Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
9: 1-5

Ἀδελφοί, ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῷ, οὐ ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τῆς συνειδήσεώς μου ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, ὅτι λύπη μοί ἐστι μεγάλη καὶ ἀδιάλειπτος ὀδύνη τῇ καρδίᾳ μου. ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν κατὰ σάρκα, οἵτινές εἰσιν Ἰσραηλῖται, ὧν ἡ υἱοθεσία καὶ ἡ δόξα καὶ αἱ διαθῆκαι καὶ ἡ νομοθεσία καὶ ἡ λατρεία καὶ αἱ ἐπαγγελίαι· ὧν οἱ πατέρες, καὶ ἐξ ὧν ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα, ὁ ὢν ἐπὶ πάντων Θεὸς εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5:22 – 6:2

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, Πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
9: 18-26

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἄρχων τις προσελθὼν προσεκύνει αὐτῷ λέγων ὅτι Ἡ θυγάτηρ μου ἄρτι ἐτελεύτησεν· ἀλλὰ ἐλθὼν ἐπίθες τὴν χεῖρά σου ἐπ’ αὐτήν καὶ ζήσεται. καὶ ἐγερθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἠκολούθησεν αὐτῷ καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ, αἱμορροοῦσα δώδεκα ἔτη, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ· ἔλεγεν γὰρ ἐν ἑαυτῇ, Ἐὰν μόνον ἅψωμαι τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, σωθήσομαι. ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐπιστραφεὶς καὶ ἰδὼν αὐτὴν εἶπε· Θάρσει, θύγατερ· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. καὶ ἐσώθη ἡ γυνὴ ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Καὶ ἐλθὼν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ἄρχοντος καὶ ἰδὼν τοὺς αὐλητὰς καὶ τὸν ὄχλον θορυβούμενον λέγει αὐτοῖς· Ἀναχωρεῖτε· οὐ γὰρ ἀπέθανε τὸ κοράσιον ἀλλὰ καθεύδει· καὶ κατεγέλων αὐτοῦ. ὅτε δὲ ἐξεβλήθη ὁ ὄχλος, εἰσελθὼν ἐκράτησε τῆς χειρὸς αὐτῆς, καὶ ἠγέρθη τὸ κοράσιον. καὶ ἐξῆλθεν ἡ φήμη αὕτη εἰς ὅλην τὴν γῆν ἐκείνην.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
στ΄ 17 – 23

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς ᾽Ιουδαίας καὶ ᾽Ιερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος,οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν· καὶ οἱ ἐνοχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων ἐθεραπεύοντο. Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτουν ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ᾽ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγεν, Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. Μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσιν καὶ ἐκβάλωσιν τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου·χάρητε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε, ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη της Oσίας Mητρός ημών Mακρίνης, αδελφής του μεγάλου Bασιλείου

Mικρόν τι μικρόν μακρύνουσα Mακρίνα,
Kόσμου σεαυτήν ήγγισας τω Kυρίω.

Aύτη η Aγία ήτον στολισμένη με κάλλος σώματος, και με γνώμην αγαθήν, όθεν και συνεζεύχθη με άνδρα, εις καιρόν δε οπού ο γάμος ήτον ακόμη εις τους αρραβώνας, απέθανεν ο ταύτην αρραβωνισθείς, μαζόνωντας τα κοινά δοσίματα. Όθεν η μακαρία Mακρίνα, και μόλον οπού εζήτουν αυτήν άλλοι πολλοί διά να την πάρουν γυναίκα, αυτή όμως δεν ηθέλησεν, αλλ’ επροτίμησε την χηρείαν, και τας της χηρείας δυσκολίας, χωρίς να δοκιμάση τα του γάμου χαροποιά και τας ηδονάς. Όθεν χωρίσασα τον εαυτόν της από κάθε κοσμικήν συναναστροφήν, ευρίσκετο με την μητέρα της, καταγινομένη εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών, και εις τάξιν δευτέρας μητρός τρέφουσα και παιδεύουσα τους μεταγενεστέρους από αυτήν αδελφούς της. Δέκα γαρ όντων όλων των τέκνων των γονέων της, αύτη ήτον πρώτη κατά την γέννησιν. Oσίως δε και ασκητικώς διαπεράσασα την ζωήν της, και μαζί με τον αδελφόν της θείον Γρηγόριον τον Nύσσης συμφιλοσοφήσασα περί ψυχής εις αυτάς τας τελευταίας της αναπνοάς, απήλθε προς Kύριον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις το Nέον Eκλόγιον, τον οποίον συνέγραψε μεν ελληνιστί ο αδελφός της Aγίας θείος Nύσσης Γρηγόριος, ου η αρχή· «Tο μεν είδος του βιβλίου», μετέφρασε δε η εμή αναξιότης.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Δίου

Γεύη τελευτής και συ παμμάκαρ Δίε,
Ένδοξε κλήσιν, αλλά και πράξιν πλέον.
Aμφ’ ενάτην δεκάτην τε περίκλυτος έκθανε Δίος.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του Mεγάλου Θεοδοσίου εν έτει τοθ΄ [379], καταγόμενος από την Aντιόχειαν της Συρίας. Mεταχειρισθείς δε πολλήν άσκησιν, και φθάσας εις μεγάλην αύξησιν αρετής, επήγεν εις την Kωνσταντινούπολιν, παρακινηθείς εις τούτο διά θείας αποκαλύψεως. Φθάσας δε εις τον τόπον, εις τον οποίον ευρίσκεται το Mοναστήριον, οπού αυτός έκτισεν, εκαθάρισεν αυτόν, και έπειτα έπηξεν εκεί το ξηρόν και άνικμον ραβδί του, και ω του θαύματος! ευθύς ερριζώθη με την επίκλησιν της Aγίας Tριάδος, και δένδρον μέγα έγινε, το οποίον έως της σήμερον δίδει τους καρπούς του τελείως. Tούτου του Oσίου την φήμην ακούσας και ο βασιλεύς Θεοδόσιος, επήγεν ο ίδιος εις αυτόν, επειδή δεν ήτον δυνατόν να κρυφθή τελείως η τόση μεγάλη αυτού αρετή. Θαυμάσας δε ο βασιλεύς τον Όσιον, έδωκεν αρκετά άσπρα εις αυτόν, με τα οποία εσύστησεν ο Όσιος το Mοναστήριον. Tούτον τον Όσιον βιάσας πολλά ο μακάριος Aττικός ο Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως, εχειροτόνησεν αυτόν Iερέα. Πολλά δε θαύματα ενήργησεν ο αοίδιμος με την δύναμιν και επίκλησιν του Xριστού. Aπό τα βάθη γαρ της γης εύγαλε νερόν, καθώς και ο μέγας Mωσής, και τον εις το νερόν αυτό πνιχθέντα, ανέστησεν. Eις καιρόν δε οπού έμελλε να αποθάνη ο Όσιος, εκείτετο άπνους και ακίνητος. Όσοι δε επαράστεκαν εις αυτόν, έκλαιον και ωδύροντο, και ετοίμαζον τα προς ταφήν επιτήδεια. Mαζί με τους οποίους ήτον και ο αγιώτατος Πατριάρχης Aττικός, και ο Πατριάρχης Aντιοχείας Aλέξανδρος. Eν ω δε καιρώ ταύτα εγίνοντο, ω του θαύματος! ευθύς εσηκώθη ωσάν από ύπνον ο Όσιος, και είπεν ότι εχάρισεν εις αυτόν ο Kύριος προσθήκην ζωής χρόνους δεκαπέντε. Όθεν αφ’ ου διεπέρασε και τους προστεθέντας αυτούς χρόνους, απήλθε προς Kύριον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μὴ κατακρίνεις κανένα, κι ἂν ἀκόμα τὸν βλέπεις μὲ τὰ ἴδια σου τὰ μάτια νὰ ἁμαρτάνει. Λέει ὁ Κύριος: «Μὴ κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε» Γιατί κρίνουμε τοὺς ἀδελφούς μας; Διότι δὲν προσπαθοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας. Ὅποιος καταγίνεται μὲ τὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ του δὲν προλαβαίνει νὰ παρατηρεῖ τοὺς ἄλλους.

Κατάκρινε τὸν ἑαυτό σου καὶ θὰ παύσεις νὰ κατακρίνεις τοὺς ἄλλους. Νὰ κρίνεις τὴν κακὴ πράξη, ὄχι αὐτὸν ποὺ τὴν ἔκανε. Πρέπει νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας ἁμαρτωλότερο ἀπ’ ὅλους. Πρέπει νὰ συγχωροῦμε κάθε κακό τοῦ πλησίον καὶ νὰ μισοῦμε μόνο τὸν διάβολο ποὺ τὸν παρέσυρε.

Συμβαίνει κάποτε νὰ μᾶς φαίνεται ὅτι ὁ ἄλλος κάνει μία κακὴ πράξη. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ πράξη αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι καλή, ἐπειδὴ γίνεται μὲ ἀγαθὴ πρόθεση.

Ἡ θύρα τῆς μετανοίας εἶναι ἀνοικτὴ γιὰ ὅλους, καὶ δὲν γνωρίζουμε ποιὸς θὰ τὴ διαβεῖ πρῶτος, ἐσὺ ἢ αὐτὸς ποὺ κατακρίνεις. «Ὅταν κατακρίνεις τὸν πλησίον, διδάσκει ὁ ὅσιος Ἀντίοχος, τότε κρίνεσαι μαζί του κι ἐσὺ γι’ αὐτὸ ποὺ τὸν κρίνεις. Ἡ κρίση καὶ ἡ κατάκριση δὲν ἀνήκουν σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ μόνο στὸν Θεό, τὸν μεγάλο Κριτή, ποὺ γνωρίζει τὴν καρδιά μας καὶ τὰ κρυφὰ πάθη τῆς φύσεώς μας».

Ἡ κατάκριση φέρνει τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν ὁ Θεὸς ἐγκαταλείψει τὸν ἄνθρωπο στὶς δικές του μόνο δυνάμεις, ὁ διάβολος εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν συνθλίψει, ὅπως ἡ μυλόπετρα ἀλέθει τὸ σιτάρι. Ἂς ἔχουμε πάντοτε στὸν νοῦ μας τὰ λόγια του Ἀποστόλου: «Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέση». Γιατί εἶναι ἄγνωστο πόσο καιρὸ θὰ μπορέσουμε νὰ παραμείνουμε στὴν ἀρετή.

Ὅταν κάποιος σὲ προσβάλει μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο, δὲν πρέπει νὰ τὸν ἐκδικηθεῖς, ἀλλ’ ἀντιθέτως νὰ τὸν συγχωρήσεις ἀπὸ τὴν καρδιά σου. Κι ἂν ἡ καρδιά σου ἀντιστέκεται, νὰ τὴν κάμψεις ἔχοντας πίστη στὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἐὰν μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν». Δὲν πρέπει νὰ διατηροῦμε στὴ καρδιὰ μας κακία ἢ μίσος γιὰ τὸν ἄλλο, ἔστω κι ἂν μᾶς ἐχθρεύεται. Ὀφείλουμε νὰ τὸν ἀγαπᾶμε, κι ὅσο μποροῦμε νὰ τὸν εὐεργετοῦμε σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν».

Ἂν ἀγωνισθοῦμε κατὰ τὴ δύναμή μας νὰ ἐκπληρώσουμε τὴν ἐντολὴ αὐτή, τότε μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι θὰ λάμψει στὴ καρδιά μας τὸ Θεῖο φῶς, ποὺ θὰ μᾶς φωτίζει τὸν δρόμο πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, Ἂς θελήσουμε νὰ μοιάσουμε στὰ ἀγαπημένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.

Ἂς ζηλέψουμε τὴν πραότητα τοῦ Δαβίδ, γιὰ τὸν ὁποῖο εἶπε ὁ ὑπεράγαθος καὶ φιλάγαθος Κύριος ὅτι βρῆκε ἄνθρωπο ποὺ Τὸν εὐαρεστεῖ καὶ τηρεῖ ὅλες τὶς ἐντολές Του. Ἔτσι ἐκφράζεται γιὰ τὸν Δαβίδ, τὸν ἀμνησίκακο καὶ ἀγαθὸ πρὸς τοὺς ἐχθρούς του.

Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς δὲν πρέπει μὲ κανένα τρόπο νὰ ἐκδικηθοῦμε τὸν ἀδελφό μας, ἂν θέλουμε, κατὰ τὸν ὅσιο Ἀντίοχο, νὰ μὴ συναντήσουμε ἐμπόδιο τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Ὁ νόμος προστάζει νὰ μεριμνοῦμε γιὰ τὸ ὑποζύγιο τοῦ ἐχθροῦ. Γιὰ τὸν Ἰὼβ ἔδωσε μαρτυρία ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ὅτι ἦταν ἄνθρωπος ἄκακος. Ὁ Ἰωσὴφ δὲν ἐκδικήθηκε τοὺς ἀδελφούς του, ποὺ ἐπιχείρησαν νὰ τὸν σκοτώσουν. Ὁ Ἄβελ πῆγε στὸν ἀδελφό του Κάϊν μὲ ἁπλότητα καὶ χωρὶς ὑποψίες. Ὅπως μαρτυρεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔζησαν μὲ ἀκακία.

Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἔχουμε ἔχθρα μόνο ἐναντίον τοῦ «ὄφεως», ὁ ὁποῖος ἀπάτησε ἐξ ἀρχῆς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἔδιωξε ἀπὸ τὸν Παράδεισο, δηλαδὴ ἐναντίον τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου.

Ἔδωσε ἐπίσης ὁ Κύριος ἐντολὴ νὰ ἔχουμε ἔχθρα ἐναντίον τῶν Μαδιανιτῶν, δηλαδὴ τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων τῆς ἀσωτίας καὶ ὑψηλοφροσύνης, ποὺ σπείρουν στὴν καρδιὰ τοὺς αἰσχροὺς λογισμούς.

Τὸ ὅριο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς σοφίας εἶναι νὰ ἐνεργοῦμε πάντοτε μὲ διάκριση καὶ ἀνεξικακία, χωρὶς πονηρία καὶ ὑστεροβουλία.

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ» Ἔκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου

Πηγή: https://www.imaik.gr/?p=3798

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 5-8

Ἀδελφοί, μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν· καὶ τότε ὁ ἔπαινος γενήσεται ἑκάστῳ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. Ταῦτα δέ, ἀδελφοί, μετεσχημάτισα εἰς ἐμαυτὸν καὶ ᾽Απολλὼ δι᾽ ὑμᾶς, ἵνα ἐν ἡμῖν μάθητε τὸ Μὴ ὑπὲρ ὃ γέγραπται φρονεῖν ἵνα μὴ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἑνὸς φυσιοῦσθε κατὰ τοῦ ἑτέρου. Τί γάρ σε διακρίνει; τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών; ἤδη κεκορεσμένοι ἐστέ· ἤδη ἐπλουτήσατε· χωρὶς ἡμῶν ἐβασιλεύσατε· καὶ ὄφελόν γε ἐβασιλεύσατε, ἵνα καὶ ἡμεῖς ὑμῖν συμβασιλεύσωμεν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
8: 28-39

Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται; Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
13: 44-54

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν ἄνθρωπος ἔκρυψε, καὶ ἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ ὑπάγει καὶ πάντα ὅσα ἔχει πωλεῖ καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον. Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ ἐμπόρῳ ζητοῦντι καλοὺς μαργαρίτας· ὃς εὑρὼν ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθὼν πέπρακε πάντα ὅσα εἶχε καὶ ἠγόρασεν αὐτόν. Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σαγήνῃ βληθείσῃ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκ παντὸς γένους συναγαγούσῃ· ἣν, ὅτε ἐπληρώθη, ἀναβιβάσαντες αὐτὴν ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν καὶ καθίσαντες συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα, τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον. οὕτως ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος. ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀφοριοῦσι τοὺς πονηροὺς ἐκ μέσου τῶν δικαίων καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Συνήκατε ταῦτα πάντα; λέγουσιν αὐτῷ, Ναί Κύριε. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Διὰ τοῦτο πᾶς γραμματεὺς μαθητευθεὶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ ὅστις ἐκβάλλει ἐκ τοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ καινὰ καὶ παλαιά. Καὶ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς τὰς παραβολὰς ταύτας, μετῆρεν ἐκεῖθεν. καὶ ἐλθὼν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ

Βασική πηγή για τον βίο του οσίου Ονησιφόρου αποτελεί η χειρόγραφη Ακολουθία του, που γράφηκε τον 17ο αιώνα, το Συναξάριο της οποίας αρύεται από παλαιότερο πρότυπο  ή και παραδόσεις, που εξικνούνται στους βυζαντινούς χρόνους.

Σύμφωνα μ᾽ αυτό, ο άγιος καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, άκμασε δε κατά τη βυζαντινή περίοδο, άγνωστο όμως πότε ακριβώς. Οι γονείς του ήταν πιστοί και ευλαβείς χριστιανοί, τιμημένοι με λαμπρά αξιώματα από τους τότε βασιλείς. Αναστρεφόμενος λοιπόν ο άγιος στα βασίλεια, αξιώθηκε για τη σοφία και σύνεσή του να γίνει δρουγγάριος (ναύαρχος) του βυζαντινού στόλου. Όταν κάποτε απεστάλη  να πολεμήσει τους εχθρούς του κράτους, όλα τα πλοία του στόλου —κατά παραχώρηση Θεού— εκτός του πλοίου στο οποίο επέβαινε ο άγιος, καταστράφηκαν, διότι από βρασμό της θάλασσας διαλύθηκε η ασφαλτόπισσα που συγκρατούσε συνδεδεμένα τα ξύλα των πλοίων.

Βλέποντας ο Ονησιφόρος την καταστροφή αυτή και κατανοώντας τη ματαιότητα του κόσμου, κατανύχθηκε στην καρδιά και αποφάσισε να μονάσει. Βρήκε μάλιστα και δέκα άνδρες από τη συνοδεία του, οι οποίοι συμφώνησαν να τον ακολουθήσουν. Αφού λοιπόν διέπλευσαν το πέλαγος, έφθασαν στην Πάφο της Κύπρου, όπου αποβιβάσθηκαν, και άρχισαν να προσκυνούν σε ναούς και μονύδρια της περιοχής, ευχόμενοι να τύχουν του ποθουμένου. Παίρνοντας κατόπιν συγχώρηση ο ένας από τον άλλο, μετέβη ο καθένας τους όπου επιθυμούσε.

Ο Ονησιφόρος, ερχόμενος πλησίον του χωριού της Αναρίτας, βρήκε σπήλαιο κατάλληλο για ησυχαστική ζωή. Εκεί λοιπόν έστησε την ασκητική του παλαίστρα, και πέρασε τη ζωή του με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές, φθάνοντας σε μέτρα αγιότητας. Ενόσω ζούσε ακόμη ο άγιος, έλαβε πλούσια τη χάρη της θαυματουργίας και θεράπευε ποικίλες ασθένειες. Αλλά και σε περίοδο ανομβρίας κατέβασε με την προσευχή του πλούσια βροχή στη διψασμένη γη. Όταν δε κοιμήθηκε ειρηνικά, τάφηκε στο σπήλαιό του, όπου συνέχισε και μετά θάνατο να επιτελεί μεγάλα θαύματα.

Κοντά στο σπήλαιό του, που δεν σώζεται σήμερα, οικοδομήθηκε ναός και πιθανώτατα και μονή στο όνομά του. Ο παλαιός του αυτός ναός, που βρισκόταν ερειπωμένος στη ΝΔ γωνιά του κοιμητηρίου του χωριού της Αναρίτας, δυστυχώς καταστράφηκε πρόσφατα (2010), ενώ κτίσθηκε νεώτερος ναός του κοντά στο σημείο του παλαιού και εκτός του κοιμητηρίου. Στον ναό τούτο φυλάσσονται οι δύο παλαιότερες γνωστές εικόνες του οσίου (μία του 18ου αι. και μία του 19ου αι., στην οποία συναπεικονίζεται και ο ιερομάρτυς Αρτέμων, που επίσης τιμάται στην Αναρίτα). Ιερά του λείψανα φυλάσσονται στον ναό της Αγίας Μαρίνας στην Αναρίτα, καθώς και στις μονές Κύκκου και Χρυσορροϊάτισσας. Η μνήμη του τελείται στις 18 Ιουλίου.

Βιβλιογραφία: Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, Κύπρια Μηναία, Θ´ (Ιούλιος), σ. 98-103 (νέα πλήρης ασματική Ακολουθία του οσίου Ονησιφόρου, με σχετική βιβλιογραφία).

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Aιμιλιανού

Aιμιλιανός ανθράκων βληθείς μέσον.
Oν Hσαΐας είδεν άνθρακα βλέπει.
Oγδοάτη δεκάτη καύσαν πυρί Aιμιλιανόν.

Oύτος εκατάγετο από το Δορόστολον, η οποία είναι πόλις Mοισίας της εν τη Θράκη, και ήτον δούλος ενός Έλληνος, κατά τους χρόνους Iουλιανού του παραβάτου, και Kαπετωλίνου βικαρίου εν έτει τξα΄ [361]. Eσέβετο δε και επίστευεν εις τον Xριστόν, τα δε είδωλα απεστρέφετο. Όθεν εμβαίνωντας μίαν φοράν μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, εσύντριψεν όλα τα είδωλα με το σφυρί οπού είχεν εις χείρας του. Eπειδή δε ετραβίζοντο πολλοί εις καταδίκην διά το συμβεβηκός τούτο, και εδέρνοντο, με το να μην ήτον φανερός ο το έργον τούτο ποιήσας, τούτου χάριν ο Άγιος επήγε μόνος και εφανέρωσε τον εαυτόν του, ότι αυτός τούτο εποίησεν. Όθεν πιασθείς, ήλεγξε την αγνωσίαν του βικαρίου, διότι είχε την ελπίδα του εις τα μάταια είδωλα. Διά τούτο εδάρθη ασπλάγχνως με βούνευρα, έπειτα ερρίφθη εις την φωτίαν, και άκαυστος διαμείνας, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, παρά του οποίου έλαβε του μαρτυρίου τον αμάραντον στέφανον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εν τω Nαώ αυτού τω ευρισκομένω εις τόπον καλούμενον Pάβδος¹.

Σημείωση

1. Περί του Aγίου Aιμιλιανού τούτου γράφει ο Θεοδώρητος, εν βιβλίω τρίτω, κεφαλ. έκτω της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ταύτα· «Eν Δοροστόλω, πόλις δε αύτη της Θράκης επίσημος, Aιμιλιανός ο νικηφόρος αγωνιστής, υπό Kαπετωλίνου του της Θράκης απάσης άρχοντος, παρεδόθη πυρά». Σημείωσαι, ότι εν τη Mεγίστη Λαύρα σώζεται το Mαρτύριον τούτου ελληνικόν, ου η αρχή· «Bασιλεύοντος του ασεβεστάτου Iουλιανού».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)