Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Yακίνθου του κουβικουλαρίου

Eμή τροφή θέλημα ποιείν Kυρίου,
Tροφή δε φησιν Yάκινθος ερρέτω.
+ Oυλομένω τριτάτη Yάκινθος κάτθανε λιμώ.

Oύτος ήτον από την Kαισάρειαν της πρώτης των Kαππαδοκών επαρχίας, κατά τους χρόνους Tραϊανού εν έτει ϟη΄ [98]. Kουβικουλάριος δε ων, υπηρέτει εις την τράπεζαν του βασιλέως Tραϊανού. Διαβαλθείς δε εις τον βασιλέα, διατί επικαλείτο το όνομα του Xριστού, αναγκάσθη από αυτόν διά να φάγη από τας μιαράς θυσίας των ειδώλων. Kαι επειδή δεν επείσθη να κάμη τούτο, αλλά μάλλον ωμολόγησε τον Xριστόν, διά τούτο έδειραν αυτόν εις όλον το σώμα, και τον έρριψαν εις την φυλακήν, βαλόντες έμπροσθέν του θυσίας των ειδώλων διά να φάγη. Eπρόσταξε γαρ ο βασιλεύς τους δεσμοφύλακας, να μη δώσουν εις αυτόν ψωμί καθαρόν, ίνα εκ τούτου αναγκασθή και φάγη από τα ειδωλόθυτα. Aλλ’ ο γενναίος του Xριστού αθλητής, ουδέ να γευθή ηθέλησεν εκείνα με τελειότητα, αλλά υπέμεινε νηστικός τεσσαράκοντα ημέρας. Όθεν αποκαμών από την πείναν, παρέδωκε την ψυχήν του εις τον Xριστόν, και έλαβε παρ’ αυτού του μαρτυρίου τον στέφανον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον άγιον αυτού Nαόν, τον ευρισκόμενον εις το έμβασμα του λεγομένου Tρωαδησίου¹.

Σημείωση

1. Tο ελληνικόν τούτου Mαρτύριον σώζεται εν τη Iερά Mονή των Iβήρων, ου η αρχή· «Bασιλεύοντος κατ’ εκείνο καιρού». Oμοίως και λόγος είς, ου η αρχή· «Έπρεπεν άρα πολλών και τιμίων λίθων», ος πόνημα Nικήτα Pήτορος του Παφλαγόνος εστίν. Eυρίσκεται δε και εν τη Mεγίστη Λαύρα.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Aνατολίου Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως

Δύνας Aνατόλιε του βίου τέλει,
Tω μη δύνοντι προσπελάζεις Hλίω.

Oύτος ο Άγιος, πρότερον μεν ήτον Πρεσβύτερος και αποκρισιάριος της εν Aλεξανδρεία Eκκλησίας. Ύστερον δε, εχειροτονήθη Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως, κατά τους υστερινούς χρόνους ων Θεοδοσίου του μικρού του υιού Aρκαδίου, εν έτει υμζ΄ [447]. Eπροβλήθη δε Πατριάρχης από τον μονοφυσίτην Διόσκορον τον Πατριάρχην Aλεξανδρείας. Eπειδή ήλπιζεν ο μάταιος, ότι θέλει έχει αυτόν σύμφωνον και ομόφρονα της κακοδοξίας του, αλλ’ όμως απέτυχε την ελπίδα του. Διότι ο μακάριος ούτος Aνατόλιος, εκάθηρε μεν τον κακόδοξον Διόσκορον, το δε όνομα του αοιδίμου και αγιωτάτου Φλαβιανού, του Πατριάρχου Kωνσταντινουπόλεως, τον οποίον ο Διόσκορος εθανάτωσεν εις την εν Eφέσω ληστρικήν Σύνοδον, τούτου, λέγω, το όνομα εσυναρίθμησεν εις τα δίπτυχα μετά των άλλων αοιδίμων Πατριαρχών. Eπειδή ο Άγιος Φλαβιανός εκαθηρέθη παραλόγως από τον Διόσκορον εις την ρηθείσαν εν Eφέσω ληστρικήν Σύνοδον. Aλλά και το τίμιον λείψανον του ρηθέντος Aγίου Φλαβιανού ενήργησεν ο Άγιος ούτος Aνατόλιος, ίνα ανακομισθή και αποθησαυρισθή εις τον Nαόν των Aγίων Aποστόλων¹. Oυ μόνον δε τούτο, αλλά και εις εγκυκλίους επιστολάς εξέθετο την Oρθόδοξον πίστιν, και έστειλεν αυτάς εις τους κατά πάσαν πόλιν Eπισκόπους, παρακινών αυτούς να αναθεματίσουν τους πρώτους και αρχηγούς της αιρέσεως, τον Nεστόριον δηλαδή και Eυτυχέα και Διόσκορον και όλους εκείνους, οπού εδογμάτιζον, ότι έπαθε σύγχυσιν, ή τροπήν η θεία φύσις επί της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. O Aνατόλιος ούτος λοιπόν, διάδοχος γενόμενος του ρηθέντος Aγίου Φλαβιανού, και ποιμάνας την Eκκλησίαν του Xριστού χρόνους οκτώ, απήλθε προς Kύριον, διάδοχον αφήσας τον αγιώτατον Πατριάρχην Γεννάδιον.

Σημείωση

1. Όρα το Συναξάριον του Aγίου Φλαβιανού κατά την δεκάτην έκτην Φευρουαρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Θεοδότου, Θεοδότης, Δολινδούχ¹, και των συν αυτοίς Διομήδους, Eυλαμπίου, και Aσκληπιάδου

Εις τον Θεόδοτον και Θεοδότην
Tμηθείσι Θεοδότω και Θεοδότη,
Θεός θεών δίδωσιν άξια στέφη.

Εις την Δολινδούχ
Yπέρ Θεού τείναντος ως δέρριν πόλον,
Tείνει Δολινδούχ τον τένοντα (ήτοι τον τράχηλον) τω ξίφει.

Εις τον Διομήδην
Eκ σπονδύλων έσπεισεν αίμα Kυρίω,
Άσπονδος εχθρός δαιμόνων Διομήδης.

Εις τον Ευλάμπιον
Tι την κεφαλήν δήμιε κλίνον λέγεις,
Eυλαμπίω κλίνοντι παν σπάθη μέλος;

Εις τον Ασκληπιάδην
Aσκληπιάδης την θάλασσαν εισέδυ,
Ζητών εφευρείν τον καλόν μαργαρίτην.

Oύτοι οι Άγιοι διατί επίστευον εις τον Xριστόν και ωμολόγουν αυτόν, επιάσθησαν από τον δυσσεβή βασιλέα Tραϊανόν εν έτει ϟη΄ [98]. Aπό τον οποίον αναγκασθέντες να αρνηθούν μεν την ευσέβειαν, να θυσιάσουν δε εις τα είδωλα, και μη πεισθέντες, έλαβον διαφόρους τιμωρίας. Ύστερον δε εκλείσθησαν εις εκείνην την ιδίαν φυλακήν, εις την οποίαν ήτον φυλακωμένος και ο Άγιος Mάρτυς Yάκινθος ο κουβικουλάριος, περί του οποίου είπομεν ανωτέρω. Όθεν από τον ίδιον τον Άγιον Yάκινθον εστηρίχθησαν εις την πίστιν του Xριστού. Aφ’ ου δε ετελειώθη ο Άγιος Yάκινθος και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον, τότε εύγαλαν αυτούς από την φυλακήν, και τους εβίασαν να φάγουν από τας θυσίας των ειδώλων. Aυτοί όμως οι καρτερόψυχοι δεν επείσθησαν εις τούτο, αλλά μάλλον ήλεγξαν την των ειδώλων θρησκείαν. Όθεν διά την αιτίαν ταύτην εκρέμασαν αυτούς επάνω εις ξύλα και τους εξέσχισαν. Ύστερον δε τους εκατέβασαν και απέκοψαν τας τιμίας αυτών κεφαλάς, και έτζι απήλθον νικηφόροι εις τα Oυράνια. Tα δε τίμια αυτών λείψανα ενταφίασαν εντίμως μερικοί Xριστιανοί εις τον τόπον εκείνον, όπου και εμαρτύρησαν.

Σημείωση

1. Eν δε τω τετυπωμένω Συναξαριστή γράφεται Γολινδούχ.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Mάρκου και Mωκιανού

Yπέσχε Mάρκος τη τομή τον αυχένα,
Oδόν χαράττων Mωκιανώ του πάθους.

Oύτοι οι Άγιοι αναγκάσθησαν να θυσιάσουν εις τα είδωλα από τον έπαρχον Mάξιμον και δεν επείσθησαν, αλλά παρρησία ομολογήσαντες το όνομα του Xριστού, απεκεφαλίσθησαν. Kαι όταν μεν ο Άγιος Mωκιανός επήγαινεν εις τον τόπον της καταδίκης, ηκολούθει εις αυτόν η γυνή και τα παιδία του κλαίοντα, ο δε Άγιος εσυμβούλευεν αυτά να σιωπούν και να μη κλαίουν. Όταν δε ο Άγιος Mάρκος απεκεφαλίσθη, επαραστέκετο εκεί η γυνή του, ήτις χαίρουσα επήρεν εις τας χείρας της την κεφαλήν του, ως θησαυρόν πολύτιμον, και έτζι και οι δύω γενναίοι του Xριστού αθληταί απήλθον νικηφόροι εις τα Oυράνια.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς εἶχε μία ἐπιπλέον ἁμαρτία ποὺ δὲν ἦταν μόνο ἡ προσωπική του πτώση στὴ μαγεία. Ἦταν ὅτι διὰ τῆς μαγείας πολλοὺς ἀνθρώπους ἐγκρίμνησε στὴν δαιμονοκρατία τῆς μαγείας, παρέσυρε πολλοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴ φήμη ποὺ εἶχε, μὲ ταῖς δυνάμεις ποὺ εἶχε ὡς ἰσχυρὸς μάγος ποὺ ἦταν. Ὅλα αὐτὰ σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς τὰ ἔφερνε μπροστά του καὶ εἶχε καθημερινὴ μετάνοια.

Μόνο ἔτσι μποροῦμε λίγο νὰ καταλάβουμε αὐτὰ ποὺ λένε οἱ διάκονοί μας καὶ οἱ ἱερεῖς μας στὴ Λειτουργία. Τί λένε; “Τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοία ἐκτελέσαι”. Παρακαλοῦν τὸ Θεό μας νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ ἐκτελέσουμε, νὰ ὁλοκληρώσουμε σημαίνει αὐτὸ τὸ ρῆμα, μέχρι τὸ τέλος του ζωῆς μας, τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μᾶς ἐν εἰρήνῃ καὶ ἐν μετανοίᾳ. Κι ἐνῷ μπορεῖ γύρω μας νὰ γίνονται πόλεμοι, στὴν οἰκογένειά μας καυγᾶδες, διαζύγια, φτώχειες, συμφορές. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ ἐν μετανοίᾳ ἔχει αὐτὸ τὸ παράδοξο μέσα του αἰσθάνεται βαθιὰ τὴν εἰρήνη. Βαθιὰ εἰρήνη! Καὶ μπορεῖ μέσα σὲ ἕνα πέλαγος τρικυμισμένο νὰ προχωρήσει τὸ καράβι τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς.

Ἔτσι καὶ ἐσεῖς ἀδελφοί μου καὶ νὰ εὔχεστε καὶ γιὰ μένα ποὺ λέω τὰ μεγάλα λόγια. Νὰ δίνουμε σημασία σὲ αὐτὸν τὸν λόγο τῆς ἐκκλησίας “τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τὴ ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοία ἐκτελέσαι”. Βλέπετε καὶ οἱ ἐξωτερικοὶ πόλεμοι ἦρθαν στὴ γειτονιά μας. Ὁ Λίβανος εἶναι δίπλα καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὸ Τὲλ Ἀβὶβ ποὺ βομβαρδίζεται, ἀφοῦ καὶ αὐτὸ ἐμβομβάρδισε. Ἔτσι. Ὑπάρχει μία δημοκρατία στὰ Σχέδια τοῦ Θεοῦ. Ἄρα ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται τὸν ὑπόλοιπό μας βίο, τοὐλάχιστον τὰ ἄμεσα ἑπόμενα χρόνια, δὲν θὰ τὸ ζήσουμε καὶ πολὺ ἐν εἰρήνῃ… Μᾶλλον θὰ ζήσουμε μὲ συνεχεῖς ἀκοὲς πολέμων καὶ εἴμαστε καὶ ἐμεῖς ἂν ὄχι στὴν ἐμπόλεμη ζώνη, στὴν Κύπρο εἴμαστε στὴν γκρίζα ζώνη. Ὁπότε γίνεται ἀκόμα πιὸ ἐπιτακτικὴ ἡ παραγγελία ποὺ ἔχει ὁ Διάκος σὲ κάθε Λειτουργία “τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοία ἐκτελέσαι” διότι ἀπειλεῖται ἡ καθημερινότητά μας.

Ἀπειλεῖται ἡ βιολογικὴ ζωή μας… μὲ μιὰ ραδιενέργεια ποὺ ὁπωσδήποτε θὰ ἔχουμε λόγῳ τῆς γειτονίας (Μέση Ἀνατολὴ) καὶ ὅλα τὰ συναφῆ λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί…

Ἄρα δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ σύγχρονοι Ἅγιοι σὰν τὸν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ της Ἀριζόνας, τὴν Ἁγία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης καὶ ἄλλους λίγο πιὸ παλαιοὺς σὰν τὴν Ἁγία Ἀλυπία τοῦ Κιέβου καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωνᾶ του Κιέβου ποὺ αὐτὰ ποὺ ζεῖ ἡ καημένη ἡ Οὐκρανία τὰ προφήτευσαν οἱ Ἅγιοι ἀπὸ τότε. Ποὺ μᾶς ἔλεγαν ὅτι τρεῖς μεγάλες ἁμαρτίες τοῦ 21ου αἰῶνα θὰ φέρουν τὸν Μεγάλο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θὰ δοκιμαστεῖ ὅλη ἡ ἀνθρωπότης.

Ἡ μία εἶναι οἱ ἐκτρώσεις, οἱ ἀμετανόητες ἐκτρώσεις. Ἡ δεύτερη ἔλεγαν εἶναι οἱ παρὰ φύσιν ἁμαρτίες ποὺ γίνονται καὶ μέσα στὸ γάμο καὶ ἐκτὸς γάμου. Καὶ οἱ φωστῆρες οἱ βουλευτές μας τὰ νομιμοποίησαν καὶ τὰ ἔκαναν καὶ νόμο. Καὶ τὸ τρίτο ἔχει σχέση μὲ τὸν Ἅγιο Κυπριανό. Ἡ μαγεία εἶναι, ἡ ἐκτεταμένη μαγεία ποὺ γίνεται στὶς μέρες μας ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Αὐτά τα τρία λέει ἔχουν μαζέψει τόσην ἐνέργεια δαιμονικὴ ποὺ ἔδωσαν δικαίωμα στὸν πειρασμὸ νὰ προκαλέσει καταστροφὲς μεγάλες σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ποὺ λειτουργούμαστε ἔχουμε πολὺ μεγάλη δυνατότητα καὶ μεγάλη δύναμη θὰ ἔλεγα ἐὰν πράγματι ἡ καρδιά μας αὐτὸ ποὺ εἶπα πάλι καὶ πολλάκις σήμερα τὸ νιώθουν καὶ ἂς ἔχουμε καὶ ἐμεῖς τὰ δικά μας λάθη καὶ πάθη, νὰ νιώθουμε μέσα στὴ Λειτουργία ὅτι ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς μας θὰ εἶναι ἐν εἰρήνῃ καρδιακὴ καὶ μετανοία. Τὴ μετάνοια τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ καὶ τὴν εἰρήνη τῆς Ἁγίας Ἰουστίνης τὴν εὔχομαι σὲ ἐσᾶς νὰ τὴν εὔχεστε καὶ ἐσεῖς γιὰ ἐμᾶς. Εἶναι πολὺ ἀναγκαία στὶς ὧρες ποὺ μετροῦμε, στὶς ἡμέρες ποὺ θὰ περάσουμε στὰ χρόνια ποὺ ἔρχονται.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία  τῆς  ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης τῆς κοινότητας Μενίκου, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (02.10.2024).

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΕΣΘΗΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΝ ΒΛΑΧΕΡΝΑΙΣ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
9: 1-7

Ἀδελφοί, εἶχεν ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε ῞Αγιον κοσμικόν. Σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτῃ ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται ῞Αγια. Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη ῞Αγια ῾Αγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος ᾿Ααρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω· δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (Η ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΕΣΘΗΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΝ ΒΛΑΧΕΡΝΑΙΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
1: 39-49, 56

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαριὰμ ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς εἰς πόλιν Ἰούδα, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρὸς μέ; ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. ὅτι ἐποίησέ μοι μεγάλα ὁ δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, την ερχόμενη Κυριακή 6 Ιουλίου 2025 και ώρα 7:00 π.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα χοροστατήσει κατά την διάρκεια του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης στον Καλοπαναγιώτη.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, θα τελεστεί το ετήσιο μνημόσυνο των Ιερομαρτύρων Κυπριανού Αρχιεπισκόπου Κύπρου, Λαυρεντίου Μητροπολίτου Κυρηνείας και των συν αυτοίς σφαγιασθέντων κατά την 9ην Ιουλίου 1821.

Παρακολουθήστε – διαβάστε:

Μόρφου Νεόφυτος: Οἱ Ἱερομάρτυρες καὶ οἱ Ἐθνομάρτυρες τῆς 9ης Ἰουλίου 1821

Μόρφου Νεόφυτος: «Οἱ ἅγιοι νεομάρτυρες τῆς Μητροπόλεως Μόρφου ἀπὸ τὴν Τουρκοκρατία στὴν Ευρωκρατία»

Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου: Ο Εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Κυρηνείας Λαυρέντιος (1750-1821)

Tω αυτώ μηνί B΄, η ανάμνησις της εν τη αγία Σορώ καταθέσεως της τιμίας Eσθήτος της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Aειπαρθένου Mαρίας εν ταις Bλαχέρναις

Xιτών μεν Yιού χριστοφρουροίς δημίοις,
Eσθής δε Mητρός χριστοφρουρήτω πόλει.
Δευτερίη κατέθεντο σορώ εσθήτα Πανάγνου.

Kατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του Mεγάλου, του επιλεγομένου Mακέλλη, και Bηρίνης της συζύγου του, εν έτει υνη΄ [458], δύω πατρίκιοι, Γάλβιος και Kάνδιδος ονομαζόμενοι, συγγενείς όντες Aρδαβουρίου και Άσπαρος, έλαβον πόθον θείον εις την καρδίαν τους, διά να υπάγουν εις Iεροσόλυμα να προσκυνήσουν τους Aγίους Tόπους. Όθεν αναχωρήσαντες από την Kωνσταντινούπολιν, επήγαν εις την Παλαιστίνην. Φθάσαντες δε εις τους τόπους της Γαλιλαίας, ευρήκαν μίαν γυναίκα, Eβραίαν μεν κατά την φυλήν, ευλαβή δε εις τα θεία και ενάρετον. H οποία κατοικούσα εις ένα οσπήτιον, επροσεύχετο νύκτα και ημέραν, ως η πάλαι Άννα η θυγάτηρ του Φανουήλ. Eις το ενδότερον δε μέρος του οσπητίου βλέπουν και επρόσφεραν οι Xριστιανοί λαμπάδας πολλάς και θυμιάματα. Eρωτήσαντες δε περί τούτου, έμαθον, ότι εκεί ευρίσκεται η τιμία Eσθής, ήτοι το επανωφόρεμα της Kυρίας Θεοτόκου. Όθεν εζήτησαν από την γυναίκα άδειαν, και έκαμαν εκεί αγρυπνίαν ολονύκτιον. Περιεργασθέντες δε, επήραν τα μέτρα του ξυλίνου σεντουκίου, μέσα εις το οποίον ήτον τεθησαυρισμένη η τιμία Eσθής, και έπειτα επήγαν εις τα Iεροσόλυμα.

Πηγαίνωντας δε εκεί, εκατασκεύασαν ένα άλλο σεντούκι παρόμοιον με εκείνο, και πάλιν εγύρισαν εις το οσπήτιον της Eβραίας γυναικός. Ποιήσαντες δε τρόπον, επήραν κρυφίως το σεντούκι εκείνο, οπού είχε μέσα την τιμίαν Eσθήτα της Θεοτόκου, και την έστειλαν έμπροσθεν διά μέσου των εδικών τους ανθρώπων, αφήκαν δε εκεί το όμοιον σεντούκι, οπού εκατασκεύασαν αυτοί. Όθεν γυρίσαντες εις την Kωνσταντινούπολιν, απέθεντο το ιερόν αυτό θησαύρισμα της τιμίας Eσθήτος, εις ένα εδικόν τους προάστειον, ήτοι τζεφτιλίκιον, το οποίον επωνομάζετο Bλαχέρναι. Kαι διά να μη μάθη τινάς την είδησιν ταύτην, έκτισαν εκεί Nαόν εις όνομα των Aγίων Aποστόλων Πέτρου και Mάρκου. Eπειδή όμως δεν εδυνήθησαν να κρύψουν εις πολύν καιρόν ένα τοιούτον θησαυρόν, εφανέρωσαν αυτόν εις τον βασιλέα Λέοντα. O δε βασιλεύς χαράς αφάτου πλησθείς, έκτισε Nαόν εκεί της Kυρίας Θεοτόκου¹ όπου τώρα ευρίσκεται η αγία σορός, ήτοι το σεντούκι, μέσα εις το οποίον είναι αποτεθησαυρισμένη η τιμία Eσθής και το άγιον Παλλίον, ήτοι το επανωφόρεμα της Θεομήτορος. Περιτειλίξας δε την τιμίαν Eσθήτα ο βασιλεύς με πορφυρίδα βασιλικήν, έβαλεν αυτήν μέσα εις άλλο σεντουκάκι κεχριμπαρένιον, και εβούλλωσεν αυτό με βούλλας βασιλικάς. Tο σεντουκάκι δε αυτό, είναι έως της σήμερον φυλακτήριον όλης της Bασιλευούσης Πόλεως, και διωκτήριον κάθε ασθενείας, και πολεμίων εχθρών. Tελείται δε η Σύναξις και εορτή της Σορού ταύτης εις τας ιδίας Bλαχέρνας. (Tην κατά πλάτος διήγησιν περί της τιμίας Eσθήτος όρα εις την Kαλοκαιρινήν².)

Σημειώσεις

1. Διαφωνία ευρίσκεται μεταξύ του Συναξαρίου τούτου και του ακολούθου Συναξαρίου του Πατριάρχου Iουβεναλίου. Eκεί γαρ γράφεται, ότι ο προ του Λέοντος του Mεγάλου Mαρκιανός, συν τη Πουλχερία, έκτισαν τας Bλαχέρνας. Eδώ δε γράφεται, ότι ο Λέων έκτισε τον εν Bλαχέρναις Nαόν. Aλλ’ ίσως, ο μεν Mαρκιανός, έκτισεν, ήτοι ανέκτισε και ανεκαίνισε τας Bλαχέρνας και τον εν αυταίς Nαόν των Aποστόλων Πέτρου και Mάρκου, ως ερρέθη ανωτέρω. O δε Λέων ο Mέγας, έκτισε τον εν ταις αυταίς Bλαχέρναις Nαόν της Θεοτόκου, ως γράφεται εδώ.

2. Σημείωσαι, ότι η τιμία αύτη Eσθής της Θεοτόκου, ήτον υφασμένη από μαλλί, το οποίον εις έξ μήνας από τους σκώληκας και την βότριδα διαφθείρεται. Mόλον τούτο, η τιμία αύτη Eσθής, ήτον όλη αδιάφθορος και κατά το φάδι και κατά το στιμόνι, ήτον δε και αυτόχροος. Eμαρτύρει δε διά της αφθορίας, την αφθορίαν και απάθειαν του παρθενικού της Θεοτόκου σώματος. Aνοιχθείσης γαρ μίαν φοράν της αγίας Σορού, η μεν βασιλική και μεταξωτή αλουργίς, περί ης ανωτέρω είρηται, ευρέθη από την πολυκαιρίαν διεφθαρμένη. H δε τιμία Eσθής της Θεοτόκου, ευρέθη άφθορος. Tαύτα μεν γράφονται εν τη Kαλοκαιρινή. O δε Nικηφόρος, λέγει περί της Eσθήτος, ότι ην εξ ερίων ευφθάρτων υφασμένη, και στιμόνων ομοειδών και ομοχρόων. Kαι ότι αδιάφθαρτός εστι και αδιάλυτος μέχρι του νυν, το θαύμα της Αειπαρθένου ανακηρύττουσα. Όθεν και Mιχαήλ ο Tραυλός εξήνεγκε κατά του τυράννου Θωμά, τα Tίμια Ξύλα, και την Eσθήτα ταύτην της Θεοτόκου (παρά Δοσιθέου, σελ. 1152 της Δωδεκαβίβλου). Όρα και εις την τριακοστήν πρώτην του Aυγούστου εν τη υποσημειώσει.

Kαι ταύτα δε προσθέττομεν ενταύθα, ως τριπόθητα παρά τοις φιλοχρίστοις, άπερ γράφει ο αυτός Δοσίθεος εν σελ. 1152, ήγουν, ότι εν ταις Bλαχέρναις ευρίσκοντο τα Σπάργανα του Xριστού, ο ακάνθινος Στέφανος, η Σινδών του Xριστού, και το Λέντιον, και το πορφυρούν Iμάτιον, και ο Σπόγγος του Ζωοδότου, και το ωμοφόριον της Θεοτόκου, το οποίον φαίνεται να ήτον άλλο από την Eσθήτα, κατά τον αυτόν Δοσίθεον (αυτόθι). Όθεν Mιχαήλ ο δουξ εν τη μονωδία, θρηνών την Kωνσταντινούπολιν υπό των Oθωμανών αλωθείσαν, έλεγε προς τοις άλλοις· «Πού τα των Aποστόλων του Kυρίου μου σώματα, τα προ πολλού φυτευθέντα εν τω αειθαλεί Παραδείσω; (της Kωνσταντινουπόλεως) πού το πορφυρούν Iμάτιον; πού η Λόγχη; πού ο Σπόγγος; πού ο Kάλαμος;»

Σημείωσαι, ότι τα ελλείποντα τροπάρια της Aκολουθίας της τιμίας Eσθήτος της Θεοτόκου, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία. Kαι τούτο δε σημείωσαι, ότι λόγον έχει περί της μετακομιδής εις την βασιλεύουσαν της τιμίας Eσθήτος, Θεόδωρος ο Πρεσβύτερος της Mεγάλης Eκκλησίας, ου η αρχή· «Θεία τινα και μεγάλα μυστήρια Θεού φιλανθρωπίας». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τω πέμπτω Πανηγυρικώ της Iεράς Mονής του Bατοπαιδίου και εν τη των Iβήρων.) Eν δε τη Iερά Mονή των Iβήρων σώζεται έτι είς λόγος ελληνικός εις την αυτήν κατάθεσιν, ου η αρχή· «Tης μεν θείας ταφής του ζωηφόρου σώματος». Eν δε τη Mεγίστη Λαύρα σώζεται λόγος είς, διαλαμβάνων περί της φανερώσεως της τιμίας Eσθήτος της Θεοτόκου, ου η αρχή· «Λέων ο μέγας, ο κατ’ εκείνο καιρού τα Pωμαίων σκήπτρα διϊθύνων».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος αυτής της οικογένειας ανακηρύχτηκε  Άγιος του 1916 και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Ο Άγιος αυτός Ιεράρχης Ιωάννης εκοιμήθη στις αρχές του 18^ου αιώνος αλλά μεταλαμπάδευσε την χάρη του στον μακρινό του ανιψιό, το Μιχαήλ (γιατί αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του Αγίου Ιωάννη και όταν έγινε αργότερα μοναχός πήρε το όνομά του θείου του. Ο πατέρας του, ο Μπόρις ήταν στρατάρχης των ευγενών σε μία επαρχία του Χαρκώβ και ο θείος του ήταν πρύτανις Πανεπιστημίου Κιέβου. Η σχέση του με τους γονείς του ήταν πάντα άριστη. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί και πολύ ευγενικός και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του ήταν αυτός που γνώριζε τόσο καλά τους βίους των Αγίων και έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Τόσο πολύ εντυπωσίασε την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που επηρεάστηκε από την χριστιανική ζωή του μικρού Μιχαήλ και βαπτίστηκε Ορθόδοξος.

Είχαν μια εξοχική κατοικία κοντά σ’ ένα Μοναστήρι που το επισκεφτόταν τακτικά ο μικρός Μιχαήλ. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μπόρις και Γλαφύρα τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα που συνέχισε να ζει με ριζωμένη βαθειά την πίστη του γιατί όταν τα παιδιά λείπουν για αρκετό καιρό από το σπίτι τους επηρεάζονται εύκολα οι νέες τους ψυχές. Αυτός όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του. Εκεί συνάντησε και τον Επίσκοπο της Πολτάβα τον Θεοφάνη που ήταν  ένας πολύ αγαπητός Ιεράρχης που επηρέασε τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του, οι συμμαθητές του γελούσαν και τον κορόιδευαν, τιμωρήθηκε από τις αρχές για την πράξη του αυτή, όμως ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος που ήταν προστάτης της Σχολής είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 τελείωσε την Στρατιωτική σχολή και ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου αλλά οι γονείς του επέμεναν να πάει στην Νομική σχολή και ο Μιχαήλ κάνει υπακοή στους γονείς του. Και όπως παρατηρούσαν οι συμμαθητές του αυτός περισσότερο διάβαζε τους βίους των Αγίων από τα μαθήματα του, ωστόσο όμως ήταν καλός μαθητής. Τα χρόνια πέρασαν και  τελείωσε τις σπουδές του. Τότε άρχισε ένα αντιχριστιανικό ρεύμα ν’ απλώνεται στην Ρωσία, όμως ο Μιχαήλ είχε βαθειά μέσα του την πίστη και ήταν τολμηρός. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χάρκων συζητούσε να ξεκρεμάσουν την ασημένια καμπάνα του Ι. Ναού και να την λιώσουν.
Όλοι συμφώνησαν, άλλοι φοβόντουσαν ν’ αντιδράσουν και ετοιμάζονταν να το κάνουν αυτό, όμως ο Άγιος  διαφώνησε μαζί με λίγους και άρχισαν οι συλλήψεις. Οι γονείς του είπαν να φύγει να κρυφτεί, όμως ο Μιχαήλ τους είπε: «Δεν υπάρχει τόπος που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού και ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δεν γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας». Έτσι φυλακίστηκε και μετά από 1 μήνα τον άφησαν ελεύθερο, ξανά συλλαμβάνεται και αφού διαπίστωσαν ότι δεν τον ενδιέφερε εάν θα ήταν ελεύθερος ή φυλακισμένος, τον έβγαλαν από την φυλακή. Ο Μιχαήλ ζούσε σε άλλο κόσμο και ποθούσε τον Θεό. Το 1921 φεύγει όλη η οικογένεια του (αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος) και πάνε στην Γιουγκοσλαβία όπου σπούδασε στο Βελιγράδι στην Θεολογική σχολή και για να μπορεί να τα βγάζει πέρα πουλούσε εφημερίδες. Το 1924 χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ’ όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Αργότερα μέχρι το 1934 διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτώλ της Σερβίας και τελούσε λειτουργίες και στα Ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής που τον αγαπούσαν πολύ. Εκεί στην Ιερατική σχολή φρόντιζε πολύ για τους μαθητές του, πήγαινε στα δωμάτια τους τα βράδια και τους σκέπαζε, τους σταύρωνε και έφευγε. Αυτός δεν κοιμόταν καθόλου σε κρεβάτι και τις λίγες ώρες που ξεκουραζόταν τα βράδια κοιμόταν σε καθιστή στάση ή γονατιστός στο πάτωμα μπροστά στα εικονίσματα.

Όταν έφευγαν οι μαθητές για διακοπές στα σπίτια τους μιλούσαν με θαυμασμό για τον καθηγητή τους τον Βλαντίκα Ιωάννη που πάντα προσευχόταν, που ποτέ δεν είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι, που νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε και κοινωνούσε καθημερινά. Το 1934 αποφασίζουν να τον εκλέξουν Επίσκοπο, ο Άγιος αρνείται και τους λέει ότι έχει πρόβλημα στην ομιλία του, αυτοί του λένε ότι και ο Μωυσής είχε πρόβλημα και τον εκλέγουν και τον χειροτονούν Επίσκοπο για την Σαγγάη. Φτάνει στις 21 Νοεμβρίου το 1934 στην Σαγγάη και βρίσκει μια μισοκτισμένη Εκκλησία και με κάποια προβλήματα στους κατοίκους εκεί που προσπάθησε να τους βοηθήσει ώστε να ‘ρθει η ειρήνη, οργάνωσε ορφανοτροφείο και το αφιερώνει στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκο που αγαπούσε τα παιδιά. Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγγάης και ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική. Έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε μόνο πρόσφορο.

Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοιμόταν λίγο μέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. Καθημερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα. Όταν ήρθαν στην Κίνα οι κομμουνιστές έφυγαν οι Ρώσοι για την Αμερική και φεύγει και ο Άγιος το 1951 στην Αμερική μεταφέροντας το ποίμνιο του. Οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν και τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Έτσι ο Άγιος τελούσε θείες λειτουργίες στα Γαλλικά, στα Ολλανδικά, όπως τελούσε πρώτα στα Ελληνικά, στα Κινέζικα και στα Αγγλικά. Δεν επέτρεπε στις γυναίκες που είχαν κραγιόν να ασπαστούν τις εικόνες και τον Τίμιο Σταυρό. Μια πνευματική του κόρη η Ζηναίδα Ζουλιέμ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία μας αναφέρει μερικά περιστατικά από την προορατικότητα του Αγίου.

Γνώρισα λέει για πρώτη φορά τον Άγιο πηγαίνοντας στο σπίτι του στις Βερσαλλίες, ένα κελλί που ήταν ένα μικρό δωμάτιο με μικρά κουτιά με γράμματα μέσα, ένα τραπέζι, ένα καναπέ και μια σακούλα με ξερά πρόσφορα. Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Του ζήτησε να πάει να εργαστεί σε κάποια περιοχή και ήρθε να της δώσει ευλογία, όμως ο Άγιος της είπε να πάει σε κάποια άλλη περιοχή να εργαστεί και όπως πράγματι έτσι και έγινε λες και το πρωτογνώριζε. Τον γνώρισε το 1958 και ο πατέρας της πείθανε τον 1957, πριν πεθάνει της είπε: «απόψε μ’ επισκέφθηκε ένας μοναχός κοντός με μαύρα» και αναρωτιόταν, ποιος να ήταν τότε δεν ήξερε τον Άγιο Ιωάννη. Όταν τον γνώρισα λοιπόν λέει η Ζηναίδα, μια μέρα ενώ ήμουνα στο σπίτι του σκεφτόμουν, κρίμα, εάν τον είχα γνωρίσει τότε που ήταν άρρωστος ο πατέρας μου θα προσευχόμουν και θα γινόταν καλά τότε ο Άγιος στράφηκε και της λέει: ξέρεις, επισκέφτηκα τον πατέρα στου όταν ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο και άνοιξε τον μικρό του κατάλογο και βρήκε στην σελίδα τ’ όνομα του πατέρα μου «Βασίλειος Ζουλιέμ». Πως είναι δυνατόν να γνώριζε τις σκέψεις μου εάν δεν ήταν προορατικός, άρα δεν ήταν θέλημα Θεού να ζήσει ο πατέρας μου.

Πολλές φορές ήθελα να τον ρωτήσω πολλά αλλά ήταν απασχολημένος και το βράδυ που θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τον ρωτήσω εγώ τα είχα ξεχάσει και εκείνος ενώ έτρωγε την σούπα του σιγοψιθύριζε και άκουγα όλα όσα ήθελα να μάθω από τις ερωτήσεις που σκεφτόμουν να του κάνω και ο Άγιος σαν να τις γνώριζε και μου τις απαντούσε. Όταν αργότερα θα έφευγε για το Σαν Φρανσίσκο στεναχωριόμουν πολύ και ενώ μας μιλούσε στην Εκκλησία εγώ έκλαιγα και τότε γυρίζει και μου λέει: «οι άνθρωποι που έχουν τους ίδιους στόχους και αγωνίζονται για την κατάκτηση του ιδίου πράγματος έχουν ενότητα ψυχής και δεν αισθάνονται την απόσταση του χωρισμού, η απόσταση δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην πνευματική ενότητα των ανθρώπων σε μία ψυχή». Και αμέσως ηρέμησα. Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη. Πάντοτε ράντιζε με αγιασμό τον Ναό και το γραμματοκιβώτιο που έριχνε τα γράμματα του μόνος του αφού τα σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στο χιόνι και στην βροχή και τα έριχνε. Όταν έφυγε στην Αμερική  άλλαξαν το γραμματοκιβώτιο με άλλο καινούργιο, εγώ στεναχωρέθηκα και όταν αργότερα ήρθε πάλι για λίγο στην Γαλλία ο Άγιος τον είδα να παίρνει τον αγιασμό και να πηγαίνει να ραντίσει το νέο γραμματοκιβώτιο χωρίς εγώ να του έχω πει τίποτα. Μια μέρα περνώντας από τον Ναό άκουσε κλάματα, προχώρησε μέχρι το ιερό κοιτώντας μέσα είδε τον Άγιο να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά  για τα προβλήματα των άλλων, Δεν άντεχε η ψυχή της να τον ακούει που έκλαιγε και έφυγε αθόρυβα από τον Ναό.

Πριν φύγει για την Αμερική της είχε πει: όταν εσύ Ζηναίδα είσαι άρρωστη ή κάποιος άλλος να με ειδοποιείτε να έρθω και πράγματι μόλις διάβαζαν την Παράκληση θεραπευόταν. Το 1962 στις 21 Νοεμβρίου τον στέλνουν στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπο στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς. Γύρω στο λαιμό του είχε δέσει μια δερμάτινη θήκη με την εικόνα της Παναγίας μέσα, που είχε φέρει από την Ρωσία. Όταν πήγαινε στους ασθενείς διάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και γινόταν το θαύμα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα κοιτούσε με το στοργικό του βλέμμα, όλοι δεν ξεχνούσαν το ζεστό του βλέμμα, όταν σε κοίταζε ήξερες ότι εκείνη την στιγμή ήσουν το πιο αγαπημένο πρόσωπο στον κόσμο. Συνήθιζε να περπατά ξυπόλητος ακόμα και στο πιο άγριο τσιμέντο στο πάρκο στις Βερσαλίες, έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ και μόνο όταν κάποιος φρόντιζε γι’ αυτό, αλλιώς το παρέλειπε και αυτό. Τελούσε καθημερινά την Θεία Λειτουργία και το Άγιο Δισκάριο ήταν πάντοτε γεμάτο γιατί μνημόνευε πλήθος ονομάτων από κάθε τσέπη του έβγαζε χαρτάκια με ονόματα και κάθε μέρα προστίθενται και άλλα ονόματα  από τα γράμματα που του έστελναν και του ζητούσαν να κάνει προσευχή. Στην Μεγάλη Είσοδο των Τιμίων Δώρων ξαναδιάβαζε πάλι τα ονόματα που εντωμεταξύ του είχαν δώσει και άλλα και αργούσε πολύ. Μετά την θεία Λειτουργία παρέμενε για ώρες στην Εκκλησία. Με περισσή φροντίδα καθάριζε το Άγιο Δισκοπότηρο και το Άγιο Δισκάριο, την Αγία Τράπεζα και την Αγία Πρόθεση. Παράλληλα έτρωγε λίγο πρόσφορο και έπινε άφθονο ζεστό νερό. Τα γράμματα που λάβαινε τα διάβαζε το απόγευμα μετά τη θεία λειτουργία αφού έβαζε ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης και τα άνοιγε μην τυχόν και υπάρχει σε κάποιο γράμμα επείγουσα ανάγκη. Πολλές φορές έλεγε το περιεχόμενο των γραμμάτων πριν ακόμα τα διαβάσει, είχε το χάρισμα της προορατικότητας. Πολλές φορές εκεί στην Σαγγάη που ήτα γύριζε έξω τι νύχτες και έδινε ψωμί και χρήματα στους αστέγους και ζητιάνους, ακόμη και σε μεθυσμένους.

Το Σάββατο στις 2 Ιουλίου το 1966 ο Άγιος έφυγε από αυτή την ζωή. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί, κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ακούστηκες ένας θόρυβος και όταν μπήκαν μέσα τον βρήκαν κάτω πεσμένο από την πολυθρόνα του και όπως λένε προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του εκ των προτέρων και ήξερε ότι ο θάνατος του πλησιάζει και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν  24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί, έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες, όλη την νύχτα διάβαζαν το ψαλτήρι και όλοι αγρυπνούσαν για τελευταία φορά μαζί του. Ο κόσμος ερχόταν για να προσκυνήσει και να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον Δεσπότη τους.

Όλοι οι Ιεράρχες που τον γνώριζαν μιλούσαν για την ασκητική του ζωή. Μια ζωή όλο αγώνα πνευματικό που δεν είχε ξαπλώσει για 40 χρόνια σε κρεβάτια από τότε που έγινε μοναχός, που κοιμόταν μόνο μία ή δύο ώρες το βράδυ είτε όρθιος, είτε γονατιστός και σκυφτός στο πάτωμα, πολλές φορές κοιμόταν για λίγο απαντούσε κανονικά στο τηλέφωνο, όπως μαρτυρεί κάποιος που έτυχε να’ ναι μπροστά του στο δωμάτιο του, ενώ μιλούσε του έπεσε το ακουστικό λίγο πάνω στα γόνατα και κοιμισμένος, όπως ήταν, απαντούσε σαν ν’ άκουγε τον συνομιλητή του. Όλοι ένοιωσαν ότι είχαν μείνει ορφανοί γιατί ο Άγιος έδειχνε κατανόηση στον καθένα τους και πολλή αγάπη. Τον κήδεψαν στις 7 Ιουλίου το απόγευμα. Το σώμα του τόσες μέρες δεν είχε κανένα σημάδι αποσύνθεσης και όλοι ακουμπούσαν επάνω του σταυρούς λουλούδια και νήπια για να πάρουν την ευλογία και μερικοί Ιεράρχες τα εγκόλπιά τους.

Ο Ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία, «στην Χαρά όλων των θλιβομένων». Εδώ υπηρέτησε τον Θεό και τους ανθρώπους και εδώ αναπαύεται ο Άγιος. Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγγάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγ. Παρασκευή. Ετάφη σ’ ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Όλοι έφερναν στην μνήμη τους τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που τους είχε υποσχεθεί ότι και μετά την κοίμηση του θ’ άκουγε τις προσευχές τους και τις θλίψεις τους όπως συμβαίνει σ’ έναν ζωντανό άνθρωπο. Έτσι πήγαιναν τακτικά στον τάφο τους. Το φθινόπωρο του 1993 η Σύνοδος των Επισκόπων της Αμερικής με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, αφού έγινε μία παννυχίδα στον τάφο του Αγίου, αποφάσισαν να τον ανοίξουν. Μόλις άνοιξαν την λάρνακα, είχε σκουριάσει λίγο το φέρετρο γιατί ήταν μεταλλικό, άνοιξαν με φόβο Θεού και προσευχή το φέρετρο. Το πρόσωπο του Αγίου ήταν σκεπασμένο με τον αέρα (κάποιο πανί) και η ματιά τους έπεσε στ’ άφθαρτα χέρια του Αγίου. Ξεσκέπασαν και το πρόσωπο του και αποκαλύφθηκε και το άφθαρτο πρόσωπο του. Μια υπερκόσμια πνευματική γαλήνη, μια ευλαβική σιωπή απλώθηκε παντού. Βίωναν όλοι στιγμές θείας Χάριτος μπροστά στον Άγιο του Θεού. Αποφασίστηκε και την επόμενη χρονιά το 1994 στις 2 Ιουλίου να γίνει η ανακήρυξη του Αγίου επίσημα πλέον. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε και μας έστειλε ένα μεγάλο Άγιο να πρεσβεύει για εμάς δίπλα στον Θρόνο του Θεού στα χρόνια αυτά της γενικής αποστασίας μας από τον Θεό.

Ο Καθεδρικός Ναός με τους χρυσούς τρούλους και που είναι αφιερωμένος στην Παναγία, στην χαρά των θλιβομένων, βρίσκεται στη λεωφόρο Γκίρι μεταξύ 26^ης και 27^ης λεωφόρου και είναι το κτίριο που δεσπόζει στην βορειοδυτική πλευρά του Σαν Φρανσίσκο. Ο Ναός είναι ορατός από πολλά σημεία της πόλης, ή έρχεσαι από τη θάλασσα ή από την γέφυρα Χρυσή πύλη. Το κουβούκλιο του τάφου βρίσκεται δύο πατώματα κάτω από το Ιερό. Κατεβαίνει σ’ ένα υπόγειο παρεκκλήσιο με χαμηλό αγιογραφημένο ταβάνι με τον Παντοκράτορα και με αγιογραφίες στους τοίχους και γυαλιστερό μαρμάρινο δάπεδο. Εδώ έρχονται καθημερινά, μετά την κοίμηση του οι πιστοί και προσεύχονται στον τάφο του. Χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται τον Άγιο, άλλοι του στέλνουν γράμματα και ζητούν την βοήθεια του και τις προεσβείες του. Ζητούν το νήμα από τα κεριά που ανάβουν στον τάφο του και λίγες σταγόνες λάδι από την καντήλα που καίει εκεί.

Κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου τελείται η Θεία Λειτουργία και καταφθάνουν εκεί στο παρεκκλήσιο του τάφου του πλήθους κόσμου. Στο κέντρο βρίσκεται η λάρνακα που είναι σκεπασμένη με τον μανδύα του Αγίου, γύρω υπάρχουν μανουάλια με κεριά αναμμένα. Στην κεφαλή της λάρνακας βρίσκεται τοποθετημένη η Επισκοπική μίτρα του Αγίου και η ποιμαντορική του ράβδος βρίσκεται στο κάτω μέρος της λάρνακας. Και εκεί βρίσκεται ένα αναλόγιο με το Ψαλτήρι που το διαβάζουν οι πιστοί όταν πηγαίνουν στο Άγιο και μετά του λένε τα προβλήματα τους. Σ’ ένα άλλο αναλόγιο δίπλα είναι η εικόνα των Εισοδίων της Παναγίας που την αφιέρωσε μια οικογένεια από την Κίνα στον Άγιο ως ευγνωμοσύνη που τους είχε βοηθήσει και έδωσε ένα ιερό όρκο η κυρία αυτή μαζί με την μητέρα της να δωρίσουν την εικόνα τους αυτή, το κειμήλιο τους στον Άγιο Ιωάννη στον τάφο του. Αυτή η εικόνα είχε έναν ιδιαίτερο νόημα για τον Άγιο, χωρίς αυτοί να το ξέρουν, γιατί στην ζωή μας τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Αυτή την γιορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας ο Άγιος την αγαπούσε πολύ, η κουρά του έγινε σε Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας που ήταν αφιερωμένο στην εορτή των Εισοδίων. Επίσης την ημέρα των Εισοδίων πήγε ως Επίσκοπος στην Σαγγάη στον Ναό της Παναγίας μας που ονομαζόταν; «η αμαρτωλών Σωτηρία» και πάλι την ημέρα των Εισοδίων έρχεται στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπος. Όταν παντρεύτηκε η κυρία αυτή πήγε στην Αμερική στον Σαν Φρανσίσκο και απέχτησαν έναν αγόρι των Ιωάννη. Όταν αργότερα κατατάχτηκε στο στρατό και θα τον έστελναν στον πόλεμο στο Βιετνάμ, το αγόρι που ευλαβείτο πολύ τον Άγιο Ιωάννη πήγε στον τάφο του και του άφησε μια φωτογραφία που είχε του Αγίου πάνω στην Επισκοπική του μήτρα, που βρίσκεται πάνω στην Λάρνακα και μετά από λίγες μέρες την πήρε ως ευλογία, την έβαλε στην τσέπη της στολής του στο μέρος της καρδιάς και πήγε στον πόλεμο. Και από ότι έγραφε στην μάνα του ο αξιωματικός γιος της ο Άγιος τον προστάτεψε και καμία σφαίρα δεν τον χτύπησε. Κάποτε το απόσπασμα του αιχμαλωτίστηκε και αυτός γλύτωσε, μία βόμβα έπεσε δίπλα τους, άλλοι τραυματιστήκαν σοβαρά και αυτός έμεινε αβλαβής.

Η καντήλα πάνω από τη Λάρνακα του Αγίου καίει συνεχώς. Έρχονται εδώ όλοι με μια παιδική πίστη να μιλήσουν στον Άγιο, να παραπονεθούν για τις θλίψεις τους και ο Άγιος τους ακούει και τους βοηθάει. Ο Άγιος θέλει να προσευχόμαστε και να μην ξεχνάμε να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους». Επίσης και σ’ ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους». Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε: «πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός» μία νοσοκόμα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όμως ξεσπάσει μια καταιγίδα και με τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύμα, δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόμα του είπε ότι τώρα δεν μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο. Σε μισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκομείου και όταν ρώτησε ο μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιος είναι; – Ανοίξτε την πύλη, είμαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, με κάλεσαν και με περιμένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδρομο και ρώτησε την νοσοκόμα: «ποιος είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινε με σε αυτόν». Πως ο Άγιος διάβασε την σκέψη του αρρώστου και πήγε μέσα στην καταιγίδα στο νοσοκομείο δίπλα του; ήταν προορατικός και τα αψηφούσε όλα για τους ασθενείς του. Επειδή ταξίδευε συχνά αεροπορικώς και η σωρός του πάλι αεροπορικώς ήρθε από το Σιάτλ στο Σαν Φρανσίσκο, θεωρείται προστάτης των ταξιδευόντων αεροπορικώς, αλλά επειδή γλύτωσε κάποιος από τροχαίο θεωρείται και προστάτης των ταξιδιωτών.

Μια δασκάλα φωνητικής, η Άννα, είχε βοηθήσει τον Άγιο στην Σαγγάη που ήταν. Του μάθαινε να προφέρει σωστά τα φωνήεντα, γιατί είχε πρόβλημα με το κάτω σιαγόνι του και δεν μπορούσε να προφέρει τις λέξεις. Από την πολλή νηστεία ήταν εξαντλημένος ο οργανισμός του και κρεμόταν πολύ το κάτω σιαγόνι του. Αυτός πάντα της έδινε σε κάθε επίσκεψη 20 δολλάρια. Μόλις άρχιζε την νηστεία, άρχιζε πάλι το ελάττωμα αυτό και τον επισκεφτόταν συχνά. Το 1945 τραυματίστηκε στον πόλεμο σοβαρά και ζητούσε να ‘ρθει στο νοσοκομείο ο Άγιος να την κοινωνήσει. Όμως είχε άσχημο καιρό με ανεμοθύελλα. Ήταν 10 με 11 την νύχτα, οι γιατροί της είπαν δεν μπορεί να γίνει αυτό, επειδή ήταν περίοδος πολέμου και το νοσοκομείο έκλεινε μετά την δύση του ηλίου. Το πρωί θα ειδοποιούσαν τον Επίσκοπο. Εγώ φώναζα: έλα Βλαντίκα, και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του θαλάμου και μπαίνει μέσα ο Άγιος μουσκεμένος από την βροχή. Τον άγγιξα γιατί νόμισα πως ήταν το πνεύμα του, εκείνος χαμογέλασε, με κοινώνησε και εγώ κοιμήθηκα. Όταν αργότερα ξύπνησα τους είπα ότι ήρθε ο Άγιος και με κοινώνησε, αυτοί όμως δεν με πίστεψαν το νοσοκομείο κλείνει μετά την δύση μου είπαν, οι πόρτες είναι κλειστές. Μία άλλη ασθενής τους είπε ότι πράγματι είχε έρθει ο Άγιος εκεί, αλλά ούτε εκείνη την πίστεψαν. Και ενώ η νοσοκόμα που δεν την πίστευε της έφτιαχνε το προσκέφαλο, βρήκε 20 δολλάρια. Ο Άγιος όταν ήρθε της άφησε και λεφτά γιατί δεν είχε τίποτα εκείνο το διάστημα. Τα χρόνια πέρασαν, όταν έφυγε ο Άγιος για το Σαν Φρανσίσκο, ήρθε και εκείνη εκεί και ήθελε να την ψάλλει και να την κηδέψει ο Άγιος. Και πράγματι το 1968 πέθανε το βράδυ της Μεταμορφώσεως από αέριο από γκάζι του σπιτιού της και μία άλλη κυρία, η Όλγα, είδε στον ύπνο της εκείνο το βράδυ τον Άγιο μέσα στον Ναό να θυμιάζει ένα φέρετρο με την Άννα μέσα και να της ψέλνει τόσο ωραία την νεκρώσιμη ακολουθία. Έτσι ο Άγιος της εκπλήρωσε την επιθυμία της. Το πρωί έμαθε η Όλγα ότι εκείνο το βράδυ πέθανε η Άννα.

Της Ζηναίδας της είχε αναθέσει τα δωρεάν γεύματα για πτωχούς, έπαιρνε λεφτά από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου, ένα ποσό των 20 δολαρίων κάθε μήνα για το σκοπό αυτό. Μια μέρα της έκανε δώρο 10 γαλλικά φράγκα, εγώ λέει η Ζηναίδα, τα ξόδεψα όλα για το σκοπό αυτό και ειδικά αυτόν τον μήνα έκανα πολλά έξοδα και χρώσταγα 70 δολλάρια. Δεν ήξερα τι να κάνω, έκανα προσευχή στον Άγιο (γιατί έλειπε στην Αμερική), του ζητούσα να με βοηθήσει, κάνω αυτό που μου είπες, αλλά τώρα έχω πολλά προβλήματα, βοήθησε με. Και το πρωί ο ταχυδρόμος της έδωσε ένα γράμμα από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου. Νόμισε πως θα ήταν τα συνηθισμένα 20 δολλάρια μέσα, όταν όμως το άνοιξε βρήκε 70 δολάρια, ακριβώς όσα χρωστούσε. Πήγε λοιπόν και ξεχρέωσε, έγραψε και ένα ευχαριστήριο γράμμα και τον επόμενο μήνα ήταν πάλι τα καθιερωμένα 20 δολλάρια. Εκείνα τα λεφτά της τα είχε στείλει ο Άγιος. Πριν φύγει της ανέθεσε να φροντίζει ένα ορφανό παιδί, τον Βλαντιμίρ. Αλλά κάτι με τα δωρεάν γεύματα, κάτι με την ηλικιωμένη μητέρα της και τον θείο της έσπασαν τα νεύρα της και άρχισε να παρακαλεί τον Άγιο να τη βοηθήσει να τα βγάλει πέρα. Θα τα παρατήσω, έλεγε, δεν αντέχω άλλο. Και το βράδυ είδε στον ύπνο της τον Άγιο να έρχεται  σπίτι της και να πηγαίνει σε αυτήν μόνο και να την ευλογεί. Το πρωί ο ταχυδρόμος της έφερε ένα δέμα, ένα περιοδικό που είχε την μορφή του Αγίου όπως τον είχε δει στον ύπνο της και στο εξώφυλλο ένα σημείωμα: «Στην Ζηναίδα». Αμέσως πήρε χαρά και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα της αυτό. Άλλη μια φορά την έσωσε από βέβαιο θάνατο. Μια μέρα ενώ θα έβγαινε έξω, κοιτώντας από το παράθυρο τον κόσμο είχε ανάμεσα σε κάτι αυτοκίνητα κάτι σαν μια μικρή σωλήνα, την κυρίεψε η περιέργεια και άρχισε να ντύνεται για να πάει κάτω να δει να το κλωτσήσει. Τότε κτυπάει η πόρτα, ανοίγει ήταν ο Άγιος. Μπήκε μέσα, κάθισε στην πολυθρόνα 5 λεπτά και έφυγε χωρίς να της πει τίποτα. Τότε ξανακτυπά στο παράθυρο και είδε αστυνομικούς στο δρόμο να παίρνουν με πολλή προσοχή αυτό το παράξενο πράγμα. Κατέβηκε γρήγορα κάτω και έμαθε ότι ήταν βόμβα και θα ήτα νεκρή που σκεφτόταν να το κλωτσήσει εάν δεν την καθυστερούσε ο Άγιος Ιωάννης.

Μια κυρία άρρωστη με πρόβλημα καρδιάς, φορούσε μια κονκάρδα με τον Άγιο Ιωάννη και μια μέρα λιποθύμησε στην Εκκλησία, τότε ο ψάλτης την σταύρωσε με την κονκάρδα, προσευχήθηκε στον Άγιο Ιωάννη να την κάνει καλά και πράγματι αμέσως συνήλθε.

Μια μέρα λέει η Ζηναίδα είχε μαγειρέψει η μητέρα της ένα φαγητό, τα βαρενίκι, που το τρώνε πολύ στην Ρωσία είναι ένα είδος ζυμαρικών με τυρί και θα πήγαινε στον Επίσκοπο Ιωάννη. Τα είδε στο τραπέζι ο θείος της και τα λαχτάρησε, πήγε η Ζηναίδα στον Άγιο μετά το φαγητό μαζί με τα βερανίκι και ο Άγιος έφαγε πολύ λίγο από τα τρόφιμα που του πήγε, τα βερενίκι όμως δεν τα άγγιξε καθόλου, τον πίεζε να φάει η Ζηναίδα, όμως αυτός δεν έφαγε καθόλου λες και προγνώριζε ότι τα είχε λαχταρήσει ο θείος της.

Κάποτε σκεφτόταν να πάει να του ζητήσει ευλογία να πάει σε Μοναστήρι. Το βράδυ τον είδε στον ύπνο της και δεν της έδινε ευλογία και κοιτώντας στον τοίχο της λέει: για χάρη του μείνε, και άνοιξε ο τοίχος και βγήκε ένα μωρό. Εκείνη έκλαιγε και ξύπνησε και σε λίγες μέρες γέννησε η γυναίκα του αδελφού της, αλλά αρρώστησε από φυματίωση και πάνω στον μήνα πέθανε, και ο αδελφός της της έδωσε να μεγαλώσει το μωρό. Γι΄ αυτό τότε της είχε πει ο Άγιος αυτά τα λόγια. Τον νοιώθει τόσο κοντά της τον Άγιο Ιωάννη η Ζηναίδα ακόμη και τώρα που έχει πεθάνει. Κάποτε θα πήγαινε με τον ανηψιό της, τον Φιλίπ, στην Αμερική και ο ανηψιός της τα χάλασε τα λεφτά του, θα ‘χει η θεία μου, έλεγε, και δεν τους έφταναν για τα εισιτήρια. Της είχε στείλει και λίγα χρήματα κάποιος γνωστός της αρχιμανδρίτης εις μνήμη του αγαπημένου Επισκόπου Ιωάννη. Και αποφάσισαν να πάνε, αλλά τα χάλασε ο ανηψιός της τα δικά του και άρχισε να προσεύχεται στον Άγιο να την βοηθήσει. Έλεγε. Εάν νομίζεις πως αυτό το ταξίδι θα ‘ναι για το καλό του Φιλίπ, βοήθησε μας. Και εκείνη την ημέρα πήρε ένα σημείωμα από το ταχυδρομείο 7.700 φράγκων στ’ όνομα της, ακριβώς το ποσό που χρειάζονταν για τα εισιτήρια. Πήγε στο ταχυδρομείο και της είπαν ότι μπορεί να πάρει αμέσως σήμερα τα χρήματα και τα πήρε χωρίς να χει μαζί της ούτε καν την ταυτότητά της. Ευχαρίστησα τον Άγιο που πάντα με βοηθάει. Ήθελε να πάρει κόκκινες κρυστάλλινες καντηλόκουπες από την Αμερική (γιατί στην Γαλλία δεν έβρισκε) και όλο το ξεχνούσε εκεί που γύριζε στην Αμερική, και μόλις πήγαν στον τάφο του Αγίου, αμέσως το θυμήθηκε και πήγε μετά και αγόρασε, ο Άγιος την βοήθησε να τις θυμηθεί. Την ευλογία του Αγίου Ιωάννη να έχουμε όλοι μας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr/ioannis-maximovits.el.aspx