1. Ο λαός θα ήθελε να γνωρίζει το όραμά σας για την Εκκλησία της Κύπρου. Ποιες θα είναι οι προτεραιότητές σας αν εκλεγείτε Αρχιεπίσκοπος;

Οι προτεραιότητες του νέου Αρχιεπισκόπου Κύπρου δεν θα πρέπει να παρεκκλίνουν από τους θεμελιωτές της νεότερης εκκλησιαστικής ιστορίας της Κύπρου, τους Αρχιεπισκόπους Μακάριο Γ΄, Χρυσόστομο Α΄ και Χρυσόστομο Β΄, για να μπορέσουμε να ανέλθουμε στην τρίτη χιλιετία. Αυτό που είναι σημαντικό, θα πρέπει να έχουμε μιαν ανεξάρτητη Εκκλησία που να μπορεί να έρχεται σε αντίθεση και να υπερασπίζεται την παράδοση, την πίστη και τα δόγματά της όταν αυτά απειλούνται από την εκάστοτε κυβέρνηση και το κράτος, αλλά και τα διάφορα νομοσχέδια που θα έρχονται από την Ευρώπη και τη νέα τάξη πραγμάτων, που στόχο έχουν την αλλοίωση του χαρακτήρα της Ορθόδοξης πίστης μας και ρωμαίικης υπόστασής μας. Χρειαζόμαστε έναν Αρχιεπίσκοπο να μας μάθει τον εαυτό μας. Τι σημαίνει Έλληνας, ορθόδοξος της Ανατολής. Για να μπορούμε να αντισταθούμε στα δαιμόνια της νέας τάξης πραγμάτων. Σε τακτική μηνιαία βάση, ο ίδιος θα έχω διά ζώσης επικοινωνία με τον λαό σε προγραμματισμένες πνευματικές συνάξεις, κατά τη διάρκεια των οποίων θα απαντώ σε ερωτήματα και απορίες τους σχετικά με την Ορθόδοξη Πίστη μας. Η σύγχυση των ανθρώπων και το θολό σύγχρονο τοπίο απαιτούν ξεκάθαρες ορθόδοξες απαντήσεις, τις οποίες είμαι διατεθειμένος να δίδω στον πιστό λαό. Είναι κάτι που ήδη έχει εφαρμοστεί συστηματικά στα όρια της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου, με απτά αποτελέσματα και κυρίως την αύξηση στον τακτικό εκκλησιασμό του τοπικού πληθυσμού και τη συμμετοχή οικογενειών στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, η σύγχρονη κυπριακή οικογένεια, η οποία κλονίζεται συθέμελα, να έχει ζωντανό δεσμό με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι γεγονός ότι η σύγχυση στην κυπριακή οικογένεια του 21ου αιώνα και η ολοένα αυξανόμενη διαλυτική τάση, μέσω των διαζυγίων, με απασχολεί ιδιαιτέρως και θα αποτελέσει μιαν από τις βασικές προτεραιότητές μου. Να έχετε υπόψη σας ότι η έμφαση στην ορθόδοξη κατήχηση του λαού έχει ως άμεσο επακόλουθο την ενδυνάμωση των αξιών και την τόνωση των δεσμών μεταξύ των μελών της οικογένειας. Κι αυτό είμαι διατεθειμένος να το πράξω με όλες μου τις δυνάμεις.

Η Θεολογική Σχολή αποτελεί το φυτώριο από το οποίο θα ανθίσουν οι μελλοντικοί ιερείς, οι κατηχητές, οι καθηγητές του μαθήματος των Θρησκευτικών, δηλαδή οι στενότεροι συνεργάτες της Αρχιεπισκοπής, όλων των Μητροπόλεων και των ενοριών. Αντιλαμβάνεστε, συνεπώς, πόσο σπουδαίο είναι οι απόφοιτοί της να έχουν λάβει στέρεες ορθόδοξες θεολογικές βάσεις και να είναι σε θέση να αρθρώσουν και να βιώσουν την ορθόδοξη πνευματικότητα. Γι’ αυτόν τον λόγο θα δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα τόσο στο πρόγραμμα σπουδών και λειτουργίας της Σχολής, ώστε να μπορεί να διδάξει τη θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας μας, δηλαδή την κάθαρση του νου και της καρδιάς τον φωτισμό και τη Θέωση και από αυτήν να αντλούνται οι κατάλληλοι δάσκαλοι για να στελεχώσουν τα σχολεία που η Εκκλησία θα εποπτεύει για να διδαχθούν τα παιδιά την Ορθόδοξη πίστη, την ελληνική γλώσσα και τη σύγχρονη τεχνολογία για να την χρησιμοποιούν προς όφελος του ανθρώπου.

H διδασκαλία αυτή θα πρέπει να μεταφερθεί και στις ενορίες με την πραγματοποίηση σεμιναρίων για γονείς που θα είναι οι πρώτοι και ουσιαστικότεροι διδάσκαλοι των παιδιών. Θα πρέπει να γίνει ένας επαναπροσδιορισμός, προσανατολισμός των ενοριών και του μοναχισμού, ούτως ώστε να λειτουργούν με ορθόδοξα πρότυπα και όχι με δυτικά πρότυπα.

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος θα πρέπει να δώσει μεγάλη έμφαση -αυτό είναι το πρωτεύον- στη Θεία Λειτουργία και όσα περιέχονται σε αυτήν, το σωστό τυπικό, την ψαλμωδία, την αγιογραφία, την αρχιτεκτονική των ναών, την ευπρέπεια του Οίκου του Θεού. Είναι πολύ σημαντικό η Θεία Λειτουργία, εκτός από τον αγιασμό, να ξεκουράζει τον σύγχρονο κουρασμένο, συγχυσμένο και ενίοτε απελπισμένο άνθρωπο.

Επίσης το όραμά μου είναι η επιστροφή στα κατεχόμενα. Η ελευθερία της Κύπρου, που έρχεται μέσα από τον παγκόσμιο πόλεμο που ξεκίνησε και την εγχείρηση που ετοιμάζει ο Θεός για να μας καθαρίσει…. Επίσης ο νέος Αρχιεπίσκοπος θα χρειαστεί να διδάξει σε πολλές φυλές. Πολλοί Τούρκοι θα ζητούν να μάθουν για τον Χριστό.

Εν ολίγοις θα κάνουμε όλα αυτά που κάναμε στην Μητρόπολη Μόρφου από το 1998 μέχρι σήμερα.

2. Η Εκκλησία είναι καλό να έχει θέση στο εθνικό μας ζήτημα; Αν ναι, ποια είναι η δική σας θέση;

Η Εκκλησία έχει θέσεις και αντιθέσεις για όλα τα προβλήματα. Δεν είναι μόνο ένας φιλανθρωπικός οργανισμός, όπως θέλει να τον παρουσιάζει η νέα τάξη πραγμάτων. Αλλά είναι ένας Θεανθρώπινος οργανισμός, είναι το σώμα του Χριστού και ο Χριστός είναι η κεφαλή του. Η Εκκλησία απευθύνεται σε όλον τον άνθρωπο και στην ψυχή του και στο σώμα του. Με άλλα λόγια, είναι το νοσοκομείο που θεραπεύει τον άνθρωπο από τα πάθη του, τον μεταμορφώνει και τον αγιάζει. Είναι ένα εργαστήριο αγιότητας και αυτό είναι το πρωτεύον. Την ίδια στιγμή, η Εκκλησία της Κύπρου έχει διαδραματίσει ρόλο εθναρχικό στην ιστορική πορεία αυτής της νήσου. Αποτέλεσε τον θεματοφύλακα της ελληνικής γλώσσας, των παραδόσεων, των ηθών και των εθίμων του ελληνικού πληθυσμού. Από τη στιγμή που η τουρκική κατοχή συνεχίζεται και η επιχειρούμενη ισλαμοποίηση των κατεχόμενων πόλεων και κοινοτήτων μας επιτείνεται παντοιοτρόπως, η Εκκλησία ως πνευματική τροφός του Γένους, έχει θέση και άποψη για το εθνικό μας πρόβλημα και θα συνεχίζει να την διατυπώνει. Μία άποψη που εναντιώνεται στα τετελεσμένα που επιδιώκει να προκαλέσει η τουρκική προκλητικότητα και αδιαλλαξία και στοχεύει στη διασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης των πληθυσμών της νήσου. Αυτή μου η πεποίθηση εξάλλου ήταν που με ώθησε να γίνω ο πρώτος που επαναλειτούργησα σε κατεχόμενο ιερό ναό, στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάμαντος στη Μόρφου. Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να έχουμε κατά νουν ότι το Κυπριακό δεν θα επιλυθεί μέσα από τις συνομιλίες, αλλά μέσα από τις μεγάλες ανατροπές που θα επιφέρει ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που ήδη ξεκίνησε, και την αποδυνάμωση της Τουρκίας από περιφερειακή δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου. Εμείς ως Εκκλησία καλούμαστε ως προς το εθνικό μας πρόβλημα, να προετοιμάσουμε τον λαό μας, διά της μετανοίας, για τη διαχείριση των μεγάλων γεγονότων που έρχονται.

3. Γνωρίζουμε ότι υπήρχε διχογνωμία στις τάξεις της Ιεράς Συνόδου στο θέμα του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας. Εάν εκλεγείτε στον Αρχιεπισκοπικό θώκο, ποια θα είναι στάση σας απέναντι σε αυτό το ζήτημα;

Το πρόβλημα του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας δεν πρέπει να αποτελέσει σημείο αντιπαλότητας στο πλαίσιο της γεωστρατηγικής πολιτικής μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟϊκών. Δεν είμαι ρωσόφιλος, όπως δεν είμαι και αμερικανόφιλος. Αρχιεπίσκοπος της Ουκρανικής Εκκλησίας ήταν, είναι και θα είναι ο Ονούφριος. Τα υπόλοιπα ανήκουν στον νέο Αρχιεπίσκοπο και την Ιερά Σύνοδο, η οποία θα πρέπει να κινηθεί μέσα στο ορθόδοξο πλαίσιο της τήρησης των ιερών κανόνων, της ιστορικής αλήθειας και της επιδίωξης «τῆς τῶν πάντων (τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών) ἐνώσεως», για την οποία προσευχόμαστε σε κάθε Θεία Λειτουργία.

4. Το μεταναστευτικό αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα του τόπου μας. Σε ενδεχόμενη εκλογή σας έχετε κάποιο πλάνο για αντιμετώπιση του προβλήματος, στον βαθμό που αυτό αναλογεί στην Εκκλησία μας;

Κατά την άποψή μου, η οποία στηρίζεται σε μελέτη έγκριτων γεωστρατηγικών αναλυτών και προσωπική ενασχόληση με το ζήτημα αυτό, το μεταναστευτικό αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες επιβολής της νέας τάξης πραγμάτων επί των λαών τόσο της Ευρώπης όσο και παγκοσμίως. Η διάσπαση των συμπαγών εθνικών κρατικών ιστών, η μετάλλαξη των τοπικών κοινωνιών και η διασπορά του φόβου μέσω πιθανών εξεγέρσεων μεταναστών, αποτελούν τη στοχοθεσία της νέας εποχής, η οποία δεν διστάζει να εμπορευματοποιήσει τον ανθρώπινο πόνο για να επιτύχει τους προγραμματισμένους στόχους της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία βέβαια ανέκαθεν αγκάλιαζε και εξακολουθεί να αγκαλιάζει τον ανθρώπινο πόνο και στο πλαίσιο αυτό μπορούν να υπάρξουν από κοινού σοβαρές οργανωμένες δράσεις με την πολιτεία. Αυτό σίγουρα θα εξεταστεί. Από την άλλη μεριά χρειάζεται και ο ρεαλισμός, που επιτάσσει τη μείωση των μεταναστευτικών ροών προς εξασφάλιση της βιωσιμότητας του κράτους και της καθημερινής ζωής των Κυπρίων πολιτών και νόμιμων κατοίκων της νήσου. Αυτό δεν θα το παραβλέψουμε. Δυστυχώς, το μεταναστευτικό πρόβλημα ούτε η Εκκλησία μπορεί να το λύσει ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ένα εργαλείο της νέας τάξης πραγμάτων, που στόχο έχει να αλλοιώσει τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης και δη τον Ορθόδοξο χαρακτήρα, όπου αυτός υπάρχει. Κι αυτό το πρόβλημα θα επιλυθεί μέσα από τα οδυνηρά αποτελέσματα του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου… «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς», κατά τον Ηράκλειτο.

5. Εξωσωματικές, αμβλώσεις, μεταμόσχευση οργάνων, ευθανασία. Ποια η θέση σας;

Το θέμα των εξωσωματικών γονιμοποιήσεων είναι πολύπλοκο και πολυσύνθετο και δεν μπορεί να απαντηθεί με μία φράση. Αυτό που έχω να πω σε γενικές γραμμές είναι ότι η Εκκλησία αποδέχεται τη βοήθεια της ιατρικής επιστήμης και της μεθόδου της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως, εκεί που επιβάλλεται να γίνει, με την προϋπόθεση πάντοτε ότι το γενετικό υλικό θα είναι από το ίδιο το ανδρόγυνο και δεν θα αφήνει απ’ έξω τα λεγόμενα «πλεονάζοντα έμβρυα». Αλλά και πάλι τονίζω ότι η γέννηση ενός ανθρώπου δεν οφείλεται μόνο στο θέλημα του ανθρώπου αλλά πρωτίστως και στην πρόνοια του Θεού.

Επίσης το θέμα των μεταμοσχεύσεων οργάνων είναι πολύπλοκο και παρακολουθείται από την Εκκλησία με ιδιαίτερη επαγρύπνηση και προσοχή. Προσωπικά θα καταθέσω τη θέση τριών μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας μας, που αναμφίβολα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, του Αγίου Παϊσίου, του Αγίου Πορφυρίου και του Αγίου Σωφρονίου, που ήσαν αντίθετοι με την προσφορά και αφαίρεση ζωτικών οργάνων προς μεταμόσχευση που πιθανόν να προκαλούσαν τον θάνατο. Ο δε άγιος Σωφρόνιος γράφει στην αδελφή του Αλεξάνδρα στις 11.3.1968: «Με την ευκαιρία αυτή θα σου πω ότι με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο είμαι εναντίον της μεταμοσχεύσεως της καρδιάς. Εκτός των άλλων, η πράξη αυτή βρίσκεται σχεδόν πάντοτε στα όρια του φόνου του δότη. Ιδιαίτερα κατά τους τελευταίους καιρούς το πιο ‘‘επιτυχημένο’’, από ιατρική άποψη, πείραμα έγινε στη Νότια Αφρική… Όταν γίνεται λόγος για τον «ζωολογικό κήπο», τότε μπορεί να επιτραπούν τέτοιες εγχειρήσεις. Ίσως σου φανή σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς μας, δηλαδή από τους ατέλειωτους φοβερούς εκβιασμούς, τους φόνους, που είναι αδύνατον να δεις ακόμη και στον κόσμο των άγριων θηρίων». Όσον αφορά τις αμβλώσεις και την ευθανασία ,οι Πατέρες είναι ξεκάθαροι. Έχουμε άνθρωπο εξ άκρας συλλήψεως και κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή του ανθρώπου, ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος τη δική του ζωή, γιατί η ζωή μας ανήκει στον Θεό. Δεν πρέπει η επιστήμη, η ιατρική και η τεχνολογία να καταργούν το μυστήριο του Θεού. Ο άνθρωπος είναι ένα μεγάλο μυστήριο και γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον. Είναι πλασμένος από τον Θεό «Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» Του.

Τέλος, αν θέλετε δείτε και να ακούσετε το πλήρες όραμά μου που έχω για την Εκκλησία της Κύπρου, σας παραπέμπω να δείτε στο κανάλι του YouTube Ομιλίες Μητροπολίτη Μόρφου και στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεώς μας την τελευταία σύναξη διαλόγου «Ανάβοντας τον Αναπτήρα», που είχε σαν θέμα τις Αρχιεπισκοπικές Εκλογές, στις 22.11.2022.

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι παρεκάλεσαν τὸν Χριστό: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι, καθώς Ἰωάννης ἐδίδαξε τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ» (Λουκ. ια´, 1). Τότε ὁ Κύριος τοὺς παρέδωσε τὴν Κυριακὴ προσευχή (Ματθ. στ´, 9-13).

Πάτερ ἡμῶν

Ἡ πρώτη λέξι, πόσο εἶναι γλυκειά! Μέχρι τώρα δὲν τολμούσαμε νὰ στρέψωμε τὸ βλέμμα πρὸς τὸν οὐρανό. Χαμηλώναμε τὰ μάτια στὴν γῆ καί, ξαφνικά, δεχθήκαμε τὴν χάρι τοῦ Χριστοῦ κι ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας συγχωρέθηκαν. Ἀπὸ πονηροὶ δοῦλοι, ποὺ ἤμασταν, ἐγίναμε καλοὶ «υἱοί». Μὴν ὑπερηφανευώμεθα, ὅμως, γιὰ τὴν δική μας προσπάθεια, ἀλλὰ γιὰ τὴν χάρι τοῦ Χριστοῦ. «Χάριτί ἐστε σεσωσμένοι», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ἐφεσ. β´, 5). Τὸ νὰ ὁμολογήσωμε τὴν χάρι δὲν εἶναι οἴησι, δὲν εἶναι ἔπαρσι, ἀλλὰ πίστι. Τὸ νὰ διακηρύξωμε αὐτὸ ποὺ ἐλάβαμε δὲν εἶναι ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ ἀφοσίωσι· ἂς ὑψώσωμε τὰ μάτια πρὸς τὸν Πατέρα, ποὺ μᾶς ἀναγέννησε μὲ τὸ λουτρὸ τοῦ Βαπτίσματος, πρὸς τὸν Πατέρα, ποὺ μᾶς «ἐξηγόρασε» μὲ τὸν Υἱό Του κι ἂς ποῦμε: «Πάτερ ἡμῶν». Εἶναι αὐτὴ μιὰ καλή, μιὰ ταπεινὴ καύχησι. Σάν ἕνα παιδί, τὸν ὀνομάζομε πατέρα. Ἀλλά, μὴ διεκδικοῦμε κάποιο προνόμιο. Μὲ τὸν εἰδικὸ κι ἀπόλυτο τρόπο δὲν εἶναι Πατέρας παρὰ τοῦ Χριστοῦ μονάχα· γιὰ μᾶς εἶναι ὁ κοινὸς Πατέρας. Γιατὶ μόνο Ἐκεῖνον τὸν ἐγέννησε, ἐνῶ ἐμᾶς μᾶς ἐδημιούργησε. Ἂς λέμε λοιπὸν καὶ μεῖς, κατὰ χάριν, «Πάτερ ἡμῶν», γιὰ νὰ γίνωμε ἄξιοι νὰ εἴμαστε παιδιά Του. Ἂς κάνωμε δική μας τὴν εὔνοια καὶ τὴν τιμή, ποὺ ἐχάρισε στὴν Ἐκκλησία.

Ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς

Τί σημαίνει «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»; ἂς ἀκούσωμε τὴν Γραφή, ποὺ λέγει: «Ὑψηλὸς ἐπὶ πάντα τὰ ἔθνη (ὑψηλότερος ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη), ὁ Κύριος, ἐπὶ τοὺς οὐρανούς ἡ δόξα αὐτοῦ» (Ψαλμ. ριβ´, 4). Παντοῦ θὰ δοῦμε νὰ γίνεται λόγος ὅτι ὁ Κύριος εἶναι στούς οὐρανούς, γιὰ τοὺς ὁποίους λέγει ὁ ψαλμωδός: «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ» (Ψαλμ.ιη´, 2). Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐκεῖ ὁπού ἔχουν σταματήσει οἱ ἁμαρτίες. Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐκεῖ ὁποῦ οἱ παραβάσεις τιμωροῦνται. Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐκεῖ ὁποῦ δὲν ὑπάρχει καμμιὰ πληγὴ θανάτου.

Ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου

Τί σημαίνει «ἁγιασθήτω;». Σάν νὰ εὐχώμαστε νὰ ἁγιασθῇ Ἐκεῖνος, ποὺ εἶπε: «ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν» (Λευϊτ. ιθ´, 2). Σὰν νὰ ἔχῃ τὴν δύναμι ὁ δικός μας λόγος, νὰ αὐξήσῃ τὴ δική Του ἁγιότητα… Ὄχι, δὲν εἶναι αὐτό. Ζητᾶμε νὰ ἁγιασθῆ ὁ Θεὸς «ἐν ἡμῖν», ἐντός μας. Τὸ ἁγιαστικό του ἔργο νὰ φθάση σὲ μᾶς.

Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου

Ἆρα γε δὲν εἶναι αἰώνια ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ὁ Ἰησοῦς λέγει: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον» (Ἐγὼ γι᾿ αὐτὸ γεννήθηκα καὶ γι᾿ αὐτὸ ἦλθα στὸν κόσμο, Ἰωάν. ιη´, 37), καὶ μεῖς λέμε: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου», σάν νὰ μήν ἔχῃ ἔλθει· ὅμως, τὸ αἴτημα αὐτὸ ἔχει ἕνα διαφορετικὸ νόημα. Ὁ Θεὸς ἔρχεται, ὅταν δεχώμαστε τὴν χάρι Του. Ὁ ἴδιος τὸ βεβαιώνει: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι» (Λουκ. ιζ´, 21).

Γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς

Μὲ τὸ Αἶμα τοῦ Χριστοῦ ὅλα εἰρήνευσαν καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν γῆ. Ὁ οὐρανὸς ἁγιάσθηκε, ὁ διάβολος ἐκδιώχθηκε. Βρίσκεται πιὰ ἐκεῖ, ὁποῦ βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον ἀπάτησε. «Γενηθήτω τὸ θέλημά σου» σημαίνει νὰ ἔλθῃ εἰρήνη στὴν γῆ, ὅπως ὑπάρχει στὸν οὐρανό.

Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον

Προτοῦ ἐκφωνήσει ὁ ἱερέας, κατὰ τὴν Θ. Εὐχαριστία, τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Λάβετε φάγετε… πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…», αὐτὸ ποὺ προσφέρομε ὀνομάζεται ἄρτος. Μετὰ τὴν ἐκφώνησι δὲν τὸ ὀνομάζομε πιὰ ἄρτο, ἀλλὰ Σῶμα. Γιατί, ὅμως, στὴν Κυριακὴ προσευχή, τὴν ὁποίαν ἀπαγγέλλομε μετὰ τὸν καθαγιασμό, λέμε «τὸν ἄρτον ἡμῶν»; … Ἀλλά, προσθέτομε «τὸν ἐπιούσιον», δηλαδὴ τὸν ἀπαραίτητο γιὰ τὴν συντήρησι τῆς οὐσίας· τὴν ὑπόστασι τῆς ψυχῆς μας δὲν τὴν ἐνισχύει ὁ ἄρτος ὁ ὑλικός, ποὺ μπαίνει στὸ σῶμα μας, ἀλλ᾿ ὁ ἄρτος ὁ οὐράνιος· τὸν ὀνομάζομε, ὅμως, κι «ἐπιούσιο», ποὺ σημαίνει ἐπίσης «καθημερινό», γιατὶ οἱ ἀρχαῖοι ὀνόμαζαν τὴν «αὔριον»: «ἐπιοῦσαν ἡμέραν». Ἔτσι ἐκφράζομε δύο ἔννοιες μὲ μιὰ λέξι.

Ἐάν, ὅμως, ὁ ἄρτος αὐτὸς εἶναι καὶ καθημερινὸς καὶ ἀπαραίτητος γιὰ τὴν συντήρησι τῆς οὐσίας, γιατὶ περιμένομε νὰ περάσῃ ἕνας ὁλόκληρος χρόνος, γιὰ νὰ μεταλάβωμε; ἂς λάβωμε κάθε ἡμέρα αὐτὸ ποὺ μᾶς χρειάζεται κάθε ἡμέρα. Ἂς ζοῦμε κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ εἴμεθα ἄξιοι νὰ μεταλαμβάνωμε κάθε ἡμέρα. Γιατί, ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι ἄξιος νὰ τὸν λαμβάνῃ κάθε ἡμέρα, δὲν θὰ εἶναι ἄξιος νὰ τὸν δεχθῇ οὔτε μιὰ φορὰ τὸν χρόνο. Ὁ Ἰὼβ προσέφερε κάθε ἡμέρα θυσία γιὰ τοὺς γιούς του, ἀπὸ φόβο μήπως διέπραξαν κανένα ἁμάρτημα μὲ τὰ λόγια ἢ μὲ τὶς ἐνθυμήσεις τῆς καρδιᾶς τους (Ἰώβ α´, 5). Καὶ μεῖς ἀκοῦμε πώς, κάθε φορὰ ποὺ προσφέρεται ἡ ἀναίμακτος θυσία, ἀναπαριστάνεται ὁ θάνατος καὶ ἡ Ἀνάστασι καὶ ἡ Ἀνάληψι τοῦ Κυρίου, καὶ ξαναδίδεται ἡ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ δὲν δεχώμεθα τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς; Ὅποιος ἔχει μιὰ πληγὴ ζητάει κάποιο φάρμακο. Τὸ νὰ εἴμαστε ὑποταγμένοι στὴν ἁμαρτία εἶναι μιὰ πληγή. Τὸ οὐράνιο φάρμακο εἶναι τὰ ἄχραντα Μυστήρια.

Ἄν μεταλαμβάνωμε κάθε ἡμέρα, τότε ἡ κάθε ἡμέρα εἶναι γιὰ μᾶς μία «σήμερον». Ἐὰν σήμερα ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα μας, ἀναγεννάει κι ἀνασταίνει τὴν σημερινή μας ἡμέρα. Μὲ ποιὸν τρόπο; Ὁ Πατήρ ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς λέγει στὸν Ἰησοῦ: «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε» (Ψαλμ. β´, 7). Τὸ «σήμερον» εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ἀνασταίνεται. Ὑπάρχει τὸ χθὲς καὶ τὸ σήμερα· ὅμως, ὁ Ἀπόστολος λέγει: «Ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. ιγ´, 12). Ἡ νύχτα τῆς «χθές» πέρασε. Ἡ σημερινὴ ἡμέρα ἔφθασε.

Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν

Ποιὸ ἄλλο εἶναι τὸ «ὀφείλημα», τὸ χρέος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; ἄν δὲν δεχώμασταν χρήματα ἀπὸ ἕναν ξένο δανειστή, δὲν θὰ χρωστούσαμε. Ἀκριβῶς γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο μᾶς καταλογίζεται ἁμαρτία.

Εἴχαμε στὴν διάθεσί μας τὸ «χρῆμα» καὶ ὠφείλαμε μ᾿ αὐτὸ νὰ γεννηθοῦμε πλούσιοι. Ἤμασταν πλούσιοι, πλασμένοι «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Γεν. α´, 26-27). Ἐχάσαμε αὐτὸ ποὺ κατείχαμε, δηλαδὴ τὴν ταπείνωσι, ὅταν ἀπὸ ὑπερηφάνεια προεβάλαμε διεκδικήσεις. Ἐχάσαμε τὸ χρῆμα μας. Ἐμείναμε γυμνοὶ σὰν τὸν Ἀδάμ. Πήραμε ἀπὸ τὸν διάβολο ἕνα δάνειο, ποὺ δὲν μᾶς ἦταν ἀπαραίτητο. Κι ἔτσι ἐμεῖς, ποὺ ἤμασταν ἐλεύθεροι «ἐν Χριστῷ», ἐγίναμε αἰχμάλωτοι τοῦ διαβόλου. Ὁ ἐχθρὸς κρατοῦσε τὸ γραμμάτιο. Ἀλλ᾿ ὁ Κύριος τὸ κάρφωσε πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ τὸ ἔσβησε μὲ τὸ Αἶμα Του (Κολ. β´, 14-15). Ἐξάλειψε τὸ χρέος καὶ μᾶς ἐλευθέρωσε. Ἑπομένως ἔχει ἰδιαίτερη σημασία αὐτὸ ποὺ λέμε: «Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ἂς τὸ προσέξωμε: «ἄφες ἡμῖν…, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν…», (Συγχώρησέ μας…, ὅπως κι ἐμεῖς συγχωροῦμε). Ἄν συγχωροῦμε, τότε κάνομε κάτι ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεσι γιὰ νὰ συγχωρηθοῦμε. Ἄν δὲν συγχωροῦμε, πῶς ζητοῦμε, πῶς ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρήσῃ;

Καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ

Ἂς τὸ προσέξωμε αὐτό: «Μὴ εἰσενέγκης», μὴ μᾶς ἀφήνεις νὰ πέσωμε σὲ πειρασμό, στὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε. Δέν λέγει: «Μὴ μᾶς ὁδηγεῖς στὸν πειρασμό». Ἀλλὰ σάν ἀθλητές, ποὺ θέλουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε, ζητᾶμε νὰ ἔχωμε τὴν δύναμι ν᾿ ἀντισταθοῦμε στὸν ἐχθρό, δηλαδὴ στὴν ἁμαρτία. Ὁ Κύριος, ποὺ σήκωσε στούς ὤμους Του τίς ἁμαρτίες μας καὶ συγχώρησε τὰ λάθη μας, εἶναι ἱκανὸς νὰ μᾶς προστατεύσῃ καὶ νὰ μᾶς φυλάξῃ ἀπὸ τὰ τεχνάσματα τοῦ διαβόλου, ποὺ μᾶς πολεμάει, ὥστε ὁ ἐχθρός, ποὺ γεννάει συνεχῶς τὸ κακό, νὰ μὴ μᾶς κατακτήσῃ· ὅποιος ἐμπιστεύεται στὸν Θεό, δὲν φοβᾶται τὸν διάβολο. Γιατὶ «εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;» (Ρωμ. η´, 31). Σ᾿ Αὐτόν, λοιπόν, ἀνήκει ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/ambrosios_mediolanwn_kyriakh_proseyxh.htm

Αγαπητοί φίλοι,

Τα τελευταία δυόμιση χρόνια έχουμε ζήσει πρωτόγνωρες απειλές για την υγεία μας, την ποιότητα της ζωής μας αλλά και για την ίδια μας την επιβίωση.

Δυστυχώς με αφορμή την επιδημία του κορωνοϊού, έχουμε βιώσει κρατικές απαγορεύσεις και υποχρεωτικές επιβολές που παραβίαζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ατομικές μας ελευθερίες. Ταυτόχρονα, ήταν αντίθετες στην επιστημονική αλήθεια και γνώση και αναιρούσαν τις βασικές αρχές και αξίες της Δημόσιας Υγείας και τον δημοκρατικό διάλογο.

Μέσα σε αυτή την λαίλαπα των ανελεύθερων, αυθαίρετων και παράλογων μέτρων, αγωνιστήκαμε μαζί να διαφυλάξουμε την λογική και την αξιοπρέπειά μας με απαράμμιλο σθένος. Συμπαραστάτης μας σε αυτή την τιτάνια μάχη, δεν ήταν άλλος από τον γενναίο και ανυποχώρητο αγωνιστή Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο που στάθηκε δίπλα μας στα δύσκολα και κράτησε ανοικτούς τους Ιερούς Ναούς δίνοντας πνευματική στήριξη και κουράγιο στον πιστό λαό της πατρίδας μας.

Παρόλο που αυτή την περίοδο ζούμε σε μια φαινομενικά «ήρεμη κανονικότητα», εντούτοις τα σύννεφα των κινδύνων πυκνώνουν επικίνδυνα με απειλές για πείνα, κλιματικές αλλαγές, διακοπές ενέργειας, πολέμους, νέες πανδημίες και καινούργια ανελεύθερα μέτρα όπως αυτά που μας ταλαιπώρησαν τα τελευταία δύο χρόνια. Μπροστά στο αβέβαιο μέλλον που προβάλλει, ο λαός της Κύπρου χρειάζεται να έχει στήριγμα την Εκκλησία και τον νέο Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος να μπορεί να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και να ενισχύει πνευματικά τον λαό μας ώστε να αντιμετωπίζει με ορθόδοξο ήθος τους επερχόμενους κινδύνους.

Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια, ο καταλληλότερος να ηγηθεί της Εκκλησίας της Κύπρου ως ο νέος Αρχιεπίσκοπος, είναι ο Μόρφου Νεόφυτος που έδειξε με το αγωνιστικό του φρόνημα και τις πράξεις του ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα όποια σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων διαφυλάσσοντας την Ορθόδοξή μας πίστη ως ένας αληθινός και γνήσιος πνευματικός πατέρας.

Δεν θα απαριθμήσω την προσφορά του στην Ιερά Μητρόπολη Μόρφου τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια. Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα των φίλων του Μητροπολίτη για να ενημερωθείτε και αν επιθυμείτε να βοηθήσετε ως εθελοντές (www.mmorfou.org).

Σας καλώ όλους με υψηλό αίσθημα ευθύνης, να στηρίξουμε τον Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο για την εκλογή του ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου, ώστε ως απλός, δίκαιος και γενναίος Ιεράρχης να αποτελεί την σταθερή πνευματική πυξίδα στον αγώνα για την διαφύλαξη της ελευθερίας μας και της Ορθόδοξής μας Πίστης.

Με βαθιά εκτίμηση και αδελφική αγάπη για τον καθένα και την καθεμία από εσάς,

Ελπιδοφόρος Σ. Σωτηριάδης

Όραμα μου η επιστροφή στα κατεχόμενα – Η ελευθερία της Κύπρου έρχεται… μέσα από τον παγκόσμιο πόλεμο που ξεκίνησε και την εγχείρηση που ετοιμάζει ο Θεός για να μας καθαρίσει…

Ο αρχιεπίσκοπος πρέπει να μας μάθει την πίστη μας γιατί δεν την ξέρουμε. Να χρησιμοποιήσει την νέα τεχνολογία.

Λένε ότι είμαι ωμός. Μερικές φορές γίνομαι τραχύς. Απολογούμαι. Όταν όμως είσαι πατέρας και αγαπάς τα παιδιά σου και βλέπεις τα παιδιά σου να οδηγούνται στο λήθαργο της ανακατωμένης ευρώπης, μακάρι να ήταν ενωμένη, ανακατωμένη είναι, της άθεης ευρώπης, της αντίχριστης ευρώπης, θες να τα ξυπνήσεις.

Όταν πάνε να σου σβήσουν την ρωμιοσύνη, ξυπνά μέσα σου το ανατολικό.

Ρόλος της εκκλησίας δεν είναι μόνο να φτιάχνει συσσίτια και εστίες αλλά να μας μάθει να προσευχόμαστε.

Πρέπει να εκλεγεί ο καταλληλότερος για την περίσταση.

Ρώτησα και θεοφόρους ανθρώπους και μου είπαν πρέπει να είσαι υποψήφιος. Ποιον θα επιλέξουν οι αρχιερείς ευθύνη δική τους. Ένα μέρος του λαού πρέπει να εκφραστεί μέσα από σένα.

Χρειαζόμαστε έναν αρχιεπίσκοπο να μας μάθει τον εαυτό μας. Τι σημίνει Έλληνας, Ορθόδοξος της ανατολής. Για να μπορούμε να αντισταθούμε στα δαιμόνια της νέας τάξης πραγμάτων. Αρκεί να θυμηθούμε τα νομοσχέδια που ψήφισαν οι βουλευτές. Μέχρι το τελευταίο να αλλάζουν φύλο τα παιδιά μας στα 15 με 40 ευρώ.

Ο νέος αρχιεπίσκοπος πρέπει να κρατήσει την ελευθερία της εκκλησίας της Κύπρου.

Δεν είμαι ρωσόφιλος όπως δεν είμαι και αμερικανόφιλος.

Αν δούμε, μέχρι το Πάσχα, την κατάληψη του Κιέβου μέσα σε τρεις μέρες από Ρώσους και Λευκορώσους και τους ντόπιους να τους υποδέχονται σαν ελευθερωτές, ο Επιφάνιος που θα πάειꓼ

Δεν θα είμαι εκσυγχρονιστής. Παραδοσιακός θα είμαι. Η εκκλησία δεν έχει ανάγκη εκσυγχρονισμού αλλά να είναι αληθινή.

Καθήκον του αρχιεπισκόπου είναι να συγκρουστεί με τη νέα τάξη πραγμάτων και τα άθεα νομοσχέδια. Και να ετοιμάσει τον κόσμο για τον πόλεμο που έρχεται. Και να κάνει χειροτονίες.

Αγάπησα την Κωνσταντινούπολη. Και την περιμένω και με περιμένει. Το ακούσατεꓼ Σημαίνει πολλά..

Τις επιπτώσεις από τα εμβόλια ακόμα δεν τις είδαμε.

Ο νέος αρχιεπίσκοπος θα χρειαστεί να διδάξει σε πολλές φυλές. Πολλοί Τούρκοι θα ζητούν να μάθουν για τον Χριστό.

Δεν θα δεχτούμε τον πάπα ως εκκλησία όσο και να το θέλουν οι αμερικάνοι.

Νεκταρίου Αλέξη 

Θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε πώς στο σύγχρονο μεταμοντέρνο φιλοσοφικό πεδίο που διαμορφώνει κοινωνικές δομές, συνειδήσεις και προσωπικότητες τα δύο τέκνα της ίδιας μητέρας (μεταμοντέρνα σκέψη)  είναι η νέο-αριστερά και ο νέο-φιλελευθερισμός. Οι δύο αυτές πολιτικές ιδεολογίες είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος που το ουσιαστικό αποτέλεσμα τους είναι για την νέο-αριστερά ο έλεγχος της ελευθερίας της σκέψης μέσα από την τρομοκρατία της πολιτικής ορθότητας και για τους νέο-φιλελευθέρους ο απολυτός έλεγχος της οικονομίας και ο περιορισμός των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα από την ελεύθερη οικονομία. Οι δύο αυτές προσεγγίσεις της πραγματικότητας και του κοινωνικού γίγνεσθαι είναι βαθιά αντιεπιστημονικές και μόνο στόχο έχουν την ερμηνεία των καθέκαστων δεδομένων μέσα από τον φακό της δικής τους ιδεολογίας που αποτέλεσμα έχει την εξουθένωση του ανθρώπινου προσώπου και την εξάλειψη της ηθικής. Υπάρχουν πάρα πολλές κοινωνιολογικο-φιλοσοφικές μελέτες για αυτά τα θέματα για όσους ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν.

Το παράδειγμα Μόρφου

Βρισκόμαστε στην Κύπρο του 21^ου αιώνα, ανάμεσα σε κοινωνικο-ιστορικά και πολιτικά δεδομένα άνευ προηγούμενου που όπως φαίνεται θα καθορίσουν το κοσμοιστορικό γίγνεσθαι χωρίς να μπορέσουμε να προβλέψουμε με ακρίβεια το τι μέλλον θα έχουν τα παιδιά μας λόγω της πολυπλοκότητας αλλά και τραγικότητας του το τι συμβαίνει γύρω από την Κύπρο μας. Υπάρχει η εντύπωση πώς ο Κύπριος του σήμερα προσπαθεί να αρνηθεί την τραγικότητα της σύγχρονης του πραγματικότητας που είναι μια κοινωνία μισοδιαλυμένη (δεν λέω διαλυμένη γιατί ζω σε μια διαλυμένη εντελώς κοινωνία αυτής της Αυστραλίας και υπάρχει ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ των δύο). Έτσι αντί να προσπαθούμε αποτελεσματικά να λύσουμε κάποια από αυτά τα προβλήματα η κύρια μας μέριμνα είναι πώς να βάλουμε φυλακή έναν άνθρωπο που έκφρασε τις απόψεις του πεδίου του οποίου διακονεί, που είναι αυτό της Εκκλησίας για όσους αρέσει, για όσους δεν αρέσει ας μην έχουνε καμία σχέση με την Εκκλησία. Η ελευθέρια του ανθρώπινου προσώπου να διαλέξει πώς να ζήσει την ζωή του είναι βασικό δόγμα της ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης και της διδασκαλίας του Χριστού.

Ο Επίσκοπος Μόρφου Νεόφυτος γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν είναι ένας ανθρωπος με μοναδική και φιλοσοφικο-πολιτική πνευματική παιδεία αλλά και προσωπική ιστορία για τα δικαιώματα των αδύνατων και των πονεμένων. Είναι ο κατεξοχήν διεθνιστής ιεράρχης της Κύπρου με ξεκάθαρη διδασκαλία για συγχώρηση και αγάπη αυτών που μας πονέσαν. Ένας πρόσφυγας που εύχεται αλλά και κηρύττει από τα βάθη της καρδιάς του την ειρηνική συνύπαρξη Τουρκοκυπρίων και ελληνοκύπριων και εποίκων. Σε όλα τα κηρύγματα και ομιλίες του κηρύττει ξεκάθαρα την χωρίς υποκρισία συγχώρηση αυτών που μας έχουν βλάψει και ενθαρρύνει την συμπόνια και την προσευχή για όλους του λαού του κόσμου που υποφέρουν από πολέμους, καταστροφές αλλά και ηθικές καταστροφές όπως αυτές της διάλυσης του θεσμού της οικογένειας, τα ναρκωτικά, τις αυτοκτονίες, την ατονία της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων  τις παιδεραστίες και πάρα πολλά άλλα.

Ο Επίσκοπος Μόρφου Νεόφυτος είναι ένας άνθρωπος με ταπεραμέντο μεσοανατολίτικο και δεν το κρύβει, το λέει ευθέως και ανοικτώς για να καταλάβεις και εσύ Κύπριε πώς και εσύ μεσανατολίτης είσαι και όχι Βέλγος η Γάλλος. Εκφράζεται αυθόρμητα και λέει αυτά που μελέτησε και άκουσε από αυτούς που κήρυξε Άγιους το Οικουμενικό Πατριαρχείο αλλά και άλλους που ήτανε άνθρωποι που τους αγαπήσαν μυριάδες άνθρωποι και όχι μόνο Χριστιανοί λόγω της ατέλειωτης και αστείρευτης αγάπης που είχανε για όλα τα πλάσματα της γης. Αυτούς του αγίους τους αγαπούσανε ακόμη και τα ποιο αδάμαστα και άγρια θηρία της φύσης.

Μπορεί αυτά που είπε να θίξανε κάποιες ομάδες ανθρώπων που ούτε το περιεχόμενο μέσα στα οποία είπε καλά, καλά το καταλάβανε, και ούτε θέλουνε να το καταλάβουν λόγω του ότι είναι βαθιά προκατειλημμένη από τις ιδεολογίες τους και φιλοσοφικά τους πιστεύω τα οποία συζητήσαμε στην αρχή του κειμένου και η πρώτη τους αντίδραση ήταν αυτός ο κανιβαλισμός εναντίον κάποιου ανθρώπου που τους αγαπάει περισσότερο από ότι οι ίδιοι αγαπάνε τον εαυτό τους. Προσκαλώ οποιονδήποτε Κύπριο η Έλληνα που νομίζει πώς ο Μόρφου είναι το τέρας που περιγράφουνε να πάνε στην Ευρύχου εκεί που ζει να τους κεράσει καφέ και να συζητήσουν επί παντός επιστητού και εάν ακόμη συνεχίζουν να έχουν αυτές τις απόψεις για αυτό τον αυθεντικό Κύπριο-Ανατολίτη (όπως εσύ και εγώ κύριε Κύπριε και Κυπρία), ιεράρχη, προσευχόμενο και πλήρης αγάπη για όλα τα πλάσματα της γης, θα αναθεωρήσω όλα όσα έγραψα σε αυτό το κείμενο.

– Γέροντα, σκέφτομαι ότι, αν έβλεπα τον τροχό της Αγίας Αικατερίνης, θα πέθαινα από τον φόβο μου!
– Άμα πέθαινες, πριν σε ανεβάσουν στον τροχό, καλά θα ήταν· θα ήταν ευλογία από τον Θεό. Αλλά αν τυχόν ανέβαινες εκεί και δυσκολευόσουν, εκείνο θα ήταν το βάσανο. Οι Μάρτυρες είχαν καλή διάθεση, βοηθούσε και ο Χριστός και άντεχαν στους πόνους.
Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τί λεβεντιά!… Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χάιδεμα. Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νούς του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λές και πήγαιναν σε πανηγύρι!..

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές. Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία καί, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com