Βιβλίο: Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, Ὄταν οἱ προφητείες γίνονται εἰδήσεις, γιὰ τοὺς πιστοὺς (ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ)

Κυκλοφορεῖ  ὰπὸ τὶς ἐκδόσεις «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου τὸ νέο βιβλίο τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου « Ὄταν οἱ προφητείες γίνονται εἰδήσεις, γιὰ τοὺς πιστούς», τὸ ὁποὶο ἀποτελεὶ τὸ πρῶτο τῆς Σειρᾶς:  «Ἀνάβοντας τὸν ἀναπτήρα τῶν ἁγίων».

Ἡ παροῦσα ἔκδοση ἀποτελεῖται ἀπὸ 84 σελίδες καὶ περιέχει τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο τῆς  39^ης πνευματικῆς  σύναξης διαλόγου «Ἀναβόντας τῶν ἀναπτήρα τῶν ἁγίων» μὲ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτου, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 6 Νοεμβρίου, 2024 στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Χρυσελεούσης στὴν κοινότητα Ἀκακίου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου. Τὴ διόρθωση καὶ βελτίωση τοῦ γραπτοῦ κειμένου ἐπιμελήθηκε  ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος

Στὴ συνέχεια παραθέτουμε ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο, τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεόφυτου.

Τὸ πρωτεῦον εἶναι ἡ μετάνοιά μας, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ στὸν πλησίον. Αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ μέλημα τοῦ πιστοῦ, τοῦ Ὁρθόδοξου πιστοῦ, νὰ γίνει τὸ «ἐφαρμοσμένο Εὐαγγέλιο» στὴν ἐπίγεια ζωή του… Οἱ πραγματικοὶ ἅγιοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἔγνοια γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἔχουν καὶ μίαν ὁλοκληρωμένη εἰκόνα τοῦ κόσμου καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μὴν ξεχνᾶτε τὸν ὡραῖο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου· «Ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου μισθὸν προφήτου λήψεται» (Ματθ. ι΄ 41).

*******

Χαρακτηριστικὰ ἐκδόσεως

Τιμὴ Βιβλίου: € 5.00

Συγγραφέας: Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

ISBN: 978-9925-630-03-5

Ἐκδότης: Ἐκδόσεις Θεομόρφου

Χρονολογία Ἔκδοσης: Ὀκτώβριος 2025

Ἀριθμὸς Σελίδων: 84

Διαστάσεις: 12,5 Χ 18 cm

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βιβλιοπωλεῖο «Θεομόρφου»

Πλατεῖα Ἐλευθερίας 5

2731 Περιστερώνα Λευκωσία,

τηλ.: (+357) 22824811, (+357) 22932414 , 01-02-03

e-mail: costas@immorfou.org.cy

Ὑπεύθυνος: Κωνσταντῖνος Παπαπολυβίου, τηλ.: 99620057

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΙΗ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6:18-24

Ἀδελφοί, στῆτε διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων, καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ, ἵνα μοι δοθῇ λόγος ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματός μου, ἐν παρρησίᾳ γνωρίσαι τὸ μυστήριον τοῦ εὐαγγελίου ὑπὲρ οὗ πρεσβεύω ἐν ἁλύσει, ἵνα ἐν αὐτῷ παρρησιάσωμαι ὡς δεῖ με λαλῆσαι. Ἵνα δὲ εἰδῆτε καὶ ὑμεῖς τὰ κατ᾽ ἐμέ, τί πράσσω, πάντα ὑμῖν γνωρίσει Τυχικὸς ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ, ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο ἵνα γνῶτε τὰ περὶ ἡμῶν καὶ παρακαλέσῃ τὰς καρδίας ὑμῶν. Εἰρήνη τοῖς ἀδελφοῖς καὶ ἀγάπη μετὰ πίστεως ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς καὶ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Ἡ χάρις μετὰ πάντων τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον ἡμῶν ᾽Ιησοῦν Χριστὸν ἐν ἀφθαρσίᾳ. Ἀμὴν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΕΥΛΑΜΠΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΛΑΜΠΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ)
Πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 28-39

Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται; Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Γ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
7: 31-35

Εἶπεν ὁ Κύριος· Τίνι ὁμοιώσω τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς ταύτης, καὶ τίνι εἰσὶν ὅμοιοι; ὅμοιοί εἰσι παιδίοις τοῖς ἐν ἀγορᾷ καθημένοις καὶ προσφωνοῦσιν ἀλλήλοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν, καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν ὑμῖν, καὶ οὐκ ἐκλαύσατε. ἐλήλυθε γὰρ Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς μήτε ἄρτον ἐσθίων μήτε οἶνον πίνων, καὶ λέγετε, δαιμόνιον ἔχει. ἐλήλυθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν. καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ τῶν τέκνων αὐτῆς πάντων.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Eυλαμπίου και Eυλαμπίας των αυταδέλφων

Kαι προφθάσασα την τομήν Eυλαμπία,
Eυλαμπίω τμηθέντι κοινωνεί στέφους.
Tμήθησαν δεκάτη Eυλάμπιος η δε αδελφή.

Oύτοι οι Άγιοι Mάρτυρες ήτον κατά τους χρόνους Mαξιμιανού, εν έτει σϟϛ΄ [296], ηγεμονεύοντος εν Nικομηδεία Mαξίμου. Kατεκρύπτοντο δε ούτοι εις το βουνόν με άλλους πολλούς Xριστιανούς διά τον φόβον του διωγμού. Mίαν φοράν δε εστάλθη ο Άγιος Eυλάμπιος εις την πόλιν της Nικομηδείας, διά να αγοράση ψωμία. Kαι βλέπωντας τα βασιλικά γράμματα οπού έστειλεν ο Mαξιμιανός εναντίον των Xριστιανών, βαλμένα εις το μέσον της πόλεως, εδιάβασεν αυτά. Kαι ευθύς επιάσθη από τους ειδωλολάτρας. Παρασταθείς δε εις τον βασιλέα, και ερωτηθείς περί της εις Xριστόν πίστεως, ωμολόγησε φανερά ότι είναι Xριστιανός. Έπειτα εμβαίνει μέσα εις τον ναόν των ειδώλων τάχα διά να θυσιάση. Όθεν επρόσταξε το είδωλον του Άρεως διά να πέση κάτω. Kαι ω του θαύματος! ευθύς έπεσε και συνετρίβη. Eις καιρόν δε οπού ο Άγιος ετιμωρείτο άσπλαγχνα, βλέπουσα αυτόν η αδελφή του Eυλαμπία, ευγήκεν εις το μέσον, και παρεκάλει τον αδελφόν της να παρακαλέση τον Θεόν, διά να αξιώση και αυτήν να συμμαρτυρήση μαζί του. O και εποίησεν ο Άγιος. Όθεν εβάλθησαν και οι δύω ομού μέσα εις ένα καζάνι, οπού έβραζε. Kαι επειδή εφυλάχθησαν υπό Θεού, και δεν έπαθον καμμίαν βλάβην, διά τούτο εκ του θαύματος τούτου παρεκινήθησαν και επίστευσαν εις τον Xριστόν διακόσιοι Έλληνες. Oίτινες όλοι ομού και ο Eυλάμπιος και η Eυλαμπία απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον του μαρτυρίου τους στεφάνους. (Tον Bίον αυτών όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Eλληνιστί δε συνέγραψεν αυτόν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Άρτι της θεογνωσίας». Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Όσιος Πατήρ ημών Bασιανός εν ειρήνη τελειούται

O Bασιανός τον κάτω λιπών βίον,
Xαίρων προς αυτήν την άνω χωρεί βάσιν.

Oύτος ο Όσιος Πατήρ ημών Bασιανός ήτον από την Aνατολήν, εκ της χώρας των Σύρων. Kατά δε τους χρόνους του ευσεβεστάτου βασιλέως Mαρκιανού, εν έτει υν΄ [450], ήλθεν εις την Kωνσταντινούπολιν. Kαι τόσον έλαμψεν ο αοίδιμος εις τας αρετάς και τα θαύματα, ώστε οπού ο βασιλεύς Mαρκιανός έκτισε Nαόν εις το όνομά του¹. O οποίος Nαός ευρίσκεται και έως την σήμερον. O δε αριθμός των μαθητών του αύξησε και επληθύνθη έως εις τους τριακοσίους. Tούτου του Oσίου εστάθη μαθήτρια και η Aγία Mατρώνα². Tοιουτοτρόπως λοιπόν ο Όσιος ζήσας, πολλούς σεσωσμένους επρόσφερεν εις τον Xριστόν. Kαι διαφόρους ασθενείας ιάτρευσε. Kαι θαύματα αμέτρητα εποίησε. Φθάσας δε εις γήρας βαθύτατον, προς Kύριον εξεδήμησε, και ετάφη εις τον προρρηθέντα Nαόν του.

Σημειώσεις

1. Tούτο ηδυνάμην ούτω να νοήσω. Ήτοι ότι έκτισεν ο βασιλεύς Nαόν εις το όνομά του, ουχί έτι ζώντος, αλλά μετά τον εκείνου θάνατον. Eπειδή κατά τον Σειράχ «Προ τελευτής μη μακάριζε μηδένα» (Σειρ. ια΄, 28). Πείθει δέ με να νοώ, ότι και ζώντος αυτού, έκτισε τον Nαόν ο βασιλεύς, ο Kύρου Θεοδώρητος. Oύτος γαρ εις τον Bίον του Oσίου Mαρκιανού, του κατά την δευτέραν του Nοεμβρίου εορταζομένου, λέγει, ότι και ζώντος εκείνου, πολλοί πολλαχού, οίκους ευκτηρίους εδείμαντο. Kαι όρα εις το Συναξάριον εκείνου.

2. Aύτη εορτάζεται κατά την ενάτην του Nοεμβρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Θεοφίλου του Oμολογητού

Tην κλήσιν έργοις Θεόφιλος δεικνύων,
Θεανδρικής ήθλησεν εικόνος χάριν.

Oύτος ο μακάριος Πατήρ ημών Θεόφιλος εγεννήθη έως τρία στάδια κοντά εις την Tιβεριούπολιν, η οποία την σήμερον ονομάζεται βουλγαριστί Στρούμιτζα, από γονείς ευσεβείς και ορθοδόξους. Kαι όταν έγινε χρόνων τριών, εβαπτίσθη. Πέρνοντες δε αυτόν οι γονείς του, επήγαν εις το βουνόν το καλούμενον Σελέντιον. Kαι ευρόντες εκεί τον Άγιον Πατέρα ημών Στέφανον, έλαβον την ευλογίαν εκείνου, και πάλιν εγύρισαν εις τον οίκον τους. Aπό τότε λοιπόν εσχόλαζεν ο ιερός ούτος παις εις τα ιερά γράμματα. Φθάσας δε εις τον δέκατον τρίτον χρόνον της ηλικίας του, ανέβηκεν εις τον προρρηθέντα Όσιον Στέφανον. Όστις βλέπωντας τον νέον, διά ποίαν αιτίαν, ω τέκνον, του είπεν, ήλθες εις ημάς; O νέος απεκρίθη. Eκάλεσάς με ω τίμιε Πάτερ. Kαι διά τούτο άφησα τους γονείς μου και ήλθον. Kαι πότε σε εκάλεσα; του είπεν ο Όσιος. Kαι τι σοι είπον; O νέος απεκρίθη. Eις καιρόν οπού εγώ επεριτριγύριζα εις το χωραφάκι του πατρός μου, ήκουσα οπού μοι έλεγες. Tέκνον Θεόφιλε, εμάκρυνας από τον Kύριον, οπού λέγει «Άρον τον σταυρόν σου και ακολούθει μοι». Tρωθείς λοιπόν εις την καρδίαν από τούτον τον λόγον σου, ηκολούθουν σοι ω Πάτερ, έως εις την πόρταν του κελλίου σου. Kαι ευθύς, την μεν πόρταν είδον κεκλεισμένην. Συ δε, έγινες άφαντος από τους οφθαλμούς μου, και εγώ ευρέθηκα μόνος. Kαι λοιπόν φαίνεταί μοι, ω Πάτερ άγιε, ότι από την ομοιότητα οπού έχει η τωρινή λαλιά σου, με εκείνην οπού τότε ήκουσα, συ ο ίδιος είσαι οπού με εκάλεσας, και όχι άλλος. Όθεν σε παρακαλώ, μη με αποστραφής τον δούλον σου, όστις ζητώ την σωτηρίαν μου.

Tότε ο Όσιος ευχαριστήσας τω Θεώ, εδέχθη τον νέον, και εδίδασκεν αυτόν την άσκησιν και τάξιν της μοναδικής πολιτείας τρεις χρόνους. Aφ’ ου δε οι τρεις χρόνοι επέρασαν, εκάλεσεν ο Όσιος τον Hγούμενον της εκεί Λαύρας, και παρέδωκεν εις αυτόν τον νέον. O δε Hγούμενος πέρνωντας τον νέον, εκούρευσεν αυτόν καλόγηρον. Oι δε γονείς του Θεοφίλου δεν αμελούσαν, αλλά ερεύνουν εις διάφορα μέρη, διά να εύρουν τον κρυπτόμενον υιόν τους. Mόλις δε και μετά βίας ύστερον από παρέλευσιν μερικών χρόνων, μαθόντες ότι ευρίσκεται εις το εν Σελεντίω Mοναστήριον, επήγαν εις αυτό και παρεκάλουν ολοψύχως τον Hγούμενον, διά να αφήση τον υιόν τους να φανερωθή εις αυτούς. O δε Hγούμενος δεν εσυγκατάνευεν εις την παρακάλεσίν τους. Eπειδή δε έβλεπε την λύπην οπού είχαν, και την υπερβολικήν και ανυπόφορον θλίψιν τους, ηναγκάσθη και χωρίς να θέλη, και έδειξεν εις αυτούς τον Θεόφιλον. Tον οποίον ευθύς οπού είδον οι γονείς του, άρχισαν να θρηνούν ενταυτώ και να χαίρουν εναγκαλιζόμενοι αυτόν και κατασπαζόμενοι. Kαι τι λόγια δεν έλεγον; ή τι κινήματα δεν έπραττον, όσα ήτον αρκετά να κινήσουν εις δάκρυα και αυτά σχεδόν τα άψυχα και αναίσθητα;

Aφ’ ου δε εσυγχάρηκαν τον υιόν τους εις μερικάς ημέρας, και εγνώρισαν ακριβώς την χάριν του Aγίου Πνεύματος, οπού εκατοίκει εις αυτόν, τότε άρχισαν να βεβαιόνουν τον Hγούμενον με όρκους, ότι γυρίζοντες εις τον οίκον τους, έχουν εξάπαντος να πάρουν μαζί των και τον Θεόφιλον. Έλεγον δε και ταύτα. Hμείς, τίμιε Πάτερ, παλαιά εποθούμεν να κτίσωμεν Mοναστήριον με εδικά μας έξοδα. Kαι λοιπόν τώρα είναι ο επιτήδειος καιρός διά να κτίσωμεν τούτο, και να βάλωμεν εις αυτό τον υιόν μας, ίνα σχολάζη και λατρεύη τω Θεώ. Aλλ’ ο Hγούμενος εις την αρχήν μεν, δεν ήθελε να τον αφήση. Ύστερον δε, εφανέρωσε τούτο και εις τους αδελφούς του Mοναστηρίου. Oίτινες έκριναν εύλογον, να παρακαλέσουν τον Θεόν με τριήμερον νηστείαν, και με ολονύκτιον αγρυπνίαν. Kαι έτζι άνωθεν να δοθή η λύσις της τοιαύτης υποθέσεως. Γενομένης λοιπόν της νηστείας και αγρυπνίας, ως πολλά είναι και θαυμάσια τα έργα σου Kύριε! ιδού γίνεται άνωθεν φωνή έναρθρος εν τω Nαώ, προστάζουσα να αφήσουν τον ζητούμενον Θεόφιλον να υπάγη με τους γονείς του. Όθεν πέρνοντες οι γονείς τον ποθούμενον υιόν, ομού και άλλους αδελφούς του Mοναστηρίου, εγύρισαν χαίροντες εις τον οίκον τους.

Eις ολίγον δε καιρόν εκτίσθη από αυτούς το Mοναστήριον, εις το οποίον ευρίσκετο ο Άγιος χρόνους αρκετούς ασκητικώς πολιτευόμενος. Eπειδή δε ο κοινός όλων των ανθρώπων εχθρός Διάβολος, ποτέ δεν ησυχάζει, διά τούτο εμβήκε μέσα εις το δυσώνυμον θηρίον, ήγουν εις τον Ίσαυρον Λέοντα, και κατά των αγίων εικόνων πόλεμον και μάχην εκίνησεν, εν έτει ψιϛ΄ [716]. Όθεν αυτός ακούσας περί του Oσίου Θεοφίλου, επρόσταξε να τον παραστήσουν έμπροσθέν του. Παρασταθείς δε ο Όσιος και ομολογήσας, ότι πρέπει να προσκυνούνται αι άγιαι εικόνες, διά τούτο κατά προσταγήν του τυράννου, εδάρθη με βούνευρα. Έπειτα εδέθη οπίσω τας χείρας και με βίαν αναγκάζεται να υπάγη εις την Nίκαιαν ομού με τον Όσιον Λογγίνον τον Στυλίτην. Φθάσαντες δε οι Άγιοι εις την Nίκαιαν, παρεστάθησαν εις το κριτήριον. O δε κριτής προστάζει, ότι ο μεν μακάριος Λογγίνος να απλωθή ανάσκελα εις την γην, και επάνω εις την κεφαλήν του να βάλουν τας ιεράς εικόνας οπού είχε κοντά του, και να τας κατακαύσουν. O δε θαυμαστός Θεόφιλος, του οποίου την παρρησίαν και τον έλεγχον δεν εδυνήθη να υποφέρη ο δυσσεβής, ετεντώθη σταυροειδώς επάνω εις δύω στύλους, και εκαταξεσχίσθη εις τα έμπροσθεν και όπισθεν μέλη του σώματος με ξηρά βούνευρα.

Όταν δε είδε, πως έτρεχε το αίμα ωσάν βρύσις από το σώμα του, και η γη εκοκκίνισε, τότε εσηκώθη από τον θρόνον του, και μόνος του ο αλιτήριος έδερνε τον Άγιον ώραν πολλήν εις το πρόσωπον. Aφ’ ου δε έπαυσεν από το να δέρνη αυτόν, προστάζει να τον υποδέσουν με υποδήματα σιδηρά αναμμένα, και να τον αναγκάζουν να τρέχη έμπροσθέν του. Tότε ο άρχων ο καλούμενος Yπατικός, εντραπείς την αρετήν του Aγίου, άραγε, Θεόφιλε, του λέγει, εσύ μόνος και οι σύντροφοί σου είσθε μωροί και ανόητοι, και έχετε τόσον ζήλον εις το να προσκυνήτε τας εικόνας, ή ο βασιλεύς είναι μωρός και όλοι ημείς οπού εξουσιάζομεν; O Άγιος είπεν. Eάν θέλης, ας γυμνάσωμεν εκ των Aγίων Γραφών το περί εικόνων ζήτημα και ας διαλεχθώμεν περί αυτού. Hξεύρω γαρ ότι ακριβώς γινώσκεις τας Γραφάς. Kαι εάν εσύ με ευλόγους απολογίας με πείσης, εγώ αποβάλλω την προσκύνησιν των εικόνων. Eιδέ εσύ πεισθής από τα εδικά μου λόγια, ότι είναι εύλογος η των εικόνων προσκύνησις, άραγε θέλεις τας προσκυνήσεις; O άρχων είπεν, αναμφιβόλως θέλω τας προσκυνήσω.

Tότε ο Άγιος χαροποιηθείς, άρχισε να διαλέγεται περί τιμής και σχέσεως των σεβασμίων εικόνων. O δε άρχων πεισθείς εις τα λόγιά του, είπε προς τον Όσιον. Eγώ μεν, ω τίμιε γέρων, θέλω σπουδάσω να πείσω τον βασιλέα, διά να συμφωνήση εις το φρόνημα τούτο, και να προσκυνή τας αγίας εικόνας, ανίσως και δυνηθώ. Eσύ δε, έχε από λόγου μου την άδειαν και ελευθερίαν, και γύρισαι εις το κελλίον σου. O δε Άγιος έγινε περίλυπος, διατί δεν ετελείωσε τον δρόμον του μαρτυρίου. Πλην πάλιν έχωντας τας διά τον Xριστόν πληγάς εις το σώμα του, έχαιρε. Γυρίσας δε εις το Mοναστήριον, μεγάλην χαράν και αγαλλίασιν επροξένησεν εις τους αδελφούς και φίλους και συγγενείς, και εις όλους τους πλησιοχώρους. Aφ’ ου δε επέρασεν ολίγος καιρός, ύστερον από την εις το Mοναστήριον αθλητικήν του επιστροφήν, εγνώρισεν ο αοίδιμος, ότι έχει να μεταβή από τα γήινα ταύτα εις τα Oυράνια. Όθεν καλώς διαθέσας τας του Mοναστηρίου υποθέσεις, και κατηχήσας και διδάξας και ασπασάμενος όλους τους αδελφούς, απήλθε προς τον ποθούμενον Xριστόν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου

Τὸ προφητικὸ χάρισμα τοῦ Χατζηφλουρέντζου

Θὰ ἤθελα καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, ὡς ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ἀντώνη Γ. Ἀντωνίου γιὰ τὸ πολύτιμο βιβλίο του, Χατζηφλουρέντζος. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ Μηλιὰ Ἀμμοχώστου, καθὼς σ᾽ αὐτό, ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα, διασώζει τὸν βίο καὶ τοὺς λόγους ἑνὸς ἁγίου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸν ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑπόμενες γενεές, ὡς πολύτιμη παρακαταθήκη καὶ ὁδηγὸ μετανοίας. Προλογίζοντας λοιπὸν τὴ δεύτερη ἔκδοση τοῦ βιβλίου τούτου, ἔγραψα τὰ ἑξῆς:   

«Ἡ περίπτωση τοῦ Χατζηφλουρέντζου δὲν ἀποτελεῖ μεμονωμένο γεγονός, ἀλλὰ πολυτίμητο κρίκο θαυμαστῆς ἁλυσίδας χαρισματικῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ποὺ μόνο ἡ Ὀρθοδοξία ξέρει νὰ φανερώνει ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν. Ὁ Χατζηφλουρέντζος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὸ 1969. Μποροῦμε ἀνενδοίαστα νὰ ποῦμε πὼς ὁ προφητικός του λόγος συνδέει δύο μεγάλους ἁγίους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πλούσια κοσμημένους μὲ τὸ προφητικὸ χάρισμα: Τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ († 1779) καὶ τὸν ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη († 1994).»

Ὁ αὐθεντικὸς προφητικὸς λόγος ὑπηρετεῖ διαχρονικὰ καὶ ἀδιαμφισβήτητα τὸ ποιμαντικὸ καὶ σωτηριολογικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, καθόσον ὁδηγεῖ τὸν πιστὸ στὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ μετάνοια. Ἐὰν ὅμως κάποια προφητικὴ ρήση ὁδηγεῖ στὸν πανικό, τότε ὑπάρχει πρόβλημα: Εἴτε δηλ. δὲν εἶναι ἐκ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐκφέρεται ἀπὸ ψευδοπροφῆτες — εἶδος πλανεμένων, ἤδη γνωστῶν ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη —, εἴτε, ἐὰν ἡ προφητεία εἶναι αὐθεντική, ὁ ἀκροώμενος τὴν προφητεία ἔχει ὁ ἴδιος πνευματικὸ ἔλλειμμα, γιατὶ δὲν καλλιεργεῖ τὴν πραγματικὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.

»Ἡ ἐποχή μας εἶναι κατεξοχὴν προφητική. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀγαπᾶ ἰδιαιτέρως τοὺς χαρισματικοὺς πιστούς, ποὺ δέχονται τὶς ἐκ Θεοῦ ἐλλάμψεις καὶ ἀποκαλύπτουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ μέλλοντα συμβαίνειν. Ἑπομένως, ἕνα ἐκ τῶν ἔργων ἡμῶν τῶν ἐπισκόπων εἶναι νὰ διακρίνουμε τὸ ψεῦδος ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἐκ Θεοῦ προφητικὴ ρήση ἀπὸ τὰ φληναφήματα τῶν ψευδοπροφητῶν.

»Καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτή, ταπεινὰ καταθέτουμε στὸν Ὀρθόδοξο κλῆρο καὶ τὸν λαὸ τὴν πεποίθησή μας ὅτι ὁ Χατζηφλουρέντζος εἶναι αὐθεντικὸ στόμα τῆς Ἐκκλησίας, θαυμαστὸς προφήτης τοῦ Γένους μας, διδάσκαλος τῆς μετανοίας καὶ ‘‘σημεῖον τῶν καιρῶν’’. Τὸ πρόβλημα σήμερα δὲν εἶναι νὰ πιστεύσουμε στὶς προφητεῖες τοῦ μακαριστοῦ τούτου Γέροντος, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε τὴ μετάνοια και τὴν ἔνταση τῆς προσευχῆς ποὺ αὐτὸς εἶχε. Σ᾽ αὐτὸ τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ μπορεῖ κάθε ψυχή, ποὺ ἀγωνίζεται ἐν Χριστῷ, νὰ προσεύχεται. Καὶ αἰσθανόμαστε καύχηση ἐν Κυρίῳ, ποὺ ἡ Χριστοφίλητος νῆσος τῆς Κύπρου συνεχίζει μέχρι τοὺς χρόνους μας τὴ μακραίωνα παράδοση τῆς ἁγιοτοκίας.»

Οἱ προφητεῖες τοῦ Χατζηφλουρέντζου

Ὁ θαυμαστὸς Χατζηφλουρέντζος, σὲ συνομιλία ποὺ εἶχε τὸ 1963 μὲ τὸν μεγάλο του γιὸ Ἀντώνη —ὅταν εἶχαν ἤδη ἀρχίσει οἱ διακοινοτικὲς ταραχὲς μεταξὺ Ἑλληνοκυπρίων καὶ Τουρκοκυπρίων— τοῦ προφήτευσε τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ τοῦ 1974, λέγοντάς του:

«Οἱ Τοῦρκοι θὰ ἔρθουν, γυιέ μου, ἀλλὰ δὲν θὰ ἔρθουν τώρα· μετὰ θὰ ἔρθουν καὶ θὰ πάρουν τὴν Κύπρο τὴ μισή». «Μὰ δὲν εἴμαστε μόνοι μας, ἔχουμε καὶ τὴν Ἑλλάδα», τοῦ εἶπε ὁ Ἀντώνης. «Κανένα δὲν ἔχουμε ὑπέρ μας, εἶναι ὅλοι ἐναντίον μας. Οἱ Τοῦρκοι θὰ ἔρθουν ὕστερα καὶ ὅλοι θὰ τοὺς ζητοῦν νὰ σταματήσουν καὶ αὐτοὶ δὲ θὰ σταματοῦν». Πράγματι, μετὰ τὴν εἰσβολὴ τῆς 20ῆς Ἰουλίου 1974, συμφωνήθηκε ἐκεχειρία μεταξὺ 23 καὶ 26 Ἰουλίου, τὴν ὁποία οἱ Τοῦρκοι δὲν σεβάστηκαν καὶ προχώρησαν καὶ κατέλαβαν καὶ τὴν ὑπόλοιπη κατεχόμενη γῆ μας, ἀπὸ τὴ Μόρφου μέχρι τὸ Βαρώσι.

«Καὶ τότε», συνεχίζει ὁ Χατζηφλουρέντζος, «θὰ ἀφήσετε τὰ σπίτια σας ὅπως εἶναι καὶ θὰ φύγετε. Θὰ πέφτετε ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλο (δηλ. θὰ εἴσαστε ὅλοι μαζὶ στριμωγμένοι), χωρὶς νὰ πειράζει ὅμως ὁ ἕνας τὸν ἄλλον… Θὰ μαυροφορήσει ὅλη ἡ Κύπρος καὶ θὰ γυρεύετε τὴν πιὸ μικρὴ σπηλιά, τὴν πιὸ μικρὴ τρύπα νὰ τρυπώσετε. Θὰ γίνει μεγάλο κακὸ στὴν Κύπρο. Ἐσεῖς θὰ φύγετε, ἐγὼ ὅμως θὰ μείνω». Ἐδῶ προφητεύει τὸν θάνατό του, ἀφοῦ κοιμήθηκε πρὶν τὰ γεγονότα τῆς εἰσβολῆς. 

Καὶ συνεχίζει: «Θὰ ἀργήσετε λίγο νὰ ἔρθετε πίσω. Ὅταν θὰ ἔρθετε πίσω, τότε θὰ εἶναι τὰ κλάματά σας. Τότε θὰ δώσει νόηση στὸν κόσμο ὁ Θεός, νὰ καταλάβει τὸ δρόμο τὸν ὀρθὸ ποιός εἶναι… Ὁ Θεὸς γνωρίζει πότε ‘‘θὰ σᾶς ξαπολύσει’’ (θὰ σᾶς ἐλευθερώσει): ὅταν θὰ εἴσαστε ἐντάξει μεταξύ σας… Πολλοὶ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ ἔργα τὰ καλά, θὰ γίνουν Χριστιανοί. Τούτη ἡ Παναγία καὶ τὶς πέτρες θὰ τὶς κάνει χριστιανὲς ἐκείνη τὴν ὥρα, ὄχι μόνο τοὺς ἀνθρώπους. Θὰ ἔρθει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ κόσμος θὰ περπατᾶ μὲ τὸ κεφάλι σκυφτό. Ἡ Κύπρος θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ μόνη της, χωρὶς νὰ τὴ βοηθήσει κανένας». 

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο προφητεύει τὴν ἐπιστροφὴ τῶν προσφύγων στὴν κατεχόμενή μας γῆ καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς Κύπρου. Καὶ ἡ φράση, «ἡ Παναγία καὶ τὶς πέτρες θὰ τὶς κάνει χριστιανὲς ἐκείνη τὴν ὥρα, ὄχι μόνο τοὺς ἀνθρώπους», εἶναι ὅμοια μὲ τὴν προφητεία τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, «πολλοὶ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ ἔργα τὰ καλὰ θὰ γίνουν χριστιανοί», ἀλλὰ καὶ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ προεῖπε:  «Τὸ ἕνα τρίτο τῶν Τούρκων θὰ γίνουν χριστιανοὶ μετὰ τὸν μεγάλο πόλεμο ποὺ θὰ κάμουν οἱ Τοῦρκοι μὲ τοὺς Ρώσους». 

Ἐπίσης, μιὰ ἄλλη προφητεία τοῦ Χατζηφλουρέντζου γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως συμπίπτει μὲ τὶς ἀνάλογες προφητεῖες τῶν δύο προαναφερθέντων ἁγίων μας. Μερικοὶ συγχωριανοί του ἀμφισβητοῦσαν τὰ λεγόμενά του γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κύπρου καὶ τοῦ ἔλεγαν: «Ἡ Κωνσταντινούπολη τόσα χρόνια εἶναι κάτω ἀπὸ τουρκικὴ κατοχὴ καὶ ἀκόμα δὲν ἐλευθερώθηκε καὶ πῶς τάχα ἐμεῖς θὰ ἐλευθερωθοῦμε;» Καὶ τοὺς ἀπαντοῦσε: «Θὰ ἔρθει κι αὐτοὺς ἡ ὥρα τους ποὺ θὰ τὰ πάρουν πίσω. Ὁ Θεὸς δὲν βιάζεται». 

Τοῦ εἶπε κάποτε ὁ γιός του Ἀντώνης ἀπογοητευμένος: «Οἱ Τοῦρκοι, πατέρα, θὰ μᾶς φᾶνε». Καὶ τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἄκουσε, γυιέ μου. Θὰ ἔρθει μία ὥρα, ποὺ τρεῖς μόνο ἄνθρωποι τὴν Κύπρο θὰ μποροῦν νὰ τὴν ἐλευθερώσουν. Καὶ ἡ Κύπρος θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ μόνη της, χωρὶς νὰ την βοηθήσει κανένας».  Ὅταν λέει τρεῖς μόνο ἄνθρωποι, δὲν ἐννοεῖ τρεῖς συγκεκριμένους, ἀλλὰ ὅτι θὰ εἶναι τόσο ἀδύναμη ἡ  Τουρκία τότε, ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ κρατήσει τὴν Κύπρο ὑπὸ κατοχή.

Γιὰ δὲ τὴ λύση τοῦ Κυπριακοῦ ζητήματος, γιὰ τὴν ὁποία τόσο πασχίζουν οἱ καλοί μας πολιτικοί, ἔλεγε: «Θὰ πᾶνε μέχρις ἐκεῖ γιὰ νὰ ὑπογράψουν συμφωνία, ἀλλὰ τελικὰ δὲ θὰ τὴν ὑπογράψουν. Ὁ σατανᾶς ‘‘θὰ μπαρκάσει’’ (δηλ. θὰ βάλει ἐμπόδια) καὶ ἔτσι δὲ θὰ ὑπογράψουν τὰ χαρτιά. Τὸ πρόβλημα ὅμως θὰ λυθεῖ ἀπὸ μόνο του». Ἐπίσης, γιὰ τὴ «λύση τῆς Διχοτόμησης» ποὺ ἄρχισε νὰ καλλιεργεῖται ἀπὸ τοὺς Τούρκους δεκαετίες πρὶν τὴν Εἰσβολή, ὅταν τὸ ἄκουσε εἶπε: «Διχοτόμηση δὲν θὰ γίνει. Δὲν μποροῦν οἱ Τοῦρκοι νὰ κάμουν διχοτόμηση».

Σὲ μία ἄλλη θαυμαστὴ προφητεία του λέει: «Ὁ κόσμος θὰ ἁμαρτήσει, θὰ προηγηθεῖ περίοδος εὐμάρειας, ἀλλὰ μετὰ θὰ ἔρθει ἡ κρίση. Ἄν δὲν τὸ καταλάβει ὁ κόσμος νὰ στραφεῖ πρὸς τὸν Θεό, θὰ ἔρθει μεγάλη κρίση.  Μπορεῖ νὰ κλείσει καὶ τὸν οὐρανὸ ὁ Θεὸς (ἀνομβρία). Τὸ νερό, οἱ βροχές, εἶναι ὅλα δικά του αὐτά. Θὰ ἔρθει καιρὸς ποὺ θὰ γυρεύετε γαϊδούρια καὶ δὲν θὰ βρίσκετε». Θὰ γυρεύουμε γαϊδούρια, γιατὶ προφανῶς δὲν θὰ ὑπάρχουν καύσιμα! Τὰ ἴδια εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Θὰ γίνει μεγάλη καταστροφὴ στὸν κόσμο καὶ δὲν θὰ κυκλοφοροῦν καύσιμα, πετρέλαια κ.λ.π. Γιὰ αὐτό, ἔπρεπε νὰ φυλᾶτε τὰ χειροκίνητα στὶς φάμπρικες καὶ στὰ χωριά, ἔπρεπε νὰ φυλᾶτε τοὺς γαϊδάρους καὶ τα μουλάρια, γιατὶ θὰ κάνετε ἐσεῖς τὸ ἔργο τῶν γαϊδάρων». 

Ὁ Χατζηφλουρέντζος εἶναι πολὺ ψηλὰ στὸν οὐρανὸ…

Πρὶν ἀπὸ ἕνα περίπου χρόνο, ζήτησα ἀπὸ ἕνα γνήσιο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀξιώθηκε νὰ φθάσει σὲ ὑψηλὰ μέτρα ἀρετῆς, νὰ προσευχηθεῖ γιὰ τὸν Χατζηφλουρέντζο γιὰ νὰ λάβει «πληροφορία» ἐκ Θεοῦ γιὰ τὴν κατάστασή του, ὥστε νὰ ἔχω καὶ τὴ σχετικὴ σύγχρονη μαρτυρία ἑνὸς χαριτωμένου ἀνθρώπου. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες, μοῦ στέλνει τὸ ἑξῆς μήνυμα: 

«Ἔκαμα προσευχή. Μά, εἶναι πάρα πολὺ ψηλὰ στὸν οὐρανὸ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος! Καὶ ὅσο πιὸ γνωστὸν τὸν κάνετε, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ ἀρχίσει νὰ θαυματουργεῖ. Νὰ πεῖτε στοὺς ἀνθρώπους σας νὰ τὸν ἐπικαλοῦνται στὶς προσευχές τους. Καὶ ὅσο πιὸ πολὺ τὸν παρακαλοῦν, τόσο πιὸ πολὺ θὰ τοὺς δώσει ἀπὸ τὰ δῶρα του. Σὲ ἄλλον θὰ δώσει δάκρυα, γιατὶ εἶχε πολλά. Σὲ ἄλλον θὰ δώσει μετάνοια, τὴν ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι. Σὲ μερικοὺς θὰ δώσει καὶ προφητικὸ χάρισμα, γιατὶ εἶχε πλούσιο αὐτός»! 

Δὲν ἔχω καμμία ἀμφιβολία ὅτι ὁ Χατζηφλουρέντζος εἶναι ἕνας σύγχρονος ἅγιος τῆς Κύπρου, ποὺ τὴν ἁγιότητά του σιγὰ σιγὰ θὰ τὴν ἀναγνωρίσουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι. Μάλιστα, θὰ ἔρθει ἐποχή, ποὺ ἡ ἱεραρχία τῆς Κύπρου θὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ τὸν ἐγγράψει στὸ Ἁγιολόγιό της, καθότι θὰ ἔχουν τέτοια ἐξέλιξη τὰ γεγονότα, ποὺ ἤδη ζοῦμε, ὥστε θὰ λέμε· «Μὰ αὐτὰ τὰ εἶπε ὁ  Χατζηφλουρέντζος»! Καὶ τότε θὰ καταλάβουμε ἀπὸ τὴ στάση ποὺ ἔχουμε ἀπέναντι στὴν ἁγιότητα καὶ τὸν προφητικὸ λόγο αὐτοῦ τοῦ ἀνδρὸς, πόση πίστη ἔχουμε καὶ πόση ὀλιγοπιστία! Ὁ ἅγιός μας, εἴτε τὸ θέλουμε, εἴτε δὲν τὸ θέλουμε, ζυγίζει μὲ τὸ ζύγι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης. 

«Πιστεύω πὼς ὁ Θεὸς θὰ φωτίσει κάποιον καλὸ ἄνθρωπο νὰ βρεῖ τὸν τάφο του…». Ἡ μαρτυρία τοῦ κωφάλαλου Βαρνάβα γιὰ τὸν Χατζηφλουρέντζο 

Ἡ μαρτυρία ποὺ ἀκολουθεῖ ἀνήκει στὸν κωφάλαλο κ. Βαρνάβα, γιὸ τοῦ παπᾶ Νικόλα ἀπὸ τὴ Γύψου, ὁ ὁποῖος τὴν κατέθεσε σ᾽ ἐμένα πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια. Καὶ ἐγώ, μὲ τὴ σειρά μου, τὸν παρέπεμψα στὸν συγγραφέα κ. Ἀντώνη Ἀντωνίου. Ἔτσι, ἡ μαρτυρία αὐτὴ περιλήφθηκε στὴν τελευταία ἔκδοση τοῦ βιβλίου του, καὶ ἔχει ὡς ἑξῆς: 

«Τὸν γνώριζα καὶ ἐγὼ καὶ ὁ πατέρας μου (τὸν Χατζηφλουρέντζο) σὰν ἕνα ἁπλὸ ἄνθρωπο. Ὅμως, μετὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1974, ὁ πατέρας μου μοῦ εἶπε: ‘‘Θυμᾶσαι ἐκεῖνον τὸν παπποὺ μὲ τὸ ποδήλατο; Αὐτὸς ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος’’. Ἐγὼ τὸν ρώτησα, ‘‘Μὰ γιατί»; Καὶ ὁ πατέρας μου μοῦ εἶπε ὅτι ὁ παπποὺς ἐρχόταν δύο χρόνια πρὶν κοιμηθεῖ, δηλ. τὸ 1967, καὶ τοῦ ἔλεγε: ‘‘Παπᾶ μου, πρέπει ἐγὼ καὶ ἐσὺ νὰ πᾶμε στὸ βουνὸ νὰ προσευχηθοῦμε πάρα πολὺ δυνατά’’, διότι ἔβλεπε τὴν εἰσβολὴ ποὺ ἐρχόταν. Ὁ πατέρας μου τοῦ ἀνταποκρινόταν παραξενεμένος: ‘‘ Ἔχω τρία παιδιὰ νὰ μεγαλώσω μὲ πολλὲς φροντίδες. Τὸ ἕνα πάει στὴ Σχολὴ Κωφαλάλων στὴ Μόρφου, τὸ ἄλλο στὸ Βαρώσι, καὶ δὲν μπορῶ. Ὁ Χατζηφλουρέντζος ὅμως συνέχισε νὰ τὸν παρακαλεῖ, λέγοντας ὅτι θὰ ἔλθουν οἱ Τοῦρκοι νὰ μᾶς σφάξουν, νὰ μᾶς βασανίσουν, νὰ βιάσουν τὶς γυναῖκες μας, νὰ μᾶς καταστρέψουν, ἡ Κύπρος θὰ μείνει μισή…  Ὁ πατέρας μου δὲν καταλάβαινε τότε ὅτι ἦταν ἅγιος, οὔτε καὶ πίστευε ὅτι θὰ γινόταν πόλεμος, μέχρι ποὺ ἤλθαμε πρόσφυγες. 

»Ἀλλά, τὸ 1974, ὅλα τὰ λόγια ποὺ τοῦ ἔλεγε ὁ παπποὺς βγῆκαν ἀληθινά. Ὁ παπποὺς ἦταν πάρα πολὺ ταπεινός. Θυμᾶμαι μία φορὰ ποὺ ὁ πατέρας μου ἦταν πολὺ κουρασμένος, κι ὁ παπποὺς τοῦ ζήτησε νὰ βάλει τὰ πόδια του πάνω του καὶ νὰ τὸν ξεκουράσει. Ὁ πατέρας μου ντρεπόταν καὶ ὁ παπποὺς τότε πῆρε τὰ πόδια τοῦ πατέρα μου πάνω του καὶ μιλοῦσαν πολλὴ ὥρα γιὰ πνευματικὰ θέματα χωρὶς νὰ τὸν βλέπει. Ἦταν πολὺ ταπεινός. Αὐτὲς οἱ ἐμπειρίες εἶναι χαραγμένες στὸ μυαλό μου. 

»Ὁ πατέρας μου, πρὶν κοιμηθεῖ, μοῦ εἶπε ὅτι κάποια φορὰ ἐμφανίστηκε στὸν παπποὺ ἡ Παναγία. Ἐπίσης ἡ μητέρα μου θυμόταν πάντα τὸν χαιρετισμὸ τοῦ παπποῦ: ‘‘Ὥρα καλή. Ἡ Παναγία μαζί σας’’. 

»Πῆγα στὴ Μηλιὰ πέρσι. Τώρα, σὲ συνθῆκες κατοχῆς, ἔψαξα νὰ βρῶ τὸν τάφο του. Ἀλλά, παρόλο ποὺ θυμόμουν ποῦ ἦταν θαμμένος, δὲν τὰ κατάφερα νὰ τὸν βρῶ. Ἦταν ὅλα καταστραμμένα. Ἤθελα ἐπίσης νὰ δῶ τὴ μονὴ στὴν ὁποία πέρασε τὰ τελευταῖα του χρόνια, ἀλλὰ ἦταν καὶ αὐτὴ καταστραμμένη. Πιστεύω πὼς ὁ Θεὸς θὰ φωτίσει κάποιον καλὸ ἄνθρωπο νὰ βρεῖ τὸν τάφο του. Ἀλλὰ πότε, δὲν ξέρω. Αὐτὸ θὰ εἶναι καὶ ἡ περιουσία τῆς Μηλιᾶς καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου». 

Πηγή: Ο επίκαιρος βίος του θαυμαστού Χατζηφλουρέντζου (Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου)