Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου ποὺ πραγματοποιήθηκε τὴν 31η Ἰανουαρίου 2017 στὸ πλαίσιο ἐκδήλωσης πρὸς τιμὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ποὺ διοργάνωσε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Λεμεσοῦ καὶ περιέχεται στὸ βιβλίο Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου, Ὁμιλίες, τόμ. Α´ καὶ Β´. Λόγοι ἐμπειρικῆς θεολογίας ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων, ἐκδ. Θεομόρφου, Ἀθήνα 2020.

Μοῦ εἶπε κάποτε ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Κύπρο,  βοσκὸς στὸ ἐπάγγελμα, ποὺ κατὰ τὴ γνώμη μου ἔχει ἀνάλογη πνευματικὴ κατάσταση μὲ τὸν μακαριστὸ ὅσιο Γέροντα Ἀναστάσιο Κουδουμιανό· «Δεσπότη μου, νὰ γονατᾶς καὶ νὰ παρακαλεῖς νὰ σοῦ δώσει ὁ Θεὸς βεβαίαν πίστιν». Καὶ τὸν ρωτῶ: «Πῶς ἀποκτιέται ἡ βεβαία πίστη»; Καὶ μοῦ ἀπαντᾶ· «Ἒ!… Ὅταν καθήσει ὁ νοῦς στὴν καρδιά. Δὲν θυμᾶσαι τί σοῦ ἔλεγεν ἡ μάνα σου, ὅταν ἔκανες ἀταξίες»;

«Τί μοῦ ἔλεγε», τοῦ λέω.  Καὶ ἀκοῦστε τὴν ἀπάντηση, ποὺ ἴσως προκαλέσει γέλιο, ἀλλ᾽ ἔχει μεγάλο  θεολογικὸ καὶ νηπτικὸ βάθος. Μοῦ λέει: «Δὲν σοῦ ἔλεγε, ‘‘εἶναι ὁ νοῦς σου, γιέ μου, καὶ ξεκόλλησε’’; Ἀπὸ ποῦ ξεκόλλησε; Ἀπὸ τὴν καρδία, ποὺ μὲ κόπο ἔβαλες τὸν νοῦν στὴν καρδία. Ἀλλά, εὔκολα αἰχμαλωτίζεται ὁ νοῦς ποὺ δὲν βρίσκεται στὴν καρδία ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ τοῦ κόσμου τούτου». Καὶ αὐτὰ τὰ λέει ἕνας βοσκός, ἀλλὰ μὲ ἐμπειρία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τῶν ἁγιασμένων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ φωτισμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δογματικὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων της Ἐκκλησίας μας, σὰν ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ ἀποκαλυπτικὸ θεῖο γεγονός, διαποτίζει ὅλη τὴν ἀκαδημαϊκὴ ἐργασία τοῦ πατρὸς Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Ἀκοῦστε, τί γράφει ἐκ παραλλήλου ὁ π. Ἰωάννης :

«Ἡ ἀρχὴ τῆς θεραπείας τοῦ νοός, ποὺ λέγεται κάθαρσις, εἶναι ἡ ἐκδίωξις ἀπὸ αὐτὸν ὅλων τῶν λογισμῶν, καλῶν καὶ κακῶν. Ὄταν ἡ ἐκκένωσις αὐτὴ συνδυάζεται μὲ τὴν κάθαρσιν τῶν παθῶν καὶ ὀρθὴν περὶ Θεοῦ πίστιν, ὁ νοῦς ἐπιστρέφει εἰς τὴν καρδίαν καὶ δέχεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἀποστελλόμενον ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸν καὶ προσευχόμενον ἀδιαλείπτως. Τότε, κατὰ τοὺς Πατέρας, γίνεται κανεὶς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νοερὰ εὐχὴ λέγεται μονολόγιστος, ἀφοῦ ὁ μόνος λογισμὸς ποὺ κατέχει τὸν νοῦν εἶναι ἡ ἀέναος μνήμη τοῦ Θεοῦ».

Θὰ μποροῦσε ἄραγε ποτὲ ἕνας ἀκαδημαϊκὸς θεολόγος νὰ γράψει μὲ τέτοια σαφήνεια περὶ τῆς καθάρσεως καὶ τῆς θεραπείας τοῦ νοῦ, ἐὰν ὁ ἴδιος δὲν εἶχε προσωπικὰ τὴν ἐμπειρία τῆς καθάρσεως ἢ δὲν τὴν ἀπαντοῦσε στὸ πρόσωπο κάποιου στενοῦ του ἀνθρώπου; Καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἀπὸ παιδὶ βίωνε τὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ στὸ πρόσωπο τῆς μάνας του Εὐλαμπίας, τῆς μετέπειτα μοναχῆς Εὐλαμπίας Ρωμανίδου, στὸ πρόσωπο τῆς ὁποίας θὰ ἀναφερθοῦμε στὴ συνέχεια.

Οἱ πνευματικές του καταβολὲς

Ὁ π. Ἰωάννης ἦταν μικρασιατικῆς καταγωγῆς, ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Ἀραβησσὸ τῆς Καππαδοκίας, καὶ γεννήθηκε στὸν Πειραιᾶ τὸ 1927. Γράφει ὁ ἴδιος: «Οἱ γονεῖς μου ἦσαν ἀπὸ τὴν Ρωμαϊκὴν Καστρόπολιν τῆς Ἀραβησσοῦ τῆς Καππαδοκίας, ὅπου ἐγεννήθη ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτωρ Μαυρίκιος (582-602), ὁ ὁποῖος διώρισεν ὡς Πάπαν τῆς Ρώμης τὸν ἅγιον Γρηγόριον τὸν Μέγαν (590-604) καὶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειράν του διώρισεν ὡς πρῶτον ἀρχιεπίσκοπον τοῦ Καντέρμπουρι τὸν Αὐγουστῖνον (597-604). Γεννήθηκα εἰς τὸν Πειραιᾶ, τὰς 2.3.1927…  Ἔφυγα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ μετανάστευσα εἰς τὴν Ἀμερικήν, εἰς τὰς 15 Μαΐου 1927 (εἰς ἡλικίαν 72 ἡμερῶν) μὲ τοὺς γονεῖς μου καὶ ἐμεγάλωσα εἰς τὴν πόλιν τῆς Νέας Ὑόρκης, εἰς τὸ Μανχάταν, εἰς τὴν 46ην ὁδόν, μεταξὺ τῆς 2ας καὶ τῆς 3ης Λεωφόρου. Εἶμαι ἀπόφοιτος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου Μπρούκλαϊν, Μασαχουσέτης, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Γέηλ, Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Χάρβαρντ (School of Arts and Sciences), Ὁμότιμος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μπαλαμὰντ τοῦ Λιβάνου ἀπὸ τὸ 1970» ^[1].

Γεννήθηκε λοιπὸν προσφυγόπουλο ἀπὸ δύο εὐλαβεῖς γονεῖς, τὸν Σάββα, ποὺ ἦταν ράφτης, καὶ τὴν Εὐλαμπία, ποὺ ἦταν οἰκοκυρά, ἀλλὰ καὶ ἀσκήτρια. Ἐπίσης εἶχε μία ἀδελφή, τὴν Παρθενία. Ἡ γλῶσσα, ποὺ μιλοῦσαν στὸ σπίτι, δὲν ἦταν τὰ ἑλληνικά, ἀλλὰ τὰ τουρκικά, γιατὶ οἱ γονεῖς του ὅπως εἴπαμε ἦταν ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου ἡ ἐπικρατοῦσα γλῶσσα τότε ἦταν ἡ τουρκική. Ὁ ἴδιος ἔλεγε πάντοτε ὅτι τὰ ἑλληνικὰ παρέμειναν ἡ δεύτερή του γλῶσσα.

Παιδί μου, ἄνθρωπος ἅγιος μὲ τὸ ζόρι δὲν γίνεται

Ἡ μάνα του Εὐλαμπία ἦταν αὐτὴ ποὺ καθόριζε τὸ πνευματικὸ περιβάλλον τῆς οἰκογένειάς της. Ἦταν αὐτή, ποὺ τοῦ μετέδωσε ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα. Γράφει ὁ ἴδιος: «Θυμᾶμαι, ποὺ ἡ μάνα μου μοῦ ἔλεγε· ‘‘Παιδί μου, ἄνθρωπος ἅγιος μὲ τὸ ζόρι δὲν γίνεται. Πρέπει νὰ τὸ θέλεις’’»! Γιὰ νὰ προσθέσει στὸν λόγο τῆς μητέρας του, «δὲν μπορεῖ βέβαια ἄνθρωπος μὲ τὸ ζόρι νὰ γίνει ἅγιος, ὁ καθένας πρέπει νὰ ἐπιλέξει τὸν δρόμο τῆς ἀσκητικῆς θεραπείας».

Αὐτὸς ὁ λόγος περὶ ἀσκητικῆς θεραπείας τοῦ πατρὸς Ἰωάννη φανερώνει μία συνέχεια καὶ μία ἐμπειρικὴ γνώση Θεολογίας, ποὺ εἶχαν ὅλοι οἱ πιστοὶ ποὺ ἔφθασαν στὸ στάδιο τοῦ φωτισμοῦ. Θυμᾶμαι, κάποτε ρώτησα τὴ μάνα μου τὴ Μηλιά· «Μάνα, τώρα ποὺ ἔγινες 90 ἐτῶν, τί συμβουλὴ θὰ ἔδινες σ᾽ ἐμένα τὸ γυιό σου, ποὺ ἀξιώθηκα νὰ γίνω καὶ Ἐπίσκοπος;» Μοῦ ἀπάντησε: «Νὰ προσέχεις, γυιέ μου, νὰ μὴν γύρει ὁ νοῦς σου»! Δηλαδὴ βλέπουμε ἐδῶ δύο πρωτινὲς μητέρες, μία Μικρασιάτισσα καὶ μία Κύπρια, νὰ κρατοῦν τὸ ἴδιο ἀσκητικὸ Ὀρθόδοξο ἦθος καὶ νὰ σοῦ λένε, πρόσεξε νὰ μὴν περηφανευτεῖς, νὰ μὴν πάρει ὁ νοῦς σου ἀέρα! Ὅλα αὐτὰ ἔχουν θεολογικὴ ἀξία καὶ βάθος. Κι ὅπως ξέρουμε, οἱ πρωτινοὶ ἄνθρωποι γιὰ νὰ ποῦν μιὰ λέξη νήστευαν σαράντα μέρες, ὅπως λέει ὁ λαός μας. Δηλαδὴ ὁ λόγος τους ἦταν ἀποτέλεσμα φωτισμοῦ. Αὐτὸ σημαίνει νήστευαν σαράντα μέρες γιὰ νὰ ποῦν ἕνα λόγο.

Αὐτή, λοιπόν, ἡ γυναίκα, ἡ Εὐλαμπία, μεγαλωμένη σὲ ἕνα τόπο μὲ μεγάλη καὶ βαθειὰ πίστη κι ὡς γνήσια θυγατέρα τοῦ γένους τῶν Καραμανλήδων, τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Καππαδοκίας, ἀπὸ παιδὶ εἶχε ὡς ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς της τὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὴ νοερὰ προσευχή. Δώδεκα χρόνων κορίτσι ἔζησε τὸν σφαγιασμὸ τῶν γονέων της ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ μητέρα της ἔγινε ἡ Παναγία. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ἔβαλε κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη της καὶ ἀνέλαβε τὴν πνευματική της ἀνατροφή, ὅπως ἡ ἴδια διηγήθηκε σὲ ἄλλες μοναχές. Ἡ Παναγία παρουσιαζόταν καὶ τὴν ἔπιανε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὴν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὶς διάφορες κακοτοπιὲς καὶ ψυχικοὺς κινδύνους, μὲ ἀποτέλεσμα ἀπὸ μικρὴ νὰ ἔχει μία συνεχὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. Καί, ὅπως ἡ ἴδια ἔγραψε: «Δώδεκα χρόνων ποὺ ἤμουν, ἡ προσευχὴ ποὺ ἔκανα αὐτὴ ἦταν: Παράκληση, Ἑξάψαλμος, Ἀπόδειπνο, Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη. Ἔτσι περνοῦσα τὸν χρόνο μου. Αὐτοὺς τοὺς λόγους δὲν τοὺς ἄφηνα ἀπὸ τὸ μυαλό μου νύχτα καὶ μέρα. Κύριε Ἀγαθέ, τὰ ἀγαθά σου μὴ μοῦ στερήσης. Ἀπὸ κάθε τι, νὰ ἀκούω τὰ λόγια σου. Ἀπὸ ἀπρεπῆ πράγματα μὲ τὴν βοήθειά σου, Κύριε μου, φύλαξέ με. Κύριε, κατὰ τὴν ἐντολή σου, ὅπως ξέρεις ἐσύ. Κύριε, ὁ λάρυγγάς μου ὅ,τι λέει δικός σου νὰ εἶναι. Ἡ Βασίλισσα ἡ Παναγία μας, μὲ τὶς πρεσβεῖες της καὶ τῶν ἁγίων… Καὶ ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς Εὐλογητὸς εἶσαι εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Νὰ ξέρεις, παπᾶς θὰ γίνεις ἐσύ

Μετὰ τὴ Μικρασιατικὴ Καταστροφή, ἡ Εὐλαμπία ἐγκαθίσταται στὸν Πειραιᾶ καὶ παντρεύεται τὸν συμπατριώτη της Σάββα Ρωμανίδη, μὲ τὸν ὁποῖο ἀποκτοῦν τὸ πρῶτο τους παιδί, τὸν Ἰωάννη, τὸν ὁποῖο τάζει στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ρῶσο καὶ τὸ βαπτίζει στὸ Προκόπι τῆς Εὔβοιας. Οἱ δυσκολίες καὶ ἡ φτώχεια ἀναγκάζουν τὴν οἰκογένεια Ρωμανίδη νὰ μεταναστεύσει στὴν Ἀμερικὴ τὸ 1927. Στὸ νέο αὐτὸ πρωτόγνωρο περιβάλλον ἡ Εὐλαμπία ἐνδυναμώνει τὶς προσευχές της καὶ καλλιεργεῖ συνεχῶς τὴ νοερὰ προσευχή, κάνοντας ταυτόχρονα πολλὲς μετάνοιες.  Τὴν ἔβλεπε μικρὸ παιδάκι ὁ π. Ἰωάννης καί, σὰν πειραχτήρι ποὺ ἦταν, τῆς ἔλεγε· «Μάνα, τί κάνεις ὅλο μετάνοιες καὶ μετάνοιες»; Κι ἐκείνη τοῦ ἀπαντοῦσε· «Κορόιδευε, Γιαννάκη, κορόιδευε! Μὰ νὰ ξέρεις, παπᾶς θὰ γίνεις ἐσύ»! Δηλαδὴ εἶχε καὶ διορατικὸ χάρισμα ἡ γιαγιούλα μέσα στὴν Ἀμερική!

Οἱ Προτεστάντες, βλέποντας τὴν πίστη τῆς Εὐλαμπίας, προσπαθοῦσαν νὰ τὴν προσηλυτίσουν, διενεργώντας καθημερινὲς ἐπισκέψεις στὸ σπίτι της. Ἕνα βράδυ, ἀποφασισμένοι νὰ κάνουν «δικιά» τους τὴν Εὐλαμπία, τὴν ἐπισκέπτονται μαζικὰ περίπου δεκαπέντε ἄτομα καὶ δὲν τὴν ἀφήνουν ἥσυχη. Αὐτὴ μὲ τὸν λόγο της ἀντιστεκόταν στὶς προκλήσεις τους, ὁπόταν κάποια στιγμὴ τοὺς ἀφήνει γιὰ λίγο μόνους καὶ πάει στὸ εἰκονοστάσι της, κι ἀρχίζει νὰ προσεύχεται στὸν Θεὸ νὰ τὴ φωτίσει γιὰ νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσει. Ξαφνικά, μιὰ μεγάλη βοὴ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσι, τὴν ὁποία μόλις ἄκουσαν οἱ Προτεστάντες ἐκεῖνοι, ἔφυγαν  τρομαγμένοι, κι ἔκτοτε δὲν τὴν ξαναενόχλησαν.

Ὅταν ἡ κόρη της Παρθενία παντρεύτηκε ἕναν ἑτερόδοξο κι αὐτὸς τὴν πῆρε μαζί του στὴ Νέα Ζηλανδία, σηκώθηκε κι ἡ Εὐλαμπία ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ —σημειωτέον ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ πατρὸς Ἰωάννη δὲν ἔμαθαν ποτὲ ἀγγλικὰ— καὶ πῆγε στὴ Νέα Ζηλανδία, ὅπου ἔμεινε μαζί τους, μέχρι ποὺ κατήχησε τὸν γαμπρό της καὶ τὸν βάπτισε Ὀρθόδοξο. Κι ἐπειδή, ἔλεγε, τὸ νὰ εἶσαι Ὀρθόδοξος δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι βαπτισμένος, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ κοινωνᾶς, διενήργησε καὶ ἵδρυσε Ὀρθόδοξη ἐκκλησία στὸ Christchurch, τὴ δεύτερη μεγάλη πόλη στὴ Νέα Ζηλανδία!

Αὐτὴ ἡ γιαγιὰ ἔχει  πνευματικὴ τηλεόραση!

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ συζύγου της, μετέβη στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου βρισκόταν ἤδη ὁ π. Ἰωάννης μὲ τὴν οἰκογένειά του, καὶ τελικὰ ἀκολούθησε τὸν μοναχικὸ βίο, ἐγκαταβιώνοντας στὴν ἱερὰ μονὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴ Σουρωτή, τὴ μονή, ποὺ πνευματικό της καθοδηγητὴ εἶχε τὸν ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη. Ἡ κουρά της σὲ μεγαλόσχημη μοναχὴ ἔγινε στὶς 4 Μαΐου 1973.

Πρὶν ἀπὸ ἕνα χρόνο, ποὺ ἐπισκέφτηκα τὴν ἐν λόγῳ μονή, μοῦ ἀνέφερε ἡ ἡγουμένη τοῦ μοναστηριοῦ Φιλοθέη· «Αὐτὴ ἡ γιαγιὰ (ἡ Εὐλαμπία) καλὰ καλὰ ἑλληνικὰ δὲν ἤξερε, ἀλλὰ ἦταν ἡ πρώτη στὶς Ἀκολουθίες, ἡ πρώτη στὴν ὑπακοή, καὶ εἶχε ἀποκτήσει μεγάλο διορατικὸ χάρισμα. Γιὰ παράδειγμα, ὁ γέρο-Παΐσιος κάποιες νύχτες προσευχόταν γονατιστὸς στὸ κρεββάτι του. Καὶ ἡ γιαγιὰ Εὐλαμπία ἀπὸ τὴ Σουρωτὴ τῆς Θεσσαλονίκης τὸν ἔβλεπε μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς  —κι ὄχι μὲ τὰ μάτια τους σώματός της— μέσα στὸ κελλί του τί ἔκανε. Κι ὅταν συναντήθηκαν ἀργότερα, τοῦ τὸ ἀνέφερε. Καὶ ἔλεγε μὲ θαυμασμὸ ὁ ἅγιος Παΐσιος· ‘‘Κοίτα νὰ δεῖς, αὐτὴ ἡ γιαγιὰ ποὺ ἦρθε ἀπὸ τὴν Τουρκιὰ καὶ τὴν Ἀμερική, νὰ ἔχει καὶ πνευματικὴ τηλεόραση καὶ νὰ μὲ παρακολουθεῖ τί κάνω στὸ Ἅγιον Ὄρος’’! Καὶ ὅλες οἱ καλόγριες ἔμειναν ἔκπληκτες μὲ τὰ χαρίσματα τῆς γιαγιᾶς Εὐλαμπίας».

Ἡ Γερόντισσα Εὐλαμπία ἐκοιμήθη ὁσιακά τὸ 1980, ὅπως ζητοῦσε διαρκῶς ἀπό τὸν Θεό: «Τὸ ὄνομά μου ἐν βίβλω ζωῆς νὰ περάσεις. Εἰρηνικὰ χριστιανικά τὰ τέλη τῆς ζωῆς μου δός μου…» ^[2] . Ὁ θάνατος δέν τὴ φόβιζε διόλου, διότι  τὸν μελετοῦσε ἀπὸ 12 ἐτῶν, «τὸν θάνατο νὰ μὴν βγάλω ἀπό τὸν νοῦ μου Κύριε δός μου»^[3] . Δὲν μιλοῦσε ποτὲ γιὰ τὶς πνευματικές της ἐμπειρίες καὶ ὅταν τὴ ρωτοῦσαν ἔλεγε: «Ἔτσι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βλέπουν. Ἐγὼ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ἔβλεπα Ἁγίους. Μοῦ εἶπαν, παιδί μου, νὰ μὴν λέω. Κακὸ καὶ μένα, κακὸ καὶ σένα» ^[4] . Κατά τὴ διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας ἔβλεπε τοὺς Ἀγγέλους καὶ κάποτε εἶπε σὲ μιὰ μοναχή: «Ἐσεῖς νομίζετε κοιμᾶμαι. Ἐγὼ βλέπω ἀγγέλους, γεμάτη ἡ Ἐκκλησία» ^[5]. Καὶ μία ἄλλη φορά, τὴν περίοδο ποὺ ἦταν κατάκοιτη πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς της ξαφνικὰ ἐμφανίστηκε μέσα στὸν ναὸ κατά τὴ διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας ξαφνιάζοντας τὶς ἀδελφές, καὶ ὅταν τὴ ρώτησαν πὼς ἦρθε τοὺς ἀπάντησε μὲ ἁπλότητα: «Ἐμένα, παιδί μου, ὁ Ἅγιος Αρσένιος ἔτσι (δηλαδὴ σηκωτὴ) μὲ ἀνέβασε» ^[6] . 

Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ποιά ἦταν ἡ καταγωγὴ τοῦ πατρὸς Ἰωάννη Ρωμανίδη, καὶ εἰδικὰ τί πνευματικὰ γονίδια τοῦ κληρονόμησε ἡ ἁγία μάνα του, ποὺ καθόρισαν καίρια τὴ ζωή του. Νὰ ὑπενθυμίσουμε ἐδῶ καὶ τὴ σχετικὴ θεόπνευστη διδασκαλία τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, γιὰ τὸ πόσο τὰ γονίδια, δηλαδὴ ἡ κυτταρικὴ μνήμη τῶν προγόνων μας, ἐπηρεάζουν τὰ παιδιά μας, εἴτε θετικά, εἴτε ἀρνητικά.

Ἡ φωτογραφία τῆς Γερόντισσας Εὐλαμπίας δόθηκε στὸν Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο ἀπὸ τὴν ἱερὰ μονὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴ Σουρωτή, τὴ μονὴ τῆς μετανοίας τῆς Γερόντισσας, ποὺ πνευματικό της καθοδηγητὴ εἶχε τὸν ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη.

Παραπομπὲς

^[1] Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου Βλάχου, Ἐμπειρικὴ Δογματικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς προφορικὲς παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, τόμ. Α´,  (ἐκδ.) Ἱερὰ Μονὴ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Λεβαδειὰ ²2011, σσ. 24-25.

^[2] Πρωτοπρεσβυτέρου Λάμπρου Φωτόπουλου, «Ἡ Γερόντισσα Εὐλαμπία Ρωμανίδου», Ἀθήνα 2003

^[3] ὅ.π.

^[4] ὅ.π.

^[5] ὅ.π.

^[6] ὅ.π.

Εις μνημόσυνο αιώνιο του μακαριστού πατρός Ιωάννου Ρωμανίδου, του μεγαλύτερου Ορθόδοξου Θεολόγου του 20ού αι., που εκοιμήθη την 1η Νοεμβρίου 2001.

Η μεγάλη αγάπη του πατρός Ιωάννη ήταν η ιστορία. Ο ίδιος θεωρούσε  τον εαυτό του  περισσότερο  ως  ιστορικό παρά ως θεολόγο, μάλιστα, συχνά έλεγε ότι είναι ιστορικός και τόνιζε ότι δεν μπορείς να μάθεις Ορθόδοξη θεολογία εάν δεν γνωρίζεις πολύ καλά την ιστορία των δυτικών, των ανατολικών, και κυρίως  του Ισλάμ. Και το έλεγε αυτό, πριν το Ισλάμ γίνει απειλή, φόβος και τρόμος για την Ευρώπη και την Αμερική αφού εκοιμήθη το 2001. Σκεφτείτε ακόμα, πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν αυτός ο άνθρωπος, όταν το 1955 εξεπόνησε την μεταπτυχιακή του διπλωματική εργασία με θέμα το Ισλάμ και αυτό επειδή  από πολύ νωρίς αντιλήφθηκε ότι το Ισλάμ ανεβαίνει διότι κατεβαίνει ο δυτικός Χριστιανισμός και θα διεκδικήσει να τον αντικαταστήσει. 

Αυτό το βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής που γέμισαν τζαμιά επειδή ο δυτικός Χριστιανισμός αποδείχτηκε ψεύτικος και οι νέοι άνθρωποι σου λένε, τί να πάω σ᾿ αυτή την ψευτιά σ’ αυτή την κοροϊδία. Το ζήτημα είναι ότι όταν δεν υπάρχει δίπλα σε αυτούς τους νέους  ζωντανή Ορθοδοξία δηλαδή ένας παπάς, μια γιαγιά που να έχει το πνεύμα της Ευλαμπίας (μητέρα πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη), πού θα πάει ο νέος. Ή στον γκουρού ή στον χότζα ή στον μάγο διότι η ψυχή εκ φύσεως αναζητά πνευματική εμπειρία και αν δεν υπάρχει ένας Ορθόδοξος πνευματικός χώρος να της δώσει την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος, θα πάει αναπόφευκτα στις διάφορες θανατηφόρες μεταφυσικές των δαιμονικών πνευμάτων. Και επειδή στην εποχή μας υπάρχει μία έξαρση ποικίλων θανατηφόρων μεταφυσικών προτάσεων, υποκινούμενων από τη νέα τάξη πραγμάτων, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ειδικότερα νέοι, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την ανιαρή και κουρασμένη από τα πάθη ζωή τους πέφτουν ανυποψίαστοι στην παγίδα διαφόρων μεταφυσικών, που τους υπόσχονται τάχατε μίαν ανώτερη ζωή, γεμάτη όμως δαιμονικό σκοτισμό και όχι φωτισμό. 

Απόσπασμα από ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου με θέμα «Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης ένας σύγχρονος Καππαδόκης Θεολόγος και σύγχρονοι εμπειρικοί Θεολόγοι» στο πλαίσιο εκδήλωσης με αφορμή την εορτή των Τριών Ιεραρχών που οργάνωσε η Ι. Μ. Λεμεσού (31.1.17).

Πάτερ μου να έχεις έγνοια τη μαθητεία της χάριτος και τότε θα είσαι χαριτωμένος πρεσβύτερος και θα μπορείς να συνομιλείς με όποια γλώσσα θέλεις, ουχί των φιλολόγων, ουχί των ακαδημαϊκών θεολόγων αλλά αυτών που γνωρίζουν την εμπειρία της προσευχής, της μετάνοιας και των λειτουργικών μυστηρίων, αυτή τη γλώσσα να μάθεις. 

Τα αρχαία ελληνικά θα μας χρειαστούν όταν θα πραγματοποιηθεί η προφητεία του αγίου Παϊσίου, που είπε, ότι θα ᾿ρθει η εποχή που όλοι θα μαθαίνουν αρχαία ελληνικά, όχι επειδή θα τα έχει ανάγκη η Εκκλησία, αλλά θα τα έχει ανάγκη η σύγχρονη επιστήμη της πληροφορικής, την οποίαν επίσης καλώς κατέχεις. 

Θα έχει τέτοια διευρυμένη γνώση ο μελλοντικός ηλεκτρονικός υπολογιστής, που η μόνη μνήμη που θα δέχεται πρέπει να είναι πλούσια, ακριβής, σοφή αλλά και σαφής δηλαδή το σοφόν να είναι σαφές και αυτό  μόνο στη διαχρονική γλώσσα της ελληνικής συναντάται. 

Μέχρι τότε όμως, να καταλάβομε  τα οχυρά της μετανοίας, της προσευχής και της έλευσης και αποδημίας της Θείας Χάριτος, τότε θα ᾿σαι παπάς. Όταν θα μιλάς με την κοτζιάκαρη (γριά) και θα μάθεις τις δικές της συχνότητες, τις οποίες εμείς οι περισπούδαστοι πολλές φορές αγνοούμε αφού αυτές  είναι οι συχνότητες του ουρανού, και είναι οι συχνότητες της αγάπης της θυσιαστικής.

Απόσπασμα λόγου Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατά τη χειροτονία του διακόνου Σταύρου Λαού σε πρεσβύτερο στον ιερό ναό Οσίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος (10.11.2019).

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/29/20006/

Διαβάστε επίσης την σχετική δημοσίευση: Αγία Αλυπία, η δια Χριστόν σαλή του Κιέβου: Προείδε την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ και το ουκρανικό σχίσμα

Η γερόντισσα Αλυπία του Κιέβου (Avdeyeva,1910– 1988) η δια Χριστόν σαλή

Εκοιμήθη στις 17/30 (ν.η.) Οκτωβρίου 1988

«Ημείς μωροί δια Χριστόν …» Α’ Κορ. δ. 10
«Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως. » (Σοφ. Σειραχ. 2,5)
«Ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς. » (Σοφίας Σολομώντος Κεφ. 3, 5-6)

Γεννήθηκε το 1910 στην περιοχή της Πένζα, και στο βάπτισμά της της δόθηκε το όνομα της αγίας μάρτυρος Αγάθης, της οποίας την εικόνα έφερε όλη της τη ζωή στην πλάτη της. Η μητέρα της ήταν πολύ ευσπλαχνική και ελεήμων. Ήταν φορές, που έβαζε κάθε είδους τρόφιμα στην ποδιά της και της έλεγε να τα πάει στους φτωχούς του χωριού τους.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 άλλαξε ανελέητα τη ζωή της. Η ίδια επέζησε με θαυμαστό τρόπο. Το 1918 οι γονείς της πυροβολήθηκαν ενώ αυτή έλλειπε από το σπίτι. Παρά τη βαθειά θλίψη της, όλη τη νύχτα η οκτώχρονη κοπέλα διαβάζε το Ψαλτήρι για τους νεκρούς γονείς της. Το ορφανό φιλοξενήθηκε για λίγο στη θεία της. Μετά από σπουδές στο σχολείο για δύο μόνο χρόνια, πήγε να “περιπλανηθεί” στα ιερά μέρη …πήρε το σταυρό της και ακολούθησε τον Χριστό, έτοιμη να υποφέρει γι ‘αυτόν. Έγινε εντελώς σιωπηλή και αφοσιώθηκε τελείως στην προσευχή. Ζούσε με ό,τι της έστελνε ο Θεός, και ήταν φορές που περνούσε τη νύχτα στην ύπαιθρο.

Οι σκληρές δοκιμασίες δεν σκλήρυναν την συμπονετική καρδιά της, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φιλεύσπλαχνη. Η απέραντη ανθρώπινη θλίψη ώθησε το κορίτσι να προσεύχεται συνεχώς για τους πονεμένους και βασανισμένους. Η περιπλάνηση της ζωή της την είχε διδάξει να είναι ευγνώμων στον Θεό και στους ανθρώπους για το παραμικρό καλό: για την μέρα που πέρασε, για μια ήσυχη νύχτα, για μια γουλιά νερό, για τα ψίχουλα από το γεύμα κάποιου, για έναν καλό λόγο και μια φιλική συμπεριφορά. Το δώρο της ευγνώμονος αγάπης, η μάτουσκα το είχε σε όλη της τη ζωή. Γερόντισσα πια ευχαριστούσε έναν άνθρωπο ακόμη και για μια καλή σκέψη που έκανε για αυτήν.

Κατά τα χρόνια της απιστίας και των διωγμών, συνελήφθη και πέρασε δέκα χρόνια φυλακή, παρά τις δύσκολες συνθήκες κράτησης, προσπαθούσε να κρατήσει τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή.

Θαυματουργή απελευθέρωση από τη φυλακή, από τον Αποστόλο Πέτρο

Στη φυλακή όπου κρατήθηκε, υπήρχαν πολλοί ιερείς. Κάθε βράδυ, έπαιρναν 5-6 ανθρώπους και δεν ξαναγύριζαν. Τέλος, όταν έμειναν μόνο τρεις φυλακισμένοι στο κελί: ένας ιερέας, ο γιος του και η μάτουσκα, ο ιερέας είπε στον γιο του: “Ας ψαλλουμε την κηδεία μας, σήμερα την αυγή θα μας πάρουν “. Μετά από αυτό, ο ιερέας είπε ότι η μάτουσκα θα ζήσει. Η μάτουσκα παρέμεινε μόνη, η πόρτα άνοιξε ήσυχα μέσα στην φυλακή, κι ο Απόστολος Πέτρος μπήκε μέσα και από την πίσω πόρτα την οδήγησε στη θάλασσα όπου την διέταξε να πάει κατά μήκος της ακτής. Για την υπόλοιπη ζωή της δεν σταμάτησε να τον ευχαριστεί για την απελευθέρωσή της, τον θεωρούσε προστάτη της και στον ναό η θέση της ήταν πάντα στην εικόνα των ιερών αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Περπάτησε χωρίς φαγητό και νερό για 11 ημέρες. Σκαρφάλωσε σε τεράστια βράχια, χτύπησε, έπεσε, σηκώθηκε, ξανάπεσε… Αλλά ο Κύριος την βοήθησε. Της έμειναν βαθιά σημάδια στα χέρια της, τα οποία μετά έδειχνε.

Η περιπλάνηση άρχισε ξανά, αλλά ο Κύριος προστάτευε την εκλεκτή Του.
Η μητέρα μας προσπαθούσε πάντοτε να μην προκαλέσει τη δίωξη των αρχών. Η ασκήτρια ήταν πάντα μοναχική, αθέατη, ταπεινή, δεν άκουγε τίποτα και δεν κατέκρινε κανέναν. Κανείς δεν γνώριζε για τις προσευχές της, αλλά κάθε εργασία της την εκτελούσε προσεκτικά και ευσυνείδητα. Δεν είχε ποτέ ένα καταφύγιο, και ποτέ δεν είχε ασφαλές σπίτι. Αν κατάφερνε να βρει ένα καταφύγιο κάπου για να περάσει τη νύχτα, προσπαθούσε να μην επιβαρύνει τους οικοδεσπότες σε τίποτα, παντού διατηρούσε την καθαριότητα και την τάξη, ακόμα και στις πιο φτωχές συνθήκες. Η μητέρα μας πάντα ήταν πολύ λιτή.

Ο Αρχιμανδρίτης Κρονίδης ηγούμενος του μοναστηριού της Πετσέρσκαγια Λαύρας έκανε την μοναχική της κουρά και την ονόμασε Αλυπία, προς τιμή του οσίου Αλυπίου του εικονογράφου της Λαύρας.

Για τρία χρόνια έζησε στην κουφάλα ενός δένδρου υπομένοντας με ανδρεία κάθε δυσκολία. Μόνο η αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού την παρηγορούσε, την ενίσχυε και την θέρμαινε. Έμεινε εκεί όσο ζούσε ο γέροντας της Κρονίδης. Στην Πετσέρσκαγια Λαύρα έμεινε περίπου 15-20 χρόνια.

Μετά το κλείσιμο της Κίεβο-Πετσέρσκαγια Λαύρα, το 1961 η ευλογημένη Αλυπία ξεκίνησε ξανά τη μακρόχρονη περιπλανώμενη ζωή της.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας της το Αγιο Πνεύμα, της ενίσχυε την πίστη και την αφοσίωσή της στο θέλημα του Θεού, που υπάκουα δέχθηκε από το χέρι του Κυρίου. Η μητέρα δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια και προστασία από τους ανθρώπους, ζήτησε βοήθεια και προστασία μόνο από τον Θεό. Η πίστη και η εμπιστοσύνη της ήταν τόσο ισχυρή ώστε μόνο να άκουγες, με τι παιδική απλότητα έλεγε το Θεό, «Πατέρα!» Και εισακούονταν αμέσως οι προσευχές της, χωρίς καμμία αμφιβολία, πάνω απ ‘όλα ο Πατέρας ήταν γι’ αυτήν – ο πιο στενός οικείος, ο πιο αγαπημένος , ο προστάτης της.

Με τον καιρό, πήγε κι έμεινε σε ένα μικρό σπίτι κοντά στην περιοχή Goloseevskaya. Οι ντόπιοι, που γνώριζαν για τα θαύματα με τις προσευχές της, πήγαιναν συνέχεια ζητώντας τις προσευχές της για βοήθεια, θεραπεία ή μια συμβουλή. Αλλά το σπίτι στο οποίο ζούσε κατέρρευσε και ήταν ξανά στο δρόμο.

Τέλος, μέσα από τις προσπάθειες μιας πιστής γυναίκας, βρέθηκε ένα νέο σπίτι – στην οδό Zatevakhin. Εδώ, σε ένα μικρό δωμάτιο που είχε ξεχωριστή είσοδο, η μητέρα έζησε τα τελευταία εννέα χρόνια της ασκητικής της ζωής – από το 1979 έως το 1988.

Η Σταρίτσα γνώριζε πάντα πόσοι άνθρωποι και με ποιες ανάγκες έρχονταν και για όλους τους προετοίμαζε ένα γεύμα. Πολλοί κατά τη διάρκεια του γεύματος λάμβαναν θεραπεία από τις ασθένειές τους. Επίσης, θεράπευε τους αρρώστους και με μια δική της αλοιφή, η οποία ήταν τόσο θαυματουργή που όλοι πίστευαν ότι η θεραπευτική δύναμη της δεν ήταν στην ίδια την αλοιφή, αλλά στις άγιες προσευχές της. Κατά κανόνα, οι επισκέπτες έφευγαν χαρούμενοι και … θεραπευμένοι, αν και δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αμέσως. Η μάτουσκα έλεγε ένα λόγο σε όλους και αυτός γινόταν κατανοητός μόνο από τον άνθρωπο στον οποίο απευθυνόταν αυτός.

Στη μητέρα Αλυπία έρχονταν όχι μόνο πιστοί, αλλά και αθεϊστές και κομμουνιστές με  δύσκολα προβλήματα και σοβαρές ασθένειες. Κι όλους τους βοηθούσε με την αγάπη και την προσευχή της , στρέφοντάς τους προς τον Χριστό. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσους ανθρώπους έσωσε από την καταστροφή και την απόγνωση, πόσους θεράπευσε, πόσες οικογένειες έσωσε από την διάλυση.

Τον Απρίλιο του 1988 κρατούσα, λέει η συνοδός-φίλη της Μαρία, το Ημερολόγιο της Εκκλησίας και η Μητέρα ρωτάει: “Κοίτα τι μέρα είναι στις 30 Οκτωβρίου.” Κοίταξα και είπα: “Κυριακή”. Επανέλαβε: “Κυριακή”. Μετά το θάνατό της, συνειδητοποιήσαμε ότι τον Απρίλιο η μητέρα μας γνωστοποίησε την ημέρα του θανάτου της που από έξι μήνες πριν αυτήν ήδη γνώριζε. Και μια άλλη φορά είπε:
«Θα φύγω όταν αρχίσουν οι παγετοί και πέσει το πρώτο χιόνι ».
Μια εβδομάδα πριν από το θάνατό της συγκεντρώθηκαν στο κελί της πάλι τα πνευματικά της παιδιά. Απευθύνθηκε σε όλους λέγοντας:
Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με!
Μετά γύρισε προς τον Θεό:
– Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με!
Και έκανε το σημείο του σταυρού.
Άρχισε να κλαίει η πιστή διακόνισσα της, αλλά της φώναξε:”Μην κλαις, θα είμαστε για πάντα μαζί!” Είπε: “Πάντα να έρχεστε στον τάφο μου και όταν έχετε θλίψη και όταν έχετε χαρά, να λέτε τα πάντα σαν να είμαι ζωντανή, και ο Κύριος θα σας ακούει και θα σας βοηθάει!” Το βράδυ του Σαββάτου, στις 16/29 Οκτωβρίου, ήταν πολύ άρρωστη.

Την επόμενη μέρα, στις 17/30 Οκτωβρίου 1988, έπεσε το πρώτο χιόνι και άρχισε ο πρώτος παγετός. Όλοι προσευχόταν. Η μητέρα τους ευλόγησε όλους, εκτός από μία γυναίκα, να πάνε στην έρημο Κιτάγιεβο , και να προσευχηθούν γι ‘αυτήν στους τάφους της Μοναχής Δοσιθέας και του οσίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού.

Στη κοίμησή της, ήταν φωτεινή, σαν να κοιμόταν. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο και ιλαρό. Η κηδεία της έγινε την 1η Νοεμβρίου στην Εκκλησία της Ανάληψης της Μονής Φλωρόβσκι, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι. Η θλίψη που ένοιωσαν όσοι την αγαπούσαν διαλύθηκε από μια ήσυχη χαρά, γεμάτη πίστη και ελπίδα. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό ήταν θρίαμβος της πίστης μας, δεν ήταν θάνατος, αλλά μια νίκη πάνω του.
Είπε ένα πνευματικό της παιδί μετά την κοίμηση της: Είδα τη Μάτουσκα σε ένα όνειρο να είναι στα λείψανα του Οσίου Ζήνωνος του Νηστευτή της Μεγάλης Λαύρας του Κιέβου (30 Ιανουαρίου), με εξέπληξε το γεγονός ότι η μητέρα ήταν εδώ και εκείνη μου απάντησε: «Είμαι σε όλα τα Ιερά Σπήλαια».

Κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι έρχονται στον τάφο της. Την ημέρα της μνήμης της Μητέρας Αλυπίας, τεράστιες ουρές πιστών σχηματίζονται σε αυτόν. Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων της αγίας μητέρας Αλυπίας έγινε το πρωί της 5/18 Μαΐου 2006.

***

Έλεγε ο πατήρ Μεθόδιος Demeevskoy Finkevich για τη μάτουσκα Αλυπία:
– Ήταν μια ενσάρκωση της καλοσύνης και της ευγένειας. Προσεύχομαι σε αυτήν ακόμη και για μικρά πράγματα.

Μεταξύ των πνευματικών της  παιδιών ήταν  ο πρώην επίσκοπος της Tulchin και Bratslav Ιππόλυτος (Khil’ko), όπου του προείπε ότι θα γίνει επίσκοπος.

Κατά τα χρόνια του πολέμου με το Αφγανιστάν, όσοι στρατιώτες ζήτησαν τις προσευχές της δεν στάλθηκαν στο Αφγανιστάν και έτσι απέφυγαν τον θάνατο.

Τις αποκαλύφθηκε ότι στις 26 Απριλίου 1986 θα γίνει ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Και η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τους ανθρώπους πολύ πριν από την τραγωδία ότι η γη θα καεί, ότι θα «δηλητηριαστούν» η γη και το νερό.

“Κάτω από το έδαφος καίγεται, Σβήστε τη φωτιά!” Έλεγε η ευλογημένη. “Μην αφήνετε το φυσικό αέριο!” Κύριε! Τι θα συμβεί τη Μεγάλη Εβδομάδα!

Αλλά κανείς δεν την καταλάβαινε. Πάνω από μισό χρόνο, η ευλογημένη γυναίκα παρέμεινε σε έντονη προσευχή για τη σωτηρία της γης και των ανθρώπων από μια τρομερή καταστροφή. Μια ημέρα πριν από το ατύχημα, η μητέρα μας περπατούσε στους δρόμους και φώναζε:

– Κύριε! Λυπήσου τα μωρά, μη καταστρέψεις τους ανθρώπους!

Οι άνθρωποι που ήρθαν σ ‘αυτήν εκείνη την ημέρα, τους συμβούλευε:” Κλείστε τις πόρτες και τα παράθυρα καλά, θα υπάρξει πολύ αέριο. “

Ο Κύριος αποκάλυψε στην γερόντισσα τον πνευματικό λόγο της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, αλλά δεν μπορούσε να αποτρέψει εντελώς την οργή του Θεού από τους ανθρώπους που την προκάλεσαν.

Όταν συνέβη το ατύχημα και άρχισε ο πανικός, ειδικά στο Κίεβο και στις πόλεις και τα χωριά κοντά στη ζώνη των 30 χιλιομέτρων, η μητέρα Αλυπία δεν έφυγε από το σπίτι. Αυτή, ως στοργική μητέρα, προέτρεψε όλους να ηρεμήσουν, να στραφούν στον Θεό και να στηριχθούν στη βοήθεια και το έλεός Του. Η μακαρία κάλεσε τους ανθρώπους να στραφούν στον Σταυρωμένο Κύριο Ιησού Χριστό και να θυμούνται τη δύναμη του Σταυρού Του, που νίκησε τον θάνατο.

Την ρώτησαν: Να φύγουμε;

Είπε: όχι. Όταν ρωτήθηκε τι να κάνουν με τα τρόφιμα, είπε: “Πλύντε τα, προσευχηθείτε λέγοντας το ” Πάτερ ημών” και το ” Θεοτόκε Παρθένε “, σταυρώστε τα και φάτε και θα είναι καθαρά” …

Η μητέρα ευλόγησε να καλύψουν τα σπίτια κάνοντας το σημείο του Σταυρού και να συνεχίσουν να ζουν μέσα, να σταυρώνουν το φαγητό και να το τρώνε χωρίς φόβο.
– Πώς να πιούμε ραδιενεργό γάλα; Την ρώτησαν με φόβο.
– Να το σταυρώνετε – απάντησε η μητέρα μας – και δεν θα έχει ακτινοβολία.
Σε αυτές τις φοβερές ημέρες, η μάτουσκα στήριζε πολλούς και τους συγκρατούσε από τον πανικό και την απελπισία και τους οδηγούσε στο Θεό.

Η μητέρα προειδοποίησε τα πνευματικά παιδιά της και για μια άλλη καταστροφή, ένα “πνευματικό Τσερνομπίλ”: τη μελλοντική  διαίρεση του ”Φιλαρέτου” στην Ουκρανία. Προέβλεψε κι έπειθε τους επισκέπτες της ότι έπρεπε να ανήκουν μόνο στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Αλεξέι Α. θυμάται: “Όταν είδε τη φωτογραφία του Φιλαρέτου, είπε: ” Δεν είναι δικός μας “. Αρχίσαμε να τις εξηγούμε ότι αυτός είναι ο Μητροπολίτης μας, νομίζοντας ότι δεν τον ξέρει, αλλά και πάλι η ίδια σταθερά επαναλάμβανε: «Δεν είναι δικός μας.» Τότε δεν καταλαβαίναμε την έννοια των λέξεών της, και τώρα μας εκπλήσσουν, πόσα χρόνια πριν η μητέρα είχε προβλέψει τα πάντα ».

Ο Ν.Τ. θυμάται: «Είμασταν στη μάτουσκα, και μιλάγαμε. Η σόμπα έκαιγε, κάποιος της έδειξε ένα περιοδικό στο οποίο υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία του Mητρ. Φιλαρέτου Denisenko. Η μητέρα άρπαξε το περιοδικό, το πέταξε με τα δύο δάχτυλα και φώναξε: “Ου, ου, ου, πόση θλίψη θα φέρει στους ανθρώπους, πόσο κακό θα κάνει. Λύκος με ένδυμα προβάτου! Στη σόμπα, στη σόμπα! “. Άρπαξε το περιοδικό και το έριξε στη σόμπα. Όταν συνήλθε από την σύγχυση, κάθισε σιωπηλά, και άκουγε τη σόμπα, που καίγονταν το περιοδικό. Είπα στη μητέρα: “Και τι θα συμβεί;” Η μητέρα χαμογέλασε με το μεγάλο παιδικό χαμόγελο της και είπε: “Ο Βλαντιμίρ θα είναι, ο Βλαντιμίρ!”. Και όταν υπήρξε διάσπαση στην εκκλησία μας, εμείς χωρίς καμία αμφιβολία και δισταγμό ακολουθήσαμε αυτή που η μητέρα μας έδειξε ενάμιση χρόνο πριν τον θάνατό της και σχεδόν πέντε χρόνια πριν από τα γεγονότα ».

Προέβλεψε όλα τα επόμενα δεινά και τον επερχόμενο πόλεμο. Δεν θα είναι πόλεμος, αλλά εκτέλεση λαών για τη σάπια κατάσταση τους. Τα νεκρά σώματα θα είναι σαν βουνά, και κανείς δεν θα τα παίρνει για να τα θάψει. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από του Πέτρου και Παύλου – στις 12 Ιουλίου, την ημέρα των πρωτοκορυφαίων Μεγάλων Αποστόλων. Τα βουνά και οι λόφοι θα διαλυθούν, θα ισοπεδωθούν. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο Κύριος τους δικούς του δεν θα επιτρέψει να πεθάνουν • τους πιστούς θα τους κρατάει και μόνο με αντίδωρο. Θα υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που θα μαρτυρήσουν και άνευ αίματος για την Ορθόδοξη πίστη. «Το μέλλον του κόσμου κρύβεται από τους ανθρώπους. Ποιος γνωρίζει τις οδούς και τους τρόπους του Κυρίου; Είναι ο Ένας – ο Δημιουργός όλων των δημιουργημάτων, μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε μια στιγμή».
«Μας είπε για ολόκληρη την καταστροφή του κόσμου», θυμάται ο LA. Cherednichenko, «μας μίλησε για περίπου μια ώρα, ακούγαμε προσεκτικά, αλλά όλα διέφυγαν από τη μνήμη μας, παρέμειναν μόνο δύο ή τρεις φράσεις, ως οδηγός στο σκοτάδι». Η προφητευμένη ημερομηνία έναρξης του πολέμου μπορεί να μην αντιστοιχεί στη κοινή χρονολογία, καθώς η μητέρα Αλυπία ένα χρόνο πριν από το θάνατό της το 1988, άρχισε να ζει σύμφωνα με ένα μόνο σε αυτή κατανοητό ημερολόγιο, το οποίο ονόμαζε Ιερουσαλημίτικο.
Η εορτή των αγίων Πέτρου και Παύλου σημειώνεται στο ημερολόγιό της το φθινόπωρο.

Κάθε ανθρώπινη δυστυχία και θλίψη προκαλούσε πάντα μεγάλη συμπόνια στην ψυχή της γερόντισσας. Η επιθυμία της να τους βοηθήσει όλους εκφράστηκε όχι μόνο με εντατικές προσευχές, αλλά και με το να υποβάλει το γεροντικό, ταλαιπωρημένο σώμα της σε στερήσεις. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας, όχι μόνο δεν έτρωγε φαγητό, αλλά δεν έπινε και νερό, ακόμη και στον καύσωνα.

Κάποτε, η ευλογημένη, ικετεύοντας τον Κύριο να βρέξει, δεν έτρωγε ούτε έπινε για δύο εβδομάδες. Και όταν έριξε μια δυνατή νεροποντή, η μητέρα Αλυπία με μεγάλη χαρά πήγαινε γύρω από το σπίτι, σηκώνοντας τα χέρια της προς τον ουρανό .

– Δόξα τω Θεω! Βροχή! Φώναζε δυνατά.

– Δόξα τω Θεω! Βροχή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή!

Ακόμα η μητέρα ενίσχυε τον αγώνα της και στις περιπτώσεις που τα πνευματικά της παιδιά προσέβαλλαν τον Θεό με την ανυπακοή τους.

Τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής της, έζησε στο Γκοζοσεέβο. Εδώ αποκαλύφθηκαν πλήρως τα μεγάλα πνευματικά της χαρίσματα . Το δώρο της προόρασης και διόρασης, που της χάρισε ο Κύριος, να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων που έρχονταν σε αυτήν, σαν ανοιχτό βιβλίο, της ίασης αλλά πάνω απ ‘όλα – το δώρο της αγάπης. Κατανοούσε τη γλώσσα των ζώων και των πουλιών. Προειδοποιούσε τους ανθρώπους για κινδύνους, βοηθούσε να αποφευχθούν προβλήματα και πειρασμοί ή προστάτευε από επικείμενη καταστροφή. Έτσι, μια μέρα προσευχόταν όλη τη νύχτα στα γόνατα να σωθεί μια κοπέλα που βρισκόταν στα χέρια ενός σαδιστή σε μια άγνωστη πόλη, παρακαλούσε τον Κύριο να σώσει τη ζωή του κοριτσιού.

Ήταν και είναι μια ανεξάντλητη πηγή θαυμάτων.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα• λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ• επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου• διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Αλυπία, το πνεύμα σου.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Αγία Αλυπία του Κιέβου (Avdeyeva,1910– 1988) η δια Χριστόν σαλή

Εκοιμήθη στις 30 Οκτωβρίου 1988

«ημείς μωροί διά Χριστόν, …και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν…· λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν· ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι. »( Α Κορ. δ’: 10-13 )

«Ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς.» (Σοφίας Σολομώντος Κεφ. 3, 5-6)

Η μάτουσκα Αλυπία οκτώ χρονών έμεινε ορφανή, φιλοξενήθηκε για λίγο στη θεία της και μετά από τις σπουδές στο σχολείο πήρε το σταυρό της και ακολούθησε τον Χριστό, με σιωπή και αδιάλειπτη προσευχή. Ζούσε με ό,τι της έστελνε ο Θεός, και ήταν φορές που περνούσε τη νύχτα στην ύπαιθρο.
Οι σκληρές δοκιμασίες δεν σκλήρυναν την συμπονετική καρδιά της, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φιλεύσπλαχνη. Η απέραντη ανθρώπινη θλίψη ώθησε το κορίτσι να προσεύχεται συνεχώς για τους πονεμένους και βασανισμένους. Η περιπλάνηση της ζωή της την είχε διδάξει να είναι ευγνώμων στον Θεό και στους ανθρώπους για το παραμικρό καλό: για την μέρα που πέρασε, για μια ήσυχη νύχτα, για μια γουλιά νερό, για τα ψίχουλα από το γεύμα κάποιου, για έναν καλό λόγο και μια φιλική συμπεριφορά. Το δώρο της ευγνώμονος αγάπης, η Σταρίτσα το είχε σε όλη της τη ζωή.

Κατά τη διάρκεια των θλίψεών της το Άγιο Πνεύμα της ενίσχυε την πίστη και την αφοσίωσή της στο θέλημα του Θεού, που υπάκουα δέχθηκε από το χέρι Του. Η μητέρα δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια και προστασία από τους ανθρώπους, ζήτησε βοήθεια και προστασία μόνο από τον Θεό. Η πίστη και η εμπιστοσύνη της ήταν τόσο ισχυρή ώστε μόνο να άκουγες, με τι παιδική απλότητα έλεγε το Θεό, «Πατέρα!» Και εισακούονταν αμέσως οι προσευχές της, πάνω απ ‘όλα γι’ αυτήν ο Πατέρας ήταν – ο πιο στενός οικείος, ο πιο αγαπημένος, ο προστάτης της.

Η Σταρίτσα γνώριζε πάντα πόσοι άνθρωποι και με ποιες ανάγκες έρχονταν και για όλους προετοίμαζε ένα γεύμα. Πολλοί κατά τη διάρκεια του γεύματος λάμβαναν θεραπεία από τις ασθένειές τους. Επίσης, θεράπευε τους αρρώστους και με μια δική της αλοιφή, η οποία ήταν τόσο θαυματουργή που όλοι πίστευαν ότι η θεραπευτική δύναμη της δεν ήταν στην ίδια την αλοιφή, αλλά στις άγιες προσευχές της. Κατά κανόνα, οι επισκέπτες έφευγαν χαρούμενοι και … θεραπευμένοι, αν και δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αμέσως. Η μάτουσκα έλεγε ένα λόγο σε όλους και αυτός γινόταν κατανοητός μόνο από τον άνθρωπο στον οποίο απευθυνόταν αυτός.

Στη μητέρα Αλυπία έρχονταν όχι μόνο πιστοί, αλλά και αθεϊστές και κομμουνιστές με  δύσκολα προβλήματα και σοβαρές ασθένειες. Κι όλους τους βοηθούσε με την αγάπη και την προσευχή της, στρέφοντάς τους προς τον Χριστό. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσους ανθρώπους έσωσε από την καταστροφή και την απόγνωση, πόσους θεράπευσε, πόσες οικογένειες έσωσε από την διάλυση.

Τον Απρίλιο του 1988, λέει η συνοδός-φίλη της Μαρία, κρατούσα το Ημερολόγιο της Εκκλησίας και η Μητέρα ρωτάει: “Κοίτα τι μέρα είναι στις 30 Οκτωβρίου.” Κοίταξα και είπα: “Κυριακή”. Επανέλαβε: “Κυριακή”. Μετά το θάνατό της, συνειδητοποιήσαμε ότι τον Απρίλιο η μητέρα μας γνωστοποίησε την ημέρα του θανάτου της που από έξι μήνες πριν αυτήν ήδη γνώριζε. Και μια άλλη φορά είπε:
«Θα φύγω όταν αρχίσουν οι παγετοί και πέσει το πρώτο χιόνι ».

Το βράδυ του Σαββάτου, στις 16/29 Οκτωβρίου, ήταν πολύ άρρωστη. Την επόμενη μέρα, στις 17/30 Οκτωβρίου 1988, έπεσε το πρώτο χιόνι και άρχισε ο πρώτος παγετός. Όλοι προσευχόταν. Η μητέρα τους ευλόγησε όλους, εκτός από μία γυναίκα, να πάνε στην έρημο Κιτάγιεβο, και να προσευχηθούν γι ‘αυτήν στους τάφους της Μοναχής Δοσιθέας και του οσίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού.
Στη κοίμησή της, ήταν φωτεινή, σαν να κοιμόταν. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο και ιλαρό. Η κηδεία της έγινε την 1η Νοεμβρίου στην Εκκλησία της Ανάληψης της Μονής Φλωρόβσκι, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι. Η θλίψη που ένοιωσαν όσοι την αγαπούσαν διαλύθηκε από μια ήσυχη χαρά, γεμάτη πίστη και ελπίδα. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό ήταν θρίαμβος της πίστης μας, δεν ήταν θάνατος, αλλά μια νίκη πάνω του.

***

Έλεγε ο πατήρ Μεθόδιος Demeevskoy Finkevich για τη μάτουσκα Αλυπία:
– Ήταν μια ενσάρκωση της καλοσύνης και της ευγένειας. Προσεύχομαι σε αυτήν ακόμη και για μικρά πράγματα.

Μεταξύ των πνευματικών της  παιδιών ήταν  ο πρώην επίσκοπος της Tulchin και Bratslav Ιππόλυτος (Khil’ko), όπου του προείπε ότι θα γίνει επίσκοπος.

Κατά τα χρόνια του πολέμου με το Αφγανιστάν, όσοι στρατιώτες ζήτησαν τις προσευχές της δεν στάλθηκαν στο Αφγανιστάν και έτσι απέφυγαν τον θάνατο.

Της αποκαλύφθηκε ότι στις 26 Απριλίου 1986 θα γίνει ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Και η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τους ανθρώπους πολύ πριν από την τραγωδία ότι η γη θα καεί, ότι θα «δηλητηριαστούν» η γη και το νερό.

“Κάτω από το έδαφος καίγεται η γη, Σβήστε τη φωτιά!” Έλεγε η ευλογημένη. “Μην αφήνετε το φυσικό αέριο!” Κύριε! Τι θα συμβεί τη Μεγάλη Εβδομάδα!

Αλλά κανείς δεν την καταλάβαινε. Πάνω από μισό χρόνο, η ευλογημένη γυναίκα παρέμεινε σε έντονη προσευχή για τη σωτηρία της γης και των ανθρώπων από μια τρομερή καταστροφή. Μια ημέρα πριν από το ατύχημα, η μητέρα μας περπατούσε στους δρόμους και φώναζε:

– Κύριε! Λυπήσου τα μωρά, μη καταστρέψεις τους ανθρώπους!

Οι άνθρωποι που ήρθαν σ ‘αυτήν εκείνη την ημέρα, τους συμβούλευε:” Κλείστε τις πόρτες και τα παράθυρα καλά, θα υπάρξει πολύ αέριο. “

Ο Κύριος αποκάλυψε στην γερόντισσα τον πνευματικό λόγο της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, αλλά δεν μπορούσε να αποτρέψει εντελώς την οργή του Θεού από τους ανθρώπους που την προκάλεσαν. Από το βάθος της καρδιάς της προσευχόταν ο Κύριος να αποδυναμώσει τις συνέπειες της τραγωδίας, αλλά όλα αυτά έπρεπε να γίνουν.

Όταν συνέβη το ατύχημα και άρχισε ο πανικός, ειδικά στο Κίεβο και στις πόλεις και τα χωριά κοντά στη ζώνη των 30 χιλιομέτρων, η μητέρα Αλυπία δεν έφυγε από το σπίτι, είπε: «Ζω με τους πόνους των άλλων». Αυτή, ως στοργική μητέρα, προέτρεψε όλους να ηρεμήσουν, να στραφούν στον Θεό και να στηριχθούν στη βοήθεια και το έλεός Του. Η μακαρία κάλεσε τους ανθρώπους να στραφούν στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό και να θυμούνται τη δύναμη του Σταυρού Του, που νίκησε τον θάνατο και να έχουν εμπιστοσύνη στον Κύριο.

Την ρώτησαν: Να φύγουμε;

Είπε: όχι. Όταν ρωτήθηκε τι να κάνουν με τα τρόφιμα, είπε: “Πλύντε τα, προσευχηθείτε λέγοντας το ”Πάτερ ημών” και το ”Θεοτόκε Παρθένε “, σταυρώστε τα και φάτε και θα είναι καθαρά” …

Η μητέρα ευλόγησε να καλύψουν τα σπίτια κάνοντας το σημείο του Σταυρού και να συνεχίσουν να ζουν μέσα, να σταυρώνουν το φαγητό και να το τρώνε χωρίς φόβο.
– Πώς να πιούμε ραδιενεργό γάλα; Την ρώτησαν με φόβο.
– Να το σταυρώνετε – απάντησε η μητέρα μας – και δεν θα έχει ακτινοβολία.
Σε αυτές τις φοβερές ημέρες, η μάτουσκα στήριζε πολλούς και τους συγκρατούσε από τον πανικό και την απελπισία και τους οδηγούσε στο Θεό.

***

Η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τα πνευματικά παιδιά της και για μια άλλη καταστροφή, ένα “πνευματικό Τσερνομπίλ”: τη μελλοντική  διαίρεση του ”Φιλαρέτου” στην Ουκρανία. Προέβλεψε ότι θα πάρει τους ναούς, θα υπάρξει διάσπαση κι έπειθε τους επισκέπτες της ότι έπρεπε να ανήκουν μόνο στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Αλεξέι Α. θυμάται: “Όταν είδε τη φωτογραφία του Φιλαρέτου, είπε: ” Δεν είναι δικός μας “. Αρχίσαμε να τις εξηγούμε ότι αυτός είναι ο Μητροπολίτης μας, νομίζοντας ότι δεν τον ξέρει, αλλά και πάλι η ίδια σταθερά επαναλάμβανε: «Δεν είναι δικός μας.» Τότε δεν καταλαβαίναμε την έννοια των λέξεών της, και τώρα μας εκπλήσσουν, πόσα χρόνια πριν η μητέρα είχε προβλέψει τα πάντα ».

Ο Ν.Τ. θυμάται: «Είμασταν στη μάτουσκα, και μιλάγαμε. Η σόμπα έκαιγε, κάποιος της έδειξε ένα περιοδικό στο οποίο υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία του Mητρ. Φιλαρέτου Denisenko. Η μητέρα άρπαξε το περιοδικό με τα δύο της δάχτυλα και φώναξε: “Ου, ου, ου, πόση θλίψη θα φέρει στους ανθρώπους, πόσο κακό θα κάνει. Λύκος με ένδυμα προβάτου! Στη σόμπα, στη σόμπα! “. Άρπαξε το περιοδικό και το έριξε στη σόμπα. Όταν συνήλθε από την σύγχυση, κάθισε σιωπηλά, και άκουγε τη σόμπα, που καίγονταν το περιοδικό. Είπα στη μητέρα: “Και τι θα συμβεί;” Η μητέρα χαμογέλασε με το μεγάλο παιδικό χαμόγελο της και είπε: “Ο Βλαντιμίρ θα είναι, ο Βλαντιμίρ!”. Και όταν υπήρξε διάσπαση στην εκκλησία μας, εμείς χωρίς καμία αμφιβολία και δισταγμό ακολουθήσαμε αυτή που η μητέρα μας έδειξε ενάμιση χρόνο πριν τον θάνατό της και σχεδόν πέντε χρόνια πριν από τα γεγονότα ».

Προείδε τον πόλεμο στην Τσετσενία και την οικονομική κρίση του 2008. «Θα υπάρξει πόλεμος στον Καύκασο, στον οποίο οι άνθρωποι θα υποφέρουν για την ορθόδοξη πίστη ».

Προέβλεψε όλα τα επόμενα δεινά και αισθάνθηκε την τρομερή ανάσα του  επερχόμενου Τρίτου παγκοσμίου πολέμου. «Αυτός δεν θα είναι πόλεμος, αλλά  εκτέλεση λαών για τη σάπια κατάστασή τους. Τα νεκρά σώματα θα είναι σαν βουνά, και κανείς δεν θα τα παίρνει για να τα θάψει. Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από του Πέτρου και Παύλου – στις 12 Ιουλίου, την ημέρα των πρωτοκορυφαίων Μεγάλων Αποστόλων. Αυτό θα συμβεί όταν θα βγάλουν έξω το πτώμα …. Θα είστε ξαπλωμένοι: εκεί το χέρι, εκεί το πόδι …. Τα βουνά και οι λόφοι θα διαλυθούν, θα ισοπεδωθούν. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο Κύριος τους δικούς του δεν θα επιτρέψει να πεθάνουν • τους πιστούς θα τους κρατάει και μόνο με αντίδωρο. Θα υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που θα μαρτυρήσουν και άνευ αίματος για την Ορθόδοξη πίστη. ».

«Το μέλλον του κόσμου κρύβεται από τους ανθρώπους. Ποιος γνωρίζει τις οδούς και τους τρόπους του Κυρίου; Είναι ο Ένας – ο Δημιουργός όλων των δημιουργημάτων, μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε μια στιγμή».

«Μας είπε για ολόκληρη την καταστροφή του κόσμου», θυμάται ο LA. Cherednichenko, «μας μίλησε για περίπου μια ώρα, ακούγαμε προσεκτικά, αλλά όλα διέφυγαν από τη μνήμη μας, παρέμειναν μόνο δύο ή τρεις φράσεις, ως οδηγός στο σκοτάδι». Η προφητευμένη ημερομηνία έναρξης του πολέμου μπορεί να μην αντιστοιχεί στη κοινή χρονολογία, καθώς η μητέρα Αλυπία ένα χρόνο πριν από το θάνατό της το 1988, άρχισε να ζει σύμφωνα με ένα μόνο σε αυτή κατανοητό ημερολόγιο, το οποίο ονόμαζε Ιερουσαλημίτικο.
Η εορτή των αγίων Πέτρου και Παύλου σημειώνεται στο ημερολόγιό της το φθινόπωρο.

Κάθε ανθρώπινη δυστυχία και θλίψη προκαλούσε πάντα μεγάλη συμπόνια στην ψυχή της γερόντισσας. Η επιθυμία της να τους βοηθήσει όλους εκφράστηκε όχι μόνο με εντατικές προσευχές, αλλά και με το να υποβάλει το γεροντικό, ταλαιπωρημένο σώμα της σε στερήσεις. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας, όχι μόνο δεν έτρωγε φαγητό, αλλά δεν έπινε και νερό, ακόμη και στον καύσωνα.

Το καλοκαίρι του 1986, η ευλογημένη, ικετεύοντας τον Κύριο να βρέξει, δεν έτρωγε ούτε έπινε για δύο εβδομάδες. Και όταν έριξε μια δυνατή νεροποντή, η μητέρα Αλυπία με μεγάλη χαρά πήγαινε γύρω από το σπίτι, σηκώνοντας τα χέρια της προς τον ουρανό.

– Δόξα τω Θεώ! Βροχή! Φώναζε δυνατά.

– Δόξα τω Θεώ! Βροχή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή!

Ακόμα η μητέρα ενίσχυε τον αγώνα της και στις περιπτώσεις που τα πνευματικά της παιδιά προσέβαλλαν τον Θεό με την ανυπακοή τους.

Σχετικά με την αγιότητα του Τσάρου Νικολάου Β’ είπε: «Είναι άγιος. Τον είδα. ”

Τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής της, έζησε στο Γκοζοσεέβο. Εδώ αποκαλύφθηκαν πλήρως τα μεγάλα πνευματικά της χαρίσματα . Το δώρο της προόρασης και διόρασης, που της χάρισε ο Κύριος, να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων που έρχονταν σε αυτήν, σαν ανοιχτό βιβλίο, της ίασης αλλά πάνω απ ‘όλα – το δώρο της αγάπης. Κατανοούσε τη γλώσσα των ζώων και των πουλιών. Η Ματουσκα βοήθησε πολύ με τις προσευχές της σε δικαστικές υποθέσεις. Προειδοποιούσε τους ανθρώπους για κινδύνους, βοηθούσε να αποφευχθούν προβλήματα και πειρασμοί ή προστάτευε από επικείμενη καταστροφή. Έτσι, μια μέρα προσευχόταν όλη τη νύχτα στα γόνατα να σωθεί μια κοπέλα που βρισκόταν στα χέρια ενός σαδιστή σε μια άγνωστη πόλη, παρακαλούσε τον Κύριο να σώσει τη ζωή του κοριτσιού. Μία από τις πνευματικές κόρες της μητέρας έγινε μάρτυρας αυτού του αγώνα για την σωτηρια αυτης της ψυχής. Αλλά μόνο μετά από καιρό έμαθε για ποια είχε παρακαλέσει στον Κύριο έτσι.

Ήταν και είναι μια ανεξάντλητη πηγή θαυμάτων.

Για να διαβάσετε τον βίο της αγίας πατήστε εδώ.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα• λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ• επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου• διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Αλυπία, το πνεύμα σου.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με τον πατήρ Κυριάκο στο 99641343.

Ενημερώνουμε ότι έχει ήδη κυκλοφορήσει το νέο ημερολόγιο – Αγιολόγιο τοίχου του 2022. Όσοι ακόμα δεν το έχουν προμηθευτεί μπορείτε να το αποκτήσετε στην προσιτή τιμή των 5€ πέντε ευρώ, για να είστε πάντα ενήμεροι για τις διάφορες γιορτές της εκκλησίας μας, βοηθώντας ταυτόχρονα στο ιερό έργο της ανέγερσης του Νέου Ιερού Ναού Αγίου Αυξιβίου.

Διατίθεται από την Ανεγερτική επιτροπή.

Όσοι θα ήθελαν να βοηθήσουν στην διάθεσή του μπορούν να μας το ζητήσουν, για να τους δοθεί αριθμός ημερολογίων προς πώληση. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με τον πατήρ Νεκτάριο στο 99405950.

Ευχαριστούμε όλους για την στήριξη.

Η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου πληροφορεί και ενημερώνει το ευσεβές χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι την Δευτέρα, 1 Νοεμβρίου 2021, και ώρα 7:00 π.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα χοροστατήσει κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας για την εορτή του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία, στην ιερά μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα.

Η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου πληροφορεί και ενημερώνει το ευσεβές χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι, την Τετάρτη 3 προς 4 Νοεμβρίου 2021 και ώρα 8:00 μ.μ, θα τελεσθεί ΑΓΡΥΠΝΙΑ προς τιμήν του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως στην κοινότητα του Ακακίου, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.