Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής της Σαμαρείτιδος, που τελέσθηκε στον ιερό ναό Παναγίας Ελεούσης της κοινότητος Κοράκου της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (6.5.2018). Το παρόν κήρυγμα ο Πανιερώτατος το αφιερώνει στους αναδόχους του Χαραλαμπία και Λουκά ως ευχαριστία και ως μνημόσυνο αιώνιο.
Έτη πολλά ευλογημένα και σε σας, αναστάσιμα να είναι τα έτη μας. Ο αναστάς Ιησούς, να μας στηρίζει σε κάθε δυσκολία μας και όταν έρχεται η ώρα της υπομονής, να έχομε τον δίκαιο Ιώβ που σήμερα εορτάζει,παράδειγμα και παραστάτη. Αυτόν που ταύτισε το όνομά του με την υπομονή, με τες μεγάλες δοκιμασίες, με τες μεγάλες ασθένειες που όμως ο δίκαιος Θεός τον εδόξασε στο τέλος και στην γη αλλά το σημαντικότερο στον ουρανό.
Μιλώ για τον δίκαιο Ιώβ, διότι σήμερα, οφείλω πάτερ Ανδρέα να πω, έχω μίαν επέτειο, την οποία συστήνω και σε σας να την προσέχετε, να την φροντίζετε και να την γιορτάζετε. Σήμερα είναι η μέρα που βαφτίστηκα.
Μου έλεγε ο όσιος γέροντάς μου Ιάκωβος ο εν Ευβοία, ο με συγχωρείτε, ότι, το σωστό είναι οι Χριστιανοί να γιορτάζουμε τον άγιο που έχομε το όνομά του και την ημέρα που βαφτιστήκαμε, όχι την ημέρα που γεννηθήκαμε. Η μέρα που γεννηθήκαμε, γεννηθήκαμε εν αμαρτίαις, χωρίς να έχομε την χάρη του Αγίου Πνεύματος, χωρίς να είμαστε ενσωματωμένοι στο σώμα του Χριστού, χωρίς να είμεθα μέλη της Εκκλησίας. Όλα αυτά που είπα, γίνονται την ώρα της βαπτίσεως γινόμεθα δηλαδή μέλη του σώματος του Χριστού, μας δίδει η Εκκλησία μας άγγελο-φύλακα να μας φυλάττει πάσας τας ημέρας της ζωής μας, ακόμη και την ώρα που ανεβαίνει η αθάνατος ψυχή ενώπιον του Δεσπότου Χριστού μετά την κοίμησή μας αφού εκείνη την ώρα ο φύλακάς μας άγγελος, μας συνοδεύει. Και το έτι και έτι δυνατότερο και εναργέστερο που λαμβάνομε κατά την ώρα του δευτέρου μυστηρίου που γίνεται μαζί με το βάπτισμα, του μυρώματός μας, λαμβάνομε το Πνεύμα το Άγιον.
Άρα είναι πάρα πολύ σημαντική ημέρα, η μέρα της βαπτίσεώς μας. Και φρόντισα, μόλις έγινα διάκος και ήλθα στην Κύπρο, πήγα, βρήκα τα χαρτιά της Εκκλησίας που ήξερα ότι εβαφτίστηκα, στην Παναγία τη Μακεδονίτισσα, και είδα ότι η μέρα που μας εβάπτισαν οι γονείς μας και η ανάδοχός μας Χαραλαμπία, ήταν η ημέρα που γιορτάζει ο άγιος και ο δίκαιος Ιώβ. Αυτός που έκανε πολλή υπομονή και ταύτισε το όνομά του με την υπομονή και τους άθλους. Μου κάμνει εντύπωση ο τελευταίος λόγος, πάτερ Ανδρέα, του γέροντός μου Ιακώβου όταν πήγα να τον δω στο γενικό νοσοκομείο της Αθήνας.
“ Νεόφυτέ μου, να θυμάσαι. Εν τη υπομονή υμών κτίσασθε τας ψυχάς υμών. Εν τη υπομονή υμών. Εν τη υπομονή.
Και ε’γώ ο ανυπόμονος, του είπα: Μα τόση πολλή υπομονή θα κάνω στη ζωή μου;” “Τόση” μου είπε.
Λοιπόν, τώρα που ήρθαν τα χρόνια της υπομονής, θυμούμαι και τον λόγο Ιακώβου, αλλά έχω και το παράδειγμα του αγίου και δικαίου Ιώβ που με αξίωσε την ημέραν του να φωτισθώ, να μυρωθώ, να λάβω το Πνεύμα το Άγιον και να είμαι ενταγμένος εις το σώμα του Χριστού. Και ολοκληρώνεται ιδιαιτέρως εν Κύπρω το μέγα μυστήριο της βαπτίσεως και του μυρώματος, πώς; Θυμηθείτε τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας όταν βαφτίζονται, μετά μυρώνονται και στο τέλος τι γίνεται; Κοινωνούν Σώμα και αίμα Χριστού. Έτσι ολοκληρώνεται η ένταξή μας εις την Εκκλησία. Γινόμεθα μέλος του σώματος του Χριστού, αφού πάρουμε στο τέλος το σώμα και το αίμα του Χριστού μας. Αυτό είναι ένα υπόδειγμα που πρέπει να έχομε όλοι έγνοια και να σκεφτόμεθα. Αυτό το βάφτισμα που πήραμε, αυτό το Πνεύμα το Άγιον που πήραμε, αυτό το σώμα και το αίμα που κοινωνήσαμε την πρώτην ημέρα της βαφτίσεώς μας και που κοινωνούμε, όπως μας αξιώνει ο Θεός να κοινωνούμε, πώς το καταξιώνομε; Πώς το προσέχομε; Πώς το ενεργοποιούμε; Πώς το φωτίζομε εις την ζωή μας; διότι, όταν η ζωή μας έχει φως, δεν είναι ανάγκη να λέμε πολλά-πολλά και να κάνομε τους δασκάλους και να κάνομε κηρύγματα μεγάλα.
Ο άγιος Πορφύριος έλεγε: “Ο άνθρωπος, δεν είναι αυτό που σκέφτεται ούτε αυτό που διδάσκει με την γλώσσα αλλά ο άνθρωπος είναι η καρδία του και ότι έχει στην καρδία, αυτό εκπέμπει”. Μου έκαμνε εντύπωση πάντοτε επειδή είχαμε μίαν αγιασμένη γιαγιά και θέλαμε να είμαστε πάντα κοντά της. Φεύγαμε από το πάνω χωριό, για να πάμε στην Κάτω Ζώδια, να βρούμε τη γιαγιά μας τη Μυροφόρα που δεν ήξερε να διαβάζει αλλά είχε Πνεύμα Άγιο και το καλλιεργούσε και προσεύχετο και ο Θεός την έβαλε μαζί με τους οσίους. Εκεί που είναι ο όσιος Αντώνιος, εκεί που είναι όλοι οι όσιοι της Εκκλησίας μας οι ασκητές γιατί επρόσεχε τον νουν της. Αυτήν λοιπόν την γυναίκα και κάθε γυναίκα και κάθε άντρα που το Πνεύμα το Άγιον που το επήρε την ώρα του μυρώματος, το ενεργοποιεί συνεχώς, αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε να κάνουμε συντροφιά εφόσον αναζητούμε την χάρη του Θεού. Αν όμως αναζητούμε άλλα αμαρτωλά, θα πάμε στους αμαρτωλούς. Ο καθένας ότι ψάχνει αυτό και βρίσκει.
Άρα, να σκεφτούμε πρώτα και καλύτερα τι ποθούμε; Τι επιθυμούμε στο βάθος-βάθος της καρδίας μας; να φανεί ο Χριστός, που τον έχουμε μέσα μας κλειδωμένο; Το Πνεύμα το Άγιον που το έχομε αποθηκευμένο, σαν μια γεννήτρια μέσα εις την καρδία μας, από την ώρα του μυρώματος; Αυτό θέλομε να φανεί ή να φανεί το εγώ μας; Να δοξαστεί το όνομά μας προσωρινά σ’ αυτά τα χρόνια και μετά να κολαστούμε αιώνια; Γι’ αυτό να έχουμε έγνοια, τι εκάμαμε το βάφτισμά μας; Τι εκάμαμε το μύρωμά μας; Τι κάνομε το σώμα και το αίμα του Χριστού; Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μας θα είναι καλύτερα, τα εγγόνια μας θα είναι αγιότερα, γιατί φροντίζομε αυτά που πήραμε εκείνη την τόσο-τόσο σημαντικήν ώρα, φροντίζομε να τα ενεργοποιήσομε.
Μου έλεγε κάποτε, ο άγιος γέροντάς μας Ευμένιος ο Κρητικός ότι όταν επήγε στο χωριό του την Εθιά και είδε την κολυμβήθρα και του είπε η μάνα του, πάτερ, σ’ αυτή την κολυμβήθρα εβαφτίστηκες, επήγα, λέει, την αγκάλιασα την εφιλούσα και την προσκυνούσα. Και έλεγα, από δω μέσα εβγήκε η αιώνια ζωή για μένα και έκλαιε και εδόξαζε τον Θεό για την δωρεά που του έκαμε.
Γι’ αυτό, αυτά που θεωρούμε κάτι συνηθισμένο, έναν έθιμο να κατανοήσουμε ότι δεν είναι καθόλου έθιμο αλλά είναι η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μας. Η δεύτερη σημαντική στιγμή της ζωής μας, όσοι έχετε νυμφευθεί, παντρευτεί, είναι η ώρα που στο μέσον της Εκκλησίας ελάβατε τον σύζυγο ή την σύζυγό σας “Δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς”. Γι’ αυτό προσέχετε οι αμαρτίες που γίνονται μέσα στο γάμο, θεωρούνται πολύ μεγάλες διότι έχουν πνευματική διάσταση.
Και για μας τους ιερείς, βεβαίως η τρίτη σημαντική στιγμή, είναι η ώρα της ιεροσύνης μας. Ο Θεός να μας αξιώσει, αυτό που λάβαμε, οι ιερείς στην ιεροσύνη μας, οι έγγαμοι στο μέγα μυστήριο του γάμου σας και όλοι μας, αυτό που ελάβαμε την ώρα της βαπτίσεως και του μυρώματός μας, να το ανανεώνουμε. Και πώς ανανεώνεται το βάπτισμα και ενεργοποιείται το Άγιον Πνεύμα; Διά της μετανοίας της καθημερινής, αφού κάθε μέρα όλο και κάτι κάνομε που δεν είναι σύμφωνο με τες εντολές του Χριστού, και διά της τακτικής-τακτικής Θείας Κοινωνίας.
Βλέπω εδώ οι Κορατζιήτες, είστε νοικοκυρεμένοι στα μνημόσυνά σας και χαίρομαι γι’ αυτό επειδή δεν είναι παντού έτσι. Σημαίνει ότι είχατε καλούς γονείς, καλές γιαγιάδες, σας εσυμβούλευσαν , σας καθοδήγησαν το πώς να φέρνετε ένα μνημόσυνο εις την Εκκλησία, και βεβαίως, καλούς ιερείς,τον μακαριστό παπά Βασίλη και τον νυν νέον ιερέα σας παπά Ανδρέα. Χαίρομαι γι’ αυτή την νοικοκυροσύνη όμως υπενθυμίζω ότι αν θέλομε οι γιορτές μας να είναι γιορτές, τα μνημόσυνά μας να είναι πραγματικά μνημόσυνα, όχι μόνον ωραία κόλλυβα όπως βλέπω και ωραία καλάθια με τα κρασιά, αλλά να φροντίζετε οι συγγενείς, όσοι μετανοείτε και εξομολογείστε από καιρού εις καιρόν, να κοινωνάτε. Να κοινωνάτε την ημέρα που γιορτάζετε,να κοινωνάτε την ημέρα που μνημονεύετε σε μνημόσυνα συγγενείς σας και φίλους σας αλλά πάντοτε με ανάλογη προετοιμασία και η πιο σημαντική προετοιμασία, είναι να συγχωρούμε. Όχι που λεν μερικοί να νηστέψουμε για να κοινωνήσουμε, νηστεύομε γιατί θέλομε να ασκήσουμε το σώμα και την ψυχή μας και όχι για να κοινωνήσουμε.
Άρα είναι πολύ σημαντικό, η πρώτη μας έγνοια να είναι πώς ανανεώνεται το βάφτισμα, πώς ανανεώνεται το μύρωμά μας διά της Θείας Κοινωνίας. Και έχει τόση δύναμη αυτό το σώμα του Χριστού που ενίκησε τον θάνατο, το αναστημένο σώμα του Χριστού. Αυτό το αίμα, αυτή η αιμοδοσία που γίνεται από τους ιερείς μας σε κάθε Θεία Λειτουργία, που σβήνει αμαρτίες μας εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον. Ποιος δεν θέλει αιώνια ζωή. Εδώ, κάνομε αμάν να κερδίσομε λίγα χρόνια επίγειας ζωής, από τα εβδομήντα δηλαδή να πάμε στα ογδόντα και από τα ογδόντα στα ενενήντα αλλά μετά, πάλι θάνατος. Ενώ η αιώνια ζωή, τι ωραία να είσαι αιώνια χαρούμενος μαζί με τους αγίους, με τους αγγέλους, με την Παναγία μας και όλοι κοντά στον Χριστό. Το σώμα του Χριστού επί της γης, το σώμα του Χριστού το ίδιον εν τοις ουρανοίς. Το Θεανθρώπινον αναστημένο σώμα.
Το εύχομαι σε σας, να το εύχεσθε και σεις για μας.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος.
