Μνήμη των Aγίων και Θαυματουργών Aναργύρων Κύρου και Ιωάννου

Κύρω συναθλών Ιωάννης προς ξίφος,
Συνθαυματουργεί και μετά ξίφος Κύρω.
Κύρον Ιωάννην τε τάμον πρώτη τριακοστή.

Oύτοι οι Άγιοι Κύρος και Ιωάννης ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟβ΄ [292]. Και ο μεν Άγιος Κύρος, εκατάγετο από την Aλεξάνδρειαν. O δε Ιωάννης, από Έδεσσαν την διάσημον πόλιν της Μεσοποταμίας, η οποία τώρα κοινώς ονομάζεται Οουρφά. Eπειδή δε τότε επεκράτει ο κατά των Χριστιανών διωγμός, διά τούτο ο θείος Κύρος επήγεν εις ένα Μοναστήριον, το οποίον ευρίσκετο εις τον Aραβικόν κόλπον, και γενόμενος Μοναχός εκατοίκησεν εις αυτό. Και εις τόσον ύψος αρετής έφθασεν, ώστε οπού εποίει και θαύματα, και ιάτρευε κάθε νόσον, ήτοι πολυχρόνιον ασθένειαν, και κάθε μαλακίαν, ήτοι ασθένειαν ολιγοχρόνιον. O δε Ιωάννης επήγεν εις τα Ιεροσόλυμα, και ακούσας τα θαύματα οπού εποίει ο Άγιος Κύρος, επήγεν εις την Aλεξάνδρειαν, και από εκεί αναχωρήσας επήγεν εις τον τόπον εκείνον, οπού ήτον ο Άγιος Κύρος, και ούτως ευρίσκετο μαζί με αυτόν.

Eπειδή δε εσυνέβη να πιασθή από τους Έλληνας μία γυναίκα, Aθανασία ονομαζομένη, ομού με τας τρεις θυγατέρας της Θεοδότην, Θεοκτίστην, και Eυδοξίαν, και έμελλον να παρασταθούν εις τον κριτήν και να βασανισθούν διά να αρνηθούν την πίστιν του Χριστού, διά τούτο ακούσαντες ταύτα ο Κύρος και Ιωάννης, εφοβήθησαν, μήπως ως γυναίκες οπού ήτον, ήθελον δειλιάσουν εις το μαρτύριον. Όθεν επήγαν και τας ενεδυνάμωσαν με τα λόγιά των, και επαρακίνησαν αυτάς εις τον αγώνα του μαρτυρίου. Eκ της αιτίας δε ταύτης επιάσθησαν και αυτοί από τους ειδωλολάτρας, και ομολογήσαντες τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν Θεόν αληθινόν, εβασανίσθησαν με πολλάς τιμωρίας, και τελευταίον απεκεφαλίσθησαν ομού με τας ρηθείσας Aγίας τέσσαρας γυναίκας. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εις τον μαρτυρικόν αυτών Nαόν, τον ευρισκόμενον εις τόπον καλούμενον Φωρακίου. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτών όρα εις τον Νέον Παράδεισον¹.)

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι τα θαύματα των Aγίων τούτων Aναργύρων Κύρου και Ιωάννου, συνέγραψεν ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, διατί ιάτρευσαν τους οφθαλμούς του. Και όρα εις την ενδεκάτην του Μαρτίου εν τω Συναξαρίω του Aγίου Σωφρονίου. Όθεν και εγκώμιον έπλεξεν εις αυτούς, ου η αρχή· «Άλλοι μεν άλλως τους Aγίους τιμάτωσαν». (Σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα και εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων.) Aλλά και το Μαρτύριον αυτών εν αυταίς σώζεται, ου η αρχή· «Κύρος ο περιφανής των Μαρτύρων». Eν δε τη ρηθείση Λαύρα και άλλος λόγος ευρίσκεται, διαλαμβάνων περί αυτών των Aγίων Aναργύρων, και περί των Aγίων παρθένων Θεοδότης, Θεοκτίστης και Ευδοξίας, και της μητρός αυτών Aθανασίας, ου η αρχή· «O μεν σωτήριος λόγος του ευαγγελικού κηρύγματος».

Τη αυτή ημέρα μνήμη της ανωτέρω ρηθείσης Aγίας Μάρτυρος Aθανασίας, και των τριών θυγατέρων αυτής Θεοδότης, Θεοκτίστης, και Ευδοξίας

Μήτηρ αρίστη και τριάς θυγατέρων,
Πόθω Πατρός θνήσκουσι του πάντων ξίφει.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Τρυφαίνης

Ταύρος Τρύφαινα σου τρυφά το σαρκίον,
Και προς τρυφάς πέμπει σε τας ακηράτους.

Aύτη η Aγία εκατάγετο από την Κύζικον την ευρισκομένην εις τον Ελλήσποντον, θυγάτηρ Aναστασίου τινος συγκλητικού, και μητρός Σωκρατίας Xριστιανής. Eμαρτύρησε δε, όχι φερθείσα από άλλους εις τους Έλληνας και ειδωλολάτρας, αλλά αυτή η ιδία από λόγου της επήγεν εις τους Έλληνας και επερίπαιζε τα είδωλά των, και εκατηγόρει τας αισχράς πράξεις, με τας οποίας ενόμιζον οι άφρονες, ότι τιμώσι τους ψευδωνύμους θεούς των. Ου μόνον δε τούτο, αλλά και προς τούτοις εδίδασκεν αυτούς, να αφήσουν μεν την θρησκείαν των ματαίων ειδώλων, να επιστραφούν δε εις την του Xριστού πίστιν. Όθεν κατά προσταγήν Καισαρίου του ηγεμόνος, έβαλαν αυτήν μέσα εις μίαν αναμμένην κάμινον. Eπειδή δε εφυλάχθη αβλαβής από αυτήν υπό της του Xριστού χάριτος, διά τούτο εκρεμάσθη υψηλά, και από εκεί αφεθείσα, έπεσεν επάνω εις τα καρφία, οπού είχον εμπηγμένα υπό κάτω.

Όθεν εκαρφώθη από εκείνα το σώμα της, έπειτα εδόθη εις τα θηρία διά να την φάγουν. Και τα μεν άλλα θηρία, δεν την ήγγισαν, ένας δε ταύρος άγριος ορμήσας κατεπάνω της, έσχισε την Aγίαν με τα κέρατά του, και ούτως απέλαβεν η μακαρία τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον. Λέγουσι δε, ότι εις τον τόπον εκείνον, οπού εχύθη το άγιον αίμα της Μάρτυρος, ευγήκε μία βρύσις νερού καθαρού, από το οποίον όσαι γυναίκες πίνουν, οπού δεν έχουν γάλα αφ’ ου γεννήσουν, αύται ευθύς κάμνουσι γάλα, και προχέουσι τούτο εις τα νεογέννητα τέκνα των. Oυ μόνον δε αι γυναίκες, αλλά και τα θηλυκά άλογα ζώα, οπού δεν έχουν γάλα, και αυτά, λέγω, πίνοντα από το νερόν εκείνο, την ιδίαν χάριν λαμβάνουσι και κατεβάζουσι γάλα.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΟΡΤΗΣ (ΤΡΙΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
13: 7-16

Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. ᾽Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατοῦντες. Ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες. Ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζῴων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας εἰς τὰ ἅγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς. Διὸ καὶ ᾽Ιησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθεν. Τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες· οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. Δι᾽ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾽ ἔστιν καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. Τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε, τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ (ΤΡΙΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
5: 14-19

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Το βιβλίον των Ψαλμών είνε το πλέον γνωστόν από τα βι­βλία της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Μέγας Βασίλειος εις την ερμηνείαν του εις τον Α’ ψαλμόν λέγει, ότι όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης είνε ωφέλιμα, αλλ’ οι ψαλμοί παρέχουν τόσην ωφέλειαν, όσην παρέχουν όλα μαζί τα άλλα (σ. 12,7). Είνε γνωστόν ότι από τα άλλα βιβλία της Γραφής διαβάζονται εις την Εκκλησίαν ωρισμένα τεμάχια, ενώ το βιβλίον των Ψαλμών διαβάζεται ολόκληρον και πολλάς φοράς. Και όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ο Δαυίδ αναγιγνώσκεται εις όλας τας ακολουθίας «πρώτος και μέσος και τελευταίος». Για τον λόγον αυτόν πολλοί ηρμήνευσαν τους Ψαλμούς εις ομιλίας και υπομνήματα από αρχαιοτάτων χρόνων, όπως ο Ωριγένης, ο Ευσέβιος, ο Μ. Αθανάσιος, ο Ιωάννης Χρυσόστο­μος, ο Θεοδώρητος Κόρου, ο Ζυγαβηνός, οι Λατίνοι Ιλάριος, Αμ­βρόσιος, Αυγουστίνος, κ.α. Μεταξύ αυτών τους ηρμήνευσε και ο Μέγας Βασίλειος. Του Μ. Βασιλείου σώζονται σήμερον ερμηνείαι εις 13 ψαλμούς, αλλά καθώς φαίνεται υπήρχον και άλλαι αι οποίαι εχάθησαν. Σώζονται ερμηνείαι εις τους ψαλμούς 1, 7, 14, 28, 29Λ 32, 33, 44, 45, 48, 59, 61, 114.

«Πάσα Γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος», διότι συνεγράφη υπό του Πνεύματος του Αγίου με σκοπόν να διαλέγωμεν όλοι οι άνθρωποι σαν από κοινόν ιατρείον των ψυχών ο καθένας το φάρμακον του ιδικού του πάθους. «Διότι, λέγει, ίαμα καταπαύσει αμαρτίας μεγάλος».

Άλλα λοιπόν διδάσκουν οι προφήται, και άλλα οι ιστορικοί, και άλλα ο νόμος, και άλλα το είδος των συμβουλευτικών παροιμιών. Το δε βιβλίον των ψαλμών έχει συμπεριλάβει το ωφέλιμον από όλα. Προφητεύει τα μέλλοντα· υπενθυμίζει τα παρελθόντα· θεσπίζει νόμους για την ζωήν υποδεικνύει όσα πρέπει να πράξωμεν και με ένα λό­γον είνε κοινόν ταμείον καλών διδαγμάτων που προμηθεύει εις τον καθένα το κατάλληλον συμφώνως προς την σπουδήν του.

Διότι και τα παλαιά τραύματα των ψυχών θεραπεύει και εις τον νεοτραυματισθέντα αποδίδει γρήγορα την θεραπείαν· και το άρρωστον περιποιείται και το υγιές προφυλάσσει και γενικώς ξερριζώνει, όσον είνε δυνατόν, τα πάθη, τα οποία κατατυραννούν ποικιλοτρόπως εις την ζωήν τας ψυχάς των ανθρώπων  και τούτο με κάποιαν μελωδικήν ψυχαγωγίαν και ευχαρίστησιν που γεννά αγνήν σκέψιν.

Τι έκανε λοιπόν το Πνεύμα το Άγιον βλέποντας ότι το ανθρώπινον γένος δύσκολα οδηγεί­ται προς την αρετήν, και ότι ημείς εξ αιτίας της ροπής προς την ηδονήν παραμελούμεν τον ορθόν βίον; Ανέμιξε με τας αληθείας της πίστεως την τέρψιν της μελωδίας, ώστε να δεχώμεθα χωρίς αντίδρασιν την ωφέλειαν των λόγων που θα ακούωνται γλυκά και απαλά.

Έτσι και οι σοφοί ιατροί προσφέρουν και τα πικρό­τερα φάρμακα να τα πιούν δύσκολοι ασθενείς αλείφοντες πολλάκις το ποτήρι ολόγυρα με μέλι. Δι’ αυτό επενοήθησαν τα αρμονικά αυτά άσματα των ψαλμών, ώστε και τα παιδιά, ή γενικώς και οι ανώριμοι εις το ήθος, να φαίνεται μεν ότι ψάλ­λουν, εις την πραγματικότητα όμως να μορφώνωνται ψυχικώς.

Διότι κανείς ποτέ από τους πολλούς και αμελείς δεν έφυγε συγ­κροτώντας εύκολα εις την μνήμην του αποστολικόν ή προφη­τικόν παράγγελμα τα λόγια όμως των ψαλμών και εις τας οικίας ψάλλονται και εις την αγοράν περιφέρονται, και εάν κανείς, από εκείνους που γίνονται θηρία ανήμερα από τον θυ­μόν, αρχίση να λέγη τους ψαλμούς, αμέσως φεύγει η αγριότης από την ψυχήν του, διότι την απεκοίμισε με την μελωδίαν.

Ο ψαλμός γαληνεύει τας ψυχάς, τας βραβεύει με ειρή­νην, καθησυχάζει τους θορύβους και τα κύματα των λογισμών.

Μαλακώνει την τάσιν της ψυχής για θυμόν και σωφρονίζει την ακολασίαν της. Ο ψαλμός συσφίγγει την φιλίαν· ενώνει τα χωρισμένα· συμφιλιώνει τους εχθρούς. Διότι ποιος δύναται ακόμη να θεωρή εχθρόν εκείνον με τον οποίον ύψωσε την ιδίαν φωνήν προς τον Θεόν.

Ώστε η ψαλμωδία χορηγεί και το μέγιστον αγαθόν, την αγάπην, διότι επενόησεν ως συνδε­τικόν κρίκον για την ένωσιν την από κοινού ψαλμωδίαν και συναρμονίζει τον λαόν εις την συμφωνίαν ενός χορού. Ο ψαλ­μός τρέπει εις φυγήν τους δαίμονας, επιφέρει την βοήθειαν των αγγέλων· είνε όπλον εις τους φόβους της νυκτός και ανάπαυσις εις τους κόπους της ημέρας· ασφάλεια για τα νήπια· κόσμημα για τους ακμαίους εις την ηλικίαν άνδρας· παρηγοριά για τους πρεσβυτέρους· στολίδι πάρα πολύ ταιριαστόν για τας γυναί­κας. Κατοικίζει τας ερήμους, σωφρονίζει τας συγκεντρώσεις· είνε η βάσις για τους αρχαρίους, αύξησις αυτών που προκύ­πτουν, στήριγμα των τελείων, φωνή της Εκκλησίας. Αυτός λαμπρύνει τας εορτάς, αυτός προξενεί την κατά Θεόν λύπην.

Διότι ο ψαλμός εξάγει δάκρυ και από πέτρινην καρδίαν. Ο ψαλμός είνε το έργον των αγγέλων, το ουράνιον πολίτευμα, το πνευματικόν θυμίαμα. Ω τι σοφή επινόησις του διδασκάλου, ο οποίος επενόησε να ψάλλωμεν και συγχρόνως να μαθαίνωμεν τα ωφέλιμα· για τον λόγον αυτόν και κάπως βαθύτερα εγχαράσσονται τα διδάγματα εις τας ψυχάς. Διότι μάθημα που έγινε με βίαν δεν είνε δυνατόν να παραμείνη, όσα όμως εισέρχονται με ευχαρίστησιν και χάριν, κάπως σταθερώτερα κατοικούν εις τας ψυχάς μας.

Διότι τι δεν δύνασαι να μάθης από εδώ. Δεν μαθαίνεις την μεγαλοπρέπειαν της ανδρείας την ακρίβειαν της δικαιοσύνης την σεμνότητα της σωφροσύνης την τελειότητα της φρονήσεως τον τρόπον της μετάνοιας τα μέτρα της υπομονής και ο,τιδήποτε είπης από τα αγαθά; Εδώ ενυπάρχει τελεία θεολογία· πρόρρησις της ενανθρωπήσεως του Χριστού· απειλή της κρίσεως· η ελπίς της αναστάσεως· ο φόβος της κολάσεως· αι υποσχέσεις για την δόξαν αποκαλύψεις μυστη­ρίων.

Όλα είνε αποθησαυρισμένα εις το βιβλίον των Ψαλμών ως εις κάποιο μεγάλο και κοινόν θησαυροφυλάκιον, το οποίον, παρ’ όλον που υπάρχουν πολλά μουσικά όργανα, ο προφήτης το προσήρμοσε προς το μουσικόν όργανον που ονομάζεται ψαλτήριον. Με αυτόν τον τρόπον, νομίζω, θέλει να δείξη την άνωθεν χάριν που ηχεί εντός αυτού παρά του Πνεύματος του αγίου, διότι μόνον αυτό από τα μουσικά όργανα έχει την αιτίαν του ήχου εις το επάνω μέρος.

Και εις μεν την κιθάραν και την λύραν ο χαλκός δίδει τον ήχον εις το πλήκτρον από κάτω, εις το ψαλτήριον όμως η αίτια των αρμονικών ρυθμών ευρίσκεται εις το επάνω μέρος· για να φροντίζωμεν και ημείς να ζητώμεν τα άνω και να μη καταπίπτωμεν εις τα πάθη της σαρκός εξ αίτιας της ηδονής του άσματος.

Νομίζω ότι ο προφητικός λόγος για της κατασκευής του οργά­νου μας αποδεικνύει ατράνταχτα και σοφά και το εξής· ότι όσοι έχουν τας ψυχάς των τακτοποιημένος με καλαισθησίαν και αρμονίαν εύκολα δύνανται να πορευθούν προς τα άνω. Ας ίδωμεν λοιπόν την αρχήν των Ψαλμών.

Το ψαλτήριον είνε έγχορδον μουσικόν όργανον. Με τήν λέξιν ψαλ­τήριον οι Εβδομήκοντα μεταφράζουν την εβραϊκήν λέξιν νέβελ, πολλάς φοράς όμως μεταχειρίζονται και την λέξιν κιθάρα. Το ψαλτήριον ήτο εν χρήσει και προ του Δαυίδ, αλλά πρώτος αυτός το ετελειοποίησεν. Επειδή δε οι ψαλμοί εψάλλοντο τη συνοδία του ψαλτηρίου όλη η βίβλος των Ψαλμών ωνομάσθη ψαλτήριον.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ – 5 – ΟΜΙΛΙΑΙ ΕΙΣ ΨΑΛΜΟΥΣ (ΟΜΙΛΙΑ Α’ ΕΙΣ ΤΟΝ Α’ ΨΑΛΜΟΝ)

Πηγή: https://enromiosini.gr/arthrografia/ola-einai-apothisayrismena-eis/

Κείμενο του Ελευθέριου Ανδρώνη

Καπνούς έχουν βγάλει τα woke ΜΜΕ με την άξια ομολογία του Άρη Σερβετάλη που είπε τα πράγματα με τ’ όνομά τους για το έγκλημα των εκτρώσεων.

Να θυμίσουμε ότι μιλώντας στην εκπομπή «Super Κατερίνα», ο Άρης Σερβετάλης ανέφερε αρχικά: «Οι αμβλώσεις για εμένα είναι μια δολοφονία. Δηλαδή, είναι απροστάτευτα πλάσματα τα οποία προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς, αισθάνομαι ότι η θέση της γυναίκας δεν την τιμά να ταυτίζεται με μια δολοφονία, ειδικά για ένα πλάσμα το οποίο είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει την ευθύνη κάποιος να το κυοφορήσει και ύστερα ας το πετάξει ή ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά».

Στη συνέχεια, ο ηθοποιός είπε: «Νομίζω ότι η ελευθερία φέρει και ευθύνες και πρέπει να τις επωμιζόμαστε. Και αυτό με τις εκτρώσεις νομίζω ότι είναι μια πολύ μεγάλη αδικία και για τη γυναίκα την ίδια, αλλά και για τα παιδιά τα οποία δεν υπάρχουν. Εγώ, εσύ π.χ., δεν θα υπήρχαμε στην επιλογή μιας γυναίκας να το σκοτώσει το παιδί της. Νομίζω ότι δεν τιμά αυτό τη γυναίκα. Κι αυτό που αναφέρουν ως… αυτοδιάθεση, και αυτό το πλάσμα δεν έχει δικαίωμα; Δεν έχει αυτοδιάθεση; Μάλλον δεν ορίζει τον εαυτό του, ορίζεται από έναν άλλον άνθρωπο που πρέπει να το προστατεύσει. Αλλά δεν φταίει πάντοτε και η γυναίκα, είναι και ο άνδρας πολλές φορές που πιέζει τη σύντροφό του να κάνουν έκτρωση. Νομίζω ότι αυτό είναι παρά φύσιν».

Τα απολύτως αυτονόητα είπε ο Άρης Σερβετάλης, ως συνειδητός χριστιανός που είναι. Η έκτρωση είναι δολοφονία, είτε θέλουν – είτε δεν θέλουν να το ακούν κάποιοι. Εφόσον η Εκκλησία θεωρεί ότι υπάρχει άνθρωπος με (υπό διαμόρφωση) σώμα και κανονική ψυχή από τη στιγμή της σύλληψης, άρα κάθε θανάτωση εμβρύου – όσο μικρό και να είναι αυτό – ισοδυναμεί με δολοφονία ανθρώπου.

Οι χαζοχαρούμενες εκπομπές που στήνουν woke δικαστήρια, κρεμάστηκαν από το ακραίο παράδειγμα του Σερβετάλη και το έκαναν «λάστιχο» λέγοντας ότι ο ηθοποιός παρακινεί τις γυναίκες να… πετούν τα παιδιά τους. Τι απίστευτη ηλιθιότητα! Αλλά επειδή το κάνουν εσκεμμένα δεν πρόκειται πραγματικά για ηλιθιότητα, αλλά για απύθμενη υποκρισία.

Ο Σερβετάλης έφερε αυτό το ακραίο παράδειγμα, όχι για να δικαιολογήσει το πέταμα παιδιών (αλίμονο δλδ), αλλά ακριβώς για να τονίσει πόσο ακόμα πιο άθλια πράξη είναι η έκτρωση. Εννοούσε δηλαδή ότι ακόμα και αν κάποια μάνα κάνει τη φρικτή πράξη να πετάξει το παιδί της, αυτό έχει κάποιες πιθανότητες να ζήσει! Μπορεί κάποιος να το ακούσει, κάποιος να το αντιληφθεί, κάτι να γίνει και να γλιτώσει το μωράκι!

Αλλά μέσα στη μήτρα της μητέρας που ο γιατρός πλησιάζει την αγέννητη ζωούλα με τα φονικά εργαλεία του, ποιος μπορεί να ακούσει το παιδί; Ποιος μπορεί να το σώσει; Ποιος μπορεί να σπαράξει βλέποντας τις ενστικτώδεις κινήσεις που κουλουριάζεται όταν πλησιάζει η λαβίδα που θα το κάνει κομμάτια;

Προκαλούμε κάθε «ευαίσθητο» δικαιωματιστή που μιλά μόνο για την αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών, να δει βίντεο με τον υπέρηχο μιας άμβλωσης. Να το παίξουν και live στις εκπομπές τους. Αν είναι τόσο αθώα πράξη η έκτρωση όπως λένε, τι έχουν να φοβηθούν; Αντικειμενικοί δεν λένε ότι είναι; Ορίστε λοιπόν, βάλτε βίντεο αμβλώσεων μέχρι την 12^η εβδομάδα κύησης που επιτρέπεται ή ακόμα μέχρι και την 19^η εβδομάδα (άνω των 4 μηνών) που προβλέπεται για ειδικές περιπτώσεις. Δείξτε τα στις εκπομπούλες σας να δούμε ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα σε αυτήν την υπόθεση.

Σας σόκαρε το παράτημα του ζωντανού παιδιού που έφερε για παράδειγμα ο Σερβετάλης και δεν σας σοκάρουν τα νεκρά μέλη που πετάει ο χασάπης – γυναικολόγος στα απόβλητα του ιατρείου του; Μπροστά σε τέτοιον θεατρινισμό, σαστίζουν ακόμα και οι επαγγελματίες ηθοποιοί σαν τον Σερβετάλη! Σε αντίθεση με τους θεατρίνους του woke συρφετού, ο Άρης αφήνει την υποκριτική για το σανίδι. Δεν την κουβαλά στην κάμερα, όπως οι μεσημεριανοδίκες της TV.

Πάμε ξανά: Άλλο το σώμα της γυναίκας – Άλλο του εμβρύου

Αναμασάνε ότι η γυναίκα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο σώμα της. Μα δεν είπε κανένας να μην κάνει ό,τι θέλει. Μόνο που το μωρό είναι άλλο σώμα, δεύτερο. Με διαφορετικό DNA, διαφορετικό οργανισμό και διαφορετική ψυχή. Δεν ανήκει στη μητέρα. Φιλοξενείται από αυτή. Όπως και κανένας μας δεν ανήκει σε κανέναν. Μόνο ο θεσμός της δουλείας αναγνώριζε ιδιοκτησίες ανθρώπων από άλλους ανθρώπους. Αυτό το πλασματάκι γιατί δεν έχει κανένα δικαίωμα; Γιατί υφίσταται τον νόμο της ζούγκλας όπου ο ισχυρός σκοτώνει τον ανίσχυρο;

Ο Σερβετάλης είπε να αναλάβει κάθε γονιός τις ευθύνες του. Μητέρα και πατέρας. Έκανες ένα «λάθος» όπως λες; Πλήρωσέ το. Όπως πληρώνουμε όλα τα άλλα λάθη της ζωής. Αν χρωστάω σε κάποιον, η λύση δεν είναι να τον σκοτώσω. Είναι να πληρώσω το χρέος μου. Χρέος μας είναι να προστατέψουμε και το παιδί που δεν φταίει σε τίποτα να πληρώσει τα δικά μας «λάθη».

Αντισύλληψη; Αγνοείται!

Όλοι αυτοί μιλάνε σαν να μην υπάρχει η αντισύλληψη. Σαν να μην υφίσταται αυτή η πράξη στον πολιτισμό μας. Δεν την προβάλλουν καν σαν μέτρο προστασίας από αφροδίσια νοσήματα! Άσε τα υπόλοιπα και πες μας για τις εκτρώσεις, σου λένε οι ανεκδιήγητοι κάφροι! Το έχουν δεδομένο ότι θα οργιάζουν ανεξέλεγκτα και θα φορτώνουν την αναισθησία τους στο κομματιασμένο κορμάκι του μωρού. Άλλος χρωστάει, άλλος πληρώνει. Σαν να είναι ο φόνος η μοναδική πράξη αντισύλληψης. Η αντί – γέννηση έγινε το «προφυλακτικό» τους από τις ευθύνες τους.

Δεν γνωρίζουν οι υποκριτές ότι υπάρχουν ένα σωρό γυναίκες με 5 και 10, και 15 και 30 εκτρώσεις στο ιστορικό τους; Αυτά τι είναι; Λάθη ή κτηνώδης ασυδοσία; Έχετε δει κανέναν να κάνει λάθος 10 και 20 φορές; Δεν είναι βιολογικοί «serial killers» αυτές οι γυναίκες;

Το επιχείρημα των βιασμών – Το πικ της υποκρισίας

Έπειτα πιπιλίζουν συνεχώς το επιχείρημα για τους βιασμούς. Ότι καταδυναστεύεται η γυναίκα που αναγκάζεται να κρατήσει το παιδί του βιαστή της. Άλλη υποκρισία από εκεί. Για πείτε μας, από τις 100.000 εκτρώσεις που γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, πόσες αφορούν περιπτώσεις βιασμών; Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο γίνονται στην Ελλάδα περίπου 4.500 βιασμοί (συμπεριλαμβάνοντας και τους μη καταγγελμένους). Από αυτούς πόσοι οδήγησαν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη; Να πούμε οι 1.000; Να πούμε οι 2.000; Και πολλούς λέμε μάλλον.

Οι υπόλοιπες 98.000 αμβλώσεις που ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ βιασμούς, τι είναι; Δεν είναι επεμβάσεις «ρουτίνας»; Δεν είναι φόνοι για το τίποτα; Κόπτεστε για το 1% και ξεπλένετε το 99% των δολοφονιών; Αν σας παίρνει – και καλά – ο πόνος για τις βιασμένες γυναίκες, αγωνιστείτε τότε να πέσει το νούμερο στις 1.000 – 2.000 εκτρώσεις ετησίως. Θα έχετε σώσει 98.000 παιδιά σε ένα χρόνο, σχεδόν μισό εκατομμύριο σε μια πενταετία. 

Ξεκινήστε από εκεί, και έπειτα πάμε να δούμε και τις περιπτώσεις βιασμών. Φρίκη στην ψυχολογία της γυναίκας ο βιασμός. Εφιάλτης ανείπωτος. Αλλά φταίει το μωράκι να πληρώσει με τη ζωή του;

Και δεν φταίει το κράτος που δεν καταπολεμά την εγκληματικότητα; Δεν φταίει το κράτος που φέρνει ορδές μεταναστών με κουλτούρα βιασμού; Δεν φταίει το κράτος με την πανσεξουαλική παιδεία που μετατρέπει τη γυναίκα σε αντικείμενο; Δεν φταίει το κράτος που δεν στηρίζει τη βιασμένη γυναίκα υλικά και ψυχολογικά, ώστε να φέρει το μωράκι στον κόσμο και να δοθεί έστω για υιοθεσία;

Αθώο το κράτος, αθώα και η δολοφονία, σκοτώνουμε το παιδί και ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε; Τη βία κατά της γυναίκας, την ξεπληρώνουμε με ακόμα περισσότερη βία, κατά του παιδιού; Και είναι πολιτισμός ανθρώπων αυτός; Είναι κράτος πρόνοιας αυτό; Ένα έγκλημα να το πληρώνει πιο σκληρά ο αθώος απ’ ότι ο ένοχος; Ο βιαστής θα πάει φυλακή κάμποσα χρόνια, θα αποφυλακιστεί και θα είναι ελεύθερος. Το μωράκι θα πάει για εκτέλεση πριν καν ανοίξει τα μάτια στον κόσμο. Βλέπετε καμιά δικαιοσύνη σε αυτό;

Δεν πρόκειται να σωπάσουμε για αυτό το έγκλημα

Ναι, χίλιες φορές καλύτερα να καταλήξει σε ορφανοτροφείο το παιδί παρά να δολοφονηθεί. Τουλάχιστον εκεί θα έχει κάποιες πιθανότητες να ζήσει μια ανθρώπινη ζωή. Υπάρχει και ο Θεός να μεριμνά γι’ αυτά τα παιδιά. Εμείς δεν είμαστε Θεοί να αποφασίζουμε προκαταβολικά τι είναι καλύτερο να ζήσει ή να μην ζήσει το παιδί. Πνευματικά μιλώντας, δεν έχουμε δικαίωμα να ορίζουμε τη ζωή και τον θάνατο κανενός. Όλοι αυτοί που ανοίγουν τον οχετό της στοματάρας τους, μπορούν να το κάνουν γιατί μια μάνα και ένας πατέρας σκέφτηκαν ότι δεν έχουν δικαίωμα να τους κομματιάσουν.

Ο Άρης Σερβετάλης αξίζει για άλλη μια φορά πολλά «μπράβο» για την ακριβοδίκαιη θέση του. Που δεν είναι θέση προσωπική του, αλλά θέση της Εκκλησίας, των Πατέρων και των αξιών που ορίζει το Ευαγγέλιο. Αν κάποιοι ενοχλήθηκαν, ας αποκηρύξουν την Εκκλησία για να ξέρουμε ποιος έχει να κάνει με ποιον.

Όσο και να χτυπιούνται με λύσσα, όσο και να γουρλώνουν τα μάτια, να τσιρίζουν, να φουσκώνουν οι φλέβες του λαιμού τους, να κοκκινίζουν από το κακό τους, τόσο φαίνεται πόσο τους ελέγχει η συνείδησή τους για το έγκλημα των εκτρώσεων. Την πιο αδιανόητη γενοκτονία των τελευταίων 2 αιώνων.

Δεν πρόκειται να σταματήσουμε να καταγγέλλουμε αυτήν την φρικωδία. Να δανείζουμε τη φωνή μας για όλα τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή να ουρλιάξουν. Για όλους τους απέραντους τάφους που κρύβουμε κάτω από το χαλί της συνείδησής μας. Για όλον τον ποταμό αίματος που κάνει τη γη να βοά και τον Θεό να φρίττει. Δεν θα σας κάνουμε τη χάρη να ξεχάσουμε τι σημαίνει άνθρωπος. Όχι.

Πηγή: https://www.triklopodia.gr/ο-άρης-σερβετάλης-μίλησε-άψογα-για-τις/