Όταν η παλιά τάξη γκρεμίζεται, η Οδησσός γράφει την αρχή και η Κωνσταντινούπολη το τέλος! Και η Ρωμιοσύνη αναδύεται από τις στάχτες της για να θυμίσει στον κόσμο ποιοι γράφουν την Ιστορία!
Μέσα στη θύελλα του χάους, η Οδησσός ανάβει το πρώτο φως, η Πόλη καλεί το τελικό προσκύνημα της Ιστορίας και οι Έλληνες που άντεξαν, σηκώνονται πάλι για τον κόσμο που έρχεται…
Συνοψίζοντας τη χτεσινή ειδησεογραφία, με πρωτοστάτη το απίστετο ρεπορτάζ του bankingnews.gr, δεν αντέξα στον πειρασμό του να μη γράψω κάτι, που εγώ ο ίδιος πάμπολλες φορές έβλεπα να έρχεται αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. Και να που ήρθε.
Και μάλιστα όχι με τον θόρυβο πυροτεχνήματος, αλλά με τον εκκωφαντικό κρότο μιας ιστορικής μετατόπισης!
Η Ουκρανία —ή μάλλον το καθεστώς Zελένσκι, το οποίο καθοδηγείται πλέον φανερότατα από τους Βρετανούς, έπληξε Καζακστάν, Ρωσία και Τουρκία μέσα σε 48 ώρες, μετατρέποντας έναν πόλεμο που “υποτίθεται” ότι ήταν τοπικός, σε σύγκρουση πολλαπλών μετώπων.
Το κείμενο που διάβασα δεν ήταν απλώς μια καταγραφή γεγονότων. Ήταν αποκάλυψη. Ήταν ανατομία του τρόπου με τον οποίο το Λονδίνο επιχειρεί να διεθνοποιήσει τη σύγκρουση, χτυπώντας κρίσιμες ενεργειακές υποδομές του Καζακστάν, προκαλώντας επεισόδια στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, βάζοντας στο στόχαστρο πλοία ρωσικών συμφερόντων και σπρώχνοντας τον Zελένσκι στον ρόλο του απελπισμένου εμπρηστή, που πυρπολεί ό,τι βρει μπροστά του.
Μέσα σε όλα αυτά, φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχουν “λάθη”, δεν υπάρχουν “παρερμηνείες”, δεν υπάρχουν “τυχαίες συγκυρίες”.
Ναί! Υπάρχει σχέδιο! Σχέδιο υπονόμευσης της ειρήνης που προσπαθεί (για τα δικά του, τα συμφέροντα της χώρας του βεβαίως) οTράμπ. Υπάρχει σχέδιο επέκτασης της κρίσης ως plan B ή plan C. Σχέδιο ανοίγματος νέων μετώπων σε μια περιοχή που, αν πάρει φωτιά ολόκληρη, δεν θα σβήσει ούτε με τα νερά του Βόλγα.
Το ρεπορτάζ μιλάει για επίθεση σε αγωγούς, για φλεγόμενα τάνκερ, για drones που κινούνται σαν φαντάσματα κάτω από τις μύτες των τουρκικών αρχών, για ξένα κέντρα αποφάσεων που παίζουν τη Μαύρη Θάλασσα σαν σκάκι, κι άλλους λαούς σαν πιόνια.
Μιλούσε όμως και για κάτι πιό βαθύ. Για το σημείο καμπής. Για τη στιγμή που ένα περιφερειακό μέτωπο μετατρέπεται σε παγκόσμιο σεισμό. Και νομίζω πως χθες, αυτή η στιγμή έφτασε.
Αυτό που συζητούσαμε εδώ και μέρες με διαδικτυακούς και μη φίλους, ότι δηλαδή ένα μεγάλο κακό πλησιάζει ως αναπόφευκτη πλέον εξέλιξη — δεν είναι προειδοποίηση πια. Είναι πραγματικότητα. Χώρες ουδέτερες δέχονται επίθεση. Η Ρωσία προετοιμάζει τανάλια για την Οδησσό. Το αγορασμένο από τους Ρόθτσάιλντ City of London λειτουργεί πλέον σαν παλιός αυτοκρατορικός δαίμονας του χρήματος που κινεί τα νήματα. Η ειρήνη Tράμπ σαμποτάρεται με τρομακτικό τρόπο. Η Τουρκία — όχι επειδή δε φταίει, το αντίθετο, τραβάει τα μαλλιά της. Η Ευρώπη κοιμάται όρθια (ή μήπως όχι;) και η παγκόσμια ασφάλεια — και δεν εννοώ τη Δύση — κρέμεται από μια κλωστή! Ό,τι άρχισε προχτές, δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν η Δύση ισοπεδωθεί και ο νέος Ελληνισμός αναδυθεί! Αυτό σας το υπογράφω!!! Χωρίς ψηφιακή σκλαβιά, χωρίς τη όζουσα δυστοπία, χωρίς νεοταξικές επιβολές. Καθάριος, απαλλαγμένος από κάθε τι που τον έσπρωχνε στη πτώση και κυρίως, με την Ορθοδοξία να θριαμβεύει γι’ άλλη μια φορά! Προς “χάριν” όλων αυτών που την αμφίσβητούν, δίδοντας τον χαρακτηρισμό “άπιστοι” σε όσους το πιστεύουν αυτό (Ναί, το διάβασα κι αυτό…)
Ο μεγάλος χαλασμός ξεκίνησε!
«Θὰ προσπαθοῦν νὰ τὸ λύσουν μὲ τὴν πέννα, μὰ δὲν θὰ μποροῦν. 99 φορὲς μὲ τὸν πόλεμο καὶ μία με τὴν πέννα» Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, 18ος αιώνας
Η Ιστορία δεν προαναγγέλλει τίποτα. Γυρίζει ανάποδα μέσα σε μία νύχτα, και ο κόσμος που τη μία ημέρα φαινόταν στατικός, παγωμένος κάτω από στρώματα γεωπολιτικής ρουτίνας, την άλλη ημέρα μοιάζει έτοιμος να καταπιεί τους πάντες και τα πάντα.
Κάπως έτσι συμβαίνει τώρα.
Αυτός ο «μεγάλος χαλασμός» για τον οποίο μιλούσαμε εδώ και μήνες, δεν είναι πια προφητεία, ούτε υπόνοια, ούτε εικασία αναλυτών. Είναι γεγονός.
Με ημερομηνία, με συντεταγμένες, με εκρήξεις στη Μαύρη Θάλασσα και με την υπογραφή μιας Δύσης που έχει χάσει κάθε αυτοσυγκράτηση, κάθε μέτρο, κάθε ντροπή.
Η Ουκρανία, αυτή η “χώρα”– που δεν ήταν επί της ουσίας ποτέ της χώρα αλλά μέρος της Ρωσίας, αυτή η σημαία που ανεμίζει μόνο όταν τη φυσούν οι άνεμοι του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, αποφάσισε ότι δεν αρκεί να χάνει στα μέτωπα.
Δεν αρκεί να καταρρέει στο Ντονμπάς, ούτε να βλέπει τις τελευταίες της στρατηγικές εφεδρείες να εξαϋλώνονται.
Πρέπει να τραβήξει και άλλους μαζί της στον γκρεμό.
Πρέπει να βάλει φωτιά στον κάμπο για να φαίνεται δήθεν ζωντανή.
Πρέπει να αποδείξει στους προστάτες της —που ήδη τη θεωρούν τελειωμένη υπόθεση— πως ακόμη μπορεί να δημιουργήσει θόρυβο, πως ακόμη μπορεί να παράγει χάος, πως ακόμη είναι χρήσιμη ως ανάφλεξη
Κι έτσι, μέσα σε δύο ημέρες, άνοιξε — αν είναι δυνατόν! — τρία μέτωπα ταυτόχρονα! Χτύπησε Καζακστάν, Ρωσία και Τουρκία, σαν να μην υπήρχε αύριο! Σαν να ήθελε σκόπιμα να εκτελέσει εντολές που ξεπερνούν την ίδια την ύπαρξή της.
Διότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι μια χώρα που αναπνέει με μηχανική υποστήριξη, μια χώρα που πίνει οξυγόνο από τη Δύση για να μην πεθάνει, μια χώρα που έχει χάσει τα μισά της εδάφη και το ηθικό της, μπορεί να οργανώσει και να εκτελέσει ένα τέτοιο τριπλό χτύπημα χωρίς ανώτατη καθοδήγηση. Κανείς δεν το πιστεύει — ούτε καν αυτοί που υπογράφουν τις ανακοινώσεις στο Κίεβο
Η MI6 είναι πίσω από όλα. Το δεκάδες φορές ΑΤΙΜΑΣΜΕΝΟ Λονδίνο. Αυτό το Λονδίνο που κατελήφθη ελέω…βασιλέων από τους σατανόπληκτους Ροθτσάιλντ, που το μόνο που επιθυμούν είναι να φέρουν μια ώρα αρχύτερα τον “Εωσφόρο” επί της γής!
Όχι δεν είναι πλέον θεωρία συνωμοσίας, αλλά γυμνή πραγματικότητα που αποκαλύπτει η ίδια η Ρωσία, οι ίδιοι οι αναλυτές της Δύσης, οι ίδιες οι κινήσεις των τελευταίων μηνών. Το Λονδίνο παίζει ξανά τον ρόλο της “αυτοκρατορικής” μαριονέτας των Λεσχών και των Ιερατείων του Σκότους που σπρώχνει τους άλλους στον πόλεμο για να κερδίσει χρόνο, επιρροή, χάος και διπλωματικά ανταλλάγματα.
Η πρώτη έκρηξη ήρθε από το Nοβοροσίσκ. Ο αγωγός του Caspian Pipeline Consortium —καρδιά της ενεργειακής εξαγωγής του Καζακστάν, δέχθηκε επίθεση από ουκρανικά ναυτικά drones. Μια πράξη που δεν έχει προηγούμενο!
Για πρώτη φορά στην ιστορία του πολέμου, το Κίεβο χτύπησε όχι απλώς τη Ρωσία, αλλά μια ουδέτερη ευρασιατική χώρα, με την οποία δεν έχει καμία απολύτως διένεξη!
Και το έκανε με τέτοιο τρόπο, που έπληξε το 20% των εξαγωγών της, προκαλώντας ζημία που ισοδυναμεί με τον προϋπολογισμό μιας ολόκληρης πόλης!
Αν αυτό δεν είναι μόνο παράνοια, τότε τι στα κομμάτια είναι; Μήπως είναι το συνειδητό άνοιγμα νέου μετώπου;
Γιατί όταν προκαλεί το ουδέτερο Καζακστάν σε πόλεμο, τότε η λέξη “παράνοια” χάνει αυτομάτως την αξία της! Παρά το γεγονός ότι ουσιαστικά πρόκειται για μήνυμα προς τη Μόσχα πως «αν δεν υποχωρήσεις, θα κάψουμε και τους δικούς σου συμμάχους». Είναι τελεσίγραφο γραμμένο όχι με μελάνι, αλλά με φωτιά.
Και όταν το Καζακστάν αντέδρασε οργισμένα, όταν η Astana μίλησε για τρομοκρατική επίθεση που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, το Κίεβο δεν ζήτησε ούτε συγγνώμη ούτε εξηγήσεις. Αντίθετα, ύψωσε φωνή.
Επέπληξε μάλιστα το Καζακστάν, επειδή δεν καταδικάζει …αρκετά τη Ρωσία! Τέτοιο θράσος από κάποιον που βρίσκεται με τη δωδεκάποντη μπότα του Πούτιν στο σβέρκο είναι επιεικώς αδιανόητο! Κι όμως, αυτό το διεφθαρμένο κτήνος, ο Ζελένσκι, την ώρα που οι Αμερικάνοι του έχουν δώσει προθεσμία στο να κάνει εκλογές και να τσακιστεί να φύγει, βρήκε το απύθμενο θράσος να κουνήσει το δάχτυλο σε μια χώρα που δεν του έχει φταίξει σε τίποτα!
Αυτά δεν είναι αυθόρμητες αντιδράσεις. Αυτές είναι γραμμές που γράφονται σε υπόγεια γραφεία μυστικών υπηρεσιών, με στόχο να δημιουργηθούν νέα ρήγματα, νέες αντιπαλότητες, νέες αφορμές. Κι επειδή το Κίεβο δεν έχει τέτοιου είδους μυστικές υπηρεσίες, τη δουλειά την έκαναν οι Εγγλέζοι, αυτοί οι κύναιδοι που το μόνο που τους απασχολεί διαχρονικά είναι …το πώς θα γλεντήσουν την…πίσω πόρτα τους!
Το Κίεβο λοιπόν, δεν αποφασίζει. Το Κίεβο εκτελεί!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, την προηγούμενη ημέρα, ουκρανικά drones χτύπησαν δύο δεξαμενόπλοια του ρωσικού «σκιώδους στόλου» στα όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας.
Στο Kairos και το Virat εκδηλώθηκαν πυρκαγιές, τα πληρώματα εγκατέλειψαν τα πλοία μέσα σε πανικό, οι τουρκικές αρχές μίλησαν για «εξωτερική ενέργεια», ενώ οι μυστικές υπηρεσίες της Ουκρανίας ανέλαβαν ξεδιάντροπα την ευθύνη.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι μέσα σε μία ημέρα, η Ουκρανία κτύπησε ρωσικά συμφέροντα σε τουρκικά ύδατα — ουσιαστικά γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια την Τουρκία, μια χώρα που υποτίθεται ότι προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες! Όχι ότι δε φταίει με τα συνεχόμενα ήξεις αφήξεις, αλλά στην ουσία πληρώνει το ενδεχόμενο “Οχι” στην πρόσκληση των Βρετανών να δεχθούν τη προσφορά των Eurofighter αρκεί να τα…σπασει ο Ερντογάν με τους Ρώσους!
Κι εδώ η εικόνα γίνεται ακόμη πιο σκοτεινή. Η επίθεση συνέβη ακριβώς τη στιγμή που ο Sergei Naryshkin, ο πανίσχυρος επικεφαλής της ρωσικής Υπηρεσίας Εξωτερικών Πληροφοριών, βρισκόταν στην Άγκυρα για να ενημερώσει την τουρκική ηγεσία για τη ρωσική στάση στο σχέδιο ειρήνης του Τράμπ.
Σε τέτοιες στιγμές, η διπλωματία είναι ένα παιχνίδι νεύρων. Ο χρόνος μιας επίθεσης δεν είναι ποτέ τυχαίος.
Το μήνυμα της Δύσης ήταν ξεκάθαρο: «Eρντογάν, μην διανοηθείς να συμβάλεις στο σχέδιο Tράμπ. Μην πας να περάσεις στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Μην προσπαθήσεις να γίνεις μεσολαβητής. Θα τη πληρώσεις εσύ». Η διπλωματία της φωτιάς. Η διπλωματία των καμμένων πλοίων.
Το Λονδίνο έχει παράδοση αιώνων στο να κτυπά μέσω τρίτων. Να μη φαίνεται ποτέ, αλλά να κινεί πάντα τα νήματα. Το έκανε στην Ινδία, στην Αίγυπτο, στην Περσία, στη Ρωσία πριν την επανάσταση, στη Μέση Ανατολή μετά τον πόλεμο και πάει λέγοντας.
Η MI6 δεν είναι υπηρεσία απλώς, είναι μηχανή. Είναι ο αόρατος κινητήρας του αγγλοσαξονικού χειρισμού. Και τώρα αυτή η μηχανή δουλεύει στο φουλ για να τινάξει στον αέρα κάθε πιθανότητα ειρήνευσης. Γιατί αν έρθει ειρήνη υπό τον Tράμπ, αν δηλαδή ευοδώσει το οικονομικό-στρατηγικό deal μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, αν καθίσουν μ’ άλλα λόγια στο ίδιο τραπέζι οι πραγματικοί παίκτες, τότε η Βρετανία χάνει το μοναδικό της χαρτί που είναι η δημιουργία χάους
Η παγκόσμια αστάθεια είναι το τελευταίο απομεινάρι της πάλαι ποτέ βρετανικής “αυτοκρατορικής” δύναμης. Όσο ο κόσμος καίγεται, το Λονδίνο μπορεί να παριστάνει ότι παίζει ρόλο. Αν ο κόσμος ηρεμήσει, η Βρετανία θα βρεθεί ξανά εκεί που ήταν μετά το 1956, δηλαδή στην άκρη του τραπεζιού και να τη σπρώχνουν για να φύγει! (Ντε Γκώλ στη περίπτωση της ένταξης της Βρετανίας στην ΕΟΚ)
Ο Zelensky, αυτό το ανθρωπόμορφο εβραίϊκο κτήνος, έχει μετατραπεί πλέον σε έναν πολιτικά νεκρό πρόεδρο που προσπαθεί να μείνει ζωντανός καταστρέφοντας ό,τι αγγίζει.
Η εξουσία του καταρρέει. Οι υποστηρικτές του στη Δύση έχουν εξαντλήσει την υπομονή τους. Οι στρατηγοί του, αρχίζουν να μιλούν πλέον ανοιχτά για την «αναγκαιότητα διαπραγματεύσεων». Οι Ουκρανοί πολίτες κρύβουν την απελπισία τους κάτω από μια επικοινωνιακή ομίχλη που δεν πείθει κανέναν. Ένας τέτοιος άνθρωπος, μπροστά στον πολιτικό του θάνατο, δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει από το να επιδιώξει την κλιμάκωση. Έναν εκβιασμό προς όλους: «Αν πέσω, θα παρασύρω μαζί μου και εσάς». Ο Χίτλερ στην πλέον νεότερη του απόδοση.
Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, δεν έχει περιθώρια για ανέξοδες δηλώσεις. Η διεθνοποίηση του πολέμου, η στοχοποίηση χωρών όπως το Καζακστάν και η πρόκληση εντός της τουρκικής ζώνης ευθύνης, δεν μπορούν να μείνουν χωρίς στρατηγική απάντηση.
Και η απάντηση που συζητείται ανοιχτά στα ρωσικά μέσα δεν είναι συμβολική. Δεν είναι καν διπλωματική. Είναι σχέδιο πολεμικών επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας. Ένα σχέδιο που θα κλειδώσει την Οδησσό, θα αποκόψει την Ουκρανία από τη Μαύρη Θάλασσα και θα αλλάξει τον χάρτη για πάντα. Μια τανάλια που θα έρθει από ανατολή και από θάλασσα, που θα την σφίξει μέχρις ότου η Οδησσός γίνει απλώς σημείο χάρτη χωρίς πρόσβαση, χωρίς λειτουργία, χωρίς μέλλον.
Αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο από στρατιωτική στρατηγική υπό επεξεργασία. Η Μόσχα έχει αντιληφθεί ότι χωρίς την Οδησσό, η Ουκρανία δεν μπορεί να σταθεί ως κράτος κι έχει απόλτυο δίκιο.
Χωρίς τη θάλασσα, χωρίς λιμάνια, χάνει και την τελευταία της δυνατότητα διαπραγμάτευσης, χάνει το οξυγόνο της ουσιαστικά. Η απάντηση της Ρωσίας, λοιπόν, δεν θα είναι απλώς ένα «χτύπημα». Θα είναι μια τιμωρητική πράξη που θα μετατρέψει την ουκρανική ακτή σε νεκρή ζώνη. Και τότε, η Δύση δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα πέρα από ανακοινώσεις. Γιατί οι ίδιοι οι Δυτικοί άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας. Οι ίδιοι έβαλαν την Ουκρανία να πυροδοτήσει τις πρώτες εκρήξεις…
Η Διεθνοποίηση του πολέμου και ο κόσμος που γελάει πριν την κατάρρευση
Η Ιστορία έχει μια παράξενη αίσθηση του χιούμορ. Συχνά γελάει μαζί μας, πριν μας συντρίψει. Οι λαοί στενάζουν υπό την ηγεσία διεφθαρμένων κακοποιών, οι ελίτ εκτονώνουν την κρίση τους σε lifestyle διαμάχες ενώ την ίδια στιγμή, κάτω από την επιφάνεια, τεκτονικές πλάκες μετακινούνται.
Το χαμόγελο παγώνει όμως όταν αυτές οι πλάκες σπάσουν. Και σήμερα, τρίζουν όλες μαζί. Ευρώπη, Μαύρη Θάλασσα, Μέση Ανατολή, Ασία. Ένας πολυεστιακός κραδασμός, μία παγκόσμια εξίσωση χωρίς λύση, μία σύγκρουση που δεν θα μείνει πλέον «τοπική».
Αν κάποτε το Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο τον ονόμαζαν «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων», σήμερα αυτός ο όρος είναι αστείο. Διότι ένας πόλεμος δια αντιπροσώπων είναι ελεγχόμενος. Είναι ένα παιχνίδι δυνάμεων που παριστάνουν ότι κρατούν ισορροπίες. Είναι κάτι προβλέψιμο, κάτι υπολογίσιμο. Αυτό που ζούμε τώρα δεν έχει καμμιά σχέση με αυτό. Μοιάζει με φωτιά που ξεφεύγει και τρέχει.
Επί της ουσίας, μοιάζει με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο λίγο πριν τη Σαράγεβο, όπου κανείς δεν ήθελε πραγματικά πόλεμο, αλλά όλοι τον έσπρωχναν δίχως να το καταλαβαίνουν. Ένα κουβάρι από συμμαχίες, εγωισμούς, μυστικές υπηρεσίες και επιτήδια λάθη και αποφάσεις. Και το σπουδαιότερο; Ο πόλεμος αυτός, ο Α’ ΠΠ δηλαδή, “προφητεύτηκε” από τον αρχιμασόνο και δηλωμένο σατανιστή, πρώην στρατηγό Άλμπερτ Πάϊκ, που στα μέσα του 19ου αιώνα, μίλησε για …τρείς πολέμους που θα φέρουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων που σχεδίαζαν οι “Πεφωτισμένοι” Ασκεναζί Εβραίοι στα υπόγεια των μασονικών Στοών.
Ο Β’ ΠΠ που ακολούθησε 20 χρόνια αργότερα, δεν ήταν παρά …παρακλάδι του Α’. Και η προφητεία του Πάϊκ (που στην ουσία δεν είναι καν προφητεία, αλλά σχεδιασμός εξ αρχής) βρίσκεται σήμερα στο προσκήνιο, μέ έναν ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει ακριβώς τα ίδια “συμπτώματα” με τον Α’.
Και πάνω στο τραπέζι, βρίσκεται το πραγματικό διακύβευμα, το σχέδιο ειρήνης του Tράμπ. Αυτό φοβάται η σατανοκρατούμενη Δύση των “Πεφωτισμένων” ελίτ.
Φοβάται ότι ένας Αμερικανός πρόεδρος θα μπει στο Οβάλ Γραφείο και θα κλείσει μέσα σε λίγες εβδομάδες έναν πόλεμο που οι ίδιοι κρατούν ζωντανό σχεδόν δύο χρόνια.
Αυτό θα είναι κόλαφος για τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που ξόδεψαν πλούτο, ρευστότητα, στρατηγικά αποθέματα και αξιοπιστία για να υποστηρίξουν μια σύγκρουση χωρίς νικητή.
Θα είναι καταστροφή για το Λονδίνο, για το City of London των Rothschild που εξακολουθεί να βλέπει τον εαυτό του σαν παγκόσμιο παίκτη, ενώ είναι απλώς ένα νησί με ρημαγμένη οικονομία και υπερφίαλη πολιτική τάξη.
Θα είναι απόλυτη έκθεση για τις ΗΠΑ του κατεστημένου, που θα φανεί ότι χρησιμοποίησαν την Ουκρανία για να τροφοδοτήσουν πολεμικές βιομηχανίες και όχι για να «υπερασπιστούν τη δημοκρατία».
Έτσι, η ασκεναζο-εβραϊκή Δύση σκέφτηκε το εξής: «Αν ο Tράμπ θέλει ειρήνη, θα του δώσουμε χάος. Χάος τέτοιο που καμία ειρήνη δεν θα μπορεί να κλείσει. Θα βάλουμε μέσα κι άλλους παίκτες, θα ανοίξουμε κι άλλα μέτωπα, θα βυθίσουμε πλοία, θα χτυπήσουμε ουδέτερους, θα προκαλέσουμε κρίσεις που δεν λύνονται εύκολα, θα γονατίσουμε τις θαλάσσιες διόδους, θα ανεβάσουμε το κόστος τόσο ψηλά που η ειρήνη να μοιάζει με προδοσία».
Κι έτσι, μέσα σε δύο ημέρες, η Ουκρανία έγινε ο αναπτήρας που άναψε το φιτίλι. Αλλά ο αναπτήρας όμως δεν αποφασίζει τι θα καεί. Το χέρι που τον κρατάει αποφασίζει. Και αυτό το χέρι μιλάει …αγγλικά!
Το Καζακστάν αποτελεί την πρώτη μεγάλη ένδειξη ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε όριο. Μία επίθεση σε τέτοια υποδομή δεν είναι τυχαία. Δεν είναι συμβολική. Είναι μια σφαλιάρα στο πρόσωπο της Ρωσίας, και ταυτόχρονα ένα χαστούκι προς την Κίνα, που έχει τεράστια συμφέροντα στην περιοχή.
Είναι επίσης ένα μήνυμα προς τα κράτη της Κεντρικής Ασίας ότι «όποιος δεν πάρει θέση, θα πληρώσει». Ο κόσμος όμως της Ευρασίας δεν λειτουργεί έτσι. Οι συμμαχίες εκεί χτίζονται αργά, με τσάι και συμφωνίες κυρίων. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Και η Δύση τις τίναξε στον αέρα με μια κίνηση τόσο χοντροκομμένη, που μοιάζει με προβοκάτσια από παλιά σχολή.
Η Τουρκία, είναι η δεύτερη μεγάλη ένδειξη ότι ο πόλεμος έχει ξεπεράσει τα γεωγραφικά του όρια. Τα χτυπήματα των ουκρανικών drones στο Kairos και το Virat δεν έγιναν “κατά λάθος”. Ούτε “παραπλανήθηκαν τα συστήματα”. Αυτά είναι ανοησίες για αφελείς. Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά τι έγινε. Το ξέρει ο ίδιος ο Eρντογάν, που είδε να του χτυπούν πλοία δίπλα στα σύνορά του την ακριβώς στιγμή που ο επικεφαλής των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών καθόταν στο τραπέζι του.
Αυτό ασφαλώς και δεν είναι σύμπτωση. Είναι αντιπερισπασμός καραμπινάτος. Είναι δραματική προειδοποίηση. Είναι το μήνυμα “μη τυχόν και μπεις στον πειρασμό να αποδεχτείς το σχέδιο Tράμπ επειδή τα χεις καλά με τη Ρωσία και να τηρήσεις τις ισορροπίες γιατί εμείς θα σε εκθέσουμε διεθνώς, θα σου κάψουμε την περιοχή και θα σε παρουσιάσουμε σαν κράτος–διάδρομο πολέμου“.
Η Τουρκία βρίσκεται σε μια απόλυτη κρίσιμη ιστορική στιγμή. Από τη μία θέλει να παίζει σε όλα τα ταμπλό, να πουλάει Bayraktar σε Δύση και Ουκρανία, να αγοράζει S-400 από τη Ρωσία, να κλείνει συμφωνίες με το Κατάρ και να απειλεί τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.
Από την άλλη, ξέρει ότι η θέση της στον κόσμο γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής.
Η Δύση δεν την εμπιστεύεται.
Η Ρωσία την θεωρεί χρήσιμη, όχι φίλη όμως.
Η Κίνα τη βλέπει σαν πιθανό διάδρομο εμπορίου.
Οι Αραβικές χώρες τη θεωρούν ανταγωνιστή.
Και μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, η Ουκρανία, το πιο απελπισμένο καθεστώς της Ευρώπης, αποφάσισε να της δώσει ένα γερό χαστούκι.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο πόλεμος δεν περιορίζεται πλέον στην Ουκρανία. Έχει φτάσει στην Τουρκία, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Κι αυτό, από μόνο του, είναι ορισμός της παγκόσμιας καταιγίδας.
Η Ρωσία παρακολουθεί. Σιωπηλά. Σαν θηρίο που ξέρει ότι δεν πρέπει να δείξει τα δόντια του πολύ νωρίς, αλλά ούτε και πολύ αργά. Η στρατηγική της είναι παλιά όσο και ο …Ιβάν ο Τρομερός! Υπομονή, μέχρι να έρθει η στιγμή της οριστικής αντεπίθεσης. Και αυτή η στιγμή φαίνεται να πλησιάζει.
Η Οδησσός είναι το μεγάλο τρόπαιο. Είναι η καρδιά της ουκρανικής θαλάσσιας παρουσίας. Είναι το κλειδί του Δούναβη, της Μαύρης Θάλασσας, του εμπορίου, της Ευρώπης.
Χωρίς την Οδησσό, η Ουκρανία μένει χωρίς θάλασσα. Χωρίς θάλασσα, μένει χωρίς οικονομία. Χωρίς οικονομία, μένει χωρίς κράτος και η Ρωσία το ξέρει, όπως και η Δύση. Και ο Zελένσκι το ξέρει καλύτερα από όλους, γι’ αυτό τρέμει.
Εδώ βρίσκεται και ο πυρήνας της μεγάλης γεωπολιτικής μεταβολής. Η Δύση επιχείρησε να κάνει αυτό που κάποτε έκανε η Βρετανία με τους Ναπολεόντειους πολέμους και αργότερα με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δηλαδή να δημιουργήσει έναν κλοιό γύρω από έναν αντίπαλο και να τον εξουθενώσει.
Μόνο που η Ρωσία δεν είναι Γαλλία του 1812, ούτε Γερμανία του 1914. Είναι πυρηνική υπερδύναμη, με ερείσματα σε τρεις ηπείρους, με στρατηγική κουλτούρα αιώνων και με μια ηγεσία που, αντίθετα με τους δυτικούς κλόουν, ξέρει να περιμένει και να αντεπιτίθεται τη στιγμή που ο αντίπαλος ανοίγει άτσαλα τα χαρτιά του.
Η διεθνοποίηση του πολέμου δεν έγινε «τυχαία». Δεν έγινε επειδή «έτσι ήρθαν τα πράγματα». Έγινε επειδή το Λονδίνο και οι ευρωπαίοι τσιράκια των διεθνιστών θέλησαν να τορπιλίσουν τις διαπραγματεύσεις πριν καν αρχίσουν.
Και το έκαναν με τρόπο τόσο ωμό, τόσο θεατρινίστικο, τόσο εξοργιστικό, που μόνο μια “αυτοκρατορία” σε αποσύνθεση θα μπορούσε να επιλέξει.
Η Βρετανία κινείται πια όχι σαν υπερδύναμη, αλλά σαν πειρατικό βασίλειο που αρπάζει ό,τι μπορεί πριν βυθιστεί. Μια χώρα που νομίζει ότι έχει ακόμη τον στόλο του Nέλσον, ενώ έχει στην πραγματικότητα μια φρεγάτα που βγάζει καπνούς και μια κυβέρνηση που αλλάζει κάθε έξι μήνες. Μια χώρα που αναζητά διαρκώς τη δόξα του χθες επειδή δεν έχει αύριο. Και μέσα σε αυτή τη ματαιότητα, σπρώχνει τον κόσμο στην άβυσσο, γιατί είναι το μόνο πράγμα στο οποίο πάντα ήταν καλή. Δηλαδή στο να κάνει άλλους να πολεμούν μεταξύ τους, με τη μέθοδο του “διαίρει και βασίλευε”.
Το Κίεβο δεν είναι παρά ένας εργολάβος του χάους. Μια χώρα που έχει χάσει την κυριαρχία της και λειτουργεί σαν proxy force. Μια κυβέρνηση που μοιράζει κατηγορίες δεξιά και αριστερά, ενώ δεν μπορεί να κρατήσει ούτε το ίδιο της το Κοινοβούλιο. Μια ηγεσία που θυμίζει έντονα τη Γερμανία του Χίτλερ και που κρύβει το τέλος της κάτω από τόνους προπαγάνδας.
Και όπως όλοι οι απελπισμένοι πολιτικοί, έτσι και ο Zελένσκι, επιδιώκει να μετατρέψει την προσωπική του κατάρρευση σε διεθνές ζήτημα. “Αν χάσω εγώ, θα χάσετε κι εσείς“.
Να καταστρέψει τη Μαύρη Θάλασσα. Να τραβήξει προς την άβυσσο το Καζακστάν και ίσως αύριο τη Γεωργία, τη Μολδαβία, τη Ρουμανία. Να μετατρέψει τον χάρτη σε σκακιέρα που έχει πάρει φωτιά.
Κανείς δεν θέλει πραγματικά παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά ο παγκόσμιος πόλεμος δεν προκύπτει από αυτούς που τον θέλουν. Προκύπτει από αυτούς που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Και οι Διεθνιστές είναι αυτοί που χάνουν προσώρας, κι αυτό επειδή βιάζονται πολύ λόγω της Ατζέντας 2030, η οποία ατζέντα δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι εντολές του ίδιου του Σατανά.
Από ηγεσίες απελπισμένες, υπηρεσίες που δουλεύουν στο σκοτάδι, ψευδο-αυτοκρατορίες που βουλιάζουν και φωνάζουν πριν χαθούν, από μικρά κράτη που παίζουν ρόλους μεγαλύτερους από τις δυνατότητές τους και πάει λέγοντας. Από λάθη που γίνονται μέσα στη νύχτα και δεν διορθώνονται το πρωί.
Έτσι ξεκινούν όλα. Με μικρές σπίθες. Μέχρι να γίνει η μεγάλη έκρηξη.
Η Ρωσία δεν έχει κανένα κίνητρο για παγκόσμια σύγκρουση.
Η Ρωσία κερδίζει ήδη. Στο πεδίο, στην οικονομία, στη διεθνή διπλωματία.
Η Δύση είναι που χάνει. Είναι η Ευρώπη που καταρρέει πολιτικά, κοινωνικά, ενεργειακά.
Είναι οι ΗΠΑ που ζουν σε εμφυλιοπολεμική πόλωση. Είναι η Βρετανία που προσπαθεί να αποδείξει ότι υπάρχει. Κανείς από αυτούς δεν ξέρει πώς να βάλει τέλος σε έναν πόλεμο που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Κανείς δεν θέλει να αναγνωρίσει ότι έκαναν λάθος. Κανείς δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί ότι η Ρωσία νίκησε διότι είχε σχέδιο, ενώ εκείνοι είχαν φαντασιώσεις!
Η Οδησσός, η τελική πράξη και ο κόσμος που αλλάζει άποψη μέσα σε μια νύχτα
Όταν οι αυτοκρατορίες πλησιάζουν στο τέλος τους, δεν το καταλαβαίνουν από την ήττα. Το καταλαβαίνουν από το ύφος των αποφάσεών τους.
Από τον πανικό που κρύβουν πίσω από μια επίφαση δύναμης.
Από τη σπουδή τους να κάνουν θόρυβο, σαν να φοβούνται ότι η σιωπή θα τις προδώσει.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα με τη Δύση. Οι αποφάσεις της έχουν τον τόνο ενός γέρου που γαντζώνεται από τις αναμνήσεις του. Κι όταν ένας πολιτισμός λειτουργεί έτσι, τότε το τέλος είναι πάντα πιο κοντά από όσο φαίνεται. Ο κόσμος γύρω του αλλάζει, και εκείνος το καταλαβαίνει τελευταίος.
Η Ουκρανία υπήρξε το πείραμα της Δύσης για το πώς μπορεί να κοντράρει τη Ρωσία χωρίς να λερωθεί η ίδια. Το αφήγημα ήταν όμορφο. Μια μικρή σε δυναμικότητα, «δημοκρατική» χώρα που αγωνίζεται κατά του «αυταρχισμού». Όλα σε εισαγωγικά. Όλα σε παρενθέσεις. Διότι η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.
Η Ουκρανία χρησιμοποιήθηκε ως η τέλεια αφορμή για να φθαρεί η Ρωσία, για να κοπεί η ευρωπαϊκή εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, για να σωθεί —προσωρινά— η παραπαίουσα αμερικανική πολεμική βιομηχανία και ΑΣΦΑΛΩΣ για να παραταθεί η αγγλοσαξωνική ηγεμονία.
Μόνο που όλα αυτά βασίστηκαν σε μια ψευδαίσθηση. Ότι η Ρωσία θα κάνει πίσω. Ότι η Ρωσία θα «ματώσει». Ότι η Μόσχα θα γονατίσει οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά.
Η Ιστορία όμως έχει δική της ατζέντα και σε αυτήν δεν συμπεριλαμβάνονται οι γελοίοι της γενιάς του Βάισχάουπτ.
Η Ρωσία όχι μόνο δεν κατέρρευσε, αλλά βγήκε πιο ισχυρή από ποτέ. Η οικονομία της, αντί να διαλυθεί, προσαρμόστηκε και άνθισε με ρυθμούς, που καόμη και η μεταχιτλερική Γερμανία θα ζήλευε, γιατί δεν θα μπορούσε να το επιτύχει χωρίς τη βοήθεια του θείου Σαμ.
Η ενέργεια βρήκε νέες αγορές. Η στρατηγική της βάθυνε. Οι συμμαχίες της έγιναν πιο ισχυρές. Και οι πόροι της Ευρώπης αποδείχθηκαν πολύ λιγότερο αξιόπιστοι από ό,τι υπολόγιζαν οι «στρατηγοί» των Βρυξελλών.
Η Ευρώπη κατάλαβε με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο, πως η πραγματική εξάρτηση δεν ήταν ενεργειακή αλλά πολιτική! Χωρίς την Αμερική, μόνη της δεν ξέρει να περπατά. Κι όταν η Αμερική κοιτάζει αλλού, η Ευρώπη στέκεται ακίνητη, σαν κοτόπουλο με κομμένο κεφάλι.
Αυτή η κατάρρευση της δυτικής αυτοπεποίθησης είναι το υπόστρωμα επάνω στο οποίο εκτυλίσσεται η μάχη της Οδησσού.
Διότι η Οδησσός όπως είπαμε πιο πάνω, δεν είναι απλώς μια πόλη. Δεν είναι απλώς ένα λιμάνι.
Είναι μια πόλη – σύμβολο. Μια πόλη όπου έχει τόση ελληνική ιστορία, όσο και άλλη τόση ρωσική.
Από το 1992 μέχρι σήμερα, υπήρξε ο ομφάλιος λώρος της Ουκρανίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Για την Ουκρανία, αυτό το τεχνητό “κράτος” που δημιούργησε η φαντασία του ασκεναζί Εβραίου Στάλιν για καθαρά πολιτικούς λόγους, η Οδησσός είναι η τελευταία της ανάσα. Είναι το σημείο που συνδέει την ευρωπαϊκή ενδοχώρα με τη Μαύρη Θάλασσα, με τον Καύκασο, με το Αιγαίο, με την Ανατολική Μεσόγειο.
Χωρίς την Οδησσό, η Ουκρανία είναι κράτος αποκομμένο, κράτος χωρίς οξυγόνο, χωρίς εμπορική πρόσβαση, χωρίς διπλωματικό βάρος, χωρίς στρατηγικό μέλλον.
Η Ρωσία το γνωρίζει καλύτερα από όλους. Και η Δύση το γνωρίζει επίσης. Γι’ αυτό το City of London έσπευσε να ανάψει φωτιά στη Μαύρη Θάλασσα. Για να δημιουργήσει τόσο έντονη κρίση, ώστε η κατάληψη της Οδησσού από τη Ρωσία να θεωρηθεί «απαράδεκτη κλιμάκωση».
Να δημιουργήσει δηλαδή “τετελεσμένα” που εμποδίζουν την ειρήνη. Να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι μια ρωσική επιχείρηση εναντίον της Οδησσού θα οδηγήσει σε πόλεμο ΝΑΤΟ–Ρωσίας. Δηλαδή, στον πόλεμο που η Βρετανία επιθυμεί εδώ και βάθος δεκαετιών! Τον πόλεμο που θα ξαναδώσει στη πάλαι ποτέ ναυτική της αυτοκρατορία τον ρόλο που δεν έχει πια.
Αλλά εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα.
Η Ρωσία δεν λειτουργεί με τον τρόπο που προσδοκά η Δύση. Η Ρωσία δεν σπεύδει, δεν βιάζεται. Η Ρωσία δεν ενεργεί υπό πίεση. Ούτε φοβάται τα “σήματα” του Λονδίνου. Η στρατηγική της Ρωσίας είναι απολύτως ξεκάθαρη. Θέλει να κερδίσει τον πόλεμο όχι απλώς στο πεδίο, αλλά και στο επίπεδο των αφηγήσεων.
Να αποδείξει ότι ο αντίπαλος κλιμακώνει, ότι η ίδια «αναγκάζεται» να απαντήσει, ότι η Δύση είναι η πραγματική πηγή αποσταθεροποίησης. Με τον τρόπο αυτό, η Μόσχα μετατρέπει κάθε κίνηση της Δύσης σε επιχείρημα εναντίον της.
Η Οδησσός, λοιπόν, δεν θα πέσει «εν θερμώ». Δεν θα πέσει με μια σπασμωδική ενέργεια. Θα πέσει σαν αποτέλεσμα μιας μεθοδικής διαδικασίας που ήδη ξεκίνησε. Η Ρωσία κλείνει τον διάδρομο, πνίγει τις θαλάσσιες οδούς, φθείρει την υποδομή, σπάει τις αλυσίδες ανεφοδιασμού, κάνει τους ουκρανικούς λιμένες μη λειτουργικούς. Αυτό δεν είναι πολεμική επιχείρηση, είναι στρατηγικό χειρουργείο με ακρίβεια που τρομάζει!
Διότι το Κρεμλίνο ξέρει ότι αν πάρει την Οδησσό, ο πόλεμος τελειώνει. Όχι σε έναν χρόνο, αλλά σε έναν μήνα.
Η Ουκρανία θα αναγκαστεί να παραδοθεί. Η Δύση δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα. Η Ευρώπη θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί. Η Αμερική, ενόψει Trump, θα μείνει χωρίς χαρτιά. Το Λονδίνο θα καταπιεί τη γλώσσα του.
Και αυτή ακριβώς η πραγματικότητα έχει κάνει τη Δύση να πάρει μια επικίνδυνη στροφή! Εφ’ όσον δεν μπορεί να κερδίσει στο πεδίο, προσπαθεί να κάψει το πεδίο.
Να μετατρέψει τον πόλεμο σε αλυσίδα ασύμμετρων κρίσεων.
Να εμπλέξει το Καζακστάν.
Να παραγκωνίσει την Τουρκία.
Να επηρεάσει τη Γεωργία.
Να πάρει μαζί της τη Ρουμανία και τη Μολδαβία.
Να δημιουργήσει αστάθεια στον Καύκασο.
Να πυροδοτήσει τον Δούναβη.
Και φυσικά, όσο πιο πολλοί μπουν στη σύγκρουση, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η διπλωματική λύση. Κι όσο πιο δύσκολη η λύση, τόσο πιο εύκολο να πουληθεί η αφήγηση «ότι ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί».
Αυτή είναι η λογική των “αυτοκρατοριών” που γερνούν. Δεν επιδιώκουν τη νίκη, επιδιώκουν να μην χάσουν εντελώς. Και γι’ αυτό καταφεύγουν στον πιο επικίνδυνο σύμμαχο που είχαν ποτέ. Την απελπισία.
Ο Zελένσκι είναι το τέλειο πρόσωπο για αυτή τη στρατηγική. Ένας άνθρωπος που ξέρει ότι με το που τελειώσει ο πόλεμος, η πολιτική του ζωή τελειώνει.
Ένας πρόεδρος χωρίς μέλλον, χωρίς αξιοπιστία. Ένας ηθοποιός που βρέθηκε ξαφνικά να παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο της ζωής του και τώρα βλέπει πως το χειροκρότημα τελείωσε.
Δεν έχει τίποτα να χάσει. Κι αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Όχι για τη Ρωσία ή την αμερική του Τράμπ. Αλλά για όλο τον κόσμο. Ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει, γίνεται ο πιο πρόθυμος εκτελεστής σχεδίων που χαράσσουν άλλοι.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν, η Ευρώπη είναι δέσμια των Διεθνιστών που στην ουσία θέλουν τη διάλυση της.
Η Γερμανία διαλύεται οικονομικά και κοινωνικά.
Η Γαλλία βράζει εσωτερικά.
Η Ιταλία δεν ξέρει τι να κάνει.
Η Ισπανία ζει το δικό της εμφύλιο φάντασμα.
Και η δύσμοιρη πατρίδα μας, η Ελλάδα, στη γειτονιά της φωτιάς, με μια κυβέρνηση ανίκανη να κατανοήσει τι έρχεται, βρίσκεται εκτεθειμένη όσο ποτέ. Διότι ο πόλεμος στη Μαύρη Θάλασσα δεν είναι “μακριά”. Δεν είναι “κάτι μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας”. Είναι ένα σεισμικό γεγονός που αφορά άμεσα την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, τα Βαλκάνια, την Κύπρο, τα ενεργειακά κοιτάσματα, τις στρατιωτικές ισορροπίες. Και η Ελλάδα θα χρειαστεί να ξαναδιαβάσει την Ιστορία της για να καταλάβει τι σημαίνει πραγματικός κίνδυνος.
Η Οδησσός είναι και ελληνική πόλη — όχι τυπικά, αλλά ιστορικά. Είναι η πόλη όπου στήθηκε η Φιλική Εταιρεία. Είναι το σημείο όπου οι Έλληνες ξανάπιασαν το νήμα της εθνικής τους αναγέννησης. Είναι ελληνικό χώμα, όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή το γράφουν τα βιβλία της Ιστορίας. Και το γεγονός ότι αυτή η πόλη βρίσκεται τώρα στο επίκεντρο ενός παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι τυχαίο. Οι κόμβοι της Ιστορίας ανοίγουν και κλείνουν κύκλους. Και η Ρωμιοσύνη είναι ξανά στο κέντρο ενός τέτοιου κύκλου. Όχι επειδή το επιδιώκει, αλλά επειδή έτσι το έγραψε η μοίρα της.
Αν η Ρωσία πάρει την Οδησσό, ο κόσμος θα αλλάξει μέσα σε μία νύχτα. Αν η Οδησσός δεν πέσει, ο πόλεμος θα κλιμακωθεί μέχρι που να μην υπάρχει επιστροφή.
Και μέσα σε αυτό το σκοτεινό μονοπάτι, υπάρχει μία μόνο βεβαιότητα.
Ότι η εποχή της Δύσης τελειώνει.
Όχι από εξωτερικό εχθρό, αλλά από την ίδια της την αλαζονεία. Από το κενό σκοπιμότητας μέσα στο οποίο βυθίζεται. Η Δύση δεν έχασε από τη Ρωσία. Χάνει από τον εαυτό της.
Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, η Ελλάδα —η Ρωμιοσύνη όπως εγώ και η Ιστορία την ονομάζουμε— καλείται ξανά να σταθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Όχι στο πλευρό της δύναμης, αλλά της αλήθειας. Όχι στο πλευρό των παλιών αυτοκρατοριών, αλλά στο πλευρό της δικαιοσύνης και της ιστορικής μνήμης. Διότι όταν ο παγκόσμιος άνεμος φουσκώσει, μόνο όσοι έχουν βαθιές ρίζες δεν ξεριζώνονται.
Η Αυγή που έρχεται μέσα απ’ τη καταιγίδα
“Τα γεγονότα θα γίνουν με τρόπο που να εξυπηρετούν την Ελλάδα. Η πατρίδα μας θα μεγαλώσει. Θα γίνει πάλι μεγάλη (…) Οι σύμμαχοι δεν θα μπορούν να κρατήσουν την Κων/πολη και θα τη δωσουν σε εμάς…” Άγιος Παΐσιος, Παναγούδα, 1992
Όταν ένας κόσμος γκρεμίζεται, οι αδύναμοι τρέμουν. Οι δειλοί κρύβονται. Οι “ραγιάδες” ψάχνουν νέα αφεντικά. Αλλά οι λαοί που έχουν ιστορία χιλιετιών νιώθουν κάτι άλλο. Νιώθουν την αναπνοή ενός νέου κόσμου μέσα από τα ερείπια του παλιού.
Κάτω από τον θόρυβο των εκρήξεων, κάτω από τους κρότους των πολέμων, κάτω από το βουητό των μεγάλων δυνάμεων που συγκρούονται σαν τιτάνες, υπάρχει μια άλλη μουσική, η μουσική της γέννας. Όχι της καταστροφής.
Και η Ελλάδα, η Ρωμιοσύνη, το Γένος, το Έθνος που άντεξε γενοκτονίες, προδοσίες, κατοχές, εμφυλίους, αυτοκρατορίες που ήρθαν και πέρασαν σαν ίσκιοι, σήμερα βρίσκεται ξανά στο σημείο εκείνο όπου η Ιστορία ανοίγει νέο δρόμο.
Μπορεί ο πόλεμος να μαίνεται εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια. Μπορεί η Οδησσός, η παλιά ελληνική Μητρόπολη του Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας, να γίνει ξανά ρωσική όπως ήταν επί αιώνες. Αλλά μην γελιέστε, ο πόλεμος δεν τελειώνει στην Οδησσό. Εκεί απλώς αλλάζει επίπεδο.
Διότι αυτό που έρχεται δεν είναι μια απλή ανακατάταξη συνόρων. Είναι ανακατάταξη κόσμων. Είναι σύγκρουση ιδεολογιών, είναι η σύγκρουση της Ορθοδοξίας με τον ίδιο τον Σατανισμό. Είναι μία τιτάνια μάχη που γράφει ήδη τις πρώτες σελίδες της.
Και η μεγάλη μάχη, η αποφασιστική, η τελική, δεν θα δοθεί στα σιτοβολώνα του Ντονμπάς ούτε στα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Θα δοθεί στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί όπου σμίγουν ο ουρανός της Ανατολής με τον άνεμο της Ρώμης. Εκεί όπου η Πόλη των Πόλεων περιμένει ξανά την ώρα της.
Μην βιαστεί κανείς να με (ξανα)χλευάσει. Οι αμαθείς και οι μικρόψυχοι ας πουν ό,τι θέλουν. Η Ιστορία όμως δεν τους ρώτησε ποτέ.
Η Πόλη είναι ιδέα. Είναι κέντρο. Είναι άξονας του κόσμου. Είναι ο τόπος όπου ενώνονται δυό ήπειροι και δυο πολιτισμοί.
Δεν μπορεί να μείνει για πάντα σε χέρια που δεν της ανήκουν. Κι αυτό δεν το λέει η πολιτική ανάλυση. Το λέει η Ιστορία. Το λένε οι αιώνες. Το λένε οι Άγιοι. Το λέει το ίδιο το αίμα που πότισε τα τείχη της.
Το λένε ακόμη κι οι μεγάλοι της Γης, που είτε το ομολογούν είτε όχι, ξέρουν ότι η γεωστρατηγική καρδιά του πλανήτη κτυπάει στη Βασιλεύουσα.
Όποιος ελέγχει την Πόλη, ελέγχει το Αιγαίο. Όποιος ελέγχει το Αιγαίο, ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο. Και όποιος ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο, ελέγχει τους διαδρόμους της ενέργειας, της ναυσιπλοΐας, της στρατιωτικής κυριαρχίας. Κι αυτό το γνωρίζουν όλοι. Από την Ουάσιγκτον ως τη Μόσχα, από το Λονδίνο ως το Πεκίνο.
Μπορεί να γελούν οι Λονδρέζοι, μπορεί να παζαρεύουν οι Βρυξέλλες, μπορεί να απειλούν οι Τούρκοι. Αλλά όλοι ξέρουν ότι έρχεται μια στιγμή όπου η Πόλη θα ξαναγίνει το κέντρο του Χάρτη. Και σε εκείνη τη στιγμή, η Ελλάδα δεν θα είναι κομπάρσος. Δεν θα είναι θεατής. Θα είναι πρωταγωνιστής.
Όχι από δύναμη στρατιωτική, αλλά από δύναμη ιστορική. Από την ηθική ισχύ ενός Έθνους που κουβαλάει την ίδια κληρονομιά με την Πόλη.
Από την πνευματική ρίζα που ενώνει Ρωμηούς και Ρώσους, Βαλκάνιους και Ανατολικούς, σε μια μακρά παράδοση όπου η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι ταυτότητα. Είναι πολιτισμός. Είναι τρόπος ύπαρξης.
Και μην το αμφισβητεί κανείς, η Ρωσία δεν θα μείνει για πάντα στην Οδησσό. Θα κατέβει πιο νότια. Πιο βαθιά. Πιο αποφασιστικά. Και όταν ο μεγάλος πόλεμος φτάσει στα Στενά, εκεί όπου τον Βόσπορο τον φυλάνε άγγελοι και θρύλοι, τότε θα ξεχωρίσει ποιοι λαοί είναι φτιαγμένοι για Ιστορία — και ποιοι για λήθη.
Η Τουρκία το ξέρει. Γι’ αυτό τρέμει. Γι’ αυτό προκαλεί. Γι’ αυτό απειλεί. Γιατί η στιγμή που φοβάται περισσότερο δεν είναι μήτε η Κύπρος μήτε το Αιγαίο. Είναι η στιγμή που η Πόλη θα γίνει ξανά αντικείμενο της παγκόσμιας σύγκρουσης.
Και όταν έρθει εκείνη η ώρα, η Ελλάδα, όσο σκοτεινές κι αν είναι σήμερα οι νύχτες της, όσο κι αν την κυβερνούν άνθρωποι μικροί, όσο κι αν φαίνεται γονατισμένη, ΘΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΞΑΝΑ.
Γιατί έτσι κάνει πάντα.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται πολλούς. Χρειάζεται λίγους, αλλά αποφασισμένους. Αυτούς που δεν σκύβουν. Αυτούς που δεν ξεχνούν. Αυτούς που έμαθαν από τους προγόνους τους ότι η Ιστορία δεν γράφεται με στατιστικές, αλλά με καρδιά. Δεν γράφεται από λαούς που φοβούνται, αλλά από λαούς που ελπίζουν και πιστεύουν στο ακατόρθωτο.
Ναι, έρχεται χαλασμός. Έρχεται φωτιά. Ναι, έρχονται δύσκολες μέρες. Αλλά μέσα σε αυτή τη φωτιά υπάρχει το φως ενός νέου κόσμου. Ένας κόσμος όπου η Δύση δεν θα αποφασίζει για όλους. Ένας κόσμος όπου η Ευρώπη δεν θα είναι πια υποτελής. Ένας κόσμος όπου οι λαοί της Ανατολής θα βρουν ξανά τη θέση τους. Ένας κόσμος όπου η Ελλάδα θα θυμηθεί τι σημαίνει Ρωμιοσύνη.
Για την ακρίβεια, τι σημαίνει να ανήκεις σε έναν πολιτισμό που δεν φοβήθηκε ποτέ την κατάρρευση — γιατί από την κατάρρευση γεννιόταν πάντα μεγαλύτερος.
Η Πόλη περιμένει.
Η Ιστορία κυλά.
Το Γένος ανασαίνει.
Και όταν πέσει η πρώτη μεγάλη σκιά πάνω από τον Βόσπορο, οι Έλληνες —όσοι απέμειναν, όσοι άντεξαν, όσοι πίστεψαν— θα ξέρουν ότι η ώρα της ανάτασης πλησιάζει.
Γιατί μέσα από τον χαλασμό, ο νέος κόσμος γεννιέται.
Κι αυτός ο κόσμος, θα έχει τη σφραγίδα των λαών που δεν λύγισαν. Δηλαδή της Ρωμιοσύνης.
Πύρινος Λόγιος
Πηγή: triklopodia.gr
