Η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την Τρίτη 14 Ιουνίου 2022, προχώρησε στην ένταξη στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Γέροντος Βησσαρίωνα Αγαθωνίτη. Για την σχετική ανακοίνωση, πατήστε εδώ.

Είχε σημειώσει χαρακτηριστικά:

«Ο αφανής ιερομόναχος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος κατέστη παγκοσμίως γνωστός, παρ’ ότι δεν διέθετε επικοινωνιολόγους, για να τον προβάλλουν, ούτε οργανωμένη ομάδα θαυμαστών. Το αντίθετο μάλιστα. Βρέθηκε στο κέντρο κυκλώνος αμφισβητιών και υβριστών, οι οποίοι ενέπαιζαν και καθύβριζαν το πρόσωπό του και το «ουράνιο σημείο» του αφθάρτου σκηνώματός του. Η μυστική, όμως, δύναμη της Θείας Χάριτος, που εξέπεμπε η μορφή του, υπερίσχυσε του σκότους και των οργάνων της ασέβειας, η δε αύρα του Αγίου Πνεύματος, μετά τον κλύδωνα, έφερε την ειρήνη».

Τη θέση του κυρού Νικολάου υιοθέτησε και η Ιερά Σύνοδος της εποχής εκείνης, υπό την προεδρία του μακαριστού Χριστοδούλου.

Οι «Times» στις 14-3-2006, έκαναν αναφορά στο γεγονός ότι το σώμα του είχε βρεθεί αναλλοίωτο 15 χρόνια μετά την ταφή του.

Στις 3-3-2006 έγινε η εκταφή του οσίου Βησσαρίωνος, ο οποίος είχε κοιμηθεί στις 22-1-1996.

Στις 8-3-2006 τέσσερις τοπικοί ιατροί (Δημήτριος Οικονόμου-παθολόγος, Γεώργιος Νερολής-παθολόγος, Αθανάσιος Αργυρίου-δερματολόγος και Ιωάννης Εμμανουηλίδης-δερματολόγος, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Μητροπολίτου Νικολάου, εξέτασαν το ολόσωμο σκήνωμα και απεφάνθησαν ότι ήταν σε καλή κατάσταση, διατηρουμένων των χαρακτηριστικών του προσώπου, με μικρές αλλοιώσεις, ο τράχηλος εμφανιζόταν με ακέραιο δέρμα, τα χέρια αφυδατωμένα και με άριστη εικόνα, τα κάτω άκρα ακέραια, καλυπτόμενα από δέρμα με ορατούς τέντονες.

Ακολούθησε ιατροδικαστική έκθεση του Π. Γιαμαρέλλου, ο οποίος γνωμάτευσε συμπερασματικά:

«Ερευνήσας μόνον μακροσκοπικώς το σκήνωμα του μακαριστού π. Βησσαρίωνος, διεπίστωσα παράδοξον και μοναδικόν φαινόμενον κατά την την διάρκειαν της υπερπεντηκονταετούς σχεδόν ιατροδικαστικής υπηρεσίας και καριέρας, δηλαδή διατηρήσεως ανθρωπίνου σώματος (σκηνώματος), ενδυμάτων (ιερών αμφίων), υποδημάτων, ως και φερέτρου, επί μίαν ολόκληρον δεκαπενταετίαν, σχεδόν ανεπάφων, από την ακατανίκητον φθοράν του χρόνου. Πρόκειται περί δυσεξηγήτου φαινομένου, το οποίον μόνον ο επερχόμενος χρόνος θα διερμηνεύσει οπωσδήποτε αλαθήτως».

Ο τότε ηγούμενος της Μονής αλησμόνητος π. Δαμασκηνός περιγράφει τη στιγμή της ανακομιδής ως εξής:

«Μόλις αφαιρέθηκαν τα πρώτα τούβλα, είδαμε, προς μεγάλιν έκπληξίν μας, το φέρετρο του Γεροντος άθικτον. Όταν το ανασύραμε από τον τάφον,, ο π. Γερμανός, ο σύμβουλος της μονής, άνοιξε ολίγον το φέρετρο και τότε αισθανθήκαμε όλοι μας μίαν ελαφράν ευωδίαν, η οποία επλήρωσεν όλον τον χώρον.

…Μόλις εσηκώσαμε το σκέπασμα του φερέτρου και ανασύραμε το σάβανον και τον αέρα, που εσκέπαζεν, τον κοιμηθέντα, ευρέθημεν προ παραδόξου και λίαν θαυμαστού φαινομένου! Το σώμα του σεπτού Γέροντος ευρίσκετο όλον εν αφθαρσία!».

Η γήινη βιωτή του, κατά την οποία, ενώ δεν το ήθελε, έγινε γνωστός εντός και εκτός Ελλάδας, αφήνει μια έντονη προμετωπίδα, μια μεγάλη ως προς τη σημασία της επιγραφή:

Ει θέλεις εισελθείν εις την ζωήν την αιώνιον, τήρησον τας εντολάς.

Αυτό έπραξε ο αλησμόνητος γέροντας Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης και πέρασε, αν και κάποιοι άδικα, όπως αποδείχθηκε, τον αμφισβήτησαν, με καρτερία, αγάπη απλότητα και συμμορφούμενος προς τις εντολές του Θεού τη γέφυρα του κοσμικού χρόνου και έφτασε με ασφάλεια στον προορισμό του.

Εξετάζοντας το βίο του βλέπει κανείς καθαρά ότι ακολούθησε την ορθή γραμμή, με οδηγό το λόγο του Θεού, κοιτάζοντας μόνο Εκείνον, ο Οποίος είναι ο μοναδικός δρόμος, που μπορεί κανείς να φτάσει στον Ουρανό. Που είναι η απόλυτη αλήθεια, η απαλλαγμένη από το ψεύδος.

Γι’ αυτό αξιώθηκε θαυμαστών γεγονότων. Κάποια από αυτά περιγράφονται στο πολύ διδακτικό και από καρδιάς γραμμένο, βιωματικά, βιβλίο «Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης, ο Ελεήμων Πνευματικός», του μακαριστού Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγάθωνος Δαμασκηνού Ζαχαράκη.

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς.

Για το σώμα του γέροντα, που κατά την εκταφή, 15 χρόνια, το 2006, μετά την κοίμησή του, βρέθηκε ολόκληρο, άφθαρτο και ευωδιάζον, ενώ στα χέρια του κρατούσε σφιχτά το Ευαγγέλιο.

Για τις θεραπείες ψυχικών και σωματικών ασθενειών, για τις αναφορές πιστών ότι το στήθος του γέροντα κινείται πάνω κάτω, σαν αυτός να ανασαίνει, για τις τεκνοποιήσεις άτεκνων ζευγαριών, για τις εμφανίσεις του σε άτομα και για πολλά άλλα.

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό ενός νεαρού ζευγαριού, του Γιάννη και της Κωνσταντίνας, που προσκύνησαν το σκήνωμα του γέροντα Βησσαρίωνα και δεήθηκαν με δάκρυα στα μάτια να αποκτήσουν ένα παιδάκι. Και ήρθε το παιδάκι, 22 Ιανουαρίου, ημέρα κοίμησης του π. Βησσαρίωνα.

Ο αείμνηστος ηγούμενος της μονής του οσίου Δαβίδ στις Ροβιές Εύβοιας Κύριλλος, διηγούνταν ότι:

Όταν βρέθηκα μπροστά στο σκήνωμα του γέροντα Βησσαρίωνα και επειδή ήμουν κοντός και δεν έφτανα να φιλήσω το χέρι του, τον παρεκάλεσα για να μου το δώσει. Κα, ω του θαύματος. Ο όσιος σήκωσε μέσα από το φέρετρο το χέρι του και το έφερε επάνω στο τζάμι της λάρνακας, για να το φτάσω και να το ασπαστώ.

Ιερέας θέλησε να κάνει τρισάγιο στον τάφο του, αλλά δεν είχε καρβουνάκια. Είπε μέσα του: Πάτερ, συγχώρεσέ με, που θα σε διαβάσω χωρίς θυμίαμα. Όταν έψαλλε το «μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων», το μνήμα μοσχοβόλησε από μόνο του.

Οι μαρτυρίες από πνευματικοπαίδια του είναι αποκαλυπτικές.Μερικές από αυτές:Ένα ζευγάρι επί δέκα χρόνια δεν είχε αποκτήσει παιδί. Πήγαν στο σκήνωμα του γέροντα Βησσαρίωνα, προσευχήθηκαν μπροστά του να εκπληρωθεί η επιθυμία τους και από δύο μήνες η γυναίκα έμεινε έγκυος.Κάθε Δευτέρα και τρίτη πήγαινε στα νοσοκομεία της Λαμίας, επισκεπτόμενος αρρώστους από κρεβάτι σε κρεβάτι. Βρέθηκε δίπλα σε βαριά άρρωστο, που ήταν στα τελευταία του.

Τον εξομολόγησε και τον κοινώνησε. Μετά από λίγες ημέρες ο άνθρωπος αυτός έγινε τελείως καλά.Μια κυρία, σύζυγος αξιωματικού, λόγω του ανεξέλεγκτου σακχάρου έχασε το φως της. Λίγες ημέρες μετά την κοίμηση του π. Αγάθωνα προσκύνησε με θέρμη τον τάφο του, ώστε να γίνει καλά. Και αυτό συνέβη…

Φοιτητής είχε ένα τελευταίο μάθημα για να πάρει το πτυχίο. Τις ημέρες πριν τις εξετάσεις δούλευε στο μοναστήρι στρώνοντας πλάκες και δεν πρόλαβε να διαβάσει. Επιπλέον δεν είχε και χρήματα για τα εισιτήρια. Όταν επρόκειτο να φύγει, για να δώσει το μάθημα, ήταν εκνευρισμένος. Τον πήρε στην αγκαλιά του, του έβαλε χρήματα στην τσέπη του και του είπε στοργικά: Να πας, παιδί μου, να γράψεις. Και ας μην είσαι διαβασμένος, δέκα θα πάρεις. Στις τέσσερις με πέντε ώρες, που ταξίδεψε με το λεωφορείο, πρόλαβε και διάβασε 50 σελίδες. Τα θέματα, που ο καθηγητές έβαλε ήταν από αυτές τις σελίδες. Και πήρε δέκα.

Ίσως κάποιοι θεωρήσουν υπερβολικές τις αναφορές αυτές από πνευματικοπαίδια του π. Βησσαρίωνα ή μυθεύματα. Ό,τι και να πουν, ας ξέρουν ότι τα θαύματα ξεπερνούν τη λογική και ανήκουν στο χώρο του υπέρλογου, όπου εκεί όλα έχουν ως κριτήριο αξιολόγησης την πίστη.

Το θαύμα είναι ενέργεια η οποία δεν στηρίζεται στις φυσικές δυνάμεις, αλλά έχει την αιτία της στο Θεό. Είναι χάρισμα, που προσφέρεται από το Θεό και δεν αποτελεί προσωπικό κατόρθωμα κανενός ανθρώπου. Και είναι σημάδια της παρουσίας του Θεού στον κόσμο και στη ζωή μας.

Η χάρις του Θεού στη ζωή του αλησμόνητου π. Βησσαρίωνα μας παρακινεί να έχουμε πίστη, χαρά και ευγνώμονα διάθεση προς τον Θεό.

Και δεν έχουν τελειωμό οι διηγήσεις. Και όλες δίνουν ένα μήνυμα. Ο ιερομόναχος Βησσαρίων ανταμείφθηκε από το Θεό, γιατί αντιστάθηκε στις αμαρτωλές προκλήσεις του κόσμου, στους ποικιλόμορφους εκβιασμούς του και πειρασμούς του.

Αντιστάθηκε με τη φωνή του, με το παράδειγμά του, με την πράξη του. Και άλλοτε με μια μεγαλόπρεπη σιωπή, που έλεγε περισσότερα από τα λόγια και ήταν τόσο δυνατή και βροντώδης.

Δεν κατέθετε τα όπλα, δεν σταύρωνε παθητικά τα χέρια, ούτε απελπιζόταν. όταν κάποτε κουραζόταν, αλλά γονάτιζε, κοίταζε ψηλά και σε λίγο σηκωνόταν δυνατός, βαθιά ανακουφισμένος κι όλο ανέβαινε κι όλο ανέβαινε για να κατακτήσει την αρετή.

Γέμιζε κάθε στιγμή της ζωής του με τα μεγάλα. Το θεωρούσε ντροπή, αναξιοπρέπεια, ήττα δεινή να σταθεί στα μικρά, που τον στένευαν και τον πίκραιναν Και αυτό, γιατί ήθελε να διατηρεί τον εαυτό της αγνό.

Ενισχυόμενος από το Θεό προχωρούσε με ελπίδα. Θεωρούσε κάθε ημέρα ένα νέο άνοιγμα παραθύρου.

Και καθώς το παράθυρο άνοιγε, κοιτούσε πέρα στο βάθος του ορίζοντα και άφηνε να διαγραφεί στο πρόσωπό του ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και συλλογιζόταν: Είναι ωραία να γεμίζει κανείς από Θεό.

Έτσι βοηθώντας τον εαυτό του, παρακινούσε και τους άλλους στην ανοδική πορεία.

Ζούσε σ΄ αυτό το σύντομο και μικρό κόσμο, προετοιμαζόμενος για τον κόσμο δίχως τέλος, την αιωνιότητα. Την ψυχή του τη σπουρούνιζε η λαχτάρα για τα ωραία και τα υψηλά.

Πηγή: ekklisiaonline.gr

Ὁ Γέροντας Βησσαρίων ὁ Ἀγαθωνίτης κοιμήθηκε ὁσιακὰ στὶς 22 Ἰανουαρίου τοῦ 1991

Τοὺς ἀφανεῖς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος του ἐμφανῶς τοὺς δοξάζει ὁ Κύριος, ποὺ μὲ τὴν παγγνωσία Του προγνωρίζει ὅτι θὰ γίνουν ὅμοιοι τῆς εἰκόνος Του· αὐτοὺς τοὺς καλεῖ στὴν ὑπηρεσία Του καί, ἀφοῦ τοὺς καθιστᾶ δικαίους τοὺς δοξάζει· «Οὓς ἐδικαίωσε τούτους καὶ ἐδόξασε» (Ῥωμ. η΄ 30).

Τέτοιο ἀφανὴ ἐργάτη στὶς ἡμέρες μας, πού, ἀφοῦ ἀνέβηκε τοὺς ἀναβαθμοὺς ἀπὸ τὸ «κατ’ εἰκόνα» στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», τὸν κατέστησε κληρονόμο τῆς Βασιλείας Του δοξάζοντάς τον ταυτόχρονα μὲ ἀφθαρσία τοῦ σκηνώματός του παρουσίασε ὁ Κύριος τὸν Γέροντα Βησσαρίωνα τὸν Ἀγαθωνίτη. Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι «τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα» (Α΄ Κορίνθ. α΄ 28), τοὺς ἄσημους καὶ περιφρονημένους ἐπιλέγει πάντοτε ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἀποδείξει τιποτένιους καὶ ἐλάχιστους αὐτοὺς ποὺ ὁ κόσμος θαυμάζει καὶ προβάλλει ὡς πρότυπα τῆς ἐφήμερης ζωῆς τους.

Στὶς ἡμέρες μας ὅπου «ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία» (Ῥωμ. ε΄ 20) ἀλλὰ περισσεύει ἡ χάρη, ἦλθε ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἀφθάρτου σκηνώματος τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος νὰ μᾶς προβληματίσει, γιὰ τὴν ἀπὸ μέρους μας ἀτίμωση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Ἀτιμάζεται τὸ ἀνθρώπινο σῶμα μὲ τὶς χαμαίζηλες ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις ἀπὸ ὅλους μας, ποὺ δὲν κατανοοῦμε ὅτι δὲν μᾶς ἀνήκει· δὲν εἶναι δικό μας· χρήση του κάνουμε, ἀφοῦ εἶναι, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος «ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος» (Α΄ Κορίνθ. στ΄ 19)· ἀτιμάζεται ἐπίσης καὶ μὲ τὴ βλάσφημη καύση του μετὰ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτὸ τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μὲ μοναδικὸ στόχο τὴν ἐξαφάνιση τῶν ἰχνῶν τῆς ἁγιότητος καὶ τὴν ἀποδυνάμωση τῆ πίστεως. Ἡ καύση αὐτὴ τῶν νεκρῶν, ποὺ ἤδη ἐφαρμόζεται σὲ πολλὲς χριστιανικές, ἀλλοίμονο, χῶρες, μελετᾶται νὰ ἐφαρμοσθεῖ καὶ στὴν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας. Δουλαγωγοῦμε τὸ σῶμα καὶ τὸ ταλαιπωροῦμε μὲ διαρκῆ ἄσκηση, ὄχι γιὰ νὰ καταστρέψουμε τὴν ὑγεία του, ἀλλὰ γιὰ νὰ περιορίσουμε τὴν ἐπίδρασή του στὰ πνευματικά καὶ νὰ ἀνεβοῦμε τὴν κλίμακα τῆς ἀρετῆς μὲ τὴ ζώωση τοῦ πνεύματός μας, ἀφοῦ εἶναι γνωστὸ ὅτι « ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός» (Γαλάτ. ε΄ 17). Μετὰ ὅμως τὸ θάνατο, δηλαδὴ τὸ χωρισμὸ τῆς ἄφθαρτης ψυχῆς ἀπὸ τὴ φθειρόμενη σάρκα τὸ σῶμα τὸ περιποιούμεθα καὶ μὲ τιμὲς τὸ παραδίδουμε στὴ γῆ, ἀπὸ τὴ ὁποία πλάσθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ στὴν κοινὴ ἐξανάσταση, ὅπου θὰ συναχθοῦν τὰ γυμνὰ ὀστᾶ καὶ θὰ λάβουν σάρκα καὶ νεῦρα γιὰ νὰ παρουσιασθοῦν ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου, ποὺ μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ λέγει: «Ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ὑμῶν καὶ ἀνάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραὴλ καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἴμι Κύριος ἐν τῷ ἀνοῖξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν τοῦ ἀναγαγεῖν με ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς καὶ ζήσεσθε» (Ἰεζ. λζ΄ 12-14).

Ὁ Γέρων Βησσαρίων γεννήθηκε στὴν εὐλογημένη μεσηνιακὴ γῆ, στὴν εἰδυλιακὴ παραλιακὴ κώμη τοῦ Πεταλιδίου τὸ ἔτος 1908· τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀνδρέας. Ἔφηβος πῆγε στὴν Καλαμάτα, ὅπου συνδέθηκε μὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους καὶ ἄναψε μέσα του ὁ θεῖος ἔρωτας καὶ ἡ φλόγα τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς σ’ Αὐτὸν ἀφιερώσεως. Ἄρχισε ἔτσι τὴν οὐρανοδρόμο πορεία του, ποὺ τὸν ἔφτασε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων, ἀπαύστως δοξολογούντων τὸν Κύριο. Ἔλαβε τὸ μοναχικὸ σχῆμα μὲ τὸ ὄνομα Βησσαρίων καὶ κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος καὶ ἱερέας μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου. Ἡ κατὰ κόσμο παιδεία του περιορίστηκε στὸ Σχολαρχεῖο, ἡ κατὰ Θεὸν ὅμως τὸν ἀνέδειξε πηγὴ σοφίας ἀστείρευτη μὲ τὴ διαρκῆ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν καὶ τὴν αὐστηρὴ τήρηση τῶν θεϊκῶν ἐνταλμάτων. Ἡ σοφία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ φαίνεται, ὅπως μᾶς λέει καὶ ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος: «Τίς σοφὸς καὶ ἐπιστήμων ἐν ὑμῖν; Δειξάτω ἐκ τῆς καλῆς ἀναστροφῆς τὰ ἔργα ὐτοῦ ἐν πραΰτητι σοφίας» ( Ἰά. γ΄ 13).

Ὁ Γέρων Βησσαρίων ἦταν γεμάτος ἀπὸ ἀγάπη Θεοῦ, ποὺ εὕρισκε πρακτικὴ ἐφαρμογὴ στὰ πρόσωπα τῶν συνανθρώπων του σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας «εἰ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40). Ὁ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, Ἰωάννης, γιὰ τὴν πρακτικὴ ἐφαρμονὴ τῆ ἀγάπης συνεχίζει λέγοντας: «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν. Ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφόν, ὃν ἑώρακε, τὸν Θεὸν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α΄ Ἰω. δ΄ 20). Ἡ Καρδίτσα στὴ ἀρχὴ καὶ ἡ Φθιώτιδα ἀργότερα, μὲ κέντρο τὴ Μονὴ Ἀγάθωνος ὑπῆρξαν τὰ πεδία τῆς δράσεως τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος. Αὐτὲς θὰ γευθοῦν τοὺς πνευματικοὺς εὔχυμους καρπούς, τὶς ἀγαθοεργίες καὶ τὸ ἐκχύλισμα τῆς καρδιᾶς του. Ἀκένωτη πηγὴ προσφορᾶς ὁ Γέροντας κένωνε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του στὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον μιμούμενος τὸν Κύριό μας, ὁ ὁποῖος «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. β΄ 7). Τοὺς καρποὺς τῶν ἔργων του γεύθηκαν οἱ πάντες. Διακονία στὸ μοναστήρι, διακονία καὶ στὸν κόσμο. Προσφορὰ στὴν ἀδελφότητα, προσφορὰ καὶ στὴν κοινωνία. Ἀλάνθαστη ποδηγεσία τῶν ἐξομολογουμένων μοναχῶν καὶ λαϊκῶν. Ἀρωγὴ στοὺς κινδυνεύοντες, χορτασμὸς τῶν πεινώντων, πλουτισμὸς τῶν πενήτων, ὁδηγὸς τῶν πλανωμένων. Σώζει ὁ γέροντας τοὺς νέους τῆς Λάρισας ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Γερμανῶν. Ἐπισκέπτεται καὶ ἐνισχύει κάθε ἐβδομάδα τοὺς ἀσθενεῖς στὸ νοσοκομεῖο τῆς Λαμίας. Ἐξομολογεῖ καὶ ἑλκύει μὲ τὴ σαγήνη τῆς ἀγάπης του τοὺς μαθητὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λυκείου Λαμίας. Συγκρατεῖ τὰ παιδιὰ τῶν χωρικῶν ἀπὸ ὀλισθήματα. Εἰρηνεύει τὰ ἀνδρόγυνα. Μοιράζει ἀπὸ τὰ ἔσοδα τοῦ μοναστηριοῦ στοὺς πτωχούς, τῶν ὁποίων γνώριζε τὶς ἀνάγκες. Προίκιζε ἄπορα κορίτσια. Συνέτρεχε στὶς ἀνάγκες ὅλων τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς, ποὺ ἔβλεπαν στὸ πρόσωπο τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος τὸν ἀφανῆ ἐργάτη τῆς ἀγάπης, τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, ποὺ ἔπαιρνε τὴ μορφὴ τοῦ ταπεινοῦ Ἀγαθωνίτη μοναστῆ. Ἡ ἀσθενικὴ καὶ ἀδύναμη φωνή του, μετὰ ἀπὸ περιστατικὸ μὲ τοὺς Γερμανούς, δὲν πρόδιδε τὴ δυναμικὴ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς του. Ἀγαποῦσε ὁλοκάρδια τὸ Θεὸ καὶ εἶναι σίγουρο ὅτι καὶ Ἐκεῖνος τὸν ἀγαποῦσε ὡς «ἱλαρὸ δότη» (Β΄ Κορίνθ. θ΄ 7), ἀφοῦ συχνὰ τὸν ἄκουγες νὰ ἐξωτερικεύει τὴν ἀγωνία του καὶ νὰ λέει στοὺς συμμοναστές του: «Οἱ ἄνθρωποι ἔξω εἶναι φτωχοί· ἔξω πεινᾶνε· πρέπει νὰ τοὺς βοηθήσουμε». Δίκαια, λοιπόν, τὸν ὀνόμαζαν «ὁ ἅγιος τῶν πτωχῶν».

Δὲν σταματοῦσε ἡ προσφορὰ τοῦ Γέροντος στὸ κοινωνικὸ ἔργο. Στὸ μοναστήρι καθόταν σὰν λαμπάδα ἀναμμένη μπροστὰ στὴν ἐκκλησία. Ὑποδεχόταν τοὺς προσκυνητὲς μὲ τὸ εὐπροσήγορο χαμόγελό του καὶ τοὺς ἀνέπαυε μὲ τὰ λόγια του. Τοὺς περισσότερους τοὺς γνώριζε μὲ τὰ ὀνόματά τους, ὅπως ὁ καλὸς ὁ ποιμὴν ὁ ὁποῖος γνώριζει τὰ πρόβατά του καὶ γνωρίζεται ἀπ’ αὐτά (Ἰω. ι΄ 14). Καὶ ὄχι μόνο τοὺς γνώριζε, ἀλλὰ γνώριζε καὶ τὰ προβλήματά τους, γιὰ τὰ ὁποῖα μὲ ἐνδιαφέρον ρωτοῦσε καὶ συνέτρεχε κατὰ τὴ δύναμή του ὑλικὰ καὶ ἀπεριόριστα μὲ τὴν ὁλόθερμη προσευχή του. Τὸ κέρασμα τοῦ καφὲ περιεῖχε καὶ τὸ βάλσαμο τῆς πνευματικῆς ἐπικοινωνίας γνωρίζοντας ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4)· γι’ αὐτὸ καὶ πολλὲς φορὲς μόνος του τὸν ἔψηνε καὶ τὸν προσέφερε μαζὶ μὲ τὸ δροσερὸ ἄντλημα τῆς καρδιᾶς του.

Ἦλθε ὅμως τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου ποὺ ὁ ἀφιλάργυρος ἄνθρωπος, ὁ παραθεωρητὴς τῶν ματαίων τοῦ κόσμου, ὁ ἀσκητὴς ποὺ τὰ θεωροῦσε ὅλα σκύβαλα «ἵνα Χριστὸν κερδήσῃ» (Φιλιπ. γ΄ 8) θὰ πλήρωνε τὸ γραμμάτιο τῆς ζωῆς. Τὴ στιγμὴ αὐτὴ ὁ Γέρων Βησσαρίων τὴ περίμενε μὲ λαχτάρα, ἀφοῦ καὶ γι’ αὐτὸν ἴσχυε τὸ Παύλειο: «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. α΄ 21). Μετὰ ἀπὸ σύντομη ἀσθένεια ποὺ ἐξελίχθηκε σὲ πνευμονικὸ οἴδημα ὁ Γέρων ἄφησε τὸ φθαρτὸ τοῦτο κόσμο, γιὰ νὰ περάσει στὸν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας, στὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα. Κοιμήθηκε εἰρηνικὰ στὸ νοσοκομεῖο Σωτηρία τῆς Ἀθήνας, στὶς 22 Ἰανουαρίου τοῦ 1991.

Ἡ εἴδηση τοῦ θανάτου τοῦ Γέροντος συγκλόνισε ὄχι μόνο τὰ πνευματικά του παιδιά, ἀλλὰ ὅλη τὴ Φθιώτιδα. Τὸ μοναστήρι ντυμένο στὰ λευκά, ἀπὸ τὸ πολὺ χιόνι τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, ὑποδέχθηκε τὸ σκήνωμα τοῦ κατάλευκου στὴν ψυχὴ πατρὸς Βησσαρίωνος, ποὺ ἤδη βρισκόταν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Τρεῖς ἡμέρες σὲ λαϊκὸ προσκύνημα δὲν ἦταν ἀρκετὲς γιὰ νὰ περάσει ὅλος ὁ κόσμος ποὺ εἶχε εὐεργετηθεῖ ἀπὸ τὸν μακαριστὸ πατέρα. Καὶ μάλιστα μὲ ἰδιαίρετα ἀντίξοες συνθῆκες, ἀπὸ τὴν κακοκαιρία τοῦ χειμῶνα. Τὴν τρίτη ἡμέρα, ἀφοῦ τὸ νεκροταφεῖο τῆς Μονῆς ἦταν δυσπροσπέλαστο, ἀποφάσισαν οἱ πατέρες νὰ θάψουν τὸ εὐλογημένο σκήνωμα στὰ βαπτιστήρια, σὲ δωμάτιο, ὅπου ὁ γέροντας συνήθιζε νὰ ἐξομολογεῖ τὸ πλῆθος τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν. Ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου μετὰ ἀπὸ δεκαπέντε ὁλόκληρα χρόνια θὰ ἔβγαινε τὸ σκήνωμα ὅπως ἀκριβῶς κατατέθηκε, χωρὶς τὸ παραμικρὸ ἴχνος ἀλλοιώσεως, γιὰ νὰ δεικνύει πάντοτε τὴν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ στὴν ὁσιακὴ ἀφανῆ βιοτή του, καὶ νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώνει τὸ ψαλμικὸ «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67, 35).

Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς του σῴζει Λαρισαίους ἀπὸ τὸ Γερμανικὸ ἀπόσπασμα

Στὴν Γερμανικὴ κατοχὴ μιὰ ὁμάδα πατριωτῶν Λαρισαίων βρέθηκε στὸ ἀπόσπασμα. Μάταια ὁ Μητροπολίτης Λαρίσης παρακαλοῦσε γιὰ τὴν διάσωσή του. Ὁ στυγνὸς Γερμανὸς διοικητὴς ἦταν ἀνένοτος. Μάλιστα ὅρισε καὶ τὴν ἡμερα τῆς ἐκτελέσεως.
Ὁ Γέρων Βησσαρίων βρισκόμενος στὴν Λάρισα ὅλη τὴν νύκτα δὲν μποροῦσε νὰ ἡσυχάσει. Δὲν χωροῦσε στὸ μυαλό του ἡ ἰδέα τῆς ἐκτελέσεως τῶν ἀθώων Λαρισαίων. Τὴν παραμονὴ τῆς ἐκτελέσεως πῆγε στὸ Ναὸ τοῦ πολιούχου τῆς πόλεως, τοῦ Ἁγίου Ἀχιλείου καὶ ἔπεσε στὸ γόνατα. Ἱκετευτικὰ παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιο νὰ διασώσει τὰ παιδιά του. Τὰ δάκρυα του μούσκεψαν τὸ χῶρο μπροστὰ ἀπὸ τὸ ἱερὸ προσκυνητάρι. Μιλοῦσε στὸν ἅγιο μὲ θέρμη καὶ ἡ προσευχή του ἀνέβηκε κατ’ εὐθεῖαν στὸ θρόνο τῆς μεγαλωσύνης τοῦ εὔσπλαγχνου Κυρίου μας μέσα ἀπὸ τὴν μεσιτεία τοῦ θαυματουργοῦ τῆς Λαρίσης ἱεράρχου. Καὶ ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δὲν ἄργησε νὰ δοθεῖ.
Πρωῒ Πρωῒ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα πηγαίνει στὸν ἄκαμπτο Γερμανὸ διοικητὴ καὶ τοῦ ἀναγγέλει τὸ αἴτημά του. Μὲ ἔκπληξη βλέπει αὐτὸν νὰ μαλακώνει, νὰ κάμπτεται, νὰ ὑποχωρεῖ. Γιὰ χάρη σου τοῦ λέει τοὺς ἐλευθερώνω. Πᾶρε τους καὶ φύγε!
Ἡ προσευχή του εἶχε μεταβιβαστεῖ κατάλληλα καὶ τὸ ἀποτέλεσμά της ὑπῆρξε ἄμεσο.

Ὁ φόβος τοῦ διαμελισμοῦ τοῦ σκήνους μεταποιήθηκε σὲ χαρά
Ὁ ἰατροδικαστὴς κύριος Γιαμαρέλλος γιὰ νὰ πιστοποιήσει τὸ θαῦμα τῆς ἀφθαρσίας τοῦ σκηνώματος τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος ἐνώπιον τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς π. Δαμασκηνοῦ καὶ τῶν λοιπῶν τῆς μονῆς πατέρων κουνοῦσε τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τοῦ Γέροντος μὲ μεγάλη δύναμη, ὅπως οἱ ὀρθοπεδικοὶ γιατροὶ τὰ μέλη τῶν ἀσθενῶν τους, γιὰ διαπίστωση τυχὸν αὐτῶν δυσκαμψίας. Ὁ π. Δαμασκηνὸς φοβούμενος διαμελισμὸ τοῦ σκήνους ἀπὸ τὶς ἀπότομες αὐτὲς κινήσεις παρακάλεσε τὸν ἰατροδικαστὴ νὰ εἶναι πιὸ προσεκτικός. Ἐκεῖνος μὲ ἐπιστημονικὴ κατάφαση ἀπάντησε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ὑπογράψει τὸ ὁρώμενο θαῦμα ἂν δὲν ἦταν ἀπόλυτα πεπεισμένος γι’ αὐτό. Στὸ τέλος ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ εἶπε. Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ μὲ ἀξίωσες στὴ δύση τῆς σταδιοδρομίας μου νὰ δῶ τὰ θαυμάσιά Σου! Ὁ θαυμασμός του γιὰ τὸ ὑπερφυσικὸ θέαμα ἐνισχυόταν ἐπίσης ἀπὸ τὸ ὅτι τὸ σκῆνος τοῦ ὁσίου βάσταζε τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο, ποὺ τοῦ ἔβαλαν μετὰ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ μεγάλου κατὰ τὴν ταφή, πολὺ σφιχτὰ, παρ’ ὅλο ποὺ τὸ χέρι μετὰ ἀπὸ τόσες ἡμέρες (τρεῖς ἡμέρες βρισκόταν σὲ λαϊκὸ προσκύνημα μὲ τὸ μεγάλο Εὐαγγελίο) θὰ ἔπρεπε νὰ ἐφαπτόταν μόνο τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου. Ἐπίσης ὅτι τὸ σκῆνος δὲν εἶχε περάσει τὴν κατάσταση τοῦ τυμπανισμοῦ, ὅπως ὅλα, ἀλλὰ πέρασε ἀπ’ εὐθείας στὴν κατάσταση τῆς ἀφυδατώσεως.

Τὸ τερπνὸν μετὰ τοῦ ὀφελίμου

Ὁ Γέρων Βησσαρίων πήγαινε τακτικὰ στὸ ἐκκλησιαστικὸ λύκειο Λαμίας καὶ ἐξομολογοῦσε τοὺς μαθητές. Ἡ ἐξομολόγηση ἦταν μέσα στὰ ποιμαντικά του καθήκοντα καὶ ἡ ἀγωνία του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν, ἰδιαίτερα τῶν νέων τὸν συχεῖχε. Οἱ μαθητὲς ἦσαν πολλὲς φορὲς ἀδιάφοροι γιὰ τὴν ἐξομολόγηση. Ἔπρεπε κάτι νὰ μηχανευθεῖ γιὰ νὰ τοὺς προσελκύσει καὶ νὰ κεντρίσει τὸ ἐνδιαφέρον τους. Ὡς ἄλλος Παῦλος γινόταν «τοῖς πᾶσι τὰ πάντα, ἵνα πάμντως τινὰς σώσῃ» (Α΄ Κορίνθ. θ΄ 22). Καὶ τὸ πετύχαινε. Μετὰ τὴν ἐξομολόγηση ἔβαζε πάντοτε «κάτι» στὰ χέρια τῶν παιδιῶν. Αὐτὰ χαρούμενα τὸ διέδιδαν καὶ στὰ ἄλλα, ὁπότε ὅλα σχεδὸν πήγαιναν ὄχι τόσο γιὰ τὴν ἐξομολόγηση, ὅσο γιὰ τὸ χαρτζιλίκι. Ὁ Γέροντας βέβαια τὸ γνώριζε αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὴν καλωσύνη του καὶ τὶς προσευχές του τραβοῦσε ὅλο καὶ περισσότερα παιδιά, ποὺ γλυκαίνονταν στὴν ἐξομολόγηση ὥστε νὰ γίνει ἀπαραίτητο συστατικὸ, ὅπως ἔπρεπε ἄλλωστε, τῆς πνευματικῆς τους προόδου. Συνδύαζε ὁ Γέροντας «τὸ τερπνὸν μετὰ τοῦ ὠφελίμου».

Ἀφιλάργυρος προικοδότης

Ὁ Γέρων Βησσαρίων δὲν βαστοῦσε χρήματα πάνω του. Πολλὲς φορὲς οὔτε γιὰ τὰ εἰσιτήριά του. Ἡ θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν ἄλλων ἦταν τὸ πρωταρχικό του μέλημα.

Μιὰ ἡμέρα ἕνας εὐσεβὴς χριστιανός, ποὺ γνώριζε τὶς ἀρετὲς τοῦ γέροντος, τοῦ ἔβαλε στὴν τσέπη ἕνα φακελλάκι μὲ κάποια χρήματα. Ἦταν σίγουρος ὅτι θὰ πᾶνε σὲ καλὸ σκοπό, καὶ ὁ Γέρων γνώριζε ποὺ καὶ πῶς νὰ τὰ διαθέσει.
Μετὰ ἀπὸ λίγο μιὰ πτωχὴ γυναῖκα τὸν πλησίασε καὶ ζήτησε νὰ τὴ βοηθήσει. Ὁ Γέρων ἀμέσως κατάλαβε τὶς ἀνάγκες της καὶ ὡς εὐσυμπάθητος ποὺ ἦταν ἔβαλε τὸ χέρι στὴν τσέπη καὶ χωρὶς νὰ ἐλέγξει τὸ περιεχόμενο τοῦ φακέλλου τὸ ἔσυρε καὶ τῆς τὸ ἔδωσε. Ἐκείνη εὐχαρίστησε καὶ ἔφυγε.

Μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου χρόνο τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ ἴδια γυναῖκα, ὄχι πάλι γιὰ νὰ ζητήσει βοήθεια, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσει.
– Σ’ εὐχαριστῶ, Γέροντα, γιὰ τὴν ἀγάπη σου. Μὲ τὰ χρήματα ποὺ μοῦ ἔδωσες τὶς προάλλες μπόρεσα καὶ ὄχι μόνο βγῆκα ἀπὸ τὴ δύσκολη οἰκονομικὴ θέση ποὺ βρισκόμουν, ἀλλὰ πάντρεψα καὶ τὸ παιδί μου. Ὁ ἀφιλάργυρος γέροντας εἶχε δώσει, χωρὶς νὰ τὸ ἐλέγξει πολὺ μεγάλο χρηματικὸ ποσόν. Ὅσο χρειαζόταν γιὰ νὰ λύσει τὰ προβλήματα τῆς πτωχῆς γυναίκας.

Τὸ πεινασμένο παιδάκι τῆς κατοχῆς

Ἦταν προπαραμονὲς Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 1988. Στὸ Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς Ἀγάθωνος μὲ κρεμαστὸ τζάκι ὁ Γέροντας Βησσαρίων διάβαζε κάποιο Χριστιανικὸ ἔντυπο. Ἦταν ἀπορροφημένος καὶ φαινόταν συγκινημένος. Σὲ μιὰ στιγμὴ ὁ σημερινὸς Ἡγούμενος, πατὴρ Δαμασκηνός, ὁ ὁποῖος καθόταν κοντά του καὶ ἔγραφε Χριστουγεννιάτικες κάρτες ἀντιλήφθηκε τὸ Γέροντα νὰ κλαίει καὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ σφογγίσει τὰ δάκρυά του. Γιατί κλαῖς, παπούλλη, τὸν ρώτησε;
– Δὲν ἔχω τίποτα, παιδί μου, ἀπάντησε, μὴν ἀνησυχεῖς!

Μὰ κλαῖς, παπούλλη! Πές μου γιατί κλαῖς; Σοῦ συμβαίνει τίποτα;
– Ὄχι, παιδί μου! Νά, κάτι θυμήθηκα. Ποτὲ νὰ μὴν ξανάρθουν στὸν τόπο μας ἐκεῖνα τὰ μαῦρα χρόνια τῆς κατοχῆς, τῆς ἐξαθλιώσεως, τῆς πείνας. Θυμᾶμαι κάτι ποὺ μοῦ συνέβηκε κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1941, σὲ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Καρδίτσας, ὅπου τότε ἐφημέρευα. Ὅταν βγῆκα στὴν Ὡραία Πύλη μὲ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο στὰ χέρια καὶ εἶπα τὸ «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», ἄρχισαν νὰ ἔρχονται γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία ὅλοι οἱ χωριανοί, μὲ προπορευόμενα τὰ παδιά τους. Μιὰ νεαρὴ μάννα ἔφερε μπροστά μου τὸ σκελετωμένο παιδάκι της. Ἐκεῖνο ἄνοιξε τὸ στοματάκι του καὶ περίμενε τὸ Θεῖο Μαργαρίτη· περίμενε νὰ μεταλάβει τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Μοῦ εἶπε τὸ ὄνομά του καὶ τὶ κοινώνησα. Ἀλλά, ἀντὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ κράτησε σφιχτά, τὸ καϋμένο, μὲ τὰ ἀδυνατισμένα χεράκια του τὸ ἱερὸ μάκτρο, τὸ κόκκινο μανδήλι ποὺ σκουπίζουμε τὰ στόματά μας μετὰ τὴ Θεία Κοινωνία, καὶ μοῦ φώναξε κλαίοντας:
-Κι’ ἄλλο, παπούλλη, κι’ ἄλλο!
Πεινοῦσε τὸ παιδάκι μου! Λύγισαν τὰ γόνατά μου καὶ μιὰ τρεμοῦλα ἁπλώθησε σὲ ὅλο τὸ κορμί μου. Βούρκωσαν τὰ μάτια μου καὶ γιὰ νὰ μὴ δοῦν οἰ πιστοὶ γύρισα στὴν Ἁγία Τράπεζα. Ἄφησα τὸ Ἅγιο Ποτήριο καὶ κάθισα σ’ ἕνα σκαμνάκι. Ἔκλαψα καὶ εἶπα μὲ ἀνθρώπινο πόνο:

– Γιατί ἄφησες, Θεέ μου, τὴν πατρίδα μας νὰ ἔλθει σὲ τέτοια δυστυχία; Λυπήσου, Κύριε, τὰ παιδιά μας!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Πηγή: gerontesmas.com

Ερωτήματα για την αύξηση της θνησιμότητας στην Κύπρο εγείρει ομάδα επιστημόνων μέσα από μελέτη που έχει πρόσφατα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα ιατρικής επιστήμης Cureus.

Στο πλαίσιο της έρευνας αυτής, οι επιστήμονες επισημαίνουν μεταξύ άλλων ότι: «Στην Κύπρο παρουσιάζεται αύξηση κατά 9,7% στη θνησιμότητα το 2021 σε σύγκριση με το 2020 και γενική αύξηση θνησιμότητας κατά 16,5% το 2021 σε σύγκριση με τη μέση θνησιμότητα των προηγούμενων πέντε ετών. Η αύξηση αυτή δεν δικαιολογείται εξ’ ολοκλήρου από τους θανάτους λόγω κορωνοϊού και είναι παράλληλη με την εκστρατεία ταυτόχρονου εμβολιασμού. Αυτό θα πρέπει να διερευνηθεί διεξοδικά από τις εθνικές και ευρωπαϊκές αρχές δημόσιας υγείας για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση των υποκείμενων αιτιών».

Για την ολοκληρωμένη έρευνα – η οποία έχει δημοσιευτεί στην αγγλική γλώσσα – πατήστε στον πιο κάτω σύνδεσμο:

https://www.cureus.com/articles/91317-mortality-in-cyprus-over-the-period-2016-2021

Ό όσιος και θεοφόρος πατήρ Ιουστίνος γεννήθη­κε στις 25 Μαρτίου του 1894, ξημερώματα του Ευαγ­γελισμού στην πόλη Βράνιε της νοτίου Σερβίας. Ό πατέρας του ονομαζόταν Σπυρίδων και ή μητέρα του Αναστασία. Κατά την βάπτιση έλαβε το όνομα Ευάγ­γελος. Ή οικογένεια του πατέρα του ήταν εκ παραδό­σεως ιερατική και είχε δώσει στην ορθόδοξη Εκκλη­σία τουλάχιστον επτά ιερωμένους. Αυτό εξάλλου φα­νερώνει και το επώνυμο Πόποβιτς = Παπαδόπουλος. Από μικρό παιδάκι ακόμα, συχνά επισκεπτόταν με τούς γονείς του τον άγιο Πρόχορο τον Θαυματουργό στην κοντινή Μονή Πτσίνσκι όπου και είδε με τα μά­τια του την θεραπεία της μητέρας του από βαριά α­σθένεια.

Μια δεύτερη πηγή ευλάβειας για τον μικρό Ευάγ­γελο ήταν ή τακτική ανάγνωση του Ευαγγελίου από τα δεκατέσσερα του χρόνια μα και ή ασκητική βίωση του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τρίτη πηγή θείας έμπνευσης έγινε για τον μικρό Πόποβιτς η ανάγνωση των Συναξαριών και αργότερα των έργων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Έλεγε ό ίδιος χαρακτηριστικά: «η Ορθοδοξία δεν είναι βιβλιοθήκη, την οποία μπορείς να μελετήσεις, αλλά βίωμα το όποιο καλείσαι να ζήσεις. Ή Ορθοδοξία εί­ναι πρώτιστα βιοτή και μάλιστα Όσια Βιοτή και ύστερα διδαχή και μάλιστα διδαχή ζωής, χάριτος, η ο­ποία δεν έχει τίποτε από την νέκρα του σχολαστικι­σμού και τον ορθολογισμό του προτεσταντισμού. Ή Ορθοδοξία έχει την δική της μεθοδολογία και παιδα­γωγική, τους Βίους των Αγίων».

Από την φύση του φιλόσοφος και διψασμένος για την θεία μα και την ανθρώπινη γνώση, ό μικρός Ευάγγελος εγγράφεται στα 1905 στην Εκκλησιαστική Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι όπου αξιώθη­κε να έχει ως δάσκαλο του τον φωτισμένο άγιο Νικό­λαο Βελιμίροβιτς. Τελείωσε την Σχολή στα 1914 μα τον πρόλαβε ό Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και στρατεύ­τηκε ως νοσοκόμος. Ακολουθώντας την τύχη του σέρβικου στρατού, πήρε το δρόμο της εξορίας μέσα από τα βουνά της Αλβανίας προς την Κέρκυρα. Καθ’ όδόν ένοιωσε πλέον έτοιμος να αφιερώσει την ζωή του στο Χριστό και με την ευλογία του Μητροπολί­του Βελιγραδίου Δημητρίου έλαβε στην Σκόδρα το μοναχικό σχήμα την 1η Ιανουαρίου του 1916 και πή­ρε το όνομα του αγίου μάρτυρος και φιλοσόφου Ιουστίνου.

Από την Κέρκυρα, μετά από ενέργειες του Μη­τροπολίτου Δημητρίου, φεύγει με μια ομάδα φωτισμέ­νων θεολόγων για θεολογικές σπουδές στην Αγία Πε­τρούπολη. Σύντομα όμως, λόγω των πολιτικών εξελί­ξεων στην Ρωσία, αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει και να μεταβεί στην Οξφόρδη. Εκεί έμεινε δύο χρό­νια ετοιμάζοντας την διδακτορική του εργασία με θέ­μα «Ή θρησκεία και ή φιλοσοφία του Ντοστογιέβσκι». Η εμμονή του στην κριτική του δυτικού Χριστιανισμού και στην υπεράσπιση του Ντοστογιέβσκι του κόστισε την απόρριψη της διατριβής. Έτσι στα 1919, όταν, μετά το τέλος του πολέμου, γύρισε στην πατρίδα του τοποθετήθηκε ως καθηγητής θεολογίας στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι. Σύντομα μεταβαίνει στην Α­θήνα για να λαβή τελικά εκεί το διδακτορικό του δί­πλωμα στην Πατρολογία στα 1926 με θέμα «Το πρό­βλημα του προσώπου και της γνώσεως στον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο». Γνώριζε πολύ καλά την παλαιοσλαβική, την αρχαιοελληνική, την λατινική, την ρωσική, την νεοελληνική, την αγγλική, την γερμανι­κή και την γαλλική.

Στα επόμενα έτη εργάστηκε στις Εκκλησιαστικές Σχολές του Καρλοβικίου, της Πριζρένης και του Μο­ναστηρίου (Βίτολα). Στα 1930-31 ή Σερβική Εκκλη­σία τον έστειλε μαζί με τον Μητροπολίτη Ιωσήφ σε ιεραποστολική αποστολή στην Τσεχοσλοβακία. Εκεί εργάστηκαν επί ένα χρόνο στην διαφώτιση και οργά­νωση των ενοριών και του μοναχικού βίου των ορθο­δόξων Σλοβάκων στα Καρπάθια οι όποιοι επέστρεφαν και πάλι στην Ορθοδοξία από την Ουνία. Ενώ ακόμη βρισκόταν εκεί, εξελέγη το 1931 επίσκοπος της νεο­συσταθείσης Επισκοπής Καρπαθίας αλλά από ταπεί­νωση δεν δέχτηκε την θέση εκείνη.

Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής βρέθηκε σε διάφορες μονές και σταδιακά στο Βελιγράδι, μοι­ραζόμενος την τύχη του λαού του. Με την εγκαθίδρυ­ση της νέας κομμουνιστικής εξουσίας στην Γιου­γκοσλαβία το 1945, ό πατήρ Ιουστίνος εξεδιώχθη από το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου μαζί με άλλους 200 καθηγητές. Σύντομα συνελήφθη στην μονή Σούκοβο του Πίροτ στη νότια Σερβία (1946) και φυλακί­στηκε. Λίγο έλειψε να εκτελεστεί από το καθεστώς ως «εχθρός του λαού», αλλά σώθηκε την τελευταία στιγ­μή όταν ό Πατριάρχης Γαβριήλ κατά την επιστροφή του από το  Άουσβιτς απήτησε την αποφυλάκιση του.

Διωγμένος από το Πανεπιστήμιο και δίχως κά­ποια σύνταξη, στερημένος από τα ανθρώπινα, θρη­σκευτικά και πολιτικά του δικαιώματα, ό πατήρ Ιουστίνος έζησε ουσιαστικά έγκλειστος στην μικρή γυ­ναικεία μονή των Αρχαγγέλων στο Τσέλιε του Βάλιεβο. Ακόμη και εκεί όμως οι πολιτικές αρχές δεν τον άφηναν ήσυχο. Πέρα από την συνεχή και ασφυκτική παρακολούθηση, συχνές ήταν και οι ανακρίσεις στην πολιτική διοίκηση του Βάλιεβο. Σε περιόδους δε κρι­σίμων συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου στο Βελιγρά­δι, του απαγορευόταν οποιαδήποτε έξοδος από την μονή επί μήνες από τον φόβο τυχόν επιρροής του στους επισκόπους. Παρά τις δύσκολες αυτές και οδυ­νηρές συνθήκες ό πατήρ Ιουστίνος προσευχόταν αδιάλειπτα, επικοινωνούσε με όσους είχαν το θάρρος να τον επισκέπτονται, συνέχιζε το ιεραποστολικό του έργο και έγραφε συνεχώς δίχως να σταματήσει την παράλληλη μελέτη των προσφιλών του Αγίων Πατέ­ρων και των Συναξαριών.

Λειτουργούσε καθημερινά, νήστευε πλήρως όλες τις Παρασκευές του έτους καθώς και την Α’ Εβδομά­δα των Νηστειών και την εβδομάδα των Παθών ενώ έ­κανε και άλλες νηστείες εκτός από τις διατεταγμένες της Εκκλησίας. Ακολουθώντας πιστά το μακραίωνο μοναστικό τυπικό, τελούσε όλες τις ακολουθίες του νυχθημέρου. Εκατοντάδες ήταν τα ονόματα πού μνη­μόνευε στην Θεία Λειτουργία, ονόματα πού του έδι­ναν είτε προφορικά είτε μέσω επιστολών.

Παρά τον αυστηρό περιορισμό του από τις πολιτι­κές αρχές, ή φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα και πέ­ρασε τα σύνορα της Σερβίας. Έτσι, τον επισκέπτο­νταν όχι μονάχα Σέρβοι από διάφορες περιοχές της χώρας αλλά και πολλοί Έλληνες. Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 25 Μαρτίου 1979, ανήμερα του Ευαγγελισμού μα και ήμερα της γεννήσεως του.

Ό πατήρ Ιουστίνος, αφού εντρύφησε εμπειρικά στα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, καρποφόρησε αυτή του την μελέτη και στα δικά του συγγράμματα ό­που εύκολα διαφαίνεται το θεολογικό βάθος μα και το συγγραφικό του τάλαντο. Δύο είναι τα κεντρικά χαρα­κτηριστικά τού όλου συγγραφικού του μόχθου, τα ό­ποια συναντώνται σε όλα του τα έργα, από το πιο σύ­ντομο μέχρι και το πιο εκτενές, και από το πιο βαθύ μέχρι και το πιο εκλαϊκευμένο. Το πρώτο είναι ή αγά­πη του για το πρόσωπο του «Θεανθρώπου Χριστού». Ίσως αυτή να είναι ή πιο συχνή έκφραση μέσα στο έργο του. Γύρω από τον Θεάνθρωπο στρέφονται τα πάντα, από Αυτόν πηγάζουν όλα και σε Αυτόν απολή­γουν, ενδοχρονικά μα και εσχατολογικά. Το δεύτερο εξίσου σπουδαίο είναι ή μέριμνα του στο να μην απο­κλίνει από την αλάνθαστη γραμμή των θεοφόρων Πα­τέρων της Ορθοδόξου Ανατολής. Ό υπερπλήρης αγάπης πατήρ Ιουστίνος είναι συνάμα και διαχρονικά ό ανυποχώρητος εις τα της πίστεως και ζηλωτής της εκκλησιαστικής τάξεως θεολόγος.

Ήδη την περίοδο 1932-35 συνέγραψε το δίτομο έργο «Ορθόδοξος φιλοσοφία της Αληθείας», την γνωστή Δογματική του, το όποιο τού χάρισε την έδρα της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή τού Πανεπι­στημίου τού Βελιγραδίου. Τον τρίτο τόμο εξέδωσε λί­γο πριν από την κοίμηση του, το 1978. Από πολλούς συγχρόνους ερευνητές θεωρείται ως ή πληρέστερη ορθόδοξη Δογματική και έχει ήδη μεταφραστεί στην γαλλική ενώ μεταφράζεται στην αγγλική και στην ελ­ληνική.

Άλλο μνημειώδες έργο του είναι οι Βίοι των Α­γίων σε 12 τόμους και ή Ερμηνεία της Καινής Διαθή­κης σε 7 τόμους. Ή μονή του Τσέλιε έχει ήδη ξεκινή­σει την έκδοση των απάντων του τα όποια υπολογίζο­νται σε σαράντα τόμους από τούς οποίους έχουν κυ­κλοφορήσει περί τούς τριάντα. Με αφορμή την συμ­πλήρωση τριακονταετίας από την εις Κύριον εκδημία του, μεταφέρουμε στο παρόν πόνημα μία συνοπτικό­τατη εκλογή από το τεράστιο συγγραφικό του πλούτο ως ευκαιρία γνωριμίας των φιλαγίων αναγνωστών με μια μεγάλη μορφή ενός συγχρόνου ομολογητού και διδασκάλου της μαχόμενης Ορθοδοξίας.

Ή Ιερά Μονή του Τσέλιε

Ή Ιερά Μονή του Τσέλιε βρίσκεται σε απόσταση 6 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά της πόλης του Βάλιεβο, στις όχθες του πόταμου Γράδατς. Το μοναστήρι είναι χτισμένο μέσα σε ένα ορεινό, γραφικό και καταπράσι­νο τοπίο, μέσα σε μία μικρή κοιλάδα στα όρια του χωρίου Λέλιτς το όποιο είναι και ή γενέτειρα τού με­γάλου συγχρόνου άγιου της Σερβικής Ορθοδόξου Εκ­κλησίας Νικολάου Βελιμίροβιτς. Ή γύρω περιοχή με τα πολλά βουνά και τις μικρές κοιλάδες κάνουν το μοναστήρι αθέατο και ό επισκέπτης πρέπει να μπει στη μικρή κοιλάδα για να το αντικρίσει.

Ή ακριβής χρονολογία κτίσεως της μονής δεν είναι γνωστή. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα ιστορικά στοι­χεία ή ίδρυση της μονής ανάγεται στους μεσαιωνι­κούς χρόνους, ενώ ιδιαίτερη παράδοση το θέλει ως κτίσμα του βασιλέως Δραγούτιν (1282-1316). Κατά την μακρά και σκοτεινή τουρκική σκλαβιά κάηκε, γκρεμίστηκε και ανακαινίστηκε αρκετές φορές. Οι προεστοί της μονής προσέφεραν πολλά στους αγώνες του σέρβικου έθνους κατά των κατακτητών και αλλο­θρήσκων. Κατά τον 19ο αι. ιδρύεται στη μονή Δημο­τικό Σχολείο, από τα πρώτα πού λειτούργησαν στην ελεύθερη Σερβία. Στο σχολείο αυτό έμαθε τα πρώτα του γράμματα και ό άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Στα 1837 ή μονή μετατράπηκε σε ενοριακό ναό και έ­τσι παρέμεινε ως το 1928 όταν με απόφαση της Σερβι­κής Ιεράς Συνόδου μετατράπηκε σε γυναικεία μονή.

Το καθολικό της μονής τιμά τη Σύναξη των Αρ­χαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Πρόκειται για βασι­λική μετά τρούλου. Ό τρούλος είναι εννεάπλευρος προς τιμήν των εννέα αγγελικών ταγμάτων. Ή μονή βρίσκεται στη διοικητική δικαιοδοσία της μητροπό­λεως Σάμπατς και Βάλιεβο. Ό μεγαλύτερος θησαυρός πού ή μονή φυλάσσει και προσφέρει προς προσκύνη­ση, ευλογία και παρηγοριά των δεκάδων προσκυνη­τών είναι ο απέριττος τάφος του οσίου αββά Ιουστίνου Πόποβιτς ό όποιος εγκαταβίωσε στη μονή επί 28 συνεχόμενα έτη μέχρι της κοιμήσεως του το 1979.

Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

Πηγή: impantokratoros.gr/77310613.el.aspx