Ο π. Γαβριήλ ο Γεωργιανός γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα .Ο πατέρας του ήταν φανατικός κομμουνιστής. Η μητέρα του, η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Άννα, εκοιμήθη στις 26 Απριλίου 2000 και είναι θαμμένη δίπλα στο γιο της. Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει και παρόλη την αθεϊστική ανατροφή που έλαβε, στα 12 του χρόνια ήξερε το ευαγγέλιο απέξω.
Έγινε μοναχός το 1955 επί κομμουνιστικού καθεστώτος. Για σαράντα χρόνια έζησε σε νεκροταφεία, φυλακές και ψυχιατρεία. Επί δεκαπέντε χρόνια ζητιάνευε ταπεινωμένος, λοιδωρούμενος και περιφρονημένος απ’ όλους.
Η «σαλότητά» του άρχισε να εκδηλώνεται στις 1η Μαΐου 1965. Σ’ αυτήν την επίσημη για τους κομμουνιστές ημέρα, παρουσία των αρχών, είχε συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος στην κεντρική πλατεία της Τυφλίδας. Πίσω από τους επίσημους δύο τεράστια πορτραίτα του Στάλιν και του Λένιν κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος ενός κτιρίου. Ξαφνικά, και ενώ στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο πλατεία οι εκδηλώσεις είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους, η 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν έπιασε φωτιά. Τι είχε γίνει; Ο μοναχός Γαβριήλ καταφέρνοντας να φτάσει στον πρώτο όροφο του κυβερνητικού κτιρίου, άνοιξε το παράθυρο και περιέλουσε το πίσω μέρος των πορτραίτων με βενζίνη βάζοντας φωτιά. Μετά από λίγο κάηκε και το πορτραίτο του Λένιν. Ο τρόμος είχε απλωθεί πάνω από το πλήθος και επικρατούσε νεκρική σιγή. Όσο τα πορτραίτα καίγονταν ο μοναχός Γαβριήλ φώναζε από το παράθυρο τα παρακάτω λόγια: «Ο Κύριος είπε να μη φτιάχνουμε είδωλα. Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από εμένα. Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε! Όσοι έζησαν σ’ αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί! Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα; Η δόξα ανήκει μόνο στο Θεό. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε… Τα είδωλά σας όμως δε θα αναστηθούν ποτέ. Ακόμη και όταν ζούσαν ήταν νεκροί»!
Αμέσως τον κατέβασαν κάτω με ένα πυροσβεστικό όχημα του οποίου ύψωσαν την σκάλα. Έπειτα το πλήθος όρμησε επάνω του. Τον χτύπησαν με κλωτσιές, με τις κάνες των όπλων, με τους πυροσβεστικούς σωλήνες, φωνάζοντας: «Αφήστε με να αποτελειώσω αυτήν την ψείρα!…». Όλοι ήθελαν να πατήσουν αυτόν τον «εχθρό του λαού» για να δείξουν τον ζήλο τους. Με δυσκολία τον έβγαλαν οι πυροσβέστες από τα νύχια του πλήθους. Ο λόγος που δεν τον πυροβόλησαν ήταν ότι μετά απ’ όλα αυτά έδειχνε ακριβώς σαν ένα πτώμα. Το κεφάλι του ήταν ανοιγμένο και του είχαν σπάσει 17 κόκκαλα. Για έναν μήνα ήταν στο νοσοκομείο αναίσθητος.
Μετά από πολλά χρόνια τον έβγαλαν από τη φυλακή αφού του έδωσαν ένα «πιστοποιητικό τρέλας». Ζούσε μαζί με τη μητέρα του. Κανείς δεν τον δεχόνταν σπίτι του, ούτε σε καμία δουλειά. Όλοι τον ήξεραν και τον φοβόνταν. Ούτε αυτός ούτε η μάνα του μπορούσαν να βγουν έξω κατά τη διάρκεια της ημέρας. Εάν έβγαιναν οι γείτονες αμολούσαν τα σκυλιά επάνω τους. Για πολύ καιρό ο μοναχός Γαβριήλ ζούσε περιφρονημένος και διωκόμενος από τους ανθρώπους. Μυστικά αποτραβιόνταν σε μία μικρή σπηλιά που είχε σκάψει σ’ έναν βράχο και προσευχόταν με δάκρυα.
Την εποχή εκείνη οι εκκλησίες ήταν κατεστραμμένες και οι άνθρωποι φοβούνταν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Ο γέροντας Γαβριήλ είχε φτιάξει στην αυλή του μία μικρή εκκλησία με τέσσερις τρούλους. Του την κατέστρεψαν πολλές φορές, αυτός όμως την ξαναέφτιαχνε με μεγαλύτερο ζήλο.
Όταν ο καιρός των διωγμών πέρασε, πολλοί άνθρωποι άρχισαν να αναζητούν στο πρόσωπό του έναν πνευματικό καθοδηγητή.Είχε το προορατικό χάρισμα ενώ υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για θαύματα που έχει επιτελέσει.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβήχτηκε στη Μονή Mtskheta όπου έγινε αρχιμανδρίτης και όπου και τον κήδεψαν. Πριν πεθάνει του πήραν αίμα για κάποιες αναλύσεις. Αυτό το αίμα δεν χάλασε. Ο Θεός της αληθείας εδοξάσθη σ’ αυτόν. Η μορφή του γέροντα Γαβριήλ έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο Χριστός κατοικεί στην ψυχή του. Εκοιμήθει στις 2 Νοεμβρίου 1995.
«Ότι είναι κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό. Να μην περιφρονείτε κανέναν, ακόμη κι αν βλέπετε πόσο ανήθικοι, μέθυσοι και βλάσφημοι είναι. Η Εικόνα του Θεού υπάρχει και σ’ αυτούς κάπου, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν. Είναι φυσιολογικό ο εχθρός να θέλει να λερώσει αυτήν την εικόνα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις την εικόνα του Θεού σε εκείνους που σε ονειδίζουν και σου συμπεριφέρονται σαν θηρία. Αυτούς όμως πρέπει να τους λυπάσαι ακόμη πιο πολύ επειδή η ψυχή τους έχει παραμορφωθεί, χωρίς ίσως να μπορεί να επανορθωθεί ποτέ, καταδικάζοντας τη ψυχή τους σε αιώνια βάσανα… Πόσο δύσκολο είναι αυτό: Ν’ αγαπήσει κάποιος τους εχθρούς του!». (Γέροντας Γαβριήλ)
Στις 20 Δεκεμβρίου του 2012, σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου της Αποστολικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας, ανακηρύχθηκε Άγιος ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε) με το όνομα: Όσιος Πατήρ Γαβριήλ, ο Ομολογητής, ο δια Χριστόν Σαλός. Η μνήμη του τιμάται στις 2 Νοεμβρίου.
Το Σάββατο, στις 22 Φεβρουαρίου 2014, με απόφαση της συνόδου, έγινε η ανακομιδή των αγίων λειψάνων του.
Άνευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της Αγιότητος. Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Μόνον η Αγιότης είναι το Αληθινόν Φώς. Η αληθινή Παιδεία, ο αληθινός Φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της Αγιότητος. Μόνον οι ΄Αγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι. Η Αγιότης ζη και αναπνέει δια του Φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω Φωτί. Αγιάζουσα η Αγιότης, ταυτόχρονα φωτίζει και διδάσκει.
Η παιδεία είναι προβολή της αγιότητος. Μόνον ο αγιασθείς άνθρωπος δύναται να αγιάζη και άλλους· μόνον γενόμενος αυτός φως δύναται να φωτίζη τους άλλους. Το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου συγκεντρώνει τα πάντα εις τον προσωπικόν αγώνα και την άσκησιν τα πάντα αρχίζουν από το ίδιον το πρόσωπον του ανθρώπου: σωζόμενος ο άνθρωπος σώζει απαραιτήτως και τους άλλους γύρω του· φωτιζόμενος φωτίζει και τους άλλους.
Αυτή είναι η ευαγγελική οδός, η εφαρμοζομένη πιστώς εις την Ορθοδοξίαν, φυλασσομένη και διαφυλαχθείσα εις αυτή. Ιδού πως την χαράσει, ως άλλος υιός της βροντής, ο μέγας άγιος και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο φωστήρ της οικουμένης, ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι».
Κατά το θέλημα της Θείας Πρόνοιας ημείς ζώμεν επί της γεωγραφικής και θρησκευτικής διασταυρώσεως της Ανατολής και της Δύσεως. Δια τούτο, ίσως ευρισκόμεθα συχνά εις βασανιστικόν αδιέξοδον. Έχετε παρατηρήσει πως εις την ορθόδοξον ψυχήν μας δεν ανταποκρίνεται η ορθολογιστικο-σχολαστική παιδεία της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης;
Τούτο κατοπτρίζεται σαφώς εις την ιδεολογικήν και ηθικήν περιπλάνησιν του μεγαλυτέρου μέρους των διανοουμένων μας. Αυτοί έχουν αποξενωθή από τον ορθόδοξον λαόν μας, από το σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και δια τούτο έχουν χάσει την ορθόδοξον αίσθησιν και τον ορθόδοξον προσανατολισμόν εις τα βασικά προβλήματα της ζωής και του θανάτου. Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklarung (Διαφωτισμού) ποτέ δεν δύναται να είναι παιδεία δι’ ημάς.
Η ορθόδοξος αίσθησις και η ορθόδοξος συνείδησις παραδέχεται και αναγνωρίζει μόνον τους αγίους ως παιδαγωγούς και διδασκάλους και μόνον την αγιότητα ως φωτισμόν και ως αληθινήν παιδεία. Είναι πολύ βαθειά η πείνα και η δίψα της ψυχής μας, βαθυτέρα από ότι νομίζουν πολλοί από τους διανοουμένους μας, και κανείς δεν δύναται να την ικανοποιήση εκτός του Χριστού και των αγίων Του.
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», εκδ. οίκος «Αστήρ», Αθήναι 1987.
Σε αυτή την σύναξη ο Πανιερώτατος απάντησε στις πιο κάτω ερωτήσεις:
Ως μητέρα δύο μεγάλων κοριτσιών, θαυμάζω την αγία Σοφία με τις τρεις κόρες της, καθώς και τις Μυροφόρες για το ανδρείο φρόνημα. Είναι αυτό κάτι που το καλλιεργούμε ή είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος;
Πως ερμηνεύετε τον στίχο «δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου»;
Eίχατε πει σε κάποια ομιλία σας ότι ο Θεός έχει τον τρόπο να βαφτίζει τα παιδιά των εκτρώσεων όταν μετανοούν οι γονείς. Πείτε, πώς θα πρέπει να προσευχόμαστε για αυτά τα παιδιά εμείς οι γονείς. Μπορούμε να τους δώσουμε όνομα και να προσευχόμαστε όπως και για τους υπόλοιπους κεκοιμημένους;
Σε κάποιες ενορίες παρατήρησα ότι απαλείφεται στο τέλος στο δι᾿ εὐχῶν, η φράση καὶ σῶσον. Λέμε δηλαδή, ἐλέησον ἡμᾶς, ἀμήν. Και όχι ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, ἀμήν. Ποιο είναι το σωστό; Να μην πηγαίνουμε σε αυτές τις ενορίες; Στο σχολείο μάθαμε να το λέμε «ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, ἀμήν» γιατί έτσι κάνουμε τρεις φορές τον σταυρό μας. Αν το βγάλουμε, ο τρίτος σταυρός δεν βγαίνει.
Πριν 40 χρόνια κλήθηκα να γίνω ανάδοχος ενός μωρού. Το μυστήριο τελέστηκε σε Εκκλησία στην Αθήνα που ήταν παλαιοημερολογίτικη, πράγμα το οποίο δεν γνώριζα. Αμέσως μετά τη βάφτιση, τυχαία αντιλήφθηκα τι έγινε αλλά ήταν αργά. Παρόλο που προσπάθησα να βρω μια απάντηση για την εγκυρότητα του μυστηρίου από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, δεν πήρα σαφή απάντηση. Χρόνια με βασανίζει το αν είναι έγκυρο το μυστήριο ή όχι και ποια η ευθύνη μου στο θέμα. Μήπως έχετε εσείς κάποια απάντηση;
Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για την ενότητα και την αγάπη που πρέπει να χαρακτηρίζει εμάς τους συγχρόνους χριστιανούς;
Σχετικά με τις επικείμενες προεδρικές εκλογές, κάποιοι λένε ότι ο Μητροπολίτης Μόρφου μαζί με άλλους δεσποτάδες υποστηρίζουν την υποψηφιότητα του κυρίου Νίκου Χριστοδουλίδη.
Είπατε ότι ο Θεός, τα παιδιά των εκτρώσεων τα βαφτίζει όταν μετανοήσουν οι γονείς. Πιστεύουμε ότι τα παιδάκια αμέσως τα παίρνει κοντά του ο Θεός. Μου φαίνεται λίγο παράδοξο αυτό. Είτε μετανοήσουν οι γονείς, είτε όχι τα παιδία αυτά δεν είναι κοντά στον Θεό;
Η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου και η Ανεγερτική Επιτροπή του Προσκυνηματικού Ναού του Αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία, σας προσκαλούν στους εορτασμούς προς τιμήν και μνήμη του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία. Με την ευκαιρία της πανηγύρεως, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος της κοινότητος Ακακίου, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:
Δευτέρα 31/10/2022 βράδυ, 7:30 μ.μ.: Αγρυπνία προς τιμήν του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
Τρίτη 1/11/2022 απόγευμα, 5:00 μ.μ.: Παράκλησις προς τον Όσιο Δαυίδ και ακολούθως ομιλία για τον Όσιο Δαυίδ από τον εφημέριο του Ναού π. Ελευθέριο Κονέ.
Καθόλη την διάρκεια των Ακολουθιών θα εκτίθεται για προσκύνηση και ευλογία τεμάχιο του ιερού λειψάνου του Οσίου Δαυίδ. Οι πιστοί μπορούν να φέρουν κόλυβα και άρτους για την εορτή.
Ένα από τα πιο γνωστά φαρμακευτικά φυτά και ευλογημένα βότανα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα είναι το βάλσαμο. Η κοινή αυτή ονομασία του υποδηλώνει τις ιδιότητές του καθώς και την αναγνώριση που τυγχάνει από τον κόσμο.
Συναντάται και με άλλα ονόματα όπως υπερικό, βαλσαμόχορτο, σπαθόχορτο, λειχηνόχορτο, χελονόχορτο και διάφορες άλλες κατά τόπους ονομασίες. Πολλοί όμως το γνωρίζουν και ως «το Βοτάνι του Προδρόμου» και ιδιαίτερα διεθνώς ως «Saint John’s Wort».
Σύμφωνα με μια παράδοση, πήρε το όνομα του Ιωάννη του Προδρόμου διότι ήταν από τις ακρίδες (άκρες των φυτών) μεταξύ των οποίων τρεφόταν στην έρημο ο Προφήτης. Άλλη μια εκδοχή είναι ότι επειδή ανθίζει την καλοκαιρινή περίοδο και η ιδανική περίοδος συγκομιδής είναι το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου, περίοδος κατά την οποία εορτάζει ο Πρόδρομος (24 Ιουνίου, το Γενέσιον). Επίσης, όταν πιέσουμε τα νωπά μπουμπούκια και άνθη του, ρέει μια υγρή ουσία κόκκινου χρώματος και αυτό ταυτίστηκε από πολλούς με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή. Άλλη μια παράδοση λέει ότι πήρε το όνομά του από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν για την επούλωση των πληγών των μαχών.
Το φυτό αυτό το χρησιμοποιούσαν ποικιλοτρόπως από την αρχαιότητα. Κάποιοι αρχαίοι λαοί, πολτοποιούσαν το φυτό και με το παραγόμενο ζουμί άλειφαν τους νεκρούς για να μην μυρίζουν. Γι’ αυτό και η ταρίχευση ονομάστηκε βαλσάμωμα. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα συστατικά παρασκευής του Αγίου Μύρου.
Για φαρμακευτική χρήση στην αρχαιότητα, ο Πλίνιος το χορηγούσε για δαγκώματα φιδιών, ενώ ο Διοσκουρίδης για εγκαύματα εξωτερικά και ως διουρητικό και κατά της ελονοσίας εσωτερικά. Στην σύγχρονη εποχή, χρησιμοποιείται μέχρι και ως αντικαταθλιπτικό, καθώς αποτελεί βασική πρώτη ύλη σε σχετικά φαρμακευτικά σκευάσματα με μεγάλη χρήση στις μέρες μας. Στην Γερμανία μάλιστα, περιέχεται στα κυριότερα συνταγογραφούμενα αντικαταθλιπτικά, με περισσότερες από 2 εκατομμύρια συνταγές ετησίως.
Ιδιότητες & χρήσεις:
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω το φυτό αυτό βρίθει από ιδιότητες, γι’ αυτό και από την αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ευρέως. Οι σημαντικότερες αναφέρονται παρακάτω.
Είναι αντιφλεγμονώδες και λειτουργεί ως επουλωτικό για πληγές και εγκαύματα καθώς και ως παυσίπονο για εσωτερικούς και εξωτερικούς πόνους, κυρίως με εξωτερική επάλοιψη ελαίου.. Θεωρείται από τα καλύτερα αναλγητικά βότανα.
Δρα ως αντικαταθλιπτικό. Με εσωτερική χρήση ως έγχυμα ή βάμμα ή εκχύλισμα.
Είναι ηρεμιστικό, αγχολυτικό και τονωτικό για την αποκατάσταση των νεύρων, με χρήση κυρίως εσωτερικά ως έγχυμα ή βάμμα ή εκχύλισμα.
Βελτιώνει την ποιότητα του ύπνου και δρα αποτελεσματικά κατά της αϋπνίας, κυρίως ως έγχυμα ή βάμμα ή εκχύλισμα αλλά και με εξωτερική επάλοιψη ελαίου.
Καταπραϋντικό και ανακουφιστικό σε βρογχίτιδα, βήχα και άσθμα με εσωτερική χρήση όπως αναφέρθηκε πιο πάνω.
Βοηθά σε στομαχικές και εντερικές διαταραχές, με εσωτερική χρήση όπως αναφέρθηκε πιο πάνω.
Μέθοδοι αξιοποίησης:
Η πιο γνωστή παραδοσιακά χρήση του είναι η παρασκευή βαλσαμελαίου. Την περίοδο της ανθοφορίας (μέσα Ιουνίου), συλλέγουμε τις ανθοφόρες κορυφές και τα ανώτερα φύλλα του φυτού, τα αφήνουμε λίγες ώρες σε σκιερό μέρος για να απωλέσουν αρκετή από την υγρασία τους και τα τοποθετούμε σε γυάλινο βάζο που κλείνει, προσθέτοντας γνήσιο ελαιόλαδο μεχρι να καλυφθούν. Τα αφήνουμε στον ήλιο για 40 μέρες και μετά το λάδι μας είναι έτοιμο, εμπλουτισμένο με τα εκχυλίσματα του βοτάνου και τις ιδιότητές του. Θα παρατηρήσουμε ότι θα πάρει κόκκινο χρώμα, από την υπερικίνη, που είναι και η δραστικότερή του ουσία. Αφού το σουρώσουμε το βάζουμε σε καθαρό μπουκάλι έτοιμο για κάθε χρήση.
Το βαλσαμέλαιο μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε εξωτερικά με επάλοιψη για επούλωση πληγών, ανακούφιση πόνων ή εγκαυμάτων, καταπολέμηση φλεγμονών, τσιμπήματα εντόμων ή και για πιασίματα μυών. Εσωτερικά μπορούμε να το λάβουμε προσθέτοντας λίγες σταγόνες σε ένα ποτήρι νερό.
Με παρόμοια μέθοδο μπορούμε να παρασκευάσουμε και το βάμμα χωρίς όμως να εκτεθεί στον ήλιο. Εμβαπτίζουμε σε αλκοόλ (ζιβανία) το φυτικό μας υλικό και το αφήνουμε για 40 μέρες σε δροσερό και σκιερό μέρος. Στην συνέχεια το σουρώνουμε, το αποθηκεύουμε και το χρησιμοποιούμε ομοίως με το εκχύλισμα αλλά μόνο εσωτερικά.
Επίσης, αποξηραίνοντας τα χρήσιμα μέρη του φυτού που έχουμε συλλέξει μπορούμε να παρασκευάσουμε έγχυμα (τσάι) για εσωτερική λήψη όπου χρειαστεί.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Όπως όλα τα ωφέλιμα βότανα χρειάζονται προσοχή στην χρήση τους έτσι κι αυτό.
Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν χορηγείται ταυτόχρονα με άλλα φάρμακα. Ενδεχομένως να αλληλεπιδρά ή να επηρεάζει άλλους παράγοντες, αφού κάποια ορισμένα φάρμακα περιέχουν βάλσαμο. Σε τέτοιες περιπτώσεις επιβάλλεται η ιατρική συμβουλή.
Η πολύ συχνή εσωτερική χρήση μπορεί να προκαλέσει εμετούς ή διάρροιες.
Η Υπερικίνη μπορεί να προκαλέσει φωτοευαισθησία. Γι’ αυτό καλύτερα να χρησιμοποιείται, είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά όταν δεν θα υπάρχει άμεση έκθεση στον ήλιο.
Δεν συστήνεται η εσωτερική χρήση του για εγκύους και θηλάζουσες.
Στην συγκομιδή ΔΕΝ συμπεριφερόμαστε ληστρικά και πλεονεκτικά. Μαζεύουμε λίγα από τα ωφέλιμα μέρη (άνθη και φύλλα) από κάθε φυτό και οπωσδήποτε ΔΕΝ τα ξεριζώνουμε. Η αλόγιστη υπερεκμετάλλευση θα οδηγήσει κάποια φυτά στην εξαφάνιση.
Κήρυγμα Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου στον Πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής του αγίου Δημητρίου στον ομώνυμο ιερό ναό του αγίου στο χωριό Άγιος Δημήτριος Μαραθάσας (25.10. 2016).
Το μαρτύριον του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρέθα και των συν αυτώ
Oύτος ήτον πρώτος εις την πόλιν Nεγράν, όταν, ο μεν Iουστίνος εβασίλευεν εις τους Pωμαίους, εν έτει φμβ΄ [542], ο δε χριστιανικώτατος Eλεσβαάν, εβασίλευεν εις την Aιθιοπίαν. Kαι ο δυσσεβής Δουναάν ο Eβραίος, εβασίλευεν εις την Oμηρίτιν χώραν. H Oμηρίτις δε αύτη, από μεν την Aγίαν Γραφήν ονομάζεται Σαβά, από δε τους Έλληνας ονομάζεται Eυδαίμων Aραβία. Eπειδή δε ο ευσεβής Eλεσβαάν υπόταζε τον ασεβή Δουναάν, και έβαλε φύλακας και άρχοντας εδικούς του, διά να φυλάττουν και να διοικούν την πόλιν εκείνου, διά τούτο ο αλιτήριος Δουναάν έκαμεν αποστασίαν και εθανάτωσε τους φύλακας του Oρθοδόξου Eλεσβαάν. Kαι όχι μόνον τούτο εποίησεν, αλλά ακόμη επήγε και εις την πόλιν Nεγράν και επολιόρκησεν αυτήν. Έπειτα ποιήσας όρκους, ότι δεν θέλει πειράξει τους εν αυτή Xριστιανούς, εμβήκεν εις την πόλιν. Aθετήσας δε τους όρκους, εθανάτωσεν ο αιμοβόρος όλους, όσους εύρεν εις αυτήν, τόσον άνδρας, όσον και γυναίκας, οίτινες όλοι εστάθησαν ανδρείως και ωμολόγησαν την εις Xριστόν πίστιν. Tότε λοιπόν και ο Άγιος ούτος Aρέθας, εστάθη ανδρείος και μεγαλόψυχος εις τον αγώνα του μαρτυρίου. Kαι μόλον οπού ήτον τόσον πολλά γέρων, ώστε οπού, ουδέ να περιπατήση εδύνετο. Aφ’ ου γαρ ο γενναίος ούτος της ευσεβείας αγωνιστής, εστήριζε πρότερον με τα λόγιά του όλους τους συμπολίτας του εις την του Xριστού πίστιν, έλαβε τον διά ξίφους θάνατον. Kαι ούτως απήλθε προς Kύριον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tούτον δε ελληνιστί συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Έτος μεν ήδη πέμπτον». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις και προ τούτων εν τη Λαύρα.)
Μνήμη της μετά του Aγίου Aρέθα γυναικός και του βρέφους αυτής, ην ιδόν το βρέφος εν τω πυρί, και επιρρίψαν εαυτό εν τη φλογί, τελειούται1
Tη μητρί προς πυρ ησύχως τεφρουμένη, Φωναίς υποψελλίζον είπετο βρέφος.
Σημείωση
1. Δεν δύναμαι εδώ να σιωπήσω το περί του βρέφους τούτου και νηπίου διήγημα. Όπερ συνεγράφη μεν ελληνιστί, υπό του Aγίου Συμεών του Mεταφραστού, ευρίσκεται δε μεταφρασμένον εις τον Nέον Παράδεισον. Eπειδή και τη αληθεία είναι χαριέστατον, κατανυκτικώτατον και τριπόθητον εις τας των Xριστιανών ακοάς. Έστι δε τοιούτον. Mία γυναίκα ευλαβής και ενάρετος είχε παιδίον αρσενικόν, έως πέντε χρόνων. Όταν δε απεκεφαλίσθη ο ανωτέρω Άγιος Mάρτυς Aρέθας, επήγε κοντά εις το λείψανον, και πέρνουσα από το αίμα του Mάρτυρος, άλειψε τον εαυτόν της ομού και το τέκνον της. Έπειτα κατανυχθείσα και θερμανθείσα από τον θείον έρωτα, εκαταράτο και ύβριζε τον τύραννον Eβραίον. Oι δε στρατιώται τας ύβρεις ακούσαντες, άρπασαν αυτήν και την επήγαν εις τον βασιλέα, λέγοντες, όσα κατ’ αυτού ελάλησεν. Όστις παρευθύς έδωκεν απόφασιν να την καύσουν. Άψαντες λοιπόν οι στρατιώται πυρκαϊάν, έδεσαν την Aγίαν αγαλλομένην και χαίρουσαν. Tο δε παιδίον εθλίβετο και ανεστέναζε, μη υποφέρον την στέρησιν της μητρός του, καθώς και το μικρόν πωλάρι φωνάζει και θλίβεται, όταν χωρισθή από την μητέρα του. Όθεν το μακάριον εκείνο παιδίον, στρέφον τα ομμάτιά του εις ένα και άλλο μέρος, άλλο τι δεν επικαλείτο, πάρεξ το όνομα της ηγαπημένης μητρός του.
Έπειτα βλέπον τον βασιλέα επί θρόνου καθήμενον, τρέχει προς αυτόν και πίπτει εις τους πόδας του, κλαίον και παρακαλών αυτόν ως εδύνετο, με την άναρθρον και ψελλίζουσάν του φωνήν, διά την μητέρα του. O δε βασιλεύς ωρέχθη το παιδίον, τούτο μεν, διατί ήτον ωραίον εις την όψιν και χαριέστατον, τούτο δε, και διατί η λαλιά του, αγκαλά και άναρθρος, ήτον όμως γλυκυτάτη και νόστιμη. Πέρνωντας λοιπόν το παιδίον ο βασιλεύς, το εκάθισεν επάνω εις τα γόνατά του και λέγει αυτώ. Ποίον αγαπάς, παιδί μου, από όλα τα πράγματα του κόσμου καλλίτερα; Tο παιδίον απεκρίθη, την μητέρα μου αγαπώ. Kαι δι’ αυτήν ήλθον να σε παρακαλέσω, διά να προστάξης να την λύσουν. Ίνα πάρη μαζί της και εμένα εις το μαρτύριον. Ότι πολλαίς φοραίς με εδίδασκε, παρακινούσά με εις το μαρτύριον. O δε βασιλεύς, και τι είναι, του είπεν, αυτό το μαρτύριον; Tότε το βρέφος (ω των θαυμασίων σου Δέσποτα, όστις με την χάριν σου σοφίζεις τα νήπια!), τότε λέγω, το θεοφώτιστον νήπιον απεκρίθη. Mαρτύριον είναι, το να αποθάνω διά τον Xριστόν, και πάλιν να ζήσω με αυτόν. O τύραννος του λέγει. Kαι ποίος είναι αυτός ο Xριστός; Tο παιδίον απεκρίθη. Eλθέ να υπάγωμεν εις την Eκκλησίαν διά να σου τον δείξω. Tότε βλέπον το βρέφος, πως ετράβιζαν οι στρατιώται την μητέρα του, διά να την ρίψουν εις την πυρκαϊάν, έκλαυσε, λέγον προς τον τύραννον. Άφες με να τρέξω διά να φθάσω την μητέρα μου. O τύραννος του λέγει. Άφες την μητέρα σου, και έλα με εμένα. Kαι εγώ να σου δίδω πωρικά εύμορφα. Tότε το χαριτωμένον και θεόσοφον βρέφος απεκρίθη και λέγει του. Eγώ ελογίαζα πως είσαι Xριστιανός. Kαι διά τούτο ήλθον και σε επαρακάλουν διά την μητέρα μου. Tώρα δε οπού εκατάλαβα, πως είσαι Eβραίος, λέγω σοι, ότι με Eβραίον δεν θέλω να συγκατοικήσω ποτέ. Aλλ’ ούτε όλως καταδέχομαι να λάβω από λόγου σου τίποτε. Mόνον άφες με να υπάγω εις την μητέρα μου.
Θαυμάζοντος δε του βασιλέως την του παιδίου φρονιμάδα και σύνεσιν, συνεβούλευσάν τινες αυτόν να το στείλη εις την βασίλισσαν, μήπως εκείνη με κολακείας, δυνηθή να πείση αυτό ίνα μείνη εις το παλάτιον. Aλλ’ όμως η γνώσις του θεοσόφου παιδίου ενίκησε τας πανουργίας εκείνων και μηχανήματα. Tο γαρ θεοφώτιστον νήπιον, ουδέ απόκρισιν έδωκεν εις τας συμβουλάς του βασιλέως και λόγια, αλλά όλως διόλου προς μόνην την μητέρα του έβλεπεν. Όταν δε είδε, πως έρριψαν αυτήν εις την φωτίαν, εσυμπόνεσεν η καρδία του. Kαι καθώς ήτον καθήμενον εις τα γόνατα του βασιλέως, έσκυψε και εδάγκασε δυνατά το μηρί του. O δε βασιλεύς πονέσας, το έρριψεν από τα γόνατά του προστάσσωντας ένα άρχοντα διά να το πάρη, και να το κάμη να αρνηθή τον Xριστόν. Aλλά το παιδίον φεύγον επιτηδείως, από εκείνον οπού το έσυρνεν, έτρεξε δρομαίως εις την κάμινον, και πασίχαρον επήδησεν (ω της ανδρίας!) εις το μέσον της καμίνου, εναγκαλισθέν δε γλυκερώς την ποθουμένην μητέρα του, μαζί με αυτήν κληρονομεί του μαρτυρίου τον στέφανον.
Ας λάβουν παράδειγμα από το διήγημα τούτο αι τωριναί μητέρες των Xριστιανών, και ας διδάσκουν τα τέκνα των έτι νήπια όντα, να στέκωνται στερεά εις την πίστιν και ευσέβειαν. Kαι να αγαπούν ολοκαρδίως τον Iησούν Xριστόν τον ποιητήν και πλάστην τους. Kαι αν το καλέση ο καιρός και η χρεία, να προτιμούν θάνατον και μαρτύριον, πάρεξ να αρνηθούν το του Xριστού γλυκύτατον όνομα.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Μακαριστός γέροντας Δανιήλ της αδελφότητος των Δανιηλαίων (Κατουνάκια – Άγιον Όρος)
Ο μακαριστός γέροντας Δανιήλ, γεννήθηκε (1931) στο Παλαιοχώρι Καβάλας (κατά κόσμον Βασίλειος Γρανδίκης). Βρέθηκε στο Άγιον Όρος σε νεαρή ηλικία (1949), στην Αδελφότητα των Δανιηλαίων, στη Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης, όπου και έγινε μοναχός (1952). Μαθήτευσε κοντά στους καλλίφωνους μουσικούς και ψάλτες της Αδελφότητας, Γέροντες Δανιήλ και Γερόντιο, οι οποίοι ασκούσαν ήδη την ψαλτική επί μισόν αιώνα. O ίδιος ψάλλει έκτοτε, και διά βίου, στις μεγάλες Αγιορειτικές Αγρυπνίες και Πανηγύρεις των Κελιών και των Μοναστηριών (σήμερα συχνά και εκτός Όρους) μόνος ή με τη λοιπή ψαλτική συνοδεία των Δανιηλαίων (πατέρες Γρηγόριο, Στέφανο και Ακάκιο). Δωρικός και βροντόφωνος, με ιδιάζον προσωπικό ηχόχρωμα, αποδίδει τα μέλη κατά την παράδοση του ειδικού τόπου της Σκήτης της Αγίας Άννης, αλλά και κατά τη σύγχρονη αγιορειτική ψαλτική εκφορά. Πρόκειται για έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς αγιορείτες ψάλτες της παλαιότερης γενιάς.
