Κυκλοφόρησε τὸ νέο Ἑορτολόγιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου 2026.

Μεταξὺ ἄλλων περιέχει τὰ κείμενα: Συνέντευξη τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου μὲ τὸν τίτλο «Τὸ δίλημμα τῶν χριστιανῶν ἐνώπιον τῆς παρακμῆς τῆς Δύσης», καθὼς  καὶ ἀναλυτικὸ ἑορτολόγιο ἑκάστου μηνός, κατάλογο τῶν ἐλεύθερων ἐνοριῶν, ἱερῶν μονῶν καὶ τῶν κατεχόμενων κοινοτήτων, διάφορες ἄλλες πληροφορίες σχετικὰ μὲ τὴν τέλεση γάμων καὶ μνημοσύνων, καὶ πληροφορίες γιὰ τὴ Διοικητική, Πνευματική, Ποιμαντική, Κοινωνικὴ καὶ Πολιτιστικὴ Διακονία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Ἑορτολόγιο διατίθεται ἀπὸ τὸ Βιβλιοπωλεῖο «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, τηλ.: 22824811 , ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση: costas@immorfou.org.cy

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴ συνέντευξη «Τὸ δίλημμα τῶν χριστιανῶν ἐνώπιον τῆς παρακμῆς τῆς Δύσης»:

Μητροπολίτης Μόρφου: Γιὰ νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, χρειάζεται τὴ βοήθειά Του, διότι Αὐτὸς εἶπε, «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰω. 15, 5). Χρειάζεται νὰ μετέχει τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ θέωση. Χρειάζεται νὰ ἐμπιστευθεῖ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κεφαλή της εἶναι ὁ Χριστός. Χρειάζεται πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ μάθει νὰ ζεῖ καθημερινὰ τὴ μετάνοιά του.

Μάλιστα, πολλὲς φορὲς ἔχω πεῖ, νὰ ἔχει γρήγορη μετάνοια γιὰ τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη του, ζητώντας  συγχώρεση ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καθημερινὰ τὴ μετάνοια, αὐξάνεται ἡ πίστη του, ποὺ εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ οἰκοδομήματος τῆς ψυχῆς μας καὶ τῆς ζωῆς μας. Αὐξάνεται ἡ ὑπομονή μας, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητο συστατικὸ γιὰ τὴν πνευματικὴ πορεία μας.

Αὐξάνεται ὁ πόθος μας γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ εὐκολότερα μποροῦμε νὰ ζήσουμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας, ἰδιαιτέρως τῆς Θείας Κοινωνίας. Ἐπιπρόσθετα, θὰ πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη, διότι ἐὰν ἡ μετάνοια, ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονὴ εἶναι τὸ θεμέλιο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς ζωῆς μας, ἡ ταπείνωση εἶναι οἱ τοῖχοι, ποὺ συγκρατοῦν τὸ ὅλο οἰκοδόμημα. Τελευταῖα, ἔρχεται ἡ στέγη, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς στὸν Θεὸ καὶ πρὸς στὸν συνάνθρωπό μας, ποὺ «πάντα στέγει».

Ἄρα τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ νὰ τὴν πάρουμε στὰ σοβαρὰ καὶ νὰ κρατήσουμε τρία τινά. Πρῶτον, τὴν Ὀρθόδοξη μας πίστη ἀνόθευτη, γιατὶ θὰ μᾶς τὴ ζητήσει ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ἄλλων θρησκειῶν, ἄλλων ἐθνῶν. Δεύτερον, νὰ ἔχουμε ἐπιμελημένη μετάνοια. Τρίτον, νὰ ἔχουμε τακτικὴ συμμετοχὴ στὴ Θεία Λειτουργία καὶ στὴ Θεία Κοινωνία. Γιατί; Γιατὶ πρέπει νὰ καθαριζόμαστε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ὅποια λάθη καὶ πάθη καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», καθότι ἡ προοπτική μας δὲν εἶναι  νὰ καλοπεράσουμε σὲ αὐτὴν τὴ ζωή, ἀλλὰ στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ μεγάλο πρόβλημα στὴν ἐποχή μας εἶναι ὅτι ὅλοι μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ θέλουν τὴν  ἀγάπη, χωρὶς ν’ ἀγαποῦν τὶς ἐντολὲς τῆς Ἀγάπης, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός! Χωρὶς ν’ ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία Του, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, τὴ μετάνοια, τὴν προσευχή, τὴν ὑπομονή, τὴν ταπείνωση, τὸν ἐκκλησιασμό, τὴν ἐμπειρία τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων, ὅλων τῶν Ἁγίων, ποὺ ἡ ἐπίγειος ζωή  τους ἦταν τὸ «ἐφαρμοσμένο εὐαγγέλιο» στὸν κόσμο.

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του νέου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου του Κυπρίου, στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα, στον νέο ιερό ναό του Αγίου Φιλουμένου θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Παρασκευή 28 Νοεμβρίου, 5:00 μ.μ.: Τέλεση Αγιασμού και Θυρανοίξια του Ιερού Ναού του Αγίου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου. Ακολούθως θα τελεστεί ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής. Των ιερών ακολουθιών θα προΐσταται ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος.
• Σάββατο 29 Νοεμβρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, θα τελεσθεί η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου π. Ευμενίου Ινιάτη.

Φωτογραφίες ιερού ναού αγίου Φιλουμένου

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
2: 2-10

Ἀδελφοί, εἰ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; Ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη, συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ Θεοῦ σημείοις τε καὶ τέρασι καὶ ποικίλαις δυνάμεσι καὶ Πνεύματος ῾Αγίου μερισμοῖς κατὰ τὴν αὐτοῦ θέλησιν. Οὐ γὰρ ἀγγέλοις ὑπέταξε τὴν οἰκουμένην τὴν μέλλουσαν, περὶ ἧς λαλοῦμεν, διεμαρτύρατο δέ πού τις λέγων· «Τί ἐστιν ἄνθρωπος ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ, ἢ υἱὸς ἀνθρώπου ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν; Ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν, πάντα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ»· ἐν γὰρ τῷ «ὑποτάξαι» αὐτῷ τὰ «πάντα» οὐδὲν ἀφῆκεν αὐτῷ ἀνυπότακτον. Νῦν δὲ οὔπω ὁρῶμεν αὐτῷ τὰ «πάντα ὑποτεταγμένα»· τὸν δὲ «βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλλους ἠλαττωμένον» βλέπομεν ᾿Ιησοῦν διὰ τὸ πάθημα τοῦ θανάτου «δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφανωμένον», ὅπως χάριτι Θεοῦ ὑπὲρ παντὸς γεύσηται θανάτου. Ἔπρεπε γὰρ αὐτῷ, δι᾿ ὃν τὰ πάντα καὶ δι᾿ οὗ τὰ πάντα, πολλοὺς υἱοὺς εἰς δόξαν ἀγαγόντα, τὸν ἀρχηγὸν τῆς σωτηρίας αὐτῶν διὰ παθημάτων τελειῶσαι.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
10: 16-21

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. Ὑπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα μετὰ χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· Ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Ζ´ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. 8, 41-56).

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

«Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».

Δύο θαύματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί: Τὴν ἰατρεία τῆς αἱμορρoούσας γυναίκας καὶ τὴν ἀνάσταση τῆς θυγατέρας τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου. Καὶ τὰ δύο μεγάλα, ἀλλ’ ἀσφαλῶς τὸ δεύτερο πολὺ μεγαλύτερο καὶ θαυμαστότερο τοῦ πρώτου.

Ἀλλ’ ἐπειδή, κατὰ τὸν ἀρχαῖο Ἕλληνα φιλόσοφο Ἀντισθένη, «ἀρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», δηλαδὴ ἀρχὴ τῆς γνώσεως εἶναι ἡ ἐξέταση καὶ μελέτη τῶν ὀνομάτων τῶν πραγμάτων, ἂς εἰποῦμε λίγα λόγια γιὰ τὸ τί εἶναι θαῦμα. Ἡ λέξη αὐτὴ παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα θαυμάζω, ποὺ σημαίνει ἀπορῶ, ἐξίσταμαι, ἐκπλήττομαι. Τὸ θαῦμα εἶναι ἕνα γεγονός, ποὺ προκαλεῖ ἀπορία, θαυμασμό, ἔκπληξη. Στὴν Ἐκκλησία μας θαῦμα ἀποκαλοῦμε μία ἔκτακτη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, μία δυναμική Του παρέμβαση στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ καταργεῖ, ἢ μᾶλλον ὑπερβαίνει τοὺς ὅρους τῆς φύσης, τοὺς ὁποίους ἀσφαλῶς ὁ Ἴδιος ἔθεσε, μὲ σκοπὸ τὴν ὠφέλεια, τὴ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ τῶν ἀνθρώπων. Τὸ θαῦμα ἐνεργεῖ ὁ Κύριος, πολὺ συχνὰ μὲ τὶς ἱκεσίες τῆς Παναγίας ἢ τῶν ἁγίων μας, ὅταν καὶ ὅπως ὁ Ἴδιος θελήσει, καὶ μὲ ἀπώτερο σκοπό, ὄχι νὰ προκαλέσει τὸν ἁπλὸ θαυμασμὸ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τὴ σωτηρία τους.

Θαύματα ἔγιναν, γίνονται καὶ θὰ συνεχίζουν νὰ γίνονται μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων. Καὶ οἱ πλεῖστοι πιστοὶ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἔχουν ὁ καθένας νὰ καταθέσει τὴ μαρτυρία του γιὰ κάποιο θαυμαστὸ γεγονὸς ποὺ συνέβη, Χάριτι Θεοῦ, στὴ ζωή του. Καὶ φυσικά, κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση, οὐδέποτε πρέπει νὰ ζητοῦμε ἢ νὰ ἀπαιτοῦμε θαύματα ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ θαυμαστὲς ἐμφανίσεις καὶ ὁράσεις. Πάντοτε καὶ γιὰ ὅλα, μὲ πίστη, ὑπομονή, ταπείνωση καὶ ἐλπίδα, παρακαλοῦμε τὸν Κύριο, τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς ἁγίους γιὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας καὶ τῶν ἀδελφῶν μας, ἀλλὰ τὰ ἐναποθέτουμε ὅλα στὴν Πρόνοια τὴν πατρικὴ καὶ ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ποὺ γνωρίζει σὲ κάθε περίπτωση πολὺ καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τὸ πραγματικό μας συμφέρον, τὸ τί εἶναι ἑκάστοτε γιὰ μᾶς ὠφέλιμο καὶ σωτήριο, ἢ ἐπιβλαβὲς καὶ ἐπιζήμιο.

Θαύματα ὑπάρχουν μικρά, ὑπάρχουν καὶ μεγάλα. Σὲ ὅλες ὅμως τὶς περιπτώσεις, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ποὺ ἐνεργεῖ τὴν εὐεργεσία, ἀνταποκρινόμενη βεβαίως σὲ μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση: Στὴν ὁλόψυχη, στὴν ἀδιάκριτη πίστη τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἀναφέρει συχνὰ ὁ Χριστός μας στὸ Εὐαγγέλιο: «ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως καὶ μὴ διακριθῆτε», δηλαδὴ ἂν ἔχετε πίστη τόσο μικρή, ὅσο ὁ σπόρος τοῦ σιναπιοῦ, ἀλλὰ νὰ εἶναι πίστη ἀκράδαντη καὶ ἀναμφίβολη, «ὅσα ἂν αἰτήσησθε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε». Ὅλη τὴν Ἁγία Γραφή, τόσο τὴν Παλαιά, ὅσο καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, περιτρέχει τὸ θέμα τῆς πίστης, δηλαδὴ τῆς ἀκλόνητης ἐμπιστοσύνης, ὄχι μόνο στὴν ὕπαρξη, ἀλλὰ καὶ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γιὰ κάθε πλάσμα καὶ ὕπαρξη ξεχωριστά.

Τὴν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ μας σὲ μιὰ τέτοια θερμὴ καὶ χωρὶς ταλάντευση καὶ ἀμφιβολία πίστη παρουσιάζουν καὶ ἀποτελοῦν ξεκάθαρα καὶ τὰ δύο θαύματα τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Ὁ Κύριος, στὸν δρόμο γιὰ τὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου, τοῦ Ἰουδαίου ἀρχισυναγώγου ποὺ τὸν κάλεσε μὲ δάκρυα καὶ πίστη νὰ θεραπεύσει τὴ μελλοθάνατη θυγατέρα του, συναντᾶ πλήθη ἀνθρώπων: «Οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν». Τόσο ἀσφυκτικὰ τὸν κύκλωναν οἱ ὄχλοι, ποὺ σὰν νὰ τὸν πνίγανε, μὲ τὸν συνωστισμό, τὰ σπρωξίματά τους. Ὅλοι θέλανε νὰ τὸν δοῦνε, νὰ τὸν θαυμάσουν. Γιατὶ ὅλοι εἶχαν ἀκούσει καὶ ἰδεῖ θαυμαστὰ γεγονότα στὸ πρόσωπό Του. Μὰ σωστά, δηλαδή μὲ ἀκράδαντη πίστη, ἐλπίδα, μόνο μία ψυχὴ τὸν πλησίασε ἥσυχα καὶ ταπεινὰ μέσα σ’ ἐκεῖνο τὸ πλῆθος: Μία βασανισμένη γιὰ δώδεκα χρόνια γυναίκα, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ἀνίατη αἱμόρροια, ποὺ κανένας ἰατρὸς δὲν εἶχε κατορθώσει νὰ θεραπεύσει, παρόλο ποὺ ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε τὸ εἶχε ξοδεύσει σ’ αὐτούς. Ἀλλ’ ἦταν παρὼν ὁ μέγας, ὁ ἀληθινὸς Ἰατρός. Καὶ μόλις μὲ τέτοια πίστη ἄγγιξε ἀπὸ πίσω τὸ κάτω μέρος τοῦ χιτώνα Του, ἀμέσως ἔλαβε τὴ Χάρη, τὴν ἴαση. Καὶ ὁ Χριστὸς —τί παράδοξο!— ρωτάει ἀμέσως: «Ποιός μὲ ἄγγιξε;» Παραξενεύονται ὅλοι γιὰ τὴν ἐρώτησή Του. Καὶ ὁ Πέτρος, ὁ πάντοτε ζωηρός, ποὺ πάντα προέτρεχε, ἀμέσως ἀπαντάει: «Κύριε, οἱ ὄχλοι σὲ συνθλίβουν ἀπ’ τὰ σπρωξίματα, καὶ ρωτᾶς ποιός σὲ ἄγγιξε;» Μὰ ὁ Χριστὸς ἤξερε γιατί ἐρωτοῦσε: Γιὰ νὰ μὴ μείνει τὸ θαῦμα κρυμμένο, οὔτε καὶ ἀπαρατήρητη ἡ πίστη τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ψυχῆς. Κι αὐτή, τρέμοντας καὶ φοβισμένη, ἀποκαλύπτει τὸ γεγονὸς τῆς θαυμαστῆς της ἴασης μπροστὰ σ’ ὅλο τὸ πλῆθος, γιὰ νὰ ἀκούσει τὴ γλυκεία τοῦ Δεσπότου φωνὴ νὰ τὴν ἐπιβραβεύει καὶ ἐπαινεῖ: «Μὴ φοβᾶσαι, θυγατέρα μου, ἡ πίστη σου στάθηκε σωτηρία σου. Πήγαινε εἰρηνικὰ στὸ σπίτι σου». Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὸν λόγο Του ὁ Κύριος, καὶ ἔρχεται κάποιος ἀπ’ τὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου καὶ τοῦ φέρνει τὸ θλιβερὸ μήνυμα: «Μὴν ταλαιπωρεῖς πιὰ τὸν ἅγιο Διδάσκαλο καὶ Ἰατρό. Πέθανε ἤδη ἡ κόρη σου»!  Μὰ ὁ Κύριος δὲν ἀφήνει τὸν καλὸ Ἰάειρο ἀστήρικτο. Τὸν στερεώνει καὶ πάλι στὴν πρώτη του πίστη: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου. Μόνο κράτα τὴν πίστη σου γερὰ καὶ θὰ σωθεῖ τὸ κορίτσι σου»! Ἡ πίστη καὶ πάλιν θριάμβευσε: Ὁ Κύριος ἀνέστησε τὴ νεκρὴ σὰν ἀπὸ ὕπνο. Καί, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει ἀμέσως τὸ θαῦμα, πὼς δὲν ἤτανε φαντασία, πρόσταξε νὰ τῆς δώσουνε κάτι νὰ φάει.

Ἡ πίστη λοιπόν, ἀδελφοί, εἶναι ὁ ἀπαραίτητος ἀγωγὸς τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο: Χωρὶς πίστη, οὔτε τὸν Θεὸ εὐαρεστοῦμε, οὔτε καὶ λαμβάνουμε τίποτα ἀπ’ Αὐτόν. Οἱ ὄχλοι, ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸν Χριστό, τοῦ πρόσφεραν συνήθως τιμὴ σωματική. Ἡ αἱμορροῦσα Τοῦ πρόσφερε εὐλάβεια καὶ λατρεία τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς της. Αὐτὸ ζήτησε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεός, αὐτὸ καὶ στὴν Καινή Διαθήκη: Τὴν πίστη καὶ ἀγάπη σ’ Αὐτόν, «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας». Ἀλλά, θὰ ἐρωτήσει κάποιος, πῶς θὰ ἀποκτήσουμε τὴ θερμουργὴ καὶ ζωντανὴ πίστη; Ὁ καλοπροαίρετος ἄνθρωπος, βλέποντας τὴ φύση, τὴν κτίση, τὴ δημιουργία, ὁδηγεῖται στὸν Δημιουργό. Τί εἶπε ὁ πρῶτος Ἀμερικανὸς ἀστροναύτης, ὅταν πρὶν πεντῆντα περίπου χρόνια βγῆκε στὸ διάστημα; Τί ἀπάντησε, ὅταν κάποιοι δημοσιογράφοι τὸν ρώτησαν εἰρωνικά, ἂν εἶδε πουθενὰ τὸν Θεό; «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. 18,2). Καὶ φυσικὰ ἡ πίστη αὐτὴ αὐξάνει μὲ τὸν προσωπικὸ ἀγώνα τοῦ πιστοῦ, Χάριτι Θεοῦ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει μάτια πνευματικά, θὰ βλέπει παντοῦ, γύρω του, στὴ ζωή του, τὴν παρουσία καὶ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὴν πίστη, ἀδελφοί, ὁ ἄνθρωπος βρίσκει φῶς, χαρά, εἰρήνη, ἀνάπαυση ψυχῆς. Πληροφορεῖται αἰσθητά, ἀνάλογα μὲ τὴν πρόοδό του, τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ, ἀντίθετα, στὴν ἀπιστία καὶ ἐμπαθὴ ζωὴ, ὁ ἄνθρωπος γεμίζει σκοτάδι, λύπη, ταραχή. Σημεῖο, ὅτι ζεῖ καὶ φρονεῖ λανθασμένα.

Ἂς παρακαλοῦμε καὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸν Χριστό, ὅπως ὁ πατέρας ἐκεῖνος τοῦ σεληνιαζομένου παιδιοῦ, νὰ μᾶς αὐξάνει καὶ ἐνισχύει τὴν πίστη: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Ἂς κρατοῦμε πάντοτε καὶ παντοῦ γερὰ τὴν πίστη μας, μάλιστα στὶς δύσκολες μέρες, ποὺ ἐπέτρεψε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ζοῦμε. Κι Αὐτὸς εἶναι εὔσπλαγχνος καὶ ἐλεήμων. Δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει, οὔτε στὴν πρόσκαιρη τούτη ζωή, οὔτε στὴ μέλλουσα, ἂν ζοῦμε κατὰ τὸ θέλημά Του. Καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσει, ἂν ἔτσι ζοῦμε, ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως, τῆς μακαρίας Του ἐκείνης φωνῆς: «Εὖ, δοῦλε, ἀγαθὲ καὶ πιστέ, εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου». Ἀμήν! Γένοιτο, Κύριε!

Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ιωακεὶμ

«Ο Ταξιάρχης των άνω Δυνάμεων,
Μιχαήλ ο πρωτοστάτης των θείων ταγμάτων,
σήμερον ημάς πρός πανήγυριν συνεκάλεσεν»

Πανήγυρη φαιδρά και ημέρα πανσεβάσμια η παρούσα, αγαπητοί μου εν Κυρίω αδελφοί. Σήμερα η αγία των Ορθοδόξων Εκκλησία τιμά και γεραίρει δοξολογικά τη Σύναξη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και όλων των ουρανίων ασωμάτων Δυνάμεων. Γι᾽ αὐτὸ καὶ συναθροιστήκαμε κι ἐμεῖς ἀπόψε, κάναμε κι ἐμεῖς Σύναξη, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸν ἁρμόζοντα ἐκκλησιαστικὸ ὅρο, στὸν περικαλλὴ τοῦτο ναό, γιὰ νὰ τιμήσουμε τὸν πρῶτο, τὸν πρωτοστάτη τῶν ἀσωμάτων ἀγγέλων Μιχαήλ.

Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς τὴν ἡμέρα τούτη, τὴν 8η Νοεμβρίου, ἡ Ἐκκλησία μας τὴν εἶχε ἀρχικὰ ἀφιερωμένη κατεξοχὴν στὸν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, ὅπως μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα ἰδιόμελα τροπάρια τῆς ἡμέρας καὶ σχετικὲς βυζαντινὲς Τυπικὲς Διατάξεις. Σὺν τῷ χρόνῳ, ὅμως, ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἐπεκτάθηκε στὴν τιμὴ ὅλων τῶν ἀρχαγγέλων και τῶν ὑπολοίπων οὐρανίων Δυνάμεων.

Ὁ Θεός μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἡ ἀγάπη: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν», κατὰ τὴν ὑψήγορη τοῦ μαθητῆ τῆς ἀγάπης φθογγὴ (Α´ Ἰω.4,8). Καί, ἀπὸ αὐτή του τὴν ἀγάπη κινούμενος, θέλησε νὰ δημιουργήσει ὑπάρξεις λογικές, ποὺ νὰ μετέχουν στὴ Χάρη Του. Ταυτόχρονα, ὁ Θεὸς εἶναι Φῶς, «τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸν» καὶ προαιώνιο: «ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (Α´ Ἰω.1,5). Πρὶν λοιπὸν δημιουργήσει τὸν ὑλικὸ καὶ ὁρατὸ κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο, δημιούργησε τὸν ἄυλο καὶ ἀόρατο κόσμο, τὶς ἀναρίθμητες δηλαδὴ ἀγγελικὲς Δυνάμεις, ὄντα λογικὰ καὶ ἀσώματα, γιὰ νὰ κοινωνοῦν, νὰ μετέχουν στὴν ἄκτιστη Χάρη Του. Ἡ πρὶν ἀπὸ τὴν ὑλικὴ δημιουργία πλάση τους μαρτυρεῖται ξεκάθαρα στὸ βιβλίο τοῦ Ἰὼβ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη: «ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου» (Ἰὼβ 38,7). Καί, ὡς φῶς ποὺ εἶναι ὁ Θεός, τοὺς ἔπλασε «φῶτα δεύτερα», ποὺ δέχονται δηλαδὴ τὸ φῶς τῆς Χάριτος καὶ θείας γνώσεως ἀπὸ τὸν  ἴδιο, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ φωτός, καὶ τὸ μεταδίδουν μὲ τὴ σειρά τους, «ὡς ἔσοπτρα τοῦ φωτός», δηλ. σὰν καθρέπτες, οἱ ἀνώτεροι πρὸς τοὺς κατώτερους καὶ ὅλοι πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Τὴ φύση τῶν ἀγγέλων καὶ τὸν ἀριθμό τους μόνο ὁ Κύριος γνωρίζει. Τὸ μεγάλο τους πάντως πλῆθος ὑποδηλώνει ἐμφαντικὰ σὲ μία του θεϊκὴ ὅραση-ἀποκάλυψη ὁ προφήτης Δανιήλ: «χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ» (Δαν. 7,10).] Σύμφωνα δὲ μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοσή μας, καὶ μάλιστα τὰ θεολογικώτατα συγγράμματα τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, ὁ ἀγγελικὸς κόσμος κατατάσσεται σὲ ἐννέα τάγματα, ποὺ ὑποδιαιροῦνται σὲ τρεῖς τριαδικὲς ἑνότητες, κατὰ τὸν τύπο καὶ πρὸς τιμὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ βέβαια ὁ Τριαδικός μας Θεός δημιούργησε ἐλεύθερους τοὺς ἀγγέλους, καὶ σεβάστηκε τὴν ἐλευθερία τους. Δὲν τοὺς ἔκανε δηλαδὴ ἐξαρχῆς ἄτρεπτους πρὸς τὸ κακό, ἀλλὰ αὐτεξούσιους, ὥστε, χρησιμοποιώντας τὴν ἐλεύθερή τους βούληση, νὰ ἀνυψώνονται πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ αὐξάνουν σὲ ἁγιότητα μὲ τὴ θεωρία τῶν θείων τοῦ Θεοῦ μυστηρίων.

Σὲ κάποια ὅμως στιγμή, ποὺ δὲν γνωρίζουμε ἀκριβῶς —καὶ πάντως πρὶν τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου—, ὁ Ἑωσφόρος, τὸ πλησιέστερο πρὸς τὸν Θεὸ ἀγγελικὸ πνεῦμα, κάνοντας κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας του αὐτῆς καὶ λησμονώντας πὼς εἶναι κτίσμα, κυριεύθηκε ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ θέλησε νὰ ὁμοιωθεῖ μὲ τὸν Ὕψιστο: «Θὰ ἀνέβω στὸν οὐρανό, εἶπε στὴ διάνοιά του»,  καθὼς ἀναφέρει τὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Ἡσαΐου, «θὰ θέσω τὸν θρόνο μου πάνω ἀπὸ τὰ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ (δηλ. τοὺς ἄλλους ἀγγέλους)… θὰ ἀνέβω πάνω ἀπὸ τὶς νεφέλες, θὰ γίνω ὅμοιος μὲ τὸν Ὕψιστο Θεὸ» (Ἡσ. 14,13-14). Ἦταν ὁ πρῶτος, ποὺ ἐπέλεξε τὸ κακὸ καὶ ἀπέρριψε τὸ καλό, ὁ πρῶτος ἀποστάτης ἀπὸ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ἡ καταδίκη τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴ δίκαια κρίση Του, ὑπῆρξε ἄμεση: «νῦν δὲ εἰς ᾅδου καταβήσῃ καὶ εἰς τὰ θεμέλια τῆς γῆς» (Ἡσ. 14,15). Μόλις δηλ. συλλογίστηκε καὶ θέλησε νὰ πράξει αὐτά, ἀμέσως – ἀλίμονο!– καταβαραθρώθηκε στὴν κόλαση. Ἐξέπεσε τοῦ ἀξιώματός του καὶ ἀπὸ φῶς ἔγινε σκότος. Καὶ στὴν πτώση του, τὴν ἀποστασία του, παρέσυρε πλῆθος ἀγγέλων, ὅπως συμβολικὰ τὸ ἀποτυπώνει ὁ Θεολόγος Ἰωάννης στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως: «καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ (δηλ. τῶν ἀγγέλων), καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν» (Ἀποκ. 12,4). Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐκπεσόντες ἄγγελοι κατέστησαν τὸ τάγμα τῶν διαβόλων. Τὴ θλιβερὴ ἐκείνη ὥρα τῆς ἀνταρσίας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τῆς πτώσεως, ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν ἀγγέλων Μιχαήλ, ποὺ ἦταν στερεωμένος ἀκράδαντα μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη στὴν ἀγάπη καὶ λατρεία τοῦ Δημιουργοῦ, βρέθηκε  ἀνάμεσα στοὺς ἀγγέλους, ποὺ ἔμειναν πιστοί, καὶ βροντοφώναξε: « Πρόσχωμεν! Στῶμεν καλῶς! Στῶμεν μετὰ φόβου!» (Ἕνα βαθειοῦ θεολογικοῦ νοήματος παρακέλευσμα, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἐνσωμάτωσε ἐνωρίτατα στὴ Θεία Λειτουργία). Δηλαδή·«Ἂς προσέξουμε, ἐμεῖς οἱ λειτουργοὶ τοῦ Θεοῦ. Ἂς σταθοῦμε γερὰ στὴν πίστη καὶ τὸν σεβασμὸ τοῦ Κυρίου. Ἂς συνειδητοποιήσουμε πὼς εἴμαστε δημιουργήματά Του, κι ὄχι θεοί. Μὲ τὴ χάρη καὶ ἀγάπη Του εἴμαστε ὅ,τι εἴμαστε!» Μὲ τὴ θαρραλέα καὶ ἁγία αὐτὴ ἐπέμβαση τοῦ Μιχαήλ, σταμάτησε ἡ πτώση  ἄλλων ἀγγέλων, καὶ οἱ χορεῖες ὅσων δὲν ἔπεσαν συναθροίσθηκαν, συνάχθηκαν σὲ ἑνότητα, ὁμόνοια καὶ ἐπαγρύπνηση στὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἀνάμνηση  αὐτῆς τῆς Σύναξης τῶν ἀγγελικῶν Δυνάμεων, μὲ τὴ σωτήρια αὐτὴ παρέμβαση τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ἀκολουθώντας τὴν ἀρχαία τούτη παράδοση, θέσπισαν τὴν ἑορτή, ποὺ σήμερα καὶ κάθε χρόνο στὶς 8 Νοεμβρίου τιμᾶ μὲ ὕμνους καὶ ᾠδὲς πνευματικὲς ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀργότερα ὅμως, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, θεωρήθηκε εὔλογο νὰ τιμῶνται  κατὰ  τὴν ἴδια ἡμέρα καὶ ὅλες οἱ χορεῖες τῶν ἐννέα ἀγγελικῶν ταγμάτων, δηλ. τὰ Σεραφείμ, τὰ Χερουβείμ, οἱ Θρόνοι, οἱ Κυριότητες, οἱ Δυνάμεις, οἱ Ἐξουσίες, οἱ Ἀρχές, οἱ Ἀρχάγγελοι καὶ Ἄγγελοι, μὲ προεξάρχοντες τὴν ὁμάδα τῶν ἀρχηγῶν καὶ ἀρχιστρατήγων τους Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαὴλ κ.ἄ.

Οἱ οὐράνιες Δυνάμεις ἔχουν τὴν κοινὴ ὀνομασία ἄγγελοι (ποὺ παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀγγέλλω = ἀναγγέλλω), δηλ. ἀγγελιοφόροι, ἐπειδή, ἐκτὸς ἀπὸ πνεύματα δοξολογικὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ψάλλουν ἀκαταπαύστως τό, «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαββαὼθ» καὶ ἄλλους θεοπρεπεῖς ὕμνους, εἶναι καὶ συνεργοὶ τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὴ σωτηρία μας· ἀποστέλλονται δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ μᾶς ἀναγγείλουν τὸ ἅγιο θέλημά Του, νὰ μᾶς φυλάξουν, νὰ μᾶς φωτίσουν καὶ ἐνισχύσουν στὸν πνευματικό μας ἀγώνα: «πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα, διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν», ὅπως θεόπνευστα ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 1,14). Καί, ὡς ἄυλα πνεύματα, εἶναι ταχύτατα στὶς κινήσεις τους, μποροῦν δηλαδὴ ἀκαριαῖα νὰ βρεθοῦν ὁπουδήποτε (γι᾽ αὐτὸ εἰκονίζονται μὲ φτερά), μποροῦν νὰ λάβουν ἀνθρώπινη μορφή, ὅταν χρειασθεῖ, δὲν περιορίζονται ἀπὸ ὑλικὰ ἐμπόδια. Κάθε ἔθνος, κάθε πόλη καὶ χωριὸ καὶ κάθε ναὸς ἔχουν τὸν φύλακά τους ἄγγελο. Μὰ καὶ κάθε Χριστιανὸς προσωπικά, τὴν ὥρα τοῦ Βαπτίσματος, λαμβάνει ἀπὸ τὸν Θεὸ φύλακα ἄγγελο, ποὺ τὸν φυλάει, ἐνισχύει καὶ καθοδηγεῖ στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅσο ζεῖ, καὶ παίρνει αὐτὸς τὴν ψυχή του τὴν ὥρα τοῦ θανάτου, νὰ τὴν ὁδηγήσει στὸν Θεό, νὰ κριθεῖ τὴν πρώτη κρίση, ἀλλὰ καὶ νὰ λογοδοτήσει αὐτός, πόσο βοήθησε ἐκείνη τὴν ψυχή. Καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καθόρισε ὡραιότατες εὐχὲς καὶ ἐπικλήσεις πρὸς τὸν φύλακά μας Ἄγγελο (βλ. π.χ. τὴν ἐπίκληση στὰ Πληρωτικά, «Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα», τὴν τελευταία εὐχὴ τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου καὶ τὸν Ἱκετήριο Κανόνα πρὸς τὸν Φύλακα Ἄγγελον, στὸ Μέγα Ὡρολόγιον). Κι ἐμεῖς, νὰ ἐπικαλούμαστε τὸν φύλακα ἄγγελό μας ὅσο συχνότερα μποροῦμε, καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε μάλιστα νὰ μὴν τὸν πικραίνουμε καὶ λυποῦμε μὲ τὰ  ἁμαρτωλά μας ἔργα, οὔτε νὰ τὸν καταισχύνουμε τὴν ὥρα τῆς Κρίσης γιὰ τὴν ἀμετανοησία μας.

Καί, γιὰ νὰ καταλήξουμε στοὺς δύο Ἀρχαγγέλους, ποὺ ἰδιαίτερα σήμερα τιμοῦμε, ὁ Μιχαήλ, ποὺ τὸ ὄνομά του σημαίνει δύναμις Θεοῦ ἢ ποιός εἶναι σὰν τὸν Θεό, εἶναι ὁ ἀρχάγγελος τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, ποὺ κατεξοχὴν δρᾶ καὶ ἐμφανίζεται τὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὅποιος τὴ μελετήσει ἐπισταμένως, θὰ διαπιστώσει τὶς πολλαπλὲς θαυμαστὲς ἐκεῖ ἐμφανίσεις καὶ παρεμβάσεις του. Ὁ Γαβριήλ δέ, ποὺ τὸ ὄνομά του σημαίνει ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἢ θεάνθρωπος, εἶναι ὁ κατεξοχὴν οὐράνιος λειτουργὸς τῆς ἐποχῆς τῆς Χάριτος: Προαναγγέλλει τὴ Γέννηση τοῦ Προδρόμου, εὐαγγελίζεται τὴν ἄσπορο σύλληψη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ στὴν Παναγία, ἀναγγέλλει στοὺς Μάγους καὶ Ποιμένες τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄλλα χαρμόσυνα γεγονότα.

Καὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποὺ συναθροισθήκαμε σήμερα νὰ τιμήσουμε τὸν Ἀρχάγγελο Μιχαὴλ καὶ ὅλες τὶς ἀγγελικὲς Δυνάμεις, ἂς τοὺς τιμήσουμε μὲ ὕμνους  καὶ προσευχὲς καὶ τὶς προσφορές μας σὲ ἄρτους, λάδι, κρασί, κερὶ καὶ θυμιάματα· προπάντων ὅμως μὲ τὰ θεάρεστα ἔργα μας. Νὰ ἀγωνιζόμαστε ἡ ζωή μας νὰ καταστεῖ ὅσο γίνεται ἀγγελική, δηλαδὴ πνευματική, οὐράνια, ὄχι βυθισμένη στὰ τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ψυχοφθόρα καὶ πρόσκαιρα. Νὰ ἔχουμε ἀκόμη θάρρος καὶ ἐλπίδα στὴ ζωή μας, ἀφοῦ ἔχουμε «τοσοῦτον περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων» καὶ ἁγίων καὶ ἀγγέλων.  Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μόνο Δημιουργός. Εἶναι καὶ προνοητὴς καὶ ἔχει τὴ μέριμνά μας. Οἱ ποικίλες δοκιμασίες, ποὺ πέρασαμε καὶ περνοῦμε, ὡς ἔθνος καὶ ὡς κοινωνία, δὲν εἶναι τυχαῖες. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς παιδαγωγικῆς ἐπέμβασης, τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ μετάνοια, τὴ σωτηρία μας. Οἱ ὅποιες τοῦτες κρίσεις εἶναι ἀπόρροια τῆς πνευματικῆς μας κρίσης, τῆς ἀποστασίας μας, τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ἅγιο θέλημά Του. Φθάνει νὰ ἔχουμε αὐτιὰ νὰ ἀκούουμε καὶ μάτια νὰ βλέπουμε, ὅπως λέγει καὶ ὁ Χριστός μας στὸ Εὐαγγέλιο. Κι ἂν ἐμεῖς ζοῦμε μὲ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση, μὲ ἐνσυνείδητη μυστηριακὴ ζωή, μὲ ἀγάπη καὶ συμπαράσταση μεταξύ μας, μὲ ἐλεήμονα διάθεση, οὶ προσευχές μας καὶ οἱ ἱκεσίες γιὰ μᾶς ὅλων τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἀγγέλων, ποὺ σήμερα τιμοῦμε, θὰ γίνουν ἰδιαίτερα εὐπρόσδεκτες ἀπὸ τὸν Κύριο. Καὶ θὰ μᾶς φυλάξει ἀπὸ τὰ παρόντα καὶ τὰ ἐπερχόμενα δεινά. Θὰ ἀποδιώξει τὸν ἀπὸ βορρὰ ἀνηλεὴ τύραννο. Θὰ μᾶς ἀξιώσει, ὡς ἐλεήμων, νὰ ἐπιστρέψουμε καὶ σ᾽ ὅλες τὶς σκλαβωμένες μας πατρίδες. Μά, προπάντων, θὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ εἰσέλθουμε στὴν ἀληθινή, τὴν αἰώνια, τὴ μόνιμη πατρίδα μας, τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἡ  ἀκατάλυτη χορεία τῶν ἀγγέλων καὶ ἁγίων, ὅπου τὸ ἀνέσπερο Φῶς τοῦ Προσώπου Του, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ, στὸν Ὁποῖο ἀνήκει  ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος στοὺς  αἰῶνες. Ἀμήν!

Νέκταρ τῆς ζωῆς τῆς αἰωνίου πίνων,
Νᾶμα Νεκτάριε ἰάσεων βλύζεις.
Ἀμφ’ ἐνάτῃ Νεκταρίοιο ἐκ ῥεθέων θυμὸς ἤρθη.

***

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Άφησε με εμπιστοσύνη τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού και ζήτησε τη βοήθειά Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία... Εμπιστευτείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε…
Δεν θέλω να θλίβεστε και να συγχύζεστε για όσα συμβαίνουν αντίθετα στη θέλησή σας, όσο δίκαιη κι αν είναι αυτή.

Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Εκείνος προνοεί για σας. Μη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Αυτός γνωρίζει. Εσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας. Μη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονείστε όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. Να ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείσθε το Θεό.

Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγίου Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει το φαρμάκι του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ο παράδεισος, που υπάρχει μέσα σας, μετατραπεί σε κόλαση.

Λέει ο Θεός γι’ αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά:
«Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός» (Β’ Κορ. 6,16).
Τι περισσότερο χρειάζονται; Τίποτε, στ’ αλήθεια, τίποτε! Γιατί έχουν στην καρδιά τους το μεγαλύτερο αγαθό: τον ίδιο το Θεό!

***

Συνάντηση με τον Άγιο Νεκτάριο! Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!
Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

…Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.
« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.
« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα , του είπαν, στο εξωτερικό, ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις .
Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.
Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.
Στην Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο. Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!»
Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.

***

«Ο Κύριος με αγίασε επειδή συγχωρούσα!»

Όταν αναγνωρίστηκε Άγιος, ο Άγιος Νεκτάριος το 1961, σε μια μονή του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν 2 παρατάξεις μοναχών. Οι μεν παραδέχονταν την Αγιότητά του, οι δε, την αμφισβητούσαν.

Ο ηγούμενος της μονής, βλέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μοναστήρι, κάλεσε μια μέρα τους μοναχούς και τους είπε:

– Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι.

Πράγματι αυτό και έκαναν…

Την τρίτη ημέρα και ενώ ετοιμαζόταν ο ηγούμενος να κατέβει στην Εκκλησία, χτυπάει διακριτικά η πόρτα του κελλιού του και μπαίνει μέσα ο Άγιος Νεκτάριος!!!…

Όταν μπήκε μέσα, ο ηγούμενος αμέσως τον αναγνώρισε και έπεσε να τον προσκυνήσει.

Του λέει τότε ο Άγιος Νεκτάριος:

– Αδερφέ Αθανάσιε* (έτσι έλεγαν τον ηγούμενο), πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται. Ο Κύριος με Αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!…
Ορθόδοξος Κυψέλη
*Αθανάσιος Εσφιγμενίτης (†28.8.1975) ηγούμενος Εσφιγμένου από την Ορεινή Εφέσου (1903-1975), που ηγουμένευσε επί εικοσαετία.
Έλεγε ο παπα-Τύχων ότι μέσα στα Μοναστήρια υπάρχουν αγωνιστές και προχωρημένοι πατέρες. Ένας από αυτούς είναι στου Καρακάλλου (παπα-Ματθαίος), ένας στων Ιβήρων (παπα-Θανάσης, ο οποίος και εξομολογείτο στον παπα-Τύχωνα), και ένας στου Εσφιγμένου (παπα-Θανάσης).

***

Πως αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος

Πριν λίγα χρόνια μια ευσεβής γυναικά μας διηγήθηκε το όραμα που της έδειξε ο Άγιος Νεκτάριος. Το γεγονός έχει ως εξής.

Η γυναίκα αυτή ζούσε στην περιοχή της Αθήνας στο Κολωνό στην οδό Λένορμαν. Σε ένα νεοκλασικό σπίτι όπου σε ένα από τα δωμάτια της είχε φτιάξει ένα προσευχητάριο. Σε αυτό κάθε μέρα προσευχόταν και έκανε άσκηση. Είχε και μια μεγάλη εικόνα του αγίου Νεκταρίου όπου τον αγαπούσε πολύ και προσεύχονταν πάντα θερμά στον Άγιο.

Σε κάποια περίοδο της ζωής της και μετά από κάποιο προβληματισμό της δημιουργήθηκε το ερώτημα, πως αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος. Άρχισε λοιπόν να κάνει έντονα προσευχή επί πολλές μέρες να της λυθεί αυτή η απορία, μετά από λίγο καιρό, ο Άγιος της εμφανίστηκε, στην γυναίκα, και ταυτόχρονα μπροστά της άνοιξε ο τοίχος του δωματίου όπου φάνηκε μια πεδιάδα.
Και της λέει ο Άγιος, ελάτε, ακολουθείσθε με στην πεδιάδα. Άρχισαν λοιπόν να περπατούν στην πεδιάδα αυτή και οι δυο αλλά ήταν χωρίς παπούτσια, στην αρχή περπατούσαν ξυπόλητοι και μετά άρχισαν να τρέχουν, όσο προχωράγανε η πεδιάδα γέμιζε αγκάθια, τσουκνίδες κλπ.
Τα πόδια της άρχισαν να πονάνε και να βγάζουν αίμα, διότι τα αγκάθια την τσιμπούσαν, ο Άγιος Νεκτάριος όμως συνέχιζε κανονικά με θάρρος και πίστη την γρήγορη πορεία μέσα στην πεδιάδα. Μετά από λίγο έφτασαν σε ένα μεγάλο συρματόπλεγμα που έκλεινε το δρόμο τους. Υπήρχε μόνο μια μικρή τρύπα μπροστά τους που δύσκολα μπορούσε να περάσει ούτε καν ένα μικρό παιδί. Όμως, ο Άγιος έσκυψε γρήγορα και πολύ εύκολα πέρασε μέσα από το μικρό αυτό χώρισμα και βρέθηκε στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος .

Έκανε λοιπόν με την κίνηση του χεριού του να τον ακολουθήση, να περάσει μέσα από το μικρό αυτό πορτάκι και να τον ακολουθήση, όμως η κυρία Βασιλική δεν μπόρεσε να το κάνει όσο και αν προσπάθησε. Ο Άγιος τότε συνέχισε δείχνοντας της ότι, μόνο ο τρόπος της βαθειάς ταπείνωσης οδηγεί στην αγιότητα. Μετά από αυτό το όραμα σταμάτησε.
Η γυναίκα συντετριμμένη ευχαρίστησε τον Άγιο για αυτήν την αποκάλυψη που της έκανε. Πάντα από τότε είχε βοηθό τον Άγιο Νεκτάριο και όποτε μπορούσε προσεύχονταν με τον παρακλητικό του κανόνα.

***

Ο Άγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης

Ο Σωτήρης περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα του και η καρδιά του ήταν τόσο μαύρη άπ’ την λύπη πού δεν του’δινε κουράγιο ούτε να κλάψει ,είχε όμως κάτι που του’δινε δυνάμεις ν’ ανηφορίσει: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο.
Το παλληκάρι προσκύνησε τις εικόνες και ξέσπασε σ’ ένα ασταμάτητο κλάμα μπρος στην εικόνα της Παναγίας.. Ύστερα, ο νέος άνοιξε ένα διπλωμένο χαρτί που είχε στην τσέπη του και άρχισε να διαβάζει αυτά που του’χε δώσει λίγο πριν κοιμηθεί ο Γέροντας:
«Δέσποινα μου Θεοτόκε, η ελπίς μου, η ισχύς μου, η θερμή μου προστασία, σκέπη και καταφυγή μου. Εκ ψυχής συντετριμμένης Δέσποινα αναβοώ Σοι, πρόφθασον, αντιλαβού μου, σώσον με, εκδυσωπώ Σε».
Μετά από λίγο, ο Σωτήρης σηκώθηκε και τράβηξε για τον δρόμο του γυρισμού. Εκεί μπροστά στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- πρόσεξε μια ανθρώπινη φιγούρα. Την προσπέρασε όμως, δίχως να δώσει σημασία, Προχώρησε για λίγο μα… σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής.
– Σωτήρη, Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδί μου!
Ο νέος γύρισε σαστισμένος και αντίκρυσε καθισμένον στα σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως τον είχε γνωρίσει στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε στην Αίγινα. Με το ρασάκι του, το καλλιμαύχι, με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι στα χέρια του. Τα πόδια του σταυρωμένα, η γενειάδα του πιο λευκή απ’ το χιόνι, ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα.
– Μην φοβάσαι! Ο Πολυεύσπλαχνος Κύριος και η Υπεραγία Θεοτόκος δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα, έτσι και τώρα είναι μαζί σου.
Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Η πίστις είναι το παν παιδί μου, η πίστις!… Άντε, νάχεις την ευχή μου…
Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι και το ευλόγησε από μακριά. Ο Σωτήρης έκανε να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε.
Ο Γέροντας είχε φύγει…
“Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει”.

***

Θαύμα του αγίου Νεκταρίου στον θείο του τότε βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ
Μακαριστός π. Ανανίας Κουστένης

Διάβαζα, λοιπόν, για να επανέλθω, στο βιβλίο θαυμάτων [του αγίου Νεκταρίου], μετά την Ανακομιδή του λειψάνου, και σε μία από τις εορτές της Ανακομιδής, είχε πάει στην Αίγινα ο θείος του βασιλέως, ο θείος του τότε βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ, Μουσουλμάνος, μαζί με την σύζυγό του, που ήτο Ορθόδοξος.
Είχε υποστεί πάρεσιν του ποδός και της χειρός, από εγκεφαλικό, και δεν τα εκινούσε. Πήγε σε γιατρούς, στην Αίγυπτο και στην Αθήνα, και του είπαν: “Δεν πρόκειται να κουνήσεις ούτε χέρι ούτε πόδι. Θα μείνεις έτσι”.
Στενοχωρήθηκε ο άνθρωπος. Και ποιος δεν στενοχωριέται; Η σύζυγος του, όμως, είχε ακούσει τόσα πολλά για τον άγιο, είχε πληροφορηθεί ότι είχε δράσει και στην Αίγυπτο, στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια κι όλα αυτά που ‘χαν γίνει, και καθώς ήτο Ορθόδοξος, που είπαμε, ελκύσθηκε από τη χάρη και την ευχή του αγίου.
Και παίρνει τον ασθενούντα άνδρα της, μετά δυσκολίας, και τον φέρνει στον άγιο [στο μοναστήρι του στην Αίγινα]. Δέχτηκε κι εκείνος.
Κι είχε πει μάλιστα: “Αν ο άγιος Νεκτάριος με κάνει καλά, θα γίνω κι εγώ Ορθόδοξος από Μουσουλμάνος που είμαι”.
Τι μεγαλεία!
Τον έφεραν, λοιπόν, στην μονή, και ζήτησαν Παράκληση. Πήγαν στον τάφο του, και διάβασαν. Έμειναν για λίγο, και έφυγαν.
Μετά από τέσσερις ώρες, τηλεφώνησαν από τον Πειραιά ότι ο θείος του βασιλέως Φαρούκ έγινε τελείως καλά.
“Καθώς φύγαμε” λέει “με το καράβι”, το ατμόπλοιο, τότε, “άρχισα σιγά-σιγά να κινώ το χέρι και το πόδι μου. Κι όταν έφθασα στον Πειραιά, κατέβηκα μόνος μου από το καράβι και περπάτησα εντελώς υγιής. Ευχαριστώ τον άγιο, ευχαριστώ τον Θεό και πιστεύω στην Ορθοδοξία”.
Να τι χρειάζεται και να, τι λείπει σήμερα ευγενέστατοι ακροαταί μου. Η αγιότητα. Η Θεία Χάρις. Η Χάρις εκείνη του αγίου, η Χάρις εκείνη του Θεού. Που κατέκλυσε κι εγκαταστάθη ακόμη και στα ιερά και άγια λείψανά του.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, “Λόγοι για τον Άγιο Νεκτάριο”, τόμος Γ’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2014.

Αυτός Είναι ο άγιος Νεκτάριος. Ό μεγαλύτερος άγιος των τελευταίων αιώνων. Είναι τόση η αγάπη, τόση η στοργή του, τόσο το μεγαλείο του! Όπου να σταθείς, όπου να βρεθείς, υπάρχει εικόνισμα. Προσκυνητάρι. Ναός. Μοναστήρι. Ο,τι θέλετε. Γέμισε όλη η οικουμένη από ναούς κι απ’ την παρουσία του αγίου Νεκταρίου. Και τόση η αγάπη! Νέκταρ αγάπης προσφέρει κι εμείς τον δεχόμαστε και γινόμαστε και καλά και προχωρούμε στη στράτα της ζωής μας, με πίστη και με αισιοδοξία. Τι να του πούμε του αγίου μας! τον ευχαριστούμε αμέτρητα και προπαντός ευχαριστούμε τον φιλάνθρωπο Χριστό και την καλλίστη Παναγία, που τον έφεραν ακριβώς τότε που χρειαζότανε το γένος μας, και βοήθησε και βοηθεί τα μέγιστα, και την πατρίδα μας, γιατί ο άγιος Νεκτάριος είναι και φιλόπατρις, …. Και πατρίδος προστάτης! Την αγαπά την πατρίδα μας, την Ελλάδα, και γι’ αυτό έχομε και σήμερα, παρόλες τις δυσκολίες, έχομε καλό στον τόπο μας. Έχομε και την ευλογία και την ευχή του και την συμπαράσταση του και όλα τα υπόλοιπα.

***

Ο άγιος Σάββας ο Νέος της Καλύμνου (1862-1948) Είναι θεατής του πρώτου θαύματος του αγίου Νεκταρίου: Νεκρός ο άγιος έσκυψε το κεφάλι του για να του φορέσουν το πετραχήλι του και το επανέφερε στη θέση του. Επί τρεις ημέρες μετά την κοίμηση του αγίου ο θαυμαστός Σάββας συνομιλούσε στον τάφο του. Και επί σαράντα ημέρες κλείστηκε στο κελλί του αγίου και τεχνούργησε την πρώτη εικόνα του. Ύστερα από νηστεία και προσευχή έλαβε αδιάψευστη πληροφορία περί αγιότητος του ιεράρχου και ζήτησε να τεθεί η εικόνα του στο προσκυνητάρι προς συνεχή προσκύνηση. Επί πενταετία ανέλαβε την πνευματική καθοδήγηση των μοναζουσών της Ι.Μ. Αγίας Τριάδος. Το έργο αυτό παρέδωσε σ’ έναν άλλο άξιο Αγιορείτη, τον Γέροντα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη.

Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 7 (1982), σελ. 36.

Ο Άγιος Νεκτάριος συνέψαλλε με τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Εύβοιας

Ο Άγιος Νεκτάριος πάντα παρηγορούσε τον ασκητή π. Ιάκωβο (Τσαλίκη), με πολλούς τρόπους. Το έκαμε και στη μνήμη του, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, που λειτούργησε ο γέροντας στο παρεκκλήσι της Μονής Άγιος Νεκτάριος. Εκείνο το πρωί, μέχρι να πει ”Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”, στεκότανε γονατιστός στην εικόνα του Χριστού. Άρχισε, προχώρησε, τελείωσε η Λειτουργία. Μα ήτανε για τον ίδιο και τους λίγους εκκλησιαζόμενους αλλιώτικη Λειτουργία. Όλοι ζούσανε μία λαμπρή μέθεξη, παρακολουθώντας τον Γέροντα να λειτουργεί. Κι έδωσε ο ίδιος την εξήγηση: – ”Προς το τέλος, παιδιά μου, της Δοξολογίας (ενώ ήτανε γονατιστός ακόμα στην εικόνα του Χριστού) είδα, με συγχωρείτε, τον Άγιο Νεκτάριο! Ήταν χαρούμενος κι έψελνε και κείνος μαζί μας ” Άγιος ο Θεός…”, έπειτα εγώ καταλαβαίνετε πως συνέχισα τη Λειτουργία…!”

***

Έλεγε ο π.Γεράσιμος επίσκοπος Κεφαληνίας:

Πήγε ο Γέροντας μου, ο Ιερόθεος Ύδρας στη Σηλυβρία, εκεί που ήταν το σπίτι του Αγίου Νεκταρίου, και έψαχνε κάτι να βρει από τον προστάτη Άγιό του, κάτι να ακούσει, κάτι να μάθει.
Τότε ένας Τούρκος τον πλησίασε και του είπε:
“Κάθε δειλινό, εδώ σ’ αυτή την πέτρα έρχεται και κάθεται ένας παπάς, ένας γέρος παπάς και μόλις πάω να τον πλησιάσω χάνεται …”

Τότε ο Δεσπότης έβγαλε μια φωτογραφία και του έδειξε:
“Μήπως είναι αυτός;”
“ Ναι, ακριβώς, αυτός είναι”.

Και ο Γέροντάς μου γεμάτος συγκίνηση ψέλλισε:
“ Ο Άγιος Νεκτάριος”, γονάτισε και φίλησε τη πέτρα.

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/

Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.