Ἡ Γερόντισσα Μακρίνα († 25.10.2021) διηγεῖται δύο συγκλονιστικὲς ἐμπειρίες της μὲ τὸν Ἅγιο Πορφύριο
Ἡ μακαριστὴ Γερόντισσα Μακρίνα († 25.10.2021), πρώην Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Μακρυνοῦ Μεγάρων, διηγεῖται στὸ Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο δύο συγκλονιστικὲς ἐμπειρίες της μὲ τὸν Ἅγιο Πορφύριο.
Ἡ πρώτη ἀφορᾶ τὴν σύντμηση τοῦ χρόνου πέραν τῶν δύο ὡρῶν κατὰ τὸ ταξίδι τους ἀπὸ τὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου ποὺ βρίσκεται στὸ Μήλεσι Ἀττικῆς μέχρι τὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Μακρυνοῦ Μεγάρων, τὸ ὁποῖο διήρκησε μόνο 30 λεπτὰ. Ἡ δεύτερη ἀφορᾶ ἕνα λογισμὸ ποὺ εἶχε ἡ Γερόντισσα καὶ τὸν γνώριζε ὁ Ἅγιος Πορφύριος.
Ἡ ὀπτικογράφηση ἔγινε κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Μακρυνοῦ ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 14 Μαΐου 2014.
Παραγωγή: RumOrthodox
Ἅγιοι Πορφύριος καὶ Ἐλπίδιος «Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν» (1.12.2020)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν ἀρχιερατικὸ πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καὶ τῆς ἡμέρας κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Γέροντος Ἐλπιδίου αὐταδέλφου τοῦ νέου ἱερομ. Ἁγίου Φιλουμένου τοῦ Κυπρίου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Ἁγίου Νικολάου παρὰ τὴν Ὀροῦντα, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (1.12.2020).
Τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου καὶ τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἐλπιδίου ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Ἰωάννης Λέμπος.
Παραγωγή: Rum Orthodox https://www.youtube.com/watch?v=vkCen…
Mητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Όσιος Πορφύριος «Το καινούργιο πλήρωμα του σκάφους του Χριστού»… (4.5.2020)
Έτη πολλά ευλογημένα να έχετε και σεις.
Σήμερα μας συγκάλεσε η αγία Ειρήνη εδώ, εις την μικρή κοινότητά της σ᾿ αυτές τις παράδοξες εφετινές συνθήκες, να την εορτάσομε. Και δόξα το Θεό, η πανήγυρις ήταν καθ᾿ όλα εορταστική. Και αύριο θα είναι εδώ ο Πρωτοσύγκελλός μας ο πατήρ Φώτιος για να συλλειτουργήσει με τον πατέρα μας εδώ τον Γεώργιο, κατά που πρέπει της αγίας Ειρήνης.
Αλλά και του αγίου Εφραίμ του νεοφανούς αυτού μάρτυρος, που σήμερα πέντε Μαΐου, είναι η μέρα όπου μαρτύρησε ο άγιος Εφραίμ. Τον συνέλαβαν οι Τούρκοι τότε στα πρώιμα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μήνα Σεπτέμβριο. Τον έδεσαν πάνω σε μία μουριά, που μέχρι σήμερα είναι έναν δέντρο κατάξερο και το προστάτευσε εκεί η αγία γερόντισσα Μακαρία και σώζεται αυτό το δέντρο, ξηρό. Τον κρέμασαν ανάποδα και του έλεγαν να αλλαξοπιστήσει. Και αυτός, γνήσιος Ορθόδοξος μοναχός ασκητής, ήθελε να γίνει και μάρτυρας. Δεν του έφτανε το οσιακό στεφάνι. Ήθελε και μαρτυρικό στεφάνι ο άγιος. Μετρήστε μήνες. Από το Σεπτέμβριο μέχρι τες πέντε του Μάη, να τυραννούν αυτό τον ψηλόλιγνο ιερομόναχο, τον άγιο Εφραίμ, οι Τούρκοι. Τόσους μήνες τον κατέβαζαν από την κρεμάλα που τον είχαν ανάποδα πάνω στο δέντρο, τον άφηναν για λίγο και συνέχιζαν. Και όταν είδαν οι Τούρκοι Αγαρηνοί ότι δεν αλλάζει την πίστη του, για να τον φοβίσουν, τι έκαμαν; Άναψαν από κάτω φωτιά. Πώς ανάβουμε εμείς για να κάνουμε τον οβελία μας, τη σούβλα μας οι μερακλήδες οι Κύπριοι; Έτσι άναψαν από κάτω ξύλα. Και σιγόβραζε ο άγιος. Και κάθε λίγο κατέβαζαν το σκοινί πάνω στη φωτιά. Του έλεγαν, καλόγερε, θα σαλαβατίσεις; Σαλαβατώ, τι σημαίνει; Ομολογώ τη μουσουλμανική πίστη του κορανίου. Γι᾿ αυτό και όταν κανένας μουρμουρά που μέσα του, λέμε, τούτος σαλαβατά. Και ο άγιος έλεγε όχι. Τον Χριστό μου δεν Τον αρνούμαι. Γιατί μου έδωσε ζωήν αιώνιον. Και όταν είδαν και απόειδαν οι δήμιοι Αγαρηνοί, τι άλλο σκέφτηκαν; Αφού του κάψαμε τα μαλλιά, τον καψαλίσαμε, τον κρεμάσαμε, τον ταλαιπωρήσαμε, τον εδείραμε, βρήκαν, λέει, έναν πυρσό, ένα δαδί δηλαδή, ξύλο. Το άναψαν και του το έμπηξαν μέσα στην κοιλιά. Και κατέβασαν και τον άγιο, το κεφάλι του να καίγεται, τα σωθικά του να καίγονται.
Και έτσι μαρτύρησε ο άγιος νεομάρτυς Εφραίμ ο νεοφανής, ο ευρεθείς από την οσιοτάτη μητέρα ημών Μακαρία, που με αξίωσε ο Θεός και την γνώρισα πολύ καλά. Και ήταν, να σας πω την αλήθεια, η πρώτη που με υποδέχτηκε ως Δεσπότη. Και ήμουν τότε είκοσι χρονών και φορούσα παντελόνια. Και βγήκε έξω από το μοναστήρι και λέει της καλόγριας της, τής Εφραιμίας, πήγαινε παιδί μου και έρχονται τρεις κληρικοί. Ήλθε η καημένη η Εφραιμία έξω και κοίταζε κάτω στο δρόμο. Μας έβλεπε εμάς. Τρεις φοιτητές που ανεβαίναμε. Της λέει η γερόντισσα, τρεις φοιτητές είναι, δεν έχει κληρικούς. Όχι παιδί μου, είναι και οι τρεις κληρικοί, της λέει. Οι δύο θα γίνουν και Επίσκοποι. Και μόλις μπήκαμε μέσα, έσκυψε σε μένα και στο Γεράσιμο τον Φωκά που έγινε για λίγο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας και το έσκασε και πήγε στον ουρανό και χαίρεται εκεί πάνω την αιώνια ζωή και φίλησε τα χέρια μας και των τριών.
Και λέω και εγώ, κοίταξε ο Θεός ο άγιος, πώς χαριτώνει τους ανθρώπους του. Τον άγιο Εφραίμ, την αγία μας εδώ την Ειρήνη, μέσα από τα αίματα τα μαρτυρικά. Την αγία Ειρήνη, όχι μόνον από τα μαρτυρικά της αίματα αλλά και από ολόκληρη τη ζωή της, που φαίνεται ήταν μεγάλη η ζωή της. Έζησε χρόνια η αγία Ειρήνη. Ήτανε ιεραποστολική φύση αυτή. Όταν κατάφερε και γλύτωσε τα μαρτύρια του πατέρα της και τον ανέστησε τον πατέρα της. Και ο πατέρας της έγινε Χριστιανός και η μάνα της έγινε Χριστιανή, σηκώθη από την πατρίδα της την Περσία, η τότε Πηνελόπη όπως ονομάζετο και γύρισε όλη την Μικρά Ασία μέχρι τη Νικομήδεια, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη δηλαδή τον 4ο αιώνα και όπου πήγαινε κήρυττε Χριστό. Την βασάνιζαν, την συλλάμβαναν, την έβαζαν φυλακή, αυτή τη δουλειά της. Χριστός Ανέστη. Αυτό έλεγε. Ότι ο Χριστός ενίκησε τον θάνατο. Ενίκησε την αμαρτία. Ενίκησε τον διάβολο. Μας έδωσε αιώνιαν ζωή.
Κανένας δεν θα μείνει μέσα στο μνήμα. Αναστήθη ο Χριστός, θα αναστηθούμε και εμείς. Και όταν η ψυχή μας χωριστεί από το σώμα, δεν θα ψοφήσει όπως γίνεται με τα ζώα. Αλλά θα πάει στον Δημιουργό της τον αθάνατο Θεό. Και εκεί άμα μας έβρει ἐν ἀγάπῃ καὶ ἐν μετανοίᾳ ο Θεός της αγάπης και της δικαιοσύνης, θα μας δώσει αιώνιαν ζωή. Να Τον χαιρόμαστε, να Τον απολαμβάνομε και Εκείνον και τους αγίους Του και τους συγγενείς μας και τους φίλους μας που θα βρούμε στην αιώνα ζωή. Τι ωραίο αύριο να κοιμηθώ. Να πεθάνω που λέμε. Και να με υποδεχτεί αυτός ο φίλος μου ο Δεσπότης ο Γεράσιμος. Που είναι αυτός μετά των αγίων, όπως μου είπαν σύγχρονοι άγιοι. Τι ωραία. Και τι τραγωδία να πάω αλλού. Δεν θα με βάλει ο Θεός αλλού. Εγώ θα πάω. Γιατί δεν έμαθα να αγαπώ. Γιατί δεν αγάπησα τη δικαιοσύνη του Θεού. Δεν αγάπησα την ταπείνωση του Χριστού, δεν αγάπησα τη μετάνοια και τη συγχωρητικότητα και την καλοσύνη. Μόνος μου θα πάω να κολαστώ. Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν. Στη Δευτέρα παρουσία άλλο τι θα κάμει. Εκεί Του δίδεται όλη η κρίσις. Τώρα όμως μόνοι μας πηγαίνουμε. Άλλος κάτω άλλος πάνω. Άλλος εις το ρετιρέ, άλλος πρώτο όροφο, άλλος στα υπόγεια. Και κάνουμε μνημόσυνα εμείς. Και κάμνουμε ελεημοσύνες και καλά κάμνομε. Για να ανέβουν αυτοί που είναι χαμηλά, από τα υπόγεια, στον πρώτο και στο δεύτερο όροφο, να βλέπουν λίγο φως. Το Τριαδικό φως τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Αυτή είναι η αιώνια ζωή. Γεμάτη γνώσεις, γεμάτη πληροφορίες, γεμάτη χαρές. Λειτουργία κάθε μέρα, κοινωνούν κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Δεν υπάρχει μέρα και νύχτα εκεί. Είναι όλα φως. Αυτό κατάλαβε η αγία Ειρήνη. Η αγία Ειρήνη, είπαμε, 4ο αιώνα. Ο άγιος Εφραίμ 16ο αιώνα. Αρχές του 16ου αιώνα. Αυτό κατάλαβαν. Ότι συμφέρει ο θάνατος όταν είναι για τον Χριστό. Όταν είναι με τον Χριστό. Γιατί όταν είσαι με τον Χριστό είσαι με τη ζωή. Δεν υπάρχει θάνατος όταν είσαι μαζί με τον Χριστό.
Και αυτός ο πειρασμός τώρα που συμβαίνει με τον λεγόμενο κορωνοϊό, άλλοι τον λεν κορωναϊό, μερικοί είρωνες κοροδοϊό. Ότι και να ᾿ναι, πρώτα και κύρια ξέρετε τι είναι; Είναι η δοκιμασία των Χριστιανών. Πρώτα ημών των ρασοφόρων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, διακόνων, ψαλτών, καλογήρων. Και μετά εσάς των πιστών, που επιμένετε παρόλη την προπαγάνδα που γίνεται, να έρχεστε σ᾿ αυτούς τους τόσο ωραίους εσπερινούς, που έχουν τη γεύση της αναστάσεως. Που έχουν τη χαρά της αναστάσεως, τη δόξα της αιώνιας ζωής. Αυτό που ζήσαμε απόψε εμείς οι ολίγοι είναι ένα κομμάτι, μια πρόγευση της αιώνιας ζωής. Άμα έρθετε και αύριο στη λειτουργία θα έχετε πιο μεγάλη γεύση εκεί της αιώνιας ζωής. Άμα κοινωνήσετε ακόμα περισσότερο. Άμα κοινωνήσετε ταπεινά και με αίσθημα αμαρτωλότητας και όχι δικαιοσύνης το είναι το δικαίωμά μου, αλλά επειδή, Χριστέ μου, Εσύ θέλεις να ενωθείς μαζί μου και εγώ ο ελεεινός ο Νεόφυτος τολμώ και έρχομαι να κοινωνήσω αυτό το Σώμα και αυτό το Αίμα που ενίκησε τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο, τότε έρχεται μεγάλη χάρις. Μέσα και στο σώμα και στην καρδία. Και αν υπάρχει και κανένας μολυσμός είτε σωματικός είτε πνευματικός, φεύγει. Αν όμως προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία απρόσεκτοι, απροετοίμαστοι, αταπείνωτοι, ασυγχώρητοι, έτσι για το έθιμο. Γιορτάζει το χωριό μου, να πάω να κοινωνήσω. Ούτε η ψυχή μας θα γιορτάσει ούτε και το σώμα μας θα γιορτάσει. Και αντί να ενεργοποιηθεί η χάρις του Αγίου Πνεύματος που είναι στην καρδιά μας – από την ώρα που μυρωθήκαμε και σφραγιστήκαμε, «σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου» – θα ενεργοποιηθεί μέσα μας η αμαρτία μας. Ακούτε; Θα πας να κοινωνήσεις και αντί να είναι «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», να ενεργοποιηθεί η αμαρτία και να αρρωστήσεις κιόλας. Που λεν μερικοί, μα εν να αρρωστήσω. Και κάθονται οι Χριστιανοί να κάμουν τον δικηγόρο του Χριστού. Όχι, δεν αρρωστάς. Εξαρτάται. Αυτή είναι η απάντηση. Πώς κοινωνώ. Με ποια προετοιμασία κοινωνώ. Τα λέει ο απόστολος Παύλος στον απόστολο της λειτουργίας που κάμνουμε την αγία Πέμπτη το πρωί. Γι᾿ αυτό, λέει, και πολλοί πεθαίνουν και αρρωστούν και ασθενούν. Γιατί, λέει, κοινωνούν αναξίως, απρόσεκτα.
Άρα ματαιοπονούμε οι Χριστιανοί που βγαίνομε και στα κανάλια μερικοί για να πούμε, μα έτσι η Θεία Κοινωνία. Βεβαίως είναι Σώμα και Αίμα Χριστού. Βεβαίως είναι «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Όταν κοινωνούμε ταπεινά, απλά, με μετάνοια. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις. Με συγχωρητικό φρόνημα. Τότε όχι μόνον δεν κολλάς αλλά αν έχεις και καμιά αρρώστια, έλεγε ο άγιος Πορφύριος, σε καθαρίζει. Μέχρι την επόμενη Θεία Κοινωνία. Έλεγε, όσοι έχουν καρκίνους και λευχαιμίες και λοιμικές νόσους, να κοινωνούν τακτικά. Γιατί καθαρίζει και η ψυχή και το σώμα. Αλλά με τις προϋποθέσεις που είπαμε.
Αυτό κατάλαβαν οι άγιοί μας. Ήταν έξυπνοι οι άγιοι. Δεν είχαν φόβο μέσα τους γιατί είχαν πίστη Χριστού, γιατί είχαν Πνεύμα Άγιον, ήταν σφραγισμένοι με το Άγιον Πνεύμα. Δεν έχουμε εμείς ανάγκη να σφραγιστούμε. Ούτε από τα εμβόλια του Μπιλ Γκέιτς, ούτε από οτιδήποτε άλλο. Εμείς είμαστε σφραγισμένοι. Άλλοι να έχουν έγνοια που είναι αμύρωτοι. Και εκείνοι οι οποίοι έγνοια τους, βγήκε ένας από τους πολιτικούς μας και τι έλεγε; Τι κρίμα, λέει, εδώ να ανοίξουμε τις Εκκλησίες και να μην πηγαίνουμε θέατρα, να μην έχουμε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Και λέω και εγώ, πράγματι, αυτή η αρρώστια αν έβγαλε έναν καλό, δείξαμε ο καθένας την πίστη μας. Έλεγε η μάνα μου, τον νουν μας. Πού είναι στραμμένος ο νους του καθενός. Δεξιοί και αριστεροί, όλοι, όλοι.
Και πού είσαστε ακόμα. Αυτή η χρονιά ίσως και η άλλη, λεν αυτοί που βλέπουν, θα είναι οι χρονιές των εξετάσεων. Θα δώσουμε εξετάσεις με αφορμές πολλές. Όχι μόνον αρρώστιες. Με διάφορες αφορμές. Μια θα φεύγει, άλλη θα έρχεται. Μας προετοίμασαν οι άγιοι αλλά ποιος τους βάζει αυτί τους αγίους. Γιατί θα έχουμε αυτές τις εξετάσεις; Γιατί χρειάζεται ο Χριστός, τους δικούς του ανθρώπους τώρα. Για να φτιάξει «τὸ καινούργιο πλήρωμα τοῦ σκάφους Του». Ποιό είναι το σκάφος του Χριστού; Η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό είναι το σκάφος του Χριστού. Και αποφάσισε ο Χριστός να αποκαθαρίσει το πλήρωμα αυτού του σκάφους. Και πλήρωμα δεν είσαστε μόνον εσείς οι απλοί Χριστιανοί. Είναι και οι κυβερνήτες, οι δεσποτάδες και οι πατριαρχάδες, είναι και οι παπάδες, είναι και οι μούτσοι και οι ναύτες όπως είναι οι διάκοι και οι καλόγεροι και οι ψαλτάδες. Τώρα θα δώσουμε εξετάσεις όλοι. Κανένας μην έχει πεποίθηση στες παλαιές περγαμηνές του. Μα εγώ έκαμα τόσα προσκυνήματα, μα εγώ είχα τον τάδε γέροντα, τον τάδε άγιο. Τώρα, σαν να ξεκινά καινούργια ζωή. Και θέλει ο Χριστός, τώρα που είναι το μεταίχμιο, από την παλαιά ζωή στην νέα εποχή, όχι του υδροχόου που λεν αυτοί οι δαίμονες της νέας εποχής. Όχι. Η νέα εποχή που προετοιμάζει το σχέδιο του Χριστού. Δεν έχει μόνον σχέδια ο Κίσινγκερ και ο Μπιλ Γκέιτς και οι Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι μεγιστάνες και ολιγάρχες. Όχι. Έχει σχέδια και ο Χριστός. Και μας αγαπά πιο πολύ από όλους. Πιο πολύ και από τη μάνα μας ο Χριστός μας αγαπά.
Τώρα όμως, ποιοι θα μπούμε μέσα σ᾿ αυτό το σκάφος και ποιοι τελικά είμαστε λαθρεπιβάτες, θα φανεί από τη στάση μας σ᾿ αυτή τη χρονιά ίσως και την άλλη. Αν δεν καταφέρουμε επειδή είναι σπλαγχνικός ο Θεός, θα μας δώσει άλλον ένα χρόνο. Για να μπορέσει έτσι να οδηγήσει αυτό το νέο πλήρωμα της πανάρχαιας Εκκλησίας των πρωτοτόκων και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην εποχή της αναλαμπής της Ορθοδοξίας που έρχεται. Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο που ήδη ξεκίνησε. Όχι να ρωτάτε πότε θα γίνει ο πόλεμος. Αυτό που ζούμε είναι τα προοίμια του παγκοσμίου πολέμου. Είναι βιολογικός πόλεμος αυτό που ζούμε. Και είναι πόλεμος ειδικά εκφοβισμού. Άμα φοβίσεις τον λαουτζίκο, τον κάμνεις ότι θέλεις. Όχι εμβόλια να του βάζεις. Χορεύεις απάνω του και σου λέει και ευχαριστώ.
Γι᾿ αυτό τώρα, είναι η εποχή της αγίας Ειρήνης, τώρα είναι η εποχή του αγίου Εφραίμ. Τώρα είναι η εποχή της ομολογίας, της μαρτυρίας. Ο 20ος αιώνας ήταν η εποχή των μεγάλων οσίων. Δεν προλαβαίνει το Πατριαρχείο να κάμνει αγιοκατατάξεις. Και ακόμα και τούτους που έκαμε είναι λίγοι μπροστά στο πέλαγος της αγιότητας του 20ου αιώνα. Οι περισσότεροι είναι αλήθεια όσιοι ασκητές, ασκήτριες. Τώρα στον 21ο αιώνα θα είναι ομολογητές, θα είναι μάρτυρες. Να το έχουμε κατά νουν αυτό το πράγμα. Χρειάζεται ανδρεία για να μπορείς να ομολογήσεις τον Χριστό σήμερα και να μην φοβηθείς τι θα σου πουν οι δημοσιογράφοι, τι θα σου πουν οι άρχοντες του αιώνος τούτου. Ακόμη και μερικοί από τους ρασοφόρους που δεν εκατάλαβαν ακόμα το σχέδιο της νέας εποχής. Δεν είναι, πατέρες μου και αδελφοί μου, το πρόβλημα μας πώς θα διαχειριστούμε μιαν αρρώστια, λες και πρώτη φορά ήλθεν επιδημία. Όχι. Η αρρώστια είναι αφορμή για να φοβίσουμε τον κόσμο και να δούμε πώς μπορούμε να ελέγξουμε τις μάζες για τα επόμενα που έρχονται. Και τα δρομολογούν.
Γι᾿ αυτό, να έχομε διάκριση πνευμάτων. Να μελετούμε βίους αγίων για να έχομε έμπνευση. Να αγαπήσουμε την μετάνοια για να μπορούμε να κοινωνούμε με τις προϋποθέσεις που περιγράψαμε προηγουμένως. Για να έχομε όντως «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Και το κυριότερο, να θυμούμαστε συνεχώς και να διδάσκουμε και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ότι, δεν τελειώνει η ζωή σε έναν τάφο. Έτσι νικιέται ο φόβος. Ακούτε; Έτσι νικιέται ο φόβος. Της όποιας αρρώστιας, του όποιου ατυχήματος, του όποιου πολέμου, της όποιας φτώχειας. Όσον ακόμα δεν μπορούμε να νικήσουμε τον φόβο, σημαίνει δεν πιστέψαμε με την καρδιά μας εις την αιώνια ζωή του Χριστού. Αυτός είναι η αιώνια ζωή. Και μας τη δίδει, φτάνει εμείς να το θέλομε. Και να αγαπήσουμε τες εντολές Του και το Πρόσωπό Του και το Όνομά Του.
Γι᾿ αυτό, ασχοληθείτε με τον Χριστό. Αυτός είναι η αιώνια ζωή. «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον». Αυτός είναι η τελεία αγάπη. Αυτόν αγάπησε η αγία Ειρήνη, ο άγιος Εφραίμ και όλοι οι άγιοι. Και όλοι οι πάπποι μας και οι πατέρες μας και οι μητέρες μας και οι γιαγιάδες μας. Αυτόν αγάπησαν, τον Χριστό.
Στις δεκαπέντε του Μάη, σε λίγες μέρες δηλαδή, γιορτάζει ο όσιος Παχώμιος ο μεγάλος, καθηγητής του μοναχισμού στην Αίγυπτο. Μέχρι άγγελος εμφανίστηκε και του δίδαξε τον μοναχισμό. Πώς πρέπει να εργάζονται δηλαδή ησυχαστικά οι μοναχοί στα μοναστήρια της τότε Αιγυπτιακής ερήμου. Μάζεψε, όχι εκατοντάδες μοναχούς κοντά του, χιλιάδες. Ήταν πραγματικός διάδοχος του Μεγάλου Αντωνίου. Ξέρετε πώς πέθανε; Με χολέρα. Έτσι πέθανε ο άγιος Παχώμιος ο Μεγάλος που έβλεπε αγγέλους. Που οι καλόγηροι του είναι μέσα στο αγιολόγιο της Εκκλησίας. Δεκαέξι του Μάη γιορτάζει ο όσιος Θεόδωρος. Ποιος ήταν ο όσιος Θεόδωρος; Ήταν ο μαθητής του και ο διάδοχος του. Λίγοι τον ξέρουν. Αυτός λοιπόν ο μεγάλος άγιος, επέτρεψε ο Θεός να πεθάνει από χολέρα. Και πολλοί τότε καλόγεροι πέθαναν από τη χολέρα. Και είπε μάλιστα ένας, μα τι ωραίο Θεόν έχουμε! Ακούτε; Να πεθαίνεις από χολέρα και να βλέπεις ότι ο Θεός είναι ωραίος. Μα τι καλό Θεό έχουμε, λέει. Ήρθε εδώ στην Αίγυπτο, λέει, στα μοναστήρια μας η χάρις του Θεού και είδεν ότι τα στάχυα είναι ώριμα και θέλησε να τα θερίσει. Δεν είπε, μα γιατί να πεθαίνουμε εμείς οι καλόγεροι, αφού πιστεύουμε εις τον Χριστό. Γιατί; Γιατί ο κάθε θάνατος είτε από χολέρα, είτε από καρκίνο, είτε από ατύχημα, είτε από γηρατειά, είναι γέφυρα για να πάμε στην απέναντι όχθη, στην αιώνια ζωή του Χριστού. Μα αν δεν θα πεθάνω από κορωνοϊό, από κάποιαν αρρώστια άλλη θα πεθάνω, ρε παιδί μου. Αλλά δεν τελειώνει η ζωή στο θάνατο. Είναι γιοφύρι για να περάσουμε στην αιώνια ζωή, που δεν έχει πόνο, που δεν έχει θλίψη. «Ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Η ζωή του Χριστού.
Αυτό αδυνάτησε στις μέρες μας. Και βλέπεις σήμερα όλοι κλειδωμένοι στα σπιτάκια τους. Από τι να σωθούμε. Εντάξει, να κλειδωθούμε, όπως μας λεν οι επιστήμονες, η κυβέρνησή μας. Θα κάμουμε την προστασία μας, φυλαγόμαστε για να μας φυλάει και ο Θεός. Αλλά όχι και να αμφισβητώ τη Θεία Κοινωνία ότι είναι Σώμα και Αίμα Χριστού. Όχι και να εξισώνω τη λειτουργία με το θέατρο και τες κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, κύριε Κυπριανού. Δεν γίνεται αυτό το πράμα. Σημαίνει δεν καταλάβαμε πού κατοικούμε και ποια είναι η αιτία της ύπαρξής μας.
Γι᾿ αυτό, παρακαλώ εσάς, πάσης ηλικίας ανθρώπου, διαβάζετε βίους αγίων. Διαβάζετε ιερόν Ευαγγέλιο, ψαλτήρι, ευχή. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς. Μέγα τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπε ἡμᾶς. Και η προσευχή γεννά προσευχή. Και θα έχετε και χαρά, θα έχετε και τόλμη και ανδρεία. Θα έχετε μέσα σας Χριστό. Και αυτά είναι που έχει ανάγκη ο κόσμος. Και όλα τα σχέδια αυτών των δαιμόνων, θα σας κάμει εντύπωση, πόσο γρήγορα θα καταπέσουν. Και πόσο θα επέμβει ο Χριστός. Έλεγε ο άγιος Παΐσιος, σε τέτοιο βαθμό θα επέμβει, που θα νομίσουν μερικοί ότι γίνεται Δευτέρα παρουσία. Αλλά δεν θα είναι Δευτέρα παρουσία, λέει. Θα είναι η επέμβαση του Χριστού για να δυναμώσει την πίστη των ολιγοπίστων.
Βλέπετε; Έχει σχέδιον ο Χριστός. Μην δειλιάτε. Μην αμφισβητείτε την ύπαρξή Του και την αιώνια ζωή Του. Θέλει να μας τη δώσει. Εμείς θέλουμε; Τώρα δίδομε εξετάσεις. Εξεκίνησε η εγχείρηση που λέγαμε εδώ και χρόνια. Όσοι πιστοί. Πάντως, το σκάφος Του ο Χριστός, είναι αποφασισμένος να το γεμίσει με καινούργιο πλήρωμα για να το οδηγήσει εις τη λάμψη της Ορθοδοξίας που έχει σχεδιάσει για να γίνει αφορμή αυτή η λάμψις, το φως Του, να φτάσει σε όλους τους λαούς, σε όλα τα έθνη και να γίνει οικουμενική αλήθεια η Ορθοδοξία. Ύστερα είναι τα άλλα, του αντιχρίστου τα χρόνια, και τα άλλα και τα άλλα. Δεν είναι τώρα. Αντίχριστες δυνάμεις πάντοτε υπήρχαν και τώρα υπάρχουν. Αλλά δεν είναι η εποχή του αντιχρίστου που μερικοί λένε. Όχι. Μην τα μπλέκουμε. Να έχουμε καθαρή όραση των πραγμάτων. Και μαζὶ μὲ τὸν Χριστό «οὐδεὶς καθ᾿ ἡμῶν».
Πορφύριος ὁ ὅσιος τῶν μυστικῶν συχνοτήτων…
Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
Ὁ εἰκοστὸς αἰῶνας, αἰῶνας ἀποστασίας καὶ ἐφηρμοσμένης ἀθεΐας σ᾽ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, αἰῶνας μηδενισμοῦ, σαρκολατρείας καὶ ἐκκοσμίκευσης, ἀποδεικνύεται καὶ αἰῶνας ἁγιότητας. Ἡ θεόπνευστη ρήση τοῦ Παύλου, «οὗ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» (Ῥωμ. 5,20) ἐπαληθεύεται διαχρονικά. Αὐτὸ τὸ ζήσαμε ἔντονα μὲ τὴ διαπίστωση καὶ διακήρυξη τῆς ἁγιότητας τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Κυπρίου τὸ ἔτος 2009 καί, πρόσφατα, στὶς 27.11.2013, μὲ αὐτὴ τοῦ ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου.
Ὁ χριστεπώνυμος βεβαίως Ὀρθόδοξος λαὸς ἀκροᾶται τὴν ἁγιότητα καὶ ἄλλων οὐρανοπολιτῶν ἀνθρώπων τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, ὅπως τῶν ὁσίας μνήμης πατέρων ἡμῶν Ἰακώβου Τσαλίκη τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Βησσαρίωνος τῆς Μονῆς Ἀγάθωνος, κ.ἄ. Ἐδῶ πρέπει νὰ διασαφηνίσουμε, ὅτι εἶναι ὁ κλῆρος καὶ λαὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος βιώνει καὶ «ψηλαφεῖ» πρῶτος τὴν ἁγιότητα ἑνὸς δούλου τοῦ Θεοῦ καί, ἐν καιρῷ, ὅταν τὸ θέμα ὠριμάσει καὶ κριθεῖ κατάλληλη ἡ στιγμή, παραπέμπεται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἡ Σύνοδος τοῦ ὁποίου, ἀφοῦ ἐξετάσει ἐνδελεχῶς τὸν κατηρτισμένο σχετικὸ φάκελλο, κάνει τὴ διαπίστωση τῆς ἁγιότητας κάποιου Ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, τὴν ὁποία στὴ συνέχεια διακηρύττει στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἐγγράφοντας τὸν διακηρυχθέντα ἅγιο στὸ Ἑορτολόγιο τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας[1].
Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ τὸν ὅσιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη, τὸν διορατικό, τὸν σοφὸ καὶ θεοδίδακτο συμπαντικὸ ἐπιστήμονα, γιατὶ οἱ λέξεις ἀδυνατοῦν νὰ περιγράψουν καὶ νὰ ἀποδώσουν μὲ ἀκρίβεια τὴ σπάνια χαρισματική του προσωπικότητα, τὴν ἁγιότητά του. Μιὰ ἁγιότητα, ποὺ ἀναπτύχθηκε καὶ ἀνδρώθηκε μέσα στὴν ἐν Χριστῷ ἄσκηση καὶ ἀποτελεῖ ἀδιάσπαστη φυσικὴ συνέχεια τῆς ἀσκητικῆς παράδοσης τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνες μέχρι καὶ σήμερα. Ἄλλωστε, ἡ πανηγυρικὴ ὑποδοχὴ τῆς διακήρυξης τῆς ἁγιότητας τοῦ ὁσίου Πορφυρίου ἀπὸ τὸν λαό μας μαρτυρεῖ τὴν ἁγιοπνευματικὴ παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ τὴ θέλει νὰ εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴ βιωμένη μέσα στοὺς αἰῶνες αὐθεντικὴ κι ἀνόθευτη λαϊκὴ εὐσέβεια, ἡ ὁποία γνωρίζει νὰ ἀναγνωρίζει τὴν ἁγιότητα τῶν χαριτωμένων ἀνθρώπων, πολὺ πρὶν τὴν ἐπίσημη διακήρυξη τῆς ἁγιότητάς τους, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε.
Μέσα σὲ συνθῆκες μιᾶς γενικώτερης πνευματικῆς κρίσης, μὲ ὅλα τὰ τραγικὰ ἐπακόλουθά της σὲ ὅλο τὸν ἑλληνισμὸ καὶ σ᾽ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, τὸ σοφὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μᾶς ἀνήγγειλε, «δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός»· καὶ ἡ λαμπάδα εἶναι ἡ «ἀείποτε καιομένη» τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου, τοῦ διορατικοῦ ἀσκητοῦ καὶ συμπαντικοῦ ἐπιστήμονος, ποὺ ἄναψε ἡ πυρσοφεγγὴς τοῦ Πνεύματος ἐνέργεια. Τὶς δύσκολες τοῦτες μέρες, ἔρχεται ὁ ταπεινὸς Καυσοκαλυβίτης νὰ μᾶς ἀναπαύσει ἐν Πνεύματι καὶ νὰ μᾶς διδάξει, πῶς πρέπει νὰ ζήσουμε, πῶς νὰ ἀγαπήσουμε, νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ ἐρωτευθοῦμε τὸν Χριστό. Δὲν ἔχουμε καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἐνέταξε στὸ Ἑορτολόγιό της ἕνα σύγχρονο ἅγιο, «φωστῆρα καὶ θεολόγον τῆς οἰκουμένης», ἐπάνω στὸν ὁποῖο θὰ στηριχθοῦν πολλοὶ χειμαζόμενοι καὶ ἀδύναμοι ἄνθρωποι τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος.
Ὁ ὅσιος Πορφύριος, κατὰ κόσμον Εὐάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε τὸ 1906 στὸ χωριὸ Ἅγιος Ἰωάννης Καρυστίας στὴν Εὔβοια. Δύο μόνο χρόνια φοίτησε στὸ σχολεῖο, γιατί, ἕνεκα φτώχειας τῆς οἰκογένειάς του, ρίχθηκε ἀπὸ μικρὸς στὴ βιοπάλη. Ἡ καθαρή του καρδιὰ πόθησε ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὸν Χριστό. Διαβάζοντας τὸν Βίο τοῦ ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτη, τοῦ γεννήθηκε ὁ πόθος τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ σὲ ἡλικία μόλις 14 ἐτῶν, θέλοντας νὰ μιμηθεῖ τὸν ἀγαπημένο του ἅγιο, ἐγκαταλείπει τὸν κόσμο καὶ πάει στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ νὰ ἀσκητέψει. Ἐκεῖ συναντᾶ τοὺς Γέροντες Ἰωαννίκιο καὶ Παντελεήμονα καὶ μένει μαζί τους στὰ Καυσοκαλύβια. Ἔτσι γίνεται, ὡς μιμητὴς τοῦ Καλυβίτη, Καυσοκαλυβίτης. Κοντά στοὺς δύο τούτους ἐνάρετους καὶ αὐστηροὺς Γέροντες ἀσκεῖται καθημερινὰ στὴν ὑπακοὴ καὶ τὴ νέκρωση τοῦ θελήματός του καί, λίγο πρὶν τὰ εἴκοσί του χρόνια, τὸν ἐπισκέπτεται πλούσια ἡ θεία Χάρη. Ὁ τότε μοναχὸς Νικήτας, ὅπως ὀνομάστηκε στὴ μοναχική του κουρὰ ὁ μικρὸς Εὐάγγελος, περιμένει κάποτε στὸν προνάρθηκα τοῦ Κυριακοῦ (κεντρικοῦ ναοῦ) τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, νὰ ἀρχίσει ἡ ἀγρυπνία. Φθάνει τότε ὁ γέρο Δημᾶς, ἕνας κρυφὸς ἅγιος, ἐνενῆντα ἐτῶν, πρώην ἀξιωματικὸς τοῦ ρωσικοῦ στρατοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴν παρουσία τοῦ π. Νικήτα. Βέβαιος, ὅτι κανεὶς ἄλλος δὲν βρίσκεται ἐκεῖ, ἀρχίζει νὰ προσεύχεται θερμὰ μπροστὰ στὴν κλειστὴ πόρτα τοῦ ναοῦ μὲ στρωτὲς μετάνοιες. Τότε ἀρχίζει νὰ ξεχειλίζει ἡ Χάρη ἀπὸ τὸν ἀσκητὴ Δημᾶ ὡς φῶς, καὶ νὰ ἁπλώνει παντοῦ, καλύπτοντας καὶ τὸν μοναχὸ Νικήτα (Πορφύριο). Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Θεὸς χρησιμοποίησε ἕνα κρυφὸ ἅγιο, τὸν πυρφόρο καὶ θεοφόρο Γέροντα Δημᾶ, γιὰ ν᾽ ἀνάψει τὴ φλόγα τοῦ Πνεύματος σ᾽ ἕνα ἄλλο ἅγιο, τὸν μοναχὸ Νικήτα, ποὺ ἦταν ἕτοιμο «εὔφλεκτο ὑλικό», νὰ δεχθεῖ τὴ θεία Χάρη.
Ἀπὸ τότε ἄνοιξαν οἱ αἰσθήσεις τοῦ ὁσίου Πορφυρίου καὶ ἡ προσευχή του ἔγινε διαπεραστική. Τὸ διορατικὸ χάρισμα, ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν ἦταν περιορισμένης κλίμακας, ἀλλὰ πολὺ μεγάλης. Ἄκουε, ὀσφραινόταν καὶ ἔβλεπε τὰ πάντα ἀπὸ χιλιόμετρα μακριά. Μιλοῦσε γιὰ ὅλα μὲ λεπτότητα καὶ ἁπαλότητα, γιὰ τὸ σύμπαν, τοὺς οὐρανούς, τοὺς πλανῆτες, τὴν ἐπιστήμη, τὰ λουλούδια, τὰ πουλιά, τὴ φύση, τὴν ψυχή, τὴν καρδιά, τὸν νοῦ καὶ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων, τὴ θεία Λειτουργία, τοὺς ὕμνους. Καί, δὲν τοῦ δόθηκε ἄνωθεν ἡ γνώση ἁπλῶς τῶν ὄντων, ἀλλὰ καὶ ἡ γνώση τῶν λόγων τῶν ὄντων, δηλαδὴ ἡ ἀποκάλυψη τῆς γνώσης τοῦ γιατὶ πλάσθηκε τὸ κάθε δημιούργημα καὶ ποιὸ σκοπὸ ἔχει. Προκαλοῦσε βεβαίως ἔκπληξη καὶ θαυμασμὸ στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ χαρίσματά του, ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν γινόταν γιὰ νὰ θαυμάζουν τὸν ἴδιο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ μέσα τους ἕνα ὡραῖο κλίμα, γιὰ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ποῦν· «Ἔλα, Χριστέ μου, γιατὶ χωρὶς Ἐσένα, ὅσο ὡραῖο κι ἂν εἶναι τὸ κλίμα αὐτό, ἡ ὀμορφιὰ εἶναι λειψή, ἐπειδὴ Ἐσὺ εἶσαι ἡ μόνη πηγὴ τῆς ὡραιότητας. Ὁ μόνος Ὡραῖος, ὁ ἀείποτε Ὡραῖος, ὁ Ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς!» Τὸν ἐνδιέφερε οἱ ἄνθρωποι νὰ γνωρίζουν τὸν Χριστὸ χωρὶς βία. Νὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὰ δημιουργήματά Του, τὴν ὀμορφιὰ τῆς φύσης, ἀπὸ μιὰ καλὴ ψυχή, μιὰ ὡραία εἰκόνα, μιὰ ὡραία μουσική, νὰ θαυμάζουν, νὰ ἐκπλήσσονται καὶ νὰ χαίρονται ἔτσι τὸν Δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τὴ δημιουργία Του. Πολλὲς φορές, ἀκούγοντάς τον νὰ ἐκφράζεται ἔτσι, αἰσθάνθηκα αὐτό, ποὺ γράφει στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Γένεσης :«καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γεν.1,31).
Ὁ μοναχὸς Νικήτας, λόγῳ σοβαρῆς ἀσθένειάς του, μεταβαίνει ἀργότερα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος στὴ Μονὴ Ἁγίου Χαραλάμπους Εὐβοίας, ὅπου ὁ ἀρχιεπίσκοπος Σινᾶ Πορφύριος, διαπιστώνοντας τὴ χαρισματική του προσωπικότητα, τὸν χειροτονεῖ ἱερέα σὲ ἡλικία μόλις 20 ἐτῶν, δίνοντάς του μάλιστα καὶ τὸ ὄνομά του. Τὸ 1940 ὁ π. Πορφύριος διορίζεται ἐφημέριος στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν, στὴν «ἔρημο τῆς Ὁμόνοιας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος. Στὴ θέση τούτη παραμένει γιὰ 33 χρόνια, ἐξομολογώντας, προσευχόμενος, συμβουλεύοντας καὶ πολλὲς φορὲς θεραπεύοντας μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀσθενεῖς. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἱερατικῆς του διακονίας στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν, τὴν ἐποχὴ τῆς κατοχῆς, συνδέθηκε πολὺ στενὰ μὲ τὸν Κύπρου Μακάριο Γ´, τότε διάκονο τοῦ ναοῦ Ἁγίας Εἰρήνης Αἰόλου. Ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ ὅσιος: «Τὴν κατοχὴ τὴν περάσαμε μαζί.» Τὸ 1950 ἐνοικιάζει τὸ ἐγκαταλελειμμένο Μονύδριο τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὰ Καλλίσια Πεντέλης, ὅπου συχνάζει προσευχόμενος καὶ καλλιεργώντας τὰ ἐκεῖ κτήματα, ἐνῶ τὸ 1979 ἐγκαθίσταται στὸ Μήλεσι Ἀττικῆς, κοντὰ στὸν Ὠρωπό, ὅπου ἀνεγείρει σταδιακὰ τὸ μεγάλο Ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. Τελικά, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1991, προαισθανόμενος τὸ ἐπερχόμενο τέλος, ζήτησε καὶ τὸν μετέφεραν, τυφλὸ πλέον καὶ ἀσθενῆ, στὸν τόπο τῆς μετανοίας του, τὸ καλύβι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ εἰς χεῖρας Θεοῦ τὸ πρωὶ τῆς 2ας Δεκεμβρίου 1991.
Γιὰ τὸν ὅσιο Πορφύριο ἀσφαλῶς γράφτηκαν καὶ θὰ γραφοῦν πολλά. Θὰ ἤθελα ὅμως ἐδῶ νὰ καταθέσω τὴν προσωπική μου μαρτυρία γιὰ τὸν μεγάλο τοῦτο σύγχρονο ἅγιο, μέσα ἀπὸ τὶς συναντήσεις καὶ τὴ γνωριμία, ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Κύριος νὰ ἔχω μαζί του ὡς φοιτητὴς στὴν Ἀθῆνα.
Προσωπικά, μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι θὰ γίνω ἱερέας, γιατὶ εἶχα ἕνα πρόπαππο ἱερέα, ποὺ προσευχόταν καὶ ἔλεγε· «Θεέ μου, βγάλε ἕναν παπᾶ ἀπὸ τὴ γενιά μας, νὰ μᾶς μνημονεύει!» Καί, ὅταν ἀργότερα εἶχα πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσω τὸν μοναχικὸ βίο καὶ τὸν ἐπισκέφτηκα, γιὰ νὰ τοῦ πῶ ὅτι ἤθελα νὰ διακόψω τὶς σπουδές μου στὴ Νομική, αὐτὸς ἐπέμενε νὰ πάρω τὸ πτυχίο, λέγοντάς μου: «Αὐτὸ τὸ πτυχίο θὰ τὸ πάρεις! Θὰ τὸ καθυστερήσεις ἕνα χρόνο, γιατὶ θὰ πηγαίνεις ἀπὸ μοναστήρι σὲ μοναστήρι, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὸ πάρεις. Δὲν σοῦ μιλῶ ἐγώ, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ πτυχίο αὐτὸ θὰ σοῦ τὸ ζητήσει κάποτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου.» Ὅπως καὶ ἔγινε! Τὸ 1998 χειροτονοῦμαι καὶ ἐνθρονίζομαι Μητροπολίτης Μόρφου καί, στὴν πρώτη συνεδρία τῆς Συνόδου ποὺ παρακάθησα, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Α´ μὲ διορίζει, λόγῳ τοῦ πτυχίου τῆς Νομικῆς, σὲ ἀνακριτικὴ ἐπιτροπή, πρὸς διερεύνηση κάποιων οἰκονομικῆς φύσεως τότε προβλημάτων. Ὁ ὅσιος Πορφύριος εἶχε ἰδεῖ αὐτὴ τὴ στιγμὴ χρόνια πρίν!
Θυμᾶμαι μιὰ φορά, ποὺ μᾶς διηγεῖτο μιὰ ἐπίσκεψή του σὲ ναὸ Μονῆς στὴν Ἄμφισσα. Τὴν ὥρα ποὺ θαύμαζε τὸ ὡραῖο ἀρχαῖο εἰκονοστάσι τοῦ ναοῦ, σκέφτηκε· «Τί Λειτουργίες θὰ εἶδε τὸ εἰκονοστάσι αὐτό!». Καί, ἀμέσως, «ἄνοιξε» ἡ ὅρασή του καὶ ἔβλεπε παλαιὲς Λειτουργίες, ποὺ τελέστηκαν ἐκεῖ. Εἶδε μιὰ Λειτουργία, ποὺ ἔγινε τὴν ἐποχὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, ὁπόταν ἦρθαν ἐκεῖ οἱ Τοῦρκοι καὶ ἔσφαξαν τοὺς μοναχούς. Ἔβλεπε τὴν ἀγωνία, ποὺ εἶχαν οἱ μοναχοὶ ἐκεῖνοι στὴν προσευχή τους, καθὼς καὶ τὸ αἱματοβαμμένο ἀπὸ τὰ αἵματά τους εἰκονοστάσι. Κι ὅλα τοῦτα ἔγιναν μὲ ἀφορμὴ ἕνα καλὸ λογισμὸ τοῦ π. Πορφυρίου, ἕνα θαυμασμὸ στὴν ὀμορφιὰ τοῦ εἰκονοστασίου.
Ἐπέμενε πολὺ στὸ Μυστήριο τῆς θείας Ἐξομολόγησης καὶ ἔλεγε κάτι πολὺ σημαντικό, ποὺ δὲν τοῦ δίνουμε σημασία, γιατὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε. «Δὲν εὐθύνεται μονάχα ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὰ παραπτώματά του…Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικὰ τῆς μητέρας…δημιουργεῖται μία κατάστασις στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, ποὺ τὴν παίρνει μαζί του σ᾽ ὅλη του τὴ ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του…Ὑπάρχει, ὅμως, ἕνα μυστικό. Ὑπάρχει κάποιος τρόπος ν᾽ ἀπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ κακό. Ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἡ γενικὴ Ἐξομολόγηση, ποὺ γίνεται μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ…Πολλὲς φορὲς ἔχω μεταχειρισθεῖ αὐτὴ τὴ γενικὴ Ἐξομολόγηση καὶ εἶδα θαύματα πάνω σ᾽ αὐτό. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ λές στὸν ἐξομολόγο, ἔρχεται ἡ θεία Χάρη καὶ σὲ ἀπαλλάσσει ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἄσχημα βιώματα καὶ τὶς πληγὲς καὶ τὰ ψυχικὰ τραύματα καὶ τὶς ἐνοχές· διότι, τὴν ὥρα ποὺ τὰ λές, ὁ ἐξομολόγος εὔχεται θερμὰ στὸν Κύριο γιὰ τὴν ἀπαλλαγή σου.»[2] Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἂν δὲν καταλλαγεῖ, δὲν ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό, μέσῳ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολόγησης, ὅλο καὶ περισσότερες ἐπιπλοκὲς θὰ παθαίνει στὴ ψυχή του.
Ἐδῶ, θὰ ἀναφερθῶ σύντομα σὲ ἕνα σχετικὸ προσωπικό μου βίωμα μὲ τὸν ὅσιο Πορφύριο. Ὅταν κάποτε τὸν ἐπισκέφθηκα, τοῦ λέω· «Ξέρεις, Γέροντα, μοῦ λένε ὅτι πρέπει νὰ γίνω καὶ παπᾶς, κι ὄχι μόνο μοναχός, ἀλλὰ ἐγώ, ξέρεις, ἔχω ἀδυναμία στὰ χέρια! Πῶς θὰ γίνω παπᾶς; Ἄσε, ποὺ ἔχω καὶ ἄλλα προβλήματα, π.χ. θυμώνω εὔκολα καὶ εἶμαι ἀπότομος. Δὲν ἔχω καὶ τὴν καλύτερη κληρονομικότητα!» Μόλις τοῦ εἶπα τὴ λέξη κληρονομικότητα, ἔπιασε τὸ χέρι μου, κρατώντας το, ὅπως παίρνουμε τὸν σφυγμὸ κάποιου, καὶ μοῦ λέει· «Γιὰ νὰ δοῦμε! Μὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτό, ποὺ ἔχεις!» Κι ἐγώ, ὡς ὁρμητικὸς Ζωδιάτης ποὺ εἶμαι, τοῦ λέω· «Καὶ τί ἄλλο ἔχω;» Ὁμολογῶ, ὅτι ἐπὶ μισὴ ὥρα περίπου κατέβαινε ἀπὸ ὑπόγειο σὲ ὑπόγειο τῆς ψυχῆς μου καὶ εἶδε ὅλα τὰ χάλια μου! Προσωπικά, κληρονομικά, ἐπίκτητα! Κι ἀφοῦ μοῦ ἔκανε αὐτὴ τὴν ἁγία ψυχανάλυση, μοῦ εἶπε· «Αὐτὸς εἶσαι καὶ μὴ ψάχνεσαι ἀπ᾽ ἐδῶ κι ἀπ᾽ ἐκεῖ. Οὔτε καὶ περισσότερος, ἀλλ᾽ οὔτε καὶ λιγότερος. Μὲ αὐτὰ θὰ ἀγωνιστεῖς, ποὺ ἄντεξες μαζί μου καὶ ἄντεξα κι ἐγὼ νὰ βλέπω, αὐτὰ ποὺ κληρονόμησες κι αὐτὰ ποὺ ἔχεις. Καὶ τώρα ποὺ θὰ βγεῖς ἔξω, ὄχι νὰ λὲς ἀπὸ ᾽δῶ κι ἀπὸ ᾽κεῖ, ὅτι εὐωδιάζω!» Κι αὐτὸ τὸ εἶπε, γιατὶ ἐκείνη τὴν ὥρα γέμισε ὅλο τὸ δωμάτιο εὐωδία, ἀρώματα, ἔγινε σὰν μυροπωλεῖο! «Ξέρεις», μοῦ λέει, «ἔχω κάτι λείψανα ἁγίων ἐδῶ, καὶ ὅταν γίνεται καθαρὴ Ἐξομολόγηση, γενικὴ Ἐξομολόγηση, χαίρονται αὐτά! Ἀλλὰ χαίρομαι κι ἐγώ, ποὺ εἶχες τὴν τόλμη νὰ κατέβουμε μαζὶ στὸν ἅδη τῆς ψυχῆς σου.»
Τὸ ἐκπληκτικό, ὅμως, μὲ τὸν ὅσιο Πορφύριο, δὲν εἶναι ὅτι ἀπὸ μικρὸς ἔλαβε τὸ διορατικὸ χάρισμα σὲ βαθμό, ποὺ νὰ βλέπει ὅλο τὸ σύμπαν καὶ τὸν κόσμο, ἀλλὰ τὸ πῶς κράτησε τὸ χάρισμα αὐτό. Γιατὶ ὁ Θεός, ὡς «χουβαρντᾶς», μπορεῖ νὰ δώσει πολλὰ χαρίσματα, ἀλλὰ τὸ ζήτημα εἶναι πῶς τὰ διαχειρίζεσαι καὶ πῶς τὰ κρατᾶς, νὰ μὴν τὰ χάσεις. Καὶ ὁ ὅσιος κράτησε τὰ χαρίσματα αὐτά, ἀφενὸς γιατὶ ποτέ του δὲν διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες ἀσθένειές του -σκεφτεῖτε, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἔβλεπε τὸ σύμπαν καὶ τοὺς ἀστέρες, τὰ ἔγκατα τῆς γῆς, τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔβγαζε δαιμόνια, ἐπέτρεψε ὁ Κύριος νὰ πάσχει ἀπὸ μικρός, καὶ τέλος νὰ προσβληθεῖ ἀπὸ καρκῖνο καὶ νὰ τυφλωθεῖ- καί, ἀφετέρου, γιατὶ εἶχε ἐπιμελημένη μετάνοια μέχρι τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του. Μάλιστα, ἡ μετάνοιά του ἦταν τόσο μεγάλη, ποὺ λέπτυνε σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴ συνείδησή του, τὴν ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του, ὥστε στὴν πνευματική του διαθήκη, ποὺ μᾶς ἄφησε λίγους μῆνες πρὶν κοιμηθεῖ, λέει ὅτι ἔκανε πολλὲς ἁμαρτίες ἀπὸ μικρός, τὶς ὁποῖες βεβαίως ἐξομολογήθηκε, ἀλλὰ αἰσθανόταν ὅτι οἱ πνευματικές του ἁμαρτίες ἦταν πάρα πολλές, καὶ ζητοῦσε ἀπὸ τὰ πνευματικά του τέκνα νὰ προσεύχονται γι᾽ αὐτόν. Διότι, ὅπως ἔχουμε σαρκικὲς καὶ ψυχικὲς ἁμαρτίες, ἔχουμε καὶ πνευματικές. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τοῦ Θεοῦ χρησιμοποιοῦσε τὸ διορατικό του χάρισμα, ὄχι μόνο γιὰ νὰ βλέπει μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ καθενός, ἀλλὰ γιὰ νὰ βλέπει καὶ τὰ δικά του λάθη καὶ πάθη καὶ νὰ μετανοεῖ γι᾽ αὐτά.
Ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς προσωπικότητας τοῦ ὁσίου Πορφυρίου ἦταν ἡ μεγάλη ἀγάπη ποὺ εἶχε γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑμνωδία. Ἔμαθε νὰ ψέλνει τοὺς διάφορους Κανόνες, πρᾶγμα ὄχι εὔκολο, ἀποστήθισε ὅλο τὸ Ψαλτήριο τοῦ Δαβίδ, ὅπως συνηθιζόταν στὴν ἀρχαία μοναστικὴ πράξη, καθὼς καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, εἰδικώτερα μάλιστα τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, πού, ὅταν μποροῦσε, τὸ ἀπήγγελλε ὄρθιος. Ὅταν τὰ πνευματικά του τέκνα τοῦ ζητοῦσαν νὰ κάνουν κομποσχοίνι στὴ θέση τῶν Ἀκολουθιῶν, τοὺς ἔλεγε: «Καλὸ εἶναι καὶ τοῦτο, ἀλλὰ ἀνώτερο εἶναι νὰ διαβάζεις τὰ ὑμνογραφικὰ κείμενα ποὺ ἔγραψε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Γραπτὸς κ.ἄ., γιατὶ κάθε λέξη εἶναι γραμμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ μόνο νὰ δεῖ αὐτὰ τὰ κείμενα τὸ μάτι σου, νὰ τὰ ἀκούσει τὸ αὐτί σου, νὰ τὰ ψάλλει ἡ γλῶσσα σου, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ ἁγιάζει, καὶ μετὰ εὔκολα ἐρωτεύεσαι τὸν Χριστὸ καὶ ὅλα τὰ κακὰ ἀντέχονται.» Ἐδῶ νὰ τονίσουμε καὶ τὸ πόσο ἰδιαίτερα ἐπέμενε ὁ ὅσιος στὴν ἀπόκτηση τοῦ θείου ἔρωτα. Γι᾽ αὐτὸ καί, ἐπαναλαμβάνοντας στίχο ἑνὸς ὡραιότατου ὁσιακοῦ Δοξαστικοῦ, συμβούλευε συχνά: «ἀγαπήσατε τὸν Χριστόν· μηδὲν προτιμήσητε τῆς ἀγάπης αὐτοῦ!»
Θεωρῶ ἐπίσης πολὺ σημαντικὴ τὴ διδαχή του περὶ μετανοίας. Ἔλεγε χαρακτηριστικά, ὅτι ὑπάρχουν δύο τρόποι μετανοίας. Ὁ ἕνας ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τὴ μνήμη τῆς κολάσεως, τὴ μνήμη τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ποὺ σὲ βοηθοῦν νὰ βρίσκεσαι συνέχεια σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση, πολεμώντας τὰ πάθη σου. Ὁ ἄλλος εἶναι ὁ «ἀναίμακτος», ὅπως τὸν ὀνόμαζε, δηλ. τὸ νὰ μὴ μπεῖς σὲ ἀνοιχτὴ αἱματηρὴ πάλη μὲ τὸν ἐχθρὸ διάβολο, ὁπόταν μπορεῖ νὰ πληγωθεῖς. «Σοῦ ἔρχεται ἕνας λογισμός, μιὰ ἐπιθυμία; Μὴν πανικοβάλλεσαι! Γύρισε ἀμέσως κάπου τὴν προσοχή σου. Μὴν προσέχεις συνεχῶς τὸ μαράζι ποὺ ἔχεις, τὸ παράπονο ἐναντίον κάποιου. Ἂν σᾶς θέτει ἐμπόδια ὁ πονηρός, νὰ τὸν περιφρονεῖτε», συμβούλευε. Δηλαδή, ἔδινε μεγάλη σημασία στὸν προσανατολισμὸ τοῦ νοῦ. Δὲν ἀκύρωνε τὸν πρῶτο τρόπο μετανοίας καὶ πνευματικῆς ἀντίστασης στὶς πειρασμικὲς προσβολές, ἀλλὰ προέκρινε τὸν δέυτερο, τὸν «ἀναίμακτο τρόπο».
Κύριο καὶ καίριο χαρακτηριστικὸ τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Πορφυρίου ἦταν ὅτι καταγινόταν στὴν πνευματικὴ ἐργασία ἀθόρυβα, μὲ ταπείνωση καὶ ἀφάνεια. Ταπείνωνε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή του μὲ ὑπακοή, ὑπομονὴ καὶ μετάνοια, ἀλλὰ μυστικά. «Ἡ ἐσωτερικὴ ἐργασία, ἔλεγε, νὰ εἶναι μυστική. Ὄχι μόνο νὰ μὴν γνωρίζουν οἱ ἄλλοι, πῶς ἐμεῖς ἐργαζόμαστε στὴ μετάνοια, στὴ δοξολογία, στὴν εὐχαριστία μας. Ὄχι μόνο νὰ μὴ γνωρίζει ‘‘ἡ ἀριστερὰ τί ποιεῖ ἡ δεξιά’’, ἀλλά, κατὰ κάποιο τρόπο, νὰ μὴ γνωρίζουμε οὔτε οἱ ἴδιοι πῶς ἐργαζόμαστε. Κρυφά, ἀθόρυβα, ἀπαλά, ἁπλᾶ.» Ὅταν ρώτησα πρὶν ἀπὸ καιρὸ ἕνα πολιὸ ἱερέα τῆς Μητροπόλεώς μας, 80 ἐτῶν, τί εἶναι αὐτό, ποὺ ἔφεραν στὴν ἐποχή μας καὶ ἐπισφράγισαν μὲ τὴ ζωή τους οἱ σύγχρονοι Γέροντες, μοῦ ἀπάντησε: «Αὐτοί, Δεσπότη μου, ἔφεραν πίσω τὴν ἄσκηση, τὸ παραδοσιακὸ ἀσκητικὸ φρόνημα καὶ τὴν αὐθεντικὴ εὐσέβεια, καὶ ἔδιωξαν τὸν εὐσεβισμό.» Αὐτὸ τὸ λέει ἕνας ἱερέας, ποὺ ἔζησε ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο, ποὺ περιγράφουμε. Ὁ δὲ ὅσιος Πορφύριος ἦταν ἡ πλήρης ἀναίρεση τοῦ διαστρεβλωμένου καὶ ἀντορθόδοξου θρησκευτικοῦ πνεύματος, ποὺ θέλει μὲ τὸ ζόρι νὰ διορθώσει καὶ νὰ σώσει τὸν κόσμο, ὑπερτονίζοντας τὴν ἀξία τῶν «καλῶν ἔργων». Τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Χριστοῦ θὰ μᾶς σώσει, κι ὄχι τὰ ἔργα μας.
Τέλος, νὰ τονίσουμε, ὅτι, ὁ μεγάλος τοῦτος νεοφανὴς ὅσιος, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι σύγχρονοι καὶ ὁμότροποί του ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ Γέροντες Ἰάκωβος Τσαλίκης, Παΐσιος Ἁγιορείτης, Εὐμένιος Σαριδάκης, Βησσαρίων τῆς Μονῆς Ἀγάθωνος κ.ἄ. , οὐδέποτε καλλιέργησαν τὸν «Γεροντισμὸ» καὶ τὴν ὁπαδοποίηση. Αὐτὸ εἶναι φαινόμενο, ποὺ κυρίως ἀκολούθησε μετὰ τὴν ἐκδημία τους, καὶ καλλιεργήθηκε ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νὰ τοὺς μιμηθοῦν, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχουν τὶς ἁρμόζουσες πνευματικὲς προϋποθέσεις.
Αὐτὸς ἦταν περίπου ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο ἔζησε τὸν Θεὸ καὶ ἁγίασε ὁ ὡραῖος αὐτὸς ἄνθρωπος, ὁ θεόμορφος, ποὺ ἔγινε δηλαδή, ἀποκαθαίροντας τὸ κατ᾽ εἰκόνα, καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ· ποὺ «τὸν ἔστειλε ὁ Χριστὸς στὰ ὕστερα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, γιὰ νὰ δοῦμε πῶς εἶναι ὁ Χριστός», ὅπως μοῦ εἶπε χαρακτηριστικὰ ἕνας συμπατριώτης μας. Καὶ συμπληρώνω, ὅτι ἕνας τόπος ποὺ γεννᾶ ἁγίους ἔχει μεγάλη εὐλογία, ἔχει ἐλπίδες. Καὶ ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Κύπρος μας, χῶροι ἁγιότοκοι, θὰ ἐξέλθουν ἀπὸ τὴ σύγχρονη πολυποίκιλη κρίση, εὐχαῖς τῶν ἁγίων μας· φθάνει νὰ ἔχουμε μετάνοια, ἀληθινὴ μετάνοια, ὅπως μᾶς τὴ δίδαξε ὁ Κύριος, οἱ ἀπ᾽ αἰῶνος ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ σύγχρονοι ὅσιοι, ποὺ προαναφέραμε, ὅπως τὴν κήρυξε, ἔργῳ καὶ λόγῳ, ὁ μέγας νεοφανὴς ἀστὴρ τῆς Ἐκκλησίας, ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης.
Ἐπισφραγίζουμε τὸ μικρό μας τοῦτο κείμενο, ἱκέσιο δέηση στὸν ὅσιο, μὲ ἀναφορὰ στὴν εὐχή, ποὺ ἐπισφράγισε τὴν ἐπίγεια εὐλογημένη βιοτή του. Ἡ τελευταία προσευχὴ τοῦ Γέροντος, ἐνῶ ξεψυχοῦσε, παρμένη ἀπὸ τὴν ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ πρὶν τὸ σωτήριο Πάθος, εἶναι καὶ ἡ βαρύτιμη πνευματική του παρακαταθήκη καὶ εὐλογία πρὸς ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς τῶν ἐσχάτων τούτων χρόνων: Εὐχήθηκε γιὰ τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης πιστούς, «ἵνα ὦσιν ἕν»!
Ταῖς τοῦ σοῦ ὁσίου Πορφυρίου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν!
[1] Ἐπισημαίνουμε ὅτι, σύμφωνα μὲ ἐπιστημονικὸ ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ καθηγητῆ Πατρολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, κ. Στυλιανοῦ Παπαδοπούλλου («Διακήρυξη ἁγιότητας ἁγίου (ὄχι: ἁγιοποίηση-ἀναγνώριση-ἀνακήρυξη)», στό: Ὁ ἅγιος καὶ ὁ μάρτυρας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Εἰσηγήσεις ΙΒ´ Συνεδρίου Πατερικῆς Θεολογίας, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας Ἐκκλησίας Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1994, σσ. 170-182), ἡ ὀρθὴ ἀπὸ ἀπόψεως Ὀρθόδοξης Θεολογίας σχετικὴ ὁρολογία, τὴν ὁποία καὶ προτείνει νὰ καθιερωθεῖ καὶ τὴν ὁποία καὶ ἐμεῖς ἐδῶ υἱοθετοῦμε, εἶναι: διαπίστωση ἁγιότητας, διακήρυξη αὐτῆς καὶ ἐγγραφὴ τοῦ ἁγίου στὸ Ἑορτολόγιο.
[2] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καὶ Λόγοι, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2009, σσ.369-370.