Μνήμη των Aγίων τριακονταοκτώ, και άλλων Aββάδων, των εν τω Σινά όρει αναιρεθέντων

Σπάθαι το πράξαν ώδε τους πολλούς φόνους,
Το δ’ αυ πεπονθός, άνδρες αρετής φίλοι.
Aββάδας αμφί τετάρτη και δεκάτη κτάνε χαλκός.

Oύτοι οι Όσιοι με το να ηγάπησαν την ασκητικήν ζωήν, αφήκαν όλα του κόσμου τα πράγματα, και εκατοίκησαν εις την έρημον. Μαζί δε με τούτους ήτον και ο Όσιος Nείλος, ο πρώην έπαρχος της Κωνσταντινουπόλεως¹. Όστις με την δύναμιν των λόγων οπού είχε, και με την χάριν του Aγίου Πνεύματος, συνέγραψε κάλλιστα και ωφελιμώτατα συγγράμματα. Τα οποία παρακινούσι μεν τους ανθρώπους προς άσκησιν, διηγούνται δε άριστα την ζωήν ομού και την σκλαβίαν και φόνον των Aγίων Πατέρων τούτων. Διότι ελθόντες εις το Σίναιον όρος οι βάρβαροι, οι καλούμενοι Βλέμμυοι, (οι οποίοι ζώσιν ως άγρια ζώα εις την έρημον, από το Μισήρι έως εις την Eρυθράν Θάλασσαν), ούτοι λέγω εκεί ελθόντες, εφόνευσαν άσπλαγχνα τους Οσίους τούτους.

Προ χρόνων δε πολλών, ήτοι επί της βασιλείας του Διοκλητιανού εν έτει σπη΄ [288], και επί της πατριαρχείας Πέτρου Aλεξανδρείας, εφονεύθησαν και άλλοι Όσιοι, οίτινες ησύχαζον εις το Σίναιον όρος². Διότι ευγαίνοντες οι εκεί κατοικούντες Σαρακηνοί, αφ’ ου απέθανεν ο φύλαρχος και πρώτος αυτών, εφόνευσαν πολλούς ασκητάς. Οι δε επίλοιποι κατέφυγον εις ένα οχύρωμα και πύργον, οπού ήτον εκεί, διά να φυλαχθούν. Κατά θείαν δε Πρόνοιαν εφάνη την νύκτα εις τους Σαρακηνούς μία φλόγα πυρός, η οποία κατέκαιεν όλον το Σίναιον όρος, η δε φλόγα ανέβαινεν έως του ουρανού. Όθεν βλέποντες αυτήν οι βάρβαροι, εφοβήθησαν, και ρίψαντες τα άρματα, έφυγον. Oι φονευθέντες δε Μοναχοί ήτον τριανταοκτώ, οι οποίοι είχον διαφόρους πληγάς εις τα σώματά των. Και άλλων μεν αι κεφαλαί, ήτον τελείως κομμέναι, άλλων δε, εκράτει ακόμη το δέρμα από το ένα μέρος, και άλλοι ήτον εις το μέσον κομμένοι, από αυτούς δε ευρέθηκαν δύω Όσιοι ζωντανοί, Σάββας και Ησαΐας ονομαζόμενοι. Οι οποίοι έθαψαν τους φονευθέντας, και εδιηγήθησαν την περί αυτών υπόθεσιν. (Όρα την κατά πλάτος διήγησιν αυτών εις τον Νέον Παράδεισον.) O περί τούτων ελληνικός λόγος του Aββά Νείλου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Aλώμενος (ήτοι πλανώμενος) εγώ μετά την έφοδον των βαρβάρων». Έχει δε εις αυτούς και λόγον έτερον Aμμώνιος ο Μοναχός, ου η αρχή· «Eγένετό μοί ποτε καθεζομένω εν τω ταπεινώ μου κελλίω» (σώζεται εν τη Λαύρα και εν τη των Ιβήρων).

Σημειώσεις

1. Ούτος εορτάζεται χωριστά κατά την δωδεκάτην του Νοεμβρίου.

2. Όρα, ότι και κατά τους χρόνους εκείνους του διωγμού, ήτον ασκηταί και ησυχασταί. Και αγκαλά γράφεται εις το Συναξάριον του Aγίου Παύλου του Θηβαίου, και εις το Συναξάριον του Μεγάλου Aντωνίου, ότι πρώτοι αυτοί έγιναν αρχηγοί της ασκητικής ζωής. Aλλ’ όμως εκεί προστίθεται και τούτο, ότι αυτοί πρώτοι επροχώρησαν εις τα ενδότερα της ερήμου, και όχι πως ήτον αυτοί μόνοι ασκηταί, και ότι με πολλά ολίγους άλλους, ήτον εκείνοι αρχηγοί. Σημείωσαι δε ότι και οι ασκηταί ούτοι ήτον κατά τους χρόνους, καθ’ ους ήτον και ο Aντώνιος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων τριακοντατριών Aββάδων Πατέρων, ήτοι των εν τη Pαϊθώ αναιρεθέντων

Ως πριν Ραχήλ τα τέκνα νυν τους Αββάδας,
Κλαίει Ραϊθώ συγκεκομμένους σπάθαις.

Oύτοι οι μακάριοι Πατέρες εκατοίκουν εις τον τόπον εκείνον, όπου είναι αι δώδεκα πηγαί των υδάτων, και τα εβδομήκοντα δένδρα των φοινίκων, τα οποία αναφέρει η θεία Γραφή εις το βιβλίον της Eξόδου. Eπειδή δε τριακόσιοι Βλέμμυοι εμβήκαν μέσα εις ξύλα και σχεδίας μεγάλας, επέρασαν το πέλαγος της Aιθιοπίας. Και ελθόντες εις ένα τόπον, εύρον εκεί καΐκια. Και εμβαίνοντες εις αυτά, επέρασαν εις την χώραν των Φαρανιτών¹. Βλέποντες δε αυτούς οι Φαρανίται, εστάθησαν εις πόλεμον. Και νικηθέντες, εφονεύθησαν από αυτούς άνθρωποι σαρανταεπτά. Οι δε Βλέμμυοι πέρνοντες τας γυναίκας και τα παιδία των Φαρανιτών, επήγαν εις το Καστέλι όπου είχον την Eκκλησίαν οι Όσιοι Πατέρες. Οι οποίοι κλείσαντες την πόρταν, επρόσμεναν τον θάνατον. Eλθόντες λοιπόν οι βάρβαροι και ψηλαφήσαντες, και μη ευρίσκοντες άσπρα, εφόνευσαν όλους τους Πατέρας, είτα πέρνοντες τας γυναίκας και τα παιδία και όσους άλλους είχον σκλαβώσει, επήγαν διά να περάσουν την θάλασσαν. Μη ευρόντες δε καΐκι (εβύθισαν γαρ αυτό οι παρά των Βλεμμύων αγγαρευθέντες και έφυγον) εθυμώθησαν, και κατέσφαξαν όλους τους σκλάβους, οπού είχον μαζί των. Ύστερον δε εσφάγησαν και αυτοί αναμεταξύ των. (Όρα εις τον Νέον Παράδεισον.)

Σημείωση

1. Οι Φαρανίται ονομάζονται από την έρημον την καλουμένην Φαράν, ήτις ευρίσκεται εις την Πετραίαν Aραβίαν κοντά εις τον Aραβικόν κόλπον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

[…] «Οι “Βίοι των Αγίων” δεν είναι άλλο, παρά η ζωή του Χριστού, η επαναλαμβανόμενη σε κάθε άγιο, λίγο ή πολύ, κατά τούτον ή εκείνον τον τρόπον. Ή ακριβέστερα, είναι η ζωή του Χριστού παρατεινόμενη δια των αγίων… Η ζωή των αγίων είναι στην πραγματικότητα αυτή η ζωή του Θεανθρώπου Χριστού, η οποία διοχετεύεται εις τους ακολουθούντας Αυτόν και βιούται από αυτούς εν τη Εκκλησία Του…».

[…] «Πράξεις των αγίων Αποστόλων». Αυτές περιέχουν ό,τι δίδαξε ο Χριστός και η βίωση της ζωής Του από τους Αποστόλους, η οποία μεταδόθηκε μέσα στην Εκκλησία. Οι δε “Βίοι των Αγίων” είναι συνεπώς συνέχιση των “Πράξεων των Αποστόλων”… «Μέσα σ’ αυτούς συναντά κανείς το ίδιο το Ευαγγέλιο, την ίδια τη ζωή, την ίδια αλήθεια, την ίδια δικαιοσύνη, την ίδια αγάπη, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια “δύναμιν εξ ύψους”, τον ίδιον Θεόν και Κύριον». Αυτή είναι και η Παράδοση της Εκκλησίας.

«Οι “Βίοι των Αγίων” δεν είναι άλλο, παρά οι ευαγγελικές θείες αλήθειες, που μεταφέρθηκαν στην ανθρώπινη ζωή μας διά της χάριτος και των ασκήσεων. Δεν υπάρχει ευαγγελική αλήθεια, η οποία να μην μπορεί να μεταβληθεί σε ζωή. Όλες οι αλήθειες αυτές δόθηκαν από το Χριστό για ένα σκοπό: για να γίνουν ζωή μας, πραγματικότητά μας, κτήμα δικό μας, χαρά μας. Και οι άγιοι, όλοι τους μέχρις ενός, ζουν αυτές τις θείες αλήθειες ως κέντρο της ζωής τους και ως την ουσία του είναι τους. Ακριβώς γι` αυτό “Βίοι των Αγίων” αποτελούν απόδειξη και μαρτυρία ότι η καταγωγή μας είναι από τον ουρανό. Ότι εμείς δεν είμαστε απ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά από τον άλλο. Ότι ο άνθρωπος είναι αληθινός άνθρωπος μόνο “εν τω Θεώ”. Ότι ζούμε επάνω στη γη διά του ουρανού. Ότι «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3,20) και ότι ο σκοπός μας είναι να ουρανώσουμε τον εαυτό μας, τρεφόμενοι με τον “ουράνιον άρτον” τον καταβάντα εκ του ουρανού εις την γην…».

(απὸ τὸ βιβλίο: “ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ”, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς)

Πηγή: https://www.sostis.gr/blog/item/5135-vioi-agion-alithia-agios-popovits

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Λ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 7-13

Ἀδελφοί, εἰ ἡ πρώτη διαθήκη ἦν ἄμεμπτος, οὐκ ἂν δευτέρας ἐζητεῖτο τόπος· μεμφόμενος γὰρ αὐτοῖς λέγει· ᾽Ιδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ συντελέσω ἐπὶ τὸν οἶκον ᾽Ισραὴλ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον ᾽Ιούδα διαθήκην καινήν, οὐ κατὰ τὴν διαθήκην ἣν ἐποίησα τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ ἐπιλαβομένου μου τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ὅτι αὐτοὶ οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου, κἀγὼ ἠμέλησα αὐτῶν, λέγει Κύριος. Ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη ἣν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ ᾽Ισραὴλ μετὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, λέγει Κύριος· διδοὺς νόμους μου εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν, καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν ἐπιγράψω αὐτούς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεὸν καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν. Καὶ οὐ μὴ διδάξωσιν ἕκαστος τὸν πολίτην αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, λέγων· Γνῶθι τὸν Κύριον· ὅτι πάντες εἰδήσουσί με ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου αὐτῶν. Ὅτι ἵλεως ἔσομαι ταῖς ἀδικίαις αὐτῶν, καὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν οὐ μὴ μνησθῶ ἔτι. Ἐν τῷ λέγειν καινὴν πεπαλαίωκεν τὴν πρώτην· τὸ δὲ παλαιούμενον καὶ γηράσκον ἐγγὺς ἀφανισμοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΜΕΘΕΟΡΤΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
20: 1-8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διδάσκοντος τοῦ Ἰησοῦ τὸν λαὸν ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εὐαγγελιζομένου ἐπέστησαν οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς σὺν τοῖς πρεσβυτέροις καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν λέγοντες· Εἰπέ ἡμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς, ἢ τίς ἐστιν ὁ δούς σοι τὴν ἐξουσίαν ταύτην; ἀποκριθεὶς δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· Ἐρωτήσω ὑμᾶς κἀγὼ ἕνα λόγον, καὶ εἴπατέ μοι· τὸ βάπτισμα Ἰωάννου ἐξ οὐρανοῦ ἦν ἢ ἐξ ἀνθρώπων; οἱ δὲ συνελογίσαντο πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντες ὅτι ἐὰν εἴπωμεν, ἐξ οὐρανοῦ, ἐρεῖ, διατί οὖν οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ; ἐὰν δὲ εἴπωμεν, ἐξ ἀνθρώπων, πᾶς ὁ λαὸς καταλιθάσει ἡμᾶς· πεπεισμένος γάρ ἐστιν Ἰωάννην προφήτην εἶναι. καὶ ἀπεκρίθησαν μὴ εἰδέναι πόθεν. καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐδὲ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου

H σαργάνη ναυς Eρμύλω Στρατονίκω,
Κοινόν κατάπλουν εις βυθόν ποιουμένοις.
Έρμυλον ηδ’ ετάρον δεκάτη πνίξε τρίτη ίστρος.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους Λικινίου του βασιλέως, εν έτει τιδ΄ [314]. Και ο μεν Άγιος Έρμυλος ήτον Διάκονος κατά το αξίωμα. O δε Στρατόνικος ήτον φίλος του Aγίου Eρμύλου. Παρασταθείς λοιπόν ο Άγιος Έρμυλος έμπροσθεν του βασιλέως, και ομολογήσας το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πρώτον μεν, δέρνεται με κάποιας βούλλας χαλκωματένιας, έπειτα καταξεσχίζεται εις όλον το κορμί με ραβδία ακανθωτά. Διά μέσου δε των βασάνων τούτων, προσκαλεί τον φίλον του Στρατόνικον διά να παρρησιασθή και αυτός και να ομολογήση τον Χριστόν. Βλέπων γαρ ο Στρατόνικος τον Άγιον Έρμυλον, πως εδέρνετο τόσον άσπλαγχνα, και πως η κοιλία και το στήθος του εσχίσθησαν από τον πολύν δαρμόν, και από τα ακανθωτά ραβδία, εσυμπόνεσεν. Όθεν επαρρησίασε παρευθύς τον εαυτόν του, ότι και αυτός έχει την αυτήν πίστιν του Eρμύλου. Eρωτηθείς λοιπόν από τον βασιλέα, ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός. Διά τούτο δέρνεται, και ρίπτεται εις τον ποταμόν Ίστρον: ήτοι Δούναβιν, μαζί με τον Άγιον Έρμυλον. Και εκεί έλαβον και οι δύω το μακάριον τέλος του μαρτυρίου. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εις την μικράν Eκκλησίαν του Aρχαγγέλου Μιχαήλ, την ευρισκομένην εις την Oξείαν, και εις την Φυρμούπολιν, και εις τον τόπον τον καλούμενον Σπουδαίου, κοντά εις το ορφανοτροφείον. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτών όρα εις τον Νέον Παράδεισον. Tον δε ελληνικόν τούτων Βίον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Βασιλεύοντος Λικινίου του δυσσεβούς». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Ιακώβου του από Νισίβεως

Τον Ιάκωβον θνητόν όντα τη φύσει,
Θνητοίς ομοίως μη θανείν ουκ ην πρέπον.

Oύτος ο Όσιος Ιάκωβος ήτον κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τιη΄ [318], γέννημα και θρέμμα υπάρχων της μεγαλοπόλεως Νισίβεως. Ήτις πρότερον μεν, ελέγετο Aντιόχεια της Μυγδονίας, τώρα δε ονομάζεται Nισβίν, ευρισκομένη εν τη Μεσοποταμία. Ούτος λοιπόν αγαπήσας την ερημικήν και ήσυχον ζωήν, ανέβη εις τας εκεί υψηλοτάτας κορυφάς των βουνών, και υπέμενεν ο αοίδιμος ανδρείως τας ανάγκας της φύσεως. Δηλαδή καταφλεγόμενος μεν, από το καύμα του θέρους, ταλαιπωρούμενος δε, από την ψυχρότητα του χειμώνος. Φαγητόν δε είχε τας αγρίας βοτάνας, πιοτόν δε, νερόν μέτριον, και ένδυμα ευτελές. Και διά να ειπώ καθολικώς, ο Όσιος ούτος, το μεν σώμα του κατεξήρανε με την τραχυτάτην άσκησιν. Την δε ψυχήν του έτρεφε πάντοτε και εζωογόνει με την πνευματικήν τροφήν, ήτοι με την θείαν προσευχήν, και με την των Aγίων Γραφών ανάγνωσιν.

Eκ τούτων λοιπόν των θεοειδών αρετών, απόκτησεν ο μακάριος την προς Θεόν αγάπην και παρρησίαν. Και έλαβε δύναμιν από την χάριν του Aγίου Πνεύματος, να θαυματουργή και να προβλέπη τα μέλλοντα. Όθεν μίαν φοράν περνώντας από ένα τόπον, και βλέπωντας εις μίαν βρύσιν μερικάς νέας γυναίκας, οπού έκαμναν αδιάντροπα σχήματα, παρευθύς, την μεν βρύσιν εκαταράσθη, και εξηράνθη. Καταρασθείς δε και τας γυναίκας, έκαμε να ασπρίσουν τα μαύρα μαλλία της κεφαλής των. Και το μεν νερόν της βρύσεως, πάλιν το ανέβλυσε, παρακαλεσθείς από τους εκεί Χριστιανούς. τας δε τρίχας των γυναικών εκείνων δεν τας εμαύρισεν¹. Oύτος ο Όσιος βλέπωντας ένα κριτήν Πέρσην, πως έκαμε κρίσιν και απόφασιν άδικον, εκαταράσθη την πέτραν, οπού ευρίσκετο εκεί κοντά εις αυτόν. Και ω του θαύματος! η πέτρα εσχίσθη εις μυρία κομμάτια².

Μίαν φοράν ο Όσιος ηθέλησε να υπάγη εις ένα χωρίον, και ιδού έρχονται μερικοί πτωχοί, οι οποίοι ηθέλησαν να λάβουν ελεημοσύνην από τον Άγιον. Ένας δε από αυτούς εκαμώθη, ότι ήτον αποθαμένος. Οι δε άλλοι παρεκάλουν εμπαικτικώς τον Όσιον, να δώση τα έξοδα εις την ταφήν του νεκρού. O δε Όσιος παρεκάλεσε μεν να συγχωρηθούν αι αμαρτίαι του υποκριθέντος τον θάνατον, την δε ψυχήν του έκαμε να χωρισθή από το σώμα, και να αποθάνη τη αληθεία. Aλλά πάλιν ύστερον ανέστησεν αυτόν, παρακαλεσθείς από τους άλλους συντρόφους του. Ούτος ο θείος Ιάκωβος διά τας πολλάς αρετάς του, έγινεν Eπίσκοπος της εδικής του πατρίδος Νισίβεως. Και ήτον παρών εις την εν Νικαία συναχθείσαν Πρώτην και Οικουμενικήν Σύνοδον. Όπου τον δυσσεβέστατον Άρειον παρέδωκεν εις το ανάθεμα. Και εις καιρόν οπού εκείνος εσπούδαζε να δεχθή πάλιν εν τη Eκκλησία, και να συλλειτουργήση δολερώς, ο θείος ούτος Ιάκωβος μετά των λοιπών Πατέρων εθανάτωσεν αυτόν διά της προσευχής του. Καθότι μέσα εις το αναγκαίον όλα τα σπλάγχνα εκείνου εχύθησαν.

Aλλά και όταν ο βασιλεύς των Περσών Σαβώριος επήγε να περιτειχίση με στρατεύματα την Νίσιβιν, και έκαμε πολλάς μηχανάς διά να πάρη την πόλιν, τότε ο θείος ούτος Iάκωβος φανείς μοναχός, έκαμε τους Πέρσας να φύγουν. Παρεκάλεσε γαρ τον Θεόν και έστειλεν εναντίον εις τους Πέρσας ένα σύνεφον από σκνίπας και κωνώπια. Τα οποία ώρμησαν εναντίον εις τα άλογα και εις τους ελέφαντας των Περσών, και τούτους δαγκάνοντα, έκαμαν αυτούς να σπάσουν τα δεσμά και να φεύγουν. Όθεν ο βασιλεύς βλέπωντας το παράδοξον τούτο, και μη ηξεύρωντας τί να κάμη, εγύρισεν άπρακτος εις την Περσίαν. Με τα τοιαύτα μεγαλώτατα θαύματα διαλάμψας ο θείος Ιάκωβος, και πλήρης ημερών γενόμενος, μακαρίως ανεπαύσατο εν Κυρίω.

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι τούτου του Οσίου τον Βίον γράφει ο Θεοδώρητος εν αριθμώ πρώτω της Φιλοθέου Ιστορίας, αφ’ ου και το Συναξάριον τούτο ερανίσθη. Προσθέττει δε εκεί ο Θεοδώρητος, ότι ο Όσιος εζήτησε τας γυναίκας εκείνας, διά να τας ιατρεύση και να κάμη πάλιν τα μαλλία των μαύρα. Eπειδή όμως εκείναι δεν ήλθον να ζητήσουν την ιατρείαν, διά τούτο δεν τας ιάτρευσεν. Aλλά αφήκε τας τρίχας των άσπρας προς σωφρονισμόν και διόρθωσιν. Διότι αυταί πλύνουσαι ιμάτια με τα ποδάρια, είχον τα ρούχα των ανεσκομβωμένα επάνω, και την κεφαλήν ασκέπαστον. Και χωρίς εντροπήν έβλεπον τον Άγιον.

2. Προσθέττει δε ο Θεοδώρητος, ότι ο κριτής βλέπων το παράδοξον θαύμα, εθεώρησε πάλιν την κρίσιν, και αντί της προτέρας αδίκου, δικαίαν εποίησεν ύστερον. Φαίνεται δε ότι κατά λόγον εκαταράσθη ο Όσιος την άψυχον και αναίσθητον πέτραν. Ίνα διά του πάθους του αναισθήτου κτίσματος, σωφρονίση και διορθώση τον λογικόν άνθρωπον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Όσιος Πατήρ ημών Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης, ο εν τω Aγίω Όρει του Άθω ασκήσας, κατά το ‚ατκ΄ [1320] έτος, εν ειρήνη τελειούται

Παρήλθε πάντας αρεταίς ο Μάξιμος,
Καν τοις χρόνοις ήσκησε νυν τοις εσχάτοις.

Ο Όσιος Μάξιμος, κατά κόσμο Μανουήλ, γεννήθηκε στην πόλη Λάμψακο από ευσεβείς γονείς οι οποίοι τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Εκάρη μοναχός σε μοναστήρι του όρους Γάνου και μετά από σύντομη παραμονή σε Κωνσταντινούπολη και Θεσσαλονίκη, κατέληξε στην Μονή της Λαύρας στο Άγιο Όρος. Λόγω των συχνών μετακινήσεων του έκαιγε την καλύβα του για να ασκείται στην πλήρη ακτημοσύνη. Γι αυτό το λόγο ονομάσθηκε Καυσοκαλύβης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 1365 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών.

Ο Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης για την εμφάνιση της Παναγίας στον άγιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη

Ο άγιος Μάξιμος ησκείτο στη Μεγίστη Λαύρα. Παρακαλούσε συνεχώς την Παναγία να του δώσει την «καρδιακή προσευχή». Να τον φωτίσει, δηλαδή, να προσεύχεται με την καρδιακή, τη νοερά προσευχήν. Η Παναγία εισήκουσε τις προσευχές του και του έδωσε την εντολή να πάει στην κορυφή του Άθωνος, λέγοντάς του συγχρόνως: «Έλα κι εκεί θα σου αποκαλύψω το αιτούμενον»! Ο πατήρ Μάξιμος μια και δυο πήρε το μπαστουνάκι του και ξεκίνησε. Βάδιζε, βάδιζε ώρες ολόκληρες, έξι, επτά, οκτώ, 10 ώρες! Με το ένα χέρι κρατούσε το ραβδάκι και με το άλλο τραβούσε το κομποσχοίνι του. Κάποτε έφθασε στην κορυφή. Γονάτισε αμέσως κι άρχισε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία μας. Έμεινε γονατιστός, προσευχόμενος τρία μερόνυκτα! Κάποια στιγμήν ο Γέροντας αισθάνθηκε μίαν άρρητη ευωδία και συγχρόνως είδε άπλετο φως να τον κατακλύζει! Τον περιέλουσε το άκτιστο φως… Μέσα σ” αυτές τις συγκλονιστικές συνθήκες εμφανίσθηκε η Παναγία! Ο πατήρ Μάξιμος εκάλυψε με τις παλάμες το πρόσωπό του λέγοντας:

«Υπεραγία Θεοτόκε, δεν είμαι άξιος να δω το υπεράγιο Πρόσωπό Σου».

Η Παρθένος του μίλησε για λίγο. Ο άγιος του Θεού ένιωσε την καρδιά του να σκιρτά από αγαλλίασιν. Εκείνη, βλέποντας την ταπείνωσή του, του έδωσε το χάρισμα της νοεράς προσευχής κι εξαφανίσθηκε μέσα στη λάμψη στην οποία και είχεν εμφανισθεί! Η Παναγία -εκτός από τη νοερά προσευχή- του έδωσε και άλλη μίαν ιδιαίτερη χάρη, να ίπταται! Μάλιστα, γι” αυτό τον ονομάζουν το «πτηνόν του Άθω»! Συγκεκριμένα, στους Χαιρετισμούς των Αγιορειτών Αγίων διαβάζουμε: «Χαίροις, Μάξιμε πάτερ, αετέ υψιβάμον»!

Έπειτα κατέβηκε στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, η οποία πήρε την ονομασία της από τον άγιο Μάξιμο.

Η εμφάνιση της Θεοτόκου στον άγιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη

Η Θεοτόκος εμφανίστηκε στον άγιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη (13 Ιανουαρίου) όταν μόναζε στην Μεγίστη Λαύρα και του είπε να ανέβει στην κορυφή του Αθωνα για να λάβει την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κι εκείνος ανέβηκε στην κορυφή του όρους το Σαββάτο της Πεντηκοστής όπου πέρασε όλη τη νύκτα άγρυπνος, μαζί με άλλους μοναχούς, οι οποίοι μετά την Θεία Λειτουργία ανεχώρησαν. Ο δε θείος Μάξιμος έμεινε εκεί μόνος τρία μερόνυχτα προσευχόμενος αδιαλείπτως ...

Και του φανερώνεται η Θεοτόκος μετά δόξης πολλής ως βασίλισσα, κρατώντας στα χεριά της τον Υιόν της, μέσα σε εξαίσιο και θείο φως οπού διέλαμπε και εφώτιζε τριγύρω όλα τα μέρη εκείνα. Την εδοξολόγησε δε μετά χαράς ανεκλαλήτου λέγοντας: Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σού· και άλλα τοιαύτα.

Έπειτα πέφτοντας, προσκύνησε τον Κύριον με την Κυρία Θεοτόκο, και δέχθηκε την ευλογία του Κυρίου.Του δόθηκε και άρτος ουράνιος, που ήταν τόσες μέρες νηστικός, μόλις πήρε τον άρτο και τον έβαλε στο στόμα του, τον περικύκλωσε άνωθεν θείο φως και άκουσε ύμνο Αγγελικό. Η δε Θεοτόκος ανέβηκε στα ουράνια. Τόση δε έλλαμψις και ευωδία έμεινε στην κορυφή του όρους, ώστε έγινε εκστατικός ο Άγιος, και δεν ήθελε να κατέβη αποκεί και να στερηθή εκείνη την ευωδία και το φως.

Μετά τρεις μέρες κατέβηκε κατά την προσταγή της Θεοτόκου, και πήγε στον Ναό της τον ονομαζόμενο Παναγία. Εκεί έμεινε λίγες ημέρες κι ανέβηκε πάλι στη κορυφή, και ασπάζετο τον τόπο εκείνο στον οποίο στάθηκε η Θεοτόκος μετά δόξης, και ζητούσε πάλι μετά δακρύων τη θεία της παρουσία. Όμως, μόνον φως είδε και ευωδία ωσφράνθηκε αχόρταστο, και γέμισε δε ολόκληρος από χαρά και άρρητη ευφροσύνη. Και αυτό έγινε δύο και τρεις φορές που ανέβηκε στην κορυφή.

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών.

Πηγές: saint.gr   iconandlight

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 7-13

Ἀδελφοί, ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. Διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. Τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; Ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. Καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν Ἀποστόλους, τοὺς δὲ Προφήτας, τοὺς δὲ Εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ Ποιμένας καὶ Διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν Ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
4: 12-17

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς ὅτι ᾽Ιωάννης παρεδόθη ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν. Καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλίμ·ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ ᾽Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλίμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ ᾽Ιορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν,ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει φῶς εἶδεν μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. ᾽Απὸ τότε ἤρξατο ὁ ᾽Ιησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ