«Σαλπίστε τήν πρωτομηνιά μέ τή σάλπιγγα», λέει ὁ Δαβίδ, «τή χαρμόσυνη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς σας» (Ψαλ. 80, 4), καί οἱ διαταγές τῆς θεόπνευστης διδασκαλίας εἶναι ὁπωσδήποτε νόμος γιά ὅσους ἀκοῦνε. Ἐπειδή λοιπόν ἦλθε ἡ χαρμόσυνη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς μας, ἄς ἐφαρμόσω κι ἐγώ τό νόμο κι ἄς γίνω σαλπιγκτής τῆς ἱερῆς ἡμέρας. Ἡ σάλπιγγα τοῦ νόμου, ὅπως ὑποδεικνύει νά ἐννοήσομε ὁ Ἀπόστολος, εἶναι ὁ λόγος. Γιατί λέει ὅτι δέν πρέπει ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγας νά γίνεται ἀσαφής (Α´ Κορ 14, 7 ἑ), ἀλλά οἱ φθόγγοι νά εἶναι εὐδιάκριτοι, γιά νά εἶναι σαφεῖς σ᾿ ὅσους ἀκοῦνε.

 Ἄς ἀφήσομε λοιπόν κι ἐμεῖς, ἀδελφοί, κάποια λαμπρή ἠχώ πού ν᾿ ἀκουστεῖ μακριά καί πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τόν ἦχο τῆς κεράτινης σάλπιγγας. Γιατί κι ὁ Νόμος πού προδιαγράφει τήν ἀλήθεια μέ τούς τύπους τῆς σκιᾶς, νομοθέτησε τόν ἦχο τῶν σαλπίγγων κατά τήν ἡμέρα τῆς σκηνοπηγίας (Λευιτ. 23, 24). Καί τό θέμα τῆς ἑορτῆς αὐτῆς εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀληθινῆς σκηνοπηγίας. Σ᾿ αὐτήν συμπηγνύεται τό ἀνθρώπινο σκήνωμα ἐκείνου πού γιά χάρη μας φόρεσε τό ἀνθρώπινο σχῆμα.

 Σ᾿ αὐτήν τά σκηνώματά μας, πού διαλύει ὁ θάνατος, συμπηγνύονται πάλι ἀπό ἐκεῖνον πού οἰκοδόμησε ἀπό τήν ἀρχή τήν κατοικία μας. Ἄς ποῦμε κι ἐμεῖς τά λόγια τῆς ψαλμωδίας, χορεύοντας ἀντάμα μέ τό μεγαλόφωνο Δαβίδ, «εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 117, 25). Πῶς ἔρχεται; Ὄχι βέβαια ὅπως μέ ἕνα πλοῖο ἤ μιά ἅμαξα, ἀλλά πού εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη ζωή χωρίς φθορά παρθενική. «Αὐτός εἶναι ὁ Θεός μας, αὐτός ὁ Κύριος φανερώθηκε γιά μᾶς, γιά νά συστήσει αὐτή τήν ἑορτή μέ φοινικοφόρους ὥς τήν ἄκρη τοῦ θυσιαστηρίου» (Ψαλμ. 117, 27).

Ὁπωσδήποτε δέν ἀγνοοῦμε, ἀδελφοί, τό μυστήριο πού κρύβεται στά λόγια αὐτά· ὅτι ὅλη ἡ κτίση εἶναι ἕνα ἀνάκτορο τοῦ Κυρίου τῆς Κτίσης. Ἀλλά, ἐπειδή ὅταν εἰσῆλθε ἡ ἁμαρτία κλείστηκαν τά στόματα ἐκείνων πού κυρίεψε ἡ κακία καί σώπασε ἡ φωνή τῆς χαρᾶς καί διαλύθηκε τό σύμφωνο τραγούδι τῶν ἑορταστῶν, ἀφοῦ τό ἀνθρώπινο γένος δέ συνεόρταζε μέ τήν ὑπερκόσμια φύση, γι᾿ αὐτό ἦρθαν οἱ σάλπιγγες τῶν προφητῶν καί τῶν ἀποστόλων, πού ὁ νόμος τίς λέει «κεράτινες», ἐπειδή ἡ κατασκευή τους προερχόταν ἀπό τόν ἀληθινό μονόκερο. Αὐτές μέ τή δύναμη τοῦ Πνεύματος ἠχολόγησαν τό λόγο τῆς ἀλήθειας, ὥστε ν᾿ ἀνοίξει ἡ ἀκοή ἡ φραγμένη ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά γίνει μιά σύμφωνη ἑορτή, πού μέ τόν εὐτρεπισμό τῆς σκηνοπηγίας τῆς κάτω κτίσης νά συμμελωδεῖ κι αὐτή μέ τίς ὑψηλές καί ὑπέρτερες δυνάμεις τίς γύρω ἀπό τό ἄνω θυσιαστήριο. Γιατί τά κέρατα τοῦ νοητοῦ θυσιαστηρίου εἶναι οἱ Δυνάμεις οἱ ὑψηλές κι ἐξέχουσες τῆς νοερῆς φύσης, Ἀρχές καί Ἐξουσίες καί Θρόνοι καί Κυριότητες.

Μ᾿ αὐτές, μέ τή συμμετοχή τους στήν ἑορτή, συνάπτεται κατά τή σκηνοπηγία τῆς ἀνάστασης ἡ ἀνθρώπινη φύση εὐτρεπισμένη μέ τήν ἀνακαίνιση τῶν σωμάτων. Γιατί τό ̒πυκάζομαι᾿ σημαίνει ὅ,τι καί τό εὐτρεπίζομαι ἤ ντύνομαι, ὅπως τό ἑρμηνεύουν ὅσοι γνωρίζουν αὐτά τά πράγματα. Ἐλᾶτε λοιπόν νά ξεσηκώσομε τίς ψυχές μας γιά τόν πνευματικό χορό κι ἄς βάλομε πρωτοχορευτή καί ἀρχηγό καί κορυφαῖο τοῦ χοροῦ μας τό Δαβίδ κι ἄς ποῦμε μαζί μ᾿ ἐκεῖνον τόν μελωδικό ἐκεῖνο στίχο πού ψάλαμε πρίν ἀπό λίγο.

Ἄς τόν ἐπαναλάβομε ἄλλη μιά φορά· «αὐτή εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἔκανε ὁ Κύριος· εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καί ἀγαλλίασης γιά μᾶς» (Ψαλμ. 117, 24). Τή μέρα αὐτή ἀρχίζει νά ὑποχωρεῖ τό σκοτάδι καί ἡ ἔκταση τῆς νύκτας μέ τόν πλεονασμό τοῦ φωτός περιορίζεται ὁλοένα. Δέν εἶναι, ἀδελφοί μου, τυχαία κι αὐτόματη ἡ οἰκονομία αὐτή σχετικά μέ τήν ἑορτή, νά παρουσιαστεῖ τή στιγμή αὐτή ἡ θεία ζωή μέσα στήν ἀνθρώπινη, ἀλλά ἡ κτίση μέ τά φαινόμενα αὐτά διηγεῖται στούς πιό διορατικούς κάποιο μυστήριο καί σχεδόν φωνάζει καί λέει σ᾿ αὐτόν πού μπορεῖ ν᾿ ἀκούσει τί θέλει ἡ ἡμέρα πού μεγαλώνει κατά τήν παρουσία τοῦ Κυρίου καί ἡ νύχτα πού κολοβώνεται.

Ἐγώ νομίζω πώς ἀκούω τήν κτίση νά διηγεῖται κάτι τέτοια. Βλέποντας αὐτά, ἄνθρωπε, σκέψου τό κρυφό πού σοῦ φανερώνουν τά φαινόμενα. Βλέπετε τή νύχτα πού προχώρησε στό ἀκρότατο σημεῖο της, ἐκεῖ σταμάτησε νά προχωρεῖ, κι ἄρχισε πάλι νά ἐπιστρέφει; Βάλε στό νοῦ σου ὅτι ἡ κακή νύχτα τῆς ἁμαρτίας, ἀφοῦ μεγάλωσε ὅσο τῆς ἦταν δυνατό κι ἔφτασε μέ κάθε ἐπινόηση κακῶν στό ἀνώτερο μέγεθος τῆς κακίας, ἀνακόπηκε σήμερα ἀπό τήν παραπέρα προχώρησή της καί ἀπό δῶ καί πέρα ὠθεῖται πιά στόν περιορισμό καί στόν ἀφανισμό.

Βλέπεις ὅτι ἡ λάμψη τοῦ φωτός διαρκεῖ περισσότερο καί ὁ ἥλιος εἶναι πάνω ἀπό τό συνηθισμένο; Σκέψου τήν παρουσία τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, πού καταφωτίζει μέ τίς εὐαγγελικές ἀκτίνες ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἴσως καί γιά τό ὅτι δέν φανερώθηκε ὁ Κύριος ἀπό τήν ἀρχή, ἀλλά χάρισε τήν φανέρωση τῆς θεότητάς Του στήν ἀνθρώπινη ζωή στά τελευταῖα αὐτά χρόνια, θά σκεφτεῖ εὔλογα κανένας αὐτή τήν αἰτία, ὅτι αὐτός πού ἦταν νά κατεβεῖ μέσα στήν ἀνθρώπινη ζωή γιά τήν κατάλυση τῆς κακίας, περίμενε ὑποχρεωτικά νά βλαστήσει ὁλοκληρωτικά ἡ ἁμαρτία πού φύτεψε ὁ ἐχθρός. Καί τότε ὁδήγησε, ὅπως λέει τό Εὐαγγέλιο, τό τσεκούρι στή ρίζα (Ματθ. 3, 10). Γιατί καί οἱ γιατροί, ὅσοι ὑπερέχουν στήν τέχνη τους, ὅσο ὁ πυρετός κρυφοκαίει ἀκόμα τό σῶμα καί ἐνῶ λίγο δυναμώνει ἀπό τίς νοσογόνες αἰτίες, ὑποχωροῦν σ᾿ αὐτόν, ὥσπου νά φτάσει στό ψηλότερό του σημεῖο, καί δέν προσφέρουν στόν ἄρρωστο καμιά βοήθεια μέσω τῶν τροφῶν. Ὅταν ὅμως τό κακό σταματήσει, τότε βάζουν σ᾿ ἐνέργεια τήν τέχνη τους, ὅταν ἐκδηλωθεῖ ὅλη ἡ ἀρρώστια.

Ἔτσι κι αὐτός πού γιατρεύει ὅσους νοσοῦν στήν ψυχήν περίμενε νά ἐκδηλωθεῖ ὅλη ἡ ἀρρώστια τῆς κακίας πού αἰχμαλώτισε τή φύση τῶν ἀνθρώπων, γιά νά μή μείνει ἀθεράπευτο κανένα κακό ἀπό ὅσα κρύβονταν, ἀφοῦ ὁ γιατρός θά θεράπευε μόνο ὅ,τι φαινόταν. Γιά αὐτό οὔτε κατά τήν ἐποχή τοῦ Νῶε, ὁπότε εἶχε καταφθαρεῖ μέσα στήν ἀδικία ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, δέν ἐπιφέρει μέ τήν ἐμφάνισή Του τήν ἴαση, ἐπειδή δέν εἶχε βλαστήσει ἀκόμα ὁ βλαστός τῆς σοδομιτικῆς κακίας. Οὔτε φαίνεται ὁ Κύριος τόν καιρό τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων. Γιατί πολλά ἀκόμα κακά κρύβονταν μέσα στήν ἀνθρώπινη φύση. Πράγματι ποῦ ἦταν ὁ θεομάχος Φαραώ; Ποῦ ἡ ἀκαταδάμαστη κακία τῶν Αἰγυπτίων;

Οὔτε τότε ἦταν ἡ κατάλληλη στιγμή γιά τόν ἐπανορθωτή τοῦ παντός, τήν ἐποχή ἐννοῶ τῆς κακίας τῶν Αἰγυπτίων, νά ἀναμιχθεῖ στή ζωή μας, ἀλλά ἔπρεπε νά κάνει τήν ἐμφάνισή της καί ἡ παρανομία τῶν Ἰσραηλιτῶν. Ἔπρεπε ἀκόμα νά φανερωθεῖ στή ζωή καί ἡ βασιλεία τῶν Ἀσσυρίων καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ Ναβουχοδονόσορα πού κρυφόκαιγε. Ἔπρεπε νά ξεπεταχτεῖ σάν ἕνα πονηρό ὅλο ἀγκάθια φυτό ὁ δόλιος φόνος τῶν ὁσίων ἀπό τήν κακή ρίζα τοῦ διαβόλου. Ἔπρεπε νά ἐκδηλωθεῖ ἡ λύσσα τῶν Ἰουδαίων κατά τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ, πού σκότωσαν τούς προφῆτες καί λιθοβολοῦσαν τούς ἀπεσταλμένους του καί τέλος διέπραξαν τόν ἀνόσιο φόνο τοῦ Ζαχαρία ἀνάμεσα στό ναό καί στό θυσιαστήριο (Ματθ. 23, 35).

Πρόσθεσε στόν κατάλογο τῶν κακουργημάτων καί τήν παιδοκτονία τοῦ Ἡρώδη. Ἀφοῦ λοιπόν παρουσιάστηκε ὅλη ἡ δύναμη τῆς κακίας ἀπό τήν πονηρή ρίζα καί αὐξήθηκε θρασομανώντας σέ πολλά εἴδη στίς προαιρέσεις τῶν γνωστῶν γιά τήν κακία τους κάθε γενιᾶς τότε, ὅπως λέει ὁ Παῦλος στούς Ἀθηναίους, παραβλέποντας ὁ Θεός τούς χρόνους τῆς ἄγνοιας, ἔρχεται στίς ἔσχατες ἡμέρες (Πράξ. 17, 30), ὅταν δέν ὑπῆρχε κανένας πού νά γνωρίζει καί ν᾿ ἀναζητεῖ τό Θεό.

Ὅταν εἶχαν ξεκλίνει ὅλοι καί εἶχαν ἐξαχρειωθεῖ (Ψαλμ. 13, 2), ὅταν ἡ ἁμαρτία εἶχε ἁπλωθεῖ παντοῦ (Ρωμ. 3, 3), ὅταν περίσσευε ἡ ἀνομία, ὅταν ὁ ζόφος τῆς κακίας ἔφτασε στό ἀκρότατο ὅριο, τότε φάνηκε ἡ χάρη, τότε ἀνέτειλε ἡ ἀκτίνα τοῦ ἀληθινοῦ φωτός ἐπάνω μας. Τότε φάνηκε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης σ᾿ ἐκείνους πού κάθονταν στό σκότος καί στή σκιά τοῦ θανάτου (Ἠσ. 9, 2), τότε τσάκισε τίς πολλές κεφαλές τοῦ δράκοντα πατώντας τον μέ τό πόδι του καί συντρίβοντάς τον καί καταπατώντας τον στή γῆ. Καί κανένας, βλέποντας τά τωρινά κακά, νά μή νομίζει ὅτι ὁ λόγος ψεύδεται πού λέει ὅτι ὁ Κύριος ἔλαμψε σάν ἥλιος στή ζωή μας κατά τούς τελευταίους καιρούς.

Θά πεῖ ἴσως ὁ ἀντιρρησίας, ὅτι αὐτός πού περίμενε τούς καιρούς γιά νά φανερωθεῖ ἡ κακία, νά αὐξηθεῖ καί νά τήν ἀποσπάσει ἀπό τή ρίζα, εἶναι φυσικό ὅτι θά τήν ἔχει καταλύσει ὁλόκληρη, ὥστε νά μήν ἔχει μείνει κανένα ἀπομεινάρι της στή ζωή μας. Ὅμως τώρα γίνονται μέ τόλμη καί φόνοι καί κλοπές καί μοιχεῖες καί τά χειρότερα κακουργήματα. Ἀλλά αὐτός πού διαπιστώνει αὐτό τό πράγμα ἄς λύσει τήν ἀμφιβολία του μέ ἕνα παράδειγμα ἀπό τά γνωστά. Ὅπως δηλαδή ὅταν σκοτώνομε κάποιο ἑρπετό, βλέπομε ὅτι δέν πεθαίνει ὅλο τό φίδι μαζί μέ τό κεφάλι, ἀλλά, ἐνῶ τό κεφάλι ἔχει πεθάνει, τό ὑπόλοιπο σῶμα εἶναι ζωντανό καί δείχνει τό θυμό του, χωρίς νά ἔχει στερηθεῖ τή ζωτική δύναμη, ἔτσι κι αὐτός πού σκότωσε τό δράκοντα.

Ὅταν τό θηρίο μεγάλωσε αὐξημένο σέ κάθε μιά ἀπό τίς γενιές τῶν ἀνθρώπων συντρίβοντάς του τήν κεφαλή, δηλαδή τή δύναμη πού ἀναιρεῖ τά καλά καί ἔχει τά πολλά κεφάλια, δέν ἔκανε πιά κανένα λόγο γιά τό ὑπόλοιπο σῶμα, ἐπιτρέποντας νά ἀπομείνει ἡ κίνηση μέσα στό νεκρό θηρίο ὡς ἀφορμή ἄσκησης γιά τούς μεταγενέστερους. Ποιό εἶναι λοιπόν τό κεφάλι πού συντρίφτηκε; Ἐκεῖνο πού ἔφερε στή ζωή τό θάνατο μέ τή ἁμαρτωλή συμβουλή, πού μέ τό δάγκωμά του στάλαξε στόν ἄνθρωπο τό θανατηφόρο δηλητήριο.

Αὐτός λοιπόν πού κατάλυσε τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου, σύντριψε τή δύναμη τῆς κεφαλῆς τοῦ φιδιοῦ, ὅπως λέει ὁ προφήτης. Τό ὑπόλοιπο ὅμως σῶμα τοῦ θηρίου σκορπισμένο μέσα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ὅσο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται μέσα στίς κινήσεις τῆς κακίας, σκληραίνει ἀδιάκοπα τή ζωή μας μέ τά λέπια τῆς ἁμαρτίας. Ἡ δύναμή του βέβαια εἶναι πιά νεκρή, ἀφοῦ ἀχρηστεύθηκε τό κεφάλι. Ὅταν περάσει ὅμως ὁ καιρός καί ἀκινητοποιηθοῦν τά κινούμενα κομμάτια κατά τή συντέλεια τῆς ζωῆς αὐτῆς πού προσδοκοῦμε, τότε καταργεῖται ἡ οὐρά καί τό τελευταῖο τμῆμα τοῦ ἐχθροῦ, κι αὐτό εἶναι ὁ θάνατος. Κι ἔτσι θά πραγματοποιηθεῖ ὁ πλήρης ἀφανισμός τῆς κακίας, ἀφοῦ θ᾿ ἀνακληθοῦν ὅλοι μέ τήν ἀνάσταση στή ζωή. Οἱ δίκαιοι θά μετοικήσουν ἀμέσως στήν οὐράνια μακαριότητα, ἐνῶ οἱ ἔνοχοι ἁμαρτημάτων θά παραδοθοῦν στή γέεννα.

Ἀλλά ἄς ἐπιστρέψομε στή χαρά τῆς ἡμέρας, πού εὐαγγελίζονται οἱ ἄγγελοι στούς ποιμένες καί οἱ οὐρανοί διηγοῦνται στούς μάγους, τήν ὁποία ἀνακηρύττει τό Πνεῦμα τῆς προφητείας μέ τά πολλά καί διάφορα πού λέει, ὥστε καί οἱ μάγοι νά γίνουν κήρυκες τῆς χάριτος. Γιατί Ἐκεῖνος πού ἀνατέλλει τόν ἥλιο του γιά δίκαιους καί ἄδικους, πού βρέχει γιά πονηρούς καί ἀγαθούς, ἔφερε τή λάμψη τῆς γνώσης καί τή δρόσο τοῦ Πνεύματος ἀκόμα καί σέ ξένα στόματα, ὥστε μέ τή μαρτυρία τῶν ἀντιθέτων νά βεβαιωθεῖ ἀκόμα περισσότερο ἡ ἀλήθεια σ᾿ ἐμᾶς. Ἀκοῦς τόν οἰωνοσκόπο Βαλαάμ νά κηρύττει στούς ἀλλόφυλους μέ ἀνώτερη ἔμπνευση ὅτι «θ᾿ ἀνατείλει ἕνα ἀστέρι ἀπό τόν Ἰακώβ». Βλέπεις τούς μάγους, πού ἕλκουν ἀπό ἐκεῖνον τή γενιά τους, νά παρακολουθοῦν κατά τήν πρόρρηση τοῦ προπάτορα τήν ἀνατολή τοῦ νέου ἄστρου, πού μόνο αὐτό διαφορετικά ἀπό τή φύση τῶν ἄλλων ἄστρων καί κινήθηκε καί σταμάτησε κάνοντας ἀνάλογα μέ τό τί χρειαζόταν πότε τό ἕνα πότε τό ἄλλο. Ἐνῶ δηλαδή ἀπό τά ἄλλα ἄστρα ἡ μία κατηγορία εἶναι τοποθετημένα στήν ἁπλανή σφαίρα καί τούς ἔλαχε στάση ἀπαρασάλευτη, καί τά ἄλλα δέν παύουν ποτέ νά κινοῦνται, τό ἀστέρι τοῦτο καί κινεῖται ὁδηγώντας τούς μάγους ἀλλά καί σταματᾶ δείχνοντας τόν τόπο. Ἀκοῦς τόν Ἠσαΐα νά φωνάζει «γεννήθηκε γιά χάρη μας παιδί καί μᾶς δόθηκε υἱός» (Ἠσ. 9, 6). Μάθε ἀπό τόν ἴδιο τόν προφήτη πῶς γεννήθηκε τό παιδί, πῶς μᾶς δόθηκε υἱός. Ἄραγε κατά τό φυσικό νόμο; Ὄχι, λέει ὁ προφήτης. Ὁ Κύριος τῆς φύσης δέ γίνεται δοῦλος τῆς φύσης. Πές μου ὅμως, πῶς γεννήθηκε τό παιδί. «Νά», λέει, «ἡ Παρθένος θά συλλάβει καί θά γεννήσει υἱό καί θά τοῦ δώσουν τό ὄνομα Ἐμμανουήλ, πού ἑρμηνεύεται ̒ὁ Θεός εἶναι μαζί μας᾿» (Ἠσ. 7, 14). Πώ πώ θαῦμα! Ἡ παρθένος γίνεται μητέρα καί παραμένει παρθένος.

Βλέπεις τήν καινοτομία τῆς φύσης. Στίς ἄλλες γυναῖκες ὅσο μία εἶναι παρθένος δέν εἶναι μητέρα, ὅταν ὅμως γίνει μητέρα δέν ἔχει πιά τό γνώρισμα τῆς παρθενίας. Ἐδῶ καί τά δύο ὀνόματα συνέπεσαν. Ἡ ἴδια εἶναι καί μητέρα καί παρθένος καί οὔτε ἡ παρθενία ἐμπόδισε τή γέννηση οὔτε ἡ γέννηση κατάργησε τήν παρθενία. Ἔπρεπε αὐτός πού ἦρθε στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου γιά ν᾿ ἀφθαρτοποιήσει τό πᾶν, ν᾿ ἀρχίσει ἀπό τήν ἀφθαρσία πού ἐξυπηρετοῦσε τή γέννησή του.

Ἡ συνήθεια τῶν ἀνθρώπων ὀνομάζει ̒ἄφθορη᾿ αὐτήν πού δέν ἔχει πείρα γάμου. Αὐτό μοῦ φαίνεται ἔχει κατανοήσει πρῶτος Ἐκεῖνος ὁ Μωϋσῆς ὁ μέγας μέ τή θεοφάνεια πού τοῦ ἔγινε μέ τό φῶς, ὅταν ἡ φωτιά ἄναβε στή βάτο καί ἡ βάτος δέν καιγόταν. Γιατί λέει, «θά μεταβῶ καί θά δῶ αὐτό τό μέγα ὅραμα» (Ἐξ. 3, 3). Δέ δηλώνει νομίζω τοπική κίνηση μέ τή μετάβαση, ἀλλά τό πέρασμα τοῦ χρόνου. Αὐτό δηλαδή πού προτυπώθηκε τότε μέ τή φλόγα καί τή βάτο, ἀφοῦ πέρασε ὁ ἐνδιάμεσος χρόνος, ἀποκαλύφθηκε φανερά στό μυστήριο μέ τήν Παρθένο. Ὅπως ἐκεῖ ὁ θάμνος ἐνῶ φλογίζεται δέν καίγεται, ἔτσι καί ἐδῶ ἡ Παρθένος καί γεννᾶ τό φῶς ἀλλά καί δέν παθαίνει καμιά φθορά.

Ἄν τώρα ἡ βάτος προτυπώνει τό σῶμα τῆς Παρθένου, μήν ντραπεῖς γιά τό αἴνιγμα. Γιατί κάθε σάρκα ἐπειδή παραδέχεται τήν ἁμαρτία, εἶναι ἁμαρτία ἀκριβῶς κατά τό ὅτι εἶναι μόνο σάρκα (Β´ Βασ. 23, 6), ἐνῶ ἡ ἁμαρτία στή Γραφή παίρνει τό ὄνομα τοῦ ἀγκαθιοῦ. Καί γιά νά μήν ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό θέμα μας, ἴσως δέν εἶναι ἄκαιρο νά φέρομε τόν Ζαχαρία πού σκοτώθηκε ἀνάμεσα στό ναό καί στό θυσιαστηρίο ὡς μάρτυρα τῆς ἄφθορης μητέρας. Ὁ Ζαχαρίας ἦταν ἱερέας καί ὄχι μόνο ἱερέας, ἀλλά εἶχε καί τό χάρισμα τῆς προφητείας (Λουκᾶ 1, 3 ἑ), πού ἡ δύναμή της διακηρύσσεται γραμμένη μέσα στό βιβλίο τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅταν προετοίμαζε ἡ θεία Χάρη τούς ἀνθρώπους νά μή θεωρήσουν ἀπίθανη τή γέννηση τῆς Παρθένου, προετοιμάζει τή συγκατάθεση τῶν ἀπίστων μέ μικρότερα θαύματα, ὅπως γιά παράδειγμα ἡ ἡλικιωμένη στείρα ἀποχτᾶ παιδί. Αὐτό εἶναι τό προοίμιο τοῦ θαύματος τῆς παρθενίας. Ὅπως δηλαδή ἡ Ἐλισάβετ δέ γίνεται μητέρα μέ τή φυσική της δύναμη, ἀφοῦ εἶχε γηράσει χωρίς ν᾿ ἀποκτήσει παιδί, ἀλλά ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ ἀποδίδεται στό θεῖο θέλημα, ἔτσι καί τό ἀπίστευτο τοῦ παρθενικοῦ κοιλοπονήματος, γίνεται πιστευτό μέ τήν ἀναφορά του στό θεῖο.

Ἐπειδή λοιπόν ὁ υἱός πού προῆλθε ἀπό τή στείρα προλαμβάνει αὐτόν πού προῆλθε ἀπό τήν παρθενία, αὐτός πού σκίρτησε προτοῦ γεννηθεῖ μέσα στά σπλάχνα τῆς μητέρας του μέ τή φωνή ἐκείνης πού κυοφοροῦσε τόν Κύριο, ὅταν γεννήθηκε ὁ Πρόδρομος τοῦ Λόγου, τότε μέ τήν προφητική ἔμπνευση λύεται ἡ σιωπή τοῦ Ζαχαρία. Καί ὅσα διατυπώνει ὁ Ζαχαρίας ἀποτελοῦσαν προφητεία γιά τό μέλλον. Αὐτός λοιπόν πού τό προφητικό πνεῦμα τόν χειραγωγεῖ στή γνώση τῶν κρυπτῶν, κατανοώντας τό μυστήριο τῆς παρθενίας στήν ἄφθαρτη γέννηση, δέν ἀποχώρισε μέσα στό ναό τήν ἄγαμη μητέρα ἀπό τόν τόπο τόν προκαθορισμένο ἀπό τό νόμο γιά τίς παρθένες, θέλοντας νά διδάξει τούς Ἰουδαίους ὅτι ὁ δημιουργός τῶν ὄντων καί βασιλεύς ὅλης τῆς κτίσης, μαζί μέ ὅλα τά ἄλλα ἔχει ὑποχείριά του καί τήν ἀνθρωπίνη φύση, τήν κατευθύνει μέ τή θέλησή του ὅπου αὐτός νομίζει καί δέν ἐξουσιάζεται αὐτός ἀπό ἐκείνην, ὥστε εἶναι στήν ἐξουσία καί τή δύναμή του νά δημιουργήσει νέα γέννηση. Ἡ γέννηση αὐτή δέ θ᾿ ἀφαιρέσει ἀπό αὐτήν πού ἔγινε μητέρα τό νά μείνει παρθένος.

Γι᾿ αὐτό δέν τήν ἀποχώρισε μέσα στό ναό ἀπό τή θέση τῶν παρθένων. Καί ἡ θέση αὐτή ἦταν ὁ τόπος ἀνάμεσα στό ναό καί τό θυσιαστήριο. Ἐπειδή λοιπόν ἄκουγαν ὅτι θά γεννηθεῖ κατ᾿ οἰκονομίαν σάν ἄνθρωπος ὁ βασιλιάς τῆς κτίσης, ἀπό φόβο νά μή γίνουν ὑποχείριοι σέ βασιλιά σκοτώνουν αὐτόν πού ἔδινε μαρτυρία γιά τή γέννηση, τόν ἱερέα πού ἱερούργησε κοντά στό ἴδιο τό θυσιαστήριο (Ματθ. 23, 25). Πλανηθήκαμε ὅμως μακριά ἀπό τό θέμα μας, ἐνῶ ἔπρεπε ὁ λόγος μας νά γυρίσει στή Βηθλεέμ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄν δηλαδή ἐμεῖς εἴμαστε ἀληθινά ποιμένες κι ἀγρυπνοῦμε γιά τά ἴδια μας ποίμνια, τότε ἀπευθύνεται ὁπωσδήποτε σ᾿ ἐμᾶς ἡ φωνή τῶν ἀγγέλων, πού εὐαγγελίζεται αὐτή τή μεγάλη χαρά (Λουκᾶ 2, 10).

Ἄς ὑψώσομε λοιπόν τό βλέμμα στήν οὐράνια στρατιά, ἄς δοῦμε τούς χορούς τῶν ἀγγέλων, ἄς ἀκούσομε τή θεία τους ὑμνωδία. Ποιός εἶναι ὁ ὕμνος τῶν ἑορταστῶν; Φωνάζουν, «δόξα νά ἔχει ὁ Θεός στόν οὐρανό» (Λουκᾶ 2, 14). Γιατί οἱ ἄγγελοι δοξάζουν τή θεότητα πού βλέπομε στά ὕψη; Γιατί λέγοντας «καί εἰρήνη πάνω στή γῆ» ἔγιναν ὁλόχαροι γιά τό ὅ,τι ἔβλεπαν οἱ ἄγγελοι «εἰρήνη πάνω στή γῆ». Ἡ προηγουμένως καταραμένη, αὐτή πού γενοῦσε ἀγκάθια καί τριβόλια, ὁ τόπος τῆς συμπλοκῆς, ἡ ἐξορία τῶν καταδικασμένων, ἡ γῆ δηλαδή δέχτηκε τήν εἰρήνη. Πώ πώ θαῦμα! «Ἡ ἀλήθεια ἀνέτειλε ἀπό τή γῆ καί ἀπό τόν οὐρανό πρόβαλε ἡ δικαιοσύνη» (Ψαλμ. 84, 12)! Τέτοιο καρπό καρποφόρησε ἡ γῆ τῶν ἀνθρώπων. Αὐτά γίνονται γιά τήν ἐκδήλωση τῆς καλῆς διάθεσης πρός τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἀναμιγνύεται μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά νά ὑψωθεῖ ὁ ἄνθρωπος στό ὕψος τοῦ Θεοῦ. Ἔχοντας ἀκούσει αὐτά τά πράγματα ἄς πᾶμε στή Βηθλεέμ κι ἄς δοῦμε τό νέο θέαμα, πῶς χαίρεται ἡ Παρθένος γιά τή γέννηση, πῶς ἡ ἄσχετη μέ τό γάμο περιποιεῖται τό νήπιο. Καί πρῶτα ποιά εἶναι αὐτή καί ἀπό ποῦ θ᾿ ἀκούσομε νά μᾶς ἐξιστοροῦνται τά σχετικά μέ αὐτή.

Ἄκουσα λοιπόν μιά ἀπόκρυφη ἱστορία, πού διηγεῖται τά ἑξῆς. Ὁ πατέρας τῆς Παρθένου ἦταν ὀνομαστός γιά τήν αὐστηρή ζωή του σύμφωνα μέ τό νόμο καί γνωστός γιά τίς ἀρετές του. Εἶχε γεράσει χωρίς ν᾿ ἀποκτήσει παιδί, γιατί ἡ γυναίκα του δέν ἦταν σέ θέση νά τεκνοποιήσει. Ὁ νόμος τιμοῦσε τίς μητέρες, καί τήν τιμή αὐτή δέν τήν εἶχαν οἱ στεῖρες. Μιμεῖται λοιπόν κι ἐκείνη ὅ,τι λένε οἱ διηγήσεις γιά τή μητέρα τοῦ Σαμουήλ (Α´ Βασ. 1, 12 ἑ). Μπαίνει μέσα στά ἅγια τῶν ἁγίων, ἱκετεύει τό Θεό νά μή χάσει τίς εὐλογίες τῶν νόμων, χωρίς νά ἔχει παραβεῖ καθόλου τό νόμο, ἀλλά νά γίνει μητέρα καί ν᾿ ἀφιερώσει τό παιδί της στό Θεό. Δυναμωμένη ἀπό τό θεῖο σημάδι ἔλαβε τή χάρη πού εἶχε ζητήσει.

Ὅταν γεννήθηκε τό παιδί τό ὀνόμασε Μαρία, γιά νά δηλωθεῖ καί μέ τό ὄνομα ὅτι ἦταν θεϊκή χάρη. Ὅταν μεγάλωσε ἀρκετά τό κοριτσάκι, ὥστε νά μή χρειάζεται νά θηλάζει, τό ἀποδίδει ἀμέσως στό Θεό, ἐκπληρώνει τήν ὑπόσχεσή της καί τό παραδίνει στό ναό. Οἱ ἱερεῖς ἀνατρέφουν τήν κόρη μέσα στά Ἅγια ὅμοια ὅπως τό Σαμουήλ κι ὅταν μεγάλωσε, σκέφτηκαν τί νά κάνουν μέ τό ἱερό ἐκεῖνο σῶμα ὥστε νά μήν ἁμαρτήσουν στό Θεό. Νά τή δεσμεύσουν στό νόμο τῆς φύσης καί νά τήν ὑποδουλώσουν μέ τό γάμο σ᾿ αὐτόν πού θά τήν ἔπαιρνε, θά ἦταν τό πιό ἀπαράδεκτο. Θεωρήθηκε πέρα πέρα ἱεροσυλία, νά γίνει ἕνας ἄνθρωπος κύριος τοῦ ἀφιερώματος στό Θεό, ἀφοῦ οἱ νόμοι ὁρίζουν ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι κύριος τῆς γυναίκας. Γιά τούς ἱερεῖς ὅμως νά τούς συναναστρέφεται μέσα στό ναό μιά γυναίκα καί νά τή βλέπουν μέσα στά Ἅγια καί νόμιμο δέν ἦταν κι ἀκόμα ἔλειπε ἀπό τό γεγονός ἡ σεμνότητα.

Καθώς σκέφτονται τί ν᾿ ἀποφασίσουν γι᾿ αὐτά, τούς ἔρχεται συμβουλή ἀπό τό Θεό, νά τή δώσουν σέ κάποιον μέ τόν τύπο τῆς μνηστείας, ἀλλά αὐτός νά εἶναι ἄνθρωπος κατάλληλος νά προστατεύσει τήν παρθενία της. Βρέθηκε λοιπόν ὁ Ἰωσήφ, ὅπως τόν ζητοῦσαν, ἀπό τήν ἴδια φυλή καί πατριά μέ τήν Παρθένο καί μνηστεύεται τήν κόρη κατά τή συμβουλή τῶν ἱερέων. Ἡ σχέση ἔμεινε ὥς τή μνηστεία. Τότε ἡ Παρθένος δέχεται τήν ἀγγελία τοῦ μυστικοῦ ἀπό τό Γαβριήλ. Τά λόγια τῆς ἀγγελίας ἦταν εὐλογία. «Χαῖρε», λέει, «ἐσύ πού ἔχεις τή χάρη, ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου» (Λουκᾶ 1, 26). Ἀντίθετος στό λόγο πρός τήν πρώτη γυναίκα εἶναι τώρα ὁ λόγος πρός τήν Παρθένο. Ἡ πρώτη καταδικάστηκε γιά τήν ἁμαρτία της στούς πόνους τοῦ τοκετοῦ (Γεν. 3, 16), ἐνῶ στήν περίπτωση τῆς Παρθένου ἡ χαρά διώχνει τή λύπη. Στήν πρώτη προηγήθηκαν ἀπό τούς πόνους τοῦ τοκετοῦ οἱ λύπες, ἐδῶ ἡ χαρά ἀπομακρύνει τόν πόνο.

«Μή φοβᾶσαι», λέει. Ἐπειδή σέ κάθε γυναίκα ἡ προσδοκία τοῦ πόνου προκαλεῖ φόβο, ἡ ὑπόσχεση τῆς γλυκιᾶς ὠδίνης διώχνει τό φόβο. «Θά συλλάβεις», λέει, «καί θά γεννήσεις υἱό καί θά τοῦ δώσεις τό ὄνομα Ἰησοῦς. Αὐτός θά σώσει τό λαό του ἀπό τίς ἁμαρτίες του». Καί τί ἀπαντᾶ ἡ Μαρία; Ἄκουσε τό λόγο τῆς ἁγνῆς Παρθένου. Ὁ ἄγγελος τῆς εὐαγγελίζεται τή γέννηση κι αὐτή ἐπιμένει στήν παρθενία της, κρίνοντας προτιμότερη ἀπό τήν ἀγγελική ἐμφάνιση τό ὅτι ἦταν ἁγνή καί οὔτε πρός τόν ἄγγελο δείχνει δυσπιστία οὔτε τίς γνῶμες της ἐγκαταλείπει. Μοῦ ἔχει ἀποκλειστεῖ, λέει, ἡ σχέση μέ ἄνδρα· «πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό, ἀφοῦ δέν γνωρίζω ἄνδρα; ».

Αὐτός ὁ λόγος τῆς Μαρίας εἶναι ἀπόδειξη αὐτῶν πού ἱστοροῦνται συγκεκαλυμμένα. Γιατί, ἄν ὁ Ἰωσήφ τήν εἶχε πάρει σέ γάμο, πῶς θά παραξενευόταν μ᾿ ἐκεῖνον πού τῆς προμηνοῦσε τή γέννηση, ἀφοῦ περίμενε ὅτι κάποτε θά γινόταν κι αὐτή μητέρα κατά τό φυσικό νόμο; Ἐπειδή ὅμως ἡ σάρκα πού εἶχε ἀφιερωθεῖ στό Θεό ἔπρεπε νά φυλάγεται ἀνέπαφη ὅπως ἕνα ἅγιο ἀφιέρωμα, γι᾿ αὐτό λέει, ἀκόμα κι ἄν εἶσαι ἄγγελος κι ἄν ἔρχεσαι ἀπό τόν οὐρανό κι ὅ,τι βλέπω εἶναι πέρα ἀπό τ᾿ ἀνθρώπινα, ἀλλά τό νά γνωρίσω ἄνδρα εἶναι ἀπό τά ἀδύνατα. Καί πῶς θά γίνω μητέρα δίχως ἄνδρα; Τόν Ἰωσήφ τόν ξέρω ὡς μνηστήρα μου, δέν τόν γνωρίζω ὡς ἄνδρα. Τί λέει λοιπόν ὁ νυμφαγωγός Γαβριήλ; Ποιό νυφικό θάλαμο προσφέρει στόν καθαρό κι ἀμίαντο γάμο; «Πνεῦμα», λέει, «ἅγιο θά ρθεῖ ἐπάνω σου καί θά σέ ἐπισκιάσει ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου». Ὤ σπλάχνα μακάρια πού ἀπέσπασαν ἀπό τήν ὑπερβολική καθαρότητα τους τά ἀγαθά τῆς ψυχῆς. Σέ ὅλους τούς ἄλλους, μόλις μπορεῖ νά δεχτεῖ τήν παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἡ καθαρή ψυχή. Ἐδῶ ὅμως δοχεῖο τοῦ Πνεύματος γίνεται ἡ σάρκα. Ἀλλά «καί θά σ᾿ ἐπισκιάσει ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου».

Τί σημαίνει ὁ μυστικός αὐτός λόγος; Ὅτι «ὁ Χριστός εἶναι Θεοῦ δύναμη καί Θεοῦ σοφία», ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος (Α´ Κορ 1, 24). Ἡ δύναμη λοιπόν τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ πού εἶναι ὁ Χριστός παίρνει μορφή στήν Παρθένο μέ τήν ἐπέλευση τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὅπως δηλαδή ἡ σκιά τῶν σωμάτων παίρνει τή μορφή τοῦ σώματος πού προηγεῖται, ἔτσι ὁ χαρακτήρας καί τά γνωρίσματα τῆς θεότητας τοῦ Υἱοῦ θά φανοῦν στή δύναμη αὐτοῦ πού γεννιέται, πού θά δείχνονται μέ τίς ἐκδηλώσεις τῆς θαυματουργίας, εἰκόνα καί σφραγίδα καί ἀποσκίασμα καί ἀπαύγασμα τοῦ πρωτοτύπου.

Ἀλλά τό χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ ἀγγέλου μᾶς προτρέπει νά γυρίσομε στή Βηθλεέμ καί νά παρατηρήσομε τά μυστήρια τοῦ σπηλαίου. Ποιό εἶναι τό μυστήριο αὐτό; Ἕνα παιδί τυλιγμένο στά σπάργανα ν᾿ ἀναπαύεται μέσα σέ φάτνη, καί ἡ Παρθένος ἀκόμα καί μετά τή γέννηση, ἡ ἄφθορη μητέρα περιποιεῖται τό μικρό. Ἄς ποῦμε ἐμεῖς οἱ ποιμένες τό λόγο τοῦ προφήτη· «ὅπως ἀκούσαμε, ἔτσι καί εἴδαμε στήν πόλη τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων, στήν πόλη τοῦ Θεοῦ μας» (Ψαλμ. 42). Δέν ἔγιναν ἄραγε αὐτά τυχαῖα κι ὅπως ἦρθαν καί συνέπεσαν νά ἐξιστοροῦνται γιά τό Χριστό ἤ ἡ ἱστορία ἔχει κάποιο λόγο; Τί νόημα ἔχει γιά τόν Κύριο τό κατάλυμα στό σπήλαιο καί τό πλάγιασμά του στή φάτνη, ἡ ἀνάμιξή του μέσα στή ζωή τόν καιρό τῆς ἀπογραφῆς τῶν φόρων; Ἤ εἶναι φανερό ὅτι ὅπως μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή νομική κατάρα μέ τό νά γίνει αὐτός ὁ ἴδιος κατάρα γιά χάρη μας (Γαλ. 3, 13) καί μεταφέρει στόν ἑαυτό του τά δικά μας τραύματα, γιά νά γίνομε καλά ἐμεῖς μέ τά δικά του τραύματα (Ἠσ. 53, 9), ἔτσι γίνεται καί μέ τή φορολογία, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά δεσμά τῆς κακίας, πού ἔδεναν τό ἀνθρώπινο γένος καθώς τό φορολογοῦσε ὁ θάνατος;

 Ἀλλά βλέποντας τό σπήλαιο ὅπου γεννιέται ὁ Κύριος, βάλε στό νοῦ σου τό σκοτεινό καί ὑπόγειο βίο τῶν ἀνθρώπων, ὅπου φθάνει καί ἐκεῖνος πού φανερώνεται σ᾿ αὐτούς πού κάθονται στό σκότος καί στή σκιά τοῦ θανάτου (Ἠσ. 9, 2). Καί τυλίγεται σφιχτά μέσα στά σπάργνα, αὐτός πού ἔχει φορέσει τίς σειρές τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων. Ἡ φάτνη εἶναι ὁ στάβλος τῶν ἀλόγων ζώων, ὅπου γεννιέται ὁ Λόγος, γιά νά καταλάβει τό βόδι τόν ἀφέντη του καί ὁ ὄνος τό παχνί τοῦ Κυρίου του (Ἠσ. 1, 3). Βόδι εἶναι αὐτός πού εἶναι στό ζυγό τοῦ νόμου, ἐνῶ ὄνος τό μεταφορικό ζῶο, τό φορτωμένο μέ τήν ἁμαρτία τῆς εἰδωλολατρίας.

Καί ἡ κατάλληλη βέβαια γιά τά ζῶα τροφή καί ζωή εἶναι τό χόρτο· «αὐτός πού κάνει νά φυτρώνει χόρτο γιά τά ζῶα» (Ψαλμ. 103, 14), λέει ὁ προφήτης, ἐνῶ τό λογικό ζῶο τρέφεται μέ ψωμί. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό (Ἰω. 6, 48 ἑ) τοποθετεῖται μέσα στή φάτνη, πού εἶναι ἡ κατοικία τῶν ἀλόγων, γιά νά μεταλάβουν καί τά ἄλογα τροφή λογική καί νά γίνουν λογικά. Γίνεται λοιπόν μέσα στή φάτνη ἀνάμεσα στό βόδι καί τόν ὄνο ὁ Κύριος μεσίτης καί τῶν δύο, γιά νά γκρεμίσει τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ καί νά ἑνώσει στό πρόσωπό του τούς δύο σέ ἕνα νέο ἄνθρωπο (Ἐφ. 2, 14), καταργώντας τοῦ ἑνός τό βαρύ ζυγό τοῦ Νόμου καί τόν ἄλλο ἐλευθερώνοντάς τον ἀπό τό φορτίο τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀλλά ἄς ὑψώσομε τό βλέμμα στά οὐράνια θαύματα. Γιατί νά, δέ μᾶς εὐαγγελίζονται τή χαρά αὐτήν μόνο προφῆτες καί ἄγγελοι, ἀλλά καί οἱ οὐρανοί μέ τά δικά τους θαύματα διαλαλοῦν τή δόξα τοῦ Εὐαγγελίου.

 Ὁ Χριστός ἔχει ἀνατείλει γιά χάρη μας ἀπό τή φυλή τοῦ Ἰούδα (Ἑβρ. 7, 14), ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά οἱ Ἰουδαῖοι δέν καταφωτίζονται ἀπό αὐτόν πού ἀνέτειλε. Οἱ μάγοι εἶναι ἄσχετοι ἀπό τίς διαθῆκες τῆς ἐπαγγελίας καί ξένοι ἀπό τήν εὐλογία τῶν πατέρων, προηγοῦνται ὅμως στή γνώση ἀπό τόν ἰσραηλιτικό λαό· καί τό οὐράνιο ἄστρο ἀναγνώρισαν καί τό βασιλιά μέσα στό σπήλαιο δέν ἀγνόησαν. Οἱ μάγοι φέρνουν δῶρα, ἐνῶ αὐτοί τόν ἐπιβουλεύονται. Οἱ πρῶτοι τόν προσκυνοῦν, οἱ ἄλλοι τόν καταδιώκουν. Ἐκεῖνοι χαίρονται ὅταν βρῆκαν αὐτόν πού ζητοῦσαν. Αὐτοί ταράζονται ἀπό τή γέννηση ἐκείνου πού εἶχε προαγγελθεῖ. Γιατί λέει, «ὅταν εἶδαν οἱ μάγοι τό ἄστρο πάνω ἀπό τό μέρος ὅπου ἦταν τό παιδί δοκίμασαν μεγάλη χαρά. Ἐνῶ ὁ Ἡρώδης ὅταν ἄκουσε τό λόγο ταράχτηκε καί μαζί του ὅλα τά Ἰεροσόλυμα» (Ματθ. 2, 10).

Οἱ μάγοι προσφέρουν σ᾿αὐτόν λίβανο ὅπως σέ Θεό, τιμοῦν μέ χρυσό τό βασιλικό ἀξίωμα, καί τήν οἰκονομία κατά τό πάθος τή δηλώνουν μέ τή σμύρνα κατά κάποια προφητική χάρη. Ἐνῶ οἱ ἄλλοι καταδικάζουν στήν ἐξόντωση ὅλη τήν παιδική ἡλικία, πράγμα πού μοῦ φαίνεται ὅτι τούς κατηγορεῖ ὄχι μόνο γιά τή σκληρότητα ἀλλά καί γιά τήν ἀνοησία τους. Ποιό λόγο δηλαδή εἶχε ὁ φόνος τῶν παιδιῶν; Καί γιά ποιό σκοπό τόλμησαν τό ἀνόσιο αὐτό ἔγκλημα; Ἐπειδή, λέει, ἕνα νέο θαυμαστό φαινόμενο τοῦ οὐρανοῦ μήνυσε στούς μάγους τήν ἀνάδειξη τοῦ Βασιλέα.

Τί λοιπόν; Πιστεύεις ὅτι τό σημεῖο πού τόν μήνυσε εἶναι ἀληθινό ἤ θεωρεῖς ἀνυπόστατο, ὅ,τι λέγεται; Ἄν εἶναι τέτοιος ὥστε νά κάνει ὑποχείριους τούς οὐρανούς, αὐτό δέν εἶναι ὁπωσδήποτε πάνω ἀπό τή δύναμή σου; Ἄν ὅμως δίνει στήν ἐξουσία σου τή ζωή καί τό θάνατό του, τόν φοβᾶσαι μάταια. Γιατί αὐτόν πού φέρεται ἔτσι, ὥστε νά εἶναι ὑποχείριος στήν ἐξουσία σου, γιά ποιό λόγο εἶναι ἐπίφοβος; Γιατί ἐξαπολύεται ἡ φρικτή ἐκείνη διαταγή, ἡ ἀποτρόπαια ἀπόφαση κατά τῶν παιδιῶν, νά ἐξοντωθοῦν τά ἄμοιρα βρέφη; Ποιά ἀδικία ἔκαναν; Ποιά ἀφορμή θανάτου ἤ τιμωρίας ἔδωσαν κατά τοῦ ἑαυτοῦ τους; Τό ἔγκλημά τους ἦταν ἕνα, ὅτι γεννήθηκαν καί εἶδαν τό φῶς.

Γι᾿ αὐτό ἔπρεπε νά γεμίσει ἡ πόλη ἀπό δημίους καί νά μαζευτεῖ πλῆθος μητέρων καί νηπίων, κόσμος νά τούς συμπαραστέκεται καί οἱ γονεῖς καί ὅλοι, ὅπως εἶναι φυσικό νά μαζεύονται γιά τή συμφορά τῶν συγγενῶν τους. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψει μέ τό λόγο τίς συμφορές; Ποιός μέ τή διήγησή του θά φέρει μπροστά στά μάτια μας τή δυστυχία; Τόν ἀνάμικτο ἐκεῖνο θρῆνο, τό γοερό μοιρολόι παιδιῶν, μητέρων, συγγενῶν, πατέρων, πού κραύγαζαν ἀξιολύπητα μπροστά στήν ἀπειλή τῶν δημίων; Πῶς νά ζωγραφίσει κανένας τό δήμιο κοντά στό νήπιο μέ γυμνό τό ξίφος, μέ βλέμμα ὅλο κακία καί φόνο καί παρόμοια καί νά μιλᾶ, νά σέρνει πρός τόν ἑαυτό του τό βρέφος μέ τό ἕνα χέρι καί μέ τό ἄλλο νά ὑψώνει τό ξίφος, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη ἡ μητέρα νά τραβάει τό παιδί πρός τό δικό της μέρος καί ν᾿ ἁπλώνει τό δικό της τράχηλο στήν κόψη τοῦ σπαθιοῦ, γιά νά μή δεῖ μέ τά μάτια της τό δόλιο της παιδί νά τό σκοτώνουν τά χέρια τοῦ δημίου;

Πῶς πάλι θά μποροῦσε νά διηγηθεῖ κάποιος τά ὅσα δοκίμασαν οἱ πατέρες; Τίς ἀνακλήσεις τῶν παιδιῶν τους, τίς κραυγές, τά σφιχταγκαλιάσματα, καί πολλά παρόμοια πού τά ἔκαναν ὅλα μαζί; Ποιός μπορεῖ νά διεκτραγωδήσει τήν πολλαπλή καί πολύτροπη συμφορά, τίς διπλές ὠδίνες τῶν μητέρων πού μόλις γέννησαν, τά διαπεραστικά μαχαίρια τῆς φύσης; Πῶς τό δόλιο βρέφος κολλοῦσε στό μαστό τῆς μητέρας καί στά σπλάχνα του δεχόταν τό θανάσιμο χτύπημα; Πῶς ἡ δύστυχη μάννα καί τό μαστό της ἔδινε στό παιδί καί τοῦ παιδιοῦ της τό αἷμα δεχόταν στούς κόρφους της; Πολλές φορές μάλιστα μέ τήν κίνηση τοῦ χεριοῦ του ὁ δῆμιος, μ᾿ ἕνα χτύπημα τοῦ ξίφους πέρασε μαζί πέρα γιά πέρα παιδί καί μητέρα καί τό αἷμα ἔκανε κοινό αὐλάκι ἀνακατεμένο ἀπό τό μητρικό τραῦμα καί τή θανάσιμη λαβωματιά τοῦ παιδιοῦ. Κι ἐπειδή περιεῖχε κι αὐτό ἡ ἀνίερη διαταγή τοῦ Ἡρώδη, νά μή ἐφαρμοστεῖ ἡ θανατική ἀπόφαση μόνο στά ἀρτιγέννητα, ἀλλά κι ἄν κάποιο ἦταν δύο ἐτῶν νά φονευτεῖ κι αὐτό μαζί (Ματθ. 2, 16) (γιατί ἔγραφε ἀπό δύο χρονῶν καί κάτω), ἄλλη συμφορά πάλι θέλει νά πεῖ ὁ λόγος μ᾿ αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, γιατί πολλές φορές τό διάστημα τῶν δύο ἐτῶν ἔκανε δύο φορές μητέρα τήν ἴδια γυναίκα. Θλιβερό πάλι θέαμα κι ἐδῶ, δύο δήμιοι ν᾿ ἀσχολοῦνται μέ τήν ἴδια μάννα, ὁ ἕνας νά τραβάει τό παιδί πού τρέχει γύρω στή μητέρα κι ὁ ἄλλος νά ξεκολλάει ἀπό τήν μάννα τό βρέφος τῆς ἀγκαλιᾶς.

Τί εἶναι φυσικό ὅτι θά ὑπόφερε ἡ δύστυχη μάνα; Σκιζόταν ἡ καρδιά της στά δύο παιδιά της κι ἔκαιγε καί τῶν δύο ὁ πόνος ἐξίσου τά μητρικά σπλάχνα καί δέν ἤξερε ποιόν ἀπό τούς δύο δημίους ν᾿ ἀκολουθήσει, πού ὁ ἕνας ἀπό δῶ κι ὁ ἄλλος ἀπό κεῖ ἔσερναν τά παιδιά νά τά σφάξουν; Νά τρέξει στό νεογέννητο; τό κλάμα του εἶναι ἀκόμη χωρίς εἱρμό καί χωρίς ἔκφραση. Ἀκούει ὅμως τό ἄλλο πού μιλάει πιά καί φωνάζει τή μητέρα του κλαίγοντας καί μέ διακοπτόμενη φωνή. Τί νά κάνει; Πῶς ν᾿ ἀνταποκριθεῖ; Σέ ποιοῦ τό κάλεσμα ν᾿ ἀπαντήσει; Μέ ποιοῦ τήν κραυγή νά ἑνώσει τή δική της; Ποιόν θάνατο νά θρηνήσει, ἀφοῦ ἴσα τήν σκίζουν τά μαχαίρια τῆς φύσης;

Ἀλλά ἄς ἀπομακρύνομε τήν ἀκοή μας ἀπό τούς θρήνους γιά τά παιδιά κι ἄς στρέψομε τό νοῦ μας σέ πιό χαρούμενες σκέψεις πού ταιριάζουν καλύτερα στήν ἑορτή, ἄν καί ἡ Ραχήλ μέ δυνατές φωνές, ὅπως λέει ὁ προφήτης ( Ἰερ. 31, 15.. Ματθ. 2, 17), θρηνεῖ τή σφαγή τῶν παιδιῶν της. Στήν ἑορτάσιμη ἡμέρα, λέει ὁ σοφός Σολομών, πρέπει νά ξεχνοῦμε τίς συμφορές. Καί ποιά ἄλλη ἑορτή πιό χαρμόσυνη ἀπό αὐτήν ἔχομε, κατά τήν ὁποία ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης σκορπίζοντας τά πονηρά σκοτάδια τοῦ διαβόλου φωτίζει τήν κτίση μέ τήν ἴδια μας τή φύση, μέσα στήν ὁποία ὅ,τι ἔχει πέσει σηκώνεται, ὅ,τι βρίσκεται σέ πόλεμο ὁδηγεῖται στήν εἰρήνευση, τό ἀποκηρυγμένο ἐπαναφέρεται, ὅ,τι ἔχει ἐκπέσει ἀπό τή ζωή ἐπανέρχεται στή ζωή, ὅ,τι εἶχε ὑποδουλωθεῖ κι αἰχμαλωτιστεῖ ἀποκαθίσταται στό βασιλικό ἀξίωμα, κι ὅ,τι ἦταν δέμενο μέ τά δεσμά τοῦ θανάτου, ἐπιστρέφει ἐλευθερωμένο στή χώρα τῶν ζωντανῶν; Τώρα, σύμφωνα μέ τήν προφητεία, συντρίβονται οἱ χάλκινες πύλες τοῦ θανάτου (Ψαλμ. 106, 14)· θραύονται οἱ σιδερένιοι μοχλοί, πού πρῶτα κρατοῦσαν στήν εἱρκτή καί στή φύλαξη τοῦ θανάτου τό ἀνθρώπινο γένος. Τώρα, ὅπως λέει ὁ Δαβίδ, ἀνοίγει ἡ πύλη τῆς δικαιοσύνης (Ψαλμ. 117, 19).

Τώρα ἀκούγονται σ᾿ ὅλη τήν οἰκουμένη ὁμόφωνα τά τραγούδια ὅσων ἑορτάζουν. Ἀπό ἄνθρωπο ἦρθε ὁ θάνατος καί ἀπό ἄνθρωπο ἦρθε ἡ σωτηρία. Ὁ πρῶτος ἔπεσε στήν ἁμαρτία, ὁ δεύτερος σήκωσε αὐτόν πού εἶχε πέσει. Ἡ γυναίκα ὑπερασπίστηκε τή γυναίκα. Ἡ πρώτη ἄνοιξε τήν εἴσοδο στήν ἁμαρτία, αὐτή ἐδῶ ὑπηρέτησε τήν εἴσοδο τῆς δικαιοσύνης. Ἐκείνη δέχτηκε τή συμβουλή τοῦ φιδιοῦ, αὐτή μᾶς ἔδωσε τόν ἀναιρέτη τοῦ φιδιοῦ καί γέννησε τό δημιουργό τοῦ φωτός. Ἐκείνη μᾶς ἔφερε μέ τό δέντρο τήν ἁμαρτία, αὐτή μέ τό ξύλο ἔφερε στή θέση τῆς ἁμαρτίας τό ἀγαθό. Ξύλο ἐννοῶ τό σταυρό. Ὁ καρπός τοῦ ξύλου αὐτοῦ δέ λείπει ποτέ καί γίνεται ζωή ἀμάραντη γι᾿ αὐτούς πού τόν γεύονται. Καί κανένας νά μή νομίζει ὅτι μόνο στό μυστήριο τοῦ Πάσχα ἁρμόζει ἡ εὐχαριστία αὐτή. Ἄς σκεφτεῖ ὅτι τό Πάσχα εἶναι τό τέλος τῆς οἰκονομίας. Καί πῶς θά γινόταν τό πέρας, ἄς δέν εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἀρχή; Ποιό εἶναι ἀρχικότερο ἀπό τό ἄλλο; Ἀσφαλῶς ἡ γέννηση ἀπό τήν οἰκονομία τοῦ πάθους.

Καί τοῦ Πάσχα λοιπόν οἱ ἔπαινοι εἶναι μέρος τῶν ἐγκωμίων τῆς γέννησης. Κι ἄν ἀριθμήσει κανένας τά εὐεργετήματα ὅσων ἱστοροῦν τά εὐαγγέλια καί διηγηθεῖ τίς θαυματουργικές θεραπεῖες, τή διατροφή χωρίς τά ἀπαιτούμενα τρόφιμα, τήν ἐπιστροφή τῶν νεκρῶν ἀπό τά μνήματα, τήν αὐτοσχέδια παρασκευή τοῦ κρασιοῦ, τήν ἐκδίωξη τῶν δαιμονίων, τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας ἔπειτα ἀπό λογῆς ἀρρώστιες, τίς ἀνορθώσεις τῶν κουτσῶν, τήν ὅραση πού ἦρθε ἀπό τόν πηλό, τά θεῖα διδάγματα, τίς νομοθεσίες, τή μύηση πρός τά ὑψηλότερα μέ τίς παραβολές, ὅλα αὐτά εἶναι δωρεά τῆς σημερινῆς ἡμέρας· γιατί αὐτή ἔγινε ἀρχή στά ἀγαθά πού ἀκολούθησαν. «Ἄς χαροῦμε» λοιπόν «κι ἄς εὐφρανθοῦμε κατά τή διάρκεια αὐτῆς» (Ψαλμ. 43, 17). Ἄς μή φοβηθοῦμε τίς κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων καί ἄς μήν νικηθοῦμε ἀπό τήν προσπάθειά τους νά μᾶς ἐξευτελίσουν, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ προφήτης. Αὐτοί χλευάζουν τό λόγο τῆς οἰκονομίας, ὅτι δέν ἁρμόζει νά λάβει ὁ Κύριος σῶμα ἀνθρώπου καί μέ τή γέννηση ν᾿ ἀναμιχθεῖ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἀγνοώντας, ὅπως φαίνεται, τό μυστήριο, πῶς δηλαδή οἰκονόμησε τή σωτηρία μας ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ. Πουληθήκαμε ἑκούσια μέ τίς ἁμαρτίες μας καί ὑποδουλωθήκαμε στόν ἐχθρό τῆς ζωῆς μας σάν δοῦλοι ἀγορασμένοι.

Τί παραπάνω ἤθελες νά σοῦ προσφέρει ὁ Κύριος ; Ὄχι τό νά ἐξαιρεθεῖς ἀπό τή συμφορά; Τί λεπτολογεῖς τόν τρόπο; Γιατί θέτεις νόμους στό νομοθέτη, χωρίς ν᾿ ἀντιλαμβάνεσαι τίς εὐεργεσίες του; Εἶναι σάν νά ἀποκρούει κανένας τό γιατρό καί μέμφεται τήν εὐεργετική ἐπέμβασή του, ἐπειδή πραγματοποίησε τή θεραπεία μ᾿ αὐτόν κι ὄχι μέ ἄλλο τρόπο. Ἄν ἐπιζητεῖς ἀπό περιέργεια νά μάθεις τό μέγεθος τῆς οἰκονομίας, σοῦ φτάνει τόσο μόνο, ὅτι τό θεῖο δέν εἶναι ἕνα μόνο ὁρισμένο ἀγαθό, ἀλλά ὅποιο ἀγαθό μποροῦμε νά φανταστοῦμε, ἐκεῖνο εἶναι· δύναμη, δικαιοσύνη, ἀγαθότητα, σοφία, ὅσα ὀνόματα καί νοήματα ἔχουν σημασία κατάλληλη γιά τό θεῖο.

Πρόσεξε λοιπόν μήπως δέ συνεργάστηκαν ὅσα εἴπαμε στήν εὐεργεσία πού μᾶς ἔγινε, ἡ ἀγαθότητα, ἡ σοφία, ἡ δύναμη, ἡ δικαιοσύνη. Ὡς ἀγαθός, ἀγάπησε τόν ἀποστάτη· ὡς σοφός, βρῆκε τρόπο νά ἐπανέλθουν οἱ ὑποδουλωμένοι· ὡς δίκαιος, δέν πιέζει αὐτόν πού ὑποδούλωσε τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀπόκτησε μέ τό δίκαιο τῆς ἀγορᾶς, ἀλλά ἔδωσε τόν ἑαυτό του ἀντάλλαγμα γιά τούς ὑποδουλωμένους, ὥστε, ἀναλαμβάνοντας σάν κάποιος ἐγγυτής τήν ὀφειλή, νά ἐλευθερώσει τόν κρατούμενο. Ὡς δυνατός πού ἦταν, δέν κρατήθηκε ἀπό τόν Ἅδη οὔτε τό σῶμα του γνώρισε τή φθορά. Οὔτε βέβαια ἦταν δυνατό νά νικηθεῖ ἀπό τή φθορά ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς. Ἀλλά ἦταν ντροπή νά ἀνεχθεῖ ἀνθρώπινη γέννηση καί νά δεχτεῖ τήν ἐμπειρία τῶν παθημάτων τῆς σάρκας; Μιλᾶς γιά τήν ὑπερβολή τῆς εὐεργεσίας.

Πραγματικά, ἐπειδή δέν ἦταν δυνατό νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τόσο μεγάλα δεινά τό ἀνθρώπινο γένος, δέχτηκε ὁ βασιλεύς ὅλης τῆς ἀπαθοῦς φύσης ν᾿ ἀνταλλάξει τήν ἴδια του δόξα μέ τή δική μας ζωή. Ἔτσι ἡ καθαρότητα μπαίνει μέσα στό δικό μας ρύπο, ἐνῶ ὁ ρύπος δέν ἀγγίζει τήν καθαρότητα, ὅπως λέει τό Εὐαγγέλιο, ὅτι «τό φῶς ἔλαμψε μέσα στό σκοτάδι καί τό σκοτάδι δέν τό κατανίκησε» (Ἰω. 1, 5). Ὁ ζόφος ἀφανίζεται μέ τήν παρουσία τοῦ φωτός, ὁ ἥλιος δέν μαυρίζει ἀπό τό ζόφο. Τή θνητότητα τήν καταπίνει ἡ ζωή, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος (Β´ Κορ. 5, 4), δέν ἐξαντλεῖται ἡ ζωή μέ τό θάνατο. Ὅ,τι ἔχει καταφθαρεῖ σώζεται μαζί μέ τό ἄφθαρτο. Ἡ φθορά δέν ἐπηρεάζει τήν ἀφθαρσία. Γι᾿ αὐτό γίνεται κοινός ὁ ὕμνος ὅλης τῆς κτίσης, καθώς ἀναπέμπουν ὅλοι σύμφωνη δοξολογία στό Δεσπότη τῆς κτίσης. Κάθε στόμα ἐπουράνιων καί ἐπίγειων καί ὑπόγειων φωνάζει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι γιά νά δοξάζεται ὁ Θεός Πατέρας καί πρέπει νά εὐλογεῖται στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: www.imaik.gr

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Ἀφοῦ λοιπὸν ὀνόμασε ὅλους τούς προγόνους καὶ ἔφτασε στὸν Ἰωσήφ, δὲν σταμάτησε σ’ αὐτό τὸ σημεῖο, ἀλλά πρόσθεσε: «Ὁ Ἰωσήφ, ὁ ἄνδρας τῆς Μαρίας», ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι ἐξαιτίας της τὸν περιέλαβε στὸ γενεαλογικὸ δέντρο πού ἔκανε. Ἔπειτα ἀκούγοντας τὴ φράση «ἄνδρα Μαρίας», γιὰ νὰ μὴ νομίσεις ὅτι γεννήθηκε σύμφωνα μὲ τὸν κοινὸ νόμο τῆς φύσης, πρόσεξε πῶς τὸ διορθώνει αὐτό μὲ τὰ παρακάτω πού λέει. Ἄκουσες, λέει, τὴ λέξη ἄνδρας, ἄκουσες τὴ λέξη μητέρα, ἄκουσες τὸ ὄνομα πού ὁρίσθηκε γιὰ τὸ παιδί, ἄκουσε λοιπὸν καὶ τὸ πῶς γεννήθηκε αὐτό: «Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἔτσι». 

Γιὰ ποιὰ γέννηση μοῦ μιλᾶς; Πές μου, ἂν καὶ ἀνέφερες τοὺς προγόνους. Θέλω ὅμως νὰ μοῦ μιλήσεις καὶ γιὰ τὸ πῶς ἔγινε ἡ γέννηση. Εἶδες πῶς ἀνέβασε ψηλὰ τὸν ἀκροατή; Καθὼς ἐπρόκειτο κάτι πιὸ καινούργιο νὰ πεῖ, ὑπόσχεται νὰ μιλήσει καὶ γιὰ τὸν τρόπο.

Πρόσεξε τὴν ἄριστη συμφωνία τῶν λεγομένων. Δὲν πηγαίνει ὁ συγγραφέας κατευθείαν στὴ γέννηση, ἀλλά πρῶτα μᾶς θυμίζει σὲ ποιὰ σειρὰ βρισκόταν ἂν ἀρχίσουμε νὰ μετρᾶμε ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, σὲ ποιὰ σειρὰ ἀπὸ τὸν Δαβίδ, σὲ ποιὰ ἀπὸ τὴ μετανάστευση ἀπὸ τὴ Βαβυλώνα, καὶ μ’ ὅλα αὐτά ἀναγκάζει τὸν ἀκριβολόγο ἀκροατὴ νὰ ἐρευνήσει τὸν ἀριθμό τῶν ἐτῶν, ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ὁ Χριστός, γιὰ τὸν ὁποῖο προφήτευσαν οἱ προφῆτες. Ἂν μετρήσεις τὶς γενιὲς καὶ πεισθεῖς ἀπὸ τὸ μέτρημα τῶν χρόνων ὅτι αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνος γιὰ τὸν ὁποῖο μιλοῦν οἱ προφῆτες, εὔκολα θὰ παραδεχτεῖς καὶ τὸν θαυματουργικὸ τρόπο τῆς γεννήσεώς του. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ πεῖ κάτι πάρα πολὺ σπουδαῖο, ὅτι δηλαδὴ γεννήθηκε ἀπὸ παρθένο, προτοῦ νὰ λογαριάσει τὸν χρόνο, συγκαλύπτει αὐτό πού εἰπώθηκε «τὸν ἄνδρα τῆς Μαρίας», μᾶλλον συντομεύει τὴν ἴδια τὴ διήγηση τῆς γεννήσεως. Ἀπαριθμεῖ λοιπὸν ἀπὸ δῶ καὶ πέρα τὰ χρόνια, θυμίζοντας στὸν ἀκροατή, ὅτι αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖο ὁ πατριάρχης Ἰακὼβ εἶπε ὅτι θὰ ἔλθει ἀφοῦ ἐξέλιπαν στὸ μέλλον οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων.

Γι’ αὐτόν ὁ προφήτης Δανιὴλ προφήτευσε ὅτι θὰ ἔλθει, ἀφοῦ περάσουν πολλὲς χρονικὲς περίοδοι πού τὶς ὀνομάζει «ἑβδομάδες». Ἂν θελήσει κάποιος τὰ χρόνια πού περιλαμβάνονται σ’ αὐτές τὶς χρονικὲς περιόδους, πού ὁ ἄγγελος ἀνέφερε στὸν Δανιήλ, νὰ τὰ ἀριθμήσει ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν οἰκοδόμηση τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ φθάσει στὴ γέννησή του, θὰ δεῖ ὅτι συμφωνοῦν αὐτά μ’ ἐκεῖνα πού προφητεύτηκαν.

Νὰ σοῦ πῶ λοιπὸν πῶς γεννήθηκε; «Ἀφοῦ μνηστεύθηκε ἡ μητέρα του Μαρία». Δὲν εἶπε ἡ παρθένος, ἀλλά ἁπλά ἡ μητέρα, γιὰ νὰ γίνει πιὸ εὔκολα ἀποδεκτὸς αὐτός ὁ λόγος. Γι’ αὐτό προετοιμάζει πρῶτα τὸν ἀκροατὴ νὰ προσδοκᾶ νὰ ἀκούσει κάτι συνηθισμένο, καὶ ἀφοῦ τὸ πετυχαίνει αὐτό, τότε τὸν ξαφνιάζει μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ παράδοξου γεγονότος, λέγοντας ὅτι: «Προτοῦ νὰ συνευρεθοῦν ἔμεινε ἔγκυος μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Δὲν εἶπε: «Προτοῦ νὰ ὁδηγηθεῖ αὐτή στὸ σπίτι τοῦ γαμπροῦ», γιατί ἤδη κατοικοῦσε ἐκεῖ. Ὑπῆρχε ἔθιμο στοὺς παλιούς, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τὶς γυναῖκες πού μνηστεύονταν νὰ τὶς κρατοῦν στὸ σπίτι τους, πράγμα πού θὰ μποροῦσε νὰ συναντήσει κανεὶς νὰ συμβαίνει καὶ στὶς μέρες μας. Γιὰ παράδειγμα οἱ γαμπροὶ τοῦ Λὼτ κατοικοῦσαν μαζί του στὸ σπίτι του. Κι αὐτή λοιπὸν μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ κατοικοῦσε στὸ σπίτι του.

Ρωτᾶς γιατί δὲν ἔμεινε ἔγκυος πρὶν ἀπὸ τὴ μνηστεία της; Ὅπως εἶπα ἀπὸ τὴν ἀρχή, γιὰ νὰ συγκαλύψει τὸ γεγονὸς καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ Παρθένος ἀπὸ κάθε πονηρὴ ὑπόνοια. Γιατί ὅταν αὐτός, πού κυρίως ὀφείλει νὰ εἶναι ζηλιάρης περισσότερο ἀπὸ ὅλους, ἀποδεικνύεται ὅτι ὄχι μόνο δὲν τὴν ἐκθέτει, οὔτε τὴν ἐξευτελίζει, ἀλλά τὴν ἀποδέχεται καὶ τὴν περιποιεῖται μετὰ τὴν κύηση, εἶναι ὁλοφάνερο πώς ἂν δὲν ἦταν ἀπόλυτα βέβαιος ὁ ἴδιος, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προερχόταν αὐτό πού ἐπρόκειτο νὰ γεννηθεῖ, δὲν θὰ συγκρατιόταν ὁ ἴδιος καὶ δὲν θὰ ἔκανε ὅλα τὰ ἄλλα πού ἔκανε. Ἀκριβῶς μὲ ἔντονο τρόπο ἔγραψε καὶ τὸ «Ἔμεινε ἔγκυος», πού συνηθίζεται νὰ λέγεται γιὰ παράδοξα καὶ ἀνέλπιστα πράγματα, πού δὲν τὰ περιμένει κανεὶς νὰ συμβοῦν. Μὴν προχωρεῖς λοιπὸν περισσότερο, μὴν ζητᾶς ν’ ἀκούσεις κάτι πέρα ἀπ’ αὐτά πού εἰπώθηκαν, μὴ λές: «Πῶς τὸ ἔκανε αὐτό τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ γίνει ἀπὸ μία παρθένο;». Ἂν εἶναι ἀδύνατο νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ δημιουργικὴ φύση διαμορφώνει τὰ πράγματα, πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀπαντήσουμε στὰ παραπάνω ὅταν θαυματουργεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Τὰ λέω ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μὴ στενοχωρεῖς τὸν Εὐαγγελιστὴ οὔτε νὰ τὸν ἐνοχλεῖς συνέχεια μὲ τέτοιες ἐρωτήσεις. Ἀφοῦ εἶπε ποιὸς ἔκανε τὸ θαῦμα, ἔκλεισε τὴν ὑπόθεση. Λέει, «Τίποτε περισσότερο δὲν γνωρίζω, παρὰ ὅτι αὐτό πού συνέβη ἔγινε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα».

Πρέπει νὰ νιώθουν ντροπὴ ὅσοι λεπτολογοῦν τόσο πολὺ μὲ τὴ θεϊκὴ αὐτή γέννηση. Γιατί ἂν αὐτή ἡ γέννηση πού ἔχει μύριους μάρτυρες καὶ πού ἔχει προαναγγελθεῖ πρὶν ἀπὸ τόσα πολλὰ χρόνια καὶ ἀποκαλύφθηκε καὶ ἐξετάσθηκε λεπτομερῶς ἀπὸ πολλούς, κανεὶς ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ τὴν ἑρμηνεύσει, δὲν εἶναι τελείως τρελλοὶ αὐτοί πού περιεργάζονται τὸ ἀπόρρητο αὐτό γεγονὸς καὶ τὸ ἐξετάζουν μὲ περιέργεια; Γιατί οὔτε ὁ Γαβριήλ, οὔτε ὁ Ματθαῖος μπόρεσαν νὰ ποῦν κάτι παραπάνω, παρὰ μόνον ὅτι αὐτό συνέβη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τό πῶς συνέβη αὐτό ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μὲ ποιὸ τρόπο, κανεὶς ἀπό τούς δύο δὲν προσπάθησε νὰ τὸ ἑρμηνεύσει, οὔτε βέβαια αὐτό ἦταν δυνατόν. Μὴ νομίσεις, ἀκροατή, ὅτι ἔμαθες τὰ πάντα ἀκούγοντας ὅτι αὐτά συνέβησαν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί πολλὰ ἀγνοοῦμε ἀκόμη κι ἂν πληροφορούμασταν πῶς ὁ ἄπειρος βρίσκεται στὴ μήτρα, πῶς αὐτός πού συγκρατεῖ τὸ σύμπαν κυοφορεῖται ἀπὸ γυναίκα, πῶς γεννᾶ ἡ Παρθένος καὶ παραμένει παρθένος. Πές μου, πῶς δημιούργησε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα αὐτόν τὸν ναό, δηλαδὴ τὸν Χριστό; Πῶς ἔλαβε ὁ Κύριος ἕνα μέρος τῆς σάρκας του ἀπὸ τὴ μήτρα καὶ τὸ αὔξησε αὐτό καὶ τὸ μορφοποίησε; Τὸ ὅτι προῆλθε ἀπὸ τὴ σάρκα τῆς Παρθένου, τὸ δήλωσε λέγοντας: «Τὸ παιδὶ πού περιμένει», καὶ ὁ Παῦλος εἶπε: «Γεννήθηκε ἀπὸ μιὰ γυναίκα», ἀποστομώνοντας αὐτούς πού ἰσχυρίζονταν ὅτι ὁ Χριστὸς ἐμφανίστηκε σὰν νὰ πέρασε ἀπὸ κάποιο σωλήνα. Ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο, γιατί χρειαζόταν ἡ μήτρα; Ἂν συνέβαινε αὐτό, τότε δὲν θὰ εἶχε τίποτε κοινὸ μὲ μᾶς ὁ Χριστός, θὰ εἶχε κάποια ἄλλη σάρκα κι ὄχι ὅμοια μὲ τὴ δική μας. Πῶς ὅμως θὰ καταγόταν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τοῦ Ἰεσσαί; Πῶς θὰ ἦταν ἡ ράβδος; Πῶς θὰ ὀνομαζόταν υἱὸς ἀνθρώπου; Πῶς θὰ εἶχε μητέρα τὴ Μαριάμ; Πῶς θὰ καταγόταν ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ Δαβίδ; Πῶς πῆρε τελικὰ μορφὴ δούλου; Πῶς «ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος»; Πῶς γράφει στοὺς Ρωμαίους ὁ Παῦλος: «Ἀπὸ αὐτούς κατάγεται ὡς ἄνθρωπος ὁ Χριστὸς ὁ Θεός, πού ἐξουσιὰζει τὰ πάντα»; Τὸ ὅτι ὅμως κατάγεται ἀπό μᾶς καὶ ἀπὸ τὸ δικό μας φύραμα καὶ ἀπὸ τὴν παρθενικὴ μήτρα, ἀποδεικνύεται κι ἀπ’ αὐτά καὶ ἀπὸ ἄλλα πολὺ περισσότερα. Τὸ πῶς συνέβησαν αὐτά, δὲν εἶναι καθόλου γνωστό. Λοιπὸν μὴν ἐρευνᾶς καὶ σύ, ἀναγνώστη, ἀλλά δέξου τὴν ἀποκάλυψη καὶ μὴν περιεργάζεσαι αὐτό πού ἀποσιώπησε ὁ Θεός.

Πηγή: www.imaik.gr

«᾿Εγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω» (᾿Αποκ. αʹ 8)

Τὸ χριστιανικὸ μήνυμα ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μήνυμα σωτηρίας καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριός μας ἀρχικὰ χαρακτηρίστηκε ὡς ὁ Σωτήρας, ὁ ῾Οποῖος λύτρωσε τὸν λαό Του ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς. Τὸ ἴδιο τὸ γεγονὸς τῆς Σαρκώσεως ἑρμηνευόταν συνήθως ἀπὸ τὴν πρώτη χριστιανικὴ θεολογία μέσα στὴν προοπτικὴ τῆς Λυτρώσεως. ᾿Εσφαλμένες ἀντιλήψεις γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὶς ὁποῖες ἡ πρώτη ᾿Εκκλησία ἔπρεπε νὰ παλέψει, ἀποδοκιμάστηκαν καὶ ἀπορρίφθηκαν ἀκριβῶς ὅταν αὐτὲς ἔτειναν νὰ ὑποσκάψουν τὴν πραγματικότητα τῆς Λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

 Θεωρήθηκε γενικὰ ὅτι ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς Σωτηρίας ἦταν ὅτι ἡ προσωπικὴ ἕνωση μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου ἀποκαταστάθηκε, καὶ ἄρα ὁ Λυτρωμένος ἔπρεπε νὰ ἀνήκει ὁ ῎Ιδιος καὶ στὶς δυὸ πλευρές, δηλαδὴ νὰ εἶναι συγχρόνως θεῖος καὶ ἀνθρώπινος, γιατὶ διαφορετικὰ ἡ σπασμένη κοινωνία μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου δὲ θὰ εἶχε ἀποκατασταθεῖ. Αὐτὴ ἦταν ἡ κύρια γραμμὴ σκέψεως τοῦ ῾Αγίου ᾿Αθανασίου στὸν ἀγώνα του κατὰ τῶν ᾿Αρειανῶν, τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ στὴν πολεμική του κατὰ τοῦ ᾿Απολλιναρισμοῦ, καὶ ἄλλων συγγραφέων τοῦ Δʹ καὶ Εʹ αἰώνα. ≪᾿Εκεῖνο σώζεται ποὺ ἑνώνεται μὲ τὸ Θεό≫, λέγει ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός¹.

῾Η λυτρωτικὴ ἄποψη καὶ ἐπίδραση τῆς Σαρκώσεως τονίστηκαν μὲ ἔμφαση ἀπὸ τοὺς Πατέρες. ῾Ο σκοπὸς καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς Σαρκώσεως ὁρίστηκαν μὲ ἀκρίβεια ὡς ἡ Λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου· καὶ ἡ ἀποκατάστασή του στὴν ἀρχέγονη κατάσταση ποὺ καταστράφηκε ἀπὸ τὴν πτώση καὶ τὴν ἁμαρτία. ῾Η ἁμαρτία τοῦ κόσμου καταργήθηκε καὶ ἀπαλείφθηκε ἀπὸ τὸν ᾿Ενανθρωπήσαντα, καὶ Αὐτὸς μόνο, ποὺ ἦταν Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, μποροῦσε νὰ τὸ κάνει αὐτό. ᾿Απὸ τὴν ἄλλη πλευρά, δὲ θὰ ἦταν σωστὸ νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι οἱ Πατέρες θεωροῦσαν αὐτὸ τὸ λυτρωτικὸ σκοπὸ ὡς τὴν μόνη αἰτία γιὰ τὴν ᾿Ενανθρώπηση, ἔτσι ὥστε ἡ ᾿Ενανθρώπηση νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ καθόλου, ἂν δὲν εἶχε ἁμαρτήσει ὁ ἄνθρωπος.

῾Η ἐρώτηση μ᾿ αὐτὴ τὴ μορφὴ ποτὲ δὲν τέθηκε ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Τὸ θέμα γιὰ τὸ ὕψιστο κίνητρο τῆς ᾿Ενανθρωπήσεως ποτὲ δὲν συζητήθηκε ἐπίσημα (formally) κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν Πατέρων. Τὸ πρόβλημα τῆς σχέσεως ἀνάμεσα στὸ μυστήριο τῆς ᾿Ενανθρωπήσεως καὶ τὸν ἀρχικὸ σκοπὸ τῆς Δημιουργίας δὲν τὸ ἔθιξαν οἱ Πατέρες· δὲν ἐπεξεργάστηκαν ποτὲ αὐτὸ τὸ θέμα συστηματικά. ≪῎Ισως θὰ ἦταν σωστὸ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ σκέψη μιᾶς ᾿Ενανθρωπήσεως ἀνεξάρτητης ἀπὸ τὴν Πτώση συμφωνεῖ μὲ τὸ γενικὸ πνεῦμα τῆς ῾Ελληνικῆς θεολογίας. Μερικὲς φράσεις τῶν Πατέρων φαίνεται νὰ δείχνουν πὼς ἡ σκέψη διατυπώθηκε μὲ σαφήνεια ἐδῶ κι᾿ ἐκεῖ, καὶ ἴσωςἀκόμα νὰ συζητήθηκε≫².

Αὐτὲς οἱ ≪φράσεις τῶν Πατέρων≫δὲν συγκεντρώθηκαν καὶ δὲν ἐρευνήθηκαν. Πράγματι, στοὺς ἴδιους Πατέρες μπορεῖ νὰ παραπέμψει κανεὶς γιὰ τὴν ὑποστήριξη ἀντιθέτων ἀπόψεων. Δὲν ἀρκεῖ νὰ συγκεντρώσουμε χωρία, παίρνοντάς τα ἔξω ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα καὶ ξεχνώντας τὸν σκοπό, ποὺ εἶναι συχνὰ πολεμικός, γιὰ τὸν ὁποῖο γράφτηκαν ἐπὶ μέρους ἔργα. Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ≪φράσεις τῶν Πατέρων≫ἦταν μόνο ≪περιστασιακὲς≫διατυπώσεις (≪occasional≫statements), καὶ πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦνται μόνο μὲ μεγάλη προσοχὴ καὶ σύνεση. ῾Η σωστὴ σημασία τους μπορεῖ νὰ ἐξακριβωθεῖ μόνο ὅταν διαβαστοῦν μέσα στὰ συμφραζόμενα, δηλαδὴ μέσα στὴν προοπτικὴ τῆς σκέψεως κάθε ἐπὶ μέρους συγγραφέα….

Κατὰ τὴν μακροχρόνια αὐτὴ συζήτηση μιὰ σταθερὴ ἀναφορὰ γινόταν στὴ μαρτυρία τῶν Πατέρων. Κατὰ ἀρκετὰ περίεργο τρόπο, τὸ πιὸ σπουδαῖο χωρίο/ἀναφορὰ παραγνωριζόταν σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀνθολογία τῶν περικοπῶν. ᾿Αφοῦ τὸ θέμα τοῦ κινήτρου τῆς ᾿Ενανθρωπήσεως ποτὲ δὲν τέθηκε ρητὰ (formally) στὴν ἐποχὴ τῶν Πατέρων, τὰ περισσότερα κείμενα ποὺ χρησιμοποιήθηκαν στὶς μεταγενέστερες συζητήσεις δὲν μπόρεσαν νὰ δώσουν καμιὰ ἀκριβὴ καθοδήγηση3.

῾Ο ῞Αγιος Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητὴς (580-662) φαίνεται πὼς εἶναι ὁ μόνος Πατέρας ποὺ ἐνδιαφέρθηκε ἄμεσα γιὰ τὸ πρόβλημα, ἂν καὶ ὄχι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὅπως οἱ μεταγενέστεροι θεολόγοι τῆς Δύσεως. Εἶπε ὁλοκάθαρα ὅτι ἡ ᾿Ενανθρώπηση θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρεῖται ὡς ἕνας ἀπόλυτος καὶ πρωταρχικὸς σκοπὸς τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴ Δημιουργία. ῾Η φύση τῆς ᾿Ενανθρωπήσεως, αὐτῆς τῆς ἑνώσεως τοῦ θεϊκοῦ μεγαλείου μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, εἶναι πραγματικὰ ἕνα ἀκατανόητο μυστήριο, ἀλλὰ μποροῦμε τουλάχιστον νὰ συλλάβουμε τὸν ≪λόγο≫καὶ τὸν ≪σκοπὸ≫αὐτοῦ τοῦ ὑπέρτατου μυστηρίου. Κι᾿ αὐτὸς ὁ πρωταρχικὸς λόγος, ἢ ὁ ἔσχατος σκοπὸς ἦταν, κατὰ τὴν γνώμη τοῦ ῾Αγίου Μαξίμου, ἀκριβῶς ἡ ἴδια ἡ ᾿Ενανθρώπηση καὶ ὕστερα ἡ δική μας ἐνσωμάτωση μέσα στὸ Σῶμα τοῦ Σαρκωθέντος.

Οἱ λόγοι τοῦ ῾Αγίου Μαξίμου εἶναι σαφεῖς καὶ ξεκάθαροι. ῾Η 60ὴ ≪ἐρώτησις πρὸς Θαλάσσιον≫εἶναι ἕνας ὑπομνηματισμὸςστὸ χωρίο Αʹ Πέτρου αʹ 19-20: ≪(῾Ο Χριστὸς ἦταν) ὡς ἀμνὸς ἄμωμος καὶ ἄσπιλος, προεγνωσμένος πρὸ καταβολῆς κόσμου≫. ῾Ο ῞Αγιος Μάξιμος πρῶτα συνοψίζει σύντομα τὴν ἀληθὴ διδασκαλία γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὕστερα συνεχίζει: ≪Αὐτὸ εἶναι τὸ εὐλογημένο τέλος, γιὰ χάρη τοῦ ὁποίου τὰ πάντα δημιουργήθηκαν. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς ποὺ τέθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας καὶ ποὺ τὸν ὀνομάζουμε προμελετημένη πλήρωση [προεπινοούμενον τέλος]. ῞Ολη ἡ δημιουργία ὑπάρχει γιὰ χάρη αὐτῆς τῆς πληρώσεως, ἐνῶ ἡ ἴδια ἡ πλήρωση δὲν ὑπάρχει ἐξαιτίας κανενὸς ἀπὸ ὅσαδημιουργήθηκαν. ᾿Επειδὴ ὁ Θεὸς εἶχε κατὰ νοῦν αὐτὸτὸ τέλος, δημιούργησε τὶς φύσεις τῶν πραγμάτων. Αὐτὸεἶναι πράγματι ἡ πλήρωση τῆς θείας Πρόνοιας καὶ τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ. Διὰ μέσου αὐτῆς ὑπάρχει μιὰ ἀνακεφαλαίωση στὸ Θεὸ ὅσων δημιουργήθηκαν ἀπὸ Αὐτόν. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο ποὺ περιλαμβάνει ὅλους τοὺς αἰῶνες, τὸ φοβερὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι περισσότερο ἀπὸ ἄπειρο καὶ ὑπάρχει ἀπείρως πρὶν ἀπὸ ὅλους τοὺς αἰῶνες. ῾Ο ῎Αγγελος (Messenger), ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγινε ἄνθρωπος ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς πληρώσεως. Καὶ μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι ἦταν Αὐτὸς ὁ ῎Ιδιος ποὺ ἀποκατέστησε τὰ ὁλοκάθαρα ἐνδότερα βάθη τῆς καλωσύνης ποὺ δόθηκαν ἀπὸ τὸν Πατέρα· καὶ φανέρωσε ἐν ῾Εαυτῷ τὴν πλήρωση, μὲ τὴν ὁποία ὁ κόσμος ἐπέτυχε τὴν ἀρχὴ τῆς ἀληθινῆς ὑπάρξεως. Γιατὶ ἐξαιτίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τοῦ μυστηρίου τοῦ σχετικοῦ μὲ τὸν Χριστό, ὅλος ὁ χρόνος καὶ ὅλα ὅσα εἶναι ἐν χρόνῳ βρῆκαν τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς ὑπάρξεώς τους ἐν Χριστῷ. Γιατὶ πρὶν ἀπὸ τὸν χρόνο τέθηκε μυστικὰ ὡς σκοπὸς μιὰ ἕνωση τῶν αἰώνων, τοῦ ὁρισμένου καὶ τοῦ ᾿Απροσδιόριστου, τοῦ μετρητοῦ καὶ τοῦ ᾿Αμέτρητου, τοῦ πεπερασμένου καὶ τοῦ ᾿Απείρου, τῆς δημιουργίας καὶ τοῦ Δημιουργοῦ, τῆς κινήσεως καὶ τῆς ἀκινησίας—μιὰ ἕνωση ποὺ φανερώθηκε ἐν Χριστῷ κατὰ τοὺς τελευταίους τούτους καιροὺς≫(M., P.G., XC/90, 621, Α-Β). Πρέπει κανεὶς νὰ διακρίνει μὲ πολλὴ προσοχὴ ἀνάμεσα στὴν αἰώνια ὕπαρξη τοῦ Λόγου, στοὺς κόλπους τῆς ῾Αγίας Τριάδας, καὶ στὴν ≪οἰκονομία≫τῆς Σαρκώσεώς Του. ῾Η ≪πρόγνωση≫σχετίζεται ἀκριβῶς μὲ τὴ Σάρκωση: ≪῾Επομένως ὁ Χριστὸς προγνωρίστηκε, ὄχι ὅπως ἦταν κατὰ τὴν φύση Του, ἀλλὰ ὅπως ἐμφανίστηκε ἀργότερα σαρκωμένος γιὰ χάρη μας σύμφωνα μὲ τὴν τελικὴ οἰκονομία≫(M., P.G., XC/90, 624D).

῾Ο ≪ἀπόλυτος προορισμὸς≫τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται πολὺ καθαρά4. Αὐτὴ ἡ πεποίθηση συμφωνοῦσε ἀπόλυτα μὲ τὸ γενικὸ πνεῦμα τοῦ θεολογικοῦ συστήματος τοῦ ῾Αγίου Μαξίμου, ὁ ὁποῖος ἐπανέρχεται στὸ πρόβλημα σὲ πολλὲς περιπτώσεις, καὶ στὶς ἀπαντήσεις του πρὸς Θαλάσσιον καὶ στὰ ≪᾿Αμφιβαλλόμενά≫του. Γιὰ παράδειγμα στὸ ᾿Εφεσ. αʹ 9 ὁ ῞Αγιος Μάξιμος λέγει: ≪(᾿Απὸ αὐτὴ τὴν Σάρκωση καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχή μας) αὐτὸς μᾶς ἔδειξε γιὰ ποιό σκοπὸ δημιουργηθήκαμε καὶ ὅτι τὸ μέγιστο ἀγαθὸ γιὰ μᾶς θὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ πρὸ τῶν αἰώνων≫(M., P.G., XC/90, 1097C). ᾿Απὸ τὴν ἴδια τὴν σύστασή του ὁ ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται μέσα του ≪τὸ μεγάλο μυστήριο τοῦ σκοποῦ τοῦ Θεοῦ≫, τὴν τελικὴ ὁλοκλήρωση τῶν πάντων ≪ἐν τῷ Θεῷ≫.

῾Η ὅλη ἱστορία τῆς Θείας Προνοίας γιὰ τὸν ῞Αγιο Μάξιμο διαιρεῖται σὲ δύο μεγάλες περιόδους: ἡ πρώτη κορυφώνεται στὴν Σάρκωση τοῦ Λόγου καὶ εἶναι ἡ ἱστορία τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ (≪μέσα ἀπὸ τὴν Σάρκωση≫)·ἡ δεύτερη εἶναι ἡ ἱστορία τῆς ἀναβάσεως τοῦ ἀνθρώπου στὴν δόξα τῆς θεώσεως, μιὰ ἐπέκταση, τρόπον τινά, τῆς Σαρκώσεως σ᾿ ὁλόκληρη τὴν δημιουργία. ≪Γι᾿ αὐτὸ μποροῦμε νὰ διαιρέσουμε τὸ χρόνο σὲ δύο τμήματα σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιό του, καὶ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε καὶ τὰ δυό, δηλαδὴ τὶς ἐποχὲς ποὺ ἀνήκουν στὸ μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἐποχὲς ποὺ ἀφοροῦν τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς χάριτος… καὶ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε μὲ συντομία: καὶ ἐκεῖνες τὶς ἐποχὲς ποὺ ἀφοροῦν τὴν κάθοδο τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἐκεῖνες ποὺ σημειώνουν τὴν ἔναρξη τῆς ἀνόδου τῶν ἀνθρώπων στὸν Θεό… ῎Η, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε ἀκόμα καλύτερα, ἡ ἀρχή, τὸ μέσο καὶ τὸ τέλος ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐκείνων ποὺ ἔχουν περάσει, ἐκείνων ποὺ ἀνήκουν στὸ παρόν, καὶ ἐκείνων ποὺ πρόκειται ἀκόμα νὰ ἔλθουν, εἶναι ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς≫(M., P.G., XC/90, 320, B-C).

῾Η τελικὴ ὁλοκλήρωση συνδέεται κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ῾Αγίου Μαξίμου μὲ τὴν πρωταρχικὴ δημιουργικὴ θέληση καὶ τὸν πρωταρχικὸ δημιουργικὸ σκοπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἑπομένως ἡ ὅλη ἀντίληψή του εἶναι αὐστηρὰ ≪θεοκεντρική≫, καὶ συγχρόνως ≪Χριστοκεντρική≫. ῞Ομως, αὐτὸ δὲν ἐπισκοτίζει καθόλου τὴ θλιβερὴ πραγματικότητα τῆς ἁμαρτίας, τῆς τέλειας ἀθλιότητας τῆς ἁμαρτωλῆς ὑπάρξεως. ῾Η μεγάλη ἔμφαση δίνεται πάντοτε ἀπὸ τὸν ῞Αγιο Μάξιμο στὴν μεταστροφὴ καὶ τὴν κάθαρση τῆς ἀνθρώπινης θελήσεως, στὸν ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν καὶ τοῦ κακοῦ. ᾿Αλλὰ βλέπει τὴν τραγωδία τῆς πτώσεως καὶ τὴν ἀποστασία τῶν δημιουργημάτων μέσα στὴν εὐρύτερη προοπτικὴ τοῦ ἀρχικοῦ σχεδίου τῆς Δημιουργίας5.

Ποιά εἶναι ἡ πραγματικὴ βαρύτητα τῆς μαρτυρίας τοῦ ῾Αγίου Μαξίμου; ῏Ηταν αὐτὴ τίποτα περισσότερο ἀπὸ μιὰ ≪προσωπική του γνώμη≫, καὶ ποιό εἶναι τὸ κύρος τέτοιων ≪γνωμῶν≫;Εἶναι τελείως σαφὲς ὅτι στὸ θέμα τοῦ πρώτου καὶ ὕψιστου ≪κινήτρου≫τῆς Σαρκώσεως καμιὰ ἄλλη ἀπάντηση δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ παρὰ μόνο μιὰ ≪ὑποθετικὴ≫(ἢ ≪ἁρμόζουσα≫[convenient]) ἀπάντηση. Πολλές, ὅμως, δογματικὲς προτάσεις εἶναι ἀκριβῶς τέτοιες ὑποθετικὲς προτάσεις ἢ ≪θεολογούμενα≫6. Καὶ φαίνεται ὅτι ἡ ≪ὑπόθεση≫μιᾶς Σαρκώσεως ἀνεξάρτητης ἀπὸ τὴν πτώση τοὐλάχιστον εἶναι θεμιτὴ μέσα στὸ σύστημα τῆς ᾿Ορθόδοξης θεολογίας καὶ ταιριάζει πολὺ καλὰ μέσα στὸ γενικὸ πνεῦμα τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων.

Μιὰ ἱκανοποιητικὴ ἀπάντηση στὸ θέμα τοῦ ≪κινήτρου≫τῆς Σαρκώσεως μπορεῖ νὰ δοθεῖ μόνο μέσα στὸ πνευματικὸ κλίμα τοῦ γενικοῦ δόγματος περὶ τῆς Δημιουργίας.

Σημειώσεις

Την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε το Διεπιστημονικό Συμπόσιο Covid, των Doctors for Covid Ethics και του UK Column, το οποίο φιλοξένησε ερευνητές που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν εκφράσει τις επιστημονικές αντιρρήσεις τους για τα εμβόλια mRNA, καθώς τα κρίνουν αναποτελεσματικά και επικίνδυνα.

Από τους συμμετέχοντες ξεχώρισε ο καθηγητής Sucharit Bhakdi, ομότιμος καθηγητής Ιατρικής Μικροβιολογίας και Ανοσολογίας και πρώην πρόεδρος του Ινστιτούτου Ιατρικής Μικροβιολογίας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου Johannes Gutenberg του Μάιντς. Ο δρ Bhakdi ανέλυσε λεπτομερώς τους λόγους για τους οποίους, σύμφωνα με τον ίδιο, τα εμβόλια mRNA δεν θα λειτουργήσουν ποτέ, δηλώνοντας εμφατικά: «Όλα αυτά τα εμβόλια δεν μπορούν να λειτουργήσουν, δεν λειτουργούν και δεν θα λειτουργήσουν ποτέ, επειδή τα αντισώματα βρίσκονται στη λάθος μεριά του τοίχου».

Ο δρ Bhakdi υποστηρίζει πως τα συγκεκριμένα εμβόλια όχι μόνο δεν βοηθούν τον οργανισμό, αλλά μπορούν να τον «ξεγελάσουν» και να επιτεθούν σε υγιή κύτταρα, μέχρι και στα όργανα: «Όταν (το εμβόλιο) εισέλθει στο κυκλοφορικό, πηγαίνει στους λεμφαδένες σας και εισβάλλει στα κύτταρα των λεμφαδένων. Ως αποτέλεσμα, τα κύτταρα των λεμφαδένων και τα κύτταρα που έρχονται σε επαφή με το κυκλοφορικό σύστημα θα δημιουργήσουν την πρωτεΐνη ακίδας. Συνοπτικά, κάθε κύτταρο που τείνει να το κάνει αυτό θα δεχτεί επίθεση από το ανοσοποιητικό σας σύστημα, επειδή το ανοσοποιητικό σας σύστημα γνωρίζει αυτόν τον ιό. Ο ιός σχετίζεται με τους κορωνοϊούς που υπάρχουν από την αρχή της ανθρωπότητας και το ανοσοποιητικό σας σύστημα τους αναγνωρίζει και πρόκειται να καταπολεμήσει αυτά τα κύτταρα…

Επομένως, αυτό που πρέπει να φοβόμαστε ότι θα συμβεί είναι ότι θα υπάρξει μια μαζική επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος σε μυριάδες ιστούς και αγγεία».

Στη συνέχεια, ο δρ Bhakdi ανέλυσε περαιτέρω τις επιπτώσεις των εμβολίων mRNA με τη βοήθεια του παθολόγου Arne Burkhardt, ο οποίος στο παρελθόν ήταν επικεφαλής ιατρός του παθολογικού τμήματος των περιφερειακών κλινικών στο Reutlingen της Γερμανίας. Ο δρ Burkhardt επί τέσσερις μήνες εξέταζε τις σορούς ανθρώπων που απεβίωσαν μετά το εμβόλιο, ώστε να δει έως ποιον βαθμό έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον θάνατό τους. Ο ίδιος αποκαλύπτει πως στα δείγματα που είχε στη διάθεσή του δεν ήταν πάντα ξεκάθαρο αν οι ασθενείς κατέληξαν λόγω του εμβολίου, όμως σε κάποιες περιπτώσεις παρατήρησε δραστικές αλλαγές στα κύτταρα, τα οποία είχαν δεχτεί επίθεση από τον ίδιο τον οργανισμό. 

Εμβαθύνοντας στο θέμα, ο δρ Burkhardt κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα εμβόλια mRNA σκοτώνουν πολίτες, προκαλώντας μικροθρομβώσεις, φλεγμονές και αυτοάνοση αντίδραση στα αιμοφόρα αγγεία και στα ζωτικά όργανα του ανθρώπου, σε βραχυχρόνια, μεσοπρόθεσμη και μακροχρόνια βάση.

Τον λόγο, έπειτα, έλαβαν και άλλοι επιστήμονες, όπως οι δρ Michael Palmer, δρ Mike Yeadon και δρ Catherine Austin Fitts, ενώ το συμπόσιο έκλεισε με τον δρα Bhakdi να ζητάει, βουρκωμένος, απ’ όλους τους γιατρούς να μην υποχωρούν και να μην εγκαταλείπουν τα δικαιώματά τους (όσον αφορά στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού), καθώς αυτό θα έχει επιπτώσεις στο μέλλον για τους ίδιους, αλλά και τους απογόνους τους.

Πηγή: https://www.zougla.gr/ygeia/article/ta-emvolia-mrna-den-8a-litourgisoun-pote

Την Τετάρτη, 15 Δεκεμβρίου 2021, και ώρα 5:00 μ.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα προστεί της Ακολουθίας του πανηγυρικού Εσπερινού και θα κηρύξει τον θείο λόγο στό πανηγυρίζον ιερό παρεκκλήσιο του Αγίου Μοδέστου, στην κοινότητα Αστρομερίτης.

Ανήμερα της εορτής στο ίδιο πανηγυρίζον ιερό παρεκκλήσιο θα τελέσει τη Θεία Λειτουργία και θα κηρύξει τον θείο λόγο ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Φώτιος Ιωακείμ.

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Ζούμε σε μια εποχή, όπου πολλοί εγκαταλείπουν τον Χριστό. Γίνονται μουσουλμάνοι η ινδουιστές, η ακόμη προσχωρούν σε κάποια άλλη θρησκεία, διότι δεν γνωρίζουν τον Θεό, δεν ξέρουν ποιος είναι ο Χριστός. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι χριστιανοί είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένοι πάνω στη γη. Όχι. Οι διωγμοί είναι αναπόφευκτοι στον κόσμο. Ο κόσμος αρνείται να δεχθεί στην πληρότητα του τον Χριστό, Αυτόν που άφησε να τον σταυρώσουν για όλο τον Αδάμ…

….Από τότε που μας δίνεται να ζήσουμε τον Χριστό… τότε αρχίζει η σύγκρουση με τον κόσμο. Αυτή η σύγκρουση εκφράζεται, για παράδειγμα, με αυτό που παρατηρήσαμε κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων στη Ρωσία, έναν απάνθρωπο διωγμό. Ιστορικά είναι ένας απερίγραπτος εφιάλτης. Όταν όμως βλέπουμε ότι ο Ίδιος ο Χριστός, ο Θεός και Δημιουργός, πέρασε από την κένωση και έγινε άνθρωπος για μας, αρχίζουμε να αγαπάμε αυτή την εικόνα του αληθινού Ανθρώπου και δεν μπορούμε πλέον να πάμε να ψάξουμε αλλού, παρ’ όλη τη φτώχεια, τις στερήσεις, τις παντός είδους δοκιμασίες που η αγάπη αυτή συνεπάγεται…

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, τόμοι Α , Ομιλία 34: (25 Ιουνίου 1990)ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, 378, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2014.

…Για μας δεν υπάρχει ανάγκη να υπερασπιστούμε τον Χριστό, γιατί, όπως είπε στο Ευαγγέλιο, «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. 28,18). Κατά τη διάρκεια εβδομήντα χρόνων οι ουμανιστές-κομμουνιστές καταδίωκαν την Εκκλησία και τον Χριστό, έχοντας τη συνείδηση ότι ενεργούν δίκαια. Τελικά όμως συνετρίβησαν αυτοί και όχι ο Χριστός. Έτσι θα γίνει με κάθε λαό, με κάθε άνθρωπο που πολεμά τον Χριστό. Όλος ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια Του, στην εξουσία Του:

«Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης». 

Το να μας διώκουν και να μας φονεύουν, ως γεγονότα της ιστορίας μπορούμε να τα ζούμε με τραγικότητα. Από την άλλη όμως πλευρά, ο Κύριος συνάθροισε περίπου σαράντα εκατομμύρια μάρτυρες μέσα στα εβδομήντα αυτά χρόνια. Αν λοιπόν μας δινόταν αυτή η θέα των σωζομένων, τότε θα μεταφερόμασταν πέρα από τον χρόνο και θα ξεχνούσαμε τα παθήματα. Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες δόθηκε η χάρη να πάσχουν οι άνθρωποι για τον Χριστό, για την ομολογία της θεότητός Του. Όταν ήμουν μικρό παιδί στο σχολείο, άκουσαν έναν ιερέα που διηγούνταν σε μας τα παιδιά για τα μαρτύρια των πρώτων αιώνων. Ήταν νέος και υπέροχος ιερέας με ακαδημαϊκή μόρφωση. Ακούοντάς τον συλλογίστηκα: «Τι κρίμα που τώρα δεν είναι δυνατοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών και δεν μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες για τον Χριστό!»

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου – Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, Τόμος Α’, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2014, σελ. 349-352

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2021/12/09/

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Προόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ τελέσθηκε στὸν ὁμώνυμο πανηγυρίζοντα ἱερὸ ναὸ τῆς κοινότητος Πεδουλᾶ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (1.8.2021).

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, 
νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, 
καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Έτη πολλά ευλογημένα να έχετε.

Βλέπετε, ό,τι γίνεται μέσα στην Εκκλησία, γίνεται με το σημείο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, για να ευλογήσουμε τον λαό, πρέπει στην ουσία  να σταυρώσουμε τον λαό. Για να ολοκληρωθεί η Θεία Ευχαριστία πρέπει να γίνει η μεταβολή των τιμίων δώρων. Τα  τίμια δώρα είναι το κρασί και ο άρτος που εσείς προσφέρετε και μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Για να μπορέσει ο ιερέας ή ο αρχιερέας να μεταβάλει, εν πνεύματι αγίω πάντοτε,  αυτά τα δώρα, πρέπει να παρακαλέσει, ο ιερέας, με βαθειά αίσθηση αμαρτωλότητας το Πνεύμα το Άγιο να κατέλθει. Το Πνεύμα το Άγιο κατέρχεται με την ευχή την οποία διαβάζει ο ιερέας όμως  για να γίνει η μεταβολή πρέπει ο ιερέας να σταυρώσει μια φορά τον άρτο, δεύτερη φορά να σταυρώσει το Άγιο Ποτήριο, το κρασί δηλαδή και τρίτη φορά να σταυρώσει και τα δύο μαζί, τον άρτο και το κρασί. Στους ναούς της μητροπόλεώς μας αν προσέξετε έχουμε κρεμάσει  πάνω από την Αγία Τράπεζα, ένα χρυσό περιστέρι για να φαίνεται έτσι η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος σε κάθε Θεία Λειτουργία.

Όλα αυτά φανερώνουν τη βαθύτερη πραγματικότητα της ζωής μας, ότι χωρίς να σταυρωθούμε, δεν θα μεταβληθούμε, δεν θα γίνουμε ποτέ πραγματικοί χριστιανοί. Ο πραγματικός χριστιανός, αποδέχεται τον τρόπο που του βρίσκει το Πνεύμα το Άγιο για να σταυρωθεί. Τώρα περνούμε μια περίοδο τέτοια, σταυρώσιμη περίοδο, όλα σταυρώνονται, οι καρδιές μας, τα σώματά μας, οι φίλοι μας, οι οχτροί μας, παντού υπάρχει φόβος. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δαιμονική ενέργεια από τον φόβο. Οι παλαιοί Κύπριοι μάθαιναν στα παιδιά τους να αγαπούν πολύ το σταυρό, να σταυρώνονται συνεχώς και να πίνουν αγιασμό εάν δεν μπορούσαν να κοινωνήσουν τον σταυρωμένο άρτο και το σταυρωμένο κρασί, δηλαδή το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Τουλάχιστον έλεγαν των παιδιών τους, όταν δεν μπορείτε να κοινωνήσετε να πίνετε αγιασμό.

Αυτό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, έδωσε μία μάχη για να νικήσει τον θάνατο μας, για να νικήσει την αμαρτία μας, για να νικήσει τον διάβολο και η μάχη αυτή έγινε απάνω στο σταυρό. Απάνω στο σταυρό έγινε η μεγαλύτερη μάχη των μαχών, αυτή  η μεγαλύτερη μάχη  μας αφορά όλους προσωπικά. Εξαιτίας αυτής της μάχης  εχωρίσθη από εκείνη την ημέρα που έγινε  η ιστορία σε μετά Χριστόν και προ Χριστόν. Βλέπετε; Κανένας δεν μπόρεσε να το κάνει αυτό, ούτε ο Κομφούκιος εις την Κίνα, ούτε ο Μωάμεθ εις τους Άραβες, ούτε ο Βούδας εις τους Ινδούς αλλά ούτε και ο ορθολογισμός των μασόνων της Ευρώπης, να χωρίσουν, να τέμνεται δηλαδή η ιστορία του ανθρωπίνου γένους με ένα όνομα, το όνομα του Νικητή του θανάτου. Κανένας άλλος δεν είναι νικητής του θανάτου και ο λόγος που θέλουμε να κοινωνούμε,  να παίρνουμε αγιασμένο νερό, να προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό είναι για να παίρνομε την ενέργεια, τη δύναμη, την χάριν, την δωρεά δηλαδή του τριαδικού Θεού και λέγεται χάρις επειδή είναι χάρισμα. Δεν το δικαιούμαστε, δεν είναι δικαίωμά μας, είναι δώρο του Θεού σε εμάς τους αμαρτωλούς. Θέλει ο Θεός παρόλα τα λάθη μας και τα πάθη μας να μας δίνει συνεχώς την ενέργειά Του, τη δύναμή Του, την χάριν Του, το φως Του, που όπως μας έλεγε μια σύγχρονη αγία που κοιμήθει πριν δύο μήνες εις την Κρήτη  το άκτιστο φως του Θεού που βλέπουν οι άγιοι και οι άνθρωποι της μετανοίας είναι γεμάτο πληροφορίες. Όποιος πάρει αυτό το φως μέσα του λύονται οι απορίες όλες που έχει και γίνεται γνώστης μεγάλων μυστηρίων, αλλά δεν μπορεί να τα πει αυτά σε άλλους που δεν έχουν την ωριμότητα της μετανοίας. 

Όμως  για να φτάσομε, αγαπητοί μου, να αισθανόμεθα την χάριν, να αισθανόμεθα την δωρεάν του Τιμίου Σταυρού και στο τέλος τέλος του Νικητή, του Χριστού δηλαδή, θα πρέπει προηγουμένως να μπούμε στη διαδικασία που μας δίδαξε ο Τίμιος Σταυρός και ο Εσταυρωμένος, την διαδικασία της ταπείνωσης. Πόσο δύσκολο τελικά είναι η ταπείνωση για όλους μας, πόσο δύσκολο είναι. Συνεχώς συλλαμβάνω τον εαυτό μου, προσωπικά σας εξομολογούμαι, να περηφανεύομαι, ευκαίρως ακαίρως. Με έμαθε αυτή η γιαγιά της Κρήτης η γερόντισσα Γαλακτία, αμέσως, μόλις δω στην καρδιά μου περηφάνια, εγωισμό, να λέώ: Ταπεινέ μου Κύριε, ταπείνωσέ με μέ την ταπείνωσή Σου. Ποια είναι η ταπείνωση του Χριστού; Ο σταυρός είναι. Βλέπετε; Στην Εκκλησία όπου ταπεινωθούμε έρχεται δόξα. Δεν έρχεται κατακραυγή, εξουθένωση και αδυναμία. Έρχεται δύναμη μόλις ταπεινωθούμε εν Χριστώ διά του Τιμίου Σταυρού. Αμέσως, μου λέει, να μην αφήνεις τον λογισμό σου να υπερηφανεύεται, να βαυκαλίζεται ότι είναι κάτι. Ούτε να παρασύρεσαι από τον έπαινο των ανθρώπων, οι άνθρωποι σήμερα μας επαινούν και ύστερα μας λεν ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. Να αγαπήσουμε την ταπείνωση, όμως για να αγαπήσουμε την ταπείνωση υποχρεωτικά πρέπει να αγαπήσομε τον Ταπεινό και ο Ταπεινός ένας είναι, ο Χριστός που καταδέχτηκε ενώ ήτο αναμάρτητος να δαρεί για μας,να κατηγορηθεί για μας, να Τον φτύσουν για μας. Το για μας σημαίνει για τες δικές μας αμαρτίες, για τες δικές μας πτώσεις.

Ο Χριστός  ανέβηκε εις τον σταυρό,  για να έχομε ζωήν αιώνιο και να μην τελειώσει η ζωή μας σ᾿ ένα τάφο, “Ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν”.Όταν κοινωνάς, παπά μου, τον κόσμο τί τους λες; Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον. 

Αυτή είναι η προοπτική μας. Αυτό που πρέπει να επιδιώκει ο χριστιανός είναι πώς να ταπεινωθεί, πώς να σταυρωθεί αν θέλει αιώνια ζωή. Είτε ένθεος είσαι, είτε άθεος υπάρχει αιώνια ζωή και αυτό είναι προνόμιο αλλά  για όσους δεν την φροντίζουν από τώρα διά της ταπεινώσεως, διά του Τιμίου Σταυρού, είναι κατάρα, είναι κόλαση αιώνια. Ο Θεός να μας φυλάξει. Ο Χριστός πάντως θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Εμείς θέλουμε; Τί θέλουμε τελικά;

Ξέρετε, αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια και αυτά που θα συμβούν για όσους ζήσουν και επιζήσουν, είναι αφορμές για να δείξουμε στον Θεό επιτέλους και στον εαυτό μας τί θέλομε από αυτή τη ζωή. Ποιό είναι το νόημα της ζωής για μένα τον Νεόφυτο. Να είμαι ένας μητροπολίτης υπερήφανος για την ωραία μου φωνή, για το παράστημά μου, για τα ωραία μου κηρύγματα, να κορδώνω μπροστά σε δύο διάκους να με λιβανίζουν εννιά φορές, να λέω το «Πιστεύω» και να καμαρώνω ότι είμαι κάτι; Αυτό είναι χριστιανισμός; Όταν ο ίδιος ο Χριστός συνεχώς είναι διωκόμενος; Οὐκ ἔχει, λέει, ποῦ τὴν κεφαλὴν κλῖναι. Όταν εμείς έχουμε πέντε σπίτια, δύο εξοχικά,  ένα τροχόσπιτο και ένα για το σκύλο, δεν θα πρέπει σε κάποια στιγμή να σοβαρευτούμε και να πούμε, ποιό είναι το νόημα αυτής της ζωής αφού η ζωή φαίνεται ξεκάθαρα δεν τελειώνει ποτέ, ούτε μέσα στον τάφο αφού μετά από τον τάφο η ψυχή συνεχίζει να ζει και να αισθάνεται.

Άρα πρέπει να λάβομε σοβαρά υπόψη την μέθοδο, τη συνταγή  του Χριστού. Και η συνταγή είναι μπροστά μας, είναι ο Τίμιος Σταυρός. Να σταυρώσουμε τον νου μας, να σταυρώσουμε την καρδιά μας. Τί σημαίνει σταυρώνω τον νου μου; Τί σημαίνει σταυρώνω την καρδιά μου; Καθαρίζω την καρδιά μου, μετανιώνω, αυτό σημαίνει μετανιώνω. 

Γι᾿ αυτό, σας παρακαλώ, αυτές τις γιορτές και αυτές τις εποχές που ζούμε μην τις βλέπετε μοιρολατρικά, μην τις βλέπετε με σκεπτικισμό, με απελπισία, με απογοήτευση ιδιαιτέρως οι νεώτεροι που δεν έχουν εμπειρία παλαιότερων ασθενειών και περιπετειών. Έτσι είναι η ζωή, αγαπητά μου παιδιά. Οι παλιοί το ήξεραν, οι γονιοί σας, έκαμαν το λάθος και δεν σας τα είπαν αυτά και πολλοί εκ των αρχιερέων σιώπησαν. Αποτέλεσμα; Τα παιδιά νόμιζαν ότι όλη η ζωή είναι  Happy birthday. Και όμως η ζωή είναι ωραία γιατί υπάρχει αυτή η συνεχής εναλλαγή. Έτσι αναδεικνύεται η ποιότητα. Αν δεν έχει καύσωνα δεν καταλαβαίνεις την αξία της βροχής. 

Γι᾿ αυτό, σας παρακαλώ, να εισέλθετε στο μυστήριο του Σταυρού, είναι το μυστήριο που οδηγεί σε ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον. Μας το δίδαξε ο Νικητής του θανάτου, μας το διδάσκει συνεχώς ο Νικητής του διαβόλου, μας το διδάσκει συνεχώς ο Νικητής της αμαρτίας. Εμείς ποιού θέλουμε να είμαστε μαθητές; Αυτό είναι το ερώτημα. Ο καθένας ας απαντήσει κατά τον χαρακτήρα του, κατά τις συνήθειες του, κατά τα θέλω του. Τί θέλω είναι μεγάλη υπόθεση, γι᾿ αυτό και λέει στο «Πάτερ ἡμῶν» γενηθήτῳ τὸ θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς και δεν λέει, γενηθήτω το θέλημά μου. Τώρα ήλθε η εποχή που ο καθένας θα μετρήσει το θέλημά του. Εγώ προσωπικά θέλω να είμαι με τον Δεσπότη, συνήθισα, τον Σταυρωμένο Χριστό, τον Νικητή.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος τῆς κοινότητος Περιστέρωνας, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (26.12.2020).

Ευλογημένα και τα δικά σας έτη να είναι, αγαπημένα μου παιδία, ελεύθερα από κάθε φόβο, από κάθε σκλαβιά, από κάθε υπερβολή. Μία υπερβολή μόνον επιτρέπεται στη ζωή μας, να αγαπούμε χωρίς μέτρο με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ισχύ, με όλη μας τη διάνοια, με όλη μας τη δύναμη τον Τριαδικό Θεό μας, τον Πατέρα, τον Υιόν Αυτού τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και το Πνεύμα το Άγιο, και εκ δευτέρου τον πλησίον μας. Τον κάθε πλησίον μας οποιασδήποτε φυλής, γλώσσας και θρησκείας. Ἀγαπήσεις, λέει, τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν, όπως τον εαυτό σου. Τι μεγάλα πράγματα θέλει η πίστη μας από εμάς τους ελεεινούς. 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν ανταποκριθεί σε αυτά τα τόσο μεγάλα και αυτοί είναι οι άγιοί μας. Και οι άγιοί μας, μη νομίζετε είχαν και λογική, είχαν και λογισμούς αμφιβολίας και ολιγοπιστία μερικές φορές έδειξαν όπως ο Απόστολος Πέτρος. Και του είπε ο Ίδιος ο Χριστός μας, «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» όταν βυθίστηκε μέσα στη λίμνη και δεν κατάφερε να περπατήσει πάνω στα νερά, όμως δεν τον απέρριψε ο Χριστός μας τον βοήθησε σιγά σιγά, και δυνάμωσε η πίστη του. Μετά αδυνάτισε πάλι η πίστη του Πέτρου όταν ήταν ο Χριστός δέσμιος των Φαρισαίων, των Γραμματέων, του Ποντίου Πιλάτου και των Ρωμαίων στρατηγών και στρατιωτικών, ο Πέτρος μας ο ολιγόπιστος την έσκασε. Και όταν τον ρωτούσαν, μα δεν ήσουν και εσύ μαθητής του Ναζωραίου; Όχι, δεν ήμουν εγώ έλεγε.  Τρεις φορές Τον αρνήθηκε και όμως ο Χριστός μας δεν τον πέταξε γιατί έκλαψε. Μόλις άκουσε τον πετεινό να κράζει, έκλαψε ο Πέτρος και τα δάκρυα εκείνα δεν τα σταμάτησε μέχρι την ώρα που μαρτύρησε και έδωσε το αίμα του γι᾿ Αυτόν που αγάπησε με όλη του την καρδιά, με όλη του την ισχύ, με όλη του τη δύναμη. Μέχρι και στην Ευρώπη έφτασε για το Χριστό μας. 

Και εμείς τώρα σε συνθήκες  προσφυγιάς, που είναι παρατεταμένη,εδώ και σαρανταέξι χρόνια έρχεται ακόμα μια  περιπέτεια με την επιδημία, πανδημία, φόβος το 2020. 

Τρόμος το 2021 και ακόμα έχομε. 

Γι᾿ αυτό, όλα αυτά που είπα για τον απόστολο Πέτρο, ισχύουν και για εμάς. Και σε μας έρχεται ολιγοπιστία. Και ξέρετε όσο πιο έξυπνος είναι ένας, τόσο περισσότερο δοκιμάζεται η πίστη του γιατί ο πιστός είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι πάνω από την εξυπνάδα, γιατί πάνω από την εξυπνάδα και την ευφυΐα βάζει την πίστη. Δεν είναι όμως πάντοτε η εξυπνάδα και η ευφυΐα χρήσιμη. Η πίστη για έναν ορθόδοξο Χριστιανό πρέπει να νικά την εξυπνάδα του. Και έρχεται ώρα που δίνουμε εξετάσεις. Τί είναι περισσότερο μέσα μας η πίστη μας ή η εξυπνάδα μας. Η πίστη, λέει ο απλούλης εδώ αδελφός της Περιστερώνας. Δεν το πιστεύουν όλοι, αδελφέ μου, όμως. Οι έξυπνοι είναι με τες μασκούλες είναι στο σπιτάκι τους, στην απομόνωσή τους, στην καραντίνα τους. Δεν είναι κοντά στην Παναγία τους, στην Παναγία  μας γιατί είναι υπεύθυνοι άνθρωποι,  γιατί είναι λογικοί άνθρωποι, γιατί φοβούνται. Εμείς είμεθα οι ανεύθυνοι, οι τολμητίες, οι σχεδόν ζαλισμένοι, ψεκασμένοι συνωμοσιολόγοι, αυτό μας θεωρούν και ας μη μας το λεν κατάμουτρα. Μερικοί μας το λένε, είναι πιο ειλικρινείς. Αλλά για μας, όταν αγαπάς την Παναγία με όλη σου την ψυχή, με όλη σου την ισχύ, με όλη σου τη διάνοια, με όλη σου τη δύναμη διαπιστώνεις ότι υπάρχει κάτι που είναι ανώτερο από τη λογική και τον εγκέφαλο και την εξυπνάδα και αυτή είναι η πίστη που είχαν οι αγίες Μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες ήξεραν ότι εκεί που θα πάνε, στον τάφο που είναι ενταφιασμένος ο Χριστός, υπάρχουν στρατιώτες Ρωμαίοι. Δεν τις σταμάτησε όμως αυτό και να πουν,  εκεί που πάμε  θα μας συλλάβουν, η αγάπη στον Χριστό νικούσε τη λογική, νικούσε η πίστη το μυαλό, τον εγκέφαλο. Ύστερα είπαν, είναι και αυτός ο λίθος, η πέτρα η μεγάλη που είναι πάνω από τον τάφο, μπροστά από το στόμα του σπηλαίου «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον», για να μπούμε μέσα στο σπήλαιο. Έκαμαν δηλαδή κάποιες λογικές σκέψεις αλλά ήταν τέτοια η αγάπη στο Χριστό που τροφοδοτούσε την πίστη και την έκαμε παντοδύναμη που ξεπέρασαν τους λογισμούς και τες επιφυλάξεις και τη βαρύτητα της πέτρας. Πάμε, λέει, και ο Θεός έχει. Πήγαν και βρήκαν τον λίθο αποκεκυλισμένο, πάνω στην πέτρα να κάθεται ένας άγγελος, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο Αρχάγγελος της Παναγίας μας. Και μέσα, λέει, ολόφωτο το μνήμα και κενόν, άδειο, μόνον τα σάβανα του Χριστού. Αυτά κάνει η πίστη. Και οι Μυροφόρες ,η Παναγία μέσα στις Μυροφόρες, ήταν αυτές που πρώτες πρώτες είδαν το θαύμα της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού και όλα αυτά γιατί η λογική τους ήλθε δεύτερη. Μπήκε μπροστά η πίστη και τους έδωσε φτερά, έδιωξαν το φόβο. Ότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάζει τὸν φόβον». Και είπε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ «Εἴπατε τοῖς μαθηταῖς καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος». Και τῷ Πέτρῳ, ο ολιγόπιστος Πέτρος που λύγισε, που αρνήθηκε τον Χριστό.  Είναι νικημένος ο θάνατος, είναι νικημένος ο διάβολος, είναι νικημένη η αμαρτία φτάνει να μετανοούμε, φτάνει να καθαρίζουμε την καρδιά. 

Είναι και ένα πρόσωπο που σήμερα γιορτάζει, οι πιο πολλοί το ξεχνούμε, ο Μνήστωρ Ιωσήφ. Ένας γέρος που τον έδωσαν της Παναγίας, δεκαπέντε χρονών η Παναγία ήταν όταν γέννησε τον Χριστό, για να την προφυλάττει. Είχε και τέσσερα παιδιά να σκεφτείτε, πιο μεγάλοι και από την Παναγία τα παιδιά του, τόσο ηλικιωμένος ήταν ο Ιωσήφ. Και όταν την είδε έγκυο δεκαπέντε χρονών, λέει, μα εγώ δεν συνήλθα μαζί της, πώς έμεινε αυτή έγκυος; Μετά τη βλέπει να γεννά μέσα σ᾿ ένα σπήλαιο με έναν τρόπο μυστήριο, χωρίς πόνους. Να κατεβαίνουν άγγελοι, να ανεβαίνουν άγγελοι, να έρχονται μάγοι να προσκυνούν, βοσκοί να γίνονται οι πρώτοι προσκυνητές αυτής και του παιδίου. Άνθρωπος ήταν και αυτός  και αυτός είχε λογική. Άρχισε και αυτός να έχει λογισμούς αμφιβόλους, αμφιβολίας. Τί συνέβη με αυτήν που μου δώσατε, ποιος έκαμε αυτό το παιδί, το τόσο θαυμαστό; Ήταν πέρα από τη λογική. Δεν το χωρούσε η λογική αυτό το πράγμα μέχρι που χρειάστηκε και του εμφανίστηκε άγγελος και του είπε, «Ἰωσήφ, παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον» διότι θέλουν να σκοτώσουν το παιδίον και  να εκπληρωθεί  η προφητεία των παλαιών προφητών της Παλαιάς Διαθήκης «ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου». Επήγε στην Αίγυπτο δύο χρόνια πρόσφυγας ο Χριστός, πρόσφυγας η Παναγία. Την οδηγούσε και αυτήν και τον Χριστό καθήμενους πάνω σ᾿ ένα γαϊδουράκι ο Ιωσήφ. Και ποιός ήταν μαζί τους νεαρός τότε; Έτσι νεαρός σαν τον πάτερ Έλπίδιο, ο γιος του αγίου Ιωσήφ ο Ιάκωβος ο κατοπινός αδελφόθεος, αυτός είναι που συνόδευσε τον πατέρα του τον Ιωσήφ και τον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Βλέπετε λοιπόν; Και άγιοι μεγάλοι σαν τον Δίκαιο Ιωσήφ, σαν τον Απόστολο Πέτρο, τσακώθηκαν με τη λογική τους. Ήλθε ώρα που έδωσαν εξετάσεις όπως δίνομε τώρα εξετάσεις εμείς. Και νίκησεν, ενίκησε η πίστη, της καρδιάς η πίστη, ενίκησε τη λογική. Τώρα σε εμάς, για να νικήσει η πίστη τη λογική δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μη λέμε και λόγια δηλαδή τα οποία θέλουν πολλή δουλειά για να φέρουν αποτέλεσμα. Για να νικήσει η πίστη τη λογική πρέπει να συμβούν δύο τινά κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο. Ή να είσαι πολύ απλός, σαν αυτό τον άνθρωπο εκεί, πιστός και απλοϊκός και ο νοών νοείτο ή να καθαρίζω την καρδία μου καθημερινά από τις επιθυμίες και τους λογισμούς. Και όσο καθαρίζει η καρδία τόσο αυξάνει, αυγατίζει η πίστη, η εμπιστοσύνη δηλαδή, η φωτισμένη πίστη, η βεβαία πίστη ότι έχει ο Θεός για μένα. Και όπως μου είπε και ένας ωραίος άνθρωπος Μανιάτης, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο, ε, λέει, Πανιερώτατε, και αν επιτρέψει ο Θεός να πεθάνουμε, και κάτω ζωή και πάνω ζωή, άμα το πιστεύεις τούτο ενίκησες τον φόβο. 

Αυτά επίστευε ο Αυξεντίου και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, οι ήρωες δηλαδή, όχι μόνον οι άγιοι, πίστευαν δηλαδή ότι δεν πεθαίνουν. Μέσα σε δύο δευτερόλεπτα περνούν το γεφύρι του θανάτου στην αιώνια ζωή. Αυτή είναι η πίστη των αγίων και των ηρώων μας. 

Εμείς εις την εποχή μας χάσαμε την πίστη των αγίων μας και των ηρώων μας. Κατά τα άλλα θέλουμε να κάνουμε εορτασμούς για τα 200 χρόνια της παλιγγενεσίας από το 1821 ενώ μας δίδεται η ευκαιρία να τα γιορτάσουμε έμπρακτα και να πω, θα πάω Εκκλησία και ας έχει προσχήματα η Ευρώπη. Η Ευρώπη σκέφτεται λογικά, χίλια χρόνια τώρα, ξεγελάστηκε από τον Πάπα. Η λογική τους νικά την καρδιά, γιατί έχασαν την τέχνη «καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου». Έχασαν την τέχνη της μετάνοιας, πως καθαρίζει ο άνθρωπος την καρδιά του. Ταύτισαν τον νου που είναι ο οφθαλμός της ψυχής, με τον εγκέφαλο. Τί τραγικοί άνθρωποι, γέμισαν τραγωδίες την Ευρώπη. Και τώρα πρέπει να γίνει μεγάλος τουλαρμάς, μεγάλη ανακατάταξη για να διορθωθούν λάθη αιώνων. Ο κορωνοϊός είναι απλά μια απαρχή, δεν είναι το τέρμα. Έρχονται πολλά και ποικίλα που κουράζεσαι και να τα διηγείσαι. Αυτό που χρειάζεται ένα είναι, να μάθουμε να καθαρίζουμε την καρδιά μας και τότε φεύγει  ο φόβος και παίρνουμε αποφάσεις και πορευόμεθα από δόξα εις δόξαν.

Τώρα εσύ, αγαπητέ μου Φώτο, σήμερα με την παρουσία σου εδώ διέσωσες την καρδιά της Κατωκοπιάς. Ένας, είπα του παπά Μιχάλη μέσα, μπορεί να σώσει όλους. Όπως ο Χριστός μας έσωσε όλους εμάς. Και εσύ σήμερα έσωσες την τιμή της Κατωκοπιάς. Και σε ευχαριστώ πάνω απ᾿ όλα. Ούτε για τα χρήματά σου με νοιάζει, ούτε για τη δόξα σου, ούτε για την παραδόξα σου, για την πίστη σου με νοιάζει, για την καρδιά σου με νοιάζει και σήμερα απέδειξες ότι πάνω από τες δουλειές σου, πάνω από τη λογική σου που έχεις και εσύ ως Κατωκοπίτης  πάνω από τα χρήματά σου, είναι η αγάπη σου στην Παναγία την Χρυσελεούσα. Και όποιος, λέει, έχει καρδία, δύναται σωθεῖναι.                 

Σας εύχομαι όλους και εσείς να εύχεσθε για εμένα να έχομε καρδίαν καθαράν  και να νικά τη λογική και να νικά τον εγκέφαλο και με αυτό τον τρόπο θα ελευθερωθούμε και από Τούρκους και από ψευτοέλληνες και από ψευτοχριστιανούς.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ «μὲ συγχωρεῖτε» τὴν Κυριακὴ Θ’ Λουκᾶ, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Παναγίας Χρυσοκουρδαλιώτισσας τῆς κοινότητος Κουρδάλων, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (22.11.2020).

Λαμπρυνθεὶς τοῦ Δεσπότου ταπεινώσει, Ἰάκωβε, κάλλος ἐνεδύθης ἀρχαῖον, καταυγάσας τὴν Εὔβοιαν. Διὸ συλλειτουργῶν τοῖς Χερουβεὶμ, ὡράθης Ἐκκλησίας χαρμονὴ, σὺν Δαβίδ καὶ Ἰωάννη, ἱλαστικῶς φαιδρύνων τοὺς βοῶντάς σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Σήμερον όπως ξέρετε, γιορτάζει ένας μεγάλος σύγχρονος άγιος, που μας αξίωσε ο Θεός να τον γνωρίσουμε, να μας αγαπήσει πρώτα αυτός, στη συνέχεια εμείς οι ελεεινοί και τέλος  να μας υιοθετήσει.  Εδώ και είκοσι δύο χρόνια αισθάνομαι ότι υιοθέτησε τη Μητρόπολη της Μόρφου και αγαπήθη από όλους τους Κυπρίους.

Ο όσιος πατήρ ημών Ιάκωβος της Εύβοιας, ο νέος ασκητής ο επικαλούμενος υπό πολλών ο «μὲ συγχωρεῖτε» διότι είχε αυτή τη συνήθεια ο άγιος να βλέπει συνεχώς μέσα στην καρδία του με το διορατικό χάρισμα που είχε από πολύ νεαράν ηλικία. Και έβλεπε μέσα στην καρδία του πάθη και λάθη, όχι όπως εμείς που νομίζομε ότι είμαστε αλάνθαστοι. Οι άγιοι είναι άγιοι γιατί βλέπουν τα λάθη τους και μετανοούν, δεν είναι ούτε αλάνθαστοι ούτε αναμάρτητοι αλλά είναι οι μετανιωμένοι άνθρωποι, οι οποίοι αγάπησαν τη μετάνοια με γρήγορο νου, σώφρονα λογισμό, καρδία νήφουσα. Συνεχώς έλεγε κάθε τρεις κουβέντες, με συγχωρείτε καλά μου παιδιά, με συγχωρείς, πάτερ Ἀθανάσιέ μου και συνέχιζε την κουβέντα του. Νόμιζα εγώ ότι είναι τικ. Πώς λέω εγώ συχνά, ε; ε; και μερικοί ενοχλούνται στις ομιλίες. Αυτός είχε να λέει με συγχωρείτε και του λέω μια μέρα εγώ ο θρασύς: 

-Γέροντα, μα αυτή τη συνήθεια από πού την κόλλησες, να λες συνέχεια, με συγχωρείτε. 

-Από το Άγιο Πνεύμα την κόλλησα. 

 -Μα δηλαδή δεν είναι, τικ; 

-Τι είναι, τικ;

Του εξήγησα τι λέμε εμείς οι μοντέρνοι και μου λέει: 

– Όχι, παιδάκι μου. Εγώ βλέπω, διπλά. Άκου. Βλέπουν και τα μάτια του σώματός μου, βλέπουν και τα μάτια της ψυχής μου. Βλέπω με τα σωματικά μάτια αυτά που βλέπετε και εσείς, τα αισθητά, αλλά με τα μάτια της ψυχής βλέπω τα πάθη μου, τα λάθη μου. Καμιά φορά ο Θεός, δεν ξέρω γιατί, τι καλό μου βρήκε, μου δείχνει τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων αλλά δεν τα λέω εύκολα για να μην τους προσβάλω, τα λέω εκεί που βλέπω ότι υπάρχει καλό έδαφος για να μετανιώσουν.

Βλέπετε ο άγιος άνθρωπος, δεν προσβάλλει, βοηθά τον άλλο να μετανιώσει.

Εμείς σήμερα ξεχάσαμε ότι έχουμε ψυχή, μόνο σώμα και κορωνοϊό. 

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος του Θεού έφτασε πάρα πάρα πολύ ψηλά πνευματικά σε ένα βαθμό που η ίδια η Παναγία τον αποκάλεσε ότι είναι φίλος του Υιού της και φίλος δικός της. Όταν μια φορά της παραπονέθηκε ότι πονούσε πολύ τα πόδια του από τη φλεβίτιδα που είχε, γύμνωσε τα πόδια του, πήγε τα έδειξε της Παναγίας και αμέσως εμφανίστηκε η Παναγία μαζί με τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ και τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τους δύο μεγάλους φίλους της Θεοτόκου. Και σύστησε η Παναγία στους δύο αγίους τον νέον άγιο, τον Ιάκωβο. Και είπε: “Άγιε μου, φίλε του Υιού μου, Ιωάννη Θεολόγε και όσιε Σεραφείμ του Σαρώφ, αυτός εδώ που βλέπετε με τα γυμνά αιματωμένα πόδια, είναι φίλος του Υιού μου και εκλεκτός φίλος δικός μου και θέλω να τον θεραπεύσετε”. Και ο ένας άγιος, λέει, άλειψε το ένα πόδι με λάδι που έφερε από τον ουρανό και ο άλλος άγιος το άλλο πόδι. Δεν έγινε καλά απλά όσο, όσο για να λειτουργεί και να δοξάζει. Το υπόλοιπο έμεινε μέχρι και στον τάφο του να το πάρει για να λέει συνεχώς το Κύριε ελέησον με πόνο για τον ίδιο και συμπόνια για το συνάνθρωπό του. 

Βλέπετε οι άγιοι αγαπούν τον πόνο, δεν θέλουν να είναι εκατόν τα εκατόν υγιείς γιατί ξέρουν ότι ο πόνος ταπεινώνει το σώμα, ταπεινώνει και την ψυχή. Ο στόχος μας δεν είναι η υγεία που λεν οι Κύπριοι, σαν την υγείαν έν έσιει, κουμπάρε αλλά ο στόχος μας είναι η ταπείνωση. Μόνον έτσι έχει υγεία η ψυχή μας. 

Και αν έχομε όλες αυτές τις περιπέτειες σ᾿ αυτά τα ύστερα χρόνια είναι πρώτα και κύρια για τους εγωισμούς μας, για την ανηθικότητα, τη φθορά μας και τη διαφθορά μας, τες πολλές εκτρώσεις, τα πολλά παρά φύσιν αμαρτήματα που γίνονται εντός και εκτός γάμου. Οι άγιοι του Θεού αποκαλύπτουν και λεν όχι απλά προφητείες, θα γίνει ένας σεισμός, θα γίνει ένας καταποντισμός, θα γίνει ένας πόλεμος. Το κυριότερο που λεν οι άνθρωποι του Θεού είναι ποια είναι τα αίτια αυτών των κακών που έρχονται και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Οι άγιοι λεν ποιες είναι οι αμαρτίες που έχουν παροργίσει τον Θεό και επιτρέπει για να ταπεινωθούμε, για να γιάνει(θεραπευτεί) δηλαδή η ψυχή μας, είτε αρρώστιες, είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε  σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο όπως τώρα η πανδημία, είτε διάφορους πολέμους που έρχονται είτε σεισμούς είτε άλλα προβλήματα του περιβάλλοντος κόσμου. 

Οι πατέρες μας, οι μητέρες μας,   σε τέτοιες στιγμές που βλέπουμε να είναι οργή Θεού για τα αμαρτήματά μας τα αμετανόητα που δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε ούτε να συγχωρεθούμε, τι έκαμναν; Έκαμναν πολλές λειτουργίες. Δεν έκλειναν τις Εκκλησίες όπως κάμνουν τώρα αλλά έμεναν οι Εκκλησίες ακόμα και τη νύκτα ανοικτές και διάβαζε ο κόσμος ψαλτήρι μέσα στις Εκκλησίες. Ένας έφευγε, άλλος έμπαινε. Έστω και ένας και διάβαζαν ψαλτήρι. Το πρωί ερχόταν ο παπάς με τους ψάλτες και έκαμναν λειτουργία. Κάθε μέρα, κάθε μέρα. Έτσι μειωνόταν η επιδημία, το θανατικό, ο πόλεμος και οτιδήποτε άλλο, σεισμός, λιμός ή καταποντισμός. 

Τώρα γίναμε Ευρωπαίοι. Μεγάλη αμαρτία της Ευρώπης, της άθεης Ευρώπης είναι ότι βάζει τη λογική πάνω από την πίστη. Ακούτε τι λέω; Η μεγάλη αμαρτία της Ευρώπης την οποία υιοθέτησαν και πολλοί νεοέλληνες είναι ότι βάζει τη λογική πάνω από την πίστη. Ενώ ο ορθόδοξος είναι αυτός που κάμνει το άλλο βάζει πάνω απ᾿ όλα την πίστη, την βεβαία πίστη, την εμπιστοσύνη εις τον Τριαδικό Θεό, εις την Παναγία τους αγίους και χρησιμοποιεί  τη λογική με διάκριση. Δεν  θεοποιεί την λογική  και να κλείνει Εκκλησίες αλλά ανοίγει Εκκλησίες. Δεν λιγοστεύει την προσευχή, αυξάνει την προσευχή. Δεν λιγοστεύει τη νηστεία, αυξάνει τη νηστεία, τες γονυκλισίες, την ανάγνωση εξαιρέτως πολλών πολλών παρακλήσεων και του ψαλτηρίου.

Γι᾿ αυτό παρακαλώ, πάτερ Αθανάσιε, και συ αδελφή Ισιδώρα, το είπα και σε άλλες περιοχές της Μητρόπολής μας. Έχετε ευθύνη να βρείτε ο καθένας στο περιβάλλον του, εσύ στο χωριό σου στην Κακοπετριά, εσύ στους προσκυνητές που ξέρεις που έρχονται εδώ, δέκα ανθρώπους και θα τους αναθέσετε να διαβάζουν κάθε μέρα από δύο καθίσματα του ψαλτηρίου, έτσι κάθε μέρα θα διαβάζεται μέσα στο χωριό σας το ψαλτήρι. Έλεγε ο άγιος Ιάκωβος και ο άγιος Παΐσιος, σε ένα τόπο που διαβάζεται κάθε μέρα το ψαλτήρι, γίνεται οχυρό, γίνεται κάστρο πνευματικό. Και δόξα σοι ο Θεός οι ιερείς μας και οι ψάλτες μας, βλέπω πολλή προθυμία για να κάμνουν Θείες Λειτουργίες  και χαίρομαι αλλά δεν φτάνει αυτό, χρειαζόμαστε και το ψαλτήρι. Θα το επιστρατεύσετε χωρίς να λεν ότι, α, εγώ είμαι μέσα στους δέκα που είπε η αδελφή Ισιδώρα. «Μὴ γνώτω ἡ δεξιά τί πειεῖ ἡ ἀριστερά» και τι κάμνει η αριστερά να μη γνωρίζει η δεξιά. Δέκα ανθρώπους μυστικούς, ευχέτες προς Κύριον. Και αυτοί να διαβάζουν κάθε μέρα τα είκοσι καθίσματα του ψαλτηρίου. Είναι το ψαλτήρι η πιο δυνατή προσευχή που έχει η Εκκλησία. Ο άγιος Παΐσιος την χαρακτήριζε πολυβόλο. Το άλλο το οποίον έκαμναν οι παλαιοί πατέρες και ιδιαίτερα ο άγιος Ιάκωβος κατά κόρον, ήταν και Μικρασιάτης αυτός και τα έκαμναν  στη Μικρά Ασία και στην παλαιά Κύπρο, έβγαζαν τες εικόνες και τα λείψανα λιτανείες για να αγιαστεί ο αέρας. Άμα σας ρωτούν, μα γιατί κάμνετε λιτανείες που τώρα απαγορεύονται, θα απαντάτε για να αγιαστεί ο αέρας, γιατί οι αμαρτίες μας, λέρωσαν τον αέρα και την ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η αλήθεια. 

Γι᾿ αυτό και τώρα να παρακαλέσω, όσοι θέλετε, δεν διατάζουμε κανένα. Εγώ πονώ τη μέση μου, θα κάτσω σας το λέω ότι δεν θα βγω αλλά ο παπάς, οι διάκονοι, η αδελφή και οι ψάλτες, παρακαλώ, να εξέλθετε. Και όσοι από τους πιστούς θέλετε θα χαρώ να βγείτε μαζί με την Παναγία τη Χρυσοκουρδαλιώτισσα, μαζί με το λείψανο του Οσίου Δαβίδ του αγαπημένου γέροντα του αγίου Ιακώβου και μαζί με το σταυρό τον ηγουμενικό που μας έδωσε δώρο ο άγιος Ιάκωβος, το επιγονάτιο του που φέρει εις το γόνατό του ο αδελφός εδώ Αθανάσιος και ένα πουκάμισο που μου έστειλαν οι πατέρες που το κρατά ο μέλλων διάκονός μας Γεώργιος. Παρακαλώ λοιπόν για να αγιάσομε  τον αέρα, τα δάση μας και τα χωριά μας να έχουν ευκρασία, να κάμομε αυτή τη λιτανεία. Θα μπείτε  μέσα στο ναό όταν τελειώσει η λιτανεία και θα γονατίσω εκεί μπροστά από την εικόνα της Παναγίας και τα λείψανα για να διαβάσω δύο ευχές. Η μία ευχή είναι για την πανδημία να την περιορίσει ο Θεός σύντομα και η άλλη ευχή είναι για να έχομε πολλές βροχές. Άρχισε να βρέχει αλλά πρέπει να συνεχίσουμε. Η Κύπρος είναι πάντα διψασμένη για βροχή και ελευθερία. 

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ποὺ τελέσθηκε στὸ ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς κοινότητος Τεμβριᾶς, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (22.3.2020).

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Αντί δικού μου κηρύγματος, δυο λόγια να πω από τη σήμερον μεγάλην εορτή της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, αφού ηξιώθημεν αυτές τις ευλογημένες αλλά ταυτόχρονα και παμπόνηρες ημέρες, να εορτάσομε εδώ εις τον λόφο του Τιμίου Σταυρού εις την ωραία Τεμβριά εν μέσω Σολέας, την προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. 

Λοιπόν, αντί κηρύγματος είναι από το πρωί που έψαλλα εδώ με τους πολύ αγαπητούς μου ιεροψάλτες μετά την τιμιωτέραν, την ενάτην της εορτής της προσκυνήσεως του Σταυρού και ένας ύμνος άγγιξε τόσο πολύ την καρδιά μου και λέω στο τέλος, Νεόφυτε, δεν θα πεις λόγια δικά σου αλλά θα πεις αυτό τον ύμνο. 

Πρώτα στα αρχαία ελληνικά, μετά θα τον μεταφράσουμε μαζί εις τα νέα ελληνικά.

Ακούτε τι λέει, μέσα στην χαρά του την μεγάλη ο υμνογράφος, που εν μέσω νηστείας , ασθενείας  ψυχικής και σωματικής, φόβου, αγωνίας και ολιγοπιστίας αυτός χαίρεται που βγαίνει σήμερα ο Τίμιος Σταυρός γιατί πρώτον, λέει, τον βλέπουμε, ακούστε τι λέει πρώτα τον βλέπουμε. Και μόνον να βλέπεις τον Τίμιο Σταυρό, σταυρώνεται το μάτι σου, σταυρώνεται δηλαδή η επιθυμία σου διότι ἐκ τοῦ ὁρὰν, τίκτεται τὸ ἐράν, από την όραση γεννιέται η επιθυμία. Οπόταν, αντιλαμβάνεστε και να βλέπεις να θεωρείς, λέει, τον σταυρό, αγιάζεσαι. Αλλά λέει και έναν δεύτερο λόγο, που τον ξέρουμε όλοι μας. Ότι κάθε μολισμός σαρκός και πνεύματος φεύγει από πάνω μας φτάνει να τον προσκυνούμε με ευσέβεια, με πίστη, κατηγορώντας τον εαυτό μας για λάθη μας, για σκληροκαρδίες μας, για ολιγοπιστίες μας. Όχι περήφανα διότι η περηφάνια ενεργοποιεί μικρόβια. Η κακία να μην συγχωρούμε, το να επιμένουμε συνεχώς σε μεγάλες αμαρτίες, να μην μετανιώνουμε και να μην εξομολογούμαστε αυτές τις αμαρτίες, όσο και να προσκυνήσεις, όσο και να κοινωνήσεις, όταν αυτά συμβαίνουν και είσαι αμετανόητος,  αντί να παίρνεις ενέργεια του Τιμίου Σταυρού ή ενέργεια  από τις αγίες εικόνες, ή ακόμα  από το χέρι είτε του ιερέα είτε του αρχιερέα όταν δίδει αντίδωρο, αντί να παίρνεις ευλογία,και ενέργεια για να φεύγουν τα μικρόβια  του σώματος και της ψυχής, μαζεύεις μικρόβια πνευματικά, υπάρχουν και αυτά.

Τα πνευματικά μικρόβια είναι τα δαιμονικά μικρόβια, μετά είναι τα ψυχικά μικρόβια οι θλίψεις, οι καταθλίψεις, τα μαράζια, τα παράπονα και ύστερα τα πνευματικά γεννούν ψυχικά και τα ψυχικά γεννούν σωματικά, πάνε μαζί αυτά, τα ψυχικά με τα σωματικά. Η σύγχρονη ιατρική λέει, όλες οι ασθένειες είναι ψυχοσωματικές. Καμία δεν είναι μόνον ψυχική και καμία δεν είναι μόνον σωματική. Και να δείτε, η επόμενη γενιά των γιατρών που θα βρει αυτό που επίσης λέει η Εκκλησία ότι το πνευματικό κομμάτι της ζωής επηρεάζει το ψυχοσωματικό και το ψυχοσωματικό κομμάτι της ζωής μας επηρεάζει το πνευματικό. Μια προσευχή, μια λειτουργία που γίνεται, ας είναι και τρεις άνθρωποι, είναι θετική επενέργεια σε όλη την οικουμένη. Σε όλη την οικουμένη, όχι μόνον στην Τεμβριά. Απ᾿ αυτή τη λειτουργία που κάμαμε σήμερα, μέχρι την Ιαπωνία και την Αμερική, τη Σουηδία και την Νότιο Αφρική, πήραν οι άνθρωποι ενέργεια του αγίου Πνεύματος, Χάριν του αγίου Πνεύματος, προστασία, φώτιση, αγιασμό.

Αυτά όλα που σας λέω τώρα εγώ ο πολυλογάς, το λέει εδώ μέσα σε τέσσερεις γραμμές και μάλιστα λέει συγκεκριμένα πράγματα που χαίρονται από αυτή την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, που τον θεωρούμε, τον βλέπουμε και τον ασπαζόμεθα, τον προσκυνούμε δηλαδή. 

Λέει λοιπόν. Το διαβάζω όπως είναι γραμμένο στα αρχαία:

 “Ἐν ὕμνοις σκιρτάτω πάντα τὰ ξύλα τοῦ δρυμοῦ τὸ ὁμώνυμον ξύλον, τοῦ Σταυροῦ θεώμενα, κατασπαζόμενον σήμερον, οὗ ὁ Χριστὸς ὕψωσε τὴν κάραν ὡς προφητεύει ὁ θεῖος Δαυΐδ”. 

Όλα τα ξύλα του δρυμού, τα ξύλα του δρυμού είναι τα δέντρα του δάσους, όλα τα δέντρα και όλα τα φυτά του δάσους, ἐν ὕμνοις σκιρτάτω. Να σκιρτήσετε, λέει, να χοροπηδήσετε. Έτσι το μετάφραζε ο άγιος Πορφύριος το σκιρτάτω. Να χοροπηδήσετε ἐν ὕμνοις, με τραγούδια, με ύμνους, με ψαλμούς. Γιατί να γίνει αυτός ο χορός; Με τέτοιο σκίρτημα, χοροπηδώντας και ψάλλοντας και τραγουδώντας; Και μάλιστα, ποια να χοροπηδήσουν; Ακούτε, όχι εμείς που έχουμε πόδια ή ο μικρός ο Ευθύμιος που από την ώρα που του έδωσα τον σταυρό συνέχεια λικνίζεται από τη χαρά του, τα δέντρα, παρακαλώ που είναι φυτεμένα μέσα στη γη. Να χοροπηδήσετε, τους λέει, να στήσετε όλα τα δέντρα έναν χορό, όλα τα φυτά. Γιατί; Τὸ ὁμώνυμον ξύλον τοῦ Σταυροῦ θεώμενα, κατασπαζόμενον σήμερον, τὸ ὁμώνυμον ξύλον, το τίμιον ξύλον που είναι ομώνυμον, δέντρον είναι. Ξύλον είναι και ο Τίμιος Σταυρός δεν είναι κάτι άλλο εις την φύση του, ξύλον είναι. 

Όπως ο Χριστός, ανθρωπος ήταν και Θεός ταυτόχρονα Θεάνθρωπος Ιησούς είχε τη φύση τη δική μας σωματικά. Του την δάνεισε η Παναγία στον Ευαγγελισμό που θα γιορτάσουμε την Τετάρτη. Το ίδιον και ο Τίμιος Σταυρός, ξύλον είναι ομώνυμον με την ίδια δηλαδή ονομασία και με την ίδια φύση και επειδή τα υπόλοιπα δέντρα βλέπουν σήμερα αυτό το ξύλο, αυτό το δέντρο του σταυρού, να το κατασπάζονται, να το προσκυνούν όλοι οι άνθρωποι επειδή σ᾿ αυτό το ξύλο το Τίμιον που ο Χριστός ύψωσε την κάρα, γιατί πάνω σε αυτό το Τίμιο ξύλο ο Χριστός ύψωσε την κεφαλή Του, η κάρα είναι η κεφαλή Του, ακούμπησε την κεφαλή Του, έχυσε το αίμα Του, αλλού λέει, και το ύδωρ Του οταν τον λόγχισαν εξήλθε αίμα και ύδωρ και αγιάστηκε. Μόνον που ξάπλωσε ο Δεσπότης των απάντων, ο Θεάνθρωπος Ιησούς απάνω σ᾿ αυτό το Τίμιο ξύλο, το δέντρο δηλαδή, όλον αυτό το ξύλο έγινε Τίμιο, έγινεν άγιον, αγιάστηκε όλη η φύσις αυτού του ξύλου και όλα τα ξύλα, λέει, αφού σας τίμησε να ξαπλώσει πάνω σας ο Δημιουργός σας, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, σκιρτάτε, χορέψετε, χαρείτε. 

Εάν λοιπόν τα ξύλα, τα δέντρα, σήμερα χορεύουν από τη χαρά τους που τα προτίμησε ο Χριστός να τα κάμει θυσιαστήριο, αγίαν Τράπεζα δηλαδή και να ξαπλώσει απάνω τους, εμείς οι άνθρωποι που μας προτίμησε ο Θεός και δεν προτίμησε την φύση των αγγέλων να γίνει Θεάγγελος, προτίμησε την Παναγία και έγινεν Θεάνθρωπος, τι πρέπει να κάμνομε; Εάν τα δέντρα πρέπει να χορεύουν, εμείς πρέπει να κάμομε κάτι παραπάνω από ένα χορό. Εμείς πρέπει να αγιάσομε. Μόνον έτσι θα χορεύει το άγιον Πνεύμα μέσα εις το σώμα μας και μέσα στην ψυχή μας. Όσον αγιαζόμεθα τόσο περισσότερο χαίρεται η Παναγία. Γιατί η Παναγία δάνεισε το σώμα εις το Πνεύμα το άγιον. Ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, έγινεν η σάρκωσις, που θα γιορτάσουμε επαναλαμβάνω στον Ευαγγελισμό.

Γι αυτό να έχουμε έγνοια πόσην αγιότητα παίρνουμε και να μην θυσιάσουμε προ ουδενός, κανενός, αυτή τη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος κατεξοχήν. Ἅγιος ὁ Θεός, άγιος γίνεται και ο άνθρωπος. Γι αυτό και έχουμε άγιον Λάζαρο, άγιον Ευθύμιο, άγιον Νεόφυτο, άγιον Παΐσιο, άγιον Πορφύριο, άγιον Ιάκωβο γιατί, μια γυναίκα, η Παναγία, το σώμα της το δάνεισε εις τον Θεό, εις το Πνεύμα το άγιον και μπόρεσε το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος να γίνει Θεάνθρωπος και να προσφέρεται σε κάθε Θείαν Λειτουργία. Και να σου λεν σήμερα μερικοί, μα μπορεί λόγω του Κορωνοϊού να αρρωστήσουμε. Είναι δυνατόν να κοινωνάς τον Υιόν του Θεού, που δημιούργησε τα μικρόβια αφού και τα μικρόβια τα έκαμε ο Θεός, είναι δυνατόν, ο Δημιουργός, να φοβάται το δημιούργημα; Μα τι ανοησία είναι αυτή και να κάνουμε απολυμάνσεις μέσα στους ναούς, που τώρα εδώ μέσα, είμαστε γεμάτοι από αγγέλους. Όσους αγίους μνημονεύσαμε είτε εμείς είτε εσείς από μέσα σας, είναι εδώ. Όσους πεθαμένους μνημονεύσαμε, είναι εδώ σε αυτή τη μικρή Εκκλησία χωρεί όλο το σύμπαν. Η αγία Τριάδα είναι εδώ. Ο Πατήρ, ο Υιός και το άγιον Πνεύμα, η Παναγία είναι εδώ. 

 Είτε ζούμε είτε πεθάνουμε αύριο, για το Χριστό να ζούμε, για το Χριστό να πεθάνουμε. Και όποιος πεθαίνει για τον Χριστό, θάνατος δεν λογίζεται αλλά αιώνια ζωή. Αυτό λιγόστεψε σήμερα και υπάρχει αυτός ο φόβος όλος. Πρώτη φορά γίνεται πανώλη, γίνεται λοιμική ασθένεια; Κύριε ελέησον. Πρώτη φορά γίνεται; Κάθε λίγα χρόνια τα έχουμε αυτά. Κάθε χρόνον έχουμε ιώσεις, αλλά όχι τέτοιος φόβος. Αυτός ο φόβος έχει σκοπιμότητα να ελέγξουν οι άνθρωποι το μυστικό χρήμα, τες μάζες, τους λαούς. Δεν είναι δική μου δουλειά να κάμνω συνωμοσιολογίες. Δική μου δουλειά είναι αυτά που ζω και ζει η Εκκλησία να τα δώσω σε σας. Για τα μικρόβια ας μιλούν άλλοι, οι λοιμωξιολόγοι. Εμείς μιλούμε όχι για τον ιό της κορώνας αλλά για τον Υιόν του Θεού του Ζώντος, Του ολοζώντανου Θεού.

Έλεγε ο γέρο Ευμένιος ο μαθητής του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, που έπιασαν λέπρα και οι δύο ότι, είναι τόσοι πολλοί οι άγγελοι που έβλεπε μέσα στη Θεία Λειτουργία και όλοι αυτοί οι άγγελοι περιμένουν τον παπά, να πει δι᾿ εὐχῶν για να φύγουν . Σκέψου δηλαδή όλοι αυτοί οι άγγελοι που ήρθαν, οι αρχάγγελοι, οι άγιοι, περιμένουν εμένα τον ελεεινό Νεόφυτο και τον παπά Χριστόφορο, να πούμε δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων για να αναχωρήσουν για πού; για τον ουρανό. Και έλεγε ωραία, πάτερ Χριστόφορε, ο γέρο Ευμένιος, μόλις λέω, δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων, φρου, φρου οι άγγελοι, φρου, φρου οι άγγελοι, το φρ που κάνουν τα φτερά. Τι βλέπουν οι άνθρωποι του Θεού! Πόσο έχουν καθαρίσει τα μάτια τους και πόσο τα δικά μας είναι κρατημένα, φοβισμένα και μπερδεμένα και λέμε άλλα αντ᾿ άλλων.

Χάρηκα πολύ αυτή τη σημερινή λειτουργία και την αισθάνθηκα. Και σεις την χαρήκατε και την αισθανθήκατε και το αποδείξατε που κοινωνήσατε όλοι. Έτσι πρέπει να είναι οι λειτουργίες. Μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης. Όποιος δεν διαθέτει φόβον Θεού, έστω και λίγη πίστη και αγάπη μέσα του για τον συνάνθρωπό του και τον Θεό του, καλύτερα να μην κοινωνά. Να πάει να βρει έναν πνευματικό να του πει, δεν έχω πίστη, βοήθα με, κάτι μου συμβαίνει και δεν έχω πίστη κάποια ακαθαρσία είναι μέσα στην καρδιά μου και δεν την καθαρίσαμε βοήθα με παπά, να την καθαρίσω.Είναι δουλειά δική μας, ευθύνη δική μας αυτή. 

  Στην σημερινή λειτουργία ήταν όλοι εδώ, και ο Τίμιος Σταυρός, και η Παναγία μας, και οι άγιοι άγγελοι, και οι αρχάγγελοι, και οι νεκροί μας και οι ζωντανοί μας είναι εδώ. 

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι με πήραν χτες τηλέφωνο από την Ελλάδα και μου έλεγαν, μνημόνευσε μας, Πανιερώτατε, εμείς δεν θα πάμε λειτουργία, δεν έχει λειτουργία η πόλη μας, δεν έχει το χωριό μας. Ακούτε; Μνημονεύσετε μας εσείς στην Κύπρο που κάμνετε. Γι αυτό είναι μεγάλο το δώρο της Θείας Λειτουργίας και όταν το έχομε να το αξιοποιούμε όσο γίνεται περισσότερο. Επαναλαμβάνω, μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης.

Ευλογημένα τα έτη σας, ο Τίμιος Σταυρός να ευλογεί όλους, δος μου Ευθύμιε μου τον Τίμιο Σταυρό και εύχομαι να φτάσουμε να προσκυνήσουμε και την αγίαν Ανάσταση Αυτού. Ελάτε ένας-ένας να πάρετε αντίδωρο, αφού προσκυνάτε ξανά τον Τίμιο Σταυρό.