Αρχική Blog Σελίδα 450

Η ανανέωση του βαπτίσματός μας… (6.5.2018)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής της Σαμαρείτιδος, που τελέσθηκε στον ιερό ναό Παναγίας Ελεούσης της κοινότητος Κοράκου της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (6.5.2018). Το παρόν κήρυγμα ο Πανιερώτατος το αφιερώνει στους αναδόχους του Χαραλαμπία και Λουκά ως ευχαριστία και ως μνημόσυνο αιώνιο. 

Έτη πολλά ευλογημένα και σε σας, αναστάσιμα να είναι τα έτη μας. Ο αναστάς Ιησούς, να μας στηρίζει σε κάθε δυσκολία μας και όταν έρχεται η ώρα της υπομονής, να έχομε τον δίκαιο Ιώβ που σήμερα εορτάζει,παράδειγμα και παραστάτη. Αυτόν που ταύτισε το όνομά του με την υπομονή, με τες μεγάλες δοκιμασίες, με τες μεγάλες ασθένειες που όμως ο δίκαιος Θεός τον εδόξασε στο τέλος και στην γη αλλά το σημαντικότερο στον ουρανό.

Μιλώ για τον δίκαιο Ιώβ, διότι σήμερα, οφείλω πάτερ Ανδρέα να πω, έχω μίαν επέτειο, την οποία συστήνω και σε σας να την προσέχετε, να την φροντίζετε και να την γιορτάζετε. Σήμερα είναι η μέρα που βαφτίστηκα.

 Μου έλεγε ο όσιος γέροντάς μου Ιάκωβος ο εν Ευβοία, ο με συγχωρείτε, ότι, το σωστό είναι οι Χριστιανοί να γιορτάζουμε τον άγιο που έχομε το όνομά του και την ημέρα που βαφτιστήκαμε, όχι την ημέρα που γεννηθήκαμε. Η μέρα που γεννηθήκαμε, γεννηθήκαμε εν αμαρτίαις, χωρίς να έχομε την χάρη του Αγίου Πνεύματος, χωρίς να είμαστε ενσωματωμένοι στο σώμα του Χριστού, χωρίς να είμεθα μέλη της Εκκλησίας. Όλα αυτά που είπα, γίνονται την ώρα της βαπτίσεως γινόμεθα δηλαδή μέλη του σώματος του Χριστού, μας δίδει η Εκκλησία μας άγγελο-φύλακα να μας φυλάττει πάσας τας ημέρας της ζωής μας, ακόμη και την ώρα που ανεβαίνει η αθάνατος ψυχή ενώπιον του Δεσπότου Χριστού μετά την κοίμησή μας αφού εκείνη την ώρα ο φύλακάς μας άγγελος, μας συνοδεύει. Και το έτι και έτι δυνατότερο  και εναργέστερο που λαμβάνομε κατά την ώρα του δευτέρου μυστηρίου που γίνεται μαζί με το βάπτισμα, του μυρώματός μας, λαμβάνομε το Πνεύμα το Άγιον.

Άρα είναι πάρα πολύ σημαντική ημέρα, η μέρα της βαπτίσεώς μας. Και φρόντισα, μόλις έγινα διάκος και ήλθα στην Κύπρο, πήγα, βρήκα τα χαρτιά της Εκκλησίας που ήξερα ότι εβαφτίστηκα, στην Παναγία τη Μακεδονίτισσα, και είδα ότι η μέρα που μας εβάπτισαν οι γονείς μας και η ανάδοχός μας Χαραλαμπία, ήταν η ημέρα που γιορτάζει ο άγιος και ο δίκαιος Ιώβ. Αυτός που έκανε πολλή υπομονή και ταύτισε το όνομά του με την υπομονή και τους άθλους. Μου κάμνει εντύπωση ο τελευταίος λόγος, πάτερ Ανδρέα, του γέροντός μου Ιακώβου όταν πήγα να τον δω στο γενικό νοσοκομείο της Αθήνας.

“ Νεόφυτέ μου, να θυμάσαι. Εν τη υπομονή υμών κτίσασθε τας ψυχάς υμών. Εν τη υπομονή υμών. Εν τη υπομονή. 

Και ε’γώ ο ανυπόμονος, του είπα: Μα τόση πολλή υπομονή θα κάνω στη ζωή μου;” “Τόση” μου είπε. 

 

Λοιπόν, τώρα που ήρθαν τα χρόνια της υπομονής, θυμούμαι και τον λόγο Ιακώβου, αλλά έχω και το παράδειγμα του αγίου και δικαίου Ιώβ που με αξίωσε την ημέραν του να φωτισθώ, να μυρωθώ, να λάβω το Πνεύμα το Άγιον και να είμαι ενταγμένος εις το σώμα του Χριστού. Και ολοκληρώνεται ιδιαιτέρως εν Κύπρω το μέγα μυστήριο της βαπτίσεως και του μυρώματος, πώς; Θυμηθείτε τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας όταν βαφτίζονται, μετά μυρώνονται και στο τέλος τι γίνεται; Κοινωνούν Σώμα και αίμα Χριστού. Έτσι ολοκληρώνεται η ένταξή μας εις την Εκκλησία. Γινόμεθα μέλος του σώματος του Χριστού, αφού πάρουμε στο τέλος το σώμα και το αίμα του Χριστού μας. Αυτό είναι ένα υπόδειγμα που πρέπει να έχομε όλοι έγνοια και να σκεφτόμεθα. Αυτό το βάφτισμα που πήραμε, αυτό το Πνεύμα το Άγιον που πήραμε, αυτό το σώμα και το αίμα που κοινωνήσαμε την πρώτην ημέρα της βαφτίσεώς μας και που κοινωνούμε, όπως μας αξιώνει ο Θεός να κοινωνούμε, πώς το καταξιώνομε; Πώς το προσέχομε; Πώς το ενεργοποιούμε; Πώς το φωτίζομε εις την ζωή μας; διότι, όταν η ζωή μας έχει φως, δεν είναι ανάγκη να λέμε πολλά-πολλά και να κάνομε τους δασκάλους και να κάνομε κηρύγματα μεγάλα. 

Ο άγιος Πορφύριος έλεγε: “Ο άνθρωπος, δεν είναι αυτό που σκέφτεται ούτε αυτό που διδάσκει με την γλώσσα αλλά ο άνθρωπος είναι η καρδία του και ότι έχει στην καρδία, αυτό εκπέμπει”. Μου έκαμνε εντύπωση πάντοτε επειδή είχαμε μίαν αγιασμένη γιαγιά και θέλαμε να είμαστε πάντα κοντά της. Φεύγαμε από το πάνω χωριό, για να πάμε στην Κάτω Ζώδια, να βρούμε τη γιαγιά μας τη Μυροφόρα που δεν ήξερε να διαβάζει αλλά είχε Πνεύμα Άγιο και το καλλιεργούσε και προσεύχετο και ο Θεός την έβαλε μαζί με τους οσίους. Εκεί που είναι ο όσιος Αντώνιος, εκεί που είναι όλοι οι όσιοι της Εκκλησίας μας οι ασκητές γιατί επρόσεχε τον νουν της. Αυτήν λοιπόν την γυναίκα και κάθε γυναίκα και κάθε άντρα που το Πνεύμα το Άγιον που το επήρε την ώρα  του μυρώματος, το ενεργοποιεί συνεχώς, αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε να κάνουμε συντροφιά εφόσον  αναζητούμε την χάρη του Θεού. Αν όμως αναζητούμε άλλα αμαρτωλά, θα πάμε στους αμαρτωλούς. Ο καθένας ότι ψάχνει αυτό και βρίσκει. 

Άρα, να σκεφτούμε πρώτα και καλύτερα τι ποθούμε; Τι επιθυμούμε στο βάθος-βάθος της καρδίας μας; να φανεί ο Χριστός, που τον έχουμε μέσα μας κλειδωμένο; Το Πνεύμα το Άγιον που το έχομε αποθηκευμένο, σαν μια γεννήτρια μέσα εις την καρδία μας, από την ώρα του μυρώματος; Αυτό θέλομε να φανεί ή να φανεί το εγώ μας; Να δοξαστεί το όνομά μας προσωρινά σ’ αυτά τα χρόνια και μετά να κολαστούμε αιώνια; Γι’ αυτό να έχουμε έγνοια, τι εκάμαμε το βάφτισμά μας; Τι εκάμαμε το μύρωμά μας; Τι κάνομε το σώμα και το αίμα του Χριστού; Με αυτό τον τρόπο  τα παιδιά μας θα είναι καλύτερα, τα εγγόνια μας θα είναι αγιότερα, γιατί φροντίζομε αυτά που πήραμε εκείνη την τόσο-τόσο σημαντικήν ώρα, φροντίζομε να τα ενεργοποιήσομε. 

Μου έλεγε κάποτε, ο άγιος γέροντάς μας Ευμένιος ο Κρητικός ότι όταν επήγε στο χωριό του την Εθιά και είδε την κολυμβήθρα και του είπε η μάνα του, πάτερ, σ’ αυτή την κολυμβήθρα εβαφτίστηκες, επήγα, λέει, την αγκάλιασα την εφιλούσα και την προσκυνούσα. Και έλεγα, από δω μέσα εβγήκε η αιώνια ζωή για μένα και έκλαιε και εδόξαζε τον Θεό για την δωρεά που του έκαμε. 

Γι’ αυτό, αυτά που θεωρούμε κάτι συνηθισμένο, έναν έθιμο να κατανοήσουμε ότι δεν είναι καθόλου έθιμο αλλά είναι η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μας. Η δεύτερη σημαντική στιγμή της ζωής μας, όσοι έχετε νυμφευθεί, παντρευτεί, είναι η ώρα που στο μέσον της Εκκλησίας ελάβατε τον σύζυγο ή την σύζυγό σας “Δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς”. Γι’ αυτό προσέχετε οι αμαρτίες που γίνονται μέσα στο γάμο, θεωρούνται πολύ μεγάλες διότι έχουν πνευματική διάσταση. 

Και για μας τους ιερείς, βεβαίως η τρίτη σημαντική στιγμή, είναι η ώρα της ιεροσύνης μας. Ο Θεός να μας αξιώσει, αυτό που λάβαμε, οι ιερείς στην ιεροσύνη μας, οι έγγαμοι στο μέγα μυστήριο του γάμου σας και όλοι μας, αυτό που ελάβαμε την ώρα της βαπτίσεως και του μυρώματός μας, να το ανανεώνουμε. Και πώς ανανεώνεται το βάπτισμα και ενεργοποιείται το Άγιον Πνεύμα; Διά της μετανοίας της καθημερινής, αφού κάθε μέρα όλο και κάτι κάνομε που δεν είναι σύμφωνο με τες εντολές του Χριστού, και διά της τακτικής-τακτικής Θείας Κοινωνίας. 

Βλέπω εδώ οι Κορατζιήτες, είστε νοικοκυρεμένοι στα μνημόσυνά σας και χαίρομαι γι’ αυτό επειδή δεν είναι παντού έτσι. Σημαίνει ότι είχατε καλούς γονείς, καλές γιαγιάδες, σας εσυμβούλευσαν , σας καθοδήγησαν το πώς να φέρνετε ένα μνημόσυνο εις την Εκκλησία, και βεβαίως, καλούς ιερείς,τον μακαριστό παπά Βασίλη και τον νυν νέον ιερέα σας παπά Ανδρέα. Χαίρομαι γι’ αυτή την νοικοκυροσύνη όμως υπενθυμίζω ότι αν θέλομε οι γιορτές μας να είναι γιορτές, τα μνημόσυνά μας να είναι πραγματικά μνημόσυνα, όχι μόνον ωραία κόλλυβα όπως βλέπω και ωραία καλάθια με τα κρασιά, αλλά να φροντίζετε οι συγγενείς, όσοι μετανοείτε και εξομολογείστε από καιρού εις καιρόν, να κοινωνάτε. Να κοινωνάτε την ημέρα που γιορτάζετε,να κοινωνάτε την ημέρα που μνημονεύετε σε μνημόσυνα συγγενείς σας και φίλους σας αλλά πάντοτε με ανάλογη προετοιμασία και η πιο σημαντική προετοιμασία, είναι να συγχωρούμε. Όχι που λεν μερικοί να νηστέψουμε για να κοινωνήσουμε, νηστεύομε γιατί θέλομε να ασκήσουμε  το σώμα και την ψυχή μας και όχι για να κοινωνήσουμε. 

Άρα είναι πολύ σημαντικό, η πρώτη μας έγνοια να είναι πώς  ανανεώνεται το βάφτισμα, πώς ανανεώνεται το μύρωμά μας διά της Θείας Κοινωνίας. Και έχει τόση δύναμη αυτό το σώμα του Χριστού που ενίκησε τον θάνατο, το αναστημένο σώμα του Χριστού. Αυτό το αίμα, αυτή η αιμοδοσία που γίνεται από τους ιερείς μας σε κάθε Θεία Λειτουργία, που σβήνει αμαρτίες μας εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον. Ποιος δεν θέλει αιώνια ζωή. Εδώ, κάνομε αμάν να κερδίσομε λίγα χρόνια επίγειας ζωής, από τα εβδομήντα δηλαδή να πάμε στα ογδόντα και από τα ογδόντα στα ενενήντα αλλά μετά, πάλι θάνατος. Ενώ η αιώνια ζωή, τι ωραία να είσαι αιώνια χαρούμενος μαζί με τους αγίους, με τους αγγέλους, με την Παναγία μας και όλοι κοντά στον Χριστό. Το σώμα του Χριστού επί της γης, το σώμα του Χριστού το ίδιον εν τοις ουρανοίς. Το Θεανθρώπινον αναστημένο σώμα. 

Το εύχομαι σε σας, να το εύχεσθε και σεις για μας. 

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος.

Συνέντευξη Αρχιμανδρίτου Αντώνιου Φραγκάκη στην άτυπη νεανική ομάδα «Τέκνα Αγίων Δημητρίου, Γεωργίου και Πορφυρίου» Θεσσαλονίκης (10.11.2021)

Συνέντευξη Αρχιμανδρίτου Αντώνιου Φραγκάκη, ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, στην άτυπη νεανική ομάδα «Τέκνα Αγίων Δημητρίου, Γεωργίου και Πορφυρίου» Θεσσαλονίκης (10.11.2021).

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πανοσιολογιότατε, εξηγείστε μας, σας παρακαλούμε, την έννοια του όρου «υπαρξιακό πρόβλημα», που είναι πάγκοινο γνώρισμα αλλά κυρίως νεανικό ζήτημα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:  Eυχαριστώ πολύ παιδιά για την εμπιστοσύνη και την φιλομάθειά σας.  Δεν συνηθίζω να δίνω συνεντεύξεις αλλά με έκαμψε η ευλογημένη επιμονή σας και η θεματολογία των προβληματισμών που μου θέσατε στη συζήτησή μας.  Ζητώ συγγνώμη που ενώ υπεσχέθην από τον περασμένο Μάιο καθυστέρησα λόγω της εκδημίας της Γερόντισσας Γαλακτίας. Μεσολάβησε για μένα μία περίοδος μόνωσης και σιωπής. Διαπίστωσα ότι έχετε εύστοχες και υγιείς αναζητήσεις…

Υπαρξιακό πρόβλημα λέγεται κατά τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη η διάπυρη λαχτάρα της ψυχής, να συναντήσει το Aρχέτυπο της δημιουργίας της.  Απεκάλυψε σε μαθητή του, έτι επιζώντα, ότι την στιγμή της συλλήψεως κάθε ανθρώπου, επιστατεί ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, και δημιουργεί εκ του μηδενός την καθαρότατη και αρτιότατη αθάνατη ψυχή. Η ψυχή δεν έχει κληρονομικότητα.  Έχει τελειότητα.  Τότε, ο νους, ο οφθαλμός της ψυχής, για δευτερόλεπτα ορά τον Χριστό ως Θεάνθρωπο «εν τω Ακτίστω Φωτί»!  Μάλιστα, σεβόμενος την ελευθερία ενός εκάστου, ερωτά εκείνη την στιγμή την νεόπλαστη ανθρώπινη ύπαρξη αν θέλει να ζήσει! Την εμπειρία αυτή την μεγαλειώδη και καθοριστική, την διακρατεί η καρδιακή μνήμη του εμβρύου.  Συνοδεύει κάθε άνθρωπο σε όλη την εξελισσόμενη επίγεια πορεία του.  Δεν ενθυμείται αυτό το γεγονός η μη ανεπτυγμένη εγκεφαλική μνήμη, αλλά η παράλληλη και απείρως δυνατότερη, η επονομαζομένη καρδιακή.  Αυτή την διακρατεί μνημονικά ανεξίτηλη και γευστικά απαιτητική.  Επομένως, την αναζητά διακαώς σε όλη την μετέπειτα ενδοκοσμική διαδρομή της.

Προσπαθεί με την εμφάνιση των παθών και τις εισηγήσεις του πονηρού να την εντοπίσει στην ικανοποίηση της σωματικής ηδονής και εν γένει στις αισθησιακές απολαύσεις.  Στην ψυχαγωγία και τα σπορ.  Στην φιλόδοξη αναρρίχηση.  Στην υλόφρονα διασφάλιση.  Στην επιστημοσύνη και στις ιδεολογίες.  Όμως, το κενό ολοένα και περισσότερο μεγεθύνεται και η τραγική αναζήτηση εκτραχύνεται.  Οι συνεχείς ανθρωποκεντρικές στοχεύσεις, επιφέρουν και βαθμηδόν θανασιμότερες γεύσεις… Όταν, αποκολληθεί η ψυχή από τα ποικίλα είδωλα της αμαρτίας και συναντήσει τον Χριστό της Ορθοδόξου Μοναδικής Εκκλησίας, τότε ανανεώνει την πρωτόγευστη συγκλονιστική εμπειρία της!  Τότε καλύπτεται το εσωτερικό κενό και δίδεται διέξοδος στην οδυνηρή υπαρξιακή αναζήτηση του ανθρώπου.  Όλα τα άλλα γήινα που προανέφερα, λησμόνησα τα οινοπνευματώδη ποτά και τις εξαρτησιογόνες ουσίες, ναρκώνουν προς καιρό το νου που βιώνει μια πλασματική ευφορία εν καιρώ επηρείας και καθιστούν ισχυρότερη την βάσανό του, εν καιρώ ανανήψεως… Ισχύει, εδώ, αυτό που έγραψε αρχαίος διδάσκαλος της Εκκλησίας, που δοκίμασε στον ταραχώδη βίο του, αυτήν την αιματηρή αναζήτηση.  Πρόκειται για τον Ιερό Αυγουστίνο Επίσκοπο Ιππώνος.  Γράφει: «Η ψυχή μας είναι ανήσυχος, έως ότου εύρει ανάπαυσιν εν σοι ω Θεέ…».

Το υπαρξιακό πρόβλημα εκδηλώνεται με αναζητήσεις του τύπου:

  • Ποιος είναι ο αληθινός Θεός
  • Γιατί με γέννησαν χωρίς να με ρωτήσουν
  • Γιατί ο πόνος και ο θάνατος στην ανθρώπινη ύπαρξη
  • Ποιος ο σκοπός της γεννήσεως και ο βαθύτερος προορισμός του ανθρώπου
  • Υπάρχει πνευματικό στοιχείο μέσα μας; Και αν ναι, σε τί συνίσταται
  • Τί συμβαίνει μετά θάνατον κ.α. 

Εκδηλώνεται με τέτοια βασανιστικά ερωτήματα και πασχίζει να εκτονωθεί στην ικανοποίηση των παθών και των αισθήσεων.  Αυτό διογκώνει αντί να αναπαύει το υπαρξιακό κενό.  Σαν να διψάς και να τρέχεις σε βόθρους να ξεδιψάσεις οπότε γίνεται βασανιστικότερη η ανάγκη που σε ώθησε εκεί και επέρχεται και δηλητηριασμός σε όλη σου την ύπαρξη.

Ο γνωστός ηθοποιός Άρης Σερβετάλης, επεξηγώντας σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, πως γνώρισε τον Χριστό και έγινε συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, αναφέρει τα εξής αποκαλυπτικά: «Είχα βιώσει το χάος… Μέσα στην χαοτική και θυελλώδη αυτή κατάσταση, είχε δημιουργηθεί ένα τραγικό κενό… Αναζητούσα την ηδονή σε οποιαδήποτε μορφή της για να το καλύψω… Επειδή, όμως, είναι εφήμερη, μετά με οδηγούσε σε ένα αβυσσαλέο κενό το οποίο δεν είχε πάτο. Και ένιωθα αυτή τη μοναξιά και έλεγα: Αυτό το πράγμα είναι τερατώδες, δεν μπορώ να το αντέξω. Επομένως, άρχιζα να μην μπορώ να στηριχτώ στον εαυτό μου, όταν βίωσα αυτόν τον πάτο. Τόσο πολύ, που έλεγα ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο. Άρχισα να ζητώ βοήθεια… Τότε ήρθε ο Χριστός στην ζωή μου! Η ψυχή μου βρήκε αυτό που ζητούσε. Δεν συγκρίνεται με τίποτα…»

Κάποτε ένας νέος ελληνορθόδοξος στην Αγγλία, επισκέφθηκε στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ τον Άγιο Σωφρόνιο. Του είπε συγκλονισμένος: «Γέροντα, πρόσφατα χόρευα με μια κοπέλα σε ένα πάρτι.  Και καθώς την φιλούσα στο στόμα, γεύθηκα αίσθηση και ανατριχίλα θανάτου. Γιατί μου συνέβη αυτό;».  Ο Άγιος γέλασε και του απάντησε: «Εσύ παιδί μου δεν θα φύγεις ποτέ από την Εκκλησία»!  Εξυπονοούσε ο Άγιος Γέροντας, ότι το παλικάρι αυτό διακατέχονταν από μια βαθύτερη υπαρξιακή ανησυχία και αναζήτηση.  Νόμισε ότι θα έβρισκε λύτρωση ο βασανισμός της ψυχής του στην ηδονή της σαρκός, αλλά εντόπισε τον θάνατο που φωλιάζει μέσα σ’ αυτές τις εφήμερες επιλογές… Διέγνωσε το ανεκπλήρωτο των ενδομύχων πόθων του και την αστάθεια των ανθρώπινων πραγμάτων. Εν συνεχεία, η αναζήτησή του αυτή θα τον οδηγούσε σε αμεσότερη σχέση με τον Χριστό της Εκκλησίας, οπότε και η σχέση με το άλλο φύλο θα ενταχθεί στην προοπτική της αιωνιότητας.  Έτσι θα εδραιωθεί μέσα του η λυτρωτική γεύση από τα στεγανά της κτιστότητας, που εμπεριέχει μέσα της το όπιο του θανάτου και την δουλική υποταγή στις διακελεύσεις της φθαρτότητας.  Έλεγε ο Άγιος Σωφρόνιος ότι υπάρχει η χαρισματική μνήμη θανάτου που δημιουργεί το Άγιο Πνεύμα. Τότε βλέπεις τον θάνατο μέσα σου και γύρω σου.  Βλέπεις ότι δεν μπορείς να αρδεύσεις πληρότητα εσωτερική από θνητούς. Σαν να πας σ’ ένα νεκροταφείο και να ζητάς εκεί να γίνεις δήμαρχος. Αυτό είναι τρέλα. Το ίδιο αίσθημα δημιουργεί και η χαρισματική μνήμη θανάτου.  Διαπιστώνεις ότι δεν εκπληρώνονται από γήινα πράγματα οι βαθύτεροι πόθοι σου, ούτε μπορείς να εξουσιάζεις σε θνητούς. Οπότε, ορμάς στην κατάκτηση της αιωνιότητας. Η χαρισματική μνήμη θανάτου είναι διαφορετική από την πεσιμιστική μνήμη θανάτου που έχει κάθε πανικόβλητος άνθρωπος από ασθένειες, γήρας κλπ. Η χαρισματική μνήμη θανάτου σε οδηγεί στην υπέρβαση του θανάτου και στην κατάκτηση της αιωνιότητας. Αντίθετα η πεσιμιστική μνήμη θανάτου σε υποδουλώνει περισσότερο σ’ αυτόν, γιατί όσο τον ξορκίζεις με ψευδαισθήσεις και γήινες προσκολλήσεις, τόσο απειλητικότερη νοιώθεις την παρουσία του στη ζωή σου.

ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η Εκκλησία επιμένει πολύ στην τήρηση των εντολών του Χριστού.  Κάποιοι νέοι σήμερα, το θεωρούν αυτό δικτατορική επιβολή από ένα σύστημα κωδικοποιημένης ηθικής συμπεριφοράς.  Τι θα μας λέγατε πάνω σ’ αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:  Το θέμα των ευαγγελικών εντολών είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Δεν είναι ταμπού, ηθικιστικό θέσφατο όπως λένε οι δύο σύγχρονες ενδο-εκκλησιαστικές ακρότητες, οι μεταπατερικοί αμοραλιστές και οι δυτικοτραφείς ευσεβιστές. Είναι βαθύτατα θεολογικό. Είναι θέμα σωτηριολογικής διαχείρισης της θεόπλαστης φύσης μας.  Είμαστε εικόνες Θεού.  Όχι κρεάτινα είδη που σκέπτονται και αποφασίζουν. Η φύση μας έχει χορηγίες τέτοιες που αν αναπτυχθούν σωστά, κινούμενο με ορμή το αυτεξούσιό μας, (βασικό στοιχείο του κατ’ εικόνα) στην φορά των εντολών του Χριστού, πετυχαίνει την χαρισματική εξομοίωση μαζί Του (καθ’ ομοίωσιν). Αν κινηθεί αντίθετα, εκφυλίζεται η κορυφαία θεϊκή προικοδότηση του αυτεξουσίου, γίνεται προαίρεση, γνωμικό θέλημα και κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση, οπότε εκφυλίζεται οντολογικά η υπόσταση του ανθρώπου και ταυτίζεται με τον διάβολο. 

Όταν έγινε η Μεταμόρφωση του Χριστού στο όρος Θαβώρ, οι τρείς πρόκριτοι μαθητές Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης, είδαν Τρία Φώτα ενιαία. Το Φως που προχέονταν από την ανθρώπινη φύση του Χριστού, την Φωτεινή Νεφέλη που τους επισκίασε και ήταν το Άγιο Πνεύμα και άκουσαν τη φωνή του Ουρανίου Πατρός μέσα από την Νεφέλη να συστήνει και να παραγγέλλει αναφορικά με τον Χριστό. Και η φωνή αυτή, ήταν άκτιστη ενέργεια του Θεού όπως το Φως, καθώς ερμηνεύουν εμπειρικά οι Πατέρες. Τί συνέστησε και τι παρήγγειλε ο Άναρχος Πατήρ, η Πηγαία Θεότης; Φανέρωσε τον Υιόν Του τον  αγαπητό, ήτοι τον ενανθρωπήσαντα Λόγο, και συμπλήρωσε τον τρόπο αποδοχής Του, από εμάς τα φθαρέντα δημιουργήματα Του: «Αυτού ακούετε»! Που σημαίνει: Δεν υπάρχει άλλη οδός Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας, εκτός της εφαρμογής των εντολών του Χριστού!  Εκείνη τη στιγμή, απευθύνθηκε αντιπροσωπευτικά σε όλη την ανθρωπότητα. Θέλετε, μας είπε να φθάσετε σ’ αυτό το ύψος του υπέρ φύσιν;  Αυτό που λέμε Θέωση;  Αυτό που συνιστά το ατέλεστον τέλος της υποστατικής σας αρχής;  Σ’ αυτό που είναι ο γενεσοποιός σας προορισμός, η αιτία που φανερωθήκατε σ’ αυτόν τον κόσμο;  Θα θεραπεύσετε τις τραυματισμένες από το προπατορικό αμάρτημα φτερούγες της ψυχής σας (το προπατορικό αμάρτημα δυνητικά όλοι φέρουμε και υποστατικά καλλιεργούμε) με την σωστή εκκλησιοποίηση, που συνιστά αγώνα υπακοής στις εντολές του Υιού Μου. Αγώνας πνευματικός ονομάζεται και η παράλληλη εξυγίανση των τραυμάτων της αμαρτίας με την ουσιαστική μετάνοια και την επαναφορά του νου στην φυσική του στοχοθεσία με την έμπνευση και την προσπάθεια. Αυτό λέγεται άσκηση. Ησυχασμός. Εμείς κάνουμε ένα  βήμα με τον φυσικό, τον σωστό προσανατολισμό του αυτεξουσίου μας και ο Χριστός κάνει έπειτα ενενήκοντα εννέα και χορηγεί χαρισματικά την ολοκλήρωση του αναγεννητικού μας εγχειρήματος. Έπειτα γλυκαίνεται ο νους και αναπτύσσει πυραυλική επιτάχυνση στην κατεύθυνση της αρχέγονης επικοινωνίας. Στην αναγωγή προς τον Θεό.  Φυλάσσουμε το κατά φύσιν, φεύγουμε το παρά φύσιν και ολοταχώς κινούμεθα προς το υπέρ φύσιν.  Αυτό αναφέρει ένα τροπάριο της υμνολογίας μας για τον Τίμιο Πρόδρομο. Παρόμοια κινήθηκαν και όλοι οι Άγιοι.  Ανέπτυσσαν ασκητικά και ησυχαστικά το φυσικό τους θέλημα και το αποτέλεσμα ήταν η συνεχής αφομοίωση ακτίστων δωρημάτων, που τους έκανε να υπερβαίνουν και τους νόμους της φύσεως όπως π.χ. οι τρείς παίδες στην κάμινο του πυρός.  «Επειδάν ημείς πράξωμεν όσα δυνάμεθα, τότε ο Θεός εκτείνει την παντοδύναμον χείρα της βοηθείας Του».

Χρειάζεται λοιπόν, θεραπεία, μας λέγει ο ουράνιος Πατέρας, μέσα στο νοσοκομείο του Υιού Μου, με φάρμακο την εφαρμογή των εντολών Του! Ειδικά εκείνης «Λάβετε φάγετε…πίετε εξ’ Αυτού πάντες». Οι εντολές αυτές δεν είναι νομικά σχήματα σαν αυτά που εφαρμόζουν οι κρατικές αρχές.  Δεν θα έχει, δικανικού τύπου συνέπειες η παράβαση τους, όπως γίνεται από τα σωφρονιστικά όργανα της πολιτείας. Είναι φάρμακα ζωής. Και τί ζωής! Ζωής αιωνίου! Ή κάνεις σωστή χρήση των εντολών του Χριστού, θεραπεύεσαι, φθάνεις μόνιμα στο θαβώρειο ύψος και τελειούσαι, ή τις περιφρονείς και δέχεσαι τις εισηγήσεις του διαβόλου. Οπότε απομακρύνεσαι από την πηγή της ζωής, νεκρώνεσαι πνευματικά από την νεκροποιό δράση του νεκρού πνεύματος που σε παραλαμβάνει και δοκιμάζεις από την παρούσα ζωή την κόλαση που είναι η ενεργοποίηση των δικαιωμάτων του διαβόλου εις βάρος σου.  Αυτό συνιστά και την έναρξη της μόνιμης απωλείας σου…

Βέβαια, μια διευκρίνηση, χωρίς ιδιαίτερες προσεγγίσεις, για να μην μακρηγορήσουμε. 

Η επιφανειακή χρήση των θείων εντολών χωρίς εσωτερική συγκατάθεση και βίωμα καρδιακό, καταντά στείρα ιδεοληψία και οδηγεί σε φονταμενταλιστικές ακρότητες με ευσεβίστικο επίχρισμα.  Αυτό λέγεται εκνομίκευση. Είναι προσδιοριστικό στοιχείο κυρίως του Παπισμού… Η απόρριψη πάλι των εντολών με πρόσχημα το περσοναλιστικό σύνθημα, «ζήσε με αγάπη και ελευθερία», οδηγεί στην κατοχύρωση των παθών, στην αναγόρευση της αισθησιακής ηδονής ως κινητήριας δύναμης για την αναγωγή στο Θείο και στην αντικατάσταση της Θέωσης με την τάχα χαρακτηρολογική βελτίωση και την συναισθηματική διαπροσωπική αλληλοσύνδεση… Και αυτή, βέβαια, την καμουφλαρισμένη ανθρωπολογία, την «καταξιωμένη» ουμανιστικά με «ελεύθερη» κατά τα άλλα και αγαπολογική μεθοδολογία, την εντάσσουν σε απολύτως επιλεγμένα πλαίσια που θεωρούν ότι δεν βλάπτουν τον συνάνθρωπο. Αυτό δηλαδή που νεκρώνει την ψυχή, με την φθοροποιό αυτοδιάθεσή της στις εμπαθείς παρορμήσεις της, ονομάζεται ελευθέρα ανάπτυξη των ουσιωδών ποιοτήτων του ανθρωπίνου είναι, μια και θεωρούνται τα ψεκτά πάθη, αξεπέραστες και επιβεβλημένες φυσικές αναγκαιότητες και όχι εμπαθείς υποστατικές προτιμήσεις που χρήζουν θεραπείας… Καλλιεργούν την φιλαυτία με την προσχηματικά «αγαπητική» θεώρηση των συνανθρώπων τους, που τους εκλαμβάνουν ως μέσα ηδονοληψίας και χρηστικής ιδιοχειρίας.  Έτσι, ενώ βυθίζονται στο έρεβος του υποκόσμου, βαυκαλίζονται αυταρκούμενοι στον διεστραμμένο ναρκισσισμό τους, ότι καλλιεργούν και τον Θείο έρωτα..!  Αυτό λέγεται αντινομισμός και είναι ίδιον των προτεσταντικών ομάδων και των μεταπατερικών – αγαπουλιστών που κατέκλυσαν σήμερα τον τόπο μας…

Κατακλείω την απάντηση, με τον τόσο παραστατικό και ζωοπάροχο λόγο του Κυρίου μας: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν… ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν.» (IΩAN. IΔ’, 21-24).

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Σας παρακαλούμε, Πάτερ, αναπτύξετε την άποψή σας για τα αίτια της ομοφυλοφιλίας και τις προγαμιαίες σχέσεις. Είναι θέματα που απασχολούν πολλούς φίλους μας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:  Η άποψή μου δεν μπορεί να είναι διαφορετική από την διαχρονική τοποθέτηση των θεουμένων, πάνω στα καυτά και μυριοσυζητημένα αυτά θέματα. Κατ’ αρχάς, το μεγάλο πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας, από γενετικής πλευράς, δεν είναι ορμονικό. Μπορεί σε κάποιους άνδρες να είναι κάπως μειωμένη η βασική ανδρική ορμόνη που λέγεται τεστοστερόνη ή αντίστοιχα τα οιστρογόνα των γυναικών. Αυτό είναι βέβαια σπάνιο και όχι πάντως αίτιο ομοφυλοφιλίας. Αυτές είναι οι βασικές ορμόνες που δημιουργούν τα όργανα και τους ενδοκρινείς αδένες. Αν π.χ. ένας άνδρας έχει κάπως μειωμένη τεστοστερόνη, μπορεί να μην έχει πλούσια τριχοφυΐα, να έχει ελάττωση της μυϊκής και οστικής μάζας, κοπιώδη συμπεριφορά αλλά όχι ομοφυλοφιλική τάση. Το ίδιο και σε αντίστοιχες περιπτώσεις γυναικών. Το διευκρινίζω αυτό, γιατί η περσοναλιστική – μεταπατερική προσέγγιση του φαινομένου, θεωρεί την ομοφυλοφιλία αναγκαιότητα της φύσεως λόγω ορμονικών διαταραχών και άλλων γενετικών παραγόντων. Άρα η υπαιτιότητα της φρικτής αυτής ιδιαιτερότητας ανάγεται στον Δημιουργό και αθωώνει τον άνθρωπο για την ανάπτυξη της «φυσικής» του ορέξεως, αφού τάχατες την φέρει αναγκαστικά και αδυνατεί να αλλάξει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, όπως δεν μπορεί να αλλάξει και το χρώμα των οφθαλμών του!  Μέγιστη βλασφημία!  Η ομοφυλοφιλία δεν είναι φυσική προικοδότηση αλλά δαιμονική υποβολή.  Είναι πάθος, το πιο ειδεχθές και αποκρουστικό και οφείλεται σε γνωμική μετάλλαξη του ανθρώπου που το καλλιεργεί και όχι σε ουσιώδη ποιότητα της φύσεώς του. Βεβαίως, υπάρχουν στοιχεία υποδομής που μπορεί να δημιουργήσουν «φθόνω και συνεργεία του διαβόλου» αυτή την φρικώδη παρέκκλιση από την θεόθεν παραδεδομένη λειτουργία της φύσεώς μας.

Αρχικό στοιχείο είναι η αχαλίνωτη σαρκολατρεία!  Το σύνθημα του πανσεξουαλισμού: «Όλα επιτρέπονται! Χαρείτε τον «έρωτα» με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε πρόσωπο. Απολαύσατε την ολοκληρία της ευτυχίας, στην αγαπητική σεξουαλική κατάφαση οποιουδήποτε σώματος»!  Όταν ο άνθρωπος μυηθεί σ’ αυτή την αχαλίνωτη τακτική, ζει συνεχώς μια αφόρητη και επαυξανόμενη κόλαση.  Συνεχώς αναζητά καινούργιες σαρκικές εμπειρίες για να καλύψει το εσωτερικό του κενό και να κατασβέσει την φλογώδη βάσανο της ψυχής του, που ολοένα και θεριεύει, ακριβώς, επειδή δεν τρέφεται η ψυχή απ’ αυτές τις σαπρώδεις «αγαπητικές» γεύσεις, ούτε καλύπτεται η υπαρξιακή αναζήτηση του ανθρώπου με αυτές τις υποκτηνώδεις επιλογές.  Συνεχίζεται, τοιουτοτρόπως, η καλπάζουσα ζοφερή δαιμονοποίηση, που επιφέρει νομοτελειακά και επαυξανόμενη παραφυσική επίδοση… Όσο ταυτίζεσαι με τον διάβολο, τόσο μυείσαι στο παρά φύσιν. Είναι παράλληλες ή μάλλον ταυτόσημες οι έννοιες αυτές. Ο διάβολος είναι ο πατέρας της διαστροφής. Διέστρεψε την φύση του και από φωτεινός και αγλαόμορφος άγγελος, έγινε σκοτεινός και αποτρόπαιος δαίμονας.  Χαίρεται να διαστρέφει και τα άλλα λογικά πλάσματα του Θεού, αυτό συνιστά ίσως την μοναδική χαρά του, για να ακυρώνει το έργο της εκκλησίας, που αποβλέπει στην  αναγωγή της ψυχοσωματικής ολότητας του ανθρώπου στο υπέρ φύσιν. Αυτό συντελείται , με τις δικές του διαβρωτικές εισηγήσεις για κάθοδο στο παρά φύσιν!  Το επιχειρεί τούτο, σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης φυσιολογίας, πολύ περισσότερο στην επιθυμία που είναι και η δυνατότερη ιδιότητα του ανθρώπου. Έτσι γεννάται γενικότερα η αμαρτία, όπως αναφέρει επιγραμματικά ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «αμαρτία εστί η εκ του κατά φύσιν εις το παρά φύσιν εκουσία παραδρομή»!  Το πάντρεμα λοιπόν με το διάβολο, αφηνιάζει όλο και περισσότερο τον διεστραμμένο ανθρώπινο νου. Συνεχώς αναζητά νέες τέρψεις και αισθησιακές προσκολλήσεις, αλλά πληρότητα και ικανοποίηση δεν βρίσκει πουθενά…

Όταν, λοιπόν, αφεθεί ελεύθερος ο άρρωστος νους του ανθρώπου, στην φιλοπερίεργη αναζήτηση των ηδονών, τότε καταλήγει ανώμαλος, κτηνοβάτης κλπ. Πόσοι άνθρωποι δεν αηδιάζουν τον εαυτό τους, όταν φωτισθεί ο νους τους μέσα από το μυστήριο της εξομολογήσεως και μας λένε σπαρακτικά: θέλω να βγάλω από πάνω μου τούτες τις σάρκες γιατί τις σιχαίνομαι και να βάλω καινούργιες στη θέση τους… Καλύτερα να πέθαινα, παρά να έκανα, όσα έκανα…

Την παραφυσική αυτή διαδρομή και εξέλιξη της αχαλίνωτης ηδονής, την τονίζει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «νους αποστάς του Θεού ή δαιμονιώδης γίνεται (με την υπερηφάνεια), ή κτηνώδης (με την σαρκολατρεία). Και  των όρων αποστήσας της φύσεως επιθυμεί των αλλοτρίων.   Ταις σαρκικαίς ηδοναίς έκθετον εαυτόν ποιεί… Από ηδονής πορεύεται εις ηδονήν και μέτρον ηδονής ου γινώσκει». Οπότε όσο κερδίζει έδαφος ο διάβολος σε μια ψυχή, τόσο διαστρέφεται το τριμερές της οντολογίας της (θυμικό, επιθυμητικό, λογιστικό) γιατί ηγεμονεύει αφηνιασμένος νους και είναι αναπόδραστη η επαυξανόμενη βύθιση στα σοδομιτικά τέλματα…

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ 

Το πρόβλημα επομένως της ομοφυλοφιλίας είναι καθαρά θεολογικό – πνευματικό. Υποκινείται και από προγενετικές και μεταγενετικές επιδράσεις στην ψυχή των παιδιών από το περιβάλλον που ζουν. Αν π.χ. κυοφορεί η μάνα αγόρι και επιθυμεί έντονα κορίτσι, αν του συμπεριφέρεται σαν να είναι κορίτσι, αν οι γονείς μετέδωσαν διεστραμμένο πνευματικό γονιδίωμα στα παιδιά τους από τον τρόπο της δικής τους συζυγικής ζωής, αν η μάνα είχε βασανιστικό ρόλο μέσα στο σπίτι έναντι του αδύνατου ηγετικά πατέρα και των παιδιών, οπότε, αναπτύσσεται μισογυνισμός και αισθηματική στροφή προς το ίδιο φύλο, αν έβλεπαν οι γονείς διεστραμμένες ταινίες και μετέδωσαν επαγωγικά αυτές τις επιδράσεις στα παιδιά τους, αν άφηναν τα παιδιά να διαμορφώνουν αντίληψη για την ζωή και την κοινωνία με βασικό παιδαγωγικό συντελεστή τα διεφθαρμένα πρότυπα της τηλεθέασης, αν υπήρχαν παιδικοί βιασμοί, κόμπλεξ κατωτερότητος στερημένων παιδιών έναντι άλλων κλπ…

Βασική αιτία του καλπασμού της ομοφυλοφιλίας σήμερα, είναι οι συζυγικές παρεκκλίσεις από την φυσιολογικότητα και αλλοίωση του DNA από τις αποτυπώσεις παραφυσικών σφραγίδων… Η ψυχή αφήνει τα δελτία της, τις ράγες της κινήσεώς της, τις γραμμώσεις της συμπεριφοράς της πάνω στους θύλακες του βιολογικού γονιδιώματος. Αυτό λέγεται πνευματικό DNA.  Δεν είναι ίδιον της φύσεως, που μεταδίδεται αναγκαστικά στην γενετική τους παραγωγή. Είναι ροπές και προτάσεις ζωής, που επεξεργάζεται μυστηριωδώς η προαίρεση από την εμβρυακή ηλικία και καθώς προηγείται της νοήσεως, υιοθετεί πανεύκολα, ό,τι πνευματικό κληροδότημα «φωσφορίζει», ήτοι ξεχωρίζει έντονα πάνω στο γενετικό υλικό! Αυτό αργότερα διορθώνεται με μετάνοια και αγώνα.  Είναι επιλογή επαναλαμβάνω. Όχι αναγκαιότητα. Οπότε, αν δεν θέλουν να δουν οι γονείς τα παιδιά τους σ’ αυτό το στάδιο, να προσέχουν οι ίδιοι, προγενετικά ακόμη, τι υλικό και τι ερεθίσματα τους κληροδοτούν. Να προσέχουν, πώς ζουν οι ίδιοι, όταν είναι σε εμβρυακή κατάσταση τα παιδιά τους και σε τι ατμόσφαιρα τα ανατρέφουν..

ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ 

Υπό ανάλογο πρίσμα βλέπει η Εκκλησία και αξιολογεί και τις προγαμιαίες σχέσεις. Δεν υπάρχει «επιτρέπεται – απαγορεύεται» υπό την δικανική έννοια του όρου, αλλά τί ωφελεί τον άνθρωπο και τί τον βλάπτει. Τι τον θεραπεύει και υγιή πνευματικά τον προσαγάγει στο Χριστό και τί τον απομακρύνει απ’ αυτόν, τον αρρωσταίνει περισσότερο και τον εντάσσει σε αντίθετη πορεία. Ήτοι, τί τον ταυτίζει με τον διάβολο.

Η ένωση ανδρός και γυναικός κατά το θέλημα του Θεού, άρχεται πρωτίστως από ψυχικό-καρδιακό επίπεδο και καταλήγει στο σωματικό. Είναι μυστηριακό γεγονός και μάλιστα μεγίστης σημασίας η ένωση «εις σάρκα μίαν» ενός ανδρογύνου. Ξεκινά φιλότιμα η προσπάθεια, με κίνητρο αυτό που λέμε, ερωτική προσκόλληση αλλά η καρδιακή συνταύτιση δεν επιτυγχάνεται μόνο μ’ αυτό.  Χρειάζεται και την Χάρη του Θεού. Οπότε, με την ιερολογία του γάμου, το Πνεύμα το Άγιο, αυτό που ξεκινούν μόνοι τους οι μεμνηστευμένοι και δεν μπορούν να ολοκληρώσουν, το επιτυγχάνει η δύναμις του μυστηρίου. Δύο ψυχές σ’ ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σκεύασμα αγάπης. Η καρδιακή αγάπη είναι κάτι βαθύτερο και καθαρότερο από την συναισθηματική. Είναι απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο φιλαυτίας και εξωτερικεύεται με την αρμονία και θυσία. Όταν αγαπάς σωστά, υποχωρείς, υπομονεύεσαι, συγχωρείς, προτάσσεις τις καλές επιθυμίες του άλλου έναντι των δικών σου. Αυτή η καρδιακή αρμονία, εξωτερικεύεται με την σωματική αρμονία. Συνευρίσκονται σαρκικά τα ανδρόγυνα και αισθητοποιούν ο ένας στον άλλο την εσωτερική αγάπη που τρέφουν επ’ αλλήλους. Ό,τι αγαπάς το σέβεσαι, δεν το εκχυδαΐζεις, δεν το ευτελίζεις, δεν το βασανίζεις, δεν το προδίδεις. Η σωματική αρμονία πηγάζει από την ψυχική αρμονία και έχει ορμέμφυτους κανόνες συμπεριφοράς. Όταν, τώρα, δεν υπάρχει αυτή η σωτήρια επίδραση του μυστηρίου του γάμου, τότε η ανθρωποκεντρική αγάπη, όσο καλοδιάθετα κι αν ξεκίνησε, είναι αδύνατον να αυξηθεί και να γίνει καρδιακή αλληλοπεριχώρηση. Εκεί λειτουργεί αφεύκτως η φιλαυτία με τρόπο έκφρασης την ιδιοτέλεια. Ερωτεύονται παράφορα και μετά από λίγο χωρίζουν. Γιατί; Γιατί ο καθένας αγαπά κατ’ ουσίαν τον εαυτό του και τα πάθη του και πασχίζει να τα ικανοποιήσει μέσω του άλλου, τον οποίο εκλαμβάνει ως εργαλείο εκτόνωσης και σκεύος ηδονής. Όχι, ως φυσικό του συμπλήρωμα, για να πετύχει την ψυχοσωματική του ολοκλήρωση και συνδρομή  στη σωτηρία. 

Οπότε, στις σχέσεις αυτές, πορνείας, μοιχείας κ.λπ. δεν λειτουργεί η ανιδιοτελής αγάπη με τρόπο έκφρασης τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια αλλά η βία και η λαγνεία. Ο άρρωστος ψυχισμός εξωτερικεύεται με την σωματική εκμετάλλευση, γιατί όχι και την βρώμικη παραχρησία προκειμένου να καλοπεράσει η φιλαυτία. Αυτή η βία είναι αμφίδρομη σχέση. Ό,τι γίνεται με φιλαυτία εις βάρος του άλλου, επιστρέφει επαυξημένη στον βιαίως ενεργούντα με αυτό το κίνητρο, έστω και αν προς στιγμήν την ανέχεται για λόγους ευτελείς και χρησιμοθηρικούς. Τότε ο υποκινητής διάβολος που διαφεντεύει ανάμεσά τους αυτή την σχέση, αγριεύει την βιαιότητα όλων των ψυχικών παραγόντων, αμφοτέρων των εμπλεκομένων και τα κάνει στο τέλος όλα «Βιετνάμ» κατά το κοινώς λεγόμενο. Οι τρελά ερωτευμένοι, επειδή δεν είχαν ανάμεσά τους τον Χριστό των αγαθών, αλλά τον δαίμονα των παθών, λένε ο ένας στον άλλον:  «τράβα τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου». Η σχέση η σαρκική, πάντα έτσι καταλήγει, διότι η γεύση των ηδονών αποκομμένη από την προοπτική της καρδιακής αγάπης που μόνο ο Χριστός ολοκληρώνει και διατηρεί, αυξάνει το ψυχικό κενό και σε εντάσσει στην διαρκή εναλλαγή ερωτικών προσώπων για το ξεπέρασμα του κορεσμού από την σαρκική πλησμονή. Ακόμη, κι αν φθάσουν στο γάμο, όπως αναφέρει ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, πρέπει με οδύνη μακρό χρονικό διάστημα να αγωνισθούν για να ξεπεράσουν το μπλοκάρισμα από την παράνομη ηδονή, διότι μόνο έτσι θα ομογενοποιηθούν καρδιακά και αποκτήσουν  αρμονία και πορεία προς την θέωση, σύμφωνα και με τον σκοπό του γάμου. Συνήθως, έλεγε, όσα χρόνια ήταν στην παρανομία, τόσα απαιτούνται να ευρίσκονται και στη δοκιμασία, προκειμένου να καθαρθούν και να ισορροπήσουν. Ενεργοποιεί ο διάβολος τα δικαιώματά του και βασανίζονται πολύ.  Πολλοί δεν αντέχουν, και επειδή δεν έχουν μάθει στην θυσία αλλά στην λαγνεία, το βάζουν εύκολα στα πόδια…

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρει σε κάποιον, ότι όταν σκεφθείς την όμορφη γυναίκα σου καμένη στο πρόσωπο, παραμορφωμένη και εξακολουθείς το ίδιο να την αγαπάς, τότε ζεις την καρδιακή ένωση μαζί της που δημιουργεί ο Χριστός και ο γάμος λειτουργεί σωστά.  Πέτυχε το σκοπό του. Ο κορυφαίος πατέρας της Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφερόμενος στις ολέθριες επιδράσεις των προγαμιαίων σχέσεων, λέγει ότι δυναμιτίζουν μετέπειτα την εξέλιξη του γάμου, γιατί εθίζουν στην μονομερή θήρευση της ηδονής που διογκώνει το κενό της ψυχής και βάζει τον άνθρωπο στην διαρκή ανανέωση των σαρκικών απολαύσεων με επαυξανόμενο το διαβρωτικό αποτέλεσμα. Αυτό συμβαίνει, επειδή δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις να λειτουργήσει σωστά ο γάμος λόγω των προγενέστερων εθισμών και η σαρκικότητα, αποκομμένη από την πνευματικότητα, αναζητεί συνεχώς ανανεωσιμότητα.  Έτσι, καταλήγει, αφεύκτως ο άνθρωπος, στην κραιπάλη, στην μοιχεία και στην ακατανόμαστη παραφυσικότητα, στα βρώμικα τερτίπια όπως επακριβώς αναφέρει ο μεγάλος Πατήρ.  Λέγει επί λέξει: «Νεώτερος δε αρχόμενος ασελγαίνειν και πορνικών ηθών πείραν λαμβάνων, μέχρι της πρώτης εσπέρας και της δευτέρας επαίνεσαι την αυτού γυναίκα.  Μετά δε ταύτα ταχέως προς εκείνην εξολισθήσεται την ασέλγειαν, τον εκκεχυμένον και άτακτον γέλωτα ζητών, τα πολλής ανελευθερίας γέμοντα ρήματα, τα σχήματα τα διακεκλασμένα, την ασχημοσύνην πάσαν, ην ημάς ουκ ανεκτόν ειπείν» (E.Π.E. 22,460).

Απ’ όλα αυτά, συνάγεται ξεκάθαρα νομίζω το συμπέρασμα, ότι η σχέση ανδρός και γυναικός, εκτός μυστηριακής χάριτος, καθίσταται όχι μόνο επισφαλής και ανέρειστη αλλά και διαλυτική και ατελέσφορη. Ο μεγάλος σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας και οικουμενικός διδάσκαλος αείμνηστος Αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γράφει ευστοχότατα ότι στα γεγονότα της ζωής και στις εκκλησιαστικές πράξεις παίζουν ρόλο και τα δευτερόλεπτα. Ένα λεπτό πριν τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων έχουμε πάνω στην Αγία Τράπεζα άρτο και οίνο. Ένα λεπτό έπειτα, έχουν υποστατικά παρόντα τον Χριστό με το Σώμα και το Αίμα Του!  Ένα λεπτό πριν την ιερολογία του γάμου έχουμε δύο ξένους εντελώς μεταξύ τους και η σαρκική τους σχέση είναι αμαρτία, ως ενέργεια έξω από την Θεόθεν ορισμένη προοπτική της λειτουργίας του γενετήσιου ενστίκτου. Άρα έχουμε φίλαυτη και εμπαθέστατη χρήση ξένου σώματος που συνιστά το θανάσιμο αμάρτημα της πορνείας. Μετά το γάμο, η ίδια πράξη είναι εξωτερίκευση της εσωτερικής αρμονίας που δημιούργησε το μυστήριο. Είναι η ένωση «εις σάρκα μίαν» που εννοιολογείται ως φυσική και αγαπητική αλληλοσυμπλήρωση με καρπό ευκλεή την τεκνογονία. Όπου δεν ενεργεί ο Χριστός, δρα ανελέητα ο διάβολος. Αυτό, όμως, έχει κολάσιμη εμπειρία και διχαστική κατάληξη.  Ένα καρπό, αν τον δοκιμάσεις άγουρο, θα σου δημιουργήσει άνοστη γευστική κατάσταση και θα σου αφήσει μια έντονη και διαρκή στιφάδα στην στοματική κοιλότητα. Αν το δοκιμάσεις ώριμο, έχει γλυκύτητα και υγιεινό αποτέλεσμα με τις βιταμίνες που σου προσδίδει. Το ίδιο και με την λειτουργία του γενετήσιου ενστίκτου. Αν το ενεργοποιήσεις μονομερώς για απόλαυση σε διαφθείρει και σε κάνει πεσκέσι του σατανά.  Αν το εντάξεις στα πλαίσια που το ευλόγησε ο Θεός, σε καταξιώνει και σε εντάσσει σε μια άλλη δυναμική και παραγωγική πορεία, που έχει να κάνει με την τροφοδοσία της ανιδιοτελούς αγάπης και την γενεαλογική σου συνέχεια πάνω στη γη.  Εδώ ένα ταξίδι ξεκινάς και ζητάς την ευλογία του Θεού.  Η σχετική ολοκλήρωση και ενιαία συμβίωση ανδρός και γυναικός πόσο μάλλον;

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΓΕΝΕΤΙΚΗ 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορείτε να μας αναπτύξετε λίγο περισσότερο το θέμα της κληρονομικότητας;  Η επιστήμη που έχει κάνει άλματα τελευταία και στον τομέα της Μοριακής Βιολογίας και της Γενετικής, συμφωνεί με τις θέσεις των Αγίων της Εκκλησίας μας; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πολύ ωραίο και καίριο ερώτημα.  Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ειδικά οι σύγχρονοι, όπως ήδη αναφέραμε, τονίζουν ότι η αγωγή αρχίζει πριν τη σύλληψη του εμβρύου, με την αγωγή που έλαβαν οι γονείς και το πνευματικό γονιδίωμα που μεταφέρουν στα παιδιά τους, συνεχίζεται μετά την σύλληψη του εμβρύου, (κατά τους εννέα μήνες της κυοφορίας) και στα πρώτα χρόνια της ψυχοσωματικής ανάπτυξης του παιδιού. Κακώς νομίζουν κάποιοι γονείς ότι δέχεται επιδράσεις το παιδί μόνο όταν αναπτύσσονται όλες οι διανοητικές δυνάμεις σε αυτό, τότε που αντιλαμβάνεται πολύ καλά τον περιβάλλοντα χώρο και τότε που προσλαμβάνει συνειδητά κοινωνικές επιδράσεις.  Κατ’ αρχάς η αγιογραφική και αγιοπατερική διδασκαλία, αποδίδει μέγιστη σημασία στον τρόπο που συλλαμβάνεται ο άνθρωπος, στον προγενέστερο βίο των γεννητόρων του, στον τρόπο με τον οποίο κυοφορείται και, βέβαια, στην κατάσταση κατά την οποία γεννάται. Κατ’ αρχάς απαιτείται σωστή ζωή των γονέων πριν την σύλληψη του παιδιού.  Αυτό μπορούμε να το δούμε στην περίπτωση της Παναγίας μας. Οι Πατέρες διδάσκουν ότι η καθαρότητα της Θεοτόκου οφείλεται σε τρείς παράγοντες:

  • Στην Χάρη του Θεού
  • Στον προσωπικό Της αγώνα
  • Στους εξαγνισμούς των Προπατόρων.

Οι διαδοχικές καθάρσεις των Προπατόρων, απάλλαξαν την γονική φύτρα της Θεοτόκου από κάθε εμπαθές στοιχείο που παρέμενε πάνω στους θύλακες του βιολογικού DNA.  Έφερε το προπατορικό αμάρτημα ως δυνητική κίνηση προς την αμαρτία και η Θεοτόκος, αλλά δεν δέχθηκε εμπαθείς ροπές και εφάμαρτη γονιδιακή σημειολογία που να υπαγορεύουν τρόπους διολισθήσεις στο πονηρό. Η αλληλοδιάδοχη και επαυξανόμενη χαρισματικά αυτή γενετική παραγωγή, κατέληξε στον Άγιο Πατέρα της Παναγίας Ιωακείμ, που κατέβαλε κατά την σύλληψή της «σπέρμα πανάμωμον» κατά την χαρακτηριστική φράση του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό συντελείται με τρόπο θετικό, σε απόλυτη όμως σμικρογραφία, (άλλωστε τα ανεπανάληπτα δεν επαναλαμβάνονται, τα χνάρια όμως ακολουθούνται), στην σύλληψη πολλών Αγίων και Δικαίων της πίστεώς μας.  Ή κατά τρόπον αντίθετο, στην αρνητική επιφορά εμπαθών τάσεων και διεστραμμένων σαρκικών ροπών σε άτομα με ταραχώδη και έκκλητο βίο και μάλιστα από την παιδική ζωή και την πρώιμη νεότητά τους. Εδώ, βέβαια, αναφέρει ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ότι όσοι έχουν τραυματισμένες τις φτερούγες της ψυχής από την λόγχη της κακής κληρονομικότητας, μπορούν με τον αγώνα τους να θεραπευθούν και καταξιώνονται πολύ περισσότερο ενώπιον του Θεού, από εκείνους που είχαν ευνοϊκότερες προϋποθέσεις προγενετικής και επιγενετικής αγωγής.

Όσον αφορά την επιστημονική άποψη πάνω στο θέμα αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μια επιστήμη που λέγεται Προγεννητική Αγωγή. Πιστεύει στην πρόληψη σαν σημαντικότερη θεραπεία, και η οποία πρόληψη γίνεται πριν καν το παιδί συλληφθεί, πριν γεννηθεί και εξέλθει από την μήτρα της μητέρας του.  Σύμφωνα με την επιστήμη της Προγεννητικής Αγωγής, το έμβρυο αντιλαμβάνεται τα βιώματα και τις σκέψεις των γονέων του και ειδικά της μητέρας μέσα από τα κύτταρά του. Το έμβρυο δηλαδή έχει μνήμη και μνημονεύει και αποθηκεύει στα κύτταρά του ερεθίσματα του περιβάλλοντος χώρου, την όλη ύπαρξη της μητέρας του, την αρνητική ή θετική της στάση απέναντί του, και όλα αυτά ενεργούν πολύ σημαντικά στην όλη εξέλιξη της πορείας του. Γι’ αυτό το λόγο η ψυχολογική κατάσταση της μητέρας πρέπει να είναι καλή, αλλά και οι συνθήκες μέσα στο σπίτι, ακόμη και η στάση του πατέρα απέναντι σ’ αυτό το γεγονός πρέπει να είναι η αρμόζουσα.  Οι γονείς, πρέπει να περιμένουν την έλευση του παιδιού με μεγάλη χαρά, όπως θα περίμεναν ένα αγαπητό τους πρόσωπο από τα ξένα.  Πρέπει η ψυχολογική τους κατάσταση να είναι ισορροπημένη, να προσέχουν τις μεταξύ τους σχέσεις γιατί τις αντιγράφει το παιδί, να είναι ήρεμη η ατμόσφαιρα του σπιτιού και γενικά να συμπεριφέρονται στο έμβρυο σαν να είναι ήδη γεννημένο με ανεπτυγμένη νόηση.  Εφ’ όσον η κυτταρική μνήμη αποθηκεύει, εξυπακούεται ότι μεταφέρει προγεννητικά και τα ενεργά μηνύματα της γονικής φύτρας και όλα τα βιολογικά και χαρακτηρολογικά «συστατικά» του προγονικού εδάφους. Αυτά ισχυρίζεται η επιστήμη της προγεννητικής, μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερόντων.  Είναι πασιφανές, ότι αυτά τα πορίσματα της επιστήμης, συντονίζονται με τα απ’ αιώνων διδάγματα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα των νεωτέρων που τα ανέπτυξαν περισσότερο, όπως των Αγίων Πορφυρίου, Παϊσίου, Εφραίμ του Φιλοθεΐτου κ.α.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΑΜΟΣ 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πείτε μας σας παρακαλούμε κάτι για τον γάμο, γιατί θεωρείται αναίρεση της ανθρώπινης φυσιολογίας η παρέκκλιση από τον παραδεδομένο γάμο, όπως επίσης και πώς θα συγχωρήσουμε τους γονείς μας, οι οποίοι μας έχουν πληγώσει βαθιά. 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στο θέμα του γάμου έχουν αναπτυχθεί πολλές θεωρίες, κυρίως τα τελευταία χρόνια, τόσο από υγιούς θεολογικής πλευράς, όσο και με βάση την μεταπατερική σκέψη της εκσυγχρονιστικής τάχα κατάφασης του αμοραλισμού. Θα μιλήσω κατά το δυνατόν περιφραστικά.  Αν θέλαμε να δώσουμε μια δυνατή εικόνα του ορθόδοξου γάμου, που εκπέμπει επαγωγικά όλα τα άλλα μηνύματα που αφορούν το θέμα αυτό, θα αναφέραμε την πολύ χαρακτηριστική περίπτωση του Τωβία, όπως την περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Τωβίτ.  Πριν συνέλθει ο Τωβίας με την γυναίκα του είπε: «ανάστηθι, αδελφή, και προσευξώμεθα, ίνα ελεήση ημάς ο Κύριος» (TΩB. H’, 4). Κατά την διάρκεια της προσευχής, μεταξύ άλλων, είπε: «και νυν, Κύριε, ου δια πορνείαν εγώ λαμβάνω την αδελφήν μου ταύτην, αλλ’ επ’ αληθείας επίταξον ελεήσαι με και αυτή συγκαταγηράσαι.  Και είπε μετ’ αυτού. Αμήν. Και εκοιμήθησαν αμφότεροι την νύκτα» (TΩB. H’, 7-8).   

Από την προσευχή αυτή του Τωβία φαίνεται ότι η σχέση ανδρός και της γυναικός πρέπει να γίνεται σε μερικά πλαίσια, τα οποία εκφράζουν την ψυχολογική και κυρίως την πνευματική ωριμότητα των συζύγων. Ανάμεσά τους πρέπει να είναι ο Θεός. Αυτός με την Χάρη του μυστηρίου δημιουργεί τις προϋποθέσεις ενότητας και την σωστή προοπτική της συζυγικής ολότητας. Η αναφορά πάντα πρέπει να είναι ο Θεός. Να σέβονται ο ένας τον άλλο, δηλαδή να έχουν ανιδιοτελή αγάπη και να μη βγάζουν ενστικτώδεις διαθέσεις επάνω στον άλλο. Πρέπει, επίσης, να καλλιεργείται επιθυμία διαρκούς επικοινωνίας και συνδιατριβής. Ο γάμος δεν είναι θέρετρο αναψυχής. Είναι εργαστήριο τελειώσεως. Υπάρχουν κοινά και αυτά είναι η βάσις της αγαστής τους συνύπαρξης. Υπάρχουν όμως και ατέλειες εκατέρωθεν και πρέπει με αγάπη, ανοχή και υπομονή να θεραπεύει ο ένας τον άλλον. Δύο αγκαθωτές πέτρες που είναι ριζωμένες μαζί, τρίβονται μεταξύ τους και αφαιρούν αμφίπλευρα τις προεξοχές, τα αιχμηρά, τις οξύτητες. Έτσι ομαλοποιούνται, γίνονται λείες και διακοσμούν ως περίτεχνα καλλιτεχνήματα την Βασιλεία του Θεού. Γάμος είναι η διάσωση του κατά φύσιν και η πορεία προς το υπέρ φύσιν. Είναι, όσο και αν ακούεται παράξενο, η θεραπεία της μεταπτωτικής ηδονής.  Αρχική χορηγία ηδονής είχε ο νους, ο οφθαλμός της ψυχής.  Μετά την πτώση, η ηδονή έγινε αισθησιακή, πέρασε στο σώμα.  Το οικονόμησε αυτό ο Θεός και το έθεσε κινητήρια δύναμη για την αγαπητική αλληλοσυμπλήρωση ανδρός και γυναικός και για τον καρπό αυτής της σχέσης που είναι η τεκνογονία. Δεν το άφησε όμως αχαλίνωτο και απειθάρχητο καθ’ ότι είναι εμπαθές ως μεταπτωτικό και δυνατότατο ως τερψίγονο.  Έβαλε και τους ασκητικούς κανόνες χαλιναγώγησής του, ώστε να μην εκφυλίσει τον άνθρωπο οδηγώντας τον στο παρά φύσιν αλλά να τον βοηθήσει στην πορεία προς το υπέρ φύσιν.  Αυτός είναι και ο ουσιαστικότερος σκοπός του γάμου.

Όταν η ηδονή επανέλθει στο χώρο της αρχέγονης χορηγίας της, δηλαδή από το σώμα στο νου, με την απόλαυση της Θεοκοινωνίας, τότε ολοκλήρωσε ο γάμος την αποστολή του. Τότε οι σύζυγοι γεύονται το γλυκό κρασί της Κανά, που έδωσε ο Χριστός τελευταίο. Έτσι ερμηνεύει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος το θαύμα του Κυρίου στην Κανά της Γαλιλαίας. Επομένως, ο γάμος πρέπει να ενεργεί θεραπευτικά στη ζωή των ανθρώπων, για να απαλλαγούν από την φιλαυτία. Αν κάποιος δεν συμπεριφέρεται σωστά στον άλλο, κατά την διάρκεια της σχέσης, αυτό σημαίνει απώλεια της Χάριτος, δαιμονική εισχώρηση και επικυριαρχία. Όλο αυτό, έχει νομοτελειακά πολύ οδυνηρά αποτελέσματα στην υπαρξιακή μεταξύ τους επικοινωνία, αλλά και στην ψυχολογική συγκρότηση του παιδιού, όπως το είδαμε στις αγιοπατερικές επισημάνσεις αλλά και στις απόψεις της προγεννητικής αγωγής.

«ΓΑΜΟΣ» ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ 

Τώρα για τον πολυσυζητημένο «γάμο» των ομοφυλοφίλων γιατί αυτό προφανώς εξυπονοεί η ερώτησή σας…

Συχνά σήμερα λέγεται: δύο άνθρωποι αγαπιούνται, γιατί να μην «παντρευτούν» ακόμη και αν είναι του ιδίου φύλου. Όχι! Εμφατικά όχι! Σκοπός είναι η αγάπη να δώσει ένωση. Θα σας πω τί σημαίνει αυτό. Για να γίνει ένωση ψυχοσωματική ένωση, πρέπει να είναι συμπληρωματικοί οι άνθρωποι.  Όχι ίδιοι. Δεν ενώνονται τα όμοια. Συμπληρωματικοί σημαίνει να έχουν διαφορετική σωματική ανατομία.  Όλα τα βιολογικά όργανα, ήτοι τα λειτουργικά συστήματα των ανθρώπινων σωμάτων, ανεξαρτήτως φύλου είναι ίδια επακριβώς και στον άνδρα και στη γυναίκα. Η αναπνευστική π.χ. λειτουργία είναι ίδια. Η νεφρική λειτουργία ίδια. Η εντερική και πρωκτική λειτουργία ίδια. Η στοματική λειτουργία ίδια. Η μόνη διαφορά είναι στο αναπαραγωγικό σύστημα.  Και κάτι ακόμη:  Η πεπτική και όλες οι άλλες λειτουργίες ολοκληρώνονται καθώς υπηρετούν το ίδιο το σώμα. Η αναπαραγωγική λειτουργία δεν μπορεί να λειτουργήσει για τον ίδιο άνθρωπο!  Χρειάζεται το άλλο μέρος της συζυγίας για να ολοκληρωθεί. Ακόμη, όλες οι σωματικές λειτουργίες γίνονται αντανακλαστικά.  Εγώ π.χ. δεν μπορώ να κάνω κάτι και να σταματήσω τα νεφρά μου. Η αναπαραγωγική όμως λειτουργία υπόκειται στον ανθρώπινο έλεγχο. Άρα μπορεί ο άνθρωπος αυτεξουσίως να την ελέγξει. Και επιπλέον απαιτεί και δεύτερο άνθρωπο συμπληρωματικής ανατομίας, φυσιολογίας και βιολογίας για να ολοκληρωθεί.  Όλα π.χ. τα κύτταρα είναι ίδια σε άνδρες και γυναίκες. Τα γενετικά κύτταρα διαφέρουν. Έτσι έχουμε ωάρια που έχουν απλοειδές γονιδίωμα. Ενώ όλα τα κύτταρα έχουν διπλοειδές. Είναι συμπληρωμένα. Και σπερματοζωάρια που και αυτά έχουν απλοειδές γονιδίωμα. Και τί θέλουν;  Δεν πάει ποτέ ωάριο με ωάριο. Ούτε σπερματοζωάριο με σπερματοζωάριο. Αλλά πάει σπερματοζωάριο με ωάριο. Έτσι γίνεται! Και έτσι τα απλοειδή συμπληρώνονται. Δεν τα κατάφερε ποτέ κανείς να τα κάνει διαφορετικά. Αυτό είναι η φυσιολογία των σωμάτων. Και αυτό είναι το βιολογικό τους υπόβαθρο.  

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επεξηγώντας, στον περίφημο λόγο του περί γάμου, την ένωση του ανδρογύνου «εις σάρκαν μίαν», ερμηνεύει ότι η σάρκα που ενώνει τους δύο σε ένα ενιαίο σώμα, είναι το παιδί τους, που προέρχεται από τα συμπληρωματικά γενετικά υλικά των γονέων του. Και επεκτείνει την ερμηνεία, λέγοντας, ότι το «κατά φύσιν» στην συζυγική ζωή, είναι η ανάμειξη-αλληλοσυμπλήρωση  των αντιθέτων υλικών που προσδίδουν εκατέρωθεν οι σύζυγοι κατά την ένωση τους, ανεξάρτητα αν προκύψει κυοφορία ή όχι. Όπως, λέγει, όταν ανακατευθεί μύρο με λάδι, δεν έχουμε δύο υλικά αλλά ένα, το ίδιο συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση. Αυτό τονίζει και ο άγιος Πορφύριος και παραθέτει ως αιτία της καλπάζουσας συζυγικής κακοδαιμονίας που μαστίζει τον σύγχρονο γάμο, την παρέκκλιση από τη θεόθεν ορισμένη φυσιολογία που διέπει την έννοια του γάμου. Η παρά φύσιν ζωή δείχνει όχι μόνο ψυχική και σωματική διαστροφή αλλά και το βασικότερο πάντων: έλλειψη αληθινής αγάπης! Πώς καλλιεργείται αυτό το πράγμα, η αληθινή αγάπη; Με την φυσική (συμπληρωματική) ένωση ανδρός και γυναικός! Άρα η ετεροφυλικότητα είναι απαραίτητος όρος για την ένωση των ανθρώπων σωματικά και ψυχικά. Πώς γίνεται η ψυχική ένωση; Με την αγάπη. Ποια αγάπη όμως; Την κενωτική αγάπη. Όταν π.χ. λέει μια γυναίκα «ο άνδρας μου» δεν είναι αυτός που με ικανοποιεί αλλά είναι αυτός για τον οποίο θυσιάζομαι… για τον οποίο ζω, που αποτελεί το δώρο του Θεού στη ζωή μου. Και ένας άνδρας όταν πει «αυτή είναι η γυναίκα μου», να εννοεί ότι ζω για να την κάνω ευτυχισμένη, ζω για να αναπαύσω τον Θεό, ζω για να ζήσουμε μαζί την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Κι ας είμαστε αταίριαστοι κάποιες φορές. 

Έρχονται πολλά παιδιά και λένε: «πάτερ να προχωρήσω… τον αγαπάω με αγαπάει». Τους απαντώ: «Κοίταξε αν σε σέβεται..». Τί θα πει αυτό;  Αυτό είναι το πιο βασικό πράγμα.  Σε αγαπά μπορεί να σημαίνει ότι σε λαχταρά για να ικανοποιήσει τις πιο διεστραμμένες επιθυμίες του. Δεν είναι αυτό αγάπη.  Σε σέβεται σημαίνει ότι είσαι κάτι πολύ πολύτιμο γι’ αυτόν και αυτό βγάζει άλλη αγάπη.  Αγάπη που έχει μέσα ευγνωμοσύνη, αγάπη που δεν έχει χυδαιότητα και βαρβαρότητα, αγάπη που δεν έχει εκμετάλλευση, αγάπη που έχει μέσα εμπιστοσύνη, αγάπη που έχει έλεος, αγάπη που έχει ελευθερία, αγάπη που έχει επιείκεια και κατανόηση, αγάπη που έχει εκτίμηση, αγάπη που έχει λεπτότητα. Που δεν έχει ίχνος βίας και εξευτελισμού.  Η αγάπη θέλει σεβασμό. Ίσως να αντιλέξει κάποιος: «τα λες γιατί δεν παντρεύτηκες». Η απάντηση είναι: «τα λέω, γιατί έτσι τα διδάσκει ο Δημιουργός της φύσεώς μας, η Εκκλησία των Αγίων μας, γιατί έτσι καταλαβαίνω το μυστήριο, γιατί έτσι είναι οριοθετημένο από τον Θεό το μυστήριο του γάμου.. γιατί έτσι μόνο μπορώ να το ονομάζω μυστήριο..». 

Να γνωρίζετε ακόμη κάτι: ο άνδρας και η γυναίκα είναι κατά ισότιμο τρόπο εικόνες Θεού αλλά έχουν τονισμένα με διαφορετικό τρόπο κάποια ψυχικά τους χαρακτηριστικά. Ο άνδρας έχει ανεπτυγμένη την λογική και την επιθυμία. Η γυναίκα το συναίσθημα και την φαντασία. Όταν τους ενώσει η αγάπη, υπάρχει οιονεί μια αντίδοση ιδιωμάτων. Μια συμπληρωματική αλληλοπεριχώρηση και αλληλεπίδραση. Η γυναίκα λεπτύνει τα καρδιακά αισθητήρια του άνδρα και ο άνδρας καθιστά ωριμότερη την γυναίκα σε θέματα που χρειάζεται κριτική σκέψη και όχι συναισθηματική παρόρμηση και ευφάνταστος υπολογισμός. Έτσι, βοηθούν στην πνευματική τελειοποίηση ο ένας τον άλλον, καθώς είναι συμπληρωματικοί σε όλα τα επίπεδα.

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ 

Ερχόμαστε τώρα στο τρίτο σκέλος της ερωτήσεώς σας. Η συγχώρηση των γονέων μας όταν μας πληγώνουν και μάλιστα στα ευαίσθητα χρόνια της νηπιακής, παιδικής, εφηβικής, γιατί όχι και εμβρυακής ηλικίας. Στα πρώιμα χρόνια που ο ψυχισμός είναι πιο εύθραυστος, οι πληγές είναι και πιο έντονες και πιο επώδυνες. Η συγχώρηση δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα, ουμανιστικό επίτευγμα. Είναι απόρροια της Χριστοειδούς αγάπης, είναι μίμηση Χριστού. Το επιζητεί, ίσως ο άνθρωπος αλλά το επιτυγχάνει η επενέργεια του Χριστού μέσα του, όταν ταπεινά Τον αφήσει να δράσει. Ξεκινούμε με καλούς λογισμούς. Π.χ. σκεφτόμαστε: «πω, πω οι καημένοι… ο Θεός ξέρει τί βιώματα κουβαλούν κι αυτοί, τι πληγές σηκώνουν…. έχουν <παγωμένη> καρδιά γιατί ίσως δημιουργήθηκε από το <ψύχος> που συνάντησαν στην παιδικότητά τους ή στην μετέπειτα ζωή τους…».  Οι καλοί λογισμοί ελκύουν χάρη, δημιουργούν άλλη διάθεση, κόβουν το δικαίωμα στο σατανά να διαβάλλει σύμφωνα με την τακτική και το όνομά του. Αρχίζει τότε, δειλά δειλά ίσως, να διαφαίνεται μια άλλη διάθεση στην ψυχή. Την καλλιεργείς σε συνεργασία με τον Χριστό. Έρχεται η έμπνευση της αγάπης κατά τον Άγιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Προσπαθείς να κάνεις, ό,τι θα έκανες, αν αγαπούσες πραγματικά. Αυτό δεν είναι υποκρισία. Υποκρισία είναι να δείχνουμε κάτι άλλο, απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε ή καλλιεργούμε. Έμπνευση αγάπης είναι η άσκηση να συμμορφωθώ με την βασική εντολή του Χριστού, έστω και αν δυσκολεύομαι…Τότε ο αγωνοθέτης Κύριος, μας οδηγεί χαρισματικά, από την έμπνευση, στο βίωμα της αγάπης. Δείχνεις τότε, αγάπη καρδιακή, γιατί μετέχεις στην Χάρη του Θεού. Και όποιος κοινωνεί την άκτιστη ενέργειά Του, αγαπά, δεν μνησικακεί, γιατί αυτό είναι Θεόσδοτο γνώρισμά Του. Εν προκειμένω, χρειάζεται στην αρχή απόσβεση κακών ενθυμήσεων, με την έννοια ότι δεν συγκατατίθεται ο νους όταν έρχονται και καλλιέργεια καλών λογισμών όπως προαναφέραμε.  Ακολουθεί ο πνευματικός αγώνας που δεν είναι καθόλου εύκολος και έρχεται η προικοδότηση με χαρισματική αγάπη από τον δωρεοδότη Χριστό.  Ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι  μας, είναι εγωιστικό να επιμένουμε. Προσπαθούμε με έμπνευση προς την θετική κατεύθυνση και το αποτέλεσμα είναι του Θεού. Μην ξεχνάμε ότι λειτουργεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις και ο έμφυτος νόμος της αγάπης που δημιουργεί η αίσθηση της σαρκικής συγγένειας. Πόσοι, ακόμη και αδιάφοροι ως προς την πίστη δεν λένε σε όμοιες περιπτώσεις: «τί να κάνω;  Γονείς μου είναι! Το αίμα νερό δεν γίνεται» ή «τους φίλους τους επιλέγουμε αλλά τους γονείς τους αγαπάμε και τους ανεχόμαστε».

Ο ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΕΛΩΡΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ  

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πανοσιολογιώτατε, ο κορονοϊός γιατί ήρθε στη ζωή μας και τι θέλει να διδάξει εμάς τους νέους; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:  Το θέμα του κορονοϊού είναι τεράστιο. Οπωσδήποτε δεν είναι μια τυχαία πανδημία, ερμηνευομένη μέσα στις φυσικές συντεταγμένες του επιστητού. Έχει πελώρια πνευματική αιτιολογία. Ζούμε σε μια εποχή, που κυριαρχείται από τον ευδαιμονισμό, τον ορθό λόγο και την αλματώδη ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας. Η καταπληκτική αυτή πρόοδος έχει κυριολεκτικά ναρκώσει τα πνευματικά αισθητήρια της ανθρωπότητας. Σήμερα, οι περισσότεροι, δεν πιστεύουν στον Θεάνθρωπο αλλά στον ανθρωποθεό, γεγονός που συνιστά την κόλασή τους.  Ο λόγος για τον τριαδικό Θεό, την ενανθρώπηση του Λόγου, την σωτηρία μοιάζει να αντηχεί παράξενα, ίσως και ενοχλητικά. Όλα αυτά είναι απωθημένα στην μεταφυσική διάσταση, στον χώρο του μύθου και της φαντασίας και φαίνονται να εξυπηρετούν μόνο τον εμπορικό διάκοσμο των μεγάλων εορτών και κάποια παιδικά διαφημιστικά προγράμματα…

Βλέπουμε την λατρεία του σατανά να έχει πάρει μορφή επιδημίας. Τις κάθε μορφής καταστροφικές λατρείες να ψυχοναρκώνουν χιλιάδες θύματα. Την γενικευμένη διαστροφή, να αλλάζει, στα πλαίσια του πανσεξουαλισμού, την οντολογική κατεύθυνση της ανθρώπινης φύσης και να κατεβάζει τον άνθρωπο χαμηλότερα από τα άλογα κτήνη. Τις φοβερές εκτρώσεις να φονεύουν ό,τι αγνότερο και θεοπρεπέστερο εμφανίζεται στον κόσμο. Το αθώο παιδί! Βλέπουμε το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής ή και οικολογικής καταστροφής του πλανήτη μας να αυξάνει το άγχος και την αγωνία των ανθρώπων. Παρά ταύτα, η μετάνοια είναι το διακαώς ζητούμενο και το δυσκόλως ευρισκόμενο. Ήρθε αυτό το αόρατο σωματίδιο, να ξεγυμνώσει τον αλαζόνα άνθρωπο για να φανεί η τεράστια αδυναμία του. Ήρθε για να αποκολλήσει τον διεστραμμένο νου μας από τα ποικίλα είδωλα της αμαρτίας και να τον τροχιοδρομήσει στην κατεύθυνση της σωτηρίας. Το σπασμένο από την αμαρτία υλικό, το βάζει ο αριστοτέχνης Δημιουργός μέσα στα καλούπια του πόνου, για να το ξανακάνει ανθρώπινο. Το υποβάλει μέσα στην υψικάμινο της δοκιμασίας, για να το απαλλάξει από τις αμαυρώσεις των παθών και να φανεί το αρχέγονο κάλλος του. Είναι αγάπη και παιδαγωγία αυτό. Όχι εκδίκηση και τιμωρία. Αν μετανοήσουμε, βαθιά και ουσιαστικά, τότε θα παρέλθει και θα αναστείλουμε και άλλα δεινά που ήδη διαφαίνονται στον ορίζοντα της οικουμένης.  

Διαχρονικό παράδειγμα και υπόδειγμα για όλους μας, η ισχυρή και αποφασιστική μετάνοια των Νινευιτών, που οδήγησε στην αναίρεση της αρχικής απόφασης του Θεού να καταστρέψει την διεφθαρμένη πόλη, όπως παλαιότερα την Πεντάπολη των Σοδόμων και να δείξει το έλεος και την φιλανθρωπία Του, ακυρώνοντας τα δεινά που είχαν καθορισθεί και προαναγγελθεί από τον προφήτη Ιωνά. «Ίδωμεν τον Θεόν διά φιλανθρωπίαν ψευδόμενον…»!  Αναφωνεί με θαυμασμό και έκπληξη ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.  «Μετανόησαν Νινευίται και μετενόησεν ο Θεός!  Έσχισεν η μετάνοια της απωλείας το πρόσταγμα…ω πάντα δυναμένης μετανοίας!  Επί γης τελείται και τα εν ουρανοίς αναστρέφει» ( EΠE, 8A, 510-520).

Ο κορυφαίος Άγιος της εποχής μας, ο λαοφιλής Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, δίδασκε αδιαλείπτως την αδήριτη ανάγκη των ημερών μας για μετάνοια: «Σήμερα, αν διδασκόταν η μετάνοια στον κόσμο, μόνον αυτή θα μπορούσε να βοηθήση…αν υπήρχε μετάνοια, τα πράγματα θα είχαν τακτοποιηθή.  Μπόρες μπόρες θα περνούμε!  Ο Θεός να βάλη το χέρι του!  Να ζητήσουμε μετάνοια για όλον τον κόσμο και για όσους εν ψυχρώ κάνουν κακό στην Εκκλησία και δεν έχουν σκοπό να διορθωθούν, να τους δίνη ο Θεός μετάνοια και έπειτα να τους παίρνη. Να βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον κόσμο στην μετάνοια, για να δεχθούμε τις ευλογίες του Θεού. Μετάνοια και εξομολόγηση χρειάζεται σήμερα. Εγώ συνέχεια συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση, για να χάση τα δικαιώματά του ο διάβολος, να κοπούν οι εξωτερικές για να κοπούν οι εξωτερικές δαιμονικές επιδράσεις» (ΓEPONTOΣ ΠAIΣIOY AΓIOPEITOY, ΛOΓOI B’, ΣEΛ.350-352)

Σε συνοπτική απόδοση, ο κορονοϊός διδάσκει όλους μας και προπαντός την νέα γενιά, ότι πρέπει να ιεραρχούμε διαφορετικά τις επιλογές μας, δίνοντας προτεραιότητα στις πνευματικές αξίες, για να δικαιώνουμε έτσι και την ανθρώπινη ιδιότητα και αποστολή μας. Τότε θα χαιρόμαστε και όλα τα υλικά αγαθά, γιατί θα τα απολαμβάνουμε ευχαριστιακά και δοξολογικά προς τον Θεό, χωρίς να μας υποδουλώνουν με την κατάχρηση, την παράχρηση και την μεγιστοποίηση της αναγκαιότητας  τους. Έτσι από τα είδωλα της αμαρτίας, θα πορευθούμε στην χάρη της μετανοίας. Θα επανέλθει, επιτέλους, στην σωστή της θέση η αναποδογυρισμένη πυραμίδα Θεός – κόσμος – άνθρωπος και η νεότητα θα γίνει ανθηρή και καρποφόρος σε  έργα πίστεως, αρετής και υπαρξιακής πληρότητας.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ  ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ  

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε τη χαρά του Χριστού και να τον ζούμε μέσα μας; Και αν αυτό κάποτε επιτευχθεί, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να το χάσουμε;  Τί μπορούμε να κάνουμε για να μην συμβεί αυτό;  Εάν το είχαμε και το χάσαμε, τί μπορούμε να κάνουμε για να μας το δώσει ξανά ο Χριστός;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Χριστός, όπως ήδη προαναφέραμε σε άλλα σημεία του παρόντος διαλόγου μας, είναι ο Δημιουργός μας και το αρχέτυπο της δημιουργίας μας. Τον αναζητεί ενστικτωδώς η ψυχή μας.  Είναι και ο Σωτήρας μας!  Ενηνθρώπησε, έπαθε και αναστήθηκε για μας. Όταν η αρχέγονη φύση μας αλλοιώθηκε, αμαυρώθηκε και θνητοποιήθηκε, ο Πλάστης ήρθε να την ξανακαινουργιώσει. Να την αναπλάσει. Έστησε το εργαστήρι της άφατης αγάπης Του. Τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό Του. Πάνω σ’ αυτόν, ιερούργησε το μυστήριο της αποκατάστασής μας στο πρωτόκτιστο κάλλος. Ο καθένας προσοικειώνεται τα αποτελέσματα της εν Χριστώ σωτηρίας μέσα στην Εκκλησία, ως ζωτικό κύτταρο του Θεανθρώπινου οργανισμού της, σε κοινωνία με τα άλλα μέλη της. Κανείς δεν σώζεται μόνος του.  Επειδή, η εφθαρμένη μας θέληση αποπροσανατολίζει διαρκώς τον άρρωστο νου μας και το προσκολλά στα αισθητά, ο Κύριός μας, «μας την έχει στήσει στην γωνία» με την καλή έννοια, όπως λέτε κι εσείς τα παιδιά, μας δίνει δυνατές ευκαιρίες να τον γνωρίσουμε και έπειτα μας καθιστά αντικείμενα, της μεταμορφωτικής επεξεργασίας της αγάπης Του.  Αυτό το παριστάνει ο ίδιος, με όσα αναφέρει στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου: «ἰδοῦ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ» (AΠOK. Γ’ 20). Δίνει δυνατές ευκαιρίες να τον γνωρίσουμε, χωρίς ποσώς να παραβιάζει την ελευθερία μας. Δεν μας μεταβάλλει σε όντα υποταγμένα στην ανάγκη, γιατί ό,τι γίνεται κόντρα στην ελευθερία του ανθρώπου δεν αντέχει στο χρόνο και στην αιωνιότητα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.  Μας δίνει «καραμέλες» για να μας γλυκάνει και έπειτα μας αφήνει να ψάξουμε και να βρούμε το «ζαχαροπλαστείο» όπως αναφέρει ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.  Όσο γνωρίζουμε τον Χριστό ασκητικά και μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία, τόσο αποκτούμε ειρηναία ισορροπία ψυχής, αταραξία νοός, πληρότητα εσωτερική. Γευόμαστε την μοναδική χαρά που είναι όχι στιγμιαία αισθησιακή ικανοποίηση, απόλυτα επιφανειακή και μεταλλασσόμενη σε υπαρξιακή πικρία, αλλά την χαρά εκείνη που πηγάζει από την άρση του σταυρού μας, που είναι η βασική προϋπόθεση ενεργοποιήσεως και διασφαλίσεως της χάριτος μέσα μας. Της χαράς, που είναι καρπός του επίπονου αγώνα της προσωπικής μας αναγεννήσεως και επιφέρει ως αναστάσιμο αποτέλεσμα, την γεύση του παραδείσου, την μετοχή στην άκτιστη ενέργεια του Θεού, στην απόκτηση της χαράς που είναι καρπός της μετοχής μας στις ζωοπάροχες επιφορές του Αγίου Πνεύματος. Ναι!  Είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος η αληθινή χαρά, κατά τον Απόστολο Παύλο: «o δέ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» ( ΓAΛ. E’,22-23).

Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος λέγει, ότι όταν καλλιεργούμε το αμπέλι, όλη η επιμέλεια και ο κόπος γίνεται για να πάρουμε τους καρπούς του, τα σταφύλια. Έτσι, αν με την ενέργεια του Πνεύματος δεν δούμε μέσα μας καρπούς, αγάπης, ειρήνης, χαράς κ.α. τότε αποδεικνύεται κενός κάθε άλλος κόπος, παρθενίας, προσευχής, ψαλμωδίας, νηστείας και αγρυπνίας. Προφανώς, για να ζήσουμε τέτοια καρποφορία, απαιτείται αρχή καθάρσεως από την βρωμερότητα των παθών και εν επιγνώσει μετοχή στα Θεουργά μυστήρια της Εκκλησίας. Για να διατηρήσουμε και να επαυξήσουμε αυτή την χαρισματική κατάσταση, απαιτείται καλλιέργεια της ταπεινώσεως του φρονήματός μας και αποφυγή στην εκτροπή της προαιρέσεως που γίνεται με τις ενθυμήσεις παλαιών αμαρτιών και τις εισηγήσεις του διαβόλου. 

Βέβαια, γίνεται παιδαγωγική άρση της χάριτος όταν την γευθούμε, για να δοκιμάσει ο Κύριος την δύναμη του αυτεξουσίου μας και για να μας γυμνάσει στην επιμονή της ασκητικής επιμέλειας της ψυχής μας.  

Αναφέρουν οι Άγιοι Πατέρες, ότι όταν η μητέρα θέλει να εκπαιδεύσει το παιδάκι της να μην απομακρύνεται από κοντά της, για λίγο του κρύβεται και το παρακολουθεί. Το παιδί σπαρακτικά την αναζητεί και όταν η μητέρα του φανερωθεί, προσκολλάται περισσότερο πάνω της και προσέχει να μην την ξαναχάσει…  Στο ίδιο σωτηριολογικό παιδαγωγικό πλαίσιο μας εντάσσει κι εμάς ο Χριστός, τηρουμένων των αναλογιών, αυτήν την διαδικασία χρησιμοποιεί, αφού μας γλυκάνει με την παρουσία Του και μας δώσει την δυνατότητα να διαγνώσουμε το ασύγκριτο της δικής Του μεθέξεως, έναντι «των του κόσμου τερπνών προς χαμαιζηλίαν». Τότε, είτε επειδή μας παιδαγωγεί για να μας «ανδρώσει» πνευματικά, είτε γιατί εμείς από απροσεξία ενεργοποιήσαμε τα πάθη μας και Τον χάσαμε, διακαώς Τον αναζητούμε.  Υποβάλλουμε τον εαυτό μας, έστω και πιεζόμενο, χωρίς την προτέρα έμπνευση, στην πρακτική της μετανοίας και αναμένουμε καρτερικά το Θείο έλεος.

Τότε, επανέρχεται και πάλι η παρουσία Του στο οπτικό πεδίο της ψυχής και κατανοούμε περισσότερο ότι ο πνευματικός «αγρός» με τον «πολύτιμο μαργαρίτη» ευρίσκεται χαρισματικά εντός μας, και στρέφουμε όλο το ενδιαφέρον μας στο «σκάψιμο» και στην καλλιέργεια του αγρού της καρδίας μας. Η ισόβια ταπείνωση και η μετάνοια ως βίωμα διαρκείας, διακρατούν αυτήν την θεοδώρητη εμπειρία. Η επαναφορά μας στα νοητά και στα αισθητά απόβλητα της αμαρτίας, μας κάνει να την στερούμεθα. Η ασκητική πράξη, η ευχή, η καθαρή εξομολόγηση και η εν γένει μυστηριακή ζωή, μας επαναφέρει σ’ αυτήν όταν την χάσουμε. Έπειτα, ο ενοικών μέσα μας Χριστός, μας γυμνάζει στην ταπεινοφροσύνη. Αυτή μας «περιτειχίζει» και μας προστατεύει από τα πυρά του διαβόλου.  Μας καθιστά δόκιμους αγωνιστές της αρετής και βιωματικούς εκφραστές της αυθεντικής χαράς.

Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΧΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ  ΘΕΙΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ  

ΕΡΩΤΗΣΗ: Σεβαστέ μας Πατέρα, πολλοί από εμάς φοβόμαστε να προσεγγίσουμε τον Χριστό. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε εγωισμό ή σε κάποιον άλλο λόγο; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο φόβος αυτός είναι ανάλογος με την αντίδραση των πρωτοπλάστων μετά την παράβαση της εντολής του Θεού. Άκουσαν τους βηματισμούς του Θεού και εκρύβησαν. Είναι η ενοχική συνείδηση που δεν θέλει απέναντί της, την διαφάνεια του Θείου Φωτός, για να μην αποκαλυφθεί και για να μην βιώσει την καυστική του ενέργεια (του Θείου Φωτός). Οφείλεται στην προτίμηση της κοπρώδους ψυχικής τροφοδοσίας, έναντι της θεαυγούς αθανατοποιού γευσιγνωσίας. Ο χοίρος ξέρει την λάσπη και τα σκουλήκια. Τόσο πολύ είναι εθισμένος σ’ αυτή την χρήση, ώστε και το κεφάλι του είναι μονίμως στραμμένο σ’ αυτά. Τι να καταλάβει από τις αιθέριες πτήσεις των αετών και την ακεραιότητα των περιστερών. Όχι απλά δεν μπορεί να καταλάβει κάτι από την ζωή τους, αλλά ούτε καν δύναται να παρακολουθήσει στοιχειωδώς τις υψιπετείς επιδόσεις τους. Όποιος ζει κολλημένος στα πάθη, δεν θέλει τον Χριστό γιατί θα του υποδείξει αγαπητικά την σταυρική βάση.  

Αυτή η βάση είναι το αεροδρόμιο της πνευματικής ανύψωσης, το εφαλτήριο της χαρισματικής μεταποίησης, η πηγή της χαράς, ο μοχλός απελευθέρωσης από τις χοϊκές αγκιστρώσεις. Όποιος ζει βίο εγωιστικό και θεωρεί αυτάρκη τον εαυτό του, εξειδανικεύοντας τα χαρίσματα, τις δυνατότητες και τις επιτυχίες του, όποιος ζει βίο λασπώδη και θεωρεί υγιή  ψυχική σιτοδοσία αυτή του την προτίμηση, αυτός μοιάζει με τα σαλιγκάρια.  Ενώ καίγεται στα κάρβουνα της αφροσύνης του, τραγουδεί και χαίρεται τον βασανιστικό του θάνατο.

Γενικά, το «Θεέ απόστα απ΄ εμού, οδούς σου ειδεναι ου βούλομαι» ( Ἰὼβ κα´, 14), είναι θέμα φόβου για τις πράξεις μας, εγωιστικής αυτοδικαίωσης (συμβαίνει και σε πιστούς αυτό), θεοποίησης των αισθησιακών απολαύσεων και μηδενιστικής εσχατολογικής αντίληψης. Είναι θέμα ασθένειας του νου.

Περιστερώνα: Εισφορές για ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο προσκυνητάρι για την ιερά εικόνα του Αγίου Ευμενίου του νέου (Peristerona: contributions for a wooden carved and gilded shrine for the holy icon of Saint Evmenios the New)

 

To read the announcement in english, click here.

Με ιδιαίτερη χαρά σας ενημερώνουμε ότι μετά από ευλογία του Μητροπολίτου μας κ. Νεοφύτου, προχωρήσαμε σε παραγγελία ξυλόγλυπτου επιχρυσωμένου προσκυνηταριού για την ιερά εικόνα του Αγίου Ευμενίου του νέου που τιμάται πανηγυρικά στον Ναό μας. Το προσκυνητάρι θα τοποθετηθεί κεντρικά του Παρεκκλησίου του Αγίου Νικηφόρου και θα είναι πανομοιότυπο του προσκυνηταρίου του Αγίου Νικηφόρου . Στο προσκυνητάρι όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή, θα παραγγελθεί και ασημένιο καντήλι για τον Άγιο . Για τον λόγο απευθυνόμαστε σε όσους τυχόν ενδιαφέρονται για να αναλάβουν μέρος των εξόδων για το έργο ή και ολόκληρη την δωρεά να απευθυνθούν κοντά μας (στο τηλ : 0035799527607- πατήρ Μιχαήλ ) ή να στείλουν μήνυμα στην σελίδα μας για περισσότερες πληροφορίες . Επίσης παραθέτουμε και τον πιο κάτω αριθμό λογαριασμού του υπό ανέγερση  Παρεκκλησίου Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού  , για όσους επιθυμούν να κάνουν εισφορά – κατάθεση για την αποπεράτωση ή τον γενικό  εξοπλισμό του Ναού : 

ΙΕΡΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ – ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ:

ΙΒΑΝ: CY 15 0050 0161 0001 6101 G4364601
ΟΝΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥ: IER.PAR.AG.NIKIFOROU.LEPROU-PERIST.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων, η στήριξη σας στο έργο είναι πολύ σημαντική και ευχόμαστε οι Άγιοι Νικηφόρος και Ευμένιος να σας ενισχύουν και να σας δυναμώνουν.

Διαβάστε και τις υπόλοιπες ανάγκες του ναού μας πατώντας εδώ.

It is with great pleasure that we inform you, after the blessing of His Eminence Metropolitan Neophytos of Morphou, we have proceeded to order a wooden carved gold-plated Icon stand for the Holy icon of Saint Evmenius the New, which is celebrated only in our Church. This Icon stand will be placed centrally in the Chapel of St. Nikiforos and will be identical to the Icon stand of St. Nikiforos. In the Icon stand, when the construction is completed, a silver candle will be ordered and place solely for the Saint. For this reason we reach out to those who may be interested to undertake part the entire cost for this project, to contact us at the following: (tel : +357 99 527 607- Father Michael Nikolaou) or you may send a message to our page for more information. Below we have listed the account details of the Chapel of St. Nikiforos the Leper under construction, for those who wish to make a contribution – deposit for the completion or general equipment of the Church :

HOLY CHAPEL OF ST. NIKIFOROS THE LEPER OF PERISTERONA GREEK BANK – ACCOUNT DETAILS:

IBAN: CY 15 0050 0161 0001 6101 G4364601
NAME OF BENEFICIARY: IER.PAR.AG.NIKIFOROU.LEPROU-PERIST.

Thank you in advance, your support in this project is very important and we wish that Saint Nikiforos and Saint Evmenios will strengthen and empower you.

Read about the other needs of our church by clicking here.

Lock Step – Η μελέτη του Ιδρύματος Ροκφέλερ που σήμερα δοκιμάζεται στην ανθρωπότητα

 
Η μελέτη αυτή εκπονήθηκε απο το ίδρυμα Ροκφέλερ το 2010!
 
 
Ομιλεί ο Κωσταντίνος Βαθιώτης στην εκπομπή του Στέφανου Δαμιανίδη.


«ΒΑΘΙΩΤΗΣ: Βρήκα μία βαρύνουσας σημασίας μελέτη που δημοσίευσε το Ίδρυμα Ροκφέλερ το 2010 [σ.σ. ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΔΩ]. Κύριε Δαμιανίδη, σε αυτήν την μελέτη αναλύθηκαν 4 σενάρια για την μελλοντική πορεία του κόσμου μας. Το σενάριο που μας αφορά είχε τον κωδικό Lock Step. Μπορούμε να μεταφράσουμε τον όρο αυτόν ως, ρυθμικό βηματισμό σε σφιχτή διάταξη. Πρόκειται για όρο που χρησιμοποιήθηκε για τους κρατούμενους στις Αμερικανικές φυλακές τον 19ο αιώνα.

Σύμφωνα λοιπόν με το σενάριο lock step, ακούστε, ο κόσμος μας θα εισέλθει στην εποχή της αυταρχικής διακυβέρνησης, χαρακτηριστικά γνωρίσματα της οποίας θα είναι η ΟΛΙΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ και ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ.

Οι συντάκτες της μελέτης Ροκφέλερ εκτίμησαν ότι ο Οργουελικός κόσμος της ολικής επιτήρησης και του κρατικού καταναγκασμού, ακούστε καλά, θα λάβει σάρκα και οστά αν σε συνδυασμό με μία σοβούσα οικονομική κρίση ξεσπάσει μεγάλη πανδημία γρίπης!

ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ: Πω, πω, πω, πω, πω, πωωωωω…

ΒΑΘΔΙΩΤΗΣ: Σύμφωνα δε με την ίδια μελέτη, το διαχειριστικό πρότυπο που θα υιοθετηθεί, θα είναι το Κινεζικό. Από αυτό θα αντιγραφούν τα αυταρχικά μέτρα που εφαρμόζει η Κίνα σε τέτοιες περιπτώσεις.

ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ: Το 2010 αυτό ξαναλέω, έτσι; 2020 Lock Step, Ροκφέλερ.

ΒΑΘΙΩΤΗΣ: Μάλιστα. Ναι, και ιδιαίτερη σημασία αποδόθηκε στην υποχρεωτική χρήση μάσκας!

ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ: Τί λέτε; Γραμμένα είναι αυτά που λέτε κύριε Βαθιώτη τώρα; Πωωω πωωω…

ΒΑΘΙΩΤΗΣ: Φυσικά και είναι γραμμένα και μάλιστα τα έχω μεταφράσει και θα τα βγάλω και στην Κυριακάτικη Δημοκρατία την μεθεπόμενη Κυριακή, και στο βιβλίο μου που θα βγει τα Χριστούγεννα.

Ακούστε σας παρακαλώ κάτι τρομερό. Λέει: Ακόμη και μετά την ύφεση της πανδημίας, η αυταρχική διακυβέρνηση και ειδικότερα η επιτήρηση των πολιτών δεν θα διατηρηθούν απλώς αλλά θα επιταθούν!

Να θυμίσω κύριε Δαμιανίδη ότι μέσω του Πανεπιστημίου του Σικάγου και του Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών Ροκφέλερ επιβλήθηκε σε όλον τον κόσμο Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΜΕ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΕ ΖΩΑ καθώς και η πολυφαρμακία.

Τί κάνει νιάου νιάου στα κεραμμύδια;
Η γάτα.
Τί είναι η γάταl
Είναι το ζώο που χρησιμοποιείται μαζί με τον σκίουρο, την αρκούδα, το φίδι, τον παπαγάλο στην διαφήμιση της COSMOTE Neo. Την έχετε δει κύριε Δαμιανίδη αυτήν την διαφήμιση; … Ξέρετε τί μας δείχνει; Ότι ένα σκιουράκι πατάει -ή και η γάτα, η γάτα φωτογραφίζεται- και το σκιουράκι πατάει τα πλήκτρα της οθόνης του κινητού.

ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ: Δεν είναι τυχαίο λέτε αυτό.

ΒΑΘΙΩΤΗΣ: Θα σας εξηγήσω ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ. Ο κόσμος που μας ακούει πρέπει να έχει τα μάτια του ΘΕΑΝΟΙΧΤΑ.

Λοιπόν. Και τί ακούμε στην διαφήμιση αυτή; Ότι πλέον μπορείτε να επιλέξετε το πακέτο σας πατώντας ένα κουμπί, ή να διακόψετε, ή να αλλάξετε το πρόγραμμά σας.. ακούστε την φράση.. και όλα αυτά χωρίς καν να βγείτε από το σπίτι σας. Αυτό είναι. Μας εκπαιδεύουν σε συνεχή λοκντάουν μέσα στο σπίτι…

Αλλά γιατί μας δείχνει τα ζώα να πληκτρολογούν τις οθόνες;

Ακούστε λοιπόν γιατί. Αυτό συνδέεται με ένα περίφημο πείραμα του Σκίνερ. Ο Μπ. Φ. Σκίνερ ήταν καθηγητής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Εμπνεύστηκε ένα συμπεριφορικό πείραμα που ονομάστηκε το Κουτί του Σκίνερ. (σ.σ. Δείτε εδώ ένα ζωντανό παράδειγμα με ποντίκι. Μαθαίνει ότι για να του δοθεί τροφή θα πρέπει να πατάει έναν μοχλό.)

Απέδειξε λοιπόν ότι αν χρησιμοποιήσουμε το δίπολο -ακούστε με- ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ/ΤΙΜΩΡΙΑ μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα ζώα να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που θέλουμε. Και έτσι έμαθε τα κουνέλια να παίρνουν με το στόμα τους ένα κέρμα και να το ρίχνουν μέσα σε έναν κουμπαρά. (σ.σ. Δείτε εδώ ένα συγκλονιστικό παράδειγμα με περιστέρι. Ο Σκίνερ επιβραβεύει την αριστερή κίνηση του περιστεριού με τροφή. Όταν στρέφεται προς τα δεξιά το τιμωρεί μή δίνοντάς του τροφή. Καταλήγει στο τέλος μέσω της «προσέγγισης» να εκπαιδεύει το περιστέρι να κάνει ολόκληρη αριστερή περιστροφή γύρω από τον εαυτό του. Με τον ίδιο τρόπο της επιβράβευσης και της τιμωρίας, της ελευθερίας με δόσεις, τα γιγαμπάιτς, τους εγκλεισμούς, τις μάσκες, τα διαγνωστικά τεστς, τις αναστολές, τα eμβόλια, ο αχυράνθρωπος Κούλης της Μητσοτάκης Α.Ε. επιχειρεί να «εκπαιδεύσει» τον Ελληνικό λαό να μπει σταδιακά -και ολοένα και περισσότερο- στον ρυθμικό βηματισμό σε σφιχτή διάταξη που κάποιοι αρρωστημένοι νόες έχουν σχεδιάσει για την ανθρωπότητα !).

Κύριε Δαμιανίδη, ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΞΕΦΤΙΛΙΣΕΙ. ΜΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΠΖΟΥΝ ΩΣ ΖΩΑ! ΜΑΣ ΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ!

 

Έτσι. Αυτοί είστε. Είστε οι σκίουροι του Σκίνερ. Σας εκπαιδεύαμε χρόνια. Σας εθίσαμε…

ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΣΤΗΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

ΣΤΟ ΠΟΤΟ

ΣΤΟ ΦΑΓΗΤΟ

ΣΤΗΝ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΕΤΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ.

Και αφού μας εκπαίδευσαν τόσες δεκαετίες ξέρανε σαν τους σκίουρους του Σκίνερ ότι μόλις μας αφαιρέσουν τις παρεδεδομένες ελευθερίες μας θα κάναμε ό,τι μας ζητούσαν.

Γι’ αυτό αυτήν την στιγμή η ομαδούλα η δική μας ενάντια στην Μπαρτεσλώνα των εμβολιολατρών δεν μπορεί να αποφέρει πολλά απ’ ότι φαίνεται. Γιατί έχουμε απέναντί μας τους σκίουρους του Σκίνερ.

ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ: Οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι από χρόνια.

ΒΑΘΙΩΤΗΣ: Φυσικά.Εννοείται.»

 

ΣΧΟΛΙΟ: Για το φαΐ, για την δόξα, για το χρήμα, για την άνεση, για την καρέκλα, για την ζωούλα μου. Με αυτό ερχόμαστε σήμερα αντιμέτωποι. Στην ουσία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον κακό μας εαυτό. Αυτός είναι ο εχθρός μας. Με όλα αυτά που μας έμαθε η αθεΐα, ο υλισμός, η κατανάλωση. Γι’ αυτό και ο Άγιος Παΐσιος είχε πει ότι όποιος δεν στέκει καλά πνευματικά θα περάσει δύσκολα. Οι άνθρωποι οι οποίοι σήμερα καταλήγουν στο eμβόλιο είναι αυτοί οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια «χώρεσαν» ολόκληρο το είναι τους στο «πρόγραμμα» που τους έμαθε το σύστημα. Τώρα, σαν τα περιστέρια αναζητούν μόνο ένα πράγμα, να ακολουθούν μηχανικά «τους κανόνες του παιχνιδιού» για να φάνε την τροφή τους. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

Митрополит Неофит: АПОСТОЛСКА ВЕРА

Литургијска беседа на празник Светог Апостола Тихика, у истоименој капели у месту Галата, Митрополија морфска, 8. децембра 2020.

Нека су благословене и ваше године. 

Молите се и тражите у молитви: „Дај ми стрпљење и веру светих“! Као што и сами видите, ушли смо у године када је потребно велико стрпљење и велика вера, вера Светих, вера Православна. Дакле, биће нам неопходно и велико светитељско стрпљење и вера светитеља. Они који би требало да бране веру, не чине то у довољној мери, а понекад је и кваре (мењају). То је веома опасно. Зашто? Зато што ће овај привремени живот свако од нас проживети, онако како му допусти његов разум и околности, али ће према вери бити одређена слава коју ћемо имати у вечном животу. 

Узмите за пример Светог апостола Тихика, једног младог образованог човека. Зар он није могао да заблиста као адвокат или лекар, као што је, уосталом, могло да се догоди и са свим другим апостолима који су имали одређене способности, попут Апостола Луке или Павла? Нису сви они били рибари, неки од њих су имали велико образовање, велике способности и могућности за успешну каријеру у овом светухајде да то сагледамо из угла савременог света. Међутим, они су се ради љубави Христове и истине Еванђеља пре свега посветили томе да примене Свето Еванђеље у свом животу. 

Њихов пример, њихова реч и њихови текстовимислимо на оне апостоле који су писали посланице, књиге, Еванђеља до данас, тј. већ двадесет векова, руководе свима нама. Један нараштај долази, други одлази, али се вредност дела Светих Апостола не смањује, она је и данас темељ наше вере. Зато је наша Црква А-П-О-С-Т-О-Л-С-К-А и наша вера је, такође, апостолска! Дакле, ако изгубимо ову веру или је искваримо (изменимо), доводимо у опасност своје спасење! Доводимо у опасност свој вечни живот! Доводимо у опасност вечну славу и своје душе и свога тела! Зато морамо да будемо веома осетљиви према томе како да обезбедимо, односно тачније речено, како да привучемо милост Божију у свој живот, а православна вера, њено исповедање и њена примена тј. примена Еванђеља, представљају најбољи пасош за улазак у живот у Царству Небеском. То је управо онај живот за којим су чезнули и у којем се сада наслађују Свети Апостоли. И ми можемо да будемо њихови сажитељи у вечној слави, у вечном животу и вечној радости.        

  Наше време нам пружа многе прилике за вечну славу и вечну радост ако исповедимо Христа распетог и васкрслог, који ће опет доћи са славом; ако нашу децу и унуке научимо Христу, и то пре свега својим примером, а потом у зависности од нашег образовања и по мери уверљивости којом свако од нас располаже. Међутим, у наше време морамо да пазимо на то да подигнемо одбрамбене зидине, тврђаву вере која ће човеку затребати у тешким тренуцима! А долазе нам веома тешки тренуци Изгледа да тешкоће тек сада почињу. Када се у мају заврши ово замешатељство са вирусом корона, почеће друга замешатељства и то већа од овога… Дакле, биће нам потребно много више стрпљења и више вере. Сада се учимо томе, полажемо испите. Када прођу ови први испити, доћи ће наредни испити, који су вишег степена (тежи). 

Зато вас молим, пре свега вас оци свештеници, да у сваком нашем селу изаберете десет молитвених људи. Ако успете да нађете и више, то би било још боље. Дакле, сваки од њих треба сваког дана, у било које време, да прочита по две катизме из Давидовог Псалтира. То је само петнаест минута читања и то у седећем положају. Зато се и зове катизма (грч. седење). Тамо где пише Слава, треба да устанемо и да се три пута прекрстимо. На крају помињемо имена живих и упокојених, оних који нас воле и оних који нас мрзе, молимо се за оне који нам чине милост и који нам помажу, за болесне, болне, разведене... Многима је неопходна наша љубав, да их помињемо у молитви. То је најбољи начин, за који ме је Бог просветлио пошто сам се посаветовао са светим људима како да у нашем крају, у сваком селу и округу, подигнемо утврђења вере! Не само да говоримо и поповедамо, неопходне су и делатне ствари. 

Као што видите, време и околности су све тежи. А шта раде Хришћани? Воде рачуна само о томе да носе маске?! Да их заштити маска?! Од наредне болести неће моћи да се заштите помоћу маске. Шта ће онда да раде? Ни вакцине неће помоћи. Оне ће се показати као врло опасне за човека. Као што имамо генетски модификоване намирнице, тако ћемо ускоро имати генетски модификоване људе!

Дакле, Хришћани треба да обаве тежак задатак. Хришћани су за тешке ствари. За лаке ствари ту су безбожници, који мисле да ће променити свет, а сами себе не могу да промене. Хришћанин је онај ко може да се промени, да се преобрази, да се посвети. Ми који смо свештеници имамо одговорност. Ако већ не можемо да утичемо на многе људе, дужни смо оним малобројним. Бог завршава свој посао и само са двоје или троје, „Тамо где су двоје или троје сабрани у име моје“. 

Свако село има десет људи који ће читати по две катизме из Πсалтира и неће се хвалити тиме пред другима да им је владика или свештеник то поверио, него у тајности,Да не зна десница твоја шта чини левица твоја“. У тајности. „Тајинствени си, Богородице, рај“. Наредног месеца треба да читају наредне две катизме. Тих десеторо молитвеника ће тајанствено подигнути одбрамбене зидине своје парохије и места. Помесна молитвена заједница (парохија) значи пре свега заједничко Божанско Причешће, међусобно општење, заједницу у молитви и јединство у вери. Први ће да чита прве две катизме месец дана, други трећу и четврту, трећи пету и шесту… Месец дана сваког дана треба да читају те две исте катизме, а наредног месеца свако од њих ће читати наредне две катизме, и тако редом. На тај начин они ће постати врсни познаваоци смисла тих речи, као и покајања које је скривено у Светом Псалтиру.

У Псалтиру су Пророк Давид, његови ученици и наследници, сакрили Христа, и то 800 година пре Христа. Сада га ми откривамо кроз Псалтир. Старац Пајсије је говорио: „Треба вам митраљез да пуцате у ђавола и грех? Сваки дан читајте Псалтир! Ја ујутро читам Псалтир, а ноћу се молим на бројанице.“ Ми нисмо Свети старац Пајсије, ни Свети Јаков Евијски (Цаликис), али јесмо Православни Хришћани и причешћујемо се Телом и Крвљу Христовом ради отпуштања грехова и живота вечног.

Зато вас молим да ако хоћемо да помогнемо нашој деци и унуцима, помогнемо свету да се духовно одупре свему овоме што су спремили нови сатанисти Новог светског поретка, тако што ћемо изградити једно од одбрамбених утврђења! Ово организовано читање Псалтира подељено на десет верника у свакој парохији представља једно од утврђења. Кажем једно јер није једино, има их још. Ако буде више заинтересованих, читајте више пута, користиће. Молим вас, оци, да нађете те људе, то је мој благослов, није тешко да ме послушате. Тиме ћете бити на корист свом хришћанском роду, овом нашем хришћанском нараштају који је данас у опасности.

Видите да се сви напади сада дешавају под изговором здравља, а после ће имати друге изговоре. И то се увек дешава на празнике! Град Патра није прославио свог заштитника Светог Апостола Андреја! Ставили су је у притвор. Јадни владика је служио Литургију само са једним свештеником и ђаконом, без верника! На тако велики празник као што је Свети Апостол Андреј!

У Солуну на Светог Димитрија су служили архијереји, али су се уплашили да изнесу Светог Димитрија у литију по граду. Појавио се Свети Димитрије и рекао: „Да су ме изнели напоље у једну ‘шетњу’ (литију), и од самог мира које бих точио, болест би нестала. Али су се сви уплашили. И архијереји и свештеници и народ! Не само да су се уплашили него су и рекли, после кад су се неки разболели: ‘Ето, разболео сам се зато што сам био на Литургију. Тамо сам се заразио’. Колико су тиме повредили Светог Димитрија!

На Светог Николу су затворили сваку цркву посвећену том светитељу.

За неколико дана је празник Светог Спиридона. Затворили су цркву Светог Спиридона на Крфу, а добри владика крфски Нектарије (добро је да га помињемо у молитви: сети се Господе Нектарија Архијереја у Царству Своме), шта је урадио? Владика крфски је прогласио да је у току прогон његове митрополије зато што му нису дозволили да служи Литургију како доликује нашем Светом Спиридону, односно да се изнесу у литију по острву мошти Светитеља који је два пута спасао Крф од пошасти куге и глади! Ако је Светитељ могао да учини та чуда раније у прошлости, зашто мислите да сада не може?
Две од четири литије са моштима Светог Спиридона на Крфу су посвећене управо томе што их је спасао од болести. Чему онда те литије већ годинама? Ради церемоније и параде? Зато је владика рекао: „Недељу дана нека звоне мртвачка звона пет пута дневно. Проглашавам да је у мојој митрополији у току прогон.“ То је прави владика! Ја бих му рекао: Владико, иди да служиш и изнеси Светитеља у литију, а после нека те и затворе. Па нека се усуде да приђу и дотакну руком Светог Спиридона!

Да ли сад разумете зашто вам говорим о вери? Вера мора да буде делатна, а не теоријска. Дошао је тренутак да Христос хоће доказе о нашој вери јер спрема нову посаду своје барке, односно нове владике и нове свештенике, нове вернике. Сада сви полажемо испите да видимо који од нас ће се наћи у тој новој Христовој посади. Онима који оду одавде , који се упокоје, Христос ће судити да ли ће ући у посаду оног живота горе. Они који остану су део посаде доње Цркве. И горе је живот, и доле је живот. Немамо избора, где год да одемо ми ћемо живети. И они који су у паклу живе, али какав им је то живот! Не варајте се, смрт траје две секунде! Јесте жалосно, али траје само две секунде! Чим прођеш кроз смрт, опет улазиш у живот, вечни живот. Зато треба да се замислимо шта радимо сада.

Што се вакцине тиче, опет понављам да Неофит морфски неће примити вакцину. Ви урадите како вас Бог просветли, али ја не желим да постанем генетски модификован производ Новог светског поретка као онај безукусни и безмирисни парадајз који једемо и лети и зими. Управо такав ће постати свет без укуса и без мириса. Хоћу да имам свој укус (особеност), да кад ме неко погледа може да каже: А, то је владика морфски, он има тај и тај укус!“ „Ово је појац из Галате, његов глас има такав и такав укус.“ „Оно је Димос, његов глас има другачији укус. Обојица су појци, али сваки глас има други укус (своју особеност). Нови светски поредак не жели да имамо свако свој укус (особеност)! Да имамо свој мирис! Да имамо лепоту! Да имамо радост! Да чезнемо за Христом! Он је тај који нам даје благодат (лепоту, драж) и радост. Имајте ово у виду. Држаћемо се заједно. Нећемо вас оставити саме.

Треба да знате и нешто лепо што ми је рекао један свет човек ова болест ће нестати изненада као што се и појавила. Нестаће изненада и то ускоро! После ћемо имати друга искушења. Проћи ће и то, када се заврше светски ратови, општи рат о којем је говорио Свети Козма Етолски, дакле, када се све то заврши, и пошто се распадне Европа, Америка и Турска, оно што преостане и они који преостану, живећемо период велике Православне мисије по целом свету! Зато сам вам рекао да Господ сада припрема, тј. испитује и одабира чланове своје будуће посаде, оне чија душа то говори. И у складу с тим ће деловати. Онима који се боје, догодиће се управо оно чега се боје. Онима који се не боје, Христос ће даровати више страха Божјег и учиниће их исповедницима, а оне који немају страха Божјег ће покосити. После тога ће бити потребни они малобројни, али корисни, а не они који су многи али бескорисни.

Нека би нас Господ сврстао у Земљу живих и дао нам прилику да будемо у посади Његове барке. Нека би нас удостојио вечне радости да богослужимо с Њим и са Светим Апостолом Тихиком, којег данас прослављамо.

На крају ове беседе, хоћу да вас подсетим да је прошле године на овај дан (8.12.2019), управо када смо почели да појемо катавасије, негде око 7:15, стигла порука да се упокојио један савремени светитељ, наш Преподобни Отац Јефрем Аризонски, подвижник са Свете Горе, ученик Светог Јосифа Исихасте. Он је утврдио светогорске манастире и многе женске манастире у Грчкој, а потом га је Свети Дух повео у Америку, на игралиште сатанино, да би тамо подигао 20 манастира!

Свети старац Јефрем је пророчки предвидео много тога што помињем у беседама. Дакле, од њега преписујем, није моје. Он је рекао да је узрок великих земљотреса, великих болести, епидемија и великог рата у непокајаним побачајима, као и у неприродним гресима унутар и изван брака. Сећате се да сам то говорио прошле године када се се цео свет потресао због тога? Он нам је рекао да морамо то да кажемо. И још је рекао да епископ о томе мора да говори, јер је епископ на месту и по обличјуХристовом!

А шта су видели Божји људи да нам долази? Хтели су да то макар неколицина нас каже да би се макар неки људи покајали и да би зло које долази било мање. Свети старац је рекао да ће велики догађаји почети чим се он упокоји: „Чим умрем, у наредним данима ће почети велики догађаји, који се неће зауставити све док не дође мир Христов. Видите и сами шта је почело од прошле године, од јануара, а траје и даље… И трајаће све док се не прочисти цела васељена, тако да пшеница буде са пшеницом, а јечам са јечмом. Нека би нас Бог удостојио да будемо чиста пшеница од које ће се умесити просфора за Свету Литургију. Бог вас благословио! Дођите сви да узмете на благослов иконицу Светог Јефрема Аризонског.

Извор: https://www.youtube.com/watch?v=lZn-NYR77VQ

Са грчког превела © Валентина Аврамовић

Αποκαλύψεις του Γέροντα Εφραίμ τῆς Αριζόνας

ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ

Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com/2021/11/blog-post_997.html

Αποσπάσματα από  συνομιλίες  με τον Γέροντα μας , ΕΦΡΑΙΜ τόν Αριζονίτη.

(Απομαγνητοφωνημένο υλικό, μοναχών, πνευματικών παιδιών του Γέροντος από την Ελλάδα, που τον επισκέφθηκαν την Ελληνορθόδοξη Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου, στην Αριζόνα της Αμερικής , που ευγενικά προσέφεραν με στόχο την πνευματική μας οικοδομή.)

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βλέπετε την φωτογραφία αυτή, του Γέροντα Ιωσήφ, του Ησυχαστή. Είχα μεγάλο Γέροντα, ήταν πύρ – πύρ, φωτιά, άνθρωπος φαινόμενο. Όλο τα επουράνια σκέπτονταν, μ’ αυτά ζούσε.

Δύο λέξεις μας έλεγε συνεχώς, υπομονή, υπομονή και προσευχή και εδώ μας βοηθάει, όσο του επιτρέπει η Πρόνοια του Θεού. Σαν υποτακτικοί του, ποτέ δεν μαλώσαμε μεταξύ μας. Άλλοι απέξω μας δημιουργούσαν προβλήματα, συκοφαντούσαν τον Γέροντα, τον κατηγορούσαν, αλλά ο Γέροντας Ιωσήφ έλεγε, « αυτοί ας λένε, εμείς να μην πούμε ».

Συνομιλήτρια : Εμείς Γέροντα, είμαστε πολύ αδύνατοι σε όλα. Τι θα γίνει με εμάς;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Άλλα χρόνια είναι τώρα… Άλλα τα κριτήρια του Θεού, για σήμερα…

Ο Γέροντας Ιωσήφ είχε το πνευματικό πανεπιστήμιο. Εγώ είμαι ευχαριστημένος να είστε εσείς ( ..δηλαδή τα πνευματικά του παιδιά ) στο πνευματικό λύκειο. Σήμερα υπάρχει τέτοια πνευματική σύγχυση. Μεγάλος ανεμοστρόβιλος παρασέρνει τα πάντα. Κρατείστε γερά την Παράδοση που σας παρέδωσα και να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας. Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις.

Συνομιλήτρια : Γέροντα, μετά από τόσα χρόνια αγώνα, τι σας έμεινε μέσα στη ψυχή σας;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Όλα είναι δεύτερα, όλα δεύτερα. Το πρώτο είναι το όνομα του Χριστού μας και τώρα , περνώντας τα χρόνια , είδα στη πράξη, ότι μόνο με την αγάπη κερδίζεται ο άνθρωπος. Η ζωή μου ήταν κόπος και πόνος, με την φτώχεια, με τους Γερμανούς, με την πείνα στη κατοχή, με τους πειρασμούς και τις θλίψεις στα μοναστήρια. Μεγάλος αγώνας. Μόνο το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας μ’ έβγαλε πέρα. Όποιος άνθρωπος δεν λέγει καθημερινά το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας, δεν είναι Χριστιανός…

Συνομιλήτρια : Δηλαδή η ευχή του Χριστού είναι το μέγιστο;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βεβαίως , γιατί είμαστε συνέχεια με τη μνήμη του Χριστού μας. Οι Άγιοι Πατέρες φωτίστηκαν και μας άφησαν αυτές τις προσευχούλες. Τρία και δύο γράμματα, « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς » και « Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς ». Δεν είναι να διαβάσουμε εγκυκλοπαίδειες, ούτε πολλά βιβλία. Μ’ αυτές τις δύο προσευχούλες, σωζόμαστε όλοι οι Χριστιανοί.

Οι μοναχοί που δεν έχουν τις μέριμνες των κοσμικών, προσεύχονται πολύ και φθάνουν ψηλά. Τους βοηθάει πολύ και η Παναγία μας. Είναι σαν να μιλούν στο αυτί του Χριστού μας, γιατί είναι αφοσιωμένοι στη προσευχή και αυτό είναι το κύριο έργο τους και όποιος έχει το δώρο της προσευχής στη καρδιά του, όταν πεθάνει δεν τον αγγίζουν τα τελώνια. Πηγαίνει μετά τον θάνατό του , κατευθείαν στο Χριστό μας. Δεν έχει εμπόδια, γιατί το όνομα του Χριστού έχει δύναμη. Είναι πυρ ο Θεός.

Συνομιλήτρια : Και οι χαιρετισμοί της Παναγίας μας είναι δυνατή προσευχή;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ :Βεβαίως, όταν τους λέμε, έχουμε χαρά και φώτιση από την Παναγία μας. Πολύ με βοηθάει η Παναγία μας . Με βγάζει από πολλά αδιέξοδα.

Συνομιλήτρια : Σήμερα πάσχουμε από απελπισία και ανυπομονησία.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Η απελπισία είναι πάντα από τον διάβολο και όποιος απελπίζεται χάνει τις δυνάμεις του. Η βάση της ζωής μας είναι η υπομονή. Όταν δεν την έχουμε διαλύεται η ζωή μας.

Συνομιλήτρια : Γέροντα, ο κόσμος, εμείς, είμαστε σε μια δύσκολη θέση με όλα αυτά που γίνονται και ακούμε. Υπάρχει φόβος…

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι, διαισθανόμαστε ότι θα γίνουν καταστροφικά πράγματα και γίνονται καθημερινά, Γι’ αυτό τρέχουμε στα μοναστήρια και στις εκκλησίες, αλλά δεν πρέπει να έχουμε φόβο. Για σκεφτείτε , αν ένα τάγμα αγγέλων έγιναν δαίμονες και κάνουν τόση ζημιά, τι βοήθεια μας προσφέρουν τα εννέα τάγματα των αγγέλων.

Μια φορά είδα τον Χριστό στο θρόνο του και δίπλα την Παναγία μας και τα τάγματα των αγγέλων και των αγίων. Περιμένανε το νεύμα του Χριστού μας για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα στη νέα κατάσταση.

Όταν γεμίζουμε συνεχώς την καρδιά μας με τον Χριστό καθημερινά δυναμώνει η πίστη μας και όλα τα αντιμετωπίζουμε. Η Παναγία μας, παρακαλεί για μας και δέεται συνεχώς, να έχουμε δύναμη και αισιοδοξία.

Συνομιλήτρια: Γέροντα σ’ αυτή την ηλικία που είστε, μπορείτε να προσεύχεσθε όπως πρώτα , ή διαφορετικά;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Προσεύχομαι καλύτερα από πρώτα. Βέβαια δεν έχω την ένταση της προσευχής του Γέροντα Ιωσήφ, του Ησυχαστή, αλλά έχω δυνατή προσευχή και αυτό παρηγορεί την ψυχούλα μου, τόσα που πέρασα και περνώ.

Συνομιλήτρια: Πολλές φορές τα άγια λείψανα ευωδιάζουν.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Είναι σαν να λένε είμαστε συγγενείς.

Συνομιλήτρια: Ο καρκίνος είναι διάχυτος σήμερα.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Οι καρκινοπαθείς είναι μάρτυρες. Προσπαθώ να τους ενισχύω με την προσευχή μου, με τις νουθεσίες και όταν μπορώ τους επισκέπτομαι.

Συνομιλήτρια: Πολλοί άνθρωποι περνούνε σκληρές δοκιμασίες, είτε από την κακία των άλλων, είτε από δικά τους παραπτώματα. Τόσο δύσκολα, σαν να ζουν τη κόλαση εδώ.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Όταν ζουν εδώ τη κόλαση .…. και αξιοποιήσουν αυτή τη κατάσταση, με πνευματικά κριτήρια, όταν πεθάνουν δεν θα δικαστούν καθόλου, αλλά θα πάνε , κατευθείαν στην αγκαλιά του Χριστού. Αν όμως δεν αξιοποιήσουν, με πνευματικά κριτήρια, τη κόλαση αυτή, τότε θα βασανίζονται και στην άλλη ζωή.

Ήθελα όμως να σας πω κάτι για τον Παράδεισο. Πριν από τα 80 μου χρόνια, πήγαινα συχνά στον Παράδεισο. Και τώρα βέβαια, αλλά η ηλικία έχει τον ρόλο της.

Μία φορά με πήρε ο Κύριος από το χέρι και μου έλεγε « ..εδώ έκανες εκκλησία, εδώ εξομολόγησες και σώθηκε η ψυχή, εδώ παρηγόρησες, εδώ νουθέτησες,.», μου έλεγε δηλαδή τα πάντα και μαζί με αυτό μου έδινε χαρά, συγχρόνως με το λόγο του,

Τόσο πολύ χαρά που είπα. Χριστούλη μου, δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Θα εκραγώ. Να με γυρίσεις πίσω. Και βρέθηκα πάλι στο δωμάτιό μου.

Άλλη φορά στον Παράδεισο, είδα έναν λεβέντη, θαυμάσιο. Είχε δίπλα του ένα άλογο με μια γυριστή ουρά, ωραιότατο. Μέσα μου το ζήλεψα. Ήθελα να το είχα εγώ αυτό το άλογο.

Με φωνάζει και μου λέγει, ήτανε κάτι σαν διοικητής. « Να πας να πεις στο στράτευμα, ότι το πίσω μέρος το έχουν αφύλακτο και θα πάνε οι αντάρτες ( οι δαίμονες δηλαδή ) ».

Και τρέχω και το λέγω. Και γύρισα τρέχοντας να πω ότι το έκανα. Εκείνος μ’ αγκάλιασε, με φίλησε και ανέβηκε στο άλογό του χαμογελαστός και έφυγε.

Συνομιλήτρια: Δηλαδή Γέροντα, γίνονται πολλά πίσω, που δεν τα πιάνουμε;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βεβαίως. Γι’ αυτό πρέπει από παντού να προσέχουμε. Προσοχή μεγάλη. Θα περάσουμε δικαστήριο φοβερό.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ;

Συνομιλήτρια: Η κόλαση πως είναι;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Πως είναι ; Φρίκη, φρίκη. Ούτε πουλάκι να μην πάει εκεί. Όπως πνίγονται οι άνθρωποι στη θάλασσα, έτσι πνίγονται στα βάσανα της κόλασης, συντροφιά με τους δαίμονες.

Να προσευχόμαστε για τους νεκρούς. Είναι μεγάλη ελεημοσύνη. Η μητέρα μου ήτανε πολύ ενάρετη γυναίκα. Στα λόγια της στήριζα την παιδική μου ζωή. Πριν πεθάνει ήτανε δύο χρόνια κατάκοιτη και έλεγε. « Πάτερ πες τον Θεό να με πάρει. Κουράστηκα ». Αλλά πριν φύγει έδωσε μάχη.

Συνομιλήτρια: Μάχη με ποιους;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Τους δαίμονες

Συνομιλήτρια: Τους βλέπατε;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι, όπως βλέπω τους ανθρώπους.

Συνομιλήτρια: Ο Αρχάγγελος δεν την βοηθούσε;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ήτανε πίσω από τη πλάτη της. Είχε υποχωρήσει. Να πολεμήσει μόνη της, να στεφανωθεί.

Συνομιλήτρια: Τόσα που ακούμε για καταστροφές, που έρχονται, εμείς που ζητάμε την βοήθεια του Θεού, τι θα γίνουμε;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Κατά το σχέδιο που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο, θα κάνει και τις πράξεις του, για να σωθεί, αυτός ο άνθρωπος. Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες. Η Αθήνα έχει κρυφούς Αγίους πολλούς, αλλά και το Άγιο Όρος με τον Άγιο Δημήτριο στηρίζουν τη Βόρειο Ελλάδα. Έχω ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο Δημήτριο. Με το Άγιο Μύρο του κοιμάμαι.

Η Ελλάδα γύρισε τη πλάτη της στο Χριστό. Γι’ αυτό θα υποφέρει πολλά. Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα είναι, ή πολύ φωτισμένα, ή πολύ σκοτισμένα. Τα παιδιά των ενάρετων οικογενειών, είναι η μαγιά του Χριστού και το μέλλον της Ελλάδας.

Συνομιλήτρια: Πολλές γυναίκες υποφέρουν στις οικογένειες σήμερα.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ο Χριστός είναι πολύ κοντά στις ψυχές που περιφρονούνται.

Συνομιλήτρια: Μερικοί άνθρωποι έχουν ένα ιδιαίτερο πνευματικό χάρισμα. Πως γίνεται αυτό;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Αυτοί οι άνθρωποι, ή αδικήθηκαν πολύ, ή συκοφαντήθηκαν, ή εμβάθυναν σ’ αυτό τον τομέα και τους δόθηκε χάρισμα. Όπως κανοναρχούμε τον Θεό, έτσι και μας ψέλνει.

Συνομιλήτρια: Στα Ιεροσόλυμα, τα τελευταία χρόνια, γίνονται θαυμαστά πράγματα.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ήθελα και εγώ να τα έβλεπα. Εκεί είναι η βάση του Χριστού μας. Το Άγιο Φώς είναι κάθε ημέρα στον Πανάγιο Τάφο, αλλά το Πάσχα δίνεται γενικό δώρο σε όλους. Να πηγαίνετε στα Ιεροσόλυμα. Εκεί βλέπουμε τι υπέμεινε ο Χριστός για μας και εμείς , όσο μπορούμε να τον ευχαριστούμε και να ανταποκρινόμαστε στην αγάπη Του. Παλαιότερα είχα πάει και εγώ μερικές φορές.

Συνομιλήτρια: Πολλές φορές συμβαίνουν παρεξηγήσεις μεταξύ μας.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Αυτά είναι ανθρώπινα. Δεν θα λείψουν ποτέ. Να τα προσπερνάμε και να τρέχουμε στον Χριστό. Να σκεπτόμαστε τι μας έχει ετοιμάσει ο Χριστός, στο καλό – καλό παράδεισο, μετά την Δευτέρα παρουσία. Τώρα πηγαίνουμε στον νάρθηκα του Παραδείσου, Δεν χωράει νους ανθρώπου πως θα είναι ο καλός – καλός παράδεισος. Όλα φως ! Όλα ευωδία ! Χαρά ανεκλάλητη. Μακαριότητα. Τίποτε δεν θα είναι γερασμένο. Όλα νέα τα θέλει ο Χριστός στη Βασιλεία Του. Τίποτα παράταιρο. Όλα τέλεια.

Η μητέρα μου πέθανε 95 ετών και εγώ την βλέπω στον παράδεισο 30 χρονών.

Στη κατοχή είχαμε κάτι γειτονόπουλα, που ήτανε λειψά στο μυαλό. Δύο παιδάκια ήτανε. Εμείς παίζαμε και αυτά ακόμη περπατούσανε να έρθουνε, ενώ είχαμε ξεκινήσει μαζί.

Τα βρήκα στον Παράδεισο, γιατί πεθάνανε στη κατοχή από την πείνα, μικρά στην ηλικία. Τα λέγω :

« Τι κάνετε εδώ ; Πως περνάτε ; ». Μου λένε:

« Εφραίμ, εδώ δεν μιλάμε. Εδώ μόνον διαβάζουμε, έχουμε μελέτη ».

Αυτά δεν ξέρανε να γράψουν το όνομά τους και στον παράδεισο μελετούσαν. Αυτό δείχνει την τελειότητα του παραδείσου.

Συνομιλήτρια: Πολλοί άνθρωποι βοηθάνε τα μοναστήρια, σε ανάγκες που έχουν.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ότι κάνουν όλα γράφονται στον ουρανό. Να έχουν ειρήνη και υγεία και ευλογία στα σπίτια τους.

Συνομιλήτρια: Στην εκκλησία ήμασταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Δηλαδή , τι ωραία Γέροντα, σαν τους Αγίους Αποστόλους είναι το έργο σας. « Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη ».

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Είμαι ένα κούφιο καρύδι. Δεν έκανα τίποτα.

Συνομιλήτρια: Τι σκέπτεστε στην ηλικία που είστε;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Σκέπτομαι να στερεώσω το έργο μου εδώ, γιατί πολλοί άνθρωποι σώθηκαν, πολλές ψυχούλες. Και πως θα πάω να συναντήσω τον Κύριο; Που θα πάω ο ταλαίπωρος ;

Συνομιλήτρια: Ο Κύριος θα στείλει τους αγγέλους του να σας πάρει.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Δεν το ξέρω αυτό, όπως κρίνει ο Κύριος. Το κεφαλάκι μου χωρούσε όλη την οικουμένη. Τώρα δεν με βοηθάει η υγεία μου, έχω γεράματα.|

Συνομιλήτρια: Ο κ. Π…Γέροντα, πέθανε την ημέρα, ενός μεγάλου Αγίου.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Αυτός του άνοιξε την πόρτα του παραδείσου να μπει μέσα. Όταν κάποιος πεθαίνει και σώζεται η ψυχούλα του, ο Άγιος που γιορτάζει εκείνη την ημέρα, τον υποδέχεται στον παράδεισο, γιατί είναι η ημέρα δική του, η εορτή του δηλαδή.

Συνομιλήτρια: Πολλούς ανθρώπους ξαφνικά τους βρίσκει ο θάνατος.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι. Κάθε ημέρα να είμαστε με το εισιτήριο στο χέρι. Δεν γνωρίζουμε τι θα μας συμβεί. Κάποτε εξομολόγησα κάποιον στο νοσοκομείο με τα νεύματα και σε λίγο πέθανε. Κάτι καλό έκανε στη ζωή του και σώθηκε τελευταία στιγμή. Στη ζωή μου πέρασα πολλές ταλαιπωρίες και είδα ότι η Θεία Πρόνοια, κατευθύνει τα πάντα προς το καλό του ανθρώπου.

Να μην μας φεύγει η μνήμη του θανάτου. Να διαβάζετε από το Γεροντικό, την συνομιλία του Αγίου Μακαρίου με το κρανίο.

Κάποτε σε όραμα είδα τον εαυτό μου ντυμένο πολύ ωραία. Με άμφια, όπως στις γιορτές και ήμουνα ψηλά σε εξέδρα και πιο κάτω ήτανε κοπέλες, που είχα εξομολογήσει και φωνάζανε « Γέροντα …. Γέροντα. Θέλουμε και εμείς να έρθουμε αυτού », αλλά δεν τους επιτρεπότανε.

Αυτό δείχνει την ευθύνη μου και την χάρη της ιερωσύνης, Γι’ αυτό, να προσεύχεστε για μένα. Να έχετε τάξη και προσοχή. Να αγωνίζεστε κάθε μέρα, όσο μπορείτε. Ο Χριστός μας αγαπάει την τάξη των μοναχών, γιατί είναι οι στρατιώτες του.

Συνομιλήτρια: Γέροντα, όταν πάτε στον παράδεισο και έχετε αυτήν την επικοινωνία με τον Κύριο, δεν του μιλάτε και για μας τους μοναχούς σας και τις μοναχές και για τους ανθρώπους που θέλουν την βοήθειά σας;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Βεβαίως του μιλάω.

Συνομιλήτρια: Τι σας απαντά;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Εντάξει. Θα φροντίσω. Ο.Κ.

Συνομιλήτρια: Όταν εσείς Γέροντα πεθάνετε και εάν τυχόν εμείς ζούμε, εσείς μη μας ξεχάσετε, που θα καλοπερνάτε με τον Χριστό μας και εμείς εδώ θα παλεύουμε.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: ( Γελώντας ) Όχι, αυτό δεν γίνεται.

Συνομιλήτρια: Αύριο φεύγουμε Γέροντα (..από την Αριζόνα ). Πέστε μας έναν τελευταίο λόγο.

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Καλό και ευλογημένο ταξίδι να έχετε. Να έχετε την ευχή μου. Να έχετε υγεία και να έρχεστε. Ο καθένας ξέρει τι έχει στον τρουβά του, αλλά η Διαθήκη που σας αφήνω είναι να γνωρίσετε το Άγιο Πνεύμα. Να το εργαστείτε και να το χτίσετε μέσα σας, τηρώντας τις εντολές του Ευαγγελίου και έχοντας ειρήνη στη ψυχή σας, Να έχετε αγάπη, ομόνοια και να φωνάζετε το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας. Οι άγγελοι να σας συντροφεύουν.

Πως λένε αυτούς που παντρεύονται παράνομα εδώ ;

Συνομιλήτρια: Μήπως εννοείτε τους ομοφυλόφιλους;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ : Ναι αυτούς. Η Παλαιά Διαθήκη λέγει : « δεν θα μείνει το πνεύμα μου στους ανθρώπους, γιατί είναι σάρκες ». Αυτό ισχύει για σήμερα. Τα Σόδομα κάηκαν, το ίδιο …τα πυρηνικά. Δεν ανέχεται αυτές τις αμαρτίες ο Χριστός. Παντού λατρεύεται η αμαρτία της σάρκας. Δεν υπάρχει μετάνοια.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία μετανόησε.

Όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα εξαλειφθούν. Όλα χώμα …Τα πυρηνικά …Όλα χώμα. Ο πόλεμος θα γίνει για τις αμαρτίες…

Митрополит Неофит: Наше време има много сличности са временом Свете Параскеве (Римљанке)

Литургијска беседа митрополита Неофита на празник Свете Параскеве (Римљанке), у истоименој цркви у селу Мутулас, Митрополија морфска, 26.7.2021.

Ми живимо да бисмо упознали светост Трисветог Бога. Сам Христос нам је то рекао: „Будите свети као што сам ја свет“ (Лев. 11,4). Видите, један од главних делова, да тако кажемо, Свете Литургије јесте „Свети Боже“, зато што је то начин на који анђели на небу поју и славослове Бога. То је химна коју певају сви свети на небу, сви праведници: „Свети Боже, свети Крепки, свети Бесмртни, помилуј нас“. 

Наша епоха је веома занимљива, у стању је у којем се нешто рађа, а нешто одлази. Људи новог светског поретка – или боље речено новог беспоретка – злоупотребљавају разне околности овог времена у покушају да људе удаље од Богочовека Исуса Христа. У томе наша епоха веома наликује, мада не у потпуности, оном времену у којем је живела Света Параскева (Римљанка), Свети Пантелејмон кога ћемо сутра прославити, Света Христина коју смо славили претходних дана… Ови светитељи су живели у 2. веку, неки у 3. док је било и оних који су пострадали чак и у 4. веку. То је био период великих мученика.

Та епоха се поново показала актуелном у 20. веку, у једној области наше планете – у ондашњем Совјетском Савезу, где се догодио један страшан прогон хришћана. Само истинских хришћана, не оних млаких и неопредељених, јер су се млаки и неопредељени прилагодили духу времена! За то се увек могу наћи многобројни изговори. Међутим, прави хришћани тадашње Русије и њој суседних земаља су разним поводима и током више деценија мученички пострадали. Милиони хришћана су пострадали мученички у 20. веку. Када смо се ми борили за слободу Кипра и за уједињење Кипра са Грчком, у другим крајевима планете наша православна браћа су се борила да се сједине са Трисветим Богом, да постану свети. Ми смо се у то време борили да постанемо хероји, а они су се попели за један спрат више, на спрат изнад, а то је спрат светости. 

Сада је, изгледа, дошао ред на нас. У нашем 21. веку позвани смо сви да измеримо своју веру, своје поверење у Бога и његов промисао, а за то се пружају разни поводи о којима нам је забрањено и да говоримо. Људи који „виде“, који су богоносци, а они увек постоје у Православној Цркви, кажу да долазе такви догађаји који ће на крају испитати веру (свакога), све до последњег детета. Дакле, одсада па надаље наше време постаје време Свете Параскеве (Римљанке), Светог Пантелејмона. Од сада па убудуће наше време постаје време сваког древног мученика. Какво ће бити наше сведочење вере већ се види, а Бог то спрема у годинама које управо долазе. Све ово маловерје, сва ова фобија која се развија ових последњих година, да видимо како ће се завршити… Да видимо шта ће Бог допустити… Једна молитва коју морамо да га говоримо, да је појемо, то је ова молитва коју чујемо на литургији – Господе мој, Исусе Христе, даруј ми стрпљење и веру светитеља. На литургији, наравно,  она другачије звучи – У миру Господу се помолимо. Молимо да нам Бог да покајање и мир свише, а тај вишњи мир и покајање нису ништа друго до стрпљење светитеља и вера светитеља у свакој прилици.  

Неко показује своју веру у болести, у затвору, неко у разводу, а неко чувајући један тежак брак и не разводећи се, једни окружени новцем, а други у банкротству. Бог свакоме даје прилике да покаже своју веру. Сам Христос нам то говори: „Сваки који призна мене пред људима, признаћу и ја њега пред Оцем својим који је на небесима“ (Мт. 10,32). То је учинила Света Параскева. На то смо, изгледа, призвани и ми у наше дане. Пре свега пред својом децом. Света Параскева није показала само љубав према Христу и веру, пребивајући у молитви и преданости, као што су, на неки начин, чиниле монахиње њеног времена. Постала је и мисионар. Света Параскева је једна од малобројних мученика који су ишли од једног до другог града, од једног до другог села – занемарујући прогоне и забране, ондашње „локдауне“ (затварања) – и проповедали Распетог и Васкрслог Христа! Ако је нешто у то време узнемирило цареве и владаре Римског царства, то је била ватреност (енергичност) ове светитељке! Она упркос мучењима и претњама истрајава и не престаје да проповеда Христа. У оно време за њом су се хиљаде људи преобраћале и постајале хришћани.

Тако и ми, макар у нашим малим селима, у нашим малецким породицама, на послу… морамо да нађемо начине да покажемо и објавимо своју веру. Без фарисејства и лицемерја. Да будемо макар исповедници вере. То што је у своје време применила у пракси Света Параскева, дужни смо да учинимо и ми у овом нашем времену. На многе и благословене године!

Извор:  https://www.youtube.com/watch?v=I3JTv2AcvrI

Са грчког превела © Валентина Аврамовић   

Митрополит Неофит: Успињање на небо људи Божијих, богоносних у наше дане

Шеснаести по реду духовни синаксис верног народа са митрополитом морфским Неофитом под називом „Упаљач светитеља”, одржан је 4. јуна 2021. године на отвореном – у дворишту испред цркве Светог Кипријана и Јустине у Менику, у Митрополији морфској (Кипар). Други део снимка овог синаксиса за сада нећемо поставити из љубави и поштовања према личности Блажењејшег архиепископа кипарског г.г. Хризостома Другог. Из Светог Писма, тачније од мудрог цара Соломона смо научили да „има време када се ћути и време када се говори”. Ову мисао ћемо применити током неколико наредних месеци, када говоримо о нашим духовним сабрањима под називом „Упаљач светитеља”. Снимке наших повремених беседа у оквиру светог богослужења постављаћемо (и даље) ради духовне изградње верника. 

Митрополит морфски

† Неофит

Христос васкрсе!

Бог нас је удостојио да данас будемо овде – испред цркве Светог Кипријана и Јустине у Менику. Пре свега, опростите због одлагања овог синаксиса. Иако смо били спремни и ви и ја, морали смо све да откажемо у минут до дванаест. Разлози за то јесу исцрпљеност и туга, за коју сам осетио да не треба да је пренесем на вас. То је била недеља у којој смо непрестано сахрањивали, и то оне које много волимо – некадашњег председника општине Морфу, Хараламбоса Питаса и релативно младог свештеника из суседног села Дења, оца Кириакоса Теофаниса, кога сам ја рукоположио. Знате, када епископ полаже у гроб своје дете, а свештеник кога је рукоположио јесте његово дете, осећа веома велику одговорност због пута на који у том тренутку креће његов клирик. Као што би за вас био велики бол да се, не дај Боже, опростите од свог детета пре његовог пута у вечни живот, код епископа се дешава нешто другачије. Није проблем што испраћам свог свештеника, него куда ће он отићи. Зар није тако? Требало би да ово осећање имамо сви, а не само епископ, али то зависи од силине вере свакога појединачно. Нажалост, изгледа да ћемо се од сада опраштати и од свештеника. На то нам указују и године, јер немам више својих тридест и пет, које сам имао када сам дошао овде пре двадесет и кусур година. Сада имам педесет и девет, скоро шездесет година. Под тежином те агоније, као и због тога што сам такав човек, хтео сам да се осамим и ћутим. Размишљао сам како да после овога одем у Менико и говорим о смрти… оптеретићу народ…

И пре Васкрса и после њега, небо је објавило свеопшту мобилизацију. Многи изузетно важни људи вере, свети људи по мом схватању, попели су се на небо. Тај феномен живимо с времена на време. Сећам се 1991. године – у току једне године упокојила су се четворица светитеља. Говорили смо да ће се нешто догодити… Када тако нешто кажемо, сви одмах помисле на неки рат, земљотрес и слично. Већина нас не види тајне неба и тајне земље. Те 1991. упокојио се (цариградски) патријарх Димитрије, један миран човек. Одмах затим упокојио се наш Старац Јаков (Цаликис). Десет дана касније Свети старац Порфирије, и то управо онако као што је рекао и мени и другима: „Твој старац и ја ћемо заједно отићи”. У себи сам помислио: „Језик прегризао!”, а Старац ми је одговорио на ту помисао: „Нећу да гризем језик, него ће се то заиста догодити!” И стварно је тако и било. Исте године се упокојио и велики химнограф, такође човек велике врлине, старац Герасим из Мале Свете Ане на Светој Гори. После две-три године упокојио се Свети Софроније из Есекса, а наредне године велики Светогорац, Свети Пајсије. Видите, ми смо се тако осећали као што се, можда, неки млађи, нпр. ви, сада осећају – осећали смо да смо осиротели. 

Позвала ме је једна девојка из Атине, коју годинама познајем, Дионисија, и рекла ми је: „Молим те, помози ми, ти си прави човек који ме може утешити. Kао што знаш, упокојио се наш старац Ананија (Кустенис)”. Добро сам га познавао. Отац Ананија је био један необичан човек. Савршен филолог. Савршено је познавао старогрчки језик. Замислите, превео је целокупно дело Светог Романа Мелода! Лако је преводити прозу, али преводити песме, и то са језика Византинаца… не постоји ништа теже. Њему је то пошло за руком. Био је диван човек, духовно чедо Светог Порфирија и наш лични пријатељ. Малобројни знају да је и отац Ананија заслужан што постоји наш женски манастир у Орунди. У то време нисам хтео да градим манастир, јер сам био врло млад – имао сам тридесет и шест година. Неки људи са Кипра и из Грчке су рекли сестрама – било их је пет у почетку – да оду до владике морфског и буду упорне како би га убедиле да он направи манастир. Ја сам хтео манастир, али не тада, јер сам сматрао себе превише младим и незрелим за један такав подухват. Рекао сам тим првим потенцијалним монахињама, које су по занимању биле учитељице, професорке, васпитачице:– Нећемо отворити школу, него манастир. Нећете моћи да поучавате у манастиру. У њему само игуманија поучава, а остале не могу да кажу ни реч.

Замислите како изгледа када кажете женама, и то професоркама и учитељицама, да не говоре ни реч! То није лако. Одговориле су ми: – Слушаћемо те у свему што нам кажеш. – Ако хоћете да ме слушате, онда у реду.

Рекао сам им како по мом мишљењу и оне и ја треба још да сазревамо и како би ваљало да се у међувремену потруде да науче неке вештине које су корисне у манастиру:

– Ви које имате леп глас, научите византијско појање. Оне међу вама које имају вешту и стабилну руку, треба да науче да иконопишу. Ако међу вама има нека која је добар филолог, нека научи старогрчки језик. Наћи ћу вам доброг наставника језика да бисте могле да преводите житија светитеља. Биће потребно да напишемо и житије Светог Филумена. Имамо много посла да обавимо. Дакле, нека од вас треба да преузме на себе списатељско дело, а да би научила како да напише житије светитеља, мора добро да научи старогрчки. Пошто се нећемо бавити само појањем и читањем књига, јер треба нешто и да једете, једна од вас нека научи органску земљорадњу – како сејемо, садимо, жањемо, орезујемо, калемимо… Треба да нађете у селу Орунда старца Кипроса, традиционалног земљорадника, да вас научи све што треба да знате о земљи – шта се сади у Орунди, што одговара њеној клими.

Укратко, сестре су ме послушале и током наредне две-три године су развијале своје таленте, научиле разне послове који су нам сада корисни. Међутим, најважније је било да пронађу герондису (старицу, игуманију). Рекао сам им да ја нећу становати с њима у манастиру, нити треба да станујем, него је потребно да нађу старицу која ће бити мајка и рађати духовну децу. Телесно рађање је много лакше од духовног, јер долази након трудноће која траје само девет месеци, док је духовно рађање нешто веома озбиљно, јер се оно односи на одрасле људе, који су већ формирани под утицајем своје околине. Хвала нашем старцу Симеону, који нам је рекао за Илијану, садашњу герондису Јустину, која је у то време била спремна да оде у манастир на Патмосу. Рекао јој је: „Немој да идеш на Патмос, него отиђи да помогнеш владики морфском… Нека с тобом пође и твој отац, свештеник Поливиос, да и он помогне.” Тако је постепено настало сестринство. Међутим, мене је непрестано мучила недоумица – шта ако се ради само о (пролазном) одушевљењу (ентузијазму) тих жена?

У то време се беху упокојили велики старци које сам познавао. Видите колико је важно, нарочито за епископа, да увек зна како у неком кутку васељене – било да је то Света Гора, манастир Ставровуни, манастир Мавровуни, манастир Светог Антонија у Аризони – постоји један светитељ! То је много велика ствар. Епископ треба да тражи тог једног светитеља, односно богоносца. А зашто да га тражи? Зато да би епископ могао надоместити оно што сам нема – да му тај свети, богоносни човек помогне да налази шта је воља Божија. О томе се ради. Веома је опасно да творимо своју вољу, било да смо брачници или монаси. Чак је и за самог патријарха тако нешто опасно, јер ће упасти у замку прелести (самообмане) и погрешке, уколико постоји само наша воља која се не сједињује са вољом Божијом… А ко је тај који може да нам каже која је воља Божија за тебе? Данас постоје неки који изигравају светог Порфирија, Пајсија. Они су најопаснији и треба се држати даље од њих. Рекао сам Јустини, у то време се звала Илијана, да ми је драго што и њен отац, свештеник Поливиос, који је искусан духовник, жели да дође овамо, тако да ће сваки дан моћи да имају свете литургије. Рекао сам јој да се ја разумем само у грађевине и ништа више, али манастир не чине само зграде, него га чине и герондиса и дух сестринства. То сестринство мора да има Духа Светог. Она ми је рекла: 

– Видим да си неодлучан и то није добро. 

– Имам само тридесет и шест година, зар сам ја спреман да оснујем манастир? И то у једној области која је заборавила како изгледају манастири. 

Овде су били манастири пре сто педесет година… Стари архијереји су се бринули о уједињењу са Грчком, а не о сједињењу са Христом. Манастири су били сувишни. Упитала ме је:

– Имаш ли неког човека у кога имаш поверења?

– Имам једног аскету који се подвизава у пустињи Ексархије (у центру Атине). 

За оне који не знају, Ексархија је област у центру Атине у којој живе анархисти, градски бунтовници, они који оспоравају режим. Понекад су бунтовни с разлогом, а понекад без њега. У сваком случају, они су за  једну врсту устанка (револуције). Свако мало дају изјаве. Када чујете да су анархисти запалили Трг Клатмонос, или су запалили ту и ту банку, знајте да место где живе, где се налазе њихове куће, јесте четврт Ексархија. У центру Ексархије је живео архимандрит Ананија, духовно чедо Старца Порфирија. Познавали смо се одавно, захваљујући преподобном оцу нашем Евменију. (Када је Старац Порфирије остарио, слао је своју духовну децу Светом Евменију.) 

Поштовали смо један другог. Отац Ананија је био много старији од мене, мудар човек. У себи је спајао простоту пелопонеског сељака са ученошћу, интелигенцијом и начитаношћу једног мудрог човека. То је врло ретка појава. Увек је био бос. Његова собица је била нешто већа од његовог кревета. Пошто је једна половина тог кревета била претрпана књигама, упитао сам га где спава, а он ми је одговорио: „На другој половини”. Имао је и један телефон који је непрестано звонио. Стотине људи су долазиле да га виде. Пошто је говорио онако гласно, сељачки, они који су се исповедали су знали да ће сви који чекају ред испред врата моћи да чују њихове грехе… Ако си од оних који се стиде, не треба да идеш код оца Ананије да се исповедаш. Да би отишао код њега на исповест, требало би да си се претходно изборио макар са стидом. Ту сте могли чути такве изразе који се, иначе, могу чути само у Ексархији… срамота ме је да их наглас кажем. 

Рекао сам Јустини:

– Имам поверења у оца Ананију. Послао сам и оца Михалиса из Перистероне. Будите спремне. Није лако с њим, али пажљиво га саслушајте и све што вам каже, дођите да ми пренесете. Било да је добро или лоше, треба да ми кажете.

Отишле су код њега и чујте шта им је рекао:

– Реци ми да ли је тај манастир стар?

– Јесте, стар је.

– Да ли је тамо неко мученички пострадао?

– То не знамо, али је у питању село Светог Филумена.

– Светог Филумена? Онога који је мученички пострадао на Јаковљевом бунару?

– Да. И његовог брата близанца по телу, Светог Елпидија. 

– Е, то је лепо. Ту постоји ДНК светости. А да ли тај манастир хоће да подигне Неофит зато што је и сам калуђер, па хоће да се хвали са вама како је направио манастир?

– Не, он још увек то не жели. Ми хоћемо да направимо манастир. 

– Браво. Добро је што он то не жели. Да ли село хоће тај манастир? Да ли сељаци који живе около хоће да ту буде манастир или ћете се сутра свађати с њима због њива и башта?

– Не само да сељаци хоће манастир него су већ почели да скупљају камен, глину и новац да обнове келије пре него што ми одемо тамо.

Чим је Старац чуо то да народ Божји хоће манастир, рекао је:

– Биће то добар манастир, кћери моја. У праву је и Неофит што се не прихвата тек тако његове изградње. Идите и лепо да сарађујете са народом, са Светим Николом и Светим Филуменом па ћете направити добар манастир.

– На основу чега сте то закључили?

– Зато што постоји ДНК светости у тој околини и зато што народ то жели.

Схватате ли колико је важно да народ нешто хоће и да се епископ са тим слаже, да благосиља! Дакле, ако народ неће, епископ не сме да намеће своју одлуку само зато што се њему тако прохтело! То је проблем са наметањем своје воље. 

Јасно вам је да су овакви светитељи драгоцени. Не само Старац Ананија и Старица Галактија него је почело са Старцем Јефремом из Аризоне, који је „отишао одавде (у Царство Небеско)” 2019. године. Сећам се да смо тог дана служили у параклису Светог Тихика у селу Есо Галата, када је стигла порука да се упокојио Јефрем, велики Старац Америке,  пре свог доласка у Аризону игуман манастира Филотеја на Светој Гори. Замислите ово – Света старица Галактија, која се упокојила пре неколико дана, у Духу Светом се преносила у Аризону да би разговарала са Старцем Јефремом. Наредног пута би он долазио у Духу Светом из Америке на Крит да би разменили своја светодуховна искуства. 

Наравно, постоји посебан начин како се ово дешава код светитеља – тако што се укида простор и време, јер су они већ ушли у вечност! Простор и време престају да постоје и они се у само једном трену преносе где год хоће, било преко анђела, било у Духу Светом. Галактија нам је говорила:

– Прво ће отићи Велики светитељ Америке, а после ћу отићи и ја.

Старица Галактија нам је рекла да, док је Јефрем још био жив, на свету не постоји већи живи светитељ од њега. Старац Јефрем је говорио својим духовним чедима који су одлазили у Аризону да га посете:

– Чим ја будем отишао, почеће „догађаји” , који више неће престати – болести, ратови, земљотреси, поплаве… све док се Константинопољ не ослободи. Чим се један догађај буде завршио, почеће други и тако ће се непрестано смењивати један за другим. Између њих ће бити неки прекиди, као кратак предах, пауза, све до наредног догађаја (епизоде, другог дела, наставка, као у филму). Када ја одем, то што тражите од мене, моћи ћете да нађете код „старице са Крита”.

Јесте ли разумели ово? Светитељи су између себе знали и духовну вредност, висину и знање свакога од њих појединачно. Галактија је била нешто посебно, јединствена појава. Један скривени савремени светитељ, који живи на Атици, њу је назвао „Порфиријица“, јер се налазила на истој духовној висини као Свети старац Порфирије. Замислите да је она ово тражила од Христа:

– Христе мој, хоћу да одем до Голготе у онај час кад су те распињали да бих видела Твоје распеће!

И тако се вратила назад у прошло време да би из једног угла на Голготи посматрала како су Римљани распели Господа, како су га Јевреји исмејавали… и све оне догађаје који су описани у Јеванђељу.

Још нешто више од тога је тражила. Хтела је да види какво је било стање пре стварања света:

– Хоћу да ме одведеш у тренутак када си стварао свет да видим какав је био свемир!

И Господ ју је одвео да то види… Када сам послао Јаниса и њих неколико у посету старици Галактији, сећам се да су ми по повратку рекли: „Какве су оно очи!”. Ма, те очи гледају нестворену светлост, како да не буду упечатљиве? Те очи гледају „велики прасак“ док се јадни научници из Церна свим силама труде да нађу, чујте и почујте –Божију честицу! Дакле, светитељи су то гледали, осећали и покушавали да пренесу нама, незналицама. 

Још један светитељ који је ових дана „отишао“ – многима је као и мени био непознат, иако сам с времена на време слушао о њему од Грка из северне Грчке – био је отац Аристидис из Драме. Такође, отац Сарандис Сарандос из Атике, изузетан теолог, који је раније био ожењен и вишедетан, а по смрти његове попадије, Црква га је рукопроизвела у чин архимандрита. Био је духовни отац многим свештеницима Атике, и шире. Кад год смо имали неке црквене проблеме, његови текстови су представљали праве дијаманте православља. Био је исповедник. Можда није био чудотворац попут Старца Јефрема и није могао да гледа толико далеко и дубоко као Старица Галактија, али је био учитељ православља, отачког богословља. 

Свети Јован Златоусти каже: „Ако ти се јави Христос и, на пример, каже: ,Оче, ти си тако смирен, напредовао си духовно, хоћу да ти дам један дар (таленат), један поклон, бирај који хоћеш. Да ли хоћеш дар исцељивања, да лечиш све болеснике од душевних и телесних болести?ʼ (Замислите да оно што ради лекар уз велики труд и притом некад успе а некад не, да свештенику полази за руком и то бесплатно: да исцељује народ који му долази.) ,Ако нећеш дар исцељењаʼ, каже Христос, ,могу да ти дам дар говора – да својим речима приводиш народ покајању, да се обрати из неверовања у веру, из безнађа у надуʼ. Који од ових дарова би ти највише волео?” Свети Јован Златоусти каже да је дар говора несравњиво већи од дара исцељивања и чудотворства. Ако, на пример, исцелимо тело од тумора, за десет-петнаест година опет ћемо од нечега да се разболимо, да остаримо и да умремо. Зар није тако? Међутим, када се једна душа исцели, када се каје, када се учи вери, нади, љубави, опраштању, каква је то бескрајност! Душа се учи – чему? Учи се – вечности, светости! Те дарове је имао отац Сарандис, по мом скромном мишљењу. 

Такође, имао је још нешто. У тешким тренуцима, као што је овај сада, када постоји пометња и није јасно шта јесте, а шта није православно, на пример да ли да се вакцинишемо или не, да ли да служимо литургију минут после поноћи или можемо да славимо Васкрс у девет увече на Велику суботу, он је заузимао јасан став. Није као што неки раде давао двосмислене одговоре (као нејасна делфијска пророчанства која су могла да се протумаче на више начина – прим.прев.), није био од оних који се слажу са свима, а у крајњој линији ни са ким. Није са једном дозом кукавичлука тврдио да је проблем вируса корона само медицински, а не и духовни. 

Чујте ово! Зар један проблем који води у смрт није и духовне природе? Зар је могуће да не буде и духовни проблем? Зар је болест рака само ствар медицине? Ако болеснима од рака Христос не улије наду, они тону у безнађе, у дубине пакла. Дакле, ниједан проблем и никада није само медицински! Зашто? Зато што је човек као живо биће умешен од душе и тела – као што каже Свети Григорије Палама – он је и душевно и телесно живо биће. Телесни проблеми имају и душевну димензију, а душевни проблеми имају и телесну димензију. Зар није тако? Ако увече поједем више него што треба, нећу моћи да се помолим Богу. Чим узмем бројаницу у руке, савладаће ме поспаност. А ако будем пажљив и не претерам са храном, моћи ћу и да се помолим Богу бројаницама и толико тога…

Напустио нас је и велики ава Кипра, старац над старцима, игуман манастира Ставровуни, Атанасије. Њему ћемо ове зиме посветити посебан синаксис. Он је био духовник нашег протосинђела архимандрита Фотијаридесет година,  а још двадесет и пет је живео с њим.

Поставља се питање зашто је Бог допустио да у овом часу када сви знамо да долазе велики догађаји – а они су већ почели и претећи су се надвили над нама – сви ови свети људи оду. Отишли су и други, изван грчког простора – у Русији, Румунији, Србији… У Србији, где мало боље познајемо стање, догодило се нешто страшно – напустили су је њени корифеји међу епископима, Атанасије Јевтић и Амфилохије Радовић. Говоримо о ученицима Светог аве Јустина Поповића, највећег савременог богослова кога смо имали у двадесетом веку! Могли бисмо да потрошимо све време овог синаксиса набрајајући све духовнике које је Бог узео ове и претходне године.

Димитрије Панагопулос, свети проповедник, лаик, говорио је да када видите да Бог узима на небо свете људе у групама, то значи да нас очекују велике батине. Он наводи за то и један врло лаички пример – када се један отац разљути на своју немирну децу, а његови старији синови, они разумни и послушни, хоће да га умире и одобровоље, он их удаљује од себе да би могао да казни кривце. Каже им: „Склоните се од мене да бих могао да ове истучем без сажаљења!” Нешто слично се сада догађа. То је једно од могућих објашњења. 

Јуче су ме обавестили да се и на Светој Гори спрема за „одлазак” још један велики и свети човек, не могу да вам откријем његово име. Дај Боже да поживи још, макар неколико месеци. Он је, по мом мишљењу, један од тројице светогорских богоносаца и то у тренутку када се већина Светогораца понаша конфузно и ништа не говори отворено. А морали би да говоре!

Постоји друго објашњење овог феномена, које сам записао прекјуче када сам о томе питао једног човека Божијег. Он ми је рекао да је толико много греха и тако мало покајања да Господ не може више да нас трпи. Поступиће према нама у складу са мерилима не Новог Завета, него Старог! Оно што сте посејали, то ћете пожњети. То је Стари Завет. Ми, такозвани верници, можемо за све да кривимо глобалисте – Била Гејтса, Кисинџера, Рокфелера, Сороса и безбожну Европу (зар није тако?), али они су само оруђе Божије правде. 

Када је Бог хтео да уразуми Јевреје у Старом Завету, користио је египатске фараоне и асирске владаре, персијског цара Кира, као и Навуходоносора из Вавилона, који је Јерусалим претворио у гумно и уништио Соломонов храм! Бог је због наших грехова искористио и Мeхмеда Освајача 1453. и пао је Константинопољ.

Сада живимо у таквој епохи! Проблем са глобалистима се крије и иза корона вируса. Болест заиста постоји, али су је они брже-боље злоупотребили и користе је највише што могу за своје циљеве. Они су просто средства, не Бога, него демона. Они су демонско оруђе за оно што смо ми заслужили својим непокајаним гресима и правима, својим абортусима, неприродним гресима у браку и ван њега, врачањима и сатанизмом. Све што се до сада догодило и што ћемо тек доживети биће, отприлике, као у Нојево време! Тако ми је рекао. Божији човек ми је наложио да пренесем народу да би добро било да чита те књиге Старог Завета.

Иако ће неки негодовати због овога што говорим… као што се јасно види из питања: зашто вас митрополит морфски тера да читате Стари Завет, а посебно Псалтир, уместо да читате античке Грке и лепе приповетке… Лепе приповетке?! Зар не видите шта се догађа? Сваког дана одлази одабрани свет и сутра ће отићи стотине и хиљаде. Уместо да се дубоко замислимо, ми треба носталгично да чезнемо за својим украденим животом, за нормалношћу?!? Да бисмо надокнадили свој украдени живот, сад треба да пожуримо на неко крстарење пошто су мере мало попустиле??? Болест није нестала, него се само повукла. Уместо да то видимо као прилику да одемо на једно поклоничко путовање унутар земље и ван ње, уместо да се напојимо благодатном енергијом од Светих моштију Божијих људи, ми ћемо поћи на крстарење? А где је то крстарење? У Егејском мору. А где је Егејско море? Поред Турске! Знајте да то што још увек није почео рат, дугујемо Ердогану. Када Ердоган падне, нико више неће моћи да их задржи… Имаћемо и ми своје губитке, о чему смо раније говорили.

Дакле, ово сада је период молитве и вежбања. Треба да вежбамо, нарочито ноћу, молитвом на бројаницама, молбеним канонима. Знам много људи из целог света, Немачке, Енглеске, Аустралије, Грчке и Кипра, који читају Псалтир у групама од по десет чланова. То сам рекао и на прошлом сабрању – ако има нешто добро што је проистекло из ових наших окупљања, онда је то што смо научили људе да читају Псалтир. То је оружје кога се ђаво страшно боји. Међутим, молим вâс који читате Псалтир да будете исповеђени, да се редовно исповедате. За неисповеђене је боље да читају само Јеванђеље. Псалтир много узнемирава демона. Веома много. Раније смо наводили и примере за то, тако да сада нема потребе. 

У Француској, у препуном возу, један Рус је у себи читао Псалтир. Наједанут девојка Францускиња, која је седела неколико места испред њега, окренула се према њему и почела да виче: 

– Престани, битанго, са твојим Христом! Са тим твојим Богом! Толико дуго ме већ печеш да не могу да се смирим!

Утом се појавило одговорно лице воза да би проверило шта се дешава и она је одговорила: 

– Онај тамо нешто ради и нервира ме без престанка!

– Шта то радиш? – упитао је овај Руса. 

Међутим, он је, на сву срећу, седео неколико седишта иза девојке, јер ко зна како би се то иначе завршило: 

– Зар не видите где ја седим, а она је чак тамо…

– Он нешто чита и не да ми мира! – девојка је била упорна.

Шта читаш?

Давидов Псалтир.

Човек је схватио да је девојка поседнута демоном. Чим демон осети благодатну енергију псалама, узнемири се. Наравно, очигледно је да је овај Рус био молитвен човек. Није читао Псалтир као часопис, него је добро познавао фреквенције неба, а истовремено је у себи имао непрестану Исусову молитву. Зато је то нечистом духу толико засметало. Девојку су на крају морали да преместе у други вагон да би се смирила и она и да би он могао да настави са читањем Псалтира. 

Молим вâс који читате Псалтир да имате веру у Бога. Ако има оних којима смета читање Псалтира, а има и таквих, нека не читају. Неки више воле да бистре Сократа и Платона. Нека раде како хоће. Да видимо шта ће и како ће радити сутра када дођу тешки тренуци и да ли ће доћи Сократ и Платон да им помогну… Врло просто. Нећемо ваљда да се расправљамо с њима око тога шта значи Бог, а шта значи безбожност, многобоштво или античка грчка религија? Таман посла. Нашу веру су одржали Јевреји, а не Грци! Пресвета Богородица није била Гркиња! Крајње је време да то схватимо. Апостол Павле нам то говори. Слова јесу грчка. Хоћете да будемо добри Грци? Да би били добри Грци треба добро да научимо лепа слова (књижевност), лепе уметности.

Да појаснимо ово што смо претходно рекли – да они који читају Псалтир морају бити исповеђени. Хоћу да кажем како морамо бити у процесу очишћења, како морамо да чистимо своју душу. То не значи да смо ми који читамо безгрешни. Боже сачувај! Псалтир је тај који нас очишћује „опет и опет“ и који нас све више чува од греха. Међутим, човек који се није покајао за своје грехе, који се није смирио, је попут онога који није одслужио војни рок, који не зна да користи оружје, а улази у рат да се бори. Замислите да њему дате митраљез! Није то праћка. И свети старци које сам упознао исто су говорили о бројаници. Бројаница има исту снагу коју има и Псалтир. Ни бројаница није за свакога. Дешава се да човек први пут дође у неки манастир, а калуђери му дају бројанице на поклон да их носи као наруквицу. Шта је бројаница? Треба да будемо озбиљни у свом духовном раду, јер живимо у озбиљним временима. 

Човек Божији ми је рекао да је наш духовни ниво опао, а велика кривица за то јесте у ћутању духовних пастира.Тако ми је рекао. Тек ћемо осетити недостатак због одласка великих светитеља. Шта ћемо радити сутра када нам затреба киша, а свети старац из манастира Ставровуни није тамо… Рећи ћете ми да је он на небу и да нас чује и горе. Наравно да нас чује, али потребан је и земаљски (молитвени) „везиста”. Неопходан је и (молитвени) „везиста” на земљи! Тек ћемо схватити какве велике људе смо имали поред себе и колико смо их заиста искористили. Биће нам, на пример, потребне литије.

Једна девојка са Тиноса послала ми је питање које гласи овако: „Живим на Тиносу. Мој духовник се  се залаже за то да се вакцинишемо и носимо маске у цркви”. Сада долазимо до смутње која влада у наше време: „На једној литургији у току Васкршњег поста, пошто нисам носила маску, пришао ми је један господин и ударио ме је по руци и рекао ми да је сместа ставим. Морам да Вам признам да сам се уплашила и потресла. Нисам ништа о томе рекла мом духовнику, који иначе богослужи у том храму. Међутим, на следећој исповести ми је нагласио да морам да носим маску. После тога сам почела да је носим, али је скидам пре целивања икона, када узимам нафору, за време читања Апостола и Јеванђеља, као и приликом изношења Часних Дарова“. Дакле, ова жена осећа страхопоштовање према светости ових тренутака за време Свете литургије и зато скида маску, „али осећам да ми је много тешко, јер издајем нашег Христа“. Јесте ли чули истанчаност ове савести – много ми је тешко јер издајем нашег Христа! „Шта да радим? Нажалост, у свим нашим црквама свештеници су поборници маски и вакцина. Ја се нећу вакцинисати. Замолила бих Вас да се молите за мене као што се и ми молимо за Вас.” Обратите пажњу како завршава писмо: „Наравно, најжалосније од свега јесте то што од почетка пандемије до сада није била ниједна литија са нашом чудотворном иконом”. Замислите то, а имају такву светињу! Која је то икона? Чудотворна икона Пресвете Богородице Тиноске (Благовештењске)! 

Враћам се на оно што сам претходно рекао – да ће нам сутра, када нам затреба киша, бити неопходне молитвене сузе покојног Старца из манастира Ставровуни. Био сам присутан често пута на тим бдењима уочи Светог Спиридона. Обратите пажњу на ово – био сам у то време епископ, имао сам четрдесет година, а Старац је имао око осамдесет. Дакле, узрастом сам могао да му будем син или, чак, унук, али он никада није сам преузимао иницијативу, него је чекао да му епископ каже шта треба да се уради. Схватате ли његов оцрковљени ум и поштовање према владики? Чекао је да му ја на крају кажем: „Старче, хоћемо ли да клекнемо и помолимо се Богу за кишу?”. То му се много свидело. Зашто? Зато што је хтео да плаче! Хтео је да плаче у молитви Светом Спиридону! Говорио ми је: „Светитељ је мој земљак из села. Преосвећени, имам осећај да смо и рођаци”. Свети Спиридон је био из села Асја (које се данас налази у окупираном делу Кипра – прим. прев.), као и покојни Старац Атанасије из манастира Ставровуни. Старац је нестрпљиво ишчекивао мој знак и тај тренутак када ће му владика рећи: „Хајде да се на коленима помолимо Светитељу, да би пред њим излио своје молитвене сузе”… Питам сада архимандрита Фотија, који је био његово духовно чедо тридесет година: „Коме ћемо сада рећи да плаче пред Светим Спиридоном? Дај Боже да то буде садашњи игуман, који је уз њега стасавао, који иде његовим трагом и такође је из села Асја…

Дакле, неопходни су нам светитељи као молитвени „везисти”. Шта да радимо сада када немамо једног Атанасија Ставровунијског да нас поведе у литију и да се са сузама помоли Богу? Неопходна нам је икона наше Пресвете Богородице. Ви бисте рекли, госпођо председнице општине Аканту: „Мени треба мој „Хрисосотирaс”. Зар не? Један Акантиотис не може да живи без иконе Хрисосотирас, а без куће може (будући да су после окупације Кипра расељени као избеглице – прим. прев), зар не? Без Христосотира не постоји (окупирано) село Аканту. Без Светог Маманта не постоји (окупирани градић) Морфу! Зар не? То није сентименталност! Знате ли шта је то? То је начин (да успоставим молитвену везу са Богом – прим. прев.) када немам везисту јер имам бежични телефон! Икона Хрисосотирас је својеврстан бежични телефон у ситуацији када сам ја лош владика (лош молитвени везиста – прим. прев.). 

Не знам каква је ситуација код вас, какво мишљење имате о себи (као молитвеним везистима). Дођите овде у цркву да свештеници узму мошти Светог Кипријана и његову икону, те да поведу молитвену литију против тог и тог зла. У селу Маратаса да изнесу у литију Светог Јована Ламбадистија, а у селу Аканту икону Хрисосотирас. Свештеник из села Аканту, о. Петар, пита ме када ћу донети копију иконе Хрисосотирас, коју чувам у Митрополији у Евриху. Ето како размишља један Акантиотис!

 Добро је да имамо ту врсту пажње и да се распитујемо где постоје извори свете воде, светиње, поклоничка места, освећени људи и да њима прибегавамо. Ти људи ће нас духовно руководити, показујући нам како да прођемо кроз све ове догађаје. Нећемо ваљда опет да говоримо о пророчанствима? Зар не видите земљотресе, цунами, урагане…? Шта још да кажемо…? На интернету има толико вести, али половина њих су лажна пророчанства. Ми морамо да се уозбиљимо, да схватимо озбиљно пророчанства тј. све оно што су светитељи, који су сада на небу, предвидели да ће се догодити. О томе треба пажљиво да читамо и слушамо, да се молимо Богу да умањи зло које долази, пошто не може да се спречи. Све остало препустимо Богу.

Човек Божији нас даље саветује: „Неопходно је више ћутања. Од свега што смо сазнали од светитеља, старих и нових, свако понаособ треба да изгради себе. Сада је време правде Божије”. Зато смо претходно поменули Стари Завет. „Осетићемо на својој кожи шта значи правда Божија. Бог узима свете старце да би нас натерао на духовни рад. Узима себи свете старице да би нас покренуо из духовне лењости.” Ми мислимо да је довољно само да слушамо беседе и да учествујемо на понекој литургији. Не, то није довољно! „Припремите се за гнев Божији. Била је воља Божија да свети старци оду да би се одморили од својих трудова. Ми морамо велику пажњу да обратимо на ноћну молитву и проучавање отачких, филокалијских књига, поука стараца.”

Поделићу са вама вест која је, по мом мишљењу, најзначајнија од свега што смо чули у последњих неколико година. На све стране слушамо о пренасељености, чак је и тема из Грчког језика на пријемним испитима на Кипру ове године (1.6.2021.) била таква да сам се запањио –Пренасељеност и исцрпљивање природних ресурса! Они просто не умеју да сакрију своје намере… Схватате ли? Наводно, нећемо имати довољно воде, нећемо имати природне ресурсе. Дакле, има нас превише на планети, 7,8 милијарди, а то је озбиљан проблем и зато млади треба унапред да размишљају о томе?! Другим речима, најлакши начин за то јесте да се смањи број становника! Успут буди речено, ова тема не би била чудна, на пример, у Кини, Индији или Африци, где жене рађају много деце као у старо време. Међутим, наметнули су ово као проблем Кипру, иако има негативан природни прираштај! 

Последња вест јесте да Кина – која има (обратите пажњу!) 1,7 милијарди становника, и која је до сада као комунистичка и диктаторска земља дозвољавала само по једно дете у породици, док је свако наредно дете убијано абортусима – од прошле недеље даје право младим брачним паровима да имају до троје деце. Како је то могуће? У време када је наша раса у опасности да потпуно нестане, притом не мислим само на Грке него у начелу на индоевропљане, Кина прави планове као да се простире на девет планета? Од 1,7 милијарди за десет година ће имати 10 милијарди Кинеза. Зашто то раде? Зато што имају свој план. Свети старац Пајсије ми је, уз свој карактеристични смисао за хумор, говорио: „Добро, бре, да ли си у путу, док си пролазио кроз Солун, видео неке Кинезе?” У то време није било нити једног јединог Кинеза…

Извор: https://www.youtube.com/watch?v=pW3v7SUO_rI

Са грчког превела © Валентина Аврамовић

Μόρφου Νεόφυτος: Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ὄχι τὸν θάνατο (09.11.2021)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, ποὺ τελέσθηκε στὸ ὁμώνυμο πανηγυρίζον ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Πολυδύναμου Κέντρου «Ἡ Σολέα» στὴν κοινότητα Εὐρύχου, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (09.11.2021).

Ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.