Λόγος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ.κ. Νεοφύτου κατά την Ενθρόνιση του στην προσωρινή έδρα της Μητροπόλεως Μόρφου στην Ευρύχου.

Άγιοι Αρχιερείς
Τίμιο Πρεσβυτέριο
Ευλαβής Διακονία
Κυρία Δήμαρχε της πόλεως Μόρφου
Κύριε Έπαρχε

Λαέ του Θεού περιούσιε,

Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που καταξίωσε την ελαχιστότητά μου μιας τόσο μεγάλης χάριτος και δωρεάς. Ψήφω κλήρου και λαού, με τις αρχιερατικές ευλογίες του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου και των Αγίων Αρχιερέων της Ιεράς ημών Συνόδου ανέρχομαι σήμερα στον παλαίφατο θρόνο του Αγίου Αυξιβίου, πρώτου Επισκόπου Σόλων, και διάδοχος γίνομαι του πρώτου Επισκόπου Μόρφου κυρού Χρυσάνθου.

Ο θρόνος αυτός έχει την ιδιαιτερότητα να είναι πανάρχαιος αλλά και νεώτερος. Οφείλει την ύπαρξή του στον Άγιο Απόστολο Ευαγγελιστή Μάρκο, όταν εκεί, στην παραθαλάσσια περιοχή της κώμης του Λιμνίτη, εβάπτισε και χειροτόνησε πρώτον Επίσκοπον Σόλων το λόγιο και συνετό Αυξίβιο, Ρωμαίο στο γένος, ουρανοπολίτη στο φρόνημα. Έμελλε δε ο Άγιος ιεράρχης Αυξίβιος να είναι φωτιστής όλης της θεοσώστου επαρχίας των Σολίων.

Ο λόγος του Θεού που έσπειρε, καρπόν πολύ έφερε, καθ’ ότι και στις επτά Οικουμενικές Συνόδους οι Επίσκοποι των Σόλων ήσαν πάντοτε παρόντες, ορθοδοξούντες και ορθοτομούντες το λόγο της αληθείας. Λειτουργούσε η Επισκοπή των Σόλων μέχρι και το δέκατο τρίτο αιώνα, οπότε οι Φράγκοι κατακτητές μείωσαν τις δεκατέσσερις Επισκοπές της Κύπρου σε τέσσερις, ελπίζοντας έτσι να μειώσουν και το ορθόδοξο φρόνημα του λαού μας αλλ’ «εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες». Έμελλε δε ο θρόνος αυτός στη νεώτερη ιστορία του τόπου μας, να ανασυσταθεί, θεία επινεύσει του Εθνάρχου Μακαρίου του Γ’, στο πρόσωπο του αοιδίμου προκατόχου μας κυρού Χρυσάνθου, με τη φήμη του Μητροπολίτου Μόρφου και Προέδρου Σολέας.

Η Μητρόπολη της Μόρφου περιέρχεται ως άλλη Σκηνή του Μαρτυρίου από τόπου εις τόπον. Σκηνήτις εκκλησία, ενδημούσα και παρεπιδημούσα, αρχικά στη μεγαλόπρεπη Βασιλική των Σόλων, ύστερα στον περιλάλητο βυζαντινό Ναό του Αγίου Μάμαντος της Μόρφου και τώρα στο πάλαι ποτέ σχολείο της Ευρύχου, σπουδάζουσα την ταπείνωση, την υπομονή, την επιμονή και αναμονή. Σε διάφορα σκηνώματα η Επισκοπή της Μόρφου, πότε μεγαλόπρεπα, πότε ταπεινά. Όμως πάντοτε Επισκοπή. Αρκεί επί-σκοπό της να έχει πάντοτε τον αγιασμό.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε αγαπητοί μου αδελφοί, ότι όλες αυτές οι περιπέτειες της ιστορίας απεργάζονται τον αγιασμό μας, αρκεί πίσω από τα γεγονότα και τα πράγματα του κόσμου τούτου να βλέπουμε την πρόνοια του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Και ως έχει φανεί, μέσα στην πρόνοια του Θεού ήταν, να σηκώσει η ελαχιστότητά μου τον βαρύ Σταυρό της διαποίμανσης της Μητροπόλεως αυτής. Ο Θεός ομίλησε, και όλοι εμείς εκάναμε υπακοή στο άγιο θέλημά του.

Και αν βρίσκομαι τώρα ανάμεσά σας επί θρόνου δόξης και μαρτυρίου, ως δεσμώτης δεσπότης, βρίσκομαι μόνο και μόνο χάριν υπακοής. Και όπου υπακοή, εκεί ευλογία Κυρίου και «έλεος Αυτού έλθει εφ’ ημάς». Άκουσα την παρήγορη φωνή του Κυρίου: «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν». «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται».

Γι’ αυτό και αποδέχθηκα την εντολή της Εκκλησίας και ήλθα προς εσάς, με πλήρη γνώση της πραγματικότητας και με βαθιά συναίσθηση ευθύνης και θυσίας που απαιτούνται από εμέ. Αναγνωρίζω πόσο άγιο και βαρύ είναι το έργο τούτο, το οποίο αναλαμβάνω από τη στιγμή αυτή που ανέρχομαι τις βαθμίδες του ιερού αυτού θρόνου, διότι γνωρίζω καλά τι ανεκτίμητη αξία έχει ενώπιον του Θεού η ψυχή και του τελευταίου ανθρώπου. Προς τις ψυχές σας έρχομαι. Και έρχομαι ιδιαιτέρως για τον καθένα. Ήδη η παρατεταμένη χηρεία του θρόνου πολλές πληγές έφερε στις ψυχές σας, αλλά έπρεπε ίσως να προηγηθεί ο επώδυνος τούτος χρόνος για να μπορέσουμε, μέσα σε ταπείνωση και ησυχία πολλή να ακούσουμε όλοι το θέλημα του Θεού και όχι των ανθρώπων.

Αυτές τις αίσιες ώρες των απαρχών της ταπεινής μου ποιμαντορίας, δεν έχω πρόθεση να επεκτείνω το λόγο με λεπτομερή έκθεση του προγράμματος το οποίο θ’ ακολουθήσω. Για τους Επισκόπους ένα πρόγραμμα υπάρχει: το αιώνιο πρόγραμμα της Εκκλησίας. Το πρόγραμμα αυτό στη βάση του είναι ασκητικό, στην εξέλιξή του λειτουργικό και στην κορύφωσή του αγιαστικό.

Κορυφαίος εμπνευστής αλλά και πρώτος σε εφαρμογή αυτού του προγράμματος πρέπει να είναι ο Επίσκοπος, για να λειτουργεί έτσι ορθόδοξα το Σώμα της Εκκλησίας. Εάν η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, κεφαλή αυτού του Σώματος είναι ο Επίσκοπος, ο οποίος τελεί ως γνωστόν εις τύπον και θέση Χριστού.

Αν είναι τραγική η εικόνα ενός λαός χωρίς ποιμένα, άλλο τόσο και περισσότερο τραγική είναι η εικόνα του ποιμένα, του Επισκόπου χωρίς ποίμνιο, χωρίς ουσιαστική σχέση με το ποίμνιό του, με το λαό που του ενεπιστεύθη ο Αρχιποιμένας Χριστός. Είναι πολύ σημαντικό αγαπητοί μου να υπάρχει μεταξύ Επισκόπου και λαού σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.

Για να υπάρχουν όμως αυτές οι σχέσεις απαιτείται από μεν τον Επίσκοπο να είναι απλός, λιτός στο βίο, απαιτείται να είναι προσηνής, δηλαδή προσιτός, προσκαρτερών εν τη προσευχή και τη υπομονή τον πονεμένο λαό της νήσου. Από δε το λαό απαιτείται σήμερα εμπιστοσύνη στους ποιμένες – Επισκόπους και λειτουργικό – ασκητικό ήθος. Μέσα από αυτό το ήθος της ασκήσεως, το ήθος της Θείας Λειτουργίας, μαθαίνουμε να περικόπτουμε τα πάθη μας, να αγαπούμε και να ερμηνεύουμε τους άλλους, ανακαλύπτοντας πίσω από κάθε πρόσωπο το πρόσωπο του Χριστού, και γίνονται έτσι τα «πάντα εν πάσιν Χριστός». Είναι απλά πράγματα αυτά, αλλά ας μη λησμονούμε ότι τα απλά πράγματα είναι τα πλέον αληθινά και σπουδαία. Και το μεγαλύτερο σφάλμα μας είναι ότι δεν αρχίζουμε από την αρχή και παραβλέπουμε τα απλά πράγματα και καταγινόμαστε σε λεπτομέρειες μέχρι που γίνεται η ζωή μας, όπως λέει και ο ποιητής, «μια ξένη φορτική».

Δεν είναι τυχαίο που σήμερα οι νέοι επιλέγουν ως τόπους λατρείας τα μοναστήρια που έχουν αυτές τις συνθήκες του μυστηρίου. Αυτό το κλίμα του μυστηρίου και της εσωτερικότητας είναι που πρέπει να μεταφέρουμε και στις ενορίες για να μην αδικούν οι ενορίες τον εαυτό τους ως διεκπεραιωτές θρησκευτικών καθηκόντων. Η ενορία πρέπει να γίνει ξανά ασκητικό, λειτουργικό κέντρο. Η προσευχή και η νηστεία, η λειτουργική και η φιλανθρωπική ζωή, αυτά είναι τα κύρια μέσα της Ορθοδοξίας, με τα οποία επιδρά αναγεννητικά πάνω στους ανθρώπους.

Μεγάλη ευλογία και βοήθεια και εμπέδωση αυτού του ασκητικού ήθους της Ορθοδοξίας, να είναι η επάνδρωση των Μονών της Μητροπόλεώς μας με μοναχούς και μοναχές. Είναι κρίμα, σε μια Μητρόπολη σαν την Ιερά Μητρόπολη Μόρφου, με τις αρχαιότερες και ωραιότερες βυζαντινές Εκκλησίες και Μονές, να απουσιάζει η ζωντανή ασκητική παρουσία των μοναχών, που σιωπηρά διαλαλούν «ο χρόνος του βίου τρέχει τι μάτην ταραττώμεθα».

Η μεγαλύτερή μου χαρά αλλά και αίσθηση πνευματικής ασφάλειας για τους κατοίκους της Μητροπόλεώς μας θα είναι η ίδρυση και λειτουργία τέτοιων ασκητικών κέντρων. Μέχρι τότε ο Επίσκοπος της επαρχίας αυτής θα προσπαθεί με τις λιγοστές του δυνάμεις αλλά και με πολλές ευχές Αγίων Γερόντων να είναι ο πρώτος μοναχός της Θεοσώστου Μητροπόλεως Μόρφου και το Επισκοπείο του, όπως το θέλει η Παράδοση της καθ’ ημάς Ανατολής, το πρώτο της Μοναστήρι.

Τα βυζαντινά μνημεία της Μητροπόλεώς μας θα γίνουν ένα από τα πλέον βασικά μας ενδιαφέροντα. Σε σύνολο εννέα εκκλησιών ανακηρυγμένων από την Ουνέσκο ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς οι οκτώ εκκλησίες βρίσκονται στη δικαιοδοσία της Μητροπόλεως Μόρφου, στα βουνά του Τροόδους. Αυτό το γεγονός καθιστά τη Μητρόπολη Μόρφου την πλέον βυζαντινή επαρχία και το Τρόοδος όχι απλά τόπο παραθερισμού αλλά Άγιο Τόπο και Όρος ΄Αγιον. Και αυτά δεν τα λέμε με πνεύμα καυχήσεως και κομπασμού αλλά με αίσθηση ευθύνης και αγωνίας.

Ευθύνης για τη συντήρηση , ανάδειξη και αξιοποίηση αυτών των μνημείων, τα οποία οι πρόγονοί μας εφύλαξαν σε χρόνους δίσεκτους, όταν «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», και αγωνίας για τα μέσα, τους πόρους και τους ανθρώπους που απαιτούνται για να γίνουν όλα αυτά.

Έχουμε ανάγκη από το σοφό βυζαντινολόγο, τον ειδικό αρχαιολόγο, τον προσεκτικό συντηρητή, το φιλόκαλο εκδότη, το γενναιόδωρο χορηγό, τον ταπεινό ιερέα που θα ιερουργεί αυτά τα μνημεία, τον κατανυκτικό ψάλτη που θα ισοκρατεί τον ήχο των εικονιζομένων Αγίων, τον πιστό που θα συμπροσεύχεται στο Νάρθηκα του Λαμπαδιστή «συν πάσι τοις αγίοις». Τώρα και όχι αύριο πρέπει να δώσουμε δείγματα ελληνικότητας και Ορθοδοξίας και αν δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο πολιτισμό όπως εκείνον των Ρωμιών προγόνων μας, τουλάχιστον να διαφυλάξουμε αυτόν που βρήκαμε. Αυτά τα μνημεία εκφράζουν ένα πολιτισμό ελληνικού κάλλους και μέτρου, που φωτίζεται όμως από το φως της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Μας υπενθυμίζουν και μας παρηγορούν ότι είμαστε τέκνα φωτόμορφα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τώρα, αγαπητοί μου, δίνουμε εξετάσεις στην αδέκαστη ιστορία αν είμαστε φορείς αυτού του πολιτισμού και αυτής της Πίστεως αν είμαστε άξιοι να λειτουργήσουμε ξανά τον Άγιο Μάμαντα στη Μόρφου, αν είμαστε άξιοι να συντηρήσουμε και να αναστηλώσουμε τη Βασιλική του Αγίου Αυξιβίου στους κατεχόμενους Σόλους, την πρώτη Επισκοπή της Θεοσώστου Επαρχίας μας. Και εν πάση περιπτώσει «εάν οι άνθρωποι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται».

Τα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Μητροπόλεως μας πρέπει να λειτουργήσουν, για να ενεργοποιηθεί έμπρακτα η φιλανθρωπία και η φιλαλληλία στις καρδιές των συγχρόνων ανθρώπων, σε μια εποχή όπου εψύγη η αγάπη των πολλών. Ένα τέτοιο ημιτελές Ίδρυμα, που περιμένει την αποπεράτωσή του εδώ και χρόνια, είναι το Γηροκομείο της Μητροπόλεως Μόρφου. Ίδρυμα που ξεκίνησαν τα φιλάνθρωπα αισθήματα του προκατόχου μας κυρού Χρυσάνθου. Η λειτουργία του Ιδρύματος αυτού και άλλων κατ’ οίκον υπηρεσιών που μπορεί να προσφέρει το Γηροκομείο στους ηλικιωμένους αδελφούς μας, θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο στη μνήμη του αοιδίμου Μητροπολίτη μας. Η βοήθεια όλων για την αποπεράτωση του έργου αυτού είναι άκρως απαραίτητη, γι’ αυτό και εύχομαι ο Άγιος Νεκτάριος που έχει την πνευματική επιστασία του έργου αυτού να εμπνεύσει γενναιόδωρα αισθήματα στις καρδίες όλων μας.

Στους πρόσφυγες αδελφούς μου της κατεχόμενης περιοχής Μόρφου και από αυτή την ιερά σκοπιά και έπαλξη απευθύνω πάλιν και πολλάκις την υπόσχεση ότι θα προσπαθήσω να είμαι κοντά στον πόνο και την αγωνία σας. Και τούτο όχι γιατί είμαι απλώς ο Επίσκοπός σας αλλά γιατί επιπλέον είμαι σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστέων σας. Πρόσφυγας και εγώ από την ίδια γη της Μόρφου, που εκείνο το πρωινό της 14 ης Αυγούστου 1974 διεκόπησαν τα εφηβικά μου όνειρα εκεί στο πατρικό μου σπίτι, δίπλα από το πετρόκτιστο καμπαναριό του Αρχαγγέλου στην Άνω Ζώδια. Τέτοια μέρα και ώρα, εσπερινό της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, πηγαίναμε κάθε χρόνο στο χωριό της μητέρας μου, στο πανηγύρι της Κάτω Ζώδιας, στο πανηγύρι του Σταυρού, και σήμερα παραδόξως γίνονται όλα τα τελούμενα σύμβολα και εικόνες αναστάσεως.

Ο δεδιωγμένος πρόσφυγας της Μυροφόρου γης της Μόρφου ανέρχεται στο σταυροχάρακτο θρόνο της, για να υποσχεθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι δεν θα δώσει ανάπαυση στον εαυτό του παρά μόνο όταν κτυπήσει ξανά η καμπάνα του Αρχαγγέλου της Ζώδιας, υψωθεί ξανά η καμπάνα του Αρχαγγέλου της Ζώδιας, υψωθεί ξανά ο Τίμιος Σταυρός και βαδίσουμε και πάλι στην πόλη του Αγίου Μάμαντος του Μυροβλήτη. Να μυροβλήσει η ψυχή μας που βρήκε ξανά την εστία της, τον επίγειο παράδεισό της.

Θα ήθελα αυτές τις ιερές στιγμές να απευθύνω στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυρηνείας Παύλο – που και αυτός προσδοκά την αναστάσιμη καμπάνα του Αρχαγγέλου στην Κερύνεια – εκ μέρους του κλήρου και του λαού της επαρχίας μας τις θερμές μας ευχαριστίες για τη διετή διαποίμανση της Μητροπόλεώς μας.

Ευχαριστίες ακόμη απευθύνω και προς το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κιτίου Χρυσόστομο, εκ των χειρών του οποίου έλαβα τους δύο πρώτους βαθμούς της ιερωσύνης και κατά τη διάρκεια της μετανοίας μου σε Μονή της επισκοπικής του περιφέρειας ένοιωσα τη στήριξη και τη βοήθειά του, όπως επίσης και προς τον κλήρο και λαό της Μητροπόλεως Κιτίου για την άπλετη αγάπη με την οποίαν με περιέλαβε στη δεκαετή και πλέον παρουσία μου εκεί. Το ορθόδοξο, φιλομόναχο και φιλακόλουθο πνεύμα της κατά Κίτιον Εκκλησίας θα είναι για μένα γνώμονας και όραμα ζωής.

Σεβασμιώτατοι,

Κυρία Δήμαρχε, Κύριε  Έπαρχε,

Αγαπητοί μου,

Εισήλθα διάκονος στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Κοντού. Εισήλθα πρεσβύτερος στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου. Εισέρχομαι σήμερα Επίσκοπος στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ευρύχου. Ως Επίσκοπος όμως γίνομαι και πάλιν διάκονος, και μάλιστα διάκονος πάντων. Διάκονος που θεραπεύει τις πνευματικές και υλικές ανάγκες των ανθρώπων. Διάκονος που υπηρετεί την ενότητα και την καταλλαγή, διάκονος που εύχεται για τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου.

Στον Άγιο Γεώργιο, μάρτυρα της νίκης πάνω σε κάθε μορφή θανάτου, τροπαιοφόρο της αληθινής ζωής, προσεύχομαι να πρεσβεύει στον Θεό να αξιωθώ της αποστολής μου και καλήν απολογία να δώσω ενώπιον του Θεού για την αρχιερατική μου διακονία. Ηγαπημένε μου Άγιε Τροπαιοφόρε Γεώργιε, ερχόμενος σήμερα από τη Μονή Μαυροβουνίου στο Επισκοπείο της Ευρύχου, στη νέα έπαλξη που μ’ έταξε η Εκκλησία, με χαρά σε συναντώ και πάλι εδώ στο Μητροπολιτικό Ναό της κώμης ταύτης. «Μείνον μεθ’ ημών, ότι προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα». Εσύ, ο των πτωχών υπερασπιστής, συνέχισε σήμερα την άμαχο προστασία σου και γενού των αιχμαλώτων ελευθερωτής και της Μόρφου υπέρμαχος.

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr/

π. Σεραφείμ Δημόπουλος: Κάποιος ιερέας πήγε και είπε στον π. Σεραφείμ Δημόπουλου ότι έχουμε καλόν Αρχιεπίσκοπο τον μακαριότατο Χριστόδουλο (Παρασκευαΐδη, από την Ξάνθη, 1939-2008) και αυτός απάντησε: «Καλός, είναι! Ανακατεύεται στα ποδάρια των πολιτικών· αλλά, να ξέρεις, δεν θα ζήσει πολλά χρόνια!».

Και, πράγματι· ενώ ήταν υγιής ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ξαφνικά σε λίγο «αρρώστησε» και εκοιμήθη…

Το 2007 ο π. Σεραφείμ Δημόπουλος, σε μία συζήτηση αποκάλυψε τα εξής σε πνευματικό του τέκνο (τον π. Παύλο Τσουκνίδα): «Έρχεται, όπου νά ’ναι, μεγάλη κρίση στην Ελλάδα. Θα κλείσουν μαγαζιά, θα απολυθούν υπάλληλοι, θα κλείσουν μαγαζιά και επιχειρήσεις. Μη ρωτάς τι πείνα έρχεται! Πάνε αυτά που ήξεραν (εξαλλοσύνες, σπατάλες, καλοπέραση…)! Το ψωμί, τώρα το πετάνε! Όμως σ’ αυτήν την κρίση που έρχεται -θα είναι παγκόσμια βέβαια- αλλά στην Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερη· θα πουν το «ψωμί–ψωμάκι»! Δουλειές, δεν θα υπάρχουν. Έρχεται φτώχεια και πείνα, πάτερ Παύλε! Σου το λέω, να το ξέρεις!».

Ασκητές μέσα στον κόσμο, Τόμος Β΄, σελ. 374, 375.

Πηγή: https://orthodoxia.gr/2021/12/02/gerontissa-galaktia-vgale-ti-skotostra-poy-echeis-sta-splachna-soy/

Ὅταν στεροῦμαι κάτι τὸ ζητῶ ἀπὸ τὸν Χριστό.  Εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ἔρθει.  Μετὰ ἀπὸ λίγο νάτο! 

Μαρτυρία Ἡρακλῆ Σταματάκη γιὰ τὴν Γερόντισσα Γαλακτία

Τὴν Γερόντισσα Γαλακτία τὴν γνώρισα ἀρχὲς τοῦ 2007.  Τότε ἐγὼ καὶ ὁ κολλητός μου φίλος Ἀντώνης Μωραϊτάκης συνδεθήκαμε μὲ τὸν π. Ἀντώνιο.  Δὲν ξέρω τί νὰ πρωτοπῶ.  Ὅλα ἔχουν γραφτεῖ σὲ ἄλλες διηγήσεις, ὅλα τὰ ὑπογράφω γιατί τὰ ‘ζησα, ὅλα εἶναι ἀληθινότατα.  Ἐπειδὴ εἴμαστε πολὺ κοντά της, σχεδὸν κάθε μέρα μαζί, πολλὲς φορὲς καὶ δύο φορὲς τὴ μέρα, εἶδα, ἔζησα, ἄκουσα πάρα πολλά.  Κατ’ ἀρχὴν τὴν εἴχαμε μάνα μας.  Ἐκεῖ τρέχαμε κυρίως στὰ δύσκολα.  Ἐκείνη δὲν κρατοῦσε καμία ἀπόσταση ἀπὸ ἐμᾶς, ἤτανε μικρὸ παιδὶ στὴν καρδιά, γεμάτη ἀγάπη καὶ θυσία γιὰ ὅλους μας, χαρούμενη, πάντα μὲ ὄμορφα ἀστεῖα, πειραχτικὴ ἀλλὰ μὲ νόημα, μᾶς ἔκανε νὰ μὴ θέλομε νὰ φύγομε ἀπὸ δίπλα της.  Ἔβλεπε τὰ πάντα, μέσα μας, στὴ δουλειά μας, στὰ σπίτια μας, μᾶς τὸ ἔλεγε χωρὶς φωνὲς καὶ ἀγριάδες ὅταν κάτι δὲν τῆς ἄρεσε, ἄλλοτε πάλι μᾶς ἐπαινοῦσε γιὰ κάτι καλὸ ποὺ ἔβλεπε.  Ἐμᾶς, δὲν μᾶς σόκαρε, γιατί τὴν νοιώθαμε σὰν τὸ ποιὸ δικό μας ἄτομο, νοιώθαμε τὴν ἀγάπη τὴν μητρικότητά της, τὴν στοργή της.  Μία ἀλλιώτικη ζεστασιὰ νοιώθαμε κοντά της.  Ἤτανε αὐτὸ τὸ παράξενο: ἤξερες ὅτι τὰ βλέπει ὅλα, ἀλλὰ δὲν σὲ ἔνοιαζε γιατί τὴν ἔνοιωθες μάνα, ἕνα ἀσκὶ ἀγάπη ποὺ δὲν ἄδειαζε ποτέ.

Ὁ ἐγωισμός, ἡ ἐπίδειξη, ἡ περιαυτολογία ἦταν μακριὰ ἀπὸ αὐτὴν τελείως.  Οὔτε στὴ σκέψη.  Κυρίως ἡ κατάκριση.  Ἦταν ὅ,τι ἐμίσησε πιὸ πολὺ στὴ ζωή της.  Τὰ ἔδινε ὅλα.  Διακριτικὰ καὶ κρυφά.  Ἂν μαθεύονταν ἡ ἐλεημοσύνη της στενοχωριόταν πολύ.  Αὐτὰ ὅμως δὲν μένουν κρυφὰ καὶ ὅλοι εἶχαν νὰ λένε, ὅτι δὲν ἀφήνει τίποτα στὸ σπίτι της.  Ὅσο, ὅμως, ἔδινε, τόσο εἶχε.  Ἔλεγε:  «Ὅταν στεροῦμαι κάτι τὸ ζητῶ ἀπὸ τὸν Χριστό.  Εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ἔρθει.  Μετὰ ἀπὸ λίγο νάτο!  Καμιὰ φορὰ, τὸ καθυστερεῖ. Τοῦ λέω: τί μοῦ τὸ καθυστερεῖς Κύριε ἀφοῦ ξέρω ὅτι θὰ μοῦ τὸ στείλεις! Καὶ Ἐσὺ ξέρεις ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξω σκέψη! Μετὰ νάτο! Μία μέρα εἶχα ἐπιθυμία νὰ φάω ἀσκορδουλάκους (βολβούς). Ἦταν μεγάλη Σαρακοστή.  Τὸ ζήτησα στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.  Μετὰ ἀπὸ λίγο ἦρθε μία γυναίκα Πομπιανὴ καὶ τοὺς κρατοῦσε! Δὲν ἦταν γειτόνισσα, οὔτε εἴχαμε στενὲς σχέσεις.  Μοῦ εἶπε: «Συγγνώμη γι’ αὐτὸ πού σοῦ ‘φερα. Τὴν ὥρα ποὺ τοὺς μαγείρευα, μοῦ ἦρθε ἡ σκέψη νὰ δώσω κάπου.  Καὶ ἦρθε μέσα μου, μία φωνή: Στὴ Γαλάτεια!». Τῆς ἐξήγησα τί εἶχε προηγηθεῖ, ὅτι τὸ ζήτησα στὴν προσευχή μου καὶ δόξασε τὸν Θεὸ».

Μᾶς συμβούλευε ὄμορφα καὶ ἁπλὰ πῶς νὰ ζοῦμε.  Ἤθελε νὰ ἔχουμε ἀβλαστήμητο στόμα, ὅπως ἔλεγε, μὲ συνεχῆ δοξολογία στὸ Θεὸ ποὺ μᾶς φροντίζει καὶ μᾶς κυβερνᾶ. Δὲν ἤθελε διαβολοστέλματα καὶ ἀναθέματα, γιατί γινόμαστε, ἔλεγε, συνεργάτες τοῦ δαίμονα, καὶ προσπαθοῦμε νὰ ἀφαιρέσουμε κάτι ἀπὸ τὸν Χριστὸ ποὺ δημιούργησε καὶ κυβερνᾶ τὰ πάντα καὶ νὰ τὸ δώσουμε στὸν ἐλεεινὸ σφετεριστή.  Ἔτσι, μᾶς θεωρεῖ δικούς του καὶ μᾶς κυριεύει.  Μιλοῦσε πολὺ γιὰ τὴν ταπείνωση, τὴν σιωπή, τὴν κρυφὴ ἐλεημοσύνη (ἐν κρυπτῶ ἔλεγε), τὴν συγχώρεση, τὴν ἀγάπη.  Ἅμα τὰ ἔχετε αὐτά, ἔλεγε, θὰ ἔρθουνε καὶ ὅλα τὰ ἄλλα.  Τὴν ἄκουσα πολλὲς φορὲς νὰ λέει, ὅτι προσευχήθηκε μὲ πόνο γιὰ τὴν σημερινὴ κατάσταση τοῦ κόσμου καὶ τῆς φανέρωσε ὁ Χριστός, ὅτι θὰ ἔρθουνε δύσκολα ἀπὸ τὶς βλαστήμιες, τὰ μάγια, τὴν σκληροκαρδία τῶν ἀνθρώπων, τὶς ἔχθρες, τὰ μίση, πιὸ πολὺ ὅμως ἀπὸ τὶς  «βρωμιὲς τῶν κρεβατιῶν ποὺ δὲν τὶς κάνουν οὔτε τὰ ζῶα» ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε, καὶ ἀπὸ «τὰ φονικὰ τῶν ἀγέννητων παιδιῶν».

Τώρα ποὺ ἦταν στὸ κρεβάτι, ἂν κάποια τὴν πλησίαζε ποὺ εἶχε πάνω της αὐτὸ ποὺ λένε «σπιράλ», τὸ ἔβλεπε καὶ τῆς ἔλεγε:  «βγάλε τὴ σκοτώστρα ποὺ ἔχεις στὰ σπλάχνα σου»!  Τώρα, κάποια περιστατικὰ ποὺ ἔχω ξεχωρίσει, εἶναι τὰ παρακάτω ποὺ θὰ ἀναφέρω.  Δὲν εἶναι βέβαια τὰ μοναδικὰ ἀλλὰ εἶναι μία ἔνδειξη, τοῦ τί ζήσαμε κάθε μέρα:

• Πρωτοχρονιὰ τοῦ 2010. Ξημερώματα, γύρω στὶς 5 π.μ. ἂν θυμᾶμαι καλὰ τὴν ὥρα, ἄρχισε νὰ μᾶς τηλεφωνεῖ σὲ ἕνα ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά της! Πρῶτα τὸν π. Ἀντώνιο, τὸν Ἀντώνη, ἐμένα, τὴν Σούλα Χατζάκη, τὴν Νεκταρία Νεονάκη κ.ἄ.  Δὲν τὸ συνήθιζε.  Ὅλους μᾶς ξάφνιασε γιατί νὰ τὸ κάνει αὐτὸ τόσο νύχτα.  Μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία μαζευτήκαμε ὅλοι στὸ σπίτι της.  Ἦταν καλά, ἀλλὰ σκεφτική καθώς μᾶς ὑποδέχτηκε.  Σὰν κάτι νὰ περίμενε.  Πῆρε κάποια στιγμὴ ἕνα μάτσο κεριά, καὶ ἀνέβηκε στὴν ἀγαπημένη της γειτόνισσα, στὴ διπλανὴ ἐκκλησία τῆς Ὁσίας Εἰρήνης τῆς Χρυσοβαλάντου.  Ἐκεῖ περνοῦσε ὥρα πολλὴ κάθε μέρα. Τὴν περιμέναμε.  Ὅταν γύρισε, ἦταν ἄσπρη ἀπὸ πόνο στὴν κοιλιὰ καὶ ἕσφιγγε τὰ χείλη της γιὰ νὰ μὴ φωνάξει.  Τὴν μετέφερα ἐγώ, ἡ σύζυγός μου καὶ ὁ πάτερ Ἀντώνιος στὸ Κέντρο Ὑγείας Μοιρῶν.  Ἔκαναν τὶς πρῶτες ἐξετάσεις καὶ διαπίστωσαν ὅτι ἦταν ἡ χολή της.  Ἔπρεπε νὰ μεταφερθεῖ ἐπειγόντως μὲ τὸ ἀσθενοφόρο στὸ Ἡράκλειο.  Ἐκείνη, ὅταν τὸ ἄκουσε, ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ εἶπε:  «σὲ παρακαλῶ Ἀρχιστράτηγέ μου Μιχαήλ, πήγαινε νὰ ξυπνήσεις τὸν Ἀνδρέα νὰ εἶναι ἕτοιμος τώρα ποὺ θὰ τὸν φωνάξουν.  Δὲν ἀντέχω τοὺς πόνους».  (Ἀνδρέας Ζωγραφάκης ἀπὸ Ζαρό. Ἀγαπημένο της παιδί.  Ὑπάλληλος τοῦ ΕΚΑΒ.  Τοὺς εἶχε πάρει ὁ ὕπνος ἐκείνη τὴν ὥρα, αὐτὸν καὶ ἕνα συνάδελφό του στὸν τομέα ΕΚΑΒ Μοιρῶν ὅπου ἐφημέρευαν ἐκεῖνο τὸ πρωί).  Ὁ Ἀνδρέας ξύπνησε ἀπὸ ἕνα ἐπίμονο χτύπημα στὸ τζάμι.  Πετάχτηκε καὶ δὲν εἶδε κανένα.  Ρώτησε τὸν συνάδελφό του, ποὺ ὡστόσο ξύπνησε κι αὐτὸς καὶ τοῦ εἶπε ὅτι δὲν ἄκουσε κάτι.  Ὅταν τοὺς κάλεσαν, ἦταν στὸ αὐτοκίνητο.  Σὰν κάτι νὰ περίμεναν.  Ὅταν εἶδαν τὴν Γερόντισσα, ἔπαθαν σόκ.  Ὁ Ἀνδρέας τὴν συνόδευε πίσω ποὺ ἦταν ξαπλωμένη.  Τοῦ εἶπε ὅτι ἔστειλε τὸν Ἀρχάγγελο νὰ τὸν προετοιμάσει.  Τοῦ εἶπε ἀκόμη, ὅτι εἶχε δεῖ τὰ πάντα ποὺ τῆς συνέβαιναν ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ αὐτὰ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν στὸ Νοσοκομεῖο!  Ὅμως θὰ ἔχει καλὸ τέλος ἡ περιπέτειά της.  Πίσω ἀπὸ τὸ μεταφορικό τοῦ ΕΚΑΒ, ἀκολουθούσαμε ἐγώ, ὁ π. Ἀντώνιος καὶ ὁ Ἀντώνης.  Ὅταν φθάσαμε στὰ Ἐπείγοντα, μᾶς εἶπε: «Νά…ὅλες αὐτὲς τὶς εἰκόνες, τὰ σκηνικά, τοὺς ἀνθρώπους, τὰ εἶχα δεῖ πρὶν λίγες μέρες».  Ἀργότερα, διαπιστώθηκε ὅτι εἶχε ἀναφέρει τὴν περιπέτεια ποὺ ἐπρόκειτο νὰ τῆς συμβεῖ σὲ Μητροπολίτη ἀπὸ τὴν ἀπάνω Ἑλλάδα ποὺ μιλοῦσαν κάθε μέρα στὸ τηλέφωνο καὶ στὴν Κατίνα τὴ Βοριάδαινα ὅπως τὴν λένε στὴν Πόμπια, ποὺ ἦταν στενὴ φίλη της.  Γνώριζε ὁπωσδήποτε ὅτι θὰ τὸ πάθαινε τὸ πρωὶ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, γι’ αὐτὸ μᾶς ξύπνησε τὰ ξημερώματα μὲ τὰ τηλεφωνήματά της.  Ἤθελε νὰ προλάβει νὰ μᾶς εὐχηθεῖ.  Αὐτὸ ἔγινε μόνο τότε.  Δὲν τὸ εἶχε κάνει ποτέ, οὔτε τὸ ξανάκανε ποτέ.  Τὴν χειρούργησε ὁ γνωστός της καὶ ἀγαπητὸς χειροῦργος Βασίλης Κουτσούμπας.  Μετεγχειρητικά, στὸ δωμάτιο, ἔπεσε ξαφνικὰ πολὺ χαμηλὰ τὸ ὀξυγόνο της καὶ ἔφευγε. Δὲν εἶχε ἐφαρμόσει καλὰ ἡ μάσκα ὀξυγόνου καὶ ἀποκοιμήθηκε, κάτι ποὺ δὲν ἔπρεπε.  Ἔπαθαν σὸκ οἱ γυναῖκες ποὺ ἦταν κοντά της καὶ φώναξαν τοὺς γιατρούς.  Οἱ γιατροὶ ἔπεσαν πάνω της ἄμεσα καὶ τὴν ἐπανέφεραν.  Ἀμέσως μία δυνατὴ μυροβλυσία ποὺ κράτησε ἀρκετά, ξεχύθηκε σὲ ὅλο τὸ δωμάτιο ποὺ ἦταν ἀρκετὰ μεγάλο.  Σταυροκοπήθηκαν οἱ ἄλλες ἄρρωστες γυναῖκες.  Μία ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἁγία Βαρβάρα, ποὺ συνδέθηκε πολὺ μαζί της, εἶπε:
  

  «ἐδῶ ἔχουμε Ἁγία! τὰ μάτια της, τὸ χαμόγελό της, ὁ τρόπος ποὺ μᾶς κουβεντιάζει, ἡ ἀγάπη της, ἡ γλυκάδα της, ἡ μυρωδιά της, εἶναι μόνο Ἁγίου παρουσιαστικό».  Τὸ ἴδιο τὴν σέβονταν καὶ οἱ ἄλλες γυναῖκες.  Ἡ Γερόντισσά μας, ἐνδιαφέρονταν μόνο γι’ αὐτὲς καὶ τὰ προβλήματά τους.  Ὄχι γιὰ τὴν ἴδια.  Μία νοσοκόμα, μᾶς εἶπε: «τί μυστήρια γιαγιά! Ἄλλες φωνάζουν, μᾶς βρίζουν, αὐτὴ μᾶς φιλᾶ τὰ χέρια συνεχῶς, μᾶς εὔχεται, μᾶς εὐχαριστεῖ, μᾶς λέει πολὺ ὡραῖες εὐχὲς γεμάτες νόημα καὶ ἀγάπη καὶ ὅλη νύχτα, ἐνῶ κοιμᾶται, γυρίζει ἕνα κομβοσχοίνι μεγάλο καὶ μουρμουρίζει»!

• Κάποτε, μπῆκε ξαφνικὰ μὲ ἡπατικὸ κῶμα ὁ μακαρίτης ὁ πατέρας μου στὸ νοσοκομεῖο. Τοῦ ἔκαναν εἰσαγωγή.  Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, κηδεύονταν ἡ ἀγαπημένη μου γειτόνισσα ἡ Χαλκιαδοελένη.  Στενοχωρήθηκα ποὺ θὰ ἔλειπα ἀπὸ τὴν κηδεία της.  Κάποια στιγμή, μοῦ τηλεφωνεῖ ἡ Γερόντισσα.  Εἶχα ἀνοιχτὴ ἀκρόαση καὶ ἄκουε καὶ ἡ ἀδελφή μου ἡ Κατίνα. Μοῦ εἶπε:  «Σὲ λίγο θὰ φύγετε! Θὰ προλάβετε στὴν κηδεία!  Κοίταξε, μὴν τρέχεις καὶ σκοτωθεῖς στὸ δρόμο».  Μά…ἀφοῦ μᾶς κάνανε εἰσαγωγή;  Πῶς θὰ φύγουμε; Καλά, καλά….εἶπε καὶ ἔκλεισε τὸ τηλέφωνο.  Δὲν πέρασε πολλὴ ὥρα καὶ ἔρχεται ὁ γιατρός. «Θὰ φύγετε, μᾶς εἶπε.  Βγῆκαν καλὲς οἱ ἐξετάσεις.  Δὲν χρειάζεται νὰ μείνετε»!  φανταστεῖτε τὴν ἔκπληξή μας!  Ἀλλὰ εἶπα:  «Γαλάτεια εἶναι αὐτὴ»!
• Ἡ μεγάλη μου κόρη ἡ Ἐλπινίκη, εἶχε στὴν ἐφηβεία της ἕνα πρόβλημα ποὺ ἤθελε λεπτὸ χειρουργεῖο. Μᾶς κατέλαβε φόβος καὶ ἀγωνία.  Κλείσαμε ραντεβού, ἔπειτα ἀπὸ ἐξέταση, μὲ τὸν χειροῦργο ΠΑΓΝΗ Ἡρακλείου καὶ πήγαμε τὴν ὁρισμένη ὥρα.  Μετὰ ἀπὸ λίγο ἦρθε μὲ ταξὶ καὶ ὁ π. Ἀντώνιος.  Ἡ Γιαγιά, μοῦ εἶπε τηλεφωνικῶς τὴν παραμονὴ τὸ βράδυ:  «θὰ πάτε καὶ δὲν εἶναι τίποτα! Θὰ δεῖς». Τὴν πίστευα πάντα γιατί γνώριζα τὴν δύναμή της ἀλλὰ ἡ ἀγωνία δὲν ἔφευγε.  Ἔκπληκτος ὁ γιατρὸς τὴν ἑπόμενη μέρα τοῦ χειρουργείου, μᾶς εἶπε: «ποιὰ ἐπέμβαση; Τὸ πρόβλημα ἔχει ἐξαφανισθεῖ»! καὶ ἀσχολήθηκε μὲ κάτι ἁπλὸ σὲ ἄλλο σημεῖο στὸ σῶμα τοῦ παιδιοῦ, ποὺ ἦταν θέμα ρουτίνας….
• Μοῦ τηλεφωνοῦσε ὅταν εἶχα κάποιο πρόβλημα. Μοῦ ἔδινε λύση ἢ κουράγιο.  Μοῦ τηλεφωνοῦσε ὅταν ἤμουν σὲ ἐπικίνδυνα σημεῖα στὶς οἰκοδομὲς ποὺ δούλευα.    «Φύγε ἀπὸ ἐκεῖ.  Μὴ ζαλιστεῖς καὶ πέσεις».  Ἤξερε ὅτι εἶχα ὑψοφοβία.
• Τελευταῖα, βασανίζονταν οἱ γιατροὶ γιὰ τὴν ὑψηλὴ πίεση ποὺ παρουσίασε ἡ σύζυγός μου. Ἀνησυχούσαμε.  Μὲ καθησύχασε καὶ εἶπε ποῦ ὀφείλονταν.  Τὸ ἴδιο μᾶς εἶπε καὶ ἕνας ἄλλος Ἅγιος Γέροντας ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, πνευματοπαίδι τῶν Ἁγίων Πορφυρίου καὶ Εὐμενίου ἀπὸ τὴν Ἐθιά.  Μοῦ εἶπε τηλεφωνικῶς: «Βρέ, ἔχετε ἐκεῖ τὴν Γερὸ-Πορφύραινα καὶ φοβᾶσαι;» καὶ ἐπανέλαβε τὰ λόγια της.  Τελικά, αὐτὸ εἶπε καὶ ἡ ἰατρικὴ γνωμάτευση!
• Πέρυσι, εἶχα πρόβλημα στὸ δεξὶ γόνατο. Εἶχαν δημιουργηθεῖ κρύσταλλοι ἀπὸ τὸ οὐρικὸ ὀξὺ καὶ τὸ τραυμάτισαν πολύ.  Μοῦ φόρεσε ὁ γιατρὸς ἕνα εἰδικὸ νάρθηκα ποὺ ἔπιανε σχεδὸν ὅλο τὸ πόδι.  Ἀπ’ ἔξω δὲν διαγραφόταν τίποτα.  Πῆγα στὴν Γερόντισσα.  Ἐκείνη δὲν μὲ θυμόταν πιὰ μὲ τὸ μυαλό.  Ἐπικοινωνοῦσε μαζί μας μὲ τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς της.  Ἐλάχιστα ἄκουε καὶ τίποτα δὲν συγκρατοῦσε ἡ μνήμη της.  Ἐκείνη τὴν φορά, κοίταξε τὸ γόνατό μου καὶ εἶπε μὲ γέλιο: «εἰδέ, εἰδὲ ἕνα παράξενο βρακὶ ποὺ φορεῖ».  Ἐγὼ ξαφνιάστηκα καὶ εἶπα: «γιατί μοῦ τὸ λέει; Μπᾶς καὶ ἔκανα καμιὰ ἁμαρτία καὶ δὲν τὸ θυμᾶμαι;».  Ὁ παρὼν π. Ἀντώνιος, μὲ ἔκανε νὰ θυμηθῶ: «ἡσύχασε. Μοῦ εἶπε.  Ξέχασες τί φορᾶς ἀπὸ μέσα; Αὐτὸ βλέπει μὲ τὰ δικά της μάτια».  Τότε κατάλαβα…
• Εἶχαν ἔρθει ἕνα μικρὸ γκροὺπ κληρικῶν καὶ κοσμικῶν ἀπὸ τὴν Κύπρο. Ἀρχὲς τοῦ 2018, λίγο πρὶν τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.  Ἕνας ἁγιασμένος καὶ πολὺ μορφωμένος Πρωτοσύγκελλος, ὁ Διάκος ἑνὸς Δεσπότη κ.α.  Ἔδωσε, ἐκτὸς ἀπὸ συνεχῆ εὐωδία, πολλὰ σημεῖα ἡ γιαγιὰ στὴν παρέα ἐκείνη.  Γι’ αὐτά, ὅμως, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μιλήσω.  Εἶναι δική τους ὑπόθεση.  Ἐγὼ θὰ ἀναφέρω, δύο γεγονότα ποὺ ἔζησα.  Τοὺς ἀκολούθησα σὲ μία ἐπίσκεψη σὲ ἕναν τόπο.  Ὅταν ἄκουσε τὸν λόγο τοῦ ἐρχομοῦ τους, αὐτὸς ποὺ ἦταν στὸν τόπο ἐκεῖνο, ἄρχισε νὰ πετᾶ κουβέντες, κατηγορίες, εἰρωνεῖες καὶ θυμᾶμαι ὅτι ἔκανε ἕνα μικρὸ κύκλο σὲ ἕνα χαρτὶ καὶ μετὰ ἕνα μεγάλο.  Εἶπε: «ἐδῶ στὸ μικρὸ κύκλο εἶναι ἡ ἀλήθεια γι’ αὐτὴ τὴν εὐλαβῆ γριὰ καὶ ἐδῶ στὸ μεγάλο εἶναι ἡ ὑπερβολὴ».  Ἐγὼ ἐνοχλήθηκα, γιατί στὰ στενὰ της παιδιὰ εἶμαι ἐγὼ καὶ ἐκείνη τὴν ὥρα εὐθέως εἶχα τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ παραμυθά.  Δὲν μίλησα, ἀλλὰ ἐξοργίστηκα.  Τὸ ὁμολογῶ.  Μόλις γυρίσαμε, ἡ γιαγιὰ ἦταν γεμάτη κέφι, χαρὰ καὶ εἶχε δυνατότητα ἐπικοινωνίας ὅπως τὸν παλιὸ καλὸ καιρό.  Σήκωσε τὸ δάκτυλο καὶ εἶπε γελώντας: «Ἐδῶ εἶναι ἡ ἀλήθεια» καὶ ἔκανε ἕνα μικρὸ κύκλο μὲ τὸ δάκτυλό της στὸν ἀέρα.. ἔπειτα ἔκανε ἕνα ἄλλο μεγαλύτερο καὶ εἶπε: «Ἐπαὲ εἶναι οἱ ψευτιὲς».  Μείναμε ἄφωνοι.  Ζήτησε ὁ π. Ἀντώνιος ἐξηγήσεις.  Ἡ Γιαγιά, μᾶς ἐπέπληξε.   «Μὴ μιλήσεις» μοῦ εἶπε.  Ἀργότερα, τοῦ εἶπα τί εἶχε συμβεῖ.  Ἡ Γιαγιά, τὸν κοίταξε στοργικὰ ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ τοῦ εἶπε:  «μὴν τὰ ἀκοῦς αὐτὰ παιδί μου.  Μὴ δίνεις σημασία.  Ἐσὺ σιωπὴ».  Ἐκεῖνος κάτι κατάλαβε καὶ ἀργότερα τοῦ εἶπα τί εἶχε συμβεῖ.
• Ἕνας κληρικὸς δικός μας, εἶπε ἐπίμονα στὸν Διάκο ἐκείνης τῆς παρέας ὅτι κακῶς παντρεύτηκε καὶ ὅτι τὸ χάρισμά του ἦταν νὰ γίνει καλόγερος. Ὁ Διάκος εἶναι, ὡς φαίνεται, πολὺ εὐαίσθητος καὶ ἄρχισε νὰ ἔχει ἔντονους λογισμούς.  Βασανιζόταν μήπως δὲν ἔκανε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.  Μάταια ὁ Πρωτοσύγκελλος ποὺ ἦταν μαζί, προσπαθοῦσε στὴν ἐπιστροφὴ νὰ τὸν παρηγορήσει.  Μόλις γυρίσαμε, τοῦ ἔκανε νόημα μὲ τὸ χέρι της ἡ Γερόντισσα στὸ Διάκο νὰ πάει κοντά της.  Τοῦ εἶπε δυνατὰ καὶ μὲ πολὺ κέφι:  «Βγάλε ἀπὸ τὸ νοῦ σου αὐτὰ πού σοῦ ‘βαλε…  ἐσὺ παιδί μου ἔπρεπε νὰ παντρευτεῖς. Αὐτό σοῦ ταιριάζει…νὰ ζεῖς ὄμορφα μὲ τὴν γυναίκα σου καὶ θὰ πᾶς ψηλά…».    Ἔδειξε μὲ τὸ δάκτυλο τὸν οὐρανό. Πέταξε ἀπὸ τὴν χαρὰ του ὁ Διάκος.  Ἄρχισε νὰ χοροπηδᾶ σὰν μικρὸ παιδί.  Εἴχαμε ἕνα γλέντι μὲ κοπελίστικα δείγματα ἐκείνη τὴν στιγμή.  Ἡ Γιαγιὰ συμμετεῖχε γελώντας καὶ πειράζοντας.  Χτυποῦσε καὶ παλαμάκια.  Ρώτησε κάποια στιγμὴ τὸν Πρωτοσύγκελλο: «Πάτερ! Παντρεμένος εἶναι ἐκειοσὲς;» καὶ ἔδειξε τὸν Διάκο.  Κούνησε τὸ κεφάλι του, κάνοντας νόημα «ναὶ» ὁ Πρωτοσύγκελλος.  Συνέχισε ἡ γιαγιὰ μὲ χιοῦμορ: «γιατί ἂν δὲν εἶναι, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τόνε παντρέψομε! Αὐτὸ τοῦ ταιριάζει!».  Τὸ ἐπανέλαβε ἄλλη μία φορὰ ἀκόμη. Ἤθελε νὰ στερεώσει τὴν ἄποψη στὸ Διάκο ὅτι ἐφαρμόζει στὴ ζωὴ του αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Θεός!
• Μία μέρα, καθόμασταν ἐκεῖ ὥρα κολατσιοῦ μὲ τὸν π. Ἀντώνιο. Ξαφνικά, γυρίζει καὶ τοῦ λέει:  «νὰ πᾶς νὰ ἀγοράσεις ἕνα ζευγάρι παπούτσια τοῦ <Δεηθῶμεν>, γιατί εἶναι ὁλοτρύπητα αὐτὰ ποὺ φορεῖ καὶ δὲν ἔχει νὰ πάρει…!». Ρώτησα τὸν π. Ἀντώνιο ποιὸς εἶναι ὁ <Δεηθῶμεν> καὶ μοῦ ἐξήγησε ὅτι ἔλεγε ἔτσι ἕνα δικό μας παπὰ ποὺ ἔλεγε ὡραῖα τὸ «δεηθῶμεν» ὅταν ἐλειτουργοῦσε καὶ τὸν ὀνόμαζε ἔτσι.  Τηλεφώνησε ἀμέσως στὸν παπὰ ὁ π. Ἀντώνιος καὶ τοῦ ἀνέφερε τὸ περιστατικό.  Συγκινημένος ὁ παπὰς τοῦ εἶπε:  «χθὲς σκεφτόμουνα ὅτι εἶναι τρύπια τὰ παπούτσια μου, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ κάνω λίγη ὑπομονή, γιατί εἶχα ἔξοδα καὶ δὲν μποροῦσα τώρα νὰ ἀγοράσω»! Τὸ εἶδε ἡ Γιαγιὰ καὶ μερίμνησε.
• Γνώριζε πῶς ἀκριβῶς εἶναι τὸ σπίτι μου καὶ τὴν κάθε μας κίνηση. Τὰ περιέγραφε μὲ λεπτομέρεια χωρὶς νὰ ἔχει ἔρθει ποτέ.  Σὲ κάθε δύσκολη στιγμὴ εἶχα τηλεφώνημα.  Ὄχι μόνο ἐγώ, ὅλοι μας.  Χωρὶς φυσικὰ νὰ γνωρίζει.  Εἴχαμε λύση στὸ πρόβλημα ἢ παρηγοριά.  Ἀνάλογα μὲ τὸ τί ἀντιμετωπίζαμε.  Δούλευα τότε στὶς οἰκοδομὲς μὲ δύο ξαδέλφια μου.  Ὅταν ἤμουν σὲ ἐπικίνδυνο σημεῖο, εἶχα τηλεφώνημα: «κατέβα ἀπὸ ἐκεῖ, νὰ μὴ ζαλιστεῖς καὶ πέσεις».  Καταλάβαινε τὴν ὑψοφοβία μου.  Πέρασα ἀρρώστιες μὲ δικούς μου, θανάτους κλπ.  Πάντα ἦταν ἡ δύναμη ἡ Γιαγιὰ καὶ ἡ παρηγοριά μου. Χάρη σ’ αὐτὴ τὰ περνοῦσα πιὸ εὔκολα.  Ὁ Γέροντας Θεόδωρος, μετὰ Νεῖλος, ποὺ ἀσκήτευε στὸ Ἁγιοφάραγγο, δὲν μιλοῦσε καθόλου εὔκολα.  Οὔτε γιὰ δικές του καταστάσεις, οὔτε γιὰ ἄλλα πρόσωπα.  Ὅμως, γιὰ δύο μίλησε.  Γιὰ τὸν νέο Ἅγιο τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ τὸν Γέροντα Ἀναστάσιο.  Ἔλεγε: «ἔκαμα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τέτοιο ἀνάστημα δὲν συνάντησα».  Γιὰ τὴν Γιαγιὰ μᾶς ἔλεγε: «αὐτὴ εἶναι τὸ ὕψος τῆς Ἁγιότητας»! Καὶ ἐρχόταν συχνά, τὸν μεταφέραμε ἐμεῖς, ἔπαιρνε τὴν εὐχή της, φιλοῦσε τὸ χέρι της καὶ δεχόταν καὶ παξιμάδι καὶ ἐλιὲς ἀπ’ αὐτήν.  Σὰν τὰ παιδάκια ἔκαναν χαρὰ ὅταν ἦταν οἱ δυό τους…

Τώρα μείναμε μὲ τὶς ὡραῖες ἀναμνήσεις καὶ τὶς πολλὲς εὐχές.  Τόσες εὐχές, ὡραῖες, μεγάλες εὐχὲς ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ξανακούσουμε.  Ὁ π. Ἀντώνιος, τὴν πείραζε καὶ τῆς ἔλεγε: «ἐξεθυμάνανε μπλιῶ οἱ εὐχὲς τόσες πολλὲς ποὺ δίνεις».  Ἀκούσαμε συμβουλές, εἴδαμε πῶς εἶναι οἱ ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστὸ συνάνθρωποί μας.  Βέβαια, σὰν αὐτὴ ἀποκλείεται νὰ ξαναβρεθεῖ ἄνθρωπος στὴ ζωή μας.  Ἀλλὰ ξέρω ὅτι θὰ εἶναι αὐτὴ πάντα κοντά μας, μέχρι νὰ πᾶμε κι ἐμεῖς κοντά της.  Ἔστω νὰ τὴν βλέπομε ἀπὸ μακριά.  Ἐλπίζω νὰ σωθοῦμε μὲ τὶς εὐχές της.  Καὶ εὔχομαι νὰ σκεπάζει καὶ νὰ τρέχει κοντὰ σὲ ὅλους ποὺ τῆς φωνάζουνε στὶς προσευχές τους.  ΑΜΗΝ!

ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:  Τὸ παρὸν κείμενο-μαρτυρία γιὰ τὴν Γερόντισσα Γαλακτία, μᾶς ἦρθε ἠχογραφημένο ἀπὸ φίλο Ἱερέα μὲ κρητικὴ καταγωγή.  Τὸ ἀπομαγνητοφωνήσαμε, τὸ στρώσαμε ἀπὸ τοὺς ἰδιωματισμοὺς τῆς κρητικῆς διαλέκτου γιὰ νὰ εἶναι ἀπὸ ὅλους κατανοητὸ καὶ ζητήσαμε ἄδεια δημοσίευσης.  Ἡ ἄδεια δόθηκε εὐχαρίστως καὶ ὁ ὑπογράφων εἶδε τὸ κείμενο καὶ διαπίστωσε ὅτι δὲν ἔχει καμία ἀλλοίωση.

Εἶναι ἀναμφίβολο γεγονὸς ὅτι ὁ ἐκπνεύσας εἰκοστὸς αἰώνας μᾶς ζωοποιεῖ μὲ τὸ πλῆθος τῶν ἁγιασμένων προσώπων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀφειδώλευτα μᾶς προσέφερε. Καί, ὅλως παραδόξως, ὁ αἰώνας αὐτός, ποὺ χαρακτηρίσθηκε ὡς αἰώνας ἀθεΐας, σαρκολατρίας, παγκοσμίων πολέμων, παραλόγου καὶ ἀμφισβήτησης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ὁ ἴδιος αἰώνας προικοδότησε ἀφθονοπάροχα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τόσους ἁγίους ἀνθρώπους, ὅσους σχεδὸν καὶ οἱ πρῶτοι αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, αἰῶνες μαρτυρίου καὶ ὁσιότητας. Ἴσχυσε καὶ ἐδῶ ἡ ἀψευδὴς ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου, ποὺ μᾶς φανέρωσε διὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅτι «ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις». 

Καὶ ἀκόμη, ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁ «πάνθ᾽ ὁρῶν ὀφθαλμὸς αὐτοῦ», προβλέποντας τὴν ἔκπτωση τοῦ ἐπερχόμενου εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, τὴν ἀντίχριστη πρακτικὴ καὶ ἠθικὴ τῶν ἀνθρώπων του, καταλιμπάνει σ᾽ ἐμᾶς, τὰ τέκνα τῆς χλιδῆς καὶ τῆς εὐκολίας, ὡς φῶτα σωστικά, πολυειδεῖς ἰατρούς, πολύπειρους καὶ ὄντως ἰαματικούς, γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύουν τὰ πάθη τὰ ψεκτά. Καί, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἰατροὶ εἶναι οἱ θεραπευμένοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, εἴτε διὰ τῶν μαρτυρικῶν τους αἱμάτων εἴτε διὰ τῶν ὁσιακῶν τους καμάτων.

Ἤδη ψηλαφοῦμε τὴν ἁγιότητα πολλῶν πατέρων καὶ μητέρων, μαρτύρων, ὁσίων καὶ δικαίων, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ διέλαμψαν στὸ νοητὸ τῆς Ἐκκλησίας στερέωμα ἀνὰ τὸ Πανορθόδοξον κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰώνα. Καὶ διαπιστώνουμε πώς, τουλάχιστον ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, διδάσκεται τὴν αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ ἀπὸ τὸν θεοφόρο βίο καὶ τὴ θεόπνευστη διδασκαλία τῶν ἁγιασμένων τούτων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ἀναφέρουμε ἐδῶ ἐνδεικτικὰ ὁρισμένους ἀπ᾽ αὐτούς: Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ πολυθαύμαστος, ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἁγιότητας τοῦ 20οῦ αἰώνα. παπᾶ Νικόλαος ὁ Πλανᾶς, Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής, Γεώργιος ὁ Καρσλίδης, Ἄνθιμος τῆς Χίου, Νικηφόρος ὁ Λεπρός, ὁ νέος ἀνάργυρος ἰατρὸς Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας, Σοφία ἡ ἀσκήτισσα, Φιλόθεος ὁ Ζερβάκος, Ἀμφιλόχιος ὁ Μακρῆς, Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Ἰάκωβος ὁ ἐν Εὐβοίᾳ ὁ «μὲ συγχωρεῖτε», Ἀθανάσιος Χαμακιώτης, Εὐμένιος Σαριδάκης. ἀκόμη, οἱ ἐν Κύπρῳ ἐπὶ ὁσιότητι διαλάμψαντες παπᾶ Κυπριανὸς καὶ Καθηγούμενος Γερμανὸς τῆς Μονῆς Σταυροβουνίου καὶ οἱ λαϊκοὶ ἀσκητὲς Παναγῆς ὁ ἐκ Λύσης καὶ Χατζηφλουρέντζος ὁ ἐκ Μηλιᾶς. Ἀσφαλῶς, εἶναι καὶ ἄλλοι πολλοί. Καὶ ἐκπλήσσεται ὁ ἀνθρώπινος νοῦς γιὰ τὸ ποιοί γονεῖς γέννησαν τοὺς ἁγίους τούτους, ποιοί Πνευματικοὶ πατέρες ἢ μητέρες τοὺς χειραγώγησαν στὴ ζωὴ τῆς ἄσκησης, ποιοί ἱεράρχες τοὺς ἐνέπνευσαν τὸ αὐθεντικὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ὥστε νὰ καταστοῦν πιστὰ μέλη τῆς ἀκτίστου ἐπιγείου Ἐκκλησίας!

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, ἐκπλήττομαι γιὰ τὸ πῶς ἀλλοιώθηκε ἡ δική μας γενεὰ τόσο γρήγορα, ἀφοῦ ἐμεῖς τυγχάνουμε τέκνα καὶ ἔκγονα τῶν μεγάλων τούτων φωστήρων τῆς χάριτος! Καὶ διαπιστώνω πώς, ἂν δὲν ὁμιλήσουμε γιὰ τοὺς σύγχρονους αὐτοὺς ἁγίους, ἰδικό μας δὲν ἔχουμε τίποτα νὰ προτείνουμε, ποὺ νὰ εἶναι πειστικὸ καὶ φωτιστικὸ στὴ νέα γενεά, ποὺ στὴν πλειονότητά της ζεῖ σὲ ψηλαφητὸ σκότος. Καὶ ἐμεῖς, δυστυχῶς, τραυλίζουμε τὰ περὶ Ὀρθοδοξίας…

Ὄντως ἡ ἁγιότητα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα «ξελασπώνει» καὶ ἐμᾶς τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς διδασκάλους τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων. Ἐὰν ἔχουμε κάτι γνήσιο καὶ ἀσφαλὲς νὰ προσφέρουμε στὰ παιδιά μας, αὐτὸ εἶναι ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τῶν ἁγίων αὐτῶν ἀνθρώπων, ποὺ συνοψίζονται στὸ ὅτι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας», καὶ ὅτι οἱ ἅγιες ἐντολές Του εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμοσθοῦν καὶ στὴν ἐποχή μας.

* * *

Ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς ἰδιαίτερη τιμὴ καὶ εὐλογία τὸ ὅτι ἡ μικρὴ κοινότητα τῆς Ὀρούντας τῆς καθ᾽ ἡμᾶς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου συνεισέφερε στὸν ἀμητὸ τῆς σύγχρονης ἁγιότητας δύο θεοφόρους αὐτάδελφους ἄνδρες: Τὸν ἕνα, τῶν μαρτυρικῶν αἱμάτων καὶ τῆς Ὀρθόδοξης ὁμολογίας —τὸν νέο ἱερομάρτυρα Φιλούμενο—, καὶ τὸν ἄλλο, τῆς ὁσιότητας καὶ φιλανθρωπίας «ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ» τῆς πολυποίκιλης διακονίας του —τὸν ὅσιο Γέροντα Ἐλπίδιο. Ὦ εὐλογημένοι γονεῖς, Γεώργιε καὶ Μαγδαληνή, ποὺ ἀξιωθήκατε νὰ φέρετε στὸν κόσμο τέτοια ἁγιασμένα τέκνα! Ὦ ὁσιωτάτη προμῆτορ Ἀλεξάνδρα, διδάσκαλε τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας τῆς Κύπρου στοὺς διττοὺς τούτους νεόφυτους βλαστοὺς τοῦ Παραδείσου! Ὦ ἁγιασμένοι Γέροντες καὶ ἀσκητὲς τῆς Μονῆς Σταυροβουνίου, ποὺ κοσμήσατε τοὺς αὐταδέλφους τούτους κατὰ τὰ πρῶτα τους μοναχικὰ βήματα μὲ τὴν ἀνεξίτηλη βαφὴ τῆς φιλακόλουθης ἄσκησης! Ὦ προσκυνητοὶ Ἅγιοι Τόποι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιοταφίτες πατέρες, ποὺ διαφυλάξατε καὶ στιλβώσατε τὴν ἁγιότητα τῆς βιοτῆς τους!

Ἀντιλαμβανόμενοι λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τὴν βαρύτιμη κληρονομία ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἐν λόγῳ ἅγιοι αὐτάδελφοι, ἀρχικὰ ἀναθέσαμε στὴ γυναικεία ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντης τὴ συγγραφὴ τοῦ βίου καὶ τοῦ μαρτυρίου τοῦ νέου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου, ποὺ ἔχουν ἤδη σὺν Θεῷ ἐκδοθεῖ¹. Στὴ συνέχεια, παροτρύναμε καὶ ἐπευλογήσαμε τὶς ἀδελφὲς στὴ συλλογὴ στοιχείων γιὰ τὸν ὅσιο Γέροντα Ἐλπίδιο. Καί, χάριτι Θεοῦ, ἡ σεβαστὴ Γερόντισσα Ἰουστίνη, Καθηγουμένη τῆς ἐν λόγῳ μονῆς, μαζὶ μὲ τὶς τίμιες ἀδελφὲς τῆς συνοδίας της, συνέλεξαν καὶ συνέθεσαν μὲ περισσὴ φιλοκαλία τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἐλπιδίου, ποὺ περιλαμβάνονται στὴν ἔκδοση «Ὁ Γέροντας Ἐλπίδιος (1913 – 1983)»².

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, καταγράφοντας τὸν βίο τοῦ ἁγίου Φιλουμένου, ἀναδυόταν συνεχῶς καὶ ἀβίαστα, ὡς συμφυὴς βλαστὸς κοινοῦ κορμοῦ ἁγιότητας, ὁ δίδυμος ἀδελφός του Ἐλπίδιος, μὲ παράλληλη ὁσιακὴ βιοτὴ καὶ ἐκπληκτικὴ καλογερικὴ ἀκρίβεια σὲ ὅλους τοὺς χώρους τῆς πολύπλευρης ποιμαντικῆς του διακονίας: στοὺς Ἁγίους Τόπους, στὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἐν μέσῳ Ἀθηνῶν, στὸ Νοσοκομεῖο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ καί, τέλος, στὴ Νέα Σκήτη τοῦ Ἄθωνος, ὅπου ὁ ἀρχιμανδρίτης «τοῦ κόσμου» κατέπληξε τοὺς Ἁγιορεῖτες μὲ τὴν ἀταλάντευτη καλογερική του συνέπεια, τὴν καρδιακή του προσευχὴ καὶ τὴν ἐν γένει θαυμαστή του βιοτή.

Σὲ ὅλους τοὺς τόπους, ὅπου διακονεῖ ἱερατικὰ ὁ μακαριστὸς Γέροντας Ἐλπίδιος, οὐδέποτε ἐγκαταλείπει τὴν τέλεση τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἀκόμη καὶ ἐὰν εὑρίσκεται γιὰ διακονήματα στὸν κόσμο. Δημιουργεῖ ἀπόθεμα προσευχῆς καὶ φροντίζει νὰ μὴν παραλείπει τίποτα ἀπὸ τὸν καθημερινό του «κανόνα». Πόσο, ἀλήθεια, δυσεύρετη σήμερα ἡ ἱερατικὴ καὶ μοναχική του αὐτὴ ἀκρίβεια! Ἡ ἀποστήθιση τοῦ Ψαλτηρίου, πάγια πράξη τοῦ πρώιμου μοναχισμοῦ, ἀποτελεῖ καθημερινὸ ἐντρύφημα τοῦ Γέροντος Ἐλπιδίου στὸ κελλί του, στὰ ταξί, στὰ λεωφορεῖα, στοὺς διαδρόμους τοῦ νοσοκομείου… Ὅταν ἁγιασμένοι ἐπίσκοποι τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς εἰπεῖ κάτι πνευματικό, εἶπε. «Πνευματικό; Τί νὰ ποῦμε πνευματικό;» Καί, ξαφνικά, μὲ ἔκδηλο ἐνθουσιασμὸ εἶπε. «Τὸ Ψαλτήρι νὰ ποῦμε! Τὸ Ψαλτήρι!» Καὶ ἄρχισε νὰ ἀπαγγέλλει Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ!

Ἀκόμη, καθημερινὴ ἔγνοια τοῦ Γέροντος ἡ ἀνάγνωση τῶν ἐξορκισμῶν γιὰ ἀρχιερεῖς καὶ ἡγουμένους —πράξη πρωτοφανὴς στὰ ἐκκλησιαστικά μας δεδομένα—, πράξη ποὺ θὰ προξενοῦσε τὴν εἰρωνεία καὶ τὸν γέλωτα σὲ πλείστους ὅσους τῶν μοντέρνων τῆς μεταλλαγμένης ἐποχῆς μας… Γιὰ τὸν ὅσιο Γέροντα ὅμως τοῦτο συνιστοῦσε πράξη φιλανθρωπίας καὶ συμπαράστασης πρὸς τοὺς ἐν πνευματικῇ ἐξουσίᾳ, γιὰ τὴν ἀπαλλαγή τους ἀπὸ τὸν φθόνο, τὴ ζηλοτυπία καὶ τὶς ποικίλες δαιμονικὲς ἐπήρειες.

Θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε πὼς ὁ π. Ἐλπίδιος συνδεόταν πνευματικὰ μὲ μία θαυμαστὴ ὁμήγυρη ἁγίων μορφῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, σύμφωνα καὶ μὲ τὴν ἀρχαία παροιμία, «ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει». Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτοὺς τοὺς «θεηγόρους ὁπλῖτες παρατάξεως Κυρίου» περιλαμβάνονταν οἱ ὁσίας μνήμης ἀρχιερεῖς Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονύσιος καὶ Κερκύρας Πολύκαρπος, οἱ Γέροντες Ἀθανάσιος Χαμακιώτης, Ἀμφιλόχιος Μακρῆς καὶ Εὐσέβιος Γιαννακάκης, ἡ Γερόντισσα Μακρίνα, Ἡγουμένη τῆς Μονῆς Φανερωμένης Ροδοπόλεως στὴ Μπάλα Ἀττικῆς κ.ἄ.

Τὴν 29η Νοεμβρίου τοῦ 1979, τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἱερομάρτυρας Φιλούμενος σφαγιαζόταν στὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ ἀπὸ φανατικοὺς Σιωνιστὲς Ἑβραίους, ὁ αὐτάδελφός του διορατικὸς Γέροντας Ἐλπίδιος, εὑρισκόμενος τότε στὴ Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἄκουγε εὐκρινῶς τὸν νέο ἱερομάρτυρα τῆς Πίστεώς μας Φιλούμενο νὰ τοῦ φωνάζει ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους.

«Ἀδελφέ μου, μὲ σκοτώνουν! 

Ἀδελφέ μου, μὲ σκοτώνουν! 

Μὴν ἀγανακτήσεις, πρὸς δόξαν Θεοῦ!»

Ὁ ἕνας ἀδελφὸς φωνάζει σ᾽ ἐμᾶς τὸ μέλλον μας, ἤτοι τὸ χρέος τῆς Ὀρθόδοξης ὁμολογίας, καὶ πρὸς τοὺς γενναιότερους τὸ μαρτύριον τοῦ αἵματος. καὶ ὁ αὐτάδελφός του, ὅσιος Ἐλπίδιος, μᾶς ὑπογραμμίζει τὴν ἀνάγκη νὰ ἀποκτήσουμε ὦτα εὐήκοα, ποὺ νὰ ἀκροῶνται τὴν ἐποχὴ ποὺ μᾶς ἔρχεται. Νὰ μὴν ἀγανακτοῦμε γι᾽ αὐτήν, ἀλλὰ νὰ τὴ βλέπουμε ὡς τρόπο σωτηρίας μας, ὡς εὐκαιρία δοξασμοῦ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Συνήθως οἱ μαρτυρικοὶ ἀγῶνες προαπαιτοῦν μακρόχρονους ἀσκητικοὺς καμάτους σὲ ποικίλους τόπους, μὲ πολλαπλοὺς τρόπους. Οἱ δύο τοῦτοι αὐτάδελφοι, σεπτὰ βλαστήματα καὶ καυχήματα τῆς Ὀρούντας τῆς Κύπρου καὶ φωστῆρες ἄδυτοι τῶν Ἁγίων Τόπων, μᾶς ὑπενθυμίζουν τὴν ὁδὸ αὐτὴ τῆς νομίμου ἀθλήσεως ὡς ἱερὸ καθῆκον καὶ ἁγιαστικὴ προοπτική, τόσο στοὺς χρόνους τῶν μεγάλων γεγονότων ποὺ ἄρχισαν καὶ ποὺ τὰ ζοῦμε, ὅσο καὶ στὴν περίοδο ἀναλαμπῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ θὰ ἀκολουθήσει.

Τὸ φετινὸ Ἑορτολόγιο τῆς Μητροπόλεώς μας ἀφιερώνεται στὴν ἁγία μνήμη τοῦ  Γέροντος Ἐλπιδίου καὶ ἐμπνέεται ἀπὸ τὰ σαράντα χρόνια (1979-2019) ποὺ ἔχουν συμπληρωθεῖ  ἀπὸ  τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Φιλουμένου. Ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει ἀνώτερη τιμὴ καὶ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁγιότητα, τὴν ὁποία ἐκ νεότητός τους οἱ αὐτάδελφοι Φιλούμενος καὶ Ἐλπίδιος ἐπέλεξαν ὡς προοπτικὴ ζωῆς καὶ ἐργάστηκαν  μεθοδικὰ καὶ ἐπίπονα γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσουν. Καί, ἔχοντας ἀποκτήσει τὸν ἀτίμητο τοῦτο θησαυρό, οἱ δύο ἅγιοι αὐτάδελφοι μᾶς φανερώνουν τὴ δόξα τοῦ οὐρανοῦ, αὐτὴν ποὺ ζοῦν στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ἡ ἁγία βιοτή τους γίνεται πρόσκληση καὶ πρόκληση ἐν ἔτει 2019 γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὀλιγόπιστους πιστοὺς τοῦ 21ου αἰώνα.  Ὁ βίος τῶν αὐταδέλφων Φιλουμένου καὶ Ἐλπιδίου εἶναι ἀναμφισβήτητα βίος δύο ὁσίων ἀνδρῶν ποὺ διήνυσαν ἀνυπόστολα τὴ μαρτυρικὴ ὁδό. ὁ πρῶτος αὐτὴ τοῦ αἵματος καὶ ὁ δεύτερος τὴν ἀναίμακτη τῆς συνειδήσεως, καὶ τώρα συνδοξάζονται ἀπὸ τὸν Δίκαιο μισθαποδότη Κύριο ἀντάξια τῶν ἄθλων τους στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ. Καὶ μᾶς ἀφήνουν ἕνα ὑπόδειγμα ἁγίας βιοτῆς. Ἰδιαιτέρως ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ἐλπίδιος ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα μοναχοῦ, ἱερομονάχου, ἀλλὰ καὶ ἀρχιμανδρίτου ἐν τῷ κόσμῳ. Καὶ ἀναμένουν ἀπὸ ἐμᾶς οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ἀδελφοὶ νὰ στοιχοῦμε στὰ Χριστοφίλητα ἴχνη τους, νὰ μιμούμαστε τὸ κατὰ δύναμη τὶς πολλαπλὲς ἀρετές τους: Ζέση Πίστης, Ὀρθόδοξη ὁμολογία μακρὰν τῆς ἀντορθόδοξης ἐκκλησιολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ  τοῦ ἀκραίου φανατισμοῦ τῶν ζηλωτῶν, ἐπιμελημένη καθημερινὴ μετάνοια γιὰ τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη μας, καὶ μετοχὴ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, ἐξαιρέτως στὰ Ἄχραντα Μυστήρια, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον».

Ταῖς τῶν ἁγίων αὐταδέλφων Φιλουμένου καὶ Ἐλπιδίου πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν!

¹ Βλ. σχετικά, Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου (ἐπιμ. καὶ ἔκδ.), Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος. Βίος-Μαρτύριο-Θαύματα μετὰ Παρακλητικοῦ Κανόνος, Κύπρος ²2013 καὶ Μπούσια Χαραλάμπους, Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Κυπρίου, Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντας, Λευκωσία, ²2010.

²Βλ. σχετικά, Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου (ἐπιμ. καὶ ἔκδ.), Ὁ Γέροντας Ἐλπίδιος (1913-1983). Βίος-Ὁσιακὸ τέλος, Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντας, Λευκωσία, 2018.