πολὺ δυνατὰ τὴ μετάνοιά τους! Καὶ ἂν τὰ πράγματα δὲν ἔχουν ὁδηγηθεῖ ἀκόμα σ’ ἕναν πυρηνικὸ πόλεμο ἢ σὲ μεγάλες παγκόσμιες καταστροφές, ὀφείλεται στὴν προσευχὴ καὶ στὴ μετάνοια αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ. Πάντα θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι τῆς μετάνοιας. Νὰ μὴν εἴμαστε μηδενιστές. Ἕνας Ὀρθόδοξος ποτὲ δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἀπαισιόδοξος καὶ μίζερος, γιατὶ ξέρει ὅτι ἡ ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος μὲ τὴν Ἀνάστασή Του: «Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου, καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὸ μέγα ἔλεος». Μάλιστα μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τῆς μετάνοιας εἶναι κατὰ Χάριν θεούμενοι καὶ βλέπουν καὶ τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα.

Αὐτοὶ εἶναι ποὺ κρατοῦν τὸν κόσμο. Αὐτὸ συνέβαινε πάντοτε. Ἁπλῶς στὶς μέρες μας τὰ κράτη καὶ οἱ ἡγέτες τῶν περισσότερων κρατῶν δὲν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ μετάνοια, δὲν ἔχουν Θεό… Γι’ αὐτὸ καὶ συμφωνοῦν μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ σχεδιάζονται. Ἀκόμα καὶ ἐμεῖς, οἱ ἱεράρχες, δὲν ἀντιστεκόμαστε μὲ γενναιότητα ἀπέναντι σὲ ὅλα τ’  ἀντίθεα νομοσχέδια ποὺ ψηφίζονται καὶ νομιμοποιοῦν τὰ ὁποιαδήποτε ἁμαρτωλὰ πάθη στὸ πλαίσιο τοῦ ἀνερμάτιστου δικαιωματισμοῦ. Παραδείγματος χάριν στὴν Ἑλλάδα ἔχει νομιμοποιηθεῖ ὁ γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων, ποὺ ἀνατρέπει τὴ φύση τοῦ γάμου μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός. Δηλαδὴ δὲν βλέπομε τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι πρέπει νὰ τὰ παρακολουθοῦμε! Εἶναι καὶ ἄλλα πολλά, ἀλλὰ δὲν χρειάζεται νὰ τὰ ποῦμε ὅλα τώρα ποὺ οἱ προφητεῖες ἔγιναν εἰδήσεις καὶ πολλοὶ διεθνολόγοι καὶ ἀναλυτὲς σὲ ζητήματα γεωστρατηγικῆς, μᾶς λὲν ὅτι  ἔρχεται ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Ἂν δὲν εἶναι στὴν Οὐκρανία, ποὺ δὲν θὰ εἶναι ἐκεῖ, θὰ εἶναι κάτω στὴ Μέση Ἀνατολή.

Ἔρχεται πείνα, ἔλλειψη ἀγαθῶν. Ἀλλοῦ ξηρασία, ἀλλοῦ γίνονται κατακλυσμοὶ καὶ ὁλόκληρες πόλεις, ὅπως ἔγινε στὴν Ἰσπανία πρὶν μερικοὺς μῆνες, καταστρέφονται. Δὲν τὰ βλέπουμε αὐτά; Εἴχατε ἕναν ἅγιο στὴ Ρωσία, ποὺ ἐκοιμήθη τὸ 1950, ὁ ἅγιος Λαυρέντιος. Ὅλα αὐτὰ τὰ προεῖπε… Ἀπὸ ἐκεῖ τὰ ξέρω, δὲν εἶναι δικές μου προφητεῖες.  Ἐμεῖς, ἀγαπητέ μου, οἱ Ὀρθόδοξοι, νὰ φροντίσουμε νὰ μάθουμε τί εἶπαν οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ ἅγιες Μητέρες. Διότι πολλὲς φορὲς καὶ Πατριάρχες καὶ  Ἐπίσκοποι ἔκαναν λάθη καὶ κάνουν λάθη. Οἱ ἅγιοι εἶναι τὰ στόματα τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ. Δόξα τῷ Θεῷ ἡ Ὀρθοδοξία τὸν εἰκοστὸ αἰώνα γέμισε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ μὲ Ἁγίους… Ἔ!, δὲν γίνεται ὁ οὐρανὸς νὰ γεμίζει ἁγίους καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ νὰ μὴν παρακολουθοῦμε καὶ νὰ διαβάζουμε τί λένε!  Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ἀναρτῶνται στὸ διαδίκτυο, τὸ ὁποῖο εἶναι ἕνα ὄργανο ―ἅμα θέλεις― ὠφέλιμο γιὰ νὰ μάθεις τὴν Ὀρθοδοξία. Τί εἶπε ὁ ἅγιος Λαυρέντιος, τί εἶπε ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, τί εἶπε ἡ ἁγία Ματρώνα ἡ ἀόμματος, ἡ ἁγία Ἀλυπία τοῦ Κιέβου, ὁ ἅγιος Ἰωνᾶς τοῦ Κιέβου, ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός… Ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἁγίους καὶ πολλοὺς ἄλλους δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀγνοοῦμε. Πῶς τελειώνει ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ὅλες οἱ ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας; «Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς». Τελειώνει μὲ τὶς εὐχὲς τῶν ἁγίων Πατέρων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς ὁ  Ρῶσος ποὺ τὸ τίμιο λείψανό του εἶναι ἄφθορο στὸ Σὰν Φρανσίσκο τῆς Ἀμερικῆς, ὅταν τὸν ρώτησαν, «πῶς θὰ ζήσουμε, Γέροντα, μετὰ ἀπὸ ἐσένα οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;», τοὺς ἀπάντησε· «Νὰ διαβάζετε, νὰ διαβάζετε, νὰ διαβάζετε τὶς παρακαταθῆκες καὶ τὴ θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων. Καὶ ὅ,τι διαβάζετε στοὺς ἁγίους Πατέρες αὐτὸ νὰ κάνετε».

Πέστε μου, Δέσποτα, ἐὰν τὸ ἀντιλαμβάνομαι ὀρθῶς. Αὐτοὶ οἱ σατανιστές, οἱ παγκοσμιοποιητές, οἱ μασῶνοι καὶ ἄλλοι ποὺ βιάζονται νὰ ὁδηγήσουν τὸν λαὸ σὲ μιὰ νέα τάξη πραγμάτων, ἔχουν τὰ σχέδιά τους, ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος ἔχει τὰ δικά Του σχέδια, καὶ μοῦ φαίνεται ὅτι προσπαθεῖ νὰ ἐπιβραδύνει τὸν χρόνο γιὰ νὰ σωθοῦμε;

Ἔτσι, ὅπως τὸ εἶπες. Νὰ ἔχεις τὴν εὐχή μου, μπράβο!  Ἔτσι ὅπως τὸ εἶπες ἀκριβῶς. Αὐτοὶ βιάζονται νὰ γίνει ὅ,τι μεγαλύτερο κακὸ στὸν κόσμο καὶ οἱ προσευχὲς τῶν δικαίων ἀνθρώπων στὴ γῆ καὶ τῶν ἁγίων στὸν οὐρανὸ σπρώχνουν τὰ γεγονότα πρὸς τὰ πίσω. Τὰ ἀναβάλλουν. Αὐτὸ μοῦ τὸ εἶπε κάποτε καὶ ὁ ἅγιος Εὐμένιος ὅταν ἤμασταν μαζὶ στὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Κιέβου.

Κάποτε ἡ Παναγία, σ᾿ αὐτὸ τὸ χωριὸ ποὺ βρισκόμαστε, τὴν Εὐρύχου, εἶχε πεῖ τὸ 1964 στὸν Στυλιανὸ τὸν Μυλωνᾶ τὰ ἑξῆς: «Στυλιανέ, θὰ γίνει μεγάλο κακὸ στὴν Κύπρο. Πρέπει νὰ ἐπιστρατευτεῖτε μερικοὶ στὴν Κύπρο νὰ κάνετε προσευχὲς νυχτερινές. Σὲ δέκα χρόνια θὰ γίνει μεγάλο κακὸ στὴν Κύπρο». Τῆς λέει· «Παναγία μου, ἀφοῦ θὰ γίνει ποὺ θὰ γίνει τὸ κακό, γιατὶ νὰ χάσω τὸν ὕπνο μου;» Καὶ τί τοῦ ἀπάντησε ἡ ταπεινή μας Θεοτόκος; «Γιὰ νὰ ἔρθει τὸ κακὸ λιγότερο, Στυλιανέ». Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτό, ὁ ταπεινὸς μυλωνᾶς, ξεκίνησε ἀπὸ ἡ ὥρα δώδεκα τὰ μεσάνυχτα μέχρι τὶς τρεῖς τὸ πρωὶ νὰ κάμνει προσευχὲς μέσα στὸν μύλο ποὺ ἔκαμνε τὸ ἀλεύρι. Σὲ δέκα χρόνια ἔγινε ἡ εἰσβολὴ τῶν Τούρκων.

Αὐτὸ εἶναι ἕνα παράδειγμα πῶς ἐργάζεται ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, οἱ ἅγιοί μας, γιὰ νὰ ἔρθει τὸ κακὸ λιγότερο. Προσωπικά, ὅταν συναντῶ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν διάθεση μετάνοιας, προσευχῆς, νηστείας, ἀγρυπνίας, τοὺς βοηθῶ ὅσο μπορῶ περισσότερο νὰ ἔχουν ἕνα σταθερὸ πρόγραμμα νυχτερινῆς ζωῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη βοήθεια ποὺ μποροῦμε νὰ δώσουμε σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνεξαρτήτως θρησκείας, ἀνεξαρτήτως χρώματος.

Δέσποτα, ἐσεῖς συνομιλούσατε μὲ τὴ Γερόντισσα Γαλακτία. Τί σᾶς εἶπε; Ποιὰ σημαντικὰ λόγια, ποιὲς συμβουλὲς γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ σχετικῶς μὲ τί μᾶς προειδοποιοῦσε, ἰδιαιτέρως αὐτοὺς τοὺς καιρούς;

Σ’ εὐχαριστῶ γι᾿ αὐτὴν τὴν ἐρώτηση, εἶναι πολὺ καλὴ ἐρώτηση, γιατὶ εἶναι καλύτερα νὰ μὴ λέμε τὶς δικές μας ἀπόψεις, γνῶμες ἢ ἀνησυχίες ἀλλὰ νὰ λέμε αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι. Ὅπως ἔχω πεῖ καὶ ἄλλες φορές, μοῦ εἶχε πεῖ: «Ἀφοῦ σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τόλμη, θάρρος καὶ ἀνδρεία, πρέπει  νὰ μιλᾶς καὶ νὰ λὲς τὰ πράγματα ξεκάθαρα μὲ τὸ ὄνομά τους, ἔτσι ποὺ οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι νὰ ζήσουν πιὸ δυνατὰ τὴ μετάνοιά τους, γιὰ νὰ ἔλθει τὸ κακὸ λιγότερο στὸν κόσμο. Ὅταν οἱ ἄλλοι, σιωποῦν, ἐσὺ πρέπει νὰ μιλᾶς». Τὸ ἴδιο μοῦ εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος καὶ ὁ ἅγιος Πορφύριος.

Αὐτοὶ ὅμως μοῦ εἶπαν μετὰ τὰ πενῆντα σου… Τώρα εἶμαι ἐξῆντα τριῶν ἐτῶν… Ἄρα εἶμαι ἐντὸς ὁρίων.  Ὅταν εἶπα τῆς Γερόντισσας, «τί νὰ λέω στὸν κόσμο;», μοῦ εἶπε μιὰ λέξη ποὺ σκανδαλίστηκα.  «Τὰ βρόμικα». Τῆς λέω, «τί λές»; Μοῦ λέει, «αὐτὰ ποὺ δὲν λὲν οἱ ἄλλοι, τὰ βρόμικα… Ἀλλὰ ὅλοι τὰ κάνουνε καὶ τοὺς σκεπάζουνε». Καὶ μοῦ εἶπε· «Ἄκουσε. Τρία πράγματα θὰ φέρουνε τὰ παγκόσμια κακά. Τρεῖς ἁμαρτίες θὰ φέρουν τὰ παγκόσμια κακά: Οἱ ἀμετανόητες ἐκτρώσεις, τὰ παρὰ φύσιν ἁμαρτήματα ποὺ γίνονται καὶ μέσα στὸν γάμο καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν γάμο καὶ θὰ τὰ κάνουνε καὶ μὲ νόμους. Καὶ τὰ μαγικὰ καὶ ἡ σατανολατρεία».

Δηλαδὴ στὶς μέρες μας, δὲν πρέπει ν’ ἀμφιβάλλουμε ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ τόσο ὡραῖα περιέγραψες, προωθοῦν μίαν ἀτζέντα ἡ ὁποία στόχο ἔχει ν’ ἀνατρέψει τὴν ἠθικὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ προπαντὸς τὴν ἀσκητικὴ ἠθικὴ τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς. Τί εἶναι ἡ Κύπρος, ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Ρωσία χωρὶς τὴν  Ὀρθοδοξία; Ἀπέδειξαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἡγέτες τοῦ Δυτικοῦ κόσμου πόσο ἀντίθεοι εἶναι καὶ σατανοκινούμενοι, τὴν περίοδο τῶν ἐμβολίων καὶ τοῦ covid.

Αὐτὸ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὸ ξεχνοῦμε ἐμεῖς ποὺ τὰ ζήσαμε. Ἔβαλαν στὸ ψυγεῖο ὅλα τὰ δικαιώματα  τῶν ἀνθρώπων. Ἔβαλαν σὲ κίνδυνο τὴν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων, δίδοντας τοὺς ἕνα ἐμβόλιο τὸ ὁποῖο καὶ οἱ γιατροὶ δὲν ἤξεραν τὶς παρενέργειές του.

Κλείδωσαν τὶς Ἐκκλησίες μὲ τὴν ἄδεια τῶν Ἐπισκόπων… Νὰ μὴν προσκυνοῦμε εἰκόνες, νὰ μὴν προσκυνοῦμε ἅγια λείψανα, νὰ κοινωνοῦμε μὲ τὸν φόβο ὅτι θὰ πιάσουμε ἀρρώστια ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία! Ἐδῶ ἔχουμε γείτονες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προχωρημένο καρκίνο καὶ ἔκαναν χημειοθεραπεῖες. Εἶπαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἐμεῖς δὲν θὰ ἐμβολιαστοῦμε. Πῆγαν στὸ νοσοκομεῖο ποὺ εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ τὴ θεραπεία τῶν καρκινοπαθῶν. Τοὺς εἶπαν, ἐὰν δὲν ἐμβολιαστεῖτε, δὲν ἔχετε δικαίωμα νὰ μπεῖτε μέσα νὰ κάνετε θεραπεία. Ὑποχρεωμένοι οἱ ἄνθρωποι ἔβαλαν δύο ἐμβόλια. Σὲ δύο μῆνες πέθαναν. Τώρα τὰ παιδιά τους, λὲν ὅτι τὸ ἐμβόλιο ἐπιτάχυνε τὸν θάνατο τῶν γονέων τους. Ἀντιλαμβάνεσαι λοιπόν, ὅτι τὸ πείραμα πέτυχε. Τὸ 70% τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἔχουν ἐμβολιαστεῖ.

Ἄρα ἀγαπητέ μου, μποροῦν καὶ στὸ μέλλον εἴτε τὸ κοντινὸ εἴτε τὸ μακρινό―, προφασιζόμενοι τὸ καλὸ τοῦ κόσμου, νὰ ἐπιβάλουν μία παγκόσμια διακυβέρνηση- δικτατορία… Καὶ ἡ σύγχρονη τεχνολογία θὰ εἶναι τὸ καλύτερο ὅπλο στὰ χέρια  ἑνὸς παγκόσμιου δικτάτορα, δηλαδὴ νὰ ξέρει μὲ ἕναν ἀριθμὸ π.χ. ὁ Εὐγένιος, τί γοῦστα ἔχει, τί προτιμήσεις ἔχει, τί ἐρωτικὴ ζωὴ ἔχει, τί τρόφιμα θέλει νὰ τρώει, τί τὸν βλάφτει στὴν ὑγεία του, τί ἀσθένειες ἔχει, τί χρήματα ἔχει, τί ξοδεύει, ποιὲς χῶρες ἐπισκέπτεται, τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις…

Γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὰ σχέδιά τους πρέπει νὰ ἔχουν  τοὺς ἀνθρώπους φακελλωμένους γιὰ νὰ μποροῦν νὰ τοὺς παρακολουθοῦν. Δὲν σοῦ κάνει ἐντύπωση ὅτι ἤδη τὸ κάνουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες αὐτὸ προωθώντας-ἐπιβάλλοντας ἕναν ὁμοιόμορφο τρόπο ζωῆς σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς οἰκουμένης. Δηλαδὴ ὅπως ζεῖ τὴν καθημερινότητά του ἕνα «ἀμερικανάκι» νὰ τὴ ζεῖ καὶ ἕνα «κυπριωτάκι!»

Ὡστόσο ἡ ἀγωνία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι αὐτή, τί θὰ γίνει ἂν ἡ τεχνολογία πέσει στὰ χέρια ἑνὸς δικτάτορα σατανιστῆ ἀντίχριστου ποὺ θὰ ἐλέγχει καὶ θὰ ἐπηρεάζει τὴν καθημερινότητά μας.  Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἑτοιμαζόμαστε καὶ νὰ ἔχουμε ἔγνοια γι’ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε στὴν ἀρχὴ τῆς συνομιλίας μας: τὴ γρήγορη μετάνοια, τὴν προσευχή, τὴ νηστεία, τὴ Θεία Λειτουργία, τὴ Θεία Κοινωνία. Αὐτὴν τὴν πνευματικὴ ἐργασία ἔκαμαν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Εἶχαν μετάνοια, ἔκαμαν ὑπομονή, ἀγάπησαν τὴ νηστεία, ἀγάπησαν τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ὑπακοὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Καὶ ὅποιος κάνει ὑπακοὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κάνει ὑπακοὴ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία… Σῶμα Χριστοῦ. Καὶ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ σώματος, ποιὸ εἶναι; Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Αὐτὸ ἀγάπησαν οἱ ἅγιοι. Καὶ ὅ,τι ἀγαπᾶς, αὐτὸ παραχωρεῖ ὁ Θεός. Ὁ πιὸ δημοκράτης εἶναι ὁ Τριαδικός μας Θεός. Ὅ,τι θεϊκὸ ἀγαπᾶ ὁ καθένας, αὐτὸ τοῦ παραχωρεῖ.

Νὰ μελετοῦμε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Νὰ τὴ μάθουμε ὅσο γίνεται περισσότερο καὶ νὰ τὴ ζήσουμε. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε νὰ μελετοῦμε τοὺς βίους τῶν ἁγίων μας. Ἕνα παράδειγμα νὰ πῶ. Στὴ Ρουμανία ἔζησε ἕνας Ὀρθόδοξος ὁμολογητής. Ἔκαμε 20 χρόνια στὶς φυλακὲς τοῦ Τσαουσέσκου γιὰ τὴν Ὀρθόδοξή του πίστη. Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πίρβου ὁ Ρουμάνος, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τὸ 2013. Σ’ ἕνα βιβλίο του², περιγράφει τὶς ἐπιπτώσεις τῆς σύγχρονης ψηφιακῆς τεχνολογίας, τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης κ.λπ., ποὺ ὁ φίλος τοῦ Τρὰμπ, ὁ  Ἔλον Μάσκ, εἶναι λάτρης καὶ ἔχει θεοποιήσει. Ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πίρβου, πρὶν ἀκόμα βγεῖ στὴν ἐπιφάνεια ὁ Ἔλον Μάσκ καὶ ὁ κάθε «μασκαρᾶς» προφήτευσε καὶ εἶδε ὅτι πολὺ σύντομα, μέχρι τὸ 2030, ἡ τεχνολογία τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης θὰ νικήσει τὴν ἀνθρώπινη νοημοσύνη. Δηλαδὴ ἡ προφητεία «τὰ ἄλαλα καὶ τὰ μπάλαλα» ποὺ εἶπε κάποτε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὅτι θὰ κυβερνοῦν τοὺς ἀνθρώπους, θὰ γίνει πραγματικότητα. Εἶναι δυνατὸν οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ ἔχουν ἀγωνία γι᾿ αὐτὰ ποὺ λέω, νὰ μὴ διαβάσουν αὐτὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πίρβου; Νὰ μὴν παρακολουθοῦμε ὅσα συμβαίνουν γύρω μας, εἰδικὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου; Ἀπὸ τὴ μιὰ ὁ Μὰσκ καὶ ὁ Τρὰμπ τὴν ἐποχὴ τοῦ κορονοϊοῦ νὰ εἶναι ἐναντίον τῶν ἐμβολίων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ εἶναι ὑπὲρ τῶν ἐμφυτευμάτων στὸν ἄνθρωπο! Νὰ θέλουν ὅλοι αὐτοὶ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος ἕνα κατευθυνόμενο ρομπότ. Μισὸς ἄνθρωπος καὶ μισὴ τεχνολογία. Νὰ γίνει ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ξεχωρίζει τί ὠφελεῖ καὶ τί βλάπτει τὴν ὕπαρξή του. Νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πίρβου προφήτεψε καὶ εἶπε ὅτι, «θὰ ἔρθει μία ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία μόνο ὅσοι βιώνουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ μποροῦν νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό»³. Αὐτὴν τὴ στιγμὴ δίνουν τὴν ἐντύπωση οἱ δύο γίγαντες τῆς οἰκουμένης, Τρὰμπ καὶ Πούτιν, ὅτι ὁ μεταξὺ τοὺς ἀνταγωνισμὸς θὰ ἀλλάξει γήπεδο καὶ θὰ πάει στὴ Μέση Ἀνατολή. Πέραν τούτου ὅμως, ἡ σημαντικότερη ἀπάντηση ποὺ πρέπει νὰ δώσουν ὅλοι αὐτοὶ εἶναι σὲ τί Θεὸ πιστεύουν. Ποιὰ εἶναι ἡ στάση τους ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ σχεδιάζονται ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ θέλουν νὰ κατασκευάσουν τὸν «μετα-ἄνθρωπο».

Διαφορετικά, ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι ἰδιαίτερα καταστροφικὴ καὶ γιὰ Ρώσους καὶ γιὰ Εὐρωπαίους καὶ γιὰ Ἀμερικανοὺς καὶ γιὰ Κινέζους καὶ γιὰ Ἑβραίους.

Πανιερώτατε τί θὰ θέλατε τελευταῖο νὰ μᾶς πεῖτε;

Θὰ ἤθελα νὰ ἐπαναλάβω περίπου τὰ ἴδια λόγια ποὺ εἶπα σ’ ἕνα κήρυγμά μου τὸ 2020, ποὺ εἶναι ἀναρτημένο στὸ διαδίκτυο μὲ τὸν τίτλο: «Ὅσιος Πορφύριος: “Τὸ καινούργιο πλήρωμα” τοῦ σκάφους τοῦ Χριστοῦ»…

Ἀγαπητοί μου,

Λὲν αὐτοὶ ποὺ βλέπουν τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα ὅτι στὴν ἐποχή μας θὰ δώσουμε πολλὲς ἐξετάσεις. Μιὰ δυσκολία θὰ φεύγει, ἄλλη θὰ ἔρχεται. Γιὰ  ὅλα αὐτὰ μᾶς προετοίμασαν οἱ ἅγιοι, ἀλλὰ ποιὸς ἀκούει τοὺς ἁγίους; Γιατί θὰ ἔχουμε αὐτὲς τὶς ἐξετάσεις; Γιατὶ χρειάζεται ὁ Χριστὸς τοὺς δικούς του ἀνθρώπους, γιὰ νὰ φτιάξει «τὸ καινούργιο πλήρωμα τοῦ σκάφους Του». Ποιὸ εἶναι τὸ σκάφος τοῦ Χριστοῦ;  Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία… Αὐτὸ εἶναι τὸ σκάφος τοῦ Χριστοῦ… Καὶ ἀποφάσισε ὁ Χριστὸς  νὰ ἀποκαθάρει τὸ πλήρωμα αὐτοῦ τοῦ σκάφους…

Καὶ πλήρωμα δὲν εἴσαστε μόνο ἐσεῖς οἱ ἁπλοὶ χριστιανοί… Εἶναι καὶ οἱ κυβερνῆτες, οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ πατριάρχες, εἶναι καὶ οἱ παπάδες, εἶναι καὶ οἱ μοῦτσοι καὶ οἱ ναῦτες ὅπως εἶναι οἱ διάκοι καὶ οἱ καλόγεροι καὶ οἱ ψαλτάδες. Τώρα, ὅλοι θὰ δώσουμε ἐξετάσεις! Κανένας νὰ μὴν ἔχει πεποίθηση τὶς παλαιὲς περγαμηνές του… Μά ἐγὼ ἔκαμα τόσα προσκυνήματα, εἶχα τὸν τάδε γέροντα, τὸν τάδε ἅγιο. Τώρα, εἶναι σὰν νὰ ξεκινᾶ μιὰ καινούργια ζωὴ καὶ θέλει ὁ Χριστὸς τώρα ποὺ βρισκόμαστε στὸ μεταίχμιο νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν παλαιὰ ζωὴ στὴ νέα ἐποχὴ ποὺ προετοιμάζει τὸ σχέδιό Του. Σχέδια δὲν ἔχουν μόνο ὁ Τράμπ, ὁ Μάσκ, ὁ Γκέιτς, οἱ Σιωνιστές, οἱ Ἀμερικάνοι, οἱ Εὐρωπαῖοι, οἱ Κινέζοι καὶ οἱ Ρῶσοι. Σχέδια ἔχει καὶ ὁ Χριστὸς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ ἀληθινὰ καὶ πιὸ πολὺ ἀπ’ ὅλους. Πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ τὴ μάνα μας, μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός.

Ποιοὶ θὰ μποῦμε μόνιμα μέσα σὲ αὐτὸ τὸ σκάφος καὶ ποιοὶ θὰ εἴμαστε οἱ λαθρεπιβάτες, θὰ φανεῖ ἀπὸ τὴ στάση μας στὰ ἑπόμενα χρόνια. Ἂν δὲν τὰ καταφέρουμε, ἐπειδὴ εἶναι σπλαγχνικός ὁ Θεός, θὰ μᾶς δώσει χρόνο γιὰ νὰ μπορέσει ἔτσι νὰ ὁδηγήσει αὐτὸ τὸ νέο πλήρωμα τῆς πανάρχαιας Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν ἐποχὴ τῆς ἀναλαμπῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔρχεται μετὰ τὸν παγκόσμιο πόλεμο ποὺ ἤδη ξεκίνησε. Ὄχι νὰ ρωτᾶτε πότε θὰ γίνει ὁ πόλεμος… Αὐτὸ ποὺ ζοῦμε εἶναι τὸ προοίμιο τοῦ παγκοσμίου πολέμου. Εἶναι πόλεμος ἐκφοβισμοῦ… Ἅμα φοβίσεις τὸν λαουτζίκο, τὸν κάμνεις ὅ,τι θέλεις. Ὄχι ἐμβόλια νὰ  τοῦ βάζεις… Χορεύεις ἀπάνω του καὶ σοῦ λέει καὶ εὐχαριστῶ.

Γι᾿ αὐτὸ τώρα, εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς μαρτυρίας. Ὁ εἰκοστὸς αἰώνας ἦταν ἡ ἐποχὴ τῶν μεγάλων ὁσίων. Δὲν προλαβαίνει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ ἐντάσσει ἁγίους στὸ Ἁγιολόγιο.

Ἀκόμα καὶ τούτους ποὺ ἐνέταξε εἶναι λίγοι μπροστὰ στὸ πέλαγος τῆς ἁγιότητας τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὅσιοι, ἀσκητὲς καὶ ἀσκήτριες. Στὸν εικοστὸ πρῶτο αἰώνα θὰ εἶναι ὁμολογητές, θὰ εἶναι μάρτυρες. Νὰ τὸ ἔχουμε κατὰ νοῦν αὐτὸ τὸ πράγμα. Χρειάζεται ἀνδρεία γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ὁμολογήσεις τὸν Χριστὸ σήμερα καὶ νὰ μὴ φοβηθεῖς τί θὰ σοῦ ποῦν οἱ δημοσιογράφοι, τί θὰ σοῦ ποῦν οἱ ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἀκόμα καὶ τί θὰ ποῦν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ρασοφόρους, ποὺ δὲν κατάλαβαν τὸ σχέδιο τῆς Νέας  Ἐποχῆς.

Νὰ μελετοῦμε βίους ἁγίων γιὰ νὰ ἔχουμε ἔμπνευση. Νὰ ἀγαπήσουμε τὴ μετάνοια, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ κοινωνοῦμε, γιὰ νὰ ἔχουμε «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Καὶ τὸ κυριότερο, νὰ θυμούμαστε συνεχῶς νὰ διδάσκουμε στὰ παιδιά μας καὶ στὰ ἐγγόνια μας ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει σ’ ἕναν τάφο.

Ἔτσι νικιέται ὁ φόβος. Ἀκοῦτε;  Ἔτσι νικιέται ὁ φόβος τῆς ὅποιας ἀρρώστιας, τοῦ ὅποιου ἀτυχήματος, τοῦ ὅποιου πολέμου, τῆς ὅποιας φτώχειας. Ὅσο ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ νικήσουμε τὸν φόβο, σημαίνει δὲν πιστέψαμε μὲ τὴν καρδιά μας στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ καὶ μᾶς τὴ δίδει, φτάνει ἐμεῖς νὰ τὸ θέλουμε. Νὰ ἀγαπήσουμε τὶς ἐντολές Του, τὸ Πρόσωπό Του καὶ τὸ Ὄνομά Του…

Γι᾿ αὐτό, ἀσχοληθεῖτε μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α΄ Ἰω. 4,18). Αὐτὸς εἶναι ἡ τελεία ἀγάπη.

Αὐτὸν ἀγάπησαν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ὅλοι οἱ πάπποι μας καὶ οἱ γιαγιάδες μας,  οἱ πατέρες μας καὶ οἱ μητέρες μας. Αὐτὸν ἀγάπησαν, τὸν Χριστό.

Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ διαβάζετε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τὸ Ψαλτήρι, λέγετε εὐχές, ὅπως: «Κύριε  Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»· «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς»· «Μέγα τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.  Ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπε ἡμᾶς». Ἡ προσευχὴ γεννᾶ προσευχή. Θὰ ἔχετε χαρά, θὰ ἔχετε τόλμη καὶ ἀνδρεία. Θὰ ἔχετε μέσα σας Χριστό. Αὐτὰ εἶναι ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος. Ὅλα τὰ σχέδια αὐτῶν τῶν δαιμόνων θὰ σᾶς κάμει ἐντύπωση, πόσο γρήγορα θὰ καταπέσουν. Πόσο θὰ ἐπέμβει ὁ Χριστός… Ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος, σὲ τέτοιο βαθμὸ θὰ ἐπέμβει, ποὺ θὰ νομίσουν μερικοὶ  ὅτι γίνεται ἡ Δευτέρα Παρουσία. Ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι ἡ Δευτέρα Παρουσία.

Θὰ εἶναι ἡ ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ δυναμώσει τὴν πίστη τῶν ὀλιγόπιστων.

Βλέπετε;  Ἔχει σχέδιο ὁ Χριστός. Μὴ δειλιάσετε. Μὴν ἀμφισβητεῖτε τὴν ὕπαρξή Του… Τὴν αἰώνια ζωή Του θέλει νὰ μᾶς τὴ δώσει. Ἐμεῖς θέλουμε;

Τώρα δίδουμε ἐξετάσεις. Ξεκίνησε ἡ ἐγχείρηση ποὺ λέγαμε ἐδῶ καὶ χρόνια. Ὅσοι πιστοί… Πάντως, τὸ σκάφος του ὁ Χριστὸς εἶναι ἀποφασισμένος νὰ τὸ γεμίσει μὲ καινούργιο πλήρωμα, γιὰ νὰ τὸ ὁδηγήσει στὴ λάμψη τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔχει σχεδιάσει γιὰ νὰ γίνει ἀφορμὴ αὐτὴ ἡ λάμψη, δηλαδὴ τὸ φῶς Του νὰ φτάσει σὲ ὅλους τοὺς λαούς, σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ νὰ γίνει οἰκουμενικὴ ἀλήθεια ἡ Ὀρθοδοξία.

Ὕστερα εἶναι τὰ ἄλλα, τοῦ ἀντίχριστου τὰ χρόνια, καὶ τὰ ἄλλα καὶ τὰ ἄλλα… Δὲν εἶναι τώρα. Ἀντίχριστες δυνάμεις πάντοτε ὑπῆρχαν καὶ τώρα ὑπάρχουν. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἀντίχριστου, ποὺ μερικοὶ λένε.  Ὄχι. Μὴν τὰ μπλέκουμε. Νὰ ἔχουμε καθαρὴ ὅραση τῶν πραγμάτων.Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, «οὐδεὶς καθ᾿ ἡμῶν».

*Συνέντευξη τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν δημοσιογράφο Εὐγένιο Σιβάκοβ (Evgenii Sivagov), ποὺ δόθηκε στὶς 26 Φεβρουαρίου, 2025 γιὰ λογαριασμὸ τοῦ ρωσικοῦ καναλιοῦ «Спаси и Сохрани» (Σῶσε  καὶ διαφύλαξε). Τὴ διόρθωση καὶ βελτίωση τοῦ γραπτοῦ κειμένου ἐπιμελήθηκε ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος. 

***

 ¹ Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Ζαχάρωφ), Γράμματα στὴ

Ρωσία, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ 2004.

 ² Γέρων Ἰουστίνος Πίρβου, Ζωὴ θυσιαζόμενης Ἀγάπης,

ἐκδ. Ἄθως, Ἀθήνα 2019.

 ³  Στὸ ἴδιο.

Πηγή: Ἑορτολόγιο Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου 2026

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Ὁ θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν Σπυρίδων ὁ πολυθαύμαστος, τὸ θρέμμα τῆς νήσου τῶν ἁγίων Κύπρου, ὁ πολιοῦχος τῆς Κέρκυρας καὶ τὸ καύχημα σύνολης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ ἀναμφίβολα ἕνα ἀπὸ τοὺς λαοφιλέστερους ἁγίους, χάρη στὴν ὑψηλὴ ἀρετή, τὸ εὐσυμπάθητο καὶ τὴν ταχεία ἀνταπόκρισή του στὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ τὰ ἀναρίθμητα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες θαύματά του.

Ο ἅγιος εὐμοίρησε νὰ ἔχει ἀρκετὲς ἀναφορὲς στὸ πρόσωπο καὶ τὴ βιοτή του ἀπὸ πρώιμους ἐκκλησιαστικοὺς πατέρες καὶ ἱστορικούς, καθὼς καὶ ἀξιόπιστες βιογραφίες ἀπὸ δόκιμους συγγραφεῖς, ποὺ μᾶς διέσωσαν ἔτσι τὰ πλεῖστα τῆς ἰσάγγελης ἐπὶ γῆς πολιτείας του. Μὲ πρῶτο τὸν Μέγα Ἀθανάσιο (348), ἀναφέρονται ἐφεξῆς περιστασιακὰ στὸν θαυματουργὸ ποιμένα τῆς Τριμιθοῦντος καὶ οἱ ἱστορικοὶ Ρουφῖνος (402-403), Σωκράτης (περ. 440), Σωζομενὸς (περ. 444), Γελάσιος Κυζίκου (περ. 475), κ.ἄ. Πληροφορίες γιὰ τὸν ἅγιο μᾶς παρέχει ἐπίσης ὁ Βίος τῶν ἁγίων ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 4ου αἰ. Μητροφάνους καὶ Ἀλεξάνδρου. Μία πρώτη βιογραφία τοῦ ἁγίου σὲ ἰαμβικοὺς στίχους, ποὺ σήμερα ἔχει ἀπωλεσθεῖ, γράφηκε σὲ πρώιμη ἐποχὴ (πρὶν τὸν 7ο αἰ.) καὶ ἀποδίδεται στὸν μαθητή του, ἅγιο Τριφύλλιο, ἐπίσκοπο Λήδρων (σήμ. Λευκωσίας) τῆς Κύπρου. Τὸ ἔργο αὐτό, μαζὶ μὲ τὶς γνωστὲς γραπτὲς πηγὲς καὶ προφορικὲς παραδόσεις, ποὺ συνέλεξε περιστασιακά, ἐνσωμάτωσε στὸν ἀρχαιότερο ἴσως, ἀλλὰ σίγουρα σημαντικώτερο σωζόμενο Βίο τοῦ μεγάλου πατρὸς ὁ ἐπίσκοπος Πάφου Θεόδωρος (7ος αἰ.), ποὺ τὸν ἐξεφώνησε ὡς πανηγυρικὴ ὁμιλία σὲ ἀρχιερατικὸ συλλείτουργο στὴν Τριμιθοῦντα στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 655. Σώζεται ἐπίσης ἀκόμη ἕνας προμεταφραστικὸς ἀνώνυμος Βίος τοῦ ἁγίου, προφανῶς τῆς ἰδίας περιόδου, ποὺ πιθανολογεῖται ὡς ἔργο του ἁγίου Λεοντίου, ἐπισκόπου Νεαπόλεως τῆς Κύπρου. Οἱ μεταγενέστεροι ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι μεταφραστικοὶ Βίοι (ὅπως αὐτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Μεταφραστὴ) ἐξαρτῶνται ἄμεσα καὶ ἀρύονται ἀπὸ τὸ ἀνωτέρω ἔργο τοῦ Πάφου Θεοδώρου. Σώζονται ἐπίσης παλαιὲς μεταφράσεις τοῦ βίου του ἁγίου στὴ γεωργιανὴ καὶ τὴν ἀραβικὴ γλώσσα.

Σύμφωνα μὲ τὸ πλούσιο τοῦτο πηγαῖο ὑλικὸ καὶ τὴν ἄφθονη σχετικὴ βιβλιογραφία, ὁ ἅγιος Σπυρίδων καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἄσκεια (σήμ. Ἄσσια) τῆς περιοχῆς Μεσαορίας τῆς Κύπρου, ὅπου γεννήθηκε περὶ τὸ ἔτος 270. Ἁπλούστατος στοὺς τρόπους καὶ ὀλιγογράμματος, μετερχόταν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ βοσκοῦ, ἐξασκώντας ταυτόχρονα τὶς ἀρετὲς τῆς πραότητας, τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τῆς πολύπλευρης ἐκδήλωσης τῆς ἀγάπης στὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Φιλόξενος καὶ ἐλεήμων σὰν τὸν πατριάρχη Ἀβραάμ, ὑποδεχόταν μὲ μεγάλη χαρὰ στὸν ταπεινό του οἶκο κάθε ξένο καὶ τοῦ παρεῖχε πλούσια περιποίηση. Ὅταν ἔφθασε σὲ κατάλληλη ἡλικία, ἔλαβε νόμιμη σύζυγο, μὲ τὴν ὁποία ζοῦσε μὲ ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια, καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπέκτησε μία θυγατέρα, τὴν Εἰρήνη, ποὺ καὶ αὐτὴ τιμᾶται ὡς ἁγία (τῆς ἁγίας Εἰρήνης σώζεται τοιχογραφία [ἔτους 1332/1333] στὸν νάρθηκα τοῦ καθολικοῦ τῆς μονῆς Παναγίας τῆς Ἀσίνου τῆς Κύπρου).

Γιὰ τὴν ἐνάρετή του πολιτεία καὶ τὴ φήμη τῆς ἁγίας του βιοτῆς, μετὰ τὴν ἀποβίωση τῆς συζύγου του, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῆς πλησιόχωρης στὴν Ἄσκεια μικρῆς πόλης Τριμιθοῦντος ἐπὶ τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (312-337) καὶ πρὶν τὸ 325, καὶ ἔγινε ἔτσι καὶ ποιμένας λογικῶν προβάτων. Παρόλη ὅμως τὴν τιμὴ καὶ τὸ ἀξίωμα, ὁ ταπεινόνους Σπυρίδων συνέχισε τὴν ἐνασχόλησή του μὲ τὸ κοπάδι του καὶ τὶς γεωργικὲς ἐργασίες.

Ἐδῶ, νὰ κάνουμε μία μικρὴ παρέκβαση, γιὰ τὸ κατὰ πόσον ὁ ἅγιος ὑπῆρξε καὶ ὁμολογητὴς τῆς πίστης ἐπὶ τοῦ τελευταίου Μεγάλου Διωγμοῦ τῶν Διοκλητιανοῦ καὶ Γαλερίου Μαξιμιανοῦ στὴν ἀνατολικὴ  αὐτοκρατορία (τὸ πρῶτο σχετικὸ ἔδικτο ἐκδόθηκε στὶς 23.02.303). Ἡ ἀντίληψη αὐτή, ποὺ ὑποστήριξαν παλαιότερα Δυτικοὶ ἁγιολόγοι καὶ ἐπανέλαβαν ἡμέτεροι, σύμφωνα μὲ τὴ νεώτερη ἔρευνα ἀποδείχθηκε ἀνυπόστατη, καὶ προῆλθε ἀπὸ ἐσφαλμένη ἑρμηνεία χωρίων τῶν πιὸ πάνω πρωίμων ἐκκλησιαστικῶν ἱστορικῶν, ποὺ συναναφέρουν στὴν ἴδια συνάφεια λόγου τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα μὲ ὁμολογητὲς τοῦ ἐν λόγῳ διωγμοῦ. Ἐξάλλου, σὲ κανένα τῶν ἀνωτέρω παλαιῶν ἱστορικῶν καὶ Βίων τοῦ ἁγίου δὲν ὑπάρχει τέτοια ἀναφορά.

Πολλὲς ὑπῆρξαν οἱ θεοσημεῖες, ποὺ ὁ Σπυρίδων ἐνήργησε κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς ζωή του:

• Ἀκινητοποίησε καὶ ἔλυσε θαυμαστὰ κλέπτες, ποὺ μπῆκαν τὴ νύχτα νὰ κλέψουν πρόβατα ἀπὸ τὴ μάνδρα του.

• Σὲ περίοδο φοβερῆς ἀνομβρίας στὸ νησί, ἄνοιξε μὲ τὶς θεόδεκτες ἱκεσίες του τοὺς καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ καὶ μεθύσθηκε ἡ γῆ ἀπὸ ἄφθονη βροχή.

• Μεταμόρφωσε φίδι σὲ χρυσό, δίνοντάς το σὲ πτωχό, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει στὴ μεγάλη του ἀνάγκη, καὶ μετατρέποντάς το κατόπιν καὶ πάλιν στὴ φυσική του μορφή.

• Γιὰ νὰ προλάβει νὰ ἀπελευθερώσει φίλο του ἀπὸ ἄδικη καταδίκη του σὲ θάνατο, μεταβαίνοντας δρομαῖος ἀπὸ τὴν Τριμιθοῦντα στὴν πρωτεύουσα Κωνσταντία, αὐτὸς καὶ ἡ συνοδία του, διάβηκαν θαυματουργικά, «ἀβρόχοις ποσίν», ὁρμητικὸ χείμαρρο.

• Ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν τὸ παιδὶ μιᾶς βάρβαρης γυναίκας, καθὼς καὶ τὴν ἴδια, ποὺ ξεψύχησε ἀπὸ τὴ χαρά της.

• Ἀνέστησε ἐπίσης καὶ τὴ θυγατέρα του Εἰρήνη, γιὰ νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ποῦ εἶχε κρύψει τὴν παρακαταθήκη κάποιας γνωστῆς της γυναίκας λίγο πρὶν κοιμηθεῖ, προστάζοντάς την κατόπιν νὰ κοιμηθεῖ ὡς τὴν κοινὴ ἀνάσταση.

• Ἀκόμη, μὲ τὸ πλούσιο διορατικὸ καὶ προορατικό του χάρισμα, γνώριζε τὰ μύχια τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν καὶ ὁδηγοῦσε τοὺς πιστοὺς σὲ διόρθωση.

Ὁ ἱερὸς πατὴρ μετέσχε καὶ στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας (325) μαζὶ μὲ τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου Γελάσιο Σαλαμῖνος καὶ Κύριλλο (ἢ Κυριακὸ) Πάφου (στὰ σωζόμενα Πρακτικὰ τῆς Συνόδου δὲν βρίσκουμε τὴν ὑπογραφή του, ἀλλὰ εἶναι γνωστὸ τὸ πόσο ἐλλιπὴ τυγχάνουν). Στὴ Νίκαια, μὲ τὸ γνωστὸ θαῦμα μὲ τὸ κεραμίδι, κατέπεισε ὁ σημειοφόρος Σπυρίδων ἀρειανόφρονα φιλόσοφο, καθὼς καὶ ἄλλους ὁπαδοὺς τοῦ Ἀρείου, νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν πλάνη τῆς κακοδοξίας καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Ὁ ζηλωτὴς τῆς ἀληθείας Σπυρίδων προσυπέγραψε ἐπίσης (μετὰ τὶς 21.10.346 καὶ πρὶν τὸ 348), ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι τότε ἐπίσκοποι τῆς Κύπρου, τὰ Πρακτικὰ τῆς Συνόδου τῆς Σαρδικῆς (σήμ. Σόφιας τῆς Βουλγαρίας, ἔτος 343). Ἀκόμη, μετέβη στὴ Μεγάλη Ἀντιόχεια τῆς Συρίας μαζὶ μὲ τὸν μαθητή του, ἅγιο Τριφύλλιο, προσκεκλημένος, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἀνατολῆς, ἀπὸ τὸν τότε ἀσθενοῦντα αὐτοκράτορα Κωνστάντιο (337-361), υἱὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, κατόπιν σχετικοῦ ὁράματος τοῦ Κωνσταντίου, τὸν ὁποῖο ὁ ἅγιος θαυμαστὰ θεράπευσε. Τὰ πλούσια δῶρα τοῦ αὐτοκράτορα πρὸς εὐχαριστία τὰ διένειμε ὅλα ὁ ἅγιος καθοδόν, πρὶν φθάσει στὴν ἐπισκοπή του.

Ἀφοῦ λοιπὸν τέλεσε καὶ ἄλλα θαυμάσια, κοιμήθηκε εἰρηνικὰ στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 348, σὲ ἡλικία περίπου 78 ἐτῶν, καὶ τάφηκε στὴν Τριμιθοῦντα. Ἐκεῖ σώζεται ναὸς μὲ τὴ μαρμάρινη λάρνακα-τάφο του καὶ μονὴ στὸ ὄνομά του, ποὺ κτίστηκαν ἐπάνω στὴν ἀρχικὴ βασιλική του, ἡ ὁποία καὶ μερικῶς ἀνεσκάφη καὶ χρονολογεῖται στὸν 4ο αἰ. Τὸ πολυδόξαστο καὶ ἄφθαρτο σκήνωμα τοῦ ἁγίου, ποὺ συνέχισε χειμαρρωδῶς τὶς θαυματουργίες καὶ μετὰ θάνατον, ἀποθησαυριζόταν στὸν τάφο του τοῦτο μέχρι καὶ τὸν 7ο αἰ., ὁπόταν, ἕνεκα τῶν ἀραβικῶν κατὰ τῆς νήσου ἐπιδρομῶν, καὶ πιθανώτατα κατὰ τὴν ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ Β´ τοῦ Ρινοτμήτου μετοίκηση πλήθους Κυπρίων στὸν Ἑλλήσποντο (690/691), μεταφέρθηκε γιὰ ἀσφαλὴ διαφύλαξη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀποτέθηκε σὲ ναὸ πλησίον τῆς Ἁγίας Σοφίας.

Μὲ τὴν ἅλωση τῆς βασιλεύουσας (1453) καὶ κατόπιν πολλῶν περιπετειῶν τριῶν ἐτῶν, τὸ ἄφθαρτο τοῦτο σκήνωμα μεταφέρθηκε μαζὶ μὲ τὸ ἐπίσης ἄφθαρτο σκῆνος τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς Αὐγούστας ἀπὸ τὸν ἐφημέριο τοῦ ναοῦ του, ἱερέα Γεώργιο Πολύευκτο, στὴν Κέρκυρα (1456). Τὰ Ἑπτάνησα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ βρίσκονταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῶν Ἑνετῶν. Ὁ ἱερέας Γρηγόριος Πολύευκτος βρῆκε ἐκεῖ ἕνα συμπολίτη του πρόσφυγα, τὸν ἱερέα Γεώργιο Καλοχαιρέτη, καὶ τοῦ κληροδότησε τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου, τὸ ὁποῖο ἔκτοτε παραμένει ἐκεῖ, ἄφθαρτο, θαυματουργὸ καὶ μεγάλως τιμώμενο. Τὸ πανίερο τοῦτο λείψανο τοῦ ἁγίου φιλοξενήθηκε ἀρχικὰ σὲ ποικίλους ναοὺς τῆς νήσου, γιὰ νὰ καταλήξει στὸν ἐπώνυμό του ναό, ὅπου σήμερα βρίσκεται, καὶ τοῦ ὁποίου ἡ ἀνέγερση ὁλοκληρώθηκε τὸ 1594. Καὶ στὴν Κέρκυρα ὁ ἅγιος δὲν ἔπαυσε νὰ θαυματουργεῖ ποικιλότροπα, καὶ σὲ μεμονωμένους ἀνθρώπους καὶ στὸ σύνολο τῶν πιστῶν κατοίκων. Μεταξὺ ἄλλων, ἔσωσε τὸ νησὶ ἀπὸ ἐπιδημία χολέρας, καθὼς καὶ ἀπὸ ἐπιδρομὴ Ἀγαρηνῶν τὸ ἔτος 1716. Γιὰ εὐχαριστία καὶ πάνδημη δοξολογία τοῦ πολιούχου ἁγίου, ἔχουν καθιερωθεῖ στὴν Κέρκυρα τέσσερις ἐπίσημες λιτανεῖες κατ᾽ ἔτος: Τὸ Μέγα Σάββατο, τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, τὴν 11η Αὐγούστου καὶ τὴν πρώτη Κυριακὴ τοῦ Νοεμβρίου («πρωτοκύριακο»). Τρεῖς δὲ φορὲς τὸν χρόνο καὶ ἐπὶ ἕνα τριήμερο (11-13 Δεκεμβρίου, 10-12 Αὐγούστου καὶ ἀπὸ τὸ Μ. Σάββατο ἕως τὴν Τρίτη τῆς Διακαινησίμου) τὸ ἄφθαρτο λείψανο τοῦ ἁγίου ἐξάγεται ἀπὸ τὴ λάρνακα καὶ ἐκτίθεται σὲ δημόσια προσκύνηση, μὲ παράλληλους ἐκκλησιαστικοὺς καὶ κοσμικοὺς ἑορτασμούς.

Ὁ ἅγιος Σπυρίδων τιμᾶται βεβαίως καὶ ἀνὰ τὸ πανελλήνιον (ὑπάρχουν περὶ τοὺς 80 ναούς του στὴν Ἑλλάδα), ἀλλ᾽ ἰδιαιτέρως καὶ στὴ γενέτειρά του Κύπρο, ὅπου 10 ναοὶ (σὲ λειτουργία ἢ ἐρειπωμένοι) τιμῶνται στὸ ὄνομά του, σώζονται πλεῖστες δὲ εἰκόνες του (τοιχογραφίες καὶ φορητές), χρονολογούμενες ἀπὸ τὸν 11ο αἰῶνα κ. ἑξ. Ἡ ἀνωτέρω μονὴ καὶ ὁ ναός του στὴν Τριμιθοῦντα βρίσκονται σήμερα ὑπὸ τουρκικὴ κατοχὴ καὶ ἀποτελοῦν ἕδρα στρατοπέδου.

Ἡ λειτουργικὴ τιμὴ τοῦ ἁγίου ἄρχισε ἀπὸ πολὺ ἐνωρίς, ὅπως τεκμαίρεται ἄμεσα ἀπὸ τὸν ἀνωτέρω Βίο του ἀπὸ τὸν Πάφου Θεόδωρο. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς Ἀκολουθίες πρὸς τιμή του, ποὺ περιλαμβάνονται στὰ ἐν χρήσει ἔντυπα Μηναῖα ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐκδόσεις στὴ Βενετία (16ος αἰ.) καὶ τὶς κατὰ καιροὺς ἐκδόσεις αὐτοτελῶν λειτουργικῶν φυλλάδων στὴν Κύπρο καὶ τὴν Κέρκυρα, ὑπάρχουν ἀποθησαυρισμένες σὲ χειρόγραφους κώδικες καὶ ἀρκετὲς ἀνέκδοτες ᾀσματικὲς του Ἀκολουθίες, συντεθειμένες κατὰ τὴ βυζαντινὴ περίοδο, ὅπως τῶν Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου, Θεοφάνους τοῦ Γραπτοῦ, Γεωργίου Νικομηδείας καὶ Γεωργίου διακόνου τοῦ Εὐγενικοῦ (πατρὸς τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ).

Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 12 Δεκεμβρίου.

Βιβλιογραφία: BHG 1647–1648p• Paul Van den Ven, La Légende de S.Spyridon, évêque de Trimithonte [Bibliothèque de Muséon,Vol.33], Louvain 1953• Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, λῆμμα «Σπυρίδων, ἐπίσκοπος Τριμιθοῦντος», ΘΗΕ, 11, 390-397• Παπαηλιοπούλου-Φωτοπούλου Ἑλένη, Ταμεῖον Bυζαντινῶν ᾈσματικῶν Κανόνων, seu Analecta Hymnica Graeca e codicibus eruta Orientis Christiani, Ι. Κανόνες Μηναίων, (ἐκδ.) Σύλλογος πρὸς Διάδοσιν Ὠφελίμων Βιβλίων, Ἀθῆναι 1996, σσ. 123-124 (ἀρ. 341-345)• Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, Κύπρια Μηναῖα, τόμ. Δ´  (Δεκέμβριος), σσ. 96-112 (πλήρης ᾀσματικὴ Ἀκολουθία τοῦ ἁγίου μὲ πλούσια στὸ τέλος συναφὴ βιβλιογραφία)• Ἰωάννου Σκιαδοπούλου, Πρωτοπρεσβυτέρου, Ἅγιος Σπυρίδων. Ἡ ἱστορία τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καὶ τοῦ πανιέρου λειψάνου, Κέρκυρα 2000• Ἀθ. Χ. Τσίτσα, Πρωτοπρεσβυτέρου, «Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων καὶ ἡ Κέρκυρα», Ἀπόστολος Βαρνάβας, ΞΓ´ (Δεκέμβριος 2002), σσ. 527-538• Ἀθανάσιου  Παπαγεωργίου, λῆμμα «Σπυρίδωνος Ἁγίου μοναστήρι», (ἐπιμ. Ἄντρος Παυλίδης), Μεγάλη Κυπριακὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, τόμ. ²17, ἐκδ. Ἀρκτίνος, Λευκωσία 2012, σσ. 286-290.

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Συνετού

Tον Συνετόν κτείνουσιν άφρονες ξίφει,
Tην ευσεβή τιμώντα πίστιν εμφρόνως.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aυρηλιανού, εν έτει σο΄ [270], Aναγνώστης της των Pωμαίων Eκκλησίας υπό του Aγίου Πάπα Ξύστου προβεβλημένος¹. Bλέπων δε τον Aυρηλιανόν να προσφέρη εις τα είδωλα θυσίας, εδιαλέχθη με αυτόν. Kαι περιπαίζωντάς τον, υπεσχέθη να θυσιάση και αυτός. Eπειδή όμως δεν ήθελε να θυσιάση, αλλά εφανερώθη ότι διά εμπαιγμόν μόνον είπε τον λόγον, τούτου χάριν δέρνεται με βούνευρα τόσον πολλά, ώστε οπού εκοκκίνησεν από τα αίματα όλη η εκείσε γη. Έπειτα ρίπτεται μέσα εις την φυλακήν. Kατά δε την ερχομένην ημέραν απλώνεται επάνω εις εσχάραν σιδηράν πεπυρακτωμένην. Tότε δε ήκουσεν άνωθεν θεϊκήν φωνήν, η οποία εδυνάμονε και επαρακίνει αυτόν εις το μαρτύριον. Mαζί δε με την φωνήν έγινε και μία ραγδαία βροχή. Όθεν εσβέσθη μεν η φωτία, εφυλάχθη δε ο Άγιος αβλαβής. Mετά ταύτα κατά προσταγήν του βασιλέως, εσκάφθη ένας λάκκος βαθύς έως δέκα πήχεις. Eις δε το βάθος του λάκκου, εβάλθησαν όρθια ξύλα οξέα και κοπτερά. Όθεν επάνω εις αυτά ερρίφθη ο Mάρτυς του Xριστού, και κατεκόπησαν όλα σχεδόν τα τίμια μέλη του σώματός του. Aλλά πάλιν θεία Προνοία κατασταίνεται υγιής. Διά τούτο εκλείσθη μέσα εις το λεγόμενον Πάνθεον² και από εκεί εξελθών, αποκεφαλίζεται. Kαι ούτω λαμβάνει ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

Σημειώσεις

1. O Άγιος ούτος Πάπας Ξύστος εορτάζεται κατά την δεκάτην του Aυγούστου.

2. Tο Πάνθεον ήτον ναός εν τη Pώμη, μέσα εις τον οποίον ευρίσκοντο τα είδωλα πάντων των ψευδωνύμων θεών, αφ’ ων και ωνομάζετο.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Γύρω στα 1629-30 μ.Χ. καινούργια δοκιμασία έπληξε το ευλογημένο νησί της Κέρκυρας. Αρρώστια μεταδοτική και θανατηφόρα, το κτύπησε αυτή τη φορά χωρίς διάκριση και έλεος. Ήταν πανώλης (πανούκλα). Άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, πλούσιοι και πτωχοί προσβάλλονται καθημερινά από την επάρατη νόσο και πεθαίνουν τόσο στην πόλη, όσο και στην ύπαιθρο, τα χωριά. Η διοίκηση του νησιού με τα πρώτα κρούσματα σπεύδει να ψηφίσει και να διαθέσει ένα τεράστιο ποσό, για να περιορίσει την εξάπλωση της αρρώστιας. Άδικα όμως αγωνίζεται. Σε λίγο καιρό η ωραία Κέρκυρα πάει να ερημώσει.

Τα καταστήματα τόσο στην πόλη, όσο και στα μεγάλα κέντρα έχουν κλείσει. Η αγορά νεκρώθηκε. Οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Μονάχα μερικά αλογοσυρόμενα κάρα κινούνται κάπου-κάπου φορτωμένα με πτώματα για να μεταφέρουν το μακάβριο φορτίο τους έξω από την πόλη για ταφή σε ομαδικούς τάφους. Εικόνα τραγική παρουσιάζει ολόκληρο το νησί.

Κάποια μέρα στη συμφορά αυτή την κοσμογονική ο πιστός και πονεμένος λαός παρά τις συστάσεις των ιατρών να αποφεύγει τον συνωστισμό, τολμά και σπεύδει να κατακλύσει τον ιερό ναό του αγίου και με συντριβή ψυχής και δάκρυα καυτά να εκζητήσει τη μεσιτεία του. Κι η σωτηρία δεν αργεί. Προσφέρεται γρήγορα και πλούσια.

Ο ιστορικός της Κέρκυρας Ανδρέας Μάρμορας που ζούσε τότε, μας λέγει, πως η τρομερή επιδημία, παρά την έλλειψη σχετικών φαρμάκων, σε λίγο περιορίστηκε στο ελάχιστο και μέχρι την Κυριακή των Βαΐων σταμάτησε τελείως. Όλες τις νύκτες κατά τις οποίες η πόλη δοκιμαζόταν από την αρρώστια, πάνω από το ναό του αγίου φαινόταν κάτι σαν φως μιας υπερκόσμιας κανδήλας. Ήταν το σημάδι πως ο άγιος αγρυπνούσε και φρουρούσε τον λαό του. Έτσι το εξήγησαν οι πιστοί. Το φως το έβλεπαν συνέχεια οι νυχτερινοί σκοποί των φρουρίων.

Η τρομερή αυτή επιδημία, η πανώλης, παρουσιάστηκε και δεύτερη φορά στην Κέρκυρα μετά από σαράντα περίπου χρόνια, το 1673 μ.Χ. Και τούτη τη φορά η αρρώστια ξαπλώθηκε γρήγορα σε πόλεις και χωριά. Τα κρούσματα υπήρξαν πάμπολλα. Το δρεπάνι του θανάτου θέριζε κι αυτή τη φορά καθημερινά ένα μεγάλο αριθμό από τους κατοίκους.

Στις παρακλήσεις του λαού του ο θαυματουργός άγιος έσπευσε να ανεβάσει και πάλι στον θρόνο της θείας Μεγαλωσύνης, τη συντριβή και τα δάκρυα του πιστού λαού μαζί με τα δικά του και να εκζητήσει και να λάβει τάχιστα το ουράνιο έλεος και τη σωτηρία του. Τα λόγια του Πνεύματος του Θεού «επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεώς σου και εξελούμαί σε και δοξάσεις με» (ψαλμ. μθ’, 15) βρήκαν και στην περίπτωση αυτή πλήρη την εφαρμογή τους. Στις ικεσίες του θείου ιεράρχη και του μετανοημένου λαού η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Τα κρούσματα μέρα με τη μέρα ελαττώθηκαν στο ελάχιστο και τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη σταμάτησαν απότομα. Κι αυτή τη φορά στην κορυφή του καμπαναριού για τρεις νύχτες έβλεπαν οι πιστοί ένα σταθερό φως, και μέσα σ’ αυτό το υπερκόσμιο φως, τον θαυματουργό άγιο να αιωρείται και μ’ ένα Σταυρό στο χέρι να καταδιώκει ένα κατάμαυρο φάντασμα, την αρρώστια, που προσπαθούσε να αποφύγει τον άγιο και να σωθεί.

Η ευγνωμοσύνη κι οι ευχαριστίες του πιστού λαού υπήρξαν και πάλι μεγάλες. Με θέσπισμα της Ενετικής διοικήσεως καθιερώθηκε από τότε κάθε πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου να γίνεται πανηγυρική και παλλαϊκή λιτάνευση του ιερού Σκηνώματος, για να θυμάται ο λαός κι ιδιαίτερα η νέα γενεά τον αληθινό και άγρυπνο προστάτη και Σωτήρα της.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΚΖ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 17-21

Τέκνον Τιμόθεε, τοῖς πλουσίοις ἐν τῷ νῦν αἰῶνι παράγγελλε μὴ ὑψηλοφρονεῖν, μηδὲ ἠλπικέναι ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι, ἀλλ᾿ ἐν τῷ Θεῷ τῷ ζῶντι, τῷ παρέχοντι ἡμῖν πάντα πλουσίως εἰς ἀπόλαυσιν, ἀγαθοεργεῖν, πλουτεῖν ἐν ἔργοις καλοῖς, εὐμεταδότους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοῖς θεμέλιον καλὸν εἰς τὸ μέλλον, ἵνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς. ῏Ω Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. ῾Η χάρις μετὰ σοῦ· ἀμήν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ ΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΥΛΙΤΟΥ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5:22 – 6:2

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, Πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΒ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
21: 28-33

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαὐτοῦ Μαθηταῖς· ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν. Καὶ εἶπε παραβολὴν αὐτοῖς· Ἴδετε τὴν συκῆν καὶ πάντα τὰ δένδρα. ὅταν προβάλωσιν ἤδη, βλέποντες ἀφ’ ἑαυτῶν γινώσκετε ὅτι ἤδη ἐγγὺς τὸ θέρος ἐστίν· οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ