Για αποθήκευση ή εκτύπωση της ανακοίνωσης πατήστε εδώ.
Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Πιτυδιώτη παρά την Φλάσου: Αγρυπνία ησυχαστική επί τη 24η επετείω της εις Επίσκοπον Χειροτονίας του Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου (12/13 Σεπτεμβρίου 2022)
Φέρεται εις γνώσιν των ευσεβών Χριστιανών ότι τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2022 και ώρα 10:00 μ.μ. θα τελεστεί ησυχαστική Αγρυπνία και Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Πιτυδιώτη παρά τη Φλάσου, επί τη 24η επετείω της εις Επίσκοπον Χειροτονίας του Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
Κατά την διάρκεια της αγρυπνίας, θα διαβαστεί η Ακολουθία επί τη μνήμη των Εγκαινίων του ναού της του Χριστού Αναστάσεως, των προεόρτιων της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και του Αγίου Μάρτυρος Κορνηλίου του Εκατοντάρχου.
Τοποθεσία Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Πιτυδιώτη στο Google Maps κα διαδρομή:
Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού του Αγιασμάτι (παρά την Πλατανιστάσα): Πανήγυρις της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 2022)
Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, στην Ιερά Μονή του Τιμίου Σταυρού του Αγιασμάτι (Πλατανιστάσα) θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:
- Τρίτη, 13 Σεπτεμβρίου
- 6:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Μεσαορίας κ. Γρηγορίου
- Τετάρτη, 14 Σεπτεμβρίου
- 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
Συνοικισμός Λατσιών – Ιερό Παρεκκλήσιο Αγίου Νικήτα: Πανήγυρις Αγίου Νικήτα (15 Σεπτεμβρίου 2022)
Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της πανηγύρεως του Αγίου Νικήτα (κατά την οποία πανηγυρίζει στην προσφυγιά η κατεχόμενη από τους Τούρκους κοινότητα Νικήτας, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου), στο προσφυγικό παρεκκλήσιο του Αγίου Νικήτα στον συνοικισμό Λατσιών θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:
- Τετάρτη, 14 Σεπτεμβρίου
- 6:30 μ.μ: Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Καλογήρου.
- Πέμπτη, 15 Σεπτεμβρίου
- 6:30 π.μ.: Πανηγυρικός Όρθρος και Θεία Λειτουργία της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ.
Κατά τη διάρκεια των ακολουθιών του Εσπερινού, του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας θα εκτίθεται προς προσκύνηση τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Νικήτα.
Περιστερώνα – Ιερό Παρεκκλήσιο Αγίου Νικηφόρου του λεπρού και Αγίου Ευμενίου του νέου: Εορτή Αγίου Ευμενίου αρχιεπισκόπου Γορτύνης (18 Σεπτεμβρίου 2022)
Η Ιερά μητρόπολις Μόρφου και η Εκκλησιαστική επιτροπή Περιστερώνας, ανακοινώνουν στους ευσεβείς πιστούς ότι την ερχόμενη Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2022, ημέρα κατά την οποία η Αγία μας εκκλησία εορτάζει την μνήμη του Αγίου Ενδόξου πατρός ημών Ευμενίου αρχιεπισκόπου Γορτύνης, θα τελεστεί Όρθρος και Θεία Λειτουργία στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Νικηφόρου του λεπρού και Αγίου Ευμενίου του νέου στην Περιστερώνα, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
Η ακολουθία θα αρχίσει στις 6:30 το πρωί και καλούνται όσοι επιθυμούν να παρευρεθούν .
Να σημειωθεί ότι κατά την μέρα αυτή, στην κοινότητα θα τελεστεί κανονικά ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία και στον μεγάλο ναό των Οσίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος, για όσους επιθυμούν να εκκλησιαστούν εκεί.
Миља Масура – народна побожност
Говор Преосвећеног Митрополита морфског Неофита над одром његове мајке, г. Миље Масура (црква Светог Елефтерија, Лацион, 6.9.2014)
Свети архијереји,
Оци и браћо моја,
Данас прелази из „из смрти у живот“ нама најближи човек – наша мајка! За свакога је мајка „мана небеска“, па тако и Миља за мене. Миља је кћи Теохариса Акрите и Мирофоре Протопапа, из породице Протопапа; и супруга Николе Масуре, ковача, који се њом оженио пошто је рано остао удовац.
«Христос ме је сврстао са девицама»
Пре него што кажем било шта о мојој мајци, морамо имати у виду да је Миља била ћерка Мирофоре, познате као „Теохарисовица из Като Зодје“, која је остала упамћена у народу као света жена. Моја бака Мирофора (грч. Мироносица) се јавила својој сестри Марти (која данас има 99 година!) после своје смрти у великој светлости и овако рекла:«Христос ме је сврстао са девицама иако сам родила четворо деце. Девственост није оно што ви мислите! Девственост је у уму! Ја сам пазила на свој ум од своје 33. године, када сам изгубила мужа.»
«Благословен си што имаш ту мајку»
Миља од првог тренутка када је ступила у кућу нашег покојног оца требало је да постане мајка, мајка за двоје његове сирочади, нашег Андреја и Михајла. Овде је важно нагласити још један детаљ, нарочито због савремених Кипранки. Она је затекла не само двоје сирочади из првог брака мога оца, него и његову ташту и таста из тог брака. Они када су схватили колико је Миља добар човек и права хришћанка, одлучили су да је боље да остану да живе с њом, иако су имали своје ћерке, тако да се бринула и о њима.
(око 1976) на улазу у манастир Ставровуни
(Крсна Гора) на Кипру
Када сам као млад ђакон једном приликом дошао на исповест код Старца манастира Ставровуни (Крсна Гора), оца Атанасија, он ме је упитао: «Сине мој, одакле си ти?» «Из Пано Зодје», одговорио сам. «Из Пано Зодје?», рекао ми је, «упознао сам одатле једну жену, која је учинила нешто веома ретко: подигла је не само своју децу, него и децу свог мужа из првог брака, и збринула његовог таста и ташту!» Насмешио сам се и одговорио му: «Старче, то је моја мајка!» «Благословен си што имаш ту мајку», рекао ми је. «Пази добро, зато што благословене мајке значе и благословену обавезу (одговорност, дужност).»
Та жена је и нас васпитала. Осећам да је највећи мираз који је оставила својој деци, унуцима, праунуцима и чукунунуцима управо њена вера. Дала нам је дубоку веру, која никад не пресушује, ни у највећим тешкоћама. А нема веће невоље од смрти! Окусила је Миља смрт још у свом детињству, и касније у старости, јер је са седам година сахранила свог оца, у својих педесет година је сахранила мужа Николу у време турске инвазије, затим и сина Петра који је имао само 24 године, а потом и свог омиљеног «сина», који у ствари и није био њен син по телу, него наш вољени зет Андреас. Међутим, бити мајка значи да васпитаваш децу тако да могу да одолевају овом животу и да се спреме за вечни живот; да не би апсолутизовали овај живот овде, него да би га провели подвизавајући се (вежбајући се) у Христу Исусу. Тако је живела наша мајка и то је и нама пренела.
Желео бих у знак захвалности за ваше присуство овде, преосвећени архијереји, свети оци и браћо моја, да вам испричам неколико догађаја из живота наше мајке, да бисмо сагледали то што је наш свети Старац Симеон, игуман манастира Светог Георгија у Мавровунију, претходно описао у свом обраћању као народну побожност. «Ако имаш народ, имаш Бога!»
«Добар монах је посвађан са својим телом све док не умре»
Када сам јој једном рекао: «Мајко, Стела је заволела Андреаса и венчали су се, Харис је заволео Евдокију и венчали су се», она ме је упитала: «А јеси ли ти неку заволео, сине мој? Реци ми, то је добра ствар!» Рекох јој овако: «Заволео сам најлепшу, заволео сам Цркву!» «Ма немој, постаћеш монах?» «Да», одговорио сам јој. Није навела ниједан световни аргумент против тога. Њена реакција је била духовног карактера. Рекла ми је само: «А знаш ли, ти одушевљени, шта значи бити монах? И то добар монах?» Упитао сам је: «А знаш ли ти?» Рекла ми је: «Знам да је добар монах, сине мој, посвађан са својим телом све док не умре. Јеси ли ти расположен за ту свађу или ћеш нас ипак обрукати?» У том трену сам се сетио дефиниције Светог Јована Лествичника о томе шта је монах: «Бити монах значи непрестано приморавати природу и неуморно бдети над својим чулима» (Лествица, Поука I). Откуд је Миља то могла сазнати? Која мудрост свише је њу просветљавала? Од тада се њој више никада нисам обратио са „мајко“, него „мати“ (старице, јерондиса) или просто „Миљо“. Осећао сам да не могу својатати таквог човека који је у себи носио древну мудрост.
Питаћете ме колико дубоко у прошлост досеже то древно време. До првих година Цркве и периода светих апостола! Ако погледамо која је прва народна побожност, видећемо да је то била народна побожност простих и неписмених тиверијадских рибара. Од тог доба људи је наслеђују, примају и даље преносе из генерације у генерацију. Ако се то споји са свештенством, настаје апостолско прејемство. Благодаћу Божјом, то се догодило нама недостојнима. Али, шта износимо у својим беседама, у комуникацији са народом? Сви ми, преосвећени архијереји, износимо однос свог оца и мајке са Богом. Уколико смо нашли у својој младости и неког доброг светог старца, онда износимо и његов однос са Тројичним Богом и то преносимо! Дакле, замислите колико много дугујем једном таквом човеку!
«Да бих те тужила»
Касније сам рекао мајци: «Дај ми благослов да идем у монахе!» «А, не!», каже она мени, «нећу ти дати благослов да постанеш монах, док прво не видим твог учитеља.» Притом је мислила на нашег Старца! Кад сам је одвео код оца Симеона, када га је први пут угледала, рекла ми је и пре него што јој се обратио: «Твој учитељ је овај мршави?» «Да», одговорио сам. На то ми је рекла: «Дајем ти свој благолсов, сине мој. Макар знаш да изабереш учитеља!» Шта мислите, шта је прво урадила после тога? Оставила је свог доброг дуовника оца Сотириса из Асје и узела оца Симеона за духовника. Кад сам је упитао зашто је изабрала оца Симеона за свог духовног оца, одговорила ми је: «Да бих те тужила њему и тако помогла том човеку Божјем да те разуме сат времена раније. Да бисмо могли да сарађујемо ради твог спасења.» Такав је човек била Миља! Ретко нас је хвалила! Још много ређе нас је мазила! Упркос свему томе, сви ми, и њена деца, и унуци и праунуци, као и сви други који су јој прилазили, осећали смо њену духовну љубав која је мазила наше срце и сво наше унутарње биће.
Наша мајка није била слаткоречив човек. Њена реч је понекад знала да буде и горка. Кад сам је једном упитао: «Мајко, сви ми говоре да сам напрасит! Отац је био умиљат човек, ни ти ниси напрасита. Од кога сам то наследио?» Тада је са извесном достојанственошћу уперила прст према себи и рекла: «Од мене си то наследио!» «Ма какви, ти ниси напрасита!» Одговорила је: «Била сам, сине мој, све до мојих педесет година! Онда ме је посетила смрт и схватила сам да није благословено од Бога да намећем своје паметно мишљење, које сам наследила од рода Акрита. Боље је да Бог просветли људе него да им ми намећемо свој став.» Такав је човек била наша мајка!
«Ова болест није на смрт, него на преваспитање Христово»
Испричаћу вам још и како је у тешким тренуцима по своју децу имала посете светитеља: Када је требало да се породи са мном, угледала је апостола Андреја. Када је требало да постанем монах, Свети Спиридон је убедио у исправност мог избора и разговарао с њом. Када је мој брат Харис био у опасности због тешке болести, коју смо ми крили од ње, њој је све то открио један светитељ! Једног дана ми је рекла: «Владико, Свети Никита је био плав? Рекао сам јој: «Да. Био је Гот. Његова отаџбина је била тамо где се данас налази Румунија, а зашто ме то питаш?» «Видела сам га», каже она мени «када сам отишла да се поклоним једног поподнева, и овако ми је рекао: ‘Немој да се бринеш због Хариса! Ова болест није на смрт, него на преваспитање Христово’. Али, шта значи ово последње што је рекао?» «То је зато, мајко, да би га Христос привукао себи.» Тада је узвикнула: «Слава ти, Боже! Нека нам дарује какво год искушење хоће! Само да будемо близу Христа!» Упитао сам је: «Зашто, мајко, осећамо толику љубав када смо близу Христа?» «Ти си владика, сине мој, а питаш мене? Христос је вечни живот. Све друго је пролазно!»
Навешћу још и њен осећај за Свете Тајне, који је имала када је учествовала у њима. Колику озбиљност и побожност је осећала према Светим Тајнама наше Цркве!
«Пази да твој ум не ‘‘скрене’’!»
И, ево, још нешто за крај: Видела ме је једном приликом да ропћем и да се гневим, после једног тешког сабора који смо имали. И, шта мислите да ми је рекла када ме је видела у Митрополији тако изнервираног? «Изнервирао си се?», упитала ме је. Одговорио сам јој: «Да, због неких ствари које су се догодиле на сабору.» «Реци ми, дете моје, када поносно седиш у трону, док те два ђакона каде, да ли ти се то свиђа?» Рекао сам јој: «Да, свиђа ми се!» «А када те непрестано помињу у цркви и говоре: ‘‘за оца и архиепископа нашег Неофита’’, а ти сав поносан благосиљаш, да ли ти се и то свиђа?» Рекао сам јој: «Свиђа ми се.» «А, када ти народ целива руку, је л’ ти се свиђа?» Опет сам јој одговорио: «Да, свиђа ми се!» «Ма немој! Добро смо примали од Бога, а зла зар нећемо примати? (Јов, 2,7) Зар смо те томе учили?»
Пре четири године сам приметио да моју мајку издаје памћење. Упитао сам је: «Доживела си много бола у свом животу. Који је био највећи од свих?» Одговорила ми је: «Када сам спустила у гроб свог сина Петра. Нема већег бола од оног када мајка сахрањује своје чедо!» Одмах затим је, да је не би савладала туга, брзо додала: «Али, слава Богу; слава Богу! Бог зна зашто!» Затим, тражио сам од ње да ми да један савет, као завет којег ћу се држати до краја живота, на шта треба да обратим пажњу. Одговорила ми је: «Бог те је уздигао веома високо. Пази добро да твој ум не ‘‘скрене’’!» Хтела је да каже да пазим на то да ме не савлада гордост. Сва борба наше мајке се састојала у томе да нас научи смирењу, јер је оно Христос.
«Уместо завршнице»
Уместо завршнице за ово моје убого излагања о личности моје мајке, дозволите ми да наведем и нешто што ми је недавно рекао један стари познаник учитељ, који је Миљу добро познавао: «Твоја мајка је била твоја муза, која те је надахњивала. Потруди се да се настави тај леп осећај који смо имали у њеној и твојој близини. Буди у непрестаном додиру са њеним духом, да би се то надахнуће наставило!»
Толико, драги оци и браћо, у знак захвалности за ваше присуство и посебно за ваше, свети архијереји и драги Архиепископе маронитски. Толико и за вас, народе Божји, који сте дошли да испратите један део своје душе јер сада напушта савремени Кипар. Тај Кипар који остаје је модеран, измењен. модификован, тражи нови смисао живота и смрти. Уз нашу мајку смо научили да и овај живот има смисла, и онај други живот има смисла, и смрт има смисла – будући да је предворје Васкрсења! То смо научили од наше мајке. Нека би Бог дао да цео Кипар има поред себе такве људе. Слава Богу, свака генерација изнедри такве људе, али оно што се тражи од нас је да учење које од њих примимо, пренесемо својим чедима и унуцима.
Молим вас, драга браћо, архијереи и оци, да редовно помињете у својим молитвама и на литургијама слушкињу Божју Миљу. Хвала вам од срца.
Раби Божјој Миљи вјечнаја памјат! Амин!
Са грчког превела ©Валентина Аврамовић
Ἔναρξη τῶν μαθημάτων τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς γιὰ τὸ ἔτος 2022-2023
ΣΧΟΛΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Μόρφου ἀνακοινώνει τὴν ἔναρξη τῶν μαθημάτων τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς γιὰ τὸ ἔτος 2022-2023.
Τὰ μαθήματα θὰ διεξάγονται στὸ οἴκημα τοῦ «Πολιτιστικοῦ καὶ Περιβαλλοντικοῦ Ἱδρύματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου», παρὰ τὸν ἱερὸ ναὸ τῶν ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος, στὴν Περιστερῶνα καὶ θὰ ἀρχίσουν τὴν πρώτη ἑβδομάδα τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, σὲ μέρα καὶ ὥρα, ποὺ θὰ καθοριστεῖ, κατόπιν συνεννόησης, μὲ τοὺς δασκάλους τῆς Σχολῆς κ. Μάριον Ἀντωνίου καὶ κ. Ἰωάννην Λέμπον.
Γιὰ περισσότερες πληροφορίες, οἱ ἐνδιαφερόμενοι μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τοὺς μουσικοδιδασκάλους τῆς Μητροπόλεως, κ. Μάριον Ἀντωνίου καὶ κ. Ἰωάννην Λέμπον, μέχρι τὴν 1ην Ὀκτωβρίου 2022.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου
Τηλέφωνα ἐπικοινωνίας:
Μάριος Ἀντωνίου 99351748
Ἰωάννης Λέμπος 99814884
Μόρφου Νεόφυτος: Τὸ μεγάλο ἁμάρτημα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ὅτι χάσαμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸν Χριστό (κατεχ. Μόρφου 2/9/2022)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Μάμαντος, πολιούχου ἁγίου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Μητροπόλεως, που τελέσθηκε στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάμαντος στὴν κατεχόμενη Μόρφου (02.09.2022).
Ψάλλει χορὸς ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου μὲ χοράρχη τὸν πρωτοψάλτη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριο Αντωνίου.
Μόρφου Νεόφυτος: Ἡ βοήθειά μας θὰ ἔρθει ἀπὸ τὸν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς… (κατεχ. Μόρφου 1/9/2022)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Μάμαντος, πολιούχου ἁγίου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Μητροπόλεως, που τελέσθηκε στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάμαντος στὴν κατεχόμενη Μόρφου (01.09.2022).
Ψάλλει χορὸς ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου μὲ χοράρχη τὸν πρωτοψάλτη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριο Αντωνίου.
Βίος του Αγίου Προφήτου και Θεόπτου Μωυσέως (4 Σεπτεμβρίου)
Mνήμη του Aγίου Προφήτου και Θεόπτου Mωυσέως.
Oυκ εκ πέτρας νυν, ουδ’ οπισθίων μέρος,
Mωσή θεωρείς. Aλλ’ όλον Θεόν βλέπεις.
Ο προφήτης Μωυσής κατήγετο από την φυλή του Λευί. Υιός του Αμράμ και της Ιωχαβέδ, γεννήθηκε στην Αίγυπτο κατά τους χρόνους της σκληρής καταδυναστεύσεως των ομογενών του από τον Φαραώ. Φοβούμενος ο τελευταίος την αύξησι και ευημερία των Εβραίων, πού ζούσαν εκεί από την εποχή του πάγκαλου Ιωσήφ, έκανε σκληρότατες τις συνθήκες εργασίας τους και διέταξε να θανατώνονται όλα τα νεογέννητα άρρενα τέκνα τους. Η μητέρα του Μωυσέως, για να τον σώση, τον έβαλε μέσα σε κάνιστρο αλειμμένο με πίσσα, το οποίο απέθεσε η αδελφή του Μαριάμ στην ακροποταμιά του Νείλου εγκαταλείποντας το στην Θεία πρόνοια. Το βρέφος το βρήκε η θυγατέρα του Φαραώ, η οποία το υιοθέτησε και του έδωσε το όνομα Μωυσής, πού σημαίνει «σεσωσμένος από τα ύδατα». Ανετράφη ως γνήσιος υιός της πριγκίπισσας και έμαθε όλη την σοφία και την γνώσι των Αιγυπτίων, χωρίς εν τούτοις να αποξενωθή από την πίστι των πατέρων του και την αγάπη προς το έθνος του.
Σε ηλικία σαράντα ετών ο Μωυσής εφόνευσε ένα Αιγύπτιο, πού είχε επιτεθή εναντίον ενός Ισραηλίτου, και για να διασωθή από την καταδίωξι ξενιτεύθηκε στην γη Μαδιάμ. Εκεί έλαβε ως σύζυγο την Σεπφώρα, θυγατέρα του ειδωλολάτρου ιερέως της Μαδιάμ Ιοθόρ. Μαζί της απέκτησε δύο υιούς, τον Γηρσάμ, πού σημαίνει «είμαι πάροικος σε ξένη γη», και τον Ελιέζερ, πού σημαίνει «ο Θεός βοηθός». Κατά την πολυχρόνιο εξορία του μακριά από τον λαό του ο Μωυσής, ενώ έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του στην ησυχία των βουνών και της ερήμου, καταρτιζόταν στην αποστολή για την οποία τον προόριζε ο Θεός, να ποιμάνη το λογικό Του ποίμνιο. Συγχρόνως καθάριζε την καρδιά και τον νου του με την προσευχή και την συνεχή αδολεσχία του Θεού.
Μια ημέρα, ύστερα από σαράντα χρόνια ξενιτείας στην Μαδιάμ, όπως έβοσκε τα πρόβατα στο όρος Χωρήβ, του φανερώθηκε ο Θεός υπό μορφήν πυρός, εξερχόμενου μέσα από μία βάτο, η οποία φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν. Με την Θεοφάνεια αυτή, η οποία προεικόνιζε το μέγα μυστήριο του παρθενικού τοκετού και της έν σαρκί ελεύσεως του Σωτήρος, ο Θεός κάλεσε τον Μωυσή να επιστρέψη στην Αίγυπτο, για να ελευθέρωση τον λαό του από την πικρή δουλεία και να τον επαναφέρη στην γη των πατέρων του. Επειδή αυτός ήταν βραδύγλωσσος και δίσταζε να αναλάβη το έργο, του έδωσε ως βοηθό και διερμηνέα τον αδελφό του Ααρών. Παρουσιάσθηκαν λοιπόν μαζί στον Φαραώ και του ζήτησαν να επιτρέψη στους Ισραηλίτες να λατρεύσουν τον Θεό τους στην έρημο. Κατά θείαν παραχώρησι η υπερήφανη καρδιά του Φαραώ σκληρύνθηκε και δεν τους άφηνε να φύγουν. Τους κράτησε να εργάζωνται ως δούλοι στις μεγάλες οικοδομικές εργασίες, πού είχε επιχειρήσει η ματαιοδοξία του.
Τότε ο Κύριος διά μέσου του Μωυσέως εκτύπησε την Αίγυπτο με δέκα φοβερές πληγές. Ταπεινωμένος από την δύναμι του Θεού του Ισραήλ ο Φαραώ εξαναγκάσθηκε να τους αφήση να φύγουν. Μαζί τους πήραν τα οστά του Ιωσήφ και πολλά χρυσά και αργυρά σκεύη, πού τους έδωσαν οι Αιγύπτιοι. Στην πορεία τους ο Θεός τους οδηγούσε την μεν ημέρα με στύλο νεφέλης την δε νύκτα με στύλο πυρός. Μετά την αναχώρησί τους ο Φαραώ άλλαξε πάλι γνώμη και στράφηκε με όλα του τα άρματα προς καταδίωξίν τους. Το αιγυπτιακό ιππικό βρήκε τους Ισραηλίτες στρατοπεδευμένους στην ακτή της Ερυθράς θαλάσσης. Ο Μωυσής κατ’ εντολήν του Θεού κτύπησε τα νερά της με το ραβδί του και τα διεχώρισε στα δύο. «Έτσι, οι Ισραηλίτες διέβησαν «διά ξηράς εν μέσω της θαλάσσης». «Όταν εξήλθαν όλοι στην στεριά, σήκωσε το ραβδί του πάνω από τα ύδατα και τα επανέφερε στην φυσική τους θέσι, καταποντίζοντας όλα τα άρματα του Φαραώ πού τους ακολουθούσαν.
Αμέσως μετά την θαυμαστή σωτηρία τους ο Μωυσής συνέθεσε την ευχαριστήριο προς τον Θεό ωδή, «’Άσωμεν τω Κυρίω ενδόξως γαρ δεδόξασται- ίππον και αναβάτην έρριψεν εις θάλασσαν, βοηθός και σκεπαστής εγένετό μοι εις σωτηρίαν» (‘Έξ 15, 1-2), πού έψαλε όλος ο λαός στην παραλία με τύμπανα, χωρισμένος σε δύο χορούς, ένα των ανδρών με επί κεφαλής τον Μωυσή και ένα των γυναικών με επί κεφαλής την αδελφή του Μαριάμ.
Στην έρημο από την Ερυθρά θάλασσα ώς το Σινά, παρά τους συνεχείς γογγυσμούς τους, ο Θεός με έκτακτες θαυματουργίες τους έδειχνε την παρουσία του και την στοργική του προστασία μέσω του δούλου του Μωυσέως. Στην Μερρά γλύκανε τα πικρά νερά, για να ανακούφιση την δίψα τους. Στην έρημο Σίν χάρις στην προσευχή του Μωυσέως έστειλε το μάννα, πού εποίκιλλε στην γεύσι ανάλογα με την επιθυμία του καθενός. Τέλος, στην βραχώδη Ραφιδείν, κοντά στο Σινά, όταν ο γογγυστής λαός εξ αιτίας της δίψας παρά λίγο θα λιθοβολούσε τον Μωυσή, ο Θεός του έδωσε εντολή να κτυπήση με το ραβδί του ένα βράχο, από όπου ανέβλυσε άφθονο νερό. Εκεί τους επετέθησαν και οι αλλόφυλοι Αμαληκίτες, τους οποίους κατετρόπωσε ο Ιησούς του Ναυή .
Στην αρχή του τρίτου μηνός από την έξοδο τους έφθασαν και στρατοπέδευσαν στο Σινά. Ο Κύριος κάλεσε τον Μωυσή να ανεβή μόνος στην κορυφή του όρους. Εκεί του αποκαλύφθηκε υπό μορφήν πυρός μέσα σε γνοφώδη νεφέλη με βροντές, αστραπές και ήχο σαλπίγγων. «Όλο το όρος καπνιζόταν. Ο Μωυσής μιλούσε στον Θεό με πολλή οικειότητα, όπως ομιλεί κάποιος προς τον φίλο του. Ο Θεός του απαντούσε με βροντές. Κατά την φοβερή αυτή αποκάλυψι της δόξης του ο Κύριος του παρέδωσε τις εντολές του Νόμου γραμμένες σε δύο πέτρινες πλάκες. Κατά τις σαράντα ημέρες και νύκτες πού παρέμεινε επάνω στο όρος, διδάχθηκε από τον Θεό ο,τι ήταν αναγκαίο, για να απόκτηση ο λαός την Θεογνωσία. Στο διάστημα αυτό έλαβε και τις ακριβείς διατάξεις για την κατασκευή του επιγείου θυσιαστηρίου και την οργάνωσι της λατρείας, την οποία έπρεπε να προσφέρη ο περιούσιος λαός στον Δημιουργό του σύμπαντος.
Ενώ ο Μωυσής κατέβαινε κρατώντας τις πλάκες του Δεκάλογου, άκουσε τις φωνές των μεθυσμένων «Ισραηλιτών και είδε τους χορούς τους γύρω από το χρυσό μοσχάρι, πού κατά την απουσία του είχαν κατασκευάσει. Πλήρης θυμού πέταξε από τα χέρια του τις πλάκες και τις συνέτριψε στους πρόποδες του βουνού. Ο Θεός αγανακτισμένος για την ειδωλομανία του σκληροτράχηλου λαού θα τον εξολόθρευε, αν δεν μεσολαβούσε ο Μωυσής με την θερμή του ικεσία-«Και νυν ει μεν αφεις αυτοίς την αμαρτίαν αυτών, άφες• ει δε μή, εξάλειψόν με εκ της βίβλου σου, ης έγραψας.» (Εξ. 32, 32).
Ο προφήτης ανέβηκε πάλι στο όρος και έγραψε, ο ίδιος αυτήν την φορά, σε δύο νέες πλάκες τις δέκα εντολές καθ’ ύπαγόρευσιν του Θεού. Εισερχόμενος στην νεφέλη έγινε μέτοχος της θεϊκής δόξης. «Έτσι, όταν επέστρεψε στο στρατόπεδο, το Θείο Φως, λαμπρότερο από κάθε αισθητό φως, είχε διαπεράσει τόσο βαθιά την καρδιά του, ώστε εκχυνόταν σε όλο του το σώμα. Το πρόσωπο του ακτινοβολούσε από υπερφυσική λάμψι. Αμύητοι οι Ισραηλίτες στα μυστήρια του Θεού δεν μπορούσαν να τον ατενίσουν, και ο προφήτης κάλυψε το πρόσωπο του με κάλυμμα, πού αφαιρούσε μόνον όταν εισερχόταν στην σκηνή του μαρτυρίου, για να μιλήση με τον Θεό.
Αφού έμειναν ένα χρόνο στο Σινά, στην αρχή του δευτέρου έτους ο Μωυσής αρίθμησε τον λαό και συνέχισαν την πορεία στην έρημο, ώσπου έφθασαν στην έρημο Κάδης, στα σύνορα της γης της Επαγγελίας. Ο λαός, επηρεασμένος από τους κατασκόπους πού έστειλε ο Μωυσής στην Χαναάν, αποθαρρύνθηκε για την κατάληψι της χώρας, εστασίασε εναντίον του και ζήτησε νέους αρχηγούς για να επιστρέψη στην Αίγυπτο. Ο Θεός ήταν έτοιμος για μία ακόμη φορά να τους αφανίση τελείως, αλλά ο Μωυσής με την θερμή του προσευχή άλλαξε την θεία βουλή και καταδικάσθηκαν σε τριάντα οκτώ χρόνια περιπλάνησι, άφ’ ενός μέν για να παιδαγωγηθούν, άφ’ ετέρου δε για να πεθάνουν στην έρημο και να μην εισέλθουν στην γη της Επαγγελίας όλοι οι γογγυσταί ηλικίας είκοσι ετών και άνω.
Κατά την μακροχρόνια αυτή περιπλάνησι έξω από την γη Χαναάν, ο Μωυσής με θαυμαστή πραότητα και σύνεσι αντιμετώπιζε τις συνεχείς μεμψιμοιρίες, τις αντιζηλίες και τις ανταρσίες του δυσκυβέρνητου λαού.
Στην αρχή του τεσσαρακοστού από τη έξοδο του έτους έφθασαν πάλι στην έρημο Κάδης. Οι επιλήσμονες «υιοί του Ισραήλ» δυσφόρησαν και πάλι από την έλλειψι νερού και ξέσπασαν σε νέους γογγυσμούς κατά του ηγέτου τους. Ο Θεός είπε στον Μωυσή να τους δώση νερό από τον βράχο, αλλά αυτός, κυριευμένος από αθυμία για την νέα τους απείθεια, δίστασε προς στιγμήν και τους είπε: «Ακούσατε μου, οι απειθείς- μή εκ της πέτρας ταύτης εξάξομεν υμίν ύδωρ;» (Άρ. 20, 10). Το νερό ανέβλυσε άφθονο από τον βράχο, όταν τον κτύπησε με το ραβδί του ο Μωυσής• ο ίδιος όμως εξ αιτίας της «αντιλογίας» του τιμωρήθηκε από τον Θεό να μην εισέλθη στην γη της Επαγγελίας.
Ύστερα από πολλούς αγώνες πού διεξήγαγε με την βοήθεια του Ιησού του Ναυή εναντίον των Αμορραίων, των Μαδιανιτών και των Μωαβιτών, κατέλαβε την χώρα ανατολικά του Ιορδανού, απέναντι από την Χαναάν.
Εκεί, στις στέππες της Μωάβ, υπενθύμισε στον λαό τις ευεργεσίες του Θεού και τις αποκαλύψεις κατά την τεσσαρακονταετή πορεία τους στην έρημο, τους τόνισε τις υποχρεώσεις τους έναντι της Διαθήκης του Κυρίου και τους έδωσε τις τελευταίες οδηγίες. «Έπειτα έχρισε ώς διάδοχο του τον Ιησού του Ναυή, έψαλε προς τον Θεό την ωδή, «Πρόσεχε, ουρανέ, και λαλήσω, και ακουέτω η γη ρήματα εκ στόματος μου…» (Δευτ. 32, 1-43) και ευλόγησε για τελευταία φορά τις δώδεκα φυλές. Πέθανε σε ηλικία εκατόν είκοσι ετών στην κορυφή Φασγά του όρους Ναβαύ, όπου είχε ανεβή για να του δείξη ο Κύριος την επηγγελμένη γη. Εκεί ετάφη, χωρίς ποτέ να μάθη κανείς τον ακριβή τόπο της ταφής του.
Να σημειώσουμε τέλος, ότι στους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εφέρθη η θαυματουργός ράβδος του προφήτη Μωυσή στην Κωνσταντινούπολη, και βγήκε ο αυτοκράτωρ πεζός και την προϋπάντησε. Έκτισε δε Ναό της Θεοτόκου και έβαλε τη ράβδο μέσα σ’ αυτόν. Έπειτα την μετέφερε στο παλάτι, όπως γράφει ο Γεώργιος ο Κωδινός.
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας , Ιερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης, πρώτος τόμος [Μήνας Σεπτέμβριος], Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ
