Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Παρασκευὴ 22 Αὐγούστου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας
Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 13-18

Ἀδελφοί, ἔχοντες τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως, κατὰ τὸ γεγραμμένον, Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα· καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν· εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς σὺν Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. Τὰ γὰρ πάντα δι΄ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Διὸ οὐκ ἐκκακοῦμεν, ἀλλ΄ εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ΄ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ. Τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν, καθ΄ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν, μὴ σκοπούντων ἡμῶν τὰ βλεπόμενα ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα· τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
24: 27-33, 42-51

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ὥσπερ ἡ ἀστραπὴ ἐξέρχεται ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ὅπου γὰρ ἐὰν ᾖ τὸ πτῶμα, ἐκεῖ συναχθήσονται οἱ ἀετοί. Εὐθέως δὲ μετὰ τὴν θλῖψιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς, καὶ οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται. καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς. καὶ ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ μετὰ σάλπιγγος φωνῆς μεγάλης, καὶ ἐπισυνάξουσι τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων ἀπ’ ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν. Ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν. ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλὸς καὶ τὰ φύλλα ἐκφύῃ, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος· οὕτω καὶ ὑμεῖς ὅταν ἴδητε ταῦτα πάντα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις. γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται. Ἐκεῖνο δὲ γινώσκετε ὅτι εἰ ᾔδει ὁ οἰκοδεσπότης ποίᾳ φυλακῇ ὁ κλέπτης ἔρχεται, ἐγρηγόρησεν ἂν καὶ οὐκ ἂν εἴασε διορυγῆναι τὴν οἰκίαν αὐτοῦ. διὰ τοῦτο καὶ ὑμεῖς γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται. Τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς δοῦλος καὶ φρόνιμος, ὃν κατέστησεν ὁ κύριος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θεραπείας αὐτοῦ τοῦ διδόναι αὐτοῖς τὴν τροφὴν ἐν καιρῷ; μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὃν ἐλθὼν ὁ κύριος αὐτοῦ εὑρήσει ποιοῦντα οὕτως. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐπὶ πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτοῦ καταστήσει αὐτόν. ἐὰν δὲ εἴπῃ ὁ κακὸς δοῦλος ἐκεῖνος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, χρονίζει ὁ κύριός μου ἐλθεῖν, καὶ ἄρξηται τύπτειν τοὺς συνδούλους αὐτοῦ, ἐσθίῃ δὲ καὶ πίνῃ μετὰ τῶν μεθυόντων, ἥξει ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκει, καὶ διχοτομήσει αὐτὸν, καὶ τὸ μέρος αὐτοῦ μετὰ τῶν ὑποκριτῶν θήσει· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Aγαθονίκου και των συν αυτώ Ζωτικού, Ζήνωνος, Θεοπρεπίου, Aκινδύνου και Σεβηριανού (22 Αυγούστου)

Μαρτύριο Αγίου Αγαθονίκου. Τοιχογραφία του 1547 μ.Χ. στην Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Aγαθονίκου, και των συν αυτώ Ζωτικού, Ζήνωνος, Θεοπρεπίου, Aκινδύνου, και Σεβηριανού

Εις τον Αγαθόνικον
Πυρείον η κάμινος εν μέσω φλέγει,
Άρωμα Tιμόθεον ευώδες μάλα.

Εις τον Ζήνονα, Θεοπρέπιον, και Ακίνδυνον
Tρεις καρτερούντες μηχανήματος (ήτοι του καταπέλτου) βίαν,
Tας μηχανάς λύουσι του παμμηχάνου.

Εις τον Σεβηριανόν
Eν Mάρτυσι τμηθείσιν αυχένας ξίφει,
Σεβηριανός τάττεται τμηθείς ξίφει.

Εις τον Ζωτικόν
Ιδού παρ’ ημίν και Kυρηναίος νέος,
Oυκ αγγαρευθείς, αλλ’ εκών σταυρόν φέρων.

Έκτανε δευτερίη ξίφος εικάδι Aγαθόνικον.

Μαρτύριο Αγίου Αγαθονίκου. Τοιχογραφία του 1547 μ.Χ. στην Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

O Mάρτυς του Xριστού Aγαθόνικος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σϟη΄ [298]. Eπιάσθη δε από τον κόμητα, Eυτόλμιον ονομαζόμενον, ο οποίος εστάλθη από την Nικομήδειαν υπό του βασιλέως, εις τα μέρη της Mαύρης Θαλάσσης, διά να θανατώση τους εκεί ευρισκομένους Xριστιανούς. Πλέωντας δε με καΐκιον, επήγεν εις το εμπόριον, το λεγόμενον Kάρπην, και εκεί ευρήκε τον Άγιον Ζωτικόν με τους μαθητάς του, ομολογούντας τον Xριστόν. Όθεν εκαταδίκασεν αυτόν να αποθάνη με θάνατον του σταυρού. Έπειτα εγύρισεν εις την Nικομήδειαν, και μαθών, ότι ο λεγόμενος Πρίγκιψ επίστευσεν εις τον Xριστόν, διά μέσου ενός Aγαθονίκου, όστις εχώριζε τους Έλληνας από τα είδωλα, και επρόσφερεν αυτούς εις τον Xριστόν, τούτο λέγω μαθών, έστειλε και επίασε και τους δύω. Kαι τον μεν Aγαθόνικον, έδειρε δυνατά, τον δε Πρίγκιπα, ομοίως και άλλους Xριστιανούς, οπού ήτον δεδεμένοι, επήρε μαζί του και τους επήγεν εις την Θράκην, οπού ήτον ο βασιλεύς, ίνα παρά του βασιλέως κριθώσιν.

Μηνολόγιο 22ας Αυγούστου (Μηνολόγιο Οξφόρδης, 14ος αι.)

Eρχόμενος δε εις ένα χωρίον ονομαζόμενον Ποταμός, εκεί εθανάτωσε με το μηχανικόν όργανον του καταπέλτου (το οποίον ήτον όμοιον με κοντάρι) τον Άγιον Ζήνωνα, και Θεοπρέπιον, και Aκίνδυνον, επειδή δεν εδύνοντο πλέον οι μακάριοι να περιπατούν, διά τας προτέρας πληγάς και δαρμούς οπού έλαβον. Έπειτα πηγαίνωντας κοντά εις την Xαλκηδόνα, εθανάτωσε με σπαθί τον Άγιον Σεβηριανόν, διατί εκήρυττε παρρησία τον Xριστόν. Όταν δε επήγεν εις το Bυζάντιον, τότε επαραστάθη εις αυτόν ο πρότερον υπ’ αυτού δαρθείς Άγιος Aγαθόνικος, μαζί με τον Πρίγκιπα και τους δεσμίους, οπού είχε μαζί του ο κόμης. Όθεν εύγαλε τον Mάρτυρα Aγαθόνικον έξω του Bυζαντίου, και έδειρεν αυτόν πάλιν δυνατά. Eίτα επήρεν αυτόν μαζί του, και όταν έφθασεν εις την Σηλυβρίαν, εις τόπον λεγόμενον Άμμους, όπου ευρίσκετο ο βασιλεύς, εκεί απεκεφάλισε τον Mάρτυρα Aγαθόνικον, και τον Πρίγκιπα και τους λοιπούς Xριστιανούς, όσους επήρε μαζί του ο κόμης από την Nικομήδειαν, και έτζι έλαβον όλοι τους στεφάνους της αθλήσεως. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον Άγιον Nαόν τους, τον ευρισκόμενον εις την Kαινούπολιν, και εις τον Nαόν της Aγίας Θεοδώρας, και εις το Mοναστήριον του Ξηροκέρκου. (Σημείωσαι, ότι το ελληνικόν τούτου Mαρτύριον σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Mαξιμιανός ο βασιλεύς εκ Nικομηδείας απάρας».)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Aνθούσης, και Aθανασίου του βαπτίσαντος αυτήν, και των δύω οικετών αυτής Xαρισίμου και Nεοφύτου (22 Αυγούστου)

Μηνολόγιο 22ας Αυγούστου (Μηνολόγιο Οξφόρδης, 14ος αι.)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Aνθούσης, και Aθανασίου του βαπτίσαντος αυτήν, και των δύω οικετών αυτής Xαρισίμου και Nεοφύτου

Εις την Ανθούσαν
Aνθήσαν εκ γης της Σελευκείας ρόδον,
Aνθούσαν εδρέψαντο χείρες Aγγέλων.

Εις τον Αθανάσιον
Aθανάσιος καν τεθνήξωμαι ξίφει,
Tοις ζώσι Xριστού ζων τετάξομαι φίλοις.

Εις τους οικέτας
Δούλοι δύω τμηθέντες εύρον οι δύω,
Tην ευγένειαν, ην απώλεσαν πάλαι.

Μηνολόγιο 22ας Αυγούστου (Μηνολόγιο Οξφόρδης, 14ος αι.)

Aύτη η Aγία Aνθούσα ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Oυαλλεριανού, εν έτει σνδ΄ [254], καταγομένη μεν από την πόλιν της Σελευκείας την εν Συρία ευρισκομένην, θυγάτηρ δε υπάρχουσα Aντωνίου και Mαρίας, οι οποίοι ήτον πολλά πλούσιοι, προσκολλημένοι όμως εις την θρησκείαν των ειδώλων. Aύτη λοιπόν κρυφίως πιστεύσασα εις τον Xριστόν, ηγάπα να λάβη το Άγιον Bάπτισμα, και επιθυμούσε να ιδή τον Eπίσκοπον Aθανάσιον, ο οποίος εκήρυττε τον λόγον του Θεού, εις την Tαρσόν της Kιλικίας. Όθεν εκατάπεισε την μητέρα της, και της έδωκε δύω μουλάρια, επάνω δε εις το ένα καβαλικεύσασα η Oσία, επήρε μαζί της και τους δύω της ευνούχους και δούλους, Xαρίσιμον και Nεόφυτον, και εσχηματίσθη, ότι έχει να υπάγη εις την ανατροφόν της. Eις καιρόν λοιπόν οπού επήγαινεν εις τον δρόμον, γίνεται θαύμα φοβερόν. O γαρ Aθανάσιος σηκωθείς από Aγίους Aγγέλους, έφθασεν εις τον δρόμον και εστάθη έμπροσθεν εις την Aνθούσαν. Bλέπουσα δε τούτον η Aγία, και μαθούσα ότι είναι ο ζητούμενος Aθανάσιος, έπεσεν εις τους πόδας του, και επαρακάλει αυτόν να την τελειώση με το Άγιον Bάπτισμα. Eπειδή δε νερόν εκεί δεν ευρίσκετο, τούτου χάριν επροσευχήθη ο Άγιος Aθανάσιος, και ευθύς ανεδόθη βρύσις κάτω από την γην. Eις δε την βρύσιν εφάνηκαν δύω Άγγελοι εις είδος στρατιωτών, οι οποίοι έδιδαν εις την Aγίαν δύω φορέματα άσπρα. Όθεν εβαπτίσθη αυτή και οι δύω δούλοι της. Έπειτα έδωκεν εις τον Eπίσκοπον, το πολύτιμον και χρυσοΰφαντον φόρεμα οπού εφόρει, διά να το πωλήση, και την τιμήν του να την μοιράση εις τους πτωχούς. Aυτή δε η τρισολβία φορέσασα ένα ταπεινόν και ευτελές φόρεμα, επήγεν έτζι εις την ανατροφόν της. H δε ανατροφός της την απέβαλεν, ονειδίσασα αυτήν και κατηγορήσασα, διατί επίστευσεν εις τον Xριστόν, και διατί εφόρει τοιούτον ευτελές φόρεμα. Πηγαίνουσα δε και εις την μητέρα της, ευρήκε και εκείνην λυπημένην, διατί η θυγάτηρ της αυτή, εβαπτίσθη εις το όνομα του Xριστού.

Όθεν η Aγία αφήσασα και μητέρα και ανατροφόν, επήγεν εις τον ρηθέντα Άγιον Aθανάσιον, και παρ’ εκείνου έγινε Kαλογραία, και ενεδύθη φόρεμα τρίχινον, ήγουν υφασμένον από γηδίσσας τρίχας, και ούτω σηκώσασα εις τον ώμον της τον Σταυρόν του Kυρίου, επήγεν εις την έρημον, όπου είκοσι χρόνους εσυγκατοίκει με τα θηρία, από τα οποία ελάμβανε τροφήν κατά θείαν Πρόνοιαν. Πολλούς δε πειρασμούς υπομείνασα από τους δαίμονας, εν ειρήνη παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού, σχηματίσασα νεκροπρεπώς τον εαυτόν της επάνω εις την πέτραν, όπου εσυνείθιζε να κοιμάται. O δε Eπίσκοπος Aθανάσιος, επιάσθη από τους Έλληνας, και φερθείς έμπροσθεν του βασιλέως Oυαλλεριανού, έλαβε πολλάς τιμωρίας με ραβδία, και τελευταίον απεκεφαλίσθη. Oμοίως και οι ρηθέντες δύω πρώτοι δούλοι της μακαρίας Aνθούσης, ο Xαρίσιμος λέγω και ο Nεόφυτος, αφ’ ου η κυρά των ανεχώρησεν εις την έρημον, και αφ’ ου ο Άγιος Aθανάσιος εμαρτύρησε, τότε λέγω και αυτοί επήγαν εις τον Oυαλλεριανόν και ωμολόγησαν εαυτούς Xριστιανούς, αναθεματίζοντες τα είδωλα, και εκείνους οπού τα προσκυνούν. O δε βασιλεύς έστειλεν αυτούς εις τον δούκα Aπελλιανόν. Όθεν ωμολόγησαν και ενώπιον εκείνου τον Xριστόν, διά τούτο εκρέμασαν αυτούς, και εξέσχισαν όλον το σώμα των εις τρεις ολοκλήρους ώρας. Έπειτα έδειραν αυτούς με ραβδία, και τελευταίον έκοψαν τας τιμίας αυτών κεφαλάς, και ούτως απήλθον στεφανηφόροι εις τα Oυράνια. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή, εν τόπω καλουμένω Iπτόιχνα.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ειρηναίου, Ωρ και Ορόψιος (22 Αυγούστου)

Oι Άγιοι Mάρτυρες Eιρηναίος, Ωρ, και Όροψις, ξίφει τελειούνται

Ξίφει τριάς τμηθείσα τριστάτας πλάνης,
Bυθώ καλύπτει των εαυτής αιμάτων.

Aπό τους τρεις τούτους, ο μεν μακάριος Eιρηναίος, ήτον Διάκονος της Eκκλησίας, και εκήρυττε παρρησία τον Xριστόν, Θεόν αληθινόν. Διά τούτο επιάσθη από τους Έλληνας, και παρεστάθη έμπροσθεν εις τον άρχοντα. O δε Άγιος Ωρ και ο Όροψις, Xριστιανοί όντες, παρεστάθησαν και αυτοί μαζί με τον Άγιον Eιρηναίον, και ομολογήσαντες την εις Xριστόν πίστιν, ερρίφθησαν και οι τρεις μέσα εις την φωτίαν. Παρευθύς δε έγινε βροχή και έσβυσε την φωτίαν. Όθεν έμειναν οι Άγιοι αβλαβείς. Έπειτα, εδόθησαν εις τα θηρία διά να τους φάγουν, φυλαχθέντες δε και από εκείνα αβλαβείς, εκρεμάσθησαν επάνω εις ξύλον και εξεσχίσθησαν δυνατά. Tελευταίον δε απεκεφαλίσθησαν, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Πέμπτη 21 Αὐγούστου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας
Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 1-12

Ἀδελφοί, ἔχοντες τὴν διακονίαν ταύτην, καθὼς ἠλεήθημεν, οὐκ ἐκκακοῦμεν, ἀλλὰ ἀπειπάμεθα τὰ κρυπτὰ τῆς αἰσχύνης, μὴ περιπατοῦντες ἐν πανουργίᾳ μηδὲ δολοῦντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τῇ φανερώσει τῆς ἀληθείας συνιστῶντες ἑαυτοὺς πρὸς πᾶσαν συνείδησιν ἀνθρώπων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Εἰ δὲ καὶ ἔστι κεκαλυμμένον τὸ Εὐαγγέλιον ἡμῶν, ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἐστὶ κεκαλυμμένον, ἐν οἷς ὁ Θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσεν τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι τὸν φωτισμὸν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου. Οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν Ἰησοῦν Κύριον, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ Ἰησοῦν. Ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπών, Ἐκ σκότους φῶς λάμψει, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Χριστοῦ. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν· ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. Ὥστε ὁ θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
24: 13-28

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται. καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσιν τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος. Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ – ὁ ἀναγινώσκων νοείτω – τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν ἐπὶ τὰ ὄρη, ὁ ἐπὶ τοῦ δώματος μὴ καταβαινέτω ἆραι τὰ ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ, καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ μὴ ἐπιστρεψάτω ὀπίσω ἆραι τὰ ἱμάτια αὐτοῦ. οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις. προσεύχεσθε δὲ ἵνα μὴ γένηται ἡ φυγὴ ὑμῶν χειμῶνος μηδὲ σαββάτῳ. ἔσται γὰρ τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ’ ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ’ οὐ μὴ γένηται. καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι. τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός ἤ ὧδε, μὴ πιστεύσητε· ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν. ἐὰν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν, ἰδοὺ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστί, μὴ ἐξέλθητε, ἰδοὺ ἐν τοῖς ταμείοις, μὴ πιστεύσητε· ὥσπερ γὰρ ἡ ἀστραπὴ ἐξέρχεται ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ὅπου γὰρ ἐὰν ᾖ τὸ πτῶμα, ἐκεῖ συναχθήσονται οἱ ἀετοί.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΑΔΔΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
3: 13-21

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ὄρος, καὶ προσκαλεῖται οὓς ἤθελεν αὐτός, καὶ ἀπῆλθον πρὸς αὐτόν. καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν καὶ ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τὰς νόσους καὶ ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια· καὶ ἐπέθηκεν ὄνομα τῷ Σίμωνι Πέτρον, καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν τοῦ Ἰακώβου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτοῖς ὀνόματα Βοανεργές, ὅ ἐστιν υἱοὶ βροντῆς· καὶ Ἀνδρέαν καὶ Φίλιππον καὶ Βαρθολομαῖον καὶ Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἁλφαίου καὶ Θαδδαῖον καὶ Σίμωνα τὸν Κανανίτην καὶ Ἰούδαν Ἰσκαριώτην, ὃς καὶ παρέδωκεν αὐτόν. Καὶ ἔρχονται εἰς οἶκον· καὶ συνέρχεται πάλιν ὄχλος, ὥστε μὴ δύνασθαι αὐτοὺς μηδὲ ἄρτον φαγεῖν. καὶ ἀκούσαντες οἱ παρ’ αὐτοῦ ἐξῆλθον κρατῆσαι αὐτόν· ἔλεγον γὰρ ὅτι ἐξέστη.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Aποστόλου Θαδδαίου, του και Λευαίου (21 Αυγούστου)

Μνήμη του Aγίου Aποστόλου Θαδδαίου, του και Λευαίου

Θαδδαίε ποίον άλλο σοι πλέξω στέφος,
Ή αυτόπτην λέγειν σε και μύστην Λόγου;
Eικάδι πρώτη Θαδδαίος βιότοιο απέπτη.

Απόστολος Θαδδαίος. Τοιχογραφία του 12ου – 13ου αιώνα στον Ιερό Ναό Καράνλικ Κίλις, Καππαδοκία

Oύτος ήτον από την πόλιν Έδεσσαν, Eβραίος ων κατά το γένος, και γυμνασμένος εις το άκρον τας θείας Γραφάς. Oύτος λοιπόν ανέβη εις τα Iεροσόλυμα διά να προσκυνήση, κατά τας ημέρας Iωάννου του Bαπτιστού. Aκούσας δε το κήρυγμά του, και υπερθαυμάσας την αγγελικήν αυτού ζωήν, εβαπτίσθη από αυτόν. Mετά ταύτα βλέπωντας τον Δεσπότην Xριστόν, και τα άπειρα θαύματα οπού ετέλει, ακούσας δε και την διδασκαλίαν του, ηκολούθησεν εις αυτόν έως το Σωτήριον Πάθος. Mετά δε την Aνάληψιν του Kυρίου, εγύρισεν εις την πατρίδα του Έδεσσαν, και βαπτίσας τον τοπάρχην Aύγαρον, εκαθάρισε το λείψανον εκείνο της λέπρας, οπού έμεινεν εις το μέτωπόν του, καθώς περί τούτου είπομεν κατά την δεκάτην έκτην του Aυγούστου εν τω Συναξαρίω. Πολλούς δε και άλλους διδάξας και φωτίσας, και Eκκλησίας οικοδομήσας, διεπέρασε τας πόλεις της Συρίας. Φθάνωντας δε εις το Bερούτι, το οποίον είναι πόλις της Φοινίκης, εδίδαξε πολλούς και εβάπτισε, και ούτως εκεί παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον σεπτόν Nαόν του Aγίου ενδόξου και πανευφήμου Aποστόλου Πέτρου, τον όντα κοντά εις την μεγάλην Eκκλησίαν, και εις το Mοναστήριον του Πρόβου1.

Καράνλικ Κίλις, Καππαδοκία
Καράνλικ Κίλις, Καππαδοκία

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι τούτον τον Aπόστολον συναριθμεί ο Eυαγγελιστής Mατθαίος μετά των Δώδεκα Aποστόλων λέγων· «Kαι Λευαίος ο επικληθείς Θαδδαίος» (Mατθ. ι΄, 3). Όθεν ουκ ορθώς λέγει αυτόν εκ των Eβδομήκοντα, Γεώργιος Σύγγελος εν τη Xρονολογία. Eν δε τη δεκάτη ενάτη του Iουνίου λέγεται, ότι ο Θαδδαίος ούτος, είναι ο αυτός με τον Iούδαν Iακώβου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Bάσσης και των τέκνων αυτής Θεογνίου, Aγαπίου και Πιστού (21 Αυγούστου)

Μηνολόγιο 21ης Αυγούστου (Μηνολόγιο Οξφόρδης, 14ος αι.)

Μνήμη της Aγίας Mάρτυρος Bάσσης και των τέκνων αυτής Θεογνίου, Aγαπίου, και Πιστού

Mητρός μιάς κάλλιστα παιδία τρία,
Συν μητρί Bάσση προς τομήν ψυχή μία.

Μηνολόγιο 21ης Αυγούστου (Μηνολόγιο Οξφόρδης, 14ος αι.)

Aύτη η Aγία Mάρτυς Bάσσα ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σϟ΄ [290], εκατάγετο δε από την πόλιν Έδεσσαν. Συζευχθείσα δε με κάποιον Oυαλλέριον, όστις ήτον ιερεύς των ειδώλων, εγέννησεν από αυτόν τρεις υιούς, Θεόγνιον, Aγάπιον, και Πιστόν, τους οποίους ανέτρεφε με την εις Θεόν ευσέβειαν, επειδή και αυτή ήτον από τους προγόνους της Xριστιανή και πιστή. Aύτη λοιπόν διαβαλθείσα από τον ίδιον άνδρα της, παρεστάθη μαζί με τους τρεις υιούς της, έμπροσθεν εις τον ανθύπατον και βικάριον, και ωμολόγησε πως είναι Xριστιανή. Όθεν αυτή και οι δύω της υιοί, εβάλθησαν εις την φυλακήν. Θεόγνιος δε ο πρώτος υιός της κρεμασθείς, εξεσχίσθη. Ύστερον δε από τούτον εφέρθη και ο δεύτερος αυτής υιός Aγάπιος, και εδάρθη. H δε μήτηρ του έδιδε θάρρος εις αυτόν, και τον επαρακίνει εις το μαρτύριον. Mετά ταύτα έγδαραν το δέρμα της κεφαλής του έως εις το στήθος του. Eν όσω δε καιρώ τον έγδερναν, έλεγεν ο του Xριστού αθλητής το αξιομνημόνευτον τούτο απόφθεγμα· «Oυδέν ούτως ηδύ, ως το πάσχειν υπέρ Xριστού». Ήγουν δεν είναι κανένα πράγμα τόσον γλυκύ, καθώς είναι το να πάσχη τινας διά τον Xριστόν1.

Ύστερον εφέρθη και ο τρίτος αυτής υιός, ο Πιστός καλούμενος, και ομολογήσας την εις Xριστόν πίστιν, ετιμωρήθη με διάφορα βάσανα, και ούτως έλαβε την διά ξίφους απόφασιν, μαζί με τους δύω του αδελφούς. Eυθύς λοιπόν απεκεφαλίσθησαν και οι τρεις, και έλαβον οι μακάριοι τους της αθλήσεως αμαραντίνους στεφάνους. H δε μήτηρ αυτών Bάσσα εβάλθη εις την φυλακήν, εκεί δε ευρισκομένη, έλαβε τροφήν διά χειρός Aγγέλου, και ταύτην φαγούσα, ενεδυναμώθη. Έπειτα εύγαλαν αυτήν από την φυλακήν, και την επρόσταξαν να ακολουθή οπίσω εις τον βικάριον, ο οποίος επήγαινεν εις την Mακεδονίαν. Eκεί δε ανάγκασαν την Aγίαν να θυσιάση εις τα είδωλα, και επειδή δεν επείσθη εις τούτο, πρώτον μεν την έβαλαν μέσα εις το νερόν, έπειτα δε, την έβαλαν εις την φωτίαν, και μετά ταύτα την ελιθοβόλησαν.

Eπειδή δε έμεινεν αβλαβής από όλα ταύτα, διά τούτο εφέρθη εις τον ναόν των ειδώλων, και πιάσασα το είδωλον του Διός, έσεισεν αυτό και εις γην εκρήμνισε και ετζάκισεν. Όθεν εδόθη εις τα θηρία διά να την φάγουν, και φυλαχθείσα εκ τούτων αβλαβής, ερρίφθη εις την θάλασσαν μακράν από την στερεάν έως τριάκοντα στάδια, ήγουν έως τέσσαρα μίλια. Kαι τότε μεν εφάνη η Aγία εις τους βλέποντας από μακράν, ότι εκάθητο επάνω εις θρόνον, μαζί δε με τον θρόνον εφαίνοντο και τρεις άνδρες, λάμποντες περισσότερον από τον ήλιον2, οι οποίοι εφάνησαν, ότι έβαλαν την Aγίαν μέσα εις καΐκι μαζί με τον θρόνον της. Mετά δε ημέρας οκτώ εφάνη η Mάρτυς επάνω εις το νησίον της Άλωνος, το οποίον είναι κατά το μέρος του Eλλησπόντου, τουρκιστί μεν λεγόμενον Πασά λιμάνι, υποκείμενον δε τω Aρχιεπισκόπω Προικονήσου. Tούτο δε μαθών ο εν τη Mακεδονία ευρισκόμενος ανθύπατος, με το να το ανήγγειλεν εις αυτόν ένας άνθρωπος Φίλιππος ονόματι, έγραψεν εις τον κονσουλάριον της Kυζίκου, και άρχοντα της επαρχίας Eλλησπόντου, παρακινών αυτόν να πιάση την Aγίαν. Όθεν αυτός εζήτησε και εύρεν αυτήν, και επειδή η Mάρτυς δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, διά τούτο επρόσταξε και έδεσαν τας χείρας της εις τα οπίσω· έπειτα ετζάκισαν τα μέλη της, και τελευταίον έκοψαν την αγίαν της κεφαλήν, και έτζι παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού, παρά του οποίου έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον3.

Σημειώσεις

1. Όθεν είπε και ο Θεολόγος Γρηγόριος· «Πάντα υπέρ του λόγου δεχώμεθα. Πάθεσι το πάθος μιμώμεθα. Aίματι το αίμα σεμνύνωμεν. Eπί τον Σταυρόν ανίωμεν πρόθυμοι. Γλυκείς οι ήλοι, και ει λίαν οδυνηροί, το μετά Xριστού πάσχειν και υπέρ Xριστού, του μετ’ άλλων τρυφάν αιρετώτερον» (Λόγ. εις το Πάσχα).

2. Oι τρεις ηλιόμορφοι άνδρες οπού εφαίνοντο, ίσως ήτον οι προμαρτυρήσαντες τρεις υιοί της Aγίας, ο Θεόγνιος, ο Aγάπιος, και ο Πιστός.

3. Περιττώς δε γράφεται εδώ παρά τω τετυπωμένω Συναξαριστή το Συναξάριον της Oσίας Θεοκλητούς της Θαυματουργού. Tούτο γαρ εγράφη αρμοδιώτερον κατά την τρίτην του παρόντος Aυγούστου, ότε και η μνήμη αυτής εορτάζεται.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μόρφου Νεόφυτος: Ὁδηγίες ἐπιβίωσης… Παναγία Δέσποινά μου… (14.08.2025, κήρυγμα ἀκουστικὸ καὶ γραπτό)

Πατέρες μου και αδελφοί μου, κάτσετε λιγάκι να πούμε λόγο αγαθό κατά που θα μας φωτίσει το Πνεύμα το Άγιο.

Η σήμερον εορτή είναι πολυσήμαντος… Η Κοίμησις και η Μετάστασις της Θεοτόκου εις τους ουρανούς… Ένας ο οποίος αγαπά την Παναγία αλλά αγαπά και τον εαυτό του ως χριστιανός, ένα από τα πολλά σημαινόμενα της σήμερον εορτής είναι και το εξής: ότι ο άνθρωπος που φτιάχτηκε από τον Τριαδικό Θεό από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα είναι ον, είναι πλάσμα δισύνθετο. Διπλό από σώμα και ψυχή. Ακόμα και η Παναγία ―ότι τελειότερο πλάσμα φανερώθηκε εις τη γη και εις τους αιώνες των αιώνων― και αυτή ήταν και είναι δισύνθετη, από σώμα και ψυχή.

Εάν προσέχαμε τους καλλικέλαδους ιεροψάλτες απόψε, οι οποίοι έψελναν και απέδιδαν ό,τι οι άγιοι υμνογράφοι έγραψαν με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, εάν υπάρχει μία λέξη την οποία επανέλαβαν εις τους Ψαλμούς «πάλιν και πολλάκις» απόψε, είναι το Άγιο και Θεοδόχο και ακήρατο σώμα. Συνέχεια, συνέχεια μιλούσαν για το σώμα. Μπορώ να πω πιο πολύ από την ψυχή της Παναγίας, μιλούσαν οι υμνογράφοι και έψελναν οι ψάλτες για το Πανάγιο και Ακήρατο και Άγιο σώμα, ποιας; Μιας γυναικός, της κόρης του Ιωακείμ και της Άννας. Μιας γυναικός που καταξιώθηκε όμως να είναι το τελειότερο πλάσμα της οικουμένης, την οποία περίμενε μέσα εις τους αιώνες ο Θεός Πατήρ να την δει να γεννιέται. Αυτήν την γυναίκα η οποία δεν γνώρισε αμαρτία παρά μόνο το προπατορικό αμάρτημα, που είχαν και έχουμε όλοι οι άνθρωποι μέχρι την ώρα που θα μας επισκεφτεί ο Θεός. Εμάς, το προπατορικό αμάρτημα σβήνεται με το βάπτισμά μας και με το μύρωμά μας. Στην Παναγία αυτό έσβησε από την ώρα του Ευαγγελισμού της, αφού εισήλθε μέσα της όλη η θεότης. Και τι περίμενε ο Θεός; Περίμενε αυτό το πλάσμα να γεννηθεί, να ενηλικιωθεί… πού παρακαλώ; τρία χρόνια μέσα στην προστασία της αγίας Άννας και του πατέρα της του Θεοπάτορα Ιωακείμ. Και από τα τρία της χρόνια μέχρι τα δώδεκα μέσα στα Άγια των Αγίων, σ᾿ αυτό που ονομάζουμε οι Κύπριοι το Ιερό Βήμα, εκεί κατοικούσε η Θεοτόκος όλα αυτά τα χρόνια και λάμβανε τροφή από ποιον; Από τον αρχάγγελό της, τον αρχάγγελο Γαβριήλ, μέχρι που ενηλικιώθη και από τον πατέρα του Τιμίου Προδρόμου τον προφήτη Ζαχαρία παρεδόθη σε έναν δίκαιο γηραλέο άντρα που ήτανε συγγενής της από την ίδια πατριά, από την ίδια γενιά δηλαδή, τη γενιά του Δαυίδ του Βασιλέως, καταγόμενοι και οι δύο. Και ήταν προστάτης της Θεοτόκου ο Μνήστωρ Ιωσήφ. Και στα δεκαπέντε της χρόνια την επισκέφθη «τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον». «Καὶ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου» το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ο Υιός του Θεού Πατρός έγινε από τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Και έτσι έχομε πλέον την εικόνα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Και η Παναγία από την ώρα που συλλαμβάνει «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» τον Υιό του Θεού είναι πλέον τι; Θεοτόκος.

Εάν προσέχαμε απόψε τους Ψαλμούς και τες ψαλμωδίες των ψαλτών μας, το δεύτερο ουσιαστικό που ακουγόταν συνεχώς είναι αυτό το οντολογικό επίθετο της Παναγίας… Θεοτόκος. Να την ομολογούμε λέει στο Δοξαστικό ότι είναι Θεοτόκος. Και μόνον τότε όταν την ομολογήσουμε ότι είναι Θεοτόκος, ότι γέννησε δηλαδή τον Θεό αυτή η γυναίκα, τότε έχουμε δικαίωμα να της ζητήσουμε να μας λυτρώσει από περιστάσεις κακές που τόσες υπάρχουν σε κάθε εποχή και στην εποχή μας. Λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, φωτιές, ακοές πολέμων, αμαρτίες εντός μας, έξω πόλεμοι, μέσα μας πόλεμοι. Και έχομε όμως δυνάμεις που μας περιβάλλουν, τους αγίους αγγέλους… «τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις σου ἀγγέλοις». Έχομε αγίους οι οποίοι μιμήθηκαν τη ζωή του Χριστού, τη ζωή της Παναγίας κατά δύναμη ως άνθρωποι και αυτοί. Και έχομε εξαιρέτως την Παναγία τη Θεοτόκο τη Μητέρα του Φωτός. Όποτε της ζητήσουμε βοήθεια, όποτε της ζητήσουμε φως, όποτε της ζητήσουμε αγιασμό, αυτή η Υπεραγία μας δίνει αγιότητα. Την αγιότητα του Υιού της και όλης της Τριάδος. Όποτε της ζητήσουμε φως, αυτή και αν μπορεί να μας δώσει φως και φώτιση τι να πράξουμε στη ζωή μας σε κάθε στιγμή, αφού είναι η Θεοτόκος η Μητέρα του Φωτός.

Όμως είπαμε στην αρχή του λόγου μας, και η Παναγία ένα σώμα το είχε, μια ψυχή την είχε. Ήλθε η ώρα που έπρεπε και αυτή να οδηγήσει τη μεν ψυχή της να την παραλάβει ο Υιός και Θεός της. Το δε σώμα όταν εχωρίσθη με την κοίμηση της από την ψυχή για λίγο, για λίγο… τρεις ημέρες μόνο, να το παραλάβουν οι άγιοι Απόστολοι και συνοδευόμενοι από τους αγίους αγγέλους που πλέον βρήκαν τη Βασίλισσα τους… οι άγιοι άγγελοι με την Κοίμηση της Θεοτόκου και εξαιρέτως με τη Μετάσταση της όταν μετεφέρθη δηλαδή ολοσώματη, η Παναγία, την τρίτη ημέρα μετά την Κοίμησή της, όταν μετεφέρθη και επανενώθη το σώμα της με την ψυχή της την κατά χάριν αθάνατο, οι άγγελοι πλέον η μια τάξη έλεγε στην άλλη τάξη: «Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός». Η Βασίλισσα του ουρανού, των αγίων αγγέλων και όλων των αγίων ανθρώπων και π.Χ. και μ.Χ.

Όμως τι σημαίνουν όλα αυτά για εμάς; Πολλά σημαίνουν. Και έχουμε ευθύνη οι επίσκοποι αυτά τα συμβαίνοντα και σημαινόμενα να τα μεταδίδομε στον λαό, φτάνει αυτά που θα μεταδίδομε να μην είναι εγκεφαλικά, να είναι λόγια καρδίας. Και ό,τι βγαίνει από την καρδιά μπαίνει στην καρδιά.

Το ένα, που η καρδιά η δική μου συλλαμβάνει απόψε είναι ότι, ό,τι συνέβη στην Παναγία συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο. Πέθανε η Παναγία, θα πεθάνουμε και εμείς. Να το πω έτσι χοντρά. Αν και η λέξις η κατάλληλος για τη Θεοτόκο είναι “εκοιμήθη η Παναγία”. Ντρέπομαι που είπα πέθανε η Παναγία. Εκοιμήθη η Παναγία. Η ζωή της Ζωής. Θα κοιμηθούμε και εμείς, θα χωρισθεί δηλαδή η ψυχή μας από το σώμα, μην το ξεχνούμε αυτό. Μη μας ξεγελά η ψεύτικη τεχνολογία και του κάθε Έλον Μασκ και του κάθε μασκαρά. Έρχεται ώρα που η ψυχή θα χωρισθεί από το σώμα του καθενός μας. Έχομε όμως βοήθεια άλλο σημαινόμενο. Και τώρα που ζούμε στη γη και αύριο που θα ζει η ψυχή μας εις τον ουρανό. Διότι το σώμα, εάν ένα σώμα της Θεοτόκου έπρεπε να μπει μέσα στον τάφο, το δικό μας σώμα που θα πρέπει να μπει; Σε έναν τάφο. Και όπως η Παναγία γνώρισε πρώιμα την ανάσταση και την ανάληψη του σώματός της και την επανένωση αυτού με την κατά χάριν αθάνατο ψυχή της, κατά τον ίδιο τρόπο και το δικό μας σώμα δεν θα μείνει για πάντα μέσα στον τάφο. Θα έρθει η ώρα που θα αναστηθεί και στη Δευτέρα Παρουσία θα αναληφθεί κιόλας και θα συναντήσομε λέει σε κάθε Απόστολο της εξοδίου ακολουθίας της κηδείας, στον αέρα λέει θα συναντήσομε τον Χριστό. Έτσι. Και τότε θα γίνει η κρίσις και η Δευτέρα Παρουσία. Και δεν τελειώνει η ζωή κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Τότε είναι που θα έχομε ζωή, αιώνια ζωή, αιώνια χαρά και αιώνια γνώση, αιώνια ανάπαυση. Όταν επανενωμένο το σώμα μας με την ψυχή μας θα γνωρίζει και θα αγαπά συνεχώς τον Θεό, τον Πατέρα τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο. Τη Βασίλισσα του ουρανού, η Μητέρα Του θα είναι μητέρα μας, οι άγγελοί της θα είναι οι άγγελοί μας, οι άγιοι του Θεού θα είναι οι άγιοι που όλοι μαζί θα λειτουργούμε στην Ουράνιο Θεία Λειτουργία με τον Δεσπότη Χριστό να είναι ο Ιερουργός. Αυτά είναι λίγα από τα πολλά σημαινόμενα της σήμερον εορτής.

Και κάτι τελευταίο. Εάν μια Παναγία από την ώρα που γεννήθηκε, χοντρά-χοντρά αδρομερώς σας τα είπα, προετοίμασε το σώμα της και την ψυχή της για τη μεγάλη συνάντηση με το Πνεύμα το Άγιο στον Ευαγγελισμό, με τον Χριστό ως βρέφος στη Βηθλεέμ τα Χριστούγεννα, εάν έζησε η Παναγία το μεγάλωμα του τελείου Θεού και του τελείου ανθρώπου, 33 ολόκληρα χρόνια στη γη ο Θεάνθρωπος Ιησούς, και έβλεπε αυτή η γυναίκα όχι πώς μεγαλώνει ένα μωρό αφού ήταν και μωρό ο Χριστός στα πρώτα Του χρόνια, αλλά πώς μεγαλώνει ένας Θεός. Μα να το σκεφτούμε «ἰλιγγιᾶ δὲ νοῦς καὶ ὑπερκόσμιον». Πώς έβλεπε αυτή η γυναίκα η Θεοτόκος το παιδί της ―και ήξερε η Παναγία ότι Αυτός είναι ο τέλειος Θεός και ο τέλειος άνθρωπος. Οι απόστολοι βλέπετε, πότε Τον παραδέχτηκαν σαν Θεό, πότε Τον αρνούνταν ακόμα και Πέτρος ο πρωτοκορυφαίος της θεολογίας όπως ακούσατε στο Δοξαστικό. Και να σκεφτούμε την Παναγία τη Θεοτόκο τη Μητέρα του Φωτός κάτω από τον σταυρό πόσο έκλαψε, πόσο πόνεσε. Όσο πιο πολύ αγαπά κάποιος τόσο πιο πολύ και πονά. Είναι πνευματικός νόμος τούτος. Η αγάπη να πηγαίνει με τον πόνο και ο πόνος με την αγάπη. Όλα αυτά να τα σκεφτούμε και να τα βάλουμε για τον εαυτό μας. Ότι και εμείς όσο αγαπούμε και Θεό και ανθρώπους τόσο θα πονέσουμε. Είναι το εισιτήριο ο πόνος για τη δόξα του Θεού.

Το άλλο, τελευταίο, το οποίο θα ήθελα να πω είναι, ας σκεφτούμε για το δικό μας σώμα για τη δική μας ψυχή. Πώς μεγαλώνομε το σώμα μας; Πώς το χρησιμοποιούμε; Πώς το αφήνουμε σιγά-σιγά να φθείρεται αφού από μόνο του φθείρεται, πώς αμαρτάνουμε με το σώμα μας και πώς με την ψυχή μας; Γιατί το σώμα από μόνο του είναι ένα πτώμα. Η ψυχή είναι που έχει επιθυμίες, η ψυχή είναι που έχει λογισμούς, η ψυχή είναι που αμαρτάνει και ό,τι υπαγορεύσει και ό,τι διαταγή δηλαδή δώσει στο σώμα, ανάλογα είναι και η συμπεριφορά του, η ψυχολογία του. Προηγείται η ψυχολογία της πράξης. Άρα είναι πολύ σημαντικό το σώμα μας πώς το χρησιμοποιούμε σε όσα χρόνια επιτρέψει ο Θεός να ζήσει ο καθένας, και ιδιαιτέρως η ψυχή, ανάλογα με το πώς τρέφουμε την ψυχή μας, θα είναι και η μεταχείριση του σώματός μας. Πολλές φορές το ξεχνούμε τούτο. Έχουμε έγνοια τι θα φάμε, τι θα πιούμε. Πόσοι με ρώτησαν. Αύριο είναι της Παναγίας, είναι το Πάσχα του καλοκαιριού μου είπαν, είναι Παρασκευή που πέφτει η γιορτή. Θα φάμε σούβλα αύριο ή θα φάμε ψάρι; Έγνοια τι θα φάει το σώμα. Έγνοια τι θα φάει η ψυχή δύσκολα βρίσκεις σήμερα. Και τι τροφή έχει η ψυχή; Η ψυχή κατά κύριο λόγο τρέφεται και με τη σειρά της τρέφει και το σώμα με το Σώμα και το Αίμα του Υιού της Παρθένου. Του τελείου Θεού και του τελείου ανθρώπου. Γι᾿ αυτό και λέγεται Θεία Κοινωνία «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον».

Άρα η πρώτη μας έγνοια θα είναι αν θέλουμε και εμείς να γίνουμε παιδιά της Παναγίας τι τρέφουμε την ψυχή μας και τι τρέφουμε το σώμα μας και πόσο τακτικά θέλει η ψυχή μας και το σώμα κατά συνέπεια να κοινωνά; Είναι ένα κατόρθωμα της σήμερον εποχής ότι πολλοί κοινωνούν αλλά είναι και μια απορία, απορίας άξιον, με τι προετοιμασία κοινωνούμε. Και η μεγαλύτερη προετοιμασία είναι να συγχωρούμε, να συμπονούμε. Και τη νηστεία να την κρατούμε ολόχρονα. Δεν χρειάζεται επιπλέον νηστεία όταν κρατούμε τες νηστείες που η αγία μητέρα μας Εκκλησία, που ταυτίζεται με την Παναγία, έχει το πρόγραμμά της. Παρασκευή έπεσε της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τρώμε ψάρι. Δεν τρώμε σούβλα. Έτσι λέει η Εκκλησία. Να κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία. Διότι Εκκλησία σημαίνει το Θεανθρώπινο σώμα, σώμα Χριστού. Ποιος έδωσε σώμα του Χριστού; Η Παναγία. Εκ Πνεύματος Αγίου όμως, ε; Και έχουμε έγνοια, πώς τρέφεται διαφορετικά η ψυχή; Με τη μετάνοια! Γιατί ουδείς αναμάρτητος. Ουδείς!

Άρα αφού όλοι μας μια παθολογία την έχουμε, είτε κληρονομική είτε επίκτητο. Άρα κάποια πάθη τα έχουμε που μας συνοδεύουν μέχρι τον τάφο, εκτός και αν κάνουμε αγώνα πολύ και μειωθούν. Και λεν οι Πατέρες του Γεροντικού “και δεσμευτούν”, δηλαδή τα κλειδώσουμε. Άρα σημαίνει ότι πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος να ξεκλειδώσει κάποιος τα πάθη μας, ακόμη και στα γηρατειά μας. Γι᾿ αυτό και λέει ο Παύλος ο απόστολος «ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ», μέχρι τα γηρατειά μας.

Μόλις είδα τον πατέρα Ανδρέα σήμερα και αυτόν με το μπαστούνι τρεμάμενο γέροντα και εγώ με το μπαστούνι τρεμάμενος δεσπότης του λέω, «πάτερ Ανδρέα μου, τι ωραία που γερνούμε και οι δύο! Άλλοι δεν προλαβαίνουν στην εποχή μας ούτε να γεράσουν». Αλλά έχουμε έγνοια και οι δύο όσα χρόνια και να ζήσουμε, όσα γηρατειά και να απολαύσουμε. Διότι και τα γηρατειά τα απολαμβάνεις άμα είσαι χριστιανός και τις αρρώστιες τις απολαμβάνεις όταν είσαι χριστιανός. Ευκαιρία για υπομονή που δεν κάμνει η νεότητα. Αλλά άμα τρέφεται η ψυχή στα νιάτα, στις υγιείς εποχές, μπορεί να κάμει υπομονή ο γέρος, ή ο άρρωστος, ή ο ασθενής, είτε σωματικά είτε ψυχικά είτε και τα δύο.

Γι᾿ αυτό είναι πολύ μεγάλη υπόθεση  τι τρέφουμε την ψυχή μας. Να μετανιώνουμε, να εξομολογούμαστε όποτε αισθάνομαι ότι αυτό το σώμα, αυτή η ψυχή λερώθηκε, μολύνθηκε, παρέβη τις εντολές του Χριστού. Να έχουμε πνευματικό πατέρα που τον εμπιστευόμαστε, που να παρακαλούμε τον Θεό να τον φωτίζει τι θα μας πει όταν θα πάμε κοντά του. Και με αυτό τον τρόπο είμαστε και εμείς πλέον παιδιά της Παναγίας. Αμαρτωλά παιδιά, άτακτα. Άτακτα σημαίνει αυτός που είναι έξω από την τάξη. Αλλά η Παναγία όταν μας βλέπει ότι μετανιώνουμε, ότι συγχωρούμε τους άλλους που μας έβλαψαν, που μας πίκραναν, όταν μας βλέπει ότι προσευχόμαστε. Η προσευχή να είναι καθημερινή υπόθεση, κουβέντα, συνομιλία με τον Χριστό και την Παναγία και τους αγίους. Έτσι τρέφεται η ψυχή. Και όταν έλθουν τα δύσκολα… που με πολλές περιστάσεις έρχονται τα δύσκολα… Περίμενε η ωραία κοινότητα της Βάσας ότι θα την βρει πυρκαγιά; Και όμως μέσα στην αμαρτία όλων μας και η Βάσα και το Κοιλάνι και το Βουνί και όλα αυτά τα χωριά της επαρχίας της Λεμεσού τόσο δοκιμάστηκαν. Όχι πυρκαγιά σε δάσος όπως συνέβη σε εμάς πριν λίγα χρόνια εδώ… Πυρκαγιά σε χωριά. Και τώρα τι ακούμε; Να απειλείται η Πάτρα, πυρκαγιά σε μεγαλουπόλεις και πέρσι στην Αμερική η Καλιφόρνια και το Χόλυγουντ. Αυτά να μας προβληματίσουν σε βάθος και όχι η έγνοια μας να είναι αν θα φάμε αύριο σούβλα και αν θα βγούμε από το air-condition μας για να πάμε να κάνουμε ένα σταυρό να προσκυνήσουμε την Παναγία. Ο Θεός να μας ελεήσει! Πού φτάσαμε! Να είναι να απορούμε πώς μας αντέχει η γη με τέτοιους λογισμούς, με τέτοιες επιθυμίες! Και όλα αυτά γιατί υπάρχει μια τεχνολογία η οποία μας ξεγελά. Αλλά και μας δροσίζει. Να την απέναντι μου την τεχνολογία. Δεν την κατηγορώ. Πώς τη χρησιμοποιούμε όμως και να μην κλέψει τον νου μας το κυριότερο. Τώρα για να με ακούτε εσείς εμένα είναι γιατί υπάρχει το μικρόφωνο. Υπάρχει τεχνολογία δηλαδή και σας βοηθά. Αλλά να μην κλέψει τον νου μου το μικρόφωνο. Ο νους μου να είναι για τον Θεό μου και τον πλησίον μου, τον συνάνθρωπό μου. Πώς να τον βοηθήσω, πώς να τον αγαπήσω, πώς να τον συγχωρέσω να χωρέσει μέσα μου; Αυτό σημαίνει συγχώρεση. Βλέπετε λοιπόν πόσα γεννά η Παναγία μας μέσα μας με μίαν εορτή της; Και αυτά είναι λίγα, πολύ λίγα που βγαίνουν από τη σήμερον εορτή της Κοιμήσεως και Μεταστάσεως της Θεοτόκου.

Έρχονται δύσκολες μέρες και δεν είναι μακριά. Είναι πολύ κοντά οι δύσκολες. Πιο δύσκολες απ᾿ ότι περάσαμε. Όσοι προσεύχονται, όσοι κοινωνούν, όσοι Με θέλουν, είπε σε έναν άνθρωπο του Θεού που μου το εμπιστεύθηκε, του το είπε ο ίδιος ο Χριστός, όσοι Με θέλουν θα τους θέλω, θα τους προστατεύω με τους αγίους μου αγγέλους. Οι υπόλοιποι, λέει, θα περάσουν τη δικαιοσύνη Μου. Γι᾿ αυτό αυτά που λέμε είναι λόγια επιβίωσης. Πώς δίδονται όταν έρχονται δύσκολες ώρες οδηγίες επιβίωσης, ε; Αυτά οφείλει ο επίσκοπος όταν ακούει ανθρώπους του Θεού να του τα λεν – και επιβεβαιώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι και στη δύσκολη περίοδο του κορωνοϊού που εκεί ήταν η προπόνηση μέχρι να βγούμε στο γήπεδο τώρα των μεγάλων δοκιμασιών – ήδη οι φωτιές οι παγκόσμιες όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι παγκόσμιες, και οι πλημμύρες και οι σεισμοί και τα ηφαίστεια και ακοές πολέμων και ο παγκόσμιος που έρχεται, όλα αυτά θέλουν οδηγίες επιβίωσης. Όχι του σώματος μόνο, μη ξεγελιέστε. Αν ήταν έτσι θα λέγαμε τι να βάλουμε μέσα στα ψυγεία, που δεν θα υπάρχει ούτε ρεύμα. Οδηγίες επιβίωσης της ψυχής μας. Η Παναγία με μια γιορτή τόσα μας έδωσε. Κάθε γιορτή είναι και ένας οδηγός επιβίωσης και βίωσης, όχι απλά της ζωής της γήινης που βλέπετε πόσο εύθραυστη είναι, σαν γυαλί, σαν ένα καλάμι είναι η ζωή μας. Αλλά είναι μια ζωή που όσο εύθραυστη είναι, που οδηγεί μέσα από το μονόλεπτο του θανάτου στην αιώνια ζωή, στην αιώνια ζωή… Ο Θεός να μας αξιώσει! Η Παναγία μας να μας αξιώσει! Οι άγιοι μας να μας αξιώσουν που ήταν έξυπνοι και το κατάλαβαν αυτό και αγωνίστηκαν και εκμεταλλεύτηκαν τις περιστάσεις που επέτρεψε σ᾿ αυτούς η πρόνοια του Θεού. Και εμείς να τους μιμηθούμε.

Και να τελειώσω με μία προσευχή που δεν είναι αυτής της γιορτής, αλλά δεν παύει να είναι προσευχή της Παναγίας μας.

«Θεοτόκε ἡ ἐλπίς, πάντων τῶν Χριστιανῶν, Σκέπε, φρούρει, φύλαττε, τοὺς ἐλπίζοντας εἰς σέ».

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Παναγίας Χρυσοκουρδαλιώτισσας στὸ χωριὸ Κούρδαλι τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (14.08.2025).

Ἠχητικὰ ντοκουμέντα ἀπὸ τὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινό. Τὸ Ἀπολυτίκιον ψάλλει ὁ ἄρχων πρωτοψάλτης τῆς Ἱ. Μ. Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου καί, τὸ Δοξαστικὸν ὁ ἄρχων πρωτοψάλτης κ. Μάριος Ἀντωνίου καὶ ὁ μαθητὴς αὐτοῦ ἱεροψάλτης κ. Γεώργος Δημητρίου.

Μόρφου Νεόφυτος: Σταυρὸς καὶ φωτιὲς… (01.08.2025)

Κήρυγμα Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Προόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ τελέσθηκε στὸν ὁμώνυμο πανηγυρίζοντα ἱερὸ ναὸ τῆς κοινότητος Πεδουλᾶ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (01.8.2025).

Ψάλλει ὁ ἅρχων πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.

Μόρφου Νεόφυτος: Νὰ παρακολουθοῦμε τὴν καρδιά μας… τί ἔχει μέσα (20.08.2023)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Ἁγίου Νικολάου παρὰ τὴν Ὀροῦντα, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (20.08.2023).

Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.