Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ποὺ τελέσθηκε στὸν ὁμώνυμο πανηγυρίζοντα ἱερὸ ναὸ τῆς κοινότητος Ἀκακίου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (6.8.2021).
Ψάλλει ὁ Πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου.
Έτη πολλά μεταμορφωμένα και σε σας.
Όσοι διαλέγομε τον Χριστό ως τρόπο ζωής και όχι για τα ήθη και τα έθιμα της Ακανθούς και της Μόρφου αλλά ως τρόπον καθημερινής ζωής. Ο καθημερινός τρόπος για να επιλέγω τον Χριστό ως τρόπον ζωής, είναι να μετανιώνω για τα λάθη μου και τα πάθη μου. Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να ελκείσει το Άγιον Πνεύμα για να μας καθαρίσει, να μας φωτίσει, να μας μεταμορφώσει και τέλος-τέλος να μας αγιάσει.
Επιλέγουμε τον Χριστό ως το κατεξοχήν Θεανθρώπινο πρόσωπο που ενίκησε τον θάνατο, που ενίκησε την αμαρτία μας, που ενίκησε τον διάβολο, διότι υπάρχει διάβολος όπως τον περιγράφει το Ευαγγέλιο όσο και να ενοχλεί τα αυτιά της σύγχρονης Ευρώπης και της άθεης Αμερικής. Αυτοί μας παρουσίασαν τον διάβολο ως μυθώδη φαντασία και αφού τον έβγαλαν από τη ζωή τους και τώρα τον νομιμοποιούν.
Αν θέλουμε λοιπόν να μεταμορφωθούμε Αυτόν θα επιλέξουμε, τὸ ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν εὑρισκόμενον, τον Χρυσσοσώτηρά μας. Απ᾿ αυτή την θαυμαστή εικόνα της Ακανθούς, που εδώ και εφτακόσια χρόνια, μας υπενθυμίζει ότι ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή,ο πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται. Τι ζωή θέλουμε; Να μας μεταμορφώσει ο Χριστός διά της μετανοίας και της τακτικής Θείας Κοινωνίας ή επειδή θέλουμε να είμεθα μοντέρνοι επειδή, δεσπότη μου, άλλαξαν οι καιροί και αυτά που γράφτηκαν πριν δύο χιλιάδες χρόνια πρέπει να μην τα λέμε; Τότε, αντί της μεταμορφώσεως, έρχεται το άλλον πνεύμα το πονηρόν και μας παραμορφώνει.
Άρα, όσο περνούν όχι τα χρόνια, οι μέρες σας λέω, θα υποχρεωθούμε από τα γεγονότα και την καθημερινότητά μας, να επιλέξουμε: Χριστόν και μεταμόρφωση ή αντίχριστο και παραμόρφωση. Και αν δεν το βλέπετε μέσα στην ψυχή σας γιατί δεν εμάθετε να βλέπετε μέσα, θα το βλέπετε στα παιδιά σας και στα εγγόνια σας και θα απορείτε γιατί συμβαίνει αυτό. Η απάντηση είναι γιατί δεν επιλέξαμε τον Χριστό διά της μετανοίας, της Θείας Κοινωνίας και της επικοινωνίας.
Εύχομαι να γίνει και από σας και εμάς, αυτή η θαυμάσια επιλογή της μεταμορφώσεως και τότε έχει μέλλον ο τόπος μας. Διαφορετικά, τα άλλα όλα που ακούτε, θα είναι παραμυθάκια για να ξεγελούν πρόσφυγες και μη.
Διερωτηθήκατε ποτέ πως θα πάμε ενώπιον του Χριστού και της Παναγίας, αφού όλοι θα πάμε ενώπιον τους, χωρίς να φροντίσουμε τουλάχιστον το κεφάλαιο της μετανοίας, το κεφάλαιο της καθάρσεως.
Η Ορθοδοξία είναι τόσον πλούσια και τόσον πλήρης, που έχει τη θεραπευτική αυτή αγωγή σε όλη της τη δυνατότητα και πληρότητα. Και πρέπει να τονίσω ότι είναι κάτι επίκαιρο η μετάνοια αφού βλέπετε ότι έφτασε όλη η κοινωνία, όλη η Οικουμένη σε ένα μεταίχμιο, σε μία σύγχυση, σε μίαν αποστασία. Τα βλέπετε και σεις δεν υπάρχει λόγος να σας πείσω αφού κάθε χρόνος γίνεται πιο δύσκολος όχι μόνον οικονομικά αλλά και Πνευματικά. Αισθανόμεθα ότι πιεζόμεθα όλο και περισσότερο από δυνατούς πειρασμούς, πολλοί άνθρωποι φεύγουν νέοι, είτε με ατυχήματα είτε με ανίατες ασθένειες. Έλεγε η αγία Ματρώνα η Ρωσίδα ότι λίγον πριν τους μεγάλους πολέμους, λίγο πριν τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, πολλοί άνθρωποι καλοσυνάτοι, αλλά ολίγον αδύνατοι στην πίστη είτε θα φύγουν με αρρώστιες, είτε με ατυχήματα.
Και το ζούμε… ποιο σπίτι δεν έχει νεκρό, ποιο σπίτι δεν έχει ασθενή; Για όλους αυτούς όμως υπάρχει η μετάνοια και η Θεία Λειτουργία. Η μετάνοια και η Θεία Λειτουργία για τους ζωντανούς, για τους κεκοιμημένους μας όμως μόνον η Θ. Λειτουργία διότι «εν τω Άδη, ουκ έστι μετάνοια». Γι’ αυτό είναι σημαντικά τα χρόνια που περνούμε να αξιοποιήσουμε τον χρόνο που μας δίδει ο Θεός είτε είμεθα γέροι, είτε είμεθα μεσήλικες, είτε είμεθα νέοι άνθρωποι.
Ένας σύγχρονος άγιος που ζει με μεγάλες ασθένειες μου αποκάλυψε γιατί δεν θα αποφύγομε τους μεγάλους πολέμους, τους μεγάλους σεισμούς και καταποντισμούς. Ο λόγος είναι γιατί υπάρχουν δύο μεγάλες αμαρτίες για τις οποίες οι άνθρωποι δεν μετανιώνουν, μεταμελούνται, αλλά δεν μετανιώνουν.
Η μία είναι η φοβερή αμαρτία της έκτρωσης. Πόσα μικρά παιδιά σκοτώνονται καθημερινά από τους ίδιους τους γονείς και δεν γνωρίζουν, έλεγε ο άγιος Παΐσιος, το άγιο βάφτισμα. Και στατιστικά είναι πιο πολλά τα παιδιά που τα κάνουν έκτρωση, πριν γνωρίσουν τη ζωή και το βάφτισμα, από τα παιδιά που γεννιούνται.
Το δεύτερο αμάρτημα, είναι οι σαρκικές αμαρτίες που γίνονται πέρα από τη φύση που δεν είναι φυσικές και γίνονται και εκτός αλλά και εντός γάμου. Και νομίζουν οι άνθρωποι ότι είναι δικαίωμά τους αλλά δεν είναι δικαίωμά μας. Η ζωή που έχουμε είναι του Αγίου Πνεύματος διότι αυτό είναι το ζωοποιών Πνεύμα. Το σώμα που έχουμε είναι το σώμα του Χριστού «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε».
Άρα το σώμα μας πρέπει να το προσέχουμε και όπου δεν το προσέξαμε είτε με εκτρώσεις, είτε με σαρκικές αμαρτίες υπάρχει το φάρμακο. Η Εκκλησία δεν είναι σκληρή όμως είναι αυστηρή αλλά πάντοτε μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής που πρώτος τον κήρυξε ο Τίμιος Πρόδρομος. Υπάρχει η μετάνοια να γονατίσουμε, να μετανιώσουμε είτε είναι αμαρτήματα του παρελθόντος, είτε της νεότητας μας, είτε είναι τωρινά. Να βρούμε και ένα πνευματικό άνθρωπο να μας καθοδηγήσει για το πώς να αγαπήσουμε πιο δυνατά την Παναγία, για να νικήσουμε τις σαρκικές μας επιθυμίες. Πώς να μνημονεύσουμε τα κεκοιμημένα, τα νεκρά, τα σκοτωμένα παιδιά μας από μας, για να μην μας κατατρώνε οι ενοχές και η κατάθλιψη.
Και με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο τον εαυτό μας ανακουφίζουμε, αλλά και αυτά τα γεγονότα που θα ΄ρθουν τα αναβάλλουμε λιγάκι. Για να δώσει ο Θεός χρόνο μετανοίας σε περισσότερους ανθρώπους.
Εύχεστε και σεις, ευχόμεθα και εμείς, η Παναγία μας, ο Τίμιος Πρόδρομος και όλοι οι άλλοι άγιοι να γίνουν μεγάλοι ικέτες για τις δικές μας αμαρτίες, αρκεί εμείς να μετανοούμε.
Απόσπασμα κηρύγματος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου από τον Εσπερινό της εορτής της αποτομής της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου που τελέσθηκε στον ιερό ναό Τιμίου Προδρόμου στο χωριό Πρόδρομος (28.08.2016).
«Αὐτοκράτωρ ἐστὶ τῶν παθῶν ὁ εὐσεβὴς λογισμός» (Δ’ Μακκαβαίων, α’ 7, θ’ 4). Ο ευσεβής λογισμός είναι κυρίαρχος και εξουσιαστής επί των παθών. Αυτό με περίσσια ανδρεία απέδειξαν οι επτά αδελφοί Μακκαβαίοι με τη στάση τους απέναντι στο βασιλιά της Συρίας Αντίοχο (περί το 5327 από κτίσεως κόσμου ή 173 π.Χ.), όταν αυτός τους έταξε δόξες, τιμές και επίγειες απολαύσεις, αν αυτοί καταπατούσαν το Μωσαϊκό νόμο και έτρωγαν από τα απαγορευμένα φαγητά που τους πρόσφερε.
Ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής (175-164 π.Χ.), ο σκληρός και αλαζόνας αυτός απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου εισέβαλε το 170 π.Χ. στα Ιεροσόλυμα, όπου πυρπόλησε τα πάντα, θέλησε να εκριζώσει την Ιουδαϊκή θρησκεία, με τη βία να εξελληνίσει τους Εβραίους, και να τους αναγκάσει να γίνουν ειδωλολάτρες. Απαγόρευσε την λατρεία του αληθινού Θεού καταργώντας την αργία του Σαββάτου και όλες τις γιορτές τους. Πολλοί τότε Ιουδαίοι φάνηκαν δειλοί και από τον φόβο τους υπάκουσαν στην εντολή του βασιλιά Αντιόχου. Κάποιοι όμως προτίμησαν να περάσουν σκληρά βασανιστήρια, παρά να αρνηθούν τον μόνο αληθινό Θεό.
Ο Ελεάζαρος, ο πολυσέβαστος εννενηντάχρονος ιερέας και διδάσκαλος του Νόμου απεφάσισε να βαδίσει πρώτος την οδό του μαρτυρίου. Αφού απέρριψε με ορμή το χοιρινό κρέας, το οποίο έβαλαν με την βία στο στόμα του, τον έσυραν βάναυσα στα βασανιστήρια.. Αλλ’ ο σεβάσμιος γέροντας υπέφερε καρτερικά τις κακοποιήσεις, οι στρατιώτες δε του πρότειναν, για ν’ απαλλαγεί από την θανατική καταδίκη, να φάγει ένα κομμάτι κρέας από αυτά που ο Νόμος επέτρεπε, να προσποιηθεί όμως στον Αντίοχο, ότι τρώει χοιρινό κρέας.
Ο ζηλωτής όμως της πίστεως, Άγιος Ελεάζαρος, αρνήθηκε να ατιμάσει τα γηρατειά του, να κηλιδώσει για μια στιγμή τον άγιο βίο του και να γίνει αιτία σκανδάλου στους νεώτερους. Διότι αυτός ο συμβιβασμός, όσο μικρός και αν φαινόταν, σήμαινε αποστασία από τον Θεό και προσχώρηση στα ειδωλολατρικά ήθη.
Έπειτα, χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό, προχώρησε προς το βασανιστικό όργανο, το τύμπανο. Η μεγάλη του θυσία ανέβηκε στο θρόνο του Θεού ως «οσμή ευωδίας πνευματικής». Επιπλέον έγινε παράδειγμα προς μίμηση στους μαθητές του καθώς και σε όλο τον λαό.
Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Ελεαζάρου παρουσιάσθηκαν στον Αντίοχο οι επτά Μακκαβαίοι αδελφοί συνοδευόμενοι από την μητέρα τους. Κατάπληκτος ο Αντίοχος από την κοσμιότητα, την ευγένεια, την καλλονή και το πλήθος αυτών των νέων, προσπάθησε να τους παρασύρει με απατηλές υποσχέσεις να θυσιάσουν στα είδωλα, να μεταβάλλουν τρόπο ζωής .
Ωστόσο ούτε οι υποσχέσεις ούτε και οι απειλές στάθηκαν ικανές να κλονίσουν την πίστη των επτά αδελφών. Όλοι μαζί, με μια φωνή, οπλισμένοι με τον ευσεβή λογισμό, ομολόγησαν με αποφασιστικότητα ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ζωή τους, παρά να παραβούν τους νόμους του Θεού και να αρνηθούν τον νομοθέτη Θεό. «Κοινή η πνοή των, κοινός ο στόχος των, ένας ο τρόπος της ζωής των, ο θανατος διά τον Θεόν, όχι ολιγώτερον αδελφοί εις τα ψυχάς απ’ ο,τι εις τα σώματα…» αναφωνεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Έπειτα βάδισαν κατά σειράν ηλικίας «προς εμπαιγμόν», προς το μαρτύριο, αναπτερώνοντας ο ένας το φρόνημα του άλλου. Ο κοινός ζήλος τους για την αρετή ενίσχυε την μεταξύ τους αγάπη και ομόνοια. Υποβλήθηκαν στα ίδια φρικτά βασανιστήρια. Και η ευσεβής Σολομονή, η αξιοθαύμαστη μητέρα τους, αν και έβλεπε τα παιδιά της να βασανίζονται και να θανατώνονται όλα την ίδια ημέρα από τον ειδωλολάτρη τύραννο,«δεν ωλοφύρετο με θρήνους, αλλ’ είχε σαν αδαμάντινον τον νούν και σαν να γεννούσε εκ νέου τους υιούς της εις την αθανασίαν». (Δ΄ Μακ. ιστ΄ 11-13).
Μεταβάλλοντας δε με την χάρη του Θεού, την γυναικεία τρυφερότητα σε ανδρικό θάρρος, πυρπολούσε τις ψυχές τους, τα παρότρυνε στη θυσία και τα πρόετρεπε να μη δειλιάσουν στους κόπους της ευσεβείας αλλά να δείξουν ανδρεία και παρρησία. Αγωνιούσε μήπως ένα από τα παιδιά της στερηθεί το μαρτυρικό στεφάνι.
Ο ευσεβής λογισμός δυνάμωνε την καρδιά της, ώστε να παραβλέπει την πρόσκαιρη στοργή προς αυτά. Έτσι δεν έβλεπε στην γη, αλλ’ ατένιζε προς τον Ουρανό, προς τα μέλλοντα. Και όταν πλέον εξασφάλισε ένα-ένα τα παιδιά της στους κόλπους του Θεού, υπέρτατα ευτυχισμένη, όρμησε μόνη της μέσα στην φωτιά, για να μην αγγίξει κανείς το σώμα της.
Πρόσφερε και τα επτά παιδιά της στον Θεό και έπειτα πρόσθεσε τον εαυτό της στην ιερή παράταξή τους, ως επτά φορές μάρτυρας.
Το σεπτό λείψανο της Αγίας Σολομονής σώζεται ολόκληρο στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.
Φέρεται εἰς γνῶσιν τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ὅτι τὴν Κυριακὴ 31 Ἰουλίου 2022, θὰ τελεσθεῖ στὸν ἱερὸ ναὀ Ἁγίου Γεωργίου Ἄλωνας, Θεία Λειτουργία καὶ μετὰ τὸ πέρας τῆς Λειτουργίας τὸ ἐτήσιο μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ πατρὸς ἀρχιμ. Σάββα Ἀχιλλέως (†3 Αὐγ. 2016), ὁ ὁποῖος κατάγεται ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἄλωνα. Οἱ Ἀκολουθίες τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς Θείας Λειτουργίας θὰ ἀρχίσουν στὶς 7:00 π.μ.
Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στον πανηγυρίζοντα ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Ακάκι, θα τελεστούν οι ακόλουθες ακολουθίες:
Ἡ εἰκόνα καὶ ὁ ναὸς τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων» στὸ χωριὸ Καννάβια τῆς Κύπρου
Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου
Ἡ ἱερὰ εἰκόνα τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων»
Ἡ πρωτότυπη εἰκόνα τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως», ἀντίγραφο τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἡ ὁμώνυμη εἰκόνα στὸ χωριὸ Καννάβια τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, βρίσκεται στὴν ἀνδρώα Ἐπισκοπικὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, μαθητῆ τοῦ ἁγίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ, στὴν πόλη Σερπουχὼβ (Серпухоь) κοντὰ στὴ Μόσχα.
Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ ἀρχικὴ εἰκόνα, ἀλλὰ ἀντίγραφό της. Ἡ ἀρχική, αὐθεντικὴ εἰκόνα δυστυχῶς ἐξαφανίσθηκε μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων στὴ Ρωσία τὸ 1917 καὶ ἔκτοτε ἀγνοεῖται ἡ τύχη της. Ἔχουν διασωθεῖ μόνο κάποιες φωτογραφίες της, βάσει τῶν ὁποίων μπορεῖ νὰ χρονολογηθεῖ περίπου στὸν 14ο αἰῶνα. Ἡ ἀρχαία αὐτὴ εἰκόνα ἦταν ξακουστὴ σ᾽ ὅλη τὴ Ρωσία, καὶ εἵλκυε προσκυνητὲς ἀπὸ πολλὰ μέρη, γιατὶ εἶχε τὴν ἰδιαίτερη χάρη νὰ βοηθεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὸ ἀλκοὸλ καὶ τὰ ναρκωτικά. Μετὰ τὴν πτώση τοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ τὴν Περεστρόϊκα (1988), ἡ ἀνωτέρω Μονὴ ἐπαναλειτούργησε, ὁπόταν δόθηκε ἡ ἰδέα νὰ ξαναγίνει ἡ εἰκόνα αὐτή, ποὺ χάθηκε. Τὴν ἁγιογράφησή της ἀνέλαβε ὁ ἁγιογράφος Ἀλέξανδρος Σοκολώβ (Соколоь), ὁ ὁποῖος, βάσει τῶν σωζομένων φωτογραφιῶν, ἀπέδωσε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία -κατὰ τὴν ἄποψη εἰδημόνων- τὴν ἀρχική, αὐθεντικὴ εἰκόνα. Τὸ πρῶτο αὐτὸ ἀντίγραφο τῆς ἀρχαίας εἰκόνας τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων» ἁγιογραφήθηκε τὸ ἔτος 1993.
Ἡ ἀπεικόνιση τῆς ἀρχικῆς εἰκόνας τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων» καὶ ἡ θεολογική της ἑρμηνεία
Ἡ Παναγία ἀπεικονίζεται μετωπική, σὲ προτομὴ (ἀπὸ τὴ μέση καὶ πάνω), σὲ στάση δεήσεως, ἔχοντας μπροστά της τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς Βρέφος μέσα σὲ ἅγιο Ποτήριο καὶ ἐπάνω σὲ ἁγία Τράπεζα. Ὁ Ἰησοῦς εὐλογεῖ καὶ μὲ τὰ δύο Του χέρια. Ἡ ἐπωνυμία τῆς ἀρχαίας αὐτῆς εἰκόνας στὰ ρωσικὰ εἶναι «Неупиваемая Чаша», ποὺ σὲ μετάφραση στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει, «Τὸ ἀνεξάντλητο Ποτήριο».
Ἐδῶ, νὰ σημειώσουμε πὼς καὶ στὴν Κύπρο ἀπεικονίζεται ὁ Χριστός, ὡς «παιδίον νέον», ὡς Ἐμμανουήλ, νὰ ἵσταται μέσα σὲ μεγάλο ἅγιο Ποτήριο καὶ νὰ εὐλογεῖ μὲ τὰ δύο Του χέρια αὐτοὺς ποὺ τὸν κοινωνοῦν, ἐλευθερώνοντάς τους ἀπὸ πάθη καὶ κακὲς συνήθειες.
Σχετικὰ παραδείγματα στὴ μητροπολιτική μας περιφέρεια ἔχουμε στὴν Πρόθεση τοῦ Βήματος τοῦ καθολικοῦ τῆς Μονῆς Παναγίας Χρυσοκουρδαλιώτισσας στὰ Κούρδαλι-Σπήλια (16ος αἰ.), στὴν Πρόθεση, στὸ κιβώριο τῆς ἁγίας Τράπεζας [ΕΙΚ. 4] καὶ τὸ καταπέτασμα τῆς Ὡραίας Πύλης στὸν κατεχόμενο ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάμαντος Μόρφου, καθὼς καὶ στὸ γνωστὸ ἅγιο Ποτήριο τοῦ ἔτους 1506, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν αὐτὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάμαντος καὶ σήμερα ἐκτίθεται στὸ Βυζαντινὸ Μουσεῖο τοῦ Ἱδρύματος Μακαρίου Γ´ στὴ Λευκωσία. Ἡ ἴδια ἀπεικόνιση ὑπάρχει καὶ σὲ τοιχογραφία τοῦ ναοῦ τοῦ Σωτῆρος στὸ Παλαιχώρι.
Ἡ μετονομασία τῆς ὡς ἄνω παλαιᾶς ρωσικῆς εἰκόνας σὲ «Παναγία τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων» στὴν οὐσία συμπίπτει μὲ τὴν ἀρχαία της ὀνομασία στὰ ρωσικά, κι αὐτὸ ἐξάγεται ἀπὸ τὴ θεολογικὴ ἑρμηνεία τῆς ἀπεικόνισης αὐτῆς. Ἡ Ἐκκλησία προτείνει σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς, τὴ Θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ Νικητῆ τοῦ θανάτου. «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 6, 56). Ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ ὁποιοδήποτε πάθος ἢ κακὴ συνήθεια εἶναι πρόβλημα τῶν ἐπιθυμιῶν μας, τὶς ὁποῖες ἐντοπίζει καὶ ὑποδαυλίζει ὁ Πειρασμὸς καὶ τὶς κάνει σκλαβιὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Πράττω δηλαδὴ αὐτά, ποὺ δὲν θέλω. «Οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾽ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράττω» (Ρωμ. 7, 19). Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ προσφέρει τὴ θέλησή του στὸν Χριστό. Καί, ὅπως μοῦ ἔλεγε κάποτε ὁ μακαριστὸς ἅγιος Γέρων Εὐμένιος Σαριδάκης, «νὰ λὲς στὴν προσευχή σου· ‘‘Χριστέ μου, γιὰ νὰ μὴν διορθώνομαι, φαίνεται σὲ θέλω λίγο. Θέλω νὰ σὲ θέλω περισσότερο. Μόνος μου δὲν μπορῶ νὰ διορθωθῶ. Ἔλα μέσα μου καὶ αὔξησε τὴ θέλησή μου’’.» Καί, ὁ καλύτερος τρόπος, γιὰ νὰ ἔλθει μέσα μας ὁ Χριστὸς καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ αἷμα μας, τὴν ἐπιθυμία μας, τὸν λογισμό μας, εἶναι ἡ Μετάνοια καὶ τὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς, ἡ Θεία Κοινωνία. Καὶ στὸν Χριστὸ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ «Παναγία τῆς Ἀπολυτρώσεως», Αὐτή, ποὺ γέννησε τὸν Ἐλευθερωτὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατο.
Ἡ εἰκόνα τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων» στὸ χωριὸ Καννάβια
Κατὰ τὴν ἐνάσκηση τῶν ποιμαντικῶν μας καθηκόντων, ἀντιληφθήκαμε σὺν τῷ χρόνῳ τὴν ἔκταση τοῦ προβλήματος τῶν νέων τῆς ἐποχῆς μας ἀπὸ τὴ χρήση οὐσιῶν ἐξάρτησης (ἀλκοόλ, ναρκωτικά, τσιγάρο, κ.λπ.), ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ λεγόμενα «τυχερὰ παιγνίδια», καθὼς καὶ τὶς διαδεδομένες πλέον ἀσθένειες τοῦ αἵματος (ὅπως ἡ λευχαιμία), καὶ ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθοῦν μόνο μὲ ἀνθρώπινα μέσα. Χρειάζεται προπαντὸς ἡ ἄνωθεν βοήθεια ἀπὸ τὴ Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν πηγὴ τοῦ ἐλέους καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας. Ἡ ἀποξένωση τῶν νέων ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, τὴ Μετάνοια, τὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σὲ ἀσθένειες τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ καλέσαμε τὸν ἀνωτέρω ἐκλεκτὸ ἁγιογράφο (καὶ ἤδη μακαριστό), κ. Ἀλέξανδρο Σοκολώβ, γιὰ νὰ ἁγιογραφήσει καὶ πάλιν ἕνα ἀντίγραφο τῆς ἀνωτέρω ἁγίας εἰκόνας, ἡ ὁποία, μὲ τὴ μεσιτεία τῆς Θεοτόκου, θαυματουργεῖ ἐξαίρετα στὴ Ρωσία γιὰ τὶς πιὸ πάνω ἀσθένειες καὶ ἐλευθερώνει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ ἐμπαθεῖς λογισμοὺς καὶ ἐπιθυμίες, ποὺ τυραννοῦν τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Πράγματι, ἡ ἱερὰ αὐτὴ εἰκόνα ἁγιογραφήθηκε ἀπὸ τὸν κ. Σοκολὼβ στὴ Ρωσία τὸ ἔτος 2010 καὶ μεταφέρθηκε στὸν ὑπὸ ἀνέγερση τότε ναὸ τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως» στὰ Καννάβια στὶς 18 Ἀπριλίου τοῦ ἰδίου ἔτους, Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, ἡμέρα καταθέσεως τοῦ θεμελίου λίθου τοῦ ναοῦ.
Ὁ καθορισμὸς τῆς ἡμέρας ἑορτασμοῦ τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων»
Ὡς καταλληλότερη ἡμέρα ἑορτασμοῦ τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως», προκρίναμε τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, γιὰ ποικίλους λόγους: Πρῶτον, γιατὶ εἶναι ἡμέρα Κυριακή, καὶ δὴ ἐμπίπτουσα μέσα στὴν Πασχάλια καὶ χαρμόσυνη περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου, στοιχεῖα ποὺ συμβάλλουν στὸν πανηγυρικώτερο ἑορτασμὸ τῆς Παναγίας μας. Πέραν τούτου ὅμως, ὑπάρχουν καὶ λόγοι θεολογικοὶ καὶ ἱστορικοί, ποὺ συντείνουν στὴν ἐπιλογὴ καὶ καθιέρωση τῆς ἡμέρας αὐτῆς. Θεολογικοί, γιατί, ὡς γνωστὸν, κατὰ τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων ἤδη ἑορτάζεται καὶ τιμᾶται καὶ ἡ Θεοτόκος, ἀφοῦ αὐτὴ ἦταν μία ἀπὸ τὶς Μυροφόρους γυναῖκες, ποὺ ἔτρεξαν «λίαν πρωὶ τῆς μιᾶς Σαββάτων» νὰ μυρίσουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ (ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ «ἄλλη Μαρία» ἢ ἡ «Μαρία Ἰακώβου», ποὺ ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές). Ἱστορικοὶ δὲ λόγοι, καθότι ὁ ἑορτασμὸς τῆς Θεοτόκου κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔχει λειτουργικὸ προηγούμενο: Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τῆς Ἀττάλειας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τιμοῦσαν τὴν Παναγία τοῦ Κύκκου (ποὺ εἶχε ἐκεῖ Μετόχι καὶ θαυματουργὸ ἀντίγραφο τῆς Κυκκώτισσας) κατὰ τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων. Καὶ τὸν ἑορτασμὸ τοῦτο μετέφεραν οἱ Μικρασιᾶτες πρόσφυγες στὴν περιοχὴ Ταῦρος τῆς Ἀθήνας, ὅπου ἑορτάζουν τὴν Παναγία μας μέχρι σήμερα κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτή.
Περὶ τοῦ ναοῦ τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως» Κανναβιῶν
Μὲ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου, οἱ δύο πλησιόχωρες κοινότητες Κανναβιῶν καὶ Ἁγίας Εἰρήνης τῆς καθ᾽ ἡμᾶς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου συνενώθηκαν ἐκκλησιαστικὰ σὲ μία ἐνορία. Καὶ ὁ νεόδμητος ναὸς τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως» ἐξυπηρετεῖ ἀκριβῶς τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τοῦ συμπλέγματος τῶν κοινοτήτων αὐτῶν.
Ὁ ἀρχιτεκτονικὸς τύπος τοῦ ναοῦ εἶναι αὐτός, ποὺ ἁρμόζει στὴν περιοχὴ τοῦ Τροόδους, δηλαδὴ τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική. Τὴν ἔμπνευση γιὰ τὸν ρυθμὸ τοῦ ναοῦ λάβαμε ἀπὸ τὸν ναὸ τῆς γειτονικῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῶν Κουρδάλων. Ἡ εἴσοδος στὸν ναὸ τῆς «Παναγίας Ἀπολυτρώσεως» συνιστᾶ παραμονὴ στὴν κιβωτὸ τοῦ Νῶε. Ἐδῶ κυριαρχεῖ ἡ παρουσία τοῦ ξύλου καὶ ἡ αἴσθηση ὅτι βρίσκεσαι σ᾽ ἕνα πλοῖο, μὲ κυβερνήτη «τὴν Θεοτόκον καὶ Μητέρα τοῦ Φωτός», τὴν Ἀπολύτρωσιν τῶν ἐξηρτημένων.
Εὐχαριστοῦμε ὅλως ἰδιαιτέρως τὸν μεγάλο δωρητή, κ. Πολύκαρπο, ποὺ ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τοῦ τολμήματος, δύο μικρὰ χωριὰ νὰ ἀνεγείρουν ἕνα μεγάλο ναὸ μὲ μεγάλη θεολογικὴ καὶ ἰαματικὴ ἱστορία. Κι ἀκόμη, μακαρίζουμε τὸν ἁγιογράφο Ἀλέξανδρο, ποὺ κατὰ τὸν σύντομο ἐπίγειο δίαυλό του, ἄφησε στὴν Ἐκκλησία δύο θαυματουργὲς εἰκόνες τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως», μία στὴ Ρωσία καὶ μία στὴ Νῆσο τῶν Ἁγίων, τὴν Κύπρο.
* Τὸ κείμενο τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, «Ἡ εἰκόνα καὶ ὁ ναὸς τῆς «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων» στὸ χωριὸ Καννάβια τῆς Κύπρου», περιέχεται σὲ εἰδικὸ ἔντυπο ποὺ διανεμήθηκε δωρεὰ εἰς μνήμην τῆς δούλης τοῦ Θεοῦ Κυριακῆς Ξενοφῶντος, στὴν τελετὴ τῶν θυρανοιξίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ «Παναγίας τῆς Ἀπολυτρώσεως τῶν ἐξηρτημένων» στὸ χωριὸ Καννάβια στὶς 26 Σεπτεμβρίου 2015.
Την Παρασκευή και Σάββατο 29-30 Ιουλίου 2022, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα προστεί της Ακολουθίας των Εγκαινίων του Ιερού Ναού Παναγίας «Απολυτρώσεως των Εξηρτημένων», στην κοινότητα Κανναβιών.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ
Παρασκευή, 29/07/2022
Σάββατο, 30/07/2022
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Πανιερώτατος θα προχειρίσει τον Εφημέριο του Ναού π. Γεώργιο Αλεξάνδρου σε Οικονόμο.
