Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
4: 4-7

Ἀδελφοί, ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. ῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· Ἀββᾶ ὁ πατήρ. Ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ᾿ υἱός· εἶ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
2: 1-12

Τοῦ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες· Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ. ἀκούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ’ αὐτοῦ, καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ’ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας· οὕτως γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ προφήτου· Καὶ σύ Βηθλέεμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ. Τότε Ἡρῴδης λάθρᾳ καλέσας τοὺς μάγους ἠκρίβωσεν παρ’ αὐτῶν τὸν χρόνον τοῦ φαινομένου ἀστέρος, καὶ πέμψας αὐτοὺς εἰς Βηθλέεμ εἶπε· Πορευθέντες ἐξετάσατε ἀκριβῶς περὶ τοῦ παιδίου· ἐπὰν δὲ εὕρητε ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ. οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησαν· καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτοὺς ἕως ἐλθὼν ἐστάθη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον· ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα. καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν· καὶ χρηματισθέντες κατ’ ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδην, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΩΡΑ ΠΡΩΤΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ. 1:1-12

Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς Προφήταις, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν Υἱῷ· ὃν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καὶ τοὺς αἰῶνας ἐποίησεν. Ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης, καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, δι’ ἑαυτοῦ καθαρισμὸν ποιησάμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς. Τοσούτῳ κρείττων γενόμενος τῶν ἀγγέλων, ὄσῳ διαφορώτερον παρ’ αὐτοὺς κεκληρονόμηκεν ὄνομα. Τίνι γὰρ εἶπὲ ποτε τῶν Ἀγγέλων· Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε; Καὶ πάλιν· Ἐγὼ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα, καὶ αὐτὸς ἔσται μοι εἰς υἱόν; Ὅταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει· καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες Ἄγγελοι Θεοῦ. Καὶ πρὸς μὲν τοὺς Ἀγγέλους λέγει· Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα. Πρὸς δὲ τὸν Υἱόν· Ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου. Ἠγάπησας δικαιοσύνην, καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. Καί, Σὺ κατ’ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σου εἰσιν οἱ οὐρανοί. Αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. 1:18-25

Τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἡ Γέννησις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ ᾿Ιωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς, εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ῾Αγίου. ᾿Ιωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν, καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος, ἰδοὺ Ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ, λέγων· ᾿Ιωσὴφ, υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκα σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν ῾Αγίου. Τέξεται δὲ υἱὸν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ Προφήτου, λέγοντος· Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται Υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. Διεγερθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου, ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ Ἄγγελος Κυρίου, καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν, ἕως οὗ ἔτεκε τὸν Υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον· καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν.

ΩΡΑ ΤΡΙΤΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Πρὸς Γαλάτας ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀναγνωσμα
Κεφ. 3:23-29

Ἀδελφοί, πρὸ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν, ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν. Ἐλθούσης δὲ τῆς Πίστεως, οὐκ ἔτι ὑπὸ παιδαγωγὸν ἐσμεν. Πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην· οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδὲ ἐλεύθερος· οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστέ, καὶ κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
Κεφ. 2: 1-20

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου, ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. Αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο, ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. Καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Ἀνέβη δὲ καὶ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας, ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ, εἰς τὴν ᾿Ιουδαίαν, εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυΐδ, ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ. Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ, ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν. Καὶ ἔτεκε τὸν Υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν, καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ· διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. Καὶ ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ, ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν. Καὶ ἰδοὺ Ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς, καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς· καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἄγγελος· Μὴ φοβεῖσθαι· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ· ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ. Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. Καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ Ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου, αἰνούντων τὸν Θεὸν, καὶ λεγόντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη· ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἀπῆλθον ἀπ᾿ αὐτῶν εἰς τὸν οὐρανὸν οἱ Ἄγγελοι, καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ Ποιμένες εἶπον πρὸς ἀλλήλους· Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ῥῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν. Καὶ ἦλθον σπεύσαντες, καὶ ἀνεῦρον τήν τε Μαριὰμ καὶ τὸν ᾿Ιωσὴφ, καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. Ἰδόντες δὲ διεγνώρισαν περὶ τοῦ ρήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ Παιδίου τούτου. Καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν περὶ τῶν λαληθέντων ὑπὸ τῶν Ποιμένων πρὸς αὐτούς. Ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ῥήματα ταῦτα, συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. Καὶ ὑπέστρεψαν οἱ Ποιμένες, δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον, καθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς.

ΩΡΑ ΕΚΤΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ.1:10-14, 2:1-3

Κατ’ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί. Αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· Κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; Οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μὴ ποτε παραρρυῶμεν. Εἰ γὰρ ὁ δι᾽ Ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις, ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. 2: 1-12

Τοῦ ᾿Ιησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς ᾿Ιουδαίας, ἐν ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ, Μάγοι ἀπὸ Ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς ῾Ιεροσόλυμα, λέγοντες· Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς Βασιλεὺς τῶν ᾿Ιουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ Ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ. ᾿Ακούσας δὲ ῾Ηρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη, καὶ πᾶσα ῾Ιεροσόλυμα μετ᾿ αὐτοῦ. Κκαὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Γραμματεῖς τοῦ λαοῦ, ἐπυνθάνετο παρ᾿ αὐτῶν, ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ἐν Βηθλεὲμ τῆς ᾿Ιουδαίας. Οὕτω γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ Προφήτου· Καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ ᾿Ιούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν ᾿Ιούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται Ἡγούμενος, ὅς τις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ. Τότε ῾Ηρῴδης, λάθρα καλέσας τοὺς Μάγους, ἠκρίβωσε παρ᾿ αὐτῶν τὸν χρόνον τοῦ φαινομένου ἀστέρος. Καὶ πέμψας αὐτοὺς εἰς Βηθλεὲμ εἶπε· Πορευθέντες, ἀκριβῶς ἐξετάσατε περὶ τοῦ Παιδίου, ἐπὰν δὲ εὕρητε, ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ. Οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ Βασιλέως, ἐπορεύθησαν· καὶ ἰδοὺ, ὁ ἀστὴρ, ὃν εἶδον ἐν τῇ Ἀνατολῇ, προῆγεν αὐτούς, ἕως ἐλθὼν ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ Παιδίον. Ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα, ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα. Καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν, εἶδον τὸ Παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ· καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν, προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν, καὶ λίβανον, καὶ σμύρναν. Καὶ χρηματισθέντες κατ᾿ ὄναρ, μὴ ἀνακάμψαι πρὸς ῾Ηρῴδην, δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν.

ΩΡΑ ΕΝΑΤΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ. 2:11-18

Ἀδελφοί, ὁ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι, ἐξ ἑνὸς πάντες· δι’ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφοὺς αὐτοὺς καλεῖν, λέγων· Ἀπαγγελῶ τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε. Καὶ πάλιν· Ἐγὼ ἔσομαι πεποιθὼς ἐπ’ αὐτῷ. Καὶ πάλιν·Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἃ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός· Ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν· ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστι τὸν διάβολον· καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας. Οὐ γὰρ δήπου Ἀγγέλων ἐπιλαμβανεται, ἀλλὰ σπέρματος Ἀβραὰμ ἐπιλαμβάνεται. Ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων, γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. Ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. 2: 13-23

Ἀναχωρησάντων τῶν Μάγων, ἰδοὺ Ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ ᾿Ιωσὴφ, λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ Παιδίον καὶ τὴν Μητέρα αὐτοῦ, καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον· καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ ῾Ηρῴδης ζητεῖν τὸ Παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. ῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ Παιδίον καὶ τὴν Μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς, καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον· καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου· ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ Προφήτου λέγοντος· Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν Υἱόν μου. Τότε ῾Ηρῴδης, ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν Μάγων, ἐθυμώθη λίαν· καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς, ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν Μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν ὑπὸ ῾Ιερεμίου τοῦ προφήτου, λέγοντος· Φωνὴ ἐν ῾Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς, ῾Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς· καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ ῾Ηρῴδου, ἰδοὺ, Ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ ᾿Ιωσὴφ, ἐν Αἰγύπτῳ, λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ Παιδίον, καὶ τὴν Μητέρα αὐτοῦ, καὶ πορεύου εἰς γῆν ᾿Ισραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ Παιδίου. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς, παρέλαβε τὸ Παιδίον καὶ τὴν Μητέρα αὐτοῦ, καὶ ἦλθεν εἰς γῆν ᾿Ισραήλ. Ἀκούσας δὲ ὅτι ᾿Αρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς ᾿Ιουδαίας, ἀντί ῾Ηρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ, ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τῶν Προφητῶν, ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ. 1: 1-12

Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ᾿ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι᾿ οὗ καὶ τοὺς αἰῶνας ἐποίησεν· ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, δι᾿ ἑαυτοῦ καθαρισμὸν ποιησάμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, τοσούτῳ κρείττων γενόμενος τῶν ἀγγέλων, ὅσῳ διαφορώτερον παρ᾿ αὐτοὺς κεκληρονόμηκεν ὄνομα. Τίνι γὰρ εἶπέ ποτε τῶν ἀγγέλων· «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε»; καὶ πάλιν· «Ἐγὼ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα, καὶ αὐτὸς ἔσται μοι εἰς υἱόν»; Ὅταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει· «Καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι Θεοῦ». Καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἀγγέλους λέγει· «Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα»· πρὸς δὲ τὸν υἱόν· «Ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· ῥάβδος εὐθύτητος, ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου. Ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεός, ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου». Καί· «Σὺ κατ᾿ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν
Κεφ. 2: 1-20

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Ἀνέβη δὲ καὶ Ἰωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν Ἰουδαίαν εἰς πόλιν Δαυῒδ ἥτις καλεῖται Βηθλέεμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυῒδ, ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ ἐμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικὶ, οὔσῃ ἐγκύῳ. ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν, καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον· καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. Καὶ ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν. καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς, καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· Μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ ὅς ἐστιν Χριστὸς Κύριος ἐν πόλει Δαυῒδ. καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον, εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ. καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Καὶ ἐγένετο ὡς ἀπῆλθον ἀπ’ αὐτῶν εἰς τὸν οὐρανὸν οἱ ἄγγελοι, καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ ποιμένες εἶπον πρὸς ἀλλήλους· Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλέεμ καὶ ἴδωμεν τὸ ῥῆμα τοῦτο τὸ γεγονὸς ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν. καὶ ἦλθον σπεύσαντες καὶ ἀνεῦρον τήν τε Μαριὰμ καὶ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. ἰδόντες δὲ διεγνώρισαν περὶ τοῦ ῥήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου· καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν περὶ τῶν λαληθέντων ὑπὸ τῶν ποιμένων πρὸς αὐτούς. ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ῥήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. καὶ ὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον, καθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Η εσωτερική μάχη του Ιερού και η νίκη της Ορθοδοξίας που δεν μπορούν να αναχαιτίσουν!

Η Ιστορία δεν καταγράφει μόνο τα έθνη που νίκησαν. Καταγράφει – και τελικά δικαιώνει – εκείνους που δεν πρόδωσαν το ιερά τους. Κι όταν ο κόσμος βεβηλώνει αυτό που θεωρείς εσύ άγιο, δεν σε προσβάλλει απλά. Σε καλεί σε μάχη!

Η πρόσφατη βεβήλωση στην Κύπρο δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δεν ήταν άλλη μια ιδιοτροπία “καλλιτεχνική”. Ούτε ένα “καλλιτεχνικό πείραμα”.

Ήταν, όπως όλα πλέον σε έναν κόσμο που θέλει να αποδομήσει την ανθρώπινη ιερότητα, μια αργή αλλά συστηματική διάβρωση.

Και η διάβρωση αυτή δεν δρα με φωνή. Δρα με εικόνες. Με αποφάσεις. Με επιμελητές που βαφτίζουν την ασέβεια «έκφραση». Με συστήματα που βαφτίζουν την βεβήλωση “πρωτοπορία”.

Όμως πίσω από όλα αυτά υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο. Κάτι που έχει λιγότερο να κάνει με την τέχνη και περισσότερο με τη γεωπολιτική της ψυχής, εκεί δηλαδή όπου διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη της Ρωμιοσύνης!

Άλλος ένας “κακοτέχνης” ξεφύτρωσε από τα άγια χώματα της Κύπρου ονόματι Γιώργος Γαβριήλ, ένας φαιδρός και μωροφιλόδοξος τύπος, εκπαιδευτικός μάλιστα στο επάγγελμα, που ζήλεψε την τύχη του άλλου κακοτέχνη, του Χριστόφορου Κατσαδιώτη και φορώντας τη χλαμύδα του “καλλιτέχνη”, σκάρωσε σε έναν τοίχο στημένο σε ροζ φόντο “λουλουδάκια και χορταράκια” σαν σε παλιομοδίτικο σεντόνι κι έβαλε μέσα την Θεία Κεφαλή του Σωτήρα του Κόσμου Ιησού Χριστό βεβηλωμένη ήδη με …τεχνητά “φιλάκια” σαν αυτά που βρίσκονται σε εμότικον κινητού και δίπλα αυτής έναν…μαντράχαλο (για να μας θυμίσει πως είναι μέγας οπαδός της Woke agenda λες και δε το ξέραμε). Στον ίδιο καμβά, βάζει και τη Θεία Μορφή της Παναχράντου Παναγίας μας, το κάτω μέρος ενός τύπου ολόγυμνου με τα γεννητικά του όργανα να κρέμονται την ώρα που διαβάζει την Ιερή Βίβλο και παράλληλα άλλες μορφές αγίων γυναικών, όπου η μία από αυτές κράταγε το μαντήλι όπου είχε αποτυπωθεί το πρόσωπο του Χριστού μας αντικαθιστώντας το με τη…μορφή του Τσέ Γκεβάρα!

Δεν περιγράφω άλλο πλήρης οργής! Όλα αυτά τα βλάσφημα, αλλά και φαιδρά μαζί “εργα”, έτρεξε η μηχανή της Νεοταξίας, ο …δήθεν “φιλελεύθερος” τύπος να τα…υπερασπιστεί, ως “ελευθερία της έκφρασης”, όπως ακριβώς συνέβη και με τη περίπτωση του Κατσαδιώτη, μόνο που αυτή τη φορά αυτά τα βδελύγματα δεν μπήκαν σε…καμμιά Εθνική Πινακοθήκη, αλλά αναρτήθηκαν σε μια…”γκαλερί” μιας ξεφωνημένης gay αρσενικού τύπου που βρήκε έτσι την ευκαιρία να γίνει…γνωστή τόσο αυτή, όσο και ο ίδιος ο Γαβριήλ.

Η γνωστή μάλιστα ιστοσελίδα “alphanews“, γνωστή και για τα διεθνιστικά – αριστερίστικα – νεοφιλελέ “αισθήματα της, έγραψε σε άρθρο της πως ““Πρωτάκουστο να ποινικοποιούν την εικαστική έκφραση” και ότι “Κινδυνεύει μέχρι και με απόλυση από το Υπουργείο Παιδείας” της Κύπρου λόγω των “αντισυστημικών” έργων του ο καλλιτέχνης εκπαιδευτικός”

Κι ευτυχώς – κι αυτό είναι δείγμα σοβαρό ότι τίποτε δεν πέθανε ακόμη, με το “καλημέρα” σύσσωμη η Κύπρος αντέδρασε. Μετά την ανάρτηση και τη συλλογική αντίδραση του κόσμου, η φωνή της κοινωνίας απέδωσε και η έκθεση των κατάπτυστων βλασφημιών ακυρώθηκε. Πρόκειται για θετικό και αναγκαίο πρώτο βήμα για τη συλλογική αφύπνιση της Ρωμιοσύνης.

Σε αντίθεση με την… “μαμά” Ελλάδα, η κόρη της, η Κύπρος, έσωσε το γόητρο της αλλά και την ίδια την ρωμαίϊκη ταυτότητα της και αντέδρασε. Και ο νόμος που βρίσκεται σε ισχύ από το 1964, είναι αμείλικτος.

Ποινικά Αδικήματα σχετικά με τη Θρησκεία

Ύβριση θρησκευμάτων

138. Όποιος καταστρέφει, ζημιώνει ή βεβηλώνει τόπο λατρείας ή αντικείμενο που θεωρείται ιερό από οποιαδήποτε τάξη προσώπων, με σκοπό ύβρισης με τέτοιο τρόπο της θρησκείας οποιασδήποτε τάξης προσώπων ή εν γνώσει του ότι τέτοιες πράξεις ενδέχεται να θεωρηθούν από ορισμένη τάξη προσώπων ως ύβριση της θρησκείας τους, είναι ένοχος πλημμελήματος. Προσβολή θρησκευτικών αισθημάτων με λόγια ή πράξεις

141. Όποιος ξεστομίζει λέξη ή δημιουργεί ήχο ώστε να ακούγεται σε οποιοδήποτε πρόσωπο ή προβαίνει σε χειρονομία ενώπιον του ή τοποθετεί οποιοδήποτε αντικείμενο ενώπιον του, με την εσκεμμένη πρόθεση να θίξει τα θρησκευτικά αισθήματα τέτοιου προσώπου, είναι ένοχος πλημμελήματος και υπόκειται σε φυλάκιση ενός χρόνου. Δημοσιεύματα που υβρίζουν θρησκεία

142.(1) Όποιος δημοσιεύει βιβλίο, φυλλάδιο, άρθρο ή επιστολή σε εφημερίδα ή περιοδικό, το οποίο εκλαμβάνεται από τάξη προσώπων ως δημόσια ύβριση της θρησκείας τους, με σκοπό να εξευτελίσει αυτή τη θρησκεία ή να σκανδαλίσει ή να εξυβρίσει αυτούς που πρεσβεύουν αυτή τη θρησκεία, είναι ένοχος πλημμελήματος.

(2) Ποινική δίωξη για ποινικό αδίκημα δυνάμει των διατάξεων του άρθρου αυτού, δεν ασκείται παρά μόνο από το Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας ή με την έγκριση του.

Μ’ άλλα λόγια, ο τύπος την έχει άσχημα. Κινδυνεύει όχι μόνο με απόλυση, όπως γράφει η “alphanews“, αλλά και με φυλάκιση 5 ετών επειδή οι κατηγορίες είναι για πέντε αδικήματα!

Εύχομαι και ελπίζω πως η Κυπριακή Δικαιοσύνη θα κάνει το καθήκον της και θα χώσει αυτό το ελεεινό κάθαρμα στη φυλακή χωρίς ελαφρυντικά!

Η βεβήλωση ως εργαλείο και όχι ως παρεκτροπή

Όσοι είδαν τις εικόνες αυτές, ένιωσαν ένα ψυχικό κάψιμο. Κι εγώ μαζί τους. Όχι επειδή η πίστη μας μπορεί να κινδυνέψει από αυτές, ο Θεός δεν τραυματίζεται από χρώματα και βλαστήμιες. Αλλά επειδή διαισθανθήκαμε το βάθος της πρόθεσης.

Δεν ήταν απλώς προσβολή. Ήταν δοκιμή ανοχών. Ήταν μέτρηση αντανακλαστικών.Ήταν χειρουργική επίθεση στην καρδιά ενός λαού.

Και γιατί σε αυτόν τον λαό; Γιατί Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν τις τελευταίες νησίδες του ανατολικού χριστιανικού κόσμου όπου η Ορθοδοξία δεν είναι ιστορικό υπόλειμμα, αλλά ζωντανός τρόπος ζωής.

Το ιστορικό υπόβαθρο: Μια Δύση που έχασε το ιερό και ζηλεύει τους λαούς που το κράτησαν

Η Δύση πέρασε από τη δική της εικονομαχία αιώνες πριν, αλλά ποτέ δεν τη θεράπευσε.Ο προτεσταντισμός, η απόλυτη εκκοσμίκευση του 20ού αιώνα, η αισθητική της πρόκλησης μετά το 1960, όλα συνέθεσαν μια νοοτροπία στην οποία το ιερό θεωρείται επικίνδυνο.Όχι επειδή είναι ψεύτικο,αλλά επειδή δεν ελέγχεται.

Εκεί όπου υπάρχει ιερό, υπάρχει όριο. Κι εκεί όπου υπάρχει όριο, υπάρχει φραγμός στην παγκόσμια κουλτούρα της διάλυσης. Έτσι, η βεβήλωση γίνεται τρόπος να συνηθίσει ο λαός πως «τίποτα δεν είναι ιερό πλέον». Και όταν ένας λαός το αποδεχθεί αυτό, τότε γίνεται εύκολος, κινητός, άοσμος.

Αντί για λαός, γίνεται απλά…πληθυσμός. Αντί για κοινότητα, γίνεται απλά…άθροισμα. Αντί για πίστη, αποκτά lifestyle. Αντί για ταυτότητα, αποκτά τηνν ταμπέλα του “πολίτη”.

Αυτός είναι ο στόχος εν τέλει. Η “πολιτική” ταυτότητα, αντι για εθνική και θρησκευτική.

Γιατί η Ορθοδοξία γίνεται το τελευταίο προπύργιο αντίστασης

Η Ορθοδοξία δεν παίζει με εντυπώσεις. Δεν εξουσιοδοτεί κανέναν να επιβληθεί στους άλλους. Και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει μέτρο των πάντων.

Αυτό και μόνο αρκεί για να ενοχλήσει ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο.

Διότι η Ορθοδοξία γεννά πρόσωπα, όχι άτομα. Καλλιεργεί ταπείνωση, όχι αυτοθέωση. Φτιάχνει “κοινότητα”, όχι μάζες. Συνδέει μνήμη, όχι στιγμιαία ταυτότητα. Όρίζει τι είναι ιερό και τι όχι και φυσικά, απορρίπτει τον μηδενισμό.

Μ’ άλλα λόγια, ενοποιεί! Δεν διαλύει!

Σε έναν κόσμο όπου η εξουσία επιβάλλεται με την ατομικότητα, η Ορθοδοξία επιμένει να θυμίζει ότι ο άνθρωπος σώζεται μέσα στο «εμείς», όχι στο «εγώ».

Κι αυτό δεν συγχωρείται από τα κέντρα που επιθυμούν έναν άνθρωπο ελεγχόμενο, προβλέψιμο, απομονωμένο από τις ρίζες του.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και τα δύο αυτά περιστατικά, του Κατσαδιώτη και του Γαβριήλ, εμφανίστηκαν στα δύο πιο «εκκλησιογενή» μέλη του ευρωπαϊκού χώρου, αν εξαιρεθεί φυσικά η Ρωσία, όπου ασφαλώς αν πήγαινε να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός, οι ένοχοι θα έσκαβαν ισοβίως τις στέπες της Σιβηρίας, φορώντας μάλιστα και τη γνωστή αλυσίδα στα πόδια.

Ελλάδα και Κύπρος δεν είναι μόνο απλές χώρες. Είναι ένα έθνος και συνάμα φορείς ιστορικής μνήμης που συνδέει την αρχαιότητα, τη Ρωμανία, τη δισχιλιόχρονη Ορθόδοξη παράδοση αλλά και την εμπειρία της σκλαβιάς και ασφαλώς και τη διαχρονική αντίσταση.

Όποιος θέλει να διαλύσει το ορθόδοξο υπόστρωμα της Ανατολικής Μεσογείου, χτυπάει εκεί που πονάει περισσότερο: στην εικόνα. Στην Άγια Εικόνα.

Διότι η εικόνα δεν χρειάζεται επιχειρήματα. Είναι καθαρή γλώσσα της ψυχής.

Γι’ αυτό και η βεβήλωσή της δεν είναι τυχαία, είναι στρατηγική μηχανική αλλοτριώσεως μαζών.

Τι φοβούνται πραγματικά οι μηχανισμοί αποδόμησης

Δεν φοβούνται τους αγανακτισμένους. Δεν φοβούνται τις διαμαρτυρίες. Δεν φοβούνται καν την Εκκλησία ως θεσμό.

Φοβούνται την αφύπνιση.

Φοβούνται αυτό το κάτι που μέσα σε έναν λαό κινείται ανεξήγητα κάθε φορά που βεβηλώνεται το ιερό. Φοβούνται τη μνήμη των γιαγιάδων που προσεύχονταν και που προσεύχονται ακόμη, ψιθυριστά.

Φοβούνται το κερί που καίει ακόμη σε σπίτια. Φοβούνται τα παιδιά που κάνουν τον Σταυρό τους χωρίς να ξέρουν καν γιατί — και όμως το κάνουν καθαρά.

Φοβούνται την απρόσμενη αντίσταση του λαού, την ενστικτώδη, την μυστική, την όχι οργανωμένη.

Φοβούνται τη Ρωμιοσύνη γιατί δεν πεθαίνει ούτε με νόμους, ούτε με βία. Φοβούνται την Ορθοδοξία γιατί δεν διαλύεται ούτε καν με βλάσφημες εικόνες. Φοβούνται την πίστη γιατί ζει σε επίπεδο που δεν φτάνει η προπαγάνδα.

Κι εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστήριο.

Κάθε επίθεση στο ιερό έχει διπλό αποτέλεσμα: Τραυματίζει τους αδύναμους, αλλά ξυπνάει τους δυνατούς.

Ξυπνάει μια υποδόρια μνήμη. Ξυπνάει την παράδοση που δεν διαβάζεται αλλά βιώνεται. Ξυπνάει τη συλλογική συνείδηση που είναι έτοιμη να σηκωθεί όταν χρειαστεί και το είδαμε στην μαζική αντίδραση των Κυπρίων, αλλά και στην αντίδραση του Νίκου Παπαδόπουλου και του Διονύση Μακρή.

Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να το σταματήσουν.

Το αντίθετο: Το επιταχύνουν οι ίδιοι με τις πράξεις τους.

Η Ορθοδοξία δεν νικά γιατί είναι ισχυρή. Νικά γιατί είναι αληθινή

Αυτό είναι το σημείο που κανένας μηχανισμός βεβήλωσης δεν καταλαβαίνει. Νομίζουν ότι μάχονται απλά με μια ιδέα, με μια συλλογική ψευδαίσθηση που αν πιεστεί περισσότερο θα καταρρεύσει.

Αλλά η Ορθοδοξία είναι εμπειρία. Είναι βίωμα. Είναι παρουσία. Είναι σχέση. Είναι αποκάλυψη και εξ αυτού, δεν είναι κατασκεύασμα. Είναι απόλυτο έργο Θεού.

Γι’ αυτό η Ορθοδοξία δεν ηττήθηκε ούτε από τα βάρβαρα φράγκικα ξίφη, ούτε από τις οθωμανικές αλυσίδες, ούτε από την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, ούτε από τις ιεραποστολές προτεσταντών, ούτε – και κυρίως – από τα υλιστικά καθεστώτα του 20ού αιώνα.

Και δεν θα ηττηθεί ασφαλώς ούτε και από τα πινέλα της χυδαιότητας.

Η Ορθοδοξία νικά εκεί που οι άλλοι δεν κοιτούν: Μέσα στον άνθρωπο.

Νικά στα κρυφά δωμάτια, στα κεριά που καίγονται χωρίς κοινό, στις σιωπές των μοναστηριών, στις μεταμέλειες της ψυχής, στην ταπείνωση της καθημερινότητας.

Νικά όχι επειδή επιβάλλει κάτι,αλλά επειδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο από μέσα προς τα έξω.

Και όταν ένας άνθρωπος μεταμορφώνεται μεσω της πνευματικής αλήθειας , δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να τον νικήσει.

Η Κύπρος δεν γονάτισε μπροστά στη βεβήλωση. Η ρωμαίϊκη Ελλάδα δεν σιώπησε. Ο λαός, αυτός ο λαός της Ρωμιοσύνης, δεν έσκυψε το κεφάλι.

Και αυτό είναι μόνο η αρχή.

Η Ρωμιοσύνη πέρασε φωτιές και δεν έλιωσε. Πέρασε κατακτήσεις και δεναλλοιώθηκε. Πέρασε προδοσίες και δεν διχάστηκε ολοκληρωτικά. Πέρασε βεβηλώσεις και δεν έχασε την πίστη της.

Δεν θα παραδοθεί ούτε τώρα κι ούτε αύριο ασφαλώς. Γιατί η Ορθοδοξία που κουβαλά μέσα της δεν είναι στολίδι, είναι ταυτότητα. Είναι ανάσα. Είναι ο τρόπος που καταλαβαίνει τον κόσμο. Είναι το θεμέλιο της ύπαρξής της.

Και όσο έχει αυτό το θεμέλιο, κανένα κύμα δεν μπορεί να τη σαρώσει.Ούτε με ψευτοτέχνη, ούτε με κάλπικη ιδεολογία, ούτε με χυδαιότητα, ούτε με ψυχολογικό πόλεμο.

Η Ρωμιοσύνη δεν πέφτει. Η Ορθοδοξία δεν χάνει. Και το ιερό δεν σβήνει.

Ό,τι βεβηλώνουν, επιστρέφει δυνατότερο. Και ό,τι προσβάλλουν,ανασταίνεται μέσα στον λαό.

Γιατί αυτή είναι η φύση της αλήθειας. Όσο την πολεμάς, τόσο αυτή λάμπει ως αυτόφωτος αστέρας.

Πύρινος Λόγιος

Πηγή: triklopodia.gr

Πατέρες ἅγιοι καί ἀδελφοί εὐλογημένοι,

Καλά Χριστούγεννα.

Εὐχόμαστε καί προσευχόμαστε μαζί σας· μαζί μέ ὅλους τούς ἀδελφούς πού άγωνιοῦν καί ἀγωνίζονται γιά νά διατηρήσουν τό θεόσδοτο δῶρο τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας.

Χαιρόμαστε βλέποντας τήν θεοφιλῆ σύναξη πού συγκεντρώθηκε γιά νά ἐνημερωθεῖ καί νά πληροφορηθεῖ ἀπό εἰδήμονες καί ἐπαΐοντες ἐπιστήμονες τά περί ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Ἐκεῖνοι θά μᾶς τά ἀναπτύξουν ἐμπεριστατωμένα καί τεκμηριωμένα, ἐμεῖς ἁπλά θά ποῦμε τόν καλογερικό λογισμό μας. Μπορεῖ οἱ οἰκονομικές καί πολιτικές ἐπιστῆμες νά βλέπουν τόν ἄνθρωπο ὡς οἰκονομική καί ἀριθμητική μονάδα μέσα σέ ἕνα σύνολο, σέ μία μάζα, ἀλλά ὁ Θεός τόν ἔπλασε καί τόν θέλει πρόσωπο καί μέλος μιᾶς κοινωνίας. Καί εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στό ἄτομο καί στό πρόσωπο, στή μάζα καί στήν κοινωνία. Τό ἄτομο δουλεύει καί ὁ κόπος του συλλέγεται άπό κάποιο ἀφεντικό. Τό πρόσωπο ἐργάζεται γιά νά χαρεῖ τόν κόπο του. Αὐτή ἡ ἴδια ἡ ἐργασία εἶναι ἡ χαρά τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου ὁ κόπος γυρίζει σ’ αὐτόν τόν ἴδιο σάν δίκαιη πληρωμή καί σάν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀγὠνας πού δίνεται εἶναι γιά νά εἴμαστε ἐλεύθεροι νά ζοῦμε ἔτσι.

Ἐπίσης θα ἑστιάσουμε σ’ἕνα ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο πιθανόν νά εὐθύνεται γιά ὅ,τι ἀντιμετωπίζουμε σήμερα. Ἡ ἀλόγιστη καί γενικευμένη χρήση τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου ἀπό μικρούς καί μεγάλους. Καλές καί θεμιτές οἱ κινητοποιήσεις, οἱ συγκεντρώσεις, οἱ ἀπό κοινοῦ διαμαρτυρίες. Τά μεγάλα ὅμως πετυχαίνονται, ὄταν τά ἀρχίσει κανείς ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἐγώ πρῶτα νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τήν τυραννία τοῦ κινητοῦ, ἐγώ νά μήν εἶμαι ἐξαρτημένος, ἐγώ νά μπορῶ να θέτω ὅρια καί περιορισμούς. Αὐτό ὅμως μᾶς παραπέμπει στήν ἀσκητική τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας. Ἐκεῖ μαθαίνουμε νά ὑπακοῦμε στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ μαθαίνουμε νά πατάσσουμε τή φιλαυτία, τό ἴδιον θέλημα, τό βόλεμα. Ἐκεῖ μαθαίνουμε νά ἀποστρέφουμε τό βλέμμα μας ὥστε νά μή βλέπουμε ματαιότητες, κάθε τί πού μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει στό κακό. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος εἶναι πολύ ἐπίκαιρος , ἔχοντας γράψει πώς “ματαιότης ἐστί ἡ περί τάς θέας μανία, ἡ περί τῶν μή δεόντων θεωρία, ἡ κατά διάνοιαν ἄτοπος φαντασία”.

Ἄν λοιπόν κατορθώσω κάτι ἀπ’ αὐτά, τό διδάσκω καί στό παιδί μου καί στούς δικούς μου. Ἄς μήν προφασιζόμαστε ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ χρήση τοῦ κινητοῦ ἐπί εἰκοσιτετραώρου βάσεως. Ὄχι, δέν εἶναι. Μπορῶ κάλλιστα νά τό χρησιμοποιῶ ἐκεῖ πού ὄντως μέ ἐξυπηρετεῖ . Δυστυχῶς ὅμως δέν τό τολμῶ.

Ἀλλ’ αὐτά ἀδελφοί μου, τά λέμε σ΄ἀνθρώπους πού θέλουν νά ἀγωνιστοῦν κατά Θεόν, πού ἐπιθυμοῦν τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Γι’ αὐτό καί ἀδελφικά προτείνουμε, μιᾶς και διερχόμαστε τό στάδιο τῆς Τεσσαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων, ἄς δοκιμάσουμε νά κάνουμε μαζί μέ τή νηστεία τῶν τροφῶν, μαζί με τίς προσευχές και τίς γονυκλισίες και όλίγη ψηφιακή ἐγκράτειa, ψηφιακή νηστεία.

Οἱ έχθροί μας ἔρχονται ἐναντίον μας, «ἐν ἅρμασι καί ἑν ἵπποις», μέ ὑλική δύναμη καί βία, ἐμεῖς ὅμως «ἐν ὀνόματι Κυρίου μεγαλυνθησόμεθα», θά θριαμβεύσουμε μέ τό παντοδύναμο ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας, Ἰησοῦ ὀνόματι, θά μαστίξουμε τούς πολεμίους. Ἄς μάθουμε ἐπιτέλους πώς ἡ δύναμη τῆς ἐν ταπεινώσει προσευχῆς κάμπτει τά φιλάνθρωπα σπλάγχνα τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ. Ἄς διαπιστώσουμε πώς τά φρυάγματα τῶν ἐχθρῶν καταβάλλονται, ἔχοντας ράβδον δυνάμεως τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μέ αὐτά τά πενιχρά καί φτωχικά μας λόγια χαιρετίζουμε τήν εὐλογημένη σύναξη δηλώνοντας καί τή δική μας συστράτευση στούς στόχους καί τίς ἐπιδιώξεις τοῦ κινήματος  “Ἔξοδος”.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Δοχειαρίου

Ἀμφιλόχιος Ἱερομόναχος

καί οἱ σύν έμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Πηγή: trelogiannis

Ως ιερό πόλεμο κατά σατανικών δυνάμεων για την υπεράσπιση της Πίστης του Χριστιανισμού παρομοίασε την μάχη που δίνουν τα ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία κατά της Δύσης.

Συγκεκριμένα είπε: «Βρισκόμαστε σε πόλεμο με τον σατανισμό και τη μαγεία. Αυτές οι δυνάμεις στοχεύουν να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, να τους βυθίσουν στο σκοτάδι και τελικά να καταστρέψουν το ανθρώπινο πνεύμα. Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτά τα κακά».

Είπε ότι «Ο τελικός σκοπός των δυνάμεων αυτών είναι να καταστρέψουν την ανθρώπινη ψυχή και το ηθικό» και πρόσθεσε ότι «Πρέπει να πολεμήσουμε εναντίον τους, αλλά να το κάνουμε προσεκτικά χωρίς να παραβιάζουμε την ανθρώπινη ελευθερία».

Τις δηλώσεις αυτές τις έκανε κατά την διάρκεια της πολύωρης ετήσιας συνέντευξής του με την οποία απάντησε σε εκατοντάδες ερωτήσεις που του τέθηκαν.

Το γεγονός ότι βλέπει επί της ουσίας τον πόλεμο στην Ουκρανία ως πόλεμο κατά της Δύσης και ότι την χαρακτηρίζει «δύναμη του Σατανά» έχει μέγιστη σημασία.

Η σύγκρουση αυτή για τους Ρώσους είναι υπαρξιακής σημασίας και όχι μόνο από την βιολογική άποψη.

Για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, από την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία εξαρτάται η τύχη της ίδιας της Ορθοδοξίας καθώς θεωρεί τις δυτικές χώρες ως προπαγανδιστές και κόμβους διάδοσης της αθεΐας και της ανηθικότητας.

Tην άποψη ότι η Ρωσία πολεμάει τις δυνάμεις του κακού την εξέφρασαν στο παρελθόν και ο πρώην Ρώσος πρόεδρος Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, όπως και ο γεωπολιτικός μέντορας του Β.Πούτιν ο Α.Ντόυγκιν.

Αυτό δείχνει πως ο Β.Πούτιν δεν εκφράζει προσωπικές απόψεις, αλλά την κοσμοθεωρία της ρωσικής ελίτ.

Πηγή: pronews.gr

Μνήμη της Aγίας Oσιοπαρθενομάρτυρος Eυγενίας

Στεφθείσα πρώτον τοις πόνοις Eυγενία¹,
Bαφήν εβάψω δευσοποιόν εκ ξίφους.
Tέτλαθι Eυγενίη ξίφος εικάδι αμφί τετάρτη.

Αύτη η Aγία Eυγενία εγεννήθη από γένος ευγενικόν, ωσάν ένας ευγενής κλάδος και μία δόξα του γένους της, καταγομένη από την παλαιάν Pώμην κατά τους χρόνους του βασιλέως Kομμόδου, εν έτει σο΄ [270], οι γονείς δε αυτής ωνομάζοντο Φίλιππος και Eυγενία. Oίτινες έλαβον από τον τότε βασιλέα, ως τιμήν και αξίωμα, το να υπάγουν εις την Aλεξάνδρειαν, και να κατοικήσουν εις αυτήν ομού με την θυγατέρα των ταύτην Eυγενίαν. Aύτη λοιπόν η μακαρία έφυγε κρυφίως από τους γονείς και όλους τους συγγενείς της. Kαι πέρνουσα δύω υπηρέτας, ευγήκε την νύκτα έξω από το οσπήτιον των γονέων της. Kαι πηγαίνουσα εις ένα Eπίσκοπον με ανδρίκειον φόρεμα, έλαβε παρ’ εκείνου το Άγιον Bάπτισμα. Eίτα κουρεύσασα τας τρίχας της κεφαλής, ωνομάσθη Eυγένιος. Όθεν επήγεν εις ένα Mοναστήριον κατά τον βαθύν όρθρον, και εκεί εμεταχειρίζετο η μακαρία κάθε αρετήν, με πόνους και μόχθους. Mε ασκητικούς αγώνας και με στάσεις και αγρυπνίας ολονυκτίους. Tι να πολυλογώ; τόσον πολλά έλαμψε κατά τας αρετάς η Aγία αύτη, ως άλλος μέγας φωστήρ ήλιος, ώστε οπού, με την παρακάλεσιν όλων των αδελφών του Mοναστηρίου, εδέχθη την προστασίαν αυτών και ηγουμενίαν, αφ’ ου απέθανεν ο πρότερος Hγούμενος. Kαι αγκαλά αύτη δεν ήθελε τούτο εις τας αρχάς, βιασθείσα όμως και δυσωπηθείσα από τους λόγους και από τον πόθον των αδελφών, εσυγκατένευσε και μη θέλουσα.

Mε τοιούτον τρόπον έδειξεν εις όλους τον Eυγένιον τούτον μέγαν και λαμπρόν, όχι λόγος απλούς και φήμη ξηρά, αλλά πράξις και έργα μεγάλα και θαυμαστά. Όθεν και αυτή μοναχή η θεωρία του ετράβιζε με παράδοξον τρόπον τους βλέποντας, ωσάν ο μαγνήτης τον σίδηρον, εις το να απολαύσουν τα καλά και τας αρετάς του. Aλλ’ όμως μία μοναχή, Mελανθία ονομαζομένη, μέλαινα και μαύρη ούσα κατά την ψυχήν, ως δηλοί και το όνομά της, αύτη λέγω, βλέπουσα τον Eυγένιον τούτον, πως ήτον ωραίος φυσικά, εκυριεύθη με ένα δεινόν και σατανικόν έρωτα εκ της θεωρίας του. Όθεν ευρούσα πρόφασιν, ότι είχε μίαν μακράν ασθένειαν, παρεκάλει αυτόν διά να υπάγη να του την φανερώση κρυφίως και κατά μόνας. Διατί έλεγεν η μιαρά, ότι κατά άλλον τρόπον, δεν ήτον δυνατόν να ελευθερωθή από εκείνην την ασθένειαν.

O δε Eυγένιος συντριβόμενος και λυπούμενος κατά την καρδίαν, επείσθη από απλότητα εις τα δολερά λόγια της Mελανθίας, και εσυγκατάνευσε να υπάγη προς αυτήν, μη ηξεύρωντας τον κεκρυμμένον δόλον. O δε διαβολικός έρως της Mελανθίας, άναψε φλόγα εις την καρδίαν της προς τον Eυγένιον. Kαι καθώς αυτός είναι τυφλός, ως τον ονομάζουσιν οι σοφοί, έτζι ετύφλωσε και τα ψυχικά ομμάτια της Mελανθίας, και επροξένησεν εις αυτήν μίαν καύσιν πορνικού πάθους. Eπειδή όμως δεν επέτυχε του διαβολικού σκοπού, οπού είχεν, αλλά απεστράφη παρά του Eυγενίου, διά τούτο από το κακόν της συνέρραψε την συκοφαντίαν ταύτην, λέγουσα δηλαδή, ότι ο Hγούμενος του δείνος Mοναστηρίου Eυγένιος, απατών με τα λόγιά του τας σώφρονας και καθαράς γυναίκας, εζήτησε να απατήση και εμένα ο πόρνος και τολμητίας, αλλ’ όμως δεν το επέτυχε. Tαύτα ακούσας ο πατήρ της Eυγενίας και έπαρχος, ευθύς εθυμώθη. Όθεν πέμψας εις το Mοναστήριον, έφερεν ογλίγωρα τον Hγούμενον Eυγένιον, και τους Mοναχούς του Mοναστηρίου δεδεμένους, ως ψευδολάτρας και κακοποιούς. Kαι επαράστησεν αυτούς εις το κριτήριον διά να απολογηθούν περί της υποθέσεως ταύτης. Όταν λοιπόν επαραστάθησαν και τα δύω μέρη, άρχισεν η συκοφάντρια Mελανθία να λέγη κατά του Eυγενίου, υβρίζουσα, περιγελούσα, λοιδορούσα, με θρασύτητα φωνάζουσα, και με το δάκτυλον δείχνουσα αυτόν εις τους παρεστώτας, ως εργάτην της αμαρτίας. Oμοίως και τους υποτασσομένους αυτώ Mοναχούς ονομάζουσα φθορείς. Έλεγε δε και ταύτα η πάντολμος εις επήκοον πάντων. Aκούσατε όλοι εσείς οι παρεστώτες τα λόγιά μου, τα οποία είναι αληθινά και βέβαια. Ω της ανοχής σου Δέσποτα Kύριε, με την οποίαν υπέμεινες την συκοφάντριαν, και δεν έσχισες την γην διά να την καταπίη!

Tαύτα η Eυγενία ακούσασα, ευθύς έσχισε το φόρεμά της, και έδειξεν εις τους παρόντας θέαμα φρικτόν και εξαίσιον. Kαι ακολούθως λέγει παρρησία εις τους περιεστώτας. Έπρεπεν ημείς οι Mοναχοί να υποφέρωμεν ύβρεις και περιγελάσματα, και δαρμούς του σώματος, και δι’ αυτά όλα να ευχαριστούμεν. Όμως διά να μη περιγελάται το σεμνόν και αγγελικόν σχήμα των Mοναχών, ακούσατε. Eγώ κατά την φύσιν είμαι γυναίκα, θυγάτηρ του φιλτάτου πατρός μου τούτου και κριτού, έμπροσθεν του οποίου κρίνομαι σήμερον. Mήτηρ μου δε είναι η τούτου σύζυγος, ούτοι δε οι παριστάμενοι αδελφοί, είναι δούλοί μου. Tαύτα τα λόγια της καλής Eυγενίας ακούσαντες, εξέστησαν άπαντες. Mε ποίον δε τρόπον ετιμώρησεν η θεία δίκη την Mελανθίαν, βέβαια έχει να θαυμάση, όποιος ήθελε τον ακούση². Eκ της αιτίας λοιπόν ταύτης παρακινηθείς ο πατήρ της Aγίας Eυγενίας, αφήκε παρευθύς την δόξαν του κόσμου ομού και τον πλούτον, και όλην την του βίου φαντασίαν, και ανεγεννήθη διά του Aγίου Bαπτίσματος. Kαι ο πρώην λύκος γίνεται ποιμήν των εν τη πόλει Xριστιανών. Όθεν διαπεράσας καλώς την ζωήν του, εις όλον το ύστερον ετελείωσε με μαρτύριον. Kαταπληγωθείς γαρ αυτός από τους απίστους διά την εις Xριστόν πίστιν, χαίρων ανέβη εις τας ουρανίους Mονάς. H δε μήτηρ της Oσίας αφίνουσα την γην της Aλεξανδρείας, εγύρισεν εις την πατρίδα της Pώμην, ομού με τας θυγατέρας της, και εκεί πάλιν κατοικεί κατά τον πόθον της. Eπειδή δε τότε ευγήκε βασιλικός ορισμός, ή να θυσιάζουν οι Xριστιανοί εις τα είδωλα, ή να θανατόνωνται κακώς: τούτου χάριν η Aγία αύτη Eυγενία, αφ’ ου έλαμψεν εις όλους με τας αρετάς της, τέλος πάντων καταφλεγομένη από τον πνευματικόν έρωτα του Xριστού, επαρρησιάσθη και εκήρυξε την ευσέβειαν. Όθεν δεθείσα από ένα λίθον βαρύτατον, ερρίφθη εις την θάλασσαν. Eπειδή όμως έμεινεν αβλαβής, διά τούτο απεκεφαλίσθη, και έτζι χαίρουσα απήλθεν η μακαρία προς ον επόθει νυμφίον Xριστόν. Ίνα μετ’ αυτού συμβασιλεύη αιώνια. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις τον Παράδεισον³.)

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι εν τη ημέρα ταύτη της παραμονής των Xριστού Γεννών λόγος λέγεται του Xρυσοστόμου, ου η αρχή· «Mέλλοντος αγαπητοί του κοινού Σωτήρος». Kαι ο του Aθανασίου, ου η αρχή· «Ώσπερ οι την χρυσίτιν γην μεταλλεύειν». (Σώζονται και οι δύω εν τη Mεγίστη Λαύρα, και εν τη του Διονυσίου.)

2. O γαρ παντοδύναμος και δικαιοκρίτης Θεός, ο εν υψηλοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορών, έρριψε πυρ από τον ουρανόν, και κατέκαυσε την Mελανθίαν και όλον τον οίκον της εκ θεμελίων. Όθεν πολλοί επίστευσαν τω Xριστώ, βλέποντες τοιούτον θαυμάσιον (εν τω κατά πλάτος Bίω αυτής).

3. Σημείωσαι, ότι το Συναξάριον της Oσίας ταύτης Eυγενίας συνεγράφη διά στίχων ιαμβικών εξ ων και μετεφράσθη. Γράφει δε και ο Mεταφραστής τον Bίον αυτής, ου η αρχή· «Kομμόδου μετά Mάρκον». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Mνήμη του Oσίου Πατρός ημών Nικολάου του από στρατιωτών, και διήγησις ωφέλιμος

Kανών πρόκειται σωφρονούσιν εν βίω,
O Nικολάου σωφρονέστατος βίος.

Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Nικόλαος έγινε στρατιώτης κατά τους χρόνους Nικηφόρου του βασιλέως, του Πατρικίου και Σταυρακίου επικαλουμένου, εν έτει ωβ΄ [802]. Kαι όταν εκείνος εσύναξε στρατεύματα διά να πολεμήση τους Bουλγάρους, τότε και αυτός ευγήκε μαζί με το στράτευμα. Kαι διαπερνώντας από ένα τόπον, επειδή ήτον βράδυ, έμεινεν εις ένα πανδοχείον, ήγουν χάνι. Kαι αφ’ ου εδείπνησε μαζί με τον πανδοχέα, έκαμε την προσευχήν του και επλαγίασε διά να κοιμηθή. Kατά δε τας έξ, ή και επτά ώρας της νυκτός, η θυγάτηρ του πανδοχέως τρωθείσα από σατανικόν έρωτα, επήγεν εκεί, όπου εκοιμάτο ο Όσιος, και τον εκέντησε, τραβίζουσα αυτόν εις αισχράν μίξιν. O δε Άγιος είπε προς αυτήν. Παύσαι, ω γύναι, από τον σατανικόν και άθεσμον έρωτα. Kαι μη θελήσης και εσύ να μολύνης την παρθενίαν σου, και εμένα τον ταλαίπωρον να καταβιβάσης εις του Άδου το πέταυρον. Eκείνη δε ανεχώρησε μεν προς ολίγον. Aλλά πάλιν μετά ολίγην ώραν, επήγε και ενώχλει τον δίκαιον. O δε Όσιος απέβαλεν αυτήν και το δεύτερον, ελέγξας και επιτιμήσας αυτήν δυνατά. Eκείνη δε πάλιν ανεχώρησε, και πάλιν εγύρισε, μεθυσμένη ούσα από τον έρωτα.

Tότε ο Άγιος λέγει προς αυτήν. Tαλαίπωρε και γεμάτη από κάθε αδιαντροπίαν, δεν βλέπεις πως οι δαίμονες σε ταράττουσιν, ίνα και την παρθενίαν σου φθείρωσι, και την ψυχήν σου κολάσωσι; και ακολούθως ποιήσωσί σε εις όλους τους ανθρώπους γέλωτα και όνειδος; Δεν βλέπεις, πως και εγώ ο ελάχιστος πηγαίνω εις έθνη βάρβαρα, και εις πόλεμον και αιματοχυσίαν, με του Θεού την βοήθειαν; Πώς λοιπόν να μολύνω την σάρκα μου, εις καιρόν οπού πηγαίνω εις πόλεμον; Tαύτα και άλλα όμοια επιπληκτικά λόγια ειπών ο δίκαιος προς την γυναίκα, και αποβαλών αυτήν, εσηκώθη επάνω. Kαι αφ’ ου έκαμε την προσευχήν του, επήγεν εις την προκειμένην υπηρεσίαν του. Tην δε ερχομένην νύκτα, καθώς εκοιμήθη, βλέπει πως εστέκετο εις ένα υψηλόν και περίοπτον τόπον. Kοντά του δε, βλέπει πως εκάθητο ένας κριτής, όστις είχε το δεξιόν του ποδάρι βαλμένον επάνω εις το αριστερόν, και έλεγε προς αυτόν. Bλέπεις τα στρατεύματα του ενός μέρους των Pωμαίων, και του άλλου μέρους των Bουλγάρων; O δε Nικόλαος απεκρίνατο. Nαι Kύριε, βλέπω, ότι οι Pωμαίοι συγκόπτουσι και νικώσι τους Bουλγάρους. Tότε ο φαινόμενος λέγει προς τον δίκαιον. Bλέπε εις εμέ. O δε επιστρέψας τους οφθαλμούς του προς αυτόν, είδεν οπού, το μεν δεξιόν του ποδάρι, είχεν επάνω, εις την γην. Tο δε αριστερόν, είχεν επάνω εις το δεξιόν. Έπειτα γυρίσας τους οφθαλμούς του εις τα στρατεύματα, βλέπει, πως οι εχθροί Bούλγαροι κατέκοπτον τους Pωμαίους.

Aφ’ ου δε έπαυσεν η συγκοπή και ο πόλεμος, λέγει ο φαινόμενος κριτής προς τον δίκαιον. Στοχάσου καλά τους τόπους των φονευθέντων σωμάτων, και λέγε μοι τι βλέπεις. O δε Nικόλαος στοχασθείς καλώς, είδεν όλην την γην εκείνην γεμάτην από νεκρά σώματα των φονευθέντων Pωμαίων. Aναμεταξύ δε αυτών, βλέπει και ένα τόπον πράσινον και ωραίον διάστημα έχοντα έως μιάς κλίνης ενός ανθρώπου. Tότε ο φαινόμενος φοβερός είπεν εις τον στρατιώτην Nικόλαον. Kαι τίνος λογιάζεις να ήναι η μία κλίνη εκείνη; O δε Nικόλαος απεκρίθη. Iδιώτης και αμαθής είμαι, αυθέντα μου, και δεν ηξεύρω. Λέγει προς αυτόν πάλιν εκείνος ο φοβερός. H μία κλίνη οπού βλέπεις, είναι εδική σου. Kαι εις αυτήν έμελλες να πέσης και συ, μαζί με τους άλλους φονευθέντας συστρατιώτας σου. Eπειδή δε κατά την περασμένην νύκτα, απετίναξας επιτηδείως, και ενίκησας τον τρίπλοκον όφιν, ήγουν την γυναίκα, οπού σε επολέμησε τρεις φοραίς, παρακινώντας σε εις αισχράν μίξιν, διά τούτο εσύ ο ίδιος ελύτρωσες τον εαυτόν σου από την συγκοπήν ταύτην και τον θάνατον, και έσωσας την ψυχήν σου μαζί και το σώμα σου. Λοιπόν ουδέ φυσικός θάνατος θέλει σε κυριεύσει, ανίσως με δουλεύσης γνησίως.

Tαύτα θεασάμενος ο δίκαιος, και γενόμενος έμφοβος, εξύπνισε. Kαι σηκωθείς από την κλίνην του, επροσευχήθη. Γυρίσας δε οπίσω μιάς ημέρας τόπον, ανέβη εις ένα βουνόν, και εκεί επροσηύχετο μετά ησυχίας προς τον Θεόν, διά το Pωμαϊκόν στράτευμα. Eπειδή δε ο βασιλεύς επήγεν εις τας κλεισούρας της Bουλγαρίας, ανέβηκαν και οι Bούλγαροι εις το βουνόν, αφήσαντες εις φύλαξιν του τόπου, δεκαπέντε χιλιάδας στράτευμα, ή και περισσότερόν τι, ή και ολιγώτερον, τους οποίους οι Pωμαίοι κατέσφαξαν. Όθεν υπερηφανευθέντες διά την νίκην αυτήν, αμέλησαν. Kαι λοιπόν εις ένα καιρόν, οπού όλοι οι Pωμαίοι αμερίμνως και αφυλάκτως εκοιμώντο, ήλθον την νύκτα κατ’ επάνω των οι Bούλγαροι, και όλους σχεδόν, μαζί με τον βασιλέα Nικηφόρον, τους επέρασαν εν στόματι μαχαίρας. Tότε ο δίκαιος Nικόλαος ενθυμηθείς την οπτασίαν οπού είδεν, ευχαρίστησε τω Θεώ, και εγύρισεν οπίσω κλαίων και οδυρόμενος. Έπειτα πηγαίνωντας εις ένα Mοναστήριον, έλαβε το αγγελικόν σχήμα των Mοναχών. Kαι δουλεύσας γνησίως εις τον Θεόν χρόνους αρκετούς, έγινε διακριτικώτατος και μέγας Πατήρ.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΚΘ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 1-13

Ἀδελφοί, φοβηθῶμεν μήποτε καταλειπομένης ἐπαγγελίας εἰσελθεῖν εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ δοκῇ τις ἐξ ὑμῶν ὑστερηκέναι· καὶ γάρ ἐσμεν εὐηγγελισμένοι καθάπερ κἀκεῖνοι, ἀλλ΄ οὐκ ὠφέλησεν ὁ λόγος τῆς ἀκοῆς ἐκείνους, μὴ συγκεκερασμένους τῇ πίστει τοῖς ἀκούσασιν. Εἰσερχόμεθα γὰρ εἰς τὴν κατάπαυσιν οἱ πιστεύσαντες, καθὼς εἴρηκεν, Ὡς ὤμοσα ἐν τῇ ὀργῇ μου, Εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου, καίτοι τῶν ἔργων ἀπὸ καταβολῆς κόσμου γενηθέντων. Εἴρηκεν γάρ που περὶ τῆς ἑβδόμης οὕτω. Καὶ κατέπαυσεν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ· καὶ ἐν τούτῳ πάλιν, Εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου. Ἐπεὶ οὖν ἀπολείπεταί τινας εἰσελθεῖν εἰς αὐτήν, καὶ οἱ πρότερον εὐαγγελισθέντες οὐκ εἰσῆλθον δι΄ ἀπείθειαν, πάλιν τινὰ ὁρίζει ἡμέραν, σήμερον, ἐν Δαυῒδ λέγων μετὰ τοσοῦτον χρόνον, καθὼς εἴρηται· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν. Εἰ γὰρ αὐτοὺς Ἰησοῦς κατέπαυσεν, οὐκ ἂν περὶ ἄλλης ἐλάλει μετὰ ταῦτα ἡμέρας. Ἄρα ἀπολείπεται σαββατισμὸς τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ· ὁ γὰρ εἰσελθὼν εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ καὶ αὐτὸς κατέπαυσεν ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ ὥσπερ ἀπὸ τῶν ἰδίων ὁ Θεός. Σπουδάσωμεν οὖν εἰσελθεῖν εἰς ἐκείνην τὴν κατάπαυσιν, ἵνα μὴ ἐν τῷ αὐτῷ τις ὑποδείγματι πέσῃ τῆς ἀπειθείας. Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας· καὶ οὐκ ἔστιν κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρὸς ὃν ἡμῖν ὁ λόγος.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
10: 2-12

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι τῷ Ἰησοῦ ἐπηρώτησαν αὐτὸν εἰ ἔξεστιν ἀνδρὶ γυναῖκα ἀπολῦσαι, πειράζοντες αὐτόν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ὑμῖν ἐνετείλατο Μωϋσῆς; οἱ δὲ εἶπον· Ἐπέτρεψε Μωϋσῆς βιβλίον ἀποστασίου γράψαι καὶ ἀπολῦσαι. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἔγραψεν ὑμῖν τὴν ἐντολὴν ταύτην· ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς ὁ Θεὸς· ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ μία σάρξ· ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω· καὶ εἰς τὴν οἰκίαν πάλιν οἱ μαθηταὶ περὶ τούτου ἐπηρώτων αὐτόν, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται ἐπ’ αὐτήν· καὶ ἐὰν γυνὴ ἀπολύσασα τὸν ἄνδρα γαμηθῇ ἄλλῳ, μοιχᾶται.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Πρόκειται για ένα σχεδόν άγνωστο άγιο Ιεράρχη της Αλεξανδρινής Εκκλησίας του δ΄ αιώνα, που αξιώθηκε πολλές θείες οπτασίες και που ο Μέγας Αθανάσιος μαρτυρεί την αγιότητά του.

Ο Αγαπητός, πατέρας του αγίου, ήταν ο πρώτος άρχοντας της Αλμυροπόλεως της Αιγύπτου. Ο άγιος Νήφων πήγε σε ηλικία οκτώ ετών στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει. Μαζί με τον πόθο για μόρφωση παρουσίαζε και μεγάλη ευλάβεια προς τον Θεό. Παρασύρθηκε όμως σε μια ταραγμένη και άσωτη νεανική ζωή εξαιτίας της απειρίας του. Οι φίλοι του τού θύμιζαν την προηγούμενη χριστιανική του ζωή αλλά ο Νήφωνας παρέμενε στην αμαρτία. Όταν μια νύκτα αποφάσισε να προσευχηθεί ένα μαύρο σύννεφο φάνηκε μπροστά του ώστε τον παρέλυσε και τον έκανε να πέσει στο κρεβάτι σαν νεκρός. Το πρωί, ελεεινολογώντας τον εαυτό του πήγε στην Εκκλησία και είπε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας : «Υπεραγία Θεοτόκε Παρθένε, μητέρα του ελέους και της ευσπλαχνίας, λυπήσου με και ελέησέ με τον αμαρτωλό». Ο Νήφων ένιωσε μεγάλη παρηγοριά βλέποντας την Θεοτόκο να τον κοιτάζει με βλέμμα ήμερο και ιλαρό και είχε μέσα του την αίσθηση ότι ήταν δυνατή η μετάνοια. Πήγαινε στην Εκκλησία και μετανοούσε μετά από κάθε αμαρτία που έκανε και επέμενε στον αγώνα κατά των παθών νηστεύοντας, αγρυπνώντας και κατηγορώντας τον εαυτό του.

Στους πολέμους κατά των ακαθάρτων δαιμόνων παρακαλούσε με πολλή θέρμη τον Θεό χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού και δικά του τεχνάσματα για να αντιμετωπίσει τα τεχνάσματά τους. Ταλαιπωρούσε το σώμα του για να θυμάται τις τιμωρίες της κολάσεως. Παντοτινή συνήθεια ήταν να λέει  ελεεινολογώντας τον εαυτό του «αλλοίμονο σε μένα τον αμαρτωλό». Το άγιο Πνεύμα του φανέρωσε ότι η ταπείνωση, η ελεημοσύνη, η αυτομεμψία και η αποφυγή της κατακρίσεως ήταν τα όπλα με τα οποία θα κατανικούσε το σαρκικό φρόνημα. Μια ημέρα παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και, σε αναγνώριση των άθλων του, τού έδωσε μια νέα καρδιά, την “συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδία”. Θεωρούσε ότι ήταν ελαχιστότερος και από την σκόνη που οι αδελφοί τινάζουν από τα πόδια τους μπαίνοντας στο ναό· και όταν κάποιος γονάτιζε μπροστά του ζητώντας την ευλογία του, οι λογισμοί του κατέρχονταν μέχρι τα βάθη της κολάσεως. “Βάλε τον εαυτό σου κάτω από τους άλλους”, έλεγε, “και θα ζεις με τον Χριστό”. Όταν έδινε ελεημοσύνη σε κάποιον πτωχό, επαναλάμβανε τα λόγια της θείας Λειτουργίας: “Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρωμεν κατά πάντα και δια πάντα”, αποδίδοντας στον Θεό κάθε ενάρετη πράξη του. Μια ημέρα εκεί που θρηνούσε για τις αμαρτίες του, ο Νήφων περιβλήθηκε ξαφνικά από ουράνιο φως, δυο πελώρια χέρια από τον ουρανό τον αγκάλιασαν και άκουσε την φωνή του Θεού να επαναλαμβάνει τα λόγια του πατέρα του ασώτου. Άγγελος Κυρίου ήλθε τότε και περιέλουσε τον άγιο με άρωμα ανείπωτης ευωδίας. Είχε αποκτήσει την χάρη της μετανοίας.

Ο Θεός επέτρεψε να αντιμετωπίσει την “μεγάλη δοκιμασία”. Για τέσσερα χρόνια ο νους του καλύφθηκε από βαθύ γνόφο, σε βαθμό που του ήταν δύσκολο να συγκεντρωθεί στην προσευχή. Ο διάβολος ακατάπαυστα τον παρακινούσε να αρνηθεί την ύπαρξη του Θεού. Στηριγμένος στην άγκυρα της πίστεως ο άγιος προσευχόταν πρωί βράδυ απαντούσε στον δαίμονα λέγοντας απλά: “Ναι, ο Θεός υπάρχει!”. Έφθασε μέχρι τα όρια της αποθάρρυνσης και απελπισίας και τέλος λυτρώθηκε μέσω ενός λαμπρού οράματος του προσώπου του Χριστού. Λίγο αργότερα ο άγιος αξιώθηκε να λάβει από τον Θεό το χάρισμα της απαθείας και να δει σε όραμα τον θρόνο του Θεού στην κορυφή πύρινου στύλου που αναδυόταν από τα νερά της θάλασσας. Από τότε γεμάτος από το πλήρωμα της  Χάριτος επί έζησε ως άγγελος επί γης. Όταν προσευχόταν ανυψωνόταν από το έδαφος και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε απαστράπτον φως.

Στους πολλούς επισκέπτες του δίδασκε την ουράνια διδαχή του, επιτιμούσε τους αμαρτωλούς και δεόταν ιδιαιτέρως για τους ψυχορραγούντες. Περιφρονούσε τις τιμές και τη δόξα των ανθρώπων και για τον λόγο αυτό, μετά ένα ενύπνιο που του ανήγγειλε ότι σύντομα θα χειροτονούνταν επίσκοπος, αποφάσισε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και να πάει στην Αλεξάνδρεια. Μόλις έφθασε αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον αρχιεπίσκοπο άγιο Αλέξανδρο (313-326), που είχε δει σχετικό όραμα, και μετά τη χειροτονία του διορίσθηκε επίσκοπος της Εκκλησίας της Κωνσταντιανής. Την ημέρα της χειροτονίας του σε επίσκοπο, ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, διάκονος τότε, είδε τον άγιο Νήφωνα μέσα σε φως και περιστοιχισμένο από πλήθος Αγγέλων. Τρεις ημέρες αργότερα έφθασε στην επισκοπική έδρα με την συνοδεία του και έγινε δεκτός με αγαλλίαση από το ποίμνιό του, που καυχιόταν ότι απέκτησε τέτοιο ποιμενάρχη. Όταν δεν βρισκόταν στην εκκλησία, πήγαινε να παρηγορήσει τις χήρες και τα ορφανά ή αποσυρόταν στην ησυχία για να συντάξει πνευματικές διδαχές και σχόλια στην Αγία Γραφή· είτε κατ’ ιδίαν, είτε δημοσίως, ποτέ δεν διέκοπτε την κρυφή και σιωπηλή του συνομιλία με τον Χριστό.

Τρεις ημέρες πριν την εκδημία του, παρουσιάσθηκε στον όσιο Νήφωνα ο Αρχάγγελος Μιχαήλ για να του αναγγείλει την ημέρα της μετάστασής του στους ουρανούς και να του υποσχεθεί ότι πολύ σύντομα θα συμμετείχε στην δόξα των Αγγέλων. Ο άγιος Αθανάσιος, ο οποίος στο μεταξύ είχε γίνει πατριάρχης Αλεξανδρείας, ειδοποιήθηκε επίσης σε όραμα και έφθασε δίχως καθυστέρηση στο προσκέφαλο του οσίου ιεράρχη. Μετά μια τελευταία συνομιλία, γεμάτοι συγκίνηση αποχαιρετίστηκαν: ο Αθανάσιος ζήτησε από τον Νήφωνα να τον θυμηθεί ενώπιον του θρόνου του Θεού και ο Νήφων είπε στον αρχιερέα να μην παραλείψει να τον μνημονεύει κατά την θεία Λειτουργία. Έκαναν μια τελευταία δέηση υπέρ σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου, και με πρόσωπο που ακτινοβολούσε παρά τον πυρετό, ο άγιος Νήφων είδε τον Χριστό να έρχεται προς το μέρος του λέγοντας: «Έλα κοντά μου ψυχή που φόρεσες την ταπείνωσή μου. Εγώ είμαι ο Χριστός σου, που με τόσο πόθο έλεγες: Ο Χριστός μου, ο Χριστός μου». Και αμέσως παρέδωσε το πνεύμα.

Πηγή: pemptousia.gr