Προσφώνηση Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴν προχείριση τοῦ π. Μαρίου Βασιλείου σὲ Οἰκονόμο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἀγίου Γεωργίου τῆς κοινότητος Γερακιῶν τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (29.05.2022).
Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Ἡ Ἀγρυπνία μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου τελέσθηκε στὸ ἱερὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ στὴν Σκουριώτισσα Μόρφου τὴν 27η πρὸς 28η Μαΐου 2020, προϊσταμένου τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεόφυτου.
Επιμέλεια κειμένου: Αντρέας Παπαναστασίου, δασολόγος – περιβαλλοντολόγος
Ξυσταρκά ή Λαδανιά ή Κίστος ή Κουνούκλα. Όταν ένα φυτό, έχει αρκετές κατά τόπους ονομασίες, προφανώς έχει ποικίλες χρήσεις και πολλές ιδιότητες.
Με βάση τις χρήσεις και τις ιδιότητές του μπορούμε και αυτό να το περιλάβουμε μέσα στα ευλογημένα φυτά. Σύμφωνα με την παράδοση, η ξυσταρκά χρησιμοποιείτο ως θυμίαμα κατά την ανάγνωση των Ψαλμών του Δαυίδ και της Βίβλου. Επίσης, το έλαιό της (λάβδανο), αποτελεί ένα από τα συστατικά του Αγίου Μύρου, το οποίο παρασκευάζεται κάθε 10 χρόνια με μια ειδική Ακολουθία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Στην αρχαιότητα το αξιοποιούσαν στην αρωματοποιία, την σαπωνοποιία αλλά και στην φαρμακευτική αφού έως και τον 18ο αιώνα χρησιμοποιείτο και ως φαρμακευτική ουσία, εναντίον των λοιμών της χολέρας. Οι Αιγύπτιοι, επίσης, το χρησιμοποίησαν στις ταριχεύσεις νεκρών.
Σύμφωνα με την Μυθολογία, οι θεοί του Ολύμπου ήθελαν να το ορίσουν ως θεραπευτικό φυτό ενώ οι θεές το ήθελαν ως καλλυντικό. Τελικά δόθηκαν και οι 2 ιδιότητες στο φυτό αυτό.
Εμείς το αναγνωρίζουμε από το άρωμα και την ομορφιά του. Είναι χαμηλός θάμνος, με ροζ ή μωβ άνθος με “τσαλακωμένα” πέταλα και φύλλα με κολλώδη υφή. Αυτά τα χαρακτηριστικά, το διακρίνουν από τα άλλα είδη ξυσταρκάς τα οποία δεν έχουν σε τόσο μεγάλο βαθμό τις ιδιότητες που θα δούμε παρακάτω.
Η πιο χαρακτηριστική και ωφέλιμη ουσία του φυτού αυτού είναι το λάδανο. Είναι ρητινική, αρωματική ουσία με σκούρο καφέ χρώμα και πικρή γεύση. Βρίσκεται κυρίως στα φύλλα, γι’αυτό και έχουν κολλώδη υφή. Ο άνθρωπος, έμαθε να συλλέγει το λάδανο από το τρίχωμα των ζώων, καθώς αυτά βοσκούσαν μέσα στα κιστάρια (ξυσταρκές), και η ουσία αυτή κολλούσε στο τρίχωμά τους. Αυτό συνέβαινε κυρίως τα μεσημέρια κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Πολλές μελέτες έδειξαν ότι είναι ένα από τα ισχυρότερα βότανα στην Ευρώπη.
Ο πιο γνωστός τρόπος χρήσης του βοτάνου αυτού είναι με τη μορφή τσαγιού ή εγχύματος σε ζεστό νερό (όχι βραστό), όπου εκχυλίζονται (χλωρά ή αποξηραμένα φύλλα και άνθη) για 7-8 λεπτά και μετά αποστραγγίζονται. Η συνιστώμενη θεραπευτική δοσολογία είναι 3 ροφήματα ημερησίως.
Τα φύλλα της λαδανιάς συλλέγονται το καλοκαίρι και μάλιστα τις μεσημεριανές και θερμές ώρες με πολλή ζέστη. Τότε το φυτό εκλύει τα αρώματά του και εκκρίνει την πολύτιμη ρητίνη του. Μπορούμε βέβαια, να συλλέξουμε και άνθη, τα οποία όμως δεν περιέχουν τα ίδια ωφέλιμα συστατικά με τα φύλλα και εμφανίζονται νωρίτερα, την άνοιξη.
Η ρητίνη διαλυμένη σε ελαιόλαδο χρησιμοποιείται για εντριβές σε κρυολογήματα και βρογχίτιδες.
Το αιθέριο έλαιο και το ανθόνερο χρησιμοποιείται στα καλλυντικά, στην αρωματοποιία και στην σαπωνοποιία. Αποτελεί απαραίτητο συστατικό σε αναπλαστικές, αντιγηραντικές και αντιρυτιδικές κρέμες προσώπου. Επίσης, μπορούμε να παρασκευάσουμε βοτανόλαδο (εκχύλιση σε ελαιόλαδο), για χρήση σε κηραλοιφές ή απλές εντριβές για τον ίδιο σκοπό.
Επιπλέον, είναι φυτό με μεγάλη μελισσοκομική αξία. Τα άνθη της λαδανιάς είναι από τα αγαπημένα των μελισσών, από τα οποία συλλέγουν άφθονη γύρη ενώ το λάδανο αποτελεί πρώτη ύλη για την πρόπολη.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Όταν χρησιμοποιούμε βότανα για θεραπευτικούς σκοπούς χρειάζεται και η ιατρική συμβουλή, ιδιαιτέρως εάν ακολουθούμε κάποια φαρμακευτική αγωγή.
Συλλέγουμε προσεκτικά και με μέτρο τα βότανα από το φυσικό περιβάλλον. Οι ληστρικές εκμεταλλεύσεις των βοτάνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα οδήγησαν στην εξαφάνιση κάποιων ειδών στην άγρια φύση.
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Ρώσου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Χρυσελεούσης τῆς κοινότητος Ἀκακίου, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (27.05.2022).
Τὸ Ἀπολυτίκιο τοῦ Ὁσίου ψάλλει ὁ Θεοδόσιος Στεργιόπουλος, Πρωτοψάλτης τοῦ ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου Ιωάννου τοῦ Ρώσου στὸ Προκόπι Εὐβοίας.
Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Φέρεται εἰς γνῶσιν τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Τετάρτη 22 Ιουνίου, 2022 καὶ ὥρα 18:30 στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Χρυσελεούσης στὴν κοινότητα Ἀκακίου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου, θὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ΙΗ΄ (18η) πνευματικὴ σύναξη διαλόγου «Ἀνάβοντας τὸν ἀναπτήρα τῶν ἁγίων» μὲ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο.
Στὶς πνευματικὲς αὐτὲς συνάξεις ὁ Πανιερώτατος ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τῶν πιστῶν ποὺ τοῦ ὑποβάλλονται εἴτε γραπτῶς εἴτε προφορικῶς, ἐπώνυμα ἢ ἀνώνυμα. Ἐρωτήματα μποροῦν νὰ ἀποστέλλονται στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση: anavontastonanaptiratonagion@
Ἡ Κρήτη χαίρεται καὶ ἀγάλλεται, γιατί ἀκόμη ἕνα τέκνο της, ὁ π. Εὐμένιος Σαριδάκης, καταγράφηκε καὶ ἐπισήμως στὶς ἁγιολογικὲς δέλτους τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας. Ὁ Ἅγιος Εὐμένιος γεννήθηκε τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1931 σὲ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Κρήτης, τὴν Ἐθιά, ἀπὸ τὸν Γεώργιο καὶ τὴ Σοφία Σαριδάκη. Οἱ γονεῖς του, ποὺ συνολικὰ εἶχαν ὀκτὼ παιδιά, ἦταν ἐνάρετοι καὶ εὐσεβεῖς χριστιανοί. Ὁ Ἅγιος Εὐμένιος ἦταν τὸ ὄγδοο κατὰ σειρὰ παιδὶ τῆς πάμφτωχης οἰκογένειας καὶ κατὰ τὴ βάπτισή του ἔλαβε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος. Σὲ ἡλικία μόλις δύο ἐτῶν ὁ Κωνσταντῖνος ὀρφάνεψε ἀπὸ πατέρα. Ἡ χήρα μητέρα του ἀνέλαβε τότε ἐξ ὁλοκλήρου τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν της. Δούλευε σκληρὰ σὲ δύσκολα χρόνια γιὰ νὰ θρέψει τὰ παιδιά της. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ δύσκολο περιβάλλον ἀνατράφηκε ὁ Ἅγιος Εὐμένιος, ὁ παππούλης μας, ὅπως εἴθισται νὰ τὸν ἀποκαλοῦν τὰ πνευματικά του παιδιά, τόσο στὴν Κρήτη, ὅσο καὶ στὴν Ἀθήνα, ποὺ ὑπηρέτησε ὡς λειτουργός τοῦ Ὑψίστου. Οἱ κακουχίες τῆς ζωῆς καὶ ἡ κατοχὴ ποὺ ἀκολούθησε στέρησαν τὸ σχολεῖο στὸν μικρὸ Κωνσταντῖνο. Ὅμως, ὁ μικρὸς Κωστάκης ἦταν πολὺ χαρισματικὸς καὶ ἔμαθε πολλὰ ἀπὸ μόνος του. Ἀπὸ μικρὸς εἶχε δεχθεῖ τὴν κλίση ἀπὸ τὸ Θεό. Μόλις δεκατριῶν ἐτῶν ἔλεγε ὅτι θὰ γίνει καλόγερος. Μετὰ τέσσερα ἔτη ἐκάρη μοναχός.
«Ἐγώ, δεκαεπτὰ χρόνων πῆγα στὸ μοναστήρι. Ἤμουν δεκαέξι χρόνια στὸ χωριό μου. Ἀγαποῦσα τὸν Θεό, βέβαια, σκεπτόμουν πολλὲς φορὲς νὰ γίνω καλόγερος. Μία μέρα μοῦ λέει ὁ παπᾶς: «Ἔλα νὰ σὲ κάνω νεωκόρο». Πῆγα κι ἐγώ. Ἄναβα τὰ καντήλια πρωὶ-βράδυ, διάβαζα κιόλας, ὅ,τι βιβλία ἔβλεπα τὰ διάβαζα. Ἀνήμερα τῆς Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 1944, τὸ ἀπόγευμα, πῆγα, ἄναψα τὰ καντήλια στὴν ἐκκλησία καί, μετά, πῆγα στὸ σπίτι μας. Ἦταν ἐκεῖ ἡ ἀδελφή μου ἡ Εὐγενία. Φάγαμε ξεροτήγανα, τηγανίτες καὶ μακαρόνες. Ἐκεῖ ποὺ τρώγαμε, ἦρθε μία λάμψη καὶ μὲ τύφλωσε καὶ μπῆκε μέσα στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου. Κι ἀμέσως, τὴν ἴδια στιγμή, φώναξα τῆς Εὐγενίας: «Εὐγενία, θὰ γίνω καλόγερος». Τὴν ἴδια στιγμή. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ μὲ φώτισε ὁ Θεός. Τὴν εἶδα μὲ τὰ μάτια μου ἐκείνη τὴν λάμψη, ποὺ μπῆκε μέσα μου. Μόλις εἶδα αὐτὴ τὴν λάμψη, εἶπα κατ’ εὐθείαν: ‘‘Θὰ γίνω καλόγερος’’», ἔλεγε ὁ ἴδιος.
Μὲ τὴν εὐχὴ λοιπὸν καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου παππούλη μας Εὐμενίου, (+23/5/1999), ποὺ ὁ καλὸς Θεὸς τὸν ὅρισε ὡς πνευματικό μου ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ μὲ στόχο τὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν χριστιανῶν, ἐνδεικτικὰ ἀναφέρω ὁρισμένα περιστατικὰ ποὺ προσωπικὰ βίωσα κοντά του.
Α) Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1994 μὲ θεράπευσε ἀπὸ ἕλκος στομάχου. Χωρὶς νὰ τοῦ πῶ ἀπὸ τί πάσχω καὶ ὑποφέρω —ἐπίπονο ἕλκος στομάχου— μὲ κέρασε παροτρύνοντάς με νὰ πιῶ ἕνα δροσερότατο ἀναψυκτικὸ Seven-Up. Μὲ διαβεβαίωσε πὼς ἐὰν πιῶ καὶ τὸ ἐνάμιση λίτρο πού μοῦ πρόσφερε, θὰ μοῦ κάνει πολὺ καλό! Ὄντως ἔκανα ὑπακοὴ καὶ τὸ ἤπια καὶ ἔκτοτε μέχρι σήμερα δὲν μὲ ἔχει ἐνοχλήσει τὸ στομάχι καὶ τὸ ἕλκος παντελῶς ἐξαφανίστηκε. Μετὰ τὴν κοίμησή του πληροφορήθηκα ἀπὸ ἄλλα πνευματικοπαίδια του ὅτι μὲ κέρασε κυριολεκτικὰ Ἁγιασμό. Αὐτὸ τὸ θαῦμα τὸ ἔκανε καὶ σὲ μένα καὶ σὲ ἄλλους. Τὰ ἀναψυκτικὰ τοῦ 1,5 λίτρου ποὺ τὸν κερνοῦσαν τὰ διατηροῦσε μέσα σὲ ἕνα ψυγεῖο γιὰ νὰ διατηροῦνται δροσερὰ λόγῳ θέρους. Κάθε τόσο ὅμως, ἄνοιγε τὴν πόρτα τοῦ ψυγείου καὶ ἔκανε Ἁγιασμὸ στὰ σφραγισμένα κλειστὰ μπουκάλια τῶν ἀναψυκτικῶν. Ἔτσι τὸ νερὸ τῶν ἀναψυκτικῶν μετατρεπόταν –Θεία Χάριτι- σὲ Ἁγιασμό, μὲ τὸν ὁποῖο κερνοῦσε τὸν κόσμο. Μὲ πορτοκαλάδες καὶ λεμονάδες ὁ παππούλης μας διακριτικὰ καὶ χωρὶς νὰ φαίνεται γιάτρεψε πολλὲς καταπονημένες ἀπὸ διάφορες ἀσθένειες ψυχές.
Β) Τρανὸ δεῖγμα τῆς ἁγιότητας του ὑπῆρξε καὶ τὸ κάτωθι περιστατικό, ποὺ συνέβη στὸ γνωστό μας μακαριστὸ Κ. Π., ποὺ πῆγε στὸν παππούλη μας γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ. Εἶχαν δώσει ραντεβοῦ καὶ ὁ παππούλης τὸν περίμενε. Στὸ μεταξὺ προέκυψε μία ἐπείγουσα ἐξωτερικὴ ἐργασία καὶ ὁ παππούλης τοῦ εἶπε: «Ἐπειδὴ βιάζομαι νὰ φύγω γιατί εἶναι μεγάλη ἀνάγκη δὲν χρειάζεται νὰ ἐξομολογηθεῖς. Τὶς ἁμαρτίες σου τὶς διάβασα καθὼς ἐρχόσουν σὲ μένα. Γονάτισε τώρα νὰ σοῦ διαβάσω συγχωρητικὴ εὐχή». Τὴν ὥρα τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, ὅπως μοῦ διηγήθηκε ἀργότερα ὁ Κ. Π., τὸ κεφάλι του ἔκαιγε. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα πῆγε καὶ ἔκανε Ἀξονικὴ Τομογραφία Ἐγκεφάλου, διότι εἶχε διαγνωσθεῖ μὲ καρκίνο στὸν ἐγκέφαλο μὲ ἄλλες εἰδικὲς ἐξετάσεις ποὺ ἔκανε. Τὰ ἀποτελέσματα τῆς Ἀξονικῆς ποὺ βγῆκαν δύο ἡμέρες μετὰ ἔδειξαν ὅτι ὁ καρκίνος εἶχε παντελῶς ἐξαφανισθεῖ. Ὁ Κ. Π. πέθανε λίγα χρόνια ἀργότερα ἀπὸ ἄλλα παθολογικὰ αἴτια.
Γ) «Ἐσὺ νὰ πάρεις τὴ φυλλάδα σου καὶ νὰ φύγεις ἀμέσως», εἶπε κάποτε σὲ μία ψευδοφωτισμένη πλανεμένη ὁραματίστρια, ποὺ δῆθεν «ἔπαιρνε» γραφὲς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ ἔγινε μπροστά μου καὶ προφανῶς ὁ παππούλης μας τὸ ἔκανε γιὰ νὰ τὴν ὁδηγήσει σὲ μετάνοια καὶ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος. Ὁ Ἅγιος Εὐμένιος, ἀκολουθώντας τὴ γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀντιδροῦσε στὶς ψευδοφωτισμένες καὶ στοὺς ψευδοφωτισμένους (τύπου Ζολώτα), ποὺ δημιουργοῦν παρεκκλησιαστικὲς συνάξεις σὲ βάρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Δ) Κάποτε, γύρω στὸ 1992, πήγαμε καὶ ἀγοράσαμε ἀπὸ διάφορους ἐκδοτικοὺς οἴκους βιβλία νεοπατερικῶν λεγομένων θεολόγων, ποὺ ἔχουν μία ἐλευθεριότητα οἱ καημένοι γύρω ἀπὸ τὴ λειτουργία τῆς σάρκας, τὴν ἡδονὴ γενικά, συνδέουν τὴν ψυχολογία σὰν ἐπιστήμη μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ κ.λ.π. Ὁ Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης τοὺς ὀνόμαζε «πορνοβοσκοὺς» τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ κατὰ πνεῦμα ἀδελφός μου Ἡρακλῆς Φραγκάκης, φοιτητὴς τότε Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν (σήμερα π. Ἀντώνιος, Ἱεροκήρυκας στὶς Μοῖρες τῆς Κρήτης), ἐπέμενε νὰ ἀγοράσουμε τέτοια βιβλία, γιὰ νὰ ἔχουμε ἄποψη. Πήγαμε καὶ ἀγοράσαμε τρία βιβλία, τριῶν συγγραφέων ξεχωριστά. Ἂς μὴν ἀναφέρουμε ὀνόματα, δὲν κάνει, γιατὶ θὰ πέσουμε σὲ κατάκριση καὶ θὰ θίξουμε πρόσωπα, ἐνῶ δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπός μας. Κατόπιν πήραμε τὸ λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς καὶ πήγαμε στὸν ἅγιο Γέροντα Εὐμένιο. Ἦταν ἀπόγευμα Μαΐου, γιατί εἶχαν ὡριμάσει τὰ καρπούζια. Σὰν νὰ μᾶς περίμενε ἔξω στὴν αὐλὴ τοῦ κελιοῦ του. Εἶχε ἕνα τραπεζάκι καὶ τρεῖς καρέκλες. Κρεμάσαμε τὴν τσάντα μὲ τὰ τυλιγμένα βιβλία στὸ μπράτσο τῆς καρέκλας. Φυσικὰ δὲν φαινόταν κάτι ποὺ νὰ πρόδιδε τὴν ποιότητα τῶν βιβλίων. Ἔμπαινε καὶ ἔβγαινε ὁ Γέροντας καὶ κοίταζε τὴν τσάντα σιωπηλὰ καὶ κάπως αὐστηρά. Κάποια στιγμὴ τὴν ἅρπαξε καὶ μὲ δύναμη τὴν πέταξε στὸν σκουπιδοτενεκέ! Μείναμε ἄφωνοι! Ποῦ νὰ μιλήσουμε; Ἔπειτα ἀπὸ λίγο ἔφερε ἕνα τόμο ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία στοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη. Νομίζω τὴν ἑρμηνεία ἀπὸ τὸν πρῶτο μέχρι τὸν πεντηκοστὸ Ψαλμό. Τὸν ἔδωσε στὸν Ἡρακλῆ (σήμ. π. Ἀντώνιο) καὶ τοῦ εἶπε: «Ἐτοῦτον θὰ διαβάζετε! Μὴ διαβάσετε ἐκεῖνα ποὺ ἀγοράσατε, γιατί θὰ σᾶς πιάσουν τὰ δαιμόνια τους»! Μᾶς ἔδωσε γερὸ μάθημα σχετικὰ μὲ τὴν περιέργειά μας γύρω ἀπὸ τὴν νεοπατερικὴ θεολογία. Μᾶς προφύλαξε ἀπὸ τυχὸν ἐπιρροὲς λόγω ἐπαγωγικῆς μεταφορᾶς ἐπάνω μας τῆς κακῆς ἐνέργειας ποὺ ἀναδίδεται ἀπὸ τέτοια βιβλία.
Ε) Κάποτε δύο γυναῖκες ποὺ ἐργάζονταν στὸ Δημαρχεῖο Πειραιᾶ πῆγαν νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν Γέροντα. Ἡ μία εἶχε ἐξομολογηθεῖ στὸν Ἅγιο καὶ πρότεινε στὴ συνάδελφό της, ποὺ εἶχε κάποια οἰκογενειακὰ προβλήματα, νὰ πᾶνε μαζί. Τῆς εἶπε: «Ἔλα νὰ δεῖς ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο». Ὅταν πῆγαν, βρῆκαν τὸν Ἅγιο νὰ ἔχει βγάλει τὸ κρεβάτι του ἔξω (ἦταν ἕνα μεταλλικὸ κρεβάτι παλαιοῦ τύπου)! Δὲν φοροῦσε ζωστικό, ἦταν μὲ τὴν πλεχτὴ φανέλα καὶ τὸ παντελόνι καὶ εἶχε ξαπλώσει, κρατώντας ἕνα βιβλίο τοῦ ἀγαπημένου τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου! Ὅταν τὸν εἶδε ἡ δεύτερη γυναίκα, εἶπε στὴν προηγούμενη ποὺ τὴν ἔφερε: «Αὐτὸς εἶναι ἅγιος; Πᾶμε νὰ φύγουμε. Δὲν ξέρεις τί λές»! Τὸ ἔκανε αὐτὸ ὁ Ἅγιος ἐπίτηδες, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ τὸν λένε ἅγιο! Μὲ τὶς σαλότητές του ἔκρυβε τὸν θησαυρὸ τῆς ψυχῆς του. Ἅγιος ποὺ δέχεται αὐτὸ τὸν χαρακτηρισμὸ ὅσο ζεῖ στὸν παρόντα κόσμο μόνο ἅγιος δὲν εἶναι…
ΣΤ) Σὰν πνευματικὸς ἦταν γεμάτος στοργή, ἀλλὰ δὲν ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας! Ὄχι ἀπὸ τὸ γράμμα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν Κανόνων! Θυμᾶμαι σὲ μικρὰ θεωρούμενα ἁμαρτήματα, ὅταν ἐπαναλαμβάνονταν, ἐφάρμοζε ἐπακριβῶς ὅ,τι ἔλεγε στὸ Ἐξομολογητάριο ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης! Δὲν ἤθελε ἡ ἐπιείκειά του νὰ θεωρηθεῖ δεδομένη κατάσταση καὶ νὰ τὴν παγιώσει…
Ζ) Σ’ ἕναν Ἑσπερινό, ἡ ἀφεντιά μου διακονοῦσε στὸ Ἅγιο Βῆμα. Ξαφνικὰ μπαίνει ἕνας τριαντάρης νέος καὶ ἀφήνει ἕνα πρόσφορο. Γυρίζει ἀπότομα ὁ Ἅγιος καὶ τοῦ λέει: «Πάρ’ το καὶ φύγε»! Ἀποσβολώθηκε ὁ νεαρὸς καὶ ζήτησε ἐξηγήσεις. Τοῦ εἶπε τότε ὁ Ἅγιος: «Κάνατε τοῦτο τὸ αἰσχρό… καὶ χάσατε τὸν φύλακα Ἄγγελό σας! Καὶ τώρα σὲ εἶδαν οἱ Ἄγγελοι ποὺ εἶναι ἐδῶ καὶ γύρισαν ἀλλοῦ τὰ πρόσωπα τους! Μόνο σ’ αὐτὴν τὴν ἁμαρτία φεύγει ὁ φύλακας Ἄγγελος! Μὰ καὶ οἱ δαίμονες χαίρονται μόνο ὅταν γίνονται τέτοια αἴσχη. Εἶναι παρόντες ἀλλὰ τοὺς ἀφαίρεσε ὁ Χριστὸς τὴ δυνατότητα νὰ βλέπουν γιὰ νὰ μὴν γίνονται χειρότεροι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν χαρά τους! Σᾶς κυριεύουν ὅμως μετά! Κυριεύουν καὶ τὰ σπίτια σας»! Συγκλονίστηκε τὸ παλληκάρι καὶ τότε ὁ Ἅγιος τοῦ χαμογέλασε, τὸν ἀγκάλιασε στοργικὰ καὶ τοῦ εἶπε: «Ἔλα νὰ μὲ βρεῖς μετὰ νὰ σοῦ διαβάσω καὶ μή φοβᾶσαι, ὅλα θὰ πᾶνε καλά». Ὅπου χρειαζόταν συγκλόνιζε καὶ μετὰ θώπευε. Τὸ ζητούμενο ἦταν ἡ μετάνοια!
Η) Μοῦ διηγήθηκε ἐπίσης τὸ θαῦμα μὲ τὴ μνημόνευση στὴν Ἁγία Προσκομιδὴ τοῦ κοιμηθέντος Γάλλου ἀνθρωπιστῆ Ραοὺλ Φολερὼ, παπικοῦ στὸ δόγμα. Εἶχε εὐεργετήσει τὸ Λεπροκομεῖο καὶ ὁ Ἅγιος Εὐμένιος, ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἁγία ἁπλότητα, θεώρησε καθῆκον του νὰ τὸν μνημονεύσει στὴν Ἁγία Προσκομιδή, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν ἐκδημία του. Παρατήρησε ὅμως ἔκπληκτος ὅτι ἡ μερίδα ποὺ ἔβαζε ἔπεφτε αὐτομάτως ἔξω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Δισκάριο! Τὸ φαινόμενο αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε τρεῖς φορές, χωρὶς νὰ μεσολαβεῖ φυσικὸ αἴτιο, λ.χ. ἀέρας. Προσευχήθηκε καὶ ἔλαβε ἀπάντηση ὅτι ἄγγελος Κυρίου ἔριχνε τὴν μερίδα ἔξω, διότι ἀνῆκε σὲ αἱρετικό, παρ’ ὅ,τι ἦταν καλὸς ἄνθρωπος! Πάνω στὸ Ἅγιο Δισκάριο, ἀπάντησε στὸν Ἅγιο Εὐμένιο ὁ Χριστός, μπαίνουν μόνο τὰ μέλη τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχουν θέση οἱ αἱρετικοί! Μ’ αὐτοὺς θὰ κανονίσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἂν ἐκεῖνοι τήρησαν, ὅσο ζοῦσαν, τὸν ἄγραφο θεῖο νόμο μέσω τῆς συνειδήσεώς τους! Δηλαδή, σ’ αὐτοὺς ποὺ ἡ πίστη τους εἶναι νοθευμένη καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν προοπτικὴ τῆς πνευματικῆς θεραπείας καὶ τῆς θέωσης, ἀλλὰ μεμονωμένα θὰ ἑλκύσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἡ καλή τους προαίρεση! Γι’ αὐτό, τοῦ ἐξήγησε στὴ συνέχεια ἡ πνευματικὴ πληροφορία ποὺ ἔλαβε, ὅτι μπορεῖ νὰ βάζει στὸ κομποσχοίνι του αἱρετικοὺς γιὰ μετάνοια καὶ σωτηρία καὶ κάθε γένος ἀνθρώπων, ἀλλὰ στὴν Προσκομιδὴ μόνο τοὺς βαπτισμένους ὀρθόδοξα καὶ τοὺς βεβαιόπιστους.
Τέλος καὶ τῷ Θεῷ δόξα
Πηγή: https://youtu.be/WWT0mqzk6Xc
Ένα συγκινητικό αφιέρωμα πρόβαλε η εκπομπή ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΜΕ ΤΗ ΖΗΝΑ για τον συγκλονιστικό βίο και τα θαύματα του κρυφού Αγίου, του Αγίου Ευμενίου της Κρήτης. Ο Σπύρος Σιγούρος ταξίδεψε στη Εθιά στην ιδιαίτερη πατρίδα του ΑγΊου γέροντα κι ακολούθησε τα αγιασμένα του βήματα μέχρι το Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας στο οποίο αρχικά νοσηλεύτηκε ως Χανσενικός και μετά παρέμεινε ως ιερέας να διακονεί τους ασθενείς αδελφούς του…
Τηλεφωνικὴ συνέντευξη τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸ κανάλι “ΡαδιοΧρηστότητα”. Ἐπιμέλεια ἐκπομπῆς π. Νικόλαος Μπαξεβάνης (25.05.2022).
Gevorg Kazaryan
Elder Eumenios (in the world, Constantine Saridakis) was born January 1, 1931 in the Cretan village of Efia, to the family of the pious George and Sofia Saridakis. He was the eighth and last child in this poor family, which lost its breadwinner early. The difficult years of Nazi occupation in Greece did not allow little Constantine to receive an elementary education. Nevertheless, the boy stood out not only for his intelligence but also for his special piety. A wondrous event had a decisive influence on the future elder’s choice of path in life. It happened in 1944. During a festive dinner an extraordinary, blinding radiance appeared, which, as Fr. Eumenios later related, penetrated deep into his soul. Amazed and shaken by the divine light, the youth cried out, “I will become a monk!” Constantine’s path in life was foreordained. As the elder himself said, “If a person has a calling from God for something good, then God works and helps him.”
In 1951, Constantine Saradakis entered the monastery of Prophet Elias not far from his village. In that monastery, besides the abbot there labored two elderly, blind monks, whom the young novice served with great love. Three years later Constantine received the monastic tonsure with the name Sophronios.
In 1954, Monk Sophronios was recruited into the army, as was mandatory according to Greek laws of the time. Just as in the monastery, in the army the young monk did not disdain to do any kind of work, showing respect and obedience to his superiors, but at the same time trying to fulfill his monastic duties as well. But in the army Fr. Sophronius was hit by a great temptation, accompanied by demonic attacks—he got a fever that would not go down despite all the doctors’ efforts. The drafted monk was transferred to Thessalonica in serious condition, and there they found the terrible cause of this strange illness: leprosy! Thanking the Lord for this heavy cross, the sick monk was taken to the Athens leprosy hospital, where fortunately the treatment was successful and he completely recovered. But having tasted the bitter taste of that terrible illness, he decided to remain in the leper colony and serve the suffering. And there were over 500 of them in that hospital! The hospital administration gave the monk a small hut near the hospital church dedicated to Sts. Cosmas and Damian. It was here that the elder spent the rest of his life. The monk spent his days in the leper colony in spiritual ascetic labors, in care for the bed-ridden lepers, and in church services.
It was a great blessing for Fr. Sophrony to meet St. Nicephoros the Leper, who was infected with leprosy while still very young and lived for forty-three years in the leper colony on Chios. In 1957, St. Nicephoros, by then blind and nearly paralyzed, was transferred to the Athens leprosy hospital. Until his repose in 1964, St. Nicephoros was Fr. Sophrony’s spiritual guide, and the latter took care of the saint with great love until the end of the saint’s days.
In 1975, the forty-four-year-old monk was ordained a priest with the name Eumenios and became the father confessor to the leprosy hospital, which became a hospital for acute infections.
Having lived more than a half century in his humble hovel in the hospital yard, the elder ceaselessly served God and people—hearing confessions, serving at the holy altar, consoling, giving advice in complicated situations, working miracles and healing both spiritual and physical illnesses. Despite the serious illnesses that he also suffered, a smile never left the elder’s face, and boundless love for God and all people shone in his eyes. According to eye-witnesses, clairvoyance, working miracles, and seeing the saints were all ordinary business and par for the course for Fr. Eumenios. Generously endowed with grace-filled gifts of the Holy Spirit, the elder “hid himself” successfully behind the walls of the hospital. St. Porphyrios of Kapsokalyvia, who sometimes went to Fr. Eumenios for confession, called him a “hidden saint of our days”.
After the fall of the communist regime in the USSR, Fr. Eumenios and his spiritual son, now Bishop Neophytos of Morphou (Cypriot Orothdox Church), made a pilgrimage trip to Kiev, Moscow, and St. Petersburg, where with great reverence he venerated the holy tomb of Holy Righteous John of Kronstadt. After returning to Athens, the elder’s health problems worsened: diabetes, weak vision, kidney problems and problems with his legs, which the doctors proposed to amputate. Battling against death over the next few years, the elder never interrupted his pastoral service of receiving a never-ending stream of people. In 1992, for his service to the Church, Fr. Eumenios was awarded the rank of archimandrite. In 1999 the elder was hospitalized in the “Evangelismos” hospital in Athens, where on May 23 he gave his soul into the hand of God. The blessed elder’s body was buried in his native village of Efia. In our days, at the prayers and intercession of the blessed elder Eumenios, the Lord works a multitude of miracles of healings and spiritual consolation for the sick and suffering.
Gevorg Kazaryan
Translation by Nun Cornelia (Rees)
Source: http://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/05/elder-eumenios-saridakis-saint-from.html
Η Ανεγερτική Επιτροπή του προσκυνηματικού Ναού του Αγίου Ιακώβου του «με συγχωρείτε», του Οσίου Δαυΐδ και του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου ανακοινώνει ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Ιωάννου του Ρώσσου, στον Ιερό Ναό Παναγίας Χρυσελεούσης στο Ακάκι, θα τελεστούν οι ακόλουθες ακολουθίες:
Για περαιτέρω πληροφορίες:
