Για να παρακολουθήσετε το Α’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Β’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Γ’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.

Πηγή: tasthyras.wordpress.com

Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ιουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.

Απομαγνητοφώνηση:

Εἶναι λίγο δύσκολο νὰ τὰ ποῦμε, ὅλα αὐτὰ ποὺ ρωτᾶς, μὲ μία ἀπάντηση, ἀλλὰ θὰ τὸ προσπαθήσουμε. Καταρχάς, νὰ ποῦμε πὼς ἡ θέση, ὅτι αὐτὰ εἶναι ἐπιστημονικά, σίγουρα εἶναι σωστή. Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε πιὸ σωστά, φυσικὰ εἶναι ἀναμειγμένη ἡ ἐπιστήμη μέσα σὲ ὅλο αὐτό. Βέβαια, πρέπει νὰ πῶ ὅτι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα τουλάχιστον ‒ δὲν ξέρω στὴν Πορτογαλία‒ ἡ ἐπιτροπὴ αὐτὴ τῶν ἐπιστημόνων ἔχει ὁμολογήσει πὼς ἀρκετὲς φορὲς ἦταν ἄλλα τὰ προτεινόμενα καὶ ἄλλα τὰ ἀποφασιζόμενα, καὶ ὅτι οἱ ἀποφάσεις εἶναι πολιτικές. Ἡ ἴδια δηλαδὴ ἐπιτροπή, ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν κυβέρνηση, ἔχει πεῖ αὐτὸ τὸ πράγμα, καὶ νομίζω εἶναι αὐτονόητο. Ἡ πολιτικὴ ἔχει τὴν ἀρχὴ καὶ τὴν πρωτοβουλία αὐτῶν τῶν πραγμάτων.

Ἂν μοῦ ἐπιτρέπεις, ὅμως, αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα δὲν μποροῦν νὰ ἀπαντηθοῦν κατὰ τὸ γράμμα ἀλλὰ κατὰ τὸ πνεῦμα τους, δηλαδὴ πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε στὸ βάθος τῶν ἐρωτημάτων. Ἀρχικά, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι δὲν πρέπει, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοοῦμε σήμερα καὶ νὰ πιστεύουμε, βέβαια, ὅτι ὑπάρχει μία ἐλεύθερη καὶ ὡραία ἐπιστήμη. Δὲν ὑπάρχει αὐτὸ τὸ πράγμα. Δὲν ὑπῆρχε ποτέ. Καὶ δὲν ὑπάρχει καὶ σήμερα. Ὑπάρχουν ἐπιστήμονες ὡς πρόσωπα πολὺ σημαντικά, τὰ ὁποῖα ἐργάζονται ὅσο πιὸ ἀνεξάρτητα μποροῦν, ἀλλὰ στὶς ὀργανωμένες κοινωνίες, καὶ εἰδικὰ ὅπως εἶναι ἡ ἀμερικανικὴ κοινωνία ἢ ἡ κινεζική, φυσικὰ ἡ ἐπιστήμη εἶναι μέρος τοῦ συστήματος, εἶναι ἐπιδοτούμενη. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὶς ἐπιδοτήσεις. Μὴν κάνουμε ὅτι ἀγνοοῦμε τὴν πραγματικότητα. Ὅπως δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ποῦμε βασικὰ πράγματα, ὅπως τὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἶναι τόσο ἔκθετοι στὴν πλύση ἐγκεφάλου καὶ στὴν προπαγάνδα –ὄχι μόνο σήμερα… δεκαετίες τώρα–, ὥστε πιστεύουν πὼς εἶναι θεωρίες πράγματα ποὺ εἶναι τόσο ξεκάθαρα καὶ εἶναι ἤδη παρόντα στὸν κόσμο. Καταρχάς, νὰ ποῦμε ὅτι μέσα στὸ ὄνειρο τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ἢ ἂν θέλετε, ἂς ποῦμε τοῦ καπιταλισμοῦ, ἐγὼ θὰ προτιμοῦσα τὴν ἔννοια, στὴν οὐσία του ἀνθρωπισμοῦ, στὴν οὐσία τοῦ διαφωτισμοῦ, ποὺ εἶναι ἡ μήτρα ποὺ παράγει ὅλα αὐτά. Μέσα, λοιπόν, στὴν οὐσία αὐτῶν ὑπάρχει καὶ ἡ ριζοσπαστική τους ἔκφραση. Ὁ ριζοσπαστισμὸς τοῦ ἀνθρωπισμοῦ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ἐπέκταση. Ἐκεῖ ἡ ἐπιστήμη συναντᾶται μὲ τὴν πολιτικὴ φιλοσοφία καὶ κυρίως μὲ τὴν πολιτικὴ πράξη τῶν ὑπερδυνάμεων, κατὰ κύριο λόγο. Δὲν εἶναι κρυφό, δὲν εἶναι μυστικὸ ὅτι δεκαετίες τώρα, ἐπισήμως, ὄχι ὡς θεωρίες συνωμοσίας, ἡ ἀμερικανικὴ κυβέρνηση ἔχει ἐπενδύσει χρήματα, προγράμματα γιὰ ὑβρίδια ἀνθρώπινα, γιὰ τὴν ἕνωση ἀνθρώπων καὶ μηχανῆς· γιὰ τὴν σύνδεση μὲ τὸ δίκτυο πιά, τὸ διαδίκτυο. Ἔτσι, ὑπάρχει καὶ ἀνάλογο γραφεῖο, δὲν εἶναι κρυφό. Δὲν θυμᾶμαι πῶς λέγεται τώρα… defense office…, κάπως ἔτσι, ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ ὅλα αὐτά, γιατὶ ὁ σκοπὸς ἦταν μιλιταριστικός. Ἦταν νὰ φτιάξουμε ἕναν ὑπεράνθρωπο στρατιώτη, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ ἔχει οὔτε ἠθικὲς ἀναστολές, οὔτε φόβο, οὔτε κούραση. Αὐτὰ δὲν εἶναι θεωρίες, εἶναι πραγματικότητα. Οὔτε μποροῦμε νὰ ἀγνοοῦμε ὅτι μὲ αὐτὲς τὶς προτεινόμενες θεραπεῖες, νὰ τὸ πῶ ἔτσι, ‒ὄχι τὰ φάρμακα ποὺ ὑπάρχουν, ἀλλὰ δὲν διατίθενται‒, τὶς θεραπεῖες mRNA, εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὶς δέχονται γίνονται σὰν αἰσθητήρας. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι; Τουλάχιστον, κάποια ἀπὸ τὰ ἐμβόλια, δὲν κάνουν τὸν ἄνθρωπο ὁρατὸ σὲ ἕνα ἁπλὸ Bluetooth; Δηλαδὴ σὲ ἕνα καλύτερο σύστημα τί τὸν κάνουν; Ἂν τὸ δικό μου τηλέφωνο μπορεῖ νὰ «πιάσει» τοὺς ἐμβολιασμένους γύρω μου, τουλάχιστον κάποιων ἐμβολίων, δηλαδὴ ἕνα ἄλλο σύστημα, κρατικὸ ἢ ὑπὲρ-ἐθνικὸ ἢ παγκόσμιο τί κάνει; Ἢ μήπως δὲν ὑπάρχει ἀνάλογη τεχνολογία; Δυστυχῶς, πολλὰ πράγματα ἀποκρύπτονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι τόσο ἐπειδὴ εἶναι μυστικά, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἐκλαϊκεύονται· ὡστόσο, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι συμβαίνουν. Σήμερα δὲν ὑπάρχει στὸ Stanford συγκεκριμένα ἢ στὴν Κίνα, δὲν ὑπάρχουν πανεπιστήμια, δὲν ὑπάρχουν ἐργαστήρια, δὲν ὑπάρχει τὸ γνωστὸ Body Net στὸ Stanford; Τί εἶναι αὐτὸ τὸ Body Net; Δὲν εἶναι ὅλη αὐτὴ ἡ φρίκη τοῦ μέλλοντος, ποὺ περιγράφουμε; Αὐτὸ ποὺ φρονεῖ ἡ ἀόρατη αὐτὴ εξουσία καὶ τὰ ὁρατὰ ὄργανά της ‒πῶς νὰ τοὺς ὀνομάσουμε‒, οἱ τεχνο-φεουδάρχες, εἶναι ὅτι ἡ ανθρωπότητα πρέπει νὰ ἐλεγχθεῖ. Γιὰ τοὺς τεχνο-φεουδάρχες εἶναι πολλοὶ οἱ ἄνθρωποι, μιλᾶμε γιὰ μισανθρωπία αὐτὴν τὴν στιγμή. Ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι ἤδη μεγάλη. Πρέπει νὰ συρρικνωθεῖ. Αὐτὴν τὴν στιγμὴ κανεὶς δὲν ἐπενδύει στοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι περιττοὶ οἱ ἄνθρωποι γι’ αὐτούς. Εἶναι πολλοὶ καὶ περιττοί. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ συρρικνωθεῖ ἡ ἀνθρωπότητα, καὶ νομίζω, ὅποιος ἐνδιαφέρεται, ἔχει δεῖ μὲ τὰ μάτια του καὶ ἔχει ἀκούσει μὲ τὰ αὐτιά του νὰ λέγεται καὶ νὰ ἐκφράζεται κάτι τέτοιο. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει ἐλεύθερος. Πρέπει νὰ συνδεθεῖ μὲ τὸ σύστημα. Πρέπει νὰ συνδεθεῖ μὲ τὸ διαδίκτυο. Γίνεται ἀντικείμενο. Φαίνεται καὶ μέσα ἀπὸ ὅλην αὐτὴν τὴν προπαγάνδα τῆς ἐπιστήμης, τῆς κυβερνητικῆς… τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος, τί γίνεται ἡ φύση συνολικά. Ἡ μόνη δυνατότητα νὰ ὑπάρξει ἡ φύση εἶναι νὰ χωρέσει μέσα στὸν κυβερνοχῶρο.

Μισοῦν τὴν φύση, γιατὶ ἡ φύση ἔχει κάτι τὸ ζωντανό. Ἡ φύση σχετίζεται μὲ τὸν Θεό. Καὶ ἂν μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ξέρεις τί λένε ἐπισήμως γι’ αὐτὴν στὰ προγράμματα αὐτὰ ποὺ σοῦ εἶπα; Ὅτι πρέπει νὰ ἀναπροσαρμοστεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Πρέπει νὰ σχεδιαστεῖ ξανὰ ὁ ἄνθρωπος. Ἀκοῦτε; Αὐτὰ δὲν εἶναι δικά μου λόγια. Ἂς τὰ ἀναζητήσουν ὅσοι δὲν τὰ ἔχουν ἀκούσει.

Κάνουν ἕναν σχεδιασμὸ τοῦ νέου ἀνθρώπου. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι συνδεδεμένος μὲ μηχανή. Νὰ σοῦ πῶ ἕνα παράδειγμα: δεῖτε τὴν κλίμακα πῶς εἶναι… γιατὶ εἶναι ὑπαρκτή, δὲν εἶναι δική μου… Εἶναι ο ὑπολογιστής μας. Εἶναι τὸ ἔξυπνο τηλέφωνο, τὸ ὁποῖο θὰ καταργηθεῖ σὲ λίγο καιρὸ στὴν πραγματικότητα. Γιατί; Γιατὶ θὰ πᾶμε στὸ ἑπόμενο στάδιο. Τὸ τηλέφωνο θὰ εἶναι ἐνσωματωμένο ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο. Καταλαβαίνεις; Θὰ πᾶμε σὲ αἰσθητῆρες πρῶτα, ποὺ τοὺς φορᾶμε, καὶ ὕστερα σὲ ἐμφυτεύματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἤδη παρόντα. Ὑπάρχει ἡ τεχνολογία ποὺ ἕνα ἐμφύτευμα εἶναι σχεδὸν ἴδιο μὲ τὸ δέρμα. Μπορεῖ νὰ μπεῖ καὶ μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ νὰ ἐνσωματωθεῖ στὸ δέρμα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ εἶναι ἡ τεχνολογία σήμερα. Καὶ βέβαια σχεδιάζουν νὰ προχωρήσουν σὲ πραγματικὰ ἐμφυτεύματα στὸν ἐγκέφαλο. Καὶ ὅλη ἡ μετὰ-ἀνθρωπιστικὴ αὐτὴ φρενίτιδα ἔχει δημιουργήσει ἀνθρώπους, καὶ τὰ πειράματα ἔχουν γίνει πολλὰ χρόνια πρίν.

Θεωρῶ, λοιπόν, ὅτι τὰ ἐμβόλια εἶναι σὲ αὐτὸν τὸ δρόμο. Εἶναι μέρος, αὐτῆς τῆς τυραννίας, στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος θὰ εἶναι τηλεχειριζόμενος· γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐπικίνδυνος γι’ αὐτούς, εἶναι ἀπρόβλεπτος. Ἀκόμη καὶ ὁ νωχελικός. Ἀκόμη καὶ ὁ λοβοτομημένος. Ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ πρότυπο τοῦ ἀστοῦ ποὺ ἁπλῶς πίνει τὰ Σαββατοκύριακα, ἢ δὲν ξέρω τί κάνει, καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τίποτε ἄλλο. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη εἶναι ἕνας ἀπρόβλεπτος ἄνθρωπος. Δὲν θέλει τὸ σύστημα αὐτὸ ἀπρόβλεπτους ἀνθρώπους. Καὶ βέβαια μισεῖ τὴν δυνατότητα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτὸ εἶναι τὸ πλῆγμα στὸ κατ’εἰκόνα. Αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ κομμάτι. Ὅταν πάψει νὰ ὑπάρχει ὡς προσωπικότητα, ὅταν δέχεται ὑποβολὲς ὁ ἄνθρωπος, ὅταν γίνει τηλεκατευθυνόμενος…, ὅταν, γιὰ νὰ ζήσει, πρέπει νὰ χωρέσει στὸ δίκτυο ἡ «ἐλευθερία» του μεταμορφωμένη πρὸς τὰ χείρονα, τότε τί ἄνθρωπος εἶναι αὐτός;

Ἂς πεθάνουμε ἄνθρωποι! Ἂς ἀρρωστήσουμε ἀπὸ δέκα covid, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι. Ἂς πεθάνουμε ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, ἀλλὰ ἂς ἔχουμε κρατήσει τὴν οὐσία τοῦ κατ’ εἰκόνα, τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιλέξουμε. Νὰ μὴν πᾶμε ἤδη σφαγμένοι ὡς «βρῶμα τοῦ ἀλλοτρίου», (ποὺ ψάλλουμε στὴν Ἐκκλησία), στὸν ἀντίχριστο κάποτε. Ὅταν ἔχει καταργηθεῖ ἡ αὐτεξουσιότητα, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πιὰ κατευθύνεται πρὸς τὰ ἐκεῖ.

Ἐννοεῖται λοιπόν, πώς, ὅπως ποτὲ δὲν ὑπῆρξε ἐλεύθερη ἐπιστήμη, δὲν ὑπάρχει καὶ σήμερα. Καὶ φυσικὰ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἐπιστημονικά. Εἶναι καὶ ἐπιστημονικὰ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ὅτι ἡ κυβερνητικὴ τῆς ἐπιστήμης χρειάζεται τὴν ἐπιστήμη, γιὰ νὰ προχωρήσει τὰ ὁράματά της, αὐτὰ τὰ ἀποκαλυπτικά, τὰ φρικώδη. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὑπάρχει ἕνας ἐπιστημονισμός, φυσικά, εὐτυχῶς δὲν ἔχουμε φθάσει στὸν ὁλοκληρωτισμὸ τοῦ μέλλοντος.

Ὑπάρχουν καὶ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι ἀκόμη καὶ ἐλεύθεροι ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι βέβαια ζοῦνε σὲ μία διελκυστίνδα, σὲ μία λεπτὴ ἰσορροπία γνωρίζοντας ὅτι πράγματι μποροῦν νὰ καταστραφοῦν ἐπιστημονικά, ἂν προχωρήσουν τὰ βήματα μὲ λάθος τρόπο. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἄνθρωποι ποὺ τὸ ἀγνοοῦν αὐτὸ ὡς ἐπιστήμονες καὶ εἶναι ὁρατοὶ πιὰ αὐτοὶ καὶ στὴν χώρα μας, ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Στὴν Πορτογαλία δὲν ξέρω, ἀλλὰ ὑπάρχουν παγκόσμια ὀνόματα ποὺ ἤδη μᾶς πληροφοροῦν σὲ διάφορα ἐπίπεδα γιὰ τὸ τί συμβαίνει.

Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀγνοοῦμε τὴν τεχνολογικὴ βάση, τὴν ἐπιστημονικὴ ἐξέλιξη σήμερα· τὰ ἠλεκτρομαγνητικὰ πεδία, τὸ πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἐνταχθεῖ μέσα σὲ αὐτὰ καὶ νὰ πάψει νὰ ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα. Νὰ εἶναι ἕνας καινούργιος ἄνθρωπος, ἕνα ὑβρίδιο. Ἡ λέξη ὑβρίδιο ὑπάρχει, δὲν τὴν λέω ἐγώ.

Λοιπόν, ἂς μὴν τὸ προχωρήσω, νομίζω ὅτι ἀρκεῖ αὐτό. Βέβαια, δὲν ξέρω ἂν ἔχω ἀπαντήσει σὲ μία τόσο πολυεπίπεδη ἐρώτηση, ἀλλὰ ἐντόπισε ἐσὺ σὲ τί δὲν ἔχω ἀπαντήσει καὶ μὲ διορθώνεις καὶ ἐπανέρχομαι.

Ὁ μασκοφορεμένος, ὁ σίγουρος, ὁ ἐμβολιασμένος, ὁ θυμωμένος μικρομεσαῖος πολίτης, ὁ θυμωμένος ἐναντίον τῶν μὴ ἐμβολιασμένων, πιστεύει καὶ ἀγωνίζεται καὶ ἀγωνιᾶ κατὰ βάθος μέσα του, γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ σὲ αὐτὸ ποὺ ὀνόμασαν οἱ ἄλλοι γι’ αὐτὸν κανονικότητα, τὴν ἀφανισμένη κανονικότητα, αὐτὴν ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως δὲν ὑπῆρχε. Νομίζω πὼς πρέπει νὰ μάθουμε ὅτι μία τέτοια κανονικότητα δὲν θὰ ὑπάρξει, ἐκτὸς καὶ ἂν αὐτὴ ἡ κατάσταση ἀνατραπεῖ μὲ ἕναν τρόπο ἀπρόσμενο γιὰ ἐμᾶς σήμερα, καὶ σὲ αὐτὸ ἐλπίζουμε. Ὄχι γιατὶ δὲν πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν προσωπικό μας ἀγώνα πρέπει νὰ ἐλπίζουμε πάνω σὲ αὐτό. Ὅμως δὲν θὰ ὑπάρξει τέτοια ἐπιστροφή, ἂν δὲ γίνει αὐτὴ ἡ ἀνατροπή. Δὲν σχεδιάστηκε ὅλο αὐτὸ γιὰ νὰ ὑπάρξει ἀνατροπὴ ἢ ἐπιστροφή. Ἡ ἐπανεκκίνηση δὲν συμπεριλαμβάνει τὴν κανονικότητα τῆς προηγούμενης ζωῆς. Ὅ,τι δὲν χωράει μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἠλεκτρονικὴ φάρμα θὰ ἀποβάλλεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα.

Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι πρέπει ὁ καθένας στὰ ὅρια τῆς ζωῆς του νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ζητᾶνε τὴν συγκατάθεσή μας. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ δαιμονιῶδες. Θέλουν τὴν ὑπογραφή μας, ὅπως στὸ ἐμβόλιο. Θέλουν ἐμεῖς νὰ τὸ ποῦμε τὸ ναί, πιεζόμενοι, ἀλλὰ ἐμεῖς νὰ τὸ ποῦμε τὸ ναί. Νὰ ποῦμε ὄχι! Πρέπει νὰ ποῦμε ὄχι. Πρέπει μάλιστα νὰ γυρίσουμε μὲ τὶς γέφυρες πρὸς τὰ πίσω, ὄχι νὰ πᾶμε καὶ στὴν ἑπόμενη γέφυρα. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ μάθουμε οἱ χριστιανοὶ ἐν πρώτοις, γιατὶ σὲ αὐτὸ ἀναφερόμαστε, ὅτι πρέπει νὰ στήσουμε κρυφὰ σχολειὰ ἢ φανερά. Πρέπει νὰ φτιάξουμε αὐτὲς τὶς ἑστίες παιδείας, μετάδοσης ἀληθείας, μετάδοσης ἤθους, καὶ ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας.

Ὅποιοι μποροῦν ἂς ἀναζητήσουν ἔξοδο πρὸς τὴν ἀγροτικὴ ζωή, πρὸς ἄλλες μορφὲς ζωῆς, καὶ ὅσοι δὲν τὸ μποροῦν ἢ δὲν τὸ θέλουν ἂς μείνουν μέσα στὰ ὅρια τῆς πόλης νὰ ἀγωνιστοῦν μὲ αὐτὸ τὸ φρόνημα. Ἀλλὰ ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ φρόνημα τῆς μαρτυρίας καὶ τοῦ μαρτυρίου, τὸ φρόνημα τὸ ἀγωνιστικό. Δὲν ὑπάρχει χριστιανικὴ ζωὴ χωρὶς ἀγωνιστικό, ἐνθουσιαστικὸ φρόνημα. Ἐκεῖ βρίσκεται καὶ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μας.

Ἂν δὲν εἴμαστε σήμερα συνδεδεμένοι μὲ τὴν μυστηριακή μας ζωή, ἂν δὲν ζοῦμε ταυτόχρονα μέσα σὲ αὐτὸ τὸ φρικῶδες σκηνικὸ τὴν μετάνοια, ἂν δὲν ζοῦμε μὲ ἔνταση τὴν ἐσωτερικὴ πνευματικὴ ζωή, μὲ τὶς πτώσεις μας μέσα σὲ αὐτό, ἂν δὲν συνδεθοῦμε ὄχι μὲ τὸ δίκτυο τὸ παγκόσμιο, ἀλλὰ μὲ αὐτὸν τὸν φωτεινὸ κόσμο τῶν ἁγίων μυστηρίων, τῶν σωστικῶν μυστηρίων, τῶν φωτιστικῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν πραγματικότητα, οὔτε νὰ ζήσουμε οὔτε νὰ μαρτυρήσουμε τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μέσα σὲ αὐτό.

Για να παρακολουθήσετε το Α’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Β’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Δ’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.

Πηγή: tasthyras.wordpress.com

Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ιουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.

Απομαγνητοφώνηση:

Στις μέρες μας, βλέπουμε την χορήγηση των εμβολίων που χρησιμοποιούν νέες τεχνολογίες γενετικής θεραπείας, να εγκρίνεται ως χρήση έκτακτης ανάγκης. Γνωρίζουμε επίσης ότι τα εμβόλια αυτά χρησιμοποιούν, με διαφορετικούς τρόπους, κύτταρα που προέρχονται από εκτρωμένα έμβρυα. Επιπλέον, βλέπουμε την αρχή ενός κοινωνικού διαχωρισμού ανάμεσα σε αυτούς που είναι εμβολιασμένοι και σε εκείνους που δεν είναι, με το νέο ψηφιακό πιστοποιητικό COVID. Από μια Ορθόδοξη προοπτική, είναι αυτό ένα αυστηρά ιατρικό θέμα, χωρίς καμμία σχέση με την πίστη και την πνευματικότητα; Υπάρχει πνευματική διάσταση στα εμβόλια αυτά;

Κοίταξε, είναι πολύ μεστές και πολυεπίπεδες αυτές οι ερωτήσεις, δεν είναι ένα το ερώτημα. Δεν ξέρω αν μπορώ να το θέσω σε ένα ενιαίο πλαίσιο αυτό που ρωτάς. Εγώ επιθυμώ να ξεκινήσω με μια, ας πούμε, διαβάθμιση στις απαντήσεις μου και να ξεκινήσω από την κορυφή αυτή τη διαβάθμιση. Για μένα η κορυφή δηλαδή σε όλες τις απαντήσεις είναι θεολογική και πνευματική, που σημαίνει ότι σ’ αυτήν την απάντηση και σε αυτήν την προσέγγιση δε θα σου πω κανένα επιχείρημα.

Όπως ξέρεις -νομίζω πως το ξέρεις και προσωπικά αλλά μπορούμε να το πούμε και στους αδελφούς εκεί στην Πορτογαλία και σε όποιον άλλον- στη Θεολογία έχουμε τα ρητά και τα άρρητα, και έχουμε ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ γνώσης και έκφρασης. Υπάρχουν πράγματα που ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να τα πούμε. ΄Όπως υπάρχουν πράγματα που λέγονται και πράγματα που δεν λέγονται. Όχι οπωσδήποτε με την έννοια του μυστικού, αλλά με το ότι δεν εκφράζονται. Δηλαδή αυτά που ξέρουμε εκκλησιαστικά ας πούμε και θεολογικά, δεν μπορούμε πάντα να τα εκφράσουμε. Τα γνωρίζουμε όμως.

Έτσι λοιπόν, επίτρεψέ μου, εφόσον κάνουμε αυτήν την εισαγωγή, να σου πω ότι για μένα το ανώτερο επιχείρημα στην θεολογία και σε αυτά που με ρωτάς είναι η ύπαρξη μη επιχειρήματος. Για όποιον καταλαβαίνει. Θα μπορούσε, κάποιος να πει ότι ‘τάδε λέγει το Πνεύμα στις Εκκλησίες’ σύμφωνα με τον Αποκαλυπτικό Λόγο. Δε θέλω να μιλήσω με αυτό το φρόνημα αλλά πιστεύω ότι μπορώ να τροποποιήσω λίγο το Πατερικό λόγιο που έλεγε ότι γίνομαι άφρων δια την ωφέλεια των αδελφών. Να το τροποποιήσω και να πω ότι εγώ δεν γίνομαι άφρων για την ωφέλεια -αν μπορούσα να το κάνω θα ήταν καλό και άγιο-, εγώ αισθάνομαι ότι είμαι άφρων γενικότερα σε όλες τις υπόλοιπες ώρες εκτός από, βέβαια, όταν τελούμε τα Μυστήρια και εκτός από την στιγμή που θα απαντήσουμε τέτοια πράγματα. Γιατί αυτά είναι για την ωφέλεια των αδελφών.

Έτσι λοιπόν μπορώ να σου πώ ότι για μένα, η αρχή όλων των απαντήσεων είναι ότι αυτή η σειρά η προτεινόμενη ας πούμε θεραπείας με τα εμβόλια όλων των ειδών, δηλαδή με τα εμβόλια mRNA, δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό. Δεν είναι ευλογημένο αυτό να γίνει. Όχι μόνο από τους Χριστιανούς.. από όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός δεν θέλει να κάνουν το εμβόλιο όχι μόνο οι Χριστιανοί αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Για μένα αυτό είναι το ανώτερο που μπορώ να σου πω. Και εφόσον πούμε το ανώτερο και δεν το αιτιολογήσουμε μπορούμε να αρχίσουμε να το απαντάμε σε διάφορα επίπεδα.

Καταρχάς να πούμε ότι… είπες αν αυτό έχει σχέση με την πνευματική ζωή και ποιες είναι οι προεκτάσεις εν πάση περιπτώσει, και αν σχετίζονται. Ξέρεις πόσες απαντήσεις μπορούν να δοθούν πάνω σε αυτό; Όλων των επιπέδων. Αν είναι δυνατόν να έχουμε τέτοια ερωτήματα σήμερα. Υπάρχει κάτι που σχετίζεται με την ζωή του ανθρώπου και δεν έχει θεολογικό υπόβαθρο και θεολογική σημασία; Ποιος πιστεύει τέτοια πράγματα; Ποιος λέει τέτοια πράγματα σήμερα; Έχει σχέση με την ζωή του ανθρώπου, με το σώμα του έστω, εάν όχι με την ψυχή του, έχει έστω με το σώμα του, έχει με την υγεία του, έχει με την ασθένειά του, με την θεραπεία του, με την κοινωνική του παρουσία, με την ελευθερία του την ίδια και δεν είναι θεολογικό το ζήτημα και πνευματικό; Ποιος λέει τέτοια πράγματα;

Παρακαλώ τους αδελφούς να μην ακούνε… ούτε καν… να αδιαφορούν τελείως σε τέτοιους διαχωρισμούς. Είναι, πραγματικά, σχεδόν εξοργιστικό να ακούμε τέτοια πράγματα. Ότι δήθεν όλα αυτά τα θέματα δεν έχουν θεολογικό χαρακτήρα και είναι καθαρά ιατρικά.

Υπάρχει κάτι που είναι καθαρά ιατρικό; Θα ξεχάσουμε μήπως; Είναι σα να λακίζουμε -στα ελληνικά ας χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, δεν ξέρω πώς μπορεί να μεταφραστεί. Αλλά τόσο γρήγορα σαν τρομαγμένοι φεύγουμε από το πρόβλημα να κρυφτούμε;

Κοιτάξτε. Ο Θεός έδωσε μέσα στο Ιερατικό χάρισμα, εκτός από χάρισμα της διδασκαλίας για όποιον το έχει, υπάρχει και το χάρισμα της θεραπείας των ασθενειών. Μην το ξεχνάμε αυτό. Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα σε αυτό και εννοείται, λέω, -ας μιλήσω για εκείνους που δεν ξέρουν- ότι φυσικά και η ιατρική, όπου υπάρχει αυτή εν πάση περιπτώσει και ασκείται αυθεντικά, είναι κάτι πολύ ευλογημένο και είναι δοσμένο από τον Θεό. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Αλλά εμείς γιατί απεμπολούμε αυτή την ιδιότητα; Μήπως δεν την πιστεύουμε; Δε μας απέστειλε ο Ιησούς, όπως λέει το Ευαγγέλιο, να κηρύξουμε και να θεραπεύουμε πάσα νόσο και πάσα μαλακία; Γιατί αυτό το αγνοούμε;

Υπάρχει, λοιπόν, στεγανό στην αποστολή μας; Είναι δυνατό να λέμε τέτοια πράγματα; Να αφαιρέσουμε όλες τις ευχές από το ευχολόγιο τότε. Να βάλουμε στεγανά. Να μικρύνουμε την αποστολή μας. Να κλειστούμε μέσα στο Ναό. Να μην κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από την Θεία Λειτουργία. Ούτε ευχές να διαβάζουμε, ούτε θέματα υπάρχουν που μας αφορούν, ούτε θέματα εγκυμοσύνης, αμβλώσεως, ας πούμε, Θέματα που αφορούν…. δες πόσες ευχές έχουμε, ακόμα και την θεραπεία των ζώων, την θεραπεία της γης που νοσεί από τις δικές μας αμαρτίες. Δεν έχουμε ευχές, δεν έχουμε αγιασμούς, δεν έχουμε θέματα τέτοια πνευματικά; Τι λέμε τώρα; Λοιπόν αυτά είναι διλήμματα ας πούμε που μπαίνουν ως μη όφειλαν βέβαια… αλλά και είναι σχεδόν προκλητικά να τα λέμε.

Υπάρχει κάτι έξω από τη Θεολογία; Η Θεολογία δεν είναι προφητική, επιστήμη; Την λέξη επιστήμη την χρησιμοποιώ πνευματικά όχι ακαδημαϊκά. Υπάρχει κάτι έξω από αυτό; Το Πνεύμα, όπου υπάρχει, ανακρίνει τα πάντα. Οι άνθρωποι του Θεού ανακρίνουν τα πάντα. Και εμείς υποτίθεται ότι πρέπει να καταλάβουμε αυτά τα πράγματα. Αν είναι δυνατό να θεωρήσουμε ότι αυτό σημαίνει μια αποκοπή μεταξύ Θεολογίας και ζωής. Μα τόσα χρόνια τι λέγαμε;

Ξέρεις, μου έρχεται στο νου πολλές φορές «το όραμα», αν μου επιτρέπεις το λέω λίγο ειρωνικά, της μετά-κόβιντ εποχής όπου λοβοτομημένοι, κατά κάποιο τρόπο ας πούμε… γενετικώς τροποποιημένοι Χριστιανοί θα είναι σε αίθουσες και θα παρακολουθούν συνέδρια θεολογικού, δήθεν, χαρακτήρα τα οποία θα μιλάνε για την σχέση της Θεολογίας με την ζωή. Ξανά πάλι τα ίδια, και το πόσο πλήρης είναι η Θεολογία και το πού εκτείνεται και όλα αυτά. Και θα είναι όλοι χαμογελαστοί, χαρούμενοι και θα χειροκροτούν. Αυτό θα είναι το πιο τραγικό θέαμα. Θα είναι ας πούμε εσχατολογικό θέαμα. Μακάρι να μη βρεθούμε να το δούμε ποτέ κάτι τέτοιο.

Έτσι λοιπόν, δε μπορούμε να πούμε τέτοια πράγματα, ότι δεν έχει πνευματικότητα το θέμα. Όλα έχουν πνευματικότητα φυσικά. Αυτά τα διλήμματα είναι…. εάν δεν ξέρουμε καθόλου την ζωή της Εκκλησίας, ούτε τα στοιχειώδη της Θεολογίας.

Αλλά, αν μου επιτρέπεις να συνεχίσω λίγο στο πνεύμα μου της πρώτης μου τοποθέτησης, να σου πω ότι η δική μου ας πούμε η….. να σου πω την λέξη γνώμη; να πω την λέξη φρόνηση; ας προσέξω τις λέξεις…. Ο δικός μου ο λόγος είναι ξεκάθαρα ότι τα προτεινόμενα αυτά εμβόλια, φυσικά ως γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα, ως «γονιδιακή θεραπεία», σε εισαγωγικά, είναι κάτι τα οποία όχι απλώς θα έπρεπε να μας προβληματίζουν, θα έπρεπε ήδη εκ των πραγμάτων να τα έχουμε βγάλει έξω από τη συζήτηση. Σε επίπεδο, ας πούμε, διαλόγου, ως Θεολογία μιλάμε.

Ακόμα κι αν αγνοούσαμε ένα κομμάτι, ένα τμήμα της επιστημονικής πραγματικότητας, πάλι θα έπρεπε να το απορρίψουμε θεολογικά. Είναι ξεκάθαρο αυτό νομίζω. Ο άνθρωπος πρέπει να παραμείνει άνθρωπος, όπως είναι. Το όραμα της μετάλλαξης του ανθρώπου, δεν είναι, ξέρεις, ένα όραμα μιας, ας πούμε ομάδας περιθωριακής. Είναι επίσημα πράγματα εδώ και δεκαετίες. Ας μην το αναπτύξω τώρα γιατί θέλω να σου πω περισσότερα, ίσως σε μια άλλη ερώτηση που μπορεί να έχεις. Εμένα τώρα με ενδιαφέρει το πνευματικό και θεολογικό κομμάτι.

Για μένα, λοιπόν, τα προτεινόμενα εμβόλια είναι μέρος, ας το πω… είναι μια γέφυρα, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είναι ένα σφράγισμα. Είναι το σφράγισμα της εποχής. Δεν είναι το σφράγισμα το τελευταίο, το τελικό του Αντιχρίστου. Είναι όμως το σφράγισμα της σημερινής εποχής. Έτσι; Είναι το σφράγισμα του σήμερα. Και το πρώτο σφράγισμα πάντοτε υπάρχει και μπορώ να στο δικαιολογήσω θεολογικά και πατερικά.

Το σφράγισμα καταρχάς υπάρχει μέσα μας, υπάρχει στις προϋποθέσεις μας, υπάρχει στο νου του ανθρώπου. Είμαστε σφραγισμένοι πριν σφραγιστούμε. Όποιοι είναι σφραγισμένοι. Απ’ τον τρόπον που σκεπτόμαστε – αν σκεπτόμαστε έτσι. Με ποια κριτήρια εν πάση περιπτώσει σκεπτόμαστε… εκεί είναι το σφράγισμα.

Αν δεις…. εγώ με όποιους ανθρώπους έχουν κάνει το εμβόλιο και έχω συζητήσει μαζί τους … βλέπω το σφράγισμα ήδη παρόν. Οι περισσότεροι άνθρωποι. Δείτε. Στις συζητήσεις μου δεν βλέπω κανένα ουσιαστικό κριτήριο. Ή, όποια υπάρχουν είναι για θρήνο. Είναι σα να μην υπάρχει η αξία της αλήθειας, ….η αξία της γνώσης των πραγμάτων ή το πνευματικό νόημα αυτής της ενέργειας. Είναι σα να μη μας ενδιαφέρει καθόλου να μάθουμε τίποτα. Είναι σα να θέλουμε απλώς να διασφαλίσουμε την ελεύθερη μετακίνησή μας, την δουλειά μας ή την διασκέδασή μας… αλλοίμονο... Ή το να πάνε οι άλλοι στο γήπεδο ας πούμε, να δουν την αγαπημένη τους ομάδα… Να βγουν να διασκεδάσουν. Είναι το τελευταίο επίπεδο, ας πούμε, της παρούσας ζωής.

Αυτό δεν είναι σφράγισμα ήδη; Αν δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός από αυτά δεν είμαι ήδη σφραγισμένος σήμερα; Δε θα σφραγιστώ αύριο; Ας μην κάνουμε λοιπόν ότι μας τρομάζουν οι λέξεις. Το εμβόλιο λοιπόν, σου ξαναλέω, είναι το σφράγισμα το σημερινό.

Έχει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μια πολύ σπουδαία, όπως όλες του Χρυσοστόμου, ομιλία πάνω στο θέμα του Βαπτίσματος. Εκεί λοιπόν, όπως ξέρουμε -και ίσως είναι μια ευκαιρία κατηχητική για τους αδελφούς στην Πορτογαλία-, ξέρουμε ότι δεν έχουμε ένα Βάπτισμα, έχουμε στην Θεολογία μας οκτώ Βαπτίσματα. Τα αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Και πριν φτάσουμε δηλαδή… μάλιστα ξεπερνάμε το σημερινό Βάπτισμα διότι είναι το Βάπτισμα του Κατακλυσμού, της θαλάσσης και της Νεφέλης, είναι το Βάπτισμα το Ιουδαϊκό, το Νομικό. Και είναι βέβαια το Βάπτισμα του Ιωάννου.

Τι είναι λοιπόν όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στον Ιωάννη; Είναι γέφυρες. Που η μία γέφυρα οδηγεί στο άλλο επίπεδο. Και ο Ιωάννης είναι η τελευταία γέφυρα πριν τον Χριστό. Και ξέρουμε ότι ο Ιωάννης βαπτίζει για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να έχουν κοινωνία με το πνεύμα του Χριστού. Για να μπορέσουν να αποδεχτούν τον Χριστό όταν έρθει.

Έτσι λοιπόν για μένα, αυτό το εμβόλιο, τα εμβόλια, αυτή η σειρά εν πάση περιπτώσει, είναι η γέφυρα … οι άνθρωποι να μπορέσουν να έχουν κοινωνία με το πνεύμα του Αντιχρίστου που ήδη το βλέπουμε να έχει χυθεί μέσα στην ανθρωπότητα. Είναι ξεκάθαρο, κοιτάξτε γύρω σας. Είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου παντού αυτήν την στιγμή. Ειδικά τώρα μέσα σε αυτή την κρίση. Οι άνθρωποι του Θεού το έβλεπαν ούτως ή άλλως.

Αλλά, κοιτάξτε τώρα, όλα αυτά και αυτά που έθιξες στην ερώτησή σου δεν είναι ήδη το πνεύμα του Αντιχρίστου μέσα στον κόσμο; Έτσι λοιπόν το εμβόλιο είναι η γέφυρα που θα μας οδηγήσει στο κανονικό σφράγισμα. Γιατί ανάλογα και με τα κριτήρια. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι… Κάποιοι παραπλανήθηκαν, κάποιοι έτσι βρέθηκαν σε μια στιγμή αδυναμίας προσωπικής, χωρίς γνώση, χωρίς κανένα προβληματισμό, χωρίς μια σωστή συμβουλή, χωρίς κανένα αληθινό στήριγμα.

Είναι όμως γέφυρα, πραγματικά, που μας οδηγεί εκεί. Παίρνω αυτή την επικίνδυνη, να το πω έτσι, θέση εντελώς συνειδητά. Ξεκάθαρα. Και το λέω και στους αδελφούς και σε οποιονδήποτε άλλο. Αυτό είναι. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αλλά αυτό είναι το πνευματικό κομμάτι. Μας εισάγει λοιπόν στο πνεύμα του Αντιχρίστου. Εισάγει την ανθρωπότητα, για να το πω πιο σωστά. Αυτό είναι και το πνευματικό νόημα, η πνευματική σημασία.

Μα δείτε το. Ποιος μπορεί να μιλήσει σήμερα για λογικότητα σε αυτό που γίνεται; Πρέπει να είσαι τελείως τυφλός. Έχει λογική αυτό που συμβαίνει αλήθεια; Ή απλώς έχει γίνει μια παγκόσμια λοβοτομή;

Αυτήν την στιγμή ο διάλογος για τα εμβόλια είναι καθαρά μεταφυσικός. Στο επίπεδο της φιλοσοφίας, που είναι και το πεδίο σου νομίζω και το πεδίο αρκετών αδελφών στην Πορτογαλία. Καθαρή μεταφυσική. Λείπει εντελώς η λογικότητα στα επιχειρήματα γιατί όλα έχουν καταρριφθεί. Ποιο επιχείρημα να πεις για να έχουμε τα εμβόλια; Όλη αυτή η εντατικοποίηση για να φτάσουμε ότι δήθεν η μετάλλαξη ήταν που έγινε [και είναι τα εμβόλια] τόσο αναγκαία. Έχει κάποια λογική βάση αυτήν την στιγμή; Δεν έχουν καταρριφθεί αυτά; Δεν ξέρουν ότι οι μεταλλάξεις είναι αυτονόητες αυτήν την στιγμή έτσι όπως κινηθήκαμε; Δε θα ‘ρθουν καινούργιες; Είναι δυνατόν να μιλάμε για τείχος ανοσίας;

Ένα τείχος ανοσίας χρειαζόμαστε. Ανοσία στον φόβο, ανοσία στην τρομοκρατία από αυτή την καινούρια φράξια, την φρικτή φράξια του ιατρικού, ας πούμε της ιατρικής δυναστείας. Καταλαβαίνεις; Και δεν μιλάω φυσικά για το ιατρικό επάγγελμα, έτσι; Αλλά μιλάω για τον ιατροφασισμό. Για την βοήθεια της δήθεν ιατρικής σε αυτόν αναδυόμενο φασισμό. Είναι ξεκάθαρο αυτό.

Πότε ενδιαφέρθηκε κανείς για να πιέσει ανθρώπους, με τέτοιο τρόπο όπως σήμερα, να κάνουν ένα εμβόλιο; Πότε ενδιαφέρθηκε να τους πληρώσει ποτέ στην Ιστορία για να κάνουν ένα εμβόλιο; Είναι ξεκάθαρο γιατί γίνεται αυτό. Γίνεται για πάρα πολλούς λόγους. Ας πούμε όμως τον κύριο για εμάς που είναι πνευματικός.

Είναι λοιπόν μια μύηση αυτό που συμβαίνει. Είναι μια μύηση που απευθύνεται στον ψυχισμό, σε πιο εξωτερικό επίπεδο, και στην ίδια την ψυχή των ανθρώπων. Η μεταφυσική ακριβώς που άρχισα να σου λέω, είναι ότι καταργείται η λογικότητα, καταργείται οποιοσδήποτε διάλογος λογικός. Δεν υπερισχύει κανένα λογικό επιχείρημα για αυτή την πρόταση. Και [είναι] αυτονοούμενο ας πούμε… υπάρχει μια αόριστη νοούμενη βάση στην οποία καλούνται όλοι να στηριχτούν. Ποιο είναι το νοούμενο; Είναι τόσο αόριστο. Είναι μεταφυσικό. Είναι η «θεραπεία» σε εισαγωγικά… πώς να το πω… ως υπακοή, όχι ως κάτι άλλο.

Είναι αυτονόητο. Σε λίγους μήνες, ακόμα και αν υπήρχε ανοσία στο εμβόλιο -ακόμα και αν υπήρχε που δεν υπάρχει και το ξέρουν όλοι πια, όλοι… όσοι θέλουν να το ξέρουν- θα λήξει. Ποια είναι η λογική βάση για αυτήν την εμμονή; Δεν υπάρχει λογική βάση. Είναι καθαρά μεταφυσική αυτό που συμβαίνει. Και για όποιον δεν καταλαβαίνει τον όρο να πούμε -με την έννοια της φιλοσοφίας το εννοούμε αυτό- ότι η στέρηση ακριβώς των λογικών επιχειρημάτων δημιουργεί την μεταφυσική. Η προσκύνηση μιας υπακοής σε έναν αόρατο κυβερνήτη. Καταλαβαίνεις; Αυτή είναι η μεταφυσική του εμβολίου. Δεν μπορούμε να μιλάμε για λογικότητα, για επιστήμη και τέτοια πράγματα, αν είναι δυνατόν. Εντάξει, κάποιοι τα πιστεύουν αυτά, αλλά ποιά επιστήμη; Όπως είπες και εσύ δεν υπάρχει ομοφωνία πάνω σε αυτό. Και για φαντάσου να υπήρχε ομοφωνία, πόσο προχωρημένα θα ήταν τα πράγματα. Πόσο αυτός ο αναδυόμενος φασισμός θα είχε κυριαρχήσει στις συνειδήσεις όλων των ανθρώπων. Δεν μπορούμε λοιπόν να κάνουμε τέτοιες προσεγγίσεις νομίζω, καθόλου.

Έτσι λοιπόν θέλω να πω ότι τα εμβόλια έχουν αυτήν την πνευματική διάσταση. Μας εισάγουν σε αυτό το πνεύμα. Είναι τελείως επικίνδυνο να κάνουμε τέτοιους διαχωρισμούς μεταξύ Θεολογίας και πνευματικής ζωής και επιστήμης. Δεν είναι καν τέτοιο το ζήτημα πια. Είναι πνευματικό καθαρά. Είναι γέφυρα προς αυτό το σκοτεινό μέλλον.

Επειδή είναι γέφυρα όμως και βέβαια μας εισάγει σε αυτό το χώρο, στο αύριο, έχει δύναμη αυτό που συμβαίνει, αλλά δεν μπορεί να είναι οριστικό. Γι΄ αυτό παρακαλώ όλους τους αδελφούς, εγώ ως πρόσωπο, ως άφρων, ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ. Όποιος πέρασε τη γέφυρα να γυρίσει πίσω. Είναι δύσκολο να γυρίσεις πίσω όταν περάσεις την γέφυρα, αλλά δεν είναι οριστική η γέφυρα. Πρέπει πρώτα να καταλάβει, να εξαλείψει το νοητό σφράγισμα από μέσα του. Να αλλάξει τα κριτήριά του. Να αλλάξει τα κριτήρια που τον έκαναν να μπει μέσα σε αυτό.

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε δεν το ήθελα, με πίεσε η μάνα μου, ο πατέρας μου, η οικογένειά μου, το παιδί μου. Δεν μπορούμε να μιλάμε έτσι. Δεν έχουμε καταλάβει την σοβαρότητα των πραγμάτων. Και εν πάση περιπτώσει τί ζωή είναι αυτή που κάποιοι σου υποβάλουν τη θέλησή τους; Γιατί υπάρχει αυτή η βία; Που έχει φτάσει ακόμα και στο επίπεδο της οικογένειας. Κοιτάξτε, η βία είναι ορατή. Υπάρχει ωμή βία αυτή τη στιγμή στις κοινωνίες. Και δεν ξέρω τι συμβαίνει στην Πορτογαλία. Στην Ελλάδα υπάρχει ωμή βία όμως. Ας μου πεις εσύ τι υπάρχει στην Πορτογαλία έστω και μετά την συνέντευξη κάποια στιγμή. Αλλά η βία είναι παρούσα.

Ο αναδυόμενος ολοκληρωτικός κόσμος, ο δυστοπικός κόσμος όπως λέμε είναι ήδη παρών. Είναι μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν είναι πια το κράτος σε κάποια ελίτ απλώς. Είναι η κοινωνία μεταξύ του πνεύματος των πολιτών, κάποιας μερίδας πολιτών, με αυτήν την σκοτεινή πραγματικότητα. Έχουν αναλάβει οι άνθρωποι, όχι μόνο επιδοτούμενοι άνθρωποι αλλά και μη επιδοτούμενοι, να είναι εργάτες αυτού του σκοτεινού παρόντος και του σκοτεινού μέλλοντος.

Αυτός είναι ο διαχωρισμός και όλα αυτά που είπες. Έτσι συμβαίνει αυτό. Ήδη συμβαίνει. Όμως οι άνθρωποι, για να παραμείνουμε άνθρωποι, όχι για να γίνει το αποτέλεσμα οπωσδήποτε, όχι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, ως μαρτυρία ζωής, δεν μπορούμε να είμαστε άνθρωποι αλλιώς, αν δε μαρτυρήσουμε την αλήθεια στη ζωή μας. Πρέπει λοιπόν οι άνθρωποι να μαρτυρήσουν την αλήθεια. Πρέπει να έχουμε τέτοιο φρόνημα. Κυρίως οι Χριστιανοί. Αλλά νομίζω γενικότερα η ανθρωπότητα. Σαν να εξέλειπε δηλαδή από την ανθρωπότητα η διάθεσή της να αγωνιστεί για οποιοδήποτε ζήτημα. Που δεν θα με έβρισκε οπωσδήποτε σύμφωνο σε μια άλλη στιγμή της Ιστορίας, καταλαβαίνεις…. Αλλά εδώ έχουμε μια γενικότερη ύπνωση. Δεν είναι και αυτό μέσα στο πνεύμα του Αντιχρίστου; Μια γενική ακηδία έχει χυθεί. Μια παθητικότητα ανερμήνευτη σχεδόν.. Είναι ερμηνεύσιμη… γιατί; Επειδή έχει επικρατήσει η αμαρτία στον κόσμο το πρώτο αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι ο σκοτισμός του νοός. Επειδή έχουμε προσκυνήσει την αμαρτία, τι να πούμε; Δε βλέπουμε ούτε τα ιστορικά, ούτε τα οριζόντια, ούτε τα κάθετα, ούτε τα πνευματικά. Γι’ αυτό υπάρχει τόσο σύγχυση.

Αν δεν είχαμε τους ανθρώπους του Θεού πού θα βρισκόμασταν; Αν δεν είχαμε τους Αγίους να κρατηθούμε ώς Ορθόδοξοι πού θα βρισκόμασταν σήμερα; Αν δεν είχαμε τη ζωντανή παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία θα είχαμε ήδη προσχωρήσει μέσα σε αυτό το χάος.

Όμως το Πνεύμα το Άγιο είναι Παρόν στην Εκκλησία. Είναι ζωντανό. Και ομιλεί στις Εκκλησίες όπως λέει στην Αποκάλυψη. Και δε θέλει το χαμό ουδενός. Είναι αγαθό το Πνεύμα το Άγιο. Και αυτή είναι η αγαθότητά του… να μη θέλει να χαθεί κανείς. Σε όλα τα επίπεδα. Και μας καλεί να γυρίσουμε πίσω. Υπάρχει χρόνος για τους ανθρώπους. Ας σταματήσουν εδώ όσοι έκαναν τα εμβόλια. Ας αγωνιστούν, ας καταλάβουν ότι υπάρχει ένα πνευματικό ζήτημα.

Και βέβαια μια και το έθιξες, ποιο είναι το πνευματικό ζήτημα πέραν του σφραγίσματος της ψυχής και του σώματος; Είναι το ζήτημα του μολυσμού, το οποίο εδώ στην Ελλάδα το έχουν θίξει κάποιοι πατέρες πολύ σπουδαία, το έχουν ολοκληρώσει δηλαδή σαν ζήτημα κατά την γνώμη μου. Υπάρχει μολυσμός από το εμβόλιο; Φυσικά και υπάρχει μολυσμός από τη στιγμή που ξέρουμε. Δεν υπήρχε μολυσμός, και για αυτό έγινε το ΄δια των κολλύβων’ θαύμα του Αγίου Θεοδώρου; Δεν υπήρχε τότε μολυσμός; Τώρα δεν υπάρχει όταν χρησιμοποιούμε κυτταρική σειρά εκτρωμένων εμβρύων;

Ξέρετε πώς γίνεται αυτό; Είναι μια φρικτή συμπαιγνία. Ένα σενάριο πραγματικά μιας ταινίας τρόμου. Το πώς λαμβάνονται αυτά τα έμβρυα. Πώς γίνονται αυτές οι εκτρώσεις; Γίνονται γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι εκτρώσεις. Δεν είναι μια έκτρωση που έγινε. Μη λέμε τέτοια πράγματα. Πρέπει να ξέρουμε τι συμβαίνει. Κακόμοιρα πλάσματα, μέσα από ψυχιατρεία, απελπισμένοι άνθρωποι που γίνονται πειραματόζωα, είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία τους κυρίως. Ζωντανά πλάσματα που τα παίρνουμε για τέτοιους επιστημονικούς σκοπούς.

Μα τι κάνουμε; Δεν ξέρουμε τι γίνεται στον κόσμο καθόλου; Τί διαβάζουμε; Βλέπουμε μόνο τηλεόραση; Αυτό είναι μια παγκόσμια μετάδοση ναρκωτικών ουσιών. Τι είναι αυτό; Έτσι θα φτιάξουμε συνείδηση και θέσεις σαν άνθρωποι;

Λοιπόν, φυσικά υπάρχει η πνευματική διάσταση στα πράγματα και όλα έχουν πνευματική διάσταση. Ακόμα και η «πολιτική», σε εισαγωγικά, διάσταση των πραγμάτων έχει πνευματική σημασία για εμάς. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό σου απαντώ μέχρι στιγμής αλλά επειδή νομίζω ότι αν το αρχίσουμε αυτό δε θα το τελειώσουμε… Αν θέλεις κάνε μου κάποιες παρεμβάσεις, κάποιες άλλες ερωτήσεις μήπως βοηθηθείς περισσότερο.

Είναι το εμβόλιο «ευλογία Θεού»;

Είναι λοιπόν το εμβόλιο ευλογία Θεού; Ύστερα από όλα αυτά είναι δυνατόν όλη αυτή η απάτη, όλο αυτό το οργανωμένο έγκλημα να είναι ευλογία Θεού; Αυτή είναι η αντιστροφή των πάντων. Σου λέω λοιπόν ξεκάθαρα. ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ. Όχι απλώς δεν είναι ευλογία, τα εμβόλια είναι ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΕΧΙΔΝΩΝ.

Αν πούμε ότι είναι ευλογία πέφτουμε στην ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, η οποία όπως ξέρετε και αν ξέρετε είναι ασυγχώρητη αμαρτία. Αυτή η αντίστροφή είναι ευλογημένη; Δηλαδή είναι ευλογία, ας πούμε, αυτό το σκοτάδι; Και όποιοι δεν κάνουν το εμβόλιο τι θα είναι δηλαδή; Καταραμένοι; Αυτό το λέει το Πνεύμα του Θεού στις Εκκλησίες;

…Και εν πάση περιπτώσει να το πάμε και λίγο διαφορετικά το θέμα. Έχουμε τον ιατρικό φασισμό, που ίσως παρερμηνευτεί αλλά αν θέλεις μπορώ να στο εξηγήσω, έχουμε ξεκάθαρα τον πολιτικό, θα έχουμε και έναν εκκλησιαστικό τώρα; Δηλαδή θα ξεχωρίσουν τους πιστούς σε εμβολιασμένους και όχι; Και οι εμβολιασμένοι είναι αυτοί που θα μπαίνουν στο Ναό και οι άλλοι έξω; Αυτή θα είναι η Εκκλησία του Χριστού ή του Αντιχρίστου; Πώς την βλέπουμε από μακριά;

Σε μια τέτοια Εκκλησία, θέλω να πω στους αδελφούς στην Πορτογαλία και όπου αλλού, όχι μόνο δεν πρέπει να μπαίνουμε μέσα, αλλά πρέπει να φεύγουμε μακριά. Καλύτερα στα σπίτια μας.

Αν η Εκκλησία μας πει ότι για να μπούμε πρέπει να είμαστε εμβολιασμένοι, πρέπει να τρέξουμε μακριά. Καλύτερα στα σπίτια μας. Να ανοίγουμε το στόμα μας μετά από μια Παράκληση, μια Ακολουθία, μια προσευχή και να μας κοινωνούν οι Άγιοι και οι Άγγελοι νοερώς, παρά μέσα σε αυτό, που δεν ξέρω πώς να το ονομάσω.

Θυμάμαι τώρα έναν Βόρειο Ηπειρώτη νομίζω …τον είχα συναντήσει κάποτε, είχε γίνει και νεωκόρος αυτός σε μία εκκλησία. Και επειδή κάπως είχαμε γνωριστεί… τον συνάντησα λοιπόν μια μέρα τυχαία πριν από πάρα πολλά χρόνια -ήμουν διάκονος- σε ένα λεωφορείο και αρχίσαμε να συζητάμε, και μου περιέγραφε τι γινότανε στην Αλβανία εκείνα τα χρόνια. Και γινόταν ακριβώς αυτό. Άκουγαν κρυφά την Λειτουργία στην Ελλάδα και την ώρα της Θείας Κοινωνίας άνοιγαν το στόμα τους, έπαιρναν νοητά το αντίδωρο. Έτσι θα κάνουμε και εμείς. Νοητά θα παίρνουμε το αντίδωρο, νοητά θα κοινωνούμε και θα κοινωνούμε, αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να λειτουργήσουμε.

Αυτό δεν θα είναι Εκκλησία του Χριστού και φυσικά δεν σχετίζεται με καμία ευλογία. Το σκοτάδι δεν είναι ευλογία ποτέ. Η μετάλλαξη η ανθρώπινη είναι δυνατόν να είναι ευλογία; Η καθυπόταξη του ανθρώπου σε τέτοιο βαθμό, ηλεκτρονικό, που αν θες το αναπτύσσουμε αργότερα, θα είναι ευλογία; Θα βαφτίσουμε ευλογία αυτό το πράγμα;; Ευλογία και ο φασισμός; Ευλογία ο διαχωρισμός των ανθρώπων; Ευλογία όλα αυτά τα τείχη που ανορθώνονται; Ευλογία αυτοί που δεν έχουν αυτήν την γνώμη και που στηρίζεται και σε πολύ λογικά και σε επιστημονικά ακόμα -όχι σε πνευματικά- επιχειρήματα να αποκλείονται;

Με τι μοιάζει αυτό; Να αποκλειστούν τα παιδιά από το σχολείο; Να αποκλειστούν οι εργαζόμενοι από τις εργασίες τους; Να αποκλειστούν οι πιστοί δηλαδή από την Εκκλησία; Αυτή είναι η ευλογία; Μα δεν ξέρουμε τι γίνεται καθόλου; Δεν ξέρει κανείς μας τα πνευματικά, ούτε εγώ. Δεν ξέρουμε ούτε τα ιστορικά; Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό; Υπάρχει άραγε τεχνολογία νανοσωματιδίων; Και εμείς είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει μέσα στο εμβόλιο; Και τι θα πούμε αύριο στους ανθρώπους όταν αρχίζουν να εμφανίζονται… και ποιος θα τα καταγράψει και ποιος τα καταγράφει σήμερα. Ποιος καταγράφει, εδώ τουλάχιστον σε μας δεν ξέρω στην Πορτογαλία, ποιος καταγράφει τα αποτελέσματα του εμβολίου; Τις επιπλοκές; Ποιος καταγράφει τους θανάτους που προέρχονται από αυτές τις επιπλοκές; Τι θα πούμε αύριο; Τι θα πούμε ακόμα και στην επόμενη γενιά;

Όπως ξέρουμε, και η Ιατρική το διδάσκει, υπάρχουν αποτελέσματα από φάρμακα απλά όχι από γενετικές παρεμβάσεις, τα οποία εμφανίζονται μια γενιά αργότερα. Τρέχουμε εμείς να πούμε ευλογία κάτι που δεν ξέρουμε ούτε καν τι είναι; Που δε θα μου έλεγε προσωπικά τίποτα ακόμα κι αν ήταν εγκεκριμένο… και άλλα είναι εγκεκριμένα… και άλλα εγκρίθηκαν και αργότερα καταλάβανε ότι ήταν θανατηφόρα. Μα η εποχή μας είναι γεμάτη από πληροφορίες αν θέλουμε να μάθουμε. Τι είναι αυτό; Δεν ξέρουμε; Δε θέλουμε να μάθουμε; Ή είναι κάτι άλλο;

Είναι φανερό ότι οι κυβερνήσεις θέλουν να αφομοιώσουν την Εκκλησία -ας μιλήσουμε μόνο εκκλησιαστικά- θέλουν να αφομοιώσουν την Εκκλησία, την Ιεραρχία της, το Σώμα της. Θέλουν να το εντάξουν στους δικούς τους σκοπούς. Θέλουν να μας κάνουν εργάτες όλων αυτών των σκοτεινών πρακτικών και της θεωρίας τους, του οράματός τους για τον κόσμο. Να μας βάλουν να υπηρετήσουμε τον πονηρό αντί για τον Χριστό που υπηρετούμε.

Να πείσουμε εμείς τους ανθρώπους να κάνουν τα εμβόλια;… Θεέ μου… Πώς θα τους αντικρύσουμε; Όταν θα αρχίσουν να φαίνονται πολύ πιο ορατά αυτά που θα φανούν, τότε τί θα κάνουμε;

Όμως, για να ολοκληρώσουμε και το θέμα το πνευματικό. Αν λοιπόν τα κράτη.. οποιοδήποτε κράτος, οποιαδήποτε κυβέρνηση, θέλει να κάνει κάτι τέτοιο, αν θέτει τους όρους της λατρείας, αν θέτει τους όρους της εισόδου μέσα στον Ναό, αν θέτει τους όρους της Λειτουργίας της εκκλησιαστικής, αν θέτει τους όρους του κηρύγματος όπως έχουμε δει, δεν θα θέσει και τους όρους του εμβολιασμού των πιστών;

Και τότε τι θα κάνουμε; Ήδη έχουν σπεύσει κάποιοι να το θεωρήσουν σχεδόν επιβεβλημένο.

Αλλοίμονο. Αλλοίμονο.

Όμως αυτό που λέγαμε δεν είναι πνευματικό θέμα; Όταν οι πολιτείες θέτουν αυτούς τους όρους, και να στο πω πιο συγκεκριμένα, δεν είναι θέμα Κανονικού Δικαίου; Όταν παύει η Εκκλησία να έχει την κυριαρχία στους όρους της ζωής της, αυτό δεν είναι θέμα Κανονικού Δικαίου;

Για να παρακολουθήσετε το Α’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Γ’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Δ’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.

Πηγή: tasthyras.wordpress.com

Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ιουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.

Απομαγνητοφώνηση:

Όσον αφορά αυτό που είπατε σχετικά με τους βαθμούς ενσωμάτωσης… τόσο από πλευράς χώρου όσο και χρόνου. Εννοώ, μέσα στον Ναό, έξω από τον Ναό… ή όσον αφορά τα χρονικά όρια της Θείας Λειτουργίας και των άλλων Ακολουθιών. Μπορούμε να πούμε ότι μέσα σε αυτά τα όρια οι πιστοί έχουν ανοσία και έξω από αυτά τα όρια η ανοσία χάνεται;

«Νομίζω ότι το ερώτημα αν και αναπόφευκτο, και καλά κάνεις και το θέτεις γιατί πρέπει να το θέσεις, είναι σα να αφουγκράζεσαι ας πούμε ερωτήματα, σπέρματα σχολαστικισμού, τα οποία έχουμε όλοι μέσα μας ή έχουν ενδεχομένως οι άνθρωποι που θα ακούσουν αυτό που κάνουμε τώρα. Θεωρώ δηλαδή το ερώτημα τέτοιο. Δηλαδή πρέπει να απαντήσουμε με έναν τρόπο στον σχολαστικισμό των ανθρώπων. Δεν θα απαντήσουμε. Θα δείξουμε ότι αυτό είναι ένα σχολαστικό ερώτημα. Δεν θα αρνηθούμε καμμία διακινδύνευση αλλά πρώτα πρέπει να δείξουμε τη νόσο. Η νόσος είναι αυτή αυτήν την στιγμή μέσα από το ερώτημά σας. Θα πούμε τα όρια στο μηδέν, στο Δι’ ευχών, στο έξω, στο λίγο κοντά στην πόρτα και μέσα απ’ την πόρτα… Θα αρχίσουμε να μιλάμε δηλαδή με έναν τρόπο που δεν ταιριάζει στην Ορθόδοξη εμπειρία και ζωή και θεολογία βέβαια.

Αυτό που λέμε σίγουρα λοιπόν, είναι ότι η Θεία Λειτουργία, ας πούμε για το κέντρο της Λατρείας, είναι πραγματική εν χρόνω, μέσα στην ιστορία, φανέρωση των εσχάτων όπου τα πάντα ζουν αιωνίως και άφθαρτα. Μιλήσαμε για τη σχέση Βασιλείας, ας πούμε, χάριτος και φθοράς. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε κάτι γι’ αυτό. Όμως δεν χρειάζεται να πούμε ακριβώς τέτοια όρια. Εννοείται ότι ο άνθρωπος ενσωματώνεται στο Σώμα του Χριστού μέσα στην Θεία Λειτουργία και στην λατρεία. Δεν μπορεί κανείς να έχει στο μυαλό του τέτοια όρια: α τώρα που περνάω τη θύρα του Ναού μπαίνω σ’ αυτό, τώρα που βγαίνω έχω κατέβει. Εννοείται ότι ο βαθμός της ενσωμάτωσής μας κορυφώνεται και ελαττούται. Είναι νομίζω άπρεπο να απαντήσουμε ακριβώς τη στιγμή που ελαττούται. Κατανοούμε όλοι ότι μέσα σ’ αυτά τα όρια έχουμε εικονική φανέρωση.

Και εδώ εισερχόμεθα στο μεγάλο θέμα, ποια είναι η σχέση μεταξύ εικόνας και πραγματικότητας. Η εικόνα είναι πραγματικότητα. Τα έσχατα είναι πραγματικότητα. Όπως και η Εικόνα που προσκυνάμε τί είναι; Είναι μία φανέρωση του Πρωτοτύπου. Τί έχουμε; Μόνο διαφορά εις την κατ’ ουσίαν ταυτότητα λέμε στη θεολογία. Έχουμε λοιπόν διαφορά στην κατ’ ουσίαν ταυτότητα αλλά έχουμε φανέρωση πραγματική. Και η ύλη είναι έμπλεος θείας χάριτος. Ωραία; Λοιπόν, προσκυνούμε αυτήν την ύλη που είναι έμπλεος θείας χάριτος. Προσκυνούμε το εικονιζόμενο πρόσωπο. Το ίδιο το πρόσωπο, εκτός απ’ την ουσία του προσώπου. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι δια της προσκυνήσεως εμείς για να είμαστε Ορθόδοξοι δεν προσκυνούμε απλώς, δεν αποδίδουμε μόνο μια τιμή, αλλά τί; Μετέχουμε στη χάρη του προσώπου. Γινόμαστε και δι’ αυτού του τρόπου της προσκυνήσεως -κατ’ αναλογίαν, με βαθμό κι εδώ- θείας φύσεως κοινωνοί της χάριτος. Δεν είναι η ύλη έμπλεος θείας χάριτος; Κάθε ύλη τέτοια, λειτουργική, δεν είναι έμπλεος θείας χάριτος; Άρα λοιπόν εμείς μεταλαμβάνουμε μέσω της Εικόνας. Κάθε Εικόνα, κάθε εικονισμός είναι μία τέτοια φανέρωση, κι όπου τα έσχατα γίνονται παρόντα. Εδώ καινουργείται που λέμε ο χρόνος στην Εκκλησία.

Άρα γινόμαστε πάρα πολύ φτωχοί. Και δε νομίζω ότι χρειάζεται να δώσουμε μία τόσο ακριβή απάντηση, όχι γιατί δεν υπάρχει. Νομίζω μόνος του ο καθένας θα καταλάβει. Όταν μεταλαμβάνουμε, όταν προσκυνούμε ένα εικόνισμα, το προσκυνούμε τί; Και παρακαλούμε τον Θεό και τους Αγίους τί; Να θεραπευθούμε πολλές φορές, έτσι δεν είναι; Θα ορίσουμε με χρονομέτρηση πότε λαμβάνει χώρα η θεραπεία και πότε παύει να υφίσταται; Πότε έρχεται η χάρη και πότε αναχωρεί; Εννοείται ότι έχουμε μία κατάβαση και μία απομείωση αυτής της ενότητας. Γιατί; Γιατί είμαστε στα όρια του κτιστού. Το ‘παμε αυτό λίγο πριν. Καταλαβαίνεις; Επομένως τί να πούμε τώρα; Έγινε το Δι’ ευχών και τελείωσε; Εν τάξει. Θα αναχωρήσουμε από το Ναό. Είμαστε μέλη του Σώματος με άλλον βαθμό ενσωμάτωσης. Είμαστε μέσα στα όρια του κτιστού πάλι. Θα αρρωστήσουμε. Θα πεθάνουμε. Καταλαβαίνεις πως το θέτω έτσι δεν είναι; Δεν αλλάζει αυτό. Αυτό θα ήτανε πράγματι αίρεση, το «πότε ακριβώς» και το «πόσο». Το νοούμε όλοι νομίζω αυτό Ορθοδόξως.

Εμάς μας ενδιαφέρει τί συμβαίνει. Πότε συγκροτείται το σώμα. Πότε ενσωματώνεται. Πότε βεβαιώνεται η ενσωμάτωση. Τί γίνεται στην ενσωμάτωση. Η αντίδοση αυτή της θείας ενέργειας. Η πρόσληψη, ἵνα μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου γενώμεθα. Αφθάρτου ζωής. Μιλάμε για φάρμακον αθανασίας στη Θεία Λειτουργία. Τα υπόλοιπα νομίζω ανήκουν στον σχολαστικισμό και δεν χρειάζεται να δώσουμε τόσο ακριβή απάντηση η οποία νοείται. Νοείται νομίζω.

Να πω κάτι για την προσκύνηση που μου διέφυγε λίγο πριν. Κοιτάξτε. Κάθε προσκύνηση και κυρίως μία προσκύνηση στον Θεό, κάθε κίνηση αγαπητική και στο θείο και στο ανθρώπινο επίπεδο… Δεν φοβόμαστε να τα πούμε αυτά, μας τα λένε οι Άγιοι, δεν υπάρχει σεμνοτυφία στην Εκκλησία. Είναι τύπος των θείων ερώτων οι επίγειοι, όπως λέγει και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και δεν είναι ντροπή να το πούμε αυτό. Ποιός μπορεί λοιπόν να κινηθεί αγαπητικά απέναντι σε ένα άλλο πρόσωπο, σε μια ενσωμάτωση με προφύλαξη; Όταν πηγαίνεις με προφύλαξη πηγαίνεις με δισταγμό. Στο θείο επίπεδο, με απιστία δηλαδή. Δε νοείται προφύλαξη στη σχέση μας με το Θεό. Γενικώς δε νοείται προφύλαξη στην αγάπη. Καταλαβαίνετε. Έτσι λοιπόν, δεν μπορούμε να πηγαίνουμε με ένα κάλυμμα, με μία μάσκα να προσκυνάμε. Είναι το αντίθετο της προσκυνήσεως αυτό. Είναι το αντίθετο της εισχώρησης, της σχέσης, του έρωτα με τα πρόσωπα. Θα πάμε στον Θεό δηλαδή με θείο πόθο και θα έχουμε καλύψει το πρόσωπο μην αρρωστήσουμε απ’ τη θεία χάρη; Αλλά αυτό υπάρχει και στην ανθρώπινη διάσταση. Έναν δισταγμό και μία δυσκολία στην ψυχή εκφράζει ας πούμε αυτή η προστασία να το πω έτσι.

Παρ’ όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι κάποια μέτρα που αλλάζουν τις λειτουργικές πρακτικές της Εκκλησίας δικαιολογούνται; Συμπεριλαμβαονομένου του περιορισμού του αριθμού των παρευρισκομένων, του κλεισίματος των Ναών, ως, όπως λένε κάποιοι, μια έκφραση αγάπης από την Εκκλησία για τα μέλη της και για τον κόσμο; Όχι μόνο ως έκφραση αγάπης αλλά και ως συγκατάβαση προς την αδυναμία της πίστεως κάποιων μελών της Εκκλησίας.

Κοίταξε να δεις, ποτέ η αδυναμία δεν επιβάλλεται στην αλήθεια. Αυτό είναι έξω τελείως από τις νοήσεις και από την πραγματικότητα της Εκκλησίας. Με το ίδιο σκεπτικό, κάθε αδυναμία, κάθε έλλειψη και κάθε πάθος θα πρέπει να οικονομηθεί. Τα πάθη θεραπεύονται μέσα στην Εκκλησία. Έχει ο άνθρωπος τον χρόνο, έχει τον τρόπο, έχει τις ενέργειες, τα εργαλεία για να μπορέσει να θεραπεύσει κάθε έλλειψη, κάθε πάθος, κάθε αδυναμία, κάθε ασθένεια και αυτή προς την πίστη. Αν υπάρχει αυτή να την αναγνωρίσουμε πρώτα ως αδυναμία. Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Εκκλησία, και όπως με πληροφορείς στην Πορτογαλία, είναι ότι υπάρχει ασθένεια η οποία νοείται ως υγεία. Κατάλαβες; Διαστροφή έχει συμβεί. Ότι είναι υγειές να προφυλασσόμεθα και το άρρωστο είναι να μην προφυλάσσεται κανείς. Εδώ έχουμε μια πολύ επικίνδυνη αίρεση μέσα στην Εκκλησία.

Είναι ένα μεγάλο κακό αυτό που συμβαίνει ξέρετε και μόνο με ενέργειες του Θεού μπορεί να αναιρεθεί. Η καταστροφή έχει συντελεσθεί στο ανθρώπινο επίπεδο αλλά ευτυχώς υπάρχει το θείο. Δεν επιβάλλεται η ασθένεια στην Εκκλησία Ιουστίνε. Δεν επιβάλλεται. Αν κάποιος είναι ασθενής, αγαπητικά, και όχι με έπαρση, τον παίρνουμε από το χεράκι, τον παίρνουμε στον ώμο μας, όπως είναι και σε αυτήν την εικονογραφία αν έχεις δει, τον παίρνουμε τον ασθενή και τον πηγαίνουμε εμείς. Δεν μας πηγαίνει η ασθένεια στη θεία Βασιλεία. Η υγεία μας πηγαίνει.

Έτσι λοιπόν αυτό είναι ένα αδιανόητο επιχείρημα, είναι ένα συμπλεγματικό επιχείρημα, είναι έξω από την Εκκλησία. Είναι πονηρό, μοιάζει με το επιχείρημα του όφεως στον Παράδεισο ας πούμε, ένα τέτοιο πράγμα. Και θα έχουμε βέβαια όσο η Εκκλησία πορεύεται προς τα έσχατα, θα έχουμε εμφάνιση και μάλιστα ισχυροποίηση τέτοιων ύπουλων, δήθεν ας πούμε θεωριών, οι οποίες είναι εξοβελιστέες από την Εκκλησία και παντελώς απαράδεκτες.

Νομίζω ότι αυτή η ερώτηση έχει απαντηθεί εν μέρει αλλά θα ήθελα να την διατυπώσω πιο συγκεκριμένα. Πολλοί δηλώνουν ότι η ιδέα της αδυναμίας μολύνσεως μέσα στον Ορθόδοξο Ναό αποτελεί ένα παράδειγμα προλήψεως, μαγικής σκέψης, ή ακόμη μιας μονοφυσιτικής εκκλησιολογίας, σύμφωνα με την οποία, η ανθρώπινη φύση, μέσα στην αδυναμία και στην ευθραστότητά της θα απορροφείτο από την θεία φύση. Άλλοι λένε ότι τα θαύματα είναι πάντα δυνατά αλλά αποτελούν εξαιρέσεις στην φυσιολογική τάξη των πραγμάτων και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να προκαλούμε τον Θεό. Τί έχετε να πείτε για αυτές τις διαφορετικές απόψεις;

Θέλω πολύ να ξεκινήσω από το τελευταίο αν το επιτρέπεις. Καταρχάς το να πούμε ότι το θαύμα είναι εξαίρεση μέσα στη Θεία Λειτουργία… πρέπει να συγκρατηθούμε στην απάντηση. Η Θεία Λειτουργία είναι το θαύμα. Δεν γίνεται μεμονωμένα κάποιο θαύμα στη Θεία Λειτουργία. Είναι μόνιμη η παρουσία του θαύματος στη Λειτουργία. Είναι αυτό καθ’ αυτό το θαύμα η Θεία Λειτουργία. Είναι τελείως βλάσφημο να πούμε ότι περιμένουμε κάπως ένα θαύμα στη Θεία Λειτουργία. Μα αυτό είναι το θαύμα. Είναι ενσωμάτωση στον Χριστό. Είναι μεταβολή και των Τιμίων Δώρων και ημών. Και ο ιερέας το λέει στην ευχή… Επικαλείται την χάρη του Αγίου Πνεύματος και ένας ακόμα λόγος που ξέχασα να πω, και σου είπα ότι υπάρχουν πάρα πολλοί, για το οποίο εμείς πιστεύουμε είναι ότι δεν αγιάζονται τα Τίμια Δώρα μόνο, αλλά αγιάζεται και η σύναξη. Λέμε να έλθει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐφ‘ ἡμᾶς, καὶ ἐπὶ τὰ  προκείμενα δῶρα ταῦτα. Να μας μεταποιήσει όλους. Και το ψωμί και το κρασί και επομένως και το σώμα. Μιλάμε για την ενσωμάτωση. Το θαύμα είναι αυτό. Συντελείται σε κάθε περίπτωση. Δεν υπάρχει περίπτωση άλλη. Ο δοκητισμός βρίσκεται εδώ. Κατάλαβες; Ο μονοφυσιτισμός και όλες οι εκτροπές αυτές βρίσκονται ακριβώς μέσα στην ερώτηση. Θεωρούμε δηλαδή τί; «Εξαίρεση» το θαύμα; «Εξαίρεση» την θεία ενέργεια; «Εξαίρεση» την κάθοδο του Θεού;

Ακούστε με λίγο. Αυτό μπορώ να το πω στους αδελφούς εκεί στην Πορτογαλία. Πως να το πω… με την ψυχή μου ολόκληρη. Τους παρακαλώ και τους εύχομαι να αγαπήσουν την Θεία Λειτουργία με την ψυχή τους ολόκληρη. Κι εκεί θα δοθούν όλες οι απαντήσεις. έν εκείνη τη  ήμέρα έμε ούκ έρωτήσετε ουδέν. Την μέρα που θα μπούμε στην Θεία Λειτουργία πραγματικά θα πάψουν και όλες μας οι ερωτήσεις πάνω στο θέμα αυτό. Δεν υπάρχουν ερωτήματα γιατί; Γιατί ο Θεός είναι σίγουρα Παρών. Οι φλόγες δηλαδή της χάριτος βρίσκονται διαρκώς μέσα στην Εκκλησία. Εννοείται ότι το θαύμα συμβαίνει μόνιμα. Αυτό είναι το θαύμα. Τί να πούμε; Ότι περιμένουμε το θαύμα; «Προσμένοντας ίσως κάποιο θαύμα», που λέει ένας Έλληνας ποιητής; Αυτά ανήκουν σε άλλη κατάσταση. Εμείς δεν προσμένουμε, είναι ήδη Παρών δηλαδή και μέσα σε αυτό μετέχουμε και καλούμαστε να μετάσχουμε.

Όσον αφορά τα υπόλοιπα που είπες για την «μαγικότητα», θα υπήρχε αν πιστεύαμε ότι οι ιοί εξαφανίζονται. Οι αρρώστιες εξαφανίζονται. Η φύση εξαφανίζεται ή απορροφάται, δεν υπάρχει. Εκεί έχουμε και τη μαγεία και τον δοκητισμό, και τον μονοφυσιτισμό όλων των ειδών και όλα εκεί υπάρχουν. Όμως η φύση παραμένει. Αυτό είπαμε πριν. Η φύση παραμένει ακέραιη. Έχουμε αναστολή της διαδικασίας της φθοράς, στο επίπεδο αυτό που το συζητάμε. Είναι αδύνατο να μεταδοθεί μία ασθένεια την ώρα ακριβώς που μεταδίδεται η ζωή η άφθαρτη. Την ώρα που εικονίζονται τα έσχατα και η αφθαρσία. Καταλάβατε; Δεν έχουμε λοιπόν απουσία της φύσεως. Αυτό θα δημιουργούσε πρόβλημα. Δεν κηρύσσει κανείς ότι έχουμε απουσία φύσεως. Απουσία των ασθενειών. Εκεί είναι και ο κορωνοϊός ακόμα. Εκεί παρών είναι, αν κάποιος έχει. Αλλά αυτή είναι η απιστία των ανθρώπων βέβαια και όχι μόνο.

Στις συνθήκες μιας επιδημίας, πρέπει η συμμετοχή στην Ορθόδοξη χριστιανική λατρεία να περιορίζεται μόνο για τους κληρικούς, τους μοναχούς ή γενικά στα μέλη που έχουν αποκτήσει μία ανώτερη πνευματική κατάσταση και στενότερη επαφή με τον Θεό; Είναι αρκετό για την Εκκλησία η Θεία Λειτουργία να συνεχίζεται αδιάκοπα σε κλειστές μοναστικές κοινότητες;

Να απορρίψουμε παντελώς αυτήν την έννοια ότι οι κληρικοί και οι μοναχοί έχουν ανώτερη πνευματική κατάσταση από τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας. Αυτό ας το πετάξουμε έξω. Καταρχάς ούτε θεολογικά δικαιολογείται, εκκλησιαστικά, ούτε και στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι τέτοιο. Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους οι οποίοι υπερβαίνουν κατά πολύ τέτοιες προσεγγίσεις με τη ζωή τους και δεν θέλω καν να το συζητήσω. Είναι σα να διαχωρίζεται. Αυτό είναι η ουσία μιας Δυτικής τελείως αντίληψης για τον κλήρο και για τον μοναχισμό, η οποία δεν υφίσταται στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Μπορώ να το κατανοήσω λίγο αυτό σαν ερώτημα γιατί και η κοινότητα αυτή η Πορτογαλική -νομίζω οι περισσότεροι, και αυτό είναι και το ωραίο του πράγματος- προέρχονται είτε από τον Ρωμαιοκαθολικισμό, είτε από θέσεις φιλοσοφικές ή πολιτικές ή αθεϊστικές κτλ ή από υποκουλτούρες. Επομένως εν τάξει να το δικαιολογήσουμε το ερώτημα αλλά να το δεχτούμε και να το απορρίψουμε και αμέσως. Δηλαδή, δεν υπάρχει διαφορά στην πνευματικότητα. Είναι σα να λέμε ότι το διακόνημα μέσα στην Εκκλησία οπωσδήποτε προϋποθέτει και μια μετοχή υπαρξιακή, προσωπική στη χάρη. Είναι άλλο θέμα. Κανονικά θα έπρεπε.. να το πούμε έτσι αν το δούμε Αρεοπαγιτικά. ..Για να το εξηγήσω στους φίλους εκεί στην Πορτογαλία, αν πάρουμε το σύγγραμμα του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και με βάση τη δική του θεώρηση, σίγουρα και ο κλήρος και οι βαθμοί του φανερώνουν πνευματικές καταστάσεις, κανονικά, και ο μοναχισμός με άλλον τρόπο.

Υπάρχουν αυτά, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι οπωσδήποτε υπάρχει μία ανώτερη πνευματικότητα, ακόμη και αν υπαρξιακά μετείχαμε στα ονόματα των ιδιωμάτων των λειτουργικών του κλήρου, όσοι είμαστε κληρικοί. Και πάλι αυτό δεν θα αναιρούσε ότι τα λαϊκά μέλη αγιάζονται, θεώνονται. Όλοι θεώνονται. Οι διακονίες φανερώνουν, να το πούμε έτσι, τί; Ότι ίσως το να προηγείται κανείς χρονικά σε μία μετοχή αγιαστική. Το διακόνημα λοιπόν το λειτουργικό είναι να οδηγηθούν οι άνθρωποι, να μυσταγωγηθούν με την βοήθεια των κληρικών προς την ίδια κατεύθυνση. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Όμως, ακόμα κι αν δεν υπάρχει θα έλεγα και όπως πολλές φορές το βλέπουμε, επειδή η χάρη του Θεού είναι ζωντανή μέσα στην Εκκλησία και αυτή συγκροτεί και αυτή αγιάζει και αυτή καθοδηγεί και αυτή κάνει τα πάντα, πολλές φορές αυτουργεί και σ’ αυτό η χάρη του Αγίου Πνεύματος και οδηγεί τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας σε πολύ μεγάλο βαθμό χάριτος και αγιότητος κτλ. Αλλοίμονο αν λέγαμε κάτι τέτοιο. Έτσι πρέπει λίγο να ξεχωρίσουμε τί σημαίνει διδασκαλικό ή μυσταγωγικό χάρισμα μέσα στην Εκκλησία και αν αυτό προϋποθέτει οπωσδήποτε διαφορά ας πούμε επιπέδων. Αυτό λίγο εννοιολογικά πρέπει να το αποσαφηνίσουμε.

Όσον αφορά το ότι αν αρκεί για την Εκκλησία το να γίνεται η θυσία, η Λειτουργία ας το πούμε έτσι, η αναίμακτος θυσία χωρίς την παρουσία του λαού. Κοιτάξτε. Πρέπει να ‘χουμε μία ισορροπία νομίζω στην απάντησή μας. Η Θεία Λειτουργία είναι μία τόσο ευρεία κατάσταση. Είναι τόσο σπουδαία και μεγάλη. Εννοείται βέβαια ότι το κέντρο, ο λόγος της, να το πούμε θεολογικά, προϋποθέτει την ενσωμάτωση των ανθρώπων. Έτσι. Την παρουσία των ανθρώπων, έστω κι ενός όπως λέμε, που αυτός είναι που ενσωματώνεται στο Σώμα και σε όλα αυτά που είπαμε πριν. Εννοείται λοιπόν ότι προϋποθέτει την παρουσία λαϊκών ανθρώπων μέσα στην Εκκλησία η Λειτουργία.

Όμως η Λειτουργία έχει και ένα στοιχείο θυσίας. Δεν είναι το κύριο αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει, δεν είναι μία θυσία ταυτόχρονα. Είναι και αυτό το στοιχείο μέσα της. Όταν λοιπόν εμείς σε μία περίοδο πανδημίας λειτουργούμε με κλειστές τις θύρες ή με περιορισμένο αριθμό ανθρώπων, κάνουμε κάτι έξω από τη φύση της Λειτουργίας. Ένα στοιχείο της Λειτουργίας παραμένει. Που είναι τί; Η θυσία. Η αναίμακτος θυσία. Στοιχείο μικρό, δεν είναι το κύριο, δεν είναι το κέντρο της αυτό, με καταλαβαίνεις, αλλά εκείνη τη στιγμή υπάρχει μόνο αυτό. Τί κάνουμε; Μία εξιλαστήρια θυσία στον Θεό υπέρ όλου του πληρώματος. Αυτό βέβαια το απορρίπτουμε ως πρακτική ως πάγια. Δεν μπορεί η λατρεία και η ενότητα με το Θεό να παρακωλύεται. Δεν εννοώ αυτό. Ούτε φυσικά είμαστε ικανοποιημένοι με κάτι τέτοιο. Αν αποδεχτούμε αυτό το πράγμα, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε την αλλοίωση της φύσης της Λειτουργίας. Απλώς λέω ότι εκείνη τη στιγμή παραμένει μόνο ένα ελάχιστο σημείο από τα κύρια της Θείας Λειτουργίας που έχει βέβαια τελείως άλλο νόημα.

Ως συνέχεια στις ερωτήσεις σχετικά με την μόλυνση, μπορούμε επομένως να καταλήξουμε στο ότι δεν είναι δυνατόν να συμβεί κάτι κακό στους πιστούς μέσα στον Ναό; Γνωρίζουμε ότι στην ιστορία της Εκκλησίας συνέβησαν μαρτύρια μέσα στον Ναό ή άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που δολοφονήθηκαν μέσα στο Ναό… τέτοια παραδείγματα.

Αυτό είναι ένα ερώτημα τόσο ενδιαφέρον όσο και, ας το πούμε έτσι έχει μία προϋπόθεση λίγο πονηρή. Ακούγεται βέβαια αλλά νομίζω ότι και αυτό ανήκει μέσα στη γενική ατοπία των ημερών.

Καταρχάς όπως είπαμε δεν απουσιάζει η φύση και η ιστορία. Ίσα-ίσα, τα έσχατα εισέρχονται μέσα στην ιστορία. Δεν εξαφανίζεται η ιστορία, ούτε η φύση, ούτε ο χρόνος. Επομένως, αυτά τα γεγονότα προφανώς και μπορούν να συμβούν. Μπορεί να συμβεί δηλαδή και ένα «κακό», σε εισαγωγικά. Είναι κακό όμως; Αυτή είναι η διαφορά. Δηλαδή, η μετάδοση φθοράς και ασθένειας είναι κάτι διαφορετικό όταν εικονίζεται και παρουσιάζεται μέσα η εσχατολογική πραγματικότητα μέσα στην ιστορία, από το να γίνει μία τέτοια εισχώρηση της ιστορίας, της βίαιης ιστορίας, της πτωτικής ιστορίας την ώρα που συντελούνται τα Άγια. Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Για μας εξάλλου, το να πεθάνει κανείς μέσα στη Θεία Λειτουργία είναι η ανώτερη μορφή ευλογίας που του έχει συμβεί. Το να μας θανατώσει κάποιος, το να μπει κάποιος και να μας θανατώσει την ώρα της Θείας Λειτουργίας, αυτό δε νοείται ως ατύχημα. Δε νοείται ως κάτι κακό στην Εκκλησία. Ίσα-ίσα είναι το στεφάνι, το ανώτερο στεφάνι που μπορεί να λάβει κανείς. Τον αξιώνει ο Θεός δηλαδή να πεθάνει μαρτυρικά μες στη Θεία Λειτουργία. Δεν ανήκει στην πραγματικότητα σε ένα τέτοιο ατύχημα αυτό. Είναι μία οικονομία που φανερώνει τί; Την ευδοκία του Τριαδικού Θεού. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Όμως μου δίνεις την ευκαιρία να πω κάτι, το οποίο υπάρχει ως πρόβλημα πολλές φορές. Όλα αυτά τα ερωτήματα και όλες αυτές οι αιτιάσεις, έχουν μέσα τους το εξής: ότι ο Θεός είναι σα να μην είναι ζωντανό Πρόσωπο. Έχουν έναν ντεϊσμό ας πούμε κατά κάποιον μέσα τους. Ο Θεός είναι κάπου αλλού, ίσως να βλέπει, ίσως να προσέχει αλλά δεν είναι εκεί. Αυτό είναι πέρα για πέρα άτοπο όπως καταλαβαίνεις, από πάσης πλευράς. Δηλαδή ο Θεός είναι η απόλυτη ύπαρξη. Εννοείται ότι έχει δική Του θέληση και ενέργεια για τα ιστορικά γεγονότα, για τις δικές μας πράξεις. Αν ακόμα, ακόμα και αν υπήρχε δυνατότητα να κολλήσει κανείς κάποιο μικρόβιο μέσα στην Εκκλησία, όλη αυτή η πονηρή σπορά των ημερών, όλη αυτή η πονηρή κατάσταση που ζούμε γύρω μας και που προσπαθεί να εισέλθει και στην Εκκλησία και στην θεολογία Της, δεν θα έβρισκε τον Θεό Ενεργούντα; Ο Θεός δηλαδή δεν θα ενεργήσει μες στην Εκκλησία; Λόγω ακριβώς της πονηρής καταστάσεως αυτής. Με καταλαβαίνεις; Ο Θεός δεν απουσιάζει. Δεν μπορεί κάποιος να βούλεται πονηρά και ο Θεός να μην ενεργήσει. Υπάρχει μία βουλή λοιπόν πονηρή αυτήν την στιγμή και ο Θεός ενεργεί και ο Θεός επεμβαίνει και βλέποντας αυτήν την πονηρή κατάσταση, ο Θεός ο ίδιος θα σταματούσε την φθοροποιό ενέργεια των πραγμάτων.

Όμως για να επανέλθω και να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, φυσικά και μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, μόνο που αυτό για μας δεν είναι κάτι κακό. Είναι κακό για τον κόσμο. Είναι κακό για έναν άνθρωπο που σκέπτεται με κοσμική λογική. Το μαρτύριο για μας είναι το ανώτερο όμως. Κοίταξε. Ορθοδόξως δεν νοείται κάτι που συμβαίνει στην Εκκλησία ως κάτι το τυχαίο. Μπορεί να αποκρύπτεται από τα μάτια ας πούμε ημών των ατελών ανθρώπων αλλά οπωσδήποτε έχει το νόημά του και τον λόγο του. Και πάντοτε αυτόν τον λόγο τον εκφράζει ένας Άγιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που όπως λέμε πληροφορείται απλανώς από τον Θεό για το νόημα των γεγονότων ή για την έκβασή τους επίσης. Έτσι λοιπόν δεν νοούνται τυχαία γεγονότα, ούτε τυχαίοι οι θάνατοι. Αυτά όλα θεωρούνται ευλογίες μες στην Εκκλησία.

Μπορώ όμως να συμπληρώσω το εξής. Στην Εκκλησία και στην ιστορία Της δηλαδή, έχουμε καταστάσεις φθοράς. Η φθορά όμως στην Εκκλησία, όπως έγινε με την καταστροφή του Ναού της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη, της Ζωοδόχου Πηγής. Όμως γιατί έγινε αυτή η καταστροφή; Τα αίτιά της ήταν πνευματικά. Ήταν οι ιερείς και ο λαός η ευθύνη αυτής της καταστροφής. Αυτοί ευθύνονταν. Οι ιερείς έπαψαν να λειτουργούν ποιμαντικά, να διδάσκουν σωστά τον λαό, να λειτουργούν αξίως, να υπηρετούν τον λαό όπως ο Θεός θέλει, να υπουργούν τα Μυστήρια και το Μυστήριο της ενσωμάτωσης, να το πω έτσι. Θέλησαν να εκμεταλλευτούν τον λαό με όλους τους τρόπους, και όλα αυτά που μπορούν να συμβούν μέσα στην πτωτική μας κατάσταση. Και ο λαός επίσης έβρισκε την σύναξη και τα πέριξ της συνάξεως ως μία ευκαιρία, διασκέδασης, τραγουδιού. Όλα αυτά που συμβαίνουν ας πούμε, οι παρεκτροπές. Όταν συμβαίνουν αυτά, ναι, μπορεί να συμβεί μία καταστροφή. Μπορεί να συμβεί μία απώλεια τέτοιου χαρακτήρα, αλλά μόνο που εκεί χρειαζόμαστε καθαρά αισθητήρια. Χρειαζόμαστε τους Αγίους της κάθε εποχής για να μας πουν το νόημα των πραγμάτων.

Το δυστύχημα σήμερα είναι ότι δεν ακούμε τους Αγίους της εποχής μας. Και δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν Άγιοι στην εποχή μας και εκφράζεται η αγιότητα. Όχι θεσμικά. Η αγιότητα δεν είναι θεσμική λειτουργία. Είναι χαρισματική λειτουργία μέσα στην Εκκλησία. Θα ήμασταν λοιπόν πιο βέβαιοι για όλες μας τις ενέργειες και τις θεωρήσεις αν ακούγαμε τους Αγίους της εποχής, που υπάρχουν και για την Ελλάδα εδώ που ζούμε, ίσως στην Πορτογαλία, δεν ξέρω τί μπορεί να συμβεί αλλά Εκκλησία Μία είναι. Έχουμε στην Ελλάδα Αγίους. Στο Άγιον Όρος έχουμε πρόσωπα τόσο ξεκάθαρα και διαπιστευμένα. Το Σώμα της Εκκλησίας εμπιστεύεται τις κρίσεις αυτών των προσώπων κα θα μπορούσαμε να έχουμε βεβαιώσεις για την Θεολογία μας και την στάση μας, και για όλα αυτά…»

Για να παρακολουθήσετε το Β’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Γ’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Δ’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.

Πηγή: tasthyras.wordpress.com

Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ιουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.

Απομαγνητοφώνηση:

Πατέρα Ιωάννη. Προκειμένου να γίνει μία διασάφηση των αμφιβολιών της Ορθόδοξης Πορτογαλικής Κοινότητας, θα ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις.

Γενικά σκοπεύουμε στο να μάθουμε ποια είναι η θεολογική τοποθέτηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε σχέση με τις μεταδοτικές ασθένειες. Πρώτον.

–Μπορούν οι μολυσματικές ασθένειες να μεταδοθούν μέσα στον Ορθόδοξο Ναό; Μέσα από τα λειτουργικά σκεύη, τις Άγιες Εικόνες, τα Ιερά Λείψανα και από την επαφή ή την εγγύτητα μεταξύ των πιστών;

–Είναι απαραίτητα τα υγειονομικά μέτρα μέσα στο Ναό ώστε να αποφευχθεί η μόλυνση; Είναι για παράδειγμα η τήρηση των αποστάσεων και η χρήση της μάσκας αποδεκτά μέτρα;

«Καταρχάς, άνευ ευγενίας κοσμικής, να σου πω ότι το χαίρομαι πάρα πολύ και που μιλάμε τώρα αλλά και κυρίως διότι ξέρω ότι αυτό απευθύνεται στους Πορτογάλους αδελφούς με τους οποίους έχουμε συναντηθεί χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει. Έχουμε δημιουργήσει κατά κάποιον τρόπο μία σύναξη και μιλάμε και επικοινωνούμε και μετέχουμε στις διδασκαλίες των Αγίων χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει, χωρίς να έχει προηγηθεί ένα έργο επί χάρτου ιεραποστολικό. Και αυτό είναι το πιο ωραίο γιατί αυτό το συγκρότησε ο Θεός. Ξεκάθαρα.

Και είναι και οι συγκινήσεις μας μεγάλες, οι δικές μου τουλάχιστον και από κάποιους που ακούω ισχύουν και γι’ αυτούς, γιατί όταν συγκροτεί κάτι ο Θεός είναι σαν την σύναξη την λειτουργική. Αυτό είναι ενέργεια του Θεού. Το να συναντώμεθα, το να μιλάμε για αυτά είναι μία δική Του πρωτοβουλία. Και όπως γίνεται και στη Λειτουργία, έτσι γίνεται και σ΄ αυτήν την περίπτωση, δηλαδή αυτό γίνεται με πρωτοβουλία του Θεού.

Και η δική μας συνάντηση γίνεται με πρωτοβουλία του Θεού και γι’ αυτό έχω την βεβαιότητα και το λέω, όχι γιατί στηρίζομαι στην άποψή μου αλλά στη γνώμη, που αυτή είναι θεολογική έννοια, στη γνώμη και στην ευλογία του Γέροντα του δικού μου, ο οποίος επισφράγισε αυτήν την συνομιλία κι έτσι δια της γνώμης του έχουμε αυτήν την βεβαιότητα.

Αυτό είναι το πρώτο που έχω να σου πω.

Το δεύτερο είναι ότι όλα αυτά που λες στην πρώτη ερώτηση είναι πάρα πολλά. Σίγουρα δεν μπορούμε να τα θίξουμε στην πληρότητά τους. Συμφωνώ κι εγώ ότι αυτό που είναι το ζητούμενο σήμερα είναι η θεολογία των πραγμάτων. Γιατί η θεολογία αποσιωπάται, ή την θεολογία την κακομεταχειριζόμαστε. Και νομίζω ότι δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε κάτι, όπως όλα έχουν λεχθεί από τους Αγίους, απλώς πρέπει να μπούμε μέσα σε αυτήν την δεξαμενή και κυρίως να μπούμε μέσα στο λειτουργικό Σώμα κι εκεί να δεχτούμε τους λόγους που υπάρχουν ζωντανοί μέσα στο λειτουργικό Σώμα.

Όλοι οι λόγοι οι θεολογικοί υπάρχουν μέσα στο λειτουργικό Σώμα. Υπάρχουν μέσα στη Λειτουργία, υπάρχουν μέσα στις Ακολουθίες της Εκκλησίας. Υπάρχουν μέσα στην εκκλησιαστική ζωή και λαλούνται. Κι εμείς αυτό που χρειάζεται είναι να γίνουμε ευήκοοι. Και γινόμαστε ευήκοοι είτε γιατί έτσι το θέλει ο Θεός, ακόμα κι αν είμαστε ακάθαρτοι όπως στην προκειμένη περίπτωση, είτε γιατί έχει προηγηθεί η πρώτη Χάρη, που είναι καθαρτική Χάρη όπως λένε και οι Άγιοί μας και ο Άγιος Ιωσήφ ο νέος. Προηγείται η καθαρτική Χάρη κι έρχεται η θεία γνώση μετά.

Έτσι λοιπόν αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να δεχτούμε αυτούς τους λόγους, όπως κι αν έχουν έλθει σ’ εμάς, και να τους λαλήσουμε. Να λαλούνται μέσα στην Εκκλησία, γιατί πολλές φορές εισέρχονται μέσα στην Εκκλησία και οι κοσμικοί λόγοι, οι κοσμικοί τρόποι, η κοσμική μεθοδολογία κυρίως, και δι’ αυτών λαλούμε, και όταν λαλούμε έτσι τότε αστοχούμε και μακάρι ο Θεός να μας φυλάξει να μην αστοχήσουμε κι εμείς ούτε και τώρα ούτε και ποτέ.

Έτσι λοιπόν, να μπω λίγο στο ερώτημα και να σου πω ότι για να απαντήσουμε σ’ αυτό θα έφτανε να έχουμε την πίστη την απλή, έξω από γνωσιολογικές ας πούμε καταστάσεις. Θα έφτανε αυτό και φτάνει. Στους βεβαιοπίστους φτάνει αυτό. Αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη της διατύπωσης, απλώς συμβαίνει ό,τι και με την Καινή Διαθήκη. Η διατύπωση υπάρχει και χρειάζεται για να μην συμβαίνουν παραχαράξεις των βιωμάτων και παραχάραξη της Πίστεως, ή, για να δώσουμε μία ας πούμε μαρτυρία της ζωής της Εκκλησίας.

Μέσα από αυτό λοιπόν το πρίσμα θα σου πω ότι για να μπούμε μέσα στο θέμα μας θα κοιτάξουμε τι συμβαίνει στον άνθρωπο. Θα αρχίσω από την ανθρωπολογία με μια μόνο πρόταση ας πούμε. Ξέρουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι ούτε μόνο το σώμα του, ούτε μόνο η ψυχή του. Όπως λέει ο Πατερικός λόγος, είναι το συναμφότερο. Αυτό λοιπόν το συναμφότερο ως συναμφότερο λογίζεται, και αυτός πάντοτε μένει ενωμένος. Και δεν διαιρείται παρά μόνο πρόσκαιρα, με τον θάνατο. Αλλά και πάλι θα ενωθεί. Το Μυστήριο παραμένει Μυστήριο ενότητας. Έτσι λοιπόν συμβαίνει και με τη Θεία Λειτουργία. Η Θεία Λειτουργία είναι αυτό το συναμφότερο. Είναι λοιπόν η Λειτουργία όλου του Σώματος και το Σώμα αυτό συγκροτείται πάνω εις τον Χριστόν, εις τον Χριστόν, εν Χριστώ.

Ο Χριστός είναι η κεφαλή του σώματος. Αυτός αυτουργεί για την συγκρότηση, και το Άγιο Πνεύμα είναι η ζωή μέσα σε αυτό το Σώμα. Οι ενέργειές Του είναι που τελειώνουν όλες τις αγιαστικές, και τις ενέργειες εκείνες που ενσωματώνουν τα μέλη εις το Σώμα. Τους ανθρώπους δηλαδή, τους πιστούς μέσα σε αυτό το Σώμα. Έτσι λοιπόν, η Θεία Λειτουργία είναι το Μυστήριο του Σώματος. Και αυτό το Σώμα δεν διαιρείται. Είναι πάντοτε, είναι το όλον. Και η Θεία Ευχαριστία είναι ένα λειτουργικό γεγονός, είναι μία λειτουργική πράξη, μία μυστηριακή πράξη του Σώματος. Δεν έχουμε λοιπόν ανώτερες και κατώτερες καταστάσεις μέσα στη Λειτουργία. Δεν έχουμε διαιρέσεις. Καταρχάς να πούμε ότι δεν υπάρχει διαφορά, δεν υφίσταται διαφορά μεταξύ της λειτουργικής πράξης του καθαγιασμού και όλης της Λειτουργίας. Δεν έχουμε επομένως έναν συνωστισμό κάποια στιγμή. Έχουμε σύναξη. Έχουμε την σύναξη, και την φανέρωση, και την ενσωμάτωση με διαβαθμίσεις. Με αναβαθμούς, με εισόδους μέσα στο Μυστήριο αλλεπάλληλες. Με χαρισματικές καταστάσεις. Με διαδοχικές αναβάσεις και αναβαθμούς και διαδοχικούς βαθμούς ενσωμάτωσης στο Σώμα. Αυτά συμβαίνουν.

Τι να πούμε; Δεν προλαβαίνουμε να το πούμε για το Μυστήριο. Πραγματικά. Το τί συμβαίνει στη Θεία Λειτουργία δεν θα το προλάβουμε σ’ όλη μας τη ζωή. Γι’ αυτό συχνά το λέμε πώς λειτουργεί γιατί καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο να ζήσεις ακέραια όλη τη Θεία Λειτουργία. Δηλαδή, μόνο όσο ο Θεός θέλει μπορεί κανείς να ζήσει αυτήν την εμπειρία. Παρ’ όλα αυτά όμως όντως γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αυτές οι αναβάσεις, αυτοί οι αναβαθμοί και οι βαθμοί ενσωμάτωσης. Και αυτό συμβαίνει. Δεν μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι η συγκρότηση του Σώματος μέσα στη Θεία Λειτουργία -ή και στη Λατρεία που είναι κάτι διαφορετικό αλλά είναι Μυστήριο και αυτό του Σώματος- ότι η συγκρότηση λογίζεται ως ένας συνωστισμός… σ’ ένα σουπερμάρκετ ή στην Ερμού που πηγαίνουν να κάνουν ψώνια οι άνθρωποι στο Μοναστηράκι εδώ στην Αθήνα… Δε λογίζεται ως τέτοιο φυσικά. Είναι ένα Μυστήριο.

Ούτε μπορούμε να απομονώσουμε την στιγμή της μεταβολής των Τιμίων Δώρων από την Λειτουργία του Σώματος. Όλη η σύναξη πορεύεται προς την κοινωνία των Αγιασμάτων, των Τιμίων Δώρων. Αλλά αυτό είναι Λειτουργία, είναι Μυσταγωγία όλου του Σώματος. Είναι ένα Μυστήριο που λογίζεται ως όλο. Έχει ως κέντρο την μετάληψη των Αγιασμάτων απ’ όσους μπορούν να μεταλάβουν, αλλά όλοι κινούμεθα προς τα εκεί. Οι κινήσεις όλου του Σώματος είναι προς τα εκεί, αλλά δεν λογίζεται διαφοροποίηση. Άρα σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι κανείς ενδέχεται να μολυνθεί (;) -να πούμε αυτή τη λέξη;- να λάβει (;) έναν ιό μέσα στη Θεία Λειτουργία, διότι αυτονοήτως αυτό σημαίνει ότι μπορεί να λάβει και έναν ιό κατά την μετάληψη των Αγιασμάτων. Και όχι γιατί αυτό είναι ένα λογικό άτοπο απλώς. Είναι ένα μυστηριακό και θεολογικό άτοπο που ούτε καν μπορεί να συζητηθεί. Είναι το Μυστήριο του Σώματος. Είναι το Μυστήριο της ενσωμάτωσης όλων εις τον Χριστό, που μπορεί να έχει υψηλότερο σημείο ενσωμάτωσης την ώρα της Θείας Μεταλήψεως, αλλά όλη η συγκρότηση είναι μυστηριακή. Είναι η φανέρωση. Είναι η βεβαίωση κάθε φορά της ενσωματώσεως στο Σώμα του Χριστού. Αυτό φανερώνεται στη Θεία Λειτουργία για όλους μας. Και άλλα πολλά βέβαια που ίσως δεν προλαβαίνουμε και για να μην μακρηγορήσουμε το σταματάμε εδώ.

Άρα λοιπόν είναι τελείως άτοπο να μιλήσουμε για μολυσμό μέσα στη Θεία Λειτουργία. Μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό μέσα από μια πολιτική οπτική, μέσα από μια ορθολογιστική οπτική, δηλαδή το πως να σκεφτούν αυτοί οι χώροι, αλλά ούτε καν επιτρέπεται να διαλεχθούμε θεολογικά μέσα σε αυτό, γιατί αυτό σημαίνει ότι πρώτον έχουμε τέλεια απιστία στα γεγονότα. Δεν έχουμε καμία υπαρξιακή συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία.

Επίσης αν το πούμε εμείς σαν ιερείς δείχνουμε την αποξένωσή μας από το εκκλησιαστικό σώμα. Έχουμε μία σοβαρή μορφή κληρικαλισμού μέσα στην Εκκλησία αν θεωρήσουμε κάτι τέτοιο. Γιατί; Γιατί αυτονοήτως εμείς θεωρούμε ότι κάνουμε το Μυστήριο μόνοι μας, ότι το κάνουμε κάπου στα κρυφά εμείς. Μπορεί να κλείνουμε την θύρα, την Ωραία Πύλη αλλά αυτό είναι απλώς μία λειτουργία και ένα σύμβολο -ουσιαστικό βέβαια, ρεαλιστικό σύμβολο- των υπερφυών γεγονότων εκείνη τη στιγμή, τα οποία δεν λείπουν και στην υπόλοιπη Θεία Λειτουργία. Έχουμε όμως μία μεγαλύτερη κατάβαση του Θεού. Μία ειδικότερη εμφάνιση των θείων ενεργειών την στιγμή της μεταβολής των Τιμίων Δώρων. Αυτό λοιπόν συμβολίζεται, εικονίζεται -ό,τι σημαίνει εικονισμός στην Θεία Λειτουργία- με το κλείσιμο των θυρών. Όμως το Μυστήριο συντελείται ούτως ή άλλως. Έχουμε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος που αυτουργεί, που συγκροτεί όλο το θεσμό της Εκκλησίας λέμε, έτσι δεν είναι; Και συγκροτεί το Σώμα και είναι Παρόν και ενεργεί. Και έχουμε Αγίους, και μή Αγίους ακόμα, οι οποίοι ζούσαν την παρουσία και την εμφάνιση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, -των χαρίτων θα λέγαμε, των ενεργειών γιατί δεν είναι μία…- όχι μόνο στη Θεία Λειτουργία, και στον Όρθρο και σε όλες αυτές τις προετοιμασίες που κάνουμε για τη Θεία Λειτουργία. Έχουμε σοβαρές εμπειρίες από τους Αγίους πάνω σε αυτό το θέμα. Και απλούς ιερείς έχουμε που ζήσαν τέτοια πράγματα.

Άρα λοιπόν είναι θα έλεγα βλάσφημη οποιαδήποτε τέτοια προσέγγιση. Είναι αδιανόητη. Τη στιγμή δηλαδή που συγκροτείται το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία, να έχουμε μόλυνση ! Καταλάβατε; Το λέμε στην Παναγία: Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε. Και νικώνται της φύσεως οι όροι και μέσα στην Εκκλησία. Αυτή είναι η εικόνα, μέσω της Θεοτόκου. Άρα λοιπόν είναι άτοπο εντελώς να πούμε κάτι τέτοιο. Και είναι άτοπο και μπορούμε να το εξηγήσουμε και με πολλούς τρόπους αυτό.

Είναι άτοπο το εξής. Τί συμβαίνει στη Θεία Λειτουργία; Μιλάμε για ενσάρκωση του Λόγου. Μία συνεχή ενσάρκωση του Λόγου δια της Θείας Λειτουργίας. Και μέσα σε αυτήν την ενσάρκωση καλούνται οι πιστοί να συμμετάσχουν. Κι έτσι η Εκκλησία δεν είναι ένας σύλλογος. Γιατί αυτά φανερώνουν τα λόγια μας μερικές φορές στην Εκκλησία. Ότι είμαστε ένας σύλλογος που λέμε κάποια τραγούδια, λέμε κάποιους ψαλμούς. Ευχαριστιόμαστε ψυχολογικά, έχουμε ψυχολογικά δικά μας βιώματα, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σχέση με την Εκκλησία η Οποία είναι το μεγαλύτερο Μυστήριο μέσα στον κόσμο. Το πιο υψηλό σημείο του κόσμου είναι η Θεία Λειτουργία. Δεν μπορούμε να μιλάμε λοιπόν με αυτήν την γλώσσα. Είναι τελείως έξω από την εμπειρία της Εκκλησίας κάτι τέτοιο. Τι συμβαίνει λοιπόν τότε; Συμβαίνει ότι όλοι αυτοί οι συμμετέχοντες ταυτίζονται με το Σώμα του Χριστού και κυρίως εκείνοι που κοινωνούν, αλλά δια των ακτίστων ενεργειών φανερώνεται το Σώμα ακόμα και για τους ανθρώπους που είναι με υπακοή έξω από την μετάληψη των Αγιασμάτων. Έχουν κι αυτοί λοιπόν άλλους βαθμούς κοινωνίας και άλλη μορφή κοινωνίας με τον Λόγο.

Έχουμε λοιπόν την ταύτιση αυτή, αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος, μεταξύ του Σώματος του Χριστού, αυτού του ιδίου Σώματος και του Αίματος του Χριστού με την Εκκλησία. Έχουμε αυτήν την κοινωνία, αυτήν την ενσωμάτωση. Η Εκκλησία είναι αυτό το Σώμα, είναι το Σώμα του Χριστού. Όταν κοινωνώ το Σώμα του Χριστού, κοινωνώ με τον ίδιο τον Χριστό, με την τεθεωμένη ανθρώπινη φύση Του. Κοινωνώ όμως όχι μόνο με τον Χριστό και φεύγω, ενώνομαι και με την Εκκλησία. Η ένωσή μου είναι οντολογική, είναι πραγματική και ρεαλιστική ταυτόχρονα. Δεν είναι σύμβολο. Ενώνομαι με τον Χριστό, που σημαίνει ενώνομαι και με την Εκκλησία. Αυτό είναι το Σώμα Του. Μεταλαμβάνω Σώμα και Αίμα Χριστού, σημαίνει ότι μεταλαμβάνω τον ίδιο τον Χριστό και το Σώμα του ταυτόχρονα. Καταλαβαίνετε πόσο τυφλό θα είναι να πούμε ότι όταν μεταλαμβάνω δεν κοινωνώ και όταν είμαι με το Σώμα αρρωσταίνω; Δεν τίθεται τέτοιο θέμα ποτέ, έτσι; Είναι τελείως αθεολόγητο. Είναι σα να μην πιστεύουμε καθόλου και τους Αγίους μας. Όχι μόνο τις εμπειρίες τους αλλά και τις διδασκαλίες τους. Και τον Άγιο Μάξιμο και όλους τους μεγάλους Αγίους, και τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης, και όλους τους Αγίους που μίλησαν, τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά και τους ομοίους του.

Έτσι λοιπόν, δε νοείται κάτι τέτοιο. Και γιατί δε νοείται; Να το πάμε και λίγο παραπέρα. Και πού είναι τα μικρόβια; Τί έχουμε στη Θεία Λειτουργία; Τί συμβαίνει εκεί; Φεύγουν τα μικρόβια, που σημαίνει φεύγει η φύση; Δεν πάμε με τη φύση μας; Δεν συμμετέχει η φύση ακέραιη στη Θεία Λειτουργία; Αυτό θα ήταν αιρετικό. Έτσι λοιπόν έχουμε στη Θεία Λειτουργία έναν συνεορτασμό. Μια σταυρική συνάντηση και μια σταυρική δοξολογική αναφώνηση. Μια συλλειτουργία των φυσικών και των υπερφυσικών. Των λογικών και των υπέρλογων. Των ανθρωπίνων και των θείων. Του κτιστού και του ακτίστου.

Έχουμε λοιπόν αυτή τη συλλειτουργία. Και σ’ αυτή τη συλλειτουργία δεν μπορούμε να πούμε ότι απουσιάζει η φύση. Όπου υπάρχει η φύση, υπάρχει, ως είναι. Υπάρχουν λοιπόν μικρόβια μέσα στη Θεία Λειτουργία; Υπάρχουν μέσα στο Ναό, ας το πούμε καλύτερα, μικρόβια; Στις εικόνες, στα σκεύη, στον ιερέα, στους πιστούς, παντού; Καταρχάς όλα αυτά είναι φυσικά και τα πάντα είναι και φυσικά. Τί γίνεται λοιπόν στην περίπτωση αυτή; Αναχωρεί η φύση και φεύγει; Φυσικά όχι. Δεν αναχωρεί η φύση από τη Θεία Λειτουργία. Είναι εκεί παρούσα. Και επομένως, τα μικρόβια φεύγουν από το Ναό; Όχι δεν φεύγουν από το Ναό τα μικρόβια. Και οι αρρώστιες; Και οι αρρώστιες εκεί είναι. Τις φέρνουμε πάνω μας τις αρρώστιες. Αλλά τί συμβαίνει; Λόγω αυτής της ανακράσεως, λόγω αυτού του βαθμού της ενσωμάτωσης στο Σώμα του Χριστού, λόγω της ενώσεως του Σώματος, και της φανερώσεως, της εσχατολογικής φανερώσεως του Σώματος… Λέμε η Θεία Λειτουργία είναι εσχατολογική φανέρωση, είναι φανέρωση των εσχάτων στο παρόν, στον κτιστό κόσμο, στο επίπεδο του κτιστού. Παραμένουν λοιπόν τα μικρόβια, παραμένει η φύση. Άρα τί γίνεται; Είναι ανενέργητα. Είναι οι όροι της φύσεως που νικώνται. Μένουν ανενεργοί. Θα επιστρέψει η ενέργειά τους όταν αναχωρήσουμε, όταν δηλαδή ο βαθμός ενσωμάτωσης αλλάξει. Γιατί τα πάντα γίνονται στο επίπεδο του κτιστού και παραμένει αυτό. Όμως έχουμε κορύφωση στη Θεία Λειτουργία αυτής της ενσωμάτωσης. Έχουμε φανέρωση της εσχατολογικής ενσωμάτωσης. Έχουμε τόσα πολλά Μυστήρια.

Εκεί λοιπόν που λειτουργείται αυτό το Μυστήριο… η Εκκλησία είναι η Αγία Κοίτη που λέει ο Άγιος Μάξιμος, στην Oποία η ψυχή και ο Θεός γίνονται ένα… σ’ αυτή τη μακαρία και αγνή, αγνοτάτη Κοίτη έχουμε αυτή τη θεία συνουσία μεταξύ ψυχής και Θεού, μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Έχουμε το Σώμα λοιπόν που ενώνεται, αγνώστως και πανάγνως. Αυτό λοιπόν συμβαίνει εκεί. Η φύση δεν αναχωρεί. Είναι και αυτή παρούσα, όμως είναι ανενέργητη. Είναι όπως ο χρόνος. Λέμε, «παίρνουμε καιρό». Δεν σημαίνει ότι παύει ο χρόνος να υπάρχει για εμάς. Σημαίνει ότι υπερβαίνεται. Έτσι λοιπόν υπερβαίνεται και η φύση στο επίπεδο της φθοράς με την έννοια της μετάδοσης μολυσμών…

Ας πούμε ότι λειτουργούμε και εισέρχεται μέσα στο Ιερό ένας κακοποιός και πάνω στην Τράπεζα που είναι τα Αγιάσματα, τα Τίμια Δώρα, χύνει ας πούμε ένα μολυσματικό υγρό. Δεν τολμώ να πω οτιδήποτε. Θέλει όπως λέγαμε στην δημοτική έκφραση να μαγαρίσει τα Θεία. Και ρίχνει λοιπόν κάτι το τελείως άτοπο, ή, εγώ είμαι απρόσεκτος και λειτουργώ με ένα μουχλιασμένο πρόσφορο, ή, όπως ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, χρησιμοποιώ δηλητήριο αντί για Νάμα. Τί θα γίνει; Θα πάψει να είναι δηλητήριο αυτό; Η μούχλα θα απορροφηθεί από τη Θεία ενέργεια; Αυτό είναι αιρετικό. Εκεί θα είναι η μούχλα, αλλά θα είναι εντελώς ανενέργητη. Και έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα… Αλλά μου είπες καλύτερα να μιλήσουμε θεολογικά. Ας μην βάλω τα παραδείγματα λοιπόν των Αγίων. Να τα πούμε θεολογικά.

Άρα λοιπόν θα παραμείνει η φθορά. Θα παραμείνουν τα στοιχεία της φθοράς ανενέργητα. Ποιός Ορθόδοξος μπορεί να πει ότι ένα μουχλιασμένο πρόσφορο μετά τη μεταβολή μπορεί να προκαλέσει κοιλιακά προβλήματα; Ποιός Ορθόδοξος μπορεί να πει ότι αυτό δεν μπορεί να είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού επειδή έχει αυτή τη διαδικασία της φθοράς πάνω του, η οποία μας ξέφυγε; Ή, όταν γίνει αυτή η εγκληματική ενέργεια που σας είπα, ότι αυτά παύουν να είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού; Με οποιονδήποτε ανθρώπινο μολυσμό, δεν θα παραμείνει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού…; Δεν θα μεταφέρει ζωή και αφθαρσία; Έτσι δεν λέμε;

Άρα λοιπόν νομίζω ότι σε αυτά τα ερωτήματα και σ’ αυτές τις γνώμες υπάρχει έντονα το αιρετικό στοιχείο. Υπάρχει ο δοκητισμός. Υπάρχουν τα στοιχεία που αναιρούν τις αποφάσεις της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου. Υπάρχει μία εικονομαχία στην πραγματικότητα. Όχι μόνο στο επίπεδο της προσκύνησης των εικόνων, δεν λέω καν αυτό, μιλάω για την Θεία Λειτουργία ως εικόνα των εσχάτων. Η εικόνα είναι μεγάλη υπόθεση για την Εκκλησία. Έτσι λοιπόν μπαίνουν πάρα πολλά ζητήματα μέσα.

Θα πούμε ότι όπως συμβαίνει και με το Σώμα του Χριστού. Τί είναι το Σώμα του Χριστού; Ο Χριστός τί είναι; Ένα Θεανθρώπινο Πρόσωπο, λέμε. Μία υπόσταση. Είναι Θεός και άνθρωπος. Δύο τέλειες φύσεις σε ένα Πρόσωπο. Δύο φύσεις που έχουν και οι δύο την θέληση της φύσεως. Η κάθε μια φύση τη δική της θέληση και τη δική της ενέργεια. Και τί έχουμε; Αντίδοση των ιδιωμάτων όπως λέμε στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτό λοιπόν συμβαίνει και με το σώμα Του. Όπως συμβαίνει στο δικό Του το ίδιο Σώμα, συμβαίνει και στο Σώμα της Εκκλησίας, όταν αυτό φανερώνεται στην εσχατολογική του πλήρωση. Καταλαβαίνετε τί σημαίνει να λέμε.. «να μολυνθεί»; Είναι σα να λέμε μη γένοιτο. Ποιός μολύνεται; Το Σώμα του Χριστού; Οι πιστοί είναι το Σώμα του Χριστού. Αυτό είναι το μυστηριακό Του σώμα. Και η ενότητα αυτή είναι όπως λέει και ο Άγιος Μάξιμος, η «εν Τριάδι νοουμένη ενότητα», την οποία συγκροτεί ο ίδιος ο Θεός.

Λοιπόν έχουμε ένα σωρό άτοπα πράγματα μέσα σ’ αυτό.

Αλλά αν μου επιτρέπεις και αν δεν έχω μακρηγορήσει θα σου πω το εξής. Για μας ο κύριος λόγος είναι αυτός, που ζούμε στην Εκκλησία: είναι αδιανόητο να ξεχωρίσουμε το Σώμα από τη Λειτουργία. Και ό,τι σημαίνει Σώμα και για τον ίδιο τον Χριστό και για τους ανθρώπους. Αλλά θα σου πω και κάτι άλλο που για μένα ας πούμε υπερβαίνει ακόμα και αυτό. Τα μέλη του Χριστού τί κάνουν; Καταρχάς έχουν έναν πόθο. Το λέμε και στη Λειτουργία. Πίστει καί πόθῳ προσέλθωμεν, ἵνα μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου γενώμεθα. Με πόθο κινούμαστε. Αυτός ο πόθος, τί κάνει; Το λέει καταπληκτικά ο Άγιος Μάξιμος. Δηλαδή το κορύφωσε. Είναι ένας πόθος που νικά την ίδια την φύση. Δηλαδή όπως λέει εκεί καταπληκτικά, προτιμούμε την αλήθεια και αυτής της φύσεως. Ο πόθος της Θείας Μεταλήψεως μας κάνει να προτιμούμε λοιπόν την αλήθεια και αυτής της φύσεως. Ένας πιστός θα προτιμούσε την αλήθεια, τον πόθο για τον Χριστό, τον θείο έρωτα που λέμε. Την κοινωνία των Αγιασμάτων και αυτής της φύσεως και αυτής της ζωής. Αυτή είναι η Θεία Λειτουργία και η Θεία Μετάληψη και ένα σωρό άλλα πράγματα που αν έχεις κάποια ερώτηση μπορούμε να τα θίξουμε γιατί νομίζω ότι μακρηγορώ.»

Κήρυγμα Πρωτοπρεσβυτέρου Χριστοφόρου Δημητρίου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Νικήτα, ποὺ τελέσθηκε στὸ ὁμώνυμο πανηγυρίζον ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου στὸν προσφυγικὸ Συνοικισμὸ Λατσιῶν Λευκωσίας (14.9.2021). Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ πανηγυρίζει στὴν προσφυγιὰ ἡ κατεχόμενη ἀπὸ τοὺς Τούρκους κοινότητα Νικήτας, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου.

Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱ. Μ. Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ  τῆς  ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικήτα, ποὺ τελέσθηκε στὸ πανηγυρίζον ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Νικήτα τοῦ προσφυγικοῦ  Συνοικισμοῦ Λατσιῶν Λευκωσίας (14.9.2019). Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ πανηγυρίζει στὴν προσφυγιὰ ἡ κατεχόμενη ἀπὸ τοὺς Τούρκους κοινότητα Νικήτας, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου.

Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς κοινότητος Πεδουλᾶ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (13.9.2020).

Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.

Λόγος π. Ἰωάννη Δημοσθένους καὶ προσφώνηση Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴν προχείριση τοῦ π. Ἰωάννη σὲ Οἰκονόμο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς κοινότητος Προδρόμου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (11.09.2021).

Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱ. Μ. Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.