Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Θεοφίλου, Tροφίμου, και ετέρων δεκατριών

O Θεόφιλος και Tρόφιμος εν πόλω,
Tροφήν εφεύρον και Θεού την φιλίαν.

Εις τον Τρόφιμον
Tρισκαίδεκα Tρόφιμος άνδρας συντρόφους,
Έχων συνάθλους τέμνεται τούτοις άμα.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν έτει τη΄ [308]. Kαι επειδή δεν επείσθησαν να αρνηθούν τον Xριστόν, διά τούτο εξεσχίσθησαν εις το σώμα και ελιθοβολήθησαν. Έπειτα ετζάκισαν τα σκέλη των, και εις την φωτίαν τους έρριψαν. Aβλαβείς δε φυλαχθέντες, τελευταίον απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Την Πέμπτη 24 Ιουλίου 2025 και ώρα 8:00 μ.μ. (20:00), θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής της Κοιμήσεως της Αγίας Άννας, στο Αρχοντικό-Παρεκκλήσιο του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού Οσίου Ιακώβου (πλησίον κυκλικού κόμβου Ακακίου), προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Οι πιστοί μπορούν να φέρουν κόλλυβα και άρτους για την εορτή.

Εγγραφή της εορτής: π. Φοίβος Παναγιώτου
Τηλέφωνο επικοινωνίας: +357 99 958538

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής της Αγίας Οσιομάρτυρος του Χριστού Παρασκευής, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες.

• Παρασκευή, 25 Ιουλίου
  • 6:30 μ.μ.: Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στον Μουτουλλά, προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ.
  • 6:30 μ.μ.: Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στα Λειβάδια Πιτσιλιάς, προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Καλογήρου.
  • 6:30 μ.μ.: Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στην Τεμβριά.

• Σάββατο, 26 Ιουλίου
  • 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία της εορτής στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στον Μουτουλλά, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
  • 6:30 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία της εορτής στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στα Λειβάδια Πιτσιλιάς, προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Καλογήρου.
  • 6:30 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία της εορτής στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στην Τεμβριά προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ.

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και ιαματικού Παντελεήμονος, στον ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Παλαιά Κακοπετριά (λόγω ανακαινίσεως και έργων στον ιερό ναό Αγίου Παντελεήμονος), θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Σάββατο, 26 Ιουλίου
  • 6:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής.

• Κυριακή, 27 Ιουλίου
  • 6:30 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΒΙΤΟΥ)
Καθολικῆς Ἐπιστολῆς Ἰακώβου τὸ Ἀνάγνωσμα
5: 10-20

Ἀδελφοί, ὑπόδειγμα λάβετε, τῆς κακοπαθείας καὶ τῆς μακροθυμίας τοὺς προφήτας, οἳ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου. Ἰδοὺ μακαρίζομεν τοὺς ὑπομένοντας· τὴν ὑπομονὴν ᾿Ιὼβ ἠκούσατε, καὶ τὸ τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολύσπλαγχνός ἐστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων. Πρὸ πάντων δέ, ἀδελφοί μου, μὴ ὀμνύετε μήτε τὸν οὐρανὸν μήτε τὴν γῆν μήτε ἄλλον τινὰ ὅρκον· ἤτω δὲ ὑμῶν τὸ ναὶ ναί, καὶ τὸ οὒ οὔ, ἵνα μὴ εἰς ὑπόκρισιν πέσητε. Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; Προσευχέσθω· εὐθυμεῖ τις· Ψαλλέτω. Ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; Προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν ἐπ᾿ αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καὶ ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος· κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ. Ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα, καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε· πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. ᾿Ηλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθὴς ἡμῖν, καὶ προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μὴ βρέξαι, καὶ οὐκ ἔβρεξεν ἐπὶ τῆς γῆς ἐνιαυτοὺς τρεῖς καὶ μῆνας ἕξ· καὶ πάλιν προσηύξατο, καὶ ὁ οὐρανὸς ὑετὸν ἔδωκε καὶ ἡ γῆ ἐβλάστησε τὸν καρπὸν αὐτῆς. ᾿Αδελφοί, ἐάν τις ἐν ὑμῖν πλανηθῇ ἀπὸ τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιστρέψῃ τις αὐτόν, γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
9: 1-8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐμβὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον. καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπεν τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτος βλασφημεῖ. καὶ εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Ὁ ἔνδοξος προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ὁ πύρινος αὐτὸς προφήτης, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν οἱ ἅγιοι πατέρες, ὁ ἄγγελος ἐν σώματι, ὅπως τὸ ψάλλουμε στὸ ὡραιότατο ἀπολυτίκιό του («ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος»), ὁ παρθένος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γεννήθηκε στὴν πόλη Θέσβη τῆς Γαλαάδ, ἐξ οὗ καὶ ἐπονομάσθηκε Θεσβίτης.

Λέγεται πὼς τὴν ὥρα τῆς γέννησής του ὁ πατέρας του Σωβὰκ εἶδε ἁγίους ἀγγέλους νὰ τὸν σπαργανώνουν μὲ φωτιά, νὰ τοῦ δίνουν τὸ ὄνομα Ἠλίας καὶ νὰ τοῦ προσφέρουν νὰ καταπιεῖ μιὰ πύρινη φλόγα, σύμβολο τοῦ θείου καὶ πύρινου ζήλου του γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὴ λατρεία του. Θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους προφῆτες, ἂν καὶ δὲν ἔγραψε προφητεία. Προφητεία ὑπῆρξε ὁ τρόπος ζωῆς του. Προφήτης εἶναι ὄχι μόνο αὐτός, ποὺ προλέγει τὸ μέλλον μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ κατεξοχὴν αὐτός, ποὺ φανερώνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους. Νὰ σημειώσουμε ἀκόμη, πὼς τὸ ὄνομα Ἠλίας ἀποτελεῖ ἑλληνικοποίηση τοῦ ἑβραϊκοῦ Ἐλιγιαχοῦ, ποὺ σημαίνει, «ὁ Θεός μου εἶναι ὁ Γιαχβέ», δηλαδὴ ὁ Ὤν, ὁ ἕνας καὶ μόνος Θεός.

Ὁ μέγας τοῦτος προφήτης ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραὴλ Ἀχαάβ, ποὺ σύζυγο εἶχε τὴν ἀσεβὴ καὶ παμπόνηρη Ἰεζάβελ, κατὰ τὸν 10ο-9ο αἰώνα π.Χ. (δηλαδὴ περίπου 900 ἔτη πρὸ Χριστοῦ). Ὑπῆρξε ἕνας ἐξαιρετικὰ δραστήριος, δυναμικὸς καὶ θαρραλέος προφήτης, σὲ μιὰ κρίσιμη γιὰ τὸν ἰουδαϊκὸ λαὸ ἐποχή, ὅταν ὁ Ἀχαάβ, μὲ τὴν παρότρυνση τῆς παμμίαρης Ἰεζάβελ, κίνησε διωγμὸ κατὰ τῶν προφητῶν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἐπανέφερε καὶ καθιέρωσε τὴ λατρεία τῶν εἰδώλων, στὰ πρόσωπα τῶν ψευδοθεῶν Βάαλ καὶ Ἀστάρτης, τὰ ἀντίστοιχα τῶν ψευδοθεῶν τοῦ Ὀλύμπου Διὸς καὶ Ἀφροδίτης.

Γιὰ νὰ τιμωρήσει λοιπὸν ὁ Ἠλίας τὴν ἀσέβεια τῶν βασιλέων καὶ τοῦ λαοῦ, παρακάλεσε τὸν Θεὸ καὶ ἐπῆλθε φοβερὴ ἀνομβρία στὴν περιοχὴ γιὰ τρισήμισυ χρόνια. Καὶ ὕστερα, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ταλαιπωρημένους Ἰσραηλίτες στὸν ἀληθινὸ Θεό, τοὺς συγκέντρωσε ὅλους στὸ Καρμήλιον ὄρος καὶ ζήτησε νὰ προσφέρουν χωριστὰ στὸν Θεὸ θυσία, τόσο οἱ ψευδοπροφῆτες τοῦ Βάαλ, ὅσο καὶ ὁ ἴδιος, ὑπὸ ἕναν ὅρο: Νὰ μὴν ἀνάψουν φωτιά, ἀλλὰ νὰ προσευχηθοῦν καὶ αὐτοὶ καὶ ὁ ἴδιος καί, σὲ ὅποιου τὴ θυσία στείλει ἀπ’ τὸν οὐρανὸ φωτιὰ ὁ Θεός, σ’ ἐκεῖνο τὸν Θεὸ νὰ πιστέψουν. Ὅταν ἀπέτυχαν οἱ ἀσεβεῖς ψευδοϊερεῖς μὲ τὶς ἐπικλήσεις τους στὸν Βάαλ νὰ καύσουν τὴ θυσία τους, τότε, ἀφοῦ τοὺς ὀνείδισε κατάλληλα ὁ Ἠλίας (τοὺς ἔλεγε πώς, φαίνεται, κοιμόταν ὁ Θεός τους καὶ δὲν τοὺς ἄκουγε), ζήτησε καὶ ράντισαν πρῶτα τρεῖς φορὲς μὲ νερὸ τὴ δική του θυσία, γιὰ νὰ γίνει πιὸ ἐμφανὲς τὸ θαῦμα ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε, κι ὕστερα προσευχήθηκε καὶ κατέβηκε φωτιὰ ἀπ’ τὸν οὐρανὸ καὶ κατέφαγε τὴ θυσία του. Τότε διέταξε τὸν λαὸ νὰ συλλάβει ὅλους τοὺς προφῆτες τῆς αἰσχύνης, τοὺς ψευδοϊερεῖς τοῦ Βάαλ καὶ τῆς Ἀστάρτης, καὶ νὰ τοὺς σφάξουν ὅλους, γιὰ νὰ παύσει τὸ κακὸ καὶ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὴ συνέχεια, ἔλυσε μὲ τὴν προσευχή του τὴ μακρὰ ἐκείνη ἀνομβρία καὶ ἦλθε πλούσια βροχὴ στὴ διψασμένη γῆ καὶ στοὺς ταλαιπώρους ἀνθρώπους της.

Ὁ ἔνδοξος αὐτὸς προφήτης ἀνέστησε καὶ τὸν γυιὸ τῆς χήρας ἐκείνης τῆς Σαραφθίας, καὶ κατέβασε ἀκόμη δύο φορὲς φωτιὰ ἀπ’ τὸν οὐρανό, ποὺ κατέκαυσε πενήντα στρατιῶτες κάθε φορά, ποὺ εἶχε στείλει ὁ Ἀχαὰβ νὰ τὸν συλλάβουν.

Αὐτὰ εἶναι τὰ κατορθώματα τοῦ θείου ζήλου τοῦ πύρινου αὐτοῦ προφήτη. Ὅταν ὅμως ἔλειψε ὁ ζῆλος του αὐτὸς (ἴσως καὶ πρὸς δοκιμασίαν ὁ Θεὸς νὰ συνέστειλε τὴ Χάρη Του ἀπ’ αὐτόν), ὁ Ἠλίας τρέμει στὶς ἀπειλὲς τῆς Ἰεζάβελ, καὶ καταφεύγει στὸ ὄρος Χωρήβ, τὸ σημερινὸ Σινᾶ. Φεύγει ἐκεῖ γιὰ νὰ κρυφθεῖ, μετὰ ἀπὸ τεσσαρακονθήμερη πορεία στὴ φοβερὴ ἐκείνη ἔρημο. Πράγματι, μέχρι καὶ σήμερα, σώζεται τὸ σπήλαιο, ὅπου κρύφτηκε ὁ προφήτης Ἠλίας, σὲ κάποιο σημεῖο τῆς ἀνάβασής μας πρὸς τὴν ἁγία Κορυφὴ τοῦ Σινᾶ. Ἐκεῖ ἀξιώθηκε νὰ ἰδεῖ τὸν Θεό, ὅσο εἶναι δυνατὸ στοὺς ἀνθρώπους.

Κι ὅταν, τέλος, τὸν κάλεσε ὁ Κύριος κοντά Του, διέσχισε θαυματουργικὰ τὸν Ἰορδάνη ποταμὸ μὲ τὸν μαθητή του Ἐλισσαῖο καὶ πύρινη ἅμαξα τὸν ἀνέλαβεν «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν», ἀφήνοντας διάδοχο τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν χαρισμάτων του τὸν Ἐλισσαῖο. Ἐμφανίστηκε ἀκόμη κατὰ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου στὸ ὄρος Θαβὼρ μὲ τὸν Προφήτη Μωϋσῆ.

Δυὸ σημεῖα ἤθελα νὰ τονίσουμε σχετικὰ μὲ τὸν Προφήτη Ἠλία. Τὸ ἕνα, ἡ ἰδιαίτερη τιμή του νὰ συνδυάζεται μὲ ἐκκλησάκια πάνω στὴν κορφὴ βουνῶν, ὅπως τὸ περικαλλὲς αὐτὸ ἐκκλησάκι, ὅπου σήμερα συναθροιστήκαμε νὰ τὸν τιμήσουμε μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικές: Ὁ προφήτης αὐτός, κατεξοχὴν αὐτός, ἔζησε καὶ τέλεσε τὰ μεγάλα του θαύματα στὶς κορυφὲς τῶν βουνῶν, ἰδιαίτερα στὸ Καρμήλιο καὶ τὸ Χωρὴβ (Σινᾶ), κι ἐμφανίστηκε στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους Θαβώρ. Εἶναι ἀκόμη ὁ ἅγιος, ποὺ ἐπικαλούμαστε ἰδιαίτερα νὰ μεσιτεύσει στὸν Κύριο νὰ μᾶς στείλει βροχὴ σὲ καιρὸ ἀνομβρίας, ἀφοῦ ἐν ζωῇ εἶχε λάβει τοῦτο τὸ χάρισμα.

Τέλος, νὰ τονίσουμε πώς, σύμφωνα μὲ τὰ ἄρρητα κρίματα τοῦ Θεοῦ, ὁ Προφήτης Ἠλίας (ὅπως καὶ παλαιότερα ὁ προφήτης Ἐνώχ), δὲν γεύθηκε τὸ ποτήριο τοῦ θανάτου ἀκόμη, ἀλλὰ ἀνελήφθη μὲ τὸ σῶμα του σὰν στὸν οὐρανό, ὅπου ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν συντηρεῖ μέχρι νὰ ἔλθῃ τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου. Κι αὐτό, θὰ γίνει στοὺς ἐσχάτους χρόνους: Γιατί, σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων Πατέρων, οἱ δύο προφῆτες, ποὺ ἀναφέρονται στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. 1, 3-13) ὅτι θὰ ἐμφανισθοῦν, θὰ σταλοῦν δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ ἐλέγξουν τὸν ἀντίχριστο καὶ νὰ καθοδηγήσουν τὸν κόσμο νὰ ἀποφύγει τὴ λατρεία του, θὰ εἶναι οἱ δύο αὐτοὶ προφῆτες, ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας. Καὶ ὁ Κύριός μας θὰ ἐπιτρέψει νὰ τοὺς φονεύσει ὁ Ἀντίχριστος, ὥστε κι αὐτοὶ νὰ γευθοῦν τὸν θάνατο πρὸ τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας. Καὶ θὰ παραμείνουν τὰ σώματά τους ἄταφα γιὰ τρισήμισυ  μέρες σὲ κεντρικὴ πλατεία τῶν Ἱεροσολύμων. Καὶ θὰ τὰ βλέπει, λέει ἡ Ἀποκάλυψις, ὅλος ὁ κόσμος. Πῶς θὰ ἦταν τότε τοῦτο δυνατόν; Σήμερα εἶναι, μέσῳ τηλεοράσεως! Καὶ μετὰ τὶς τρισήμισυ μέρες θὰ ἀναστηθοῦν, καὶ θὰ ἀνέβουν μέσα σὲ νεφέλη στοὺς οὐρανούς! Εἶναι κι αὐτὸ ἕνα σημεῖο τῶν ἐσχάτων χρόνων!

Τελειώνοντας, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ἀναφέρω δύο θαύματα τοῦ Προφήτη Ἠλία, σχετικὰ σύγχρονα. Τὸ πρῶτο ἀφορᾶ στὸ φοβερὸ ἐκεῖνο γεγονὸς τῆς ἔκρηξης τῶν πυρηνικῶν ἀντιδραστήρων στὸ Τσέρνομπιλ τῆς Οὐκρανίας τὸ 1986. Ἤδη ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐκεῖνες ἡμέρες τοῦ ἀτυχήματος, μέχρι καὶ σήμερα, σύμφωνα μὲ τὴ γνωμάτευση εἰδικῶν ἐπιστημόνων, ποὺ ἐλέγχουν τὰ ἐπίπεδα ραδιενεργοῦς ἀκτινοβολίας στὴν περιοχή, ὁ μόνος καθαρὸς ἀπὸ ἀκτινοβολία χῶρος, ποὺ ἦταν καὶ παραμένει καθαρός, τόσο γύρω του, ὅσο καὶ ἀπὸ μέσα, εἶναι ὁ μόνος ἀνοικτὸς ναὸς στὴν περιοχή, ὁ ναὸς τοῦ Προφήτη Ἠλία!

Βρισκόμαστε στὰ Γιάννενα, τὸ ἔτος 1957. Ἕνας στρατιώτης φυλάει σκοπιὰ στὸν στρατώνα του. Ὁ νέος αὐτὸς εἶχε τὴν κακὴ συνήθεια τῆς βλασφημίας. Τῆς βλασφημίας τῶν θείων! Ἦταν μεσάνυκτα, ὅταν ἄκουσε θόρυβο, βήματα ἀνθρώπου νὰ κατευθύνονται πρὸς τὸ μέρος του. Εἶπε δύο φορὲς τὸ γνωστό, «Ἄλτ· τίς εἶ;», καί, μὴ παίρνοντας ἀπάντηση, ἑτοίμασε τὸ ὅπλο του νὰ πυροβολήσει. Τὸ ὅπλο του, παραδόξως, χάθηκε ἀπ’ τὰ χέρια του, πετάχτηκε 50 μέτρα μακρυά. Καὶ ξαφνικὰ βλέπει μπροστά του ἕνα παπᾶ μέσα σὲ ἄπλετο φῶς καὶ τοῦ λέει: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου. Ἐγὼ εἶμαι. Ἀλλά, πές μου, γιατί βλασφημεῖς τὰ θεῖα; Εἶναι μεγάλη ἁμαρτία τοῦτο!» Ὁ νέος, μὲ τὴν παρουσία τῆς ἄγνωστης ἐκείνης μορφῆς, ἦλθε σὲ κατάνυξη, σὲ μετάνοια. «Ἔσφαλα, πάτερ μου. Μετανοῶ. Μὲ παρασύρει ἡ κακὴ συνήθεια. Δὲν θὰ τὸ ξανακάνω!» «Ἄκου, παιδί μου. Νὰ κηρύξεις σὲ ὅλους νὰ μετανοήσουν, καὶ νὰ μὴ βλασφημοῦν. Νὰ τὸ ἀνακοινώσεις σὲ ὅλους, στὴ Μητρόπολη, νὰ τὸ γράψουν καὶ οἱ ἐφημερίδες.» Τοῦ ἀπαντάει τὸ παιδί: «Δὲν θὰ μὲ πιστέψουν, πάτερ. Ἀλλά, πές μου, ποιός εἶσαι;» «Ὁ προφήτης Ἠλίας», ἀπαντᾶ ὁ ἄγνωστος ἐκεῖνος ρασοφόρος. «Καὶ γιὰ νὰ σὲ πιστέψουν, νὰ τοὺς πεῖς ὅτι σ’ ἐκείνη τὴν κορυφὴ (καὶ τοῦ ἔδειξε τὸ μέρος) ὑπάρχει παλιὰ ἐκκλησία μου ἐρειπωμένη. Νὰ σκάψουν, νὰ τὴν βροῦν καὶ νὰ κτίσουν ἐκεῖ νέο ναό μου.» Καὶ ὁ φανεὶς ἔγινε ἄφαντος! Πράγματι, τὸ γεγονὸς δημοσιοποιήθηκε στὶς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. Ὁ σύλλογος ἀρτοποιῶν Ἰωαννίνων, ποὺ τιμοῦν ὡς προστάτη τους τὸν προφήτη Ἠλία, ἔσκαψαν στὴν κορυφή, ποὺ ὁ ἅγιος τοὺς ὑπέδειξε, βρῆκαν τὸν παλαιὸ ναὸ καὶ ἔκτισαν νέο, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ τοῦ ἐνδόξου Του προφήτη Ἠλία.

Αὐτὸν τὸν μέγιστο προφήτη, ἂς παρακαλέσουμε κι ἐμεῖς, στοὺς ἐσχάτους τούτους χρόνους, ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Κύριος νὰ ζοῦμε, νὰ ἱκετεύει τὸν φιλάνθρωπο Κύριο, νὰ μᾶς δίνει μετάνοια, διόρθωση βίου, ὀρθὴ πίστη καὶ ἔργα θεάρεστα, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε κι ἐμεῖς νὰ ἰδοῦμε πρόσωπο Θεοῦ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Ἀμήν!

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Ἡ σημερινὴ σύντομη εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, μᾶς διηγεῖται ἕνα ἐξαίσιο θαυματούργημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὴ θαυματουργικὴ ἴαση, μὲ ἕνα μόνο λόγο, ἑνὸς παραλύτου ἄνδρα στὴν πόλη τῆς Καπερναούμ.

Διότι, ὅταν ἀναφέρει ὁ Ευαγγελιστὴς Ματθαῖος ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ἀναχωρώντας μὲ τοὺς μαθητές του μὲ πλοῖο ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, «ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν», ἐννοεῖ τὴν Καπερναούμ. Ἐπειδὴ ὁ Κύριός μας, γεννήθηκε μὲν στὴ Βηθλεὲμ και ἀνατράφηκε στὴ Ναζαρέτ, ἀλλ’ ὅταν ἔγινε τριάντα ἐτῶν καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἀρχίσει τὴ δημόσια δράση Του καὶ τὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα, «καταλιπὼν τὴν Ναζαρέτ, ἐλθὼν κατώκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν», ποὺ βρισκόταν δηλαδὴ στὶς ὄχθες τῆς θάλασσας τῆς Γαλιλαίας ἢ λίμνης τῆς Τιβεριάδος.

Βρισκότανε λοιπὸν σὲ κάποιο σπίτι ὁ Κύριος, κηρύσσοντας τὴ θεϊκή Του διδασκαλία. Κι ἐπειδὴ ὁ ἁπλὸς λαὸς εἶχε πληροφορηθεῖ τὴ θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ μεγάλου τούτου Ἰατροῦ, ὅπως συνήθως γινόταν, ὅταν ἄκουγαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς βρισκότανε κάπου, ἔτσι καὶ τότε· ἄρχισαν νὰ συντρέχουν ἀπὸ τὰ περίχωρα οἱ ποικιλότροπα πάσχοντες ἀσθενεῖς, ἢ ἀκόμη καὶ μεταφέρονταν ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους τους, γιὰ νὰ τύχουν, ἀμισθὶ μάλιστα, τῆς ποθουμένης ἰατρείας.

Μεταφέρουν λοιπὸν τότε κάποιοι καλoὶ ἄνθρωποι ἕνα παράλυτο, ριγμένο γιὰ χρόνια στὴν κλίνη τοῦ πόνου σὰν ἄψυχο χορτάρι, καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸν Φιλάνθρωπο Δεσπότη. Κι ἂς προσέξουμε, τί λέγει τὸ Εὐαγγέλιο στὴ συνέχεια: «καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι». Τρία πράγματα πρέπει νὰ τονίσουμε ἐδῶ. Πρῶτον, ὁ Χριστός μας, ὡς καρδιογνώστης, εἶδε, πληροφορήθηκε τὴν πίστη, ὄχι μόνο τοῦ ταλαιπώρου ἐκείνου παραλύτου, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸν μετέφεραν. Καὶ αὐτὴ ἡ πίστη τους ἔκαμψε τὴν ἄμετρη τοῦ Κυρίου φιλανθρωπία, γιὰ νὰ δωρήσει τὴν ἴαση στὸν παράλυτο. Βλέπετε, ἀδελφοί, γιὰ τὴ θεραπεία ἑνὸς ἀσθενοῦς συντείνει πολύ, ὄχι μόνο ἡ πίστη τοῦ ἰδίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸν περιβάλλουν, ποὺ ἔχουν τὴ φροντίδα του.  Καὶ αὐτῶν ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ προσευχὴ συμβάλλει καίρια στὴν ἴαση τοῦ προσφιλοῦς τους ἀσθενοῦς. Δεύτερον, νὰ προσέξουμε ὅτι ὁ Κύριος πρὶν τὴν σωματική θεραπεία χορηγεῖ στὸν παράλυτο τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἀπὸ τοῦτο μποροῦμε νὰ ὑποθέσουμε, ὅτι ἡ πολυχρόνια καὶ ὀδυνηρὴ ἐκείνη ἀσθένεια τοῦ παραλύτου ὀφειλόταν στὶς προσωπικές του ἁμαρτίες.

Ἐδῶ νὰ κάνουμε μία παρένθεση, γιὰ τὸ θέμα τῶν αἰτίων τῆς ἀσθένειας ἑνὸς ἀνθρώπου. Κατ’ ἀρχήν, ἡ ἀσθένεια εἶναι φαινόμενο μεταπτωτικό, ποὺ παρουσιάζεται δηλαδὴ στὴν ἀνθρώπινη φύση μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, καὶ ὡς καρπὸς πικρός, μεταξὺ ἄλλων, τῆς ἁμαρτίας τῆς παρακοῆς τους στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὴν ἀσθένεια ὅμως παραχωρεῖ ὁ Θεὸς σ’ ἕναν ἄνθρωπο -ἀφοῦ τίποτα δὲν συμβαίνει χωρὶς τὸ ἅγιο θέλημά Του- γιὰ ποικίλους λόγους: Πολλὲς φορὲς ἀρρωστᾶ κάποιος ἕνεκα σοβαρῶν προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν. Μὲ τὸν τρόπο τοῦτο ὁ Θεὸς προσπαθεῖ νὰ τὸν φέρει σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς.  Ἄλλοτε κάποιος ἀσθενεῖ ἀπὸ τὸν ἀπρόσεκτο τρόπο ζωῆς του, ἕνα τρόπο ζωῆς ἀνθυγειϊνό, ὅταν κάποιος ἀπερίσκεπτα ἐκθέτει σὲ κίνδυνο τὴν ὑγεία του. Κι ἄλλοτε κάποιος ἀσθενεῖ, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, γιὰ νὰ δοκιμασθεῖ ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ ἀρετή του.  Πόσοι καὶ πόσοι ἄνθρωποι δὲν ἁγίασαν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέσα ἀπὸ τὸ κρεββάτι τοῦ πόνου καὶ τῆς ὀδύνης;  Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ καὶ τοὺς σύγχρονους ἁγίους Γέροντες Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη, Νικηφόρο τὸν λεπρό, Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη, Ἰάκωβο Τσαλίκη καὶ Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ, ποὺ ὅλοι τους, μαζὶ μὲ τὴ μεγάλη προσωπική τους ἄσκηση, σήκωσαν καὶ τὸν ἐπώδυνο ἀκούσιο σταυρὸ μεγάλων ἀσθενειῶν. Αὐτό, ποὺ μποροῦμε συμπερασματικά νὰ ποῦμε, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς παραχωρεῖ τὴν ἀσθένεια ὡς ἐργαλεῖο, ὡς μέσο γιὰ τὴ σωτηρία μας. Φθάνει ἐμεῖς νὰ ἔχουμε μετάνοια καὶ ὑπομονή, καὶ νὰ τὴ δεχόμαστε -ὅπως καὶ εἶναι- ὡς ἐπίσκεψη Θεοῦ. Τῆς Ἀνάστασης προηγεῖται ἀπαραίτητα ὁ Σταυρός!

Καὶ τὸ τρίτο σημεῖο, ποὺ θὰ ἤθελα νὰ τονίσουμε, γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὴν εὐαγγελική μας περικοπή, ἐξάγεται ἀπὸ ὅσα μόλις εἴπαμε: Ὁ Κύριος ἐπιθυμεῖ, πρὶν καὶ πάνω ἀπὸ τὴ σωματική μας θεραπεία, τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς μας. Τὴ θεραπεία, τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη μας.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Χριστός μας ἔδωσε τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν στὸν παράλυτο, κάποιοι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους Γραμματεῖς, ποὺ ἦταν ἐκεῖ μαζεμένοι, σκέφθηκαν ἀπὸ μέσα τους ὅτι ὁ Κύριος βλασφήμησε, συγχωρώντας ἁμαρτίες. Καὶ τοῦτο, γιατὶ δὲν τὸν πίστευαν ὡς Θεό, ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὡς ἕνα ἁπλὸ ἄνθρωπο. Μὰ ὁ Παντογνώστης ἀμέσως τὸ γνώρισε καὶ τοὺς ἤλεγξε φανερά, ὅτι σκέφτονταν πονηρὰ μέσα στὶς καρδιές τους. Καί, γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξει τὸ θεϊκό Του ἀξίωμα, καὶ ἄρα τὴν ἐξουσία ποὺ εἶχε -καὶ ἔχει- ὡς Θεὸς νὰ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, εἶπε στὸν παράλυτο: «Σηκώσου, παιδί μου, καὶ πάρε τὸ κρεββάτι σου στοὺς ὤμους σου καὶ πήγαινε ὑγιὴς πιὰ στὸ σπίτι σου.»  Καὶ πράγματι, ἀμέσως θεραπεύθηκε ὁ παράλυτος καί, παίρνοντας τὸ κρεββάτι του μόνος του, ἐπέστρεψε στὴν οἰκία του, καθιστώντας τὸ θαῦμα ἐμφανέστατο!

Στὶς μέρες μας ποὺ ζοῦμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, περνοῦμε ποικίλες κρίσεις: Κρίσεις οἰκονομικές, ἐθνικές, κρίσεις συνείδησης καὶ ἀξιῶν. Κρίσεις, ποὺ εἶναι ἀπότοκα, ποὺ γέννησε δηλαδὴ ἡ μακροχρόνια πνευματική μας κρίση. Τὸ πρῶτο καὶ κύριο καὶ καίριο, ποὺ καλούμαστε νὰ διαφυλάξουμε, εἶναι ἡ Πίστη μας, ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας. Τοῦτος εἶναι ὁ πολυτιμώτερος καὶ μονιμώτερος καὶ ἀναφαίρετος θησαυρός μας. Ποτὲ νὰ μὴ χάνουμε τὴν πίστη καὶ ἐλπίδα μας στὸν Θεό. Καί, μαζὶ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα, νὰ ἔχουμε καὶ τὰ καλὰ ἔργα: Ἔργα ἀγάπης στὸν συνάνθρωπό μας, ἀλλὰ καὶ μετάνοιας, καὶ μαζὶ νὰ ἔχουμε προσευχὴ καὶ μυστηριακή ζωή. Νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μὲ μετάνοια καὶ νὰ κοινωνοῦμε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων μὲ τὴν κατάλληλη προετοιμασία. Καὶ ὅταν ἔτσι ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε, μὲ πίστη καὶ μετάνοια καὶ ταπείνωση, μὲ ἐνσυνείδητη μυστηριακή ζωή, θὰ ἑλκύσουμε πλούσιο τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ἀξιωθοῦμε κι ἐδῶ νὰ διέλθουμε εἰρηνικὰ τὴ ζωή μας καὶ ἐκείνη τὴν ἀνέκφραστη χαρὰ τοῦ παραδείσου νὰ γευθοῦμε, μὲ τὴ Χάρη καὶ Φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μας καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ἀμήν!